22ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ
«ΚΚΕ δυνατό, σταθερό σε κάθε δοκιμασία, έτοιμο στο κάλεσμα της Ιστορίας για τον σοσιαλισμό»
- Με αυτό το σύνθημα θα διεξαχθεί στις 29 – 31 Ιανουαρίου 2026
- Στον «Ριζοσπάστη» 4 – 5 Οκτώβρη οι Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής | Πυρετώδεις προετοιμασίες για την πλατιά διακίνησή τους από τις Οργανώσεις
Στις 29 – 31 Ιανουαρίου 2026 θα πραγματοποιηθεί το 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ, όπως ανακοίνωσε η Κεντρική Επιτροπή την περασμένη βδομάδα.
Το κεντρικό σύνθημα του 22ου Συνεδρίου είναι: «ΚΚΕ ΔΥΝΑΤΟ, ΣΤΑΘΕΡΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ, ΕΤΟΙΜΟ ΣΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ».
«Το σύνθημα αποτυπώνει και το βασικό θέμα του Συνεδρίου, δηλαδή την ανάγκη το Κόμμα να εναρμονιστεί πλήρως και με πιο γρήγορους και αποτελεσματικούς ρυθμούς με το επαναστατικό του Πρόγραμμα και το Καταστατικό του, να είναι πραγματικά “κόμμα έτοιμο για όλα”, καθοδηγητής της πάλης του λαού μας για τον σοσιαλισμό. Η υλοποίηση αυτού του καθήκοντος αποκτά επείγουσα σημασία σε μια περίοδο γρήγορων και σύνθετων εξελίξεων, όπου αυξάνονται οι απαιτήσεις για να ανταποκριθούμε σε δύσκολες συνθήκες και σε απότομες αλλαγές κατά τις οποίες είναι πιο πιθανό – σε σχέση με άλλες περιόδους – οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, οι πολεμικές αναμετρήσεις, η καπιταλιστική οικονομική κρίση, να οδηγήσουν σε μαζική ριζοσπαστικοποίηση εργατικών – λαϊκών δυνάμεων, σε όξυνση της ταξικής πάλης, ακόμα και σε αποσταθεροποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας», σημειώνει σχετικά η ανακοίνωση.
Οι Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής για το 22ο Συνέδριο θα δημοσιευτούν με τον «Ριζοσπάστη» στις 4 – 5 Οκτώβρη, ενώ θα ακολουθήσει η συζήτηση στα καθοδηγητικά Οργανα και στις Οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ, και ο δημόσιος προσυνεδριακός διάλογος μέσω του «Ριζοσπάστη» και της ΚΟΜΕΠ.
Σε θέσεις μάχης οι Οργανώσεις ώστε η διακίνηση των Θέσεων να ξεπεράσει κάθε προηγούμενο
Με τη γνωστοποίηση της ημερομηνίας δημοσίευσης των Θέσεων έχει σημάνει συναγερμός στις Οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ, οι οποίες, θέτοντας τον πήχη της διακίνησης ψηλά, έχουν ξεκινήσει τις πυρετώδεις προετοιμασίες για την πανεξόρμηση με την εφημερίδα και το κείμενο των Θέσεων.
Για την προετοιμασία αυτής της μάχης ο «Ριζοσπάστης» μιλάει με στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ από την ΚΟ Αττικής.
«Εμειναν δυο βδομάδες για την υποδοχή των Θέσεων της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο του Κόμματος και κάθε ΚΟΒ επιταχύνει την προετοιμασία, έχει ήδη διαμορφώσει ένα τολμηρό, φιλόδοξο στόχο και μαχητικό σχέδιο για να μπορέσει η διακίνηση του “Ριζοσπάστη” με τις Θέσεις της ΚΕ να ξεπεράσει κάθε προηγούμενο», σημειώνει ο Νίκος Καραγιάννης, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Αττικής του ΚΚΕ και Γραμματέας της Τομεακής Οργάνωσης Νοτιοδυτικών Συνοικιών – Περιστερίου.
Τονίζει δε πως «με την πλατιά διακίνηση των Θέσεων, την καλή μελέτη και συζήτησή τους, επιδιώκουμε να σηματοδοτήσουμε τα βήματα ωρίμανσης που μετράμε από την πλούσια εσωοργανωτική συζήτηση που προηγήθηκε με τις Αποφάσεις της ΚΕ, να συνεχίζουμε να ανεβάζουμε “τα γράδα” της πλατιάς πολιτικής εξόρμησης του Κόμματος που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, δίνοντας καθημερινά όλες μας τις δυνάμεις για την επιτυχία της απεργίας την 1η Οκτώβρη, δίνοντας μαχητική απάντηση στην κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης με το τερατούργημα για τις 13 ώρες δουλειάς, την ακρίβεια και τη λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος, την περαιτέρω εμπλοκή της Ελλάδας στα επικίνδυνα σχέδια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ στην περιοχή».
«Και, βέβαια», συνεχίζει, «με το 51ο Φεστιβάλ ΚΝΕ – “Οδηγητή”, που ανοίγει τις πύλες του την ερχόμενη Τετάρτη για να υποδεχτεί χιλιάδες λαού και νεολαίας εδώ από τις περιοχές μας, τις Δυτικές Συνοικίες, κόσμος με τον οποίο φιλοδοξούμε να κλείσουμε εκ νέου ραντεβού για να προμηθευτεί τις Θέσεις του Συνεδρίου. Το 22ο Συνέδριο και η προπαγάνδισή του, εξάλλου, θα διαπερνούν και τα περίπτερα της ΚΟ Αττικής στον χώρο του Φεστιβάλ, όπου όποιος επιθυμεί θα μπορεί να δηλώσει το ενδιαφέρον του για την προμήθεια των Θέσεων».
Ο Ν. Καραγιάννης επισημαίνει ακόμα πως «το σάλπισμα της ΚΕ για “ΚΚΕ δυνατό, σταθερό σε κάθε δοκιμασία, έτοιμο στο κάλεσμα της Ιστορίας για τον σοσιαλισμό” αντηχεί σε όλους μας δυνατά. Στρατευόμαστε αποφασιστικά και αναλαμβάνουμε την ευθύνη να το μεταδώσουμε με δουλειά άνθρωπο τον άνθρωπο, με ένα μεγάλο πρόγραμμα εξορμήσεων και περιοδειών σε γειτονιές και χώρους δουλειάς, με τη διαμόρφωση κλίματος μαζικής διακίνησης, με την ένταξη, στη μάχη της διακίνησης, όλων των οπαδών και των φίλων του Κόμματος που δώσαμε μαζί όλες τις μάχες του προηγούμενου διαστήματος, επιβεβαιώνοντας τις μεγάλες δυνατότητες που υπάρχουν για να ανοίξει πλατύτερα η δουλειά του Κόμματος σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά και συνοικία.
Επιδίωξή μας είναι οι Θέσεις της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο να φτάσουν πλατιά, να αξιοποιηθούν ως βάση συζήτησης με τον λαό και τη νεολαία, αλλά και ως όπλο για να οργανώσουν με καλύτερους όρους την πάλη και την αντεπίθεσή τους.
Παίρνοντας υπόψη τις κρίσιμες εξελίξεις μέσα στις οποίες καλούμαστε να δράσουμε, οι Θέσεις της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο μπορούν να αποτελέσουν εφόδιο για να αντιστοιχηθούμε με τα σύγχρονα καθήκοντα της ταξικής πάλης, της δουλειάς με το επαναστατικό Πρόγραμμα και το Καταστατικό του Κόμματος, που δίνουν απάντηση στη σκέψη χιλιάδων ότι “κάτι πρέπει να γίνει”, για να συστρατευτούν πολύ περισσότεροι με τον στόχο της ανατροπής του συστήματος, της σοσιαλιστικής προοπτικής, που είναι η πολιτική αλλαγή που έχουν ανάγκη ο λαός και η χώρα».
Με αισιοδοξία και μαχητικότητα θέτουμε υψηλούς στόχους διακίνησης στους χώρους δουλειάς
Στην προσπάθεια να φτάσουν πλατιά οι Θέσεις στους εργαζόμενους στον κλάδο του Μετάλλου στέκεται η Γεωργία Γεωργιάδου, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Αττικής και Γραμματέας της Τομεακής Οργάνωσης Μετάλλου.
Συγκεκριμένα, σημειώνει πως «προετοιμαζόμαστε για να υποδεχτούμε τις Θέσεις του 22ου Συνεδρίου του Κόμματός μας και οργανώνουμε από τώρα τη δουλειά μας, βάζοντας στόχο να συζητήσουμε τις Θέσεις με όσο το δυνατόν περισσότερους εργαζόμενους του κλάδου. Με όλους όσους συναντηθήκαμε το προηγούμενο διάστημα στους χώρους δουλειάς, στις απεργίες, στις κινητοποιήσεις. Με όλους όσοι, ακόμα κι αν δεν συμφωνούν σε όλα με το Κόμμα, όμως νιώθουν ότι η κατάσταση που βιώνουν “δεν πάει άλλο”, εκτιμάνε τη δράση και τις θέσεις του Κόμματος, την πρωτοπόρα στάση των κομμουνιστών εργαζομένων στους χώρους δουλειάς και στη γειτονιά».
«Με συγκεκριμένους στόχους θέλουμε να φτάσουμε σε εκατοντάδες μεταλλεργάτες, από τη Ζώνη στο Πέραμα και τα εργοστάσια του Θριασίου μέχρι τις πολεμικές βιομηχανίες. Από τώρα λοιπόν όλες οι Κομματικές Οργανώσεις σχεδιάζουν πώς θα υποδεχτούν τις Θέσεις του Συνεδρίου μας. Με αισιοδοξία και μαχητικότητα θέτουν υψηλούς στόχους διακίνησης, για να φτάσουν οι Θέσεις του Συνεδρίου πλατιά, σε κάθε ναυπηγείο και καρνάγιο, σε κάθε εργοστάσιο του κλάδου», συμπληρώνει.
Υπογραμμίζει δε ότι «οργανώνουμε τη δουλειά αυτή “εν κινήσει”, μαζί με τη μάχη για την οργάνωση και επιτυχία της απεργίας την 1η Οκτώβρη, για να αποσυρθεί το νομοσχέδιο της κυβέρνησης που θέλει να δουλεύουμε 13 ώρες. Κόντρα στη λογική που προβάλλει ως σύγχρονο την επιστροφή στον Μεσαίωνα, εμείς προβάλλουμε το πραγματικά σύγχρονο και προοδευτικό. Γιατί σήμερα, με την τεράστια εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, την Τεχνητή Νοημοσύνη, την αυτοματοποίηση, το σύγχρονο, το προοδευτικό και το ρεαλιστικό είναι να δουλεύουμε λιγότερο και να έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο».
«Δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό για να ισχυροποιήσουμε ολόπλευρα το Κόμμα μας, να γίνουμε πιο ικανοί, έτοιμοι να ανταποκριθούμε στο “κάλεσμα της Ιστορίας για τον σοσιαλισμό”!», καταλήγει.
Οι Θέσεις αφορούν κάθε νέο και νέα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων
Σε κλίμα αισιοδοξίας και ενθουσιασμού ετοιμάζονται και τα μέλη της ΚΝΕ να υποδεχτούν τις Θέσεις, περιγράφει ο Ηρακλής Ευαγγελινός, μέλος του Γραφείου Περιοχής Αττικής της ΚΝΕ και Γραμματέας της Τομεακής Οργάνωσης Πειραιά της ΚΝΕ.
«Συζητιούνται και τίθενται υψηλοί στόχοι, ώστε οι Θέσεις να φτάσουν πλατιά στη νεολαία», αναφέρει και συμπληρώνει πως «ήδη το κλίμα της άμιλλας που έχει προκηρύξει η ΟΠ Αττικής ανάμεσα στις ΤΟ παρακινεί να δώσουμε όλοι τον καλύτερό μας εαυτό σε αυτήν την κατεύθυνση».
Και τονίζει ότι «οι Θέσεις του Συνεδρίου αφορούν κάθε νέο και νέα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Αφορούν όλους όσοι προβληματίζονται, οργίζονται, αναζητούν απαντήσεις στο “τι μπορεί να γίνει” για να αλλάξουν τα πράγματα. Αφορούν όσους βρεθήκαμε μαζί στις μάχες του προηγούμενου διαστήματος για το σχολείο που έχουμε ανάγκη, ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, με όσους στέκονται στη “σωστή πλευρά της Ιστορίας”, με την Παλαιστίνη και τον δίκαιο αγώνα του λαού της!
Με όλους αυτούς που βρισκόμαστε καθημερινά στα σχολεία, στις σχολές, στους χώρους δουλειάς, με τους χιλιάδες που θα βρεθούμε στο 51ο Φεστιβάλ ΚΝΕ – “Οδηγητή” που θα κορυφωθεί σε λίγες μέρες, με όλους όσοι θα δώσουμε μαζί τη μάχη της πανεργατικής απεργίας την 1η Οκτώβρη, είναι που θέλουμε να συζητήσουμε, να διαβάσουν για το ΚΚΕ και τη Νεολαία του από το ίδιο το ΚΚΕ, να συμβάλουν με τη δική τους γνώμη στους στόχους που θέτει το Συνέδριο για το Κόμμα μας».
Κλείνοντας υπογραμμίζει ότι «όλοι αυτοί και χιλιάδες άλλοι έχουν συμφέρον από την ισχυροποίηση του Κόμματός μας, πολλοί είναι αυτοί που μέσα από την προσυνεδριακή διαδικασία, που αποδεικνύει για άλλη μια φορά την άβυσσο που χωρίζει το ΚΚΕ από τα αστικά κόμματα, από τα φαινόμενα σήψης και τη μάχη για την καρέκλα που χαρακτηρίζει τις εσωκομματικές τους διαδικασίες, θέλουμε να κάνουν το βήμα να οργανωθούν στην ΚΝΕ, ως την καλύτερη συμβολή στην επιτυχία του 22ου Συνεδρίου του Κόμματός μας».
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η στάση του ΚΚΕ κόντρα στο ρεύμα εφόδιο για τον αγώνα στον δρόμο της ανατροπής του συστήματος της εκμετάλλευσης και των πολέμων
Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, μέλους της ΚΕ, στις εκδηλώσεις του 51ου Φεστιβάλ ΚΝΕ – «Οδηγητή» στη Λάρισα
Οι πάσης φύσεως αντίπαλοι μας εγκαλούν ότι είμαστε κόμμα που δεν μπορεί να προσφέρει τίποτε, αφού δεν έχουμε στόχο να διεκδικήσουμε συμμετοχή σε μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού. Για έλλειψη πολιτικού ρεαλισμού… Προσήλωση στο παρελθόν… Οτι είμαστε κόμμα «εκτός των τειχών», άρα δεν ενδιαφερόμαστε για τα σημερινά προβλήματα, παρά μόνο για τον σοσιαλισμό.
Από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής μας δηλώσαμε ότι κοσμοθεωρία μας είναι η θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι ζούμε εκτός των «τειχών» του καπιταλισμού. Μέσα στην καπιταλιστική Ελλάδα δρούμε, στην Ελλάδα παλεύουμε ώστε η λαϊκή πλειοψηφία στο έδαφος του καθημερινού αγώνα να αποσπά ορισμένες κατακτήσεις, να ορθώνει κάποιο τείχος στα χειρότερα και ταυτόχρονα να αποκτά πείρα, όλο και πιο συνειδητή θέληση, στις κατάλληλες περιστάσεις, να γκρεμίσει αυτά τα «τείχη» και μάλιστα οριστικά και αμετάκλητα.
Παλεύουμε για τη νίκη της εργατικής τάξης, του μεγάλου μέρους του λαού, όσον αφορά την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας και το ξεκίνημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Επειδή αυτός είναι ο σκοπός ύπαρξής μας, γι’ αυτό και σε όλη την Ιστορία μας δεν πέρασε ούτε μια μέρα που να μην καταπιανόμαστε με τα καθημερινά προβλήματα του λαού. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι είμαστε η πρωτοπόρα καθοδηγητική δύναμη αγώνων, και στις πιο δύσκολες και αντίξοες φάσεις. Αλλωστε, η δράση μας ήταν και είναι ο λόγος ιδεολογικών και πολιτικών επιθέσεων αλλά και όλων των μορφών των διώξεων, φυλακίσεων, εξορίας, εκτελέσεων έως και απαγόρευσης της ύπαρξής μας (…)
Σήμερα ο λαός, όλοι οι λαοί βιώνουν μια τραγική αντίφαση, που κάτω από προϋποθέσεις μπορεί να ωθήσει στον ριζοσπαστισμό αλλά και σε συντηρητική αντιδραστική αναδίπλωση. Από τη μια μεριά είναι ακόμα περισσότερο ώριμες οι αντικειμενικές υλικές συνθήκες για το πέρασμα στον σοσιαλισμό. Ομως από την άλλη ο υποκειμενικός παράγοντας, η επαναστατική πρωτοπορία έχει αδυνατίσει εξαιτίας και των συνεπειών της αντεπανάστασης. Ωστόσο σε ορισμένα κράτη, στην Ελλάδα ιδιαίτερα, είναι ορατή η απήχηση της επιρροής του Κόμματος, του ΚΚΕ, ως δυνατότητα να μετατραπεί σε πραγματικότητα η αντεπίθεση στον δρόμο της ανατροπής. (…)
Θεμελιακή διαφορά με τα άλλα κόμματα η αντιμετώπιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο
Θεμελιακή μας διαφορά με τα κόμματα που μιλάνε, υποκριτικά, για δικαιοσύνη, εθνικό και διεθνές δίκαιο είναι ότι θεωρούν νόμιμη την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την απόσπαση της υπεραξίας που παράγεται από την εργατική τάξη, μέσω της οποίας σχηματίζεται το κεφάλαιο, διογκώνονται τα κέρδη.
Η θεμελιακή μας διαφορά με όλα τα κόμματα που γνωρίσαμε και τα σημερινά, ξεκινάει από τη θέση μας ότι ο καπιταλισμός είναι το τελευταίο ταξικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα με αγιάτρευτες ασθένειες: Οπως τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ιμπεριαλιστική «ειρήνη», την κυκλική οικονομική κρίση, την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, τις γενοκτονίες παλιές και σύγχρονες, όπως συμβαίνει με τον παλαιστινιακό λαό, τη γιγάντωση της σήψης και της διαφθοράς. Ο σημερινός καπιταλισμός έχει χάσει την όποια δυναμική είχε αναπτύξει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα κυριαρχούν η αβεβαιότητα, οι αναιμικοί ρυθμοί ανάπτυξης, οξύνεται η ανισομετρία ανάπτυξης ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, εξ ου και οι σύγχρονοι οξύτατοι ανταγωνισμοί και πόλεμοι ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Η θεμελιακή διαφορά ανάμεσα στο ΚΚΕ και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα προκύπτει από το γεγονός ότι εμείς παλεύουμε στο έδαφος του καπιταλισμού και επιδιώκουμε την ανατροπή του υπέρ της εργατικής εξουσίας, του σοσιαλισμού, ενώ όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις αποδέχονται το καπιταλιστικό σύστημα, τους σιδερένιους νόμους του, τις διακρατικές καπιταλιστικές ενώσεις, όπως την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τις στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, στηρίζουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο πλευρό του ενός ιμπεριαλιστικού κέντρου απέναντι στο άλλο.
Οι διαφορές και διαμάχες ανάμεσα στα αστικά κόμματα δεν αφορούν την ταξική αδικία
Η αστική τάξη, για να πετύχει τον στόχο της, ξεκινά το πρώτο χτύπημα με το ψέμα, τη συκοφαντία, τη χρήση βίας κατά του Κομμουνιστικού Κόμματος. Αποδείχθηκε σε όλες τις φάσεις και τις περιπτώσεις, σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη ότι ο αντικομμουνισμός δεν ήταν παρά το πρώτο βήμα για να τσακιστεί ή να διαβρωθεί το γενικότερο εργατικό – λαϊκό κίνημα.
Η αστική τάξη χρησιμοποιεί τον φασισμό, τον ναζισμό, τα συντηρητικά κόμματα αλλά και τα σοσιαλδημοκρατικά, σοσιαλιστικά κόμματα, τα οπορτουνιστικά, όπως π.χ. στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ, παλαιότερα το «ΚΚΕ Εσωτερικού» και άλλα. Αξιοποιήθηκε ο αρνητικός συσχετισμός σε βάρος του εργατικού κινήματος, οι σύνθετες συνθήκες δράσης των κομμουνιστών σε ένα απόλυτα εχθρικό έδαφος, για να ασκηθεί πολιτική πίεση και πάνω στο ίδιο το ΚΚ, ώστε να βάλει «νερό στο κρασί» του, για να το πούμε με λαϊκή γλώσσα. (…)
Ισως κάποιος σκεφθεί ότι είμαστε υπερβολικοί, όταν εξισώνουμε όλα τα κόμματα μην υπολογίζοντας τις διαφορές τους, αφού κάθε μέρα, κάθε ώρα γινόμαστε μάρτυρες του καβγά, των διαφωνιών που εκδηλώνονται ανάμεσα στην κυβέρνηση της ΝΔ και στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Τίποτε το καινούργιο. Οσοι έχουν ασχοληθεί με την παλαιότερη και πρόσφατη Ιστορία γνωρίζουν για την οξύτατη διαμάχη μεταξύ Ελευθερίου Βενιζέλου από τη μια και από την άλλη του θρόνου και των φιλικών κομμάτων του που αποκλήθηκε «εθνικός διχασμός». Τη διαμάχη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τις οξύτατες αντιπαραθέσεις της με ΣΥΡΙΖΑ και τώρα με τα σύγχρονα κόμματα αστικής διαχείρισης.
Οι διαμάχες τους είναι υπαρκτές, αντανακλούν και εκφράζουν αντιθέσεις στους κόλπους της αστικής τάξης, στους κόλπους της ΕΕ, εκφράζουν τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, ενώ σ’ αυτό το έδαφος αναπτύσσονται και οι προσωπικές φιλοδοξίες. Διαφορές και διαμάχες σε θέματα τακτικής αλλά και στις μεθόδους και τους τρόπους χειρισμού της ανερχόμενης εργατικής – λαϊκής δυσαρέσκειας. Δεν αφορούν την ταξική αδικία, τα συμφέροντα του λαού. Ως αντιπολίτευση η σοσιαλδημοκρατία και ο οπορτουνισμός, προκειμένου να κερδίσουν ψήφους, στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση προσφέρουν στον λαό λίγα ευρώ παραπάνω και αστική παραλλαγή διαχείρισης εντός των τειχών.
Το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά και η Πλεύση Ελευθερίας, επίσης και τα ακροδεξιά κόμματα, όταν αναφέρονται στο σύστημα δεν εννοούν τον καπιταλισμό, αλλά το κόμμα ή τα κόμματα που είναι στη διακυβέρνηση, το στενό περιβάλλον του εκάστοτε πρωθυπουργού, ή διαχωρίζουν τους καπιταλιστές σε υγιείς και ανήθικους. Ο Τσίπρας τώρα πια, έχοντας εγκαταλείψει τα συνθήματα που πλάσαρε κοροϊδεύοντας τον λαό το 2012-2015, προσπαθεί να ανακτήσει κύρος στον κεντροδεξιό χώρο, λέγοντας ότι το ερώτημα που τίθεται είναι αυταρχικός καπιταλισμός ή δημοκρατικός. Τα περί αριστεράς τα έριξε στο καλάθι των αχρήστων, αφού τώρα δεν τον βολεύουν ούτε ως απατηλό σύνθημα.
Από το ΠΑΣΟΚ έως την Πλεύση Ελευθερίας κατηγορούν τη ΝΔ ότι δεν ακολουθεί πιστά την πολιτική της ΕΕ, με αποτέλεσμα να είναι τελευταία ή και προτελευταία σε μια σειρά δείκτες σύγκρισης των επιδόσεων των κρατών – μελών της. Κάνουν πως δεν ξέρουν ότι η σύγκλιση δεικτών είναι ανέφικτη, και αν επιτευχθεί ονομαστικά η διεύρυνση των διαφορών και των αποστάσεων στην ιεραρχία της ΕΕ θα γίνεται μεγαλύτερη. Πρόκειται για τη σύμφυτη ανισομετρία στους κόλπους όλων των μορφών της καπιταλιστικής συμμαχίας.
Η ΝΔ αποδείχθηκε πρωταγωνιστική στην υιοθέτηση και υλοποίηση όλων των αντεργατικών κατευθύνσεων της ΕΕ. Επιπλέον για μια ακόμη φορά διαδραματίζει τον πρώτο ρόλο ανάμεσα στους πρώτους στην υπεράσπιση της ελληνικής αστικής τάξης με τη στήριξη και συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, μετατρέποντας την Ελλάδα σε μια τεράστια στρατιωτική βάση από άκρο σε άκρο. Εσείς εδώ στη Λάρισα έχετε όλες τις αποδείξεις.
Η αμφισβήτηση να οδηγήσει στη μόνη δυνατή επιλογή, του δρόμου της ανατροπής
Tο πραγματικό, ΒΑΣΙΚΟ ερώτημα με τη μορφή έστω ακόμα και απλού προβληματισμού, που μπαίνει σήμερα, είναι καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Προσοχή, δεν εννοούμε ότι μπαίνει σε ημερήσια διάταξη η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Ομως προβληματισμός αν υπάρχει εναλλακτική λύση εμφανίζεται σήμερα πιο έντονα από τα προηγούμενα 30 χρόνια. Ανεξαρτήτως της ετοιμότητας για άμεση δράση, προβληματίζονται πολλοί και πολλές αν υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας προς όφελος της κοινωνικής λαϊκής ευημερίας. Υπάρχει έντονη αμφισβήτηση του συστήματος, αλλά αυτή δεν αρκεί, αν δεν οδηγήσει στη μόνη δυνατή και ρεαλιστική επιλογή του δρόμου της ανατροπής.
Δεν είναι τυχαίο ότι το ζήτημα του σοσιαλισμού μπήκε στην ημερήσια διάταξη παραμονές και την περίοδο που διαφαινόταν η λήξη του Α’ Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου και το ’44-’45 με τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου. (…)
Σήμερα μπαίνει καθαρά το ζήτημα: Τι είδους εργατικό κίνημα, τι είδους κοινωνική λαϊκή συμμαχία χρειάζεται, αντίστασης και αντεπίθεσης με αιχμή τα σύγχρονα εργατικά, λαϊκά, αγροτικά προβλήματα, τα προβλήματα της νεολαίας, των γυναικών, τις συνέπειες από την εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Χρειάζονται σοβαρές προϋποθέσεις, συγκεκριμένα μαζική οργάνωση των εργατοϋπαλλήλων με πόδια, θεμέλια στη βάση, στο πρωτοβάθμιο σωματείο και με ολοκλήρωση προς τα πάνω σε κλαδικό, τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο. Χρειαζόμαστε προωθημένα αντικαπιταλιστικά – αντιμονοπωλιακά συνθήματα και αδιάλλακτη μάχη με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Κίνημα που δεν το χρησιμοποιούν οι αστικές αντιπολιτευόμενες δυνάμεις για την κυβερνητική αναρρίχησή τους. Κίνημα που ενώνεται πανελλαδικά σε κοινούς στόχους, με συμμάχους τους αυτοαπασχολούμενους που υποφέρουν, την αγροτιά που μάχεται για την επιβίωση σε συνεργασία με το ριζοσπαστικό γυναικείο και νεολαιίστικο κίνημα. Συνεργασία κινημάτων που αποκαλύπτουν τα αστικά προσχήματα, τα ψέματα και τους μύθους, διεκδικούν την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών με τη βοήθεια των σύγχρονων επιστημονικών επιτευγμάτων. Εχουν στο στόχαστρό τους τα καπιταλιστικά κέρδη και τις κυβερνήσεις, όποιες κι αν είναι αυτές που τα υπηρετούν. Κίνημα που επιδιώκει τον διεθνιστικό συντονισμό και τη διεθνιστική συνεργασία με εργατικά – λαϊκά κινήματα ιδιαίτερα στην Ευρώπη.
Τα προβλήματα που ζούμε σήμερα έχουν άμεση σχέση όχι γενικά και αφηρημένα με τον καπιταλισμό, αλλά πολύ συγκεκριμένα με τη σύγχρονη στρατηγική του π.χ. το Ταμείο Ανάκαμψης, την πολεμική οικονομία, που είναι προετοιμασία για παγκόσμια αναμέτρηση, τη συγκρότηση μαζικού ευρωπαϊκού στρατού με δράση πολύ μακριά από τα σύνορα της Ευρώπης. Η ΕΕ θα φορτώσει 800 δισ. στις πλάτες των λαών, χώρια το αίμα που θα ζητηθεί για τα συμφέροντα των καπιταλιστών.
Αγώνας εντός των τειχών για τη συγκέντρωση δυνάμεων
Η κατεύθυνση πρέπει να είναι αγώνας εντός των τειχών για να συγκεντρωθούν δυνάμεις, να τα γκρεμίσουμε για να οικοδομήσουμε τη νέα κοινωνία, του σοσιαλισμού – κομμουνισμού.
Ας σκεφτούν οι προοδευτικοί άνθρωποι πώς θα ήταν το εργατικό – λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα όταν το ΚΚΕ γινόταν ένα κόμμα που στο όνομα του ρεαλισμού αποδεχόταν την ενσωμάτωση στο πολιτικό σύστημα του καπιταλισμού. Αν εγκατέλειπε τον αγώνα για τον σοσιαλισμό.
Το ΚΚΕ την περίοδο ’89-’91, αν και κλονισμένο και αδυνατισμένο από την κρίση σε συνδυασμό με τις συνέπειες της αντεπανάστασης, έμεινε όρθιο, αποκάλυψε ότι ο σοσιαλισμός δεν ανατράπηκε από λαϊκές επαναστάσεις, προέκυψε ως αποτέλεσμα της υπόσκαψης του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της οικονομίας με συνέπειες στην εργατική εξουσία, που είχε ξεκινήσει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ιδιαίτερα τις δεκαετίες του ’50 και του ’60.
Ποιος ήταν ο κρίκος που βοήθησε το Κόμμα να σταθεί όρθιο, να μη φοβηθεί την κριτική και την αυτοκριτική; Το γεγονός ότι ανεξάρτητα και από δικές του λαθεμένες επιλογές στη μακρόχρονη πορεία του ουδέποτε εγκατάλειψε το βασικό: Τη σημασία της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού, τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας του Κόμματος, της εργατικής εξουσίας.
Πώς θα ήταν σήμερα τα πράγματα αν το ΚΚΕ:
Είχε υπερψηφίσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στο όνομα του ρεαλισμού και της δήθεν αιώνιας ύπαρξης της ΕΕ.
Αν δεν επαναφέραμε στην πρώτη γραμμή τη θέση μας για την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Αν σταυρώναμε τα χέρια την περίοδο που ξεκίνησε ο αμερικανοΝΑΤΟικός και ευρωπαϊκός πόλεμος που οδήγησε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και στη δημιουργία εστιών έντασης και συγκρούσεων σε όλη τη Βαλκανική.
Αν από το 1985-’86 και στη συνέχεια με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στη δεκαετία του ’90 δεν λέγαμε ΟΧΙ στις μορφές ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων. Θυμίζω την 4ωρη απασχόληση που έφερε το ΠΑΣΟΚ το 1986, για τους φοιτητές και τις γυναίκες, που ήταν αρχή για να φτάσουμε σήμερα στο σημερινό τερατούργημα της ΝΔ με τη 13ωρη δουλειά, τις απλήρωτες υπερωρίες λόγω της ελαστικότητας, την εκ περιτροπής εργασία, τη 10ωρη δουλειά χωρίς προσαύξηση, τις συμβάσεις 2 ημερών, διάλυση ακόμα και της ενιαίας καλοκαιρινής άδειας, για τους εργαζόμενους, όπως αποκαλούνται, «just in time», για όταν, όσο θέλει η εργοδοσία. Τον δρόμο διαδοχικά τον έστρωσαν όλες οι κυβερνήσεις, όλα τα άλλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.
Αν χειροκροτούσαμε, όπως έκαναν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός της Αριστεράς τη Συνθήκη του Οσλο το 1993, που αναγορεύτηκε σε βασικό βήμα λύσης του Παλαιστινιακού, ενώ εμείς την καταγγείλαμε ως ταφόπετρα ακόμα και της ίδιας της απόφασης του ΟΗΕ που υποστήριζε την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους. Οι 35 κυβερνήσεις, ανάμεσά τους και η ελληνική, που ζητούν για κάποια στιγμή και όχι άμεσα την αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους, στην πραγματικότητα το αρνούνται, αφού υποστηρίζουν ως λύση μια εδαφική οντότητα χωρίς σαφή σύνορα, χωρίς αποκατάσταση των προσαρτημένων, από το Ισραήλ, εδαφών, χωρίς κατάργηση των εποικισμών, χωρίς δικαίωμα στρατού. Τελικά αφήνουν στο απυρόβλητο τη στρατηγική του Ισραήλ να προσαρτήσει και τη Δυτική Οχθη, μια δήθεν λύση στο έλεος των ιμπεριαλιστών.
Αν λέγαμε ΝΑΙ στο σχέδιο Κόφι Ανάν το 2004 για το Κυπριακό, που το υποστήριξαν με τη μια ή την άλλη μορφή στη χώρα μας τα άλλα κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, ο Συνασπισμός, ενώ η ΝΔ έκανε την πάπια, εννοείται πριν το απορρίψουν οι Ελληνοκύπριοι. Ενα σχέδιο που πρότεινε ο ΟΗΕ για τη δημιουργία ενός μορφώματος ομοσπονδίας ή συνομοσπονδίας, μια μορφή δηλαδή που εύκολα μετατρέπεται σε δύο χωριστά κράτη.
Αν το ΚΚΕ δεν αποκάλυπτε έγκαιρα από το 1999, μετά τη σύνοδο των ευρωπαϊκών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στην Μπολόνια της Ιταλίας, ότι ξεκινά η πορεία ιδιωτικοποίησης και ταξικής κατηγοριοποίησης των ΑΕΙ ανεξάρτητα αν θα διατηρούσαν στον τίτλο τους τον όρο δημόσιο.
Αν το ΚΚΕ υιοθετούσε τον όρο «εξωστρέφεια και ανταγωνιστικότητα» που χρησιμοποιούν με θρησκευτική κατάνυξη η ΝΔ και τα άλλα κόμματα, που δήθεν τα χωρίζει χάος μεταξύ τους. Από την αρχή προειδοποιήσαμε, είναι μύθος ότι η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων μειώνει τις τιμές. Καίνε κυριολεκτικά τα τιμολόγια της Ενέργειας και των τροφίμων. Η ανταγωνιστικότητα οδηγεί στην εξαγορά του ενός μονοπωλίου από ένα άλλο, τη σύμπραξη και συνεργασία, τη δημιουργία ακόμα πιο ισχυρών μονοπωλίων και την παραπέρα ενίσχυση της κυριαρχίας τους.
Αν δεν αποκαλύπταμε τον μύθο που καλλιέργησαν τα άλλα κόμματα για τον δήθεν δημοκρατικό χαρακτήρα των λαϊκών κινητοποιήσεων με την ομπρέλα της «Αραβικής άνοιξης», κινητοποιήσεις που καθοδηγήθηκαν από τις ΗΠΑ και ευρωπαϊκά κράτη στο πλαίσιο του ενδοαστικού ανταγωνισμού και της κούρσας να ενταχθούν αραβικά κράτη σε μια ή άλλη ιμπεριαλιστική συμμαχία.
Αν υπερασπίζαμε τις ιμπεριαλιστικές συμφωνίες ειρήνης ανάμεσα στα εμπόλεμα κράτη. Ενώ ο πόλεμος π.χ. δεν έχει λήξει ούτε στην Ουκρανία, ούτε στη Γάζα, στον Λίβανο, στην Υεμένη, στη Συρία, γίνονται διαπραγματεύσεις με βασικό στόχο να μοιραστούν ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα ο πλούτος πρώτων υλών όπως π.χ. στην περίπτωση της Ουκρανίας, αλλά και ο πακτωλός των κερδών που θα βγάλουν οι κατασκευαστικές εταιρείες στο λεγόμενο έργο ανοικοδόμησης. Οι ιμπεριαλιστικές συμφωνίες δεν καταργούν τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, τις αιτίες των πολεμικών συγκρούσεων και τα προσχήματά τους. Είναι συμφωνίες που έχουν μέσα τους το σπέρμα των επόμενων συγκρούσεων.
Αν συμφιλιωνόμασταν με τη μετατροπή του ελληνικού εδάφους σε χώρο δράσης ενός μεγάλου αριθμού στρατιωτικών βάσεων για τη διεξαγωγή των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων και πολέμων, οι οποίες αποτελούν αμερικανικό έδαφος που ελέγχεται από τις ΗΠΑ, το Πεντάγωνο κ.λπ. Με πολύ γρήγορους ρυθμούς προχωρούν τα σχέδια των Αμερικανών για επέκταση των υποδομών στην αεροπορική βάση Λάρισας, ώστε αυτή να αποτελέσει στρατηγικό κόμβο υποστήριξης των επιχειρήσεων της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ στην Ανατολική Ευρώπη. (…)
Το ΚΚΕ βλέπει τον λαό, τους λαούς πρωταγωνιστές
Η πιο βασική προσφορά στον εργατικό – λαϊκό αγώνα είναι η άρνηση του ΚΚΕ να συμμετέχει ή να δίνει ψήφο εμπιστοσύνης σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού.
Αυτό το αποδείξαμε την περίοδο 2012 με την άρνηση στήριξης σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προκήρυξε ένα δημοψήφισμα με πλαστό ερώτημα για το επερχόμενο μνημόνιο και ενώ ήδη είχε διαπραγματευθεί ένα σχέδιο μνημονίου που ήταν μέσα στο πλαίσιο και στη λογική της Κομισιόν.
Δεν γίναμε συνυπεύθυνοι για την ψήφιση του τρίτου και χειρότερου μνημονίου, τη διατήρηση των δύο πρώτων μνημονίων που είχαν υιοθετήσει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και ισχύουν μέχρι σήμερα.
Το 2012 δεν ήταν ούτε 1981, ούτε 1989. Το Κόμμα μας μελέτησε ολόκληρη την πείρα του 20ού αιώνα, όταν Κομμουνιστικά Κόμματα στην Ευρώπη και εκτός αυτής, και μάλιστα ΚΚ με μεγάλη δύναμη σε ψήφους, με ισχυρές θέσεις στην τοπική διοίκηση και στα όργανα του κινήματος, όχι μόνο δεν δικαίωσαν τη συμμετοχή τους, αλλά έπαιξαν αρνητικό ρόλο στη διάβρωση και στο αδυνάτισμα της ταξικής πάλης. Είχαμε και τη δική μας πείρα από τη συμμετοχή στην Κατοχή σε κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», αλλά και από τις επιλογές μας για κυβερνήσεις προοδευτικές, αριστερές κ.λπ. στο έδαφος του καπιταλισμού κ.λπ.
Δεν ήταν ένα πολιτικό λάθος εκτίμησης των ΚΚ σε μια συγκεκριμένη στιγμή, ήταν αποτέλεσμα μιας βαθύτατα θεωρητικής παρέκκλισης ότι στον καπιταλισμό που είχε περάσει στο ανώτατό του στάδιο, το μονοπωλιακό ή ιμπεριαλιστικό όπως επίσης αποκαλείται, υπάρχει μεταβατική πολιτική εξουσία ανάμεσα σ’ αυτόν και τον σοσιαλισμό, θέση βεβαίως που και εμείς είχαμε υιοθετήσει μια σημαντική περίοδο. Αυτή η αναθεωρητική παρέκκλιση εξελίχθηκε σε βασικό θεωρητικό λάθος, που οδήγησε ΚΚ να υπηρετούν τον καπιταλισμό, όταν αυτός είχε ζωτική ανάγκη να εξασφαλίσει τη μέγιστη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος και τη χειραγώγηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με τη βοήθεια ενός αλλοτριωμένου κόμματος της εργατικής τάξης.
Αρκετοί ισχυρίζονται ότι η συμμετοχή του ΚΚ σε μια κυβέρνηση θα λειτουργούσε ως παράγοντας πίεσης κατά των συμβιβασμών και των υπαναχωρήσεων. Από μόνη της αυτή η άποψη βάζει σε δεύτερη μοίρα, στο περιθώριο τον λαϊκό παράγοντα, παραπέμπει σε αλλαγές από τα πάνω, μέσα από κομματικές και πολιτικές διαβουλεύσεις, το αστικό κοινοβούλιο να διαδραματίζει τον κύριο ρόλο για τον λαό και τις εξελίξεις. Στην πραγματικότητα, αυτές οι απόψεις κρύβουν ή κάνουν πως αγνοούν ότι η πολιτική εξουσία στον καπιταλισμό και η διακυβέρνηση καθορίζεται από τις ανάγκες του κεφαλαίου. Η μόνη πίεση που μπορεί να δοκιμαστεί η αποτελεσματικότητά της στο ένα ή το άλλο ζήτημα είναι η πίεση της ταξικής πάλης, αυτή είναι η κινητήρια δύναμη των εξελίξεων. (…)
Ας σκεφτούν οι άνθρωποι που έχουν αγωνιστεί, που αγωνίζονται και σήμερα, ας σκεφτούν οι προοδευτικοί, οι αριστεροί, όλοι όσοι αισθάνονται δυσφορία μέχρι αντίθεση απέναντι στον καπιταλισμό, αυτοπροσδιορίζονται αντικαπιταλιστές, που ψάχνουν εναλλακτική λύση, ας σκεφτούν σήμερα τους μύθους που συνόδευαν τον καπιταλισμό και πόσο αυτοί τελικά επιβεβαιώθηκαν ιδιαιτέρα μετά την παγκόσμια επικράτησή του την τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα. Η προσωρινή υποχώρηση του σοσιαλισμού έφερε στην επιφάνεια την πιο γυμνή, αφτιασίδωτη αλήθεια για τον καπιταλισμό. Ο,τι είχε να προσφέρει το πρόσφερε, συγκρινόμενο με το φεουδαρχικό σύστημα που ανέτρεψε και διαδέχθηκε. Αυτό το σύστημα σαπίζει, γίνεται αντιδραστικότερο, δεν μπορεί να κάνει τους ελιγμούς και τις παραχωρήσεις που έκανε κάποτε, ώστε να εμποδίσει τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών – λαϊκών μαζών. Τελευταία απόδειξη τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ κοροϊδεύοντας, καθώς αυτά δεν αντιστοιχούν ούτε σε 1 ευρώ τη μέρα για τις λαϊκές οικογένειες. Ο καπιταλισμός δεν θα πεθάνει μόνος του, δεν θα κάνει αυτοκτονικές υποχωρήσεις, θα ανατραπεί με τα χέρια και το μυαλό των μαζών.
Το ζήτημα σε κάθε χώρα, σε κάθε καπιταλιστικό κράτος είναι να διαμορφωθεί διακριτά ένα όσο γίνεται μαζικό, ισχυροποιούμενο, αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό κίνημα της εργατικής τάξης με τη συνοδοιπορία των κοινωνικών της συμμάχων, ένα πιο ισχυρό, μαζικό ΚΚ και Κομμουνιστική Νεολαία. Ικανό να χαράζει δρόμους σε κάθε φάση είτε σε περίοδο απότομης ανάπτυξης της ταξικής πάλης, είτε προσωρινής στασιμότητας και πισωδρόμησης.
Τα αστικά κόμματα θέλουν τον λαό ψηφοφόρο και χειροκροτητή κάθε 4 χρόνια. Εμείς βλέπουμε τον λαό, τους λαούς πρωταγωνιστές.
Σάββατο 20 Σεπτέμβρη 2025 – Κυριακή 21 Σεπτέμβρη 2025
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΕΕ ΚΑΙ ΝΑΤΟ
Επενδύουν σε τεχνολογίες της Υγείας για να τις αξιοποιήσουν στα πεδία… του θανάτου
Η στροφή στην πολεμική οικονομία επιβεβαιώνεται μέσα από μια ακόμη αντίφαση, από το σύνολο των αντιφάσεων που γεννά ο καπιταλισμός, κι αυτή δεν είναι άλλη από το γεγονός πως οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΝΑΤΟ και ΕΕ επενδύουν σε τεχνολογίες της Υγείας, προκειμένου να τις ενσωματώσουν στην πολεμική θανατομηχανή τους.
Μέσω προγραμμάτων και χρηματοδοτικών εργαλείων, υποστηρίζουν εταιρείες που αναπτύσσουν τεχνολογίες και εφαρμογές «διπλής χρήσης» στον τομέα της Υγείας και της Ιατρικής, τις οποίες δύνανται να αξιοποιήσουν στα μέτωπα των πολεμικών συγκρούσεων, ενδεικτικό κι αυτό για το πώς η πολεμική προετοιμασία και η στροφή στην πολεμική οικονομία «αγκαλιάζουν» πλέον όλο και περισσότερα πεδία.
Ενα από αυτά τα προγράμματα είναι και το γνωστό στην Ελλάδα, ΝΑΤΟικό «DIANA», που υποστηρίζει την ανάπτυξη ενός παγκόσμιου δικτύου ερευνητικών υποδομών στην υπηρεσία της δολοφονικής μηχανής, με την εμπλοκή πανεπιστημίων και ερευνητικών κέντρων, ανάμεσά τους και ελληνικών, προκειμένου η παραγόμενη έρευνα από τους νέους επιστήμονες να αξιοποιείται εις βάρος των λαών.
Ανάμεσα στις υπόλοιπες δολοφονικές εφαρμογές που χρηματοδοτεί, το «DIANA» επέλεξε φέτος για τη δεύτερη φάση του προγράμματός του να χρηματοδοτήσει και τρεις εταιρείες Υγείας, σηματοδοτώντας το έντονο στρατιωτικό ενδιαφέρον και σε αυτόν τον τομέα για τις τεχνολογίες «διπλής χρήσης», δηλαδή για τεχνολογίες που έχουν εφαρμογές και στον πόλεμο και στην καταστολή, εν προκειμένω το ενδιαφέρον για τη μέτρηση της ανθρώπινης απόδοσης και των αντιδράσεων στο στρες, καθώς και για τη βελτίωση των εφαρμογών ιατρικής που μπορούν να αξιοποιηθούν στο πεδίο της μάχης.
Καθεμία από τις εταιρείες που επιλέχθηκαν θα λάβει 300.000 ευρώ, καθώς και πρόσθετη υποστήριξη για τη συνεργασία με επενδυτές και τελικούς χρήστες, ενώ οι εταιρείες θα διατηρήσουν επίσης πρόσβαση σε κέντρα δοκιμών του ΝΑΤΟ.
Από πυρηνικά «ατυχήματα»…
Μια από τις εταιρείες στις οποίες επενδύει το ΝΑΤΟ είναι η «52 North Health», θυγατρική εταιρεία του Πανεπιστημίου του Cambridge με έδρα το Ην. Βασίλειο, για τις τεχνολογίες «διπλής χρήσης» τις οποίες αναπτύσσει στον τομέα της Υγείας με εφαρμογή στο πεδίο της μάχης.
Η εν λόγω εταιρεία – η οποία είχε χρηματοδοτηθεί και στην πρώτη φάση του προγράμματος το 2024 – έχει δημιουργήσει την Aster, την πρώτη παγκοσμίως πλήρως φορητή μέθοδο ταχείας μέτρησης των αιμοσφαιρίων. Βασισμένη σε αυτήν την πλατφόρμα, η συσκευή ARC επιτρέπει την ταξινόμηση και την παρακολούθηση ατόμων που εκτίθενται σε ακτινοβολία, με στόχο την ενίσχυση της ανθεκτικότητας σε περίπτωση πυρηνικού «ατυχήματος». Πίσω από τις διατυπώσεις πάντως περί «ατυχήματος» με ευκολία διακρίνει κανείς τις πυρηνικές απειλές που εκτοξεύουν το ΝΑΤΟ και οι ανταγωνιστές του, όπως και την «επικαιροποίηση» της πυρηνικής στρατηγικής του, με το δόγμα του «πρώτου πυρηνικού πλήγματος» και άλλα ανατριχιαστικά.
Ενδεικτικά και τα όσα δήλωνε ο CEO της εταιρείας για το γεγονός ότι η «αγορά του πολέμου» και δη του πυρηνικού μεγαλώνει: «Αυτή η συναρπαστική ανακοίνωση από το ΝΑΤΟ εδραιώνει τη θέση της 52 North ως ανερχόμενου ηγέτη στη διαγνωστική και υπογραμμίζει τις μεγάλες αγορές που ανταγωνίζονται για την αξιοσημείωτη τεχνολογία τηλεμέτρησης κυψελών της 52 North».
Εξάλλου πέρα από τα ΝΑΤΟικά κονδύλια, η «52 North Health» υποστηρίζεται επίσης από κορυφαία βρετανικά και αμερικανικά νοσοκομειακά επενδυτικά κεφάλαια, την «Meridian Health Ventures» και την «Cedars-Sinai Intellectual Property Company», καθώς και από άλλους συνεργάτες, συμπεριλαμβανομένου του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ και της OKG Capital.
…μέχρι «live» βιομετρικά δεδομένα
Δεύτερη από τις 15 συνολικά εταιρείες που επελέγησαν από το ΝΑΤΟ για τη δεύτερη φάση του προγράμματος «DIANA» είναι η γαλλική εταιρεία «MANITTY», η οποία προσφέρει λύσεις απομακρυσμένου ελέγχου βιομετρικών δεδομένων.
Η εταιρεία αυτή θεωρείται ένας από τους ΝΑΤΟικούς «άσσους στο μανίκι» στον τομέα της Υγείας, χάρη στην τεχνολογία μόνιτορ (τηλεμετρία) με την ονομασία «DeepMo» που αναπτύσσει και η οποία τροφοδοτείται από τεχνητή νοημοσύνη προκειμένου να παρακολουθεί συνεχώς τα ζωτικά σημεία και την εγκεφαλική δραστηριότητα, ενώ ανιχνεύει πρώιμα σημάδια επιδείνωσης και επιτρέπει την «αυτόνομη διαλογή» σύμφωνα με τα πρότυπα του ΝΑΤΟ. Το σύστημα βελτιώνει την επιβίωση κατά τη «χρυσή ώρα» της αντιμετώπισης έκτακτης ανάγκης, μειώνοντας παράλληλα τις επιπλοκές στην υγειονομική περίθαλψη.
Στη λίστα προστίθεται η αμερικανική «Swaza», η οποία έχει βρει τρόπο να βοηθά τους στρατιώτες στο πεδίο να αναπνέουν χωρίς τη βοήθεια αναπνευστήρων ή φιαλών οξυγόνου, καθώς έχει αναπτύξει ένα υγρό που παρέχει μεγάλες ποσότητες οξυγόνου στον ανθρώπινο οργανισμό. Το κορυφαίο προϊόν τους, το SWAZA-1, διευκολύνει την ανταλλαγή οξυγόνου και διοξειδίου του άνθρακα στις επιφάνειες των ιστών με φορητές, σταθερές σε θερμοκρασία δωματίου συνθέσεις, καθιστώντας το ιδανικό για ιατρικές εφαρμογές πρώτης γραμμής.
Ακόμη, το Ταμείο Καινοτομίας του ΝΑΤΟ έχει επενδύσει μέσα στο καλοκαίρι 30 εκατομμύρια ευρώ στην «Portal Biotech», μια βρετανική εταιρεία βιοτεχνολογίας που σύμφωνα με το ΝΑΤΟ έχει επικεντρωθεί γύρω από έναν τρόπο «επιτάχυνσης της ανάπτυξης φαρμάκων και της διάγνωσης». Σε αντίστοιχο μήκος κύματος κινείται και μια καναδική εταιρεία, ονόματι «Flosonics Medical» που συνεργάζεται με το πρόγραμμα «DIANA» του ΝΑΤΟ, καθώς αναπτύσσει και εφαρμόζει το FloPatch, ένα φορετό υπερηχογραφικό έμπλαστρο που παρέχει δεδομένα ροής αίματος σε πραγματικό χρόνο για να βοηθήσει ούτως ώστε να ανιχνεύονται πρώιμα σημάδια σοκ, να βελτιστοποιείται η διαχείριση υγρών, ενώ ως μέρος του «DIANA 2025», η «Flosonics» συνεργάζεται με την ιμπεριαλιστική συμμαχία για την ενίσχυση των δυνατοτήτων εντατικής θεραπείας, ιδίως σε σενάρια τραύματος. Ενώ πολλές ακόμη εταιρείες του τομέα έχουν «διαγωνιστεί» ή ενταχθεί με τον έναν ή άλλο τρόπο στα προγράμματα που αναπτύσσει ο ΝΑΤΟικός «επιταχυντής», εταιρείες όπως οι Belmont diagnostics sas, Cogitat ltd, Sensible biotechnologies, Swaza, Gamma pulse, Interact medical technlogies, ManitTY, Neuroverse, Qidni labs inc., Quriegen, Realnose inc κ.ά.
Με ευρωενωσιακή σφραγίδα απλώνει και η εμπλοκή της κυβέρνησης
Φυσικά, τον ίδιο βηματισμό αναπτύσσει και η ΕΕ, η οποία με φόντο τη στροφή στην πολεμική οικονομία, προσανατολίζεται στη χρηματοδότηση, μέσω του ευρωενωσιακού προγράμματος «Horizon Europe», του European Defence Fund (EDF) και του EIT (European Institute of Innovation & Technology), εταιρειών που αναπτύσσουν τις επονομαζόμενες τεχνολογίες «διπλής χρήσης» και στον τομέα της Υγείας, προκειμένου να αξιοποιηθούν για στρατιωτικούς σκοπούς.
Οσον αφορά το «Horizon Europe», είναι ήδη γνωστό πως η έρευνα που παράγεται σε μια σειρά πανεπιστήμια της Ευρώπης – ανάμεσά τους και ελληνικών – αξιοποιείται ήδη για το αιματοκύλισμα του παλαιστινιακού λαού μέσω συνεργασιών που αναπτύσσουν με το ισραηλινό κράτος – τρομοκράτη στο πλαίσιο του προγράμματος αυτού. Ανάλογη στόχευση υπάρχει και για την αξιοποίηση της έρευνας στον τομέα των τεχνολογιών της Υγείας στα πεδία των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, όπως άλλωστε σημειώνεται και στις σχετικές διατάξεις της «Λευκής Βίβλου» που εντάσσουν στους τομείς «διττής χρήσης» και την Υγεία και τις νέες τεχνολογίες που αναπτύσσονται γύρω από αυτήν.
Πιο συγκεκριμένα, το European Institute of Innovation & Technology (EIT) υποστηρίζει startups στον τομέα της Υγείας μέσω του ευρωπαϊκού δικτύου EIT Health αλλά και μέσω του EIT Digital, που άνοιξε το γραφείο του το 2024 στην Αθήνα, και το οποίο υποστηρίζει τις «επενδύσεις» μεταξύ άλλων και σε startups που αναπτύσσουν τεχνολογίες και συστήματα ιατρικής εκπαίδευσης που δύνανται να αξιοποιηθούν για υγειονομική περίθαλψη «διπλής χρήσης».
Μάλιστα, το EIT Digital και το Ελληνικό Κέντρο Αμυντικής Καινοτομίας (ΕΛΚΑΚ) υπέγραψαν κατά τη διάρκεια της 89ης ΔΕΘ μνημόνιο συνεργασίας, που θέτει ως βασική στόχευση την παροχή στήριξης από πλευράς του ΕΙΤ για την ίδρυση Εθνικού Επιταχυντή Τεχνολογιών Διπλής Χρήσης στη χώρα μας…
Μόνη ελπίδα ο δρόμος της ανατροπής
Διαβάζοντας κανείς όλα τα παραπάνω, εύλογο είναι να αναρωτηθεί: Ολες αυτές οι εφαρμογές και οι τεχνολογίες που αναπτύσσονται γύρω από την Υγεία, την ιατρική, τη βιοτεχνολογία, και που φαντάζουν σχεδόν εξωπραγματικές, δύσκολο να τις συλλάβει ανθρώπου νους, πώς γίνεται αντί να σώζουν και να καλυτερεύουν ζωές, να αξιοποιούνται για να χάνονται αυτές στα πεδία των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων;
Η απάντηση βρίσκεται στη μήτρα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, που χρησιμοποιεί την επιστήμη και την τεχνολογία με τον πιο ξεδιάντροπο και δολοφονικό τρόπο, προκειμένου να διασφαλίσει το καπιταλιστικό κέρδος.
Για αυτό, είναι καθήκον κι επιτακτική ανάγκη, ο λαός, οι εργαζόμενοι και η νεολαία να ορθώσουν το ανάστημα απέναντι στις προσπάθειες των ιμπεριαλιστών να υποτάξουν πλήρως την έρευνα, την επιστήμη και την τεχνολογία στα σχέδιά τους σε βάρος των λαών. Να δυναμώσει το μέτωπο αμφισβήτησης και η σύγκρουση με την πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ και των λοιπών αστικών κομμάτων που «βγάζουν λάδι» τα δολοφονικά σχέδια των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, εμπλέκοντας και τη χώρα μας στον πολεμικό χορό που στήνουν. Να δυναμώσει ο δρόμος της σύγκρουσης με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.
Σε αυτόν τον δρόμο είναι χρέος για κάθε επιστήμονα απέναντι στον λαό και την επιστήμη του, απέναντι στην ίδια τη ζωή, να βρεθεί. Να μη δεχτεί να αξιοποιείται η γνώση και το παραγόμενο έργο του ως όπλο στα ματωμένα χέρια των φονιάδων των λαών. Να σταθεί στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, να ορθώσει το ανάστημα στην πολιτική του κέρδους που ταυτίζει την επιστημονική και τεχνολογική εξέλιξη με τον όλεθρο και τον θάνατο, με την πολεμική μηχανή.
Το ρεαλιστικό και αναγκαίο σήμερα είναι να τεθούν στην υπηρεσία του λαού οι τεράστιες δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας, τόσο γύρω από την Υγεία, όσο και γύρω από μια σειρά άλλους τομείς, προκειμένου να καλύπτονται οι ολοένα και διευρυνόμενες κοινωνικές ανάγκες. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα σε έναν άλλον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας, τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
Κ. Πολ.
Σελ. 123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536373839404142434445464748/48
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΝΣΤΟΛΟΥΣ
Στη Γάζα χτυπάει του κόσμου η καρδιά, με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά
Κοιτάζοντας τον παγκόσμιο χάρτη βλέπεις κάπου εκεί στα δυτικά της Ασίας, στο νοτιοανατολικό άκρο της Μεσογείου, μια μικρή περιοχή που ονομάζεται Λωρίδα της Γάζας. Δεν είναι τίποτα άλλο από μια μακρόστενη λωρίδα γης συνολικής έκτασης περίπου 365 τετραγωνικών χιλιομέτρων, με 41 χιλιόμετρα περίπου ακτή, που βλέπει στη Μεσόγειο Θάλασσα. Ενα πραγματικό φιλέτο είναι. Τόσο για το υπέδαφός της στη στεριά και στη θάλασσα, όσο και για το σημείο που βρίσκεται, ως δρόμος για τη μεταφορά Ενέργειας και εμπορευμάτων. Εχει βιώσει την κατοχή και τον εποικισμό του κράτους του Ισραήλ, που προωθεί τα σχέδια της αστικής τάξης και των συμμάχων της για την προώθηση των συμφερόντων τους, μέρος της περιοχής στην οποία οξύνονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Ολα τα παραπάνω δεν μπορούν να υποβαθμίσουν και μια ακόμη αλήθεια, πως έχουμε να κάνουμε με τη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή στον κόσμο για τους κατοίκους της, τους Παλαιστίνιους που αντιστέκονται ηρωικά.
Η Λωρίδα της Γάζας μαζί με τη Δυτική Οχθη, ένα άλλο κομμάτι γης που βρίσκεται στη δυτική όχθη του Ιορδάνη ποταμού – από όπου πήρε και το όνομά της – συγκροτούν την Παλαιστίνη. Θα έπρεπε να συγκροτούν το παλαιστινιακό κράτος, με βάση τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ. Στη Δυτική Οχθη βρίσκεται και η Ιερουσαλήμ, το ανατολικό κομμάτι της οποίας είναι η πρωτεύουσα της Παλαιστίνης. Από τη Λωρίδα της Γάζας μέχρι την Ιερουσαλήμ, την πρωτεύουσα, η απόσταση είναι περίπου 92 χιλιόμετρα. Οσο δηλαδή να πας από την Αθήνα στη Θήβα.
Κι όμως, οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να πάνε από τη Λωρίδα της Γάζας απέναντι στην Ιερουσαλήμ, γιατί ο δεσμοφύλακάς τους, το κράτος – δολοφόνος, το Ισραήλ, αρνείται πεισματικά τη λύση των δύο κρατών και κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να την ακυρώσει.
Η Λωρίδα της Γάζας είναι μια περιοχή ίση περίπου με τη Θάσο. Τη δική μας Θάσο. Μη φανταστείτε ότι είναι τίποτα άλλο η Λωρίδα της Γάζας. Η Θάσος έχει έκταση 380 τετραγωνικά χιλιόμετρα περίπου, με πληθυσμό πάνω κάτω 13.100 κατοίκους. Η ελαφρώς μικρότερη σε έκταση Λωρίδα της Γάζας μέχρι την 7η Οκτώβρη 2023 είχε πληθυσμό 2,3 εκατομμύρια κατοίκους, σύμφωνα με στοιχεία της Παλαιστινιακής Κεντρικής Στατιστικής Υπηρεσίας (PCBS). Από την 7η Οκτώβρη 2023 μέχρι και την 9η Σεπτέμβρη 2025 δολοφονήθηκαν από τη μανία της ισραηλινής στρατιωτικής κρεατομηχανής 65.643 Παλαιστίνιοι, 11.000 οι αγνοούμενοι κάτω απ’ τα συντρίμμια, τραυματίστηκαν 172.353, εκτοπίστηκαν από τις εστίες τους περίπου 2.000.000, ενώ είναι κρατούμενοι στα ισραηλινά κάτεργα 18.700 Παλαιστίνιοι, σύμφωνα πάλι με στοιχεία της PCBS.
Σήμερα στη Λωρίδα της Γάζας έχουν απομείνει περίπου 2,1 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι. Το Ισραήλ συνεχίζει αμείωτα τις δολοφονικές του επιθέσεις για πλήρη εκκαθάριση της περιοχής. Τα κτίρια πρέπει να ισοπεδωθούν και οι Παλαιστίνιοι να απομακρυνθούν από την περιοχή νεκροί ή ζωντανοί.
Χιλιάδες Παλαιστίνιοι αναζητούν τροφή και νερό, που ο ισραηλινός στρατός στερεί εσκεμμένα από τον πληθυσμό, ενεργοποιώντας τον λιμό ως όπλο αφανισμού. Μικρά παιδιά αναζητούν μέσα στα χαλάσματα τις μαμάδες και τους μπαμπάδες τους, με την ελπίδα ότι κάπου ανασαίνουν και τα περιμένουν για να τα σφίξουν στην αγκαλιά τους. Γονείς αναζητούν κάτω από τις πέτρες και τα χώματα τα νεκρά κορμάκια των βρεφών τους για το τελευταίο αντίο. Το κουδούνι στα σχολειά δεν ακούγεται. Στα ελάχιστα νοσοκομεία που απέμειναν όρθια δεν υπάρχουν φάρμακα.
Το Ισραήλ, αυτό το μικρό σε έκταση και πληθυσμό κράτος, αναμφίβολα έχει ισχυρή οικονομική και πολιτικο-στρατιωτική δύναμη. Οσο ατσάλινη όμως είναι μια στρατιωτική δύναμη, από μόνη της δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα. Τα μέτωπα που έχει ανοίξει το Ισραήλ είναι πολλά. Γάζα, Δυτική Οχθη, Λίβανος, Υεμένη, Συρία, Ιράν, Κατάρ.
Στην πραγματικότητα, το κράτος του Ισραήλ υλοποιώντας τους στόχους των εγχώριων καπιταλιστών κάνει τη «βρώμικη» δουλειά. Είναι ο «μπροστάρης». Από πίσω και για τα δικά τους συμφέροντα και μπίζνες – με τις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις – «σπρώχνουν» και στηρίζουν τις δολοφονικές του ενέργειες οι ΗΠΑ, με τους ευρωατλαντικούς συμμάχους τους (ΝΑΤΟ και ΕΕ). Ο Αμερικανός ΥΠΕΞ πηγαινοέρχεται στο Ισραήλ για να μπορεί να ελέγχει ανά πάσα στιγμή ότι το σχέδιο εξελίσσεται κατά γράμμα.
Το Ισραήλ προετοιμάζει το έδαφος μαζί με τους άλλους ιμπεριαλιστές «λύκους» των ευρωατλαντικών συμμαχιών (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ) να ελέγξουν την ευρύτερη περιοχή και να δημιουργήσουν τη λεγόμενη «Νέα Μέση Ανατολή». Σ’ αυτόν τον σχεδιασμό εντάσσεται η κλιμάκωση της επίθεσης στη Λωρίδα της Γάζας και στον έλεγχο του πλούτου της. Τόσο στη γη όσο και στη θάλασσα. Το φυσικό αέριο που βρίσκεται στην ΑΟΖ της Γάζας εκτιμάται ότι είναι 1,1 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια. «Ριβιέρα» της Μέσης Ανατολής σχεδιάζει να την κάνει ο «ειρηνοποιός» Τραμπ. Ουρανοξύστες, ξενοδοχεία, μαρίνες, φοίνικες. «Παράδεισος» για τους καπιταλιστές. Ετσι λένε.
Εντυπωσιακή, είναι ωστόσο, και η σιωπή των ευρασιατικών ανταγωνιστών τους, που πρόσφατα μαζεύτηκαν στη Σύνοδο Κορυφής της Σαγκάης δεν είχαν να πούνε τίποτα για τη γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης, ούτε για την ανάγκη αυτός να αποκτήσει επιτέλους τη δική του πατρίδα, περιοριζόμενοι σε ευχολόγια και διφορούμενες διατυπώσεις.
Και κάπου εκεί μπαίνει σφήνα η αστική τάξη της χώρας μας που με την κυβέρνηση της ΝΔ και τη στήριξη και των άλλων αστικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) και μορφωμάτων επιδιώκει κομμάτι από την πίτα, στην περιοχή.
Τονίζουμε ιδιαίτερα ότι ο «ετοιμαζόμενος» Τσίπρας, ως πρώην πρωθυπουργός ήταν αυτός που προετοίμασε την κατάπτυστη συμφωνία, με οδηγό τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Ο Αλ. Τσίπρας αφίχθη στο Ισραήλ, σε ένα από τα πρώτα του ταξίδια ως πρωθυπουργός, και υπέδειξε τους τομείς όπου έβλεπε «ψητό» το κεφάλαιο για εμβάθυνση της συνεργασίας: «Επικεντρώνουμε τις συνομιλίες στην ανάγκη ενίσχυσης της συνεργασίας σε διάφορες μορφές Ενέργειας, στον αγροτοδιατροφικό τομέα, στις υδάτινες τεχνολογίες, στις θαλάσσιες μεταφορές, στην ενίσχυση της συνεργασίας στον Τουρισμό».
Η στρατιωτική συνεργασία των δύο κρατών μπήκε σε νέες βάσεις με τη διακρατική συμφωνία της κυβέρνησης του Ισραήλ με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (Ν. 4398/2016). Η συμφωνία προέβλεπε, μεταξύ άλλων, «κοινές στρατιωτικές ασκήσεις ή εκπαιδεύσεις», του προσωπικού του κράτους αποστολής μέσα στην επικράτεια του κράτους υποδοχής», ακόμα και «χωρίς την άμεση συμμετοχή του προσωπικού του κράτους υποδοχής» (τύπου «μπάτε σκύλοι αλέστε»), «κοινά προγράμματα αμυντικής έρευνας και ανάπτυξης», όπως και «οποιαδήποτε άλλη μορφή αμυντικής συνεργασίας», ενώ έμπαινε βασικός στόχος η «περαιτέρω ενίσχυση (…) της αμυντικής και στρατιωτικής συνεργασίας».
Εναν χρόνο μετά, το 2017, την εμβάθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας, Ισραήλ και Κύπρου σηματοδότησε η πρώτη τριμερής συνάντηση των υπουργών Αμυνας στην Αθήνα, όπου αποφασίστηκε η επέκταση της συνεργασίας σε επίπεδο επιχειρήσεων και ασκήσεων κ.ο.κ.
Στο πλαίσιο αυτό, πραγματοποιήθηκαν επισκέψεις υπουργών στο Ισραήλ, 7 τριμερείς, 2 Ανώτατα Συμβούλια διμερούς συνεργασίας και η συνεργασία στα Ενεργειακά, με τον «East Med». «Μείζονος σημασίας» χαρακτήρισε την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου «East Med» ο Αμερικανός πρεσβευτής στο Ισραήλ που συμμετείχε στην 5η Σύνοδο Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ και στην οποία οι Αλέξης Τσίπρας, Νίκος Αναστασιάδης και Μπέντζαμιν Νετανιάχου συμφώνησαν να προωθήσουν, υπογράφοντας τη σχετική σύμβαση εντός του 2019 μετά και την έγκριση της ΕΕ. Ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε «στρατηγικού χαρακτήρα» την τριμερή συνεργασία που υποστηρίζουν απόλυτα οι ΗΠΑ και για τον αγωγό «East Med» υποστήριξε ότι «δεν είναι απλά ένα ενεργειακό πρότζεκτ, αλλά έχει μια ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία και αξία». Πρόσθεσε ότι «στόχος είναι να συμπεριληφθούν κι άλλες χώρες με πηγές Ενέργειας στην περιοχή, δεν αποκλείουμε κανέναν».
Ολα αυτά «έτρεχαν» ταυτόχρονα με τις επιθέσεις στην Παλαιστίνη, που δεν εμπόδιζαν τον Αλ. Τσίπρα να διαβεβαιώνει τον Νετανιάχου ότι συμμερίζεται τις «ανησυχίες του για την ασφάλεια στην περιοχή»!
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης συνεχίζει το έργο. Στηρίζει το κράτος – δολοφόνο Ισραήλ, τον λιμό και τον διωγμό του λαού της Παλαιστίνης, δεν αναγνωρίζει ως γενοκτονία τη σφαγή στη Γάζα. Τρέχει δηλαδή με τα χίλια να προλάβει τα άλλα κοράκια από τα δικά μας τα ντόπια. Να γιατί ανοίγει τα λιμάνια μας για να μεταφέρονται όπλα και σφαίρες για τα δολοφονικά χέρια του ισραηλινού στρατού. Για να έχει να λέει μετά. Να απαιτεί. «Σας υποστηρίξαμε και θέλουμε πεσκέσι».
Να γιατί ο Μητσοτάκης στηρίζει τον στρατηγικό σύμμαχό του τον «Μπίμπι», όπως τον παρέλαβε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τα συμφέροντα και οι επιδιώξεις της ντόπιας αστικής τάξης δεν εξετάζουν ποιο από τα αστικά κόμματα θα είναι στην εξουσία. Με ένα «rebranding» και όλα καλά. Συνεχίζουνε. Ετσι κι αλλιώς με τις όποιες μικροδιαφορές τους – που αξιοποιούν για τον εγκλωβισμό του λαού – τα ίδια συμφέροντα υπηρετούν με τις ίδιες πολιτικές που εφαρμόζουν, στα κεντρικά ζητήματα.
Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Στη χώρα μας υπάρχει ισχυρό εργατικό, λαϊκό κίνημα, δύναμη διεθνιστικής αλληλεγγύης που αγωνίζεται ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το κράτος – δολοφόνο Ισραήλ, με μπροστάρη το ΚΚΕ. Οργανώνεται, διαμορφώνει τους όρους της αντεπίθεσής του απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα που σαπίζει και τρώει τις σάρκες του και είναι υπόθεση των εργαζομένων να μην πάρει ανάσες, να μην κερδίζει χρόνο.
Εν ενεργεία και εν αποστρατεία στρατιωτικοί (αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και στρατευμένοι) αντιλαμβάνονται πού πάνε το πράγμα οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ με τις ντόπιες αστικές κυβερνήσεις. Διαφωνούν καθημερινά και περισσότεροι. «Δεν θα γίνουμε εμείς κρέας στα κανόνια τους». Αυτό λένε. Απαιτούν από την κυβέρνηση να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις του θανάτου, αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Να επιστρέψουν οι στρατιωτικές αποστολές που βρίσκονται εκτός συνόρων, η φρεγάτα από την Ερυθρά Θάλασσα και η πυροβολαρχία Patriot από τη Σαουδική Αραβία. Κερδίζει έδαφος η θέση που απαιτεί να καταργηθεί η κατάπτυστη συμφωνία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ. Αποτελεί πρόκληση η συμφωνία, με βάση την οποία λειτουργεί σήμερα η εκπαιδευτική διαδικασία των πιλότων της Πολεμικής Αεροπορίας, στην 120 ΠΕΑ, επισημαίνοντας ότι με ευθύνη της κυβέρνησης, παραδίνεται ο πυρήνας της εκπαίδευσης σε ιδιωτικές εταιρείες και ένα κράτος – δολοφόνο, το Ισραήλ, την ώρα μάλιστα που κλιμακώνεται η επιθετικότητα ΗΠΑ – ΝΑΤΟ σε Μ. Ανατολή και Περσικό Κόλπο.
Οι λαοί αγωνίζονται, κόντρα στην τρομοκρατία και τον εκφοβισμό που χρησιμοποιούν τα καπιταλιστικά κράτη, οι αστικές κυβερνήσεις, πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου. Ο αγώνας αυτός έχει μεγάλη σημασία ιδιαίτερα τώρα, που οι μηχανές της πολεμικής οικονομίας και προετοιμασίας «γκαζώνουν», για να ετοιμαστούν για την κλιμακούμενη πολεμική αντιπαράθεση των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ με Ρωσία, Κίνα.
Οι ταξικές δυνάμεις, το αντιιμπεριαλιστικό – αντιπολεμικό κίνημα είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την απεμπλοκή της Ελλάδας από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη συμμετοχή στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, μπλοκάρουν φονικά φορτία που κατευθύνονται στο Ισραήλ, όπως έγινε στο λιμάνι του Πειραιά από το σωματείο και τους εργάτες της COSCO. Δυναμώνει η διεθνιστική αλληλεγγύη! Σήμερα του κόσμου η καρδιά κτυπάει στη Γάζα. Δίνει δύναμη στον ηρωικό παλαιστινιακό λαό, να στέκεται, να αγωνίζεται, να διεκδικεί μια ελεύθερη γη. Μια ελεύθερη πατρίδα. Μια ελεύθερη Παλαιστίνη.
Μέσα στους αγώνες, με ισχυρό ΚΚΕ μπαίνουν οι βάσεις να κτίσουμε το αύριο. Εναν νέο κόσμο τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό, που θα καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Την θέση του καπιταλιστικού κέρδους θα πάρει η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, θα εξαλειφθούν οι αιτίες των ιμπεριαλιστικών πολέμων και θα αναπτυχθούν αμοιβαία επωφελείς σχέσεις ανάμεσα στους λαούς.
Την επόμενη εβδομάδα πραγματοποιείται το 51ο Φεστιβάλ ΚΝΕ – «Οδηγητή» με σύνθημα: «Ανατρέπουμε το παλιό, ανοίγουμε τον δρόμο στο νέο. Σοσιαλισμός για να νικήσει το δίκιο!».
Σας καλώ φίλους και συναδέλφους να ζήσουμε μαζί, να μάθουμε την Ιστορία του ΚΚΕ, την πρότασή του, και τον πολιτισμό.
Αντλούμε δύναμη. Θα τα καταφέρουμε!
Μαρκόνης
Ο Γιαννούλης Χαλεπάς, η «Γιαννούλα η Κουλουρού» και το έγκλημα της Ψυχικής Υγείας στην Ελλάδα
Η ζωή τους μοιάζει μυθιστορηματική, κι όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή. Ο Γιαννούλης Χαλεπάς, αυτή η ιερατική μορφή της γλυπτικής, ο «Βαν Γκογκ της Τήνου», ο πρωτοπόρος του ευρωπαϊκού μοντερνισμού, ο δημιουργός της «Κοιμωμένης», και η «Γιαννούλα η Κουλουρού», ένα τραγικό πρόσωπο της Πάτρας, που πουλούσε κουλούρια για να ζήσει και βίωσε την κακοποίηση, τη χλεύη, τον διασυρμό, επειδή ήθελε να παντρευτεί, δεν είχαν τίποτα κοινό μεταξύ τους.
Μόνο μια ταμπέλα:
Ηταν οι «τρελοί του χωριού».
Εζησε ο καθένας το δικό του δράμα, σε κοινωνίες που δεν συγχωρούσαν ούτε τις ρωγμές του μυαλού, ούτε τη διαφορετικότητα, ούτε την ιδιαιτερότητα της ψυχής.
***
Ο Γιαννούλης Χαλεπάς, που γεννήθηκε το 1851, ανεβαίνει γρήγορα στο βάθρο της τέχνης του. Ζει στην Τήνο, μέσα στη σκόνη, στο μάρμαρο και τον πηλό.
Το 1873, με υποτροφία, σπουδάζει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών, στο Μόναχο.
Η αυστηρή και σκληρή μητέρα του, που θεωρεί τη δουλειά του μαρμαρά υποτιμητική, δεν του επιτρέπει να ασχοληθεί μ’ αυτήν. Του καταστρέφει τα γλυπτά για να τον «σώσει» από την «τρέλα». Εκείνος υποφέρει και βασανίζεται. Αγαπάει δυνατά την Μαριγώ Χριστοδούλου κι όταν ζητάει το χέρι της και του το αρνούνται, πληγώνεται βαθιά, διαλύεται ψυχολογικά και καταρρέει.
Η απόρριψη, η σκληρή οικογενειακή πίεση και κακοποίηση οδηγούν σε νευρικό κλονισμό. Κομματιάζει τα έργα του και αποπειράται πολλές φορές ν’ αυτοκτονήσει.
Κάτι που τον τσακίζει, είναι ο φθονερός τρόπος, με τον οποίο αντιμετωπίζεται από τους ομότεχνούς του, το κορυφαίο έργο του, η «Κοιμωμένη», αυτό το αξεπέραστο έργο της γλυπτικής. Απόλυτη σιωπή καλύπτει τότε, το 1877, το αριστούργημά του, το ταφικό μνημείο με το άγαλμα της Σοφίας Αφεντάκη, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, που όμως γίνεται τελικά, το εμβληματικό σύμβολο της νεοελληνικής τέχνης.
«Η ζωή που χάθηκε στη σκόνη»
Οταν η εύθραυστη ψυχική υγεία του αρχίζει να επιβαρύνεται, αντί να βρει θεραπεία, βρίσκει τον εγκλεισμό.
Το 1888, εισάγεται στο Φρενοκομείο της Κέρκυρας, όπου φυτοζωεί, για σχεδόν 14 χρόνια. Το 1902, τον παραλαμβάνει η μητέρα του και επιστρέφουν στον Πύργο, στην Τήνο. Οι συγχωριανοί του τον αποκαλούν «τρελό του χωριού» κι εκείνος πάμφτωχος, περιθωριοποιημένος και δυστυχής, ασχολείται με τις αγροτικές δουλειές και τα ζώα, για να επιβιώσει.
Ζει κλεισμένος σε υπόγειο, στιγματισμένος κι αβοήθητος.
Αυτή η ασκητική μορφή της τέχνης, ανεβαίνει κάθε μέρα τον πιο εφιαλτικό Γολγοθά.
Κάποια χρόνια μετά, ο Κωστής Παλαμάς, στην εφημερίδα «Εμπρός», γράφει: «Το φως της τέχνης έπαυσεν να φωτίζει τον δρόμο του Χαλεπά, απέμεινε ζωντανόνεκρος να “βόσκει γίδια” στον γενέθλιο τόπο του».
Θα περάσει πολύς καιρός, από την επιστροφή του στο χωριό, πάνω από 25 χρόνια, για να βραβευτεί με το Αριστείο των Τεχνών. Για να αναγνωρίσουν όλοι την αξία και το μέγεθός του, μόνο που πια στη δεκαετία του ’30 είναι μεγάλος κι ανήμπορος.
Εζησε 40 χρόνια χωρίς την τέχνη του που λάτρευε. Βίωσε τραγική μοναξιά, κακοποίηση, απόρριψη, διαπόμπευση, ερωτική απογοήτευση, φθόνο, υποτίμηση, απαξίωση, βία.
Δεν του έδωσαν στήριξη, του έδωσαν στίγμα. Αν ξαναβρίσκει τη δημιουργία στα γηρατειά, μόνο σαν θαύμα μπορεί να το δει κανείς, παρά σαν αποτέλεσμα μιας στοιχειώδους φροντίδας.
Τουλάχιστον τα τελευταία οκτώ χρόνια της ζωής του, τα περνάει μέσα σε αγάπη και φροντίδα. Στο σπίτι της ανιψιάς του, στην οδό Δαφνομήλη 35, στην Αθήνα. Πεθαίνει στις 15 Σεπτεμβρίου του 1938.
Η Γιαννούλα και το πανηγύρι της κοροϊδίας
Στην Πάτρα, γεννιέται το 1868 η Γιαννούλα η Κουλουρού. Μια γυναίκα με ήπια νοητική υστέρηση, που ζούσε πουλώντας κουλούρια και υφαίνοντας. Ηθελε πολύ να παντρευτεί, γιατί ήταν ήδη 30 χρόνων κι όλοι την έλεγαν γεροντοκόρη.
Οι «πλάκες» σε βάρος της ξεκίνησαν το 1910 από μια αντροπαρέα που υπόσχεται να της βρει γαμπρό. Επικεφαλής κάποιος Περικλής Γιογκαράκης. Αυτή η παρέα της ντροπής αποφασίζει να διασκεδάσει μαζί της, στήνοντας ψεύτικους γάμους, επινοώντας πολύφερνους γαμπρούς που την ήθελαν, δίνοντάς της ψεύτικες ελπίδες. Πότε την έντυναν νύφη και την πήγαιναν στην εκκλησία, όπου δεν την περίμενε κανείς, πότε υπήρχε «γαμπρός», αλλά τον… συνελάμβαναν τελευταία στιγμή πριν το «μυστήριο», πότε την κατέβαζαν στο λιμάνι, μαζί με όργανα κι εκατοντάδες «καλεσμένους», που έσπαγαν «πλάκα» σε βάρος της, όπου εκεί δήθεν την περίμενε ο σύζυγος των ονείρων της. Κι όταν κι αυτό ναυαγούσε, η κακόγουστη φάρσα ολοκληρωνόταν με τα γέλια του πλήθους και τα κλάματα της Γιαννούλας, που γύριζε σπίτι της μόνη και ντροπιασμένη να θρηνήσει την ατυχία της.
Κι αυτό συνεχίστηκε για χρόνια. Το «αστείο» της Πάτρας κορυφώνεται μάλιστα και με τη φάρσα του «γάμου» της με τον βασιλιά. Αυτό κι αν ήταν πανηγύρι! Το Κολοσσαίο αποθέωσε τους «διοργανωτές» της χυδαιότητας.
Κάποια μέρα της Κατοχής, η Γιαννούλα βρίσκεται νεκρή στη χαμοκέλα. Μόνη της, φτωχή, βουλιαγμένη στη θλίψη της, εγκαταλελειμμένη και ανύπαντρη.
Πεθαίνει αλλά δεν γλιτώνει από τη σκληρότητα των ανθρώπων. Το μαρτύριό της έχει συνέχεια. Η φάρσα συνεχίζεται ακόμα και μετά το θάνατό της, ως «έθιμο».
Κάθε Τσικνοπέμπτη ξεκινούσε η μεγάλη πομπή με την «Γιαννούλα» μπροστά, από την Ανω Πόλη μέχρι το λιμάνι και τον γαμπρό.
Και κάθε φορά, εκείνη κατέρρεε και θρηνούσε για το χαμένο όνειρο του γάμου της, μέσα στα γέλια των συντοπιτών της.
Το βάρβαρο έθιμο της Γιαννούλας της Κουλουρούς, που ήταν «η ντροπή της πόλης», τερματίστηκε το 2019, με πρωτοβουλία του δημάρχου Πατρέων Κώστα Πελετίδη.
Σε ανακοίνωσή του, ο Σύλλογος Ψυχικής Υγείας Πάτρας, που ζήτησε την κατάργηση του εθίμου, σημείωνε:
«Είναι αδιανόητο να θεωρείται σήμερα έθιμο και να διαιωνίζεται ως παράδοση ο εμπαιγμός ενός ανθρώπου με ψυχική νόσο και μαζί με αυτήν το άθλιο της συμπεριφοράς μερίδας πολιτών, που με τη στάση τους μετέτρεψαν σε μαρτυρική τη ζωή του. Δεν θεωρούμε έθιμο, ούτε τη διαπόμπευση, ούτε τον δημόσιο εξευτελισμό, ούτε τον θρήνο, ούτε τη συμβολική επανάληψή τους κάθε χρόνο εν είδει διασκέδασης των καρναβαλιστών. Η αναβίωση του γάμου της Γιαννούλας της Κουλουρούς, αποτελεί προβολή προς το μέλλον μιας αρρωστημένης αντίδρασης του κοινωνικού συνόλου απέναντι στον ψυχικά πάσχοντα και μέσω της σάτιρας μεταφέρει το μήνυμα της νομιμοποίησης διά της διασκέδασης τέτοιων απαράδεκτων συμπεριφορών».
Οι «Χαλεπάδες» και οι «Γιαννούλες» τού σήμερα
Αραγε πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από το 1868 μέχρι το 2025;
Πόσο έχουμε αλλάξει πραγματικά;
Στις γειτονιές μας υπάρχουν δεκάδες Χαλεπάδες που δεν ξαναπιάνουν το καλέμι, δεκάδες Γιαννούλες που γίνονται περίγελος στο σχολείο, στο καφενείο, στο διαδίκτυο. Υπάρχουν νέοι με κατάθλιψη, γυναίκες με αγχώδεις διαταραχές, ηλικιωμένοι με άνοια, άστεγοι με ψυχώσεις, που ζουν αβοήθητοι στο περιθώριο. Τα ΜΜΕ τούς θυμούνται μόνο όταν υπάρξει βία, και τότε μιλούν για «τον τρελό που σκότωσε». Ο δημόσιος λόγος εξακολουθεί να ταυτίζει την ψυχική ασθένεια με τον κίνδυνο.
Εχουμε, όμως, να κάνουμε με πολιτικό ζήτημα, όχι μόνο ιατρικό.
Η ψυχική υγεία δεν είναι «ιδιωτική υπόθεση». Είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης.
Η κοινωνία μπορεί να μη στήνει πια «πανηγύρια» με την ψυχική ασθένεια, αλλά συχνά τη μετατρέπει σε σιωπηλή ντροπή ή σε διαδικτυακό χλευασμό.
Η τέχνη του Χαλεπά και η αφέλεια της Γιαννούλας δεν ήταν τρέλα. Ηταν κραυγές ανθρώπων που δεν βρήκαν ποτέ στήριξη. Κι αν δεν αλλάξουμε, οι «τρελοί του χωριού» θα συνεχίσουν να γεμίζουν τις σκιές των δρόμων μας, με διαφορετικά ονόματα, αλλά το ίδιο αβάσταχτο βάρος.
Ο Χαλεπάς και η Γιαννούλα ήταν οι τρελοί του χωριού, που έγιναν θρύλοι. Η μοίρα τους, όμως, είναι η ίδια με αυτήν χιλιάδων ανθρώπων, από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα. Ανθρώπων με ψυχικά προβλήματα, που αντί για θεραπεία βρήκαν περιθωριοποίηση, οίκτο, κοροϊδία.
Το δράμα αυτών των δύο ανθρώπων, με φόντο τον επικείμενο εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας, σε λίγες μέρες, υπενθυμίζει ότι η ψυχική υγεία στην Ελλάδα παραμένει στο περιθώριο.
Η κυβέρνηση έφερε και ψήφισε πέρυσι το κατάπτυστο νομοσχέδιο της «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης», που μεταξύ άλλων, προέβλεπε την κατάργηση των εναπομεινάντων ψυχιατρικών νοσοκομείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, τη σύσταση του «Εθνικού Δικτύου Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας», τη διάλυση των δομών απεξάρτησης και την ένταξή τους στον ΕΟΠΑΕ κ.λπ. Αναδιαρθρώσεις που αποτελούν ταφόπλακα στις δημόσιες υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας και Απεξάρτησης, σπρώχνοντας τον λαό στον ιδιωτικό τομέα και στις διάφορες ΜΚΟ και ΑΜΚΕ.
Μια εγκληματική πολιτική, που καμία σχέση δεν έχει ούτε με την ανάπτυξη της πρόληψης, ούτε με τη θεραπεία, ούτε με την κοινωνική επανένταξη. Εκπορεύεται αποκλειστικά από την πολιτική «κόστους – οφέλους» και της πολιτικής της ΕΕ, την οποία έχουν υπηρετήσει πιστά όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις, βάζοντας η καθεμιά το λιθαράκι της στην υποστελέχωση και στην υποχρηματοδότηση των δημόσιων δομών Ψυχικής Υγείας, των Κέντρων Πρόληψης και των Θεραπευτικών Προγραμμάτων. Κύριος στόχος της, το πετσόκομμα των κρατικών δαπανών για την Ψυχική Υγεία και η ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα μέσα από την εκμετάλλευση του ψυχικού πόνου.
Ανεργία, φτώχεια, εκμετάλλευση και ψυχικές διαταραχές
Το 2025, στην Ελλάδα, κάθε φορά που ένας Χαλεπάς κλειδώνεται στο υπόγειο και μια Γιαννούλα γίνεται περίγελος, δεν είναι τραγωδία μόνο του ατόμου. Είναι συλλογικό έγκλημα μιας κοινωνίας που προτιμά να κλείνει τα μάτια και να βαφτίζει την εγκατάλειψη και τη διαπόμπευση «έθιμο» και την αδιαφορία «μοίρα».
- Οταν τα περιστατικά βίας, αυτοκτονιών και εγκατάλειψης ανθρώπων με ψυχικά προβλήματα καταγράφονται όλο και συχνότερα.
- Με τα ψυχιατρικά νοσοκομεία να κλείνουν ή να συρρικνώνονται, χωρίς να δημιουργούνται δομές στην κοινότητα.
- Οταν οι ευρωπαϊκές δεσμεύσεις για «κοινοτική ψυχική υγεία» παραμένουν γράμμα κενό. Η Ελλάδα ξοδεύει λιγότερο από το 3% των συνολικών δαπανών Υγείας στην Ψυχική Υγεία, όταν ο μέσος όρος της ΕΕ είναι σχεδόν διπλάσιος.
- Οταν οι λίστες αναμονής για δημόσια ψυχοθεραπεία απαιτούν μήνες, ενώ η ιδιωτική θεραπεία είναι απλησίαστη για τους περισσότερους.
- Οταν η κρίση ψυχικής υγείας στα παιδιά παγκοσμίως επιδεινώνεται, από την «ανεξέλεγκτη εξάπλωση» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σύμφωνα με έκθεση της οργάνωσης για τα δικαιώματα των παιδιών «KidsRight».
- Οταν υπάρχει έξαρση των ψυχοκοινωνικών διαταραχών σε νέους και εργαζόμενους, αφού είναι σε άμεση συνάρτηση με τους όρους ζωής που διαμορφώνει το εκμεταλλευτικό σύστημα.
- Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, το 46% των πολιτών της ΕΕ βίωσαν συναισθηματικό ή ψυχοκοινωνικό πρόβλημα τους 12 τελευταίους μήνες, ενώ το 25% των πολιτών της ΕΕ αναφέρουν ότι αντιμετώπισαν προβλήματα πρόσβασης σε υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας.
- Το 54% των πολιτών με κάποια διαταραχή δεν έχουν δεχτεί βοήθεια από κάποιον ειδικό.
Στην Ελλάδα, περίπου το 25% των νέων ηλικίας 15 – 29 ετών αντιμετωπίζουν κάποια ψυχική διαταραχή.
- Και βέβαια είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι παίζουν καθοριστικό ρόλο σε όλα αυτά, κοινωνικοί και οικονομικοί παράγοντες, όπως ανεργία, φτώχεια, εντατικοποίηση της εργασίας, εργασιακή ανασφάλεια, εργοδοτική τρομοκρατία κ.λπ.
Ο Χαλεπάς και η Γιαννούλα παραμένουν αδικαίωτοι μέχρι σήμερα, όσο ακολουθείται αυτή η πολιτική κι όσο ο κοινωνικός στιγματισμός επιμένει.
Της
Σεμίνας ΔΙΓΕΝΗ
Σελ. 123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536373839404142434445464748/48
Τα προβλήματα, οι διεκδικήσεις και οι δράσεις των εικαστικών καλλιτεχνών
Ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος Νάσος Χαλκίδης μιλά στον «Ριζοσπάστη»
Με αφορμή τα οξυμένα προβλήματα, τη δύσκολη καθημερινότητα που βιώνουν οι εικαστικοί καλλιτέχνες, αλλά και την πλούσια δράση του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, ο «Ριζοσπάστης» συζητά με τον Νάσο Χαλκίδη, πρόεδρο του Επιμελητηρίου.
Ομηρία και ανασφάλεια…
– Ο Σεπτέμβρης βρήκε το ΕΕΤΕ σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις για το θέμα των καλλιτεχνικών συντάξεων. Τι αντιμετωπίζετε;
– Αρχικά θα πρέπει να μιλήσουμε για τη φύση της δουλειάς μας, δεν είναι πάντα σε έναν εργοδότη, δεν έχουμε σταθερό εργασιακό χώρο με κάποιο ωράριο, ώστε να μας επιτρέπει να είμαστε ασφαλισμένοι όπως είναι ένας μισθωτός εργαζόμενος, στοιχείο στο οποίο «πατάνε» βέβαια η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, για να μας κρατούν ομήρους και ανασφάλιστους. Οι εικαστικοί δουλεύουμε περιστασιακά σε εργαστήρια δήμων ή αλλού, και κυρίως στα εργαστήριά μας. Η πλειοψηφία των εικαστικών εργαζόμαστε και παρουσιάζουμε τη δουλειά μας σε κάποια γκαλερί και σε χώρους πολιτισμού ανά δύο – τρία χρόνια, και όλο αυτό ενταγμένο στην περαιτέρω εμπορευματοποίηση του πολιτισμού που μας καθιστά εμάς και το έργο μας αναλώσιμο προϊόν, από το οποίο κερδίζουν οι μεγαλογκαλερίστες και οι πολιτιστικοί επιχειρηματικοί όμιλοι, ενώ στους καλλιτέχνες δεν φτάνει ούτε ένα μικρό ποσοστό συνήθως, ως αμοιβή.
Οι εικαστικοί σήμερα είμαστε πρακτικά ανασφάλιστοι, αποτέλεσμα μιας διαχρονικής πολιτικής από όλες τις κυβερνήσεις πολλά χρόνια πίσω. Είμαστε σε καθεστώς απόρων. Ενα βιβλιάριο Υγείας που είχαμε κατακτήσει μετά από αγώνες και του Επιμελητηρίου, καταργήθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 2016, και από τότε οι κυβερνήσεις δεν θέλησαν ούτε καν να μπουν σε συζήτηση για το ασφαλιστικό, απαξιώνοντας τελείως τους αγώνες μας και τον ίδιο τον καλλιτεχνικό φορέα μας.
Υπάρχουν μόνο κάποιες ελάχιστες συντάξεις καλλιτεχνών – λογοτεχνών που δίνονταν κάθε χρόνο. Αρχικά, ήταν 100 ανά έτος, και φτάσαμε από τις συνεχείς περικοπές να είναι μόλις 30 για όλες τις καλλιτεχνικές ειδικότητες (Εικαστικοί, Σκηνοθέτες, Ηθοποιοί, Τραγουδιστές, Μουσικοί, Λογοτέχνες, Χορευτές και πολλές άλλες). Αυτές οι 30 σε καμία περίπτωση δεν επαρκούν, με αποτέλεσμα να έχει συσσωρευτεί ένας αριθμός συναδέλφων, που, ενώ πληρούν τα κριτήρια και έχει αποφασιστεί ότι δικαιούνται τη σύνταξη, δεν τη λαμβάνουν ποτέ από την κυβέρνηση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν συνάδελφοι που βιώνουν αυτήν την απαράδεκτη αναμονή για δέκα και πλέον χρόνια, την ίδια στιγμή βέβαια που η κυβέρνηση και τα κόμματα του συστήματος συναινούν να δίνονται δισ. στην πολεμική βιομηχανία, στην «πράσινη» ανάπτυξη και στους ενεργειακούς κολοσσούς, που εξασφαλίζουν υπερπλεονάσματα για τους επενδυτές κ.λπ. Αυτά όλα τα εξασφαλίζουν βέβαια γιατί σε εμάς απαγορεύουν κάθε έννοια ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού δικαιώματος και τα πετσοκόβουν από όλους τους εργαζόμενους σε όλους τους κλάδους.
Σήμερα έχουμε, έτσι, καλλιτέχνες που ενώ για 45, 50 και 55 χρόνια – σε αρκετές περιπτώσεις – εργάζονται αδιάλειπτα συμβάλλοντας με τη δουλειά τους στην προώθηση του πολιτισμού, αντιμετωπίζονται από τις κυβερνήσεις, με κατεύθυνση βέβαια από τα επιτελεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με προκλητική αδιαφορία, σαν να πρόκειται για ανθρώπους σκουπίδια.
Είναι χαρακτηριστικό ακόμα ότι για τις χρονιές 2023 – ’24 το υπουργείο Πολιτισμού, παρά τις εκκλήσεις, παρατάσεις, διαμαρτυρίες, αρνείται ακόμα και σήμερα να προχωρήσει στη συγκρότηση – σύγκληση της επιτροπής που θα αποφάσιζε την απόδοση των συντάξεων, και με πρόσχημα αυτό, δεν δόθηκαν καν οι 60 συντάξεις – ψίχουλα που προβλέπουν οι δικοί τους – απάνθρωποι – νόμοι. Μετά από απανωτές αναβολές και άκυρες συνεδριάσεις, η κυβέρνηση, μέσω του προεδρεύοντα της σχετικής επιτροπής, επιχείρησε άλλη μια πάγια λαθροχειρία: Να στρέψει τη μια ειδικότητα καλλιτεχνών απέναντι στην άλλη, να ρίξει λάσπη στο Εικαστικό Επιμελητήριο, χρεώνοντας σε εμάς τη δική της απόφαση να ξεμπερδεύει μια και καλή με τις συντάξεις των καλλιτεχνών.
Οι καλλιτέχνες, μέσα από τα σωματεία μας, τους φορείς μας, μαζί και ενωμένοι, ζητάμε σήμερα, ΤΩΡΑ, να δοθούν όλες οι χρωστούμενες συντάξεις σε αυτούς που πληρούν τα κριτήρια και περιμένουν όλα αυτά τα χρόνια, να διευρυνθούν τα κοινωνικά κριτήρια απόδοσης συντάξεων, ώστε να δίνονται περισσότερες κάθε χρόνο. Δεν ζητιανεύουμε, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να εξασφαλιστεί σύνταξη και ασφάλιση για όλους τους καλλιτέχνες με βάση τις ανάγκες και τις δυνατότητες της σύγχρονης ζωής.
… σε μια αρένα επιβίωσης
– Τι σημαίνει πρακτικά η καλλιτεχνική σύνταξη για έναν εικαστικό με βάση την πραγματικότητα που βιώνει;
– Η καθημερινότητα για τον καλλιτέχνη είναι μια «λούπα» σκληρής απάνθρωπης ζωής. Στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία, δεν έχουμε καθόλου ή έχουμε ελάχιστα εισοδήματα, το κόστος για τα απολύτως απαραίτητα είναι εξαιρετικά μεγάλο για τις ελάχιστες οικονομικές μας δυνατότητες, είμαστε, όπως είπαμε, ανασφάλιστοι ενώ δεν λείπουν τα σοβαρά προβλήματα υγείας. Με τα πανάκριβα ενοίκια που κυριαρχούν, έχουμε κλείσει τα εργαστήριά μας, και έχουμε περιορίσει τη ζωή μας σε σπίτια που έχουν και χρήση εργαστηρίου, δεν μπορούμε ούτε να αγοράσουμε τα υλικά μας για τη δημιουργία μας. Αυτή είναι η καθημερινή πραγματικότητα, που δεν μας ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, που τελειώνει ο μισθός τους στις 20 του μηνός.
Με αυτήν την έννοια, η σύνταξη για τους καλλιτέχνες μπορεί να καλύψει μέρος μόνο από τα στοιχειώδη που χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζει με αξιοπρέπεια. Εδώ πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι ο καλλιτέχνης πρακτικά συνεχίζει να δημιουργεί και κατά τα χρόνια της σύνταξης, δεν αποσύρεται, λόγω της φύσης της καλλιτεχνικής δημιουργίας και, μάλιστα, το έργο του εξακολουθεί να παράγει πλούτο, πλούτο σήμερα για τους κολοσσούς του πολιτισμού και την αποκαλούμενη «πολιτιστική βιομηχανία». Πλούτο όμως που θα έπρεπε να επιστρέψει στον καλλιτέχνη, για να μπορεί και να ζει, όπως και σε όλο τον λαό, μιας και είναι κτήμα του.
– Πλάι στα παραπάνω τι άλλο χαρακτηρίζει τη ζωή των εικαστικών σε ένα μάλιστα καλλιτεχνικό πεδίο που αλλάζει…
– Σήμερα, το πεδίο δράσης των καλλιτεχνών έχει μετατραπεί σε αρένα επιβίωσης. Η συστηματική και επίμονη καλλιέργεια του ανταγωνισμού, η εντατικοποίηση, οι περιορισμοί με την κατασταλτική λογοκρισία που μπαίνει στην ημερήσια διάταξη, η υπαγορευόμενη θεματολογία και η χωρίς όριο εκμετάλλευση μοιάζουν να είναι τα υλικά που συνδέουν τα κομμάτια του παζλ του πολιτισμού, του κέρδους και σε αυτόν τον τομέα με κάθε τίμημα.
Οι εικαστικοί καλλιτέχνες πληρώνουμε χώνοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη, από την αφετηρία μας κάθε βήμα που κάνουμε, την προετοιμασία για να μπούμε στις σχολές καλών τεχνών, τα ενοίκια και τα υλικά για τα χρόνια των σπουδών, στη συνέχεια τα παράλογα ακριβά εργαστήρια. Επιπλέον, γινόμαστε οι ίδιοι χρηματοδότες της έκθεσης του έργου μας σε ιδιωτικούς και δημόσιους – πολλές φορές – εκθεσιακούς χώρους για να επικοινωνήσουμε, όπως λέμε, τη δουλειά μας. Αυτό το κάνουμε πλέον από τις ατομικές ή ομαδικές εκθέσεις μέχρι ακόμα και τις μεγάλες διοργανώσεις, των επιχειρηματικών κολοσσών του πολιτισμού, προκειμένου να μας δοθεί η δυνατότητα να βρούμε τον δρόμο που θα συναντηθεί η Τέχνη μας με το κοινό, με τον λαό, που έχει ανάγκη και δικαίωμα στον πολιτισμό και στην Τέχνη.
Να τονίσουμε, τέλος, ότι δεν υπάρχει αμοιβή για τους καλλιτέχνες, όχι μόνο εκεί που υποτίθεται ότι «παράγεται πολιτισμός», σε δημόσιους δηλαδή χώρους, αλλά ακόμα και στους ιδιώτες, γκαλερίστες, επιχειρηματίες, όπου εκθέτουμε τα έργα μας και η είσοδος για τους επισκέπτες γίνεται με ακριβό εισιτήριο.
Πολύμορφες πρωτοβουλίες
– Και μια τελευταία ερώτηση… Οι πολύμορφες πρωτοβουλίες που παίρνετε για διάφορα ζητήματα τόσο από τη σκοπιά του καλλιτέχνη, όσο σε σχέση με την επαφή του με το κοινό είναι ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει το ΕΕΤΕ. Τι έχετε μπροστά σας;
– Το ΕΕΤΕ έχει όντως πολύμορφες δράσεις και πλούσια πείρα και σχεδιασμό, όχι μόνο σε ό,τι αφορά στους αγώνες για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των καλλιτεχνών, αλλά και στην ίδια την καλλιτεχνική εκθεσιακή δραστηριότητα, σε μικρή και μεγάλη κλίμακα, με πλούσια παραδείγματα κάθε χρόνο σε εικαστικές εκθέσεις, εργαστήρια για καλλιτέχνες, ημερίδες, Συμπόσια κ.ά.
Οι πολύχρονοι και δίκαιοι αγώνες του Παλαιστινιακού λαού και το δικαίωμά του να έχει ελεύθερη πατρίδα δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ασυγκίνητους τους καλλιτέχνες. Λίγες μόνο ημέρες μετά την 7η Οκτώβρη του 2023 πήραμε απόφαση να καλέσουμε τα μέλη μας να κάνουν έργο με θέμα τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού και να πάρουν θέση. Με αυτόν τον τρόπο, συγκεντρώθηκαν εκατοντάδες έργα σε μια διαδικτυακή έκθεση και τυπώσαμε ένα πολύ όμορφο λεύκωμα το οποίο και παρουσιάζουμε μαζί με τα ψηφιακά έργα στην Αττική και σε άλλες πόλεις της χώρας.
Εχουμε αυτήν την περίοδο την έκθεση νέων μελών στους χώρους των δύο κτιρίων της Δημοτικής Πινακοθήκης του δήμου Αθηναίων, με θέμα από το ποίημα του Μιχάλη Γκανά «Απορία» και τους καταληκτικούς του στίχους «Γαζώνουν χαμηλά τα πολυβόλα, ή σκύβεις ή απογειώνεσαι». Με αυτό το θέμα θέλαμε να προβληματίσουμε ειδικά νέους καλλιτέχνες να εκφραστούν μέσα από το έργο τους για τους άδικους πολέμους που γίνονται ολόγυρα για το ξαναμοίρασμα του κόσμου από τους ισχυρούς και για το ποιος θα είναι το αφεντικό στον πλανήτη. Αλλά και την καθημερινότητά μας και τον τρόπο ζωής που προτείνεται σαν κανονικότητα με τον ανταγωνισμό, την ανασφάλεια και την επίθεση στα δικαιώματά μας. Τέλος, έχουν σχεδιαστεί και σχεδιάζονται και άλλες εκθέσεις για το άμεσο επόμενο διάστημα, όπως και πρωτοβουλίες για την οργάνωση της πάλης μας μπροστά στα αγωνιστικά ραντεβού που δίνουν όλοι οι εργαζόμενοι για τη μεγάλη απεργία την 1η Οκτώβρη.
άββατο 20 Σεπτέμβρη 2025 – Κυριακή 21 Σεπτέμβρη 2025
Σελ. 123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536373839404142434445464748/48
ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΑ
Μια ανέκδοτη σύντομη συζήτηση με την Αλέιδα Γκεβάρα
Το οδοιπορικό στο Νησί της Επανάστασης πριν από 35 χρόνια έφτασε στο τέλος του
Ηταν η πρώτη σύντομη συνέντευξη της Αλέιδα Γκεβάρα όταν ήρθε στη χώρα μας, καλεσμένη από τον Ελληνοκουβανικό Σύνδεσμο. Εγινε μια εκδήλωση για να την τιμήσουν και στο τέλος την παρακάλεσα να μου αφιερώσει λίγο χρόνο για λίγες ερωτήσεις.
Της χάρισα μία από τις ζωγραφισμένες πέτρες του Γιάννη Ρίτσου που κοσμούσαν τη βιβλιοθήκη μου, γιατί ήμουν σίγουρη ότι τον γνώριζε και τον θαύμαζε. Συγκινήθηκε. Είχε έκφραση γλυκιά και χαμόγελο ζεστό. Προσιτή παρουσία.
Κόρη ενός υπερανθρώπου, του Τσε Γκεβάρα.
– Τον θεωρούμε ημίθεο τον πατέρα σας. Αυτό το εισπράττετε από τον κόσμο;
– Είναι τεράστιος ο θαυμασμός, η αγάπη του κόσμου. Ηταν ο άνθρωπος που κυριαρχήθηκε από τα ιδανικά του. Στο τελευταίο γράμμα που μας έστειλε, έγραφε:
«Αν έρθει η μέρα που θα διαβάσετε αυτό το γράμμα μου, θα πει πως ο πατέρας σας έχει φύγει από κοντά σας. Ο πατέρας σας είναι ένας άνθρωπος που ενεργεί όπως σκέφτεται. Που έμεινε πάντα πιστός στις πεποιθήσεις του. Προπάντων, να κρατήσετε μέσα σας την ικανότητα να αισθάνεστε πολύ βαθιά κάθε αδικία που διαπράττεται εναντίον οποιουδήποτε, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται στον κόσμο. Αυτή είναι η πιο ωραία αρετή ενός επαναστάτη».
– Και η γνωριμία του με τον Φιντέλ πόσο τον καθόρισε;
– Στο Μεξικό έγινε η πρώτη τους συνάντηση. Μίλησαν για θέματα πολιτικά. Απλά και ξεκάθαρα. Τον εντυπωσίασαν οι απόψεις του Φιντέλ, οι θέσεις του, και σκέφτηκε ότι αξίζει να πεθάνει κανείς για τα μεγάλα ιδανικά.
Τα χαρακτηριστικά του ήταν η πίστη του, η επιμονή, η αυταπάρνηση, η περιφρόνηση στον θάνατο.
– Τι αγαπάτε περισσότερο, την τέχνη ή την πολιτική;
– Και με τα δύο γνωρίζεις καλύτερα τους ανθρώπους. Συνδέονται μεταξύ τους. Οπως αυτή η πέτρα που μου χαρίσατε, του Γιάννη Ρίτσου. Πάνω σε μια πέτρα, που είναι δύσκολο να ζωγραφίσεις, αποτύπωσε την ιδεολογία του. Την ελεύθερη σκέψη του.
Αγαπώ, πάντως, οτιδήποτε είναι προοδευτικό.
– Ποιο είναι το στοιχείο που θαυμάζετε σε έναν άνθρωπο;
– Η συνέπεια. Αυτό χαρακτήριζε και τον πατέρα μου. Του προσφέρθηκαν διάφορες θέσεις υψηλές μετά την επικράτηση της Επανάστασης, αλλά δεν ήταν αυτός ο σκοπός στη ζωή του. Η εξασφάλιση μιας θέσης. Ηταν αγωνιστής, επαναστάτης. Πίστευε ότι κάθε λαός που ελευθερώνεται είναι ένα κερδισμένο σκαλοπάτι της μάχης για την απελευθέρωση ενός άλλου λαού.
Η Ελλη Αλεξίου για τον Τσε
Ισως η Αλέιδα δεν πρόλαβε να απαντήσει σε άλλες ερωτήσεις, όμως η σοφή παιδαγωγός μας Ελλη Αλεξίου βρήκε χρόνο να γράψει κάποιες σκέψεις για τον Τσε Γκεβάρα.
«Ο Τσε έγραφε πολύ, τα συμβάντα της κάθε μέρας, τις δύσκολες ώρες, τα απρόοπτα, τα ριψοκίνδυνα τολμήματα με τα αποτελέσματά τους, τους τρόπους που υπερνικήθηκαν αξεπέραστα εμπόδια ή που διαψεύστηκαν ελπίδες και τέλειωσαν επιχειρήσεις με απώλειες, θανάτους και αποδεκατισμό.
| Η Αλέιδα στην αγκαλιά του Φιντέλ και δίπλα ο Τσε |
Ολα αυτά τα κατέγραφε για να γίνουν οι εμπειρίες αυτές διδάγματα για μελλοντικούς αγώνες. Αγνόησε στη ζωή του τι πάει να πει προβολή ή φιλοδοξία. Και τα σημειωματάριά του αξιοποιήθηκαν μόνο μετά τον θάνατό του.
Ο Τσε άφησε δύο σειρές ημερολογίων που αποτελούνε σήμερα δύο αυτοτελή ολοκληρωμένα βιβλία. Το ένα είναι “Η Επανάσταση στην Κούβα” και το άλλο είναι το “Ημερολόγιο Βολιβίας”.
Τα δύο αυτά βιβλία, παρόλο που δεν γράφτηκαν για να πάρουν μια μέρα τη μορφή ή τον χαρακτηρισμό συγγραμμάτων, είναι σήμερα τα πιο αγαπημένα αναγνώσματα όχι μόνο του λαού της Κούβας ή της Βολιβίας μα όλης της Γης.
Είναι γραμμένα με τόση αμεσότητα, με τόση αυθόρμητη και ανεπιτήδευτη ειλικρίνεια, με τόσο πάθος, αγωνία, δεν διαβάζεις θαρρείς κείμενο μα ακούς την εκμυστήρευση μιας καρδιάς. Γιατί στα βιβλία αυτά, όπως είναι και φυσικό, δίνονται και οι χαρακτήρες των συναγωνιστών, περιγράφονται τύποι γεμάτοι αυταπάρνηση και αυτοθυσία, αλλά και δειλοί, ή που δειλιάσανε μπρος στις δυσκολίες, ή που αποδείχθηκαν προδότες και πράκτορες…
Οσοι ασχολήθηκαν με το συγγραφικό έργο του Τσε, φίλοι του και συναγωνιστές, συγγραφείς και μεταφραστές σε όλο τον κόσμο, εκφράζουν ομόφωνα τη γνώμη πως τα κείμενα του Τσε συγκεντρώνουν την αγάπη των αναγνωστών με την απλότητα, τη δύναμη της σκέψης και το ζεστό, άνετα διατυπωμένο, εξομολογητικό ύφος.
Τα ημερολόγια του Τσε μπόρεσαν να γίνουν κτήμα των λαών χάρη στην προσεκτική και δύσκολη αποκρυπτογράφηση του δύσκολου γραφικού χαρακτήρα του Τσε από την σύντροφό του, Αλέιδα Μαρτς Τσε Γκεβάρα.
Και ο Φιντέλ Κάστρο αποφαίνεται με θαυμασμό για το συγγραφικό έργο του Τσε: Ελεγε ότι έγραφε με τα χαρίσματα ενός κλασικού. Οι αφηγήσεις του για τον πόλεμο είναι απαράμιλλες. Το βάθος της σκέψης του εντυπωσιακό, δεν έγραφε ούτε το παραμικρό δίχως εξαιρετική σοβαρότητα, δίχως εξαιρετικό βάθος. Είμαστε σίγουροι ότι μερικά από τα κείμενά του θα περάσουν στους απογόνους σαν κλασικά ντοκουμέντα της επαναστατικής σκέψης.
Και ο Κάστρο συμπληρώνει: Η πολεμική του κραυγή δεν θα φτάσει μόνο σε ένα αυτί έτοιμο να τη δεχτεί, μα σε εκατομμύρια αυτιά. Και δεν θα είναι ένα χέρι, μα εκατομμύρια χέρια που εμπνευσμένα από το παράδειγμά του θα απλωθούν για να αδράξουν τα όπλα.
Ο Τσε είχε αναδειχθεί ένας αξεπέραστος άνθρωπος, με βαθιά σκέψη, με ευφυΐα οραματιστή, με μεγάλη καλλιέργεια, συγκέντρωνε στην προσωπικότητά του τον άνθρωπο των ιδεών και τον άνθρωπο της δράσης. Ηταν ένας ακέραιος άνθρωπος, με ανώτερη εντιμότητα, με απόλυτη ειλικρίνεια, με στωική, σπαρτιάτικη ζωή, στη διαγωγή του ήταν αδύνατο να βρεις έστω και μια κηλίδα.
Μπροστά στην Ιστορία, οι άνθρωποι που ενεργούν σαν αυτόν, που τα κάνουν όλα και τα δίνουν όλα για την υπόθεση των ταπεινών, γίνονται όλο και πιο μεγάλοι με την κάθε μέρα που περνά».
Της
Εύας ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ
Πηγή : Ριζοσπάστης 20 – 21/ 9 – 2025