ΙΣΤΟΡΙΑ : Μάης του 68
A’ Μέρος
Ενα αφιέρωμα στο Μάη του 68 για το πόσο σημαντικός ήταν , για ποιούς ήταν , πως αντιμετωπίστηκε από τα επιτελεία της άρχουσας τάξης και φυσικά για το ρόλο του οπορτουνισμού τότε αλλά και σήμερα , είναι απαραίτητος ειδικά στις σημερινές συνθήκες .
Ο Γαλλικός Μάης , ο Μάης του 68 έχει περάσει από την άρχουσα τάξη ως έκφραση συνώνυμη της αμφισβήτησης , της διεκδίκησης της νιότης, της φαντασίας και του έρωτα . Με συνθήματα όπως , απαγορεύεται το απαγορεύεται , η φαντασία στην εξουσία και ” κάτω από το πλακόστρωτο είναι παραλία ” μπορεί να δείχνουν μία πρωτοτυπία , ακόμα και μία ποιητική διάθεση ειδικά στο τελευταίο , με κανένα τρόπο όμως δεν μπορούσαν να δώσουν λύση στα οξυμένα προβλήματα της νεολαίας .
Για την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα όμως , έχει περάσει ως μία εξέγερση των φοιτητών της νεολαίας και των καθηγητών με καταλήψεις στα Πανεπιστήμια της Ναντέρ και της Σορβόννης και ταραχές με εκατοντάδες τραυματίες με αφορμή τις διαφορές στη διαβάθμιση του κύκλου σπουδών και στα προβλήματα στην ανισοτιμία των πτυχίων.
Ξεκίνησαν στο τέλος του Μάρτη και συνεχίστηκαν όλο τον Απρίλη με αυξημένη συμμετοχή . Στις 5 Μάη στήνονται οδοφράγματα στο Καρτιέ Λατέν . Στις 11 Μάη τη νύχτα των οδοφραγμάτων , η Αστυνομία χτυπά με αποτέλεσμα τον τραυματισμό 400 ατόμων . Τότε το Κ.Κ.Γ και τα συνδικάτα κάλεσαν τους εργαζόμενους ν ‘ αντισταθούν στη πολιτική του Ντε Γκολ .
Από εκείνη τη στιγμή και μετά η κατάσταση άλλαξε άρδην σε όλη τη Γαλλία . Στις 13 Μάη έγινε η μεγάλη διαδήλωση που είχε πάνω από 2.5 εκατομμύρια λαό και νεολαία . Σε αυτή τη διαδήλωση , επικεφαλής δεν ήταν φοιτητές . Στην πρώτη γραμμή ήταν οι εργάτες με επικεφαλής το Κ.Κ.Γ , τα συνδικάτα CGT( ΣΕ ΖΕ ΤΕ) . Στις 15 Μάη γίνεται κατάληψη στο εργοστάσιο της ΡΕΝΟ και μέσα σε τρείς μέρες οι καταλήψεις γενικεύτηκαν σχεδόν σε όλα τα εργοστάσια του Δημοσίου και ιδιωτικού τομέα , με γενίκευση των διαδηλώσεων οι οποίες κορυφώνονται στις 25 Μάη όταν η ΣΕ ΖΕ ΤΕ κινητοποιεί την εργατική τάξη του Παρισιού . Σε αυτή τη διαδήλωση παίρνουν μέρος 2.5 εκατομμύρια εργαζόμενοι , παραλύοντας το Παρίσι , αναγκάζοντας τον Ντε Γκόλ να φύγει από τη Γαλλία και να πηγαίνει στο Μπάτεν – Μπάτεν της Γερμανίας συναντώντας τον εκεί Γάλλο στρατηγό Μασί , ο οποίος παρά τις αντιθέσεις τους λόγω του κινήματος των στρατηγών , συμβάλλει στην αντιμετώπιση της κατάστασης . Επιστρέφει στο Παρίσι και κατεβάζει στρατό στους δρόμους της πρωτεύουσας. Η αστική τάξη παραμέρισε τις αντιθέσεις της μπροστά στο κίνδυνο . Ήδη όμως από τις 25 του Μάη τα συνδικάτα έχουν ξεκινήσει με τον πρωθυπουργό Πομπιντού συζητήσεις και στις 27 Μάη κερδίζουν αύξηση 10% , περισσότερες μέρες άδειας και αποδοχή των εργασιακών επιτροπών . Στις 30 Μάη ο Ντε Γκόλ διαλύει τη Βουλή προκυρρήσοντας εκλογές .
Αυτός ήταν ο δικός μας Μάης ο Μάης της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος , που ναι μεν δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την ιστορική αποστολή της , πέτυχε όμως σημαντικές κατακτήσεις όταν μιλάμε για μια χώρα αναπτυγμένη στο ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού . Ο ηρωικός αυτός αγώνας χτυπήθηκε από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους . Στην προσπάθειά τους αυτή όπως ήταν φυσικό είχαν σύμμαχό τους τον οπορτουνισμό που πρωταγωνίστησε και”ιδεολογικά ” αλλά και με ύπουλα τυφλά χτυπήματα , αποδεικνύοντας πόσο ύπουλοι αντίπαλοι είναι , γι ‘ αυτό και η δράση τους είναι επικίνδυνη για το λαϊκό κίνημα .
Β’ Μέρος
Συνεχίζω το Β ‘ και τελευταίο μέρος του αφιερώματος για το Μάη του 68 που αφορά το πώς αποτύπωσε ο κινηματογράφος απο την δική του σκοπιά ,τα ιστορικά γεγονότα του Μάη του 68 . Η τέχνη για να είναι αληθινή , πρέπει να διεισδύει μέσα στον κόσμο , να τον αφουγκράζεται και να ταυτίζεται με τα προβλήματά του . Υπό την έννοια αυτή , δεν θα μπορούσε να μείνει αδιάφορη . Αντίθετα με διάφορες μορφές εξέφρασε την αλληλεγγύη της , ήτε συμμετέχοντας , ήτε διακόπτοντας το μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ στο κόσμο , το φεστιβάλ Καννών , τιμώντας με το τρόπο αυτό τη γενιά της αμφισβήτησης . Επέλεξα 6 ταινίες που αναφέρονται στα γεγονότα του Μάη σύν μία η οποία αποτελεί το αλφαβητάρι της διαλεκτικής αμφισβήτησης. Καθ’ ένας που αγαπά το σινεμά δεν πρέπει να τις χάσει . 1) Να πεθαίνεις στα 30 Ντοκιμαντέρ του Ρομάν Γκουπίλ 1982 . Το πεθαίνεις στα 30 δεν είναι μία ακόμα ταινία για το Μάη του 68 . Είναι μία ταινία κομμάτι του Μάη . Ο δημιουργός της μαθητής στη τελευταία τάξη του Γυμνασίου , παιδί ακόμη , λαμβάνει ενεργό μέρος στην εξέγερση , παράλληλα τράβαγε τα γεγονότα με τη μηχανή του . Το κέντρο του ενδιαφέροντός του ήταν ένας αριστεριστής , ένας από τους ηγέτες των Πανεπιστημίων , ο Μισέλ Ρεκαντί , ο οποίος βαθιά απογοητευμένος αυτοκτόνησε μερικά χρόνια αργότερα το 1978 . Δεν είχε κλείσει ακόμα τα τριάντα , τη στιγμή που άλλοι ηγέτες του φοιτητικού κινήματος ζούνε και βασιλεύουν , αυτοκτόνησαν πολιτικά . ενσωματώθηκαν στο σύστημα , το οποίο υποτίθεται πως πολεμούσαν . Ο Μισέλ Ρεκαντί ήταν κατά κάποιο τρόπο τυχερός! .Πέθανε όρθιος . Πέθανε πριν ξεπέσει! 2) οι Συνήθεις εραστές .
Ο Φιλίπ Γκαρέλ είναι ο σκηνοθέτης αυτής της κοινωνικής ταινίας . Ο Φρανσουά Ντερβιέ είναι 20 χρονών , όταν ξεσπάει ο Μάης του 68 στο Παρίσι . Είναι ποιητής , λίγο συγκεχυμένος ως προς την ζωή του , αλλά με την παρέα του μετέχει ενεργητικά , ανεβαίνει στα οδοφράγματα – αν και όχι στην πρώτη γραμμή – συγκρούσεων με την αστυνομία . Αναποδογυρίζει αυτοκίνητα , πετάει πέτρες , τρέχει μπρος πίσω , κυνηγιέται , κρύβεται . Ένα βράδυ τραυματίζεται ελαφρά στο στο χέρι , τον κυνηγούν οι αστυνομικοί , χώνεται στα σπίτια , κρύβεται σε μία εσοχή στέγης , φοβάται . Ονειρεύεται επαναστάσεις του παρελθόντος του 1789 , του 1848 με τον εαυτό του παρόντα . Παίζουν : Λουί Γκαρέλ , Κλοτίλυτ Εσμ .
3 ) Οι ονειροπόλοι . Μια ιστορία εσωτερικής ανακάλυψης , καθώς τρείς φοιτητές δοκιμάζουν τα όριά τους με φόντο την ταραχώδη περίοδο των γεγονότων του Μάη . Σκηνοθεσία : Μπερνάρντο Μπερτολούτσι . Με τους Μάικλ Πίτ , Λουί Γκαρέλ, Εύα Γκρίν . 4) Ο Μιλού το Μάη . Μυθοπλασία του Λουί Μάλ . Παίζουν : Μισέλ Πικολί , Μίου – Μίου, Μισέλ Ντισουά , Ντομινίκ Μπλάν . 5) Μετά το Μάη . Μία αυτοβιογραφία που πάει πιο μακριά από την στεγνή ομφαλοσκόπηση , που ισορροπεί ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό , τρία χρόνια μετά το Γαλλικό Μάη . Είναι σε μεγάλο βαθμό μία νοσταλγική ταινία γι ‘ αυτή καθαυτή τη νιότη . Σκηνοθεσία : Ολιβιέ Ασαγιάς . Παίζουν : Κλεμαν Μεταγιέ , Λόλα Κρετόν κ.α 6) Ή μαμά και η πουτάνα . Πρωταγωνιστές της κλασικής αυτής ταινίας είναι τρία πρόσωπα . Ο Αλεξάντερ , ένας ανέμελος χωρίς ευθύνες άντρας , που περνάει το καιρό του στα καφέ του Σεν Ζερμέν Ντε Πρεν , η Μαρί , μία μεγαλύτερή του σε ηλικία γυναίκα , διευθύντρια μπουτίκ με την οποία συζεί και η Βερόνικα νοσοκόμα που ο Αλεξάντερ γνωρίζει σ’ ένα από τα καφέ και με την οποία αρχίζει να έχει ερωτική σχέση . Η ταινία σε σκηνοθεσία Ζαν Εστάι , ενός από τους πιο πρωτότυπους σκηνοθέτες της Νουβέλ Βάγκ , που αυτοκτόνησε σε ηλικία 43 ετών προκάλεσε ένα μικρό σκάνδαλο εξαιτίας των διαλόγων της . Πρωταγωνιστούν : οι Ζαν Πιέρ Λεό , Περναντέτ Λαφόν , Φρανσουάζ Λαμπρόν, Ιζαμπέλ Βαίνγκόρτεν .
7) Ζαμπρίσκι Ποίντ του μεγάλου σκηνοθέτη Μικελάτζελο Αντονιόνι. Η προσωπική ματιά του Αντονιόνι της κοινωνικής σύνθεσης και των αξιών της εποχής της δεκαετίας του 60 παραπέμπει σε πολλαπλά μηνύματα . Το τέλος της ταινίας ,είναι μία διαλεκτική απόδειξη γιατί πρέπει ο καπιταλισμός να τιναχτεί στον αέρα .https://youtu.be/guOmJM8xvHA
Γεώργιος Παναγούλης