ΛΟΥΚΙΝΟ ΒΙΣΚΟΝΤΙ- εφυγε σα σημερα το 1976…
Για κάποιους ο Λουκίνο Βισκόντι θεωρείται προδότης της τάξης του. Για κάποιους άλλους, τους πιο πολλούς, θεωρείται ένας τίμιος διανοούμενος, ο οποίος, μόλις ανακάλυψε την αλήθεια, πέρασε με το στρατόπεδο που αγωνίζεται για την πρόοδο. Πέρασε στο πλευρό της εργατικής τάξης. Ο τίτλος του κόκκινου κόμη ήταν ο πραγματικός τίτλος τιμής, για τον μεγάλο Ιταλό δημιουργό. Από τον άλλο τίτλο, αυτόν που έφερε κληρονομικά, Κόμης δον Λουκίνο Βισκόντι Ντι Μοντρόνε, ο Λουκίνο Βισκόντι απαλλάχτηκε πολύ γρήγορα. Αμέσως, μόλις ήρθε σε επαφή με τον μαρξισμό και ενώ ακόμα ήταν βοηθός του Ρενουάρ. «Μόνον ο μαρξισμός – λενινισμός μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα», έλεγε!
Ο Βισκόντι, που ήταν γόνος παλιάς αριστοκρατικής οικογένειας, γύρισε 21 υπέροχες και προοδευτικές ταινίες. (Σκηνοθέτησε, επίσης, θέατρο και όπερα. Εφτιαξε σκηνικά και κοστούμια. Εγραψε και ζωγράφισε). Ολες σχεδόν οι δημιουργίες του ήταν αριστουργήματα. Από την πρώτη του «Οι Δολοφόνοι» (1942), μέχρι τον «Αθώο» (1976), δεν έκανε καμία υποχώρηση απέναντι στην καλή τέχνη, στην καλή αισθητική και στην πολιτικά σωστή πολιτική και κοινωνική θεματολογία! «Οι Καταραμένοι», ο «Θάνατος στη Βενετία», «Το Λυκόφως των Θεών», «Ο Ρόκο και τα Αδέρφια του», «Ο Ξένος», κ.ά. Το όνομα του Βισκόντι είναι συνυφασμένο με την ιστορία τού πολύ καλού και προοδευτικού κινηματογράφου.
Στο ”Γατόπαρδο” που θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου, ο Βισκόντι με εξαιρετική μαεστρία ξεδιπλώνει πάνω στην οθόνη την πάλη των τάξεων! Χωρίς να γίνεται διδακτικός ή να καταφεύγει σε φθηνές δημαγωγικές κορόνες, με απλό, αλλά και ευφάνταστο τρόπο, αποκαλύπτει στον θεατή τους νόμους του διαλεκτικού και του ιστορικού υλισμού. Καταδείχνει την αέναη κίνηση, τη νομοτέλεια του νέου που γίνεται παλιό και τον ερχομό του καινούριου νέου που θα αντικαταστήσει το υπάρχον παλιό! Ευχαριστιέσαι πολιτικές εξηγήσεις, πολιτικές αναλύσεις!
Και όλα αυτά με καλαίσθητες εικόνες, προσιτές στον απλό άνθρωπο Τα παραπάνω, βέβαια, απαιτούν το ταλέντο, αλλά και την ηθική υπόσταση του τίμιου δημιουργού. Αρετές που διέθετε σε αφθονία ο Λουκίνο Βισκόντι. ..
Μία απάντηση στο “ΤΕΧΝΕΣ”
ΛΟΥΚΙΝΟ ΒΙΣΚΟΝΤΙ- ο ”Κόκκινος Κόμης” που έφυγε σα σήμερα το 1976…
Ο τίτλος του κόκκινου κόμη ήταν ο πραγματικός τίτλος τιμής, για τον μεγάλο Ιταλό δημιουργό. Από τον άλλο τίτλο, αυτόν που έφερε κληρονομικά, Κόμης δον Λουκίνο Βισκόντι Ντι Μοντρόνε, ο Λουκίνο Βισκόντι απαλλάχτηκε πολύ γρήγορα…
Οι φτωχοί ψαράδες και ο ”Κοκκινος Κομης”
Το 1948 ο Λουκίνο Βισκόντι θα πάρει ανάθεση από το Κόμμα να κάνει μια ταινία «Η γη τρέμει» για την εργατική τάξη της Νότιας Ιταλίας. Ο πόλεμος μόλις έχει τελειώσει, αλλά τα φασιστικά απομεινάρια εξακολουθούν να δηλητηριάζουν την ιταλική κοινωνία. Στο ψαροχώρι Τρέτσα, παρακολουθούμε τη ζωή των κατοίκων μέσα από την οικογένεια Βαλάστρο που θέλει να ξεφύγει από την εκμετάλλευση των χονδρεμπόρων. Οι Βαλάστρο, παλεύοντας ενάντια στη φύση και την κοινωνία, χάνουν το σπίτι τους και τη βάρκα τους. Αυτό που κερδίζουν, είναι η ταξική τους συνειδητοποίηση. Βαθιά πολιτικοποιημένος, ο Βισκόντι κινηματογραφεί απόλυτα ρεαλιστικά τους ερασιτέχνες ηθοποιούς, σαν τα ασήμαντα γεγονότα στη σελίδα του επαρχιακού «χρονικού», «που εγγράφεται ανάμεσα στο μονότονο μουρμούρισμα των κυμάτων που χτυπούν στα βράχια και το ασυνείδητο, χαρούμενο τραγούδι του Ρόκο Σπάτου», όπως ο ίδιος ο Βισκόντι έχει πει.
Χρησιμοποιώντας τις αντιθέσεις, όπως τις είχαν ορίσει φιλοσοφικά ο Μαρξ και ο Ενγκελς, ο Ιταλός σκηνοθέτης αποκρυσταλλώνει την ουσία της μαρξιστικής ιδεολογίας χωρίς να καθοδηγεί τον θεατή…
Η μαζική προβολή τού «Η γη τρέμει» έγινε το 1950 και πέρασαν πολλά χρόνια ώσπου να «ανακαλυφθεί» το ρεαλιστικό αριστούργημα του Βισκόντι για το οποίο ο Μπαζέν έγραψε: «Οι ψαράδες του Βισκόντι είναι αληθινοί ψαράδες, αλλά βαδίζουν όπως οι πρίγκιπες της Τραγωδίας και οι ήρωες της Όπερας, ενώ η αξιοπρέπεια της φωτογραφίας δανείζει στα κουρέλια τους την αριστοκρατικότητα Αναγεννησιακού κεντήματος».