Καλημέρα σας
150 χρόνια από την Παρισινή Κομμούνα
《 Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας . Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη . Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε κιόλας η ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης απ ‘ όπου δεν μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των παπάδων τους》 Κάρλ Μάρξ .
Η εξέργεση των κομμουνάρων είναι η πρώτη στην ιστορία προλεταριακή επανάσταση και η Κομμούνα η πρώτη εργατική εξουσία . Η 《 ζωή 》της απο το ξεκίνημα της εξέγερης στις 18 -4 -1871 κράτησε μόνο 72 μέρες Εγκαθιδρύθηκε στις 28 Μάρτη και ανατράπηκε στις 28 Μάη του 1871 . Για την συντριβή της η αστική τάξη της Γαλλίας συμμάχησε ανοιχτα με την Γερμανική αστική τάξη παρόλο που βρίσκονταν σε πόλεμο . Αναδείχθηκε έτσι ότι η αστική τάξη παραμερίζει τις διαφορές της όταν έχει απεναντί της την εργατική τάξη . Το ιστορικό έργο της Γαλλικής επανάστασης είναι τεράστιο και δεν μπορεί να χωρέσει σε ένα μικρό κείμενο . Ωστόσο η πρώτη αυτή έφοδος της εργατικής τάξης προς το μέλλον κατέδειξε , εκτός από την ανεξίτηλη ομορφιά της και την ανάγκη
να ξεπεραστούν οι σκληρές αντιθέσεις επιθυμητού –δυνατού , ιδανικού — πραγματικότητας και έθεσε το από δω και μπρός το κοινωνικό ερώτημα : Ποιός με ποιόν και γιατί ; Ετσι και αλιώς. Εφόσον θα φύγουν αυτές οι μέρες οι βαριές , Οταν όλοι οι φτωχοί ξεσηκωθούν , Εσύ , ξανά από την αρχή Μαζί τους ξεσηκώσου !!! Γιατί όπως μας λέει εν τέλει ο κομμουνάριος Ζαν Μπατίστ Κλεμάν , το μέλλον ανήκει σε αυτούς που δημιουργούν τις υλικές και πνευματικές αξίες του έθνους τους , αλλά και όλης της ανθρωπότητας , και τους δίνουν την αναγκαία ιστορική , ιδεολογική ,κοινωνικά χρήσιμη κάθε φορά διάσταση . Και αυτοί δεν είναι άλλοι , παρά οι αληθινοί επαναστάτες , εργάτες , αγρότες , άνθρωποι της τέχνης κλπ όλοι μαζί .
Η φωτογραφία είναι από την ανακήρυξη της Κομμούνας στις 28 Μάρτη 1871 .
Μία απάντηση στο “ΠΟΛΙΤΙΚΗ”
ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑ
Φέτος συμπληρώνονται 150 χρόνια από την πρώτη απόπειρα του προλεταριάτου να κάνει τη δική του έφοδο στον ουρανό, όπως έλεγε ο Μαρξ.
Το σύντομο χρονικό διάστημα των 72 ημερών ύπαρξης της Κομμούνας, οι κομμουνάροι συνειδητοποίησαν ακόμα και σ’ αυτά τα πρώτα βήματα ότι δεν μπορεί να έρθει το καινούριο, χωρίς οι επιστήμες, οι τέχνες και η λογοτεχνία να συνδεθούν με το λαό, εκφράζοντάς τον, χωρίς να εξυπηρετούν τις ιστορικές και κοινωνικές του ανάγκες, τους πραγματικούς στόχους του. Κατανοούσαν την επίδραση που έχει το πολιτιστικό εποικοδόμημα στη συνείδηση του ανθρώπου αλλά και τις δυνατότητες που ανοίγονται με τη λειτουργία αυτού του εποικοδομήματος προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Και μπορεί το διάστημα αυτό να μην ήταν αρκετό, για να εκφραστεί ολόκληρος ο πολιτισμός της, καθώς και τα περιθώρια να δοθεί ένα αποφασιστικό χτύπημα σε παραδοσιακές ξεπερασμένες αντιλήψεις για το ρόλο της τέχνης στην κοινωνία, ωστόσο το διάστημα αυτό ήταν αρκετό για να αρχίσει να αναδύεται η νέα αντίληψη για την τέχνη και αυτή η νέα αντίληψη πρακτικά εκφράστηκε με ειδικά άρθρα του Διατάγματος, με τη δημιουργία θεσμών και τη λήψη πρωτοβουλιών. Η Κομμούνα:
–Παρέδωσε στην Ενωση ζωγράφων, γλυπτών, αρχιτεκτόνων και άλλων εικαστικών καλλιτεχνών τον τεράστιο πλούτο των μουσείων και των γκαλερί του Παρισιού. Στη Διοίκηση της Ενωσης εκλέχτηκαν 47 άτομα, μεταξύ των οποίων οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες της Γαλλίας, όπως ο Κουρμπέ, που ήταν και ο αντιπρόσωπός της, οι Κιρό, Ντομιέ, Μανέ, Μιλέ, Νταλ, Μπαλί (γιος), ο Ευγένιος Ποτιέ και άλλοι.
— Κατάργησε την ανισοτιμία των κρατικών επιχορηγήσεων στα θέατρα και την εκμετάλλευση μέχρι εξευτελισμού των ηθοποιών από τους ιδιοκτήτες και τους διευθυντές, επιβάλλοντας διά νόμου το σύστημα των «ίσων δυνατοτήτων» για όλους, με λαϊκό έλεγχο.
–Απελευθέρωσε από την οικονομική και κυβερνητική επιβολή του γούστου και των ενδιαφερόντων των κυρίαρχων τάξεων τους μουσικούς και τα τραγούδια τους, με αποτέλεσμα αυτοί να ξεχυθούν στους δρόμους, στις πλατείες, στις λέσχες και στα οδοφράγματα, ακόμα και σε κάποιες εκκλησίες, βάζοντας ωράριο εναλλακτικής λειτουργίας τους.
–Ταυτόχρονα ίδρυσε δεκάδες επαναστατικές λέσχες, σαν Λαϊκά Πανεπιστήμια, σ’ όλο το Παρίσι, ακόμα και μέσα στις εκκλησίες. Το περιβάλλον τους διαμορφώνεται λαμπρό, διακοσμητικό, κόντρα στο καταθλιπτικό και αυστηρό κλίμα των κρατικών ιδρυμάτων. Το κόκκινο χρώμα επικρατεί παντού, αντιπροσωπεύοντας την αισθητική έννοια της ομορφιάς της Κομμούνας.
Ολα αυτά, έστω κι αν «χάθηκαν» στη ματωμένη βδομάδα, μας άφησαν κληρονομιά, κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί η τέχνη να αποδοθεί εξ ολοκλήρου στον αληθινό δημιουργό της, το λαό, σπάζοντας όλα τα φράγματα που την κρατάνε μακριά του.
Είναι όμως πολύτιμα και γιατί απέδειξαν ότι ο καλλιτέχνης γνωρίζει την αληθινή καταξίωση όταν συμμετέχει ολόπλευρα στο ιστορικό γίγνεσθαι, παίρνοντας ενεργό μέρος στο μετασχηματισμό της κοινωνίας, και μέσω του έργου του, και μέσω της συμμετοχής του σε επαναστατικούς θεσμούς και μέσα από τα οδοφράγματα, δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό.
Ωστόσο, πέρα από την ανάδειξη αυτής της ριζοσπαστικής στάσης που κράτησε η Κομμούνα απέναντι στην Τέχνη και του ρόλου που έπαιξαν οι επαναστάτες καλλιτέχνες σ’ αυτήν, αναδεικνύεται και η ανάγκη να δοθεί απάντηση στην εκστρατεία αποσιώπησης, διαστρέβλωσης και αλλοτρίωσης του ρόλου που έπαιξαν γνωστές προσωπικότητες του πνεύματος και της τέχνης στα γεγονότα της Κομμούνας. Ρόλου που αντιμετωπίστηκε από πολλούς ιστορικούς σαν μαύρη κηλίδα στην προσωπική τους ιστορία.
Από τη μια μεριά, με τους εξεγερμένους οι: Ευγένιος Ποτιέ, Γκιστάβ Κουρμπέ, Πολ Βερλέν, Αρθούρος Ρεμπό, Βίκτορ Ουγκό, Ονορέ Ντωμιέ…
Κι από την απέναντι μεριά αυτοί που καταφέρθηκαν ενάντια στην Κομμούνα με τα λόγια και τα έργα τους: Φλομπέρ, Αλφόνς, Θεόφιλος Γκοτιέ, Αλέξανδρος Ντουμάς (γιος)
*******
Για περισσότερα εδώ: https://www.rizospastis.gr/story.do?id=767168