Πικάσο: «Η ζωγραφική δεν είναι για να στολίζει διαμερίσματα»
Παρασκευή, 12/04/2024 12:33
Ο μετρ της νεωτερικότητας με το ανήσυχο ταλέντο
«Εντέλει το μόνο πράγμα που κατέχουμε είναι ο εαυτός μας. Το εγώ εδρεύει στην κοιλιά σαν ένας ήλιος με χίλιες ακτίνες Όλα τα άλλα δεν είναι τίποτα», είχε πει ο Πικάσο με αφορμή την αναδρομική έκθεση του 1932 στο Παρίσι, σαν να ήθελε με τον τρόπο αυτό να περιγράψει το ταλέντο του.
Οι κριτικοί κυνηγώντας τη σκιά αυτού του εμβληματικού καλλιτέχνη, προσπάθησαν να κατατεμαχίσουν το έργο του σε διάφορες περιόδους αλλά φαίνεται πως απέτυχαν οικτρά. Ακόμα και η πρώιμη Γαλάζια ή η Μπλε Περίοδος που την διαδέχτηκε δεν μπορούν να γίνουν δεκτές λόγω του ότι κατακερματίζονται από σημαντικές υφολογικές διαφορές. Όσο για τον περίφημο Κυβισμό, δεν ήταν παρά ένα πάθος εξερευνητικό για τον Πικάσο και όχι μια συγκεκριμένη στράτευση σ’ ένα κίνημα, εξ ου και ύστερα από πέντε χρόνια ο ανήσυχος καλλιτέχνης επέστρεψε στο ρεαλισμό.
Στην πραγματικότητα ο Πικάσο υιοθέτησε ένα μεικτό στυλ με στοιχεία κυβισμού, ρεαλισμού και γεωμετρικής αφαίρεσης που είναι ορατά τόσο στις προσωπογραφίες όσο και στις νεκρές φύσεις του. Όσοι προσπάθησαν να κατηγοριοποιήσουν την εξέλιξη αυτού του ανθρώπου στην τέχνη από το 1914 και μετά δεν κατάφεραν παρά να συντάξουν έναν οδηγό στη εικαστική «ζούγκλα» του 20ου αιώνα, στο πρώτο μισό του οποίου η παρουσία του Πικάσο ήταν κυριαρχική σε σημείο τυραννίας.
Κι ενώ λέμε ότι ο Πικάσο εγκαταλείπει τον κυβισμό μετά το 1915, στην πραγματικότητα ο κυβισμός υπήρχε πάντοτε στο έργο του, όπως ένα μοτίβο που επανέρχεται συνεχώς σε μια συμφωνική μουσική. Το νέο στοιχείο που προέκυψε είναι η ανάμειξη του Ισπανού καλλιτέχνη με τον σουρεαλισμό γύρω στο 1925 αλλά και αυτή η ανάμειξη παραμένει διφορούμενη σε σημείο ώστε κάποιοι κριτικοί να χρησιμοποιούν όρους όπως «μεταμορφικό» ή «σπασμωδικό». Ίσως ένα επεισόδιο που χαρακτηρίζει τις προθέσεις του να είναι η Γκερνίκα, για χάρη της οποίας δήλωσε λίγα χρόνια αργότερα: «Η ζωγραφική δεν είναι για να στολίζει διαμερίσματα. Είναι ένα όπλο για να πολεμήσεις τον εχθρό».
- Πολιτισμός
- Κυβισμός
- Πάμπλο Πικάσο
- μοντέρνα τέχνη
Πηγή : fosonline.gr
Μία απάντηση στο “ΤΕΧΝΕΣ”
Καλησπέρα
Ο Πάμπλο Πικάσο υπήρξε από τις σημαντικότερες μορφές της σύγχρονης Τέχνης . Σημάδεψε τον 20ο αιώνα με την δημιουργία , την αγωνιστική στάση και την θέλησή του να είναι “στο ακέραιο άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους ” . Ο Πικάσο γεννήθηκε το 1881 στη Μάλαγα της Ισπανίας και πέθανε σαν σήμερα το 1973 . Μέχρι το θάνατο του πάλεψε μέσα από τις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας για ένα καλύτερο αύριο . Με την τέχνη του εξέφρασε πανανθρώπινες και αιώνιες αξίες . Η τέχνη του , πιστή ηχώ της ζωής και της ιδεολογία του , έγινε αφήγηση και κραυγή διαμαρτυρίας για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο , την βία τον πόνο των καταφρονεμένων . Έγινε το περιστέρι της ειρήνης .
Από τα πιο σημαντικότερα έργα του είναι η ” Γκουέρνικα , οι Δεσποινίδες της Αβιγιόν κλπ . Ο Πικάσο για το έργο του συνολικά βραβεύτηκε με το βραβείο Λένιν .
Η πασίγνωστη ” Γκουέρνικα ” , έργο που πήρε το όνομά του από τη μικρή πόλη των Βάσκων που καταστράφηκε με αεροπορικό βομβαρδισμό από το φασίστα Φράνκο , έγινε σύμβολο της αντίστασης του Ισπανικού λαού στις φρικαλεότητες και την κτηνωδία του φασισμού . Τα περιστέρια του , μήνυσαν στους ουρανούς τον πόθο της ειρήνης , όπως και το σκίτσο του για τον Νίκο Μπελογιάννη τον πόθο της προοδευτικής οικουμένης για τη σωτηρία του . Στο έργο αυτό ο Πικάσο μεταφέρει συμβολικά το φριχτό γεγονός , δημιουργώντας στο κέντρο της σύνδεσης μία πυραμίδα με βάση το νεκρό στρατιώτη και κορυφή το άλογο που σφαδάζει . Την εικόνα συμπληρώνουν ο νικητής ταύρος και μανάδες με τα διαμελισμένα βρέφη . Το συγκεκριμένο γεγονός μεταμορφώνεται τελικά σε διαχρονική και πανανθρώπινη ελεγεία σε συστοιχία προς το αισθητικό αίτημα της αρχαίας τραγωδίας
Ο Πικάσο δεν αποφεύγει τις παρορμήσεις και τις προτροπές της πνευματικής του συνήδεισης , δεν μεταμφιέζεται . Ζει κεντρισμένος από την μοναδική επιθυμία να είναι στο ακέραιο άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους . Γνωρίζει να αγκαλιάσει απόψεις του μέλλοντος και να επωμίζεται στιγμές από τη μακραίωνη ιστορία του ανθρώπου . Γεώργιος Παναγούλης