«Μόνο ένα κομμάτι μιας μεγαλύτερης ψυχής, μία μοναδική, μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους, και τότε… Τότε δεν έχει σημασία. Θα είμαι τριγύρω, στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι παντού, όπου μπορείς να κοιτάξεις. Οπου υπάρχει αγώνας για να φάνε οι πεινασμένοι. Οπου υπάρχει μπάτσος που χτυπάει κάποιον. Θα είμαι εκεί που οι άνθρωποι διαμαρτύρονται όταν θυμώσουν. Οταν τα πεινασμένα παιδιά χαμογελούν, όταν ξέρουν ότι θα βρουν φαγητό στο σπίτι. Εκεί που οι άνθρωποι τρώνε αυτό που παράγουν και ζουν στα σπίτια που χτίζουν. Θα είμαι εκεί…». Με τον συγκλονιστικό μονόλογο του Τομ Τζόουντ προς την μάνα του, παρμένο από «Τα Σταφύλια της Οργής» σε σκηνοθεσία του Τζον Φορντ, που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Τζον Στάινμπεκ, αφιερώνουμε τη στήλη μας στην Εργατική Πρωτομαγιά. Η ταινία διηγείται την ιστορία των ταπεινών και καταφρονεμένων της Αμερικής στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αμέσως μετά το μεγάλο κραχ του 1929. Γυρισμένη το 1939, 80 χρόνια μετά παραμένει ένα διαχρονικό αριστούργημα, ένας ύμνος για την ταξική συνειδητοποίηση. Μια ταινία κινηματογραφικά πρωτοπόρα σε όλα τα επίπεδα, σκηνοθετικά και δραματουργικά, που καταφέρνει να συμπυκνώσει όχι μόνο τη «μεγάλη εικόνα» της εκμετάλλευσης αλλά να δείξει τον πόνο του ξεριζωμού από την πατρογονική γη, την αγωνία για το αβέβαιο αύριο, την πείνα, την εξαθλίωση και τελικά την ανάσα του αγώνα.
Η κόκκινη αιμάτινη κλωστή που συνδέει τους αιώνες, τους τόπους, τους ανθρώπους που αγωνίζονται, «ύφανε» χιλιόμετρα σελιλόιντ που «τύλιξαν» τη γη δυο φορές. Από την «Απεργία» του Σεργκέι Αϊζενστάιν, το «Αλάτι της Γης» του Χέρμπερτ Μπίμπερμαν, τη «Ματωμένη Αμερική» του Τζον Σέιλς, μέχρι το «Τελευταίο Σημείωμα» του Παντελή Βούλγαρη για τη δική μας, ματωμένη Πρωτομαγιά του ’44 στην Καισαριανή. Εκεί, στο Θυσιαστήριο της Λευτεριάς, θα βρεθούμε την Κυριακή για να τιμήσουμε τους νεκρούς της τάξης μας, να πάρουμε δύναμη για τους νέους αγώνες και τις χαρούμενες Πρωτομαγιές του μέλλοντός μας .
Πηγή : Εφημερίδα Ριζοσπάστης 27 – 4 – 2023