ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

«Οταν ένας εργάτης σηκώνει τη φωνή του στην Ελλάδα, ακούγεται και στην Παλαιστίνη»

Συνέντευξη με τον Γιώργο Πέρρο, μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ και της αντιπροσωπείας που βρέθηκε στη Δυτική Οχθη

Η αποστολή του ΠΑΜΕ στον προσφυγικό καταυλισμό Al-Jalazone

Τα ξημερώματα της Κυριακής 12 Οκτώβρη έφτασε στη Ραμάλα της Δυτικής Οχθης αντιπροσωπεία συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, προκειμένου να εκφράσει τη διεθνιστική στήριξη των συνδικάτων και των εργαζομένων της Ελλάδας προς τον ηρωικό Παλαιστινιακό λαό, αλλά και να αντικρίσει από πρώτο χέρι τις συνέπειες της κατοχής από το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ. Ο Γιώργος Πέρρος, μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, μιλάει στον «Ριζοσπάστη» για τις πέντε ημέρες που πέρασε η αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ στην κατεχόμενη Παλαιστίνη: Για τις συναντήσεις με τα παλαιστινιακά συνδικάτα, για τις στιγμές που συγκλόνισαν την αποστολή, για την αγριότητα της κατοχής που είδαν από κοντά, αλλά κυρίως για την αξιοπρέπεια και το πείσμα ενός λαού που δεν λυγίζει.

Οι Παλαιστίνιοι δεν είναι μόνοι!

– Η αποστολή του ΠΑΜΕ στην Παλαιστίνη συνέπεσε με μια κρίσιμη στιγμή για τον Παλαιστινιακό λαό. Πώς «διαβάζουν» τα συνδικάτα της Παλαιστίνης τις τελευταίες εξελίξεις; Ποιες είναι οι εκτιμήσεις τους για τη συνέχεια;

– Η αποστολή του ΠΑΜΕ στην Παλαιστίνη, πράγματι, πραγματοποιήθηκε σε μια κρίσιμη στιγμή για τον Παλαιστινιακό λαό, έχοντας συμπέσει με τη συμφωνία για «εκεχειρία» στη Γάζα. Μια συμφωνία που, όπως επισημαίνουν τα παλαιστινιακά συνδικάτα, προσφέρει μια ανάσα στους αμάχους και στον πολύπαθο λαό της Γάζας, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί τη συνεχιζόμενη κατοχή και τα εγκλήματα του κράτους – δολοφόνου Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη.

Από τη συνάντηση με το Συντονιστικό Πλαίσιο των Παλαιστινιακών Συνδικάτων

Στις συζητήσεις μας, τα συνδικάτα τόνισαν ότι αυτή η συμφωνία δεν αποτελεί λύση ούτε βήμα προς τη δικαίωση των πόθων του Παλαιστινιακού λαού. Πρόκειται για «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο, που εξυπηρετεί τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, κυρίως των ΗΠΑ και του Ισραήλ, αλλά και των συμμάχων τους στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι εργαζόμενοι βιώνουν καθημερινά ότι πίσω από τα μεγάλα λόγια των αρχιτεκτόνων της συμφωνίας – του Τραμπ, των στελεχών της κυβέρνησης των ΗΠΑ και του εγκληματία Νετανιάχου – περί «ειρήνης» κρύβεται η προσπάθεια να παγιωθεί το καθεστώς κατοχής, εποικισμού και αποκλεισμού, ενώ η καταστροφή των υποδομών, οι δολοφονίες και η φτώχεια συνεχίζονται τόσο στη Γάζα όσο και στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη.

Οπως συνεχίζεται και ο πόλεμος με οικονομικά μέσα και τη δύναμη του χρήματος, στο πλαίσιο των σχεδιασμών για τη λεγόμενη ανοικοδόμηση, καθώς δεν έχει εγκαταλειφθεί το σχέδιο Τραμπ για τη μετατροπή της Λωρίδας της Γάζας σε «Ριβιέρα».

Ωστόσο, τα παλαιστινιακά συνδικάτα δεν μιλούν με απογοήτευση, αλλά με αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα. Ξεκαθαρίζουν ότι ο αγώνας του λαού τους θα συνεχιστεί μέχρι τη δικαίωση, μέχρι να τερματιστεί η κατοχή και να εγκαθιδρυθεί ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Από τη σύσκεψη με σωματεία στην Τουλκαρέμ

Παράλληλα, υπογραμμίζουν τη σημασία της διεθνούς ταξικής αλληλεγγύης. Η παρουσία του ΠΑΜΕ και των συνδικάτων, οι δεσμοί που ενισχύονται μέσα από την ΠΣΟ θεωρούνται από τους Παλαιστίνιους εργάτες ως χειροπιαστή απόδειξη ότι δεν είναι μόνοι στον αγώνα τους για ελεύθερη πατρίδα, αλλά μέρος της ευρύτερης πάλης των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την εκμετάλλευση και τον πόλεμο.

Ζεστή, συντροφική υποδοχή

– Στην Ελλάδα το ΠΑΜΕ πρωτοστατεί στην οργανωμένη έκφραση της αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό. Ποιος είναι ο απόηχος αυτής της δράσης στην Παλαιστίνη και πώς υποδέχθηκαν τα συνδικάτα και οι Παλαιστίνιοι εργαζόμενοι την αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ;

– Η παρουσία της αντιπροσωπείας του ΠΑΜΕ στην Παλαιστίνη έγινε δεκτή με ιδιαίτερη συγκίνηση και ζεστασιά. «Καλωσορίσατε στη δεύτερη πατρίδα σας», ήταν η φράση με την οποία μας υποδέχονταν παντού.

Σε κάθε συνάντηση, σε κάθε χώρο δουλειάς, στα συνδικάτα και στους προσφυγικούς καταυλισμούς, οι Παλαιστίνιοι εργαζόμενοι και τα συνδικαλιστικά στελέχη εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη τους για τη σταθερή, ανιδιοτελή και συνεπή στήριξη του ΠΑΜΕ, η οποία εκφράζεται και θα συνεχίσει να εκφράζεται όχι μόνο με λόγια, αλλά με πράξεις, κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις, συλλογή υλικής βοήθειας και διεθνείς παρεμβάσεις.

Σε εργοστάσιο στην Ιεριχώ

Ο απόηχος αυτής της δράσης στην Παλαιστίνη έχει αφήσει βαθύ αποτύπωμα, γιατί οι Παλαιστίνιοι βλέπουν ότι η αλληλεγγύη του ΠΑΜΕ δεν περιορίζεται σε «ανθρωπιστική» υποστήριξη, αλλά έχει ξεκάθαρο πολιτικό και ταξικό περιεχόμενο, είναι αλληλεγγύη λαού προς λαό, εργατών προς εργάτες, απέναντι στον κοινό εχθρό, τον ιμπεριαλισμό και το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Οι παλαιστινιακές οργανώσεις εκτιμούν ότι το ΠΑΜΕ είναι από τις δυνάμεις εκείνες στην Ευρώπη που μιλούν με καθαρή φωνή για το δίκαιο του Παλαιστινιακού λαού, καταγγέλλοντας όχι μόνο τα εγκλήματα του κράτους – δολοφόνου του Ισραήλ, αλλά και τη συνενοχή των κυβερνήσεων της ΕΕ και της Ελλάδας.

Η υποδοχή της αντιπροσωπείας είχε έντονο συναισθηματικό χαρακτήρα. Υπήρξαν στιγμές όπου εργάτες, συνδικαλιστές και οικογένειες μαρτύρων εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους με δάκρυα, τονίζοντας ότι «η φωνή της εργατικής τάξης της Ελλάδας μέσα από το ΠΑΜΕ μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε». Παράλληλα, οι Παλαιστίνιοι εργαζόμενοι έστειλαν το δικό τους μήνυμα στους Ελληνες συναδέλφους τους, να συνεχίσουν να σηκώνουν τη σημαία της αλληλεγγύης, να δυναμώσουν τον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστές, ενάντια στο κράτος – δολοφόνο και τους συμμάχους του.

Από αυτήν την άποψη, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η δράση του ΠΑΜΕ δεν αντιμετωπίζεται απλώς ως πράξη συμπαράστασης, αλλά ως κομμάτι του ίδιου αγώνα που δίνει ο Παλαιστινιακός λαός μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες, ένας αγώνας για ζωή, αξιοπρέπεια και λευτεριά.

Εικόνες ανεξίτηλα χαραγμένες

– Υπάρχουν κάποια στιγμιότυπα που ξεχωρίζετε από τις επαφές και τις επισκέψεις σας στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη;

– Υπήρξαν πολλές στιγμές στη διάρκεια της επίσκεψής μας που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μας. Θα χρειάζονταν τόνοι μελάνι, για να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα και τις εικόνες που ζήσαμε στη διάρκεια της επίσκεψής μας στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη. Ισως το πιο δυνατό στοιχείο ήταν ότι πίσω από κάθε χειραψία, κάθε βλέμμα, κάθε αφήγηση, διακρίναμε μια τεράστια δύναμη ψυχής, μια αξιοπρέπεια που δεν λυγίζει, ακόμα και μέσα στα ερείπια της κατοχής, στη φτώχεια, στην καταπίεση, στην απώλεια και τον θάνατο.

Συγκλονιστική ήταν και η επίσκεψή μας στον προσφυγικό καταυλισμό της Jalazone, λίγα μέτρα πιο μακριά από τα τείχη του παράνομου οικισμού Ισραηλινών εποίκων Μπέιτ Ελ, όπου ζουν πίσω από ηλεκτροφόρους φράχτες, στρατιωτικά φυλάκια και συρματοπλέγματα πάνω από 6.000 έποικοι, ενώ βρίσκεται και μια βάση της πολεμικής μηχανής του κράτους – δολοφόνου. Εκεί συναντήσαμε οικογένειες προσφύγων που ζουν τρεις και τέσσερις γενιές σε λίγα τετραγωνικά μέτρα.

Εκεί, ανάμεσα σε παιδιά που παίζουν δίπλα σε τοίχους με αφίσες και στένσιλ δολοφονημένων από την κατοχή, νιώθεις τι σημαίνει στην πράξη η λέξη «αντοχή». Ηταν σε εκείνη την επίσκεψη που οι πρόσφυγες μας συγκλόνισαν όταν μας είπαν ότι «εμείς λογαριάζουμε στους λιμενεργάτες του Πειραιά να μην αφήσουν άλλες σφαίρες να έρθουν για εμάς και τα παιδιά μας», αγκαλιάζοντας τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και των λιμενεργατών.

Στην Τουλκαρέμ, σε αγρόκτημα, το οποίο είχε δεχτεί επίθεση το προηγούμενο βράδυ από τον κατοχικό στρατό, σε μία ακόμη προσπάθεια να αναγκάσει τους ιδιοκτήτες του να εγκαταλείψουν τη γη τους. Η επίσκεψη αυτή μας αποκάλυψε με τον πιο άμεσο τρόπο τη συνεχή δολοφονική βία που δέχονται οι Παλαιστίνιοι αγρότες από το κράτος – τρομοκράτη Ισραήλ, απλώς και μόνο γιατί επιμένουν να καλλιεργούν τη γη τους.

Σε σχολείο της περιοχής, που έχει μετατραπεί σε πρόχειρο προσφυγικό καταυλισμό, απέναντι από τις γειτονιές που έχει ισοπεδώσει ο ισραηλινός στρατός, συναντήσαμε ανθρώπους που έγιναν τρίτη και τέταρτη φορά πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους τη γειτονιά, στον ίδιο τους τον τόπο, ξεριζωμένους ξανά, μετά την εκδίωξή τους από τον καταυλισμό της Τουλκαρέμ, όπου ο ισραηλινός στρατός τούς έδωσε μόλις πέντε λεπτά για να φύγουν. Δακρύσαμε τη στιγμή που ένας Παλαιστίνιος εργάτης, κάτοικος του καταυλισμού, κρατώντας το δύο μηνών παιδί του, μας είπε με αποφασιστικότητα ότι «εμείς θα συνεχίσουμε να παλεύουμε γιατί αγαπάμε τη ζωή».

Ξεχωρίζουμε, επίσης, τη συνάντηση με εργαζόμενους της Ιεριχούς. Μας μίλησαν για τις δυσκολίες, αλλά και για την αποφασιστικότητά τους να συνεχίσουν να παλεύουν οργανωμένα, μέσα από τα συνδικάτα τους.

Τέλος, δεν μπορεί να ξεχαστεί η συγκίνηση όταν Παλαιστίνιοι εργάτες είπαν πως η παρουσία του ΠΑΜΕ «δεν είναι μια τυπική επίσκεψη, αλλά μια συνάντηση ανθρώπων του ίδιου αγώνα». Αυτή η φράση συνοψίζει όλη την ουσία της αποστολής: Τη βαθιά συνείδηση ότι οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, μόνο να ενωθούν απέναντι στην αδικία, στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλισμό.

Η άγρια πραγματικότητα της κατοχής

– Τα μέλη της αντιπροσωπείας του ΠΑΜΕ είδαν από κοντά την αγριότητα της κατοχικής βίας από το κράτος του Ισραήλ. Υπήρξε μάλιστα και προσπάθεια τρομοκράτησης της ίδιας της αποστολής κατά την αποχώρησή της από το Τελ Αβίβ. Μιλήστε μας λίγο περισσότερο για το τι σημαίνει στην πράξη η κατοχή για την καθημερινότητα των Παλαιστινίων.

– Είδαμε από κοντά τι σημαίνει στην πράξη κατοχή, όχι ως μια αφηρημένη πολιτική ή διπλωματική έννοια, αλλά ως μια σκληρή, απτή πραγματικότητα που διαπερνά κάθε πτυχή της ζωής του κάθε Παλαιστίνιου. Είδαμε την ασυδοσία και τη βία του κατοχικού στρατού, τα τείχη, τα σημεία ελέγχου, τις περιφράξεις, τη φτώχεια και την ανασφάλεια που επιβάλλει ένα καθεστώς βίας, δολοφονιών, μόνιμης ταπείνωσης και αποκλεισμού.

Η καθημερινότητα των Παλαιστινίων είναι μια διαρκής πάλη για τα αυτονόητα, για να πάνε στη δουλειά τους χωρίς να συλληφθούν ή ακόμα χειρότερα να δολοφονηθούν, για να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο χωρίς να κινδυνεύουν, για να περάσουν από έναν δρόμο χωρίς να τους σταματήσουν οπλισμένοι στρατιώτες.

Κάθε μετακίνηση, κάθε πράξη, ακόμη και η καλλιέργεια της γης, περνά μέσα από την έγκριση ή την αυθαιρεσία των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής. Καθαρίστρια που διώχθηκε από το σπίτι της από έποικους, λόγω της μεγάλης ανεργίας αναγκάστηκε να δουλέψει για αυτούς, λέγοντάς μας ότι πολλές φορές οι έποικοι αρνούνται να τους πληρώσουν, φτάνοντας μάλιστα σε σημείο να τους απειλούν με όπλα.

Επισκεφθήκαμε σπίτια που έχουν γκρεμιστεί επειδή χτίστηκαν «χωρίς άδεια» των κατοχικών δυνάμεων σε παλαιστινιακή γη, χωράφια που καταστράφηκαν από στρατιωτικά οχήματα, εργοστάσια και καταστήματα που δεν μπορούν να λειτουργήσουν λόγω αποκλεισμών. Στην Τουλκαρέμ, στη Ραμάλα, στην Ιεριχώ, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, οι κάτοικοι μας μίλησαν για τις νυχτερινές εφόδους, τις συλλήψεις, τους θανάτους παιδιών και νέων ανθρώπων που δολοφονούνται εν ψυχρώ.

Ακόμα και κατά την αποχώρησή μας από το Τελ Αβίβ, υπήρξε προσπάθεια τρομοκράτησης της αποστολής, μια μικρή μόνο γεύση του μηχανισμού τρομοκρατίας και καταστολής που οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζουν καθημερινά. Μας κράτησαν για ώρες, μας ανέκριναν, έψαξαν εξονυχιστικά τα πράγματά μας, σε μια επίδειξη αυθαιρεσίας που δεν είχε κανέναν λόγο ύπαρξης πέρα από τον ωμό εκφοβισμό.

Αυτό το πλέγμα κατοχής και τρόμου δεν έχει μόνο φυσική διάσταση. Είναι ένας συνεχής ψυχολογικός πόλεμος που στοχεύει να κάμψει το ηθικό ενός ολόκληρου λαού. Και όμως, αυτό που κυριαρχεί δεν είναι η μοιρολατρία, αλλά η αντίσταση.

Οι Παλαιστίνιοι εργάτες και οι οικογένειές τους ζουν μέσα στην αδικία, αλλά συνεχίζουν να παλεύουν, να μορφώνουν τα παιδιά τους, να καλλιεργούν τη γη τους, να κρατούν ζωντανή την ελπίδα. Μια μάνα ανέφερε γεμάτη περηφάνια την κόρη της, η οποία πέρασε πρώτη στην Ιατρική Σχολή, διαβάζοντας στα λίγα τετραγωνικά μέτρα του δωματίου όπου ζουν, χωρίς φως, χωρίς καμία υποδομή.

Αυτό το πείσμα για ζωή, αυτή η δύναμη μέσα στην καταστροφή, είναι ίσως η πιο συγκλονιστική απάντηση. Γιατί, όπως μας είπε ένας Παλαιστίνιος αγρότης, «η κατοχή μπορεί να μας στερεί τη γη, αλλά δεν μπορεί να μας στερήσει το δίκιο και την αξιοπρέπειά μας».

Οπλο η αλληλεγγύη των λαών

– Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ποιο είναι το μήνυμα που μεταφέρει η αντιπροσωπεία στους Ελληνες εργαζόμενους;

– Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, θα θέλαμε να μεταφέρουμε στους Ελληνες συναδέλφους μας, στον ελληνικό λαό, ένα μήνυμα βαθιά ανθρώπινο, ταξικό και διεθνιστικό. Ενα μήνυμα που συνοψίζεται σε λίγες λέξεις: Ο Παλαιστινιακός λαός δεν είναι μόνος του. Η αλληλεγγύη των λαών είναι όπλο ισχυρότερο από τις βόμβες του κράτους – δολοφόνου Ισραήλ και των συμμάχων του.

Αυτό που είδαμε στην Παλαιστίνη δεν είναι μια «μακρινή τραγωδία», αλλά μια ζωντανή υπενθύμιση του τι σημαίνει ιμπεριαλισμός, καταπίεση και εκμετάλλευση και του πόσο κοινός είναι ο αγώνας των εργατών σε κάθε γωνιά της Γης. Οι Παλαιστίνιοι εργάτες μάς είπαν επανειλημμένα ότι αντλούν δύναμη από τη στάση των Ελλήνων συναδέλφων τους, από τις πορείες, τις απεργίες, τα συνθήματα, τις ανακοινώσεις και τη δράση του ΠΑΜΕ και των ταξικών σωματείων όπως το μπλοκάρισμα των λιμενεργατών στη μεταφορά πολεμικού υλικού στην πολεμική βιομηχανία του κράτους – δολοφόνου.

Το μήνυμα που μεταφέρουμε, λοιπόν, είναι κάλεσμα να δυναμώσει ακόμα περισσότερο αυτή η αλληλεγγύη. Να μετατραπεί σε πίεση προς την ελληνική κυβέρνηση, που συμμετέχει ενεργά στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και στηρίζει το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ, για να διακόψει κάθε οικονομική, πολιτική και στρατιωτική σχέση μαζί του, για να εφαρμόσει άμεσα την ομόφωνη απόφαση της ελληνικής Βουλής του 2015 για αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Να βρει έκφραση μέσα στους χώρους δουλειάς, στα συνδικάτα, στους δρόμους, με το σύνθημα: «Κανένας λαός δεν είναι ελεύθερος όσο ο λαός της Παλαιστίνης στενάζει από την κατοχή».

Η εμπειρία αυτής της αποστολής ενίσχυσε τη βεβαιότητά μας ότι ο αγώνας για ζωή και ελευθερία είναι ένας και κοινός για όλους τους λαούς, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την εκμετάλλευση, την προσφυγιά και τον πόλεμο. Και όπως μας είπαν οι Παλαιστίνιοι συνδικαλιστές «όταν ένας εργάτης σηκώνει τη φωνή του στην Ελλάδα, ακούγεται και στην Παλαιστίνη». Αυτό το μήνυμα ακριβώς φέρνουμε πίσω, να μη σωπάσει καμιά φωνή απέναντι στο έγκλημα και τη γενοκτονία, να δυναμώσει η αλληλεγγύη και να υψωθεί πιο δυνατά η σημαία του διεθνισμού.

    

«Βασιζόμαστε σε εσάς»

Κάθε φορά που ένας δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» αναχωρεί για μια αποστολή, γνωρίζει εκ των προτέρων ότι το υλικό που θα συγκεντρώσει θα είναι ιδιαίτερο. Δεν είναι ζήτημα ικανοτήτων, αλλά οπτικής. Οπου κι αν βρεθεί, σε μια απεργία, μια διαδήλωση, μια πλημμύρα, μια φωτιά ή σεισμό, το βλέμμα του στα γεγονότα περνάει μέσα από πρίσμα των εργαζομένων και του λαού. Το χέρι του καταγράφει την καταστροφή, τον ανθρώπινο πόνο, την καταπίεση, αλλά το μάτι του αναζητά πάντα τον αγώνα, την αντίσταση, την οργάνωση, την αλληλεγγύη. Μ’ ένα τέτοιο «χρέος» συνόδευσε η εφημερίδα μας την αποστολή του ΠΑΜΕ στην Παλαιστίνη.

Στην πολύπαθη γη των Παλαιστινίων δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ για να βρεις το ρεπορτάζ. Βρίσκεται παντού. Είναι στην καθημερινότητα της επιβίωσης που γίνεται αντίσταση. Είναι στους εργάτες που αφήνουν τα αυτοκίνητα έξω από την Ιερουσαλήμ, για να περάσουν τους ελέγχους πεζή και να πάνε στη δουλειά. Είναι στους δεκάδες που μιλούν για το πώς είναι να οργανώνουν τις διεκδικήσεις τους, ενώ η πατρίδα τους είναι υπό κατοχή.

Είναι στις γυναίκες που έχουν γίνει πρόσφυγες τρεις και τέσσερις φορές. Είναι στον αγρότη που στέκεται πάνω από τα σημάδια της ερπύστριας στο χωράφι του και λέει «εμείς θα ζήσουμε και θα πεθάνουμε εδώ». Είναι ακόμα και στον σερβιτόρο του ξενοδοχείου τα βράδια, που έχει μάθει για την αποστολή και δείχνει τα σημάδια από τις σφαίρες του κατοχικού στρατού στο πόδι του. Και δεν είναι καθόλου λίγοι όλοι αυτοί. Είναι ένας ολόκληρος λαός…

Πριν φτάσεις εκεί, τίποτα απ’ όσα έχει ακούσει και διαβάσει δεν σε προετοιμάζει για το πώς είναι η καθημερινότητα αυτού του λαού κάτω από την αγριότητα της κατοχής. Πώς να κοιτάξεις όλους αυτούς στα μάτια, ενώ κρατάνε τα μωρά στα χέρια σε έναν προσφυγικό καταυλισμό – σχολείο; Ενώ διηγούνται το πώς αναγκάζονται να δουλεύουν χωρίς δικαιώματα για αυτούς που τους αρπάζουν τη γη, για το πώς περνάνε τους ελέγχους και τα check points; Τι θα πρωτογράψεις; Τι θα αφήσεις έξω; Πώς θα μεταφέρεις την πραγματικότητα χωρίς να τη μειώσεις σε απλές εικόνες;

Εκείνες τις στιγμές καταλαβαίνεις πως στα μάτια τους δεν είσαι απλός επισκέπτης ή παρατηρητής. Συνειδητοποιείς ότι καταγράφεις τη στιγμή που η αλληλεγγύη παύει να είναι μια λέξη γραμμένη στα πανό, μια αφηρημένη έννοια και γίνεται απτή πραγματικότητα. Τη στιγμή που μία εργάτρια στην Ιεριχώ, ένας αγρότης στην Τουλκαρέμ, μια αποφυλακισμένη συνδικαλίστρια στην Ιερουσαλήμ καταλαβαίνουν ότι ένας εργάτης στον Πειραιά, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη αγωνίζεται για τους ίδιους, στέκεται στο πλευρό τους.

Για αυτό τα βλέμματά τους φωτίζουν όταν γράφουν στο χαρτί τα στοιχεία επικοινωνίας των σωματείων τους, για να τα μεταφέρει η αποστολή του ΠΑΜΕ στους συναδέλφους τους στην Ελλάδα. Κι όταν οι Παλαιστίνιοι συνδικαλιστές στη Ραμάλα καλωσορίζουν τους συνδικαλιστές από την Ελλάδα ως «πρεσβευτές της αλληλεγγύης του ελληνικού λαού», καταλαβαίνεις ότι δεν εκφράζουν έναν τυπικό χαιρετισμό. Αναγνωρίζουν μια κοινή γλώσσα. Αυτή της κοινής πάλης των λαών.

Ετσι, η ερώτηση «θα μας δείξεις τι έχεις γράψει ή θα ψάξουμε μόνοι μας», οι έλεγχοι και οι απειλές από τις ισραηλινές αρχές στο αεροδρόμιο δεν είναι εκφοβισμός. Είναι επιβεβαίωση. Η αλληλεγγύη ενοχλεί το κράτος – δολοφόνο. Γιατί ξέρουν ότι η κουβέντα του Ρεντ από τον καταυλισμό Al-Jalazone, αυτό το «βασιζόμαστε σε εσάς» στον πρόεδρο του σωματείου των Ελλήνων λιμενεργατών, όταν φτάνει μέσα από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη» στην Ελλάδα, είναι ένα χρέος συνέχισης και ενίσχυσης της αλληλεγγύης που το εργατικό κίνημα εδώ θα το αναλάβει.

Και δεν το γνωρίζουν μόνο οι αρχές του κατοχικού κράτους. Εδειξαν πως το καταλαβαίνουν και οι εργάτες από τα παλαιστινιακά συνδικάτα, όταν στις συσκέψεις ο σύντροφος Ακελ Τακάζ σύστηνε τα μέλη της αποστολής και στο τέλος μετέφραζε: «…και μαζί μας έχουμε και τον “Ριζοσπάστη”, που θα μας βοηθήσει να μεταφέρουμε όλα όσα βλέπει και ακούει η αποστολή εδώ πίσω στον ελληνικό λαό».

Δ. Μ.

Πηγή : Ριζοσπάστης 25 – 26 / 10 – 2025