1 – 9 – 1824
Γεννιέται ο ποιητής και πολιτικός Αριστοτέλης Βαλαωρίτης.
Παρακολούθησε τα βασικά του μαθήματα στη Λευκάδα πριν βρεθεί το 1838 οικότροφος στην Κέρκυρα, υπό την εποπτεία του ελληνιστή Ιωάννη Οικονομίδη. Στη συνέχεια σπούδασε στην Ιόνιο Ακαδημία, με την επίβλεψη του Κωνσταντίνου Ασώπιου. Τελείωσε την Ακαδημία 17 ετών, και, κατά τα συνήθη των ευκατάστατων Eπτανησίων της εποχής, ταξίδεψε στη βόρειο Ιταλία και την Ελβετία με τον πατέρα του.
Ο Βαλαωρίτης παρακολούθησε μαθήματα στο «Κολέγιο» της Γενεύης, και από το 1844 έως το 1846 βρίσκεται στο Παρίσι, όπου σπουδάζει Νομικά. Κατόπιν πηγαίνει στην Πίζα, συνεχίζοντας τις νομικές σπουδές, αλλά και αναπτύσσοντας πολιτική δραστηριότητα, στο πλευρό των φιλελεύθερων επαναστατών. Είναι η περίοδος που οι Ιταλοί δίνουν το δικό τους αγώνα για την απελευθέρωση από τους Αυστριακούς και την εθνική συγκρότηση. Το 1847 συλλαμβάνεται στη Βενετία, για αντιστασιακή δράση. Το 1852 επιστρέφει στη Λευκάδα και μπαίνει στο στίβο της πολιτικής.
1 – 9 – 1854
Γεννιέται ο Γερμανός συνθέτης Έγκελμπερτ Χούμπερντινκ (Engelbert Humperdinck).
Δημοφιλές έργο του ήταν η παραμυθένια όπερα Χάνσελ και Γκρέτελ.
1 – 9 – 1922
Γεννιέται ο Ιταλός ηθοποιός Βιτόριο Γκάσμαν (Vittorio Gassman).
Σπούδασε θέατρο και με αυτό άρχισε την καριέρα του, ερμηνεύοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους (λ.χ Άμλετ, Οθέλλος). Ο μεταπολεμικός ιταλικός κινηματογράφος δε θα μπορούσε παρά να αξιοποιήσει το μεγάλο υποκριτικό ταλέντο, αλλά και την ανδρική λάμψη του Γκάσμαν. Έτσι ο κινηματογράφος τον «τράβηξε» από το θέατρο, αποσπώντας μοναδικής εμβέλειας ερμηνείες του (λ.χ στο «Κλέψας του κλέψαντος», «Μπρανκαλεόνε», «Ο φαμφαρόνος», «Αρωμα γυναίκας» και πολλές άλλες).
Η διεθνής κινηματογραφική φήμη του έφθασε στο Χόλιγουντ, όπου πήγε στις αρχές της δεκαετίας του ’50 και συνεργάστηκε για ταινίες όπως το «Πόλεμος και Ειρήνη». Στην Αμερική έκανε τον πρώτο του γάμο με την Αμερικανίδα ηθοποιό Σέλεϊ Ουίντερς, με την οποία χώρισε γρήγορα. Από τους τρεις γάμους του απέκτησε τέσσερα παιδιά. Προς τα τέλη της δεκαετίας του ’70, θέλοντας να γυρίσει στο θέατρο δημιούργησε έναν περιοδεύοντα θίασο, που δεν είχε και μεγάλη τύχη, και δραματική σχολή.
1 – 9 – 1939
Τα χαράματα της 1ης Σεπτεμβρίου 1939, στις 4:45, τα γερμανικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Πολωνία. Αρχίζει ο Β’ παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος.
1 – 9 – 1984
Πεθαίνει ο συγγραφέας και νομικός Ασημάκης Πανσέληνος.
Σπούδασε νομικά (και συμπληρωματικά κοινωνιολογία, ψυχολογία και λογοτεχνία) στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε ως δικηγόρος.
Το 1921 βραβεύτηκε για ένα αφήγημά του στο περιοδικό Μυτιληνιός του Θεόδωρου Θεοδωρίδη (Ντορή Ντόρου), όπου στη συνέχεια θα δημοσιεύσει ποιήματα και πεζά.
Ο Πανσέληνος ως δικηγόρος της Εργατικής Βοήθειας έτρεχε στη δεκαετία του ’30 κάθε μέρα στα δικαστήρια για να υπερασπιστεί απεργούς εργάτες, που «τους πιάνανε κατοσταριές κατοσταριές», όπως έλεγε, και τους καθίζανε στο σκαμνί.
Βάζοντας τους συνήθως δυο χρόνια φυλακή και δυο εξορία, ποινές που μετά τη φυλακή, την εξορία εκτίανε στα ξερονήσια, από τα οποία πολλοί δε γυρίζανε.
Στους αγώνες του κατά του «Ιδιώνυμου», ο Ασημάκης Πανσέληνος εμπνεύστηκε το παρακάτω ποίημα.
ΤΡΙΜΕΛΕΣ ΠΛΗΜΜΕΛΕΙΟΔΙΚΕΙΟΝ
Πάνω στην ξύλινη έδρα καθισμένοι,
μια γνώμη, μια καρδιά ευχαριστημένη,
τρεις ομοιόμορφοι, ήσυχοι ανθρωπάκοι
κι ο εισαγγελεύς, με Φαϊρμπανξ μουστάκι!
Ένας εργάτης κάθεται στο μπάγκο,
από ένα σπάγκο, κρέμεται ο Χριστός
κι απ’ το Χριστό κρεμιέται, δίχως σπάγκο,
το Καθεστώς!
«Εσύ ήσουν αρχηγός στην απεργία»;
– «Αυτό για μένα θα ήτανε τιμή».
«Και τι σας φταίει το Κράτος κι η Θρησκεία»;
– «Βοηθούν όσους μας κλέβουν το ψωμί»!
Ο πρόεδρος είναι μάνα στη δουλειά του
κι είναι αυστηρός στα ήθη και στους τρόπους,
κοιτάει το νόμο μέσα απ’ τα γυαλιά του
και μέσα από το νόμο τους ανθρώπους.
«Δυο χρόνια φυλακή και δυο εξορία»!
Και τον ακούει ο εργάτης καθιστός,
κλαίει μια γριούλα με ήρεμη πικρία,
μειδιά κάτου απ’ τη σκόνη του ο Χριστός.
Πάνω στην ξύλινη έδρα καθισμένοι,
μια γνώμη, μια καρδιά ευχαριστημένη,
δικάζουνε τον κλέφτη, τον αλήτη
κι απέ παίρνουν το τραμ και πάνε σπίτι.
Τρων και μιλάν για το Αδικο με πάθος,
διδάσκουν τα παιδιά τους ηθική,
βέβαιοι αυτοί πως είναι κατά βάθος
πιο τίμιοι απ’ όσους κλειούν στη φυλακή.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου φυλακίστηκε από το καθεστώς λόγω της δράσης του ενώ κατά την περίοδο της Κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, για την οποία και φυλακίστηκε από τους Ιταλούς στις φυλακές Αβέρωφ. Στα Δεκεμβριανά συνελήφθη από τους Άγγλους, δραπέτευσε όμως από το Χασάνι, όπου κρατείτο, το 1945. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο εκλέχτηκε το 1950 βουλευτής Λέσβου με την ΕΔΑ.
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
2 – 9 – 1872
Πραγματοποιείται στη Χάγη το 5ο Συνέδριο της Α’ Διεθνούς (2-7/9/1872), που χαρακτηρίστηκε από τη σφοδρή σύγκρουση σοσιαλιστών (Κ. Μαρξ) και αναρχικών (Μ. Μπακούνιν) και το οποίο έληξε με νίκη των σοσιαλιστών και την αποβολή του Μπακούνιν από τη Διεθνή.
Ως συνέπεια, οι αναρχικοί ανακήρυξαν το συνέδριο άκυρο και προχώρησαν στη σύγκληση χωριστού συνεδρίου λίγες μέρες αργότερα στο Σεν Ιμιέρ.
2 – 9 – 1877
Πεθαίνει ο μπουρλοτιέρης της Επανάστασης του 1821 Κωνσταντίνος Κανάρης, κατόπιν ναύαρχος και πέντε φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας.
2 – 9 – 1901
Γεννιέται ο μεγάλος υπερρεαλιστής ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος.
Το 1909 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές έφυγε για την Ευρώπη. Το 1925 θα βρεθεί στο Παρίσι για να σπουδάσει ψυχαναλυτής.
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1931 και το ’35 δίνει την πρώτη του διάλεξη για τον υπερρεαλισμό, γεγονός ιδιαίτερα προκλητικό για εκείνη την εποχή. Την ίδια χρονιά θα εκδώσει την ποιητική του συλλογή «Υψικάμινος». Το 1945 θα έρθει η «Ενδοχώρα», ποιήματα γραμμένα ανάμεσα στα 1934 και 1937. Μετά το θάνατό του, το 1980 θα εκδοθεί η «Οκτάνα», συλλογή πεζόμορφων ποιημάτων γραμμένα από το 1941 έως το 1965. Στα πεζογραφήματά του ανήκει ο «Μέγας Ανατολικός».
2 – 9 –1910
Πεθαίνει ο Γάλλος ζωγράφος του Μεταϊμπρεσιονισμού Ανρί Ρουσσώ (Henri Rousseau).
Ήταν αυτοδίδακτος και γνωστός ως «Le Douanier» (Ο Τελώνης) λόγω του επαγγέλματός του.
2 -9 – 1937
Πεθαίνει ο Έλληνας γλύπτης, ζωγράφος και καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Θωμάς Θωμόπουλος.
Το 1923, ο Θωμάς Θωμόπουλος, αντέγραψε σε γύψο πολλά έργα του Χαλεπά και τα παρουσίασε στην Ακαδημία Αθηνών το 1925, με αποτέλεσμα να βραβευθεί ο Χαλεπάς το 1927 με το Αριστείο των Τεχνών.
2 – 9 – 1944
Σχηματίζεται κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Σε αυτή, το ΕΑΜ και η ΠΕΕΑ εκπροσωπούνται με 6 υπουργούς (τους Α. Σβώλο – Οικονομικών, Γ. Ζέβγο – Γεωργίας, Μ. Πορφυρογένη – Εργασίας, Ν. Ασκούτση – Δημοσίων Έργων και Η. Τσιριμώκο – Εθνικής Οικονομίας) και 1 υφυπουργό (τον Α. Αγγελόπουλο – Οικονομικών).
Η Κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» ήταν προϊόν της Συμφωνίας του Λιβάνου (Μάης 1944) και αντικατόπτριζε το πρόβλημα στρατηγικής του ΚΚΕ την περίοδο της Κατοχής και της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης.
Ως αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής, δεν αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι ο λαός ήταν ένοπλος, ενώ είχαν διαμορφωθεί φύτρα εξουσίας (λαϊκή αυτοδιοίκηση, δικαιοσύνη, παιδεία, κ.α.), που θα μπορούσαν αν εξελιχθούν σε πυρήνες της επαναστατικής δράσης για την καθολική σύγκρουση, με στόχο την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
2 – 9 – 1984
Πεθαίνει ο κομμουνιστής ηθοποιός Μάνος Κατράκης.
Από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση στο θέατρο το 1928, φανέρωσε το υποκριτικό του ταλέντο και ανέβηκε γρήγορα την κλίμακα της θεατρικής ιεραρχίας, για να καταλάβει μια δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στους κορυφαίους ηθοποιούς μας.
Περισσότερα από 50 χρόνια συνεχούς προσφοράς στο θέατρο, με στόχους υψηλούς, με ερμηνείες συγκλονιστικές, με βραβεία και κριτικούς επαίνους.
Με το μεγαλόπρεπο ανάστημά του και τη βαριά κρυστάλλινη φωνή του απέδειξε τις υποκριτικές του ικανότητες κυρίως σε ρόλους τραγικούς, όπως στον «Προμηθέα Δεσμώτη» που παρουσίασε τελευταία φορά το 1976.
Πρωταγωνίστησε σε πολύ σημαντικούς ρόλους σπουδαίων έργων του παγκόσμιου ρεπερτορίου και σημάδεψε με το παίξιμό του μερικά από τα αρχαία κλασικά δράματα («Ιούλιος Καίσαρας», «Εμπορος της Βενετίας», «Οθέλλος», «Πέερ Γκυντ», «Δον Κιχώτης», «Βασιλεύς Ληρ», «Αντιγόνη», «Μήδεια», «Οιδίπους Τύραννος», «Προμηθέας Δεσμώτης», «Πέρσαι»). Επίσης πρωταγωνίστησε στα περισσότερα από τα φιλμ του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου.
Πιστεύοντας πως η τέχνη δεν υπάρχει από προσωπική ανάγκη για έκφραση, αλλά είναι ένα σπουδαίο κοινωνικό λειτούργημα, που εξυπηρετεί την ανάπτυξη της κοινωνίας μας, έστρεψε την τέχνη του και τον εαυτό του στην εξυπηρέτηση υψηλών στόχων, σκοπών και προοπτικών.
Στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής και στα τραγικά χρόνια του εμφυλίου, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της Αντίστασης. Απολύεται από το Εθνικό για τις ιδέες του, συλλαμβάνεται, του ζητούν να υπογράψει δήλωση, αρνείται και εξορίζεται στην Ικαρία, τη Μακρόνησο και τον Αϊ – Στράτη, μέχρι το 1952. Αλλά και αργότερα, ήταν πάντα από τους πρώτους, σε όλους τους λαϊκούς αγώνες και πάντα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, μέχρι το θάνατό του. Σε εποχές γενικού ξεπουλήματος ο Μάνος Κατράκης , είτε με το λόγο του «Προμηθέα», είτε με τη συμμετοχή του στην Αντίσταση, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις διεκδικήσεις του ΚΚΕ, τίποτε άλλο δεν επιζητούσε από το να υπηρετήσει τον άνθρωπο.
Αλλά και αργότερα, ήταν πάντα από τους πρώτους, σε όλους τους λαϊκούς αγώνες και πάντα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, μέχρι το θάνατό του. Σε εποχές γενικού ξεπουλήματος ο Μάνος Κατράκης, είτε με το λόγο του «Προμηθέα», είτε με τη συμμετοχή του στην Αντίσταση, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις διεκδικήσεις του ΚΚΕ, τίποτε άλλο δεν επιζητούσε από το να υπηρετήσει τον άνθρωπο.
«Η ζωή άρχισε από τότε που μπήκα στο Κόμμα μου», είχε πει ο ίδιος. «Διάλεξα να είμαι κομμουνιστής. Αισθάνομαι υπερηφάνεια για το κόμμα, για τις εκατοντάδες χιλιάδες τους συντρόφους, που αποτελούν τον κορμό του μεγάλου δέντρου του μέλλοντος. Από αυτό αντλούμε όλη τη δύναμη για την τελική δικαίωση των αγώνων και θυσιών του λαού μας. Από τη ζωοδότρα πηγή αυτού του λαού παίρνουμε εμείς οι καλλιτέχνες το υλικό, που το κάνουμε λόγο, εικόνα, ποίηση, μουσική, θέατρο και ό,τι άλλο βοηθά στην καλυτέρευση του νου και της ψυχής».
2 – 9 – 2001
Πεθαίνει ο Νοτιοαφρικανός καρδιοχειρούργος Κρίστιαν Ν. Μπάρναρντ (Christiaan Neethling Barnard), ο οποίος πραγματοποίησε την πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση καρδιάς από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους καρδιοχειρουργούς όλων των εποχών, ο άνθρωπος που έκανε πραγματικότητα το 1967 τις μεταμοσχεύσεις καρδιάς.
Τα φώτα της δημοσιότητας στο Νοτιοαφρικανό καρδιοχειρουργό έπεσαν για πρώτη φορά στις 3 Δεκέμβρη του 1967. Ημερομηνία κατά την οποία έγραψε σελίδα στην ιστορία της Ιατρικής όταν κατάφερε να μεταμοσχεύσει την καρδιά μίας 18χρονης σε 53χρονο ασθενή στο νοσοκομείο «Groote Schuur» του Κέιπ Τάουν. Μιλώντας έκτοτε σε εκατοντάδες ΜΜΕ, ο Μπάρναρντ σχολίαζε το επίτευγμά του λέγοντας: «Η καρδιά είναι ένα από τα πιο εύκολα όργανα για μεταμόσχευση… Το εγχείρημά μου δε θα πρέπει να θεωρείται επιστημονικό, αλλά τεχνικό επίτευγμα. Έρχεται καιρός που θα καταγραφούν ανώτερα επιστημονικά επιτεύγματα»…
Ο Δρ. Μπάρναρντ γεννήθηκε το Νοέμβρη του 1922 και ήταν γόνος φτωχής οικογένειας καλβινιστών στη φτωχή κωμόπολη Μπούφορντ Γουέστ. Μεταξύ των προσωπικοτήτων που εξέφρασαν τη θλίψη τους για το χαμό του διάσημου καρδιοχειρουργού ήταν και ο πρώην Πρόεδρος της Ν. Αφρικής Νέλσον Μαντέλα, ο οποίος έκανε μνεία στη θαρραλέα στάση του κατά τη διάρκεια του ρατσιστικού καθεστώτος «Απαρτχάιντ».
2 – 9 – 2021
«Φεύγει» από τη ζωή ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, σε ηλικία 96 ετών, αφήνοντας πίσω του ολοζώντανη και πάντα επίκαιρη παρακαταθήκη το πλούσιο, απέραντο και σπουδαίο πολιτιστικό έργο του.
Ο Μίκης Θεοδωράκης γεννήθηκε στη Χίο στις 29 Ιούλη 1925. Εκεί είχαν εγκατασταθεί οι γονείς του μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Η καταγωγή του πατέρα του ήταν από την Κρήτη και της μητέρας του από τη Μικρά Ασία.
Στα παιδικά του χρόνια γνώρισε πολλές μετακινήσεις λόγω της δουλειάς του πατέρα του. Χίος, Μυτιλήνη, Σύρος, Αθήνα, Γιάννενα, Κεφαλλονιά, Πάτρα, Πύργος, Τρίπολη μέχρι το 1943 και στη συνέχεια Αθήνα. Απάγκιο και απασχόληση για τον Μίκη Θεοδωράκη γίνεται η μουσική. Το 1943 ερχόμενος στην Αθήνα περνά την πόρτα του Ωδείου Αθηνών.
Το έργο του αντηχεί όλη τη μεγάλη πορεία και τις περιπέτειες του λαϊκού κινήματος του 20ού αιώνα. Ήταν και αυτός μέλος της γενιάς που ανδρώθηκε στην Αντίσταση, που πάλεψε για να έρθουν καλύτερες μέρες στον τόπο μας και γι’ αυτή του την απόφαση διώχτηκε, φυλακίστηκε, εξορίστηκε, συνέχισε να παλεύει και να δημιουργεί.
Στα χρόνια της Κατοχής παλεύει οργανωμένα μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ. Παίρνει μέρος στις μάχες του Δεκέμβρη του ’44 μέσα από τις γραμμές του 1ου Λόχου του 1ου Τάγματος του Εφεδρικού ΕΛΑΣ, που είχε τη βάση του στην Ανω Νέα Σμύρνη. Τον Ιούλιο του 1947 συλλαμβάνεται και εξορίζεται στην Ικαρία. Τον χειμώνα του 1949 εξορίζεται στη Μακρόνησο και βασανίζεται φριχτά.
Μετά τη Μακρόνησο εγκαθίσταται σε ένα χωριό στην Κρήτη και στη συνέχεια, με σκληρές θυσίες των γονιών του, μεταβαίνει στην Αθήνα.
Το 1950 αποφοιτά από το Ωδείο με δίπλωμα στην αρμονία, αντίστιξη και φούγκα.
Το 1953 παντρεύεται τη Μυρτώ Αλτίνογλου και μαζί αποκτούν δυο παιδιά, την Μαργαρίτα και τον Γιώργο.
Το 1954 με υποτροφία εγκαθίσταται στο Παρίσι όπου εγγράφεται στο Conservatoire και σπουδάζει μουσική ανάλυση με τον Olivier Messiaen και διεύθυνση ορχήστρας με τον Eugène Bigot. Συνεχίζει το συμφωνικό του έργο και γράφει μερικά από τα σπουδαιότερα συμφωνικά του έργα.
Το 1957 του απονέμεται το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ της Μόσχας από τον Σοστακόβιτς για το έργο του, Suite No 1 για πιάνο και ορχήστρα.
Το 1958, εβρισκόμενος στο Παρίσι, παίρνει στα χέρια του την επανέκδοση του «Επιταφίου» του Γιάννη Ρίτσου. Ο ομώνυμος δίσκος κυκλοφορεί το 1960 και αποτελεί το ορόσημο για την είσοδο του συνθέτη στο χώρο της λαϊκής μουσικής. Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ο πρώτος που έβαλε στο στόμα του απλού λαού λόγια μεγάλων ποιητών, μέσα από τη μελοποίηση των στίχων τους. Το 1964 κυκλοφορεί το αριστούργημα «Άξιον Εστί», σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη.
Το 1963, μετά τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη, δημιουργείται η Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη και ο Μίκης Θεοδωράκης αναλαμβάνει Γραμματέας της. Εκλέγεται στο κοινοβούλιο ως βουλευτής της ΕΔΑ.
Το 1966, μελοποιεί τη «Ρωμιοσύνη». Τη «Ρωμιοσύνη» είχε γράψει ο Γιάννης Ρίτσος την περίοδο 1945-46.
Τον Μάη του 1967 ο Θεοδωράκης συνελήφθη από τη χούντα. Μπουμπουλίνας, απομόνωση, φυλακές Αβέρωφ, η μεγάλη απεργία πείνας, νοσοκομείο, αποφυλάκιση και κατ΄ οίκον περιορισμός, εκτόπιση με την οικογένεια στη Ζάτουνα Αρκαδίας, στρατόπεδο Ωρωπού. Όλο αυτό το διάστημα συνθέτει συνεχώς. Στον Ωρωπό η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται. Ξεσπάει ένα κύμα διαμαρτυριών στο εξωτερικό διεκδικώντας την απελευθέρωσή του. To 1970 φυγαδεύεται στο Παρίσι.
Με την πτώση της δικτατορίας, η μουσική του Μίκη ακούγεται πλατιά σε συγκεντρώσεις και μεγάλα στάδια. Το 1983 του απονέμεται το Βραβείο «Λένιν».
Ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε όλα τα είδη της μουσικής: όπερες, συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, ορατόρια, μπαλέτα, χορωδιακή εκκλησιαστική μουσική, μουσική για αρχαίο δράμα, για θέατρο, για κινηματογράφο, έντεχνο λαϊκό τραγούδι, μετασυμφωνικά έργα.
Επίσης έχει γράψει πολλά βιβλία, που έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες.
Κυριότερα μουσικά έργα του Μίκη Θεοδωράκη
- Κύκλοι τραγουδιών: Τα Παιδικά, Επιτάφιος, Επιφάνια, Πολιτεία Α΄,Β΄,Γ΄και Δ΄, Λιποτάκτες, Μικρές Κυκλάδες, Μαουτχάουζεν, Romancero Gitano, Θαλασσινά Φεγγάρια, Ο Ήλιος και ο Χρόνος, 12 Λαϊκά, Νύχτα Θανάτου, Αρκαδίες, Τα τραγούδια του Αγώνα, Τα τραγούδια του Ανδρέα, 18 Λιανοτράγουδα, Μπαλλάντες, Στην Ανατολή, Τα Λυρικά, Χαιρετισμοί, Επιβάτης, Ραντάρ, Διόνυσος, Φαίδρα, Καρυωτάκης, Τα πρόσωπα του ήλιου, Μνήμη της πέτρας, Ως αρχαίος άνεμος, Μήπως ζούμε σ΄άλλη χώρα;, Μια θάλασσα γεμάτη μουσική, Η Βεατρίκη στην οδό μηδέν, Ασίκικο Πουλάκη, Λυρικώτερα, Λυρικώτατα, Σερενάτες.
- Μουσική για θέατρο: Το τραγούδι του νεκρού αδελφού, Ένας Όμηρος, Εχθρός Λαός, Προδομένος Λαός, Καποδίστριας, Χριστόφορος Κολόμβος, Περικλής, Αυτό το δέντρο δεν το λέγανε υπομονή, Το θεριό του Ταύρου, Μάκβεθ.
- Μουσική για Αρχαίο Δράμα: Ορέστεια (Αγαμέμνων, Χοηφόροι, Ευμενίδες), Αντιγόνη, Ιππείς, Λυσιστράτη, Προμηθεύς Δεσμώτης, Οιδίπους Τύραννος, Εκάβη, Ικέτιδες, Τρωάδες, Φοίνισσες, Αίας.
- Μουσική για κινηματογράφο: Ζορμπάς, Ζ, Σέρπικο, Ιφιγένεια, Ηλέκτρα, Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά, Σουτιέσκα (Τίτο), Μπιριμπί, Φαίδρα, Κατάσταση Πολιορκίας, Actas de Marusia.
- Ορατόρια: Άξιον Εστί, Μαργαρίτα, Επιφάνια Αβέρωφ, Κατάσταση Πολιορκίας, Πνευματικό Εμβατήριο, Requiem, Canto General, Θεία Λειτουργία, Λειτουργία για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο.
- Συμφωνικά και Μουσική Δωματίου: 1η, 2η, 3η 4η, 7η Συμφωνία, Κατά Σαδδουκαίων, Canto Olympico, Τρίο, Σεξτέτο, Το Πανηγύρι της Αση-Γωνιάς, Ελληνική Αποκριά, Κύκλος, Σονατίνα για πιάνο, Σουίτα αρ. 1, 2 και 3, Σονατίνα αρ. 1 και αρ. 2 για βιολί και πιάνο, Οιδίπους Τύραννος, Κοντσέρτο για πιάνο, Ραψωδία για τσέλο και ορχήστρα, Sinfonietta, Adagio.
- Μπαλέτα: Οι Εραστές του Τερουέλ, Αντιγόνη, Ζορμπάς.
- Όπερες: Καρυωτάκης (Οι μεταμορφώσεις του Διονύσου), Μήδεια, Ηλέκτρα, Αντιγόνη, Λυσιστράτη.
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ με ανακοίνωσή της αναφαίρει για τον Μίκη Θεοδωράκη:
Με βαθιά συγκίνηση κι ένα ακατάπαυστο χειροκρότημα αποχαιρετούμε τον Μίκη Θεοδωράκη, αγωνιστή-δημιουργό, οδηγητή και πρωτεργάτη μιας νέας, μαχόμενης τέχνης στη μουσική.
Ορμητικός, εμπνευσμένος και φλεγόμενος από το πάθος της προσφοράς στο λαό, ο Θεοδωράκης κατόρθωσε να χωρέσει στο μεγαλειώδες έργο του όλο το έπος της λαϊκής πάλης του 20ου αιώνα στη χώρα μας. Άλλωστε, μέρος αυτού του έπους υπήρξε και ο ίδιος.
Από 17 κιόλας χρονών οργανώθηκε στο ΕΑΜ και λίγο μετά στο ΚΚΕ, παίρνοντας μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Τον Δεκέμβρη του ‘44 πολέμησε στη μάχη της Αθήνας, που πνίγηκε στο αίμα και μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού μοιράστηκε με τους συντρόφους του τις άγριες διώξεις του αστικού κράτους ως εξόριστος στην Ικαρία και τη μαρτυρική Μακρόνησο, όπου βασανίστηκε άγρια. Στη συνέχεια, αγωνίστηκε μέσα από την ΕΔΑ και τους Λαμπράκηδες για την πολιτιστική αναγέννηση, ενώ «πλήρωσε» με νέες δοκιμασίες, φυλακές και εξορίες, την παράνομη δράση του ενάντια στη δικτατορία των συνταγματαρχών το 1967. Συγκλονιστικές ήταν οι συναυλίες που έδινε στο εξωτερικό μέχρι την πτώση της δικτατορίας και στη συνέχεια σε όλη την Ελλάδα. Το 1978 ήταν υποψήφιος δήμαρχος του ΚΚΕ στην Αθήνα, ενώ το 1981 και το 1985 εκλέχτηκε βουλευτής του Κόμματος. «Τα πιο δυνατά και όμορφα χρόνια μου τα έζησα στις γραμμές του ΚΚΕ» είχε δηλώσει στην εκδήλωση που διοργάνωσε το Κόμμα για να τιμήσει τα 90 χρόνια της καλλιτεχνικής και κοινωνικής προσφοράς του.
Πράγματι ο Θεοδωράκης δεν ξέχασε ποτέ τα ιδανικά της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, που έμειναν ανεκπλήρωτα. Το έργο του είναι μια διαρκής αναμέτρηση με την αδικία και την ηττοπάθεια, ένα σάλπισμα πάλης, νέων αγώνων, αντίστασης, ανάτασης κι ελπίδας. «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις… εκεί που πάει να σκύψει… να την πετιέται από ξαρχής» είναι η απάντησή του στην πίκρα και την απογοήτευση ενός λαού, που τα όνειρά του δεν πήραν ακόμα εκδίκηση.
Αυτή η κατάφαση στη ζωή και τον αγώνα δεν είναι ρηχή και πάντα εύκολη. Κάποιες φορές αναδύεται μέσα από βασανιστικό αναστοχασμό. Χωρίς αμφιβολία ο Μίκης, όσο καλά ήξερε να χτυπά κάθε μικρή και μεγάλη αδικία, το ίδιο καλά ήξερε να εδραιώνει την πίστη ότι η αγάπη, η ευτυχία, η ειρήνη και η ελευθερία είναι πράγματα κατορθωτά. Αλλά κι όσο ρωμαλέα και δυνατά χειριζόταν το «δίκοπο μαχαίρι», το «αστραφτερό σπαθί» της μουσικής του, τόσο εύκολα ήξερε να απαλαίνει το τραγούδι του, αγγίζοντας με τρυφερή ευαισθησία κάθε καλό και ωραίο στη ζωή και τον κόσμο.
Η μουσική του Μίκη είναι ζυμωμένη με όλα εκείνα τα υλικά που φτιάχνουν τη μεγάλη τέχνη, την τέχνη που συλλαμβάνει τον σφυγμό της εποχής της και προαισθάνεται το επερχόμενο. Το αίσθημα, το φρόνημα, η μνήμη και η πείρα του λαού που αγωνίζεται, είναι η πηγή της έμπνευσής του. «Ό,τι φτιάξαμε το πήραμε από το λαό και στο λαό το επιστρέφουμε» έλεγε και αυτό δεν ήταν σεμνοτυφία. Ο Θεοδωράκης είχε βαθιά συνείδηση ότι για το προσωπικό του καλλιτεχνικό κατόρθωμα σπουδαίο ρόλο έπαιξε η εποχή του. Είχε απόλυτη επίγνωση ότι στον ιδιαίτερο τρόπο και τον δυναμισμό της τέχνης του αντανακλούσαν οι πράξεις του λαού κι ότι η δική του συμμετοχή στη λαϊκή δράση, παρότι τον αποσπούσε σε κάποιο βαθμό από τη δημιουργία του, ήταν το οξυγόνο της. «Ο καλλιτέχνης που ζει και δημιουργεί μέσα στην πάλη, εξασφαλίζει ξεχωριστή θέση για το έργο του» δήλωνε. Το έργο του είναι λαμπρή απόδειξη ότι η μεγάλη τέχνη είναι πάντα πολιτική είτε το επιδιώκει είτε δεν το επιδιώκει ο δημιουργός της.
Ο Θεοδωράκης είχε και εμπιστοσύνη στο λαό. Πίστευε ότι ο λαός έχει τη δύναμη να κατακτήσει ό,τι πιο υψηλό και όμορφο δημιουργεί ο άνθρωπος στην ιστορία του. Γι’ αυτό και με ιερή αφοσίωση καλλιέργησε μια τέχνη που ανυψώνει το λαό. Ο Μίκης δεν μελοποίησε μόνο έξοχα τον ποιητικό λόγο χωρίς να τον προδίδει, τον αναδημιούργησε και τον παρέδωσε με εκείνη τη μορφή που μπαίνει κατευθείαν στη λαϊκή καρδιά. «Έφερε την ποίηση στο τραπέζι του λαού, πλάι στο ποτήρι και το ψωμί του», όπως έγραφε γι’ αυτόν ο Ρίτσος. Δεν είναι μόνο η ανεπανάληπτη στην ιστορία συνομιλία της μουσικής του με την ποίηση του Ρίτσου στον «Επιτάφιο», που μέσα και από τις συγκλονιστικές ερμηνείες του Μπιθικώτση και του Χιώτη έγινε ένας διαχρονικός λαϊκός θρήνος και ύμνος μαζί στον θάνατο που γονιμοποιεί το μέλλον. Ο Θεοδωράκης πέτυχε να μιλήσει με την υψιπετή ποίηση στη λαϊκή ψυχή, ακόμα και μέσα από απαιτητικές και ασυνήθιστες στο λαϊκό αυτί μουσικές φόρμες, όπως αυτές στο «Άξιον Εστί» του Ελύτη, στο «Επιφάνεια-Αβέρωφ» του Σεφέρη, στο «Πνευματικό Εμβατήριο» του Άγγελου Σικελιανού κ.ά.
Στον ποταμό του έργου του συνυπάρχουν σχεδόν όλα τα είδη μουσικής: Οι λαϊκοί δρόμοι και το δημοτικό τραγούδι, αλλά και η αρχαία τραγωδία, το βυζαντινό μέλος, το κλασσικό τραγούδι, η συμφωνική μουσική, τα ορατόρια. Πολύπλευρος και πολυτάλαντος, διανοούμενος καθώς ήταν, είχε και ένα πλούσιο συγγραφικό έργο. Στην περίπτωση του Μίκη Θεοδωράκη συναντήθηκε η καλλιτεχνική ιδιοφυΐα με μια προσωπικότητα ανήσυχη, άγρυπνη και δημιουργική, που ένοιωθε πάντα την ανάγκη να ξεπερνά τον εαυτό της. Η μουσική του έσπασε τα σύνορα της χώρας, καθώς η γλώσσα της έχει την οικουμενικότητα από τα κοινά βάσανα, τις ελπίδες, τα οράματα που μοιράζονται όλοι οι λαοί, όλοι οι ταπεινοί της γης. Η παγκόσμια αναγνώριση της καλλιτεχνικής και κοινωνικής προσφοράς του επισφραγίστηκε με το βραβείο Λένιν για την ειρήνη. Και αύριο με τη δική του μουσική θα τραγουδήσουμε μαζί οι λαοί στην Ελλάδα, την Τουρκία, την Κύπρο, τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, παντού στη γη, το τραγούδι της ειρήνης.
Στον Μίκη άρεσε να περπατά, να αναπνέει «στους μεγάλους δρόμους, κάτω απ’ τις αφίσες». Και εκεί η μουσική του θα συνεχίζει να ακούγεται, να εμπνέει, να παρακινεί, να διαπαιδαγωγεί. Με τη μουσική του Μίκη θα συνεχίζουμε να πορευόμαστε ώσπου… «να σημάνουν οι καμπάνες» της κοινωνικής απελευθέρωσης. Αλλά και όταν «τελειώσει ο πόλεμος» δεν θα τον ξεχάσουμε… Θα είναι μαζί μας και όταν «κοκκινίζουν τα όνειρα>>
Αθάνατος Μίκη!
Πηγή : ALT.GE
3 – 9 – 1568
Γεννιέται ο Αντριάνο Μπανκιέρι (Adriano Banchieri), Ιταλός συνθέτης, μουσικός θεωρητικός και ποιητής της ύστερης Αναγέννησης και του πρώιμου Μπαρόκ.
Επίσης, ίδρυσε την Accademia dei Floridi στη Μπολόνια.
3 – 9 – 1658
Πεθαίνει ο Άγγλος στρατιωτικός και πολιτικός Όλιβερ Κρόμγουελ (Oliver Cromwell).
Απέκτησε τον τίτλο του «Λόρδου Προστάτη» της Μ. Βρετανίας το 1653-1658. Ηγήθηκε δυνάμεων στον Εμφύλιο Πόλεμο κατά του βασιλιά Καρόλου του Α’. Ήταν πολέμιος του Καθολικισμού, ενώ κατά τη διάρκεια της εξουσίας του προσάρτησε τη Σκωτία και την Ιρλανδία.
3 – 9 – 1695
Γεννιέται ο Ιταλός συνθέτης και βιολονίστας, του ύστερου Μπαρόκ Πιέτρο Αντόνιο Λοκατέλι (Pietro Antonio Locatelli).
3 – 9 –1734
Γεννιέται ο Άγγλος ζωγράφος τοπίων και πορτρέτων Τζόζεφ Ράιτ (Joseph Wright).
Είχε δημόσια αναγνωριστεί ως «ο πρώτος επαγγελματίας ζωγράφος που εξέφρασε το πνεύμα της Βιομηχανικής επανάστασης».
3 – 9 –1939
Δύο μέρες μετά την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στην Πολωνία η Βρετανία και η Γαλλία της κηρύσσουν τον πόλεμο, δίχως ωστόσο να ρίξουν τουφεκιά.
Είναι ο λεγόμενος «παράξενος πόλεμος», ο οποίος στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου παράξενος, αφού οι ιμπεριαλιστές ευελπιστούσαν σε μια προέλαση της φασιστικής πολεμικής μηχανής προς Ανατολάς (δηλαδή τη Σοβιετική Ένωση).
3 – 9 – 1940
Γεννιέται ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο.
Στο ευρύ κοινό έγινε γνωστός για το «Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» (1971). Ο Γκαλεάνο έκανε πολλά επαγγέλματα προτού η συγγραφή καταστεί ο κύριος οικονομικός του πόρος.
Ήδη στα 14 χρόνια του έδινε σκίτσα του στην εφημερίδα «Σολ» του σοσιαλδημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ουρουγουάης, το 1961 ως το 1964 ήταν διευθυντής σύνταξης του εβδομαδιαίου πολιτικο-πολιτιστικού περιοδικού «Μάρτσα, ενώ τα έργα του λογοκρίθηκαν από τις δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής και ο ίδιος έζησε για πολλά χρόνια στην Αργεντινή, ενώ ήταν φίλος της Κούβας.
Προσβλήθηκε από καρκίνο του πνεύμονα το 2007, η υγεία του για χρόνια ήταν εύθραυστη.
Στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί τα έργα του: «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» (1971), «Μνήμες φωτιάς» (1982-1986), «Ο αιώνας του ανέμου» (1986), «Το βιβλίο των εναγκαλισμών» (1989), «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου» (1995), «Ένας κόσμος ανάποδα» (1998) και «Καθρέφτες. Μία σχεδόν παγκόσμια ιστορία» (2008). Πολλοί υποστηρίζουν ότι το καλύτερο από τα βιβλία του υπήρξε το «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου» (1995), μια συλλογή με μικροϊστορίες πάνω στη μαγεία του ποδοσφαίρου, έτσι όπως μόνο οι Λατινοαμερικάνοι γνωρίζουν να τις ζουν και να τις περιγράφουν.
3 – 9 – 1943
Μετά την ολοκληρωτική κατάληψη της Σικελίας αρχίζει η απόβαση των Συμμαχικών δυνάμεων (ΗΠΑ, Βρετανίας και Καναδά) στην κυρίως Ιταλία.
3 – 9 – 1983
Πεθαίνει η ηθοποιός Έλλη Λαμπέτη.
Πριν τελειώσει το σχολείο ήταν μαθήτρια της Μαρίκας Κοτοπούλη και έπαιζε σε θεατρικές παραστάσεις με τον Δημήτρη Χορν, ο οποίος ήταν και ο άντρας της ζωής της. Η επιτυχία της στο θέατρο και στον κινηματογράφο σκιάστηκε πολλές φορές από τις προσωπικές απώλειες, αφού έχασε πρόωρα πέντε από τα έξι αδέλφια της και ήταν ορφανή.
Όταν η Έλλη Λαμπέτη ήταν φτασμένη πρωταγωνίστρια, υιοθέτησε, χωρίς νομική κατοχύρωση, ένα κοριτσάκι, το οποίο ύστερα από πέντε χρόνια το πήραν πίσω οι φυσικοί του γονείς. Εκείνη έπεσε σε μελαγχολία, χώρισε και λίγο αργότερα αρρώστησε και ταλαιπωρήθηκε μέχρι το θάνατό της.
3 – 9 – 1994
Πεθαίνει ο μεγάλος ζωγράφος Νίκος Χατζηκυριάκος – Γκίκας.
Οι επισκέψεις του στην Ύδρα, από όπου καταγόταν η μητέρα του, τον επηρέασαν καθοριστικά. Το 1922 εγγράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία εγκαταλείπει το 1923 μετοικώντας για σπουδές στο Παρίσι, όπου εγγράφεται στη Σορβόννη, παρακολουθώντας μαθήματα γαλλικής και ελληνικής φιλολογίας και αισθητικής.
Η πρώτη ατομική του έκθεση οργανώνεται το 1927 στην «Galerie Percier» στο Παρίσι. Το 1928 εκθέτει για πρώτη φορά στην Αθήνα, από κοινού με τον γλύπτη Μιχάλη Τόμπρο στην γκαλερί «Στρατηγοπούλου». Την ίδια χρονιά καλείται να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, την οποία ολοκληρώνει το 1929.
Καθώς και εκείνος ανήκε στην περίφημη «Γενιά του ’30», που εν μέσω θυελλών την απασχόλησε τόσο πολύ το περιβόητο ζήτημα της «ελληνικότητας», ο Χατζηκυριάκος – Γκίκας το πρώτο που δίδαξε ήταν ότι ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να «απολογείται» σε κανέναν, αλλά ούτε και να ζητά να «μοιάσει» με κάποιον. Πίστευε ότι αν «ψάχνεις» την προσωπικότητα την «χάνεις», γιατί προσπαθείς να μιμηθείς, αντί να διαμορφώσεις. Έχοντας διαμορφώσει ένα όραμα που δεν ήταν στενά εικαστικό, ο Νίκος Χατζηκυριάκος – Γκίκας , εμπνεόμενος κυρίως από το ελληνικό φως, μελέτησε τις αναζητήσεις της σύγχρονης με αυτόν Τέχνης, δέχθηκε επιρροές από όλες τις περιοχές των σύγχρονών του ρευμάτων και αποτύπωσε μια πλευρά της ελληνικότητας, με δωρικό ύφος, στιβαρή σχεδίαση και κυρίως συγκρατημένη στο εύκολο συναίσθημα. Πνεύμα ανήσυχο, ασχολήθηκε με τη γλυπτική, την αρχιτεκτονική και την πολεοδομία, ενώ έγραψε αρκετά βιβλία, αλλά και κριτικές και μεταφράσεις λογοτεχνίας και ποίησης.
Υπήρξε από τους συνιδρυτές του πρωτοπόρου περιοδικού Τέχνης και Λόγου «Το Τρίτο Μάτι» όπου και εξέθεσε για πρώτη φορά τις αισθητικές του θεωρίες. Ως καθηγητής στη Σχολή Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ, αποτέλεσε πόλο έμπνευσης για τους μαθητές του. Ο Νίκος Χατζηκυριάκος – Γκίκας , που μας έδωσε ένα έργο αρραγές στην πορεία του χρόνου και του οποίου η ελληνικότητα δεν εκφραζόταν από τη νοσταλγική συναισθηματολογία, αλλά απέρρεε ως ψυχική ανάγκη της οποίας οι πηγές εντοπίζονται στην κλασική του παιδεία, «έφυγε» στις 3 Σεπτέμβρη 1994.
4 – 9 – 1882
Με το πάτημα ενός κουμπιού, ο Τόμας Έντισον (Thomas Edison) ηλεκτροφωτίζει μια ολόκληρη συνοικία της Νέας Υόρκης.
4 – 9 – 1962
Ο Κένεντι κλιμακώνει την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα ενάντια στην ΕΣΣΔ και την Κούβα, τονίζοντας σε διάγγελμά του ότι θα λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την αντιμετώπιση της σοβιετικής «απειλής» στο δυτικό ημισφαίριο.
Τον επόμενο μήνα θα ξεσπάσει η «κρίση των πυραύλων».
4 – 9 – 1970
Ο σοσιαλιστής υποψήφιος Σαλβαδόρ Αλιέντε (Salvador Guillermo Allende Gossens) συγκεντρώνει το 36,63% των ψήφων στις προεδρικές εκλογές της Χιλής και με την υποστήριξη του υποψηφίου του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ραντομίρο Τόμιτς (που ήρθε τρίτος με 28,09%) στο Κογκρέσο αναδεικνύεται σε Πρόεδρο της Χιλής.
Ο Αλιέντε θα ανατραπεί από στρατιωτικό πραξικόπημα στις 11/9/1973 και θα δολοφονηθεί την ίδια μέρα. Το πραξικόπημα οργανώθηκε με συνεργασία της CIA και Χιλιανών αστικών δυνάμεων.
5 – 9 – 1568
Γεννιέται ο Τομάζο Καμπανέλα (Tommaso Campanella), Ιταλός φιλόσοφος, από τους πρώτους στοχαστές του ουτοπικού σοσιαλισμού.
Ο Καμπανέλα τολμούσε να αμφισβητεί τα δόγματα της Αγίας Εκκλησίας, έλεγε ότι τα συμπεράσματα πρέπει να στηρίζονται στην πείρα και τις αισθήσεις.
Ο Καμπανέλα πιάστηκε και παραδόθηκε στην Ιερά Εξέταση. Συνολικά, έμεινε στη φυλακή 35 χρόνια.
Αντιτάχθηκε στη θρησκεία και τους Ισπανούς κατακτητές.
Στην Καλαβρία, όπου γύρισε ύστερα από πολλούς μήνες περιπλάνησης, πήρε τη σταθερή απόφαση να οργανώσει εξέγερση εναντίον της ισπανικής κυριαρχίας. Σχεδίαζε να ανακηρύξει την Καλαβρία σε δημοκρατία, απαλλαγμένη από την καταπίεση τόσο των Ισπανών, όσο και των ντόπιων αφεντάδων. Η Καλαβρία θα γινόταν κράτος ελεύθερων ανθρώπων με ίσα δικαιώματα, η ατομική ιδιοκτησία στη γη και στα μέσα παραγωγής θα γινόταν εθνική ιδιοκτησία.
Συλλογιζόταν εντατικά για τη δίκαιη οργάνωση της κοινωνίας και ανάπτυξε την ιδέα του για τη μελλοντική Πολιτεία του Ήλιου. Είναι το σημαντικότερο έργο του Καμπανέλα. Στο γράψιμό του επηρεάστηκε από το βιβλίο του Μορ Ουτοπία
Είναι αξιοσημείωτο ότι η κομμουνιστική ουτοπία Πολιτεία του Ήλιου, δεν ήταν καρπός θεωρητικών συλλογισμών του πολυμαθούς άνδρα. Σύμφωνα με μαρτυρίες πολλών συνωμοτών της Καλαβρίας, ο Καμπανέλα είχε διατυπώσει πολύ συγκεκριμένα το κομμουνιστικό του πρόγραμμα στην περίοδο που προετοίμαζε την εξέγερση ενάντια στην ισπανική κυριαρχία.
Με αγανάκτηση έγραφε για τους καταπιεστές, που κυλιόνταν στην ακολασία και τη ραστώνη, για τους τοκογλύφους και τους άπληστους. Έδειχνε πως η ανεργία οδηγούσε στην απώλεια των ανθρώπινων αρετών, κατέδειχνε την υποκρισία της «ευγενούς» καταγωγής και της «παραπλανητικής μεγαλοψυχίας των ευγενών». Στη θέση αυτής της άδικης διεφθαρμένης κοινωνίας, ο Καμπανέλα βάζει μια νέα κοινωνία βασισμένη σε σοσιαλιστικές αρχές. Η ιδιοκτησία βρίσκεται στο επίκεντρο των ιδεών του. Στην ιδεώδη κοινωνία του δεν υπάρχει ατομική ιδιοκτησία. Η κοινότητα κάνει τον καθένα και πλούσιο και φτωχό ταυτόχρονα: πλούσιο γιατί όλοι έχουν τα πάντα, φτωχό γιατί δεν έχουν στην ιδιοκτησία τους τίποτα. Στο κράτος του ήλιου η κοινή ιδιοκτησία βασίζεται στην εργασία όλων των μελών της κοινωνίας. Ο καθένας, ό,τι εργασία και αν του ανατεθεί, την εκτελεί σαν να ήταν η πιο τιμητική.
Ο Καμπανέλα ήταν ένας από τους διακεκριμένους θεμελιωτές του ουτοπικού σοσιαλισμού. Εξέφρασε το αιώνιο όνειρο των καταπιεζομένων για μια ιδανική κοινωνία, θεμελιωμένη στις αρχές της ισότητας και στην κατάργηση της φτώχιας και της εκμετάλλευσης. Έχει το δικαίωμα να αναφέρεται ανάμεσα σε κείνους που τα ονόματά τους έχουν γίνει σημαία στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή για την ανθρωπότητα, για την πραγμάτωση των πιο λαμπρών οραμάτων του κοινωνικού μετασχηματισμού. Ο Καμπανέλα ήταν θαρραλέος επαναστάτης αγωνιστής, ένας απ’ τους πιο προοδευτικούς ανθρώπους της εποχής του.
(Ντ. Βαλοβόϊ και Ε. Λάψινα: Πρόδρομοι και Πρωτεργάτες, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 1987, σ. 78-103)
5 – 9 – 1906
Πεθαίνει ο Αυστριακός θεωρητικός φυσικός και φιλόσοφος Λούντβιχ Μπόλτσμαν (Ludwig Eduard Boltzmann).
Ο Μπόλτσμαν υπήρξε από τους θεμελιωτές της Στατιστικής Φυσικής και Θερμοδυναμικής.
Συνδύασε τη Θεωρία πιθανοτήτων στον 2ο Θερμοδυναμικό Νόμο, αποδεικνύοντας ότι η πιθανότερη κατάσταση ενός θερμοδυναμικού συστήματος είναι η κατάσταση ισορροπίας. Απέδειξε το θεώρημα ισοκατανομής της ενέργειας, (Νόμος Μάξουελ-Μπόλτσμαν) και ήταν ένας από τους σημαντικότερους υποστηρικτές της Ατομικής Θεωρίας όταν πολλοί μεγάλοι επιστήμονες αμφισβητούσαν ακόμα την ύπαρξη των ατόμων.
5 – 9 – 1914
Ξεκινά η μάχη του Μάρνη μεταξύ Γαλλίας και Βρετανίας από τη μια μεριά και Γερμανίας από την άλλη.
Πρόκειται για τη μάχη με τις μεγαλύτερες απώλειες ανά ημέρα στο δυτικό μέτωπο στο σύνολο του Α’ παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου, με τους νεκρούς και τους τραυματίες να αγγίζουν τις 500.000 στη διάρκεια μιας μόλις εβδομάδας.
5 – 9 – 1915
Συνέρχεται στο Τσίμερβαλντ της Ελβετίας διεθνής σοσιαλιστική συνδιάσκεψη, στην οποία πήραν μέρος 37 αντιπρόσωποι από 12 χώρες της Ευρώπης.
Η συνδιάσκεψη του Τσίμερβαλντ, όπου την πλειοψηφία είχαν οι «κεντριστές» (Κ. Κάουτσκι, κλπ.), χαρακτήρισε μεν τον πόλεμο ως ιμπεριαλιστικό και επεσήμανε την ανάγκη σύνδεσής του με την προοπτική του σοσιαλισμού, ωστόσο, ούτε έθιξε τα αίτια που οδήγησαν στην προδοσία της Β’ Διεθνούς, ούτε έθεσε θέμα ρήξης με τις δυνάμεις του σοσιαλσωβινισμού.
Οι μειοψηφούντες εκπρόσωποι της επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας (8 τον αριθμό) συγκρότησαν την «αριστερά του Τσίμερβαλντ», ενώ εξέλεξαν και ξεχωριστό Γραφείο με επικεφαλής τον Β. Ι. Λένιν. Στο Τσίμερβαλντ ρίχτηκε ο σπόρος για την ίδρυση της Κομμουνιστικής Γ’ Διεθνούς 4 χρόνια αργότερα.
5 – 9 – 1939
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανακοινώνει ότι θα κρατήσει ουδέτερη στάση στον Β’ παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που μόλις έχει ξεσπάσει.
5 – 9 – 1944
Η 17χρονη μαθήτρια ΕΠΟΝίτισσα Ηρώ Κωνσταντοπούλου εκτελείται από τις δυνάμεις κατοχής μαζί με άλλους 49 αγωνιστές στην Καισαριανή.
Γεννημένη από Σπαρτιάτες γονείς, έζησε, με την ελευθερία «ταχυτήτων».
Στα δεκαέξι της χρόνια η Ηρώ οργανώνεται στις τάξεις της ΕΠΟΝ. Πάλεψε με θέρμη για τη λευτεριά, εναντίον της χιτλεροφασιστικής σκλαβιάς. Με την πολύπλευρη δράση στα γράμματα (μιλούσε γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά), έπαιρνε μέρος σ’ όλες τις εκδηλώσεις, πάντοτε στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγώνων, της πάλης. Αναδείχτηκε συντόμως ένα από τα κορυφαία μέλη της ΕΠΟΝ. Κι ήταν μοναχοκόρη. Οργάνωνε την πάλη στο σχολείο της μέσα από τις τάξεις της ΕΠΟΝ. Πρώτη στα γράμματα, πρώτη στους αγώνες!
Δύο φορές είχε συλληφθεί, ξυλοκοπηθεί, βασανιστεί. Στις 16 Ιούλη του 1944 (γενέθλιά της) για πρώτη φορά. Την τρίτη φορά, στις 31 Ιούλη, τα γερμανικά SS τη συλλαμβάνουν. Οι χιτλερικοί, με τα ελληνόφωνα όργανά τους, έσπασαν την πόρτα του σπιτιού της, στην οδό Βεΐκου 57 και την οδήγησαν στο άντρο των βασανιστηρίων της οδού Μέρλιν.
Η Ηρώ φτύνει κατάμουτρα και μπατσίζει τον Έλληνα μεταφραστή. Δε μίλησε. Την έστειλαν στο Χαϊδάρι, στην απομόνωση και σε συνέχεια στο θάλαμο των μελλοθανάτων. Κι απ’ εκεί στο ηρωικό Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ανά πεντάδες μπροστά απ’ τις κάννες των πυροβόλων. Δεκαεφτά σφαίρες καρφώνονται στο κορμί της απ’ τους φασίστες, για τα δεκαεφτά της χρόνια, για «παραδειγματισμό», είπαν οι χιτλερικοί…
«Εσύ δε θα μου πεις ευχαριστώ, / όπως δε λες ευχαριστώ στους χτύπους της καρδιάς σου / που σμιλεύουν το πρόσωπο της ζωής σου. / Όμως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ / γιατί γνωρίζω τι σου λέω ευχαριστώ / γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω… / Αυτό το ευχαριστώ είναι το τραγούδι μου». (Γιάννης Ρίτσος).
5 – 9 – 2007
Πεθαίνει από πνευμονικό οίδημα, ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος και συγγραφέας, Νίκος Νικολαΐδης.
Ο δημιουργός ταινιών όπως «Γλυκιά συμμορία», «Πρωινή περίπολος», «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα», «Singapore Sling», γεννήθηκε το 1939 στην Αθήνα.
Το 1960 γύρισε τις πρώτες μικρού μήκους ταινίες «Lacrimae Rerum» και «Άνευ όρων». Το «The Zero Years» (2006) ήταν η τελευταία του ταινία.
«Το «οργισμένος», δεν το δέχομαι σαν χαρακτηριστικό μου» σχολίαζε για τον τρόπο που μέρος της κριτικής αντιμετώπιζε τη δουλιά του. «Οι νέοι θεατές μ’ αγαπούν, όχι γιατί είμαι «οργισμένος», όπως μερικοί ισχυρίζονται, αλλά γιατί οι ταινίες μου δεν τους απαγόρεψαν ποτέ να με αμφισβητήσουν».
Πηγή : ALT.GR
6 – 9 – 1955
Πογκρόμ εξαπολύεται κατά των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη
Η κυβέρνηση του τότε πρωθυπουργού Αντνάν Μεντερές θέτει σε εφαρμογή το καλομελετημένο σχέδιο.
Αφορμή υπήρξε η προβοκατόρικη ενέργεια της τοποθέτησης βόμβας στο σπίτι όπου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο Κεμάλ Ατατούρκ.
Το γεγονός διατυμπανίστηκε από τις τουρκικές εφημερίδες της Κωνσταντινούπολης με έκτακτες εκδόσεις. Χαρακτηριστικό είναι ότι η «Ισταμπούλ Εξπρές», από την ανυπομονησία της, έθεσε σε κυκλοφορία το παράρτημά της μισή ώρα νωρίτερα από την έκρηξη της βόμβας στη Θεσσαλονίκη!
Οργανωμένες ομάδες τραμπούκων με λοστούς, ρόπαλα, με στρατιωτική πειθαρχία, υπό την παρότρυνση της αστυνομίας, ισοπέδωσαν και λεηλάτησαν κάθε τι το ελληνικό στην Κωνσταντινούπολη. Αποτέλεσμα ήταν ο θάνατος 10 Ελλήνων, ο τραυματισμός εκατοντάδων, η λεηλάτηση 4.384 ελληνικών καταστημάτων, η καταστροφή 3.000 ελληνικών κατοικιών, ο βιασμός 200 Ελληνίδων, η πυρπόληση 59 εκκλησιών, η σύληση τάφων, μέχρι και η εκταφή πτωμάτων στα ελληνικά νεκροταφεία.
6 – 9 – 1991
Η αντεπαναστατική ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης αναγνωρίζει την ανεξαρτησία της Λετονίας, της Λιθουανίας και της Εσθονίας, δρομολογώντας τον ολοκληρωτικό διαμελισμό της ΕΣΣΔ.
6 – 9 –1998
Πεθαίνει ο μεγάλος Ιάπωνας σκηνοθέτης Ακίρα Κουροσάβα.
Θεωρείται από τους σπουδαιότερους δημιουργούς της 7ης Τέχνης όλων των εποχών, έχοντας γυρίσει πάνω από 30 ταινίες και έχοντας επηρεάσει πολλούς γνωστούς σκηνοθέτες.
Οι ταινίες του -ιδιαίτερα αυτές της τελευταίας περιόδου, χαρακτηρίζονται από την έντονη ποιητικότητα και την εικαστική αρτιότητά τους.
Ο Κουροσάβα είναι ο πιο διάσημος σκηνοθέτης της Ιαπωνίας, με ιδιαίτερη απήχηση στην Ευρώπη.
Αυτό οφείλεται εκτός των άλλων και στη θεματολογία του, η οποία τον ξεχώρισε απ’ τους άλλους μεγάλους Ιάπωνες σκηνοθέτες, αφού άντλησε πολλά θέματα από την ευρωπαϊκή λογοτεχνία.
Μερικά από τα αριστουργήματά του ήταν: «Ρασομόν», «Οι επτά σαμουράι», «Το μυστικό φρούριο», «Γιοτζίμπο», «Καγκεμούσα», «Ραν» κά.
Είναι αναμφίβολα ο γνωστότερος στην Δύση Ιάπωνας σκηνοθέτης.
Έλαβε το Χρυσό Λέοντα για την ταινία «Rashômon», δύο Χρυσούς Φοίνικες για τις ταινίες «Kagemusha» και «Ran» και ένα τιμητικό Όσκαρ το 1990.
Το 1999, το CNN τον ονόμασε “Ασιάτη του Αιώνα” στην κατηγορία “Τέχνες, Λογοτεχνία και Κουλτούρα“.
6 – 9 – 2002
Πεθαίνει η ηθοποιός Ίλια Λιβυκού, (Αμαλία Χατζάκη).
Όταν τέλειωσε το Γυμνάσιο, παντρεύτηκε έναν δικηγόρο (Κοζύρης, με τον οποίο γέννησε δυο παιδιά), ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει και εκείνη Νομικά.
Έκανε κάποιες νομικές σπουδές, αλλά και κρυφά, από τον άνδρα της, σπούδασε στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στο θέατρο εμφανίστηκε μετά τον πόλεμο. Πρωτόπαιξε στο Εθνικό Θέατρο, στο έργο του Β. Ουγκώ «Ρουί Μπλας».
Στη συνέχεια συνεργάστηκε με το θίασο Κατερίνας – Λογοθετίδη στο έργο των Δ. Ψαθά – Γ. Ρούσσου «Δε θυμάμαι τίποτα». Το 1948 ο Β. Λογοθετίδης έκανε δικό του θίασο και την πήρε ως συμπρωταγωνίστριά του, έως το θάνατό του.
Πλήθος οι ελληνικές και ξένες κωμωδίες, στις οποίες η Ίλια Λιβυκού έπαιξε δίπλα στον κορυφαίο κωμικό: «Απρόσκλητος μουσαφίρης», «Καινούρια αφεντικά», «Η κυρία του Μαξίμ», «Το κορόιδο», «Ένας βλάκας και μισός», «Ο Ηλίας του 16ου», «Ο γαμπρός μου ο δικηγόρος», κ.ά. Μετά το θάνατο του Λογοθετίδη (1960), άρχισε να συνεργάζεται με άλλους θιάσους: Το 1963 με το θίασο Ν. Χατζίσκου στην «Πάπισσα Ιωάννα», της Ε. Βεργή στους «Ξεριζωμένους», το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μ. Κατράκη στον «Ιούλιο Καίσαρα» και «Στο κορίτσι με το κορδελάκι» του Ν. Περγιάλη, «Ο Πατούχας». Στο ΚΘΒΕ (1965) υποδύθηκε την αριστοφανική «Λυσιστράτη». Ακολούθησαν συνεργασίες της με πολλούς άλλους θιάσους κωμωδίας και επιθεώρησης, έως το 1984, οπότε σταμάτησε να παίζει.
Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε το 1948 στην ταινία του Αλ. Σακελλάριου «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», με πρωταγωνιστή τον Β. Λογοθετίδη. Έκτοτε, πρωταγωνίστησε σε όλα τα θεατρικά έργα του θιάσου Λογοθετίδη, που διασκευάστηκαν σε ταινίες. Επαιξε, όμως, και σε άλλες ταινίες, χωρίς τον Λογοθετίδη: «Η κατάρα της μάνας» και «Οργή» του Β. Γεωργιάδη, «Αντιγόνη» του Γ. Τζαβέλλα, «Ένας ντελικανής» του Μ. Σκουλούδη (γι’ αυτήν πήρε το Β’ βραβείο γυναικείου ρόλου, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου και το βραβείο «Χρυσή Γέφυρα» του Διεθνούς Φεστιβάλ του Σαν Φραντσίσκο), «Η θυσία του Αβραάμ», κ.ά. Το 1968, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου απέσπασε το βραβείο Β’ γυναικείου ρόλου για την ταινία «Στα σύνορα της προδοσίας».
Στο ενεργητικό της είχε μερικές εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές («Απόρρητος φάκελος 27», κ.ά.) και ραδιοφωνικές εκπομπές, ενώ μαζί με τον Μάνο Κατράκη, συμμετείχε σε ποιητικές εκδηλώσεις στο θέατρο «Μουσούρη», με μουσική του Μ. Θεοδωράκη.
6 – 9 – 2004
Πεθαίνει ο πολύ καλός και σεμνός ηθοποιός Τώνης Γιακωβάκης.
Η σχέση του με το θέατρο, άρχισε σε μικρή ηλικία, με τον ερασιτεχνικό θίασο των Ελλήνων στη συνοικία Ταταύλα της Πόλης. Μετά από λίγο καιρό, έπαιξε με τον περιοδεύοντα στην Πόλη θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, στο σαιξπηρικό «Έμπορο της Βενετιάς», με πρωταγωνιστή τον Αιμίλιο Βεάκη.
Αργότερα ο Τ. Γιακωβάκης ήρθε στην Αθήνα και σπούδασε στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου το 1960 έκανε την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση.
Ακολούθησαν συνεργασίες του με πολλούς ιδιωτικούς θιάσους, με το ΚΘΒΕ, αλλά και ξανά στο Εθνικό Θέατρο. Στο ενεργητικό του είχε και κινηματογραφικές ταινίες («Απουσίες», «Αγρίμι», «Ήθελε να γίνει βασιλιάς», «Δεξιότερα της Δεξιάς», κ.ά.), αλλά και ραδιοφωνικές εκπομπές και τηλεοπτικές σειρές («Ορκιστείτε παρακαλώ», «Οι τελευταίοι εγγονοί», «Τμήμα Ηθών», «Το τρίτο στεφάνι», κ.ά.), ενώ αγαπούσε και ασχολούνταν με τη λογοτεχνία (έγραφε διηγήματα) και τη ζωγραφική.
6 – 9 – 2007
Πεθαίνει ένας από τους σπουδαιότερους τενόρους της εποχής του, ο Λουτσιάνο Παβαρότι (Luciano Pavarotti).
Διαθέτοντας μεγάλα φωνητικά προσόντα, ο Παβαρότι υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους τενόρους της εποχής του. Παράλληλα, με τον πληθωρικό χαρακτήρα του, το χιούμορ του, αλλά και τις συμπράξεις του με άλλους καλλιτέχνες κατάφερε να φέρει την όπερα, την οποία υπηρέτησε για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες, πιο κοντά στο ευρύτερο κοινό.
Τιμήθηκε, μεταξύ άλλων, με πέντε βραβεία «Γκράμι». Ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό έγινε από τη συμμετοχή του στους «Τρεις Τενόρους», από κοινού με τους Χοσέ Καρέρας και Πλάθιντο Ντομίνγκο. Η τελευταία του εμφάνιση στη σκηνή έγινε στην τελετή έναρξης των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Τορίνο το Φλεβάρη του 2006.
6 – 9 – 2020
Σε μια μεγάλη εκδήλωση που διοργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ γίνονται τα αποκαλυπτήρια του μνημείου “Σκιές” στη Μακρόνησο, αφιερωμένο στους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές που μαρτύρησαν εκεί.
Σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης και αγωνιστικής ανάτασης, εκεί που άλλοτε αντηχούσαν οιμωγές κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, εκεί που «σώπαιναν οι λύκοι γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι» από τα σκληρά βασανιστήρια, αντήχησαν οι σφυριές για το Μνημείο που στήθηκε προς τιμήν τους, αντήχησαν συνθήματα δικαίωσης της στάσης ζωής τους, αντήχησαν τραγούδια εμπνευσμένα απ’ τους αγώνες τους, η «Καντάτα για τη Μακρόνησο», τα ποιήματα που ο κρατούμενος Μακρονησιώτης Ρίτσος έγραψε και μελοποίησε ο Θ. Μικρούτσικος.
Αντήχησε η δέσμευση ότι το παράδειγμά τους μας εμπνέει, μας συνεγείρει, δεν τους ξεχνάμε, ζουν στις καρδιές και στους αγώνες μας: Όρθιοι και αλύγιστοι! Η παλικαρίσια στάση τους, το υψηλό τους φρόνημα διδάσκει, φρονηματίζει, μας δίνει κουράγιο, αντοχή στις δυσκολίες, στην πάλη για το σήμερα και το αύριο της εργατικής τάξης και του λαού μας.
«Μακρονησιώτες σύντροφοί μας που εδώ περάσατε τα πάνδεινα, αλλά βγήκατε όρθιοι. Δεν σας ξεχνάμε! Σας τιμάμε κάθε μέρα με την πάλη μας! Καμία θυσία δεν πήγε χαμένη! Γιατί η σπορά που αφήσατε είναι πολύ δυνατή και είναι σήμερα εδώ. Γιατί όπως καθένας σας “είχε στον ώμο του την κούραση δώδεκα ωρών από πέτρα” και “την απόφαση μίας ολόκληρης ζωής”, σήμερα κάθε κομμουνιστής, αγωνιστής, φίλος του ΚΚΕ, έχει στον ώμο του την πολύτιμη παρακαταθήκη, την τιμή και την αξιοπρέπεια, που εσείς αποδείξατε μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Γιατί τα όσα διδάξατε με τη στάση σας, αλλά και τα όσα αισχρά τόλμησε η άρχουσα τάξη της χώρας πάνω στα σώματά σας, θα μείνουν και μένουν με όλους τους τρόπους, για πάντα», υπογράμμισε μεταξύ άλλων ο ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος Δημήτρης Κουτσούμπας, μιλώντας στη συγκινητική εκδήλωση της ΚΕ στη Μακρόνησο.
Η εκδήλωση πλαισιώθηκε με συναυλία με τα έργα του Θάνου Μικρούτσικου «Καντάτα για τη Μακρόνησο», σε ποίηση του Γιάννη Ρίτσου και «Σπουδή σε ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκη», που για πρώτη φορά παίζονται στον μαρτυρικό αυτό τόπο… Εκεί, στο χώρο απ’ όπου εμπνεύστηκε το έργο ο Μακρονησιώτης Γιάννης Ρίτσος, έσμιξαν οι φωνές για όλους εκείνους που μαρτύρησαν στο «Νταχάου της Μεσογείου». Για όλους εκείνους που «δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη, ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους, που δε σηκώνει τ’ άδικο». Για όλους εκείνους τους αγωνιστές που έμαθαν και διδάσκουν ότι «όποιος μπορεί να νικήσει μια στιγμή τη ζωή, νικάει και το θάνατο». Οι συγκλονιστικές ερμηνείες των μουσικών και τραγουδιστών, η πρωτοποριακή μουσική σύνθεση του αλησμόνητου Θάνου Μικρούτσικου, «έκλεισαν» μοναδικά αυτήν την ξεχωριστή εκδήλωση. Τραγούδησαν η Ρίτα Αντωνοπούλου και ο Κώστας Θωμαΐδης. Την καλλιτεχνική επιμέλεια και διεύθυνση είχε ο Θύμιος Παπαδόπουλος. Έπαιξαν οι μουσικοί: Δημήτρης Αγάθος (τρομπέτα), Γιώργος Κατσίκας (τύμπανα), Μίμης Ντούτσουλης (μπάσο), Θοδωρής Οικονόμου (πιάνο), Θύμιος Παπαδόπουλος (φλάουτο, κλαρινέτο, σαξόφωνο), Γιάννης Παπαζαχαριάκης (κιθάρα), Τζίμης Σταρίδας (τρομπόνι).
Πηγή : ALT.GR
7 – 9 – 1821
Δημιουργείται η Μεγάλη Κολομβία (που απαρτιζόταν από τη σημερινή Κολομβία, τον Παναμά, τη Βενεζουέλα, το Εκουαδόρ, τμήμα του Περού και της Βραζιλίας), με Πρόεδρο τον ηγέτη του αγώνα της Λατινικής Αμερικής για ανεξαρτησία από τους Ισπανούς Σιμόν Μπολιβάρ (Simón José Antonio de la Santísima Trinidad Bolívar y Palacios).
7 – 9 – 1904
Γεννιέται ο κομμουνιστής καλλιτέχνης Τζαβαλάς Καρούσος, του οποίου η θεατρική δραστηριότητα υπήρξε συνυφασμένη με τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες του τόπου μας.
Ο Καρούσος, ακόμη και στις δυσκολότερες στιγμές, εξόριστος στην Ικαρία, στη Μακρόνησο και στον Αϊ – Στράτη, δεν έπαψε ποτέ να υπηρετεί πιστά την τέχνη του, δίνοντας πνοή στο θέατρο της εξορίας. Λίγο πριν πεθάνει, είχε απολυθεί βαριά άρρωστος από τη Γυάρο όπου τον είχε εξορίσει η χούντα.
7 – 9 –1911
Γεννιέται ο κομμουνιστής ηγέτης της Λ.Δ. Βουλγαρίας Τοντόρ Ζίβκοφ.
Η σκληροτράχηλη και άγονη φύση της περιοχής στο χωριό Πράβετς που γεννήθηκε, είχε δημιουργήσει δύσκολες συνθήκες για τη διαβίωση των κατοίκων, ήταν συνάμα το «ευνοϊκό έδαφος» για τη διάδοση του επαναστατικού σοσιαλισμού, που από πολύ νωρίς βρίσκει οπαδούς ανάμεσα στα εκλεκτότερα μέλη της μικρής κοινωνίας. Το στρατιωτικοφασιστικό πραξικόπημα της 9ης Ιούνη του 1923 και η βίαιη κατάπνιξή του θα αποτελέσουν τη μαγιά για τον 12χρονο τότε Τοντόρ. Μέσα σε αυτή την κατάσταση και αυτό το περιβάλλον, ο Τοντόρ Ζίβκοφ αρχίζει να διαμορφώνει σιγά – σιγά την επαναστατική συνείδησή του. Η πρώτη του συμμετοχή σε μία σημαντική πολιτικοκοινωνική εκδήλωση είναι η μαθητική απεργία του 1928, όπου πρωτοστάτησε και ανέλαβε την καθοδήγηση και την οργάνωση της διαμαρτυρίας εναντίον της αποβολής πρωτοπόρων μαθητών και φοιτητών των μαρξιστικο-λενινιστικών ομίλων.
Η πράξη του αυτή και η δραστηριοποίησή του επέφερε και τα πρώτα προβλήματα με την Αστυνομία, με αποτέλεσμα το επόμενο εκπαιδευτικό έτος να αντιμετωπίσει προβλήματα διώξεων και σαν τελείωσε τη ΣΤ τάξη ο Ζίβκοφ αναγκάζεται να εγκαταλείψει το γυμνάσιο και να συνεχίσει τη μόρφωσή του στη Μέση Τυπογραφική Σχολή, που λειτουργεί στα πλαίσια του Κρατικού Τυπογραφείου της Σόφιας. Ακόμα από την πρώτη μέρα της φοίτησής του στη Σχολή Τυπογράφων, αρχίζει μόνος του να αναζητεί το φυσικό του περιβάλλον – τους κύκλους των προοδευτικών μαθητών και στα τέλη του 1929 γίνεται μέλος της Κομμουνιστικής Ένωσης της Βουλγαρικής Νεολαίας. Στις 11 Ιούλη 1931 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από την Αστυνομία, όταν οι δυνάμεις ασφαλείας έκαναν επίθεση κατά της συνέλευσης νεαρών εργατών του Εργατικού Κόμματος.
Η ένταξη του Ζίβκοφ στις γραμμές του βουλγαρικού προλεταριάτου είναι σε μία στιγμή ανόδου του επαναστατικού κινήματος, που επέρχεται μετά από το ρήγμα στο μέτωπο της φασιστικής δικτατορίας, γεγονός που οδήγησε και στην αναδιοργάνωση του κόμματος μετά την απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς τον Αύγουστο του 1930. Η άνοδος του εργατικού κινήματος βάζει νέα καθήκοντα στο κόμμα, τη στιγμή που η ταξική πάλη οξύνεται και ένας μετά τον άλλον πέφτουν δολοφονημένοι στους δρόμους της Σόφιας γενναία και πρωτοπόρα στελέχη και μέλη του κόμματος και του νεολαιίστικου κινήματος. Η δράση του τον αναδεικνύει στο πρωτοπόρο κομμάτι της επαναστατημένης νεολαίας και το 1932 γίνεται μέλος του κόμματος. Την περίοδο αυτή, η Νομαρχιακή Επιτροπή του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος αναθέτει στο Ζίβκοφ την καθοδήγηση του Επιχειρησιακού Γραφείου για την οργάνωση και την πραγματοποίηση της καμπάνιας για τη σωτηρία του Γκεόργκι Δημητρόφ και των συντρόφων του, που είχαν συλληφθεί για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ στο Βερολίνο, έναν εμπρησμό που οργάνωσαν οι ίδιοι οι ναζί.
Δύο μέρες μετά την εισβολή των χιτλερικών ορδών στην ΕΣΣΔ, στις 24 Ιούνη του 1941, το ΠΓ της ΚΕ του ΒΚΚ υιοθετεί τη γραμμή για την οργάνωση και την ανάπτυξη του ένοπλου αγώνα ενάντια στους χιτλερικούς εισβολείς και στους Βούλγαρους υπηρέτες τους. Ο Ζίβκοφ θα βρεθεί και πάλι στην πρώτη γραμμή πάλης και οργάνωσης του αντιφασιστικού και απελευθερωτικού μετώπου. Το 1942 θα αναδειχτεί μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Σόφιας, με τομέα ευθύνης τις επαρχιακές κομματικές οργανώσεις, ενώ οι αντάρτες της ταξιαρχίας «Τσαβντάρ» βρίσκονται κάτω από την καθοδήγησή του, μία αντάρτικη ταξιαρχία, που η ιστορική αποστολή που της έχει αναθέσει το κόμμα είναι να είναι το πρωτοπόρο κομμάτι του «Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού», που θα ανατρέψει τη φασιστική εξουσία και θα την αντικαταστήσει με τη νέα λαϊκή δημοκρατική εξουσία του Πατριωτικού Μετώπου. Με τη νίκη της επανάστασης το Σεπτέμβρη του 1944, το Γραφείο Επιχειρήσεων μετατρέπεται σε επιτελείο της Λαϊκής Πολιτοφυλακής και στη θέση του αρχηγού η ΚΕ τοποθετεί τον Τοντόρ Ζίβκοφ. Ένα χρόνο μετά, θα γίνει αναπληρωματικό μέλος της και από το 1946 βουλευτής στη Μεγάλη Λαϊκή Βουλή.
Από τις πρώτες μέρες της νίκης της επανάστασης, όλες οι δυνάμεις του ΒΚΚ έχουν ριχτεί στην αποφασιστική πολιτική μάχη για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας στη χώρα. Ο Ζίβκοφ, που έχει αναδειχτεί άξιο και ανδρωμένο στέλεχος μέσα από τους αγώνες, θα αρχίσει σταδιακά να αναλαμβάνει ηγετικά καθήκοντα, όπως το 1945, πρώτος γραμματέας της Επιτροπής Πόλης της Σόφιας και κατόπιν την ίδια χρονιά πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου της Πόλης της Σόφιας. Το 1950 θα εκλεγεί γραμματέας της ΚΕ του ΒΚΚ ως υπεύθυνος για την ιδεολογική δουλιά και το 1951 μέλος του ΠΓ της ΚΕ του. Από το 1954 θα εκλεγεί Πρώτος Γραμματέας της ΚΕ, μία θέση που θα του την εμπιστευτεί το κόμμα μέχρι το 1981. Ταυτόχρονα, το 1959 θα αναδειχτεί μέλος της Επιτροπής για την Επεξεργασία του Σχεδίου Αναθεώρησης του Συντάγματος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας, και αργότερα Πρόεδρος, ενώ το 1960 θα τεθεί επικεφαλής της βουλγαρικής αντιπροσωπείας για την 15η Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.
Το 1962 θα εκλεγεί πρωθυπουργός και θα βάλει το θεμέλιο λίθο για την πλατιά οικοδόμηση της ανεπτυγμένης σοσιαλιστικής κοινωνίας, που θα συνοδευτεί με τα νέα στάδια ανάπτυξης της αγροτικής οικονομίας και θα προωθήσει ένα πολυδιάστατο πρόγραμμα για το ανέβασμα του βιοτικού επιπέδου του λαού. Θα διατελέσει πρωθυπουργός ως το ’71, μετά θα εκλεγεί Πρόεδρος του Κρατικού Συμβουλίου, μια θέση που θα έχει ως την ανατροπή του σοσιαλιστικού καθεστώτος, το 1989. Ταυτόχρονα, θα εκλεγεί στο Δωδέκατο Συνέδριο του ΒΚΚ το 1981, Γενικός Γραμματέας της ΚΕ.
Τα επιτεύγματα της βουλγαρικής σοσιαλιστικής κοινωνίας, της οποίας υπήρξε ταυτόχρονα γνήσιος και άξιος γιος, αλλά και καθοδηγητής, δεν μπόρεσαν να τον «υπερασπίσουν», όταν βρέθηκε στη δυσκολότερη στιγμή της κομματικής, αλλά και επαναστατικής του ζωής.
Ο «άνεμος της περεστρόικα» επηρεάζει και το ΒΚΚ και εξαναγκάζει το Ζίβκοφ στις 10 Οκτώβρη του 1989 να υποβάλει την παραίτησή του από το αξίωμα του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος, καθώς και από μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής, που σε συνεδρίαση της ΚΕ γίνεται αποδεκτή, ενώ τον διαδέχεται ο Πέταρ Μλαντένοφ. Στις 17 του Νοέμβρη του ίδιου χρόνου, απαλλάσσεται από τα καθήκοντα του Προέδρου του Συμβουλίου του Κράτους και αντικαθίσταται από τον Πέταρ Μλαντένοφ, σύμφωνα με απόφαση της ενδεκάτης Συνόδου της 9ης Λαϊκής Βουλής. Επίσης, απαλλάσσεται και από τα καθήκοντα του Προέδρου της Επιτροπής Αναθεώρησης και συμπλήρωσης του Συντάγματος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας. Τον διαδέχεται, και σ’ αυτό το αξίωμα, ο Μλαντένοφ. Δεν έφτανε αυτό και στις 12 του Δεκέμβρη καθαιρείται ακόμα και από μέλος της ΚΕ του Κόμματος.
Από τη στιγμή εκείνη, θα αρχίσουν οι εντατικές προσπάθεια, όχι μόνον της κομματικής και πολιτικής του σπίλωσης, αλλά ακόμα και της φυσικής του εξόντωσης. Στις 18 Γενάρη του 1990, όταν σε όλες τις πρώην ανατολικές χώρες έχει ήδη αρχίσει ο πόλεμος των «μαγισσών», εκδίδεται ένταλμα συλλήψεως εις βάρος του, με την κατηγορία ότι «υποκίνησε εθνικό μίσος και αποδέχτηκε μεγάλα χρηματικά ποσά, που ήταν περιουσία του κράτους» και φυλακίζεται. Λόγω όμως της κακής κατάστασης της υγείας του, δεν υποβάλλεται σε ανακρίσεις και τελικά στις 12 Ιούλη του 1990, το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας αποφάσισε να τον θέσει σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Το αποκορύφωμα της μισαλλοδοξίας των διωκτών του έρχεται στις 20 του Νοέμβρη του ίδιου έτους, όταν κατηγορείται επισήμως για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος και κατάχρηση εξουσίας και στις 25 Φλεβάρη του 1991, αρχίζει η δίκη του στη Σόφια. Είναι ο πρώτος πρώην ηγέτης, από τις πρώην ευρωπαϊκές Λαϊκές Δημοκρατίες, που δικάζεται και η κατηγορία που του έχει απαγγελθεί είναι η κατάχρηση δημοσίου χρήματος προς ίδιον όφελος. Επίσης κατηγορείται για διακρίσεις εναντίον της τουρκικής μειονότητας, για τη δημιουργία σοβιετικού τύπου στρατοπέδων εργασίας και, τέλος, για την καταστροφή της εθνικής οικονομίας.
Οι διώκτες του, «διψασμένοι», δε σταματούν σε τίποτα και συνεχίζουν σωρηδόν να απαγγέλλουν κατηγορίες, όπως της παράνομης οικονομικής ενίσχυσης τρομοκρατικών οργανώσεων του Τρίτου Κόσμου. Στις 4 Σεπτέμβρη του 1992, «καταδικάζεται» σε εφτά χρόνια κάθειρξης για κατάχρηση εξουσίας και υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος, ενώ αντιμετωπίζει νέα ποινή κάθειρξης έως και 30 ετών, με την κατηγορία της κατάχρησης 22,5 εκατ. δολαρίων για τη χρηματοδότηση ξένων κομμουνιστικών κομμάτων! Ασκεί έφεση και περιμένει την εκδίκασή της. Το 1994 απορρίπτεται η έφεσή του και καλείται να εκτίσει την εφταετή του κάθειρξη και να καταβάλει το ποσό των 800 χιλιάδων δολαρίων, που κατηγορείται ότι υπεξαίρεσε από το βουλγαρικό δημόσιο!!!
Σε μία απόδειξη του θάρρους του και της πίστης του στις ιδέες του, στις 27 του Γενάρη του 1994, ανακοινώνει ότι θα εκτίσει την ποινή του, χωρίς να δεχτεί χάρη για να «προστατεύσει την αξιοπρέπεια του θεσμού του αρχηγού κράτους, εφόσον το Σύνταγμα και οι νόμοι παραβιάζονται στη Βουλγαρία». Η δικαίωσή του θα έρθει το 1996, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο τον απαλλάσσει με απόφασή του από την ποινή κάθειρξης και το 1997 αφήνεται ελεύθερος, μετά την άρση της δικαστικής απόφασης για κατ’ οίκον περιορισμό που του είχε επιβληθεί το 1990. Όμως, η κλονισμένη υγεία του έχει ήδη επιδεινωθεί και η πενιχρή σύνταξη, ύψους 5 δολ. που θα του χορηγηθεί, δε φτάνει για να καλύψει ούτε τις ελάχιστες από τις ιατρικές απαιτήσεις που απαιτούσε η θεραπεία! Σ’ αυτό το διάστημα τον επισκέφτηκε και ο επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης. Η κλονισμένη υγεία του Ζίβκοφ δεν τον εμπόδισε να «τυραννήσει» το Χαρίλαο Φλωράκη με αλλεπάλληλες ερωτήσεις για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας, αλλά και τις εσωτερικές εξελίξεις. Ενώ και οι δύο εξέφρασαν την ανησυχία τους για την έκρυθμη και επικίνδυνη κατάσταση στα Βαλκάνια.
Πάνω από μισό αιώνα, το όνομα του Τοντόρ Ζίβκοφ ήταν συνυφασμένο με τους ηρωικούς αγώνες και το δημιουργικό έργο του ΒΚΚ. Μαθητής των μορφών του βουλγαρικού και παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, του Ντιμίτερ Μπλαγκόεφ και του Γκεόργκι Δημητρόφ, συνέχισε το επαναστατικό τους έργο μέσα σε ποιοτικά διαφορετικές συνθήκες, κέρδισε την εκτίμηση και την αναγνώριση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και του παγκόσμιου κινήματος για την ειρήνη και το σοσιαλισμό. Είναι αναμφισβήτητη η αξία του και η σφραγίδα που έβαλε στη σύγχρονη ιστορία της Βουλγαρίας και στην πορεία του σοσιαλισμού, αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
7 – 9 – 1942
Αρχίζουν μεγάλες κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις του λαού της Αθήνας για την επιβίωση, οι οποίες διήρκεσαν έως τις 14 του Σεπτέμβρη.
Τα θύματα της πείνας το χειμώνα του 1941-1942 έφτασαν τις 260 χιλιάδες νεκρούς. Μα θα ήταν ασφαλώς πολύ περισσότερα, αν ο ελληνικός λαός δεν ξεσηκωνόταν, με την καθοδήγηση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, σε σκληρούς αλλά μαχητικούς και αποφασιστικούς αγώνες για την επιβίωση.
7 – 9 – 1943
Ο Γερμανός στρατιωτικός διοικητής Στρόοπ, κηρύσσει με διαταγή του –και επίσημα πια- το διωγμό των Εβραίων στην Ελλάδα. Το ΕΑΜ κινητοποιεί τις οργανώσεις του και φυγαδεύει πολλούς Εβραίους στις ελεύθερες περιοχές.
7 – 9 – 1944
Η έδρα της ελληνικής κυβέρνησης του Καΐρου μεταφέρεται στην Καζέρτα της Ιταλίας.
7 – 9 – 1944
Ο απελευθερωτής Κόκκινος Στρατός περνά τα σύνορα της Βουλγαρίας.
7 – 9 – 1949
Πεθαίνει ο Μεξικανός ζωγράφος Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο (José Clemente Orozco).
Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους τοιχογράφους του 20ου αιώνα και διακόσμησε δημόσια κτίρια στο Μεξικό. Ήταν ένας από τους «Τρεις Μεγάλους» τοιχογράφους του Μεξικού, μαζί με τους Diego Rivera και Νταβίδ Αλφάρο Σικέιρος (Los Tres Grandes).
Κυρίως επηρεασμένος από το Συμβολισμό, ήταν επίσης λιθογράφος και σατιρικός σκιτσογράφος. Από το 1922 ως το 1948 δημιούργησε τοιχογραφίες στην Πόλη του Μεξικού, στην Ορισάμπα, στο Claremont της Καλιφόρνια, στη Νέα Υόρκη, στο Νιου Χάμσαϊρ, στην Γουαδαλαχάρα, Χαλίσκο, και στο Χικίλπαν, Μιτσοακάν.
Η τέχνη του αποτελεί σπάνιο συνδυασμό ενός έντονου, προσωπικού εξπρεσιονισμού, με απλοποιημένες συνθετικές μορφές. Το καλλιτεχνικό του στιλ, όπως και η αισθητική του φιλοσοφία, επηρέασαν πολλούς καλλιτέχνες της Αμερικής στο τέλος του 20ου αιώνα.
8 – 9 – 1925
Γεννιέται ο Βρετανός ηθοποιός Πήτερ Σέλερς ((Richard Henry Sellers).
Έγινε γνωστός στη δεκαετία του ’60, ιδιαίτερα για το ρόλο του «Επιθεωρητή Κλουζώ», στη σειρά ταινιών «Ροζ Πάνθηρας».
Γεννήθηκε στο Σάουθσι του Πόρτσμουθ. Η οικογένειά του συμμετείχε στα βαριετέ της εποχής, κάτι που έκανε και ο ίδιος από μικρή ηλικία, μαθαίνοντας στην πράξη χορό, τραγούδι και ηθοποιία, ενώ έπαιξε και ντραμς σε διάφορες τζαζ μπάντες. Κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε στη RAF ως μη-ιπτάμενος, λόγω της κακής του όρασης.
Μετά τον πόλεμο ξαναγύρισε στα βαριετέ, ενώ αργότερα παρουσίασε την ραδιοφωνική εκπομπή «The Goon Show» που μεταφέρθηκε στην τηλεόραση και τον έκανε αρκετά γνωστό. Το 1955 άρχισε να εμφανίζεται στον κινηματογράφο, κάνοντας επιτυχία με Βρετανικές κωμωδίες, πιο σημαντική απ’ τις οποίες ήταν «Το ποντίκι που βρυχάται». Το 1962 συμμετείχε στην κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Β. Ναμπόκοφ «Λολίτα» από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ υποδυόμενος το ρόλο του Κλαιρ Κίλτι. Έκανε μεγαλύτερη και διεθνή επιτυχία μετά την εμφάνισή του στην ταινία «Ο Ροζ Πάνθηρας» το 1963, και στη συνέχειά της του 1964, ενώ την ίδια χρονιά εμφανίστηκε και στη σημαντική κωμωδία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, «S.O.S Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα» (Dr. Strangelove), παίζοντας τρεις διαφορετικούς ρόλους. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τη Σουηδή ηθοποιό Μπριτ Έκλαντ και έπαθε την πρώτη του καρδιακή προσβολή.
Ακολούθησαν τρεις συνέχειες του «Ροζ Πάνθηρα» αλλά και άλλες σημαντικές ταινίες όπως «Καζίνο Ρουαγιάλ», «Το Πάρτυ», «Τα σατανικά κόλπα του Φου Μαντσού» και ο βασικός ρόλος στην ταινία «Να Είσαι Εκεί Κύριε Τσανς» (Being there) του Γέρζι Κοζίνσκι που του χάρισε τη Χρυσή Σφαίρα.
8 – 9 – 1941
Αρχίζει από τις δυνάμεις του Άξονα (Γερμανία, Ιταλία και Φινλανδία) η πολιορκία του Λένινγκραντ, που διήρκεσε 872 μέρες και κράτησε έως τις 27 Γενάρη 1944.
Ο ηρωικός λαός του Λένινγκραντ αντιστάθηκε και άντεξε στους εισβολείς, παρά τους 1.000.000 και πλέον νεκρούς, από τις μάχες, τους ανελέητους βομβαρδισμούς και τις ελλείψεις σε τρόφιμα και φάρμακα.
8 – 9 – 1942
Η ανταρτοομάδα του Άρη Βελουχιώτη χτυπά στη Ρυκά της Γκιόνας ιταλικό απόσπασμα και το αιχμαλωτίζει.
8 – 9 – 1943
Ανακοινώνεται από τους Συμμάχους η συνθηκολόγηση της Ιταλίας (η συνθηκολόγηση είχε γίνει 5 μέρες νωρίτερα).
Ο ΕΛΑΣ αφοπλίζει την ιταλική μεραρχία «Πινερόλο» και άλλες ιταλικές μονάδες.
Πολλοί Ιταλοί προσχωρούν στον ΕΛΑΣ.
8 – 9 – 1944
Ο ΕΛΑΣ απελευθερώνει τον Πύργο και την Καλαμάτα.
8 – 9 – 1944
Εκτελείται από τις δυνάμεις κατοχής η Λέλα Καραγιάννη, επικεφαλής της αντιστασιακής οργάνωσης «Μπουμπουλίνα».
8 – 9 –1949
Ο Ν. Ζαχαριάδης στέλνει στο ΠΓ της ΚΕ του Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα (Μπολσεβίκοι) της ΕΣΣΔ το κείμενο με τα πρώτα συμπεράσματα από τη δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Στους βασικούς λόγους της ήττας του αγώνα του ΔΣΕ συγκαταλέγονταν το πρόβλημα των εφεδρειών του Δημοκρατικού Στρατού καθώς και η αδυναμία ανάπτυξης του αγώνα στις πόλεις και του συνδυασμού του με τον αγώνα του ΔΣΕ στο βουνό.
Ως καθήκοντα στη νέα κατάσταση προβάλλονταν η διατήρηση και ενίσχυση των παρτιζάνικων ομάδων (που συνέχιζαν να δρουν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας), η ενίσχυση της κομματικής δουλειάς στα αστικά κέντρα για την ενδυνάμωση του μαζικού κινήματος και την ενίσχυση των δυνάμεων που είχαν καταφύγει στο εξωτερικό. Όλα αυτά είχαν ως τελικό σκοπό την εκ νέου γενίκευση του ένοπλου αγώνα, όταν οι εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες ήταν και πάλι ευνοϊκές.
8 – 9 – 1949
Πεθαίνει ο Γερμανός συνθέτης της ύστερης ρομαντικής περιόδου Ρίχαρντ Στράους (Richard Georg Strauss).
Είναι γνωστός για τις όπερές του, μεταξύ των οποίων «Ο Ιππότης με το Ρόδο» και η «Σαλώμη».
Άλλες μεγάλες επιτυχίες του είναι τα «Τέσσερα Τελευταία Τραγούδια», τα συμφωνικά ποιήματα και άλλα ορχηστρικά έργα, όπως τα «Θάνατος και Εξαΰλωση», «Τα Φαιδρά Καμώματα του Τιλ Οϊλενσπίγκελ», «Τάδε Έφη Ζαρατούστρα» και «Μεταμορφώσεις». To «Τάδε Έφη Ζαρατούστρα» ήταν και το μουσικό θέμα της ταινίας «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ
8 – 9 –1980
Ο «Μεγαλέξανδρος» του Θόδωρου Αγγελόπουλου βραβεύεται στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βενετίας με το «Χρυσό Φοίνικα» για την κατηγορία των «πειραματικών ταινιών».
8 – 9 – 1991
Πεθαίνει ο Άλεξ Νορθ (Alex North), Αμερικανός συνθέτης ιδιαίτερα γνωστός για τις μουσικές του συνθέσεις ταινιών, συμπεριλαμβανομένου το «Λεωφορείον ο Πόθος» (στο οποίο έγινε ένα από τα πρώτα θέματα ταινιών, βασισμένο στη τζαζ), το «Βίβα Ζαπάτα!», το «Σπάρτακος», το «Κλεοπάτρα» αλλά και το «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;».
Επίσης, ήταν ο πρώτος συνθέτης που έλαβε Τιμητικό Όσκαρ, στην Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών.
8 – 9 – 2000
Πεθαίνει ο κριτικός κινηματογράφου και συγγραφέας Βασίλης Ραφαηλίδης.
Μέχρι το 1946 έζησε στο χωριό της δασκάλας μάνας του, το Βελβενδό της Κοζάνης.
Το 1943 ακολουθεί στο βουνό τους αντάρτες γονείς του μαζί με τον αδερφό του. Τα γυμνασιακά του χρόνια, που συμπίπτουν μ’ αυτά του Εμφύλιου Πολέμου, τα περνάει στην Καστοριά, όπου εγκαθίσταται η οικογένεια μαζί με το φιλόλογο πατέρα, που υπηρετεί εκεί. Ωστόσο, η Ασφάλεια χαλάει το παιδαγωγικό σχέδιο φυλακίζοντας και εξορίζοντας τον πατέρα του στη διάρκεια του Εμφυλίου.
Το 1953 εγκαθίσταται στην Αθήνα, προσπαθώντας να τα βολέψει όπως όπως. Το 1959 εγγράφεται στην ιδιωτική Κινηματογραφική Σχολή Σταυράκου, επιχειρώντας να σπουδάσει κινηματογράφο. Με την αποφοίτησή του δουλεύει σαν βοηθός του Νίκου Κούνδουρου και του Ροβήρου Μανθούλη, και το 1963 γυρίζει δύο ταινίες μικρού μήκους. Το 1964 και 1965 βρίσκεται στην Αλγερία κοντά στο Μιχάλη Ράπτη (Μισέλ Πάμπλο).
Το 1963 πρωτοεμφανίζεται σαν κινηματογραφικός κριτικός από το περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης». Επαγγελματίας κινηματογραφικός κριτικός γίνεται το 1965, μετά την επιστροφή του από την Αλγερία, στην εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή», μαζί με το Θόδωρο Αγγελόπουλο.
Το 1968, μετά την αποφυλάκισή του από τις φυλακές της Αίγινας -υπήρξε μέλος του ΠΑΜ και ως εκδότης της εφημερίδας «Ελεύθερη Σκέψη» συνελήφθη και φυλακίστηκε από τη χούντα – εκδίδει, μαζί με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στην αρχή και πολλούς άλλους στη συνέχεια, το περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος» το οποίο διευθύνει μέχρι το 1973.
Από το 1965 μέχρι το 1985, με ενδιάμεσα αναγκαστικά διαλείμματα, διδάσκει σε διάφορες σχολές και σρμινάρια.
Μετά τη μεταπολίτευση, συνεργάστηκε με τις εφημερίδες «Το Βήμα», «Εθνος» και «Ελευθεροτυπία».
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης υπήρξε ακόμη συνεργάτης των περιοδικών «Ταχυδρόμος», «Ελληνικός Κινηματογράφος», «Σύγχρονος Κινηματογράφος», «Διαβάζω», «Θέατρο» και «Λέξη».
Στη συγγραφική του δράση, πέρα από τα «12 Μαθήματα για τον Κινηματογράφο», συγκαταλέγονται και τα: «Λεξικό Ταινιών», «Κινηματογραφικά θέματα», «Μια μέθοδος ανάγνωσης του φιλμ», «Το ομιχλώδες τοπίο της ιστορίας στον Αγγελόπουλο», «Κείμενα για τον Μαρξ», «Πολιτικά Ταξίδια», «Έλληνες και Νεοέλληνες», «Η περιπέτεια του μαρξισμού», «Η δύσκολη ζωή ενός Έλληνα», «Τα μαλλιά του φαλακρού δολοφόνου», «Νεοελληνική Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας», «Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας», «Οι λαοί της Ευρώπης», «Οι πρόγονοι των Ευρωπαίων», «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους», «Το βλέμμα του ποιητή», «Στοιχειώδης Αισθητική», «Θερμοί και ψυχροί πόλεμοι», «Οι λαοί της Μ. Ανατολής» κ.ά.
Πηγή : ALT.GR
9 – 9 – 1882
Γεννιέται ο Μίλτος Μανάκης, που μαζί με τον αδερφό του Γιαννάκη, υπήρξαν από τους πρωτοπόρους του ελληνικού κινηματογράφου.
Αρχικά φωτογράφοι, ο Γιαννάκης και ο Μίλτος Μανάκιας,αφού αγόρασαν την κινηματογραφική μηχανή «Bioscope 300», με έδρα τους αρχικά τα Γιάννενα και μετά το Μοναστήρι (Μπίτολια), όργωσαν και κινηματογραφικά τα Βαλκάνια
Την πρώτη τους ταινία, τις «Υφάντρες» (1905), τη γύρισαν στη γενέτειρά τους.
Όλες τους οι ταινίες (συνολικά 1.500 μέτρα φιλμ) γυρίζονταν εκ του φυσικού.
Απαθανάτιζαν τη ζωή των απλών ανθρώπων, αλλά και την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα.
Γι’ αυτό, δικαίως, θεωρούνται από όλες τις ευρωπαϊκές σχολές κινηματογραφίας ως οι πρωτοπόροι του κινηματογραφικού, κυρίως του εθνογραφικού ντοκουμέντου.
9 – 9 – 1892
Ο Έντουαρντ Έμερσον Μπάρναρντ (Edward Emerson Barnard) ανακαλύπτει την Αμάλθεια, το τρίτο φεγγάρι του Δία.
9 – 9 – 1901
Πεθαίνει ο Γάλλος ζωγράφος, χαράκτης, σχεδιαστής και εικονογράφος Ανρί ντε Τουλούζ Λοτρέκ (Henri Marie Raymond de Toulouse-Lautrec-Monfa).
Ανήκε σε μια από τις πιο παλιές οικογένειες της γαλλικής αριστοκρατίας, έχοντας όλες τις προϋποθέσεις για μια καλή μόρφωση και άνετη ζωή.
Η εύθραυστη, όμως, υγεία του τον ανάγκασε να διακόψει τη φοίτησή του στο Λύκειο και πήρε ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι. Από το 1879 καταδικάστηκε σε οριστική αναπηρία. Αντέδρασε, όμως, με σπάνια ψυχική δύναμη και εξουδετέρωσε τις επιπτώσεις της σωματικής του μειονεξίας και την κατέβαλε με τις επιδόσεις του στη ζωγραφική. Ζωγράφιζε από εσωτερική ανάγκη και στην Τέχνη του κατάφερε να ορίσει το προσωπικό του στυλ.
Το όνομα και η δημιουργία του Τουλούζ Λοτρέκ συνδέθηκε με τη Μονμάρτη του τέλους του 19ου αιώνα, το «Μουλέν Ρουζ», τις χορεύτριες του Καν-Καν, τη ζωή στα καμπαρέ και στα πορνεία. Συγχρόνως, παρά το σύντομο διάστημα της ζωής του – υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες του μοντερνισμού.
Καινοτόμος ως προς την εικονογραφική αντίληψη και την τεχνική, ο Τουλούζ Λοτρέκ έδωσε νέα ματιά στα πράγματα. Προσεχτικός μάρτυρας της παρισινής νύχτας και των εφήμερων απολαύσεων, χωρίς τους ηθικούς φραγμούς και τις προκαταλήψεις της εποχής του, αποκάλυψε την κρυφή αλήθεια μιας ιδιαίτερης ανθρώπινης μοίρας. Μέσα από το έργο του, η Ιστορία βρήκε τον ποιητή μιας εποχής.
1925
Γεννιέται η δεξιοτέχνις του πιάνου Βάσω Δεβετζή (γνωστή στο εξωτερικό ως Vasso Devetzi).
Συνδέθηκε με δυνατή φιλία με την Μαρία Καλογεροπούλου, που γίνεται μετέπειτα γνωστή ως Μαρία Κάλλας, φιλία που διατηρήθηκε μέχρι τον θάνατο της διάσημης υψιφώνου.
1926
Εκδηλώνεται στρατιωτικό κίνημα υπό τους αξιωματικούς Ν. Ζέρβα και Β. Ντερτιλή, το οποίο αποτυγχάνει έπειτα από την επέμβαση του κυβερνητικού στρατού και τις λαϊκές αντιδράσεις, στις οποίες κάλεσε και πρωτοστάτησε το ΚΚΕ.
9 – 9 – 1932
Δύο χιλιάδες εργάτες της Αθήνας απαντούν με συγκέντρωση έξω από το θέατρο «Αλάμπρα» στην απαγόρευση της προεκλογικής συγκέντρωσης του Ενιαίου Μετώπου Εργατών Αγροτών (ΚΚΕ) από την κυβέρνηση Βενιζέλου.
Η αστυνομία επιτίθεται και ακολουθούν συγκρούσεις.
9 – 9 – 1941
Γεννιέται ο Αμερικανός προγραμματιστής Ντένις Ρίτσι (Dennis MacAlistair Ritchie), δημιουργός μεταξύ άλλων της γλώσσας προγραμματισμού C, κ.α..
9 – 9 – 1941
Ιδρύεται στην Αθήνα ο Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος (ΕΔΕΣ) με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Ναπολέων Ζέρβα.
Ο ΕΔΕΣ υπήρξε το κυριότερο ένοπλο στήριγμα της ελληνικής αστικής τάξης και του βρετανικού ιμπεριαλισμού στον ελλαδικό χώρο την περίοδο της Κατοχής.
Βασικός του στόχος δεν ήταν οι δυνάμεις Κατοχής, αλλά ο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, ενώ, όπως αναφέρουν διάφορες γερμανικές πηγές, ήδη από τα τέλη του 1943 είχε «κλειστεί μια σιωπηρή συμφωνία να μη γίνονται αμοιβαία εχθροπραξίες στην περιοχή των εθνικών ανταρτών» (δηλαδή μεταξύ Γερμανών και ΕΔΕΣ). Ωστόσο, παρά την καταλυτική βρετανική υποστήριξη (σε χρήμα, οπλισμό, κλπ.), ο ΕΔΕΣ δεν κατάφερε να αναπτυχθεί σε ουσιαστικό αντίβαρο του ΕΛΑΣ, με τη δράση του να περιορίζεται στην Ήπειρο και σε μικρής κλίμακας και σημασίας επιχειρήσεις.
Την περίοδο που διεξάγονταν οι μάχες της Αθήνας και του Πειραιά (Δεκέμβρης του 1944) ο ΕΛΑΣ συνέτριψε τον ΕΔΕΣ, τα υπολείμματα του οποίου φυγαδεύτηκαν όπως – όπως από τους Βρετανούς στην Κέρκυρα.
9 – 9 – 1943
Με την αναγγελία της συνθηκολόγησης της Ιταλίας ξεσπούν στο Βόλο λαϊκές διαδηλώσεις. Οι διαδηλωτές ανοίγουν τις φυλακές και απελευθερώνουν τους πολιτικούς κρατούμενους.
Όλος σχεδόν ο οπλισμός και τα εφόδια της ιταλικής φρουράς της πόλης στάλθηκαν με τη συνδρομή του λαού στους αντάρτες του ΕΛΑΣ στο βουνό.
Οι κατοχικές αρχές, που καταλύθηκαν επί 3 μέρες, ανακατέλαβαν την πόλη έπειτα από ισχυρή στρατιωτική επέμβαση των Γερμανών.
9 – 9 – 1944
Τμήματα του 16ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής απελευθερώνουν τη Νάουσα.
9 – 9 –1944
Λαϊκή εξέγερση στη Σόφια ανατρέπει τη φασιστική κυβέρνηση.
Την εξουσία αναλαμβάνει το Πατριωτικό Μέτωπο, το οποίο κηρύσσει άμεσα τον πόλεμο στη Γερμανία.
9 – 9 – 1945
Τρεις ημέρες αφού συγκροτήθηκε η Προσωρινή Κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας και χωρίς να υπάρχει στρατιωτική ανάγκη, στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ αποβιβάζονται στην Κορεατική Χερσόνησο διορίζοντας χωριστή στρατιωτική κυβέρνηση στο νότιο τμήμα της.
Ως αποτέλεσμα η Προσωρινή Κυβέρνηση καταλύθηκε λίγους μήνες αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1946.
9 – 9 – 1948
Συγκροτείται η Λαϊκή Δημοκρατία της Βόρειας Κορέας.
9 – 9 – 1950
Εκδίδεται απόφαση για τους 118 συνδικαλιστές που δικάζονταν από τις 13 Αυγούστου στο Στρατοδικείο Αθηνών (παραμονές του 10ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ).
Από αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο οι Ν. Βοργίας, Ε. Μπαϊράμογλου, Ν. Μπαϊράμογλου, Γ. Δαλέζιος, Ν. Μπαζίγου, Β. Καλαϊτζής, Γ. Καβουλάκου και Α. Βενεδίκογλου.
9 – 9 – 1951
Διεξάγονται βουλευτικές εκλογές.
Πρώτο κόμμα έρχεται ο Ελληνικός Συναγερμός του στρατάρχη Παπάγου με 36,53%.
Η ΕΔΑ λαμβάνει το 10,57% των ψήφων.
9 – 9 – 1955
Συγκρούσεις ξεσπούν στην Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ στην Τασκένδη ανάμεσα στους φραξιονιστές και την πλειοψηφία των πολιτικών προσφύγων που υποστήριζε τις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ.
Άμεση ήταν η ανάμειξη κομματικών και κρατικών αξιωματούχων του Ουζμπεκιστάν υπέρ των φραξιονιστών.
Οι συγκρούσεις κράτησαν έως τις 11 του Σεπτέμβρη.
9 – 9 – 1971
Οι 1.200 περίπου ποινικοί κρατούμενοι των φυλακών Άττικα της Πολιτείας της Νέας Υόρκης εξεγείρονται.
Η βάρβαρη εισβολή της αστυνομίας προκαλεί σφαγή που έχει ως τελικό απολογισμό 39 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες.
9 – 9 – 1976
Πεθαίνει ο Μάο Τσε Τουνγκ, ηγέτης της Κινεζικής Επανάστασης, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Κίνας (1943-1976) και Πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (1949-1976).
9 – 9 – 1982
Η Άννα Βερούλη κατακτά την πρώτη θέση στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες Στίβου της Αθήνας, με βολή στα 70,02 μ.
Είναι το πρώτο χρυσό μετάλλιο της Ελλάδας στην ιστορία του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, που ξεκίνησε το 1934.
Στο ίδιο αγώνισμα, η Σοφία Σακοράφα κατατάσσεται τρίτη.
9 – 9 – 1984
Πεθαίνει ο Γιλμάζ Γκιουνέι, σημαντικός Τούρκος ηθοποιός κουρδικής καταγωγής, σεναριογράφος και κυρίως σκηνοθέτης τριών ταινιών: «Το Κοπάδι» (1978), «Ο Δρόμος» (1982) και «Ο Τοίχος» (1983).
Οι δυο πρώτες του ταινίες φέρουν ήδη τον χαρακτηρισμό «αριστούργημα». Ο Γιλμάζ Γκιουνέι που έχει καθιερωθεί ως σύμβολο κοινωνικών αγώνων για τους οποίους υπέστη πολλές διώξεις και φυλάκιση, πέθανε πολύ νωρίς, στο Παρίσι, 47 ετών χτυπημένος από τον καρκίνο.
9 – 9 – 2003
Πεθαίνει ο Αμερικανός φυσικός Έντουαρντ Τέλερ (Edward Teller), «πατέρας» της αμερικανικής βόμβας υδρογόνου.
9 – 9 – 2019
Πεθαίνει ο μουσικός δημιουργός Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.
Ο Λ. Μαχαιρίτσας είχε δώσει δυναμικό παρών στο κίνημα, ρίχνοντας «κόκκινο στη νύχτα» στα φεστιβάλ στα ΚΝΕ, με δηλώσεις στήριξης στο ΚΚΕ, κ.ά. Το 2006 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο της Αθήνας με το συνδυασμό του ΚΚΕ «Συμπαράταξη για την Αθήνα».
Πηγή : ALT.GR
10 – 9 – 1914
Γεννιέται ο Αμερικανός σκηνοθέτης, μοντέρ και κινηματογραφικός παραγωγός Ρόμπερτ Γουάιζ (Robert Earl Wise).
Είχε βραβευτεί με δυο Όσκαρ Σκηνοθεσίας για τις ταινίες «Γουέστ Σάιντ Στόρι» (West Side Story, 1961) και «Η Μελωδία της Ευτυχίας» (The Sound of Music, 1965).
Ο Γουάιζ ήταν επίσης υπεύθυνος για το μοντάζ των ταινιών του Όρσον Γουέλς «Πολίτης Κέιν» (Citizen Kane, 1941) και «Οι Υπέροχοι Άμπερσον» (The Magnificent Ambersons, 1942). Σημαντική θέση στη φιλμογραφία του ως σκηνοθέτη κατέχουν πολλές ακόμα ταινίες του όπως «Εμείς οι Ζωντανοί» (Somebody Up There Likes Me, 1956), «Τα Γεράκια των Θαλασσών» (Run Silent Run Deep, 1958), «Ο Στοιχειωμένος Πύργος» (The Haunting, 1963), «Το Χίντενμπεργκ Καίγεται» (The Hindenburg, 1975) κ.ά.
10 – 9 – 1919
Υπογράφεται μεταξύ των νικητριών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του Α’ παγκοσμίου πολέμου και της Αυστρίας η Συνθήκη του Σεν Ζερμέν (Αγίου Γερμανού), με την οποία διαλύθηκε η Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία και δημιουργήθηκαν τα ανεξάρτητα κράτη της Ουγγαρίας, της Πολωνίας, της Τσεχοσλοβακίας και της Γιουγκοσλαβίας.
10 – 9 – 1981
Ο πίνακας του Πικάσο «Γκουέρνικα» επιστρέφει στην Ισπανία από τη Νέα Υόρκη όπου βρισκόταν από το 1939.
10 – 9 – 2005
Πεθαίνει ο Κώστας Κάππος, ο οποίος υπήρξε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος μέχρι το 1989.
Οργανώθηκε στην ΕΔΑ πριν από τη δικτατορία του 1967 και στη συνέχεια στο ΚΚΕ. Με την επιβολή της δικτατορίας εξορίστηκε στη Γυάρο και στη Λέρο. Μετά την απελευθέρωσή του, συνέχισε τον αγώνα στις γραμμές της ΚΝΕ, ως μέλος του Γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της.
Συνελήφθη εκ νέου το Φλεβάρη του 1974 και υπέστη φρικτά βασανιστήρια στο ΕΑΤ – ΕΣΑ, δίχως να λυγίσει. Στο 9ο Συνέδριο εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Κώστας Κάππος δραστηριοποιήθηκε στο Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών (ΚΜΕ) ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του, ενώ συνέχιζε να συμμετέχει στους λαϊκούς αγώνες, δίπλα στο ΚΚΕ.
Πηγή : ALT.GR
11 – 9 – 1973
Εκδηλώνεται αμερικανοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή με επικεφαλής το στρατηγό Αουγκούστο Πινοσέτ. Ο Σοσιαλιστής Πρόεδρος, Σαλβαδόρ Αλιέντε, οχυρώνεται στο Προεδρικό Μέγαρο και πέφτει νεκρός με το όπλο στο χέρι.
Στο πρώτο μήνυμά της, η χούντα ισχυρίζεται ότι η επέμβαση του στρατού έγινε «για να λυτρωθεί η πατρίδα από το μαρξιστικό ζυγό».
Την ίδια ώρα, το αμερικανικό πρακτορείο ειδήσεων «Ασοσιέιτεντ Πρες» μεταδίδει ότι «το πραξικόπημα υπήρξε έργο του σκληρού, φιλοαμερικανικού πυρήνα των Ενόπλων Δυνάμεων».
Το πραξικόπημα ήταν το επιστέγασμα μιας επιχείρησης για την ανατροπή του Αλιέντε και της κυβέρνησης της «Λαϊκής Ενότητας», στην οποία συμμετείχαν κομμουνιστές, σοσιαλιστές, ριζοσπάστες, αριστεροί, χριστιανοδημοκράτες.
Στην επιχείρηση αυτή πήραν μέρος οι βιομήχανοι, οι μεγάλοι γαιοκτήμονες, και, φυσικά τμήματα του στρατού. Την επιχείρηση σχεδίασαν, χρηματοδότησαν και καθοδήγησαν η κυβέρνηση των ΗΠΑ και μυστικές αμερικανικές υπηρεσίες με συντονιστή τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, Χένρι Κίσινγκερ.
Οι ΗΠΑ ήταν το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την «κυβέρνηση» της στρατιωτικής χούντας.
11 – 9 – 1986
Πεθαίνει ο πολιτικός και ακαδημαϊκός Παναγιώτης Κανελλόπουλος, δύο φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Έχει μείνει στην Ιστορία, μεταξύ άλλων, για τη φράση του, «Ιδού ο στρατός σας» προς τον Βαν Φλιτ παραχωρώντας τον ελληνικό στρατό στους Αμερικανούς για να πολεμήσουν το Δ.Σ.Ε. και το ΚΚΕ και για τον χαρακτηρισμό του κολαστήριου της Μακρονήσου ως «νέος Παρθενών».
11 – 9 – 1994
Πεθαίνει η σπουδαία δραματική Ελληνίδα ηθοποιός και διπλωματούχος καλλιτέχνης του χορού Αλέκα Κατσέλη.
Σύμφωνα με τον θεατρολόγο Κώστα Γεωργουσόπουλο, «υπήρξε ηθοποιός με καλλιεργημένη φωνή, άρτια τεχνική, σπάνια θεατρική μόρφωση, σκηνικό ήθος, πλούσια υποκριτική φαντασία και εκθαμβωτική σκηνική παρουσία».
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
12 – 9 – 1764
Πεθαίνει ο Γάλλος συνθέτης και θεωρητικός της μουσικής, από τους πλέον σημαντικούς της εποχής του Μπαρόκ, Ζαν Φιλίπ Ραμώ (Jean-Philippe Rameau).
Διαδέχτηκε τον Ζαν Μπατίστ Λυλί ως κυρίαρχος συνθέτης όπερας, καθώς και -μαζί με τον Φρανσουά Κουπρέν- έργων για τσέμπαλο.
1829
Γεννιέται ο κορυφαίος ζωγράφος του νεοκλασικισμού του 19ου αι. Άνσελμ Φόιερμπαχ (Anselm Feuerbach).
1848
Η Ελβετία γίνεται ομοσπονδιακό κράτος.
1888
Γεννιέται ο Γάλλος ηθοποιός και τραγουδιστής Μωρίς Ωγκύστ Σεβαλιέ (Maurice Auguste Chevalier).
Ξεκίνησε ως τραγουδιστής σε μικρή ηλικία ενώ έγινε γνωστός στις ΗΠΑ ανεβάζοντας την οπερέτα «Dédé» στο Μπρόντγουεϊ το 1922.
Εξελίχθηκε ως ηθοποιός με την επικράτηση του ομιλούντος κινηματογράφου, από το 1928. Το 1930 ήταν υποψήφιος για βραβείο «Όσκαρ» για τις ταινίες «The Love Parade» (1929) και «The Big Pond» (1930).
Μετά από μεγάλο διάλειμμα, επέστρεψε στο Χόλυγουντ το 1957 με την ταινία «Αριάν» («Love in the Afternoon») και το επόμενο έτος με την ταινία «Ζιζί». Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 πρωταγωνίστησε σε οκτώ ταινίες, με σημαντικότερες τις «Can-Can» (1960) και «Φάννυ» (1961).
Το 1970 πραγματοποίησε την τελευταία συμμετοχή του στον κινηματογράφο, τραγουδώντας το τραγούδι των τίτλων στην ταινία του Ντίσνεϋ «Οι Αριστόγατες».
1897
Γεννιέται η Ιρέν Ζολιό-Κιουρί (Irène Joliot-Curie), Γαλλίδα επιστήμονας, κόρη της Μαρίας Κιουρί και του Πιερ Κιουρί και σύζυγος του κομμουνιστή χημικού Φρεντερίκ Ζολιό-Κιουρί.
Της απονεμήθηκε από κοινού με το σύζυγό της το βραβείο Νόμπελ Χημείας το 1935 για την ανακάλυψη της τεχνητής ραδιενέργειας.
1910
Γίνεται η πρεμιέρα της Συμφωνίας Νο 8 του Γκούσταβ Μάλερ (Gustav Mahler) στο Μόναχο (με μία χορωδία 852 τραγουδιστών και ορχήστρα 171 μουσικών).
1947
Συνέρχεται η 3η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (12-15/9/1947), η οποία μεταξύ άλλων αποφάσισε «…όπως το κέντρο του βάρους για όλη την κομματική δουλειά μετατοπιστεί στον στρατιωτικοπολιτικό τομέα, για την ανάδειξη του ΔΣΕ στη δύναμη εκείνη που θα φέρει, στο πιο σύντομο δυνατό διάστημα, τη δημιουργία λεύτερης Ελλάδας…».
1948
Τα τμήματα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας αποτρέπουν τις επιθέσεις του κυβερνητικού στρατού στο Μάλι – Μάδι και ματαιώνουν τις προθέσεις του κυβερνητικού επιτελείου να καταλάβει το Βίτσι.
1958
Ο Τζακ Κίλμπυ (Jack Kilby) παρουσιάζει το πρώτο ολοκληρωμένο κύκλωμα ενώ εργάζεται στην Texas Instruments.
1959
Η Σοβιετική Ένωση εκτοξεύει με επιτυχία το δεύτερο μη – επανδρωμένο σκάφος προς τη Σελήνη («Λούνα-2»).
Πρόκειται για το πρώτο σκάφος στην ιστορία της ανθρωπότητας που έφτασε στη Σελήνη και γενικότερα σε εξωγήινο σώμα.
2013
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, μερικά μέτρα από την πύλη της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης στη Λεωφόρο Δημοκρατίας, 20 μέλη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, εργάτες και στελέχη των ταξικών συνδικάτων, που πραγματοποιούν αφισοκόλληση στο Πέραμα δέχονται δολοφονική επίθεση από 50 μέλη της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή». Επτά κομμουνιστές συνδικαλιστές τραυματίστηκαν.
Η επίθεση ήρθε μόλις λίγες βδομάδες αφότου οι φασίστες μπράβοι της εργοδοσίας είχαν εκτοξεύσει ανοικτά απειλές κατά του ταξικού συνδικάτου της Ζώνης και στελεχών του ΠΑΜΕ. Η ΚΟ Πειραιά του ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ απάντησαν με άμεσες και μαζικές κινητοποιήσεις.
Λίγες μέρες μετά, οι Ναζί – δολοφόνοι της «Χρυσής Αυγής», θα δολοφονήσουν τον ναυτεργάτη και αντιφασίστα τραγουδιστή Παύλο Φύσσα.
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
13 – 9 – 2013
Πεθαίνει ο μεγάλος Παριανός ζωγράφος και χαράκτης Γιώργος Βαρλάμος.
Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ με δασκάλους τον Ουμβέρτο Αργυρό και τον Κ. Παρθένη. Τη χαρακτική τη διδάχτηκε κοντά στον Γ. Κεφαλληνό, με τον οποίο έζησε συνολικά 14 χρόνια ως συνεργάτης. Τη δεκαετία του 1950, σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού, χαρακτική στο εργαστήρι Καμί, καθώς και την τέχνη του γραμματοσήμου στο Τεχνικό Κολέγιο Εστιέν. Βαθύς γνώστης των μυστικών της κλασικής χαρακτικής, είναι ίσως ο μόνος, εκτός του Γαλάνη, που καλλιέργησε εξίσου όλα τα είδη της, χαλκογραφία, ξυλογραφία, λιθογραφία.
Έχει φιλοτεχνήσει αναρίθμητα ζωγραφικά και χαρακτικά έργα. Επιμελήθηκε καλλιτεχνικά ή έχει εικονογραφήσει με χαρακτικά ή σχέδια πάνω από 200 βιβλία, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της τέχνης του βιβλίου στη χώρα μας. Για πολλά χρόνια μετά το 1991, βοήθησε στην καλλιτεχνική επιμέλεια των βιβλίων του εκδοτικού οίκου του ΚΚΕ, της «Σύγχρονης Εποχής». Δικό του είναι και το σχέδιο για την πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη» της Κατοχής.
Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν ο παρισινός εκδοτικός οίκος «Union Latin d’ Editions», γνωστός σε όλο τον κόσμο για τις καλαίσθητες, συλλεκτικές του εκδόσεις, αποφάσισε να κάνει και ένα βιβλίο – λεύκωμα με αρχαίες τραγωδίες. Η έκδοση των επτά σωζόμενων τραγωδιών του Σοφοκλή θα παρουσιάζονταν σε τρεις τόμους με δερματόδετο εξώφυλλο ο καθένας, ενώ ένας σημαντικός εικαστικός δημιουργός – πατριώτης του Σοφοκλή για να ταιριάζει πιο πολύ με το ελληνικό πνεύμα του μεγάλου τραγικού ποιητή – θα εικονογραφούσε τη φιλόδοξη αυτή προσπάθεια. Έτσι, ο εκδότης Μορίς Ρομπέρ, μετά από πρόταση των καθηγητών της ΑΣΚΤ Π. Πρεβελάκη και Γ. Κεφαλληνού, συναντήθηκε με τον χαράκτη Γιώργη Βαρλάμο . «Καρπός» αυτής της ξεχωριστής εικαστικής και εκδοτικής συνεύρεσης, η πολυτελής τρίτομη έκδοση των τραγωδιών του Σοφοκλή, εικονογραφημένη με ακουαρέλες του μεγάλου μας δημιουργού.
Για την εικονογράφηση του «Σοφοκλή», ο Γ. Βαρλάμος δούλεψε ένα χρόνο, δημιουργώντας 50 περίπου ακουαρέλες, από τις οποίες οι 48 μπήκαν στο βιβλίο. Όπως είχε πει ο ίδιος, «η προσπάθειά μου ήταν να πλησιάσω, στην τεχνική και στο πνεύμα, τον τρόπο με τον οποίο ζωγράφιζαν οι αρχαίοι. Τα 3/4 του χρόνου τα «έφαγα» στο Μουσείο, σχεδιάζοντας ό,τι έβρισκα από αγγεία. Ήθελα να μπω στην τεχνική, να σχεδιάζω – αν ήταν δυνατόν – σαν αρχαίος».
Άριστη προπαρασκευή, όσον αφορά στη μελέτη της αρχαίας τέχνης, ήταν για τον Γ. Βαρλάμο η συμμετοχή του στην ιστορική, μεγάλης εικαστικής αξίας, έκδοση των «Δέκα Λευκών Ληκύθων», που πραγματοποιήθηκε από τον καθηγητή χαρακτικής στην ΑΣΚΤ Γ. Κεφαλληνό και τρεις επιλεγμένους μαθητές του.
«Θέλαμε να κάνουμε ένα έργο με καθαρώς χαρακτικά μέσα», είχε πει στον «Ριζοσπάστη» ο Γ. Βαρλάμος , «δείχνοντας έτσι και τις δυνατότητες του εργαστηρίου μας. Ο δάσκαλός μου, ο Κεφαλληνός, δεν ήθελε την ακριβή αποτύπωση. Ήθελε μια μελέτη των αρχαίων αγγείων και από εκεί και πέρα μία ελεύθερη απόδοση. Να αφομοιώσουμε, δηλαδή, την αρχαία ζωγραφική και μετά να κάνουμε με το δικό μας τρόπο τα θέματα αυτά. Όμως, για πολλούς λόγους, κάτι τέτοιο δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί. Αυτό μου είχε μείνει απωθημένο και νομίζω ότι ξεθύμανα με τον «Σοφοκλή». Ξεκινώντας από τις αλλοιώσεις που παθαίνουν τα αγγεία με το χρόνο, έκανα ένα φόντο χρωματιστό, διαφορετικό για κάθε εικόνα, το οποίο γεννούσε στο μάτι του θεατή το συναίσθημα που περιέγραφε η σκηνή. Το λυπημένο, το χαρούμενο, το τραγικό, το μελαγχολικό… όλα αυτά έβγαιναν από το φόντο του έργου μου με τους συνδυασμούς των χρωμάτων. Για μένα, η ιστορία τελείωνε εκεί, για το θεατή όμως, όχι. Γιατί ο θεατής ήθελε να δει επεισόδιο, το οποίο έγραφα μετά με το μολύβι μου, σχεδιάζοντας τις φιγούρες κ.ά.».
Έχοντας μελετήσει βαθιά και επίμονα τους τρόπους πιστής απόδοσης των πιο διαφορετικών υλικών (ύφασμα, φυτά) με τα πιο διαφορετικά μέσα (λάδια, ακουαρέλες, χαρακτική), καταλήγει, μέσα από μια αφαιρετική διαδικασία, σε μια ζωγραφική που αποδίδει τη βαθύτερη ουσία της φύσης χωρίς εμφανείς λεπτομέρειες και σε μια χαρακτική, όπου τα πιο λαμπρά χρώματα είναι παρόντα με τη χρήση μόνο του μαύρου.
Είχε λάβει μέρος σε πολλές παρουσιάσεις και βραβεύτηκε σε διεθνείς εκθέσεις στη Μόσχα, στο Βελιγράδι, στη Λειψία (Μουσείο για την τυπογραφία και την τέχνη του βιβλίου), στο Παρίσι (Bibliothque Nationale), στο Λουγκάνο κ.α., ενώ για το σύνολο του έργου του τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, το 1995. Διεκδίκησε τρεις φορές την έδρα της Χαρακτικής στην ΑΣΚΤ, μα το «καθεστώς» της Σχολής τον απέρριψε με πείσμα, παρόλο που στην κοινή γνώμη ήταν δεδομένη η εκλογή του ως συνεχιστή του έργου του Κεφαλληνού, σ’ ένα Εργαστήριο που είχε ήδη τη φήμη ενός από τα πρώτα, αν όχι το πρώτο, στον κόσμο ολόκληρο.
«Με το έργο του – τόνισε στον επικήδειο, μεταξύ άλλων, η Εύα Μελά – βρέθηκε στο πλευρό των αδικημένων και καταπιεσμένων σε κάθε κρίσιμη στιγμή της ταξικής πάλης… Εργάσθηκε για «έξοδο» της Τέχνης από τα σαλόνια της αστικής τάξης – η οποία, εκτός των άλλων προνομίων της, αυτή και μόνον απολάμβανε τα έργα Τέχνης – και με την ακούραστη δουλειά του πάλεψε για τη συμπόρευση της Τέχνης με τις ανάγκες, τα δικαιώματα, τους κοινωνικούς και απελευθερωτικούς αγώνες του λαού. Συμμετείχε με τους άλλους κομμουνιστές καλλιτέχνες στους αγώνες για την απελευθέρωση της Τέχνης από το εμπόριο και για την επαγγελματική κατοχύρωση των καλλιτεχνών, έδωσε συλλογικές μάχες για το δυνάμωμα του μαζικού πολιτιστικού κινήματος, ήταν παρών με το έργο του ως καλλιτέχνης στις μεγάλες στιγμές του εργατικού – λαϊκού κινήματος… Άφησε στο Κομμουνιστικό Κόμμα παρακαταθήκη το έργο του και την επιθυμία του να μαθαίνουν οι νέοι κομμουνιστές καλλιτέχνες από αυτό, γράφοντας με το χέρι του: «Με τον τρόπο αυτό επιθυμώ να στηρίξω το κόμμα μου, του οποίου είμαι μέλος σχεδόν 70 χρόνια, στο δύσκολο και ηρωικό αγώνα που δίνει για την υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Το ΚΚΕ εκπροσωπεί και ενσαρκώνει τη φιλοσοφία και κοσμοθεωρία που και ο ίδιος επέλεξα να στηρίξω και να υπηρετήσω με όλες μου τις δυνάμεις και με τον τρόπο ζωής μου μέσα από τη συλλογική δράση. Έτσι θεωρώ ότι ολοκληρώνω κι εγώ την προσφορά μου στο μεγάλο και δίκαιο αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού από τα δεσμά της ταξικής σκλαβιάς, αγώνα που με διήγειρε και με συνεπήρε από τα νεανικά μου χρόνια και εξακολουθεί να φλογίζει την καρδιά μου μέχρι και σήμερα».
Ήταν υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας του ΚΚΕ, σε πολλές εκλογικές μάχες.
13 – 9 – 2022
“Φεύγει” από τη ζωή ο μεγάλος σκηνοθέτης Ζαν Λικ Γκοντάρ (Jean-Luc Godard).
Ο Γαλλοελβετός σκηνοθέτης ήταν βασικό πρόσωπο της Nouvelle Vague, που επηρέασε δραστικά τον κινηματογράφο.
Ο Γκοντάρ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1930. Μόλις ξέσπασε ο πόλεμος, οι πλούσιοι γονείς του, τον έστειλαν στην Ελβετία. Εκεί απέκτησε την ελβετική υπηκοότητα. Λίγο πριν το 1950 ξαναγύρισε στο Παρίσι. Γράφεται στη Σορβόννη. Εκεί συναντά τους ανθρώπους που επηρέασαν βαθιά τη ζωή, αλλά και την ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου. Και όχι μόνον! Κλοντ Σαμπρόλ, Φρανσουά Τριφό, Ερίκ Ρομέρ και Ζακ Ριβέτ. Ολοι μαζί αποτέλεσαν τη γνωστή «nouvelle vague».
Το 1950 η παραπάνω ομάδα εκδίδει το περιοδικό «La Gazette du Cinema». Στο περιοδικό αυτό, πότε με ψευδώνυμο «Χανς Λούκας» και πότε με το όνομά του ο Γκοντάρ, γράφει τα πρώτα του κείμενα. Παράλληλα παίζει σε ταινίες των Ριβέτ και Ρομέρ. Η πρώτη του κινηματογραφική δουλειά ήταν η μικρού μήκους ταινία «Operation Beton». Η τελευταία του «Notre musique».
Από τις σημαντικότερες ταινίες του, που αποτέλεσε και σταθμό στην ιστορία της 7ης τέχνης είναι το «Χωρίς ανάσα» (A bout de souffle) το 1960. Ο Γκοντάρ, χρησιμοποιώντας στοιχεία του αμερικανικού φιλμ νουάρ, φτιάχνει ένα φιλμ νουάρ τελείως διαφορετικό, κάτω από το πρίσμα της νουβέλ βαγκ. Απορρίπτοντας την παραδοσιακή κινηματογραφική φόρμα, σπάζοντας τις συμβάσεις της αφήγησης, φτιάχνει μία ταινία χωρίς σαφή σεναριακή δομή, με αυτοσχεδιασμό των ηθοποιών, με κατακερματισμό του φιλμικού χρόνου και χώρου στο μοντάζ και στην κινηματογράφηση, με κάμερα στο χέρι, φυσικούς φωτισμούς και χώρους, διαμορφώνοντας έτσι μια καινούργια κινηματογραφική αισθητική.
Με οδηγό το ρητό του «Ο κινηματογράφος είναι αλήθεια στα 24 καρέ το δευτερόλεπτο», ο Γκοντάρ στη συνέχεια δημιουργεί ταινίες με έντονο το πολιτικό στοιχείο, που χωρίς να είναι απαλλαγμένες από την θεώρηση των πραγμάτων από την σκοπιά του αστικού φιλελευθερισμού, διακρίνονται για τον ριζοσπαστισμό και την τόλμη τους.
Σε μία από τις τελευταίες δημόσιες παρεμβάσεις του, ο Γκοντάρ επιτέθηκε στο Φεστιβάλ των Κανών, με αφορμή την ομιλία του Ζελένσκι σε αυτό, χαρακτηρίζοντάς το εργαλείο προπαγάνδας…
Πηγή: 902.gr
13 – 9 – 2022
Ένας από τους μεγαλύτερους θεατράνθρωπους, αλλά και κοινωνικός αγωνιστής, ο κομμουνιατής Κώστας Καζάκος “φεύγει” από τη ζωή.
Το 2023 θα συμπλήρωνε 70 χρόνια στο θέατρο. Και ήταν ακούραστος, δούλευε συνεχώς κι έκανε σχέδια…
«Κάνουμε μια πολύ δύσκολη δουλειά – έλεγε – που θέλει αφοσίωση, θέλει αυταπάρνηση και ποτέ δεν τελειώνει, ένας αγώνας συνεχής είναι… Συνεχώς αγωνιζόμαστε για το αύριο, για το επόμενο σχέδιο, το επόμενο βήμα, σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε παραπέρα για το κοινό και δεν καταλαβαίνουμε πως περνάει ο χρόνος… δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να δουλεύουμε. Εγώ πια δεν μπορώ να κάθομαι, ούτε διακοπές μπορώ να κάνω, δυο μέρες – τρεις και πρέπει να γυρίσω πίσω. Και μ’ αρέσει»…
Στις αρχές της άνοιξης είχε ξεκινήσει να δουλεύει πάνω στα «Ματωμένα χώματα» της Διδώς Σωτηρίου, αλλά τα προβλήματα υγείας του δεν του επέτρεψαν να πρωταγωνιστήσει στην παράσταση.
Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας στις 29 Μάη του 1935 και στα 18 του, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ώστε να σπουδάσει παιδαγωγός ωστόσο η αριστερή κληρονομιά του πατέρα του έγινε λόγος αρνητικής αντιμετώπισής του από το πανεπιστήμιο καθώς δεν του επέτρεψαν να εγγραφεί στη σχολή λόγω έλλειψης χαρτιού κοινωνικών φρονημάτων. Έτσι, φοίτησε στην Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου (1953-1956) και στην Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (1954-1957).
Γεννήθηκε στις 29 Μάη του 1935 στον Πύργο Ηλείας, όπου και μεγάλωσε μέχρι τα 13 του χρόνια.
Το 1948 ο πατέρας του πιάστηκε και στάλθηκε εξορία, «πέρασε από… τα πανεπιστήμια του Αιγαίου», όπως έλεγε ο Κώστας Καζάκος. Τότε η οικογένεια πούλησε το σπίτι της στον Πύργο και μητέρα και τέσσερα παιδιά μετακόμισαν στην Αθήνα, «για να χαθούμε μέσα στο πλήθος», όπως εξηγούσε. 13 χρονών τότε ο Κώστας Καζάκος, άρχισε να δουλεύει για να βοηθήσει την οικογένειά του, σε εργοστάσια, σε χαμαλίκια, όπου έβρισκε μεροκάματο, για να μπει ένα μεροκάματο στο σπίτι, ενώ το βράδυ πήγαινε σχολείο και μελετούσε.
Το 1952 ο πατέρας του επέστρεψε από την εξορία, ο Κώστας Καζάκος τελείωσε το σχολείο και η οικογένεια πήρε κάποιες ανάσες. Ωστόσο, μη έχοντας το απαραίτητο τότε πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, δεν έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο όπου ήθελε να σπουδάσει Φιλολογία. «Δεν έφταναν τα Αρχαία, τα Λατινικά, η Ιστορία, ήθελαν και το “χαρτί”… Ακόμη όταν περνάω από τα Προπύλαια ή πάω για διάφορες δουλειές στην Πρυτανεία, μου κόβονται τα πόδια… Ουσιαστικά είναι ένα τραύμα που δεν επουλώθηκε ποτέ. Μου στέρησαν το όνειρο», είχε πει ο ίδιος σε συνέντευξή του.
Δεν το έβαλε κάτω όμως. Πήγε στη Σχολή Σταυράκου, όπου ήταν ένας «χώρος ελευθερίας», όπως έλεγε, και εκεί έρχεται σε επαφή με τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι, τον Τσαρούχη, τον Κουν κ.ά. Ο μεγάλος δάσκαλος Κάρολος Κουν πίστεψε στο ταλέντο και στις δυνατότητες του Καζάκου και ο Καζάκος από την πλευρά του μπήκε στο πεδίο ακτινοβολίας του Κουν και δίπλα του διαμορφώθηκε ως ηθοποιός. Δούλεψε εθελοντικά το 1954 στο στήσιμο του Υπογείου.
Εκεί πρωτοεμφανίστηκε το 1957 στο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ο κύκλος με την κιμωλία». Επαιξε σημαντικούς ρόλους σε σπουδαία έργα συγγραφέων, όπως του Ιάκωβου Καμπανέλλη («Η αυλή των θαυμάτων»), του Αρθουρ Μίλερ («Ψηλά απ’ τη γέφυρα»), του Κάρλο Γκολντόνι («Λοκαντιέρα»), του Ζαν Πολ Σαρτρ («Νεκροί χωρίς τάφο»), του Τενεσί Ουίλιαμς («Γυάλινος Κόσμος») αλλά και σε έργα του Σοφοκλή («Αντιγόνη») και του Αριστοφάνη («Ορνιθες») στο Θέατρο Τέχνης και στους θιάσους της Κυρίας Κατερίνας, του Αλέκου Αλεξανδράκη, της Αννας Συνοδινού και της Ελλης Λαμπέτη.
Η πρώτη του εμφάνιση στο σινεμά ήταν το 1956 στη σατιρική ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Η αρπαγή της Περσεφόνης», σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Ακολούθησαν ταινίες όπως «Το μπλόκο» του Αδωνι Κύρου (1965), «Το παρελθόν μιας γυναίκας» (1968) του Γιάννη Δαλιανίδη, «Η λεωφόρος του μίσους» (1968) και «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» (1969) του Νίκου Φώσκολου, «Μια γυναίκα στην Αντίσταση» (1970) του Ντίνου Δημόπουλου, «Λυσιστράτη» (1972) του Γιώργου Ζερβουλάκου, «Ιφιγένεια» (1977) του Μιχάλη Κακογιάννη, «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» (1980) του Νίκου Τζήμα, «Ο δραπέτης» (1991) του Λευτέρη Ξανθόπουλου και άλλες.
Παράλληλα, από τη δεκαετία του ’70 μέχρι και τη δεκαετία του 2000 είχε και τηλεοπτικές εμφανίσεις με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε δημοφιλείς σειρές.
Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ενωσης Ελεύθερου Θεάτρου και Πρόεδρος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης. Ηταν ιδρυτικό μέλος του Ελληνοαραβικού Συνδέσμου και μέλος της Επιτροπής Αδείας Ασκησης του Επαγγέλματος του Ηθοποιού.
Τιμήθηκε με τον «Χρυσό Απόλλωνα», βραβείο ηθοποιού Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών το 1967 και Α’ Χρυσό Βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1973 για την αρτιότερη θεατρική παραγωγή («Λυσιστράτη»), αλλά και με το Βραβείο της Ενωσης Θεατρικών Συγγραφέων και Κριτικών για το σύνολο της προσφοράς του.
Η επιλογή του θεατρικού δρόμου ήταν συνειδητή, δεμένη άρρηκτα με την πορεία της ταξικής και ιδεολογικής του συνειδητοποίησης. Από την πρώτη του θεατρική εμφάνιση μετά την αποφοίτησή του από τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν, στο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ο κύκλος με την κιμωλία», αλλά και σε όλη τη διαδρομή του στο θεατρικό σανίδι και τον κινηματογράφο, ο Κώστας Καζάκος διένυσε μια εμβληματική πορεία, με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα σπουδαίων συγγραφέων, κατορθώνοντας να «δαμάσει» με καθαρό και γι’ αυτό ουσιαστικά λαϊκό τρόπο, θεατρικά κείμενα -κλασσικής και σύγχρονης δραματουργίας- που απευθύνονται στα πιο μύχια συναισθήματα και στις πιο υψηλές σκέψεις της ανθρωπότητας. Ως θιασάρχης και σκηνοθέτης επέλεγε προσεκτικά τα έργα που ανέβαζε, με κριτήριο να είναι κοινωνικά και ιστορικά χρήσιμα, όπως η παράσταση – σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα «Το μεγάλο μας τσίρκο».
Εγραψε ιστορία στο θέατρο με συγκλονιστικές παραστάσεις
Η ταινία-σταθμός στη ζωή του – και μεγάλη επιτυχία της εποχής – ήταν το πολεμικό δράμα του Ντίνου Δημόπουλου σε σενάριο Νίκου Φώσκολου «Κοντσέρτο για πολυβόλα» (1967), όπου στα γυρίσματα γνώρισε την συμπρωταγωνίστριά του Τζένη Καρέζη, με την οποία έγιναν ένα από τα πιο αγαπημένα ζευγάρια στο θέατρο, στον κινηματογράφο και τη ζωή. Απέκτησαν έναν γιο, τον ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο.
Το 1968 ανεβάζουν μαζί το ιστορικό έργο του Γιώργου Ρούσσου «Θεοδώρα η Μεγάλη» και ακολουθούν μια σειρά ακόμα παραστάσεις τους ως θιασάρχες, με ξεχωριστό σταθμό «Το Μεγάλο μας τσίρκο» το 1973, σε κείμενα Καμπανέλλη και σκηνοθεσία του Κώστα Καζάκου, στο θέατρο «Αθήναιον», απέναντι από το Πολυτεχνείο. Το έργο και η παράσταση γράφουν ιστορία. Τη βλέπουν πάνω από μισό εκατομμύριο θεατές! Οι χουντικοί από τη λογοκρισία, όμως, καταλαβαίνουν γρήγορα πως εξαπατήθηκαν και ενέκριναν τελικά ένα αντικαθεστωτικό έργο. Η Ασφάλεια διακόπτει τις παραστάσεις και συλλαμβάνει ηθοποιούς, όμως ξανανεβαίνει. Κάθε βράδυ πάνε στο θέατρο μυστικοί αστυνομικοί που σημειώνουν τις φράσεις που οι θεατές χειροκροτούν. Καρέζη και Καζάκος μέρα παρά μέρα απειλούνται από τον στρατιωτικό ανακριτή ότι θα τους στείλει εξορία. Τελικά συλλαμβάνονται και φυλακίζονται. Ομως και πάλι η παράσταση συνεχίζεται μέχρι το τέλος του Απρίλη ’74, στο «Ακροπόλ». Και την επόμενη χρονιά επιστρέφουν με μια ακόμα ιστορική παράσταση σε κείμενο του Ιάκωβου Καμπανέλλη: «Εχθρός λαός».
Τότε, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70 αποκτούν και το δικό τους θέατρο. Οπως εξηγούσε ο Κώστας Καζάκος: «Ο αγώνας που κάναμε κάπου στόχευε. Θέλαμε κάπου εκεί στη δεκαετία του ’70 ν’ αποκτήσουμε μια στέγη. Γιατί είχαμε γυρίσει όλες τις υπόγες της Αθήνας, σε άθλιες συνθήκες… Και θέατρα του κέντρου καλά, αλλά και άθλια πράγματα, να κάνεις δυο παραστάσεις και να μην έχει οξυγόνο, να μην έχεις αέρα, να λιποθυμάνε οι ηθοποιοί κάτω στα καμαρίνια»…
Το 1976, λοιπόν, βγήκε σε διαγωνισμό το θέατρο που ονομάστηκε μετέπειτα «Τζένη Καρέζη», πήρανε μέρος στον διαγωνισμό, πήρανε το δικό τους θέατρο και το έφτιαξαν. «Θα κάνουμε τις δικές μας επιλογές. Να ανεβάσουμε τα έργα που μας αρέσουν, να παίξουμε τους ρόλους που μας αρέσουν. Και έτυχε ο κόσμος να μας ακολουθήσει, να μας αποδεχτεί, να αποδεχτεί τις επιλογές μας… η αποδοχή του κοινού είναι ζωογόνα. Από ‘κει παίρνουμε δύναμη», έλεγε ο Κώστας Καζάκος.
Εκεί ανεβάζουν σπουδαία έργα του ελληνικού και παγκόσμιου ρεπερτορίου. Περνούν δυο άκρως δημιουργικές δεκαετίες. Ξεχωριστή ήταν η παράστασή τους «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» του Εντουαρντ Αλμπι, που ανέβασαν το 1982 σε σκηνοθεσία του Ζιλ Ντασέν, ενώ αξέχαστη ήταν και η τελευταία κοινή τους θεατρική δουλειά με το «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη, το 1990, καθώς μετά ακολούθησε η ασθένεια και ο θάνατος της Τζένης Καρέζη.
Από το 1997 ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Τζένη Κόλλια και είχαν τρία παιδιά.
Ο Κώστας Καζάκος συνέχισε στο θέατρο με μεγάλες παραστάσεις όπως «Ο θάνατος του εμποράκου» (1993) του Αρθουρ Μίλερ, «Οπερα της πεντάρας» (1993) του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν, «Αντιγόνη» (1995) του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη, «Βασιλιάς Ληρ» (1996) του Σαίξπηρ, «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ (1997), «Οι Μικροαστοί» του Γκόργκι (2000), «Ηταν όλοι τους παιδιά μου» του Αρθουρ Μίλερ (2006), «Ο αφέντης Πούντιλα και ο δούλος του ο Μάττι» (2010) του Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Η ανάκριση» του Πέτερ Βάις (2013) και πολλές άλλες.
Και μέσα από αυτές δίνει την ουσία της τέχνης του θεάτρου, που ο ίδιος την εξηγούσε ως εξής:
«Το θέατρο παρέχει παιδεία, όπως και οι άλλες τέχνες. Σίγουρα, δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αλλά αναγκάζει τον άνθρωπο να θυμηθεί, να μην ξεχνάει, του αφυπνίζει τη συνείδηση, του φανερώνει τις αλήθειες που υπάρχουν γύρω του και δε φαίνονται με τη μία, γιατί η καθημερινότητά του είναι θολή, γεμάτη τρέξιμο και άγχος και δεν μπορεί να εντοπίσει το ουσιώδες. Εκεί μπορεί να παρέμβει η Τέχνη. Η Τέχνη και το θέατρο ειδικά, που είναι δραματική τέχνη, αυτή η αλληλεπίδραση με τους θεατές δημιουργεί βιώματα. Οι θεατές ζουν καταστάσεις που δεν μπορούν να τις ζήσουν μόνοι τους και αυτό γίνεται βίωμα, δηλαδή γνώση. Αυτό είναι και το δύσκολο της δουλειάς. Αυτό θέλει αφοσίωση, βαθιά γνώση της ζωής. Και αποτελεί μια συνεχή προσπάθεια απ’ όλους μας».
Πιστός στον δημιουργικό και διαπαιδαγωγητικό ρόλο της προοδευτικής τέχνης και έχοντας εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνατότητες του εργαζόμενου λαού, ο Κώστας Καζάκος αφιέρωσε όλη του τη ζωή, τη σκέψη, το συναίσθημα και το ταλέντο του στο να μας βοηθήσει «να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμή μας, να ανεβάσουμε το ηθικό μας και αποφασιστικά να αποκεφαλίσουμε το ανθρωπόμορφο τέρας που μας καταστρέφει τη ζωή».
Αταλάντευτα στο πλευρό του ΚΚΕ
Η στάση του και η πορεία του στην τέχνη ήταν άρρηκτα δεμένες με τη στάση του στη ζωή. Ελεγε: «Η Τέχνη μαθαίνεται μέσα στη ζωή. Εκεί μαθαίνεις. Είναι απαραίτητα τα εφόδια, οι τεχνικές, αλλά για να τα εφαρμόσεις ζώντας μαζί με τους ανθρώπους και μάλιστα με αυτούς που ζουν όλες τις πιέσεις και τους καταναγκασμούς.
Από τα πρώτα μου βήματα είμαι πολιτικοποιημένος. Λόγω των συνθηκών, της οικογένειάς μου. Ετσι διαμορφώθηκα. Αισθάνομαι ότι είναι η δύναμή μου».
Ο Κώστας Καζάκος ήταν αταλάντευτα δεμένος με το ΚΚΕ. Από το 2007 έως το 2012 μάλιστα διατέλεσε και βουλευτής του Κόμματος, εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Σε όλη του τη ζωή και τη δημιουργική πορεία έδινε το «παρών» σε όλες τις εκδηλώσεις και δράσεις του Κόμματος και του κινήματος.
Καλώντας στις εκλογές του Γενάρη του 2015 τον λαό να στηρίξει το ΚΚΕ, σημείωνε: «Η “Ελπίδα” και η “Πίστη”, οι “Μεσσίες” και οι “Σωτήρες” είναι για τους πεθαμένους. Οι ζωντανοί δεν περιμένουν άπραγοι κάποιους να τους βοηθήσουν. Παλεύουν να φτιάξουν τις εν ζωή συνθήκες. Ο αγώνας τους είναι να απομακρυνθούν όσο γίνεται περισσότερο από τη ζωώδη ζωή, από την κατά φύση ζωή, από τη θανατηφόρα επιβίωση. Είναι αγώνας για εξανθρωπισμό. Κι αυτό χρειάζεται “Αρετήν και Τόλμην”, όπως μας λέει ο Κάλβος. Οι πόρτες στο σπίτι του Λαού είναι ανοιχτές. Είναι διάπλατες. Μένει στην ευθύνη του καθενός μας να βρει το κουράγιο, να βρει την Αρετή και την Τόλμη και να κάνει το μεγάλο βήμα στη ζωή του. Στις 25 του Γενάρη, ο Εργαζόμενος Λαός μπορεί να γίνει Αυτός ο Αναμενόμενος, ο Μεσσίας, ο Σωτήρας του τόπου μας».
Και το 2018 σε άρθρο του στον «Ριζοσπάστη» για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, σημείωνε μεταξύ άλλων: «Δεν φτάνει να είσαι σοφός, διανοούμενος, άνθρωπος των γραμμάτων, καλλιτέχνης, γιατρός, μηχανικός, δικηγόρος, αγρότης, εργάτης, φοιτητής. Χρειάζεται κάτι περισσότερο: Χρειάζεται να είσαι κομμουνιστής. Χωρίς αμφισβητήσεις και χωρίς ταλαντεύσεις. Καθαρά και ξάστερα. Ο κομμουνιστής, 100 χρόνια τώρα, είναι ο ορκισμένος εχθρός της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».
Την τελευταία του παράσταση, το μουσικοθεατρικό έργο «Πώς να σωπάσω» σε σκηνοθεσία Τζένης Κόλλια, την απολαύσαμε πέρσι στην Κεντρική Σκηνή του 47ου Φεστιβάλ ΚΝΕ – «Οδηγητή».
Σε ανακοίνωση για το θάνατο του Κώστα Καζάκου το ΠΑΜΕ αναφέρει:
«Με βαθιά συγκίνηση αποχαιρετούμε τον Κώστα Καζάκο, μια από τις πιο σημαντικές και εμβληματικές προσωπικότητες στο σύγχρονο θέατρο της χώρα μας.
Από τα πρώτα του βήματα τοποθετήθηκε ως καλλιτέχνης ενάντια στην αδικία, με τους “πολλούς”. Συνολικά με τη ζωή του υπερασπίστηκε αταλάντευτα το δίκιο των εργαζομένων. Αυτό εκφράζεται σε όλη τη θεατρική του πορεία και την επιλογή έργων, όπως το ιστορικό αντιδικτατορικό “Μεγάλο μας τσίρκο” και αμέτρητα άλλα θεατρικά έργα που συμμετείχε, μετέφρασε ή σκηνοθέτησε.
Η συμβολή του στο θέατρο ήταν άρρηκτα δεμένη με την προσωπική στάση ζωής, την ιδεολογία του, με χαρακτηριστική τη στάση του στο αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Αυτή η στάση εμπνέει σήμερα νέους καλλιτέχνες και εργαζομένους, φοιτητές, σπουδαστές.
Εκφράζουμε θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του.»
Τον αγωνιστή άνθρωπο, τον μεγάλο ηθοποιό και σκηνοθέτη, Κώστα Καζάκο, αποχαιρέτησαν με ανακοινώσεις τους πολιτικοί, κόμματα και φορείς.
Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, μεταξύ άλλων έκανε λόγο για «μια πληθωρική και δυναμική προσωπικότητα, που υπήρξε διαρκώς παρούσα στην Τέχνη, όπως και στη δημόσια ζωή ως βουλευτής».
Σε ανάρτησή του ο πρωθυπουργός, Κυρ. Μητσοτάκης, έκανε λόγο για «μια πληθωρική και δυναμική προσωπικότητα, που υπήρξε διαρκώς παρούσα στην Τέχνη, όπως και στη δημόσια ζωή ως βουλευτής».
Για έναν «σπουδαίο ηθοποιό, σκηνοθέτη και δάσκαλο, απόλυτα αφοσιωμένο στη θεατρική τέχνη», έκανε λόγο η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη.
«Υπήρξε ένας ηθοποιός και σκηνοθέτης που συνδύαζε με δυναμισμό την καλλιτεχνική με την πολιτική δραστηριότητα», σημειώνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ τα συλλυπητήρια εξέφρασαν με δηλώσεις τους οι εκπρόσωποι Τύπου του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και του ΜέΡΑ25.
Σχετικές αναρτήσεις έκαναν πολλοί εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου και της Τέχνης. Ανάμεσά τους το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας αποχαιρετά και αποδίδει ύστατη τιμή στον Κώστα Καζάκο, που διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του την περίοδο 2015 – ’17.
Πηγή: εφ. “Ριζοσπάστης”
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
14 – 9 – 2001
Πεθαίνει ο λαϊκός τραγουδιστής και συνθέτης Στέλιος Καζαντζίδης. Στα δεκατρία του χρόνια ορφάνεψε από πατέρα, γεγονός που τον ανάγκασε ν’ ακολουθήσει πολύ νωρίς το σκληρό δρόμο της βιοπάλης, προκειμένου να ζήσει τη μητέρα του και τον νεογέννητο αδελφό του. Δούλεψε σαν αχθοφόρος, σαν μικροπωλητής στις αγορές και κάτω από αντίξοες συνθήκες σε οικοδομές και σε εργοστάσια της Ν. Ιωνίας. Τα δυσκολότερα χρόνια του ήταν αυτά στο στρατό και η θητεία του στη Μακρόνησο. Μια κιθάρα, που του δώρισε το αφεντικό του σε εργοστάσιο της Ν. Ιωνίας, του άνοιξε το δρόμο στο τραγούδι. Ήταν περαστικός εκείνος που ακούγοντάς τον να τραγουδά με την καταπληκτική φωνή του, του πρότεινε να τραγουδήσει στην ταβέρνα του. Η λαμπρή του πορεία στο τραγούδι άρχισε το 1950. Στη διάρκεια μισού αιώνα ο Στ. Καζαντζίδης πρόσφερε ερμηνείες που ρίζωσαν στις καρδιές της φτωχολογιάς. Τα τραγούδια του συμπύκνωναν τους καημούς, τις πίκρες, τις αδικίες του κόσμου, τον έρωτα, την ελπίδα.
Επαγγελματικά ο Στ. Καζαντζίδης πρωτοτραγούδησε στις ταβέρνες «Μπόκαρη», στην Κηφισιά και «Βουτσά», στην Καλογρέζα. Τον πρώτο του δίσκο με το τραγούδι «Για μπάνιο πάω κι αν θέλεις έλα» του Απ. Καλδάρα τον φωνογράφησε το 1952, αλλά η πορεία του τον γέμισε απογοήτευση. Η μεγάλη επιτυχία ήρθε με το δεύτερο δίσκο «Βαλίτσες» του Γιάννη Παπαϊωάννου. Με τη στήριξη του μεγάλου αυτού λαϊκού συνθέτη συνεχίζει να βαδίζει στο δρόμο της επιτυχίας, ενώ εμφανίζεται σε λαϊκά κέντρα της εποχής με παρτενέρ διάφορες γυναικείες φωνές. Τότε γνωρίζει και την Καίτη Γκρέυ, με την οποία ερμήνευσαν το «Απόψε φίλα με» του Μανώλη Χιώτη (1956). Από τα τέλη του ίδιου χρόνου συνεργάζεται με την Μαρινέλλα, με την οποία καθιέρωσε ένα νέο στιλ στο πάλκο και τη δισκογραφία. Ακολουθεί μια οκταετία μέχρι το 1965 που τον φέρνει στο προσκήνιο του τραγουδιού. Τραγουδούν σε δίσκους, κέντρα, θέατρα, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, από τον «Κουλουριώτη» στο «Κάρνεγκι Χολ» της Ν. Υόρκης και την Οπερα της Φραγκφούρτης. Ερμηνεύουν τραγούδια των Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Χιώτη, Μητσάκη, Καλδάρα, Παπαγιαννοπούλου, Δερβενιώτη, Βίρβου, Κολοκοτρώνη, Καραπατάκη, Μπακάλη κ.ά., ενώ και ο ίδιος ο Στ. Καζαντζίδης γράφει τη μουσική κάποιων τραγουδιών, όπως το εξαιρετικό «Δυο πόρτες έχει η ζωή», σε στίχους της Ευτ. Παπαγιαννοπούλου.
Οι επιτυχίες αμέτρητες: «Η πρώτη αγάπη», «Η κοινωνία με κατακρίνει», «Μαντουμπάλα», «Ζιγκουάλα», «Απόκληρος της κοινωνίας», «Είσαι η ζωή μου», «Φεύγω με πίκρα στα ξένα», «Στις φάμπρικες της Γερμανίας», «Καρδιά πληγωμένη» κ.ά. Εκτός από τα όμορφα αυτά λαϊκά τραγούδια ερμήνευσε και πολλά κομμάτια με ανατολίτικο ηχόχρωμα και περιεχόμενο.
Σταθμοί στην πορεία του Στ. Καζαντζίδη και της Μαρινέλλας υπήρξαν οι συνεργασίες τους με τους Μ. Θεοδωράκη, Μ. Χατζιδάκι, Στ. Ξαρχάκο, Γ. Μαρκόπουλο, Χρ. Λεοντή, Μ. Λοΐζο. Ιστορική υπήρξε η συνεργασία τους με τον Χρήστο Λεοντή στο έργο του «Καταχνιά», σε στίχους Κώστα Βίρβου, με μοναδικές ερμηνείες. Ανάλογες και στην «Πολιτεία» του Μ. Θεοδωράκη, με τα αθάνατα τραγούδια «Βράχο βράχο», «Καημός», «Παράπονο», «Μετανάστης», «Σαββατόβραδο», «Εχω μια αγάπη», καθώς και στις συνθέσεις του Μ. Χατζιδάκι «Αθήνα», «Κυρ Αντώνης», «Κουρασμένο παληκάρι», «Το πέλαγο είναι βαθύ». Το 1962, για τις ανάγκες της παράστασης «Ομορφη πόλη» του Μ. Θεοδωράκη, σε κείμενα Μποστ, στο Θέατρο «Παρκ», έσμιξαν για πρώτη και τελευταία φορά στο ίδιο μικρόφωνο οι φωνές του Στ. Καζαντζίδη και του Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Το 1974 ηχογράφησε το έργο του Μίκη Θεοδωράκη «Στην Ανατολή», ενώ ξεχωριστό υπήρξε το τραγούδι των Μάνου Λοΐζου – Λευτέρη Παπαδόπουλου, που ερμήνευσε απαράμιλλα: «Σαν θαλασσόδαρτο σκαρί/ σαν βράχος ρημαγμένος/ ήρθα σαν ξένος στη ζωή/ και ξαναφεύγω ξένος/ Θεέ μου τη δεύτερη φορά/ που θα ‘ρθω για να ζήσω/ όσο η καρδιά κι αν λαχταρά/ δε θα ξαναγαπήσω». Από το 1987 μέχρι πρόσφατα η δραστηριότητά του ήταν συνδεδεμένη με ηχογραφήσεις δίσκων. Αξιόλογη ήταν η ερμηνεία του με τους Χ. και Π. Κατσιμίχα στο τραγούδι του Αντώνη Βαρδή «Στην Ελλάς του 2000».
Από τη δεκαετία του ’60 ακόμη, ο Στ. Καζαντζίδης συγκρούστηκε με το κατεστημένο των δισκογραφικών εταιριών και τη νύχτα. Ο πόλεμος που εξαπολύθηκε εναντίον του από τις δισκογραφικές εταιρίες ήταν εξουθενωτικός για τον λαϊκό τραγουδιστή και τον κράτησε έξω από τα στούντιο για εντεκάμισι χρόνια.
14 – 9 – 2005
Πεθαίνει ο Αμερικανός σκηνοθέτης, μοντέρ και κινηματογραφικός παραγωγός Ρόμπερτ Γουάιζ (Robert Earl Wise).
Είχε βραβευτεί με δυο Όσκαρ Σκηνοθεσίας για τις ταινίες «Γουέστ Σάιντ Στόρι» (West Side Story, 1961) και «Η Μελωδία της Ευτυχίας» (The Sound of Music, 1965).
14 – 9 – 2008
Ο Χαράλαμπος Ταϊγανίδης, με παγκόσμιο ρεκόρ 59.85, κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα 100 μ. ύπτιο S13 στην κολύμβηση στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου.
14 – 9 – 2019
“Φεύγει» από τη ζωή, ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος Τάκης Σπυριδάκης.
Γεννήθηκε στην Αίγινα στις 4 Φλεβάρη 1958 και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Συμμετείχε σε 13 ταινίες, «Γλυκιά Συμμορία», σε σκηνοθεσία του Νίκου Νικολαΐδη (1983), «Λούφα και Παραλλαγή» του Νίκου Περάκη (1984) και ακολούθησαν «Πρωινή Περίπολος», «Προστάτης Οικογένειας», «Αυτή η νύχτα μένει» κ.ά.
Το σκηνοθετικό του ντεμπούτο πραγματοποίησε το 1994 με την ταινία «Ο Κήπος του Θεού», της οποίας έγραψε και το σενάριο. Η ταινία τιμήθηκε με επτά κρατικά βραβεία ποιότητας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Το 1989 ο Τάκης Σπυριδάκης έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία μικρού μήκους «Βέρα Κρουζ», που απέσπασε το 1ο βραβείο καλύτερης ταινίας στο αντίστοιχο Φεστιβάλ, τιμήθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού και βραβεύτηκε από το Εθνικό Κέντρο Ταινιών της Γαλλίας, το 1990.
Στο θέατρο πρωταγωνιστούσε τα τελευταία 4 χρόνια στον «Άγριο Σπόρο» του Γ. Τσίρου σε σκηνοθεσία Ε. Σκότη.
14 – 9 – 2022
“Φεύγει” από τη ζωή η Ειρήνη Παπά, μια από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες ηθοποιούς, με διεθνή καριέρα.
Λιτή, αρχαϊκή, δωρική μορφή, ενσάρκωσε σημαντικούς γυναικείους ρόλους του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Η Ειρήνη Παπά γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1926 στο Χιλιομόδι Κορινθίας ως Ειρήνη Λελέκου και ήταν ένα από τα τέσσερα κορίτσια της οικογένειάς της, που ήταν δάσκαλοι και την επηρέασαν στη μόρφωσή της.
Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1948, στην επιθεώρηση των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου «Ανθρωποι Ανθρωποι», στη Λυρική Σκηνή. Όταν την είδε πρώτη φορά ο Σακελλάριος να περπατά στο Σύνταγμα, την αποκάλεσε «ζωντανή Καρυάτιδα». Τη γνώρισε στον Φίνο και έτσι έπαιξε στην πρώτη της ταινία που ήταν οι «Χαμένοι άγγελοι» του Νίκου Τσιφόρου.
Αξέχαστες θα μείνουν οι ερμηνείες της στις αρχαίες τραγωδίες «Ηλέκτρα» και «Ιφιγένεια», στο «Ζ» που έκανε τη γυναίκα του Λαμπράκη και στον «Ζορμπά».
Τρεις από τις ταινίες στις οποίες η Ειρήνη Παπά πρωταγωνίστησε προτάθηκαν για Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, με το «Ζ» του Κώστα Γαβρά να το κατακτά. Επίσης βραβεύθηκε με τον Χρυσό Λέοντα της Μπιενάλε Θεάτρου της Βενετίας για την ερμηνεία της στην «Οδύσσεια», σε σκηνοθεσία Φράνκο Ρόσι.
Το 1962 συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Κακογιάννη και πρωταγωνίστησε στην κινηματογραφική μεταφορά της «Ηλέκτρας» του Ευριπίδη μαζί με τον Γιάννη Φέρτη, την Αλέκα Κατσέλη και τον Μάνο Κατράκη. Η ταινία συνολικά κέρδισε 24 βραβεία και τιμητικές διακρίσεις, ανάμεσά τους και τα βραβεία καλύτερης κινηματογραφικής μεταφοράς και ηχητικής επένδυσης στο Φεστιβάλ των Καννών (1962).
Η Ειρήνη Παππά είχε συμμετάσχει σε πολλές ξένες παραγωγές, μεταξύ των οποίων και χολιγουντιανές παραγωγές, ενώ πρωταγωνίστησε και στο θέατρο Μπρόντγουεϊ. Στις ταινίες όπου ερμήνευσε ρόλους συμπεριλαμβάνονται «Τα κανόνια του Ναβαρόνε», «Άνω, κάτω και πλαγίως», «Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι», «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι», κ.ά.
Είχε πάρει μέρος σε περισσότερες από 80 ταινίες, με γυρίσματα σε όλο τον κόσμο (Τσινετσιτά, Χόλιγουντ, Γιουγκοσλαβία, Λίβανος, Μαρόκο, Βραζιλία, Αυστραλία, Πορτογαλία κ.α.) έχοντας στο πλευρό της συμπρωταγωνιστές, μεταξύ άλλων, τους Μάρλον Μπράντο, Ιβ Μοντάν, Γκρέγκορι Πεκ, ‘Αντονι Κουίν, Ρίτσαρντ Μπάρτον, Τζαν Μαρία Βολοντέ, Τζέιμς Κάγκνεϊ.
Η Ειρήνη Παπά βρέθηκε για πολλές δεκαετίες στο διεθνές κινηματογραφικό προσκήνιο. Το θεατρικό της ντεμπούτο στη σκηνή του Μπρόντγουει, πραγματοποιήθηκε το 1967 με το έργο «Εκείνο το καλοκαίρι, εκείνο το φθινόπωρο» στο πλευρό του Γιον Βόιντ ενώ αργότερα ερμήνευσε την Ελένη στις «Τρωάδες» (1972) και την Κλυταιμνήστρα στην «Ιφιγένεια» (1977) σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη.
Στις «Τρωάδες», που γυρίστηκε στα αγγλικά με ξένους ηθοποιούς, η Παπά γνώρισε τη συμπρωταγωνίστριά της Κάθριν Χέμπορν, η οποία σε δημόσιες δηλώσεις της, ανέφερε πως η Παπά είναι μια από τις καλύτερες ηθοποιούς του σινεμά.
Απέσπασε πλήθος διακρίσεων και βραβείων για τις ερμηνείες της.
Πηγή: 902.gr
Πηγή : ALT.GR
15 – 9 – 1821
Ανακηρύσσονται ανεξάρτητα κράτη η Κόστα Ρίκα, η Γουατεμάλα, η Ονδούρα, η Νικαράγουα και το Σαλβαδόρ.
Μια μέρα που συμβολίζει τον αγώνα των λαών της Λατινικής Αμερικής για την αποτίναξη των δεσμών της ισπανικής και πορτογαλικής αποικιοκρατίας.
15 – 9 – 1890
Γεννιέται η Βρετανίδα συγγραφέας Άγκαθα Κρίστι (Agatha Mary Clarissa Miller).
Είναι γνωστή κυρίως για τα 80 αστυνομικά της μυθιστορήματα με κεντρικούς ήρωες τον ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό και τη Μις Τζέιν Μαρπλ
Τα περισσότερα από τα βιβλία της έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο στην τηλεόραση, στο ράδιο και έχουν εμπνεύσει βιντεοπαιχνίδια και κόμικς.
15 – 9 – 1894
Κατά τον Α΄ Σινοϊαπωνικό Πόλεμο, η Ιαπωνία νικά τη δυναστεία Τσινγκ στη μάχη της Πιονγιάνγκ.
15 – 9 – 1894
Γεννιέται ο Γάλλος σκηνοθέτης Ζαν Ρενουάρ (Jean Renoir).
Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς της 7ης Τέχνης. Το έργο του είναι από τα ευρύτερα και ουσιαστικότερα του κινηματογράφου.
Ο Ρενουάρ, με τρυφερότητα και κατανόηση αγκάλιασε τη ζωή στις πιο αντιφατικές της εκδηλώσεις και ήταν πάντα ανοιχτός σε νέες εμπειρίες και καλλιτεχνικές περιπέτειες. Ήταν το ίδιο ανοιχτός και σε νέους εκφραστικούς και τεχνικούς πειραματισμούς. Έτσι δεν είναι περίεργο ότι χρησιμοποίησε όλη την κλίμακα των καλλιτεχνικών τρόπων, δηλαδή, από το ντοκιμαντέρ και το νατουραλισμό έως τη θεατρικότητα, περνώντας από την εικαστική αίσθηση των εικόνων συχνά με δυνατές και διαφορετικές συνθέσεις ύφους και στιλ.
Το έργο του διαπνέεται από ουμανισμό αλλά με συνείδηση ότι η ζωή είναι ποικίλη και συγκεχυμένη, ότι δεν μπορεί να υπάρξει σαφής ερμηνεία των φαινομένων και ότι μέσα από το καλό είναι δυνατόν να γεννηθεί το κακό και το αντίθετο. Ένα από τα αριστουργήματα του σκηνοθέτη είναι: «Η μεγάλη χίμαιρα», που γύρισε στα 1937 και «Ο κανόνας του παιχνιδιού» στα 1939. Ήταν γιος του μεγάλου Γάλλου ζωγράφου εξπρεσιονιστή Πιερ Ογκιστ Ρενουάρ .
15 – 9 – 1928
Ο Σκωτσέζος βιολόγος και φαρμακολόγος Αλεξάντερ Φλέμινγκ (Alexander Fleming) ανακαλύπτει την πενικιλίνη.
15 – 9 – 1935
Στη Γερμανία οι ναζί θεσπίζουν τους «νόμους της Νυρεμβέργης», στους οποίους στηρίχτηκε το πρόγραμμα θρησκευτικής και ρατσιστικής καταδίωξης.
Όλοι οι Εβραίοι στερήθηκαν την υπηκοότητά τους και άρχισαν να συγκεντρώνονται σε γκέτο.
Την ίδια μέρα η σβάστικα γίνεται η εθνική σημαία της Γερμανίας.
15 – 9 – 1938
Πεθαίνει ο γλύπτης Γιαννούλης Χαλεπάς. Υπήρξε η πιο τραγική, ίσως, μορφή στην ιστορία της νεοελληνικής γλυπτικής, αλλά και ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, που με τη σμίλη του άνοιξε καινούριους δρόμους στη νεότερη ελληνική τέχνη. Γεννημένος στον Πύργο Τήνου, μεγάλωσε, όπως και τα αδέλφια του, στο περιβάλλον του πατρικού εργαστηρίου, μία από τις σημαντικότερες επιχειρήσεις μαρμαρογλυπτικής στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Μετά από σύντομη παραμονή του στη Σύρο, όπου τον έστειλε ο πατέρας του να σπουδάσει προορίζοντάς τον για έμπορο, ο Γ. Χαλεπάς εγκαταστάθηκε το 1869 μαζί με την οικογένειά του στην Αθήνα. Έως το 1872 σπούδασε γλυπτική στο Σχολείο των Τεχνών, ενώ ένα χρόνο αργότερα, με υποτροφία, συνέχισε στο Μόναχο. Σ’ αυτή την πρώτη περίοδο το έργο του χαρακτηρίζεται από ρεαλιστική απόδοση των θεμάτων, είναι επηρεασμένο από τον ακαδημαϊσμό της Σχολής του Μονάχου και εντάσσεται μέσα στον κλασικισμό του 19ου αιώνα.
Το 1876 ο Γ. Χαλεπάς αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αθήνα, όπου άνοιξε δικό του εργαστήριο στην πλατεία Συντάγματος. Τότε (1877) φιλοτέχνησε και το πιο διάσημο γλυπτό της νεοελληνικής γλυπτικής, την «Κοιμωμένη» του Α’ Νεκροταφείου, το οποίο του έφερε τη γενική αναγνώριση. Την εποχή αυτή (1877-1878) εμφανίστηκαν τα πρώτα συμπτώματα της αρρώστιας του, που κορυφώθηκαν όταν κατέστρεψε ο ίδιος το έργο του «Μήδεια». Η κατάστασή του συνεχώς χειροτέρευε, με αποτέλεσμα να νοσηλευτεί στο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας, απ’ όπου βγήκε το 1902, δύο χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα του.
Ακολούθησε η εποχή της Τήνου, όπου έμενε με τη μητέρα του και άρχισε πάλι να δουλεύει. Όμως, κανένα από τα έργα αυτής της περιόδου που σώζονται, δε χρονολογείται με απόλυτη βεβαιότητα, καθώς οι μαρτυρίες συγκρούονται μεταξύ τους. Άλλοι υποστηρίζουν ότι κατέστρεφε ο ίδιος τα έργα του και άλλοι ότι του τα κατέστρεφε η μητέρα του, η οποία πέθανε το 1916. Στη συνέχεια, η παραγωγή του αυξήθηκε, ενώ ο αθηναϊκός Τύπος άρχισε να ενδιαφέρεται γι’ αυτόν όλο και περισσότερο. Ήδη, το 1904 τον είχε επισκεφτεί στην Τήνο ο Λ. Σώχος, που τον βρήκε να βόσκει πρόβατα. Αργότερα τον επισκέφτηκε ο Α. Σώχος και άλλοι λόγιοι της εποχής, που θεωρούσαν υποχρέωσή τους να συναντήσουν τον απόμακρο καλλιτέχνη της Τήνου. Το 1922 έφτασε στο νησί ο Θ. Θωμόπουλος, ο οποίος πέρασε στο γύψο ορισμένα έργα του Χαλεπά που ήταν σε πηλό. Με αυτά τα έργα έγινε το 1925 έκθεση στην Ακαδημία Αθηνών, η οποία δύο χρόνια αργότερα του απένειμε το Αριστείο των Τεχνών. Στις 24 Αυγούστου 1930, η ανιψιά του Ειρήνη Χαλεπά τον έφερε στην Αθήνα, όπου έζησε τα τελευταία επτά χρόνια της ζωής του σε ζεστό οικογενειακό περιβάλλον, δουλεύοντας με άνεση και έχοντας κερδίσει τη γενική αναγνώριση.
15 – 9 – 1939
Η μάχη του Χαλχίν Γκολ λήγει με αποφασιστική νίκη των Σοβιετικών και Μογγολικών στρατευμάτων κατά του Ιαπωνικού ιμπεριαλισμού.
Η ολοκληρωτική ήττα της Ιαπωνικής 6ης Στρατιάς διέλυσε τα σχέδια των Ιαπώνων για προέλαση προς τη Σοβιετική Ένωση.
15 – 9 – 1944
Έπειτα από 3ήμερο σκληρό αγώνα κατά των ταγματασφαλιτών, οι δυνάμεις του 8ου και 9ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, μαζί με τον εφεδρικό ΕΛΑΣ Μεσσηνίας, απελευθερώνουν τη κωμόπολη του Μελιγαλά, στην οποία είχαν ταμπουρωθεί σχεδόν 1.000 ταγματασφαλίτες σε μια ύστατη προσπάθεια να εμποδίσουν την απελευθέρωση της Μεσσηνίας από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Οι ταγματασφαλίτες, είχαν συγκεντρωθεί στο Μελιγαλά από διάφορες περιοχές της Μεσσηνίας, ενώ στο διάβα τους είχαν προβεί σε ανείπωτες λεηλασίες, βιασμούς και σφαγές (το τρομοκρατικό αυτό όργιο συνεχίστηκε και στον ίδιο τον Μελιγαλά). Όταν ο ΕΛΑΣ έφτασε στο Μελιγαλά οι ταγματασφαλίτες αρνήθηκαν να παραδοθούν, σίγουροι για τα πλεονεκτήματα που τους προσέφεραν οι ισχυρές γερμανικές οχυρώσεις της κωμόπολης, αλλά και ενθαρρυνόμενοι από τους Εγγλέζους (που τους χρειάζονταν για να χτυπήσουν το λαϊκό κίνημα και να αποκαταστήσουν στην αστική εξουσία την «επόμενη μέρα» του πολέμου).
Όπως αναφέρει ο γιατρός Στάθης Κανναβός, στις 14 Σεπτεμβρίου «μια εγγλέζικη αποστολή έρχεται καταϊδρωμένη και ζητάει να περάσει στις γραμμές της εθνοπροδοσίας. Θα έπειθε λέει, τους αλήτες να σταματήσουν την αιματοχυσία, να παραδοθούν στον ΕΛΑΣ και να περιμένουν να κριθούν από την Κυβέρνηση. Όταν το παράλλο πρωινό, αιχμάλωτοι πια του ΕΛΑΣ, οι διπλοπουλημένοι αυτοί στους ξένους επιδρομείς «εθνικόφρονες» ρωτήθηκαν γιατί έστω και την τελευταία στιγμή δε δέχτηκαν να σταματήσουν την αιματοχυσία, η απάντησή τους ήταν και πάλι αυτή του αναίσθητου, επαγγελματία προδότη.- Οι Εγγλέζοι μας πίεσαν να συνεχίσουμε…»
Μετά τη μάχη ο λαός της περιοχής ζητούσε με κάθε τρόπο να εκδικηθεί τις εγκληματικές αυτές μορφές των ταγματασφαλιτών που είχαν διαπράξει ανήκουστα κακουργήματα σε βάρος του. Μόνο έπειτα από την αποφασιστική επέμβαση των καπεταναίων έγινε εφικτό να κατευναστεί η εκδικητική ορμή λαού και ανταρτών.
Έκτοτε, οι διάφοροι νοσταλγοί των Ταγμάτων Ασφαλείας (βλ. Χρυσαυγίτες και όχι μόνο), με την ανοχή του αστικού πολιτικού κόσμου, συναθροίζονται στο Μελιγαλά, για να «τιμήσουν» τους «ηρωικούς» όπως λένε νεκρούς, που σφαγιάστηκαν από τους «κομμουνιστοσυμμορίτες.»
15 – 9 – 1946
Ανακηρύσσεται η Λαϊκή Δημοκρατία της Βουλγαρίας.
15 – 9 – 1947
Τμήματα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας καταλαμβάνουν το Ροδολείβος στο Νομό Σερρών, ενώ τετρακόσιοι έφιπποι μπαίνουν στη Λιγύρα της Λαμίας.
15 – 9 – 1956
Ξεκινά το 8ο Συνέδριο του ΚΚ Κίνας (15-27/9/1956), το πρώτο μετά την επιτυχή έκβαση της Κινεζικής Επανάστασης το 1949.
15 – 9 – 1960
Στο σπήλαιο των Πετραλώνων, στη Χαλκιδική, ανακαλύπτεται κρανίο Αρχανθρώπου που έζησε στην Παλαιολιθική Εποχή.
Η χρονολόγηση του κρανίου έδειξε ότι ήταν έως και 700.000 ετών.
15 – 9 – 1968
Ιδρύεται η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας, η ΚΝΕ.
Ήταν η πρώτη φορά μετά το 1943, χρονιά αυτοδιάλυσης της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) ώστε να δημιουργηθεί η ΕΠΟΝ, όπου συγκροτούνταν Οργάνωση με μαρξιστικά – λενινιστικά χαρακτηριστικά, με σκοπό να προωθεί την πολιτική του ΚΚΕ στη νεολαία, πρωταρχικά την εργατική και να διαπαιδαγωγεί τα πιο πρωτοποριακά τμήματα των νέων γενεών στις αρχές της ταξικής πάλης, του μαρξισμού-λενινισμού. Ταυτόχρονα, ξεκινά η έκδοση του παράνομου “Οδηγητή”.
Απόφαση του 12ου Συνεδρίου της ΚΝΕ
Διακήρυξη του Κεντρικού Συμβουλίου για την πορεία προς τα 50 χρόνια ζωής και δράσης της ΚΝΕ
15 – 9 – 2008
Πεθαίνει ο ηθοποιός Σταύρος Παράβας.
Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες. Ο πατέρας του, ασθματικός, και η μάνα του έφυγε από τη Μικρά Ασία με μια ρόμπα. Έγκυος έφτασε στο Ναύπλιο. Μετά εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Ο Σταύρος Παράβας αναγκάστηκε να κάνει διάφορες δουλειές του ποδαριού για να βοηθήσει την οικογένεια. Δούλεψε στην αγορά, σε καφενεία, έκανε θελήματα. Μαθήτευε τότε στο 5ο Γυμνάσιο. Ο καθηγητής της Μουσικής, ονόματι Χάγιος, αντιλήφθηκε ότι είχε ικανότητες για κάτι καλύτερο. Μετά τον Εμφύλιο, πήγαιναν – όπως ο ίδιος έλεγε – και έπαιζαν διάφορα σκετσάκια για τους ασθενείς στα νοσοκομεία. Τότε ο καθηγητής του τον ώθησε να πάει σε δραματική σχολή. Πήγε για εισαγωγικές εξετάσεις στη σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη κι εκείνος του ζήτησε να εξεταστεί στο ρόλο του Σάιλοκ από τον «Έμπορο της Βενετίας».
Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο πλάι στην Κατερίνα, με «Το πρώτο ψέμα». Αμέσως μετά συνεργάστηκε με τους Ντίνο Ηλιόπουλο και Βίλμα Κύρου. Στο μεταξύ είχε εμφανιστεί ήδη στον κινηματογράφο το 1960 στην ταινία «Χριστίνα». Επαιξε σε πολλές άλλες ταινίες: «Η Αλίκη στο Ναυτικό» (1961) (δόκιμος με βαλίτσα), «Το έξυπνο πουλί» (1961), «Ο σκληρός άντρας» (1961), «Ο Μιχαληός του 14ου συντάγματος» (1962), «Όταν λείπει η γάτα», (1962), «Ο γαμπρός μου, ο δικηγόρος» (1962), «Μικροί και μεγάλοι εν δράσει…» (1963), «Έκλεψα τη γυναίκα μου» (1964), «Ευτυχώς… τρελάθηκα!» (1966), «Η βουλευτίνα» (1966), «Το κοροϊδάκι της πριγκιπέσας» (1971), κ.ά.
Η κινηματογραφική θητεία του συνεχίστηκε με ταινίες, στις οποίες πρωταγωνιστούσε ή έπαιζε σε μικρότερους ρόλους. Παράλληλα, έπαιζε σε μουσικές κωμωδίες και επιθεωρήσεις, συνεργαζόμενος με τον Κώστα Χατζηχρήστο. Υπηρέτησε αυτό το θεατρικό είδος επί πολλά χρόνια, κάνοντας μερικά πολύ γνωστά επιθεωρησιακά νούμερα: «Ντένις ο τρομερός», «Ντιρλαντά», «Ο Τζιμ ο νέγκρος» κ.ά. Ακολούθησαν ρόλοι κλασικού ρεπερτορίου: «Πλούτος» (στην Επίδαυρο με το Εθνικό Θέατρο), «Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα», «Ιππείς» (με το «Αμφι-Θέατρο» του Σπ. Ευαγγελάτου), «Ψύλλοι στ’ αυτιά» (με το θίασο Καλογεροπούλου), «Εκκλησιάζουσες», «Μονό ζευγάρι» (με συμπρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο), «Σκουπίδια», «Τα Χριστούγεννα των Κουπιέλο», «Ζορμπάς» κ.ά. Στην τηλεόραση εμφανίστηκε στα σίριαλ: «Το φάντασμα», «Τα αδέρφια», «Οικογένεια Μουσαμά».
Να σημειωθεί ότι η Απριλιανή δικτατορία, θεωρώντας ότι έκανε προπαγάνδα εναντίον της, με έναν επιθεωρησιακό ρόλο που έπαιζε στη διάρκεια μιας παράστασης, τον συνέλαβε και τον εξόρισε στη Γυάρο για αρκετούς μήνες.
2019
Απεργιακό αγώνα από νωρίς το πρωί ξεκινούν πάνω από 49.000 εργάτες στα 50 εργοστάσια της αυτοκινητοβιομηχανίας «General Motors» (GM) έπειτα από άκαρπες μαραθώνιες διαπραγματεύσεις με τη διοίκηση του ομίλου. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλη απεργία στην αυτοκινητοβιομηχανία από το 2007.
Οι εργάτες σε δεκάδες εργοστάσια, αποθήκες, κέντρα διανομής ανταλλακτικών του ομίλου διεκδικούν 4ετείς συμβάσεις εργασίας, αξιοπρεπείς αυξήσεις στους μισθούς που έμειναν καθηλωμένοι τουλάχιστον από την αρχή της καπιταλιστικής κρίσης του 2008, μόνιμες θέσεις εργασίας για χιλιάδες συμβασιούχους, προσιτή και ποιοτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και αντικατάσταση των χιλιάδων θέσεων εργασίας που θα χαθούν από το κλείσιμο εργοστασίων παραγωγής βενζινοκίνητων οχημάτων προς όφελος της ηλεκτροκίνησης.
Η διοίκηση, από την πλευρά της, ισχυρίζεται ότι οι εργάτες θα πρέπει να είναι «ευχαριστημένοι» από τα σχέδια για «επενδύσεις», ύψους περίπου 7 δισ. δολαρίων, και τη δημιουργία νέας θυγατρικής με την ονομασία «Workhorse», η οποία θα αναλάβει την παραγωγή οχημάτων ηλεκτροκίνησης.
Η απεργία κράτησε ως τις 25 Οκτώβρη, οπότε και υπογράφηκε νέα συμφωνία ικανοποιώντας πολλά από τα αιτήματα των εργατών, οι οποίοι παράκαμψαν και τη συμβιβαστική στάση της ηγεσίας του συνδικάτου.
15 -9 – 2019
Εντείνεται ο ενδοϊμπεριαλιστικός πόλεμος για την Ανταρκτική και το πλούσιο υπέδαφός της.
Η Ρωσία ανακοινώνει την ανάπτυξη του τελευταίου μοντέλου πυραυλικών συστημάτων αντιαεροπορικής άμυνας «S-400» στο αρχιπέλαγος Νόβαγια Ζεμλιά στην Αρκτική, μια στρατηγική περιοχή όπου η Ρωσία ενισχύει την παρουσία της σε όλους τους τομείς τα τελευταία χρόνια, σε ανταγωνισμό με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ, σκανδιναβικές χώρες, Ιαπωνία κ.ά.).
Πηγή : ALT.GR
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
16 – 9 –1960
Η Κύπρος γίνεται μέλος του ΟΗΕ.
16 – 9 – 1973
Δολοφονείται ο Χιλιανός κομμουνιστής δάσκαλος, συνθέτης και τραγουδοποιός Βίκτορ Χάρα (Víctor Lidio Jara Martínez).
Ήταν εκ των ιδρυτών του κινήματος του νέου λαϊκού τραγουδιού «Νουέβα Κανσιόν»
Ο Βίκτορ Χάρα συνελήφθη στο Πολυτεχνείο του Σαντιάγο όπου παραβρισκόταν σε μία έκθεση για το φασισμό, ανήμερα της εκδήλωσης του πραξικοπήματος εναντίον του Προέδρου Σαλβαδόρ Αλιέντε, στις 11 Σεπτέμβρη 1973.
Μεταφέρθηκε στο Στάδιο της Χιλής, που είχε μετατραπεί σε αυτοσχέδια φυλακή και κέντρο βασανιστηρίων όπου, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ένας υπολοχαγός με το προσωνύμιο «Πρίγκιπας» αναγνώρισε μέσα στο πλήθος τον Χάρα.
Ορισμένοι μάρτυρες αναφέρουν πως οι βασανιστές του έσπασαν τα χέρια και του έδωσαν μία κιθάρα περιγελώντας τον, ζητώντας του να παίξει. Ο Χάρα φέρεται να τραγούδησε κάποια αποσπάσματα από το τραγούδι «Venceremos» («θα νικήσουμε»).
Στις 16 Σεπτέμβρη, μετά από βασανιστήρια, ηλεκτροπληξία και με τους καρπούς του και τα οστά των χεριών του σπασμένα, πυροβολήθηκε μέχρι θανάτου. Το κατακρεουργημένο και διάτρητο από 44 σφαίρες σώμα του βρέθηκε πεταμένο σε ένα δρόμο του Σαντιάγο.
Η γυναίκα του Τζοάν, ποτέ δε σταμάτησε τις προσπάθειες να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι ένοχοι και προσκομίζοντας σειρά νέων στοιχείων κατόρθωσε το 2008 να ανοίξει εκ νέου η υπόθεση.
Τέσσερεις δεκαετίες μετά τη δολοφονία του ο δικαστής Μιγκέλ Βάσκες διέταξε τη σύλληψη οκτώ πρώην αξιωματικών του στρατού.
Παιδί φτωχών αγροτών, ο Βίκτορ Χάρα από πολύ νωρίς ένιωσε στο πετσί του την εκμετάλλευση και την κοινωνική αδικία, καθώς ήταν και ο ίδιος αναγκασμένος από παιδί να δουλεύει για να συνεισφέρει στην επιβίωση της οικογένειάς του. Τη γλύκα της ζωής την αντλούσε από το τραγούδι, καθώς από μικρός τραγουδούσε και έπαιζε στην κιθάρα του παραδοσιακά και λαϊκά τραγούδια της Χιλής. Μεγαλώνοντας ολοένα και με μεγαλύτερο ζήλο αρχίζει να μυείται στον τεράστιο πλούτο της μουσικής παράδοσης της πατρίδας του. Ασχολείται με το θέατρο, συμμετέχει σε πολλές θεατρικές παραγωγές, ενώ ταυτόχρονα κάνει εμφανίσεις σε μικρό καφέ του Σαντιάγο.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 έγινε μέλος της θεατρικής ομάδας «Compañía de mimos de Noisvander» και άρχιζε να σπουδάζει υποκριτική και σκηνοθεσία στη Σχολή Θεάτρου του Πανεπιστημίου της Χιλής (Scuola di Teatro dell’Università del Cile). Το 1957 μπήκε στην ομάδα έρευνας παραδοσιακών τραγουδιών και χορών «Cuncumén» και γνώρισε τη Βιολέτα Πάρρα. Πέντε χρόνια αργότερα πήρε το πτυχίο σκηνοθεσίας θεάτρου.
Είναι η εποχή που πολιτικοποιείται ενεργά, ενώ ταυτόχρονα κυκλοφορεί και τον πρώτο του δίσκο. Η ταξική του συνείδηση, η μεγάλη αγάπη του για την εργατική τάξη και το λαό του, το πηγαίο ταλέντο του γίνονται τα «υλικά» των τραγουδιών του που βάζουν ως στόχο τους την κοινωνική αδικία, την εκμετάλλευση, τους υπηρέτες ενός σάπιου πολιτικού συστήματος. Τα τραγούδια εκφράζουν όσα κρύβει μέσα του ο λαός, τους αγώνες, τα βάσανα, τους πόθους του, και γι’ αυτό «μιλάνε» στην καρδιά των απλών ανθρώπων, που αγωνίζονται σκληρά για την επιβίωση. Χάρη στο ταλέντο του και την αγάπη του για το λαό του, έγινε αγαπητός και δημοφιλής στον πληθυσμό της Χιλής, αλλά και της Λατινικής Αμερικής.
Το πρώτο θεατρικό έργο που σκηνοθέτησε ήταν το «Parecido a la felicidad» του Alejandro Sieveking, το 1959. Μέχρι το 1972 σκηνοθέτησε περισσότερα από δέκα έργα, μεταξύ των οποίων τον «Μανδραγόρα» του Νικολό Μακιαβέλλι (1960) και την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή (1969) ενώ υπήρξε και βοηθός σκηνοθέτη τρεις φορές: το 1960 στο «La Viuda de Apablaza» του Germán Luco Cruchaga, το 1963 στο «Ο καυκασιανός κύκλος με την κιμωλία» του Μπέρτολτ Μπρεχτ και το 1966 στο «Μαρά/Σαντ» του Πέτερ Βάις. Στο μεταξύ, το 1961, έγραψε το πρώτο του τραγούδι, το Paloma quiero contarte και λίγο αργότερα ηχογράφησε, με το γκρουπ Cuncumén το Folclore chileno, στο οποίο συμπεριελήφθησαν και δύο τραγούδια του, το Paloma quiero contarte και το La canción del minero.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 μέχρι το 1968 ήταν διευθυντής της Academia de folclore de la Casa de la Cultura de Ñuñoa και από το 1964 μέχρι το 1967 ήταν καθηγητής υποκριτικής στο Πανεπιστήμιο.
Στις αρχές του 1967 κυκλοφόρησε το πρώτο σόλο άλμπουμ του Βίκτορ Χάρα, το Víctor Jara (Geografía). Μέχρι τη δολοφονία του το 1973 ακολούθησαν άλλα επτά άλμπουμ: το Canciones folklóricas de América (μαζί με το συγκρότημα Quilapayún) (1967), το Víctor Jara (1967), το Pongo en tus manos abiertas (μαζί με το συγκρότημα Quilapayún) (1969), το Canto libre (1970), το El derecho de vivir en paz (1971), το La Población (1972) και το Canto por travesura (1973). Μετά τον θάνατό του κυκλοφόρησε, το 1974, το Tiempos que cambian, το οποίο δεν κατάφερε ο Χάρα να ολοκληρώσει και έτσι προστέθηκαν σε αυτό και παλαιότερα τραγούδια του.
Ο Χάρα δεν έκοψε ποτέ τους δεσμούς του με τις ρίζες του. Δε χρειάστηκε να ταυτιστεί με τους αγρότες και το λαό γιατί απλούστατα ο ίδιος υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι τους. Έτσι, παρότι για κάποια χρόνια συνέχισε να δραστηριοποιείται στο θέατρο, η ενασχόλησή του με αυτή τη μουσική δημιουργία που δίνει σάρκα και οστά στις ιδέες και τα θέλω του, αλλά και με την πολιτική, γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη.
Ο Βίκτορ Χάρα υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες του «Nueva Cancion», του πολιτικού – μουσικού ρεύματος που περιελάμβανε τους πιο ριζοσπαστικούς Χιλιανούς μουσικούς. Αυτό το κίνημα του «νέου τραγουδιού», στο οποίο συμμετείχαν εκτός από τον Χάρα καλλιτέχνες όπως η Ιζαμπέλ Πάρα και οι «Κιλαπαγιούν», τα χρόνια της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας αποτελούσε έναν από τους «πολιτιστικούς πυλώνες της επανάστασης». Ο τραγουδοποιός πίστεψε και υπερασπίστηκε αυτή τη μουσική μεταρρύθμιση μέσα από ένα έργο, που απηχούσε τις πολιτικές του ιδέες.
Ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Χιλής, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Νεολαίας της Χιλής (Juventudes Comunistas de Chile). Ως στρατευμένος καλλιτέχνης κι αφού το ΚΚ Χιλής πήρε αντίστοιχη απόφαση, υποστήριξε τον σοσιαλιστή Αλιέντε, συμμετέχοντας στις περιοδείες του (μαζί με τον Πάμπλο Νερούδα), δίνοντας συναυλίες σε κάθε γωνιά της Χιλής. Μαζί με άλλους καλλιτέχνες συμμετείχε σε εκδηλώσεις που πλαισίωσαν την προεκλογική εκστρατεία του Αλιέντε για τις εκλογές του 1970. Μια από αυτές ήταν η μεγάλη συναυλία στο στάδιο της Χιλής, λίγο πριν εκλεγεί Πρόεδρος ο Αλιέντε και σχηματιστεί η κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας, στην οποία συμμετείχαν κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αριστεροί, ριζοσπάστες, χριστιανοδημοκράτες. Το όνομα και η μουσική του Βίκτορ Χάρα ταυτίζεται με τις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που συμβαίνουν στη χώρα, πυρπολούν οράματα, συνειδήσεις. Είναι ο τροβαδούρος των ημερών που έρχονται, αλλά που δεν κράτησαν πολύ.
16 – 9 – 1977
Πεθαίνει η κορυφαία υψίφωνος Μαρία Κάλας(Μαρία Άννα Σοφία Καικιλία Καλογεροπούλου το πραγματικό της όνομα), η πλέον γνωστή παγκοσμίως ντίβα της όπερας.
Στις 3 Αυγούστου 1947 κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην Αρένα της Βερόνα με τη «Τζοκόντα» του Αμιλκάρε Πονκιέλι. Τον ίδιο χρόνο ερμηνεύει την Ιζόλδη από το «Τριστάνος και Ιζόλδη» στη Βενετία υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Τούλιο Σεραφίν.
Στις 7 Δεκεμβρίου 1951 η Κάλλας ανοίγει τη σαιζόν στη Σκάλα του Μιλάνου με τους «Σικελικούς Εσπερινούς», εμφάνιση που της προσφέρει μεγάλη αναγνώριση. Κατά τη διάρκεια των επόμενων επτά ετών η Σκάλα θα είναι η σκηνή των μέγιστων θριάμβων της σε ένα ευρύ φάσμα ρόλων. Το 1955 ανεβάζει την ιστορική παράσταση της «Τραβιάτα» του Βέρντι σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι.
Στις 27 Οκτωβρίου 1956 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης ως «Νόρμα» στο ομώνυμο έργο του Μπελλίνι. Στις 5 Αυγούστου 1957 επιστρέφει στην Αθήνα και εμφανίζεται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.
Στις 24 Αυγούστου του 1960, η Μαρία Κάλλας ερμήνευσε στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου τη Νόρμα του Βιντσέντζο Μπελίνι. Τα σκηνικά, στην ιστορική αυτή παράσταση, υπέγραψε ο Γιάννης Τσαρούχης, τα κοστούμια φιλοτέχνησε ο Αντώνης Φωκάς και η σκηνοθεσία ήταν του Αλέξη Μινωτή.
Στις 6 Αυγούστου του 1961, η Μαρία Κάλλας ερμήνευσε στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου τη Μήδεια του Λουίτζι Κερουμπίνι με την Εθνική Λυρική Σκηνή, σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή. Τα σκηνικά-κοστούμια υπέγραψε ο Γιάννης Τσαρούχης, οι χορογραφίες ήταν της Μαρίας Χορς και η διεύθυνση ορχήστρας του Νίκολα Ρεσίνιο.
Την ίδια χρονιά, τον Δεκέμβριο, η εμφάνισή της στη Σκάλα του Μιλάνου, όπου, όπως σημειώνει ο Αλέξης Μινωτής στο βιβλίο του «Μακρινές Φιλίες», «(…) η παράσταση αυτή ήταν ίσως η καλύτερη που έγινε ποτέ στη Σκάλα του Μιλάνου».
Τον Ιανουάριο του 1964 η Μαρία Κάλλας πείθεται από το Φράνκο Τζεφιρέλι να συμμετάσχει σε μία νέα παραγωγή της «Τόσκα» στη σκηνή του Κόβεντ Γκάρντεν (Covent Garden). Η παράσταση εκθειάζεται από τους κριτικούς ενώ ακολουθεί την ίδια χρονιά νέος καλλιτεχνικός θρίαμβος στην Όπερα των Παρισίων με τη «Νόρμα».
Στις 5 Ιουλίου 1965 εμφανίζεται για τελευταία φορά σε παράσταση όπερας στο Κόβεντ Γκάρντεν με την «Τόσκα» σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλι.
Το 1969 γυρίζει σε ταινία τη «Μήδεια» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Πιερ Πάολο Παζολίνι.
Στις 25 Μαΐου 1970 μεταφέρεται στο νοσοκομείο και γίνεται γνωστό ότι επεχείρησε να αυτοκτονήσει λαμβάνοντας μεγάλη δόση βαρβιτουρικών.
Το 1973 σκηνοθετεί στο Τορίνο μαζί με τον Τζουζέπε ντι Στέφανο το έργο «Σικελικοί Εσπερινοί» (I Vespri Siciliani) και την ίδια χρονιά ξεκινά μαζί του μια παγκόσμια καλλιτεχνική περιοδεία. Στις 8 Δεκεμβρίου η Κάλλας τραγούδησε στην Όπερα των Παρισίων, όπου το κοινό την κάλεσε στη σκηνή 10 φορές καταχειροκροτώντας την. Η τελευταία της εμφάνιση έγινε στην πόλη Σαππόρο της Ιαπωνίας στις 11 Δεκεμβρίου του 1974.
16 – 9 – 1978
Σεισμός μεγέθους 7,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ πλήττει το Βορειοανατολικό Ιράν, προκαλώντας το θάνατο σχεδόν 15.000 ατόμων.
16 – 9 – 1978
Πεθαίνει ο ηθοποιός Λαυρέντης Διανέλλος.
Σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν.
Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1936, ενώ στον κινηματογράφο το 1948 στην ταινία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται».
Υπήρξε ο πιο παραγωγικός ηθοποιός του Ελληνικού κινηματογράφου καθώς έπαιξε κατά τη διάρκεια της 25ετίας (1948-1973) σε 195 ταινίες.
16 – 9 –1980
Πεθαίνει ο Ελβετός φιλόσοφος, φυσικός επιστήμονας και ψυχολόγος Ζαν Πιαζέ (Jean William Fritz Piaget).
Ήταν, ιδιαίτερα γνωστός για τις μελέτες του σχετικά με τα παιδιά, τη θεωρία της γνωστικής ανάπτυξης (αγγλικά: Τheory of cognitive development) και για την επιστημολογική του άποψη γνωστή και ως γενετική επιστημολογία.
Ο Λ. Σ. Βιγκότσκι αντιπαρέθετε συχνά τη θεωρία του για την ανάπτυξη των ανώτατων ψυχικών λειτουργιών στην αντίληψη του Πιαζέ. Εξέταζε τις εργασίες του Πιαζέ σαν μια μεγάλη συνεισφορά στην ανάπτυξη της επιστήμης της ψυχολογίας, επειδή καταπιάστηκε με την έρευνα των ανώτατων μορφών συμπεριφοράς. Την ίδια ώρα, όμως, ο Βιγκότσκι σημείωνε πως ο Πιαζέ δεν ξέφυγε από την «παλιά» προσέγγιση της παιδικής ανάπτυξης, μέσα δηλαδή από το πρίσμα των βιολογικών διαδικασιών, γι’ αυτό και δεν είχε την αντικειμενική δυνατότητα μιας σωστής κατανόησης της παιδικής ανάπτυξης. Έτσι, ο Βιγκότσκι παρατηρούσε πως ο Πιαζέ εξέταζε και περιέγραφε την ψυχική ανάπτυξη του παιδιού έξω από την ιστορική ανάπτυξη, δηλαδή ως μια διαδικασία που καθορίζεται από εσωτερικές δυνάμεις. Ο Πιαζέ, κατά τη γνώμη του, εξέταζε τις ψυχικές λειτουργίες σαν «αποστραγγισμένες» από το κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον, έξω από τη συγκεκριμένη κατάσταση την οποία βιώνει το παιδί.
Κατά τη γνώμη της σοβιετικής ψυχολογίας, η συγκεκριμένη αντίληψη είναι βαθιά λαθεμένη, μιας και βλέπει στην όποια πορεία ανάπτυξης μόνο ποσοτικές αλλαγές εκείνων των συστατικών που έχουν δοθεί στον άνθρωπο από τη φύση, από τη γέννησή του, κάτω από την επίδραση των περιβαλλοντικών συνθηκών. Έτσι, λαθεμένα συμπεραίνεται πως η μόρφωση το μόνο που μπορεί να κάνει είναι ή να βοηθήσει ή να καταστείλει, να καθυστερήσει την όποια ανάπτυξη. Στις σχετικές αντιλήψεις, ο ρόλος του κοινωνικού περιβάλλοντος στην ανάπτυξη του παιδιού εξομοιώνεται με το ρόλο του περιβάλλοντος στην ανάπτυξη των άλλων ζωντανών οργανισμών. Πρόκειται για μια θέση ιδιαίτερα διαδεδομένη σε πολλές κατευθύνσεις της σύγχρονης αστικής παιδαγωγικής και παιδαγωγικής ψυχολογίας.
16 – 9 – 1982
Από τη 16η έως και τη 18η Σεπτέμβρη σφάζονται από Λιβανέζους πολιτοφύλακες Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα του Λιβάνου. Δύο νύχτες και τρεις μέρες διήρκεσε η σφαγή. Η σφαγή, που, δικαίως, προστέθηκε δίπλα σε άλλες μελανές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας.
Οι εισβολείς σκότωσαν (ακόμα και σήμερα δε γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό των θυμάτων), βασάνισαν, βίασαν, ακρωτηρίασαν. Από τη «μήνι» τους δε γλίτωσαν ούτε και αυτά τα μωρά παιδιά!
Δράστες αυτού του στυγερού εγκλήματος κατά των Παλαιστινίων και κατά της ανθρωπότητας, ήταν μέλη των «Λιβανικών δυνάμεων», μιας χριστιανικής παραστρατιωτικής ομάδας, με πάρα πολύ στενούς δεσμούς με το Ισραήλ. Αυτοί οι «στενοί δεσμοί» εκφράστηκαν, άλλωστε, και στην ίδια την επιχείρηση.
Ο Αριέλ Σαρόν, υπουργός Άμυνας τότε, και αργότερα πρωθυπουργός του Ισραήλ, είχε το γενικό πρόσταγμα. Αυτός και οι επίλεκτες στρατιωτικές δυνάμεις της χώρας του είχαν στρατοπεδεύσει έξω από τα στρατόπεδα, που δέχτηκαν την απάνθρωπη επίθεση. Και, φυσικά, «συνδράμανε» με κάθε τρόπο τους εκτελεστές, τους οποίους, άλλωστε, οι ίδιοι είχαν στρατολογήσει και εκπαιδεύσει!
16 – 9 – 1986
Τραγωδία σημειώνεται σε ορυχείο χρυσού της Νότιας Αφρικής, όταν, κατά τη διάρκεια της εξόρυξης, εκλύονται δηλητηριώδη αέρια στις στοές, προκαλώντας το θάνατο 177 εργατών. Τα συνδικάτα, καταγγέλλοντας τα ελλιπέστατα μέτρα ασφαλείας στα ορυχεία χρυσού, πραγματοποιούν μια από τις μαζικότερες διαμαρτυρίες στη Νότια Αφρική (1/10/1986).
16 – 9 – 2016
Πεθαίνει σε ηλικία 88 ετών, ο γνωστός συγγραφέας του μεταπολεμικού αμερικανικού θεάτρου, Έντουαρντ Άλμπι (Edward Franklin Albee III), δημιουργός ενός από τα πιο δημοφιλή στο αμερικανικό – αλλά και το ελληνικό – κοινό έργου «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;».
Ο Άλμπι υιοθετήθηκε στη Νέα Υόρκη από εύπορη οικογένεια. Ο θετός πατέρας του, γιος του θεατρικού μεγαλοπαράγοντα Ε. Φ. Αλμπι, είχε στην ιδιοκτησία του πολλά θέατρα, όπου ο Εντουαρντ εξοικειώθηκε με το θέατρο από την παιδική του ηλικία. Ακολούθησε η αποφοίτησή του από τη Στρατιωτική Ακαδημία, στο Γουέιν της Πενσιλβανία, το 1945, σε ηλικία 17 ετών. Παρακολούθησε το Κολέγιο Τρίνιτυ (στο Κονέκτικατ) για ενάμιση χρόνο και αποβλήθηκε επειδή δεν παρουσιαζόταν σε τάξεις και επειδή αρνιόταν να παρακολουθήσει τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό. Σε ηλικία 30 ετών, το 1958, παρουσίασε το πρώτο έργο του, το μονόπρακτο «The Zoo Story», με θέμα δύο ξένους σ’ ένα παγκάκι του Σέντραλ Παρκ.
Το 1962 ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;», ένα έργο που καταξίωσε τον συγγραφέα στο κοινό, ενώ κατέκτησε και τα θεατρικά βραβεία Τόνι. Τέσσερα χρόνια αργότερα, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και τον Ρίτσαρντ Μπάρτον. Η Τέιλορ και η Σάντυ Ντένις κέρδισαν τα Οσκαρ Α’ και Β’ Γυναικείου Ρόλου αντίστοιχα.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, άρχισε μια μεγάλη περίοδος με μέτριες κριτικές, χωρίς μεγάλη αποδοχή από το κοινό, μέχρι τις «Τρεις ψηλές γυναίκες» το 1994, έργο με το οποίο ο Άλμπι κέρδισε το τρίτο Πούλιτζερ. Είχαν προηγηθεί τα άλλα δύο για την «Ευαίσθητη ισορροπία» το 1967 και το «Seascape» το 1975.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
17 – 9 – 1952
Εκδίδεται η απόφαση του Αεροδικείου για τους αεροπόρους («Δίκη των αεροπόρων»).
Δύο καταδικάστηκαν σε θάνατο, τέσσερις σε ισόβια και οι υπόλοιποι σε λιγότερο βαριές ποινές.
Η όλη δίκη ήταν μια σκευωρία που βασίστηκε στην «απόδραση» του Δόκιμου Ίκαρου Νικόλαου Ακριβογιάννη στην Αλβανία. Τις ανακρίσεις ανέλαβε τότε ο επισμηναγός Μητσάκος, ο οποίος εφαρμόζοντας κάθε παράνομο πρόσφορο μέσο, με βασανισμούς, τρομοκρατήσεις, προ-χρονολογώντας έγγραφα κλπ. προσπάθησε και συνέλεξε ψευδείς «ομολογίες» δια των οποίων στις 15 Ιουλίου 1952 εκδόθηκε βούλευμα κατά είκοσι ενόχων «κομμουνιστικής οργάνωσης» που «είχε αρχίσει να συγκροτείται από το 1950, αλλά συγκεκριμένες δολιοφθορές άρχισαν τον Σεπτέμβριο του 1951». Σύμφωνα με το ίδιο πόρισμα οι ένοχοι «εκτελούσαν εντολές της ηγεσίας του ΚΚΕ που βρίσκονταν στο εξωτερικό».
17 – 9 – 1961
Απαγχονίζεται ο πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας Αντνάν Μεντερές, κατηγορούμενος για παραβίαση του τουρκικού συντάγματος, χρηματισμό, προδοσία, κ.α.
Ο Μεντερές είχε ανατραπεί με στρατιωτικό πραξικόπημα το 1960. Το 1955 είχε οργανώσει το πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης.
17 – 9 – 1965
Ορκίζεται η τρίτη κυβέρνηση των λεγόμενων «αποστατών», με πρωθυπουργό τον Στ. Στεφανόπουλο.
17 – 9 – 1978
Έπειτα από μυστικές διαπραγματεύσεις που διαρκούν 13 μέρες στο Καμπ Ντέιβιντ (ΗΠΑ) Αίγυπτος και Ισραήλ έρχονται σε συμφωνία για μια σειρά θέματα που αφορούν τη Μέση Ανατολή, μεταξύ αυτών και το Παλαιστινιακό.
Ο ΟΗΕ καταδίκασε τα όσα συμφωνήθηκαν για τις Παλαιστινιακές περιοχές (χωρίς τη συμμετοχή των ίδιων των Παλαιστινίων στις σχετικές συζητήσεις). Παρόλα αυτά οι Πρωθυπουργοί του Ισραήλ και της Αιγύπτου (Μπέγκιν και Σαντάτ αντίστοιχα) προτάθηκαν και τελικά μοιράστηκαν το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το ίδιο έτος.
17 – 9 – 1982
Πεθαίνει ο μεγάλος κομμουνιστής μουσικοσυνθέτης Μάνος Λοΐζος.
Ο Μάνος Λοΐζος είχε την πρώτη του επαφή με τη μουσική, στην αρχή μέσω του βιολιού και στη συνέχεια μέσω της κιθάρας και του πιάνου.
Στην Αθήνα έρχεται στα μέσα της δεκαετίας του ’50 για σπουδές (αρχικά στη Φαρμακευτική Σχολή και αργότερα στην Εμπορική), αλλά τις παρατάει για τη μεγάλη του αγάπη, τη μουσική.
Αν και σχεδόν αυτοδίδακτος στις αρχές του ’60 φτιάχνει τα πρώτα του τραγούδια. Εμπνευσμένος από το «Τραγούδι του Δρόμου» του Λόρκα, που το βρίσκει στο περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» (σε μετάφραση του Νίκου Γκάτσου), το μελοποιεί και στις αρχές του ’62 κυκλοφορεί τον πρώτο του (μικρό) δίσκο, με ερμηνευτή τον Γιώργο Μούτσιο.
Όπως πολλοί νέοι καλλιτέχνες της εποχής, ο Λοΐζος γίνεται ενεργό μέλος του «Συλλόγου Φίλων Ελληνικής Μουσικής» και αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Χορωδίας του ΣΦΕΜ στην παράσταση της «Ομορφης Πόλης» του Μ. Θεοδωράκη στο «Παρκ» (1962). Ένα χρόνο αργότερα, διευθύνει τη χορωδία στην παράσταση των Χατζιδάκι – Θεοδωράκη «Μια πόλη μαγική» (την ορχήστρα διευθύνει ο Χρήστος Λεοντής), όπου οι δύο νέοι συνθέτες παρουσιάζουν και κάποια δικά τους τραγούδια. Το 1964, ο ΣΦΕΜ διοργανώνει την πρώτη κοινή συναυλία των Μ. Λοΐζου – Χρ. Λεοντή, στο «Ακροπόλ», με τραγούδια τους σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, Φώντα Λάδη και Μάρως Λήμνου – Λοΐζου. Τα έσοδα από τη συναυλία διατίθενται στο Δ΄ Πανσπουδαστικό Συνέδριο.
Σε μια εποχή που έπρεπε να αποφασίσεις …με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις, ο Μάνος Λοΐζος παράλληλα με το δρόμο της μουσικής επιλέγει και το δρόμο του αγώνα, την ενασχόληση με τα κοινά. Το έργο του ανδρώνεται μέσα στη δεκαετία του ’60, των Λαμπράκηδων, των συνεχών διαδηλώσεων για 114, των δυναμικών φοιτητικών, εργατικών, κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Τα τραγούδια που γράφει εκείνη την περίοδο είναι εμπνευσμένα από αυτούς τους αγώνες και τους συνοδεύουν: ο «Δρόμος», ο «Στρατιώτης», το «Ακορντεόν», ο «Τρίτος Παγκόσμιος»… Η ιδεολογική του στράτευση στα ιδανικά του κομμουνισμού, η ευαισθησία του σε ό,τι αφορά τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους, η αλληλεγγύη του στους αγωνιζόμενους σε όλο τον κόσμο για ισότητα και αξιοπρέπεια βρίσκουν καλλιτεχνική έκφραση στα «Νέγρικα» σε ποίηση του Γιάννη Νεγρεπόντη, τα οποία παρουσιάζονται δύο ημέρες πριν τη δικτατορία, στη θρυλική συναυλία της ΕΦΕΕ (19 Απρίλη 1967). Τραγούδια που μιλούν για τον αγώνα επιβίωσης των μαύρων της Αμερικής και απαγορεύονται την περίοδο της χούντας, όπως και τα άλλα μέχρι τότε τραγούδια του
Η συνεργασία του με τους Λευτέρη Παπαδόπουλο, Γιώργο Νταλάρα, Γιάννη Καλατζή κ.ά. γεννά τραγούδια που γίνονται επιτυχίες. Κυκλοφορεί τους δίσκους «Ο Σταθμός», «Θαλασσογραφίες» (και οι δύο σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου). Με το τραγούδι «Σεβάχ ο Θαλασσινός», κάνει την πρώτη του εμφάνιση ως ερμηνευτής και η μεγάλη επιτυχία του τον οδηγεί στην ερμηνεία και άλλων τραγουδιών του. Συνθέτει τη μουσική για την ταινία του Αλέξη Δαμιανού «Ευδοκία» και το Να ‘χαμε τι να ‘χαμε». Παράλληλα, και πολλά κομμάτια που τα τραγουδά «σε φιλικό κύκλο» και δεν ακούγονται «ποτέ έξω από τους τέσσερις τοίχους μιας κάμαρας», όπως έλεγε. Ανάμεσά τους, ο «Τσε», ο «Μέρμηγκας», τα «Συρματοπλέγματα», το «Μη με ρωτάς». Στην περίοδο ’74 – ’76, ακολουθούν οι κύκλοι «Καλημέρα ήλιε», «Τα τραγούδια του δρόμου», «Τα τραγούδια μας». Τα τελευταία, σε στίχους του Φώντα Λάδη, είναι λαϊκά, πολιτικά τραγούδια, με αναφορές σε καυτά κοινωνικά προβλήματα, σε απεργίες και αγώνες της εργατικής τάξης, που ερμηνεύονται από τον Γ. Νταλάρα. Ανάμεσά τους, τα «Πάγωσε η τσιμινιέρα», «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Το Δέντρο». Το 1979 κυκλοφόρησαν τα «Τραγούδια της Χαρούλας», με ερμηνεύτρια την Χαρούλα Αλεξίου, σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη (τρία του Πυθαγόρα): «Τίποτα δεν πάει χαμένο», «Μες στο πλήθος», «Ολα σε θυμίζουν», «Γύφτισσα τον εβύζαξε» κ.ά. Ακολουθούν ο τελευταίος του δίσκος «Για μια μέρα ζωής» και μετά το θάνατό του τα «Γράμματα στην αγαπημένη», σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ.
Ο Μάνος Λοΐζος υπήρξε επίσης πρωτοπόρος συνδικαλιστής στο χώρο των δημιουργών του ελληνικού τραγουδιού. Πάλεψε με συνέπεια για τα πνευματικά τους δικαιώματα από τις δισκογραφικές εταιρείες και την κασετοπειρατεία μέσα από την ΕΜΣΕ (ήταν ο πρώτος πρόεδρος του σωματείου).
17 – 9 – 1988
Ξεκινούν οι 24οι Ολυμπιακοί Αγώνες στη Σεούλ.
17 – 9 – 1988
Εκδηλώνεται στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αϊτή. Την εξουσία καταλαμβάνει ο στρατιωτικός Προσπέρ Αβρίλ.
17 – 9 – 2011
Πεθαίνει σε ηλικία 87 ετών ο Φαίδωνας Ματθαίου ο επονομαζόμενος και «πατριάρχης» του ελληνικού μπάσκετ. Θεωρείται από τα πιο σημαντικά πρόσωπα στο χώρο του αθλήματος -υπηρέτησε το άθλημα για περισσότερα από εξήντα χρόνια ως παίκτης και ως προπονητής.
Από τα χέρια του βγήκαν ορισμένοι από τους σπουδαιότερους παίκτες, όπως ο Βασίλης Γκούμας και ο Απόστολος Κόντος. Σαν παίκτης αγωνίστηκε στον Άρη, στον Παναθηναϊκό με τον οποίο είχε σημαντικές διακρίσεις όπως η κατάκτηση τριών πρωταθλημάτων (1950-51-54) Πανιώνιος, Σπόρτινγκ και την ιταλική Ινις Βαρέζε. Πρώτος σταθμός στην προπονητική του καριέρα ήταν οι γυναίκες του Άρη όσο αγωνιζόταν στην ανδρική ομάδα, για να ακολουθήσουν ο Πανιώνιος, το Περιστέρι, ο ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός και η Εθνική ομάδα.
17 – 9 – 2013
Πεθαίνει ο ηθοποιός Μιχάλης Γιαννάτος. Στην Κωνσταντινούπολη σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ντίνου Δημόπουλου. Έφυγε με το διωγμό του 1964 και έκτοτε ασχολήθηκε με το θέατρο. Ήταν ιδιαίτερα συμπαθής και πιο γνωστός από ρόλους Τούρκων ή Κωνσταντινουπολιτών ηρώων.
Η πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση ήταν στην ταινία «Οι στιγματισμένοι» του Γιώργου Ζερβουλάκου, με πρωταγωνιστές τους Γιώργο Φούντα και Μάρω Κοντού. Μαθητής ακόμα, έπαιξε με τον Μάνο Κατράκη στο θεατρικό «Καπετάν Μιχάλης».
Συμμετείχε σε 27 ξένες κινηματογραφικές παραγωγές, μεταξύ των οποίων «Το Εξπρές του Μεσονυκτίου», «Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι», «Μόναχο». Ο Μιχάλης Γιαννάτος μιλούσε πέντε γλώσσες και συμμετείχε στις περισσότερες ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου και συνολικά σε 100 ταινίες (ελληνικές και ξένες) και σε περίπου 100 τηλεοπτικές σειρές.
17 – 9 – 2022
Πeθαίνει σε ηλικία 80 ετών ο σημαντικός θεατρικός συγγραφέας και πεζογράφος Μάριος Ποντίκας.
Από τους κορυφαίους του μεταπολιτευτικού «ρεαλιστικού νεοελληνικού θεάτρου», με επιτυχίες που άφησαν εποχή, ο Μάριος Ποντίκας έγραψε διαχρονικά και επίκαιρα κείμενα.
Γεννημένος στη Μυτιλήνη, το 1942, ήταν απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ και για μεγάλο χρονικό διάστημα απασχολήθηκε στη διαφήμιση ως κειμενογράφος.
Είχε διασκευάσει κείμενα της ελληνικής πεζογραφίας για την τηλεόραση («Χαμένη Άνοιξη» του Στρ. Τσίρκα, «Η αγάπη άργησε μια μέρα» της Λ. Ζωγράφου κ.ά.).
Έργα του έχουν παρουσιαστεί στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν («Ο γάμος»), στο Εθνικό Θέατρο («Τρομπόνι», «Ορθός Λόγος, Θεατές»), στο Θέατρο ΣΤΟΑ («Θεατές», «Εσωτερικαί Ειδήσεις», «Κοίτα τους», «Ο λάκκος και η φάβα», «Η πανοραμική θέα μιας νυχτερινής εργασίας», «Η γυναίκα του Λωτ», έργο που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από τη Θεατρική Σκηνή του Α. Αντωνίου με τίτλο «ΕΣΤΩ»), στο Θεσσαλικό Θέατρο («Η διαθήκη», «Εθνική γιορτή»), στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος («Η γυναίκα του Λωτ», «Τρομπόνι») και σε άλλες σκηνές, μεταξύ των οποίων πολλές ερασιτεχνικές.
Είχε εκδώσει δύο συλλογές με πεζογραφήματά του («Δραπέτης γηροκομείου», «Κλειδαρότρυπα και άλλες ιστορίες») αρκετά από τα οποία έχουν προδημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Γαβριηλίδης» το βιβλίο του «Ζήτω», μια ανθολόγηση διηγημάτων από παλαιότερες δημοσιεύσεις του και το 2014 το «Κουταμάρες (και μια εξυπνάδα)».
Πηγή: ΑΠΕ/ΜΠΕ, 902.gr
Πηγή : ALT.GR
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
18 – 9 – 2013
Ο 34χρονος μουσικός Παύλος Φύσσας δολοφονείται σε ενέδρα θανάτου στο Κερατσίνι από Χρυσαυγίτες. Δράστης της δολοφονίας ήταν το μέλος της φασιστικής οργάνωσης Γ. Ρουπακιάς.
Τις επόμενες μέρες το ΚΚΕ και η ΚΝΕ πραγματοποίησαν δεκάδες κινητοποιήσεις και δράσεις, στις εργατογειτονιές και τους χώρους δουλειάς στο Κερατσίνι –και όχι μόνο- καταδικάζοντας τη δολοφονική επίθεση των φασιστών και καλώντας σε λαϊκή πάλη εναντίον του συστήματος που τους θρέφει.
18 – 9 – 2022
Πεθαίνει μια από τις πιο δημοφιλείς ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, η Μάρθα Καραγιάννη.
Η Μάρθα Καραγιάννη γεννήθηκε τον Νοέμβρη του 1939 στον Πειραιά, από γονείς ποντιακής καταγωγής και μεγάλωσε στο Κερατσίνι.
Σπούδασε χορό και από τα οχτώ της χρόνια συμμετείχε σε παραστάσεις του παιδικού μπαλέτου της Λυρικής Σκηνής.
Το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο το έκανε σε ηλικία 17 ετών (1956) στην ταινία της Φίνος Φιλμς, «Η άγνωστος», σε σκηνοθεσία Ορέστη Λάσκου.
Ένα χρόνο μετά έκανε και το θεατρικό της ντεμπούτο στην επιθεώρηση «Ελέφαντες και ψύλλοι». Εκεί γνωρίστηκε και με τον Γιάννη Δαλιανίδη, με τον οποίο έκανε δεκάδες ταινίες και η καριέρα της συνδέθηκε με τα λαμπερά μιούζικαλ και τις κωμωδίες του. «Ο χορός ήταν πάντα μέσα μου, στο αίμα μου! Το μουσικό θέατρο με τράβηξε σαν μαγνήτης», είχε πει η ίδια.
Η συνεργασία της με τον Δαλιανίδη ξεκίνησε το 1961 στην ταινία «Ζητείται ψεύτης», όταν ήταν μόλις 22 χρόνων. Το 1963 έπαιξε στο πρώτο ελληνικό μιούζικαλ «Μερικοί το προτιμούν κρύο» και στη συνέχεια έπαιξε σε όλα τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη: «Κάτι και να καίει» (1964), «Κορίτσια για φίλημα» (1965), «Μια κυρία στα μπουζούκια» (1967), «Οι θαλασσιές οι χάντρες» (1967), «Μαριχουάνα Στοπ» (1971). Μεγάλη επιτυχία μάλιστα έκανε τραγουδώντας στην ταινία «Γοργόνες και μάγκες» (1968) το «Ο άνδρας που θα παντρευτώ» σε μουσική Μίμη Πλέσσα και στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Όσον αφορά στο θέατρο, συμμετείχε επανειλημμένα στον θίασο των Γεωργίας Βασιλειάδου και Βασίλη Αυλωνίτη. Εμφανίστηκε κυρίως σε επιθεωρήσεις δίπλα στους Νίκο Σταυρίδη, Κώστα Χατζηχρήστο, Γιώργο Κωνσταντίνου, Μαρίκα Νέζερ, Νίκο Ρίζο, Γιάννη Γκιωνάκη, Καίτη Μπελίντα, Σπεράντζα Βρανά, Ρένα Ντορ, Ρένα Βλαχοπούλου, Ορέστη Μακρή, Κατερίνα Γιουλάκη, Σταύρο Παράβα, Αλέκο Λειβαδίτη, Μπέττυ Μοσχονά, Ελένη Προκοπίου, Βαγγέλη Βουλγαρίδη, Γιάννη Φέρμη, Τάκη Μηλιάδη, Σωτήρη Μουστάκα κ.ά.
Στην τηλεόραση εκτός από το σήριαλ «Ο Δρόμος», πρωταγωνίστησε στις σειρές «Μικρομεσαίοι» του Γ. Δαλιανίδη, «Ζωή πατίνι» του Γιώργου Κωνσταντίνου, «Επτά θανάσιμες πεθερές» και «Οι Βασιλιάδες».
Πηγή: 902,gr
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
19 – 9 – 1949
Πεθαίνει ο συνθέτης Νίκος Σκαλκώτας. Προερχόταν από μουσική οικογένεια. Ο προπάππος του ο Αλέκος, ήταν από τον Πύργο της Τήνου και ήταν ονομαστός λαϊκός μουσικός: τραγουδούσε, έπαιζε βιολί και λαούτο και συνέθετε τραγούδια, με λίγα λόγια ήταν προικισμένος από τη μουσική «φύση».
Ο πατέρας του Νίκου, Αλέκος κι αυτός ήταν φλαουτίστας και ο αδελφός του πατέρα του, ο Κώστας, έπαιζε βιολί. Και τα δυο αδέλφια ήταν μέλη της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Χαλκίδας. Όταν ο Νίκος έγινε δύο χρόνων ήρθε στην Αθήνα με την οικογένειά του και από τα πέντε χρόνια άρχισε να μαθαίνει βιολί. Στα 1914 γράφτηκε στο Ωδείο Αθηνών και αποφοίτησε το 1920 με χρυσό βραβείο.
Ο δρόμος προς τη δόξα ανοίγει και το 1921 πηγαίνει με υποτροφία να κάνει σπουδές στη Μουσική Ακαδημία του Βερολίνου και δένεται με στενή φιλία με τον Δημήτρη Μητρόπουλο. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1925 ο Νίκος Σκαλκώτας εγκαταλείπει το ρόλο του σολίστα και αφιερώνεται αποκλειστικά στη σύνθεση. Φυσικά, βιοποριστικοί λόγοι τον αναγκάζουν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα να παίζει σε διάφορες ορχήστρες καφενείων και κινηματογράφων.
Είναι η τραγική μοίρα πολλών χαρισματικών ατόμων, είναι η μοίρα των εκλεκτών να σπαταλούν την ώρα τους από εδώ και από εκεί για να βγάλουν το ψωμί τους. Και στα 1933 ο Νίκος Σκαλκώτας επιστρέφει στη χώρα του εγκαταλείποντας όλα του τα υπάρχοντα και τις μέχρι τότε συνθέσεις του – ένα μικρό μέρος βρέθηκε αργότερα από τους μελετητές του – με την ελπίδα να βρει τη ζεστασιά της πατρίδας. Ο Σκαλκώτας έγραψε συνολικά 70 έργα, τα περισσότερα στη δεκαετία του 1935 – 45 και παρ’ όλα τα πολλά χρόνια που έζησε στο εξωτερικό, το έργο είναι βαθιά ελληνικό. Η μουσική του στηρίζεται στην ελληνική παράδοση και παρέμεινε πιστός στα κλασικά ιδεώδη. Έφυγε από τη Γερμανία την ώρα που ανέβαινε ο Χίτλερ, για να έρθει στην Ελλάδα.
Μα εδώ, στην Αθήνα τον υποδέχονται με παγερή αδιαφορία, μια αδιαφορία που θα λαβώσει την ψυχή του συνθέτη. Η υγεία του δεν είναι καλή, η ψυχολογική του κατάσταση είναι άσχημη, οι συμπατριώτες του τον αγνοούν συστηματικά. Δεν τον καταλαβαίνουν ή δεν μπαίνουν στον κόπο να τον καταλάβουν. Και εκείνος μέχρι το τέλος της σύντομης ζωής του θα παίζει το βιολί του. Θα εργάζεται ως σολίστ στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών μέχρι που το δοξάρι του θα σιγήσει.
Πηγή: Ριζοσπάστης
19 – 9 – 1952
Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής εμποδίζουν τον Τσάρλι Τσάπλιν (Charles Spencer “Charlie” Chaplin) να ξαναμπεί στη χώρα μετά από ένα ταξίδι του στην Αγγλία.
Στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου και της Μαύρης Λίστας, έπεσε σε δυσμένεια λόγω των θέσεών του κατά της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και των επικρίσεών του κατά της αυταρχικής πολιτικής των αστικών κρατών. Ενώ ταξίδευε προς το Λονδίνο, έμαθε την απόφαση του αμερικανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης να άρει τη βίζα του και επομένως το δικαίωμα επιστροφής. Μετά από αυτό το γεγονός παρέμεινε οριστικά στην Ευρώπη
19 – 9 – 2016
«Φεύγει» από τη ζωή, η ποιήτρια, συγγραφέας, μεταφράστρια και αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης από τις γραμμές του ΕΑΜ, Βούλα Δαμιανάκου.
Υπήρξε σύντροφος του κομμουνιστή λογοτέχνη Βασίλη Ρώτα και μαζί, κατά το μεγαλύτερο μέρος, μετέφρασαν το σύνολο των έργων του Ουίλιαμ Σαίξπηρ καθώς και του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Ξεχωριστά ασχολήθηκε επίσης στο έργο της και με τα μοιρολόγια της Μάνης, της ιδιαίτερης πατρίδας της, ενώ με ψευδώνυμα συνεργάστηκε και με περιοδικά.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
20 – 9 – 1951
Το ΝΑΤΟ αποφασίζει την ένταξη σε αυτό της Ελλάδας και της Τουρκίας.
20 – 9 – 1955
Η Σοβιετική Ένωση παραχωρεί στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία πλήρη κυριαρχία.
20 – 9 – 1960
Το Α’ Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου εγκαινιάζεται στη Θεσσαλονίκη.
20 – 9 – 1971
Πεθαίνει ο τιμημένος με Νόμπελ Έλληνας ποιητής Γιώργος Σεφέρης (Γιώργος Σεφεριάδης). Το πραγματικό του όνομα ήταν Σεφεριάδης και γεννήθηκε στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας το 1900.
Ήταν γιος του διακεκριμένου καθηγητή του Διεθνούς Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών Στέλιου Σεφεριάδη. Ο Γιώργος Σεφέρης σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Παρίσι και σταδιοδρόμησε στο διπλωματικό κλάδο, όπου υπηρέτησε σε διάφορες χώρες και, τέλος, ως πρεσβευτής στο Λονδίνο. Ο ποιητής μεγάλωσε μέσα σε προοδευτικό δημοκρατικό περιβάλλον. Ήταν ο πρώτος Έλληνας που πήρε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1963.
Το 1969, μετά από δύο χρόνια σιωπής για την επιβολή της δικτατορίας στη χώρα, ο Γ. Σεφέρης τάραξε τη χούντα με τη γνωστή του δήλωση, η οποία μεταδόθηκε ραδιοφωνικά σε όλο τον κόσμο.
Η κηδεία του, στις 22 Σεπτέμβρη του 1971, πήρε χαρακτήρα αντιδικτατορικής εκδήλωσης με ένα πλήθος Ελλήνων να τον αποχαιρετά, διεκδικώντας Ελευθερία και Δικαιοσύνη.
20 – 9 – 1977
Το Βιετνάμ γίνεται μέλος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
20 – 9 – 1984
Παγιδευμένο φορτηγό στη Βηρυτό εκρήγνυται μπροστά στην πρεσβεία των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα 20 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους και δεκάδες άλλοι να τραυματιστούν. Μεταξύ των τραυματιών εμφανίζεται και ο Αμερικανός πρέσβης, Ρέτζιναλντ Μπαρτόλομιου.
Η αφορμή για να πλεύσει, δύο μέρες αργότερα, ο αμερικανικός στόλος προς τη λιβανική πρωτεύουσα έχει δοθεί.
20 – 9 – 1992
Το 49% των Γάλλων ψηφίζει «όχι» στο δημοψήφισμα για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
20 – 9 – 2000
Πεθαίνει ο Βούλγαρος μυθιστοριογράφος και δραματουργός Στανισλάβ Στρατίεβ. Το πρώιμο έργο του συνδέεται με το θέατρο του παραλόγου.
20 – 9 – 2001
Αφήνει την τελευταία του πνοή ο Βασίλης Ζιώγας, από τους σπουδαιότερους αλλά και από τους ανανεωτές της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας.
Ήταν Θεσσαλονικιός, αλλά από πολύ μικρός εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σε ηλικία 14 χρόνων έγραψε και ανέβασε το πρώτο του θεατρικό έργο με τίτλο «Η ψευδόμενη στάφυλος». Το 1956 έφυγε για την Αυστρία με υποτροφία για να σπουδάσει ζωγραφική. Εκεί σπούδασε κινηματογράφο και θέατρο στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Συμμετείχε στο λογοτεχνικό κίνημα του «Λετρισμού», μαζί με σημαντικούς ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς της Αυστρίας. Εγινε γνωστός ως ποιητής με τη συλλογή «21 σπουδές για μικρό στίχο», το 1957. Γρήγορα όμως «αποκήρυξε» την ποίηση και αφοσιώθηκε στη συγγραφή θεατρικών έργων, με πρώτο «Το προξενιό της Αντιγόνης» το 1960, έργο που αποτελεί «σταθμό» της θεματικής και μορφολογίας της μεταπολεμικής ελληνικής δραματουργίας. Το έργο αυτό ανέβηκε από τη «Δωδέκατη Αυλαία» και το ραδιόφωνο, αλλά και στην Αυστρία (1969), Ελβετία (1970) και στο Εθνικό (1977).
Στη δεκαετία του ’50 ταξίδεψε αρκετά, ζώντας για ένα διάστημα και στο Παρίσι, όπου έγραψε αρκετά θεατρικά έργα. Επίσης μετέφρασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα έργα των Ιονέσκο και Μπέκετ. Το 1972 πήγε στη Νέα Υόρκη και συνεργάστηκε με τον πρωτοποριακό – τότε – θεατρικό οργανισμό «La mama». Από το 1979 εργάστηκε ως δημοσιογράφος και αρθρογράφος στον ημερήσιο Τύπο. Για ένα διάστημα έδινε, αφιλοκερδώς, συνεργασίες του στο «Ριζοσπάστη».
Τα επόμενα θεατρικά του έργα «Οι μπριζόλες» και η «Σταφίδα ή το ψευτοπαίδι» παίχτηκαν στη Βιέννη (1969), το μονόπρακτό του «Το λαστιχένιο φέρετρο» παρουσιάστηκε στις όπερες της Βόννης και του Βερολίνου με μουσική Αργύρη Κουνάδη (1968). Αλλα γνωστά του έργα είναι «Οι χρωματιστές γυναίκες», «Ιφιγένεια στη φωτιά», «Τα Πασχαλινά παιχνίδια» κ.ά.
Πολλά από τα έργα του, όπως «Η κωμωδία της μύγας», «Τα εφτά κουτιά της Πανδώρας», «Ο Φιλοκτήτης», «Ο δον Κιχώτης σε νέες περιπέτειες», «Η επίσκεψη», «Το βουνό», αλλά και το μυθιστόρημα του «Ζιζί» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Καστανιώτη», από τις οποίες πρόκειται να κυκλοφορήσει τον Οκτώβρη και το «κύκνειο άσμα» του, «Ο ανθισμένος άντρας».
Ο Βασίλης Ζιώγας ήταν πολυγραφότατος, αλλά λίγα έργα του έχουν παιχτεί στην Ελλάδα, ίσως γιατί τα θέματά του θεωρήθηκαν τολμηρά και «επικίνδυνα».
20 – 9 – 2004
«Φεύγει» από τη ζωή σε ηλικία 69 ετών νικημένος από τον καρκίνο ο Βρετανός προπονητής και πρώην ποδοσφαιριστής Μπράιαν Κλαφ (Brian Howard Clough), ίσως ο πλέον εκκεντρικός προπονητής στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Η ειδικότητά του ήταν να αναλαμβάνει ομάδες σε κακή αγωνιστική κατάσταση και να τις στέλνει στην κορυφή. Το 1973 οδήγησε τη Ντέρμπι Κάουντι μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αλλά το μεγαλύτερο επίτευγμά του ήταν το 1975 όταν πήρε τη Νότιγχαμ Φόρεστ από τη δεύτερη κατηγορία και την έκανε πρωταθλήτρια Αγγλίας αρχικά και δυο φορές συνεχόμενες πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1979 και το 1980, ενώ παρέμεινε στον πάγκο της ως το 1993. Μάλιστα η Νότιγχαμ κατέχει το ρεκόρ μέχρι σήμερα να έχει περισσότερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα παρά εγχώρια (1). Αντίθετα, μνημειώδες ήταν το πέρασμα του για μόλις… 44 μέρες από τον πάγκο της Λιντς.
Όσον αφορά την εξωγηπεδική του συμπεριφορά, η άστατη ζωή που έκανε (αλκοόλ), η εκκεντρικότητα και ο παρορμητισμός τον έκαναν να έχει φανατικούς φίλους αλλά και μισητούς εχθρούς. Πάντως στην ιστορία έχουν μείνει αρκετές ατάκες του όταν σχολίαζε πρόσωπα και πράγματα, όχι μόνο από τον χώρο του ποδοσφαίρου.
20 – 9 – 2009
Στον μικρό τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Καλαθοσφαίρισης, η Ελλάδα, με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη, νικάει με 57-56 τη Σλοβενία και κατακτά το χάλκινο μετάλλιο.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
21 – 9 – 480 π.Χ.
Ο Στρατηγός του Ξέρξη Μαρδόνιος καταλαμβάνει την Αθήνα, την οποία βρίσκει έρημη κατοίκων και πυρπολεί την Ακρόπολη και την πόλη.
21 – 9 –1933
Αρχίζει στη Λειψία η δίκη για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ (γερμανικό Κοινοβούλιο) –προβοκάτσια των Ναζί που έγινε το Φλεβάρη.
Κατηγορούμενοι ήταν ο Γκεόργκι Ντιμιτρόφ, ηγετικό στέλεχος του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος και της Κομμουνιστικής Διεθνούς, οι Βούλγαροι κομμουνιστές Ποπόφ και Τάνεφ και ο αρχηγός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος στο Ράιχσταγκ, Ερνστ Τόργκλερ.
Ο γερμανικός φασισμός βγήκε ηττημένος από τη δίκη της Λειψίας. Στη διάρκειά της, οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Η προβοκάτσια ξεσκεπάστηκε. Οι φασίστες δεν τόλμησαν να βγάλουν καταδικαστική απόφαση. Ο Ντιμιτρόφ και οι σύντροφοί του αθωώθηκαν πανηγυρικά και το Φλεβάρη του 1934 η κυβέρνηση Χίτλερ υποχρεώθηκε να τους απελευθερώσει και να τους επιτρέψει να μεταβούν στην ΕΣΣΔ.
Επρόκειτο για μια μεγάλη νίκη του κομμουνιστικού κινήματος, που έμελλε να αποτελέσει παγκόσμιο σύμβολο στον αγώνα κατά του φασισμού.
21 – 9 – 1934
Γεννιέται ο Καναδός λογοτέχνης, τραγουδιστής και συνθέτης Λέοναρντ Κοέν (Leonard Cohen). Ήταν γιος ευκατάστατου Εβραίου έμπορου υφασμάτων, τον οποίο έχασε όταν ήταν σε ηλικία έξι ετών. Έφηβος έμαθε κιθάρα και έγινε μέλος του μουσικού γκρουπ «Buckskin Boys», το οποίο έπαιζε μουσική κάντρι.
Αργότερα, τον καιρό που ήταν σπουδαστής στο Πανεπιστήμιο McGill, εξέδωσε τα πρώτα του ποιήματα που τον έκαναν γνωστό στους καναδικούς λογοτεχνικούς κύκλους. Το 1963 εγκαταστάθηκε στην Ύδρα, όπου συνέχισε να γράφει. Με το μυθιστόρημα «Beautiful Losers» (Θαυμάσιοι αποτυχημένοι, 1966), γνώρισε την παγκόσμια επιτυχία ως συγγραφέας. Ωστόσο, το 1967 αποφάσισε να εγκατασταθεί στις ΗΠΑ, για να αφοσιωθεί στη μουσική.
Σε συναυλίες φολκ στις ΗΠΑ το 1967, η τραγουδίστρια Τζούντι Κόλινς (Judy Collins) έκανε γνωστό το τραγούδι του Κοέν «Suzanne». Έτσι, την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο «Songs of Leonard Cohen». Ακολούθησαν πολλοί άλλοι δίσκοι, μεταξύ των οποίων και ο δίσκος «Songs of Love and Hate» που περιέχει το τραγούδι – ύμνο στην αγάπη και τη μοναξιά «Famous Blue Raincoat» (1971) με τη φωνή της Τζένιφερ Γουάρνς (Jennifer Warnes).
Το 1992 κυκλοφόρησε τον πιο πολιτικοποιημένο δίσκο του με τίτλο «The Future». Ένα από τα πιο γνωστά του τραγούδια είναι το «Dance me to the end of love».
Και παρά το γεγονός ότι θεωρείται πως είναι ένα ερωτικό τραγούδι, γράφτηκε με αφορμή τα ναζιστικά κρεματόρια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ίδιος ο Λ. Κοέν σε συνέντευξή του λέει: «(…) το συγκεκριμένο τραγούδι ήρθε για μένα απλά επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική, την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν. Αυτή η μουσική, λοιπόν, το «χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί», εννοεί συμβολικά σαν ομορφιά το τέλος της ύπαρξης και το στοιχείο του πάθους που διέπει κάθε ολοκλήρωση».
21 – 9 – 1973
Η Παναχαϊκή επικρατεί 2-1 της αυστριακής Γκράτσερ για την α’ φάση του Κυπέλλου UEFA. Είναι η πρώτη συμμετοχή επαρχιακής ομάδας σε ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική διοργάνωση.
21 – 9 – 1999
Σεισμός 7,6 Ρίχτερ συγκλονίζει την Ταϊβάν, αφήνοντας περισσότερους από 2.300 νεκρούς.
21 – 9 – 2006
Πεθαίνει πλήρης ημερών, ο σημαντικότατος συγγραφέας και ακαδημαϊκός Τάσος Αθανασιάδης. Καταγόταν από το Σαλιχλί της Μ. Ασίας, αλλά μετά την καταστροφή, με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και άσκησε για λίγα χρόνια τη δικηγορία.
Από το 1945 μέχρι το 1972 διατέλεσε γενικός γραμματέας του Εθνικού Θεάτρου. Έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα, δοκίμια, βιογραφίες και ταξιδιωτικές εντυπώσεις. Τα κυριότερα και πολυδιαβασμένα έργα του είναι: «Οι Πανθέοι» και «Οι φρουροί της Αχαΐας» (βραβεύτηκαν και τα δύο από την Ακαδημία Αθηνών), «Η αίθουσα του θρόνου», «Αλβέρτος Σβάιτσερ», «Οι τελευταίοι εγγονοί», «Τα παιδιά της Νιόβης», «Η ζωή του αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη», «Ο Ντοστογιέφσκι από το κάτεργο στο πάθος», «Ο γιος του ήλιου».
Τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο «Χέντερ» και με το παράσημο του «Τάγματος του Φοίνικα». Το 1994 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έργα του έχουν μεταφραστεί στο εξωτερικό και μεταφερθεί στη μικρή οθόνη.
21 – 9 – 2006
Πεθαίνει ο Άγγλος κιθαρίστας και μπασίστας Μποζ Μπάρελ (Raymond «Boz» Burrel).
Συνεργάστηκε με τα συγκροτήματα King Crimson και Bad Company. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στην Ισπανία.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
22 – 9 – 1991
Φεύγει από τη ζωή ο ποιητής, πεζογράφος και στιχουργός Γιάννης Νεγρεπόντης (πραγματικό ονοματεπώνυμο: Ιωάννης Ξυνοτρούλιας). Γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 1930 στη Λάρισα. Εκεί έζησε μέχρι τα 8 του χρόνια και μετά ήρθε μαζί με όλη την οικογένειά του στην Αθήνα. Σπούδασε αρχαιολογία στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (λόγω πολιτικών φρονημάτων δεν αξιοποίησε ποτέ επαγγελματικά το πτυχίο που πήρε) καθώς και στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δασκάλους τον Ροντήρη, τον Βεάκη, τον Σιδέρη (αλλά ούτε κι αυτές τις σπουδές αξιοποίησε επαγγελματικά). Συνεργάστηκε με περιοδικά και εφημερίδες όπως και με την ΕΡΑ. Μετά το 1967 ασχολήθηκε με τη συγγραφή στίχων για τραγούδια.
Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1949 δημοσιεύοντας διήγημά του στο περιοδικό Ελληνική Δημιουργία, που εξέδιδε ο Σπύρος Μελάς, με το ψευδώνυμο Γιάννη Νικολάου. Αργότερα άρχισε να δημοσιεύει στο περιοδικό Επιθεώρηση Τέχνης με το ψευδώνυμο Τζων. Μέρος του αρχείου του βρίσκεται στο ΕΛΙΑ. Η πρώτη του ποιητική συλλογή έρχεται αργότερα, το 1958. Είναι το «Πρόσωπα και χώρος», όπου υπογράφει με το ψευδώνυμο Νεγρεπόντης, με το οποίο καθιερώνεται. Υπήρξε αριστερός, την 21η Απριλίου 1967, συλλαμβάνεται και εξορίζεται για τρία χρόνια, στη Γυάρο και τη Λέρο.
Καταπιάστηκε και διακρίθηκε σε όλα τα είδη του γραπτού λόγου: ποίηση, πεζογραφία, θέατρο, τραγούδι, κριτική, δοκίμιο, χρονογράφημα, σάτιρα, ευθυμογράφημα, παιδικά, ραδιοφωνικό σχόλιο. Τραγούδια του έχουν μελοποιήσει οι Μίκης Θεοδωράκης, Χρήστος Λεοντής, Λίνος Κόκκοτος και άλλοι. Από τους πρωτοπόρους της «πολιτιστικής επανάστασης» της δεκαετίας του ’60, έγινε ευρύτερα γνωστός και αγαπητός με τα τραγούδια του «Το ακορντεόν» (που τελειώνει με το σύνθημα «δεν θα περάσει ο φασισμός») και «3ος παγκόσμιος» που μελοποίησε ο Μάνος Λοΐζος. Ο ίδιος μελοποίησε τα αντιρατσιστικά «Νέγρικα», που τραγούδησε η Μαρία Φαραντούρη. Ήταν τα τραγούδια που έγιναν αρχικά γνωστά από τις μπουάτ και πέρασαν και τραγουδήθηκαν -απαγορευμένα πια- από στόμα σε στόμα, στα χρόνια της δικτατορίας.
Η ικανότητα του Νεγρεπόντη να περνάει μηνύματα φάνηκε και στα «Μικροαστικά» και τα «Μαθήματα πολιτικής οικονομίας» που συνέθεσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Τα «Μικροαστικά» γνώρισαν επιτυχία και ως σατιρικό θεατρικό έργο. Ένα ακόμη ποιητικό έργο, το «Φυλάττειν Θερμοπύλας», που έγραψε εξόριστος στη δικτατορία, έχει μελοποιήσει στο μεγαλύτερο μέρος τους, υπό μορφή ορατορίου, ο Χρήστος Λεοντής.
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
23 – 9 – 1835
Πεθαίνει ο Ιταλός συνθέτης από την Κατάνια της Σικελίας Βιντσέντζο Μπελλίνι ή Βικέντιος Μπελλίνι (Vincenzo Salvatore Carmelo Francesco Bellini).
Από πολύ νωρίς, πριν περατώσει τις σπουδές του, άρχισε να συνθέτει με μεγάλη επιτυχία, όπως την όπερα «Άντελσον και Σαλβίνι» και κάποια έργα εκκλησιαστικής μουσικής. Τον επόμενο χρόνο, μετά από παραγγελία του θεάτρου Σαν Κάρλο της Νεάπολης συνέθεσε το μονόπρακτο «Μπιάνκα και Φαρνάντο».
Μετά και την επιτυχία που σημείωσε αυτό, κλήθηκε πλέον από το περίφημο μουσικό θέατρο της Ιταλίας, τη Σκάλα του Μιλάνου, όπου και σύνθεσε τον «Πειρατή» και αμέσως μετά την «Ξένη», της οποίας η επιτυχία ξεπέρασε κάθε προσδοκία φθάνοντας τις τριάντα συνεχείς παραστάσεις.
Το 1830 μετέβη στο Παρίσι, όπου παρουσίασε το 12ο σκηνικό του έργο «Οι Πουριτανοί» που ανέβηκε στο εκεί ιταλικό θέατρο. Μετά όμως την αποτυχία που σημείωσε το έργο του «Ζαΐρα» στο θέατρο της Πάρμα, ακολούθησε ο μεγάλος θρίαμβος στο έργο του «Υπνοβάτις», στο Μιλάνο το 1831. Αυτής ακολούθησε η επίσης μεγάλη επιτυχία του τραγικού μελοδράματος «Νόρμα», σε κείμενο του Φελίτσε Ρομάνο.
23 – 9 – 1944
Ομάδα καταδρομών του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ εισβάλλει στο Ραδιοσταθμό Αθηνών και μεταδίδει το παρακάτω μήνυμα: «Προσοχή, προσοχή. Σας μιλάει το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Έλληνες, όλοι επί ποδός πολέμου. Ο ηρωικός ΕΛΑΣ λευτερώνει την αγαπημένη μας πατρίδα. Ήρθε η ώρα να λευτερώσει και την Αθήνα μας. Εμπρός όλοι να λευτερώσουμε τους φυλακισμένους αδελφούς μας. Φωτιά και τσεκούρι στους αμετανόητους ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες, μπουραντάδες και τους κρυφούς πολιτικούς αρχηγούς τους. Κλείστε τα’ αυτιά σας στις προδοτικές διαδόσεις. Όλοι επί ποδός πολέμου. Ζήτω το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Ζήτω οι μεγάλοι μας σύμμαχοι».
23 – 9 – 1950
Το Αμερικανικό Κογκρέσο ψηφίζει νόμο «για την Εσωτερική Ασφάλεια» (νόμος Μακ Κάραν) με τον οποίο τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος ΗΠΑ θεωρούνταν «πράκτορες ξένης δυνάμεως» και φυλακίζονταν χωρίς δικαστικές αποφάσεις. Ο νόμος αυτός ίσχυσε για 17 χρόνια.
23 – 9 – 1973
Πεθαίνει σε ηλικία 69 ετών στο Σαντιάγο της Χιλής ο κομμουνιστής ποιητής και μέλος της ΚΕ του ΚΚ Χιλής Πάμπλο Νερούδα (Pablo Neruda) (Βραβείο Στάλιν, 1953, Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1971).
Το πραγματικό του όνομα ήταν Μεφταλί Ρικάρντο Ρέγιες. Παιδί, ακόμα, διαβάζει φημισμένους Λατινοαμερικανούς και Ευρωπαίους συγγραφείς. Στο Γυμνάσιο, η καθηγήτριά του Γκαμπριέλα Μιστράλ (η πρώτη Λατινοαμερικάνα που πήρε Νόμπελ Λογοτεχνίας) τον μυεί στην κλασική ρωσική λογοτεχνία. Γυμνασιόπαιδο, ακόμα, δημοσιεύει ποιήματά του σε εφημερίδες και περιοδικά, με διάφορα ψευδώνυμα, ώσπου το 1920 επιλέγει το Νερούδα. Μετά το Γυμνάσιο σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο και μετέχει στους φοιτητικούς αγώνες. Αφήνει το Πανεπιστήμιο για να αφοσιωθεί στην ποίηση. Το 1923 δημοσιεύει το πρώτο του ποιητικό βιβλίο «Ηλιοβασιλέματα». Σύντομα καταξιώνεται ως σπουδαίος ποιητής.
Το 1927 διορίζεται πρόξενος της Χιλής στην Άπω Ανατολή, στην Αργεντινή και το 1934 στην Ισπανία, όπου μάχεται κατά του φρανκικού φασισμού – φονιά στο πλευρό του ισπανικού λαού και του μέγιστου ποιητή της Ισπανίας και πολυαγαπημένου του φίλου, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Λόγω της αντιφασιστικής δράσης του, η Χιλή τον καταργεί από πρέσβη. Πάει στο Παρίσι, απ’ όπου βοηθά τον ισπανικό λαό. Με τον ομότεχνο, φίλο και ομοϊδεάτη του Λουί Αραγκόν, προετοιμάζει το Παγκόσμιο Συνέδριο Αντιφασιστών Συγγραφέων. Το 1937 επιστρέφει στη Χιλή. Ο λαός συναρπάζεται με την ποίηση του Νερούδα, ο οποίος μιλά παντού κατά του φασισμού. Το 1938, η πρώτη κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου της Χιλής τον στέλνει πρέσβη στο Παρίσι και αργότερα στο Μεξικό.
«Στα τέλη του 1943 ξαναγύρισα στο Σαντιάγο. Εγκαταστάθηκα στο σπίτι που απόκτησα με το σύστημα των δόσεων. Η χώρα μου δεν είχε αλλάξει: Τρομερή φτώχεια στις περιοχές των μεταλλείων και η κομψή κοινωνία που γέμιζε το Κάντρι Κλαμπ. Έπρεπε ν’ αποφασίσω. Η απόφασή μου μού στοίχισε καταδιώξεις και στιγμές εκρηκτικές», γράφει ο Νερούδα στη δεύτερη σελίδα των απομνημονευμάτων του. Στις 15/7/1945 προσχώρησε – και τυπικά – στο ΚΚ Χιλής, του οποίου εκλέγεται γερουσιαστής το 1947, ξέροντας καλά τι τον περίμενε.
Ο γερουσιαστής Νερούδα, επειδή καταγγέλλει την προδοσία του λαού από τον εκλεγμένο με τις ψήφους του ΚΚΧ, Πρόεδρο Γκονσάλες Βιδέλα, διώκεται. Με εντολή του παράνομου πλέον ΚΚΧ, βγαίνει στην παρανομία, με το ψευδώνυμο Λεγκαρέτα. Μετά πολλών βασάνων, διαβαίνοντας βουνοκορφές των Ανδεων, περνά στην Αργεντινή. Με το διαβατήριο του φημισμένου Αργεντινού μυθιστοριογράφου Μιγκέλ Ανχελ Αστούριας, φθάνει στο Παρίσι. Οι παλιοί του φίλοι, Πικάσο, Πολ Ελυάρ, Λουί Αραγκόν φροντίζουν να του δοθεί πολιτικό άσυλο και γαλλικό διαβατήριο. Στο Παρίσι είναι και διάσημοι Ρώσοι φίλοι του (Ερεμπουργκ, Τιχόνοφ, Κορνέιτσουκ, Σιμόνοφ). Η διεθνής προοδευτική γνώμη μαθαίνει την περιπέτεια του Νερούδα. Στη συνέχεια, ο πρέσβης της Χιλής στο Παρίσι ζητά την απέλαση του ποιητή, αλλά ο αρχηγός της Γαλλικής Αστυνομίας (και αναγνώστης της ποίησης του Νερούδα) απορρίπτει το αίτημα και δίνει διαβατήριο στον Νερούδα.
Το 1949 είναι σύνεδρος στο Διεθνές Συνέδριο Ειρήνης, στο Παρίσι. Αυτή τη χρονιά, λήγει και η πολιτική εξορία του. Μόλις επιστρέφει στη Χιλή (1952), παντρεύεται την Ματίλντε, το μεγάλο έρωτα της ζωής του και προσκαλείται ξανά στην ΕΣΣΔ για τις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από το θάνατο του Πούσκιν. «Αγάπησα με την πρώτη ματιά τη σοβιετική γη και κατάλαβα ότι απ’ αυτήν, όχι μόνον προέκυπτε ένα ηθικό μάθημα για όλες τις γωνιές της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και θα προέκυπτε το μεγάλο πέταγμα». Στην ΕΣΣΔ γνώρισε σπουδαίους Σοβιετικούς δημιουργούς και έγινε φίλος με τον κορυφαίο Τούρκο ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, ο οποίος του «διηγήθηκε τα βάσανα του λαού του», όπως διηγείται.
Το 1951 είναι η χρονιά της πρώτης επίσημης πρόσκλησής του από τη ΛΔ Κίνας, της απονομής του Βραβείου «Λένιν» για την Ειρήνη.
Στα χρόνια της εξορίας, ο Νερούδα, μαζί με την Ματίλντε Ουρούτια, ταξίδεψε σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, όπου όμως δεν ήταν ευπρόσδεκτος. Η χώρα που αγάπησε πολύ ήταν η Ιταλία. Το επίσημο κράτος και οι αρχές της, υποκύπτοντας στις πιέσεις της Χιλής, δεν τον δέχονταν πουθενά. Ήταν όμως λατρευτός – όπως και η ποίησή του – στο λαό της, στις οργανώσεις του, στους διανοουμένους του και στους δημάρχους του. Ο εξόριστος αποδιωχνόταν από τους Καραμπινιέρους και αποθεωνόταν από το λαό, σ’ όποια πόλη πήγαινε, ενώ πολλοί δήμοι (λ.χ. Φλωρεντίας, Μιλάνου, Γένοβας) τον ανακήρυσσαν επίτιμο δημότη τους. Ο λαός της Ρώμης, μετά από σύγκρουσή του με τη Χωροφυλακή, κατάφερε να του επιτραπεί να μείνει στην Ιταλία. Ένας ιστοριογράφος – φυσικός του παραχωρεί ένα εξοχικό σπίτι στο πανέμορφο χωριουδάκι Ανακάπρι, όπου ο Νερούδα και η Ματίλντε έζησαν ονειρεμένα (θυμίζουμε τη σχετική υπέροχη ιταλική ταινία «Il postino», «Ο ταχυδρόμος»). Εκεί ο ποιητής, μεταξύ άλλων, έγραψε το έργο «Οι στίχοι του καπετάνιου» (δημοσιεύτηκε ανώνυμα στη Νάπολη το 1952).
Διάσημος ο Νερούδα, από το 1952 έως το 1957, ζει ήρεμα και δημιουργικά στην πατρίδα του. Δημοσίευσε το βιβλίο «Τα σταφύλια και ο άνεμος» και έγραψε τις «Στοιχειώδεις Ωδές», «Νέες Στοιχειώδεις Ωδές», «Ωδές, τρίτο βιβλίο». Τον Απρίλη του 1957, άρρωστος, πηγαίνοντας μέσω Μπουένος Αϊρες στην Κεϋλάνη για ένα Συνέδριο Ειρήνης, συλλαμβάνεται από την Αστυνομία του διαδόχου του Περόν, πλην …»δημοκράτη» δικτάτορα Αραμπούρου. Χάρη στην αλληλεγγύη των Αργεντινών και Χιλιανών συγγραφέων, ο ποιητής αποφυλακίζεται και πάει στο συνέδριο. Τα χρόνια που ακολούθησαν ξαναταξίδεψε σε σοσιαλιστικές χώρες, δυτικές και λατινοαμερικάνικες. Στη σοσιαλιστική Κούβα, έγινε φίλος με τους ηγέτες της επανάστασής της Φιντέλ Κάστρο και Τσε Γκεβάρα, στους οποίους αφιερώνει πολλές σελίδες των απομνημονευμάτων του.
Στη δεκαετία του 1960, το ΚΚΧ απονέμει στον Νερούδα το μετάλλιο «Ρεκαμπάρεν» (η ανώτατη κομματική διάκριση στη μνήμη του πρωτοπόρου «οδηγητή» της εργατικής τάξης της Χιλής). Στα 1970, ένα πρωί, διηγείται ο ποιητής, πήγαν στο σπίτι του στην Ισλα Νέγκρα «ο γενικός γραμματέας του κόμματός μου και άλλοι σύντροφοι. Έρχονταν να μου προσφέρουν την υποψηφιότητα για την Προεδρία της Δημοκρατίας, για λογαριασμό του κόμματός μας, υποψηφιότητα που θα πρότειναν στα έξι – εφτά κόμματα της «Λαϊκής Ενότητας»«. Ο Νερούδα δέχτηκε, υπό τον όρο, όπως συμφώνησαν, να παραιτηθεί αν βρεθεί άλλος υποψήφιος. Με την υποψηφιότητά του, «άρπαξε φωτιά» η ψυχή του χιλιάνικου λαού. Χιλιάδες λαού τον αγκάλιαζαν και τον φιλούσαν.
«Σε μιαν ευτυχή στιγμή έφθασε η είδηση: Ο Αλιέντε βέβαιος υποψήφιος της «Λαϊκής Ενότητας»«. Ο Νερούδα παραιτείται, μιλά σε προεκλογική συγκέντρωση και ζητά από το λαό να ψηφίσει τον Αλιέντε. Η «Λαϊκή Ενότητα» νικά και στέλνει (Μάρτη του 1971) τον ποιητή ως πρέσβη στο Παρίσι. Οι έξωθεν και έσωθεν αντίπαλοί του οργανώνουν τη δόλια αντεπίθεσή τους. Οι ΗΠΑ (διάβαζε Νίξον, ΙΤΤ, «Coca Kola», κλπ.) μεθοδεύουν την αρπαγή – κατάσχεση του κρατικοποιημένου από τον Αλιέντε χαλκού της Χιλής. Οι λιμενεργάτες της Γαλλίας και της Ολλανδίας, συμπαραστεκόμενοι στο χιλιάνικο λαό, δεν ξεφορτώνουν στα λιμάνια των χωρών τους τον παράνομα κατασχεμένο χαλκό. Η αμερικανοκίνητη αντίδραση λυσσομανά στη Χιλή. Δολοφονεί τον δημοκράτη αρχηγό του χιλιάνικου Στρατού, Σνάιδερ.
Η Χιλιανή πολιτική ηγεσία ζητά από τον ποιητή της να γυρίσει από το Παρίσι, για να βοηθήσει στις εκλογές της 4ης Μάρτη 1973. Άρρωστος, ήδη, από λευχαιμία, Γενάρη του 1973, ο Νερούδα επιστρέφει κι αρχίζει τον αγώνα κατά των εχθρών της λαϊκής κυβέρνησης. Γενάρη γράφει το έργο «Παρακίνηση σε νιξοκτονία και εγκώμιο στη Χιλιανή επανάσταση» (κυκλοφόρησε το 1973, σε μετάφραση Δανάης Στρατηγοπούλου ).
Ο λαός πάλεψε ενάντια στη σατανική «Ντόνια Κατσαρολίνα Λαγανίν», την πλουτοκρατία, που, για να μη χάσει την εξουσία της, δολοφόνησε το στρατηγό του λαού και μαζί με τη μικροαστή παραδουλεύτρα της βγήκε στους δρόμους με κατσαρολικά, συκοφαντώντας «τους αλήτες τους κομμουνιστάδες» και ξανάβγαλε, θριαμβευτικά, Πρόεδρό του τον Αλιέντε. Και τότε, «πίσω απ’ την ΙΤΤ», με επικεφαλής τον Πινοσέτ, φύτρωσαν «νέοι κατεργαραίοι και φονιάδες/ κι άλλοι πατσάδες της ολιγαρχίας», επιτυγχάνοντας στις 11/9/1973 να ξαναβρεθεί «χωρίς ψωμί και φως/ η λαβωμένη πατρίδα κι ο Λαός» του Νερούδα.
23 – 9 – 1974
H κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» ανακοινώνει την υπογραφή νομοθετικού διατάγματος για τη νομιμοποίηση, μετά από 27 χρόνια, του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και την ταυτόχρονη κατάργηση του διαβόητου νόμου 509, με τον οποίο διώχτηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν και εκτελέστηκαν χιλιάδες κομμουνιστές, ενώ 80.000 αγωνιστές υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα και να ζήσουν ως πολιτικοί πρόσφυγες στις σοσιαλιστικές χώρες.
Δύο μέρες μετά, στις 25 Σεπτέμβρη 1974, κυκλοφορεί το πρώτο νόμιμο φύλλο του «Ριζοσπάστη».
Επί της ουσίας, το ΚΚΕ είχε ήδη νομιμοποιηθεί στην πράξη. Οι ακατάλυτοι δεσμοί του Κόμματος με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, δεσμοί αγώνα και αίματος, η αδιάλειπτη παρουσία των κομμουνιστών στους μεγάλους και τους μικρούς αγώνες, η πρωτοπόρα αντιδικτατορική δράση, κατέστησαν στη λαϊκή συνείδηση τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ ως τη βασική προϋπόθεση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, μετά την κατάρρευση της χούντας. Αυτό που είχε εμπεδωθεί πλέον στη συνείδηση του λαού, υποχρεώθηκαν να δεχτούν και οι αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Εξάλλου, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, με την εντονότατη παρουσία τους τις πρώτες βδομάδες μετά την κατάρρευση της χούντας, νομιμοποιήθηκαν «ντε φάκτο» και απέμενε η τυπική νομιμοποίηση. Ηδη, στις 22 Αυγούστου επιστρέφει στην Ελλάδα ο Χαρίλαος Φλωράκης, Πρώτος Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ και τέσσερις μέρες αργότερα δίνει συνέντευξη Τύπου στα γραφεία της «Νέας Ελλάδας», της εφημερίδας που εκδίδει νόμιμα το ΚΚΕ μετά τη μεταπολίτευση.
Το Χαιρετιστήριο της ΚΕ του ΚΚΕ, που δημοσιεύτηκε στο πρώτο νόμιμο φύλλο του «Ριζοσπάστη», άρχιζε ως εξής:
«Έπειτα από 27 χρόνια συνεχούς παρανομίας, το ΚΚΕ κατακτά τη νομιμότητα. Είκοσι επτά χρόνια το ΚΚΕ, η ύπαρξή του, η δράση του, θεωρούνταν απ’ το επίσημο κράτος με ειδικό νόμο, το νόμο 509, έγκλημα. Χιλιάδες είναι τα μέλη και στελέχη του, οι οπαδοί του, που τα χρόνια αυτά συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, εκτοπίστηκαν, φυλακίστηκαν και πολλοί εκτελέστηκαν με βάση το νόμο αυτό. Στρέφουμε ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή τη σκέψη μας στους χιλιάδες ήρωες, οπαδούς, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, που έδωσαν τα πάντα, έδωσαν τη ζωή τους στους αγώνες για ένα καλύτερο μέλλον της πατρίδας μας».
23 – 9 – 2004
Πεθαίνει η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου. Στη διάρκεια της Κατοχής, μαζί με άλλες σπουδαίες αγωνίστριες – όπως την Μέλπω Αξιώτη, την Λιούντα Μάντακα, την Μ. Μαστρακά – δημοσιογραφούσε στα παράνομα ΕΑΜικά έντυπα και μετά την απελευθέρωση, για ένα διάστημα, στα χρόνια 1946-1947, δημοσιογραφούσε στο «Ριζοσπάστη».
Αργότερα, όταν εκδόθηκε η εφημερίδα «Αυγή», συνεργάστηκε με άρθρα και χρονογραφήματα. Επίσης, δημοσίευσε ποικίλα θέματα στο περιοδικό «Επιθεώρηση της Τέχνης». «Για μένα συγγραφέας είναι ο πρώτος σύμμαχος του λαού», έλεγε η Δ. Σωτηρίου στο «Ρ», σημειώνοντας πως «λογοτεχνία είναι να υπηρετείς την ιστορία και τη ζωή. Να βάλεις να κατοικήσει μέσα στο βιβλίο η ζωή».
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
24 – 9 – 2000
Φεύγει από τη ζωή ο κομμουνιστής Λέων Αυδής, βουλευτής του ΚΚΕ και επικεφαλής της δημοτικής παράταξής του στην Αθήνα.
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Από το 1972 ήταν δικηγόρος του Αρείου Πάγου. Ασχολήθηκε με το Εργατικό Δίκαιο. Το 1968 εκτοπίστηκε από τη Χούντα στη Σίκινο. Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Το 1994 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων ως επικεφαλής της «Δημοτικής Αγωνιστικής Κίνησης» και συνέχισε ως επικεφαλής της «Συμπράταξης». Άφησε πίσω του ένα μεγάλο έργο μια πλούσια παρακαταθήκη για τους επόμενους.
Ο Λεων Αυδής δεν έγινε γνωστός μόνο χάρη στην ενασχόλησή του με τα δημοτικά και για ένα διάστημα με τα της Βουλής. Βαθύτατα κομμουνιστής, χρόνια πριν, πάλεψε από κάθε μετερίζι που του δόθηκε, πάντα με γνώμονα τα λαϊκά συμφέροντα. Εξορίστηκε. Πάλεψε υπό αντίξοες συνθήκες, για να υπερασπιστεί τις πανανθρώπινες ιδέες του Σοσιαλισμού. Μάχιμος δικηγόρος, εντρύφησε στο Εργατικό Δίκαιο και έδωσε αμέτρητες νομικές μάχες. Πάντα στο πλευρό των εργαζομένων. Πάντα κόντρα στους εργοδότες. Και δεν έχασε ούτε μία από αυτές τις μάχες. Είχε δώσει τα διαπιστευτήριά του από καιρό. Σε όλους τους εργαζόμενους που αναζήτησαν τη βοήθειά του.
Και πάντα με ένα ξεχωριστό ήθος και ύφος. Το ήθος, την ευγένεια, την υπομονή, την αλληλεγγύη ενός αληθινού κομμουνιστή.
24 – 9 – 2004
Πεθαίνει η Γαλλίδα συγγραφέας Φρανσουάζ Σαγκάν ((Françoise Sagan -Φρανσουάζ Κουαρέζ).
Ήταν διεθνώς γνωστή συγγραφέας, που καθιερώθηκε μόλις σε ηλικία 17 χρόνων με το βιβλίο της «Καλημέρα θλίψη».
24 – 9 – 2022
“Φεύγει” μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες της αμερικανικής τζαζ αλλά και παγκοσμίως, ο σπουδαίος σαξοφωνίστας Φάροου Σάντερς (Pharoah Sanders).
Ο Σάντερς γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1940 στο Λιτλ Ροκ του Αρκάνσας. Η μητέρα του εργαζόταν ως μαγείρισσα σε μια σχολική καφετέρια και ο πατέρας του για το City of Little Rock. Μοναχοπαίδι, ο Σάντερς ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα συνοδεύοντας εκκλησιαστικούς ύμνους στο κλαρίνο. Όταν ήταν στο γυμνάσιο άρχισε να παίζει σαξόφωνο. Ο διευθυντής του συγκροτήματος, Τζίμι Κάνον, ήταν επίσης σαξοφωνίστας και μύησε τον Σάντερς στην τζαζ.
Αφού τελείωσε το γυμνάσιο το 1959, ο Σάντερς μετακόμισε στο Όκλαντ της Καλιφόρνια και έζησε με συγγενείς. Σπούδασε τέχνη και μουσική. Η αποδοχή του ήταν τόση που ΄ήταν από του λίγους που μπορούσαν να παίξουν και σε μαύρο και σε λευκό κλαμπ. Εκείνη την περίοδο γνώρισε και έγινε φίλος με τον John Coltrane.
Μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1961 όπου έπαιξε με ρυθμ εντ μπλουζ συγκροτήματα. Το 1965, έγινε μέλος του συγκροτήματος του John Coltrane. Ο Σάντερς ηχογράφησε για πρώτη φορά με τον Coltrane τον Ιούνιο του 1965.
Η μουσική του εξέλιξη τράβηξε την προσοχή των θαυμαστών της τζαζ, των κριτικών και των μουσικών, συμπεριλαμβανομένων των John Coltrane, Ornette Coleman και Albert Ayler.
Οι περισσότερες επιτυχίες του Σάντερς έγιναν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Από τους πειραματισμούς του με τους αφρικανικούς ρυθμούς στο άλμπουμ του 1971 “Black Unity” και μετά άρχισε να διαφοροποιεί τον ήχο του. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και του 1980, ο Σάντερς εξερεύνησε διαφορετικούς τρόπους μουσικής, όπως το R&B (Love Will Find a Way), η modal jazz και το hard bop.
Ωστόσο, ο Σάντερς θα απογοητευθεί από τη στάση των δισκογραφικών εταιριών τη δεκαετία του ’90, οι οποίες δεν ενστερνίζονταν τις μουσικές του ανησυχίες. Αυτό όμως δεν ανακόπτει τη δημιουργικότητά του.
Στη δεκαετία του 2000, η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για την τζαζ έφερε τον Σάντερς και πάλι στο προσκήνιο. Παίζει σε πολλά φεστιβάλ, κάνει πολλές συναυλίες και η παραγωγικότητά του εκφράζεται από πληθώρα άλμπουμ.
Το 2020, ηχογραφεί για τελευταία φορά και συνεργάζεται με τον παραγωγό ηλεκτρονικής μουσικής Floating Points και τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2021, έγινε ευρέως αποδεκτό και χαρακτηρίστηκε ως “ένα ξεκάθαρο αριστούργημα στα τέλη της καριέρας του”.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
25 – 9 – 1683
Γεννιέται ο ο Γάλλος συνθέτης και θεωρητικός της μουσικής, από τους πλέον σημαντικούς της εποχής του Μπαρόκ Ζαν Φιλίπ Ραμώ (Jean-Philippe Rameau).
Διαδέχτηκε τον Ζαν Μπατίστ Λυλί ως κυρίαρχος συνθέτης όπερας, καθώς και -μαζί με τον Φρανσουά Κουπρέν- έργων για τσέμπαλο.
1818
Πραγματοποιείται η πρώτη μετάγγιση ανθρώπινου αίματος, στο νοσοκομείο Guy Hospital του Λονδίνου. Μέχρι τότε γίνονταν μόνο μεταγγίσεις αίματος ζώων.
Δημιουργείται στη Ρωσία η πρώτη μαρξιστική ομάδα με την ονομασία «Απελευθέρωση της εργασίας».
1897
Γεννιέται ο Αμερικανός συγγραφέας Ουίλιαμ Φόκνερ (William Cuthbert Falkner), βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας (1949). Έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα, ένα θεατρικό έργο, ποιήματα, δοκίμια και σενάρια κινηματογραφικών ταινιών.
Ωστόσο είναι ιδιαίτερα γνωστός για τα μυθιστορήματά του που όλα διαδραματίζονται στο λογοτεχνικό σύμπαν της κομητείας «Γιοναπατόφα» του Μισισιπή που δημιούργησε ο συγγραφέας .Αν και άρχισε να δημοσιεύει τα έργα του από την δεκαετία του 1920, έγινε διάσημος με την κατάκτηση του Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1949.
1903
Γεννιέται ο Αμερικανός ζωγράφος Μαρκ Ρόθκο (Marks Rotko).
Ανήκε στο ρεύμα αφηρημένης εξπρεσιονιστικής ζωγραφικής.
1972
«Όχι» στην ένταξη της χώρας τους στην ΕΟΚ λένε οι Νορβηγοί, με ποσοστό 53,5%, προκαλώντας μεγάλη δυσφορία στις Βρυξέλλες.
1973
Μαζική φοιτητική διαδήλωση πραγματοποιείται στους δρόμους της Αθήνας σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τον λαό της Χιλής όπου οι πραξικοπηματίες με την υποστήριξη των ΗΠΑ είχαν ανατρέψει τον Σοσιαλιστή πρόεδρο Σ. Αλιέντε και είχαν εγκαθιδρύσει στρατιωτική δικτατορία.
1974
Κυκλοφορεί το πρώτο νόμιμο φύλλο του Ριζοσπάστη.
1978
Boeing 727 συγκρούεται με Cessna στο Σαν Ντιέγκο, σκοτώνοντας 144 άτομα.
1980
Πεθαίνει ο Άγγλος ντράμερ και συνθέτης του βρετανικού χαρντ ροκ συγκροτήματος Led Zeppelin Τζον Χένρυ Μπόναμ (John Henry Bonham).
1982
Η Σοφία Σακοράφα πετυχαίνει παγκόσμιο ρεκόρ ακοντισμού στα Χανιά, με βολή στα 74,20 μ.
Ο προηγούμενος Έλληνας που κατείχε παγκόσμιο ρεκόρ ήταν το 1970 ο Χρήστος Παπανικολάου στο άλμα επί κοντώ (5,49 μ.).
2005
Η Εθνική ομάδα της Ελλάδος στο μπάσκετ κατακτά το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα για δεύτερη φορά στην ιστορία της κερδίζοντας στον τελικό στο Βελιγράδι τη Γερμανία.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
25 – 9 – 1906
Γεννιέται ο μεγάλος Σοβιετικός συνθέτης Ντμίτρι Σοστακόβιτς.
Για το έργο του και για τη γενικότερη προσφορά του ο Σοστακόβιτς τιμήθηκε –μεταξύ άλλων- με τον τίτλο του καλλιτέχνη του Λαού της Σοβιετικής Ένωσης και ανακηρύχτηκε Ήρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας. Το έργο του συγκαταλέγεται στα κορυφαία του 20ού αιώνα.
Ηγετική φυσιογνωμία στο χώρο της μουσικής, ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς έγραψε 15 συμφωνίες, όπερες, μουσική για μπαλέτο και πολλά ακόμη μουσικά έργα, ενώ δημιούργησε υπέροχα έργα για τον κινηματογράφο και το θέατρο. Δημιουργός, που πίστευε ότι «ο δεσμός του καλλιτέχνη με το λαό και με την εποχή που ζει είναι η ραχοκοκαλιά κάθε πραγματικού έργου τέχνης», ο Σοστακόβιτς εντυπωσιάζει όχι μόνο με την αισθητική υπεροχή της γραφής του, αλλά και με τη συμμετοχή του στα κοινά, στην πολιτική ζωή και την ενεργό δράση του στο παγκόσμιο κίνημα ειρήνης.
Ο Σοστακόβιτς έζησε και μεγαλούργησε ως μουσικοσυνθέτης στην ΕΣΣΔ. Με την τέχνη του αισθητοποίησε αυτό που συντελούνταν στην ΕΣΣΔ. Ακόμα και οι τίτλοι των έργων του είναι χαρακτηριστικοί για το τι τον ενέπνευσε, τι ύμνησε… Η 2η Συμφωνία του είναι για την Οχτωβριανή Επανάσταση, η 3η για την Παγκόσμια Μέρα της Εργατιάς, η 7η για το ηρωικό Λένινγκραντ, η 11η για την επανάσταση του 1905 στη Ρωσία και τόσα άλλα.
Έθεσε το έργο του στην υπηρεσία του λαού που έχτιζε τη σοσιαλιστική κοινωνία, στη διαπαιδαγώγηση – και μέσω της τέχνης – του ανθρώπου του μέλλοντος. «Το μόνο είδος τέχνης που μπορεί να ζήσει και να ακμάσει, είναι αυτό που θεωρεί σαν καθήκον του να υπηρετεί το μεγάλο δημιουργό της Ιστορίας, το λαό. Και να υπηρετείς το λαό σημαίνει να κάνεις ό,τι μπορείς για να γίνει η πολιτική του Κόμματος πραγματικότητα».
Ήταν δημιουργός που η τέχνη του δεν αρκούταν στο να αναπαραστήσει την πραγματικότητα, αλλά όπως διατράνωνε: «Είμαστε σοσιαλιστές ρεαλιστές. Προσπαθούμε να γνωρίσουμε την πραγματικότητα στην επαναστατική της εξέλιξη, να διαβλέψουμε σ’ αυτήν την πάλη του καινούργιου ενάντια στο παλιό κι ετοιμοθάνατο. Κι ακόμα περισσότερο, με την τέχνη μας θέλουμε να βοηθήσουμε στο σιγούρεμα της νίκης του καινούργιου! Η μέθοδος του σοσιαλιστικού ρεαλισμού δεν αποκλείει, αλλά αντίθετα προϋποθέτει την παρουσία πολλών καλλιτεχνικών τάσεων».
Γεννημένος στις 25/9/1906 στην Πετρούπολη, άρχισε να σπουδάζει μουσική σε ηλικία εννέα ετών. Το 1923 αποφοίτησε από το Τμήμα Πιάνου του Ωδείου και το 1925 πήρε πτυχίο Σύνθεσης. Η Πρώτη του Συμφωνία ανέβηκε στη Μεγάλη Αίθουσα της Φιλαρμονικής του Λένινγκραντ στις 12/5/1926, ενώ στις 21/1/1927 τιμήθηκε με έπαινο στον Πρώτο Διεθνή Διαγωνισμό Σοπέν στη Βαρσοβία. Την ίδια χρονιά συνέθεσε ένα συμφωνικό έργο για τη δέκατη επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης. Το 1928 γράφει την όπερα «Η Μύτη» και το 1929 τη μουσική της παράστασης «Ο Κοριός» του Μαγιακόφσκι καθώς και την Τρίτη Συμφωνία του («Της Πρωτομαγιάς»). Ήδη έχει εκδηλώσει το ζωηρό ενδιαφέρον του για το θέατρο Νέων Εργατών του Λένινγκραντ. Το 1931 αρχίζει το γράψιμο της όπερας «Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ», ενώ υπογράφει τη μουσική της πρώτης ηχητικής σοβιετικής ταινίας «Τα Χρυσά Βουνά».
Γοητευμένος από τη δύναμη του κινηματογράφου, από τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας θέτει την τέχνη του στην υπηρεσία του σοβιετικού κινηματογράφου. Πάνω από 30 ταινίες μεγάλων σκηνοθετών, όπως των Κοζίντσεφ, Γιούτκεβιτς, Αρνσταμ, Ερμλέρ, Γκερασίμοφ, Ντοφτσένκο, Ροσάλι και άλλων κινηματογραφιστών, είχαν την τύχη να συνοδευτούν από τη μουσική του. Θεωρώντας ότι ο «καλλιτέχνης θα πρέπει να υπηρετεί όσο το δυνατόν το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού» χαιρετίζει την Απόφαση της ΚΕ του Κόμματος (23/4/1932) «Για την αναδιοργάνωση των λογοτεχνικών και καλλιτεχνικών οργανώσεων» ως σημαντικό ορόσημο στην ιστορία της σοβιετικής τέχνης, ως σημαντικό βήμα για τη συνένωση των καλλιτεχνικών δυνάμεων στην κατεύθυνση δημιουργίας μιας νέας, σοσιαλιστικής τέχνης.
Το 1934, σχεδόν ταυτόχρονα, σε Λένινγκραντ και Μόσχα, πραγματοποιούνται οι δύο πρεμιέρες της όπερας «Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ», που απεικονίζει την κοινωνική οπισθοδρόμηση στην προεπαναστατική Ρωσία, εστιάζοντας κυρίως στη θέση της γυναίκας. Στα επόμενα δύο χρόνια η όπερα παίχτηκε 83 φορές στο Λένινγκραντ (συχνότητα χωρίς προηγούμενο, που μαρτυρά το μεγάλο ενδιαφέρον του κοινού). Το 1936 το έργο γίνεται αντικείμενο οξείας κριτικής, μέσω άρθρου που δημοσιεύτηκε στην «Πράβντα» με τίτλο «Κακοφωνία αντί για μουσική». Παρότι οι επικρίσεις τον πλήγωσαν, ο Σοστακόβιτς συνέχισε να δουλεύει πολλές συνθέσεις ταυτόχρονα. Ολοκληρώνει την 4η Συμφωνία, συνεχίζει να γράφει μουσική για κινηματογράφο και θέατρο. Το 1937 παρουσιάζει στη Φιλαρμονική του Λένινγκραντ την 5η Συμφωνία – ένα από τα κοσμήματα της παγκόσμιας ορχηστρικής μουσικής – που έγινε δεκτή από τον σοβιετικό Τύπο με εκστατικά σχόλια. Το 1939 παρουσιάζει την 6η Συμφωνία, ενώ του απονέμεται το Παράσημο της Κόκκινης Σημαίας της Εργασίας για τη μουσική του στον κινηματογράφο. Το 1940, συνθέτει το Κουιντέτο για Πιάνο, από τα σημαντικότερα προπολεμικά έργα του, για το οποίο το 1941 του απονεμήθηκε το Βραβείο Στάλιν. «Το Βραβείο Στάλιν δεν είναι μόνο υψηλός έπαινος, είναι επίσης ένδειξη μεγάλης εμπιστοσύνης» έλεγε ο Σοστακόβιτς.
Ντμίτρι Σοστακόβιτς – για τον ίδιο και την εποχή του, εκδ. “Σύγχρονη Εποχή”
Η επίθεση των χιτλερικών κατά της ΕΣΣΔ, το 1941, βρίσκει το συνθέτη στο Λένινγκραντ. Μετά την ανεπιτυχή του προσπάθεια να καταταγεί στα Λαϊκά Εθελοντικά Σώματα, εντάσσεται σε ένα σώμα εθελοντών πυροσβεστών και φυλάει σκοπός στη στέγη του Ωδείου, όπου συνέχισε να διδάσκει και να δίνει κοντσέρτα. Στα τέλη Ιούλη ξεκινά να γράφει τη μεγαλειώδη 7η Συμφωνία του, που την αφιερώνει στη γενέτειρά του. Στις 27 Δεκέμβρη, στο Κουίμπισεφ πλέον, όπου είχε μεταφερθεί με την οικογένειά του, μετά από επιμονή των αρχών του πολιορκημένου Λένινγκραντ, γράφει την τελευταία νότα. Η επίσημη πρεμιέρα (5/3/1942, Κουίμπισεφ) μεταδίδεται από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς ολόκληρης της χώρας, κάτι που γινόταν για τις σπουδαιότερες κυβερνητικές ανακοινώσεις.
Τον Αύγουστο, πραγματοποιείται η ιστορική πρεμιέρα της 7ης στο Λένινγκραντ, όπου η παρτιτούρα μεταφέρεται με ειδικό αεροπλάνο. Για να εμπλουτισθεί η σύνθεση της μοναδικής ορχήστρας που είχε απομείνει στην πόλη, της Ορχήστρας της Ραδιοφωνίας, η Στρατιωτική Διοίκηση ανακάλεσε επαγγελματίες μουσικούς από το μέτωπο. Η συναυλία κανονίστηκε για τις 9 Αυγούστου, ημερομηνία που τα χιτλερικά στρατεύματα είχαν προγραμματίσει να κυριεύσουν την πόλη. Παρά τις συνθήκες και την πείνα, η αίθουσα της Φιλαρμονικής ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Προς γενική κατάπληξη ο ήχος των κανονιοβολισμών κατασίγησε. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ο διοικητής του μετώπου του Λένινγκραντ, Γκοβορόφ, είχε διατάξει το πυροβολικό να αναγκάσει τα εχθρικά πυροβολεία να σιωπήσουν… Για την 7η Συμφωνία ο Σοστακόβιτς τιμάται το 1942, για δεύτερη φορά, με το Βραβείο Στάλιν.
Το 1943 – περίοδος έντονης δημιουργικότητας – γράφει την 8η Συμφωνία, το 1945 την 9η και το 1946 το Τρίο για πιάνο, για το οποίο του απονέμεται ένα ακόμη Βραβείο Στάλιν. Λίγο αργότερα του δίνεται το Παράσημο Λένιν, ως κορυφαίου καθηγητή του Ωδείου της Μόσχας. Το 1948, του ασκείται (και σε άλλους μαζί συνθέτες) κριτική για φορμαλισμό. Την ίδια χρονιά του απονέμεται ο τίτλος του Καλλιτέχνη του Λαού της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Το 1949 εκλέγεται στη Σοβιετική Επιτροπή Ειρήνης: συμμετέχει σε συνέδρια, κάνει φλογερές ομιλίες και αρθρογραφεί ενάντια στους πολεμοκάπηλους εχθρούς της ανθρωπότητας. Γίνεται ένα από τα πιο ενεργά μέλη του παγκοσμίου κινήματος ειρήνης. Το 1950 του απονέμεται ένα ακόμη Βραβείο Στάλιν για τη μουσική του στην ταινία «Η πτώση του Βερολίνου» και για το ορατόριο «Το τραγούδι των δασών». Το 1953 κάνουν πρεμιέρα πολλά σημαντικά έργα του – ανάμεσά τους και η 10η Συμφωνία. Στις 14/10/1954, πραγματοποιείται η αμερικάνικη πρεμιέρα της 10ης Συμφωνίας, από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης, με διευθυντή τον Δημήτρη Μητρόπουλο.
Το 1955 για τρίτη φορά εκλέγεται στο Ανώτατο Σοβιέτ της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ενώ παρουσιάζεται ένα από τα σπουδαιότερα έργα του, το Πρώτο Κοντσέρτο για βιολί, με σολίστ τον μοναδικό Νταβίντ Οϊστραχ. Το 1956, γιορτάζονται τα 50χρονά του και του απονέμεται το Παράσημο Λένιν. Το 1958 τιμάται με το Βραβείο Λένιν για την 11η Συμφωνία του, αφιερωμένη στην Επανάσταση του 1905. Το 1960, η κομματική οργάνωση του Συνδικάτου Συνθετών κάνει δεκτό τον Σοστακόβιτς ως δόκιμο μέλος του ΚΚΣΕ, στο οποίο εντάχθηκε το 1961, χρονιά που ολοκλήρωσε και την αφιερωμένη στο Λένιν 12η Συμφωνία του.
Το 1962 ανακηρύσσεται για πρώτη φορά υποψήφιος για το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ και το 1963 εκλέγεται επίτιμο μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου Μουσικής της Ουνέσκο. Την ίδια χρονιά επιστρέφει στη σκηνή η «Λαίδη Μάκβεθ» με το νέο τίτλο «Κατερίνα Ισμαΐλοβα». Το 1966, επανεκλέγεται στο Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ. Με εντολή του προεδρείου, ο Σοστακόβιτς γίνεται ο πρώτος μουσικός στον οποίο απονέμεται ο τίτλος του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας, για τις ξεχωριστές του υπηρεσίες στη σοβιετική μουσική. «Είμαι ευτυχισμένος που το ταπεινό μου έργο κρίθηκε άξιο του υψηλότερου τίτλου της χώρας και είμαι αποφασισμένος να φανώ αντάξιος του τίτλου αυτού. Χρωστώ μεγάλη ευγνωμοσύνη στο Κόμμα και την κυβέρνησή μας για τη φροντίδα και την υποστήριξη με την οποία περιβάλλουν τη μουσική μας» δήλωνε ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς στην «Πράβντα» (25/10/1966).
Την ίδια χρονιά, που τα εξηντάχρονά του γιορτάζονταν με εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο και παρουσιάζεται η 13η Συμφωνία του, ο συνθέτης παθαίνει σοβαρή καρδιακή προσβολή. Το 1967, παρά την κακή υγεία του, γράφει μεταξύ άλλων το Δεύτερο Κοντσέρτο για βιολί, το συμφωνικό ποίημα «Οχτώβρης», το πρελούδιο «Στη μνήμη των ηρώων του Στάλινγκραντ». Δύο χρόνια μετά παρουσιάζει τη 14η Συμφωνία και το 1972 την τελευταία, 15η Συμφωνία.
1932
Βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα. Το Λαϊκό Κόμμα έρχεται οριακά πρώτο με 33,8%. Το κόμμα των Φιλελευθέρων έπονταν με 33,4%. Το Ενιαίο Μέτωπο Εργατών – Αγροτών (ΚΚΕ) έλαβε το 5% των ψήφων και εξέλεξε 10 βουλευτές.
1947
Οι μητροπολίτες Κοζάνης Ιωακείμ και Ηλείας Αντώνιος με επιστολή τους προς τον πρωθυπουργό Θ. Σοφούλη απαιτούν το σταμάτημα του εμφυλίου πολέμου.
1962
Η Αλγερινή Εθνοσυνέλευση, με Πρόεδρο τον Φερχάτ Αμπάς, εκλέγει πρωθυπουργό της χώρας τον Μπεν Μπελά. Το πολίτευμα της Αλγερίας προσδιορίζεται ως «Λαϊκή Δημοκρατία».
25 -9 – 1964
Αρχίζει στη Μοζαμβίκη ένοπλη εξέγερση κατά των Πορτογάλων ιμπεριαλιστών, η οποία διαρκεί σχεδόν 12 χρόνια και οδηγεί στην ανεξαρτησία της χώρας (25/6/1975).
25 – 9 – 1970
Πεθαίνει ο Γερμανός συγγραφέας Έριχ Μαρία Ρεμάρκ (Erich Maria Remarque).
Όταν έγινε 18 ετών, κατετάγη εθελοντικά και πολέμησε στο Δυτικό Μέτωπο, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου όπου γνώρισε και τον Αδόλφο Χίτλερ.
Μετά το τέλος του πολέμου, είχε αποκομίσει τόσες πολλές και ουσιαστικές εμπειρίες που θέλησε να τις μοιραστεί και οι αναγνώστες διαβάζοντας το «Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο», μπορούσαν να γνωρίσουν τη φρίκη του πολέμου μέσα από τα μάτια ενός απλού στρατιώτη.
Το αντιπολεμικό μυθιστόρημα κυκλοφόρησε το 1929.
Το ύφος του βιβλίου ήταν τόσο έντονο και ρεαλιστικό που ο συγγραφέας άλλαξε το επίθετο του σε Paul, που ήταν της μητέρας του. Μέσα σε λίγες μέρες έγινε μπεστ σέλερ.
Περισσότερα από 20.000 αντίτυπα είχαν πουληθεί. Πολύ γρήγορα, κέντρισε και το ενδιαφέρον των σεναριογράφων της εποχής, που θέλησαν να το μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη. Η επιτυχία του θορύβησε τον Χίτλερ, ο οποίος μαζί με τον Γκέμπελς θεώρησε ότι δείχνει τον γερμανικό στρατό αποδυναμωμένο και φοβισμένο.
Ο Ρεμάρκ, φοβισμένος αποφάσισε να διαφύγει στις ΗΠΑ, μέσω Ελβετίας το 1939.
Η φυγή του εξόργισε τον Γκέμπελς ο οποίος τον κατηγόρησε ανοιχτά για δειλία και ζήτησε δημόσια την τιμωρία του.
Η οικογένεια του έμεινε πίσω και πλήρωσε βαρύ τίμημα -οι Γερμανοί συνέλαβαν την αδελφή του Ελφρίντε, μια φιλήσυχη γυναίκα, που διέμενε στη Γερμανία με τα δυο παιδιά και τον σύζυγό της. Δικάστηκε για υπονόμευση του γερμανικού λαού, έγινε εν γνώσει της ο αποδιοπομπαίος τράγος, προκειμένου να σωθεί η ζωή του αδερφού της. Καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Την εκτέλεσαν στις 16 Δεκεμβρίου 1943. Η είδηση της εκτέλεσης της αδελφής του, δεν ώθησε τον Ρεμάρκ να γυρίσει πίσω.
Έζησε μέχρι τα βαθιά του γεράματα μεταξύ Ελβετίας και Γαλλίας, όπου συνέχισε να γράφει. Απέκτησε χρήματα και δόξα. Δεν μίλησε ποτέ για την αδερφή του. Στη μνήμη της αφιέρωσε 10ετίες αργότερα ένα μυθιστόρημα με το πραγματικό του όνομα.
25 -9 – 1972
«Όχι» στην ένταξη της χώρας τους στην ΕΟΚ λένε οι Νορβηγοί, με ποσοστό 53,5%, προκαλώντας μεγάλη δυσφορία στις Βρυξέλλες.
25 – 9 – 1973
Μαζική φοιτητική διαδήλωση πραγματοποιείται στους δρόμους της Αθήνας σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τον λαό της Χιλής όπου οι πραξικοπηματίες με την υποστήριξη των ΗΠΑ είχαν ανατρέψει τον Σοσιαλιστή πρόεδρο Σ. Αλιέντε και είχαν εγκαθιδρύσει στρατιωτική δικτατορία.
25 – 9 – 1974
Κυκλοφορεί το πρώτο νόμιμο φύλλο του Ριζοσπάστη.
25 – 9 – 1978
Boeing 727 συγκρούεται με Cessna στο Σαν Ντιέγκο, σκοτώνοντας 144 άτομα.
25 – 9 – 1980
Πεθαίνει ο Άγγλος ντράμερ και συνθέτης του βρετανικού χαρντ ροκ συγκροτήματος Led Zeppelin Τζον Χένρυ Μπόναμ (John Henry Bonham).
25 – 9 – 1982
Η Σοφία Σακοράφα πετυχαίνει παγκόσμιο ρεκόρ ακοντισμού στα Χανιά, με βολή στα 74,20 μ.
Ο προηγούμενος Έλληνας που κατείχε παγκόσμιο ρεκόρ ήταν το 1970 ο Χρήστος Παπανικολάου στο άλμα επί κοντώ (5,49 μ.).
25 – 9 – 2005
Η Εθνική ομάδα της Ελλάδος στο μπάσκετ κατακτά το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα για δεύτερη φορά στην ιστορία της κερδίζοντας στον τελικό στο Βελιγράδι τη Γερμανία.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
ALT.GR
26 -9 – 1932
«Φεύγει» ο Βέλγος σοσιαλιστής και μετέπειτα κομμουνιστής συνθέτης Πιερ Κρετιέν Ντε Γκε(ϋ)τέρ (Pierre Chretien De Geyte).
Είναι γνωστός για τη σύνθεση της μουσικής του πρώτου ύμνου του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, της «Διεθνούς».
26 – 9 – 1944
Ολοκληρώνεται στην Καζέρτα της Ιταλίας σύσκεψη του Στρατηγείου των Συμμαχικών Δυνάμεων της Μεσογείου, της κυβέρνησης της Μ. Βρετανίας, της ελληνικής κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας», του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ. Τα βασικά σημεία της Συμφωνίας της Καζέρτα είναι τα εξής:
«1. Ολαι αι ανταρτικαί ομάδες αι δρώσαι εν Ελλάδι τίθενται υπό τας διαταγάς της ελληνικής κυβερνήσεως εθνικής ενότητος.
2. Η Ελληνική Κυβέρνησις θέτει τας δυνάμεις ταύτας υπό τας διαταγάς του Στρατηγού Σκόμπυ, όστις ωνομάσθη υπό του ανωτάτου συμμαχικού αρχιστράτηγου ως στρατηγός διοικών τας Δυνάμεις εν Ελλάδι.
3. Συμφώνως προς την προκήρυξιν εκδοθείσαν παρά της ελληνικής κυβερνήσεως, ότι οι αρχηγοί των ελληνικών ανταρτών θ’ απαγορεύσουν πάσαν απόπειραν υπ’ αυτούς μονάδων ν’ αναλάβουν την αρχήν ανά χείρας. Τοιαύτη πράξις θα θεωρηθή ως έγκλημα και θα τιμωρηθή αναλόγως.
4. Οσον αφορά τας Αθήνας, ουδεμία ενέργεια θ’ αναληφθή εκτός υπό τας αμέσους διαταγάς του στρατηγού Σκόμπυ, στρατηγού διοικούντος τας εν Ελλάδι δυνάμεις.
5. Τα τάγματα ασφαλείας θεωρούνται ως όργανα του εχθρού. Θα χαρακτηρισθούν ως εχθρικοί σχηματισμοί, εκτός αν παραδοθούν συμφώνως προς διαταγάς εκδοθησομένας παρά του στρατηγού διοικούντος τας εν Ελλάδι δυνάμεις».
Στη Συμφωνία της Καζέρτα, όπως στην αντίστοιχη του Λιβάνου που προηγήθηκε, το ΚΚΕ συμμετείχε στο όνομα της «εθνικής ενότητας». Έτσι, δεν αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι ο λαός ήταν ένοπλος, ενώ είχαν διαμορφωθεί φύτρα εξουσίας (λαϊκή αυτοδιοίκηση, δικαιοσύνη, παιδεία, κ.ά.), που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε πυρήνες της επαναστατικής δράσης για την καθολική σύγκρουση, με στόχο την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
26 – 9 – 1945
Πεθαίνει ο Ούγγρος συνθέτης και πιανίστας Μπέλα Μπάρτοκ (Béla Viktor János Bartók).
Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες του 20ού αιώνα και, μαζί με τον Φραντς Λιστ, ο μεγαλύτερος Ούγγρος συνθέτης.
Η συλλογή και αναλυτική μελέτη της λαϊκής μουσικής τον κατατάσσουν στους ιδρυτές της εθνομουσικολογίας.
26 – 9 – 1973
Πεθαίνει η Ιταλίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου Άννα Μανιάνι (Anna Magnani). Θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς του 20ου αιώνα και κατά καιρούς την έχουν αποκαλέσει «στοιχείο της Φύσης», «λύκαινα» και «εκρηκτική σαν ηφαίστειο».
Κατά την πολυετή καριέρα της ανανέωσε τη φιγούρα της γυναίκας ηθοποιού και, μέσα από τη δύναμη της ερμηνείας της, άλλαξε τα καλλιτεχνικά στερεότυπα της εποχής της. Συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους Ιταλούς σκηνοθέτες της εποχής της, όπως ο Ρομπέρτο Ροσελίνι, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, ο Φεντερίκο Φελλίνι και ο Λουκίνο Βισκόντι. Ο θεατρικός συγγραφέας Τένεσι Ουίλιαμς υπήρξε φίλος και θαυμαστής της και έχοντας τη φιγούρα της στο μυαλό του έγραψε για εκείνη το έργο «Τριαντάφυλλο στο Στήθος». Η ερμηνεία της στην κινηματογραφική μεταφορά του απέσπασε Βραβείο Όσκαρ. Επίσης η ηθοποιός τιμήθηκε τόσο από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, όσο και εκείνο του Βερολίνου. Αποτελεί δε μία από τις τέσσερις προσωπικότητες ιταλικής καταγωγής που διαθέτουν αστέρι στη διάσημη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ.
26 – 9 – 2000
Το τραγικό ναυάγιο του «Εξπρές Σαμίνα» οδηγεί στον υγρό τάφο 80 ανθρώπους. Από εκεί και μετά, αρχίζει η διαφορετική ερμηνεία των γεγονότων. Κυβέρνηση, υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, η πλοιοκτήτρια εταιρία επιχειρούν να το αποδώσουν αποκλειστικά στον «ανθρώπινο παράγοντα», σε λάθος του πλοιάρχου, του υποπλοιάρχου, κάποιων άλλων μελών του πληρώματος.
Απέναντι σ’ αυτήν την προσπάθεια συγκάλυψης και αποπροσανατολισμού, στέκουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των ναυτεργατών. Με καταγγελίες και συνεχείς παρεμβάσεις, οι εκπρόσωποι των ναυτεργατών υποχρέωσαν το σύνολο των παραγόντων και των μέσων ενημέρωσης να συζητήσουν για τον πραγματικό ένοχο, την κατάσταση που επικρατεί στη ναυτιλία και ειδικότερα στην ακτοπλοΐα, εξαιτίας της εφοπλιστικής ασυδοσίας και της προσαρμογής της κυβέρνησης στις απαιτήσεις των εφοπλιστών.
Και ενώ ο κόσμος βοά για τα πλωτά φέρετρα, που ταξιδεύουν με τις ευλογίες του υπουργείου, η κυβέρνηση υποσχέθηκε ότι θα «βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο» και οι ευθύνες θα αποδοθούν, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται οι υπεύθυνοι. Ένας άνευ προηγουμένου εμπαιγμός, αφού η ίδια η κυβέρνηση είχε σπεύσει να εξαιρέσει από το χώρο των υπευθύνων τον εαυτό της και τους εφοπλιστές.
26 – 9 – 2008
«Φεύγει» από τη ζωή ο 83χρονος διάσημος ηθοποιός, από τους τελευταίους «θρύλους» του Χόλιγουντ, Πολ Νιούμαν (Paul Leonard Newman).
Ανήκε στη γενιά ηθοποιών που ωρίμασαν καλλιτεχνικά σε εποχή έντονης ιδεολογικής διαπάλης και στον κινηματογράφο. Πολιτικοποιημένος και προοδευτικός, συμμετείχε στο κίνημα υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων και του πυρηνικού αφοπλισμού των ΗΠΑ.
Πρωταγωνίστησε σε πάνω από 60 ταινίες, ανάμεσά τους «Ο απατεώνας», «Το κεντρί», «Οι δύο ληστές» (οι δύο τελευταίες με συμπρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ) και το «Χρώμα του χρήματος». Γνώρισε μεγάλη επιτυχία με ταινίες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους (σ.σ. συνειδητά δεν πλασαρόταν για ρόλους «γόη»), όπως στη «Λυσσασμένη γάτα» και την επική «Έξοδος». Προτάθηκε εννέα φορές για «Όσκαρ» ερμηνείας, κερδίζοντας τελικά ένα (1987), για το «Χρώμα του χρήματος», ενώ το 1986 πήρε «Όσκαρ» για τη συνολική κινηματογραφική προσφορά του.
Άνθρωπος χαμηλού «προφίλ», με αυτογνωσία, ξέφευγε από το «σταρ σίστεμ». Παντρεμένος… εφ’ όρου ζωής με την επίσης εξαίρετη ηθοποιό Τζόαν Γούντγουορντ (γνωρίστηκαν στα γυρίσματα της ταινίας «The long, hot summer» – «Μακρύ, καυτό καλοκαίρι»), το 2007 ανακοίνωσε ότι δε θα ξαναπαίξει στον κινηματογράφο: «Δεν μπορώ πλέον να εργάζομαι στο επίπεδο που θα επιθυμούσα. Αρχίζεις να χάνεις τη μνήμη, την επινόησή σου. Πενήντα χρόνια είναι αρκετά». Δεν πρόλαβε να σκηνοθετήσει στο θέατρο το έργο του Τζον Στάινμπεγκ «Άνθρωποι και ποντίκια».
Από τις πολλές δηλώσεις που έγιναν για το θάνατό του, η περισσότερο ταιριαστή ήταν η φράση του Ρόμπερτ Φόρεστ (αντιπροέδρου του ιδρύματος «Π. Νιούμαν»): «Έβαζε όλη την καρδιά, όλη την ψυχή του στην υπηρεσία ενός καλύτερου κόσμου».
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
27 – 9 – 1941
Ιδρύεται το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο – ΕΑΜ. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, μετά την ολοκλήρωση της τριπλής κατοχής από τα γερμανικά, ιταλικά και βουλγαρικά στρατεύματα, το ΚΚΕ ύψωσε τη σημαία της αντίστασης.
Είχε προηγηθεί η ίδρυση του Εργατικού Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (16 Ιούλη 1941). Στις επαφές που έγιναν ανάμεσα στους εκπροσώπους του ΚΚΕ και τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων, το Μάη και τον Ιούνη του 1941, τα παλιά αστικά κόμματα χαρακτήρισαν «τυχοδιωκτισμό» τα σχέδια για οργάνωση αντίστασης εναντίον των κατακτητών και απέρριψαν τις προτάσεις για συνεργασία.
Τα κόμματα που τελικά συνυπέγραψαν το ιδρυτικό του ΕΑΜ ήταν: το Αγροτικό Κόμμα, το νεοσύστατο κόμμα «Ενωση Λαϊκής Δημοκρατίας» (ΕΛΔ), με επικεφαλής τον Ηλία Τσιριμώκο και το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (Χ. Χωμενίδης).
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
- Συντάκτης άρθρουΑπό τον/την George Panagoulis
- Ημ. δημοσίευσης27 Σεπτεμβρίου 2025
- Δεν υπάρχουν σχόλιαστο ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
27 – 9 – 1905
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν (Albert Einstein), σε άρθρο του στο γερμανικό περιοδικό «Χρονικά της Φυσικής», διατυπώνει την ειδική θεωρία της σχετικότητας και τον τύπο Ε = mc2.
27 – 9 –1917
Πεθαίνει ο Γάλλος ζωγράφος, χαράκτης και γλύπτης Εντγκάρ Χιλαίρ Ζερμαίν ντε Γκα (Edgar Germain Hilaire Degas), γνωστός ως Ντεγκά. Επηρεάστηκε από τους Ντελακρουά και Ινγκρ.
Είχε στενές σχέσεις με τους ιμπρεσιονιστές (Σεζάν, Μονέ, Πισάρο, Ρενουάρ, Σίσλεϋ, Μορισό κ.ά.) και θα λάβει μέρος σε όλες τις ιμπρεσιονιστικές εκθέσεις τους μέχρι το 1886, μέχρι να θεωρήσει δηλαδή ότι χλευάζεται από κοινό και κριτικούς.
Το θέατρο θα είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής της τέχνης του, γοητεύεται όμως και από τον κόσμο του μπαλέτου.
Μετά το 1880 μεταξύ των μοντέλων που προτιμά είναι οι σιδερώτριες, απασχολημένες πάνω στην κούραση της δουλειάς.
27 – 9 – 1921
Πεθαίνει ο Γερμανός συνθέτης Έγκελμπερτ Χούμπερντινκ (Engelbert Humperdinck).
Δημοφιλές έργο του ήταν η παραμυθένια όπερα Χάνσελ και Γκρέτελ.
27 – 9 – 1927
Με απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ διαγράφονται από το Κόμμα οι ηγέτες της φραξιονιστικής ομάδας των «λικβινταριστών» Πουλιόπουλος και Γιατσόπουλος.
Η διαγραφή τους έγινε ύστερα από την επιμονή τους να συνεχίζουν και να εντείνουν την αντικομματική διασπαστική τους δράση και την ανοιχτή πια υιοθέτηση από τη μεριά τους των θέσεων της τροτσκιστικής – ζηνοβιεφικής αντιπολίτευσης στη Σοβιετική Ένωση .
27 -9 – 1941
Ιδρύεται το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο – ΕΑΜ. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, μετά την ολοκλήρωση της τριπλής κατοχής από τα γερμανικά, ιταλικά και βουλγαρικά στρατεύματα, το ΚΚΕ ύψωσε τη σημαία της αντίστασης.
Είχε προηγηθεί η ίδρυση του Εργατικού Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (16 Ιούλη 1941). Στις επαφές που έγιναν ανάμεσα στους εκπροσώπους του ΚΚΕ και τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων, το Μάη και τον Ιούνη του 1941, τα παλιά αστικά κόμματα χαρακτήρισαν «τυχοδιωκτισμό» τα σχέδια για οργάνωση αντίστασης εναντίον των κατακτητών και απέρριψαν τις προτάσεις για συνεργασία.
Τα κόμματα που τελικά συνυπέγραψαν το ιδρυτικό του ΕΑΜ ήταν: το Αγροτικό Κόμμα, το νεοσύστατο κόμμα «Ενωση Λαϊκής Δημοκρατίας» (ΕΛΔ), με επικεφαλής τον Ηλία Τσιριμώκο και το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (Χ. Χωμενίδης).
27 – 9 – 1944
Πεθαίνει ο Γάλλος γλύπτης και ζωγράφος Αριστίντ Μαγιόλ (Aristide Maillol), ένας από του σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα.
Πηγή : ALT.GR
…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
28 – 9 – 1893
Γεννιέται στην Αγία Ευθυμία Παρνασσίδος ο λογοτέχνης και ιστορικός Γιάννης Σκαρίμπας.
Ακολουθώντας τις μετακινήσεις της οικογένειάς του φοιτά σε διάφορα μέρη: τελειώνει το δημοτικό σχολείο στην Ιτέα Σαλώνων, το Σχολαρχείο στο Αίγιο και το Γυμνάσιο στην Πάτρα. Τα πρώτα του ποιήματα δημοσιεύονται σε ηλικία 17 χρόνων, στο περιοδικό «Ανθών». Επίσης, δημοσιεύει ποιήματα στην εφημερίδα «Εύβοια» υπογράφοντας ως Γιάγκος Ε. Σκαρίμπας ή με το ψευδώνυμο Κάλλις Εσπερινός. Η Χαλκίδα γίνεται ο χώρος όπου ξετυλίγονται τα περισσότερα αφηγήματά του και γίνεται μοιραία η ονειρική πόλη του ποιητικού του σύμπαντος.
28 – 9 – 1941
Με την καθοδήγηση της Περιφερειακής Επιτροπής Δράμας του ΚΚΕ εκδηλώνεται ένοπλη λαϊκή εξέγερση στη Δράμα, που καταλύει -προσωρινά- τις βουλγαρικές κατοχικές αρχές. Η εξέγερση πνίγεται στο αίμα.
28 – 9 – 1945
Γεννιέται ο τραγουδοποιός και δημοσιογράφος Μανώλης Ρασούλης.
Σχεδόν σαράντα χρόνια στη μουσική δημιουργία, καταπιάστηκε για πρώτη φορά με τη στιχουργική το 1974, όταν στα χνάρια του Βαμβακάρη έγραψε το πρώτο του τραγούδι, «Μες στη μικρή αγκάλη σου», σε μουσική Μάριου Στεφανόπουλου.
Ο δημιουργικός του κύκλος ξετυλίχτηκε σε πολλές στροφές: «Η εκδίκηση της γυφτιάς», «Τα Δήθεν», «Τα τραγούδια της Χαρούλας», «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει», «Παίξε Χρήστο επειγόντως», «Πότε Βούδας, πότε Κούδας» κ.ά.
Δεκάδες τα τραγούδια του που αγαπήθηκαν και που, παρότι πέρασαν δεκαετίες από τότε που γράφτηκαν, ακόμη τραγουδιούνται: «Τίποτα δεν πάει χαμένο», «Αχ, Ελλάδα σ’ αγαπώ», «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια», «Το κοτλέ παντελονάκι» κ.ά. Μεταξύ άλλων συνεργάστηκε με τους Μ. Λοΐζο, Ν. Μαμαγκάκη, Ν. Παπάζογλου, Ν. Ξυδάκη, Δ. Σαββόπουλο, αδελφούς Κατσιμίχα, Χ. Νικολόπουλο κ.ά.
28 – 9 – 1988
«Φεύγει» από τη ζωή η κομμουνίστρια λογοτέχνης Έλλη Αλεξίου.
Η Ε. Αλεξίου ήρθε από το Ηράκλειο της Κρήτης στην Αθήνα το 1911 για ανώτατες σπουδές. Θέλει να γίνει δασκάλα του απλού λαού. Παράλληλα, αρχίζει να την απασχολεί η λογοτεχνική γραφή.
Οι λαϊκοί αγώνες που δυναμώνουν, οι διώξεις όσων πρωτοστάτησαν στην μεταρρύθμιση, οδηγούν την Έλλη Αλεξίου όλο και πιο κοντά στις κομμουνιστικές ιδέες. Στα 1928 δίνει το βιογραφικό της και γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Παράλληλα, το λογοτεχνικό της έργο προκαλεί αίσθηση και επαινείται. Το 1934 γίνεται μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Στην περίοδο της Κατοχής, παίρνει μέρος ενεργά στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του «ΕΑΜ Λογοτεχνών».
Το 1945 φεύγει για σπουδές στη Σορβόννη, αλλά της έχει αφαιρεθεί ήδη η ελληνική ιθαγένεια και της απαγορεύεται η επιστροφή στην πατρίδα. Στη συνέχεια μετέχει στην Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί (ΕΒΟΠ) που είχε συγκροτηθεί από το Μάη του 1948 από την Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση και είχε επικεφαλής τον Πέτρο Κόκκαλη. Η Επιτροπή αυτή συντέλεσε σημαντικότατο μορφωτικό έργο στα παιδιά των πολιτικών προσφύγων στις σοσιαλιστικές χώρες φιλοξενίας.
Το 1966 επιστρέφει στην Ελλάδα, συλλαμβάνεται, δικάζεται, αλλά απαλλάσσεται. Από τη μεταπολίτευση και μετά συμμετέχει ενεργά ως μέλος του ΚΚΕ σε όλες τις πολιτιστικές και πνευματικές εκδηλώσεις του Κόμματος.
Η Έλλη Αλεξίου πέθανε στις 28 Σεπτέμβρη του 1988. Το πολύπλευρο έργο της – μυθιστορήματα, διηγήματα, παιδικά βιβλία, θεατρικά έργα, εκπαιδευτικά δοκίμια και ανθολογίες για την ποίηση της Αντίστασης – πρέπει να παραμείνει «σύντροφος» και «δάσκαλος» των νέων γενιών
«Όταν βλέπω να γίνεται δίπλα μου μια αδικία, πονάω κι αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω γι’ αυτήν. Μόνο γι’ αυτό γράφω. Για να καταγγείλω την αδικία», τόνιζε η Ε. Αλεξίου. Ένιωθε τη στράτευσή της συνυφασμένη με τη ζωή της: «Αγαπώ τη ζωή γιατί είμαι στο Κόμμα». Σε συνέντευξή της το 1988, είχε πει: «Ευγνωμονώ σας σπουδές, ευγνωμονώ σε, δασκαλίκι, ευγνωμονώ σε, ιδεολογία μου, ευγνωμονώ σας, διωγμοί και κυνηγητά της Αντίστασης… Γεμίσατε περιεχόμενο τη ζωή μου»…
28 – 9 – 1995
Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Γιτζάκ Ράμπιν, και ο ηγέτης των Παλαιστινίων, Γιάσερ Αραφάτ, υπογράφουν στο Λευκό Οίκο συμφωνία, στην οποία γίνεται λόγος για αυτονομία στους Παλαιστινίους στην περιοχή της Δυτικής Όχθης.
28 – 9 – 2000
Αρχίζει η δεύτερη «Ιντιφάντα» των Παλιστινίων, με αφορμή την προκλητική επίσκεψη του Αριέλ Σαρόν στα κατεχόμενα.
28 – 9 – 2003
Πεθαίνει ο Ελληνικής καταγωγής Αμερικανός σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου Ελία Καζάν (Ηλίας Καζαντζόγλου), βραβευμένος με Όσκαρ καλύτερου σκηνοθέτη δύο φορές (το 1948 και το 1955).
Ένας, αναμφίβολα, ταλαντούχος δημιουργός, ο οποίος όμως, μόνος του αμαύρωσε το έργο, τη φήμη και την υστεροφημία του, όταν, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, κατέθεσε ενώπιον της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Υποθέσεων του διαβόητου κομμουνιστοφάγου γερουσιαστή Μακάρθι, καταδίδοντας ονόματα ομοτέχνων του – συνεργατών, φίλων, πρώην συντρόφων του – με την κατηγορία ότι υπήρξαν μέλη ή οπαδοί του ΚΚ ΗΠΑ. Να σημειωθεί ότι ο Ε. Καζάν όχι μόνον δε μετάνιωσε γι’ αυτή την αποτρόπαια πράξη του, η οποία σήμαινε απόλυση, ταπείνωση, φυλάκιση, μακρόχρονη ανεργία, έως και θάνατο των στιγματισμένων καλλιτεχνών, αλλά και την υπερασπίστηκε ως «τη μόνη ορθή» και «αναγκαία ενάντια στον κομμουνιστικό κίνδυνο» (!), το 1999. Τη χρονιά, δηλαδή, που οι διοικούντες την ελεγχόμενη από το μεγάλο κεφάλαιο του Χόλιγουντ Αμερικάνικη Ακαδημία Κινηματογράφου, τον τίμησε με Όσκαρ για το σύνολο της «προσφοράς» του. Τιμή, που προκάλεσε τη δίκαιη οργή, τις δημόσιες καταγγελίες και διαδηλώσεις έξω από το χώρο απονομής των Όσκαρ, των επιζώντων καλλιτεχνών – θυμάτων του μακαρθισμού, αλλά και πολλών νεότερων προοδευτικών Αμερικανών καλλιτεχνών
Ο Ηλίας Καζάν , γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη από Έλληνες γονείς, το 1909, μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες σε ηλικία 4 ετών. Μεγάλωσε σε μια ελληνική συνοικία στο Χάρλεμ κι αργότερα στο Νιου Ροσέλ. Ξεκίνησε την καριέρα του, στη δεκαετία του 1930, ως ένας από τους πολύ ελπιδοφόρους και προοδευτικούς σκηνοθέτες, για να καταλήξει, μετά τις υπηρεσίες που πρόσφερε στο μακαρθισμό, ως ένας από τους πολύ ευνοούμενους σκηνοθέτες του Χόλιγουντ.
Μεταξύ άλλων γύρισε τις ταινίες «Αμέρικα Αμέρικα», «Λεωφορείον ο Πόθος», «Ανατολικά της Εδέμ», «Άγριος Ποταμός» κ.ά. Στο Χόλιγουντ κέρδισε Όσκαρ για τις ταινίες «Λιμάνι της Αγωνίας» και «Συμφωνία Κυρίων».
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
29 – 9 – 1571
Γεννιέται ο Ιταλός ζωγράφος του Μπαρόκ, Μικελάντζελο Μερίζι ντα Καραβάτζιο (Michelangelo Merisi da Caravaggio).
Αν και οι πρώιμοι πίνακές του περιλάμβαναν κυρίως προσωπογραφίες, σταδιακά εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους ζωγράφους θρησκευτικών σκηνών.
Το νατουραλιστικό ύφος του και η ανάδειξη της ανθρώπινης φύσης των αποστόλων και των μαρτύρων στα έργα του θεωρήθηκε ότι εξυπηρετούσαν τις βλέψεις της Αντιμεταρρύθμισης.
Με την τεχνική του κιαροσκούρο κατάφερε να ενισχύσει το δραματικό στοιχείο και το μυστηριακό χαρακτήρα της πίστης, ενώ συνολικά η επαναστατική τεχνική των δραματικών φωτοσκιάσεων του τενεμπρισμού, όπως την εισήγαγε ο Καραβάτζο, σφράγισε την μπαρόκ σχολή της ζωγραφικής.
29 – 9 – 1902
Πεθαίνει ο Γάλλος συγγραφέας Εμίλ Ζολά (Émile Édouard Charles Antoine Zola). Ήταν γιος μηχανικού που πέθανε όταν ήταν 7 ετών.
Δεν έγινε νομικός όπως τον ήθελε η μητέρα του, εργάστηκε σε διάφορες εργασίες (υπάλληλος σε εκδοτικό οίκο, λιμενεργάτης κ.ά.) και στη συνέχεια άρχισε να αρθρογραφεί για την τέχνη, την πολιτική, ενάντια στη θρησκεία και το ιερατείο.
Το πρώιμο λογοτεχνικό έργο του είναι επηρεασμένο από τον Β. Ουγκώ, ενώ χαρακτηριστικό του είναι η τόλμη στην αναπαράσταση της κοινωνικής ζωής. Μετά το 1868 ο Ζολά επεξεργάστηκε τα 20 μυθιστορήματά του, κάτω από το γενικό τίτλο «Les Rougon-Macquart»
Η φυσική και κοινωνική ιστορία μιας οικογένειας στα χρόνια της Δεύτερης Αυτοκρατορίας» τα οποία περιγράφουν με ενάργεια όχι μόνο τη βιολογική πορεία της συγκεκριμένης οικογένειας, αλλά, κυρίως, τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία – με αιχμή τη διαμόρφωση της συνείδησης της εργατικής τάξης και την ανάπτυξη του κινήματός της.
Σε δύο συνεχόμενα μυθιστορήματα («Η ταβέρνα» και «Το ορυχείο») βλέπουμε πολύ ξεκάθαρα αυτή την πορεία: στο πρώτο, η εργατική οικογένεια είναι ακόμη βυθισμένη στις ψευδαισθήσεις της, στο όραμα ότι μπορεί να αλλάξει ταξική θέση και να περάσει στην αστική τάξη. Το όραμα αυτό συνθλίβεται από τους δυσβάσταχτους όρους ζωής και τον αλκοολισμό.
Στο δεύτερο μυθιστόρημα, ο γιος της ίδιας οικογένειας δραστηριοποιείται συνδικαλιστικά και πολιτικά και πρωτοστατεί στις μεγάλες κινητοποιήσεις των εργατών του ορυχείου που δουλεύει.
Σε αυτό το έργο, ο Ζολά δίνει και μια από τις πιο σκληρές εικόνες της ζωής του προλεταριάτου που μας έχει δώσει η παγκόσμια λογοτεχνία.
Σε αυτή τη σειρά – που αποτελεί μια ανατομία της γαλλικής καπιταλιστικής κοινωνίας – εντάσσεται και το «Χρήμα».
Επίσης με τη σειρά «Οι τρεις πόλεις» (1894-1898), που ακολούθησε, ο Ζολά ασχολείται με την εκμετάλλευση της αμάθειας και το εμπόριο θαυμάτων από την εκκλησία και υποβάλλει τη χριστιανική πίστη σε επιστημονική κριτική.
Ενώ η σειρά «Οι 4 ευαγγελιστές» (1889-1902) αποτελεί τετραλογία-περιγραφή μια μελλοντικής κοινωνικής ουτοπίας όπου θριαμβεύουν η λογική και η εργασία.
Ο Εμίλ Ζολά είχε ενεργό συμμετοχή στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα της Γαλλίας.
Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι θέσεις του κατά του Ναπολέοντα και του ιερατείου.
Στη διαδρομή του ο Ζολά με αρθρογραφία του αντιτάχθηκε στο Γαλλοπρωσικό Πόλεμο, ενώ το 1898 δημοσίευσε το «Κατηγορώ» όπου αποκάλυπτε τη σκευωρία της υπόθεσης Ντρέιφους.
Πολλά άρθρα του σε εφημερίδες, λειτουργούν μέχρι σήμερα ως διαχρονικά υποδείγματα μαχόμενης δημοσιογραφίας και ως πολύτιμες ιστορικές μαρτυρίες.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Ζολά έμελλε να συνταράξει συθέμελα τη γαλλική κοινωνία με την ανοιχτή επιστολή του προς τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η οποία δημοσιεύτηκε στο εξώφυλλο της εφημερίδας «L’Aurore» υπό τον τίτλο «Κατηγορώ!» (1898), που αφορούσε στη γνωστή υπόθεση Ντρέιφους.
Το 1898 κατηγορήθηκε για συκοφαντία και καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση. Η υπόθεση οδηγήθηκε στο Εφετείο παρά τις αντιδράσεις του υπουργείου Στρατιωτικών. Ακολούθησαν ταραχές ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους πολέμιους του Ντρέιφους που οδήγησαν στην πτώση της κυβέρνησης.
Την αποκάλυψη ακολούθησαν δραματικά γεγονότα που κατέληξαν όχι απλώς στη δικαίωση του αθώου, αλλά και στη μεταρρύθμιση του συστήματος, συμπεριλαμβανομένου του χωρισμού εκκλησίας και κράτους.
Πριν, όμως, δει αυτή την τελευταία εξέλιξη, ο Εμίλ Ζολά βρέθηκε νεκρός, στις 29 Σεπτεμβρίου του 1902, στο διαμέρισμά του.
Επίσημη αιτία θανάτου ήταν η δηλητηρίαση από μονοξείδιου του άνθρακα. Ωστόσο, υπήρξαν ψίθυροι ότι για το θάνατό του, ευθύνονταν πολιτικοί του αντίπαλοι. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν αποδείχτηκε.
29 – 9 – 1912
Γεννιέται ο πολυβραβευμένος Ιταλός σεναριογράφος και σκηνοθέτης Μικελάντζελο Αντονιόνι (Michelangelo Antonioni). Συγκαταλέγεται στους πρωτοπόρους του σύγχρονου κινηματογράφου και στη γενιά των κινηματογραφιστών που χρησιμοποίησαν την κάμερα ως «ανατομικό νυστέρι» στο «σώμα» – ή μήπως «πτώμα»; – των παρακμασμένων αξιών της αστικής τάξης, αναδεικνύοντας τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις της. Ο Αντονιόνι γεννήθηκε στις 29 Σεπτέμβρη 1912 στη Φεράρα Εμίλια Ρομάνα. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια και ξεκίνησε το 1940 σπουδές κινηματογράφου στη Ρώμη, στο Centro Sperimentale Di Cinematografia, της Τσινετσιτά. Εκεί συνάντησε καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάστηκε αργότερα, όπως ο Ρομπέρτο Ροσελίνι.
Όπως και ο Μπέργκμαν, ο Αντονιόνι ξεκίνησε με τη συγγραφή σεναρίων, αλλά ασχολήθηκε επιπλέον και με την κριτική κινηματογράφου. Κινηματογραφικά ξεκίνησε γυρίζοντας ντοκιμαντέρ και από το 1950 μεγάλου μήκους ταινίες, με πρώτη «Το χρονικό ενός έρωτα», με την οποία, όπως σημειώνει ο Γ. Μπακογιαννόπουλος, απομακρύνεται από την κυρίαρχη, τότε, στην Ιταλία, αισθητική τάση του νεορεαλισμού και ασχολείται με την ψυχανάλυση των μεγαλοαστών του Μιλάνου, με «πρόσχημα» ένα αστυνομικό δράμα. Ουσιαστικά ο Αντονιόνι, μαζί με τον Φελίνι, οδήγησε τον ιταλικό κινηματογράφο στο επόμενο από τον κοινωνικό νεορεαλισμό αισθητικό στάδιο
Ο λυρισμός και η προσωπική κινηματογραφική αισθητική του θα εμφανιστούν ολοκληρωμένα με την ταινία «Κραυγή» (1957) και πολύ σύντομα θα καθιερωθεί στην παγκόσμια κινηματογραφική πρωτοπορία της εποχής με την τριλογία: «Η περιπέτεια» (1960), «Η νύχτα» (1961) και «Η έκλειψη» (1962). Μεταξύ των 20 ταινιών του σε 60 χρόνια δημιουργικής πορείας ξεχωρίζουν πολλές που άφησαν, επίσης, το σημάδι τους στην ιστορία του κινηματογράφου, όπως «Blow Up», «Επάγγελμα Ρεπόρτερ», «Ζαμπρίσκι Πόιντ» κ.ά.
Το 1985 λόγω εγκεφαλικού έμεινε μερικώς παράλυτος και χωρίς ομιλία. Συμπτωματικά, αυτό συνέβη δύο χρόνια πριν την απόφαση του Μπέργκμαν να μην ξαναγυρίσει ταινίες. Επίσης, συμπτωματικά και οι δύο δημιουργοί επανήλθαν στο σινεμά περίπου την ίδια περίοδο, ο Μπέργκμαν το 2003 με το «Σάραμπαντ» και ο Αντονιόνι, με τη γλώσσα των νευμάτων και τη βοήθεια του Βιμ Βέντερς, γύρισε το 1996 το «Πέρα από τα σύννεφα» και με την αυγή του 21ου αιώνα σχεδίαζε ντοκιμαντέρ για τον κορυφαίο της ιταλικής Αναγέννησης Μιχαήλ Αγγελο. Στις βραβεύσεις του συγκαταλέγονται «Χρυσός Λέοντας» του Φεστιβάλ Βενετίας για την «Κόκκινη Έρημο» (1964), «Χρυσός Φοίνικας» του Φεστιβάλ Κανών για το «Μπλόου Απ» (1967), Ειδικό Βραβείο του Φεστιβάλ Κανών για την «Ταυτότητα μιας γυναίκας» (1982), «Όσκαρ» για το σύνολο της κινηματογραφικής του δημιουργίας (1995), «Χρυσός Λέων» του Φεστιβάλ Βενετίας (1997).
Σαν σήμερα
29 – 9 – 2015
Μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού στο Λονδίνο με σκορ 2-3 επί της Άρσεναλ, η οποία ήταν η πρώτη του Ολυμπιακού στην Αγγλία για το Champions League.
30 – 9 – 1898
Γεννιέται ο ηθοποιός Ορέστης Μακρής. Τελείωσε το Ωδείο Αθηνών και εμφανίσθηκε στη σκηνή πρώτα ως τενόρος στο θίασο Ροζαλίας Νίκα το 1925, κατόπιν στον θίασο Παπαϊωάννου και αργότερα μεταπήδησε στο είδος των κωμικών ρόλων.
Το 1939 συνέπραξε με το θίασο Μηλιάδη – Μαυρέα. Ως ηθοποιός διέπρεψε σε απόδοση λαϊκών τύπων. Ανεπανάληπτη ήταν η απόδοσή του στο τύπο του «μεθύστακα», που αποτέλεσε σταθμό στο ελληνικό θέατρο. Τον τύπο αυτόν μετέφερε αργότερα και στον κινηματογράφο με ομώνυμο τίτλο.
Το 1955 απέδωσε τόσο αληθινά τον χαρακτήρα του μισητού ιδιοκτήτη που έγινε αποδέκτης ευτράπελου επεισοδίου σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας θεωρούμενος ως πραγματικός ιδιοκτήτης. Συμμετείχε σε περίπου σαράντα ταινίες παίζοντας χαρακτηριστικούς ρόλους, όπως του μεθυσμένου, του άστοργου, του ανάποδου μα και στοργικού πατέρα.
Κάθε ταινία του Ορέστη Μακρή θεωρείται μια ξεχωριστή δημιουργία ρόλου που σήμερα αποτελούν όλοι πρότυπα θεατρικής μελέτης του είδους των.
30 – 9 – 1924
Γεννιέται ο συγγραφέας, σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Τρούμαν Καπότε (Truman Garcia Capote).
Ήταν ιδιαίτερα χαρισματικός και ταλαντούχος που χόρτασε τη δόξα και το χρήμα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο ίδιος, και η ζωή του, ήταν μια πρόκληση. Καθώς όχι μόνον δε δίσταζε να δείξει την ομοφυλοφιλία του, αλλά, μέσω αυτής, σοκάριζε τους γύρω του, το συντηρητικό περιβάλλον της συντηρητικής Αμερικής.
Ωστόσο, φαίνεται, ότι όλη αυτή η πρόκληση, έκρυβε ένα πληγωμένο αγρίμι. Έναν άνθρωπο που, από τα παιδικά του χρόνια, αναγκάστηκε (αλκοολικός πατέρας, «περιφερόμενη» μητέρα) να ζήσει σχεδόν σαν κυνηγημένος. Ωστόσο, μάζευε εμπειρίες. Και χώνονταν βαθιά μέσα στο «πρόβλημα». Και επιδίωκε, για να ανακουφιστεί, τη – με όποια θυσία και με όποιο κόστος – αναγνώριση. Ήθελε να τον αγαπάνε, να τον αποδέχονται! Και «έπαιζε» όλη την ώρα. Και όταν ήταν μόνος του, βέβαια, μάζευε τα συντρίμμια του.
Το 1959, στο Κάνσας της Αμερικής δυο νέοι άντρες ορμάνε σε ένα απομονωμένο σπίτι και ξεκληρίζουν ολόκληρη την οικογένεια (πατέρα, μάνα, δυο παιδιά). Ο Τρούμαν Καπότε έρχεται στην περιοχή, για να γράψει ένα άρθρο για το έγκλημα. Εκεί συναντά τους δυο δολοφόνους. Στο πρόσωπο του ενός αναγνωρίζει το άλλο μισό του εαυτού του. Αφού και οι δυο είχαν τις ίδιες αφετηρίες. Νιώθει ότι θα μπορούσε να ήταν εκείνος στη θέση του δολοφόνου και ο άλλος στη θέση τη δική του. «Εσύ άνοιξες την πίσω πόρτα και εγώ την μπροστινή», του λέει σε κάποια στιγμή της ταινίας. Μπορεί να τον ερωτεύτηκε κιόλας! Σίγουρα, πάντως, τον χρησιμοποίησε. Ακόμα και αυτόν!
Ένα έγκλημα, όμως, ένα τέτοιο έγκλημα, δε χωράει σε ένα άρθρο! Ο Τρούμαν Καπότε «ψάχνει», με διαλεκτικό τρόπο, την υπόθεση σε βάθος και γράφει ένα βιβλίο. Το πολυδιαβασμένο «Εν Ψυχρώ». Ένα βιβλίο που άλλαξε τη Λογοτεχνία στην Αμερική. Καθώς για πρώτη φορά Αμερικάνος συγγραφέας χρησιμοποιεί ένα αληθινό γεγονός για να δημιουργήσει ένα λογοτεχνικό έργο! (Μέχρι τότε οι Αμερικάνοι συγγραφείς ακούμπαγαν με σιγουριά στη μυθοπλασία).
30 – 9 – 1937
Γεννιέται ο σπουδαίος ηθοποιός Γιάννης Βόγλης.
Γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1961. Στη μεγάλη του καριέρα συνεργάστηκε με πρωταγωνιστές όπως οι Κατράκης, Λαμπέτη και Αλεξανδράκης. Υπήρξε βασικό στέλεχος του ΚΘΒΕ.
Σημαντική υπήρξε, επίσης, η παρουσία του και στον κινηματογράφο, όπου πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες. Συμμετείχε, επίσης, και σε πολλές τηλεοπτικές σειρές.
Συμμετείχε σε εκδηλώσεις ως αφηγητής, ενώ είχε ασχοληθεί και με τη σκηνοθεσία.
Τη δεκαετία του ’80 ήταν μέλος του θιάσου «Ανατολή». Συνεργάστηκε ακόμα με το Θέατρο «Πράξη» της Μπέτυς Αρβανίτη. Διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής στην ΕΘΑΛ της Λεμεσού, στο Θεάτρο Σκάλα της Λάρνακας και στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας.
30 – 9 – 1944
Οι ταγματασφαλίτες της Τρίπολης συνθηκολογούν και ο ΕΛΑΣ απελευθερώνει την πόλη.
30 – 9 – 1955
Έπειτα από αυτοκινητιστικό δυστύχημα αφήνει την τελευταία του πνοή ο ηθοποιός Τζέιμς Μπάιρον Ντιν (James Byron Dean,
Ίσως να μην ήταν ένα μεγάλο ταλέντο, υπήρξε, όμως, ένα αστέρι, που έγινε το σύμβολο της επαναστατημένης νεολαίας των ΗΠΑ στα μέσα της δεκαετίας του ’50
Ήταν ο «Επαναστάτης χωρίς αιτία», ο νεαρός «Γίγαντας» του Χόλιγουντ, που χάθηκε πρόωρα, πριν προλάβει να φθαρεί, ή να αποδείξει ότι πράγματι διέθετε κάποιο ταλέντο.
Ένας νέος άνδρας, όμορφος, που μονάχα η ομορφιά του τον έκανε να γίνει σταρ, ήταν ένας άνθρωπος μπερδεμένος, λίγες στιγμές ευτυχισμένος και τις περισσότερες δυστυχισμένος, που κάποτε επαναστατεί, κάποτε υποχωρεί και που, τελικά, τυφλώνεται από τους προβολείς της επιτυχίας.
Πηγή : ALT.GR
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Σαν σήμερα
Σαν Σήμερα 27 Σεπτεμβρίου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 27 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 26 Σεπτέμβρη – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 26 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 25 Σεπτεμβρίου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 25 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 24 Σεπτεμβρίου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 24 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 23 Σεπτεμβρίου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 23 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 22 Σεπτέμβρη – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 22 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 21 Σεπτεμβρίου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 21 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 20 Σεπτεμβρίου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 20 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 19 Σεπτεμβρίου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 19 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 18 Σεπτεμβρίου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 18 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 17 Σεπτεμβρίου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 17 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 16 Σεπτεμβρίου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 16 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 15 Σεπτεμβρίου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 15 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 14 Σεπτεμβρίου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 14 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 13 Σεπτέμβρη – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 13 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 12 Σεπτεμβρίου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 12 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 11 Σεπτεμβρίου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 11 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 10 Σεπτέμβριου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 10 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 9 Σεπτεμβρίου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 9 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01Σαν Σήμερα 8 Σεπτεμβρίου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο 8 Σεπτεμβρίου 2025 | 00:01
Posts navigation
Πηγή : ALT.GR
Κοινοποιήστε
Αφήστε μια απάντηση
Συνδεδεμένος ως George Panagoulis. Επεξεργαστείτε το προφίλ σας. Αποσύνδεση; Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *
Σχόλιο *
Πρόσφατα άρθρα
Kατηγορίες
© 2025 George Panagoulis
Μία απάντηση στο “ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ”
Καλησπέρα .
….Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία . Μία ιστορία σύντομη μοναδική και μεγάλη .
Σαράντα τρία χρόνια συμπληρώνονται σαν σήμερα από το θάνατο του Μάνου Λοΐζου ,του μελωδού της ψυχής μας , του καλλιτέχνη που στο σύντομο διάβα του από τη ζωή προσέφερε μία μεγάλη σε ποιότητα δημιουργία , η οποία παραμένει ζωντανή και συνεπαίρνει με την ίδια δύναμη εδώ και χρόνια . Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη σημαδιακή αυτή ημέρα πού συνέπεσαι με το ξεκίνημα του Φεστιβάλ της ΚΝΕ — “ΟΔΗΓΗΤΗ ” στο Περιστέρι και η πικρή είδηση του θανάτου του σκόρπισε απέραντη θλίψη σε όλους τους συντρόφους και όχι μόνο ,γιατί ο Μάνος ήταν αγαπητός στο λαό που τον αγάπησε και τον τραγούδησε .
Το έργο του ήταν φάρος οδηγός στη σημερινή καταιγίδα , της λαίλαπας της ασχήμιας και αυτό είναι περισσότερο πάρα ποτέ αναγκαία η υπενθύμιση στους νέους ότι υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται για ένα πολιτισμό ουσίας . Για ένα πολιτισμό ο οποίος συνδυάζει την ψυχαγωγία με αξίες και αρχές . Ο Μάνος Λοΐζος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και από μικρό παιδί άρχισε να ασχολείται με τη μουσική , παίρνοντας τα πρώτα ερεθίσματα από ένα μουσικό του δρόμου που έπαιζε βιολί και παράλληλα τραγουδούσε , ώσπου μία μέρα ο πατέρας του του αγόρασε ένα βιολί και άρχισε μαθήματα . Ο ερχομός του στην Αθήνα το 1955 συμπίπτει με την εμφάνιση του Μάνου Χατζιδάκη και την εμφάνιση των πρώτων τραγουδιών του σε δίσκους “χάρτινο το φεγγαράκι ” , λατέρνα κλπ τραγούδια που του έκαναν μεγάλη εντύπωση . Τα επόμενα χρόνια άρχισε να ανακαλύπτει το λαικό τραγούδι και το 1960 ανοίγει μία νέα εποχή , η εποχή του Μίκη Θεοδωράκη . Οι αγώνες του λαού ήταν πηγή έμπνευσης για το Μάνο και το τραγούδι του δρόμου του Λόρκα τον εμπναίει . Το μελοποιεί στις αρχές του 62 μς ερμηνευτή το Γιώργο Μούσιο . Το κλίμα της εποχής οι δημοκρατικοί αγώνες του 1964 – 65 δεν τον αφήνουν αδιάφορο και τα τραγούδια που γράφει εκείνη
την περίοδο είναι εμπνευσμένα από αυτούς . Ήταν η περίοδος που η μπουάτ γίνονταν τόπος συνάντησης των φοιτητών της γενιάς του του 114 και του 15% για την Παιδεία , οι οποίοι μαζί με τα τραγούδια του Μίκη τραγουδούν με πάθος τα τραγούδια του Μάνου : το δρόμο , τον Στρατιώτη , το Ακορντεόν , τον “Τρίτο Παγκόσμιο ” . Είναι τα τραγούδια που σημαδεύουν την πορεία του συνθέτη και του ανοίγουν το δρόμο για πλατιά αναγνώριση .
Με τον ερχομό της δικτατορίας και με τον κίνδυνο της σύλληψης να παραμονεύει ο Μάνος Λοΐζος επιλέγει την αυτοεξορία στην Αγγλία . Επιστρέφει όμως στις αρχές του 68 Μέσα στη καταχνιά της χούντας γράφει τραγούδια , που γίνονται επιτυχίες με ερμηνευτές κυρίως τους Γιώργο Νταλάρα και Γιάννη Καλατζή . Κυκλοφορεί τους δίσκους “Ο Σταθμός ” , “Θαλασσογραφίες ” σε στίχους Λ. Παπαδόπουλου . Στη συνέχεια γράφει τη μουσική για τη ταινία του Αλέξανδρου Δαμιανού Ευδοκία . Παράλληλα συνθέτει και πολλά κομμάτια που τα τραγουδά σε ” φιλικό κύκλο ” και δεν ακούγονται ” ποτέ έξω από τους τοίχους μιας κάμαρας” όπως ο ίδιος έλεγε . Ανάμεσά τους ο Τσε , ο μέρμηγκας, τα συρματοπλέγματα , το Μη με ρωτάς κλπ
Στη περίοδο 74 -76 ακολουθούν οι κύκλοι “Καλημέρα ήλιε ” , “Τα τραγούδια του δρόμου ” , ” Τα τραγούδιαμας ” τα τελευταία σε στίχους Φώντα Λάδη είναι λαϊκά , πολιτικά τραγούδια, με αναφορές σε καυτά κοινωνικά προβλήματα, σε απεργίες και αγώνες της εργατικής τάξης που ερμηνεύονται από το Γιώργο Νταλάρα . Ανάμεσά τους τα “Πάγωσε η τσιμινιέρα , το “Λιώνουν τα νιάτα μας ” , το “Δέντρο ” . Το1979 κυκλοφόρησαν τα “Τραγούδια της Χαρούλας ” , σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη και ερμηνεύτρια την ίδια . “Τίποτα δεν πάει χαμένο ” , ” Μες το πλήθος “, “Όλα σε θυμίζουν” κλπ . Ακολουθούν ο τελευταίος του δίσκος “Για μία μέρα ζωής ” και μετά το θάνατό του το ” Γράμμα στην αγαπημένη ” σε ποίηση του Ναζίμ Χικμέτ .
Στρατευμένος αγωνιστής ο Μάνος Λοΐζος και με το έργο του και τους αγώνες του πορεύτηκε με τα ιδανικά της εργατικής τάξης παλεύοντας για μια δίκαιη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου απόάνθωπο .
Αυτή η ιδεολογική στράτευση του Μάνου Λοΐζου , η ευαισθησία του για τους αδικημένους , η αλληλεγγύη του στους αγωνιζόμενους για ένα κόσμο καλύτερο , βρίσκουν καλλιτεχνική έκφραση σε έργα όπως τα ” Νέγρικα ” σε ποίηση του Γιάννη Νεγροπόντη τα οποία παρουσιάστηκαν με ερμηνευτές τη Μαρία Φαραντούρη και τον Γιώργο Ζωγράφο αρχικά και στη συνέχεια και με τη συμμετοχή του Διονύση Σαββόπουλου στη θρυλική συναυλία της ΕΦΕΕ , στις 19 Απριλίου του 1967 . Τα τραγούδια αυτά που αναφέρονται στον αγώνα επιβίωσης των μαύρων της Αμερικής ,θα κυκλοφορήσουν σε δίσκο πολύ αργότερα , το 1975 καθώς είσαν στη μαύρη λίστα της δικτατορίας και είχαν απαγορευτεί , όπως εξάλλου και τα άλλα μέχρι τότε τραγούδια του
Αναμφίβολα ο Μάνος Λοΐζος υπήρξε μία από τις σημαντικότερες δυνάμεις του νεοελληνικού τραγουδιού , καταθέτοντας μουσική μεγάλης έμπνευσης και ταυτόχρονα οικεία και κοσμαγάπητη . Λάτρης του λυρισμού , όπως έχει πει ο Μίκης Θεοδωράκης , 《 ήταν μια πλαγιά πολύχρωμα λουλούδια που έλαμπαν , καθώς τα χτυπούσε ο ήλιος . Και θα λάμπουν για πάντα και πιό πολύ , όσο θα υπάρχει και θα λάμπει στον κόσμο αυτός ο μοναδικός ήλιος : Η καρδιά του ανθρώπου 》. Γεώργιος Παναγούλης