ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

1 – 10 – 1916

Γεννιέται η Μαρία Φωκά, Ελληνίδα ηθοποιός. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν» και αποτέλεσε μέχρι το 1948 βασικό στέλεχος του θιάσου του.

Πρωτοεμφανίστηκε το 1944 (περίοδος των Δεκεμβριανών) στο ρόλο της Ασημίνας στη «Στέλλα Βιολάντη» του Γρ. Ξενόπουλου, όπου γνωρίστηκε και με τον μετέπειτα σύζυγό της Λυκούργο Καλλέργη, με τον οποίο απέκτησε την κόρη και με τον οποίο χώρισε αργότερα. Την περίοδο αυτή, μέλος του ΚΚΕ και της Εθνικής Αντίστασης, συμμετέχει στους αγώνες. Το 1952, είναι συγκατηγοκατηγορούμενη – με το όνομα Μαρία Καλλέργη, στη δίκη Ν. Μπελογιάννη και το Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών την καταδικάζει αρχικά σε ισόβια κάθειρξη και η ποινή της μειώνεται σε 10 χρόνια κάθειρξη και «αποστέρησις των πολιτικών δικαιωμάτων επί 10ετίαν».

Επανήλθε στη σκηνή τη σεζόν 1958-’59, σε περιοδεία του Λάμπρου Κωνσταντάρα. Από το 1961 έως το 1963 συνεργάστηκε με την Ελλη Λαμπέτη («Το θαύμα της Ανι Σάλιβαν», «Η μικρή μας πόλη» κ.ά.), το 1964 με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και στη συνέχεια με την «Ελληνική Λαϊκή Σκηνή» (γριά από τη Μεσίνα στον «Ασυλλόγιστο» του Μολιέρου και Αμάντα στο «Γυάλινο Κόσμο» του Τένεσι Ουίλιαμς). Το 1966 παίζει στο θίασο της Τζένης Καρέζη. Η συνεργασία τους άρχισε με τη «Βίβα Ασπασία» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με τη Φωκά στο ρόλο της θείας Μαρίας.

Το καλοκαίρι του 1980 προσελήφθη στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος του 1984. Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1949, στον «Κόκκινο Βράχο» του Γρ. Γρηγορίου. Ακολούθησαν οι ταινίες: «Ταξίδι με τον έρωτα», «Οικογένεια Παπαδοπούλου», «Ένας ιππότης για τη Βασούλα», «Ο αήττητος», «Αγάπη μου παλιόγρια», «Δικτάτωρ καλεί Θανάση», κ.ά. Παράλληλα και μέχρι πριν από λίγα χρόνια έπαιξε αξιόλογους ρόλους και σε τηλεοπτικές σειρές: «Η γειτονιά μας», «Μεθοριακός σταθμός», «Η τελευταία νύχτα της γης», «Ο πύργος των Μοσκόφ», «Και οι τέσσερις ήταν υπέροχες», με τελευταία την «Ντόλτσε Βίτα», ενώ είχε εμφανιστεί και στους «Δέκα μικρούς Μήτσους».

Επίσης, η Μαρία Φωκά ανέπτυξε έντονη συνδικαλιστική δραστηριότητα. Το 1975 υπήρξε αντιπρόεδρος και το 1977 πρόεδρος του ΣΕΗ, σε μια δύσκολη εποχή εργασιακών διεκδικήσεων του κλάδου. Ακόμη διατέλεσε και μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας.

1 – 10 – 1945

Συνέρχεται στην Αθήνα το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1-6/10/1945). Ήταν το πρώτο συνέδριο του ΚΚΕ μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο και συνήλθε σε συνθήκες τυπικής νομιμότητας. Συνθήκες που δε θα ξαναζούσε το κόμμα παρά μετά από 29 χρόνια, το 1974 (το επόμενο τυπικά νόμιμο συνέδριό του ήταν το 10ο, που πραγματοποιήθηκε το 1978).

Το 7ο ήταν ταυτόχρονα ένα Συνέδριο που η σύγκλησή του απείχε από το 6ο δέκα ολόκληρα χρόνια (Δεκέμβρης 1935). Στο διάστημα αυτών των δέκα χρόνων, είχαν μεσολαβήσει πολλά: Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου, ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, η Κατοχή, η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση και η απελευθέρωση της χώρας, ο Δεκέμβρης του 1944, η Συμφωνία της Βάρκιζας και η διάλυση του ΕΛΑΣ, το καθεστώς της λευκής τρομοκρατίας που τις μέρες του συνεδρίου συνεχιζόταν αμείωτο. Σ’ αυτά τα δέκα χρόνια, το ΚΚΕ είχε καταφέρει από ένα μικρό κόμμα να γίνει η κυριότερη και η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της Ελλάδας.

Ωστόσο, παρά και τα πρόσφατα γεγονότα (βλ. ένοπλη σύγκρουση του Δεκέμβρη με τις συνασπισμένες δυνάμεις της ντόπιας αστικής τάξης, ταγματασφαλιτών, κλπ. και του βρετανικού ιμπεριαλισμού) το Κόμμα δεν μπόρεσε να βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα, διαμορφώνοντας επαναστατική στρατηγική και ρίχνοντας όλες του τις δυνάμεις για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

1 – 10 – 2003

«Φεύγει» από τη ζωή ο Κώστας Γραμματόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους ανανεωτές της χαρακτικής στη χώρα μας.

Σπούδασε χαρακτική και ζωγραφική στην ΑΣΚΤ Αθηνών, κοντά στο μεγάλο δάσκαλο Γιάννη Κεφαλληνό, στο εργαστήριο του οποίου, μαζί με την ομάδα των ΕΑΜιτών εικαστικών και σπουδαστών της ΑΣΚΤ, φιλοτέχνησε έργα μεγάλων και μικρών διαστάσεων για αφίσες, διάφορα έντυπα και προπαγανδιστικά υλικά του ΕΑΜικού αγώνα. Το 1954 έφυγε στο Παρίσι για σπουδές στη Σχολή Καλών Τεχνών. Επιστρέφοντας το 1959 εκλέχτηκε καθηγητής χαρακτικής στη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών, όπου και παρέμεινε ως το 1985.

Η διδακτική προσφορά ήταν πολύ σημαντική. Στην εικοσαεξάχρονη παραμονή του στην ΑΣΚΤ διαμόρφωσε και μύησε στα μυστικά της χαρακτικής, δεκάδες νεότερους χαράκτες μας. Έχοντας το βλέμμα του στραμμένο στο ελληνικό τοπίο, δημιούργησε, κυρίως έγχρωμες ξυλογραφίες, έργα πλημμυρισμένα από το ελληνικό φως: «Δελφοί», «Μάνη», «Σούνιο», «Ύδρα», «Αιγαίο» είναι μερικές από τις ενότητες του έργου του. Μάλιστα, το «Αιγαίο» του χάρισε το 1972 το χρυσό μετάλλιο στην Μπιενάλε της Φλωρεντίας. Η μορφοπλαστική γλώσσα των χαρακτικών του είναι ένας προσωπικός και ελεύθερος συνδυασμός καμπυλόμορφων και σκληρών γωνιωδών θεμάτων, οριζόντιων και κάθετων τύπων, ενώ η χρωματική του γλώσσα διακρίνεται για το σημαντικό ρόλο του λευκού, που δίνει μεγάλες φωτεινές περιοχές στις οποίες εντάσσονται άλλα χρώματα. Από τις πιο γνωστές δουλειές του στο πλατύ κοινό είναι οι «Ηρωίδες του ’40», το «Αιγαίο», το εθνόσημο της «Ελληνικής Δημοκρατίας» και κυρίως οι έγχρωμες εικόνες του στο «Αλφαβητάρι» της Α’ Δημοτικού (1965), το γνωστό μας ως «Τα καλά παιδιά»

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

2 – 10 – 1904

Γεννιέται ο Βρετανός μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός Γκράχαμ Γκριν (Henry Graham Greene). Οι εγκύκλιες σπουδές του ήταν στο σχολείο που διηύθυνε ο πατέρας του. Το 1926 προσχώρησε στον Ρωμαιοκαθολικισμό, η επήρεια του οποίου είναι εμφανής σε πολλά από τα έργα του. Την ίδια χρονιά προσλήφθηκε στους Times, αλλά ύστερα από δύο χρόνια, αμέσως μετά τη δημοσίευση του πρώτου του βιβλίου, παραιτήθηκε και αφοσιώθηκε στη συγγραφή και στην κριτική. Το μυθιστόρημά του «Η δύναμις και η δόξα», θεωρείται το καλύτερό του και είναι αυτό που τον καθιέρωσε στον λογοτεχνικό κόσμο. Το έργο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1964 από τον Τζον Φορντ με πρωταγωνιστή τον Χένρι Φόντα.

Το επόμενο μυθιστόρημά του, «Το υπουργείο του φόβου», μεταφέρθηκε και αυτό στον κινηματογράφο από τον Φριτς Λανγκ το 1944 και θεωρείται πλέον ένα κλασικό φιλμ νουάρ.

Το γνωστότερο μυθιστόρημά του είναι  «Ο τρίτος άνθρωπος», που επίσης μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο σχεδόν αμέσως μετά την έκδοσή του, από τον Κάρολ Ριντ και μάλιστα τιμήθηκε με τον «Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών» το 1949.

Το αυτοβιογραφικό βιβλίο «Το τέλος μιας σχέσης» μεταφέρθηκε και αυό στον κινηματογράφο και μάλιστα δύο φορές, το 1955 και το 1999.

Άλλα δύο βιβλία του που έγιναν κινηματογραφικές επιτυχίες είναι «Ο ήσυχος Αμερικανός» που αναφέρεται στο Βιετνάμ τη δεκαετία του 1950, και το «Ο άνθρωπός μας στην Αβάνα», με πρωταγωνιστή τον Άλεκ Γκίνες.

2 – 10 – 1998

«Φεύγει» από τη ζωή η συγγραφέας και δημοσιογράφος Λιλή Ζωγράφου. Εμφανίστηκε αρκετά νέα στα ελληνικά γράμματα, το 1949 με το πεζογράφημα «Αγάπη» και καθιερώθηκε δέκα χρόνια αργότερα με το δοκίμιο «Νίκος Καζαντζάκης, ένας τραγικός». Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε γνωστά περιοδικά και εφημερίδες. Ταξίδεψε πολύ στην Ευρώπη και τις ανατολικές χώρες. Έζησε αρκετά χρόνια στη Γαλλία και την Ιταλία, αλλά λάτρευε την Πράγα, την πόλη που μεγάλωσε ο Κάφκα. Το 1962 ήταν η πρώτη, όπως με περηφάνια έλεγε, που έδωσε διάλεξη για τον Κάφκα στην Αθήνα. Έχουν εκδοθεί 24 βιβλία της, μυθιστορήματα, νουβέλες, δοκίμια και θέατρο, με αλλεπάλληλες εκδόσεις. Το τελευταίο της μυθιστόρημα «Η αγάπη άργησε μια μέρα» διασκευάστηκε και προβλήθηκε από την ΕΤ-1. Το τελευταίο της δοκίμιο «Από τη Μήδεια στη Σταχτοπούτα, η ιστορία του φαλλού» εκδόθηκε φέτος από τις εκδόσεις «Αλεξάνδρεια».

Άνθρωπος χειμαρρώδης, χωρίς ταμπού στη γλωσσική της συμπεριφορά, η Λιλή Ζωγράφου , τόσο στα βιβλία της, όσο και στην προσωπική της ζωή, αρνήθηκε τον πεσιμισμό και δήλωνε τρελά ερωτευμένη με τη ζωή. Έρωτας για εκείνην ήταν η αιωνιότητα. Αντικαραμανλική και αντιπαπανδρεϊκή άσκησε άφοβα κριτική στην πολιτική ζωή. Είχε τη λεβεντιά της ειλικρίνειας και της αμεσότητας. Παντρεύτηκε τρεις φορές, αλλά διάλεξε να ζει μοναχικά.

Θυμίζουμε μερικά από τα έργα της: «Βιογραφία – Άπαντα Μ. Πολυδούρη» (1961), «Τι απόγινε εκείνος που ‘ρθε να βάλει φωτιά» (Θέατρο, 1972), «Αντιγνώση, Τα δεκανίκια του Καπιταλισμού» (1974), «17 Νοέμβρη 1973 – Η νύχτα της μεγάλης σφαγής» (1974), «Καρυωτάκης – Πολυδούρη, Η αρχή της αμφισβήτησης» (1977), «Επάγγελμα: πόρνη», «Η γυναίκα που χάθηκε καβάλα στ’ άλογο», «Η γυναίκα σου η αλήτισσα» «Νύχτωσε αγάπη μου, είναι χθες», «Παλαιοπώλης αναμνήσεων», «Πού έδυ μου το κάλλος», «Κάφκα, ο σύγχρονός μας» (1994) κ.ά.

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

3 – 10 – 1897

Γεννιέται ο μεγάλος Γάλλος κομμουνιστής ποιητής και πεζογράφος Λουί Αραγκόν (Louis Aragon), ο οποίος είχε σταθεί ενεργά στο πλευρό των Ελλήνων πολιτικών κρατουμένων την περίοδο μετά τον πόλεμο.

Όταν το 1980 επισκέφτηκε την Αθήνα ο Αραγκόν είχε δηλώσει σχετικά: «Νιώθω μεγάλη συγκίνηση γιατί αυτή τη στιγμή είμαι μαζί σας. Όταν επισκέπτομαι τις διάφορες χώρες δέχομαι εθιμοτυπικές επισκέψεις. Η δική σας όμως δεν είναι τέτοια. Ήμουν και θα είμαι πάντα στο πλευρό του ΚΚΕ». Και όταν η αντιπροσωπεία της ΚΕ τον ευχαρίστησε γι’ αυτή τη συμπαράσταση στους εξόριστους αγωνιστές, ο Αραγκόν απάντησε: «Είστε οι σύντροφοί μου. Αυτό ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω απέναντί σας. Ήταν χρέος τιμής».

Μεταξύ των αγωνιστών υπέρ των οποίων πρωτοστάτησε για την απελευθέρωσή τους ο Αραγκόν, ήταν και ο Γιάννης Ρίτσος. «Ο Ρίτσος είναι ο άνθρωπος με τον οποίο συνδεόμουν μέσα από τα ποιήματά του χωρίς ακόμα να τον έχω γνωρίσει προσωπικά, την εποχή που τον καταδίωκαν. Ο Ρίτσος είναι αναμφισβήτητα ένας μεγάλος Έλληνας». Οι δύο ποιητές συναντήθηκαν την ίδια μέρα που μίλησε ο Αραγκόν στο «Ρ».

3 – 10 – 1993

Αφήνει την τελευταία της πνοή η ποιήτρια και ηθοποιός Κατερίνα Γώγου.

Τα ποιήματά της εξέπεμπαν τη διαμαρτυρία και αγανάκτησή της για τις τερατώδεις δυνατότητες του κοινωνικού μηχανισμού να καταστρέφει τον άνθρωπο και τη ζωή.

Με τους οργισμένους στίχους της καταδίκαζε τον πόνο και την αθλιότητα γύρω της, αλλά την τελευταία στιγμή έστρεψε την πλάτη στη ζωή. Το ποιητικό έργο της «συναντιέται» με το σήμερα, με το «μαύρο», την κραυγή αγωνίας, τις σημερινές ανάγκες και οραματίζεται το μέλλον.

Ποιήματα της Κατερίνας Γώγου έχουν μελοποιήσει μεταξύ άλλων, ο Κυριάκος Σφέτσας, ο Πάνος Κατσιμίχας, ο Κωνσταντίνος Βήτα, ο Ηλίας Λιούγκος, ο Παντελής Θεοχαρίδης και ο Τάσος Ρωσόπουλος.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

4 – 10 – 1669

Πεθαίνει ο Ολλανδός ζωγράφος Ρέμπραντ (Χάρμενς βαν Ρέιν – Rembrandt Harmenszoon van Rijn).

Ήταν το έκτο από τα επτά παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας του είχε έναν μύλο κοντά στο Ρήνο και η μάνα του ήταν κόρη φούρναρη. Ποιος μπορούσε να διανοηθεί ότι αυτό το έκτο παιδί θα γινόταν ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους και χαράκτες, ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της Ευρώπης; Η μητέρα του ήταν θρήσκα και του ενέπνευσε από τα πρώτα του χρόνια την αγάπη για τη Βίβλο.

Έτσι, στα εφτά του χρόνια γράφτηκε σ’ ένα σχολείο που έδινε ιδιαίτερη έμφαση στα λατινικά, κάτι που ίσως να σήμαινε ότι οι γονείς του θα ήθελαν ο μικρός να σπουδάσει αργότερα Θεολογία… Στα 14 χρόνια του τέλειωσε το σχολείο αφού είχε γνωρίσει την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδας και της Ρώμης. Ο Ρέμπραντ αποφασίζει να αφιερωθεί στη ζωγραφική. Στην αρχή μαθήτευσε στον Γιάκομπ, έναν ζωγράφο που είχε σπουδάσει στη Ρώμη και στη Νάπολη, και γύρω στα 1624 εργάστηκε στο εργαστήρι του Πίτερ Λάσμαν στο Αμστερνταμ, ο οποίος είχε και εκείνος σπουδάσει στη Ρώμη την περίοδο που ο Καραβάτζο εισηγούνταν τον επαναστατικό τρόπο της σκιάς με το chiaro- scouro, δηλαδή φως και η σκιά. Κύριο χαρακτηριστικό των νεανικών έργων του Ρέμπραντ είναι η προτίμησή του στα θρησκευτικά θέματα, όπως είναι ο Τώβιτ και η Αννα.

Αλλά το έργο του «Μάθημα ανατομίας» καθιέρωσε τον Ρέμπραντ οριστικά ως τον καλύτερο προσωπογράφο. Έτσι απέκτησε πολλά χρήματα, με αποτέλεσμα να γίνει συλλέκτης σπάνιων έργων τέχνης. Η επιτυχία στη δουλιά τού έφερε γούρι και στον έρωτα. Στα 1634 παντρεύτηκε την εικοσάχρονη αρχοντοπούλα Σάσκια βαν Ούλεμπουργκ. Η ευτυχία κράτησε λίγο, μονάχα πέντε χρόνια. Από τη στιγμή που ο Ρέμπραντ αγόρασε ένα τεράστιο σπίτι, που σήμερα στεγάζεται το Μουσείο Ρέμπραντ στο Άμστερνταμ, άρχισε σιγά αλλά μεθοδικά η καταστροφή. Έχασε ένα γιο και δυο κόρες και, τέλος, τη γυναίκα του μόλις γέννησε το τελευταίο παιδί τους. Ένα σημαντικό κεφάλαιο στην καλλιτεχνική πορεία του Ρέμπραντ συνθέτουν τα χαρακτικά, που πολλές φορές διαφοροποιούνται από τη ζωγραφική του και θεματικά και από άποψης στιλ. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σπουδές γυναικείων γυμνών.

Σ’ αυτές ο Ρέμπραντ αποφεύγει να ωραιοποιήσει το παραμικρό. Ο μεγαλύτερος ζωγράφος της Ολλανδίας και ένας από τους πιο μεγάλους του κόσμου, ο καλλιτέχνης που μας έδωσε με πληρότητα και ενόραση τα μυστικά της ανθρώπινης ψυχής, που δείχνει τη μέγιστη συμπάθεια για εκείνους που είχαν υποφέρει πολλά, που ήταν άθλιοι και φτωχοί, και είχε τη δυνατότητα να βλέπει πίσω από την επιφάνεια, πέθανε στα 1669 αφήνοντας μια τεράστια κληρονομιά σε όλη την ανθρωπότητα.

4 – 10 – 1917

Γεννιέται σε ένα φτωχό χωριό η Χιλιανή κομμουνίστρια μουσικός Βιολέτα Πάρα.

Η ζωή της ποτέ δεν υπήρξε εύκολη, αντίθετα όλη της η ύπαρξη ήταν ένας συνεχής και σκληρός αγώνας. Έβαλε τέρμα στη ζωή της στα 50 της.

Πίσω της άφησε πλούσιο κληροδότημα, παραδοσιακή μουσική στην οποία εμφύσησε νέα ζωή, λαογραφικό έργο, αλλά και δικά της τραγούδια που κατέκτησαν τον κόσμο όλο. Ανάμεσα στο πολύτιμο έργο της ξεχωρίζει το τραγούδι «Gracias a la vida», ύμνος στην Χιλιανή παραδοσιακή μουσική

4 – 10 – 2009

«Φεύγει» από τη ζωή η Αργεντίνα τραγουδίστρια Μερσέντες Σόσα (Haydée Mercedes Sosa). Η «Negra» – έτσι την αποκαλούσαν οι συμπατριώτες της – γεννήθηκε στο Σαν Μιγκέλ ντε Τουκουμάν της Αργεντινής στις 9 Ιούλη του 1935.

Στις δεκαετίες του ’60 και ’70 συμμετείχε με άλλους πρωτοπόρους καλλιτέχνες στο «Κίνημα της Νέας τραγουδοποιίας» (Movimiento del Nuevo Canionero) ή πιο διαδεδομένα Νueva Cancion, του μουσικο-λογοτεχνικού πολιτικού κινήματος, που βασιζόταν στη λαϊκή αργεντίνικη παράδοση συνδεδεμένη με τον αντιδικτατορικό αγώνα.

Τα τραγούδια της έγιναν απειλή για την χούντα του 1976 – υπό τον Χόρχε Βιντέλα στρατιωτικό καθεστώς. Το 1979 συλλαμβάνεται σε συναυλία και καταφεύγει αυτοεξόριστη στο Παρίσι και τη Μαδρίτη, όπου μένει μέχρι το 1982, οπότε επιστρέφει στην πατρίδα της. Έκτοτε ηχογράφησε πολλούς δίσκους, διευρύνοντας το ρεπερτόριό της.

Ένωσε το φολκλόρ με τις μπαλάντες, το ροκ, τη μουσική της πόλης. Έσπασε τα σύνορα που χωρίζουν είδη και γενιές. Πολύ γνωστά ανεπανάληπτα τραγούδια που έχει ερμηνεύσει είναι «Cancion con todos», «Alfonsina y el mar», «Gracias a la vida», «Al jardin de la republica», «Duerme negrito» κ.ά..

Συνεργάστηκε με μεγάλους καλλιτέχνες όπως οι Κουβανοί Σίλβιο Ροντρίγκες, Πάμπλο Μιλανές, Ισμαέλ Σεράνο και πολλούς άλλους.

Η Μερσέντες Σόσα με το συγκρότημά της είχε εμφανιστεί την δεκαετία του 1980 στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή» και συνεργαστεί με Έλληνες καλλιτέχνες και τελευταία με το συγκρότημα «Apurimac», που αποτελείται από Λατινοαμερικάνους και Έλληνες μουσικούς.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

5 – 10 – 1952

Ξεκινά τις εργασίες του το 19ο Συνέδριο του το Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα (μπολσεβίκοι), κατά το οποίο μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης (5-14/10/1952).Το συνέδριο ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα ζητήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (ιδιαίτερα μετά τις ευρύτατες καταστροφές του Β» Παγκοσμίου Πολέμου), ενώ τονίστηκε η ανάγκη για μια πιο αποφασιστική πάλη απέναντι στα υπολείμματα της αστικής ιδεολογίας και μια μεγαλύτερη προσοχή των κομματικών οργανώσεων στην κομματική-οργανωτική και ιδεολογική δουλειά.

Το συνέδριο, ωστόσο, υποτίμησε την καπιταλιστική ανασυγκρότηση μετά τον πόλεμο, ενώ η υιοθέτηση της θέσης της «ειρηνικής συνύπαρξης» δεν αποτύπωνε αντικειμενικά τις σχέσεις σοσιαλισμού – καπιταλισμού σε διεθνές επίπεδο.

5 – 10 – 2005

Πεθαίνει στα 47 του χρόνια ένας από τους σημαντικούς ποιητές της νεότερης γενιάς, ο Ηλίας Λάγιος. Ο προοδευτικός ποιητής, που διακρινόταν για την ποιότητα της ποίησής του, το πάθος, την έλλειψη επιτήδευσης και την ειλικρίνεια των προθέσεών του.

Μεταξύ των ποιητικών του βιβλίων συγκαταλέγονται: «Πρόοδοι εν προόδω» (1981), «Ασκήσεις Ι-ΙΧ» (1984, με το ψευδώνυμο Αλέξης Φωκάς), «Το κατά Αλέξιον και Μαρίαν» (1990), «Συνεστίασις» (1991) κ.ά., ενώ συμμετείχε σε ομαδικές ποιητικές συλλογές.

Το Φλεβάρη του 2002 ο «Ρ» φιλοξένησε κοινή δήλωσή του με τον ομότεχνό του, Γιώργο Κακουλίδη, κατά της «πρωτόγονα» αντικομμουνιστικής «Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού». Μεταξύ άλλων ο ποιητής τόνιζε: «Η παρουσίαση της «Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού» στο Γαλλικό Ινστιτούτο, πρωτίστως δε η ύπαρξη αυτής της Βίβλου, συνιστά προσβολή της ιστορικής μνήμης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τα όποια σφάλματα, τα όποια λάθη του κινήματος θα τα συζητήσουνε μεταξύ τους οι όπου επί Γης κολασμένοι, συμπεριλαμβανομένων των σαράντα εκατομμυρίων νεκρών από πείνα ετησίως (…)».

5 – 10 – 2016

Πεθαίνει ο συγγραφέας Αντώνης Σουρούνης. Το 1960, με την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών, εγκαταστάθηκε στη Γερμανία, όπου είχαν ήδη μεταναστεύσει οι συγγενείς του. Σπούδασε κοινωνιολογία και πολιτικές επιστήμες στα πανεπιστήμια της Κολωνίας, του Σααρμπρίκεν και του Ινσμπρουγκ στην Αυστρία.

Έζησε στη Φρανκφούρτη έως το 1970 όταν επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, ενώ από το 1987 ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών. Το 1995 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο «Ο χορός των ρόδων». Το 2006 βραβεύτηκε από την εξαμηνιαία λογοτεχνική επιθεώρηση του περιοδικού «να ένα μήλο» και έναν χρόνο αργότερα από το περιοδικό «Διαβάζω» με το «Βραβείο μυθιστορήματος» για το έργο του «Το μονοπάτι στη θάλασσα».

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

6 – 1 – 1937

Γεννιέται ο σκηνοθέτης Σταύρος Τσιώλης, που οι ταινίες του διακρίνονται για το ιδιαίτερο προσωπικό του στιλ, καθώς βασίζονται στο λεπτό χιούμορ, στους αυτοσχεδιαστικούς διαλόγους και στη χρήση, πολλές φορές, ερασιτεχνών ηθοποιών.

Γεννήθηκε στην Τρίπολη Αρκαδίας και σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Κινηματογράφου – Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου στην Αθήνα. Από το 1958 και για δέκα χρόνια εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη. Η πρώτη του ταινία, η οποία βασίστηκε και σε δικό του σενάριο, ήταν «Ο μικρός δραπέτης» για τη «Φίνος Φιλμ» το 1968. Το 1970 έκανε διεθνή επιτυχία με την ταινία «Κατάχρησις Εξουσίας». Στη συνέχεια εγκαταλείπει τον κινηματογράφο για δεκαπέντε χρόνια και επανέρχεται στην αγαπημένη του τέχνη το 1985, με την ταινία «Μια Τόσο Μακρινή Απουσία», η οποία κερδίζει τις εντυπώσεις και αποσπά τα έξι πρώτα βραβεία στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Οι «Ακατανίκητοι Εραστές» του, το 1988, παίχτηκαν στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.

Το 1992 γυρνά την ταινία «Παρακαλώ γυναίκες, μην κλαίτε» και το 1998 την εμβληματική ταινία του, που έχει αγαπηθεί ιδιαίτερα, «Ας περιμένουν οι γυναίκες». Τον περασμένο Δεκέμβρη κυκλοφόρησε στις αίθουσες η ταινία του «Γυναίκες που περάσατε από εδώ», η οποία κλείνει την τριλογία «Γυναίκες».

Οι ταινίες του έχουν προβληθεί σε πολλά φεστιβάλ και εκδηλώσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και έχουν αποσπάσει σημαντικές διακρίσεις. Είχε επίσης γράψει στίχους για τραγούδια των ταινιών του, αλλά και για τραγουδιστές της λαϊκής μουσικής.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

7 – 10 – 2013

«Φεύγει» από τη ζωή σε ηλικία 71 ετών, μια από τις σπουδαίες μορφές του ελληνικού αθλητισμού και ειδικότερα του μπάσκετ, ο Γιώργος Αμερικάνος.

Έκανε σπουδαία καριέρα με τη φανέλα της ΑΕΚ η οποία τον απέκτησε από την ΧΑΝ Νίκαιας, αλλά και με την Εθνική ομάδα. Θεωρείται από τους σπουδαίους παίκτες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, κάτι που στην καριέρα του τον έφερε να γίνει μέλος και της μεικτής κόσμου του αθλήματος. Με την Ένωση κατέκτησε 6 πρωταθλήματα Ελλάδος (1963, 1964, 1965, 1966, 1968, 1970) ενώ κορυφαία στιγμή ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1968, στον τελικό του Καλλιμάρμαρου Σταδίου κόντρα στη Σλάβια Πράγας, με τον εκλιπόντα να είναι από τους κορυφαίους του παιχνιδιού, σημειώνοντας 29 πόντους. Στις διεθνείς επιτυχίες συγκαταλέγεται και η παρουσία με την ΑΕΚ στο πρώτο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1965. Με την Εθνική Ελλάδας αγωνίστηκε 68 φορές και σημείωσε 1.076 πόντους. Με την ολοκλήρωση της καριέρας του ως παίκτης ανέλαβε, από το πόστο του προπονητή, την ΑΕΚ.

7 – 10 – 2023

Δυνάμεις της Χαμάς επιτίθενται σε ισραηλινά στρατόπεδα στα κεντροανατολικά του Ισραήλ. Φτάνουν μέχρι τις πόλεις Ασκελόν και Στερόντ όπου και απαγάγουν 229 πολίτες. Ακολουθεί μπαράζ επιθέσεων με ρουκέτες από τα βόρεια της Γάζας καταφέρνοντας πλήγματα σε διάφορες πόλεις ακόμα και το Τελ Αβίβ.

Το Ισραήλ αποκλείει τη Λωρίδα της Γάζας, σταματάει την ηλεκτροδότηση, τη μεταφορά τροφίμων, φαρμάκων και καυσίμων. Σφοδρές επιθέσεις με πυραύλους, από ξηρά, αέρα και θάλασσα φέρνουν σε απελπιστική κατάσταση τα δυόμιση εκατομμύρια των Παλαιστινίων. Χτυπάνε ακόμα και νοσοκομεία και σχολεία.
Στις 27 Οκτώβρη κατοχικές δυνάμεις του Ισραήλ βομβαρδίζουν ανηλεώς και εισβάλουν στη Γάζα. Στις 29 Οκτώβρη, οι νεκροί ξεπερνάνε τις 8.000, τα μισά θύματα είναι παιδιά.

Η Ελληνική κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα δηλώνουν εξαρχής τη συμπαράταξή τους με το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ, την ταύτισή τους με τον ιμπεριαλιστικό άξονα ΝΑΤΟ – ΗΠΑ – ΕΕ – Ισραήλ.
Ο κίνδυνος για μεγαλύτερη ανάφλεξη στην περιοχή είναι τεράστιος. Αεροπλανοφόρα κι επίγειες δυνάμεις των ΗΠΑ, Κινέζικα πολεμικά πλοία, η Χεζμπολάχ στον Λίβανο, η Συρία, η Τουρκία, το Ιράν και άλλες δυνάμεις βρίσκονται με το χέρι στη σκανδάλη.
Η προπαγάνδα της αστικής τάξης με σημείο αναφοράς τα ψέματα και την παραχάραξη της Ιστορίας από τα Αμερικανοευρωπαϊκά και Ισραηλίτικά επιτελεία αποκλείουν κάθε άλλη φωνή.

Στον αντίποδα, το ΚΚΕ μπαίνει μπροστά για την υπεράσπιση του Παλαιστινιακού λαού. Γράφει χαρακτηριστικά ο «Ριζοσπάστης»:
«Η κλιμάκωση των συγκρούσεων στην κατεχόμενη Παλαιστίνη και το Ισραήλ δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Είναι συνέπεια της πολύχρονης κατοχής από το ισραηλινό κράτος, με τις πλάτες των ΗΠΑ, της ΕΕ και των συμμάχων τους, που διαπλέκεται με τους εντεινόμενους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στη Μέση Ανατολή.
Αυτό ακριβώς επιχειρούν να συσκοτίσουν όλα τα αστικά κόμματα και επιτελεία, που σε πλήρη ευρωΝΑΤΟική ευθυγράμμιση, από την κυβέρνηση, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, μέχρι την Ελληνική Λύση και το φασιστικό μόρφωμα «Σπαρτιάτες», στήνουν στο απόσπασμα το δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού να παλεύει ενάντια στην κατοχή.

Επιχειρούν να διαγράψουν μονοκοντυλιά τον άγριο πόλεμο που διεξάγεται σε βάρος των Παλαιστινίων εδώ και δεκαετίες, την κατοχή της Παλαιστίνης και τα συνεχώς εντεινόμενα εγκλήματα των κατοχικών δυνάμεων. Με υποκρισία κλείνουν τα μάτια στις επί δεκαετίες βαρβαρότητες του Ισραήλ, όπως και στο γεγονός ότι ο ίδιος ο λαός του γίνεται τελικά θύμα αυτής της επιθετικότητας του κράτους – δολοφόνου.

Εδώ και 16 χρόνια, οι περίπου 2,5 εκατομμύρια κάτοικοι της Λωρίδας της Γάζας ζουν τον απάνθρωπο αποκλεισμό από το ισραηλινό κράτος και μια ζωή γεμάτη στερήσεις, με ηλεκτρικό ρεύμα 4 ή 5 ώρες τη μέρα, με ακάθαρτο τρεχούμενο νερό 3 ώρες τη μέρα, με τραγικές ελλείψεις σε στοιχειώδη αγαθά…

Εδώ και χρόνια αποτελούν καθημερινότητα οι τρομοκρατικές εισβολές του ισραηλινού κατοχικού στρατού σε πόλεις της Δυτικής Όχθης, που αφήνουν πίσω τους πλήθος νεκρών και τραυματιών, ισοπεδωμένα χωριά και συνοικίες, ρημαγμένους προσφυγικούς καταυλισμούς. Μόνο από την αρχή του χρόνου και πριν από τη νέα ανάφλεξη, πάνω από 220 Παλαιστίνιοι βρήκαν τον θάνατο από ισραηλινά πυρά, ανάμεσά τους δεκάδες έφηβοι και παιδιά.

Στην ημερήσια διάταξη είναι οι πολυήμεροι αποκλεισμοί ολόκληρων παλαιστινιακών χωριών και πόλεων, οι έφοδοι του κατοχικού στρατού σε σπίτια αμάχων για έρευνες «υπόπτων», οι συλλήψεις εφήβων και παιδιών, το γκρέμισμα σπιτιών από τις μπουλντόζες του ισραηλινού στρατού. Χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι σαπίζουν στα κελιά των ισραηλινών φυλακών.

Πολλαπλασιάζονται και επεκτείνονται οι ισραηλινοί εποικισμοί στα παλαιστινιακά εδάφη για να προχωρήσει η δημογραφική αλλοίωση της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης, υψώνονται τεράστια τείχη – φράχτες, στήνονται «φυλάκια ελέγχου», εγκλωβίζοντας τους Παλαιστίνιους στην ίδια τους τη γη, ενώ με τις πλάτες του ισραηλινού κράτους αυξάνονται τα πογκρόμ και οι επιθέσεις από Εβραίους εποίκους εναντίον Παλαιστινίων.

Όλα αυτά προσπαθούν να βγάλουν από το κάδρο της νέας πολεμικής κλιμάκωσης. Ακόμα και ο στραγγαλισμός 2,5 εκατομμυρίων Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας, χωρίς νερό, ρεύμα και καύσιμα, που ανακοινώθηκε χτες επίσημα από το Ισραήλ, παρουσιάζεται ως… «πολιορκία».
Με τα γνωστά ιμπεριαλιστικά δύο μέτρα και δύο σταθμά, οι ευρωΝΑΤΟικές δυνάμεις που στέλνουν τεράστιες ποσότητες όπλων στο Κίεβο για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με τη Ρωσία – μεταξύ των οποίων και απαγορευμένα όπλα διασποράς, που εξολοθρεύουν ακόμα περισσότερους αμάχους – στο όνομα του «διεθνούς δικαίου» και της απελευθέρωσης των κατεχόμενων εδαφών, είναι οι ίδιες που «ξεπλένουν» την ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης και το ποδοπάτημα πλήθους αποφάσεων του ΟΗΕ για τον τερματισμό της.

Είναι οι ίδιες δυνάμεις που ανακοινώνουν νέα στρατιωτική βοήθεια για το Ισραήλ και κλίνουν σε όλες τις πτώσεις το «δικαίωμα αυτοάμυνας» του κατοχικού κράτους.
Με φόντο τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης και τη «στρατηγική σχέση» Ελλάδας – Ισραήλ, που εμπλέκει τη χώρα μας σε επικίνδυνους σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς στην Ανατολική Μεσόγειο, τα αστικά επιτελεία λυσσάνε απέναντι σε οτιδήποτε ξεσκεπάζει την ευρωΝΑΤΟική μονοφωνία. Το έργο είναι γνωστό: Όποιος καταγγέλλει το χρόνιο έγκλημα της κατοχής της Παλαιστίνης και το αναφαίρετο δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού να αγωνίζεται για τον τερματισμό της είναι… φιλο-«τρομοκράτης».

Η συγκυρία που βάζει το Παλαιστινιακό στις μυλόπετρες εντεινόμενων γεωπολιτικών ανταγωνισμών, όπως και τα αντιτιθέμενα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα που αποτυπώνονται στις διαφορετικές διεθνείς τοποθετήσεις για τις τρέχουσες εξελίξεις, δεν αναιρούν αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού.
Κόντρα λοιπόν σε όσους καλούν τον λαό να συνταχθεί με το κατοχικό ισραηλινό κράτος και να εμπλακεί ακόμα πιο βαθιά σε σχεδιασμούς που βρωμάνε μπαρούτι, απέναντι στους διάφορους θιασώτες των «ίσων αποστάσεων» μεταξύ θύτη και θύματος, αυτό που τώρα επείγει είναι να δυναμώσει η αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό, η στήριξη στον αγώνα του για ελεύθερη πατρίδα.»

Εκατομμύρια κόσμου διαδηλώνουν σε όλον τον κόσμο, κάθε μέρα για να σταματήσει η Ισραηλινή βαρβαρότητα και να δημιουργηθεί επιτέλους το Παλαιστινιακό κράτος στα όρια του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

https://youtube.com/watch?v=0pqxuML9Ku0%3Ffeature%3Doembed

https://youtube.com/watch?v=0bfIBhWquTU%3Ffeature%3Doembed

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

8 – 19 – 1834

Πεθαίνει ο  Γάλλος συνθέτης Φρανσουά Μπουαλντιέ (François-Adrien Boieldieu).

Ήταν μαθητής του μουσικού Μρος, αλλά κυρίως αυτοδίδακτος. Οι πρώτες του συνθέσεις ήταν σονάτες για πιάνο, μουσικά κομμάτια για άρπα και γενικά μουσική δωματίου.

Τελικά ασχολήθηκε με το μελόδραμα, στο οποίο είχε μεγάλη επιτυχία. Τα έργα του «Ο Χαλίφης της Βαγδάτης», «Ζαν ντε Παρί» και «Η λευκή Κυρία» θεωρούνται τα καλύτερα γαλλικά κωμικά μελοδράματα.

8 – 10 – 1848

Γεννιέται ο Βέλγος σοσιαλιστής και μετέπειτα κομμουνιστής συνθέτης Πιερ Κρετιέν Ντε Γκε(ϋ)τέρ (Pierre Chretien De Geyte).

Είναι γνωστός για τη σύνθεση της μουσικής του πρώτου ύμνου του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, της «Διεθνούς».

8 – 10 – 1908

Γεννιέται ο κομμουνιστής ηγέτης του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαϊωάννου. Καταγόμενος από φτωχή οικογένεια, συνδέθηκε από νωρίς με το εργατικό κίνημα της Κύπρο. Κατάφερε και αποφοίτησε από την Αμερικανική Ακαδημία Λάρνακας με άριστα χωρίς να συνεχίσει τις σπουδές του όπως ονειρευόταν. Δουλεύει ως εργάτης πρώτα στο μεταλλείο της Φουκάσας, αργότερα στο λιμάνι του Πειραιά και καταλήγει στο Λονδίνο. Η κοινωνική αδικία που περίσσευε, τον σπρώχνει στον αγώνα ενάντια στο σύστημα της στυγνής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Το 1932 εντάσσεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα Μεγάλης Βρετανίας και συνδέεται ιδιαίτερα με τον τότε Γενικό Γραμματέα Χάρρυ Πόλιτ με τον οποίο συνεργάζεται στενά.

Γνήσιος διεθνιστής και φλογερός αντιφασίστας, συγκλονίζεται από τον αγώνα υπεράσπισης της δημοκρατίας κατά των φασιστικών ορδών του Φράνκο. Με την πρώτη είδηση ότι γίνονται δεκτοί εθελοντές κατατάσσεται μαζί με άλλους κομμουνιστές στη διεθνή ταξιαρχία και βρίσκεται στο μέτωπο της Ισπανίας το 1936. Στη μάχη της Κόρδοβας τραυματίζεται. Με την έκρηξη του β’ παγκοσμίου πολέμου σπεύδει να εγγραφεί εθελοντής για να πολεμήσει τον χιτλερικό φασισμό. Λόγω της κλονισμένης υγείας του στην ιατρική εξέταση απορρίπτεται, αλλά με την επιμονή του γίνεται δεκτός στην αντιαεροπορική άμυνα, και σε όλη τη διάρκεια του πολέμου προσφέρει με δέσμευση και αυταπάρνηση τις υπηρεσίες του, όλες εκείνες τις μέρες των εφιαλτικών βομβαρδισμών του Λονδίνου.

Μετά τον πόλεμο επιστρέφει στην Κύπρο και εντάσσεται στις γραμμές του ΑΚΕΛ. Το 1946 η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος το διορίζει διευθυντή της εφημερίδας «Δημοκράτης». Το 1949, στο ιστορικό 6ο Συνέδριο του κόμματος εκλέγεται στο πόστο του Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ, θέση στην οποία επανεκλέχθηκε μέχρι το θάνατό του. Στα 1955 με την κήρυξη του κόμματος εκτός νόμου συλλαμβάνεται από τις αποικιακές αρχές μαζί με άλλες δεκάδες στελέχη του κόμματος και ρίχνεται στις φυλακές. Με τη βοήθεια του παράνομου μηχανισμού του κόμματος δραπετεύει και συνεχίζει μαζί με άλλους συντρόφους, τον αγώνα για τη λευτεριά της Κύπρου.

Με την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας εκλέγεται βουλευτής μέχρι τέλους της ζωής του. Διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη Βουλή και στο εξωτερικό προβάλλοντας με σθένος και δέσμευση τις θέσεις του κόμματος, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη διεθνοποίηση του Κυπριακού με τη συμπαράσταση της ΕΣΣΔ και ολόκληρης της σοσιαλιστικής κοινότητας.

Με πάθος καταδικάζει και ξεσκεπάζει το ρόλο των ιμπεριαλιστών στα αντικυπριακά σχέδια.

Καθοδηγεί τον αγώνα για αδελφοσύνη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στον εθνικισμό και είναι οδηγητής της ενότητας της κυπριακής εργατικής τάξης.

Κέρδισε εκτίμηση για το έργο του όχι μόνο στο κόμμα του και τον κυπριακό λαό αλλά στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που τον τίμησε με υψηλές τιμητικές διακρίσεις. Σφυρηλάτησε σχέσεις αδελφοσύνης και εκτίμησης με τα αδελφά κόμματα και ειλικρινούς φιλίας με τους κομμουνιστές ηγέτες ιδιαίτερα της Ελλάδας και της Τουρκίας. Η ιδεολογική του σταθερότητα και κατηγορηματική απόρριψη θεωριών που υποτιμούν το ρόλο της εργατικής τάξης και συμβιβάζονται με την αστική ιδεολογία ήταν γνωρίσματα της προσωπικότητάς του.

Ο Εζεκίας Παπαϊωάννου άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στη φυσιογνωμία του ΑΚΕΛ, στον αγώνα της Κύπρου και στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού!

8 – 10 – 1930

Γεννιέται ο Ιάπωνας συνθέτης και συγγραφέας θεωρίας της μουσικής Τόρου Τοκεμίτσου.

Συνέθεσε εκατοντάδες έργα μουσικής, πλαισίωσε περισσότερες από ενενήντα ταινίες και δημοσίευσε είκοσι βιβλία.

Το ρέκβιεμ για ορχήστρα έγχορδων το 1957 προκάλεσε τη διεθνή προσοχή, απασχόλησε διάφορες επιτροπές από όλο τον κόσμο και τον καθιέρωσε ως έναν από τους κορυφαίους Ιάπωνες συνθέτες του 20ού αιώνα.

8 – 10 – 2017

«Φεύγει» από τη ζωή η θεατρική συγγραφέας και σημαντική εκπρόσωπος των ελληνικών γραμμάτων, Λούλα Αναγνωστάκη.

H Λούλα Αναγνωστάκη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ήταν η μικρότερη αδερφή του ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παντρεύτηκε τον συγγραφέα και καθηγητή Ψυχιατρικής Γιώργο Χειμωνά.

Στο θέατρο εμφανίστηκε το 1965 με τα τρία μονόπρακτά της («Η διανυκτέρευση», «Η πόλη» και «Η παρέλαση»), που ανέβηκαν σε ενιαία παράσταση από τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης. Ακολούθησε το τρίπρακτο έργο «Η συναναστροφή», που παρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο το 1967, με σκηνοθέτη τον Λεωνίδα Τριβιζά.

Ακολούθησαν: «Αντόνιο ή το Μήνυμα» (1972), «Η νίκη» (1978), «Η κασέτα» (1982), «Ο ήχος του όπλου» (1987), όλα από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Το 1990 ο θίασος Τζένης Καρέζη – Κώστα Καζάκου ανεβάζει στη σκηνή το έργο «Διαμάντια και μπλουζ», σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου, που είναι και η τελευταία εμφάνιση της μεγάλης μας ηθοποιού.

Το 1995 ανέβηκε το «Ταξίδι μακριά» στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή, το 1998 «Ο ουρανός κατακόκκινος» από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Βίκτορα Αρδίττη και το 2003 το έργο «Σ’ εσάς που με ακούτε» από τη Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.

Τα έργα της έχουν παρουσιαστεί και από πολλούς άλλους θιάσους, αλλά και στο εξωτερικό, όπως στη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία και αλλού. Πολλά από τα έργα της έχουν εκδοθεί και σε βιβλία.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

9 – 10 – 1888

Γεννιέται ο Νικολάι Μπουχάριν. Υπήρξε στέλεχος του μπολσεβίκικου κόμματος. Είχε διατελέσει μέλος του ΠΓ του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκοι), μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής και επικεφαλής της Κομμουνιστικής Διεθνούς καθώς και διευθυντής της «Πράβδα».

Το 1917 αντιτάχθηκε στη Συνθήκη Ειρήνης με τη Γερμανία μαζί με τον Τρότσκι, ενώ υποστήριξε κοινές απόψεις με τον Τρότσκι και στο ζήτημα των συνδικάτων. Γι’ αυτές του τις θέσεις δέχτηκε σκληρή πολεμική από τον Λένιν. Ο Μπουχάριν αποτέλεσε κύριο εκφραστή της δεξιάς παρέκκλισης στο ΠΚΚ (μπ) τη δεκαετία του 1920, τασσόμενος με τα συμφέροντα των κουλάκων, αντιτάχθηκε στην κολεκτιβοποίηση και στήριξε στην ΚΔ μια γραμμή συμβιβασμού με δεξιά οπορτουνιστικά στοιχεία. Η δεξιά παρέκκλιση καταδικάστηκε στην Ολομέλεια της ΚΕ του ΠΚΚ (μπ) τον Απρίλη του 1929. Διαγράφτηκε από το ΠΚΚ (μπ) το 1937 με Απόφαση της Ολομέλειας της ΚΕ για αντικομματική δράση. Κατηγορήθηκε ότι συμμετείχε σε στρατιωτικοπολιτική συνωμοσία με στόχο την ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας. Δικάστηκε και εκτελέστηκε το 1938. Ο Μπουχάριν αποκαταστάθηκε πολιτικά το 1988 από τον Μ. Γκορμπατσόφ…

9 – 10 – 1940

Γεννιέται ο Βρετανός μουσικός Τζον Λένον (John Winston Ono Lennon). Ήταν μοναδικό παιδί εργατικής οικογένειας στο Λίβερπουλ.

Μεγάλωσε κοντά σε μια θεία του, σε ένα προάστιο και το 1957 δημιούργησε μια «μπάντα», ενώ τη χρονιά εκείνη γνώρισε τον Πολ Μακ Κάρντνεϊ για να ακολουθήσει, το 1958, η γνωριμία του με τον Τζορτζ Χάρισον. Λίγο αργότερα, στην παρέα προστέθηκε και ο Ρίτσαρντ Στάρκι (Ρίνγκο Σταρ). Οι Μπιτλς είχαν γεννηθεί. Θεωρείται από τους σημαντικότερους σύγχρονους μουσικούς. Ιδιαίτερα ταλαντούχος, ήταν ο ιθύνων νους στο συγκρότημα των «Μπιτλς», ένα συγκρότημα που άνοιξε νέους δρόμους στη σύγχρονη μουσική έκφραση.

Ο Λένον ήταν ο βασικός συνθέτης των τραγουδιών τους. Μετά τη διάλυση των «Μπιτλς», ο Λένον ακολούθησε τη δική του, ξεχωριστή, προσωπική διαδρομή. Στη διαδρομή αυτή έγραψε τραγούδια εξαιρετικής ποιότητας, τα οποία χαρακτηρίζονται από στίχο «στρατευμένο» στα ιδανικά της ειρήνης, της αλληλεγγύης των λαών και του δίκαιου της εργατικής τάξης.

Πολλά από τα τραγούδια του Λένον αποτέλεσαν και αποτελούν ακόμη σύμβολα αγώνων, όπως το «Δώστε μια ευκαιρία στην ειρήνη», «Ιμάτζιν», «Ο ήρωας της εργατικής τάξης». Ο ίδιος πήρε μέρος στο κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ.

Επέστρεψε μάλιστα το βραβείο που είχε πάρει με τα άλλα μέλη των «Μπιτλς» στη βασίλισσα της Βρετανίας.

9 – 10 – 1967

Εκτελείται ο κομμουνιστής επαναστάτης Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Ο Ερνέστο Γκεβάρα γεννήθηκε στο Ροσάριο της Αργεντινής στις 14 Ιουνίου 1928 και σπούδασε Ιατρική. Μετά την αποφοίτησή του θα επισκεφτεί μια σειρά χώρες της Λατινικής Αμερικής, ερχόμενος σε επαφή με τους κοινωνικούς αγώνες και τις επαναστατικές ιδέες, ενώ το 1953 πηγαίνοντας στη Γουατεμάλα, θα γνωριστεί με Κουβανούς εξόριστους, συντρόφους του Φιντέλ Κάστρο που είχε φυλακιστεί μετά το κίνημα της 26ης Ιουλίου 1953.

Η γνωριμία του με τον Φιντέλ, το 1955, στάθηκε καθοριστική γι’ αυτόν. Ο Τσε εντάχθηκε στις κουβανικές επαναστατικές ομάδες και το 1956 ξεκίνησε με 82 συντρόφους του για την Κούβα, όπου τελικά μετά από μάχες κατάφεραν να ανέβουν στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα μόνο 12. Ωστόσο, η επανάσταση εξαπλώθηκε στο γόνιμο έδαφος της συνείδησης του κουβανέζικου λαού και την 1η Γενάρη 1959 οι επαναστάτες μπήκαν νικητές στην Αβάνα.

Ο Τσε υπηρέτησε την κουβανέζικη επανάσταση με όλες του τις δυνάμεις από όποια θέση κι αν βρέθηκε. Έχοντας συμφωνήσει με τον Φιντέλ Κάστρο από το 1955 κιόλας, ότι θα μπορούσε να φύγει από την Κούβα μετά την επανάσταση, ο Τσε κατευθύνθηκε στη Βολιβία αποσκοπώντας να φουντώσει το επαναστατικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική.

Μετά την τελευταία μάχη στις 8 Οκτώβρη 1967, ο Τσε, πληγωμένος στο ένα πόδι και με το όπλο του κατεστραμμένο, πιάστηκε και κατ’ απαίτηση των ΗΠΑ δολοφονήθηκε την επομένη. Το σώμα του θάφτηκε σε μυστικό τόπο, ο οποίος αποκαλύφθηκε μόλις στις 28 Ιουνίου 1997. Η μυστική ταφή αποκάλυπτε τον τρόμο των εχθρών του λαού μπροστά στην προσωπικότητα του μεγάλου επαναστάτη. Για τους εργάτες, όμως, τους φτωχούς αγρότες, τους νέους, τους αγωνιζόμενους λαούς απανταχού της γης, ο Τσε δεν είχε «εξαφανιστεί» γιατί σε κάθε τους μάχη, ο Κομαντάντε ήταν πάντα παρών.

Και κάτι που αξίζει να αναφερθεί, γιατί αποδεικνύει την ανωτερότητα του Σοσιαλισμού:

Ο Μάριο Τεράν, που του ανατέθηκε να εκτελέσει τον Τσε, το 2006 υποβλήθηκε σε εγχείρηση από Κουβανούς γιατρούς που συμμετείχαν στο πρόγραμμα «Επιχείρησης Θαύμα» και πρόσφεραν – δωρεάν – τις υπηρεσίες τους σε ασθενείς σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ο Τεράν έπασχε από καταρράκτη, όπου στη Λατινική Αμερική, είναι πολύ δύσκολο να υποβληθούν στην εγχείρηση οι φτωχοί άνθρωποι.

Ο γιος του Τεράν, το 2007, στην συμπλήρωση 40 χρόνων από την δολοφονία του Τσε, έστειλε  σε εφημερίδα της Βολιβίας ευχαριστήριο μήνυμα προς τους Κουβανούς γιατρούς που αποκατέστησαν την όραση του πατέρα του.

«Θυμηθείτε αυτό το όνομα – Μάριο Τεράν – ένας άνδρας που εκπαιδεύτηκε για να σκοτώσει μπορεί και πάλι να βλέπει χάρη στους γιατρούς που ακολουθούν τις ιδέες του θύματός του»,

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

10 – 10 – 1813

Γεννιέται στο Ρόνγκολε του Μπουσέτο ο Ιταλός μουσικοσυνθέτης Τζουζέπε Φορτουνίνο Φραντσέσκο Βέρντι (Giuseppe Fortunino Francesco Verdi).

Η δραματικότητα, η θαυμάσια παρουσίαση χαρακτήρων, ο ρεαλισμός και η κοινωνική του ευαισθησία, η ανανέωση των εκφραστικών του μέσων προς το τέλος της δημιουργίας του τον καθιστούν έναν από τους σημαντικότερους συνθέτες όπερας όλων των εποχών.

Όπερές του που αγαπήθηκαν είναι: «Ουμπέρτο», «Ναμπούκο», «Δον Κάρλος», «Οθέλος», «Φάλσταφ», «Ο Χορός των μεταμφιεσμένων» κ.ά.

10 – 10 – 1920

Συνέρχεται στο Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας το 2ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, στο οποίο πήραν μέρος 137 συνδικαλιστικές οργανώσεις με 54.000 μέλη.

Το Συνέδριο, στο οποίο πλειοψηφούν οι ταξικές δυνάμεις, ψηφίζει την οργανική σύνδεση ΓΣΕΕ-ΣΕΚΕ (Κ).

10 – 10 – 1923

Στη Σαξονία και τη Θουριγγία της Γερμανίας συγκροτούνται εργατικές κυβερνήσεις από τους κομμουνιστές και τμήματα της σοσιαλδημοκρατίας (10-16/10/1923).

Ο Σοσιαλδημοκράτης Πρόεδρος της Γερμανίας Φρ. Έμπερτ διατάσσει την κινητοποίηση του στρατού εναντίον τους και έπειτα από σκληρές μάχες οι εργατικές κυβερνήσεις καταλύονται. Το ΚΚ Γερμανίας τίθεται εκτός νόμου

10 – 10 – 1930

Γεννιέται ο κορυφαίος Άγγλος δραματουργός, ποιητής, σκηνοθέτης Χάρολντ Πίντερ ((Harold Pinter). Ένας δημιουργός, ο οποίος απέσπασε (2005) το βραβείο «Νόμπελ» χωρίς να υποστείλει το χρέος του διανοούμενου απέναντι στην αλήθεια.

Ο Πίντερ, παίρνοντας το βραβείο, βροντοφώναξε την αλήθεια για τον αμερικανοΝΑΤΟικό ιμπεριαλισμό: «Τα εγκλήματα των ΗΠΑ μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν καταγραφεί πολύ επιλεκτικά, για να μην ερευνήσουμε το κατά πόσον έχει γίνει τεκμηρίωση, παραδοχή ή αναγνώρισή τους ως εγκλημάτων (…) Ο Μπους και ο Μπλερ γυρίζουν την πλάτη τους στο θάνατο. Ο θάνατος 2.000 Αμερικανών είναι ντροπή. Οδηγήθηκαν στους τάφους τους μέσα στο σκοτάδι.

https://youtube.com/watch?v=PH96tuRA3L0%3Ffeature%3Doembed

Οι κηδείες είναι ήσυχες, δεν ενοχλούν κανέναν. Οι ακρωτηριασμένοι σαπίζουν στα κρεβάτια τους, μερικοί για το υπόλοιπο της ζωής τους». Ο Πίντερ τόνιζε: «Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν. Δεν ξεχνούν το θάνατο των συντρόφων τους, τα βασανιστήρια και τους ακρωτηριασμούς, δεν ξεχνούν την αδικία, δεν ξεχνούν την καταπίεση, δεν ξεχνούν την τρομοκρατία των μεγάλων δυνάμεων. Και όχι μόνο δεν ξεχνούν. Ανταποδίδουν το χτύπημα».

https://youtube.com/watch?v=-N99S8n2TiA%3Ffeature%3Doembed

Γεννημένος σε εργατογειτονιά του Λονδίνου, γιος φτωχού πορτογαλικής καταγωγής ράφτη, «ψημένος» από παιδί στη βιοπάλη, ο Πίντερ αναζητούσε και ήθελε να υπηρετεί ως άνθρωπος και δημιουργός την αλήθεια. Γι’ αυτό εναντιώθηκε στην ιμπεριαλιστική πολιτική των Ρήγκαν, Θάτσερ, Κλίντον, Μπους, Μπλερ και όλους τους βρώμικους πολέμους τους εναντίον διαφόρων λαών, ενώ αρνήθηκε να χριστεί «ιππότης» από τη βασίλισσα. «Πιστεύω ότι παρά τα τεράστια εμπόδια, υψίστης σημασίας υποχρέωση που μας αφορά όλους, εμάς τους πολίτες, είναι να έχουμε ατρόμητη, απαρέγκλιτη, άγρια πνευματική αποφασιστικότητα για να ορίσουμε την πραγματική αλήθεια της ζωής μας και της κοινωνίας μας. Είναι επιτακτική ανάγκη. Εάν μια τέτοια στάση δεν ενσωματωθεί στο πολιτικό μας όραμα, δεν έχουμε καμιά ελπίδα να αποκαταστήσουμε ό,τι σχεδόν έχουμε χάσει: Την ανθρώπινη αξιοπρέπεια», έλεγε ο Πίντερ.

https://youtube.com/watch?v=nv4-XI1hD9o%3Ffeature%3Doembed

Το 1949, δηλώνοντας αντιρρησίας συνείδησης, αρνήθηκε να καταταγεί στον εισβολέα σε ανεξάρτητες χώρες αγγλικό στρατό και συμμετέχοντας σε κινητοποίηση κατά του αγγλικού εθνικισμού ξυλοκοπήθηκε άγρια. Την ίδια χρονιά εγκατέλειψε τη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης, όπου είχε εισαχθεί το 1948. Φοίτησε στην Κεντρική Σχολή Λόγου και Τέχνης και το 1950 άρχισε να δουλεύει σαν ηθοποιός σε περιοδεύοντες θιάσους, με το ψευδώνυμο Ντέιβιντ Μπάιρον, ενώ παράλληλα έγραφε ποίηση. Ως δραματουργός εμφανίστηκε το 1957, με το μονόπρακτο «Το δωμάτιο» και το 1958 έγινε ευρύτατα γνωστός με το δίπρακτο «Πάρτι γενεθλίων». Το 1960 καταξιώθηκε διεθνώς με το έργο «Επιστάτης». Στο ενεργητικό του είχε συνολικά 30 θεατρικά έργα (μερικά μεταφέρθηκαν και στον κινηματογράφο), σενάρια φημισμένων ταινιών («Ο υπηρέτης», «Το δυστύχημα», «Ο μεσάζων», «Ο τελευταίος μεγιστάνας», «Η ερωμένη του Γάλλου υπολοχαγού» κ.ά.), πολλές σκηνοθεσίες, θεατρικές ερμηνείες και ποιητικά βιβλία.

10 – 10 – 1950

Συνέρχεται στη Ρουμανία η 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (10-14/10/1950). Η 3η Συνδιάσκεψη αποτελεί το σημαντικότερο Σώμα του Κόμματος μετά το 7ο Συνέδριό του (1945). Η σημασία της έγκειται στο γεγονός ότι είναι το Κομματικό Σώμα που επιχειρεί την πολιτική προσαρμογή του Κόμματος στη νέα φάση του συσχετισμού δυνάμεων, μετά την οργανωμένη υποχώρηση του ΔΣΕ (τέλος Αυγούστου 1949) και την έξοδο των δυνάμεών του από την Ελλάδα.

Είναι η φάση ανασύνταξης των κομματικών δυνάμεων στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, φροντίδας χιλιάδων αναπήρων και παιδιών, ανασύνταξης των παράνομων δυνάμεών του στην Ελλάδα, προσδιορισμού των καθηκόντων του στις νέες συνθήκες συσχετισμού δυνάμεων, ενσωματώνοντας συμπεράσματα από την ηρωική δράση, αλλά και από τις αδυναμίες και τα λάθη του.

Έτσι, στην 3η Συνδιάσκεψη επιχειρήθηκε μια συνολική εκτίμηση της δράσης του στη δεκαετία του 1940, κατά την οποία το Κόμμα ηγήθηκε δύο ένοπλων αγώνων, του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ (1941-1944) και του ΔΣΕ (1946-1949).

10 – 10 – 1951

Συνέρχεται η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, που μεταξύ άλλων αποφάσισε τη μετάφραση και έκδοση στα ελληνικά του Κεφαλαίου του Μαρξ και των Απάντων των Λένιν και Στάλιν. Η Ολομέλεια καθαίρεσε επίσης τον Μ. Παρτσαλίδη από μέλος της ΚΕ.

10 – 10 – 1963

Αφήνει την τελευταία της πνοή η μεγάλη Γαλλίδα τραγουδίστρια Εντίθ Πιαφ (Édith Piaf). Η Εντίθ Γκασιόν (το πραγματικό της όνομα – Édith Giovanna Gassion) γεννήθηκε λίγο πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο πατέρας της, Λουί, ήταν σαλτιμπάγκος στο τσίρκο «Ciotti» και η μητέρα της, Αννέτα, τραγουδούσε σε φθηνά καμπαρέ της Μονμάρτης. Όταν ο πατέρας της αρρώστησε βαριά, ένα χειμώνα, η Εντίθ πήρε τους δρόμους και άρχισε να τραγουδάει, αρχικά το μόνο τραγούδι που ήξερε ολόκληρο, τη «Μασσαλιώτιδα», τον γαλλικό εθνικό ύμνο… Ήταν μόλις δέκα ετών. Στα δεκαπέντε της εγκατέλειψε τα πάντα και άνοιξε τα δικά της φτερά. Στους δρόμους θα τη μαγέψει ο Πτι Λουί και μαζί του θα αποκτήσει την κόρη της Σεσέλ. Θα ακολουθήσει ο χωρισμός και η Πιάφ με τη Σεσέλ αγκαλιά θα συνεχίσει να τραγουδάει στους δρόμους. Τον Αύγουστο του 1935 η Σεσέλ, που ακόμη δεν έχει γίνει δύο ετών, πεθαίνει από μηνιγγίτιδα.

Ένα απόγευμα στην παρισινή λεωφόρο Μακ Μαόν η Πιάφ άκουσε τον Λουί Λεπλέ να τραγουδάει. Ο Λεπλέ, διευθυντής του καμπαρέ «Gernys», ήταν αυτός που τη «βάφτισε» Πιάφ. Αυτό το «χαμίνι» με τις καταπληκτικές ερμηνείες της έγινε η ευνοούμενη της διανόησης. Ένας από τους θαυμαστές της ήταν και ο Ζαν Κοκτό.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θα κατακτήσει την Αμερική και εκεί θα συναντήσει και τη Μάρλεν Ντίτριχ. Θα μοιραστούν ένα μόνον τραγούδι, το «La Vie en Rose». Στη Νέα Υόρκη θα ερωτευτεί τον πυγμάχο Μαρσέλ Σερντάν, ο οποίος θα χάσει τη ζωή του σ’ ένα αεροπορικό δυστύχημα τον Οκτώβρη του 1949. Είναι η αρχή του τέλους για την Πιάφ, καθώς μετά το θάνατό του μπαίνει στο σκοτεινό κόσμο των ατυχημάτων, των ασθενειών, των ηρεμιστικών και των ναρκωτικών…

Στις 29 του Οκτώβρη 1960 ερμήνευσε το τραγούδι «Non, je ne regrette rien» («Όχι, δε μετανιώνω για τίποτα»). Στο «Olympia» το κοινό τη χειροκροτούσε όρθιο επί μισή ώρα!

Η γυναίκα που θα μπορούσε να τραγουδήσει ακόμα και τον τηλεφωνικό κατάλογο «έφυγε» στις 14 του Οκτώβρη 1963, την ίδια ακριβώς μέρα με τον Κοκτό. Ένα τεράστιο πλήθος, που έκλαιγε, συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία το σπουργιτάκι των δρόμων του Παρισιού, που εκείνο που πάντα ήθελε ήταν να «ξεπερνάει τον εαυτό της».

10 – 10 – 1973

Σε συνέντευξη Τύπου στο Λονδίνο ο Α’ Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Χ. Φλωράκης τοποθετούμενος για τη δήθεν «πολιτικοποίηση» της Χούντας και τις «προγραμματικές δηλώσεις» του Μαρκεζίνη, τονίζει πως «το πρόβλημα που απασχολεί τον ελληνικό λαό δεν είναι η επιλογή της μορφής της τυραννίας και των υπηρετών της, αλλά η συσπείρωση της δράσης όλων των αντιπάλων του νεοφασιστικού καθεστώτος, η εκλογή των πιο πρόσφορων και αποτελεσματικών μέσων και μεθόδων πάλης για ν’ απαλλαγεί το γρηγορότερο από τη χουντική τυραννία».

10 – 10 – 1981

Πάνω από 300.000 άτομα συγκεντρώνονται στη Βόννη, συμμετέχοντας στη μεγαλύτερη διαδήλωση στη Δυτική Γερμανία μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι διαδηλωτές, που είχαν φτάσει από όλες τις γωνιές της Γερμανίας, καθώς και από γειτονικές χώρες, διαμαρτύρονταν για τη φιλοιμπεριαλιστική πολιτική της κυβέρνησης Σμιτ απέναντι στην απόφαση του ΝΑΤΟ, το Δεκέμβρη του 1979, η οποία προέβλεπε την εγκατάσταση 572 αμερικανικών πυρηνικών πυραύλων «Πέρσινγκ ΙΙ» και πυραύλων εδάφους «Κρουζ» μέσου βεληνεκούς στη Δυτική Γερμανία και άλλες τέσσερις ευρωπαϊκές χώρες.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

11 – 10 – 1896

Πεθαίνει ο Αυστριακός συνθέτης και οργανίστας Άντον Μπρούκνερ (Josef Anton Bruckner).

Είναι γνωστός για τις συμφωνική και την εκκλησιαστική του μουσική.

Η αναγνώριση του ως συνθέτη άργησε να έρθει, ενώ αποτέλεσε σημείο αναφοράς πολλών συνθετών των επόμενων γενεών. Η μουσική του είναι πρωτότυπη (παρόλο που μαρτυρά την επιρροή των Βάγκνερ και Μπετόβεν) και εύκολα αναγνωρίσιμη λόγω ορισμένων χαρακτηριστικών όπως π.χ. η συχνή και πολύ πρωτότυπη χρήση των χάλκινων πνευστών.

Ο Μπρούκνερ ήταν επίσης γνωστός ως δάσκαλος και είχε ορισμένους φανατικούς οπαδούς στο ωδείο της Βιέννης, στο οποίο δίδαξε τα χρόνια 1868-1891. Ανάμεσα σε αυτούς τους οπαδούς συγκαταλέγονται ο Γκούσταβ Μάλερ (1860-1911) και ο Χούγκο Βολφ (1860-1903).

11 – 10 – 2007

«Φεύγει» από τη ζωή ο σημαντικός ηθοποιός Φοίβος Ταξιάρχης.

Γεννήθηκε στην Καλοσκοπή Φωκίδας, όπου τέλειωσε το Δημοτικό. Ήρθε στην Αθήνα, όπου τέλειωσε πέντε τάξεις του Γυμνασίου. Την τελευταία τάξη την τελείωσε στην Αμφίκλεια Φθιώτιδας, το 1944, επειδή είχε φύγει ως παράνομος από την Αθήνα, λόγω της συμμετοχής του στην ΕΑΜική Αντίσταση. Το 1947 μπήκε στη δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, σπουδάζοντας παράλληλα στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η πρώτη θεατρική του εμφάνιση έγινε με το ρόλο του Κινησία στη «Λυσιστράτη», από το «Θυμελικό θίασο» του Λίνου Καρζή. Το 1952 συμμετείχε στις πρώτες, μεταπολεμικές, «Δελφικές Γιορτές» που είχε καθιερώσει ο Άγγελος Σικελιανός, παίζοντας τους ρόλους «Κράτος» και «Ωκεανός» στον αισχυλικό «Προμηθέα δεσμώτη». Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους θιάσους των Βασίλη Διαμαντόπουλου, Καρόλου Κουν, Κυβέλης, Μίμη Φωτόπουλου, Ν. Χατζίσκου και πολλών άλλων. Πολύχρονη και σημαντική ήταν η συνεργασία του με το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη. Από το 1959 μέχρι το 1962 πρωταγωνιστούσε στο «Πειραϊκό Θέατρο» του Δ. Ροντήρη, που περιόδευε σε πολλές χώρες.

Υπήρξε ιδρυτικό και διευθυντικό στέλεχος του πρώτου εταιρικού θιάσου «Άρμα Θεάτρου», τη λειτουργία του οποίου ανέστειλε η χούντα. Το 1976 δημιούργησε τον εταιρικό θίασο «Ελεύθεροι Καλλιτέχνες», ο οποίος ανέβασε δεκαπέντε άπαικτα νεοελληνικά έργα. Μετά τη μεταπολίτευση, με άλλους παλιούς και νέους προοδευτικούς ηθοποιούς, συμμετείχε στην κίνηση για την αποχουντοποίηση και ανασύσταση του ΣΕΗ. Μέχρι το 1971 δίδασκε στη Δραματική Σχολή Αθηνών, από όπου τον απέλυσαν λόγω ιδεολογίας.

Για πολλά χρόνια εργάστηκε σε πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές θεάτρου και λόγου και σκηνοθέτησε πολλά νεοελληνικά και ξένα έργα. Επαιξε σε αρκετές ταινίες και σε τηλεοπτικές σειρές, όπως «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Αρραβωνιάσματα», «Ουράνιο τόξο» κ.ά.

Έλαβε μέρος στους επαγγελματικούς αγώνες του κλάδου του και εκλέχτηκε αρκετές φορές μέλος του ΔΣ του ΣΕΗ. Διακρίθηκε με: χρυσό μετάλλιο για παραστάσεις αρχαίου δράματος στο «Ελληνικό Θέατρο» του Λος Άντζελες, χάλκινο μετάλλιο για παραστάσεις αρχαίου δράματος στο Ισραήλ, τιμητικό μετάλλιο και δίπλωμα της ΕΡΤ, μετάλλιο και δίπλωμα σε αναγνώριση της συμμετοχής του στην Εθνική Αντίσταση κ.ά.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

12 – 10 – 1492

Ο Χριστόφορος Κολόμβος φτάνει στις ακτές του «Νέου Κόσμου». Η μέρα αυτή θεωρείται – και εορτάζεται – ως η μέρα ανακάλυψης της Αμερικής.

12 – 10 –1928

Γεννιέται στην Καισαριανή από μικρασιάτες πρόσφυγες η ακούραστη σκαπανέας της παραδοσιακής μουσικής, ερμηνεύτρια καταξιωμένη, Δόμνα Σαμίου. Με γνώση, αγάπη, μεράκι και αξιοζήλευτη δύναμη, αφιέρωσε τη ζωή της για να διασώζει ακριβά ακούσματα του τόπου μας και να μας κάνει κοινωνούς της αλήθειας και της ομορφιάς τους.

Έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια αλλά και την αλληλεγγύη της προσφυγιάς. Μικρό παιδί βγήκε στη βιοπάλη. Δεκατριών χρόνων άρχισε μαθήματα στο Σύλλογο προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής του Σίμωνα Καρρά. Το 1954 προσλαμβάνεται στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (Τμήμα Εθνικής Μουσικής) και γνωρίζει τους σημαντικότερους παραδοσιακούς μουσικούς από διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Ηχογραφεί, εξοικειώνεται με όλα τα τοπικά μουσικά ιδιώματα, επιμελείται εκδόσεις δίσκων, θεατρικές εκπομπές, κινηματογραφικές ταινίες.

Από το 1963 ταξιδεύει στην επαρχία για επιτόπιες καταγραφές και συγκέντρωση μουσικού υλικού για το αρχείο της. Το 1971 παραιτείται από τη Ραδιοφωνία, λόγω παρεμβάσεων στη δουλειά της. Με πρόσκληση του Διονύση Σαββόπουλου, πρωτοεμφανίζεται στο «Ροντέο». Το 1976-77 με σκηνοθέτες τους Φώτο Λαμπρινό και Ανδρέα Θωμόπουλο γυρίζει στην επαρχία είκοσι επεισόδια της εκπομπής της ΕΡΤ «Μουσικό οδοιπορικό».

Το 1981 ιδρύεται ο Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής – Δόμνα Σαμίου, για τη διάσωση και προβολή της παραδοσιακής μουσικής και έκδοση δίσκων, μακράν των εμπορικών εταιρειών. Συνεργάζεται με καταξιωμένους Έλληνες και ξένους μουσικούς, μουσικολόγους, λαογράφους, εθνομουσικολόγους. Διδάσκει και αναδεικνύει πρωτόβγαλτους νέους καλλιτέχνες.

Πάμπολλες ήταν οι πρωτοβουλίες και ανιδιοτελής η προσφορά της για τη μουσική εκπαίδευση των παιδιών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις και με μετάλλιο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (2005). «Στόχος μου, πάντα, είναι να σώσω και διαδώσω τα τραγούδια της λαϊκής μας παράδοσης, έλεγε. «Όσο για το κράτος; Είδες ποτέ να κάνει κάτι γι’ αυτό;».

12 – 10 – 1935

Γεννιέται ο Ιταλός τενόρος Λουτσιάνο Παβαρότι (Luciano Pavarotti).

Διαθέτοντας μεγάλα φωνητικά προσόντα, ο Παβαρότι υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους τενόρους της εποχής του.

Παράλληλα, με τον πληθωρικό χαρακτήρα του, το χιούμορ του, αλλά και τις συμπράξεις του με άλλους καλλιτέχνες κατάφερε να φέρει την όπερα, την οποία υπηρέτησε για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες, πιο κοντά στο ευρύτερο κοινό.

Τιμήθηκε, μεταξύ άλλων, με πέντε βραβεία «Γκράμι». Ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό έγινε από τη συμμετοχή του στους «Τρεις Τενόρους», από κοινού με τους Χοσέ Καρέρας και Πλάθιντο Ντομίνγκο. Η τελευταία του εμφάνιση στη σκηνή έγινε στην τελετή έναρξης των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Τορίνο το Φλεβάρη του 2006.

12 – 10 – 1943

Γεννιέται ο ηθοποιός Κώστας Τσάκωνας. Από μικρό παιδί βρέθηκε στο μεροκάματο.

Φοίτησε στη «Δραματική Σχολή του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου» του Λεωνίδα Τριβιζά και στη Δραματική Σχολή Βεάκη.

https://youtube.com/watch?v=ZWKNzH2ZpiM%3Ffeature%3Doembed

Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε, με εντελώς τυχαίο τρόπο, σε μια ταινία μικρού μήκους του συμμαθητή του Κώστα Ζυρίνη. Από εκεί τον είδε ο σκηνοθέτης Θόδωρος Μαραγκός και τον εμπιστεύτηκε για το χαρακτηριστικό ρόλο του «σγουρομάλλη», στην ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα».

https://youtube.com/watch?v=Df4a36cfm2E%3Ffeature%3Doembed

Ακόμα, έπαιξε σε πολλούς πρωταγωνιστικούς ρόλους στον κινηματογράφο, στο θέατρο αλλά και στην τηλεόραση.

12 – 10 – 1944

Γεννιέται στην Αθήνα ο ηθοποιός και σκηνοθέτης που άλλαξε την πορεία του ελληνικού θεάτρου, Λευτέρης Βογιατζής. Άνθρωπος και καλλιτέχνης, με έμφυτη ευγένεια, σεμνότητα, ήθος, ήταν «εργάτης» της Τέχνης.

Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σπούδασε θέατρο στη σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη και μετά για δύο χρόνια διδάχθηκε από τον Μαξ Ράινχαρτ, στη Βιέννη. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1973, στο ρόλο της Γιαγιάς, στον «Κυριακάτικο Περίπατο», σε σκηνοθεσία Γ. Μιχαηλίδη. Ακολούθησαν συνεργασίες με τον Σπύρο Ευαγγελάτο, και αργότερα με την «Ελεύθερη Σκηνή», σε μια προσπάθεια ανανέωσης του επιθεωρησιακού κώδικα, καθώς και με την Έλλη Λαμπέτη.

Τα χρόνια αυτά, έπαιξε πολλούς ρόλους του κλασικού κυρίως ρεπερτορίου, μεταξύ άλλων: τον Αλφρεντ, στις «ιστορίες από το Δάσος της Βιέννης», πρωταγωνίστησε ως Λυσιστράτη στην ομώνυμη αριστοφανική κωμωδία, στους «Βατράχους», στον «Ταρτούφο» κ.ά.

Το 1981 δημιούργησε το θίασο «Η ΣΚΗΝΗ» με τη συνεργασία έξι ακόμα ηθοποιών. Από το 1982 ως το 1987 που λειτούργησε η «ΣΚΗΝΗ» ο Λ. Βογιατζής σκηνοθέτησε και έπαιξε στα έργα: «Η σπασμένη στάμνα», του Κλάιστ, «Οι αγροίκοι» του Γκολντόνι, «Συμφορά από το πολύ μυαλό» του Γκριμπογιέντοφ, «Σε φιλώ στη μούρη» του Γ. Διαλεγμένου, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας «Κάρολος Κουν» (1986-87).

Το 1988 μετονόμασε το θίασο σε «η νέα ΣΚΗΝΗ», όπου με νέους ηθοποιούς, παρουσίασε συστηματικά έργα που καλύπτουν το τρίπτυχο: κλασικό έργο, σύγχρονο έργο αιχμής και νεοελληνικό έργο. Σκηνοθέτησε και έπαιξε στις παραστάσεις: «Θείος Βάνιας» του Τσέχωφ (Βάνιας), 1989, «Ρίττερ, Ντένε, Φος» του Μπέρνχαρντ, 1991 (για πρώτη φορά στην Ελλάδα).

Παράλληλα, το 1989, ιδρύει το Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος, απ’ όπου αποφοίτησαν (1991) δώδεκα ηθοποιοί ύστερα από τριετή εντατική φοίτηση. Αρχίζει η ενασχόλησή του με το αρχαίο ελληνικό δράμα. Ξεκινάει το 1992 σκηνοθετώντας την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Με τους μαθητές του εργαστηρίου, συνεχίζει τη διερεύνησή του στον ελληνικό ποιητικό λόγο ανεβάζοντας αυτή τη φορά την αναγεννησιακή κρητική κωμωδία «Κατσούρμπος», του Γ. Χορτάτζη.

Επαιξε επίσης στην «Ελένη», του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά, στην Επίδαυρο. Το 1999 σκηνοθέτησε τους «Πέρσες» του Αισχύλου για το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο. Το 2005 σκηνοθέτησε και έπαιξε το έργο του Γιώργου Διαλεγμένου «Bella Venezia» (έλαβε για δεύτερη φορά το βραβείο «Κάρολος Κουν»). Το 2006 έκλεισε το Φεστιβάλ Επιδαύρου με τη νέα του παράσταση της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή. Το καλοκαίρι του 2007 η παράσταση αυτή άνοιξε το Φεστιβάλ Επιδαύρου και προσκλήθηκε στα φεστιβάλ Festwochen της Βιέννης, Les nuits de la Fourviere, της Λυών και το Festival d’ Automne στο Παρίσι. Πέρσι το χειμώνα σκηνοθέτησε και έπαιξε στο «Θερομοκήπιο» του Πίντερ. Η παράσταση έλαβε το Μεγάλο Βραβείο της Ένωσης Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Η τελευταία του σκηνοθεσία ήταν το περασμένο καλοκαίρι με τον «Αμφιτρύωνα» του Μολιέρου.

Έχει παίξει σε αρκετές ταινίες Ελλήνων σκηνοθετών: Β. Βαφέα «Ανατολική Περιφέρεια», Π. Βούλγαρη «Ακροπόλ», Μ. Νικολακοπούλου, Ν. Παναγιωτόπουλου «Μελόδραμα», «Βαριετέ», «Ονειρεύομαι τους φίλους μου» (Α’ βραβείο ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο 1994) , «Αθήνα-Κωνσταντινούπολη», Χ. Χριστοφή «Ρόζα», κ.ά.

12 – 10 – 1944

Ο ΕΛΑΣ απελευθερώνει την Αθήνα.

Μια απέραντη λαοθάλασσα πλημμυρίζει τους δρόμους. Το νέο ότι οι μαχητές του ΕΛΑΣ κατέβασαν το πρωί (09:45) από την Ακρόπολη τη γερμανική σημαία έκανε αστραπιαία, στόμα με στόμα, το γύρο της πρωτεύουσας.

«ΛΕΥΤΕΡΙΑ! ΛΕΥΤΕΡΙΑ! Η ΑΘΗΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ», γράφει ο «Ριζοσπάστης» την επόμενη μέρα.

Χάθηκε -σημειωνόταν στο ρεπορτάζ – το βρωμερό κουρέλι του Φασισμού απ’ την Ακρόπολη (…).

Η μπαρουτοκαπνισμένη Αθήνα, που γνώρισε την πείνα και το βόλι του κατακτητή, το στιλέτο του προδότη (…) ξεχύθηκε ζωντανή ανθρωποθάλασσα να διαλαλήσει τη Νίκη της (…)

Διαδηλώσεις που πρώτη φορά βλέπει η Αθήνα ξεχύνονται από παντού. Απ’ το Σύνταγμα ως την Ομόνοια (…) Και πάνω απ’ όλα μια φωνή που αγκαλιάζει όλη την Αθήνα (…): Ε-Α-Μ! Ε-Α-Μ!».

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

13 – 10 – 1921

Γεννιέται στην Ιταλία, ο Ιταλο-Γάλλος ηθοποιός και τραγουδιστής Υβ Μοντάν (Yves Montand).

Οι γονείς του ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας κι εξαιτίας του φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι μεταναστεύσαν στην Γαλλία το 1923 όταν ο Μοντάν ήταν δυο ετών. Εργάστηκε ως λιμενεργάτης ενώ το 1944 ξεκίνησε την μουσική του καριέρα τραγουδώντας σε μικρά κέντρα διασκέδασης, όπου τον ανακάλυψε η Εντίθ Πιάφ και τον ανέδειξε.

Το 1951 παντρεύτηκε τη Σιμόν Σινιορέ, με την οποία συμπρωταγωνίστησε σε αρκετές ταινίες καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας τους.

Στην Ελλάδα είναι περισσότερο γνωστός για τη συμμετοχή του στην ταινία «Ζ» του Κώστα Γαβρά, όπου υποδύθηκε τον βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη.

Συμμετείχε μαζί με τη Σιμόν Σινιορέ στις διαδηλώσεις έξω από την Ελληνική πρεσβεία στο Παρίσι για να μην εφαρμοστεί η θανατική ποινή στο Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους του.

13 – 10 –1985

Πεθαίνει ο κομμουνιστής χαράκτης Τάσσος (Αναστάσιος Αλεβίζος). Ο Α. Αλεβίζος εντάχθηκε στην ΟΚΝΕ το 1930 και κατόπιν στο ΚΚΕ. Τα πρώτα του ζωγραφικά σχέδια δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Νέοι Πρωτοπόροι» το 1932, ενώ στη συνέχεια στο ίδιο περιοδικό δημοσιεύθηκαν χαρακτικά του καθώς και το κείμενό του «Ξυλογραφία: Η Τέχνη των μαζών». Στη διάρκεια της Κατοχής και της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, ο Τάσσος δούλεψε στην Επιτροπή Διαφώτισης της ΚΟΑ με καθοδηγήτρια την Ηλέκτρα Αποστόλου. Η προσφορά του στον παράνομο Αντιστασιακό Τύπο ήταν μεγάλη, ενώ συμμετείχε και στο σημαντικότερο έντυπο του οργανωμένου αγώνα, το λεύκωμα ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, που κυκλοφόρησε στις 25 Μάρτη 1943.

Το 1944 πήρε μέρος στην πανελλήνια έκθεση στην οποία συμμετείχαν οι εικαστικοί του ΕΑΜ και φυλακίστηκε για 40 μέρες στις φυλακές «Αβέρωφ» μαζί με τους Κεφαλληνό, Κορογιαννάκη και Κανά. Συμμετείχε επίσης το 1945 στα λευκώματα «Για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά» και «Θυσιαστήριο της λευτεριάς». Το 1945 επίσης, ιδρύθηκε από το ΚΚΕ η εκδοτική εταιρεία «Τα Νέα Βιβλία» όπου ο Τάσσος ανέλαβε καλλιτεχνικός υπεύθυνος.

Κατά τη δεκαετία του 1960 η θεματογραφία του άρχισε να επικεντρώνεται στην απόδοση της ανθρώπινης μορφής με σταδιακή εγκατάλειψη του χρώματος και στροφή στο ασπρόμαυρο. Ιδιαίτερη και ξεχωριστή στιγμή στην καλλιτεχνική δημιουργία του Τάσσου αποτελεί η εικονογράφηση των εξωφύλλων των δίσκων της Σωτηρίας Μπέλλου.

Κατά την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών, έζησε αυτοεξόριστος εκτός Ελλάδας και φιλοτέχνησε έργα κοινωνικής διαμαρτυρίας καταγράφοντας γεγονότα που τον συγκλόνισαν. Το 1978 με αφορμή την σύγκληση του 10ου Συνεδρίου του ΚΚΕ -του πρώτου νόμιμου μετά το 1945- ο Τάσσος κυκλοφόρησε το λεύκωμα «Δέκα επιλογές από την ποίηση του Γ. Ρίτσου» και τη «Χαρακτική» του.

13 – 10 – 1995

Κερδίζει το Νόμπελ Ειρήνης ο Τζόζεφ Ρότμπλαντ (Joseph/Józef Rotblat), ο πυρηνικός φυσικός, που αφιέρωσε τη ζωή του στην κατάργηση της ατομικής βόμβας, στην κατασκευή της οποίας είχε βοηθήσει ο ίδιος. Την ίδια μέρα η Γαλλία απορρίπτει τις εκκλήσεις για τον τερματισμό των πυρηνικών δοκιμών στο Νότιο Ειρηνικό.

13 – 10 – 2013

«Χάνει» τη μάχη με τον καρκίνο, σε ηλικία 65 ετών, ο αθλητικός συντάκτης Φίλιππος Συρίγος.

Υπήρξε ζωντανή φωνή της μαχόμενης δημοσιογραφίας, φωτίζοντας με το ρεπορτάζ και τον ουσιαστικό λόγο του πλευρές του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, αποκαλύπτοντας την αλήθεια.

13 – 10 – 2016

«Φεύγει» από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών, ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες και διανοούμενους -σκηνοθέτης, ηθοποιός και συγγραφέας- ο Ντάριο Φο (Dario Fo‎), βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας (1997.

Με καταβολές από την Κομέντια ντελ άρτε και το θέατρο των Ρουτζάντε, Γκολντόνι και Μολιέρου, ο Φο σημάδεψε το θέατρο της εποχής του, τροφοδοτώντας το με ευφυή θεατρική σκέψη και το όνειρο, για ένα άλλο θέατρο, για έναν άλλο κόσμο, καλύτερο! Όπως έλεγε και ο ίδιος «το γέλιο είναι όπλο πολιτικό».

Ο Ντάριο Φο έγραψε πολιτικό θέατρο, θέατρο που είναι ταυτόχρονα λαϊκό και στρατευμένο, που τοποθετείται ηθελημένα εκτός συστήματος, ένα πραγματικά ελεύθερο και ανεξάρτητο θέατρο. Μιλώντας για ένα από τα πιο γνωστά έργα του, το «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!» σημείωνε: «Πιστεύοντας πως με το γέλιο, τη σκληρή σάτιρα, πετυχαίνουμε τη μεγαλύτερη έκφραση αμφιβολίας και αμφισβήτησης, γράψαμε μια φάρσα. Αυτό το είδος φάρσας είναι μια θεατρική φόρμα που επινόησε ο ίδιος ο λαός, για να χτυπήσει ανελέητα, με γλώσσα τσουχτερή, αιώνες τώρα, τα στραβά μάτια της εξουσίας ή τα σάπια προϊόντα της κοινωνίας». Γι’ αυτό και το έργο του χαρακτηρίστηκε ως «μια μαστιγωτική, τραγικής υφής καταγγελία των συνθηκών ζωής της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ως ένα ρωμαλέο, καθαρά και άμεσα προοδευτικό, λαϊκό και αγωνιστικό θέατρο».

https://youtu.be/YKQ1nJwdPp8

Από το 1952, ο Ντάριο Φο , μαζί με τη γυναίκα του ηθοποιό Φράνκα Ράμε, γράφει, σκηνοθετεί και ερμηνεύει, στο δικό του θέατρο και την τηλεόραση αμέτρητα θεατρικά έργα και μικρά σατιρικά κείμενα. Το 1962 το έργο τους για τον Χριστόφορο Κολόμβο ενοχλεί ακροδεξιές ομάδες και προκαλεί βίαιες επιθέσεις. Το 1973, παρουσίασαν το έργο τους «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», με τεράστια επιτυχία, στο Μιλάνο και σε ολόκληρη την Ιταλία, βασισμένο στα πραγματικά γεγονότα της υποτιθέμενης «αυτοκτονίας» (εκπαραθύρωσης από τη γενική αστυνομική διεύθυνση στο Μιλάνο) του Πινέλι. Ένα βράδυ, μετά την παράσταση, η Φράνκα Ράμε, βγαίνοντας από το θέατρο έπεσε θύμα απαγωγής και βιασμού από μια ομάδα νεοφασιστών. Την ίδια περίοδο, ο Ντάριο Φο εξέφρασε και την αλληλεγγύη του στον ελληνικό λαό που πάλευε ενάντια στη χούντα. Επί πολύ ήταν «ανεπιθύμητος» σε πολλές χώρες και οι ΗΠΑ για χρόνια δεν του επέτρεπαν την είσοδο.

«Σήμερα» – έλεγε ο Φο – «πρέπει να εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι εμείς οι άλλοι, οι θεατράνθρωποι, οι διανοούμενοι, οι ηθοποιοί, έχουμε το δικαίωμα του λόγου και τη δυνατότητα να ενημερώνουμε τους νέους. Έχουμε το χρέος να αφηγούμαστε τη ζωή. Γιατί αυτό που μου προξενεί τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η βαθιά άγνοια που επικρατεί. Ιδιαίτερα οι νέοι δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει, για τις φρικαλεότητες που διαπράττονται στο όνομα του κρατικού συμφέροντος».

13 – 10 – 2022

Πεθαίνει ο Σταύρος Σαράφης, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ.

Θεωρείται θρύλος για την ομάδα του ΠΑΟΚ που από το 1968 έως το 1981 αγωνίστηκε με τα χρώματα της ομάδας. Μέχρι και σήμερα είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου πετυχαίνοντας συνολικά 136 γκολ.

Ο Σταύρος Σαράφης πρόσφερε στον ΠΑΟΚ και σαν υπηρεσιακός προπονητής.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

14 – 10 – 1990

Πεθαίνει ο Αμερικανός μαέστρος και συνθέτης Λέοναρντ Μπερνστάιν (Leonard Bernstein), απ’ τους μεγαλύτερους διευθυντές ορχήστρας του 20ού αιώνα.

Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και συνέχισε τις ανώτερες σπουδές του στη διεύθυνση ορχήστρας. Από το 1943 έως το 1944 ήταν βοηθός διευθυντής ορχήστρας στη Φιλαρμονική Συμφωνική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης και από το 1945 έως το 1948 διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας της Νέας Υόρκης.

Διεύθυνε όλες τις μεγάλες ορχήστρες του κόσμου. Συμμετείχε ως διευθυντής ορχήστρας σε φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής (Άμστερνταμ και Πράγα). Από το 1958 έως το 1969 ήταν ο αρχιμουσικός της περίφημης Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νέας Υόρκης, συμβάλλοντας στη σημαντική ανανέωση του ρεπερτορίου της.

Ο Μπερνστάιν συνέθεσε συμφωνική μουσική, μουσική για μπαλέτο, αλλά και μουσική για μπαλέτο (Dybbuk -1974), θεατρικά μιούζικαλ («On The Town» -1944, «Wonderful Town» -1953) και κινηματογραφικές ταινίες («West Side Story» -1957).

14 – 10 – 1994

Απονέμεται από κοινού στον πρωθυπουργό του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν, τον Ισραηλινό υπουργό Εξωτερικών Σιμόν Πέρες και τον πρόεδρο της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης Γιάσερ Αραφάτ το Νόμπελ Ειρήνης. Πρόκειται όμως για μια ειρήνη, που ακόμα δεν έχει έρθει για τον παλαιστινιακό λαό.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.G

15 – 10 – 1920

Γεννιέται ο Γάλλος σκηνοθέτης και σεναριογράφος του κινηματογράφου Ανρί Βερνέιγ (Henri Verneuil).

Ο αρμενικής καταγωγής σκηνοθέτης (ήταν από τους κορυφαίους δημιουργούς του γαλλικού κινηματογράφου και υποψήφιος για Όσκαρ και Χρυσό Φοίνικα αντίστοιχα. Είχε δεκάδες τιμητικές διακρίσεις και βραβεία καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας του.

Συνεργάστηκε με όλους του μεγάλους ηθοποιούς της Γαλλίας, όπως ο Ζαν Γκαμπέν, Αλέν Ντελόν, Υβ Μοντάν, Ζαν Πολ Μπελμοντό, Λίνο Βεντούρα, Φερναντέλ κ.α.

Εκτός από την αφροκρέμα Γάλλων ηθοποιών, ο Βερνέιγ συνεργάστηκε και με ηθοποιούς διεθνούς φήμης, όπως ο Ομάρ Σαρίφ και η Κλαούντια Καρντινάλε, αλλά και Αμερικανούς ηθοποιούς, όπως ο Χένρι Φόντα, Τσαρλς Μπρόνσον, Γιουλ Μπρίνερ και Άντονι Κουίν.

Πηγή :ALT.GR

16 – 10 – 1888

Γεννιέται ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Ευγένιος Ο’ Νηλ ((Eugene Gladstone O’Neill  -βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1936).

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1910, ο Ο’Νηλ συσχετίστηκε με πολλά μέλη της λόγιας σκηνής του Γκρίνουιτς Βίλατζ στο Μανχάταν και ιδιαίτερα με τον ιδρυτή του κομμουνιστικού εργατικού κόμματος της Αμερικής, Τζον Ριντ.

Το 1920 έκανε πρεμιέρα στο Μπρόντγουεϊ το Πέρα από τον ορίζοντα, που ήταν το πρώτο του έργο που δημοσιεύτηκε από εκδοτικό οίκο. Η πρώτη του επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ ήταν το «Αυτοκράτορας Τζόουνς», με το οποίο σχολίασε εμμέσως την κατάληψη της Αϊτής από το τάγμα πεζοναυτών των ΗΠΑ

«Θεμελιωτής» της ποιοτικής αμερικανικής δραματουργίας του 20ού αιώνα, προερχόμενος από το μαχόμενο προλεταριακό ερασιτεχνικό θέατρο τις δύο πρώτες δεκαετίες του αιώνα, ο Ευγένιος Ο’ Νηλ , στο διάστημα 1926 – 1931 γράφει το τριλογικό έργο «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα». Άλλα έργα του είναι «Ο Λάζαρος γέλασε», «Ο μέγας θείος Μπράουν», «Ω, Ερημιά!», «Ο παγοπώλης έρχεται», «Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους» κ.α.

16 – 10 – 2013

Πεθαίνει το στέλεχος του ΚΚΕ, ο ιστορικός και ομότιμος καθηγητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γιώργος Χουρμουζιάδης. Καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη το 1932, όπου και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Το 1981 έγινε μέλος του ΚΚΕ και στο 13ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1991, εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής. Υπηρέτησε το Κόμμα και το λαό της Θεσσαλονίκης από διάφορες θέσεις και ως βουλευτής της Α’ Θεσσαλονίκης, όπου εκλέχθηκε στις εκλογές του 2000 και του 2004. Παρέμεινε μέλος του Κόμματος ως το τέλος της ζωής του.

Διακρίθηκε για το πλούσιο επαγγελματικό, ακαδημαϊκό και επιστημονικό του έργο, ιδιαίτερα στους κλάδους της ιστορίας, της αρχαιολογίας και της μουσειολογίας. Δίδαξε στη Μέση Εκπαίδευση τα χρόνια 1961-1964 και το 1965 ορίστηκε Έφορος Αρχαιοτήτων Θεσσαλίας. Το 1973 έγινε Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, ενώ την περίοδο 1976-1978, ως υπότροφος της Alexander v. Humbolt στη Χαϊδελβέργη, μετεκπαιδεύτηκε στην Ευρωπαϊκή Ιστορία.

Το 1981 εκλέχθηκε καθηγητής της Προϊστορικής Αρχαιολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και κοσμήτορας το 1983. Το 1985 έγινε αντιπρύτανης στο ΑΠΘ. Ασχολήθηκε με την έρευνα της Νεολιθικής Περιόδου κάνοντας ανασκαφές σε προϊστορικούς οικισμούς της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, επίσης ασχολήθηκε συστηματικά με τη Μουσειολογία και οργάνωσε ειδικά φροντιστήρια στο ΑΠΘ. Υπήρξε πρωτοπόρος στη διάδοση και στην Ελλάδα των θεωρητικών «κινημάτων» της Αρχαιολογίας, που αναπτύχθηκαν στην Αμερική και στην Ευρώπη και εξέδωσε και διηύθυνε γι’ αυτό τον σκοπό τα περιοδικά «Ανθρωπολογικά» (1978-1982), «Γόρδων» (1991-1995) και «Ανάσκαμμα» (2008-2013). Συνέγραψε 5 βιβλία και ανέπτυξε πλούσια αρθρογραφία, ενώ ταυτόχρονα υπήρξε μέλος πολλών Ευρωπαϊκών Αρχαιολογικών Ινστιτούτων. Από το 1992 ο σ. Γ. Χουρμουζιάδης διηύθυνε τις ανασκαφές στον προϊστορικό λιμναίο οικισμό του Δισπηλιού Καστοριάς και υπήρξε, επίσης, επιστημονικός υπεύθυνος για το πρόγραμμα LIFE, για την οργάνωση στην περιοχή της λίμνης Καστοριάς του πρώτου Οικομουσείου, με βάση τα αποτελέσματα των ανασκαφών στο Δισπηλιό.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

ALT.GR

20 – 10 – 1947

Η Επιτροπή Αντιαμερικανικών Υποθέσεων υπό τον Γερουσιαστή Τζόζεφ Μακάρθι ξεκινά την αντικομμουνιστική εκστρατεία της.

Εκατοντάδες κομμουνιστές, συνδικαλιστές, κ.α. ριζοσπάστες έπεσαν θύματα του Μακαρθισμού, δικάστηκαν και φυλακίστηκαν. Ακόμα περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι, άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών μπήκαν σε «μαύρες λίστες» (μεταξύ αυτών, ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο Ρόμπερτ Οπενχάϊμερ, κ.α.). Σχεδόν 3.000 ναυτεργάτες και λιμενεργάτες απολύθηκαν ως ύποπτοι για «αντι-αμερικανικές δράσεις».

17 – 10 – 1849

Πεθαίνει ο Γαλλοπολωνός συνθέτης και πιανίστας Φρειδερίκος Σοπέν.

Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του ρομαντισμού στη μουσική και από τους μεγαλύτερους πιανίστες της εποχής του. Αρκετές συνθέσεις του συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα έργα του πιανιστικού ρεπερτορίου.

Ο Φρειδερίκος από μικρός έδειξε το ταλέντο που είχε στη μουσική. Παρακολουθούσε αρχικά μαθήματα από την μητέρα του από 4 ετών μέχρι τα 5 και όταν ήταν 6 ετών τυπώθηκε η πρώτη του σύνθεση.

Σε ηλικία 8 ετών εμφανίστηκε πρώτη φορά δημοσίως ως πιανίστας. Η φήμη του γρήγορα έγινε μεγάλη και στην Βαρσοβία τον θεωρούσαν δεύτερο Μότσαρτ.

Συνδεόταν με τον κύκλο του επίσης φημισμένου συνθέτη και πιανίστα Φραντς Λιστ.

17 – 10 – 1915

Γεννιέται ο μεγάλος προοδευτικός Αμερικανός συγγραφέας Άρθουρ Μίλερ (Arthur Asher Miller), ο δημιουργός, μεταξύ άλλων, και του κλασικού, πλέον, θεατρικού έργου «Ο θάνατος του εμποράκου». Ο δικός του θάνατος, στο σπίτι του στο Ρόξμπουρι του Κονέκτικατ, προήλθε από ανακοπή καρδιάς.

Ο Μίλερ γεννήθηκε το 1915 στη Νέα Υόρκη, όπου τέλειωσε και το σχολείο, στο Χάρλεμ. Το 1923 έγινε η πρώτη του επαφή με το θέατρο, ως μικρός θεατής, σε ένα μελόδραμα. Το 1949, μόλις στα 33 του, κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ για το έργο του «Ο θάνατος του εμποράκου», το οποίο έγινε δεκτό με διθυραμβικές κριτικές, όταν ανέβηκε στο Μπροντγουέι το Φλεβάρη του 1949, σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν. Έγινε και ταινία που γνώρισε τεράστια επιτυχία σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ο ίδιος είπε το 1988 για το έργο του: «Η δουλιά μου εστιάζει στη ρίζα της ζωής, εάν όντως υπάρχει, γιατί σήμερα η οικογένεια είναι διαλυμένη και οι άνθρωποι δε ζουν πλέον για πολύ καιρό στο ίδιο μέρος. Η μετακίνηση, ίσως, είναι μέρος της ανησυχίας μας. Μας εξοικειώνει με την ιδέα ότι τίποτα δε διαρκεί για πάντα». Ο Μίλερ θα έμπαινε στο επίκεντρο και ενός άλλου είδους διασημότητας όταν παντρεύτηκε τη Μέριλιν Μονρόε το 1956.

Η προοδευτικότητα το έργου του αναγνωρίζεται και στην άλλη δραματουργία του, με την οποία γνώρισε παγκόσμια αναγνώριση, μεταξύ άλλων, με έργα όπως «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», «Οι μάγισσες του Σάλεμ», «Ψηλά απ’ τη γέφυρα».

Πολέμιος του μακαρθισμού ο Μίλερ θα κόψει κάθε γέφυρα επικοινωνίας με τον άλλοτε στενό του φίλο Ελία Καζάν, όταν ο τελευταίος θα προσπαθήσει να «δικαιολογηθεί» απέναντί του για τη σειρά καταδόσεων που έκανε στην «Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών», η οποία «αποψίλωσε» το Χόλιγουντ από κάθε προοδευτικό και αριστερό στοιχείο του τις δεκαετίες ’40-’50. Πιστός μέχρι τέλους στις ιδέες του, ο Μίλερ θα δημοσιεύσει ένα άρθρο-καταπέλτη κατά της Ακαδημίας Κινηματογράφου όταν η τελευταία θα δώσει το «Όσκαρ» στον Καζάν το 1999.

17 – 10 – 1920

«Φεύγει» από τη ζωή το στέλεχος του αμερικανικού εργατικού κινήματος, συγγραφέας και δημοσιολόγος Τζον Ριντ (John Reed). Ο πατέρας του ήταν δικαστής. Μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαντ (1910) ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Το 1914 δημοσίευσε το βιβλίο «Το Επαναστατημένο Μεξικό», όπου υποστήριζε τον επαναστατικό αγώνα του μεξικάνικου λαού και καταδίκαζε την ανάμειξη των ΗΠΑ στις εσωτερικές υποθέσεις του Μεξικού. Στην επιφυλλίδα «Πόλεμος στο Κολοράντο» (1914) ο Τζον Ριντ τάχθηκε κατά της τιμωρίας των απεργών ανθρακωρύχων. Ηταν ανταποκριτής στα μέτωπα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1914 – 15). Το 1916 δημοσίευσε το βιβλίο «Ο πόλεμος στην Ανατολική Ευρώπη», όπου αποκάλυψε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου. Ως πολεμικός ανταποκριτής τον Αύγουστο του 1917 πήγε στη Ρωσία και συνδέθηκε με τους μπολσεβίκους.

Χαιρέτισε θερμά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Επι­στρέφοντας στις ΗΠΑ το 1918, προσχώ­ρησε στην αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλιστι­κού Κόμματος και διεξήγαγε αγώνα κατά των δεξιών οπορτουνιστικών καθοδηγητών, που υποστήριξαν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Με τη συμμετοχή του στη συνδιάσκεψη των αριστερών οργανώσεων της Ν. Υόρκης το Φλεβάρη του 1919, διαμορφώθηκε οργανωτικά η αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ο Ριντ εκλέχθηκε συντάκτης της νέας εφημερίδας «Κομμουνιστής της Νέας Υόρκης», που άρχισε να εκδίδεται από τον Απρίλη του 1919. Το ίδιο έτος εκλέχθηκε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Αριστερής Πτέρυγας. Τον Αύγουστο – Σεπτέμβριο του 1919 ήταν ένας από τους οργανωτές του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος της Αμερικής (το 1921 συγχωνεύθηκε με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αμερικής).

Ο Ριντ ήταν ομιλητής σε πολλές δημόσιες συγκεντρώσεις και έλεγε στον αμερικάνικο λαό την αλήθεια για την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία. Το Μάρτη του 1919 στις ΗΠΑ εκδόθηκε το βιβλίο του «10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» (εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»_- ένα πολύ πρωτότυπο έργο για την Οκτωβριανή Επανάσταση, όπου συνενώνονται η καλλιτεχνική αφήγηση με στοιχεία και δημοσιολογικά σχόλια. Το βιβλίο του απέκτησε παγκόσμια φήμη και εκτιμήθηκε πολύ από τον Β. I. Λένιν, που του έγραψε και την εισαγωγή. Τον Οκτώβρη ο Ριντ πήγε στη Μόσχα. Επανειλημμένα συναντήθηκε με τον Λένιν. Ήταν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομιντέρν. Πήρε μέρος στις εργασίες του 2ου Συνεδρίου της Κομιντέρν (Ιούλης 1920).

Πέθανε από τύφο. Ενταφιάστηκε στην Κόκκινη Πλατεία, στον τοίχο του Κρεμλίνου. Το 1929 στις ΗΠΑ εμφανίστηκαν οι Λέσχες που έφεραν το όνομα του Τζον Ριντ .

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

18 – 10 – 1678

Πεθαίνει ο Φλαμανδός ζωγράφος, χαράκτης και σχεδιαστής ταπισερί Γιάκομπ Γιόρντενς (Jacob Jordaens).

Ήταν γνωστός για τους πίνακες με ιστορικά θέματα, θέματα καθημερινότητας και τις προσωπογραφίες του.

Ήταν από τους πλέον γνωστούς εκπροσώπους στη φλαμανδική ζωγραφική του μπαρόκ της εποχής του.

18 – 10 – 1842

Τίθεται σε λειτουργία ο πρώτος τηλέγραφος, από τον ίδιο το δημιουργό του, τον Αμερικανό εφευρέτη Σάμιουελ Μορς (σήματα Μορς).

18 – 10 – 1920

Γεννιέται η ηθοποιός και πολιτικός Μελίνα Μερκούρη.

Διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού τα έτη 1981—89 και 1993—94 σε όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Αρκετά σημαντική ήταν η πορεία της στον διεθνή και ελληνικό κινηματογράφο.

Της χάρισε αρκετά βραβεία με κορυφαίο το βραβείο πρώτης γυναικείας ερμηνείας του Φεστιβάλ των Καννών και επίσης μία υποψηφιότητα για Όσκαρ για το «Ποτέ την Κυριακή» (Never on Sunday) το οποίο έχασε απ’ την Ελίζαμπεθ Τέιλορ το 1960.

Κέρδισε όμως το βραβείο καλύτερης ερμηνείας από τους κριτικούς του Κλιβελαντ. Επίσης βραβεύτηκε με το ιταλικό βραβείο Ντονατέλλο (Donatello) για την ερμηνεία της στο «Τοπ Καπί» το 1965. Υπήρξε τρεις φορές υποψήφια για Χρυσές Σφαίρες (Golden Globes) και δυο φορές υποψήφια στα βραβεία BAFTA

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

19 – 10 – 1932

Η αστυνομία στην Καβάλα επιτίθεται εναντίον μαζικής συγκέντρωσης καπνεργατών. Σκοτώνει τον 18χρονο καπνεργάτη Ι. Ψαρόπουλο και τραυματίζει άλλους δύο.

19 – 10 – 1944

Τμήματα της ΧΙΙΙης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ απελευθερώνουν τη Λαμία. Την ίδια μέρα ο ΕΛΑΣ απελευθερώνει το Μέτσοβο και το Βόλο.

19 – 10 – 1951

Αρχίζει στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών η δίκη του Νίκου Μπελογιάννη και των άλλων 93 του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, κατηγορούμενων με τον Α.Ν. 509/1947.

Παρά τους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις του αστικού καθεστώτος, στη δίκη, οι όροι αντιστράφηκαν με τους κατηγορουμένους να γίνονται κατήγοροι. Ξεχωριστή στιγμή, η ώρα της απολογίας του Ν. Μπελογιάννη, ο οποίος τόνισε μεταξύ άλλων: «Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας. Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ».

Η απολογία του Μπελογιάννη εξελίχθηκε σε ποταμό, που δεν άφησε τίποτα στο πέρασμά του από την αντικομμουνιστική προπαγάνδα του καθεστώτος. Εντυπωσιακό, μάλιστα, ήταν το σημείο εκείνο της απολογίας, όπου ο Μπελογιάννης συνέτριψε όλο το προπαγανδιστικό οικοδόμημα περί ξενοκίνητου ΚΚΕ. «Θα έλεγα – είπε – ότι «δε μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου», γιατί ο κόσμος το ‘χει τούμπανο τι ρόλο παίζουν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα. Και εδώ μέσα αποδείχτηκε ο ρόλος τους, ακόμη και στις ανακρίσεις της Ασφάλειας. Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων.

Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα. Ξεκίνησε μια φούχτα τον καιρό του Μαρξ, έφτασε σήμερα τα 800 εκατομμύρια και αύριο θα απλωθεί σε όλον τον κόσμο. Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των πρώτων χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Αλλά και πάλι υπάρχει μια διαφορά, ότι ενώ οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο, ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους μην ελπίζοντας σε τίποτα. Τη δίνουν για ν’ ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σ’ έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό;».

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

20 – 10 – 1994

Πεθαίνει ο Αμερικανός ηθοποιός του κινηματογράφου Μπέρτον Στίβεν Λάνκαστερ (Burton Stephen «Burt» Lancaster), γνωστότερος ως Μπαρτ Λάνκαστερ.

Ήταν βραβευμένος με Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του 1960 «Είμαστε Διεφθαρμένοι;» (Elmer Gantry).

Άλλες σημαντικές του συμμετοχές ήταν στις ταινίες: «Οι Δολοφόνοι» (The Killers, 1946), «Ο δήμιος των κολασμένων» (The Brute Force, 1947), Όσο υπάρχουν άνθρωποι» (From Here To Eternity, 1953), «Σκοτεινοί Δολοφόνοι» (Sweet Smell Of Success, 1957), «Ο βαρυποινίτης του Αλκατράζ» (The Birdman Of Alcatraz, 1962), «Ο Γατόπαρδος» (Il Gattopardo, 1963) και «Ατλάντικ Σίτι» (Atlantic City, 1980).

20 – 8 – 2011

Κατά τη δεύτερη μέρα της 48ωρης πανελλαδικής απεργίας η μεγαλειώδης συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα δέχεται προσχεδιασμένη δολοφονική επίθεση από δυνάμεις του παρακράτους, που δρουν παράλληλα με τον κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους.

Η επίθεση, που εκδηλώθηκε με πέτρες, μολότοφ, αλλά και εξοπλισμό που παρέπεμπε σε σώματα ασφαλείας, είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό πάνω από 80 απεργών εργατών.

Στη συγκέντρωση άφησε την τελευταία του πνοή ο Γραμματέας του παραρτήματος Βύρωνα του Συνδικάτου Οικοδόμων και συνδικαλιστής του ΠΑΜΕ Δημήτρης Κοτζαρίδης.

20 – 10 – 2015

Σε ηλικία 65 ετών «φεύγει» από τη ζωή ο Μάκης Δενδρινός, μια από τις σπουδαιότερες μορφές στο χώρο του ελληνικού μπάσκετ. Ως παίκτης συνέδεσε το όνομά του με τον Πανιώνιο. Ήταν μέλος της ομάδας της Νέας Σμύρνης από το 1968 έως το 1981, με κορυφαία στιγμή τη συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας το 1977 και τις αντίστοιχες στο Κύπελλο Κόρατς από το 1975 ως το 1979.

Ως προπονητής εργάστηκε στην εθνική ανδρών και σε συλλόγους. Με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 1994, στο Εurobasket 1995 και στους Ολυμπιακούς Αγώνες 1996 στην Ατλάντα, που ήταν και η πρώτη συμμετοχή της ομάδας. Στη θητεία του στους συλλόγους ξεχωρίζει η δημιουργία της σπουδαίας ομάδας του Πανιωνίου που την είχε κάνει 3η δύναμη, πίσω από τα μεγαθήρια της εποχής Άρη και ΠΑΟΚ, ενώ είχε δουλέψει ακόμα και σε Παγκράτι, Δάφνη.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

21 – 10 – 1907

Γεννιέται ο υπερρεαλιστής ζωγράφος και ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος.

Μολονότι Αθηναίος, ο ποιητής προέρχεται από παλιά κωνσταντινουπολίτικη οικογένεια. Το 1914, με την κήρυξη του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, η οικογένειά του θα εγκατασταθεί στην Πόλη. Το 1938, για πρώτη φορά, παρουσιάζει έργα του, μεταφράζει ποιήματα του Tristan Tzara, δημοσιεύει τρία ποιήματά του στο περιοδικό «Κύκλος» του Απόστολου Μελαχρινού και τυπώνει την πρώτη του ποιητική συλλογή «Μην ομιλείτε εις τον Οδηγόν», η οποία έγινε αντικείμενο χλευασμών και κοροϊδευτικών σχολίων.

Το 1939 κυκλοφορεί η δεύτερη συλλογή του με τίτλο «Τα κλειδοκύμβαλα της Σιωπής». Το 1944 εκδίδεται ο «Μπολιβάρ», που διαβάζεται σε αντιστασιακές συγκεντρώσεις και ουσιαστικά καθιερώνει τον ποιητή στη συνείδηση των Ελλήνων. Το 1957 με την ποιητική συλλογή «Εν Ανθηρώ Ελληνι Λόγω» κερδίζει το Πρώτο Βραβείο Ποιήσεως του υπουργείου Παιδείας, πράγμα που επαναλαμβάνεται και το 1978 με την «Κοιλάδα με τους Ροδώνες».

21 – 10 –1931

Στην Κύπρο ξεσπούν μαζικές και μαχητικές εκδηλώσεις κατά της Βρετανικής κυριαρχίας.

Στη Λευκωσία ο λαός βάζει φωτιά στο Κυβερνείο όπου διέμενε ο Βρετανός αρμοστής και συγκρούεται με το βρετανικό στρατό. Δύο μέρες μετά, οι Βρετανικές αρχές εξαπολύουν σειρά τρομοκρατικών μέτρων και διενεργούν κύμα συλλήψεων, κυρίως κατά των κομμουνιστών: 850 άτομα συνελήφθησαν στη Λευκωσία, 520 στη Λεμεσό, 980 στην Αμμόχωστο.

21 – 10 – 1933

Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αναγνωρίζουν επίσημα τη Σοβιετική Ένωση.

21 – 10 – 1934

Ξεκινά η Μεγάλη Πορεία του Κόκκινου Στρατού της Κίνας, ο οποίος κατάφερε να αποφύγει την περικύκλωση από τις αστικές-εθνικιστικές δυνάμεις του Τσιάνγκ Κάι Σεκ, διανύοντας 12.500 χλμ. σε 370 μέρες.

1969

Τεράστιες διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ πραγματοποιούνται στην Ιαπωνία με συμμετοχή 500.000 ατόμων. Εκτεταμένες συγκρούσεις αστυνομίας – διαδηλωτών σημειώνονται στο Τόκιο.

21 -10 – 1984

Πεθαίνει ο Γάλλος κριτικός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός του κινηματογράφου Φρανσουά Τρυφώ (François Roland Truffaut), από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του γαλλικού νέου κύματος.

Άρχισε να γράφει κριτικές στο περιοδικό Cahiers du cinema, με το οποίο, μαζί άλλους συναδέλφους του, άνοιξαν τον δρόμο για το νέο κύμα και το μη εμπορικό κινηματογράφο. Με την μικρού μήκους ταινία του «Les Mistons» (1958) έθεσε στην πράξη τις θεωρίες του, τις οποίες συνέχισε στην ημιαυτοβιογραφική, μεγάλου μήκους ταινία του, «Τα 400 χτυπήματα» (Les Quatres Cents Coups, 1959), μία γεμάτη ειλικρίνεια αλλά και ποίηση ταινία, που κέρδισε το βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών, κάτι που τον καθιέρωσε ως τον κατ’ εξοχήν ηγέτη του πρωτοεμφανιζόμενου νέου κύματος (nouvelle vague).

Κινηματογραφικά έργα του που ξεχωρίζουν είναι το «Πυροβολείτε τον Πιανίστα» (Tirez sur le pianiste, 1960), «Φαρενάιτ 451» (Fahrenheit 451, 1966), «Η νύφη φορούσε μαύρα» (La mariée etait en noir, 1967)κ.α.

21 – 10 – 1994

Καταστροφική καταιγίδα υπερχειλίζει το ρέμα του Ποδονίφτη. Στο πέρασμά του, παρέσυρε στο θάνατο 17 ανθρώπους, ενώ ανυπολόγιστες ήταν οι υλικές ζημιές. Τεράστιες ήταν και οι καταστροφές που υπέστη και η έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό, με κυριότερες αυτές στο ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό «902», στην «Τυποεκδοτική» και στο Ιστορικό Αρχείο του Κόμματος.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

22 – 10 – 1811

Γεννιέται ο Ούγγρος συνθέτης και πιανίστας Φραντζ Ρίτερ φον Λιστ (Franz ή Ferenc Liszt).

Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους πιανίστες – συνθέτες όλων των εποχών και σίγουρα από τις κορυφαίες φιγούρες του Ρομαντισμού.

Δεξιοτέχνης πιανίστας καθιέρωσε το ρεσιτάλ πιάνου, δίνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στον ερμηνευτή και συμβάλλοντας δραστικά στην εξέλιξη του οργάνου.

https://youtube.com/watch?v=KpOtuoHL45Y%3Ffeature%3Doembed

Παράλληλα, ως ανανεωτής και πολυγραφότατος ρομαντικός συνθέτης και μαέστρος, υποστήριξε τα καινούρια ρεύματα και τους νέους συνθέτες, ενώ δεν έλειψαν οι φορές που βρέθηκε αντιμέτωπος με τους εκπροσώπους του ρομαντικού κλασικισμού.

22 – 10 – 1887

Γεννιέται ο Αμερικανός κομμουνιστής δημοσιογράφος Τζον Ριντ. Ο Ριντ «κάλυψε» τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, την οποία και αργότερα περιέγραψε στο μνημειώδες έργο του «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο« (την εισαγωγή του οποίου έγραψε ο ίδιος ο Β. Ι. Λένιν).

Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ το 1918, προσχώρησε στην αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος και διεξήγαγε αγώνα κατά της δεξιάς οπορτουνιστικής ηγεσίας, που υποστήριζε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Με τη συμμετοχή του στη συνδιάσκεψη των αριστερών οργανώσεων της Ν. Υόρκης το Φλεβάρη του 1919, διαμορφώθηκε οργανωτικά η αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος.

Ο Ριντ εκλέχθηκε συντάκτης της νέας εφημερίδας «Κομμουνιστής της Νέας Υόρκης», που άρχισε να εκδίδεται από τον Απρίλη του 1919, ενώ το ίδιο έτος εκλέχθηκε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Αριστερής Πτέρυγας. Τον Αύγ. – Σεπτ. του 1919 ήταν ένας από τούς οργανωτές του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος των ΗΠΑ (που το 1921 συγχωνεύθηκε με το Κομμουνιστικό Κόμμα ων ΗΠΑ).

Τον Οκτώβρη ο Ριντ επέστρεψε στη Μόσχα. Ήταν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομιντέρν και πήρε μέρος στις εργασίες του 2ου Συνεδρίου της (Ιούλης 1920). Πέθανε από τύφο. Ενταφιάστηκε στην Κόκκινη Πλατεία, στα τείχη του Κρεμλίνου.

22 – 10 – 1894

Στην Ιταλία ψηφίζονται νόμοι για τη διάλυση του Σοσιαλιστικού Κόμματος και των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

22 – 10 – 1895

Σε σιδηροδρομικό δυστύχημα που εξελίσσεται στο σταθμό Montparnasse του Παρισιού, η ταχεία SNCF από την Granville μπαίνει χωρίς να φρενάρει με αποτέλεσμα μια από τις πιο θεαματικές βουτιές στην ιστορία του τρένου.

22 -10 – 1906

Πεθαίνει ο Γάλλος μετα-ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Πολ Σεζάν (Paul Cézanne‎).

Σπούδασε νομικά ενώ παράλληλα παρακολουθούσε και μαθήματα ζωγραφικής. Παρά τις αντιδράσεις του πατέρα του, αποφάσισε να ακολουθήσει την καλλιτεχνική του φύση και για το σκοπό αυτό, το 1861 επισκέφτηκε το Παρίσι μαζί με τον συγγραφέα Εμίλ Ζολά, με τον οποίο συνδεόταν φιλικά.

Κατά την παραμονή του στο Παρίσι γνωρίστηκε με τον Καμίλ Πισαρό και άλλους καλλιτέχνες που ανήκαν στο κίνημα του ιμπρεσιονισμού.

Ο Σεζάν επηρεάστηκε σημαντικά από τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους, ωστόσο πρόσθεσε και προσωπικά χαρακτηριστικά στους πίνακες του. Σύμφωνα με τον ίδιο, ήθελε να μετατρέψει τον ιμπρεσιονισμό «σε κάτι στέρεο που διαρκεί όσο και η τέχνη που εκτίθεται στα μουσεία».

Η μεγαλύτερη συνεισφορά του στον ιμπρεσιονισμό θεωρείται η πρόσθεση καθαρών γεωμετρικών στοιχείων που αργότερα επηρέασαν και το κίνημα του κυβισμού.

22 – 10 – 1913

Καταγράφεται στην ιστορία ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της εργατικής τάξης στο Ντάσον (Dawson Νέο Μεξικό -ΗΠΑ). Καταμετρήθηκαν 263 θάνατοι (146 Ιταλοί, 17 Έλληνες) και μόλις 23 επιζώντες.

Η καταστροφή του Ντάσον είναι το δεύτερο σ’ ότι αφορά τους θανάτους ατύχημα σε μεταλλείο στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών μετά από αυτό του Monongah.

Σήμερα το Dawson είναι μια πόλη-φάντασμα στο Νέο Μεξικό, αλλά στα τέλη του περασμένου αιώνα, μια κοινότητα σχεδόν 9.000 ανθρώπων έζησε εκεί.

Το χωριό πήρε το όνομά του από τον John Barkley Dawson, τον ιδιοκτήτη της γης που πωλήθηκε στην εταιρεία εξόρυξης άνθρακα.

Το 1906, οι ιδιοκτήτες της εξορυκτικής βιομηχανίας χρηματοδότησαν την ίδρυση του με πολύ  γρήγορους ρυθμούς. Πολλοί εργάτες έφτασαν εκεί προκειμένου να βρουν δουλειά. Οι περισσότεροι ήταν Ιταλοί ανθρακωρύχοι αλλά και  Κινέζοι, Πολωνοί, Γερμανοί, Έλληνες, Βρετανοί, Φινλανδοί, Σουηδοί Μεξικανοί κά.

Τα ατυχήματα στα ορυχεία είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, από τις 14 Σεπτέμβρη του 1903. Τότε, στο ορυχείο Νο1 εκδηλώθηκαν πυρκαγιές και εκρήξεις οι οποίες σκότωσαν τρεις ανθρακωρύχους -μέτρα ασφαλείας δεν υπήρχαν ούτε κατ’ ελάχιστο. Άλλωστε, η ζωή των εργατών είναι αναλώσιμη στις συμπληγάδες του μονοπωλιακού κέρδους.

Το 1913, μόλις δύο ημέρες πριν από την καταστροφή, ζητήθηκε επιθεώρηση από τις αρχές σχετικά με τις συνθήκες ασφαλείας και όλα βρέθηκαν «εντάξει».

Η καταστροφή συνέβη όταν μια έκρηξη γκρέμισε κυριολεκτικά το ορυχείο Νο2, με τη δόνηση να γίνεται αισθητή 4 χλμ. μακριά.

Στους 263 νεκρούς ανθρακωρύχους προστέθηκαν και 2 ακόμη από την ομάδα διάσωσης. Η εκ των υστέρων αυτοψία διαπίστωσε τη χρήση «εκρηκτικών τύπου που δεν επιτρέπεται από τη νομοθεσία» και ότι «οι ανθρακωρύχοι δεν απείχαν αρκετά (!!) από τον τόπο όπου τοποθετήθηκαν τα εκρηκτικά» – αντίθετα με τις διατάξεις του νόμου.

«Ανεξήγητα», δεν διερευνήθηκε κανένας από τα αφεντικά έτσι τα ορυχεία επανέλαβαν τη λειτουργία τους τον επόμενο μήνα παίρνοντας «μέτρα ασφαλείας».

22 – 10 – 1918

Σημειώνεται το πρώτο κρούσμα της ισπανικής γρίπης, η οποία θα εξελιχθεί γοργά σε παγκόσμια πανδημία με θύματα που εκτιμούνται από 30 έως 50.000.000 ανθρώπους.

22 – 10 – 1930

Γεννιέται ο Σοβιετικός τερματοφύλακας Λεβ Γιασίν, για πολλούς ο κορυφαίος όλων των εποχών στο ποδόσφαιρο. Ο υψηλόσωμος τερματοφύλακας, αγωνίστηκε σε περισσότερα από 600 παιχνίδια με τα χρώματα της Ντιναμό Μόσχας, ενώ είχε φορέσει και 78 φορές τη φανέλα της Σοβιετικής Ένωσης.

Επίσης, πήρε μέρος σε τέσσερα Μουντιάλ, ενώ το 1956 πανηγύρισε την κατάκτηση του χρυσού Ολυμπιακού μεταλλίου. Τέσσερα χρόνια αργότερα, βρέθηκε με τη Σοβιετική Ένωση στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Του είχαν προσδώσει το παρωνύμιο «η Μαύρη Αράχνη» των γηπέδων -εξαιτίας της εξ ολοκλήρου μαύρου χρώματος εμφάνισής του και της ικανότητάς του να «αιχμαλωτίζει» τις φάσεις μέσα στην περιοχή του και να εξουδετερώνει τους αντιπάλους του επιθετικούς.

Έμεινε στην ιστορία η περίφημη «πάσα Γιασίν» όταν, αφού αποσοβούσε τον κίνδυνο μπροστά στην εστία του, πετώντας την μπάλα με το χέρι τροφοδοτούσε με μοναδική ακρίβεια τις αντεπιθέσεις της ομάδας του.

Με μεγάλη επιτυχία υπερασπιζόταν τα δίχτυα του και στη διαδικασία του πέναλτι, έχοντας αποκρούσει περισσότερα από 150 στην καριέρα του.

Συμμετείχε σε 13 αγώνες Παγκοσμίου Κυπέλλου (4 παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ) και δυο φορές στη Μικτή Κόσμου (το 1963 κόντρα στην Αγγλία – 1968 κόντρα στην Βραζιλία).

Σε 480 παιχνίδια κράτησε ανέπαφη την εστία του χωρίς να δεχτεί γκολ.

https://youtube.com/watch?v=Crdat6VM2HA%3Ffeature%3Doembed

Τιμήθηκε με τους τίτλους: Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς, Βραβείο “Χρυσή Μπάλα” (1963), 4η θέση στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλου (1966), 3 φορές καλύτερος τερματοφύλακας της ΕΣΣΔ (1960,1963,1966), Χρυσό Τάγμα της ΦΙΦΑ για την Αρετή (1988), παράσημο Τάγμα του Λένιν (1967), Ολυμπιακό Τάγμα (1986), Χρυσό μετάλλιο «του σφυριού και του δρεπανιού» (αστέρι) του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας μαζί με το παράσημο Τάγμα του Λένιν (ισάξιο με το στρατιωτικό βραβείο «Ήρωας της ΕΣΣΔ») (1989), «Καλύτερος Τερματοφύλακας του Αιώνα» της ΦΙΦΑ, και μέλος της «Ενδεκάδας του Αιώνα» της ΦΙΦΑ (2000), Χρυσός Παίκτης της Ρωσίας από την Ποδοσφαιρική Ένωση της Ρωσίας, ως ο πιο εξέχων παίκτης τα τελευταία 50 χρόνια (Νοέμβρης του 2003 για τον εορτασμό του Ιωβηλαίου της ΟΥΕΦΑ).

22 – 10 – 1937

Γεννιέται ο μεγάλος κομμουνιστής μουσικοσυνθέτης Μάνος Λοΐζος.

Ο Μάνος Λοΐζος είχε την πρώτη του επαφή με τη μουσική, στην αρχή μέσω του βιολιού και στη συνέχεια μέσω της κιθάρας και του πιάνου.

Στην Αθήνα έρχεται στα μέσα της δεκαετίας του ’50 για σπουδές (αρχικά στη Φαρμακευτική Σχολή και αργότερα στην Εμπορική), αλλά τις παρατάει για τη μεγάλη του αγάπη, τη μουσική.

Αν και σχεδόν αυτοδίδακτος στις αρχές του ’60 φτιάχνει τα πρώτα του τραγούδια. Εμπνευσμένος από το «Τραγούδι του Δρόμου» του Λόρκα, που το βρίσκει στο περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» (σε μετάφραση του Νίκου Γκάτσου), το μελοποιεί και στις αρχές του ’62 κυκλοφορεί τον πρώτο του (μικρό) δίσκο, με ερμηνευτή τον Γιώργο Μούτσιο.

Όπως πολλοί νέοι καλλιτέχνες της εποχής, ο Λοΐζος γίνεται ενεργό μέλος του «Συλλόγου Φίλων Ελληνικής Μουσικής» και αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Χορωδίας του ΣΦΕΜ στην παράσταση της «Ομορφης Πόλης» του Μ. Θεοδωράκη στο «Παρκ» (1962). Ένα χρόνο αργότερα, διευθύνει τη χορωδία στην παράσταση των Χατζιδάκι – Θεοδωράκη «Μια πόλη μαγική» (την ορχήστρα διευθύνει ο Χρήστος Λεοντής), όπου οι δύο νέοι συνθέτες παρουσιάζουν και κάποια δικά τους τραγούδια. Το 1964, ο ΣΦΕΜ διοργανώνει την πρώτη κοινή συναυλία των Μ. Λοΐζου – Χρ. Λεοντή, στο «Ακροπόλ», με τραγούδια τους σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, Φώντα Λάδη και Μάρως Λήμνου – Λοΐζου. Τα έσοδα από τη συναυλία διατίθενται στο Δ΄ Πανσπουδαστικό Συνέδριο.

https://youtube.com/watch?v=NeII24Oz3_o%3Ffeature%3Doembed

Σε μια εποχή που έπρεπε να αποφασίσεις …με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις, ο Μάνος Λοΐζος παράλληλα με το δρόμο της μουσικής επιλέγει και το δρόμο του αγώνα, την ενασχόληση με τα κοινά. Το έργο του ανδρώνεται μέσα στη δεκαετία του ’60, των Λαμπράκηδων, των συνεχών διαδηλώσεων για 114, των δυναμικών φοιτητικών, εργατικών, κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Τα τραγούδια που γράφει εκείνη την περίοδο είναι εμπνευσμένα από αυτούς τους αγώνες και τους συνοδεύουν: ο «Δρόμος», ο «Στρατιώτης», το «Ακορντεόν», ο «Τρίτος Παγκόσμιος»… Η ιδεολογική του στράτευση στα ιδανικά του κομμουνισμού, η ευαισθησία του σε ό,τι αφορά τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους, η αλληλεγγύη του στους αγωνιζόμενους σε όλο τον κόσμο για ισότητα και αξιοπρέπεια βρίσκουν καλλιτεχνική έκφραση στα «Νέγρικα» σε ποίηση του Γιάννη Νεγρεπόντη, τα οποία παρουσιάζονται δύο ημέρες πριν τη δικτατορία, στη θρυλική συναυλία της ΕΦΕΕ (19 Απρίλη 1967). Τραγούδια που μιλούν για τον αγώνα επιβίωσης των μαύρων της Αμερικής και απαγορεύονται την περίοδο της χούντας, όπως και τα άλλα μέχρι τότε τραγούδια του…

Η συνεργασία του με τους Λευτέρη Παπαδόπουλο, Γιώργο Νταλάρα, Γιάννη Καλατζή κ.ά. γεννά τραγούδια που γίνονται επιτυχίες. Κυκλοφορεί τους δίσκους «Ο Σταθμός», «Θαλασσογραφίες» (και οι δύο σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου). Με το τραγούδι «Σεβάχ ο Θαλασσινός», κάνει την πρώτη του εμφάνιση ως ερμηνευτής και η μεγάλη επιτυχία του τον οδηγεί στην ερμηνεία και άλλων τραγουδιών του. Συνθέτει τη μουσική για την ταινία του Αλέξη Δαμιανού «Ευδοκία» και το «Να ‘χαμε τι να ‘χαμε».

Παράλληλα, και πολλά κομμάτια που τα τραγουδά «σε φιλικό κύκλο» και δεν ακούγονται «ποτέ έξω από τους τέσσερις τοίχους μιας κάμαρας», όπως έλεγε. Ανάμεσά τους, ο «Τσε», ο «Μέρμηγκας», τα «Συρματοπλέγματα», το «Μη με ρωτάς». Στην περίοδο ’74 – ’76, ακολουθούν οι κύκλοι «Καλημέρα ήλιε», «Τα τραγούδια του δρόμου», «Τα τραγούδια μας».

https://youtube.com/watch?v=9Nt4Rb2WlVA%3Ffeature%3Doembed

Τα τελευταία, σε στίχους του Φώντα Λάδη, είναι λαϊκά, πολιτικά τραγούδια, με αναφορές σε καυτά κοινωνικά προβλήματα, σε απεργίες και αγώνες της εργατικής τάξης, που ερμηνεύονται από τον Γ. Νταλάρα. Ανάμεσά τους, τα «Πάγωσε η τσιμινιέρα», «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Το Δέντρο». Το 1979 κυκλοφόρησαν τα «Τραγούδια της Χαρούλας», με ερμηνεύτρια την Χαρούλα Αλεξίου, σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη (τρία του Πυθαγόρα): «Τίποτα δεν πάει χαμένο», «Μες στο πλήθος», «Όλα σε θυμίζουν», «Γύφτισσα τον εβύζαξε» κ.ά. Ακολουθούν ο τελευταίος του δίσκος «Για μια μέρα ζωής» και μετά το θάνατό του τα «Γράμματα στην αγαπημένη», σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ.

https://youtube.com/watch?v=LQMsT4lNG2g%3Ffeature%3Doembed

Ο Μάνος Λοΐζος υπήρξε επίσης πρωτοπόρος συνδικαλιστής στο χώρο των δημιουργών του ελληνικού τραγουδιού. Πάλεψε με συνέπεια για τα πνευματικά τους δικαιώματα από τις δισκογραφικές εταιρείες και την κασετοπειρατεία μέσα από την ΕΜΣΕ (ήταν ο πρώτος πρόεδρος του σωματείου).

22 – 10 – 1938

Γεννιέται ο ηθοποιός Τίμος Περλέγκας. Ήταν το έβδομο και τελευταίο παιδί της οικογένειας. Λόγω οικονομικής καταστροφής του εμπόρου πατέρα του, στα μαθητικά του χρόνια, τα καλοκαίρια δούλευε σε κεραμοποιείο, όπου του άρεσε να ζωγραφίζει διάφορα κεραμικά σκεύη.

Η οικογένεια εγκαθίσταται στην Αθήνα, το 1956, προς βιοπορισμό των παιδιών. Την ίδια χρονιά, πεθαίνει ο πατέρας τους. Ο Τίμος κινδυνεύει από οξεία πνευμονία. Τον σώζει ένας κομμουνιστής γιατρός, ο οποίος τον μυεί στις αριστερές ιδέες, του δίνει λογοτεχνικά και άλλα βιβλία να διαβάζει και συζητά μαζί του γι’ αυτά. Δεκαοχτάχρονος, μετά την ανάρρωσή του, και για τρία – τέσσερα χρόνια, δουλεύει σαν εργάτης σε βιομηχανικά εργοστάσια. Οι νεανικές του αναζητήσεις τον οδήγησαν, το 1961, σε δραματική σχολή. Πρώτος, μεγάλος δάσκαλός του ήταν ο Μάνος Κατράκης. Αλλος αγαπημένος δάσκαλός του και φίλος του εφ’ όρου ζωής ήταν ο Τίτος Βανδής. Σπουδαστής ακόμα, το 1962, παίζει στην «παρθενική» παράσταση του Σπύρου Ευαγγελάτου, με το έργο του Βερναρδάκη «Μαρία Δοξαπατρή» και στην πολιτικά αλληγορική ταινία του Νίκου Κούνδουρου «Το ποτάμι», όπου, με πρωταγωνιστή τον Τίτο Βανδή, υποδύεται έναν διωκόμενο νεαρό. Το φθινόπωρο του 1965, προσλαμβάνεται στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, όπου έπαιξε σημαντικούς ρόλους σε κλασικά έργα, μέχρι τα μέσα του 1967, οπότε λόγω χούντας απολύθηκε.

22 – 10 – 1962

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζον Κένεντι, σε τηλεοπτικό του διάγγελμα, ανακοινώνει ότι από κατασκοπευτικά αεροπλάνα εντοπίστηκαν στην Κούβα βάσεις σοβιετικών πυραύλων, ικανών να φέρουν πυρηνικές κεφαλές, κάνοντας λόγο για το ενδεχόμενο πυρηνικού πολέμου, αν απειληθεί η ασφάλεια των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα ανακοινώνει το ναυτικό αποκλεισμό της Κούβας.

Η «κρίση των πυραύλων» βρίσκεται στο απόγειό της. Στις 27/10 σοβιετικός ηγέτης Ν. Χρουστσόφ, με επιστολή του στον Κένεντι, προτείνει την ταυτόχρονη απομάκρυνση των σοβιετικών πυραύλων από την Κούβα και των αμερικανικών από την Τουρκία.

Την ίδια ώρα, όμως, ένα αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροπλάνο U-2 εισβάλλει στο σοβιετικό εναέριο χώρο, πάνω από τη χερσόνησο Τσουκότκα, όπου είναι εγκαταστημένοι οι διηπειρωτικοί πύραυλοι της ΕΣΣΔ. Δίνεται συναγερμός για το ενδεχόμενο πυρηνικής επίθεσης και τα σοβιετικά «Μιγκ» απογειώνονται για να το καταρρίψουν. Οι Αμερικανοί υποχωρούν και λίγο αργότερα ο Κένεντι διατυπώνει πρόταση συμβιβασμού, σύμφωνα με την οποία η Σοβιετική Ενωση θα αποσύρει τους πυραύλους απ’ την Κούβα και οι ΗΠΑ θα άρουν τα μέτρα αποκλεισμού και θα δηλώσουν ότι δε θα εισβάλουν στην Κούβα. Στις 28 του Οκτώβρη ανακοινώνεται η συμφωνία.

22 – 10 – 1964

Ο Ζαν Πολ Σαρτρ (Jean-Paul Charles Aymard Sartre) απορρίπτει το Νόμπελ Λογοτεχνίας, υποστηρίζοντας ότι θα μείωνε το γόητρο της συγγραφικής του δουλειάς.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

23 – 10 – 1917

Η ΚΕ του Κόμματος των Μπολσεβίκων αποφασίζει την προετοιμασία της επανάστασης στη Ρωσία.

23 – 10 – 1925

Γεννιέται ο μουσικοσυνθέτης Μάνος Χατζιδάκις. Ήταν γιος του δικηγόρου Γεωργίου Χατζιδάκι από τον Μύρθιο Ρεθύμνου και της Αλίκης Αρβανιτίδου από την Αδριανούπολη.

Η μουσική του παιδεία ξεκίνησε σε ηλικία τεσσάρων ετών, κάνοντας μαθήματα πιάνου με δασκάλα την Αλτουνιάν, γνωστή μουσικό της Ξάνθης, ενώ παράλληλα διδάχθηκε βιολί και ακορντεόν.

Μετακόμισε στην Αθήνα με την οικογένειά του το 1932 όμως λίγο αργότερα οι γονείς του χωρίζουν και το 1938 ο πατέρας του σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα.

Στην κατοχή εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ.

Το 1945 γνωρίζεται στο πατάρι του Λουμίδη που βρισκόταν στην γωνία των οδών Αιόλου με Πανεπιστημίου, με τους Νίκο Γκάτσο, Κάρολο Κουν, Νάνο Βαλαωρίτη κ.α. Μέσα από τις καλλιτεχνικές τους συναντήσεις έκαναν όνειρα για μια Ελλάδα που ήταν κατεστραμμένη από τον πόλεμο, κοιτώντας με ελπίδα το μέλλον. Τότε ήταν η περίοδος που ξεκίνησε να γράφει μουσικές για το θέατρο και έκανε την πρώτη κινηματογραφική εργασία του με το έργο «Αδούλωτοι Σκλάβοι» σε σκηνοθεσία του Βίων Παπαμιχάλη

Το 1948 ο Χατζιδάκις έδωσε την ιστορική διάλεξη για το ρεμπέτικο τραγούδι που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στη συντηρητική Ελληνική κοινωνία. Το ρεμπέτικο τραγούδι που εξέφραζε τα λαϊκά στρώματα, ήταν απαγορευμένο και παράνομο και η ενέργειά του αυτή έδωσε προοπτική στην ελληνική μουσική. Ο Χατζιδάκις με την ποιότητα που είχε σαν άνθρωπος και καλλιτέχνης, έβλεπε το αληθινό και το γνήσιο λαϊκό τραγούδι που δεν ήξεραν τα ωδεία, τα πανεπιστήμια, η αριστοκρατία και η πολιτεία. Είχε δηλώσει επ’ αυτού: “Ήθελα να δείξω στο ελληνικό κοινό μια αστείρευτη δροσερή πηγή”. Συνθέτες όπως οι: Θεοδωράκης, Ξαρχάκος, Χατζιδάκις κ.α. σε συνεντεύξεις τους από το 1960 και μετά, υμνολογούσαν τους ρεμπέτες, για τον λόγο, ότι πάνω στην δίκη τους μουσική έγραφαν τα δικά τους έργα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 άρχισε να συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο (Αγία Ιωάννα, Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, κ.α.) και το Θέατρο Τέχνης (Ματωμένος Γάμος, Όλα τα παιδιά του Θεού έχουν φτερά κ.α.). Στη συνεχεία, συνεργάζεται με το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου όπου ήταν για σειρά ετών ένας από τους βασικούς συνεργάτες. Παράλληλα γραφεί μουσική για πολλές ελληνικές ταινίες όπως «Ο δράκος» που κατά πολλούς θεωρείται η κορυφαία ταινία του ελληνικού κινηματογράφου. Η υπέροχη μουσική επένδυση της ταινίας από τον Χατζιδάκι εναρμονίζεται πλήρως με τον ρεαλισμό των εικόνων με αποκορύφωμα την εκπληκτική σκηνή του ζεϊμπέκικου χορού, που θυμίζει παράσταση αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας.

Το 1960 πήρε το Όσκαρ για τη μουσική στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή». Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο, έλεγε ο Χατζιδάκις, να σου έρθει μια επιτυχία, από εκεί που δεν το περιμένεις. Η ταινία ήταν τουριστική και σε αυτή την λογική κινήθηκε όταν έγραψε τη μουσική της. Ήταν ένας προικισμένος συνθέτης με αστείρευτο ταλέντο, που κατάφερε να ταιριάξει την μουσική του στην λογική της ταινίας, με αποτέλεσμα το μπουζούκι να γίνει γνωστό σε όλη την υφήλιο. Αμέτρητες ήταν οι διασκευές του τραγουδιού «Τα παιδιά του Πειραιά», πράγμα που καταδίκαζε συνεχώς και αυτό τον οδήγησε στην βιαστική και εσφαλμένη ενέργεια να δώσει τα δικαιώματα του τραγουδιού στην «United Artists». Ασχολήθηκε πολύ με το να καταδικάζει τις πολλές διασκευές σπαταλώντας πολλή ενέργεια για το τίποτα.

Στη συνέχεια έγραψε μουσική για τον εμπορικό κινηματογράφο. Κάποτε είχε πει στον Φίνο: Εσύ ξέρεις τι θα πει κακός κινηματογράφος αλλά τι θα πει καλός, δεν θα μάθεις ποτέ… Το 1990 σε μια συνέντευξη είχε δηλώσει: Πού να το ξέρω ότι 30 χρόνια μετά, ο κόσμος θα ασχολούνταν ακόμα με Μανταλένες και κουραφέξαλα. Στο θέατρο έγραψε μουσική για το «Παραμύθι δίχως όνομα», «Όρνιθες», «Καπετάν Μιχάλης» κ.α. Πολλές από αυτές τις συνθέσεις του έχουν μείνει στην ιστορία και αγαπήθηκαν πολύ από το κοινό.

Το 1967 θα ταξιδέψει στο Μπρόντγουει της Νέας Υόρκης για το ανέβασμα του μιούζικαλ «Ίλια Ντάρλινγκ». Εκείνη την περίοδο τον βρήκε η δικτατορία και όπως είχε δηλώσει, είχε προβλήματα με την εφορία και δεν ήθελε να γυρίσει στην Ελλάδα. Λίγα πράγματα γνωρίζουμε για την περίοδο της Αμερικής και όπως ανέφερε ο ίδιος, η διαμονή του εκεί τον σπούδασε. Ένα άγνωστο γεγονός είναι η εισαγωγή που έγραψε στο τραγούδι «Prelude» (Προανάκρουσμα), μαζί με τους «Millenium» που ήταν μια ροκ μουσική ομάδα στην Καλιφόρνια. Σε αυτό το κομμάτι, ο ίδιος ο Χατζιδάκις παίζει τσέμπαλο.

Στην Ελλάδα θα επιστρέψει το 1972, όπου ηχογραφεί τον «Μεγάλο ερωτικό» και ανεβάζει την παράσταση, «Ο οδοιπόρος, το μεθυσμένο κορίτσι και ο Αλκιβιάδης». Σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Διαβάζω» το 1982, αναφέρει για το έργο: Ο οδοιπόρος είμαι εγώ, ο οποίος εκείνο τον καιρό περιφερόμουν ανά τον κόσμο και μόλις είχα έρθει στην Ελλάδα. Το μεθυσμένο κορίτσι ήταν η Ελένη Μανιάτη που τότε ήταν μαζί μου, ένα κορίτσι πέρα από τα καθορισμένα, πέρα από τα όρια του λογικού. Ο Αλκιβιάδης ήταν ένας νεαρός που πουλούσε τσιγάρα. Λοιπόν, σκέφτηκα ότι μια και δεν έχουμε κοινό μύθο ας τον κατασκευάσουμε, ας ενώσουμε τον οδοιπόρο το μεθυσμένο κορίτσι και τον Αλκιβιάδη και φυσικά, αυτό καταλήγει στον φόβο που ήταν το κλίμα εκείνης της εποχής του 1973, ιδίως μετά την άνοδο του Ιωαννίδη. Γι αυτό το έργο μου τελειώνει με τον φόβο, χωρίς να θέλω να πω ότι έκανα αντίσταση. Τώρα το τι περιέχουν οι στίχοι είναι ένα είδος αυτοβιογραφίας. Περιέχονται πολλά στοιχεία που ενώνουν αυτά τα τρία πρόσωπα. Τα τραγούδια του δίσκου, για τον λόγο ότι δεν μπορούν να ακουστούν σε νυχτερινά κέντρα διασκέδασης είναι άγνωστα στο κοινό. Ελπίζω κάποια στιγμή να τα ανακαλύψει στο μέλλον.

Το 1975 ο Χατζιδάκις θα αναλάβει αναπληρωτής γενικός διευθυντής στην «Εθνική Λυρική Σκηνή» και διευθυντής στο «Τρίτο πρόγραμμα». Ο Χατζιδάκις είχε ένα όραμα για την μουσική ζωή στην Ελλάδα και έμεινε στο ραδιόφωνο επτά χρόνια. Πήγε σε μια εποχή που τα χνάρια της χούντας ήταν ακόμη φανερά στην τότε ΕΡΤ και κατόρθωσε με το ύφος και τον λόγο του, να τα αλλάξει όλα. Το κρατικό ραδιόφωνο άρχισε να ανοίγει τις πόρτες στους άξιους και αναπτύσσεται μια καινούργια ραδιοφωνική έκφραση. Η ελληνική και παγκόσμια δημιουργία, προβάλλεται με ένα ιδιαίτερο τρόπο που κάνει τον ακροατή να φαντάζεται και να ονειρεύεται. Το τρίτο πρόγραμμα αν και κρατικό ήταν το πρώτο ελεύθερο ραδιόφωνο στην Ελλάδα. Μια εκπομπή που άφησε εποχή στο ραδιόφωνο και στην κοινωνία ήταν η παιδική εκπομπή «Εδώ λιλιπουπολη».

Το 1978 ο δήμαρχος των Ανωγείων Γιώργος Κλάδιος ήρθε στην Αθήνα με δική του πρωτοβουλία και έκανε πρόταση στον Χατζιδάκι να διοργανώσει τους μουσικούς αγώνες στα ανώγεια. Με την συμπαράσταση των Aνωγειανών, ο Μάνος Χατζιδάκις κατάφερε να καταστήσει τα Ανώγεια σ’ ένα ζωντανό μουσικό πολιτιστικό εργαστήρι.

Το 1980 εγκαινίασε τον «Μουσικό Αύγουστο» στο Ηράκλειο. Ήταν ένα καλλιτεχνικό Φεστιβάλ , με κύριο στόχο την παρουσίαση νέων ρευμάτων, τόσο στη μουσική όσο και στο χορό και τον κινηματογράφο. Οργάνωσε επίσης τους Αγώνες ελληνικού τραγουδιού στην Κέρκυρα, το 1981 και 1982. Ήταν ένας μουσικός διαγωνισμός που είχε σκοπό την παρουσίαση νέων Ελλήνων καλλιτεχνών. Την κριτική επιτροπή αποτελούσαν οι: Δήμαρχος Κέρκυρας, Ελένη Βλάχου, Νίκη Γουλανδρή, Νίκος Γκάτσος, Γιώργος Κουρουπός, Σπύρος Σακκάς κ.α. Στο διαγωνισμό, μεταξύ άλλων συμμετείχαν το 1982 και οι Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, με το τραγούδι «Μια βραδιά στο λούκι», με το οποίο βραβεύθηκαν και έγιναν γνωστοί.

Το 1985 είναι διευθυντής στο περιοδικό «Τέταρτο» το οποίο καταγράφει τα καλλιτεχνικά και κοινωνικά δρώμενα μέσα από τις πολιτικές τους διαστάσεις. Το Τέταρτο, ίσως περισσότερο απ’ όλα, ήταν ένα βαθιά πολιτικό περιοδικό. Η έννοια της πολιτικής, ακόμη και το 1985 που κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος, σχετιζόταν με τα μικροπολιτικά σκάνδαλα, με τις επιφανειακές και εν πολλοίς ανούσιες κομματικές διαφορές και με το φανατισμό και τη στενότητα των ιδεών που διακρίνει τους ψηφοφόρους των κομμάτων. «Το Τέταρτο υπήρξε κατ’ ουσίαν τότε ένα πολιτικό περιοδικό γιατί εγώ βαθιά μέσα μου είμαι πολιτικοποιημένος» έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις.

Το 1985 ίδρυσε την δισκογραφική εταιρεία «Σείριος» για να φιλοξενεί ποιοτικές προτάσεις της ελληνικής μουσικής.

Το 1987 παρουσιάζει τέσσερα προγράμματα στο «Μουσικό κέντρο Αθηνών» στην πλάκα. Συμμετείχαν οι: Έλλη Πασπαλά, Γιώργος Νταλάρας, Αλίκη Καγιαλόγλου, Νίκος Παπάζογλου. κ.α.

Το 1989 ο Χατζιδάκις ίδρυσε την «Ορχήστρα των χρωμάτων». Στους τέσσερις κύκλους συναυλιών που οργανώθηκαν από τον Νοέμβριο του 1989 έως τον Ιούνιο του 1993, ο Μάνος Χατζιδάκις περιέλαβε, εκτός από κλασικά έργα και, πολλά άγνωστα, συνθετών του 20ού αιώνα: Copland, Menotti, Poulenc, Milhaud, Ohana, Hindemith, Nielsen, Ives, Britten, Thomson, Szymanowski, Kurt Weill, Piazzolla, Rota, κ.ά. Έντονη παρουσία είχε και η ελληνική μουσική (Πετρίδης, Βάρβογλης, Παλλάντιος, Ξενάκης, Σισιλιάνος, Μαμαγκάκης, Αντωνίου, Κουρουπός), χωρίς να λείψουν και οι νεώτεροι δημιουργοί (Ανισέγκος, Κριτσωτάκης). Ειδικά αφιερώματα έγιναν στον Μανώλη Καλομοίρη, τον Νίκο Σκαλκώτα, τον Γιάννη Χρήστου και τον Μίκη Θεοδωράκη. Το 1993 ο Χατζιδάκις, στην ερώτηση δημοσιογράφου στην κρατική τηλεόραση, για το αν θα ηχογραφήσει κάποιο νέο του έργο απάντησε: Να ξέρει ο κόσμος πως αν υπάρξει κάποια αξιόλογη δουλειά θα την κυκλοφορήσω. Αυτή η δήλωση του Χατζιδάκι ήταν βέβαια μια υπεκφυγή στην ερώτηση του δημοσιογράφου, αφού ο ίδιος απέφευγε την δισκογράφηση μεγάλου μέρους του έργου του. Ελάχιστα έργα του από το θέατρο, κινηματογράφο, μπαλέτο, κ.α. έχουν δισκογραφηθεί, ενώ πολλά έχουν μείνει στο αρχείο του και περιμένουν την έκδοσή τους.

23 – 10 – 1940

Γεννιέται ο Βραζιλιάνος θρύλος των γηπέδων Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο – ο γνωστός μας Πελέ.

23 – 10 – 1956

Αντεπανάσταση εκδηλώνεται στην Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας. Οι αντεπαναστατικές δυνάμεις ήταν έτοιμες για ένοπλο πραξικόπημα ήδη από τα μέσα του Οκτώβρη. Είχαν στη διάθεσή τους ένοπλα σώματα και λεπτομερή σχέδια για τη διεξαγωγή της ένοπλης εξέγερσης. Στην πρώτη φάση ωστόσο, μεταξύ 23 και 30 Οχτώβρη, η αντίδραση δεν τόλμησε να εμφανιστεί ανοιχτά με αντισοσιαλιστικά συνθήματα, αλλά στηρίχτηκε σε αιτήματα, όπως π.χ., «αποσταλινοποίηση», «εκδημοκρατισμός και αποκέντρωση», «ουγγρικός εθνικός κομμουνισμός» κ.ά. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι πραξικοπηματίες πέτυχαν να εκμεταλλευτούν την πλατιά δυσαρέσκεια των μαζών απέναντι στη δογματική – σεχταριστική πολιτική της προηγούμενης κομματικής ηγεσίας.

Στις 23 Οχτώβρη έγινε στη Βουδαπέστη μια φοιτητική διαδήλωση, που την εκμεταλλεύτηκαν οι αντεπαναστατικές δυνάμεις, για να προκαλέσουν ένοπλες συγκρούσεις. Ο Ιμρε Νάγκι, που εκτελούσε χρέη πρωθυπουργού από τις 24 Οκτώβρη, υποστήριξε την αντεπανάσταση. Μετά την κατάρρευση του μεθοριακού ελέγχου διείσδυσαν στην Ουγγαρία χιλιάδες οπλισμένοι εμιγκρέδες από το εξωτερικό. Ο εξοπλισμός και ο ανεφοδιασμός των πραξικοπηματιών γινόταν μέσω της αερογέφυρας Βιέννης – Βουδαπέστης, κύρια από αμερικανικά αεροπλάνα. Οι διπλωματικοί εκπρόσωποι των ΗΠΑ κι άλλων καπιταλιστικών κρατών έδιναν άμεσες οδηγίες στην ηγεσία των πραξικοπηματιών.

Στη δεύτερη φάση του πραξικοπήματος φάνηκε ανοιχτά ποιοι κρύβονται πραγματικά πίσω τους. Η αντίδραση ενθαρρυμένη από την εξωτερική υποστήριξη, καθώς κι από την προδοτική πολιτική του Ιμρε Νάγκι, πέρασε μετά τις 30 Οχτώβρη στην ανοιχτή τρομοκρατία. Στους δρόμους της Βουδαπέστης κυριαρχούσε η αντεπαναστατική τρομοκρατία, ομαδικά δολοφονούνταν κομμουνιστές και προοδευτικοί άνθρωποι. Κατά χιλιάδες φυλακίζονταν σ’ όλη τη χώρα αγωνιστές του κόμματος, πρόεδροι αγροτικών ενώσεων, πρόεδροι συμβουλίων, οπαδοί του σοσιαλισμού και προετοιμαζόταν η σφαγή τους. Στον πολιτικό στίβο είχαν επανεμφανιστεί οι καπιταλιστές, γαιοκτήμονες, τραπεζίτες, πρίγκιπες και κόμητες, με επικεφαλής τον Μίντσεντι. Εμφανίστηκαν στη Βουλή και ίδρυσαν μέσα σε δύο μέρες 28 αντεπαναστατικά κόμματα.

Η ανοιχτή επίθεση ενάντια στις σοσιαλιστικές κατακτήσεις άνοιξε τα μάτια πολλών εργατών. Παράλληλα με την αυξανόμενη απομόνωση της αντίδρασης άρχισαν όλο και πιο πολύ να ανασυγκροτούνται οι επαναστατικές δυνάμεις. Στις 3 Νοέμβρη 1965 δημιουργήθηκε με επικεφαλής τον Γιάνος Κάνταρ η επαναστατική εργατοαγροτική κυβέρνηση. Για να υπερασπίσουν τη λαϊκή εξουσία οι πιο συνειδητές δυνάμεις της ουγγρικής εργατικής τάξης αναδιοργάνωσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα σαν μαρξιστικό – λενινιστικό Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα.

Το ΟΣΕΚ και η επαναστατική εργατοαγροτική κυβέρνηση απευθύνθηκαν στην ουγγρική εργατική τάξη κάνοντας έκκληση για υπεράσπιση της λαϊκής εξουσίας από την αντίδραση. Η Σοβιετική Ένωση ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της νέας ουγγρικής κυβέρνησης για βοήθεια και της συμπαραστάθηκε για τη συντριβή των ενόπλων αντεπαναστατικών ομάδων. Με τη βοήθεια του σοβιετικού στρατού αποσοβήθηκε στην Ουγγαρία ένας μακροχρόνιος εμφύλιος πόλεμος ενάντια στην αντεπανάσταση.

23 – 10 – 1959

Πεθαίνει ο εξπρεσιονιστής ζωγράφος Γιώργος Μπουζιάνης.

Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) από το 1897 μέχρι το 1906 με δασκάλους τον Γ. Ροϊλό, τον Νικηφ. Λύτρα, τον Κ. Βολανάκη και τον Δ. Γερανιώτη.

Το 1907, έφυγε για να συνεχίσει τις σπουδές ζωγραφικής στην Ακαδημία Τεχνών του Μονάχου κοντά στον Όττο Ζάιτζ (Otto Seitz).

23 – 10 – 1979

Πεθαίνει ο ρεμπέτης Πρόδρομος Τσαουσάκης. Το πραγματικό του όνομα ήταν Πρόδρομος Μουτάφογλου και καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Ήρθε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη το 1923. Από την ηλικία των 12 ετών έκανε διάφορες δουλειές για να ζήσει. Στο στρατό υπηρέτησε ως λοχίας – «τσαούς» στα τούρκικα – και μιας και το έλεγε συνέχεια, του …άλλαξε το επώνυμο ο Βασίλης Τσιτσάνης.

Στη διάρκεια της θητείας του ο Πρόδρομος Τσαουσάκης άρχισε να ασχολείται με το τραγούδι και τα πρώτα του χρόνια στη Θεσσαλονίκη συνεργάστηκε με τους Τάκη Μπίνη, Στέλλα Χασκίλ και Σεβάχ Χανούμ (Σεβαστή Παπαδοπούλου). Του άρεσε πάντα ο Βασίλης Τσιτσάνης τον οποίο γνώρισε όταν ο μεγάλος λαϊκός δημιουργός δούλευε στα «Κούτσουρα» του Δαλαμάγκα.

Στη διάρκεια της Κατοχής Τσαουσάκης και Τσιτσάνης ήταν νυχθημερόν μαζί – όπως αφηγήθηκε ο Πρόδρομος στον Κώστα Χατζηδουλή – ενώ το 1946 ο Τσιτσάνης έφερε τον Τσαουσάκη στην Αθήνα για «φωνοληψίες».

Το πρώτο τραγούδι του Τσιτσάνη που ερμήνευσε ο Τσαουσάκης ήταν το «Κάτσε ν’ ακούσεις μια πενιά», το οποίο έγινε αμέσως επιτυχία και σήμανε ταυτόχρονα και την αρχή μιας σειράς μεγάλων ερμηνειών που τον ανέδειξαν στον κορυφαίο ερμηνευτή της συγκεκριμένης περιόδου.

Αν και ηχεί παράδοξα, ο «ψύχραιμος» και χωρίς υπερβολές, τρόπος ερμηνείας του Πρόδρομου Τσαουσάκη , κάνει συγκλονιστικές τις ερμηνείες του και «κρύβει» πολύ μεγάλη εσωτερική ένταση, η οποία αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές του ακροατή.

Ο Τσαουσάκης τραγουδούσε σε μια εποχή όπου περίσσευαν τα δάκρυα, ο πόνος και τα βάσανα, ο φόβος και ο κατατρεγμός, μια εποχή όπου τίποτα το «υπερβολικό» στην έκφραση δεν είχε θέση. Αντίθετα η σιωπηλή αξιοπρέπεια και ο καθημερινός αγώνας, μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες, ήταν αυτό που κρατούσε όρθιους τους ανθρώπους που «κρατούσαν όλα τα βάσανα μέσα τους». Αυτό ακριβώς το συναίσθημα εξέφρασε με τη φωνή του ο Πρόδρομος Τσαουσάκης .

Από το 1947 ως το 1955 σημείωσε μεγάλη επιτυχία στη δισκογραφία, ενώ ήταν ο πρώτος ερμηνευτής στον οποίο ο Βασίλης Τσιτσάνης εμπιστεύτηκε τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» το 1948. Αυτό το διάστημα διακρίθηκε και στο πάλκο συνεργαζόμενος με όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής.

https://youtube.com/watch?v=vJ2XqLYwm6c%3Ffeature%3Doembed

Ταυτόχρονα ο Πρόδρομος Τσαουσάκης αποτέλεσε «σχολή» ερμηνείας και πάνω στα δικά του χνάρια βάδισε η επόμενη γενιά ερμηνευτών, με μέγιστο ανάμεσά της και βαθιά επηρεασμένο στα πρώτα του βήματα από τον Τσαουσάκη, τον Στέλιο Καζαντζίδη.

23 – 10 – 1983

Διαδοχικές επιθέσεις, στο στρατηγείο των Αμερικανών πεζοναυτών και στο αρχηγείο των Γάλλων αλεξιπτωτιστών, στη Βηρυτό του Λιβάνου αφήνουν πίσω τους 241 Αμερικανούς και 58 Γάλλους στρατιώτες νεκρούς.

23 – 10 – 1983

Πεθαίνει ο ηθοποιός Δήμος Σταρένιος.

Σε νεανική ηλικία εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και σπούδασε υποκριτική. Έπαιξε σε πολλές ταινίες -διακρίθηκε σε ρόλους «κακών», όπως του τοκογλύφου ή του καταδότη. Σε αυτόν, άλλωστε, ανήκει η περιβόητη ατάκα : «Μας αγαπάνε οι Γερμανοί, σαν φίλοι ήρθανε» («Η Χαραυγή Της Νίκης»).

Αντίθετα με τους ρόλους του, έλαβε ενεργά μέρος στην ΕΑΜική αντίσταση, στην οποία ενέταξε και τον Τίτο Βανδή. Μαζί με άλλους ηθοποιούς, ένωσαν τη φωνή τους ενάντια στη Γερμανική κατοχή και την πείνα που έφερε. Το 1946, μαζί με τον Τίτο Βανδή και τη μεγάλη ηθοποιό Αλέκα Παΐζη δημιούργησαν τον θίασό τους.

Θρυλική θεωρείται η ερμηνεία του στη τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» (1975) στο ρόλο του Γερό-Λαδά.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

24 – 10 – 1946

Γεννιέται η τραγουδίστρια του Νέου Κύματος Καίτη Χωματά.

Το όνομά της συνδέεται με μεγάλες επιτυχίες του «Νέου Κύματος» τη δεκαετία του ’60 και του ’70.

Από τα πιο γνωστά τραγούδια που ερμήνευσε είναι τα: «Μια αγάπη για το καλοκαίρι», «Να διώξω τα σύννεφα», «Κι αν σ’ αγαπώ δεν σ’ ορίζω», «Το Χριστινάκι», «Η Μαρία των Βράχων» κ.ά., ενώ ο Γιάννης Σπανός ήταν ο συνθέτης με τον οποίο συνεργάστηκε τα περισσότερα χρόνια.

24 – 19 – 1949

Ομιλία του Αντρέι Βισίνσκι, επικεφαλής της σοβιετικής αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ, στη συνεδρίαση της Πρώτης (Πολιτικής) Επιτροπής για το σταμάτημα των εκτελέσεων στην Ελλάδα και την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων.

Οι παρεμβάσεις του συνεχίστηκαν στις 25 Οκτώβρη με 1 Νοέμβρη. Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ πήρε τελικά σχετική απόφαση, γεγονός που συνέβαλε σημαντικά στο σταμάτημα των μαζικών εκτελέσεων στην Ελλάδα.

24 – 10 – 1948

Πεθαίνει ο Αυστριακός μουσικοσυνθέτης Φραντς Λέχαρ (Franz Lehar), ο σημαντικότερος μετά τον Γιόχαν Στράους.

Γεννήθηκε στην Ουγγαρία και πέθανε στην Αυστρία. Ξεκίνησε ως βιολιστής και αργότερα ανέλαβε διευθυντής στρατιωτικής μπάντας για να αφοσιωθεί τελικά με τη σύνθεση και ειδικά της οπερέτας.https://youtu.be/akPOlcp4z8c

Η οπερέτα που τον καθιέρωσε διεθνώς και η οποία κατέληξε να θεωρείται πρότυπο πάνω στο οποίο ασχολήθηκαν όλοι οι νεότεροι σε αυτό το μουσικό είδος ήταν η «Εύθυμη χήρα» (1905). Χαρακτηριστικό της μουσικής του Λέχαρ θεωρείται το πλήθος των ιδεών που αναπτύσσεται αβίαστα σε μια συμπαθητική μελωδική γραμμή .

24 – 10 – 1963

«Για το υπέροχο λυρικό ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από ένα βαθύ αίσθημα για το ελληνικό πολιτιστικό ιδεώδες», η Σουηδική Ακαδημία τιμά τον Γιώργο Σεφέρη με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

24 -10 – 1970

Ο Έλληνας πρωταθλητής του άλματος επί κοντώ Χρήστος Παπανικολάου καταρρίπτει το παγκόσμιο ρεκόρ πηδώντας 5 μ. και 49 εκ. στο Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης.

24 – 10 – 2005

Πεθαίνει η Ρόζα Παρκς (Rosa Louise McCauley Parks), η Αφροαμερικανή μοδίστρα που αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σ’ ένα λευκό άνδρα τη δεκαετία του ’50, γινόμενη σύμβολο του αγώνα για την κατάργηση των νόμων περί φυλετικού διαχωρισμού στις ΗΠΑ.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

25 – 10 1825

Γεννιέται ο Αυστριακός συνθέτης της κλασσικής μουσικής Γιόχαν Στράους (Johann Strauss – ο 2ος).

Από τα έργα του ξεχωρίζουν: «Ο ωραίος γαλάζιος Δούναβης», «Το σπίτι μου», «Βιεννέζικο αίμα» κ.ά

Έγραψε επίσης οπερέτες όπως «Δαντέλα της βασίλισσας», «Ο αθίγγανος βαρώνος», «Ο δασάρχης», «Νυχτερίδα» κ.α.

25 – 10 – 1838

Γεννιέται ο Γάλλος συνθέτης Ζορζ Μπιζέ, γεννημένος το 1838.

https://youtube.com/watch?v=0w_WBQHNe28%3Ffeature%3Doembed

Το αριστούργημά του, «Κάρμεν», προκάλεσε τεράστιο σκάνδαλο όταν ανέβηκε στη σκηνή –αλλά αποθεώθηκε διαχρονικά από το κοινό και καταξιώθηκε από το χρόνο

Άλλο μεγάλο έργο του είναι το «Αλιείς μαργαριταριών».

https://youtube.com/watch?v=pmuFOuh3QHs%3Ffeature%3Doembed

25 -10 –1881

Γεννιέται στη Μάλαγα της Ισπανίας ο Πάμπλο Ρουίθ (Pablo Ruiz y Picasso) γιος του Χοσέ Ρουίθ Μπλάσκο, καθηγητή του σχεδίου, και της Μαρίας Πικάσο Λόπεθ.

Εκδηλώνοντας το ταλέντο του στη ζωγραφική από πολύ νωρίς θα πραγματοποιήσει με τη βοήθεια του πατέρα του την πρώτη του Έκθεση σε ηλικία 13 ετών.

Ακολούθησε το 1895 η Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βαρκελώνης και το 1897 η Βασιλική Ακαδημία του Σαν Φερνάντο στη Μαδρίτη.

Στα καφενεία, στους δρόμους, στους οίκους ανοχής και στο Μουσείο Πράδο θα ανακαλύψει τη ζωή και την ισπανική ζωγραφική και όταν μια ασθένεια θα τον στείλει για ανάρρωση το 1899 σε ένα χωριό της Καταλονίας, θα γνωρίσει τους αγρότες και θα επιστρέψει στη Βαρκελώνη διαφορετικός.

Η πρώτη πράξη της αλλαγής του ήταν η χρήση του επωνύμου της μητέρας του. Είχε «γεννηθεί» ο Πάμπλο Πικάσο.

Το καφενείο της Βαρκελώνης «Οι Τέσσερις Γάτοι» φιλοξένησε την πρώτη του ατομική έκθεση το Φλεβάρη του 1900, ενώ η συναισθηματική του φόρτιση εκείνο τον καιρό είχε τόσο έντονο γαλάζιο χρώμα που έδωσε το όνομά του στην «Μπλε» περίοδο της Τέχνης του από το 1901 έως το 1904.

Δεν προσπάθησε ποτέ να μιλήσει γαλλικά «σαν Γάλλος», του ήταν αρκετή η χρήση της γλώσσας για να εγκατασταθεί στο Παρίσι το 1904, περικυκλωμένος από τον ιμπρεσιονισμό και τις οδηγίες της Ακαδημίας Καλών Τεχνών, αλλά και από τη ζωή που έσφυζε γύρω του.

Η σημασία της εποχής δεν ήταν τόσο η ζωγραφική με «γήινα» και «κεραμικά» χρώματα – «Ρόδινη Περίοδος» (1905 – 1907) – όσο η συνειδητοποίηση πως η αλήθεια των πραγμάτων δεν μπορεί να υποχωρεί μπροστά στην άμεση αίσθηση για τα πράγματα, πως η πραγματικότητα δεν μπορεί να είναι «τέτοια» γιατί απλώς «έτσι» την αντιλαμβάνεται ο καλλιτέχνης.

Πραγματοποιεί τη ρήξη με τον «ακαδημαϊσμό» με τις «Δεσποινίδες της Αβινιόν» που ξεκίνησε το 1907, το άφησε ημιτελές, επανήλθε το 1925 και το παρουσίασε το 1937, ένα έργο όπου τα πρόσωπα μετατρέπονται σε σύμβολα και το ζωγραφικό έργο εν γένει παύει να είναι απλώς ένα «παράθυρο» στον ορατό κόσμο των πρώτων εντυπώσεων.

Ο Πικάσο προσέφερε μια νέα «οπτική γλώσσα», ως παιδί του καιρού της και των μεγάλων επιστημονικών ανακαλύψεων που αποκάλυπταν αθέατες ως τότε πλευρές της πραγματικότητας.

Η ζωγραφική, πλέον, δεν αρκείται να περιγράφει το ορατό, αλλά θα προσπαθήσει να το «αναπαραστήσει» στην ολότητά του, είτε παρασταίνοντας ταυτόχρονα στην ίδια επιφάνεια τις διάφορες όψεις του (κυβισμός), είτε τις διαδοχικές φάσεις της κίνησής του (φουτουρισμός).

Ταυτόχρονα, αναζητείται η ανάδειξη εκείνων των επιμέρους στοιχείων, τα οποία ο καλλιτέχνης θεωρεί ότι παίζουν βαρύνοντα ρόλο στην έκφραση του έργου.

Έτσι προκύπτουν έργα που κινούνται σε δύο κατευθύνσεις παραστάσεων: Εκείνες που εμφανίζουν αφαιρετικά την πραγματικότητα και εκείνες που προκύπτουν από την αναδιαμόρφωση της εικόνας, τάση που ακολούθησε ο Πικάσο ( άνθρωπος – ταύρος, Κένταυρος, γυναίκα – περιστέρι) επιδιώκοντας την συνένωση του συμβολικού περιεχόμενου των αντικειμένων – μερών του πίνακα σ’ ένα ενιαίο σύμβολο.

Μαζί με τον Ζορζ Μπρακ θα αναπτύξουν τον Αναλυτικό Κυβισμό (1907 – 1912), το Συνθετικό Κυβισμό (1912 – 1915) και την τεχνική του κολάζ.

Ο Πικάσο τάχθηκε από την πρώτη στιγμή στο πλευρό της δημοκρατικής Ισπανίας, αποδέχθηκε τη θέση του διευθυντή του Μουσείου του Πράδο και βοήθησε να τοποθετηθούν οι συλλογές του σε ασφαλές μέρος.

Η μυθολογία της Μεσογείου με τον Μινώταυρο – θύτη και το άλογο – θύμα είναι η «πρώτη ύλη» για τον πίνακά του «Εφιάλτες και ψευτιές του Φράνκο» για το ισπανικό περίπτερο στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1937.

Στις 28 του Απρίλη 1937 η ναζιστική αεροπορία ισοπεδώνει την Γκουέρνικα και συγκλονισμένος ζωγραφίζει τον παγκοσμίως γνωστό πίνακα στον οποίο καταργείται η «αντιπαλότητα» ταύρου και αλόγου και όλα τα υποκείμενα ενέχουν τη συμβολική του θύματος.

Αν και οι δολοφόνοι δε «φαίνονται» στο έργο, «υπάρχουν» παντού.

Ο Πικάσο απέδωσε όλη την τραγικότητα του γεγονότος, χρησιμοποιώντας μαύρο, λευκό και γκρι.

Με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το έργο φυγαδεύτηκε στις ΗΠΑ.

Όταν οι ναζί κατέλαβαν το Παρίσι στην προσπάθειά τους να βρουν καλλιτεχνικούς θησαυρούς και να τους κατασχέσουν, προσήγαγαν τον Πικάσο και ένας φασίστας αξιωματικός τού έδειξε μια φωτογραφία του πίνακα ρωτώντας τον:

– Αυτόν τον πίνακα εσείς τον κάνατε;

Κι ο Πικάσο απάντησε: Όχι, Εσείς!

https://youtube.com/watch?v=jc1Nfx4c5LQ%3Ffeature%3Doembed

Το 1944 ο Πάμπλο Πικάσο έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, μια κίνηση τεράστιας πολιτικής και ηθικής σημασίας.

Αναδεικνύεται σε ηγετική φυσιογνωμία του Παγκοσμίου Κινήματος Ειρήνης, ενώ λόγω της δράσης του αυτής, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν του χορήγησε βίζα εισόδου στη χώρα.

Στο Κίνημα συμμετείχε ολόπλευρα, ενώ εκατομμύρια άνθρωποι γνώρισαν τον Πικάσο που τιμήθηκε με το Βραβείο «Στάλιν» το 1950 και το Βραβείο «Λένιν» το 1962 από το έργο του «Περιστέρι» ή έχουν δει μόνο αυτό.

https://youtube.com/watch?v=ExCQZ940Rbw%3Ffeature%3Doembed

Εργαζόμενος συνεχώς, εμβάθυνε επίσης στο έργο των μεγάλων δασκάλων του παρελθόντος, ζωγραφίζοντας με αυστηρότητα και επινόηση μια σειρά παραλλαγών από πίνακες των Βελάσκεθ, Ντελακρουά, Κράναχ, Γκρέκο.

Απεικόνισε στο έργο του τη διαλεκτική της Ιστορίας, δημιούργησε μια νέα «οπτική γλώσσα», στρατεύθηκε στον αγώνα της εργατικής τάξης για τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό, προσπάθησε να απαντήσει σε τρομακτικά ερωτήματα και σε εποχές όπου βασιλεύει η χυδαιότητα της δήθεν «διαφάνειας», υπενθυμίζει συνεχώς πως για τον αληθινό καλλιτέχνη συνιστά έσχατο μαρτύριο το να «γεννά» ορατές μορφές.

https://youtube.com/watch?v=pNrYupcDlXE%3Ffeature%3Doembed

Ο Πάμπλο Πικάσο «έφυγε» στις 8 Απρίλη 1973, έχοντας δωρήσει στην ανθρωπότητα το έργο του και τις αυστηρές και βαθιές διαπιστώσεις κάθε αληθινού δημιουργού: «Ο καλλιτέχνης είναι μια πολιτική ύπαρξη. Αντιμετωπίζει τα γεγονότα που μπορεί σπαρακτικά ή ευχάριστα και αντιδρά σε αυτά με όλο του το είναι. Τι νομίζετε ότι είναι ο ζωγράφος; Ενας ανόητος που έχει μόνο μάτια;…

Κανένας πίνακας δε δημιουργήθηκε για να διακοσμεί σπίτια. Είναι ένα εργαλείο πολέμου για επίθεση αλλά και για άμυνα εναντίον του εχθρού».

25 – 10 – 1889

Ισχυρός σεισμός μεγέθους 6,7 Ρίχτερ χτυπά τη Λέσβο, με απολογισμό 36 νεκρούς.

25 – 10 – 1893

Πεθαίνει ο Ρώσος συνθέτης Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Πετρούπολης και παράλληλα ολοκλήρωσε τις μουσικές του σπουδές στο εκεί Ωδείο (1862) με έναν από τους δασκάλους του, το φημισμένο συνθέτης και πιανίστας Άντον Ρουμπινστάιν.

Εκτός από το πτυχίο της σύνθεσης, πήρε και το πτυχίο της ενορχήστρωσης. Συνέχισε τις σπουδές του στο Ωδείο της Μόσχας, όπου γνώρισε τον μεγάλο δραματουργό Αλεξάντρ Οστρόβσκι.

Κορυφή καλλιτεχνικού ρεαλισμού, η μουσική του Τσαϊκόφσκι ανήκει στα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ρωσικής κουλτούρας, μαζί με τα δημιουργήματα των Πούσκιν, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι και Τσέχοφ. Η μεγάλη ανθρωπιστική τέχνη του, που είχε καρποφόρα επίδραση σε πολλούς συνθέτες του τέλους του 19ου αιώνα, υπήρξε ανεξάντλητη πηγή υψηλών ρεαλιστικών παραδόσεων για τα προοδευτικά μουσικά δημιουργήματα. Έγραψε όλα τα είδη της κλασικής μουσικής και όλα με ιδιαίτερη επιτυχία. Μια ζωή με λίγες χαρές, πορευόμενη – κατά το ήμισυ – στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, χτυπημένη από την οικονομική ανέχεια και το άγχος της αναγνώρισης και της επιδοκιμασίας, με τα σύννεφα της μελαγχολίας να σκιάζουν τον ουρανό της. Τούτη η ζωή αντικατοπτρίστηκε στις συνθέσεις του, η «Λίμνη των Κύκνων», οι έξη συμφωνίες του, ο «Μάνφρεντ», ο «Ευγένιος Ονιέγκιν» και η «Ωραία Κοιμωμένη», που αγγίζουν τις καρδιές όλων των ανθρώπων.

O Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι, γιος ενός μηχανικού ορυχείων και μιας γυναίκας με πολύ εύθραυστο ψυχισμό, ήταν το «γυάλινο παιδάκι» της οικογένειάς του, που το γοήτευε από πολύ νωρίς η μουσική, ενώ πήρε τα πρώτα του μαθήματα σε ηλικία 5 ετών. Το 1854 πέθανε από χολέρα η μητέρα του και μαζί της και η παιδική ηλικία του.

Το 1859 διορίστηκε διοικητικός υπάλληλος στο υπουργείο Δικαιοσύνης, όμως είναι η μουσική που τον απασχολεί πάντα, έτσι στις 13 Μάη 1863 παραιτήθηκε για να ζήσει πλέον από την Τέχνη. Από τα πρώτα του έργα φάνηκε το ταλέντο του, όμως η «δύσκολη» Πετρούπολη δεν του το αναγνώρισε και στις 18 Γενάρη 1866 ο Τσαϊκόφσκι βρέθηκε στη Μόσχα, όπου έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή.

Στις 15 Φλεβάρη 1868 ανέβηκε με εξαιρετική επιτυχία η πρώτη του Συμφωνία, ενώ με τη Δεύτερη Συμφωνία του, το 1873, αναγνωρίστηκε ως ο μεγαλύτερος Ρώσος συνθέτης.

https://youtube.com/watch?v=uZmLx4w2VHo%3Ffeature%3Doembed

Στις 4 Μάρτη 1877 πραγματοποιήθηκε η πρεμιέρα της «Λίμνης των Κύκνων», ενώ ένας επιπόλαιος γάμος τον οδήγησε σε απόπειρα αυτοκτονίας. Παρά το προσωπικό του δράμα, ο Τσαϊκόφσκι στα 39 του κατακτά όχι μόνο τη Ρωσία, αλλά και την Ευρώπη, καθώς και τις ΗΠΑ.

Στις 30 του Ιούλη 1893 άρχισε να συνθέτει το κύκνειο άσμα του και ταυτόχρονα τη σημαντικότερη σύνθεσή του. Την 6η Συμφωνία. Είναι το έργο που περιγράφει τα αισθήματά του, την απελπισία του, την κραυγή που προαναγγέλλει το χαμό του. Τελείωσε τη σύνθεση στις 30 Αυγούστου 1893 και η τελευταία λέξη που πρόσθεσε ήταν το όνομα της 6ης. Παθητική.

Πέθανε 9 μέρες μετά την πρεμιέρα της

25 – 10 – 1939

Γεννιέται ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος και συγγραφέας, Νίκος Νικολαΐδης. Ο δημιουργός ταινιών όπως «Γλυκιά συμμορία», «Πρωινή περίπολος», «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα», «Singapore Sling», γεννήθηκε το 1939 στην Αθήνα.

Το 1960 γύρισε τις πρώτες μικρού μήκους ταινίες «Lacrimae Rerum» και «Άνευ όρων». Το «The Zero Years» (2006) ήταν η τελευταία του ταινία.

https://youtube.com/watch?v=zmPd-5G6KIM%3Ffeature%3Doembed

«Το «οργισμένος», δεν το δέχομαι σαν χαρακτηριστικό μου» σχολίαζε για τον τρόπο που μέρος της κριτικής αντιμετώπιζε τη δουλιά του.

«Οι νέοι θεατές μ’ αγαπούν, όχι γιατί είμαι «οργισμένος», όπως μερικοί ισχυρίζονται, αλλά γιατί οι ταινίες μου δεν τους απαγόρεψαν ποτέ να με αμφισβητήσουν».

https://youtube.com/watch?v=A-b-zQHGOkU%3Ffeature%3Doembed

25 – 10 – 1948

Με την καθοριστική συνδρομή των μαχητριών του Δημοκρατικού Στρατού, ιδρύεται στην Ελεύθερη Ελλάδα η Πανελλαδική Δημοκρατική Ένωση Γυναικών (ΠΔΕΓ).

Ο Αμερικανός συγγραφέας Τζον Στάινμπεκ (John Ernst Steinbeck, Jr) βραβεύεται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Έγραψε το βραβευμένο με Βραβείο Πούλιτζερ μυθιστόρημα «Τα Σταφύλια της Οργής» (1939), τη νουβέλα «Άνθρωποι και Ποντίκια» (1937), «Ο Δρόμος με τις Φάμπρικες» (1945) κ.α.

https://youtube.com/watch?v=fOuAZLA_jWQ%3Ffeature%3Doembed

25 – 10 – 1983

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός επεμβαίνει στρατιωτικά στο μικρό νησιωτικό κράτος της Γρενάδα (Καραϊβική), για την οποία λίγους μήνες πριν ο πρόεδρος Ρίγκαν είχε δηλώσει ότι… «απειλεί την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών», προκαλώντας παγκόσμια θυμηδία, αλλά και οργή.

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

26 – 10 – 1957

Πεθαίνει ο μεγάλος λογοτέχνης Νίκος Καζαντζάκης. Από πολύ νωρίς ήρθε σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες. Το 1925 έως το 1929 ταξιδεύει στην ΕΣΣΔ, τη δεύτερη φορά με πρόσκληση της κυβέρνησης για τα δεκάχρονα της Επανάστασης. Εκεί θα γνωρίσει τον Μπαρμπίς,τον Ιστράτι και τον Γκόρκι. Με τον Ιστράτι θα ταξιδέψουν στη χώρα των Σοβιέτ.

Ο Καζαντζάκης θα φέρει τον Ιστράτι στην Αθήνα για να τον γνωρίσει στο ελληνικό κοινό. Στις 11 Γενάρη του 1928, ο Καζαντζάκης και ο Ιστράτι θα μιλήσουν σε μια μεγάλη συγκέντρωση στο θέατρο «Αλάμπρα» υπέρ της ΕΣΣΔ. Οι ομιλίες προκαλούν διαδήλωση και ο Καζαντζάκης με τον Γληνό απειλούνται με μήνυση ως διοργανωτές. Ο δε Ιστράτι απειλείται με απέλαση.

Τα ταξίδια στη Ρωσία εκδόθηκαν σε δύο τόμους. Μετά τον πόλεμο ο Καζαντζάκης έφυγε στην Αγγλία και κατόπιν στη Γαλλία, ενώ τη δεκαετία του 1950 τα έργα του δέχθηκαν την μήνιν της Εκκλησίας.

26 – 10 – 2021

Άλλο ένα εργοδοτικό έγκλημα συντελείται, αυτή τη φορά στην προβλήτα της COSCO.

Ο 45χρονος εργάτης Δημ΄μητρης Δαγκλής βρίσκει τραγικό θάνατο όταν διαμελίζεται στις ράγες που κινούνται οι γερανογέφυρες.

Από την ώρα του δυστυχήματος σήμανε συναγερμός, στους εργαζόμενους ξεχείλιζε η οργή και ο θυμός. Σταμάτησαν όλες οι εργασίες και πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση μπροστά στην πύλη του ΣΕΜΠΟ.

Με 24ωρη απεργία απαντούν οι εργαζόμενοι της COSCO.

Η απόφαση πάρθηκε στο πλαίσιο έκτακτης Γενικής Συνέλευσης του Σωματείου ΕΝΕΔΕΠ που πραγματοποιήθηκε λίγο μετά το εργατικό δυστύχημα

Ξεκινάει ο ηρωικός αγώνας τους που θα διαρκέσει επτά ημέρες. Κόντρα στο παγκόσμιο μεγαθήριο, την κυβέρνηση με τα άλλα αστικά κόμμαρα και την αποσιώπηση των ΜΜΕ θα βγουν νικητές, δίνοντας κουράγιο στους εργαζόμενους, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Τουρκίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας που θα σταθούν στο πλευρό τους.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

27 – 10 – 1782

Γεννιέται ο Ιταλός συνθέτης και βιρτουόζος του βιολιού Νικολό Παγκανίνι (Niccolò Paganini).

Ήταν γιος λιμενεργάτη, ο οποίος τον ώθησε στη μουσική. Από μικρή ηλικία φάνηκε το ταλέντο του -σύντομα ξεπέρασε τους δασκάλους του κι απέκτησε φήμη. Η ζωή του ήταν γεμάτη από γυναίκες και ατέλειωτες ώρες τυχερών παιχνιδιών.

Σύντομα το όνομά του έγινε μύθος εξαιτίας των εξαιρετικών ικανοτήτων του στο βιολί, της εντυπωσιακής δεξιοτεχνίας και τεχνικής του.

Ήταν από του πρώτους μουσικούς που τόλμησε και μάλιστα με επιτυχία να πραγματοποιήσει μεγάλες περιοδείες σε πόλεις της Ευρώπης, από το 1810 έως το 1828.

Η δεινότητά του ήταν τέτοια που άλλοι τον χαρακτήριζαν ως «μουσική θεότητα» και άλλοι ως «τσιράκι» του διαβόλου. Ήταν τόσο ξεχωριστή η μουσική του δεξιοτεχνία που πολλοί πίστευαν και διέδιδαν, ότι ο Παγκανίνι είχε πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο.

Οι συνθέσεις του περιέχουν κυρίως έργα για βιολί και ορχήστρα και μουσική δωματίου. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν τα Εικοσιτέσσερα Καπρίτσια.

1920

Δολοφονείται στη Μαύρη Θάλασσα, καθώς επέστρεφε από τη Μόσχα, ως αντιπρόσωπος του ΣΕΚΕ στο 2ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο Δημοσθένης Λιγδόπουλος, ένας από τους πρωτεργάτες του επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα και ιδρυτικό μέλος του ΣΕΚΕ.

Μαζί με τον Λιγδόπουλο, δολοφονήθηκε επίσης ο κομμουνιστής-επαναστάτης Ωρίων Αλεξάκης, στέλεχος του Κόμματος των Μπολσεβίκων και εκπρόσωπος της Κομμουνιστικής Διεθνούς στα Βαλκάνια.

27 – 10 – 1827

Η τρίτη όπερα του Βιντσέντζο Μπελίνι (Vincenzo Salvatore Carmelo Francesco Bellini), «Ο Πειρατής», κάνει πρεμιέρα στη Σκάλα του Μιλάνου.

27 – 10 – 1946

Εκλογές στη Βουλγαρία. Το Κομμουνιστικό Κόμμα έρχεται πρώτο λαμβάνοντας το 53,9%. Ο Γκεόργκι Δημητρόφ γίνεται πρόεδρος της Βουλγαρίας.

27 – 10 – 2013

«Φεύγει» από τη ζωή σε ηλικία 71 ετών ο διάσημος Αμερικανός μουσικός και συνθέτης της rock Λου Ριντ (Lewis Allen «Lou» Reed).

Ο Ριντ υπήρξε κιθαρίστας σε μία από τις θρυλικότερες μπάντες στην ιστορία της rock, τους Velvet Underground, που θεωρούνται από τους καταλύτες αυτού του μουσικού ρεύματος, αφού ο ήχος τους επηρέασε πολλές μεταγενέστερες γενιές συγκροτημάτων.

https://youtube.com/watch?v=QYEC4TZsy-Y%3Ffeature%3Doembed

Γεννήθηκε στο Μπρούκλιν το 1942 και νεαρός μαθητής έμαθε κιθάρα και άρχισε να συμμετέχει σε σχολικά συγκροτήματα.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 γνώρισε τον οργανίστα Τζον Κέιλ, με τον οποίο ίδρυσαν τους Primitive που αργότερα άλλαξαν το όνομά τους σε Warlocks και που τελικά κατέληξαν στο Velvet Underground.

https://youtube.com/watch?v=KisHhIRihMY%3Ffeature%3Doembed

Οι Velvet Underground διαλύθηκαν το 1970 οπότε ο Λου Ριντ ακολούθησε σόλο καριέρα.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

28 – 10 – 1940

Στις 3 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 ο Ιταλός Πρέσβης Ε. Γκράτσι επιδίδει στον Έλληνα δικτάτορα Ι. Μεταξά τηλεγραφική διακοίνωση, με την οποία η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας, που βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Βρετανία, απαιτούσε -ως «έμπρακτη» απόδειξη της ουδετερότητας της Ελλάδας- να της επιτραπεί να καταλάβει στρατιωτικά ορισμένες θέσεις στρατηγικής σημασίας επί ελληνικού εδάφους (δίχως να προσδιορίζει ποιες).

Η επίδοση του τελεσιγράφου ήταν ουσιαστικά μια τυπική υπόθεση, δεδομένου ότι οι απαιτήσεις της ιταλικής πλευράς ήταν εξωφρενικές, αόριστα διατυπωμένες, ενώ έδιναν περιθώριο μόλις 3 ωρών για την αποδοχή ή την απόρριψή τους. Η επίθεση ήταν προαποφασισμένη.

Αυτό εξηγεί και την αντίδραση του Μεταξά, ο οποίος δεν έκανε τίποτε άλλο από το να αναγνωρίσει την κατάσταση: «Alors, c’est la guerre» [σ.σ. ώστε έχουμε πόλεμο]» ήταν η απάντηση που έδωσε στον Ιταλό Πρέσβη. Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος άρχιζε.

Η επιλογή στρατοπέδου στη νέα ενδοϊμπεριαλιστική διαμάχη που είχε ξεσπάσει δεν είχε να κάνει με τις ιδεολογικές συγγένειες της τεταρτοαυγουστιανής δικτατορίας, αλλά με τα στρατηγικά συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης και τους δεσμούς που είχε αναπτύξει με το βρετανικό κεφάλαιο.

«Είμεθα ουδέτεροι», δήλωνε ο Μεταξάς σε δημοσιογράφο της βρετανικής εφημερίδας Daily Telegraph το Μάη του 1940, «εφ’ όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές, ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας…Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής άμυνας. Η Ελλάς είναι έτοιμη να συμμετάσχη στην άμυνα αυτή, που είναι και άμυνα της ιδίας ακεραιότητος».

Όπως αποδείχθηκε πάντως στην κατοχή, η αστική τάξη της χώρας μας δεν είχε καμιά διάθεση για ουσιαστική αντίσταση. Την αντίσταση την έκανε ο ίδιος ο λαός μέσα από το ΕΑΜ και με μπροστάρη το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

28 – 10 – 1943

Πεθαίνει ο γλύπτης Κώστας Δημητριάδης. Σπούδασε γλυπτική στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας (την μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) με δάσκαλο το Γεώργιο Βρούτο. Το 1903 έλαβε την Αβερώφειο υποτροφία για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Μόναχο. Τον επόμενο χρόνο, μετακόμισε στο Παρίσι, όπου σπούδασε στην Ακαδημία της Γκραντ Σωμιέρ (Académie de la Grande Chaumière) και στη Σχολή Καλών Τεχνών (École des Beaux-Arts). Το 1905 άνοιξε δικό του εργαστήριο στο Παρίσι, ενώ αργότερα άνοιξε και δεύτερο εργαστήριο στο Λονδίνο.

Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Παρίσι, όχι σε αθλητικό αγώνισμα αλλά στη γλυπτική, αφού το πρόγραμμα των αγώνων περιελάμβανε και καλλιτεχνικούς αγώνες. Το έργο του «Ο δισκοβόλος» (Discobole Finlandais) κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Το έργο αυτό σήμερα βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, ενώ αντίγραφό του βρίσκεται στην Αθήνα, απέναντι από το Παναθηναϊκό Στάδιο.

Το 1930 επέστρεψε στην Αθήνα και, με παρέμβαση του Ελευθέριου Βενιζέλου, διορίστηκε πρώτος διευθυντής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και καθηγητής της γλυπτικής, θέση που διατήρησε έως το θάνατό του. Σ’ αυτόν οφείλεται η ίδρυση των πρώτων παραρτημάτων της Σχολής στους Δελφούς, την Ύδρα και τη Μύκονο, ενώ με δική του πρωτοβουλία πραγματοποιήθηκε η ελληνική συμμετοχή στην 20ή Μπιενάλε της Βενετίας το 1936.

Συνεργάστηκε επίσης με τους καλλιτέχνες Φωκίωνα Ρώκ και Θωμά Θωμόπουλο για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου στην Πλατεία Συντάγματος της Αθήνας (1932). Το 1936 εκλέχτηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1937 τιμήθηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών. Το 1938 συμμετείχε στην Πανελλήνια Έκθεση.

Οι προτομές και τα άλλα δημόσια μνημεία που δημιούργησε ο Δημητριάδης χαρακτηρίζονται ως έργα ρεαλιστικά αντίστοιχα με άλλα έργα της εποχής του. Ωστόσο, το υπόλοιπο έργο του Δημητριάδη, το ιδιωτικό, είναι πολύ επηρεασμένο από το έργο του γάλλου γλύπτη Αύγουστου Ροντέν ως προς την επιλογή και την απόδοση των θεμάτων του. Στο ιδιωτικό του έργο, ο Δημητριάδης έδωσε έμφαση στην κίνηση και το στιγμιαίο και επεξεργάσθηκε την ανθρώπινη ανατομία σε βαθμό που να την κάνει αλληγορικό σύμβολο κατά τα πρότυπα του Ροντέν. Τέτοια έργα του ήταν «Οι νικημένοι της ζωής» (1905–1914), πολυπρόσωπη εικονογραφική σύνθεση με δώδεκα παραστάσεις που ο γλύπτης δεν ολοκλήρωσε εξαιτίας της κήρυξης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο «Γυναικείος κορμός» (1920, Εθνική Πινακοθήκη, έργο 505) και η «Χορεύτρια» (1920, Εθνική Πινακοθήκη, έργο 1888).

28 – 10 – 1959

Χάνεται πάνω από τον ωκεανό το ελαφρύ αεροπλάνο στο οποίο επέβαινε ο Κουβανός επαναστάτης Καμίλο Σιενφουέγος Γορριαράν (Camilo Cienfuegos Gorriarán).
Υπήρξε μία από τις πιο εμβληματικές μορφές της Κουβανικής Επανάστασης μαζί με τον Φιδέλ Κάστρο, τον Τσε Γκεβάρα, τον Ραούλ Κάστρο και τον Χουάν Αλμέιδα μεταξύ άλλων.
Ήταν γνωστός σαν «Ο “κομαντάντε”» του λαού» και ο «Ήρωας του Γιαγουαχάι (Yaguajay)».

Άκουσα τον Camilo πριν τον γνωρίσω μέσω μιας ιαχής -σύμβολο
Ήμασταν στο Alegría de Pio κιαι έμοιζε πως ήρθε το τέλος.
Εγώ πληγωμένος, σε ένα ξέφωτο και δίπλα μου ένας σύντροφος ψυχοραγούσε, ρίχνοντας τις τελευταίες του σφαίρες προτού πεθάνει…
Από κάπου ακούστηκε μια διαβολική φωνή «Είμαστε χαμένοι, πρέπει να παραδοθούμε»!.
Και μια αντρική φωνή, που την αναγνώρισα ως τη φωνή του λαού, ακούστηκε να λέει:
«¡Aqui no se rinde nadie! (¡carajo)!!» «Εδώ δεν παραδίνεται κανένας, διάβολε!»

(Λόγια του Τσε για τον Καμίλο (Camilo Cienfuegos))

 Όπως ακριβώς η ιαχή του σοβιετικού στρατιώτη στο Στάλινγκραντ «Ούτε βήμα πίσω»!

Το 1955, 23 ετών, τραυματίστηκε σε συμπλοκή φοιτητών με τις δυνάμεις καταστολής του δικτάτορα Μπατίστα και για να αποφύγει τη σύλληψη αναγκάστηκε να διαφύγει προς τις Ηνωμένες Πολιτείες αρχικά και έπειτα προς το Μεξικό όπου γνωρίστηκε με τους αδερφούς Φιντέλ και Ραούλ Κάστρο και έγινε μέλος του κινήματος «26 Ιούλη».
Το 1956 ήταν κι αυτός στο πλοίο «Γκράνμα» μαζί με Φιντέλ, Τσε, Ραούλ και τους υπόλοιπους επαναστάτες που αποβιβάστηκαν στις νοτιοδυτικές ακτές της Κούβας, ως μέρος του αντάρτικου της Σιέρα Μαέστρα για την ανατροπή του Μπατίστα.

Επέδειξε ιδιαίτερη ανδρεία και γρήγορα πήρε τον τίτλο του Κομαντάντε (Διοικητής), ενώ τα επόμενα δύο χρόνια συνέχισε με πρωταγωνιστικό ρόλο σε γεγονότα που αποδείχτηκαν καθοριστικά για την εξέλιξη της Κούβας.

Στις 28 Οκτώβρη 1959, ο ήρωας του λαού με τον ανθρώπινο, ζεστό και εύθυμο χαρακτήρα, έχασε τη ζωή του, καθώς το αεροσκάφος που επέβαινε χάθηκε, κατά την επιστροφή του από το Κάμαγουέι όπου τον είχε στείλει ο Φιντέλ για να συλλάβει τον αποστάτη Huber Matos: ήταν μόλις 27 ετών.

Η Μαλεκόν της Αβάνας γίνεται θάλασσα λουλουδιών. Όπως κάθε χρόνο σαν σήμερα, χιλιάδες μπουκέτα λουλούδια, λευκά τριαντάφυλλα και γλαδιόλες, στολίζουν τις ακτές σ’ ολόκληρο το νησί, που θυμάται την απώλεια του Καμίλο Σιενφουέγος.

H φιγούρα – γιγαντογραφία του Camilo Cienfuegos επονομαζόμενος και «Señor de la Vanguardia» -«πρωτοπόρος»- στην πρόσοψη του Υπουργείου Συγκοινωνιών έχει στο πλάι και κάτω, τη γραφή «¡Vas bien, Fidel!» που έγραψε κι αυτή ιστορία:

Σε μια κινητοποίηση με πλήθος κόσμου να παρακολουθεί τον Φιντέλ, τον Ιανουάριο του 1959 -είχαν μπει πια στην Αβάνα- ο Κάστρο διέκοψε την ομιλία του για να ρωτήσει (ρητορικά) τον Cienfuegos: «¿Voy bien, Camilo?» (Καλά τα πάω, Καμίλο;)
Η απάντησή του Cienfuegos «¡Vas bien, Fidel!» (καλά, Fidel!!) επαναλήφθηκε από τις χιλιάδες του συγκεντρωμένου, επαναστατημένου, ένοπλου λαού και έγινε ένα από τα σλόγκαν της επανάστασης -όπως και το περίφημο «¡Aqui no se rinde nadie (carajo)!» –εδώ κανείς δεν παραδίνεται (γαμώτο!)

28 – 10 – 1969

Δεκάδες χιλιάδες τρικ της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και του ΠΑΜ κυκλοφόρησαν για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου με συνθήματα «1940-1969: Όχι στο φασισμό», «Κάτω η φασιστική Χούντα», «Όχι στο φασισμό – λευτεριά στο λαό», «Λευτεριά στους δεσμώτες αγωνιστές».

28 – 10 – 1985

Πεθαίνει ο αρχιτέκτονας και αρχαιολόγος Ιωάννης Τραυλός. Οι έρευνες και οι εργασίες του καλύπτουν πολλά μνημεία της ελληνικής αρχαιότητας αλλά και των βυζαντινών και μεσαιωνικών χρόνων.

Ουσιαστική ήταν και η ενασχόλησή του με τη νεοκλασική αρχιτεκτονική του 19ου αιώνα, όπως και η συμβολή του στην αναστήλωση αρχαίων και βυζαντινών μνημείων, καθώς και στην αποκατάσταση ιστορικών κτηρίων της Αθήνας.

28 – 10 – 2022

Πεθαίνει ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς του rock ‘n’ roll, o Τζέρι Λι Λούις (Jerry Lee Lewis).

Γεννήθηκε στη Λουιζάνα, το 1935. Προερχόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια, που υποθήκευσε το σπίτι της για να αποκτήσει εκείνος το πρώτο του πιάνο.

Αποβλήθηκε από το ευαγγελικό σχολείο στο οποίο φοιτούσε, με την κατηγορία ότι η μουσική που έπαιζε ήταν ασεβής. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να σταματήσει την εκπαιδευτική του διαδρομή και να ξεκινήσει τις live εμφανίσεις από τα 14 του.

Πολύ γρήγορα ακαθιερώθηκε με τραγούδια όπως το “Great Balls of Fire”, ενώ οι επι σκηνής εμφανίσεις του καθιέρωσαν νέο στυλ στις ροκ συναυλίες. Από τις πρώτες ηχογραφήσεις του το 1956ξεχωρίζουν αυτές με τον Έλβις Πρίσλεϊ, τον Τζόνι Κας και τον Καρλ Πέρκινς.

https://youtube.com/watch?v=F569_t2jCio%3Ffeature%3Doembed

Την ύστερη περίοδο της μουσικής του σταδιοδρομίας μεταπήδησε στη μουσική κάντρι.

Ηχογράφησε 40 στούντιο άλμπουμ, σε πολλά εκ των οποίων έκανε ντουέτα με κορυφαιους μουσικούς, όπως ο Μικ Τζάγκερ και ο Έρικ Κλάπτον.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

29 – 10 – 1940

Οι 600 περίπου κρατούμενοι κομμουνιστές της Ακροναυπλίας στέλνουν υπόμνημα στην κυβέρνηση με το οποίο καταδικάζουν τη φασιστική εισβολή και ζητούν να σταλούν στο μέτωπο για να πολεμήσουν.

Οι μεταξικές αρχές, όχι μόνο αρνούνται, αλλά και μετά την έλευση των Ναζί, παραδίδουν τους κρατούμενους κομμουνιστές στις δυνάμεις κατοχής, οι οποίοι θα τους χρησιμοποιήσουν ως όμηρους και θα τους εκτελεστούν ως αντίποινα για τη δράση του ΕΛΑΣ. Κάποιοι εξ αυτών ωστόσο θα καταφέρουν να δραπετεύσουν και να ενταχθούν στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση.

29 – 10 – 1986

Πεθαίνει ο ηθοποιός Μίμης Φωτόπουλος. Καταγόταν από τη Ζάτουνα της Γορτυνίας. Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα, μιας και έμεινε νωρίς ορφανός από πατέρα. Ξεκίνησε να σπουδάζει στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, αλλά την παράτησε στο δεύτερο έτος.

Η καλλιτεχνική του φύση τον οδήγησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου από την οποία και αποφοίτησε. Στη διάρκεια της Κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και για τη δράση του εξορίστηκε αργότερα στη Γυάρο. Ο Δεκέμβρης του 1944, η εξορία του στην Ελ Ντάμπα και οι διώξεις των ΕΑΜιτών ηθοποιών, τον σημαδεύουν. Η Συμφωνία της Βάρκιζας τον βρίσκει πίσω από τα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου. Στα τέλη Μάρτη του 1945, παίρνει το δρόμο του γυρισμού. «Εμείς που ήρθαμε τελευταίοι» – γράφει στην αυτοβιογραφία του – «είχαμε περάσει πάνω από δυόμισι μήνες στην έρημο. Είχαμε δοκιμάσει πολλούς εξευτελισμούς, πολλούς πόνους, πολλά βάσανα. Και στα σύρματα είχαμε αφήσει ένα ματωμένο κομμάτι της ζωής μας». Υπήρξε μέλος του ΔΣ του ΣΕΗ, μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Ελευθέρου Θεάτρου και πρόεδρος του ΔΣ Άρματος Θέσπιδος.

Σύντροφος της ζωής του υπήρξε η Μαργαρίτα Τσάλα, με την οποία απόκτησε δύο κόρες.

https://youtube.com/watch?v=YqpiqMYCc-Y%3Ffeature%3Doembed

Πρεμιέρα στη θεατρική του καριέρα έκανε στο 1932, στην παράσταση «Λοκαντιέρα», με το θίασο Κουνελάκη. Το 1952 δημιούργησε το δικό του θίασο, ενώ από το 1960 ασχολήθηκε και με τη σκηνοθεσία. Τη θεατρική του καριέρα σταμάτησε το 1984 στην επιθεώρηση «Μια στο Καστρί και μια στο πέταλο», μαζί με τον Λάκη Λαζόπουλο.

Λαμπρή ήταν και η καριέρα του στον κινηματογράφο. Συνολικά έλαβε μέρος σε 101 ταινίες, σε δύο από τις οποίες είχε γράψει και το σενάριο. Πρώτη του ταινία ήταν το 1948 στη «Μαντάμ Σουσού». Από τις μεγάλες επιτυχίες του θεωρούνται οι ταινίες «Ταξιδιώτης χωρίς αποσκευές», «Κάλπικη Λίρα», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Ο Πατούχας», «Το σωφεράκι», «Ο γρουσούζης» κ.ά. Εμφανίστηκε, επίσης, και στην τηλεοπτική σειρά «Ο θείος μας ο Μίμης» (1984). Το λογοτεχνικό του ταλέντο, μας χάρισε πέντε ποιητικές συλλογές, τρία αυτοβιογραφικά βιβλία και δύο θεατρικά έργα. Ασχολήθηκε ακόμα και με τη ζωγραφική, με την τεχνική του κολάζ και μάλιστα με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, τη χρήση «ψηφίδων» από γραμματόσημα με τις οποίες έφτιαξε μεγάλο αριθμό ζωγραφικών πινάκων.

https://youtube.com/watch?v=oq5pMu-HPIs%3Ffeature%3Doembed

Παρά τη λαμπρή του καριέρα στο θέατρο και τον κινηματογράφο, το 1981, όταν θέλησε να συνταξιοδοτηθεί, δε στάθηκε δυνατόν. Είχε μόνο 1.400 ένσημα, που δεν αρκούσαν ούτε για τη μικρότερη σύνταξη. Έπρεπε να δουλέψει άλλα πέντε χρόνια για να συμπληρώσει τη βάση. Δούλεψε.

Τα συντάξιμά του συμπληρώθηκαν δια της βίας με τις τελευταίες ραδιοτηλεοπτικές εμφανίσεις του και με μια τιμητική σύνταξη από το ΥΠΠΟ, που όμως δε χάρηκε παρά ελάχιστα, αφού τα προβλήματα υγείας του τον πρόδωσαν.

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Πηγή : ALT.GR

30 – 10 – 1888

Γεννιέται ο τέσσερις φορές ολυμπιονίκης αθλητής του στίβου Κώστας Τσικλητήρας.

30 – 10 – 1896

Γεννιέται ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης. Από το 1912 δημοσιεύει ποιήματα σε διάφορα παιδικά περιοδικά. Δεκαεπτά χρονών πηγαίνει στην Αθήνα και γράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στα τέλη του 1917 πήρε το πτυχίο του. Στη συνέχεια, επιχείρησε να ασκήσει το δικηγορικό επάγγελμα, αλλά η έλλειψη πελατείας τον ανάγκασε να ζητήσει δημόσιο διορισμό. Έτσι διορίστηκε υπάλληλος και αρχίζουν μεταθέσεις στην επαρχία. Αισθανόμενος απέχθεια για την κρατική γραφειοκρατία, την καυτηριάζει συχνά. Γνωρίζει έτσι τη μιζέρια και την ανία της και αυτό του στοιχίζει και τον πληγώνει βαθιά.

Το Φλεβάρη του 1919 εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή «Ο πόνος των ανθρώπων και των πραγμάτων», ενώ ακολουθούν και οι επόμενες ποιητικές συλλογές. Στο μεταξύ θα γνωριστεί και θα συνδεθεί με την Μαρία Πολυδούρη. Το Φλεβάρη του 1928 αποσπάται στην Πάτρα και τον Ιούνιο στην Πρέβεζα. Στις 20 Ιουλίου αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του. Αποπειράται να αυτοκτονήσει, πέφτοντας γυμνός στη θάλασσα αλλά δεν τα καταφέρνει. Το πρωί της επομένης, απτόητος, φυτεύει μια σφαίρα στην καρδιά του.

30 – 10 – 1944

Τμήματα της ΧΙης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ απελευθερώνουν την Θεσσαλονίκη.

30 – 10 – 1945

Πάνω από 150.000 λαού της Θεσσαλονίκης γιορτάζουν την απελευθέρωση της πόλης από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Παρακρατικοί ανοίγουν πυρ κατά των συγκεντρωμένων, δολοφονούν 1 και τραυματίζουν 8.

30 – 10 – 1956

Η Αγγλία και η Γαλλία επιδίδουν τελεσίγραφο στο Κάιρο και το Τελ-Αβίβ για τον τερματισμό των εχθροπραξιών και την αποχώρηση των στρατευμάτων από την περιοχή της διώρυγας του Σουέζ. Το τελεσίγραφο απορρίφθηκε. Την επομένη αγγλο-γαλλικά αεροσκάφη επιχειρούν βομβαρδισμούς αιγυπτιακών αεροδρομίων.

.

30 – 10 – 1960

Γεννιέται ο Αργεντινός ποδοσφαιριστής Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα Φράνκο (Diego Armando Maradona), ο οποίος οδήγησε τη χώρα του στη νίκη στον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1986.

https://youtube.com/watch?v=VmyssDtOiLM%3Ffeature%3Doembed

30 – 10 – 1988

Πεθαίνει ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης.

Μαζί με άλλους της γενιάς του, άφησε τα πρώτα του γραπτά ίχνη, πάνω στους τοίχους της αδούλωτης πολιτείας, γράφοντας συνθήματα, παλεύοντας μέσα από τις γραμμές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης.

https://youtube.com/watch?v=wBiZgZ5KFvo%3Ffeature%3Doembed

Την τετραετία 1948-1952, εξορίστηκε για τις πολιτικές του ιδέες στον Μούδρο, στον Αϊ – Στράτη και τη Μακρόνησο.

https://youtube.com/watch?v=BfyrN9uWEpA%3Ffeature%3Doembed

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο. Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω…»

(Από το ποίημα του Τ. Λειβαδίτη «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος»)

https://youtube.com/watch?v=v1tGKJuCoE4%3Ffeature%3Doembed

30 – 10 – 2009

Πεθαίνει σε ηλικία 100 ετών, ο Κλοντ Λεβί -Στρος (Claude Lévi-Strauss), που χαρακτηρίστηκε πολλάκις «πατέρας της σύγχρονης ανθρωπολογίας και πρωτεργάτης του στρουκτουραλισμού στην επιστημονική ερευνητική μεθοδολογία».

Ο Λεβί -Στρος, που αρχικώς σπούδασε φιλοσοφία και το έργο του θεωρείται θεμέλιο οποιασδήποτε ανθρωπολογικής μελέτης, δίδαξε στο φημισμένο «Κολέγιο της Γαλλίας» μεταξύ 1959 – 1982 και ήταν ισόβιο μέλος της γαλλικής Ακαδημίας από το 1973.

30 – 10 – 2013

Πεθαίνει σε ηλικία 87 ετών ο σεναριογράφος Νίκος Φώσκολος.

Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αρχικά δούλεψε σε διάφορες εφημερίδες ως δημοσιογράφος στον τομέα του ελεύθερου και του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ, ενώ στη συνέχεια υπέγραψε τα σενάρια πολλών ταινιών στον κινηματογράφο αλλά και σε πολλά τηλεοπτικά σίριαλ.

https://youtube.com/watch?v=RRz4NhBCPuc%3Ffeature%3Doembed

Υπέγραψε το σενάριο για περισσότερες από εβδομήντα ταινίες, μεταξύ των οποίων: «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», «Κατηγορώ τους ανθρώπους», «Κοινωνία ώρα μηδέν», «Κονσέρτο για πολυβόλα», «Ορατότης μηδέν», κ.ά.

30 – 10 – 2019

«Φεύγει» από τη ζωή, σε ηλικία 85 ετών, ο Γιάννης Σπανός, ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες, που έχει βάλει την υπογραφή του σε πολλά αγαπημένα τραγούδια.

«Σαν με κοιτάς», «Οδός Αριστοτέλους», «Σπασμένο καράβι», «Στην Αλάνα», «Μαρκίζα», «Μια Κυριακή», «Ιδανικός και ανάξιος εραστής» και τόσα ακόμη.

https://youtube.com/watch?v=O6nLChp_lfI%3Ffeature%3Doembed

Γεννήθηκε στο Κιάτο, όπου ξεκίνησε και σπουδές πιάνου. Καθώς δούλευε ως πιανίστας στη Σχολή Χορού Ηρώς Σισμάνη, έπαθε ζημιά στα δάχτυλά του, γιατί έπαιζε ατελείωτες ώρες. Μετά από αυτό το γεγονός και με προτροπή του πατέρα του, πάει στο εξωτερικό. Πρώτα Γερμανία, στη συνέχεια Λονδίνο και μετά Παρίσι: «Ο τρίτος σταθμός μου και σημαδιακός. Αισθάνθηκα ότι εκεί ανήκω. Όλη η ψυχοσύνθεσή μου ταίριαζε με το γαλλικό τραγούδι, με τη γαλλική έκφραση, τη γαλλική γλώσσα», όπως είχε εκμυστηρευτεί στο «Μονόγραμμα» του Γιώργου Σγουράκη.

https://youtube.com/watch?v=1IcKNq5qiu0%3Ffeature%3Doembed

Τον εντυπωσιάζει η αριστερή όχθη του Σηκουάνα, εκεί που σύχναζαν οι Γάλλοι καλλιτέχνες. Γνωρίζει τις μπουάτ και βρίσκει δουλειά ως πιανίστας. Συνεργάστηκε με αστέρια της γαλλικής καλλιτεχνικής σκηνής, όπως η Μπριζίτ Μπαρντό, η Ζιλιέτ Γκρεκό, ο Σερζ Γκενσμπούρ κ.ά., ενώ μελοποίησε και Γάλλους ποιητές.

https://youtube.com/watch?v=-NQGbL1mlGU%3Ffeature%3Doembed

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 επιστρέφει στην Ελλάδα. Το πρώτο του ελληνικό τραγούδι ήταν «Μια αγάπη για το καλοκαίρι» σε στίχους του Γιώργου Παπαστεφάνου και τη φωνή της 17χρονης, τότε, Καίτης Χωματά. Αυτό το ιδιαίτερο μουσικό ύφος που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, ονομάστηκε «Νέο Κύμα». Τον όρο αυτό – μετάφραση του γαλλικού «Nouvelle Vague» – τον ανέφερε ο ίδιος ο Γιάννης Σπανός στον Αλέκο Πατσιφά της Lyra, στον οποίο άρεσε και τον καθιέρωσε. Ο Μιχάλης Βιολάρης, η Αρλέτα, ο Γ. Πουλόπουλος και πολλές ακόμα νέες φωνές, που δεν είχαν συνδεθεί με άλλο ήχο, συνεργάζονται μαζί του.

https://youtube.com/watch?v=TIJLyfJjpoY%3Ffeature%3Doembed

Η καλλιτεχνική και συνθετική του δραστηριότητα καλύπτει όλους τους τομείς της μουσικής όλες αυτές τις δεκαετίες. Συνεργάστηκε με μεγάλους Έλληνες τραγουδιστές (Γ. Μπιθικώτσης, Σ. Κόκοτας, Β. Μοσχολιού, Γ. Νταλάρας, Χ. Αλεξίου, Τ. Τσανακλίδου, Μ. Μητσιάς κ.ά.), καθώς και με μερικούς από τους μεγαλύτερους Έλληνες στιχουργούς, Λ. Παπαδόπουλο, Μ. Ελευθερίου, Πυθαγόρα, Γ. Παπαστεφάνου. Ορόσημα στην πορεία του θεωρούνται οι τρεις «Ανθολογίες», στις οποίες μελοποίησε Έλληνες ποιητές.

https://youtube.com/watch?v=34UJZ0nlk60%3Ffeature%3Doembed

Και όπως έχει πει και ο ίδιος: «Αυτή είναι η αίσθηση της απόλυτης τέχνης, η άρνηση στο εύκολο. Να επιλέγεις το δύσκολο και σπουδαίο τραγούδι και στίχος, μουσική, ερμηνεία να γίνονται ένα πράγμα εκείνη τη στιγμή, σαν ένα θεατρικό μονόπρακτο που δεν επαναλαμβάνεται»…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

31 -10 –1888

Γεννιέται ο συγγραφέας και ποιητής Ναπολέων Λαπαθιώτης. «Η κομμουνιστική κοινωνία είναι το τελευταίο ατού της ταλαιπωρημένης ανθρωπότητας. Αν αποτύχει και σ’ αυτό, δεν της μένει παρά να επιστρέψει στο σκοτάδι και στην αποκτήνωση». Αυτήν την αλήθεια διατύπωσε στα 1932 με σαφήνεια ο ποιητής Ναπολέων Λαπαθιώτης . Το αξιοπερίεργο είναι ότι δεν την διατύπωσε ένας αγωνιστής κομμουνιστής, αλλά ένας μεγαλοαστός εστέτ, ένας Αθηναίος δανδής, ένας ρομαντικός ποιητής, που έδωσε τέλος στη ζωή του, κουρασμένος από τη σκληρή πραγματικότητα του καιρού του. Τα ερωτήματα που εγείρονται από μια τέτοια αντιφατική στάση, δεν είναι εύκολο να απαντηθούν, αν δεν επιχειρήσουμε να εξετάσουμε τις αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τη ζωή του ποιητή, σε σχέση με τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες της εποχής του.

Μοναχογιός του Λεωνίδα Λαπαθιώτη, ανώτερου αξιωματικού που συμμετείχε ενεργά με το Κόμμα των Φιλελευθέρων στην πολιτική ζωή του τόπου, και της Βασιλικής Παπαδοπούλου, ανιψιάς του Χαρίλαου Τρικούπη, μεγάλωσε σε ένα στοργικό οικογενειακό περιβάλλον και πήρε εξαιρετική για την εποχή του μόρφωση. Αν και ήταν πτυχιούχος της Νομικής, δεν χρειάστηκε ποτέ να ασκήσει κανένα επάγγελμα, αλλά αφοσιώθηκε στην Τέχνη. Ανήκε, επομένως, στους λίγους προνομιούχους νέους της αστικής κοινωνίας, που η καλή οικονομική κατάσταση της οικογένειάς τους επέτρεπε μια τέτοια επιλογή. Ωραιοπαθής, μποέμ, θαυμαστής του Οσκαρ Ουάιλντ και των απόψεών του, ήταν ο εκλεκτός των αθηναϊκών σαλονιών και ταυτόχρονα ο νυκτόβιος περιπατητής των αθηναϊκών δρόμων. Αν και πολυγραφότατος, με μεγάλη δυσκολία δημοσίευε τα έργα του. Την πρώτη και μοναδική ποιητική του συλλογή την εξέδωσε το 1939, πέντε χρόνια πριν την αυτοκτονία του. Στη διάρκεια της Κατοχής, έχοντας χάσει και τους δυο γονείς του, ζει ξεχασμένος, εξαθλιωμένος και εθισμένος πλέον στα ναρκωτικά στο σπίτι του στα Εξάρχεια. Εχει ξεπουλήσει την οικογενειακή περιουσία και ένα μεγάλο μέρος της εξαιρετικής βιβλιοθήκης του. Τα ξημερώματα της 8ης Γενάρη 1944, ο Ναπολέων Λαπαθιώτης αυτοκτόνησε με περίστροφο σε ηλικία 56 ετών. Η κηδεία του έγινε με έρανο της «Νέας Εστίας». Ο ποιητής δεν άντεχε πια να ζει μέσα στα αδιέξοδά του. Είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο εξαθλίωσης και απόγνωσης, ώστε ένιωθε ότι η ζωή δεν είχε να του δώσει τίποτα πια. «Από κούραση και όχι από φτώχεια», μας λέει ο Βάρναλης, αυτοκτόνησε ο ποιητής. Κι είχε απόλυτο δίκιο, μιας και ο Λαπαθιώτης, ευνοημένος από την τύχη, πίστεψε ότι αυτή η εύνοια δεν θα είχε τέλος και αναζητούσε το ακατόρθωτο.

31 – 10 – 1918

Πεθαίνει ο Αυστριακός ζωγράφος Έγκον Σίλε (Egon Schiele).

Ήταν προστατευόμενος του Γκούσταβ Κλιμτ και ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους πορτραίτων του 20ου αιώνα.

Οι πίνακές του χαρακτηρίζονται κυρίως από ένταση. Χαρακτηρίστηκε επίσης ως ζωγράφος του εξπρεσιονισμού, ωστόσο είχε και επιρροές από την Αρ Νουβό.

1922

31 -10 – 1940

Ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης απευθύνει από τα κρατητήρια της Ασφάλειας το περίφημο Ανοιχτό Γράμμα του καλώντας τον ελληνικό λαό σε αντίσταση κατά του φασίστα εισβολέα:

«Προς το λαό της Ελλάδας.

Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα, με σκοπό να την υποδουλώσει και να την εξανδραποδίσει. Σήμερα, όλοι οι Ελληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα, ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούρια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα ‘ναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.

Αθήνα, 31 του Οχτώβρη 1940,

Νίκος Ζαχαριάδης

Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ».

31 – 10 – 1993

Πεθαίνει ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου Φεντερίκο Φελίνι (Federico Fellini) .

Από παιδί είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον κόσμο των σαλτιμπάγκων, των μαριονετών, του μιούζικ χολ. Καθοριστική για τη ζωή του, αλλά και ορισμένες ταινίες του θα είναι η αυστηρή εκπαίδευση του πάτερ Καρισίμι στο κολέγιο του Φανό. Γοητεύεται από ιστορίες φανταστικές πέρα από την πραγματικότητα, καθώς και από πρόσωπα και φιγούρες περιθωριακές και εκκεντρικές.

https://youtube.com/watch?v=CucHyXsxCU8%3Ffeature%3Doembed

Αλώστε, είναι ενδεικτικό ότι σε πολλές ταινίες του, πρωταγωνιστικούς ρόλους έχουν κλόουν, νάνοι, τρελοί του χωριού. Ο μεγάλος δημιουργός προσέγγισε τον κόσμο του κινηματογράφου μέσα από τη γελοιογραφία και το σκίτσο, από τότε που ήταν στα θρανία. Αφού για ένα διάστημα δούλεψε στα καφενεία του Ρίμινι, φτιάχνοντας τα πορτρέτα των πελατών. Με την ταινία «Οι Βιτελόνι», που γύρισε το 1953, θα γνωρίσει την πρώτη του επιτυχία στο χώρο του κινηματογράφου. Τα έργα του συνδυάζουν όνειρα, φαντασία και πάθος.

https://youtube.com/watch?v=kacObYNCaEM%3Ffeature%3Doembed

Το 1954 κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας και το 1960 τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Το 1956, το 1961 και το 1974 κέρδισε το βραβείο της Ένωσης Κριτικών της Νέας Υόρκης.

https://youtube.com/watch?v=7u6VLEezxlQ%3Ffeature%3Doembed

Πήρε τέσσερις φορές, το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας: το 1956 για το «Λα Στράντα», το 1957 για το «Οι νύχτες της Καμπίρια», το 1963 για το «8 ½» και το 1974 για το «Θυμάμαι» και προτάθηκε τέσσερις φορές για Όσκαρ Σκηνοθεσίας για τις ταινίες: «Γλυκιά ζωή» το 1961, «8 ½» το 1963, «Σατυρικόν» το 1970 και «Θυμάμαι» το 1975. Το 1993 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε Τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο του έργου του.

30 – 10 – 2011

Οι εργάτες της «Χαλυβουργίας Ελλάδος» στον Ασπρόπυργο απαντούν στους εκβιασμούς και τις απειλές της εργοδοσίας για μειώσεις μισθών και απολύσεις με την κήρυξη απεργίας διαρκείας

Εναντίον τους επιστρατεύτηκε κάθε μέσο που είχε στη διάθεσή της η εργοδοσία, η απειλή της πείνας και της ανεργίας, τα αστικά ΜΜΕ που χυδαία συκοφαντούσαν τον αγώνα τους και βεβαίως η κρατική καταστολή, τα ΜΑΤ.

Παρόλα αυτά, η ηρωική απεργία των χαλυβουργών θα διαρκέσει 9 ολόκληρους μήνες, με τη συνδρομή και ενός πρωτοφανούς κύματος ταξικής αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε στις γραμμές της εργατικής τάξης της χώρας μας, αλλά και διεθνώς.

Μοιράσου το…

Ετικέτες: Σαν Σήμερα

Κοινοποιήστε

FacebookEmailTwitter