ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΧΑΛΚΙΔΑ
Εντονο ενδιαφέρον και μεγάλη συμμετοχή στην αντιπολεμική έκθεση «Πλήγματα ακριβείας»
Με μεγάλη συμμετοχή κόσμου κάθε ηλικίας πραγματοποιήθηκαν το Σάββατο 4 Γενάρη τα εγκαίνια της αντιπολεμικής έκθεσης εικαστικών έργων της καλλιτεχνικής ομάδας «FireArt» για τα 25 χρόνια από τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία με τίτλο «Πλήγματα ακριβείας», που μετά από πρωτοβουλία του Εργατικού Κέντρου Εύβοιας φιλοξενείται στη Χαλκίδα, στην αίθουσα της Δημοτικής Πινακοθήκης «Δημήτριος Μυταράς» (Λιάσκα 15, κτίριο πρώην ΑΣΑΧ).
Η έκθεση, που διοργανώνεται σε συνεργασία του Εργατικού Κέντρου Εύβοιας και του Συλλόγου Φίλων Γιάννη Σκαρίμπα, θα λειτουργήσει έως την Τετάρτη 16 Γενάρη και θα είναι ανοιχτή για το κοινό καθημερινά από τις 6 μ.μ. έως τις 9 μ.μ., εκτός από το Σάββατο 11 Γενάρη που θα είναι κλειστή. Επίσης, κατόπιν συνεννόησης με το Εργατικό Κέντρο Εύβοιας, η έκθεση μπορεί να λειτουργήσει και πρωινές ώρες, ώστε να διευκολύνονται η συμμετοχή σχολείων και οι οργανωμένες επισκέψεις.
Μέσα από τα έργα εικαστικών από την Ελλάδα και χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας αναδεικνύονται ο όλεθρος του πολέμου αλλά και οι πραγματικές αιτίες πίσω από τον ΝΑΤΟικό βομβαρδισμό το 1999, που οδήγησε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Πλήθος επισκεπτών κάθε ηλικίας, εκπρόσωποι σωματείων και μαζικών φορέων που παρευρέθηκαν στα εγκαίνια, είχαν την ευκαιρία να ξεναγηθούν από καλλιτέχνες και να συζητήσουν γύρω από τα έργα που εκτίθενται, για το επίκαιρο μήνυμα της έκθεσης σε μια χρονική περίοδο που οι ιμπεριαλιστικές πολεμικές συγκρούσεις αυξάνονται τόσο στη γειτονιά μας όσο και στον υπόλοιπο πλανήτη.
Στιγμές συγκίνησης, μνήμης και αγώνα ξύπνησαν οι αναφορές στα γεγονότα που σημάδεψαν τη Γιουγκοσλαβία, αλλά και τη χώρα μας, πριν από 25 χρόνια. Οι διηγήσεις καλλιτεχνών από την πρώην Γιουγκοσλαβία για τη φρίκη και τις συνθήκες του πολέμου συμπληρώνονταν από τις αφηγήσεις για τα μεγάλα αντιπολεμικά συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, αλλά και με τις διηγήσεις ανθρώπων που ταξίδεψαν εκείνες τις μέρες στη Γιουγκοσλαβία για να σταθούν ανθρώπινο τείχος και να προστατέψουν από τον βομβαρδισμό κρίσιμες υποδομές.
Στο πλαίσιο των εγκαινίων, τους επισκέπτες χαιρέτισε ο Γιάννης Τζαβάρας, εκ μέρους της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Εύβοιας, ο οποίος επισήμανε ότι η φιλοξενία της έκθεσης εντάσσεται στις πρωτοβουλίες του Εργατικού Κέντρου για το «Ετος Γ. Σκαρίμπα» στην πόλη της Χαλκίδας, στοχεύοντας στο να συμβάλει στην ανάδειξη των αντιπολεμικών και φιλειρηνικών πτυχών του έργου του. Σημείωσε, επίσης, ότι μέσα από αυτήν την πρωτοβουλία, το Εργατικό Κέντρο Εύβοιας επιδιώκει να δώσει συνέχεια στις δράσεις και στις πρωτοβουλίες που αφορούν συνολικότερα τη ζωή των εργαζομένων και των οικογενειών τους, όπως ο πόλεμος, η Παιδεία και η Υγεία.
Μια ιδιαίτερα σημαντική πρωτοβουλία χαρακτήρισε τη φιλοξενία της έκθεσης ο Θανάσης Βασιλείου, γραμματέας του Συλλόγου Φίλων Γιάννη Σκαρίμπα, τονίζοντας ότι αναδεικνύει τόσο τον αντιπολεμικό χαρακτήρα του έργου του Γιάννη Σκαρίμπα όσο και άλλες κοινωνικές πτυχές του, σε αντίθεση, όπως επισήμανε, με άλλες πρωτοβουλίες και εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο του «Ετους Γ. Σκαρίμπα» στην πόλη της Χαλκίδας.
Εκ μέρους της καλλιτεχνικής ομάδας «FireArt», στα εγκαίνια της έκθεσης στη Χαλκίδα μίλησε η Χρύσα Κοφίνα, υπογραμμίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι οι καλλιτέχνες με τα έργα τους συνέδεσαν την Τέχνη με την καταγγελία των βομβαρδισμών, αλλά και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο που θα έρθει μέσα από την αντίσταση και πάλη των λαών. Ανέδειξε παράλληλα τα οικονομικά αίτια που οδήγησαν στον ΝΑΤΟικό βομβαρδισμό, στη φρίκη του πολέμου και στον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας.
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Το «Υπάρχω» είναι ο Στέλιος Καζαντζίδης
Φαίνεται ζούμε στην εποχή των σκηνοθετών. Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος κατάφερε σε 130 λεπτά να μοντάρει τα πλάνα της ζωής του Στέλιου Καζαντζίδη. Ενός ανθρώπου με κεφάλι λιονταριού, φτερά αετού, κορμί βράχου και φωνή θεϊκή.
Τους ανθρώπους – μύθους τους πλάθουν οι πολιτισμοί, οι κοινωνίες, οι αντιλήψεις μας. Το «Υπάρχω» είναι ο Στέλιος Καζαντζίδης – δημιούργημα του κόσμου που τον έκανε αφέντη στο λαϊκό στερέωμα. Με σενάριο απλό αλλά ζυγισμένο, της Κατερίνας Μπέη, απλωμένο σαν γέφυρα που ενώνει σταθμούς της ζωής του. «Η ζωή του όλη» με τις «δύο πόρτες» σ’ ένα μεταθανάτιο ταξίδι.
Χωρίς σκηνοθετικά τεχνάσματα, με μια άρτια ματιά του Τσεμπερόπουλου, ενώνει τις φουρτούνες και τις τρικυμίες του ωκεανού της ζωής του με τη γαλήνια θάλασσα, όπου ψαρεύει με μια μικρή βάρκα. Ο Στέλιος Καζαντζίδης γίνεται άλλοτε γιγάντιο βουνό, μέσα στα αδιαπέραστα σκοτάδια της νύχτας, με τα καρδιοχτύπια και τους κινδύνους, κι άλλοτε ψαρεύει ήρεμος. Αλλοτε σωριάζεται άλλοτε γλιτώνει. Εξωτερικεύει την οργή του, όταν οι δισκογραφικές εταιρείες γίνονται κλοιοί που τον περισφίγγουν, τον στραγγαλίζουν.
Σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι γυναίκες στη ζωή του, όπως η μάνα του Γεσθημανή. Οι έρωτές του, Καίτη Γκρέυ, Μαρινέλλα και Βάσω Καζαντζίδη.
Εξοχες οι ερμηνείες όλων. Ακόμα και του ηθοποιού που υποδύεται τον νεαρό τότε Γιώργο Λιάνη, έναν δημοσιογράφο με μεγάλη ιστορία και επιτυχίες. Ο Χρήστος Μάστορας έχτισε με μαστοριά και ταλέντο την προσωπικότητα του μεγάλου τραγουδιστή.
Η προσωπικότητα, ο χαρακτήρας και η εικονογράφηση μιας εποχής φαίνεται από την επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη:
«Με τον Στέλιο Καζαντζίδη οι δρόμοι μας συναντήθηκαν δύο φορές, και τις δύο έσμιξαν κι γίνανε λεωφόροι! Οχι δύο. Αλλά μία!
Οπως ήταν το “Σαββατόβραδο”, το “Παράπονο”, ο “Καημός”, το “Βράχο-Βράχο” και άλλα την πρώτη φορά, στη δεκαετία του ’60, ή ο δίσκος “Στην Ανατολή” τη δεύτερη φορά, αμέσως μετά την πτώση της χούντας, τον Αύγουστο του ’74. Ο δίσκος που σκοτεινές δυνάμεις τον έπνιξαν στην κούνια τους όταν ήταν ακόμα μωρό, γιατί τους φόβιζε μήπως γίνει άντρας και τους πάρει σβάρνα, όπως έγινε στην πρώτη μας συνάντηση.
Γιατί ο Στέλιος κι εγώ ήμασταν παράλληλα ποτάμια που έτρεχαν ορμητικά προς τη θάλασσα. Ο ένας λαϊκός του μόχθου, ο άλλος λαϊκός του ξεσηκωμού. Ο ένας στη μηχανουργία ο δεύτερος στα βράχια. Γι’ αυτό, όταν έσμιξαν τα “ποτάμια” μας, οι καρδιές και το τραγούδι μας, έγιναν χείμαρρος με ήχο που έσφαζε γλυκά τις καρδιές του νταλικέρη και του επαναστάτη.
Οταν πρωτοήρθε στο στούντιο στην οδό Λυκούργου ο Στέλιος για την πρώτη πρόβα, ρώτησε τον Μπιθικώτση (εγώ έπαιζα στο πιάνο με τον Χιώτη):
– Τι είναι τούτος;
– Φρέσκα κουλούρια!
Τώρα ποιος δεν ξέρει τον “Καημό” και το “Παράπονο”; Ποιος δεν ξέρει το “Βράχο-Βράχο”; Κανείς, όμως, δεν θα μπορούσε να μας φανταστεί την ίδια ώρα που γράφαμε τα λαϊκά μας, να πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο, εγώ στο τιμόνι και ο Στέλιος δίπλα μου, στην Πάρνηθα και στον Υμηττό, για να τραγουδήσουμε χωρίς να μας ακούν, τα τραγούδια της καρδιάς μας. Τα αντάρτικα! Τον άκουγα με έκπληξη να μου λέει:
– Σε ζηλεύω γιατί εσύ τα έζησες…
Οταν αργότερα ήρθαν με την Μαρινέλλα στο σπίτι μου στη Νέα Σμύρνη, κάθισα στο πιάνο και τους τραγούδησα το “Ενα το Χελιδόνι”.
– Τι είναι αυτό; Με ρωτάει.
– Τώρα γράφω ένα έργο, το “Αξιον Εστί”, για δύο αντρικές φωνές. Θα έχει και βυζαντινά και λαϊκά τραγούδια για να τα μοιραστείτε με τον Γρηγόρη.
Και εκεί μείναμε… Ατυχη φυλή οι Ελληνες, με το σαράκι στην καρδιά να την τρυπάει άδικα. Ας είναι…
Μετά τη χούντα καθόμασταν μια μέρα μαζί στην ταράτσα του σπιτιού μου και, βλέποντας την Ακρόπολη, θυμάμαι του είπα:
– Εχεις καταλάβει ποιος είσαι Στέλιο; Σε βλέπω και δεν μπορώ να καταλάβω από πού βγαίνει αυτή η φωνή. Για μένα είσαι φαινόμενο και μετά από σένα δεν θα υπάρξει άλλος…
Είναι κρίμα για μένα γιατί πιστεύω ότι με τη φωνή του θα πήγαινα τη μουσική μου ακόμα πιο μακριά και πιο βαθιά. Γιατί αυτή η φωνή δεν ήταν μονάχα όμορφη και επιβλητική. Είχε προπαντός ήθος! Ο πόνος και το ράγισμα που σε πονούσε γλυκά, είχε ταυτόχρονα το μεγαλείο και την περηφάνια του απλού, του αληθινού και του πάντα προδομένου λαού μας. Αυτού του Λαού που είναι μισός στον αγώνα για τη ζωή κι ο άλλος μισός μπροστά στις κάννες του Εκτελεστικού.
Αθήνα Νοέμβριος 2017».
Σκηνοθεσία: Γιώργος Τσεμπερόπουλος.
Σενάριο: Κατερίνα Μπέη.
Παίζουν: Χρήστος Μάστορας, Κλέλια Ρένεση, Ασημένια Βουλιώτη, Αγορίτσα Οικονόμου, Δημήτρης Καπουράνης, Αννα Συμεωνίδου.
(Αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Αστερισμοί Πολιτισμού» του portal «902.gr»)
Της
Εύας ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ
Πέθανε η Στέλλα Γκρέκα
Εφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών η τραγουδίστρια και ηθοποιός Στέλλα Γκρέκα.
Η Στέλλα Γκρέκα, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Στυλιανής Λαγκάδα, έκανε τις πρώτες της εμφανίσεις στον κινηματογράφο στις ταινίες του πρώτου της συζύγου, Ορέστη Λάσκου. Μεγαλύτερη σταδιοδρομία έκανε στον χώρο του τραγουδιού, ερμηνεύοντας μερικά από τα πιο αγαπημένα τραγούδια, όπως «Ας ερχόσουν για λίγο», «Πού να ‘σαι τώρα» κ.ά.
Πηγή : Ριζοσπάστης 8 – 1 – 2025