ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

1 – 10 – 1916

Γεννιέται η Μαρία Φωκά, Ελληνίδα ηθοποιός. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν» και αποτέλεσε μέχρι το 1948 βασικό στέλεχος του θιάσου του.

Πρωτοεμφανίστηκε το 1944 (περίοδος των Δεκεμβριανών) στο ρόλο της Ασημίνας στη «Στέλλα Βιολάντη» του Γρ. Ξενόπουλου, όπου γνωρίστηκε και με τον μετέπειτα σύζυγό της Λυκούργο Καλλέργη, με τον οποίο απέκτησε την κόρη και με τον οποίο χώρισε αργότερα. Την περίοδο αυτή, μέλος του ΚΚΕ και της Εθνικής Αντίστασης, συμμετέχει στους αγώνες. Το 1952, είναι συγκατηγοκατηγορούμενη – με το όνομα Μαρία Καλλέργη, στη δίκη Ν. Μπελογιάννη και το Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών την καταδικάζει αρχικά σε ισόβια κάθειρξη και η ποινή της μειώνεται σε 10 χρόνια κάθειρξη και «αποστέρησις των πολιτικών δικαιωμάτων επί 10ετίαν».

Επανήλθε στη σκηνή τη σεζόν 1958-’59, σε περιοδεία του Λάμπρου Κωνσταντάρα. Από το 1961 έως το 1963 συνεργάστηκε με την Ελλη Λαμπέτη («Το θαύμα της Ανι Σάλιβαν», «Η μικρή μας πόλη» κ.ά.), το 1964 με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και στη συνέχεια με την «Ελληνική Λαϊκή Σκηνή» (γριά από τη Μεσίνα στον «Ασυλλόγιστο» του Μολιέρου και Αμάντα στο «Γυάλινο Κόσμο» του Τένεσι Ουίλιαμς). Το 1966 παίζει στο θίασο της Τζένης Καρέζη. Η συνεργασία τους άρχισε με τη «Βίβα Ασπασία» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με τη Φωκά στο ρόλο της θείας Μαρίας.

Το καλοκαίρι του 1980 προσελήφθη στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος του 1984. Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1949, στον «Κόκκινο Βράχο» του Γρ. Γρηγορίου. Ακολούθησαν οι ταινίες: «Ταξίδι με τον έρωτα», «Οικογένεια Παπαδοπούλου», «Ένας ιππότης για τη Βασούλα», «Ο αήττητος», «Αγάπη μου παλιόγρια», «Δικτάτωρ καλεί Θανάση», κ.ά. Παράλληλα και μέχρι πριν από λίγα χρόνια έπαιξε αξιόλογους ρόλους και σε τηλεοπτικές σειρές: «Η γειτονιά μας», «Μεθοριακός σταθμός», «Η τελευταία νύχτα της γης», «Ο πύργος των Μοσκόφ», «Και οι τέσσερις ήταν υπέροχες», με τελευταία την «Ντόλτσε Βίτα», ενώ είχε εμφανιστεί και στους «Δέκα μικρούς Μήτσους».

Επίσης, η Μαρία Φωκά ανέπτυξε έντονη συνδικαλιστική δραστηριότητα. Το 1975 υπήρξε αντιπρόεδρος και το 1977 πρόεδρος του ΣΕΗ, σε μια δύσκολη εποχή εργασιακών διεκδικήσεων του κλάδου. Ακόμη διατέλεσε και μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας.

1 – 10 – 1945

Συνέρχεται στην Αθήνα το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1-6/10/1945). Ήταν το πρώτο συνέδριο του ΚΚΕ μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο και συνήλθε σε συνθήκες τυπικής νομιμότητας. Συνθήκες που δε θα ξαναζούσε το κόμμα παρά μετά από 29 χρόνια, το 1974 (το επόμενο τυπικά νόμιμο συνέδριό του ήταν το 10ο, που πραγματοποιήθηκε το 1978).

Το 7ο ήταν ταυτόχρονα ένα Συνέδριο που η σύγκλησή του απείχε από το 6ο δέκα ολόκληρα χρόνια (Δεκέμβρης 1935). Στο διάστημα αυτών των δέκα χρόνων, είχαν μεσολαβήσει πολλά: Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου, ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, η Κατοχή, η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση και η απελευθέρωση της χώρας, ο Δεκέμβρης του 1944, η Συμφωνία της Βάρκιζας και η διάλυση του ΕΛΑΣ, το καθεστώς της λευκής τρομοκρατίας που τις μέρες του συνεδρίου συνεχιζόταν αμείωτο. Σ’ αυτά τα δέκα χρόνια, το ΚΚΕ είχε καταφέρει από ένα μικρό κόμμα να γίνει η κυριότερη και η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της Ελλάδας.

Ωστόσο, παρά και τα πρόσφατα γεγονότα (βλ. ένοπλη σύγκρουση του Δεκέμβρη με τις συνασπισμένες δυνάμεις της ντόπιας αστικής τάξης, ταγματασφαλιτών, κλπ. και του βρετανικού ιμπεριαλισμού) το Κόμμα δεν μπόρεσε να βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα, διαμορφώνοντας επαναστατική στρατηγική και ρίχνοντας όλες του τις δυνάμεις για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

1 – 10 – 2003

«Φεύγει» από τη ζωή ο Κώστας Γραμματόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους ανανεωτές της χαρακτικής στη χώρα μας.

Σπούδασε χαρακτική και ζωγραφική στην ΑΣΚΤ Αθηνών, κοντά στο μεγάλο δάσκαλο Γιάννη Κεφαλληνό, στο εργαστήριο του οποίου, μαζί με την ομάδα των ΕΑΜιτών εικαστικών και σπουδαστών της ΑΣΚΤ, φιλοτέχνησε έργα μεγάλων και μικρών διαστάσεων για αφίσες, διάφορα έντυπα και προπαγανδιστικά υλικά του ΕΑΜικού αγώνα. Το 1954 έφυγε στο Παρίσι για σπουδές στη Σχολή Καλών Τεχνών. Επιστρέφοντας το 1959 εκλέχτηκε καθηγητής χαρακτικής στη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών, όπου και παρέμεινε ως το 1985.

Η διδακτική προσφορά ήταν πολύ σημαντική. Στην εικοσαεξάχρονη παραμονή του στην ΑΣΚΤ διαμόρφωσε και μύησε στα μυστικά της χαρακτικής, δεκάδες νεότερους χαράκτες μας. Έχοντας το βλέμμα του στραμμένο στο ελληνικό τοπίο, δημιούργησε, κυρίως έγχρωμες ξυλογραφίες, έργα πλημμυρισμένα από το ελληνικό φως: «Δελφοί», «Μάνη», «Σούνιο», «Ύδρα», «Αιγαίο» είναι μερικές από τις ενότητες του έργου του. Μάλιστα, το «Αιγαίο» του χάρισε το 1972 το χρυσό μετάλλιο στην Μπιενάλε της Φλωρεντίας. Η μορφοπλαστική γλώσσα των χαρακτικών του είναι ένας προσωπικός και ελεύθερος συνδυασμός καμπυλόμορφων και σκληρών γωνιωδών θεμάτων, οριζόντιων και κάθετων τύπων, ενώ η χρωματική του γλώσσα διακρίνεται για το σημαντικό ρόλο του λευκού, που δίνει μεγάλες φωτεινές περιοχές στις οποίες εντάσσονται άλλα χρώματα. Από τις πιο γνωστές δουλειές του στο πλατύ κοινό είναι οι «Ηρωίδες του ’40», το «Αιγαίο», το εθνόσημο της «Ελληνικής Δημοκρατίας» και κυρίως οι έγχρωμες εικόνες του στο «Αλφαβητάρι» της Α’ Δημοτικού (1965), το γνωστό μας ως «Τα καλά παιδιά»

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

2 – 10 – 1904

Γεννιέται ο Βρετανός μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός Γκράχαμ Γκριν (Henry Graham Greene). Οι εγκύκλιες σπουδές του ήταν στο σχολείο που διηύθυνε ο πατέρας του. Το 1926 προσχώρησε στον Ρωμαιοκαθολικισμό, η επήρεια του οποίου είναι εμφανής σε πολλά από τα έργα του. Την ίδια χρονιά προσλήφθηκε στους Times, αλλά ύστερα από δύο χρόνια, αμέσως μετά τη δημοσίευση του πρώτου του βιβλίου, παραιτήθηκε και αφοσιώθηκε στη συγγραφή και στην κριτική. Το μυθιστόρημά του «Η δύναμις και η δόξα», θεωρείται το καλύτερό του και είναι αυτό που τον καθιέρωσε στον λογοτεχνικό κόσμο. Το έργο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1964 από τον Τζον Φορντ με πρωταγωνιστή τον Χένρι Φόντα.

Το επόμενο μυθιστόρημά του, «Το υπουργείο του φόβου», μεταφέρθηκε και αυτό στον κινηματογράφο από τον Φριτς Λανγκ το 1944 και θεωρείται πλέον ένα κλασικό φιλμ νουάρ.

Το γνωστότερο μυθιστόρημά του είναι  «Ο τρίτος άνθρωπος», που επίσης μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο σχεδόν αμέσως μετά την έκδοσή του, από τον Κάρολ Ριντ και μάλιστα τιμήθηκε με τον «Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών» το 1949.

Το αυτοβιογραφικό βιβλίο «Το τέλος μιας σχέσης» μεταφέρθηκε και αυό στον κινηματογράφο και μάλιστα δύο φορές, το 1955 και το 1999.

Άλλα δύο βιβλία του που έγιναν κινηματογραφικές επιτυχίες είναι «Ο ήσυχος Αμερικανός» που αναφέρεται στο Βιετνάμ τη δεκαετία του 1950, και το «Ο άνθρωπός μας στην Αβάνα», με πρωταγωνιστή τον Άλεκ Γκίνες.

2 – 10 – 1998

«Φεύγει» από τη ζωή η συγγραφέας και δημοσιογράφος Λιλή Ζωγράφου. Εμφανίστηκε αρκετά νέα στα ελληνικά γράμματα, το 1949 με το πεζογράφημα «Αγάπη» και καθιερώθηκε δέκα χρόνια αργότερα με το δοκίμιο «Νίκος Καζαντζάκης, ένας τραγικός». Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε γνωστά περιοδικά και εφημερίδες. Ταξίδεψε πολύ στην Ευρώπη και τις ανατολικές χώρες. Έζησε αρκετά χρόνια στη Γαλλία και την Ιταλία, αλλά λάτρευε την Πράγα, την πόλη που μεγάλωσε ο Κάφκα. Το 1962 ήταν η πρώτη, όπως με περηφάνια έλεγε, που έδωσε διάλεξη για τον Κάφκα στην Αθήνα. Έχουν εκδοθεί 24 βιβλία της, μυθιστορήματα, νουβέλες, δοκίμια και θέατρο, με αλλεπάλληλες εκδόσεις. Το τελευταίο της μυθιστόρημα «Η αγάπη άργησε μια μέρα» διασκευάστηκε και προβλήθηκε από την ΕΤ-1. Το τελευταίο της δοκίμιο «Από τη Μήδεια στη Σταχτοπούτα, η ιστορία του φαλλού» εκδόθηκε φέτος από τις εκδόσεις «Αλεξάνδρεια».

Άνθρωπος χειμαρρώδης, χωρίς ταμπού στη γλωσσική της συμπεριφορά, η Λιλή Ζωγράφου , τόσο στα βιβλία της, όσο και στην προσωπική της ζωή, αρνήθηκε τον πεσιμισμό και δήλωνε τρελά ερωτευμένη με τη ζωή. Έρωτας για εκείνην ήταν η αιωνιότητα. Αντικαραμανλική και αντιπαπανδρεϊκή άσκησε άφοβα κριτική στην πολιτική ζωή. Είχε τη λεβεντιά της ειλικρίνειας και της αμεσότητας. Παντρεύτηκε τρεις φορές, αλλά διάλεξε να ζει μοναχικά.

Θυμίζουμε μερικά από τα έργα της: «Βιογραφία – Άπαντα Μ. Πολυδούρη» (1961), «Τι απόγινε εκείνος που ‘ρθε να βάλει φωτιά» (Θέατρο, 1972), «Αντιγνώση, Τα δεκανίκια του Καπιταλισμού» (1974), «17 Νοέμβρη 1973 – Η νύχτα της μεγάλης σφαγής» (1974), «Καρυωτάκης – Πολυδούρη, Η αρχή της αμφισβήτησης» (1977), «Επάγγελμα: πόρνη», «Η γυναίκα που χάθηκε καβάλα στ’ άλογο», «Η γυναίκα σου η αλήτισσα» «Νύχτωσε αγάπη μου, είναι χθες», «Παλαιοπώλης αναμνήσεων», «Πού έδυ μου το κάλλος», «Κάφκα, ο σύγχρονός μας» (1994) κ.ά.

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

3 – 10 – 1897

Γεννιέται ο μεγάλος Γάλλος κομμουνιστής ποιητής και πεζογράφος Λουί Αραγκόν (Louis Aragon), ο οποίος είχε σταθεί ενεργά στο πλευρό των Ελλήνων πολιτικών κρατουμένων την περίοδο μετά τον πόλεμο.

Όταν το 1980 επισκέφτηκε την Αθήνα ο Αραγκόν είχε δηλώσει σχετικά: «Νιώθω μεγάλη συγκίνηση γιατί αυτή τη στιγμή είμαι μαζί σας. Όταν επισκέπτομαι τις διάφορες χώρες δέχομαι εθιμοτυπικές επισκέψεις. Η δική σας όμως δεν είναι τέτοια. Ήμουν και θα είμαι πάντα στο πλευρό του ΚΚΕ». Και όταν η αντιπροσωπεία της ΚΕ τον ευχαρίστησε γι’ αυτή τη συμπαράσταση στους εξόριστους αγωνιστές, ο Αραγκόν απάντησε: «Είστε οι σύντροφοί μου. Αυτό ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω απέναντί σας. Ήταν χρέος τιμής».

Μεταξύ των αγωνιστών υπέρ των οποίων πρωτοστάτησε για την απελευθέρωσή τους ο Αραγκόν, ήταν και ο Γιάννης Ρίτσος. «Ο Ρίτσος είναι ο άνθρωπος με τον οποίο συνδεόμουν μέσα από τα ποιήματά του χωρίς ακόμα να τον έχω γνωρίσει προσωπικά, την εποχή που τον καταδίωκαν. Ο Ρίτσος είναι αναμφισβήτητα ένας μεγάλος Έλληνας». Οι δύο ποιητές συναντήθηκαν την ίδια μέρα που μίλησε ο Αραγκόν στο «Ρ».

3 – 10 – 1993

Αφήνει την τελευταία της πνοή η ποιήτρια και ηθοποιός Κατερίνα Γώγου.

Τα ποιήματά της εξέπεμπαν τη διαμαρτυρία και αγανάκτησή της για τις τερατώδεις δυνατότητες του κοινωνικού μηχανισμού να καταστρέφει τον άνθρωπο και τη ζωή.

Με τους οργισμένους στίχους της καταδίκαζε τον πόνο και την αθλιότητα γύρω της, αλλά την τελευταία στιγμή έστρεψε την πλάτη στη ζωή. Το ποιητικό έργο της «συναντιέται» με το σήμερα, με το «μαύρο», την κραυγή αγωνίας, τις σημερινές ανάγκες και οραματίζεται το μέλλον.

Ποιήματα της Κατερίνας Γώγου έχουν μελοποιήσει μεταξύ άλλων, ο Κυριάκος Σφέτσας, ο Πάνος Κατσιμίχας, ο Κωνσταντίνος Βήτα, ο Ηλίας Λιούγκος, ο Παντελής Θεοχαρίδης και ο Τάσος Ρωσόπουλος.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

4 – 10 – 1669

Πεθαίνει ο Ολλανδός ζωγράφος Ρέμπραντ (Χάρμενς βαν Ρέιν – Rembrandt Harmenszoon van Rijn).

Ήταν το έκτο από τα επτά παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας του είχε έναν μύλο κοντά στο Ρήνο και η μάνα του ήταν κόρη φούρναρη. Ποιος μπορούσε να διανοηθεί ότι αυτό το έκτο παιδί θα γινόταν ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους και χαράκτες, ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της Ευρώπης; Η μητέρα του ήταν θρήσκα και του ενέπνευσε από τα πρώτα του χρόνια την αγάπη για τη Βίβλο.

Έτσι, στα εφτά του χρόνια γράφτηκε σ’ ένα σχολείο που έδινε ιδιαίτερη έμφαση στα λατινικά, κάτι που ίσως να σήμαινε ότι οι γονείς του θα ήθελαν ο μικρός να σπουδάσει αργότερα Θεολογία… Στα 14 χρόνια του τέλειωσε το σχολείο αφού είχε γνωρίσει την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδας και της Ρώμης. Ο Ρέμπραντ αποφασίζει να αφιερωθεί στη ζωγραφική. Στην αρχή μαθήτευσε στον Γιάκομπ, έναν ζωγράφο που είχε σπουδάσει στη Ρώμη και στη Νάπολη, και γύρω στα 1624 εργάστηκε στο εργαστήρι του Πίτερ Λάσμαν στο Αμστερνταμ, ο οποίος είχε και εκείνος σπουδάσει στη Ρώμη την περίοδο που ο Καραβάτζο εισηγούνταν τον επαναστατικό τρόπο της σκιάς με το chiaro- scouro, δηλαδή φως και η σκιά. Κύριο χαρακτηριστικό των νεανικών έργων του Ρέμπραντ είναι η προτίμησή του στα θρησκευτικά θέματα, όπως είναι ο Τώβιτ και η Αννα.

Αλλά το έργο του «Μάθημα ανατομίας» καθιέρωσε τον Ρέμπραντ οριστικά ως τον καλύτερο προσωπογράφο. Έτσι απέκτησε πολλά χρήματα, με αποτέλεσμα να γίνει συλλέκτης σπάνιων έργων τέχνης. Η επιτυχία στη δουλιά τού έφερε γούρι και στον έρωτα. Στα 1634 παντρεύτηκε την εικοσάχρονη αρχοντοπούλα Σάσκια βαν Ούλεμπουργκ. Η ευτυχία κράτησε λίγο, μονάχα πέντε χρόνια. Από τη στιγμή που ο Ρέμπραντ αγόρασε ένα τεράστιο σπίτι, που σήμερα στεγάζεται το Μουσείο Ρέμπραντ στο Άμστερνταμ, άρχισε σιγά αλλά μεθοδικά η καταστροφή. Έχασε ένα γιο και δυο κόρες και, τέλος, τη γυναίκα του μόλις γέννησε το τελευταίο παιδί τους. Ένα σημαντικό κεφάλαιο στην καλλιτεχνική πορεία του Ρέμπραντ συνθέτουν τα χαρακτικά, που πολλές φορές διαφοροποιούνται από τη ζωγραφική του και θεματικά και από άποψης στιλ. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σπουδές γυναικείων γυμνών.

Σ’ αυτές ο Ρέμπραντ αποφεύγει να ωραιοποιήσει το παραμικρό. Ο μεγαλύτερος ζωγράφος της Ολλανδίας και ένας από τους πιο μεγάλους του κόσμου, ο καλλιτέχνης που μας έδωσε με πληρότητα και ενόραση τα μυστικά της ανθρώπινης ψυχής, που δείχνει τη μέγιστη συμπάθεια για εκείνους που είχαν υποφέρει πολλά, που ήταν άθλιοι και φτωχοί, και είχε τη δυνατότητα να βλέπει πίσω από την επιφάνεια, πέθανε στα 1669 αφήνοντας μια τεράστια κληρονομιά σε όλη την ανθρωπότητα.

4 – 10 – 1917

Γεννιέται σε ένα φτωχό χωριό η Χιλιανή κομμουνίστρια μουσικός Βιολέτα Πάρα.

Η ζωή της ποτέ δεν υπήρξε εύκολη, αντίθετα όλη της η ύπαρξη ήταν ένας συνεχής και σκληρός αγώνας. Έβαλε τέρμα στη ζωή της στα 50 της.

Πίσω της άφησε πλούσιο κληροδότημα, παραδοσιακή μουσική στην οποία εμφύσησε νέα ζωή, λαογραφικό έργο, αλλά και δικά της τραγούδια που κατέκτησαν τον κόσμο όλο. Ανάμεσα στο πολύτιμο έργο της ξεχωρίζει το τραγούδι «Gracias a la vida», ύμνος στην Χιλιανή παραδοσιακή μουσική

4 – 10 – 2009

«Φεύγει» από τη ζωή η Αργεντίνα τραγουδίστρια Μερσέντες Σόσα (Haydée Mercedes Sosa). Η «Negra» – έτσι την αποκαλούσαν οι συμπατριώτες της – γεννήθηκε στο Σαν Μιγκέλ ντε Τουκουμάν της Αργεντινής στις 9 Ιούλη του 1935.

Στις δεκαετίες του ’60 και ’70 συμμετείχε με άλλους πρωτοπόρους καλλιτέχνες στο «Κίνημα της Νέας τραγουδοποιίας» (Movimiento del Nuevo Canionero) ή πιο διαδεδομένα Νueva Cancion, του μουσικο-λογοτεχνικού πολιτικού κινήματος, που βασιζόταν στη λαϊκή αργεντίνικη παράδοση συνδεδεμένη με τον αντιδικτατορικό αγώνα.

Τα τραγούδια της έγιναν απειλή για την χούντα του 1976 – υπό τον Χόρχε Βιντέλα στρατιωτικό καθεστώς. Το 1979 συλλαμβάνεται σε συναυλία και καταφεύγει αυτοεξόριστη στο Παρίσι και τη Μαδρίτη, όπου μένει μέχρι το 1982, οπότε επιστρέφει στην πατρίδα της. Έκτοτε ηχογράφησε πολλούς δίσκους, διευρύνοντας το ρεπερτόριό της.

Ένωσε το φολκλόρ με τις μπαλάντες, το ροκ, τη μουσική της πόλης. Έσπασε τα σύνορα που χωρίζουν είδη και γενιές. Πολύ γνωστά ανεπανάληπτα τραγούδια που έχει ερμηνεύσει είναι «Cancion con todos», «Alfonsina y el mar», «Gracias a la vida», «Al jardin de la republica», «Duerme negrito» κ.ά..

Συνεργάστηκε με μεγάλους καλλιτέχνες όπως οι Κουβανοί Σίλβιο Ροντρίγκες, Πάμπλο Μιλανές, Ισμαέλ Σεράνο και πολλούς άλλους.

Η Μερσέντες Σόσα με το συγκρότημά της είχε εμφανιστεί την δεκαετία του 1980 στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή» και συνεργαστεί με Έλληνες καλλιτέχνες και τελευταία με το συγκρότημα «Apurimac», που αποτελείται από Λατινοαμερικάνους και Έλληνες μουσικούς.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

5 – 10 – 1952

Ξεκινά τις εργασίες του το 19ο Συνέδριο του το Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα (μπολσεβίκοι), κατά το οποίο μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης (5-14/10/1952).Το συνέδριο ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα ζητήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (ιδιαίτερα μετά τις ευρύτατες καταστροφές του Β» Παγκοσμίου Πολέμου), ενώ τονίστηκε η ανάγκη για μια πιο αποφασιστική πάλη απέναντι στα υπολείμματα της αστικής ιδεολογίας και μια μεγαλύτερη προσοχή των κομματικών οργανώσεων στην κομματική-οργανωτική και ιδεολογική δουλειά.

Το συνέδριο, ωστόσο, υποτίμησε την καπιταλιστική ανασυγκρότηση μετά τον πόλεμο, ενώ η υιοθέτηση της θέσης της «ειρηνικής συνύπαρξης» δεν αποτύπωνε αντικειμενικά τις σχέσεις σοσιαλισμού – καπιταλισμού σε διεθνές επίπεδο.

5 – 10 – 2005

Πεθαίνει στα 47 του χρόνια ένας από τους σημαντικούς ποιητές της νεότερης γενιάς, ο Ηλίας Λάγιος. Ο προοδευτικός ποιητής, που διακρινόταν για την ποιότητα της ποίησής του, το πάθος, την έλλειψη επιτήδευσης και την ειλικρίνεια των προθέσεών του.

Μεταξύ των ποιητικών του βιβλίων συγκαταλέγονται: «Πρόοδοι εν προόδω» (1981), «Ασκήσεις Ι-ΙΧ» (1984, με το ψευδώνυμο Αλέξης Φωκάς), «Το κατά Αλέξιον και Μαρίαν» (1990), «Συνεστίασις» (1991) κ.ά., ενώ συμμετείχε σε ομαδικές ποιητικές συλλογές.

Το Φλεβάρη του 2002 ο «Ρ» φιλοξένησε κοινή δήλωσή του με τον ομότεχνό του, Γιώργο Κακουλίδη, κατά της «πρωτόγονα» αντικομμουνιστικής «Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού». Μεταξύ άλλων ο ποιητής τόνιζε: «Η παρουσίαση της «Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού» στο Γαλλικό Ινστιτούτο, πρωτίστως δε η ύπαρξη αυτής της Βίβλου, συνιστά προσβολή της ιστορικής μνήμης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τα όποια σφάλματα, τα όποια λάθη του κινήματος θα τα συζητήσουνε μεταξύ τους οι όπου επί Γης κολασμένοι, συμπεριλαμβανομένων των σαράντα εκατομμυρίων νεκρών από πείνα ετησίως (…)».

5 – 10 – 2016

Πεθαίνει ο συγγραφέας Αντώνης Σουρούνης. Το 1960, με την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών, εγκαταστάθηκε στη Γερμανία, όπου είχαν ήδη μεταναστεύσει οι συγγενείς του. Σπούδασε κοινωνιολογία και πολιτικές επιστήμες στα πανεπιστήμια της Κολωνίας, του Σααρμπρίκεν και του Ινσμπρουγκ στην Αυστρία.

Έζησε στη Φρανκφούρτη έως το 1970 όταν επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, ενώ από το 1987 ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών. Το 1995 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο «Ο χορός των ρόδων». Το 2006 βραβεύτηκε από την εξαμηνιαία λογοτεχνική επιθεώρηση του περιοδικού «να ένα μήλο» και έναν χρόνο αργότερα από το περιοδικό «Διαβάζω» με το «Βραβείο μυθιστορήματος» για το έργο του «Το μονοπάτι στη θάλασσα».

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

6 – 1 – 1937

Γεννιέται ο σκηνοθέτης Σταύρος Τσιώλης, που οι ταινίες του διακρίνονται για το ιδιαίτερο προσωπικό του στιλ, καθώς βασίζονται στο λεπτό χιούμορ, στους αυτοσχεδιαστικούς διαλόγους και στη χρήση, πολλές φορές, ερασιτεχνών ηθοποιών.

Γεννήθηκε στην Τρίπολη Αρκαδίας και σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Κινηματογράφου – Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου στην Αθήνα. Από το 1958 και για δέκα χρόνια εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη. Η πρώτη του ταινία, η οποία βασίστηκε και σε δικό του σενάριο, ήταν «Ο μικρός δραπέτης» για τη «Φίνος Φιλμ» το 1968. Το 1970 έκανε διεθνή επιτυχία με την ταινία «Κατάχρησις Εξουσίας». Στη συνέχεια εγκαταλείπει τον κινηματογράφο για δεκαπέντε χρόνια και επανέρχεται στην αγαπημένη του τέχνη το 1985, με την ταινία «Μια Τόσο Μακρινή Απουσία», η οποία κερδίζει τις εντυπώσεις και αποσπά τα έξι πρώτα βραβεία στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Οι «Ακατανίκητοι Εραστές» του, το 1988, παίχτηκαν στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.

Το 1992 γυρνά την ταινία «Παρακαλώ γυναίκες, μην κλαίτε» και το 1998 την εμβληματική ταινία του, που έχει αγαπηθεί ιδιαίτερα, «Ας περιμένουν οι γυναίκες». Τον περασμένο Δεκέμβρη κυκλοφόρησε στις αίθουσες η ταινία του «Γυναίκες που περάσατε από εδώ», η οποία κλείνει την τριλογία «Γυναίκες».

Οι ταινίες του έχουν προβληθεί σε πολλά φεστιβάλ και εκδηλώσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και έχουν αποσπάσει σημαντικές διακρίσεις. Είχε επίσης γράψει στίχους για τραγούδια των ταινιών του, αλλά και για τραγουδιστές της λαϊκής μουσικής.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

7 – 10 – 2013

«Φεύγει» από τη ζωή σε ηλικία 71 ετών, μια από τις σπουδαίες μορφές του ελληνικού αθλητισμού και ειδικότερα του μπάσκετ, ο Γιώργος Αμερικάνος.

Έκανε σπουδαία καριέρα με τη φανέλα της ΑΕΚ η οποία τον απέκτησε από την ΧΑΝ Νίκαιας, αλλά και με την Εθνική ομάδα. Θεωρείται από τους σπουδαίους παίκτες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, κάτι που στην καριέρα του τον έφερε να γίνει μέλος και της μεικτής κόσμου του αθλήματος. Με την Ένωση κατέκτησε 6 πρωταθλήματα Ελλάδος (1963, 1964, 1965, 1966, 1968, 1970) ενώ κορυφαία στιγμή ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1968, στον τελικό του Καλλιμάρμαρου Σταδίου κόντρα στη Σλάβια Πράγας, με τον εκλιπόντα να είναι από τους κορυφαίους του παιχνιδιού, σημειώνοντας 29 πόντους. Στις διεθνείς επιτυχίες συγκαταλέγεται και η παρουσία με την ΑΕΚ στο πρώτο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1965. Με την Εθνική Ελλάδας αγωνίστηκε 68 φορές και σημείωσε 1.076 πόντους. Με την ολοκλήρωση της καριέρας του ως παίκτης ανέλαβε, από το πόστο του προπονητή, την ΑΕΚ.

7 – 10 – 2023

Δυνάμεις της Χαμάς επιτίθενται σε ισραηλινά στρατόπεδα στα κεντροανατολικά του Ισραήλ. Φτάνουν μέχρι τις πόλεις Ασκελόν και Στερόντ όπου και απαγάγουν 229 πολίτες. Ακολουθεί μπαράζ επιθέσεων με ρουκέτες από τα βόρεια της Γάζας καταφέρνοντας πλήγματα σε διάφορες πόλεις ακόμα και το Τελ Αβίβ.

Το Ισραήλ αποκλείει τη Λωρίδα της Γάζας, σταματάει την ηλεκτροδότηση, τη μεταφορά τροφίμων, φαρμάκων και καυσίμων. Σφοδρές επιθέσεις με πυραύλους, από ξηρά, αέρα και θάλασσα φέρνουν σε απελπιστική κατάσταση τα δυόμιση εκατομμύρια των Παλαιστινίων. Χτυπάνε ακόμα και νοσοκομεία και σχολεία.
Στις 27 Οκτώβρη κατοχικές δυνάμεις του Ισραήλ βομβαρδίζουν ανηλεώς και εισβάλουν στη Γάζα. Στις 29 Οκτώβρη, οι νεκροί ξεπερνάνε τις 8.000, τα μισά θύματα είναι παιδιά.

Η Ελληνική κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα δηλώνουν εξαρχής τη συμπαράταξή τους με το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ, την ταύτισή τους με τον ιμπεριαλιστικό άξονα ΝΑΤΟ – ΗΠΑ – ΕΕ – Ισραήλ.
Ο κίνδυνος για μεγαλύτερη ανάφλεξη στην περιοχή είναι τεράστιος. Αεροπλανοφόρα κι επίγειες δυνάμεις των ΗΠΑ, Κινέζικα πολεμικά πλοία, η Χεζμπολάχ στον Λίβανο, η Συρία, η Τουρκία, το Ιράν και άλλες δυνάμεις βρίσκονται με το χέρι στη σκανδάλη.
Η προπαγάνδα της αστικής τάξης με σημείο αναφοράς τα ψέματα και την παραχάραξη της Ιστορίας από τα Αμερικανοευρωπαϊκά και Ισραηλίτικά επιτελεία αποκλείουν κάθε άλλη φωνή.

Στον αντίποδα, το ΚΚΕ μπαίνει μπροστά για την υπεράσπιση του Παλαιστινιακού λαού. Γράφει χαρακτηριστικά ο «Ριζοσπάστης»:
«Η κλιμάκωση των συγκρούσεων στην κατεχόμενη Παλαιστίνη και το Ισραήλ δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Είναι συνέπεια της πολύχρονης κατοχής από το ισραηλινό κράτος, με τις πλάτες των ΗΠΑ, της ΕΕ και των συμμάχων τους, που διαπλέκεται με τους εντεινόμενους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στη Μέση Ανατολή.
Αυτό ακριβώς επιχειρούν να συσκοτίσουν όλα τα αστικά κόμματα και επιτελεία, που σε πλήρη ευρωΝΑΤΟική ευθυγράμμιση, από την κυβέρνηση, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, μέχρι την Ελληνική Λύση και το φασιστικό μόρφωμα «Σπαρτιάτες», στήνουν στο απόσπασμα το δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού να παλεύει ενάντια στην κατοχή.

Επιχειρούν να διαγράψουν μονοκοντυλιά τον άγριο πόλεμο που διεξάγεται σε βάρος των Παλαιστινίων εδώ και δεκαετίες, την κατοχή της Παλαιστίνης και τα συνεχώς εντεινόμενα εγκλήματα των κατοχικών δυνάμεων. Με υποκρισία κλείνουν τα μάτια στις επί δεκαετίες βαρβαρότητες του Ισραήλ, όπως και στο γεγονός ότι ο ίδιος ο λαός του γίνεται τελικά θύμα αυτής της επιθετικότητας του κράτους – δολοφόνου.

Εδώ και 16 χρόνια, οι περίπου 2,5 εκατομμύρια κάτοικοι της Λωρίδας της Γάζας ζουν τον απάνθρωπο αποκλεισμό από το ισραηλινό κράτος και μια ζωή γεμάτη στερήσεις, με ηλεκτρικό ρεύμα 4 ή 5 ώρες τη μέρα, με ακάθαρτο τρεχούμενο νερό 3 ώρες τη μέρα, με τραγικές ελλείψεις σε στοιχειώδη αγαθά…

Εδώ και χρόνια αποτελούν καθημερινότητα οι τρομοκρατικές εισβολές του ισραηλινού κατοχικού στρατού σε πόλεις της Δυτικής Όχθης, που αφήνουν πίσω τους πλήθος νεκρών και τραυματιών, ισοπεδωμένα χωριά και συνοικίες, ρημαγμένους προσφυγικούς καταυλισμούς. Μόνο από την αρχή του χρόνου και πριν από τη νέα ανάφλεξη, πάνω από 220 Παλαιστίνιοι βρήκαν τον θάνατο από ισραηλινά πυρά, ανάμεσά τους δεκάδες έφηβοι και παιδιά.

Στην ημερήσια διάταξη είναι οι πολυήμεροι αποκλεισμοί ολόκληρων παλαιστινιακών χωριών και πόλεων, οι έφοδοι του κατοχικού στρατού σε σπίτια αμάχων για έρευνες «υπόπτων», οι συλλήψεις εφήβων και παιδιών, το γκρέμισμα σπιτιών από τις μπουλντόζες του ισραηλινού στρατού. Χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι σαπίζουν στα κελιά των ισραηλινών φυλακών.

Πολλαπλασιάζονται και επεκτείνονται οι ισραηλινοί εποικισμοί στα παλαιστινιακά εδάφη για να προχωρήσει η δημογραφική αλλοίωση της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης, υψώνονται τεράστια τείχη – φράχτες, στήνονται «φυλάκια ελέγχου», εγκλωβίζοντας τους Παλαιστίνιους στην ίδια τους τη γη, ενώ με τις πλάτες του ισραηλινού κράτους αυξάνονται τα πογκρόμ και οι επιθέσεις από Εβραίους εποίκους εναντίον Παλαιστινίων.

Όλα αυτά προσπαθούν να βγάλουν από το κάδρο της νέας πολεμικής κλιμάκωσης. Ακόμα και ο στραγγαλισμός 2,5 εκατομμυρίων Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας, χωρίς νερό, ρεύμα και καύσιμα, που ανακοινώθηκε χτες επίσημα από το Ισραήλ, παρουσιάζεται ως… «πολιορκία».
Με τα γνωστά ιμπεριαλιστικά δύο μέτρα και δύο σταθμά, οι ευρωΝΑΤΟικές δυνάμεις που στέλνουν τεράστιες ποσότητες όπλων στο Κίεβο για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με τη Ρωσία – μεταξύ των οποίων και απαγορευμένα όπλα διασποράς, που εξολοθρεύουν ακόμα περισσότερους αμάχους – στο όνομα του «διεθνούς δικαίου» και της απελευθέρωσης των κατεχόμενων εδαφών, είναι οι ίδιες που «ξεπλένουν» την ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης και το ποδοπάτημα πλήθους αποφάσεων του ΟΗΕ για τον τερματισμό της.

Είναι οι ίδιες δυνάμεις που ανακοινώνουν νέα στρατιωτική βοήθεια για το Ισραήλ και κλίνουν σε όλες τις πτώσεις το «δικαίωμα αυτοάμυνας» του κατοχικού κράτους.
Με φόντο τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης και τη «στρατηγική σχέση» Ελλάδας – Ισραήλ, που εμπλέκει τη χώρα μας σε επικίνδυνους σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς στην Ανατολική Μεσόγειο, τα αστικά επιτελεία λυσσάνε απέναντι σε οτιδήποτε ξεσκεπάζει την ευρωΝΑΤΟική μονοφωνία. Το έργο είναι γνωστό: Όποιος καταγγέλλει το χρόνιο έγκλημα της κατοχής της Παλαιστίνης και το αναφαίρετο δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού να αγωνίζεται για τον τερματισμό της είναι… φιλο-«τρομοκράτης».

Η συγκυρία που βάζει το Παλαιστινιακό στις μυλόπετρες εντεινόμενων γεωπολιτικών ανταγωνισμών, όπως και τα αντιτιθέμενα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα που αποτυπώνονται στις διαφορετικές διεθνείς τοποθετήσεις για τις τρέχουσες εξελίξεις, δεν αναιρούν αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού.
Κόντρα λοιπόν σε όσους καλούν τον λαό να συνταχθεί με το κατοχικό ισραηλινό κράτος και να εμπλακεί ακόμα πιο βαθιά σε σχεδιασμούς που βρωμάνε μπαρούτι, απέναντι στους διάφορους θιασώτες των «ίσων αποστάσεων» μεταξύ θύτη και θύματος, αυτό που τώρα επείγει είναι να δυναμώσει η αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό, η στήριξη στον αγώνα του για ελεύθερη πατρίδα.»

Εκατομμύρια κόσμου διαδηλώνουν σε όλον τον κόσμο, κάθε μέρα για να σταματήσει η Ισραηλινή βαρβαρότητα και να δημιουργηθεί επιτέλους το Παλαιστινιακό κράτος στα όρια του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

https://youtube.com/watch?v=0pqxuML9Ku0%3Ffeature%3Doembed

https://youtube.com/watch?v=0bfIBhWquTU%3Ffeature%3Doembed

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

8 – 19 – 1834

Πεθαίνει ο  Γάλλος συνθέτης Φρανσουά Μπουαλντιέ (François-Adrien Boieldieu).

Ήταν μαθητής του μουσικού Μρος, αλλά κυρίως αυτοδίδακτος. Οι πρώτες του συνθέσεις ήταν σονάτες για πιάνο, μουσικά κομμάτια για άρπα και γενικά μουσική δωματίου.

Τελικά ασχολήθηκε με το μελόδραμα, στο οποίο είχε μεγάλη επιτυχία. Τα έργα του «Ο Χαλίφης της Βαγδάτης», «Ζαν ντε Παρί» και «Η λευκή Κυρία» θεωρούνται τα καλύτερα γαλλικά κωμικά μελοδράματα.

8 – 10 – 1848

Γεννιέται ο Βέλγος σοσιαλιστής και μετέπειτα κομμουνιστής συνθέτης Πιερ Κρετιέν Ντε Γκε(ϋ)τέρ (Pierre Chretien De Geyte).

Είναι γνωστός για τη σύνθεση της μουσικής του πρώτου ύμνου του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, της «Διεθνούς».

8 – 10 – 1908

Γεννιέται ο κομμουνιστής ηγέτης του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαϊωάννου. Καταγόμενος από φτωχή οικογένεια, συνδέθηκε από νωρίς με το εργατικό κίνημα της Κύπρο. Κατάφερε και αποφοίτησε από την Αμερικανική Ακαδημία Λάρνακας με άριστα χωρίς να συνεχίσει τις σπουδές του όπως ονειρευόταν. Δουλεύει ως εργάτης πρώτα στο μεταλλείο της Φουκάσας, αργότερα στο λιμάνι του Πειραιά και καταλήγει στο Λονδίνο. Η κοινωνική αδικία που περίσσευε, τον σπρώχνει στον αγώνα ενάντια στο σύστημα της στυγνής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Το 1932 εντάσσεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα Μεγάλης Βρετανίας και συνδέεται ιδιαίτερα με τον τότε Γενικό Γραμματέα Χάρρυ Πόλιτ με τον οποίο συνεργάζεται στενά.

Γνήσιος διεθνιστής και φλογερός αντιφασίστας, συγκλονίζεται από τον αγώνα υπεράσπισης της δημοκρατίας κατά των φασιστικών ορδών του Φράνκο. Με την πρώτη είδηση ότι γίνονται δεκτοί εθελοντές κατατάσσεται μαζί με άλλους κομμουνιστές στη διεθνή ταξιαρχία και βρίσκεται στο μέτωπο της Ισπανίας το 1936. Στη μάχη της Κόρδοβας τραυματίζεται. Με την έκρηξη του β’ παγκοσμίου πολέμου σπεύδει να εγγραφεί εθελοντής για να πολεμήσει τον χιτλερικό φασισμό. Λόγω της κλονισμένης υγείας του στην ιατρική εξέταση απορρίπτεται, αλλά με την επιμονή του γίνεται δεκτός στην αντιαεροπορική άμυνα, και σε όλη τη διάρκεια του πολέμου προσφέρει με δέσμευση και αυταπάρνηση τις υπηρεσίες του, όλες εκείνες τις μέρες των εφιαλτικών βομβαρδισμών του Λονδίνου.

Μετά τον πόλεμο επιστρέφει στην Κύπρο και εντάσσεται στις γραμμές του ΑΚΕΛ. Το 1946 η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος το διορίζει διευθυντή της εφημερίδας «Δημοκράτης». Το 1949, στο ιστορικό 6ο Συνέδριο του κόμματος εκλέγεται στο πόστο του Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ, θέση στην οποία επανεκλέχθηκε μέχρι το θάνατό του. Στα 1955 με την κήρυξη του κόμματος εκτός νόμου συλλαμβάνεται από τις αποικιακές αρχές μαζί με άλλες δεκάδες στελέχη του κόμματος και ρίχνεται στις φυλακές. Με τη βοήθεια του παράνομου μηχανισμού του κόμματος δραπετεύει και συνεχίζει μαζί με άλλους συντρόφους, τον αγώνα για τη λευτεριά της Κύπρου.

Με την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας εκλέγεται βουλευτής μέχρι τέλους της ζωής του. Διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη Βουλή και στο εξωτερικό προβάλλοντας με σθένος και δέσμευση τις θέσεις του κόμματος, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη διεθνοποίηση του Κυπριακού με τη συμπαράσταση της ΕΣΣΔ και ολόκληρης της σοσιαλιστικής κοινότητας.

Με πάθος καταδικάζει και ξεσκεπάζει το ρόλο των ιμπεριαλιστών στα αντικυπριακά σχέδια.

Καθοδηγεί τον αγώνα για αδελφοσύνη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στον εθνικισμό και είναι οδηγητής της ενότητας της κυπριακής εργατικής τάξης.

Κέρδισε εκτίμηση για το έργο του όχι μόνο στο κόμμα του και τον κυπριακό λαό αλλά στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που τον τίμησε με υψηλές τιμητικές διακρίσεις. Σφυρηλάτησε σχέσεις αδελφοσύνης και εκτίμησης με τα αδελφά κόμματα και ειλικρινούς φιλίας με τους κομμουνιστές ηγέτες ιδιαίτερα της Ελλάδας και της Τουρκίας. Η ιδεολογική του σταθερότητα και κατηγορηματική απόρριψη θεωριών που υποτιμούν το ρόλο της εργατικής τάξης και συμβιβάζονται με την αστική ιδεολογία ήταν γνωρίσματα της προσωπικότητάς του.

Ο Εζεκίας Παπαϊωάννου άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στη φυσιογνωμία του ΑΚΕΛ, στον αγώνα της Κύπρου και στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού!

8 – 10 – 1930

Γεννιέται ο Ιάπωνας συνθέτης και συγγραφέας θεωρίας της μουσικής Τόρου Τοκεμίτσου.

Συνέθεσε εκατοντάδες έργα μουσικής, πλαισίωσε περισσότερες από ενενήντα ταινίες και δημοσίευσε είκοσι βιβλία.

Το ρέκβιεμ για ορχήστρα έγχορδων το 1957 προκάλεσε τη διεθνή προσοχή, απασχόλησε διάφορες επιτροπές από όλο τον κόσμο και τον καθιέρωσε ως έναν από τους κορυφαίους Ιάπωνες συνθέτες του 20ού αιώνα.

8 – 10 – 2017

«Φεύγει» από τη ζωή η θεατρική συγγραφέας και σημαντική εκπρόσωπος των ελληνικών γραμμάτων, Λούλα Αναγνωστάκη.

H Λούλα Αναγνωστάκη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ήταν η μικρότερη αδερφή του ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παντρεύτηκε τον συγγραφέα και καθηγητή Ψυχιατρικής Γιώργο Χειμωνά.

Στο θέατρο εμφανίστηκε το 1965 με τα τρία μονόπρακτά της («Η διανυκτέρευση», «Η πόλη» και «Η παρέλαση»), που ανέβηκαν σε ενιαία παράσταση από τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης. Ακολούθησε το τρίπρακτο έργο «Η συναναστροφή», που παρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο το 1967, με σκηνοθέτη τον Λεωνίδα Τριβιζά.

Ακολούθησαν: «Αντόνιο ή το Μήνυμα» (1972), «Η νίκη» (1978), «Η κασέτα» (1982), «Ο ήχος του όπλου» (1987), όλα από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Το 1990 ο θίασος Τζένης Καρέζη – Κώστα Καζάκου ανεβάζει στη σκηνή το έργο «Διαμάντια και μπλουζ», σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου, που είναι και η τελευταία εμφάνιση της μεγάλης μας ηθοποιού.

Το 1995 ανέβηκε το «Ταξίδι μακριά» στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή, το 1998 «Ο ουρανός κατακόκκινος» από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Βίκτορα Αρδίττη και το 2003 το έργο «Σ’ εσάς που με ακούτε» από τη Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.

Τα έργα της έχουν παρουσιαστεί και από πολλούς άλλους θιάσους, αλλά και στο εξωτερικό, όπως στη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία και αλλού. Πολλά από τα έργα της έχουν εκδοθεί και σε βιβλία.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

9 – 10 – 1888

Γεννιέται ο Νικολάι Μπουχάριν. Υπήρξε στέλεχος του μπολσεβίκικου κόμματος. Είχε διατελέσει μέλος του ΠΓ του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκοι), μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής και επικεφαλής της Κομμουνιστικής Διεθνούς καθώς και διευθυντής της «Πράβδα».

Το 1917 αντιτάχθηκε στη Συνθήκη Ειρήνης με τη Γερμανία μαζί με τον Τρότσκι, ενώ υποστήριξε κοινές απόψεις με τον Τρότσκι και στο ζήτημα των συνδικάτων. Γι’ αυτές του τις θέσεις δέχτηκε σκληρή πολεμική από τον Λένιν. Ο Μπουχάριν αποτέλεσε κύριο εκφραστή της δεξιάς παρέκκλισης στο ΠΚΚ (μπ) τη δεκαετία του 1920, τασσόμενος με τα συμφέροντα των κουλάκων, αντιτάχθηκε στην κολεκτιβοποίηση και στήριξε στην ΚΔ μια γραμμή συμβιβασμού με δεξιά οπορτουνιστικά στοιχεία. Η δεξιά παρέκκλιση καταδικάστηκε στην Ολομέλεια της ΚΕ του ΠΚΚ (μπ) τον Απρίλη του 1929. Διαγράφτηκε από το ΠΚΚ (μπ) το 1937 με Απόφαση της Ολομέλειας της ΚΕ για αντικομματική δράση. Κατηγορήθηκε ότι συμμετείχε σε στρατιωτικοπολιτική συνωμοσία με στόχο την ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας. Δικάστηκε και εκτελέστηκε το 1938. Ο Μπουχάριν αποκαταστάθηκε πολιτικά το 1988 από τον Μ. Γκορμπατσόφ…

9 – 10 – 1940

Γεννιέται ο Βρετανός μουσικός Τζον Λένον (John Winston Ono Lennon). Ήταν μοναδικό παιδί εργατικής οικογένειας στο Λίβερπουλ.

Μεγάλωσε κοντά σε μια θεία του, σε ένα προάστιο και το 1957 δημιούργησε μια «μπάντα», ενώ τη χρονιά εκείνη γνώρισε τον Πολ Μακ Κάρντνεϊ για να ακολουθήσει, το 1958, η γνωριμία του με τον Τζορτζ Χάρισον. Λίγο αργότερα, στην παρέα προστέθηκε και ο Ρίτσαρντ Στάρκι (Ρίνγκο Σταρ). Οι Μπιτλς είχαν γεννηθεί. Θεωρείται από τους σημαντικότερους σύγχρονους μουσικούς. Ιδιαίτερα ταλαντούχος, ήταν ο ιθύνων νους στο συγκρότημα των «Μπιτλς», ένα συγκρότημα που άνοιξε νέους δρόμους στη σύγχρονη μουσική έκφραση.

Ο Λένον ήταν ο βασικός συνθέτης των τραγουδιών τους. Μετά τη διάλυση των «Μπιτλς», ο Λένον ακολούθησε τη δική του, ξεχωριστή, προσωπική διαδρομή. Στη διαδρομή αυτή έγραψε τραγούδια εξαιρετικής ποιότητας, τα οποία χαρακτηρίζονται από στίχο «στρατευμένο» στα ιδανικά της ειρήνης, της αλληλεγγύης των λαών και του δίκαιου της εργατικής τάξης.

Πολλά από τα τραγούδια του Λένον αποτέλεσαν και αποτελούν ακόμη σύμβολα αγώνων, όπως το «Δώστε μια ευκαιρία στην ειρήνη», «Ιμάτζιν», «Ο ήρωας της εργατικής τάξης». Ο ίδιος πήρε μέρος στο κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ.

Επέστρεψε μάλιστα το βραβείο που είχε πάρει με τα άλλα μέλη των «Μπιτλς» στη βασίλισσα της Βρετανίας.

9 – 10 – 1967

Εκτελείται ο κομμουνιστής επαναστάτης Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Ο Ερνέστο Γκεβάρα γεννήθηκε στο Ροσάριο της Αργεντινής στις 14 Ιουνίου 1928 και σπούδασε Ιατρική. Μετά την αποφοίτησή του θα επισκεφτεί μια σειρά χώρες της Λατινικής Αμερικής, ερχόμενος σε επαφή με τους κοινωνικούς αγώνες και τις επαναστατικές ιδέες, ενώ το 1953 πηγαίνοντας στη Γουατεμάλα, θα γνωριστεί με Κουβανούς εξόριστους, συντρόφους του Φιντέλ Κάστρο που είχε φυλακιστεί μετά το κίνημα της 26ης Ιουλίου 1953.

Η γνωριμία του με τον Φιντέλ, το 1955, στάθηκε καθοριστική γι’ αυτόν. Ο Τσε εντάχθηκε στις κουβανικές επαναστατικές ομάδες και το 1956 ξεκίνησε με 82 συντρόφους του για την Κούβα, όπου τελικά μετά από μάχες κατάφεραν να ανέβουν στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα μόνο 12. Ωστόσο, η επανάσταση εξαπλώθηκε στο γόνιμο έδαφος της συνείδησης του κουβανέζικου λαού και την 1η Γενάρη 1959 οι επαναστάτες μπήκαν νικητές στην Αβάνα.

Ο Τσε υπηρέτησε την κουβανέζικη επανάσταση με όλες του τις δυνάμεις από όποια θέση κι αν βρέθηκε. Έχοντας συμφωνήσει με τον Φιντέλ Κάστρο από το 1955 κιόλας, ότι θα μπορούσε να φύγει από την Κούβα μετά την επανάσταση, ο Τσε κατευθύνθηκε στη Βολιβία αποσκοπώντας να φουντώσει το επαναστατικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική.

Μετά την τελευταία μάχη στις 8 Οκτώβρη 1967, ο Τσε, πληγωμένος στο ένα πόδι και με το όπλο του κατεστραμμένο, πιάστηκε και κατ’ απαίτηση των ΗΠΑ δολοφονήθηκε την επομένη. Το σώμα του θάφτηκε σε μυστικό τόπο, ο οποίος αποκαλύφθηκε μόλις στις 28 Ιουνίου 1997. Η μυστική ταφή αποκάλυπτε τον τρόμο των εχθρών του λαού μπροστά στην προσωπικότητα του μεγάλου επαναστάτη. Για τους εργάτες, όμως, τους φτωχούς αγρότες, τους νέους, τους αγωνιζόμενους λαούς απανταχού της γης, ο Τσε δεν είχε «εξαφανιστεί» γιατί σε κάθε τους μάχη, ο Κομαντάντε ήταν πάντα παρών.

Και κάτι που αξίζει να αναφερθεί, γιατί αποδεικνύει την ανωτερότητα του Σοσιαλισμού:

Ο Μάριο Τεράν, που του ανατέθηκε να εκτελέσει τον Τσε, το 2006 υποβλήθηκε σε εγχείρηση από Κουβανούς γιατρούς που συμμετείχαν στο πρόγραμμα «Επιχείρησης Θαύμα» και πρόσφεραν – δωρεάν – τις υπηρεσίες τους σε ασθενείς σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ο Τεράν έπασχε από καταρράκτη, όπου στη Λατινική Αμερική, είναι πολύ δύσκολο να υποβληθούν στην εγχείρηση οι φτωχοί άνθρωποι.

Ο γιος του Τεράν, το 2007, στην συμπλήρωση 40 χρόνων από την δολοφονία του Τσε, έστειλε  σε εφημερίδα της Βολιβίας ευχαριστήριο μήνυμα προς τους Κουβανούς γιατρούς που αποκατέστησαν την όραση του πατέρα του.

«Θυμηθείτε αυτό το όνομα – Μάριο Τεράν – ένας άνδρας που εκπαιδεύτηκε για να σκοτώσει μπορεί και πάλι να βλέπει χάρη στους γιατρούς που ακολουθούν τις ιδέες του θύματός του»,

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

10 – 10 – 1813

Γεννιέται στο Ρόνγκολε του Μπουσέτο ο Ιταλός μουσικοσυνθέτης Τζουζέπε Φορτουνίνο Φραντσέσκο Βέρντι (Giuseppe Fortunino Francesco Verdi).

Η δραματικότητα, η θαυμάσια παρουσίαση χαρακτήρων, ο ρεαλισμός και η κοινωνική του ευαισθησία, η ανανέωση των εκφραστικών του μέσων προς το τέλος της δημιουργίας του τον καθιστούν έναν από τους σημαντικότερους συνθέτες όπερας όλων των εποχών.

Όπερές του που αγαπήθηκαν είναι: «Ουμπέρτο», «Ναμπούκο», «Δον Κάρλος», «Οθέλος», «Φάλσταφ», «Ο Χορός των μεταμφιεσμένων» κ.ά.

10 – 10 – 1920

Συνέρχεται στο Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας το 2ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, στο οποίο πήραν μέρος 137 συνδικαλιστικές οργανώσεις με 54.000 μέλη.

Το Συνέδριο, στο οποίο πλειοψηφούν οι ταξικές δυνάμεις, ψηφίζει την οργανική σύνδεση ΓΣΕΕ-ΣΕΚΕ (Κ).

10 – 10 – 1923

Στη Σαξονία και τη Θουριγγία της Γερμανίας συγκροτούνται εργατικές κυβερνήσεις από τους κομμουνιστές και τμήματα της σοσιαλδημοκρατίας (10-16/10/1923).

Ο Σοσιαλδημοκράτης Πρόεδρος της Γερμανίας Φρ. Έμπερτ διατάσσει την κινητοποίηση του στρατού εναντίον τους και έπειτα από σκληρές μάχες οι εργατικές κυβερνήσεις καταλύονται. Το ΚΚ Γερμανίας τίθεται εκτός νόμου

10 – 10 – 1930

Γεννιέται ο κορυφαίος Άγγλος δραματουργός, ποιητής, σκηνοθέτης Χάρολντ Πίντερ ((Harold Pinter). Ένας δημιουργός, ο οποίος απέσπασε (2005) το βραβείο «Νόμπελ» χωρίς να υποστείλει το χρέος του διανοούμενου απέναντι στην αλήθεια.

Ο Πίντερ, παίρνοντας το βραβείο, βροντοφώναξε την αλήθεια για τον αμερικανοΝΑΤΟικό ιμπεριαλισμό: «Τα εγκλήματα των ΗΠΑ μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν καταγραφεί πολύ επιλεκτικά, για να μην ερευνήσουμε το κατά πόσον έχει γίνει τεκμηρίωση, παραδοχή ή αναγνώρισή τους ως εγκλημάτων (…) Ο Μπους και ο Μπλερ γυρίζουν την πλάτη τους στο θάνατο. Ο θάνατος 2.000 Αμερικανών είναι ντροπή. Οδηγήθηκαν στους τάφους τους μέσα στο σκοτάδι.

https://youtube.com/watch?v=PH96tuRA3L0%3Ffeature%3Doembed

Οι κηδείες είναι ήσυχες, δεν ενοχλούν κανέναν. Οι ακρωτηριασμένοι σαπίζουν στα κρεβάτια τους, μερικοί για το υπόλοιπο της ζωής τους». Ο Πίντερ τόνιζε: «Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν. Δεν ξεχνούν το θάνατο των συντρόφων τους, τα βασανιστήρια και τους ακρωτηριασμούς, δεν ξεχνούν την αδικία, δεν ξεχνούν την καταπίεση, δεν ξεχνούν την τρομοκρατία των μεγάλων δυνάμεων. Και όχι μόνο δεν ξεχνούν. Ανταποδίδουν το χτύπημα».

https://youtube.com/watch?v=-N99S8n2TiA%3Ffeature%3Doembed

Γεννημένος σε εργατογειτονιά του Λονδίνου, γιος φτωχού πορτογαλικής καταγωγής ράφτη, «ψημένος» από παιδί στη βιοπάλη, ο Πίντερ αναζητούσε και ήθελε να υπηρετεί ως άνθρωπος και δημιουργός την αλήθεια. Γι’ αυτό εναντιώθηκε στην ιμπεριαλιστική πολιτική των Ρήγκαν, Θάτσερ, Κλίντον, Μπους, Μπλερ και όλους τους βρώμικους πολέμους τους εναντίον διαφόρων λαών, ενώ αρνήθηκε να χριστεί «ιππότης» από τη βασίλισσα. «Πιστεύω ότι παρά τα τεράστια εμπόδια, υψίστης σημασίας υποχρέωση που μας αφορά όλους, εμάς τους πολίτες, είναι να έχουμε ατρόμητη, απαρέγκλιτη, άγρια πνευματική αποφασιστικότητα για να ορίσουμε την πραγματική αλήθεια της ζωής μας και της κοινωνίας μας. Είναι επιτακτική ανάγκη. Εάν μια τέτοια στάση δεν ενσωματωθεί στο πολιτικό μας όραμα, δεν έχουμε καμιά ελπίδα να αποκαταστήσουμε ό,τι σχεδόν έχουμε χάσει: Την ανθρώπινη αξιοπρέπεια», έλεγε ο Πίντερ.

https://youtube.com/watch?v=nv4-XI1hD9o%3Ffeature%3Doembed

Το 1949, δηλώνοντας αντιρρησίας συνείδησης, αρνήθηκε να καταταγεί στον εισβολέα σε ανεξάρτητες χώρες αγγλικό στρατό και συμμετέχοντας σε κινητοποίηση κατά του αγγλικού εθνικισμού ξυλοκοπήθηκε άγρια. Την ίδια χρονιά εγκατέλειψε τη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης, όπου είχε εισαχθεί το 1948. Φοίτησε στην Κεντρική Σχολή Λόγου και Τέχνης και το 1950 άρχισε να δουλεύει σαν ηθοποιός σε περιοδεύοντες θιάσους, με το ψευδώνυμο Ντέιβιντ Μπάιρον, ενώ παράλληλα έγραφε ποίηση. Ως δραματουργός εμφανίστηκε το 1957, με το μονόπρακτο «Το δωμάτιο» και το 1958 έγινε ευρύτατα γνωστός με το δίπρακτο «Πάρτι γενεθλίων». Το 1960 καταξιώθηκε διεθνώς με το έργο «Επιστάτης». Στο ενεργητικό του είχε συνολικά 30 θεατρικά έργα (μερικά μεταφέρθηκαν και στον κινηματογράφο), σενάρια φημισμένων ταινιών («Ο υπηρέτης», «Το δυστύχημα», «Ο μεσάζων», «Ο τελευταίος μεγιστάνας», «Η ερωμένη του Γάλλου υπολοχαγού» κ.ά.), πολλές σκηνοθεσίες, θεατρικές ερμηνείες και ποιητικά βιβλία.

10 – 10 – 1950

Συνέρχεται στη Ρουμανία η 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (10-14/10/1950). Η 3η Συνδιάσκεψη αποτελεί το σημαντικότερο Σώμα του Κόμματος μετά το 7ο Συνέδριό του (1945). Η σημασία της έγκειται στο γεγονός ότι είναι το Κομματικό Σώμα που επιχειρεί την πολιτική προσαρμογή του Κόμματος στη νέα φάση του συσχετισμού δυνάμεων, μετά την οργανωμένη υποχώρηση του ΔΣΕ (τέλος Αυγούστου 1949) και την έξοδο των δυνάμεών του από την Ελλάδα.

Είναι η φάση ανασύνταξης των κομματικών δυνάμεων στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, φροντίδας χιλιάδων αναπήρων και παιδιών, ανασύνταξης των παράνομων δυνάμεών του στην Ελλάδα, προσδιορισμού των καθηκόντων του στις νέες συνθήκες συσχετισμού δυνάμεων, ενσωματώνοντας συμπεράσματα από την ηρωική δράση, αλλά και από τις αδυναμίες και τα λάθη του.

Έτσι, στην 3η Συνδιάσκεψη επιχειρήθηκε μια συνολική εκτίμηση της δράσης του στη δεκαετία του 1940, κατά την οποία το Κόμμα ηγήθηκε δύο ένοπλων αγώνων, του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ (1941-1944) και του ΔΣΕ (1946-1949).

10 – 10 – 1951

Συνέρχεται η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, που μεταξύ άλλων αποφάσισε τη μετάφραση και έκδοση στα ελληνικά του Κεφαλαίου του Μαρξ και των Απάντων των Λένιν και Στάλιν. Η Ολομέλεια καθαίρεσε επίσης τον Μ. Παρτσαλίδη από μέλος της ΚΕ.

10 – 10 – 1963

Αφήνει την τελευταία της πνοή η μεγάλη Γαλλίδα τραγουδίστρια Εντίθ Πιαφ (Édith Piaf). Η Εντίθ Γκασιόν (το πραγματικό της όνομα – Édith Giovanna Gassion) γεννήθηκε λίγο πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο πατέρας της, Λουί, ήταν σαλτιμπάγκος στο τσίρκο «Ciotti» και η μητέρα της, Αννέτα, τραγουδούσε σε φθηνά καμπαρέ της Μονμάρτης. Όταν ο πατέρας της αρρώστησε βαριά, ένα χειμώνα, η Εντίθ πήρε τους δρόμους και άρχισε να τραγουδάει, αρχικά το μόνο τραγούδι που ήξερε ολόκληρο, τη «Μασσαλιώτιδα», τον γαλλικό εθνικό ύμνο… Ήταν μόλις δέκα ετών. Στα δεκαπέντε της εγκατέλειψε τα πάντα και άνοιξε τα δικά της φτερά. Στους δρόμους θα τη μαγέψει ο Πτι Λουί και μαζί του θα αποκτήσει την κόρη της Σεσέλ. Θα ακολουθήσει ο χωρισμός και η Πιάφ με τη Σεσέλ αγκαλιά θα συνεχίσει να τραγουδάει στους δρόμους. Τον Αύγουστο του 1935 η Σεσέλ, που ακόμη δεν έχει γίνει δύο ετών, πεθαίνει από μηνιγγίτιδα.

Ένα απόγευμα στην παρισινή λεωφόρο Μακ Μαόν η Πιάφ άκουσε τον Λουί Λεπλέ να τραγουδάει. Ο Λεπλέ, διευθυντής του καμπαρέ «Gernys», ήταν αυτός που τη «βάφτισε» Πιάφ. Αυτό το «χαμίνι» με τις καταπληκτικές ερμηνείες της έγινε η ευνοούμενη της διανόησης. Ένας από τους θαυμαστές της ήταν και ο Ζαν Κοκτό.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θα κατακτήσει την Αμερική και εκεί θα συναντήσει και τη Μάρλεν Ντίτριχ. Θα μοιραστούν ένα μόνον τραγούδι, το «La Vie en Rose». Στη Νέα Υόρκη θα ερωτευτεί τον πυγμάχο Μαρσέλ Σερντάν, ο οποίος θα χάσει τη ζωή του σ’ ένα αεροπορικό δυστύχημα τον Οκτώβρη του 1949. Είναι η αρχή του τέλους για την Πιάφ, καθώς μετά το θάνατό του μπαίνει στο σκοτεινό κόσμο των ατυχημάτων, των ασθενειών, των ηρεμιστικών και των ναρκωτικών…

Στις 29 του Οκτώβρη 1960 ερμήνευσε το τραγούδι «Non, je ne regrette rien» («Όχι, δε μετανιώνω για τίποτα»). Στο «Olympia» το κοινό τη χειροκροτούσε όρθιο επί μισή ώρα!

Η γυναίκα που θα μπορούσε να τραγουδήσει ακόμα και τον τηλεφωνικό κατάλογο «έφυγε» στις 14 του Οκτώβρη 1963, την ίδια ακριβώς μέρα με τον Κοκτό. Ένα τεράστιο πλήθος, που έκλαιγε, συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία το σπουργιτάκι των δρόμων του Παρισιού, που εκείνο που πάντα ήθελε ήταν να «ξεπερνάει τον εαυτό της».

10 – 10 – 1973

Σε συνέντευξη Τύπου στο Λονδίνο ο Α’ Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Χ. Φλωράκης τοποθετούμενος για τη δήθεν «πολιτικοποίηση» της Χούντας και τις «προγραμματικές δηλώσεις» του Μαρκεζίνη, τονίζει πως «το πρόβλημα που απασχολεί τον ελληνικό λαό δεν είναι η επιλογή της μορφής της τυραννίας και των υπηρετών της, αλλά η συσπείρωση της δράσης όλων των αντιπάλων του νεοφασιστικού καθεστώτος, η εκλογή των πιο πρόσφορων και αποτελεσματικών μέσων και μεθόδων πάλης για ν’ απαλλαγεί το γρηγορότερο από τη χουντική τυραννία».

10 – 10 – 1981

Πάνω από 300.000 άτομα συγκεντρώνονται στη Βόννη, συμμετέχοντας στη μεγαλύτερη διαδήλωση στη Δυτική Γερμανία μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι διαδηλωτές, που είχαν φτάσει από όλες τις γωνιές της Γερμανίας, καθώς και από γειτονικές χώρες, διαμαρτύρονταν για τη φιλοιμπεριαλιστική πολιτική της κυβέρνησης Σμιτ απέναντι στην απόφαση του ΝΑΤΟ, το Δεκέμβρη του 1979, η οποία προέβλεπε την εγκατάσταση 572 αμερικανικών πυρηνικών πυραύλων «Πέρσινγκ ΙΙ» και πυραύλων εδάφους «Κρουζ» μέσου βεληνεκούς στη Δυτική Γερμανία και άλλες τέσσερις ευρωπαϊκές χώρες.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

11 – 10 – 1896

Πεθαίνει ο Αυστριακός συνθέτης και οργανίστας Άντον Μπρούκνερ (Josef Anton Bruckner).

Είναι γνωστός για τις συμφωνική και την εκκλησιαστική του μουσική.

Η αναγνώριση του ως συνθέτη άργησε να έρθει, ενώ αποτέλεσε σημείο αναφοράς πολλών συνθετών των επόμενων γενεών. Η μουσική του είναι πρωτότυπη (παρόλο που μαρτυρά την επιρροή των Βάγκνερ και Μπετόβεν) και εύκολα αναγνωρίσιμη λόγω ορισμένων χαρακτηριστικών όπως π.χ. η συχνή και πολύ πρωτότυπη χρήση των χάλκινων πνευστών.

Ο Μπρούκνερ ήταν επίσης γνωστός ως δάσκαλος και είχε ορισμένους φανατικούς οπαδούς στο ωδείο της Βιέννης, στο οποίο δίδαξε τα χρόνια 1868-1891. Ανάμεσα σε αυτούς τους οπαδούς συγκαταλέγονται ο Γκούσταβ Μάλερ (1860-1911) και ο Χούγκο Βολφ (1860-1903).

11 – 10 – 2007

«Φεύγει» από τη ζωή ο σημαντικός ηθοποιός Φοίβος Ταξιάρχης.

Γεννήθηκε στην Καλοσκοπή Φωκίδας, όπου τέλειωσε το Δημοτικό. Ήρθε στην Αθήνα, όπου τέλειωσε πέντε τάξεις του Γυμνασίου. Την τελευταία τάξη την τελείωσε στην Αμφίκλεια Φθιώτιδας, το 1944, επειδή είχε φύγει ως παράνομος από την Αθήνα, λόγω της συμμετοχής του στην ΕΑΜική Αντίσταση. Το 1947 μπήκε στη δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, σπουδάζοντας παράλληλα στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η πρώτη θεατρική του εμφάνιση έγινε με το ρόλο του Κινησία στη «Λυσιστράτη», από το «Θυμελικό θίασο» του Λίνου Καρζή. Το 1952 συμμετείχε στις πρώτες, μεταπολεμικές, «Δελφικές Γιορτές» που είχε καθιερώσει ο Άγγελος Σικελιανός, παίζοντας τους ρόλους «Κράτος» και «Ωκεανός» στον αισχυλικό «Προμηθέα δεσμώτη». Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους θιάσους των Βασίλη Διαμαντόπουλου, Καρόλου Κουν, Κυβέλης, Μίμη Φωτόπουλου, Ν. Χατζίσκου και πολλών άλλων. Πολύχρονη και σημαντική ήταν η συνεργασία του με το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη. Από το 1959 μέχρι το 1962 πρωταγωνιστούσε στο «Πειραϊκό Θέατρο» του Δ. Ροντήρη, που περιόδευε σε πολλές χώρες.

Υπήρξε ιδρυτικό και διευθυντικό στέλεχος του πρώτου εταιρικού θιάσου «Άρμα Θεάτρου», τη λειτουργία του οποίου ανέστειλε η χούντα. Το 1976 δημιούργησε τον εταιρικό θίασο «Ελεύθεροι Καλλιτέχνες», ο οποίος ανέβασε δεκαπέντε άπαικτα νεοελληνικά έργα. Μετά τη μεταπολίτευση, με άλλους παλιούς και νέους προοδευτικούς ηθοποιούς, συμμετείχε στην κίνηση για την αποχουντοποίηση και ανασύσταση του ΣΕΗ. Μέχρι το 1971 δίδασκε στη Δραματική Σχολή Αθηνών, από όπου τον απέλυσαν λόγω ιδεολογίας.

Για πολλά χρόνια εργάστηκε σε πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές θεάτρου και λόγου και σκηνοθέτησε πολλά νεοελληνικά και ξένα έργα. Επαιξε σε αρκετές ταινίες και σε τηλεοπτικές σειρές, όπως «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Αρραβωνιάσματα», «Ουράνιο τόξο» κ.ά.

Έλαβε μέρος στους επαγγελματικούς αγώνες του κλάδου του και εκλέχτηκε αρκετές φορές μέλος του ΔΣ του ΣΕΗ. Διακρίθηκε με: χρυσό μετάλλιο για παραστάσεις αρχαίου δράματος στο «Ελληνικό Θέατρο» του Λος Άντζελες, χάλκινο μετάλλιο για παραστάσεις αρχαίου δράματος στο Ισραήλ, τιμητικό μετάλλιο και δίπλωμα της ΕΡΤ, μετάλλιο και δίπλωμα σε αναγνώριση της συμμετοχής του στην Εθνική Αντίσταση κ.ά.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

12 – 10 – 1492

Ο Χριστόφορος Κολόμβος φτάνει στις ακτές του «Νέου Κόσμου». Η μέρα αυτή θεωρείται – και εορτάζεται – ως η μέρα ανακάλυψης της Αμερικής.

12 – 10 –1928

Γεννιέται στην Καισαριανή από μικρασιάτες πρόσφυγες η ακούραστη σκαπανέας της παραδοσιακής μουσικής, ερμηνεύτρια καταξιωμένη, Δόμνα Σαμίου. Με γνώση, αγάπη, μεράκι και αξιοζήλευτη δύναμη, αφιέρωσε τη ζωή της για να διασώζει ακριβά ακούσματα του τόπου μας και να μας κάνει κοινωνούς της αλήθειας και της ομορφιάς τους.

Έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια αλλά και την αλληλεγγύη της προσφυγιάς. Μικρό παιδί βγήκε στη βιοπάλη. Δεκατριών χρόνων άρχισε μαθήματα στο Σύλλογο προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής του Σίμωνα Καρρά. Το 1954 προσλαμβάνεται στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (Τμήμα Εθνικής Μουσικής) και γνωρίζει τους σημαντικότερους παραδοσιακούς μουσικούς από διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Ηχογραφεί, εξοικειώνεται με όλα τα τοπικά μουσικά ιδιώματα, επιμελείται εκδόσεις δίσκων, θεατρικές εκπομπές, κινηματογραφικές ταινίες.

Από το 1963 ταξιδεύει στην επαρχία για επιτόπιες καταγραφές και συγκέντρωση μουσικού υλικού για το αρχείο της. Το 1971 παραιτείται από τη Ραδιοφωνία, λόγω παρεμβάσεων στη δουλειά της. Με πρόσκληση του Διονύση Σαββόπουλου, πρωτοεμφανίζεται στο «Ροντέο». Το 1976-77 με σκηνοθέτες τους Φώτο Λαμπρινό και Ανδρέα Θωμόπουλο γυρίζει στην επαρχία είκοσι επεισόδια της εκπομπής της ΕΡΤ «Μουσικό οδοιπορικό».

Το 1981 ιδρύεται ο Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής – Δόμνα Σαμίου, για τη διάσωση και προβολή της παραδοσιακής μουσικής και έκδοση δίσκων, μακράν των εμπορικών εταιρειών. Συνεργάζεται με καταξιωμένους Έλληνες και ξένους μουσικούς, μουσικολόγους, λαογράφους, εθνομουσικολόγους. Διδάσκει και αναδεικνύει πρωτόβγαλτους νέους καλλιτέχνες.

Πάμπολλες ήταν οι πρωτοβουλίες και ανιδιοτελής η προσφορά της για τη μουσική εκπαίδευση των παιδιών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις και με μετάλλιο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (2005). «Στόχος μου, πάντα, είναι να σώσω και διαδώσω τα τραγούδια της λαϊκής μας παράδοσης, έλεγε. «Όσο για το κράτος; Είδες ποτέ να κάνει κάτι γι’ αυτό;».

12 – 10 – 1935

Γεννιέται ο Ιταλός τενόρος Λουτσιάνο Παβαρότι (Luciano Pavarotti).

Διαθέτοντας μεγάλα φωνητικά προσόντα, ο Παβαρότι υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους τενόρους της εποχής του.

Παράλληλα, με τον πληθωρικό χαρακτήρα του, το χιούμορ του, αλλά και τις συμπράξεις του με άλλους καλλιτέχνες κατάφερε να φέρει την όπερα, την οποία υπηρέτησε για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες, πιο κοντά στο ευρύτερο κοινό.

Τιμήθηκε, μεταξύ άλλων, με πέντε βραβεία «Γκράμι». Ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό έγινε από τη συμμετοχή του στους «Τρεις Τενόρους», από κοινού με τους Χοσέ Καρέρας και Πλάθιντο Ντομίνγκο. Η τελευταία του εμφάνιση στη σκηνή έγινε στην τελετή έναρξης των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Τορίνο το Φλεβάρη του 2006.

12 – 10 – 1943

Γεννιέται ο ηθοποιός Κώστας Τσάκωνας. Από μικρό παιδί βρέθηκε στο μεροκάματο.

Φοίτησε στη «Δραματική Σχολή του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου» του Λεωνίδα Τριβιζά και στη Δραματική Σχολή Βεάκη.

https://youtube.com/watch?v=ZWKNzH2ZpiM%3Ffeature%3Doembed

Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε, με εντελώς τυχαίο τρόπο, σε μια ταινία μικρού μήκους του συμμαθητή του Κώστα Ζυρίνη. Από εκεί τον είδε ο σκηνοθέτης Θόδωρος Μαραγκός και τον εμπιστεύτηκε για το χαρακτηριστικό ρόλο του «σγουρομάλλη», στην ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα».

https://youtube.com/watch?v=Df4a36cfm2E%3Ffeature%3Doembed

Ακόμα, έπαιξε σε πολλούς πρωταγωνιστικούς ρόλους στον κινηματογράφο, στο θέατρο αλλά και στην τηλεόραση.

12 – 10 – 1944

Γεννιέται στην Αθήνα ο ηθοποιός και σκηνοθέτης που άλλαξε την πορεία του ελληνικού θεάτρου, Λευτέρης Βογιατζής. Άνθρωπος και καλλιτέχνης, με έμφυτη ευγένεια, σεμνότητα, ήθος, ήταν «εργάτης» της Τέχνης.

Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σπούδασε θέατρο στη σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη και μετά για δύο χρόνια διδάχθηκε από τον Μαξ Ράινχαρτ, στη Βιέννη. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1973, στο ρόλο της Γιαγιάς, στον «Κυριακάτικο Περίπατο», σε σκηνοθεσία Γ. Μιχαηλίδη. Ακολούθησαν συνεργασίες με τον Σπύρο Ευαγγελάτο, και αργότερα με την «Ελεύθερη Σκηνή», σε μια προσπάθεια ανανέωσης του επιθεωρησιακού κώδικα, καθώς και με την Έλλη Λαμπέτη.

Τα χρόνια αυτά, έπαιξε πολλούς ρόλους του κλασικού κυρίως ρεπερτορίου, μεταξύ άλλων: τον Αλφρεντ, στις «ιστορίες από το Δάσος της Βιέννης», πρωταγωνίστησε ως Λυσιστράτη στην ομώνυμη αριστοφανική κωμωδία, στους «Βατράχους», στον «Ταρτούφο» κ.ά.

Το 1981 δημιούργησε το θίασο «Η ΣΚΗΝΗ» με τη συνεργασία έξι ακόμα ηθοποιών. Από το 1982 ως το 1987 που λειτούργησε η «ΣΚΗΝΗ» ο Λ. Βογιατζής σκηνοθέτησε και έπαιξε στα έργα: «Η σπασμένη στάμνα», του Κλάιστ, «Οι αγροίκοι» του Γκολντόνι, «Συμφορά από το πολύ μυαλό» του Γκριμπογιέντοφ, «Σε φιλώ στη μούρη» του Γ. Διαλεγμένου, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας «Κάρολος Κουν» (1986-87).

Το 1988 μετονόμασε το θίασο σε «η νέα ΣΚΗΝΗ», όπου με νέους ηθοποιούς, παρουσίασε συστηματικά έργα που καλύπτουν το τρίπτυχο: κλασικό έργο, σύγχρονο έργο αιχμής και νεοελληνικό έργο. Σκηνοθέτησε και έπαιξε στις παραστάσεις: «Θείος Βάνιας» του Τσέχωφ (Βάνιας), 1989, «Ρίττερ, Ντένε, Φος» του Μπέρνχαρντ, 1991 (για πρώτη φορά στην Ελλάδα).

Παράλληλα, το 1989, ιδρύει το Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος, απ’ όπου αποφοίτησαν (1991) δώδεκα ηθοποιοί ύστερα από τριετή εντατική φοίτηση. Αρχίζει η ενασχόλησή του με το αρχαίο ελληνικό δράμα. Ξεκινάει το 1992 σκηνοθετώντας την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Με τους μαθητές του εργαστηρίου, συνεχίζει τη διερεύνησή του στον ελληνικό ποιητικό λόγο ανεβάζοντας αυτή τη φορά την αναγεννησιακή κρητική κωμωδία «Κατσούρμπος», του Γ. Χορτάτζη.

Επαιξε επίσης στην «Ελένη», του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά, στην Επίδαυρο. Το 1999 σκηνοθέτησε τους «Πέρσες» του Αισχύλου για το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο. Το 2005 σκηνοθέτησε και έπαιξε το έργο του Γιώργου Διαλεγμένου «Bella Venezia» (έλαβε για δεύτερη φορά το βραβείο «Κάρολος Κουν»). Το 2006 έκλεισε το Φεστιβάλ Επιδαύρου με τη νέα του παράσταση της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή. Το καλοκαίρι του 2007 η παράσταση αυτή άνοιξε το Φεστιβάλ Επιδαύρου και προσκλήθηκε στα φεστιβάλ Festwochen της Βιέννης, Les nuits de la Fourviere, της Λυών και το Festival d’ Automne στο Παρίσι. Πέρσι το χειμώνα σκηνοθέτησε και έπαιξε στο «Θερομοκήπιο» του Πίντερ. Η παράσταση έλαβε το Μεγάλο Βραβείο της Ένωσης Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Η τελευταία του σκηνοθεσία ήταν το περασμένο καλοκαίρι με τον «Αμφιτρύωνα» του Μολιέρου.

Έχει παίξει σε αρκετές ταινίες Ελλήνων σκηνοθετών: Β. Βαφέα «Ανατολική Περιφέρεια», Π. Βούλγαρη «Ακροπόλ», Μ. Νικολακοπούλου, Ν. Παναγιωτόπουλου «Μελόδραμα», «Βαριετέ», «Ονειρεύομαι τους φίλους μου» (Α’ βραβείο ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο 1994) , «Αθήνα-Κωνσταντινούπολη», Χ. Χριστοφή «Ρόζα», κ.ά.

12 – 10 – 1944

Ο ΕΛΑΣ απελευθερώνει την Αθήνα.

Μια απέραντη λαοθάλασσα πλημμυρίζει τους δρόμους. Το νέο ότι οι μαχητές του ΕΛΑΣ κατέβασαν το πρωί (09:45) από την Ακρόπολη τη γερμανική σημαία έκανε αστραπιαία, στόμα με στόμα, το γύρο της πρωτεύουσας.

«ΛΕΥΤΕΡΙΑ! ΛΕΥΤΕΡΙΑ! Η ΑΘΗΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ», γράφει ο «Ριζοσπάστης» την επόμενη μέρα.

Χάθηκε -σημειωνόταν στο ρεπορτάζ – το βρωμερό κουρέλι του Φασισμού απ’ την Ακρόπολη (…).

Η μπαρουτοκαπνισμένη Αθήνα, που γνώρισε την πείνα και το βόλι του κατακτητή, το στιλέτο του προδότη (…) ξεχύθηκε ζωντανή ανθρωποθάλασσα να διαλαλήσει τη Νίκη της (…)

Διαδηλώσεις που πρώτη φορά βλέπει η Αθήνα ξεχύνονται από παντού. Απ’ το Σύνταγμα ως την Ομόνοια (…) Και πάνω απ’ όλα μια φωνή που αγκαλιάζει όλη την Αθήνα (…): Ε-Α-Μ! Ε-Α-Μ!».

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

13 – 10 – 1921

Γεννιέται στην Ιταλία, ο Ιταλο-Γάλλος ηθοποιός και τραγουδιστής Υβ Μοντάν (Yves Montand).

Οι γονείς του ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας κι εξαιτίας του φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι μεταναστεύσαν στην Γαλλία το 1923 όταν ο Μοντάν ήταν δυο ετών. Εργάστηκε ως λιμενεργάτης ενώ το 1944 ξεκίνησε την μουσική του καριέρα τραγουδώντας σε μικρά κέντρα διασκέδασης, όπου τον ανακάλυψε η Εντίθ Πιάφ και τον ανέδειξε.

Το 1951 παντρεύτηκε τη Σιμόν Σινιορέ, με την οποία συμπρωταγωνίστησε σε αρκετές ταινίες καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας τους.

Στην Ελλάδα είναι περισσότερο γνωστός για τη συμμετοχή του στην ταινία «Ζ» του Κώστα Γαβρά, όπου υποδύθηκε τον βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη.

Συμμετείχε μαζί με τη Σιμόν Σινιορέ στις διαδηλώσεις έξω από την Ελληνική πρεσβεία στο Παρίσι για να μην εφαρμοστεί η θανατική ποινή στο Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους του.

13 – 10 –1985

Πεθαίνει ο κομμουνιστής χαράκτης Τάσσος (Αναστάσιος Αλεβίζος). Ο Α. Αλεβίζος εντάχθηκε στην ΟΚΝΕ το 1930 και κατόπιν στο ΚΚΕ. Τα πρώτα του ζωγραφικά σχέδια δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Νέοι Πρωτοπόροι» το 1932, ενώ στη συνέχεια στο ίδιο περιοδικό δημοσιεύθηκαν χαρακτικά του καθώς και το κείμενό του «Ξυλογραφία: Η Τέχνη των μαζών». Στη διάρκεια της Κατοχής και της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, ο Τάσσος δούλεψε στην Επιτροπή Διαφώτισης της ΚΟΑ με καθοδηγήτρια την Ηλέκτρα Αποστόλου. Η προσφορά του στον παράνομο Αντιστασιακό Τύπο ήταν μεγάλη, ενώ συμμετείχε και στο σημαντικότερο έντυπο του οργανωμένου αγώνα, το λεύκωμα ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, που κυκλοφόρησε στις 25 Μάρτη 1943.

Το 1944 πήρε μέρος στην πανελλήνια έκθεση στην οποία συμμετείχαν οι εικαστικοί του ΕΑΜ και φυλακίστηκε για 40 μέρες στις φυλακές «Αβέρωφ» μαζί με τους Κεφαλληνό, Κορογιαννάκη και Κανά. Συμμετείχε επίσης το 1945 στα λευκώματα «Για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά» και «Θυσιαστήριο της λευτεριάς». Το 1945 επίσης, ιδρύθηκε από το ΚΚΕ η εκδοτική εταιρεία «Τα Νέα Βιβλία» όπου ο Τάσσος ανέλαβε καλλιτεχνικός υπεύθυνος.

Κατά τη δεκαετία του 1960 η θεματογραφία του άρχισε να επικεντρώνεται στην απόδοση της ανθρώπινης μορφής με σταδιακή εγκατάλειψη του χρώματος και στροφή στο ασπρόμαυρο. Ιδιαίτερη και ξεχωριστή στιγμή στην καλλιτεχνική δημιουργία του Τάσσου αποτελεί η εικονογράφηση των εξωφύλλων των δίσκων της Σωτηρίας Μπέλλου.

Κατά την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών, έζησε αυτοεξόριστος εκτός Ελλάδας και φιλοτέχνησε έργα κοινωνικής διαμαρτυρίας καταγράφοντας γεγονότα που τον συγκλόνισαν. Το 1978 με αφορμή την σύγκληση του 10ου Συνεδρίου του ΚΚΕ -του πρώτου νόμιμου μετά το 1945- ο Τάσσος κυκλοφόρησε το λεύκωμα «Δέκα επιλογές από την ποίηση του Γ. Ρίτσου» και τη «Χαρακτική» του.

13 – 10 – 1995

Κερδίζει το Νόμπελ Ειρήνης ο Τζόζεφ Ρότμπλαντ (Joseph/Józef Rotblat), ο πυρηνικός φυσικός, που αφιέρωσε τη ζωή του στην κατάργηση της ατομικής βόμβας, στην κατασκευή της οποίας είχε βοηθήσει ο ίδιος. Την ίδια μέρα η Γαλλία απορρίπτει τις εκκλήσεις για τον τερματισμό των πυρηνικών δοκιμών στο Νότιο Ειρηνικό.

13 – 10 – 2013

«Χάνει» τη μάχη με τον καρκίνο, σε ηλικία 65 ετών, ο αθλητικός συντάκτης Φίλιππος Συρίγος.

Υπήρξε ζωντανή φωνή της μαχόμενης δημοσιογραφίας, φωτίζοντας με το ρεπορτάζ και τον ουσιαστικό λόγο του πλευρές του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, αποκαλύπτοντας την αλήθεια.

13 – 10 – 2016

«Φεύγει» από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών, ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες και διανοούμενους -σκηνοθέτης, ηθοποιός και συγγραφέας- ο Ντάριο Φο (Dario Fo‎), βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας (1997.

Με καταβολές από την Κομέντια ντελ άρτε και το θέατρο των Ρουτζάντε, Γκολντόνι και Μολιέρου, ο Φο σημάδεψε το θέατρο της εποχής του, τροφοδοτώντας το με ευφυή θεατρική σκέψη και το όνειρο, για ένα άλλο θέατρο, για έναν άλλο κόσμο, καλύτερο! Όπως έλεγε και ο ίδιος «το γέλιο είναι όπλο πολιτικό».

Ο Ντάριο Φο έγραψε πολιτικό θέατρο, θέατρο που είναι ταυτόχρονα λαϊκό και στρατευμένο, που τοποθετείται ηθελημένα εκτός συστήματος, ένα πραγματικά ελεύθερο και ανεξάρτητο θέατρο. Μιλώντας για ένα από τα πιο γνωστά έργα του, το «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!» σημείωνε: «Πιστεύοντας πως με το γέλιο, τη σκληρή σάτιρα, πετυχαίνουμε τη μεγαλύτερη έκφραση αμφιβολίας και αμφισβήτησης, γράψαμε μια φάρσα. Αυτό το είδος φάρσας είναι μια θεατρική φόρμα που επινόησε ο ίδιος ο λαός, για να χτυπήσει ανελέητα, με γλώσσα τσουχτερή, αιώνες τώρα, τα στραβά μάτια της εξουσίας ή τα σάπια προϊόντα της κοινωνίας». Γι’ αυτό και το έργο του χαρακτηρίστηκε ως «μια μαστιγωτική, τραγικής υφής καταγγελία των συνθηκών ζωής της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ως ένα ρωμαλέο, καθαρά και άμεσα προοδευτικό, λαϊκό και αγωνιστικό θέατρο».

https://youtu.be/YKQ1nJwdPp8

Από το 1952, ο Ντάριο Φο , μαζί με τη γυναίκα του ηθοποιό Φράνκα Ράμε, γράφει, σκηνοθετεί και ερμηνεύει, στο δικό του θέατρο και την τηλεόραση αμέτρητα θεατρικά έργα και μικρά σατιρικά κείμενα. Το 1962 το έργο τους για τον Χριστόφορο Κολόμβο ενοχλεί ακροδεξιές ομάδες και προκαλεί βίαιες επιθέσεις. Το 1973, παρουσίασαν το έργο τους «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», με τεράστια επιτυχία, στο Μιλάνο και σε ολόκληρη την Ιταλία, βασισμένο στα πραγματικά γεγονότα της υποτιθέμενης «αυτοκτονίας» (εκπαραθύρωσης από τη γενική αστυνομική διεύθυνση στο Μιλάνο) του Πινέλι. Ένα βράδυ, μετά την παράσταση, η Φράνκα Ράμε, βγαίνοντας από το θέατρο έπεσε θύμα απαγωγής και βιασμού από μια ομάδα νεοφασιστών. Την ίδια περίοδο, ο Ντάριο Φο εξέφρασε και την αλληλεγγύη του στον ελληνικό λαό που πάλευε ενάντια στη χούντα. Επί πολύ ήταν «ανεπιθύμητος» σε πολλές χώρες και οι ΗΠΑ για χρόνια δεν του επέτρεπαν την είσοδο.

«Σήμερα» – έλεγε ο Φο – «πρέπει να εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι εμείς οι άλλοι, οι θεατράνθρωποι, οι διανοούμενοι, οι ηθοποιοί, έχουμε το δικαίωμα του λόγου και τη δυνατότητα να ενημερώνουμε τους νέους. Έχουμε το χρέος να αφηγούμαστε τη ζωή. Γιατί αυτό που μου προξενεί τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η βαθιά άγνοια που επικρατεί. Ιδιαίτερα οι νέοι δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει, για τις φρικαλεότητες που διαπράττονται στο όνομα του κρατικού συμφέροντος».

13 – 10 – 2022

Πεθαίνει ο Σταύρος Σαράφης, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ.

Θεωρείται θρύλος για την ομάδα του ΠΑΟΚ που από το 1968 έως το 1981 αγωνίστηκε με τα χρώματα της ομάδας. Μέχρι και σήμερα είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου πετυχαίνοντας συνολικά 136 γκολ.

Ο Σταύρος Σαράφης πρόσφερε στον ΠΑΟΚ και σαν υπηρεσιακός προπονητής.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

14 – 10 – 1990

Πεθαίνει ο Αμερικανός μαέστρος και συνθέτης Λέοναρντ Μπερνστάιν (Leonard Bernstein), απ’ τους μεγαλύτερους διευθυντές ορχήστρας του 20ού αιώνα.

Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και συνέχισε τις ανώτερες σπουδές του στη διεύθυνση ορχήστρας. Από το 1943 έως το 1944 ήταν βοηθός διευθυντής ορχήστρας στη Φιλαρμονική Συμφωνική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης και από το 1945 έως το 1948 διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας της Νέας Υόρκης.

Διεύθυνε όλες τις μεγάλες ορχήστρες του κόσμου. Συμμετείχε ως διευθυντής ορχήστρας σε φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής (Άμστερνταμ και Πράγα). Από το 1958 έως το 1969 ήταν ο αρχιμουσικός της περίφημης Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νέας Υόρκης, συμβάλλοντας στη σημαντική ανανέωση του ρεπερτορίου της.

Ο Μπερνστάιν συνέθεσε συμφωνική μουσική, μουσική για μπαλέτο, αλλά και μουσική για μπαλέτο (Dybbuk -1974), θεατρικά μιούζικαλ («On The Town» -1944, «Wonderful Town» -1953) και κινηματογραφικές ταινίες («West Side Story» -1957).

14 – 10 – 1994

Απονέμεται από κοινού στον πρωθυπουργό του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν, τον Ισραηλινό υπουργό Εξωτερικών Σιμόν Πέρες και τον πρόεδρο της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης Γιάσερ Αραφάτ το Νόμπελ Ειρήνης. Πρόκειται όμως για μια ειρήνη, που ακόμα δεν έχει έρθει για τον παλαιστινιακό λαό.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.G

15 – 10 – 1920

Γεννιέται ο Γάλλος σκηνοθέτης και σεναριογράφος του κινηματογράφου Ανρί Βερνέιγ (Henri Verneuil).

Ο αρμενικής καταγωγής σκηνοθέτης (ήταν από τους κορυφαίους δημιουργούς του γαλλικού κινηματογράφου και υποψήφιος για Όσκαρ και Χρυσό Φοίνικα αντίστοιχα. Είχε δεκάδες τιμητικές διακρίσεις και βραβεία καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας του.

Συνεργάστηκε με όλους του μεγάλους ηθοποιούς της Γαλλίας, όπως ο Ζαν Γκαμπέν, Αλέν Ντελόν, Υβ Μοντάν, Ζαν Πολ Μπελμοντό, Λίνο Βεντούρα, Φερναντέλ κ.α.

Εκτός από την αφροκρέμα Γάλλων ηθοποιών, ο Βερνέιγ συνεργάστηκε και με ηθοποιούς διεθνούς φήμης, όπως ο Ομάρ Σαρίφ και η Κλαούντια Καρντινάλε, αλλά και Αμερικανούς ηθοποιούς, όπως ο Χένρι Φόντα, Τσαρλς Μπρόνσον, Γιουλ Μπρίνερ και Άντονι Κουίν.

Πηγή :ALT.GR

16 – 10 – 1888

Γεννιέται ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Ευγένιος Ο’ Νηλ ((Eugene Gladstone O’Neill  -βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1936).

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1910, ο Ο’Νηλ συσχετίστηκε με πολλά μέλη της λόγιας σκηνής του Γκρίνουιτς Βίλατζ στο Μανχάταν και ιδιαίτερα με τον ιδρυτή του κομμουνιστικού εργατικού κόμματος της Αμερικής, Τζον Ριντ.

Το 1920 έκανε πρεμιέρα στο Μπρόντγουεϊ το Πέρα από τον ορίζοντα, που ήταν το πρώτο του έργο που δημοσιεύτηκε από εκδοτικό οίκο. Η πρώτη του επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ ήταν το «Αυτοκράτορας Τζόουνς», με το οποίο σχολίασε εμμέσως την κατάληψη της Αϊτής από το τάγμα πεζοναυτών των ΗΠΑ

«Θεμελιωτής» της ποιοτικής αμερικανικής δραματουργίας του 20ού αιώνα, προερχόμενος από το μαχόμενο προλεταριακό ερασιτεχνικό θέατρο τις δύο πρώτες δεκαετίες του αιώνα, ο Ευγένιος Ο’ Νηλ , στο διάστημα 1926 – 1931 γράφει το τριλογικό έργο «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα». Άλλα έργα του είναι «Ο Λάζαρος γέλασε», «Ο μέγας θείος Μπράουν», «Ω, Ερημιά!», «Ο παγοπώλης έρχεται», «Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους» κ.α.

16 – 10 – 2013

Πεθαίνει το στέλεχος του ΚΚΕ, ο ιστορικός και ομότιμος καθηγητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γιώργος Χουρμουζιάδης. Καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη το 1932, όπου και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Το 1981 έγινε μέλος του ΚΚΕ και στο 13ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1991, εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής. Υπηρέτησε το Κόμμα και το λαό της Θεσσαλονίκης από διάφορες θέσεις και ως βουλευτής της Α’ Θεσσαλονίκης, όπου εκλέχθηκε στις εκλογές του 2000 και του 2004. Παρέμεινε μέλος του Κόμματος ως το τέλος της ζωής του.

Διακρίθηκε για το πλούσιο επαγγελματικό, ακαδημαϊκό και επιστημονικό του έργο, ιδιαίτερα στους κλάδους της ιστορίας, της αρχαιολογίας και της μουσειολογίας. Δίδαξε στη Μέση Εκπαίδευση τα χρόνια 1961-1964 και το 1965 ορίστηκε Έφορος Αρχαιοτήτων Θεσσαλίας. Το 1973 έγινε Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, ενώ την περίοδο 1976-1978, ως υπότροφος της Alexander v. Humbolt στη Χαϊδελβέργη, μετεκπαιδεύτηκε στην Ευρωπαϊκή Ιστορία.

Το 1981 εκλέχθηκε καθηγητής της Προϊστορικής Αρχαιολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και κοσμήτορας το 1983. Το 1985 έγινε αντιπρύτανης στο ΑΠΘ. Ασχολήθηκε με την έρευνα της Νεολιθικής Περιόδου κάνοντας ανασκαφές σε προϊστορικούς οικισμούς της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, επίσης ασχολήθηκε συστηματικά με τη Μουσειολογία και οργάνωσε ειδικά φροντιστήρια στο ΑΠΘ. Υπήρξε πρωτοπόρος στη διάδοση και στην Ελλάδα των θεωρητικών «κινημάτων» της Αρχαιολογίας, που αναπτύχθηκαν στην Αμερική και στην Ευρώπη και εξέδωσε και διηύθυνε γι’ αυτό τον σκοπό τα περιοδικά «Ανθρωπολογικά» (1978-1982), «Γόρδων» (1991-1995) και «Ανάσκαμμα» (2008-2013). Συνέγραψε 5 βιβλία και ανέπτυξε πλούσια αρθρογραφία, ενώ ταυτόχρονα υπήρξε μέλος πολλών Ευρωπαϊκών Αρχαιολογικών Ινστιτούτων. Από το 1992 ο σ. Γ. Χουρμουζιάδης διηύθυνε τις ανασκαφές στον προϊστορικό λιμναίο οικισμό του Δισπηλιού Καστοριάς και υπήρξε, επίσης, επιστημονικός υπεύθυνος για το πρόγραμμα LIFE, για την οργάνωση στην περιοχή της λίμνης Καστοριάς του πρώτου Οικομουσείου, με βάση τα αποτελέσματα των ανασκαφών στο Δισπηλιό.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

ALT.GR

17 – 10 – 1849

Πεθαίνει ο Γαλλοπολωνός συνθέτης και πιανίστας Φρειδερίκος Σοπέν.

Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του ρομαντισμού στη μουσική και από τους μεγαλύτερους πιανίστες της εποχής του. Αρκετές συνθέσεις του συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα έργα του πιανιστικού ρεπερτορίου.

Ο Φρειδερίκος από μικρός έδειξε το ταλέντο που είχε στη μουσική. Παρακολουθούσε αρχικά μαθήματα από την μητέρα του από 4 ετών μέχρι τα 5 και όταν ήταν 6 ετών τυπώθηκε η πρώτη του σύνθεση.

Σε ηλικία 8 ετών εμφανίστηκε πρώτη φορά δημοσίως ως πιανίστας. Η φήμη του γρήγορα έγινε μεγάλη και στην Βαρσοβία τον θεωρούσαν δεύτερο Μότσαρτ.

Συνδεόταν με τον κύκλο του επίσης φημισμένου συνθέτη και πιανίστα Φραντς Λιστ.

17 – 10 – 1915

Γεννιέται ο μεγάλος προοδευτικός Αμερικανός συγγραφέας Άρθουρ Μίλερ (Arthur Asher Miller), ο δημιουργός, μεταξύ άλλων, και του κλασικού, πλέον, θεατρικού έργου «Ο θάνατος του εμποράκου». Ο δικός του θάνατος, στο σπίτι του στο Ρόξμπουρι του Κονέκτικατ, προήλθε από ανακοπή καρδιάς.

Ο Μίλερ γεννήθηκε το 1915 στη Νέα Υόρκη, όπου τέλειωσε και το σχολείο, στο Χάρλεμ. Το 1923 έγινε η πρώτη του επαφή με το θέατρο, ως μικρός θεατής, σε ένα μελόδραμα. Το 1949, μόλις στα 33 του, κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ για το έργο του «Ο θάνατος του εμποράκου», το οποίο έγινε δεκτό με διθυραμβικές κριτικές, όταν ανέβηκε στο Μπροντγουέι το Φλεβάρη του 1949, σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν. Έγινε και ταινία που γνώρισε τεράστια επιτυχία σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ο ίδιος είπε το 1988 για το έργο του: «Η δουλιά μου εστιάζει στη ρίζα της ζωής, εάν όντως υπάρχει, γιατί σήμερα η οικογένεια είναι διαλυμένη και οι άνθρωποι δε ζουν πλέον για πολύ καιρό στο ίδιο μέρος. Η μετακίνηση, ίσως, είναι μέρος της ανησυχίας μας. Μας εξοικειώνει με την ιδέα ότι τίποτα δε διαρκεί για πάντα». Ο Μίλερ θα έμπαινε στο επίκεντρο και ενός άλλου είδους διασημότητας όταν παντρεύτηκε τη Μέριλιν Μονρόε το 1956.

Η προοδευτικότητα το έργου του αναγνωρίζεται και στην άλλη δραματουργία του, με την οποία γνώρισε παγκόσμια αναγνώριση, μεταξύ άλλων, με έργα όπως «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», «Οι μάγισσες του Σάλεμ», «Ψηλά απ’ τη γέφυρα».

Πολέμιος του μακαρθισμού ο Μίλερ θα κόψει κάθε γέφυρα επικοινωνίας με τον άλλοτε στενό του φίλο Ελία Καζάν, όταν ο τελευταίος θα προσπαθήσει να «δικαιολογηθεί» απέναντί του για τη σειρά καταδόσεων που έκανε στην «Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών», η οποία «αποψίλωσε» το Χόλιγουντ από κάθε προοδευτικό και αριστερό στοιχείο του τις δεκαετίες ’40-’50. Πιστός μέχρι τέλους στις ιδέες του, ο Μίλερ θα δημοσιεύσει ένα άρθρο-καταπέλτη κατά της Ακαδημίας Κινηματογράφου όταν η τελευταία θα δώσει το «Όσκαρ» στον Καζάν το 1999.

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR