1 – 11 – 1864
Κυρώνονται η ιδρυτική Διακήρυξη και το Καταστατικό της Διεθνούς Ένωσης Εργατών (Α’ Διεθνής). Σκοπός της Διεθνούς ήταν να εκπληρώσει το ιστορικό καθήκον της συσπείρωσης των δυνάμεων του παγκόσμιου προλεταριάτου.
«Η Διεθνής», έγραφε ο Κ. Μαρξ, «ιδρύθηκε για να αντικαταστήσει τα διάφορα σοσιαλιστικά και μισοσοσιαλιστικά τμήματα με μια πραγματικά αγωνιστική οργάνωση της εργατικής τάξης». Τα καθήκοντα αυτά ήταν που προσδιόρισαν και το περιεχόμενο της ιδρυτικής Διακήρυξης και του Καταστατικού της Α’ Διεθνούς.
Η ιδρυτική Διακήρυξη, που ήταν και το πρόγραμμά της Διεθνούς και φέρει την καταλυτική σφραγίδα του Μαρξ, είναι ένα από τα σημαντικότερα ντοκουμέντα στην ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος. Αναδεικνυόταν ως πρώτιστο καθήκον της εργατικής τάξης η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη μέσα από το δυνάμωμα της ταξικής της οργάνωσης και του ιδεολογικού της εξοπλισμού.
Επίσης αναφερόταν στη βασική ανάγκη να έχουν οι εργάτες δική τους εξωτερική πολιτική στη βάση του προλεταριακού διεθνισμού. Άλλωστε, η ιδρυτική διακήρυξη κατέληγε με το σύνθημα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε».
Αλλά και στο καταστατικό της Διεθνούς περιλαμβάνονταν σπουδαίες θέσεις, υποθήκες για την οργάνωση του εργατικού κινήματος, βάζοντας στο επίκεντρο το καθήκον της Διεθνούς να καθοδηγήσει την εργατική τάξη για την κοινωνική της απελευθέρωση. Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης πρέπει να κατακτηθεί από την ίδια την εργατική τάξη, ανέφερε το προοίμιο του καταστατικού. Η Διεθνής Ένωση των Εργατών βασίστηκε στην αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Ανώτατο όργανο ήταν το ετήσιο συνέδριο.
Η Διεθνής καθοδήγησε άμεσα την εξέγερση του Παρισιού και συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, ωστόσο δεν μπόρεσε να γίνει η οργάνωση που θα καθοδηγούσε αποτελεσματικά την επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης, κυρίως επειδή στις γραμμές της υπήρχαν μικροαστικά και αναρχικά ρεύματα που ασκούσαν επίδραση. Η σφοδρή διαπάλη, με επικεφαλής τους Μαρξ – Ένγκελς, για το ξεκαθάρισμα των γραμμών του επαναστατικού κινήματος από αυτές, τις τελικά αντεπαναστατικές επιρροές, είναι μια ακόμα μεγάλη υπηρεσία προς το εργατικό κίνημα.
Η Α’ Διεθνής έπαψε να υπάρχει τυπικά το 1876, έχοντας εκπληρώσει το έργο της στις ιστορικές συνθήκες στις οποίες έδρασε.
1 – 11 – 1923
Γεννιέται η Ισπανίδα οπερατική λυρική σοπράνο και σολίστ Βικτόρια ντελς Άγγελς, επίσης Βικτόρια ντε λος Άνχελες (Victoria de los Ángeles López García).
Η καριέρα της ξεκίνησε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κορυφώθηκε στα χρόνια από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1960.
Ανήκε σε μια γενιά υψιφώνων γεννημένων κατά το μεσοπόλεμο (Μαρία Κάλλας, Τζόαν Σάδερλαντ κ.ά.) που συντέλεσαν τα μέγιστα στην αναβίωση του μπελ κάντο στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
1 – 11 – 1931
Δημοσιεύεται στον Ριζοσπάστη (στα φύλλα 1-3/11/1931) Έκκληση της ΕΕ της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τη λύση της εσωκομματικής διαπάλης στο ΚΚΕ.
Με παρέμβασή της, επίσης, αντικαθίσταται το ΠΓ της ΚΕ. Νέος Γραμματέας ορίζεται ο Ν. Ζαχαριάδης.
1 – 11 – 1939
Η 5η Σύνοδος του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ (1-2/11/1939) αποφασίζει την εισδοχή της Δυτικής Ουκρανίας και της Δυτικής Λευκορωσίας (περιοχές που είχε αποσπάσει η Πολωνία την περίοδο της ιμπεριαλιστικής επέμβασης κατά της επανάστασης) στην ΕΣΣΔ και την ενσωμάτωσή τους στις Σοβιετικές Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ουκρανίας και Λευκορωσίας αντίστοιχα.
1944
Δύο μέρες μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον ΕΛΑΣ, βρετανικά στρατεύματα εισέρχονται στην πόλη.
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
2 – 11 – 1906
Γεννιέται ο Ιταλός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Λουκίνο Βισκόντι (Luchino Visconti di Modrone). Προερχόταν από αριστοκρατική οικογένεια του Μιλάνου.
Νεαρός ήδη, ανακαλύπτει τη μουσική και το θέατρο. Η γνωριμία του με τον Γάλλο σκηνοθέτη Ζαν Ρενουάρ στο Παρίσι, το 1935, οι ταινίες των Σοβιετικών Πουντόβκιν και Αϊζενστάιν και η απαγόρευση από τη φασιστική λογοκρισία να πραγματοποιήσει την πρώτη του κινηματογραφική δουλιά, καθόρισαν τη μετέπειτα ιδεολογική του στράτευση στην υπόθεση του κομμουνισμού και της επανάστασης.
Με την ταινία «Ossessione», μεταφορά του μυθιστορήματος του Τζέιμς Κέιν «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές» (1942), ο Βισκόντι εγκαινιάζει τη γέννηση και την πορεία του ιταλικού νεορεαλιστικού κινηματογράφου και επιδρά στην εξέλιξη της κινηματογραφικής τέχνης, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Παρά την αντίδραση της κατεστημένης κριτικής, που οδήγησε αργότερα στην καταστροφή του αρνητικού, η ταινία είχε πλατιά απήχηση. Ακολουθεί το μικρό ντοκιμαντέρ «Μέρες δόξης» (1945), όπου καταγράφεται η δίκη και η εκτέλεση των φασιστών Καρούζο και Κοχ.
Τρία χρόνια μετά, γυρίζει, με χρήματα του ΚΚΙ, την ταινία «Η γη τρέμει» (επεισόδιο της θάλασσας), ένα οδοιπορικό στο φτωχό σικελικό νότο και το πρώτο και το τελευταίο επεισόδιο μιας τριλογίας που δεν ολοκλήρωσε. Με την ταινία «Μπελίσιμα» (1951), ο σκηνοθέτης επιχειρεί να καταδείξει την απατηλότητα των μικροαστικών ονείρων. Άλλα έργα του είναι το «Εμείς οι γυναίκες» (1953) με την Αννα Μανιάνι, «Σένσο», «Οι λευκές νύχτες» (1957) του Ντοστογιέφσκι, «Ο Ρόκο και τα αδέλφια του» (1960), «Η εργασία» (1962), «Γατόπαρδος» (1963 -σκιαγραφεί την ηττημένη αριστοκρατία και την ανερχόμενη αστική τάξη- κερδίζει το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών), «Τα μακρινά αστέρια της Άρκτου», «Η καμένη μάγισσα» (1966), «Ο ξένος» (1967 -μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Καμύ), «Οι καταραμένοι» (1968), «Θάνατος στη Βενετία» (1971) «Λούντβιχ ή το λυκόφως των θεών», «Η γοητεία της αμαρτίας» (1974) και «Ο αθώος».
2 – 11 – 1911
Γεννιέται ο μεγάλος ποιητής Οδυσσέας Ελύτης (πραγματικό όνομα Οδυσσέας Αλεπουδέλης), που το 1979 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Με το «Άξιον Εστί» αγκάλιασε τη διαχρονική πορεία της Ελλάδας χωρίς να πέφτει στην παγίδα της «απόδειξης» της «ανωτερότητας» των Ελλήνων, είναι το ποίημα – πηγή που εξακολουθεί να δροσίζει τα χείλη της η ελληνική συνείδηση.
Γεμάτη φως η ποίησή του θα δημιουργηθεί με τη χρήση και τη δημιουργική ανάπλαση 8.000 λέξεων, ένα επιπλέον δώρο του ποιητή στον πολιτισμό μας.
Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης αλλά η καταγωγή του ήταν από τη Μυτιλήνη. Σε πολύ μικρή ηλικία εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Η ποίηση αρχίζει να τον ενδιαφέρει διαβάζοντας Καβάφη και Κάλβο, ενώ την ίδια εποχή (1927) στρέφεται προς τον υπερρεαλισμό. Το 1930 εγγράφεται στη Νομική Σχολή, το 1934 γνωρίστηκε με τον ποιητή Ι. Σαραντάρη που τον ενθάρρυνε στις ποιητικές του προσπάθειες, εκείνος όμως που τον επηρέασε αποφασιστικά ήταν ο Ανδρέας Εμπειρίκος, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1935. Το Νοέμβρη του 1935 δημοσιεύτηκαν, στα «Νέα Γράμματα», τα πρώτα ποιήματα του Ελύτη που καθιέρωσε τότε και το ψευδώνυμό του.
Το 1939 τυπώνει την πρώτη του ποιητική συλλογή «Προσανατολισμοί». Με την έναρξη του πολέμου βρίσκεται στο μέτωπο ως ανθυπολοχαγός στο 1ο Σύνταγμα Πεζικού, όπου κινδύνευσε να πεθάνει από κοιλιακό τύφο.
Το 1943 κυκλοφόρησε «Ο Ήλιος ο Πρώτος», ενώ από το 1945 συνεργάζεται με το περιοδικό «Τετράδιο» όπου και πρωτοπαρουσίασε το «Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας». Το 1948 ταξιδεύει στην Ελβετία, και εν συνεχεία στο Παρίσι, όπου παρακολουθεί μαθήματα φιλοσοφίας στη Σορβόνη. Το 1951 αρχίζει τη σύνθεση του «Αξιον Εστί» (Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1960).
Το 1964 στον κινηματογράφο «Ρεξ» θα εκτελεστεί για πρώτη φορά το «Άξιον Εστί» μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη. Το 1967 ο Ελύτης καταφεύγει στη Γαλλία. Στις 10 Δεκέμβρη 1979 του απονεμήθηκε το Νομπέλ Λογοτεχνίας.
Ο Οδυσσέας Ελύτης πέθανε στις 18 Μάρτη 1996 στο σπίτι του στην Αθήνα, ενώ τα έργα «Εκ του πλησίον» και «2×7ε» δημοσιεύτηκαν μετά το θάνατό του. Για εκείνον ο θάνατος δεν ήταν παρά ακόμη ένα ταξίδι: «Είπα θα φύγω. Τώρα. Μ’ ό,τι να ‘ναι: τον σάκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο, στην τσέπη μου έναν οδηγό, τη φωτογραφική στο χέρι. Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα θα πάω να βρω ποιος είμαι. Τι δίνω, τι μου δίνουν και περισσεύει το άδικο».
2 – 11 – 1950
Πεθαίνει ο Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, κριτικός και δραματουργός Τζορτζ Μπέρναρντ Σο (George Bernard Shaw -βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1925).
Το 1876 μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου έγραφε τακτικά, αλλά αγωνίστηκε πολύ για να ανταπεξέρχεται οικονομικά. Το 1895 έγινε κριτικός θεάτρου για το περιοδικό «Saturday Review» και άρχισε να γράφει δικά του δρώμενα. Το έργο του «Pygmalion» μεταφέρθηκε αργότερα δύο φορές σε κινηματογραφική αίθουσα, ενώ το σενάριο που έγραψε για την πρώτη του έκδοση κέρδισε ένα Όσκαρ.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του, έγραψε περισσότερα από 60 έργα και κέρδισε πολλά άλλα βραβεία, μεταξύ των οποίων και το βραβείο Νόμπελ το 1925
2 – 11 – 1960
Πεθαίνει ο συνθέτης, πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας Δημήτρης Μητρόπουλος. Ηταν από τους λίγους μουσικούς, που μπορούσαν να παίζουν πιάνο, διευθύνοντας ταυτόχρονα την ορχήστρα.
Ίσως ο μοναδικός που έπαιζε και, ταυτόχρονα, διηύθυνε τόσο δύσκολα έργα, όπως το «3ο Κοντσέρτο για πιάνο» του Προκόφιεφ, ερμηνεία που σήμανε και την απαρχή της λαμπρής διεθνούς πορείας του. Το ρεπερτόριό του υπήρξε ευρύτατο, ενώ σε πάνω από ογδόντα ανέρχονται τα έργα που παρουσίασε σε πρώτη εκτέλεση. Ανάμεσά τους, συνθέσεις των Χίντεμιτ, Μπάρμπερ, Γκουλντ, Κόπλαντ, Κρένεκ, Καλομοίρη, Σκαλκώτα, Πετρίδη, Σισιλιάνου κ.ά. Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η συμβολή του στην καθιέρωση του Μάλερ, σε Αμερική και Ευρώπη, καθώς υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους μεγάλους ερμηνευτές του έργου του συνθέτη.
Η φήμη του τον φέρνει το 1936 στην Αμερική, στο πόντιουμ της Συμφωνικής της Βοστόνης. Η μεγάλη επιτυχία τον οδηγεί το 1938 στη θέση του μόνιμου μαέστρου της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μινεάπολης, όπου παρέμεινε έως το 1949, αναδεικνύοντάς τη ως μια από τις καλύτερες αμερικανικές ορχήστρες. Παράλληλα, εμφανίζεται με πολλές άλλες μεγάλες ορχήστρες των ΗΠΑ. Στις 18/3/1949 διηύθυνε την τελευταία συναυλία του με τη Συμφωνική της Μινεάπολης. Ηδη, το FBI είχε ανοίξει φάκελο για τον μαέστρο, ο οποίος συχνά αναφερόταν με θερμά σχόλια στα επιτεύγματα της Σοβιετικής Ενωσης και στον αγώνα της ν’ ανεβάσει το πολιτιστικό επίπεδο των λαών της. Παράλληλα, με τις απόψεις του για την ιδεολογία της αισθητικής στη Σοβιετική Ενωση, ο Δημήτρης Μητρόπουλος κατέκρινε την ανάμειξη των ΗΠΑ στον ελληνικό εμφύλιο, ενώ πρόσαπτε και έλλειμμα μουσικής παιδείας σε όσους αρνούνταν να ακούσουν τους σύγχρονους συνθέτες. Επιπλέον, το FBI είχε αρχίσει να ερευνά τις εκτός σκηνής δραστηριότητες του μαέστρου, πίσω από τον οποίο άρχισε να υψώνεται η σκιά του γερουσιαστή Μακάρθι.
Αξίζει να αναφέρουμε τις εντυπώσεις του από το ταξίδι που πραγματοποίησε στην ΕΣΣΔ, μετά από πρόσκληση των Σοβιετικών μουσικών οργανώσεων, το 1934.
«Αν θα με ρωτήσετε πού θα προτιμούσα να εργάζομαι σαν καλλιτέχνης μουσικός, σας λέω απερίφραστα: Χίλιες φορές στη Ρωσία. Πρόκειται για ένα φαινόμενο ομαδικής καλλιτεχνικής ανόδου ενός λαού που θεωρούνταν ίσαμε προχθές μισοπολιτισμένος και κατάλληλος μόνο για βούρδουλα».
Και στην ερώτηση για το ποια είναι η πρώτη εντύπωση που αποκόμισε από τη νεαρή τότε ΕΣΣΔ, αναφέρει τα παρακάτω:
«…Πλήθος εργάτες, απλά ντυμένοι, με ύφος γελαστό και ανέγνοιαστο. Είναι αυτό το ίδιο το κοινό που ‘χει τη δίψα για το θέατρο και τη μάθηση. Μόλις πέρασα μερικές μέρες μέσα σ’ αυτό τον κόσμο άρχισα να νιώθω πως αυτή η μάζα κρύβει μέσα της πολλά μυστικά και γίνεται από μέρα σε μέρα πιο ενδιαφέρουσα. Μου ‘χε φύγει η πρώτη εντύπωση της οπτικής αντίθεσης Μόντε Κάρλο και Πλατείας του Σταθμού της Μόσχας. Στη Μόσχα έπαιξα σε τρία Κοντσέρτα ως διευθυντής και ως πιανίστας σε κλασική ρωσική και δική μου μουσική. Στο Λένινγκραντ έπαιξα κλασική και νέα σοβιετική μουσική με αρκετά μεγάλη επιτυχία. Οι νέοι καλλιτέχνες είναι αρκετά ανώτεροι από πολλούς μεγάλους καλλιτέχνες της Ευρώπης (…) Το ενδιαφέρον των εργατών για την τέχνη, το θέατρο, τον κινηματογράφο είναι ανεπτυγμένο περισσότερο από όλες τις χώρες. Το θέατρο και οι κινηματογράφοι είναι γεμάτοι κάθε βράδυ. Το κράτος ενδιαφέρεται, μπορεί να ειπεί, εξ ίσου για την κατασκευή ενός εργοστασίου με την ανύψωση του καλλιτεχνικού επιπέδου του κόσμου (…) Οι ορχήστρες και οι θίασοι κατεβαίνουν στα εργοστάσια και παίζουν από τις 2-4, οι δε εργάτες παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον, ιδίως θέατρο».
(Απόσπασμα από το βιβλίο «Τι είδαμε στη Σοβιετική Ένωση – Αναμνήσεις – Εντυπώσεις», εκδ. «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις», 1968, σελ. 68 – 69).
Άφησε την τελευταία του πνοή, μετά από καρδιακή προσβολή, στο πόντιουμ της Σκάλας του Μιλάνου, διευθύνοντας την Τρίτη Συμφωνία του Γκούσταβ Μάλερ. Ήταν η τελευταία πράξη μιας δημιουργικής ζωής απόλυτα δοσμένης στη μουσική, την οποία υπηρέτησε εξαντλητικά και μέχρι τέλους με απίστευτο πάθος, διευθύνοντας πάνω από 2.000 συναυλίες, τις περισσότερες χωρίς χρήση μπαγκέτας.
2 – 11 – 1975
Δολοφονείται ο Ιταλός σκηνοθέτης Πιέρ Πάολο Παζολίνι (Pier Paolo Pasolini). Ανέπτυξε ένα έργο που εκτείνεται σε όλους τους τομείς της σύγχρονης διανόησης: Ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ενίοτε ηθοποιός, άφησε την προσωπικότητά του, που διαμορφώθηκε από πολλούς γεννήτορες και πολλές πηγές, να πλανηθεί σε όλο το εύρος του ανθρώπινου λόγου.
Στη διαμόρφωση του σκηνοθετικού του έργου έπαιξε καθοριστικό ρόλο το γεγονός ότι προερχόταν από τη λογοτεχνία και το θεωρητικό λόγο. Το έργο του είναι μια ισορροπία στο τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στην ακριβολογία και το μυστικισμό, ανάμεσα στον επικαθορισμό και την παρόρμηση, ανάμεσα στη λογική και το πάθος.
Γεννημένος και διαμορφωνόμενος κοινωνικά σε μια εποχή θυελλών, πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών, ο Παζολίνι φθάρηκε σε πολλές μάχες για την πολιτική, την ηθική και την αισθητική, ζώντας μια ζωή σύντομη αλλά γεμάτη, εξαιτίας αυτών ακριβώς των μαχών. Η προσωπική του πορεία ήταν γεμάτη ιδιαιτερότητες, πάρα πολλές φορές οδυνηρές για τον ίδιο, όμως αυτές οι ιδιαιτερότητες υπήρξαν ουσιαστικά παροδικές σε προσωπικό επίπεδο.
Η αντανάκλασή τους στο έργο του, εντάχθηκε σε μια πολύ σοβαρότερη διαδικασία, καθώς από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον του τράβηξαν όλοι εκείνοι οι ξεριζωμένοι που επιβίωναν στον περιθώριο της κοινωνικής «ανάπτυξης», όλοι εκείνοι που η «επίσημη» κοινωνία καταδίωκε σφοδρά, με σκοπό την τελική εξόντωσή τους.
Ο Παζολίνι παρ’ όλη τη φαινομενικά μοναχική πορεία του, υπήρξε ένας άνθρωπος που επιζητούσε το διάλογο, κυρίως με εκείνους που ήθελε να διαπλάσει και να τους απαλλάξει από προκαταλήψεις, η αυτονομία του ως προσωπικότητα και έργο δεν ήταν προκλητική, καθώς ο ίδιος δεν αντιλαμβανόταν τον εαυτό του ως περιθωριακό ή ως «καταραμένο» που επρόκειτο να «δικαιωθεί» μετά θάνατον. Μας άφησε ταινίες και κείμενα – ποιήματα και πεζά – που σίγουρα βάζουν τον θεατή και τον αναγνώστη σε διαδικασία σκέψης, γεγονός σημαντικότατο, και ταυτόχρονα πράγμα εξίσου σημαντικό μετουσιώθηκαν σε πολλαπλές κατευθύνσεις. Ήταν ο σκηνοθέτης του «Ακατόνε», της «Μάμα Ρόμα», του «Θεωρήματος», της «Μήδειας» και του «Δεκαήμερου».
2 – 11 – 1977
Έντονη νεροποντή σε συνδυασμό με τα ανύπαρκτα αντιπλημμυρικά έργα στην Αττική, έχει ως αποτέλεσμα 22 νεκρούς, εκτεταμένης διάρκειας συσκότιση και ανυπολόγιστες ζημιές στις δυτικές συνοικίες της Αθήνας. 17 νεκροί και εκτεταμένες ζημίες και στον Πειραιά.
2 – 11 – 1978
Επιστρέφουν στη Γη, μετά από 139 μέρες και 14 ώρες στο Διάστημα, οι δύο Σοβιετικοί κοσμοναύτες του διαστημικού σταθμού «Σαλιούτ 6».
Πηγή : ALT.GR
3 – 11 – 1801
Γεννιέται ο Ιταλός συνθέτης Βιντσέντζο Μπελίνι (Vincenzo Salvatore Carmelo Francesco Bellini). Αντιπροσωπεύει τον ρομαντισμό και την ελεγειακή μορφή του ιταλικού μελοδράματος.
Είχε επιβληθεί περισσότερο για τη φυσικότητα της μουσικής του σύνθεσης, που τόσο θαύμαζε ο Βάγκνερ και που φαίνεται να είχε υποστεί την επίδρασή της τουλάχιστον στα νεότερα έργα του.
3 – 11 – 1869
Πεθαίνει ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος. Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο, όταν τα Επτάνησα ήταν ακόμη υπό την κυριαρχία των Ενετών. Το 1811 ο Κάλβος γράφει στα ιταλικά ύμνο για τον Ναπολέοντα, τον οποίο θα αποκηρύξει το 1814. Το φθινόπωρο του 1812, ο Κάλβος βρίσκεται στη Φλωρεντία και εκεί γνωρίζεται με το συμπατριώτη του, Ούγο Φώσκολο, έναν από τους σημαντικότερους ιταλόφωνους ποιητές. Κοντά του ο Κάλβος βελτίωσε την παιδεία του. Με τον Φώσκολο θα βρεθεί διαδοχικά στη Ζυρίχη και στο Λονδίνο, όπου θα έρθει σε επαφή με τους Ιταλούς επαναστάτες καρμπονάρους, για να επιστρέψει μόνος στη Φλωρεντία. Εδώ, αναπτύσσει επαναστατική δράση και αναγκάζεται από τις αρχές να φύγει.
Επόμενος προορισμός του η Γενεύη. Εκεί εργάζεται ως καθηγητής ξένων γλωσσών, ενώ παράλληλα τον απασχολεί η έκδοση ενός χειρόγραφου της Ιλιάδας, που όμως δεν πραγματοποιείται. Συγκλονισμένος και συνεπαρμένος από το ξέσπασμα της επανάστασης, εκδίδει το 1824 στη Γενεύη τη Λύρα, συλλογή 10 ωδών. Οι ωδές του σχεδόν αμέσως μεταφράζονται στα γαλλικά και βρίσκουν ευμενή υποδοχή. Στις αρχές του 1825 ο Κάλβος μεταβαίνει στο Παρίσι, όπου ένα χρόνο αργότερα δημοσιεύει ακόμη δέκα ωδές σε δίγλωσση έκδοση, με οικονομική ενίσχυση των φιλελλήνων, τις Νέες ωδές
Μετά από ένα σύντομο πέρασμα στο Ναύπλιο το 1826 αναχωρεί για την Κέρκυρα. Μέχρι το 1827 διδάσκει στην Ιόνιο Ακαδημία. Το 1841 αναλαμβάνει τη διεύθυνση του Κερκυραϊκού Γυμνασίου, παραιτείται όμως στο τέλος του χρόνου.
Τον Νοέμβριο του 1852 ο Κάλβος αφήνει την Κέρκυρα και επιστρέφει στην Αγγλία. Ένα χρόνο αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1853 παντρεύεται με τη Charlotte Wadams, στο παρθεναγωγείο της οποίας στο Λάουθ θα διδάσκει μέχρι το τέλος της ζωής του.
3 – 11 – 1918
Ξεκινά τις εργασίες του στον Πειραιά το 1ο πανελλαδικό πανεργατικό συνέδριο, ιδρυτικό, της ΓΣΕΕ (3-10/11/1918). Σε αυτό παίρνουν μέρος 180 αντιπρόσωποι που εκπροσωπούν 214 εργατικά σωματεία με 60.000 οργανωμένα μέλη.
Το αστικό κράτος επενέβη με διάφορους τρόπους στη διαδικασία ενοποίησης του κατακερματισμένου συνδικαλιστικού κινήματος προκειμένου να ελέγξει το βαθμό αυτονομίας και την ιδεολογικοπολιτική του ταυτότητα. Η βενιζελική – ρεφορμιστική πλειοψηφία που αναδείχθηκε στη νεοεκλεγείσα Διοίκηση της ΓΣΕΕ φάνηκε μάλιστα προς στιγμή να δικαιώνει τις προσδοκίες του. Ακολούθως, ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Ε. Ρεπούλης ενημέρωνε σε τηλεγράφημά του τον Ε. Βενιζέλο: «Πανεργατικόν Συνέδριον απέβη σύμφωνα ενεργείας ημών. Πνεύμα αντισοσιαλιστικόν!»
Ωστόσο, η διακριτή, «συμπαγής και πειθαρχημένη» παρουσία των σοσιαλιστών, τους επέτρεψε να αφήσουν τη σφραγίδα τους σε μια σειρά κομβικά ζητήματα, όπως π.χ. η υιοθέτηση της αρχής της πάλης των τάξεων. Οι δύο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα είχαν ήδη διαμορφωθεί και λάβει θέσεις μάχης.
3 – 11 – 1954
Πεθαίνει ο Γάλλος ζωγράφος και γλύπτης Ανρί Ματίς (Henri Émile Benoît Matisse). Θεωρείται ιδρυτής του καλλιτεχνικού κινήματος του φωβισμού καθώς και μία από τις σημαντικότερες μορφές της μοντέρνας τέχνης.
Σπούδασε νομικά στο Παρίσι όπου μετακόμισε το 1887 και αφού απέκτησε την δικηγορική άδεια εργάστηκε για ένα διάστημα ως συμβολαιογράφος στην γενέτειρά του. Το 1891 προσβλήθηκε από ασθένεια και κατά το στάδιο της ανάρρωσής του ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη ζωγραφική. Την ίδια χρονιά επιστρέφει στο Παρίσι όπου σπουδάζει στην ακαδημία τεχνών Julian, μαθητής του Οντιλόν Ρεντόν (Odilon Redon) και του Γκυστάβ Μορώ.
Ο Ματίς παράγει τους πρώτους του πίνακες επηρεασμένος από τα έργα των Σεζάν, Γκωγκέν, βαν Γκογκ, αλλά και από την παραδοσιακή ιαπωνική τέχνη. Η μεθοδολογία του περιλαμβάνει, σύμφωνα με τον ίδιο, αρχικά την ανεξάρτητη επεξεργασία επιμέρους στοιχείων του πίνακα και στο τελικό μόνο στάδιο την ανάμιξή τους για την παραγωγή της τελικής σύνθεσης. Η τεχνοτροπία του Ματίς είναι αυτή που χαρακτηρίζει το κίνημα των φωβιστών. Η θεματολογία του ήταν διανθισμένη συνήθως με έντονα, φωτεινά χρώματα και αποτελείται κυρίως από προσωπογραφίες, εσωτερικούς χώρους και θέματα νεκρής φύσης.
Η πρώτη ομαδική έκθεση στην οποία συμμετείχε πραγματοποιήθηκε το 1901 ενώ η πρώτη ατομική του έκθεση πραγματοποιήθηκε το 1904. Τα επόμενα χρόνια ταξιδεύει σε πολλές πόλεις της Ευρώπης. Την περίοδο 1908-1912 εκθέτει επίσης πολλά έργα του σε Μόσχα, Βερολίνο, Μόναχο και Λονδίνο.
Αν και το κίνημα των φωβιστών, του οποίου αποτελεί ηγετική μορφή, χάνει την αίγλη του μετά από το 1906, ο ίδιος ο Ματίς γνωρίζει σημαντική καλλιτεχνική αναγνώριση με τα έργα που παράγει την περίοδο 1906-1917 τα οποία ξεφεύγουν από τα όρια του φωβισμού.
Ο Ματίς συνδέθηκε φιλικά με τον Πάμπλο Πικάσο αν και μεταξύ τους υπήρχε πάντα και το στοιχείο του ανταγωνισμού.
Από το 1917 μέχρι την ημερομηνία του θανάτου του, ο Ματίς έζησε στην πόλη Σιμιέ (Cimiez), σημερινό προάστιο της Νίκαιας (Nice). Το 1941 διαγνώστηκε πως πάσχει από καρκίνο και ένα μέρος των τελευταίων χρόνων της ζωής του αναγκάστηκε να το περάσει σε αναπηρική καρέκλα. Παρά το γεγονός αυτό, δεν εγκατέλειψε το έργο του, αντιθέτως ασχολήθηκε ενεργά με την τεχνική του κολάζ, μέσω της οποίας κατάφερε να παραγάγει μερικά από τα ιδιαίτερα αναγνωρίσιμα σήμερα έργα του.
3 – 11 – 1957
Εκτοξεύεται στο Διάστημα ο «Σπούτνικ 2», με επιβάτη τη σκυλίτσα Λάικα.
3 – 11 – 1963
Βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα. Πρώτο κόμμα έρχεται η Ένωση Κέντρου με 42,4%. Η ΕΔΑ λαμβάνει το 14,34%. Ο Γ. Παπανδρέου μη μπορώντας να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση (και παρά την προθυμοποίηση της ΕΔΑ να τον στηρίξει) κηρύσσει νέες εκλογές.
3 – 11 – 1964
Η Γαλλία ζητά την πολιτική ένωση της ΕΟΚ και τη χάραξη κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», ο στρατηγός Ντε Γκολ εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο αποχώρησης από το ΝΑΤΟ.
Πηγή : ALT.GR
4 – 11 – 1783
Η 36η Συμφωνία του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ κάνει πρεμιέρα στο Λιντς της Αυστρίας.
4 – 11 – 1828
Οι Μεγάλες Δυνάμεις (Βρετανίας, Γαλλία και Ρωσία) υπογράφουν το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, το οποίο όριζε πως «Η Πελοπόννησος, αι παρακείμεναι νήσοι και αι κοινώς καλούμεναι Κυκλάδες, να τεθώσιν υπό την προσωρινήν εγγύησιν των τριών Αυλών, έως ότου να αποφασισθή οριστικώς η τύχη της Ελλάδος με την συγκατάθεσιν της Πύλης, χωρίς να εννοούν ότι με τούτο να προαποφασίσουν εις το παραμικρόν το περί των οριστικών ορίων της Ελλάδος ζήτημα…».
4 – 11 – 1847
Πεθαίνει ο Γερμανός συνθέτης, πιανίστας, οργανίστας και διευθυντής ορχήστρας της πρώιμης ρομαντικής περιόδου, Φέλιξ Μέντελσον Μπαρτόλντι (Jakob Ludwig Felix Mendelssohn Bartholdy).
Ο Μέντελσον έγραψε συμφωνίες, κοντσέρτα, ορατόρια και μουσική δωματίου, ιδιαίτερα για το πιάνο.
Στα πιο γνωστά έργα του περιλαμβάνονται η εισαγωγή και προγραμματική μουσική για το «Όνειρο Θερινής Νυκτός» (γνωστό και ως «γαμήλιο εμβατήριο»), η «Ιταλική Συμφωνία», η «Σκωτική Συμφωνία», η εισαγωγή «Εβρίδες», το «Κοντσέρτο για βιολί» και το «Οκτέτο εγχόρδων». Τα «Τραγούδια Χωρίς Λόγια» είναι οι πιο διάσημες συνθέσεις του για σόλο πιάνο.
4 – 11 – 1970
Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε ορκίζεται Πρόεδρος της Χιλής, ως επικεφαλής ενός συνασπισμού («Λαϊκή Ενότητα»), στον οποίο μετείχαν το ΚΚ Χιλής, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Ριζοσπαστικό Κόμμα, η Κίνηση Ενωμένης Λαϊκής Δράσης, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και η Ανεξάρτητη Λαϊκή Δράση. Στις 11/9/1973 η ντόπια ολιγαρχία – σε συνεργασία με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό – οργάνωσε στρατιωτικό πραξικόπημα με επικεφαλής τον Αουγκούστο Πινοσέτ. Ο Αλιέντε δολοφονήθηκε, ενώ χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι έπεσαν επίσης θύματα άγριου διωγμού.
Η περίοδος διακυβέρνησης από την κυβέρνηση Αλιέντε, αλλά και τα όσα ακολούθησαν αποτελούν πραγματικό μάθημα Ιστορίας, τόσο για τις κινήσεις, τη δράση των προοδευτικών και επαναστατικών δυνάμεων, την κινητικότητα των μαζών που κορυφώθηκε, αλλά και την ένταση της πάλης από την ολιγαρχία και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ωστόσο ανέδειξε και τις αυταπάτες περί «μεταβατικών κυβερνήσεων» και «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό», φορέας των οποίων ήταν το ΚΚ Χιλής και φυσικά ο Πρόεδρος Αλιέντε.
4 – 11 – 2021
Ο μεγαλειώδης απεργιακός αγώνας των εργαζομένων στην COSCO στο λιμάνι του Πειραιά, κατέγραψε μια πρώτη μεγάλη νίκη, μια κατάκτηση που μετράει για ολόκληρη την εργατική τάξη. Οι λιμενεργάτες με την οργανωμένη πάλη τους και μπροστάρη το Σωματείο τους, την ΕΝΕΔΕΠ, έσπασαν την εργοδοτική αδιαλλαξία, επιβάλλοντας τα περισσότερα από τα ζωτικά τους αιτήματα.
Η εταιρεία έστειλε γραπτή επιστολή στο σωματείο και σε όλους τους αρμόδιους με την οποία δεσμεύεται ότι αποδέχεται την αύξηση των εργατικών ομάδων (πόστες), την κατάργηση των κόντρα βαρδιών και τη σύσταση Επιτροπής Υγιεινής και Ασφάλειας για τον έλεγχο, την εφαρμογή και την τήρηση των μέτρων προστασίας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς.
Η ανακοίνωση της νικηφόρας εξέλιξης του απεργιακού αγώνα ανακοινώθηκε στα συλλαλητήρια της Αθήνας και του Πειραιά που διοργάνωσαν Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και Συνδικάτα την Πέμπτη 4 Νοέμβρη.
«Αποτελεί μία τεράστια νίκη για όλους μας για όλους σας, που όλες αυτές τις μέρες ήσασταν δίπλα μας» τόνισε ο Μάρκος Μπεκρής πρόεδρος του Σωματείου ΕΝΕΔΕΠ ανακοινώνοντας την εξέλιξη από το συλλαλητήριο του Πειραιά. «Τώρα συνεχίζουμε για τη μετατροπή όλων των συμβάσεων σε πλήρους απασχόλησης και υπογραφή ΣΣΕ. Οι εργαζόμενοι στο λιμάνι είναι ήδη νικητές! Συνεχίζουμε και κλιμακώνουμε» πρόσθεσε για να ξεσπάσει το συγκεντρωμένο πλήθος σε απανωτά συνθήματα, με τα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη» και «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» να αντηχούν σε όλο το κέντρο του Πειραιά, και σε ασταμάτητα χειροκροτήματα.
Μετά από εφτά μέρες απεργία, οι εργαζόμενοι κατόρθωσαν να μη συγκαλυφθεί το εργοδοτικό έγκλημα και ο τραγικός θάνατος του Δ.Δαγκλή εν ώρα εργασίας. Έκαναν γνωστό σε όλους τι πραγματικά συμβαίνει στον υποτιθέμενο «παράδεισο» της COSCO, με την εντατικοποίηση και τις κόντρα βάρδιες, τα 12ωρα, τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, με την ομηρία των εργολαβικών εργαζομένων. Αναγνωρίστηκε και κατοχυρώθηκε το Σωματείο, η ΕΝΕΔΕΠ, που είναι όπλο στα χέρια των εργαζομένων μέσα στο λιμάνι.
Εκφράστηκε πλατύ κύμα αλληλεγγύης από εργαζόμενους και σωματεία από όλη την Ελλάδα και από πολλές άλλες χώρες στέλνοντας το μήνυμα «Ο αγώνας σας είναι και δικός μας αγώνας».
Οι λιμενεργάτες παραμένουν σε αγωνιστική επιφυλακή για να εφαρμοστούν στην πράξη οι δεσμεύσεις της εργοδοσίας, για τη μετατροπή όλων των συμβάσεων σε πλήρους απασχόλησης και για να ξεκινήσει η διαπραγμάτευση ΣΣΕ.
Πηγή: 902.gr
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Δείτε ακόμα…
Σαν Σήμερα 3/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
3 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 2/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
Σαν Σήμερα 1/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
Πηγή : ALT.GR
5 – 11 – 1913
Γεννιέται η Βρετανίδα ηθοποιός Βίβιαν Λι, βραβευμένη δύο φορές με Όσκαρ καλύτερης ηθοποιού (το 1939 και 1951).
5 – 11 – 1956
Η κρίση του Σουέζ (που ξέσπασε με αφορμή τις αντιδράσεις κυρίως της Βρετανίας της Γαλλίας απέναντι στην εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ από την Αίγυπτο) λαμβάνει πλέον τη μορφή ανοιχτής ιμπεριαλιστικής επέμβασης.
1956
Γεννιέται ο μουσικός Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Από μικρός έδειξε την αγάπη του για τη μουσική.
Μετά τη στρατιωτική του θητεία αρχίζει να τραγουδάει αντάρτικα με τον Πάνο Τζαβέλλα στη «Συντροφιά». Στα 20 του χρόνια δημιουργεί με τον Παύλο Κικριλή και τον Τάκη Βασαλάκη το συγκρότημα P.L.J.
Το 1983, οπότε και κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, αυτό μετονομάζεται σε «Τερμίτες». Το 1989 ξεκίνησε η προσωπική του σταδιοδρομία ως συνθέτη και ερμηνευτή και ακολούθησαν διάφορες δουλειές.
Ο εγγονός του εκτελεσμένου, τον Απρίλη του 1948, Βολιώτη αγωνιστή Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, έδινε δυναμικό «παρών» και στο κίνημα, με όπλο του τη μουσική του, ρίχνοντας «κόκκινο στη νύχτα». Αξέχαστες στη μνήμη όλων θα μείνουν οι εμφανίσεις του στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ. «Ταιριάζουν τα χνότα μας με την ΚΝΕ», δήλωνε το 1996 μιλώντας για τη συμμετοχή του στο Φεστιβάλ. Σε διάφορες εκλογικές μάχες δήλωνε τη στήριξή του στο ΚΚΕ, ενώ το 2006 είχε εκλεγεί και δημοτικός σύμβουλος στο δήμο της Αθήνας με το συνδυασμό του ΚΚΕ «Συμπαράταξη για την Αθήνα».
Στη διάρκεια της πολύχρονης καλλιτεχνικής του διαδρομής συνεργάστηκε με πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες.
5 – 11 – 1979
Πεθαίνει ο συγγραφέας Κώστας Κοτζιάς. Ανήκει στη συγγραφική γενιά της Αντίστασης. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά με το αντιστασιακό θεατρικό έργο του «Ξύπνημα», που ανέβασαν οι Ενωμένοι Καλλιτέχνες. Το πρώτο του μυθιστόρημα «Καπνισμένος ουρανός» παίρνει το 1957 το πρώτο βραβείο πεζογραφίας του Δήμου Αθηναίων.
Αδερφός του είναι ο επίσης συγγραφέας Αλέξανδρος Κοτζιάς. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εντάχτηκε στην ΕΠΟΝ και το ΕΑΜ. Το 1946 συνεργάστηκε με το περιοδικό του Δημήτρη Φωτιάδη «Ελεύθερα Γράμματα». Την ίδια χρονιά δημοσίευσε το θεατρικό έργο «Το Ξύπνημα», που παραστάθηκε από το θίασο των Ενωμένων Καλλιτεχνών του Αιμιλίου Βεάκη. Στη συνέχεια (1947) συνεργάστηκε με την Ομάδα των Νέων Λογοτεχνών στην έκδοση του περιοδικού «Θεμέλιο». Υπήρξε συνιδρυτής του Ρεαλιστικού θεάτρου (1949) μαζί με τον Γιώργο Γιαννίδη, στο οποίο λειτούργησε και ως σκηνοθέτης (στο «Σχολείο γυναικών του Μολιέρου»), ενώ άλλα θεατρικά έργα του ανέβασε ο θίασος του Τ. Καρούσου. Ανέλαβε τη στήλη της θεατρικής κριτικής στις εφημερίδες «Δημοκρατική» (1950) και «Δημοκρατικός» (1951). Συνεργάστηκε επίσης με τις εφημερίδες «Ανεξάρτητος Τύπος», «Αυγή», «Ριζοσπάστης» (μετά τη μεταπολίτευση ως ανταποκριτής στη Ρωσία) και με το περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης».
Μετά την επιβολή της δικτατορίας του Παπαδόπουλου κατέφυγε στη Μόσχα, από όπου ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση με αποτέλεσμα να του αφαιρεθεί μέχρι τη μεταπολίτευση η ελληνική ιθαγένεια. Μετά το 1974 η ζωή του μοιράστηκε ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Ρωσία όπου και πέθανε το 1979. Η πρώτη εμφάνιση του Κώστα Κοτζιά στο χώρο της λογοτεχνίας πραγματοποιήθηκε το 1957 με τη δημοσίευση του μυθιστορήματος «Ο καπνισμένος ουρανός« που τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο του Δήμου Αθηναίων. Η «Γαλαρία Νο 7«, που ακολουθεί, φέρνει για πρώτη φορά την εργατική τάξη, στη νεοελληνική πεζογραφία. Συνολικά η πεζογραφική του παραγωγή αποτελείται από πέντε μυθιστορήματα, τα δύο («Επί εσχάτη προδοσία» και «Αίγιστος») με θέμα εμπνευσμένο από την υπόθεση Πλουμπίδη. Ασχολήθηκε επίσης με τη λογοτεχνική μετάφραση, τις διασκευές λογοτεχνικών έργων για το θέατρο. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, σουηδικά, τσέχικα, ρωσικά, ουγγρικά και βουλγάρικα.
5 – 11 – 1989
Πεθαίνει ο κλασικός πιανίστας και συνθέτης Βλαντίμιρ Σαμοΐλοβιτς Χόροβιτς.
Η τεχνική του, το ύφος του και το ευρύ ρεπερτόριό του τον καθιστούν ως έναν από τους σημαντικότερους πιανίστες του 20ού αιώνα.
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Δείτε ακόμα…
Σαν Σήμερα 4/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
Πηγή : ALT.GR
6 – 11 – 1917
Παραμονές της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, ο Β. Ι. Λένιν απευθύνει «Γράμμα προς τα μέλη της ΚΕ», στο οποίο τονίζει μεταξύ άλλων:
«Σύντροφοι!
Γράφω αυτές τις γραμμές στις 24 [σ.σ. 24 Οκτωβρίου με το παλιό ημερολόγιο – 6 Νοεμβρίου με το νέο] το βράδυ. Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Είναι ολοκάθαρο ότι πραγματικά τώρα πια κάθε καθυστέρηση της εξέγερσης ισοδυναμεί με θάνατο.
Με όλες μου τις δυνάμεις θέλω να πείσω τους συντρόφους ότι τώρα όλα κρέμονται από μια τρίχα, ότι στην ημερήσια διάταξη μπαίνουν ζητήματα που δε λύνονται με συσκέψεις, ούτε με συνέδρια (έστω και με συνέδρια των Σοβιέτ), αλλά αποκλειστικά από τους λαούς, από την πάλη των οπλισμένων μαζών.
Η πίεση των κορνιλοφικών προς το συμφέρον των αστών, η απομάκρυνση του Βερχόβσκι δείχνει πως δεν επιτρέπεται να περιμένουμε. Πρέπει με κάθε θυσία, σήμερα το βράδυ, απόψε τη νύχτα, να συλλάβουμε την κυβέρνηση, αφού οπλίσουμε (αφού νικήσουμε, αν προβάλλουν αντίσταση) τους ευέλπιδες κ.τ.λ.
Δεν πρέπει να περιμένουμε!! Μπορεί να τα χάσουμε όλα!!
Το κέρδος από την άμεση κατάληψη της εξουσίας είναι ότι υπερασπίζουμε το λαό (όχι το συνέδριο, μα το λαό, πρώτ’ απ’ όλα το στρατό και τους αγρότες) από την κορνιλοφική κυβέρνηση που έδιωξε τον Βερχόβσκι και οργάνωσε δεύτερη κορνιλοφική συνωμοσία.
Ποιος πρέπει να πάρει την εξουσία;
Αυτό δεν έχει τώρα σημασία: ας την πάρει η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή “ή ένα άλλο όργανο” που θα δηλώσει ότι θα παραδώσει την εξουσία μονάχα στους πραγματικούς εκπροσώπους των συμφερόντων του λαού, των συμφερόντων του στρατού (άμεση πρόταση ειρήνης), των συμφερόντων των αγροτών (η γη πρέπει να παρθεί αμέσως, να καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία), των συμφερόντων των πεινασμένων.
Πρέπει να κινητοποιηθούν τώρα αμέσως όλες οι συνοικίες, όλα τα συντάγματα, όλες οι δυνάμεις και να στείλουν αμέσως αντιπροσωπείες στη Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή, στην ΚΕ των μπολσεβίκων, ζητώντας επιτακτικά: σε καμιά περίπτωση, οπωσδήποτε να μην αφήσουμε ως τις 25 του μήνα την εξουσία στα χέρια του Κέρενσκι και συντροφιάς. Η υπόθεση πρέπει να κριθεί το δίχως άλλο σήμερα το βράδυ ή τη νύχτα.
Η ιστορία δεν θα συγχωρήσει την καθυστέρηση στους επαναστάτες που θα μπορούσαν να νικήσουν σήμερα (και σίγουρα θα νικήσουν σήμερα), αλλά που θα κινδύνευαν να χάσουν πολλά αύριο, θα κινδύνευαν να τα χάσουν όλα.
Παίρνοντας την εξουσία σήμερα, την παίρνουμε όχι ενάντια στα Σοβιέτ, αλλά για τα Σοβιέτ.
Η κατάληψη της εξουσίας είναι έργο της εξέγερσης. Ο πολιτικός σκοπός της θα διευκρινιστεί ύστερα από την κατάληψη της εξουσίας.
Θα ήταν καταστροφή ή προσκόλληση στους τύπους να περιμένουμε την επισφαλή ψηφοφορία της 25 του Οκτώβρη, ο λαός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να λύνει παρόμοια ζητήματα όχι με ψηφοφορίες, αλλά με τη βία, ο λαός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση στις κρίσιμες στιγμές της επανάστασης να κατευθύνει τους εκπροσώπους του, ακόμη και τους καλύτερους εκπροσώπους του, κι όχι να τους περιμένει.
Αυτό το απόδειξε η ιστορία όλων των επαναστάσεων, και οι επαναστάτες θα έκαναν το μεγαλύτερο έγκλημα αν άφηναν να τους ξεφύγει η στιγμή, ενώ ξέρουν πως απ’ αυτούς εξαρτάται η σωτηρία της επανάστασης, η πρόταση ειρήνης, η σωτηρία της Πετρούπολης, η σωτηρία από την πείνα, η μεταβίβαση της γης στους αγρότες.
Η κυβέρνηση κλονίζεται. Πρέπει να την αποτελειώσουμε με κάθε θυσία!
Η καθυστέρηση της δράσης ισοδυναμεί με θάνατο».
6 – 11 – 1931
Γεννιέται ο Γερμανο-αμερικανός σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου Μάικ Νίκολς (Mike Nichols).
Ήταν βραβευμένος με Όσκαρ Σκηνοθεσίας για την ταινία του 1967 «Ο Πρωτάρης» (The Graduate).
Ο σκηνοθέτης ήταν επίσης γνωστός για τις ταινίες: «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» (Who’s Afraid of Virginia Woolf, 1966), «Η Γνωριμία της Σάρκας» (Carnal Knowledge, 1971), «Εργαζόμενο Κορίτσι» (Working Girl, 1988), Εξ Επαφής (Closer, 2004) κ.α.https://youtu.be/4vIUGN8CGjE
6 – 11 – 1935
Ο Αμερικανός ηλεκτρομηχανικός Έντουιν Άρμστρονγκ (Edwin H. Armstgong) ανακαλύπτει τη ραδιοφωνική μπάντα των FM.
6 – 11 – 1937
Η φασιστική Ιταλία προσχωρεί στο Αντικομμιντέρν Σύμφωνο (ενάντια στην Κομμουνιστική Διεθνή).
6 – 11 – 1940
Οι κρατούμενοι κομμουνιστές της Ακροναυπλίας υποβάλουν και δεύτερο υπόμνημα στην κυβέρνηση Μεταξά, εκδηλώνοντας την υποστήριξή τους προς το Ανοιχτό Γράμμα του ΓΓ του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη και ζητώντας για μια ακόμη φορά να σταλούν στο μέτωπο για να πολεμήσουν τους φασίστες εισβολείς.
Και πάλι, η απάντηση που θα πάρουν θα είναι αρνητική. Οι κομμουνιστές κρατούμενοι της Ακροναυπλίας θα στείλουν ξανά σχετικό υπόμνημα στις 13 Νοεμβρίου, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
6 – 11 – 1943
Ο Κόκκινος Στρατός απελευθερώνει το Κίεβο από τους Γερμανούς κατακτητές.
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Δείτε ακόμα…
Σαν Σήμερα 5/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
5 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 4/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
4 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 3/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
Πηγή : ALT.GR
7 – 11 – 1867
Γεννιέται η Γαλλίδα φυσικός Μαρί Κιουρί (Maria Salomea Skłodowska-Curie). Φυσικός και χημικός, πολωνικής καταγωγής, έγραψε θεμελιώδεις εργασίες στον τομέα της ραδιενέργειας. Το 1883 τελείωσε με χρυσό μετάλλιο το γυμνάσιο στη Βαρσοβία.
Το 1891 εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, με την αποφοίτηση το 1895 παντρεύεται με τον Πέτρο Κιουρί και αρχίζει να εργάζεται στο εργαστήριό του στη Σχολή Βιομηχανικής Φυσικής και Χημείας. Το 1904 έγινε διδάκτορας των επιστημών με διατριβή για τις ακτίνες του ουρανίου. Μετά το θάνατο τού συζύγου της (1906) καταλαμβάνει την έδρα του στο Πανεπιστήμιο. Ήταν η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια. Οι εργασίες της Μαρί Κιουρί σχετικά με τις ραδιενεργές ουσίες, που άρχισαν το 1897, άνοιξαν νέους δρόμους στην επιστήμη και δημιούργησαν νέους κλάδους στη φυσική και τη χημεία.
Βραβεύτηκε δυο φορές με το Νόμπελ, το 1903 μαζί με τον Πέτρο Κιουρί για τη φυσική και το 1911 για τη χημεία. Στην πορεία των εργασιών της ασθένησε, αποτέλεσμα της συνειδητής επιλογής της να υπερεκτεθεί στη ραδιενεργό ακτινοβολία, προκειμένου να βοηθήσει την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης.
7 – 11 – 1913
Γεννιέται ο Γάλλος συγγραφέας, δημοσιογράφος και φιλόσοφος Αλμπέρ Καμί (Albert Camus). Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του ασχολήθηκε με το θέατρο, ενώ εργάστηκε και σε αριστερά έντυπα. Το 1934 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας.
Πήρε μέρος στην αντίσταση κατά των Γερμανών και έγινε διευθυντής της εφημερίδας «Μάχη». Στη συνέχεια, ακολουθώντας τον Σαρτρ και τον υπαρξισμό, απομακρύνθηκε από το κομμουνιστικό κίνημα. Ο Καμί έγινε ένας από τους «πνευματικούς ηγέτες» της μικροαστικής διανόησης της Δύσης, που στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου συνέβαλε και καλλιέργησε την ιδέα του «τρίτου δρόμου». Οι βασανιστικές προσπάθειές του να παραμείνει «ελεύθερος σκοπευτής», να ζήσει την κοινωνικο-ιδεολογική πάλη χωρίς να προσχωρήσει σε κανένα από τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα εκφράζονται σε αρκετά μυθιστορήματά του. Ορισμένα από τα πιο γνωστά του έργα είναι: «Ο Ξένος», «Ο Καλιγούλας», «Ο Μύθος του Σισύφου», «Η πανούκλα» κ.ά. Τιμήθηκε το 1957 με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
7 – 11 – 1913
Γεννιέται ο θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και δημοσιογράφος Αλέκος Σακελλάριος. Στα δημοσιογραφικά θρανία κάθισε σχεδόν έφηβος σκιτσάροντας τα πρώτα του λογοπαίγνια και στη συνέχεια υπηρέτησε το χρονογράφημα της εποχής.
Στιχουργός επίσης και συγγραφέας εκατοντάδων τραγουδιών και έργων, επιθεώρησης και πρόζας. Στα προβλήματα του κόσμου εκείνος «απαντούσε» με το κέφι και το χιούμορ των έργων του. Σαν σκηνοθέτης εργάστηκε πολλές δεκαετίες πίσω από την κάμερα, χωρίς να κρύψει ότι η αρχική επιθυμία του ήταν να γίνει ηθοποιός.
Τον κέρδισε όμως η πένα. Έχει γράψει 1.500 τραγούδια, 185 έργα και 10 σενάρια. Η πρώτη του επίσημη θεατρική εμφάνιση έγινε στο «Κοτοπούλη», το 1935 με το λαϊκό μιούζικαλ «Ο βασιλιάς του χαλβά». Τα πιο πολλά έργα του είναι κωμωδίες και τα περισσότερα τα έγραψε μαζί με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο.
Μερικές από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες τους, που έγιναν και ταινίες, είναι «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», «Κυριακή αργία», «Ενας ήρως με παντούφλες», «Δεσποινίς ετών 39», «Ούτε γάτα, ούτε ζημιά», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», «Υπάρχει και φιλότιμο» κ.ά. Για τον κινηματογράφο έγραψε επίσης «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Η θεία από το Σικάγο», «Ο Ηλίας του 16ου» κ.ά.
7 – 11 – 1917
Στις 7 Νοέμβρη (25 Οκτώβρη με το παλιό ημερολόγιο) η εξέγερση, που είχε ξεσπάσει στην Πετρούπολη την προηγούμενη μέρα, αναπτύσσεται γοργά. Μόνο τα Χειμερινά Ανάκτορα (όπου βρίσκονταν τα μέλη της Προσωρινής Κυβέρνησης), το Γενικό Επιτελείο, το ανάκτορο Μαρίινσκι και ελάχιστα άλλα σημεία στο κέντρο της πόλης έμεναν ακόμη στα χέρια των αστικών δυνάμεων. Επαναστατικές εκδηλώσεις είχαν ξεσπάσει επίσης ταυτόχρονα στη Μόσχα, το Μινσκ, τη Κροστάνδη, κ.α.
Στις 10 το πρωί η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή δημοσιεύει διάγγελμα του Β. Ι. Λένιν με τίτλο «Προς τους πολίτες της Ρωσίας!», με το οποίο αναγγέλλει τη νικηφόρα πορεία της Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Το ίδιο πρωί ο Λένιν μιλάει στην Ολομέλεια του Σοβιέτ της Πετρούπολης και δηλώνει πως η Επανάσταση πραγματοποιήθηκε.
Το βράδυ στις 11 παρά είκοσι, άρχισε στο Σμόλνι τις εργασίες του το 2ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών. Κατά την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου ήταν παρόντες 649 αντιπρόσωποι, από τους οποίους 390 μπολσεβίκοι, 160 εσέροι, 72 μενσεβίκοι, κ.λπ. Οι μενσεβίκοι, οι δεξιοί εσέροι και οι υπόλοιπες δυνάμεις του συμβιβασμού, όταν πείστηκαν ότι η πλειοψηφία των συνέδρων ήταν με το μέρος των μπολσεβίκων, εγκατέλειψαν επιδεικτικά τη συνεδρίαση.
Οι δυνάμεις της επανάστασης ωστόσο προήλαυναν ακάθεκτες. Ήδη στη διάρκεια των εργασιών του Συνεδρίου οι επαναστατημένοι εργάτες εφορμούσαν στα Χειμερινά Ανάκτορα τα οποία και κατέλαβαν, καταλύοντας έτσι τη Προσωρινή Κυβέρνηση. Η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση άρχιζε τη νικηφόρα πορεία της.
Η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση υπήρξε το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικό γεγονός στον 20ό αιώνα, που άνοιξε το δρόμο για το πέρασμα της κοινωνικής εξέλιξης στην ανώτερη βαθμίδα της, το σοσιαλισμό, με προοπτική την αταξική κομμουνιστική κοινωνία. Που ενσάρκωσε τα όνειρα και τους πόθους «των κολασμένων της Γης» για την έφοδο στο δικό τους ουρανό.
Ο Κόκκινος Οκτώβρης έγινε σταθμός και εφαλτήριο της δράσης και της τεράστιας προσπάθειας εκατομμυρίων απλών ανθρώπων του μόχθου, για την κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης. Ήταν το δημιούργημα της οργανωμένης πολιτικής πάλης των λαϊκών μαζών, με ηγετική δύναμη την εργατική τάξη, που, με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα, επιβεβαίωνε ότι η ανθρωπότητα μπήκε σε νέα ιστορική εποχή.
Αυτήν, που, από τις αρχές του 20ού αιώνα, φανέρωσε πως ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος ως κοινωνικοοικονομικό σύστημα που μπορεί να κινεί τις κοινωνικές εξελίξεις προς την πρόοδο, γι’ αυτό και χρειάζεται αντικατάσταση περιμένοντας το νεκροθάφτη του.
7 – 11 – 1917
Γεννιέται ο κομμουνιστής και σπουδαίος ηθοποιός Τίτος Βανδής. Σπούδασε στο Ωδείο Θεσσαλονίκης και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πρωτοεμφανίστηκε στο Εθνικό, το 1934, στον «Ιούδα» του Σπ. Μελά. Τον ίδιο χρόνο έγινε μέλος του ΣΕΗ. Δραστήριο μέλος της εργατικής «Κοινωνικής Αλληλεγγύης» από τα 1934, συνδέθηκε με το ΚΚΕ και έπειτα με το ΕΑΜ Θεάτρου. Μετά την υποχώρηση συμμετείχε στους ΕΑΜίτικους θιάσους που έδιναν παραστάσεις στην επαρχία.
Στο Εθνικό Θέατρο πρωταγωνίστησε από τη δεκαετία του ’30 («Ρωμαίος και Ιουλιέτα»,»Θυσία του Αβραάμ» κ.ά.). Το 1938 συνεργάζεται με τη «Νέα Σκηνή» του Μιχ. Κουνελάκη, και περιοδεύει στην Ελλάδα. Το 1940 συνεργάζεται με το θίασο Μαρίκας Κοτοπούλη («Προανάκριση» και «Το Ξύπνημα» του Αλ. Λιδωρίκη). Από το 1941 μέχρι το 1943 με την Κατερίνα, όπου πρωταγωνίστησε σε κορυφαία έργα («Νόρα» του Ιψεν, «Καίσαρ και Κλεοπάτρα» του Μπέρναρντ Σο, «Σουπιά» του Αιμ. Φαμπρ κ.ά.).
Μετά το θίασο της Κατερίνας, δοκιμάζεται στο μουσικό θέατρο κι έπειτα με τους ΕΑΜίτες «Ενωμένους Καλλιτέχνες» («Θάψτε τους νεκρούς», «Το καλοκαίρι θα θερίσουμε», κ.ά.). Το 1946, με την Αλέκα Παΐζη και τον Δήμο Σταρένιο συγκροτούν θίασο και ανεβάζουν τους «Αδελφούς Καραμαζόφ» του Ντοστογιέφσκι. Επανέρχεται στο θίασο της Κατερίνας και πρωταγωνιστεί στο «Αντώνιος και Κλεοπάτρα» και στην «Εντα Γκάμπλερ». Στο θέατρο «Κοτοπούλη», από το ’51 έως το ’56, εμφανίζεται στη «Μις Μέιμπελ», στο «Μάκμπεθ» κ.ά. Συνεργάζεται με τον Αδαμάντιο Λεμό, το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη, με το θίασο Αλεξανδράκη, με το θίασο της Ελένης Χατζηαργύρη, το θίασο Αλεξανδράκη – Ζαβιτσιάνου, με το ΚΘΒΕ. Το ’64, συγκροτεί δικό του θίασο στο «Μετάλλιον» στο Παγκράτι και ανεβάζει το «Ενας όμηρος» του Ιρλανδού Μπ. Μπίαν, σε μουσική Μ. Θεοδωράκη και το «Ασπρο Ατι» του Κάρολ.
Φεύγει για την Αμερική (1966), όπου σταδιοδρομεί με επιτυχία για 24 περίπου χρόνια, στο θέατρο, στο σινεμά και την τηλεόραση. Στο θέατρο ξεχωρίζει στις παραστάσεις «On a clear day you can see for ever», «Ιλια Ντάρλινγκ», στο Μπρόντγουεϊ, με την Μελίνα Μερκούρη, σε διασκευή της ταινίας «Ποτέ την Κυριακή» από τον Ζυλ Ντασσέν, «The guide», «Ζορμπάς», «The man of la Mancha» (διασκευή του «Δον Κιχώτη», όπου ερμήνευσε τον Σάντσο Πάντσο). Το 1979 πραγματοποιεί μια έκτακτη εμφάνιση στην Αθήνα, με την Ελλη Λαμπέτη, στο έργο του Ντε Φίλιππο «Φιλουμένα Μαρτουράνο». Επιστρέφει στην Αμερική, απ’ όπου επιστέφει οριστικά το ’83.
Στην Αθήνα επανέρχεται με το μιούζικαλ «Μάγκες και Κούκλες» («Παρκ», 1984), ακολουθούν, «Λυσσασμένη Γάτα» του Τενεσί Ουίλιαμς (Εθνικό Θέατρο), «Ρετρό» του Α. Γκάλιν, «Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα» του Ντε Φίλιππο (ΚΘΒΕ). Από το ’93 έως το ’95, ξανασυνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο («Χορεύοντας στη Λουνάσα» κ.ά.), στο «Βέμπο» («Αδελφοί Καραμαζόφ»).
Εξίσου σημαντική είναι η παρουσία του στον κινηματογράφο. Πρωταγωνιστεί στις ταινίες «Μηδέν πέντε» του Γιάννη Πετροπουλάκη (’58), «Παράνομοι», «Το Ποτάμι» του Νίκου Κούνδουρου (’58-’59), «Αστέρω» του Ντίνου Δημόπουλου (’59), «Ποτέ την Κυριακή» του Ζυλ Ντασσέν (’60), «Πολιορκία» του Κλοντ Μπερνάρ Ομπέρ, κ.ά. Οι περισσότερες ταινίες έγιναν στην Αμερική. Αναφέρουμε μερικές: «Young Doctors in love», «The Betsy» (με τον Λόρενς Ολιβιέ), «The other side of midnight», «Gus», «Smile», «The Exorcist», «The dead duck», «Topkapi», «It happened in Athens» κ.ά. Το ’62 βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στην ταινία «Πολιορκία», ενώ το ’83 πήρε το Α` βραβείο ανδρικού ρόλου στην ταινία «Προσοχή κίνδυνος» του Γ. Σταμπουλόπουλου.
Αμέτρητες ήταν οι συμμετοχές του στην αμερικανική τηλεόραση – πολύ περισσότερες απ’ την ελληνική. Αναφέρουμε τις σειρές: «Dallas», «Mary Hartman, Mary Hartman», «Kojak», «Mary Tyler Moore show», «Mannix», «The young and the restless», «Police story», «Genesis ΙΙ», «Mission Impossible», «Hawai Five-0», «The flying nun».
Ασχολήθηκε και με τη μετάφραση θεατρικών έργων και από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 με τη διδασκαλία της Υποκριτικής σε δραματικές σχολές. Με τον σκηνοθέτη Γιώργο Θεοδοσιάδη ίδρυσε τη Δραματική Σχολή Αθηνών, όπου και δίδαξε επί χρόνια. Αλλά και στην Αμερική υπήρξε καθηγητής Υποκριτικής (τέλη δεκαετίας ’70, στο Κολέγιο της Σάντα Μόνικα).
Από τη δεκαετία του ’30 ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση. Το ’95 ανέλαβε τη διεύθυνση του Φεστιβάλ Ολύμπου, το οποίο καθιέρωσε με σοβαρές πολιτιστικές εκδηλώσεις.
7 – 11 – 2016
Πεθαίνει ο Καναδός λογοτέχνης, τραγουδιστής και συνθέτης Λέοναρντ Κοέν (Leonard Cohen). Ήταν γιος ευκατάστατου Εβραίου έμπορου υφασμάτων, τον οποίο έχασε όταν ήταν σε ηλικία έξι ετών. Έφηβος έμαθε κιθάρα και έγινε μέλος του μουσικού γκρουπ «Buckskin Boys», το οποίο έπαιζε μουσική κάντρι.
Αργότερα, τον καιρό που ήταν σπουδαστής στο Πανεπιστήμιο McGill, εξέδωσε τα πρώτα του ποιήματα που τον έκαναν γνωστό στους καναδικούς λογοτεχνικούς κύκλους. Το 1963 εγκαταστάθηκε στην Ύδρα, όπου συνέχισε να γράφει. Με το μυθιστόρημα «Beautiful Losers» (Θαυμάσιοι αποτυχημένοι, 1966), γνώρισε την παγκόσμια επιτυχία ως συγγραφέας. Ωστόσο, το 1967 αποφάσισε να εγκατασταθεί στις ΗΠΑ, για να αφοσιωθεί στη μουσική.
Σε συναυλίες φολκ στις ΗΠΑ το 1967, η τραγουδίστρια Τζούντι Κόλινς (Judy Collins) έκανε γνωστό το τραγούδι του Κοέν «Suzanne». Έτσι, την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο «Songs of Leonard Cohen». Ακολούθησαν πολλοί άλλοι δίσκοι, μεταξύ των οποίων και ο δίσκος «Songs of Love and Hate» που περιέχει το τραγούδι – ύμνο στην αγάπη και τη μοναξιά «Famous Blue Raincoat» (1971) με τη φωνή της Τζένιφερ Γουάρνς (Jennifer Warnes).
Το 1992 κυκλοφόρησε τον πιο πολιτικοποιημένο δίσκο του με τίτλο «The Future». Ένα από τα πιο γνωστά του τραγούδια είναι το «Dance me to the end of love».
Παρά το γεγονός ότι θεωρείται πως είναι ένα ερωτικό τραγούδι, γράφτηκε με αφορμή τα ναζιστικά κρεματόρια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ίδιος ο Λ. Κοέν σε συνέντευξή του λέει: «(…) το συγκεκριμένο τραγούδι ήρθε για μένα απλά επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική, την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν. Αυτή η μουσική, λοιπόν, το «χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί», εννοεί συμβολικά σαν ομορφιά το τέλος της ύπαρξης και το στοιχείο του πάθους που διέπει κάθε ολοκλήρωση».
7 – 11 – 2023
Φεύγει από τη ζωή ο μεγάλος έλληνας ποδοσφαιριστής Νίκος Γιούτσος.
Αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες μορφές στην Ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Νίκος Γιούτσος έβαλε τη δική του σφραγίδα αγωνιζόμενος με τη φανέλα του Ολυμπιακού για μια δεκαετία (1964 – 1974), σε τέτοιο βαθμό που από το δικό του όνομα καθιερώθηκε η παροιμιώδης έκφραση «Εμπαινε Γιούτσο», εμπνευσμένη από τις «επελάσεις» του στους χωμάτινους αγωνιστικούς χώρους της εποχής, και μέχρι και σήμερα χρησιμοποιείται για να περιγράψει ορμή, ατρόμητη κίνηση. Ορμή που χαρακτήρισε και τον ίδιο τον Νίκο Γιούτσο στη ζωή του και στην πορεία του μέχρι την καταξίωση στην ελληνική πραγματικότητα, απέναντι σε μια σειρά από δυσκολίες.
Η πορεία του ξεκίνησε από ένα αντάρτικο χωριό στο πλευρό του ΔΣΕ και συνεχίστηκε με τα παιδικά του χρόνια στη σοσιαλιστική Ουγγαρία – ήταν δηλαδή παράλληλη με την κορυφαία στιγμή του ταξικού αγώνα στην Ελλάδα, τη συγκρότηση του ΔΣΕ και την τρίχρονη εποποιία του, καθώς και όσα την ακολούθησαν για τους μαχητές του, τους οπαδούς του και τις οικογένειές τους μετά το 1949.
Ένα χωριό στο πλευρό του ΔΣΕ
Ο Νίκος Γιούτσος γεννήθηκε στις 16/4/1941 στο σλαβόφωνο Μακροχώρι Καστοριάς (μέχρι το 1926 ονομαζόταν Κονόμλαντι) και η ιστορία της ζωής του συνδέεται άρρηκτα με την ηρωική ιστορία του ίδιου του χωριού του, από τη μαζική συμμετοχή στην αντι-οθωμανική εξέγερση του Ιλιντεν το 1903 μέχρι την επίσης μαζική ένταξη στο πλευρό του ΔΣΕ. Αυτό είχε ως συνέπεια τον ανελέητο βομβαρδισμό του από δυνάμεις του αστικού εθνικού στρατού και των Αμερικανών συμμάχων του, με αποτέλεσμα 89 νεκρούς.
Έτσι, οι αντάρτες του ΔΣΕ σε συνεννόηση με γονείς παίρνουν 219 παιδιά από το χωριό και τα μετακινούν στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης, όπου θα ήταν ασφαλή. Δύο απ’ αυτά τα παιδιά ήταν ο Νίκος Γιούτσος και η αδερφή του.
«Με το ζόρι δεν πήρανε κανέναν»
Μιλώντας για τη μετάβασή του στην Ουγγαρία, ο ίδιος ο Γιούτσος σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Φως των Σπορ», πολλά χρόνια αργότερα, έδωσε τη δική του απάντηση στο αν αυτές οι μετακινήσεις έγιναν με τη βία, σύμφωνα με τον αστικό μύθο περί «παιδομαζώματος». Είχε πει χαρακτηριστικά:
«Το χωριό μου ήταν έξω από την Καστοριά, το Μακροχώρι. Ήταν ανταρτοκρατούμενα μέρη αυτά. Με το ζόρι δεν πήρανε κανέναν εκεί! Μας πήρανε για να μη σκοτωθούμε, γιατί μας βομβαρδίζανε. Και είπαν ότι πρόχειρα θα φεύγαμε και σύντομα θα γυρίζαμε πίσω… (χαμογελάει). Αλλά δεν γυρίσαμε. Επικρατήσανε οι άλλοι. Ο κυβερνητικός στρατός».
Στην ίδια συνέντευξη, ερωτηθείς για τις συνθήκες ζωής του στην Ουγγαρία και ειδικά στο εσωτερικό κολέγιο στο οποίο μεγάλωσε, είχε απαντήσει: «Κάτι τέτοιο (σ.σ. ορφανοτροφείο), αλλά σε πολύ υψηλότερα στάνταρντ. Κοιμόμασταν μέσα, τρώγαμε μέσα, σχολείο εκεί, μπάλα εκεί. Οργανωμένη εκπαίδευση στην μπάλα. Στην Εκπαίδευση, στον Αθλητισμό, έδιναν μεγάλη βάση τα κομμουνιστικά καθεστώτα τότε. Και παίρναμε και πολύ καλά λεφτά!».
«Το ουγγρικό άτι Γιούτσοφ»
Ο Νίκος Γιούτσος ή Μικλς Γιούτσοφ (Mikls Jucsov) όπως ήταν το όνομά του στην Ουγγαρία -έχει βρεθεί καταγεγραμμένος και ως Νικολάι Γιουτσόφ (Nikolay Jucsov) στα αρχεία της Ουγγρικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας- ξεχώρισε από νωρίς για τις ποδοσφαιρικές του αρετές στις αλάνες του χωριού Μπελογιάννης, όπου εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες από την Ελλάδα.
Αγωνιζόμενος με την ελληνική προσφυγική ομάδα «Όλυμπος» τράβηξε τα βλέμματα των Ούγγρων υπευθύνων, με αποτέλεσμα τη μετακίνησή του στην Τσέπελ, ομάδα δεύτερης κατηγορίας του ουγγρικού ποδοσφαίρου, την οποία οδήγησε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και μετέπειτα σε σημαντικές επιτυχίες στο πρωτάθλημα της πρώτης κατηγορίας, πετυχαίνοντας 11 γκολ την διετία 1963 – 1964.
Αυτό θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του Έλληνα πρέσβη στη Βουδαπέστη, ο οποίος γνωρίζει την καταγωγή του Γιούτσοφ. Τότε αρχίζει μια σειρά επαφών και τελικά το 1964 πραγματοποιείται η μεταγραφή στον Ολυμπιακό, με μεσολαβητή τον Μανώλη Γλέζο, προλαβαίνοντας την ΑΕΚ που επίσης είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για την απόκτησή του.
Τα εμπόδια και η απόπειρα φυγής
Στην επιστροφή του στην Ελλάδα αρχικά βρήκε μπροστά του έναν δρόμο γεμάτο εμπόδια και δυσκολίες. Το ελληνικό ΥΠΕΞ δυσκολευόταν να δώσει βίζα στον Γιούτσοφ, καθώς ίσχυε η απαγόρευση επανόδου στη χώρα πολιτικών προσφύγων και ιδιαίτερα (σλαβο)μακεδονικής καταγωγής. Για το λόγο αυτό, ο Ολυμπιακός τον έφερε με διαβατήριο μίας χρήσης! Έτσι, ο Γιούτσοφ έγινε Γιούτσος – γι’ αυτό άλλωστε κατέστη δυνατό και να αγωνιστεί με την Εθνική ομάδα.
Τα εμπόδια όμως συνεχίστηκαν. Κάποιοι παράγοντες του Ολυμπιακού δεν κράτησαν το λόγο τους για κάποιες υποσχέσεις που του είχαν δώσει, και έτσι προσπάθησε να φύγει, χωρίς ωστόσο να μπορεί να ταξιδέψει, λόγω διαβατηρίου. Έτσι μένει αναγκαστικά στην Ελλάδα, χωρίς να μπορεί να αγωνιστεί με τον Ολυμπιακό, καθώς δεν έχει λυθεί το θέμα της υπηκοότητάς του, και περιοριζόμενος στη συμμετοχή σε φιλικές αναμετρήσεις.
Εξηγώντας τους λόγους για την προσπάθεια φυγής του, σε συνέντευξή του το 1964 είχε απορρίψει τη φημολογία ότι η κίνηση αυτή συσχετιζόταν με οικονομικά κίνητρα, αντίθετα ανέφερε ως αιτία το γεγονός ότι δεν τηρήθηκαν οι υποσχέσεις να του επιτραπεί να μεταβεί ξανά στην Ουγγαρία για οικογενειακούς λόγους αλλά και για να μιλήσει με τους ανθρώπους της Τσέπελ για την οριστική λύση της συνεργασίας τους.
Ειδικά το τελευταίο το θεωρούσε προσωπική υποχρέωση, με βάση τη στάση που κράτησαν οι Ούγγροι ιθύνοντες της ομάδας σε σχέση με το ταξίδι του στην Ελλάδα, παρότι η Τσέπελ βρισκόταν σε περίοδο προετοιμασίας. «Αντιμετώπισαν το θέμα σαν άνθρωποι και όχι σαν παράγοντες (…) Τους υποσχέθηκα πριν φύγω ότι θα επέστρεφα, είτε για να πάρω την ελευθέρα μεταγραφή μου είτε για να παραμείνω εκεί», είχε πει ο Γιούτσος.
«Έπαθα σοκ με την ποιότητα»
Εχοντας να αντιμετωπίσει τα παραπάνω προβλήματα στην επάνοδό του στην Ελλάδα, ο Νίκος Γιούτσος κλήθηκε να διαχειριστεί και ένα άλλο σημαντικό ζήτημα. Αυτό που είχε να κάνει με τη μεγάλη διαφορά οργάνωσης και ποιότητας του αθλητισμού μεταξύ Ουγγαρίας και Ελλάδας εκείνη την εποχή, κάτι που του έκανε αμέσως πολύ άσχημη εντύπωση, όπως είχε δηλώσει ο ίδιος:
«Είχα μάθει άλλο ποδόσφαιρο, έπαιζα άλλο ποδόσφαιρο. Οταν πρωτοήρθα εδώ έπαθα σοκ… Είδα ένα χάλι και ήθελα να φύγω! Δεν είχε νορμάλ γήπεδα εδώ. Δεν είχαμε σοβαρό χορτάρι. Δεν είχαμε καλά – καλά νορμάλ ποδοσφαιρικά παπούτσια. Υπήρχαν μεγάλες διαφορές με την Ουγγαρία τότε».
«Παλιοκομμουνιστή, θα πεθάνεις»
Μένοντας τελικά στην Ελλάδα, ο Νίκος Γιούτσος άρχισε να διαπρέπει στα ελληνικά γήπεδα με τη φανέλα του Ολυμπιακού, τον οποίο οδήγησε το 1964 στο πρώτο του πρωτάθλημα μετά από έξι χρόνια, ξεχωρίζοντας αμέσως με τις εμφανίσεις του. Το ταλέντο του όμως δεν έγινε πάντα αποδεκτό από όλους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που αντίπαλοι παίκτες ή οπαδοί ομάδων, βλέποντας ότι δεν μπορούσε να περιοριστεί στους αγωνιστικούς χώρους, τον αντιμετώπισαν αλλιώς και με βάση και το παρελθόν του τον έβριζαν χυδαία. Ο ίδιος είχε πει για αυτά τα περιστατικά:
«Είμαι ο πιο ήρεμος ποδοσφαιριστής του κόσμου. Όλοι οι αντίπαλοί μου με βρίζουν χυδαία, αλλά εγώ κατορθώνω να συγκρατώ τα νεύρα και την αγανάκτησή μου. Πάντως πικραίνομαι γιατί ακούω να μου λένε πολλές απαράδεκτες χυδαιότητες, όπως “Παλιοκομμουνιστή, σήμερα θα πεθάνεις” και κάτι άλλες βρωμιές που ντρέπομαι να τις πω. Βέβαια, πολλοί παίκτες προσπαθούν με κάθε τρόπο να εκνευρίσουν τους αντιπάλους τους, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει με μένα έχει προηγούμενο. Σε κάθε παιχνίδι ακούω φοβερά πράγματα. Πάντως, τους προειδοποιώ όλους: Ας λένε ό,τι θέλουν! Δεν πρόκειται να με νευριάσουν!».
Μπ. Τσ.
Πηγή: 902.gr
Πηγή : ALT.GR.
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Δείτε ακόμα…
Σαν Σήμερα 6/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
6 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 5/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
8 – 11 – 1599
Πεθαίνει ο Ισπανός συνθέτης αναγεννησιακής μουσικής Φρανθίσκο Γκερέρο (Francisco Guerrero). Απ’ όλους τους Ισπανούς συνθέτες της Αναγέννησης ο Γκερέρο υπήρξε ο μοναδικός ίσως που έζησε και εργάστηκε σχεδόν αποκλειστικά εντός της χώρας.
Οι περισσότεροι συνθέτες της εποχής -π.χ. Κριστόμπαλ Μοράλες, Τομάς Λουίς ντε Βικτόρια- περνούσαν μεγάλο διάστημα της καριέρας τους στην Ιταλία και επέστρεφαν στην πατρίδα τους μετά από πολλά χρόνια.
Σε αντίθεση με τους παραπάνω συνθέτες, ο Γκερέρο έγραψε εκκλησιαστική αλλά και κοσμική μουσική. Στα έργα του συγκαταλέγονται δεκάδες τραγούδια και οργανικά κομμάτια, με το μεγαλύτερο μέρος ωστόσο να καταλαμβάνουν οι λειτουργίες, τα μοτέτα κλπ
Η μουσική του παρουσιάζει μια μεγάλη χρωματική ποικιλία, που αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό τις διάφορες ανθρώπινες διαθέσεις: τον πόνο και τη χαρά, την έκσταση και τη βαθιά θλίψη, την αγωνία και τη γαλήνη. Τα έργα του παρέμειναν δημοφιλή για εκατοντάδες χρόνια, κυρίως δε στους καθεδρικούς ναούς της Λατινικής Αμερικής, ενώ στις μέρες μας αποτελούν καθιερωμένα για το χορωδιακό ρεπερτόριο.
8 – 11 – 2005
Πεθαίνει ο ηθοποιός Αλέκος Αλεξανδράκης. Διακρινόταν για την ευγένεια και το ήθος, όχι μόνο στην πλούσια επαγγελματική του δραστηριότητα, αλλά και στη ζωή του. Σεμνός, γενναιόδωρος, ευγενικός, λένε όσοι τον γνώρισαν από κοντά, ταλαντούχος, ευρηματικός, με θερμή ακτινοβολία υποστηρίζουν οι θαυμαστές του έργου του και όχι τυχαία.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου. Η πρώτη θεατρική του εμφάνιση ήταν το 1949, με το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, στο έργο «Φθινοπωρινή παλίρροια». Στο θέατρο συνεργάστηκε με όλους τους σπουδαίους ηθοποιούς, Κοτοπούλη, Μυράτ, Ζαβιτσιάνου, Βαλάκου, Συνοδινού, Φέρτη, Καλογεροπούλου, σε μια μεγάλη γκάμα έργων από Ευριπίδη, Σοφοκλή και Αισχύλο, μέχρι Σαίξπηρ, Τσέχωφ, Πιραντέλο, Μίλερ, Κοκτώ, Γκολντόνι, Ανούιγ, Αλμπυ, αλλά και Γιαλαμά – Πρετεντέρη, κ.ά. Από το 1971 μέχρι το 1992 συγκροτεί θίασο με την Νόνικα Γαληνέα και παρουσιάζουν έργα όπως «Ο γλάρος» του Τσέχωφ, «Παράξενο ιντερμέντζο» του Ο’ Νιλ, «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» του Σιλλ, κ.ά. Το 1993 με τον Δάνη Κατρανίδη παρουσίασαν τη «Γυναίκα με τα μαύρα», το 1996 με τον Παπαμιχαήλ έπαιξαν το «Θείο Βάνια», κ.ά. Κορυφαία στιγμή του για πολλούς ήταν στο «Εγκλημα και τιμωρία» που παρουσίασε το 1965, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία Γιώργου Σεβαστίκογλου.
Η αφοσίωσή του στο θέατρο και οι αξιοθαύμαστες ερμηνείες του σε κλασικά έργα που αφήνουν εποχή, συμβαδίζουν με τη μεγάλη επιτυχία των ταινιών που πρωταγωνιστεί. Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1949 στην ταινία «Δύο κόσμοι» και ακολούθησαν «Οι ουρανοί είναι δικοί μας», «Το νησί των γενναίων», «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», «Η Μαρία της σιωπής», «Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο», «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλο», «Εύα», «Τα παιδιά της χελιδόνας» και πολλές άλλες. Ξεχώρισε στη «Στέλλα» δίπλα στην Μελίνα, ενώ εκπληκτικός ήταν και στις ταινίες «Δεσποινίς διευθυντής» και «Μια τρελή – τρελή οικογένεια» με την Τζένη Καρέζη, «Η σοφερίνα» και το «Δόλωμα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη» με την Μάρω Κοντού, «Η κόμισσα της Κέρκυρας» με την Ρένα Βλαχοπούλου.
Σκηνοθέτησε πολλά θεατρικά έργα και τις ταινίες «Θρίαμβος» (σε συνεργασία με τον Καρύδη – Φουκς, 1960) και «Συνοικία το όνειρο» δική του παραγωγή το 1961, για την οποία μάλιστα διακρίθηκε με το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Επαιζαν ο Μάνος Κατράκης και η Αλέκα Παΐζη.
Ένα έργο σταθμός για τον ελληνικό κινηματογράφο, που συνάντησε τη μήνιν της αυταρχικής εξουσίας αλλά την αγάπη του κόσμου. Η μουσική της ταινίας ευτύχησε να είναι του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος μαζί με τον Τάσο Λειβαδίτη έγραψαν μερικά από τα καλύτερα τραγούδια τους όπως το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» που με τα φτερά της φωνής του Γρηγόρη Μπιθικώτση και την παρουσία του Αλέκου Αλεξανδράκη ταξίδεψε και εξακολουθεί να ταξιδεύει στις καρδιές των ανθρώπων του μόχθου που έδωσαν και την έμπνευση στον Αλέκο Αλεξανδράκη .
Μαζί με την Αλίκη Γεωργούλη, ανέβασαν δεκάδες έργα, αλλά οι αριστερές και προοδευτικές για την εποχή ιδέες από τις οποίες εμπνέονταν τους δημιουργούσαν προβλήματα. Μια συνέντευξή του τα Χριστούγεννα του 1960 γίνεται αφορμή για να του κηρύξουν «πόλεμο». Τότε αποφασίζει να γυρίσει την ταινία «Συνοικία το όνειρο», μαζί με την Αλίκη Γεωργούλη, μια ταινία που δημιούργησε πολιτική θύελλα στην κυβέρνηση Καραμανλή και απαγορεύεται. Μόνο μετά από έντονες διαμαρτυρίες από τον Τύπο επιτράπηκε η προβολή και μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα, κόβοντας όμως κάποιες σκηνές. Παρ’ όλα αυτά, έξω από τους κινηματογράφους βρίσκεται η αστυνομία και σημειώνει κάθε θεατή. Άνθρωπος αριστερών πεποιθήσεων ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο οποίος συνυπέγραψε την Ιδρυτική Διακήρυξη της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, ενώ στην περίοδο της χούντας στερήθηκε το διαβατήριό του, πεισμώνει με την κατάσταση και αποφασίζει να κάνει μια δεύτερη ταινία κωμωδία με Αυλωνίτη, τον Κατράκη, κ.ά. Το σενάριο φτάνει στα χέρια του Φίνου και λέει στον Αλεξανδράκη «δεν έβαλες μυαλό»; Εκείνος του απαντά «πρέπει να αγωνιστούμε». Ο Φίνος αμετάπειστος. Ο Αλεξανδράκης μαζί με την Γεωργούλη προσπαθούν τότε μέσα από το θέατρο, με έργα που περνούν πολιτικά μηνύματα να δώσουν τον αγώνα τους συναντώντας πάλι την αντίδραση της κυβέρνησης και με αφορμή τη συμμετοχή τους στην πορεία Ειρήνης τους συλλαμβάνουν. Αφήνουν ελεύθερο τον Αλεξανδράκη, αλλά κρατούν την Γεωργούλη, ώστε να μη συνεχιστεί η παράσταση .
Δείτε ακόμα…
Πηγή : ALT.GR
Σαν Σήμερα 7/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
7 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 6/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
6 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 5/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
9 – 11 – 1918
Εκατοντάδες χιλιάδες εξεγερμένοι εργάτες και στρατιώτες κατακλύζουν το κέντρο του Βερολίνου (Γερμανική Επανάσταση). Η μοναρχία της Γερμανίας ανατρέπεται και ο αυτοκράτορας Γουλιέλμος ο Β’ εγκαταλείπει τη χώρα. Ο πρίγκιπας Μαξ αναθέτει την πολιτική διαχείριση της αστικής εξουσίας στους Σοσιαλδημοκράτες, διορίζοντας στην καγκελαρία τον ίδιο τον επικεφαλής του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, Φρίντριχ Έμπερτ.
Η πτώση της μοναρχίας για τους Σοσιαλδημοκράτες σήμαινε και το τέλος της επανάστασης, για τους επαναστάτες «Σπαρτακιστές» ωστόσο, δεν ήταν παρά το πρώτο βήμα. Απευθυνόμενος στη συνέλευση των Σοβιέτ, ο Κ. Λίμπκνεχτ προειδοποιούσε: «Πρέπει να ρίξω νερό στο κρασί του ενθουσιασμού σας. Η αντεπανάσταση βρίσκεται ήδη εν εξελίξει. Βρίσκεται εδώ, ανάμεσά μας…Μπορεί να αρκεστεί το προλεταριάτο στην εξουδετέρωση των Χοεντσόλερν [σ.σ. της μοναρχίας]; Ποτέ πια! Η κατάργηση της κυριαρχίας των τάξεων, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού – αυτός είναι ο σκοπός μας. Η σημερινή κυβέρνηση αυτοονομάζεται σοσιαλιστική. Μέχρι τώρα όμως, ενήργησε μόνο για τη διατήρηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας».
9 – 11 – 1918
Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της επαναστατικής οργάνωσης του «Σπάρτακου» στη Γερμανία «Ρότε Φάνε» («Κόκκινη Σημαία»).
1991
Πεθαίνει ο Ιταλο-Γάλλος ηθοποιός και τραγουδιστής Υβ Μοντάν (Yves Montand).
Οι γονείς του ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας κι εξαιτίας του φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι μεταναστεύσαν στην Γαλλία το 1923 όταν ο Μοντάν ήταν δυο ετών. Εργάστηκε ως λιμενεργάτης ενώ το 1944 ξεκίνησε την μουσική του καριέρα τραγουδώντας σε μικρά κέντρα διασκέδασης, όπου τον ανακάλυψε η Εντίθ Πιάφ και τον ανέδειξε.
Το 1951 παντρεύτηκε τη Σιμόν Σινιορέ, με την οποία συμπρωταγωνίστησε σε αρκετές ταινίες καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας τους.
Στην Ελλάδα είναι περισσότερο γνωστός για τη συμμετοχή του στην ταινία «Ζ» του Κώστα Γαβρά, όπου υποδύθηκε τον βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη.
Συμμετείχε μαζί με τη Σιμόν Σινιορέ στις διαδηλώσεις έξω από την Ελληνική πρεσβεία στο Παρίσι για να μην εφαρμοστεί η θανατική ποινή στο Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους του.
1993
Καταρρέει η θρυλική γέφυρα του ποταμού Νερέτβα στο Μοστάρ, ως αποτέλεσμα του βομβαρδισμού της στον πόλεμο της Βοσνίας. Η στρατηγική αυτή γέφυρα είχε αντέξει 400 χρόνων πολέμους και μάχες για τον έλεγχό της.
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Δείτε ακόμα…
Σαν Σήμερα 8/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
8 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 7/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
7 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 6/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
6 Νοέ 2025
Πηγή : ALT.GR
10 – 11 – 1891
Πεθαίνει ο Γάλλος ποιητής Αρθούρος Ρεμπώ (Arthur Rimbaud), ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του συμβολισμού.
Υπήρξε από τις πιο καταστρεπτικές και λυτρωτικές παρουσίες στον πολιτισμό του 20ού αιώνα, παρά το γεγονός ότι έως και το θάνατό του δεν ήταν γνωστός παρά στους κύκλους της αβάν – γκαρντ.
Ο Ρεμπώ είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την εικόνα που έχουμε σήμερα για τον επαναστάτη καλλιτέχνη – ήταν ο «ποιητής της εξέγερσης, και μάλιστα ο σημαντικότερος απ’ όλους», όπως είπε ο Αλμπέρ Καμύ. Τα ποιήματα που άφησε πίσω του σαν ανεπιθύμητες αποσκευές αποδείχτηκαν λογοτεχνικές ωρολογιακές βόμβες: το «Le Bateau ivre» («Το μεθυσμένο καράβι»), το αινιγματικό σονέτο «Voyelles» («Φωνήεντα»), το Une Saison en Enfer (Μια εποχή στην κόλαση), τα πεζά των «Εκλάμψεων» και κάποια περιέργως άγνωστα αριστουργήματα, όπως το «Mιmoire», προάγγελος του ύφους του Προυστ, και η χυδαία προ-φροϋδική παρωδία του «Album zutique».
Επηρέασε κατά τρόπο εντυπωσιακό συγγραφείς, μουσικούς και καλλιτέχνες που είδαν τη ζωή του ως αναπόσπαστο μέρος του έργου: τον Πάμπλο Πικάσο, τον Αντρέ Μπρετόν, τον Ζαν Κοκτώ, τον Αλεν Γκίνσμπεργκ, τον Μπομπ Ντίλαν και τον Τζιμ Μόρισον, για τον οποίο έχει ειπωθεί ότι δεν πέθανε, αλλά ακολούθησε τα βήματα του Ρεμπώ στην Αιθιοπία.
10 – 11 – 1928
Γεννιέται ο Ιταλός συνθέτης και ενορχηστρωτής Ένιο Μορικόνε (Ennio Morricone), η μουσική του οποίου «έντυσε» κάποια από τα πλέον εμβληματικά έργα του κινηματογράφου.
Το 1940 σπουδάζει Σύνθεση στο ωδείο. Τότε ήταν και η στιγμή που αποφάσισε να γίνει συνθέτης. Έχει γράψει μουσική για περισσότερες από 500 ταινίες, καθώς και σύγχρονα έργα κλασικής μουσικής. Από το 1946 έχει συνθέσει περισσότερα από 100 κλασικά κομμάτια. Στο τέλος της δεκαετίας του 1950, υπηρέτησε ως επιτυχημένος ενορχηστρωτής στούντιο για την RCA. Ενορχήστρωσε πάνω από 500 τραγούδια και συνεργάστηκε με μεγάλους μουσικούς.
Την περίοδο 1960-’75 έγραψε μουσική για ιταλικά γουέστερν των Σέρτζιο Λεόνε, Ντούτσιο Τέσαρι και Σέρτζιο Κορμπούτσι, όπως «Για Μια Χούφτα Δολάρια», «Μονομαχία Στο Ελ Πάσο», «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος» κ.ά. «Μου άρεσε να γράφω τη μουσική πριν ξεκινήσει η ταινία, όχι μόνο για τους ηθοποιούς αλλά και για τον σκηνοθέτη. Νομίζω ότι όταν έχεις τη μουσική εκ των προτέρων μπορείς να ακούσεις και να εξοικειωθείς με αυτήν, μπορείς να την αφομοιώσεις… H σχέση μου με τον Λεόνε με τα χρόνια γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Ήταν μια εξαιρετική συνεργασία, γιατί με εμπιστεύτηκε πραγματικά…». Και η συνεργασία τους κράτησε μέχρι τέλους, αφού ο Μορικόνε έντυσε μουσικά με ένα αξέχαστο θέμα το «κύκνειο άσμα» του σκηνοθέτη, «Κάποτε στην Αμερική».
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και 1970, ο Μορικόνε συνέθεσε μουσική για πολλά είδη ταινιών, από κωμωδίες μέχρι δράμα, θρίλερ και ιστορικές ταινίες. Αρκετές από τις συνθέσεις του γνώρισαν εμπορική επιτυχία, όπως το «The Ecstasy of Gold», μουσικό θέμα της ταινίας «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος», το «A Man with Harmonica», το «Chi Mai», το «Here’s to You», το τραγούδι που έντυσε την ταινία «Σάκκο και Βανζέτι», το οποίο ερμηνεύτηκε από την Τζόαν Μπαέζ, το «Rabbia e tarantella» το οποίο έντυσε το «Allonsanfan» των αδερφών Ταβιάνι.
Ανάμεσα στο 1964 και το 1980, ο Μορικόνε ήταν επίσης τρομπετίστας και συν-συνθέτης στο αβάν-γκαρντ συγκρότημα ελεύθερου αυτοσχεδιασμού «Gruppo di Improvvisazione Nuova Consonanza». Θεωρούσε τον αυτοσχεδιασμό πρωτοποριακό και ριψοκίνδυνο και στενοχωριόταν που δεν έγινε ευρέως γνωστός και για αυτό το είδος της μουσικής του. Έγραψε, επίσης, το επίσημο τραγούδι για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1978.
Ο Μορικόνε διακρίθηκε στο Χόλυγουντ, συνθέτοντας μουσική για Αμερικανούς σκηνοθέτες, όπως οι Μπράιαν ντε Πάλμα, Μπάρι Λέβινσον, Μάικ Νίκολς και Ολιβερ Στόουν. Στον 21ο αιώνα, η μουσική του Μορικόνε χρησιμοποιήθηκε ξανά στην τηλεόραση και σε ταινίες όπως αυτές του Κουέντιν Ταραντίνο.
Το 2007, ο Μορικόνε παρέλαβε το τιμητικό Οσκαρ «για τη μαγευτική και πολυπρόσωπη συνεισφορά του στην τέχνη της μουσικής για ταινίες». Είχε προταθεί για άλλα πέντε Όσκαρ την περίοδο 1979 – 2001. Επίσης, παρέλαβε και το Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής το 2016 για τη μουσική της ταινίας «Μισητοί 8» του Ταραντίνο. Ο Μορικόνε έχει κερδίσει τρία βραβεία Γκράμι, τρεις Χρυσές Σφαίρες, έξι BAFTA, δύο Βραβεία Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, έναν τιμητικό Χρυσό Λέοντα και ένα Πολικό Μουσικό Βραβείο.
10 – 11 – 1929
Συνέρχεται η Ολομέλεια της ΚΕ του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκοι), η οποία αποφασίζει την αποστολή 25.000 εργατών στην ύπαιθρο, για να πρωτοστατήσουν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
1980
Ενάμισι, περίπου, εκατομμύριο εργάτες και υπάλληλοι συμμετέχουν στη γενική απεργία, με αποτέλεσμα να παραλύσει ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας σε όλη την Ελλάδα. Αιτήματα των απεργών είναι η καθιέρωση του πενθήμερου, η τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών κ.ά.
1982
Πεθαίνει ο σοβιετικός ηγέτης Λεονίντ Μπρέζνιεφ, Α’ Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΣΕ (1964-1982) και πρόεδρος της ΕΣΣΔ (1977-1982). Στη θέση του Α’ Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΣΕ αναδεικνύεται ο Γιούρι Αντρόποβ.
1986
Με οικολογική καταστροφή απειλείται ο Ρήνος, λόγω εκροής 1.000 τόνων τοξικών χημικών αποβλήτων, με κυρίως υπεύθυνη τη φαρμακοβιομηχανία «Σαντόζ».
1989
Ο ΓΓ του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος Τοντόρ Ζίβκοφ αναγκάζεται σε παραίτηση. Η αντεπανάσταση επικρατεί στην Βουλγαρία.
10 – 11 – 2002
Το ελληνικό ντοκιμαντέρ «χάνει» τον κορυφαίο δημιουργό του, τον Βασίλη Μάρο. Αρχικά σπούδασε φωτογραφία στο Μόναχο και στη συνέχεια διεύθυνση φωτογραφίας στη Ρώμη. Αργότερα, παρακολούθησε σεμινάρια τηλεόρασης στο Μιλάνο και κατόπιν στο Λονδίνο (BBC).
Στα πενήντα χρόνια της κινηματογραφικής καριέρας του συνεργάστηκε με τις κινηματογραφικές εταιρίες ΝΒC και 20th Century Fox και εργάστηκε σαν οπερατέρ σε μεγάλες αμερικάνικες κινηματογραφικές παραγωγές που γυρίστηκαν στην Ελλάδα («Το παιδί και το δελφίνι», «Τα κανόνια του Ναβαρόνε», «Συνέβη στην Αθήνα», «Ο Λέων της Σπάρτης») και της πρώτης έγχρωμης ελληνικής ταινίας «Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες» (1955).
Από το 1957 άρχισε να γυρίζει δικά του ντοκιμαντέρ, είδος, στο οποίο αφοσιώθηκε τελικά, και στο οποίο διέπρεψε, αποσπώντας πλήθος βραβείων σε διεθνή φεστιβάλ (Σαν Φραντσίσκο, Μελβούρνη, κ.ά.). Το 1961 απέσπασε και το ειδικό βραβείο του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου για το ντοκιμαντέρ του «Τραγωδία του Αιγαίου».
Απέσπασε, επίσης, βραβεία του Διεθνούς Φεστιβάλ Τηλεόρασης του Μόντε Κάρλο, της Βρετανικής Ακαδημίας Τέχνης – Κινηματογράφου -Τηλεόρασης, τη «Χρυσή Αρπα» του Δουβλίνου, το βραβείο της Ενωσης Σοβιετικών Συγγραφέων, κ.ά.
Ο Βασίλης Μάρος γύρισε γύρω στα σαράντα ντοκιμαντέρ, πολλά από τα οποία είχαν πολιτιστικό και ιστορικό περιεχόμενο και προορίζονταν για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Μεταξύ αυτών και τα εξής: «Η Κατίνα Παξινού και το Αρχαίο Θέατρο», «Αγιον Ορος», «Ερρίκος Σλήμαν», «Αναστενάρια», «Το μπουζούκι», «Ιστορία του ρεμπέτικου» (με τη συμμετοχή των Μ. Βαμβακάρη, Β. Τσιτσάνη, Μπαγιαντέρα), «1940-πέραν του καθήκοντος», «Δημοτικοί Χοροί», «Ορος Σινά», «Κρήτη και Νεοέλληνες ποιητές», «Χατζηκυριάκος – Γκίκας, ένας Ελληνας ζωγράφος», «Μετέωρα, 600 χρόνια», «Και ο Ορφέας τραγουδάει», «Η μάχη στην Ακρόπολη»,»Ο Παρθενώνας αργοπεθαίνει», κ.ά.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Δείτε ακόμα…
Σαν Σήμερα 9/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
9 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 8/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
8 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 7/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
Πηγή : ALT.GR
11 – 11 – 1821
Γεννιέται ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, o μεγαλύτερος κατά πολλούς Ρώσος συγγραφέας, κορυφαίος στην παγκόσμια λογοτεχνία. Ο Ντοστογιέφσκι μέσα από την πολυτάραχη ζωή του γνώρισε αυθεντικά τη ζωή της Ρωσίας και τα βάσανα των πιο φτωχών στρωμάτων της. Στο ανεπανάληπτο έργο του δεν είναι μόνο που δίνει μια ρεαλιστική, όσο και πλήρη εικόνα της εποχής του. Πραγματοποιεί μια εξαιρετική ακτινογραφία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος, ο γεμάτος αντιφάσεις, μεταπτώσεις, μεγαλείο και κατάπτωση, είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής των έργων του Ντοστογιέφσκι.
Tον Απρίλιο του 1849 ο Ντοστογιέφσκι συνελήφθη και πέρασε από έκτακτο στρατοδικείο. Η κατηγορία ήταν για συμμετοχή σε προδοτική συνωμοσία. Την άνοιξη του 1849 είχε προσχωρήσει σε μια πολιτικοφιλοσοφική λέσχη που έγινε γνωστή ως κίνηση Πετρασέφσκι ή οι Πετρασέφσκηδες. Η ποινή που επιβλήθηκε στον Ντοστογιέφσκι ήταν τέσσερα χρόνια καταναγκαστικά έργα και στρατιωτική υπηρεσία ως απλός στρατιώτης για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Στο δικαστήριο δεν αρνήθηκε ούτε τις φιλελεύθερες πεποιθήσεις του ούτε το ενδιαφέρον του για τον ουτοπικό σοσιαλισμό, ιδιαίτερα για τις ιδέες του Σαρλ Φουριέ ή τη διαμαρτυρία του για πολλά φαινόμενα της ρωσικής πραγματικότητας. Παρουσίασε τον εαυτό του ως έναν «αφελή-έντιμο ανθρωπιστή και λόγιο ο οποίος απέβλεπε στο γενικό καλό της ανθρωπότητας», κυρίως όμως ήθελε μέσα από την πλούσια βιβλιοθήκη των Πετρασέφσκι «να γνωρίσει τα νεότατα λογοτεχνικά ρεύματα της Ευρώπης» Το δικαστήριο δεν δέχθηκε αυτή του την εξήγηση και «ίσως είχε τους λόγους του να είναι δύσπιστο». Έτσι από μεταγενέστερες μαρτυρίες είναι λ.χ. γνωστό ότι συμμετείχε ενεργά στην προσπάθεια λειτουργίας παράνομου τυπογραφείου, ενώ «ευκαιριακά είχε δηλώσει πως ήταν διατεθειμένος να πάρει μέρος εν ανάγκη και σε μια ένοπλη εξέγερση»[6] Στις 16 Νοεμβρίου 1849 ο Ντοστογιέφσκι και οι σύντροφοί του δικάστηκαν και καταδικάσθηκαν σε θάνατο. Ακολούθησε ένας πόλεμος νεύρων με εικονικές εκτελέσεις και ατέλειωτες ώρες παραμονής σε μια πλατεία της Πετρούπολης, στις 22 Δεκεμβρίου του 1849, σε αναμονή του εκτελεστικού αποσπάσματος. Η ποινή του μετατράπηκε τελικά σε τετραετή εξορία και καταναγκαστικά έργα στο Ομσκ της Σιβηρίας. Το φθινόπωρο του 1855 έγινε υπαξιωματικός και τον επόμενο χρόνο προήχθη σε αξιωματικό. Τον Μάρτιο του 1859 του επιτράπηκε να επιστρέψει στην Ευρωπαϊκή Ρωσία, όχι όμως ακόμα στις μεγάλες πόλεις. Αυτό θα γίνει τον Δεκέμβριο του 1859. Την περίοδο της στρατιωτικής του θητείας θα κάνει τον πρώτο του γάμο: γνωρίζει και παντρεύεται τον Φεβρουάριο του 1857 την Μαρία Ισάγιεβα που λίγο πριν είχε χηρέψει. Ήταν «μία πραγματικά μορφωμένη και με τον τρόπο της γοητευτική γυναίκα, συνάμα όμως έπασχε από ανίατο πνευμονικό νόσημα, νευρική και ευερέθιστη, προφανώς υστερική, αν όχι ψυχοπαθής.»
Το 1859 επέστρεψε στην Πετρούπολη και εξέδωσε μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία, όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία με αποτέλεσμα ο Ντοστογιέφσκι να βρεθεί καταχρεωμένος. Ο μόνος τρόπος για να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Την ίδια περίοδο εκδηλώθηκε το σχεδόν νοσηρό του πάθος για τα τυχερά παιχνίδια-ακριβώς ως αποτέλεσμα αυτής της οικονομικής δυσχέρειας- που τον έφερε στο χείλος της υλικής και της σωματικής καταστροφής. Σε αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: «Ο παίκτης», «Οι αδερφοί Καραμαζώφ», «Έγκλημα και Τιμωρία», «Ο Ηλίθιος», «Οι δαιμονισμένοι».
11 – 11 – 1826
Η Αίγινα γίνεται πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.
11 – 11 – 1945
Γεννιέται ο ηγέτης των Νικαραγουανών ανταρτών Σαντινίστας Ντανιέλ Ορτέγκα (Daniel Ortega), πρόεδρος της χώρας του το 1985 – 1990, το 2007 και το 2016.
11 – 11 – 1962
Γεννιέται ο διεθνής ποδοσφαιριστής της Λάρισας Γιώργος Μητσιμπόνας. Ήταν από τους βασικούς συντελεστές της κατάκτησης του Πρωταθλήματος το 1988. Σκοτώθηκε σε τροχαίο το 1997.
11 – 11 – 1985
Πεθαίνει η συγγραφέας Λιλή Ιακωβίδου. Γεννήθηκε στην Αθήνα και υπήρξε σύζυγος του ηθοποιού Μιχάλη (Μίχη) Ιακωβίδη.
Υπήρξε μία από τις τελευταίες και πλέον αγαπημένες μαθήτριες του Παλαμά, με τον οποίο είχαν αλληλογραφία.
11 – 11 – 1990
Πεθαίνει ο κομμουνιστής ποιητής Γιάννης Ρίτσος.
Ο Γ. Ρίτσος εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1934 με τον τίτλο «Τρακτέρ». Την ίδια χρονιά εντάχθηκε στο ΚΚΕ, ενώ συνεργάστηκε και με τον Ριζοσπάστη, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Γ. Σοστίρ, από αναγραμματισμό του ονόματός του.
Τα γεγονότα του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη συγκλονίζουν την εργατική τάξη της χώρας μας και τον ίδιο: στις 11 Μάη στέλνει τρία από τα δεκατέσσερα θρηνητικά ποιήματά του στον Ριζοσπάστη και την επόμενη μέρα η εφημερίδα τα δημοσιεύει, με γενικό τίτλο «Μοιρολόι». Ολόκληρο το έργο θα κυκλοφορήσει λίγο αργότερα, στις 8/6/1936, με τον τίτλο «Επιτάφιος». Την περίοδο της Κατοχής ο Γ. Ρίτσος πήρε ενεργό μέρος στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση, ενώ μετά την απελευθέρωση, το 1948-1952, εξορίστηκε διαδοχικά στη Λήμνο, στη Μακρόνησο και τον Αϊ Στράτη.
Μετά την απελευθέρωσή του δραστηριοποιείται μέσα από τις γραμμές της ΕΔΑ. Το 1956 τύπωσε τη Σονάτα του σεληνόφωτος, για την οποία τιμήθηκε με το Α’ Κρατικό Βραβείο ποίησης, το 1960 κυκλοφόρησε η μελοποίηση του Επιτάφιου από τον Μίκη Θεοδωράκη, ενώ το 1966 τυπώθηκε αυτοτελώς η Ρωμιοσύνη (πρώτη έκδοση το 1954), η οποία επίσης μελοποιήθηκε από τον Μ. Θεοδωράκη.
Την περίοδο της Χούντας, συνελήφθη και εξορίστηκε και πάλι στη Γυάρο και μετά στη Λέρο. Υπό το βάρος της διεθνούς κατακραυγής, αλλά και λόγω της σοβαρής του ασθένειας, η Χούντα αναγκάστηκε να τον μεταφέρει από την εξορία θέτοντάς τον σε κατ’ οίκον περιορισμό μέχρι το 1970.
Μετά τη μεταπολίτευση έτυχε πλήθους διακρίσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό: προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ το 1975, τιμήθηκε με το βραβείο «Λένιν» το 1977, κ.α.
Ο Γ. Ρίτσος παρέμεινε στρατευμένος στην υπόθεση του σοσιαλισμού μέσα από τις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος έως την τελευταία του πνοή.
11 – 11 – 1990
Πεθαίνει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Αλέξης Μινωτής. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στο γυμνάσιο διορίστηκε υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα Χανίων.Το 1921 ήρθε στην Αθήνα και άρχισε ως ερασιτέχνης ηθοποιός να εμφανίζεται «επί σκηνής» με διάφορα θεατρικά συγκροτήματα – θιάσους.
Αργότερα, όμως, επιδόθηκε ως επαγγελματίας ηθοποιός λαμβάνοντας μέρος και σε επαρχιακές θεατρικές περιοδείες με τους θιάσους Βεάκη και Νέζερ παρουσιάζοντας τον «Οιδίποδα τύραννο». Αναγνωρίσθηκε από τους καλύτερους πρωταγωνιστές του Εθνικού Θεάτρου, στις παραστάσεις του οποίου στην Αγγλία (1939) με τον «Άμλετ» του Σαίξπηρ κρίθηκε από τους Άγγλους κριτικούς ως Παγκόσμιος καλύτερος Άμλετ των τελευταίων 50 ετών.
Το 1940 παντρεύτηκε την Κατίνα Παξινού. Στην περίοδο της Κατοχής στην Ελλάδα (1941) ο Αλέξης Μινωτής κατέφυγε στις ΗΠΑ. Το 1946 έλαβε μέρος στην κινηματογραφική ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ «Notorious» μαζί με τον Κάρι Γκραντ και την Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Την ίδια χρονιά συμμετείχε ακόμη στην ταινία «Chase» μαζί με την Μισέλ Μοργκάν. Το 1958 ανέβασε στην Αμερική (Dallas Civil Opera) και στο Κόβεντ Γκάρντεν στο Λονδίνο την όπερα του Κερουμπίνι «Μήδεια» με πρωταγωνίστρια την Μαρία Κάλλας. Η παράσταση εκείνη κρίθηκε ως βάση υψηλού υποδείγματος σύγχρονης σκηνοθεσίας μελοδράματος (όπερας). Επίσης, εμφανίσθηκε και στο Μπροντγουέι στην «Ηλέκτρα» με την Μαρίκα Κοτοπούλη. Ο Αλέξης Μινωτής είχε επίσης λάβει μέρος και στην ξένη κινηματογραφική επιτυχία «Γη των Φαραώ» με την Τζόαν Κόλινς.
11 – 11 – 2004
Πεθαίνει ο Παλαιστίνιος ηγέτης Γιάσερ Αραφάτ, ηγέτης της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), καθώς και πρώτος Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής.
Σε ηλικία μόλις 19 χρόνων, παίρνει μέρος στις πρώτες μάχες μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών, που ακολούθησαν την αποχώρηση των Βρετανών από την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η πολιτική του δράση αρχίζει, όταν είναι φοιτητής Μηχανολογίας στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου, το 1952, όπου αναλαμβάνει τα ηνία της Φοιτητικής Ένωσης Παλαιστινίων.
Το 1958, και ενώ εργάζεται ως μηχανικός στο Κουβέιτ, θέτει τα θεμέλια της «Φατάχ». Το 1964 ιδρύεται η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Την 1η Γενάρη του 1965 ανακηρύσσεται επισήμως η ίδρυση της «Φατάχ», υπό την επωνυμία «Ασίφα – Καταιγίδα», και εξαπολύει τις πρώτες αντάρτικες επιθέσεις κατά του Ισραήλ.
Το Μάρτη του 1968, η υποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων ενισχύει τη θέση του Αραφάτ, ο οποίος εντάσσει τη «Φατάχ» στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ένα χρόνο αργότερα, το Φλεβάρη του 1969, ο Αραφάτ εκλέγεται Πρόεδρος της ΟΑΠ.
Στις 13 Νοέμβρη του 1974, ο Γιάσερ Αραφάτ , ως αναγνωρισμένος από τη διεθνή κοινότητα, πλέον, ηγέτης της ΟΑΠ και του παλαιστινιακού αγώνα, εμφανίζεται, για πρώτη φορά, ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.
Το 1982, ο ισραηλινός στρατός εισβάλλει στο Λίβανο, διακηρύσσοντας ότι στοχεύει να εκδιώξει από εκεί τους Παλαιστίνιους μαχητές. Τα ισραηλινά στρατεύματα φτάνουν στη Βηρυτό και η ΟΑΠ απομακρύνει τους αντάρτες της. Ένα χρόνο αργότερα, ορισμένα στελέχη της «Φατάχ», μαζί με συριακά στρατεύματα που βρίσκονται στο Λίβανο, εξεγείρονται ενάντια στην ηγεσία της ΟΑΠ και του Αραφάτ, που μεταβαίνει στην Τυνησία.
Το 1987, ξεσπά η πρώτη εξέγερση – Ιντιφάντα των Παλαιστινίων, που ζουν στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας. Ο Αραφάτ, εκπροσωπώντας την ΟΑΠ, τάσσεται στο πλευρό τους και επιτείνει το διπλωματικό του αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Το Δεκέμβρη του 1988, μετά από έντονο διπλωματικό παρασκήνιο και ισχυρές αμερικανικές πιέσεις, διακηρύττει την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης και με δημόσια δήλωσή του «απορρίπτει κάθε μορφή τρομοκρατίας» και δηλώνει ότι αποδέχεται το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ, προχωρώντας σε ένα αδιανόητο, μέχρι εκείνη τη στιγμή, βήμα για το σύνολο της παλαιστινιακής πολιτικής σκηνής.
Οι εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο και κυρίως στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, καθώς εντείνουν τις αμερικανικές πιέσεις προς την ΟΑΠ και τον ίδιο, και έτσι ο Γιάσερ Αραφάτ συμμετέχει στην πρώτη «ειρηνευτική σύνοδο» για τη Μέση Ανατολή, στη Μαδρίτη, το 1991.
Το Σεπτέμβρη του 1993, μετά από μήνες συνομιλιών στο Όσλο, υπογράφει στο Λευκό Οίκο μαζί με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Γιτζάκ Ράμπιν, την πρώτη ισραηλινο-παλαιστινιακή «ειρηνευτική» συμφωνία.
Το 1994, τον Ιούλη, επιστρέφει για πρώτη φορά στη Λωρίδα της Γάζας και θέτει τα θεμέλια της Παλαιστινιακής Αρχής, ενώ το Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς, τιμάται με το βραβείο Νόμπελ, για την ειρήνη, το οποίο μοιράζεται με τον Γιτζάκ Ράμπιν και τον τότε Ισραηλινό ΥΠΕΞ, Σιμόν Πέρες.
Το Γενάρη του 1996, ο Αραφάτ αναδεικνύεται, μετά από γενικές εκλογές, Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής. Η τελμάτωση στην «ειρηνευτική διαδικασία» οδηγεί σε μια ακόμη «ενδιάμεση» συμφωνία, που υπογράφεται από τον Αραφάτ και τον νέο πρωθυπουργό του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, στο Ουάι Πλαντέισον, των ΗΠΑ, τον Οκτώβρη του 1998.
Οι αλλεπάλληλες χρονοτριβές της «ενδιάμεσης» συμφωνίας και αναβολές εκ μέρους του Ισραήλ, φέρνουν, τον Ιούλη του 2000, τον Αραφάτ και τον Εχούντ Μπάρακ επί 9 μέρες στο Καμπ Ντέιβιντ των ΗΠΑ, όπου ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον ασκεί πιέσεις στον Γιάσερ Αραφάτ να αποδεχτεί μια τελική συμφωνία, που, όπως αποδεικνύουν πλέον τα στοιχεία, δεν προσέφερε τίποτε συγκεκριμένο στους Παλαιστινίους. Ο Αραφάτ αρνείται, οι συνομιλίες καταρρέουν.
Το Σεπτέμβρη του 2000 ξεσπά η δεύτερη παλαιστινιακή εξέγερση – Ιντιφάντα. Ο ισραηλινός στρατός σαρώνει τα παλαιστινιακά εδάφη με μεθοδικότητα και σχέδιο, κλιμακώνει τη βία και, ουσιαστικά, προχωρεί σταδιακά σε ανακατάληψη της Δυτικής Όχθης. Το 2002, ο Αριέλ Σαρόν, ως πρωθυπουργός, ανακηρύσσει τον Αραφάτ «εχθρό του Ισραήλ», παγώνει κάθε διαπραγμάτευση και ουσιαστικά τον περιορίζει στο αρχηγείο του στη Ραμάλα, αφού ισραηλινά μαχητικά καταστρέφουν όλα του τα ελικόπτερα.
Πηγή : ALT.GR
12 – 11 – 1840
Γεννιέται ο Γάλλος γλύπτης Φρανσουά Ωγκύστ Ρενέ Ροντέν (François-Auguste-René Rodin), διάσημος για το αριστούργημά του «Ο Στοχαστής». Επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη γλυπτική του 20ού αιώνα με τα έργα του. Αρνήθηκε να αγνοήσει τις ανθρώπινες αδυναμίες και τις περιέγραψε όσο καλύτερα μπόρεσε στην τέχνη του, με ρεαλισμό και δύναμη.
Το 1864 απορρίπτεται δύο φoρές στο Σαλόν του Παρισιού το έργο του «Άντρας με Σπασμένη Μύτη», που ο ίδιος ο Ροντέν θεωρεί ως το πρώτο του σημαντικό γλυπτό, αλλά αργότερα, το 1875, γίνεται δεκτό με τον διαφορετικό τίτλο «Πορτρέτο Ρωμαίου» και αποτελεί παράλληλα το πρώτο έργο του Ροντέν που εκτίθεται στο Σαλόν.
Το 1877 εκτίθεται στο Σαλόν ένα έργο του μεγάλων διαστάσεων, το «Εποχή του Χαλκού», το οποίο αν και αναγνωρίζεται η υψηλή αισθητική του, οι κριτικοί αδυνατούν να πιστέψουν πως το έργο αποτελεί δημιουργία του και τον κατηγορούν πως χρησιμοποίησε ένα «καλούπι» ώστε να επιτύχει μια τόσο ρεαλιστική απόδοση.
Το 1880 του ανατίθεται να διακοσμήσει την πύλη του Μουσείου Καλών Τεχνών. Το έργο που ονομάστηκε «Οι Πύλες της Κολάσεως» δεν ολοκληρώθηκε αλλά αναπαραστάσεις και στοιχεία του αποτέλεσαν τη βάση για μερικά από τα δημοφιλέστερα έργα του Ροντέν, όπως ο «Στοχαστής» ή το «Φιλί».
Το 1891 ανέλαβε και την δημιουργία ενός μνημείου για τον Μπαλζάκ. Για το έργο αυτό ο Ροντέν εργάστηκε συνολικά επτά χρόνια. Παρουσιάστηκε δημόσια το 1898 αλλά η υποδοχή που επιφύλαξε το κοινό ήταν αρνητική, γεγονός που οδήγησε τον Ροντέν στην αφαίρεση της προτομής, την οποία τοποθέτησε στο εργαστήριο του απαγορεύοντας την περαιτέρω δημόσια έκθεσή της.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Ροντέν είναι αναγνωρισμένος ως ένας από τους σημαντικότερους γλύπτες και στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού, ένα τμήμα αφιερώνεται αποκλειστικά σε έργα του.
12 – 11 – 1923
Πεθαίνει ο Γερμανός αρχιτέκτονας Ερνέστος Τσίλερ (Ernst Moritz Theodor Ziller). Δραστηριοποιήθηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του στην Ελλάδα.
Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους και διασημότερους αρχιτέκτονες της ελληνικής επικράτειας, σχεδίασε και επέβλεψε την κατασκευή εκατοντάδων δημόσιων και ιδιωτικών κτηρίων και άφησε τη σφραγίδα του στην οικιστική φυσιογνωμία του ελληνικού αστικού χώρου των τελών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα.
Μεταξύ των έργων του συγκαταλέγονται το Προεδρικό Μέγαρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, το Ιλίου Μέλαθρον, το Δημαρχείο Ερμουπόλεως, το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης κ.ά.
12 -11 – 1948
Πεθαίνει ο Ιταλός συνθέτης Ουμπέρτο Μενότι Μαρία Τζορντάνο (Umberto Menotti Maria Giordano).
Κορυφαία έργα του ήταν οι όπερες «Andrea Chénier», «Fedora» και «Siberia».
12 – 11 – 1951
Ορκίζονται οι επτά εξόριστοι βουλευτές της ΕΔΑ από τις εκλογές της 9 Σεπτέμβρη.
12 -11 – 1979
Πεθαίνει ο στιχουργός, ηθοποιός, σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Πυθαγόρας Παπασταματίου, γνωστός ως Πυθαγόρας. Το 1940 γράφτηκε στο οκτατάξιο Γυμνάσιο αρρένων Αγρινίου, ενώ στην Κατοχή οι γονείς του μαζί με τις αδελφές του, για να αποφύγουν τη σύλληψη από τους Γερμανούς, κατέφυγαν στον Ορεινό Βάλτο. Ο Πυθαγόρας βρέθηκε φιλοξενούμενος σ’ ένα χωριό της καμένης από τους Γερμανούς Μακρυνείας, ενώ ο αδελφός του ήταν στο αντάρτικο. Το Μάρτιο του 1944, προσχώρησε στον ΕΛΑΣ, αγωνίστηκε έως την ημέρα που έφυγαν οι Γερμανοί και στη συνέχεια επέστρεψε και τελείωσε το Γυμνάσιο.
Στις μαθητικές του εργασίες υπέγραφε ως Πυθαγόρας και όταν κάποτε ο φιλόλογος Πάνος Παπαχρήστος τον ρώτησε γιατί δε γράφει και το επώνυμό του, απάντησε γελώντας: «Ένας είναι ο Πυθαγόρας, όλοι με ξέρουν, δε χρειάζεται το επώνυμο».
Το 1949 τελείωσε το Γυμνάσιο και φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δάσκαλο τον Δημήτρη Ροντήρη. Αποφοίτησε με άριστα και εργάστηκε στο θέατρο, ενώ παράλληλα έγραφε στίχους και επιθεωρήσεις πίστας. Πρώτο του τραγούδι, και μεγάλη επιτυχία το 1954, ήταν το «Ξαναβλέπω το μικρό το αμαξάκι», σε μουσική του Νίκυ Γιάκοβλεφ, με ερμηνεύτρια την Μαίρη Λω.
Από το 1958 και μετά, ασχολήθηκε κυρίως με το γράψιμο και έγραψε τραγούδια, που έγιναν πολύ μεγάλες επιτυχίες, ανάμεσά τους τα: «Κάθε λιμάνι και καημός», «Τα ροζιασμένα χέρια», «Το αγριολούλουδο», «Γυρίζω απ’ τη νύχτα», «Ο Σταμούλης ο λοχίας», «Νύχτα στάσου», «O θάνατος του ποιητή», «Ένα μαυρομάνικο μαχαίρι», «Κάτω απ’ το πουκάμισό μου», «Οι αισθηματίες», «Και μας έλεγε το κύμα (Μακρόνησα)», «Νέα Ιωνία», «Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή».
Το 1972, με την προοπτική της δημιουργίας ενός μεγάλου δίσκου, έδωσε στον φίλο του Απόστολο Καλδάρα το συγκλονιστικό κύκλο τραγουδιών «Μικρά Ασία».
Μετά το 1972, ο Πυθαγόρας ασχολήθηκε περισσότερο με τα θεατρικά. Εργάστηκε ως συγγραφέας επιθεωρήσεων για το μουσικό θέατρο με ιδιαίτερη επιτυχία. Το 1973 διατέλεσε έκτακτο μέλος, το 1974 πάρεδρος και το 1975 τακτικό μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων. Τη χρονιά αυτή κυκλοφόρησε και ο θρυλικός δίσκος «Υπάρχω» σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου και ανεπανάληπτη ερμηνεία από τον Στέλιο Καζαντζίδη.
12 – 11 – 1980
Το διαστημικό σκάφος της NASA Βόγιατζερ 1 κάνει την πλησιέστερη προσέγγισή του στον Κρόνο και παίρνει τις πρώτες εικόνες των δακτυλίων του.
12 – 11 –1981
Εκτοξεύεται για δεύτερη φορά το διαστημόπλοιο «Κολούμπια». Ήταν το πρώτο διαστημόπλοιο που χρησιμοποιήθηκε πάνω από μια φορά.
12 -11 – 1989
Πεθαίνει η Ντολόρες Ιμπαρούρι (Isidora Dolores Ibárruri Gómez). Ηγετική μορφή του ισπανικού και του διεθνούς εργατικού κινήματος. Συμμετείχε από το 1920 στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας. Το 1930 έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και το 1932 μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κόμματος.
Από το 1931 ως το 1933 ήταν μέλος της αρχισυνταξίας της εφημερίδας «Μούντο Ομπρέρο», οργάνου του ΚΚΙ. Πιάστηκε και φυλακίστηκε έξι φορές. Ως ηγέτης του ΚΚΙ έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στη διάρκεια του επαναστατικού αγώνα του ισπανικού λαού κατά των φασιστών πραξικοπηματιών και των Ιταλο- γερμανών εισβολέων. Στον αγώνα αυτό πήρε και το όνομα «Πασιονάρια» με το οποίο έγινε γνωστή σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο γιος της Ρουμπέν, υπηρετώντας με το βαθμό του υπολοχαγού στο σοβιετικό στρατό το Σεπτέμβριο του 1942, σκοτώθηκε κατά τη μάχη του Στάλινγκραντ. Από το 1939 ως το 1977 έζησε στο εξωτερικό ως πολιτικός πρόσφυγας. Το 1942, μετά το θάνατο του Ζ. Ντιάζ εκλέχτηκε Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΙ.
12 – 11 – 1998
Ο ηγέτης του ΡΚΚ (Κουρδικού Εργατικού Κόμματος) Αμπντουλάχ Οτσαλάν καταφεύγει στην Ιταλία και συλλαμβάνεται, προκαλώντας διεθνή διπλωματική εμπλοκή.
12 – 11 – 2013
«Φεύγει» από τη ζωή μία από τις σημαντικότερες πρωταγωνίστριες της ελληνικής δραματικής τέχνης, η Αντιγόνη Βαλάκου. Παράλληλα με τις δύο τελευταίες γυμνασιακές τάξεις, φοίτησε στο «Θεατρικό Σπουδαστήριο» του Βασίλη Ρώτα.
Ταυτόχρονα, εμφανίζεται στη σκηνή με το θίασο του «Ρεαλιστικού Θεάτρου» του Αιμίλιου Βεάκη (1946) στο έργο «Νυφιάτικο τραγούδι» του Νότη Περγιάλη. Το 1949 – 1950 στο Θέατρο Τέχνης παίζε στον «Θάνατο του εμποράκου» του Άρθουρ Μίλερ. Συνεργάσθηκε στη συνέχεια με το θίασο της Κατερίνας και αργότερα με το θίασο Μανωλίδου – Αρώνη – Χατζίσκου (1951 – 1952) όπου και διακρίθηκε ως «ενζενί».
Τα επόμενα χρόνια, προσλήφθηκε από το Εθνικό Θέατρο στο οποίο και ερμήνευσε σημαντικούς ρόλους, στα έργα «Χειμωνιάτικο παραμύθι» του Σαίξπηρ (ως Περντίτα), στο «Δρόμο του ποταμού» του Μόργκαν, στο «Άνθρωπος του διαβόλου» του Μπέρναρντ Σο κ.ά. Το 1955, συνεργαζόμενη με το Θέατρο Εθνικού Κήπου, υποδύθηκε την Οφηλία στον «Αμλετ» του Σαίξπηρ. Το 1956 ο Κώστας Μουσούρης της δίνει την ευκαιρία να επικοινωνήσει με το πλατύ κοινό και να καθιερωθεί σαν πρωταγωνίστρια, ερμηνεύοντας την «Άννα Φρανκ». Η ερμηνεία της της χάρισε το έπαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη».
Τελευταίες πολύ σημαντικές ερμηνείες της στο θέατρο σε σκηνοθεσία όλες του Κοραή Δαμάτη ήταν «Φθινοπωρινή ιστορία», «Ευτυχισμένες μέρες», «Οι φάλαινες του Αυγούστου», «Η τρελή του Σαγιώ», «Ρόουζ», «Εσύ και τα σύννεφά σου». Το 2007 έπαιξε τη «Μάνα κουράγιο» σε σκηνοθεσία Τσιάνου και το 2008 στις «Φοίνισσες» σε σκηνοθεσία Ευαγγελάτου. Τελευταία της εμφάνιση στο θέατρο το 2011 στο έργο «Madame Flo» σε σκηνοθεσία Γ. Καραμίχου.
Εκτός όμως του θεάτρου, έλαβε μέρος και σε πολλές ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες όπως «Οι ουρανοί είναι δικοί μας», «Ο δρόμος με τις ακακίες», «Γκόλφω», «Το αμαξάκι», «Της τύχης τα γραμμένα», «Κρυστάλω», «Χαμένα όνειρα», «Αθώα ή ένοχη», κ.ά.
12 – 11 – 2023
Για ακόμη μια φορά το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» ακούστηκε δυνατά στην Αθήνα, παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει κλίμα τρομοκρατίας για να μην εκφραστεί η αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό.
Εργαζόμενοι, νέοι, μέλη συνδικάτων υποδέχθηκαν στο Καλλιμάρμαρο τους αθλητές του 40ού Αυθεντικού Μαραθωνίου με παλαιστινιακές σημαίες και με συνθήματα.
Φωνάζοντας συνθήματα όπως «Λε – λε – λευτεριά στην Παλαιστίνη», «Στης Γάζας τα συντρίμμια που σφίγγει ο κλοιός, σηκώνει το κεφάλι ο ήρωας λαός» και «Η ιστορία έχει μια σωστή πλευρά, με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά» από το Καλλιμάρμαρο καταδίκασαν τη σφαγή στη Γάζα και έστειλαν μήνυμα αλληλεγγύης στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού.
Μια μεγάλη σημαία του ΠΑΜΕ έγραφε «Free Palestine» μεταφέροντας το μήνυμα έξω από τα σύνορα της Ελλάδας.
Όμως και οι ίδιοι οι δρομείς εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον Παλαιστινιακό λαό, τρέχοντας με τη σημαία της Παλαιστίνης.
Την ίδια ώρα, σε πλήρη αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα και με το δίκιο, η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε σε πογκρόμ συλλήψεων, κυρίως Παλαιστινίων, κατά τη διάρκεια του Μαραθώνιου Αγώνα.
Θύματα αυτής της επιχείρησης υπήρξαν και οι ηθοποιοί Αντώνης και Αγγελική Ξένου, οι οποίοι προσήχθησαν και κρατήθηκαν στη ΓΑΔΑ «για εξακρίβωση στοιχείων», επειδή πέρασαν έξω από την ισραηλινή πρεσβεία έχοντας αναρτήσει μια παλαιστινιακή σημαία στο αυτοκίνητό τους.
«Η τρομοκρατία δεν θα περάσει! Η Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη δεν θα εμποδιστεί!», τονίζει το ΠΑΜΕ, καταγγέλλοντας αυτές τις συλλήψεις.
Επίσης, πάνω από 1.000.000 χρήστες είδαν το βίντεο με την μαραθωνοδρόμο Βασιλική Κωνσταντινοπούλου, που οδεύοντας προς τον τερματισμό ύψωσε ψηλά την παλαιστινιακή σημαία.
Συγκλονιστικά στιγμιότυπα που από τον διεθνή λογαριασμό του ΠΑΜΕ στο Twitter («PAME Greece International») ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο, με τις αναδημοσιεύσεις να ξεπερνούν τις 10.000!
Πηγή: 902.gr
Μοιράσου το…ALT.GR
Πηγή : ALT.GR
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
13 – 11 – 1868
Πεθαίνει ο Ιταλός συνθέτης Τζοακίνο Ροσίνι (Gioachino Antonio Rossini).
Είναι παγκοσμίως φημισμένος για τις όπερές του, με πιο γνωστές τον «Κουρέα της Σεβίλλης», τη «Σταχτοπούτα» και τον «Γουλλιέλμο Τέλλο».
13 – 11 – 2003
«Φεύγει» πλήρης ημερών ο φωτογράφος της Εθνικής Αντίστασης Σπύρος Μελετζής.
Γεννήθηκε στην Ιμβρο το 1906. Το 1923, φεύγει για την Αλεξανδρούπολη και από εκεί για την Αθήνα, όπου θα μαθητεύσει την τέχνη της φωτογραφίας κοντά σε εξαίρετους καλλιτέχνες. Οι πρώτες του φωτογραφικές δουλειές αναφέρονται στη φύση της Ηπείρου και στην Κεφαλονιά. Όμως, τα έργα που θα τον αναδείξουν και θα τον καθιερώσουν ως έναν από τους σπουδαιότερους φωτογράφους μας, είναι οι στιγμές που απαθανατίζει την περίοδο της Κατοχής. Η γερμανική σημαία που κυματίζει στην Ακρόπολη, οι άνθρωποι που πεθαίνουν στους δρόμους της Αθήνας, οι ΕΑΜίτες αντάρτες που αγωνίζονται στα βουνά της Ελλάδας, η Απελευθέρωση, είναι μερικά από τα θέματα των φωτογραφιών του, οι οποίες διακρίνονται όχι μόνο για την ιστορική σημασία τους, αλλά και για την υψηλή αισθητική τους. Ο Δεκέμβρης του ’44 τον βρίσκει αιχμάλωτο στην Ελ – Ντάμπα της Αιγύπτου. Όταν επιστρέφει, αρχίζει πλέον να φωτογραφίζει τη φύση και τα μνημεία της Ελλάδας. Παράλληλα, παρουσιάζει τη δουλιά του σε όλο τον κόσμο και δέχεται πολλές τιμητικές διακρίσεις και βραβεία.
Το 1943 – ’44 ο πρύτανης της φωτογραφίας βρέθηκε στα βουνά μαζί με τους αντάρτες και το 1986, σε εκδήλωση που διοργάνωσε το ΚΚΕ προς τιμήν του, ο Σπύρος Μελετζής είχε πει για εκείνη τη δουλιά του: «Αν μπόρεσα να ανταποκριθώ σ’ αυτό που μου ανέθεσε το Κόμμα, δεν ξέρω. Ίσως, ναι. Ίσως, όχι. Η εποχή ήταν δύσκολη. Δεν υπήρχαν τα μέσα. Υπήρχε όμως πολύς ενθουσιασμός. Μεγάλη πίστη και αγάπη στα ιδανικά του αγώνα. Κρατώ και σήμερα αυτή την πίστη και αυτή την αγάπη».
Το Γενάρη του 1994, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Φωτογράφων ανακήρυξε τον Σπύρο Μελετζή επίτιμο πρόεδρό της, σε μια εκδήλωση που συνδιοργάνωσε με την Ένωση Καλλιτεχνών Φωτογράφων. Το Νοέμβρη του 1994, έγινε στην Αθήνα έκθεση αφιερωμένη στο έργο του. «Όσοι την είδαν – είπε τότε ο Νίκος Καραντηνός – έτρεφαν τα μάτια τους, γνωρίζοντας μια Ελλάδα της Αντίστασης με το φωτογραφικό μάτι του Σπύρου Μελετζή . Όλο αυτό το υλικό το υπερασπίστηκε, το έκρυψε στα φυλλοκάρδια του και μας το παρέδωσε ως παρακαταθήκη για κληρονομιά».
Τον Ιούλη του 1945, ο Σπύρος Μελετζής έθαψε στον τοίχο της κουζίνας του σπιτιού του και στο ταβάνι 2.200 περίπου φιλμ από την Αντίσταση και τα Δεκεμβριανά. Τριάντα χρόνια αργότερα, με μεγάλη αγωνία για το τι είχε απομείνει, ξανάβγαλε στο φως όλον αυτόν το θησαυρό ανέπαφο και τον παρέδωσε στη Νεοελληνική Ιστορία.
Πηγή : ALT.GR
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
765 Γεννιέται ο Αμερικανός μηχανικός Ρόμπερτ Φούλτον, εφευρέτης του πρώτου ατμοκίνητου πλοίου και του πρώτου υποβρυχίου.
1831 Πεθαίνει ο Γερμανός ιδεαλιστής φιλόσοφος Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ.
1840 Γεννιέται ο Γάλλος ζωγράφος Κλοντ Μονέ, εκ των θεμελιωτών του ρεύματος του ιμπρεσιονισμού.
1913 Υπογράφεται στην Αθήνα η Συνθήκη Ειρήνης μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας.
1940 Ο ελληνικός στρατός περνά στην αντεπίθεση σε όλο το ελληνοϊταλικό μέτωπο, εκδιώκοντας τους Ιταλούς από τα ελληνικά εδάφη και μεταφέροντας τον πόλεμο στην ιταλοκρατούμενη Αλβανία.
1950 Πεθαίνει η Χρύσα Χατζηβασιλείου, μέλος της ΚΕ και του ΠΓ του ΚΚΕ.
1950 Μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη ο βασιλιάς Παύλος παραδίδει την πολεμική σημαία στο εκστρατευτικό σώμα που αναχωρούσε για τον πόλεμο της Κορέας.
1951 Η Ασφάλεια ανακαλύπτει τον ασύρματο του παράνομου ΚΚΕ στη βίλα Αύρα στη Γλυφάδα. Συλλαμβάνονται ο Ηλίας Αργυριάδης και η Κατίνα Δάλλα.
1960 Τέσσερις μικρές Αφροαμερικανίδες εγγράφονται σε σχολεία λευκών της Νέας Ορλεάνης, τερματίζοντας θεσμικά τις φυλετικές διακρίσεις στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ωστόσο το γεγονός προκάλεσε μια σειρά κρουσμάτων ρατσισμού και βίας και συλλαλητήρια κατά της κατάργησης των φυλετικών διακρίσεων.
1966 Αρχίζει στο Στρατοδικείο η δίκη 28 αξιωματικών κατηγορούμενων «επί εσχάτη προδοσία» για συμμετοχή στην οργάνωση ΑΣΠΙΔΑ.
1969 Συνέρχεται στη Βενετία το 6ο Συνέδριο της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Αντιστασιακών (FIR), το οποίο πήρε ειδική απόφαση για την Ελλάδα, καλώντας όλες τις ευρωπαϊκές αντιστασιακές οργανώσεις να αναπτύξουν δράση για την απομόνωση της χούντας και την έκφραση αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό και τους κρατούμενους αγωνιστές.
1969 Η νεαρή Αραβική Δημοκρατία της Λιβύης, υπό τον Μουαμάρ Καντάφι, εθνικοποιεί το 51% των κεφαλαίων όλων των ξένων τραπεζών.
1973 Το μεσημέρι αρχίζουν στο Πολυτεχνείο Γενικές Συνελεύσεις, ενώ στο προαύλιο εκατοντάδες φοιτητές πραγματοποιούν συγκέντρωση φωνάζοντας αντιδικτατορικά συνθήματα. Η αστυνομία περικυκλώνει το κτίριο. Το απόγευμα, όταν τελειώνουν οι Γενικές Συνελεύσεις, αρχίζει να συζητιέται η παραμονή στον χώρο του Πολυτεχνείου για το βράδυ της Τετάρτης. Προς αυτήν την εξέλιξη ευνοεί το γεγονός ότι γύρω από το Ιδρυμα μαζεύεται κόσμος και υπάρχει συμπαράσταση. Οταν λαμβάνεται η απόφαση για κατάληψη, στο Πολυτεχνείο βρίσκονταν πια 1.500 φοιτητές. Ακολούθως, με πρωτοβουλία της ΚΝΕ και της Αντι-ΕΦΕΕ συγκροτείται η πρώτη Συντονιστική Επιτροπή και οργανώνονται μια σειρά λειτουργίες (μεγάφωνα, σταθμός, σίτιση, περιφρούρηση κ.ά.). Τυπώνονται χιλιάδες προκηρύξεις και κολλιούνται αφίσες, ενώ ο κόσμος έξω από το Πολυτεχνείο παραμένει μέχρι και τη 1 τα ξημερώματα.
1983 Το στρατοδικείο της Κωνσταντινούπολης καταδικάζει 18 μέλη της Επιτροπής Ειρήνης για «απόπειρα ανατροπής του καθεστώτος και εγκαθίδρυσης του κομμουνισμού».
1989 Ιδρύεται η «Ορχήστρα των Χρωμάτων» υπό τον Μάνο Χατζιδάκι.
2008 Ινδικό διαστημικό όχημα προσεδαφίζεται στη Σελήνη.
Πηγή : Ριζοσπάστης
14 – 11 – 1831
Πεθαίνει ο Γερμανός ιδεαλιστής φιλόσοφος Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ. Ο Χέγκελ πρώτος έθεσε το ζήτημα της καθολικότητας της εξέλιξης χωρίς να μπορέσει να το λύσει γιατί ακριβώς θέτοντάς το σε καθαρά ιδεαλιστική βάση και εκφράζοντας τη φύση σα δημιούργημα της απόλυτης ιδέας, επιτέθηκε με μανία ενάντια στην άποψη του υλισμού για την αυτοκίνηση της ύλης.
Αρνήθηκε την εξέλιξη στο χρόνο γιατί, κατά τη διδασκαλία του, η εξέλιξη της γνώσης σταμάτησε στην εποχή του με τη χεγκελιανή διδασκαλία και η εξέλιξη της κοινωνίας καθώς και η πάλη των αντιθέτων πάλι στην εποχή του, εποχή της Πρωσικής φεουδαρχικής μοναρχίας που κατά τον Χέγκελ πέτυχε τη συμφιλίωση των αντιθέτων. Ο Μαρξ πρώτος αναγνώρισε τη σπουδαία συνεισφορά του Χέγκελ με την ανακάλυψη των νόμων της διαλεκτικής μόνο που, τοποθετώντας τους στη βάση του Υλισμού, τους έθεσε «με τα πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω».
14 – 11 – 1840
Γεννιέται ο Γάλλος ζωγράφος Κλοντ Μονέ (Claude Oscar Monet), εκ των θεμελιωτών του ρεύματος του ιμπρεσιονισμού.
Συνδέθηκε φιλικά και με τους Ρενουάρ, Μπαζίλ και Άλφρεντ Σίσλευ. Πέρα από τη φιλία που αναπτύχθηκε μεταξύ τους, μοιράζονταν κοινές ιδέες για τη ζωγραφική, οι οποίες αργότερα θα μετουσιώνονταν στο κίνημα του ιμπρεσιονισμού.
Γυναίκα με ομπρέλα 1875
Το 1874 συμμετείχε στην πρώτη έκθεση της ομάδας των Ιμπρεσιονιστών στο Παρίσι, με τον πίνακα του «Impression, soleil levant» (Εντύπωση, ανατέλλων ήλιος). Ο τίτλος του πίνακα του Μονέ ενέπνευσε τον κριτικό τέχνης Λουί Λερουά στη χρήση του όρου Ιμπρεσιονισμός (Impressionism) για πρώτη φορά.
Χωράφι με παπαρούνες 1873
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
15 – 11 – 1691
Πεθαίνει ο Ολλανδός ζωγράφος Έλμπερτ Κόυπ (Aelbert Jacobsz Cuyp), ένας από τους κορυφαίους τοπιογράφους της ολλανδικής Χρυσής Εποχής κατά τον 17ο αιώνα.
Ήταν ο διασημότερος μιας οικογένειας καλλιτεχνών, μαθητής του πατέρα του Γιάκομπ Χέρριτσζοον Κόυπ (1594–1651/52), είναι ιδιαίτερα γνωστός για τις πανοραμικές απόψεις της ολλανδικής εξοχής με το φως του ξημερώματος ή του δειλινού.
15 – 11 – 1787
Πεθαίνει ο συνθέτης όπερας Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ (Christoph Willibald Gluck).
Η καινοτομία του Γκλουκ ήταν να προσθέσει δράμα στην όπερα, οδηγώντας τη σε νέα ύψη.
Οι πιο δημοφιλείς του όπερες είναι οι «Ορφέας και Ευριδίκη» (1762), «Ο θρίαμβος της Κλέλιας» 1763, «Άλκηστη» (1767), «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» (1774) και «Ιφιγένεια εν Ταύροις» (1779).
1918
Εν τω μέσω της επανάστασης στη Γερμανία, οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των συνδικάτων έρχονται σε συμφωνία με τους εκπροσώπους των βιομηχάνων. Η ουσία της συμφωνίας που επετεύχθη ήταν ότι δεν θα γίνονταν επανάσταση ή σοσιαλισμός στη Γερμανία και ότι το καπιταλιστικό σύστημα θα εξακολουθούσε να υπάρχει πάνω στη βάση των μεταρρυθμίσεων που παραχωρούσε η γερμανική αστική τάξη.
Ο Δρ. Φ. Ράϊχερτ, επικεφαλής της ένωσης Γερμανών παραγωγών σιδήρου και χάλυβος, είπε αργότερα: «Απ’ τις πρώτες κιόλας μέρες του Οκτωβρίου η πραγματική κατάσταση είχε ξεκαθαρίσει. Το ζήτημα που έμπαινε ήταν: Πως θα μπορούσαμε να σώσουμε τις βιομηχανίες; Πως θα πετυχαίναμε να προστατέψουμε την τάξη των εργοδοτών από το κύμα της σοσιαλιστικοποίησης σ’ όλους τους κλάδους της βιομηχανίας, από την εθνικοποίηση, και την απειλούμενη επανάσταση;». Με άλλα λόγια οι Σοσιαλδημοκράτες εγγυήθηκαν την επιβίωση (ή καλύτερα τη διάσωση) του καπιταλιστικού συστήματος εκμετάλλευσης, με αντάλλαγμα ορισμένα μερεμέτια – παραχωρήσεις στους εκμεταλλευομένους.
1920
Γεννιέται ο σπουδαίος ηθοποιός Βασίλης Διαμαντόπουλος. Σπούδασε αρχικά στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά αναζητώντας το καινούριο, μόλις ο Κάρολος Κουν δημιούργησε τη σχολή του εντάχθηκε από τους πρώτους στη νεοσύστατη σχολή του «Θεάτρου Τέχνης».
Σε αυτό έκανε την πρώτη ερμηνεία, το 1942, παίζοντας μαζί με τον ΕΑΜίτη επίσης δάσκαλό του Κ. Κουν, στην «Αγριόπαπια» του Ιψεν, την «παρθενική» παράσταση του «ΘΤ», στο οποίο παρέμεινε μέχρι το 1949, ερμηνεύοντας περί τους τριάντα πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα των Πιραντέλλο, Ιψεν, Τσέχωφ, Πρίσλεϋ, Ο’Νηλ, Ξενόπουλου, Λόρκα, Ουίλλιαμς, Μύλλερ κ. ά. Ακολούθησε συνεργασία με το θίασο Κατερίνας («Νίνα» του Ρουσέν) και το 1950 προσελήφθη στο Εθνικό, όπου μέχρι το 1953 πρωταγωνίστησε σε έργα των Πιραντέλλο, Τσέχωφ, Μπ. Σω κ. ά.
Την ίδια χρονιά συγκροτεί δικό του θίασο και ανεβάζει τους «Εκατομμυριούχους της Νάπολης» του Ντε Φίλιπο και το πιραντελλικό «Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή». Το 1954 παίζει στο σαιξπηρικό «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» με το θίασο Χατζήσκου.Το χειμώνα ’54 – ’55 επανακάμπτει στο «Θέατρο Τέχνης» με τα σολιστικά μονόπρακτα του Τσέχωφ «Αρκούδα» και «Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού» και του Πιραντέλλο «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα», με τα οποία επέδειξε τη μεγάλη υποκριτική «στόφα» του. Επανέρχεται στο ΕΘ και παίζει Σαίξπηρ, Αριστοφάνη, Πιραντέλλο, Μεριμέ. Το 1958 ιδρύει με τη σύζυγό του Μαρία Αλκαίου, το «Νέο Θέατρο» και μέχρι το 1966 ανεβάζει θεατρικά ποιοτικό και θεματικά προοδευτικό ρεπερτόριο (Καμπανέλλη, Κασσόνα, Μπρεχτ, Ντε Φίλιπο, τα έργα για την ελληνική φτωχολογιά «Πέντε στρέμματα παράδεισο» των Γ. Σταύρου – Α. Φραγκιά, Κορομηλά κ. ά. ), αποσπώντας με τη δουλιά την κρατική διάκριση με το «Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α».
Με την επικράτηση της δικτατορίας αυτοεξορίζεται, μαζί με τη γυναίκα του, στο Παρίσι. Επιστρέφοντας στις αρχές της δεκαετίας του ’70, χάρη στον Σωκράτη Καραντηνό προσλαμβάνεται στο ΚΘΒΕ, και πρωταγωνιστεί σε παραστάσεις του Μίνου Βολανάκη.Συμβάλλοντας στην ίδρυση του «Θεάτρου Σάτιρας» του Γ. Μιχαλακόπουλου, έπαιξε μαζί του το 1973 – 74 στην επίκαιρη πολιτική σάτιρα του Κ. Μουρσελά «Ω, τι κόσμος, μπαμπά», στο «Ας παίξουμε τους δολοφόνους» του Φάιφερ και το «Συνεργό» του Ντύρρενματ – η σκηνοθεσία δική του. Την ίδια εποχή μαζί με τον Γ. Μιχαλακόπουλο παίζει στην αξέχαστη, συμβολική τηλεοπτική σειρά «Εκείνος κι εκείνος».
Ακολουθούν πρωταγωνιστικές ερμηνείες του με διάφορους θιάσους («Μιστέριο Μπούφο», «Σφήκες» «Αννα Καρένινα», «Φοίνισσες») και οι σπουδαίες ερμηνείες του στον μπρεχτικό «Κύκλο με την κιμωλία» και στο «Βολπόνε» του Τσόνσον. Το 1993 δημιουργεί το «Σύγχρονο Θέατρο»,όπου ανεβάζει την αντιφασιστική «Ανάκριση» του Βάις.
Στο ενεργητικό του είχε ακόμη: Τη θητεία του σαν δάσκαλος στις σχολές του Εθνικού Θεάτρου, του «Θεάτρου Τέχνης» και στο «Θεατρικό Εργαστήρι» του, το οποίο δημιούργησε παράλληλα με τον τελευταίο θίασο «Νέο Θέατρο». Το θεατρικό έργο «Καλικαντζαραίοι» που ο ίδιος το ανέβασε το 1979 στο Θέατρο Λυκαβηττού. Πολλές ταινίες («Μαρίνος Κοντάρας», «Τελευταία αποστολή», «Νυχτερινή περιπέτεια» σε σενάριο – σκηνοθεσία Αγ. Τερζάκη, «Η αρπαγή της Περσεφόνης», «Το αμαξάκι», «Ερωτικές ιστορίες», «Μάθε παιδί μου γράμματα» κ. ά. ) και τηλεοπτικές σειρές («Συμβολαιογράφος», «Χατζημανουήλ», «Αλέξανδρος Δελμούζος», «Κλειδαρότρυπα» σε δικό σενάριο και σκηνοθεσία κ. ά. ).
Πιστός στις κομμουνιστικές του ιδέες ο Βασίλης Διαμαντόπουλος , στάθηκε πάντα ονειροπόλος. Όπως έλεγε σε συνέντευξή του στο «Ρ»: «Εγώ ευτυχώς δεν έχω πάψει να ονειρεύομαι. Δεν έχω πάψει να θέλω. Βέβαια αυτό κοστίζει κόπους, διαψεύσεις. Όμως αυτό δε με πειράζει. Το να αγωνίζεται κανείς είναι κι αυτό μια ηδονή». Ο Β. Διαμαντόπουλος ήξερε ότι «πρέπει να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας, γιατί το κεφάλαιο και ο καπιταλισμός ξέρει πολλά κόλπα», παρασύροντας λαούς, ακόμα και ανθρώπους με αριστερές ιδέες. Μιλώντας για τα χρόνια της Αντίστασης, έλεγε ότι αυτά «έβαλαν τα θεμέλια της σταθερότητάς μου στο ΚΚΕ. Κι επιπλέον πιστεύω ότι ο κομμουνισμός είναι στέρεος. Κυκλοφορεί μέσα στο ανθρώπινο αίμα. Ο Μαρξ δεν εφεύρε έτσι μια φιλοσοφία, αλλά την άντλησε από την ανθρώπινη πραγματικότητα. Είναι όνειρο ανθρώπινο, όνειρο δικό μας, το να υπάρξει μια κοινωνία ελεύθερη και οι άνθρωποι να ζουν με ισότητα και δικαιοσύνη».
Πηγή : ALT.GR
Σαν σήμερα
Σαν Σήμερα 15/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 15 Νοεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 14/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 14 Νοεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 13/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 13 Νοεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 12/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 12 Νοεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 11/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 11 Νοεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 10/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 10 Νοεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 9/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 9 Νοεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 8/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 8 Νοεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 7/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 7 Νοεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 6/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 6 Νοεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 5/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 5 Νοεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 4/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 4 Νοεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 3/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 3 Νοεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 2/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 2 Νοεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 1/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 1 Νοεμβρίου 2025 | 00:01
Πηγή : ALT.GR
16 – 11 – 1909
Γεννιέται ο μεγάλος γλύπτης Χρήστος Καπράλος.
Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς, όχι απλώς της ελληνικής, αλλά και της διεθνούς γλυπτικής του 20ού αιώνα.
Σεμνός και αθόρυβος «χειρώνακτας», φίλος και αντίπαλος της πέτρας και του ξύλου, του πηλού και του μπρούντζου, δημιούργησε μια γλυπτική που συνδυάζει τα αρχαϊκά χαρακτηριστικά με τις σύγχρονες αναζητήσεις και διακρίνεται για τη μνημειακότητα, την πηγαιότητα, την εκφραστική δύναμη και τον εσωτερικό της πλούτο.
Μια γλυπτική που είναι εικόνα της ίδιας της ζωής.
Με την αρχαγγελική ζωφόρο «Το Μνημείο της Μάχης της Πίνδου», που φιλοτέχνησε ο μέγιστος καλλιτέχνης Χρήστος Καπράλος, στολίζεται το περιστύλιο στη Βουλή. Το «Μνημείο» αποτελεί κορυφαία εικαστική έκφραση για την ελληνική εποποιία του 1940 και την Εθνική μας Αντίσταση.
16 – 11 – 1922
Γεννιέται ο Πορτογάλος συγγραφέας Ζοζέ ντε Σόζα Σαραμάγκου ((José de Sousa Saramago). Κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1998. Ήταν παιδί ακτήμονων χωρικών, που για να επιβιώσουν μετεγκαταστάθηκαν στη Λισαβόνα.
Το πρώτο του μυθιστόρημα «Γη της Αμαρτίας» εκδόθηκε το 1947. Μετά από 19 χρόνια εξέδωσε την ποιητική ανθολογία «Os Poemas Possiveis». Αυτομόρφωτος, μεταξύ άλλων εργάστηκε ως διοικητικός υπάλληλος, ως υπάλληλος εκδοτικών οίκων και συνεργάτης πολλών εφημερίδων. Το 1964 εντάχθηκε στο Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και τον Απρίλη του 1974 συμμετείχε στην «Επανάσταση των Γαριφάλων», που οδήγησε στην πτώση της χούντας του Σαλαζάρ.
Το δεύτερο μυθιστόρημά του ήταν το «Εγχειρίδιο ζωγραφικής και καλλιγραφίας» (1977). Ευρέως γνωστός έγινε με το «Χρονικό του μοναστηριού» (1982).
«Σκάνδαλο» θεωρήθηκε, το 1992, το βιβλίο «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον». Το βιβλίο πολέμησε λυσσαλέα η Εκκλησία. Η πορτογαλική κυβέρνηση απέρριψε την υποψηφιότητά του για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας και ο συγγραφέας κατηγόρησε την κυβέρνηση για λογοκρισία. Το 1993 ο Σαραμάγκου εγκατέλειψε την Πορτογαλία και από το 1993 ζούσε αυτοεξόριστος στο Λανθαρότ, ενώ το Νοέμβρη του 2009 εξέδωσε το τελευταίο του αλληγορικό μυθιστόρημα «Κάιν». Εξέφραζε πάντα την αλληλεγγύη του στους αγωνιζόμενους λαούς όπου Γης, στη σοσιαλιστική Κούβα απαιτώντας την άρση του βάρβαρου αποκλεισμού από τις ΗΠΑ και μέχρι την τελευταία του πνοή σταθερός στα ιδανικά του πάλευε ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
16 – 11 – 1973
Με ανακοίνωσή του το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ «καλεί το λαό μας να εκδηλώσει μαζικά τη συμπαράστασή του στους φοιτητές».
Η αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους φοιτητές κορυφώνεται. Έξω από το Πολυτεχνείο έχουν συγκεντρωθεί δεκάδες χιλιάδες λαού, ενώ το μεσημέρι ενώθηκαν μαζί τους και αγρότες των Μεγάρων. Την ίδια μέρα οι φοιτητές της Θεσσαλονίκης προχώρησαν επίσης σε κατάληψη του Πολυτεχνείου της πόλης. Έως το βράδυ οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης είχαν ξεπεράσει τις 2.500. Κινητοποιήσεις έγιναν και στα Ιωάννινα.
Από το απόγευμα η κατάσταση οξύνεται. Έξω από το Πολυτεχνείο και στο κέντρο της Αθήνας η αστυνομία επιτίθεται στους διαδηλωτές, κάνοντας χρήση ακόμα και πλαστικών σφαιρών. Οι συμπλοκές γρήγορα γενικεύονται. Πολλοί τραυματίζονται και μεταφέρονται στο Πολυτεχνείο. Ο ραδιοσταθμός των φοιτητών κάνει έκκληση για ιατροφαρμακευτικό υλικό, γιατρούς, κλπ.
Καθώς η επίθεση κατά του Πολυτεχνείου φαίνεται αναπόφευκτη, αρχίζουν να στήνονται οδοφράγματα, καθώς και ένα αυτοσχέδιο νοσοκομείο. Στην περιοχή του Πολυτεχνείου ακούγονται πυροβολισμοί, οι οποίοι σύντομα πυκνώνουν. Οι διαδηλωτές ενισχύουν τα οδοφράγματα και ο ραδιοσταθμός των φοιτητών απευθύνει εκκλήσεις στο λαό για ενεργό συμπαράσταση.
Μεσάνυχτα: Οι πρώτες στρατιωτικές μονάδες εξέρχονται από τους στρατώνες τους στο Γουδί και το Διόνυσο και κατευθύνονται προς το Πολυτεχνείο.
16 – 11 – 1980
Η πορεία για το γιορτασμό του Πολυτεχνείου δέχεται τη βάρβαρη επίθεση της αστυνομίας.
Η 20χρονη εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής χάνουν τη ζωή τους από χτυπήματα κλομπ αστυνομικών, ενώ οι τραυματίες ανέρχονται σε 150.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
17 – 11 – 1839
Ο «Ομπέρτο», η πρώτη όπερα του Τζουζέπε Βέρντι, κάνει πρεμιέρα στη Σκάλα του Μιλάνου.
17 – 11 – 1852
Διαλύεται η Ένωση των Κομμουνιστών, που αποτέλεσε το πρώτο ουσιαστικά Κομμουνιστικό Κόμμα και την πρώτη οργανωμένη μορφή διεθνούς προλεταριακής ενότητας.
Η Ένωση των Κομμουνιστών ιδρύθηκε το 1847 στο Λονδίνο, ενώ το πρόγραμμά της, το γνωστό Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος (που συνέταξαν οι Μαρξ και Ένγκελς το 1848), υπήρξε το πρώτο προγραμματικό ντοκουμέντο του επιστημονικού κομμουνισμού. Η Ένωση των Κομμουνιστών ήταν ο προάγγελος της Α’ Διεθνούς, που συγκροτήθηκε το 1864.
17 – 11 – 1869
Εγκαινιάζεται η διώρυγα του Σουέζ, η κατασκευή της οποίας διήρκεσε πάνω από 10 χρόνια, ενώ στοίχισε τη ζωή σε χιλιάδες εργάτες.
17 – 11 – 1895
Ο Β. Ι. Λένιν ιδρύει στην Πετρούπολη την «Ένωση του αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης», που παρότι στην παρανομία, εξελίχθηκε γρήγορα σε μια από τις πιο σημαντικές μαρξιστικές – επαναστατικές οργανώσεις στη Ρωσία.
17 – 11 – 1896
Γεννιέται ο Σοβιετικός ψυχολόγος Λεβ Σεμιόνοβιτς Βιγκότσκι. Οι Σοβιετικοί, αρχίζοντας από τον Λ. Σ. Βιγκότσκι, επηρεάστηκαν σημαντικά στον προσανατολισμό τους από την πραγματοποίηση της Μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης και την προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλιστικού κράτους.
Η εμφάνιση της μαρξιστικής ψυχολογίας στην ΕΣΣΔ έγινε μέσα από μια σκληρή αντιπαράθεση με τους ιδεαλιστές ψυχολόγους. Καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη και την επικράτηση της σοβιετικής ψυχολογίας έπαιξε ο Λ. Σ. Βιγκότσκι. Δημιούργησε τη μεθοδολογική βάση της μαρξιστικής ψυχολογίας και καθόρισε τα σαφή φιλοσοφικά όρια ανάμεσα στους υλιστές και τους ιδεαλιστές ψυχολόγους.
17 – 11 – 1917
Πεθαίνει ο Γάλλος γλύπτης Φρανσουά Ωγκύστ Ρενέ Ροντέν (François-Auguste-René Rodin), διάσημος για το αριστούργημά του «Ο Στοχαστής». Επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη γλυπτική του 20ού αιώνα με τα έργα του. Αρνήθηκε να αγνοήσει τις ανθρώπινες αδυναμίες και τις περιέγραψε όσο καλύτερα μπόρεσε στην τέχνη του, με ρεαλισμό και δύναμη.
Το 1864 απορρίπτεται δύο φoρές στο Σαλόν του Παρισιού το έργο του «Άντρας με Σπασμένη Μύτη», που ο ίδιος ο Ροντέν θεωρεί ως το πρώτο του σημαντικό γλυπτό, αλλά αργότερα, το 1875, γίνεται δεκτό με τον διαφορετικό τίτλο «Πορτρέτο Ρωμαίου» και αποτελεί παράλληλα το πρώτο έργο του Ροντέν που εκτίθεται στο Σαλόν.
Το 1877 εκτίθεται στο Σαλόν ένα έργο του μεγάλων διαστάσεων, το «Εποχή του Χαλκού», το οποίο αν και αναγνωρίζεται η υψηλή αισθητική του, οι κριτικοί αδυνατούν να πιστέψουν πως το έργο αποτελεί δημιουργία του και τον κατηγορούν πως χρησιμοποίησε ένα «καλούπι» ώστε να επιτύχει μια τόσο ρεαλιστική απόδοση.
Το 1880 του ανατίθεται να διακοσμήσει την πύλη του Μουσείου Καλών Τεχνών. Το έργο που ονομάστηκε «Οι Πύλες της Κολάσεως» δεν ολοκληρώθηκε αλλά αναπαραστάσεις και στοιχεία του αποτέλεσαν τη βάση για μερικά από τα δημοφιλέστερα έργα του Ροντέν, όπως ο «Στοχαστής» ή το «Φιλί».
Το 1891 ανέλαβε και την δημιουργία ενός μνημείου για τον Μπαλζάκ. Για το έργο αυτό ο Ροντέν εργάστηκε συνολικά επτά χρόνια. Παρουσιάστηκε δημόσια το 1898 αλλά η υποδοχή που επιφύλαξε το κοινό ήταν αρνητική, γεγονός που οδήγησε τον Ροντέν στην αφαίρεση της προτομής, την οποία τοποθέτησε στο εργαστήριο του απαγορεύοντας την περαιτέρω δημόσια έκθεσή της.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Ροντέν είναι αναγνωρισμένος ως ένας από τους σημαντικότερους γλύπτες και στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού, ένα τμήμα αφιερώνεται αποκλειστικά σε έργα του.
17 – 11 – 1918
Στις 17-23 του Νοέμβρη συνέρχεται στον Πειραιά, στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμόπλοιων, το Α’ Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο, ιδρυτικό του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ), που το 1924 μετονομάστηκε σε ΚΚΕ. Η ίδρυση του ΣΕΚΕ δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Ηταν συνέπεια μιας μακρόχρονης πορείας που ακολούθησε το εργατικό και το σοσιαλιστικό κίνημα στη χώρα μας. Ηταν το νομοτελειακό αποτέλεσμα της κοινωνικής εξέλιξης, ο ώριμος καρπός της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος και της συνένωσής του με τις ιδέες του σοσιαλισμού.
Το Συνέδριο ενέκρινε με πλειοψηφία το Ιδρυτικό Ψήφισμα του ΣΕΚΕ, τις Αρχές και το Πρόγραμμά του, υπόμνημα για τα εξωτερικά ζητήματα, ψήφισμα για την ίδρυση Βαλκανικής Δημοκρατικής Ομοσπονδίας, το Καταστατικό του Κόμματος, ενώ εκδόθηκε χαιρετιστήριο ψήφισμα προς τη νεαρή Σοβιετική Ρωσία αλλά και «διαμαρτυρίαν διά την μελετωμένην επέμβασιν των συμμάχων κατά της νεαράς Σοβιετικής Δημοκρατίας».
Στο Ιδρυτικό Ψήφισμα σημειώνεται ότι το Κόμμα βασίζεται πάνω σε δύο θεμελιώδεις αρχές: Στην «πολιτική και οικονομική οργάνωση του προλεταριάτου σε ξεχωριστό κόμμα τάξεως διά την κατάκτησιν της πολιτικής εξουσίας και την δημοσιοποίησιν των μέσων της παραγωγής και ανταλλαγής, δηλ. την μεταβολήν της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας εις κοινωνίαν κολλεχτιβικήν ή κομμουνιστικήν». Επίσης, στη «διεθνή συνεννόηση και δράση των εργατών».
Στις Αρχές και στο Πρόγραμμα του Κόμματος τονίζεται η αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης για «την απελευθέρωσιν όχι μόνο των προλεταρίων, αλλά και ολοκλήρου της ανθρωπότητος που υποφέρει σήμερον». Προστίθεται δε ότι ο αγώνας της εργατικής τάξης «είναι αναγκαστικώς και πολιτικός αγών, (επειδή) δεν δύναται να πραγματοποιήση την ιστορικήν της αποστολήν χωρίς να γίνη κάτοχος της πολιτικής εξουσίας, όπερ δύναται να κατορθώση μόνον δι’ ενιαίας επαναστατικής δράσεως της παγκοσμίου εργατιάς, οργανωμένης σε ξεχωριστό εργατικό κόμμα».
Στο «Πρόγραμμα των σημερινών απαιτήσεων», που ψήφισε το Συνέδριο, διατυπώθηκαν και πολλά άλλα σημαντικά και πρωτοποριακά πολιτικά αιτήματα, όπως το δικαίωμα ψήφου και εκλογής σε άντρες και γυναίκες, η εισαγωγή του θεσμού του δημοψηφίσματος, η κατάργηση του στρατιωτικού νόμου, η αποκέντρωση της διοίκησης, η πολιτική ειρήνης, συνεννόησης και ειλικρινούς συνεργασίας με όλα τα κράτη, η κατάργηση της μυστικής διπλωματίας και των μυστικών συνθηκών και προϋπολογισμών, η υποχρεωτική διαιτησία για όλες τις μεταξύ των κρατών διαφορές, η πλήρης ελευθερία των συνεταιρισμών, συνδικάτων και άλλων οργανώσεων, η πλήρης ελευθερία του Τύπου, η πλήρης εξασφάλιση της προσωπικής ελευθερίας, η ελευθερία θρησκεύματος, η αναγνώριση της θρησκείας ως ιδιωτικής υπόθεσης και της Εκκλησίας ως ιδιωτικού ιδρύματος, η καθιέρωση και του πολιτικού γάμου, η πλήρης αστική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξίσωση των γυναικών με τους άντρες, η απονομή της δικαιοσύνης από δικαστές που θα εκλέγονται από το λαό, η σύσταση ιδιαίτερων δικαστηρίων για τους ανηλίκους, η κατάργηση των στρατοδικείων και των ναυτοδικείων, η μετατροπή του συστήματος των φυλακών σε μορφωτικά ιδρύματα και η βελτίωση των συνθηκών υγιεινής, η ίδρυση χωριστών φυλακών για γυναίκες και για ανηλίκους, καθώς και για τα πολιτικά αδικήματα, η δωρεάν παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, η εκλαΐκευση και υποχρεωτική λειτουργία της εκπαίδευσης, η παροχή τροφής και μέσων διδασκαλίας στα παιδιά από τους δήμους και τις κοινότητες, η εισαγωγή της δημοτικής γλώσσας σε όλη την εκπαίδευση και εισαγωγή στα σχολεία της γλώσσας διαφόρων εθνοτήτων, η ανοικοδόμηση και ο πολλαπλασιασμός των σχολείων. Κατάργηση των έμμεσων φόρων και κάθε φόρου στα είδη πρώτης ανάγκης, προοδευτική φορολογία στα εισοδήματα και στα κεφάλαια. Συμμετοχή του κράτους στα κέρδη των μεγάλων μονοπωλίων, των εταιριών και επιχειρήσεων, εθνικοποίηση των ατμόπλοιων και σιδηροδρόμων, μεταλλείων, τραπεζών, καθώς και των μεγάλων επιχειρήσεων και συμμετοχή στη διοίκηση των εργατών, χρησιμοποίηση των πόρων του κράτους πρωτίστως για παραγωγικούς σκοπούς, εθνικοποίηση των τσιφλικιών και των μοναστηριακών κτημάτων και παραχώρησή τους στις κοινότητες των καλλιεργητών.
Το Συνέδριο κατέληξε με την εκλογή πενταμελούς Κεντρικής Επιτροπής αποτελούμενης από τους Αρίστο Αρβανίτη, Δημοσθένη Λιγδόπουλο, Σταμάτη Κόκκινο, Μιχαήλ Σιδέρη και Νίκο Δημητράτο. Και τριμελή Εξελεγκτική Επιτροπή, από τους Γιώργη Πισπινή, Σπύρο Κομιώτη και Αβραάμ Μπεναρόγια. Διευθυντής της εφημερίδας «Εργατικός Αγών», που ήταν το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του Κόμματος, εκλέχτηκε ο Δημοσθένης Λιγδόπουλος.
17 – 11 – 1968
Ο Αλέκος Παναγούλης καταδικάζεται δις εις θάνατον για την απόπειρα εναντίον του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Αρνήθηκε να ζητήσει χάρη.
17 – 11 – 1970
Η Σοβιετική Ένωση, στα πλαίσια του «Πρόγραμμα Λούνα», προσεδαφίζει το Λουνοχόντ 1 στη «Θάλασσα των Βροχών» στη Σελήνη. Πρόκειται για το πρώτο περιπλανώμενο τηλεχειριζόμενο ρομπότ που προσεδαφίζεται σε άλλον ουράνιο σώμα. Απελευθερώθηκε από το εν τροχιά διαστημικό σκάφος Λούνα 17.
17 – 11 – 1973
Κατά τη 1 τα ξημερώματα τα τανκς έχουν ζώσει το Πολυτεχνείο. Τα μεγάφωνα και ο ραδιοσταθμός μεταδίδουν: «Μη φοβάστε τα τανκς», «Κάτω ο φασισμός», «Φαντάροι είμαστε αδέρφια σας. Μη γίνετε δολοφόνοι». Οι φοιτητές τοποθετούν ένα αυτοκίνητο πίσω από την κεντρική πύλη για να εμποδίσει την είσοδο των τανκς, ενώ ανεβασμένοι στα κάγκελα, τραγουδούν τον εθνικό ύμνο και φωνάζουν στους φαντάρους: «Είμαστε αδέρφια», «Λαός και στρατός ενωμένοι». Η Συντονιστική Επιτροπή προσπαθεί να διαπραγματευτεί την ασφαλή έξοδο του κόσμου.
Πριν εκπνεύσει η διορία για την έξοδο των φοιτητών, ένα τανκ σπάει την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου και μαζί του εισβάλλουν ασφαλίτες και άντρες των ΛΟΚ, οι οποίοι επιτίθενται με λύσσα στους φοιτητές. Πέφτουν πυροβολισμοί. Υπάρχουν φαντάροι που βοηθούν τους φοιτητές να γλυτώσουν, αλλά στις εξόδους τούς περιμένουν ασφαλίτες. Ορισμένοι θα καταφέρουν να ξεφύγουν. Η μετάδοση του σταθμού θα συνεχίσει για λίγη ώρα ακόμη, ωσότου τελικά σιγήσει και αυτός.
Οι συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τα όργανα της Χούντας συνεχίζονται από τις πρώτες πρωινές ώρες καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας. Οι οικοδόμοι δεν πάνε στα γιαπιά, πολλά εργοστάσια αδειάζουν, τα γραφεία κλείνουν και οι μαθητές από τα σχολεία κατεβαίνουν στους δρόμους.
Στις 10 το πρωί διαδηλώσεις ξεφυτρώνουν παντού: Στην πλατεία Κοτζιά, στην Ομόνοια, στην Πειραιώς, στην Πατησίων μπροστά στον ΟΤΕ, στη Βικτώρια, στην πλατεία Αμερικής, στα Χαυτεία, στη Σταδίου και λίγο αργότερα στη Βάθη, στη Μητρόπολη, στην Ακαδημίας, στου Φιξ, στο Σύνταγμα. Στο Αιγάλεω, οι μαθητές καταλαμβάνουν πρόσκαιρα το Δημαρχείο. Στη Ριζούπολη ένας παράνομος πομπός καλεί το λαό να ξεσηκωθεί. Σε λίγο, τα ραδιογωνιόμετρα της Ασφάλειας θα τον ανακαλύψουν.
Απέναντι στον άοπλο λαό τα όργανα του καθεστώτος δε θα διστάσουν να πυροβολήσουν στο ψαχνό, με αποτέλεσμα να υπάρξουν πολλοί νεκροί και τραυματίες. Όμως, ο λαός δε γονατίζει.
Νέο κύμα διαδηλώσεων θα ξεχυθεί στους δρόμους της στρατοκρατούμενης πρωτεύουσας έως αργά το βράδυ. Δύο μέρες αργότερα, το καθεστώς θα παραδεχτεί τη σύλληψη 866 προσώπων (στην πραγματικότητα, οι συλλήψεις ήταν πολλαπλάσιες) και δίνει στοιχεία για την κοινωνική τους ταυτότητα: 475 εργάτες (κυρίως οικοδόμοι), 268 φοιτητές, 74 μαθητές και 49 σπουδαστές του Πολυτεχνείου. Η Χούντα θα παραδεχθεί επίσης επίσημα 11 νεκρούς και 100-110 τραυματίες. Στο πόρισμα του εισαγγελέα Δ. Τσεβά, που συντάχθηκε αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας (14 Οκτώβρη 1974), καταγράφονται 18 νεκροί «πλήρως βεβαιωθέντες», 16 -τουλάχιστον- νεκροί «βασίμως προκύπτοντες», 1.103 τραυματίες πολίτες και 61 τραυματίες αστυνομικοί.
17 – 11 – 1974
Πραγματοποιούνται οι πρώτες μετά τη Χούντα βουλευτικές εκλογές. Η Νέα Δημοκρατία έρχεται πρώτο κόμμα με 54,37% και 220 έδρες. Δεύτερο κόμμα η Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάμεις (20,42%) και τρίτο το ΠΑΣΟΚ (13,58%). Η Ενωμένη Αριστερά (ΚΚΕ, «ΚΚΕ εσ.» και ΕΔΑ) πήρε το 9,47% των ψήφων.
17 – 11 – 1985
Δολοφονείται πισώπλατα ο 16χρονος Μιχάλης Καλτεζάς από αστυνομικό, κατά τη διάρκεια των επεισοδίων που ξέσπασαν μετά την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας πυροβολεί τον Καλτεζά στο πίσω μέρος του κεφαλιού, καθώς ο νεαρός τρέχει μαζί με άλλους διαδηλωτές προς την πλατεία Εξαρχείων. Ο Μελίστας θα αθωωθεί…
17 – 11 – 2013
Πλήρης ημερών «φεύγει» από τη ζωή η βρετανικής καταγωγής συγγραφέας Ντόρις Λέσινγκ (Doris Lessing) που τιμήθηκε το 2008 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Κόρη Βρετανού αναπήρου από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αναγκαστικού μετανάστη στην Περσία, η Ντ. Λέσινγκ γεννήθηκε στην Περσία το 1919.
Το 1924 η οικογένεια μεταναστεύει στη Νότια Ροδεσία (αγγλική αποικία). Εκεί γνώρισε το ρατσιστικό μίσος και την άγρια εκμετάλλευση των μαύρων από τους λευκούς. Δεκατεσσάρων ετών φεύγει από το σπίτι της, σταματά το σχολείο, αγωνίζεται βιοποριστικά, εντάσσεται σε αριστερή οργάνωση και μετέχει στο λαϊκό – εργατικό κίνημα. Αυτοδίδακτη η Λέσινγκ, με τα μυθιστορήματά της καταγγέλλει το απαρτχάιντ, την απάνθρωπη εκμετάλλευση των εργατών – μαύρων και λευκών, και περιγράφει τα πολλαπλάσια βάσανα των γυναικών στις απανταχού ταξικές κοινωνίες. Η Λέσινγκ το 1950 εγκαταστάθηκε στην Αγγλία και εντάχθηκε στο ΚΚ Βρετανίας, από το οποίο αποχώρησε το 1956, αλλά δεν έπαψε να γράφει για τα βάσανα των φτωχών ανθρώπων.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
18 – 11 – 1786
Γεννιέται ο Γερμανός συνθέτης, μαέστρος, πιανίστας, κιθαρίστας και κριτικός Καρλ Μαρία Φον Βέμπερ (Carl Maria von Weber).
Ήταν ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες της ρομαντικής περιόδου.
Τα πιο γνωστά του έργα είναι οι όπερες «Ελεύθερος σκοπευτής», «Ευριάνθη», «Όμπερον» κτλ., τα οποία επηρέασαν σημαντικά την ανάπτυξη του Ρομαντισμού στη Γερμανία.
18 – 11 – 1787
Γεννιέται ο Γάλλος ζωγράφος και πρωτοπόρος της φωτογραφίας Λουί Νταγκέρ (Louis-Jacques-Mandé Daguerre).
18 – 11 – 1907
Γεννιέται ο Κουβανός κιθαρίστας και συνθέτης Κομπάι Σεγκούντο (Máximo Francisco Repilado Muñoz -πραγματικό όνομα Φρανσίσκο Ρεπιλάδο).
18 – 11 – 1952
Πεθαίνει ο Γάλλος κομμουνιστής ποιητής Πωλ Ελιάρ (Το πραγματικό του όνομα ήταν Eugène Émile Paul Grindel). Επισκεπτόμενος την Ελεύθερη Ελλάδα το καλοκαίρι του 1949 θα γράψει απευθυνόμενος στους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας:
«Το Βίτσι και ο Γράμμος, οι δυο αυτές κορφές του λεύτερου κόσμου, δεν είναι καθόλου πιο κάτω από κει που τις είχε βάλει η φαντασία μου. Αντίθετα, γιατί είδα εκεί τους μαχητές που τις στολίζουν με τον απίστευτο ηρωισμό τους, τους μαχητές πούναι η φωτιά των βουνών και ολόκληρης της Ελλάδας, τιμή για τον πολιτισμένο κόσμο που δε θέλει να πεθάνει κάτω απ’ την ασφυκτική πίεση μιας μειοψηφίας εκμεταλλευτών, εμπρηστών του πολέμου. Ο ήλιος και η γης είναι ολότελα δικοί τους.
Αδελφοί μου, αδελφές μου με το καλοσυνάτο και ωραίο χαμόγελο, πόσες φορές δε δάκρυσα ακούγοντας σας να τραγουδάτε, βλέποντας όλους έτσι ενωμένους στην αγάπη για την πατρίδα σας, στην εμπιστοσύνη σας για το μέλλον. Μισούμε τον πόλεμο αλλά δυστυχία σε κείνους που θα μας τον επιβάλλουν.
Φεύγω και φυλάω στην καρδιά μου σαν διαμάντι την αξέχαστη θύμηση της σωματικής και ψυχικής σας υγείας, τον ενθουσιασμό σας, την αδελφοσύνη σας, την πίστη σας για τη νίκη. Το μέλλον είναι δικό σας. Επειδή είσαστε ενωμένοι τα καταπιεσμένα αδέλφια σας αύριο θάρθουνε μαζί σας. Η λευτεριά και η αδελφοσύνη είναι μεταδοτικές. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα ενάντια σ’ ένα λαό πούναι ενωμένος. Κι η θάλασσα καρτερικά θα δεχτεί τους σκλάβωνές σας.
Ζήτω η Ελλάδα ενωμένη και λεύτερη!
Ζήτω η αδελφοσύνη των λαών!
Ζήτω η ειρήνη που χτίζεται!
Με σεβασμό σας χαιρετώ
Πωλ Ελυάρ».
18 – 11 – 1962
Πεθαίνει ο βραβευμένος με Νόμπελ (1922) Δανός φυσικός Νιλς Μπορ (Niels Henrik David Bohr).
18 – 11 – 1968
Με ανακοίνωσή του το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ καταγγέλλει τη καταδίκη σε θάνατο του Α. Παναγούλη από το δικτατορικό καθεστώς της Χούντας.
18 – 11 – 1973
Στις 18 και 19 Νοεμβρίου πραγματοποιούνται μια σειρά διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για το ματοκύλισμα του Πολυτεχνείου. Στις συγκρούσεις με την αστυνομίας, πολλοί τραυματίστηκαν, ενώ συνεχίστηκαν και οι συλλήψεις.
Στην ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζονταν μεταξύ άλλων πως «Το μαχητικό λαϊκό ξέσπασμα αυτών των ημερών έδειξε πόσο γυμνή από λαϊκό έρεισμα παραμένει η δικτατορία. Πόσο αβυσσαλέο μίσος για τους τυράννους και πόσος πόθος για τη λευτεριά, για την απαλλαγή από την αμερικανοκρατία, για την εθνική ανεξαρτησία συμπυκνώθηκε στην ψυχή του λαού».
18 – 11 – 1976
Επανέρχεται η αστική δημοκρατία στην Ισπανία, έπειτα από 37 χρόνια δικτατορίας του στρατηγού Φράνκο.
18 – 11 – 1985
Πεθαίνει ο ρεμπέτης Δημήτρης Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1902, γόνος πολυμελούς κι ευκατάστατης νησιώτικης οικογένειας.
Θα ζήσει όλη του τη ζωή με το κεφάλι ψηλά. Ασχολήθηκε από μικρός με τη μουσική, παίζοντας μαντολίνο και αργότερα βιολί, ενώ στα μέσα της δεκαετίας του ’20 θα αρχίσει να παίζει μπουζούκι. Εκείνη την εποχή διασκευάζει την ιταλική οπερέτα «Μπαγιαντέρα» για λαϊκή ορχήστρα και έτσι αποκτά το παρατσούκλι «Μπαγιαντέρας», που θα τον ακολουθήσει για όλη του τη ζωή.
Αν και σπούδασε ηλεκτρολόγος, δεν εξάσκησε ποτέ το επάγγελμα, καθώς, έφηβος ακόμα, «έμπλεξε» με τη μαγκιά του Πειραιά και εξοικονομούσε τα χαρτζιλίκια του μεταπουλώντας λαθραία τσιγάρα και ποτά που έβγαζαν τα καράβια στο λιμάνι του Πειραιά.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’30 παίζει μπουζούκι και φτιάχνει τραγούδια σε ερασιτεχνική βάση. Το 1935 ανεβαίνει σαν επαγγελματίας στο πάλκο δίπλα στον Στράτο Παγιουμτζή, στο «Δάσος» του Αντώνη του Βλάχου στο Βοτανικό. Από τότε και μέχρι την Κατοχή θα δουλέψει στα γνωστότερα λαϊκά μαγαζιά της εποχής. Το 1938 θα ξεκινήσει μια συνεργασία με τον νεαρό τότε Μανώλη Χιώτη. Παράλληλα θα εμφανίσει στα τραγούδια του ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο. Τραγούδια πολύ μελωδικά με βαθιά ερωτικούς στίχους, ιδιαίτερα εμπνευσμένα («Σαν μαγεμένο το μυαλό μου», «Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια» κ.ά.) που δε θύμιζαν τίποτα απ’ το παρελθόν. Μ’ άλλα λόγια, μια νέα «σχολή» στο χώρο του ρεμπέτικου, στοιχεία της οποίας πήραν όλοι οι σύγχρονοι, αλλά και μεταγενέστεροί του λαϊκοί δημιουργοί.
Το 1941, λίγο μετά την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, θα χάσει το φως του, παίζοντας πάνω στο πάλκο του κέντρου «Πειραιεύς», όπου δούλευε μαζί με τον Γιάννη Σταμούλη. Ξεπερνάει γρήγορα το σοκ και στη διάρκεια της Κατοχής γυρίζει από ταβέρνα σε ταβέρνα, παίζοντας τα τραγούδια του. Με τη διαφορά ότι τα τραγούδια αυτά δεν είναι μόνο τα γνωστά προπολεμικά του. Το έπος της Αντίστασης του αλλάζει συνολικά την άποψή του για τη ζωή και την κοινωνία, αλλά και τον εμπνέει δημιουργικά. Μερικά απ’ τα ωραιότερα ρεμπέτικα της Κατοχής είναι δικά του όπως το «Βροντούν κι αστράφτουν», «Σου στέλνω χαιρετίσματα», «Φόρεσε αντάρτη τ’ άρματα» κ.ά. Στην Κατοχή πιάστηκε πολλές φορές απ’ τους Γερμανούς να τραγουδάει αντάρτικα και κακοποιήθηκε βάναυσα, αλλά παρ’ όλα αυτά δε σταμάτησε στιγμή.
Αμέσως μετά την Κατοχή ο «Μπαγιαντέρας» θα περάσει στη δισκογραφία μερικά ακόμη γνωστά τραγούδια του, ανάμεσά τους και δυο αριστουργηματικά νησιώτικα (δείγμα της καταγωγής του): «Μια τράτα Κουλουριώτικη» και «Ξεκινάει μια ψαροπούλα», που θα γίνουν μεγάλες επιτυχίες, τόσο που ο πολύς κόσμος μέχρι σήμερα νομίζει ότι πρόκειται για κλασικά δημοτικά τραγούδια. Για λίγο καιρό θα δουλέψει στα λαϊκά κέντρα και μετά θα βγει στη «σφουγγάρα», δηλαδή θα γυρίζει από στέκι σε στέκι (με τη βοήθεια της κόρης του) βγάζοντας «δίσκο», μέχρι το 1963, όταν και αποσύρεται. Τη δεκαετία του ’50 και του ’60 θα ηχογραφήσει αραιά μερικά τραγούδια, που δε θα γίνουν ιδιαίτερα γνωστά (με εξαίρεση ίσως τη «Διαθήκη» το 1962).
Στα χρόνια της χούντας είναι απ’ τους πρώτους που συμμετείχαν σε συναυλίες στις μπουάτ της Πλάκας, όπου εκτός απ’ τα παλιά θ’ ακουστούν πολλά απ’ τα ανέκδοτα τραγούδια του. Επαιξε σημαντικό ρόλο στην αναβίωση του κλασικού ρεμπέτικου, που ξεκίνησε εκείνα τα χρόνια και συνεχίστηκε απ’ τον Μαρίνο Γαβριήλ (Μαρινάκη), την Ρόζα Εσκενάζυ, τον Στέλιο Κερομύτη, τον Μιχάλη Γενίτσαρη, τον Σπύρο Καλφόπουλο, τον Μπιρ Αλλάχ κ.ά.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
19 – 11 – 1711
Γεννιέται ο Ρώσος επιστήμονας, συγγραφέας και μαθηματικός Μιχαήλ Βασίλιεβιτς Λομονόσοφ.
Ο Λομονόσοφ ήταν ο πρώτος που κατέγραψε την πήξη του υδραργύρου, και που υπέθεσε την ύπαρξη ατμόσφαιρας στην Αφροδίτη, βασισμένος σε δικές του παρατηρήσεις του 1761. Θεωρώντας ότι η φύση υπόκειται σε κανονική και συνεχή εξέλιξη, κατέδειξε την οργανική προέλευση του χώματος, της τύρφης, του άνθρακα, του πετρελαίου, και του ήλεκτρου. Το 1745 δημοσίευσε έναν κατάλογο με πάνω από 3.000 μεταλλεύματα, και το 1760 εξήγησε το σχηματισμό των παγόβουνων. Το 1754 σε επιστολή του στον Λέοναρντ Όιλερ, έγραψε ότι οι τριετείς χημικοί πειραματισμοί του επάνω στο χρώμα των μεταλλευμάτων, τον οδήγησε στα μωσαϊκά και την τέχνη. Το 1763 ίδρυσε εργοστάσιο γυαλιού που παρήγε τα πρώτα λεκιασμένα μωσαϊκά γυαλιού εκτός Ιταλίας. Το 1755, συνδυάζοντας την παλαιά εκκλησιαστική σλαβική με την δημοτική ρωσική γλώσσα, συνέθεσε μια μεταρρυθμιστική γραμματική, η οποία είχε επίδραση στη λογοτεχνία. Για να προαγάγει τις λογοτεχνικές θεωρίες του, έγραψε περισσότερες από είκοσι σοβαρές εθιμοτυπικές ωδές, ειδικότερα την «Περισυλλογή βραδιού στο Μεγαλείο του Θεού». Το 1760 δημοσίευσε επίσης την Ιστορία της Ρωσίας.
Το 1941 το πανεπιστήμιο της Μόσχας μετονομάστηκε σε Λομονόσοφ προς τιμήν του. Το 1948, η μεσοωκεάνεια ράχη Λομονόσοφ στον αρκτικό ωκεανό ονομάστηκε προς τιμήν του. Ένας κρατήρας της σελήνης φέρει επίσης το όνομά του. Το χρυσό μετάλλιο Λομονόσοφ απονέμεται κάθε έτος (από το 1959) για σημαντικά επιτεύγματα στις φυσικές και ανθρωπιστικές επιστήμες από την ακαδημία των επιστημών της ΕΣΣΔ και αργότερα τη ρωσική ακαδημία των επιστημών (ΡΑΣ).
19 -11 – 1805
Γεννιέται ο Γάλλος μηχανικός και διπλωμάτης Φερντινάν Ντε Λεσέπς (Ferdinand de Lesseps), που διάνοιξε – μεταξύ άλλων – τις διώρυγες του Σουέζ και της Κορίνθου.
19 – 11 – 1828
Πεθαίνει ο Αυστριακός συνθέτης Φραντς Πέτερ Σούμπερτ (Franz Peter Schubert).
Ήταν εξαιρετικά παραγωγικός σε όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Συνέθεσε περισσότερα από εξακόσια Λήντερ (Lieder, ρομαντικά τραγούδια) καθώς και πολλές συμφωνίες, σονάτες, έργα μουσικής δωματίου, θρησκευτικά έργα, μερικές όπερες και πολλά άλλα έργα.
Στο μνημείο του Σούμπερτ, γράφει ο ποιητής Franz Grillparzer «Die Tonkunst begrub hier einen reichen Besitz,aber noch viel schonere Hoffnungen» (Η Τέχνη της Μουσικής ενταφίασε εδώ ένα πλούσιο απόκτημα, αλλά ακόμη ωραιότερες προσδοκίες).
Μερικά σημαντικά έργα του Σούμπερτ είναι «Το κουιντέτο της πέστροφας», «Ο θάνατος και η κόρη», πολλά Λήντερ, «Λειτουργία σε Μι ύφεση», «Η ωραία Μυλωνού», «Το χειμωνιάτικο ταξίδι», «Ημιτελής Συμφωνία» κ.ά.
1929
Ο Εισαγγελέας ζητά τη διάλυση της ταξικής Ενωτικής ΓΣΕΕ με βάση το Ιδιώνυμο, πυροδοτώντας δεκάδες εργατικές κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα.
19 – 11 – 1942
Ο Κόκκινος Στρατός περνά στην αντεπίθεση και κυκλώνει το συγκρότημα των γερμανικών στρατευμάτων στο Βόλγα.
19 – 11 – 1944
Μαζική συγκέντρωση πραγματοποιείται στην πλατεία Συντάγματος με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 26 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
20 – 11 – 1629
Γεννιέται ο Ολλανδός ζωγράφος της χρυσής εποχής της ζωγραφικής στην Ολλανδία Πίτερ ντε Χόοχ (Pieter de Hooch).
Ήταν διάσημος για τους πίνακες με θέματα της καθημερινότητας.
Ο Χαρούμενος iπότης 1650
20 – 11 – 1805
Κάνει πρεμιέρα στη Βιέννη η μοναδική όπερα του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (Ludwig van Beethoven), Φιντέλιο.
20 – 11 – 1873
Στην Ουγγαρία οι δύο πόλεις που βρίσκονται στις όχθες του Δούναβη, η Βούδα και η Πέστη, ενώνονται, για να σχηματίσουν την πρωτεύουσα της χώρας, Βουδαπέστη.
20 – 11 – 1902
Τελειώνει στην Κολομβία ο πόλεμος «guer de los mil días» (των χιλίων ημερών).
Ένας εμφύλιος πόλεμος που ξεκίνησε το 1899, στη νεοσυσταθείσα Δημοκρατία της Κολομβίας (τότε ο Παναμάς, ήταν επαρχία της) με εμπλοκή των κομμάτων εξουσία (Συντηρητικό & Φιλελεύθερο) και με αφορμή τις κατηγορίες για εκλογική απάτη.
Στην ουσία, ήταν απόρροια οικονομικής κρίσης που προκλήθηκε από την κατάρρευση της τιμής του καφέ στη διεθνή αγορά. Ο πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα και την απόσχιση το 1903, με δάκτυλο των Αμερικανών, του Παναμά (αργότερα, το 1904, η αμερικανική κυβέρνηση εξαγόρασε τα γαλλικά δικαιώματα στην περιοχή και 10 χρόνια αργότερα, στις 15 Αυγούστου 1914, έγινε η πρώτη διέλευση πλοίου -μέχρι το 2000 βρισκόταν κάτω από την οικονομική εκμετάλλευση των ΗΠΑ).
20 – 11 – 1905
Ο Αλβέρτος Άϊνστάιν (Albert Einstein) δημοσιεύει την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας στο «Annalen der Physik».
Η θεωρία αποτελεί αναδιατύπωση και επέκταση των νόμων της μηχανικής, σε υψηλή ενεργειακή κατάσταση και σε ταχύτητες κοντά στο φως και βασίζεται σε δύο αξιώματα:
1. Οι νόμοι της μηχανικής, του ηλεκτρομαγνητισμού και της οπτικής είναι οι ίδιοι σε όλα τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς και
2. Το φως διαδίδεται σε κενό με σταθερή ταχύτητα [c] ανεξάρτητα από την κατάσταση κίνησης της πηγής ή του παρατηρητή.
Το πρώτο, επιβεβαιώνει και επεκτείνει την αρχή της σχετικότητας του Galileo, ενώ το δεύτερο μπορεί να προέλθει από το πρώτο, δίνοντας το σωστό νόημα στο πείραμα Michelson-Morley. Αυτά σε μια ενιαία τετραδιάστατη οντότητα χωροχρόνου απ’ όπου προκύπτει επίσης ότι η ενέργεια ενός σώματος περιλαμβάνει έναν πρόσθετο όρο, ανεξάρτητο από την ταχύτητα του σώματος και ανάλογο με τη μάζα του, που δίνεται από τον γνωστό τύπο E = mc², οδηγώντας σε ριζική αλλαγή της κατανόησης του φυσικού κόσμου –με έννοιες απλησίαστες για το μυαλό του απλού ανθρώπου.
Πηγή : ALT.GR
21 – 11 – 1831
Οι υφαντεργάτες της Λυών της Γαλλίας ξεσηκώνονται διεκδικώντας σταθερούς μισθούς (κάτι που οι εργοδότες αρνούνταν επικαλούμενοι τις αρχές της Γαλλικής –αστικής- επανάστασης και την ελευθερία της αγοράς). Οι εργάτες έστησαν οδοφράγματα και οπλίστηκαν. Εναντίον τους κινήθηκε η εθνοφρουρά.
Καθώς όμως πολλά μέλη της είχαν εργατική καταγωγή, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αρνήθηκαν να ανοίξουν πυρ κατά των απεργών ή ακόμα ενώθηκαν μαζί τους. Τελικά η κυβέρνηση αναγκάστηκε να επιστρατεύσει 20.000 στρατιώτες εναντίον τους, καταστέλλοντας την εξέγερση. Οι νεκροί και τραυματίες έφτασαν τους 600.
21 – 11 – 1877
Ο Αμερικανός εφευρέτης Τόμας Έντισον (Thomas Edison) παρουσιάζει την «Ομιλούσα Μηχανή», τον πρώτο φωνόγραφο στην ιστορία.
2011
Ο 87χρονος Αργύρης Κουνάδης, ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς δημιουργούς, πεθαίνει στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας, όπου ζούσε από το 1959. Γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη, ο Αργύρης Κουνάδης σπούδασε μουσική στην Αθήνα. Μέλος της ΕΠΟΝ, το 1943, γράφει τη μουσική του πρώτου ύμνου της (σε στίχους Γ. Τσαπόγα) και συλλαμβάνεται για την αντιστασιακή του δράση.
Από το 1950 συνεργάστηκε με το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου, μαζί με τους Μ. Χατζιδάκι και Μ. Θεοδωράκη. Ήταν από τους πρώτους συνθέτες που ενδιαφέρθηκε για το ρεμπέτικο τραγούδι, το οποίο επηρέασε (μαζί με τους Στραβίνσκι και Μπάρτοκ) τα πρώτα του έργα της περιόδου 1949-57
Έχοντας δίπλωμα πιάνου και σύνθεσης, συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία (1958), στην Ανώτατη Μουσική Σχολή του Φράιμπουργκ (εκεί το 1972 εκλέχτηκε καθηγητής). Εμβαθύνοντας στο ατονικό, το δωδεκάφθογγο, το σειραϊκό και το αλεατορικό σύστημα, κατέληξε στη λιτότητα, δίνοντας πρωταρχικό ρόλο στο μελοποιημένο λόγο και το δραματικό στοιχείο.
Συνέθεσε όπερες, έργα για συμφωνική ορχήστρα (ανάμεσά τους το «Χορικόν» και τα «Ετεροφωνικά Ιδιόμελα») και έργα μουσικής δωματίου για μικρά σύνολα. Επίσης, έγραψε πολλά ελληνικά τραγούδια – στους κύκλους «Εν Αθήναις», «Το ταξίδι», κ.ά. – που ερμήνευσαν γνωστοί τραγουδιστές (Σ. Μπέλλου, Α. Καλογιάννης, Ελ. Βιτάλη κ.ά.) και αγαπήθηκαν.
Ανάμεσά τους, τα «Στην πλατεία Αβησσυνίας», «Όρτσα τα πανιά», «Δεν περισσεύει υπομονή». Το τελευταίο, σε στίχους Β. Γκούφα, σφραγίστηκε από την ερμηνεία της Σ. Μπέλλου: «Πέντε δεκάρες το ψωμί/ δεν περισσεύει υπομονή/ πίκρα κομπόδεμα κρατώ/ το ‘χω στα στήθια φυλαχτό…».
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
22 – 11 = 1916
Αυτοκτονεί ο σοσιαλιστής Αμερικανός συγγραφέας Τζακ Λόντον (Jack London).
Στην αρχή της ζωής του, έκανε διάφορα επαγγέλματα για να βγάλει το ψωμί του: εφημεριδοπώλης, λιμενεργάτης, ναυτικός, αλλά και πολεμικός ανταποκριτής στη διάρκεια του πολέμου των Μπόερς στη Νότια Αφρική και του Ρωσοϊαπωνικού πολέμου στα 1904.
Συνδυάζοντας τις εμπειρίες του με τη μελέτη του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, ο Λόντον στράφηκε προς το σοσιαλισμό, ενώ η απίστευτη ενέργειά του διοχετεύθηκε στη γραφή. Από το 1896 γίνεται μέλος του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος και προσπαθεί με το συγγραφικό του ταλέντο και τη γεμάτη πάθος συμμετοχή του στην πολιτική να βοηθήσει το αμερικανικό προλεταριάτο.
Γράφει πολλά διηγήματα, μυθιστορήματα και πολιτικά δοκίμια. Όλα του τα έργα έχουν μεγάλη απήχηση και τεράστια εμπορική επιτυχία. Μόνο στην Αγγλία έχουν πουληθεί 7 εκατομμύρια αντίτυπα της «Σιδερένιας Φτέρνας ».
1928
Λαμβάνει χώρα στο Παρίσι η πρώτη παρουσίαση του Μπολερό του Μωρίς Ραβέλ.
1938
Δολοφονείται από τη μεταξική δικτατορία με άγρια βασανιστήρια στις φυλακές της Κέρκυρας ο Χρήστος Μαλτέζος, Γραμματέας της ΟΚΝΕ.
1943
Ο Λίβανος, που έως τότε βρίσκονταν υπό γαλλική κυριαρχία, κηρύσσει την ανεξαρτησία του.
1943
Ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο Αμερικανός Πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούσβελτ και ο Κινέζος ηγέτης των Εθνικιστών Τσιαγκ Κάι Σεκ συναντώνται στο Κάιρο, με θέμα τον πόλεμο εναντίον της Ιαπωνίας.
1954
Η ΚΕ του ΚΚΕ υποχωρώντας και αποδεχόμενη τις οπορτουνιστικές θέσεις του ΚΚΣΕ αποφασίζει να αποσύρει το Σχέδιο Προγράμματος του Κόμματος, που είχε τεθεί σε εσωκομματική και δημόσια συζήτηση ,
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
23 – 11 – 1923
Λίγες μέρες μετά την κατάλυση των εργατικών κυβερνήσεων (κομμουνιστών-σοσιαλδημοκρατών) στη Θουριγγία και τη Σαξονία και την καταστολή της εργατικής εξέγερσης στο Αμβούργο, το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας τίθεται εκτός νόμου.
23 – 11 – 1949
Γεννιέται ο Άλκης Αλκαίος (πραγματικό όνομα Βαγγέλης Λιάρος), ένας από τους σημαντικότερους ποιητές – στιχουργούς του πολιτικο-κοινωνικού τραγουδιού μας, που η παρουσία του λάμπρυνε τη μουσική σκηνή του τόπου μας, γεννήθηκε κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Το όνομά του το πήρε από τον θείο του ΕΛΑΣίτη, που σκοτώθηκε σε ηλικία 23 χρόνων. Ο αδελφός της μητέρας του Ντίνος Ζήκος ήταν Μακρονησιώτης, μέλος του ΚΚΕ του οποίου παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του.
Ο Β. Λιάρος σπουδάζει στη Νομική Σχολή την περίοδο της χούντας και τον Αύγουστο του 1973 συλλαμβάνεται για τη δράση του και κρατείται για μήνες στην Ασφάλεια, πράγμα που επιδεινώνει την επιβαρυμένη του υγεία. Μετά τη μεταπολίτευση γίνεται μέλος του ΚΚΕ στην Οργάνωση των Δικηγόρων.
Από παιδάκι «πολιτογραφήθηκε» κάτοικος Πάργας, αφού τον περισσότερο καιρό έμενε εκεί, γράφοντας υπέροχους στίχους, έχοντας σαν «δάσκαλό» του την ποίηση του μεγάλου Κ. Καρυωτάκη.
Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1967, με την έκδοση ενός μικρού δοκιμίου για τον Κ. Γ. Καρυωτάκη. Το 1983 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΤ.ΝΕ.Μ. (ιδρυτής του ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος) το βιβλίο του «Εμπάργκο – Ποιήματα», το οποίο περιλαμβάνει και το εμβληματικό ποίημα «Πρωινό τσιγάρο», αφιερωμένο στη μνήμη του πρόωρα χαμένου Μάνου Λοΐζου: «Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή / και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση / και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση / και σαν Ανατολή».
Οι πρώτοι στίχοι του δημοσιεύτηκαν στον «Ριζοσπάστη»: «Μανουέλ Ντουάρτε απ’ το Πράσινο Ακρωτήρι / ίσως ποτέ και να μην δω το πρόσωπό σου / ωστόσο αν κρίνω απ’ το αιμάτινο γραφτό σου / θα πρέπει να ‘ν’ γιομάτο από λιοπύρι» ξεκινάει το ποίημα «1848», που δημοσιεύτηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Ένα τραγούδι διεθνιστικό, κάλεσμα σε συντρόφους ποιητές. Αυτό το ποίημα διάβασε ο Θάνος Μικρούτσικος και το μελοποίησε αμέσως, ενώ αργότερα το ερμήνευσε η ανεπανάληπτη Μαρία Δημητριάδη.
Η γνωριμία του με τον συνθέτη έφερε μία από τις μακροβιότερες και σπουδαιότερες συνεργασίες δημιουργών στο ελληνικό τραγούδι, με δίσκους – ορόσημα, όπως το «Εμπάργκο» (1982) και «Στου αιώνα την παράγκα» (1996).
Στο χώρο της δισκογραφίας, άλλες σημαντικές συνεργασίες του ήταν για δίσκους των Νότη Μαυρουδή, Σωκράτη Μάλαμα, Μίλτου Πασχαλίδη, Μάριου Τόκα, Διονύση Τσακνή, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Συνεργάστηκε επίσης με τον Μπάμπη Στόκα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και άλλους δημιουργούς.
1995
Πεθαίνει ο Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός Λουί Μαλ (Louis Marie Malle). Θεωρείται ως ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της γενιάς του. Σπούδασε στο Ινστιτούτο Ανωτέρων Σπουδών Κινηματογράφου στο Παρίσι – IDEC.
Εκείνη την εποχή, ο νεαρός Λουί έδειχνε τα πρώτα δείγματα της καλλιτεχνικής του ιδιοφυίας, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Ζακ Υβ Κουστώ, ο οποίος και τον επέλεξε για βοηθό του στο υποβρύχιο φιλμ, «Ο κόσμος της σιωπής» (1956). Το 1957, όταν η νουβέλ βαγκ, το νέο γαλλικό κύμα δηλαδή, έκανε προκλητικά την εμφάνιση της, ο Μαλ, γύρισε ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ, το «Ασανσέρ για δολοφόνους», με ρεαλιστική φωτογράφιση των φυσικών χώρων του Παρισιού και με υποβλητική μοντέρνα μουσική του Μάικλ Ντέιβς. Από τότε, ο Μαλ έμεινε προσανατολισμένος προς το μοντερνισμό.
Κάποιες φορές με μια επιφανειακή και επιπόλαιη, ίσως, έννοια των νέων τρόπων και της τρέχουσας κατάστασης που απαιτούσε η μόδα της εποχής και άλλοτε με μια οδυνηρή και συνειδητή διείσδυση των σημείων της κρίσης του ατόμου και της σύγχρονης κοινωνίας. Έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το έργο του Λουί Μαλ έχει για κύριο χαρακτηριστικό μια θεματική και μορφολογική ποικιλία. Ο βραβευμένος σκηνοθέτης αναζητούσε διαρκώς την αισθητική του πάθους, τις συνέπειες του απαγορευμένου έρωτα και τις παρεκκλίσεις των αισθήσεων. Ο Μαλ έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και εστίασε το φακό και την προσοχή του στην εσωτερικότητα των ηρώων του, δείχνοντας, όπως έλεγε ο ίδιος, «ενδιαφέρον στους χαρακτήρες που καλούνται να αντιμετωπίσουν καταστάσεις, οι οποίες έχουν να κάνουν με το νόημα της ύπαρξής τους».
Καταπιάστηκε με καυτά θέματα, όπως είναι η αιμομιξία: «Το φύσημα της καρδιάς», με την παιδική πορνεία: «Η κουκλίτσα της Νέας Υόρκης», με το φαινόμενο του ναζισμού: «Επώνυμο Λακόμπ, όνομα Λουσιέν» με το Μάη του ’68 «Ο Μιλού το Μάη» και άλλα θέματα που απασχόλησαν και συνεχίζουν να απασχολούν τον κόσμο. Από τα έργα του ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι ταινίες του: «Η φλόγα που τρεμοσβήνει», η «Ζαζί στο μετρό»,» Οι εραστές», «Ατλάντικ Σίτι» και το προτελευταίο του έργο «Μοιραίο Πάθος» με τους Τζέρεμι Αϊρονς και Ζιλιέτ Μπινός.
Πηγή : ALT.GR
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
24 – 11 – 1864
Γεννιέται ο Γάλλος ζωγράφος, χαράκτης, σχεδιαστής και εικονογράφος Ανρί ντε Τουλούζ Λοτρέκ (Henri Marie Raymond de Toulouse-Lautrec-Monfa). Ανήκε σε μια από τις πιο παλιές οικογένειες της γαλλικής αριστοκρατίας, έχοντας όλες τις προϋποθέσεις για μια καλή μόρφωση και άνετη ζωή.
Η εύθραυστη, όμως, υγεία του τον ανάγκασε να διακόψει τη φοίτησή του στο Λύκειο και πήρε ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι. Από το 1879 καταδικάστηκε σε οριστική αναπηρία. Αντέδρασε, όμως, με σπάνια ψυχική δύναμη και εξουδετέρωσε τις επιπτώσεις της σωματικής του μειονεξίας και την κατέβαλε με τις επιδόσεις του στη ζωγραφική. Ζωγράφιζε από εσωτερική ανάγκη και στην Τέχνη του παρέμεινε ανεξάρτητος, απομονωμένος, χωρίς να γίνει οπαδός κανενός.
Το όνομα και η δημιουργία του Τουλούζ Λοτρέκ συνδέθηκε με τη Μονμάρτη του τέλους του 19ου αιώνα, το «Μουλέν Ρουζ», τις χορεύτριες του Καν-Καν, τη ζωή στα καμπαρέ και στα πορνεία. Συγχρόνως, παρά το σύντομο διάστημα της ζωής του – υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες του μοντερνισμού.
Καινοτόμος ως προς την εικονογραφική αντίληψη και την τεχνική, ο Τουλούζ Λοτρέκ έδωσε νέα ματιά στα πράγματα. Προσεχτικός μάρτυρας της παρισινής νύχτας και των εφήμερων απολαύσεων, χωρίς τους ηθικούς φραγμούς και τις προκαταλήψεις της εποχής του, αποκάλυψε την κρυφή αλήθεια μιας ιδιαίτερης ανθρώπινης μοίρας. Μέσα από το έργο του, η Ιστορία βρήκε τον ποιητή μιας εποχής.
24 – 11 – 1912
Ξεκινά τις εργασίες του το Συνέδριο της Β’ Διεθνούς στη Βασιλεία της Ελβετίας. Το Συνέδριο αυτό συνήλθε εκτάκτως λίγες εβδομάδες μετά την έκρηξη του Α’ Βαλκανικού πολέμου, ενόψει της διαφαινόμενης γενίκευσής του σε ευρύτερη πολεμική σύγκρουση.
Ακολούθως, η απόφαση του συνεδρίου καλούσε τους «εργάτες όλων των χωρών να αντιτάξουν στον καπιταλιστικό ιμπεριαλισμό τη δύναμη της διεθνούς αλληλεγγύης του προλεταριάτου.» Ταυτόχρονα, «προειδοποιούσε» τις αστικές κυβερνήσεις όλων των χωρών πως «λόγω των συνθηκών που επικρατούν στην Ευρώπη και τη στάση της εργατικής τάξης δε θα μπορέσουν να εξαπολύσουν πόλεμο χωρίς να θέσουν τους εαυτούς τους σε κίνδυνο. Οι κυβερνήσεις ας θυμηθούν, ότι ύστερα από τον γαλλογερμανικό πόλεμο ακολούθησε η Παρισινή Κομμούνα, ότι ο ρωσοϊαπωνικός πόλεμος έβαλε σε κίνηση τις επαναστατικές δυνάμεις των λαών της ρωσικής αυτοκρατορίας, ο ανταγωνισμός στο κυνήγι των εξοπλισμών οδήγησε σε μια χωρίς προηγούμενο όξυνση των ταξικών αντιθέσεων στην Αγγλία και την ηπειρωτική Ευρώπη και εξαπέλυσε τεράστιες απεργίες. Θα ήταν καθαρή παραφροσύνη να μην καταλάβουν οι κυβερνήσεις, ότι η ίδια η σκέψη της τερατωδίας ενός παγκοσμίου πολέμου θα προκαλούσε αναπόφευκτα την οργή και την εξέγερση της εργατικής τάξης. Οι προλετάριοι θεωρούν έγκλημα να πυροβολούν οι μεν τους δε για χάρη των κεφαλαιοκρατικών κερδών, της φιλοδοξίας των δυναστειών ή της δόξας των μυστικών διπλωματικών συμφωνιών».
«Οι λαοί», τόνισε ο Ζ. Ζωρές, «μπορούν με ευκολία να κατανοήσουν πως μια δικιά τους επανάσταση θα τους κόστιζε λιγότερες θυσίες απ’ ότι ένας πόλεμος στον οποίο θα πολεμούσαν για άλλους [σ.σ. την αστική τάξη].»
Δεν θα περνούσε παρά ενάμιση χρόνος ωσότου η παραπάνω απόφαση της Β’ Διεθνούς, η οποία ψηφίστηκε ομόφωνα και μετ’ επευφημιών από το σύνολο των αντιπροσώπων (συμπεριλαμβανομένων και των λεγόμενων «δεξιών» και «κεντρώων»), αποδειχθεί κενό γράμμα. Ωσότου, η ηγεσία της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, η πολιτική ηγεσία του παγκόσμιου προλεταριάτου, γίνει συνένοχη στο έγκλημα, που μόλις προσφάτως είχε καταγγείλει με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους.
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
25 – 11 – 1943
Ξεκινά η Διάσκεψη της Τεχεράνης μεταξύ των ηγετών των τριών μεγάλων συμμαχικών δυνάμεων, της ΕΣΣΔ (Ι. Β. Στάλιν), των ΗΠΑ (Θ. Ρούσβελτ) και της Βρετανίας (Ου. Τσόρτσιλ).
Στη διάσκεψη θα επαναδιατυπωθεί η δέσμευση για το άνοιγμα δεύτερου μετώπου στην Ευρώπη (όπου έως τότε το βάρος του πολέμου σήκωνε σχεδόν αποκλειστικά η Σοβιετική Ένωση). Ωστόσο, αυτό θα αργήσει ακόμα 6 μήνες.
25 – 11 – 1947
Το Αρχηγείο Ηπείρου του ΔΣΕ ξεκινά μεγάλη σύνθετη επιχείρηση με τελικό σκοπό τον ορεινό όγκο της Μουργκάνας. Περπατώντας έως και 18 ώρες συνεχόμενα, υπό καταρρακτώδη βροχή, οι μονάδες του ΔΣΕ πέτυχαν τον πλήρη αιφνιδιασμό του εχθρού, καταφέρνοντας μια σειρά νίκες.
Στις 27 του μήνα ο ΔΣΕ κατέλαβε και την κωμόπολη του Δελβινακίου, προκαλώντας ενθουσιασμό στις γραμμές του και ανησυχία στο αστικό στρατόπεδο.
25 – 11 – 1952
Ο Νίκος Πλουμπίδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, συλλαμβάνεται από τις αρχές.
25 – 11 – 2016
Πεθαίνει ο ηγέτης της Κουβανικής επανάστασης Φιντέλ Κάστρο Ρους, Α’ Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας (1961-2011) και Πρωθυπουργός της χώρας του (1959-2008). Είχε σπουδάσει Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας. Από φοιτητής, συμμετείχε στο επαναστατικό κίνημα ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα στην Κούβα, που είχε την ανοιχτή στήριξη και των ΗΠΑ.
Στις 26 Ιούλη του 1953, επικεφαλής ομάδας επαναστατών επιτέθηκε στους στρατώνες της Μονκάδα, με σκοπό να ξεσηκώσει το λαό του Νησιού ενάντια στη δικτατορία. Η απόπειρα αποτυγχάνει και ο ίδιος μαζί με συντρόφους του συλλαμβάνεται. Όμως, η 26η του Ιούλη σηματοδοτεί την απαρχή της μεγάλης λαϊκής εξέγερσης κατά του δικτατορικού καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα.
Μπροστά στους κατηγόρους του, στις 6 Οκτώβρη του 1953, στο δικαστήριο του Σαντιάγκο της Κούβας, ο Φιντέλ Κάστρο λέει: «Όσο για μένα, ξέρω πως η φυλακή θα ‘ναι σκληρή όσο δεν ήτανε ποτέ για κανένα, πως θα βρω μπροστά μου απειλές, παγίδες και άτιμες βιαιότητες. Μα δεν τις φοβούμαι, όπως δεν τρέμω τη μανία του άθλιου τυράννου που πήρε τη ζωή εβδομήντα αδελφών μου. Καταδικάστε με, δεν πειράζει, η Ιστορία θα με δικαιώσει».
Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε 15 χρόνια φυλάκιση.
Το 1955, στις 15 του Μάη, ο Κάστρο αποφυλακίστηκε και στις αρχές Ιούλη αναχώρησε για το Μεξικό, όπου οργάνωσε και εκπαίδευσε στρατιωτικά μια ομάδα επαναστατών, από τις τάξεις της οποίας βγήκαν όλοι οι μεγάλοι ηγέτες της Κουβανέζικης Επανάστασης, όπως ο Καμίλο Σιενφουέγος, ο Χουάν Αλμέιδα και o Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.
Οι επαναστάτες ξεκίνησαν το αντάρτικο στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα και ο επαναστατικός στρατός που συγκροτήθηκε «ακούμπησε» στη συστηματική πολιτικοστρατιωτική προετοιμασία, που είχε ξεκινήσει το κίνημα της 26ης Ιούλη, με επικεφαλής τον Φ. Πάις, το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Κούβας, όπως είχε ονομαστεί το ΚΚ Κούβας, και το Επαναστατικό Διευθυντήριο που απαρτιζόταν από επαναστάτες φοιτητές. Βασίστηκε στη δράση των οργανωμένων δυνάμεων στις πόλεις, στην παράνομη δουλειά που ανέπτυσσαν οι κομμουνιστές στους χώρους δουλειάς, στην αγροτιά και τη νεολαία. Αυτή η προετοιμασία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων συνέβαλε καθοριστικά στην επιτυχή έκβαση της επαναστατικής πάλης. Αυτές ήταν και οι κύριες δυνάμεις που προχώρησαν στην ενοποίησή τους στις Ενωμένες Επαναστατικές Δυνάμεις, που οδήγησαν στην επανασύσταση του ΚΚ Κούβας το 1965.
Την 1η Γενάρη του 1959 ο λαϊκός αντάρτικος στρατός της Κούβας μπαίνει θριαμβευτικά στην Αβάνα, μετά από ένα μακρόχρονο αγώνα του λαού της Κούβας ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα, τον οποίο στήριζαν οι ΗΠΑ. Η Κουβανική Επανάσταση απέδειξε ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος και βρήκε αμέσως την αμέριστη στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης και των τότε σοσιαλιστικών χωρών.
Δύο χρόνια και 4 μήνες μετά την Επανάσταση, ο κουβανικός λαός, με την καθοδήγηση της ηγεσίας του και του ίδιου του Κάστρο , αναχαιτίζει στον Κόλπο των Χοίρων στην παραλία Χιρόν, την εισβολή και απόβαση 1.400 μισθοφόρων που έστειλε η αμερικανική κυβέρνηση.
Στη μεγάλη διαδήλωση της 16ης του Απρίλη του 1961, στις κηδείες των σκοτωμένων από τις αεροπορικές επιδρομές (λίγο πριν την απόβαση των μισθοφόρων της CIA), ο Φιντέλ Κάστρο , ανακηρύσσει για πρώτη φορά το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης. Για δεκαετίες ο Φιντέλ Κάστρο, από τη θέση του Προέδρου της Κούβας και ως επικεφαλής του ΚΚ Κούβας, καθοδήγησε την πάλη του λαού της χώρας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, στις δύσκολες συνθήκες της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και περικύκλωσης και ιδιαίτερα μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες το 1989 – 1991.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Φιντέλ Κάστρο, ως ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης, αντιμετώπισε δεκάδες απόπειρες δολοφονίας που οργανώθηκαν από τον ιμπεριαλισμό και τους μισθοφόρους του.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
26 – 11 – 1516
Πεθαίνει ο Ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης από την Βενετία Τζοβάνι Μπελλίνι (Giovanni Bellini).
Θεωρείται o ιδρυτής βενετσιάνικης σχολής ζωγραφικής. Οδήγησε στην ανάπτυξη ενδιαφέροντος για την Αναγέννηση στην Βενετία, η οποία έγινε κέντρο της Αναγέννησης που ανταγωνιζόταν τη Φλωρεντία και τη Ρώμη.
Το έργο του αντανακλά αυτό το αυξανόμενο ενδιαφέρον. Ήταν δάσκαλος των Τζορτζόνε και Τιτσιάνο. Είναι γνωστός για την πρωτοποριακή απεικόνιση του φυσικού φωτός.
26 – 11 – 1924
Πραγματοποιείται το 3ο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ (Κ), που αποφασίζει τη μετονομασία του κόμματος σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Ελληνικό Τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς).
Το συνέδριο αποφασίζει επίσης την αναδιοργάνωση του κόμματος με βάση τους πυρήνες στους χώρους δουλειάς («μπολσεβικοποίηση»), ενώ χαράσσει την τακτική του στη γραμμή του ενιαίου μετώπου εργατών – αγροτών – προσφύγων.
26 – 11 – 1932
Γεννιέται ο Γιώργος Χουρμουζιάδης, στέλεχος του ΚΚΕ, ιστορικός και ομότιμος καθηγητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη το 1932, όπου και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Το 1981 έγινε μέλος του ΚΚΕ και στο 13ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1991, εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής. Υπηρέτησε το Κόμμα και το λαό της Θεσσαλονίκης από διάφορες θέσεις και ως βουλευτής της Α’ Θεσσαλονίκης, όπου εκλέχθηκε στις εκλογές του 2000 και του 2004. Παρέμεινε μέλος του Κόμματος ως το τέλος της ζωής του.
Διακρίθηκε για το πλούσιο επαγγελματικό, ακαδημαϊκό και επιστημονικό του έργο, ιδιαίτερα στους κλάδους της ιστορίας, της αρχαιολογίας και της μουσειολογίας. Δίδαξε στη Μέση Εκπαίδευση τα χρόνια 1961-1964 και το 1965 ορίστηκε Έφορος Αρχαιοτήτων Θεσσαλίας. Το 1973 έγινε Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, ενώ την περίοδο 1976-1978, ως υπότροφος της Alexander v. Humbolt στη Χαϊδελβέργη, μετεκπαιδεύτηκε στην Ευρωπαϊκή Ιστορία.
Το 1981 εκλέχθηκε καθηγητής της Προϊστορικής Αρχαιολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και κοσμήτορας το 1983. Το 1985 έγινε αντιπρύτανης στο ΑΠΘ. Ασχολήθηκε με την έρευνα της Νεολιθικής Περιόδου κάνοντας ανασκαφές σε προϊστορικούς οικισμούς της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, επίσης ασχολήθηκε συστηματικά με τη Μουσειολογία και οργάνωσε ειδικά φροντιστήρια στο ΑΠΘ. Υπήρξε πρωτοπόρος στη διάδοση και στην Ελλάδα των θεωρητικών «κινημάτων» της Αρχαιολογίας, που αναπτύχθηκαν στην Αμερική και στην Ευρώπη και εξέδωσε και διηύθυνε γι’ αυτό τον σκοπό τα περιοδικά «Ανθρωπολογικά» (1978-1982), «Γόρδων» (1991-1995) και «Ανάσκαμμα» (2008-2013). Συνέγραψε 5 βιβλία και ανέπτυξε πλούσια αρθρογραφία, ενώ ταυτόχρονα υπήρξε μέλος πολλών Ευρωπαϊκών Αρχαιολογικών Ινστιτούτων. Από το 1992 ο σ. Γ. Χουρμουζιάδης διηύθυνε τις ανασκαφές στον προϊστορικό λιμναίο οικισμό του Δισπηλιού Καστοριάς και υπήρξε, επίσης, επιστημονικός υπεύθυνος για το πρόγραμμα LIFE, για την οργάνωση στην περιοχή της λίμνης Καστοριάς του πρώτου Οικομουσείου, με βάση τα αποτελέσματα των ανασκαφών στο Δισπηλιό.
26 – 11 – 1940
Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης γράφει το δεύτερο ανοιχτό του γράμμα προς το λαό της Ελλάδας, με το οποίο έπαιρνε καταδικαστική θέση ενάντια στο συνεχιζόμενο ελληνοϊταλικό πόλεμο έξω από τα σύνορα, ενώ τόνιζε μεταξύ άλλων πως «η Ελλάδα δεν έχει καμιά θέση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία και Ιταλία-Γερμανία…είμαστε ξένοι προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κάνουν οι πλουτοκρατικές μεγάλες δυνάμεις».
Ο Ν. Ζαχαριάδης, όντας κρατούμενος στις φυλακές της μεταξικής δικτατορίας στην Αθήνα, διαβίβασε το γράμμα στην «Προσωρινή Διοίκηση» του Κόμματος για να το δημοσιεύσει. Ωστόσο, η «Προσωρινή Διοίκηση», όντας κατασκεύασμα της Ασφάλειας, κάτι που ο Ν. Ζαχαριάδης δεν είχε ακόμα αντιληφθεί (ή δεν ήταν ακόμα βέβαιος γι’ αυτό), δεν το έδωσε στη δημοσιότητα, αλλά το παρέδωσε στον Μανιαδάκη, υφυπουργό Δημόσιας Ασφάλειας της κυβέρνησης Μεταξά.
Το δεύτερο γράμμα είδε το φως της δημοσιότητας το 1947.
Πηγή : ALT.GR
27 – 11 – 1928
Γεννιέται ο ηθοποιός Αλέκος Αλεξανδράκης. Διακρινόταν για την ευγένεια και το ήθος, όχι μόνο στην πλούσια επαγγελματική του δραστηριότητα, αλλά και στη ζωή του. Σεμνός, γενναιόδωρος, ευγενικός, λένε όσοι τον γνώρισαν από κοντά, ταλαντούχος, ευρηματικός, με θερμή ακτινοβολία υποστηρίζουν οι θαυμαστές του έργου του και όχι τυχαία.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου. Η πρώτη θεατρική του εμφάνιση ήταν το 1949, με το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, στο έργο «Φθινοπωρινή παλίρροια». Στο θέατρο συνεργάστηκε με όλους τους σπουδαίους ηθοποιούς, Κοτοπούλη, Μυράτ, Ζαβιτσιάνου, Βαλάκου, Συνοδινού, Φέρτη, Καλογεροπούλου, σε μια μεγάλη γκάμα έργων από Ευριπίδη, Σοφοκλή και Αισχύλο, μέχρι Σαίξπηρ, Τσέχωφ, Πιραντέλο, Μίλερ, Κοκτώ, Γκολντόνι, Ανούιγ, Αλμπυ, αλλά και Γιαλαμά – Πρετεντέρη, κ.ά. Από το 1971 μέχρι το 1992 συγκροτεί θίασο με την Νόνικα Γαληνέα και παρουσιάζουν έργα όπως «Ο γλάρος» του Τσέχωφ, «Παράξενο ιντερμέντζο» του Ο’ Νιλ, «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» του Σιλλ, κ.ά. Το 1993 με τον Δάνη Κατρανίδη παρουσίασαν τη «Γυναίκα με τα μαύρα», το 1996 με τον Παπαμιχαήλ έπαιξαν το «Θείο Βάνια», κ.ά. Κορυφαία στιγμή του για πολλούς ήταν στο «Εγκλημα και τιμωρία» που παρουσίασε το 1965, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία Γιώργου Σεβαστίκογλου.
Η αφοσίωσή του στο θέατρο και οι αξιοθαύμαστες ερμηνείες του σε κλασικά έργα που αφήνουν εποχή, συμβαδίζουν με τη μεγάλη επιτυχία των ταινιών που πρωταγωνιστεί. Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1949 στην ταινία «Δύο κόσμοι» και ακολούθησαν «Οι ουρανοί είναι δικοί μας», «Το νησί των γενναίων», «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», «Η Μαρία της σιωπής», «Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο», «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλο», «Εύα», «Τα παιδιά της χελιδόνας» και πολλές άλλες. Ξεχώρισε στη «Στέλλα» δίπλα στην Μελίνα, ενώ εκπληκτικός ήταν και στις ταινίες «Δεσποινίς διευθυντής» και «Μια τρελή – τρελή οικογένεια» με την Τζένη Καρέζη, «Η σοφερίνα» και το «Δόλωμα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη» με την Μάρω Κοντού, «Η κόμισσα της Κέρκυρας» με την Ρένα Βλαχοπούλου.
Σκηνοθέτησε πολλά θεατρικά έργα και τις ταινίες «Θρίαμβος» (σε συνεργασία με τον Καρύδη – Φουκς, 1960) και «Συνοικία το όνειρο» δική του παραγωγή το 1961, για την οποία μάλιστα διακρίθηκε με το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Επαιζαν ο Μάνος Κατράκης και η Αλέκα Παΐζη.
Ένα έργο σταθμός για τον ελληνικό κινηματογράφο, που συνάντησε τη μήνιν της αυταρχικής εξουσίας αλλά την αγάπη του κόσμου. Η μουσική της ταινίας ευτύχησε να είναι του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος μαζί με τον Τάσο Λειβαδίτη έγραψαν μερικά από τα καλύτερα τραγούδια τους όπως το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» που με τα φτερά της φωνής του Γρηγόρη Μπιθικώτση και την παρουσία του Αλέκου Αλεξανδράκη ταξίδεψε και εξακολουθεί να ταξιδεύει στις καρδιές των ανθρώπων του μόχθου που έδωσαν και την έμπνευση στον Αλέκο Αλεξανδράκη .
Μαζί με την Αλίκη Γεωργούλη, ανέβασαν δεκάδες έργα, αλλά οι αριστερές και προοδευτικές για την εποχή ιδέες από τις οποίες εμπνέονταν τους δημιουργούσαν προβλήματα. Μια συνέντευξή του τα Χριστούγεννα του 1960 γίνεται αφορμή για να του κηρύξουν «πόλεμο». Τότε αποφασίζει να γυρίσει την ταινία «Συνοικία το όνειρο», μαζί με την Αλίκη Γεωργούλη, μια ταινία που δημιούργησε πολιτική θύελλα στην κυβέρνηση Καραμανλή και απαγορεύεται.
Μόνο μετά από έντονες διαμαρτυρίες από τον Τύπο επιτράπηκε η προβολή και μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα, κόβοντας όμως κάποιες σκηνές. Παρ’ όλα αυτά, έξω από τους κινηματογράφους βρίσκεται η αστυνομία και σημειώνει κάθε θεατή. Άνθρωπος αριστερών πεποιθήσεων ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο οποίος συνυπέγραψε την Ιδρυτική Διακήρυξη της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, ενώ στην περίοδο της χούντας στερήθηκε το διαβατήριό του, πεισμώνει με την κατάσταση και αποφασίζει να κάνει μια δεύτερη ταινία κωμωδία με Αυλωνίτη, τον Κατράκη, κ.ά. Το σενάριο φτάνει στα χέρια του Φίνου και λέει στον Αλεξανδράκη «δεν έβαλες μυαλό»; Εκείνος του απαντά «πρέπει να αγωνιστούμε». Ο Φίνος αμετάπειστος. Ο Αλεξανδράκης μαζί με την Γεωργούλη προσπαθούν τότε μέσα από το θέατρο, με έργα που περνούν πολιτικά μηνύματα να δώσουν τον αγώνα τους συναντώντας πάλι την αντίδραση της κυβέρνησης και με αφορμή τη συμμετοχή τους στην πορεία Ειρήνης τους συλλαμβάνουν. Αφήνουν ελεύθερο τον Αλεξανδράκη, αλλά κρατούν την Γεωργούλη, ώστε να μη συνεχιστεί η παράσταση.
27 – 11 – 1929
Οι φοιτητές προχωρούν σε μαζικές πανελλαδικές κινητοποιήσεις. Στις 12 Δεκέμβρη η κυβέρνηση αναγκάστηκε σε υποχώρηση ικανοποιώντας ορισμένα αιτήματα και απελευθερώνοντας τους φυλακισμένους φοιτητές.
27 – 11 – 1942
Γεννιέται ο Αμερικανός θρύλος της ροκ Τζίμι Χέντριξ (James Marshall «Jimi» Hendrix).
Το πραγματικό του όνομα ήταν Τζόνι Άλεν Χέντριξ και θεωρείται από πολλούς ως ο κορυφαίος κιθαρίστας στην ιστορία της ροκ μουσικής.
Ξεκίνησε το 1961 να παίζει διάφορους ρυθμούς μπλουζ της εποχής. Το 1966, μετέβη στο Λονδίνο όπου και δημιούργησε ως Τζίμι Χέντριξ, μαζί με τους Μιτς Μίτσελ στα τύμπανα και τον Νόελ Ρέντινγκ στο μπάσο, το φημισμένο συγκρότημά του, The Jimi Hendrix Experience, που γνώρισε τεράστια επιτυχία ξεκινώντας τις μεγάλες του εμφανίσεις από τη Γαλλία συνεχίζοντας σε άλλες πόλεις της Ευρώπης, με μεγάλες επιτυχίες τα τραγούδια «Hey, Joe’», «Purple Haze» και «The Wind Cries Mary».
Το 1968, το συγκρότημα διαλύθηκε και τον αμέσως επόμενο χρόνο, ο Χέντριξ συνέχισε με το συγκρότημα Band of Gypsys. Μια από τις πιο γνωστές του εμφανίσεις ήταν αυτή στο φεστιβάλ του Γούντστοκ στις 18 Αυγούστου του 1969, όπου, μεταξύ άλλων, παρουσίασε μια διασκευή του Εθνικού ύμνου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο Τζίμι Χέντριξ χρησιμοποιώντας στο μέγιστο δυνατό τους ηλεκτρικούς ενισχυτές καθώς και τις δυνατότητες της μουσικής μίξης άνοιξε νέους ορίζοντες στο είδος αυτό της μουσικής με συνέπεια και να καθιερωθεί πολύ γρήγορα.
27 – 11 – 1953
Πεθαίνει ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Ευγένιος Ο’ Νηλ ((Eugene Gladstone O’Neill -βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1936).
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1910, ο Ο’Νηλ συσχετίστηκε με πολλά μέλη της λόγιας σκηνής του Γκρίνουιτς Βίλατζ στο Μανχάταν και ιδιαίτερα με τον ιδρυτή του κομμουνιστικού εργατικού κόμματος της Αμερικής, Τζον Ριντ.
Το 1920 έκανε πρεμιέρα στο Μπρόντγουεϊ το Πέρα από τον ορίζοντα, που ήταν το πρώτο του έργο που δημοσιεύτηκε από εκδοτικό οίκο. Η πρώτη του επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ ήταν το «Αυτοκράτορας Τζόουνς», με το οποίο σχολίασε εμμέσως την κατάληψη της Αϊτής από το τάγμα πεζοναυτών των ΗΠΑ.
«Θεμελιωτής» της ποιοτικής αμερικανικής δραματουργίας του 20ού αιώνα, προερχόμενος από το μαχόμενο προλεταριακό ερασιτεχνικό θέατρο τις δύο πρώτες δεκαετίες του αιώνα, ο Ευγένιος Ο’ Νηλ , στο διάστημα 1926 – 1931 γράφει το τριλογικό έργο «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα». Άλλα έργα του είναι «Ο Λάζαρος γέλασε», «Ο μέγας θείος Μπράουν», «Ω, Ερημιά!», «Ο παγοπώλης έρχεται», «Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους» κ.α.
27 – 11 – 1985
Πεθαίνει ο Γάλλος ιστορικός Φερνάν Μπρωντέλ (Fernand Paul Achille Braudel).Θεωρείται ο σπουδαιότερος Γάλλος ιστορικός της μεταπολεμικής περιόδου και εξέχουσα μορφή της Σχολής των Annales. Οργάνωσε την ακαδημαϊκή του πορεία γύρω από τρεις μεγάλες εργασίες, καθεμιά από τις οποίες πήρε δεκαετίες εντατικής μελέτης: «Η Μεσόγειος» (1923-49, έπειτα 1949-66), «Πολιτισμός και Καπιταλισμός» (1955-79), και το ανολοκλήρωτο, «Ταυτότητα της Γαλλίας» (1970-85). Την περίοδο της Γερμανικής κατοχής κλείστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης (1940-1945). Εισηγήθηκε -κόντρα στα εμπόδια του συντηρητικού εκπαιδευτικού συστήματος της Γαλλίας- τη διδασκαλία στην τελευταία τάξη του λυκείου ενός συλλογικού -με επικεφαλής τον ίδιο- βιβλίου.
Ο τίτλος του σχολικού βιβλίου ήταν «Ο σύγχρονος κόσμος, ιστορία και πολιτισμοί». Η ριζοσπαστική τόλμη και η μεγάλη εκπαιδευτική και μορφωτική αξία εκείνου του σχολικού βιβλίου ενόχλησαν πολύ. Το βιβλίο πολεμήθηκε και το 1970 αποσύρθηκε από την κυκλοφορία. Δικαιώθηκε, όμως, με την έκδοσή του (1987) ως αυτόνομου έργου, με τίτλο «Γραμματική των Πολιτισμών», με πρόλογο του Μωρίς Αιμάρ. Το 1993, το έργο επανεκδόθηκε (ως βιβλίο τσέπης), με τον πρόλογο του Αιμάρ και συμπληρωμένο στο τέλος κάθε πολιτισμού με «Υστερόγραφα», που έγραψε ο Μπροντέλ το 1966, αναφορικά με τις ιστορικο-πολιτικο-πολιτιστικές εξελίξεις που μεσολάβησαν στην τριετία 1963-1966.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
28 – 11 – 1632
Γεννιέται ο Γάλλος συνθέτης Ζαν Μπατίστ Λυλί (Jean-Baptiste Lully).
Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εργαζόμενος στην αυλή του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας.
Θεωρείται ο πατέρας του γαλλικού ύφους της Μπαρόκ μουσικής.
28 – 11 – 1680
Πεθαίνει ο διακεκριμένος Ιταλός γλύπτης και ζωγράφος Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι (Gian Lorenzo Bernini).
Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους γλύπτες του 17ου αιώνα και από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους της τεχνοτροπίας του ιταλικού Μπαρόκ, που διακρίθηκε τόσο στη γλυπτική όσο και στην αρχιτεκτονική.
28 – 11 – 1757
Γεννιέται ένας από τους σημαντικότερους Άγγλους ποιητές ο Ουίλιαμ Μπλέικ (William Blake). Παράλληλα ήταν ζωγράφος, χαράκτης και εικονογράφος.
Χαρακτηρίζεται συχνά ως ο «Προφήτης» της αγγλικής λογοτεχνίας και υπήρξε αναμφισβήτητα ένας από τους πλέον εκκεντρικούς και πολύπλευρους καλλιτέχνες. Αν και στην εποχή του χλευάστηκε ως παράφρων, σήμερα τιμάται ως μεγαλοφυΐα και συγκαταλέγεται ανάμεσα στους μείζονες ποιητές της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Από τα πιο σημαντικά έργα του είναι «Το βιβλίο του Ούριζεν» (1794), «Ευρώπη: μία προφητεία» (1794), «Το Τραγούδι του Λος» (1795) και «Το βιβλίο του Λος» (1795), «Οι Γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης» (1790-1793), «Μίλτον» (1803-1808), «Ιερουσαλήμ» (1809-1815), «Αιώνιο Ευαγγέλιο» (1818) κ.α. Σημαντικό του έργο ήταν οι εικονογραφήσεις του για μια έκδοση του «Τάφου» του Ρόμπερτ Μπλαιρ (1808).
28 – 11 – 1820
Γεννιέται ο Φρίντριχ Ένγκελς (Friedrich Engels), κορυφαία μορφή του παγκόσμιου εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Ο Φ. Ένγκελς από κοινού με τον Κ. Μαρξ συνδιαμόρφωσαν και θεμελίωσαν την επιστημονική κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης, αποδεικνύοντας το αναπόφευκτο, νομοτελειακό πέρασμα της κοινωνίας από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Και έδωσαν έτσι στην πρωτοπόρα επαναστατική τάξη τα όπλα για να γίνει τάξη για τον εαυτό της, προκειμένου να φέρει σε πέρας την ιστορική της αποστολή, την κοινωνική απελευθέρωση από την ταξική εκμετάλλευση.
Ο Ένγκελς ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη θεμελίωση και την τεκμηρίωση της υλιστικής διαλεκτικής, αντιμετωπίζοντας πλήθος θεωρητικών προβλημάτων και αναλαμβάνοντας να αντικρούσει τις αντιεπιστημονικές απόψεις της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας. Ανάμεσα στα πολλά έργα του που ξεχώρισαν, το «Αντι – Ντύρινγκ», «η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους», «Ουτοπικός και Επιστημονικός Σοσιαλισμός», «Για το Ζήτημα της Κατοικίας» και πλήθος άλλα. Ο Ένγκελς συνδύασε τη συγγραφική του δραστηριότητα με την επαναστατική πάλη και πήρε μέρος σε πολλές επαναστατικές εξεγέρσεις, όπως στη Γερμανία και τη Γαλλία.
Ο θάνατός του, αν και αναμενόμενος μιας και ο Ένγκελς ήταν άρρωστος από καιρό, έπεσε σαν κεραυνός στο διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα. Ο Βίλχελμ Λίμπκνεχτ, ένας από τους ηγέτες τότε του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, που είχε γνωριστεί και συνεργαστεί με τον Μαρξ και τον Ενγκελς, έγραψε: «Ο Στρατηγός (σ.σ. έτσι χαρακτήριζαν τον Ένγκελς) πέθανε χθες τη νύχτα 10.30… Παρόλο που το θάνατό του τον περιμέναμε, το πλήγμα ωστόσο ήταν σκληρό, φοβερό. Είχε πέσει σαν δέντρο που το κόβουν, ο γιγάντιος ήρωας του πνεύματος που είχε θεμελιώσει μαζί με τον Μαρξ τον επιστημονικό σοσιαλισμό και είχε διδάξει την τακτική του σοσιαλισμού… ο φίλος, ο σύμβουλος, ο οδηγός, ο μαχητής ήταν νεκρός».
Πηγή : ALT.GR
29- 11 – 1543
Πεθαίνει ο Γερμανός ζωγράφος, σχεδιαστής και χαράκτης της Αναγέννησης Χανς Χόλμπαϊν ο νεότερος (Hans Holbein der Jüngere).
Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους προσωπογράφους του 16ου αιώνα. Επίσης φιλοτέχνησε έργα θρησκευτικού περιεχομένου, σάτιρας και μεταρρυθμιστικής προπαγάνδας, ενώ σπουδαία ήταν και η συνεισφορά του στο σχεδιασμό βιβλίων.
Αναφέρεται ως «ο νεότερος» ώστε να διακρίνεται από τον πατέρα του, Χανς Χόλμπαϊν τον πρεσβύτερο, διακεκριμένο ζωγράφο της Ύστερης Γοτθικής τεχνοτροπίας.
29 – 11 – 1643
Πεθαίνει ο Ιταλός συνθέτης, μουσικός και Ρωμαιοκαθολικός ιερέας Κλάουντιο Μοντεβέρντι (Claudio Giovanni Antonio Monteverdi).
Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες της δυτικής μουσικής, ενώ το έργο του σηματοδοτεί τη μετάβαση από την μουσική της Αναγέννησης στο Μπαρόκ.
Υπήρξε, μαζί με τον Κάρλο Τζεζουάλντο, ένας από τους σημαντικότερους μεταρρυθμιστές στην εξέλιξη της μουσικού γλωσσικού ιδιώματος και της μουσικής έκφρασης.
Συνέθεσε μια από τις πρώτες όπερες -τον Ορφέα- στην ιστορία της μουσικής, ενώ είχε την τύχη, σε αντίθεση με πλήθος άλλων συνθετών, να γνωρίσει μεγάλη επιτυχία και αναγνώριση στη διάρκεια της ζωής του.
29 – 11 – 1797
Γεννιέται ο Ιταλός συνθέτης της εποχής του Ρομαντισμού Ντομένικο Γκαετάνο Μαρία Ντονιτσέττι (Domenico Gaetano Maria Donizetti).
Είναι ευρύτερα γνωστός για το έργο του στην όπερα, που περιλαμβάνει τις όπερες «Λουτσία ντι Λάμερμουρ» και «Το ελιξίριο του έρωτα».
Μαζί με τους Βιντσέντσο Μπελλίνι και Τζοακίνο Ροσσίνι θεωρείται ένας από τους κύριους εκπροσώπους του μπελ κάντο
29 – 11 – 1847
Συνέρχεται στο Λονδίνο το Δεύτερο Συνέδριο της Ένωσης Κομμουνιστών.
Το Συνέδριο εγκρίνει το Καταστατικό και παίρνει απόφαση να επεξεργαστεί το Πρόγραμμα, το οποίο δούλεψαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς και ονομάστηκε «Κομμουνιστικό Μανιφέστο».
29 – 11 – 1924
Πεθαίνει ο Ιταλός συνθέτης Τζιάκομο Πουτσίνι (Giacomo Antonio Domenico Michele Secondo Maria Puccini).
Ήταν από τους μεγαλύτερους συνθέτες όπερας, ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του ιταλικού «ωμού ρεαλισμού».
Καταγόταν από οικογένεια μουσικών. Σπούδασε σύνθεση και εκκλησιαστικό όργανο, πρώτα στη γενέτειρα του, Λούκα και μετά στο Μιλάνο.
Το 1893, είχε την πρώτη του επιτυχία με την Όπερα «Τόσκα» (1900), την «Μαντάμα Μπατερφλάι» και την «Τουραντό», την οποία άφησε ημιτελή και την συμπλήρωσε ο Φράνκο Αλφάνο. Έγραψε επίσης μια λειτουργία, έργα μουσικής δωματίου κ.α.
Πηγή : ALT.GR
30 – 11 – 1917
Το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού εκδίδει το διάταγμα για την εθνικοποίηση της πρώτης ιδιωτικής επιχείρησης (Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση).
30 – 11 – 1918
Στη Σοβιετική Ρωσία ιδρύεται το Συμβούλιο της Εργατοαγροτικής Άμυνας, με επικεφαλής τον Β. Ι. Λένιν, που αναλαμβάνει την κινητοποίηση όλων των δυνάμεων και πόρων της χώρας για τη συντριβή της ιμπεριαλιστικής αντεπαναστατικής επέμβασης και της εσωτερικής αντεπανάστασης.
30 – 11 – 1925
Ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος απαγορεύει στις γυναίκες να φορούν κοντές φούστες (άνω των 30 πόντων από το έδαφος) όταν βγαίνουν έξω.
30 – 11 – 1927
Η Σοβιετική Ένωση υποβάλλει, στη Διάσκεψη για τον Αφοπλισμό της Κοινωνίας των Εθνών, πρόταση για τον πλήρη αφοπλισμό. Η πρόταση απορρίπτεται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
30 – 11 – 1939
Ξεσπά ο σοβιετοφινλανδικός πόλεμος. Με τον Β’ παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο να έχει ήδη ξεκινήσει (1 Σεπτεμβρίου 1939) και τη φασιστική στρατιωτική μηχανή να προελαύνει συνεχώς ανατολικά, η Σοβιετική κυβέρνηση πρότεινε τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου στην Φινλανδία τη σύναψη Συμφώνου Αμοιβαίας Βοήθειας.
Η φινλανδική κυβέρνηση (ένας συνασπισμός μεταξύ του Σοσιαλδημοκρατικού και του Εθνικού Προοδευτικού Κόμματος) απέρριψε την πρόταση αυτή. Κατόπιν η σοβιετική κυβέρνηση πρότεινε στη Φινλανδία να μετατοπιστούν βορειότερα τα σοβιετοφινλανδικά σύνορα στον ισθμό της Καρελίας, επειδή απείχαν μόλις 32 χιλιόμετρα από το Λένινγκραντ, αφήνοντάς το έτσι εκτεθειμένο σε περίπτωση επίθεσης. Σε αντάλλαγμα η Σοβιετική Ένωση ήταν διατεθειμένη να παραχωρήσει στη Φινλανδία έκταση διπλάσιου μεγέθους στην περιοχή της Καρέλιας. Ταυτόχρονα ζητούσε με μίσθωση μια μικρή έκταση στην είσοδο του Φιννικού Κόλπου, για να οργανώσει εκεί ναυτική βάση. Ωστόσο, η κατά βάση σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Φινλανδίας, που υπολόγιζε στην στήριξη τόσο των «δημοκρατιών» (Βρετανίας, Γαλλίας και ΗΠΑ) όσο και των δυνάμεων του Άξονα, οδήγησε τις διαπραγματεύσεις σε ναυάγιο. Οι προθέσεις της ήταν φανερές.
Πράγματι, όταν στις 30 Νοέμβρη 1939 άρχισαν οι πολεμικές συγκρούσεις, στο πλευρό της Φινλανδίας έσπευσαν όλοι: Βρετανία, Γαλλία, ΗΠΑ και φασιστική Ιταλία συνέδραμαν με στρατιωτικό υλικό. Παράλληλα προετοιμαζόταν και η αποστολή εκστρατευτικού σώματος δύναμης 150.000 ανδρών, το οποίο όμως δεν έφτασε ποτέ αφού επήλθε η νίκη του Κόκκινου Στρατού. Η Συνθήκη Ειρήνης με τη Φινλανδία υπογράφτηκε στις 12 Μαρτίου 1940 και ικανοποιούσε όλα τα αιτήματα της ΕΣΣΔ.
30 – 11 – 1979
Κυκλοφορεί στη Μεγάλη Βρετανία ένα από τα θρυλικά άλμπουμ της ροκ, το «The Wall» των Pink Floyd και πουλάει μέσα σε δύο εβδομάδες 6 εκατομμύρια αντίτυπα.
Το έργο μεταφέρθηκε λίγα χρόνια μετά και στη μεγάλη οθόνη από τον Αλαν Πάρκερ, χωρίς όμως να μπορέσει να αποδώσει τη δυναμική του.
Πηγή : ALT.GR
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Δείτε ακόμα…
Σαν Σήμερα 29/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
29 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 28/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
28 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 27/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
27 Νοέ 2025
Πηγή : ALT.GR
Επικοινωνία
Πηγή : ALT.GR
5 απαντησεις στο “ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ”
ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ – δολοφονήθηκε ξημερώματα σα σήμερα το 1975 απο φασίστες στην Όστια.
…«Όσο για το μέλλον, άκου:
Οι γιοι σου οι φασίστες
Θ’ απλώσουνε πανιά
Για τους κόσμους της Νέας Προϊστορίας.
Εγώ θα στέκομαι εκεί,
Σαν κάποιος που ονειρεύεται το χαμό του
Στις όχθες της θάλασσας
Απ’ όπου ξεκινά η ζωή.
Μόνος, ή σχεδόν μόνος, στην παλιά παραλία
Ανάμεσα σε χαλάσματα αρχαίων κοινωνιών,
Τη Ραβέννα
Την Όστια, ή την Βομβάη – είναι το ίδιο –
Με θεούς που ξεφλουδίζουν, προβλήματα παλιά
Όπως η πάλη των τάξεων –
Που
Διαλύονται…
Σαν ένας παρτιζάνος
Που πέθανε πριν το Μάη του ‘45
Θ’ αρχίσω σιγά σιγά ν’ αποσυντίθεμαι
Μέσα στο εκτυφλωτικό φως αυτής της θάλασσας,
Ποιητής και πολίτης ξεχασμένος».
Hθοποιός, ποιητής, συγγραφέας, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, δηλωμένος Μαρξιστής και αμετανόητος αντιφασίστας.
Γεννημένος και διαμορφωνόμενος κοινωνικά σε μια εποχή θυελλών, πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών, ο Παζολίνι φθάρηκε σε πολλές μάχες για την πολιτική, την ηθική και την αισθητική, ζώντας μια ζωή σύντομη αλλά γεμάτη, εξαιτίας αυτών ακριβώς των μαχών.
Η ταινία ”ΣΑΛΟ ή 120 Μέρες στα Σόδομα” ολοκληρώθηκε μόλις μερικές εβδομάδες πριν τη δολοφονία του Παζολινι. Πρόκειται για μία ωμή και σκληρή καταβύθιση στη φύση του φασισμού…
Ο ιδιος ο Παζολινι σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, λίγους μήνες πριν από τη δολοφονία του έλεγε: «Μα αυτή ήταν η επιδίωξή μου. Να εξοργίσω, να θυμώσω τον θεατή. Στην αρχή θα στραφεί εναντίον της ταινίας, εναντίον μου. Υστερα θα πει πως πρόκειται για ένα πορνό. Αυτό είναι μια βολική εξήγηση. Μερικοί όμως μπορεί να ξανασκεφτούν. Ο φασισμός δεν καίει μόνο σάρκες. Μας “σπρώχνει” στον ολοκληρωτικό αφανισμό».
Eιναι βέβαια εκπληκτικό, πως ο ίδιος δημιουργός που σερβίρει κόπρανα επί σκηνής όπως στο Σάλο έχει δημιουργήσει δυο από τις πιο ευαίσθητες και ποιητικές ταινίες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, όπως το ”Mamma Roma” και το ”Accattone”…
Καλησπέρα σε όλους.
ΔΙΝΩ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ
Για να κυλήσει ο ήλιος το κεφάλι του
Ν ‘ ανάψει με τα χείλια του τις παπαρούνες
Τις παπαρούνες που θα δρέψουν οι περήφανοι άνθρωποι
Φτάνοντας ως τη μνήμη της ελευθερίας .
Δίνω το χέρι στη δικαιοσύνη
Διάφανα κρήνη κορυφαία πηγή
Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος
Ότι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα
Ότι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα .
Σαν σήμερα το 1911 γεννιέται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές ο Οδυσσέας Ελύτης .
Ο μεγάλος Έλληνας ποιητής βραβεύτηκε το 1960 με το κρατικό Βραβείο ποίησης και το 1979 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Γνωστότερα ποιητικά του έργα είναι : Το “Αξιον Εστί”, ο “Ήλιος ο πρώτος” , οι “Προσανατολισμοί” κλπ . Εχει κάνει επίσης , μεταφράσεις ποιητικών και θεατρικών έργων . Συλλογές του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και πολλά ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί .
Γεώργιος Παναγούλης
Καλησπέρα σε όλους!
…..θα ήταν καταστροφή η προσκόλληση στους τύπους , να περιμένουμε την επισφαλή ψηφοφορία της 25ης του Οκτώβρη , ο λαός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να λύνει παρόμοια ζητήματα όχι με ψηφοφορίες αλλά με τη βία , ο λαός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση στις κρίσιμες στιγμές της επανάστασης να κατευθύνει τους εκπροσώπους του , ακόμα και τους καλύτερους εκπροσώπους του , και όχι να τους περιμένει
Η σημερινή ημέρα σηματοδοτεί τη στιγμή που έγινε το μεγαλύτερο έως σήμερα επαναστατικό άλμα της ανθρωπότητας προ το μέλλον .Ενα κοσμοϊστορικό γεγονός που σημάδεψε όσο κανένα άλλο ολόκληρο τον 20ο αιώνα και την μετέπειτα πορεία της ανθρωπότητας μέχρι τις μέρες μας.
Όπως έγραψε ο Λένιν συνοψίζοντας την ιστορική στιγμή της επανάστασης 《 εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο . Πότε ακριβώς , σε πόσο χρονικό διάστημα , οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα .Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε , ο δρόμος άνοιξε , ότι ο δρόμος χαράχτηκε 》.
Γεώργιος Παναγούλης
Καλησπέρα! Γιάννης Ρίτσος – Ἐπιλογικό
“Νὰ μὲ θυμόσαστε – εἶπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα
χωρὶς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σὲ πέτρες κι ἀγκάθια,
γιὰ νὰ σᾶς φέρω ψωμὶ καὶ νερὸ καὶ τριαντάφυλλα.
Τὴν ὀμορφιὰ
Ποτές μου δὲν τὴν πρόδωσα. Ὅλο τὸ βιός μου τὸ μοίρασα δίκαια.
Μερτικὸ ἐγὼ δὲν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ᾿ ἕνα κρινάκι τοῦ ἀγροῦ
τὶς πιὸ ἄγριες νύχτες μας φώτισα. Νὰ μὲ θυμᾶστε.”
Να τον θυμόμαστε γιατί πολύ αγάπησε τον κόσμο και την ποίηση . Γιατί δίδαξε ήθος ,αξίες, θέση ζωής . Γιατί ευλόγησε τον έρωτα , την ομορφιά, την επανάσταση . Στους δύσκολους αυτούς καιρούς , νοσταλγούμε συχνά τον Γιάννη Ρίτσο , καθώς εκείνος περισσότερο από όλους , ήξερε να παρηγορεί με την πίστη του , στη δύναμη της ποίησης . Και μια στιγμή ακόμα αν αισθάνθείς ότι τα επιτεύγματα του ανθρώπου είναι σημαντικότερα από τις καταστροφές που αυτός προκαλεί , μπορεί να είναι αιώνια , έχεις διατηρήσει τη δύναμη να αντιστέκεσαι ίσως για πάντα .
1 Μαΐου 1909
Γεννιέται ο Κομμουνιστής ποιητής Γιάννης Ρίτσος (1909-1990). Παναθρώπινος ποιητής με διεθνή καταξίωση και ένα τεράστιο έργο που περιλαμβάνει περισσότερες από 100 ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα και μελέτες, πολλές μεταφράσεις, χρονογραφήματα και άλλα δημοσιεύματα.
Από παιδί ακόμα στράφηκε προς τις τέχνες. Ζωγράφιζε, έμαθε πιάνο, έγινε χορευτής, αλλά τον κέρδισε η ποίηση.
Από το ξεκίνημα του, ακόμα, έστειλε τα ποιήματά του, όπως οι περισσότεροι ποιητές τότε, στον Κωστή Παλαμά, για να τα κρίνει και ο Παλαμάς του απάντησε με το τετράστιχο:
«Το ποίημά σου το πικρό το ζουν ιχώρ κι αιθέρας
καθάριος όρθρος της αυγής, μηνάει το φως της μέρας.
Σε μια φρικίαση τραγική χαμoγελάει μιας πλάσης
ρυθμός. Παραμερίζουμε ποιητή για να περάσεις»
Εκτός από μέγιστος ποιητής, υπήρξε και λαϊκός αγωνιστής. Επαναστάτης.
Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση μέσα από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ήταν μέλος του ΚΚΕ μέχρι το τέλος της ζωής του.
Για την προσφορά του στους αγώνες του Ελληνικού λαού, το κράτος τον τίμησε με εξορία, την περίοδο 1948-1952, στη Λήμνο, τη Μακρόνησο και τον Αϊ Στράτη και την περίοδο της Χούντας, στη Γυάρο και μετά στη Λέρο.
Για την ποίηση του τιμήθηκε με το Α’ Κρατικό Βραβείο ποίησης, για το έργο «Σονάτα του σεληνόφωτος».
Το 1975 προτάθηκε για το Νόμπελ Λογοτεχνίας αλλά δεν το πήρε.
Το 1977 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Λένιν, για την Ειρήνη.
Ποιήματα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Επίσης ποιήματα του έχουν μελοποιηθεί από Μίκη Θεοδωράκη, Θάνο Μικρούτσικο, Χρήστο Λεοντή και άλλους συνθέτες.
Γεώργιος Παναγούλης
Καλημέρα σε όλους!
Πέρασαν εννιά χρόνια από τότε που η καρδιά , του ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης , Κομαντά τε Φιντέλ Κάστρο έπαψε να χτυπά , σημαίνοντας το βιολογικό τέλος μιας ζωής 90 χρόνων . Μίας ζωής γεμάτους αγώνες και θυσίες για τα ιδανικά του Σοσιαλισμού , για μία Κούβα όπου ο λαός θα είναι αφέντης στο τόπο του . Η ζωή και η δράση του Φιντέλ ταυτίζεται με την Επανάσταση του 1959 και την προσπάθεια οικοδόμησης του Σοσιαλισμού σε ένα μικρό αλλά ηρωικό νησί της Καραϊβικής και αποτελεί την πλέον χειροπιαστή απόδειξη αυτού που έλεγε ο εθνικός ποιητής της Κούβας Χοσέ Μαρτί : ο καλύτερος τρόπος να πεις κάτι είναι να το κάνεις . Και ο Φιντέλ όχι μόνο το έκανε μαζί με τους συντρόφους του , αλλά προσέγγισε τη Μαρξιστική -Λενινιστική θεωρία στη πράξη , γιατί υπήρξε Κομμουνιστής στα έργα και όχι στα λόγια , επιτυγχάνοντας με τη συνεισφορά του Κουβανέζικου λαού τη πρώτη Σοσιαλιστική Επανάσταση στην ιστορία της Αμερικανικής Ηπείρου .
Απέδειξε έτσι ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος και πως η μόνη πραγματική υπερδύναμη είναι οι λαοί , που αντιπαλεύουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα , που ανοίγουν το δρόμο για τη Σοσιαλιστική προοπτική .
HASTA LA VICTORIA SIEMPRE
https://youtu.be/eQPTlEABvdU
https://youtu.be/eQPTlEABvd
Γεώργιος Παναγούλης