1 – 11 – 1864
Κυρώνονται η ιδρυτική Διακήρυξη και το Καταστατικό της Διεθνούς Ένωσης Εργατών (Α’ Διεθνής). Σκοπός της Διεθνούς ήταν να εκπληρώσει το ιστορικό καθήκον της συσπείρωσης των δυνάμεων του παγκόσμιου προλεταριάτου.
«Η Διεθνής», έγραφε ο Κ. Μαρξ, «ιδρύθηκε για να αντικαταστήσει τα διάφορα σοσιαλιστικά και μισοσοσιαλιστικά τμήματα με μια πραγματικά αγωνιστική οργάνωση της εργατικής τάξης». Τα καθήκοντα αυτά ήταν που προσδιόρισαν και το περιεχόμενο της ιδρυτικής Διακήρυξης και του Καταστατικού της Α’ Διεθνούς.
Η ιδρυτική Διακήρυξη, που ήταν και το πρόγραμμά της Διεθνούς και φέρει την καταλυτική σφραγίδα του Μαρξ, είναι ένα από τα σημαντικότερα ντοκουμέντα στην ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος. Αναδεικνυόταν ως πρώτιστο καθήκον της εργατικής τάξης η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη μέσα από το δυνάμωμα της ταξικής της οργάνωσης και του ιδεολογικού της εξοπλισμού.
Επίσης αναφερόταν στη βασική ανάγκη να έχουν οι εργάτες δική τους εξωτερική πολιτική στη βάση του προλεταριακού διεθνισμού. Άλλωστε, η ιδρυτική διακήρυξη κατέληγε με το σύνθημα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε».
Αλλά και στο καταστατικό της Διεθνούς περιλαμβάνονταν σπουδαίες θέσεις, υποθήκες για την οργάνωση του εργατικού κινήματος, βάζοντας στο επίκεντρο το καθήκον της Διεθνούς να καθοδηγήσει την εργατική τάξη για την κοινωνική της απελευθέρωση. Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης πρέπει να κατακτηθεί από την ίδια την εργατική τάξη, ανέφερε το προοίμιο του καταστατικού. Η Διεθνής Ένωση των Εργατών βασίστηκε στην αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Ανώτατο όργανο ήταν το ετήσιο συνέδριο.
Η Διεθνής καθοδήγησε άμεσα την εξέγερση του Παρισιού και συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, ωστόσο δεν μπόρεσε να γίνει η οργάνωση που θα καθοδηγούσε αποτελεσματικά την επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης, κυρίως επειδή στις γραμμές της υπήρχαν μικροαστικά και αναρχικά ρεύματα που ασκούσαν επίδραση. Η σφοδρή διαπάλη, με επικεφαλής τους Μαρξ – Ένγκελς, για το ξεκαθάρισμα των γραμμών του επαναστατικού κινήματος από αυτές, τις τελικά αντεπαναστατικές επιρροές, είναι μια ακόμα μεγάλη υπηρεσία προς το εργατικό κίνημα.
Η Α’ Διεθνής έπαψε να υπάρχει τυπικά το 1876, έχοντας εκπληρώσει το έργο της στις ιστορικές συνθήκες στις οποίες έδρασε.
1 – 11 – 1923
Γεννιέται η Ισπανίδα οπερατική λυρική σοπράνο και σολίστ Βικτόρια ντελς Άγγελς, επίσης Βικτόρια ντε λος Άνχελες (Victoria de los Ángeles López García).
Η καριέρα της ξεκίνησε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κορυφώθηκε στα χρόνια από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1960.
Ανήκε σε μια γενιά υψιφώνων γεννημένων κατά το μεσοπόλεμο (Μαρία Κάλλας, Τζόαν Σάδερλαντ κ.ά.) που συντέλεσαν τα μέγιστα στην αναβίωση του μπελ κάντο στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
1 – 11 – 1931
Δημοσιεύεται στον Ριζοσπάστη (στα φύλλα 1-3/11/1931) Έκκληση της ΕΕ της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τη λύση της εσωκομματικής διαπάλης στο ΚΚΕ.
Με παρέμβασή της, επίσης, αντικαθίσταται το ΠΓ της ΚΕ. Νέος Γραμματέας ορίζεται ο Ν. Ζαχαριάδης.
1 – 11 – 1939
Η 5η Σύνοδος του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ (1-2/11/1939) αποφασίζει την εισδοχή της Δυτικής Ουκρανίας και της Δυτικής Λευκορωσίας (περιοχές που είχε αποσπάσει η Πολωνία την περίοδο της ιμπεριαλιστικής επέμβασης κατά της επανάστασης) στην ΕΣΣΔ και την ενσωμάτωσή τους στις Σοβιετικές Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ουκρανίας και Λευκορωσίας αντίστοιχα.
1944
Δύο μέρες μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον ΕΛΑΣ, βρετανικά στρατεύματα εισέρχονται στην πόλη.
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
2 – 11 – 1906
Γεννιέται ο Ιταλός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Λουκίνο Βισκόντι (Luchino Visconti di Modrone). Προερχόταν από αριστοκρατική οικογένεια του Μιλάνου.
Νεαρός ήδη, ανακαλύπτει τη μουσική και το θέατρο. Η γνωριμία του με τον Γάλλο σκηνοθέτη Ζαν Ρενουάρ στο Παρίσι, το 1935, οι ταινίες των Σοβιετικών Πουντόβκιν και Αϊζενστάιν και η απαγόρευση από τη φασιστική λογοκρισία να πραγματοποιήσει την πρώτη του κινηματογραφική δουλιά, καθόρισαν τη μετέπειτα ιδεολογική του στράτευση στην υπόθεση του κομμουνισμού και της επανάστασης.
Με την ταινία «Ossessione», μεταφορά του μυθιστορήματος του Τζέιμς Κέιν «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές» (1942), ο Βισκόντι εγκαινιάζει τη γέννηση και την πορεία του ιταλικού νεορεαλιστικού κινηματογράφου και επιδρά στην εξέλιξη της κινηματογραφικής τέχνης, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Παρά την αντίδραση της κατεστημένης κριτικής, που οδήγησε αργότερα στην καταστροφή του αρνητικού, η ταινία είχε πλατιά απήχηση. Ακολουθεί το μικρό ντοκιμαντέρ «Μέρες δόξης» (1945), όπου καταγράφεται η δίκη και η εκτέλεση των φασιστών Καρούζο και Κοχ.
Τρία χρόνια μετά, γυρίζει, με χρήματα του ΚΚΙ, την ταινία «Η γη τρέμει» (επεισόδιο της θάλασσας), ένα οδοιπορικό στο φτωχό σικελικό νότο και το πρώτο και το τελευταίο επεισόδιο μιας τριλογίας που δεν ολοκλήρωσε. Με την ταινία «Μπελίσιμα» (1951), ο σκηνοθέτης επιχειρεί να καταδείξει την απατηλότητα των μικροαστικών ονείρων. Άλλα έργα του είναι το «Εμείς οι γυναίκες» (1953) με την Αννα Μανιάνι, «Σένσο», «Οι λευκές νύχτες» (1957) του Ντοστογιέφσκι, «Ο Ρόκο και τα αδέλφια του» (1960), «Η εργασία» (1962), «Γατόπαρδος» (1963 -σκιαγραφεί την ηττημένη αριστοκρατία και την ανερχόμενη αστική τάξη- κερδίζει το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών), «Τα μακρινά αστέρια της Άρκτου», «Η καμένη μάγισσα» (1966), «Ο ξένος» (1967 -μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Καμύ), «Οι καταραμένοι» (1968), «Θάνατος στη Βενετία» (1971) «Λούντβιχ ή το λυκόφως των θεών», «Η γοητεία της αμαρτίας» (1974) και «Ο αθώος».
2 – 11 – 1911
Γεννιέται ο μεγάλος ποιητής Οδυσσέας Ελύτης (πραγματικό όνομα Οδυσσέας Αλεπουδέλης), που το 1979 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Με το «Άξιον Εστί» αγκάλιασε τη διαχρονική πορεία της Ελλάδας χωρίς να πέφτει στην παγίδα της «απόδειξης» της «ανωτερότητας» των Ελλήνων, είναι το ποίημα – πηγή που εξακολουθεί να δροσίζει τα χείλη της η ελληνική συνείδηση.
Γεμάτη φως η ποίησή του θα δημιουργηθεί με τη χρήση και τη δημιουργική ανάπλαση 8.000 λέξεων, ένα επιπλέον δώρο του ποιητή στον πολιτισμό μας.
Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης αλλά η καταγωγή του ήταν από τη Μυτιλήνη. Σε πολύ μικρή ηλικία εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Η ποίηση αρχίζει να τον ενδιαφέρει διαβάζοντας Καβάφη και Κάλβο, ενώ την ίδια εποχή (1927) στρέφεται προς τον υπερρεαλισμό. Το 1930 εγγράφεται στη Νομική Σχολή, το 1934 γνωρίστηκε με τον ποιητή Ι. Σαραντάρη που τον ενθάρρυνε στις ποιητικές του προσπάθειες, εκείνος όμως που τον επηρέασε αποφασιστικά ήταν ο Ανδρέας Εμπειρίκος, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1935. Το Νοέμβρη του 1935 δημοσιεύτηκαν, στα «Νέα Γράμματα», τα πρώτα ποιήματα του Ελύτη που καθιέρωσε τότε και το ψευδώνυμό του.
Το 1939 τυπώνει την πρώτη του ποιητική συλλογή «Προσανατολισμοί». Με την έναρξη του πολέμου βρίσκεται στο μέτωπο ως ανθυπολοχαγός στο 1ο Σύνταγμα Πεζικού, όπου κινδύνευσε να πεθάνει από κοιλιακό τύφο.
Το 1943 κυκλοφόρησε «Ο Ήλιος ο Πρώτος», ενώ από το 1945 συνεργάζεται με το περιοδικό «Τετράδιο» όπου και πρωτοπαρουσίασε το «Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας». Το 1948 ταξιδεύει στην Ελβετία, και εν συνεχεία στο Παρίσι, όπου παρακολουθεί μαθήματα φιλοσοφίας στη Σορβόνη. Το 1951 αρχίζει τη σύνθεση του «Αξιον Εστί» (Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1960).
Το 1964 στον κινηματογράφο «Ρεξ» θα εκτελεστεί για πρώτη φορά το «Άξιον Εστί» μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη. Το 1967 ο Ελύτης καταφεύγει στη Γαλλία. Στις 10 Δεκέμβρη 1979 του απονεμήθηκε το Νομπέλ Λογοτεχνίας.
Ο Οδυσσέας Ελύτης πέθανε στις 18 Μάρτη 1996 στο σπίτι του στην Αθήνα, ενώ τα έργα «Εκ του πλησίον» και «2×7ε» δημοσιεύτηκαν μετά το θάνατό του. Για εκείνον ο θάνατος δεν ήταν παρά ακόμη ένα ταξίδι: «Είπα θα φύγω. Τώρα. Μ’ ό,τι να ‘ναι: τον σάκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο, στην τσέπη μου έναν οδηγό, τη φωτογραφική στο χέρι. Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα θα πάω να βρω ποιος είμαι. Τι δίνω, τι μου δίνουν και περισσεύει το άδικο».
