ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Για τη μαύρη επέτειο από την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967

Πριν από 57 χρόνια, τα ξημερώματα της 21ης Απρίλη του 1967, πολλοί πρωτοπόροι των εργατικών – λαϊκών αγώνων συνελήφθησαν, προκειμένου να αποτραπεί κάθε αντίδραση στο εν εξελίξει πραξικόπημα. Λίγο αργότερα, οι περισσότεροι ξύπνησαν κάτω από τους ήχους των ερπυστριών, των στρατιωτικών εμβατηρίων και των διαγγελμάτων της δικτατορίας.

Από τότε, η 21η Απρίλη θυμίζει πάντα στον ελληνικό λαό ότι η καπιταλιστική εξουσία δεν διστάζει να εναλλάσσει τις πολιτικές μορφές της, από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία σε πολιτική ή στρατιωτική δικτατορία και το αντίστροφο, με γνώμονα πάντα να εξυπηρετούνται καλύτερα τα καπιταλιστικά συμφέροντα, να μένει ανέγγιχτη η δικτατορία του κεφαλαίου.

Η δικτατορία της 21ης Απρίλη ήταν αποτέλεσμα των ανεπίλυτων ενδοαστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών στη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, όπως είχε διαμορφωθεί μετά την ένοπλη και σκληρή αναμέτρηση με τον ΔΣΕ. Βασική δυσλειτουργία του αποτελούσε ο ενισχυμένος ρόλος της βασιλείας στον έλεγχο του στρατού και στον σχηματισμό κυβερνήσεων, αλλά και οι παρωχημένες μέθοδοι ελέγχου του εργατικού – λαϊκού κινήματος, τα προβλήματα στην εξωτερική πολιτική του αστικού κράτους με επίκεντρο το Κυπριακό.

Οι ενδοαστικές αντιθέσεις περιπλέχτηκαν με τις ενδοϊμπεριαλιστικές, σε μια εποχή που τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης διαμόρφωναν το δικό τους διακριτό ιμπεριαλιστικό κέντρο και η Νοτιοανατολική Ευρώπη αποτελούσε πεδίο της παγκόσμιας αντιπαράθεσης καπιταλισμού – σοσιαλισμού και σύγκρουσης αντίπαλων καπιταλιστικών συμφερόντων.

Οι πρωταγωνιστές της δικτατορίας των συνταγματαρχών ήταν πρόσωπα που υπηρέτησαν τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, τον στρατό και την ΚΥΠ, το ψηφισμένο από όλα τα αστικά κόμματα Σύνταγμα του 1952 και το αντικομμουνιστικό ιδεολογικό οπλοστάσιο. Οι συνταγματάρχες, ενταγμένοι σε αυτό το καπιταλιστικό οικοδόμημα, είχαν αναπτύξει πολύμορφους δεσμούς με εγχώριους καπιταλιστές, εκδότες, πολιτικούς, διπλωμάτες και εκπροσώπους των ξένων μυστικών υπηρεσιών, ειδικά αυτών των ΗΠΑ.

Για όλους τους προηγούμενους λόγους, η δικτατορία των συνταγματαρχών σε γενική κατεύθυνση αποτέλεσε συνέχεια της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, στηρίζοντας το μεγάλο κεφάλαιο και διατηρώντας τις διεθνείς συμμαχίες του (ΕΟΚ, ΝΑΤΟ), υπηρετώντας τους σχεδιασμούς τους σε βάρος των χωρών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Επίσης, η εξωτερική πολιτική της δικτατορίας εξυπηρέτησε τα συμφέροντα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κρατών σε Ανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, αλλά και οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου.

Η δικτατορία της 21ης Απρίλη συνέχισε και ενέτεινε τα νομοθετικά μέτρα σε βάρος του ΚΚΕ, επέβαλε μαζικά διώξεις, διέλυσε συνδικαλιστικές και άλλες μαζικές οργανώσεις και πραγματοποίησε βασανισμούς και δολοφονίες. Αν και πήρε ορισμένα κατασταλτικά μέτρα και σε βάρος της λειτουργίας των αστικών κομμάτων, διατήρησε διαύλους επικοινωνίας και συνεννόησης για την επαναφορά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Από την πρώτη στιγμή, ενάντια στους σχεδιασμούς της αστικής στρατιωτικής δικτατορίας στάθηκαν οι κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές, πληρώνοντας βαρύ αντίτιμο για τη στάση τους υπέρ των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων.

Παρά τις συνθήκες πολύχρονης και βαθιάς παρανομίας, το ΚΚΕ μπόρεσε έγκαιρα να διαχωριστεί από τις οπορτουνιστικές δυνάμεις στο εσωτερικό του στη διάρκεια της 12ης Ολομέλειας (1968), να παλέψει για τη συγκρότηση παράνομων Κομματικών Οργανώσεων, να ιδρύσει την ΚΝΕ, να πρωτοστατήσει στη διαφώτιση των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων. Εδωσε όλες του τις δυνάμεις στην οργάνωση του αντιδικτατορικού αγώνα από την πρώτη μέρα, όταν σε συνθήκες άγριας καταστολής «όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα».

Είχε ξεχωριστή συμβολή στην ανάπτυξη των εργατικών – λαϊκών αγώνων, από τις πρώτες κινητοποιήσεις με συνδικαλιστικά αιτήματα έως τη φοιτητική κατάληψη της Νομικής και τον νεολαιίστικο και εργατικό – λαϊκό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου (Νοέμβρης 1973). Κόντρα σε αστικές και οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις, απέρριψε τη λεγόμενη «φιλελευθεροποίηση», δηλαδή το μασκάρεμα της δικτατορίας.

Η πτώση της δικτατορίας, τον Ιούλη 1974, αποτέλεσμα των «εγκλημάτων» της, ιδίως της Κύπρου, της εξάντλησης του ρόλου της και του αγώνα εναντίον της με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο, συνοδεύτηκε από την αποκαλούμενη περίοδο της λεγόμενης «μεταπολίτευσης».

Μετά την επαναφορά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, το καπιταλιστικό κράτος με οποιαδήποτε κυβέρνηση συνέχισε να υπηρετεί την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, να καταστέλλει εργατικούς – λαϊκούς αγώνες, να συμμετέχει σε διακρατικές καπιταλιστικές συμμαχίες και να εμπλέκεται σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους.

Και σήμερα ο χαρακτήρας του κράτους παραμένει τελικά ίδιος, καπιταλιστικός και αντιλαϊκός. Στο πλαίσιο αυτό και με τη συμφωνία συχνά όλων των αστικών κομμάτων, βαθαίνει ολοένα και περισσότερο η εμπλοκή στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟικού μπλοκ, όπως γίνεται αυτήν την περίοδο με τον πόλεμο στην Ουκρανία, και με την κάθε τρόπο υποστήριξη στο Ισραήλ, το «κράτος – δολοφόνο» του Παλαιστινιακού λαού.

Προχωρά η εμπορευματοποίηση της Υγείας με τελευταία πράξη τα απογευματινά ιατρεία, νομοθετούνται τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Εναλλάσσονται μείγματα περιοριστικής ή επεκτατικής πολιτικής με δεδομένη σε κάθε περίπτωση τη μείωση του λαϊκού εισοδήματος, συγκαλύπτεται η ιδιωτικοποίηση και υποβάθμιση των μεταφορών, απουσιάζουν δομές κοινωνικής προστασίας των γυναικών, των μεταναστών και προσφύγων.

Χρέος σε όσους αγωνίστηκαν ενάντια στη δικτατορία και συνάμα απάντηση στη σημερινή αντιλαϊκή πραγματικότητα είναι η οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης, των βιοπαλαιστών αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, οι ολοένα και πιο μαζικοί και αποφασιστικοί απεργιακοί και εργατικοί – λαϊκοί αγώνες, οι φοιτητικές και μαθητικές κινητοποιήσεις, η πολύμορφη δραστηριότητα των γυναικείων οργανώσεων, η αποφασιστική αλλαγή συσχετισμού στο εργατικό – λαϊκό κίνημα.

Η ενίσχυση του ΚΚΕ, σε όλες τις μάχες και στην προσεχή των ευρωεκλογών, αποτελεί εγγύηση εργατικής – λαϊκής αντεπίθεσης απέναντι σε κάθε εκδοχή αντιλαϊκής κυβέρνησης. Κάθε βήμα ισχυροποίησης του Κόμματος συνιστά βήμα ισχυροποίησης της εργατικής – λαϊκής δράσης, της μόνης ικανής να ανακόψει τους σχεδιασμούς της τάξης των καπιταλιστών, του κράτους και των διεθνών συμμάχων της, να απεμπλέξει τη χώρα από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, να ανοίξει δρόμο για την προοπτική, την πραγματικά ελπιδοφόρα οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

Με ΚΚΕ δυνατό, σπάμε τα δεσμά της ΕΕ, για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού, των εργατών, των αγροτών, των λαών.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΝΣΤΟΛΟΥΣ

Ορισμένα διδάγματα από τη στρατιωτική δικτατορία της 21ης Απρίλη 1967-74

Αφίσα της ΚΝΕ τον Απρίλη του 1973. Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, παρά τις διώξεις και την παρανομία, καλούσαν τους κομμουνιστές και όλο τον λαό με την αφίσα, να διαδηλώσουν για την ανατροπή της δικτατορίας

Πέρασε πάνω από μισός αιώνας από την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας της 21ης Απριλίου.

Ενα τμήμα των αστικών πολιτικών δυνάμεων συνεχίζει να προβάλλει τη γνωστή θέση της για τους λίγους «άφρονες αξιωματικούς», που με «στιγμιαίο» έγκλημα κατέλυσαν τη συνταγματική τάξη. Ενα άλλο συνεχίζει να παρουσιάζει τη δικτατορία ως αποτέλεσμα του «κράτους της δεξιάς», επιδιώκοντας να αποκρύψει τις ευθύνες της καπιταλιστικής εξουσίας.

Από την άλλη, η εργατική τάξη, ο λαός, η πλειοψηφία της νεολαίας, έχοντας διαφορετικά συμφέροντα και ανάγκες από αυτές της αστικής τάξης, έχει ανάγκη να βαθύνει στα ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος. Απ΄ αυτά χρειάζεται να κρατήσει σαν παρακαταθήκη ό,τι τη βοηθά για να κάνει πιο αποτελεσματικό τον αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες της.

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι, παρά τις αλλαγές που έγιναν, όλα αυτά τα χρόνια που ακολούθησαν την επαναφορά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η κατάσταση για τις εργατικές – λαϊκές δυνάμεις ποιοτικά δεν άλλαξε.

Ολο και περισσότερος πλούτος συσσωρεύεται σε λιγότερα χέρια, ενώ η φτώχεια, η εργασιακή βαρβαρότητα, η ζωή χωρίς δικαιώματα και προοπτική ανακυκλώνονται. Διευρύνονται για την πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων και τη νεολαία στη χώρα μας και διεθνώς. Ο πόλεμος μας γυροφέρνει «για τ’ αφέντη το φαΐ» όπως λέει ο ποιητής. Το να βγούμε απ΄ το τούνελ στο φως ήταν παλιότερα μια ψευδεπίγραφη παροχή ελπίδας από τον δικομματισμό. Τώρα και αυτό το σλόγκαν αποσύρθηκε σαν ανεδαφικό. Φως δεν υπάρχει, μόνο τούνελ. Μένει μόνο η απαίτηση για προσαρμογή και υποταγή στην καπιταλιστική βαρβαρότητα της κρίσης και του πολέμου.

Σήμερα, δυο αιώνες μετά την Επανάσταση του 1821, γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο εμφανές ότι η αστική τάξη, που αποτέλεσε συντελεστή προόδου τότε για τη χώρα μας, έχει από καιρό τώρα γίνει τροχοπέδη. Το αστικό έθνος – κράτος αποτέλεσε την επαναστατική απάντηση, την εποχή εκείνη, στα αδιέξοδα της φεουδαρχικής κοινωνίας και εξουσίας. Σήμερα είναι φανερό ότι η αστική τάξη έχει προ πολλού εξαντλήσει τον προοδευτισμό της. Η στρατιωτική δικτατορία 1967-74 (μαζί με πολλά άλλα), είναι μια εκδήλωση της αντιδραστικής πλέον φύσης της αστικής εξουσίας.

Τρικάκι της ΚΝΕ που κυκλοφόρησε σε 5.000 αντίτυπα το 1971 με αφορμή τη συμπλήρωση 150 χρόνων από την Επανάσταση του 1821

Για τον λαό υπήρχε ο γύψος. Διάλυση εργατικών συνδικάτων και άλλων μαζικών οργανώσεων καθώς και κομμάτων, λογοκρισία στον Τύπο, στον κινηματογράφο και στο θέατρο, διώξεις για τους κομμουνιστές (φυλακίσεις, εξορία, βασανιστήρια). Η βία επεκτάθηκε και σε αστικές δυνάμεις που δεν συμφωνούσαν με τη δικτατορία, σε στρατιωτικούς, σε όσους δεν υποτάσσονταν σ’ αυτήν.

Ωστόσο, η επταετής δικτατορία υπηρέτησε συνολικά τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας και του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ), τα καθαρά κέρδη των Ελλήνων βιομηχάνων σχεδόν τετραπλασιάστηκαν στην περίοδο 1967-1971. Οι εκατομμυριούχοι τριπλασιάστηκαν από το 1965 έως το 1970, ενώ το 1973 εμφανίστηκαν και 20 δισεκατομμυριούχοι. Σύμφωνα με τον Οικονομικό Ταχυδρόμο (1/2/1973) οι πλουσιότεροι Ελληνες πλήρωσαν σε φόρους λιγότερα από ό,τι οι οικοδόμοι της Θεσσαλονίκης. Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από το 1968 έως το 1972 κατά 73%. Η χούντα χορηγούσε αθρόα πιστώσεις, πακτωλούς χρημάτων στο μεγάλο κεφάλαιο, ενώ έφτασε να αναλαμβάνει π.χ. στη ναυτιλία έως και το 80% του κόστους ναυπήγησης των πλοίων των εφοπλιστών. Ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της χούντας δεν μπορεί να κρυφτεί.

Το βιογραφικό του αρχηγού των απριλιανών δικτατόρων Γ. Παπαδόπουλου αναδεικνύει ότι η χούντα δεν ξεπήδησε από το κενό. Ηταν υπασπιστής του στρατιωτικού διοικητή Αθήνας Π. Κατσώτα στη μάχη της Αθήνας, τον Δεκέμβρη ΄44. Στέλεχος του αστικού στρατού στην τρίχρονη σύγκρουση με τον Δημοκρατικό Στρατό. Στρατοδίκης στην πρώτη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη. Το 1953 μεταβαίνει στις ΗΠΑ για να εκπαιδευτεί στο “Τμήμα Αμερικανικών Μεθόδων”, ειδικευόμενος στον ψυχολογικό πόλεμο. Στη συνέχεια, ήρθε στην Ελλάδα για να εργαστεί στην Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ). Μετά το 1958, συμμετέχει μαζί με βασικά στελέχη της κυβέρνησης και της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας – προβοκάτσιας (ορισμένα από τα οποία όπως οι Σάββας Κωνσταντόπουλος, Γ. Γεωργαλάς και Αγγ. Προκοπίου είχαν σημαντικό ρόλο και στη διάρκεια της δικτατορίας) σε μια άτυπη επιτροπή για την αντιμετώπιση του κομμουνισμού, που συγκρότησε ο Κ. Καραμανλής. Ηγετικό στέλεχος της ΚΥΠ το 1959. Ενας από τους συντελεστές και εκτελεστές του σχεδίου ΠΕΡΙΚΛΗΣ το 1961, στις εκλογές βίας και νοθείας. Ηγετικό στέλεχος των συνωμοτικών οργανώσεων Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών (ΙΔΕΑ) και Ενωση Ελλήνων Νέων Αξιωματικών (ΕΕΝΑ) στον στρατό, από τις οποίες αναδείχτηκαν οι περισσότεροι πραξικοπηματίες. Το 1965 οργάνωσε το προβοκατόρικο σαμποτάζ στον Εβρο, για να το αποδώσει στους κομμουνιστές και να διαμορφώσει κλίμα. Ο Γ. Παπαδόπουλος, επομένως, όπως και η πλειοψηφία των ατόμων, στρατιωτικών και μη, που στελέχωσαν τη δικτατορία του 1967, δεν ήταν «άφρονες αξιωματικοί» αλλά βαθύτατα συστημικοί και αντικομμουνιστές, γαλουχημένοι και ταγμένοι στην υπεράσπιση της αστικής εξουσίας με κάθε τρόπο και ειδικά με την άσκηση βίας.

Το λεγόμενο «Επαναστατικό Συμβούλιο», που πραγματοποίησε το πραξικόπημα, καθοδηγούσε μια ομάδα περίπου 200 αξιωματικών, υπό τις εντολές των οποίων βρίσκονταν περίπου 4.000 στρατιώτες. Ωστόσο, η ταξική βάση στήριξης των πραξικοπηματιών ήταν πολύ ευρύτερη. Η ομάδα των πραξικοπηματιών είχε εκκολαφτεί στο πλαίσιο των μηχανισμών του μεταπολεμικού κράτους και του αστικού στρατού, αλλά και του ΝΑΤΟ, με κεντρικό στόχο τη σταθεροποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας και την καταστολή του κομμουνιστικού και του εργατικού – λαϊκού κινήματος. Με αυτόν τον προσανατολισμό, είχε καταλάβει κρίσιμα πόστα για την επιτυχία του πραξικοπήματος και εντασσόταν στα αντίστοιχα σχέδια του βασιλιά. Ακόμα, είχε αναπτύξει πολύμορφους δεσμούς με την εγχώρια αστική τάξη και το αστικό πολιτικό σύστημα, διέθετε διασυνδέσεις με εγχώριες και ξένες μυστικές υπηρεσίες και ειδικότερα με αυτές των ΗΠΑ.

Αλλά και το σχέδιο «Προμηθεύς», πάνω στο οποίο στηρίχτηκαν οι πραξικοπηματίες για την κατάληψη της εξουσίας το 1967, ήταν σχέδιο του ΝΑΤΟ που περιλάμβανε την επέμβαση του στρατού, με σκοπό να περιφρουρήσει την εξουσία της αστικής τάξης και τη συμμετοχή της στο ιμπεριαλιστικό μπλοκ και τους σχεδιασμούς του.

Τα προηγούμενα εξηγούν την καλή γνώση της κατάστασης από τους πραξικοπηματίες και την αποφασιστικότητά τους να κινηθούν ακόμα και κόντρα στους σχεδιασμούς του Παλατιού. Επίσης, εξηγούν το γιατί οι θέσεις τους είχαν σημαντική αποδοχή στους κόλπους του στρατεύματος, καθώς και το γιατί η επιβολή της δικτατορίας έγινε δεκτή από τις κυρίαρχες μερίδες των Ελλήνων καπιταλιστών, από τους διεθνείς συμμάχους της καπιταλιστικής εξουσίας στην Ελλάδα και από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες (ΝΑΤΟ, ΕΟΚ κ.λπ.).

Για τις αιτίες, τον ρόλο της χούντας, της CIA, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, πολλά μπορούν να ειπωθούν. Είναι γνωστά και καταγεγραμμένα στη συνείδηση του λαού. Γράφτηκαν και στην πύλη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Κάθε χρόνο η πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία το υπενθυμίζει. Οι ευθύνες για τη δικτατορία ασφαλώς βαραίνουν τους Αμερικάνους, το ΝΑΤΟ και τους άλλους διεθνείς συμμάχους της καπιταλιστικής εξουσίας, αλλά πρωτίστως αφορούν την αστική τάξη της χώρας μας και τους βασικούς πολιτικούς εκπροσώπους της, που κυβέρνησαν πριν τη χούντα, την έθρεψαν και την ανέχτηκαν.

Στη νεότερη Ιστορία μας η δικτατορία της 21ης Απριλίου δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο. Κι άλλες φορές τις προηγούμενες δεκαετίες ο λαός μας ξύπνησε δεμένος χειροπόδαρα, μ΄ ένα στρατιωτικό κίνημα ή έναν δικτάτορα στον σβέρκο του.

Οι ενδοαστικές αντιθέσεις και η παρέμβαση του στρατού ήταν συχνό φαινόμενο πριν ακόμα από τη δικτατορία του Μεταξά (1936). Αυτές είχαν διχάσει την αστική πολιτική επιρροή στον λαό (Βενιζελικοί – Αντιβενιζελικοί). Περιπλέχτηκαν με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, τα χρόνια του ιμπεριαλιστικού Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου όταν η βενιζελική παράταξη πήρε το μέρος της Αντάντ, ενώ τα Ανάκτορα ήθελαν η Ελλάδα να ακολουθήσει τη Γερμανία, μέσω της ουδετερότητας. Εκφράστηκαν με τη συγκρότηση δύο κυβερνήσεων στη διάρκεια του πολέμου, που προσπαθούσαν να επιβληθούν στο σύνολο της επικράτειας με τη βοήθεια των διεθνών συμμάχων. Οδήγησαν σε νέες αντιπαραθέσεις στη διάρκεια της ιμπεριαλιστικής Μικρασιατικής Εκστρατείας και Καταστροφής και αναζωπυρώθηκαν στη διάρκεια του Μεσοπολέμου.

Στο διάστημα αυτό την επιβολή στρατιωτικών δικτατορικών λύσεων δεν την επιχειρούσαν μόνο οι λεγόμενες δεξιές ή ακροδεξιές δυνάμεις αλλά και οι φιλελεύθερες. Η δικτατορία του στρατηγού Θεόδωρου Πάγκαλου τον Ιούνη του 1925 ήταν δημιούργημα του κεντρώου χώρου. Ο Πάγκαλος είχε πρωτοστατήσει και στην εκτέλεση των έξι βασικών στελεχών της βασιλικής παράταξης ως υπευθύνων για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Αλλά και το κίνημα των στρατιωτικών μονάδων τον Μάρτη του ΄35 που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη είχε την καθοδήγηση των Ελ. Βενιζέλου και Ν. Πλαστήρα. Η τεταρτοαυγουστιανή δικτατορία του Μεταξά ήταν η πολιτική έκφραση των συμφερόντων της αστικής τάξης σε συνθήκες προετοιμασίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Λίγο αργότερα, η πρώτη κυβέρνηση συνεργατών των Γερμανών κατακτητών με πρωθυπουργό τον στρατηγό Τσολάκογλου είχε ως βασικό κορμό οχτώ στρατηγούς που διοίκησαν μεγάλα τμήματα του ελληνικού στρατού στο Αλβανικό και Μακεδονικό μέτωπο. Αυτοί οι στρατηγοί ανέλαβαν την υποταγή του λαού στον ξένο κατακτητή, με τη γνωστή ντροπή των ταγμάτων ασφαλείας, της προδοσίας και δολοφονίας της ΕΑΜικής Αντίστασης. Ταυτόχρονα, οι Ελληνες αξιωματικοί και φαντάροι που βρέθηκαν στη Μέση Ανατολή, που στην πλειοψηφία τους ήταν αντιφασίστες και υποστήριζαν το ΕΑΜ, αφοπλίστηκαν και κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης από τους Αγγλους φίλους και συμμάχους μας, με τις ευλογίες της αστικής τάξης και της εξόριστης αστικής κυβέρνησης με επικεφαλής τον Γ. Παπανδρέου.

Από τα παραπάνω βγαίνουν ορισμένα συμπεράσματα.

Ο αντικομμουνισμός αποτελούσε πάντα το όχημα του συνόλου της αστικής τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων, για να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα, να προωθήσει αντιδραστικά μέτρα σε βάρος του λαού.

Ο στρατός είναι η κυριότερη ένοπλη οργάνωση ενός κράτους, για την εφαρμογή της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της άρχουσας τάξης, με τη βία των όπλων. Περιλαμβάνει τα πιο πολυπληθή «ειδικά τμήματα» ενόπλων ατόμων. Συγκεντρώνει τα πιο σύγχρονα, ισχυρά τεχνικά μέσα του ένοπλου αγώνα. Καθοδηγούνται από ειδικά διαλεγμένα, εκπαιδευμένα πρόσωπα που είναι προσηλωμένα στην υπεράσπιση της αστικής εξουσίας. Περισσότερο από τα άλλα όργανα επιχειρούν να τα απομονώσουν από τον λαό. Στις δυσκολίες, στα αδιέξοδα του αστικού πολιτικού συστήματος, η αστική τάξη δεν διστάζει στη βία, στην εκτροπή, στη δικτατορία. Το προβλέπει και στο Σύνταγμά της.

Η αστική εξουσία πολλές φορές εναλλάσσει, μεταμφιέζει τις μορφές διαχείρισής της, όταν τα βρίσκει δύσκολα. Πότε ισχυροποιεί τον δικομματισμό, πότε επιλέγει την τακτική των συμμαχικών κυβερνήσεων. Αλλοτε με το καρότο, άλλοτε με τον βούρδουλα ή και με τα δύο μαζί. Δεν διστάζει ακόμα να φτάσει έως και την κατάργηση του Κοινοβουλίου, «τη βιτρίνα της αστικής δημοκρατίας». Ολες όμως αυτές οι μεταμφιέσεις δεν αλλάζουν ούτε κεραία από τη βασική κατεύθυνση της στήριξης και ενίσχυσης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Τη διατήρηση και διεύρυνση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Την καταστολή των αγώνων της. Η πολιτική Ιστορία της Ελλάδας αλλά και η διεθνής πείρα διδάσκουν ότι η επίκληση από την αστική τάξη της συνταγματικής νομιμότητας, της κοινωνικής συνοχής, της τήρησης γενικά των νόμων, είναι πλήρως υποταγμένη σε μία και μόνη νομιμότητα, αυτή της εξουσίας της. Τη νομιμότητα για εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, του ανθρώπου από άνθρωπο, τη νομιμότητα της ανεργίας, της φτώχειας, της ανασφάλειας, της περιπλάνησης, της προσφυγιάς… Γι΄ αυτό στην εποχή μας, πολιτικό ζήτημα για τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα δεν είναι η επιλογή ανάμεσα στις διάφορες μορφές διαχείρισης της αστικής εξουσίας, με την εναλλαγή των κομμάτων, με τον ένα ή με τον άλλο πολιτικό σχηματισμό, αλλά είναι η αλλαγή τάξης στην εξουσία. Αυτή είναι και η ουσία της ταξικής πάλης, το κύριο περιεχόμενό της.

Γι’ αυτό, σήμερα η αστική τάξη αρνείται την ίδια την ιστορία της, την ιστορία των αστικών επαναστάσεων ενάντια στη φεουδαρχία. `Η τουλάχιστον θεωρεί ότι τελείωσε η εποχή των επαναστάσεων, ότι είναι ιστορικά ξεπερασμένη η θέση Ρήγα Φεραίου: «Οταν η διοίκηση βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμνει τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάσταση, ν’ αρπάξει τ’ άρματα και να τιμωρήσει τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητο απ’ όλα τα χρέη του».

Ο Ρήγας δολοφονήθηκε για τις ιδέες του, η ελληνική αστική εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821 όμως νίκησε την αυτοκρατορία του σουλτάνου και την Ιερά Συμμαχία. Στη φύση και στην κοινωνία η εξέλιξη είναι νόμος. Οταν διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις το άλμα από μια ποιότητα σε μια άλλη είναι αναπόφευκτο. Η εποχή του άλματος για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο έχει έρθει. Τα προβλήματα συσσωρεύονται, τα μεγάλα γεγονότα είναι μπροστά μας. Εχουμε υποχρέωση να αφομοιώσουμε τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης, να μελετήσουμε τις ηρωικές παραδόσεις των αγώνων της εργατικής τάξης, του λαού μας. Να προετοιμαστούμε ολόπλευρα για να ανταποκριθούμε με γνώση, τόλμη και επάρκεια στις απαιτήσεις του αγώνα για την απελευθέρωση του ανθρώπου από κάθε εκμετάλλευση και καταπίεση.

Θόδωρος ΤΖΙΑΝΤΖΗΣ
Μέλος του ΔΣ του Συνδέσμου Φυλακισθέντων & Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ)

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΝΣΤΟΛΟΥΣ

Από τον αγώνα του ΚΚΕ ενάντια στη δικτατορία του 1967

Το κάλεσμα της ΚΕ προς αξιωματικούς και υπαξιωματικούς κατά τη διάρκεια της παρανομίας, σε ρυζόχαρτο

Συμπληρώνονται τον Απρίλη 2024 πενήντα επτά (57) χρόνια από την 21η Απρίλη 1967, όπου ο λαός μας βρέθηκε αντιμέτωπος με τα τανκς της δικτατορίας. Μελετώντας την Ιστορία του λαού και του Κόμματος, κείμενα και δημοσιεύματα, βγαίνουν πολλά χρήσιμα συμπεράσματα και για σήμερα.

Οπως είναι γνωστό, και σήμερα και πάντα το ΚΚΕ απευθύνεται στους φαντάρους, στους υπαξιωματικούς και αξιωματικούς που προέρχονται από λαϊκά στρώματα, τους ενημερώνει για τα προβλήματα της χώρας μας και του λαού μας. Αυτήν την προσπάθεια έκανε και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, καλώντας φαντάρους και αξιωματικούς, μαζί με τον λαό να γυρίσουν την πλάτη στη δικτατορία, τις ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, και δυναμώνοντας τον αγώνα, να ανατρέψουν τη δικτατορία, να αποδεσμευτεί η χώρα μας από το ΝΑΤΟ και να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου. Οι παράνομες τότε Οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ συζητούσαν με φαντάρους και στρατιωτικούς για την ανατροπή της χούντας. Διέδιδαν τον παράνομο «Ριζοσπάστη», τον «Οδηγητή», καλέσματα της ΚΕ του ΚΚΕ, κείμενα, με δακτυλογραφημένες εκπομπές, του ραδιοσταθμού «Η Φωνή της Αλήθειας», τρικ και αφίσες ενάντια στη δικτατορία και το ΝΑΤΟ. Ορισμένα καλέσματα που τυπωνόντουσαν στα παράνομα τυπογραφεία του Κόμματος, ήταν σε ρυζόχαρτο ώστε να καταστρέφονται εύκολα σε πιθανές έρευνες των πρακτόρων της χούντας, ακόμα και τρώγοντάς τα από τους συντρόφους και άλλους αγωνιστές, που τα είχαν για να τα διαδώσουν.

Τον Ιούνη λοιπόν του 1974, η ΚΕ του ΚΚΕ, και λίγο πριν πέσει η χούντα, καλούσε με επιστολή της (τυπωμένη και σε ρυζόχαρτο, όπως μου είπαν σύντροφοι και αγωνιστές εκείνης της περιόδου) τους φαντάρους και τους αξιωματικούς μαζί με τον λαό να την ανατρέψουν.

Τόνιζε ιδιαίτερα ότι «πάνω από επτά χρόνια τώρα ο ελληνικός λαός στερείται κάθε ίχνος ελευθερίας. Εκατοντάδες είναι οι νεκροί – θύματα της ωμής βίας των κρατούντων. Χιλιάδες Ελληνες πολίτες συλλαμβάνονται, φυλακίζονται και βασανίζονται. Δίκαιο και ηθικό έγινε αυτό που θέλει η Χούντα. Και όλα αυτά για να γίνει η Ελλάδα πολεμική βάση εξόρμησης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού κατά των τριγύρω λαών. Τα μονοπώλια, ξένα και ντόπια, θησαυρίζουν. Τα πετρέλαια, που ανακαλύπτονται, παραδίνονται στα αμερικάνικα τραστ. Η ακρίβεια οργιάζει. Ο λαός μας δοκιμάζει την πιο άγρια εκμετάλλευση. Μεγάλη μερίδα του φυτοζωεί και αναγκάζεται να ξενιτευτεί. Οι ναύτες του 6ου αμερικάνικου στόλου δρουν ασύδοτοι και προσβάλλουν την τιμή και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων πολιτών». Στην επιστολή τονίζεται ακόμη ότι «για να πετύχουν τους δόλιους σκοπούς τους και να αμβλύνουν το εθνικό φρόνημα των φαντάρων και των στελεχών, οι φασίστες ηγήτορες δημιούργησαν μέσα στις γραμμές των ενόπλων δυνάμεων ένα καθεστώς τρόμου και ιδεολογικής συσκότισης. Σε κάθε μονάδα έδωσαν προτεραιότητα στα οργανέτα της Κρατικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΚΥΠ) και στους βασανιστές της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας (ΕΣΑ), που έγινε τελικά κράτος εν κράτει. Απομονώνουν και κακοποιούν κάθε αντιφρονούντα οπλίτη ή υπαξιωματικό σε ειδικές μονάδες όπου χρησιμοποιούν τα μέσα της ωμής βίας και της ψυχολογικής πίεσης για να κάμψουν τη θέληση και την αξιοπρέπειά τους. Αποτάσσουν κάθε αξιωματικό που δεν είναι της εμπιστοσύνης τους, αναδείχνουν τα τυφλά όργανά τους».

Στην επιστολή της, η ΚΕ του ΚΚΕ τόνιζε ακόμη τη σημασία της συμμετοχής στρατιωτών και αξιωματικών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχοντας ταπεινώσει τους εισβολείς στα βουνά της Ηπείρου και της Μακεδονίας, πλήθος στρατιώτες αλλά και αξιωματικοί πολέμησαν στις τάξεις του ΕΛΑΣ και σε άλλα σώματα τους Γερμανοϊταλούς κατακτητές. Τιμούμε όλους τους αγωνιστές της Ελευθερίας, άσχετα από την πολιτική τους τοποθέτηση».

Τέλος το ΚΚΕ επεσήμανε τότε: «Η θέση όχι μόνο των φαντάρων, ναυτών και σμηνιτών, αλλά και των αξιωματικών που πονάνε τον τόπο και τον λαό και δεν δέχονται εθνικές ταπεινώσεις και στραγγαλισμούς της αξιοπρέπειάς τους, είναι στο πλευρό του λαού». Κλείνοντας η επιστολή της ΚΕ του ΚΚΕ καλούσε τα στρατευμένα παιδιά, μαζί με τους πατριώτες αξιωματικούς, να βρεθούν στον αγώνα για την ανατροπή της δικτατορίας.

Σήμερα, πενήντα επτά (57) χρόνια μετά, η χώρα μας συμμετείχε σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις. Βάθυνε παραπέρα η εμπλοκή της χώρας στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ. Επεκτάθηκε η παρουσία των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων στη χώρα μας. Το σύνολο των αστικών δυνάμεων και των κομμάτων τους, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ελληνική Λύση, προβάλλουν και σήμερα ως μονόδρομο την καπιταλιστική εξουσία, το υπερμνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης, την «πράσινη» και την «ψηφιακή» μετάβαση, συνολικότερα τις νέες θυσίες των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων.

Μετά την αποστολή της ελληνικής πυροβολαρχίας «Πάτριοτ» στη Σαουδική Αραβία, τώρα έχουμε την παρουσία της φρεγάτας «Υδρα» στην Ερυθρά Θάλασσα, για την προστασία των συμφερόντων των εφοπλιστών. Μάλιστα, η Ελλάδα ανέλαβε και τη διοίκηση της πολεμικής ναυτικής αποστολής «Aspides» της ΕΕ, σε συνεργασία με την αντίστοιχη επιχείρηση όπου ηγούνται οι ΗΠΑ.

Εκατοντάδες είναι οι επιστολές διαμαρτυρίας φαντάρων.

Μας γεμίζει ελπίδα, αισιοδοξία και περηφάνια. Αποτελεί παράδειγμα για όλους η ομιλία στη συγκέντρωση του ΚΚΕ ενάντια στον πόλεμο, της Αμαλίας Παπασωτηρίου, εν ενεργεία Αντισμηνάρχου της Πολεμικής Αεροπορίας, που ανέφερε:

«Δηλώνω αντίθετη στη με οποιονδήποτε τρόπο συμμετοχή μου στην υλοποίηση και διευκόλυνση των εγκληματικών δραστηριοτήτων του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αρνούμαι να γίνω συνεργός στο αιματοκύλισμα των λαών οπουδήποτε στον κόσμο σχεδιάζουν οι πραγματικοί τρομοκράτες, η κυβέρνηση των ΗΠΑ, τα επιτελεία του ΝΑΤΟ και τα διευθυντήρια της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Είμαι αντίθετη σε έναν τέτοιο πόλεμο, δεν μου το επιτρέπει η συνείδησή μου να πορευτώ αλλιώς, δεν μου το επιτρέπει η συναίσθηση του χρέους μου απέναντι στην ίδια τη ζωή μου και τη ζωή των παιδιών μου, τις ρίζες μου που βρίσκονται άρρηκτα δεμένες με τα σπλάχνα αυτού του λαού, όπως και της συντριπτικής πλειοψηφίας των συναδέλφων μου. Αυτό από μόνο του με τοποθετεί στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, βρίσκομαι στην ίδια πλευρά με χιλιάδες αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους για να μην γίνει η χώρα μου “πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι”.

Γι’ αυτό σήμερα ο κάθε άνθρωπος ας αναρωτηθεί: “Κι εγώ τι έκανα για να εμποδίσω όλα αυτά τα πολεμοκάπηλα σχέδια που εξελίσσονται γύρω μας;”. Και αν πραγματικά ο καθένας μας επιλέξει τη θέση υπεράσπισης των συμφερόντων του λαού, αν όλοι οι τίμιοι άνθρωποι συνενωθούν, τότε θα διαφυλάξουμε την ειρήνη, θα υπερασπιστούμε την ευτυχία των παιδιών μας, την ευτυχία και την ευημερία των λαών».

Αυτή η στάση της αντισμηνάρχου μάς δίνει νέα πνοή και δύναμη στον αγώνα. Μπορούμε και στις μέρες μας να νικήσουμε.

Του
Ανέστη ΤΣΟΥΚΑΡΑΚΗ*
*Ο Ανέστης Τσουκαράκης είναι Συνταγματάρχης (ΣΔΓ) εν αποστρατεία,υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΚΚΕ,πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Απόστρατων Στρατιωτικών (ΠΟΜΑΣ) και επίτιμος πρόεδρος της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Ενώσεων Στρατιωτικών (ΠΟΕΣ)

Πηγή : Ριζοσπάστης 20 – 21 / 4 – 2024

Πρωτομάχοι της αντίστασης οι κομμουνιστές

Από τα τρικάκια που κυκλοφόρησε το ΚΚΕ στη διάρκεια της δικτατορίας

Από την πρώτη κιόλας μέρα του πραξικοπήματος, πρώτο το ΚΚΕ, πρώτοι οι κομμουνιστές εμφανίστηκαν σαν απειλή στα εγκληματικά σχέδια των πραξικοπηματιών και των ΑμερικανοΝΑΤΟικών αφεντικών τους. Από εκείνη την πρώτη μέρα και χωρίς διακοπή μέχρι την πτώση της δικτατορίας, οι κομμουνιστές αγωνίζονταν για την αποτίναξη του ζυγού. Το ΚΚΕ ήταν ο μεγάλος κίνδυνος για το καθεστώς της πιο άγριας τρομοκρατίας, των φυλακών, των βασανιστηρίων, της κατάλυσης κάθε δημοκρατικού δικαιώματος, του καθεστώτος της υποτέλειας.

Την πρώτη μέρα του πραξικοπήματος, την ίδια ώρα που από τους άλλους ραδιοφωνικούς σταθμούς της χώρας μεταδίδονταν εμβατήρια, η «Φωνή της Αλήθειας» μετέδιδε προκήρυξη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που ανάμεσα στα άλλα τόνιζε: «Κατέλυσαν κατά τον πιο στυγνό τρόπο το Σύνταγμα της χώρας. Διέπραξαν έγκλημα εναντίον του λαού. Δημιουργούν άμεση σοβαρότατη απειλή για την Κύπρο, για την εμπλοκή της χώρας στο βρώμικο πόλεμο του Βιετνάμ, για την ειρήνη στο χώρο της ΝΑ Μεσογείου».

Την ώρα που εκατοντάδες κομμουνιστές μαζί με πολλούς δημοκράτες συναγωνιστές είχαν συλληφθεί και έπαιρναν το δρόμο για τις φυλακές μόνο η φωνή του ΚΚΕ, η «Φωνή της Αλήθειας», έφθανε στα αυτιά του λαού. Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με την ίδια προκήρυξη, απηύθυνε κάλεσμα ενότητας και αντίστασης:

«Καλούμαστε όλοι, πάνω από οποιεσδήποτε διαφορές, να υψώσουμε υπερήφανο το εθνικό μας ανάστημα και να αντιτάξουμε το ΟΧΙ στη δικτατορία. Περιφρονήστε τα φασιστικά στρατοκρατικά μέτρα και αντιταχθείτε με την πιο μεγάλη αποφασιστικότητα στη βασιλοφασιστική δικτατορία».

Και κατέληγε η ανακοίνωση:

«- Κάτω η τυραννία. Δημοκρατία. Εθνική Ανεξαρτησία. Ειρήνη!…

Η Ελλάδα θα προχωρήσει. Η θέληση του ελληνικού λαού θα επιβληθεί».

Οι πραξικοπηματίες ήξεραν φυσικά ποιος ήταν ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος. Κι άρχισαν το πογκρόμ κατά των κομμουνιστών. Καραβιές ολόκληρες αγωνιστών μετέφεραν στα ξερονήσια. Σειρές ήταν οι κλούβες, που μετέφεραν μέλη, φίλους κι οπαδούς του ΚΚΕ στις φυλακές. Κι όμως, η αντίσταση των κομμουνιστών δε σταμάτησε.

Μαζί στις επάλξεις σημαία του αγώνα και ο παράνομος «Ριζοσπάστης». Με την κυκλοφορία του, ο παράνομος «Ρ» του Μάρτη του 1968, έγραψε μια από τις σημαντικότερες σελίδες της ιστορίας του. Η σημασία της έκδοσης του «Ρ», αλλά και της ανακοίνωσης, που δημοσίευε, του προεδρείου της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ ήταν μεγάλη.

Η Ολομέλεια διαπίστωνε ότι «εκείνο που χαρακτηρίζει την εσωτερική κατάσταση είναι από τη μια μεριά η προσπάθεια της χούντας να ξεπεράσει την κρίση του καθεστώτος με τη δημαγωγία και την τρομοκρατία και από την άλλη το δυνάμωμα της αντιδικτατορικής αντίστασης και πάλης». Τόνιζε ότι «για να πέσει η δικτατορία χρειάζεται ν’ αναπτυχθεί ισχυρό κίνημα του λαού και του στρατού». Η Ολομέλεια ψήφισε ένα «μίνιμουμ πρόγραμμα για τη συσπείρωση όλων των αντιδικτατορικών δυνάμεων». Δήλωνε ότι το ΚΚΕ θα πρωτοστατήσει για τη συσπείρωση των αντιδικτατορικών δυνάμεων και για το δυνάμωμα του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Μετώπου. Χαρακτήριζε «κεντρικό πολιτικό και οργανωτικό καθήκον τη δημιουργία γερού ΚΚΕ, τη δημιουργία οργανώσεων του Κόμματος παντού και κατά πρώτο λόγο στα μεγάλα εργοστάσια και επιχειρήσεις».

Μαζί με το ΚΚΕ, στην πρώτη γραμμή του αντιδικτατορικού αγώνα, και η ΚΝΕ. Η πορεία της, στα πρώτα της βήματα, είναι συνυφασμένη με τον αντιδικτατορικό αγώνα, με την οργάνωση της πρωτοπόρας πάλης της νεολαίας κατά της χούντας. Η ΚΝΕ ιδρύθηκε στα τέλη του ’68. Από την πρώτη μέρα της ίδρυσής της, έβαλε σαν άμεσους στόχους την οργάνωση, την ενότητα, την κινητοποίηση της δημοκρατικής νεολαίας για το γκρέμισμα της δικτατορίας και την αποκατάσταση της πραγματικής δημοκρατίας.

Η ΚΝΕ αποτέλεσε τον κρίκο συνένωσης του νεολαιίστικου κινήματος με το κίνημα της εργατικής τάξης. Η ΚΝΕ ανέπτυξε δραστηριότητα σε όλα τα τμήματα της νεολαίας, στους φοιτητές, στους μαθητές, στα εργοστάσια, στα νυχτερινά σχολεία. ΚΝίτικες οργανώσεις στήθηκαν σε όλους τους χώρους της νεολαίας.

Η ΚΝΕ πήρε την πρωτοβουλία για τη δημιουργία της αντι-ΕΦΕΕ, που δημιουργήθηκε για να συντονίσει και να συνενώσει σε ενιαία οργάνωση την αντιδικτατορική δράση των φοιτητών. Σημαντικά γεγονότα στη δράση της, οι πρώτες γενικές συνελεύσεις των φοιτητών. Εκεί εκλέχτηκαν οι πρώτες επιτροπές αγώνα. Η δράση της ΚΝΕ είχε σαν αποτέλεσμα τη μεγάλη συμμετοχή των φοιτητών και άλλων τμημάτων της νεολαίας στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.

     Πηγή : Ριζοσπάστης 22 – 4 – 2007