1 – 12 – 1896
Γεννιέται ο στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης Γκεόργκι Ζούκοφ, ένας από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου (1941-1945) και βασικούς στρατιωτικούς παράγοντες της Νίκης.
Ο Ζούκοφ εντάχτηκε στο Κόμμα των Μπολσεβίκων με την έκρηξη της Επανάστασης του 1917, μαχόμενος με τον Κόκκινο Στρατό στα διάφορα μέτωπα κατά των δυνάμεων της αντεπανάστασης.
Μεταξύ άλλων, διετέλεσε μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ (1956-1957), καθώς και υπουργός Άμυνας της ΕΣΣΔ (1955-1957).
1 – 12 – 1960
Πραγματοποιείται στην Αθήνα μαζική απεργία και μεγάλη μαχητική συγκέντρωση των οικοδόμων. Οι οικοδόμοι δέχονται επίθεση της αστυνομίας με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν συγκρούσεις και να τραυματιστούν 66 οικοδόμοι -3 από σφαίρες- και 55 αστυνομικοί (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία).
Εναντίον τους χρησιμοποιήθηκαν επίσης για πρώτη φορά καπνογόνα και δακρυγόνα. Συνελήφθησαν 173 οικοδόμοι, ενώ 21 εξ αυτών παραπέμφθηκαν σε δίκη. Σύσσωμος ο αστικός κόσμος ξεσπάθωσε κατά των οικοδόμων, μιλώντας ακόμα και για «νέο Δεκέμβρη».
Οι οικοδόμοι όμως δεν πτοήθηκαν. Αργά το βράδυ τα σωματεία της Αθήνας και του Πειραιά αποφάσισαν νέα 24ωρη απεργία για την επόμενη μέρα.
Στο πλευρό τους τάχθηκαν με ψηφίσματα και απεργίες αλληλεγγύης δεκάδες οργανώσεις: οι Τυπογράφοι, Μηχανουργοί, Υποδερματεργάτες και Λογιστές της Αθήνας, οι εργαζόμενοι στο Φωταέριο και την Ηλεκτρική Εταιρία Αθηνών-Πειραιώς, οι Οδηγοί και Εισπράκτορες Λεωφορείων, οι Λογιστές, Μηχανουργοί, Νοσηλευτές, Αρτεργάτες και Υαλουργοί του Πειραιά, κ.α.
Παρά την αστυνομοκρατία και την στρατοκρατία και παρά τις υπονομευτικές ενέργειες των εργατοπατέρων, στις 2 Δεκέμβρη απήργησαν πάνω από 45.000 οικοδόμοι της Αθήνας και του Πειραιά. «Οι οικοδόμοι», έγραφε το περιοδικό του ΚΚΕ Νέος Κόσμος, «έσπασαν τη φοβία που επικρατούσε και έγιναν το αγωνιστικό παράδειγμα για όλους τους άλλους κλάδους, αναδείχθηκαν στην πρωτοπορία των κλαδικών αγώνων.»
1 – 12 – 1972
Πεθαίνει στην Πράγα ο Ανδρέας Τζήμας (Βασίλης Σαμαρινιώτης). Ο Α. Τζήμας εντάχθηκε στην ΟΚΝΕ το 1924, μετέχοντας δραστήρια στους φοιτητικούς αγώνες της Θεσσαλονίκης.
Στις εκλογές του Ιανουαρίου 1936 εκλέχθηκε βουλευτής του ΚΚΕ στη Φλώρινα-Καστοριά. Την περίοδο της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης διετέλεσε αρχικά πρώτος Γραμματέας της ΚΟ Αθήνας του ΚΚΕ (1941-1942) και κατόπιν μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ από το Μάη του 1943 υπήρξε το τρίτο μέλος της Διεύθυνσης του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ (ως καθοδηγητής) μαζί με τον Στέφανο Σαράφη (στρατιωτικός) και τον Άρη Βελουχιώτη (καπετάνιος).
1 – 12 – 1981
Αεροσκάφος McDonnell Douglas MD-80 της Inex-Adria Aviopromet συντρίβεται στην Κορσική, σκοτώνοντας και τους 180 επιβαίνοντες.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
2 – 12 – 1805
Διεξάγεται η Μάχη του Άουστερλιτς, γνωστή και ως η Μάχη των Τριών Αυτοκρατόρων. Τα γαλλικά στρατεύματα υπό τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη νικούν αποφασιστικά τις ενωμένες ρωσικές και αυστριακές δυνάμεις.
2 – 12 – 1823
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζέιμς Μονρόε (James Monroe) διατυπώνει το ομώνυμο δόγμα («Δόγμα Μονρόε»).
Με το δόγμα αυτό, οι ΗΠΑ διακήρυσσαν πως «η Αμερικανική ήπειρος δε θα έπρεπε στο μέλλον να θεωρείται πεδίον αποικισμού απ’ τις ευρωπαϊκές δυνάμεις… Θα θεωρούσαμε οποιαδήποτε απόπειρα εκ μέρους τους, να επεκτείνουν το σύστημά τους, σ’ οποιοδήποτε τμήμα αυτού του ημισφαιρίου ως επιθετική πράξη για την ασφάλειά μας».
Η ιμπεριαλιστική διείσδυση και εν τέλει κυριαρχία των ΗΠΑ στις χώρες της κεντρικής και νοτίου Αμερικής ξεκινούσε.
2 – 12 – 1852
Tέλος της 2ης Γαλλικής Δημοκρατίας. Ο Πρόεδρος Λουδοβίκος Βοναπάρτης αυτοανακηρύσσεται αυτοκράτορας, με το όνομα Ναπολέων ο 3ος.
2 – 12 – 1921
Γεννιέται ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, ο άνθρωπος που έχει υπηρετήσει σχεδόν όλες τις δραματικές φόρμες από το ραδιοφωνικό έργο και το κινηματογραφικό σενάριο, από το σκετς και τους μονολόγους, σπονδυλωτά έργα από νούμερα και μονόπρακτα, σε δραματικές συνθέσεις πολύπρακτες και αρχιτεκτονημένες.
Γεννημένος στη Νάξο, ήρθε με την οικογένειά του στην Αθήνα το 1934. Το 1942 σε μιαν απόπειρα απόδρασης από την Ελλάδα συνελήφθη από την Γκεστάπο και μεταφέρθηκε στο Στρατόπεδο Συγκεντρώσεως Ες-Ες του Μαουτχάουζεν, από τις αρχές του 1943 έως τα μέσα του 1945.
Τις εμπειρίες από την τραγική ζωή στο στρατόπεδο έγραψε στο χρονικό «Μαουτχάουζεν» και μελοποιημένοι στίχοι του από τον Μίκη Θεοδωράκη έχουν τραγουδηθεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτοδίδακτος συγγραφέας με πενήντα χρόνια παρουσίας στον πνευματικό χώρο και περισσότερα από τριάντα έργα, όπως: «Η αυλή των θαυμάτων», «Η έβδομη μέρα της δημιουργίας», «Παραμύθι χωρίς όνομα», «Το μεγάλο μας Τσίρκο». Στον κινηματογράφο έγραψε τα έργα: «Στέλλα», «Δράκος», «Αρπαγή της Περσεφόνης» κ.ά.
2 – 12 – 1923
Γεννιέται η κορυφαία υψίφωνος Μαρία Κάλας (Μαρία Άννα Σοφία Καικιλία Καλογεροπούλου το πραγματικό της όνομα), η πλέον γνωστή παγκοσμίως ντίβα της όπερας. Στις 3 Αυγούστου 1947 κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην Αρένα της Βερόνα με τη «Τζοκόντα» του Αμιλκάρε Πονκιέλι. Τον ίδιο χρόνο ερμηνεύει την Ιζόλδη από το «Τριστάνος και Ιζόλδη» στη Βενετία υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Τούλιο Σεραφίν.
Στις 7 Δεκεμβρίου 1951 η Κάλλας ανοίγει τη σαιζόν στη Σκάλα του Μιλάνου με τους «Σικελικούς Εσπερινούς», εμφάνιση που της προσφέρει μεγάλη αναγνώριση. Κατά τη διάρκεια των επόμενων επτά ετών η Σκάλα θα είναι η σκηνή των μέγιστων θριάμβων της σε ένα ευρύ φάσμα ρόλων. Το 1955 ανεβάζει την ιστορική παράσταση της «Τραβιάτα» του Βέρντι σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι.
Στις 27 Οκτωβρίου 1956 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης ως «Νόρμα» στο ομώνυμο έργο του Μπελλίνι. Στις 5 Αυγούστου 1957 επιστρέφει στην Αθήνα και εμφανίζεται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.
Στις 24 Αυγούστου του 1960, η Μαρία Κάλλας ερμήνευσε στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου τη Νόρμα του Βιντσέντζο Μπελίνι. Τα σκηνικά, στην ιστορική αυτή παράσταση, υπέγραψε ο Γιάννης Τσαρούχης, τα κοστούμια φιλοτέχνησε ο Αντώνης Φωκάς και η σκηνοθεσία ήταν του Αλέξη Μινωτή.
Στις 6 Αυγούστου του 1961, η Μαρία Κάλλας ερμήνευσε στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου τη Μήδεια του Λουίτζι Κερουμπίνι με την Εθνική Λυρική Σκηνή, σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή. Τα σκηνικά-κοστούμια υπέγραψε ο Γιάννης Τσαρούχης, οι χορογραφίες ήταν της Μαρίας Χορς και η διεύθυνση ορχήστρας του Νίκολα Ρεσίνιο.
Την ίδια χρονιά, τον Δεκέμβριο, η εμφάνισή της στη Σκάλα του Μιλάνου, όπου, όπως σημειώνει ο Αλέξης Μινωτής στο βιβλίο του «Μακρινές Φιλίες», «(…) η παράσταση αυτή ήταν ίσως η καλύτερη που έγινε ποτέ στη Σκάλα του Μιλάνου».
Τον Ιανουάριο του 1964 η Μαρία Κάλλας πείθεται από το Φράνκο Τζεφιρέλι να συμμετάσχει σε μία νέα παραγωγή της «Τόσκα» στη σκηνή του Κόβεντ Γκάρντεν (Covent Garden). Η παράσταση εκθειάζεται από τους κριτικούς ενώ ακολουθεί την ίδια χρονιά νέος καλλιτεχνικός θρίαμβος στην Όπερα των Παρισίων με τη «Νόρμα».
Στις 5 Ιουλίου 1965 εμφανίζεται για τελευταία φορά σε παράσταση όπερας στο Κόβεντ Γκάρντεν με την «Τόσκα» σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλι.
Το 1969 γυρίζει σε ταινία τη «Μήδεια» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Πιερ Πάολο Παζολίνι.
Στις 25 Μαΐου 1970 μεταφέρεται στο νοσοκομείο και γίνεται γνωστό ότι επεχείρησε να αυτοκτονήσει λαμβάνοντας μεγάλη δόση βαρβιτουρικών.
Το 1973 σκηνοθετεί στο Τορίνο μαζί με τον Τζουζέπε ντι Στέφανο το έργο «Σικελικοί Εσπερινοί» (I Vespri Siciliani) και την ίδια χρονιά ξεκινά μαζί του μια παγκόσμια καλλιτεχνική περιοδεία. Στις 8 Δεκεμβρίου η Κάλλας τραγούδησε στην Όπερα των Παρισίων, όπου το κοινό την κάλεσε στη σκηνή 10 φορές καταχειροκροτώντας την. Η τελευταία της εμφάνιση έγινε στην πόλη Σαππόρο της Ιαπωνίας στις 11 Δεκεμβρίου του 1974.
2 – 12 – 1927
Ξεκινά τις εργασίες του το 15ο Συνέδριο του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκοι), που θα μείνει στην ιστορία για τις αποφάσεις του γύρω από τη συνεταιριστική οργάνωση της αγροτικής οικονομίας, καθώς και για την κατάρτιση του πρώτου πεντάχρονου πλάνου. Το ίδιο Συνέδριο επεσήμανε τη ρήξη της τροτσκιστικής-ζηνοβιεφικής αντιπολίτευσης με τον λενινισμό και ενέκρινε τη διαγραφή των Τρότσκι, Ζηνόβιεφ και Κάμενεφ από το Κόμμα.
2 – 12 – 1944
Οι λαϊκές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις κατά του αφοπλισμού του ΕΛΑΣ συνεχίζονται σε όλη την Ελλάδα με ιδιαίτερη μαζικότητα και μαχητικότητα.
Το Υπουργικό Συμβούλιο -δίχως πλέον τους ΕΑΜικούς αντιπροσώπους- υπέγραψε το Διάταγμα για τη διάλυση του ΕΛΑΣ, του ΕΛΑΝ, του ΕΔΕΣ «και πάσης άλλης τυχόν υφιστάμενης οργανώσεως», κηρύσσοντας ταυτόχρονα την «επιστράτευσιν απάντων των εφέδρων αξιωματικών και οπλιτών.»
Η ΚΕ του ΕΑΜ αποφάσισε: α) Να απευθύνει έκκληση προς τις συμμαχικές κυβερνήσεις της Βρετανίας, της ΕΣΣΔ και των ΗΠΑ, β) Να πραγματοποιηθεί παλλαϊκή συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος την Κυριακή 3 Δεκέμβρη, γ) Να κηρυχθεί παλλαϊκή απεργία τη Δευτέρα 4 Δεκέμβρη και δ) Να ανασυγκροτηθεί η ΚΕ του ΕΛΑΣ.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου αρχικά έδωσε την άδεια για τη συγκέντρωση της Κυριακής. Λίγες ώρες αργότερα, ωστόσο, την ανακάλεσε, δίνοντας εντολή να κατασταλεί ακόμα και με τη χρήση όπλων. Στο Φάληρο αποβιβάστηκαν 6.000 Βρετανοί στρατιώτες και 2 ελληνικά τάγματα από την Αίγυπτο.
Οι δυνάμεις του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, από τη μεριά τους, είχαν ριχτεί στη μάχη για την επιτυχία του αυριανού συλλαλητηρίου. Θα αψηφούσαν την απαγόρευση. Ο ΕΛΑΣ θα έπαιρνε μέρος, αλλά άοπλος, «πρωτοπορία και περιφρούρηση της εκδήλωσης», ενώ όλες οι κομματικές, ΕΑΜικές και ΕΛΑΣίτικες δυνάμεις θέτονταν σε επιφυλακή. Η Διοίκηση του Α ΣΣ του ΕΛΑΣ μεταφέρθηκε στην Κυψέλη, δίπλα στην Κομματική Οργάνωση Αθήνας (ΚΟΑ) του ΚΚΕ, για παν ενδεχόμενο.
2 – 12 – 1956
Ένα πλοιάριο με το όνομα «Γκράνμα», αποβιβάζει 82 νέους μαχητές-επαναστάτες στις ακτές της Κούβας, στην Πλάγια Ολοράδα.
Η ομάδα δέχεται επίθεση από μονάδες του δικτάτορα Μπατίστα και οι περισσότεροι σκοτώνονται. Οι εναπομείναντες μαχητές, γύρω στους 20 άντρες, ανάμεσά τους ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε Γκεβάρα, συνεχίζουν και προωθούνται στην οροσειρά Σιέρα Μαέστρα.
Δυόμισι μήνες αργότερα, ο Φιντέλ στη συνέντευξή του στον απεσταλμένο των «Νιου Γιορκ Τάιμς» δηλώνει: «Πολεμάμε επί 79 ημέρες και είμαστε δυνατότεροι από ποτέ!». Η πορεία για τη νίκη της Κουβανικής Επανάστασης είχε ανοίξει.
2 – 12 – 1961
Σε διάγγελμά του που μεταδίδεται ραδιοφωνικά, ο Κουβανός ηγέτης Φιντέλ Κάστρο δηλώνει ότι είναι Μαρξιστής-Λενινιστής και ότι η Κούβα πρόκειται να υιοθετήσει τον Σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής.
2 – 12 – 1971
Το εμιράτα Αϊμάν, Άμπου Ντάμπι, Ντουμπάι, Ουμ αλ-Καϊγιάν, Ρας αλ-Καϊμά, Σάρια και Φουτζέιρα σχηματίζουν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
2 – 12 – 1980
Πεθαίνει η ερμηνεύτρια του ρεμπέτικου και παραδοσιακού τραγουδιού Ρόζα Εσκενάζυ.
Ήταν παιδί φτωχής εβραϊκής οικογένειας, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ 1895 και 1897. Στις αρχές του 20ού αιώνα η οικογένεια μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη, ένα διάστημα έζησε στην Κομοτηνή, όπου και αποφάσισε να γίνει τραγουδίστρια και χορεύτρια.
Μετά το θάνατο του συζύγου της, το 1917, η Ρόζα μετακόμισε στην Αθήνα, εργαζόμενη ως χορεύτρια και παράλληλα τραγουδά στα ελληνικά, τούρκικα και αρμένικα. Περί τα τέλη του 1920, την «ανακάλυψε» ο Παναγιώτης Τούντας.
Στη δεκαετία του ’30 ήταν μια από τις δημοφιλέστερες ερμηνεύτριες. Η ζωή της ήταν παράλληλη με την πορεία του λαϊκού τραγουδιού στην Ελλάδα και η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος γι’ αυτό επανέφερε την Ρόζα στο προσκήνιο, η οποία πραγματοποίησε την τελευταία της εμφάνιση στην Πάτρα το 1977.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
3 – 12 – 1911
Γεννιέται ο κορυφαίος Ιταλός συνθέτης μουσικής κινηματογραφικών ταινιών Νίνο Ρότα (Giovanni «Nino» Rota Rinaldi). Για τον Ρότα, ο Φεντερίκο Φελίνι έλεγε πως «σκηνοθετεί μουσικά τη μαγεία, τη γιορτή, τη μελωδία της εικόνας».
Συνέθεσε μουσική για 150 περίπου ταινίες, δεκάδες κλασικές συνθέσεις για χορωδία και μουσική δωματίου, 3 συμφωνίες, 3 κονσέρτα για βιολοντσέλο, μουσικά μοτίβα για πολλές τηλεοπτικές σειρές, 23 μπαλέτα και θέατρα (έγραψε για όλα σχεδόν τα έργα των Κάρλο Γκολντόνι και Εντουάρντο Ντε Φίλιπο) και 10 όπερες.
Υπήρξε ο διασημότερος συνθέτης της γενιάς του στον κινηματογράφο. Συνέθεσε σπουδαία και διαχρονικά ακούσματα, και έντυσε μοναδικά και αναπόσπαστα με τα πλέον αγαπημένα και αναγνωρίσιμα κινηματογραφικά «σάουντρακ» πολλά από τα αριστουργήματά της: «Ντόλτσε βίτα», «Λα στράντα», «8 ½ «, «Νύχτες της Καμπίρια», «Ρόμα», «Σατυρικόν», «’Αμαρκορντ», «Ιουλιέτα των πνευμάτων», «Λευκός σεΐχης», «Βοκάκιος», «Οι αθώοι», «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Γατόπαρδος», «Πρόβα ορχήστρας», «Ο Ρόκο και τα αδέρφια του», «Νονός Ι» και «Νονός ΙΙ», για το οποίο τιμήθηκε με Όσκαρ καλύτερης μουσικής από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου.
Συνεργάστηκε με τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του 20ού αιώνα: Λουκίνο Βισκόντι, Λίνα Βερτμίλερ, Φράνκο Τζεφιρέλι, Φράνσις Φορντ Κόπολα, Φράνκο Ρόσι, Μάουρο Μπολονίνι, Ακίρο Κουροσάβα, Λουί Μαλ, Βιτόριο Ντε Σίκα, Ρενέ Κλεμάν, ενώ ταυτίστηκε με τον στενό του φίλο και συνεργάτη Φεντερίκο Φελίνι.
Επί 27 χρόνια, στη πιο γόνιμη, μακρόχρονη και διάσημη καλλιτεχνική συνεργασία που υπήρξε ποτέ, συνδημιούργησαν ένα σπάνιο, ομοούσιο και αδιαίρετο έργο, χαρίζοντας στο παγκόσμιο κοινό μοναδικές συγκινήσεις.
3 – 12 – 1912
Στη ναυμαχία της Έλλης ο ελληνικός στόλος αναγκάζει τον οθωμανικό να υποχωρήσει στα Στενά. Την ίδια μέρα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Βουλγαρία, η Σερβία και το Μαυροβούνιο ξεκινούν συζητήσεις στο Λονδίνο, με σκοπό τη λήξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου.
3 – 12 – 1919
Πεθαίνει ο Γάλλος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Πιερ Ογκίστ Ρενουάρ (Pierre Auguste Renoir).
Στα μέσα της δεκαετίας του 1860, ο Ρενουάρ ξεκίνησε να εκθέτει έργα του, ωστόσο για αρκετά χρόνια δε γνώρισε σημαντική αναγνώριση. Μέχρι τον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο του 1870, γύριζε με ένα σακίδιο στον ώμο και έζησε πολύ φτωχικά. Το 1867 ένας πίνακάς του με τον τίτλο Λιζ (Lise) έγινε δεκτός στο Σαλόν του Παρισιού. Την περίοδο αυτή θεωρείται πως ο Ρενουάρ επηρεάστηκε σημαντικά από τον Κλωντ Μονέ, πλησιάζοντας ολοένα και περισσότερο προς τον ιμπρεσιονισμό. Κατά πολλούς το διάστημα 1870-1883 αποτελεί τη λεγόμενη ιμπρεσιονιστική περίοδο του Ρενουάρ.
Κατά τον πόλεμο του 1870 υπηρέτησε στη Φρουρά της Ταρμά, στο Σώμα Πυροβολικού, όμως την επόμενη χρονιά αρρώστησε κι αποστρατεύτηκε, επιστρέφοντας έτσι στο Παρίσι. Η πολιορκία του Παρισιού του στέρησε τους φίλους του, καθώς ο Μονέ κι ο Μετρ αναζήτησαν καταφύγιο στην Αγγλία ενώ ο Μπαζίλ πέθανε. Το 1874 συμμετείχε στην πρώτη έκθεση της ομάδας των ιμπρεσιονιστών. Από μία δημοπρασία έργων του έλαβε 1.200 φράγκα κι εγκαταστάθηκε στη Μονμάρτρη. Το 1876 συναντά έναν εκδότη, ο οποίος τον κάνει πλούσιο. Γνωρίζει τον Εμίλ Ζολά.
Τη δεκαετία του 1880, ο Ρενουάρ σταδιακά διαχωρίστηκε από τους υπόλοιπους ιμπρεσιονιστές. Έστησε το ατελιέ του στη Μονμάρτρη το 1880 και γνωρίστηκε με την Αλίν Σαριγκό, την οποία νυμφεύτηκε. Το 1881 ταξίδεψε στην Αλγερία και κατόπιν στην Ισπανία και την Ιταλία, όπου ήρθε σε επαφή με το έργο του Ραφαήλ από το οποίο επηρεάστηκε βαθιά. Το 1884, μαθαίνοντας πως η Αλίν περιμένει το παιδί τους, επέστρεψε για να μείνει κοντά της και την επόμενη χρονιά γεννήθηκε ο γιος τους Πιέρ.
Το 1889 συνάντησε τον μηχανικό Άιφελ και περίπου το 1892 άρχισε να αναπτύσσει παραμορφωτική αρθρίτιδα, νόσο που τον βασάνισε μέχρι τον θάνατό του. Αντιμετώπισε σημαντικό πρόβλημα παραμορφώσεων στα χέρια ενώ σε πιο προχωρημένο στάδιο ένας ώμος του καθηλώθηκε εξαιτίας αγκύλωσης, γεγονός που ανάγκασε τον Ρενουάρ να διαφοροποιήσει την τεχνική του. Παρά τις σωματικές του δυσχέρειες, δεν εγκατέλειψε τη ζωγραφική. Το 1893 απέκτησε έναν ακόμα γιο, τον Κλοντ. Το 1907 μετακόμισε με την οικογένειά του στην πιο θερμή περιοχή Καν-συρ-Μερ (Cagnes-sur-Mer). Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι δυο γιοι του κατετάγησαν στον στρατό και τραυματίστηκαν σοβαρά. Η μητέρα τους τους επισκέφτηκε, αλλά εξαντλημένη κατά την επιστροφή της πέθανε το 1915.
Το 1919, ο Ρενουάρ επισκέφτηκε το Λούβρο όπου είχε την ευκαιρία να δει δικούς του πίνακες να εκτίθενται μαζί με κλασικά έργα. Σήμερα τα έργα του τού Λούβρου βρίσκονται στο Μουσείο Ορσέ
3 – 12 – 1944
Ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ΕΑΜ, από νωρίς το πρωί, χιλιάδες κόσμου άρχισαν να συρρέουν στις προσυγκεντρώσεις, που είχαν καθοριστεί σε κάθε λαϊκή συνοικία της Αθήνας και του Πειραιά.
Σύντομα, τα δεκάδες ρυάκια λαού συνέκλιναν σε μια τεράστια λαοθάλασσα με κατεύθυνση την πλατεία Συντάγματος. Καθώς η κεφαλή της πορείας πλησίαζε την πλατεία, οι αστυνομικές δυνάμεις, που ήταν παραταγμένες μπροστά στο κτήριο του Αρχηγείου της Αστυνομίας (γωνία Πανεπιστημίου & Βασιλίσσης Σοφίας), άνοιξαν πυρ στο άοπλο πλήθος.
Οι πυροβολισμοί πύκνωσαν από διάφορες κατευθύνσεις σκορπώντας το θάνατο: 21 νεκροί και 140 τραυματίες ο απολογισμός της θρασύδειλης αυτής επίθεσης. Η λαϊκή μάζα υποχώρησε. Όταν όμως κόπασαν τα πυρά και δόθηκε το σήμα από την οργανωτική επιτροπή του συλλαλητηρίου, ξεχύθηκε και πάλι με ορμή ανακαταλαμβάνοντας την πλατεία.
Στις 14:30 το Α’ ΣΣ του ΕΛΑΣ εξέδωσε «Διαταγή επιχειρήσεων» για τον αφοπλισμό των αστυνομικών τμημάτων και της Χωροφυλακής, ενώ το ίδιο βράδυ τμήματα της Ορεινής Ταξιαρχίας κινήθηκαν και εγκαταστάθηκαν στα Παλιά Ανάκτορα, το Μετοχικό Ταμείο Στρατού και το Πανεπιστήμιο.
Ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσόρτσιλ, από τη μεριά του, πίεζε τον στρατηγό Ουίλσον (ανώτατο αρχηγό των χερσαίων συμμαχικών δυνάμεων Μεσογείου) να αποσπάσει δυνάμεις από το Ιταλικό μέτωπο και να τις αποστείλει άμεσα στην Αθήνα: «Είμαι βέβαιος», τόνιζε σε σχετικό του τηλεγράφημα, «ότι βλέπετε την κατάσταση με στενό πνεύμα. Καταστροφή στην Ελλάδα λόγω ελλείψεως λίγων Ταγμάτων θα ήταν λυπηρό πράγμα και θα είχε συνέπειες σε μεγάλη κλίμακα. Η καταστροφή στην Αθήνα δεν ισοσταθμίζεται με την κατάληψη της Μπολώνιας.»
ράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
4 – 12 – 1866
Γεννιέται ο Ρωσικής καταγωγής Γάλλος ζωγράφος Βασίλι Καντίνσκι (Wassily Kandinsky), «πατέρας» της αφηρημένης τέχνης.
Στην αρχή, η καλλιτεχνική του δραστηριότητα αντιμετωπίστηκε με αδιαφορία, λοιδορία και εχθρότητα, αλλά ο Καντίνσκι επέμενε στη θεμελίωση μιας νέας τάξης πραγμάτων στην τέχνη, στη βάση νέων αρχών. Στο Παρίσι έρχεται σε επαφή με εκπροσώπους των κινημάτων του φοβισμού και του κυβισμού. Επιλέγει να δημιουργεί έργα που χαρακτηρίζονταν από μεγάλες επιφάνειες έντονων χρωματισμών και αντιθέσεων, που απομακρύνονται από το αναπαραστατικό στοιχείο και είναι περισσότερο αφηρημένα.
Τον Ιανουάριο του 1909 ίδρυσε τη «Νέα Ένωση Καλλιτεχνών», προσελκύοντας καλλιτέχνες όπως ο Πικάσο και ο Μπρακ ενώ αργότερα μαζί με το ζωγράφο Φραντς Μαρκ, σχεδίασε την έκδοση ενός βιβλίου, με τίτλο Γαλάζιος Καβαλάρης (Der Blaue Reiter) στο οποίο εξέθετε τις νέες κατευθύνσεις στην τέχνη.
Επιστρέφει στην Ρωσία και μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, όπου διδάσκει στα Ελεύθερα Κρατικά Καλλιτεχνικά Εργαστήρια (SVOMAS) της Μόσχας. Αργότερα αποφασίζει να φύγει από τη Ρωσία ξανά για τη Γερμανία προκειμένου να διδάξει στη σχολή Μπαουχάους. Με την άνοδο των Ναζί στην κυβερνητική εξουσία ξεκινάει εκστρατεία εναντίον του Μπαουχάους και κλείνεται η σχολή του. Ο Καντίνσκι φεύγει από τη Γερμανία και πάει στο Παρίσι όπου ζει και εργάζεται απομονωμένος μέχρι το τέλος της ζωής του.
Πολλά έργα του με την έναρξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου καταστράφηκαν από το ναζιστικό καθεστώς.
4 – 12 – 1875
Γεννιέται ο Γερμανός ποιητής και συγγραφέας Ράινερ Μαρία Ρίλκε (Rainer Maria Rilke). Το 1899 δημοσιεύτηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Πρώιμα ποιήματα». Παντρεύτηκε αλλά η απόφασή του να αφοσιωθεί στην ποίηση τον οδήγησε να εγκαταλείψει την οικογένειά του και μέχρι το τέλος της ζωής του να φτάσει ακόμα και στα όρια της φτώχειας.
Για μεγάλο διάστημα έζησε στο Παρίσι και εκεί γνώρισε τον Ροντέν. Από τα πιο σημαντικά έργα του είναι «Ελεγείες του Ντουίνο» και «Τα σονέτα στον Ορφέα». Έγραψε επίσης το μυθιστόρημα «Σημειώσεις του Μάλτε Λάουριτς Μπρίγκε» ανάμεσα στα 1904 και 1909 το οποίο έχει και αυτοβιογραφικό χαρακτήρα. Στο έργο του ανήκουν επίσης και πολλές επιστολές όπως τα «Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή» και «Γράμμα ενός νέου εργάτη».
4 – 12 –1910
Γεννιέται ο Αμερικανός συνθέτης Άλεξ Νορθ (Alex North).
Έγινε ιδιαίτερα γνωστός για τις μουσικές του συνθέσεις ταινιών, συμπεριλαμβανομένου τα «Λεωφορείον ο Πόθος» (στο οποίο έγινε ένα από τα πρώτα θέματα ταινιών, βασισμένο στη τζαζ), «Βίβα Ζαπάτα!», «Σπάρτακος», «Κλεοπάτρα» αλλά και το «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;».
Επίσης, ήταν ο πρώτος συνθέτης που έλαβε Τιμητικό Όσκαρ, στην Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών.
4 – 12 – 1913
Υπογράφεται στη Φλωρεντία από τις Μεγάλες Δυνάμεις το ομώνυμο πρωτόκολλο, με το οποίο καθορίζονται τα σύνορα του νεοδημιουργηθέντος αλβανικού κράτους.
Στους όρους του περιλαμβάνεται και η απόδοση των περιοχών της Χειμάρρας, Αγίων Σαράντα, Δελβίνου, Τεπελενίου και Αργυροκάστρου από την Ελλάδα.
4 – 12 – 1917
Η επαναστατική Πανρωσική Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή εκδίδει διάταγμα για το δικαίωμα ανάκλησης των αιρετών αντιπροσώπων στα Σοβιέτ.
Όπως σημείωνε ο Λένιν στο σχέδιο του διατάγματος, «οποιοδήποτε αιρετό όργανο ή σώμα αντιπροσώπων μπορεί να θεωρείται αληθινά δημοκρατικό και ότι πραγματικά αντιπροσωπεύει την θέληση του λαού μόνο υπό τον όρο της ανάκλησης των εκλεγμένων από τους εκλογείς τους».
4 – 12 – 1918
Ιδρύεται το βασίλειο των Σέρβων, των Κροατών και των Σλοβένων (Γιουγκοσλαβία).
4 – 12 – 1942
Ειδική επιτροπή συγκροτημένη από την Π.Ε. Φθιώτιδας και Ευρυτανίας του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ επεξεργάζεται το πρώτο κώδικα Λαϊκής Αυτοδιοίκησης και Λαϊκής Δικαιοσύνης, που πήρε το όνομα «Κώδικας Ποσειδών».
4 – 12 – 1944
Η επιτυχία της απεργίας που είχε κηρύξει η ΚΕ του ΕΑΜ για τις 4 Δεκεμβρίου άγγιξε το 100%. Κανένα εργοστάσιο δεν κινήθηκε, κανένα μαγαζί δεν άνοιξε.
Ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά, σε μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα πένθους και μαχητικότητας, συνόδευσε τους ηρωικούς νεκρούς του της προηγούμενης μέρας στο Α’ νεκροταφείο όπου έγινε η κηδεία τους. Όταν ο όγκος της πένθιμης πομπής έφτασε στο Σύνταγμα, οι διαδηλωτές γονάτισαν, ορκίστηκαν στη μνήμη των νεκρών και έψαλαν το «Πένθιμο Εμβατήριο».
Το πανό που κρατούσαν μαυροφορεμένες κοπέλες στην κεφαλή της πορείας έγραφε: «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα. ΕΑΜ.» Στην επιστροφή από το νεκροταφείο, όμως, πραγματοποιήθηκε νέα δολοφονική επίθεση κατά του πλήθους από το ξενοδοχείο «Μητρόπολις» (κέντρο του ΕΔΕΣ) και την Γενική Ασφάλεια, με αποτέλεσμα το θάνατο 40 και των τραυματισμό 70 ακόμη αγωνιστών.
Την ίδια μέρα ο ΕΛΑΣ εκμηδένισε τη σφηκοφωλιά των Χιτών στο Θησείο (παρά την επέμβαση των Βρετανών), ενώ έως το απόγευμα είχε καταφέρει να αφοπλίσει το 60% των αστυνομικών τμημάτων της πρωτεύουσας.
Ο αφοπλισμός των αστυνομικών τμημάτων ήταν καθολικός στον Πειραιά, όπου μοναδικές εστίες αντίδρασης απέμειναν το οχυρωμένο μέγαρο Βάτη και η Σχολή Δοκίμων.
2011
«Φεύγει» από τη ζωή, ένας από τους κορυφαίους παίκτες στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ο Σώκρατες Μπραζιλέιρο Σαμπάιο ντε Σούζα Βιέιρα ντε Ολιβέιρα ((Sοcrates Brasileiro Sampaio de Souza Vieira de Oliveira), γνωστό τοις πάσι ως «Σώκρατες».
Ο Σώκρατες θεωρείται από τα πιο σπουδαία ονόματα του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, ήταν μέλος (και αρχηγός) της μεγάλης Εθνικής Βραζιλίας που πήρε μέρος στα παγκόσμια Κύπελλα του 1982 και του 1986, χωρίς ωστόσο να κατορθώσει να κατακτήσει τον τίτλο. Αγωνίστηκε στην Κορίνθιανς, από το 1978 έως το 1984, με 297 εμφανίσεις και 172 γκολ. Την ποδοσφαιρική του καριέρα την ξεκίνησε από την Μποταφόγκο. Στην Ευρώπη αγωνίστηκε με την Φιορεντίνα για ένα χρόνο. Επίσης, θεωρείται ένα από τα πιο πρωτοποριακά «οκτάρια» (θέση στην οποία έπαιζε) της εποχής του .
Πέρα όμως από τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες ο Σώκρατες που είχε σπουδάσει ιατρική θα μείνει στη μνήμη όλων και για τις αντιδράσεις σε μια σειρά από διεθνή θέματα, τα έβαλε αρκετές φορές με τον Πελέ τον οποίο θεωρούσε εκπρόσωπο του ποδοσφαιρικού κατεστημένου, απεχθανόταν τους ατζέντηδες (δεν είχε ποτέ στην καριέρα του).
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
5 – 12 – 1791
Πεθαίνει ο Αυστριακός συνθέτης της κλασσικής μουσικής Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ (Wolfgang Amadeus Mozart).
Γεννήθηκε στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας και από πολύ μικρή ηλικία φανέρωσε τη μουσική του μεγαλοφυΐα, καθώς σε ηλικία τριών ετών μπορούσε να τραγουδήσει τις μελωδίες που άκουγε από τον πατέρα του, ενώ σε ηλικία τεσσάρων ετών μπορούσε να επαναλάβει αυτές τις θεωρίες στο πιάνο.
Το 1762 σε ηλικία έξι ετών ο Μότσαρτ έγραψε την πρώτη του σύνθεση, ενώ το ίδιο έτος έδωσε ένα κοντσέρτο ενώπιον του αυτοκράτορα της Αυστρίας, προκαλώντας το γενικό θαυμασμό, τον οποίο, εξάλλου, προκαλούσε, όπου και αν εμφανιζόταν.
Αν και ο Μότσαρτ διορίστηκε στην Αυλή του Σάλτσμπουργκ ως μουσικός, η έμφυτη απέχθειά του στη δουλοπρέπεια και η άρνησή του να τον αντιμετωπίζουν ως μέλος του υπηρετικού προσωπικού, τον ώθησε στην παραίτηση, το 1779, κίνηση που τον κατέστησε τον πρώτο στην ιστορία της μουσικής που συγκρούστηκε με την εξουσία. Ο συνθέτης του «Ιδομενέα», των «Γάμων του Φίγκαρο», του «Ντον Τζιοβάννι» και του «Μαγεμένου αυλού», για να αναφέρουμε μόνο μερικά από τα αριστουργήματα του, έζησε όλη του τη σύντομη ζωή μέσα στη φτώχεια, ενώ καθόλου δεν πρέπει να παρασιωπείται η έχθρα των συναδέλφων του, της οποίας γενεσιουργός αιτία ήταν ο φθόνος προς το πρόσωπό του.
Ο Μότσαρτ «έφυγε» σε ηλικία μόλις 35 ετών και ενταφιάστηκε στον κοινό τάφο των απόρων στον Άγιο Στέφανο της Βιέννης, ενώ λίγο πριν το θάνατό του, ο άνθρωπος που έγραψε την αγνότερη μουσική των αιώνων, χάρισε στην ανθρωπότητα το αριστουργηματικό και ανυπέρβλητο «Ρέκβιεμ» του.
5 – 12 – 1870
Πεθαίνει ο Γάλλος συγγραφέας Αλέξανδρος Δουμάς ο πατήρ (Alexandre Dumas). Έγραψε μερικά από τα πιο γνωστά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, «Οι Τρεις Σωματοφύλακες», «Ο Κόμης Μοντεχρήστος» κ.α.
5 – 12 – 1890
Γεννιέται ο μεγάλος Αυστριακός σκηνοθέτης Φριτς Λανγκ (Friedrich Anton Christian Lang). «Οι ταινίες μου δείχνουν τη μάχη του ατόμου ενάντια στις συνθήκες – αυτόν τον αιώνιο προβληματισμό των αρχαίων Ελλήνων – τη μάχη ενάντια στους θεούς, τη μάχη του Προμηθέα. Με τον ίδιο τρόπο σήμερα μαχόμαστε νόμους, πολεμάμε τα πρέπει που δε μας φαίνονται ούτε καλά ούτε δίκαια για την εποχή μας. Πάντα αγωνιζόμαστε».
Μεστά νοημάτων και πάντα επίκαιρα τα λόγια του μεγάλου αντιφασίστα Γερμανού σκηνοθέτη Φριτς Λανγκ. Του ουμανιστή διανοούμενου που αρνήθηκε να προσφέρει το σπουδαίο ταλέντο του στην υπηρεσία του ναζισμού και αυτοεξορίστηκε.
Του πρωτοπόρου καλλιτέχνη που θαύμαζαν μεγάλοι σκηνοθέτες, όπως ο Μπουνιουέλ που είπε: «Βλέποντας το «Θλιμμένο Θάνατο» συνειδητοποίησα ξαφνικά την ποιητική εκφραστικότητα του σινεμά». ‘Η ο Τριφό: «Στο έργο του Λανγκ, τα πάντα διαδραματίζονται και διαμορφώνονται σε ένα σύμπαν άκρως ηθικό. Η συμβατική ηθική δεν έχει καμία θέση στο σύμπαν αυτό και δυνάμεις σαν αυτή (αστυνομία, στρατός, άμυνα) αποτυπώνονται πάντα εκφυλισμένες, ηττημένες, αδύναμες. Οι ήρωες του Λανγκ είναι, στην πραγματικότητα, στο πλευρό της κοινωνίας».
Ξεχωρίζουν οι ταινίες «Η Χίλντε Γουόρεν και ο Θάνατος» (1919), «Χαρακίρι» (1919), «Τα 1.000 Μάτια του δρ Μαμπούζε» (1960), η θρυλική του εμφάνιση στην «Περιφρόνηση» (1963) του Γκοντάρ και πάνω απ’ όλα το αριστούργημά του «Μητρόπολις» (1926).
5 – 12 – 1891
Γεννιέται ο Σοβιετικός ζωγράφος, φωτογράφος, γλύπτης και γραφίστας Αλεξάντερ Μιχαήλοβιτς Ροντσένκο.
Ήταν ένας από τους ιδρυτές του κινήματος του Κονστρουκτιβισμού και του ρωσικού σχεδιασμού. Θεωρείται ως ένας από τους πρωτοπόρους καλλιτέχνες του Κονστρουκτιβισμού μετά τη Ρωσική Επανάσταση. Το πρώτο του δημοσιευμένο έργο ήταν μια εικονογράφηση του ποιήματος του Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι «Σχετικά με αυτό» το 1923.
5 – 12 – 1901
Γεννιέται ο Γερμανός φυσικός και φιλόσοφος Βέρνερ Χάιζενμπεργκ (Werner Karl Heisenberg -βραβείο Νόμπελ Φυσικής, 1932).
5 -12 – 1908
Γεννιέται ο ηθοποιός, σκηνοθέτης, θιασάρχης και θεωρητικός του θεάτρου Δημήτρης Μυράτ.
Σπούδασε Φιλολογία στο Βερολίνο και θέατρο στη Δραματική Σχολή του μεγάλου Αυστριακού σκηνοθέτη Μαξ Ράινχαρτ, και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1931 στο θίασο της Κοτοπούλη, όπου και παρέμεινε ως το 1947. Από το 1947 μέχρι το 1950 ήταν πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου, από το 1951 μέχρι το 1956 Καλλιτεχνικός Διευθυντής στο Θέατρο Κοτοπούλη – ΡΕΞ, ενώ από το 1957 διηύθυνε δικό του θίασο.
Για μια ενδιάμεση τριετία (1947 – 1950) έπαιξε στο Εθνικό Θέατρο («Συρανό ντε Μπερζεράκ», «Το ημέρωμα της Στρίγγλας», «Ορέστεια») όπου και ερμήνευσε τον Ορέστη με Κλυταιμνήστρα την Κοτοπούλη και σκηνοθέτη τον Ροντήρη, το 1949. Στο ΡΕΞ ο Μυράτ σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στην «Άννα των χιλίων ημερών» (με τη Μελίνα Μερκούρη), στον «Κορυδαλλό» του Ζαν Ανούιγ, στο «Η βασίλισσα και οι επαναστάτες» του Ούγκο Μπέττι, στο «Ρέκβιεμ για μια μοναχή» του Ουίλιαμ Φώκνερ, στη «Λυσσασμένη γάτα» του Τένεσι Ουίλιαμς, στον «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ.
Συνεργάστηκε με πολύ σημαντικούς πρωταγωνιστές (Άννα Συνοδινού, Ντίνος Ηλιόπουλος, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Μάνος Κατράκης, Χρήστος Τσαγανέας), ενώ το 1957 ίδρυσε, μαζί με τη σύζυγό του Βούλα Ζουμπουλάκη, προσωπικό θίασο και στεγάστηκαν (ως το θάνατό του) στο Θέατρο ΑΘΗΝΩΝ της οδού Βουκουρεστίου. Εκεί ανέβασε και έπαιξε Πιραντέλλο («Απόψε αυτοσχεδιάζουμε», «Να ντύσουμε τους γυμνούς»), Μπρεχτ («Αγία Ιωάννα των σφαγείων»), έργα του Σώμερσετ Μωμ, της Δάφνης ντυ Μωριέ, την «Εκάβη» του Ευριπίδη και την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή και πολλά άλλα. Για πάρα πολλά χρόνια διετέλεσε καθηγητής στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και Διευθυντής του Ωδείου Αθηνών. Υπήρξε γραμματέας του ΕΑΜ Θεάτρου.
Ήταν γνώστης της λατινικής γλώσσας με πλούσιο συγγραφικό έργο («Ξεφυλλίζοντας τα αρχαία κείμενα», 1970, «Ο καλός άνθρωπος του Άουγκσμπουργκ», 1970, «Αγωγή του λόγου», 1979, «Κριτική βιογραφία για το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ», ενώ μετέφρασε ακόμη το «Μικρό Όργανο για το θέατρο», σημαντικό θεωρητικό κείμενο του Γερμανού αυτού δραματουργού.
Τέλος, μετέφρασε πολλά από τα έργα που σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε.
5 – 12 – 1926
Πεθαίνει ο Γάλλος ζωγράφος Κλοντ Μονέ (Claude Oscar Monet), εκ των θεμελιωτών του ρεύματος του ιμπρεσιονισμού.
Συνδέθηκε φιλικά και με τους Ρενουάρ, Μπαζίλ και Άλφρεντ Σίσλευ. Πέρα από τη φιλία που αναπτύχθηκε μεταξύ τους, μοιράζονταν κοινές ιδέες για τη ζωγραφική, οι οποίες αργότερα θα μετουσιώνονταν στο κίνημα του ιμπρεσιονισμού.
Γυναίκα με ομπρέλα 1875
Το 1874 συμμετείχε στην πρώτη έκθεση της ομάδας των Ιμπρεσιονιστών στο Παρίσι, με τον πίνακα του «Impression, soleil levant» (Εντύπωση, ανατέλλων ήλιος). Ο τίτλος του πίνακα του Μονέ ενέπνευσε τον κριτικό τέχνης Λουί Λερουά στη χρήση του όρου Ιμπρεσιονισμός (Impressionism) για πρώτη φορά.
Χωράφι με παπαρούνες 1873
5 – 12 – 1929
Ο αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη Τάκης Φίτσος συλλαμβάνεται και προφυλακίζεται για τα άρθρα του υπέρ των απεργών φοιτητών και τροχιοδρομικών.
1929
Αρχίζει στη Σοβιετική Ένωση τις εργασίες του το 1ο Συνέδριο των Ουντάρνικων ομάδων – πρωτοπόρων της παραγωγής (5-10/12/1929).
5 – 12 – 1933
Λήγει η περίοδος της ποτοαπαγόρευσης στις ΗΠΑ, που είχε επιβληθεί από το 1920 και πάνω στην οποία είχε ακμάσει το οργανωμένο έγκλημα και το λαθρεμπόριο.
5 – 12 –1934
Η αστυνομία επιτίθεται κατά των φυματικών της «Σωτηρίας» που διαμαρτύρονταν για τις καταχρήσεις του διευθυντή, τραυματίζει πολλούς και προβαίνει σε ομαδικές συλλήψεις. Ένας από τους τραυματίες τελικά θα υποκύψει.
5 – 12 – 1934
Γεννιέται ο ηθοποιός Νίκος Κούρκουλος. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, με παρότρυνση του Μάνου Κατράκη. Εκανε την πρώτη εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι το 1959, στο πλευρό της Ελλης Λαμπέτη και του Δημήτρη Χορν, στην «Κυρία με τις Καμέλιες» του Αλέξανδρου Δουμά.
Γρήγορα αναδείχτηκε σε έναν από τους γνωστότερους πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Ερμήνευσε πρωταγωνιστικούς ρόλους στο αρχαίο ελληνικό δράμα και σε μεγάλα κλασικά, αλλά και σύγχρονα έργα του αμερικάνικου και του ευρωπαϊκού θεάτρου.
Πρωταγωνίστησε στη «Μήδεια» (1959) και τον «Ορέστη» (1971) του Ευριπίδη, στον «Οιδίποδα Τύραννο» (1982) και στον «Φιλοκτήτη» (1991) του Σοφοκλή, στην Επίδαυρο, που ήταν και η τελευταία του θεατρική εμφάνιση.
Ως επικεφαλής θιάσων, αλλά και δικού του θεάτρου στην Αθήνα, πρωταγωνίστησε στα έργα: «Η μικρή μας πόλη» (1960), «Οντίν» (1962), «Να ντύσουμε τους γυμνούς» (1964), «Λούλου» (1965), «Ιλια Ντάρλιγκ» (ΗΠΑ-1967 σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασσέν με την Μελίνα Μερκούρη, παράσταση για την οποία κέρδισε την υποψηφιότητα για το βραβείο TONY, «Πύργος» (1964), «Δίκη» (1971), «Τάγκο» (1972), «Οπερα της Πεντάρας» (1975), «Ο Γλάρος» (1976), «Ψηλά από τη Γέφυρα» (1986), «Στη Φωλιά του Κούκου» (1987), κ.ά.
Πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 30 ταινίες, μεταξύ των οποίων «Ο κατήφορος», «Κοινωνία ώρα μηδέν», «Η κυρία δήμαρχος», «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», «Αδίστακτοι», «Ορατότης μηδέν», κ.ά. Τιμήθηκε δύο φορές με το Α’ Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: το 1965 για τους «Αδίστακτους» και το 1970 για τον «Αστραπόγιαννο».
5 – 12 – 1941
Ο Κόκκινος Στρατός και ο ηρωικός λαός της Μόσχας σταματούν την προέλαση των γερμανικών δυνάμεων στις παρυφές της Μόσχας.
Τα σοβιετικά στρατεύματα περνούν στην αντεπίθεση.
5 – 12 – 1944
Ο Τσόρτσιλ διαμηνύει στο Σκόμπι: «Είσθε υπεύθυνος για την τήρηση της τάξης στην Αθήνα και πρέπει να εξουδετερώσετε ή να συντρίψετε όλες τις δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που θα πλησιάσουν προς την πόλη…Μην διστάσετε πάντως να ενεργείτε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη, όπου έχει ξεσπάσει τοπική εξέγερση».
Στην πρωτεύουσα η γενική απεργία συνεχίστηκε με καθολική επιτυχία. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού πλημμύρισαν και πάλι το κέντρο της Αθήνας, ενώ για μια ακόμη φορά σημειώθηκε δολοφονική επίθεση κατά των διαδηλωτών με αποτέλεσμα το θάνατο 30 και τον τραυματισμό πάνω από 100. Γενικότερα, η τρομοκρατία κατά του λαϊκού κινήματος, με συλλήψεις, βασανισμούς, δολοφονίες, κλπ., εντάθηκε, η κυκλοφορία απαγορεύτηκε μετά τις 17:30, καθώς και η οποιαδήποτε είσοδος-έξοδος από την Αθήνα. Η πρωτοβουλία των κινήσεων όμως ανήκε στον ΕΛΑΣ.
Ο ΕΛΑΣ κατέλαβε τις φυλακές Συγγρού, την Εφορία Υλικού Πολέμου, την έδρα των Χιτών στη Σόλωνος 108, κ.α., ενώ συνέχισε τον αφοπλισμό των αστυνομικών τμημάτων της πρωτεύουσας. Σφοδρές μάχες έδωσε ο λόχος σπουδαστών του ΕΛΑΣ «Λόρδος Βύρων» κατά των Βρετανών στο Πολυτεχνείο.
Οι Βρετανικές στρατιωτικές ενισχύσεις συνέχισαν να εισρέουν με αυξανόμενο ρυθμό από αέρα και θάλασσα. Μετά από έκκληση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ ο λαός του Πειραιά σήκωσε μόνο το βράδυ της 5ης προς 6η Δεκεμβρίου 2.000 οδοφράγματα.
5 – 12 – 2008
Σε ηλικία 67 ετών, αφήνει την τελευταία της η πρωτοπόρος καλλιτέχνης Όπυ Ζούνη. Υπήρξε η σημαντικότερη εκπρόσωπος της γεωμετρικής αφαίρεσης στη χώρα μας, δημιουργώντας μια δική της σύγχρονη εικαστική γλώσσα. Στις κατασκευές, τα γλυπτά και τη ζωγραφική της, το φως, η σκιά, το χρώμα, η κίνηση, η προοπτική, ο χώρος και το υλικό ήταν τα βασικά ζητήματα που συστηματικά την απασχολούσαν.
Γεννημένη στο Κάιρο το 1941, η Όπυ Σαρπάκη – Ζούνη ήρθε στην Ελλάδα το 1962. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, με δασκάλους τους: Γιώργο Μαυροΐδη, Γιάννη Μόραλη, Βασίλη Βασιλειάδη. Η πρώτη της ατομική έκθεση πραγματοποιήθηκε το 1970 στη Γαλλία.
Ακολούθησαν μεγάλες εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σε μεγάλα μουσεία και αίθουσες Τέχνης. Συνολικά, η Όπυ Ζούνη είχε κάνει 70 ατομικές, ενώ συμμετείχε σε 450 ομαδικές εκθέσεις και σε Διεθνείς Μπιενάλε και Τριενάλε. Στο τέλος του 2006 πραγματοποιήθηκε μεγάλη αναδρομική της έκθεση στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, με τίτλο «Το παρόν και η πρόσφατη εικοσαετία».
5 – 12 – 2013
Πεθαίνει ο ηγέτης του αγώνα κατά του Απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής και επικεφαλής του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου Νέλσον Μαντέλα (Nelson Rolihlahla Mandela -πρώτος Πρόεδρος μετά την κατάργησή του το 1994).
Γεννήθηκε στο Τρανσκέι της Ν. Αφρικής και αποφοίτησε από τη Νομική του πανεπιστημίου Witwatersrand για να ενταχθεί δυναμικά στο πλευρό του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (ΑΝC) το 1944. Σύμφωνα με τον Βρετανό πανεπιστημιακό ιστορικό Στέφεν Ελις, που επικαλείται στοιχεία από μυστικές συναντήσεις στελεχών του Νοτιοαφρικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (SACP), ο Νέλσον Μαντέλα ήταν μέλος του Νοτιοαφρικανικού ΚΚ ήδη από τη δεκαετία του ’60.
Το 1960 το ANC κηρύσσεται παράνομο από το ρατσιστικό καθεστώς των Αφρικάνερς, γεγονός που ατσαλώνει τη θέληση του Μαντέλα για κλιμάκωση του απελευθερωτικού αγώνα. Στις 12 Ιούνη 1964 μαζί με άλλους επτά συναγωνιστές καταδικάζεται σε ισόβια και στέλνεται στις φυλακές του νησιού Ρόμπεν, όπου μένει ως το 1982 οπότε μεταφέρεται στις φυλακές του Πόλσμουρ μέχρι τις 11/2/90 καθώς απελευθερώνεται με απόφαση του τότε προέδρου Φρεντερίκ Ντε Κλερκ, εξαιτίας ώριμων πολιτικών εξελίξεων.
Το Δεκέμβρη του 1993 βραβεύτηκε από κοινού με τον Φρεντερίκ Ντε Κλερκ με το Νόμπελ Ειρήνης.
Η ανάδειξή του στον προεδρικό θώκο το 1994 φούντωσε τις ελπίδες του νοτιοαφρικανικού λαού για ουσιαστική αλλαγή στη βελτίωση της ζωής του που ως τότε ταλανιζόταν από το ρατσισμό, ακραία φτώχεια, κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες, πραγματικότητα που συνεχίζει να υφίσταται.
Ο Νέλσον Μαντέλα αποσύρθηκε από το δημόσιο βίο το 2004.
5 – 12 – 2016
Πεθαίνει ο ηθοποιός Πέτρος Φυσσούν. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης το 1954.
Μέχρι το 1956 συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Υπήρξε πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου στο χρονικό διάστημα 1961 – 1965 και στη συνέχεια στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος 1976 – 1978. Στη θεατρική σκηνή ερμήνευσε όλα σχεδόν τα είδη θεάτρου, δράμα, κωμωδία, τραγωδία, αλλά και επιθεώρηση.
Είχε συμμετάσχει στα Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών (1965), Μόσχας και Λένινγκραντ (1966), Αθηνών, Φιλίππων, αλλά και στα Επιδαύρια. Τιμήθηκε με πολλά βραβεία, όπως Α’ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου το 1963 και το 1964, Α’ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεάτρου Ιθάκης το 1975. Ο Πέτρος Φυσσούν ήταν παντρεμένος με την κόρη του Κώστα Χατζηχρήστου, Τέτα Χατζηχρήστου, η οποία «έφυγε» πρόσφατα από τη ζωή.
Στον κινηματογράφο συμμετείχε στις ταινίες: «Οι Παράνομοι» (1958), «Μια λατέρνα, μια ζωή» (1958), «Οι Υπερήφανοι» (1962), «Ο αδελφός Αννα» (1963), «Προδοσία» (1964), «Διωγμός» (1964), «Αυτή η γη είναι δική μας» (1967), «Ο Αλύγιστος» (1968), «Οι γενναίοι του Βορρά» (1970), «Μαντώ Μαυρογένους» (1971), «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» (1980), «Rosmarinus Officinalis» (2008) κ.ά.
5 – 12 – 2017
Πεθαίνει στο Παρίσι ο Γάλλος τραγουδιστής και ηθοποιός Τζόνι Χαλιντέι (πραγματικό όνομα Jean-Philippe Smet) Ξεκίνησε την καριέρα του το 1959 -το πρώτο του άλμπουμ «Hello! Johnny» κυκλοφόρησε το 1960 και θεωρήθηκε από τα μέσα ως ο Γάλλος Έλβις Πρίσλεϊ. Μετρά 18 πλατινένια άλμπουμ, ενώ είχε πουλήσει μέχρι το 2012 πάνω από 110 εκατομμύρια δίσκους.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
1944
Τα ξημερώματα, οι εγχώριες αστικές και βρετανικές δυνάμεις (4 και 8 τάγματα αντίστοιχα) ξεκίνησαν στοχευμένες αντεπιθέσεις. Ωστόσο, παρά την κινητοποίηση ισχυρής δύναμης αρμάτων μάχης και αλεξιπτωτιστών, τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά και περιορίστηκαν στην κατάληψη των οδών Σταδίου και Πανεπιστημίου, καθώς και των γραφείων της ΚΕ του ΕΑΜ στην οδό Κοραή.
Στον Πειραιά, οι Βρετανοί σταθεροποίησαν τις θέσεις τους στην Πειραϊκή και κατέλαβαν ένα τμήμα της ακτής του Νέου Φαλήρου, εξασφαλίζοντας απαραίτητα προγεφυρώματα για αποβάσεις. Οι επιθετικές τους πρωτοβουλίες πάντως δεν κράτησαν πολύ. Η αποφασιστική αντίσταση του ΕΛΑΣ και των κατοίκων της Αθήνας και του Πειραιά τους ανάγκασαν να περάσουν σύντομα σε αμυντικές θέσεις, αναμένοντας ενισχύσεις.
Βασικός στόχος του ΕΛΑΣ εκείνη τη μέρα υπήρξε το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, ένα άριστα οχυρωμένο (και πρόσφατα ενισχυμένο) κτιριακό συγκρότημα στους πρόποδες της Ακρόπολης, δύναμης 1.100 ανδρών και επικεφαλής τον πρώην Διοικητή των Ταγμάτων Ασφαλείας Λακωνίας Κ. Κωστόπουλο. Η ορμητική επίθεση του ΕΛΑΣ έφερε γρήγορα το Σύνταγμα Μακρυγιάννη κοντά στην παράδοση, αν δεν ήταν για την καθοριστική επέμβαση των Βρετανών με άρματα μάχης.
Ταυτόχρονα, εκδηλώθηκε επίθεση της Ορεινής Ταξιαρχίας κατά της Καισαριανής, που παρά την τρομακτική υπεροπλία του αντιπάλου, έληξε μετά από 6 ώρες σφοδρών συγκρούσεων με νίκη του ΕΛΑΣ. Δίκαια ο Ριζοσπάστης χαρακτήριζε την επόμενη μέρα την Καισαριανή ως «το Στάλινγκραντ της Ελλάδας»! Έτσι δημιουργήθηκε το μέτωπο της Καισαριανής, που κράτησε 25 ολόκληρες μέρες.
Στα άλλα μέτωπα, ο ΕΛΑΣ κατέλαβε την Ειδική Ασφάλεια, την έδρα της Ανώτατης Διοίκησης Χωροφυλακής, την Υποδιοίκηση Χωροφυλακής και τη Διοίκηση Στερεάς.
1990
Πεθαίνει ο μουσικός και συνθέτης Παύλος Σιδηρόπουλος. Γεννημένος στις 27 Ιουνίου 1948, σε αστική οικογένεια (ήταν απόγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου), κόλλησε το «μικρόβιο» του ροκ από τους «MGC» και τους «LUBOGG».
Άριστος μαθητής, αλλά ατίθασος χαρακτήρας, σπούδασε στο Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Στη Θεσσαλονίκη συγκατοικεί με τον Βαγγέλη Γερμανό και μαζί «τζαμάρουν», ακούγοντας κομμάτια των Ντίλαν, «Ρόλιγκ Στόουνς» και «Άνιμαλς», ενώ το 1969 σχηματίζει με τον Παντελή Δεληγιαννίδη το ντουέτο «Δάμων και Φιντίας», το 1972 προσχωρεί στα «Μπουρμπούλια», την περίοδο 1974-1978 συνεργάζεται με τον Γ. Μαρκόπουλο, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του ’70 βρίσκεται με τους «Σπυριδούλα».
Το 1979 πρωταγωνιστεί στην ταινία του Ανδρέα Θωμόπουλου «Ο ασυμβίβαστος» (1979), όπου και τραγουδά τα υπέροχα «Να μ’ αγαπάς» και «Κάποτε θα ‘ρθουν».
Ακολούθησε η «Εταιρεία Καλλιτεχνών» και αργότερα οι «Απροσάρμοστοι».
2024
“Φεύγει” από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών ο κριτικός θεάτρου, μεταφραστής και συγγραφέας Κώστας Γεωργουσόπουλος, γνωστός και με το ψευδώνυμο Κ.Χ. Μύρης.
Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος γεννήθηκε στη Λαμία το 1937. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Τμήμα Ιστορίας – Αρχαιολογίας, και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών με δασκάλους του τους Δημήτρη Ροντήρη και Γιάννη Σιδέρη.
Εργάστηκε στην ιδιωτική και δημόσια εκπαίδευση ενώ το 1978 ανέλαβε, κατόπιν ανάθεσης του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, την επιμέλεια του βιβλίου Δραματική ποίηση, που αποτέλεσε επί 25 χρόνια διδακτέα ύλη στα ελληνικά Γυμνάσια.
Το 1986, για το έργο του «Τα μετά το θέατρο», απέσπασε το 1ο Κρατικό Βραβείο δοκιμίου, ενώ για το έργο «Από τον Στρίντμπεργκ και τον Τσέχωφ στον Πιραντέλλο και τον Μπέρτολτ Μπρεχτ» το 1999 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Για το σύνολο του έργου του έχει τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών το 2000.
Το 2008 τού απενεμήθη το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του και το 2006 το Πανεπιστήμιο Αθηνών, με πρωτοβουλία του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών, τον αναγόρευσε επίτιμο διδάκτορά του.
Στο στίβο της θεατρικής κριτικής μπήκε το 1971 από τις στήλες της εφημερίδας «Το Βήμα», ενώ στη συνέχεια ανέλαβε την κριτική θεάτρου στα «ΝΕΑ».
Με το ψευδώνυμο Κ. Χ. Μύρης έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Αμήχανον Τέχνημα», 1971, 1980 (μαζί με την «Παράβαση»), τα διηγήματα «Η Καμπάνα – Οδάξ», 1985, και τη συλλογή τραγουδιών τα οποία έχουν μελοποιήσει γνωστοί συνθέτες (Χρονικό, Η μεγάλη αγρυπνία, Ιθαγένεια, Ανεξάρτητα τραγούδια, 1980).
Από το 1990 δίδασκε ως επιστημονικός συνεργάτης στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είχε διατελέσει πρόεδρος του Δ.Σ. στο Εθνικό Θέατρο και επί μία εικοσαετία πρόεδρος Πρόεδρος της Επιτροπής Επιχορηγήσεων Θεάτρου του Υπουργείου Πολιτισμού. Από το 2003 ήταν πρόεδρος του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικού Μουσείου.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
7 – 12 – 1931
Οι άνεργοι των ΗΠΑ πραγματοποιούν την πρώτη τους «εθνική πορεία πείνας».
7 – 12 – 1941
Εκδηλώνεται αιφνιδιαστική ιαπωνική επίθεση κατά της αμερικανικής ναυτικής βάσης του Περλ Χάρμπορ, στη Χαβάη.
Οι ΗΠΑ εισέρχονται στον Β’ παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
7 – 12 – 1944
Οι Βρετανοί καταλαμβάνουν την Ακρόπολη (παρά τη συμφωνία με τον ΕΛΑΣ να μείνει έξω από τη σύγκρουση) και εγκαθιστούν σε αυτή βαριά όπλα με τα οποία βάλλουν κατά θέσεων του ΕΛΑΣ.
Στα άλλα μέτωπα, η ΙΙ Μεραρχία του ΕΛΑΣ, που μόλις είχε καταφθάσει στην Αθήνα, κυρίευσε τη Σχολή Χωροφυλακής, ενώ κατάφερε να κυκλώσει και να εξουδετερώσει τμήματα της Ορεινής Ταξιαρχίας που απειλούσαν την Καισαριανή. Οι Καισαριανιώτες ΕΛΑΣίτες κατέλαβαν το λόφο του Αράπη. Οι επιθετικές ενέργειες των Βρετανών σε Μοναστηράκι και Χατζηκώστα αποκρούστηκαν με επιτυχία, αναγκάζοντάς τους σε άτακτη υποχώρηση. Τμήματα του ΕΛΑΣ προωθήθηκαν έως την πλατεία Βάθη και την οδό Μενάνδρου. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, εντάθηκαν οι επιθέσεις της βρετανικής αεροπορίας κατά του άμαχου πληθυσμού. Μόνο στην Καισαριανή υπήρξαν 220 θύματα.
Στον Πειραιά, η απόπειρα απόβασης δυνάμεων στον Άη Γιώργη ανατράπηκε, ενώ τα ινδικά αποικιακά στρατεύματα που αποβιβάστηκαν στη Ζέα, παρέμειναν καθηλωμένα υπό την πίεση του 6ου Συντάγματος Πειραιά του ΕΛΑΣ. Στο Κερατσίνι ένα τμήμα περίπου 100 Ινδών αιχμαλωτίστηκε και αφοπλίστηκε. Νέα οδοφράγματα σχηματίζονταν παντού. Οι ΕΠΟΝίτες καλούσαν το λαό με το χωνί και εκείνος έσπευδε να συνδράμει: νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά. «Ηθικόν λαού και μαχητών Πειραιώς άριστον!».
7 – 12 – 1948
Εκτελείται, μαζί με άλλα 14 μέλη και στελέχη της ΚΟΘ του ΚΚΕ, ο Αρίστος Βασιλειάδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
7 – 12 – 1962
Πραγματοποιείται στα Προπύλαια μεγάλη πανσπουδαστική συγκέντρωση με αίτημα «15% για την Παιδεία» στο οποίο πήραν μέρος πάνω από 8.000 φοιτητές.
Δείτε ακόμα…
Σαν Σήμερα 6/12 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
6 Δεκ 2025
Σαν Σήμερα 5/12 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
5 Δεκ 2025
Σαν Σήμερα 4/12 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
4 Δεκ 2025
Πηγή : ALT.GR
Μία απάντηση στο “ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ”
Καλημέρα σε όλους .
《 Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στο κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα 》.
Δεν μπορεί να ξεχαστεί αυτή η ημέρα , η ματωμένη Κυριακή της 3ης Δεκέμβρη του 1944 που έζησε η αδούλοτη Αθήνα . Ήταν μία κοσμογονική ημέρα όπου ο λαός μας ξανάλεγε στους αποικιοκράτες επιδρομείς το δικό του 《 ΌΧΙ 》 . Βεβαίωνε για τρίτη φορά , πως δεν σκύβει το κεφάλι . Φανέρωσε την αδάμαστη θέλησή του να υπερασπίσει την εθνική του ανεξαρτησία .
Όμως τα πυρά της αστυνομίας πάνω στο πλήθος των διαδηλωτών που παρέλαυνε ειρηνικά στη πλατεία Συντάγματος , έβαψαν στο αίμα τους διαδηλωτές . Ο Άγγελος Έβερτ (Διευθυντής της Αστυνομίας ) διέταξε να κτυπήσουν στο ψαχνό με εντολή του τότε πρωθυπουργού Γ . Παπανδρέου .
Η Ελλάδα πολέμησε στα οδοφράγματα τους Εγγλέζους αποικιοκράτες . Πολέμησε τον κόσμο της προδοσίας και του δοσιλογισμού , τον κόσμο της υποτέλειας .
Ομως αυτός ο ηρωικός αγώνας δεν ήταν αρκετός να οδηγήσει στην νίκη , παρ’ ότι υπήρχε επαναστατική κατάσταση απο τις πρώτες κι’ όλλας μέρες της απελευθέρωσης , γιατί η στρατηγική του Κόμματος δεν είχε ως πρωτεύον την εγκαθίδρυση εργατικής εξουσίας , αλλα την 《ομαλή δημοκρατική εξέλιξη》.
Τιμή και δόξα σε όλους αυτούς που έπεσαν για τα ιδανικά της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας , για μία λαοκρατική Ελλάδα χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο .
” Έτσι τελείωσε ο Δεκέμβρης . Έριξε ο Λαός τον μπόγο του στον ώμο κι έφυγε ο Λαός . Δεν τον σηκώνει ο τόπος .
Όπου δεν είναι λευτεριά δεν τον σηκώνει ο τόπος. Τραβάει πιο πάνου να στήσει το ταμπούρι του . Έτσι τελείωσε ο Δεκέμβρης. Η Αθήνα απόμεινε έρημη.”
Γιάννης Ρίτσος “Γειτονιές του κόσμου ”
Γεώργιος Παναγούλης