ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΑΣΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Σφυρηλατώντας το νέο δίπολο με το βλέμμα στη σταθερότητά του και στην ενσωμάτωση του λαού
Με την Ελλάδα να εμπλέκεται όλο και περισσότερο στον κυκλώνα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και μια σειρά διεθνείς εκτιμήσεις (π.χ. αναθεωρημένες προβλέψεις Εαρινή έκθεση ΔΝΤ, ΕΚΤ κ.ά) να επισημαίνουν εντονότερα το ενδεχόμενο μιας νέας καπιταλιστικής κρίσης, αποτελεί κοινή παραδοχή ότι τα δύσκολα για την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό είναι μπροστά, όπως βέβαια και για τον λαό από τη δική του σκοπιά, αφού θα επιχειρηθεί να του φορτώσουν πάλι τα σπασμένα.
Σε αυτό το έδαφος, η κινητικότητα που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού μεγαλώνει, μέσα από ένα πλέγμα αντιθέσεων στην ίδια την αστική τάξη για το μοίρασμα μεγάλων ευρωενωσιακών και κρατικών πακέτων που κυκλοφορούν, όπως το «ReArm Eυrope». Εξάλλου οι αντιθέσεις οξύνονται στο ίδιο το εσωτερικό της ΕΕ αλλά και σε κάθε κράτος – μέλος ξεχωριστά, όπως αποτυπώνουν και οι πολιτικές εξελίξεις σε αυτά, π.χ. στη Γαλλία, στη Γερμανία κ.α.
Στην Ελλάδα οι διεργασίες απλώνονται σε όλο το αστικό πολιτικό φάσμα, με κοινό παρανομαστή την ύψωση παλιών και νέων αστικών διλημμάτων, με στόχο τον εγκλωβισμό των εργαζομένων σε αυτά.
Βαρύνουσα σημασία για τα αστικά επιτελεία δίνεται στην αναζήτηση σχημάτων, νέων ή ανασυρμένων προσώπων για τη συγκρότηση εναλλακτικού πόλου που αν χρειαστεί θα αναλάβει την αστική διακυβέρνηση. Υπενθυμίζεται εξάλλου ότι μια σειρά φωνές, αμέσως μετά τις εκλογές μέχρι και σήμερα, εκφράζουν ανοιχτά τις ανησυχίες τους για την «πολιτική σταθερότητα» και την έλλειψη του παραπάνω πόλου, ώστε να λειτουργεί πλήρως το γνωστό δίπολο εγκλωβισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας, για τη στήριξη της αντιλαϊκής στρατηγικής κεφαλαίου και ΕΕ.
Σε αυτό το έδαφος πρωτεύοντα ρόλο αποκτά η αναβάπτιση της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας και το ποιο κόμμα, πρόσωπο κ.λπ. θα σηκώσει το βάρος αυτής της προσπάθειας.
Γύρω από τα παραπάνω κινούνται τοποθετήσεις, δηλώσεις και συνεντεύξεις, «κόντρες» και άλλες κινήσεις των τελευταίων ημερών, που – όχι τυχαία – απολαμβάνουν ιδιαίτερη προβολή από τα ΜΜΕ.
Με το «άγιο δισκοπότηρο» της σταθερότητας του κεφαλαίου
Η ΝΔ συνεχίζει να προβάλλει τα περί κυβερνητικής σταθερότητας και την καλή πορεία της οικονομίας που δεν πρέπει να διαταραχθεί, παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως θεματοφύλακα αυτών, ενώ κατηγορεί τα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης ως επικίνδυνα. Σε αυτό το μήκος κύματος ήταν οι τοποθετήσεις για τα 10 χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015, όταν «παίχτηκε η χώρα στα ζάρια» από τον ΣΥΡΙΖΑ, ή η πρόσφατη κριτική στο ΠΑΣΟΚ ότι στοιχίζεται «με τις δυνάμεις του πιο ακραίου λαϊκισμού» επειδή ψήφισε «παρών» στην Επιτροπή Επιτροπής Δεοντολογίας της Βουλής που γνωμοδότησε για την άρση ασυλίας 14 βουλευτών της ΝΔ.
Από τη μεριά τους, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούν τη ΝΔ ότι με τη στάση της, την αδιαφάνεια, τα σκάνδαλα, τορπιλίζει τη «σταθερότητα» για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Μιλάνε για διάβρωση του «κράτους δικαίου», τη διαφθορά και τα σκάνδαλα, ότι η Ελλάδα είναι εξαίρεση στην «ευρωπαϊκή κανονικότητα», ότι διαπομπεύεται στην ΕΕ, με αφορμή π.χ. το σκάνδαλο των επιδοτήσεων στον ΟΠΕΚΕΠΕ, ή τον έλεγχο που έχει διατάξει η Ευρωπαία εισαγγελέας για το Ταμείο Ανάκαμψης και το ΕΣΠΑ.
Δεν πρέπει να διαφύγουν την προσοχή οι επισημάνσεις του Αλ. Τσίπρα, σε απάντηση στις κατηγορίες του Κυρ. Μητσοτάκη με αφορμή τα 10 χρόνια από το δημοψήφισμα, ότι ο πρωθυπουργός «κατάφερε σήμερα, παρά τον πακτωλό των ευρωπαϊκών κονδυλίων που διαχειρίστηκε, να μετατρέψει τη χώρα εκ νέου σε μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, που εισπράττει χλεύη ακόμη και από τους πολέμαρχους της Λιβύης, ενώ η σχέση της με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς αφορά σχεδόν αποκλειστικά την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία. Αυτήν την καταστροφική πορεία για τη χώρα δεν μπορεί πλέον να την κρύψει πίσω από τους μύθους που κατασκεύασε για το παρελθόν». Το ενδιαφέρον είναι ότι ανάλογοι προβληματισμοί εκφράζονται και από τμήματα του κεφαλαίου (τραπεζίτες, βιομηχάνους), τμήμα των αστικών ΜΜΕ κ.λπ. (βλ. σελ. 4).
Στη συνέχεια ο Αλ. Τσίπρας υπενθύμισε την προϋπηρεσία – τη δική του και του ΣΥΡΙΖΑ – στις δύσκολες στιγμές του 2015, λέγοντας ότι η ΝΔ «πριν από έξι χρόνια παρέλαβε μια χώρα έξω από τα μνημόνια της χρεοκοπίας, με 37 δισ. ευρώ “μαξιλάρι” στα δημόσια ταμεία, με ρυθμισμένο το δυσβάσταχτο χρέος της και αποκατεστημένη τη διεθνή της αξιοπιστία». Η διαφήμιση βέβαια για τα ματωμένα πλεονάσματα και τους νόμους του 3ου μνημονίου, που ακόμα πληρώνει ο λαός, απευθύνεται στο σήμερα, κλείνοντας το μάτι την αστική τάξη ότι υπάρχει το «know how» για να προχωρήσουν οι όποιες λύσεις χρειαστούν, απορροφώντας τους κραδασμούς από τις λαϊκές αντιδράσεις.
Ανακύκλωση προσώπων για ανακύκλωση αυταπατών
Η αντιπαράθεση Τσίπρα – Μητσοτάκη, ο τρόπος που προβλήθηκε από αστικά ΜΜΕ το θέμα των πρακτικών της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών μετά το δημοψήφισμα του 2015, το ότι ο πρωθυπουργός επέλεξε από το βήμα της Βουλής να απευθυνθεί στον Τσίπρα και να οξύνει την αντιπαράθεση μαζί του, η συνέντευξη του Πρ. Παυλόπουλου, όλα αυτά είναι εκτός των άλλων και ενδεικτικά τού ότι η αναστήλωση του «εναλλακτικού πόλου» μπορεί να περιλαμβάνει ακόμα και την ανακύκλωση «καμένων χαρτιών» όπως λεγόταν μέχρι πρότινος.
Ενδεικτικά, η δημοσιοποίηση, από το «in.gr», μέρους των πρακτικών του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών που έγινε την επομένη του δημοψηφίσματος τον Ιούλη του 2015, φαίνεται ότι υπηρετεί και την προσπάθεια για «rebranding» του Τσίπρα, δηλαδή ανανέωση του πολιτικού του στίγματος και επαναφορά του στο πολιτικό σκηνικό. Η δημοσιοποίησή τους ήρθε μάλιστα λίγες μέρες αφού ο Τσίπρας ζήτησε κάτι τέτοιο, το οποίο από την άλλη δεν είχε πράξει ούτε ως πρωθυπουργός τα χρόνια μετά το δημοψήφισμα.
Ερμηνεύοντας τα πρακτικά, το δημοσίευμα του «in.gr» ουσιαστικά έρχεται να «αναθεωρήσει τα γεγονότα» για να καταδείξει ότι οι κινήσεις του Τσίπρα και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μετά το δημοψήφισμα δεν συνιστούσαν υποχώρηση αλλά υλοποίηση του μηνύματος που έστειλε το ΟΧΙ του 62% του ελληνικού λαού, δηλαδή τη συνέχιση της διαπραγμάτευσης για μια νέα συμφωνία, ουσιαστικά για ένα τρίτο μνημόνιο.
Οι ισχυρισμοί αυτοί αφορούν μεν κατά κύριο λόγο την αντιπαράθεση εντός του αστικού πολιτικού συστήματος, με τις άλλες αστικές δυνάμεις, γύρω από το ζήτημα αν χρειαζόταν ή όχι η διαπραγματευτική τακτική από τον Γενάρη μέχρι τον Ιούνη, ποια τα οφέλη για την καπιταλιστική οικονομία και το αστικό πολιτικό σύστημα απ’ αυτήν κ.λπ., ωστόσο αναδεικνύεται η πραγματικότητα:
Οτι παρ’ όλη τη συνθηματολογία και τις «ριζοσπαστικές» κορόνες, το πραγματικό δίλημμα του δημοψηφίσματος ήταν αν ο λαός θα διαλέξει το μνημόνιο της κυβέρνησης ή το μνημόνιο της τρόικα. Τελικά πλήρωσε και πληρώνει ένα τρίτο μνημόνιο ως αποτέλεσμα αυτής της διαπραγμάτευσης, επιβεβαιώνοντας τα όσα έλεγε το ΚΚΕ τότε, ότι άλλο πίστευε ο λαός ότι ψήφιζε με το ΟΧΙ και άλλο ψήφιζε στην πραγματικότητα.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, αναφερόμενος στο δημοψήφισμα ο Τσίπρας είπε ότι «το “όχι” είναι “όχι” που αφορά μια μη βιώσιμη συμφωνία. Προφανώς δεν είναι εντολή ρήξης, αλλά δεν είναι και εντολή “πάση θυσία, ό,τι και να γίνει, θα συμφωνήσουμε”. Αυτό θέλω να το ξεκαθαρίσω». Παράλληλα κάλεσε τους άλλους αρχηγούς να μιλήσουν «για μια συμφωνία μεσοπρόθεσμης διάρκειας, που θα περιλαμβάνει εξασφαλισμένη χρηματοδότηση, αξιόπιστες μεταρρυθμίσεις και ταυτόχρονα ένα ισχυρό πακέτο αναπτυξιακών επενδύσεων και δεσμεύσεις για αναδιάρθρωση χρέους».
Από όσα δημοσιοποιήθηκαν, άλλωστε, τα πρακτικά επιβεβαιώνουν τη στοίχιση όλων πλην ΚΚΕ στην κατεύθυνση που πρόσταζαν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και οδηγούσε, είτε με «ναι» είτε με «όχι» στο δημοψήφισμα, σε ένα νέο, επώδυνο για τον λαό μνημόνιο. Αυτήν τη στήριξη σε αυτήν τη συμφωνία έδωσαν τα άλλα αστικά κόμματα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κ.ά., με ταξικό κριτήριο, την υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Ετσι, και χθες και σήμερα, από κοινού ψηφίζουν και στηρίζουν στρατηγικές επιλογές και τσακώνονται για δευτερεύοντα – για τον λαό – ζητήματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με ομολογία των στελεχών του, νυν και πρώην, έκανε τη «βρώμικη δουλειά» που κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή δεν μπορούσαν να κάνουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ: Να κατευνάσει, να αποπροσανατολίσει, να απογοητεύσει, τελικά να οδηγήσει τον λαό στον συμβιβασμό.
Καμία αναμονή, τώρα στον αγώνα σε συμπόρευση με το ΚΚΕ
Μπορεί το νέο δίπολο του αστικού πολιτικού συστήματος και το αφήγημά του να είναι ακόμα υπό διαμόρφωση, αλλά δεν υπάρχει χρόνος για αναμονή και νέες ψευδαισθήσεις, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα έχουν πείρα για να μην πιαστούν στα νέα δόκανα που στήνονται. Στο πλάι τους είναι το ΚΚΕ, που οι θέσεις του για το αδιέξοδο της αναζήτησης παλιών και νέων κυβερνητικών «σωτήρων» – όποια απόχρωση κι αν έχουν στο έδαφος του καπιταλισμού – έχουν επιβεβαιωθεί.
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα λοιπόν έχουν επιλογή σε συμπόρευση με το ΚΚΕ να ενισχύσουν τον αγώνα απέναντι στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στο αστικό κράτος και στις κυβερνήσεις του, τον μόνο δρόμο που συμβάλλει στο σήμερα και μπορεί να ανοίξει την ελπιδοφόρα προοπτική για την απαλλαγή από το σύστημα της αδικίας και των πολέμων.
Π. Κετσ.
Πηγή : Ριζοσπάστης 12 – 13 / 7 – 2025