ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ – ΕΚΤΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗ 13ΩΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

Οι «ελευθερίες» στο ξεζούμισμα και η πραγματικότητα για τους εργαζόμενους

Αν πάρει κανείς «τοις μετρητοίς» την προπαγάνδα της κυβέρνησης και των «παπαγάλων» της με την οποία στηρίζουν το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο για τη 13ωρη σκλαβιά, θα πιστέψει ότι οι εργαζόμενοι …απεχθάνονται τον σταθερό χρόνο εργασίας. Οτι θέλουν να παίρνουν ψίχουλα αντί για μισθούς, και ότι για να αυξήσουν – κάπως – το εισόδημά τους χαίρονται να δουλεύουν παραπάνω ώρες, σε ακανόνιστα και εξαντλητικά ωράρια, όπως, όταν και όπου το θελήσουν οι εργοδότες. Οτι μισούν τον ελεύθερο χρόνο.

Και το πιο σημαντικό; Οτι τάχα «ελεύθεροι» από τους καταναγκασμούς της μισθωτής εργασίας, «ελεύθεροι» από συνδικάτα και συλλογικές διαπραγματεύσεις, ο καθένας μόνος του και «ίσος προς ίσο» με τον εργοδότη «αποδέχεται» τη ζούγκλα την οποία κάνει νόμο η κυβέρνηση.

Με κάτι τέτοια επιχειρήματα στηρίζει η κυβέρνηση το νομοσχέδιο που έφερε για διαβούλευση, διακινώντας τα γνωστά σημειώματα στα ΜΜΕ με «ερωταπαντήσεις» και «αλήθειες» για την «ελευθερία» που φέρνει η 13ωρη σκλαβιά…

Η «ελευθερία» της 13ωρης σκλαβιάς

Λέει η κυβέρνηση:«Δεν καταργείται το 8ωρο, απλώς δίνεται η “ελευθερία” στον εργαζόμενο να απασχολείται μέχρι 13 ώρες στον ίδιο εργοδότη, κερδίζοντας περισσότερα χρήματα από την προσαύξηση κατά 40% για κάθε υπερωρία».

Η αλήθεια: Οι 13 ώρες εργασίας περιλαμβάνονται στην Οδηγία 2003/88 της ΕΕ, τις οποίες η ίδια η κυβέρνηση χαρακτηρίζει ως «κανονικότητα». Μάλιστα, επιτρέπονται και παρεκκλίσεις, δηλαδή δουλειά πάνω από 13 ώρες την ημέρα. Την Οδηγία αυτή στηρίζουν όλα τα αστικά κόμματα και εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ.

Το 8ωρο αποτελεί έτσι κι αλλιώς «είδος υπό εξαφάνιση». Οι 13 ώρες δουλειάς καταργούν στην πράξη το 8ωρο – 5ήμερο – 40ωρο, σμπαραλιάζουν κάθε έννοια ελεύθερου χρόνου, αντικειμενικά προκαλούν ανεπανόρθωτη φθορά στον οργανισμό του εργαζόμενου.

Ταυτόχρονα, ο ισχυρισμός ότι οι εργαζόμενοι θα «βγάζουν περισσότερα χρήματα» αν κάθονται 5 ώρες παραπάνω στη δουλειά αποτελεί ωμή παραδοχή ότι οι καθηλωμένοι μισθοί έχουν οδηγήσει τους εργαζόμενους να μην μπορούν να τα βγάλουν πέρα, οπότε αναγκάζονται είτε σε δεύτερο μεροκάματο είτε σε υπερωρίες.

Μάλιστα, οι κυβερνήσεις τα τελευταία 25 χρόνια μειώνουν διαρκώς την αμοιβή των υπερωριών. Πιο πρόσφατα, ο νόμος 4808/2021 (νόμος Χατζηδάκη) αύξησε τον αριθμό των νόμιμων υπερωριών από 120 σε 150 ετησίως και μείωσε την προσαύξηση της αμοιβής τους από 60% σε 40%, στρώνοντας το έδαφος για το σημερινό αίσχος της 13ωρης δουλειάς.

Είναι πρόκληση, λοιπόν, η κυβέρνηση να επικαλείται την προσαυξημένη αμοιβή κατά 40% στις υπερωρίες, την οποία η ίδια κυβέρνηση μείωσε πριν από 4 χρόνια κατά 33%!

Πρόσφατα, επίσης με άλλο νόμο κατάργησε την ασφάλιση των προσαυξήσεων για υπερεργασία και υπερωρία και πλέον ασφαλίζονται σαν κανονικές ώρες, μειώνοντας έτσι περαιτέρω το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος» σε όφελος των εργοδοτών και σε βάρος των εργαζομένων και των ασφαλιστικών ταμείων τους.

Λέει η κυβέρνηση:«Το νομοσχέδιο το ζήτησαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, το ζήτησαν σερβιτόροι και κομμώτριες!».

Η αλήθεια: Οι εργαζόμενοι εκπροσωπούνται από τα σωματεία τους, και η κυβέρνηση δεν μπορεί να αναφέρει ούτε ένα σωματείο που να πήγε και να της ζήτησε την επέκταση της 13ωρης δουλειάς στον ίδιο εργοδότη.

Μάλιστα, υπάρχει καταγγελία των εργαζομένων μέσα από το υπουργείο Εργασίας ότι η σύνταξη του νομοσχεδίου δεν ακολούθησε καν την προβλεπόμενη διαδικασία – δηλαδή, δεν πέρασε καν από Επιτροπές και στελέχη του υπουργείου – αλλά, ήρθε αυτούσιο από τους επιχειρηματικούς ομίλους και τις ενώσεις εργοδοτών.

Σε ό,τι αφορά τον ισχυρισμό ότι το ζήτησαν …σερβιτόροι είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις λίγες μέρες πριν αναγγελθεί το νομοσχέδιο, το Συνδικάτο Επισιτισμού – Τουρισμού Αττικής πραγματοποίησε αρχαιρεσίες. Σε αυτές ψήφισαν 3.500 εργαζόμενοι, στηρίζοντας τα αιτήματα για 5ήμερο – 8ωρο χωρίς διευθέτηση του χρόνου εργασίας, για σταθερή δουλειά με ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, με μέτρα για την Υγεία και την ασφάλεια, καταδικάζοντας την υπογραφή απαράδεκτου άρθρου στην κλαδική ΣΣΕ των Ξενοδοχείων, που υπέγραψαν οι συνδικαλιστές ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ για 9ωρο – 7ήμερο με διευθέτηση.

Την ίδια περίοδο, ο ΣΕΒ στη Γενική του Συνέλευση επαναλάμβανε ότι «οι επιχειρήσεις ζητούν περισσότερη ευελιξία, να μην παρεμβαίνει το κράτος για το πότε θα λειτουργούν». Επανέφερε δηλαδή το αίτημα για δουλειά όπως και για όσο θέλουν οι εργοδότες, ενώ στην ΕΕ εντεινόταν η συζήτηση για νέες διευθετήσεις στον χρόνο εργασίας και άλλες ανατροπές, ώστε να πιάνονται οι στόχοι της πολεμικής οικονομίας.

Ποιους «άκουσε» λοιπόν η κυβέρνηση; Τους χιλιάδες εργαζόμενους στον Επισιτισμό και σε κάθε κλάδο, που λιώνουν στη δουλειά για μισθούς πείνας, που παλεύουν μέσα από τα συνδικάτα τους για μείωση του χρόνου εργασίας; `Η τους επιχειρηματικούς ομίλους που ζητούν περισσότερη «ευελιξία», επέκταση της απλήρωτης εργασίας, κατάργηση κάθε εμποδίου στο ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου μέχρι τα απώτατα όρια της φυσικής εξάντλησης;

Η «ελευθερία» του γονέα να βλέπει το παιδί μια φορά τη βδομάδα

Λέει η κυβέρνηση: «Το νομοσχέδιο στηρίζει τους εργαζόμενους γονείς αφού τους επιτρέπει να δουλεύουν 4 μέρες τη βδομάδα για 10 ώρες την ημέρα, για όλο τον χρόνο και έτσι θα μπορούν να βλέπουν τα παιδιά τους την 5η μέρα».

Η αλήθεια: Η κυβέρνηση λέει στους γονείς ότι θα είναι «γονείς» μόνο την 5η ημέρα της εβδομάδας, ενώ τις υπόλοιπες δεν θα προλαβαίνουν όχι να δουν τα παιδιά τους, ούτε και να ξεκουραστούν οι ίδιοι. Θα φεύγουν για δουλειά στις 7 το πρωί και θα επιστρέφουν μέσα στη νύχτα. Και θα έχουν παράλληλα να αντιμετωπίσουν τα οξυμένα προβλήματα που δημιουργεί η εμπορευματοποίηση της Παιδείας, η απαράδεκτη κατάσταση στους παιδικούς σταθμούς, η ανυπαρξία βασικών υποδομών για τη λαϊκή οικογένεια.

Η «ελευθερία» στην εξαφάνιση της ετήσιας άδειας αναψυχής

Λέει η κυβέρνηση: «Το νομοσχέδιο δίνει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να “σπάνε” και να “απλώνουν” την άδειά τους όλο τον χρόνο».

Η αλήθεια: Πρόκειται για άθλιο μέτρο που στην ουσία καταργεί την κεκτημένη ενιαία θερινή άδεια των εργαζομένων. Σημειώνεται ότι σήμερα ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να δώσει το καλοκαίρι το λιγότερο 10 μέρες άδεια, για όσους εργάζονται 5ήμερο και 12 μέρες, για όσους εργάζονται 6ημερο. Με το νομοσχέδιο η άδεια κατακερματίζεται σε 5ημεράκια όλο τον χρόνο που θα δίνονται όποτε βολεύει την επιχείρηση, δηλαδή όποτε έχει …αναδουλειές, πάντα σε «συνεννόηση με τον εργοδότη». Και, προφανώς θα πηγαίνουν «στράφι», γιατί π.χ. τι να το κάνει το 5ήμερο ο «σερβιτόρος» (που ζήτησε 13 ώρες δουλειά) τον Φλεβάρη όταν τα παιδιά του θα έχουν σχολείο;

Η «ελευθερία» της εργασίας των δύο ημερών

Λέει η κυβέρνηση:«Με τις fast track προσλήψεις για δουλειά δύο ημερών μειώνεται η γραφειοκρατία».

Η αλήθεια: Η υπάρχουσα νομοθεσία επιτρέπει πλήθος παραλλαγών ελαστικών μορφών απασχόλησης. Με το μέτρο αυτό δίνεται ένα ακόμα όπλο στους εργοδότες να κάνουν τη ζωή των εργαζομένων λάστιχο. Στην πραγματικότητα είναι fast track απολύσεις, οι οποίες θα χειροτερέψουν περισσότερο τη σημερινή κατάσταση ανακύκλωσης εργαζομένων – ανέργων, καθώς σύμφωνα με τα στοιχεία του συστήματος «ΕΡΓΑΝΗ», για κάθε 100 προσλήψεις γίνονται 95 απολύσεις και πάνω από 8.000 απολύσεις την ημέρα.

Και τα …όρια της κυβέρνησης

Εκτός από τις «ελευθερίες», στην ίδια σφαίρα του εμπαιγμού κινούνται και τα …«όρια» που επικαλείται η κυβέρνηση για να καθησυχάσει τους εργαζόμενους.

Λέει η κυβέρνηση: «Οι εργαζόμενοι δεν θα δουλεύουν 13 ώρες την ημέρα όλο τον χρόνο γιατί οι υπερωρίες δεν μπορούν να ξεπεράσουν ετησίως τις 150».

Η αλήθεια: Καταρχάς το όριο αυτό σημαίνει ότι ένας εργαζόμενος μπορεί να εξαναγκαστεί σε 13 ώρες ημερήσια εργασία, για 37 εργάσιμες μέρες ανά έτος. Επιπλέον, ο εργοδότης επικαλούμενος έκτακτες ανάγκες μπορεί να πάρει άδεια από το υπουργείο Εργασίας για επιπλέον υπερωρίες. Αυτό έκαναν μόλις πριν λίγο καιρό τα ΕΛΠΕ ζητώντας και παίρνοντας άδεια για επιπλέον 65.000 ώρες υπερωρίας για περίπου 400 μόνιμους εργαζόμενους, για διάστημα τριών μηνών!

Λέει η κυβέρνηση:«Δεν κινδυνεύουν οι εργαζόμενοι. Υπάρχει ρήτρα “μη απόλυσης” εφόσον αρνηθούν τη διευθέτηση και το 13ωρο».

Η αλήθεια: Πρόκειται για καθαρή κοροϊδία. Με βάση προηγούμενους νόμους δεν υπάρχει υποχρέωση από τους εργοδότες να αιτιολογούν τις απολύσεις. Ταυτόχρονα, όπως κάνουν και τώρα, μπορούν να επικαλούνται προσχηματικά άλλους λόγους από τους πραγματικούς. Δηλαδή σε έναν εργαζόμενο που αρνήθηκε να δουλέψει υπερωρία μπορεί να τον απολύσει γιατί «δεν είναι καλός στη δουλειά του», ενώ λόγω των μεγάλων ελλείψεων στην επιθεώρηση εργασίας η εργοδοσία ξέρει ότι μπορεί να ξεσαλώνει ανενόχλητη.

Λέει η κυβέρνηση:«Το νομοσχέδιο δεν υπονομεύει τις Συλλογικές Συμβάσεις και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις».

Η αλήθεια: Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας υπονομεύονται, χτυπιούνται, εδώ και χρόνια από σειρά αντεργατικών νόμων των κυβερνήσεων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, που ξεχείλωσαν τον εργάσιμο χρόνο και παρενέβησαν στον τρόπο καθορισμού των μισθών.

Οι αντεργατικοί νόμοι Βρούτση – Αχτσιόγλου, Χατζηδάκη, Γεωργιάδη δίνουν στους εργοδότες την επιλογή να μην υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις και να καθορίζουν τους όρους εργασίας με ατομικές συμβάσεις, ή να πιέζουν για να συμπεριλαμβάνονται αντεργατικές διατάξεις στις ΣΣΕ. Η κυβέρνηση φέρνει το νομοσχέδιο συνεχίζοντας το χτύπημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων για να ξεμοναχιάζεται ο εργαζόμενος απέναντι στον εργοδότη.

Χ.Μ.

    

ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ – ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ

Κλιμάκωση του αγώνα, να αποσυρθεί το τερατούργημα της 13ωρης δουλειάς!

Ολοι στη συγκέντρωση τη Δευτέρα 8 Σεπτέμβρη στις 7.30 μ.μ. στο Σύνταγμα – Συνέχεια με πανεργατική απεργία

Την απαίτηση να αποσυρθεί το νέο αντεργατικό τερατούργημα για το 13ωρο και τα ευέλικτα ωράρια προβάλλει το ΠΑΜΕ, καλώντας όλα τα Συνδικάτα στον αγώνα για 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο, για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και γενναίες αυξήσεις στους μισθούς.

Στο πλαίσιο αυτό καλεί σε συγκέντρωση τη Δευτέρα 8 Σεπτέμβρη, στις 7.30 μ.μ., στο Σύνταγμα και σε κλιμάκωση της πάλης με την οργάνωση πανεργατικής απεργίας.

Οι κυβερνητικές αθλιότητες, σημειώνει το ΠΑΜΕ, περί «δίκαιης εργασίας για όλους» και «στήριξης στους εργαζόμενους» δεν μπορούν να κρύψουν ότι μας φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στον Μεσαίωνα. Με το νομοσχέδιο η κυβέρνηση επεκτείνει την εργοδοτική ασυδοσία, οδηγεί στην παραπέρα εντατικοποίηση της εργασίας με μοναδικό στόχο την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.

Το ΠΑΜΕ καλεί σε ένταση της πάλης μέσα από τα συνδικάτα απαιτώντας την απόσυρση του αντεργατικού τερατουργήματος και διεκδικώντας το αίτημα 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο για όλους! Κατάργηση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και όλων των μορφών ελαστικής απασχόλησης, αυξήσεις στους μισθούς και Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, καμιά εμπλοκή της χώρας μας στο μακελειό του πολέμου. Προστασία της λαϊκής κατοικίας κ.ά.

Συσκέψεις και συνεδριάσεις σωματείων

– Το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου – Ανατολικής Αττικής καλεί σε σύσκεψη το Σάββατο 30 Αυγούστου, στις 7 μ.μ. στον προαύλιο χώρο του ΕΚ στο Λαύριο (Δανουκάρα 7).

– Το Συνδικάτο Επισιτισμού – Τουρισμού – Ξενοδοχείων Αττικής καλεί σε ανοιχτή συνεδρίαση της Κεντρικής Διοίκησης, μαζί με εκπροσώπους των επιχειρησιακών σωματείων, τη Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου, στις 6.30 μ.μ., στα γραφεία του.

– Στα Τρίκαλα, κάλεσμα σε ανοιχτή σύσκεψη απευθύνει το Εργατικό Κέντρο, για το Σάββατο 30 Αυγούστου, στις 7.30 μ.μ., στην αίθουσα συνελεύσεων των γραφείων του.

Κυριακή 31 Αυγούστου 2025

 

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

«Καθεστώς» τα μεροκάματα της εξόντωσης σε όλη την ΕΕ

Μια αποκαλυπτική «ματιά» στην ευρωπαϊκή «κανονικότητα» την οποία υπερασπίζονται οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας

«

Η κυβέρνηση της ΝΔ με το 13ωρο κάνει την Ελλάδα “εξαίρεση” στην ΕΕ», «παραβιάζει τις ευρωενωσιακές κατευθύνσεις για τον εργάσιμο χρόνο», «τέτοια νομοσχέδια είναι εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου», «η Ελλάδα γίνεται ευρωπαϊκή παραδοξότητα».

Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο από όσα περιλαμβάνονται στις θέσεις του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, όπως και συνδικαλιστών τους στο εργατικό κίνημα με αφορμή το εκτρωματικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την επέκταση της 13ωρης δουλειάς. Σε μια ακόμα προσπάθεια να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους, αυτό που καταλογίζουν στην κυβέρνηση είναι ότι τάχα «δεν εφαρμόζει τις κατευθύνσεις της ΕΕ» για τον εργάσιμο χρόνο. Μάλιστα προβάλλουν ως «πρότυπα» χώρες που ήδη εφαρμόζεται το ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου, ξεπλένοντας τη στρατηγική του κεφαλαίου όπως συμπυκνώνεται στις αντεργατικές οδηγίες της ΕΕ με πιο εμβληματική την 2003/88 που κατοχυρώνει τη 13ωρη δουλειά.

Τι συμβαίνει λοιπόν στην ΕΕ και στις χώρες «πρότυπα»;

Υπενθυμίζεται ότι η περιβόητη Οδηγία 2003/88 περιλαμβάνει μια σειρά «εξαιρέσεων» και «παρεκκλίσεων», ώστε να γίνεται «καθεστώς» το ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου, κάτι που περιλαμβάνεται στις νομοθεσίες σχεδόν όλων των χωρών της ΕΕ. Κάπως έτσι και με …όριο την 11ωρη ανάπαυση ανάμεσα σε δύο βάρδιες, η εργάσιμη βδομάδα φτάνει μέχρι και τις 78 ώρες.

Μόλις πριν λίγους μήνες άλλωστε άνοιξε εκ νέου η συζήτηση στην ΕΕ για την ανάγκη περαιτέρω ξεχειλώματος του εργάσιμου χρόνου, ώστε να πιάνονται οι στόχοι της στροφής στην πολεμική οικονομία.

Στο πλαίσιο αυτής της «κανονικότητας» είναι οι προβλέψεις του εργατικού δικαίου σε μια σειρά χώρες για τον εργάσιμο χρόνο, συγκλίνοντας όλο και περισσότερο προς τη 13ωρη δουλειά. Κι αυτό γίνεται είτε στο όνομα της «δημόσιας τάξης» είτε για άλλες «εθνικές ανάγκες» όπως σε Βουλγαρία, Γερμανία, Λετονία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο κ.α.

Στις περισσότερες χώρες οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να εργαστούν υπερωριακά για να καλύψουν τις ανάγκες του εργοδότη, κάτι που συμβαίνει σε Ιταλία, Λετονία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Ολλανδία, Αυστρία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Κροατία, Τσεχία, Δανία, Εσθονία, Γαλλία, Ελλάδα, Ουγγαρία.

Χαρακτηριστικά είναι όσα περιλαμβάνονται σε έρευνα του Eurofound του 2022, όπου καταγράφονται οι υπερωρίες και ο εργάσιμος χρόνος, αποκαλύπτοντας πώς εφαρμόζεται στην πράξη η Οδηγία 2003/88. Από όσα αναφέρονται στην έρευνα ξεχωρίζουν τα εξής, τα οποία προβλέπονται από τα εργατικά δίκαια των κρατών (βλ. και πίνακα):

• Στη Γαλλία, η εργάσιμη εβδομάδα προσδιορίζεται τυπικά στις 35 ώρες και με βάση την ενσωμάτωση της ΕΚ/2003/88, μπορεί να παραταθεί στις 48 ώρες με 10ωρη ή 12ωρη ημερήσια εργασία. Παράλληλα το όριο των ετήσιων υπερωριών προσδιορίζεται στις 200, αλλά μπορεί να τροποποιηθεί με συλλογική ρύθμιση.
• Στη Γερμανία η εργάσιμη εβδομάδα προσδιορίζεται τυπικά στις 35,6 ώρες ενώ η εργάσιμη μέρα μπορεί να επεκταθεί στις 12 ή τις 13 ώρες, όπως εφαρμόζεται ήδη σε εργοστάσια πολεμικής βιομηχανίας.
• Στο Βέλγιο, η εργάσιμη εβδομάδα ορίζεται στις 37,8 ώρες. Ομως η εργάσιμη μέρα μπορεί να επεκταθεί από 9 έως 12 ώρες, ενώ οι ετήσιες υπερωρίες είναι 100 ώρες εθελοντικής υπερωριακής απασχόλησης, που μπορούν να αυξηθούν στις 360 (!) με συλλογική σύμβαση.
• Στην Ιταλία, η τυπική εργάσιμη εβδομάδα είναι 38 ώρες, η εργάσιμη μέρα μπορεί να επεκταθεί στις 13 ώρες, ενώ σε ό,τι αφορά στο όριο των υπερωριών, φτάνει στις 250 ετησίως, που μπορεί να παραταθεί με συλλογική συμφωνία.
• Στη Σουηδία, η εργάσιμη εβδομάδα ορίζεται στις 39 ώρες με επέκταση στις 48 ώρες, μέσα από την παράταση του ημερήσιου ωραρίου και σχετικά με το σύνολο των υπερωριών, η πρόβλεψη είναι για 200 τον χρόνο, μέσα σε συγκεκριμένες περιόδους αναφοράς.
• Στην Ισπανία η εργάσιμη εβδομάδα ορίζεται στις 40 ώρες με συζήτηση να μειωθεί στις 37, ενώ η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Σάντσεθ είχε αποφασίσει να δώσει περίπου 250.000 ευρώ σε κάθε επιχείρηση για να αντισταθμιστεί η όποια «χασούρα». Παραμένει όμως η δυνατότητα επέκτασης του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου στις 13 ώρες.
• Στην Ουγγαρία, η εργάσιμη εβδομάδα ορίζεται στις 40 ώρες με μέγιστο ημερήσιο ωράριο τις 12 ώρες, ενώ οι ετήσιες υπερωρίες είναι 250 με δυνατότητα επέκτασης στις 400, με ατομική συμφωνία εργοδότη – εργαζόμενου.

Κερδίζουν οι εργαζόμενοι;

Ενα από τα επιχειρήματα της κυβέρνησης είναι πως η παράταση της εργάσιμης μέρας, μπορεί να φέρει και οικονομικά οφέλη στους εργαζόμενους, καθώς θα δουν αυξήσεις μέσω υπερωριών ή μπορεί να το αντισταθμίσουν με ρεπό ή άδεια. Βεβαίως ένα τέτοιο επιχείρημα αποτελεί ουσιαστικά παραδοχή ότι ο εξευτελιστικός μισθός από το συμβατικό ωράριο έχει κάνει δεδομένο ότι ο εργαζόμενος πρέπει να δουλεύει παραπάνω για να φέρει βόλτα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα σε όλη την ΕΕ. Η συνολική μείωση μισθών που κατέγραψε η Eurostat στην ΕΕ το 2022 ήταν 3,9%, ενώ για το 2024, οι μισθοί παρέμειναν πιο χαμηλά σε σχέση με 5 χρόνια πριν, με πτώση πάνω από 4%, συγκριτικά με το 2019. Στην Ελλάδα η μείωση του μέσου μισθού εργασίας από το 2011 έως το 2024, καταγράφεται στο 28%.

Μόνοι κερδισμένοι είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι που βλέπουν τα κέρδη τους να εκτινάσσονται μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης, ενώ ήδη τρίβουν τα χέρια τους για τα πολεμικά πακέτα των 800 δισ. για τα οποία προετοιμάζουν την εργατική τάξη για νέες θυσίες δικαιωμάτων, όπως στη Γαλλία, τη Γερμανία κ.α.

Η μείωση του εργάσιμου χρόνου ήταν μάλιστα ένα από τα βασικά αιτήματα της απεργίας που έγινε τον Σεπτέμβρη του 2024 στην Ισπανία. Φέτος τον Ιούνη, οι μεταλλουργοί της Ιταλίας απαίτησαν επίσης Συλλογική Σύμβαση με αυξήσεις και μείωση ωρών εργασίας, καθώς με βάση τις καταγγελίες δούλευαν πολύ πέρα του 8ωρου απλήρωτοι, πολλές φορές και κάτω από την απειλή της μη ανανέωσης σύμβασης.

Στη Σκωτία, οι εργαζόμενοι του μετρό στη Γλασκόβη που κατέβηκαν σε απεργία, καταγγέλλουν πως ήταν αναγκασμένοι να εργάζονται 10 τουλάχιστον επιπλέον ώρες του συμβατικού τους ωραρίου, που είναι στις 39 ώρες/εβδομάδα, ενώ στην «Tesla» στην Γερμανία, οι εργάτες δούλευαν με όρους εξάντλησης ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, ενώ απαγορευόταν να μιλήσουν για αυτό με βάση συμφωνίες εχεμύθειας που αναγκάζονταν να υπογράψουν.

Το 13ωρο δεν είναι παραφωνία

Οσο λοιπόν πρέπει να χρεοκοπήσει η άθλια προπαγάνδα της κυβέρνησης πως οι εργαζόμενοι τάχα ζητούν οι ίδιοι να «ευεργετηθούν» από τη 13ωρη σκλαβιά, άλλο τόσο πρέπει να απορριφθεί και το δηλητήριο της σοσιαλδημοκρατίας και των εργατοπατέρων της στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Το νέο αυτό νομοσχέδιο δεν αποτελεί μια «παραφωνία» στο άσμα της ευρωπαϊκής κανονικότητας, αλλά όπως αποδεικνύεται είναι το αντίθετο: Αποτελεί υλοποίηση των στρατηγικών κατευθύνσεων της ΕΕ.

Αυτή η πολιτική άλλωστε έχει εφαρμοστεί στην Ελλάδα από όλες τις κυβερνήσεις, ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ και έχει στηριχτεί με κάθε τρόπο από τις ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ στη ΓΣΕΕ και άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Μόλις πρόσφατα οι δυνάμεις αυτές υπέγραψαν ΣΣΕ για τα ξενοδοχεία της Ρόδου, που προβλέπει μέχρι και 16 ώρες δουλειάς.

Διέξοδος για τους εργαζόμενους δεν είναι να παζαρεύουν πόσο θα ξεχειλώνεται ο εργάσιμος χρόνος, πόσο μεγαλύτερο θα γίνεται το ξεζούμισμά τους στο όνομα της «ευρωπαϊκής κανονικότητας» αλλά η πάλη για ουσιαστική μείωσή του, για 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο, σύμφωνα και με τις σύγχρονες δυνατότητες. Διέξοδος είναι η οργάνωση της αντεπίθεσης, ξεπερνώντας τα εμπόδια και τις τρικλοποδιές που βάζουν οι εργατοπατέρες και τα κόμματά τους, οι κάθε λογής «σωτήρες» που επιχειρούν να ξαναζεστάνουν τις σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες για να μένει στο απυρόβλητο η βαρβαρότητα του καπιταλισμού.

Γ. Παπ.

    

ΚΟΜΙΣΙΟΝ

Υπερασπίζεται το «σπλάχνο» της, τη 13ωρη δουλειά

Απάντηση – στήριξη στα νέα αρρωστημένα σχέδια κυβέρνησης ΝΔ – μεγαλοεργοδοσίας έδωσε η Κομισιόν στην Ερώτηση της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, που κατέθεσε ο ευρωβουλευτής του Κόμματος, Λευτέρης Νικολάου – Αλαβάνος για το αντεργατικό έκτρωμα για το 13ωρο. Αλλωστε πυρήνας του είναι οι ίδιες οι Οδηγίες της ΕΕ.

Η Κομισιόν, λοιπόν, στην απάντηση της αρμόδιας επιτρόπου Μινζάτου, ομολογεί ότι η Oδηγία 2003/88 «επιτρέπει τη δουλειά 13 ωρών» αδειάζοντας τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης που εξωραΐζουν τις ευρωπαϊκές Oδηγίες ισχυριζόμενοι ότι τάχα «η κυβέρνηση της ΝΔ τις παραβιάζει», ενώ τις εφαρμόζει κατά γράμμα. Στην απάντησή της μάλιστα και προς υπεράσπιση του 13ωρου πλέον και σε έναν εργοδότη, επικαλείται προκλητικά ως «προστασία» τη διευθέτηση και κατάτμηση του ημερήσιου χρόνου εργασίας κατά τα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας.

Για αυτό και επιμένει θέτοντας ως προϋπόθεση να «τηρείται η μέση μέγιστη εβδομαδιαία διάρκεια εργασίας των 48 ωρών κατά την περίοδο αναφοράς των τεσσάρων μηνών» συμπληρώνοντας με νόημα ότι: «[…] οι εργαζόμενοι τους οποίους αφορούν αυτές οι παρεκκλίσεις πρέπει να λαμβάνουν ισοδύναμες περιόδους αντισταθμιστικής ανάπαυσης ή, κατ’ εξαίρεση, άλλη κατάλληλη προστασία [..]».

Με απλά λόγια η Κομισιόν ζητά διαρκή αυξομείωση του χρόνου εργασίας ακόμα και εντός της εβδομάδας με βάση τις ορέξεις και την κερδοφορία της εργοδοσίας και την εμφανίζει αυτή ως …«ανάπαυση» από τα εξοντωτικά 13ωρα. Παρουσιάζει δηλαδή ως «προστασία» των εργαζομένων την Οδηγία 2003/88/ΕΚ, που έκανε «κανόνα» την εφαρμογή εξαντλητικών ωραρίων με μόλις 11 ώρες ανάπαυσης από βάρδια σε βάρδια, την εκ περιτροπής εργασία και το καθεστώς γαλέρας – διευθέτησης του χρόνου εργασίας.

Και επειδή ο «διάβολος» ως γνωστόν κρύβεται στις …λεπτομέρειες, η αναφορά της Επιτροπής σε «παρεκκλίσεις» δεν γίνεται διόλου τυχαία και πάντα προς το χειρότερο για τον εργαζόμενο. Διότι ως «παρέκκλιση» καταγράφεται στο νομοσχέδιο η διευθέτηση του ημερήσιου χρόνου μέχρι ένα έτος. Ταυτόχρονα, σηματοδοτεί γενικευμένη επίθεση των καπιταλιστών ενάντια σε κάθε έννοια σταθερής δουλειάς θεσμοθετώντας συμβάσεις ακόμα και ορισμένου χρόνου δύο ημερών ενώ καθιερώνει τη λεγόμενη «ευέλικτη προσέλευση» μέχρι 120 λεπτά καταργώντας την ισχύ εργάσιμου χρόνου για τον χρόνο προετοιμασίας.

Επίσης, προβλέπει περαιτέρω μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», κατάργηση τόσο της υπερωριακής προσαύξησης του μισθού για τους εργαζόμενους, όσο και των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών αλλά και τον τεμαχισμό του δικαιώματος της άδειας των εργαζομένων, οδηγώντας στην κατάργησή της.

Οπως σημειώνει η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, «πρόκειται για την “τελευταία λέξη” της αντεργατικής εργαλειοθήκης της ΕΕ, που η κυβέρνηση της ΝΔ προωθεί με βάση τα “έργα και ημέρες” και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ολες τους φέρουν βαριές ευθύνες, γιατί έχουν βάλει το χέρι τους στην ενσωμάτωση και υλοποίησή της, γεγονός που φωτίζουν οι δεκάδες καταγγελίες εργατικών σωματείων και φορέων.

Οσο για τις αναφορές της Κομισιόν στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, αυτές είναι χωρίς αντίκρισμα καθώς σύμφωνα με το νομοσχέδιο με βάση τις κατευθύνσεις της επεκτείνεται η κατάργηση της ασφάλισης και σε όσες προσαυξήσεις προκύπτουν “από συλλογική σύμβαση εργασίας ή οικειοθελώς από τον εργοδότη”.

Η απάντηση βρίσκεται στον οργανωμένο αγώνα απέναντι σε αυτό το τερατούργημα που αποτελεί αιτία πολέμου για τους εργαζόμενους. Αυτοί δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από την ΕΕ, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά τους. Με συλλογική πάλη μπορούν να το ακυρώσουν στην πράξη και να διεκδικήσουν σύγχρονα δικαιώματα, μείωση του εργάσιμου χρόνου, δουλειά με δικαιώματα, Συλλογικές Συμβάσεις, 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο, με ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς».

Πηγή : Ριζοσπάστης 30 – 31/ 8 – 2025