ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Ο θάνατος του ΛΕΝΙΝ

Η σορός του Λένιν τοποθετήθηκε για δημόσια αποτίμηση φόρου τιμής στην Αίθουσα με τις Κολόνες του Μεγάρου των Συνδικάτων

«Ωρα, βροντά τα συνθήματά του κεραυνούς –

μήπως θα το ρίξουμε στα κλάματα;

Λένιν ζωντανότερος κι απ’ τους ζωντανούς

Είναι η γνώση μας, η δύναμη και τ’ άρματα»

Β. Μαγιακόφσκι¹

Στις 21 Γενάρη 1924, ώρα 6.50` το βράδυ, ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν άφησε την τελευταία του πνοή στο Γκόρκι. Η είδηση ήταν αναπάντεχη, όχι τόσο γιατί κανείς δεν ήταν έτοιμος να αποδειχτεί ένα τέτοιο γεγονός ως πραγματικό, αλλά κυρίως επειδή λίγες ημέρες πριν η υγεία του είχε βελτιωθεί αισθητά κι άρχισαν να διατυπώνονται υποθέσεις ότι όλα όδευαν προς την πλήρη ανάρρωση. Δύο ημέρες πριν επέλθει το μοιραίο, στις 19 Γενάρη, ανοίγοντας τις εργασίες του XI Συνεδρίου των Σοβιέτ, ο Μ. Ι. Καλίνιν ανακοίνωσε ότι «οι μεγάλοι ειδικοί γιατροί που νοσηλεύουν τον Λένιν εκφράζουν την ελπίδα ότι ο Βλαντίμιρ Ιλίτς θα επιστρέψει στην κρατική και πολιτική δράση»². Δυστυχώς, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί.

Η Ευδοκία Ιβάνοβνα Σιρνόβα, που δούλεψε στο σπίτι των Ουλιάνοφ από το Μάρτη του 1923 έως το 1924, γράφει στις αναμνήσεις της για την τραγική εκείνη ημέρα που ο Λένιν συνάντησε το θάνατο: «Το πρωί, όπως πάντα, του πήγα τον καφέ του, κι εκείνος υποκλίθηκε ευγενικά, πέρασε δίπλα από το τραπέζι, μα δεν κάθισε να πιει τον καφέ του, μόνο μπήκε στο δωμάτιό του και ξάπλωσε. Τον περίμενα ως τις 4 η ώρα με ζεστό καφέ, όλο και πίστευα πως θα ξυπνήσει, πως θα τον πιει. Αλλά δεν ήταν πια καλά. Μου ζήτησαν μποτίλιες με ζεστό νερό… Ως να τις γεμίσουν, κι ως να τις πάνε, δεν του χρειάζονταν πια… Τρέχω απάνω, κοιτάζω, η Μαρία Ιλίνιτσνα ήταν αγνώριστη, στο πρόσωπό της είχε απλωθεί μαύρη απελπισία. Βλέπω που ήταν χάλια…

Ο Λένιν μπρος από τη βιβλιοθήκη του, στο γραφείο του στο Κρεμλίνο, το 1918

– Τι έχετε; Τη ρωτάω.

– Για τον Βολόντιά μας δεν υπάρχουν ελπίδες, ήταν το μόνο που είπε.

Αρχισα να την καθησυχάζω. Εκείνη μπήκε βιαστικά στο διπλανό δωμάτιο κι έβαλε τα κλάματα. Τότε έτρεξα στον Βλαντίμιρ Ιλίτς, τι να δω… Κοιτάζω όλοι οι γιατροί κράταγαν τα κεφάλια τους, κι οι νοσοκόμοι στις γωνιές όλοι κλαίνε. Μπήκα στο δωμάτιο… Η Ναντιέζνα Κωνσταντίνοβα καθόταν δίπλα του, στο κρεβάτι και του κρατούσε το χέρι…»³.

Στο ιατρικό δελτίο που βεβαίωνε το θάνατο του Λένιν, αναφερόταν πως βάση της αρρώστιας του ήταν η έντονη σκλήρωση των αγγείων του εγκεφάλου, εξαιτίας της υπερβολικά εντατικής πνευματικής δραστηριότητας. Αμεση αιτία θανάτου ήταν η εγκεφαλική αιμορραγία⁴.

Πριν προχωρήσουμε σε περισσότερες λεπτομέρειες γύρω από το θάνατο του Λένιν, ας κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν, στη ζωή και στη δράση του κορυφαίου αυτού επαναστάτη και θεωρητικού του 20ού αιώνα, που δίκαια θεωρήθηκε ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος.

Κορυφαίος μαρξιστής – ηγέτης του προλεταριάτου

Ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ (Νικολάι Λένιν) γεννήθηκε στις 10/22 Απρίλη του 1870 στην πόλη Σιμπίρσκ (κατοπινή ονομασία Ουλιάνοφσκ), που βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Βόλγα. Ηταν το τέταρτο, στη σειρά, από τα οκτώ παιδιά που απέκτησαν οι γονείς του, αν και δεν έζησαν όλα. Τα δύο πέθαναν πολύ μικρά.

Η αδελφή του Λένιν, Αννα Ι. Ουλιάνοβα – Ελιζάροβα, γράφει στις αναμνήσεις της πως η οικογένεια που μεγάλωσε ο Λένιν ήταν σφιχτοδεμένη και μονιασμένη. «Το οικογενειακό περιβάλλον και οι όροι ανατροφής – σημειώνει – ήταν πολύ ευνοϊκοί για την ανάπτυξη του μυαλού και τη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών. Τα παιδικά χρόνια του Βλαντίμιρ Ιλίτς, των αδελφών και των αδελφάδων του πέρασαν πολύ φωτεινά και ευτυχισμένα»⁵.

Στο Γκόρκι το 1922, όταν οι γιατροί του επέβαλαν να ξεκουραστεί. Κι εκεί όμως, τις λεγόμενες «μέρες ανάπαυσης» συνέχιζε να εργάζεται εντατικά

Τα παιδικά και νεανικά του χρόνια ο Βλαντίμιρ Ιλίτς τα πέρασε στην περιοχή του Βόλγα, στους νομούς του Σιμπίρσκ, Καζάν, Σαμάρας, όπου ήταν φανερή η ληστρική εκμετάλλευση των χωρικών, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους, αλλά και ο σκοταδισμός, που διπλασίαζε πάνω τους το βάρος της κοινωνικής καταπίεσης. Η πραγματικότητα αυτή, αλλά και η γενικότερη κοινωνικοπολιτική κατάσταση που βίωνε τότε η Ρωσία – μια αχαλίνωτη και θηριώδης αντίδραση, που πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις ύστερα από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Β` το 1881 από τους ναροντνικούς – άσκησαν ισχυρή επίδραση πάνω στο νεαρό Βλαδίμηρο, ο οποίος παρακολουθούσε τη ζωή γύρω του με μεγάλο ενδιαφέρον, άκουγε τις συζητήσεις των μεγάλων και διάβαζε πολύ τη δημοκρατική φιλολογία της εποχής⁶.

Βαθιά επίδραση στο χαρακτήρα, αλλά και στην επαναστατική σκέψη του Λένιν, άσκησε η επαναστατική – δημοκρατική ρωσική φιλολογία και κυρίως τα έργα του Τσερνισέφσκι, τον οποίο ο ίδιος χαρακτήριζε πολύ αργότερα ως «μεγάλο Ρώσο σοσιαλιστή της προμαρξικής περιόδου»⁷. Εξίσου όμως, και ίσως ισχυρότερη, ήταν η επίδραση που δέχτηκε από τη συναναστροφή με τον μεγαλύτερο αδελφό του, Αλεξάντρ Ουλιάνοφ. Επρόκειτο για έναν πολύ μορφωμένο άνθρωπο και αποφασισμένο επαναστάτη (ναροντνικό), που θυσίασε τη ζωή του για την κοινωνική απελευθέρωση των καταπιεζόμενων μαζών. Ο Αλεξάντερ εκτελέστηκε στις 8/3/1887 από τα όργανα του τσαρισμού, ύστερα από τη συμμετοχή του στην προετοιμασία δολοφονικής απόπειρας κατά του τσάρου Αλεξάνδρου του Γ` κι ο θάνατός του «είχε δυνατή επίδραση στην απόφαση του νεαρού Λένιν να γίνει επαγγελματίας επαναστάτης»⁸.

Το 1887, λοιπόν, ήταν έτος στροφής για τον Λένιν. Από το σημείο αυτό και μετά, η επαναστατική του σταδιοδρομία υπήρξε έντονη, ορμητική, με σταθμούς ανεπανάληπτους, που σφράγισαν, όχι μόνον τη ρωσική, αλλά και την παγκόσμια ιστορία του εργατικού κινήματος. Τη χρονιά αυτή, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Καζάν και πήρε ενεργά μέρος στο φοιτητικό κίνημα, με αποτέλεσμα, το Δεκέμβρη του ίδιου έτους, να συλληφθεί και να εξοριστεί στο χωριό Κουκούσκινο. Ενα χρόνο αργότερα, επέστρεψε στο Καζάν, αλλά δεν του επιτράπηκε να ξαναφοιτήσει στο πανεπιστήμιο. Προσχώρησε στον επαναστατικό όμιλο του Ν. Ε. Φεντοσέγιεφ κι άρχισε να μελετά έργα του Μαρξ, του Ενγκελς και του Πλεχάνοφ, με αποτέλεσμα να διαμορφωθεί σε συνειδητό πια μαρξιστή.

Το Μάη του 1889, η οικογένειά του μετακόμισε στη Σαμάρα και το 1891 έδωσε πτυχιακές εξετάσεις στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πετρούπολης, απ’ όπου μπόρεσε να πάρει το πτυχίο του με άριστα.

Στην Πετρούπολη, ο Λένιν (μετοίκησε το 1893) έγινε ο αρχηγός των μαρξιστών της ρωσικής πρωτεύουσας και στις αρχές του 1895 η ομάδα που καθοδηγούσε πήρε την ονομασία «Ενωση Αγώνα για την Απελευθέρωση της Εργατικής Τάξης». Επρόκειτο για το έμβρυο – όπως ο ίδιος έλεγε⁹ – του επαναστατικού κόμματος.

Το Δεκέμβρη του 1895, ο Λένιν συνελήφθη για την επαναστατική του δράση. Υστερα από φυλάκιση 14 μηνών, το Φλεβάρη του 1897, εξορίστηκε στην Ανατολική Σιβηρία κι αφού εξέτισε την ποινή του, στα 1900 αναχώρησε για την Ελβετία όπου έζησε ως πολιτικός εξόριστος. Επέστρεψε στην Πετρούπολη με αφορμή την πρώτη ρωσική επανάσταση, το Νοέμβρη του 1905, αλλά μετά την ήττα της επανάστασης ξαναπήρε το δρόμο της προσφυγιάς, φεύγοντας για τη Γενεύη το Γενάρη του 1908. Τη Ρωσία θα την ξανάβλεπε πάλι το 1917, όταν ξέσπασε η δεύτερη ρωσική επανάσταση.

Χωρίς αμφιβολία, είναι αδύνατο να παρουσιάσει κανείς τον Λένιν ως ηγέτη του επαναστατικού προλεταριάτου μέσα σε λίγες γραμμές. Εντούτοις οφείλουμε να σημειώσουμε πως είναι ο άνθρωπος, που ανέπτυξε όσο κανείς άλλος το μαρξισμό στην εποχή του ιμπεριαλισμού, επιβεβαιώνοντας την ορθότητα του θεωρητικού του έργου, αλλά και ολόκληρης της μαρξιστικής επιστήμης με τη νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία. Τη δεκαετία του 1890-1900, συνέβαλε αποφασιστικά στην ιδεολογικοπολιτική νίκη του μαρξισμού κατά του ναροντνικού μικροαστικού κινήματος στη Ρωσία, αλλά και κατά των λεγόμενων «Νόμιμων Μαρξιστών», που αλλοίωναν το περιεχόμενο της μαρξιστικής επιστήμης, ανακατεύοντάς το με υπερταξικές πανανθρώπινες ηθικές αξίες. Ταυτόχρονα, κατάφερε να βάλει τα θεμέλια της θεωρίας για το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου και να βοηθήσει αποφασιστικά στη διαμόρφωση των υποκειμενικών όρων ίδρυσής του.

Στις παραμονές της πρώτης ρωσικής επανάστασης, καταφέρνει να αναπτύξει ακόμη περισσότερο τη θεωρία για το κόμμα, ενώ κατά τη διάρκειά της έστρεψε την προσοχή του κυρίως στη θεωρία της επανάστασης και στα καθήκοντα που απέρρεαν απ’ αυτήν. Μετά την ήττα της επανάστασης, στα χρόνια της αντίδρασης, το κύριο βάρος της δράσης του έριξε στην απόκρουση, με επιστημονικό – μαρξιστικό τρόπο, της αστικής ιδεολογίας που δυνάμωνε την επίδρασή της στην εργατική τάξη και στο κόμμα. Ασχολήθηκε συστηματικά για την ανάπτυξη της μαρξιστικής θεωρίας πάνω στο εθνικό ζήτημα και στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αγωνίστηκε συστηματικά ενάντια στο σοσιαλιμπεριαλισμό, στο σοσιαλπατριωτισμό, στο σοσιαλσοβινισμό, αλλά και στον πασιφισμό, ενάντια στην προδοσία της Β` Διεθνούς, για την ενότητα των διεθνιστών και τη δημιουργία μιας νέας, πραγματικά προλεταριακής, πραγματικά επαναστατικής Διεθνούς. Μελέτησε την εξέλιξη του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο και κατέληξε σε σημαντικά συμπεράσματα, όσον αφορά στο θεωρητικό εξοπλισμό του προλεταριάτου στην πάλη του για την κατάκτηση της εξουσίας. Στην τελευταία φάση της ζωής του, από το 1917 έως το θάνατό του, ο Λένιν πρόσφερε ανεκτίμητο έργο, στο επίπεδο τόσο της θεωρίας, όσο και της πολιτικής πρακτικής, ως ηγέτης της επανάστασης που νικά, ως αρχηγός του πρώτου εργατικού κράτους και καθοδηγητής του κόμματος και των μαζών στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Πιο ζωντανός απ’ τους ζωντανούς

Η είδηση του θανάτου του ΛΕΝΙΝ μεταδόθηκε από το σοβιετικό ραδιόφωνο στη Σοβιετική Ενωση και σ’ όλο τον κόσμο στις 22 Γενάρη 1924, στις 6 το πρωί.

Η ΚΕ του Μπολσεβίκικου Κόμματος, μετά από έκτακτη συνεδρίασή της, απηύθυνε έκκληση «Προς το κόμμα, όλους τους εργαζόμενους», όπου ανέφερε πως μετά τον Μαρξ η ιστορία του απελευθερωτικού κινήματος δεν είχε αναδείξει μια τόσο γιγάντια μορφή σαν τον Λένιν. «Ο,τι πραγματικά μεγάλο και ηρωικό έχει το προλεταριάτο – έλεγε η έκκληση – ατρόμητο μυαλό, θέληση σιδερένια, αλύγιστη, επίμονη θέληση που δαμάζει τα πάντα, ιερό μίσος, μίσος θανάσιμο ενάντια στη σκλαβιά και την καταπίεση, επαναστατικό πάθος, που μετακινεί βουνά, απεριόριστη πίστη στις δημιουργικές δυνάμεις των μαζών, τεράστια οργανωτική μεγαλοφυία, όλα αυτά βρήκαν τη μεγαλειώδη ενσάρκωσή τους στον Λένιν, που το όνομά του έγινε σύμβολο του νέου κόσμου από τη Δύση ως την Ανατολή, από το Νότο ως το Βορρά»¹⁰. Στις 23 Γενάρη σχετική προκήρυξη εξέδωσε και η Εκτελεστική Επιτροπή της ΚΔ, με την οποία καλούσε τα εκατομμύρια των συναγωνιστών και οπαδών της σε όλο τον κόσμο να ακολουθήσουν τις υποθήκες του Λένιν¹¹.

«Το θλιβερόν άγγελμα που από προχθές εβύθισε εις την αγωνίαν την εργατικήν τάξιν όλου του κόσμου αληθεύει. Ο ΛΕΝΙΝ πέθανε στις 21 τρ. υποκύψας στο μοιραίο έπειτα από πολυχρόνιον αρρώστιαν», έγραφε σε ολοσέλιδο πρωτοσέλιδο άρθρο του στο «Ρ» εκείνες τις ημέρες ο Γ. Κορδάτος¹². Και κατέληγε: «Σφίγγοντας την καρδιά τους από στυγνήν αγωνίαν, άφατον λύπην, οι Ρώσοι εργάτες και χωρικοί που θα προπέμψουν σήμερα το ΛΕΝΙΝ με τις μεγαλύτερες τιμές στην τελευταία του κατοικίαν, είμαστε βέβαιοι πως θα ορκιστούν – και μαζί τους όλοι οι εργάτες του κόσμου – να φανούν μικροί Λένιν στον κύκλο της δράσεώς των και να μοιάσουν έστω και λίγο τον φλογερότερον κήρυκα του διεθνούς κομμουνισμού, αλλά και τον επαναστάτην και Απόστολον τον μεγαλύτερον απ’ όσους γνώρισαν οι αιώνες».

Από το Γκόρκι η σορός του Λένιν μεταφέρθηκε στις 23 του Γενάρη στη Μόσχα και τοποθετήθηκε για δημόσια αποτίμηση φόρου τιμής στην Αίθουσα με τις Κολόνες του Μεγάρου των Συνδικάτων. Εκεί έμεινε μέχρι τις 27 του μηνός. Μια μέρα πριν, στις 26 Γενάρη, το Συνέδριο των Σοβιέτ οργάνωσε έκτακτη σύνοδο προς τιμήν του εκλιπόντος ηγέτη του. Εκεί, από τα κεντρικά στελέχη των μπολσεβίκων, μίλησαν ο Καλίνιν, η Ν. Κρούπσκαγια, ο Ζινόβιεφ και ο Στάλιν¹³. Μίλησαν, επίσης, η Κλάρα Τσέτκιν, ο Ν. Ναριμάνοφ και άλλοι. Στην ομιλία του, ο Στάλιν έδωσε όρκο εκ μέρους του κόμματος ότι οι μπολσεβίκοι θα υπερασπίζονταν τις λενινιστικές υποθήκες, θα φύλαγαν καθαρό τον τίτλο του μέλους του κόμματος, θα διαφύλατταν σαν κόρη οφθαλμού την ενότητά του, θα υπεράσπιζαν και θα στερέωναν τη δικτατορία του προλεταριάτου και την εργατοαγροτική συμμαχία, θα πλάταιναν την ένωση των σοβιετικών δημοκρατιών και θα έμεναν πιστοί στις αρχές της Κομμουνιστικής Διεθνούς. «Σου ορκιζόμαστε, σύντροφε Λένιν, ότι δε θα λυπηθούμε τη ζωή μας για να στερεώνουμε και να πλαταίνουμε την ένωση των εργαζομένων όλου του κόσμου, την Κομμουνιστική Διεθνή», ήταν η κατάληξη του λόγου του Στάλιν¹⁴.

Στις 27 Γενάρη η σορός του Λένιν μεταφέρθηκε στην Κόκκινη Πλατεία και στις 4 η ώρα το απόγευμα τοποθετήθηκε στο Μαυσωλείο. Ο θάνατός του Λένιν, έγραφε αργότερα ο Μ. Γκόρκι, «υπογραμμίζει ακόμα πιο καθαρά στα μάτια της υφηλίου την αξία του – την αξία του αρχηγού του παγκόσμιου προλεταριάτου»¹⁵.

1 Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι: «Εκλογή», Μετάφραση, εισαγωγή, σχόλια Αλ. Πάρνη, σελ. 91

2 Ινστιτούτο Μαρξισμού – Λενινισμού της ΚΕ του ΚΚΣΕ: «Β. Ι. Λένιν – Βιογραφία», εκδόσεις «ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ» 1973, σελ. 790

3 «Αναμνήσεις για τον Β. Ι. Λένιν», «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις», Οκτώβρης 1957, τόμος 2ος, σελ. 358-359

4 Ινστιτούτο Μαρξ – Ενγκελς – Λένιν: «ΛΕΝΙΝ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ ΙΛΙΤΣ – Σύντομη σκιαγραφία της ζωής και της δράσης του», εκδόσεις «ΤΑ ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ ΑΕ», Αθήνα 1946, σελ. 244.

5 Οι μαρτυρίες της Α. Ι. Ουλιάνοβα – Ελιζάροβα περιλαμβάνονται στο συλλογικό έργο «Αναμνήσεις για τον Β. Ι. Λένιν», «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις», Οκτώβρης 1957, τόμος 1ος, σελ. 5-71, εδώ σελ. 11

6 Ινστιτούτο Μαρξ – Ενγκελς – Λένιν: «Λένιν Βλαδίμηρος Ιλιτς – σύντομη σκιαγραφία της ζωής και της δράσης του», εκδόσεις «ΤΑ ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ» ΑΕ, Αθήνα 1946, σελ. 8.

7 Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 41, σελ. 55

8 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος Ζ1, σελ. 228

9 Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 2ος, σελ. 486

10 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος Θ1-Θ2, σελ. 41 «Ιστορία του ΚΚΣΕ», εκδόσεις ΣΕ, σελ. 407

11 Ινστιτούτο Μαρξισμού – Λενινισμού της ΚΕ του ΚΚΣΕ: «Β. Ι. Λένιν – Βιογραφία», εκδόσεις «ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ» 1973, σελ. 791-792

12 «Ριζοσπάστης» 26/12/1924

13 Τόνι Κλιφ: «Λένιν 1917-1923», εκδόσεις «Εργατική Δημοκρατία», σελ. 458

14 Ι. Στάλιν: «Απαντα», εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, 1952, τόμος 6ος, σελ. 53-59

15 Μ. Γκόρκι: «Β. Ι. Λένιν», εκδόσεις «Ειρήνη», σελ. 72.

Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Πηγή : Ριζοσπάστης 19 -1 – 2003  

Καλημέρα και καλό μήνα σε όλες τις φίλες και τους φίλους . Σήμερα συμπληρώνονται 47χρόνια από το θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ . Ο σύντροφος Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε μεγάλη μορφή του Κουμουνιστικού κινήματος όχι μόνο της χώρας μας αλλά και του Διεθνούς Κομμουνιστικού κινήματος . Η ζωή και η δράση του ακόμα και το άδικο τέλος του είναι πηγή έμπνευσης για τη σημερινή και της επόμενες γενιές αρκεί το φρόνημα αυτό να μένει ζωντανό μέσα σε αυτούς που θα έλθουν σε επαφή μαζί του . Ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν από τους λίγους ηγέτες διεθνώς που τοποθέτησε σε σωστή βάση το χαρακτήρα του Β’ παγκοσμίου πολέμου και μάλιστα με την Β’ και Γ’ επιστολή του την οποία τα αστικά επιτελεία την έχουν εξαφανίσει χαρακτήρισε το πόλεμο ιμπεριαλιστικό που σήμαινε ότι δεν έφτανε η ήττα της Γερμανίας αλλά και η αντιμετώπιση παράλληλα του Εγγλέζικου ιμπεριαλισμού . Πιστεύω πως ηγέτες σαν τον Ν Ζαχαριάδη , δεν πρέπει να τιμώνται στα Νεκρταφεία γιατί οι εκδηλώσεις στους χώρους αυτούς υποδηλώνουν δύο πράγματα ή την εκδήλωση ενός θρησκευτικού συναισθήματος με ότι αυτό συνεπάγεται ή τον πολιτικό ενταφιασμό εκείνου που δεν υπάρχει πια στη ζωή . Ότι ο νεκρός δηλαδή , τιμάται για αυτό που ήταν και μόνο για το παρελθόν , για όσα έκανε εν ζωή τα οποία σήμερα μόνο ως ανάμνηση μπορούν να έχουν αξία . Τα νεκροταφεία είναι τα τελευταία σταθερά σημεία για ότι έφυγε και δεν υπάρχει πια . Το νεκρό σημείο του παρελθόντος στο παρόν και στο μέλλον . Όσοι όμως έζησαν για ότι πρέπει και πέθαναν για ότι πρέπει , όσοι έγραψαν ιστορία και άφησαν με τη δράση τους παρακαταθήκη , εκείνοι που έβαλαν ανεξίτηλο το σημάδι τους σε αυτό που ζεί , υπάρχει και αναπτύσσεται στις μέρες , όλοι αυτοί που έδρασαν για ένα καλύτερο κόσμο και την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας , δεν είναι παρελθόν . Θα πρέπει να τιμώνται για ότι έκαναν και για ότι η ζωή και η δράση τους σημαίνει και συμβολίζει για το σήμερα και το αύριο του επαναστατικού κινήματος ,του εργαζόμενου λαού της χώρας . Ο Νίκος Ζαχαριάδης έκανε βεβαίως και λάθη ,κάτι που και ο ίδιος παραδέχεται με γράμμα του προς την καθοδήγηση του ΚΚΕ . Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κόμματος τον Ιούλη του 2011 εκτιμώντας συνολικά και σε βάθος την πορεία και την προσφορά του ,ακύρωσε όλες τις προηγούμενες αποφάσεις σε βάρος του , καθώς και τα πορίσματα του 1964 και του 1967 αποφάσισε την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ . Πηγές: 1) Το ΚΚΕ στον Ελληνοιταλικό πόλεμο για τα τρία γράμματα προς τον λαό . 2) Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ τόμος 2ος ως προς την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Μήτσος Κωστόπουλος στο 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Σύνδεσμος • youtube.com

Φωτογραφία του Georgios Panagou

Σύνδεσμος • Με αφορμή το θάνατο του COMANDANTE Κάστρο εμφανίστηκαν διάφορες θεωρίες ότι άσκησε την εξουσία δικτατορικά Θα προσπαθήσω ν’απαντήσω κυρίως σε αυτούς που το έγραψαν με καλή πρόθεση όσο μπορώ πιο απλά και κατανοητά. Κάθε επανάσταση δημιουργεί μία εξελεικτική πορεία καθ’ ότι καταργεί το προηγούμενο σύστημα. Στο διάβα της νεώτερης ιστορίας θα δούμε επαναστάσεις που άλλαξαν το κοινωνικό σύστημα αλλά πολεμήθηκαν από την τάξη που έχασε τα προνόμιά της. Η Γαλλική Επανάσταση κατήργησε το ξεπερασμένο Φεουδαρχικό σύστημα και στη θέση του έφερε το Καπιταλισμό. Η μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση παρότι έγινε στο έδαφος ενός Κράτους (Ρωσία) με Φεουδαρχικές ακόμα σχέσεις των παραγωγικών δυνάμεων έκανε το άλμα της μετάβασης στο Σοσιαλισμό. Η Κουβανέζικη Επανάσταση κατήργησε τη δικτατορία του Μπατίστα και σιγά-σιγά έθεσε τις βάσεις για το βάθεμα της Δημοκρατίας με προοπτική το Σοσιαλισμό. Η Μπολιβαριανή εξουσία στη Βενεζουέλα επειδή δεν πήρε τα μέτρα εκείνα ( κοινωνικοποίηση πετρελαίου, τραπεζών, Μ.Μ.Ε κλπ) έχει φρενάρει τη διαδικασία εξάλειψης της αστικής τάξης με αποτέλεσμα αυτό που βλέπουμε καθημερινά δηλαδή την αστική τάξη να βγαίνει στο προσκήνιο όλο και πιο δυναμικά και λυσσαλέα. Συνεπώς βλέπουμε πως η μετάβαση από το παλιό και σάπιο Καπιταλιστικό σύστημα στο νέο σύστημα το Σοσιαλισμό δεν είναι απλή υπόθεση αφού καταργεί τη κυρίαρχη τάξη η οποία αντιδρά λυσσαλέα ώσπου να ηττηθεί Τελικά και οριστικά. Τελικώς θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι η κυριαρχία της μίας τάξης έναντι της άλλης είναι μία δικτατορία. Ας μας πουν Τελικά αυτοί που ομιλούν περί δικτατορίας του Κάστρο τη έπρεπε να κάνει Μήπως θα έπρεπε να ακολουθήσει το δρόνο του Τσάβες και του Μαδούρο; Αυτό θέλουν; Όμως ο comandante Kάστρο σαν μεγάλος επαναστάτης που ήταν ακολούθησε το δρόμο που έπρεπε και έχει κάνει τη Κούβα χώρα πρότυπο για όλο το κόσμο στην Υγεία,την Παιδεία με ελάχιστη ανεργία και Δημόσιο χρέος στο 17% Τελικά η πολιτική δεν είναι καμία αφηρημένη έννοια έχει βαθύ ταξικό περιεχόμενο και όσο υπάρχουν τάξεις θα υπάρχει ταξικός πόλεμος μέχρι την εξαφάνιση της αστικής τάξης που νομοτελειακά θα γίνει HASTA LA @[100007502731567:2048:Victoria Siempre]

Με αφορμή το θάνατο του COMANDANTE Κάστρο εμφανίστηκαν διάφορες θεωρίες ότι άσκησε την εξουσία δικτατορικά Θα προσπαθήσω ν’απαντήσω κυρίως σε αυτούς που το έγραψαν με καλή πρόθεση όσο μπορώ πιο απλά και κατανοητά. Κάθε επανάσταση δημιουργεί μία εξελεικτική πορεία καθ’ ότι καταργεί το προηγούμενο σύστημα. Στο διάβα της νεώτερης ιστορίας θα δούμε επαναστάσεις που άλλαξαν το κοινωνικό σύστημα αλλά πολεμήθηκαν από την τάξη που έχασε τα προνόμιά της. Η Γαλλική Επανάσταση κατήργησε το ξεπερασμένο Φεουδαρχικό σύστημα και στη θέση του έφερε το Καπιταλισμό. Η μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση παρότι έγινε στο έδαφος ενός Κράτους (Ρωσία) με Φεουδαρχικές ακόμα σχέσεις των παραγωγικών δυνάμεων έκανε το άλμα της μετάβασης στο Σοσιαλισμό. Η Κουβανέζικη Επανάσταση κατήργησε τη δικτατορία του Μπατίστα και σιγά-σιγά έθεσε τις βάσεις για το βάθεμα της Δημοκρατίας με προοπτική το Σοσιαλισμό. Η Μπολιβαριανή εξουσία στη Βενεζουέλα επειδή δεν πήρε τα μέτρα εκείνα ( κοινωνικοποίηση πετρελαίου, τραπεζών, Μ.Μ.Ε κλπ) έχει φρενάρει τη διαδικασία εξάλειψης της αστικής τάξης με αποτέλεσμα αυτό που βλέπουμε καθημερινά δηλαδή την αστική τάξη να βγαίνει στο προσκήνιο όλο και πιο δυναμικά και λυσσαλέα. Συνεπώς βλέπουμε πως η μετάβαση από το παλιό και σάπιο Καπιταλιστικό σύστημα στο νέο σύστημα το Σοσιαλισμό δεν είναι απλή υπόθεση αφού καταργεί τη κυρίαρχη τάξη η οποία αντιδρά λυσσαλέα ώσπου να ηττηθεί Τελικά και οριστικά. Τελικώς θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι η κυριαρχία της μίας τάξης έναντι της άλλης είναι μία δικτατορία. Ας μας πουν Τελικά αυτοί που ομιλούν περί δικτατορίας του Κάστρο τη έπρεπε να κάνει Μήπως θα έπρεπε να ακολουθήσει το δρόνο του Τσάβες και του Μαδούρο; Αυτό θέλουν; Όμως ο comandante Kάστρο σαν μεγάλος επαναστάτης που ήταν ακολούθησε το δρόμο που έπρεπε και έχει κάνει τη Κούβα χώρα πρότυπο για όλο το κόσμο στην Υγεία,την Παιδεία με ελάχιστη ανεργία και Δημόσιο χρέος στο 17% Τελικά η πολιτική δεν είναι καμία αφηρημένη έννοια έχει βαθύ ταξικό περιεχόμενο και όσο υπάρχουν τάξεις θα υπάρχει ταξικός πόλεμος μέχρι την εξαφάνιση της αστικής τάξης που νομοτελειακά θα γίνει HASTA LA Victoria Siempre

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΕΥΡΩΠΑ’Ι’ΚΗ ΈΝΩΣΗ. Προβλέπει συγκρούσεις 《 υψηλής έντασης 》 και ετοιμά ζει 《Μάχιμες δυνάμεις 》 . Για μας όσες κι αν κτίζουν φυλακές , κι ‘αν ο κλοιός στενεύει ,ο νους μας είναι ταξικός πόλε μος , στο πόλεμο κατατρομοκράτησης των Ιμπεριαλιστών .

Δημοσίευση

Φιντέλ Κάστρο. Η ιστορική ομιλία του FIDEL CASTRO στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών

Βίντεο • YouTube

Μόνο εσείς μπορείτε να

Καλό βράδυ σε όλους . Ενας ακόμα χρόνος φεύγει και ο κατακερματισμός του κόσμου συνεχίζεται , όσο οι λαοί δεν αφυπνίζονται και δεν αντιδρούν μπροστά στη βαρβαρότητα και την εξαθλίωση που έχει επιβάλλει ο καπιταλισμός ,που στο ανώτατο και τελευταίο στάδιο γίνεται πιο επιθετικός και αδηφάγος . Το 2023 οι λαοί συνέχισαν να ματώνουν στα πεδία των μαχών , εκεί που τα μπλοκ των ιμπεριαλιστών αντιπαρατάσονται για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα . Στο χρόνο που σε λίγο φεύγει , συνεχίστηκε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία , ενώ τους τελευταίους μήνες ολόκληρος ο κόσμος συγκλονίζεται από την γενοκτονία που διαπράτει το κράτος δολοφόνος του Ισραήλ με τις πλάτες ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – Ε.Ε στη Γάζα , αλλά και στη Δυτική όχθη , απέναντι στον εδώ και δεκαετίες βασανισμένο λαό της Παλαιστίνης Η κλιμάκωση των πολέμων σηματοδοτούν ανυπολόγιστους κινδύνους για τους λαούς ακόμα και τον κίνδυνο ενός πυρηνικού πολέμου . Στη χώρα μας δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά τα πράγματα και αυτό το κατέστησε σαφέστατα από την πρώτη ημέρα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με την εμπλοκή της στους παραπάνω πολέμους , έχοντας βέβαια και τη στήριξη των κομμάτων της αντιπολίτευσης , με ότι αυτό συνεπάγεται για τα εθνικά μας θέματα . Για το λόγο αυτό απαιτείται η επαγρύπνηση του λαού που θα πρέπει να δυναμώσει τη δράση του , ενάντια στην αναβαθισμένη εμπλοκή της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική στρατιωτική σύγκρουση στην Ουκρανία μεταξύ ΝΑΤΟ – Ρωσσίας όπως επίσης και στη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού , δείχνοντας την αλληλεγγύη του αλλά και τις ανησυχίες του για τα εθνικά θέματα , λόγω της εμπλοκής . Ομως όλλα αυτά σηματοδοτούν την μονιμοποίηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία και την ακόμα μεγαλύτερη επιστροφή στα κέρδη για μια χούφτα καπιταλιστές . Και ο λαός ; θα δεχτεί να παραμένει θεατής στη συνεχή εξαθλίωση που του επιβάλουν; Αυτός ο λαός έχει παράδοση στους λαϊκούς αγώνες και πρέπει ν ‘ ανατρέξει στις κάθε τόσο εξάρσεις του , για να παίρνει βαθειές ανάσες , να ζυγιάζει τη πορεία του , να συγκεντρώνει τη δυναμή του , να προχωρά μπροστά . Εχει ανάγκη να γραδέρνει τους σημερινούς στόχους του , μέσα στην καθοδηγητική επίδραση των μεγάλων αγώνων που έχει δώσει , να πάρει κουράγιο και δύναμη , ελπίδα και θάρρος , να πιστεύει ότι κανένας εχθρός δεν είναι ανίκητος , κανένα κατεστημένο δεν είναι ισχυρότερο απο αυτόν Να πιστεύει ότι μόνο αυτός κατέχει τα κατάλληλα κλειδιά που προέρχονται από τους κλασικούς του Μαρξισμού – Λενινισμού , που θα του ανοίξουν την πόρτα σε ένα νέο συλλογικό όραμα , που αυτή τη φορά θα τον οδηγήσει στη τελική νίκη το Σοσιαλισμό – Κομμουνισμό. Αυτός ο λαός λοιπόν , θα είναι στο ύψος του και στο πλάι του ταξικού εργατικού κινήματος και θα παλέψει για τα συσσωρευμένα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί εξ ‘ αιτίας της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση της Ν.Δ Τα εργασιακά προβλήματα , οι πλειστηριασμοί , η πιο βαθειά πρόσδεση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς με ότι αυτό συνεπάγεται , είναι εδώ και δεν μπορούν να περιμένουν . Καλή αγωνιστική χρονιά .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλημέρα σε όλες τις φίλες και τους φίλους . Είναι λοιπόν τόσο δύσκολο να χαίρουνται οι άνθρωποι ; Ποιοί κλέβουν από τα μάτια μας το φώς ; Γιάννης Ρίτσος

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σε όλες τις φίλες και τους φίλους . Σε κάθε ιστορική επέτειο για το Κομμουνιστικό κίνημα — ειδικά όσον αφορά στους ηγέτες του — η μνήμη γίνεται ένα με το σήμερα . Γιατί το έργο τους είναι υλική δύναμη για το μέλλον της ιστορικής εξέλιξης . Δύναμη που συμβάλλει στη διαμόρφωση και στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης . Ένας τέτοιος λοιπόν ηγέτης , Κομμουνιστής και επαναστάτης ήταν , ο Τσε Γκεβάρα που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1928 και υπηρέτησε την Κουβανέζικη Επανάσταση με όλες του τις δυνάμεις από όποια θέση και αν βρέθηκε . Έχοντας συμφωνήσει με τον Φιντέλ Κάστρο από το 1955 κιόλας , ότι θα μπορούσε να φύγει από την Κούβα μετά την επανάστασή , ο Τσε κατευθύνθηκε στη Βολιβία αποσκοπώντας να φουντώσει το επαναστατικό ανιμπεριαλιστικό κίνημα σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική . Μετά την τελευταία μάχη στις 8 Οκτώβρη του1967 ο Τσε πληγωμένος στο ένα πόδι και με το όπλο κατεστραμμένο , συνελήφθη και κατ’ απαίτηση των Αμερικανών δολοφονήθηκε την επομένη . Το σώμα του θάφτηκε σε μυστικό τόπο και τελικά η θέση αποκαλύφθηκε στις 28 Ιούνη του 1997. Τιμή και δόξα στο μεγάλο επαναστάτη Τσε Γκεβάρα . HASTA LA VICTORIA SIEMPRE .

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Καλημέρα Καλό Σαβ/κο σε όλους . Ν . ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ 《 Η Ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ 》 …. 《 στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ 》…. Ο Νίκος Μπελογιάννης στέκεται στους στρατοδίκες και καταγγέλλει : 《 Είμαι μέλος της Κ.Ε του ΚΚΕ και ακριβώς με την ιδιότητα αυτή δικάζομαι , γιατί το κόμμα μου παλεύει κα χαράζει το δρόμο της Ειρήνης , της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας . Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ》 《 Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών ….Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του…. Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα : να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου , την ιδεολογία μου ή να πεθάνω , παραμένοντας πιστός σ ‘ αυτές . Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω 》. 《 Το ΚΚΕ έχει στο λαό βαθειές ρίζες . Συνδέεται μαζί του με ακατάλυτους δεσμούς αίματος και δεν μπορεί κανείς να το εξοντώσει ούτε με στρατοδικεία , ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα . Ο στόχος μας ήταν και είναι να προστατεύσουμε τα συμφέροντα του λαού και της χώρας μας…》 《 Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας . Γι ‘ αυτό δε ζητώ την επιείκεια σας . Αντικρύζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία . Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα 》. Ν .ΜΠΕΛΟΓΙΆΝΝΗΣ 22-12 -1915/30 -5-1952 https://youtu.be/dTCLneXWJBw

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

ΠΕΤΡΟΓΚΡΑΝΤ 1917 του Ναζίμ Χικμέτ Μετάφραση Γιάννη Ρίτσου Στα χειμερινά Ανάκτορα ο Κερένσκυ . Στο Σμόλιν ,τα Σοβιέτ και ο Λένιν . Μέσα στο δρόμο τα σκοτάδια , το χιόνι , ο άνεμος , κι αυτοί . Κι αυτοί το ξέρουν τι είπε Εκείνος . 《Εχτές πολύ νωρίς , αύριο πολύ αργά , Η μόνη στιγμή είναι σήμερα》. Κι αυτοί :《Εν τάξει ξέρουμε》, είπαν . Κι αυτοί ποτέ δεν ξέρανε άλλοτε μια γνώση τόσο αμείλικτη και τέλεια . Πάνου στο χιόνι , η νύχτα , πάνου στο χιόνι , ο άνεμος . κι αυτοί , επιστροφή απ’ το μέτωπο , με τις ξιφολόγχες τους , με τα καμιόνια τους , τα μυδράλλιά τους , τις νοσταλγίες τους , τις ελπίδες τους , τις άγιες ορέξεις τους και τα μεγάλα τους τα μάτια ολάνοιχτα μες στα σκοτάδια βαδίζουν . Βαδίζουν προς τα χειμερινά Ανάκτορα . Μες στην πλατεία , τα χειμερινά Ανάκτορα κι αυτοί . Και μέσα στο λιμάνι , ο Αβρόρα με τα τρία φουγάρα του . Ο μπολσεβίκος Κίτοφ λέει : 《 Σύντροφοι , η ιστορία , οι τάξεις δηλαδής των εργατών και χωρικών , ο κόκκινος φαντάρος, δηλαδής Του λόου μας δηλαδής , ανάβουμε τη δάδα!》 《 Σύντροφοι – λέει – ομπρός , απάνω τους!》 Σε κάθε ιστορική επέτειο για το κομμουνιστικό κίνημα – ειδικά όταν αφορά στους ηγέτες του – η μνήμη γίνεται ένα με το σήμερα . Γιατί το έργο τους είναι υλική δύναμη για το μέλλον της ιστορικής εξέλιξης . Δύναμη που συμβάλλει στη διαμόρφωση και την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης . Ένας τέτοιος ηγέτης , του προλεταριάτου της Ρωσίας αλλά και της παγκόσμιας εργατικής τάξης ήταν ο Βλαντιμίρ ιλιτς ουλιάνοφ Λένιν , η καρδιά του οποίου σαν σήμερα το 1924 παύει να χτυπά . Ο άνθρωπος που το ονομά του έγινε σύμβολο για την παγκόσμια εργατική τάξη μαζί με αυτά των Μάρξ και Ενγκελς είχε γεννηθεί στις 22 Απρίλη 1870 στη πόλη Σιμπίρσκ στο Βόλγα.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλημέρα! Καλό Σαββατοκύριακο . Το ρολόι του κόσμου χτυπάει μεσάνυχτα .Τα πλοία δεν άραξαν. Περιμένουν στο γλυκοχάραμα το ουράνιο τόξο. Το τραγούδι των διψασμένων για ζωή διώχνει τις βουρκωμένες μέρες κι αυτοί που φέρανε την καταχνιά μας οδήγησαν στη χαμένη άνοιξη. Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα στο όνειρο της ελπίδας και οι κερασιές θ ‘ανθίσουν και φέτος , στην οδό Αβύσσου αριθμός 0 Μενέλαος Λουντέμης . Γεννήθηκε το 1912 στην Αγία Κυριακή της Μικράς Ασίας και “έφυγε” από τη ζωή στις 22 Γενάρη το 1977 αφήνοντας πίσω του 45 βιβλία ,ανεκτίμητο πλούτο . «Ναι, είμαι ένοχος. Οχι όμως γι’ αυτά που έγραψα, αλλά γι’ αυτά που δεν έγραψα και ακριβώς γιατί δεν τα έγραψα. Κατηγορούμαι ότι έγραψα για τους απλούς ανθρώπους, για τους ανθρώπους του μόχθου, για τους φτωχούς. Μα για ποιους έπρεπε να γράψω; Εγώ αυτούς γνώρισα, αυτούς αγάπησα, μαζί τους μοιράστηκα και τις χαρές και τις πίκρες μου. Δίπλα τους γεύτηκα κι εγώ την πίκρα της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας και ήταν οι μόνοι που μου συμπαραστάθηκαν. Γι’ αυτό και αισθάνομαι φταίχτης που δεν έγραψα όσα έπρεπε να γράψω γι’ αυτούς». Οταν φτάνει να περιγράψει το δράμα του παιδιού και της γυναίκας του, ο πρόεδρος παρατηρεί: «Αν πράγματι νιώθεις στοργή για το παιδί και τη γυναίκα σου, θα ‘πρεπε να ‘χεις κάνει δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ». Και ο Λουντέμης απαντά: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάμω πάλι τέσσερα εγώ». Αλλωστε, το γράφει και στο «Ενα παιδί μετράει τ’ άστρα»: «Ζωντανός θα πει περήφανος»!

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Σαν σήμερα το 2012 έφυγε από τη ζωή ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της τελευταίας του ταινίας “Η άλλη θάλασσα “. Ο Αγγελόπουλος ήταν ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου . Μέγας ποιητής της κινηματογραφικής γλώσσας , σκέψης και της ιστορίας , ο Αγγελόπουλος μας άφησε μεγάλα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου . Οι ταινίες του έχουν προβληθεί παντού με μεγάλη απήχηση και πολλά βραβεία με σημαντικότερο το χρυσό φοίνικα του φεστιβάλ Καννών για την ταινία ” Μία αιωνιότητα και μία μέρα ” . Κλακέτα λοιπόν και πάμε με τα πιο σπουδαία αποσπάσματα . Θίασος : Η ταινία ακολουθεί τις περιπέτειες ενός περιοδεύοντος θιάσου στην Ελλάδα από το 1939 μέχρι το 1952 , ο οποίος προσπαθεί να παρουσιάσει μια θεατρική παράσταση και μέσω αυτής την πολιτική ιστορία της Ελλάδας στην παραπάνω περίοδο . Από την μία παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες τις δικτατορίας Μεταξά , την έναρξη του πολέμου την Ιταλική εισβολή, την Γερμανική κατοχή , την απελευθέρωση , την άφιξη των “συμμάχων” των Άγγλων αρχικά και Αμερικανών στη συνέχεια . Την καταπίεση των αγωνιστών και τον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο , μέχρι τις εκλογές του 1952 όπου κυριαρχούν οι δυνάμεις της δεξιάς . https://youtu.be/x2NA82Aa5ro https://youtu.be/_BsiDkHPcDM Κυνηγοί : Στους κυνηγούς όπως θε δούμε στο μικρό βιντεάκι , μας δείχνει να πλανιέται το φάντασμα του Άρη Βελουχιώτη , που τρομοκρατεί τόσο πολύ τους μικροαστούς , που σε πιάνει ρίγος γι ‘ αυτά τα άθλια υποκείμενα που μονίμως ονειρεύονται την προαγωγή τους στην ” ανώτερη τάξη” . https://youtu.be/BBp7854KZC8 Στις ταινίες του υπάρχει το ερώτημα της Νίκης και της ήτας του Κομμουνιστικού κινήματος και μαζί το ερώτημα του ανθρώπου , πως θα μπορέσουμε να βρούμε τις λέξεις και τις εικόνες για το επόμενο συλλογικό όνειρο . Στο μετέωρο βήμα του πελαργου κάπου υπάρχει η φράση με ποιες λέξεις κλειδιά θα ανοίξουμε την πόρτα σε ένα καινούργιο συλλογικό όνειρο ; https://youtu.be/LJjDT3vx6rE Το βλέμμα του Οδυσσέα : Στην ταινία αυτή παρουσιάζει το κομματιασμένο άγαλμα του Λένιν , τους εργάτες που το τοποθετούν στο πλοίο , ένας άνδρας και μια γυναίκα . Η ιστορία , τα κομμάτια της , το παρελθόν και το μέλλον. Η ιστορία και εμείς . Εμείς μπροστά στην ιστορία . Εμείς δημιουργοί της ιστορίας. Πως θα ζήσουμε , με ποιο στήριγμα , με ποιον πατέρα , με ποιά πίστη . Η εκπληκτική σεκάνς του τέλους σε ένα Σεράγεβο πολιορκημένο από το θάνατο και την ομίχλη θα παραμείνει στη μνήμη των χρόνων . https://youtu.be/5hTAOdNKxds https://youtu.be/t_b2ZUVAwZU Η άλλη θάλασσα : Μένει μέχρι σήμερα αταξίδευτη!!!! Σ ‘ ευχαριστούμε Αγγελόπουλε, γιατί με τις ταινίες σου μας έκανες πιο πλούσιους , σε γνώσεις και συναισθήματα , αλλά και για τα ταξίδια που μας χάρισες και ας έμεινε ημιτελής η άλλη θάλασσα .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλημέρα σε όλους! Το έργο του φωτίζει το δρόμο της επανάστασης . Το όνομα του Λένιν είναι ταυτισμένο με το πιο μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός στη σύγχρονη ιστορία , τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση . Το όνομα του έγινε σύμβολο για την παγκόσμια εργατική τάξη ,μαζί με τον Μαρξ και τον Ένγκελς και δίκαια θεωρείται ένας από τους τρείς θεμελιωτές της επαναστατικής κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης . Ο Λένιν μελετώντας και αναπτύσσοντας τον Μαρξισμό στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού , παίρνοντας ο ίδιος άμεσα μέρος στην πρακτική δράση για την επαναστατική ανύψωση της εργατικής τάξης , επέμενε στην ίδρυση του δικού της κόμματος πάνω στις αρχές που ο ίδιος επεξεργάστηκε . Ετσι το μπολσεβίκικο κόμμα είναι το πρώτο με τις αρχές του “Κόμματος Νέου Τύπου” τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και του προλεταριακού διεθνισμού που κατέκτησε την εξουσία . Σήμερα μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων , έστω και από την αρνητική σκοπιά , με τη δράση της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων και τους πολέμους , με την υποδούλωση λαών και κρατών στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού , το “αντίπαλο δέος” , ο Σοσιαλισμός είναι αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε . Γι ‘ αυτό και η υπεράσπιση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε , παρά τις όποιες αποκλίσεις που υπήρξαν , από τις αρχές του Λένιν είναι συστατικό μέρος της ανάπτυξης , της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης . Αλλωστε , ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος και τόσο σάπιος που πνίγει με την μπόχα του κάθε πιθανότητα καλυτέρευσης της θέσης και της ζωής των λαών . Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα κάνει τον Μαρξισμό – Λενινισμό επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε . Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός είναι ο νέος κόσμος ο Σοσιαλιστικός . Δόξα και τιμή στον μεγάλο μας Επαναστάτη Β. Ι. ΛΕΝΙΝ που σαν σήμερα το 1924 η καρδιά του ηγέτη του προλεταριάτου και της παγκόσμιας εργατικής τάξης παύει να χτυπά .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλημέρα! Καλή Εβδομάδα Γεννητούρια και μνήμη αντάμα , σαν σήμερα του Βασίλη Τσιτσάνη . ΟΙ ΦΑΜΠΡΙΚΕΣ – ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΚΙ ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΡΓΑΤΙΑ Σφυρίζει η φάμπρικα μόλις χαράζει, οι εργάτες τρέχουν για τη δουλειά, για να δουλέψουνε όλη τη μέρα, γεια σου, περήφανη κι αθάνατη εργατιά! Βλέπεις κοπέλες στα υφαντουργεία και άλλες δουλεύουν στα αργαλειά, στα καπνομάγαζα, στα συνεργεία, γεια σου, περήφανη κι αθάνατη εργατιά! Φράγκο δε δίνουνε για μεγαλεία, έχουνε μάθει να ζουν απλά, στάζει ο ιδρώτας τους χρυσές σταγόνες, γεια σου, περήφανη κι αθάνατη εργατιά! Σφυρίζει η φάμπρικα σαν θα σχολάσουν κορίτσια-αγόρια ζευγαρωτά, με την αγάπη τους θα ξαποστάσουν, γεια σου, περήφανη κι αθάνατη εργατιά . Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1915 . Ομως και σαν σήμερα 18/1/1984 Πεθαίνει ο λαϊκός συνθέτης Βασίλης Τσιτσάνης. Η φυσική του απουσία δεν κατάφερε να τον στερήσει από καμιά παρέα, από κανένα γλέντι και γιορτή, γιατί «ζει και βασιλεύει» στην καθημερινότητά μας, με τα τραγούδια του να μας συντροφεύουν πάντα στη θλίψη, στον καημό, στον πόνο και στο άχτι μας, αλλά και στον έρωτα, στο κέφι, στη χαρά μας. Ο Βασίλης Τσιτσάνης υπήρξε ο δημιουργός που έδωσε συνέχεια στο ρεμπέτικο τραγούδι, δίνοντας το δικό του χρώμα και στίγμα. Συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής, άνοιξε νέους ορίζοντες στο λαϊκό τραγούδι, αναδεικνύοντας μέσα από τα τραγούδια του τη ζωή του λαού μας. «Τίποτα δεν αγνόησα στα τραγούδια μου, διότι κι αυτό το θεωρούσα χρέος. Εγραψα για την Ελλάδα, για τη φτώχεια, για τη γυναίκα, για την εργατιά, για τον πόνο, για την αδικία, για το χαμό, για τη φυγή, για τη λευτεριά, για τον πόθο, για το ανικανοποίητο. Και πού δε φτερούγισε η φαντασία μου όλα αυτά τα χρόνια…», έλεγε ο ίδιος.https://youtu.be/dev8d2008kQ

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

” Εάν η πατρίδα είναι τα εργοστάσια σας οι τράπεζες και τα κέρδη της εάν η πατρίδα είναι οι βάσεις και τα τμήματα σας εάν η πατρίδα είναι να πεθαίνεις από την πείνα σαν σκύλος τότε γράψτε στη πρώτη σελίδα σε οκτώ σειρές με κεφαλαία : Ο Ναζίμ Χικμέτ συνεχίζει να είναι εχθρός της πατρίδας ” Ο μεγάλος Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ γεννήθηκε σαν σήμερα το1902 στη Θεσσαλονίκη και το παραπάνω απόσπασμα γράφτηκε όταν ήταν εξόριστος στη Μόσχα , γιατί το κράτος της Τουρκίας τον κατηγορούσε για “πράξεις ενάντια στη πατρίδα του” .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ιδρώτα μας ποτίζουμε τη γη γιά να γεννά καρπούς , λουλούδια , τ’ αγαθά του κόσμου ολόγυράμα φτωχή , αλουλούδιαστη , άκαρπη , μονάχα ή εργατιά . Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ιδρώτα μας ζυμώνουμε του κόσμου το ψωμί πιό δυνατά κι απ τα σπαθιά τα χέρια τα δικά μας , και μ’ όλο το αλυσόδεμα ,σκάφτουν , και η γη πλουτεί . Στου κόσμου τους θησαυριστές το βάρος σου , εργάτη , νόμοι στο τρώνε αδικητές χωρίς ντροπή Αγκαλιαστείτε ,αδέρφια όρθοί! Με μια καρδιά , μιά γνώμη . Δικαιοσύνη , βρόντηξε , και έλαμψε , Προκοπή!… ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1859 στη Πάτρα και σφράγισε με το έργο του τη συλλογική φωνή ενός έθνους με τρόπο ανεξίτηλο ,που δικαιώνουν το χαρακτηρισμό του “εθνικού ποιητή” που δόθηκε μόνο σε αυτόν μετά τον Διονύσιο Σολωμό

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σας! Καλή Εβδομάδα!! Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1935 , υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου . Μέγας ποιητής της κινηματογραφικής γλώσσας , σκέψης και της ιστορίας , ο Αγγελόπουλος μας άφησε μεγάλα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου . Οι ταινίες του , έχουν προβληθεί παντού με μεγάλη απήχηση και πολλά βραβεία με σημαντικότερο το χρυσό φοίνικα του φεστιβάλ Καννών για την ταινία ” Μία αιωνιότητα και μία μέρα ” . Ο Αγγελόπουλος ήταν βαθειά στοχαστικός και διορατικός . Σε όλα τα έργα του ,ψηλαφούσε το σώμα της ιστορίας και μαζί τις πληγές από τα σώματα ,που αγωνιούν να ξαναβγούν στο δρόμο ,να περιπλανηθούν μεταξύ πράξης και ονείρου , να ξαναδούν το νόημα του κόσμου και να φτιάξουν το καινούργιο όραμά του. Επικοινώνησε με τα μεγάλα μυστήρια και τον αγώνα του ανθρώπου για μία καλλύτερη ζωή . Ο θάνατος του όμως , μας ξάφνιασε σαν προδοσία . Σαν να μας εγκατέλειψε με τον ίδιο τρόπο που είχε γράψει κάποτε στο ποίημα του για το Ταξίδι στα Κύθηρα : 《 Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία , αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας . Είμαι επισκέπτης [….] . Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω . Ξεχάστε με στη θάλασσα [….] 》. Σύμπτωση με το τέλος του ; ή προειδοποίηση που δεν δώσαμε τη σημασία της . Στο Θίασο η ταινία ακολουθεί τις περιπέτειες ενός περιοδεύντος θιάσου , στην Ελλάδα από το 1939 μέχρι το 1952 ο οποίος προσπαθεί να παρουσιάσει μια θεατρική παράσταση και μέσω αυτής την πολιτική ιστορία της Ελλάδας στη παραπάνω περίοδο . Από τη μια παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες της δικτατορίας Μεταξά , την έναρξη του πολέμου, την Ιταλική εισβολή , την Γερμανική κατοχή , την Απελευθέρωση , την άφιξη των “συμμάχων ” Άγγλων αρχικά και Αμερικάνων στη συνέχεια ,την καταπίεση των αγωνιστών και τον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο , μέχρι τις εκλογές του 1952 όπου κυριαρχούν οι δυνάμεις της δεξιάς . https://youtu.be/_BsiDkHPcDM Στους Κυνηγούς όπως θα δούμε στο μικρό βιντεάκι , μας δείχνει να πλανιέται το φάντασμα του Αρη Βελουχιώτη , που τρομοκρατεί τόσο πολύ τους μικροαστούς, που σε πιάνει ρίγος γι ‘ αυτά τα άθλια υποκείμενα που μονίμως ονειρεύονται την προαγωγή τους στην “ανώτερη τάξη ” . https://youtu.be/BBp7854KZC8 Στις ταινίες του υπάρχει το ερώτημα της νίκης και της ήττας του Κομμουνιστικού κινήματος και μαζί το ερώτημα του ανθρώπου , πως θα μπορέσουμε να βρούμε τις λέξεις και τις εικόνες για το επόμενο συλλογικό όνειρο . Στο μετέωρο βήμα του Πελαργού κάπου υπάρχει η φράση ” με ποιές λέξεις κλειδιά θα ανοίξουμε την πόρτα σε ένα καινούργιο συλλογικό όνειρο ; https://youtu.be/Ax6bXXIQG7U Στο βλέμμα του Οδυσσέα παρουσιάζει το κομματιασμένο άγαλμα του Λένιν , τους εργάτες που το τοποθετούν στο πλοίο , ένας άνδρας και μία γυναίκα . Η ιστορία , τα κομμάτια της , το παρελθόν και το μέλλον. Η ιστορία και εμείς. Εμείς μπροστά στην ιστορία . Εμείς δημιουργοί της ιστορίας πώς θα ζήσουμε, με ποιό στήριγμα , με ποιόν πατέρα , με ποιά πίστη . Η εκπληκτική σεκάνς του τέλους σε ένα Σεράγεβο πολιορκημένο από το θάνατο και την ομίχλη θα παραμείνει στην μνήμη μας για πάντα . https://youtu.be/e4SMsiTN_T0 Οι ταινίες του Αγγελόπουλου όπως και κάθε ταινία τέχνης δεν προσφέρονται για να σκοτώνει κανείς την ώρα του. Μας βοηθούν ν ‘ ανοίξουμε το βλέμμα μας , να μπούμε στην ψυχή της ιστορίας μας , να πάρουμε την υπόθεση της Τέχνης και της επανάστασης στα σοβαρά . Μας βοηθούν ν ‘ αντέξουμε , να πιστέψουμε να κατανοήσουμε . Σε τέτοιες εποχές που κυριαρχεί το άγχος , το θολό τοπίο , ένα τοπίο που δεν μπορείς να δείς, παρά λίγο πιό πέρα από εκεί που είσαι ,είναι αναγκαίο αυτό το βλέμμα . Η άλλη θάλασσα η τελευταία του ταινία που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ , γιατί του είχε στήσει καρτέρι με το θάνατο , κατά τη διάρκεια των γυρισμά των της , μένει μέχρι σήμερα αταξίδευτη !!!! . Σ ‘ ευχαριστούμε Αγγελόπουλε, γιατί με τις ταινίες σου μας έκανες πιο πλούσιους , σε γνώσεις και συναισθήματα , αλλά και για τα ταξίδια που μας χάρισες και ας έμεινε ημιτελής η άλλη θάλασσα . Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος είναι πάντα εδώ με το βλέμμα του , με τα ερωτήματά του , με το έργο του .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλημέρα και καλό Σαβ/κύριακο Σαν σήμερα το 1944 πεθαίνει ο Νορβηγός ζωγράφος Ενβαρντ Μουνκ . Ένας από τους διασημότερους πίνακες στην ιστορία της τέχνης είναι η κραυγή . Τα έντονα χρώματα και τα διαστρεβλωμένα σχήματα αποτελούν την επιτομή του πνεύματος του εξπρεσιονισμού και του Νορβηγού ζωγράφου. Στις μέρες μας η κραυγή και ο φόβος έχει σκεπάσει την κοινωνία ολόκληρη η οποία παρακολουθεί τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας χωρίς να μπορεί να παρέμβει όπως θα έπρεπε για να σταματήσει την κατρακύλα που βιώνουμε όλλα αυτά τα χρόνια. Μήπως έφθασε λοιπόν η ώρα που ο λαός θα πρέπει να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του και να βροντοφωνάξει μόνο αυτός και μόνο για το λαό το στοίχο του μεγάλου μας ποιητή Οδυσσέα Ελύτη “Μη λησμονάτε τη χώρα μου” . Γιατί εμείς ο λαός τελικά έχει λησμονήσει τη χώρα του και έχει επιτρέψει σε κάθε πολιτικό αστικής διαχείρισης να την καταστρέφει . Αυτός ο λαός έχει παράδοση ηρωικών αγώνων και πρέπει να πιστέψει στη δύναμη του , ότι τελικά μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σε όλους! Το έργο του φωτίζει το δρόμο της επανάστασης . Το όνομα του Λένιν είναι ταυτισμένο με το πιο μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός στη σύγχρονη ιστορία , τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση . Το όνομα του έγινε σύμβολο για την παγκόσμια εργατική τάξη ,μαζί με τον Μαρξ και τον Ένγκελς και δίκαια θεωρείται ένας από τους τρείς θεμελιωτές της επαναστατικής κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης . Ο Λένιν μελετώντας και αναπτύσσοντας τον Μαρξισμό στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού , παίρνοντας ο ίδιος άμεσα μέρος στην πρακτική δράση για την επαναστατική ανύψωση της εργατικής τάξης , επέμενε στην ίδρυση του δικού της κόμματος πάνω στις αρχές που ο ίδιος επεξεργάστηκε . Ετσι το μπολσεβίκικο κόμμα είναι το πρώτο με τις αρχές του “Κόμματος Νέου Τύπου” τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και του προλεταριακού διεθνισμού που κατέκτησε την εξουσία . Σήμερα μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων , έστω και από την αρνητική σκοπιά , με τη δράση της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων και τους πολέμους , με την υποδούλωση λαών και κρατών στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού , το “αντίπαλο δέος” , ο Σοσιαλισμός είναι αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε . Γι ‘ αυτό και η υπεράσπιση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε , παρά τις όποιες αποκλίσεις που υπήρξαν , από τις αρχές του Λένιν είναι συστατικό μέρος της ανάπτυξης , της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης . Αλλωστε , ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος και τόσο σάπιος που πνίγει με την μπόχα του κάθε πιθανότητα καλυτέρευσης της θέσης και της ζωής των λαών . Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα κάνει τον Μαρξισμό – Λενινισμό επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε . Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός είναι ο νέος κόσμος ο Σοσιαλιστικός . Δόξα και τιμή στον μεγάλο μας Επαναστάτη Β. Ι. ΛΕΝΙΝ που σαν σήμερα το 1924 η καρδιά του ηγέτη του προλεταριάτου και της παγκόσμιας εργατικής τάξης παύει να χτυπά .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ – ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ : ΚΑΠΟΙΑ ΜΑΝΑ ΑΝΑΣΤΕΝΑΖΕΙ

Σύνδεσμος • youtube.com

Μόνο εσείς μπορείτε να δείτε αυτή τη συλλογή

04/10/1970 Πεθαίνει η Αμερικανίδα μουσικός Τζάνις Τζόπλιν.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

07/07/1893 Γεννιέται ο Σοβιετικός ποιητής και καλλιτέχνης Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, μέλος του Κόμματος των Μπολσεβίκων από το 1908.Αν η Οκτωβριανή επανάσταση αποτελεί μια ιστορική κοσμογονία, τότε και ο Μαγιακόφσκι μπορεί να χαρακτηριστεί κοσμογονικός, αφού ήταν ο ποιητής της. Αν η εποχή μας δεν έχει να επιδείξει το σύγχρονο μεγάλο βάρδο της, τότε ο Μαγιακόφσκι είναι ο τελευταίος. Αν η ζωή και ο θάνατος είναι για τον άνθρωπο η οριακή αντίφαση, ο Μαγιακόφσκι είναι η απόλυτη αντανάκλασή της. Πως είδε ο Μαγιακόφσκι την επανάσταση; Η καλύτερα πως λειτούργησε μέσα σε αυτή; Για τον Μαγιακόφσκι η επανάσταση ήταν η κάθαρση. Η προσωπική του και η πανανθρώπινη. Ο Μαγιακόφσκι είδε στην επανάσταση το αληθινό πρόσωπο της ελευθερίας και της ευτυχίας του ανθρώπου, και πολύ περισσότερο, του ίδιου του εαυτού του. Είδε το μέλλον της, για αυτό έτρεξε με πάθος να φτιάξει το παρόν της. Ο Μαγιακόφσκι πίστεψε όσο κανένας άλλος διανοούμενος της εποχής του στην επανάσταση. Για αυτό, άλλωστε, έγινε και ο ποιητής της, ο βάρδος της. Δυστυχώς, όμως, το παλιό είχε μεγάλη αντοχή, και το καινούργιο θα αργούσε να έρθει. Το χειρότερο, θα έπρεπε να υπάρξει μια μακρά περίοδος, «καθημερινότητας», «ρουτίνας», «πεζότητας» και «μετριότητας». Μία περίοδος, δηλαδή, προσωπικής φθοράς, που θα δημιουργούνταν όχι από τις μάχες για τα μεγάλα, αλλά για τη λεπτομέρεια, που συνθλίβει και απομυζά. Απόλυτος με όλες τις πελώριες αντιθέσεις του, γι’ αυτό και αδύναμος σαν ένα παιδί που ονειρεύεται με μάτια ανοιχτά ταξίδια στο διάστημα, ο Μαγιακόφσκι δεν μπορεί να καταλάβει τις αντιφάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και τις δυσκολίες της. Δεν έχω διέξοδο, θα γράψει στο τελευταίο του γράμμα και φαίνεται δεν είχε. Για οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο τα υποκειμενικά και αντικειμενικά προβλήματα που αντιμετώπιζε ο Μαγιακόφσκι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν απλά, επουσιώδη, ή γελοία. Ο Μαγιακόφσκι δεν ήταν όμως ακόμα ένας απλός άνθρωπος, που είχε συνηθίσει στη μετριότητα και ένοιωθε να βολεύεται σε αυτήν, ακριβώς γιατί δεν έχει την ικανότητα, να βγει από αυτήν και να την αντιπαλέψει. Ο Μαγιακόφσκι μισούσε τη μετριότητα και τη χτυπούσε, όπου την έβλεπε να σηκώνει κεφάλι. Το ίδιο ακριβώς, απαιτούσε από την επανάσταση, αλλά το απαιτούσε απόλυτα, ανυποχώρητα, άμεσα, με εκείνη την αίσθηση του ανικανοποίητου. «Ο Μαγιακόφσκι αισθάνονταν συχνά μόνος», γράφει η Λίλλη Μπρικ, «όχι γιατί δεν τον αγαπούσαν ή δεν τον εκτιμούσαν ή γιατί δεν είχε φίλους. Κάθε άλλο μάλιστα, δημοσίευαν το έργο του, το διάβαζαν, τον άκουγαν. Οι αίθουσες ήταν πάντα κατάμεστες από κόσμο. Αμέτρητοι ήταν οι φίλοι του, εκείνοι που τον αγαπούσαν. Όλα αυτά όμως ήταν μια σταγόνα στον ωκεανό, για έναν άνθρωπο που είχε ένα αχόρταγο αρπακτικό στην ψυχή, που ήθελε να διαβάζεται από όποιον δεν τον διάβαζε, να κάνει παρέα με όποιον έλειπε, να αγαπιέται από τη μοναδική γυναίκα που έμοιαζε να μην τον αγαπά». Και καταλήγει η Λίλη Μπρικ: «Δεν μπορούσε κανείς να κάνει τίποτα» Γιατί λοιπόν αυτοκτόνησε ο Μαγιακόφσκι; Μπορεί κάποιος να απαντήσει με μια φράση η κάποιες γραμμές; Σίγουρα όχι. Αν δεν ήταν ο Μαγιακόφσκι τόσο περίπλοκος, τόσο αντιφατικός, τόσο πέρα από τα γνωστά καθημερινά καλούπια, τόσο συμπαντικός στις διαστάσεις του, δεν θα ήταν ίσως ένας τόσο μεγάλος ποιητής. Και πολύ περισσότερο δε θα ήταν ο ποιητής και ο Βάρδος μιας επανάστασης, που καθόρισε το μέλλον του ανθρώπου όσο καμία άλλη. Αποσπασμα απο κειμενο του Σταμάτη Μπατζιακούδη

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

12/07/1904 Γεννιέται ο Πάμπλο Νερούδα! Ποιητής, πολεμιστής, επαναστάτης, κομμουνιστής. Στην Ισπανία του εμφυλίου πολέμου, όταν υπηρετούσε ως πρόξενος της Χιλής, μέσα από τις εμπειρίες του από τον αντιφασιστικό αγώνα του ισπανικού λαού και των διεθνών ταξιαρχιών άρχισε να διαμορφώνεται η κομμουνιστική του συνείδηση και πάρθηκαν οι αποφάσεις που σημάδεψαν τη ζωή του. Οπως ο ίδιος μας λέει: «Μολονότι την κομματική ταυτότητα την έλαβα πολύ αργότερα στη Χιλή, όταν προσχώρησα επίσημα στο Κόμμα, πιστεύω ότι τον εαυτό μου τον προσδιόρισα ως κομμουνιστή κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Ισπανία». Αλλά και για την ποίησή του τα γεγονότα αυτά έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο. «Είχα περπατήσει αρκετά στην επικράτεια του παραλόγου και της αρνητικότητας. Επρεπε να σταματήσω και να αναζητήσω τον δρόμο του ανθρωπισμού, δρόμο εξορισμένο μεν από τη σύγχρονη λογοτεχνία, αλλά ριζωμένο βαθιά στις επιδιώξεις του ανθρώπινου όντος», γράφει. Για τις αποφάσεις του αυτές δεν μετάνιωσε ποτέ. Στην πολυτάραχη ζωή του ταξίδεψε πολύ, αγαπήθηκε πολύ, πολέμησε πολύ, επιβραβεύτηκε πολύ. Από τα βραβεία που συγκέντρωσε, με κορυφαία το βραβείο Στάλιν και πολύ αργότερα το βραβείο Νόμπελ, εκείνος θεωρούσε πως το μεγαλύτερο ήταν η αναγνώρισή του από τον καθημερινό κόσμο, από τον λαό, από τους εργάτες, γιατί άγγιζε τα κατάβαθα της ψυχής τους: «Πολλά βραβεία μού απονεμήθηκαν, αλλά πήρα και το μεγαλύτερο βραβείο, ένα βραβείο που πολλοί περιφρονούν γιατί στην πραγματικότητα τους είναι απρόσιτο. Το βραβείο μου είναι η σημαντική στιγμή της ζωής μου, όταν από τα βάθη των ανθρακωρυχείων της Λότα, κάτω από τον καυτό ήλιο και μέσ’ από το άνοιγμα της γαλαρίας του νίτρου, πρόβαλε ένας άντρας σαν να ‘βγαινε από την κόλαση, με το πρόσωπό του παραμορφωμένο από την τρομερή δουλειά του, με τα μάτια του κατακόκκινα από τη σκόνη και, απλώνοντάς μου το ροζιασμένο του χέρι, μου είπε με μάτια που άστραφταν: – Σε γνώριζα εδώ και πολύ καιρό, αδερφέ μου». Γι’ αυτήν τη βαθιά αγάπη και εμπιστοσύνη που του έδειχνε ο χιλιανικός λαός σε κάθε ευκαιρία, την ικανότητά του να τον συνεπαίρνει, να οργανώνει τα συναισθήματά του και τελικά να τον καθοδηγεί, μισήθηκε όμως και πολύ από τους εχθρούς του λαού, όπως η αστική τάξη, οι εταιρείες της Χιλής και οι μηχανισμοί των ΗΠΑ, που ανέτρεψαν με τους φασίστες πραξικοπηματίες την κυβέρνηση της «Λαϊκής Ενότητας» στη Χιλή το 1973. Λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Σαλβαδόρ Αλιέντε, πέθανε και ο Νερούδα. H επίσημη εκδοχή ήταν ότι ο θάνατος του ποιητή επήλθε από καρκίνο του προστάτη. Ωστόσο η εκδοχή αυτή έχει απορριφθεί από διεθνείς ειδικούς ερευνητές και μόλις πρόσφατα άνοιξε πάλι ο φάκελος των συνθηκών θανάτου του. Διαφαίνεται πως η άρχουσα τάξη της Χιλής, όπως άλλωστε και η ελληνική αστική τάξη την περίοδο ’40 – ’50 και όπως κάθε αστική τάξη σε περιόδους κρίσης, ανόδου του κινήματος, πιθανότητας δημιουργίας επαναστατικής κατάστασης, ανόδου της εξέγερσης των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων, φοβάται τους στρατευμένους στην κοινωνική επανάσταση ποιητές, το ίδιο όσο φοβάται τους πολιτικούς αντιπάλους της. Αποσπασμα απο την ομιλια του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στην παρουσιαση του βιβλιου από τις εκδόσεις «Gutenberg» με τίτλο «Τη ζωή μου, ομολογώ, την έζησα» απομνημονεύματα Πάμπλο Νερούδα. Η μετάφραση και οι σημειώσεις είναι του Γιώργου Κεντρωτή, καθηγητή του Τμήματος Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιόνιου Πανεπιστημίου.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Μάνος Ελευθερίου (Ερμούπολη, 12 Μαρτίου 1938 – Αθήνα, 22 Ιουλίου 2018)”Ο Μάνος Ελευθερίου είναι η κλασική περίπτωση ποιητή που υποδύεται τον στιχουργό. Ακόμα πιο ενδεικτική περίπτωση αυτού που λέω είναι ο Άλκης Αλκαίος, γιατί δεν αποδεχόταν τον τίτλο του ποιητή ενώ ο Μάνος έχει γράψει και ποιήματα που έχει εκδώσει σε ποιητικές συλλογές. Εντούτοις, η «Θητεία» που έδωσε στον Μαρκόπουλο και τα «Τροπάρια για Φονιάδες» που έδωσε σε μένα, όπως και πολλά άλλα, επί της ουσίας είναι μια κρυμμένη ποίηση σε στίχους. Θα το έθετα κι αλλιώς. Εάν ο Νίκος Γκάτσος υπήρξε ένας διαχρονικός Δον Κιχώτης του Θερβάντες στο ελληνικό τραγούδι, ο Μάνος Ελευθερίου είναι ο Ντ’ Αρντανιάν των «Τριών Σωματοφυλάκων». Κι αυτό το «Το τρένο φεύγει στις οχτώ» που έδωσε στον Θεοδωράκη είναι μια αέναη και διαχρονική μαχαιριά στην ψυχή μου, από την πρώτη στιγμή που το άκουσα και για 43 χρόνια μέχρι σήμερα.Εγώ προσωπικά, που δεν επανέρχομαι στους παλιούς μου δίσκους, επανέρχομαι πολύ συχνά στα «Τροπάρια για Φονιάδες» χάρη στα κείμενα του Ελευθερίου. Είναι κείμενα αιμάτινα, που απαιτούν κλειδιά για να ξεκλειδώσεις τα σύμβολα και που επιδέχονται πολλών αναγνώσεων γιατί έχουν πολλά διαφορετικά επίπεδα ακόμα και ως προς τα ερωτήματα. «Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά». Ποιοι είναι οι λύκοι και ποιά τα σκυλιά; Είναι προς την ίδια κατεύθυνση; Ή είναι οι μεν και οι δε; Ουδείς δίνει την απάντηση. Η «Δίκοπη ζωή» είναι ένα τραγούδι – διαδρομή της δικιάς μου γενιάς, μια διαδρομή «μ’ όσους κρυφά περπάτησαν» μαζί μας. Αυτό το «κρυφά», που στην ποίηση του Ελευθερίου είναι πολύ σημαντικό και το συναντάμε συχνά, είναι ακριβώς το κλειδί που μπορεί να σου ξεκλειδώσει τη δυνατότητα απόλαυσης της τέχνης του Ελευθερίου στα «Τροπάρια για Φονιάδες».Αφήγηση του θανου μικρουτσικου στον Ηρακλή Οικονόμου. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

04/08/1991 Πεθαίνει ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ποιητές, ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Η ίδια η αγάπη είναι μια έννοια περιεκτική, που τα περιέχει όλα και δεν γυρεύει τίποτα για τον εαυτό της, η αγάπη θα φέρει την ελευθερία και την ειρήνη, όχι τα όπλα, οι βομβαρδισμοί και η βία, όπως αφιονίζουν τους λαούς οι σύγχρονοι τύραννοι. Γνοιάζεται για όλους τους ανθρώπους που ζουν πάνω στη γη χωρίς καμιά διάκριση. Για τη μοίρα τους, για τα βάσανά τους. Γράφει και το εννοεί: ” Η συνείδησή μου είναι ένα άθροισμα από σπίτια που καίγονται. Από λαβωμένους που μορφάζουν ζητώντας βοήθεια. Από νεκρούς που αφήνουν να διαγραφεί πάνω στο πρόσωπό τους σαν ένα ερωτηματικό το τελευταίο χαμόγελό τους. Η συνείδησή μου είναι από πεινασμένους, από βασανισμένους, από ταπεινωμένους, από καταδιωγμένους κάθε λογής. Η συνείδησή μου είναι ο πλησίον…” Αλλά πώς μπορεί κανείς να μιλάει για αγάπη, για ειρήνη, όταν με τα με κομμένα μέλη των ανάπηρων όλου του κόσμου μπορεί να φτιάξει “ένα δρόμο που η χιλιομετρική του απόσταση θα ήταν δύσκολο να υπολογιστεί”, και με τα κόκαλα των εκατομμυρίων νεκρών των πολέμων μπορεί κανείς να φτιάξει ολόκληρα βουνά; Όταν η γη μας είναι “ένας απέραντος ομαδικός τάφος” Η ποίηση του Νικηφόρου Βρεττάκου είναι ανθρωποκεντρική πρώτα, δηλαδή έχει στο κέντρο τον άνθρωπο κι όλη του η έγνοια είναι ο άνθρωπος και η μοίρα του: “Ο άνθρωπος είναι το μόνο ορόσημο, που μπορεί να σημειωθεί σαν αρχή ή σαν τέλος μέσα στον ίλιγγο της αβύσσου. Εμείς οι άνθρωποι που σκεφτόμαστε(…)θα ‘πρεπε κιόλας να το είχαμε πει: ‘Η δική μας πατρίδα είναι ο άνθρωπος’ “. Ο πόνος και η οδύνη περισσεύει στον κόσμο. Η γη δεν αντέχει άλλο να ρουφάει αίμα και καπνούς, να χωνεύει νεκρούς… Ο κόσμος όλος είναι μια φωτιά, η δυστυχία δέρνει τους ανθρώπους. Η πείνα, η δίψα, η αρρώστια, η γύμνια του σώματος και της ψυχής, η καταστροφή, η ορφάνια, είναι μερικά μόνο από τα χειρότερα κακά, που αφήνει πίσω του ο πόλεμος, ειδικά σ’ αυτό τον αιώνα που εκπνέει με την επικράτηση της φωτιάς και του σίδερου. Σ’ αυτό τον αιώνα που θέλουν οι ισχυροί να μας πείσουν πως η μόνη δύναμη, η μόνη αλήθεια είναι η δικαιοσύνη των όπλων! Και πως μόνο με τη δύναμη των όπλων θα επικρατήσει ειρήνη… Πόσο επίκαιρη δυστυχώς και πόσο διαχρονική είναι η ποίηση του Νικηφόρου Βρεττάκου! Πόσο αληθινή! Πόσο κοντά στα πράγματα και στη ζωή βρίσκεται! Πόσο σιμά στον άνθρωπο κάθε εποχής. Το δράμα του σύγχρονου ανθρώπου και την αδυναμία του να αντιδράσει στην οργανωμένη συμφορά, στον υπολογισμένο αφανισμό, κάνουν τρομακτικά αποκαλυπτική την ποίησή του: “Στις μέρες μας ήταν το φως χαμηλωμένο διαρκώς. Τη γη σκέπαζε ένας ίσκιος. Σα νάχε ο ήλιος βασιλέψει. Τρέχαμε πίσω απ’ τον αγέρα με ανοιγμένα στόματα! Λιποθυμούσαν τα πουλιά και κρέμονταν από τα σύρματα γιατί ο αγέρας έφευγε κι αυτός μες απ’ τις πόλεις(…). Κι εγώ, που άνθιζε μέσα μου το όνειρο και που πάντοτε έδειχνα πάνω μου τον ήλιο, περπατούσα, περπατούσα…” Χωρίς αμφιβολία, ο Νικηφόρος Βρεττάκος είναι ο ποιητής της Αγάπης και της Ειρήνης. Υπηρέτησε την υπόθεση του ανθρώπου σε όλη του τη ζωή. Έφτασε ώς το ακρότατο σημείο της αναγνώρισης και της καταξίωσης, τιμήθηκε εν ζωή και αγαπήθηκε κι ωστόσο έμεινε αλώβητος από την ασθένεια της υπεροψίας. Έμεινε ένας απλός άνθρωπος, ένας γλυκύτατος λάτρης της ταπεινοσύνης, Ποιητής! Κράτησε μέσα του το παιδί που ξεκίνησε από το φτωχικό του το χωριό και το σπιτάκι της Πλούμιτσας κι από κει αντλούσε πάντα τη δύναμη ν’ αντικρίζει κάθε πρωί τον κόσμομε ξάστερο μάτι. Από την κορφή του Ταϋγέτου μπορούσε να έχει πάντα μπροστά του το όραμα του κόσμου και να χαίρεται την ομορφιά. Να ρίχνει πέρα και πάνω από την καταστροφή και τη λαίλαπα των πολέμων τη ματιά του να συντάει τη θάλασσα, ν’ αγκαλιάζει τη θάλασσα, τη μεγάλη, την παντοτινή του αγάπη και να της λέει απλά και σιγαλά πως η ποίηση ήταν η σχεδία που μ’ αυτήν διέπλευσε τον απέραντο ωκεανό της ζωής με τα μύρια καλά και κακά, που του έμαθε και της εξομολογείται: “΄Ο, τι μπόρεσα να διασώσω (στον κόσμο που πήγα) το διέσωσα, θάλασσα. Η ψυχή μου ένα σμήνος μυριάδων πουλιών που τ’ αλώνιζε η θύελλα. ΄Οσα διασώθηκαν βρήκαν το δέντρο τους. Φτερούγισαν κι έμειναν μέσα στις λέξεις”. Αποσπασματα απο κειμενο της Ελενης Χωρεανθη https://www.fractalart.gr/nikiforos-vrettakos-o-poiitis-tis-eirinis/

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Κώστας Βίρβος 29 Μαρτίου 1926- 6 Αυγούστου 2015 (89 ετών) «Ο Βίρβος έχει καταλάβει ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους δημιουργούς της λαϊκής στιχουργίας. Αυτός και η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου προσέφεραν ιστορικές επιτυχίες, που τραγουδήθηκαν πολύ και παραμένουν αγέραστες […] Έχει γράψει τραγούδια με τρόπο ζωντανό και με ποικίλα αισθήματα της απλής καθημερινότητας και πλούσιας λαϊκής εμπειρίας, ακολουθώντας την τακτική της κλασικής ρεμπέτικης στιχουργίας. Γνωρίζει καλά και πολλαπλασιάζει μέσ’ απ’ τη δική του προσωπική αίσθηση όλη εκείνη τη θεματολογία, που κυρίως αναφέρεται στον πόνο, στον κατατρεγμό, στην καταφρόνια, χωρίς να λείπουν οι όποιες χαρές και το μεγάλο γεγονός του έρωτα […] Υπάρχει όμως και η πολιτική πλευρά στη διαδρομή του. Συνείδηση προοδευτική και με συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση, τραγούδησε τα πάθη του λαού μέσα στις αντίξοες συνθήκες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης» Νίκος Καρούζος «Αν δεν υπήρχε ο Κώστας Βίρβος στο λαϊκό τραγούδι της δεκαετίας του ’50, σίγουρα θα ‘πρεπε να τον εφεύρουμε. Γιατί ο Βίρβος πήρε το λαϊκό τραγούδι από το μισοσκόταδο των υπογείων και το περιθώριο, και με τα φτερά της μουσικής του Τσιτσάνη και του Καλδάρα το άπλωσε σε πολιτείες και σε χωριά, σε λιμάνια και φάμπρικες, σε γειτονιές και στρατόπεδα, κάνοντάς το τραγούδι ολόκληρου του ελληνικού λαού […] Το τραγούδι του είναι πολιτικό. Αν εξετάσουμε τα τραγούδια των συνομηλίκων του και κυρίως της Παπαγιαννοπούλου, του Βασιλειάδη και του Κολοκοτρώνη, θα δούμε ότι το έργο του Βίρβου διαφέρει πολύ και ουσιαστικά […] Ο Βίρβος πιάνει τον ταύρο από τα κέρατα. Βλέπει τι γίνεται γύρω του κι αυτό καταγράφει ερμηνεύοντάς το συγχρόνως. Δεν παρελθοντολογεί. Δεν ονειρεύεται περισσότερο από όσο πρέπει. Δεν είναι ήρεμος. Με το που μπαίνει το τραγούδι, στην καρδιά του εμφυλίου (1948), το πρώτο θέμα που τον βασανίζει είναι αυτός ο αδελφοκτόνος πόλεμος. Γι’ αυτό και το πρώτο τραγούδι του είναι «Ο φαντάρος». Έτσι ανήσυχος, έτσι άγριος θα μείνει ο Βίρβος σε όλη την πορεία του. Η αιμορραγία της μετανάστευσης δεν θα περάσει δίπλα του χωρίς να τον αγγίξει. Θα τον συγκλονίσει! Η κατοχή, η αντίσταση, δεν θα μείνουν έξω από τον κόσμο της έμπνευσής του. Κι όταν το επιτρέψουν οι πολιτικές συνθήκες θα εκδώσει την «Καταχνιά». Το δράμα των πολιτικών προσφύγων, δεν θα τον αφήσει ασυγκίνητο. Η γραφειοκρατία -βαθειά πληγή αυτής της χώρας- που την ζει έντονα σαν δημόσιος υπάλληλος, θα του βάλει φωτιά για να γράψει και γι’ αυτή. Και στα χρόνια που θα κυριαρχήσει το «έντεχνο» λαϊκό τραγούδι, όπως το λένε, ο Βίρβος θα βρεθεί και πάλι στην πρώτη γραμμή, πλάι στους ποιητές της εποχής. Αν επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε γιατί και πως ο Βίρβος δεν στέκεται στο ανώδυνο ερωτικό τραγούδι αλλά προσπαθεί συνεχώς να σπάει την κρούστα των πραγμάτων και να προχωρά στο βάθος τους, δεν θα δυσκολευτούμε να βρούμε απαντήσεις: ο Βίρβος είναι πολιτικοποιημένο άτομο. Και ξέρει γράμματα. Διαβάζει, σκέφτεται, αναλύει, συμπεραίνει. […] Ο Βίρβος, το έργο του Βίρβου, δεν ανήκει σε εταιρείες και σήματα. Ανήκει στον ελληνικό λαό. Που αυτός το γέννησε. Και θα το γεννάει συνεχώς» Λευτέρης Παπαδόπουλος Ο Βασίλης Τσιτσάνης κι ο Κώστας Βίρβος με την γυναίκα του (1955)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σε όλες τις φίλες και τους φίλους. Σαν σήμερα το 1895 πεθαίνει ο Φρίντριχ Ένγκελς κορυφαία μορφή του παγκόσμιου εργατικού , επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος . Από κοινού με τον Μάρξ θεμελίωσαν την επιστημονική κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης ,αποδεικνύοντας το αναπόφευκτο , νομοτελειακό πέρασμα της κοινωνίας από τον καπιταλισμό στο Κομμουνισμό . Έδωσαν έτσι στην πρωτοπόρα επαναστατική τάξη τα όπλα για να φέρει σε πέρας την ιστορική της αποστολή , την κοινωνική απελευθέρωση από την ταξική εκμετάλλευση. Ο Ένγκελς ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την θεμελίωση και τεκμηρίωση της υλιστικής διαλεκτικής , αντιμετωπίζοντας πλήθος θεωρητικών προβλημάτων και αναλαμβάνοντας ν ‘αντικρούσει τις αντιεπιστημονικές απόψεις της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας . Συνδύασε τη συγγραφική του δραστηριότητα με την επαναστατική πάλη και πήρε μέρος σε πολλές επαναστατικές εξεγέρσεις , όπως στη Γερμανία και στη Γαλλία . Ο Ενγκελς μετά το θάνατο του Μάρξ ,υπήρξε ηγέτης της παγκόσμιας εργατικής τάξης , τόσο στο επίπεδο της θεω ρίας , όσο και της πράξης . Ήταν η περίοδος που ήδη είχε ξεκινήσει η συγκρότηση κομμάτων της εργατικής τάξης σε διάφορες χώρες στη τότε ανεπτυγμένη καπιταλιστική Ευρώπη και η συμβολή — κυρίως θεωρητική , αλλά και πρακτική — του Ένγκελς ήταν καθοριστική σε αυτό , ιδιαίτερα στη Γερμανία . Έγινε σημείο αναφοράς για την οργανωμένη πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης κάθε χώρας στην προσπάθεια της επεξεργασίας και της διαμόρφωσης των Προ γραμμάτων τους , αλλά και στην αντιμετώπιση των θεωρητικών παρεκκλίσεων στις γραμμές του εργατικού κινήματος , φαινόμενο αντικειμενικό και αναπόφευκτο στα πλαίσια της διαπάλης της αστικής θεωρίας με την επιστημονική κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλησπέρα σας ! «Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο! Ηλίθιοι δήμιοι! Η “τάξη” σας είναι χτισμένη στην άμμο. Αύριο κιόλας η επανάσταση θα “ανυψωθεί με μια βροντή” και με σαλπίσματα θα ανακοινώσει στον τρόμο σας: Ήμουν, Είμαι, Θα είμαι!». ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ Η κόκκινη Ρόζα χάθηκε κι ‘ αυτή Κανείς δεν ξέρει Πού το κορμί της παραχώσαν Έλεγε την αλήθεια στους φτωχούς Γι’αυτό κι οι πλούσιοι την σκοτώσαν Μπέρτολ Μπρεχτ Εκατό χρόνια από την δολοφονία της Ρόζα Λούξεμπουργκ, μαρξίστρια πολιτική θεωρητικός, σοσιαλιστική φιλόσοφος και επαναστάτρια. Η <<Κόκκινη Ρόζα >>μία από τις σπουδαιότερες γυναίκες του 20ου αιώνα μια μεγάλη επαναστάτρια χωρίς συμβιβασμούς και με δυνατή φωνή υπερασπίστηκε τα πιστεύω της. Μια γυναίκα που εξέφρασε με πάθος και αποφασιστικότητα την κριτική της εναντίον του καπιταλισμού και άντλησε μέσα από αυτή την κριτική τη δύναμη για την επαναστατική δράση, μια οξυδερκής παρατηρήτρια της εποχής της και των αλλαγών που συντελούνταν μέσα σε αυτή. Γεννήθηκε στην Πολωνία, συμμετείχε στις διεργασίες της σοσιαλδημοκρατίας στην τσαρική Ρωσία. Διωκόμενη πέρασε στη Γερμανία και εντάχθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. ‘Ασκησε πολεμική στις ρεφορμιστικές θέσεις του κόμματος και στη συνέχεια αντιτάχθηκε στον πόλεμο. Μαζί με τον Λίμπκνεχτ πρωτοστάτησε στον «Σπάρτακο» και στην ίδρυση του νεοϊδρυμένου ΚΚ Γερμανίας. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ θα δολοφονηθεί 15 Γενάρη του 1919, από στρατιωτικά και παραστρατιωτικά ακροδεξιά αποσπάσματα, κατ’ εντολή της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης της Γερμανίας, η οποία είχε επικηρύξει τη Ρόζα με 100.000 μάρκα. Την δολοφόνησαν με κτηνώδη τρόπο, με τα κοντάκια των όπλων, και το πτώμα της το πέταξαν από τη γέφυρα της Λιχτενστάιν στο κανάλι Λάνβερχ. Ο εντοπισμός του θα γίνει δυνατός μόλις στις 31 Μάη του 1919, όταν τα νερά θα το βγάλουν στην ακτή. Η κηδεία της Λούξεμπουργκ στις 13 του Ιούνη 1919 μετατράπηκε σε μεγάλη μαχητική διαδήλωση των Γερμανών εργατών. ~~~~~`ΑΘΑΝΑΤΗ ~~~~

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Καλησπέρα! Συνεχίζω το Β ‘ και τελευταίο μέρος του αφιερώματος για το Μάη του 68 που αφορά το πώς αποτύπωσε ο κινηματογράφος απο την δική του σκοπιά ,τα ιστορικά γεγονότα του Μάη του 68 . Η τέχνη για να είναι αληθινή , πρέπει να διεισδύει μέσα στον κόσμο , να τον αφουγκράζεται και να ταυτίζεται με τα προβλήματά του . Υπό την έννοια αυτή , δεν θα μπορούσε να μείνει αδιάφορη . Αντίθετα με διάφορες μορφές εξέφρασε την αλληλεγγύη της , ήτε συμμετέχοντας , ήτε διακόπτοντας το μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ στο κόσμο , το φεστιβάλ Καννών , τιμώντας με το τρόπο αυτό τη γενιά της αμφισβήτησης . Επέλεξα 6 ταινίες που αναφέρονται στα γεγονότα του Μάη σύν μία η οποία αποτελεί το αλφαβητάρι της διαλεκτικής αμφισβήτησης. Καθ’ ένας που αγαπά το σινεμά δεν πρέπει να τις χάσει . 1) Να πεθαίνεις στα 30 Ντοκιμαντέρ του Ρομάν Γκουπίλ 1982 . Το πεθαίνεις στα 30 δεν είναι μία ακόμα ταινία για το Μάη του 68 . Είναι μία ταινία κομμάτι του Μάη . Ο δημιουργός της μαθητής στη τελευταία τάξη του Γυμνασίου , παιδί ακόμη , λαμβάνει ενεργό μέρος στην εξέγερση , παράλληλα τράβαγε τα γεγονότα με τη μηχανή του . Το κέντρο του ενδιαφέροντός του ήταν ένας αριστεριστής , ένας από τους ηγέτες των Πανεπιστημίων , ο Μισέλ Ρεκαντί , ο οποίος βαθιά απογοητευμένος αυτοκτόνησε μερικά χρόνια αργότερα το 1978 . Δεν είχε κλείσει ακόμα τα τριάντα , τη στιγμή που άλλοι ηγέτες του φοιτητικού κινήματος ζούνε και βασιλεύουν , αυτοκτόνησαν πολιτικά . ενσωματώθηκαν στο σύστημα , το οποίο υποτίθεται πως πολεμούσαν . Ο Μισέλ Ρεκαντί ήταν κατά κάποιο τρόπο τυχερός! .Πέθανε όρθιος . Πέθανε πριν ξεπέσει! 2) οι Συνήθεις εραστές . Ο Φιλίπ Γκαρέλ είναι ο σκηνοθέτης αυτής της κοινωνικής ταινίας . Ο Φρανσουά Ντερβιέ είναι 20 χρονών , όταν ξεσπάει ο Μάης του 68 στο Παρίσι . Είναι ποιητής , λίγο συγκεχυμένος ως προς την ζωή του , αλλά με την παρέα του μετέχει ενεργητικά , ανεβαίνει στα οδοφράγματα – αν και όχι στην πρώτη γραμμή – συγκρούσεων με την αστυνομία . Αναποδογυρίζει αυτοκίνητα , πετάει πέτρες , τρέχει μπρος πίσω , κυνηγιέται , κρύβεται . Ένα βράδυ τραυματίζεται ελαφρά στο στο χέρι , τον κυνηγούν οι αστυνομικοί , χώνεται στα σπίτια , κρύβεται σε μία εσοχή στέγης , φοβάται . Ονειρεύεται επαναστάσεις του παρελθόντος του 1789 , του 1848 με τον εαυτό του παρόντα . Παίζουν : Λουί Γκαρέλ , Κλοτίλυτ Εσμ . 3 ) Οι ονειροπόλοι Μια ιστορία εσωτερικής ανακάλυψης , καθώς τρείς φοιτητές δοκιμάζουν τα όριά τους με φόντο την ταραχώδη περίοδο των γεγονότων του Μάη . Σκηνοθεσία : Μπερνάρντο Μπερτολούτσι . Με τους Μάικλ Πίτ , Λουί Γκαρέλ, Εύα Γκρίν . 4) Ο Μιλού το Μάη . Μυθοπλασία του Λουί Μάλ . Παίζουν : Μισέλ Πικολί , Μίου – Μίου, Μισέλ Ντισουά , Ντομινίκ Μπλάν . 5) Μετά το Μάη . Μία αυτοβιογραφία που πάει πιο μακριά από την στεγνή ομφαλοσκόπηση , που ισορροπεί ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό , τρία χρόνια μετά το Γαλλικό Μάη . Είναι σε μεγάλο βαθμό μία νοσταλγική ταινία γι ‘ αυτή καθαυτή τη νιότη . Σκηνοθεσία : Ολιβιέ Ασαγιάς . Παίζουν : Κλεμαν Μεταγιέ , Λόλα Κρετόν κ.α 6) Ή μαμά και η πουτάνα Πρωταγωνιστές της κλασικής αυτής ταινίας είναι τρία πρόσωπα . Ο Αλεξάντερ , ένας ανέμελος χωρίς ευθύνες άντρας , που περνάει το καιρό του στα καφέ του Σεν Ζερμέν Ντε Πρεν , η Μαρί , μία μεγαλύτερή του σε ηλικία γυναίκα , διευθύντρια μπουτίκ με την οποία συζεί και η Βερόνικα νοσοκόμα που ο Αλεξάντερ γνωρίζει σ’ ένα από τα καφέ και με την οποία αρχίζει να έχει ερωτική σχέση . Η ταινία σε σκηνοθεσία Ζαν Εστάι , ενός από τους πιο πρωτότυπους σκηνοθέτες της Νουβέλ Βάγκ , που αυτοκτόνησε σε ηλικία 43 ετών προκάλεσε ένα μικρό σκάνδαλο εξαιτίας των διαλόγων της . Πρωταγωνιστούν : οι Ζαν Πιέρ Λεό , Περναντέτ Λαφόν , Φρανσουάζ Λαμπρόν, Ιζαμπέλ Βαίνγκόρτεν . 7) Ζαμπρίσκι Ποίντ Του μεγάλου σκηνοθέτη Μικελάτζελο Αντονιόνι. Η προσωπική ματιά του Αντονιόνι της κοινωνικής σύνθεσης και των αξιών της εποχής της δεκαετίας του 60 παραπέμπει σε πολλαπλά μηνύματα . Το τέλος της ταινίας ,είναι μία διαλεκτική απόδειξη γιατί πρέπει ο καπιταλισμός να τιναχτεί στον αέρα .https://youtu.be/guOmJM8xvHA

Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες

01:58

Η εργατική τάξη κάνει τον πρωτομαγιάτικο απολογισμό της στο Σύνταγμα και καταθέτει την υποσχέσή της μέχρι την επόμενη .

Βίντεο • Georgios Panagou

1 Ιανουαρίου 1912 Γεννιέται ο ποιητής, πεζογράφος, μεταφραστής και δοκιμιογράφος Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991). Συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους Έλληνες ποιητές. Προτάθηκε τέσσερις φορές για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας και τιμήθηκε με πολλά άλλα βραβεία και διακρίσεις, όπως το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1940, 1956, 1982), το Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1974) και άλλα πολλά. Φοίτησε με πολλές δυσκολίες στο γυμνάσιο του Γυθείου από το 1923, την περίοδο που φοιτούσε στο ίδιο και ο Γιάννης Ρίτσος. Σε ηλικία 16 ετών έδωσε την πρώτη του διάλεξη μα θέματα από «τη Δικαιοσύνη και την Παιδεία ως τη διάσπαση του ατόμου», στην Εμπορική Λέσχη του Γυθείου. Το 1929 μετακόμισε στην Αθήνα για να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο. Οι οικονομικές δυσκολίες τον οδήγησαν να δουλέψει σε διάφορες, κυρίως χειρωνακτικές δουλειές. Στα τέλη του 1929 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Κάτω Από Σκιές». Το 1933 εκδόθηκε η συλλογή «Κατεβαίνοντας Στη Σιγή Των Αιώνων». Οι συλλογές του είχαν απήχηση στον πνευματικό κόσμο της εποχής. Ο Παλαμάς ζήτησε να τον γνωρίσει. Το 1935 εκδόθηκε το βιβλίο του «Ο πόλεμος», το οποίο αργότερα οδηγήθηκε στην πυρά από τη δικτατορία του Μεταξά. Στον Ελληνοιταλικό πόλεμο του 1940 στρατεύτηκε και πολέμησε στην πρώτη γραμμή. Το 1941 , με την κατάρρευση του μετώπου, πήγε στην Αθήνα. Εντάχθηκε στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ και πήρε μέρος στην Αντίσταση. Το 1946 υπέγραψε τη διαμαρτυρία των Ελλήνων λογοτεχνών «Προς τη Δ’ Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων και τη Διεθνή Κοινή Γνώμη: Περί εκτάκτων μέτρων κατά των επιβουλευομένων την Δημοσίαν Τάξιν και την ακεραιότητα της χώρας». Από το 1947 εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Από το 1948 συνδέθηκε με φιλία με τον Άγγελο Σικελιανό. Το 1949 έγραψε το λυρικό δοκίμιο «Δυο Άνθρωποι Μιλούν Για Την Ειρήνη Του Κόσμου», το οποίο του στοίχισε τη διαγραφή του από το ΚΚΕ και την απομάκρυνσή του από το περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα». Το 1955-1959, εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος στον Πειραιά, όπου συνέβαλε στην πολιτιστική αναβάθμιση της πόλης. Το 1957 ταξίδεψε στη Σοβιετική Ένωση, με τους Άγι Θέρο και Στρατή Μυριβήλη, στα πλαίσια του Συνεδρίου της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νεολαιών, προσκεκλημένοι των σπουδαστών της Μόσχας. Εκεί γνώρισε και τη σύζυγο του Μαξίμ Γκόρκυ. Επιστρέφοντας κυκλοφόρησε το βιβλίο «Ο Ένας Από Τους Δύο Κόσμους», το οποίο έγινε αφορμή να διωχθεί, μαζί με το Γιάννη Ρίτσο και τον Μάρκο Αυγέρη για παράβαση του Νόμου 509. Στη διάρκεια της χούντας (19967-1974), αυτοεξορίστηκε στην Ελβετία απ’ όπου ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη, συμμετέχοντας σε ραδιοφωνικές εκπομπές και φεστιβάλ ποίησης. Την περίοδο αυτή τιμήθηκε από πολλά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και έγραψε το αυτοβιογραφικό κείμενο «Οδύνη» το οποίο εκδόθηκε το 1969, στη Νέα Υόρκη. Επέστρεψε το 1974. Τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το Βραβείο Ουράνη και το 1986 ανακηρύχθηκε μέλος της. Επίσης αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες

02 Ιανουαρίου 1924 Γεννιέται ο καλλιτέχνης του θεάτρου σκιών και ζωγράφος Ευγένιος Σπαθάρης (1924-2009). Γιος του επίσης σημαντικού καραγκιοζοπαίχτη Σωτήρη Σπαθάρη (1892-1974). Εξοικειωμένος με την τέχνη αυτή, ξεκίνησε να δίνει παραστάσεις και ο ίδιος, από τα χρόνια της κατοχής. Από τότε έπαιξε σε γειτονιές, σε θέατρα, σε πρεσβείες, στη Γενάδειο Βιβλιοθήκη και αλλού. Ταξίδεψε τον Καραγκιόζη και σε άλλες χώρες, συμμετέχοντας σε φεστιβάλ και συνέδρια, ειδικά για το θέατρο σκιών. Παρουσίασε πολλά έργα με ήρωα τον Καραγκιόζη σε ζωντανές παραστάσεις όπως «Το ταξίδι», «Το καταραμένο φίδι», «Ο δικτάτορας», «Ο Αλέκος με τα κυδώνια» και άλλες, σε διάφορα θέατρα, όπως το ΚΘΒΕ, το Ελληνικό Χορόδραμα, το Θέατρο Χατζώκου, στη Θεσσαλονίκη κά. Το 1950 συμμετείχε στην κινηματογραφική ταινία «Πικρό ψωμί» του Γρηγόρη Γρηγορίου. Έπαιξε έργα του στην κρατική τηλεόραση από το 1966 μέχρι το 1992. Από το 1962 μπήκε και στην ελληνική δισκογραφία, με δέκα έργα σε δισκάκια των 45 στροφών. Ακολούθησαν δύο δίσκοι 33 στροφών, αρχές δεκαετίας 1980 και έξι παραστάσεις σε CD το 2002.Παρουσίασε και έργα με τον Καραγκιόζη ως φιγούρα, με μορφές ηρώων. Το 1970 κυκλοφόρησε και 13 εικονογραφημένα τεύχη, του δίφραγκου, με μαυρόασπρες φιγούρες και έγχρωμο εξώφυλλο. Επίσης το 1979, εκδόθηκε το βιβλίο του «Ο Καραγκιόζης των Σπαθάρηδων», με τέσσερα έργα δικά του και τρία του πατέρα του. Παράλληλα με αυτά, από το 1949 επιδίδεται και στη ζωγραφική. Παρουσίασε έργα του σε 45 ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, σε Αθήνα Ζυρίχη, Παρίσι και Νέα Υόρκη. Στο έργο του είναι ευδιάκριτα τα στοιχεία που δείχνουν τη σχέση του λαϊκού δημιουργού του θεάτρου σκιών με τον «ναΐφ» ζωγράφο. Ήταν μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος και του Ινστιτούτου Παγκοσμίου Θεάτρου της UNESCO.

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ -”έφυγε” σαν σήμερα το 1911 χωρίς να δει τυπωμένο σε βιβλίο ούτε ένα έργο του! “Η πλουτοκρατία ήτο και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής αντίχριστος . Αυτή γεννά την αδικίαν, αυτή τρέφει την κακουργίαν, αυτή φθείρει σώματα και ψυχάς. Αυτή καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγείς”. “Για να αποκτήσει κανείς γρόσια πρέπει να φάη σπίτια, να καταπιή χωράφια, να βουλιάξει καράβια”. Γράφει λοιπόν ο Κ. Βάρναλης για τον Παπαδιαμάντη στα ”Αισθητικά, Κριτικά, Σολωμικά”: … ”Ο Παπαδιαμάντης είναι ή μεγαλύτερη δόξα τής νεοελληνικής πεζογραφίας. Κι όσο περνούνε τά χρόνια, τόσο ή δόξα αύτή θά στερεώνεται περισσότερο. Ρωτήσανε κάποτες τόν άριστοτέχνη τού στίχου Μαλακάση : «Ποιός είναι ο μεγαλύτερος ποιητής τής Ελλάδας; » Ό Παπαδιαμάντης!, άπάντησε χωρίς δισταγμό. “Οχι γιατί ό Παπαδιαμάντης έγραψε τά καλύτερα έλληνικά ποιήματα (γιατί έγραψε καί ποιήματα), άλλά γιατί ή πεζογρα- φία του περιέχει περισσότερη ποιητική ούσία άπό τά περισσότερα νεοελληνικά έμμετρα έργα. ‘Αλλά δέν είναι μονάχα ό μεγαλύτερος ποιητής. Είναι κι ό περισσότερο έλληνικός, άν ‘Ελληνες είναι ό λαός. Ή ψυχή του κ’ ή ψυχή τών ήρώων του είναι ή ψυχή τοΰ έλληνικού λαού στήν πιό έξαγνισμένη της υπόσταση. Δέ χώρισε τό έαυτό του άπό τό πλήθος κ’ έμεινε άπλός σ’ όλη του τή ζωή. Μέσα στό έργο του δέν ύπάρχει καμιά ξενική άνάμνηση ούτε ή έκζήτηση θέματος.” (…) …”Άλλ’ ο Παπαδιαμάντης υπήρξε καί κάτι άλλο άκόμα. Ό περισσότερο «άνθρωπος» άπ΄ όλους τούς ομοτέχνους του: χαραχτήρας άνυπόκριτος κι άτόφιος, άσπιλος καί παρθενικός. Στή ζωή του δέν «έπαιξε» κανένα ρόλο: δέν είτανε θεατρίνος. Δέν προσπάθησε νά δειχτεί άλλιώτικος άπ’ ότ,ι είτανε. Δέν «παρά- στησε» το γιο τοΰ Απόλλωνα, το θεο ή τον προφήτη. Άπ’ αύτές τίς ντροπές άλλωστε είτανε άσυνήθιστ’ ή περασμένη γε- νεά. Δέν άνέβηκε ποτές του στή σκηνή «μετεμφιεσμένος». “Εμεινε στά παρασκήνια μέ τά παλιά του τά ροΰχα καί μέ τήν φτώχεια του κρυμένος άπό τους άνθρώπους. «Έμεΐς δέν είμεθα συνηθισμένοι μέ τά πολλά… Άς μείνωμεν είς τήν έντιμον πε- νίαν μας, διά νά μάς βοηθεΐ καί o θεός», (γράμμα τοΰ Π. στoν πατέρα του). Αύτός ο «πτωχαλαζών, ο τρέφων άλλοκότους ίδέας», είχε καί τήν… άλλόκοτην ίδέα νά ξέρει τή δημοτική περίφημα καί νά τή γράφει θαυμάσια (στά διαλογικά μέρη τών διηγημάτων του κυρίως) κι όμως νά προτιμά τήν καθαρεύουσα, άνάκατη μέ δημο- τικά στοιχεία. Άλλ’ είτανε τόσο μαέστρος σά συγγραφέας, πού κατόρθωνε νά ζωντανεύει ό,τι νεκρό άγγιζε μέ τήν πέννα του. Μέσα στά γράμματά του, πού τά δημοσίεψε πρίν άπό λίγα χρόνια ο κ. Μερλιέ, μπορούμε νά μελετήσουμε τον άνθρωπο καί τήν ίστορία άκόμα τής πνευματικής του ζωής, τόσο καλά, όσο καί στο έργο του. Καί στο έργο του καί στά γράμματά του καί στή ζωή του υπήρξε πάντα ο ίδιος: ΑΝΘΡΩΠΟΣ”…

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Το τελευταίο μήνυμα του Μπέρτραντ Ράσελ: Πόλεμος Ισραήλ-Παλαιστίνης. Γράφτηκε την τελευταία ημέρα του 1970 και δημοσιεύθηκε την 3η Φεβρουαρίου του 1971, την επομένη του θανάτου του. Αυτό που είναι ανησυχητικό είναι οτι σαν να γράφτηκε χθες, παρά το γεγονός οτι έχουν περάσει 53 χρόνια. Ο Μπέρτραντ Ράσελ ήταν Άγγλος νομπελίστας μαθηματικός, φιλόσοφος και κοινωνιολόγος, που φυλακίστηκε δυο φορές επειδή ηγήθηκε στον αγώνα για τον πυρηνικό αφοπλισμό και αφιερώθηκε στην ανάπτυξη του φιλειρηνικού κινήματος. Το κείμενο του Μπέρτραντ Ράσελ: Η τελευταία φάση του ακήρυχτου πολέμου στη Μέση Ανατολή βασίζεται σε έναν βαθύ λάθος υπολογισμό. Οι βομβαρδισμοί βαθιά στο αιγυπτιακό έδαφος δεν θα πείσουν τον άμαχο πληθυσμό να παραδοθεί, αλλά θα ενισχύσουν την αποφασιστικότητά του να αντισταθούν. Αυτό είναι το μάθημα όλων των εναέριων βομβαρδισμών. Οι Βιετναμέζοι που έχουν υπομείνει χρόνια σε βαρείς αμερικανικούς βομβαρδισμούς απάντησαν όχι με συνθηκολόγηση αλλά καταρρίπτοντας περισσότερα εχθρικά αεροσκάφη. Το 1940 οι συμπατριώτες μου αντιστάθηκαν στις βομβαρδιστικές επιδρομές του Χίτλερ με πρωτοφανή ενότητα και αποφασιστικότητα. Για το λόγο αυτό, οι σημερινές ισραηλινές επιθέσεις θα αποτύχουν στον ουσιαστικό τους σκοπό, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να καταδικαστούν σθεναρά σε όλο τον κόσμο. Η εξέλιξη της κρίσης στη Μέση Ανατολή είναι επικίνδυνη και διδακτική. Για περισσότερα από 20 χρόνια το Ισραήλ επεκτείνεται με τη δύναμη των όπλων. Μετά από κάθε στάδιο αυτής της επέκτασης, το Ισραήλ έχει κάνει έκκληση στη «λογική» και έχει προτείνει «διαπραγματεύσεις». Αυτός είναι ο παραδοσιακός ρόλος της αυτοκρατορικής εξουσίας γιατί θέλει να εδραιώσει με την ελάχιστη δυσκολία ό,τι έχει ήδη πάρει με τη βία. Κάθε νέα κατάκτηση γίνεται η νέα βάση της προτεινόμενης διαπραγμάτευσης από δύναμη, που αγνοεί την αδικία της προηγούμενης επιθετικότητας. Η επιθετικότητα που διέπραξε το Ισραήλ πρέπει να καταδικαστεί , όχι μόνο επειδή κανένα κράτος δεν έχει το δικαίωμα να προσαρτήσει ξένα εδάφη, αλλά επειδή κάθε επέκταση είναι ένα πείραμα για να ανακαλύψουμε πόση ακόμη επιθετικότητα θα ανεχθεί ο κόσμος. Οι πρόσφυγες που περικυκλώνουν την Παλαιστίνη κατά τις εκατοντάδες χιλιάδες τους περιγράφηκαν πρόσφατα από τον δημοσιογράφο της Ουάσιγκτον IF Stone ως «η ηθική μυλόπετρα γύρω από το λαιμό του παγκόσμιου Εβραϊσμού». Πολλοί από τους πρόσφυγες διανύουν τώρα καλά την τρίτη δεκαετία της επισφαλούς ύπαρξής τους σε προσωρινούς καταυλισμούς. Η τραγωδία του λαού της Παλαιστίνης είναι ότι η χώρα τους «δόθηκε» από μια ξένη Δύναμη σε έναν άλλο λαό για τη δημιουργία ενός νέου Κράτους. Το αποτέλεσμα ήταν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες αθώοι άνθρωποι να μείνουν μόνιμα άστεγοι. Με κάθε νέα σύγκρουση ο αριθμός τους αυξανόταν. Πόσο ακόμη είναι διατεθειμένος ο κόσμος να αντέξει αυτό το θέαμα της απρόβλεπτης σκληρότητας; Είναι απολύτως σαφές ότι οι πρόσφυγες έχουν κάθε δικαίωμα στην πατρίδα από την οποία εκδιώχθηκαν, και η άρνηση αυτού του δικαιώματος βρίσκεται στο επίκεντρο της συνεχιζόμενης σύγκρουσης. Κανένας λαός πουθενά στον κόσμο δεν θα δεχόταν να εκδιωχθεί μαζικά από τη χώρα του. πώς μπορεί κάποιος να απαιτήσει από τον λαό της Παλαιστίνης να αποδεχθεί μια τιμωρία που κανείς άλλος δεν θα ανεχόταν; Μια μόνιμη δίκαιη εγκατάσταση των προσφύγων στην πατρίδα τους είναι απαραίτητο συστατικό κάθε γνήσιου οικισμού στη Μέση Ανατολή. Μας λένε συχνά ότι πρέπει να συμπάσχουμε με το Ισραήλ λόγω των βασάνων των Εβραίων στην Ευρώπη από τους Ναζί. Δεν βλέπω σε αυτήν την πρόταση κανέναν λόγο να διαιωνίσουμε κανένα πόνο. Αυτό που κάνει το Ισραήλ σήμερα δεν μπορεί να συγχωρεθεί, και το να επικαλεστεί κανείς τη φρίκη του παρελθόντος για να δικαιολογήσει αυτούς του παρόντος είναι χονδροειδής υποκρισία . Όχι μόνο το Ισραήλ καταδικάζει έναν τεράστιο αριθμό προσφύγων στη δυστυχία, όχι μόνο πολλοί Άραβες υπό κατοχή είναι καταδικασμένοι σε στρατιωτική κυριαρχία. αλλά και το Ισραήλ καταδικάζει τα αραβικά έθνη που μόλις πρόσφατα βγήκαν από το καθεστώς της αποικίας, σε συνεχή φτωχοποίηση καθώς οι στρατιωτικές απαιτήσεις υπερισχύουν της εθνικής ανάπτυξης. Όλοι όσοι θέλουν να δουν το τέλος της αιματοχυσίας στη Μέση Ανατολή πρέπει να διασφαλίσουν ότι οποιαδήποτε διευθέτηση δεν περιέχει τους σπόρους της μελλοντικής σύγκρουσης. Η δικαιοσύνη απαιτεί ότι το πρώτο βήμα προς μια διευθέτηση πρέπει να είναι η αποχώρηση του Ισραήλ από όλα τα εδάφη που κατέλαβαν τον Ιούνιο του 1967 . Απαιτείται μια νέα παγκόσμια εκστρατεία για να αποδοθεί δικαιοσύνη στον πολύπαθο λαό της Μέσης Ανατολής. Σας προσκαλώ όλους να διαβάσετε την επιστολή με στοχαστική σκέψη. https://abdelmoumenchouichi.medium.com/bertrand-russells-last-message-israel-palestine-war-694eb7a7a99e

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Νικόλαος Γύζης -”έφυγε” σαν σήμερα το 1901 “Γιαντες”… Όσες φορές πάω στην Εθνική Πινακοθήκη “κολλάω” σε αυτό το έργο… Φεύγω από την αίθουσα που βρίσκεται, ξαναγυρναω μετά από λίγο και ξανά τα ίδια…

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ – γεννήθηκε σαν σήμερα το 1910 Στον τάφο τοΰ ’Επονίτη Επέταξα τή σάκα μου και τρέχω μέ τουφέκια Μικρούλης φαίνομαι Αδερφέ, το μάτι δέν μέ πιάνει. Στή μάχη Ομως κουβάλησα χιλιάδες τά φουσέκια κι άκόμα μ’ είδαν Γερμανούς νά στρώνω στο ρουμάνι. Στή γειτονιά μέ ξέχασε το τόπι, το ξυλίκι. Και μοναχά πού πέρναγα μέ το χωνι στο στόμα. Παιδί! Μά μέ λογάριασαν οί λυσσασμένοι λύκοι. Τεράστιο το κουράγιο μου. Και ποΰ νά δεϊς άκόμα. Μία μέρα μάς μπλοκάρανε. Δυο έμεϊς και αύτοϊ σαράντα. Σφαίρα τή βρήκε τήν καρδιά πού ‘μοιαζε μέ γρανίτη. Σέ μία γωνιά μέ θάψανε χωρις άνθούς, μά πάντα Σά ρόδο θά μοσκοβολάει ό τάφος τοΰ ’Επονίτη. * Δημοσιεύτηκε στο περιοδικο «Νέα Γενιά» χρόνος 3ος, άρ. φύλλου 51, 15 Ιουνίου 1945. (Ο Νίκος Καββαδίας στο κατάστρωμα του “Ιωνία”, έργο του Γιάννη Τσαρούχη -1950).

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΤΖΑΚ ΛΟΝΤΟΝ, (12 Ιανουαρίου 1876 – 22 Νοεμβρίου 1916) (…) Κι έτσι ξαναγύρισα στην εργατική τάξη, στους κόλπους της οποίας είχα γεννηθεί, εκεί όπου ανήκα. Δεν με ενδιέφερε πια να αναρριχηθώ. Το επιβλητικό οικοδόμημα της κοινωνίας πάνω απ’ το κεφάλι μου δεν με συναρπάζει πια. Αυτό που με απασχολεί είναι τα θεμέλια του οικοδομήματος. Αισθάνομαι βαθιά ικανοποίηση όταν μοχθώ εκεί κάτω, με τον λοστό στο χέρι, πλάι σε διανοούμενους, ιδεαλιστές και ταξικά συνειδητοποιημένους εργάτες, ρίχνοντας πότε-πότε μια βαριά σφυριά και κάνοντας όλο το οικοδόμημα να κλυδωνίζεται. Κάποια μέρα, όταν θα έχουμε περισσότερα χέρια και πιο πολλούς λοστούς, θα το συντρίψουμε, μαζί με τη σάπια του ζωή και τους άταφους νεκρούς του, μαζί με τον τερατώδη εγωισμό του και τον απέραντο υλισμό του. Τότε, θα καθαρίσουμε το κατώγι και θα χτίσουμε μια νέα κατοικία για το ανθρώπινο γένος, όπου δεν θα υπάρχει σαλόνι, όπου όλα τα δωμάτια θα είναι φωτεινά κι ευάερα, και όπου ο αέρας που θα αναπνέουμε θα είναι καθαρός, ευγενικός και ζωντανός. (Από το κείμενό του “Τι σημαίνει για μένα η ζωή”) Η προφητική “Σιδερένια Φτέρνα”… Διαβάστε το. Μεγαλοφυές στη σύλληψη. Συνταρακτικά επικό στη γραφή. Διαχρονικό το θέμα του. Πανανθρώπινο το μήνυμά του. Είναι μεγάλη λογοτεχνία. Στρατευμένη, στο σοσιαλιστικό αύριο. Γιατί οι εργάτες και οι λαοί μπορούν να πουν, όπως ο ήρωας του βιβλίου, Εβερχαρντ: “Χάσαμε αυτή τη φορά. Ομως, όχι για πάντα. Μάθαμε πολλά. Αύριο η Ιδέα θα στυλωθεί και πάλι, πιο γερή σε γνώση και πειθαρχία”. Γιατί είναι νομοτέλεια αυτό που έγραψε ο Ανατόλ Φρανς, προλογίζοντας το βιβλίο: “Η πλουτοκρατία θα χαθεί. Ηδη, στην ίδια της τη δύναμη, διακρίνονται σημάδια του αφανισμού της. (…) Θα χαθεί γεμάτη έπαρση, στο απόγειο της δύναμής της, όπως ακριβώς χάθηκαν η δουλεία κι η δουλοπαροικία”.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ (γεννήθηκε σαν σήμερα το 1910): ”Είχα καταλάβει πως δεν υπήρχαν μόνο δύο ζωγραφικές αλλά και δύο κόσμοι. Υπήρχαν δύο μουσικές, δύο τρόποι να ντύνονται οι άνθρωποι, δύο τρόποι να χορεύουν και να τραγουδούν, δύο τρόποι να φέρονται. Υπήρχε η Δύση και η Ανατολή…Ενα μεγάλο μέρος της δραστηριότητός μου το κατανάλωσα για να γνωρίσω αυτούς τους δύο κόσμους. Επανέρχομαι κάθε τόσο σ’ αυτές τις δύο αντιλήψεις, πότε στη μία, πότε στην άλλη, και αυτό σχηματίζει την ιστορία της ζωγραφικής μου…”.

Δημοσίευση • 49 φωτογραφίες

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ – 13/1/1859 – 27/2/1943 Τραγούδι του εργάτη (Εμείς οι εργάτες είμαστε) Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας ποτίζουμε τη γης για να γεννά καρπούς, λουλούδια, τ’ αγαθά του κόσμου ολόγυρά μας φτωχή αλουλούδιαστη, άκαρπη μονάχα η αργατιά. Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας ζυμώνουμε του κόσμου το ψωμί. Πιο δυνατά κι απ’ τα σπαθιά τα χέρια τα δικά μας, και μ’ όλο τ’ αλυσόδεμα, σκάφτουν και η γης πλουτεί. Στου κόσμου τους θησαυριστές το βιος σου, Εργάτη, νόμοι στο τρών’ αδικητές χωρίς ντροπή! Αγκαλιαστείτε, αδέλφια, ορθοί! Με μια καρδιά, μια γνώμη. Γράφτηκε το 1913 σαν ύμνος του «Εργατικού Κέντρου Αθηνών» και μελοποιήθηκε από τον Μανώλη Καλομοίρη. Το 1944 μελοποιήθηκε και από τον Αλέκο Ξένο)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ Η περιπέτειά μου άρχισε μια νύχτα, που το χιόνι έφτανε ως τα γόνατα, με τράβηξαν απ΄ το τραπέζι του δείπνου, με πέταξαν σ΄ ένα περιπολικό, με πακετάρισαν σ΄ ένα τρένο και μ΄ έκλεισαν σ΄ ένα δωμάτιο. Εδώ και τρεις μέρες συμπληρώθηκαν εννιά χρόνια. Στο διάδρομο ο άνθρωπος πάνω στο φορίο πεθαίνει μ΄ ορθάνοιχτο στόμα , με τη θλίψη απ΄ το πλήθος των σιδερένιων χρόνων στο πρόσωπό του. Σκέφτομαι την απομόνωση. Πρώτα 76 μέρες με τη σιωπηλή εχθρότητα της κλειστής πόρτας. Κατόπιν 7 βδομάδες στο αμπάρι κάποιου πλοίου. Ακόμα δεν είχα ηττηθεί: Το κεφάλι μου ήταν o δεύτερος άνθρωπος στο πλευρό μου. https://www.facebook.com/eleni.markaki1/posts/pfbid02hcBjdibSxZNpgkeedKSewdpt1BBChQoaEWYTRDDFT6J9cH8688vUrRorkThwSAmzl

Δημοσίευση • 24 φωτογραφίες

01:21

Ο Βασίλης Τσιτσάνης γεννήθηκε και πέθανε σαν σήμερα (1915-1984) Ο Τσαρούχης δύσκολα υµνούσε κάποιον, είπε κάποτε σε µια συνέντευξη του: «Ο Τσιτσάνης είναι η µοναδική απόδειξη ότι έχουµε πολιτισµό. Οι νότες του επηρέασαν βαθιά όλους τους συνθέτες της σύγχρονης µουσικής. Είναι ποιητής, γιατί οι στίχοι είναι σχεδόν όλοι δικοί του. Είναι τραγουδιστής, γιατί η φωνή βγαίνει µέσα από τα βάθη της καρδιάς του. Είναι µέγας δεξιοτέχνης, γιατί ακόµα και οι εχθροί το παραδέχονται. Είναι ο βάρδος των φτωχών, των πληγωµένων, των ερωτευµένων. Η ζωή του είναι συνδεδεµένη µε την ιστορία του ρεµπέτικου, που µέσα απ’ αυτόν έγινε αποδεκτό. Εχθροί και φίλοι δέχονται πως υπήρξε δεσπόζουσα φυσιογνωµία στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού. Ό,τι κι αν πει κανένας για κείνων είναι λίγο, γιατί πάνω απ’ όλα µιλά το έργο του. Μιλούν τα τραγούδια του, που µας παρηγόρησαν όταν έπρεπε, που µας συνεπήραν κάποια θλιβερά δειλινά που τα αγαπήσαµε γιατί µας συγκίνησαν». Ο Σπύρος Βασιλείου, που µας µετέφερε κι αυτός µε τη ζωγραφική του σε κόσµους µαγικούς, είπε για τη «Συννεφιασµένη Κυριακή» : «θα ‘θελα να είχα κι εγώ ζωγραφίσει µία Κυριακή και να µπει στη ζωή µας όπως η Κυριακή του Τσιτσάνη, που σφράγισε τις ζωές όλων µας». Κι ο Νίκος Εγγονόπουλος, όταν ρώτησαν τη δική του γνώµη για το µεγάλο συνθέτη, απάντησε: «Φοβάµαι πως δεν του έδωσαν ακόµα τη θέση που του χρειάζεται και που του ανήκει δικαιωµατικά. Άχαροι µιµητές του πέτυχαν πιο φανταχτερά, στη λίγο επιπόλαια κοινή γνώµη. Στην Ελλάδα, έστω και αργά, κάποια µέρα αναγνωρίζεται η πραγµατική αξία. Προπορεύονται όµως οι αυτοδιαφηµιζόµενοι, οι γνωρίζοντες διπλωµατικότητα, οι γνωρίζοντες να εκµαιεύουν τα σαχλά εγκώµια που έχουν πέραση». Πρώτος που ανακάλυψε τον θησαυρό Τσιτσάνη είναι ο Μάνος Χατζιδάκις. Αυτός ο ντελικάτος, ο ερωτικός, ο γεµάτος ποίηση και τρυφερότητα συνθέτης δεν δίστασε όχι µόνο να δεχτεί δηµόσια την αξία του ρεµπέτικου και του Τσιτσάνη, αλλά να εµπνευστεί αργότερα και στα δικά του έργα απ’ αυτή τη µουσική. Όπως οι περισσότεροι της εποχής του διανοούµενοι, έτσι κι ο Χατζιδάκις στην αρχή όταν άκουγε ρεµπέτικο βούλωνε τ’ αυτιά του. Η σοβαροφάνεια της ελληνικής κοινωνίας δεν του επέτρεπε να εκφράσει καµία συγκίνηση. Πέρασε όµως ο οδοστρωτήρας της Κατοχής, που άλεσε τις κοινωνικές προκαταλήψεις και τη σοβαροφάνεια και απελευθέρωσε την ακοή των ανθρώπων. Ο Χατζιδάκις έµαθε και στους άλλους φίλους του να µην ντρέπονται για τα αισθήµατα που τους προκαλούσε το ρεµπέτικο και τους αποκάλυψε τη µαγεία των τραγουδιών του Τσιτσάνη. «Όταν τον ακούσαµε για πρώτη φορά», λέει ο Μίνως Αργυράκης, «άρχισε να κυκλοφορεί µέσα µας µια φλέβα άγνωστη. Όχι όµως ξένη. Ήταν µία µουσική φλέβα παλιά, αλλά καλά κρυµµένη. Ο Μάνος την άνοιξε και ξεχύθηκε από µε πλούσια, µατωµένη, γεµάτη από τον καηµό του νεοελληνισµού η φωνή του Τσιτσάνη, που καταλαβαίναµε ότι ήταν η δική µας µυστική φωνή. Και το σηµαντικότερο, τα χρόνια που ακολούθησαν δεν τον έφθειραν. Τον διατήρησαν ακόµα ζωντανό. Κι όσοι δεν δέχτηκαν να τον παραδεχτούν, φαίνεται ότι διατήρησαν την προπολεµική τους σοβαροφάνεια».

Βίντεο • Ελενη Μαρκακη

Σαν σήμερα, στις 19 του Γενάρη 1809, γεννήθηκε ο μεγάλος Αμερικανός λογοτέχνης, Έντγκαρ Άλλαν Πόε ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ Κάποια φορά, μεσάνυχτα, ενώ εμελετούσα κατάκοπος κι αδύναμος ένα παλιό βιβλίο μιας επιστήμης άγνωστης, άκουσα ένα κρότο σα να χτυπούσε σιγανά κανείς στη ξώπορτά μου. “Κανένας ξένος”, σκέφτηκα “οπού χτυπά τη πόρτα, τούτο θα είναι μοναχά και όχι τίποτ’ άλλο”. Θυμάμαι ήταν στον ψυχρό και παγερό Δεκέμβρη και κάθε λάμψη της φωτιάς σα φάντασμα φαινόταν. Ποθούσα το ξημέρωμα, μάταια προσπαθούσα να δώσει με παρηγορία στη λύπη το βιβλίο, για τη γλυκιά Ελεονόρα μου, την όμορφη τη κόρη όπως οι αγγέλοι τη καλούν, ενώ εδώ δεν έχει για πάντα ούτε όνομα. Και τ’ αλαφρό μουρμουρητό που κάναν οι κουρτίνες με άγγιζε, με γέμιζε με τρόμους φανταχτούς, και για να πάψει τ’ άγριο το χτύπημα η καρδιά μου σηκώθηκα φωνάζοντας: “Θα είναι κάποιος ξένος όπου ζητά να κοιμηθεί έδω στη κάμαρά μου αυτό θα είναι μοναχά και περισσότερο όχι”. Τώρα μου φάνηκε η ψυχή πιο δυνατή για τούτο, “Κύριε” είπα, “ή Κυρά, ζητώ να συγχωρείστε, γιατί εγώ ενύσταζα κι ο κρότος ήταν λίγος, ήσυχος, που δεν άκουσα εάν χτυπά η πόρτα” κι άνοιξα στους αγέρηδες ορθάνοιχτη τη πόρτα σκοτάδι ήταν γύρω μου και όχι τίποτ’ άλλο. Μες στο σκοτάδι στάθηκα ώρα πολλή μονάχος, γεμάτος τρόμους κι όνειρα που πρώτη φορά τότε η λυπημένη μου ψυχή στα βάθη της επήρε, μα η σιγή ήταν άσωστη και το σκοτάδι μαύρο κι “Ελεονόρα” μοναχά ακούγονταν η ηχώ από τη λέξη που ‘βγαινε απ’ τα ανοιχτά μου χείλη. Αυτό μονάχα ήτανε και όχι τίποτ’ άλλο. Γυρίζοντας στη κάμαρα με μια καρδιά όλο φλόγα, άκουσα πάλι να χτυπούν πιο δυνατά από πρώτα. “Σίγουρα κάποιος θα χτυπά από το παραθύρι, ας πάω να δω κι ας λύσω πια ετούτο το μυστήριο, ας ησυχάσει η μαύρη μου καρδιά και θα το λύσω θα είναι οι αγέρηδες και όχι τίποτ’ άλλο. ‘Ανοιξα το παράθυρο κι ένα κοράκι μαύρο με σχήμα μεγαλόπρεπο στη κάμαρα μου μπήκε και χωρίς διόλου να σταθεί ή ν’ αμφιβάλλει λίγο, επήγε και εκάθισε στη πέτρινη Παλλάδα απάνω από τη πόρτα μου, γιομάτο σοβαρότη. Κουνήθηκεν, εκάθισε και όχι τίποτ’ άλλο. Το εβενόχρωμο πουλί που σοβαρό καθόταν τη λυπημένη μου ψυχή έκανε να γελάσει. “Χωρίς λοφίο”, ρώτησα, “κι αν είν’ η κεφαλή σου δεν είσαι κάνας άνανδρος, αρχαϊκό κοράκι, που κατοικείς στις πένθιμες ακρογιαλιές της Νύχτας; Στ’ όνομα της Πλουτωνικής της Νύχτας, τ’ όνομά σου!” Και το κοράκι απάντησε: “Ποτέ από ‘δω και πια”. Ξεπλάγηκα σαν άκουσα το άχαρο πουλί ν’ ακούει τόσον εύκολα τα όσα το ρωτούσα αν κι η μικρή απάντηση που μου ‘δωσε δεν ήταν καθόλου ικανοποιητική στα όσα του πρωτόπα, γιατί ποτέ δεν έτυχε να δεις μες στη ζωή σου ένα πουλί να κάθεται σε προτομή γλυμμένη απάνω από τη πόρτα σου να λέει: “Ποτέ πια”. Μα το Κοράκι από κει που ήταν καθισμένο δεν είπε άλλη λέξη πια σα να ‘ταν η ψυχή του από τις λέξεις: “Ποτέ πια”, γεμάτη από καιρό. Ακίνητο καθότανε, χωρίς ένα φτερό του να κινηθεί σαν άρχιζα να ψιθυρίζω αυτά: “Τόσοι μου φίλοι φύγανε ως και αυτές οι Ελπίδες κι όταν θε να ‘ρθει το πρωΐ κι εσύ θε να μου φύγεις”. Μα το πουλί απάντησε: “Ποτέ από δω και πια”. Ετρόμαξα στη γρήγορη απάντηση που μου ‘πε πάντα εκεί ακίνητο στη προτομήν απάνω. “Σίγουρα” σκέφτηκα, “αυτό που λέει και ξαναλέει θα είναι ό,τι έμαθε από τον κύριό του που αμείλικτη η καταστροφή θα του κοψ’ το τραγούδι που θα ‘λεγεν ολημερίς και του ‘καμε να λέει λυπητερά το “Ποτέ πια” για τη χαμένη ελπίδα”. Μα η θέα του ξωτικού πουλιού μ’ έφερε γέλιο κι αρπάζοντας το κάθισμα εκάθισα μπροστά του και βυθισμένος σ’ όνειρα προσπάθησα να έβρω τι λέει με τη φράση αυτή, το μαύρο το Κοράκι, το άχαρο, τ’ απαίσιο, ο τρόμος των ανθρώπων, σαν έλεγε τις θλιβερές τις λέξεις: “Ποτέ Πια!”. Κι έτσι ακίνητος βαθιά σε μαύρες σκέψεις μπήκα χωρίς μια λέξη μοναχά να πω εις το Κοράκι που τα όλο φλόγα μάτια του μες στη καρδιά με καίγαν. Έτσι σκεφτόμουν έχοντας στο βελουδένιο μέρος του παλαιού καθίσματος γερμένο το κεφάλι, στο μέρος που το χάϊδευαν η λάμψη της καντήλας, εκεί όπου η αγάπη μου δε θ’ ακουμπήσει πια! Τότε ο αγέρας φάνηκε σα να ‘ταν μυρωμένος από ‘να θυμιατήριο αόρατο που αγγέλοι και Σεραφείμ το κούναγαν και τ’ αλαφρά τους πόδια ακούγονταν στο μαλακό χαλί της κάμαράς μου. “Ναυαγισμένε” φώναξα, “αναβολή σου στέλνει με τους αγγέλους, ο Θεός και μαύρη λησμοσύνη για τη χαμένη αγάπη σου την όμορφη Λεονόρα. Πιες απ’ το μαύρο το πιοτό της Λήθης και λησμόνα εκείνην όπου χάθηκε”. Και το Κοράκι είπε: “Ποτέ από δω και πια!”. Είπα: “Προφήτη των κακών, είτε πουλί είτε δαίμων είτε του μαύρου πειρασμού αποσταλμένε συ είτε στης άγριας θύελλας το μάνιασμα χαμένε, αλλ’ άφοβε, στον κόσμο αυτόπου κατοικεί ο Τρόμος, πες μου με ειλικρίνεια, υπάρχει δω στον κόσμο της λύπης κανά βάλσαμο που δίνει η Ιουδαία; Πες μου!”, μα κείνο απάντησε: “Ποτέ από δω και πια!”. “Προφήτη”, είπα, “δαίμονα, της Συφοράς πουλί, Προφήτης όμως πάντοτε, στον Ουρανό σ’ ορκίζω, που απλώνεται από πάνω μας παρηγορήτρα αψίδα, εις του Θεού το όνομα που οι δυο μας τον λατρεύουν, πες μου αν στον Παράδεισο θε ν’ αγκαλιάσω κείνη, εκείνη που οι άγγελοι τη λεν Ελεονόρα”; Και το κοράκι απάντησε: “Ποτέ από δω και πια!”. “Ας γίν’ η μαύρη φράση σου το σύνθημα να φύγεις”, εφώναξα αγριωπός πηδώντας κει μπροστά του. “Πήγαινε πάλι να χαθείς στην άγρια καταιγίδα ή γύρνα στις ακρογιαλιές της Πλουτωνείου Νύχτας ούτ’ ένα μαύρο σου φτερό δε θέλω δω ν’ αφήσεις ενθύμηση της φράσης σου της ψεύτικης και πλάνας βγάλ’ απ’ τη δόλια μου καρδιά το ράμφος που ‘χεις μπήξει και σύρε τη φανταστική μορφή σου στα σκοτάδια!” Και το Κοράκι απάντησε: “Ποτέ από δω και πια!”. Και το Κοράκι ακίνητο στη προτομή όλο μένει, στης Αθηνάς τη προτομή απάνω από τη πόρτα και τ’ αγριωπά τα μάτια του σα του Διαβόλου μοιάζουν όταν μονάχος σκέφτεται. Και το θαμπό λυχνάρι ρίχνει σκια στο πάτωμα σαν πέφτει στο Κοράκι. Και η ψυχή μου ανήμπορη δε θα μπορέσει πια να βγει απ’ τον αμφίβολο τον κύκλο της Σκιάς που φαίνεται στο πάτωμα. Ποτέ από δω και πια! (Μετάφραση: Κώστας Ουράνης) 7 Οκτώβρη 1849, δυο χρόνια μετά τον θάνατο της γυναίκας του από φθίση, βρέθηκε νεκρός περιπλανώμενος στους δρόμους της Βαλτιμόρης απένταρος και αλκοολικός ο Εντγκαρ Αλαν Πόε. Ηταν μόλις 40 χρόνων.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Σαν σήμερα το 1965, ο πρωθυπουργός της χώρας Γ. Παπανδρέου, ο επονομαζόμενος και Γέρος της …Δημοκρατίας (!), εξαγγέλλει τη διάλυση της Νεολαίας Λαμπράκη δια της δικαστικής οδού ”εφόσον αποδειχθεί η εξάρτησής της από το ΚΚΕ”… Εν τω μεταξύ, ένα χρόνο πριν, το Γενάρη. του 1964 η ΕΔΑ αποφάσισε ότι δεν θα είχε υποψήφιους βουλευτές σε 24 εκλογικές περιφέρειες, για τις εκλογές στις 16 Φεβρουαρίου 1964, ώστε να υπερψηφστούν οι υποψήφιοι της Ένωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου…. (Η γραμμή της ΕΔΑ για ”ενότητα των δημοκρατικών δυνάμεων” με στόχο ”να φύγει η δεξιά” την είχε ουσιαστικά καταστήσει ουρά του Κέντρου, ενός κόμματος αστικού, με διακηρυγμένο σκοπό την πάλη, τόσο κατά της ”δεξιάς” του Καραμανλή όσο και κατά της ”άκρας αριστεράς” δηλαδή της ΕΔΑ και του ΚΚΕ. Ο γνωστός ”διμέτωπος αγώνας” -που στην ουσία του ήταν μονομέτωπος)… Συμπέρασμα: Διδασκόμαστε από τα λάθη μας και δεν τα επαναλαμβάνουμε…

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΦΕΛΙΝΙ… Ας θυμηθούμε λίγο τη ζωή του Ιταλού ”μάγου” της 7ης Τέχνης, που γεννήθηκε στο Ρίμινι σαν σήμερα πριν από 104 χρόνια. Ηταν γιος πλανόδιου πωλητή και γνώρισε την πρώτη του εμπειρία σε ηλικία 7 ετών, όταν έφυγε από το σπίτι και ακολούθησε για μερικές ημέρες ένα περιοδεύον τσίρκο. Ετσι, χωρίς να το καλοκαταλάβει, προσβλήθηκε από το μικρόβιο του κινηματογράφου από τα τρυφερά του χρόνια. Ξεκίνησε γράφοντας σενάρια για ταινίες μεγάλων σκηνοθετών, όπως του Ροσελίνι και εν συνεχεία έγινε βοηθός του Τζέρμι, του Ροσελίνι και του Λατουάντα. Το 1952 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία με τίτλο: «Ο λευκός σεΐχης». Ακολούθησαν οι ταινίες: «Λα στράντα», «Νύχτες της Καμπίρια», «Ντόλτσε βίτα», «Οκτώμισι», «Η Ιουλιέτα των πνευμάτων», «Σατυρικόν» και άλλες. Η τελευταία ταινία του ήταν «Η φωνή του φεγγαριού», στην οποία έβαλε τον πρωταγωνιστή να συνομιλεί με το φεγγάρι… «Tί είναι μια ταινία αρχικά; Μια υποψία, μια υπόθεση αφήγησης, σκιές ιδεών, ακαθόριστα συναισθήματα. Και όμως, σ” εκείνο το πρώτο ανεπαίσθητο άγγιγμα, η ταινία μοιάζει ήδη να είναι ο εαυτός της, ολοκληρωμένη ζωτική, πάναγνη. O πειρασμός να την αφήσεις έτσι, σ” αυτήν την άσπιλη διάσταση είναι πολύ μεγάλος. Ολα θα ήταν πιο απλά, και ποιος ξέρει, ίσως και πιο σωστά. Όμως όχι, η φιλοδοξία, η ανία, η κλίση, οι συμφωνίες, οι ρήτρες των συμβολαίων, σε υποχρεώνουν να τη γυρίσεις. Και να λοιπόν, η τελετουργία αρχίζει…»

Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες

«Στίς είκοσι μία τού Γενάρη στίς έξι καί πενήντα…». (η συγκλονιστική περιγραφή της γνωστοποίησης του θανάτου του ΛΕΝΙΝ μέσα από το «Πώς δενότανε τ’ ατσάλι» του Νικολάι Οστρόφσκι) ….Ό τηλεγραφητής τά έγραψε γρήγορα άφού πέταξε τήν κορδέλα, άκούμπησε τό κεφάλι στό χέρι του κι άρχισε ν’ ακούει: «χτές στό Γκόρκι, πέθανε …» ό τηλεγραφητής έγραφε άργά. Πόσες φορές στή ζωή του άκουσε χαρούμενες καί τραγικές είδήσεις. Πρώτος μάθαινε τονξένο πόνο καί τήν εύτυχία. Άπό πολύν καιρό πιά έπαψενά μπαίνει στό νόημα τών μετρημένων ξεκομμένων φράσεων, τίς έπαιρνε μέ τ’ άφτί καί μηχανικά τίς έγραφε στό χαρτί, χωρίς νά σκεφτεί τό περιεχόμενό τους. Νά, τώρα κάποιος πέθανε, κάποιον είδοποιούν γι αύτό ‘Ο τηλεγραφητής είχε ξεχάσει τήν έπικεφαλίδα: «Σ’όλους, σ’ όλους, σ’ όλους!». Ή συσκευή χτυπούσε. «Β-λ-α•δ-ί- μ-η-ρ Ί-λ-ι-τ-ς», μετέφραζε ό γέρο-τηλεγραφητής τά χτυπήματα τού μικρού σφυριού σέ γράμματα. Καθόταν ήσυχα, λίγο κουρασμένος. Κάπου πέθανε κάποιος Βλαδίμηρ Ίλιτς. Σέ κάποιον θά γράψει σήμερα τραγικά λόγια, κάποιος. θά θρηνήσει μ’ απόγνωση καί λύπη, Αλλά γι αύτόν αύτό είναι ξένο, αύτός είναι ένας ούδέτερος μάρτυρας. Ή συσκευή χτυπάει τελείες, παύλες, ξανά τελείες, ξανά παύλες, κι αύτός άπ’ τούς γνωστούς ήχους έχει πιά συνθέσει τό πρώτο γράμμα καί τό έγραψε στό χαρτί,—«Λ» ύστερα τό δεύτερο «Ε», δίπλα μέ προσπάθεια έγραψε «Ν». Δυό φορές ξανάγραψε τήν πλάγια γραμμή τού Ν Ανάμε- σα στίς δυό κάθετες, Αμέσως πρόστεσε τό «Ι» κι αύτό- ματα πιά συνέλαβε τό τελευταίο—«Ν». ‘Η συσκευή χτυπούσε παύση κι ό τηλεγραφητής, γιά ένα δέκατο του δευτερολέπτου, σταμάτησε τό βλέμμα του στή λέξη πού έγραψε. —ΛΕΝΙΝ. Ή συσκευή έξακολουθούσε νά χτυπάει, άλλά ή σκέψη, πού τυχαία σκόνταψε στό γνωστό όνομα, ξαναγύρισε σ’ αύτό. Ό τηλεγραφητής κοίταξε άκόμα μιά φορά τήν τελευταία λέξη—«ΛΕΝΙΝ». Τί; ό Λένιν; Στό φακό τού ματιού του καθρεφτίστηκε σ’ όλη του τή συνέχεια τό κείμενο τού τηλεγραφήματος. Κάμποσες στιγμές ό τηλεγραφητής κοίταξε τό χαρτί καί γιά πρώτη φορά στά τριάντα δυό χρόνια τής δουλιάς του δέν πίστεψε τό γράμμένο. Τρεις φορές διέτρεξε βιαστικά τίς σειρές, άλλά οί λέξεις, πεισματικά, μέναν οί ίδιες : «Πέθανε ο Βλαδίμηρ Ίλιτς Λένιν». Ό γέρος τηλεγραφητής τινάχτηκε όρθιος, σήκωσε τήν κορδέλα καί κόλλησε τά μάτια του πάνω της. Ή κορδέλα, πού ήτανε δυό μέτρα, έπιβεβαίωσε αύτό πού τού φάνηκε άπίστευτο! Ό τηλεγραφητής γύρισε πρός τίς συντρέφισσές του τό νεκρωμένο του πρόσωπο κι αύτές άκούσανε τήν τρομαγμένη του κραυγή ! —Πέθανε ο Λένιν ! … «Πώς δενότανε τ’ ατσάλι» Νικολάι Οστρόφσκι

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Mενέλαος Λουντέμης – έφυγε απ’ τη ζωή στις 22 Γενάρη του 1977 ”Ναι, είμαι ένοχος. Οχι όμως γι’ αυτά που έγραψα, αλλά γι’ αυτά που δεν έγραψα και ακριβώς γιατί δεν τα έγραψα. Κατηγορούμαι ότι έγραψα για τους απλούς ανθρώπους, για τους ανθρώπους του μόχθου, για τους φτωχούς. Μα για ποιους έπρεπε να γράψω; Εγώ αυτούς γνώρισα, αυτούς αγάπησα, μαζί τους μοιράστηκα και τις χαρές και τις πίκρες μου. Δίπλα τους γεύτηκα κι εγώ την πίκρα της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας και ήταν οι μόνοι που μου συμπαραστάθηκαν. Γι’ αυτό και αισθάνομαι φταίχτης που δεν έγραψα όσα έπρεπε να γράψω γι’ αυτούς” Αυτή ήταν η απάντηση του Μενέλαου Λουντέμη, ερωτώμενος από τον πρόεδρο του Δικαστηρίου περί της ενοχής του, όταν τον μετέφεραν στην Αθήνα από τον Αη-Στράτη, το 1956, για να δικαστεί, επειδή σύμφωνα με το κατηγορητήριο, στο βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» υπάρχουν «…προπαρασκευαστικές πράξεις εσχάτης προδοσίας…». ………………………………………. Ο Γιάννης Ρίτσος για τον Λουντέμη: Εδώ είναι το σπίτι του Μενέλαου. Όχι οδός Αβύσσου, αριθµός Μηδέν. Οδός Ανθρώπου, αριθµός 1. Δε χρειάζεται να χτυπήσεις. Η πόρτα ανοιχτή. Μπορείς να µπεις. Μ’ αναµµένο το φανάρι της καρδιάς µου µες στη νύχτα φωτίζω την πόρτα σου, Μενέλαε. Σε βρήκα. Περάστε, αδέρφια. Το σπίτι του όλους µάς χωράει. Εδώ µένει ένας άνθρωπος που καίγεται απ’ τον ήλιο της καρδιάς του και φωτίζει. * Στη δεύτερη φωτο από αριστερά : Μάνος Κατράκης, Γιάννης Ρίτσος, Δημήτρης Φωτιάδης, Μενέλαος Λουντέμης. Εξόριστοι στον Άη Στράτη, 1951.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Αντόνιο Γκράμσι – γεννήθηκε στις 22 Γενάρη 1891 Μισώ τους αδιάφορους! Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη; Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου. Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους. Αντόνιο Γκράμσι – 11 Φεβρουαρίου 1917 *Το πορτραίτο του Γκράμσι είναι του Βαγγέλη Δημητρέα

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Μνήμη σήμερα, (1944) του μεγάλου Νορβηγού ζωγράφου ΕΝΤΒΑΡΝΤ ΜΟΥΝΚ Αν θα έπρεπε να βρούμε έναν πίνακα που να περικλείει τον ταραγμένο και βασανισμένο συναισθηματικό κόσμο του Μουνκ, δεν θα ήταν άλλος από την περίφημη «Κραυγή», που δημιουργήθηκε από τον καλλιτέχνη το 1893. Ο ίδιος ο ζωγράφος είχε γράψει στο ημερολόγιο του περιγράφοντας την στιγμή της έμπνευσης του: «Ένα δειλινό περπατούσα σ’ ένα δρομάκι με δυο φίλους, την ώρα που ο ήλιος άρχισε να δύει. Ο ουρανός, ξαφνικά, έγινε κόκκινος σαν αίμα. Σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος, και στηρίχτηκα σ’ έναν φράχτη. Έβλεπα αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιορδ και την πόλη. Οι φίλοι μου προχώρησαν κι εγώ έμεινα εκεί, τρέμοντας από την αγωνία. Κι ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση». Ο Μουνκ ενδιαφέρθηκε για την ουσία των πραγμάτων και ήταν πάντα έξω από τους ισχύοντες κανόνες, που τους θεωρούσε ψεύτικους, ευτελείς και πολύ συχνά ”χυδαίους” ”Η Κραυγή” (1893) είναι ίσως το διασημότερο έργο του και αποτελεί ένα σύμβολο της πνευματικής αγωνίας του ανθρώπου. Προαναγγέλλει την προκλητική βία της γερμανικής εξπρεσιονιστικής ζωγραφικής των αρχών του 20ού αιώνα, και τη συγκλονιστική πραγματικότητα ενός άλλου σύγχρονου συμβόλου, της Γκερνίκα (1937). Το 1937 οι ναζί είχαν ήδη αφαιρέσει τα έργα του από τα μουσεία ως «εκφυλισμένη τέχνη».

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

” Εάν η πατρίδα είναι τα εργοστάσια σας οι τράπεζες και τα κέρδη της εάν η πατρίδα είναι οι βάσεις και τα τμήματα σας εάν η πατρίδα είναι να πεθαίνεις από την πείνα σαν σκύλος τότε γράψτε στη πρώτη σελίδα σε οκτώ σειρές με κεφαλαία : Ο Ναζίμ Χικμέτ συνεχίζει να είναι εχθρός της πατρίδας ” Ο μεγάλος Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ γεννήθηκε σαν σήμερα το1902 στη Θεσσαλονίκη και το παραπάνω απόσπασμα γράφτηκε όταν ήταν εξόριστος στη Μόσχα , γιατί το κράτος της Τουρκίας τον κατηγορούσε για “πράξεις ενάντια στη πατρίδα του” .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

” Εάν η πατρίδα είναι τα εργοστάσια σας οι τράπεζες και τα κέρδη της εάν η πατρίδα είναι οι βάσεις και τα τμήματα σας εάν η πατρίδα είναι να πεθαίνεις από την πείνα σαν σκύλος τότε γράψτε στη πρώτη σελίδα σε οκτώ σειρές με κεφαλαία : Ο Ναζίμ Χικμέτ συνεχίζει να είναι εχθρός της πατρίδας ” Ο μεγάλος Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ γεννήθηκε σαν σήμερα το1902 στη Θεσσαλονίκη και το παραπάνω απόσπασμα γράφτηκε όταν ήταν εξόριστος στη Μόσχα , γιατί το κράτος της Τουρκίας τον κατηγορούσε για “πράξεις ενάντια στη πατρίδα του” .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα! Καλή Εβδομάδα Γεννητούρια και μνήμη αντάμα , σαν σήμερα του Βασίλη Τσιτσάνη . ΟΙ ΦΑΜΠΡΙΚΕΣ – ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΚΙ ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΡΓΑΤΙΑ Σφυρίζει η φάμπρικα μόλις χαράζει, οι εργάτες τρέχουν για τη δουλειά, για να δουλέψουνε όλη τη μέρα, γεια σου, περήφανη κι αθάνατη εργατιά! Βλέπεις κοπέλες στα υφαντουργεία και άλλες δουλεύουν στα αργαλειά, στα καπνομάγαζα, στα συνεργεία, γεια σου, περήφανη κι αθάνατη εργατιά! Φράγκο δε δίνουνε για μεγαλεία, έχουνε μάθει να ζουν απλά, στάζει ο ιδρώτας τους χρυσές σταγόνες, γεια σου, περήφανη κι αθάνατη εργατιά! Σφυρίζει η φάμπρικα σαν θα σχολάσουν κορίτσια-αγόρια ζευγαρωτά, με την αγάπη τους θα ξαποστάσουν, γεια σου, περήφανη κι αθάνατη εργατιά . Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1915 . Ομως και σαν σήμερα 18/1/1984 Πεθαίνει ο λαϊκός συνθέτης Βασίλης Τσιτσάνης. Η φυσική του απουσία δεν κατάφερε να τον στερήσει από καμιά παρέα, από κανένα γλέντι και γιορτή, γιατί «ζει και βασιλεύει» στην καθημερινότητά μας, με τα τραγούδια του να μας συντροφεύουν πάντα στη θλίψη, στον καημό, στον πόνο και στο άχτι μας, αλλά και στον έρωτα, στο κέφι, στη χαρά μας. Ο Βασίλης Τσιτσάνης υπήρξε ο δημιουργός που έδωσε συνέχεια στο ρεμπέτικο τραγούδι, δίνοντας το δικό του χρώμα και στίγμα. Συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής, άνοιξε νέους ορίζοντες στο λαϊκό τραγούδι, αναδεικνύοντας μέσα από τα τραγούδια του τη ζωή του λαού μας. «Τίποτα δεν αγνόησα στα τραγούδια μου, διότι κι αυτό το θεωρούσα χρέος. Εγραψα για την Ελλάδα, για τη φτώχεια, για τη γυναίκα, για την εργατιά, για τον πόνο, για την αδικία, για το χαμό, για τη φυγή, για τη λευτεριά, για τον πόθο, για το ανικανοποίητο. Και πού δε φτερούγισε η φαντασία μου όλα αυτά τα χρόνια…», έλεγε ο ίδιος.https://youtu.be/dev8d2008kQ

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλημέρα και καλό Σαβ/κύριακο Σαν σήμερα το 1944 πεθαίνει ο Νορβηγός ζωγράφος Ενβαρντ Μουνκ . Ένας από τους διασημότερους πίνακες στην ιστορία της τέχνης είναι η κραυγή . Τα έντονα χρώματα και τα διαστρεβλωμένα σχήματα αποτελούν την επιτομή του πνεύματος του εξπρεσιονισμού και του Νορβηγού ζωγράφου. Στις μέρες μας η κραυγή και ο φόβος έχει σκεπάσει την κοινωνία ολόκληρη η οποία παρακολουθεί τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας χωρίς να μπορεί να παρέμβει όπως θα έπρεπε για να σταματήσει την κατρακύλα που βιώνουμε όλλα αυτά τα χρόνια. Μήπως έφθασε λοιπόν η ώρα που ο λαός θα πρέπει να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του και να βροντοφωνάξει μόνο αυτός και μόνο για το λαό το στοίχο του μεγάλου μας ποιητή Οδυσσέα Ελύτη “Μη λησμονάτε τη χώρα μου” . Γιατί εμείς ο λαός τελικά έχει λησμονήσει τη χώρα του και έχει επιτρέψει σε κάθε πολιτικό αστικής διαχείρισης να την καταστρέφει . Αυτός ο λαός έχει παράδοση ηρωικών αγώνων και πρέπει να πιστέψει στη δύναμη του , ότι τελικά μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα! Καλό Σαββατοκύριακο . Το ρολόι του κόσμου χτυπάει μεσάνυχτα .Τα πλοία δεν άραξαν. Περιμένουν στο γλυκοχάραμα το ουράνιο τόξο. Το τραγούδι των διψασμένων για ζωή διώχνει τις βουρκωμένες μέρες κι αυτοί που φέρανε την καταχνιά μας οδήγησαν στη χαμένη άνοιξη. Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα στο όνειρο της ελπίδας και οι κερασιές θ ‘ανθίσουν και φέτος , στην οδό Αβύσσου αριθμός 0 Μενέλαος Λουντέμης . Γεννήθηκε το 1912 στην Αγία Κυριακή της Μικράς Ασίας και “έφυγε” από τη ζωή στις 22 Γενάρη το 1977 αφήνοντας πίσω του 45 βιβλία ,ανεκτίμητο πλούτο . «Ναι, είμαι ένοχος. Οχι όμως γι’ αυτά που έγραψα, αλλά γι’ αυτά που δεν έγραψα και ακριβώς γιατί δεν τα έγραψα. Κατηγορούμαι ότι έγραψα για τους απλούς ανθρώπους, για τους ανθρώπους του μόχθου, για τους φτωχούς. Μα για ποιους έπρεπε να γράψω; Εγώ αυτούς γνώρισα, αυτούς αγάπησα, μαζί τους μοιράστηκα και τις χαρές και τις πίκρες μου. Δίπλα τους γεύτηκα κι εγώ την πίκρα της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας και ήταν οι μόνοι που μου συμπαραστάθηκαν. Γι’ αυτό και αισθάνομαι φταίχτης που δεν έγραψα όσα έπρεπε να γράψω γι’ αυτούς». Οταν φτάνει να περιγράψει το δράμα του παιδιού και της γυναίκας του, ο πρόεδρος παρατηρεί: «Αν πράγματι νιώθεις στοργή για το παιδί και τη γυναίκα σου, θα ‘πρεπε να ‘χεις κάνει δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ». Και ο Λουντέμης απαντά: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάμω πάλι τέσσερα εγώ». Αλλωστε, το γράφει και στο «Ενα παιδί μετράει τ’ άστρα»: «Ζωντανός θα πει περήφανος»!

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Ο ΘΙΑΣΟΣ Η ταινία θα ήταν υποψήφια για Βραβείο Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, αλλά η κυβέρνηση Καραμανλή τη θεώρησε πολύ «αριστερή» για να εκπροσωπήσει τη χώρα μας, προκαλώντας κύμα αντιδράσεων. …………………………. «Ήταν καλοκαίρι του 1964. Είχα τελειώσει τις σπουδές μου στη Γαλλία και επέστρεψα στην Ελλάδα για να δω τους δικούς μου. Το λεωφορείο από το αεροδρόμιο με άφησε στο Σύνταγμα. Κατευθύνθηκα με τον σάκο στον ώμο προς το σπίτι μου. Έπεσα πάνω σε μια φοιτητική διαδήλωση. Η αστυνομία είχε πέσει πάνω στα παιδιά και τα έδερνε. Εγώ δεν είχα καμία σχέση με αυτά που συνέβαιναν, έτσι συνέχισα τον δρόμο μου. Ε, έφαγα ξύλο. Μου σπάσανε τα γυαλιά. Γύρισα στο σπίτι μου πολύ αναστατωμένος. Ένιωσα σαν να βρισκόμουν μπροστά σ’ ένα δίλημμα “σ’ ενδιαφέρει αυτός ο τόπος ή όχι;” Είχα πει στη φίλη μου την Τώνια Μαρκετάκη που μου είχε προτείνει να κάνω κριτική κινηματογράφου στην εφημερίδα “Αλλαγή” ότι είχα έρθει στην Ελλάδα για να φύγω. Την άλλη μέρα την τηλεφώνησα και της είπα ότι θα μείνω. Κι έμεινα. Για να καταλάβω. Έκανα τις πρώτες μου ταινίες (“Αναπαράσταση”, “Μέρες του ’36” και “Θίασος”) για να καταλάβω την Ελλάδα…» Θόδωρος Αγγελόπουλος Ο Θίασος εινα το δεύτερο μέρος του ιστορικοπολιτικού τρίπτυχου, και αναφέρεται στην ιστορία της Ελλάδας από το 1939 έως το 1952, μέσα από τις περιπέτειες ενός περιοδεύοντος θιάσου, που παίζει την Γκόλφω, το γνωστό κωμειδύλλιο του Περεσιάδη. Η ταινία, που έκανε διάσημο τον Αγγελόπουλο στο εξωτερικό, θεωρείται ίσως η κορυφαία στιγμή του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ περιλαμβάνεται σε λίστες με τις καλύτερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, που συντάσσονται κατά καιρούς από τους κινηματογραφικούς κριτικούς. * Εδω δειτε ολοκληρη την ταινια…https://www.youtube.com/watch?v=WEhYpTeoA_s

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

της αγάπης αίματα.wmv

Σύνδεσμος • youtube.com

ΠΕΤΡΟΓΚΡΑΝΤ 1917 του Ναζίμ Χικμέτ Μετάφραση Γιάννη Ρίτσου Στα χειμερινά Ανάκτορα ο Κερένσκυ . Στο Σμόλιν ,τα Σοβιέτ και ο Λένιν . Μέσα στο δρόμο τα σκοτάδια , το χιόνι , ο άνεμος , κι αυτοί . Κι αυτοί το ξέρουν τι είπε Εκείνος . 《Εχτές πολύ νωρίς , αύριο πολύ αργά , Η μόνη στιγμή είναι σήμερα》. Κι αυτοί :《Εν τάξει ξέρουμε》, είπαν . Κι αυτοί ποτέ δεν ξέρανε άλλοτε μια γνώση τόσο αμείλικτη και τέλεια . Πάνου στο χιόνι , η νύχτα , πάνου στο χιόνι , ο άνεμος . κι αυτοί , επιστροφή απ’ το μέτωπο , με τις ξιφολόγχες τους , με τα καμιόνια τους , τα μυδράλλιά τους , τις νοσταλγίες τους , τις ελπίδες τους , τις άγιες ορέξεις τους και τα μεγάλα τους τα μάτια ολάνοιχτα μες στα σκοτάδια βαδίζουν . Βαδίζουν προς τα χειμερινά Ανάκτορα . Μες στην πλατεία , τα χειμερινά Ανάκτορα κι αυτοί . Και μέσα στο λιμάνι , ο Αβρόρα με τα τρία φουγάρα του . Ο μπολσεβίκος Κίτοφ λέει : 《 Σύντροφοι , η ιστορία , οι τάξεις δηλαδής των εργατών και χωρικών , ο κόκκινος φαντάρος, δηλαδής Του λόου μας δηλαδής , ανάβουμε τη δάδα!》 《 Σύντροφοι – λέει – ομπρός , απάνω τους!》 Σε κάθε ιστορική επέτειο για το κομμουνιστικό κίνημα – ειδικά όταν αφορά στους ηγέτες του – η μνήμη γίνεται ένα με το σήμερα . Γιατί το έργο τους είναι υλική δύναμη για το μέλλον της ιστορικής εξέλιξης . Δύναμη που συμβάλλει στη διαμόρφωση και την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης . Ένας τέτοιος ηγέτης , του προλεταριάτου της Ρωσίας αλλά και της παγκόσμιας εργατικής τάξης ήταν ο Βλαντιμίρ ιλιτς ουλιάνοφ Λένιν , η καρδιά του οποίου σαν σήμερα το 1924 παύει να χτυπά . Ο άνθρωπος που το ονομά του έγινε σύμβολο για την παγκόσμια εργατική τάξη μαζί με αυτά των Μάρξ και Ενγκελς είχε γεννηθεί στις 22 Απρίλη 1870 στη πόλη Σιμπίρσκ στο Βόλγα.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Σαν σήμερα στις 24 Γενάρη του 2012, η καρδιά του ονείρου του αγαπημένου “Τεό”, του Θόδωρου Αγγελόπουλου σταμάτησε να χτυπά…Το όνειρο παραμένει ζωντανό, μέχρι τη δικαίωση! ”Δεν είμαι πεσιμιστής. Δε μου αρέσει η λέξη απογοήτευση. Η Ιστορία προχωρά υπόγεια. Πιστεύω, και το θέλω για τα παιδιά μου, ότι κάτω βαθιά υπάρχει κάτι που θα βγει. Θα φανεί. Αν στη μια μεριά της ζυγαριάς της Ιστορίας είναι η απογοήτευση, εγώ θέλω να ρίχνω το βάρος στην άλλη μεριά, τη μεριά του ονείρου”… “Ξεχάστε με στη θάλασσα” Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας Είμαι επισκέπτης Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά κι έπειτα δεν μου ανήκει Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει “δικό μου είναι” Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε Ότι δεν έχω καν όνομα Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω Ξεχάστε με στη θάλασσα Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία. (ανέκδοτο ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου γραμμένο το 1982, λίγο πριν τη συγγραφή του σεναρίου της ταινίας “Ταξίδι στα Κύθηρα”)

Δημοσίευση • 130 φωτογραφίες

03:36

”ΟΙ ΚΥΝΗΓΟΙ” – Θόδωρου Αγγελόπουλου Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1977, μια ομάδα κυνηγών βρίσκει στην περιοχή κοντά στη λίμνη των Ιωαννίνων, μέσα στο πυκνό χιόνι, το πτώμα ενός αντάρτη του Εμφυλίου. Το αίμα τρέχει ακόμα φρέσκο απ’ την πληγή του, παρ’ όλο που έχουν περάσει κοντά τριάντα χρόνια. Oι κυνηγοί, όλοι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, πολιτικής και οικονομικής μεταφέρουν το πτώμα στο ξενοδοχείο τους, όπου και θα περάσουν μια νύχτα Πρωτοχρονιάς γεμάτη απ’ τα φαντάσματα της ιστορικής τους συνείδησης και το φόβο του παρελθόντος…. Απόσπασμα από την ταινία ”Οι κυνηγοί” που προβλήθηκε στα πλαίσια του εξαιρετικού αφιερώματος στον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, που διοργάνωσαν πρόσφατα το Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ στην Αθήνα και οι εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή». Ο τίτλος του αφιερώματος ήταν «Με τη μεριά του ονείρου…» και πραγματοποιήθηκε με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων από τον θάνατο του μεγάλου δημιουργού, αλλά και την έκδοση του βιβλίου του Λευτέρη Χαρωνίτη «Μια εποχή. Μνήμες… και σκέψεις σκόρπιες με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο». * Αξίζει να παρακολουθήσετε όλη την εκδήλωση που περιλαμβάνεται στα δύο βίντεο στο σύνδεσμο που ακολουθεί: https://www.902.gr/eidisi/politismos/297962/me-ti-meria-toy-oneiroy-ena-exairetiko-afieroma-ston-theodoro-aggelopoylo?fbclid=IwAR101IlJay5x95yIXrK0WMYeXZssOd3A4GjvQ9RT_n_Kd4rTKdJldOhOhjI

Βίντεο • Ελενη Μαρκακη

rizospastis.gr – Η 7η Συμφωνία του Σοστακόβιτς και η πολιορκία του Λένινγκραντ

Σύνδεσμος • rizospastis.gr

29 Ιανουαρίου 1860, Γεννιέται ο Ρώσος θεατρικός συγγραφέας και ένας από τους μεγαλύτερους διηγηματογράφους της παγκόσμιας λογοτεχνίας, Αντόν Τσέχωφ (1860–1904). Από τις σημαντικότερες μορφές της παγκόσμιας δραματουργίας. Το έργο του άσκησε σημαντική επίδραση στη θεατρική λογοτεχνία του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στο Ταγκαρόγκ, στη νότια Ρωσία, όπου έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο Ελληνικό σχολείο της πόλης και στη συνέχεια φοίτησε στο κλασικό γυμνάσιο. Για να τα βγάλει πέρα, στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου αναγκάστηκε να δουλέψει παραδίδοντας μαθήματα κατ’ οίκον. Το 1879 μπήκε στο Ιατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της Μόσχας, απ’ όπου αποφοίτησε το 1884. Από τα χρόνια του γυμνασίου είχε αρχίσει να γράφει αφηγήσεις και μονόπρακτα. Δημοσίευσε τα πρώτα του ευθυμογραφήματα ως φοιτητής και συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά, με το ψευδώνυμο «Αντόσια Τσεχοντέ». Το 1884 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Τα παραμύθια της Μελπομένης» και το 1885 τις «Φανταχτερές Ιστορίες» Στη συνέχεια, ανάπτυξε μεγάλη συγγραφική δραστηριότητα, παράλληλα με το επάγγελμα του γιατρού. Το 1886, γράφει το μονόπρακτο «Κύκνειο άσμα», το 1887, το θέατρο Κορς στη Μόσχα, ανεβάζει το έργο του «Ιβάνοφ». Το 1888 κερδίζει το «Βραβείο Πούσκιν» Το 1891, ταξίδεψε στην Ευρώπη. Επιστρέφοντας στη Ρωσία, αρχίζει να εργάζεται εντατικά σαν γιατρός για την καταπολέμηση της χολέρας. Επισκέφθηκε τη Σαχαλίνι, όπου μελέτησε τις άθλιες συνθήκες ζωής των κατοίκων. Εγκαταστάθηκε στο Μελίχοβο της Ουκρανίας όπου, σα γιατρός, εξυπηρετεί 26 χωριά και επτά εργοστάσια. Το 1896 ανεβαίνει χωρίς επιτυχία, ο «Γλάρος», στο θέατρο Αλεξαντρίνσκι, στην Πετρούπολη. Την ίδια χρονιά, χτίζει ένα σχολείο στο Ταλέζ, Κροατία, με χρήματα που συγκέντρωσε από παραστάσεις, εράνους, δωρεές κά. Ταυτόχρονα εκδηλώνεται και η πρώτη σοβαρή κρίση φυματίωσης. Μετά τη δεύτερη κρίση το 1897, κατέφυγε στη Νότια Γαλλία, στη Ριβιέρα, ενώ στη Ρωσική επαρχία είχε αρχίσει να παίζεται ο «Θείος Βάνιας». Το 1898, το Θέατρο Τέχνης ανέβασε το «Γλάρο» και το 1899 το έργο «Ο θείος Βάνιας». Η συνεργασία του με το Θέατρο Τέχνης και τον Στανισλάβσκι (1863-1938) ήταν καθοριστική στη διαμόρφωση της δραματουργίας του. Το 1900 έγινε μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας, απ’ όπου παραιτήθηκε το 1902, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, επειδή η Ακαδημία δεν δέχτηκε σα μέλος τον Μαξίμ Γκόρκυ. Το 1901 παντρεύτηκε την ηθοποιό Όλγα Κνίππερ, ενώ το Θέατρο Τέχνης στη Μόσχα ανέβασε το έργο «Οι τρεις αδελφές». Το 1904, λίγο πριν το θάνατο του, το Θέατρο Τέχνης ανέβασε το έργο «Ο βυσσινόκηπος»

Δημοσίευση • 6 φωτογραφίες

Αν δείτε ένα λόφο αφρού είναι η ποίηση μου Η ποίηση μου είναι βουνό, ή ένα φτερό βεντάλιας. Τα ποιήματά μου είναι, σα στιλέτα από λουλούδια σπαρμένα, ως τη λαβή. Η ποίηση μου είναι σα πηγή καταρράκτη, από κοραλλιογενή νερά. Τα ποιήματά μου είναι από λαμπερό πράσινο Κι από κόκκινο της φωτιάς. Η ποίηση μου είναι σα πληγωμένο ελάφι που ψάχνει καταφύγιο στο δάσο. Τα ποιήματα μου εκλιπαρούνε την αντρεία: Τα ποιήματα μου, μικρά κι ειλικρινή, έχουνε τη δύναμη του ατσαλιού, που πελεκά σπαθιά! Στίχοι Απλοί (Νο 5) Σαν σήμερα το 1853 γεννήθηκε ο Κουβανός επαναστάτης ποιητής Χοσέ Μαρτί, που αφιέρωσε τη ζωή του στην πάλη για την ανεξαρτησία της χώρας του και την ενότητα όλων των λαών της Λατινικής Αμερικής κατά του ισπανικού και αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

“On Auschwitz” (13): The fate of Sonderkommando prisoners by On Auschwitz

Σύνδεσμος • spotify.com

Να μοιάζει η ελπίδα ανθισμενη αμυγδαλιά, να μοιαζει καρναβαλι και αποκριά!Έτσι Να είναι ο Φλεβάρης! Ενώ μας δέρνουνε του κόσμου τα δεινά, Βάλσαμο η πίστη χύνει. Κι ενώ είναι χιόνι στα βουνά, Για ιδές η μυγδαλιά τον κάμπο πώς τον ντύνει! Μ’ απ’ το παιδί μου μακριά πίκρες και πόνοι, Και το Θεό η χαρά να του θυμίζει μόνη. Από τον Φεβρουάριο του Παλαμά!

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Αποθηκευμένη δημοσίευση

Δημοσίευση

Σαν σήμερα το 1970 πεθαίνει ο Μπέρτραντ Ράσελ, Άγγλος νομπελίστας μαθηματικός, φιλόσοφος και κοινωνιολόγος, που φυλακίστηκε δυο φορές επειδή ηγήθηκε στον αγώνα για τον πυρηνικό αφοπλισμό και αφιερώθηκε στην ανάπτυξη του φιλειρηνικού κινήματος. Διατύπωσε τις αρχές της μαθηματικής λογικής (1912), έγραψε σπουδαία μαθηματικά και φιλοσοφικά βιβλία. Του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1950. Απολύθηκε και από καθηγητής του Κέμπριτζ, εξ’ αιτίας των απόψεων του. Εδώ ένα απόσπασμα από το δοκίμιό του ”ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ”: …”Ο φόβος, θεμέλιο της θρησκείας Η θρησκεία στηρίζεται, πιστεύω, πρωταρχικά και κυρίως στον φόβο. Είναι κατά μέρος ο φόβος για το άγνωστο και μερικά, όπως έχω πει, η ευχή να νιώθει κανείς ότι έχει ένα είδος μεγαλύτερου αδελφού που του συμπαραστέκεται σε όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες. Ο φόβος είναι η βάση όλου του πράγματος -φόβος για το μυστήριο, φόβος για την ήττα, φόβος για τον θάνατο. Ο φόβος είναι ο συγγενής της απανθρωπιάς, και γι’ αυτό δεν είναι θαύμα που η απανθρωπιά κι η θρησκεία πάνε χέρι χέρι. Είναι γιατί ο φόβος είναι η βάση και για τα δύο αυτά πράγματα. Σε αυτόν τον κόσμο μπορούμε τώρα να αρχίσουμε λιγάκι να καταλαβαίνουμε τα πράγματα και λίγο να τα ελέγχουμε με τη βοήθεια της επιστήμης, που εκβίασε το δρόμο της βήμα βήμα κατά της χριστιανικής θρησκείας, ενάντια στις εκκλησίες κι ενάντια στην αντίθεση όλων των παλαιών παραινέσεων. Η επιστήμη μπορεί να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε αυτό το δειλό φόβο μέσα στον οποίο ο άνθρωπος έζησε για τόσες γενιές. Η επιστήμη μπορεί να μας διδάξει, και νομίζω πως κι οι καρδιές μπορούν να μας διδάξουν να μη ψάχνουμε γύρω μας για φανταστικά στηρίγματα, να μην εφευρίσκουμε εξωγήινους στους ουρανούς, αλλά αντίθετα να κοιτάξουμε τις δικές μας προσπάθειες εδώ κάτω και να φτιάξουμε αυτόν τον κόσμο κατάλληλο να μένουμε ενάντια στο είδος του κόσμου που οι εκκλησίες σε όλους τους αιώνες έφτιαξαν”…

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Σαν σήμερα το 2020 πέθανε ο Δημοσθένης Κοκκινίδης, ζωγράφος και πρώην πρύτανης της ΑΣΚΤ. Ο Δ. Κοκκινίδης σαν άνθρωπος, πρωτίστως και επομένως σαν δημιουργός, συνειδητά απέρριψε το δρόμο μιας ομφαλοσκοπούσας «τέχνης για την τέχνη». Συνειδητά επέλεξε τους ανοιχτούς, υψηλόφρονες, φωτεινούς – και μορφολογικά – ορίζοντες της μαχητικής και κοινωνικοποιημένης τέχνης. Μιας τέχνης που αφουγκράζεται αισθαντικά την ανθρώπινη ύπαρξη και όλα τα ανθρώπινα, αλλά που αφουγκράζεται και νοιάζεται και για τα μεγάλα, συλλογικά ιστορικά γεγονότα και προβλήματα της κοινωνίας και του λαού (λ.χ. η δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη, ο πόλεμος στο Βιετνάμ, η απριλιανή χούντα, ο αντιδικτατορικός αγώνας, οι βασανισμοί και οι δίκες αγωνιστών, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στην Ελλάδα και τον κόσμο). Με την τέχνη του Δ. Κοκκινίδη εκφράζεται και ονειρεύεται ο σύμπας άνθρωπος. Με τις ποιητικές φόρμες του, την τόλμη, τη λαμπρότητα, την αρμονία των χρωμάτων του, «ακούς» να ανασαίνουν λεύτερα, πλατιά, ορμητικά, ελπιδοφόρα ο άνθρωπος, η ζωή και η κοινωνία. Η ιδεολογία και η τέχνη του Δ. Κοκκινίδη παραμένουν «εφ’ ω ετάχθη» ο πατέρας του, Παύλος Κοκκινίδης (αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, φυλακίστηκε από την Γκεστάπο, σώθηκε από την εκτέλεση, αλλά δολοφονήθηκε για τις ιδέες του τον Αύγουστο του 1944). Μια τέχνη, της οποίας ο ιδεολογικός προσανατολισμός εκφράζει, όπως λέει ο καλλιτέχνης, «με το κίτρινο την ημέρα, με το μπλε τη νύχτα και με το κόκκινο τη ζωή». (από κείμενο της Αρ. Ελληνούδη)

Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα; Ποιος είδε κράτος λιγοστό σ’ όλη τη γη μοναδικό, εκατό να εξοδεύει και πενήντα να μαζεύει; Να τρέφει όλους τους αργούς, νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς, ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα; Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά, κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε; Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν ονείρατα, ελπίδες και σκοποί, οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή. Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει. Κι από προσπάππου κι από παππού συγχρόνως μπούφος και αλεπού. Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο- να παριστάνει τον ευρωπαίο. Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει, στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι. Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο, ύφος του γόη, ψευτομοιραίο. Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης. Και ψωμοτύρι και για καφέ το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ». Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς. Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς! Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα; ~~~~~~~~~~~~~~~~~~ «Φορολογήστε και αυτή τη σάρκα μας ακόμα»! Βάλετε φόρους, βάλετε εις την πτωχήν μας ράχη, ποτίστε με το αίμα μας την άρρωστη πατρίδα σεις το κρασί και τον καπνό που πίνετε μονάχοι κι εμείς να σας κοιτάζομε με μάτι σαν γαρίδα Βαριά φορολογήσετε και το νερό που τρέχει βάλετε φόρους, βάλετε, η πλάτη μας αντέχει. Ο,τι καλό κι αν έχουμε επάνω σας ας μείνει στα πρόσωπά μας ας χυθεί του μαρασμού το χρώμα μ’ εμάς το ισοζύγιο του έθνους μας ας γίνει φορολογήστε και αυτή τη σάρκα μας ακόμα του σώματός μας κόβετε καμιά παχιά λωρίδα και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα. Ο,τι κι αν τρώγουν οι πτωχοί το έθνος ας τα τρώγει ό,τι κι αν πίνουν οι πτωχοί το έθνος ας τα πίνει χορταίνετε σαν Λούκουλοι μ’ εμάς το σκυλολόγι κι εμείς θα σας γνωρίζουμε γι’ αυτό ευγνωμοσύνη. Τέτοιοι χωριάτες που ‘μαστε αντέχουμε εις όλα και ούτε τόσον εύκολα τινάζουμε τα κώλα. Πρέπει να είναι οι πολλοί πτωχοί και πεινασμένοι και οι ολίγοι πάντοτε να βρίσκονται χορτάτοι Πρέπει να στέκουν οι πολλοί στα σπίτια των κλεισμένοι και οι ολίγοι να πηδούν επάνω στο παλάτι Πρέπει ο κόσμος ο πολύς να δέχεται τα βάρη κι ο λιγοστός επάνω του κανένα να μην πάρει. Μ’ αυτόν τον νόμον έζησε ο κόσμος και θα ζήσει τη δύναμή του προσκυνά η κάθε κοινωνία Δεν ημπορεί καθένας μας βεβαίως να πλουτίσει γιατί του κόσμου έπειτα χαλά η αρμονία Φτώχεια και πλούτος – ζήτημα του καθενός αιώνος: Ιδού το τέλος κι η αρχή του φοβερού αγώνος Λοιπόν κανένας πρόστυχος κεφάλι μη σηκώσει για τόσα νομοσχέδια μη βγάλει τσιμουδιά Εις της πατρίδας τον βωμόν το αίμα του ας δώσει χωρίς ν’ αφήσει στεναγμόν η μαύρη του καρδιά Κι αν τώρα πάλι έπεσεν επάνω του ο κλήρος Πρέπει και πάλι να φανεί γενναίος – μάρτυς – ήρως Γεώργιος Σουρής 2/2/1853 Γεννιέται ο σατιρικός ποιητής Γεώργιος Σουρής. Στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό του 1876, αποσπά τον έπαινο των κριτών για την ποιητική του συλλογή «Τα τραγούδια μου». Την ίδια εποχή, εργάζεται σ’ ένα συμβολαιογραφείο και κάνει τα πρώτα του βήματα στη σατιρική δημοσιογραφία. Εκδίδει την εφημερίδα «Ο Ρωμηός», η οποία θα κυκλοφορήσει για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 1883, θα σταματήσει προσωρινά ώστε να προετοιμαστεί ο Σουρής για τις πτυχιακές εξετάσεις στη Φιλοσοφική Σχολή και, μετά την απόρριψή του, θα συνεχίσει την έκδοσή της. Ο Σουρής, στην εποχή του, ήταν αποδεκτός, τόσο από τους ομοτέχνους του, με εξαίρεση τους Ψυχάρη και Ροΐδη, όσο και από το κοινό. Μάλιστα, το 1906, προτάθηκε και για το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Α ρε σύντροφε…. Με τα χνάρια σου έδειξες γιατί οι κομμουνιστές είναι άλλης πάστας άνθρωποι. Είναι αγάπη από την κορφή ως τα νύχια. Και ήσουν πολύ ψηλός, πανάθεμα σε… 2χρόνια από εκείνο το βράδυ που μάθαμε ότι «έφυγες»… Μας λείπεις… Μας λείπει το χιούμορ σου, που το επιστράτευες ακόμα και στα πιο δύσκολα θέματα… Όπως σε εκείνο το καφενείο στην Στύψη, που ρώτησες τον σερβιτόρο αν έχει κάτι κατεψυγμένο το τραπέζι, και άρχισε να σου λέει ότι όλα είναι φρεσκότατα. Με αφοπλιστικό τρόπο και γελώντας του απάντησες: «Ρε μαλάκα, μεταμοσχευμένος είμαι, όχι του ΕΦΕΤ». Μας λείπει η ικανότητα σου να εκλαϊκεύεις τα πιο σύνθετα θέματα, με έναν τρόπο αφοπλιστικό, ζητώντας μέσα από μία συζήτηση να δώσεις και να πάρεις όσο γίνεται περισσότερα, κάθε στιγμή, οπουδήποτε… Μας λείπει η μανία σου να ψάχνεις τα πάντα… από τα χορτάρια που έβγαζε ο Λεπέτυμνος, μέχρι την λογική του πολεοδομικού σχεδιασμού της Σοβιετικής Ένωσης… Και να αγαπάς όλες τις γνώσεις με όλο σου το «είναι»… Μας λείπει η ικανότητα σου να εξιστορείς, όπως τότε που μου έλεγες τους αγώνες στη Λέσβο αρχικά, στα φοιτητικά σου χρόνια στη συνέχεια, στα συνδικαλιστικά αργότερα. Με τρόπο που φαινόταν σαν να έκανες ένα ταξίδι, ένα ταξίδι που το επέλεξες. Ήσουν βαθιά πεπεισμένος για ότι πίστευες, για αυτό και δεν σταματούσες σε οποιαδήποτε εμπόδια σου έβαζε η ζωή. Μας λείπει η ξεροκεφαλιά σου, όπως τότε που σου λέγαμε το 2019 στη προεκλογική περίοδο να ξεκουραστείς κάποιες μέρες (όντας μεταμοσχευμένος), και εσύ να οργώνεις όλα τα χωριά και να μας απαντάς «ξεκουραστείτε εσείς, εγώ είμαι νέος ακόμη». Μας λείπει η αγάπη σου για τον Μόλυβο και τον πατέρα σου… Στο Μόλυβο που «ο μπαμπάς σου» όπως έλεγες, έδωσε μάχες. Για τον τόπο του, για το κίνημα… Μας λείπει η δύναμη σου να γυρνάς πίσω και να αντιμετωπίζεις όλες τις επιλογές σου, κατάματα… Με τη δύναμη του σκεπτόμενου ανθρώπου… Όπως τότε που με αφοπλιστική ειλικρίνεια είχες πει «ποτέ δεν έφυγα από το Κόμμα στην ουσία…» Αλλά δεν μας λείπει η σκέψη σου… Γιατί έφυγες ενώ «Δεν είχες ούτε μια άσπρη τρίχα στη ψυχή σου. Ούτε σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας»… Με τα χνάρια σου έδειξες γιατί οι κομμουνιστές είναι άλλης πάστας άνθρωποι. Είναι αγάπη από τη κορφή ως τα νύχια. Και ήσουν πολύ ψηλός, πανάθεμα σε. Α ρε Σύντροφε που δεν πρόδωσες Α ρε Σύντροφε πόσο θα μας λείψεις

Δημοσίευση

Η αγωνίστρια χαράκτρια Ζιζή Μακρή Σαν σήμερα το 2014 «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 90 χρόνων η αγωνίστρια χαράκτρια Ζιζή Μακρή. Η σπουδαία χαράκτρια γεννήθηκε το 1924 στο Βελιγράδι. Το 1946, σπουδάζει χαρακτική στη Σχολή Καλών Τεχνών, στο Παρίσι, με τον Δ. Γαλάνη. Το 1951 η γαλλική κυβέρνηση την απελαύνει μαζί με το σύζυγό της, τον σπουδαίο γλύπτη Μέμο Μακρή, λόγω της πολιτικής τους δράσης. Εγκαθίστανται στη Σοσιαλιστική Ουγγαρία, όπου συμμετέχει ενεργά στην εικαστική ζωή με ατομικές εκθέσεις και συμμετοχές σε πολλές ομαδικές. Την περίοδο αυτή, εικονογραφεί πολλά βιβλία, μεταξύ των οποίων του Μπέρτολτ Μπρεχτ και του Γιάννη Ρίτσου. Μαζί με τον σύζυγό της υπερασπίζουν στην προσφυγιά το σοσιαλισμό στην Ουγγαρία. Ανθρωπος δημιουργικός και ανήσυχος, πάντα ενδιαφέρεται για τους απλούς ανθρώπους, για την κοινωνική πρόοδο και αντλεί τη θεματογραφία της από τα πολλά ταξίδια που πραγματοποίησε. Στο πλούσιο καλλιτεχνικό έργο της – που εκτός από χαρακτικά περιλαμβάνει ψηφιδωτά και ταπισερί – πρωταγωνιστούν ο μόχθος και οι αγώνες των λαϊκών ανθρώπων για δίκιο και ευτυχία, η ενότητα του ανθρώπου με τη φύση, αλλά και οι πάμπολλες εμπειρίες από τα ταξίδια της κυρίως στην Ελλάδα και τις διάφορες σοσιαλιστικές χώρες. Τιμήθηκε δύο φορές με το βραβείο Μούνκατσι (1959, 1963), καθώς και με το βραβείο του εξαίρετου καλλιτέχνη (1984), την ανώτατη διάκριση για τις εικαστικές τέχνες της Ουγγαρίας. Βραβεύτηκε σε παγκόσμιους διαγωνισμούς, στο Βερολίνο το 1953, στη Βαρσοβία το 1955, στη Μόσχα το 1957, στη Γενεύη το 1963. Χαρακτικά της κόσμησαν εκδόσεις ποιημάτων του Γ. Ρίτσου, του Π. Ελυάρ και του Μπ. Μπρεχτ. Ανάμεσα στα έργα της ξεχωρίζουν αυτά που εμπνεύστηκε στη διάρκεια της κράτησής της στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ (1960 – ’61) με την κατηγορία της κατασκοπείας, όταν είχε μπει με κομματική εντολή παράνομα στην Ελλάδα για να βοηθήσει στη διαφυγή στο εξωτερικό στελέχους του ΚΚΕ. Για τις κομμουνιστικές πεποιθήσεις της, η Ζιζή Μακρή απελάθηκε το 1951 από τη Γαλλία όπου είχε σπουδάσει χαρακτική και ζούσε με το σύζυγο της – τον επίσης σημαντικό γλύπτη Μέμο Μακρή – και κατέφυγε στην Ουγγαρία, όπου παρέμεινε μέχρι τον επαναπατρισμό της στην Ελλάδα το 1990. Ως το τέλος της ζωής της στάθηκε ακλόνητη στο πλευρό του ΚΚΕ. Η σύλληψη της Ζ. Μακρή Η υπόθεση σχετικά με τη σύλληψη της Ζ. Μακρή στην Ελλάδα έχει ως εξής: Μια γυναίκα ξένη επισκέπτεται την Ελλάδα στις αρχές του 1960. Είναι σε μυστική αποστολή μαζί με ένα ζευγάρι Γάλλων και το δεκατριάχρονο παιδί τους κι έναν ακόμα Γάλλο άντρα, που υποτίθεται πως είναι ο σύζυγός της. Η Ζιζή Μακρή έρχεται στην Ελλάδα σταλμένη από το παράνομο ΚΚΕ, με σκοπό να βοηθήσει στη φυγή στο εξωτερικό καταζητούμενου στελέχους του. Πριν καλά καλά έρθουν σ’ επαφή με τον υποψήφιο δραπέτη, όλη η ομάδα συλλαμβάνεται. Το παιδί επιστρέφει στη Γαλλία μετά από ενέργειες του γαλλικού προξενείου. Οι ενήλικες οδηγούνται στις ελληνικές φυλακές. Μετά από τρεις βδομάδες στο Μεταγωγών, η «κόκκινη γόησσα», όπως την αποκαλούσαν, μεταφέρεται στις Φυλακές Αβέρωφ, όπου θα μείνει περίπου ένα χρόνο, μέχρι τη δίκη της το Μάη του 1961 για «κατασκοπεία». Προκειμένου η κατηγορία ν’ αποδειχθεί αβάσιμη, η εντολή είναι ρητή: Δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση ν’ αποκαλυφθεί ότι γνωρίζει Ελληνικά. Ετσι, για λόγους δικής της προστασίας, η νεαρή γυναίκα υφίσταται έναν ακόμα εγκλεισμό: Πέραν του φυσικού περιορισμού της σ’ ένα θάλαμο των φυλακών μαζί με άλλες πολιτικές κρατούμενες, βρίσκεται «έγκλειστη» στη μητρική της γλώσσα, τη γλώσσα των σκέψεων, των ονείρων και των αναμνήσεών της, που όμως δεν μιλιέται από τις συγκρατούμενές της. Το Μάη του 1961 γίνεται η δίκη της Ζιζής Μακρή. Η κατηγορία περί κατασκοπείας δεν μπορεί να στηριχθεί. Ωστόσο, αποφασίζεται δεύτερη δίκη για τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς. Στο μεταξύ, η Ζιζή Μακρή θα είναι για τους επόμενους τέσσερις μήνες ελεύθερη υπό επιτήρηση, με αυστηρή απαγόρευση να έρθει σε επικοινωνία με οποιονδήποτε. Μένει στο ξενοδοχείο «Αλίκη» και κάθε μέρα εξαναγκάζει τον χαφιέ που την ακολουθεί να επισκεφθεί μαζί της κάποιο από τα Μουσεία των Αθηνών, όπου περνά το χρόνο της φτιάχνοντας σχέδια των ελληνικών αρχαιοτήτων, ιδιαίτερα των βυζαντινών. Τον Οκτώβρη, στη δεύτερη δίκη, απαλλάσσεται οριστικά λόγω μη επαρκών ενοχοποιητικών στοιχείων. Παστέλ: Ο φοίνικας του προαυλίου των Φυλακών Αβέρωφ (Ριζοσπάστης

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Ο Νίκος Ζαχαριάδης Σαν σήμερα 1 Φλεβάρη 1962 ο Νίκος Ζαχαριάδης ταχυδρομεί στην ελληνική πρεσβεία στη Μόσχα επιστολή που απευθυνόταν στον εισαγγελέα Πλημμελειοδικείου Αθήνας και στην οποία έγραφε: «Παρακαλώ να μου γνωρίσετε αν εκκρεμούν ενάντια μου κατηγορίες για την κομμουνιστική, επαναστατική μου δράση ενάντια στην αστοτσιφλικάδικη Αντίδραση και στην υποδούλωση της Ελλάδας στον ξένο, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Πιστεύω ότι, στις κρίσιμες στιγμές που περνά ο λαός και η Ελλάδα, και η παραμικρή συμβολή στον αγώνα του ελληνικού λαού για τη Δημοκρατία, την Ειρήνη, την Ανεξαρτησία και το Σοσιαλισμό, για την υπεράσπιση της τύχης και των επαναστατικών παραδόσεων του λαού μας, είναι αναγκαία και επιβεβλημένη. Εφ’ όσον ενάντιά μου εκκρεμούν κατηγορίες και εφόσον θα μου επιτραπεί, είμαι έτοιμος να γυρίσω στην Ελλάδα για να τις αντιμετωπίσω και ανατρέψω ακόμα μια φορά και μπροστά στην καραμανλική (ελληνική) δικαιοσύνη, για να επιβεβαιώσω ακόμα μια φορά την απόλυτη προσήλωση μου στην υπόθεση του λαού που με γέννησε, ανέδειξε και μου ‘δωσε την τιμή να με συγκαταλέξει στις γραμμές του σαν αγωνιστή του». Η επιστολή δεν έφτασε στον Έλληνα πρέσβη. Έτσι, στις 10/3 ο Ν. Ζαχαριάδης την παρέδωσε προσωπικά στον ίδιο. Στις 8/4/1962 του δόθηκε κατηγορηματικά αρνητική απάντηση. https://www.alt.gr/san-simera-1-2-gegonota-simantika-kai-p/

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου 1 Φλεβάρη 1940 πεθαίνει στην Αθήνα ο ποιητής, διηγηματογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος και χρονογράφος Ζαχαρίας Παπαντωνίου. Γεννήθηκε στη Γρανίτσα Ευρυτανίας την 2η Φεβρουαρίου του 1877 και πέθανε μια μέρα πριν κλείσει τα 63 του χρόνια στην Αθήνα το απόγευμα της 1ης Φεβρουαρίου 1940 από συγκοπή καρδιάς μέσα σε τραμ, πηγαίνοντας σε συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών. Τὴ μάννα μου τὴ Ρούμελη ν᾿ ἀγνάντευα τὸ λαχταρῶ… ψηλὰ ποὺ μὲ νανούριζες καημένο Καρπενήσι! Τρανὰ πλατάνια ξεδιψοῦν στὶς βρύσες μὲ τὸ κρύο νερό. Σαρακατσάνα ροβολάει καὶ πάει γιὰ νὰ γεμίσει. Μὲ κρουσταλλένια σφυριχτὰ σὲ λόγγους φεύγουν σκοτεινοὺς κοτσύφια καὶ βοσκόπουλα μὲ τὰ λαμπρά τὰ μάτια, νερὰ βροντοῦνε στὸ γκρεμὸ καὶ πᾶνε πρὸς τοὺς οὐρανοὺς ἴσια κι ὀρθὰ σὰν τὴν ψυχὴ τῆς Ρούμελης τὰ ἐλάτια. Κάμπε ἀττικέ, μὲ πλάνεψες κι ἐγὼ γιὰ τὶς κορφὲς πονῶ καὶ γιὰ τραχιὲς ἀνηφοριὲς σηκώνω τὸ κεφάλι… Φυλακωμένη πέρδικα ποὺ κλαίει γι᾿ ἀλαργινὸ βουνὸ δένει ἡ ψυχή μου στὸ κλουβὶ τὰ νύχια της κοράλλι. Διατέλεσε νομάρχης, διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης και εξελέγη ακαδημαϊκός. Από το πλούσιο λογοτεχνικό του έργο ξεχωρίζουν οι ποιητικές συλλογές «Πολεμικά τραγούδια», «Πεζοί ρυθμοί», «Θεία Δώρα» διάφορα διηγήματα, καθώς και οι ανταποκρίσεις του από το Παρίσι. Το 1918 μετά την επιστροφή του Βενιζέλου στην Αθήνα και ενώ είχε γίνει αποδεκτή η δημοτική γλώσσα ως η επίσημη γλώσσα του κράτους από την επαναστατική κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης, το υπουργείο Παιδείας ανέθεσε στον Παπαντωνίου τη συγγραφή του πρώτου Αναγνωστικού στη Δημοτική. Για πρώτη φορά η εν χρήσει γλώσσα των Νεοελλήνων θα δίδασκε και θα μιλούσε στις νεότερες γενιές. Με την απελευθερωμένη νοσταλγία του παιδιού στις σελίδες τους, με μνήμες της ανοιχτής φύσης απ’ όπου προερχόταν, «Τα Ψηλά Βουνά» άφησαν να φανεί το πνεύμα του παιδαγωγού Παπαντωνίου. Τάφηκε στο Α΄Νεκροταφείο Αθηνών και τον επικήδειο λόγο εκφώνησε ο Γρηγόριος Ξενόπουλος.

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Η μεγάλη απεργία στα μεταλλεία του Λαυρίου το 1929 Μάθημα ταξικής αντοχής, αλληλεγγύης και θάρρους Την 1η Φλεβάρη συμπληρώνονται 94 χρόνια από την έναρξη του σκληρού απεργιακού αγώνα που έδωσαν το 1929, επί 47 μέρες, οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία του Λαυρίου. Κάθε μέρα της απεργίας είναι και ένα ξεχωριστό παράδειγμα ταξικής αντοχής, αποφασιστικότητας, αλληλεγγύης και θάρρους. Τον αγώνα στο Λαύριο καθοδήγησε η Ενωτική ΓΣΕΕ, που συγκροτήθηκε λίγες μέρες μετά το ξεκίνημα της απεργίας. Την ίδια περίοδο ξέσπασε μια ακόμη απεργία στην Ελευσίνα, στην οποία παρενέβη η τότε πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Σε αυτούς τους δύο απεργιακούς αγώνες αποτυπώνεται ανάγλυφα η αντιπαράθεση των δύο γραμμών στο κίνημα: Της ταξικής σύγκρουσης από τη μια και της ταξικής συνεργασίας από την άλλη. Σήμερα, ξεχωρίζουμε κάποιες από τις στιγμές της μάχης στο Λαύριο, όπως αποδόθηκαν στα φύλλα του «Ριζοσπάστη» (διατηρείται η ορθογραφία της εποχής). Το ξέσπασμα της απεργίας Ο απεσταλμένος του «Ριζοσπάστη» στο Λαύριο, περιγράφοντας τις άθλιες συνθήκες εργασίας, αναφέρει: «Το Λαύριο απασχολεί σήμερα πάνω από 2.500 εργάτες που δουλεύουν στα Μεταλλεία (…) Δουλεύοντας ένα ολόκληρο 8ωρο τη μέρα, είναι υποχρεωμένοι λόγω του γλίσχρου μεροκάματου που παίρνουν, να δουλεύουν υπερωρίες, που ανεβάζουν έτσι τις ώρες δουλειάς σε 12 και να φτάσουν το μάξιμουμ μεροκάματό τους στις 60 δραχμές. Ενας από τους μεγαλύτερους και σπουδαιότερους κινδύνους είναι η μολυβδίασις που παθαίνουν όλοι σχεδόν και σε σημείο που ύστερα από μερικά χρόνια να αχρηστεύονται εντελώς. Ο γιατρός της Εταιρίας Αλεξάνδρου τους είπε ξεκάθαρα: Αν κόψω ένα κομμάτι κρέας από πάνω σας και το πετάξω σε σκυλί ασφαλώς θα ψοφίσει». Σε άλλο ρεπορτάζ με τον πλάγιο τίτλο «Η βδέλλα των εργολάβων – Πώς απομυζούν τους εργάτες – Τα άτιμα μέσα που μετέρχονται» αναφέρεται: «Παίρνουν τη δουλειά εργολαβικά κι έχοντες βέβαια κάθε συμφέρον να την τελειώσουν μια ώρα αρχίτερα τους υποχρεώνουν να δουλεύουν περισσότερο από την κανονισμένη ώρα και τους πιέζουν να εκτελούν τη δουλειά στα μπόσικα (ετοιμόρροπα) μέρη και τα πιο επικίνδυνα, πότε με χυδαιότατες βρισιές και απειλές διωξίματος και πότε με τη μπλόφα θα κλείσει η εταιρεία και δεν βγαίνει». Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, η εταιρεία είχε υποσχεθεί ότι το Γενάρη του 1929 θα έδινε αυξήσεις 5% σε όλους τους τεχνίτες, κάτι που δεν έκανε. Κάτω από την απαίτηση των τεχνιτών, η αντιδραστική διοίκηση του σωματείου τους αναγκάζεται να συγκαλέσει Γενική Συνέλευση στις 31 Γενάρη, όπου υιοθετήθηκε το προωθημένο πλαίσιο των αιτημάτων τους. Δημιουργήθηκε μάλιστα και μια επιτροπή, που την επόμενη μέρα έθεσε τα αιτήματα στη διεύθυνση της εταιρείας. «Ο υποδιευθυντής όμως της εταιρίας Κοντιέ, όχι μονάχα δε δέχεται συζήτηση για αύξηση μεροκάματου, αλλά και βρίζει την επιτροπή (…)», γράφει ο «Ριζοσπάστης». Οι εργάτες και οι τεχνίτες, ξεπερνώντας τις αντιδραστικές διοικήσεις των σωματείων τους, συγκροτούν Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή, η οποία, μεταξύ άλλων, στέλνει τηλεγράφημα στις εργασίες του Συνεδρίου της Ενωτικής ΓΣΕΕ (ξεκίνησε στις 28 Φλεβάρη) και ζητάει να αναλάβει την καθοδήγηση της απεργίας. Στις 2 Φλεβάρη ο αριθμός των απεργών ανέρχεται στους 2.100. Η αστυνομία σκοτώνει απεργό Την Τετάρτη 6 Φλεβάρη, μετά από Γενική Συνέλευση, «οι εργάτες ξεχύθηκαν προς τα μεταλλεία για να πείσουν και τους άλλους εργάτες να απεργήσουν. Μπρος στους φούρνους όμως που βρισκόταν σμήνη χαφιέδων και χωροφυλάκων τους υπεδέχθησαν με ομοβροντία πυροβολισμών, ο δε ενωμοτάρχης Τούμπας ξάπλωσε νεκρό με δύο σφαίρες τον εργάτη Συρίγο». «Γίνεται τότε πανδαιμόνιο. Οι απεργοί εξαγριωμένοι ορμούν ενάντια στους χωροφύλακες που απ’ το φόβο τους παραδίδουν τα όπλα κι αφήνουν ελεύθερη τη διάβα τους. Κι αμέσως οι φούρνοι σταματούν κι οι Μεταλλωρύχοι που τους κινούσαν βγαίνουν από μέσα για να ενωθούν με τους απεργούς (…) Την επομένη, η πόλη είναι νεκρή (…) Μόνο τ’ απόγευμα ακούστηκε να βαράν πένθιμα οι καμπάνες και να καλούν τον κόσμο στη κηδεία (…) Στη πλατεία όμως μπροστά, πίσω από το φέρετρο του σ. Συρίγου μια θάλασσα πάνω από 7 χιλ. πλήθος ακολουθεί και καταριέται τους δολοφόνους…». Ο υπουργός Ζαβιτσάνος (πρωθυπουργός τότε ήταν ο Ελ. Βενιζέλος) δηλώνει στη Βουλή: «Εάν ο χωροφύλακας πυροβόλησε καλώς έπραξε. Δεν μπορείτε να πείτε, πρόσθεσε σε κάποιο βουλευτή, ότι είχε καθήκον ο χωροφύλακας να σταυρώσει τα χέρια του και αφήσει ελεύθερους τους απεργούς να επιτίθενται κατά των γραφείων της εταιρείας και να αναστατώνουν τον κόσμο»! Γυναίκες ηρωίδες Στα μέσα του Φλεβάρη, το ατμόπλοιο «Μαρία» του εφοπλιστή Βλάση προσεγγίζει το λιμάνι του Λαυρίου για να ξεφορτώσει κάρβουνο. Οπως φαίνεται από τα δημοσιεύματα, δεν τα καταφέρνει και πάει να ξεφορτώσει στον Πειραιά. Υστερα από αίτημα των απεργών, η Ενωση Εργατών Λιμένος Πειραιώς δίνει εντολή στα μέλη της να μην επιτρέψουν το ξεφόρτωμα ούτε στον Πειραιά. Ο εφοπλιστής προσπαθεί ξανά να ξεφορτώσει στο Λαύριο στις 14 Μάρτη, στρατολογώντας 35 απεργοσπάστες από τον Πειραιά. Οι απεργοί αντιδρούν ακαριαία με μπροστάρηδες τις γυναίκες. Στο φύλλο του «Ριζοσπάστη» στις 17 Μάρτη, ο απεσταλμένος του, κατόπιν εντολής – όπως λέει – των ηρωίδων προλετάριων του Λαυρίου, περιγράφει αυτή τη σκηνή. Στην προκυμαία από τις 7 το πρωί γίνεται μεγάλη συγκέντρωση, όπου συμμετέχουν 3.000 άνθρωποι. «Οι χωροφύλακες προσπαθούν να τους μποδίσουν το διάβα (…) Οι απεργοσπάστες ένας – ένας φοβισμένοι παρατούν το ξεφόρτωμα και κατεβαίνουν στα αμπάρια (…) Το πλήθος ορμά μέσα στην σιδερένια πόρτα. Οι χωροφύλακες τα χάνουν, υποχωρούν λιγάκι και στρίβουν τους υποκόπανους ενάντια στη κοσμοπλημμύρα (…) Αυτό γίνεται αφορμή για να ριχτεί η πρωτοπορία του πλήθους, οι γυναίκες με περισσότερη μανία. (…) Οι χωροφύλακες βαρούν μανιασμένα μα κι οι γυναίκες που δέχονται πρώτες την επίθεση, δεν στέκονται με σταυρωμένα τα χέρια. Οι πέτρες, τα ξυλοκάρβουνα, τα ξύλα που βρίσκονται στο λιμάνι γίνονται όπλα της μάζας ενάντια στους φρενιασμένους χωροφύλακες (…) Ξαφνικά ακούγεται ποδοβολητό. Κανείς δεν γύρισε πίσω το κεφάλι να δει τι τρέχει. Μόνο όταν από το στόμα του ανθυπομοίραρχου Λέκκα ακούστηκε: – Θα σας σκοτώσω ρουφιάνοι! Το πλήθος έστρεψε να δει για να δεχτεί κατάμουτρα τα κοντάκια των καινούργιων τώρα χωροφυλάκων… Μα πάλι κανείς δεν δείλιασε (…) Μια γριούλα σπάζει το ραβδί της πάνω στα μούτρα του Λέκκα κι’ η σύγκρουση όλο και γίνεται πιο άγρια. Πιάνονται σχεδόν στα χέρια. Οι γυναίκες βουτάν τα όπλα από τους χωροφύλακες. Τέσσερα απ’ αυτά πετιούνται στην θάλασσα. Αλλά καινούργιο, ξεκούραστο κύμα χωροφυλάκων καταφτάνει. Οι χτυπημένες και κουρασμένες γυναίκες από την κούραση δεν βαστούν πια… Η σύγκρουση όμως εξακολουθεί. Ξάφνου δύο δυνατοί κρότοι ακούγονται από το πλινθοποιείο. Ητανε δύο τορπίλες που πέσανε εκεί κοντά από τα όργανα της εταιρείας για να σκορπίσουν πανικό. Κι αρχίζει η υποχώρηση μέσα στις υποκοπανιές των χωροφυλάκων που χτυπούν τις γυναίκες όπου βρουν και τις σέρνουν από τα μακριά μαλλιά τους. Η σιδερένια πόρτα που ‘χαν κερδίσει με την πρώτη εξόρμησή τους κλείνει τώρα με κρότο πίσω τους. Κι οι καμπάνες μάταια εξακολουθούσαν να βαράνε. Κανείς δεν έφτανε πια για ενίσχυσή τους. Κι όταν ματωμένες φτάνουν στη Νεάπολη γίνεται ο απολογισμός: όλες σχεδόν χτυπημένες. Από τις 15 όμως το αίμα τρέχει. Οι άντρες είχαν εφτά τραυματισμένους κι οι χωροφύλακες πέντε με τον ανθυπομοίραρχο μαζί. Ετσι τη περασμένη Πέμπτη 14 του Μάρτη οι προλετάριες του Λαυρίου πέρασαν το πρωινό τους. Ηταν ο καλύτερος γιορτασμός για τη Διεθνή ημέρα της γυναίκας. Το αίμα τους ήταν η σπονδή που χύσανε για το πλησίασμά τους μέσα στις γραμμές του προλεταριακού μας αγώνα, ήταν η υπόσχεση που δίνανε για τους μελλοντικούς σκληρούς αγώνες που θα ριχτούν, για την απελευθέρωσή τους από την σκλαβιά του εργοδότη. Οι εργάτριες της Αθήνας ας είναι περήφανες από τον χαιρετισμό αυτό που τους στέλνουν οι προλετάριες του Λαυρίου». Ταξική αλληλεγγύη Την 1η Μάρτη, η κυβέρνηση στέλνει στο Λαύριο τον εισαγγελέα Κώνστα, ο οποίος εκτοξεύει φοβέρες για να κάμψει τους απεργούς. Μεταξύ άλλων απειλεί: «Κράτος 7 εκατομμυρίων δεν θα δειλιάσει να σκοτώσει 5 χιλιάδες ταραξίες»! Η ταξική αλληλεγγύη, όμως, σηκώνει τείχος στον αυταρχισμό της εργοδοσίας και του κράτους της. Καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, καταφθάνουν οικονομικές ενισχύσεις από συνδικάτα και μεμονωμένους ανθρώπους. Αντιπροσωπευτικό είναι το γράμμα που δημοσιεύεται στον «Ριζοσπάστη» στις 3 Μάρτη 1929: «Αγαπητέ “Ριζοσπάστη”. Σου στέλνω 500 δραχμές και σε παρακαλώ να δώσεις τις 250 δραχμές στην εργατική βοήθεια για να συντηρήσει τους εξόριστούς μας και 250 να στείλεις στους ηρωικούς απεργούς του Λαυρίου. Τα λεφτά αυτά τα πήρα βάζοντας ενέχυρο (…) Μόλις το κατορθώσω θα στείλω κι’ άλλα». Χαρακτηριστικό είναι και ένα άλλο γράμμα που επίσης δημοσιεύεται στον «Ριζοσπάστη» στις 12 Μάρτη 1929: «(…) μην κλονιστείτε από την κρατική τρομοκρατία, να προτιμήσετε να ζήσετε τρώγοντας ρίζες και χορτάρια, παρά να ξαναγυρίσετε στα πηγάδια που είναι σωστές κολάσεις ζωντανών για 25 ψωροδραχμές, φτύνοντας αίμα κι’ αποκτώντας την μολυβδίαση, που τις φοβερές συνέπειες τις διάβασα στον “Ριζοσπάστη” μας, ενώ άλλοι πλουτίζουν εις βάρος σας. (…) Αγλαΐα Μέλου. Μητέρα επαναστατών προλετάριων». Νίκη των εργατών Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Το Σάββατο 16 Μάρτη, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας υποχρεώνεται σε συμφωνία με την Ενωτική ΓΣΕΕ, που περιελάμβανε: 10% αύξηση σε όλους τους εργάτες και εργάτριες. Να απολυθούν άμεσα όλοι οι κρατούμενοι εργάτες, διατάσσοντας τηλεφωνικώς την αναστολή της εκτόπισής τους. Να επανέλθουν όλοι οι εργάτες στη θέση τους. Εξασφάλιση της αντιπροσώπευσης των εργατών στα ταμεία Αλληλοβοήθειας και Συντάξεων. Επίσης, αποφασίστηκε να βρεθεί τρόπος για την αποζημίωση της οικογένειας του Συρίγου. Την Κυριακή 17 Μάρτη έγινε μεγάλη συγκέντρωση έξω από τα γραφεία του Σωματείου όπου ανακοινώνεται το περιεχόμενο της συμφωνίας, με τους απεργούς να επιδοκιμάζουν και να αποδέχονται τη συμφωνία. Στον αντίποδα, η απεργία στα εργοστάσια της Ελευσίνας που ξεκίνησε στις αρχές Μάρτη, τελείωσε μέσα σε λίγες μέρες, με ευθύνη της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Σε ανακοίνωση, η Ενωτική ΓΣΕΕ επεσήμανε πως η ηγεσία της ΓΣΕΕ «εγκατέλειψε τα αιτήματα των εργατών και υπεχώρησεν στις προτάσεις των εργοδοτών, καταβάλλοντας με τα εκεί όργανά του κάθε προσπάθεια για τη διάσπαση και λύση της απεργίας (…) Ετσι οι εργάτες προδομένοι άρχισαν να επανέρχονται στην δουλειά και η απεργία διέρρευσε». Και πιο κάτω σημειώνει πως η ΓΣΕΕ είναι «τυφλό απεργοσπαστικό όργανο, υποχείριο στα χέρια των εκμεταλλευτών της εργατικής τάξης και το χτύπημα των αγώνων αυτής». -Φωτ-Απεργοί μεταλλωρύχοι (Ριζοσπάστης)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΙΣΤΟΡΙΑ – George Panagoulis

Σύνδεσμος • georgepanagoulis.gr

4 Φεβρουαρίου 2009 Πεθαίνει η ηθοποιός Αλέκα Παΐζη (1919-2009). Υπηρέτησε το θέατρο για περισσότερα από 60 χρόνια! Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πρώτη εμφάνισή της στη σκηνή έγινε το 1941, στο έργο «Βεντάλια», του Κάρλο Γκολντόνι, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση μέσα από το ΕΑΜ. Το 1945-1946 συμμετείχε στη θεατρική ομάδα «Ενωμένοι Καλλιτέχνες», που ιδρύθηκε από το ΚΚΕ. Το 1946 συγκρότησαν θίασο με το Δήμο Σταρένιο και τον Τίτο Βανδή, που ήταν και ο πρώτος της σύζυγος. Εξορίστηκε στη Μακρόνησο και το Τρίκερι και τη συνέλαβαν αρκετές φορές για τα πιστεύω της. Συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους, όπως του Κώστα Μουσούρη, της Κατερίνας, της Έλσας Βεργή και άλλους. Την περίοδο 1963-1966 συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Το 1957 εμφανίστηκε πρώτη φορά στον κινηματογράφο, στην ταινία «Μπάρμπα-Γιάννης, ο κανατάς» και ακολούθησε Ο Μιμίκος και η Μαίρη του Γρηγόριου Ξενόπουλου, Το παιδί του δρόμου του Τ. Αλιφέρη, Συνοικία το όνειρο του Αλέκου Αλεξανδράκη κ.ά.. Μετά το χουντικό πραξικόπημα έφυγε στο εξωτερικό. Τότε εργάστηκε στον Ιταλικό κινηματογράφο. Με την επιστροφή της στην Ελλάδα συνεργάστηκε με το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά, με το Μάνο Κατράκη, με το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» του Καρόλου Κουν κ.ά. και έπαιξε και στην τηλεόραση. Πέθανε το 2009, έπειτα από πολύμηνη περιπέτεια που είχε με την υγεία της.

Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες

ΑΛΕΚΑ ΠΑΪΖΗ Πίστεψε φανατικά στο όνειρο! *Της Σεμίνας ΔΙΓΕΝΗ! Είναι αδύνατον να ξεχαστεί εκείνη η γυναίκα – κορίτσι, που γνώρισα ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι του 1998, στη χαράδρα των βασανιστηρίων της Μακρονήσου. Εκείνη που περιλαμβανόταν στις «100 πιο επικίνδυνες γυναίκες», όταν βρισκόταν στην άλλη εξορία της, στο Τρίκερι. Η πρώτη εντύπωση που μου έκανε αυτό το αέρινο πλάσμα, με το λευκό πάνινο καπελάκι για προστασία από τον καυτό ήλιο, ήταν ότι όσα φρικτά και τρομακτικά διηγιόταν, τα συνόδευε μ’ ένα συνεχές χαμόγελο. Μιλούσε για το σκοτάδι που έζησε, με ένα πρόσωπο ήρεμο και ολόφωτο. Απέναντί μου ήταν η Αλέκα Παΐζη, η μεγάλη κυρία του ελληνικού θεάτρου, που σαν σήμερα, το 2009, «έφυγε» από τη ζωή. Το έχω ξαναγράψει εδώ, οι δικοί μας «άγιοι» δεν χάνονται ποτέ από δίπλα μας. Πάντα βρίσκουν τη σωστή στιγμή να μας τραβήξουν από το μανίκι, υπενθυμίζοντάς μας κάτι… Πρώτος ο Γιάννης Ρίτσος, στο «Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων», το έκανε, περιγράφοντας, συγκλονιστικά, πορτρέτα αγωνιστών, εδώ όμως, στο εικονοστάσι μιας δημοσιογράφου, φωτίζεται σήμερα μια μεγάλη ηθοποιός, μια αλύγιστη, γενναία, ασυμβίβαστη, ακέραιη και συνεπής αγωνίστρια. Τη γνώρισα «γυρίζοντας» μια εκπομπή για τους ανθρώπους που εκτοπίστηκαν για να …συνετιστούν στη Μακρόνησο, σ’ εκείνον τον Παρθενώνα του θανάτου, στο ζοφερό Εθνικό Αναμορφωτήριο. Εκεί όφειλαν ν’ αναβαπτιστούν και ν’ αλλάξουν τα φρονήματά τους, τις ιδέες τους, τα ιδανικά τους. Να γίνουν εθνικόφρονες! Τη μέρα του γυρίσματος, παρακολουθούσα μαγνητισμένη τον τρυφερό τρόπο με τον οποίο αγκάλιαζε τις παλιές της συνεξόριστες, τον φλογερό λόγο που εκφώνησε, τον σεβασμό και τη συγκίνηση που είχε καταθέτοντας στεφάνι σ’ αυτούς που χάθηκαν, την νεανική φωνή της όταν διηγιόταν τα μαρτύριά της, κι ενώ μιλούσε για τέρατα και δαίμονες, εκείνη λες και ομόρφαινε όλο και πιο πολύ. Ξαναγινόταν το νεαρό κορίτσι, που την εικόνα του θα μπορούσε να έχει η κοινωνία που ονειρευόμαστε. Κι ύστερα σκεφτόμουν πως ενώ υπάρχουν, τελικά, κάποια πρόσωπα, με τέτοιο μέγεθος, τόση γοητεία, τέτοια ακτινοβολία που σε κατακτούν από την πρώτη στιγμή, όταν μετά, προστίθενται το ήθος, η δύναμη, η αξιοπρέπεια, η αγωνιστικότητα, καταλαβαίνεις κάτι πολύ πιο σημαντικό. Νιώθεις ότι αυτοί ακριβώς είναι οι δικοί σου άνθρωποι, έχουν συγγένεια μαζί σου, είναι από τη δική σου πλευρά, από τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Οταν, μάλιστα, μου είπε και τη φράση «Εγώ πίστεψα φανατικά στο όνειρο», βεβαιώθηκα ότι το ίδιο παζλ μάς ένωνε. Μας χτυπούσαν με υπόκρουση Μπετόβεν! Εκεί λοιπόν, σ’ αυτό το «Μέγα Σχολείον της Εθνικής Αναμορφώσεως», τον τόπο εξορίας που υπήρχε από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στο ελληνικό Αουσβιτς, όπου πάνω από 100.000 πολιτικοί εξόριστοι έζησαν και βασανίστηκαν, αρρώστησαν, τρελάθηκαν, αυτοκτόνησαν, δολοφονήθηκαν, εκεί στην κόλαση του αιματοβαμμένου στρατοπέδου, έμαθα ζωντανά, όχι από βιβλία και ταινίες, αλλά από πρώτο χέρι, από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, απίστευτες ιστορίες ανθρώπων που άντεξαν τα φριχτά μαρτύρια, την ψυχολογική βία και τα άγρια καταναγκαστικά έργα. Τέτοιες μέρες ήταν, το 1950, ανήμερα της γιορτής των Τριών Ιεραρχών, που χτυπήθηκαν άγρια οι εξόριστες γυναίκες στη Μακρόνησο. «Είχαν εντολή να χτυπάνε πρώτα τις πιο όμορφες και τις πιο νέες, για αυτό επέλεξαν τότε να χτυπήσουν πρώτα την Αλέκα μας», μου είχε πει στην εκπομπή μου «Ανθρωποι» της ΕΡΤ (που μπορεί να δει κανείς στο κανάλι μου στο YouTube #SeminaDigeniOfficial) η κόκκινη Πότα, η συνεξόριστή της Πότα Κακκαβά, από την Καλαμάτα. Η Πότα (που παραμένει μέχρι σήμερα δραστήρια και μάχιμη και δεν σταματάει να λέει πως θα ‘ναι πάντα με τους ξεβράκωτους και τους αδικημένους), ήταν τότε στην ίδια σκηνή με την Αλέκα, ενώ μαζί τους ήταν και μια ηλικιωμένη γυναίκα που είχε παραφρονήσει και παρακαλούσε, ουρλιάζοντας, τους εορτάζοντες Τρεις Ιεράρχες να γλιτώσουν τόσες αθώες γυναίκες από τη μανία των βασανιστών τους. Η Παΐζη μού έλεγε: «Εδώ μας οδήγησαν τον Φλεβάρη του 1950 1.200 γυναίκες που συμμετείχαμε στην Εθνική Αντίσταση. Αφού είχαμε αντιμετωπίσει τον γερμανικό φασισμό, αντιμετωπίζαμε μετά και τον εγχώριο ξενοκίνητο φασισμό». — Θυμάστε ακόμη την εικόνα εκείνης της βαρβαρότητας; — Πεντακάθαρα. Δεν είχε φέξει ακόμη και όρμησαν πάνω μας σαν λυσσασμένοι, αλφαμίτες και αξιωματικοί με όπλα, ρόπαλα, βούρδουλες. Μας χτυπούσαν με μουσική υπόκρουση …Μπετόβεν, αλλά και επιστράτευση της «Αντιγόνης» (τύπου «Εσείς οι γυναίκες δε γεννηθήκατε να μισείτε, αλλά ν’ αγαπάτε») και με ενδιάμεσα εμβατήρια «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», κάποιες τις βασάνισαν έως θανάτου. Μια μέρα και μια νύχτα κράτησε το μαρτύριό μας. — Τι ηλικίας ήταν αυτές οι γυναίκες; — Ηταν από 16 μέχρι 80 χρόνων και, μάλιστα, κάποιες απ’ αυτές τιμωρήθηκαν απλώς γιατί είχαν έναν γιο, έναν πατέρα, έναν αδελφό, έναν άντρα που ήταν στο αντάρτικο και αγωνιζόταν για ελευθερία και δικαιοσύνη. Κι η Πότα συμπλήρωνε: «Υστερα άρπαζαν τα κάπως μεγαλύτερα παιδιά από τις μάνες τους και άλλα τα έστελναν στις άθλιες παιδουπόλεις της Φρειδερίκης κι άλλα τα πουλούσαν στο εξωτερικό». Οι ανεπίδεκτοι στη χαράδρα Μόνο όταν συζητούσαμε με την Παΐζη, δίπλα στη χαράδρα των βασανιστηρίων στη Μακρόνησο, μόνο τότε είδα κάποιες σκιές στα μάτια της, μου μιλούσε σαν να μονολογούσε: Εδώ βρίσκονταν αυτοί που δεν βλέπαμε, οι ανεπίδεκτοι, εδώ να ξέρεις – και να το πεις στην εκπομπή σου – δοκιμάστηκε η έννοια της λέξης άνθρωπος! Τότε μου αποκάλυψε και την ύπαρξη της ασθένειας… Μακρονησίτιδας, αυτής δηλαδή που προκαλούσε το απαίσιο κλίμα αυτού του αφιλόξενου βράχου, με τον τρομακτικό αέρα που καθημερινά σήκωνε ψηλά σκηνές και ανθρώπους. Της είχα ζητήσει να επαναφέρει την πιο όμορφη ανάμνηση από αυτήν την κόλαση. «Ολα όσα θυμάμαι από εδώ ήταν κατάμαυρα. Το μόνο φωτεινό που κρατάω μέσα μου είναι η τεράστια αλληλεγγύη που είχαμε μεταξύ μας. Δώσαμε τη μάχη της αξιοπρέπειας, χωρίς αυταπάτες πως θα μας σεβαστούν επειδή ήμασταν γυναίκες. Αλλωστε δεν σταματούσαν να ουρλιάζουν με ντουντούκες πως “όποιος δεν υπογράφει πεθαίνει”». Ηξεραν, βέβαια, πως από την Παΐζη δεν θα αποσπούσαν δήλωση, γι’ αυτό προχώρησαν σε άλλο καψόνι. Την έσυραν καταματωμένη απ’ τα χτυπήματα στο διοικητήριο, όπου της ζητήθηκε να ετοιμάσει μια παράσταση, η οποία θα ξεπλύνει τον ζόφο και θα παρουσιάσει τη Μακρόνησο ως έναν …ειδυλλιακό τόπο πολιτισμού και ψυχαγωγίας! Κάθε «όχι» της επέσυρε κι ένα νέο βασανιστήριο! Κι όσο πιο χυδαίοι γίνονταν αυτοί, τόσο πιο πολύ εκείνη θύμωνε. Δεν τους πέρασε, φυσικά. Η Παΐζη γεννήθηκε σε πλούσια οικογένεια, σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και αργότερα εντάχθηκε στο ΕΑΜ και μετά στο ΚΚΕ. Στο σπίτι της εκδόθηκε το πρώτο παράνομο φύλλο του «Ριζοσπάστη». Συνελήφθη επανειλημμένως από τους Γερμανούς και κρατήθηκε στη Μέρλιν, αλλά κι από τους Ελληνες διώκτες της και έχει την ευκαιρία να γνωρίσει το πώς βασανίζουν και στη Γενική Ασφάλεια. Η 21η Απρίλη τη βρίσκει να πρωταγωνιστεί στο ΚΘΒΕ, την κυνηγούν, φυγαδεύεται στο Λονδίνο και μετά στην Ιταλία, αναπτύσσοντας σημαντική αντιδικτατορική δράση. Στον τελευταίο αποχαιρετισμό στις 6/2/2009, υπογραμμίστηκε η «δίψα της για δημιουργία», η «πίστη της στον απελευθερωτικό ρόλο της Τέχνης, του Πολιτισμού, στο πλαίσιο μιας ηθικής που ενδιαφέρεται για το κοινό καλό, αλλά και για την εξύψωση και ολοκλήρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας». Το 90χρονο κορίτσι από την Κρήτη δεν πρόλαβε να παίξει στη «Σονάτα του Σεληνόφωτος», που ήθελε πολύ. Πρόλαβε όμως να υπηρετήσει το θέατρο για περισσότερα από 60 χρόνια, ερμηνεύοντας σπουδαίους ρόλους. Θα θυμάμαι το πάντα αισιόδοξο και χαμογελαστό πρόσωπό της στις συναντήσεις μας. Οπως θα τη θυμάμαι να απαγγέλλει «Πόλεμο και Ειρήνη» του Μαγιακόφσκι σε μετάφραση Ρίτσου: «Προς εκείνους / που τρίζουν ακόμα τα δόντια τους /… μπορεί απ’ τους καπνούς και τους πολέμους / φλομωμένη η γη να μην ξανασηκώσει το κεφάλι της;/… Κι αυτός ο ελεύθερος που κηρύττω άνθρωπος / θα ‘ρθει / πιστέψτε το / πιστέψτε με». –Στιγμιότυπα από την εκπομπή στη Μακρόνησο, μαζί με την συνεξόριστή της Πότα Κακκαβά –Στιγμιότυπα από την εκπομπή στην Μακρόνησο Της Σεμίνας ΔΙΓΕΝΗ https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=4/2/2023&id=18921&pageNo=33

Δημοσίευση • 6 φωτογραφίες

”όσο μεγαλύτερη η αδικία κύριε εισαγγελέα τόσο μεγαλύτερη δύναμη έχει η ψυχή μου να τραγουδήσω” (από το τραγούδι της Qué Dirá el Santo Padre)

Δημοσίευση

Καμίλο Σιενφουέγος: Εδώ δεν παραδίνεται κανένας, διάβολε! Κάθε 6 Φλεβάρη οι Κουβανοί τιμούν τα γενέθλια (1932) του θρυλικού αντάρτη Καμίλο Σιενφουέγος, ενός χαρισματικού ηγέτη, ενός νεαρού επαναστάτη. Υπήρξε ένας από τους 82 αντάρτες που υπό την ηγεσία του Φιντέλ Κάστρο έφυγαν από το Μεξικό με το θρυλικό πλοιάριο «Γκράνμα» και αποβιβάστηκαν στην Κούβα το 1956 για να ξεκινήσει η τελική φάση της κουβανικής επανάστασης. Ερνέστο Τσε Γκεβάρα για τον Καμίλο: “Έμαθα τον Καμίλο πριν τον γνωρίσω μέσω μιας φράσης που έγινε σύμβολο: ήταν τη στιγμή της καταστροφής στο Αλεγρία δε Πίο. Εγώ ήμουν πληγωμένος, πεσμένος σε ένα ξέφωτο και δίπλα μου ένας σύντροφος αιμορραγούσε, πυροβολώντας με τα τελευταία του φυσίγγια για να πεθάνει παλεύοντας. Ακούστηκε μια διαβολική φωνή «Είμαστε χαμένοι, πρέπει να παραδοθούμε». Και μια αντρική φωνή, που την αναγνώρισα ως τη φωνή του λαού, φώναξε από κάπου «Εδώ δεν παραδίνεται κανένας, διάβολε!». Τέλη 1959, ο ήρωας του λαού με τον ανθρώπινο, ζεστό και εύθυμο χαρακτήρα, έχασε τη ζωή του, καθώς το αεροσκάφος που επέβαινε χάθηκε, κατά την επιστροφή του από το Κάμαγουέι όπου τον είχε στείλει ο Φιντέλ για να συλλάβει τον αποστάτη Huber Matos. Ήταν μόλις 27 ετών… Η σωρός του δε βρέθηκε ποτέ, εντείνοντας τις υποψίες για εχθρική ενέργεια. Οι έρευνες που ακολούθησαν απέβησαν άκαρπες, καθώς ουδέποτε βρέθηκαν συντρίμμια του αεροσκάφους ούτε το σώμα του ίδιου.

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Σύνδεσμος • rizospastis.gr

Σαν σήμερα το 1812 γεννιέται ο Αγγλος συγγραφέας Κάρολος Ντίκενς, σφοδρός επικριτής των κοινωνικών ανισοτήτων που επικρατούσαν στη Βικτωριανή Αγγλία την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης. Το μυθιστόρημα του Ντίκενς, Όλιβερ Τουίστ, έγινε όχημα κοινωνικής κριτικής που στόχευε άμεσα στο πρόβλημα της φτώχειας στο Λονδίνο του 19ου αιώνα. Ο ίδιος ο Ντίκενς είχε γνωρίσει τη φτώχεια και την παιδική εκμετάλλευση όταν ο πατέρας του φυλακισθηκε για χρέη. «Τα δύσκολα χρόνια» είναι ένα μυθιστόρημα που αποδεικνύει ότι η μεγάλη λογοτεχνία δεν βρίσκεται μόνο κοντά στον άνθρωπο, αλλά πολεμάει γι’ αυτόν. Πέθανε το 1870, αλλά τα βιβλία του διαβάζονται μέχρι σήμερα με την ίδια αγάπη σε όλο τον κόσμο. ******* “Θέλω να ζωγραφίσω τις λέξεις του Ντίκενς” έλεγε ο Vincent Van Gogh! Και το έκανε! ”L’ Arlessiene”, Vincent Van Gogh, 1890. Διακρίνεται το εξώφυλλο του βιβλίου του αγαπημένου του Ντίκενς.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ Ριζωμένος στις καρδιές μας Μια μορφή ταυτισμένη με την περηφάνια, την ανθρωπιά, την αγωνιστικότητα, υπήρξε ο Νίκος Ξυλούρης, που σαν σήμερα – στις 8 Φλεβάρη του 1980 – «έφευγε» για το στερνό «ταξίδι». Ηταν μόλις 44 χρόνων! Είχε, όμως, προλάβει να μας διδάξει πολλά για το ρόλο του καλλιτέχνη, τη στάση απέναντι στην τέχνη του και στην κοινωνία. Πάνω απ’ όλα, πρόλαβε να μας κάνει κοινωνούς της σπάνιας ερμηνείας του. Να κάνει τα ριζίτικα κτήμα του κόσμου, να μοιράσει αμέτρητες συγκινήσεις, τραγουδώντας κορυφαία έργα Ελλήνων δημιουργών. Και ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος και ερμηνευτής ρίζωσε βαθιά στις καρδιές, όχι μόνο των Κρητικών, μα ολόκληρης της Ελλάδας και πέρα απ’ αυτήν… Ποτέ άλλοτε καλλιτέχνης, που συνέδεσε το όνομά του με την παραδοσιακή μουσική, δεν κατάφερε να ξεφύγει από τα στενά «δεσμά» του είδους και να γνωρίσει την πανελλαδική αποδοχή. Ο Νίκος Ξυλούρης, χάρη στο ταλέντο και στον οίστρο του, έκανε αγαπητό το κρητικό ιδίωμα σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ποτέ άλλοτε τραγουδιστής δεν πέρασε από το δημοτικό τραγούδι στο λόγιο, όχι μόνο χωρίς απώλειες, αλλά, αντίθετα, με δάφνες γενικής αναγνώρισης, συμπάθειας και δικαίωσης. Μέσα σε μια δεκαετία, κάλυψε τεράστια ποσότητα έργου υψηλής ποιότητας και καθολικής παραδοχής. Τραγούδησε Μαρκόπουλο, Ξαρχάκο, Χάλαρη, Λεοντή, Κόκκοτο, Ανδριόπουλο, Ανδρεόπουλο, Γκάτσο, Γεωργουσόπουλο, Σεφέρη, Σολωμό, Κινδύνη, Ρίτσο, Φέρρη κ.ά. Ο Νίκος Ξυλούρης, ο Κρητικός λυράρης και τραγουδιστής, ο καλλιτέχνης και αγωνιστής κυριολεκτικά, δέσποσε τη δεκαετία του ’70, σηκώνοντας στις πλάτες του το προοδευτικό τραγούδι τα χρόνια της δικτατορίας και στις αρχές της μεταπολίτευσης, ενώ σφράγισε με τη φωνή του κάποιες από τις πλέον δυνατές στιγμές του ελληνικού τραγουδιού του 20ού αιώνα. H ξεχωριστή φωνή του, που φιλοξενούσε στα πατήματα και στις αναπνοές της τα αρώματα της Κρήτης, μα και της ποίησης του Ρήγα, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Ρίτσου και άλλων σπουδαίων ποιητών, τον έκανε ανίκητο στο χρόνο, στη λήθη. Μαζί και το σπάνιο ήθος του, που τον έκανε να στέκεται πάντοτε πάνω από μικρότητες και συμβιβασμούς. Ο Ψαρρονίκος, που γαλουχήθηκε με τα ιδανικά της ελευθερίας, της ανθρωπιάς και της αξιοπρέπειας, ήταν πάντα παρών στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες του λαού μας, με αποκορύφωμα τη δυναμική παρουσία του δίπλα στους εξεγερμένους φοιτητές του Πολυτεχνείου. Δε δίστασε να βρεθεί κοντά στους «ελεύθερους πολιορκημένους» φοιτητές για να τους εμψυχώσει. Σ’ αυτά τα παλικάρια, που τον έκαναν στις μαύρες μέρες της δικτατορίας να νιώθει περηφάνια, τραγούδησε το «Πότε θα κάμει ξαστεριά…». Αυτή η αγέρωχη στάση του τον έφερε αντιμέτωπο με τους διωγμούς της χούντας. Οι συναυλίες, οι δίσκοι του, οι ραδιοφωνικές και οι τηλεοπτικές εκπομπές του απαγορεύονται. Πορεία ξεχωριστή και ασυμβίβαστη Το Ανωγειανάκι με τη γλυκιά φωνή απέκτησε την πρώτη του λύρα στα δώδεκά του χρόνια. Στα δεκατέσσερά του κιόλας, παίζει και τραγουδά σε πανηγύρια. Πρώτος σημαντικός σταθμός της ζωής και της πορείας του υπήρξε το Ηράκλειο. Το 1969 – χρονιά που τραγουδά την περίφημη «Ανυφαντού» – εγκαθίσταται στην πρωτεύουσα. Το 1970, η γνωριμία του με τον Τάκη B. Λαμπρόπουλο αποφέρει συμβόλαιο συνεργασίας με την «Columbia». Θέλει να τραγουδήσει τα τραγούδια της πατρίδας του, τα Ριζίτικα, τον «Ερωτόκριτο». O πρώτος μεγάλος του δίσκος με τίτλο «Ψαρρονίκος – Κρητικά Τραγούδια» περιλαμβάνει επιτυχίες του από 45άρια και ηχογραφήσεις του σε κρητικά κομμάτια. Ακολουθεί η εξαίρετη συνεργασία του με τον Γιάννη Μαρκόπουλο στο «Χρονικό» (σε στίχους K. X. Μύρη). Την επόμενη χρονιά, εκδίδονται τα «Ριζίτικα», σε ενορχήστρωση Μαρκόπουλου (ο δίσκος βραβεύεται από τη Γαλλική Ακαδημία του Σαρλ Κρος). H φωνή του Ξυλούρη στην καρδιά της δικτατορίας γίνεται σημαία αντίστασης. Το 1972 κυκλοφορεί η «Ιθαγένεια» σε στίχους K. X. Μύρη («Γεννήθηκα», «Χίλια μύρια κύματα» κ.ά.). Συμμετέχει στο «Διάλειμμα», πάντα σε μουσική του Μαρκόπουλου και στίχους των K. X. Μύρη, Μ. Ελευθερίου, Γ. Σκούρτη, Ερ. Θαλασσινού και του συνθέτη, ενώ συνεργάζεται με τον Ξαρχάκο στο άλμπουμ «Διόνυσε Καλοκαίρι Μας». Θα συνεχίσουν μαζί στο «Αθήναιον», όπου η Τζένη Καρέζη με τον Κώστα Καζάκο παρουσιάζουν το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο». Το 1974 κυκλοφορεί η «Συλλογή», με παλαιότερα και καινούρια τραγούδια του Ξαρχάκου. Εδώ περιλαμβάνονται τα υπέροχα: «Πώς να σωπάσω» (στίχοι K. Κινδύνη), «Αυτόν τον κόσμο τον καλό» (στίχοι B. Ανδρεόπουλου), «Γεια σου χαρά σου Βενετιά», «Παλικάρι στα Σφακιά» (στίχοι N. Γκάτσου) και «Ητανε μια φορά» (στίχοι K. Φέρρη). Εντονη καλλιτεχνική και πολιτικοκοινωνική δραστηριότητα χαρακτηρίζει τον Ν. Ξυλούρη και κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο. Τραγουδά το σπουδαίο έργο «Καπνισμένο Τσουκάλι» του Χρήστου Λεοντή. Μια συλλογή ποιημάτων του Γιάννη Ρίτσου, γραμμένα στη Λήμνο την περίοδο της εξορίας του απ’ το φασισμό. Το 1975 επιστρέφει στις ρίζες, παρουσιάζοντας ένα μεγάλο προσωπικό δίσκο με παραδοσιακά κομμάτια της Κρήτης, με τίτλο «Τα που θυμάμαι τραγουδώ». Το 1976, σε συνεργασία με τον Χριστόδουλο Χάλαρη, κυκλοφορεί ο «Ερωτόκριτος», ενώ, παράλληλα, τραγουδά στον «Κύκλο Σεφέρη», σε μουσική Ηλία Ανδριόπουλου. Ακολουθούν τα «Ερωτικά», οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Γ. Μαρκόπουλου, τα «Αντιπολεμικά» των Λ.Κόκκοτου – Δ. Χριστοδούλου, τα «Ξυλουρέικα». Μετά το θάνατό του κυκλοφόρησε το «Σάλπισμα» (μουσική Λουκά Θάνου), όπου ο Ξυλούρης ερμηνεύει Βάρναλη, Καρυωτάκη κ.ά. Οπως αναφέρεται στο βιβλίο «Νίκος Ξυλούρης. Με τη χορδή της λύρας» του Χρήστου Ν. Χαραλάμπους, που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τον «Εξάντα», «μέσα σε μια δεκαετία ηχογράφησε 37 συνολικά μεγάλους δίσκους, συνεργαζόμενος με σπουδαίους συνθέτες και ποιητές, ενώ στα συρτάρια των εταιριών και των συνθετών υπάρχουν ακόμα αρκετά ηχογραφημένα τραγούδια με τη φωνή του, που πρέπει οι Ελληνες να τα κάνουν δικά τους». rizospastis.gr

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ Ο «βράχος» του ρεμπέτικου! Στις 8 Φλεβάρη 1972, έσβησε η φούντωση και η φλόγα που είχε στην καρδιά ο δημιουργός της Φραγκοσυριανής. Ο Μάρκος Βαμβακάρης δικαίως θεωρείται απ’ τις κυριότερες μορφές της νεότερης ελληνικής μουσικής, αφού κατόρθωσε με το ταλέντο του να επιβάλει το μπουζούκι ως το βασικό όργανο του λαϊκού τραγουδιού απ’ τη δεκαετία του ’30 και μετά (αντικατέστησε τη λεγόμενη σμυρνέικη ορχήστρα ψιλών οργάνων που κυριαρχούσε μέχρι τότε στο λαϊκό τραγούδι). Επίσης, καθιέρωσε το βυζαντινό χασάπικο και τον οθωμανικό ζεϊμπέκικο (πρωτύτερα ο ζεϊμπέκικος λεγόταν «τούρκικος χορός») ως εθνικούς χορούς της Ελλάδας, πλάι στον αρχαίο συρτό και τον καλαματιανό. Μάρκος ο πολυτεχνίτης Ο Μάρκος Βαμβακάρης είναι βιωματικός συνθέτης και αυτοβιογραφικός. Γράφει ο ίδιος στίχους, μελοποιεί και τραγουδά γεγονότα της ζωής του, π.χ., τη γέννησή του, τα επαγγέλματα που έκανε, αρραβώνες, γάμους, διαζύγιο, αρρώστιες. Γεννήθηκε στις 10 Μάη 1905, στο συνοικισμό Σκαλί της Ανω Χώρας στην Ερμούπολη της Σύρου. Ηταν ο πρώτος από τα έξι παιδιά του Δομένικου και της Ελπίδας Βαμβακάρη, οι οποίοι ήταν φτωχοί αγρότες – χωρίς κλήρο – και ασχολούνταν και με άλλες δουλειές για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Πήγε σχολείο το 1909, ήταν επιμελής μαθητής και αγαπούσε ιδιαίτερα την Ιστορία. «Μ’ άρεζε πολύ η Ιστορία. Τότες, τα παλιά, Ξέρξης, Αρταξέρξης, τέτοια πράματα, η εν Σαλαμίνι Ναυμαχία… Και μέχρι τώρα ακόμη, άμα βρω βιβλία που γράφουνε γι’ αυτά, τα διαβάζω. Αυτό φαίνεται και στα τραγούδια μου». Στερείται το σχολείο στη Δ’ τάξη του δημοτικού για να καλύψει το κενό που άφησε ο πατέρας του πηγαίνοντας στρατιώτης στους Βαλκανικούς πολέμους. Δουλεύει ως ανήλικος εργάτης για να βοηθήσει βιοποριστικά την οικογένειά του. Τότε, η μητέρα του δούλευε σ’ ένα κλωστήριο και τον πήρε μαζί της, συγκεκριμένα συσκεύαζε «κούκλες» σε πακέτα. Βιώματα της παιδικής του ηλικίας ακούμε στα τραγούδια «Ο Μάρκος Πολυτεχνίτης», «Κλωστηρού» κ.ά. «Ολες τις τέχνες που ‘κανα ακούστε που τις λέω τις γράφω και σαν θυμηθώ μου ‘ρχεται για να κλαίω (…) Μες στο κλωστήρια μ’ είχανε κι έκανα πακετάκια νήμα και κούκλες φέρνανε σε με τα κοριτσάκια (…) Δε μ’ άρεσε αυτή η δουλειά ζήλευα κάποια άλλη και ψυχογιός εγένηκα σ’ ένα χοντρομπακάλη (…) Τρεις μέρες έκατσα εκεί κι ήθελα για να στρίψω εφημερίδες να πουλώ στους δρόμους να γυρίζω…» Την αγάπη του όμως για την Ιστορία δεν την «παραμέρισε», αντιθέτως την εξέλιξε με μανιώδη ανάγνωση εφημερίδων και περιοδικών γύρω από πολιτικά και ιστορικά θέματα και αποτέλεσαν γραπτή πηγή απ’ την οποία εμπνεύστηκε ο συνθέτης. Το 1917 από φόβο για μια παιδική σκανταλιά που έκανε το σκάει απ’ τη Σύρο και ταξιδεύει για τον Πειραιά. Αρχικά, εγκαταστάθηκε στα Ταμπούρια. Καταπιάστηκε με διάφορα επαγγέλματα: Ανθρακεργάτης, φορτοεκφορτωτής, λιμενεργάτης, εκδορέας στα σφαγεία του Πειραιά. Χασάπης δούλεψε 13 χρόνια, κ.ά. Ο ίδιος εξομολογείται πως η σκληρότητα του επαγγέλματος ήταν ένας απ’ τους λόγους που τον έσπρωξαν στο χασίς. «Πάρα πολύ στεναχωριόμουνα, πάρα πολύ. Λέω εγώ: Πάλι αυτή τη δουλειά θα κάνω μέχρι να πεθάνω, να σφάζω; Τι είμαι εγώ; Λυπόμουνα τα πράματα. Λυπόμουνα τα ζώα. Τα λυπόμουνα και επαρικάλαγα το Θεό πάντοτε να μου βρει μια δουλειά να ησυχάσω, να φύγω απ’ αυτό το κακό. Ομως εδούλεψα για χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά, εκδορεύς»… «Μετά απ’ αυτό το μακελειό, καταλαβαίνεις με τι λαχτάρα έπαιρνα το δρόμο για τον τεκέ». Αλλωστε, ξακουστό τραγούδι του που αναφέρεται στο επάγγελμά του είναι «Ο Χασάπης» που κυκλοφόρησε το 1934: «Χασάπη μου, με την ποδιά που σαν την δέσεις πίσω όταν σε δω χασάπη μου τώρα θα ξεψυχήσω χασάπη μου όταν σε δω τώρα θα ξεψυχήσω *** Γυαλίζουν τα θηκάρια σου στη μέση που τα βάνεις με την ποδιά την κόκκινη εσύ θα με τρελάνεις *** Αστράφτουν τα μαχαίρια σου, λάμπει και το μασάτι Λάμπουν τα μαύρα μάτια σου μαγκίτη μου χασάπη *** Παλεύεις με τα αίματα μα δεν πονεί η καρδιά σου σε αγαπώ, χασάπη μου, μ’ αυτήν τη λεβεντιά σου Χασάπη μου σε αγαπώ, μ’ αυτήν τη λεβεντιά σου» «Αν δε μάθω μπουζούκι, θα κόψω τα χέρια μου με την τσατίρα…» Στον Πειραιά, ξανάκουσε τον Νίκο Αϊβαλιώτη (γιατί τον είχε ξανακούσει στη Σύρο) και έμεινε έκθαμβος ακούγοντάς τον να παίζει μπουζούκι. Τότε, ορκίστηκε ή να μάθει μπουζούκι ή να κόψει το χέρι του με μια τσατήρα (πάλα) χασάπικη. «…Λίγο πριν πάω στρατιώτης το 1924 ή ’25, άκουσα κατά τύχη τον μπαρμπα – Νίκο τον Αϊβαλιώτη να παίζει το μπουζούκι, το οποίο τόσο πολύ μου άρεσε, ώστε έκανα όρκο ότι αν δε μάθω μπουζούκι, θα κόψω τα χέρια μου με την τσατήρα που σπάνε τα κόκαλα στο μαγαζί…». Ετσι, με μόνη καθοδήγηση τα ακούσματα από παλαιούς μπουζουκοπαίχτες που συναντούσε στους τεκέδες της εποχής, σε έξι μήνες είχε γίνει ξακουστός μπουζουξής στον Πειραιά. Ο Πειραιάς, εκείνη την εποχή, ήταν ένα απ’ τα μεγάλα αστικά κέντρα που λόγω της Μικρασιατικής Καταστροφής δέχτηκε προσφυγικούς πληθυσμούς. Τα αστικά επαγγέλματα ενισχύθηκαν, η βιομηχανία αναπτύχθηκε, χρησιμοποιώντας προλεταριοποιημένους πρόσφυγες με πολύ φτηνά μεροκάματα. Τότε ήταν που οι γυναίκες μπήκαν μαζικά στην αγορά εργασίας: Στα εργοστάσια, στα εργαστήρια, στα καταστήματα, στις ταβέρνες, στα κέντρα και στα εστιατόρια. Ο Μάρκος θαυμάζει τη γυναίκα της εποχής αυτής και δε θεωρεί εύκολη δουλειά να κατακτήσεις μια τέτοια γυναίκα. Χαρακτηριστικό «κομμάτι» του είναι το «Πρέπει να ξέρεις μηχανή»: «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια Γιατί σαν σε κοιτάζουνε σε κάνουνε κομμάτια *** Να ‘σαι κουρνάζος κι έξυπνος και όλο με ζοριλίκι Για μαύρα μάτια ζόρικα να ‘χεις το νταηλίκι *** Να ‘χεις καρδιά να ‘ναι βουνό, σπαθιά να τη χτυπούνε Γιατ’ είναι μάτια έξυπνα και την καρδιά τρυπούνε *** Να ‘σαι στην τρίχα στο σεβντά να μη σε μαραζώσουν Να μη σε νταλγκαδιάσουνε και το κορμί σου λιώσουν». Ο Φραγκοσυριανός συνθέτης διαμόρφωσε τη δική του αισθητική, επηρεασμένος από τα ακούσματα της παιδικής του ηλικίας (άγνωστοι τραγουδοποιοί δίστιχων και γενικά παραδοσιακών τραγουδιών, ζεϊμπέκικα της συριανής αποκριάς ήταν κάποια απ’ αυτά), αλλά και απ’ το πολυεθνικό χωνευτήρι των προσφύγων στον Πειραιά. Πηγές έμπνευσής του ήταν παραδόσεις και τοπωνύμια («Φραγκοσυριανή», «Μάρκος ο Συριανός», «Χρόνια στον Περαία»), παραδοσιακοί χοροί και μουσικές, παραδοσιακά δίστιχα και πολύστιχα, κινηματογραφικές ταινίες (διότι ήταν φανατικός κινηματογραφόφιλος) και τα πολλά και ποικίλα βιώματά του. Ξεχωρίζουν τραγούδια του με θέμα την αρχαία Ελλάδα, αλλά και με ιστορικά θέματα του 20ού αιώνα. Μ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται λαμπρό παράδειγμα, πώς ένας άνθρωπος μόλις 4ης δημοτικού, μπόρεσε να δώσει ένα τέτοιο ιστορικό βάθος χρόνων. «Ημουνα μάγκας μια φορά με φλέβα αριστοκράτη, τώρα θα γίνω δάσκαλος σαν το σοφό Σωκράτη. *** Ο Πάρης θα γινόμουνα να ‘κλεβα την Ελένη, ν’ άφηνα τον Μενέλαο με την καρδιά καμένη. *** Ηθελα να ‘μουν Ηρακλής όταν σε πρωτοείδα να σου ‘κοβα την κεφαλή σαν τη Λερναία Υδρα. *** Τι άλλο θέλεις να γινώ για να με αγαπήσεις; Εσύ με το κεφάλι σου τον Ξέρξη θα ζητήσεις» Απ’ τη δισκογραφία ως την αθανασία Ο Μάρκος Βαμβακάρης αγαπήθηκε ιδιαίτερα απ’ τα φτωχά λαϊκά στρώματα, γιατί ήταν κατανοητός, «μιλούσε» στην καρδιά τους. Εξέφραζε και μελοποιούσε τα βιώματα των απλών καθημερινών ανθρώπων. Χρησιμοποιούσε μαζικούς κώδικες: Τη δημοτική γλώσσα, τις καθημερινές εκφράσεις, τον 15σύλλαβο και 8σύλλαβο, τα μακάμια, τους λαϊκούς χορευτικούς ρυθμούς και τα λαϊκά όργανα. Είχε την τόλμη να παρουσιάσει με αδρή φρασεολογία και δυνατές εικόνες τη ζωή της «μαγκιάς». Επίσης, δημιούργησε αρκετά εργατικά και επαγγελματικά τραγούδια. Ως το 1933 ο Μάρκος είχε γράψει πάνω από 50 τραγούδια και με την παρότρυνση του Σπύρου Περιστέρη γραμμοφώνησε στην «Parlophone» τον πρώτο του δίσκο, που απ’ τη μια μεριά είχε το «Καραντουζένι» και από την άλλη το «Αράπ» (ένα σόλο ζεϊμπέκικο). Η παρουσία του στη δισκογραφία επέβαλε οριστικά το μπουζούκι. Ο Βαμβακάρης καθιέρωσε το μπουζούκι χάρη στο μεγάλο του ταλέντο και η βραχνή και πλούσια σε χρώματα φωνή του έγινε το πρότυπο για την εκτέλεση του ρεμπέτικου τραγουδιού. Με την αρχηγία του Μάρκου το 1934-1935 δημιουργήθηκε η πρώτη επαγγελματική κομπανία μπουζουκομπαγλαμάδων, με τη συμμετοχή του Γιώργου Μπάτη, του Στράτου Παγιουμτζή και του Ανέστου Δελιά, που εμφανίζονταν στο κέντρο του Σαραντόπουλου, στον Πειραιά, γνωστή ως «Η Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς». Η δικτατορία του Μεταξά στα 1937 επέβαλε λογοκρισία, απαγορεύοντας τους αμανέδες, τα ανατολίτικα μακάμια, τις μακρόσυρτες μελωδίες και οτιδήποτε είχε σχέση με την πολιτική και κοινωνική ζωή. Η περίοδος πριν απ’ τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν κι η πιο παραγωγική, τα τραγούδια του έβγαιναν σε δίσκο και ο Μάρκος έγινε περιζήτητος. Εκείνο το διάστημα περιόδευσε σε πολλές πόλεις και συνεργάστηκε με τον Γιάννη Παπαϊωάννου, τον Κώστα Καρίπη, τον Στέλιο Κερομύτη και με πολλές γυναίκες, όπως η Στέλλα Χασκίλ, η Ρόζα Εσκενάζυ, η Ρίτα Αμπατζή, η Πολίτισσα Μαρίκα, η Σοφία η Καρίβαλη, πολλά χρόνια αργότερα συνεργάστηκε και με τη Σωτηρία Μπέλλου. Το λαϊκό τραγούδι επέδειξε μια μεγάλη ικανότητα προσαρμογής και μια δυναμική να αντλεί τις πηγές του όχι μόνο από το παρελθόν, αλλά και απ’ τη σύγχρονη εποχή. Στα κινηματογραφόφιλα τραγούδια του Βαμβακάρη συναντάται η παράδοση με το μοντερνισμό, η δισκογραφία με τον κινηματογράφο. Η τέχνη του κινηματογράφου τον είχε εντυπωσιάσει και σε τραγούδια του κάνει συχνά κινηματογραφικές αναφορές, με τον Βίλι Φριτς, την Γκρέτα Γκάρμπο, την Λίλιαν Χάρβεϊ, τον Τζιμ Λόντο, την Αννυ Οντρα… «Αν μ’ αξιώσει ο Θεός λεφτά και αποκτήσω θα χτίσω ένα μέγαρο τους πλούσιους να ελκύσω θα ‘ρχόντουσαν πελάτες μου κορίτσια να ‘χουν τρέλες κι ο Βίλι Φριτς θα σκάρωνε αφράτους αργιλέδες. *** Η Γκρέτα Γκάρμπο μάγκα μου θ’ ανάβει το τσιμπούκι κι ο Ζακ Κιεπούρα στη γωνιά θα παίζει το μπουζούκι ο Τζίμι Λόντος για νταής θα κάθεται στις τσίλιες κι η Λίλιαν η Χάρβεϊ θα διώχνει τις μπασκίνες. *** Πρέπει να χτίσω ένα τζαμί για όλα τα δερβίσια και με κουπέ πολιτικό να ‘ρχονται τα κορίτσια». Το 1950 ο Μάρκος Βαμβακάρης αρρωσταίνει από παραμορφωτική αρθρίτιδα στα δάχτυλα, πράγμα που οδηγεί στην πλήρη καλλιτεχνική του απομόνωση. Ζει στην ανέχεια, κυρίως με περιοδείες στην επαρχία και σε πανηγύρια μέχρι το 1959. Εκείνη την περίοδο συχνά έπαιρνε το μπουζούκι του και το γιο του Στέλιο και πήγαινε να παίξει σε καφενεία και κέντρα κι ύστερα έβγαζε πιατάκι με την ελπίδα να εξασφαλίσει φαΐ για την οικογένειά του. Χαρακτηριστικό τραγούδι του, που περιγράφει την οδυνηρή κατάσταση που βρισκόταν, είναι το «Απελπίστηκα». Δημιουργήθηκε με αφορμή το διωγμό του από ένα καφενείο, στου Ρέντη, όταν μια παρέα δεν τον άφησε να παίξει γιατί προτιμούσαν να ακούσουν τραγούδια απ’ το τζουκ – μποξ. «Απελπίστηκα» «Τι πάθος ατελείωτο που είναι το δικό μου Ολοι να θέλουν τη ζωή κι εγώ το θάνατό μου/ Απελπίστηκα μανούλα μου να υποφέρω Κουράστηκα μες στη ζωή το Χάρο να γυρεύω/ Οσο είν’ η νύχτα σκοτεινή έτσι ‘ναι κι η καρδιά μου Και σαν τη σιγανή βροχή πέφτουν τα δάκρυά μου/ Θα πάω να βρω μια σπηλιά με πέτρες και με χώμα Κι εκεί θ’ αφήσω κόκαλα, ζωή, ψυχή και σώμα» Στα τέλη της δεκαετίας του ’50, με πρωτοβουλία του Τσιτσάνη, η δισκογραφική εταιρεία «Columbia» αποφασίζει να κυκλοφορήσει παλιά και καινούρια τραγούδια του Βαμβακάρη, τραγουδισμένα από τον ίδιο και από καλλιτέχνες όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Καίτη Γκρέυ, η Αντζελα Γκρέκα κ.ά. Το 1960 αρχίζει η «δεύτερη καριέρα» του, όπως χαρακτηρίζεται από τον ίδιο. Στις 8 Φλεβάρη 1972, σε ηλικία 66 ετών, ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο δερβίσης του ρεμπέτικου, πέρασε στην Ιστορία αφήνοντας παρακαταθήκη πάνω από 200 τραγούδια. (*Βράχο, αποκαλούσαν οι Συριανοί την Απάνω Χώρα, γιατί ήταν χτισμένη στην κορυφή του λόφου – βράχου. Ο Μάρκος Βαμβακάρης παρομοίαζε τον εαυτό του με βράχο: «Βάσανα, πίκρες, φαρμάκια, καραβοτσακίσματα/ σαν τον βράχο που τον δέρνουν της θάλασσας τα κύματα». Επίσης, στην πρώτη εκτέλεση της «Φραγκοσυριανής» ακούγεται μια φωνή να λέει: «Γεια σου, βράχο») rizospastis.gr

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

08 Φεβρουαρίου 1972 Πεθαίνει ο μεγάλος συνθέτης, ερμηνευτής στιχουργός και οργανοπαίκτης του ρεμπέτικου τραγουδιού Μάρκος Βαμβακάρης (1905-1972). Θεωρείται ο «Πατριάρχης» του ρεμπέτικου, καθώς το έκανε γνωστό με τη μεγάλη επιτυχία που είχαν τα δισκογραφημένα τραγούδια του.

Δημοσίευση • 6 φωτογραφίες

Μιά μέρα, σα σήμερα, το1881, περνά στην αιωνιότητα ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι… Ότι και να πει κανείς για αυτόν τον μεγάλο δημιουργό είνα λίγο… Τι να πρωτοθυμηθούμε από το τεράστιο έργο του; Εδώ, ενα μικρό απόσπασμα από ένα σχετικά άγνωστο διήγημα του μεγάλου ρώσου ”Ο Κροκόδειλος” όπου ο Ντοστογιέφσκι στηλιτεύει το 1865 (!), τις ”ασθένειες” του ανερχόμενου τοτε Καπιταλισμού στη Ρωσία: Το Κεφάλαιο είναι η απόλυτη, η μοναδική αξία, σε αντίθεση με την φτηνή ανθρώπινη ζωή. Έτσι, όταν ο κροκόδειλος ενός γερμανού θηριοδαμαστή (επενδυτης) καταβροχθίζει έναν άνθρωπο, οι πάντες θεωρούν φυσιολογικό να μην τον σκοτώσουν για να διασώσουν τον ανθρωπο (το θύμα ζει κανονικά στα σωθικά του κτήνους) διότι -o κροκοδειλος = επενδυση- αποφέρει κέρδη στο αφεντικό του… (Συμπέρασμα: να κατεβάσουμε λοιπόν βρακιά στις επενδύσεις και στους επενδυτές… γιατι αλλιως πως θα έλθει η ανάπτυξη; Σας θυμίζει κάτι αυτό 153 χρόνια μετά από τη συγγραφή αυτού του διηγήματος;”) … Και επειδή είναι εξαιρετικά επίκαιρο, αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια από τη συγγραφή του, ξαναδημοσιεύω το απόσπασμα: …”Ἡ βιομηχανία είναι απαραίτητη, λέει. Δεν έχουμε βιομηχανία. Και πρέπει να την δημιουργήσουμε. Πρέπει να δημιουργήσουμε κεφάλαιο, δηλαδή πρέπει να δημιουργήσουμε τη μεσαία τάξη, την λεγόμενη και αστική. Δεδομένου όμως ότι δεν διαθέτουμε εμείς δικά μας κεφάλαια αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τα προσελκύσουμε από το εξωτερικό. Πρέπει καταρχάς να δώσουμε στις ξένες εταιρείες να αγοράσουν οικόπεδα στην πατρίδα μας. Όπως γίνεται παντού στο εξωτερικό. Η δημόσια ιδιοκτησία λέει είναι καταστροφή, θάνατος! Και, ξέρετε, μιλάει με τόσο πάθος! Ε, κεφαλαιούχος είναι ο άνθρωπος… Όχι κανένας υπαλληλάκος. Με τη δημόσια περιουσία, λέει, ούτε η βιομηχανία ούτε η γεωργία θα αναπτυχθούν. Πρέπει, λέει, οι ξένες εταιρείες ν΄ αγοράσουν, αν είναι δυνατόν, όλη τη γη μας, σταδιακά, λίγο λίγο και μετά να την μοιράσουν και το προφέρει έτσι με αποφασιστικότητα, να τη μοιράσουν, να τη μοιράσουν, να τη μοιράσουν και μετά να την πουλήσουν σε ιδιώτες. Ούτε καν να την πουλήσουν, να την νοικιάσουν. Όταν, λέει, όλη η γη θα βρίσκεται στα χέρια των ξένων εταιρειών που θα έχουμε προσελκύσει, τότε θα μπορούν αυτές να ορίσουν όποια τιμή θέλουν για την ενοικίαση της. Κατά συνέπεια, λοιπόν, ο μουζίκος θα δουλεύει πλέον τρεις φορές περισσότερο για τον άρτο τον επιούσιο και θα μπορεί κανείς να τον διώξει όποια ώρα θέλει. Άρα θα είναι υπάκουος, εργατικός και θα βγάζει με την ίδια αμοιβή την τριπλή δουλειά. Ενώ στο δημόσιο τι γίνεται;! Γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να πεθάνει και από την πείνα, γι΄ αυτό κοπροσκυλάει και μπεκρουλιάζει. Συν τις άλλοις θα έχουμε και εισροή συναλλάγματος, και δημιουργία κεφαλαίων και θα δημιουργηθεί και αστική τάξη. Μέχρι και οι Times, η αγγλική πολιτική και λογοτεχνική εφημερίδα εξέφρασε τις προάλλες την άποψη, σε σχέση με την οικονομία μας, ότι δεν μπορούμε να ανακάμψουμε ακριβώς επειδή δεν έχουμε αστική τάξη, δεν διαθέτουμε μεγάλα πορτοφόλια, δεν έχουμε υπάκουους προλετάριους”…

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Σαν σήμερα το 1898 γεννιέται ο κομμουνιστής ποιητής και δραματουργός Μπέρτολτ Μπρεχτ ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ: «Το άδικο προχωράει σήμερα με αβέβαιο βήμα. Γι’ ακόμα δέκα χιλιάδες χρόνια οι καταπιεστές παίρνουνε μέτρα. Η βία μάς βεβαιώνει πως όπως είναι τα πράγματα, θα παραμείνουν. Φωνή άλλη δεν ακούγεται πάρεξ η φωνή των κυριάρχων, ενώ η εκμετάλλευση ξελαρυγγιάζεται στις αγορές πως μόλις τώρα ν’ αποδίδει ξεκινάει. Μα κι από τους καταπιεσμένους πολλοί λένε τώρα: “Κείνο που θέλουμ’ εμείς ποτέ δεν πρόκειται να γίνει”. Ομως όποιος ακόμα ανεβαίνει δεν κάνει να λέει ποτέ! Καθόλου βέβαιο το βέβαιο δεν είναι. Οταν οι Αποπάνω αποσώσει θα ‘χουνε τους λόγους τους, θα μιλήσουνε οι Αποκάτω. Ποιος θα τολμήσει πια να ξαναπεί ποτέ! Ποιος φταίει που υπάρχει ακόμα καταπίεση; Εμείς! Ποιος να την συντρίψει θ’ αναλάβει; Εμείς ομοίως! Οι γονατισμένοι όλοι, εμπρός! Σηκωθείτε! Οι χαμένοι όλοι, εμπρός! Στον αγώνα! Πολεμήστε! Οποιος την κατάστασή του ξέρει και κατανοεί πώς θα εμποδιστεί να την αλλάξει; Οι νικημένοι του σήμερα, βλέπετε, είναι οι νικητές του αύριο, όσο για κείνο το ποτέ έχει πλέον γίνει σ ή μ ε ρ α, κι έχουμε κιόλας αργήσει!»

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

ΜΠΕΡΛΟΤ ΜΠΡΕΧΤ -γεννήθηκε σαν σήμερα το 1898 ”…Σε άλλες εποχές η πείνα βασάνιζε τον κόσμο, όταν οι σιτοβολώνες άδειαζαν. Τώρα όμως, κι αυτό είναι αδιανόητο, πεινάμε όταν αυτοί παραείναι γεμάτοι… Την ίδια στιγμή που κάπου το ύφασμα στοιβάζεται σε μπάλες, κάπου αλλού οι ξεπαγιασμένες ρακένδυτες οικογένειες, που έχουν πεταχτεί σε μια μέρα έξω από το νοικιασμένο σπίτι, διασχίζουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα που πλέον είναι χωρίς κατοίκους. Αχ, αυτός που δούλεψε τόσο ακούραστα, ξορκίζοντας την εκμετάλλευση, δε βρίσκει σήμερα κανέναν να τον εκμεταλλευτεί κι άλλο. Αδιάκοπα διασχίζει την πόλη αναζητώντας εργασία. Η γιγάνταια δομή της κοινωνίας που έχει οικοδομηθεί από πολλές γενιές βυθίζεται στη βαρβαρική προιστορική εποχή. Και γι’αυτό δεν ευθύνεται η έλλειψη. Η υπερπληθώρα, το πάρα πολύ είναι αυτό που την κάνει να κλονίζεται. Γιατί το σπίτι δεν είναι προορισμένο για κατοικία και το ύφασμα δεν είναι προορισμένο για ένδυση, Ούτε το ψωμί είναι προορισμένο για φάγωμα. Όχι, πρέπει να αποφέρουν κέρδος…μόνο κέρδος Τα εκατομμύρια εργατών όμως…τα στοιβάζει τώρα σε εργοστάσια κάτεργα για να τα πετάξει μετά ξανά έξω από τα κάτεργα στους παγωμένους δρόμους. Αυτά τα εκατομμύρια εργατών συνειδητοποιούν την αλήθεια. Την ψιθυρίζουν έκπληκτοι μεταξύ τους… Ο κόσμος της αστικής τάξης…είναι πολύς στενός για να περιλάβει τον πλούτο που έχει δημιουργήσει…” απόσπασμα από το έργο του ‘’Το Μανιφέστο’’ –μια έξοχη, ημιτελής ποιητική απόδοση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου των Μαρξ και Έγκελς. * Rudolf Schlichter (1890-1955), Bertolt Brecht (1926), Λάδι σε μουσαμά, 75,5 x 46 cm

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

10/02/1898 Γεννιέται ο Μπέρλτολτ Μπρεχτ (1898 -1956). Ο Μπρεχτ του θεάτρου, της ποίησης, του στοχασμού, ο Μπρεχτ ο κομμουνιστής. Τα έργα του, εμπνευσμένα από τους αγώνες της εργατικής τάξης, μπαίνουν στο στόχαστρο των Ναζί (όπως και ο ίδιος) μετά την άνοδό τους στην εξουσία. Έτσι ο Μπρεχτ εγκαταλείπει την Γερμανία για σχεδόν 15 χρόνια. Επιστρέφει στη Λαοκρατική πια Δημοκρατία της Γερμανίας (ΓΛΔ) το 1949. https://youtu.be/9T5dfuAA9dw Το 1950 εκλέγεται μέλος της Ακαδημίας Τεχνών. Τιμήθηκε επίσης με το Εθνικό Βραβείο της ΓΛΔ το 1951 και το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη το 1954. ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΕΦΤΟΥΝ ΣΑΝ ΒΡΟΧΗ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ Όπως εκείνος που φέρνει μια σημαντική επιστολή στο γκισέ εκτός των ωρών εργασίας του ταχυδρομείου: και το γκισέ είναι κλειστό· όπως εκείνος που θέλει να προειδοποιήσει την πόλη για την επερχόμενη πλημμύρα ‒ μιλάει ωστόσο ξένη γλώσσα: και κανένας τί λέει δεν καταλαβαίνει· όπως ο ζητιάνος που χτυπάει για πέμπτη φορά την πόρτα εκείνη που του είχαν ανοίξει τις προηγούμενες τέσσερις: και μένει τώρα, την πέμπτη του φορά, πεινασμένος· όπως ο πληγωμένος που τρέχει το αίμα του, ενώ περιμένει τον γιατρό: και το αίμα του συνεχίζει να τρέχει, έτσι ερχόμαστε κι εμείς και γράφουμε και λέμε για τα κακά που έχουμε τραβήξει και για τα εγκλήματα που έχουμε υποστεί. Την πρώτη φορά που αναφέραμε ότι σφάζανε τους φίλους μας με μέτρο και αραιά-αραιά, βγήκε μια κραυγή απόγνωσης και φρίκης. Είχανε σφάξει, τότε, εκατό. Όταν όμως ύστερα σφαχτήκαν χίλιοι, και τελειωμό δεν είχανε οι σφαγές, απλώθηκε παντού σιωπή. Όταν έρχονται και πέφτουν σαν βροχή τα εγκλήματα, κανείς τότε δεν βγαίνει να φωνάξει Σταματήστε! Όταν τα εγκλήματα γίνονται σωρός, γίνονται και αόρατα. Όταν τα βάσανα είναι αβάσταχτα και θεριεύει ο πόνος, κραυγή από πουθενά δεν ακούγεται. Γιατί και οι κραυγές… έτσι πέφτουνε κι αυτές… σαν βροχή, σαν βροχή καλοκαιριάτικη.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλημέρα σε όλους . 《Δεν είμ’ εγώ σπορά της τύχης Ο πλαστουργός της νιάς ζωής Εγώ ‘ μαι τέκνο της ανάγκης Κι ώριμο τέκνο της οργής 》! Κ . Βάρναλης Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1884 στο Μπουργκάς της Βουλγαρίας . Ηταν ο επαναστάτης ποιητής , ο μαχητής του 20ου αιώνα μ ‘ ένα έργο με προεκτάσεις . Συντάχθηκε με τους πρωτοπόρους διανοούμενους , τους φοιτητές , τους εργάτες και η Μαρξιστική του σκέψη του άνοιξε νέους ορίζοντες στη ποιησή του . Ο Ποιητής πλαστουργός μιας “νιας ζωής ” που με το όραμα και τον αγώνα μεταμορφώνει τις συνειδήσεις και τις διαπαιδαγωγεί . Ο λόγος του σπαθί , νυστέρι και φωτιά που φωτάει και φώς που καίει , αυτό ήταν το έργο του μεγάλου μας Κομμουνιστή ποιητή το οποίο επιβεβαιώθηκε το 1959 με το βραβείο Λένιν . https://youtu.be/iAS4yKki5R0 Οι ποίησή του είναι δεμένη με τον 20ο αιώνα , όταν η ανθρωπότητα δοκίμασε να σπάσει τα δεσμά του θηρίου και ν ‘ανέβει στο επίπεδο του Ανθρώπου . Ο Βάρναλης σαν άνθρωπος , στοχαστής και ποιητής αφιέρωσε όλη τη ζωή και το ταλέντο στο όνειρο αυτό . https://youtu.be/BmJPi5PZ9cs

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλημέρα στις φίλες και τους φίλους της παρέας. Με το στοιχείο των ασυρμάτων που στις 14/1/1951 ανακαλύφθηκαν από την ασφάλεια στη βίλα 《Αύρα , αρχίζει στις 15 Φλεβάρη 1952 η δεύτερη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη και ακόμα 28 Κομμουνιστών με την κατηγορία της 《διενέργειας κατασκοπείας κατά των συμφερόντων του κράτους》 ( πρόκειται για το με ταξικό νόμο 375 /1936) . Ο λόγος που το αστικό κράτος 《 ξεπάγωσε το νόμο 375/1936 《περί κατασκοπείας 》και οδήγησε τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του σε δεύτερη δίκη ήταν πως η κατηγορία της κατασκοπείας ήταν πολή δύσκολο έως αδύνατο να εμπέσει σεαμνηστία σε αντίθεση με τις καταδίκες με τον νόμο 509 , για τις οποίες διαφαινόταν ότι μπορούσε να μετατραπεί η ποινή του θανάτου σε ισόβια δεσμά . Παρά την εγχώρια και διεθνή κατακραυγή , το Στατοδικείο καταδίκασε τους Νίκι Μπελογιάννη , Ηλία Αργυριάδη , Δημήτρη Μπάτση , Έλλη Ιωαννίδου , Τάκη Λαζαρίδη , Νίκο Καλούμενο , Χαράλαμπο Τουλιάτο , και Μιλτιάδη Μπισμπιάνο σε θάνατο. Την Κυριακή 30 Μάρτη 1952 ο Νίκος Μπελογιάννης , ο Ηλίας Αργυριάδης , ο Νίκος Καλούμενος και ο Δημήτρης Μπάτσης εκτελέστηκαν στο Γουδή , πίσω από το Νοσοκομείο 《Σωτηρία 》, υπό το φως των προβολέων των στρατιωτικών αυτοκινήτων.

Δημοσίευση

12 Φεβρουαρίου 1933 Γεννιέται ο Έλληνας σκηνοθέτης του γαλλικού κινηματογράφου Κώστας Γαβράς. Είναι γνωστός για ταινίες που έχουν καθαρά πολιτικό θέμα, που αποκαλύπτουν το βίαιο πρόσωπο του καπιταλισμού, κυρίως δικτατορικών καθεστώτων, μέσα από προσωπικές τραγωδίες ασυμβίβαστων ανθρώπων. Πιο γνωστή, σε μας, ταινία το «Ζ» (1969), με σενάριο βασισμένο πάνω στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού και αναφέρεται στα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του αγωνιστή της ειρήνης και βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη. Η οικογένεια του έζησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε ένα χωριό της Πελοποννήσου και μετακόμισε στην Αθήνα μετά τον πόλεμο. Ο πατέρας του, μέλος του κομμουνιστικού κόμματος, φυλακίστηκε κατά την διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Με τα δεδομένα αυτά, δεν μπόρεσε να σπουδάσει σε κάποιο Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα και έτσι έφυγε στη Γαλλία, όπου ξεκίνησε να σπουδάζει Νομική το 1951. Το 1956 εγκατέλειψε τη Νομική για να σπουδάσει κινηματογράφο στην Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Γαλλίας, IDHEC. Μόλις τελείωσε τις σπουδές του, συνεργάστηκε με τον Υβ Αλεγκρέ και έγινε βοηθός σκηνοθέτη για τους Ζαν Ζιονό και Ρενέ Κλαιρ. Το 1965 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία με τίτλο «Διαμέρισμα Δολοφόνων». Το 1967 συμμετείχε στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας με την ταινία του «Shock Troops». Το «Ζ», το 1969, ταινία με μεγάλη απήχηση, δεδομένου ότι στην Ελλάδα είχε επιβληθεί η χούντα των συνταγματαρχών. Η ταινία βραβεύτηκε με το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Ακολούθησαν οι ταινίες: «Η Ομολογία» 1970, «Κατάσταση Πολιορκίας» 1973, «Ειδικό δικαστήριο» 1975, (Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής Φεστιβάλ Καννών του 1975), «Η λάμψη μιας γυναίκας» 1979, «Ο Αγνοούμενος» 1982 (Όσκαρ Σεναρίου, 1982 και Χρυσός Φοίνικας στο φεστιβάλ Καννών), «Hanna K» 1983 , «Conseil de famille» 1986, «Το στίγμα της προδοσίας» 1988, «Το μουσικό κουτί» 1989 (Χρυσή Άρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου του 1990) και άλλες.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

🚩☭🚩☭🚩Καλημέρα 🌹 Καλή Κυριακή 🚩☭🚩☭🚩 Σαν σήμερα 12 Φλεβάρη το 1962 ο σοβιετικός κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν, ο πρώτος άνθρωπος που ταξίδεψε στο διάστημα, επισκέπτεται την Αθήνα. Ο Γ. Γκαγκάριν έγινε ο πρώτος άνθρωπος που πραγματοποίησε πτήση στο Διάστημα, που στις 12 Απρίλη του 1961 με το διαστημόπλοιο “Βοστόκ” έκανε μια περιστροφή γύρω από τη Γη σε ύψος 302 χιλιομέτρων, ταξιδεύοντας για 108 λεπτά με ταχύτητα περίπου 30.000 χιλιομέτρων την ώρα.. Ο Γκαγκάριν ήταν αεροπόρος κοσμοναύτης της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ), σμήναρχος ήρωας της Σοβιετικής Ενωσης και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ενωσης (ΚΚΣΕ). Προερχόταν από αγροτική οικογένεια. Σε επαγγελματική σχολή απέκτησε την ειδικότητα του εφαρμοστή χυτηρίου. Εκπαιδεύτηκε στην Αεροπορική Λέσχη του Σαράτοφ και στη συνέχεια στην 1η Στρατιωτική Αεροπορική Σχολή Χειριστών. Το 1960, ως ένας από τους ικανότερους και γενναιότερους αεροπόρους, εντάχθηκε στην ομάδα των κοσμοναυτών. Το 1968 τελείωσε τη Στρατιωτική Αεροπορική Ακαδημία της Μόσχας. Εμπνεόταν από τον αγώνα της σοβιετικής εξουσίας να μεταμορφώσει την καθυστερημένη καπιταλιστική Ρωσία σε μια σύγχρονη και ισχυρή χώρα, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο τα μέσα που του έδωσε για να πετάξει ψηλά, ψηλότερα από κάθε άλλον και να γυρίσει πίσω προσφέροντας σε ολόκληρη την ανθρωπότητα σημαντικές γνώσεις. Με την πτήση του αυτή, ο Γκαγκάριν, έγινε αιώνιο σύμβολο του δυναμισμού και του πρωτοποριακού και φιλειρηνικού χαρακτήρα του σοσιαλισμού, που κατέγραψε πολλές πρωτιές στην εξερεύνηση του Διαστήματος, με επανδρωμένες και αυτόματες αποστολές. Ο Γκαγκάριν δίκαια έγινε αιώνιο σύμβολο. Εγραψε το όνομά του και το όνομα της σοσιαλιστικής του πατρίδας μια για πάντα στ’ αστέρια. Επιστρέφοντας στη Γη δέχτηκε υποδοχή ήρωα, όχι μόνο στην πατρίδα του, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο όπου περιόδευσε ως πρέσβης καλής θέλησης. Οι Ελληνες αποθέωσαν τον πρώτο αστροναύτη, το 1962 όταν επισκέφτηκε την Αθήνα κι ανέβηκε στον Παρθενώνα έναν χρόνο μετά το ηρωικό κατόρθωμά του, που δείχνουν τη διεθνή ακτινοβολία αυτής της επιτυχίας της Σοβιετικής Ενωσης, της πρώτης χώρας του σοσιαλισμού. Σε συνέντευξη Τύπου, ανάμεσα σε άλλα, σημείωσε: «Είναι φυσικό η χώρα που είναι πρωτοπόρος εις την εξέλιξιν των επιστημών, να έχη και την πρωτοβουλία εις το Διάστημα. Συμβάλλει όμως επίσης και η έφεσις του λαού μιας χώρας, η στάσις της κυβερνήσεως, αι κοινωνικαί και οικονομικαί συνθήκες της και άλλοι επίσης παράγοντες. Και εφ’ όσον η χώρα μας εις όλους αυτούς τους τομείς προηγείται, είναι φυσικόν να προηγείται και εις τον τομέα των διαστημικών πτήσεων». Και τίμησαν και θα τιμούν πάντα το όνομα αυτού του ήρωα, Ο άθλος του Γκαγκάριν, τα επιτεύγματα της Αστροναυτικής στα κατοπινά χρόνια και σήμερα έχουν τεράστια επιστημονική και πρακτική αξία και σημασία για έναν κόσμο ειρηνικό. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, άρχισε να νιώθει την ανάγκη να ξαναπετάξει. Δεν επαναπαύθηκε στις δάφνες του ούτε βολεύτηκε σε κάποιον τομέα δουλειάς εκτός κινδύνου. Ετσι, το 1967 ξεκίνησε εκπαίδευση για την πρώτη πτήση με διαστημόπλοιο «Σογιούζ». Παράλληλα ήταν και πιλότος δοκιμών των νέων αεροσκαφών που κατασκεύαζε η ΕΣΣΔ. Στις 27 Μάρτη του 1968, σε ηλικία 34 ετών, ο άφοβος Γιούρι Γκαγκάριν σκοτώνεται πάνω στο καθήκον, κατά τη συντριβή του αεριωθούμενου που δοκίμαζε. Το θάνατό του πένθησαν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Οι στάχτες του θάφτηκαν μαζί με τις στάχτες των άλλων ηρώων της Σοβιετικής Ενωσης στο τείχος του Κρεμλίνου. Προς τιμήν της μεγάλης συνεισφοράς του στην εξερεύνηση του Διαστήματος, δόθηκε το όνομά του σε έναν κρατήρα στην αθέατη πλευρά της Σελήνης. ΑΘΑΝΑΤΟΣ –Το περιοδικό «Δρόμοι της Ειρήνης» με συνέντευξη του Γ. Γκαγκάριν, ενόψει της επίσκεψής του στην Αθήνα

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Δημήτρης Μυταράς Σαν σήμερα το 2017 πεθαίνει ο Έλληνας ζωγράφος Δημήτρης Μυταράς. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1953 – 1957) με τον Γιάννη Μόραλη και τον Σπύρο Παπαλουκά. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, με υποτροφία του ΙΚΥ (1961 – 1964), στην σκηνογραφία και την εσωτερική διακόσμηση. Η πρώτη του ατομική έκθεση έγινε στην Αθήνα (1961, Ζυγός). Η στροφή του προς τον κριτικό ρεαλισμό με χρήση φωτογραφικών ντοκουμέντων, περιορισμένη χρωματικότητα και πολιτικό περιεχόμενο, ήταν μια χαρακτηριστική φάση πρώιμης ζωγραφικής του, στα χρόνια της δικτατορίας. Στη συνέχεια της πορείας του, κυριάρχησαν τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία και το έντονο χρώμα. Ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος επιμελήθηκε δεκάδες θεατρικές παραστάσεις. Συνεργάστηκε με το Εθνικό, το ΚΘΒΕ, το Θέατρο Τέχνης, το Ελληνικό Χορόδραμα, κ.ά. Επίσης, ασχολήθηκε με την εικονογράφηση και με διάφορες εικαστικές εφαρμογές. Έχει διακοσμήσει με τοιχογραφίες πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια. Το έργο του «Δεξίλεως» τοποθετήθηκε πρόσφατα στο σταθμό «Δάφνη» του μετρό. Δίδαξε εσωτερική διακόσμηση στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο (1964 – ’72) και από το 1969 άρχισε να διδάσκει στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, όπου εξελέγη καθηγητής το 1977 και διετέλεσε Πρύτανης από το 1982 έως το 1985. Το 1978, με την αρωγή του Δήμου Χαλκιδέων, ίδρυσε στη γενέτειρά του το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας, το οποίο λειτουργεί υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της συζύγου του Χαρίκλειας Μυταρά. Το έργο του παρουσιάστηκε σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Βραβεύτηκε για τη συμμετοχή του στην Εκθεση Νέων Ζωγράφων (1958) και στην Πανελλαδική Εκθεση Νέων (1961). Συμμετείχε στις Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (1958, 1966), Μπιενάλε Νέων (Παρίσι, 1960), Μπιενάλε Sao Paulo (1966) και Μπιενάλε Βενετίας (1972). Το 2008 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ την ίδια χρονιά, ο Δήμος Χαλκιδέων τού απένειμε το χρυσό μετάλλιο της πόλης. https://www.alt.gr/san-simera-16-2-gegonota-simantika-kai-p/

Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες

Γιάννης Kουνέλλης Σαν σήμερα το 1917«φεύγει» από τη ζωή στη Ρώμη, ο διεθνής Έλληνας εικαστικός, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Arte Povera και πρωτοπόρος στη χρήση υλικών όπως το σίδερο, το κάρβουνο, το ξύλο και η πέτρα, Γιάννης Κουνέλλης Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1936. Απορρίφθηκε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και έτσι το 1956 εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, όπου σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών. Από τότε ζούσε και εργαζόταν στην Ιταλία. Δήλωνε Ιταλός ελληνικής καταγωγής. Την πρώτη του ατομική έκθεση πραγματοποίησε στην ιταλική πρωτεύουσα το 1960. Αργότερα έγινε καθηγητής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ντίσελντορφ. Ήδη, από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Γιάννης Kουνέλλης εμφανίστηκε στο χώρο της σύγχρονης τέχνης με ένα ιδιότυπο, πολύ προσωπικό πλαστικό λεξιλόγιο, αρχικά προβάλλοντας μια κωδικοποιημένη γραφή, υπό τη μορφή γραμμάτων και εξισώσεων, ενώ στη συνέχεια με τη δημιουργία εικόνων αποτελούμενων από στοιχεία του πιο πρόσφατου βιομηχανικού – αστικού παρελθόντος. Έχει παρουσιάσει πλήθος εκθέσεων, από την Ευρώπης έως το Σικάγο, το Πεκίνο κ.α. Επιστράτευε ακόμη και ζωντανά ζώα, όπως στη γνωστή εγκατάσταση με άλογα που παρουσίασε στη Ρώμη το 1969, επιχειρώντας να αμφισβητήσει το κατεστημένο καλλιτεχνικό στερέωμα, ενώ ταυτόχρονα αμφισβητήθηκε κι εκείνος γι’ αυτές τις επιλογές. Χρησιμοποιούσε φωτιά, χώμα και χρυσό για τον αλχημιστικό τους συμβολισμό ή καφέ και κάρβουνο ως αναφορές στο εμπόριο, αλλά και ως χαρακτηριστικά στοιχεία του λιμανιού της πόλης που γεννήθηκε. Το 1994 εκλέγεται καθηγητής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στο Ντίσελντορφ, όπου δίδαξε μέχρι το 2001. Το 2005 το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης τον τίμησε αναγορεύοντάς τον επίτιμο διδάκτορα στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Πηγή: alt.gr

Δημοσίευση • 6 φωτογραφίες

01:15

Αυτές οι σκηνές… ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΒΑΡΚΙΖΑ!!!

Βίντεο • Ελενη Μαρκακη

1959: Ο Φιντέλ Κάστρο ορκίζεται πρωθυπουργός της Κούβας. Μια ομάδα επαναστατών, που είχε συγκεντρώσει ο Φιντέλ Κάστρο στο Μεξικό, όπου είχε καταφύγει μετά την αποφυλάκισή του, αποβιβάστηκαν στην Κούβα για να συνεχίσουν τον ένοπλο αγώνα εναντίον της δικτατορίας. Με επικεφαλής τον Κάστρο, η ομάδα αυτή σχημάτισε αντάρτικο απόσπασμα στη Σιέρα Μαέστρα. Ενισχύοντας τις τάξεις του από τον ντόπιο πληθυσμό, κυρίως εργάτες και χωρικούς, το απόσπασμα αναπτύχθηκε βαθμιαία, για να αποτελέσει τον Επαναστατικό Στρατό, που άρχισε σημαντικές επιθέσεις εναντίον των κυβερνητικών στρατευμάτων. Η δράση αυτή συνέβαλε στην ακόμη μεγαλύτερη εξάπλωση του επαναστατικού κινήματος. Κατά τη διάρκεια του συνεχώς εντεινόμενου αγώνα κατά της τυραννίας του Μπατίστα, γύρω από τον Επαναστατικό Στρατό σχηματίστηκε ουσιαστικά, το εθνικό δημοκρατικό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, που απαρτιζόταν από το Επαναστατικό Δημοκρατικό «Κίνημα της 26ης Ιουλίου» (είχε τον ηγετικό ρόλο στο συνασπισμό), το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Κούβας και το Επαναστατικό Διευθυντήριο της Φοιτητικής Ομοσπονδίας της 13ης Μαρτίου. Ο στρατός του Μπατίστα αποθαρρύνθηκε και, κατά το δεύτερο εξάμηνο του 1958, ουσιαστικά έπαψε να προβάλλει οποιαδήποτε αντίσταση εναντίον των επαναστατών. Την 1η Γενάρη του 1959 ο Επαναστατικός Στρατός μπαίνει στην Αβάνα, η κυβέρνηση Μπατίστα πέφτει. Η εξουσία πέρασε στα χέρια της Προσωρινής κυβέρνησης, στην οποία μετείχαν και δεξιοί αστοί ηγέτες, που είχαν προσχωρήσει στην επανάσταση, αλλά ήταν αντίθετοι προς μια προοδευτικότερη εξέλιξη. Στην ύπαιθρο, ωστόσο, η εξουσία βρισκόταν ουσιαστικά στα χέρια του Επαναστατικού Στρατού και των επαναστατών ηγετών του, με επικεφαλής τον Φ. Κάστρο. Μετά την απομάκρυνση των αντεπαναστατικών στοιχείων από την κυβέρνηση, το Φλεβάρη, αρχηγός της Επαναστατικής Κυβέρνησης έγινε ο Φ. Κάστρο. Η Κουβανική Επανάσταση στα πρώτα στάδιά της ήταν λαϊκή αντιιμπεριαλιστική και στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε σοσιαλιστική. Σπάζοντας τις αλυσίδες του ιμπεριαλιστικού ζυγού στη Λατινική Αμερική, οδήγησε στην εγκαθίδρυση του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στο δυτικό ημισφαίριο. Ηταν μια ιστορική καμπή, που άνοιγε νέο στάδιο για το επαναστατικό κίνημα στην περιοχή αυτή του κόσμου. (Ριζοσπάστης)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος» Ηταν «λεύτερος»… γι’ αυτό διώχθηκε Στις 16 Φλεβάρη το 1955 με έγγραφό της προς την κυβέρνηση, η Ιερά Σύνοδος καταδικάζει τα βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη, κυρίως τον «Τελευταίο Πειρασμό», ζητώντας να τα απαγορεύσει. Προηγουμένως είχε ζητήσει τον αφορισμό του Καζαντζάκη από το Πατριαρχείο. «Το νέο πρόσωπο του Θεού μου, όπως συχνά Σού ‘γραψα, είναι ένας αργάτης που πεινάει, δουλέβει κ’ εξανίσταται. `Ενας αργάτης που μυρίζει καπνό και κρασί, σκοτεινός, δυνατός, όλος επιθυμίες και δίψα εκδίκησης. Είναι σαν τους παλιούς ανατολίτες αρχηγούς με προβιές στα πόδια, με διπλό τσεκούρι στη δερματένια ζώνη, ένας Τσιγκισχάνος, που οδηγάει καινούργιες ράτσες που πεινούν και γκρεμίζει τα παλάτια και τα κελάρια των χορτασμένων κι αρπάζει τα χαρέμια των ανίκανων. Είναι σκληρός ο Θεός μου, όλος πάθος και θέληση, χωρίς συβιβασμούς, ανένδοτος. Η Γης τούτη είναι το χωράφι του, ουρανός και Γης είναι ένα». Αυτά γράφει σε γράμμα του προς τη Γαλάτεια από τη Γερμανία, ο Νίκος Καζαντζάκης, εντάσσοντας, με τον υπέροχο αυτό ποιητικό τρόπο, την εργατική τάξη, στον ιδιότυπο, καθαρά προσωπικό του «μεσσιανισμό». . Πνεύμα ανήσυχο και διψασμένος για την κάθε είδους γνώση, ο Νίκος Καζαντζάκης διέτρεξε και κατέκτησε τις καλλιτεχνικές, αισθητικές και φιλοσοφικές αναζητήσεις της εποχής του, δημιουργώντας το δικό του, αντίστοιχα, καλλιτεχνικό, αισθητικό και φιλοσοφικό σύμπαν, το οποίο, αν και φαινομενικά γεμάτο αντιφάσεις και αντιθέσεις, διαπνέεται, από τη μεγάλη, διαλεκτική ανάγκη και αγωνία της σύνθεσης. Στο «θρόνο» της μοναδικότητας Η προσφορά του στη νεοελληνική λογοτεχνία και γλώσσα είναι αδιαμφισβήτητη. Ωστόσο, όντας δύσκολο ακόμη και να ενταχθεί το έργο του – όπως σημειώνει ο Λίνος Πολίτης – στα σύγχρονά του λογοτεχνικά και ποιητικά ρεύματα, «κάθεται» επάξια στο «θρόνο» της μοναδικότητας, κερδίζοντας ταυτόχρονα τη διαχρονική του εμβέλεια και ακτινοβολία. Δηλαδή, το πιο απαιτητικό «κριτήριο» της ποιότητας του καλλιτεχνικού δημιουργήματος. Κατάφερε να δημιουργήσει ένα πρωτότυπο λογοτεχνικό «σύμπαν», τόσο υφολογικά, όσο και σε σχέση με την ιδεολογική του βάση. Με όλο του το έργο και κυρίως με την «Ασκητική» του, έχει αποδώσει με τη μορφή φιλοσοφικού – ποιητικού «μανιφέστου» τις απόψεις του. Το καλοκαίρι του 1922 στη Bιέννη, ο Καζαντζάκης ξεκινά τη σύνθεση της «Ασκητικής». Το έργο τελειώνει στο Bερολίνο περίπου στις αρχές του 1923. Στη μορφή αυτή δημοσιεύεται στο περιοδικό Αναγέννηση του Δημ. Γληνού. Το 1928, ο συγγραφέας επεξεργάζεται εκ νέου το κείμενο και προσθέτει ένα τελευταίο κεφάλαιο με τίτλο «Σιγή». Ακολούθησαν κι άλλες επεξεργασίες μέχρι το 1944, οπότε γράφει στον Πρεβελάκη ότι τη θεωρεί πλέον οριστικά διορθωμένη. Το έργο προκάλεσε αρκετές αρνητικές αντιδράσεις και ζητήθηκε η δίωξη του Καζαντζάκη για αθεϊσμό. Η δίκη ορίστηκε για τις 10 Ιούνη 1930, αλλά δεν έγινε ποτέ. Το 1924 – ’25, ο Καζαντζάκης αναλαμβάνει παράνομη πολιτική δράση στο Ηράκλειο, ως πνευματικός ηγέτης μιας κομμουνιστικής ομάδας δυσαρεστημένων προσφύγων και παλαίμαχων της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Εξαιτίας της ανάμειξής του, συλλαμβάνεται από τις αστυνομικές αρχές της πόλης και κρατείται για ένα εικοσιτετράωρο. Στη συνέχεια, υποβάλλει στην Ανακριτική Αρχή Ηρακλείου ένα υπόμνημα, όπου συνοψίζει τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Το κείμενο δημοσιεύεται στη Νέα Εφημερίδα Ηρακλείου, με τίτλο «Ομολογία Πίστεως» (16.2.1925). Μια ζωή διωκόμενος Από το 1925 έως το 1929, ταξιδεύει στην ΕΣΣΔ, τη δεύτερη φορά με πρόσκληση της κυβέρνησης για τα δεκάχρονα της επανάστασης. Εκεί θα γνωρίσει τον Μπαρμύς, τον Ιστράτι και τον Γκόρκι. Με τον Ιστράτι θα ταξιδέψουν στη χώρα των Σοβιέτ. Ο Καζαντζάκης θα φέρει τον Ιστράτι στην Αθήνα για να τον γνωρίσει στο ελληνικό κοινό. Στις 11 Ιανουαρίου του 1928, ο Καζαντζάκης και ο Ιστράτι θα μιλήσουν σε μια μεγάλη συγκέντρωση στο θέατρο «Αλάμπρα» υπέρ της ΕΣΣΔ. Οι ομιλίες προκαλούν διαδήλωση και ο Καζαντζάκης με τον Γληνό απειλούνται με μήνυση ως διοργανωτές. Ο δε Ιστράτι απειλείται με απέλαση. Τα ταξίδια στη Ρωσία εκδόθηκαν σε δύο τόμους. Ακολουθεί και πάλι η Γαλλία, η Ισπανία (όπου κάλυψε δημοσιογραφικά τον εμφύλιο ως ανταποκριτής της «Καθημερινής»), η Ιαπωνία, η Κίνα και η Αγγλία, όπου τον βρίσκει ο πόλεμος. Την Κατοχή θα την περάσει στην Αίγινα και με την απελευθέρωση θα επιχειρήσει τη δημιουργία μιας σοσιαλιστικής ομάδας. Αν στην Ελλάδα ο Καζαντζάκης δεν καταφέρνει να εκλεγεί ακαδημαϊκός, στο εξωτερικό η φήμη του εξαπλώνεται ραγδαία την τελευταία δεκαετία της ζωής του. Οι μεταφράσεις των έργων του σε ευρωπαϊκές και μη γλώσσες πυκνώνουν, δράματά του μεταδίδονται από ευρωπαϊκούς ραδιοφωνικούς σταθμούς ή ανεβαίνουν σε ευρωπαϊκά θέατρα, ο Ζορμπάς παίρνει το βραβείο του καλύτερου ξένου μυθιστορήματος στη Γαλλία (1954), ο Στάνφορντ αφιερώνει στην Οδύσσεια ένα κεφάλαιο του βιβλίου του για το θέμα του Οδυσσέα. Επίσης, ο Ζυλλ Ντασσέν μεταφέρει στον κινηματογράφο το «Χριστός Ξανασταυρώνεται» και η ταινία προβάλλεται με επιτυχία στο φεστιβάλ των Κανών (1957), αλλά δε θα του δοθεί ποτέ το Νόμπελ, παρά το γεγονός ότι προτάθηκε από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών το 1946. Το 1953, η Εκκλησία της Ελλάδος ζητά το διωγμό του Καζαντζάκη για ορισμένα αποσπάσματα του «Καπετάν Μιχάλη» και για τον «Τελευταίο Πειρασμό», προτού ακόμη το μυθιστόρημα εκδοθεί στην Ελλάδα. Την επόμενη χρονιά, ο Πάπας αναγράφει τον «Τελευταίο Πειρασμό» στον Κώδικα Απαγορευμένων Βιβλίων (Index). Πολλοί διανοούμενοι και φορείς υπερασπίζονται τον συγγραφέα, που τηλεγραφεί στο Βατικανό τη φράση του Τερτυλλιανού «Στο δικαστήριό σου, Κύριε, κάνω έφεση». Τελικά, το Οικουμενικό Πατριαρχείο θέτει τέρμα στις φήμες και τις αιτήσεις περί αφορισμού, λέγοντας ότι το ζήτημα εμπίπτει στις αρμοδιότητες της Εκκλησίας της Κρήτης. (Ριζοσπάστης)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Στις 16/02/1955 με έγγραφο της προς την κυβέρνηση, η Ιερά Σύνοδος καταδικάζει τα βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη, κυρίως τον «Τελευταίο Πειρασμό», ζητώντας να τα απαγορεύσει. Προηγουμένως είχε ζητήσει τον αφορισμό του Καζαντζάκη από το Πατριαρχείο. Η εκκλησιαστική μάνητα σε βάρος του Καζαντζάκη ξέσπασε επισήμως το 1928, όταν ήρθε στη χώρα ο Πανάιτ Ισράτι για να μιλήσει μαζί με τον Γληνό και τον Καζαντζάκη για την Ε.Σ.Σ.Δ. Ένα χρόνο πριν έρθει το βιβλίο στην Ελλάδα η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος φροντίζει με τρόπο έντονο και κατηγορηματικό να ξεκαθαρίσει πως δεν έχει καμία θέση στα βιβλιοπωλεία της χώρας. ”Διαστρέφει και κακοποιεί την θεόπνευστον ευαγγελικήν διήγησιν και θίγει, κατά τρόπον ανερυθριάστως ασεβή και ανίερον, το θεανδρικόν του Κυρίου πρόσωπον, και δη κατά τας ώρας του επί του Σταυρού σωτηρίου Πάθους, διά ταύτα η Ιερά Σύνοδος προς μεν τα ευσεβή της Εκκλησίας τέκνα απευθύνει την πατρικήν παραίνεσιν, ίνα φεύγωσι τα βιβλία ταύτα, ου μόνον μη συντελούντα εις οικοδομήν, αλλά της σαγήνης της τέχνης ανυπόπτως και δηλητηριάζοντα τας ψυχάς» αναφέρει η ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου η οποία πιέζει ασφυκτικά την πολιτική ηγεσία του τόπου να απαγορεύσει το βιβλίο.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΤΑΡΑΣ: ‘’Αν ξύσεις ένα έργο τέχνης θα βγεί αίμα’’

Σύνδεσμος • atexnos.gr

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ – 140 χρόνια από τη γέννησή του (της Εύας Νικολαΐδου -Δημοσιογράφος, συγγραφέας, υποψήφια βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης με το ΚΚΕ): Μέσα στην αποσύνθεση της εποχής μας, από ιδέες, αξίες, οράματα, η μορφή του Νίκου Καζαντζάκη, η κοσμοθεωρία του, με αφορμή τα 140 χρόνια από τη γέννησή του (18/2/1883), δίνουν μια ελπίδα. Ηταν ένα φαινόμενο. Δεν υπάρχει έργο στα ελληνικά γράμματα που να συγκρίνεται με αυτό του Ν. Καζαντζάκη, σε έκταση. Κάθε εποχή της ζωής του αξίζει να ερευνηθεί, να γίνει κινηματογραφική ταινία, να γράψουν βιβλία ώστε να μελετήσουν οι νέοι πως τον περασμένο αιώνα γεννήθηκαν άνθρωποι που δοξάζουν τον τόπο μας. Ηταν μεγάλος σκεπτικιστής. Με μία ελπίδα που δεν ήθελε να εξαπατήσει. Τον απασχολούσε πάντα η μοίρα του ανθρώπου. Πίστευε ότι τρία είναι τα καθήκοντά του: «Το πρώτο είναι το καθήκον που έχει απέναντι στη νόησή του, στο μυαλό που επιβάλλει τάξη στο χάος, διατυπώνει νόμους και χτίζει γεφύρια πάνω από την άβυσσο, ορίζει τα σύνορα της λογικής που πέρα τους δεν επιτρέπεται στον άνθρωπο να περπατήσει. Το δεύτερο καθήκον του είναι εκείνο που έχει απέναντι στην καρδιά του, που δεν παραδέχεται κανέναν περιορισμό, κανένα όριο, που λαχταράει να διεισδύσει πίσω από τα φαινόμενα και να ενωθεί με κάτι που είναι πέρα από τη νόηση και πέρα από την ύλη. Το τρίτο καθήκον είναι το να ελευθερωθεί απόλυτα ο άνθρωπος από τον νου όσο κι από την καρδιά του, από τον παμμέγιστο πειρασμό που προσφέρουν και τα δύο με τον τρόπο τους, τον πειρασμό της ελπίδας». Κάθε έργο του είναι ένα κατόρθωμα. Στην «Ασκητική» του λέει: «Κοιτάζω ήσυχα και καθαρά τον κόσμο». Με την ηφαιστειακή φύση του «Ζορμπά» εξευτελίζει νόμους και αξίες. Στο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» και στον «Καπετάν Μιχάλη» αποκαλύπτεται μια ευαίσθητη ψυχή που παλεύει να σταθεί όρθια ανάμεσα σε εχθρικούς ανέμους. Σε ερώτησή μου, όταν συνάντησα την Ελλη Αλεξίου, για τη σχέση της αδελφής της Γαλάτειας με τον Ν. Καζαντζάκη, απάντησε: «Ολες τους οι στιγμές ήτανε λογοτεχνικές, τι γράφουν, τι απήχηση έχουν τα γραφόμενά τους, πώς αντιμετωπίζει το περιβάλλον τα δημιουργήματά τους, αν είναι ορθή η αντιμετώπιση αυτή. Ο Νίκος δεν μπορούσε να είναι ευχαριστημένος διότι ήταν απαιτητικός και από τον εαυτό του και πολύ πιο απαιτητικός από τους δύο τους που ανήκαν σε άλλου είδους κόσμους. Ο Νίκος ήταν μεγάλων οριζόντων συγγραφέας και οραματιστής. Οι φιλοσοφίες, που τις είχε ξεσκονίσει, δεν τον ικανοποιούσαν διότι καταλάβαινε ότι για να δοθεί σε μια ιδέα πρέπει αυτή να είναι υψηλή. Οταν μια ιδέα είναι της ζωής παρηγορητική αυτό το θεωρεί Πτωχοπροδρομισμό. Ητο αντίθετος με το ότι η δυστυχία δεν υπάρχει όταν τη συνηθίσουμε, την αγαπήσουμε, τη δούμε σαν συνυπάρχουσα με τον άνθρωπο. Δεν του άρεσαν αυτά. Ητανε συμβιβασμοί άρρωστης ψυχής. Ενας άνθρωπος που έχει ένα όνειρο, επιδιώκει το όνειρο. Ενας άνθρωπος που σκοτώνεται για τη λευτεριά δεν παλεύει για τη λευτεριά διότι θα αμειφθεί με τον άλφα ή βήτα τρόπον, αφού σκοτώνεται. Τι κέρδισε ο Μπελογιάννης με τη θυσία του, την εκτέλεσή του. Τι κέρδισε ο Λαμπράκης με τον σκοτωμό του; Τα μεγάλα ιδανικά δεν έχουν ανταλλάγματα. Δίνεσαι γι’ αυτά και όχι για την αμοιβή. Γι’ αυτά θυσιάστηκαν οι μεγάλοι της ανθρωπότητας, ο Σωκράτης, Ο Χριστός – τι κέρδισε; Τον σταυρό! Αυτές τις ιδέες αγαπούσε και ο Καζαντζάκης κι αυτές τις φιλοσοφίες, τις ολοκληρωτικά δοσμένες. Ο Καζαντζάκης – λένε – δεν ήταν ολοκληρωτικά δοσμένος για μια κοινωνική αλλαγή. Ηταν ολοκληρωτικά δοσμένος στη δημιουργία, εις την άνευ τέλους και άνευ ολοκλήρωσης». https://www.rizospastis.gr/story.do?id=12013869

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Ο Λουίς Μπουνιουέλ, σημείο αναφοράς του ισπανικού και του παγκόσμιου κινηματογράφου γεννήθηκε σαν σήμερα το 1900 Ο Buñuel ήταν ένας άθεος, «βλάσφημος» σκηνοθέτης, αντίθετος στο ρεύμα τόσο λόγω πεποίθησης όσο και ιδιοφυΐας, που σκοπό είχε να προκαλέσει και να επιτεθεί στους θεσμούς και την υποκρισία της αστικής τάξης. Διακωμώδησε τις φαντασιώσεις της αστικής τάξης με απίστευτη μαεστρία. Έδειξε ότι και η ελευθερία που προτείνεται -η αστική- είναι για άλλη μια φορά μια απάτη, ένα φάντασμα, μια μορφή σκλαβιάς. Στην αριστουργηματική σουρεαλιστική ταινία “Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας” ο Μπουνιουέλ, σατιρίζει καυστικά για άλλη μια φορά την αστική τάξη και την προσποιητή ευγένειά της. Τίποτα δεν ξεφεύγει από τον σαρκασμό του δημιουργού. Οι κενοί καλοί τρόποι, οι ανούσιες κοινωνικές εκδηλώσεις, οι αποσαθρωμένες διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και οι εγκληματικές πράξεις, που καλύπτονται από την κοινωνική θέση, όλα μπαίνουν στο μικροσκόπιο του σκηνοθέτη. Μ’ ένα αιχμηρό, σουρεαλιστικό χιούμορ, ο σκηνοθέτης καταλύει την εικόνα της αστικής τάξης και επιτίθεται στους πυλώνες της. “Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας”, με ελληνικούς υπότιτλους: https://ok.ru/video/1265921100440 *στη φωτο ο Luis Buñuel στα γυρίσματα του “Γαλαξία”

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Ο ύμνος της ΕΠΟΝ

Σύνδεσμος • youtube.com

Ο Καζιμίρ Μαλέβιτς ( (23 Φεβρουαρίου 1879 – 15 Μαΐου 1935) ήταν Ρώσος ζωγράφος και θεωρητικός, που γεννήθηκε από γονείς πολωνικής καταγωγής. Υπήρξε πρωτοπόρος της γεωμετρικής αφηρημένης τέχνης και ο δημιουργός των Avant-garde κινημάτων του Σουπρεματισμού και του Κονστρουκτιβισμού.

Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες

Να σταματήσει αμέσως ο νέος ιμπεριαλιστικός πόλεμος που άνοιξαν οι Ρώσοι στην Ουκρανία . ΜΌΝΟΙ κυρίαρχοι είναι οι λαοί , οι οποίοι πρέπει να καταδικάσουν τις αστικές τάξεις και κυβερνήσεις των χωρών τους , που τους οδηγούν στη σφαγή , τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Ρωσία και παντού . Να σταματήσει αμέσως η συμμετοχή και εμπλοκή της Ελλάδας . Να κλείσουν τώρα οι Αμερικανονατο’ι’κές στρατιωτικές βάσεις στη χώρα μας και να δυναμώσει ο αγώνας του λαού μας για την αποδέσμευση απο τα ιμπεριαλιστικά δεσμά του ΝΑΤΟ και τις Ε.Ε , έτσι ώστε να καταστεί κυρίαρχος στο τόπο του , με τη δική του εξουσία το Σοσιαλισμό – Κομμουνισμό , την μοναδική εγγύηση για την παγκόσμια Ειρήνη!

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΦΛΕΒΑΡΗΣ 1848 (Θ. Μικρούτσικος/Α. Αλκαίος) – Α.Φτούλη

Σύνδεσμος • youtube.com

Καλημέρα! Σαν σήμερα το 1848 κυκλοφορεί ένα βιβλίο που σημάδεψε τον κόσμο. Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Με τα εργαλεία που μοιράζει απλόχερα ο καπιταλισμός, την κοινωνική ανισότητα και την εξαθλίωση του κοινωνικού ιστού, οι επόμενες γενιές, θα έχουν όλο και περισσότερα ” εργαλεία ” , να κατανοήσουν τα μυνήματα εκείνου του έργου. ” Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν ένα κόσμο ολόκληρο “. ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ.

Δημοσίευση

Σαν σήμερα το 1943 πεθαίνει ο μεγάλος μας ποιητής ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ Του Κ. Βάρναλη: Ο Παλαμάς πάνου άπό μισόν αίώνα, ζωντανός καί πεθαμένος, κυριαρχεί στήν πνευματική μας ζωή. Σ’ όλα της τά φανερώματα: ποίηση, πεζογραφία, κριτική, στοχασμό έβαλε τήν άκατάλυτη σφραγίδα του. Καί θά κυριαρχεί, όσο περνάει ό καιρός, τόσο καί περισσότερο. Καί δέ θά παλιώσει ποτές. Γιά δυό ουσιαστικούς λόγους (άς περιοριστούμε γιά τώρα σ’ αύτούς)· πρώτα, γιατί ήταν μεγάλος τεχνίτης και δεύτερο, γιατί τανε προοδευτικός διανοητής : κρατιότανε άπό τό λαό καί γι’ αύτουνοΰ τόν πνευματικό καί τόν κοινωνικό λυτρωμό άγωνιζότανε. Κι όταν θά ρθει κάποτες ή άγια ώρα νά πάρει στά χέρια του τήν έξουσία αύτός ό «προδομένος λαός», τότε μαζί μέ τ’ άλλα τ’ άγαθά τοϋ πολιτισμού θ’ άξιοποιήσει καϊ θά τιμήσει, όπως τούς ταιριάζει καί τούς ποιητές του καί μέσα στούς πρώτους, δίπλα στό Σολωμό, καί τόν Παλαμά σάν ήρωα τής λευτεριάς του. Ό Παλαμάς δέν άνοιξε μονάχα καινούργιους δρόμους στόν Κόσμο τής Τέχνης καί τής Φαντασίας. Άνοιξε καινούργιους δρόμους καί στήν κοινωνική μας έξέλιξη. Κίνησε τόν τροχό τής ‘Ιστορίας πρός τά μπρός, τήν έποχή, πού όλες οί δυνάμες: πολιτικές, θρησκευτικές, πνευματικές τραβούσανε τήν Ιστορία μας πρός τά πίσω. Κι αύτόνε του τό ρόλο τόνε νιώθουμε σήμερα περισσότερο άπό άλλοτες· γιατί ή πείρα μάς έμαθε γιά καλά τί θά πεΐ Αντίδραση κι Απάτη καί Προδοσία «έκ τών άνω». “Ο Παλαμάς άπό τήν άποψην αύτή στάθηκεν ό άγαθός Δάσκαλος τού έθνους — τού λαού. «Δάσκαλος νά γίνει ό ποιητής». Κ’ έγινε. Άλλά δέν έγινε μονάχα δάσκαλος τοϋ γραφείου. “Εγινε τιμωρός τών έμπόρων τοϋ Ναοΰ. Κατέβηκε στήν άγορά μέ τό βούρδουλα στό χέρι καί μέ τόν κασμά. Χτύπησε καί γκρέμισε ό,τι σάπιο καί βρώμικο είχε ή τοτεσινή πολιτεία καί κοινωνία : τή φαυλότητα τής κυρίαρχης τάξης, τήν άντιδραστικότητά της, τήν άπουσία ιδανικών (έννοώ ζωντανών), τό άντιλαϊκό μίσος τών καλόγερων και τών λογιότατων. “Εγινε «χαλαστής». Άλλ ‘ ούτε κι έδώ σταμάτησε — σ’ αύτόν τόν άρνητικό ρόλο. Προχώρησε παραπέρα. Κ’ έγινε δημιουργός. “Εγινε «πλάστης». “Εβαλε όλα του τά δυνατά, όλη του τήν ψυχή καί τή σοφία, νά δώσει στό λαό τή γλώσσα του. “Επλασε, όσο κανένας άλλος, ένα γλωσσικό όργανο πλούσιο, εύκίνητο, κανονισμένο κι δσο τό δυνατό πιό όλοκληρωμένο (μέσα στά χρονικά δρια τού καιρού του) γιά νά τό χει έτοιμ’ ό λαός, όταν θά γινότανε κάποτες πραγματικά κυρίαρχος καί θά έλυνε μονάχος του όλα τά προβλήματα. Κι αύτόνε τόν προορισμό τοϋ λαοΰ τόν είδε ό Παλαμάς. Είδε, πώς το μέλλον άνήκει στο λαό πώς ό λαός είταν ο φορέας τής λευτεριάς καί τής προκοπής. Είδε, πώς ο λαός, ο Φτωχολέοντας, θά ρθει κάποτε νά σαρώσει τους άδικητές άφεντάδες τής γής καί τ’ ούρανοΰ ο Φτωχολέοντας, ο «κληρονόμος», που θά κάνει δχι μονάχα μιά πατρίδα λεύτερη παρά καί «μιά πολιτεία τον Κόσμο» ! Κι αύτήνε τή μεγάλη άλήθεια δέν τήν «είδε» σάν δραματιστής (μέ το έτσι μοΰ άρέσει!) παρά τήν «κατανόησε» μέ το φώς τοΰ έπιστημονικού διαλεχτισμοΰ. Είδε δηλαδή καί κατανόησε, πώς ο κόσμος δέ μένεί στάσιμος: πώς ή έξέλιξη προχωρεί από το παλιό καί το ψόφιο στο καινούργιο καί το ζωντανό καί πώς το καινούργιο θά νικήσει μέ το συνειδητον άγώνα τής πρωτοπορίας τοΰ λαοΰ, άπό ίστορικήν άναγκαιότητα. Ή ζωή δέ γυρίζει προς τά πίσω καί ή κίνηση δέν μπορεί ν’ άκινητοποιηθεί. Κ’ ενας έθνικός «δάσκαλος», ένας έθνικός «χαλαστής καί πλάστης», δέ μπορεί παρά νά βοηθάει τις δυνάμεις τοϋ μέλλοντος νά νικήσουνε καί νά μετασχηματίσουνε τον κόσμο πάνου στίς καινούργιες του βάσεις. Άπ’ αύτήν τήν άποψη (τήν προοδευτική — έπαναστατική) ο Παλαμάς έκανε το χρέος του. Δέν πλούτισε μονάχα το συναισθηματικό μας κόσμο μέ καινούργια ρίγη δέ φώτισε μονάχα το φανταστικό μας κόσμο μέ καινούργια φώτα (εύρωπαϊκά) παρά έσπειρε καί ιδέες καινούργιες ιδέες, δπως είπα. ζωντανές (πραγματοποιήσιμες καί προοδευτικές) κι όχι στενά έλληνικές παρά άνθρώπινες. Κώστας Βάρναλης-Αισθητικά, Κριτικά, Σολωμικά. σελ 158 -160

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΕΠΟΝ: Στις 23 Φλεβάρη 1943 στους Αμπελόκηπους ιδρύεται η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων – ALT.gr

Σύνδεσμος • alt.gr

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ιδρώτα μας ποτίζουμε τη γη γιά να γεννά καρπούς , λουλούδια , τ’ αγαθά του κόσμου ολόγυρά μας φτωχή , αλουλούδιαστη , άκαρπη ,μονάχα η εργατιά . Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ιδρώτα μας ζυμώνουμε του κόσμου το ψωμί πιό δυνατά κι απ τα σπαθιά τα χέρια τα δικά μας , και μ ‘ όλο το αλυσόδεμα ,σκάφτουν , και η γη πλουτεί . Στου κόσμου τους θησαυριστές το βάρος σου , εργάτη , νόμοι στο τρώνε αδικητές χωρίς ντροπή . Αγκαλιαστείτε ,αδέρφια όρθοί! Με μια καρδιά , μιά γνώμη . Δικαιοσύνη , βρόντηξε , και έλαμψε , Προκοπή!… ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ Πέθανε σαν σήμερα το 1943 ο μεγάλος Ελληνας ποιητής , και η κηδεία του μετετράπηκε σε διαδήλωση κατά της γερμανικής κατοχής . Χιλιάδες άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους της Αθήνας . Μία ομάδα διασπά τον αστυνομικό κλοιό και καταστρέφει το γραφείο του κατοχικού πρωθυπουργού στη Βουλή . Μία άλλη , αφού υπερφαλαγγίζει τους Ιταλούς καραμπινιέρους, πυρπολεί το υπουργείο Εργασίας , όπου είχε γίνει ο προπαρασκευαστικός σχεδιασμός για την επιστράτευση . Κατά τις συγκρούσεις , 3 διαδηλωτές σκοτώνονται και 30 τραυματίζονται σοβαρά .

Δημοσίευση

Καλημέρα! Καλή Κυριακή!! Σαν σημερα το 1902 γεννιέται ενας απο τους ελαχιστους Αμερικανους προοδευτικούς συγγραφεις , Ο Τζον Στάινμπεκ . “Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο. Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει. Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν. Θα βρίσκομαι εκεί…” Τα «Σταφύλια της οργής»

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

28 Φεβρουαρίου 2003 Πεθαίνει ο ηθοποιός, σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου, θεατρικός συγγραφέας και λογοτέχνης Ντίνος Δημόπουλος (1921-2003). Γεννήθηκε στο Πάλαιρο Ακαρνανίας. Σπούδασε στη Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και παράλληλα στη Δραματική Σχολή Γιαννούλη Σαραντίδη. Παίρνοντας το δίπλωμά του εγκατέλειψε τη Νομική στο τρίτο έτος και στράφηκε στο θέατρο. Στην αρχή εργάσθηκε ως ηθοποιός, «ζεν πρεμιέ», στο Εθνικό θέατρο, στο θέατρο Κοτοπούλη, στου Λογοθετίδη Λογοθετίδη, στης Κατερίνας, κ.ά. Το 1953 άρχισε να σκηνοθετεί θεατρικές παραστάσεις αλλά και κινηματογραφικές ταινίες. Έχει σκηνοθετήσει περισσότερα από 40 θεατρικά έργα τα οποία και ανέβηκαν στις αθηναϊκές σκηνές. Ανάμεσα τους: «Το στραβόξυλο» 1958, «Το έκτο πάτωμα» 1958, «Επτά θανάσιμα αμαρτήματα» 1962, «Τιμή ευκαιρίας για τον παράδεισο» 1976 «. Η γειτονιά» του Τσέχωφ, 1976 κά Σκηνοθέτησε επίσης περισσότερες από 45 κινηματογραφικές ταινίες, ανάμεσα τους οι: «Οι ουρανοί είναι δικοί μας» 1953, «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας» 1955, «Αστέρω» 1959, «Μανταλένα» 1960, «Ο Θόδωρος και το δίκαννο» 1962, «Λόλα (Λόλα της Τρούμπας)» 1964, «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη» 1968, «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά» 1969, «Αγάπησα μια πολυθρόνα» 1971, «Ο βάλτος» 1973 κά. Είχε πάρει μέρος, με ταινίες του, σε διεθνή φεστιβάλ όπως στο Φεστιβάλ Βερολίνου, Καννών, Καΐρου, Βιέννης κ.α. Είχε επίσης διακριθεί με δύο ελληνικά κρατικά Βραβεία Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (1967), με Έπαινο Κρατικού Βραβείου θεάτρου (1974) καθώς και με Κρατικό Βραβείο θεάτρου (1975), Χρυσό Βραβείο στο Φεστιβάλ Καΐρου (1994), καθώς και Πρώτο Βραβείο φεστιβάλ Βιέννης τον ίδιο χρόνο. Έχει γράψει επτά θεατρικά έργα εκ των οποίων ξεχωρίζουν «Ο Εισαγγελέας», «Ο επόμενος» και «Βασίλειος πρώτος ο δούλος». Τελευταία είχε επίσης ασχοληθεί με το ραδιόφωνο και τη τηλεόραση. Ο Ντίνος Δημόπουλος υπήρξε ιδρυτής Δραματικής Σχολής και ήταν μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, ενώ είχε διατελέσει Πρόεδρος της Επιτροπής χορήγησης διπλωμάτων του Υπουργείου Πολιτισμού, στις Δραματικές Σχολές του θεάτρου και κινηματογράφου.. Υπήρξε μόνιμος συνεργάτης της Φίνος Φιλμ.

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

🚩☭ 🚩Μίνα Γιάννου μια από τις ηρωικές μορφές του ΚΚΕ🚩☭ 🚩 Σήμερα συμπληρώνονται δώδεκα χρόνια από το θάνατο της κομμουνίστριας Μίνας Γιάννου, που «έφυγε» πλήρης ημερών, στα 95 της χρόνια, έχοντας δώσει όλη της τη ζωή στους αγώνες του κόμματος και του μαζικού, λαϊκού κινήματος Η Μίνα Γιάννου γεννήθηκε το 1916 στην Αθήνα. Το 1934 εργάστηκε στο λογιστήριο της βιομηχανίας Παυλίδη και το 1936 μετά από διαγωνισμό στην Τράπεζα της Ελλάδος. Σπούδαζε παράλληλα στην ΑΣΟΕΕ απ’ όπου αποφοίτησε το 1937. Οργανώθηκε στο ΕΑΜ το 1943 και λίγους μήνες αργότερα έγινε μέλος του ΚΚΕ. Στις αρχές του 1944 συνελήφθη από την Γκεστάπο και καταδικάστηκε από γερμανικό στρατοδικείο σε τρία χρόνια φυλάκιση. Πήρε μέρος στις μάχες του Δεκέμβρη το 1944. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση της στο συνδικαλιστικό κίνημα των τραπεζοϋπαλλήλων. Το 1948 απολύθηκε από την Τράπεζα της Ελλάδας, γιατί αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση νομιμοφροσύνης. Το 1949 συνελήφθη από την Ασφάλεια και εκτοπίστηκε στη Χίο και στο Τρίκερι. Το Μάρτη του 1950 μεταφέρθηκε στις φυλακές Αβέρωφ στην Αθήνα όπου καταδικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο σε 20 χρόνια φυλακή για τη συνδικαλιστική της δράση. Αποφυλακίστηκε το φθινόπωρο του 1953 ύστερα από αθώωσή της στην αναθεώρηση της δίκης από το Eφετείο Αθηνών. Από το 1954 δραστηριοποιήθηκε στην ΕΔΑ. Το 1961 πήρε μέρος στο 8ο Συνέδριο του ΚΚΕ και εκλέχθηκε μέλος της ΚΕ. Τον Οκτώβρη του 1961 εκλέχθηκε βουλευτής της ΕΔΑ, ενώ το 1963 ήταν μέλος του Γραφείου εσωτερικού του ΚΚΕ που λειτουργούσε παράνομα στην Ελλάδα. Με την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας του 1967 έμεινε για οκτώ μήνες στην παράνομη δράση μέχρι να συλληφθεί το Δεκέμβρη του 1967. Εκτοπίστηκε στα Γιούρα, στην Αλικαρνασσό, στον Ωρωπό Αττικής, στη Ζαχάρω Ηλείας. Απολύθηκε το 1971. Το 1973 συμμετέχει στο 9ο Συνέδριο που έγινε στο εξωτερικό. Εκλέγεται μέλος της ΚΕ και μέλος του ΠΓ. Λίγες μέρες μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα συλλαμβάνεται από την Ασφάλεια, κρατήθηκε πέντε μήνες σε αυστηρή απομόνωση και παραπέμφθηκε σε δίκη μαζί με άλλα μέλη του ΠΓ και στελέχη της ΚΝΕ κατηγορούμενη για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Απελευθερώθηκε μαζί με άλλα στελέχη του Κόμματος στις 26 Ιούλη 1974 και συμμετέχει δραστήρια στην ανασυγκρότηση των κομματικών οργανώσεων του ΚΚΕ και στην de facto νόμιμη λειτουργία του πριν την επίσημη νομιμοποίησή του. Στις εκλογές του 1974 και του 1977 εκλέχθηκε βουλευτής και ήταν υπεύθυνη για την κοινοβουλευτική δουλειά του Κόμματος μαζί με άλλες κομματικές χρεώσεις. Στο 10ο Συνέδριο επανεκλέχθηκε μέλος της ΚΕ και μέλος του ΠΓ. Μέλος της ΚΕ εκλέχθηκε και στο 11ο Συνέδριο του Κόμματος. Αξίζει να σημειωθεί ότι από το 1958 η συντρόφισσα Μίνα Γιάννου έπασχε από ανίατη ασθένεια σχετική με την όρασή της, γεγονός που αντιμετώπισε χωρίς μείωση της κομματικής της δράσης. Η συντρόφισσα Μίνα Γιάννου ανήκει στις γενιές των μελών και στελεχών του Κόμματος που ατσαλώθηκαν μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης και αποτελούν πρότυπα έμπνευσης και διδαχής για τις σημερινές και αυριανές γενιές των κομμουνιστών. Τίμησε τον τίτλο του μέλους και του στελέχους του Κόμματος μέχρι τέλους. Με την αδάμαστη θέλησή της συνέβαλε να γραφτούν οι σελίδες της πρωτοπόρας επαναστατικής δράσης του Κόμματος για το δίκιο και την προοπτική της εργατικής τάξης και του λαού μας, υπερασπιζόμενη τα επαναστατικά χαρακτηριστικά και τις αρχές του ΚΚΕ. (Ριζοσπαστης)

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Ρενουάρ, Ωγκύστ (Pierre – Auguste Renoir). Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1841 στη Λιμόζ. Γάλλος ζωγράφος από τους γονιμότερους δασκάλους, τις πιο ηγετικές μορφές του ιμπρεσιονισμού. Τα έργα του είναι περισσότερα από 4000. Καταγόταν από φτωχή οικογένεια για αυτό, από πολύ νέος εργάστηκε σε εργοστάσιο πορσελάνης, αργότερα με τον αδελφό του, που ήταν χαράκτης μεταλλίων και στη συνέχεια ως διακοσμητής σε βεντάλιες και λειτουργικά άμφια. Στο μεταξύ, οι συχνές επισκέψεις του στο Λούβρο ωρίμασαν την απόφασή του να εγγραφεί στη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου στο Ατελιέ Γκλερ, γνώρισε τους Μονέ, Σισλέ και Μπαζίλ. Μαζί τους και με τους Πισσαρρό, Γκιγιωμέν, Σεζάν της Ελβετικής Ακαδημίας συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό για τον Μανέ, που η ζωγραφική του τότε ήταν αντικείμενο χλεύης και αποδοκιμασίας και για τους ζωγράφους της Μπαρμπιζόν, με τους οποίους ζωγράφισε au plein air στο δάσος του Φονταινεμπλώ. https://avalonofthearts.gr/%CE%BF-%CE%B9%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%B6%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B9%CE%B5%CF%81-%CF%89%CE%B3%CE%BA%CF%8D/

Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες

“Ναι, από την κόλαση των φτωχών φτιάχνεται ο παράδεισος των πλουσίων” Σαν σήμερα το 1802, στην Ντου της Γαλλίας, γεννήθηκε ο Βίκτωρ Ουγκώ. Κάποιες μορφές στέκουν στο πνευματικό στερέωμα αναλλοίωτες από το χρόνο. Μια από αυτές τις μορφές είναι και ο Ουγκώ. ”Μιλόρδοι, σας το λέω, εγώ είμαι ο λαός. Σήμερα τον καταπιέζετε, σήμερα με γιουχάρετε. Αλλά το μέλλον είναι σκοτεινό κι ο πάγος θα λιώσει. (…) Θα ‘ρθει μια ώρα, που μια τρομερή δόνηση θα κόψει στα δύο την καταπίεσή σας και τότε άγριος μυκηθμός θα απαντήσει στις τωρινές κοροϊδίες σας”. … ”Κάποια μέρα θα έρθει η πραγματική κοινωνία. Τότε δε θα υπάρχουν πια άρχοντες, θα υπάρχουν μόνο ελεύθεροι θνητοί. Δε θα υπάρχουν πια αφεντάδες, θα υπάρχουν πατεράδες. Αυτό θα είναι το μέλλον. Δε θα υπάρχουν πια υποκλίσεις, ταπεινότητες, αμάθειες, άνθρωποι που ζουν σε ζωώδη κατάσταση, δε θα υπάρχουν πια αυλικοί κι υπηρέτες, ούτε και βασιλιάδες, παρά μόνο φως”. … “Αναμφίβολα ο λαός οφείλει να πληρώνει, αναμφίβολα ο λαός οφείλει να υπηρετεί, όμως αυτό θα πρέπει να του αρκεί… Απ’ αυτόν βγαίνουν οι δυο δυνάμεις του κράτους, ο στρατός και ο προϋπολογισμός. Να είσαι φορολογούμενος, να είσαι και στρατιώτης, μήπως αυτό δεν είναι αρκετό; Ο φόρος κι η στρατιωτική θητεία είναι μισθοί, που τους πληρώνουν οι λαοί και τους εισπράττουν οι πρίγκιπες. Ο λαός δίνει το αίμα του και το χρήμα του μέσω του οποίου τον οδηγούν. Ο λαός έχει άγνοια, είναι τυφλός… Ο αδαής είναι χρήσιμος σαν είναι στο σκοτάδι, που επειδή καταργεί το βλέμμα, καταργεί και τις επιθυμίες… Οποιος διαβάζει σκέφτεται, κι όποιος σκέφτεται, κάνει κάποιους συλλογισμούς. Να μην κάνεις συλλογισμούς, αυτό είναι το χρέος σου…” Αποσπάσματα από το βιβλίο του Βίκτωρ Ουγκώ “Ο άνθρωπος που γελά”, Εκδόσεις “Σύγχρονη Εποχή”

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

1 Μαρτίου 1445 Γεννιέται ο Ιταλός ζωγράφος της αναγέννησης Σάντρο Μποττιτσέλλι (Αλεσσάντρο ντι Μαριάνο Φιλιπέπι 1445–1510). Ένας από τους πιο γνωστούς και επιτυχημένους καλλιτέχνες της εποχής του. Γεννήθηκε το 1445 στη Φλωρεντία. Ήταν το τελευταίο παιδί του βυρσοδέψη Μαριάνο ντι Βάνι και της Σμεράλντα. Από μικρή άρχισε να εξασκείται ως χρυσοτέχνης, επάγγελμα αξιοσέβαστο, της εποχής. Στα 18 στράφηκε στη ζωγραφική. Μαθήτευσε από το 1461 ή 1462, έως το 1467, δίπλα στον διάσημο ζωγράφο Φιλίππο Λίππι (περ. 1406-1469), στο Πράτο. Ο πρώτος πίνακας του, μία Προσκύνηση των Μάγων, χρονολογείται από το 1465-1467. Επέστρεψε στη Φλωρεντία όπου δημιούργησε το δικό του εργαστήριο και άρχισε να δέχεται παραγγελίες. Η ζωγραφική του ήταν επηρεασμένη από τον Αντρέα ντελ Βερρόκκιο (1435-1488), ο οποίος ήταν ο δάσκαλος του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Μια από τις πρώτες παραγγελίες που πήρε (1470), ήταν από ένα ειδικό δικαστήριο, με αρμοδιότητα σε υποθέσεις εμπορικού δικαίου, για μια σειρά πινάκων με θέμα τις επτά βασικές αρετές (δύναμη, πίστη, ελπίδα, δικαιοσύνη, αγάπη, σύνεση και εγκράτεια), αλλά ζωγράφισε μόνο τη Δύναμη. Το 1472 έγινε μέλος της συντεχνίας του Αγίου Λουκά. Το 1474 ταξίδεψε στην Πίζα όπου εργάστηκε για τη διακόσμηση του καθεδρικού ναού της πόλης φιλοτεχνώντας την Ανάληψη της Παναγίας, έργο που όμως δεν ολοκλήρωσε, για άγνωστους λόγους. Στη δεκαετία του 1470, ολοκλήρωσε πολλές προσωπογραφίες και εδραίωσε τη φήμη του. Φιλοτέχνησε πορτρέτα επιφανών προσωπικοτήτων της υψηλής κοινωνίας της Φλωρεντίας, όπως του η «Προσωπογραφία του Τζουλιάνο των Μεδίκων» (περ. 1476-78), και η «Προσωπογραφία νέου που κρατά μετάλλιο του Κόζιμο των Μεδίκων» (περ. 1475). Συνδέθηκε με την οικογένεια των Μεδίκων και ήρθε σε επαφή με τις ιδέες του «νεοπλατωνισμού». Το 1480 φιλοτέχνησε μια νωπογραφία με θέμα «το όραμα του Αγίου Αυγουστίνου στο οποίο εμφανίστηκε ο Άγιος Ιερώνυμος», για την εκκλησία των Αγίων Πάντων στη Φλωρεντία. Το 1481, με πρόσκληση του Πάπα Σίξτου Δ΄, επισκέφθηκε τη Ρώμη, για να διακοσμήσει, μαζί με τους σπουδαίους ζωγράφους Ντομένικο Γκιρλαντάιο (1449-1494), Κόζιμο Ροσέλι και Περουτζίνο (1448-1523) , τους τοίχους της Καπέλα Σιξτίνα. Ο Μποττιτσέλλι φιλοτέχνησε τρεις νωπογραφίες στις οποίες απεικονίζονται οι «Πειρασμοί του Μωυσή», η «Τιμωρία των εξεγερμένων Εβραίων» και οι «Πειρασμοί του Χριστού». Από την άνοιξη του 1842, που επέστρεψε στη Φλωρεντία και για τα επόμενα χρόνια ολοκλήρωσε αρκετά αλληγορικά έργα, με μυθολογικά θέματα, χωρίς όμως να εγκαταλείψει τις θρησκευτικές συνθέσεις. Ανάμεσα τους η «Αλληγορία της Άνοιξης» (La Primavera), ένα από τα σημαντικότερα έργα του. Το 1482 συμμετείχε στη διακόσμηση της Sala dei Gigli στο Παλάτσο Βέκιο, αλλά δεν διασώζεται κανένα ίχνος από το έργο του. Το 1843φιλοτέχνησε τέσσερις σκηνές βασισμένες στο «Δεκαήμερο» του Βοκάκιου. Στα μέσα της δεκαετίας του 1480, ολοκλήρωσε το έργο του «η Γέννηση της Αφροδίτης», ένας από τους πιο δημοφιλείς πίνακες του, όπου απεικόνισε την Αφροδίτη σύμφωνα με τις κλασικές αναλογίες των αρχαίων αγαλμάτων, ενώ για τη στάση της ακολούθησε το πρότυπο της Αιδήμονος Αφροδίτης. Δεν είναι βέβαιο αν ο Μποττιτσέλλι ανταποκρίθηκε στην προτροπή του μοναχού Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα προς τους πολίτες της Φλωρεντίας, να ρίξουν στην «πυρά της ματαιοδοξίας» (falò delle vanità) όλα τα πολύτιμα αντικείμενά τους καταστρέφοντας μέρος των έργων τους, και στην έξαρση του θρησκευτικού συναισθήματος που σημειώθηκε στα τέλη τηε δεκαετίας το 1480. Η επίδραση του Σαβοναρόλα αποτυπώθηκε στο έργο του, με την εμφανή μείωση των πινάκων με κοσμικά θέματα. Ο τελευταίος μη θρησκευτικός πίνακας που φιλοτέχνησε ήταν «Η Συκοφαντία του Απελλή» (περ. 1495), έργο που βασίστηκε σε ένα χαμένο έργο του ζωγράφου της αρχαιότητας Απελλή, γνωστό μόνο μέσα από τους «Νεκρικούς Διαλόγους» του Λουκιανού. Έργο, ενδεικτικό της επιρροής του Σαβοναρόλα αλλά και της θρησκευτικής έξαρσης της εποχής, υπήρξε επίσης η «Μυστική Γέννηση» (1500). Στα τελευταία έργα του, ο Μποττιτσέλλι υιοθέτησε ένα απλούστερο ύφος, απέριττο και απαλλαγμένο από έντονα διακοσμητικά στοιχεία, πιθανά διότι δεν στόχευε στην τέρψη όσο στη διδακτική λειτουργία του πίνακα. Η φήμη του άρχισε να εξανεμίζεται κατά τις αρχές του 16ου αιώνα, όταν οι φιλοσοφικές ιδέες που διαπερνούσαν τους πίνακές του άρχισαν να εκτοπίζονται. Το ενδιαφέρον για το έργο του αναθερμάνθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, οπότε απέκτησε αυτή τη θέση και την αναγνώριση που κατέχει μέχρι σήμερα.

Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες

1 Μαρτίου 1870 Γεννήθηκε ο Ρώσος και Σοβιετικός ζωγράφος Φέντοτ Σίτσκοφ (1870-1958). Γεννήθηκε σε μια φτωχή αγροτική οικογένεια στο χωριό Kochelaevo της επαρχίας Πένζα, στη Μολδαβία (τότε Ρωσική Αυτοκρατορία). Από παιδί έδειξε το ταλέντο του στη ζωγραφική. Εργάστηκε σε στούντιο εικονογραφίας, ζωγράφιζε πορτραίτα από φωτογραφίες και τοιχογραφίες σε εκκλησίες. Με την προτροπή και υποστήριξη ενός στρατηγού (ΙΑ Αράποβα, 1844-1913), μετακόμισε στην Αγία Πετρούπολη και φοίτησε στο σχολείο της Εταιρείας Σχεδίου για την Ενθάρρυνση των Τεχνών μέχρι το 1895. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Ακαδημίας Καλών Τεχνών. Μετά την αποφοίτηση του επέστρεψε στην πατρίδα του. Το 1903 παντρεύτηκε την Lydia Vasilievna Ankudinova, η οποία έγινε μια πραγματική μούσα του, την οποία απεικόνισε σε πολλούς πίνακες, μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1905 τιμήθηκε με το βραβείο «A. Kuindzhi», στην Ανοιξιάτικη Έκθεση της Ακαδημίας Τεχνών, για τον πίνακα του με τίτλο «Λιν Μύλοι». Την ίδια χρονιά εκλέχτηκε μέλος της Επιτροπής Αλληλοβοήθειας Ρώσων Καλλιτεχνών. Το 1908 Ταξίδεψε σε Ιταλία, Γαλλία και Γερμανία. Επέστρεψε φέρνοντας πολλά τοπία της Ρώμης, της Βενετίας κά. Την περίοδο 1909-1917, πήρε μέρος σε πολλές εκθέσεις όπου έλαβε πολλά βραβεία και διακρίσεις. Δέχτηκε με ενθουσιασμό τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση και το 1918-1920 συμμετείχε στο σχεδιασμό διακοπών, στην πόλη Narovchata, στο σταθμό Arapovo και στο χωριό Kochelayevo. Το 1937 του απονεμήθηκε ο τίτλος του «Τιμημένου καλλιτέχνη της ΑΣΣΔ της Μολδαβίας και το 1950 ο τίτλος του Τιμημένου καλλιτέχνη της Ρωσικής ΟΣΣΔ. Από το Μάρτιο του 1970, στην εκατοστή επέτειο του Fedot Sychkov, το σπίτι του έχει γίνει μουσείο.

Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες

1 Μαρτίου 1875 Πεθαίνει ο Γάλλος ποιητής Εντουάρ Ζοασίμ Κορμπιέρ, γνωστός ως Τριστάν Κορμπιέρ, (1845-1875). Δεν γνώρισε την αναγνώριση όσο ζούσε. Δημοσίευσε τη μοναδική ποιητική συλλογή του «Οι κίτρινες αγάπες», το 1873, αλλά έμεινε στο περιθώριο. Ήρθε στο φως, μετά το θάνατό του, όταν ο Πολ Βερλαίν (1844-1896), του αφιέρωσε ένα κεφάλαιο στο έργο του «Οι καταραμένοι ποιητές» (1883). Γεννήθηκε στο Μορλαί (Φινιστέρ). Ο πατέρας του, Εντουάρ Κορμπιέρ, ήταν ναυτικός, εφοπλιστής, δημοσιογράφος και συγγραφέας (θεωρείται ο πατέρας του γαλλικού ναυτικού μυθιστορήματος). Η μητέρα του Ανζελίκ Ασπασί Πυγιό, ήταν 33 χρόνια μικρότερη από το σύζυγό της. Ο Ζοασίμ Κορμπιέρ στάλθηκε στα 14 του, στο Αυτοκρατορικό Λύκειο του Σεν Μπριέ. Άρχισε να υποφέρει από ρευματική αρθρίτιδα, που τον κυρίευσε και τον στιγμάτισε. Εγκατέλειψε το Σεν Μπριέ και πήγε να ζήσει με ένα θείο του, γιατρό στην Ναντ. Συνέχισε τις σπουδές του, με την ιδιότητα του εξωτερικού μαθητή, στο Λύκειο της Ναντ. Δυο χρόνια αργότερα εγκατέλειψε τις σπουδές του, λόγω επιδείνωσης της υγείας του. Ταξίδεψε στη Νότια Γαλλία και διάβασε Ουγκώ, Μπωντλαίρ και ντε Μυσέ. Τελικά εγκαταστάθηκε σε σπίτι των γονιών του, στο Ροσκόφ. Καθώς ήταν ισχνός και με διαλυμένο βάδισμα, οι χωριάτες του έδωσαν το παρατσούκλι «Ankou» (το φάντασμα του θανάτου). Του άρεσε να ανοίγεται στη θάλασσα, με τη βάρκα του «Négrier» (τίτλος του πιο φημισμένου μυθιστορήματος του πατέρα του) και να ξοδεύει τις μέρες του με εκκεντρικές εκφράσεις, όπως, πχ να ξυρίζει τα φρύδια του. Μάλιστα, εμφανίστηκε στη Ρώμη, σε πανήγυρη για τον πάπα, να σέρνει ένα γουρούνι μεταμφιεσμένο σε επίσκοπο. Αυτά, μέχρι να γνωρίσει τη μούσα του, μια μικρή Παριζιάνα ηθοποιό, την Αρμίντα Ζοζεφίνα Κουτσιάνι, την οποία αποκαλεί Μαρσέλ. Εγκατέλειψε το όνομά του και υιοθέτησε το Τριστάν (Tristan Corbière: triste en corps bière: θλίψη πτώματος σε φέρετρο). Πέθανε στο Μορλαί, πριν κλείσει τα 30 και αφού έζησε τη σύντομη ζωή του μέσα στην απομόνωση και την ταλαιπωρία! Ο τίτλος της μοναδικής του συλλογής «Κίτρινες αγάπες», δόθηκε στην παλιά δημόσια βιβλιοθήκη στο Μορλαί.

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ -γεννήθηκε σαν σήμερα το 1871 Και τότε και τώρα και πάντα! Και η επιβεβαίωση τραγική, παντού! Πριν από περίπου έναν αιώνα, βλέποντας το σάπισμα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε γράψει κάτι που σήμερα, υπό το φως των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας, -αλλά και σε όλο τον κόσμο- επιβεβαιώθηκε μέχρι …κεραίας: ”Στην αστική κοινωνία ο ρόλος της Αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος της αντιπολίτευσης. Σε κόμμα εξουσίας επιτρέπεται να υψωθεί μόνο πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους. (…) Η είσοδος ενός σοσιαλιστή σε μια αστική κυβέρνηση δεν είναι, όπως πολλοί νομίζουν, μια μερική κατάκτηση του αστικού κράτους από τους σοσιαλιστές, αλλά μια μερική κατάκτηση του σοσιαλιστικού κόμματος από το αστικό κράτος. (…) ”Οποιος εκφράζεται υπέρ του μεταρρυθμιστικού δρόμου μέσω των νόμων, αντί και σε αντίθεση με την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και με την ανατροπή της κοινωνίας, αυτός δεν επιλέγει στην πραγματικότητα έναν άλλο πιο ήσυχο, ασφαλή, αργό δρόμο για τον ίδιο στόχο, αλλά επιλέγει έναν άλλο στόχο, δηλαδή αντί για την πραγματοποίηση ενός νέου κοινωνικού καθεστώτος θέλει να επιφέρει μόνο ασήμαντες αλλαγές στο παλιό καθεστώς”

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σε όλους! Σαν σήμερα το 1871 γεννιέται η Γερμανίδα κομμουνίστρια επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ . Η <<Κόκκινη Ρόζα >>μία από τις σπουδαιότερες γυναίκες του 20ου αιώνα μια μεγάλη επαναστάτρια χωρίς συμβιβασμούς και με δυνατή φωνή υπερασπίστηκε τα πιστεύω της. Μια γυναίκα που εξέφρασε με πάθος και αποφασιστικότητα την κριτική της εναντίον του καπιταλισμού και άντλησε μέσα από αυτή την κριτική ,τη δύναμη για την επαναστατική δράση, μια οξυδερκής παρατηρήτρια της εποχής της και των αλλαγών που συντελούνταν μέσα σε αυτή. Γεννήθηκε στην Πολωνία, συμμετείχε στις διεργασίες της σοσιαλδημοκρατίας στην τσαρική Ρωσία. Διωκόμενη πέρασε στη Γερμανία και εντάχθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. ‘Ασκησε πολεμική στις ρεφορμιστικές θέσεις του κόμματος και στη συνέχεια αντιτάχθηκε στον πόλεμο. Μαζί με τον Λίμπκνεχτ πρωτοστάτησε στον «Σπάρτακο» και στην ίδρυση του νεοϊδρυμένου ΚΚ Γερμανίας. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ θα δολοφονηθεί 15 Γενάρη του 1919, από στρατιωτικά και παραστρατιωτικά ακροδεξιά αποσπάσματα, κατ’ εντολή της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης της Γερμανίας, η οποία είχε επικηρύξει τη Ρόζα με 100.000 μάρκα. Την δολοφόνησαν με κτηνώδη τρόπο, με τα κοντάκια των όπλων, και το πτώμα της το πέταξαν από τη γέφυρα της Λιχτενστάιν στο κανάλι Λάνβερχ. Ο εντοπισμός του θα γίνει δυνατός μόλις στις 31 Μάη του 1919, όταν τα νερά θα το βγάλουν στην ακτή. Η κηδεία της Λούξεμπουργκ στις 13 του Ιούνη 1919 μετατράπηκε σε μεγάλη μαχητική διαδήλωση των Γερμανών εργατών.

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Καλημέρα και καλό μήνα . Σαν σήμερα το1952 το στρατοδικείο του αστικού κράτους , καταδικάζει με βάσει το νόμο 375/1936 της δικτατορίας Μεταξά (για κατασκοπεία) , τους 8 από τους 29 συνολικά κρατούμενους Κομμουνιστές . Ο Μπελογιάννης κατά την απολογία του μετέτρεψε τη “κατηγορία” σε κατηγορητήριο του αστικού κράτους , που ξέθαψε το Μεταξικό νόμο περί “κατασκοπείας”, προκειμένου να τους οδηγήσει σε θάνατο . Από αυτούς οι τέσσερις , Μπελογιάννης , Αργυριάδης , Καλούμενος και Μπάτσης εκτελέστηκαν στις 30 του Μάρτη ☆ ☆ ☆ 《 Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας . Το δείξαμε όταν κινδύνευε η ελευθερία , η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά στη χώρα μας, προκειμένου να ξημερώσουν καλύτερες μέρες , χωρίς πείνα και πόλεμο . Γι ‘ αυτό το σκοπό, αν χρειασθεί , θυσιάζουμε και την ζωή μας》 . ( Από την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη στο στρατοδικείο ) . Στη φωτογραφία από τη δίκη ,βλέπουμε τους 4 να χαμογελάνε σαν να μην συμβαίνει τίποτα . Είναι το χαμόμελο και η υπερηφάνεια των Κομμουνιστών που δεν πτοούνται , ούτε λυγίζουν , γιατί ξέρουν ότι αγωνίζονται για υψηλά ιδανικά , για τα ιδανικά της εργατικής τάξης . Μην καρτεράτε να λυγήσουμε ….Από εκεί και πέρα κάθε συνειρμός…..

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

2 Μαρτίου 1707 Γεννιέται ο Γάλλος ζωγράφος Λουί-Μισέλ βαν Λου (1707-1771). Καταγόταν από οικογένεια ζωγράφων, που εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία τον17ο αιώνα. Ο πατέρας του Ζαν-Μπατίστ βαν Λου, ήταν ζωγράφος, όπως και τα αδέλφια του, Φρανσουά βαν Λου και Σαρλ Αμεντέ Φιλίπ βαν Λου και ο θείος του Σαρλ Αντρέ βαν Λου. Σπούδασε με την καθοδήγηση του πατέρα του, στο Τορίνο και τη Ρώμη. Το 1725 κέρδισε το βραβείο της Βασιλικής Ακαδημίας Ζωγραφικής και Γλυπτικής στο Παρίσι. Την περίοδο 1727-1732 έζησε στη Ρώμη. Το 1736 έγινε επίσημος ζωγράφος της αυλής του Φιλίππου Ε΄ της Ισπανίας, στη Μαδρίτη. Το 1752 ήταν ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη της Ακαδημίας της Μαδρίτης. Το 1753 επέστρεψε στη Γαλλία όπου φιλοτέχνησε πολλά πορτραίτα του Λουδοβίκου ΙΕ΄. Το 1765 έγινε διευθυντής της Βασιλικής Σχολής Προστατευόμενων μαθητών, στη θέση του θείου του Σαρλ Αντρέ βαν Λου.

Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες

03 Μαρτίου 1929 Γεννιέται ο μουσικοσυνθέτης Νίκος Μαμαγκάκης (1929-2013). Σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών και στη συνέχεια στην Ανώτατη Μουσική Σχολή του Μονάχου δίπλα στους Καρλ Ορφ και Γκέντσμερ Από τα γνωστότερα έργα του είναι: Αναρχία για κρουστά και ορχήστρα, Σενάριο για δύο αυτοσχέδιους τεχνοκρίτες για ενόργανο σύνολο, ταινία και σκηνική δράση, Παραστάσεις για φλάουτο, φωνή και σκηνική δράση, Μουσική για τέσσερεις πρωταγωνιστές, Κασσάνδρα, Ερωτόκριτος, μουσική για τον Πλούτο του Αριστοφάνη, Τριττύς, Τετρακτύς, Εγκώμιο στο Ν. Σκαλκώτα και πρόσφατα, η σύγχρονη όπερα Οδύσσεια (βασισμένη στο ομώνυμο έπος του Νίκου Καζαντζάκη. Έγραψε μουσική για τον ελληνικό κινηματογράφο, όπως: Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά, Η νεράιδα και το παλικάρι, Η αρχόντισσα και ο αλήτης (όλες του Ντίνου Δημόπουλου), Λούφα και παραλλαγή, Άρπα-κόλλα, Βίος και Πολιτεία (του Νίκου Περάκη), Η λεωφόρος του μίσους (του Νίκου Φώσκολου) και πολλά άλλα. Τον Απρίλιο 1997 παρουσίασε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών το τρίπρακτο λυρικό έργο του «Όπερα των σκιών» (εμπνευσμένο από το θέατρο σκιών) σε λιμπρέτο του Νάσου Θεοφίλου.

Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ στις 5-3-1953 ”φευγει” απο τη ζωη ο Ι.Β.ΣΤΑΛΙΝ ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ (μπολσεβικων ) της ΕΣΣΔ και επικεφαλης του σοβιετικου κρατους.Υπηρξε ενας απο τους επιφανεις ηγετες της προλεταριακης επαναστασης της ΕΣΣΔ και του παγκοσμιου κομμουνιστικου κινηματος.Ενα μικρο ιστορικο αφιερωμα: <<”Ποιος ήταν” Το όνομα και η δράση του Στάλιν, ως επικεφαλής της ΚΕ του ΚΚ (μπολσεβίκων) της ΕΣΣΔ και του σοβιετικού κράτους, μετά το θάνατο του Λένιν, συνδέθηκε, τόσο με τις επιτυχίες των οικοδόμων του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, όσο και με την ανάπτυξη του σοσιαλιστικού συστήματος σε μια σειρά χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και της Ασίας. Ταυτόχρονα, το όνομα του Στάλιν συνδέεται με την τεράστια συμβολή της Σοβιετικής Ενωσης στη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών κατά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο. Ηταν το πιο σημαντικό αποτέλεσμα της πάλης των λαών πριν το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, στη διάρκειά του για τη συντριπτική ήττα του φασισμού, αλλά και αμέσως μετά τον πόλεμο, στα πρώτα χρόνια της ανοικοδόμησης. Ο ιμπεριαλισμός διεθνώς σ’ αυτό το πεδίο δέχτηκε μια μεγάλη ήττα, αφού σ’ ένα μέρος του πλανήτη, αρκετά σημαντικό από πολλές πλευρές, οι λαοί οικοδομούσαν το δικό τους μέλλον, τη νέα κοινωνία, καταργώντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και παίρνοντας την τύχη τους στα χέρια τους. Ο Γεωργιανός Ιωσήφ Στάλιν εντάσσεται από νεαρή ηλικία σε παράνομο μαρξιστικό όμιλο στην Υπερκαυκασία. Στο Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ) συμμετέχει, από την ίδρυσή του, το 1898. Μελετάει τα έργα των Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και Πλεχάνοφ. Παίρνει μέρος στην έκδοση μαρξιστικών εφημερίδων στην Υπερκαυκασία και στην προπαγάνδιση του μαρξισμού στους εργάτες της περιοχής. Μέλος της Επιτροπής του ΣΔΕΚΡ Τιφλίδας, Καυκασιανής Ενωσης και Μπακού, στηρίζει τις λενινιστικές ιδέες για το κόμμα, την τακτική και τη στρατηγική του και παίρνει μέρος στην Επανάσταση του 1905 – 1907. Στα 1912, ο Στάλιν έγραψε το βιβλίο «Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα», που είναι από τα πιο σημαντικά μαρξιστικά έργα, για ένα από τα πιο δύσκολα στην επίλυσή τους προβλήματα, όπως είναι το εθνικό ζήτημα. Στην καθοδήγηση της ένοπλης εξέγερσης στη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, πήρε μέρος σαν μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος των Μπολσεβίκων, μέλος του Στρατιωτικοεπαναστατικού Κέντρου της Πετρούπολης και της Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής. Εγινε λαϊκός επίτροπος των εθνοτήτων στην πρώτη σοβιετική κυβέρνηση. Στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου και της ξένης ιμπεριαλιστικής επέμβασης, ήταν μέλος του Επαναστατικού Πολεμικού Συμβουλίου της Σοβιετικής Δημοκρατίας. Συνέβαλε στην ενίσχυση της συμμαχίας της εργατικής τάξης με την αγροτιά, την περίοδο οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Υπερασπίστηκε τη λενινιστική πολιτική, ενάντια στην πολιτική του Τρότσκι. Αγωνίστηκε ενάντια στο δεξιό οπορτουνισμό μέσα στο κόμμα. Επέμενε στην ιδεολογικοπολιτική ενότητα του κόμματος ως θεμέλιου για την πορεία της επανάστασης και την ανάπτυξη του σοσιαλισμού. Ηταν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ` Διεθνούς. Σημαντική ήταν η συμβολή του στη δημιουργία της ΕΣΣΔ στα 1921 και στη λύση του πιο δύσκολου «εθνικού ζητήματος», αλλά και στην επεξεργασία και εφαρμογή των σχεδίων της οικονομικής και πολιτιστικής, αλλά και αμυντικής ανάπτυξης της ΕΣΣΔ. Μερικά από τα έργα του, εκτός από το σημαντικό για το εθνικό ζήτημα, το οποίο αναφέραμε ήδη, είναι: «Για τις βάσεις του λενινισμού», «Τροτσκισμός ή λενινισμός», «Ζητήματα λενινισμού», «Ακόμα μια φορά για τη σοσιαλδημοκρατική παρέκκλιση στο κόμμα μας», «Για τη δεξιά παρέκκλιση στο ΠΚΚ (μπ.)», «Ζητήματα αγροτικής πολιτικής στην ΕΣΣΔ», «Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» κ.ά. ”Ο σκοπός της επίθεσης στο πρόσωπό του” Στο πρόσωπο του Στάλιν ξεδιπλώθηκε τον προηγούμενο αιώνα, και συνεχίζεται, η πιο χυδαία επίθεση κατά του σοσιαλισμού. Αστοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί αποδίδουν σε μια ιστορική προσωπικότητα, τη φανταστική δύναμη δημιουργίας μιας επίσης φανταστικής πραγματικότητας, την περίοδο οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ αμέσως μετά το θάνατο του Β. Ι. Λένιν. Με τον Στάλιν, φαίνεται ότι η αστική ιστοριογραφία πασχίζει να αποδείξει, όχι μόνον τα δικά της παράδοξα στο πρόσωπο ενός μπολσεβίκου ηγέτη, αλλά και τη δική της αντίληψη, για το ποιος είναι ο δημιουργός της ιστορίας. Ετσι, η σφοδρή επίθεση σε μια προσωπικότητα, που διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, επιδιώκει να πείσει ότι η ιστορία δημιουργείται από τις προσωπικότητες και όχι από τους λαούς. Και, πάνω απ’ όλα, ότι αυτή δημιουργείται έξω από τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της εποχής, όπου δρα η προσωπικότητα. Αυτές σκόπιμα αποσιωπώνται. Αλλά οι επιδιώξεις δε σταματούν εδώ. Ο Στάλιν ήταν ηγέτης του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους. Και αυτό είναι το κύριο. Οι αστοί ιστορικοί και δημοσιολόγοι αποτελούν μοχλούς της ταξικής πάλης της αστικής τάξης ενάντια στην εργατική τάξη, του καπιταλισμού ενάντια στο σοσιαλισμό, στο ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο. Επομένως, πρέπει να πούμε πως ο Στάλιν έδρασε ως Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος των μπολσεβίκων στην ΕΣΣΔ. Το Κόμμα καθοδηγούσε τη σοσιαλιστική οικοδόμηση σε άμεση σχέση και κινητοποιώντας τους σοβιετικούς λαούς, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης. Επομένως, η πραγματικότητα, δηλαδή ο σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ, ήταν έργο των λαών της, που καθοδηγούνταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα, με Γραμματέα της ΚΕ τον Στάλιν. Ετσι δημιουργήθηκε αυτή η ιστορία. Γιατί τότε η συνεχιζόμενη επίθεση στον Στάλιν; Μα, γιατί η ταξική πάλη συνεχίζεται σφοδρή, σφοδρότατη. Αλλά και γιατί η προσωπική συμβολή του Στάλιν, στα ιστορικά πλαίσια που προαναφέραμε, είναι τεράστια. Αλλά και για έναν ακόμη λόγο: Οι τοποθετήσεις του για τις οποίες δέχτηκε και δέχεται αυτήν τη σφοδρή επίθεση επαληθεύτηκαν, όχι μόνον όσο ζούσε, αλλά ιδιαίτερα μετά το θάνατό του. Αυτή η επαλήθευση έχει σχέση με την ανατροπή του σοσιαλισμού και τις δυνάμεις που αναδείκνυε ο Στάλιν, ως μοχλούς σ’ αυτήν την επιδίωξη. Η τοποθέτηση του Στάλιν για την απειλή της διείσδυσης του ιμπεριαλισμού, σε συνδυασμό με την επιθετικότητα από το «εξωτερικό», έβρισκε την έκφρασή της στη δράση των αντεπαναστατικών αντισοσιαλιστικών στοιχείων μέσα στις γραμμές του σοσιαλισμού. Ο Στάλιν, όμως (όπως, πριν από αυτόν, ο Λένιν), είχε ξεκάθαρο πως ο σοσιαλισμός οικοδομείται σε πολιτική αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος διαθέτει ακόμη σημαντικές δυνάμεις και ο οποίος δεν παραιτείται από την επιδίωξη παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Και στο εσωτερικό της χώρας, η αστική τάξη που χάνει την εξουσία γίνεται πολλαπλάσια πιο επικίνδυνη απ’ ό,τι πριν, αφού επιδιώκει να την επανακατακτήσει. Εχει δε μαζί της, ως ισχυρούς συμμάχους, τους καπιταλιστές όλου του κόσμου. Βεβαίως, οι ιμπεριαλιστές της ΑΝΤΑΝΤ το δοκίμασαν στα 1918 με τη στρατιωτική επέμβαση, αλλά ηττήθηκαν. Επομένως, η από τα μέσα απειλή ήταν υπαρκτή. Αλλωστε, ήταν και οι συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, αλλά και η πάλη για την εκβιομηχάνιση αντιμετώπισε εκτεταμένα σαμποτάζ και καταστροφές, αλλά και μετά η κολεκτιβοποίηση αντιμετώπισε τη μεγάλη αντίσταση, έως και ένοπλη σε πολλές περιπτώσεις, των κουλάκων (αστική τάξη του χωριού). Η επαγρύπνηση απέναντι στην αντεπαναστατική δράση του διεθνούς ιμπεριαλισμού ήταν και είναι αυτή που δέχτηκε την πιο μεγάλη επίθεση. Αλλωστε, η εκτίμηση ότι η ταξική πάλη συνεχίζεται, με άλλες μορφές κατά την περίοδο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, που αργότερα καταδικάστηκε από το ΚΚΣΕ σαν λαθεμένη, ήταν σωστή. Και την καταδίκη αυτής της εκτίμησης την «πλήρωσε» ο σοσιαλισμός, όπως εκ των υστέρων φάνηκε με την αντεπανάσταση. Ολ’ αυτά, λοιπόν, επιβεβαιώνονται, με την προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού και αποτελούν μια σημαντική παρακαταθήκη για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, στην πάλη του στις σύγχρονες συνθήκες.>> ΠΗΓΗ: Ριζοσπαστης 20-12-2003( μερικο αποσπασμα)

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Στις 5 Μαρτη 1953 πεθαινει ο Ιωσηφ Σταλιν [ Ιωσηφ Βησαριονοβιτς Τζουγκασβιλι] , ΓΓ της της ΚΕ του Κομμουνιστικου Κομματος [ Μπ.] και ηγετης της Σοβιετικης Ενωσης. Ο Ι.Β. Σταλιν ενταχτηκε απο νεαρη ηλικια στο επαναστατικο κινημα. Ηταν μελος του Σοσιαλιστικου Δημοκρατικου Εργατικου Κομματος Ρωσιας [ ΣΔΕΚΡ ] απο την ιδρυση του, το 1898. Συνεβαλε καθοριστικα απο καθοδηγητικες θεσεις στη νικη της σοσιαλιστικης επαναστασης . Ως ηγετης του Κομμουνιστικου Κομματος , υπερασπιστηκε αποφασιστικα τη λενινιστικη γραμμη οσον αφορα τη σοσιαλιστικη οικοδομηση εναντια στο δεξιο οπορτουνισμο των Τροτσκι , Μπουχαριν κ. α. Ετσι το ονομα και η δραση του Ι. Β. Σταλιν δικαια συνδεθηκαν με την ορμητικη πορεια του σοσιαλισμου πριν το Β` Παγκοσμιο Πολεμο, αλλα και με τη μεταπολεμικη αναπτυξη του σοσιαλιστικου συστηματος σε χωρες της Κεντρικης και της Ανατολικης Ευρωπης και της Ασιας. Ταυτοχρονα , το ονομα του συνδεεται με την καθοριστικη συμβολη της Σοβιετικης Ενωσης στη μεγαλη Αντιφασιστικη Νικη των Λαων κατα το Β` Παγκοσμιο πολεμο. Δεν ειναι τυχαιο , λοιπον , που ο Σταλιν ως ηγετης του Διεθνους Κομμουνστικου Κινηματος λοιδορηθηκε και συκοφαντηθηκε , τοσο απο τον ταξικο αντιπαλο οσο και απο τις δυναμεις του οπορτουνισμου.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.

Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.

Καλημέρα σε όλους! Σαν σήμερα το 1871 γεννιέται η Γερμανίδα κομμουνίστρια επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ . Η <<Κόκκινη Ρόζα >>μία από τις σπουδαιότερες γυναίκες του 20ου αιώνα μια μεγάλη επαναστάτρια χωρίς συμβιβασμούς και με δυνατή φωνή υπερασπίστηκε τα πιστεύω της. Μια γυναίκα που εξέφρασε με πάθος και αποφασιστικότητα την κριτική της εναντίον του καπιταλισμού και άντλησε μέσα από αυτή την κριτική ,τη δύναμη για την επαναστατική δράση, μια οξυδερκής παρατηρήτρια της εποχής της και των αλλαγών που συντελούνταν μέσα σε αυτή. Γεννήθηκε στην Πολωνία, συμμετείχε στις διεργασίες της σοσιαλδημοκρατίας στην τσαρική Ρωσία. Διωκόμενη πέρασε στη Γερμανία και εντάχθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. ‘Ασκησε πολεμική στις ρεφορμιστικές θέσεις του κόμματος και στη συνέχεια αντιτάχθηκε στον πόλεμο. Μαζί με τον Λίμπκνεχτ πρωτοστάτησε στον «Σπάρτακο» και στην ίδρυση του νεοϊδρυμένου ΚΚ Γερμανίας. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ θα δολοφονηθεί 15 Γενάρη του 1919, από στρατιωτικά και παραστρατιωτικά ακροδεξιά αποσπάσματα, κατ’ εντολή της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης της Γερμανίας, η οποία είχε επικηρύξει τη Ρόζα με 100.000 μάρκα. Την δολοφόνησαν με κτηνώδη τρόπο, με τα κοντάκια των όπλων, και το πτώμα της το πέταξαν από τη γέφυρα της Λιχτενστάιν στο κανάλι Λάνβερχ. Ο εντοπισμός του θα γίνει δυνατός μόλις στις 31 Μάη του 1919, όταν τα νερά θα το βγάλουν στην ακτή. Η κηδεία της Λούξεμπουργκ στις 13 του Ιούνη 1919 μετατράπηκε σε μεγάλη μαχητική διαδήλωση των Γερμανών εργατών.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλησπέρα σας . Σαν σήμερα το 1937 γεννιέται η Πρώτη γυναίκα που ταξίδεψε στο διάστημα , η Σοβιετική αστροναύτης Βαλεντίνα Τερεσκόβα. Πρόκειται περί μεγάλου επιτεύγματος που αποδεικνύει ότι η γυναίκα μέσα σ ‘ ένα σύστημα ,χωρίς εκμετάλευση ανθρώπου από άνθρωπο , που δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους, μπορεί να καταφέρει τα πάντα . Με την ευκαιρία του εορτασμού της παγκόσμιας ημέρας της γυναίκας στις 8 Μάρτη τιμάμε όλες και όλους που πάλεψαν και παλεύουν ,για την απελευθέρωση της γυναίκας από κάθε κοινωνική ανισοτιμία στον 21ο αιώνα . Η 8η Μάρτη δεν είναι μία απλή γιορτή ,είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το εργατικό κίνημα, με τους αγώνες των εργατριών και την ιστορία τους. Στις 8 του Μάρτη 1857, οι εργάτριες στα υφαντουργεία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώσεις. Ζητούν ανθρώπινες συνθήκες δουλιάς και μείωση των ωρών εργασίας. Οι εργάτριες εκείνη την εποχή δούλευαν στα εργοστάσια περίπου 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι απ’ τους μισθούς των ανδρών. Ετσι, στα αιτήματα των εργατριών της Νέας Υόρκης περιλαμβανόταν και η μείωση των ωρών εργασίας στις 10, αλλά και η εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών, ζητήματα ενάντια στην εκμετάλλευση, κατά των φυλετικών διακρίσεων, κατά της ανισοτιμίας ανδρών και γυναικών. Στους εργοδότες και στην κυβέρνηση δεν έμενε άλλος δρόμος από το να χρησιμοποιήσουν την αστυνομία. Οι αστυνομικές δυνάμεις ρίχνονται με μανία πάνω στις εργάτριες και οι διαδηλώσεις βάφτηκαν στο αίμα. Η Κλάρα Τσέτκιν, ήταν επιφανής παράγοντας του Γερμανικού και του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος. Ηταν επικεφαλής του προλεταριακού κινήματος των γυναικών της Γερμανίας και δούλεψε στις διεθνείς σοσιαλιστικές οργανώσεις των γυναικών, ενώ από το 1921 ήταν μέλος του προεδρείου της Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς και επικεφαλής της Διεθνούς Γραμματείας Γυναικών της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Με δική της πρόταση, στη Β` Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, στην Κοπεγχάγη το 1910, καθιερώθηκε η 8η του Μάρτη, ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Και καθιερώθηκε στη μνήμη των εργατριών από τα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, η κινητοποίηση των οποίων στις 8 του Μάρτη 1857 πνίγηκε στο αίμα. Κλάρα Τσέτκιν, μια από τις μεγαλύτερες γυναικείες φυσιογνωμίες του παγκόσμιου εργατικού επαναστατικού κινήματος Στην Ελλάδα Στην Ελλάδα, η πρώτη απεργία εργατριών έγινε στις 13/4/1892, από τις υφάντριες του εργοστασίου των Αδελφών Ρετσίνα, στον Πειραιά. Εκείνη τη χρονιά, οι εργοδότες αποφάσισαν να μειώσουν την αμοιβή των εργατριών από 80 σε 65 λεπτά το τόπι υφάσματος. Τα επόμενα χρόνια, οι γυναίκες της εργατικής τάξης έλαβαν μέρος σε πολλές κινητοποιήσεις, δίνοντας και θύματα στον αγώνα, κάνοντας το πρώτο ουσιαστικό βήμα για τη χειραφέτηση και την ισοτιμία τους. Το 1924 οι καπνεργάτες κατεβαίνουν σε απεργία. Οι συνθήκες εργασίας τους ήταν άσχημες, τα μεροκάματά τους μικρά, ενώ η αξιοποίηση των μηχανών έφερνε ανεργία. Στην απεργία των καπνεργατών της Καβάλας σκοτώθηκε η καπνεργάτρια Μαρία Χουσιάδου. Το 1926, στην απεργία στο εργοστάσιο «Παπαστράτος» στο Αγρίνιο, στην ομάδα περιφρούρησης της απεργίας και στις συγκεντρώσεις συμμετείχε και η εργάτρια Βασιλική Γεωργαντζέλη, μητέρα δύο παιδιών και 6 μηνών έγκυος. Σκοτώθηκε στις 8/8/1926, κατά τη διάρκεια πορείας των απεργών, από τα πυρά της αστυνομίας. Το 1927 σκοτώθηκε η καπνεργάτρια Κωνσταντέλλη, επίσης από το Αγρίνιο. Αλλά και η Αναστασία Καρανικόλα, στις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης, στις 9/5/1936 Συμμετέχουμε λοιπόν μαζικά , ταξικά σε όλες τις συγκεντρώσεις της ΟΓΕ και των συνδικάτων σε όλη την Ελλάδα , για να τιμήσουμε τη συμμετοχή των γυναικών σε σημαντικούς κοινωνικούς αγώνες για ισότητα και ισοτιμία στη πράξη και όχι στα λόγια. Αθήνα ώρα 11π.μ στην Πλατεία Συντάγματος.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

8 Μάρτη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας Στις αγωνιζόμενες γυναίκες όλου του κόσμου «Ναι, για το Ψωμί παλεύουμε και για τα Τριαντάφυλλα» Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός στην ομορφιά της μέρας χιλιάδες σκοτεινές κουζίνες, χιλιάδες μαύρες φάμπρικες γεμίζουν ξάφνου με του ήλιου τη λαμπράδα γιατί ο κόσμος μας ακούει να τραγουδάμε «Ψωμί και Τριαντάφυλλα, Ψωμί και Τριαντάφυλλα». Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός είναι και για τους άνδρες ο αγώνας μας γιατί είναι των γυναικών παιδιά και τους γεννάμε πάλι, φτάνει πια ο παιδεμός σ’ όλη μας τη ζωή, πεινάνε οι ψυχές και όχι το σώμα μόνο «δώστε μας Ψωμί, δώστε μας Τριαντάφυλλα». Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός αμέτρητες γυναίκες πεθαμένες σμίγουν το θρήνο τους και λένε το παλιό τραγούδι του ψωμιού οι σκλαβωμένες ψυχές τους γνώρισαν λίγη μόνον ομορφιά, τέχνη κι αγάπη. Ναι, για το Ψωμί παλεύουμε και για τα Τριαντάφυλλα. Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός φέρνουμε τις μεγάλες μέρες το ξεσήκωμα των γυναικών είναι ξεσήκωμα όλης της ανθρωπότητας όχι πια σκλάβοι και τεμπέληδες, δέκα που μοχθούν για έναν που ξαπλώνει αλλά ένα δίκαιο μοίρασμα στ’ αγαθά της ζωής, «Ψωμί και Τριαντάφυλλα, Ψωμί και Τριαντάφυλλα». Τζέιμς Οπενχάιμ (το αφιέρωσε στην απεργία των 23000 εργατριών στις κλωστοϋφαντουργίες της Ν.Υόρκης, που διαδήλωσαν το Μάρτιο του 1912 με το σύνθημα << Ψωμί και Τριαντάφυλλα>>)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Με την ευκαιρία του εορτασμού της παγκόσμιας ημέρας της γυναίκας στις 8 Μάρτη τιμάμε όλες και όλους που πάλεψαν και παλεύουν ,για την απελευθέρωση της γυναίκας από κάθε κοινωνική ανισοτιμία στον 21ο αιώνα . Η 8η Μάρτη δεν είναι μία απλή γιορτή ,είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το εργατικό κίνημα, με τους αγώνες των εργατριών και την ιστορία τους. Στις 8 του Μάρτη 1857, οι εργάτριες στα υφαντουργεία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώσεις. Ζητούν ανθρώπινες συνθήκες δουλιάς και μείωση των ωρών εργασίας. Οι εργάτριες εκείνη την εποχή δούλευαν στα εργοστάσια περίπου 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι απ’ τους μισθούς των ανδρών. Ετσι, στα αιτήματα των εργατριών της Νέας Υόρκης περιλαμβανόταν και η μείωση των ωρών εργασίας στις 10, αλλά και η εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών, ζητήματα ενάντια στην εκμετάλλευση, κατά των φυλετικών διακρίσεων, κατά της ανισοτιμίας ανδρών και γυναικών. Στους εργοδότες και στην κυβέρνηση δεν έμενε άλλος δρόμος από το να χρησιμοποιήσουν την αστυνομία. Οι αστυνομικές δυνάμεις ρίχνονται με μανία πάνω στις εργάτριες και οι διαδηλώσεις βάφτηκαν στο αίμα . Στην Ελλάδα, η πρώτη απεργία εργατριών έγινε στις 13/4/1892, από τις υφάντριες του εργοστασίου των Αδελφών Ρετσίνα, στον Πειραιά. Εκείνη τη χρονιά, οι εργοδότες αποφάσισαν να μειώσουν την αμοιβή των εργατριών από 80 σε 65 λεπτά το τόπι υφάσματος. Τα επόμενα χρόνια, οι γυναίκες της εργατικής τάξης έλαβαν μέρος σε πολλές κινητοποιήσεις, δίνοντας και θύματα στον αγώνα, κάνοντας το πρώτο ουσιαστικό βήμα για τη χειραφέτηση και την ισοτιμία τους. Το 1924 οι καπνεργάτες κατεβαίνουν σε απεργία. Οι συνθήκες εργασίας τους ήταν άσχημες, τα μεροκάματά τους μικρά, ενώ η αξιοποίηση των μηχανών έφερνε ανεργία. Στην απεργία των καπνεργατών της Καβάλας σκοτώθηκε η καπνεργάτρια Μαρία Χουσιάδου. Το 1926, στην απεργία στο εργοστάσιο «Παπαστράτος» στο Αγρίνιο, στην ομάδα περιφρούρησης της απεργίας και στις συγκεντρώσεις συμμετείχε και η εργάτρια Βασιλική Γεωργαντζέλη, μητέρα δύο παιδιών και 6 μηνών έγκυος. Σκοτώθηκε στις 8/8/1926, κατά τη διάρκεια πορείας των απεργών, από τα πυρά της αστυνομίας. Το 1927 σκοτώθηκε η καπνεργάτρια Κωνσταντέλλη, επίσης από το Αγρίνιο. Αλλά και η Αναστασία Καρανικόλα, στις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης, στις 9/5/1936 Συμμετέχουμε λοιπόν μαζικά , ταξικά σε όλες τις απεργιακές συγκεντρώσεις των συνδικάτων σε όλη την Ελλάδα , για να τιμήσουμε τη συμμετοχή των γυναικών σε σημαντικούς κοινωνικούς αγώνες για ισότητα και ισοτιμία στη πράξη και όχι στα λόγια.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Η αρχόντισσα-κυρά με ιστορία, Δόμνα Σαμίου (Αφιέρωμα & Videos)

Σύνδεσμος • sophia-ntrekou.gr

10 Μαρτίου 1925 Γεννιέται ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης (1925–2005). Ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδασε ιατρική. Αδελφή του ήταν η θεατρική συγγραφέας Λούλα Αναγνωστάκη. Ο παππούς του, Ιωάννης Κασιμάτης ήταν βουλευτής του Ελευθερίου Βενιζέλου. Στη διάρκεια της Κατοχής ήταν μέλος της ΕΠΟΝ. Τη διετία 1943-1945 ήταν αρχισυντάκτης του περιοδικού “Ξεκίνημα”, που ανήκε στον εκπολιτιστικό όμιλο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 1948 φυλακίστηκε για την πολιτική δράση του στο φοιτητικό κίνημα, ενώ το 1949 καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο. Αποφυλακίστηκε με την γενική αμνηστία το 1951. Την περίοδο 1955-1956, πήγε στη Βιέννη όπου ειδικεύτηκε ως ακτινολόγος. Κατόπιν, άσκησε το επάγγελμα του ακτινολόγου στη Θεσσαλονίκη και από το 1978 στην Αθήνα όπου και εγκαταστάθηκε. Ήταν μέλος του ΚΚΕ μέχρι το 1968 και στη συνέχεια του ΚΚΕ εσωτερικού. Στη διάρκεια της Χούντας αναπτύσσει έντονη αντιδικτατορική δράση. Το 1984 ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ΚΚΕ Εσωτερικού. Κείμενά του δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά, το 1942, στο περιοδικό «Πειραϊκά Γράμματα» και το 1944 στο φοιτητικό περιοδικό «Ξεκίνημα». Ποιήματά του, καθώς και κριτικές δημοσιεύτηκαν αργότερα σε αρκετά περιοδικά. Την περίοδο 1959-1961 εξέδιδε το περιοδικό «Κριτική», ενώ υπήρξε μέλος της εκδοτικής ομάδας των «Δεκαοκτώ κειμένων» (1970), των «Νέων Κειμένων» και του περιοδικού «Η Συνέχεια» (1973). Το 1986 του απονεμήθηκε το Α΄ Βραβείο ποίησης για το έργο του «Τα Ποιήματα 1941-1971» και το 2002 το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας από τα Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία. Το 1997 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πολλά ποιήματα του έχουν μελοποιηθεί από τους συνθέτες: Μίκη Θεοδωράκη, Θάνο Μικρούτσικο, Δημήτρη Παπαδημητρίου και Μιχάλης Γρηγορίου. Επίσης, έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και ιταλικά.

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Λεγόταν Μιλόσεβιτς, τον θυμάστε; — του Νίκου Μπογιόπουλου

Σύνδεσμος • imerodromos.gr

Μάνος Ελευθερίου: «Και πήρες του καιρού τ’ αλφαβητάρι…» | Ημεροδρόμος

Σύνδεσμος • imerodromos.gr

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ: Γεννήθηκε σαν σήμερα, 13 Μάρτη το 1900, στη Σμύρνη «Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε. Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάση. Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε. Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάση. Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας. Εγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη στάση … Βρήκαμε τη στάση. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα. Φαντάζομαι εκείνος που θα ξαναβρεί τη ζωή, έξω από τόσα χαρτιά, τόσα συναισθήματα, τόσες διαμάχες και τόσες διδασκαλίες, θα ήταν κάποιος σαν εμάς, μόνο λιγάκι πιο σκληρός στη μνήμη. ” – Γιώργος Σεφέρης, Τετράδιο γυμνασμάτων: 1928-1937 * Ξυλογραφία σε χαρτί του Α. Τάσσου.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ * ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ: ΕΠΙΦΑΝΙΑ

Σύνδεσμος • youtube.com

12 Μαρτίου 1938 Γεννιέται ο ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος Μάνος Ελευθερίου (1938-2018). Έχει γράψει ποιητικές συλλογές, διηγήματα, μία νουβέλα, δύο μυθιστορήματα, παιδικά παραμύθια και περισσότερα από 400 τραγούδια. Εργάστηκε ως αρθρογράφος, επιμελητής εκδόσεων, εικονογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός. Γιος ναυτικού, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ερμούπολη της Σύρου. Το 1952 μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Το 1955 γνωρίστηκε με τον Άγγελο Τερζάκη ο οποίος τον ώθησε να παρακολουθήσει μαθήματα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου ως ακροατής. Το 1956 γράφτηκε στο τμήμα θεάτρου της Σχολής Σταυράκου με καθηγητές τον Χρήστο Βαχλιώτη, τον Γιώργο Θεοδοσιάδη και τον Γρηγόρη Γρηγορίου. Το 1960, υπηρετώντας τη στρατιωτική του θητεία στα Ιωάννινα, άρχισε να γράφει θεατρικά έργα και ποιήματα. Το 1962, δημοσίευσε, με δικά του χρήματα, την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Συνοικισμός», αλλά χωρίς επιτυχία. Την ίδια εποχή στα Ιωάννινα έγραψε τους πρώτους στίχους. Ανάμεσα τους ήταν και «Το τρένο φεύγει στις 8:00», τους οποίους αργότερα μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Το 1963 ξεκίνησε να εργάζεται στο «Reader’s Digest» όπου παρέμεινε για 16 χρόνια. Το 1964, κυκλοφόρησε το διήγημα του «Το διευθυντήριο» και το 1965 «Η σφαγή», για τα οποία γράφτηκαν εξαιρετικές κριτικές. Το 1964 εμφανίστηκε επίσης στην ελληνική δισκογραφία. Συνεργάστηκε με το συνθέτη Χρήστο Λεοντή και το 1967με τον Μίκη Θεοδωράκη, με τον οποίο η συνεργασία διακόπηκε εξαιτίας της Δικτατορίας. Τα συγκεκριμένα τραγούδια κυκλοφόρησαν το 1970 στο Παρίσι. Συνεργάστηκε επίσης με τον Δήμο Μούτση, το 1971, στο δίσκο «Άγιος Φεβρουάριος» και με τον Γιάννη Μαρκόπουλο στο δίσκο «Θητεία», που κυκλοφόρησε το 1974. Κατά καιρούς συνεργάστηκε σχεδόν με όλους τους Έλληνες συνθέτες, όπως με τον Σταύρο Κουγιουμτζή και τον τραγουδιστή Γιώργο Νταλάρα, με τον Θανάση Γκαϊφύλλια στην «Ατέλειωτη Εκδρομή» (1975), τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Γιάννη Σπανό, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Αντώνη Βαρδή και άλλους. Έγραψε και εικονογράφησε παραμύθια για παιδιά ενώ επιμελήθηκε την έκδοση των λευκωμάτων «Ενθύμιον Σύρας», «Θέατρο στην Ερμούπολη» κ.ά. με θέμα την Σύρο. Την δεκαετία του ’90 αρθρογραφούσε και έκανε ραδιοφωνικές εκπομπές στον Αθήνα 9,84 και στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Το 1994 εξέδωσε τη πρώτη του νουβέλα με τίτλο «Το άγγιγμα του χρόνου». Το 2004 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Ο Καιρός των Χρυσανθέμων», το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας το 2005. Το 2013 ο Μάνος Ελευθερίου, βραβεύθηκε για την συνολική προσφορά του από την Ακαδημία Αθηνών.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΛΟΥΚΙΝΟ ΒΙΣΚΟΝΤΙ- ο ”Κόκκινος Κόμης” που έφυγε σα σήμερα το 1976… Ο τίτλος του κόκκινου κόμη ήταν ο πραγματικός τίτλος τιμής, για τον μεγάλο Ιταλό δημιουργό. Από τον άλλο τίτλο, αυτόν που έφερε κληρονομικά, Κόμης δον Λουκίνο Βισκόντι Ντι Μοντρόνε, ο Λουκίνο Βισκόντι απαλλάχτηκε πολύ γρήγορα… Για κάποιους ο Λουκίνο Βισκόντι θεωρείται προδότης της τάξης του. Για κάποιους άλλους, τους πιο πολλούς, θεωρείται ένας τίμιος διανοούμενος, ο οποίος, μόλις ανακάλυψε την αλήθεια, πέρασε με το στρατόπεδο που αγωνίζεται για την πρόοδο. Πέρασε στο πλευρό της εργατικής τάξης. Ο τίτλος του κόκκινου κόμη ήταν ο πραγματικός τίτλος τιμής, για τον μεγάλο Ιταλό δημιουργό. Από τον άλλο τίτλο, αυτόν που έφερε κληρονομικά, Κόμης δον Λουκίνο Βισκόντι Ντι Μοντρόνε, ο Λουκίνο Βισκόντι απαλλάχτηκε πολύ γρήγορα. Αμέσως, μόλις ήρθε σε επαφή με τον μαρξισμό και ενώ ακόμα ήταν βοηθός του Ρενουάρ. «Μόνον ο μαρξισμός – λενινισμός μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα», έλεγε! Ο Βισκόντι, που ήταν γόνος παλιάς αριστοκρατικής οικογένειας, γύρισε 21 υπέροχες και προοδευτικές ταινίες. (Σκηνοθέτησε, επίσης, θέατρο και όπερα. Εφτιαξε σκηνικά και κοστούμια. Εγραψε και ζωγράφισε). Ολες σχεδόν οι δημιουργίες του ήταν αριστουργήματα. Από την πρώτη του «Οι Δολοφόνοι» (1942), μέχρι τον «Αθώο» (1976), δεν έκανε καμία υποχώρηση απέναντι στην καλή τέχνη, στην καλή αισθητική και στην πολιτικά σωστή πολιτική και κοινωνική θεματολογία! «Οι Καταραμένοι», ο «Θάνατος στη Βενετία», «Το Λυκόφως των Θεών», «Ο Ρόκο και τα Αδέρφια του», «Ο Ξένος», κ.ά. Το όνομα του Βισκόντι είναι συνυφασμένο με την ιστορία τού πολύ καλού και προοδευτικού κινηματογράφου. «Ο Γατόπαρδος» (1963), που θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου, που έχει τιμηθεί με τη θέαση από εκατομμύρια θεατές, αλλά και από δεκάδες κινηματογραφικά βραβεία και διακρίσεις, αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα. Ο Βισκόντι με εξαιρετική μαεστρία ξεδιπλώνει πάνω στην οθόνη την πάλη των τάξεων! Χωρίς να γίνεται διδακτικός ή να καταφεύγει σε φθηνές δημαγωγικές κορόνες, με απλό, αλλά και ευφάνταστο τρόπο, αποκαλύπτει στον θεατή τους νόμους του διαλεκτικού και του ιστορικού υλισμού. Καταδείχνει την αέναη κίνηση, τη νομοτέλεια του νέου που γίνεται παλιό και τον ερχομό του καινούριου νέου που θα αντικαταστήσει το υπάρχον παλιό!….

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Από τις ”Αναμνήσεις” του φ/β, 12 Μάρτη 2018: Ο κόσμος μας και ο κόσμος τους… Την ίδια μέρα, την ίδια ώρα… https://www.902.gr/eidisi/politismos/153074/mia-sygklonistiki-synaylia-apo-ton-th-mikroytsiko-foto http://www.iefimerida.gr/news/401955/haos-stin-toympa-o-savvidis-oplo-oi-apofaseis-toy-diaititi-ena-protathlima-ston-aera ************* https://www.facebook.com/eleni.markaki1/posts/pfbid0kFTERR481Fy962cWdwKJhJEL4JTGF6NcechWPHV5nPd7QkwQjMRwmiYfzw6Xo1dQl

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

14 Μαρτίου 1884 Γεννιέται ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός (1884–1951). Με ένα σπουδαίο έργο που διακρίνεται από έντονο λυρισμό και μεγάλο γλωσσικό πλούτο. Γεννήθηκε στη Λευκάδα και ήταν το έβδομο παιδί του καθηγητή γαλλικών, Ιωάννη Σικελιανού και της Χαρίκλειας Στεφανίτση. Το 1900 αποφοίτησε από το τετρατάξιο γυμνάσιο και τον επόμενο χρόνο γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας, την οποία εγκατέλειψε χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Τα ενδιαφέροντα του ήταν καθαρά λογοτεχνικά. Μελέτησε αρχαίους επικούς και λυρικούς ποιητές, προσωκρατικούς φιλόσοφους, Πλάτωνα, και Αισχύλο αλλά και την Αγία Γραφή και ξένους λογοτέχνες. Πραγματοποίησε πολλά ταξίδια, με την ποίηση και το θέατρο να κυριαρχούν στα ενδιαφέροντα του. Το 1902 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα στα λογοτεχνικά περιοδικά «Διόνυσος» και «Παναθήναια». Το 1905 γνώρισε στο Παρίσι την αμερικανίδα Εύα Πάλμερ, η οποία σπούδαζε ελληνική αρχαιολογία και χορογραφία. Το 1907 την παντρεύτηκε στο Μέιν των ΗΠΑ, στο Μπαρ Χάρμπορ και το 1908 εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Ήρθε σε επαφή με αρκετούς πνευματικούς ανθρώπους και το 1909 δημοσίευσε την πρώτη ποιητική του συλλογή «Αλαφροΐσκιωτος» η οποία γρήγορα αναγνωρίστηκε στους φιλολογικούς κύκλους ως έργο-σταθμός στην ιστορία των νεοελληνικών γραμμάτων. Την ίδια χρονιά γεννήθηκε και ο γιος του Γλαύκος. Στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, ο Σικελιανός επιστρατεύτηκε και συμμετείχε ως απλός στρατιώτης στο μέτωπο της Ηπείρου. Στο επόμενο διάστημα, οι έντονες αναζητήσεις του κατέληξαν στην έκδοση των τεσσάρων τόμων της ποιητικής συλλογής «Πρόλογος στη Ζωή». Το 1917-1920 ακολούθησαν τα ποιήματα «Το Πάσχα των Ελλήνων» και «Μήτηρ Θεού» και συνεργασίες με λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής. Συνέλαβε την ιδέα να δημιουργηθεί στους Δελφούς ένας παγκόσμιος πνευματικός πυρήνας ικανός να συνθέσει τις αντιθέσεις των λαών («Δελφική Ιδέα»). Έχοντας την οικονομική αρωγή της γυναίκας του, έδωσε πλήθος διαλέξεων και δημοσίευσε πολλές μελέτες και άρθρα. Ταυτόχρονα οργάνωσε τις «Δελφικές Εορτές» με παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο των Δελφών, του «Προμηθέα Δεσμώτη» το 1927 και των «Ικέτιδων» του Αισχύλου, το 1930. Η «Δελφική Ιδέα» εκτός από τις αρχαίες παραστάσεις περιλάμβανε και τη «Δελφική Ένωση», μία παγκόσμια ένωση για τη συναδέλφωση των λαών και το «Δελφικό Πανεπιστήμιο», στόχος του οποίου θα ήταν να συνθέσει σε έναν ενιαίο μύθο τις παραδόσεις όλων των λαών. Το 1929 η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε αργυρό μετάλλιο για την προσπάθεια αναβίωσης των δελφικών αγώνων. Τελικά από το σχέδιο πραγματοποιήθηκαν μόνο οι Δελφικές Εορτές, που όμως οδήγησαν σε οικονομική καταστροφή και σε χωρισμό με τη γυναίκα του, η οποία έφυγε στην Αμερική και επέστρεψε μετά το θάνατο του ποιητή. Το 1939 τιμήθηκε με το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο του 1938 για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Το 1940, παντρεύτηκε την Άννα Καραμάνη. Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 μαζί με άλλους Έλληνες διανοούμενους υπέγραψαν την ΈΚΛΗΣΗ προς τους διανοούμενους όλου του κόσμου, με την οποία καυτηριάζονταν η ιταλική επίθεση εναντίον της Ελλάδας και διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για νέο κοινό πνευματικό Μαραθώνα. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ο Σικελιανός διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πνευματική αντίσταση του λαού, με κορυφαία εκδήλωση το ποίημα και το λόγο που εκφώνησε στην κηδεία του Παλαμά στις 28 Φεβρουαρίου του 1943. Το 1943-1945 ήταν πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Υπήρξε μέλος του Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου. Υπήρξε 5 φορές υποψήφιος για το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Πέθανε στην Αθήνα στις 19 Ιουνίου 1951 έπειτα από πολυήμερη νοσηλεία εξαιτίας λήψης φαρμάκου που του προκάλεσε σημαντικές διαταραχές. Κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Δημοσίευση • 6 φωτογραφίες

14 Μαρτίου 1939 Γεννιέται ο συνθέτης Σταύρος Ξαρχάκος. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες συνθέτες του έντεχνου και λαϊκού τραγουδιού. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι και στο Julliard School of Music της Νέας Υόρκης. Έχει γράψει τραγούδια σε περισσότερους από 42 δίσκους, μουσική για 21 ταινίες και 15 τηλεοπτικές παραγωγές. Ακόμα, έχει συνθέσει μουσική για αρχαία τραγωδία, δράματα και διεθνή μπαλέτα.

Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες

ΑΛΜΠΕΡΤ ΑΙΝΣΤΑΙΝ, (γεννήθηκε σαν σήμερα το 1879) Διαβάστε το! ”Why socialism” Ξαναδημοσιεύω αυτό το δοκίμιο του πιο φωτεινού μυαλού της ανθρωπότητας, τώρα που τόσο οι διεθνείς εξελίξεις όσο και αυτά που συμβαίνουν εδώ στη χώρα μας το καθιστούν ολοένα και πιο επίκαιρο… (Τι ξύλινη γλώσσα😉 αυτή του Αλβέρτου! Λες και διαβάζω κάποιο άρθρο από την ΚΟΜΕΠ ή τον Ριζοσπάστη! ”Εργάτης”, ”καπιταλιστής”, ”κεφαλαιοκράτης”, ” τα μέσα παραγωγής αποτελούν ατομική ιδιοκτησία”, ”Η παραγωγή πραγματοποιείται για το κέρδος και όχι για το (κοινωνικό) όφελος”, αναγκη για ”σχεδιασμένη οικονομία”, ”Η τεχνολογική πρόοδος οδηγεί σε αύξηση της ανεργίας”)… Στο δοκίμιο του ”Why socialism” (γιατί σοσιαλισμός) που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1949 στο περιοδικό ”Monthly Revue”, ο Αϊνστάιν έγραφε: (…) Η πραγματική πηγή του κακού είναι, κατά τη γνώμη μου, η οικονομική αναρχία της καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως τη βιώνουμε σήμερα. Έχουμε μπροστά μας ένα τεράστιο σύνολο παραγωγών που ακατάπαυστα πασχίζουν να στερήσει ο ένας από τον άλλο τους καρπούς της συλλογικής τους εργασίας – όχι με τη βία, αλλά με την πιστή συμμόρφωση σε ένα σύστημα νομικών κανόνων. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι τα μέσα παραγωγής – δηλαδή το σύνολο των παραγωγικών δυνάμεων που είναι απαραίτητες για την παραγωγή καταναλωτικών και άλλων απαραίτητων αγαθών – μπορεί νομικώς να είναι, και το μεγαλύτερο μέρος είναι, ατομική ιδιωτική περιουσία. Για λόγους απλότητας, θα αποκαλώ στη συνέχεια «εργάτες» όλους εκείνους που δεν έχουν στην κατοχή τους μέσα παραγωγής – αν και αυτό δεν αντιστοιχεί πλήρως στη συνηθισμένη χρήση του όρου-. Ο ιδιοκτήτης μέσων παραγωγής (ΣΤΜ: στη συνέχεια θα αποκαλείται «καπιταλιστής», θα μπορούσαμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη «κεφαλαιοκράτης») είναι σε θέση να αγοράζει την εργατική δύναμη από τον εργάτη. Χρησιμοποιώντας τα μέσα παραγωγής, ο εργάτης παράγει νέα εμπορεύματα που γίνονται ιδιοκτησία του καπιταλιστή. Το βασικό σημείο σε αυτή τη διαδικασία είναι η σχέση μεταξύ των προϊόντων που ο εργάτης παράγει και της αμοιβής του, και τα δύο μετρήσιμα σε όρους πραγματικής αξίας. Όσο η σύμβαση εργασίας είναι «ελεύθερη», αυτό που ο εργάτης λαμβάνει δεν καθορίζεται από την πραγματική αξία των προϊόντων που παράγει, αλλά από τις ελάχιστες ανάγκες του καθώς και από τις ανάγκες των καπιταλιστών σε εργατική δύναμη σε σχέση με τον αριθμό των εργατών, που συναγωνίζονται για τις θέσεις εργασίας (ΣΤΜ: προσφορά και ζήτηση εργατικής δυναμης). Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι, ακόμα και στη θεωρία, η αμοιβή του εργάτη δεν καθορίζεται από την αξία του προϊόντος που παράγει. Το ιδιωτικό κεφάλαιο τείνει να συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια, εν μέρει εξαιτίας του ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστών και εν μέρει επειδή η τεχνολογική ανάπτυξη και ο εντεινόμενος καταμερισμός της εργασίας ενθαρρύνουν το σχηματισμό μεγαλύτερων παραγωγικών μονάδων σε βάρος των μικρότερων. Το αποτέλεσμα της ανάπτυξης αυτής είναι μια ολιγαρχία του ιδιωτικού κεφαλαίου, η τεράστια δύναμη της οποίας δεν μπορεί να ελεγχθεί αποτελεσματικά ακόμα και στα πλαίσια μιας δημοκρατικά πολιτικά οργανωμένης κοινωνίας. Αυτό συμβαίνει, γιατί τα μέλη των νομοθετικών οργάνων επιλέγονται από πολιτικά κόμματα, τα οποία σε μεγάλο βαθμό χρηματοδοτούνται ή επηρεάζονται με άλλους τρόπους από τους ιδιώτες καπιταλιστές, οι οποίοι διαχωρίζουν, για πολύ πρακτικούς λόγους, το εκλογικό σώμα από τους νομοθέτες. Το αποτέλεσμα είναι οι αντιπρόσωποι του λαού να μην υπερασπίζονται ικανοποιητικά τα συμφέροντα των λιγότερο προνομιούχων ομάδων του πληθυσμού. Επιπρόσθετα, κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες, οι ιδιώτες καπιταλιστές αναπόφευκτα ελέγχουν, άμεσα ή έμμεσα, τις κύριες πηγές πληροφόρησης (τύπο, ραδιόφωνο, εκπαίδευση). Για το λόγο αυτό, είναι εξαιρετικά δύσκολο και στις περισσότερες περιπτώσεις απλώς αδύνατο ένας πολίτης να μπορεί να εξάγει αντικειμενικά συμπεράσματα και να ασκεί με έξυπνο τρόπο τα πολιτικά του δικαιώματα. Επομένως, η κατάσταση που επικρατεί σε μία οικονομία που βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία του κεφαλαίου χαρακτηρίζεται από δύο κύριες αρχές: πρώτον, τα μέσα παραγωγής (κεφάλαιο) αποτελούν ατομική ιδιοκτησία και οι ιδιοκτήτες τους τα διαχειρίζονται κατά την κρίση τους και δεύτερον, η σύμβαση εργασίας είναι ελεύθερη. Φυσικά, δεν υπάρχει μιά αμιγώς καπιταλιστική κοινωνία, με αυτήν την έννοια. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι εργάτες, μέσα από μακρόχρονη και σκληρή πολιτική πάλη, έχουν πετύχει να διασφαλίσουν μια κάπως βελτιωμένη μορφή της «ελεύθερης εργασιακής σύμβασης» για κάποιες κατηγορίες εργατών. Αλλά στο σύνολό της η σημερινή οικονομία δε διαφέρει πολύ από τον «καθαρό» καπιταλισμό. Η παραγωγή πραγματοποιείται για το κέρδος και όχι για το όφελος. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι, όλοι όσοι είναι ικανοί και πρόθυμοι να εργαστούν, θα μπορούν πάντοτε να βρουν μια δουλειά. Σχεδόν πάντα υπάρχει μια «στρατιά ανέργων». Ο εργάτης φοβάται συνεχώς ότι μπορεί να χάσει τη δουλειά του. Καθώς οι άνεργοι και οι χαμηλόμισθοι εργάτες δεν αποτελούν μια κερδοφόρα αγορά, η παραγωγή καταναλωτικών αγαθών υποχρεωτικά περιορίζεται, με αποτέλεσμα να υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες. Η τεχνολογική πρόοδος συχνά οδηγεί σε αύξηση της ανεργίας αντί για τη διευκόλυνση της εργασίας για όλους. Το κίνητρο του κέρδους, σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό μεταξύ των καπιταλιστών, ευθύνεται για την αστάθεια στη συσσώρευση και χρησιμοποίηση του κεφαλαίου, η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε όλο και χειρότερες καταστάσεις ύφεσης. Ο χωρίς όρια ανταγωνισμός οδηγεί σε μια τεράστια απώλεια εργασίας, ακρωτηριάζοντας έτσι την κοινωνική συνείδηση των ατόμων, όπως ανέφερα και νωρίτερα. Θεωρώ αυτόν τον ακρωτηριασμό των ατόμων το μεγαλύτερο κακό του καπιταλισμού. Το σύνολο του εκπαιδευτικού μας συστήματος υποφέρει από αυτό το κακό. Μια υπέρμετρα ανταγωνιστική στάση εμφυτεύεται στους μαθητές, οι οποίοι εκπαιδεύονται να λατρεύουν την άπληστη επιτυχία ως προετοιμασία για τη μελλοντική τους καριέρα. Είμαι πεπεισμένος ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει για να εξαλειφθεί όλο αυτό το θανατηφόρο κακό, κι αυτός δεν είναι άλλος από την εγκαθίδρυση μιας σοσιαλιστικής οικονομίας, μ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο θα είναι προσανατολισμένο προς την επίτευξη κοινωνικών στόχων. Σε μια τέτοια οικονομία, η ίδια η κοινωνία κατέχει τα μέσα παραγωγής και τα διαχειρίζεται με βάση το σχεδιασμό. Μια σχεδιασμένη οικονομία, η οποία θα προσαρμόζει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινωνίας, θα κατανέμει την εργασία που πρέπει να γίνει σε αυτούς που είναι ικανοί να εργαστούν και θα εγγυάται τα προς το ζην σε κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί. Η παιδεία, εκτός από την ανάπτυξη των έμφυτων ικανοτήτων του κάθε ατόμου, θα προσπαθεί να αναπτύξει την έννοια της ευθύνης για το συνάνθρωπο, στη θέση της εξύμνησης της εξουσίας και της επιτυχίας, όπως γίνεται στη σημερινή κοινωνία. (…) *Διαβάστε όλο το δοκίμιο πατώντας τον σύνδεσμο: https://atexnos.gr/%ce%b1%ce%bb%ce%bc%cf%80%ce%b5%cf%81%cf%84-%ce%b1%cf%8a%ce%bd%cf%83%cf%84%ce%ac%ce%b9%ce%bd-why-socialism-%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%af-%cf%83%ce%bf%cf%83%ce%b9%ce%b1%ce%bb%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c/?fbclid=IwAR2gaYQPqDojBzHHhmzg1OoH3VnKY3DWEkn5bowcP1oR9DKmxR4iZ9y6Dzc

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σε όλους Στην Καλογρέζα σαν περνάς Ξέγνοιαστε εσύ διαβάτη, Με ευλάβεια πρέπει να πατάς, Γιατί σε τούτα τα λιθάρια, Έπεσαν για τη λευτεριά 22 παληκάρια. Τον Μάρτιο του 1944 αποφασίστηκε να «χτυπηθούν» οι δυο μεγάλοι πόλοι της αριστεράς και της αντίστασης στην Αττική. Η Κοκκινιά και η Καλογρέζα. Στην Κοκκινιά έγινε η πρώτη μεγάλη μάχη που δόθηκε σε πόλη και στην Καλογρέζα, λίγες μέρες μετά έγινε το πρώτο μεγάλο μπλόκο της Κατοχής. Η Νέα Ιωνία ήταν εργατούπολη αλλά και εκκολαπτήριο του ΕΑΜ. Άρα για τα τάγματα ασφαλείας και τη χωροφυλακή, η περιοχή ήταν εχθρική. Την Τρίτη 14 Μαρτίου 1944, όλη η δύναμη και οι διοικητές της χωροφυλακής και των ταγμάτων ασφαλείας, συμμετέχουν στο μπλόκο. Τα ξημερώματα μεταφέρονται με λεωφορεία στην Καλογρέζα και περικυκλώνουν την περιοχή. Ακολουθούν σκηνές τρομοκρατίας με άγριους ξυλοδαρμούς, ενώ υπάρχουν μαρτυρίες και για πλιάτσικο. Συνελήφθησαν γύρω στα 500 άτομα. 50 αγωνιστές παραδόθηκαν στους Γερμανούς και 150 οδηγήθηκαν στην Ειδική Ασφάλεια. 22 άνδρες, από μια λίστα εξήντα μαχητικών ανθρακωρύχων, εκτελέστηκαν επιτόπου. Ήταν όλοι μέλη και στελέχη της εργατικής ΕΠΟΝ, στελέχη της Δεύτερης Ταξιαρχίας. Η πόλη θρήνησε τα παιδιά της. Το σοκ από το μακελειό ήταν μεγάλο. Όσοι οδηγήθηκαν στην ασφάλεια βασανίσθηκαν και οι γυναίκες ταπεινώθηκαν με διεστραμμένα βασανιστήρια. Οι εκτελεσθέντες και όσοι συνελήφθησαν είχαν ηγετικό ρόλο και οι οργανώσεις έμειναν ακέφαλες από στελέχη. Έτσι αποφασίστηκε από το Σώμα Στρατού του ΕΛΑΣ, να σταλούν ενισχύσεις και έμπειρα στελέχη, που ξαναζωντάνεψαν την οργάνωση. Η Καλογρέζα δυστυχώς για τους κατοίκους της είχε πολλές πρωτιές. Εκεί έγινε το πρώτο μεγάλο μπλόκο των Γερμανών, στο οποίο για πρώτη φορά κατέβηκε όλη η δύναμη των ντόπιων συνεργατών τους. Είναι η πρώτη φορά που οι οργανώσεις της αριστεράς μένουν ακέφαλες από στελέχη. Είναι η γειτονιά που για πρώτη φορά οι δυνάμεις της Χωροφυλακής ακολούθησαν το «γράμμα» της κυβέρνησης Ράλλη και «χτύπησαν» χωρίς γερμανική εντολή. Και τέλος στην περιοχή έχουμε και την πρώτη εκτέλεση της ΟΠΛΑ, της οργάνωσης που στοχοποιούσε και εκτελούσε, συνήθως σε δημόσιους χώρους, τους συνεργάτες των Γερμανών.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σε όλους τους φίλους . Στις 14 Μάρτη 1883 φεύγει από τη ζωή ο Κάρλ Μάρξ στο Λονδίνο . Ο Μάρξ γεννήθηκε στις 5 Μάη 1818 στη πόλη Τριρ της Πρωσίας. Ήταν ο θεμελιωτής – μαζί με το φίλο του και συναγωνιστή του Φρ . Ένγκελς με τον οποίο συνδέθηκε το 1884 στο Παρίσι – της επανα στατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου , η οποία πήρε το ονομά του . Σε νεαρή ηλικία , όσο ήταν στο Πανεπιστήμιο συνδέθηκε με το ριζοσπαστικό κομμάτι των 《 αριστερών χεγκελιανών 》 στη Γερμανία . Μέχρι το 1848 που εκδίδεται το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος με εντολή της 《 Ένωσης των Κομμουνιστών 》, οι Μάρξ και Ένγκελς υποβάλουν σε αυστηρή κριτική τις μικροαστικές σοσιαλιστικές ιδέες και θέτουν τις βάσεις για την επαναστατική κοσμοθεωρία του Σοσιαλισμού – Κομμουνισμου .Η νέα αυτή αντίληψη εκτίθεται για πρώτη φορά στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος . Συσαστικά της στοιχεία αποτελούν ο συνεπής υλισμός που αγκαλιά ζει και τη περιοχή της κοινωνικής ζωής , η διαλεκτική ως η πιό ολόπλευρη και η πιό βαθιά διδασκαλία της εξέλιξης , η θεωρία της ταξικής πάλης και ο κοσμο’ι’στορικός ρόλος του προλεταριάτου , του δημιουργού της νέας Κομμουνιστικής κοινωνίας . Οι αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις του 1848 – 1849 στην Ευρώπη επιβεβαίωσαν την Μαρξιστική θεώρηση . Μετά από τη νίκη της αντεπανάστασης στη Γερμανία το 1848 ο Μάρξ περιπλανήθηκε ώσπου κατέληξε στο Λονδίνο . Εκεί έμεινε ως το τέλος της ζωής του και δημιούργησε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του . Η σημαντική θεωρητική συνεισφορά του Μάρξ εκφράστηκε σε μια σειρά από έργα του με κορυφαία τη μελέτη της Πολιτικής Οικο νομίας (1859 ) και το Κεφάλαιο ( Τομ 1 1867 ) Ο Μάρξ συνέβαλε αποφασιστικά στην ίδρυση και την οργάνωση της Διεθνούς Ένωσης Εργατών το 1864 , η οποία έζησε μέχρι το 1872 Παρακαταθήκη του Μάρξ αποτελεί η διαπάλη με τις διάφορες μορφές μικροαστι κού σοσιαλισμού και τον αναρχισμό στα πλαίσια της Διεθνούς .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ, ”εφυγε” σα σήμερα πριν από 140 χρόνια …αλλά ειναι πάντα εδώ, πιο επίκαιρος από ποτέ. Ο Μαρξ που τάραξε τα ύδατα επειδή ακριβώς έδειξε με το έργο του ότι πριν από αυτόν ”οι φιλόσοφοι μονάχα εξηγούσαν με διάφορους τρόπους τον κόσμο, το ζήτημα όμως είναι να τον αλλάξουμε”… …”Ο Μαρξ ποτέ και σε καμιά περίπτωση δεν ήταν εχθρός του πλούτου. Ήταν μόνο εχθρός των πλουσίων κι αυτό είναι κάτι το διαφορετικό. Διότι, άλλο πράγμα είναι ο κοινωνικός πλούτος, που μοιράζεται σε όλους, είτε κατά τις ανάγκες τους (κομουνισμός) είτε κατά την εργασία τους (σοσιαλισμός) κι άλλο η άτσαλη και άναρχη συσσώρευση του πλούτου εική και ως έτυχεν σε χέρια ανθρώπων που δεν έχουν καμιά συνείδηση πως ο πλούτος είναι κοινωνικό δεδομένο, ότι δηλαδή παράγεται εντός της κοινωνίας, χάρη στην ύπαρξη οργανωμένης κοινωνικής ζωής, και σε τελική ανάλυση χάρη στην ύπαρξη όλων των ανθρώπων, πλουσίων και φτωχών, σε όλη τη Γη. Κανείς ποτέ δεν έγινε πλούσιος ζώντας και δουλεύοντας ολομόναχος στη ζούγκλα του Αμαζονίου, ας πούμε (ή της Αθήνας). Αντίθετα, για να γίνεις πλούσιος σου χρειάζεται η ζούγκλα των ανθρώπων. Που όσο πιο ζουγκλοειδής είναι, τόσο βοηθιούνται οι ηλίθιοι και οι ανίκανοι να γίνουν πλούσιοι.”… (Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Καπιταλισμός, Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας») ******************* Εδώ το κόμικ ‘‘Ο Μαρξισμός για αρχάριους’’ εκδόθηκε απο την Κ.Ε. του ΑΚΕΛ το 1983 σε σχέδια του Στάθη Σταυρόπουλου: https://eranistis.net/wordpress/wp-content/uploads/2017/03/Karl-Marx-%CE%9F-%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%82.pdf?fbclid=IwAR1bJzwWuAaPygUFHT3ERls5_-p_0mr7YXwa5UZmcgm9l_a9vHO4EXFd-8U

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΦΡΕΝΤΕΡΙΚ ΖΟΛΙΟ ΚΙΟΥΡΙ: Ο κομμουνιστής νομπελίστας της Χημείας που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1900. ”Με κατηγορείτε ότι Εκπορνεύω την Επιστήμη επειδή ξεσηκώνομαι ενάντια στην εγκληματική χρησιμοποίηση των ανακαλύψεων του μεγάλου Παστέρ και γιατί κάνω έκκληση στην κοινή γνώμη να εμποδίσει τη συνέχιση της ανάπτυξης του μικροβιολογικού πολέμου. Για μένα αυτοί που εκπορνεύουν την επιστήμη είναι αυτοί που εγκαινίασαν τον ατομικό αιώνα με την εξαφάνιση 200.000 πολιτών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι”. (απάντηση στον εκπρόσωπο των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, 1952). Το 1940 με τη γερμανική κατοχή φυγάδευσε στην Αγγλία με όλα τα ντοκουμέντα των εργασιών του και τα υλικά που χρησιμοποιούσε στην έρευνα. Πήρε μέρος στην Αντίσταση αρχικά ως μέλος και αργότερα ως επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου ενώ το 1942 έγινε μέλος του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Το 1945 μετά την απελευθέρωση θεμελίωσε την Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας και το 1948 έγινε ο επιστημονικός υπεύθυνος της κατασκευής του πρώτου γαλλικού πυρηνικού αντιδραστήρα. Το 1949 μαζί με πολλούς άλλους αγωνιστές ιδρύει το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης και για τα επόμενα εννέα χρόνια διετέλεσε πρόεδρος του. Το 1950 τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν. Ομως, το 1950, όταν ο αντικομμουνισμός και η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα εναντιον της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων χωρών που είχαν μπει στην τροχιά της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κορυφώνονταν, αποπέμφθηκε από τα καθήκοντά του, μετά την ομιλία του στο 12ο Συνέδριο του Γαλλικού ΚΚ το 1950. Την ίδια χρονια ο Γιάννης Ρίτσος απο την εξορία γράφει το Ποίημα- Γράμμα στον Ζολιό-Κιουρί: ”Αγαπημένε μου Ζολιό, σου γράφω απ’ τον Αη Στράτη. Βρισκόμαστε εδώ πέρα κάπου τρεις χιλιάδες άνθρωποι απλοί, δουλευτάδες, γραμματιζούμενοι. Ανθρωποι απλοί σαν τα δέντρα μπροστά στον ήλιο. Ανθρωποι που δεν έχουμε άλλο κρίμα στο λαιμό μας εξόν μονάχα που αγαπάμε όπως κι εσύ τη λευτεριά και την ειρήνη. Μάθαμε τώρα κάτι πράγματα απλά. Πολύ απλά, πολύ σίγουρα. Δεν είμαστε σοφοί Ζολιό απλά πράματα λέμε, πολύ απλά τα λέμε …πως αξίζει κανένας να ζει και να πεθαίνει για τη λευτεριά και την ειρήνη”….

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Σαν σήμερα το 1929 δημοσιεύεται στον «Ριζοσπάστη» τηλεγράφημα του Άλμπερτ Αϊνστάιν προς την κυβέρνηση του ”εθνάρχη” Βενιζέλου και προς την Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Αϊνστάιν που ήταν και μέλος της Επιτροπής Αμύνης των Θυμάτων της Λευκής (αστικής) Τρομοκρατίας στα Βαλκάνια, διαμαρτυρόταν για την αποβολή φοιτητών από το Πανεπιστήμιο για πολιτικούς λόγους, απαιτώντας την ελευθερία της σκέψης των φοιτητών.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ – γεννήθηκε σαν σήμερα το 1926, στο Σαντζιάνοτης Ιταλίας. Τόσο επίκαιρο και αναγκαίο πλέον, αν δεν θέλουμε να οδηγηθούμε στην απόλυτη βαρβαρότητα έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα: ”Σ’ ένα καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…» Όχι! Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μες στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα ‘χαμε δικαιοσύνη. Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ τη τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας… να ζούμε μια ζωή που θά ‘ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων. Να ζούμε σ’ ένα κόσμο που η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπά από μέσα σου σαν γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις… κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί… σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα που ζούνε και υπάρχουνε χωρίς χαρά και φαντασία” (Απόσπασμα από το έργο του Ντάριο Φο ”Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!”) O Ντάριο Φο, εκτός από θεατρικός συγγραφέας (πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997), ευθυμογράφος, ηθοποιός, θεατρικός σκηνοθέτης και συνθέτης, ήταν και ζωγράφος…

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Πάμε άλλη μια φορά: άλλο ένα ΨΕΜΑ που με ένα …πίνακα ζωγραφικής ξεκίνησε το 1888 και που κρατεί 135 χρόνια: το ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΕ ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΑ)! Δεν υπάρχει καμιά απολύτως ιστορική πηγή που να μαρτυρεί ότι οι τουρκικές αρχές απαγόρευαν τη λειτουργία ελληνικών σχολείων – ο πίνακας του Ν. Γύζη (1888), το ποιήμα του Ι. Πολέμη (1889) και το παραμύθι, που μας συνόδεψε από τα πρώτα μαθητικά μας χρόνια… ”Ανεύθυνοι” συγγραφείς σχολικών βιβλίων, χωρίς ιστορική συνείδηση, θεώρησαν και πρόβαλαν τους στίχους του Πολέμη και τη σύνθεση του Γύζη, ακόμα και το τραγουδάκι: ”Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ, να πηγαίνω στο σχολειό, να μαθαίνω γράμματα, γράμματα σπουδάματα του θεού τα πράματα” που από την τρυφερή μας ηλικία το σφήνωσαν στο μυαλό μας, ως ιστορικές πηγές για την ύπαρξη του κρυφού σχολειού επί τουρκοκρατίας και πέρασαν τον έτοιμο αυτό θρύλο ως ιστορικό γεγονός… Ο θρύλος του κρυφού σχολειού που πλάστηκε, καλλιεργήθηκε και διατηρείται μέχρι σήμερα από θρησκευτικές σκοπιμότητες, για να καλυφθεί η αντιδραστική και ζημιογόνα θέση της Εκκλησίας στην Παιδεία και επιπλέον να περιβληθεί με τη δόξα του φωτισμού του γένους, γιατί, όπως ισχυρίζεται, με το …κρυφό σχολειό διέσωσε την ελληνομάθεια των Ελληνοπαίδων και διατήρησε την εθνική και γλωσσική ταυτότητα των υποδούλων… Eδώ περισσότερα: http://www.rizospastis.gr/story.do?id=2776098

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Φώτης Αγγουλές (1911-27 Μαρτίου 1964). Πέθανε στο πλοίο της γραμμής Χίος-Πειραιάς. Στην τσέπη του είχε είκοσι δραχμές Ετούτα τα φύκια που βλέπεις αγαπητέ Ρίτσο είναι ελπίδες και όνειρα και απελπισιές. Από δω ξεκινούν οι ελπίδες, έρχονται και ακουμπούν οι απελπισιές κι ονειρεύονται. Μήπως Γιάννη γνωρίζεις αν η θάλασσα ξεκινά από δω ή εδώ τελειώνει; Εμείς οι θαλασσινοί δεν το ξέρουμε. Και σε όλη μας την ζωή μελετούμε τα φύκια. Ξαπλωνόμαστε και καπνίζουμε όνειρα και ταξίδια με μια πίπα που κόψαμε από γιούσουρο που δεν έδεσε. Θα σου στείλω ένα κοράλι. Θα ‘ναι κόκκινο σαν καρδιά να παρακαλάς μονάχα να με πάρουνε τα καράβια.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Μαξίμ Γκόρκι -γεννήθηκε σαν σήμερα το 1868 …”Εσείς δε μπορούσατε να ζήσετε αλλιώτικα κι όμως το καταλαβαίνετε πως ζήσατε μια παλιοζωή! Χιλιάδες άνθρωποι μπορούν να ζήσουν καλύτερα από σας κι όμως ζουν σαν τα ζώα και μάλιστα καμαρώνουν ότι ζουν καλά! Που τη βλέπουν την καλή ζωή; Επειδή σήμερα δούλεψαν και φάγαν; Και το ίδιο αυτό, μια ολόκληρη ζωή, δουλειά και φαί; Ανάμεσα σ΄ αυτά τα δυο γεννούν και παιδιά, στην αρχή παίζουν μαζί τους, κι ύστερα, σαν μεγαλώνουν και θέλουν μπόλικο φαί, θυμώνουν, τα βρίζουν, τραβάτε, τους λένε, αχόρταγα παλιόπαιδα, καιρό πια να δουλέψετε για να φάτε! Και θα το θελαν να τα φτιάξουν τα παιδιά τους οικιακά ζώα, αλλά εκείνα αρχίζουν να δουλεύουν για τη δική τους κοιλιά και σέρνει ο γάιδαρος το κάρο στον ανήφορο! Μια ολόκληρη ζωή! Πραγματικά άνθρωποι είναι μόνο εκείνοι που σπάζουν τις αλυσίδες απ΄ το ανθρώπινο μυαλό.”… (απόσπασμα από τη ”Μάνα”)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

27 Μαρτίου 1696 Πεθαίνει ο Ιταλός ζωγράφος Τζανμπαττίστα Τιέπολο (Τζοβάννι Μπαττίστα Τιέπολο, 1696-1770). Θεωρείται ότι επανάφερε τη μεγαλοπρέπεια της Βενετσιάνικης τέχνης. Γεννήθηκε στη Βενετία (Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας). Ο πατέρας του, Ντομίνικο, πέθανε όταν ο Τζανμπαττίστα ήταν ενός έτους και μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια. Μαθήτευσε δίπλα στον Γκρεγκόριο Λατσαρίνι (1655-1730). Γρήγορα απόκτησε τη δυνατότητα να σχεδιάζει γρήγορα και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Στα 20 άρχισε έγινε διάσημος κερδίζοντας έναν διαγωνισμό, με το έργο «Το Πέρασμα της Ερυθράς Θάλασσας» και άρχισε να παίρνει πολλές παραγγελίες και από Δόγηδες. Στα 21 έγινε μέλος της Φράλια (Fraglia), του σωματείου των ζωγράφων. Το 1719 παντρεύτηκε τη Σεσίλια Γκουάρντι, με την οποία απέκτησαν δέκα παιδιά, από τα οποία δύο έγιναν ζωγράφοι: ο Τζαντομένικο (1727-1804) και ο Λορέντσο (1736-1776). Τη σύζυγό του την απεικόνισε σε πολλά έργα. Διακόσμησε με τοιχογραφίες την πινακοθήκη του Αρχιεπισκοπικού Μεγάρου με τοιχογραφίες από την Βίβλο (1725), το Μέγαρο των Λάμπια στη Βενετία (1740), την κατοικία του Πρίγκηπα-Επίσκοπο του Βύρτσμπουργκ στην Κεντρική Γερμανία (1750). Το 1753 επέστρεψε στη Βενετία άρχισε να κάνει τοιχογραφίες σε επαύλεις. Η τοιχογραφία απαιτούσε ταχύτητα σκέψης και εκτέλεσης και ο Τιέπολο διέθετε και τα δύο με το παραπάνω. Το 1762 πήγε με τους γιους του στην Ισπανία, καλεσμένος από τον Κάρολο Γ΄ της Ισπανίας για να διακοσμήσει το καινούριο βασιλικό ανάκτορο στη Μαδρίτη. Πέθανε στη Μαδρίτη το 1770.

Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ 《 Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ 》. Τέτοια σπορά δίνει πλούσια σοδειά ☆ ☆ ☆ 《 Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας . Το δείξαμε όταν κινδύνευε η ελευθερία , η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο . Γι ‘ αυτό το σκοπό, αν χρειασθεί , θυσιάζουμε και την ζωή μας 》. ( Από την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη στο στρατοδικείο ) . Κυριακή 30 Μάρτη 1952 . Λίγες ώρες πριν χαράξει , ο Νίκος Μπελογιάννης πέρασε στην “αθανασία “, καθώς τα βόλια του εκτελεστικού αποσπάσματος έπεφταν στο κορμί του . Η εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του , είχε στόχο να τρομοκρατήσει την εργατική τάξη , να τσακίσει την οργανωμένη πρωτοπορία της το ΚΚΕ . Η προσπάθεια απέτυχε . Το ΚΚΕ η ” μήτρα ” των Μπελογιάννηδων παρά τα κτυπήματα της αστικής τάξης , συνέχισε και συνεχίζει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης απ ‘ τα καπιταλιστικά δεσμά ,για το Σοσιαλισμό – Κομμουνισμό . https://youtu.be/YU7mDRVbIE0 Η φωτογραφία είναι από το μουσείο Νίκου Μπελογιάννη που βρίσκεται στην Αμαλιάδα και δείχνει το παλτό που φορούσε ο Νίκος Μπελογιάννης κατά την ώρα της εκτέλεσης .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλησπέρα σε όλους . Στις 14 Μάρτη 1883 φεύγει από τη ζωή ο Κάρλ Μάρξ στο Λονδίνο . Ο Μάρξ γεννήθηκε στις 5 Μάη 1818 στη πόλη Τριρ της Πρωσίας. Ήταν ο θεμελιωτής – μαζί με το φίλο του και συναγωνιστή του Φρ . Ένγκελς με τον οποίο συνδέθηκε το 1884 στο Παρίσι – της επανα στατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου , η οποία πήρε το ονομά του . Σε νεαρή ηλικία , όσο ήταν στο Πανεπιστήμιο συνδέθηκε με το ριζοσπαστικό κομμάτι των 《 αριστερών χεγκελιανών 》 στη Γερμανία . Μέχρι το 1848 που εκδίδεται το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος με εντολή της 《 Ένωσης των Κομμουνιστών 》, οι Μάρξ και Ένγκελς υποβάλουν σε αυστηρή κριτική τις μικροαστικές σοσιαλιστικές ιδέες και θέτουν τις βάσεις για την επαναστατική κοσμοθεωρία του Σοσιαλισμού – Κομμουνισμου .Η νέα αυτή αντίληψη εκτίθεται για πρώτη φορά στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος . Συσαστικά της στοιχεία αποτελούν ο συνεπής υλισμός που αγκαλιάζει και τη περιοχή της κοινωνικής ζωής , η διαλεκτική ως η πιό ολόπλευρη και η πιό βαθιά διδασκαλία της εξέλιξης , η θεωρία της ταξικής πάλης και ο κοσμο’ι’στορικός ρόλος του προλεταριάτου , του δημιουργού της νέας Κομμουνιστικής κοινωνίας . Οι αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις του 1848 – 1849 στην Ευρώπη επιβεβαίωσαν την Μαρξιστική θεώρηση . Μετά από τη νίκη της αντεπανάστασης στη Γερμανία το 1848 ο Μάρξ περιπλανήθηκε ώσπου κατέληξε στο Λονδίνο . Εκεί έμεινε ως το τέλος της ζωής του και δημιούργησε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του . Η σημαντική θεωρητική συνεισφορά του Μάρξ εκφράστηκε σε μια σειρά από έργα του με κορυφαία τη μελέτη της Πολιτικής Οικονομίας (1859 ) και το Κεφάλαιο ( Τομ 1 1867 ) Ο Μάρξ συνέβαλε αποφασιστικά στην ίδρυση και την οργάνωση της Διεθνούς Ένωσης Εργατών το 1864 , η οποία έζησε μέχρι το 1872 Παρακαταθήκη του Μάρξ αποτελεί η διαπάλη με τις διάφορες μορφές μικροαστικού σοσιαλισμού και τον αναρχισμό στα πλαίσια της Διεθνούς .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλημέρα σε όλους. ΔΙΝΩ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ Για να κυλήσει ο ήλιος το κεφάλι του Ν ‘ ανάψει με τα χείλια του τις παπαρούνες Τις παπαρούνες που θα δρέψουν οι περήφανοι άνθρωποι Φτάνοντας ως τη μνήμη της ελευθερίας . Δίνω το χέρι στη δικαιοσύνη Διάφανα κρήνη κορυφαία πηγή Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος Ότι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα Ότι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα . Σαν σήμερα το 1996 φεύγει από κοντά μας ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές ο Οδυσσέας Ελύτης . Ο μεγάλος Έλληνας ποιητής βραβεύτηκε το 1960 με το κρατικό Βραβείο ποίησης και το 1979 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Γνωστότερα ποιητικά του έργα είναι : Το “Αξιον Εστί”, ο “Ήλιος ο πρώτος” , οι “Προσανατολισμοί” κλπ . Εχει κάνει επίσης , μεταφράσεις ποιητικών και θεατρικών έργων . Συλλογές του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και πολλά ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί . μελοποιηθεί .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σε όλους . Παγκόσμια Ημέρα ποίησης η 21η Μάρτη . Στους δύσκολους σημερινούς καιρούς έχουμε ανάγκη την ποίηση και πρέπει να ακουμπήσουμε σε αυτή , να πάρουμε βαθειές ανάσες , να ζυγιάσουμε το μέλον και με αισιοδοξία να διαβούμε την δύσκολη αυτή περίοδο . Τιμώ την μέρα αυτή ένα γνήσιο λαϊκό δημιουργό τον Μιχάλη Σταυρακάκη ή Νηδιώτη από τα Ανώγεια της Κρήτης ,που πολλοί τον τίμησαν για το ποιητικό του έργο ,όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στο εξωτερικό . Δίκαια τον αποκάλεσαν προσκυνητή του λαού από το γνωστό ποίημά του ,το ” Προσκυνώ την χάρη σου λαέ μου “. “Δεν είναι λευτεριά εκείνη , φώναξε εργάτη δυνατά , που ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε δούλους και αφεντικά . Δεν είναι λεύτερη πατρίδα που έχει σύνορα στη γη , ζωή που ζεί μέσα στη φτώχεια δεν είναι λεύτερη ζωή “.

Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες

Καλημέρα σε όλους . Σαν σήμερα το 1937 και έπειτα από 15 ημέρες σκληρών μαχών , οι δυνάμεις της Δημοκρατικής Ισπανίας συντρίβουν τις υπέρτερες δυνάμεις του στρατηγού Φράνκο και της φασιστικής Ιταλίας στη Γκουανταλαχάρα ( Ισπανικός Εμφύλιος ) . Σημαντική υπήρξε η συνδρομή των σοβιετικών αρμάτων μάχης . Παρά το εμπάργκο των Αγγλογάλλων , οι Σοβιετικοί κατάφεραν να περάσουν στη Δημοκρατική Ισπανία . Σημαντική υπήρξε Επίσης η συμβολή των Διεθνών Ταξιαρχιών , στις οποίες πολέμησαν και πολλοί Έλληνες εθελοντές ( λόχος 《 Νίκος Ζαχαριάδης 》) .

Δημοσίευση

Μια φορά κι έναν καιρό, Μανώλης Μητσιάς

Σύνδεσμος • youtube.com

《Ποιόν περιμένετε ναρθεί ? Ποιόν καρτερείτε να σας σώσει ? // Εσείς οι ίδιοι με τα τα χέρια σας , με το μυαλό σας , με την πράξη , αν δεν αλλάξετε τη μοίρα σας , ποτέ της δε θα αλλάξει.》 Με τους στίχους αυτούς , από το ποίημα ” Αλλάξτε τη μοίρα σας ” ο Φώτης Αγγουλές καλούσε το λαό , γέννημα δικό του και ο ίδιος , να πάρει τη ζωή στα χέρια του , να παλέψει και να μην ανεχθεί τη “μοίρα ” που του επιβάλλει η καπιταλιστική κοινωνία. Ο Φώτης Αγγουλές υπήρξε άξιος γιός της εργατικής τάξης και το έργο του αγκαλιάστηκε από το λαό . Οι στίχοι του έγιναν τραγούδια στα στόματα της εργατικής τάξης , γιατί ήταν σμιλεμένοι , από τους πόθους και τους καημούς της και για το λόγο αυτό εξακολουθούν να συνεγείρουν τους σημερινούς ανθρώπους της βιοπάλης . Ο Φώτης Αγγουλές κληρονόμησε από το πατέρα του την ποίηση . Αν και το περιεχόμενο της ποίησης του αγγίζει ζητήματα όπως βάσανα , στερήσεις , κακουχίες κλπ , εν τούτοις πάντα 《φαίνεται》η διέξοδος , ένα καλύτερο και πιο φωτεινό αύριο , στο οποίο νικητές θα είναι οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι του κόσμου τούτου . https://youtu.be/99IOCfeRFZY Ο Φώτης Αγγουλές τη νύχτα της 26ης προς 27 Μάρτη στο πλοίο Κολοκοτρώνης , στο διάδρομο της τουριστικής θέσης, άφησε την τελευταία του πνοή , φεύγοντας από Χίο προς Πειραιά πάμπτωχος , έχοντας αφήσει παρακαταθήκη την άδολη ποίησή του και το παράδειγμα ζωής ενός αλύγιστου κομμουνιστή .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ-έφυγε σαν σήμερα το 2005. ΗΣΥΧΑΣΤΕ Πρωί πρωί καθώς έβγαινα από το σπίτι μου, είδα το αγγελτήριο του θανάτου μου. «Τον αγαπημένο μας φίλο…» έγραφε. Ώστε λοιπόν δεν είχα συγγενείς. Πήρα γρήγορα ένα ταξί κι ανέβηκα στην Κηφισιά. Σ’ όλο τον δρόμο υπήρχαν τεράστια πανό που γράφαν: «ΠΕΣΑΝ ΤΑ ΦΡΑΓΜΑΤΑ», «ΠΕΣΑΝ ΤΑ ΦΡΑΓΜΑΤΑ». Στην Κηφισιά είχα ραντεβού με τον Διάβολο. Καθόταν σ’ ένα καφενείο και με μια μαύρη βούρτσα βούρτσιζε τα ρούχα του. —Εντάξει, μου είπε, είναι όλα κανονισμένα. —Σας εξασφαλίσαμε ακόμα και νερό. —Ησυχάστε —Ησυχάστε —Ησυχάστε.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Francisco José de Goya – γεννήθηκε σαν σήμερα το 1746 Υπήρξε πρωτοπόρος της τέχνης στην εποχή του. Πρόδρομος του μοντερνιστικού κινήματος στον 20ό αιώνα. Το ζωγραφικό και χαρακτικό του έργο άσκησε σημαντική επίδραση σε καλλιτέχνες όλων σχεδόν των μεταγενέστερων σχολών και κινημάτων: από τον Ζερικό, τον Ντελακρουά, τον Μανέ και τον Ντομιέ… ως την Καίτε Κόλβιτς και τον Πικάσο. Πνεύμα ανήσυχο, βασανισμένο από τη δίψα της ζωής και την αγωνία του θανάτου. Μία συνείδηση άγρυπνη, που επαναστατεί και καταγγέλλει.

Δημοσίευση • 21 φωτογραφίες

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ ΣΗΜΕΡΑ το στρατόπεδο σωπαίνει. Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα. Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος. Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη. Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη. Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα. Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη. Οι δολοφόνοι κρύβονται πίσω από τα μαχαίρια τους. Τραβηχτείτε πέρα δολοφόνοι. Τραβηχτείτε πέρα. Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη. ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ. Τους σκότωσαν. Ένας άνεμος που πέρασε μες απ’ το σκοτεινό τούνελ της σιωπής μας έφερε το μαντάτο. Τους σκότωσαν. Τους σκότωσαν. Δυο ξεχασμένοι γλόμποι ξεθωριάζουνε στην ξώπορτα της μέρας. Τους σκότωσαν. Ο Πέτρος που ξυρίζονταν στην αυλή μπρος σ’ ένα καθρεφτάκι της τσέπης απόμεινε με το χέρι στον αέρα κρατώντας την ξυριστική του μηχανή σα να κρατούσε με τα δύο του δάχτυλα το χέρι του κόσμου και να μετρούσε το σφυγμό του. Ο Βαγγέλης που ’πινε το πρωινό του τσάι απόμεινε με τη μπουκιά στο στόμα σα να κρατούσε ανάμεσα στα δόντια του μια πέτρα. Είταν πικρό το τσάι σήμερα. Αφουγκραζόμασταν ένα μεγάλο αμάξι που σταμάτησε στο δρόμο – ένας τροχός του χτύπησε στο βράχο. Μπορεί να ’ταν ο τροχός της ιστορίας. Γιατί η γριούλα που βούρτσιζε στην μπαλκονόπορτα το μαύρο κυριακάτικο φουστάνι της πέτρωσε εκεί σα να κατάλαβε τι μαύρο που ’ναι το μαύρο χρώμα σα να ’δε ανεβασμένη μια μαύρη σημαία στο κατάρτι του χρόνου. Μπορεί και να ’ταν ο τροχός της ιστορίας. Τους σκότωσαν. Σάλεψε ή γη. Σάλεψαν τ’ αγκωνάρια του ουρανού. Σάλεψε το δοκάρι του σπιτιού. Σάλεψε ή κρεμασμένη λάμπα όπως σαλεύει το καρύδι στο λαιμό του ανθρώπου που καταπίνει το λυγμό του. Σιωπή. Σιωπή. Τους σκότωσαν. Κι είταν παράξενο να βλέπεις που δε σαλέψανε καθόλου οι αγελάδες και τ αρνάκια στην ταμπέλα του χασάπικου, μόνο σα να ’σκυψαν λιγάκι τα κεφάλια τους και ν’ αφουγκράζονταν κάτου απ’ της γης ένα βαθύ-βαθύ ποτάμι. Σιωπή. Σιωπή. Τους σκότωσαν. ΛΟΓΑΡΙΑΖΑΜΕ στα δάχτυλα: μεθαύριο, μεθαύριο, ναι, μπαίνει ο Απρίλης. Λέγαμε: θα βρούμε στο πανέρι της άνοιξης πολλές χρυσές βελόνες, πολλές χρωματιστές κουβαρίστρες να μπαλώσουμε το γέλιο του παιδιού να μπαλώσουμε τις ρυτίδες της μάνας να ράψουμε ακόμα κι ένα κομμένο πόδι, ένα σπασμένο κρανίο – λέγαμε. Μια καρδιά χωρισμένη στα δύο, απ’ τη μια το ψωμί και το φιλί απ’ την άλλη το χρέος – θα σμίξει, λέγαμε, μεθαύριο Απρίλης. Κάτου απ’ τα δέντρα η ειρήνη, θα χαιρετιούνται οι άνθρωποι μες απ’ τα δίχτυα των αχτίνων το φως θα κλείσει με τη φούχτα του την υψωμένη κάννη θα χαμηλώσει η κάννη και θα γράψει στο χώμα ένα μικρό κύκλο σαν το μηδέν κι ύστερα γύρω στο μηδέν γραμμές – γραμμές σαν τις αχτίνες του ήλιου που χαράζουν τα παιδιά στον άμμο. Λογαριάζαμε στα δάχτυλα: μεθαύριο Απρίλης και το Πάσχα θα φιληθούνε οι άνθρωποι. Τους σκότωσαν. ΤΟΥΤΑ τα πρόσωπα είναι σαν τα σταματημένα ρολόγια. Τι ώρα να ’ναι; Τι ώρα να ’ναι σήμερα; Ποιος σταμάτησε τούτα τα ρολόγια; Ποιος σταμάτησε στη μέση τον Απρίλη; Ποιος έγραψε με κάρβουνο σταυρούς πάνου στις πόρτες; Ποιος σταμάτησε το χαμόγελο στα μάτια της μάνας; Τι ώρα να ’ναι; Ποιος έκοψε στα δυο την ελπίδα; Τι ώρα να ’ναι; Πέστε μου λοιπόν. Η κυρα-Λένη γύρισε απ’ την αγορά μ’ άδειο το καλάθι της. Δε θυμάμαι, είπε, γιατί πήγα. Όπου πηγαίνω βρίσκουμαι μπροστά στους σκοτωμένους. Αν έχεις κάτι να μου πεις θα το ξεχάσω. Δεν ξεχνάω τους σκοτωμένους. Το φουστάνι μου αγγριώνει στους σταυρούς. Οι νεκροί με κρατάνε. Ό,τι μου πουν θα κάνω. Παιδί μου, παιδί μου, αυτοί πέθαναν για να ζήσεις. Μην το ξεχνάς. Αν το θυμάσαι αυτοί δε θα πεθάνουν. Ο Αλέκος δε μιλάει. Μες απ’ την τρύπια κάλτσα του τα δάχτυλά του παίζουν νευρικά. Τίποτ’ άλλο δε φαίνεται. Σιωπή. Οι άνθρωποι στέκονται βουβοί μες στον αγέρα με δυο χοντρές γροθιές σφιγμένες μες στις τσέπες τους. Δεν ακούς τίποτα. Μόνο που τρίζουνε οι αρμοί στα δάχτυλά τους καθώς σφίγγουν στη φούχτα τους τον πόνο. Τι ώρα να ’ναι λοιπόν; Τι ώρα να ’ναι; Σιωπή. Σιωπή. Παιδί μου να θυμάσαι. Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη. Όχι δε σου ταιριάζει εσένα Μπελογιάννη τούτο το σιωπηλό πένθος τούτες οι μαύρες κορδέλες άκρη άκρη στο φουστάνι της άνοιξης τούτο το πράσινο σαπούνι που λιώνει ξεχασμένο στη σκάφη θολώνοντας το νερό. Για σένανε είναι οι μεγάλες σάλπιγγες, τα μεγάλα τύμπανα, οι μεγάλες καμπάνες και οι μεγάλες παρελάσεις, ο μεγάλος όρκος των λαών πάνω στο φέρετρό σου η μεγάλη μέρα της τριάντα του Μάρτη που μπαίνει στο καινούργιο εορτολόγιο των ηρώων και των μαρτύρων της ειρήνης. ΤΟΥΤΑ τα πρόσωπα είναι σαν τα σταματημένα ρολόγια. Τι ώρα να ’ναι σήμερα; Τί ώρα να ’ναι αύριο; Τί ώρα να ’ναι του χρόνου; Εσύ σκαρφάλωσες στη ράχη του χάρου κουρντίζοντας με γρήγορο χέρι το ρολόι του ήλιου. Να φύγουν πιο γρήγορα οι δείχτες. Να φύγει τούτη η μέρα. Να φύγει το μαύρο απ’ τα μάτια μας. Να φύγει τ’ άδικο απ’ τον κόσμο. Οι δείχτες τρέχουν στον ορίζοντα τρέχει το φως στα πρόσωπα. Εσύ κούρντισες το ρολόι του ήλιου ως ν’ ανταμώσουν οι δυο δείχτες στην ειρήνη ως ν’ ανταμώσει όλος ό κόσμος στην αγάπη. Τώρα ας βροντήσουνε της Λευτεριάς τα τύμπανα κι οι σάλπιγγες. ΝΙΚΟ, είχες μια καρδιά γεμάτη απ’ το αίμα του ήλιου. Οταν περπατούσες στα ερείπια του φθινοπώρου είχες πάντα στη μέσα τσέπη του σακακιού σου το σχέδιο της καινούργιας πολιτείας μας, γι’ αυτό χαμογελούσε ο λαός μέσα στα μάτια σου. Έφυγες τώρα Νίκο ανάβοντας μ’ ένα γαρύφαλλο από φλόγα το κουράγιο του κόσμου, ανάβοντας την ελπίδα στην καρδιά των λαών, ανάβοντας τους αστερισμούς της ειρήνης στο στερέωμα του κόσμου, πάνω απ’ τις πεδιάδες τις σπαρμένες με κόκαλα. Έπεσες, Νίκο, με τ’ αφτί σου κολλημένο στην καρδιά του κόσμου, ν’ ακούς τα βήματα της λευτεριάς να βαδίζουν στο μέλλον, ν’ ακούς το μέλλον να ξεδιπλώνει εκατομμύρια κόκκινες σημαίες πάνω απ’ το γέλιο των παιδιών και των κήπων. Να κιόλας βλέπουμε τη νύχτα ετούτη ανάμεσα στο άνοιγμα της σιωπής να κρέμεται απ’ τούς κρίκους δυο μεγάλων άστρων το λουκέτο της οικουμένης ξεκλείδωτο. ΠΕΡΑΣΕ η μέρα. Ήρθε κι η νύχτα με το σπασμένο σταμνί της. Μη μου πείτε τίποτα για τη λύπη της. Μη σκύφτε τα μέτωπα. Α­κουστε: Ένας κουτσός περνάει· το μονό βήμα του στο πεζοδρόμιο – Ορκιστείτε στ’ όνομα του Μπελογιάννη: να ’ναι τα βήματα ζυγά. Ένας τρελλός φωνάζει κυνηγώντας τον άνεμο: Ποιός μου πήρε το κόκκινο άλογό μου, κλέφτες, κλέφτες – δέστε τα χέρια γύρω στο λαιμό του. Ορκιστείτε στ’ όνομα του Μπελογιάννη να βρούμε το άλογό του. Η νύχτα κόβει με το σουγιά της μικρά κομμάτια τ’ όνειρο. Ένα δέντρο κάνει φτερά. Ένα παιδί μεγαλώνει. Ορκιστείτε να ’χει το παιδί το ψωμί του και το βιβλίο του να μάθει να γράφει σ’ αγαπώ, να κρατάει μπράτσο τον ήλιο σ’ ένα ανθισμένο περιβόλι. – Ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου, η λευτεριά και η ομορφιά του κόσμου. Ορκιστείτε. Ο Μπελογιάννης κλαίει όπου σκοντάφτουμε. Ορκιστείτε να ’ναι γερές οι ρόδες πού κυλάνε τη μέρα να ’ναι η φωνή του κουλουρτζή μπροστά στις πρωινές πόρτες σαν τη σιγουριά: θα πάρουμε καινούργια παπούτσια, θα φτιάξουμε ένα σπίτι με τρία κάτασπρα δωμάτια, με ηλεκτρική κουζίνα, ηλεκτρικό σίδερο, να σιδερώνουμε τ’ αλατζαδένια πουκάμισα του Απρίλη να διαβάζουμε ποιήματα κάτου απ’ την πασχαλιά. Θα ξεπεράσουμε το πλάνο μας· – κάθε ώρα, κάθε στιγμή, λίγο πιότερη λευτεριά, λίγο πιότερη αγάπη· – το καινούργιο εργοστάσιο η καινούργια εργατική συνοικία· – παράξενη που ’ναι η χαρά μας. Κι όταν πεθαίνουμε – παράξενη που ’ναι ή χαρά μας, να κοιτάζουμε τις μέρες που ’ρχονται χαρούμενες στην καμπύλη του ορίζοντα όπως κοιτάζουμε τα βαγόνια της εναέριας σιδηροδρομικής γραμμής στην καινούργια σοσιαλιστική πολιτεία μας ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΙΓΚΡΑΝΤ. Ορκιστείτε. ΑΥΡΙΟ ΜΕΘΑΥΡΙΟ θα επιστρέψουμε απ’ το μεγάλο πόνο μας στις καθημερινές δουλειές μας, θα φάμε το ψωμί μας. Το ψωμί είναι νόστιμο όσο πικρές κι αν είναι οι μέρες μας. Πρέπει να φάμε το ψωμί μας. Πρέπει να ζήσουμε, να διεκδικήσουμε τη ζωή μας και το δίκιο σας. Μα και την ώρα που θα τρώμε θα ’μαστε έτοιμοι. Το ξέρουμε είναι βαριά η κληρονομιά σου Μπελογιάννη – θαν τη σηκώσουμε στους ώμους μας. Συχνά δυσκολευόμαστε, θα δυσκολευτούμε πιότερο – θα την κρατήσουμε στους ώμους μας. Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, το ίδιο κι η πίστη μας. Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας, ως την πόρτα του ήλιου, Μπελογιάννη. Καλημέρα αδέρφια μου. Καλημέρα ήλιε Καλημέρα κόσμε. Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε. Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία. Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώνει. Καλημέρα σύντροφοι Καλημέρα ήλιε Καλημέρα Μπελογιάννη. Τώρα, ας βροντήσουνε της λευτεριάς τα τύμπανα κι οι σάλπιγγες. Καλημέρα Μπελογιάννη. ΑΚΟΜΗ μια φορά. Ακόμη μια φορά εσύ Νίκο πολέμησες για όλους μας εσύ νίκησες για όλους μας εσύ απόδειξες πόσο μικρά είναι αυτή την ώρα τα μικρά όνειρα, η ψάθινη πολυθρόνα του περιβολιού, το πράσινο τραπεζάκι, η σιγουριά απ’ τα κάγκελα του κρεβατιού τις νύχτες – πόσο μικρά μπροστά στο μπόι της χαράς να πεθαίνεις για τη χαρά του κόσμου. Εσύ απόδειξες πόσο μικρή είναι η λευτεριά να φιλάς ένα στόμα να κάθεσαι βουβός στο πεζούλι της βραδιάς δίχως να δίνεις λόγο που κοιτάζουν τα μάτια σου, να βάζεις κάτου άπ’ τήν καρδιά σου δυο ζεστά αστρουλάκια όπως βάζεις πριν κοιμηθείς, κάτου απ’ το προσκέφαλό σου, το κλειδί του σπιτιού σου και το ρολόι σου. Πόσο μικρή είναι τούτη η λευτεριά μπροστά στην άγρια λευτεριά να βγάζεις την καρδιά σου σα γαρύφαλλο απ’ τον κόρφο σου για να μοσκοβολάν τα σύμπαντα θυσία και ειρήνη. Α, ναι, πονάμε απ’ τη χαρά να ’μαστε οι άνθρωποι, κρατώντας τη βάρδια μας μερόνυχτα σε μια κορφή του κόσμου, βόσκοντας το κοπάδι των άστρων πάνω απ’ τα ερείπια, βράζοντας στο μεγάλο καζάνι της νύχτας το πηχτό γάλα της χαράς για τα παιδιά που αύριο θα γεννηθούνε. Νίκο, πονάμε καθώς πόνεσες και συ, απ’ τη χαρά να ’μαστε οι άνθρωποι. Καλημέρα ανθρώποι μου Καλημέρα ήλιε Καλημέρα Μπελογιάννη. ΑΗ-ΣΤΡΑΤΗΣ, 30 Μαρτίου 1952 (ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ)

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ 《 Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ 》. Τέτοια σπορά δίνει πλούσια σοδειά . ☆ ☆ ☆ 《 Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας . Το δείξαμε όταν κινδύνευε η ελευθερία , η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο . Γι ‘ αυτό το σκοπό, αν χρειασθεί , θυσιάζουμε και την ζωή μας 》. ( Από την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη στο στρατοδικείο ) . Κυριακή 30 Μάρτη 1952 . Λίγες ώρες πριν χαράξει , ο Νίκος Μπελογιάννης πέρασε στην “αθανασία “, καθώς τα βόλια του εκτελεστικού αποσπάσματος έπεφταν στο κορμί του . Η εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του , είχε στόχο να τρομοκρατήσει την εργατική τάξη , να τσακίσει την οργανωμένη πρωτοπορία της το ΚΚΕ . Η προσπάθεια απέτυχε . Το ΚΚΕ η ” μήτρα ” των Μπελογιάννηδων παρά τα κτυπήματα της αστικής τάξης , συνέχισε και συνεχίζει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης απ ‘ τα καπιταλιστικά δεσμά ,για το Σοσιαλισμό – Κομμουνισμό . https://youtu.be/YU7mDRVbIE0 https://youtu.be/PrD48zzs6TM

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ 《 Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ 》 Τέτοια σπορά δίνει πλούσια σοδειά . ☆ ☆ ☆ 《 Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας . Το δείξαμε όταν κινδύνευε η ελευθερία , η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο . Γι ‘ αυτό το σκοπό, αν χρειασθεί , θυσιάζουμε και την ζωή μας 》. ( Από την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη στο στρατοδικείο ) . Κυριακή 30 Μάρτη 1952 . Λίγες ώρες πριν χαράξει , ο Νίκος Μπελογιάννης πέρασε στην “αθανασία “, καθώς τα βόλια του εκτελεστικού αποσπάσματος έπεφταν στο κορμί του . Η εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του , είχε στόχο να τρομοκρατήσει την εργατική τάξη , να τσακίσει την οργανωμένη πρωτοπορία της το ΚΚΕ . Η προσπάθεια απέτυχε . Το ΚΚΕ η ” μήτρα ” των Μπελογιάννηδων παρά τα κτυπήματα της αστικής τάξης , συνέχισε και συνεχίζει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης απ ‘ τα καπιταλιστικά δεσμά ,για το Σοσιαλισμό – Κομμουνισμό . https://youtu.be/YU7mDRVbIE0 https://youtu.be/PrD48zzs6TM

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

1 Απριλίου 1976 Πεθαίνει ο Γερμανός ζωγράφος και γλύπτης Μαξ Ερνστ (1891-1976). Ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του κινήματος του υπερρεαλισμού και γενικά, της μοντέρνας τέχνης, Διακρίθηκε για το συνδυασμό διαφορετικών τεχνικών που χρησιμοποίησε, καθώς και από μία διαρκή αναζήτηση νέων μεθόδων σύνθεσης. Γεννήθηκε στην πόλη Brühl λίγο έξω από την Κολωνία. Το 1909 μπήκε στη Σχολή Φιλοσοφίας του Πανεπιστήμιου της Βόννης. Σύντομα όμως θα στραφεί στην τέχνη, εγκαταλείποντας τις σπουδές του. Το 1911 μπαίνει σε μια εξπρεσιονιστική ομάδα καλλιτεχνών στη Βόννη και συνδέεται φιλικά με τον Όγκουστ Μάκε, (1887-1914) Το 1912 εκθέτει έργα του στη γκαλερί Feldman στην Κολωνία, ενώ έρχεται σε επαφή με το έργο του Σεζάν, του Πικάσσο και του Βαν Γκογκ. Το 1913 θα ταξιδέψει στο Παρίσι όπου θα γνωρίσει τον ποιητή Γκιγιώμ Απολλιναίρ και αργότερα τον Ζαν Αρπ. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατατάχθηκε στο γερμανικό στρατό. Συνέχισε να ζωγραφίζει και το 1916 συμμετέχει σε έκθεση στο Βερολίνο Το 1918, με το τέλος του πολέμου, επιστρέφει στην Κολωνία. Πραγματοποιεί τα πρώτα του έργα κολάζ ενώ συμμετέχει ενεργά στη σύσταση της ντανταϊστικής ομάδας στην Κολωνία. Το 1921 εκθέτει για πρώτη φορά έργα του στο Παρίσι και την ίδια περίπου περίοδο αναμειγνύεται στις δραστηριότητες των Γάλλων υπερρεαλιστών. Συνεργάστηκε με άλλους υπερρεαλιστές καλλιτέχνες, όπως τον Πωλ Ελυάρ και τον Χουάν Μιρό. Συνεργάστηκε επίσης με τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ., για την ταινία «Χρυσή Εποχή» όπου υποδύεται και έναν μικρό ρόλο. Το 1926 εκδίδει το έργο «Φυσική Ιστορία» χρησιμοποιώντας την τεχνική του φροτάζ και τρία χρόνια αργότερα εκδίδει το πρώτο μυθιστόρημα-κολάζ με τίτλο «Η Γυναίκα Με Τα 100 Κεφάλια». Το 1931 εκθέτει για πρώτη φορά στην Αμερική, στη Julian Levy Gallery της Νέας Υόρκης. Με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου εγκαταστάθηκε και πάλι στις Ηνωμένες Πολιτείες, χάρη στη βοήθεια του αμερικανού δημοσιογράφου Varian Fry, το 1941. Στην Αμερική, συνδέεται με τον Μαρσέλ Ντυσάν και θεωρείται πως αποτελεί κατά κάποιο τρόπο επιρροή των καλλιτεχνών του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Ο Ερνστ είχε παντρευτεί 4 φορές. Από την πρώτη του σύζυγο, την δημοσιογράφο και ιστορικό τέχνης Λουίζ Στράους (Luise Straus), απέκτησε έναν γιο, τον Χανς-Ούλριχ Ερνστ, που αργότερα έγινε γνωστός ως Τζίμι Ερνστ και ασχολήθηκε και αυτός με τη ζωγραφική. Επέστρεψε στην Ευρώπη το 1950. Το 1954 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ζωγραφικής στη Μπιενάλε της Βενετίας. Μια σημαντική αναδρομική έκθεση με έργα του παρουσιάζεται στο Μουσείο Guggenheim της Νέας Υόρκης.

Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες

1 Απριλίου 1902 Γεννιέται η ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη (1902-1930). Ποιήτρια της νεορομαντικής σχολής. Ανήκει στη γενιά του 1920. Η ποίηση της, επηρεασμένη από τον έρωτα της ζωής της, τον Κώστα Καρυωτάκη και από τα μοιρολόγια της Μάνης, περιστρέφεται γύρω από τον έρωτα και το θάνατο. Ο πατέρας της, Ευγένιος Πολυδούρης, ήταν φιλόλογος. Η μητέρα της, Κυριακή Μαρκάτου, ήταν μια γυναίκα με πρώιμες φεμινιστικές αντιλήψεις. Η Μαρία Πολυδούρη φοίτησε σε σχολεία του Γυθείου και των Φιλιατρών και τελείωσε το γυμνάσιο στην Καλαμάτα. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε σε ηλικία 14 χρονών, με το πεζοτράγουδο «Ο πόνος της μάνας» Στα 16 διορίστηκε στη Νομαρχία Καλαμάτας. Τότε άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον για το γυναικείο ζήτημα. Στα 18 έχασε και τους δύο γονείς της. Τον επόμενο χρόνο, το 1921, μετατέθηκε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών Στην υπηρεσία που εργαζόταν γνωρίστηκε με τον Κώστα Καρυωτάκη, τον Ιανουάριο του 1922. Μεταξύ τους αναπτύχθηκε σφοδρός έρωτας που κράτησε λίγο αλλά επηρέασε πολύ τη ζωή και το έργο της. Το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου, ο Καρυωτάκης της ζήτησε να χωρίσουν, επειδή ανακάλυψε ότι έπασχε από σύφιλη. Του ζήτησε να παντρευτούν χωρίς να κάνουν παιδιά αλλά ο Καρυωτάκης αρνήθηκε. Το 1924 γνώρισε το δικηγόρο Αριστοτέλης Γεωργίου, τον οποίο αρραβωνιάστηκε το 1925, αλλά αγαπούσε πάντα τον Καρυωτάκη. Δεν μπορούσε να αφοσιωθεί σοβαρά σε καμιά δραστηριότητα. Έχασε τη δουλειά της στο δημόσιο και εγκατέλειψε τη Νομική. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή Κουναλλάκη και την Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου (κατόπιν Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου) Εμφανίστηκε μάλιστα ως ηθοποιός στην παράσταση «Το κουρελάκι», όπου είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο Το καλοκαίρι του 1926 διέλυσε τον αρραβώνα της και έφυγε για το Παρίσι. Σπούδασε ραπτική αλλά προσβλήθηκε από φυματίωση Το 1928 επέστρεψε στην Αθήνα και συνέχισε τη νοσηλεία της στο νοσοκομείο Σωτηρία. Εκεί έμαθε για την αυτοκτονία του Καρυωτάκη. Κυκλοφόρησε την πρώτη της ποιητική συλλογή «Οι τρίλλιες που σβήνουν» και το 1929 τη δεύτερη, «Ηχώ στο χάος». Άφησε ακόμα δύο πεζά έργα, μια ατιτλοφόρητη νουβέλα και το ημερολόγιό της. Η φυματίωση την κατέβαλε. Πέθανε το ξημέρωμα της 19 Απριλίου του 1930, με ενέσεις μορφίνης που της πέρασε ένας φίλος στην κλινική Καραμάνη. Ποιήματά της έχουν μελοποιήσει Έλληνες συνθέτες, κλασικοί, έντεχνοι και ροκ. ο Δήμος Καλαμάτας, η Κοινωφελής Επιχείρηση «Φάρις» και ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Μεσσηνίας έχουν καθιερώσει το ετήσιο Βραβείο Ποίησης «Μαρία Πολυδούρη», για έναν πρωτοεμφανιζόμενο ποιητή σε πανελλαδική κλίμακα.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλημέρα και καλό μήνα σε όλους 《ΜΕ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ 》 Με τις σιωπής τα κρίνα που λυγούνε μέσα στα νικημένα μου τα χέρια , με τις σκέψεις που μάταια κυνηγούνε ή μία την άλλη πέρα από τ ‘ αστέρια Με τα μάτια που κάτι νοσταλγούμε , κάτι που μου είναι αγνοημένο πλέρια , σα να μην βλέπουν , σα να μην αλγούνε , εξαυλωμένα μάτια , μάτια αιθέρια . ☆☆☆ Στέκω οραματισμένη και πιστεύω . Δεν ξέρω τι πιστεύω . Ξεφυλλίζω τα ποιήματά σου και όλο μεσιτεύω . ☆☆☆ Στη σκέψη σου και στη βουλή του απείρου κι ‘ όπως ποτέ τα μάτια δε ασφαλίζω ξέρω πως πια δεν είναι απάτη ονείρου . Η Μαρία Πολυδούρη που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1902 υπήρξε μία γνήσια γυναικεία φωνή στην Ελληνική ποίηση , μία γυναίκα ελεύθερη στην Αθήνα του 1920 , που τόλμησε , προκάλεσε και δεν δίστασε μπροστά στα κοινωνικά “πρέπει ” της εποχής , ν ‘ αντισταθεί με τις ιδέες της .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

2 Απριλίου 1948 Γεννιέται ο τραγουδιστής Δημήτρης Μητροπάνος (1948–2012). Ερμήνευσε χαρακτηριστικά τραγούδια σημαντικών στιχουργών και συνθετών. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους και σημαντικότερους Έλληνες τραγουδιστές όλων των εποχών. Σε όλα τα χρόνια της μεγάλης του πορείας στο Ελληνικό τραγούδι πραγματοποίησε πολλές περιοδείες στις ΗΠΑ, σε χώρες της Ασίας, στη Νότιο Αφρική, τη Σουηδία, την Γερμανία, τη Ρωσία και σε πολλές ακόμα χώρες, με μεγάλη επιτυχία

Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες

Ο Μητροπάνος και η Ρόζα του ! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Όταν χόρεψε ο Μητροπάνος τη Ροζα ήταν σαν να την είχε αναστήσει! Μα ανασταίνονται οι νεκροί; Ναι, με ένα ζεϊμπέκικο από τον Δημήτρη ! Γι’αυτό πάμε Ρόζα ! Πάμε Ρόζα, πάμε για ένα τελευταίο ζεϊμπέκικο και μετά να μου χαρίσεις δύο φιλιά ! Και εγώ θα σου μάθω πως γίνεται ανάγκη η ιστορία και πως η ιστορία γίνεται σιωπή! Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι, πως έχει αλλάξει έτσι ο καιρός; !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο μα τα κελιά μας είναι χωριστά! Σε πολιτεία μαγική γυρνάμε, δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε! Φτάνει να μου χαρίσεις δύο φιλιά! Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις σε ένα παραμύθι εφιαλτικό φωνή εντόμου τώρα ειν’ η φωνή μου φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό! Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία πώς η ιστορία γίνεται σιωπή! Τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι πώς σ’ έχει αλλάξει έτσι ο καιρός! Δημήτρης Μητροπάνος, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες τραγουδιστές! Το τελευταίο ζεϊμπέκικο, τη Ρόζα τη χόρεψε 17 ημέρες πριν φύγει! Ένα ζεϊμπέκικο που έμεινε στην ιστορία…! Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1948, σε μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα !

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Γιλμάζ Γκιουνέι: Εκείνος ο αληταράς, το κουρδόσπερμα, ο βρωμοανατολίτης, ο Κομμουνιστής Γεννημένος 1 Απρίλη του 1937 σε ένα χωριό των Αδάνων, γόνος μιας Κούρδικης φτωχής εργατικής οικογένειας, ο Γιλμάζ από μικρός είχε έφεση στα μαθήματα και κυρίως στις ξένες γλώσσες και τα Αγγλικά. Περίεργο πράγμα για την ηλικία του και την καταγωγή του καθώς δούλευε από πολύ μικρός για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής. Προσπαθεί να σπουδάσει οικονομικά πρώτα στο πανεπιστήμιο της Άγκυρας και μετά στην Κωνσταντινούπολη και στα 21 του χρόνια ασχολείται ενεργά με τη σκηνοθεσία. Στα τέλη της δεκαετίας του 50 δικάζεται και φυλακίζεται για 18 μήνες στο Ικόνιο επειδή έκδωσε ένα κομμουνιστικό διήγημα. Από κει και πέρα αρχίζουν οι φυλακίσεις και οι εξορίες που θα τον ακολουθήσουν έως και το τέλος της ζωής του. Ο Γκιουνέι υπήρξε το πιο διάσημο όνομα που αναδύθηκε από τον Τούρκικο κινηματογράφο σαν ηθοποιός και σαν σκηνοθέτης, το σκληρό πρόσωπο του του χαρίζει το ψευδώνυμο άσχημος βασιλιάς και η επιλογή του να απευθύνεται στον λαό και τα προβλήματά του τον κάνει μια από τις πιο λαοφιλής φιγούρες στην Τουρκία, φτάνοντας σε σημείο να συμμετέχει σε 20 ταινίες τον χρόνο. Αρχίζει να σκηνοθετεί τις δικιές του ταινίες το 1965. Οι τίτλοι των ταινιών του καθρεφτίζουν την κατάσταση και τα αισθήματα του Τούρκικου λαού:Umut (Ελπίδα,1970), Ağıt (Ελεγεία, 1972), Acı (Πόνος, 1971), Umutsuzlar (Οι αβοήθητοι, 1971). Μετά το 1972, ωστόσο, ο Γκιουνέι θα περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη φυλακή. Απελευθερώνεται από τη φυλακή το 1974, από γενική αμνηστία η οποία δόθηκε. Όσο είναι φυλακισμένος εκδίδει το περιοδικό «Γκιουνέι», που αριθμεί 13 τεύχη πριν το κλείσει ο στρατιωτικός νόμος και εξαιτίας των γραπτών του ξεκινήσουν δέκα διαφορετικές δίκες. Οι κατηγορίες ήταν: κομμουνιστική προπαγάνδα, αποδυνάμωση του εθνικού συναισθήματος, παρακίνηση του λαού σε διάπραξη εγκλημάτων, εγκλήματα που κλονίζουν το κύρος του κράτους στο εσωτερικό και το εξωτερικό και πάει λέγοντας.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

✊ Χωρίς Εσένα Γρανάζι Δε Γυρνά ✊ 03/04/1999 Ίδρυση του Π.Α.ΜΕ Η ίδρυση του ΠΑΜΕ έχει ως βασικό στόχο την οργάνωση ενός πλειοψηφικού αυθεντικού,ταξικού, συνδικαλιστικού κινήματος ως απάντηση των εργαζομένων στις συμβιβασμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ. Με καθαρά ταξικό και διεθνιστικό , αντί καπιταλιστικό, αντί ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, πρωτοστατεί στην οργάνωση και στήριξη των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, συμμετέχει σε καλέσματα άλλων συλλογικοτήτων, στηρίζει στην πράξη κάθε διεκδίκηση για την κάλυψη των συγχρονων αναγκών και για μιά αξιοπρεπή ζωή, κάνει πράξη τη διεθνιστική αλληλεγγύη στηρίζοντας ηθικά και υλικά εργαζόμενους άλλων χωρών που αντιμετωπίζουν ίδια προβλήματα (ή και χειρότερα) με εμάς, οργανώνει και συμμετέχει εδώ και χρόνια στο κίνημα κατά των πλειστηριασμών από τις τράπεζες και τα funds , αντιστέκεται σε κάθε άδικη απόλυση εργαζόμενου και καλεί τον ελληνικό λαό να συμμετέχει μαζικά σε κάθε κινητοποίηση και στο δυνάμωμα των συνδικάτων. Για ένα συνδικαλιστικό κίνημα ΜΕ τους εργαζόμενους ΓΙΑ τους εργαζόμενους. Για συνδικάτα των εργατών και όχι των εργοδοτών. Σήμερα, μετά από 24 χρόνια, έχει την πρωτιά στα 35 από τα 81 πανελλαδικά σωματεία της ΓΣΕΕ. #ΠΑΜΕ @PAMEhellas @PAME_GREECE

Δημοσίευση • 9 φωτογραφίες

Σαν σήμερα στις 3 του Απριλη του 1928 είχε οριστεί η δίκη του Νίκου Καζαντζάκη και του Δημήτρη Γληνού. Κατηγορούνταν για διάδοση ανατρεπτικών ιδεών, επειδή ήταν ομιλητές σε εκδήλωση για τα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Σοβιετική Ένωση. Τον Οκτώβριο του 1927, ο Νίκος Καζαντζάκης θα ταξιδέψει στη Μόσχα, προσκεκλημένος της κυβέρνησης της Σοβιετικής Ένωσης για να συμμετέχει στον εορτασμό των δέκα χρόνων από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Εκεί θα γνωρίσει τον Ελληνορουμάνο λογοτέχνη Παναΐτ Ιστράτι, τον λεγόμενο και «Γκόργκι των Βαλκανίων» και θα ταξιδέψουν μαζί στη χώρα των Σοβιέτ διαμορφώνοντας μια αντίληψη για τα όσα εξελίσσονται στη χώρα. Στη συνέχεια ο Καζαντζάκης θα προσκαλέσει τον Ιστράτι στην Αθήνα για να τον γνωρίσει στο ελληνικό κοινό. Στις 11 Ιανουαρίου 1928, ο «Εκπαιδευτικός Όμιλος», ο φορέας των προοδευτικών διανοουμένων, οργανώνει στο θέατρο «Αλάμπρα» εκδήλωση για τις εμπειρίες από το σοβιετικό πείραμα, με ομιλητές τον Ιστράτι, τον Καζαντζάκη και τον μεγάλο παιδαγωγό Δημήτρη Γληνό. Στην εκδήλωση μιλά πρώτος ο Γληνός, μετά ο Καζαντζάκης και στο τέλος ο Ιστράτι. Στην ομιλία, που προκάλεσε τη σύλληψη και δίωξή του, ο Καζαντζάκης αναφέρθηκε στις εμπειρίες του και τα συμπεράσματά του από τη Σοβιετική Ρωσία. Ο Καζαντζάκης υπήρξε θιασώτης των όσων εξελίσσονταν στη χώρα με την ελπίδα ότι μια νέα παγκόσμια πραγματικότητα θα ερχόταν και θα επηρέαζε το διεθνές σκηνικό. Κατόπιν, η φλογερή ομιλία του Ιστράτι για το σοβιετικό μοντέλο διακυβέρνησης θα ξεσηκώσει το ακροατήριο που μετά το πέρας της εκδήλωσης θα πραγματοποιήσει διαδήλωση η οποία με τη σειρά της θα προκαλέσει την επέμβαση της αστυνομίας. Δημοσιεύματα την επόμενη μέρα αναφέρουν ότι πραγματοποιήθηκε μια «αντεθνική» διαδήλωση ενώ οι λόγοι των τριών ομιλητών στρέφονταν κατά της Ελλάδας. «Υπό την σκέπην του Εκπαιδευτικού Ομίλου ο Π. Ιστράτι ύμνησε τον κομμουνισμόν και καθύβρισε τους διανoούμενους πλέξας το εγκώμιον της Τσέκας. Το χθεσινόν αίσχος» έγραφε στην πρώτη σελίδα του το «Εμπρός». Σύμφωνα με την κρητική εφημερίδα «Πατρίς», ο «Ριζοσπάστης», η «Πρωία» και άλλες εφημερίδες της εποχής στήριξαν τους ομιλητές ενώ αρκετοί διανοούμενοι της εποχής, αντέδρασαν στην εχθρική αντιμετώπιση του Ιστράτι υποστηρίζοντας ότι προσβάλλει τη διανόηση και τον πολιτισμό της χώρας. Ωστόσο, ο εισαγγελέας παρεμβαίνει έτσι κι αλλιώς και διατάσσει την αστυνομία να διενεργήσει έρευνα. Ο Καζαντζάκης και Γληνός παραπέμπονται σε δίκη ως υπεύθυνοι για τη διαδήλωση ενώ ο Ιστράτι απειλείται με απέλαση, αλλά τελικά περιορίζεται στο σπίτι του Γ. Νάζου στην Κηφισιά. Η δίκη Καζαντζάκη – Γληνού ορίζεται για τις 3 Απριλίου του 1928. Στο εδώλιο κάθισε μόνο ο Γληνός καθώς ο Καζαντζάκης βρίσκεται στο Κίεβο. Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν αθωωτική και οδήγησε το Γληνό σε μία οριστική στροφή προς την αριστερά. Εδώ η ομιλία του Νίκου Καζαντζάκη στο θέατρο «Αλάμπρα»: https://archive.patris.gr/articles/195391/128109

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σε όλους Στις 4 Απρίλη Ο Λένιν παρουσίασε τις 《 θέσεις του Απρίλη 》 που αποτέλεσαν τομή στην ως τότε στρατηγική των μπολσεβίκων . Αρχικά αναφέρθηκε στο ζήτημα του πολέμου , κάνοντας φανερό ότι διατηρεί τον ιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα και μετά την ανατροπή του τσαρισμού. . Αναλύοντας την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί μετά την αστιδιμοκρατική επανάσταση , ο Λένιν έθεσε άμεσα το στόχο της εργατικής εξουσίας . Στη δεδομένη στιγμή , όπου η αστική τάξη ήταν αναγκασμένη να κυβερνά με την ανοχή και τη στήριξη του Σοβιέτ των εργατών , ο Λένιν σωστά θεωρούσε ότι το σύνθημα 《 όλη η εξουσία στα Σοβιέτ 》μπορούσε ν’ αποτελέσει σύνθημα ζήμωσης και προπαγάνδας . Αναδείκνυε το ταξικό χαρακτήρα της Προσωρινής κυβέρνησης , στην οποία οι εργάτες δεν θα έπρεπε να έχουν καμία εμπιστοσύνη , προσανατολίζοντας τις μάζες στην ανάγκη κατάκτησης της εργατικής εξουσίας και της προετοιμασίας για τη σοσιαλιστική επανάσταση . Οι 《 θέσεις του Απρίλη 》 αποτέλεσαν τομή στην ως τότε στρατηγική των μπολσεβίκων . Στην αρχή από κάποιους αντιμετωπίστηκαν με σκεπτικισμό . Οι εξελίξεις ωστόσο , απέδειξαν πολύ γρήγορα ότι ο Λένιν είχε δίκιο όσον αφορά τα καθήκοντα του προλεταριάτου στη νέα κατάσταση , όπου ο Λένιν έθεσε άμεσα το στόχο της εργατικής εξουσίας , έτσι ώστε το κόμμα των μπολσεβίκων να προετοιμάσει και να πραγματοποιήσει μ ‘ επιτυχία τη σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

5 Απριλίου 1732 Γεννιέται ο Γάλλος ζωγράφος Ζαν Ονορέ Φραγκονάρ (Jean-Honoré Fragonard, 1732-1806). Ζωγράφος της εποχής του ροκοκό (Ροκοκό= τεχνοτροπία που διαδέχθηκε το μπαρόκ και αποτελούσε αντίδραση στο αυστηρό ύφος της μπαρόκ αισθητικής. Αναπτύχθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα, κυρίως στη Γαλλία.) Από μικρή ηλικία έδειξε ταλέντο στη ζωγραφική και στα 14 του χρόνια, οι γονείς του τον έστειλαν στο καλλιτεχνικό εργαστήρι του Φρανσουά Μπουσέ (1703-1770). Το 1752 κέρδισε το Βραβείο της Ρώμης και με βασιλική υποτροφία, πήγε να σπουδάσει στη Ρώμη, στη Γαλλική Ακαδημία. Η ζωγραφική του είχε μεγάλη απήχηση στη Γαλλία. Σύμφωνα με τον Αντουάν Βαττώ (1684-1721), αποτελεί λαμπρό παράδειγμα της ζωγραφικής του ροκοκό και θεωρείται ζωγράφος της επιπολαιότητας, αν και πολλά έργα του είναι εμπνευσμένα από την ολλανδική ζωγραφική του 17ου αιώνα και από θρησκευτικά θέματα. Το έργο του κατακρίθηκε στην περίοδο της εμφάνισης του νεοκλασικισμού (περίπου 1760) και στη Γαλλική Επανάσταση, όπου έπεσε και σε δυσμένεια. Πέθανε στην αφάνεια το 1806. Το ταλέντο του ανακαλύφθηκε ξανά στα τέλη του 19ου αιώνα.

Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες

5 Απριλίου 1887 Πεθαίνει ο Ρώσος ζωγράφος και κριτικός της τέχνης, Ιβάν Κραμσκόι (Иван Николаевич Крамской, 1837-1887). Από τους κύριους ιδεολόγους της Εταιρείας των πλανόδιων εκθετών ζωγραφικής (Peredvizhniki). Σπούδασε στην Ακαδημία Τεχνών της Αγίας Πετρούπολης από την οποία αποβλήθηκε καθώς αντέδρασε στην ακαδημαϊκή τέχνη του προκαθορισμένου και κατευθυνόμενου. Υποστήριξε το υψηλό δημόσιο καθήκον του καλλιτέχνη, τις αρχές του ρεαλισμού, την ηθική ουσία και την παγκοσμιότητα της τέχνης. Ανάμεσα στους μαθητές του ήταν ο Ιλιά Ρέπιν και ο Νικολάι Γιαροσένκο.

Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες

5 Απριλίου 1916 Γεννιέται ο Αμερικανός ηθοποιός του κινηματογράφου Γκρέγκορι Πεκ (1916–2003). Γεννήθηκε στη Λα Χόγια της Καλιφόρνιας. Ο πατέρας του ήταν φαρμακοποιός απ’ το Σαν Ντιέγκο. Όταν ήταν πέντε χρονών χώρισαν οι γονείς του και έζησε με τους παππούδες του. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, εγκατέλειψε τις πανεπιστημιακές σπουδές του, στην Ιατρική, για να ασχοληθεί με το θέατρο. Το 1942 άρχισε τις εμφανίσεις του σε θεατρικές σκηνές και λίγο αργότερα στον κινηματογράφο. Το 1944 με τις ταινίες «Σπάστε τα δεσμά», του Ζ. Τουρνέ και «Τα Κλειδιά του Παραδείσου», του Τζ. Στολ, καθιερώθηκε σαν ένας από τους πιο ελπιδοφόρους ηθοποιούς. Είχε πολύ πλούσια καριέρα. Συμμετείχε σε πάνω από 70 ταινίες. Το 1962 τιμήθηκε με το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία «Σκιές και Σιωπή» Πέθανε το 2003 στο Λος Άντζελες από καρδιακό επεισόδιο. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει δωδέκατο στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών.

Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες

6 Απριλίου 1520 Πεθαίνει ο Ιταλός ζωγράφος και αρχιτέκτονας της πρώιμης Αναγέννησης, Ραφαήλ (Ραφαέλο Σάντσιο ντα Ουρμπίνο, 1483-1520). Στην πολύ σύντομη ζωή του, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της εποχής του. Η ευκολία της σύνθεσης, η σαφήνεια των μορφών και η οπτική επίτευξη του νεοπλατωνικού ιδεώδους του ανθρώπινου μεγαλείου, κάνουν το έργο του τόσο θαυμαστό και με τέτοια αξία και φήμη που είναι ανάλογη εκείνης του Μιχαήλ Άγγελου και του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Γεννήθηκε στο Ουρμπίνο (κεντρική Ιταλία), το οποίο εκείνη την εποχή ήταν σημαντικό πνευματικό κέντρο. Ο πατέρας του, Τζιοβάνι Σάντι, ήταν διακεκριμένος ζωγράφος, αλλά και αναγνωρισμένος ποιητής και χρονικογράφος. Ο Ραφαήλ έχασε τη μητέρα του σε ηλικία οκτώ χρονών και τρία χρόνια αργότερα τον πατέρα του. Μαθήτευσε αρχικά στο πλευρό του πατέρα του και έπειτα στο πλευρό του Περουτζίνο (Πιέτρο ντι Κριστόφορο Βανούτσι, 1446-1523), στην Περούτζια. Πιθανή χρονολογία για την αρχή της συνεργασίας τους θεωρείται το 1495. Η πρώτη επίσημη καταγραφή της δραστηριότητάς του χρονολογείται στις 10 Δεκεμβρίου του 1500, σύμφωνα με έγγραφο που πιστοποιεί πως ανέλαβε να φιλοτεχνήσει ένα ιερό, με προθεσμία έως το Σεπτέμβριο του 1502. Οι πρώτες παραγγελίες που ανέλαβε ήταν για εκκλησίες της Τσιττά ντι Καστέλλο και της Περούτζια. Φιλοτέχνησε ακόμα σχέδια για μια σειρά νωπογραφιών για τη Biblioteca Piccolomini της Σιένα, έργο που τελικά ολοκλήρωσε ο Πιντουρίκκιο (Μπερναρντίνο ντι Μπέττο Μπέττι, 1454-1513). Αργότερα εγκαταστάθηκε στη Φλωρεντία και τέλος στη Ρώμη. Στη Ρώμη ολοκλήρωσε μερικά από τα πιο σημαντικά έργα του, όπως οι τοιχογραφίες στο Βατικανό, στις οποίες ακολουθεί τη λεγόμενη «Σχολή των Αθηνών». Σαν αρχιτέκτονας ακολούθησε τις επιλογές του Ντονάτο Μπραμάντε (1444-1514), μετά τον θάνατο του οποίου ανέλαβε τη διεύθυνση των έργων στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου. Πέθανε στη Ρώμη, σε ηλικία 37 χρονών.

Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες

6 Απριλίου 1528 Πεθαίνει ο Γερμανός ζωγράφος, χαράκτης και θεωρητικός της Γερμανικής Αναγέννησης Άλμπρεχτ Ντύρερ (Albrecht Dürer, 1471 – 1528). Σημαντικός καλλιτέχνης της εποχής του. Έζησε κυρίως στη Νυρεμβέργη, η οποία ήταν ένα από τα μεγαλύτερα πολιτιστικά κέντρα της Γερμανίας. Ταξίδεψε δυο φορές στην Ιταλία και επηρεάστηκε από την Ιταλική Αναγέννηση. Στο έργο του ξεχωρίζουν οι ξυλογραφίες και τα χαρακτικά. Τα έργα του διαδόθηκαν σε όλη την Ευρώπη κι αργότερα απέκτησαν παγκόσμια φήμη. Το 1525 εξέδωσε ένα βιβλίο με θέμα τη γεωμετρία και την προοπτική. Πέθανε σε ηλικία 57 ετών. Μετά το θάνατό του εκδόθηκε το συνολικό έργο του γύρω από τις ανθρώπινες αναλογίες Τέσσερα Βιβλία για τις Ανθρώπινες Αναλογίες (Vier Bücher von menschlicher Proportion). Ο αστεροειδής 3104 Ντύρερ, που ανακαλύφθηκε το 1982, πήρε το όνομά του από αυτόν.

Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες

6 Απριλίου 1595 Γεννιέται ο Ολλανδός ζωγράφος και χαράκτης Πίτερ ντε Μολάιν, (Pieter de Molijn ή Pieter de Molyn, 1595-1661). Έζησε την περίοδο της Χρυσής ολλανδικής εποχής στη ζωγραφική. Γεννήθηκε στο Λονδίνο. Το 1616 έγινε μέλος στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά του Χάαρλεμ. Από τη χρονιά αυτή μέχρι το 1627 έζησε στο Ντελφτ. Έγινε γνωστός για τα τοπία του αλλά δημιούργησε και θαλασσογραφίες, σκηνές της καθημερινότητας, πορτραίτα και αρχιτεκτονήματα.

Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες

6 Απριλίου 1826 Γεννιέται ο Γάλλος ζωγράφος Γκυστάβ Μορώ (1826-1898). Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κινήματος του συμβολισμού. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού με καθηγητή του τον Τεοντόρ Σασεριώ (1819–1856). Ταξίδεψε στην Ιταλία την περίοδο 1857-1859 και ενθουσιάστηκε από το έργο του Μιχαήλ Αγγέλου και του Καρπάτσο. Αντλεί τα θέματά του κυρίως από τη μυθολογία αλλά και από θρησκευτικά θέματα. Το 1891 έγινε καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. Ανάμεσα στους μαθητές του περιλαμβάνονται οι Ανρί Ματίς (1869-1954), Ζωρζ Ρουώ (1871-1958), Πιέρ-Αλμπέρ Μαρκέ (1875-1947) και άλλοι. Το έργο του είχε επίδραση στο κίνημα του συμβολισμού, όχι μόνο στα εικαστικά αλλά και στη λογοτεχνία.

Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες

6 Απριλίου 1849 Γεννιέται ο Βρετανός ζωγράφος Τζον Γουίλιαμ Γουότερχαουζ (1849-1917). Οπαδός των Προραφαηλιτών ζωγράφων και συνεχιστής τους, έζησε στο τέλος της Βικτωριανής εποχής. Γεννήθηκε στη Ρώμη από βρετανούς γονείς και το 1854 εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο. Τα πρώτα βήματα στη ζωγραφική τα διδάχτηκε από τους γονείς του που ήταν και οι δύο ζωγράφοι. Το 1871 γράφτηκε στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών του Λονδίνου. Στην αρχή της σταδιοδρομίας του, ζωγραφίζει κλασικά θέμα και σε κάποια στιγμή ειδικεύτηκε στα Ρωμαϊκά. Αργότερα δέχτηκε επιρροές από τους Προραφαηλίτες ζωγράφους και κυρίως από τον Έντουαρντ Μπερν – Τζόουνς, αλλά και από τους συγχρόνους του καλλιτέχνες του Ιμπρεσιονισμού. Το 1895 εκλέχτηκε Ακαδημαϊκός, στη Βασιλική Ακαδημία.

Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες

6 Απριλίου 1917 Γεννιέται η Βρετανίδα ζωγράφος και μυθιστοριογράφος Λεονόρα Κάρρινγκτον (1917-2011). Ήταν μία από τους τελευταίους επιζώντες του σουρεαλιστικού κινήματος της δεκαετίας του 1930.Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην πόλη του Μεξικού. Τη δεκαετία του 1970, ήταν από τους εμπνευστές και οργανωτές του γυναικείου κινήματος του Μεξικού. Γεννήθηκε στο Clayton Green , Chorley, στην Αγγλία, σε πλούσια οικογένεια. Ο πατέρας της ήταν εργοστασιάρχης στην κλωστοϋφαντουργία. Η μητέρα της ήταν Ιρλανδή. Χάρη στον ατίθασο χαρακτήρα της και την επαναστατική της συμπεριφορά, εκδιώχθηκε από δύο σχολεία, συμπεριλαμβανομένης της σχολής New Hall , Chelmsford. Είχε ταλέντο και μεγάλο ενδιαφέρον για τη ζωγραφική.. Τελικά την έστειλαν να σπουδάσει στη Φλωρεντία, στην Ακαδημία Τεχνών της κ. Penrose και στη συνέχεια στο σχολείο του μοναστηριού της Αγίας Μαρίας στο Ascot. Σε ηλικία δέκα χρονών είδε την πρώτη της έκθεση υπερρεαλιστικής ζωγραφικής στο Παρίσι. Αργότερα ήρθε σε επαφή με πολλούς υπερρεαλιστές ζωγράφους, όπως ο Paul Éluard. Ξεκίνησε την καριέρα της με τον πατέρα της να εναντιώνεται σ’ αυτή και τη μητέρα της να την ενθαρρύνει. Ακολούθησαν δικαστήρια, εκθέσεις, γνωριμίες με μεγάλους καλλιτέχνες και πρωτοποριακά έργα. Το 1936 είδε το έργο του Γερμανού υπερρεαλιστή Max Ernst στη Διεθνή Σουρεαλιστική Έκθεση στο Λονδίνο. Το 1937 γνωρίστηκαν στο Λονδίνο και ο Ερνστ χώρισε αμέσως τη σύζυγο του για να ζήσει μαζί της. Φιλοτέχνησαν μαζί έργα για να διακοσμήσουν το σπίτι τους στη Νότια Γαλλία. Το 1939, η Carrington ζωγράφισε ένα πορτραίτο του Ερνστ σαν σύλληψη αμφιβολιών για τη σχέση τους. Στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού ο Ερνστ δραπέτευσε στην Αμερική, η Carrington κατέφυγε στην Ισπανία, με κλονισμένη υγεία. Υποβλήθηκε σε θεραπεία με ισχυρά φάρμακα και αγχολυτικά. Έφυγε ξανά στη Λισαβώνα, όπου βρήκε καταφύγιο στην πρεσβεία του Μεξικού. Τρία χρόνια νοσηλεύτηκε σε άσυλο και μετά την απελευθέρωση της, με την ενθάρρυνση του André Breton, η Carrington έγραψε για την ψυχωσική της εμπειρία στο μυθιστόρημά της Down Down. Απεικόνισε επίσης την εμπειρία της σε έργα τέχνης. Φεύγοντας από τη Λισαβώνα γνώρισε τον πρεσβευτή του Μεξικού Renato Leduc, που ήταν φίλος του Pablo Picasso. Συμφώνησαν σε ένα γάμο ευκολίας και με την ιδιότητα της συζύγου πρεσβευτή και την διπλωματική ασυλία, έφυγαν μαζί στο Μεξικό. Εκεί έζησε την υπόλοιπη ζωή της. Οι εμπειρίες της συνέχισαν να επηρεάζουν το πλούσιο και σημαντικό, έργο της και το καλλιτεχνικό και το συγγραφικό. Έγιναν πολλές παρουσιάσεις και μεγάλες αναδρομικές εκθέσεις του έργου της, τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη. Πέθανε 94 χρονών στο Μεξικό.

Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες

Καλημέρα στις φίλες και τους φίλους . Σαν σήμερα το 1934 κατεβαίνουν σε απεργία 300 μεταλλωρύχοι του Μαντουδίου Χαλκίδας με την καθοδήγηση της τότε ταξικής Ενωτικής ΓΣΕΕ . Η απεργία έπειτα από σκληρό αγώνα 25 ημερών έληξε με νίκη των απεργών . Η εταιρεία δέχθηκε όλα τα αιτήματά τους ( την πληρωμή των χρωστούμενων δεδουλευμένων 3 μηνών την αύξηση του μερόκάματου , την εφαρμογή του 8ωρου κλπ. Αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι τίποτα δεν χαρίζεται από την εργοδοσία και τις αστικές Κυβερνήσεις , και ότι το οργανωμένο ταξικό κίνημα , σωστά προετοιμασμένο μπορεί να επιφέρει στον αντίπαλο παρόμοια πλήγματα . Γι ‘ αυτό η μαζική συμμετοχή αυτό το καιρό , στις κινητοποιήσεις που διοργανώνει και προετοιμάζει το ΠΑΜΕ εν ‘ όψει της Πρωτομαγιάς , πρέπει να αποτελέσει μήνυμα αντίστασης και κλιμάκωσης του αγώνα ενάντια στην αντιλα’ι’κή πολιτική της κυβέρνησης και της κάθε κυβέρνησης αστικής ευθύνης .

Δημοσίευση

Αποθηκευμένη δημοσίευση

Δημοσίευση

7 Απριλίου: Παγκόσμια Ημέρα Υγείας Η ιστορική ομιλία του Τσε Γκεβάρα σε φοιτητές Ιατρικής για τη δημόσια υγεία. ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1960 Όλοι σχεδόν ξέρετε ότι ξεκίνησα τη σταδιοδρομία μου ως γιατρός πριν από αρκετά χρόνια. Όταν ξεκίνησα, όταν άρχισα να σπουδάζω ιατρική, οι περισσότερες από τις ιδέες που έχω σήμερα ως επαναστάτης απουσίαζαν από το οπλοστάσιο των ιδανικών μου. Ήθελα να πετύχω, όπως θέλουν όλοι. Το όνειρό μου ήταν να γίνω διάσημος ερευνητής. Το όνειρό μου ήταν να δουλεύω ακούραστα για να πετύχω κάτι που θα μπορούσε πραγματικά να τεθεί στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, αλλά, την ίδια στιγμή, θα αποτελούσε κι έναν προσωπικό θρίαμβο. Ήμουν, όπως όλοι μας, ένα παιδί του περιβάλλοντος μου. Μέσα από κάποιες ειδικές περιστάσεις, ίσως και εξαιτίας του χαρακτήρα μου επίσης, αφού πήρα το πτυχίο μου, άρχισα να ταξιδεύω στη Λατινική Αμερική και τη γνώρισα πολύ καλά. Με εξαίρεση την Αϊτή και τη Δομινικανή Δημοκρατία, επισκέφτηκα -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- όλες τις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Έτσι όπως ταξίδευα, πρώτα ως φοιτητής και ύστερα ως γιατρός, άρχισα να έρχομαι σε στενή επαφή με τη φτώχεια, την πείνα, τις αρρώστιες, την αδυναμία να θεραπευτεί ένα παιδί από έλλειψη μέσων, με το μούδιασμα που προκαλούν η πείνα και οι τιμωρίες, ώσπου φτάνουμε σ’ ένα σημείο που φαντάζει ασήμαντο γεγονός να χάνει ένας γονιός το παιδί του, όπως συχνά συμβαίνει στις σκληρά δοκιμαζόμενες κοινωνικές τάξεις στην πατρίδα μας, τη Λατινική Αμερική. Κι άρχισα να βλέπω ότι υπήρχε κάτι που μου φαινόταν τότε σχεδόν εξίσου σημαντικό με την καριέρα μου ή με τη συμβολή μου στην ιατρική επιστήμη, και αυτό ήταν να βοηθήσω εκείνους τους ανθρώπους. Εξακολούθησα όμως να είμαι, όπως όλοι μας εξακολουθούμε να είμαστε, ένα παιδί του περιβάλλοντος μου και ήθελα να βοηθήσω εκείνους τους ανθρώπους με τις προσωπικές μου προσπάθειες. Είχα ήδη ταξιδέψει πολύ -βρισκόμουν τότε στη Γουατεμάλα, στη Γουατεμάλα του [δημοκρατικά εκλεγμένου Γιάκομπο] Άρμπενς- και είχα αρχίσει να κρατάω κάποιες σημειώσεις για τη συμπεριφορά ενός επαναστάτη γιατρού. Άρχισα να εξετάζω τι χρειαζόμουν για να γίνω ένας επαναστάτης γιατρός. Η επίθεση εξαπολύθηκε, ωστόσο: το πραξικόπημα [του 1954] οργανώθηκε από τη Γιουνάιτεντ Φροΰιτ Κόμπανι, το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, τον [διευθυντή της ΣΙΑ] Φόστερ Ντάλες -στην πραγματικότητα, ήταν όλοι τους ένα και το αυτό- και το ανδρείκελο Καστίγιο Άρμας [με τον οποίο αντικατέστησαν τον Άρμπενς]. Η επίθεση ήταν πετυχημένη, δεδομένου ότι ο λαός δεν είχε φτάσει ακόμα στο επίπεδο ωριμότητας που έχει σήμερα ο λαός της Κούβας. Και μια ωραία μέρα εγώ, όπως πολλοί άλλοι, πήρα το δρόμο της εξορίας, ή πάντως το δρόμο της φυγής από τη Γουατεμάλα, αφού δεν ήταν αυτή η πατρίδα μου. Τότε συνειδητοποίησα κάτι βασικό: για να γίνω επαναστάτης γιατρός ή απλώς επαναστάτης, έπρεπε πρώτα να υπάρξει επανάσταση. Η μεμονωμένη προσπάθεια, η προσωπική προσπάθεια, η καθαρότητα των ιδανικών, η επιθυμία για θυσία μιας ολόκληρης ζωής στο πιο ευγενικό ιδανικό δε σημαίνουν τίποτα αν αυτή η προσπάθεια γίνεται μεμονωμένα, απόμερα, σε μια γωνιά της Λατινικής Αμερικής, απέναντι σε εχθρικές κυβερνήσεις και κοινωνικές συνθήκες που δεν επιτρέπουν την πρόοδο. Η επανάσταση έχει ανάγκη αυτό που γίνεται στην Κούβα: την κινητοποίηση ενός ολόκληρου λαού, που έχει μάθει να χρησιμοποιεί τα όπλα και να είναι ενωμένος στη μάχη, που ξέρει τι αξία έχει ένα όπλο και τι αξία έχει η ενότητα του λαού. Ερχόμαστε λοιπόν στην καρδιά του προβλήματος που έχουμε σήμερα μπροστά μας. Έχουμε ήδη το δικαίωμα και την υποχρέωση ακόμα να είμαστε, πρώτα απ’ όλα, επαναστάτες γιατροί, δηλαδή άτομα που θέτουν τις τεχνικές γνώσεις του επαγγέλματος τους στην υπηρεσία της επανάστασης και του λαού. Επιστρέφουμε τώρα στα αρχικά ερωτήματα: Πώς δουλεύει κανείς αποτελεσματικά για την κοινωνική ευημερία; Πώς συμβιβάζει κανείς την ατομική προσπάθεια με τις ανάγκες της κοινωνίας; Πρέπει να ξαναφέρουμε στο νου μας πώς ήταν η ζωή του καθενός από εμάς, τι έκανε και τι πίστευε καθένας από εμάς, ως γιατρός ή λειτουργός της δημόσιας υγείας από άλλη θέση, πριν από την επανάσταση. Πρέπει να το κάνουμε με βαθύ κριτικό ενθουσιασμό. Θα συμπεράνουμε τότε ότι σχεδόν όλα όσα πιστεύαμε και νιώθαμε εκείνη την παλιά εποχή πρέπει να παραμεριστούν και ότι ένας νέος τύπος ανθρώπου πρέπει να δημιουργηθεί. Αν ο καθένας από εμάς γίνει ο αρχιτέκτονας αυτού του νέου τύπου ανθρώπου για τον εαυτό του, τότε η δημιουργία αυτού του νέου τύπου ανθρώπου -που θα αντιπροσωπεύει τη νέα Κούβα- θα είναι πολύ ευκολότερη.

Δημοσίευση

🚩Π Α Γ Κ Ο Σ Μ Ι Α Μ Ε Ρ Α Υ Γ Ε Ι Α Σ 🚩 Με ΚΚΕ πιο ισχυρό ο λαός να πει «ως εδώ» στην επίθεση στην Υγεία 🚩Παγκόσμια Μέρα Υγείας σήμερα και το ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης σε όλο τον λαό ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, για να ανοίξει ο δρόμος εκείνος όπου το σύστημα Υγείας θα αντιστοιχίζεται με τις σύγχρονες ανάγκες της πρόληψης, θεραπείας και αποκατάστασης, που θα παρέχονται δωρεάν σε όλο τον λαό, με ευθύνη του κράτους. Αναλυτικά σε ανακοίνωσή του με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Υγείας, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει: 🚩«Το ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης σε όλο τον λαό για να μπουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική στην Υγεία, για να επιβάλουμε την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων, για να ανοίξει ο δρόμος ανάπτυξης όπου το σύστημα Υγείας θα αντιστοιχίζεται με όλες τις σύγχρονες ανάγκες της πρόληψης, θεραπείας και αποκατάστασης, οι οποίες θα παρέχονται καθολικά και δωρεάν με ευθύνη του κράτους. Η υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος Υγείας και η εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών του, οι κλειστές χειρουργικές αίθουσες και η πολύμηνη αναμονή για ένα ραντεβού, οι τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, η ισχυροποίηση των επιχειρηματικών ομίλων της ιδιωτικής Υγείας, η δραστική μείωση των κρατικών δαπανών και η αύξηση των άμεσων και έμμεσων πληρωμών του λαού για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι αποτελέσματα της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων, που φάνηκε με τον πιο τραγικό τρόπο στα τρία χρόνια πανδημίας και κόστισε 37.000 νεκρούς. Οι αντιλαϊκοί νόμοι που νομοθέτησε η ΝΔ για τη Δευτεροβάθμια Περίθαλψη, την Ψυχική Υγεία, τον ΕΟΠΥΥ, την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, την ιδιωτικοποίηση του Παιδοογκολογικού κέντρου, “ωρίμασαν” και αποτέλεσαν συνέχεια του αντιλαϊκού έργου και νόμων των προηγούμενων κυβερνήσεων όλων των “αποχρώσεων”. Ο λαός δεν μπορεί να περιμένει “τίποτα καλύτερο από το χειρότερο” και από την επόμενη κυβέρνηση, αφού ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και λοιποί “πρόθυμοι” είναι έτοιμοι κατά μόνας ή από κοινού να “τρέξουν” το αντιλαϊκό σχέδιο και στον τομέα της Υγείας. Αλλωστε αυτήν την πολιτική υπηρέτησαν και υπηρετούν όλες οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις, που η μία συνέχιζε το αντιλαϊκό έργο από εκεί που το άφησε η προηγούμενη. Με οργάνωση της πάλης και με ΚΚΕ πιο ισχυρό στις εκλογές και στο λαϊκό κίνημα, για να είναι δυνατός ο ίδιος ο λαός και όσο γίνεται αδύναμη η επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση, μπορούμε να πούμε “ως εδώ” στην επίθεση που ετοιμάζουν. Η δράση του ΚΚΕ μέσα στη Βουλή, με τις 627 Ερωτήσεις, Επίκαιρες Ερωτήσεις και Επερωτήσεις που έκανε την τετραετία που πέρασε, αλλά κυρίως μέσα από τη δράση του στο κίνημα, σε κάθε Κέντρο Υγείας, Νοσοκομείο, προνοιακή δομή και γενικά στις μονάδες Υγείας – Πρόνοιας, φανερώνει ότι ο λαός με τον αγώνα του μπορεί να επιβάλει τη “θεραπεία στην ασθένεια”, που είναι το ίδιο το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, και να μην αναζητά “παυσίπονα για τα συμπτώματα”, που μας οδηγούν “από το κακό στο χειρότερο”. Σε αυτήν την κατεύθυνση, η ανάπτυξη της οικονομίας και της κοινωνίας που θα καθορίζεται και θα ελέγχεται από την εξουσία του λαού μπορεί να αξιοποιήσει τις τεράστιες δυνατότητες της επιστήμης, της τεχνολογίας και της παραγωγικότητας της εργασίας. Με εκπαίδευση του αναγκαίου σε αριθμό, ειδικότητες και κλάδους υγειονομικού προσωπικού και τη σχεδιασμένη πανελλαδική κατανομή του, με σύγχρονα επιστημονικά, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Με ανάπτυξη σύγχρονων μονάδων Υγείας, Νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας, με σύγχρονο και επαρκή εξοπλισμό, με ανάπτυξη της έρευνας και εφαρμογή όλων των σύγχρονων θεραπευτικών μεθόδων, φαρμάκων, εμβολίων και υγειονομικών υλικών. Αυτό είναι το νέο, γιατί υπηρετεί τις ανάγκες της πλειοψηφίας του λαού, και αντικειμενικά έρχεται σε σύγκρουση με το σημερινό “παλιό”, που έχει χρεοκοπήσει». Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=7/4/2023&id=19065&pageNo=9

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Γεννήθηκε 7 Απρίλη 1922 Απεβίωσε 8 Απρίλη 1990 101 χρόνια από την γέννηση του 33 χρόνια από τον θάνατο του. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΛΔΑΡΑΣ Κέρδισε τις λαϊκές καρδιές …… ….. με τα ορμητικά και ζωογόνα τραγούδια του. Τα αυθεντικά λαϊκά που αντιλαλούν για πάντα, που φωτίζουν βασανισμένα πρόσωπα, σαν όνειρο παιδικό, λαϊκοί ύμνοι που διαβαίνουν από τη μια άκρη του λαϊκού τραγουδιού μέχρι αυτήν της ψυχής μας, παλιότερων και νεότερων γενιών. Πάνε κι έρχονται καράβια/ φορτωμένα προσφυγιά/ βάψαν τα πανιά τους μαύρα/ τα κατάρτια τους μαβιά/. Σε ποια πέτρα σε ποιο χώμα/ θα ριζώσεις τώρα πια/ κι απ’ το θάνατο ακόμα/ πιο πικρή ‘σαι προσφυγιά/. Πού να βρίσκεται ο πατέρας/ ψάχνει η μάνα τα παιδιά/ μας εσκόρπισε ο αγέρας/ σ’ άλλη γη σ’ άλλη στεριά». (Στίχοι Πυθαγόρας, μουσική Απόστολος Καλδάρας). Απόγονος της μεγάλης οικογένειας των γνήσιων λαϊκών συνθετών της πατρίδας μας ο Απόστολος Καλδάρας, με τα τραγούδια του πλούτισε τη λαϊκή μας μουσική, εκφράζοντας τους πόθους και τους καημούς του λαού μας. Πρώτο του τραγούδι το «Μάγκας βγήκε για σεργιάνι» (1944), σηματοδοτεί το ξεκίνημα μιας πολύχρονης δημιουργικής πορείας, που γέννησε 600 περίπου τραγούδια. Γεννημένος στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας, τον Απρίλη του 1923, ο Απ. Καλδάρας μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου κυριαρχούσε το βυζαντινό μέλος. Αν και τα πρώτα του κομμάτια ήταν σε «ελαφρό στιλ», καθοριστική υπήρξε η «συνάντησή» του με τα ρεμπέτικα τραγούδια, που τα έμαθε από τους πρόσφυγες της Μικρασίας, στα καφενεία των Τρικάλων. Εκεί άκουγε τον Μάρκο και ριγούσε όπως ο ίδιος έλεγε. Η αγάπη του για τη μουσική και το σκληρό πρόβλημα της επιβίωσης, τον αναγκάζουν να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να δουλέψει σε νυχτερινά μαγαζιά, αρχικά στην ιδιαίτερη πατρίδα του και στη συνέχεια στην Αθήνα. Η παρουσία του στη δισκογραφία, έγινε με τη μεσολάβηση του Γιάννη Παπαϊωάννου, ο οποίος τον σύστησε με τα καλύτερα λόγια στον διευθυντή της εταιρείας PARLOPHON, τον Μάτσα. Το πρώτο κέντρο στην Αθήνα που εργάστηκε, ήταν του Μάριου, και παρόλο που έπαιρνε μικρό μεροκάματο, ήταν ικανοποιημένος, γιατί δούλευε δίπλα σε ιερά τέρατα του ρεμπέτικου (Χατζηχρήστο, Χιώτη, Περιστέρη, Κερομύτη). Σιγά – σιγά, έκανε δική του ορχήστρα. Η τελευταία χρονιά που ο Απόστολος Καλδάρας παίζει στο πάλκο, είναι το 1965. Τη χρονιά αυτή δέχτηκε το σκληρότερο χτύπημα. Εχασε την κόρη του. Αυτό ήταν και το τέλος του Καλδάρα από το πάλκο. Η ζωή όμως είναι σκληρή. Επρεπε να δουλέψει για να ζήσει αυτός και η υπόλοιπη οικογένεια του. Ετσι, περιορίστηκε στο να γράφει μόνο για δισκογραφία. Μηνύματα ελπίδας και διαμαρτυρίας Το έργο του ογκώδες σε μέγεθος, εξαίρετο σε ποιότητα, χαρακτηρίζεται από μοναδική ευαισθησία και ήθος, από δυναμισμό και διαχρονικότητα. «Το ελληνικό μας τραγούδι», έλεγε, «αν θέλει να αντέξει στο χρόνο, να είναι διαχρονικό, πρέπει να βαδίζει συγχρόνως σε δυο παράλληλους δρόμους. Ο ένας δρόμος είναι αυτός που υποδεικνύει το ότι πρέπει να κρατήσει την ελληνικότητά του, το χρώμα του, το ύφος του… Και ο δεύτερος είναι η μεγάλη ποικιλία σε θέματα». Αλλοτε πιο τολμηρός και σκληρός, με αλληγορική σαφήνεια, και άλλοτε με πρόσχημα τις ερωτικές σχέσεις τραγουδά το υπ’ αριθμό 1 κοινωνικό πρόβλημα, τους εξόριστους στα ξερονήσια. «Σ’ ένα βράχο φαγωμένο/, από κύμα αγριωπό/ ένα σούρουπο είχα κάτσει/ λίγο να συλλογιστώ/. Κάθε βήμα στη ζωή μου/ είναι πόνος και συμφορά/ θέλω ο δόλιος να πετάξω/ μα δεν έχω τα φτερά/. Ετσι μ’ έχει καταντήσει μιας γυναίκας η οργή στρώμα να ‘χω τα χορτάρια και προσκέφαλο τη γη». Ο Απόστολος Καλδάρας, όχι απλά δε μένει απαθής από το δράμα της πατρίδας του, μετά την αγγλοαμερικανική επέμβαση και τον εμφύλιο σπαραγμό, αλλά παίρνει μέρος με επιτυχία στο επικίνδυνο παιχνίδι με τη λογοκρισία. Περνά μισοκρυμμένα μέσα στις φράσεις του μηνύματα ελπίδας, αξιοπρέπειας και κοινωνικής διαμαρτυρίας. Το 1947, στην αρχή ακόμα της καριέρας του ηχογραφεί το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι», ένα τραγούδι, που συμπυκνώνει το δράμα του εμφυλίου. Ο ίδιος αφηγείται, σε παλιότερη συνέντευξή του στο «Ρ», πώς έγραψε το τραγούδι: «Ισως κάποιοι πουν πως ξεχωρίζω το “Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι”. Οχι. Αυτό το αγαπώ γιατί είναι ζωντανό. Δε μου έδωσε κάποιος το στίχο, να βάλω τη μελωδία εγώ. Το έζησα, τότε με τις συλλήψεις του 1945, μετά τους Γερμανούς, όταν ξέσπασε ο εμφύλιος. Ημουν στη Θεσσαλονίκη φοιτητής. Και εργαζόμουν για να εξοικονομώ τα προς το ζην, σ’ ένα κέντρο, μ’ έναν φίλο, του οποίου το σπίτι ήταν στην Ακρόπολη κάτω από το Γεντί Κουλέ. Πηγαίναμε συχνά στο σπίτι αυτό. Τότε μαζεύανε όλους τους αριστερούς στο Γεντί Κουλέ. Ενα σούρουπο, φεύγοντας από το σπίτι αυτό και βλέποντας τη σιλουέτα του Γεντί Κουλέ, αυτό μου έδωσε την ιδέα. Γι’ αυτό και πριν είπα: Νύχτωσε και στο Γεντί / το σκοτάδι είναι βαθύ/ κι όμως ένα παλικάρι / δεν μπορεί να κοιμηθεί. /Αραγε τι περιμένει/ όλη νύχτα ως το πρωί/ στο στενό το παραθύρι που φωτίζει το κελί: (όχι “με κερί”, αυτά μας τα ‘κανε η λογοκρισία αργότερα). Πόρτα ανοίγει πόρτα κλείνει/ μα διπλό είναι το κλειδί/ τι έχει κάνει και το ρίξαν/ το παιδί στη φυλακή; Θέλω να πω ότι αυτό το τραγούδι το αγαπώ πολύ, γιατί είναι ζωντανό για μένα. Ενα αυτό και ένα το “Σ’ ένα βράχο φαγωμένο/ από κύμα αγριωπό”. Εχω και άλλα τραγούδια που αγαπώ, αλλά αυτά τα δυο τα ξεχωρίζω, λόγω αναμνήσεων». Ο ιδεολόγος Στις αρχές του ’70, η προσφορά του Απόστολου Καλδάρα στο τραγούδι θα πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις, με το αριστουργηματικό έργο του «Μικρά Ασία» (1972), σε στίχους Πυθαγόρα, που αποτελεί την έντεχνη προέκταση του αρχικού του ύφους, ο κορυφαίος αυτός λαϊκός δημιουργός θα παρουσιάσει ένα εντελώς ανανεωμένο μουσικό πρόσωπο. Ενα πρόσωπο, που διατηρεί τα κύρια χαρακτηριστικά του, ενώ παράλληλα αποκτάει μια άλλου είδους φωτεινότητα και διαύγεια. Σε αυτό το έργο είναι συγκεντρωμένες όλες οι μουσικές αρετές που μπορεί κανείς να συναντήσει στο ελληνικό τραγούδι των τελευταίων τριάντα χρόνων. Θαυμάσια, συγκλονιστικά τραγούδια, όπως: «Μες στου Βοσπόρου τα στενά», «Η Προσφυγιά», «Η Σμύρνη» κ.ά. Οπαδός και τροφοδότης του ΕΛΑΣ από τον καιρό που το Γενικό Στρατηγείο του είχε εγκατασταθεί στα Τρίκαλα, ο Απ. Καλδάρας ανήκε σε αυτό τον ιδεολογικό – πολιτικό χώρο, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της Θεσσαλίας. Οπως ο ίδιος θυμόταν, «όταν ήρθε το στρατηγείο του ΕΛΑΣ στα Τρίκαλα τους βοηθούσαμε, βρίσκαμε καταλύματα, μαζεύαμε στάρι απ’ τα χωριά για τον αγώνα, οργανώσαμε θέατρο (εγώ ήμουν υποβολέας), φυλούσαμε τις αποθήκες, ό,τι μπορούσαμε κάναμε». Κρατώντας πάντα τον εαυτό του και την τέχνη του ψηλά, ο Απόστολος Καλδάρας αρνήθηκε να συνθηκολογήσει με τις λογικές των δισκογραφικών εταιρειών, προτιμώντας να βάζει τα τραγούδια του στο συρτάρι παρά να γίνει υποχείριό τους. Προτίμησε να βαδίσει σε όλη του τη ζωή το δρόμο του αγώνα. Η ζωή και το έργο του σπουδαίου Ελληνα συνθέτη καταγράφηκε πριν από δύο χρόνια, σε ένα βιβλίο που υπογράφει ο ανιψιός του Νίκος Χατζηνικολάου (εκδόσεις ΙΑΝΟΣ). Η «Μικρά Ασία» και ο «Βυζαντινός Εσπερινός» που ήταν έργα οριακά για τον συνθέτη, σχολιάζονται, στο βιβλίο ξεχωριστά μαζί με άλλα της δεκαετίας του 1970 και του 1980 και μέχρι το «κύκνειο άσμα» του «Μπαλάντες του περιθωρίου», που κυκλοφόρησε το 1990, δύο μήνες πριν από το θάνατό του, από τον «Σείριο» του Χατζιδάκι. Σημαντικό είναι και το μέρος που αναφέρεται στη δισκογραφία του Καλδάρα. Αν και υπάρχει δυσκολία να προσδιοριστεί ο ακριβής αριθμός των τραγουδιών του, ο συγγραφέας, μετά από πολλή μελέτη, τα απαρίθμησε σε 600. Στη συνέχεια, ανθολογούνται, με στίχους και στοιχεία, 71 από τα τραγούδια τα ηχογραφημένα στις 78 στροφές, από το 1946 έως το 1960. Ακολουθεί ανθολογία 61 τραγουδιών με 45άρια, από το 1961 έως το 1973, και τέλος, γράφονται οι στίχοι από τα έργα: «Μικρά Ασία», «Βυζαντινός εσπερινός», «Τελευταία νύχτα», καθώς και στίχοι από άλλες ολοκληρωμένες εργασίες του συνθέτη. Το 430 σελίδων βιβλίο του Νίκου Χατζηνικολάου ολοκληρώνεται με λεπτομερείς καταλόγους του έργου του Καλδάρα στις 78, 45 και 33 στροφές της δισκογραφίας. Ενώ πλούσιο είναι και το φωτογραφικό υλικό που περιέχεται στο βιβλίο και που έχει σχέση τόσο με την καλλιτεχνική όσο και με την οικογενειακή του ζωή. Ριζοσπάστης

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Ο ΠΑΜΠΛΟ ΠΙΚΑΣΟ ΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ… κι ας έφυγε σαν σήμερα πριν από 50 χρονια… ”Η προσχώρησή μου στο Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η λογική συνέχεια όλης μου της ζωής, όλου του έργου μου. Γιατί, είμαι περήφανος που το λέω, ποτέ δεν θεώρησα τη ζωγραφική ως μια τέχνη απλής παραδοχής, ως μέσο διασκέδασης. Θέλησα μέσα από το σχέδιο και το χρώμα – εφόσον αυτά ήταν τα όπλα μου – να διεισδύω όλο και περισσότερο στη γνώση για τον κόσμο και τους ανθρώπους, προκειμένου αυτή η γνώση να μας απελευθερώνει κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο. Προσπάθησα να πω, με τον τρόπο μου, αυτό που θεωρούσα ως το πιο αληθινό, το πιο σωστό, το καλύτερο και, φυσικά, αυτό ήταν πάντοτε και το πιο όμορφο. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες το γνωρίζουν καλά. Ναι, γνωρίζω καλά ότι πολέμησα πάντοτε, μέσα από τη ζωγραφική μου, σαν πραγματικός επαναστάτης. Τώρα όμως κατάλαβα ότι αυτό μόνο δεν αρκεί. Αυτά τα χρόνια τρομακτικής καταπίεσης μού έδειξαν ότι δεν πρέπει να παλεύω μόνο με την τέχνη μου, αλλά με όλο μου το είναι… … Τι θαρρείτε πως είναι ο καλλιτέχνης; Ενας ηλίθιος, που έχει μονάχα μάτια αν είναι ζωγράφος, αυτιά αν είναι μουσικός, και μια λύρα σ’ όλα τα πατώματα της καρδιάς αν είναι ποιητής, ή, αν είναι πυγμάχος, μονάχα ρούσκουλα; Αντίθετα, είναι ταυτόχρονα πολιτικός άνθρωπος, αγρυπνεί αδιάκοπα μπροστά στα θλιβερά, φλέγοντα ή ευχάριστα γεγονότα όλου του κόσμου, και σχηματίζει ολοκληρωμένα την εικόνα του. Πώς θα ‘ταν δυνατό ν’ αδιαφορεί για τους άλλους ανθρώπους και, εν ονόματι αυτής της αριστοκρατικής αδιαφορίας, να αποσπάται από τη ζωή που δημιουργούν οι άλλοι με τόσους κόπους; Οχι, η ζωγραφική δεν έγινε για να διακοσμεί διαμερίσματα. Είναι όπλο στον αμυντικό και επιθετικό πόλεμο ενάντια στον εχθρό. … Η τέχνη είναι ένα είδος εξέγερσης. Δηλαδή κάτι το οποίο, πολύ απλά, δεν επιτρέπεται να είναι ελεύθερο. Την τέχνη και την ελευθερία πρέπει να την κλέβουμε, όπως τη φωτιά του Προμηθέα, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσουμε εναντίον της καθεστηκυίας τάξης. Από τη στιγμή που η τέχνη επισημοποιηθεί και καταστεί προσιτή στον καθένα, προκύπτει αμέσως ένας νέος ακαδημαϊσμός.” (από το βιβλίο ”Pablo Picasso – Σκέψεις για την Τέχνη”)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

10 Απριλίου 1826 Η Έξοδος του Μεσολογγίου! (2) Έργα εμπνευσμένα από την ηρωική “΄Εξοδο”, που συνέβαλαν ουσιαστικά στην ευαισθητοποίηση των ευρωπαίων και στην ανάπτυξη του Φιλελληνικού κινήματος! Εις την Ελλάδα (Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν) Εμπρός, Ελλάς επαναστάτισσα, στάσου όρθια κράτα με τα γερά τα όπλα την δύναμιν σου. Δεν εγέρθηκε ένας Όλυμπος του κάκου η Πίνδος σου και οι Θερμοπύλες, η τιμή σου. Επετάχθηκε από των σπλάχνων σου τα βάθη η ελευθερία σου δυνατή, φωτός πυρήνας κι απ’ του Θησέως και του Περικλή τους τάφους και τα πάντα νέα ιερά των Αθηνών. Θραύσε τώρα, γη θεών και ηρώων της σκλαβιάς τες αλυσίδες, την μαύρην μοίρα με τες γλυκόηχες ωδές από του Τυρταίου και από του Ρήγα και του Βύρωνος την λύρα.

Δημοσίευση • 6 φωτογραφίες

Παύλος Φύσσας: Δεν ξεχνάμε – Τον δολοφόνησαν οι ναζί – Σήμερα θα ήταν 44 χρονών 10 Απρίλη το 1979 γεννιέται ο Παύλος Φύσσας, εργαζόμενος στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, αντιφασίστας μουσικός της ραπ με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Killah P., που δολοφονήθηκε από τη ναζιστική οργάνωση, Χρυσή Αυγή στις 18 Σεπτέμβρη 2013. Ο Παύλος Φύσσας γίνεται σύμβολο αντίστασης στον φασισμό. Σε ένα τραγούδι του αναφέρει προφητικά: «Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις, όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα». Ο Παύλος ζει τσακίστε τους ναζί

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Ο Δημήτρης Λάγιος Σαν σήμερα το 1991 φεύγει από τη ζωή ο συνθέτης Δημήτρης Λάγιος. Περπάτησε στους ίδιους δρόμους της Ζακύνθου τους οποίους είχαν περπατήσει ο Σολωμός και ο Κάλβος. Οι πρώτοι ήχοι που τον μάγεψαν ήταν το επτανησιακό ιδίωμα λουσμένο στα νερά του Ιονίου. Εκεί στη Ζάκυνθο όπου γεννήθηκε στις 7 Απρίλη 1952, έμαθε τα πρώτα γράμματα των χρωμάτων και των ήχων. Αυτά τα γράμματα τον οδήγησαν αργότερα στην έρευνα, τη μελέτη, την καταγραφή και τη διδασκαλία έργων της Επτανησιακής Μουσικής Σχολής και στη δημιουργία του μουσικού συνόλου «Μουσικό Ασκηταριό», με το οποίο διοργάνωνε γιορτές «Τέχνης και Λόγου» στη Ζάκυνθο. Σπούδασε πιάνο, ανώτερα θεωρητικά και κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο στην Αθήνα, ενώ αργότερα παρακολούθησε εντατικά μαθήματα μουσικής ανάλυσης στις ΗΠΑ. Το 1979 επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να μελετά, να επιμελείται, να οργανώνει, να διασκευάζει και να γράφει πολύ μουσική για θέατρο και μπαλέτο, αλλά και μουσική δωματίου, συμφωνικά έργα, ορχηστρικά για διάφορα όργανα και τραγούδια. Δούλευε πολύ και με πολύ πάθος, λες και υποψιαζόταν ότι δεν προλάβαινε. https://youtu.be/oKpBOIisCkgΤο τρελοβαπορο – Δημητρης Λαγιος Πριν από αυτόν ελάχιστοι – εκτός από τους ειδικούς – ήξεραν τα αγροτικά τραγούδια της Ζακύνθου και τις εκκλησιαστικές της μελωδίες, τις Σερενάτες του Τζώρτζη Κωστή, αλλά και τα τραγούδια της Νεστάνης Αρκαδίας. Στις 7 Απρίλη 1985, ημέρα των γενεθλίων του, γεννήθηκε ο «μυστικός του έρωτας», όπως τον αποκαλούσε. Η Κύπρος. Με αφορμή μια συναυλία που δίνει εκείνη τη μέρα, γνώρισε το νησί και από τότε δεν την άφησε ποτέ: Της αφιέρωσε στίχους, μουσικές και τη ζωή του όλη. Γι’ αυτήν και τους ανθρώπους της που τον αγκάλιασαν, τραγούδησε, έκλαψε και προσπάθησε. https://youtu.be/Egj-BNdi85Q Σωτηρία Μπέλλου – περαστικός κι αμίλητος – Δ. Λάγιος Γεννήθηκε Ζακυνθινός και επέλεξε να είναι Κύπριος! https://www.alt.gr/san-simera-11-aprilioy-gegonota-kai-pr-2/

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Ο Σοβιετικός κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν Σαν σήμερα 12 Απρίλη το 1961 ο Σοβιετικός κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που ταξιδεύει στο διάστημα και εκτελεί την πρώτη επανδρωμένη τροχιακή πτήση. Το σοβιετικό διαστημόπλοιο «Βοστόκ 1» πραγματοποιεί θριαμβευτικά μια πλήρη τροχιά γύρω από τη Γη (1 ώρα και 48 λεπτά). https://youtu.be/b0ktgWlN7SE 1961 год первый человек в космосе Юрий Гагарин / 1961 — First Man in Space Yuri Gagarin Στις 12 Απρίλη του 1961 ο άνθρωπος ξέφευγε για πρώτη φορά από την έλξη του πλανήτη του και μόλις τέσσερα χρόνια μετά τους «Σπούτνικ», τις μηχανές του, έβγαινε τώρα ο ίδιος στο Διάστημα. Μέσα στο διαστημόπλοιο «Βοστόκ 1», ο υποσμηναγός της πολεμικής αεροπορίας της ΕΣΣΔ, Γιούρι Αλεξέγιεβιτς Γκαγκάριν έκανε μια περιστροφή γύρω από τη Γη σε ύψος 302 χιλιομέτρων, ταξιδεύοντας για 108 λεπτά με ταχύτητα περίπου 30.000 χιλιομέτρων την ώρα. Ηταν ο πρώτος που είδε με τα μάτια του πόσο όμορφος αλλά και εύθραυστος είναι ο πλανήτης μας, αυτή η υδάτινη σφαίρα που μοιάζει να αιωρείται από το πουθενά μέσα στην άβυσσο. Ο Γκαγκάριν, ο ήρωας των παιδικών χρόνων πολλών από μας, έγινε αμέσως σύμβολο. Εγραψε το όνομά του και το όνομα της σοσιαλιστικής του πατρίδας μια για πάντα στ’ αστέρια. Πολλοί ακολούθησαν, εξίσου σπουδαίοι και ηρωικοί, αλλά όπως συμβαίνει συνήθως, όλοι θυμούνται εκείνον που άνοιξε το δρόμο, εκείνον που πήγε εκεί που κανείς δεν είχε πάει μέχρι τότε. Ο Γκαγκάριν δεν ήταν απλώς ο τυχερός πρώτος. Ηταν άξιος γι’ αυτή την πρωτιά από την αρχή ως το τέλος. Ζυμωμένος και εμπνευσμένος από τον αγώνα της σοβιετικής εξουσίας να μεταμορφώσει την καθυστερημένη καπιταλιστική πατρίδα του σε μια σύγχρονη και ισχυρή χώρα, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο τα μέσα που του έδωσε για να πετάξει ψηλά, ψηλότερα από κάθε άλλον και να γυρίσει πίσω προσφέροντας σε ολόκληρη την ανθρωπότητα σημαντικές γνώσεις. Ο Γκαγκάριν γεννήθηκε στις 9 Μάρτη 1934 στο Κλούσινο, ένα χωριό 160 χιλιόμετρα δυτικά της Μόσχας. Ο πατέρας του ήταν εργάτης και η μητέρα του αγρότισσα και δούλευαν μαζί σε ένα κολχόζ. Ηταν το τρίτο από τα παιδιά της οικογένειας. Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, οι ναζί κατάσχεσαν το σπίτι τους και πήραν τις δύο αδερφές του. Ο Γιούρι βοήθησε τους γονείς του να σκάψουν ένα όρυγμα όπου έζησαν μέχρι το τέλος του πολέμου. Ενα περιστατικό σημάδεψε τη ζωή του Γκαγκάριν κατά την περίοδο αυτή. Είδε ένα σοβιετικό μαχητικό αεροπλάνο «Γιακ» να κάνει αναγκαστική προσγείωση σε ένα χωράφι κοντά στο σπίτι του. Γυρνούσε από μάχη και τα φτερά του ήταν διάτρητα από τα βλήματα των αντιαεροπορικών. Οταν οι πιλότοι πρόβαλαν με το στήθος τους σκεπασμένο με μετάλλια, ο Γιούρι εντυπωσιάστηκε: «Καταλάβαμε αμέσως το τίμημα που πρέπει να πληρώσει κανείς γι’ αυτές τις πολεμικές διακρίσεις. Ολα τα αγόρια θέλαμε να γίνουμε γενναίοι και όμορφοι πιλότοι. Βιώσαμε παράξενα συναισθήματα με αυτό το περιστατικό, τέτοια που δεν είχαμε ξανανιώσει». Μετά το εξατάξιο γυμνάσιο, όπου ο Γιούρι διακρίθηκε στα μαθηματικά και τη φυσική, πήγε σε τεχνική σχολή και δούλεψε σε χυτήριο. Ενάμιση χρόνο μετά μπήκε στο τεχνικό πανεπιστήμιο του Σάρατοφ. Στον τέταρτο χρόνο, του δόθηκε η ευκαιρία να γίνει πιλότος. Πέταξε μόνος του για πρώτη φορά το 1955. Ο εκπαιδευτής του, Ντ. Μαρτιάνοφ, διαπιστώνοντας τις ικανότητές του πρόβλεψε ότι «θα γίνει ένας θαυμάσιος πιλότος». Τόσο τον είχε συναρπάσει η πτήση, που ο Γκαγκάριν πέρασε ένα καλοκαίρι μέσα σε μια σκηνή δίπλα στο αεροδρόμιο. Με συμβουλή του Μαρτιάνοφ, ο Γκαγκάριν κατατάσσεται στη Σοβιετική Πολεμική Αεροπορία και πηγαίνει στη σχολή του Σώματος στο Ορενμπουργκ. Εκεί μαθαίνει να πετάει αεροπλάνα «Μιγκ», αλλά γνωρίζει και την αγαπημένη σύντροφο της ζωής του, τη Βαλεντίνα (Βάλια) Γκοριάτσεβα, που σπούδαζε νοσοκόμα στην ίδια πόλη. Από τη στιγμή που έμαθε για τους «Σπούτνικ», ο Γκαγκάριν έβαλε στόχο να συμμετάσχει στο διαστημικό πρόγραμμα της Σοβιετικής Ενωσης και άρχισε να βάζει στο χαρτί τις ιδέες του για διαστημόπλοια, ιδέες που βασίζονταν στη μελέτη του μεγάλου της αστροναυτικής Κονσταντίν Τσιολκόφσκι, έργα του οποίου είχε διαβάσει ακόμα όταν βρισκόταν στην τεχνική σχολή. Το Νοέμβρη του 1957, σε ηλικία 23 ετών, ο Γκαγκάριν αποφοιτά σαν αριστούχος από το Ορενμπουργκ και αποκτά το βαθμό του υποσμηναγού. Τη μέρα εκείνη παντρεύεται την αγαπημένη του Βάλια. Ο μετέπειτα επικεφαλής της ομάδας κοσμοναυτών Καρπόφ λέει: «Ο Γιούρι ήταν ήρεμος, σίγουρος, χαρούμενος και αισιόδοξος. Η Βάλια ήταν θαυμάσια. Εδειξε εξαιρετικό αυτοέλεγχο και κουράγιο βοηθώντας τον Γιούρι να προετοιμαστεί για την αναχώρησή του, σαν μια πραγματική σύζυγος κοσμοναύτη». Η πρώτη του τοποθέτηση σαν πιλότος μαχητικού ήταν σε μια βάση στην Αρκτική. Ενόσω βρισκόταν εκεί, το 1959, η ΕΣΣΔ εκτόξευε το μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο «Λούνα-3», που φωτογράφισε για πρώτη φορά την αθέατη από τη Γη πλευρά της Σελήνης. Ο Γκαγκάριν κατάλαβε ότι η επανδρωμένη πτήση δεν ήταν μακριά. Υπέβαλε τα χαρτιά του για να ενταχθεί στο πρόγραμμα εκπαίδευσης κοσμοναυτών και μόλις η αίτησή του έγινε δεκτή, μετακόμισε μαζί με τη γυναίκα του Βάλια και τη μικρή κορούλα του Λένοτσκα στην Πόλη των Αστρων, που κατασκευάστηκε κοντά στη Μόσχα ειδικά για τους κοσμοναύτες. Ο Γκαγκάριν υποβλήθηκε σε εξαιρετικά δύσκολη εκπαίδευση σωματική αλλά και ψυχολογική. Υπέμεινε μακρές περιόδους απομόνωσης μέσα σε περιορισμένο χώρο, πειράματα έλλειψης βαρύτητας, αντοχής σε υψηλές θερμοκρασίες και δοκιμαστικές πτήσεις υπό ψυχολογική πίεση. Σε μια δοκιμή, έπρεπε να λύνει διαφορικές εξισώσεις, ενώ από τα μεγάφωνα ακούγονταν διάφορες «λύσεις». Ηταν ήρεμος και αποφασισμένος, είχε πάντα ευχάριστη διάθεση και πάντοτε ήταν στην κορυφή. Οι άλλοι υποψήφιοι κοσμοναύτες έλεγαν γι’ αυτόν: «καλός σύντροφος, δεν αποκαρδιώνεται ποτέ, άνθρωπος αρχών, τολμηρός και ακλόνητος, μετριόφρων και απλός, αποφασιστικός, ένας ηγέτης». Παρά την έντονη εκπαίδευση, ο Γκαγκάριν σκεφτόταν πάντοτε την οικογένειά του. Κατά τη διάρκεια μιας δοκιμαστικής πτήσης ενώ πειραματιζόταν με μια χρυσαφί σφαίρα σχολίασε: «Να ‘μαι τώρα, μεγάλος άνθρωπος και υποψήφιος κοσμοναύτης, παίζω με μια χρυσαφί σφαίρα και κρατώ ένα μικρό φλασκί νερό για να πίνω. Αχ να ήταν εδώ το μικρό μου κορίτσι να δει τον μπαμπά της να παίζει μ’ αυτά τα παιχνίδια». Όταν έμαθε ότι επιλέχτηκε να είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα αποπειραθεί το επικίνδυνο ταξίδι στο Διάστημα, συζήτησε το γεγονός με τη Βάλια όλη τη νύχτα. «Γιατί εσύ;», τον ρώτησε η γυναίκα του, αλλά το πρωί του είπε: «Αν νιώθεις σίγουρος για τον εαυτό σου πήγαινε. Ολα θα είναι εντάξει εδώ». Η δεύτερη κόρη του Γκαγκάριν γεννήθηκε στις αρχές του 1961, λίγο πριν την πτήση του. Την ονόμασαν Γκαλότσκα, που σημαίνει «πνοή της άνοιξης». «Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της εκτόξευσης, όταν όλοι είχαν άγχος και ανησυχία, μόνο αυτός έμοιαζε να είναι ήρεμος. Κι όχι μόνο: εμψύχωνε τους άλλους και ακτινοβολούσε σαν ήλιος», λέει για τον Γκαγκάριν ο αρχισχεδιαστής Κορολιόφ, επικεφαλής του σοβιετικού διαστημικού προγράμματος την εποχή εκείνη. Μετά την πτήση ο Κορολιόφ θα πρόσθετε: «Καλός πιλότος είναι εκείνος που σε ένα λεπτό πτήσης μπορεί να κάνει τόσες παρατηρήσεις και να βγάλει τόσα συμπεράσματα, που θα κάνει ένα ολόκληρο ινστιτούτο να τα αναλύει επί ένα χρόνο. Αυτό που μας ικανοποίησε ιδιαίτερα ήταν ότι ο Γκαγκάριν σε αυτά τα 108 λεπτά μπόρεσε να δει τόσα πολλά και να εμπλουτίσει την επιστήμη με πολύτιμες πληροφορίες και συμπεράσματα». Η υποδοχή του Γκαγκάριν ήταν πραγματικά υποδοχή ήρωα, όχι μόνο στην πατρίδα του, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο όπου περιόδευσε σαν πρέσβης καλής θέλησης. Εγινε βουλευτής του Ανώτατου Σοβιέτ και ορίστηκε Διοικητής του Αγήματος Κοσμοναυτών. Καθώς τα χρόνια περνούσαν ο Γκαγκάριν άρχισε να νιώθει την ανάγκη να ξαναπετάξει. Το 1967 άρχισε να εκπαιδεύεται για την πρώτη πτήση με διαστημόπλοιο «Σογιούζ». Στις 27 Μάρτη του 1968, σε ηλικία 34 ετών, ο Γιούρι Γκαγκάριν σκοτώνεται, όταν συντρίβεται το αεριωθούμενο που δοκίμαζε. Το θάνατό του πένθησαν άνθρωποι σε όλον τον κόσμο. Οι στάχτες του θάφτηκαν μαζί με τις στάχτες των άλλων ηρώων της Σοβιετικής Ενωσης στο τείχος του Κρεμλίνου. Προς τιμήν της μεγάλης συνεισφοράς του στην εξερεύνηση του Διαστήματος δόθηκε το όνομά του σε έναν κρατήρα στο φεγγάρι. Φωτ: Σοβιετική αφίσα για την πρώτη επανδρωμένη πτήση στο διάστημα –Ο Γιούρι Γκαγκάριν σε συμβολική φωτογραφία με το περιστέρι της Ειρήνης –Καλλιτεχνική απεικόνιση του Βοστόκ 1 Πηγή: Ριζοσπάστης https://www.alt.gr/san-simera-12-aprilioy-gegonota-kai-pr-2/

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

03:40

Σαν σήμερα το 1979, ”έφυγε” ο κορυφαίος Ιταλός συνθέτης μουσικής κινηματογραφικών ταινιών Νίνο Ρότα (Giovanni «Nino» Rota Rinaldi). Για τον Ρότα, ο Φεντερίκο Φελίνι έλεγε πως «σκηνοθετεί μουσικά τη μαγεία, τη γιορτή, τη μελωδία της εικόνας». Υπήρξε ο διασημότερος συνθέτης της γενιάς του στον κινηματογράφο. Συνέθεσε σπουδαία και διαχρονικά ακούσματα, και έντυσε μοναδικά και αναπόσπαστα με τα πλέον αγαπημένα και αναγνωρίσιμα κινηματογραφικά «σάουντρακ» πολλά από τα αριστουργήματά της: «Ντόλτσε βίτα», «Λα στράντα», «8 ½ «, «Νύχτες της Καμπίρια», «Ρόμα», «Σατυρικόν», «’Αμαρκορντ», «Ιουλιέτα των πνευμάτων», «Λευκός σεΐχης», «Βοκάκιος», «Οι αθώοι», «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Γατόπαρδος», «Πρόβα ορχήστρας», «Ο Ρόκο και τα αδέρφια του», «Νονός Ι» και «Νονός ΙΙ», για το οποίο τιμήθηκε με Όσκαρ καλύτερης μουσικής από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου. Συνεργάστηκε με τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του 20ού αιώνα: Λουκίνο Βισκόντι, Λίνα Βερτμίλερ, Φράνκο Τζεφιρέλι, Φράνσις Φορντ Κόπολα, Φράνκο Ρόσι, Μάουρο Μπολονίνι, Ακίρο Κουροσάβα, Λουί Μαλ, Βιτόριο Ντε Σίκα, Ρενέ Κλεμάν, ενώ ταυτίστηκε με τον στενό του φίλο και συνεργάτη Φεντερίκο Φελίνι. Επί 27 χρόνια, στη πιο γόνιμη, μακρόχρονη και διάσημη καλλιτεχνική συνεργασία που υπήρξε ποτέ, συνδημιούργησαν ένα σπάνιο, ομοούσιο και αδιαίρετο έργο, χαρίζοντας στο παγκόσμιο κοινό μοναδικές συγκινήσεις. *** Στο βίντεο το Soundtrack της ταινίας του Φελίνι ”LA STRADA” (o Δρόμος), 1954. Το «La Strada» ήταν η πρώτη ταινία του Federico Fellini που πάντρεψε τις νεορεαλιστικές του ρίζες με το λυρικό, ονειρικό, συμβολικό σύμπαν του, που μέσα στα χρόνια μάθαμε να αποκαλούμε «φελινικό»… Ιδανικό υπόστρωμα η εξαίσια σπαρακτική μουσική του Νίνο Ρότα!

Βίντεο • Ελενη Μαρκακη

12 Απριλίου 1930 Γεννιέται ο στιχουργός, ηθοποιός σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Πυθαγόρας (Πυθαγόρας Παπασταματίου, 1930-1979). Έγινε γνωστός με το μικρό του όνομα. . Στη σύντομη ζωή του κατάφερε να έχει ένα μεγάλο έργο συνδυάζοντας ιδανικά την «ποιότητα» και την «εμπορικότητα». Τα τραγούδια του είναι πάντα άμεσα και επίκαιρα, γοητευτικά και κατανοητά χωρίς να τους λείπει ο προβληματισμός. Γεννήθηκε στο Αγρίνιο σε οικογένεια που είχε ζήσει τη Μικρασιατική καταστροφή, πράγμα που επηρέασε και τη δική του δουλειά αργότερα. Από τα μαθητικά του χρόνια στο Αγρίνιο, υπέγραφε μόνο με το μικρό του όνομα Στην Κατοχή σε ηλικία 14 ετών κατατάχτηκε στην ΕΠΟΝ, ενώ ο αδελφός του στον ΕΛΑΣ. Μετά την Κατοχή επέστρεψε στο σχολείο. Έπαιρνε μέρος στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου, αναλαμβάνοντας πάντα πρωταγωνιστικούς ρόλους και φανερώνοντας το ταλέντο του στην ηθοποιία. Το 1949, τελειώνοντας το Γυμνάσιο, πήγε στην Αθήνα όπου φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δάσκαλο το Δημήτρη Ροντήρη και αποφοίτησε με άριστα. Εργάστηκε για λίγο στο θέατρο αλλά γρήγορα στράφηκε στη συγγραφή στίχων, επιθεωρήσεων και κινηματογραφικών σεναρίων. Το 1954, η πρώτη του παρουσία στη δισκογραφία, με το τραγούδι «Ξαναβλέπω το μικρό το αμαξάκι», σε μουσική του Νίκυ Γιάκοβλεφ και ερμηνεύτρια τη Μαίρη Λω, γνώρισε μεγάλη επιτυχία και του άνοιξε το δρόμο για μια σειρά επιτυχίες στο χώρο του ελαφρού τραγουδιού, όπου συνεργάστηκε με τους Νίκο Γούναρη, Γιάννη Βέλλα, Ανδρέα Χατζηαποστόλου κ.ά. Το τραγούδι «Κάθε λιμάνι και καϋμός» που ακούστηκε στην ομώνυμη ταινία, σε μουσική του Γιώργου Κατσαρού και ερμηνευτές τους Πάνο Γαβαλά και Ρία Κούρτη, ήταν ορόσημο στην πορεία του. Ακολούθησαν κι άλλα σημαντικά λαϊκά τραγούδια σε μουσική Γιώργου Κατσαρού και ερμηνευτές τους Στέλιο Καζαντζίδη και Μαρινέλλα, όπως: «Στην πόρτα σου», «Δρόμος δίχως σύνορα», «Να φύγω – να φύγω», «Μες τη μπόρα μες τον ήλιο» («Η εργατιά»). Συνεργάστηκε και με άλλους συνθέτες, όπως ο Βασίλης Βασιλειάδης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Χρήστος Νικολόπουλος και ο Γιάννης Σπανός. Μετά το 1958 επικεντρώθηκε κυρίως στο κινηματογραφικό σενάριο. Μάλιστα εμφανίστηκε και ο ίδιος σαν ηθοποιός στις ταινίες που βασίστηκαν σε σενάριά του, όπως «Οι καταφρονεμένοι», «Η ώρα της δικαιοσύνης», «Δεν πουλάω την καρδιά μου» και άλλες. Μετά το 1972 εργάσθηκε κυρίως ως συγγραφέας επιθεωρήσεων, για το μουσικό θέατρο, με μεγάλη επιτυχία, συνεργαζόμενος και με τον Κώστα Νικολαΐδη. Το 1973 διετέλεσε έκτακτο μέλος, το 1974 πάρεδρος και 1975 τακτικό μέλος της εταιρείας θεατρικών συγγραφέων. Μανιώδης καπνιστής, πέθανε αιφνίδια από έμφραγμα σε ηλικία μόλις 49 ετών.

Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες

Καλημέρα στις φίλες και τους φίλους . Σαν σήμερσ το 1942 οι δημόσιοι υπάλληλοι κηρύσσουν απεργία που κρατά έως τις 21 Απρίλη . Στην απεργία αυτή πήραν μέρος πάνω από 50.000 εργαζόμενοι στο Δημόσιο . Είναι ο πρώτος μεγάλος απεργιακός αγώνας της Κατοχής( και πρώτη δημοσιο’υ’παλληλική απεργία σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη ). Τα έκτατα μέτρα της επιστράτευσης , οι συλλήψεις και οι απειλές δεν πτόησαν την αποφασιστικότητα των απεργών , οι οποίοι πέτυχαν τελικά μικρή αύξηση στους μισθούς τους . Καθοδηγητικός νους και ψυχή της μεγάλης αυτής κινητοποίησης του δημοσιοϋπαλληλικού κόσμου , υπήρξε ο Κώστας Νικολακόπουλος . Γραμματέας της Κεντρικής Πανυπαλληλικής Επιτροπής στη περίοδο της κατοχής , μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ και στέλεχος της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ .

Δημοσίευση

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ( 13-4-1930 ) πριν 93 χρονια ”εφυγε” ο ποιητης της Οχτωβριανης επαναστασης ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ.Και ενα απο τα εργα του ”Β.Ι.ΛΕΝΙΝ” αναφερονταν στο θανατο του Λενιν: << Καιρός – αρχινώ για το ΛΕΝΙΝ να ιστορώ./ Κι όχι, γιατί δεν είναι πια μεγάλη η οδύνη,/ καιρός γιατί η θλίψη μαχαίρι κοφτερό,/ ώριμος πόνος μέσα μου έχει γίνει. * Καιρός, τα λενινιστικά συνθήματά του/ να ξεστροβιλίσει ο νους./ Ταιριάζει τώρα τάχα με δάκρυα θολά/ν’ αρχίσουμε να κλαίμε; * Ο Λένιν και τώρα είναι πιο/ ζωντανός κι από τους ζωντανούς./ Γνώση μας, δύναμη κι όπλο, να λέμε(…) * Λαμπρό στεφάνι του έχουνε βάλει,/ να μη σκεπάσουνε, πως ανησυχώ, αυτό τ’ αληθινό, τ’ ανθρώπινό του κεφάλι/ αυτό το μέτωπο το πελώριο του Λένιν, το σοφό. * Φοβάμαι μήπως, οι πομπές τα μαυσωλεία,/ τα προσκυνήματα η διαδικασία η τυπική,/ πνίξουνε μ’ ευχέλαια γελοία/ την απλότητα τη λενινιστική (…) * Εμείς τον πιότερο γήινο κηδεύουμε/ απ’ όλους τους ανθρώπους/ που βγήκαν απ’ τη γη. * Γήινος ναι, μα όχι με το μάτι/ το δικό του το σπίτι/να κοιτάζει μόνο. * Τη γη ατενίζοντας τη ζωντάνια γεμάτη/ είδε εκείνο/ που ήταν κρυμμένο στο χρόνο (…) * «Ο Λένιν μαζί μας! Ζήτω ο Λένιν!»/ – Σύντροφοι! – και πάνω απ’ τα κεφάλια χιλιάδων εργατών/ σπάθισε το χέρι του μπροστά/ μήνυμα κι οδηγό των μαχών. * – Πετάξτε τα κουρέλια/ των σκύλων αφεντάδων./ Κάτω η εξουσία/ των συμβιβαστών και καπιταλιστών (…) * Ο λόγος του Ιλίτς -/ βρίσκει γόνιμους δρόμους:/ πέφτει κι αμέσως φουντώνουν κλαριά,/ και πλάι να στων εργατών τους ώμους -/ ώμους μυριάδες σφίγγει η αγροτιά (…). * Εγινε μέγας κομμουνιστής – οργανωτής/ ακόμα και ο ίδιος ο θάνατος του Ιλίτς. * Πάνω απ’ των φουγάρων την άγρια συστοιχία,/ φτιάχνοντας κοντάρι με εκατομμύρια χέρια,/ την Κόκκινη Σημαία στην Κόκκινη Πλατεία/ τινάζουμε με ορμή τρομερή στ’ αστέρια. * Απ’ αυτή τη σημαία,/ από κάθε πτυχή,/ Ξανά ζωντανός/ ο Λένιν προσκαλεί: * – Προλετάριοι, συνταχτείτε/ για μάχη στερνή!/ Σκλάβοι, ορθώστε γόνατα και κορμί!/ Στρατιά των προλετάριων/ στη γραμμή εμπρός! * Ζήτω η επανάσταση η γελαστή/ που ορμάει με φόρα!/ Αυτός είναι ο μεγάλος πόλεμος/ ο μοναδικός απ’ όλους/ όσους είδε η ιστορία ως τώρα./ — * — (Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, «Β. Ι. ΛΕΝΙΝ» εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή). >>ΠΗΓΗ: Ριζοσπαστης 21-1-2011

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 13-4-1947 ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Ο Θανος Μικρουτσικος.Ενα μικρο αφιερωμα: <<Η μουσική σου τον όγκο των ετών θα συνεχίσει να σκίζει… Η σχέση του Θάνου Μικρούτσικου με μεγάλους ποιητές που έχει μελοποιήσει μέσα από δικά του λόγια… Βασικό θέμα που απασχολούσε τον Θάνο Μικρούτσικο από την αρχή κιόλας της συνθετικής του διαδρομής ήταν η μελοποίηση της ποίησης. Τον ενδιέφερε πώς θα κατάφερνε να δώσει νέο ήχο και ταυτόχρονα να μπορεί να υπάρχει επικοινωνία με το κοινό, τον αποδέκτη δηλαδή του έργου. Και το κατάφερε. Τραγούδησε τους ποιητές μας και μαζί του μάθαμε και εμείς… Με λόγια του ίδιου του συνθέτη μέσα από συνεντεύξεις του στον «Ριζοσπάστη», αλλά και από παρεμβάσεις του στα Επιστημονικά Συνέδρια και τα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, ρίχνουμε μια «ματιά» σε κάποιους από τους ποιητές που τον καθόρισαν. Γιάννης Ρίτσος, ο δάσκαλός του «Δασκάλους στη μουσική είχα πολλούς», έλεγε ο Θ. Μικρούτσικος και συνέχιζε: «Αν όμως πρέπει να αναφερθώ σε έναν, αυτός είναι ο μέγιστος ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Τον επισκεπτόμουν νέος, στη διάρκεια της δικτατορίας, κάθε βδομάδα στο σπίτι του στα Πατήσια. Πολύωρες συζητήσεις, σοφές συμβουλές από αυτόν τον εξαίσιο άνθρωπο στον νέο συνθέτη. “Γράφε για ό,τι σε καίει. Σε καίει ο έρωτας; Γράφε. Η μοναξιά σου; Γράφε. Ο αγώνας ενάντια στη βία του φασισμού; Γράφε. Ενας ωραίος περίπατος στη θάλασσα ή στο δάσος; Γράφε, αλλά πρόσεχε. Το θέμα δεν ορίζει την αξία του έργου. Αυτό που έχει σημασία είναι το αδιάσπαστο περιεχομένου και φόρμας. Κάθε νέο περιεχόμενο απαιτεί μια νέα φόρμα, γιατί η φόρμα είναι κοινωνική εμπειρία αποκρυσταλλωμένη. Θα σεβαστείς ό,τι γράφτηκε στο παρελθόν αλλά δεν θα το μιμηθείς”. Οι συμβουλές του να μην ψάχνω για το φαίνεσθαι αλλά για το είναι με οδήγησαν στις κατοπινές μελοποιήσεις να προσπαθώ να ανακαλύψω τις κρυμμένες πλευρές που κάθε μεγάλο ποίημα φέρνει. Ο Ρίτσος φτάνει στο ζενίθ της δημιουργίας του όταν συνθέτει τα ποιήματα – μονολόγους, τα οποία συγκροτούν την “Τέταρτη Διάσταση”. Ο Λουί Αραγκόν όταν η “Σονάτα του Σεληνόφωτος” εκδόθηκε στα Γαλλικά δήλωσε ότι “ο Ρίτσος έγραψε το σπουδαιότερο ποίημα του 20ού αιώνα”. Αυτά τα μεγάλα ποιήματα που δεν έχουν προηγούμενο στην ευρωπαϊκή ποίηση δημιουργούν έναν πρωτότυπο οικουμενικό κόσμο χωρίς να μπορεί ο αναγνώστης να προσδιορίσει τον τόπο και το χρόνο. Οσο και να προσπαθήσει κανείς δεν θα βρει συγγένειες παρά μόνο αν πάει πολύ πίσω, στους αρχαίους τραγικούς. Αυτά είναι τα στοιχεία που καθιστούν τον Ρίτσο μοναδική περίπτωση στην ποίηση του 20ού αιώνα στη χώρα μας κι από τις πιο σπουδαίες φωνές παγκοσμίως». Ποιήματα του Γ. Ρίτσου έχει μελοποιήσει στους δίσκους «Καντάτα για τη Μακρόνησο», «Τα τραγούδια της Λευτεριάς», «Γιάννης Ρίτσος του απείρου εραστής», «Σχοινοβάτης». Η ποίηση του Μαγιακόφσκι είναι σαν βέλος που σκίζει τον χρόνο «”Η Τέχνη δεν πρέπει να αντανακλά σαν τον καθρέφτη μα σα φακός να μεγεθύνει”, με αυτή του τη φράση ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι», σύμφωνα με τον Θ. Μικρούτσικο, «ο σπουδαιότερος ποιητής της Σοβιετικής Ενωσης, προσδιορίζει την ποίησή του. Φουτουριστής, εξπρεσιονιστής, ρεαλιστής με όλα αυτά τα στοιχεία να συνδυάζονται ταυτοχρόνως στην ποίησή του, εξέφρασε την πιο απελευθερωμένη κοινωνία που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, τη δεκαετία του ’20 στη Σοβιετική Ενωση. Η ποίηση του Μαγιακόφσκι είναι σαν ένα βέλος που σκίζει τον χρόνο. Τόση δύναμη έχουν οι στίχοι του. Επρεπε, λοιπόν, εγώ, ακολουθώντας το κείμενο, που είναι πολύ δύσκολο ρυθμικά, να το κάνω να ρέει στον ακροατή σαν ποτάμι». Ποιήματα του Μαγιακόφσκι έχει μελοποιήσει στη «Σπουδή για ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκη» και στο «Εμπάργκο». Ναζίμ Χικμέτ, αιώνιος θαυμαστής του Με αφορμή συναυλία που έδωσε στον Περισσό με έργα του Ν. Χικμέτ θυμόταν πώς γνώρισε τον Τούρκο ποιητή: «Ενα ανοιξιάτικο βράδυ του 1966. Φοιτητής στο Πανεπιστήμιο είχα γυρίσει το βράδυ στο σπίτι μου εξαντλημένος από μία διαδήλωση από τις πολλές που γίνονταν τότε καθημερινά στο κέντρο της Αθήνας. Μας είχαν επιτεθεί οι ακροδεξιοί της ΕΚΟΦ με καδρόνια, σίδερα και ξύλα στα Προπύλαια με τη συμπαράσταση της αστυνομίας. Κατέληξα στο σπίτι μου στην Κυψέλη. Ψόφιος απ’ την κούραση, έπεσα στο κρεβάτι για να κοιμηθώ. Πήρα στα χέρια μου ένα βιβλίο για να το ξεφυλλίσω και να κλείσουν τα μάτια μου. Ολη τη νύχτα διάβαζα. Με είχε συνταράξει. Ηταν “Οι Ρομαντικοί” του Ναζίμ Χικμέτ. Στις 7 το πρωί το είχα τελειώσει και από τότε παρέμεινα αιώνιος θαυμαστής του. Το 1970, στην πιο σκληρή περίοδο της χούντας, αρχίζω να μελοποιώ ποιήματά του. Η ποίηση του Χικμέτ είναι βαθιά λαϊκή όχι μόνο γιατί ακουμπάει τις λαϊκές πηγές, τις λαϊκές καλλιτεχνικές παραδόσεις αλλά γιατί ανανεώνει την παράδοση προτείνοντας καινούργια στοιχεία». Ποιήματα του Ν. Χικμέτ έχει μελοποιήσει στα «Πολιτικά Τραγούδια». Χωρίς τον Μπρεχτ το Θέατρο σήμερα θα ήταν άλλο Σύμφωνα με τον Θ. Μικρούτσικο, ο Μπρεχτ είναι «ο σημαντικότερος και υποδειγματικότερος μαρξιστής καλλιτέχνης του 20ού αιώνα». Κατά τον συνθέτη, τα βασικότερα στοιχεία της μπρεχτικής ιδεολογίας και αισθητικής είναι: «Στο έργο τέχνης πρέπει να υπάρχει από πλευράς δημιουργού διαλεκτική σύνθεση έμπνευσης – σκέψης, καρδιάς – μυαλού. Η ανθρώπινη δυστυχία έχει ιστορικό και όχι φυσικό χαρακτήρα. Η σκέψη του ανθρώπου αλλοτριώνεται, ένεκα των οικονομικών σχέσεων που υφίστανται σε μια ταξική κοινωνία, με αποτέλεσμα την τύφλωση των καταπιεζομένων αναφορικά με τα ίδια τα αίτια της καταπίεσής τους. Η Τέχνη από μόνη της δεν αλλάζει τον κόσμο. Μπορεί όμως να συμβάλει στη δημιουργία ενεργητικών και συνειδητοποιημένων θεατών και ακροατών, που στη συνέχεια μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο». Σχετικά με τη δική του εργασία πάνω στον Μπρεχτ, ο Θάνος θυμάται: «Το ’72 αρχίζω και καταπιάνομαι με τον Μπρεχτ γνωρίζοντας όμως και τη μουσική τού Χανς Αϊσλερ και την αποστασιοποίηση. Τον ολοκληρώνω το ’77 σε μία φόρμα που ήταν σαν μια ατομική βόμβα τότε, στην ελληνική μουσική, το ελληνικό τραγούδι. Ακόμα και σήμερα, όταν το ακούμε ολοκληρωμένο, είναι ένα έργο πάρα πολύ περίεργο ηχητικά. Είναι τρομακτικά δύσκολο για τους μουσικούς, τον τραγουδιστή, γιατί ακριβώς πρέπει να τηρήσουν κατά γράμμα την αποστασιοποίηση. Μερικές φορές πήγαινα να ολοκληρώσω ένα τραγούδι, το έκοβα, για να μην είναι τόσο κυκλικό, τόσο τραγουδίσιμο και ταυτίζεται ο κόσμος με αυτό. Μου ξέφυγε το “Αννα μην κλαις”»… Ποιήματα του Μπ. Μπρεχτ έχει μελοποιήσει στη «Μουσική πράξη στον Μπρεχτ», «Χρήστος Λεοντής – Θάνος Μικρούτσικος. Συναυλίες ’81», «Αραπιά για λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί». Νίκος Καββαδίας, η αιχμή του δόρατος της τραγουδοποιίας του Για τον Θ. Μικρούτσικο, η μελοποίηση του Καββαδία είναι η αιχμή του δόρατος της τραγουδοποιίας του. «Είναι ένα έργο που έχει περάσει με ένταση σε τρεις γενιές και πάμε για την τέταρτη, όχι όμως ως έργο μνήμης, αλλά το ζουν ως δικό τους έργο. Ο Καββαδίας με το “Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία”, ερμηνευόμενο ως “κατάκτησε το αδύνατο”, έχει ένα διαχρονικά πολιτικό μήνυμα, πολύ πιο σημαντικό από άλλα επικαιρικά». Οι «Εφτά Νάνοι στο S/S Cyrenia» είναι το τραγούδι της ζωής του. Μέχρι και το καλοκαίρι του 2019 ο συνθέτης δεν παύει να το δουλεύει. Η ερμηνεία του, πότε δυναμική, πότε σπαρακτική, πότε πιο εσωτερική… Εκείνος είχε πει: «Κοίτα τι συμβαίνει… Ξεκινάω… Στο πρώτο λεπτό; Στα 30 δευτερόλεπτα, στο 1,5 λεπτό; Είμαι εγώ μόνος μου. Χωρίς κανέναν από κάτω. Μόνος μου. Και αισθάνομαι ότι απογειώνομαι, μαζί με το πιάνο, γιατί είναι προέκταση των χεριών μου το πιάνο σε αυτό το τραγούδι… Βεβαίως, ως φιλόδοξος καλλιτέχνης. Γυρίζω για το χειροκρότημα»… Ποιήματα του Καββαδία έχει μελοποιήσει στον «Σταυρό του Νότου» και τις «Γραμμές των Οριζόντων». Αλκης Αλκαίος, μια σχέση ζωής Η σχέση του Θ. Μικρούτσικου με τον Αλκαίο κρατά χρόνια. «Το 1978 διάβαζα τον “Ριζοσπάστη” ένα πρωί και έπεσε το μάτι μου σε ένα ποίημα, το οποίο πραγματικά μου ‘κανε μεγάλη εντύπωση, υπογραφόταν Αλκης Αλκαίος. Μέσα σε δυο μέρες το είχα μελοποιήσει, με τίτλο “Φλεβάρης 1848”. Εψαχνα να τον βρω, τίποτα. Διότι αυτό δεν ήταν το όνομά του, το όνομά του ήταν – όπως έμαθα μετά – Βαγγέλης Λιάρος. Βρεθήκαμε, μου έδωσε την άδεια και ξεκίνησε μία σχέση ζωής. Πάντοτε του ‘λεγα πως είσαι κατά βάθος ένας ποιητής που υποδύεται τον στιχουργό. Είναι ο ποιητής και στιχουργός που άλλαξε τη ροή του ελληνικού τραγουδιού. Εξέφρασε την προσωπική αγωνία ενός εκάστου, αλλά και την καθολική αγωνία της γενιάς μας». Στίχους του Αλκαίου έχει στους δίσκους «Τραγούδια της Λευτεριάς», «Εμπάργκο», «Στου αιώνα την παράγκα», «Υπέροχα μονάχοι». Τα «αιμάτινα κείμενα» του Μάνου Ελευθερίου Ο Μικρούτσικος επέστρεφε συχνά στα «Τροπάρια για Φονιάδες» του Μ. Ελευθερίου. Οπως ανέφερε, «είναι κείμενα αιμάτινα, που απαιτούν κλειδιά για να ξεκλειδώσεις τα σύμβολα και που επιδέχονται πολλών αναγνώσεων, γιατί έχουν πολλά διαφορετικά επίπεδα ακόμα και ως προς τα ερωτήματα. Είμαι περήφανος γιατί τα κατάφερα να σταθώ στο ύψος του Ελευθερίου σ’ αυτόν το δίσκο. Δεν θα μπορούσα να το κάνω με μια πιο μονοεπίπεδη μουσική (…) Νομίζω ότι αυτό συνέβη στα “Παγώνια της Θάλασσας”, στη “Δίκοπη Ζωή”, στον “Κώστα Μίχο”, που το έχουμε αφιερώσει στον Γιώργο Χειμωνά, και βεβαίως και στη “Ρόζα Λούξεμπουργκ”». Ποιήματά του έχει μελοποιήσει στα: «Τροπάρια για Φονιάδες», «Αμλετ της Σελήνης», «Στην ομίχλη των καιρών».>> ΠΗΓΗ Ριζοσπαστης (4-5)-1- 2020

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Θάνος Μικρούτσικος – Η Τελευταία Συναυλία στο 45ο Φεστιβάλ ΚΝΕ – ΟΔΗΓΗΤΗ

Σύνδεσμος • youtube.com

Η Έλλη Λαμπέτη, ”το κορίτσι με τα μαύρα”,- γεννήθηκε στις 13 του Απρίλη το 1926. Ηταν ένα απ’ τα μεγαλύτερα ταλέντα που πέρασαν ποτέ από το ελληνικό θέατρο. «Όταν ήμουν εικοσιέξι χρονών έπαθα πάρεση. Πλήρη. Ήταν τη μέρα που εκτέλεσαν τον Μπάτση και τον Μπελογιάννη. Όταν το ’μαθα, πάγωσα. Δεν ήταν λύπη, ήταν κάτι παραπάνω. Σοκ! Καταλάβαινα πως δε θ’ άντεχα, κάτι θα μου συνέβαινε. Κι ωστόσο δεν μπορούσα να διανοηθώ πόσο σχετική είναι η ύλη – το σώμα – με τον συναισθηματικό κόσμο. Σκέφτηκα αμέσως: Μετά απ’ αυτήν την τραγωδία, μετά από τόση θλίψη, δεν είναι δυνατόν να εξακολουθήσω να είμαι ίδια, κάπου θα βγω αλλαγμένη. Αλλά δεν πίστευα πως θ’ αντιδρούσε έτσι ο οργανισμός μου. Κι όμως ως το βράδυ είχα παραλύσει. Το μισό μου πρόσωπο ήταν τελείως παράλυτο. Μου κράτησε έξι εβδομάδες. Ήμουν πολύ νέα, έκανα ηλεκτροσόκ – δεν είναι πολύ δύσκολο να περάσει η πάρεση όταν είσαι νέος, όπως επίσης είναι σπάνιο να την πάθεις σε μικρή ηλικία. Αλλά εκείνες τις έξι εβδομάδες δεν μιλούσα καθόλου. Έτρεχαν τα σάλια μου. Το στόμα μου είχε πάει εκεί… Να, κοίτα, ως τώρα δεν έχει έρθει εντελώς στη θέση του. Ήταν ένα τραγικό γεγονός εκείνη η εκτέλεση!… Τον Μπάτση τον γνώριζα προσωπικά, ήταν φίλος του Μάριου. Το προηγούμενο Πάσχα είχαμε πάει μαζί στον Πόρο, είχε κοντά του και την κόρη του, την Ελενίτσα. Έτσι συνδεθήκαμε. Δεν ήταν βέβαια κανένας πολύ δικός μου άνθρωπος, αλλά αυτό το θέμα της εκτέλεσης δεν μπορούσα να το συλλάβω. Δεν μπορούσα να συλλάβω το «εν ψυχρώ». Σε πιάνω, σε στήνω, σε σκοτώνω… Ήταν πέρα από τις δυνατότητές μου. Είχα ζήσει ήδη τις μέρες των ανώμαλων καταστάσεων, αλλά αυτό! Άγριο πράγμα. Και οργανωμένο από το κράτος, ε;» https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11812014

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σε όλους «Η γη είναι πλούσια και μπορεί να θρέψει όλο τον κόσμο. Η ζωή μπορεί να είναι ελεύθερη και ωραία αλλά χάσαμε το δρόμο…Σε αυτούς που με ακούνε, λέω: Μην απελπίζεστε. Η τωρινή μας δυστυχία δεν είναι παρά το πέρασμα της πλεονεξίας και της σκληρότητας εκείνων που φοβούνται την πρόοδο του ανθρώπου…. Και η δύναμη που αφαίρεσαν από το λαό θα επιστρέψει σε αυτόν ξανά… Εσείς είστε ο λαός που έχει τη δύναμη,να εφεύρει μηχανές, να εφεύρει την ευτυχία. Εσείς έχετε τη δύναμη να εμπνεύσετε μια όμορφη κι ελεύθερη ζωή, ώστε να είναι μια υπέροχη περιπέτεια…» Σαν σήμερα, στις 16 Απριλίου 1889 γεννήθηκε μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της έβδομης Τέχνης, ο Άγγλος ηθοποιός, σκηνοθέτης και συνθέτης Τσάρλι Τσάπλιν. Ο Τσάρλι Τσάπλιν πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες. Εκείνη όμως που σίγουρα ξεχώρίσε – και στην οποία σκηνοθέτης υπήρξε ο ίδιος – ήταν ” Ο Μεγάλος Δικτάτορας ” 1940 , η οποία σατίριζε το ναζισμό . Η ταινία γνώρισε μεγάλη επιτυχία , παρά την κριτική που δέχτηκε πως ήταν ” πέραν του δέοντος πολιτική ” .https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2F78.media.tumblr.com%2F59665869bd982e365ac0bb92858f5a2c%2Ftumblr_my1ucawCKu1smi5c7o1_500.gif&h=AT3kdEfTfgQ_xyM5zbfZAJLBPRHvtZbSxoR3fuu9T7GhA7x0nxDoO9eHl5ysJF_0qtsS215WzOAtRnu0kvR–lEO2kAx6O1x0myRjfqWDMpHQsoZwj1nPf_RNkpn83Cu1j6JlNbE2x6mgVKzlxMA&s=1

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες Σαν σήμερα το 2014“φεύγει” από τη ζωή ο μεγάλος Κολομβιανός της παγκόσμιας λογοτεχνίας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες σε ηλικία 87 ετών. Συγγραφέας πολυγραφότατος και πολιτικοποιημένος, ένθερμος υποστηρικτής της Κουβανικής Επανάστασης, γεννήθηκε στις 6 Μάρτη 1928 στο χωριό Αρακατάκα της Κολομβίας. Το 1947 ξεκίνησε να σπουδάζει Νομική και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Μπογκοτά. Την ίδια χρονιά δημοσίευσε σε εφημερίδα το πρώτο του διήγημα, «Η Τρίτη Παραίτηση». Το 1948 μετακόμισε στην Καρταχένα των Δυτικών Ινδιών και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά. Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά και εφημερίδες στην Αμερική και την Ευρώπη. Το 1960 ζητά πολιτικό άσυλο στο Μεξικό όπου κι έμεινε. Επί μία δεκαπενταετία (την περίοδο 1967 – 1986), όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, είχε γίνει στόχος των μυστικών υπηρεσιών της χώρας. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελ Ουνιβερσάλ», οι πράκτορες έδιναν αναφορές για τις συναντήσεις του συγγραφέα με ηγέτες λατινοαμερικανικών και ευρωπαϊκών κρατών. Κύριο «ενδιαφέρον» τους ήταν οι σχέσεις του Μάρκες με κομμουνιστές και ιδιαίτερα η φιλία του με τον Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος είχε γράψει για τον Μάρκες: «Ενας άνθρωπος με απέραντο ταλέντο και τη γενναιοδωρία ενός παιδιού, ένας άνθρωπος για το αύριο. Η λογοτεχνία του είναι απόδειξη της ευαισθησίας του και του γεγονότος ότι ποτέ δεν εγκατέλειψε τις ρίζες του, τη λατινοαμερικάνικη έμπνευσή του, την πίστη του στην αλήθεια». https://youtu.be/mYBgT8xrJZI The legacy of Gabriel Garcia Marquez Οι ΗΠΑ είχαν απαγορεύσει στον Μάρκες την είσοδό του στη χώρα για μια δεκαετία, γιατί δεν του συγχωρούσαν το ότι συνέβαλε να ιδρυθεί το γραφείο του επίσημου πρακτορείου ειδήσεων της Κούβας στη Νέα Υόρκη, ενώ η Ουάσιγκτον τον κατηγορούσε πως χρηματοδοτούσε αριστερούς αντάρτες στην πατρίδα του. Μάλιστα, το 1982, όταν ο Μάρκες πήρε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, οι χαφιέδες σε αναφορά τους τον χαρακτήρισαν «πράκτορα της κουβανικής προπαγάνδας», επειδή πρόσφερε τα δικαιώματα του έργου του «Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου» στην κυβέρνηση της Κούβας. Το 1967 κυκλοφόρησε το έργο «Εκατό Χρόνια Μοναξιά», μυθιστόρημα που αποκόμισε αμέσως τις θετικότερες κριτικές και κέρδισε το αναγνωστικό κοινό, καθιερώνοντας, έτσι, τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ως έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της εποχής μας. https://youtu.be/ayCyrEXlA8U Obituary: Gabriel Garcia Marquez – BBC News Στο τεράστιο έργο του, που το 1982 τού χάρισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, συμπεριλαμβάνονται και τα μυθιστορήματα: «Το Φθινόπωρο του Πατριάρχη», «Χρονικό Ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου», «Ο Ερωτας στα Χρόνια της Χολέρας», «Δώδεκα Διηγήματα Περιπλανώμενα» και «Περί Ερωτος και Αλλων Δαιμονίων». Επίσης, έγραψε άρθρα σε περιοδικά, βιβλία με διηγήματα και κινηματογραφικά σενάρια. Οι δυο του πατρίδες, Κολομβία και Μεξικό, τον αποχαιρέτησαν με μία κοινή τελετή στο Μέγαρο των Καλών Τεχνών στην πόλη του Μεξικού, παρουσία της οικογένειάς του, των Προέδρων των δύο χωρών και μεγάλου πλήθους που είχε παρελάσει τις προηγούμενες τέσσερις ώρες μπροστά από το βάθρο όπου είχε τοποθετηθεί η τεφροδόχος στολισμένη με κίτρινα τριαντάφυλλα. Πηγή: Ριζοσπάστης https://www.alt.gr/san-simera-17-aprilioy-gegonota-kai-pr-2/

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Δημήτρης Μητροπάνος – Ρόζα Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό Περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα και συ μου λες μας περιμένει μπό–ρα και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο μα τα κελιά μας είναι χωριστά Σε πολιτεία μαγική γυρνάμε Δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις σε ένα παραμύθι εφιαλτικό Φωνή εντόμου τώρα είν η φωνή μου Φυτό αναρριχόμενο η ζωή μου με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία Πώς η ιστορία γίνεται σιωπή Τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο Συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι Πώς έχει αλλάξει έτσι ο καιρός Περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα κι εγώ μες στην ομίχλη και τη μπόρα κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία… https://youtu.be/EXVamHhnQy4 Δημήτρης Μητροπάνος – Ρόζα (ΧΟΡΕΥΕΙ ΖΕΪΜΠΕΚΙΑ!!!) Roza Σαν σήμερα το 2012 “φεύγει” από τη ζωή μια πηγαία λαϊκή φωνή, με μεγάλη, ουσιαστική κατάθεση στο ελληνικό τραγούδι, ο Δημήτρης Μητροπάνος. https://youtu.be/rDp6vg5nf-k ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ – ΠΑΝΤΑ ΓΕΛΑΣΤΟΙ Ο Δημήτρης Μητροπάνος διήνυσε μια 45χρονη διαδρομή στο τραγούδι στεφανωμένη με επιτυχίες, από τότε που τυχαία τον άκουσε να τραγουδά ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και μέσω εκείνου βρέθηκε στην «Κολούμπια». Έκτοτε ξεκινά μια πορεία στο ελληνικό τραγούδι, με διάρκεια και ερμηνείες-σταθμούς του λαϊκού και έντεχνου τραγουδιού που τον κατέταξαν στους λαϊκούς βάρδους. https://youtu.be/BUtQFJVbNII ΔΥΟ ΝΥΧΤΕΣ & ΑΛΙΜΟΝΟ – ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ Η φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου , ειδικά από τη δεκαετία του ’90 και μετά, έγινε ο μελωδικός «τόπος» όπου συναντήθηκε ένα ρεύμα του λαϊκού τραγουδιού με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και με τραγούδια των οποίων οι στίχοι και η μουσική διαφοροποιούνταν από τη θεματολογία του κλασικού λαϊκού τραγουδιού. https://youtu.be/7VW7nZmB9Ho Αν είσαι πλάι μου – Μητροπάνος Σε αυτή τη «συνάντηση» η φωνή του διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο γιατί προσέλκυσε στιχουργούς και συνθέτες να γράψουν με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι μέχρι τότε, αλλά και μπόλιασε νέες μορφές στιχουργίας και σύνθεσης με τη δωρική λιτότητα του κλασικού λαϊκού τραγουδιού, το οποίο είχε επηρεάσει τον Μητροπάνο. https://youtu.be/cmFNkpV2bKU Σβήσε το φεγγάρι – Μητροπάνος Συμμεριζόμενος την άποψη ότι ο καλλιτέχνης, αλλά και κάθε άνθρωπος έχει χρέος και ανάγκη να αφουγκράζεται, να μιλά, να αγωνίζεται για τα ζωτικά προβλήματα της εποχής μας, ο Δημήτρης Μητροπάνος σφράγισε με την απαράμιλλη ερμηνεία του τραγούδια χαραγμένα στη συνείδηση του λαού μας, των Μίκη Θεοδωράκη («Τραγούδι του Νεκρού αδερφού», «Αξιον Εστί», «Ρωμιοσύνη» κ.ά.), Χρήστου Λεοντή (το δοξαστικό της Ειρήνης από την «Καταχνιά») κ.ά. Γεννημένος στις 2/4/1948, στην Αγία Mονή, μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα – από την οποία καταγόταν η μητέρα του – μεγάλωσε χωρίς τον πατέρα του, τον οποίο γνώρισε στα 29 του χρόνια. Μέχρι τα 16 του νόμιζε πως ο πατέρας του σκοτώθηκε στο βουνό (ήταν αντάρτης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας), οπότε έλαβε ένα γράμμα του πατέρα του που έλεγε πως ζει στη Ρουμανία. Από μικρός δούλευε τα καλοκαίρια για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια. Πρώτα ως σερβιτόρος στην ταβέρνα του θείου του και ύστερα σε ξυλουργεία. Μετά την Γ’ Γυμνασίου, το 1964, ήρθε στην Αθήνα να ζήσει με το θείο του. Προτού τελειώσει το Γυμνάσιο άρχισε να δουλεύει ως τραγουδιστής. Το 1967, ο Μητροπάνος ηχογραφεί τον πρώτο του 45άρη δίσκο, με το τραγούδι «Θεσσαλονίκη». Είχε προηγηθεί η ηχογράφηση του τραγουδιού «Χαμένη Πασχαλιά», που λογοκρίθηκε από τη χούντα και δεν κυκλοφόρησε ποτέ. https://youtu.be/m1TwOz12EzI Τα λαδάδικα – Δημήτρης Μητροπάνος Στη μακρόχρονη πορεία του στο τραγούδι, ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους δημιουργούς του λαϊκού και έντεχνου τραγουδιού: Γιώργος Ζαμπέτας, Μίκης Θεοδωράκης, Δήμος Μούτσης, Απόστολος Καλδάρας, Τάκης Μουσαφίρης, Χρήστος Νικολόπουλος, Γιάννης Σπανός, Μάριος Τόκας. Η πολύ σημαντική συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο στο δίσκο «Στου αιώνα την παράγκα», αποτελεί στροφή του ερμηνευτή σε πιο «έντεχνες» διαδρομές, διατηρώντας και πάλι την ταυτότητα του λαϊκού. Ο Μητροπάνος συνεχίζει στα ίδια μονοπάτια, με τραγούδια των Μικρούτσικου, Κορακάκη, Μουκίδη, Παπαδημητρίου κ.ά. https://youtu.be/OpidDJKXtks ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟ Τελευταίες δισκογραφικές δουλειές του ήταν η ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας του στο Ηρώδειο (Σεπτέμβρης 2009), αποτελούμενη από 2 CD, με τίτλο «Τα τραγούδια της ζωής μου» και ο δίσκος «Εδώ είμαστε» με τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη. https://youtu.be/SUP-wQ2p2rA Δημήτρης Μητροπάνος – Εμείς είμαστε οι εργάτες

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

🌺🌿 Κ α λ η μ έ ρ α 🌿🌺 Μόλις ξυπνήσω το πρωί τα βλέπω όλα μαύρα, θέλω μια κούπα με καφέ και τέσσερα τσιγάρα Τι νόημα έχουν όλα αυτά; Τι τρέχω να προλάβω; Πέρασε η μισή ζωή δίχως να καταλάβω. Τασάκι κι αποτσίγαρα, φλιτζάνι κατακάθι, όλα μαζί στον τενεκέ κι απάνω το καπάκι. Μα φτάνω στην εξώπορτα, κοιτάζω τον καθρέφτη κι αντί να ρίξω μια μπουνιά, χαμογελώ στον ψεύτη. https://youtu.be/Z2sw9_iQhz4 Νίκος Παπάζογλου Καλημέρα! Σαν σήμερα το 2011 πεθαίνει ο τραγουδιστής, τραγουδοποιός, μουσικός και δισκογραφικός παραγωγός Νίκος Παπάζογλου (γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1948), ο «ινδιάνος της ελληνικής μουσικής», ο Πους Πουλ, συμπτωματικά λίγο μετά τον θάνατο του φίλου και συνεργάτη του Μανώλη Ρασούλη. https://youtu.be/5Ng8hRIy0xM Δέκα διαμάντια του Νίκου Παπάζογλου Γεννημένος στις 20/3/1948 από γονείς πρόσφυγες, μεγάλωσε ακούγοντας τους αυτοδίδακτους μουσικούς κι έμαθε ν’ αγαπά τη γνώση και να εκτιμά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Από νωρίς επέλεξε ν’ ακολουθήσει το μελωδικό μονοπάτι. https://youtu.be/GYTzq2g2EUk Νίκος Παπάζογλου – Υδροχόος Η πρώτη του συστηματική επαφή με τη μουσική ήταν μέσω συγκροτημάτων την περίοδο 1965-1970, ενώ στο στρατό γράφει τα πρώτα του τραγούδια και κατασκευάζει ένα τρίχορδο όργανο, το «οργανάκι» όπως το είχε βαφτίσει. https://youtu.be/l_8IBVPqvsU ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ-ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ Το 1972 μπαίνει στο δημιουργικό χώρο της σύνθεσης και φτιάχνει το δικό του «χειροποίητο» στούντιο, το «Αγροτικόν», το οποίο με τα χρόνια έγινε η φιλόξενη, πολύτιμη στέγη για πολλούς νεότερους καλλιτέχνες. Το 1976, τραγουδώντας στους «Αχαρνής» του Διονύση Σαββόπουλου, συναντιέται με τον Μανώλη Ρασούλη και το 1978 δημιουργούν – μαζί και με τον Νίκο Ξυδάκη – την «Εκδίκηση της Γυφτιάς». Ακολουθούν «Τα Δήθεν», το «Χαράτσι», το «Μέσω Νεφών», τα «Σύνεργα», η «Επιτόπιος Ηχογράφησις» στο θέατρο του Λυκαβηττού, το «Όταν Κινδυνεύεις Παίξε την Πουρούδα», η «Μάισσα Σελήνη». https://youtu.be/G0Gg0NQvpKY Για το χαμογελο σου τραγουδω- Νικος Παπαζογλου Ιος 2004 Το ιδιόμορφο ερμηνευτικό ύφος του, που συνδυάζει το ροκ με το λαϊκό, το λυγμό του μπαγλαμά με την κιθάρα, ξεχωρίζει, γοητεύει, συνεπαίρνει… Από τις δημιουργικές συνεργασίες του, ξεχωριστή αυτή το 1988 με τον Μάνο Χατζιδάκι στην μπουάτ «Σείριος» και στο δίσκο «Στο Σείριο Υπάρχουνε Παιδιά»… https://youtu.be/dL4UApQC940 Kaneis edw den tragouda – Nikos Papazoglou (Buat al Gaida) Ο Ν. Παπάζογλου επέλεγε να κάνει τις δικές του παραγωγές (με σήμα την ετικέτα «Στρογγυλοί Δίσκοι»), ενώ παραχωρούσε δωρεάν το στούντιο «Αγροτικόν» για ηχογραφήσεις νέων δημιουργών. Με την ορχήστρα του «Λοξή Φάλαγγα», «όργωνε» τη χώρα τα καλοκαίρια δίνοντας συναυλίες, με καταληκτική την καθιερωμένη συναυλία του Σεπτέμβρη στο Λυκαβηττό. https://youtu.be/IPLAQQE_Tr8 Η τελευταία συνέντευξη του Νίκου Παπάζογλου

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

15 φωτογραφίες

Δημοσίευση

ΦΡΑΝΘΙΣΚΟ ΓΚΟΓΙΑ -έφυγε σαν σήμερα το 1828 Υπήρξε πρωτοπόρος της τέχνης στην εποχή του. Πρόδρομος του μοντερνιστικού κινήματος στον 20ό αιώνα. Το ζωγραφικό και χαρακτικό του έργο άσκησε σημαντική επίδραση σε καλλιτέχνες όλων σχεδόν των μεταγενέστερων σχολών και κινημάτων: από τον Ζερικό, τον Ντελακρουά, τον Μανέ και τον Ντομιέ, ως την Καίτε Κόλβιτς και τον Πικάσο. Πνεύμα ανήσυχο, βασανισμένο από τη δίψα της ζωής και την αγωνία του θανάτου. Μία συνείδηση άγρυπνη, που επαναστατεί και καταγγέλλει.

Δημοσίευση • 21 φωτογραφίες

Καλημέρα και Καλή Κυριακή! Μένουμε δυνατοί ! Δεν μένουμε σιωπηλοί! Δεν ξεχνάμε τις μεγάλες στιγμές που άφησαν το αποτύπωμά τους στο ιστορικό γίγνεσθαι της ιστορίας μας και μία τέτοια ήταν οι θέσεις της 4ης Απρίλη που διατύπωσε ο Λένιν . Στις 4 Απρίλη Ο Λένιν λοιπόν , παρουσίασε τις 《 θέσεις του Απρίλη 》 που αποτέλεσαν τομή στην ως τότε στρατηγική των μπολσεβίκων . Αρχικά αναφέρθηκε στο ζήτημα του πολέμου , κάνοντας φανερό ότι διατηρεί τον ιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα και μετά την ανατροπή του τσαρισμού. . Αναλύοντας την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί μετά την αστιδημοκρατική επανάσταση , ο Λένιν έθεσε άμεσα το στόχο της εργατικής εξουσίας . Στη δεδομένη στιγμή , όπου η αστική τάξη ήταν αναγκασμένη να κυβερνά με την ανοχή και τη στήριξη του Σοβιέτ των εργατών , ο Λένιν σωστά θεωρούσε ότι το σύνθημα 《 όλη η εξουσία στα Σοβιέτ 》μπορούσε ν’ αποτελέσει σύνθημα ζήμωσης και προπαγάνδας . Αναδείκνυε το ταξικό χαρακτήρα της Προσωρινής κυβέρνησης , στην οποία οι εργάτες δεν θα έπρεπε να έχουν καμία εμπιστοσύνη , προσανατολίζοντας τις μάζες στην ανάγκη κατάκτησης της εργατικής εξουσίας και της προετοιμασίας για τη σοσιαλιστική επανάσταση . Οι 《 θέσεις του Απρίλη 》 αποτέλεσαν τομή στην ως τότε στρατηγική των μπολσεβίκων . Στην αρχή από κάποιους αντιμετωπίστηκαν με σκεπτικισμό . Οι εξελίξεις ωστόσο , απέδειξαν πολύ γρήγορα ότι ο Λένιν είχε δίκιο όσον αφορά τα καθήκοντα του προλεταριάτου στη νέα κατάσταση , όπου ο Λένιν έθεσε έθεσε άμεσα το στόχο της εργατικής εξουσίας , έτσι ώστε το κόμμα των μπολσεβίκων να προετοιμάσει και να πραγματοποιήσει με επιτυχία τη σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

ΑΛΜΠΕΡΤ ΑΙΝΣΤΑΙΝ, -έφυγε σαν σήμερα πριν από 68 χρόνια. Τoν Αϊνστάιν ο πολύς κόσμος τον γνωρίζει από το επιστημονικό του έργο, σαν διάνοια, σαν ξεχωριστή ευφυία. Λίγοι όμως γνωρίζουν, -και καθόλου τυχαία- ότι ο Αϊνστάιν είχε φάκελο στο FBI, 1.427 σελίδων επειδή ήταν ένθερμος υποστηρικτής των καταπιεσμένων και των αδικημένων. Μιλούσε. Ποτέ δεν σώπασε, σε όλη τη ζωή του. «Η σιωπή, ως πρόσωπο του κακού, θα με έκανε να αισθάνομαι ένοχος και συνένοχος», έλεγε. Ήταν υπέρμαχος του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και της αταξικής κοινωνίας. Στο δοκίμιο του ”Why socialism” (γιατί σοσιαλισμός) που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1949 στο περιοδικό ”Monthly Revue”, ο Αϊνστάιν έγραφε: ”(…) Η πραγματική πηγή του κακού είναι, κατά τη γνώμη μου, η οικονομική αναρχία της καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως τη βιώνουμε σήμερα. Έχουμε μπροστά μας ένα τεράστιο σύνολο παραγωγών που ακατάπαυστα πασχίζουν να στερήσει ο ένας από τον άλλο τους καρπούς της συλλογικής τους εργασίας – όχι με τη βία, αλλά με την πιστή συμμόρφωση σε ένα σύστημα νομικών κανόνων. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι τα μέσα παραγωγής – δηλαδή το σύνολο των παραγωγικών δυνάμεων που είναι απαραίτητες για την παραγωγή καταναλωτικών και άλλων απαραίτητων αγαθών – μπορεί νομικώς να είναι, και το μεγαλύτερο μέρος είναι, ατομική ιδιωτική περιουσία. Για λόγους απλότητας, θα αποκαλώ στη συνέχεια «εργάτες» όλους εκείνους που δεν έχουν στην κατοχή τους μέσα παραγωγής – αν και αυτό δεν αντιστοιχεί πλήρως στη συνηθισμένη χρήση του όρου-. Ο ιδιοκτήτης μέσων παραγωγής (ΣΤΜ: στη συνέχεια θα αποκαλείται «καπιταλιστής», θα μπορούσαμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη «κεφαλαιοκράτης») είναι σε θέση να αγοράζει την εργατική δύναμη από τον εργάτη. Χρησιμοποιώντας τα μέσα παραγωγής, ο εργάτης παράγει νέα εμπορεύματα που γίνονται ιδιοκτησία του καπιταλιστή. Το βασικό σημείο σε αυτή τη διαδικασία είναι η σχέση μεταξύ των προϊόντων που ο εργάτης παράγει και της αμοιβής του, και τα δύο μετρήσιμα σε όρους πραγματικής αξίας. Όσο η σύμβαση εργασίας είναι «ελεύθερη», αυτό που ο εργάτης λαμβάνει δεν καθορίζεται από την πραγματική αξία των προϊόντων που παράγει, αλλά από τις ελάχιστες ανάγκες του καθώς και από τις ανάγκες των καπιταλιστών σε εργατική δύναμη σε σχέση με τον αριθμό των εργατών, που συναγωνίζονται για τις θέσεις εργασίας (ΣΤΜ: προσφορά και ζήτηση εργατικής δυναμης). Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι, ακόμα και στη θεωρία, η αμοιβή του εργάτη δεν καθορίζεται από την αξία του προϊόντος που παράγει. Το ιδιωτικό κεφάλαιο τείνει να συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια, εν μέρει εξαιτίας του ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστών και εν μέρει επειδή η τεχνολογική ανάπτυξη και ο εντεινόμενος καταμερισμός της εργασίας ενθαρρύνουν το σχηματισμό μεγαλύτερων παραγωγικών μονάδων σε βάρος των μικρότερων. Το αποτέλεσμα της ανάπτυξης αυτής είναι μια ολιγαρχία του ιδιωτικού κεφαλαίου, η τεράστια δύναμη της οποίας δεν μπορεί να ελεγχθεί αποτελεσματικά ακόμα και στα πλαίσια μιας δημοκρατικά πολιτικά οργανωμένης κοινωνίας. Αυτό συμβαίνει, γιατί τα μέλη των νομοθετικών οργάνων επιλέγονται από πολιτικά κόμματα, τα οποία σε μεγάλο βαθμό χρηματοδοτούνται ή επηρεάζονται με άλλους τρόπους από τους ιδιώτες καπιταλιστές, οι οποίοι διαχωρίζουν, για πολύ πρακτικούς λόγους, το εκλογικό σώμα από τους νομοθέτες. Το αποτέλεσμα είναι οι αντιπρόσωποι του λαού να μην υπερασπίζονται ικανοποιητικά τα συμφέροντα των λιγότερο προνομιούχων ομάδων του πληθυσμού. Επιπρόσθετα, κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες, οι ιδιώτες καπιταλιστές αναπόφευκτα ελέγχουν, άμεσα ή έμμεσα, τις κύριες πηγές πληροφόρησης (τύπο, ραδιόφωνο, εκπαίδευση). Για το λόγο αυτό, είναι εξαιρετικά δύσκολο και στις περισσότερες περιπτώσεις απλώς αδύνατο ένας πολίτης να μπορεί να εξάγει αντικειμενικά συμπεράσματα και να ασκεί με έξυπνο τρόπο τα πολιτικά του δικαιώματα. Επομένως, η κατάσταση που επικρατεί σε μία οικονομία που βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία του κεφαλαίου χαρακτηρίζεται από δύο κύριες αρχές: πρώτον, τα μέσα παραγωγής (κεφάλαιο) αποτελούν ατομική ιδιοκτησία και οι ιδιοκτήτες τους τα διαχειρίζονται κατά την κρίση τους και δεύτερον, η σύμβαση εργασίας είναι ελεύθερη. Φυσικά, δεν υπάρχει μιά αμιγώς καπιταλιστική κοινωνία, με αυτήν την έννοια. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι εργάτες, μέσα από μακρόχρονη και σκληρή πολιτική πάλη, έχουν πετύχει να διασφαλίσουν μια κάπως βελτιωμένη μορφή της «ελεύθερης εργασιακής σύμβασης» για κάποιες κατηγορίες εργατών. Αλλά στο σύνολό της η σημερινή οικονομία δε διαφέρει πολύ από τον «καθαρό» καπιταλισμό. Η παραγωγή πραγματοποιείται για το κέρδος και όχι για το όφελος. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι, όλοι όσοι είναι ικανοί και πρόθυμοι να εργαστούν, θα μπορούν πάντοτε να βρουν μια δουλειά. Σχεδόν πάντα υπάρχει μια «στρατιά ανέργων». Ο εργάτης φοβάται συνεχώς ότι μπορεί να χάσει τη δουλειά του. Καθώς οι άνεργοι και οι χαμηλόμισθοι εργάτες δεν αποτελούν μια κερδοφόρα αγορά, η παραγωγή καταναλωτικών αγαθών υποχρεωτικά περιορίζεται, με αποτέλεσμα να υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες. Η τεχνολογική πρόοδος συχνά οδηγεί σε αύξηση της ανεργίας αντί για τη διευκόλυνση της εργασίας για όλους. Το κίνητρο του κέρδους, σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό μεταξύ των καπιταλιστών, ευθύνεται για την αστάθεια στη συσσώρευση και χρησιμοποίηση του κεφαλαίου, η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε όλο και χειρότερες καταστάσεις ύφεσης. Ο χωρίς όρια ανταγωνισμός οδηγεί σε μια τεράστια απώλεια εργασίας, ακρωτηριάζοντας έτσι την κοινωνική συνείδηση των ατόμων, όπως ανέφερα και νωρίτερα. Θεωρώ αυτόν τον ακρωτηριασμό των ατόμων το μεγαλύτερο κακό του καπιταλισμού. Το σύνολο του εκπαιδευτικού μας συστήματος υποφέρει από αυτό το κακό. Μια υπέρμετρα ανταγωνιστική στάση εμφυτεύεται στους μαθητές, οι οποίοι εκπαιδεύονται να λατρεύουν την άπληστη επιτυχία ως προετοιμασία για τη μελλοντική τους καριέρα. Είμαι πεπεισμένος ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει για να εξαλειφθεί όλο αυτό το θανατηφόρο κακό, κι αυτός δεν είναι άλλος από την εγκαθίδρυση μιας σοσιαλιστικής οικονομίας, μ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο θα είναι προσανατολισμένο προς την επίτευξη κοινωνικών στόχων. Σε μια τέτοια οικονομία, η ίδια η κοινωνία κατέχει τα μέσα παραγωγής και τα διαχειρίζεται με βάση το σχεδιασμό. Μια σχεδιασμένη οικονομία, η οποία θα προσαρμόζει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινωνίας, θα κατανέμει την εργασία που πρέπει να γίνει σε αυτούς που είναι ικανοί να εργαστούν και θα εγγυάται τα προς το ζην σε κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί. Η παιδεία, εκτός από την ανάπτυξη των έμφυτων ικανοτήτων του κάθε ατόμου, θα προσπαθεί να αναπτύξει την έννοια της ευθύνης για το συνάνθρωπο, στη θέση της εξύμνησης της εξουσίας και της επιτυχίας, όπως γίνεται στη σημερινή κοινωνία. (…) πατήστε εδώ για να το διαβάσετε ολόκληρο το δοκίμιο: https://evritanas.files.wordpress.com/2012/03/why_socialism_einstein_gr.pdf )

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Σαν σήμερα το 1831 πέθανε ο Κάρολος Δαρβίνος, Άγγλος φυσιοδίφης, ο «πατέρας» της θεωρίας της εξέλιξης των ειδών Η δαρβινική θεωρία αποτέλεσε την κορωνίδα της επιστημονικής σκέψης στη βιολογία έως εκείνο τον καιρό, επιβεβαιώνοντας ότι τα πάντα στη φύση βρίσκονται σε μια διαδικασία συνεχούς αλλαγής και εξέλιξης. Οι Μαρξ και Ενγκελς εκτιμούσαν βαθύτατα τις ανακαλύψεις του Δαρβίνου, που αποδείκνυαν επιστημονικά ότι η ανθρωπότητα είχε αναδυθεί από το ζωικό βασίλειο. Θεωρούσαν, μάλιστα, ότι η θεωρία του Δαρβίνου αποτελούσε έναν από τους προπομπούς, στο επίπεδο των φυσικών επιστημών, που συνέβαλαν στη γέννηση του διαλεκτικού υλισμού. Ο Ενγκελς τόνιζε ότι η θεωρία του Δαρβίνου ήταν για τη βιολογία αυτό που ήταν για την ιστορία η ανακάλυψη από τον Μαρξ των αντικειμενικών νόμων που καθορίζουν την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Ο Λένιν έγραψε σχετικά: «Ο Δαρβίνος έβαλε τέρμα στην άποψη που υποστήριζε πως τα είδη των ζώων και των ανθρώπων δε συνδέονται καθόλου μεταξύ τους και πως χρωστιούνται σε τυχαίες αιτίες, γιατί “δημιουργήθηκαν από το θεό”. Ηταν ο πρώτος που έβαλε τη βιολογία πάνω σε βάσεις απόλυτα επιστημονικές και καθόρισε πώς έγινε η εξέλιξη των ειδών και σε ποια σχέση διαδέχτηκαν το ένα το άλλο» Ο Δαρβίνος άθελά του – καθότι ο ίδιος ήταν βαθύτατα πιστός και θρησκευόμενος – κατέστησε «περιττό» το ρόλο του Θεού στη «δημιουργία» του ανθρώπου, ξεσηκώνοντας έτσι τη μήνη της εκκλησίας. Βέβαια, οι σχετικές ιδεαλιστικές και σκοταδιστικές θεωρήσεις καλά κρατούν έως σήμερα… https://www.rizospastis.gr/story.do?id=8316118

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη ενός ατελείωτου χωρισμού Κι ‘ εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια με τις σκοτεινές σκάλες τους που οδηγούνε άγνωστο που.. Με τις μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές που αρνούνται κλαίνε λίγο κι ύστερα ενδίδουν και το άλλο πρωί , αερίζουν το σπίτι απ ‘ τους μεγάλους αναστεναγμούς Στα παλαιικά κρεβάτια με τα πόμολα στις τέσσερις άκρες πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν πολλοί περαστικοί αυτού του κόσμου κι ύστερα αποκοιμήθηκαν γλυκείς κι απληροφόρητοι σαν τους νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια . Όμως εσύ σωπαίνεις… Γιατί δεν μιλάς ; Πες μου! Γιατί ήρθαμε εδώ; Από που ήρθαμε; Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα ; τι θέλουν να πουν ; Ω , αν μπορούσες να τα διαβάσεις!!! Όλα θα άλλαζαν.. Όταν τέλος , ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα… δεν βρήκα παρά τους ίδιους έρημους δρόμους , το ίδιο καπνοπωλείο στη γωνιά… Κι ολόκληρο το άγνωστο την ώρα που βραδιάζει … Τάσος Λειβαδίτης Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1922

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΝΕΚΡΟΙ- Μ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ- Μ. ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ

Σύνδεσμος • youtube.com

Το έργο του φωτίζει το δρόμο της επανάστασης Το όνομα του Λένιν είναι ταυτισμένο με το πιο μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός στη σύγχρονη ιστορία , τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση . Το όνομα του έγινε σύμβολο για την παγκόσμια εργατική τάξη ,μαζί με τον Μαρξ και τον Ένγκελς και δίκαια θεωρείται ένας από τους τρείς θεμελιωτές της επαναστατικής κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης . Ο Λένιν μελετώντας και αναπτύσσοντας τον Μαρξισμό στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού , παίρνοντας ο ίδιος άμεσα μέρος στην πρακτική δράση για την επαναστατική ανύψωση της εργατικής τάξης , επέμενε στην ίδρυση του δικού της κόμματος πάνω στις αρχές που ο ίδιος επεξεργάστηκε . Ετσι το μπολσεβίκικο κόμμα είναι το πρώτο με τις αρχές του “Κόμματος Νέου Τύπου” τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και του προλεταριακού διεθνισμού που κατέκτησε την εξουσία . Σήμερα μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων , έστω και από την αρνητική σκοπιά , με τη δράση της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων και τους πολέμους , με την υποδούλωση λαών και κρατών στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού , το “αντίπαλο δέος” , ο Σοσιαλισμός είναι αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε . Γι ‘ αυτό και η υπεράσπιση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε , παρά τις όποιες αποκλίσεις που υπήρξαν , από τις αρχές του Λένιν , είναι συστατικό μέρος της ανάπτυξης , της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης . Αλλωστε , ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος και τόσο σάπιος που πνίγει με την μπόχα του κάθε πιθανότητα καλυτέρευσης της θέσης και της ζωής των λαών . Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα κάνει τον Μαρξισμό – Λενινισμό επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε . Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός είναι ο νέος κόσμος ο Σοσιαλιστικός . Δόξα και τιμή στον μεγάλο μας Επαναστάτη Β. Ι. ΛΕΝΙΝ που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1870 .

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Καλημέρα σας Τον είδα να τρέχει χέρι – χέρι με τη Ζωή. Να σπρώχνει κατά τον ανήφορο με τον ώμο του την Ιστορία. Τον είδα να λαχανιάζει και να βιάζεται. Γιατί όλα τότε ήταν βιαστικά. Όλα. Οι ώρες, οι σελίδες, οι στιγμές. «Σήμερα νωρίς – αύριο θα ‘ν’ αργά». Η Επανάσταση κοίταξε το παιδί της στα μάτια. Ναι. Ηταν καιρός… Το φώναξε κι η «Αβρόρα» απ’ το ποτάμι. Ηταν καιρός. Θολός σιγόψελνε δίπλα της κι ο Νέβας. Τον ακολούθησαν σιγοψέλνοντας και τα κανάλια. Ηταν καιρός: Η Πόλη σώπαινε πνιγμένη στα σκότη. Και μόνο το «Σμόλνυ» έφεγγε. Μόνο το «Σμόλνυ» έφεγγε σαν φανάρι. Για να δείξει στο Μέλλον να περάσει. Σαν σήμερα το 1870 ήλθε στον κόσμο ο μεγάλος επαναστάτης Βλαδίμηρος Ιωσήφ Λένιν . Το όνομα του Λένιν είναι ταυτισμένο με το πιο μεγάλο κοσμοιστορικό γεγονός τη μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική επανάσταση . Το όνομα του έγινε σύμβολο για την παγκόσμια εργατική τάξη , μαζί με τον Μαρξ και Ένγκελς και δίκαια θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές της επαναστατικής θεωρίας της εργατικής τάξης .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλημέρα σε όλους και Χρόνια Πολλά! Ο Τάσσος Λειβαδίτης , ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα το 1922 , υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της χώρας μας . Μαζί με άλλους της γενιάς του , άφησε τα πρώτα του γραπτά ίχνη , πάνω στους τοίχους της αδούλωτης Πολιτείας , γράφοντας συνθήματα , παλεύοντας μέσα από της γραμμές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης . Την τετραετία 1948 –1952 εξορίστηκε για τις πολιτικές του ιδέες , στο Μούδρο , στον Αη Στράτη και την Μακρόνησο. https://youtu.be/RCG1fh-qrBY Το 1953 , ο Τάσσος Λειβαδίτης δημοσιεύει το ” Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου” που είχε χαρακτηριστεί το ” λαϊκό ανάγνωσμα της αριστεράς ” . Για το έργο αυτό του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία Το βιβλίο αργότερα κατασχέθηκε , με αιτία το φιληρεινικό του περιεχόμενο . Το 1955 , ο ποιητής θα δικαστεί για το συγκεκριμένο έργο και η δίκη Θ ‘ αποκτήσει Πανελλήνιο ενδιαφέρον . Στό εδώλιο , ο ποιητής με αξιοπρέπεια , ανθρωπιά και συναίσθηση της πνευματικής ευθύνης , διατυπώνει το σκοπό της τέχνης , πείθοντας το ακροατήριο και τους δικαστές και αθωώνεται . Για το συγκεκριμένο ποίημα ο Μάρκος Αυγέρης θα αναφέρει , ότι είναι μία κραυγή ελπίδας και προσδοκίας , που ανεβαίνει μέσα από τους σημερινούς θανάτους , κραυγή νικήτρια που βγαίνει μέσα από τους σημερινούς τάφους των ηρώων και μαρτύρων . ΦΥΣΆΕΙ ΣΤΑ ΣΤΑΥΡΟΔΡΌΜΙΑ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ https://youtu.be/dKzCE251Gq0 https://youtu.be/aDa37wzx-JQ https://youtu.be/aDa37wzx-JQ

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Käthe Kollwitz -γεννήθηκε σαν σήμερα το 1867 ”Δεν θέλω να πεθάνω μέχρι να έχω κάνει πιστά ό,τι μπορώ με το ταλέντο μου και μέχρι να έχω καλλιεργήσει τον σπόρο που τοποθετήθηκε μέσα μου, ώσπου να έχει μεγαλώσει και το τελευταίο του κλωναράκι.”

Δημοσίευση • 59 φωτογραφίες

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΡΑΛΗΣ, ένας απο τους κατοπινούς ”Μεγάλους” της γενιάς ”του ’30, που άφησε πολύ βαθύ το ”στίγμα” του στην ελληνική ζωγραφική. Για αυτή τη γενιά του ’30 ο ίδιος σε μια συνέντευξή του είχε πει: ”Ήμασταν ένα. Μια οικογένεια. Υπήρχε ντομπροσύνη. Τότε δεν είχε τόση σημασία για έναν καλλιτέχνη να τον αναγνωρίσουν και να του πουν καλά λόγια. Σημασία είχε να πετύχει αυτό που είχε στο μυαλό του. Καλλιτέχνες, μια παρέα.” https://www.facebook.com/eleni.markaki1/posts/pfbid0BmPEeABtnnWiDr82L7b8dnGPwe83NEMDBuiW6ujbLFEPMuPwkZm3fhFMd1jncFmpl

Δημοσίευση • 27 φωτογραφίες

Τη νύχτα της 24ης προς 25η του Απρίλη 1974 εκδηλώνεται στην Πορτογαλία στρατιωτικό κίνημα για την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος, που συμπλήρωνε 48χρόνια. Ξεκινησε η ”Επανάσταση των γαρυφάλλων” που ονομαστηκε ετσι , επειδή πολλοί κυβερνητικοί στρατιώτες είχαν τοποθετήσει στις κάννες των όπλων τους γαρύφαλλα, με την προτροπή των εξεγερμένων κατοίκων. Το τραγούδι με τίτλο ”Grandola, Vila Morena” του αντιστασιακού τραγουδιστή Ζέκα Αφόνσο, ακούστηκε στις 12:20 τα ξημερώματα από το κρατικό ραδιόφωνο, δίνοντας το έναυσμα της εξέγερσης… https://www.youtube.com/watch?v=Ha-h5bPSxQE&t=83s Έξι ώρες μετά η δικτατορία είχε καταρρεύσει. Με τη μαζική είσοδο των λαϊκών μαζών στο προσκήνιο πήρε χαρακτηριστικά λαϊκής επανάστασης και πυροδότησε βαθιούς μετασχηματισμούς στην πορτογαλική κοινωνία και σήμαναν την απελευθέρωση των αποικιών. Οι πολιτικοί κρατούμενοι απελευθερώνονται από τις φυλακές, οι εργάτες καταλαμβάνουν τα εργοστάσια, ενώ ακτήμονες αγρότες καταλαμβάνουν λατιφούντια γαιοκτημόνων και δημιουργούν αυτοδιοικούμενους συνεταιρισμούς… Aυτά μέχρι τις 25 Νοέμβρη 1975, που επικράτησε τελικά η αντεπανάσταση…

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

26 Απρίλη 1937- Η ισοπέδωση της Γκουέρνικα από την αεροπορία του Χίτλερ σε συνεννόηση με τον Φράνκο, στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας, σκοτώνοντας 1650 ανυπεράσπιστους αμάχους. ”Γράφω σε μία ερημωμένη χώρα απ’ την πανούκλα/. Που μοιάζει με καθυστερημένο εφιάλτη του Γκόγια/. Γράφω στη χώρα που το αίμα παραμορφώνει/. Που δεν είναι παρά σωρός από λύπες/ τραύματα/. Μια αγορά σ’ όλους τους ανέμους του την εγκαινιάζει το πλήθος/. Ενα ερείπιο όπου ο θάνατος ασκείται στα ζάρια/. Γράφω στη χώρα που οι χασάπηδες γδέρνουν/. Και βλέπω τα ξύλα να καίνε σα λαμπάδες/. Και βλέπω τα νεύρα, τα εντόσθια, τα οστά….” (Λουί Αραγκόν για Γκουέρνικα) ‘Κραυγές παιδιών, κραυγές γυναικών, κραυγές πουλιών”, σημείωνε στο ημερολόγιό του ο Πάμπλο Πικάσο, λίγο πριν αποτυπώσει στον ομώνυμο πίνακά του την καταστροφή της Γκουέρνικα, κληροδοτώντας στην αιωνιότητα την αγριότητα του πολέμου και του φασισμού-ναζισμού… –Δικό σας είναι αυτό το έργο; –Όχι, δεν το έφτιαξα εγώ. Εσείς το φτιάξατε! -απαντάει ο Πικάσο στο Γερμανό αξιωματικό των Ναζί στη Διεθνή Έκθεση του 1937 στο Παρίσι, όταν τον ρώτησε αντικρύζοντας την Γκουέρνικα.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

🚩☭🚩Νίκος Ζαχαριάδης, κομμουνιστής ηγέτης, αταλάντευτος στον αγώνα για τον σοσιαλισμό 🚩☭🚩120 χρόνια από τη γέννησή του συμπληρώνονται σήμερα 🚩☭🚩Συμπληρώνονται 120 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Ζαχαριάδη, στην Αδριανούπολη, στις 27 Απρίλη 1903. Από παιδί ζυμώθηκε στη βιοπάλη, στην ταξική εκμετάλλευση και στους αγώνες για την κατάργησή της: Μετακινήθηκε σε πολλές πόλεις (Σκόπια, Αδανα, Θεσσαλονίκη, Νικομήδεια) εξαιτίας της εργασίας του πατέρα του, ο οποίος ήταν υπάλληλος του γαλλικού μονοπωλίου καπνού «Ρεζί». Εζησε επεισόδια από τους Βαλκανικούς Πολέμους. Τελείωσε το Δημοτικό και την Α’ τάξη του Γυμνασίου. Από το 1917 και για τα επόμενα χρόνια δούλεψε διαδοχικά στη «Ρεζί», στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης και στα καράβια της Μαύρης Θάλασσας. Τότε ήρθε σε επαφή και με τις σοσιαλιστικές ιδέες: Εγινε γραμματέας του κομμουνιστικού πυρήνα, ο οποίος υπήρχε στην αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση «Πανεργατική» της Κωνσταντινούπολης. Το 1922 και το 1923, ευρισκόμενος ως ναυτεργάτης στη Σοβιετική Ενωση, έγινε μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών. Το 1923 με σύσταση των σοβιετικών συνδικάτων σπούδασε στην ΚΟΥΤΒ (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζομένων της Ανατολής). Το 1923 επίσης έγινε μέλος του ΚΚ Τουρκίας. Το 1924 ήρθε στην Ελλάδα και έδρασε αρχικά στην ΟΚΝΕ Αθήνας, στη συνέχεια ως καθοδηγητικό στέλεχος στην ΟΚΝΕ Θεσσαλονίκης, στην ΚΕ της ΟΚΝΕ, στην Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης, ως Γραμματέας στην ΚΟ Πειραιά (1926) και ως Γραμματέας της ΚΟ Θεσσαλίας (1927). Πολλές είναι αυτό το διάστημα οι συλλήψεις και οι αποδράσεις του. Το 1929 φυγαδεύτηκε από το ΚΚΕ στη Σοβιετική Ενωση. Κατά την παραμονή του στην ΕΣΣΔ έγινε μέλος του ΠΚΚ(μπ). Το 1931, με απόφαση της ΚΔ, επέστρεψε στην Ελλάδα και ανέλαβε Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ. Ηγήθηκε μετέπειτα στην αντιμετώπιση της εντός του ΚΚΕ «φραξιονιστικής πάλης» και των ποικιλόμορφων οπορτουνιστικών αντιλήψεων, στην ανάπτυξη των ταξικών αγώνων και στην άνοδο της επιρροής του Κόμματος, σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης των κρατικών εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και διάβρωσης των Κομματικών του Οργανώσεων κατά τη δικτατορία Μεταξά. Κρατήθηκε στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου από το 1936 μέχρι το 1941, οπότε παραδόθηκε στους Γερμανούς κατακτητές. Ακολούθως, μεταφέρθηκε στην Γκεστάπο της Βιέννης και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου ως τον Μάη του 1945. Πέρασε την εννιάχρονη δοκιμασία αλύγιστος. Η ανάκρισή του είναι διαφωτιστική. «Ερώτηση: Δηλαδή εξακολουθείς να είσαι κομμουνιστής; Απάντηση: Δεν υπάρχει αμφιβολία. Ερώτηση: Αν σ’ αφήσουμε ελεύθερο θα εξακολουθήσεις τη δράση σου ενάντια στον εθνικοσοσιαλισμό; Απάντηση: Εννοείται». Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, το 1945, ο Νίκος Ζαχαριάδης, ως Γενικός Γραμματέας της ΚΕ, πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946 – 1949), της κορυφαίας εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Στα χρόνια 1949 – 1955 έδειξε ακλόνητη επιμονή στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων, στον συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση. Ηστρατηγική του ΚΚΕ, όλο αυτό το διάστημα, αντανακλούσε και τις αντιφάσεις της στρατηγικής του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Στο πλαίσιο αυτό ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν μπόρεσε να οδηγήσει έγκαιρα το ΚΚΕ σε ολοκληρωμένα συμπεράσματα σε σχέση με τις αντιφάσεις στη στρατηγική του Κόμματος, με αδυναμίες προγραμματικής επεξεργασίας που βάρυναν αρνητικά στο Κόμμα κατά τη δεκαετία του 1940. Η ευθύνη του εντοπίζεται κυρίως στην αδυναμία να διαμορφωθεί πρόγραμμα στο 7ο Συνέδριο (1945), που θα ενσωμάτωνε την πείρα από την αντικειμενική εκτίμηση των λαθών (Συμφωνίες Λιβάνου, Καζέρτας, Βάρκιζας). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα και τις αντιφάσεις, καθυστερήσεις και λάθη οργάνωσης του αγώνα του ΔΣΕ. Παράλληλα, ο Νίκος Ζαχαριάδης εμφάνισε πρωτοπόρα στοιχεία σε σχέση και με το τότε επίπεδο του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος: Εκτίμηση για τον πρώτιστα επικίνδυνο ρόλο του βρετανικού ιμπεριαλισμού όσο πλησίαζε η λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, διόρθωση της στρατηγικής του Κόμματος κατά τον αγώνα του ΔΣΕ και ορισμός του σοσιαλιστικού στόχου, σχέδιο προγράμματος το 1953 – ’54, παρά τις αδυναμίες στην αντικειμενική τεκμηρίωσή του. Η δεξιά οπορτουνιστική στροφή του ΚΚΣΕ μετά το 20ό Συνέδριό του είχε άμεση αρνητική επίδραση στην εντός του ΚΚΕ διαπάλη, που πήρε οξυμένη μορφή στην Τασκένδη (1955). Η 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (11 – 12 Μάρτη 1956), που συγκλήθηκε από την επιτροπή έξι ΚΚ (ΕΣΣΔ, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Τσεχοσλοβακίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας), αποφάσισε την καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη από Γενικό Γραμματέα και από μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Η 7η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (18 – 24 Φλεβάρη 1957) αποφάσισε την καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη από την ΚΕ του ΚΚΕ και τη διαγραφή του από το Κόμμα, ως αντικομματικού φραξιονιστικού αντιδιεθνιστικού, εχθρικού στοιχείου, ενώ έκρινε απαραίτητο να γίνει λεπτομερειακή παραπέρα έρευνα από το Κόμμα πάνω σε ολόκληρη τη ζωή και τη δράση του Ζαχαριάδη. Ως λόγοι της απόφασης προβλήθηκαν η αριστερίστικη, σεχταριστική, τυχοδιωκτική πολιτική γραμμή και το ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς που επέβαλε ο Ζαχαριάδης στο ΚΚΕ, ενώ θεωρήθηκε υπεύθυνος για λάθη στην παράνομη δουλειά και για τα χτυπήματα που έδωσε η Ασφάλεια στο ΚΚΕ. Από τα τέλη του 1956 έως τις 4.6.1962 ο Νίκος Ζαχαριάδης έζησε στο Μποροβίτσι, όπου εργαζόταν ως στέλεχος κρατικής δασικής επιχείρησης. Στη συνέχεια, υποχρεώθηκε σε εγκατάσταση στο Σοργκούτ και του απαγορεύτηκε η μετακίνηση πέρα από την περιοχή, πράγμα το οποίο ισοδυναμούσε με εξορία. ΟΝίκος Ζαχαριάδης και το διάστημα της εξορίας του έως την αυτοκτονία του την 1η Αυγούστου 1973 υπερασπίστηκε σθεναρά τον αγώνα του ΔΣΕ και το πρόσωπό του ως Γραμματέα του ΚΚΕ από τις συκοφαντικές σε βάρος του κατηγορίες. Επίσης, ουδέποτε ταύτισε την κριτική του στην ΕΣΣΔ με την πολεμική του ΚΚ Κίνας και πάντα είχε ως αποκλειστικό του γνώμονα την ενίσχυση του ΚΚΕ. Στο τελευταίο του γράμμα μεταξύ άλλων έγραψε. «Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το χτυπήσει και να το λερώσει χρησιμοποιώντας το όνομά μου (…) Το Κουκουέδικο πέρασε πολλές αντάρες και μπόρες, όμως να το ξεριζώσει κανένας δεν μπόρεσε, γιατί αυτό θα σήμαινε να ξεριζώσει τον ίδιο το λαό (…) Με το ΚΚΕ δεν είχα ούτε έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Ούτε μπορούσα ποτέ να ‘χω. Απ’ όλη μου την ψυχή εύχομαι σ’ αυτούς που φορτώθηκαν το πολύ δύσκολο έργο να ξαναστήσουν το Κουκουέδικο στα πόδια του, να πετύχουν απόλυτα». Πριν από την αυτοκτονία του Ν. Ζαχαριάδη η νέα ηγεσία του Κόμματος, που είχε αναδειχθεί από τη 18η Ολομέλεια (…), είχε προτείνει στον Ζαχαριάδη τη μεταφορά του στην έδρα της ΚΕ με ρόλο συμβούλου του ΠΓ. Μετά το 1974, εμφανίστηκαν στον κομματικό Τύπο θετικές αναφορές για τον Νίκο Ζαχαριάδη, ενώ το 1991 αποφασίστηκε από το ΚΚΕ η μεταφορά των οστών του στην Ελλάδα. Ακολούθησαν με διάφορες αφορμές αφιερώματα στον κομματικό Τύπο και ανάδειξη πτυχών της ηρωικής του δράσης. Στις 16.7.2011, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ ακύρωσε όλες τις αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας (1956 και 1957) σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, όπως και τα πορίσματα του 1964 και του 1967 και αποφάσισε την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ. Η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες, συνέπεια της επικράτησης του δεξιού οπορτουνισμού στο ΚΚΕ και στο ΚΚΣΕ. Η κατηγορία εναντίον του για συνεργασία με τον εχθρό ήταν πράξη συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για καλλιέργεια της προσωπολατρίας και για την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του Κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή. Ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931 ως το 1935 και Γενικός Γραμματέας της έως το 1956, ήταν ηγέτης αφοσιωμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση. Τον διέκριναν επαναστατική επαγρύπνηση, ταχύτητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του. Ηταν λαϊκός ηγέτης, ασυμβίβαστος, πρωτοπόρος και μαχητικός. https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=27/4/2023&id=19093&pageNo=11

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ – γεννήθηκε στις 27 Απρίλη του 1935, στην Αθήνα. ”Η εποχή που ζούμε είναι σκληρή, βίαιη, απάνθρωπη. Σκορπά απαισιοδοξία, αλλά και ελπίδα. Οι άνθρωποι αισθάνονται αδυναμία να ολοκληρωθούν μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Ο κόσμος πάει μόνος του, είναι η παλιά ιστορία του άγριου ανταγωνισμού. Μια αλληλοεξόντωση. Ο καθένας μόνος του. Όμως, το ατομικό δεν κυοφορεί ελπίδες. Το αιτούμενο είναι το ατομικό και συλλογικό όραμα που οδηγεί στη συλλογική αφύπνιση. «Δεν ξέρω τι μπορεί κανείς να οραματιστεί για το μέλλον, αλλά ένα είναι σίγουρο, ότι αν πάψει να οραματίζεται ή να ονειρεύεται το μέλλον, τότε αυτός ο οργανισμός, άτομο ή κοινωνία, είναι νεκρός…» Η βαθιά πίστη του Θόδωρου Αγγελόπουλου σε έναν καλύτερο κόσμο, που διαπερνά ολόκληρο το έργο του, και η ρηξικέλευθη αισθητική του, τον κατατάσσουν στην πρωτοπορία της σύγχρονης παγκόσμιας τέχνης.” (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου του Λευτέρη Χαρωνίτη ”ΜΝΗΜΕΣ και … σκέψεις σκόρπιες με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο” – Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, 2021)

Δημοσίευση • 130 φωτογραφίες

Καλημέρα σας . Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1935 , υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου . Μέγας ποιητής της κινηματογραφικής γλώσσας , σκέψης και της ιστορίας , ο Αγγελόπουλος μας άφησε μεγάλα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου . Οι ταινίες του έχουν προβληθεί παντού με μεγάλη απήχηση και πολλά βραβεία με σημαντικότερο το χρυσό φοίνικα του φεστιβάλ Καννών για την ταινία ” Μία αιωνιότητα και μία μέρα ” . Ο Αγγελόπουλος ήταν βαθειά στοχαστικός και διορατικός . Σε όλα τα έργα του ,ψηλαφούσε το σώμα της ιστορίας και μαζί τις πληγές από τα σώματα ,που αγωνιούν να ξαναβγούν στο δρόμο ,να περιπλανηθούν μεταξύ πράξης και ονείρου , να ξαναδούν το νόημα του κόσμου και να φτιάξουν το καινούργιο όραμά του. Επικοινώνησε με τα μεγάλα μυστήρια και τον αγώνα του ανθρώπου για μία καλλύτερη ζωή . Στο Θίασο η ταινία ακολουθεί τις περιπέτειες ενός περιοδεύντος θιάσου , στην Ελλάδα από το 1939 μέχρι το 1952 ο οποίος προσπαθεί να παρουσιάσει μια θεατρική παράσταση και μέσω αυτής την πολιτική ιστορία της Ελλάδας στη παραπάνω περίοδο . Από τη μια παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες της δικτατορίας Μεταξά , την έναρξη του πολέμου, την Ιταλική εισβολή , την Γερμανική κατοχή , την Απελευθέρωση , την άφιξη των “συμμάχων ” Άγγλων αρχικά και Αμερικάνων στη συνέχεια ,την καταπίεση των αγωνιστών και τον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο , μέχρι τις εκλογές του 1952 όπου κυριαρχούν οι δυνάμεις της δεξιάς . https://youtu.be/_BsiDkHPcDM https://youtu.be/PjFEqv8vcg4 Στους Κυνηγούς όπως θα δούμε στο μικρό βιντεάκι , μας δείχνει να πλανιέται το φάντασμα του Αρη Βελουχιώτη , που τρομοκρατεί τόσο πολύ τους μικροαστούς, που σε πιάνει ρίγος γι ‘ αυτά τα άθλια υποκείμενα που μονίμως ονειρεύονται την προαγωγή τους στην “ανώτερη τάξη ” . https://youtu.be/BBp7854KZC8 Στις ταινίες του υπάρχει το ερώτημα της νίκης και της ήττας του Κομμουνιστικού κινήματος και μαζί το ερώτημα του ανθρώπου , πως θα μπορέσουμε να βρούμε τις λέξεις και τις εικόνες για το επόμενο συλλογικό όνειρο . Στο μετέωρο βήμα του Πελαργού κάπου υπάρχει η φράση ” με ποιές λέξεις κλειδιά θα ανοίξουμε την πόρτα σε ένα καινούργιο συλλογικό όνειρο ; https://youtu.be/LJjDT3vx6rE Στο βλέμμα του Οδυσσέα παρουσιάζει το κομματιασμένο άγαλμα του Λένιν , τους εργάτες που το τοποθετούν στο πλοίο , ένας άνδρας και μία γυναίκα . Η ιστορία , τα κομμάτια της , το παρελθόν και το μέλλον. Η ιστορία και εμείς. Εμείς μπροστά στην ιστορία . Εμείς δημιουργοί της ιστορίας . Πώς θα ζήσουμε, με ποιό στήριγμα , με ποιόν πατέρα , με ποιά πίστη . Η εκπληκτική σεκάνς του τέλους σε ένα Σεράγεβο πολιορκημένο από το θάνατο και την ομίχλη θα παραμείνει στην μνήμη των χρόνων. https://youtu.be/t_b2ZUVAwZU Οι ταινίες του Αγγελόπουλου όπως και κάθε ταινία τέχνης δεν προσφέρονται για να σκοτώνει κανείς την ώρα του. Μας βοηθούν ν ‘ ανοίξουμε το βλέμμα μας , να μπούμε στην ψυχή της ιστορίας μας , να πάρουμε την υπόθεση της Τέχνης και της επανάστασης στα σοβαρά . Μας βοηθούν ν ‘ αντέξουμε , να πιστέψουμε να κατανοήσουμε . Σε τέτοιες εποχές που κυριαρχεί το άγχος , το θολό τοπίο , ένα τοπίο που δεν μπορείς να δείς, παρά λίγο πιό πέρα από εκεί που είσαι ,είναι αναγκαίο αυτό το βλέμμα . https://youtu.be/0GaAIWe6f_8 https://youtu.be/vDDF2k14W98 Η άλλη θάλασσα η τελευταία του ταινία που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ , γιατί του είχε στήσει καρτέρι με το θάνατο , κατά τη διάρκεια των γυρισμά των της , μένει μέχρι σήμερα αταξίδευτη!!!! Σ ‘ ευχαριστούμε Αγγελόπουλε, γιατί με τις ταινίες σου μας έκανες πιο πλούσιους , σε γνώσεις και συναισθήματα , αλλά και για τα ταξίδια που μας χάρισες και ας έμεινε ημιτελής η άλλη θάλασσα . Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος είναι πάντα εδώ με το βλέμμα του , με τα ερωτήματά του , με το έργο του .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Μάριος Τόκας Σαν σήμερα το 2008 ”φεύγει από την ζωή σε ηλικία 54 ετών χτυπημένος από τον καρκίνο, ο Κύπριος μουσικοσυνθέτης Μάριος Τόκας. Γεννήθηκε το 1954 στη Λεμεσό. Σε ηλικία 20 χρόνων έζησε στην πρώτη γραμμή, ως φαντάρος, την τουρκική εισβολή. Το 1975 ο Μ. Τόκας ήρθε στην Ελλάδα. Σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο και τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. https://youtu.be/G2PhzmhTbI4 Δέκα διαμάντια του Μάριου Τόκα Σταθμός στη διαδρομή του υπήρξε η γνωριμία του με τον ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσο, που του εμπιστεύθηκε ανέκδοτα ποιήματά του με γενικό τίτλο «Πικραμένη μου γενιά», δίσκο που κυκλοφόρησε το 1981. Ακολουθούν και άλλα μουσικά έργα σε ποίηση Κώστα Βάρναλη, Κώστα Καρυωτάκη, Κώστα Μόντη, Θεοδόση Πιερίδη, Τεύκρου Ανθία, Κυριάκου Χαραλαμπίδη, Μιχάλη Πασιαρδή και άλλων. Ανάμεσα στα γνωστότερα λαϊκά του τραγούδια: «Αννούλα του χιονιά», «Δίδυμα φεγγάρια», «Εξαρτάται», «Θάλασσες», «Η εθνική μας μοναξιά», «Σαν τρελό φορτηγό», «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη», «Σ’ αγαπώ», «Τα Λαδάδικα» κ.ά. https://youtu.be/qgsP1hczLp0 Μάριος Τόκας – Αφιέρωμα στο θέατρο Badminton Παράλληλα έγραψε μουσική για τον κινηματογράφο και το θέατρο https://youtu.be/g5algfvcHoA Μάριος Τόκας – 12 Χρόνια Απουσίας – Η ζωή και η μουσική πορεία του (2020) https://www.alt.gr/san-simera-27-aprilioy-gegonota-kai-pr-2/

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Αντιστράτηγος Σπύρος Μουστακλής Ο Σπύρος Μουστακλής πέθανε σαν σήμερα, στις 28 Απριλίου 1986. Είναι από τους ελάχιστους Αξιωματικούς που εμπράκτως αντιστάθηκε στη Χούντα και βασανίστηκε απάνθρωπα από συναδέλφους του στρατιωτικούς. Έζησε ημιπληγικός και αφασικός μετά τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστη και δεν κατάφερε να μιλήσει ποτέ! Ένας πλασμένος αγωνιστής. Δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του στο δικαστήριο, δεν μπόρεσε να μιλήσει και να περιγράψει στους δικούς του τι ακριβώς έζησε. ΠΟΤΕ! Το σώμα του τσακίστηκε ανεπανόρθωτα, όμως παρέμεινε ως το τέλος αμετανόητος και υπερήφανος που δεν πρόδωσε! Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1926. Μέσα του έκαιγε η φλόγα. Έφηβος ακόμα κατατάχτηκε στον ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα και έλαβε μέρος σε μάχες κατά των Ιταλών, των Γερμανών, αλλά και του ΕΛΑΣ. Κεντρώος ο ίδιος, ήταν γραφτό να βρεθεί στο ίδιο μετερίζι, με όσους στο παρελθόν πολέμησε. Στην ίδια μοίρα με τους κομμουνιστές. Τα παράξενα παιχνίδια της ζωής. Αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1948. Ως ανθυπολοχαγός πια, συμμετείχε σε σειρά μαχών του εμφυλίου πολέμου, ενώ αμέσως μετά πήγε και στην Κορέα, ως υπολοχαγός του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος. Σύμφωνα με μαρτυρία του συναδέλφου του κι επίσης βασανισθέντα επί χούντας, Μιχάλη Βαρδάνη, ο Μουστακλής ένιωθε άβολα γι’ αυτή τη συγκεκριμένη αποστολή. Υπηρέτησε από το 1964 ως εθελοντής στην Κύπρο και από το 1965 αντιδρούσε στη μαζική άφιξη ακροδεξιών αξιωματικών στο νησί. Την Κύπρο την αγάπησε πολύ. Τίθεται σε πολεμική διαθεσιμότητα και μεταβαίνει στη Σύρο περιμένοντας να εκδικαστεί η υπόθεση του. Σε αυτήν τη χρονική στιγμή της ζωής του τον βρίσκει το Πραξικόπημα της Χούντας. Εκφράζει την επιθυμία να αποταχθεί από τον στρατό. Ήδη οι δημοκρατικοί στρατιωτικοί παρακολουθούνται και όπως ο ίδιος λέει: «Στο στρατό, αν δεν ακολουθήσεις το άρμα κάποιου μεγάλου μπροστά δε θα πας». Αποστρατεύεται το 1967 και παντρεύεται την οδοντίατρο Χριστίνα Μουστακλή, που στάθηκε στο πλευρό του στη διάρκεια της δοκιμασίας του και αφιέρωσε τη ζωή της στην προάσπιση της μνήμης του. Ελλάς Ελλήνων Βασανιστών… Η πρώτη σύλληψη Συλλαμβάνεται για πρώτη φορά στις 7 Ιουνίου του 1969 για τη συμμετοχή του στην οργάνωση «Ελεύθεροι Έλληνες». Μεταφέρεται στην οδό Μπουμπουλίνας και ανακρίνεται για 17 μέρες. Στη συνέχεια μεταφέρεται με όλους τους αξιωματικούς της οργάνωσης σε ξενοδοχεία στη Βαρυμπόμπη και στη Δροσιά τα οποία η Χούντα έχει επιτάξει. Κάθε δωμάτιο του ξενοδοχείου έχει μετατραπεί σε κελί με κλειστά παράθυρα και πατζούρια σφραγισμένα με αλυσίδες. Στη συνέχεια μεταφέρεται εξόριστος στη Σαμοθράκη και στην Ορεινή Αρκαδία. Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1971 η Χούντα δίνει αμνηστία και γυρνά από την εξορία με την απειλή: «Αυτή τη φορά τη γλίτωσες αλλά την επομένη θα σε βγάλουν τέσσερις από δω μέσα». Όταν αποφυλακίστηκε, επισκέφτηκε μαζί με τη Χριστίνα στον Κορυδαλλό όπου κρατείτο, τον Αξιωματικό της Πολεμικής Αεροπορίας, Αναστάσιο Μήνη. Μάλιστα, μονολογούσε: Μα να είναι μέσα ο Μήνης και έξω εγώ… Σπύρος Μουστακλής Αδάμαστο πνεύμα, δεν λαμβάνει υπόψη του την προειδοποίηση και συνεχίζει να παίρνει μέρος σε μικρές αντιστασιακές ομάδες και στο «Κίνημα του Ναυτικού» που ξεκίνησε το Φεβρουάριο του 1973 και προδόθηκε τον Μάιο του ίδιου χρόνου. Ελλάς Ελλήνων Βασανιστών… Η δεύτερη σύλληψη Είναι ο πρώτος που συλλαμβάνεται, για δεύτερη φορά, 22 Μαΐου 1973. Μεταφέρεται στην Ασφάλεια και Σάββατο στις 26 Μαΐου στο ΕΑΤ/ΕΣΑ. Τον αναλαμβάνει αρχικά ο διαβόητος βασανιστής της ΕΣΑ, Λοχίας Μιχάλης Πέτρου και τον οδηγεί σε ένα σκοτεινό κελί. Τα βασανιστήρια άρχισαν αμέσως. Ο Σπανός του είπε: «Μουστακλή, ξαναπέρασες από δω και μυαλό δεν έβαλες. Θα σε κάνω να ακούς ΕΣΑ και να τρέμεις!» Υπέστη μεσαιωνικά βασανιστήρια. Φάλαγγα, ηλεκτροσόκ και δυνατά χτυπήματα με γκλομπ. Ένα από αυτά τα χτυπήματα θα τον βρει στην αριστερή καρωτίδα και θα του προκαλέσει εγκεφαλική αιμορραγία. Θα μείνει ζωντανός – νεκρός ανάμεσα σε νερά, αίματα και ούρα για περίπου 12 ώρες . Το κρατητήριο όπου βασανίστηκε ο Αντιστράτηγος Σπύρος Μουστακλής Στη δίκη των βασανιστών που έγινε πολύ αργότερα, η κατάθεση του κατηγορούμενου Πέτρου ήταν αρκετά αποκαλυπτική. «Εγώ, είχα βρει το Μουστακλή αναίσθητο μέσα στο κελί του μέσα σε ασβέστη και ακαθαρσίες. Ειδοποίησα τον γιατρό Κόφα και τον αξιωματικό υπηρεσίας. Ο Κόφας τον ξαναείδε τον μεσημέρι αλλά τον μετέφεραν στο νοσοκομείο στις 9 το βράδυ.» Με αρκετές ώρες καθυστέρηση, την Κυριακή 27 Μαΐου, 9 το βράδυ, μεταφέρεται στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο με την προσφώνηση: «Πάρτε τον, είναι από τρακάρισμα στον Ιππόδρομο και λέγεται Μιχαηλίδης». Δίνουν ψεύτικο όνομα για να μην ειδοποιηθεί η οικογένειά του… Για να μη μάθει κανείς τα αποτρόπαια εγκλήματά τους. Επί 47 ημέρες η σύζυγος του τον αναζητά μέσω Deutsche Welle και ΒΒC. Στις 11 Ιουλίου πια, η Χριστίνα Μουστακλή ειδοποιείται ότι ο Σπύρος Μουστακλής βρίσκεται στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Όταν μεταβαίνει εκεί αντικρίζει αντί για το σύζυγό της ένα ερείπιο. Βρίσκεται στο κρεβάτι, ένα πτώμα, παράλυτος, ακίνητος. Έχει ένα πελώριο τραύμα στον ώμο, στις φτέρνες και οι μηροί του κατάμαυροι. Δεν μπορεί να μιλήσει. Παρόλα αυτά την αναγνώρισε. Το δωμάτιο το φρουρούν δύο ΕΣΑτζήδες. Η υπολοχαγός νοσηλευτικής Αλέκα Πολίτη που τον φροντίζει, λέει στη Χριστίνα Μουστακλή: «Όταν τον έφεραν εδώ ήταν σαν ένα κομμάτι συκώτι. Σας ορκίζομαι στο παιδί μου ότι έκανα 3 μέρες να κοιμηθώ». Ο Κόφας δίνει εντολή να μην έρθει κανείς άλλος γιατρός σε επαφή με τον ασθενή. Ο Διοικητής του νοσοκομείου, όταν η ίδια διαμαρτυρήθηκε γιατί άργησε να ειδοποιηθεί, με θράσος της απάντησε: «Είστε αγενής συνάδελφος. Τέτοιος που ήταν αυτά θα πάθαινε. Τι περιμένατε; Εσείς τον διαλέξατε». Στην Πολυκλινική Αθηνών, Ομόνοια – Νοέμβρης 1973 Στις 20 Αυγούστου η Χούντα δίνει γενική αμνηστία και στις 24 μεταφέρεται στην Πολυκλινική Αθηνών, Πειραιώς 3, στην Ομόνοια. Βρέθηκε στην καρδιά των γεγονότων το Νοέμβρη του 1973. Από το δωμάτιο του ακούει το θόρυβο από την εξέγερση στο Πολυτεχνείο. Βρίσκεται σε αναστάτωση και ενώ δεν μπορεί να μιλήσει, αφήνει άφωνη τη σύζυγο του, καθώς τον ακούει να λέει : «Vivere pericolosamente», δηλαδή, « Ζην επικινδύνως». Μετά την πτώση της Χούντας Μετά την πτώση της Χούντας μεταφέρεται στο ΚΑΤ όπου επί δυόμιση χρόνια στο 609 δωμάτιο, ακολουθεί πρόγραμμα με φυσικοθεραπείες. Ενδιάμεσα βρέθηκε σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης στις ΗΠΑ, με μέριμνα του Ρόμπερτ Κέννεντι. Μετά και για διάστημα δυο μηνών φιλοξενήθηκε σε αντίστοιχο Κέντρο στη Μόσχα. «Ήταν το χειρότερο περιστατικό που είχε έρθει μέχρι τότε, ένα μαύρο σώμα, με πληγές παντού», είχε δηλώσει αργότερα η φυσικοθεραπεύτρια Ντία Τσερμπίνη του ΚΑΤ, που είχε βάλει σκοπό της ζωής της να τον βοηθήσει να περπατήσει. Με όσα αποθέματα δύναμης του είχαν απομείνει, θα καταφέρει να σταθεί όρθιος. Μάλιστα μία ψυχολόγος στις Ηνωμένες Πολιτείες που τον είχε εξετάσει, όντας πια ανάπηρος, τον ρώτησε πώς λέγεται η λέξη «πείσμα» κι έγραψε σε ένα χαρτάκι: «Σπύρος= πείσμα». Αρχείο ΚΚΕ / Επιστολή του ΚΚΕ προς το ΚΚΣΕ για να μεταβεί για θεραπεία ο Σ. Μουστακλής στη Σοβιετική Ένωση (31/8/1983) Οι πρωταίτιοι και βασανιστές του ουδέποτε λογοδότησαν Καθώς πλησιάζει η δίκη, με ανώνυμα τηλεφωνήματα κάποιοι ενδιαφέρονται να μάθουν αν κατάφερε να μιλήσει. Είχε πολλά να πει αν μιλούσε. Δεν μπόρεσε όμως… Έβγαζε μόνο κάποιες άναρθρες κραυγές και ορισμένες σκόρπιες λέξεις, συνυφασμένες με την τραγική του εμπειρία στο ΕΑΤ/ΕΣΑ. Η λέξη «φάλαγγα» ήταν αυτή που ξεστόμιζε τις περισσότερες φορές καθαρά. Κάθε χρόνο ήταν η εμβληματική μορφή στις επετείους του Πολυτεχνείου, από τις οποίες δεν έλειψε ποτέ, κρατώντας πάντα στο αριστερό χέρι του ένα στεφάνι, συγκινώντας το πανελλήνιο. Κάποια χρονιά, τον σήκωσαν στα χέρια οι φοιτητές, αναγνωρίζοντας στον πρόσωπό του την Αντίσταση και τον Αγώνα. Οι πρωταίτιοι και βασανιστές του ουδέποτε λογοδότησαν. Κανείς από τους αξιωματικούς κατηγορούμενους δεν είχε το θάρρος να μιλήσει για όσα έκαναν στον παράλυτο πια Ταγματάρχη. Ο Θεοφιλογιαννάκος μάλιστα αρνήθηκε ότι ο Μουστακλής βασανίστηκε και ισχυρίστηκε ότι η κατάστασή του θα προήλθε από κάποια πάθηση. Λίγο πριν την ετυμηγορία του δικαστηρίου ο κατηγορούμενος επιλοχίας Μπουτέβας έσπασε και κατονόμασε τον Ταγματάρχη Νικολόπουλο ότι πρωτοστάτησε στο βασανισμό του Μουστακλή. Κατέθεσε ότι υπήρξε δεύτερο γκρουπ βασανιστών που τον αποτελείωσαν. Οι ποινές για τους βασανιστές του ήταν χάδι. Ο εκ των αρχιβασανιστών του, Σπανός, φυλακισμένος ων, είχε μέχρι και κλουβιά από καναρίνια στο κελί του… Στο Σπύρο Μουστακλή, μετά θάνατον, του απονεμήθηκε ο βαθμός του Αντιστράτηγου και το όνομά του δόθηκε στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων του Μεσολογγίου (2/39 Σύνταγμα Ευζώνων), που είναι ο τόπος καταγωγής του. Προτομή του έχει ανεγερθεί στα κρατητήρια ΕΑΤ/ ΕΣΑ (σημερινό πάρκο Ελευθερίας) στην Αθήνα. Ο Στυλιανός Παττακός, πρωτεργάτης του Πραξικοπήματος, Υπουργός Εσωτερικών (1967-1971) και Α΄ Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης (1971-1973), όταν, μετά από χρόνια και όντας έξω πια από τη φυλακή, ρωτήθηκε για την υπόθεση Μουστακλή, απάντησε αμετανόητος: Καλά του κάναμε. Να ησυχάσουμε. Η δύναμις επιβάλλεται δια παντός τρόπου. Ό,τι δε λύνεται, κόβεται. Σπαθί… Στυλιανός Παττακός Μετά την κηδεία του, η σωρός του με ελικόπτερο μεταφέρθηκε στην πατρίδα του, το Μεσολόγγι και εκεί ενταφιάστηκε. Για την ιστορία και μόνο, αξίζει να αναφερθεί ότι ο παππούς του ήταν προσωπικός φίλος του ποιητή μας Κωστή Παλαμά. Ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://www.alt.gr/antistratigos-spyros-moystaklis-1926-1986/

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

<<ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 28-4-1944 ”Η μάχη στο «Κάστρο του Υμηττού»: Μια από τις πιο λαμπρές σελίδες του αγώνα του λαού της Αθήνας κατά των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους.” Στις 28 Απρίλη 1944 γράφεται μια από τις πιο λαμπρές σελίδες του επικού αγώνα του αδάμαστου λαού της Αθήνας κατά των κατακτητών και των συνεργατών τους. Τρεις ΕΠΟΝίτες του ΕΛΑΣ της Αθήνας, ο διμοιρίτης Δημήτρης Αυγέρης και οι μαχητές Κώστας Φολτόπουλος και Θάνος Κιοκμενίδης, αντιμετώπισαν παλικαρίσια 7 ολόκληρες ώρες με τα ατομικά τους όπλα, σ’ ένα σπιτάκι της συνοικίας του Υμηττού, 200 χιτλερικούς και ταγματασφαλίτες και, αφού τους προξένησαν μεγάλες απώλειες έπεσαν και οι τρεις στο πεδίο της τιμής. Ο ελληνικός λαός έστησε ψηλά στην ψυχή του τους τρεις ήρωες. Το σπίτι που λάμπρυναν με τη δόξα τους και οι τρεις ΕΠΟΝίτες το αποκάλεσε «Κάστρο του Υμηττού». Στους μισογκρεμισμένους τοίχους του σπιτιού γράφτηκαν συνθήματα, στα οποία οι Αθηναίοι εκφράζανε το θαυμασμό και την ευγνωμοσύνη τους προς τους υπερασπιστές του: «Διαβάτη που περνάς από το σπίτι των τριών ηρώων του Υμηττού γονάτισε, σφίξε τη γροθιά σου και ορκίσου εκδίκηση». «Εδώ μέσα έπεσαν ηρωικά οι Δ. Αυγέρης, Κ. Φολτόπουλος, Θ. Κιοκμενίδης: ΕΠΟΝ». «Τιμή και δόξα στους ήρωες: ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ». Τέλος η Διοίκηση του Α’ Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ, σε ημερήσια διαταγή της έγραφε: «…Ούτω ο διμοιρίτης Αυγέρης Δημήτριος και οι μαχηταί Φολτόπουλος Κωνσταντίνος και Κιοκμενίδης Αθανάσιος την 28.4.44 εκεί εις τον οικίσκον του Υμηττού έστησαν λαμπρόν Ηρώον Δόξης… Το ολοκαύτωμα των αξίων και υπέροχων αυτών μαχητών του ΕΛΑΣ των Αθηνών, πυρσός πατριωτισμού, πυρπολεί τα ψυχάς μας τας ημέρας αυτάς… Αιωνία η μνήμη των τριών ανδρείων…». Η μάχη των τριών ηρωικών ΕΠΟΝιτών έγινε την αμέσως επόμενη μέρα της μεγάλης διαδήλωσης του αθηναϊκού λαού κατά της τρομοκρατίας και της επιστράτευσης. Στις 27 Απρίλη, εξάλλου, πραγματοποιήθηκε η πρώτη παλλαϊκή απεργία. Η απεργία εκείνη συνέβαλε στο σπάσιμο της τρομοκρατίας και ματαίωσε την καινούρια προσπάθεια των κατακτητών για μαζική επιστράτευση για τα «τάγματα εργασίας». Οδός Αγραίων, αριθμός 47: ΑΘΑΝΑΤΟΙ! Παρασκευή 28 Απρίλη του 1944: Διακόσιοι Γερμανοί συνοδευόμενοι από ένα τάγμα γερμανοτσολιάδων στήνουν μπλόκο γύρω από το μικρό σπιτάκι της οδού Αγραίων 47 στον Υμηττό, έχοντας πληροφορίες ότι εκεί ο εφεδρικός ΕΛΑΣ φυλάσσει οπλισμό. Μέσα στο σπίτι βρίσκονται τρία παλικάρια ΕΠΟΝίτες, που έμελλε να δώσουν ένα μάθημα εναντίον των κατακτητών και των Ελλήνων συνεργατών τους, μετατρέποντας με τον ηρωισμό τους το ταπεινό εκείνο σπιτάκι σε άπαρτο κάστρο λευτεριάς και θυσίας. Οι Γερμανοί και οι προδότες συνεργάτες τους ζητάνε από τα τρία παλικάρια να παραδοθούν. Οι μαχητές ΕΠΟΝίτες απαντούν με τα όπλα. Η μάχη μαίνεται για ώρες. Ο αγώνας είναι άνισος. Τρία αμούστακα παιδιά απέναντι σε εκατοντάδες πάνοπλους εκπαιδευμένους στρατιώτες. Το «κάστρο» δεν πέφτει. Οι Γερμανοί λυσσασμένοι καλούν ενισχύσεις. Ένα κανόνι στήνεται και αρχίζει να βάζει στους τοίχους του σπιτιού. Ο Κώστας Φολτόπουλος πέφτει πρώτος και λίγο αργότερα ξεψυχάει και ο Θάνος Κιοκμενίδης. Μένει ζωντανός ο Δημήτρης Αυγέρης να πολεμάει και για τους δυο χαμένους συντρόφους του. Τον γεμίζουν θάρρος τα ιδανικά της ΕΠΟΝ κι ο πόθος για τη λευτεριά. Οι ώρες περνούν και τα πυρομαχικά του τελειώνουν. Οι φασίστες συνεχίζουν να βάζουν με λύσσα με όλον τον οπλισμό τους. Ο Δημήτρης Αυγέρης τραυματίζεται βαριά, όμως δεν παραδίνεται. Αφήνει την τελευταία του πνοή βροντοφωνάζοντας «Σας νικήσαμε τέρατα! Ζήτω η Ελλάδα!». Για λίγες στιγμές τα πάντα τα σκεπάζει η σιωπή. Το σπιτάκι-κάστρο είναι κατατρυπημένο από τα βόλια του φασισμού. Το ίδιο και τα κορμιά των τριών ηρώων. Οι Γερμανοί εξουθενωμένοι από τη σκληρή μάχη μπαίνουν στο σπίτι και βλέπουν πως τόσες ώρες είχαν απέναντί τους τρία παιδιά. Ο Γερμανός διοικητής στέκεται προσοχή. Οι στρατιώτες του αποχωρούν, νικημένοι, με το κεφάλι σκυμμένο από ντροπή. Μόλις πέφτει το σκοτάδι ένας άλλος ΕΠΟΝίτης αψηφώντας τον κίνδυνο θα γράψει στον τοίχο του ηρωικού σπιτιού: «ΔΙΑΒΑΤΗ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ, ΓΟΝΑΤΙΣΕ, ΣΦΙΞΕ ΤΗ ΓΡΟΘΙΑ ΣΟΥ ΚΙ ΟΡΚΙΣΟΥ ΕΚΔΙΚΗΣΗ. ΕΠΟΝ» Το «Κάστρο του Υμηττού», όπως το βάφτισε ο λαός μας, αποτελεί μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της ένδοξης ιστορίας της Εθνικής μας Αντίστασης. Την έγραψαν με το αίμα τους οι τρεις ήρωες ΕΠΟΝίτες κι έμεινε να συντροφεύει τις επόμενες γενιές θυμίζοντας ότι στο βωμό της λευτεριάς και των πιο αγνών ιδανικών κάποιοι άνθρωποι δεν δίστασαν κάποτε να θυσιάσουν τη ζωή τους. Με αυτούς τους στίχους κατέγραψε η ποιήτρια της Εθνικής μας Αντίστασης Σοφία Μαυροειδή – Παπαδάκη, δέκα μόλις μέρες μετά τη θυσία τους, τη νίκη των τριών νεολαίων της ΕΠΟΝ ενάντια στους φασίστες κατακτητές και τους ντόπιους προδότες-συνεργάτες τους: ΣΑΝ ΘΡΥΛΟΣ Κάστρο δεν ήταν, ένα σπίτι απλό βαμμένο απ’ τα συνθήματα του αγώνα σαν όλα τ’ άλλα εκεί στον Υμηττό. Μα τ’ όρισε η τύχη προμαχώνα. Κάστρο δεν ήταν, μ’ άντεξε σαν Κάστρο. Ολάκερη μια μέρα και βωμός υψώθηκε κι ολόκληρο σαν άστρο στην αίγλη του το πήρεν ο ουρανός Τρία παιδιά, τρεις νέοι, τρεις επονίτες ήταν οι μόνοι άξιοι του φρουροί και γύρω ένα φουσάτο γκεσταμπίδες, τσολιάδες, καστροπάρτες Γερμανοί. Κι όταν το γέρμα του ήλιου οι αντρειωμένοι σιγήσαν πια κι αυτοί, χωρίς πνοή προχώρησαν αργά, δειλά, σκιαγμένοι οι πολιορκητές μες στη σιγή. Σωρό τα πτώματα έλεγαν θα βρούνε και βρήκαν μόνον τρία νεκρά παιδιά. Κατάπληκτοι τα βλέπουν κι απορούνε πούθε έβγαινε μια τέτοια λεβεντιά. Πούθε έβγαινε; Απ’ τα Νιάτα απ’ τη θυσία, τάχεν η ΕΠΟΝ γεννήσει η ηρωική να ξαναγράψουν μια παλιά ιστορία σε νέα σελίδα ακόμα πιο λαμπρή. Στο Κούγκι τώρα και στ’ Αρκάδι, το σπίτι – Κάστρο στέκεται ιερό. Κι οι τρεις λεβέντες λάμπουν κάθε βράδυ τρίδυμα αστέρια εκεί στον Υμηττό.>>ΠΗΓΗ ALT.GR

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Διαβάτη που περνάς από το σπίτι των τριών ηρώων του Υμηττού, γονάτισε, σφιξε τη γροθιά σου και ορκίσου ” ΕΚΔΊΚΗΣΗ ” “ΕΠΟΝ” 28/04/1944 Η μάχη στο «Κάστρο του Υμηττού»: Μια από τις πιο λαμπρές σελίδες του αγώνα του λαού της Αθήνας κατά των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους. Τρεις νεολαίοι ΕΛΑΣίτες της Αθήνας, ο διμοιρίτης Δημήτρης Αυγέρης και οι μαχητές Κώστας Φολτόπουλος και Θάνος Κιοκμενίδης αντιμετώπισαν 7 ολόκληρες ώρες με τα ατομικά τους όπλα, σ’ ένα σπιτάκι του Υμηττού, 200 χιτλερικούς και ταγματασφαλίτες και αφού τους προξένησαν μεγάλες απώλειες έπεσαν και οι τρεις στο πεδίο της τιμής.(902.gr)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

“Να ζήσετε την ζωή σας με τρέλλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε την λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε από την φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, την χαρά, την κάθε σας στιγμή τραγούδι κι όταν έρθη η ώρα η στερνή να πεθάνετε όχι από πλήξη, αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος ο τζίτζικας, που τόσο ωραία τα έλεγε μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια………………. Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα Με αγάπη Μαρία Πολυδούρη” * Γεννηθηκε 1η Απριλη 1902 . Εφυγε 29 Απριλη 1930

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

❣️💔«Μόνο γιατί μ’ αγάπησες»❣️💔 Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες σε περασμένα χρόνια. Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα και σε βροχή, σε χιόνια, δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες. Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα, μόνο γι’ αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα, μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου. Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες και στη ματιά σου να περνάει είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο να παίζει, να πονάει, μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες. Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε γι’ αυτό έμειν’ ωραίο το πέρασμά μου. Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου. Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη. Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη μένα η ζωή πληρώθη. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα. Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια. Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια, μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου. https://youtu.be/9IKwQiCevOs Ελευθερια Αρβανιτακη-γιατι μ’αγαπησες Ποιηση: Μαρία Πολυδούρη Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου Σαν σήμερα το 1930 αυτοκτονεί η ποιήτρια, Μαρία Πολυδούρη, από τις χαρακτηριστικότερες παρουσίες της μεσοπολεμικής μας ποίησης, η γυναίκα που αγάπησε τη ζωή με πάθος και αντιστάθηκε στα κοινωνικά πρέπει της εποχής της, γεννήθηκε στην Καλαμάτα, έζησε τα νεανικά της χρόνια στο Γύθειο, στα Φιλιατρά και την Καλαμάτα, ακολουθώντας τις μεταθέσεις του γυμνασιάρχη πατέρα της και έκανε την πρώτη της εμφάνιση ως ποιήτρια, το 1916, στο περιοδικό «Οικογενειακός αστήρ». Ο Απρίλης είναι ο μήνας της. Ο μήνας που γεννήθηκε, ο μήνας που πέθανε. «θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη» θα νιώσει στο ποίημά της «Σαν πεθάνω». Τον Απρίλη συναντάμε και στο ημερολόγιό της: «… Ο Απρίλης πεθαίνει μα μέσα μου δεν εννοεί να πεθάνει τίποτε!…»… «Ο μήνας που μου έδωκε τη ζωή κι ο μήνας που όταν μπη μου παίρνει κάθε ίχνος ζωής! Μια μελαγχολία χωρίς όρια με πνίγει»… Ενδιαφέρεται για την Οκτωβριανή Επανάσταση, για το γυναικείο ζήτημα και τη χειραφέτηση της γυναίκας. ενώ χάνει μέσα σε λίγες ημέρες τον πατέρα και τη μητέρα της. Έτσι έρχεται στην Αθήνα (1922) για να σπουδάσει νομικά, παίρνοντας, παράλληλα, μετάθεση στη Νομαρχία Αττικής, όπου και γνωρίστηκε με τον Κώστα Καρυωτάκη, Η πολυκύμαντη σχέση τους θα διαρκέσει ένα χρόνο, ενώ πριν το χωρισμό τους η Μαρία του έκανε πρόταση γάμου, την οποία ο Καρυωτάκης απέρριψε. Ο έρωτας αυτός φαίνεται πως σφράγισε τόσο τη ζωή όσο και την ποίησή της. Το 1922 θα δημοσιεύσει ποιήματά της στα περιοδικά «Εσπερος» της Σύρου, «Ελληνική Επιθεώρησις», «Πανδώρα», «Παιδική Χαρά» και «Εύα». Τον ίδιο καιρό παρακολουθεί μαθήματα σε δραματική σχολή και λαμβάνει μέρος σερ παραστάσεις. Αρραβωνιάζεται με τον Αριστοτέλη Γεωργίου, ενώ το 1925 εγκαταλείπει το Πανεπιστήμιο. Το 1926 ξαφνιάζοντας τους πάντες φεύγει για το Παρίσι, όπου θα προσβληθεί από φυματίωση. Το 1928 επιστρέφει στην Ελλάδα και νοσηλεύεται στο «Σωτηρία». Από εκεί εκδίδει τη συλλογή της «Τρίλιες που σβήνουν». Μαθαίνει για την αυτοκτονία του Κώστα Καρυωτάκη. Αυτή ήταν η καθοριστική βολή για την κλονισμένη της υγεία. Αψηφώντας τις συστάσεις των γιατρών επιδείνωσε από τότε την κατάσταση της υγείας της, με κρυφές εξόδους από το σανατόριο κι ασυλλόγιστες νυχτερινές εξορμήσεις, ώσπου η αρρώστια την καθήλωσε στο κρεβάτι. Το 1929 εκδίδει τη δεύτερη συλλογή της «Ηχώ στο Χάος». Το Φλεβάρη του 1930 η Μαρία Πολυδούρη μεταφέρεται στην κλινική Καραμάνη στα Πατήσια με πρωτοβουλία του Άγγελου Σικελιανού και μερικών άλλων φίλων που δεν άντεχαν να τη βλέπουν να αργοπεθαίνει πάμπτωχη. «Έφυγε» τα ξημερώματα της 29ης Απρίλη του 1930, περιστοιχισμένη από λογοτέχνες και φίλους, ζώντας «την ευτυχία του να αγαπώ»: «Κι αν η σπασμένη μου καρδιά τρίξη στο σαρκασμό μου, κι αν αντί δάκρυ στάξουνε τα μάτια μου φωτιά, θα μου ραβδίσετε το χυδαίο κι άπρεπο στοχασμό μου ευγενικά στυλώνοντας τη βλοσυρή ματιά. Όμως η βαριά μοίρα μου δεν είναι ο θάνατός μου. Μεσ’ στην καρδιά βόσκουνε πληγές από φωτιά. Ποιος από σας, ανύποπτα, τίμιος θα γίνη εχθρός μου στον ξέσαρκό μου τράχηλο να σφίξη τη θηλιά»! («ΠΡΟΔΟΣΙΑ»).

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Μαρία Πολυδούρη και οι Απρίληδες της ζωής της ! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Μα τι μήνας θεέ μου ο Απρίλιος ! Ο ξανθός μας Απρίλης ! Για τη Μαρία ήταν η γέννηση,ο έρωτας και ο θάνατος! Ο μήνας που τα τριαντάφυλλα άλλαζαν χρώμα ! Γεννήθηκε 1 Απριλίου 1902 ! Άσπρο το χρώμα των ανθισμένων τριαντάφυλλων ! Γνώρισε τον έρωτα της, τον υπέροχο ποιητή Κώστα Καρυωτάκη στις 27 Απριλίου 1921 ! Κόκκινο το χρώμα των ανθισμένων τριαντάφυλλων ! Αυτοκτόνησε σύμφωνα με κάποιους στις 29;Απριλίου 1930 ! Μαύρο το χρώμα των δακρυσμένων τριαντάφυλλων! # Μόνο για την διαλεχτήν αγάπησου μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια # Και ήξερε …….. Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη όταν αντίκρυ θα ανοίγει μεσ’ τη γλάστρα μου δειλά ένα ρόδο- μια ζωούλα! Και θα μου κλειστούν τα χείλη, θα μου κλειστούν τα μάτια μονάχα τους σιωπηλά! Θα πεθάνω μιαν αυγούλα θλιμμένη σαν τη ζωή μου ! Όσα με αγάπησαν μόνο θα έρθουν να με χαιρετήσουν και χλωμά θα με φιλούνε σαν αχτίδες φεγγαριού! Στις 29 Απριλίου 1930 όλα τα ανθισμένα τριαντάφυλλα του Απρίλη, φίλησαν τη Μαρία Πολυδούρη,σαν αχτίδες φεγγαριού!

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Κ. Καβάφης (29 Απρίλη γεννήθηκε και πέθανε.) <<Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες την πολλή συνάφεια του κόσμου, Μες στες πολλές κινήσεις και ομιλίες.>>

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

30 Απριλίου 1883 Πεθαίνει ο Γάλλος ζωγράφος Εντουάρ Μανέ (1832-1883). Ένας από τους θεμελιωτές της μοντέρνας τέχνης. Συνδέθηκε έντονα και με το κίνημα του ιμπρεσιονισμού. Γεννήθηκε στο Παρίσι. Ο πατέρας του, Ωγκύστ Μανέ, ήταν δικαστής, ενώ η μητέρα του, Εζενί-Ντεζιρέ Φουρνιέ, ήταν κόρη διπλωμάτη. Μεγάλωσε σε μεγαλοαστικό περιβάλλον και ο πατέρας του τον προόριζε για τη Νομική. Ήρθε σε επαφή με το χώρο της τέχνης σε νεαρή ηλικία, χάρη στο θείο του, ο οποίος επιπλέον τον ενθάρρυνε να ακολουθήσει το επάγγελμα του ζωγράφου. 12 χρονών οι μαθητικές επιδόσεις του είναι απογοητευτικές. Έδωσε εξετάσεις για τη Ναυτική Ακαδημία, αλλά απέτυχε. Το 1848 μπαρκάρει με το πλοίο «Havre et Guadeloupe», με προορισμό το Ρίο ντε Τζανέιρο. Οι εμπειρίες του ταξιδιού αποτυπώνονται σε πολλά κατοπινά έργα του. Επιστρέφοντας, τον Ιούνιο του 1849, απέτυχε για δεύτερη φορά να εισαχθεί στη Ναυτική Ακαδημία και αποφάσισε να στραφεί στη ζωγραφική. Το 1850, με την έγκριση των γονιών του, αρχίζει να σπουδάζει στο ατελιέ του ακαδημαϊκού ζωγράφου Τομά Κουτύρ (1815-1879). Την περίοδο αυτή αφοσιώνεται στις διαφορετικές τεχνικές και συνηθίζει να αντιγράφει έργα κλασικών δημιουργών, τα οποία εκτίθενται στο Μουσείο του Λούβρου. Επιπλέον πραγματοποιεί ταξίδια σε Ιταλία, Γερμανία Ολλανδία και άλλες χώρες της Ευρώπης. Επισκέπτεται μουσεία και γνωρίζει το έργο και άλλων καλλιτεχνών. Το 1856 εγκατέλειψε το ατελιέ του δασκάλου του, έπειτα από διαφωνία που είχαν. Το 1859 παίρνει μέρος στο Σαλόν του Παρισιού, με τον πίνακα «Πότης Αψεντιού», έργο που ακολουθεί τα πρότυπα του ρεαλισμού. Ο πίνακας δεν γίνεται δεκτός αλλά απορρίπτεται από την επιτροπή της Ακαδημίας. Την περίοδο αυτή, ο Μανέ απορρίπτει τα καθιερωμένα ακαδημαϊκά πρότυπα που κυριαρχούν στην τέχνη της εποχής και στρέφει το ενδιαφέρον του στη ζωγραφική της ιβηρικής χερσονήσου. Το 1863 συμμετέχει για δεύτερη φορά στο Σαλόν του Παρισιού με το έργο του Πρόγευμα στη χλόη, το οποίο αν και επίσης απορρίπτεται. Όμως με απόφαση του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ΄ καθιερώνεται μία ειδική έκθεση για όλα τα απορριφθέντα έργα μεταξύ των οποίων και αυτό του Μανέ. Η δημόσια έκθεση του έργου, που απεικονίζει μια γυμνή γυναικεία μορφή, προκαλεί έντονες αντιδράσεις και θεωρείται σήμερα ένα από τα αμιγώς ιμπρεσιονιστικά έργα του Μανέ. Ο πίνακας «Ολυμπία», το 1865, θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερο σκάνδαλο αφού θεωρήθηκε ιδιαιτέρως προκλητικός. Τα επόμενα χρόνια πήρε μέρος σε πολλά Σαλόν και πολλές φορές τα έργα του απορρίφθηκαν ως προκλητικά. Παρά τους αποκλεισμούς τις επιθέσεις και κατηγορίες εναντίον του, για προσβολή της δημοσίας αιδούς, κατάφερε να αυξήσει την επιρροή του σε νέους και μοντέρνους καλλιτεχνικούς κύκλους. Συνδέθηκε με τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους μεταξύ των οποίων ο Εντγκάρ Ντεγκά, ο Κλωντ Μονέ, ο Πωλ Σεζάν, ο Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ και ο Καμίλ Πισαρό. Διαπνέονταν από κοινές πεποιθήσεις και το έργο του Μανέ αποτέλεσε σημαντική επιρροή για τους ιμπρεσιονιστές, αλλά και ο ίδιος δέχτηκε επιδράσεις από τους; Ιμπρεσιονιστές. Όμως δεν επιθυμούσε να εκλαμβάνεται ως εκπρόσωπος του κινήματος, ούτε συμμετείχε στις εκθέσεις τους. Το 1870 υπηρέτησε ως ανθυπολοχαγός στο Γαλλο-Πρωσσικό πόλεμο Το 1881 παρασημοφορήθηκε με το Μετάλλιο της Τιμής. Πέθανε το 1883

Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες

Καλησπέρα σας . 30 Απρίλη 1945 . Η κόκινη σημαία υψώνεται στο Ράιχσταγκ . Την ίδια ημέρα αυτοκτονεί ο Αδόλφος Χίτλερ . Η μνήμη που θέλουν να σβήσουν οι πλαστογράφοι της ιστορίας δεν θα περάσει. Τον φασισμό τον τσάκισε ο Κόκκινος Στρατός και η Σοβιετική Ένωση. Η Κόκκινη Σημαία στην καγγελαρία, θα είναι ο εφιάλτης τους.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.

Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.

《Μόνο ένα κομμάτι μιας μεγαλύτερης ψυχής , μια μοναδική μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους, και τότε….Τότε δεν έχει σημασία . Θα είμαι τριγύρω στο σκοτάδι . Θα βρίσκομαι παντού , όπου μπορείς να κοιτάξεις . Όπου υπάρχει αγώνας για να φάνε οι πεινασμένοι . Όπου υπάρχει μπάτσος που χτυπάει κάποιον . Θα είμαι εκεί που οι άνθρωποι διαμαρτύρονται όταν θυμώσουν . Όταν τα πεινασμένα παιδιά χαμογελούν , όταν ξέρουν ότι θα βρουν φαγητό στο σπίτι . Εκεί που οι άνθρωποι τρώνε αυτό που παράγουν και ζουν στα σπίτια που κτίζουν . Θα είμαι εκεί ….》 Με το συγκλονιστικό μονόλογο του Τομ Τζοουντ προς τη μάνα του , παρμένο από τα《σταφύλια της οργής 》σε σκηνοθεσία του Τζον Φορντ , που βασίστηκε στο βιβλίο του Τζον Στάινμπεκ , αφιερώνω το παρακάτω κείμενο μου στην Εργατική Πρωτομαγιά . Η ταινία διηγήται την ιστορία των ταπεινών και καταφρονεμένων της Αμερικής στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης , στις αρχές της δεκαετίας του 1930 αμέσως μετά το μεγάλο κραχ του 1929 . Γυρισμένη το 1939 , 80 χρόνια μετά παραμένει ένα μεγάλο αριστούργημα , ένας ύμνος για την ταξική συνειδητοποίηση . Μια ταινία κινηματογραφικά πρωτοπόρα σε όλα τα επίπεδα , σκηνοθετικά και δραματουργικά , που καταφέρνει να συμπηκνώσει όχι μόνο τη《 μεγάλη εικόνα 》της εκμετάλλευσης αλλά να δείξει το πόνο του ξεριζομού από την πατρογονική γη , την αγωνία για το αβέβαιο αύριο , την πείνα , την εξαθλίωση και τελικά την ανάσα του αγώνα . Η κόκκινη αιμάτινη κλωστή που συνδέει τους αιώνες , τους τόπους , τους ανθρώπους που αγωνίζονται ,《υφεναι》χιλιόμετρα σελιλοιντ που《τύλιξα ν》τη γη δύο φορές . Από την απεργία του Σεργκέι Α’ι’ζενστάιν , το 《Αλάτι της γης Γης 》του Χέρμπερτ Μπίμπερμαν , την 《Ματωμένη Αμερική 》του Τζον Σέιλς , μέχρι το《 τελευταίο σημείωμα του Παντελή Βούλγαρη για τη δική μας ματωμένη Πρωτομαγιά του 44 στη Καισαριανή . Εκεί στο θυσιαστήριο της λευτεριάς , θα βρεθούμε την Κυριακή για να τιμήσουμε τους νεκρούς της τάξης μας , να πάρουμε δύναμη για τους νέους αγώνες και τις χαρούμενες Πρωτομαγιές του μέλλοντος μας . Κόκκινη Πρωτομαγιά Πρωτοπόρα εργατιά Η εργατική πρωτομαγιά αποτελεί την πιο πλατιά αγωνιστική κινητοποίηση και εκδήλωση δύναμης των εργαζομένων . Είναι η ημέρα όπου η εργατική τάξη κάνει τον απολογισμό της , μετρά και επιθεωρεί τις δυνάμεις της και θέτει τους στόχους της για τον επόμενο χρόνο . Από το Σικάγο την 1η Μάη του 1886 , την ματωβαμένη απεργία των εργατών με σκοπό την καθιέρωση του 8ωρου , τους καπνεργάτες το Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη και τους 200 εκτελεσμένους Κομμουνιστές στη Καισαριανή , η εργατική τάξη ύψωσε το ανάστημά της και επέβαλε με τους ηρωικούς αγώνες της , μια σειρά κατακτήσεις στον 20 αιώνα . Σήμερα 136χρόνια μετά το Σικάγο , το 8ωρο , η κοινωνική ασφάλιση , η μόνιμη και σταθερή δουλειά , οι συλλογικές συμβάσεις , που κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες ξηλώνονται , επιβεβαιώνοντας ότι οι εργάτες ποτέ δεν πρέπει να επαναπαύονται , γιατί καμία επιτυχία του εργατικού κινήματος εντός του καπιταλιστικού συστήματος , δεν είναι μόνιμη ή δεδομένη , εάν η πάλη δεν προσανατολιστεί στη συνολική αναμέτρηση με το σύστημα . Για το λόγο αυτό οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να αποπροσανατολίζονται από διάφορες θεωρίες περί αναποτελεσματικότητας των αγώνων , κούρασης , αναμονής κλπ που προωθούν κυβέρνηση και οι ρεφορμιστές συνδικαλιστές των ξεπουλημένων ηγεσιών ΓΣΕΕ , ΑΔΕΔΥ για να προστατέψουν τα ιερά και όσια του καπιταλιστικού συστήματος . Η φετινή πρωτομαγιά βρίσκει τη χώρα μας και τους λαούς της ευρύτερης περιοχής στο μάτι του κυκλώνα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών , με τον πόλεμο στην Ουκρανία να δοκιμάζει τις αντοχές , των εμπλεκομένων πλευρών (ΗΠΑ , Ε.Ε , ΝΑΤΟ — Ρωσία) και όχι μόνο . Επειδή οι εστίες αυτές δεν είναι μακριά μας , έχει μεγάλη σημασία να γίνει κατανοητό απο τους εργαζόμενους και το λαό , ότι οι εξελίξεις αυτές κρύβουν μεγάλους κινδύνους . Μπροστά στο πιθανό ενδεχόμενο μιας πιο γενικευμένης πολεμικής ανάφλεξης , τα εργατικά ταξικά συνδικάτα οφείλουν να ορθώσουν τείχος προστασίας σε κοινή δράση και αλληλεγγύη , με την εργατική τάξη των χωρών της περιοχής .Το ζήτημα της αποδέσμευσης απο τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς μπαίνει πιο επιτακτικά από κάθε άλλη φορά , στα πλαίσια μιας αντιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πολιτικής . Ολοι στο Σύνταγμα την Δευτέρα ώρα 11.00 π.μ και σε όλες τις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους . Με συνδικάτα εργατών και όχι των κυβερνήσεων και των εργοδοτών . εργοδοτών .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

1ης Μαΐου 1944 Ναπολέων Σουκατζίδης : Ο ηρωικός διερμηνέας που στάθηκε μόνος του στο εκτελεστικό απόσπασμα της Καισαριανής. Η αναφορά του ονόματος του Σουκατζίδη στη λίστα των μελλοθανάτων της 1ης Μαΐου 1944 προκάλεσε μεγάλη κατάπληξη και δέος στους κρατουμένους του Χαϊδαρίου. – «Οχι εσύ! Οχι εσύ Ναπολέων! Οχι εσύ!». Αλλά ο Σουκατζίδης δεν ήταν απ’ αυτούς που θα μπορούσαν να ζήσουν σε βάρος των άλλων. Η απάντησή του θα μείνει αιώνιο σύμβολο αυτοθυσίας και ηρωισμού: – «Δέχομαι, κύριε διοικητά, τη ζωή, με τον όρο πως δεν πρόκειται να την πάρω από άλλο κρατούμενο. Μόνο όταν η θέση μου μείνει κενή!». Ο εχθρός δεν είχε σκοπό να κάνει τέτοια χάρη. Στο εκτελεστικό απόσπασμα έπρεπε να οδηγηθούν 200 κομμουνιστές. Ο Ναπολέων πήρε το δρόμο προς το θάνατο, κερδίζοντας να ζει αιώνια στις καρδιές του ελληνικού λαού σαν ένας από τους ήρωές του. Αποδέχθηκε τη μοίρα με ένα χαμόγελο και παρέδωσε τα χαρτιά του στον βοηθό διερμηνέα Θανάση Μερεμέτη λέγοντάς του: «Θανάση, μη ξεχνάς ποτέ πως είσαι Έλληνας κρατούμενος και εξυπηρετείς Έλληνες αγωνιστές. Να είσαι πάντα καλός και μαλακός μαζί τους. Στο πρόσωπό σου τους αποχαιρετώ όλους». ……………………………………………………………………………………………….. “Ετούτη η μάντρα αντίκρυ σου , το σύνορο του κόσμου . Σ’αυτήν επάνω βρόντηξαν ο Διγενής κι ο Χάρος . Ήτανε πρώτη του Μαγιού , φως όλα μέσα κι έξω (έξω τα χρυσολούλουδα και μέσα η καλωσύνη) που αράδιασε πα στο σοβά πισθάγκωνα δεμένους και θέρισε με μπαταριές , οχτρός ελληνομάχος, όχι έναν , δυο , ή τρεις….διακόσια παλληκάρια . Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα , μον ήρθανε μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι . Και πρώτος άρχος του χορού , δυο μπόγια πάνω απ’όλους , κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος …” «Πρωτομαγια 1944″……ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Κόκκινη Πρωτομαγιά Πρωτοπόρα Εργατιά

Δημοσίευση • 6 φωτογραφίες

Σαν σήμερα ανήμερα Πρωτομαγιάς , βρίσκει τραγικό θάνατο ο μεγάλος Αγωνιστής του αντιδικτατορικού αγώνα Αλέκος Παναγούλης κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης .Στο ύψος του Αγίου Δημητρίου το αυτοκίνητο το οποίο οδηγούσε , εξετράπη της πορείας του και έπεσε σε ένα υπόγειο κατάστημα . Ο τύπος της εποχής έγραψε ότι κάποιοι ήθελαν να τον βγάλουν από τη μέση , επειδή είχε στη κατοχή του απόρρητα έγγραφα της δικτατορίας , τα οποία είχε αφαιρέσει από το ΕΑΤ -ΕΣΑ και τα οποία έγγραφα έδειχναν τις σχέσεις γνωστών πολιτικών προσώπων της μεταπολιτευτικής περιόδου με τη δικτατορία. Τίποτα όμως δεν αποδείχθηκε και τα δημοσιεύματα παρέμειναν στο επίπεδο της εικασίας . Ο Αλέκος Παναγούλης στις 13 Αυγούστου 1968 αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, συνελήφθη και βασανίσθηκε απάνθρωπα. Μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου πέρασε αμέσως στην παράνομη δράση κατά της χούντας των συνταγματαρχών, αφού πρώτα λιποτάκτησε (27 Μαΐου) από το στρατό, όπου υπηρετούσε τη θητεία του. Τον ακολούθησε τον Αύγουστο και ο αδελφός του Γεώργιος Παναγούλης, υπολοχαγός των ΛΟΚ, ο οποίος κατέφυγε στο Ισραήλ, συνελήφθη κι εκδόθηκε στην Ελλάδα, αλλά κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του στην Ελλάδα με πλοίο, χάθηκαν τα ίχνη του και από τότε θεωρείται αγνοούμενος. Στις 17 Νοεμβρίου 1968 καταδικάσθηκε σε θάνατο από το Στρατοδικείο Αθηνών και σε ποινές φυλάκισης 11 συγκατηγορούμενοί του, μέλη της οργάνωσης «Εθνική Αντίσταση». Η θανατική ποινή δεν εκτελέστηκε, χάρη στην κινητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης (διαμαρτυρίες κομμάτων και οργανώσεων, λαϊκές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε όλο τον κόσμο, διαβήματα κυβερνήσεων, εκκλήσεις προσωπικοτήτων όπως του Πάπα Παύλου του 6ου και του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Ου Θαντ). Παρέμεινε, ωστόσο, για πέντε χρόνια έγκλειστος στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου. Στις 5 Ιουνίου 1969 δραπέτευσε μαζί με τον δεσμοφύλακά του Γιώργο Μωράκη, αλλά συνελήφθη μετά τρεις ημέρες, προδομένος από έναν εξάδελφό του, ο οποίος εισέπραξε την αμοιβή της επικήρυξής του. Κλείστηκε στην απομόνωση στις φυλακές Μπογιατίου, απ’ όπου επιχείρησε ακόμη δύο φορές να δραπετεύσει, δείχνοντας έτσι τις ακατάλυτες δυνάμεις που έκρυβε μέσα του. Η περήφανη και ασυμβίβαστη στάση του έναντι στους στρατοδίκες της χούντας και τους βασανιστές του τον ανέδειξαν σε ηρωική μορφή τού αντιδικτατορικού αγώνα. Ο ηρωισμός του και η ανδρεία του αναγνωρίστηκαν και από τους ίδιους τους βασανιστές του. Τον Αύγουστο του 1973, στο πλαίσιο των μέτρων φιλελευθεροποίησης του δικτατορικού καθεστώτος, επωφελήθηκε της γενικής αμνηστίας που χορηγήθηκε στους πολιτικούς κρατούμενους και αυτοεξορίστηκε στη Φλωρεντία, όπου φιλοξενήθηκε από τη σύντροφο και βιογράφο του Οριάνα Φαλάτσι , συνχίζοντας την αντιδικτατορική του πάλη . Στις εκλογές του 1974 εξελέγη βουλευτής με την Ένωση Κέντρου – Νέες δυνάμεις

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Σαν σήμερα ανήμερα Πρωτομαγιάς , βρίσκει τραγικό θάνατο ο μεγάλος Αγωνιστής του αντιδικτατορικού αγώνα Αλέκος Παναγούλης κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης .Στο ύψος του Αγίου Δημητρίου το αυτοκίνητο το οποίο οδηγούσε , εξετράπη της πορείας του και έπεσε σε ένα υπόγειο κατάστημα . Ο τύπος της εποχής έγραψε ότι κάποιοι ήθελαν να τον βγάλουν από τη μέση , επειδή είχε στη κατοχή του απόρρητα έγγραφα της δικτατορίας , τα οποία είχε αφαιρέσει από το ΕΑΤ -ΕΣΑ και τα οποία έγγραφα έδειχναν τις σχέσεις γνωστών πολιτικών προσώπων της μεταπολιτευτικής περιόδου με τη δικτατορία. Τίποτα όμως δεν αποδείχθηκε και τα δημοσιεύματα παρέμειναν στο επίπεδο της εικασίας . Ο Αλέκος Παναγούλης στις 13 Αυγούστου 1968 αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, συνελήφθη και βασανίσθηκε απάνθρωπα. Μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου πέρασε αμέσως στην παράνομη δράση κατά της χούντας των συνταγματαρχών, αφού πρώτα λιποτάκτησε (27 Μαΐου) από το στρατό, όπου υπηρετούσε τη θητεία του. Τον ακολούθησε τον Αύγουστο και ο αδελφός του Γεώργιος Παναγούλης, υπολοχαγός των ΛΟΚ, ο οποίος κατέφυγε στο Ισραήλ, συνελήφθη κι εκδόθηκε στην Ελλάδα, αλλά κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του στην Ελλάδα με πλοίο, χάθηκαν τα ίχνη του και από τότε θεωρείται αγνοούμενος. Στις 17 Νοεμβρίου 1968 καταδικάσθηκε σε θάνατο από το Στρατοδικείο Αθηνών και σε ποινές φυλάκισης 11 συγκατηγορούμενοί του, μέλη της οργάνωσης «Εθνική Αντίσταση». Η θανατική ποινή δεν εκτελέστηκε, χάρη στην κινητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης (διαμαρτυρίες κομμάτων και οργανώσεων, λαϊκές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε όλο τον κόσμο, διαβήματα κυβερνήσεων, εκκλήσεις προσωπικοτήτων όπως του Πάπα Παύλου του 6ου και του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Ου Θαντ). Παρέμεινε, ωστόσο, για πέντε χρόνια έγκλειστος στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου. Στις 5 Ιουνίου 1969 δραπέτευσε μαζί με τον δεσμοφύλακά του Γιώργο Μωράκη, αλλά συνελήφθη μετά τρεις ημέρες, προδομένος από έναν εξάδελφό του, ο οποίος εισέπραξε την αμοιβή της επικήρυξής του. Κλείστηκε στην απομόνωση στις φυλακές Μπογιατίου, απ’ όπου επιχείρησε ακόμη δύο φορές να δραπετεύσει, δείχνοντας έτσι τις ακατάλυτες δυνάμεις που έκρυβε μέσα του. Η περήφανη και ασυμβίβαστη στάση του έναντι στους στρατοδίκες της χούντας και τους βασανιστές του τον ανέδειξαν σε ηρωική μορφή τού αντιδικτατορικού αγώνα. Ο ηρωισμός του και η ανδρεία του αναγνωρίστηκαν και από τους ίδιους τους βασανιστές του. Τον Αύγουστο του 1973, στο πλαίσιο των μέτρων φιλελευθεροποίησης του δικτατορικού καθεστώτος, επωφελήθηκε της γενικής αμνηστίας που χορηγήθηκε στους πολιτικούς κρατούμενους και αυτοεξορίστηκε στη Φλωρεντία, όπου φιλοξενήθηκε από τη σύντροφο και βιογράφο του Οριάνα Φαλάτσι , συνχίζοντας την αντιδικτατορική του πάλη . Στις εκλογές του 1974 εξελέγη βουλευτής με την Ένωση Κέντρου – Νέες δυνάμεις

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλημέρα! Καλή Ανάσταση λαών! Γιάννης Ρίτσος – Ἐπιλογικό “Νὰ μὲ θυμόσαστε – εἶπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρὶς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σὲ πέτρες κι ἀγκάθια, γιὰ νὰ σᾶς φέρω ψωμὶ καὶ νερὸ καὶ τριαντάφυλλα. Τὴν ὀμορφιὰ Ποτές μου δὲν τὴν πρόδωσα. Ὅλο τὸ βιός μου τὸ μοίρασα δίκαια. Μερτικὸ ἐγὼ δὲν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ᾿ ἕνα κρινάκι τοῦ ἀγροῦ τὶς πιὸ ἄγριες νύχτες μας φώτισα. Νὰ μὲ θυμᾶστε.” Να τον θυμόμαστε γιατί πολύ αγάπησε τον κόσμο και την ποίηση . Γιατί δίδαξε ήθος ,αξίες, θέση ζωής . Γιατί ευλόγησε τον έρωτα , την ομορφιά, την επανάσταση . Στους δύσκολους αυτούς καιρούς , νοσταλγούμε σιγνά τον Γιάννη Ρίτσο , καθώς εκείνος περισσότερο από όλους , ήξερε να παρηγορεί με την πίστη του , στη δύναμη της ποίησης . Και μια στιγμή ακόμα αν αισθάνθείς ότι τα επιτεύγματα του ανθρώπου είναι σημαντικότερα από τις καταστροφές που αυτός προκαλεί , μπορεί να είναι αιώνια , έχεις διατηρήσει τη δύναμη να αντιστέκεσαι ίσως για πάντα . 1 Μαΐου 1909 Γεννιέται ο Κομμουνιστής ποιητής Γιάννης Ρίτσος (1909-1990). Παναθρώπινος ποιητής με διεθνή καταξίωση και ένα τεράστιο έργο που περιλαμβάνει περισσότερες από 100 ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα και μελέτες, πολλές μεταφράσεις, χρονογραφήματα και άλλα δημοσιεύματα. Από παιδί ακόμα στράφηκε προς τις τέχνες. Ζωγράφιζε, έμαθε πιάνο, έγινε χορευτής, αλλά τον κέρδισε η ποίηση. Από το ξεκίνημα του, ακόμα, έστειλε τα ποιήματά του, όπως οι περισσότεροι ποιητές τότε, στον Κωστή Παλαμά, για να τα κρίνει και ο Παλαμάς του απάντησε με το τετράστιχο: «Το ποίημά σου το πικρό το ζουν ιχώρ κι αιθέρας καθάριος όρθρος της αυγής, μηνάει το φως της μέρας. Σε μια φρικίαση τραγική χαμoγελάει μιας πλάσης ρυθμός. Παραμερίζουμε ποιητή για να περάσεις» Εκτός από μέγιστος ποιητής, υπήρξε και λαϊκός αγωνιστής. Επαναστάτης. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση μέσα από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ήταν μέλος του ΚΚΕ μέχρι το τέλος της ζωής του. Για την προσφορά του στους αγώνες του Ελληνικού λαού, το κράτος τον τίμησε με εξορία, την περίοδο 1948-1952, στη Λήμνο, τη Μακρόνησο και τον Αϊ Στράτη και την περίοδο της Χούντας, στη Γυάρο και μετά στη Λέρο. Για την ποίηση του τιμήθηκε με το Α’ Κρατικό Βραβείο ποίησης, για το έργο «Σονάτα του σεληνόφωτος». Το 1975 προτάθηκε για το Νόμπελ Λογοτεχνίας αλλά δεν το πήρε. Το 1977 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Λένιν, για την Ειρήνη. Ποιήματα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Επίσης ποιήματα του έχουν μελοποιηθεί από Μίκη Θεοδωράκη, Θάνο Μικρούτσικο, Χρήστο Λεοντή και άλλους συνθέτες.

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Καλημέρα! Καλό μήνα!! Γιάννης Ρίτσος – Ἐπιλογικό “Νὰ μὲ θυμόσαστε – εἶπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρὶς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σὲ πέτρες κι ἀγκάθια, γιὰ νὰ σᾶς φέρω ψωμὶ καὶ νερὸ καὶ τριαντάφυλλα. Τὴν ὀμορφιὰ Ποτές μου δὲν τὴν πρόδωσα. Ὅλο τὸ βιός μου τὸ μοίρασα δίκαια. Μερτικὸ ἐγὼ δὲν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ᾿ ἕνα κρινάκι τοῦ ἀγροῦ τὶς πιὸ ἄγριες νύχτες μας φώτισα. Νὰ μὲ θυμᾶστε.” Να τον θυμόμαστε γιατί πολύ αγάπησε τον κόσμο και την ποίηση . Γιατί δίδαξε ήθος ,αξίες, θέση ζωής . Γιατί ευλόγησε τον έρωτα , την ομορφιά, την επανάσταση . Στους δύσκολους αυτούς καιρούς , νοσταλγούμε σιγνά τον Γιάννη Ρίτσο , καθώς εκείνος περισσότερο από όλους , ήξερε να παρηγορεί με την πίστη του , στη δύναμη της ποίησης . Και μια στιγμή ακόμα αν αισθάνθείς ότι τα επιτεύγματα του ανθρώπου είναι σημαντικότερα από τις καταστροφές που αυτός προκαλεί , μπορεί να είναι αιώνια , έχεις διατηρήσει τη δύναμη να αντιστέκεσαι ίσως για πάντα . 1 Μαΐου 1909 Γεννιέται ο Κομμουνιστής ποιητής Γιάννης Ρίτσος (1909-1990). Παναθρώπινος ποιητής με διεθνή καταξίωση και ένα τεράστιο έργο που περιλαμβάνει περισσότερες από 100 ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα και μελέτες, πολλές μεταφράσεις, χρονογραφήματα και άλλα δημοσιεύματα. Από παιδί ακόμα στράφηκε προς τις τέχνες. Ζωγράφιζε, έμαθε πιάνο, έγινε χορευτής, αλλά τον κέρδισε η ποίηση. Από το ξεκίνημα του, ακόμα, έστειλε τα ποιήματά του, όπως οι περισσότεροι ποιητές τότε, στον Κωστή Παλαμά, για να τα κρίνει και ο Παλαμάς του απάντησε με το τετράστιχο: «Το ποίημά σου το πικρό το ζουν ιχώρ κι αιθέρας καθάριος όρθρος της αυγής, μηνάει το φως της μέρας. Σε μια φρικίαση τραγική χαμoγελάει μιας πλάσης ρυθμός. Παραμερίζουμε ποιητή για να περάσεις» Εκτός από μέγιστος ποιητής, υπήρξε και λαϊκός αγωνιστής. Επαναστάτης. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση μέσα από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ήταν μέλος του ΚΚΕ μέχρι το τέλος της ζωής του. Για την προσφορά του στους αγώνες του Ελληνικού λαού, το κράτος τον τίμησε με εξορία, την περίοδο 1948-1952, στη Λήμνο, τη Μακρόνησο και τον Αϊ Στράτη και την περίοδο της Χούντας, στη Γυάρο και μετά στη Λέρο. Για την ποίηση του τιμήθηκε με το Α’ Κρατικό Βραβείο ποίησης, για το έργο «Σονάτα του σεληνόφωτος». Το 1975 προτάθηκε για το Νόμπελ Λογοτεχνίας αλλά δεν το πήρε. Το 1977 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Λένιν, για την Ειρήνη. Ποιήματα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Επίσης ποιήματα του έχουν μελοποιηθεί από Μίκη Θεοδωράκη, Θάνο Μικρούτσικο, Χρήστο Λεοντή και άλλους συνθέτες.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλημέρα! Καλό μήνα! Γιάννης Ρίτσος – Ἐπιλογικό “Νὰ μὲ θυμόσαστε – εἶπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρὶς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σὲ πέτρες κι ἀγκάθια, γιὰ νὰ σᾶς φέρω ψωμὶ καὶ νερὸ καὶ τριαντάφυλλα. Τὴν ὀμορφιὰ Ποτές μου δὲν τὴν πρόδωσα. Ὅλο τὸ βιός μου τὸ μοίρασα δίκαια. Μερτικὸ ἐγὼ δὲν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ᾿ ἕνα κρινάκι τοῦ ἀγροῦ τὶς πιὸ ἄγριες νύχτες μας φώτισα. Νὰ μὲ θυμᾶστε.” Να τον θυμόμαστε γιατί πολύ αγάπησε τον κόσμο και την ποίηση . Γιατί δίδαξε ήθος ,αξίες, θέση ζωής . Γιατί ευλόγησε τον έρωτα , την ομορφιά, την επανάσταση . Στους δύσκολους αυτούς καιρούς , νοσταλγούμε συχνά τον Γιάννη Ρίτσο , καθώς εκείνος περισσότερο από όλους , ήξερε να παρηγορεί με την πίστη του , στη δύναμη της ποίησης . Και μια στιγμή ακόμα αν αισθάνθείς ότι τα επιτεύγματα του ανθρώπου είναι σημαντικότερα από τις καταστροφές που αυτός προκαλεί , μπορεί να είναι αιώνια , έχεις διατηρήσει τη δύναμη να αντιστέκεσαι ίσως για πάντα . 1 Μαΐου 1909 Γεννιέται ο Κομμουνιστής ποιητής Γιάννης Ρίτσος (1909-1990). Παναθρώπινος ποιητής με διεθνή καταξίωση και ένα τεράστιο έργο που περιλαμβάνει περισσότερες από 100 ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα και μελέτες, πολλές μεταφράσεις, χρονογραφήματα και άλλα δημοσιεύματα. Από παιδί ακόμα στράφηκε προς τις τέχνες. Ζωγράφιζε, έμαθε πιάνο, έγινε χορευτής, αλλά τον κέρδισε η ποίηση. Από το ξεκίνημα του, ακόμα, έστειλε τα ποιήματά του, όπως οι περισσότεροι ποιητές τότε, στον Κωστή Παλαμά, για να τα κρίνει και ο Παλαμάς του απάντησε με το τετράστιχο: «Το ποίημά σου το πικρό το ζουν ιχώρ κι αιθέρας καθάριος όρθρος της αυγής, μηνάει το φως της μέρας. Σε μια φρικίαση τραγική χαμoγελάει μιας πλάσης ρυθμός. Παραμερίζουμε ποιητή για να περάσεις» Εκτός από μέγιστος ποιητής, υπήρξε και λαϊκός αγωνιστής. Επαναστάτης. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση μέσα από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ήταν μέλος του ΚΚΕ μέχρι το τέλος της ζωής του. Για την προσφορά του στους αγώνες του Ελληνικού λαού, το κράτος τον τίμησε με εξορία, την περίοδο 1948-1952, στη Λήμνο, τη Μακρόνησο και τον Αϊ Στράτη και την περίοδο της Χούντας, στη Γυάρο και μετά στη Λέρο. Για την ποίηση του τιμήθηκε με το Α’ Κρατικό Βραβείο ποίησης, για το έργο «Σονάτα του σεληνόφωτος». Το 1975 προτάθηκε για το Νόμπελ Λογοτεχνίας αλλά δεν το πήρε. Το 1977 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Λένιν, για την Ειρήνη. Ποιήματα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Επίσης ποιήματα του έχουν μελοποιηθεί από Μίκη Θεοδωράκη, Θάνο Μικρούτσικο, Χρήστο Λεοντή και άλλους συνθέτες.

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Καλημέρα σας . Η Εργατική Πρωτομαγιά αποτελεί την πιο πλατιά αγωνιστική κινητοποίηση και εκδήλωση δύναμης των εργαζομένων . Είναι η ημέρα όπου η εργατική τάξη κάνει τον απολογισμό της , μετρά και επιθεωρεί τις δυνάμεις της και θέτει τους στόχους της για τον επόμενο χρόνο . Από το Σικάγο την 1η Μάη του 1886 , την ματωβαμένη απεργία των εργατών με σκοπό την καθιέρωση του 8ωρου , τους καπνεργάτες το Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη και τους 200 εκτελεσμένους Κομμουνιστές το Μάη του 1944 στη Καισαριανή , η εργατική τάξη ύψωσε το ανάστημά της και επέβαλε με τους ηρωικούς αγώνες της , μια σειρά κατακτήσεις στον 20 αιώνα . Η φετεινή Εργατική Πρωτομαγιά βρίσκει την εργατική τάξη στη χώρας μας και όλο τον κόσμο , για δεύτερη συνεχή χρονιά , εν μέσω της πανδημίας του κορονο’ι’ού . Οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι για μία ακόμα φορά τα μεγάλα θύματα αυτής της “υγειονομικής” κρίσης , που λειτουργεί ως καταλύτης για μία νέα βαθειά καπιταλιστική οικονομική κρίση , αλλά και για την προώθηση των σχεδιασμών και απαιτήσεων του μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων . Ο μόνος δρόμος για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση είναι ο δρόμος της πάλης για την εργατική εξουσία . Ο κορονοιός θα γιατρευτεί και η πανδημία θα περάσει , όπως πέρασαν και άλλες στο παρελθόν , ο καπιταλισμός όμως είναι ορατός και αθεράπευτος και θα συνεχίζει να βασανίζει την ανθρωπότητα , με την φτώχεια την ανεργία τους πολέμους , την καταστροφή του περιβάλλοντος , μέχρι οι λαοί ν’ αποφασίσουν να βγούνε στο προσκήνιο των εξελίξεων , ανατρέποντας το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα και εγκαθιδρύοντας ένα ανώτερο κοινωνικό σύστημα το Σοσιαλισμό Κομουνισμό . Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι σήμερα 134 χρόνια μετά το Σικάγο , το 8ωρο , η κοινωνική ασφάλιση , η μόνιμη και σταθερή δουλειά , οι συλλογικές συμβάσεις , που κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες ξηλώνονται , επιβεβαιώνοντας ότι οι εργάτες ποτέ δεν πρέπει να επαναπαύονται , γιατί καμία επιτυχία του εργατικού κινήματος εντός του καπιταλιστικού συστήματος , δεν είναι μόνιμη ή δεδομένη , εάν η πάλη δεν προσανατολιστεί στη συνολική αναμέτρηση με το σύστημα . Όπως επίσης δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η φετεινή Πρωτομαγιά βρίσκει τη χώρα μας και τους λαούς της ευρύτερης περιοχής στο μάτι του κυκλώνα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της Τουρκικής προκλητικότητας . Επειδή οι εστίες αυτές δεν είναι μακριά μας , έχει μεγάλη σημασία να γίνει κατανοητό απο τους εργαζόμενους και το λαό , ότι οι εξελίξεις αυτές κρύβουν μεγάλους κινδύνους . Μπροστά στο πιθανό ενδεχόμενο μιας πιο γενικευμένης πολεμικής ανάφλεξης , τα εργατικά ταξικά συνδικάτα οφείλουν να ορθώσουν τείχος προστασίας , σε κοινή δράση και αλληλεγγύη , με την εργατική τάξη των χωρών της περιοχής . Το ζήτημα της αποδέσμευσης απο τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς μπαίνει πιο επιτακτικά από κάθε άλλη φορά , στα πλαίσια μιας αντιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πολιτικής . Η Εργατική Πρωτομαγιά συμβολίζει την ακαταμάχητη διεκδίκηση απέναντι στον ταξικό αντίπαλο . Αυτή είναι η πολύτιμη παρακαταθήκη για την πρωτόγνωρη περίοδο που διανύουμε . Με αυτό το όπλο στα χέρια μας και τη σκέψη μας τιμάμε την Εργατική Πρωτομαγιά ,τους νεκρούς εργάτες του Σικάγου το1886 , τους καπνεργάτες της Θεσαλονίκης το1936 τους 200 εκτελεσμένους Κομμμουνισστες στη Καισαριανή την 1η Μάη του1944 ,όλους τους αλύγιστους της ταξικής πάλης , όσους θυσιάστηκαν για μία κοινωνία χωρίς εκμετάλευση ανθρώπου από άνθρωπο . Η συμμετοχή μας και μέσα σε αυτές τις συνθήκες , στον απεργιακό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς που φέτος θα γίνει στις 6 του Μάη ,από τα συνδικάτα , ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα – παίρνοντας φυσικά όλα τα αναγκαία μέτρα προφύλαξης από την πανδημία – αποτελεί σημαντικό σταθμό στην οργάνωση της πάλης για να μην πληρώσει ο λαός και αυτήν την κρίση , για να δυναμώσει η πάλη απέναντι τον ορατό εχθρό, τον καπιταλισμό . Δούλοι στον 21ο αιώνα δεν θα γίνουμε . Εμπρός όλοι για τα Σικάγο της γενιάς μας .

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

3 ΜΑΗ 2011 περνά στην Αθανασια ο δικός μας Ανθρωπος ο Θανασης Βέγγος ..🌹❤️🌹

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Θ….Α….Ν…..Α….Σ….Η…..Σ Β….Ε….Γ…..Γ…..Ο…….Σ! Τι έκανες στον πόλεμο Θ….Α….Ν….Α….Σ….Η; Πώς τίμησες την πατρίδα σου; Εγώ σε αυτή την πατρίδα έδωσα ένα πατέρα, και την ψυχή μου ! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Εντιμότητα και υπερηφάνεια βλέπεις σε αυτά τα μάτια ! 17 χρόνων εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ ! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Όπως έχει πει ο ήρωας του ήταν ο πατέρας του, ο Βασίλης Βέγγος! Ο πατέρας του ήταν στην Εθνική Αντίσταση και πήρε μέρος στη μάχη της Ηλεκτρικής, εδώ, στο ηρωικό μας Κερατσίνι! Μαζί με τον Νίκο Γόδα τον ΕΛΑΣιτη και ηρωικά εκτελεσμένο ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού! Πάντα έλεγε ότι ήταν περήφανος για τη συμμετοχή του πατέρα του με τον ΕΛΑΣ στη μάχη της Ηλεκτρικής! Ελασίτης ο πατέρας του και υπάλληλος του εργοστασίου! Και όταν λοιπόν ο πόλεμος τελείωσε……. Αυτο το # δίκαιο# κράτος, η πατρίδα αυτή,η # ευγνωμονούσα # που τάχθηκε με τη # σωστή πλευρά # της ιστορίας τους τίμησε για τις υπηρεσίες τους, με εξορίες, εκτελεστικά αποσπάσματα, διωγμούς και θανάτους ! Έτσι απολύθηκαν από το εργοστάσιο που δούλευαν και η συνέχεια γνωστή….. Όλες οι πόρτες κλειστές, διότι ο κομμουνιστής απαγορευόταν να έχει δουλειά ………….. Έπρεπε μόνο να αναμορφωθεί…..! Έτσι λοιπόν έπρεπε ο Θανάσης να δουλεύει από μικρός ! Γαλατάς, βοηθός επεξεργασίας δερμάτων, χτίστης ήταν μερικές από τις δουλειές που έκανε ! Και ύστερα ήρθε ο καιρός να πάει φαντάρος! Μα ο γιος του κομμουνιστή που θα πάει φαντάρος ; Μα πού αλλού ,θα τον πάνε στην Μακρόνησο! Εκεί λοιπόν τα όσα πέρασε και αυτά που είδε τον έκανα να κλειστεί στον εαυτό του ! Μόνο έτρεχε και περπατούσε γρήγορα …………… !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Και άλλοι λοιπόν Θανάση σε αυτόν τον πόλεμο έγιναν Ταγματασφαλίτες και καταδότες των Γερμανών! Φόραγαν κουκούλα και έδιναν πατριώτες στους Γερμανούς για εκτέλεση! Και μετά Θανάση, σήκωσαν την Ελλάδα στα χέρια τους και την πούλησαν ! Είναι αυτοί όλοι που λένε ότι είναι με τη σωστή πλευρά της ιστορίας…..! Θανάσης Βέγγος γεννήθηκε 29 Μαϊου 1927 και έφυγε από την ζωή σαν σήμερα το 2011! Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση; Τίμησα την πατρίδα μου …………. Α…Θ….Α….Ν….Α…..Τ…..Ο…..Σ! Δώσε φιλιά στους ΗΡΩΕΣ μας ………….

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλησπέρα Καλό Σαβ/κο Σαν σήμερα το 1968 εκτεταμένες συμπλοκές φοιτητών και αστυνομίας ξεσπούν στο κτηριακό συγκρότημα του πανεπιστημίου της Σορβόνης στο Παρίσι . Είναι η πρώτη εκδήλωση του 《 Γαλλικού Μάη 》. Σύντομα στις κινητοποιήσεις μπαίνει και η εργατική τάξη , η οποία δίνει μαζικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά στις συγκεντρώσεις -διαδηλώσεις . Συνολικά το Μάη του 68 η συμ μετοχή στις εργατικές διαδηλώσεις του Παρισιού έφθασε περίπου τα 2 έως 2 ,5 εκατομμύρια άτομα . Σε όλη τη χώρα απήργησαν περίπου δέκα εκατομμύρια εργάτες απονεκρώνοντας για μέρες τα πάντα Αυτό ήταν το καθοριστικό και χαρακτηριστικό στοιχείο του πραγματικού εργατικού Μάη του 1968 στη Γαλλία .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ…ο κομμουνιστής ηθοποιός που “έφυγε” από την ζωή ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ στις 5-5-1999 έλεγε: <<“Εγώ ευτυχώς δεν έχω πάψει να ονειρεύομαι. Δεν έχω πάψει να θέλω. Βέβαια αυτό κοστίζει κόπους, διαψεύσεις. Ομως αυτό δε με πειράζει. Το να αγωνίζεται κανείς είναι κι αυτό μια ηδονή”. “πρέπει να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας, γιατί το κεφάλαιο και ο καπιταλισμός ξέρει πολλά κόλπα”, “έβαλαν τα θεμέλια της σταθερότητάς μου στο ΚΚΕ. Κι επιπλέον πιστεύω ότι ο κομμουνισμός είναι στέρεος. Κυκλοφορεί μέσα στο ανθρώπινο αίμα. Ο Μαρξ δεν εφεύρε έτσι μια φιλοσοφία, αλλά την άντλησε από την ανθρώπινη πραγματικότητα. Είναι όνειρο ανθρώπινο, όνειρο δικό μας, το να υπάρξει μια κοινωνία ελεύθερη και οι άνθρωποι να ζουν με ισότητα και δικαιοσύνη”. “Το όνειρο ενός ηθοποιού, σημαντικού ή ασήμαντου, δεν σταματά ποτέ. Αν ο ηθοποιός θέλει να ’ναι πραγματικά ηθοποιός αλλά και άνθρωπος, τα όνειρά του δεν πρέπει να σταματούν ποτέ. Ευτυχώς η ζωή, η φύση είναι απέραντες, δεν έχουν όρια. Διαφορετικά θα ’μασταν παγωμένοι, νεκροί. Αυτό μας γεμίζει ηδονές, εκπλήξεις. Γι’ αυτό πρέπει ν’ ανακαλύπτουμε διαρκώς. Στόχος του ηθοποιού δεν πρέπει να είναι η διάκριση. Πρέπει να γίνει καλύτερος από τον εαυτό του. Είμαι εναντίον της σύγκρισης. Να διακριθώ σημαίνει να ξεχωρίσω από τους άλλους. Εάν αυτό γίνει αυτοσκοπός είναι λάθος. Δεν πρέπει να προσπαθείς να γίνεις καλύτερος από τους άλλους. Θα πρέπει να γίνεις καλύτερος από τον εαυτό σου”>>

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα Καλή Κυριακή. Σαν σήμερα στις 5 Μάη του 1818 γεννήθηκε στη πόλη Τριρ της Πρωσίας ο Κάρλ Μάρξ . Σπούδασε νομικά , προπαντός όμως ιστορία και φιλοσοφία . Τελείωσε το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου το 1841 , με μία διατριβή για τη φιλοσοφία του Επίκουρου . Με τον Φρίντριχ Ένγκελς συνδέθηκε το Σεπτέμβρη του 1844 στο Παρίσι , που ήταν από τότε ο πιό στενός του φίλος . Μαζί πήραν ενεργό μέρος στη ζωή των επαναστατικών ομάδων του Παρισιού και επεξεργάστηκαν τη θεωρία και την τακτική του επαναστατικού προλεταριακού σοσιαλισμού – κομμουνι σμού,σε αντιπαράθεση με μικροαστικές σοσια λιστικές θέσεις . Το 1845 , ύστερα από επιμονή της Πρωσικής κυβέρνησης ,ο Μάρξ απελάθηκε από το Παρίσι ως επικίνδυνος επαναστάτης και πήγε στις Βρυξέλλες . Την άνοιξη του 1847 , οι Μάρξ και Ένγκελς προσχώρησαν στην “Ένωση των κομμουνιστών” και πήραν μέρος στο Συνέδριό του Λονδίνου το Νοέμβριο του 1847 όπου έπαιξαν εξέχοντα ρόλο . Με εντολή του συνεδρίου συνέταξαν και το περίφημο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος , που εκδόθηκε το Φλεβάρη του 1848 , όπου ανέπτυξαν τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού . Η νέα θεωρία επιβεβαιώθηκε περίλαμπρα από την πορεία των επαναστατικών γεγονό των του 1848 -1849 , όπως επιβεβαιώθηκε αργότερα και από την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος . Ο Μάρξ στο μεγαλοφυές έργο του το κεφάλαιο μελετώντας τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής , ανακαλύπτει τις εσωτερικές αντιφάσεις , αποδεικνύοντας το ξεπερασμά του και η αντικατάστασή του από ένα ανώτερο τρόπο παραγωγής , τον κομμουνιστικό , είναι το νομοτελειακό , ότι ως τρόπος παραγωγής έχει ιστορικά όρια . Δίνοντας ταυτόχρονα , και το εργαλείο της πρόβλεψης , σε σχέση με την εξέλιξή του ως κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού , αλλά και το νομοτελειακό της αντικατάστασής του με την κοινωνική επανάστασή για να περάσει η ανθρώπινη κοινωνία από την “προ’ι’στορία ” στην ιστορία και οι εργάτες από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Σαν σήμερα γεννήθηκε!! Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων. Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονται σε μια ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους. Κάνουν αδιάκοπο αγώνα, πότε ανοιχτό, πότε σκεπασμένο, έναν αγώνα που τελειώνει κάθε φορά με τον μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την από κοινού καταστροφή των τάξεων». (Κ. Μαρξ Φ. Ενγκελς, «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος»)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

00:50

Βασίλης Διαμαντόπουλος, ο ”αμετανόητος” κομμουνιστής, που ”έφυγε” σα σήμερα το 1999… ”Πιστεύω ότι ο κομμουνισμός είναι στέρεος. Κυκλοφορεί μέσα στο ανθρώπινο αίμα. Ο Μαρξ δεν εφεύρε έτσι μια φιλοσοφία, αλλά την άντλησε από την ανθρώπινη πραγματικότητα. Είναι όνειρο ανθρώπινο, όνειρο δικό μας, το να υπάρξει μια κοινωνία ελεύθερη και οι άνθρωποι να ζουν με ισότητα και δικαιοσύνη”, έλεγε.. Εκείνος και …εκείνος: Δηλάδη Σόλων, συμφέρει να είσαι φτωχός…

Βίντεο • Ελενη Μαρκακη

03:46

Μνήμη σήμερα του σκηνοθέτη, ηθοποιού και συγγραφέα Αλέξη Δαμιανού (2006) Μια πολύπλευρη, ξεχωριστή προσωπικότητα, πολιτικά και κοινωνικά στρατευμένος, ο σεμνός αυτός δημιουργός που διέσχισε το ταραγμένο μέτωπο της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας συμμετέχοντας ενεργά στη φλεγόμενη εμπειρία… Συμμετείχε με τους Ηνωμένους Καλλιτέχνες (1946) στο θέατρο του Βουνού. Ιδρυτής του ”Πειραματικού Θεάτρου” και του Θεάτρου ”Πορεία”, όπου σκηνοθέτησε πολλά θεατρικά έργα. Εχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές ταινίες Ελλήνων σκηνοθετών. Οι ταινίες του, τρεις στο σύνολό τους, έχοντας αναδειχτεί σε γονιμοποιό δύναμη του ελληνικού κινηματογράφου, έχουν αποσπάσει πολλά βραβεία και του έχουν χαρίσει διεθνή αναγνώριση. Το τρίπτυχο του έργου του ξεκινά το 1966 με το ”Μέχρι το Πλοίο” και μαζί του η ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου ξετυλίγεται. Σταθμός στο 1971 και στην ”Ευδοκία”, την καλύτερη για πολλούς ελληνική ταινία όλων των εποχών. Επόμενος σταθμός στο 1995 και στον ”Ηνίοχο”, την πιο πολυαναμενόμενη κινηματογραφική επιστροφή που γνώρισε το ελληνικό σινεμά. Περισσότερο δημιουργός παρά απλά σκηνο-Θέτης, ο Αλέξης Δαμιανός κατάφερε να διαβεί αλώβητος την αχανή έρημο του ελληνικού κινηματογράφου. Η ολοένα αυξανόμενη φήμη του, δε δημιουργήθηκε τυχαία. Σκληρή ποίηση, κοινωνική διείσδυση, ιστορικός προβληματισμός, με επίκεντρο πάντα τον άνθρωπο, χαρακτηρίζει το μοναδικό έργο του Αλέξη Δαμιανού. Μέσα από το έργο του θέλησε να προσφέρει τη Μνήμη, που θεωρούσε το πιο δυνατό όπλο του ανθρώπου ενάντια στη λήθη που είναι ο θάνατος του μέλλοντος. (Το απόσπασμα είναι από την εκπομπή ”Παρασκήνιο” της Ερτ)

Βίντεο • Ελενη Μαρκακη

Πάνος Φειδάκης Σαν σήμερα το 2003 πεθαίνει ο ζωγράφος Πάνος Φειδάκης. Ο Πάνος Φειδάκης γεννήθηκε το 1956 στο Αίγιο σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (1976-1981), με δασκάλους τους Δ. Μυταρά, Γ. Μόραλη και Γ. Μαυροΐδη. Παρουσίασε έργα του σε αρκετές ατομικές εκθέσεις, ξεκινώντας από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Αιγίου (1982) και στη συνέχεια σε αίθουσες στην Ελλάδα («Εποχές», «Κρεωνίδης», «Τερακότα», «Ζουμπουλάκη» κ.ά.) και σε ομαδικές εκθέσεις εντός και εκτός συνόρων («11 Νέοι Ελληνες ζωγράφοι» (στο εργοστάσιο FIX, 1985), Συλλογή Φρυσίρα, «La Hume» (Παρίσι, 1996), «Salon de Montrouge» κ.ά.). Εργα του βρίσκονται σε γνωστά μουσεία και ιδιωτικές συλλογές. Ηταν ο νικητής του διαγωνισμού εικαστικής παρέμβασης στους χώρους του Σταθμού Μεγάρου Μουσικής του Μετρό. Ο Πάνος Φειδάκης επρόκειτο να εγκαταστήσει στο σταθμό το έργο «Μπαμπουζίνα», σύνθεση με πουλιά, η αναπαράσταση των οποίων θα γινόταν με την τεχνική του ψηφιδωτού στα μάρμαρα που καλύπτουν τους τοίχους του σταθμού.

Δημοσίευση • 15 φωτογραφίες

Καλημέρα σε όλες τις φίλες και τους φίλους. 9 Μάη 1945 . Υπογράφεται η Πράξη για τις χωρίς όρους συνθηκολόγησης της Γερμανίας ενώπιον των αντιπροσώπων των Ενόπλων Δυνάμεων των Συμμάχων . Η 9η του Μάη καταγράφεται στην ιστορία ως η Μέρα της αντιφασιστικής Νίκης των Λαών και εξακολουθεί , παρότι έχουν περάσει 72 χρόνια μετά , να συγκινεί τους λαούς όλου του κόσμου , αφού συμβολίζει τη μεγάλη εποποιία της Σοβιετικής Ένωσης , που τσάκισε τα χιτλερικά στρατεύματα. Αυτή η ανυπέρβλητη προσφορά του σοσιαλιστικού συστήματος στην ανθρωπότητα δεν μπορεί να ακυρωθεί , παρά τις πολλαπλές και πολύμορφες προσπάθειες των ιμπεριαλιστικών επιτελείων . Στη διεστράβλωση της ιστορίας , τη συκοφάντηση του Σοβιετικού λαού εδώ και χρόνια , ρόλο έχει αναλάβει η Ε.Ε που βάπτισε την 9η Μάη “μέρα της Ευρώπης ” στα πλαίσια της διακηρυγμένης βρώμικης στρατηγικής της για ταύτιση του Κομμουνισμού με το φασισμό , του Στάλιν με τον Χίτλερ . Μάλιστα σε κράτη – μέλη της αποκαθίστανται , οι ναζί , τα στελέχη των ss και ξηλώνονται μνημεία της Αντιφασιστικής Νίκης . Τα επιτεύγματα του Σοβιετικού λαού σε συνδυασμό με την αυταπάρνηση που επέδειξε για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρί δας φέρνουν την υπογραφή του συστήματος που οικοδόμησε και αυτός είναι ο λόγος που τα επιτελεία του καπιταλισμού διαστρεβλώνουν την αληθινή , ηρωική ιστορία της 9η Μάη και του Κόκκινου Στρατού .

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Ο Μάρκος Βαμβακάρης Σαν σήμερα το 1905 γεννιέται στο συνοικισμό Σκαλί της Άνω Χώρας στην Ερμούπολη της Σύρου ο Μάρκος Βαμβακάρης, ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες του λαϊκού τραγουδιού, από τους πρωτεργάτες του ρεμπέτικου. Εχοντας περάσει τα παιδικά του χρόνια μέσα στη φτώχεια, ο Μάρκος στα 13 του το «σκάει» για τον Πειραιά, όπου κάνει δουλιές του ποδαριού και στη συνέχεια εργάζεται ως εκδορέας στα σφαγεία. «Εκεί στα Ταμπούρια, όχι μόνον μυήθηκα στη σκληρή ζωή του εργάτη… μα το πιο σπουδαίο απ’ όλα ξεμυαλίστηκα με το όργανο αυτό, το μπουζούκι», αναφέρει στην αυτοβιογραφία του. Το όργανο το έμαθε «σε έξι μήνες. Κανένας δε μου έκανε μαθήματα στο μπουζούκι. Οχι, τίποτες. Για μένα το μόνο σχολείο ήταν ο τεκές. Ακουγα τους παλιούς και έπαιζα». https://youtu.be/w7pMi9Cbhjs Φραγκοσυριανή – Μάρκος Βαμβακάρης (Αυθεντική εκτέλεση//Single//Official Audio) Τακτικός θαμώνας στους τεκέδες, που γέμιζαν τον Πειραιά, ο Βαμβακάρης έζησε από κοντά τους μάγκες και το περιθώριο. Όμως ήταν αυτός ο ίδιος που έβγαλε το μπουζούκι από το περιθώριο και καθιέρωσε την κομπανία με «μπουζουκομπαγλαμάδες». Το 1934 με τον Γιώργο Μπάτη, τον Αντώνη Δελιά και τον Στράτο Παγιουμτζή αποτέλεσαν την ξακουστή πειραιώτικη τετράδα, το πρώτο συγκρότημα με μπουζούκια, στο κέντρο του Σαραντόπουλου, στην Ανάσταση του Πειραιά. Από τότε, χάρη στον Μάρκο, επικρατεί το «πειραιώτικο» ρεμπέτικο, που αφομοιώνει το ήθος και τα διδάγματα της Ανατολής μέσα από μια νέα επεξεργασία με βάση το μπουζούκι. Δημιουργούνται τα σημαντικότερα δείγματα αυτής της παράδοσης, τα «κλασικά» στη μορφή, στο περιεχόμενο και στη λειτουργία τους ρεμπέτικα τραγούδια. https://youtu.be/JE8FozJsnmI Μάρκος Βαμβακάρης – Γνωστά και Σπάνια Τραγούδια Ο Βαμβακάρης ήξερε, όσο κανείς άλλος, τους «δρόμους», τις παραδοσιακές κλίμακες και τα κουρδίσματα του τρίχορδου μπουζουκιού. Ανάμεσα στα τραγούδια του: «Η Φραγκοσυριανή», «Τα ματόκλαδά σου λάμπουν», «Τα έμορφα τα γαλανά σου μάτια», «Αντιλαλούν οι φυλακές», «Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά», «Για σένα μαυρομάτα μου», «Δε θέλω πλούτη και λεφτά», «Η κλωστηρού», «Ο Μάρκος πολυτεχνίτης», «Ο Μάρκος υπουργός», «Όσοι έχουνε πολλά λεφτά» και τόσα άλλα. Ομως παρότι ήταν αυτός που άρχισε «όλο αυτό το νταλαβέρι του λαϊκού τραγουδιού», όπως έλεγε στην αυτοβιογραφία του, «δεν ωφελήθηκα οικονομικώς όσο όλοι αυτοί οι μπουζουξήδες που είναι τώρα και κάνουν το μέγα και τρανό… Εγώ ποτέ δεν ήμουνα φίλος του χρήματος. Αυτό που ήθελα το έκανα. Είμαι ο Μάρκος. Από το σπίτι το δικό μου εδώ πέρα πηγάζει η αλήθεια όλη για το μπουζούκι. Όσοι άλλοι να πούνε και να δείξουνε, δε θα ξέρουν ό,τι ξέρω εγώ για το μπουζούκι, διότι εγώ υπέφερα για το όργανο αυτό… τα πάνδεινα». https://youtu.be/47B5aLloRAI Εφουμέρναμε ένα βράδυ – Mάρκος Βαμβακάρης 1932 Ο Μάρκος «έφυγε» από τη ζωή πάμφτωχος και παραπονεμένος, καθώς δεν προσχώρησε στο «παιχνίδι». Παρότι άλλοι θησαύρισαν μέσα από το έργο του, ο ίδιος, μη έχοντας πόρους, πέθανε σ’ έναν από τους διαδρόμους του Ερυθρού Σταυρού. Πηγή: Ριζοσπάστης https://www.alt.gr/san-simera-10-ma-oy-gegonota-simantik/

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Ο Νταλί έγινε ο μέγας υπερασπιστής της δικτατορίας του Φράνκο στον καλλιτεχνικό κόσμο. Ήταν, επίσης, όπως ο ισπανικός φασισμός, πολύ κοντά στην Εκκλησία και το Βατικανό του Πάπα Πίου ΧΙΙ, υποδεικνύοντας ότι η μοντέρνα τέχνη έπρεπε να βασίζεται στο Χριστιανισμό. Η αφοσίωσή του στη φασιστική δικτατορία συνέχισε μέχρι το τέλος, υπερασπιζόμενος τις πολιτικές της κρατικής τρομοκρατίας που περιλάμβαναν πολιτικές δολοφονίες, μέχρι και τις τελευταίες στιγμές της δικτατορίας.

Δημοσίευση

Αμοργός ~ Nίκος Γκάτσος Στου πικραμένου την αυλή το μάτι έχει στερέψει. Mόνο ένα βράδυ του Mαγιού πέρασε ένας αγέρας. Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου. Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης. Kι αν θα διψάσεις για νερό θα στίψουμε ένα σύννεφο. Kι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι. Mόνο καρτέρει μια στιγμή ν’ ανοίξει ο πικραπήγανος. N’ αστράψει ο μαύρος ουρανός να λουλουδίσει ο φλόμος. Αμοργός (Απόσπασμα) Σαν σήμερα το 1992 πέθανε ο ποιητής και στιχουργός, Νίκος Γκάτσος. Υπήρξε ένας αληθινός, λαϊκός (με την ουσιαστική έννοια του όρου) ποιητής – στιχουργός, του οποίου τα έργα σφράγισαν τον ελληνικό μουσικό – και όχι μόνο – πολιτισμό και κατέχουν εδώ και δεκαετίες μόνιμη θέση στην καρδιά του λαού μας. Στην Τρίπολη όπου πήγε γυμνάσιο γνώρισε τα λογοτεχνικά βιβλία, αλλά και τις μεθόδους αυτοδιδασκαλίας ξένων γλωσσών. Στη συνέχεια, φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήδη, είχε μάθει καλά αγγλικά και γαλλικά και είχε μελετήσει τον Παλαμά, τον Σολωμό, το δημοτικό τραγούδι, όπως και τις νεωτεριστικές τάσεις στην ευρωπαϊκή ποίηση. Στην Αθήνα, άρχισε να έρχεται σε επαφή με τους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής, πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του, μικρά σε έκταση και με κλασικό ύφος, στα περιοδικά «Νέα Εστία» (1931) και «Ρυθμός» (1933), αλλά και κριτικά του σημειώματα. Το 1943 ο Ν. Γκάτσος εξέδωσε το βιβλίο του «Αμοργός» με το ομώνυμο ποίημα, που έμελλε να σημαδέψει τη σύγχρονη ελληνική ποίηση. Αυτό ήταν και το μοναδικό βιβλίο του. Το έργο, που αποτελείται από 20 μόνο σελίδες, εκφράζει τις διαθέσεις της νεότερης ποίησης και θεωρείται κορυφαίο ποιητικό έργο του ελληνικού υπερρεαλισμού. Από τότε ο ποιητής δημοσίευσε μόνον τρία ακόμη ποιήματα: το «Ελεγείο» (1946), «Ο Ιππότης και ο Θάνατος» (1947) και το «Τραγούδι του παλιού καιρού» (1963, αφιερωμένο στον Γ. Σεφέρη). Έγραψε επίσης πολλές μελέτες και σχόλια για την ποίηση. Διαθέτοντας μεγάλη εκφραστική δεινότητα, ο Νίκος Γκάτσος ασχολήθηκε πολύ με τη μετάφραση έργων, κυρίως για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης και του Λαϊκού Θεάτρου. Πολλές μεταφράσεις του θα παραμείνουν έκτοτε κλασικές με πρώτη αυτή του «Ματωμένου Γάμου». Μετέφρασε πολλούς συγγραφείς και συγκεκριμένα, από τα ισπανικά τους Λόρκα, Λόπε ντε Βέγα, κ.ά., από τα γαλλικά τον Ζενέ, από τα αγγλικά τους Τ. Ουίλιαμς, Ο’ Νιλ, Στρίντμπεργκ κ.ά. Οχτώ χρόνια μετά τη δολοφονία του Φ. Γκ. Λόρκα από τους φασίστες το 1936, ο Νίκος Γκάτσος μεταφράζει το ποίημα «Νυχτερινό Τραγούδι» του μεγάλου Ισπανού ποιητή, κάνοντας το ελληνικό κοινό να δει την Ισπανία με τα μάτια του Λόρκα. Όπως και μέσα από άλλες μεταφράσεις έργων του: «Το σπίτι της Μπερνάντα Αλμπα» (1945), «Ματωμένος Γάμος» (1948) κ.ά. https://youtu.be/rm2FnviVJ9I ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ-ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ «ΑΘΑΝΑΣΙΑ» (όλο το έργο) Ανεκτίμητη υπήρξε η προσφορά του Νίκου Γκάτσου στο ελληνικό τραγούδι, στο οποίο αφιερώθηκε σαν στιχουργός σε μεγάλο βαθμό μετά την «Αμοργό». Οι στίχοι του – ζώσα ποίηση γραμμένη για τη ζωή με τους αγώνες και τις προσδοκίες της, για τον άνθρωπο και τα όνειρά του, για την ομορφιά και για τον έρωτα, ενέπνευσαν τους σημαντικότερους συνθέτες μας, όπως οι Μ. Χατζιδάκις, Μ. Θεοδωράκης, Στ. Ξαρχάκος, Δ. Μούτσης, Λ. Κηλαηδόνης, Χ. Χάλαρης κ.ά., δημιουργώντας κορυφαία έργα («Αθανασία», «Της γης το χρυσάφι», «Ρεμπέτικο», «Αρχιπέλαγος», «Πήρες το μεγάλο δρόμο», «Πορνογραφία», «Λαϊκή Αγορά», «Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά», «Η μικρή Ραλλού», «Μια γλώσσα μια πατρίδα», «Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου», «Η νύχτα», «Αντικατοπτρισμοί» κ.ά.). Στους 350 υπολογίζονται οι στίχοι του Ν. Γκάτσου που γράφτηκαν ή βρήκαν το δρόμο για τη δισκογραφία – αφετηρία το «Χάρτινο το φεγγαράκι», που πρωτοδισκογραφήθηκε το 1958 με την Νάνα Μούσχουρη – όπως «Στο Λαύριο γίνεται χορός», «Ασπρο περιστέρι», «Μίλησέ μου», «Ο Γιάννης ο φονιάς», «Σε πότισα ροδόσταμο», «Σπίτι μου», «Θα ‘ρθει άσπρη μέρα και για μας», «Με τι καρδιά», «Ο Μαύρος ήλιος», «Το δίχτυ», «Μάνα μου η Ελλάς» κ.λπ. https://youtu.be/8oUHeQkn_34 Τσάμικος, Μάνος Χατζιδάκις, Νίκος Γκάτσος Ιδιαίτερη σχέση και συνεργασία ανέπτυξε ο ποιητής με τον Μάνο Χατζιδάκι, ο οποίος υπήρξε ο στενότερος φίλος, μαθητής και «συνομιλητής» του για πενήντα σχεδόν χρόνια. Οι δυο τους δούλεψαν μαζί πάρα πολλές φορές, ολοκληρώνοντας από κοινού κύκλους τραγουδιών μοναδικής αξίας και αισθητικής. Με πρώτο το «Ματωμένο Γάμο» (1948), από το ομώνυμο θεατρικό του Λόρκα που ο Γκάτσος μετέφρασε, όπου περιλαμβάνεται και το εμβληματικό «Χάρτινο το φεγγαράκι» που τραγούδησε η Μελίνα Μερκούρη στο «Λεωφορείον ο πόθος» στην ομώνυμη παράσταση του Θεάτρου Τέχνης το ’49. https://youtu.be/H0eRraHZnI8 Μυρτιά (Μίκης Θεοδωράκης & Νίκος Γκάτσος) – Γρηγόρης Μπιθικώτσης Καρποί της συνεργασίας των δύο δημιουργών, μεταξύ άλλων, είναι οι κύκλοι τραγουδιών «Ελλάς η χώρα των ονείρων» (1960), «Αμέρικα – Αμέρικα» (1963) από την ομώνυμη ταινία του Ελία Καζάν, «Μυθολογία» (1965), η περίφημη «Αθανασία» (1976), «Τα Παράλογα» (1976), έργο στο οποίο το δίδυμο συνεργάστηκε με τους Μίκη Θεοδωράκη, Μελίνα Μερκούρη, Μαρία Φαραντούρη και Διονύση Σαββόπουλο, «Σκοτεινή Μητέρα» (1986) που ο συνθέτης έγραψε ειδικά για τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη, «Αντικατοπτρισμοί» (1993), τα γνωστά «Reflections» του 1970 που οι ελληνικοί τους στίχοι γράφτηκαν το διάστημα 1989-1990 κ.ά. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μελοποίηση της «Αμοργού», που ο Χατζιδάκις ξεκίνησε να δουλεύει μόλις το 1972 ενόσω βρισκόταν στη Ν. Υόρκη, έμεινε ανολοκλήρωτη. https://youtu.be/6PmfoprJ_v8 Δήμος Μούτσης & Νίκος Γκάτσος “Ένα χαμόγελο” (full album) Από τη συνεργασία του Ν. Γκάτσου με τον Μίκη Θεοδωράκη γεννήθηκαν κύκλοι τραγουδιών, όπως τα «Έξι φεγγάρια της θάλασσας» (1965) που ο συνθέτης έκανε δώρο στην «ιέρειά» του, Μαρία Φαραντούρη, και «Αρχιπέλαγος» (1962), «Πολιτεία Β’» (1964) κ.ά. και τραγούδια όπως «Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου», «Μυρτιά», «Σε πότισα ροδόσταμο», «Είχα φυτέψει μια καρδιά», «Στράτα τη στράτα», «Κοιμήσου παλικάρι», «Φέρτε μου τη θάλασσα», «Στης νύχτας το μπαλκόνι», «Φεγγάρι μου θαλασσινό» κ.ά. Άλλες σημαντικές συνεργασίες ήταν με τον Σταύρο Ξαρχάκο («Ένα μεσημέρι», 1966), με τον Νίκο Ξυλούρη ( «Παλικάρι στα Σφακιά», «Η κόρη του πασά», «Γεια και χαρά σου Βενετιά»), με τον Χριστόδουλο Χάλαρη («Δροσουλίτες», 1975), με τον Δήμο Μούτση («Βρέχει ο Θεός», «Πού να βρω ταχυδρόμο», «Άπονη καρδιά», «Αύριο πάλι» κ.ά). Πηγή: Ριζοσπάστης

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Σαν σήμερα το 1883 γεννήθηκε Γεώργιος Παπανικολάου. O γιατρός -βιολόγος που δεν πούλησε ποτέ την «πατέντα» της ανακάλυψης του, το γνωστό σε όλες μας PAP test. Την προσέφερε στην ανθρωπότητα ολόκληρη, αφιλοκερδώς. Και εξακολουθεί να σώζει εκατομμύρια ζωές γυναικών σε όλο τον κόσμο! Ένας γιατρός στον οποίο όλες οι γυναίκες ανά τον κόσμο οφείλουν αιώνια ευγνωμοσύνη. Ο εφευρέτης του Pap Test πάλεψε για να βρει τη λύση. Πέρασε χιλιάδες ώρες μπροστά από ένα μικροσκόπιο και τελικά θεμελίωσε τον τομέα της πρόληψης για τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας. Πρόκειται για τη σημαντικότερη ανακάλυψη του 20ου αιώνα για τον καρκίνο καθώς σώζει το 70% των γυναικών παγκοσμίως από νεοπλασίες του τραχήλου της μήτρας εντοπίζοντάς τες σε αρχικό στάδιο. Και την σπουδαία ανακάλυψή του αυτή την προσέφερε στην ανθρωπότητα ολόκληρη, αφιλοκερδώς!

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ Γράψε. Είμαι Άραβας. Αριθμός ταυτότητος: 50.000 Τα παιδιά μου είναι οχτώ Το ένατο θα ΄ρθει μετά από το καλοκαίρι. Θυμώνεις; ………………. Γράψε. Είμαι Άραβας. Δουλεύω με τ΄ αδέλφια μου του μόχθου σ’ ένα νταμάρι τα παιδιά μου είναι οκτώ τραβάω από την πέτρα τα ρούχα, το ψωμιί και τα βιβλία τους, αλλά στην πόρτα σου δε ζητιανεύω Θυμώνεις; ……………… Γράψε. Είμαι Άραβας. Όνομα δίχως τίτλο υπομονετικός σ’ ένα τόπο που βράζει, οι ρίζες μου αγκυροβόλησαν πριν απ΄ τη γέννηση του χρόνου πριν απ΄των αιώνων το ξετύλιγμα πριν από τις ελιές κι από τα κυπαρίσσια και πριν φυτρώσει το χορτάρι. Ο πατέρας μου απ΄τη φαμίλια είναι τ’ αλετριού ο παππούς μου αγρότης δίχως αξίωμα, το σπίτι μου καλύβα από καλάμια. Όνομα είμαι δίχως τίτλο. ……………….. Γράψε. Είμαι Άραβας. Το χρώμα των μαλλιών μου είναι μαύρο το χρώμα των ματιών μου καστανό. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μου: «κουφίε» πάνω στο κεφάλι μου, Σκληρή να ‘ναι σαν πέτρα η παλάμη μου που γρατζουνάει όποιον την αγγίζει, ό,τι αγαπάω για φαί είναι το θυμάρι και το λάδι. Η διεύθυνσή μου: χωριό απόμακρο και ξεχασμένο δίχως ονόματα οι δρόμοι του κι όλοι οι άντρες του στο νταμάρι και στο χωράφι. Θυμώνεις; ………………….. Γράψε. Είμαι Άραβας. Λήστεψες τ’ αμπέλια των προγόνων μου και τα χωράφια που τα δούλευα με όλα τα παιδιά μου. Δεν άφησες στους απογόνους μου παρά αυτές τις πέτρες. Μήπως θα τις πάρει η Κυβέρνησή σας όπως λένε; Λοιπόν, Γράψε στην αρχή της πρώτης σελίδας: εγώ δεν μισώ τους ανθρώπους κανέναν δεν κλέβω μα αν πεινάσω τρώω τη σάρκα του σφετεριστή μου. Φυλάξου. Από την πείνα μου φυλάξου κι απ’ την οργή μου. Μαχμούντ Νταρουίς – Παλαιστίνιος ποιητής (1942-2008) * Η 15η Μάη για τους όπου γης Παλαιστίνιους, συμβολίζεται με μια λέξη: Nakbah (Νάκμπα) που σημαίνει Καταστροφή. Είναι η μέρα στη διάρκεια της οποίας το 1948 οι Σιωνιστές εξαπέλυσαν την πρώτη τους δολοφονική επίθεση στα παλαιστινιακά εδάφη. Βομβάρδισαν χωριά, γκρέμισαν σπίτια, δολοφόνησαν εν ψυχρώ αμάχους, με στόχο να διώξουν τους Παλαιστίνιους από τις εστίες τους. Με αυτό τον τρόπο, δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ. Εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι διασκορπίστηκαν στις γύρω χώρες (Συρία, Λίβανο, Ιορδανία), αλλά και στα υπόλοιπα εδάφη της Παλαιστίνης (Δυτική Όχθη και Λωρίδα της Γάζας), όπου εξακολουθούν να ζουν ως σήμερα, 75 χρόνια μετά, σε καταυλισμούς προσφύγων. Παρόλο που έχουν περάσει δεκαετίες από τότε, οι Παλαιστίνιοι δεν απεμπόλησαν ποτέ το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες. Η λέξη “Αwdah” (Επιστροφή) συνοδεύει πάντοτε τη λέξη Nakbah και η λέξη “Moukawamah” (Αντίσταση), δείχνει την αξιοπρέπεια και την αποφασιστικότητα. Είναι η αντίσταση, με χιλιάδες νεκρούς, που κρατάει ακόμα ζωντανό το όραμα της επιστροφής των προσφύγων, το όραμα μιας ελεύθερης Παλαιστίνης. Και είναι αυτή η αντίσταση που έχει κάνει τον παλαιστινιακό λαό σύμβολο για όλους τους λαούς του κόσμου, φωτεινό φάρο αντίστασης και πάλης για λευτεριά. Σύμβολο στον αγώνα, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την καταπίεση και την εκμετάλλευση, για την αρμονική συνύπαρξη των λαών!

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Η 16η Μάη του 1944, είναι η μέρα αντίστασης των Ρομά στο Άουσβιτς. Άοπλοι περίπου 6.000 άνθρωποι, γέροντες, άνδρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια σήκωσαν το ανάστημά τους και επιτέθηκαν στους ναζί. Με φτυαριά και σίδερα, με ό,τι όπλα μπόρεσαν να φτιάξουν από τα εργαλεία της δουλειάς, αντιστάθηκαν απέναντι στους Γερμανούς στρατιώτες και κατάφεραν να καθυστερήσουν για λίγους μήνες την θανάτωση, μέχρι το βράδυ της 2ας προς 3ης Αυγούστου, όπου εξοντώθηκαν σε θαλάμους αερίων όσοι είχαν απομείνει στο Άουσβιτς, σηματοδοτώντας μια από τις φρικτότερες ημέρες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο αριθμός των Τσιγγάνων (Ρομά, Σίντι και Μανούς) που έχασαν τη ζωή τους στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης αγγίζει τις 800.000 ψυχές. H σφαγή των Σίντι (Γερμανοί Τσιγγάνοι) και των Ρομά δεν αναγνωρίζεται σήμερα ως γενοκτονία, από τη Γερμανία. Το 2005 όταν έγινε η μεγάλη εκδήλωση για τα εγκαίνια του μνημείου του Ολοκαυτώματος στο Βερολίνο από το μνημείο – και από τη Μνήμη – αποκλείστηκαν (και) τα θύματα Τσιγγάνοι.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

“Ναι, από την κόλαση των φτωχών φτιάχνεται ο παράδεισος των πλουσίων” Σαν σήμερα το 1885 πέθανε Γάλλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ, Κάποιες μορφές στέκουν στο πνευματικό στερέωμα αναλλοίωτες από το χρόνο. Μια από αυτές τις μορφές είναι και ο Ουγκώ. ”Μιλόρδοι, σας το λέω, εγώ είμαι ο λαός. Σήμερα τον καταπιέζετε, σήμερα με γιουχάρετε. Αλλά το μέλλον είναι σκοτεινό κι ο πάγος θα λιώσει. (…) Θα ‘ρθει μια ώρα, που μια τρομερή δόνηση θα κόψει στα δύο την καταπίεσή σας και τότε άγριος μυκηθμός θα απαντήσει στις τωρινές κοροϊδίες σας”. … ”Κάποια μέρα θα έρθει η πραγματική κοινωνία. Τότε δε θα υπάρχουν πια άρχοντες, θα υπάρχουν μόνο ελεύθεροι θνητοί. Δε θα υπάρχουν πια αφεντάδες, θα υπάρχουν πατεράδες. Αυτό θα είναι το μέλλον. Δε θα υπάρχουν πια υποκλίσεις, ταπεινότητες, αμάθειες, άνθρωποι που ζουν σε ζωώδη κατάσταση, δε θα υπάρχουν πια αυλικοί κι υπηρέτες, ούτε και βασιλιάδες, παρά μόνο φως”. … “Αναμφίβολα ο λαός οφείλει να πληρώνει, αναμφίβολα ο λαός οφείλει να υπηρετεί, όμως αυτό θα πρέπει να του αρκεί… Απ’ αυτόν βγαίνουν οι δυο δυνάμεις του κράτους, ο στρατός και ο προϋπολογισμός. Να είσαι φορολογούμενος, να είσαι και στρατιώτης, μήπως αυτό δεν είναι αρκετό; Ο φόρος κι η στρατιωτική θητεία είναι μισθοί, που τους πληρώνουν οι λαοί και τους εισπράττουν οι πρίγκιπες. Ο λαός δίνει το αίμα του και το χρήμα του μέσω του οποίου τον οδηγούν. Ο λαός έχει άγνοια, είναι τυφλός… Ο αδαής είναι χρήσιμος σαν είναι στο σκοτάδι, που επειδή καταργεί το βλέμμα, καταργεί και τις επιθυμίες… Οποιος διαβάζει σκέφτεται, κι όποιος σκέφτεται, κάνει κάποιους συλλογισμούς. Να μην κάνεις συλλογισμούς, αυτό είναι το χρέος σου…” Αποσπάσματα από το βιβλίο του Βίκτωρ Ουγκώ “Ο άνθρωπος που γελά”, που γράφτηκε το 1869, Εκδόσεις “Σύγχρονη Εποχή”

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Σαν σήμερα, στις 22 Μάη του 1894, γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, η Έλλη Αλεξίου. Η Έλλη Αλεξίου και η σχέση της με το παγκόσμιο κίνημα Ειρήνης και την ΕΕΔΥΕ: Η Έλλη Αλεξίου λόγω της τεράστιας εκπαιδευτικής και λογοτεχνικής προσφοράς της καλεσθηκε και συμμετείχε μετά τον πόλεμο σε τρία Διεθνή Συνέδρια Ειρήνης: στο Α’ και Β’ Συνέδριο της Ειρήνης, στο Παρίσι (1947) και την Βαρσοβία (1950) αντίστοιχα, ενώ στις 6 Αυγούστου 1948 συμμετείχε με τον Πέτρο Κόκκαλη και άλλους Ελληνες διανοουμένους – αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης στο ισοπεδωμένο από τους ναζί Βρότσλαβ της Πολωνίας στο πρώτο Παγκόσμιο Συνέδριο διανοουμένων για την ειρήνη. Η Ελλάδα όμως γι’ αυτό την τιμώρησε. Το 1952, δικάστηκε ερήμην και εκδόθηκε παραπεμπτικό βούλευμα και ένταλμα σύλληψής της. Τα συνέδρια αυτά στο εξωτερικό με την συμμέτοχή και της Έλλης Αλεξίου οδήγησαν έστω και με καθυστέρηση στις 15 Μάη του 1955 στην Ελλάδα στην ίδρυση της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη. Την ιδρυτική διακήρυξη της Επιτροπής την υπέγραψαν 77 προσωπικότητες της δημόσιας ζωής (πρώην βουλευτές, άνθρωποι των γραμμάτων, της τέχνης συνδικαλιστές κ.α.) όπως οι: Ανδρέας Ζάκκας, πρώην υπουργός , ιδρυτικό μέλος και πρώτος πρόεδρος της ΕΕΔΥΕ, ο ακαδημαϊκός Νίκος Βέης, οι καθηγητές πανεπιστημίου Γ. Ιμβριώτης, Χρήστος Θεοδωρίδης και Κώστας Τζούνης, οι ποιητές-συγγραφείς Γιάννης Ρίτσος, Νικηφόρος Βρεττάκος, Κώστας Βάρναλης, Τάσος Λειβαδίτης, Δημήτρης Φωτιάδης, Μάρκος Αυγέρης, Άγης Θέρος, Γιάννης Κορδάτος, Γαλάτεια Καζαντζάκη. Οι καλλιτέχνες Μάνος Κατράκης, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Μελίνα Μερκούρη. Οι βουλευτές Βουλοδήμος, Ελευθεριάδης, Ζανής, Ζορμπάς, Θεοχαρίδης, Βασαρδάνης, Κόρακας, Κοθρής, Παπασπύρου, Πέτσος, Ριζιώτης, Τζατζάνης. Στις 24 Ιούνη του 1962, πραγματοποιήθηκε στο θέατρο «ΠΟΡΕΙΑ» το Α’ Εθνικό Συνέδριο της ΕΕΔΥΕ για την ειρήνη και τον αφοπλισμό. Εκτός από την Έλλη Αλεξίου και τον Γιάννη Ρίτσο στο επίτιμο προεδρείο μεταξύ άλλων συμμετείχαν ο δήμαρχος Καλλιθέας., ή Βούλα Δαμιανάκου, συγγραφέας ,ο Κώστας Δεσποτόπουλος , ακαδημαϊκός., ο Ειρηναίος , Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου,ο Μίκης Θεοδωράκης, η Αλέκα Κατσέλη, ηθοποιός., ο Κώστας Μαλάμος, ζωγράφος., η Αθηνά Παναγούλη, πρόεδρος ΠΕΜΕ., η Διδώ Σωτηρίου, συγγραφέας., ο Δημήτρης Φωτιάδης, ιστορικός-συγγραφέας.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Χαρίλαος Φλωράκης (20 Ιούλη 1914 -22 Μάη 2005) «Δεν το ονοματίζω τούτο το χαρτί διαθήκη για το λόγο ότι δεν έχω τίποτα να διαθέσω. Ό,τι βιος είχα το έχω δώσει στο Κόμμα, στο Κόμμα στο ΚΚΕ με τα γνωστά σύμβολά του, την Μαρξιστική – Λενινιστική ιδεολογία του, το πρόγραμμά του και τις αρχές του. Πολιτικά δεν έχω επίσης τίποτα να αφήσω. Ό,τι είχα το έδωσα με τη συγκεκριμένη δράση μου. Να αφήσω πολιτικές ορμήνιες δεν το θεωρώ σοβαρό. Θέλω να επιστρέψω, και να ταφώ στον τόπο που γεννήθηκα στο Παλιοζογλώπι και συγκεκριμένα στον Αηλιά για νάχωαγνάντιο. Ο τάφος να είναι απλός, μόνο να φραχτεί για να μην με ξεχώσουν τα αγρίμια. Δεν θέλω λόγους και στεφάνια. Αυτά να εκφραστούν με βοήθεια στο Κόμμα. Σεπτέμβρης 1994 Γεια σας Χαρίλαος Φλωράκης» * ”Χαρίλαος” 2018, Λάδι σε καμβά, 70×50 εκ. έργο του Dimitris Douloufakis υποψήφιου με το ΚΚΕ στις εκλογές της 21ης Μάη και υποψήφιος δήμαρχος Ηρακλείου, με την Λαϊκή Συσπείρωση στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλησπέρα σε όλες τις φίλες και τους φίλους . Χαρίλαος Φλωράκης Μια ζωή δοσμένη στο ΚΚΕ 《…Η σπορά μένει και φουντώνει . Και μεγαλώνει . Και καρπίζει . Και ρίχνει νέους σπόρους στη γη (…) μόλις υπάρξει μια σπίθα αυτά τα νιάτα θα γίνουν πυρκαγιά Θα γίνουν ηφαίστειο . Και θα αποδειχτούν καλύτερα από τη γενιά των πατεράδων τους και των παππούδων τους Και θα σηκώσουν τη σημαία του αγώνα μέχρι τον ήλιο . Είναι η σπορά που λέω..》 Ο σύντροφος Χαρίλαος έφυγε στις 22 – 5 – 2005 ορθός και περήφανος παλεύοντας για τον άνθρωπο και το δίκιο του , για μια Ελλάδα λεύτερη χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλημέρα σας Οι ζευγαδες φεύγουν , μωρέ ! Η σπορά μένει και φουντώνει και μεγαλώνει, και καρπίζει. Και ρίχνει νέους σπόρους στη γη . Και οι κύκλοι επαναλαμβάνονται. Έτσι νόμιζε και η γενιά του 1912 -1913 οτι είναι η τελευταια ηρωική γενιά. Και τι θα γίνει ο τόπος μόλις φύγει. Μα ήρθε η γενια του 40 η νέα σπορά. και ανέβασε πιο ψηλά τη σημαία του αγώνα . Έτσι λέει κάθε γενιά. Ταυτίζοντας τον εαυτό της με την ιστορία. Και λησμονά τη σπορά. Που έρχεται πολύ βαθιά απο το παρελθόν Και πηγαίνει πολύ βαθιά στο μέλλον. Βλέπεις μωρέ, αυτά είναι τα νιάτα γύρω σου, που νομίζεις πως είναι ξεστρατισμένα και συμβιβασμένα? Κούνια που σε κούναγε. Μόλις υπάρξει μια σπίθα, αυτά τα νιάτα θα γίνουν πυρκαγιά , θα γινουν ηφαίστειο και θα αποδειχθούν καλύτερα απο τη γενιά , των πατεράδων τους και των παππούδων τους. Και θα σηκώσουν τη σημαία του αγώνα μέχρι τον ήλιο. Είναι η σπορά σου λέω. ……..Ο,τι βιός είχα το έχω δώσει στο Κόμμα , στο Κόμμα στο Κ Κ Ε , με τα γνωστά σύμβολα του,τη μαρξιστική , λενιστική ιδεολογία του,το πρόγραμμα του και τις αρχές του. Πολιτικά δεν έχω επίσης τίποτα να αφήσω. Ο,τι είχα το έδωσα με τη συγκεκριμένη δραση μου. Να αφήσω πολιτικές ορμήνιες δεν το θεωρώ σοβαρό. Ο Σύντροφος Χαρίλαος Φλωράκης , έφυγε σαν σήμερα το 2005 ορθός και περήφανος , παλεύοντας για τον άνθρωπο και το δίκιο του , για μια Ελλάδα λεύτερη χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Ερρίκος Ίψεν έφυγε σαν σήμερα..1906 «Να σώσουμε τα παιδιά, Πέτρα. Αν θέλεις να μου συμπαρασταθείς ας αρχίσουμε από τα παιδιά. Πρέπει να τους μάθουμε να γίνουν λεύτεροι και τίμιοι άνθρωποι, που κάποτε θα στείλουν κατ’ ανέμου όλους αυτούς τους κομματαρχίσκους όλους αυτούς τους λιμασμένους λύκους που μας στερούνε τη ζωή και την αλήθεια, που τα ‘χουν διαλύσει όλα που έχουν διαβρώσει τις συνειδήσεις». (Ο γιατρός, Θωμάς Στόκμαν, με τη στάση του, με την αγωνιστικότητά του, ακόμα κι όταν τον αποκαλούν οι ιθύνοντες και όσους παρασύρουν, εχθρό του λαού, συνεχίζει ακόμα και μόνος του το δρόμο προς την ελευθερία και την αλήθεια. Δε συμφωνεί με τη βλακεία, δε συμφωνεί με τη μικροπολιτική και τα συμφέροντα, έχοντας βοηθό την αλήθεια και την οικογένειά του, ανδρώνεται και προχωρά προ της τελική δικαίωση.) Ερρικος Ιψεν . Ο εχθρος του λαου. ……………………. Ερρικος Ιψεν Πέθανε στις 23 Μαίου του 1906 σε ηλικία 78 ετών. 🔴 Ο Μπρεχτ στο έργο του «Ο Βίος του Γαλιλαίου» λέει: «Οι Πρίγκιπες, οι Φεουδάρχες και οι Παπάδες έχουν παγιδεύσει τον κόσμο και τον έχουν τυλίξει μέσα σε ένα ροζ σύννεφο από δεισιδαιμονίες και αρχαίες προλήψεις κι έτσι διαιωνίζουν την εξουσία τους». Ολα τα συστήματα και οι εξουσίες που στηρίζονται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο γεμίζουν τη ζωή μας με «Βρυκόλακες». Με αυτούς τους βρυκόλακες πάλεψε ο Ερρίκος Ιψεν σ’ όλη του τη ζωή. Και σ’ όλο το έργο του. Η καθιέρωσή του ως ριζοσπαστικού διανοητή και επαναστάτη δραματουργού οφείλεται κυρίως στα έργα «Τα Στηρίγματα της Κοινωνίας» το 1877, «Το κουκλόσπιτο» το 1879, οι «Βρυκόλακες» το 1881 και «Ενας Εχθρός του Λαού» το 1882. Ο συνεχής αγώνας του ανθρώπου απέναντι στους βρυκόλακες που δημιουργούν η εξουσία, η κοινωνική ηθική και η θρησκεία, δίνουν στη θεματολογία του Ιψεν μια διαχρονικότητα που μας κάνει να βλέπουμε τα έργα του σαν σημερινά και απόλυτα επίκαιρα. Ο Ιψεν κατάφερε να μας παρουσιάσει πρόσωπα της καθημερινής ζωής, που όμως στη συνείδησή μας παίρνουν τις διαστάσεις ηρώων και γίνονται σύμβολα. Επειδή δεν περιέγραψε τους ανθρώπους και τα ήθη τους με το εξωτερικό τους περίβλημα αλλά σαν ανατόμος της ανθρώπινης ύπαρξης, έσκαψε βαθιά και αποκάλυψε όλο τον πλούτο της συνείδησης, όλες τις αντιφατικές δυνάμεις και τις συγκρούσεις που αυτές δημιουργούν. Τα φορτία που κουβαλά ο καθένας μας. Αυτό είναι το στοιχείο που κάνει τα καθημερινά πρόσωπα να αποκτούν συμβολική σημασία. Και αυτό συμβαίνει επειδή αναγνωρίζουμε σε αυτούς τους ήρωες τα «οικεία κακά». Πώς ένας τόσο μεγάλος καλλιτέχνης να μην επηρεαστεί από τους εργατικούς αγώνες της εποχής του; Η εποχή βρήκε στο πρόσωπο του Ιψεν τον γνήσιο δραματικό ποιητή, που με την ιδιοφυΐα του έφτασε να συγκριθεί με το αρχαίο θέατρο. Αυτό που κατάφερε ήταν να φτιάξει αληθινούς ανθρώπους και να δημιουργήσει στον θεατή την αίσθηση ότι κάνει άμεση επαφή με την ίδια τη ζωή. Η εποχή που αποφάσισε ο Ιψεν να εγκαταλείψει το ποιητικό και να ασχοληθεί με το κοινωνικό θέατρο ήταν η δεκαετία 1870 – 1880. Αυτή η εποχή καθορίζεται από την περίφημη Κομμούνα του Παρισιού, ένα κοσμοϊστορικό γεγονός που επηρέασε παγκοσμίως όλες τις κοινωνικές εξελίξεις. Μια εποχή που τα πάντα στη ζωή των ανθρώπων αποκτούν άλλο περιεχόμενο. Μια εποχή που θα ανέτρεπε την ισχύουσα κοινωνική ηθική, θα αποκάλυπτε τη σαπίλα, την υποκρισία και το συντηρητισμό της αστικής τάξης και θα έβαζε σε άλλες βάσεις τα ζητήματα του γάμου, τη θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία, τη σχέση κράτους – Εκκλησίας και της εργασίας με το κεφάλαιο. Τα «Στηρίγματα της Κοινωνίας», «Το Κουκλόσπιτο» και «Οι Βρυκόλακες» βγήκαν από ένα κοινωνικό πλαίσιο το οποίο καθόρισε η απότομη βιομηχανική ανάπτυξη των σκανδιναβικών χωρών και η νέα κατηγορία ανθρώπων (επιχειρηματίες και βιομήχανοι) που ξεπήδησε, μέσα σ’ έναν πυρετό πλουτισμού. Ο Ιψεν ζει αυτό το σάπιο σύστημα ανόδου του καπιταλισμού, όπου οι αλλεπάλληλες χρεοκοπίες των βιομηχάνων αποκάλυψαν το βρώμικο παιχνίδι της οικονομικής ολιγαρχίας και την άνιση κατανομή του πλούτου («Τα Στηρίγματα της Κοινωνίας», «Ο Εχθρός του Λαού»). Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στη δραματουργία του ο Ιψεν δεν πήρε ανοιχτή θέση πάνω στους εργατικούς αγώνες της εποχής του. Κατάφερε όμως μέσα από την ποίηση και τη βαθιά γνώση της ανθρώπινης συμπεριφοράς να αποδώσει όλη την επαναστατικότητα της εποχής αυτής. Ενας τόσο μεγάλος καλλιτέχνης, πώς θα ήταν δυνατόν να μην επηρεαστεί από αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός; Η πραγματική θέση του Ιψεν βρίσκεται στην παρακάτω επιστολή, που έστειλε στον αρχηγό του Εργατικού Κόμματος της Νορβηγίας, δρα Οσκαρ Νίσεν: «Με ιδιαίτερη χαρά μου έλαβα για τα εξηντάχρονά μου το χαιρετιστήριο τηλεγράφημα του Εργατικού Κέντρου της Χριστιανίας (Οσλο) και σας εκφράζω γι’ αυτό τις θερμότερες ευχαριστίες μου. Δυστυχώς η περιοχή των ικανοτήτων μου δεν μου επιτρέπει να δράσω απευθείας για το καλό του εργατικού κόσμου. Ωστόσο σας παρακαλώ να πείτε στα μέλη του Κέντρου σας πως από όλες τις κοινωνικές τάξεις της χώρας μας η εργατική βρίσκεται κοντύτερα στην καρδιά μου. Κι ακόμα σας παρακαλώ να προσθέσετε πως στο μέλλον, στο οποίο πιστεύω και ελπίζω, οι βιοτικές συνθήκες των εργατών θα βελτιωθούν και πως τους επιφυλάσσεται μια κοινωνική θέση που με ζωηρότατη χαρά θα χαιρετίσω την εδραίωσή της». Οι «Βρικόλακες» είναι το τελειότερο δείγμα ιψενικής γραφής. Είναι το πρώτο έργο του που παίχτηκε στην Ελλάδα, το 1894, δώδεκα χρόνια μετά την έκδοσή του και τέσσερα χρόνια ύστερα από την παρισινή πρεμιέρα, που το καθιέρωσε. Ο Ιψεν θεωρήθηκε πατέρας του κριτικού ρεαλισμού. Το «Κουκλόσπιτο» και οι «Βρυκόλακες», όπως ήταν φυσικό για την εποχή, ξεσήκωσαν αντιδράσεις και αναστάτωσαν τη συντηρητική κοινωνία, επειδή μίλησαν ανοιχτά για τις ηθικές αρρώστιες της, για τον αγώνα του ανθρώπου και τη σύγκρουσή του, ανάμεσα στο καθήκον προς τον εαυτό του και στο καθήκον του προς τους άλλους. Το να είσαι ο εαυτός σου, για τον Ιψεν («Μπραντ») σημαίνει να αποβάλεις τα αμυντικά συστήματα και τις μάσκες, να νικήσεις τους φόβους σου και να ενοποιήσεις το πρόσωπό σου, ανατρέποντας την ισχύουσα ιδεολογία. Ο,τι ο Μαρξ ονόμαζε «ψευδή συνείδηση». Πηγή Ριζοσπάστης🔴

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Σαν σήμερα 27 Μαΐου – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο – ALT.gr

Σύνδεσμος • alt.gr

Στις 27/5/1963, τη μέρα που εξέπνευσε ο Γρηγόρης Λαμπράκης μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε από παρακρατικούς στη διάρκεια συγκέντρωσης για την Ειρήνη στη Θεσσαλονίκη… … η κυβέρνηση Καραμανλή έστηνε το άγαλμα του εγκληματία πολέμου, -που χρησιμοποίησε τις ατομικές βόμβες, στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, που εγκαινίασε τη χρήση ναπάλμ στο Γράμμο και στο Βίτσι, που ματοκύλισε το λαό της Κορέας,- του προέδρου των ΗΠΑ, Χάρι Τρούμαν… …και τον Απρίλη του 2018 η κυβέρνηση της …αριστεράς με χημικά και χειροβομβίδες κρότου λάμψης επιτέθηκε στη διαδήλωση φοιτητών και μαθητών, στη Β. Κωνσταντίνου, στο ύψος του αγάλματος του Τρούμαν, το οποίο και πήγαν να αποκαθηλώσουν, σε μία συμβολική κίνηση καταδίκης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που από κοινού με Βρετανία και Γαλλία έκαναν την επέμβαση στη Συρία…

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Αριστείδης Βλάσσης – σαν σήμερα το 2015 ”έφυγε”… «Ζω και εργάζομαι μέσα στον προσωπικό μου «μύθο», που βέβαια προσπαθεί να … «ντύσει» με χρώματα και γραμμές, με πινέλα και πούντες, τις σκέψεις, τα βιώματα, τα πιστεύω, και τις ονειροφαντασίες μου και να τα κάνει ζωγραφιές που ίσως ενδιαφέρουν και άλλους ανθρώπους, με αντίστοιχα βιώματα και αισθητικές αντιλήψεις. Που ίσως να ένοιωσαν τον ίδιο συγκλονισμό διαβάζοντας, βλέποντας τις ίδιες φωτογραφίες, ακούγοντας διηγήσεις ή και ζώντας οι ίδιοι τις περιπέτειες αυτής της περίεργης, παράξενης μα θαυμαστής πατρίδας μας. Ίσως ακόμα να ένοιωσαν την ζεστασιά που εκπέμπουν οι φθαρμένοι τοίχοι των νεοκλασικών και το πέρασμα της ιστορίας πάνω τους. Τα μισοσβησμένα συνθήματα στους τοίχους που διάβασαν ή έγραψαν κάποτε οι ίδιοι … Τον έρωτα του άνδρα και της γυναίκας, που …τότε ή και ακόμα δίνει νόημα και δύναμη, τελικά στην ύπαρξη μας …»

Δημοσίευση • 108 φωτογραφίες

29/05/1922 Γεννιέται ο συνθέτης και αρχιτέκτονας Ιάννης Ξενάκης(1922–2001). Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες και αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα. Οι φιλοσοφικές του ιδέες για τη μουσική έθεταν το ζήτημα της ενότητας φιλοσοφίας, επιστήμης και τέχνης. Αυτή ήταν και η ουσιαστική συμβολή του στον προβληματισμό που είχε αναπτυχθεί σχετικά με την κρίση στην ευρωπαϊκή μουσική των δεκαετιών του 1950 και 1960. Θεωρούσε αιτία για τα αδιέξοδα της σύγχρονης δυτικοευρωπαϊκής μουσικής τη σειραϊκή και μετασειραϊκή μουσική. Ενώ οι σύγχρονοί του μουσικοί στρέφονταν σε ένα μουσικό μεταμοντερνισμό, ο Ξενάκης παρέμεινε πρωτοπόρος, πιστός στους στόχους που έθεσε από την αρχή. Χρησιμοποίησε ως βάσει για τις συνθέσεις του μαθηματικά μοντέλα, κυρίως από τη θεωρία των συνόλων, τη θεωρία των πιθανοτήτων, τη θερμοδυναμική, τη Χρυσή Τομή, την ακολουθία Φιμπονάτσι κ.ά. Χαρακτηρίστηκε «νεοπυθαγόρειος»,. Απέκτησε φανατικούς θαυμαστές αλλά και επικριτές. Τα επιχειρήματα των επικριτών του στρέφονταν γύρω από το φορμαλισμό και τη στασιμότητα της μουσικής του μετά το 1970, αλλά και στο γεγονός ότι απαιτούσε υπερβολική δεξιοτεχνία από τους εκτελεστές των έργων του. Αντίστοιχη ήταν και η στάση και οι αναζητήσεις του στην αρχιτεκτονική. Γεννήθηκε στη Βραΐλα της Ρουμανίας. Ο πατέρας του, Κλεάρχος Ξενάκης, ήταν έμπορος από την Εύβοια. Η μητέρα του Φωτεινή Παύλου, έπαιζε ερασιτεχνικά πιάνο και καταγόταν από τη Λήμνο. Είχε δύο ακόμα αδέλφια, μικρότερα. Τον Ιάσονα (μετέπειτα φιλόσοφο και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνας, ΗΠΑ) και τον Κοσμά (μετέπειτα αρχιτέκτονας, πολεοδόμος, ζωγράφος και γλύπτης). Η μητέρα του πέθανε από ιλαρά, όταν ο Ιάνης Ξενάκης ήταν πέντε χρονών. Πρόλαβε όμως και του εμφύσησε την αγάπη της για τη μουσική. Στα δέκα του χρόνια, το 1932, ο πατέρας του έστειλε και τα τρία αδέλφια στην Αναργύρειο και Κοργιαλένειο Σχολή Σπετσών. Εκεί έκανε τα πρώτα μαθήματα μουσικής. Το 1938 μετακόμισε στην Αθήνα, ώστε να προετοιμαστεί για εισαγωγικές εξετάσεις για το Πολυτεχνείο, ενώ συνέχισε τα μαθήματα μουσικής με δάσκαλο τον Αριστοτέλη Κουντούρωφ, μαθητή του Αλεξάντερ Σκριάμπιν. Τότε έκανε και τις πρώτες απόπειρες σύνθεσης. Παράλληλα άρχισε να μελετά τη φιλοσοφία του Πλάτωνα και άλλων αρχαίων φιλοσόφων, ενώ ξεκίνησαν και οι προβληματισμοί του για τη σχέση μαθηματικών και μουσικής. Το 1940 μπήκε στο Πολυτεχνείο, στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών. Με την επιλογή αυτή κατάφερε να συνδυάσει σε κάποιο βαθμό, τα ενδιαφέροντά του με τις επιθυμίες του πατέρα του. Την ίδια χρονιά εντάχθηκε στο παράνομο, τότε, ΚΚΕ. Το 1943 έγινε γραμματέας της ΕΠΟΝ του Πολυτεχνείου και καθοδηγητής του λόχου «Λόρδος Βύρων». Πήρε μέρος στα Δεκεμβριανά. Τραυματίστηκε σοβαρά από θραύσμα Αγγλικής οβίδας, με αποτέλεσμα να χάσει το αριστερό του μάτι και να παραμορφωθεί η αριστερή πλευρά του προσώπου του. Λόγω της αντιστασιακής του δράσης συνέχισε τις σπουδές του με πολλές δυσκολίες και εμπόδια, μέχρι το 1947 που παρουσίασε την διπλωματική του εργασία με θέμα το ενισχυμένο σκυρόδεμα. Παρουσιάστηκε στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, περιμένοντας να απαλλαγεί από τη στρατιωτική θητεία αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Φοβήθηκε μην τον στείλουν εξορία στη Μακρόνησο και δραπέτευσε με πλαστό διαβατήριο στην Ιταλία. . Καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Με τη βοήθεια Ιταλών κομμουνιστών πέρασε στη Γαλλία και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Στο Παρίσι προσλήφθηκε από τον γνωστό αρχιτέκτονα Λε Κορμπυζιέ, για τον οποίον εργάστηκε μέχρι και το 1959. Παράλληλα συνέχισε σπουδές στη Μουσική. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, γνώρισε τη Φρανσουάζ (η γνωστή, σήμερα, μυθιστοριογράφος Φρανσουάζ Ξενάκη) την οποία παντρεύτηκε το 1953 και απέκτησαν μία κόρη. Τη Μάχη. Από το 1960 αφιερώνεται ολοκληρωτικά στη σύνθεση. Η φήμη του άρχισε να εξαπλώνεται ραγδαία σε όλο τον κόσμο. Από τη δεκαετία του 1970 και μέχρι τον θάνατό του έμεινε στο προσκήνιο της σύγχρονης ευρωπαϊκής μουσικής, εργαζόμενος πάντα στο πλαίσιο της σχέσης μαθηματικών, μουσικής και αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας, με έναν προσωπικό, πρωτοποριακό αλλά και μοναχικό τρόπο. Άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στη σύγχρονη μουσική του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Ο Ξενάκης πέθανε τα ξημερώματα της 4ης Φεβρουαρίου 2001, σε ηλικία 78 ετών και μετά από μακρόχρονες περιπέτειες με την υγεία του. Η σορός του αποτεφρώθηκε στην υπόγεια κρύπτη του κοιμητηρίου Περ Λασαίζ στο Παρίσι χωρίς θρησκευτική τελετή, σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία.

Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες

<<ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 31/05/1949 Γαλλική αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον κορυφαίο κομμουνιστή ποιητή Πωλ Ελυάρ καταφθάνει στην Ελεύθερη Ελλάδα. Στον χαιρετισμό του προς τους μαχητές του ΔΣΕ ο Ελυάρ τόνισε μεταξύ άλλων: «Το Βίτσι και ο Γράμμος, οι δυο αυτές κορφές του λεύτερου κόσμου, δεν είναι καθόλου πιο κάτω από κει που τις είχε βάλει η φαντασία μου. Αντίθετα, γιατί είδα εκεί τους μαχητές που τις στολίζουν με τον απίστευτο ηρωισμό τους, τους μαχητές πούναι η φωτιά των βουνών και ολόκληρης της Ελλάδας, τιμή για τον πολιτισμένο κόσμο που δε θέλει να πεθάνει κάτω απ’ την ασφυκτική πίεση μιας μειοψηφίας εκμεταλλευτών, εμπρηστών του πολέμου. Ο ήλιος και η γης είναι ολότελα δικοί τους. (…) Φεύγω και φυλάω στην καρδιά μου σαν διαμάντι την αξέχαστη θύμηση της σωματικής και ψυχικής σας υγείας, τον ενθουσιασμό σας, την αδελφοσύνη σας, την πίστη σας για τη νίκη. Το μέλλον είναι δικό σας»>>ΠΗΓΗ 902.GR.

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

rizospastis.gr – Δοξασμένος στρατηγός του ΕΛΑΣ και του ελληνικού λαού

Σύνδεσμος • rizospastis.gr

Γεννήθηκε σαν σήμερα στην Αθήνα την 1η Ιουνίου του 1940. Από μικρή δούλεψε σαν ηθοποιός στο θέατρο και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φίλμς. Το πρώτο της βιβλίο με ποιήματα ήταν το “Τρία κλικ αριστερά” και βγήκε το 1978. Έβγαλε επίσης τα βιβλία “Ιδιώνυμο”(1980),” Το ξύλινο παλτό”(1982),” Απόντες”(1986),” Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών”(1988). Θα ‘ρθει καιρός Θα ‘ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράγματα να το θυμάσαι Μαρία θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη Μη βλέπεις εμένα μην κλαις εσύ είσαι η ελπίδα Άκου, θα ‘ρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς δε θα βγαίνουν στην τύχη δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές με γερμένους απ’ έξω και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε δε θα ‘μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια Οι άνθρωποι, σκέψου, θα μιλάνε με χρώματα κι άλλοι με νότες να φυλάξεις μοναχά σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές : απροσάρμοστοι, καταπίεση, μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός για το μάθημα της Ιστορίας Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα, δύσκολοι καιροί και θα’ ρθουνε κι άλλοι δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω κι απ’ όσα διάβασα ένα κράτησα καλά Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος Θα την αλλάξουμε τη ζωή …παρ’ όλα αυτά Μαρία

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Γενέθλιον (1926) Άλλεν Γκίνσμπεργκ, βασικού εκπροσώπου της ”γενιάς των μπιτ”, που με το ”Ουρλιαχτό” του η ”γενιά των Μπιτ” θα αποκτήσει το ποιητικό της μανιφέστο … …”Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα από την τρέλα, υστερικά γυμνά και λιμασμένα, να σέρνονται μέσα στους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας μιαν αναγκαία δόση, χίπστερς με αγγελικά κεφάλια να φλέγονται για την αρχαία ουράνια ένωση με την άστρική γεννήτρια μέσα στη μηχανή της νύχτας, που φτωχοί κουρελιασμένοι με βαθουλωμένα μάτια και φτιαγμένοι στάθηκαν καπνίζοντας μέσα στο υπερφυσικό σκοτάδι τιποτένιων διαμερισμάτων αιωρούμενοι πάνω από τις κορυφές των πόλεων βυθισμένοι στην τζαζ, που πρόταξαν τους εγκεφάλους τους γυμνούς στον ουρανό κάτω απ’ τον Εναέριο σιδηρόδρομο και είδαν αγγέλους Μωαμεθανούς να τρεκλίζουν φωτισμένοι σε ταράτσες πολυκατοικιών, που πέρασαν απ’ τα πανεπιστήμια με ήρεμα ακτινοβόλα μάτια με παραισθήσεις του Αρκάνσας και τραγωδία με το φως του Μπλαίηκ ανάμεσα στους μελετητές του πολέμου, που διώχτηκαν απ’ τις ακαδημίες λόγω τρέλας και έκδοσης στίχων ανήθικων στου κρανίου τα παράθυρα, που διπλώθηκαν από τον φόβο ξεντυμένοι σε αξύριστα δωμάτια, καίγοντας τα λεφτά τους στα καλάθια των αχρήστων και ακούγοντας τον Τρόμο μέσ’ απ’ τον τοίχο”… Απόσπασμα από το «Ουρλιαχτό» https://www.youtube.com/watch?v=IMCSPFJlREU&ab_channel=gavrina17 Ηταν γιος του Λιούις Γκίνσμπεργκ, δασκάλου και λυρικού ποιητή, και της Ναόμι, δραστήριου μέλους του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=1570035

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Μνήμη σήμερα (1963) του Τούρκου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ. ”Φίλοι κι αδέλφια της ψυχής μου. Εσείς που πέσατε στις φυλακές και στα νησιά της κόλασης, που σας κρατάν αλυσωμένους μες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης γιατί πολεμάτε για την ανεξαρτησία, το ψωμί και τη λευτεριά του ελληνικού λαού, δεχτείτε την αγάπη και τον θαυμασμό μου. Οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας έχουνε τους ίδιους θανάσιμα μισητούς εχθρούς: τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους λακέδες του. Οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας, φιλιωμένοι ο ένας με τον άλλο, με τη βοήθεια των φιλειρηνικών λαών όλου του κόσμου, θα τσακίσουνε στο τέλος αυτούς τους εχθρούς τους. Αυτό το πιστεύω. Ο δικός σας ένδοξος αγώνας είναι μια από τις πιο λαμπρές αποδείξεις ότι θα νικήσει η υπόθεση της ειρήνης, του ψωμιού και της λευτεριάς. Σας σφίγγω όλους μ’ αγάπη στην αγκαλιά μου”. ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ 10/8/1951 Βερολίνο.” (Το παραπάνω μήνυμα του Χικμέτ προς τον ελληνικό λαό είχε μεταδοθεί ραδιοφωνικά στη διάρκεια της δίκης του Νίκου Μπελογιάννη) https://www.facebook.com/eleni.markaki1/posts/pfbid0SMMBLiubH3YzHsQpxF4svQNy7GvrbF435DqRQxhVWJHLyfZ7TkBrmrGe7ox4Xt7vl

Δημοσίευση • 17 φωτογραφίες

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα – πρωτοείδε το φως στις 5 Ιούνη 1898 στο χωριό Φουέντε Βακέρος, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Γρανάδα. «Εγώ πάντα θα είμαι στο πλευρό αυτών που δεν έχουν τίποτα και στους οποίους δεν επιτρέπεται καν να απολαύσουν ειρηνικά το τίποτα που έχουν». Ορθωσε το ανάστημά του σε κάθε μορφή αδικίας Για τους δεξιούς ήταν ένας κομμουνιστής και εχθρός της Εκκλησίας. Λίγο πριν τον Εμφύλιο είχε συντάξει μία προκήρυξη κατά του φασισμού. Δεν άργησε να θεωρηθεί ένοχος στα μάτια της τοπικής φασιστικής οργάνωσης των οπαδών του δικτάτορα Φράνκο. Κάνει το λάθος να κυκλοφορεί ελεύθερα στη Γρανάδα, μέρος που ελέγχουν ακροδεξιοί στασιαστές. Ο ποιητής, μέσα από την ποίησή του, «τραγούδησε» την αγάπη αλλά και το θάνατο, μίσησε το δεσποτισμό και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και όρθωσε το ανάστημά του σε κάθε μορφή αδικίας. Στις 4 Ιούλη του 1937, σαράντα ποιητές απ’ όλα τα μέρη του κόσμου συγκεντρώνονται στην πόλη της Βαλένθια, για το Δεύτερο Διεθνές Συνέδριο των Συγγραφέων, για την υπεράσπιση της κουλτούρας ενάντια στο φασισμό. Στο Παρίσι, όπου συνεχίζεται και κλείνει το συνέδριο, οι ποιητές δίνουνε τον παρακάτω όρκο, τον οποίο συντάσσει ο Στρατής Τσίρκας μαζί με τον Langston Hughes. Τον «Ορκο» στον δολοφονημένο Ισπανό ποιητή και συγγραφέα Federico Garcia Lorca, κείμενο το οποίο προωθεί ο Louis Aragon και υπογράφεται από τους σαράντα συγγραφείς. «Στ’ όνομά σου, Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα, που πέθανες στην Ισπανία για τη λευτεριά του ζωντανού λόγου, εμείς, οι ποιητές από πολλές χώρες του κόσμου, που μιλάμε και γράφουμε σε διάφορες γλώσσες, ορκιζόμαστε εδώ πέρα, όλοι μαζί, πως τ’ όνομά σου δε θα ξεχαστεί ποτέ πάνω στη γη, και στ’ όνομά σου, όσο που θα υπάρχει τυραννία και καταπίεση να τις καταπολεμήσουμε, όχι μονάχα με το λόγο μα και με τη ζωή μας».

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

To 1978 σε συνέντευξη στον Λευτέρη Παπαδόπουλο απαντά σε ερώτηση για την άρνησή του να πουλά τα έργα του: -«Δεν θέλω κύριε! Ξέρετε, όταν ένας άνθρωπος νιώσει από ένα πράγμα μεγάλο πόνο, μεγάλη προσβολή, συνδέει αυτή την προσβολή με τις εκθέσεις, τις πωλήσεις, όλα αυτά. Εμένα με προσέβαλαν πολύ. Έτσι, σιχάθηκα και τις εκθέσεις και τις πωλήσεις. Τη ζωγραφική, βέβαια, δε τη σιχάθηκα… Πάντως, οπωσδήποτε δεν πρόκειται να πουλήσω κανένα έργο! Γιατί, εκτός απ’ όλα τα άλλα, δεν είναι δυνατόν να φτιάχνω έργα για να στολίζουν τα σπίτια των εφοπλιστών…»

Δημοσίευση • 72 φωτογραφίες

“Σ’ αυτό τον τόπο, που η φωνή πνίγεται μέσα στο λαρύγγι, τη λέξη θέλω, ζητάω τη λέξη σάλπιγγα που ρίχνει τα τείχη της Ιεριχώς και ξυπνάει τους κεκοιμημένους” (… ) “Μέσα στις ύπουλες ενέδρες των καιρών έτοιμος πάντα νάσαι γι’ αντίσταση κι άγριον αγώνα. Κι αν τόχει η μοίρα σου να πέσεις βάστα ακόμα, μην πεις ποτέ, ψυχή μου παραδώσου ” Ηταν 8 του Ιούνη το 1973, που το παράνομο τότε ΚΚΕ, η γενιά της Εθνικής Αντίστασης, η προοδευτική διανόηση, η ελληνική και ξένη λογοτεχνία έχασαν έναν αφοσιωμένο “θεράποντά” τους. Τον Μάρκο Αυγέρη. Τον ”γιατρό” του λαού και των Γραμμάτων. Τον σπουδαίο πνευματικό “καθοδηγητή”, του οποίου, έστω και ένα ελάχιστο ανάλογο εκλείπει στις μέρες μας… Ο Νίκος Εγγονόπουλος θεωρούσε ότι «όσο θα περνά ο καιρός, τόσο θα τρανεύει το όνομα του Μάρκου Αυγέρη, τόσο πιο πολύ θα φανερώνεται η μεγάλη σημασία της δουλιάς του μέσα στο πνευματικό ελληνικό στερέωμα». Ο Γιάννης Τσαρούχης έλεγε: «Στον Αυγέρη η πρώτη ύλη δημιούργησε το έργο, ενώ σε άλλους το έργο καλύπτει την ανυπαρξία πρώτης ύλης… Είχε την απλότητα της αληθινής αρχοντιάς. Την αρχοντιά του, που ήτανε πρώτα απ’ όλα πνευματική, ήθελε να τη δώσει σε όλους. Αν στην ευγένειά του προσθέσουμε τον πραγματισμό του, τη γνώση της ζωής, θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε τη γοητεία που εξασκούσε η προσωπικότητά του. Ο Δίκαιος αυτός ήταν ένας από τους λίγους ανθρώπους που μ’ έκαναν να νοσταλγώ την Ελλάδα». https://www.rizospastis.gr/story.do?id=3774675 * Στη φωτογραφία του 1912 (τραβηγμένη στο Κράσι της Κρήτης) φαίνονται από αριστερά: η Γαλάτεια Καζαντζάκη, η Ελλη Αλεξίου, ο Μάρκος Αυγέρης, ο Κώστας Βάρναλης, ο Νίκος Καζαντζάκης, και ο Χαρ. Στεφανίδης.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

«Ελπίζω», έγραφε ο Κουρμπέ σ’ ένα χαρακτηριστικό γράμμα του το 1854, «να κερδίζω πάντα το ψωμί μου με την τέχνη μου, χωρίς ποτέ να απομακρυνθώ ούτε τόσο δα από τις αρχές μου, χωρίς να πω ψέματα στη συνείδησή μου ούτε για μια στιγμή, χωρίς να ζωγραφίσω ούτε καν όσο μπορεί να σκεπάσει η παλάμη μου μόνο και μόνο για να ευχαριστήσω οποιονδήποτε ή για να πουλήσω πιο εύκολα». Ο Κουρμπέ ήθελε τα έργα του να είναι μια διαμαρτυρία εναντίον των καθιερωμένων συμβάσεων της εποχής του «να σοκάρει την αστική τάξη» και να την αφυπνίσει από την αυταρέσκειά της. Θέλησε να εκφράσει την αξία της ασυμβίβαστης καλλιτεχνικής ειλικρίνειας σε αντίθεση με τη παραδοσιακή κοινοτοπία. Τα έργα του τρόμαζαν την άρχουσα τάξη. Οι υπερασπιστές της αριστοκρατίας τον έλεγαν φρικτό σοσιαλιστή. Οι ρεαλιστικοί του πίνακες απεικόνιζαν με ρεαλισμό τους ανθρώπους του μόχθου. Το 1871 συμμετέχει στη Κομμούνα του Παρισιού. Εκλέγεται αντιπρόσωπος του 6ου Διαμερίσματος, και ανακηρύσσεται μέλος της επιτροπής της Κομμούνας. Πρωτοστατεί στην κατεδάφιση της «Στήλης του Ναπολέοντα» της πλατείας Vendome, που ήταν σύμβολο του μιλιταρισμού. Μετά την ήττα της Κομμούνας, συλλαμβάνεται και δικάζεται σε 6 μήνες φυλακή. Ο Θίερσος ευχαρίστως θα τον εκτελούσε αλλά φοβήθηκε την κατακραυγή γιατί ήταν πολύ γνωστός καλλιτέχνης και όχι μόνο στη Γαλλία. Το 1873 αυτοεξορίζεται στην Ελβετία όπου και πέθανε το 1877, σε ηλικία 58 ετών. Σε μια από τις τελευταίες του επιστολές αναφέρει:

Δημοσίευση

Πέθανε ο μουσικοσυνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος

Σύνδεσμος • 902.gr

Σαν σήμερα το 1982, βρέθηκε νεκρός ο ΡΑΙΝΕΡ ΒΕΡΝΕΡ ΦΑΣΜΠΙΝΤΕΡ από υπερβολική δόση κοκαΐνης και υπνωτικών χαπιών. Δίπλα του βρέθηκε το σενάριο με θέμα την Rosa Luxembourg, το οποίο προόριζε για την Romy Schneider. Ήταν μόνο 37 ετών… Το έργο του, ίσως το πιο παραγωγικό στην ιστορία του ευρωπαϊκού σινεμά (44 ταινίες μέσα σε 17 χρόνια), ασχολείται με ανθρώπους οι οποίοι ζουν στο περιθώριο, κοινωνικά και υπαρξιακά. Οι χαρακτήρες του, περιχαρακωμένοι από τις πιέσεις της κοινωνίας, στρέφονται στην αυτοκαταστροφή και τη βία σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να υπάρξουν. Η συμφιλίωση με τη σεξουαλική του ταυτότητα, η μοναχική και καταπιεσμένη ζωή ενός ομοφυλόφιλου άνδρα αλλά και η ροπή του προς τα ναρκωτικά αποτέλεσαν προβλήματα στη ζωή του που είχαν, ωστόσο, μια μοναδική κινηματογραφική μετουσίωση. ”Σκοτεινός, σκληρός και βαθύτατα μελοδραματικός, ο Fassbinder χτίζει το πορτρέτο ενός κλειστοφοβικού και καταπιεστικού κοινωνικού συνόλου που οδηγεί με ακρίβεια τα μέλη του στην εκμετάλλευση και συντριβή όλων αυτών που αγαπούν’… Ενα έργο ζωντανό, που μέσα από την αναζήτηση της αγάπης έχει στο “κέντρο” του τον άνθρωπο. Οι πρώτες ταινίες του έχουν θεατρικά και μελοδραματικά στοιχεία. Μιλούν για την κρίση της γερμανικής κοινωνίας, την εκμετάλλευση των συναισθημάτων και την εκπόρνευση. Ο ίδιος έλεγε πως τα συναισθήματα είναι πολύ σημαντικά για κείνον, αλλά τα συναισθήματα “σήμερα τα εκμεταλλεύεται η βιομηχανία του κινηματογράφου, κι αυτό είναι κάτι που αντιπαθώ. Είμαι κατά της κερδοσκοπίας των συναισθημάτων”. Ο Φασμπίντερ, ιδιαίτερα στα τελευταία του έργα, αγγίζει τον πόνο και τη μοναξιά του ανθρώπου, ψάχνοντας παράλληλα για την κατανόηση και την αγάπη, που πάντα και ο ίδιος ζητούσε από τους άλλους. Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και ο φόβος της αγάπης που “τρώει τα σωθικά”. “Οσο τα πράγματα είναι όπως είναι”, έλεγε ο δημιουργός, “θα πρέπει να φοβόμαστε, μήπως συναντήσουμε κάποιον που θα μπορούσαμε να τον αγαπήσουμε”. Έβλεπες τις ταινίες του και μετά ήθελες να συζητήσεις, να διαβάσεις, να γράψεις, να σκεφτείς και μερικές φορες να κλάψεις ή να ουρλιάξεις… Φιλμογραφία 1982 Ο Καβγατζής 1982 Βερόνικα Φος 1981 Λόλα 1981 Theater in Trance 1981 Λιλί Μαρλέν 1980 Berlin Alexanderplatz 1979 Η Τρίτη Γενιά 1979 Ο Γάμος της Μαρίας Μπράουν 1978 Η Χρονιά με τα 13 Φεγγάρια 1978 Η Γερμανία το Φθινόπωρο 1978 Απόγνωση 1976 Κινέζικη Ρουλέτα 1976 Satansbraten 1976 Το μόνο που θέλω, είναι να με αγαπάτε 1975 Η Μάνα Κιούστερς ανεβαίνει στον Ουρανό 1975 Tο Παιχνίδι της Τύχης 1975 Wie ein Vogel auf dem Draht 1974 Μάρθα 1974 Ο Φόβος Τρώει τα Σωθικά 1973 Welt am Draht 1973 Wildwechsel 1972 Bremer Freiheit 1972 Ο Έμπορος των Τεσσάρων Εποχών 1972 Τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ 1971 Να Φοβάστε την Αγία Πουτάνα 1971 Whity 1971 Pioniere in Ingolstadt 1971 Rio das Mortes 1970 Die Niklashauser Fart 1970 Ο Αμερικανός Στρατιώτης 1970 Οι Θεοί της Πανούκλας 1970 Warum läuft Herr R. Amok? 1970 Das Kaffeehaus 1969 Ο Έλληνας Γείτονας 1969 Η Αγάπη είναι πιο Κρύα από τον Θάνατο 1969 Fernes Jamaica 1966 Το Μικρό Χάος 1966 Der Stadtstreicher

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

<<ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 12-6-2021 “Φεύγει” από τη ζωή η κομμουνίστρια δημοσιογράφος και συγγραφέας Σοφία Αδαμίδου. Γεννήθηκε το 1963 στη Χαραυγή Κοζάνης. Μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που κυριαρχούσαν οι αγωνιστικές παραδόσεις. Οργανώθηκε στην ΚΝΕ το 1981, σε ηλικία 18 χρόνων, αρχικά στην Κοζάνη και έπειτα στις Οργανώσεις των ΤΕΙ και της Νομικής, κατά τη διάρκεια των σπουδών της στην Αθήνα. Τον καιρό που ήταν οργανωμένη στην ΚΝΕ χρεώθηκε δουλειά στον “Οδηγητή”. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, δούλεψε ως δημοσιογράφος του “Ριζοσπάστη” στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ και έγινε μέλος του ΚΚΕ. Υπήρξε τακτικό μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ. Στην επαγγελματική της πορεία ως δημοσιογράφου εργάστηκε επίσης στην ΕΤ1, στη ΝΕΤ, στον “ΑΝΤ1”, ενώ μεγάλη ήταν η προσφορά της στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ της τηλεόρασης του “902”. Το συγγραφικό έργο που αφήνει πίσω της είναι πλούσιο και πολυσχιδές. Εχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές (“Υπάρχει μια χώρα που σου μοιάζει”, “Στην αγορά του χρόνου ανειδίκευτη”) και συνέγραψε τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου, με τίτλο “Πότε ντόρτια, πότε εξάρες”, το οποίο διασκεύασε για το θέατρο, με τον τίτλο “Σωτηρία με λένε”. Εμπνευσμένη από τους αγώνες του λαού, έγραψε και διασκεύασε σπουδαία θεατρικά έργα, που αγαπήθηκαν από το κοινό, μεταφέροντας με μεγάλη επιτυχία στη σκηνή μορφές και στιγμές από την ταξική πάλη στη χώρα μας. Εργα της είναι μεταξύ άλλων ο “Αρης”, βασισμένο στη ζωή και τους αγώνες του Αρη Βελουχιώτη, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο “Αλέκος Σακελλάριος” από τα Κορφιάτικα βραβεία, “Οδός Αβύσσου, αριθμός 0” του Μενέλαου Λουντέμη, “Ηλιος στην πέτρα”, βασισμένο στο αφήγημα της αντάρτισσας του ΔΣΕ Ελένης Τραγγανίδα – Μακρυνιώτη “Η Μυρτιά του βουνού”, “Ανθρωποι και ποντίκια” του Στάινμπεκ, “Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του”, από το βιβλίο του Ντάλτον Τράμπο κ.ά. Με τον αδερφό της και θεατρικό συγγραφέα Μυρώδη Αδαμίδη συνεργάστηκαν μεταξύ άλλων στη συγγραφή του έργου “Καρλ, της καρδιάς μου καρδιά”, εμπνευσμένο από τις επιστολές της Τζένης και του Καρλ Μαρξ. Η ίδια έλεγε για τη συγγραφή των έργων της ότι “ξεκίνησε ως ανάγκη να μιλήσω για τα θέματα εκείνα της ιστορίας και τους ανθρώπους των ιστορικών εκείνων περιόδων που δεν έτυχαν της προσοχής που απαιτούσε η πραγματική τους αξία. Η αδιάκοπη επαφή με τη μνήμη μας δεν επιτρέπει να γκρεμιστεί τόσο εύκολα από τους αρνητές της, ούτε να παρερμηνεύονται οι αξίες και η ιστορία του λαού μας. «Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί…», που λέει ο Σεφέρης, αλλά χωρίς πόνο δεν υπάρχει γέννα”.>> ΠΗΓΗ:Alt.gr

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Τα ξημερώματα του Σαββάτου, εφυγε ένας δικός μας άνθρωπος, η συντρόφισσα Σοφία Αδαμίδου, δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη , της τηλεόρασης του 902 και συγγραφέας, μετά από πολυήμερη νοσηλεία στην εντατική. 🔴Η Σοφία Αδαμίδου, γεννήθηκε το 1963 στη Χαραυγή Κοζάνης. Τη δεκαετία του 1980 υπήρξε μέλος της ΚΝΕ και αργότερα έγινε μέλος του ΚΚΕ. Υπήρξε τακτικό μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ. Στην επαγγελματική της πορεία ως δημοσιογράφος, εργάστηκε επίσης στην ΕΤ1, στη ΝΕΤ, τον ΑΝΤ1. 🔴Το συγγραφικό έργο που αφήνει πίσω της είναι πλούσιο και πολυσχιδές. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές («Υπάρχει μια χώρα που σου μοιάζει», «Στην αγορά του χρόνου ανειδίκευτη») και συνέγραψε τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου, με τίτλο «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες», έργο το οποίο διασκεύασε για το θέατρο, με τον τίτλο «Σωτηρία με λένε». 🔴Στα θεατρικά της έργα είναι μεταξύ άλλων ο «Άρης», βασισμένο στη ζωή και τους αγώνες του Άρη Βελουχιώτη, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο «Αλέκος Σακελλάριος» από τα Κορφιάτικα βραβεία, «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0» του Μενέλαου Λουντέμη, «Ήλιος στην πέτρα», βασισμένο στο αφήγημα της αντάρτισσας του ΔΣΕ, Ελένης Τραγγανίδα – Μακρυνιώτη «Η Μυρτιά του βουνού», «Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ, «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», από το βιβλίο του Ντάλτον Τράμπο κ.ά. Με τον αδερφό της και θεατρικό συγγραφέα, Μυρώδη Αδαμίδη, συνεργάστηκαν μεταξύ άλλων στη συγγραφή του έργου «Καρλ, της καρδιάς μου καρδιά», εμπνευσμένο από τις επιστολές της Τζένης και του Καρλ Μαρξ.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Δεν υπάρχουν κανόνες. Όλοι οι άνθρωποι είναι εξαιρέσεις σε ένα κανόνα που δεν υπάρχει. Φερνάντο Πεσσόα γεννήθηκε σαν σήμερα 1888 Για τη ζωή.. Η ζωή είναι δισταγμός μεταξύ ενός θαυμαστικού κι ενός ερωτηματικού. Εν αμφιβολία, βάζουμε τελεία. Δεν είμαι τίποτα. Ποτέ δεν θα είμαι τίποτα. Δεν μπορώ να θέλω να ειμαι τίποτα. Εκτός αυτού, φέρω μέσα μου όλα τα όνειρα του κόσμου. Ζω σημαίνει να είμαι άλλος. Ούτε να αισθάνομαι είναι δυαντό αν σήμερα αισθάνομαι όπως αισθάνθηκα χθες δεν είναι αισθάνομαι- είναι θυμάμαι σήμερα τι ασθάνθηκα χθες, είμαι σήμερα το ζωντανό πτώμα αυτού που χθες ήταν η ζωή που χάθηκε. Δεν υπάρχουν νόρμες. Όλοι οι άνθρωποι είναι εξαιρέσεις ενός κανόνα που δεν υπάρχει. Σημασία δεν έχει να νιώθουμε αυτό που εκφράζουμε αρκεί.. αφου το σκεφτούμε να μπορούμε να υποδείξουμε ότι το αισθανθήκαμε.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σε όλες τις φίλες και τους φίλους . Σε κάθε ιστορική επέτειο για το Κομμουνιστικό κίνημα — ειδικά όσον αφορά στους ηγέτες του — η μνήμη γίνεται ένα με το σήμερα . Γιατί το έργο τους είναι υλική δύναμη για το μέλλον της ιστορικής εξέλιξης . Δύναμη που συμβάλλει στη διαμόρφωση και στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης . Ένας τέτοιος λοιπόν ηγέτης , Κομμουνιστής και επαναστάτης ήταν , ο Τσε Γκεβάρα που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1928 και υπηρέτησε την Κουβανέζικη Επανάσταση με όλες του τις δυνάμεις από όποια θέση και αν βρέθηκε . Έχοντας συμφωνήσει με τον Φιντέλ Κάστρο από το 1955 κιόλας , ότι θα μπορούσε να φύγει από την Κούβα μετά την επανάστασή , ο Τσε κατευθύνθηκε στη Βολιβία αποσκοπώντας να φουντώσει το επαναστατικό ανιμπεριαλιστικό κίνημα σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική . Μετά την τελευταία μάχη στις 8 Οκτώβρη του1967 ο Τσε πληγωμένος στο ένα πόδι και με το όπλο κατεστραμμένο , συνελήφθη και κατ’ απαίτηση των Αμερικανών δολοφονήθηκε την επομένη . Το σώμα του θάφτηκε σε μυστικό τόπο και τελικά η θέση αποκαλύφθηκε στις 28 Ιούνη του 1997. Τιμή και δόξα στο μεγάλο επαναστάτη Τσε Γκεβάρα . HASTA LA VICTORIA SIEMPRE .

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

14 Ιουνίου 1986 Πεθαίνει ο Αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899-1986). Μια από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές μορφές του 20ου αιώνα. Έγινε γνωστός για τα διηγήματά του όμως έγραψε και ποιήματα, δοκίμια, σενάρια, κριτικές και προλόγους, επιμελήθηκε ανθολογίες και έκανε πολλές μεταφράσεις έργων από Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, αρχαία Αγγλικά και αρχαία Σκανδιναβικά, στα Ισπανικά. Ξεχωριστή θέση στις αναζητήσεις και στο έργο του, όπου κυριαρχεί το φανταστικό στοιχείο, έχουν στοιχεία από τη μυθολογία, τη θεολογία, τη φιλοσοφία και τα μαθηματικά. Επηρεάστηκε από το Μοντερνισμό και ιδιαίτερα το Συμβολισμό.

Δημοσίευση • 6 φωτογραφίες

Έφυγε σαν σήμερα 1986 Και όμως το αντίο δεν είναι το τέλος, Χόρχε Λουίς Μπόρχες Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες ο πιο οικουμενικός συγγραφέας του 20ού αιώνα, είχε την ατυχία να ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του τυφλός. Ή μήπως αυτό το άσχημο παιχνίδι της μοίρας του άνοιξε τα μάτια στους φανταστικούς, λαβυρινθώδεις, άχρονους κόσμους που απλώνονται στο έργο του; «Η τυφλότητα είναι ένα δραστικό μέσον για να απαλλαγείς από τους καθρέφτες», έλεγε ο κορυφαίος συγγραφέας της Αργεντινής: «Η τέχνη οφείλει να είναι σαν καθρέφτης που αντανακλά το ίδιο το πρόσωπό μας».

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Σαν σήμερα το 1938 μια από τις πιο μαύρες σελίδες προδοσίας της σοσιαλδημοκρατίας… …Τότε που η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Γαλλίας έκλεισε τα σύνορα με τη Δημοκρατική Ισπανία. Τα γαλλικά σύνορα υπήρξαν σημαντική δίοδος της σοβιετικής βοήθειας προς τις δυνάμεις που μάχονταν τον Φράνκο. Υπέρ του Φράνκο στην Ισπανία και πλάτες στον Χίτλερ, η κυβέρνηση της Γαλλίας λοιπόν… Στην Ισπανία είχε σχηματιστεί κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου με βάση τα αποτελέσματα των εκλογών που έγιναν στις 16 Φλεβάρη 1936. Στο μεταξύ είχε εκδηλωθεί στρατιωτικό κίνημα υπό το φασίστα στρατηγό Φράνκο, που ενισχυόταν αφειδώς από τη Γερμανία του Χίτλερ και την Ιταλία του Μουσολίνι. Στην Γαλλία τον Απρίλη του 1938, η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου κατέρρευσε και την πρωθυπουργία ανέλαβε ο μέχρι τότε υπουργός Πολέμου ο ”ριζοσπάστης” Νταλαντιέ. Ενώ από την πρώτη ματιά θα περίμενε κανείς ότι μία σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση θα στεκόταν αλληλέγγυα στην κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου της Ισπανίας που δοκιμαζόταν, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Η κυβέρνηση της Γαλλίας στράφηκε εναντίον της ισπανικής. Η νέα κυβέρνηση του Νταλαντιέ, που μεταξύ άλλων επιθυμούσε την αποκατάσταση των σχέσεων της Γαλλίας με τη φασιστική Ιταλία, καθώς και την πρόσβαση σε πρώτες ύλες που παράγονταν στις περιοχές που κατείχαν οι Φρανκιστές, αποφάσισε να προβεί στο κλείσιμο των συνόρων, συμβάλλοντας έτσι σημαντικά στην ήττα της Δημοκρατικής Ισπανίας…

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Έφυγε σαν σήμερα το 1994 ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ … με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί! «…το τραγούδι μάς ενώνει μέσα σ’ ένα κοινό μύθο. Κι όπως στον χορό (έτσι και στο τραγούδι) ενώνουμε τα χέρια μεταξύ μας, για ν’ ακολουθήσουμε μαζί τις ίδιες εσωτερικές δονήσεις. Κι όσο για τον κοινό μύθο που δεν υπάρχει στις μέρες μας, τον σχηματίζουμε καινούριο κι απ’ την αρχή κάθε φορά…» (Μάνος Χατζιδάκις). Ηταν στις 15 του Ιούνη του 1994, όταν έδυσε ο Σείριος της ελληνικής μουσικής… Πριν 27 χρόνια, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο μελωδός της ψυχής μας, ξεκινούσε το «ταξίδι» του προς τ’ άστρα… Πίσω του άφησε τα δικά του άστρα, τις εξαίσιες μουσικές και τραγούδια, που σμίλεψε στη σπαρμένη από νότες, ευαισθησία, οράματα «διαδρομή» του. Η παρακαταθήκη του, ένα μεγάλο έργο, αληθινό και γι’ αυτό βαθιά λαϊκό, που μας πρόσφερε και συνεχίζει να μας προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις. Ο δημιουργός που μετουσίωσε τη μελωδική του έμπνευση σε μεγάλη τέχνη, πίστευε ότι η τέχνη αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα. «Η άντληση της θεματολογίας μου προέρχεται από μια πηγή που ανήκει σε όλους τους ανθρώπους. Και πέρα από το συνειδητό πολλές φορές», ανέφερε ο δημιουργός σε συνέντευξή του στον «Ρ» (27/5/90), τονίζοντας πως «λαϊκό είναι ό,τι ασχολείται με τον άνθρωπο και προέρχεται από τον άνθρωπο». Ελεγε, μάλιστα, πως «η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα… Η τέχνη υπάρχει, διότι ανατέμνει τη λειτουργία του ανθρώπου. Του κινητοποιεί τις ευαισθησίες του. Τις αληθινές του ευαισθησίες. Οχι τις επικαιρικές. Η τέχνη συμπληρώνει τον άνθρωπο, τον βοηθά να αισθανθεί, έστω και για λίγο, προς τα πού πρέπει να τείνει. Η μεγάλη τέχνη εννοώ». Η φυσική του απουσία δεν έβγαλε τον δημιουργό από την καρδιά, από το μυαλό μας. Δε μας στέρησε την ανάγκη ν’ ανατρέχουμε στις μελωδίες, στην ομορφιά του άφθαρτου έργου του: «Χαμόγελο της Τζοκόντα», «Μυθολογία», «Αντικατοπτρισμοί», «Ο Μεγάλος Ερωτικός», «Ο κύκλος C.N.S.», «Αθανασία», «Η εποχή της Μελισσάνθης», «Οι μπαλάντες της οδού Αθηνάς», «Τα παράλογα», «Σκοτεινή μητέρα» και τόσα άλλα. Κορυφαίος αναμορφωτής του ελληνικού τραγουδιού, άνοιξε νέους ορίζοντες για τη μουσική. Προσωπικότητα πολύπλευρη και πολυδιάστατη, δημοσίευσε τα βιβλία με ποιήματα και σχόλια: «Μυθολογία», «Μυθολογία Δεύτερη», «Τα σχόλια του Τρίτου» και «Ο Καθρέπτης και το Μαχαίρι». Ιδρυσε και διηύθυνε την Πειραματική Ορχήστρα Αθηνών (1964-’67), το καφεθέατρο «Πολύτροπο», τις Μουσικές Γιορτές στα Ανώγεια Κρήτης και τους Μουσικούς Αγώνες στην Κέρκυρα, ενώ την περίοδο 1975-’81 διηύθυνε το Τρίτο Πρόγραμμα. «Παιδιά» του, επίσης, είναι η δισκογραφική εταιρεία «Σείριος» και η «Ορχήστρα των Χρωμάτων», δύο ακόμη ενσαρκώσεις της αντίληψής του για την πορεία των μουσικών μας πραγμάτων. Ο αλησμόνητος Μάνος Χατζιδάκις, όμως, με την πολύτροπη, πολύχυμη, πηγαία λαϊκή, αλλά και καλλιεργημένη με τη μεγάλη ποίηση και βαθιά στοχαστική ευαισθησία του, δε σημάδεψε μόνον το τραγούδι. Σημάδεψε και το ελληνικό θέατρο. Ουσιαστικά, ο Μ. Χατζιδάκις, μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη, «εδραίωσαν» την ελληνική μουσική στο θέατρο πρόζας και έστρωσαν το «δρόμο» του θεάτρου στους νεότερους Ελληνες συνθέτες. Ο Μάνος Χατζιδάκις, με τις μουσικές του για θεατρικές παραστάσεις, έγραψε άλλη μια μεγάλη «ιστορία», η οποία αξίζει προσοχής και ειδικής μελέτης από τους ειδικούς. Η μουσική του, για τους αριστοφανικούς «Ορνιθες» ή το «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα, τον «Κύκλο με την κιμωλία» του Μπρεχτ, για το «Θέατρο Τέχνης», αποτελεί μεγάλο κειμήλιο της μουσικής για το θέατρο. Ομως δεν είναι μόνον αυτά. Είναι και άλλες συνθέσεις του για θεατρικά έργα, μεταξύ των οποίων: Το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλο, που ανέβασε (1961-1962) ο θίασος Δημήτρη Μυράτ – Βούλας Ζουμπουλάκη, στο «Θέατρο Αθηνών» με τεράστια επιτυχία, και λόγω της μουσικής και των τραγουδιών που έγραψε ο Μ. Χατζιδάκις. Η μουσική κωμωδία «Καίσαρ και Κλεοπάτρα», από το ομώνυμο έργο του Μπέρναρ Σω, που παίχτηκε στο θέατρο «Κοτοπούλη» (1962-1963), σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού, σκηνικά – κοστούμια Νίκου Εγγονόπουλου και με πρωταγωνιστές τον Τζαβαλά Καρούσο και την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Το μουσικό θέαμα για ηθοποιούς, τραγουδιστές, χορωδία και ορχήστρα, με τίτλο «Πορνογραφία», που ανέβηκε στο θέατρο «Σούπερ Σταρ» (1982), σε στίχους Ν. Γκάτσου, Α. Δαβαράκη, Μ. Χατζιδάκι, σκηνοθεσία του συνθέτη και πολλά άλλα. Μάνος Χατζιδάκις: «Το καταστάλαγμα του βίου μου» «Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία – πανσπερμία απ’ όλες τις γωνιές της ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες. Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ’ τη Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ’ την Κρήτη. Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ’ τη στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι’ αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. Ομως, η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη “ευρωπαϊκή”, φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Προσπάθησα όλον τον καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να αδελφή μου. Δεν τα κατάφερα και τα δύο. Ετσι μετακομίσαμε το ’32 στην Αθήνα, όπου δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου. Αρχιζα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα ενώ παράλληλα σπούδαζα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου. Ελαβα, όμως, την αττική παιδεία όταν στον τόπο μας υπήρχε και Αττική και Παιδεία. Μ’ επηρεάσανε βαθιά ο Ερωτόκριτος, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, το Εργοστάσιο του Φιξ, ο Χαράλαμπος του “Βυζαντίου”, το υγρό κλίμα της Θεσσαλονίκης και τα άγνωστα πρόσωπα που γνώριζα τυχαία και παρέμειναν άγνωστα σ’ όλα τα χρόνια τα κατοπινά. Στην κατοχική περίοδο συνειδητοποίησα πόσο άχρηστα ήτανε τα μαθήματα της Μουσικής, μια και μ’ απομάκρυναν ύπουλα απ’ τους αρχικούς μου στόχους, που ήταν να επικοινωνήσω, να διοχετευθώ και να εξαφανιστώ, γι’ αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την Κατοχή. Ετσι δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς εγλίτωσα απ’ το να μοιάζω με τα μέλη του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου. Εγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια, και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που άλλωστε με ωφέλησε τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια. Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ό,τι τραυμάτιζε το ερωτικό μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία. Ταξίδεψα πολύ και αυτό με βοήθησε ν’ αντιληφθώ πως η βλακεία δεν ήταν αποκλειστικόν του τόπου μας προϊόν, όπως περήφανα ισχυρίζονται κι αποδεικνύουν συνεχώς οι Ελληνες σοβινιστές και της εθνικοφροσύνης οι εραστές. Παράλληλα ανακάλυψα ότι τα πρόσωπα που μ’ ενδιαφέρανε έπρεπε να ομιλούν απαραιτήτως ελληνικά, γιατί σε ξένη γλώσσα η επικοινωνία γινότανε οδυνηρή και εξαφάνιζε το μισό μου πρόσωπο. Το ’66 βρέθηκα στην Αμερική. Εμεινα κι έζησα εκεί κάπου έξι χρόνια, τα χρόνια της δικτατορίας, για λόγους καθαρά εφοριακούς – ανεκαλύφθη πως χρωστούσα τρεισήμισι περίπου εκατομμύρια στο Δημόσιο. Οταν εξόφλησα το χρέος μου επέστρεψα περίπου το ’72 και ίδρυσα ένα καφενείο που το ονομάσαμε “Πολύτροπον”, ίσαμε τη μεταπολίτευση του ’74, όπου και το ‘κλεισα γιατί άρχιζε η εποχή των γηπέδων και των μεγάλων λαϊκών εκτονώσεων… Από το ’75 αρχίζει μια διάσημη εποχή μου, που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε, υπαλληλική, που μ’ έκανε ιδιαίτερα γνωστό σ’ ένα μεγάλο και απληροφόρητο κοινό, βεβαίως ελληνικό, σαν άσπονδο εχθρό της ελληνικής μουσικής, των Ελλήνων μουσικών και της εξίσου ελληνικής κουλτούρας. Μέσα σ’ αυτή την περίοδο και ύστερα από ένα ανεπιτυχές έμφραγμα στην καρδιά, προσπάθησα πάλι, ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω τις ακριβές καφενειακές μου ιδέες πότε στην ΕΡΤ και πότε στο υπουργείο Πολιτισμού, εννοώντας να επιβάλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες. Και οι δύο όμως τούτοι οργανισμοί, σαθροί και διαβρωμένοι από τη γέννησή τους, κατάφεραν να αντισταθούν επιτυχώς και, καθώς λεν, να με νικήσουν “κατά κράτος”. Παρ’ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό γεννήθηκε το Τρίτο κι επιβλήθηκε στη χώρα. Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι: Α δ ι α φ ο ρ ώ… για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ. Π ι σ τ ε ύ ω… στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ’ αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας. Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ… αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα “επώνυμους” πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, τη σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα. Ετσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ “λαχεία στον ουρανό” και προκαλώντας τον σεβασμό των νεοτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Ελληνας και Μεγάλος Ερωτικός». Οσο μας τρομάζει η μορφή του τέρατος… Πνεύμα ασυμβίβαστο, με σθένος αντιτάχθηκε στους κρατούντες, στην κολακεία, στην αναρρίχηση. Αγωνιούσε για τον Πολιτισμό και τους κινδύνους που τον απειλούσαν. Οπως αγωνιούσε και για τα κοινωνικά προβλήματα, την εκμετάλλευση των ανθρώπων, την αλλοτρίωση, την αποξένωση, την αδιαφορία για τον διπλανό. «Οποιος δε φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά (…) Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Οταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε. Ο Frankenstein έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλα, κι ολομόναχο χορεύει με πάθος ένα tango ελλειπτικό. Δεν υπάρχει μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος και αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των εξαφανισθέντων, βασανισθέντων και νεκρών. Και το tango να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στις φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της Γης. Εκατομμύρια περισσότεροι απ’ όσους εννοούνε ν’ αντιδράσουνε στο τέρας, και εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στις αγροτικές ερημιές. Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένισή του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται»… (Μάνος Χατζιδάκις, Κυριακή 30 Ιούλη 1978, από το βιβλίο «Τα Σχόλια του Τρίτου», Εκδόσεις «Εξάντας», 1980). …με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά Τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι παραμένουν σημείο αναφοράς, κυρίως σ’ αυτούς τους καιρούς του σκοταδιού. Πρόσφατα, το πολυαγαπημένο τραγούδι «Κεμάλ» σε στίχους Νίκου Γκάτσου και μουσική Μάνου Χατζιδάκι, έγινε αφορμή να κατηγορηθεί δασκάλα της Ε’ δημοτικού για… φιλοϊσλαμική προπαγάνδα, με τις «ευλογίες» της διευθύντριας του σχολείου, όπως καταγγέλλει η ίδια, επειδή δίδαξε το συγκεκριμένο τραγούδι στην τάξη. Οι στίχοι έχουν ως εξής: Ακούστε τώρα την ιστορία του Κεμάλ ενός νεαρού πρίγκιπα της Ανατολής, απόγονου του Σεβάχ του Θαλασσινού, που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων. Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και έναν καιρό ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό. Στη Μοσούλη, τη Βασόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά. Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί. Τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει πως θ’ αλλάξουν οι καιροί. Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά. Απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη κι απ’ τη γη στον ουρανό κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό. Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει τη θηλιά. Μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή. Με δυο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί. Πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά. Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ που απ’ τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ: «Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί, με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί» Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα… Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ Ριζοσπάστης

Δημοσίευση • 6 φωτογραφίες

Μιχάλης Γενίτσαρης Σαν σήμερα, στις 15 του Ιούνη 1917, γεννήθηκε στον Πειραιά ο ρεμπέτης, συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής Μιχάλης Γενίτσαρης. Από παιδάκι ρίχνεται στη βιοπάλη, δουλεύοντας σε ένα χυτήριο. Έχω γίνει δεκατριώ-δεκατέσσερω χρονών και με βάζει ο πατέρας μου σ’ ένα φίλο του, τον Κώστα τον Καταγά, που είχε χυτήριο, να μάθω την τέχνη. Όλη μέρα με έβαζε ο κύριος Κώστας και κοσκίνιζα χώμα για το χυτήριο και έσπαζα με μια βαριά μαντέμια για το χυτήριο. Ένα απόγευμα που ήταν ώρα να σχολάσω, μου λέει τ’ αφεντικό: «Μιχάλη, να σκουπίσεις την αυλή και μετά να φύγεις». Αφού οι άλλοι μαστόροι είχανε φύγει, τι να κάνω εγώ; Κάθισα να σκουπίσω την αυλή, αλλά εδώ είδα κάτι που δεν το περίμενα. Όπως σκούπιζα την αυλή, ο μαστρο-Κώστας, τ’ αφεντικό και φίλος του πατέρα μου, έχει πει στη γυναίκα του – γιατί το σπίτι του ήτανε εκεί – να του κάνει καφέ και κάθεται σε μια γωνιά της μάντρας που ήταν καθαρά. Του πάει τον καφέ και ο μαστρο-Κώστας μπαίνει στο σπίτι και παίρνει ένα μπουζούκι και αρχινάει να παίζει. Εγώ μόλις τον είδα με το μπουζούκι τα ‘χασα. Σκούπιζα, σκούπιζα και όλο στο ίδιο μέρος ήμουνα. Χάζευα και άκουγα το μπουζούκι που έπαιζε. Είχε νυχτώσει και εγώ έκανα πως σκούπιζα και καθόμουν και άκουγα το μπουζούκι. «Άντε», μου λέει, «Μιχάλη. Ακόμα να σκουπίσεις για να φύγεις;». «Ναι μαστρο-Κώστα», του έλεγα, θα φύγω». Ώσπου το κατάλαβε που άκουγα το μπουζούκι και μ’ άρεσε και μου λέει: «Σ’ αρέσει;». Του λέω: «Ναι μαστρο-Κώστα, παίζω κι εγώ με το μπαγλαμά του πατέρα μου». Μου λέει: «Για έλα να παίξεις, να σ’ ακούσω λίγο». Πράγματι πήρα το μπουζούκι να παίξω, αλλά ντρεπόμουνα να παίξω μπροστά του. Αλλά μου ‘δωσε θάρρος και έπαιξα την «Ντουντού». «Μπράβο», μου λέει, «Μιχάλη. Θα μάθεις να παίζεις ωραίο μπουζούκι». Αυτό γινότανε ταχτικά. Ο μαστρο-Κώστας μου ‘δειχνε στο μπουζούκι, και καθότανε και η γυναίκα του η κυρα-Κατίνα και μ’ άκουγε. Εγώ στο χυτήριο πήγαινα πρώτος το πρωί και έφευγα το βράδυ. Άκουγα τον μάστορά μου, μου έδειχνε και λίγο. Ώσπου ήρθε μια ανάποδη στο μαστρο-Κώστα και έκλεισε το χυτήριο… Ο Μιχάλης Γενίτσαρης θα αγοράσει το δικό του μπουζούκι κι αυτό θα γίνει αιτία να ανοίξει λογαριασμούς με την αστυνομία. Στα δεκαεπτά του, το 1934, ένας αστυφύλακας του σπάει το μπουζούκι και ο Γενίτσαρης του ορμάει και του σκίζει τον χιτώνα. Τον πιάνουνε και τον δικάζουνε να κάνει έξι μήνες στις Φυλακές Αβέρωφ. Το 1937 θα ηχογραφήσει το πρώτο του τραγούδι «Εγώ μάγκας φαινόμουνα». «Εμείς οι παλιοί δεν βγήκαμε για να γίνουμε αυτοί που γίναμε. Εμείς βγήκαμε κατά λάθος οργανοπαίχτες. Εμείς βγήκαμε για το κέφι μας και η αγάπη που είχαμε για το μπουζούκι μας έριξε στο πάλκο. Το όνομα «ρεμπέτης», πρέπει για να είσαι ρεμπέτης, να ‘χεις ζήσει ρεμπέτης. Να ‘χεις περάσει από όλα τα καταγώγια τα παράνομα και ύστερα να πάρεις το όνομα «ρεμπέτης». Να πως το νοιώθω εγώ και λέω. Ήρωες του ‘21 είναι ο Καραϊσκάκης, Κολοκοτρώνης, Αντρούτσος, Μιαούλης, Κανάρης – δεν μπορούν όσα χρόνια και αν περάσουν, να πούνε άλλους ήρωες σαν κι αυτούς. Έτσι λοιπόν και με μας: ήρωες του ρεμπέτικου είναι ο Μπάτης, ο Μάρκος, ο Στράτος, ο Κερομύτης, ο Γενίτσαρης, ο Μπαγιαντέρας, ο Ανέστος Δελιάς, ο Γιοβάν Τσαούσης, Παπαϊωάννου, Τσιτσάνης, Χατζηχρήστος – εμείς που από το χίλια εννιακόσα τριάντα μέχρι το χίλια εννιακόσα σαράντα φάγαμε ξύλο για το μπουζούκι που κρατάγαμε στο χέρι και το βγάλαμε από τους ντεκέδες και από τις φυλακές, που μας κυνήγησε ο Μεταξάς και ο Μανιαδάκης και μας έστερνε εξορία. Εμείς είμαστε οι ρεμπέτες οι γνήσιοι. Τώρα κάθε κέντρο γράφει με μεγάλα γράμματα και με γυάλιινα φανταχτερά: «Ρεμπέτικη Ώρα, ο Αρχοντορεμπέτης ο Τάδε» – δηλαδή αθρώποι χτεσινοί και αθρώποι που κατηγορούσαν το ρεμπέτικο». Από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους του Γενίτσαρης έχει συνδέσει το όνομά του με τη δημιουργία τραγουδιών για την Αντίσταση, όπως το Ένας λεβέντης έσβησε, που αναφέρεται στον τραγικό χαμό του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη και βέβαια του θρυλικού Σαλταδόρου που έχει χαρακτηριστεί και «ύμνος της Κατοχής». https://youtu.be/mR392OZPcNA Το 1944 ο Γενίτσαρης θα γράψει μουσική και στίχους για το ζεϊμπέκικο Στέλιος Καρδάρας, συγκλονισμένος από την εκτέλεση μετά από φριχτά βασανιστήρια του ΕΛΑΣίτη σαμποτέρ Στέλιου Καρδάρα, από τους ντόπιους συνεργάτες των Γερμανών καταχτητών στην Κοκκινιά. https://youtu.be/k8BunMqs9Dc Έπαιζε σε μαγαζιά μέχρι το ’52 οπότε αποσύρεται και αρχίζει να ασχολείται με το εμπόριο λαχανικών. Το τελευταίο του cd κυκλοφόρησε το 2001 με τίτλο «Μιχάλης Γεννίτσαρης – Ρεμπέτικοι δρόμοι». Το ’92 εκδόθηκε η αυτοβιογραφία του με τίτλο «Μάγκας από μεράκι» (εκδ. Δωδώνη), από την οποία προέρχονται τα δύο ένθετα αποσπάσματα της ανάρτησης. https://youtu.be/6q80akU9F-g Πηγη Γκαγκαριν Κατιούσα

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΜΑΡΙΑ ΦΩΚΑ Μια ηθοποιός με αγωνιστική δράση Έφυγε σαν σήμερα το 2001 Η Μαρία Φωκά. Μια μορφή που συνδύαζε την τέχνη του θεάτρου με την ενεργό πολιτική της δράση. Ηθοποιός με γνήσιο ταλέντο και ήθος, σεμνή και ιδιαίτερα αγαπητή, συνδέθηκε συνειδητά με κρίσιμες στιγμές της ιστορίας του λαού μας. Διώχτηκε για τις ιδέες της, αφού ταυτίζονταν με τα λαϊκά οράματα για μια άλλη κοινωνία. Πήρε ενεργά θέση στο πλευρό των λαϊκών αγωνιστών στην Εθνική Αντίσταση στον Εμφύλιο, ενώ το 1951-1952 συγκατηγορούμενη με το Νίκο Μπελογιάννη καταδικάζεται. Η Μαρία Φωκά δίδαξε πως αν και οι άνθρωποι του θεάτρου ζουν, υπάρχουν και δικαιώνονται πάνω στη σκηνή, οι καλλιτέχνες μπορούν με τη στάση ζωής τους να φωτίζουν τον κοινωνικό χώρο Γεννημένη το 1916 στο Αργοστόλι, η Μαρία Φωκά σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν» και αποτέλεσε μέχρι το 1948 βασικό στέλεχος του θιάσου του. Πρωτοεμφανίστηκε το 1944 (περίοδος των Δεκεμβριανών) στο ρόλο της Ασημίνας στη «Στέλλα Βιολάντη» του Γρ. Ξενόπουλου, όπου γνωρίστηκε και με τον μετέπειτα σύζυγό της Λυκούργο Καλλέργη, με τον οποίο απέκτησε την κόρη και με τον οποίο χώρισε αργότερα. Την περίοδο αυτή, μέλος του ΚΚΕ και της Εθνικής Αντίστασης, συμμετέχει στους αγώνες. Το 1952, είναι συγκατηγοκατηγορούμενη – με το όνομα Μαρία Καλλέργη, στη δίκη Ν. Μπελογιάννη και το Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών την καταδικάζει αρχικά σε ισόβια κάθειρξη και η ποινή της μειώνεται σε 10 χρόνια κάθειρξη και «αποστέρησις των πολιτικών δικαιωμάτων επί 10ετίαν». Επανήλθε στη σκηνή τη σεζόν 1958-’59, σε περιοδεία του Λάμπρου Κωνσταντάρα. Από το 1961 έως το 1963 συνεργάστηκε με την Ελλη Λαμπέτη («Το θαύμα της Ανι Σάλιβαν», «Η μικρή μας πόλη» κ.ά.), το 1964 με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και στη συνέχεια με την «Ελληνική Λαϊκή Σκηνή» (γριά από τη Μεσίνα στον «Ασυλλόγιστο» του Μολιέρου και Αμάντα στο «Γυάλινο Κόσμο» του Τένεσι Ουίλιαμς). Το 1966 παίζει στο θίασο της Τζένης Καρέζη. Η συνεργασία τους άρχισε με τη «Βίβα Ασπασία» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με τη Φωκά στο ρόλο της θείας Μαρίας. Η Μ. Φωκά με τον Ν. Μπελογιάννη, σε μια διακοπή της πρώτης δίκης Η Μ. Φωκά με τον Ν. Μπελογιάννη, σε μια διακοπή της πρώτης δίκης Το καλοκαίρι του 1980 προσελήφθη στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος του 1984. Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1949, στον «Κόκκινο Βράχο» του Γρ. Γρηγορίου. Ακολούθησαν οι ταινίες: «Ταξίδι με τον έρωτα», «Οικογένεια Παπαδοπούλου», «Ενας ιππότης για τη Βασούλα», «Ο αήττητος», «Αγάπη μου παλιόγρια», «Δικτάτωρ καλεί Θανάση», κ.ά. Παράλληλα και μέχρι πριν από λίγα χρόνια έπαιξε αξιόλογους ρόλους και σε τηλεοπτικές σειρές: «Η γειτονιά μας», «Μεθοριακός σταθμός», «Η τελευταία νύχτα της γης», «Ο πύργος των Μοσκόφ», «Και οι τέσσερις ήταν υπέροχες», με τελευταία την «Ντόλτσε Βίτα», ενώ είχε εμφανιστεί και στους «Δέκα μικρούς Μήτσους». Επίσης, η Μαρία Φωκά ανέπτυξε έντονη συνδικαλιστική δραστηριότητα. Το 1975 υπήρξε αντιπρόεδρος και το 1977 πρόεδρος του ΣΕΗ, σε μια δύσκολη εποχή εργασιακών διεκδικήσεων του κλάδου. Ακόμη διατέλεσε και μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας.

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Καλησπέρα σε όλες τις φίλες και τους φίλους. Στις 16 Ιούνη 1945 σαν σήμερα ο Άρης Βελουχιώτης περικυκλωμένος από τους διώκτες του , έξω από τη Μεσούντα Θ ‘ ανοίξει ο ίδιος τη πόρτα της αιωνιότητας και θα περάσει στην αθανασία της συλλογικής μνήμης και συνείδησης , δίνοντας το τέλος με το ατομικό του περίστροφο . Ο Άρης υπήρξε μία από τις ηρωικότερες μορφές του Επαναστατικού Κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας . Ήταν δημιούργημα και ” γέννημα ” της ανάτασης του ίδιου του Ελληνικού λαού . Ο μεγάλος μας Έλληνας Κομμουνιστής ποιητής Κώστας Βάρναλης στο βιβλίο του Λαγδά 《 Άρης Βελουχιώτης ο πρώτος του Αγώνα 》έγραφε : 《Θρυλικός ο Άρης Βελουχιώτης . Ο Πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κ ‘ ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό θάνατο . Η Πρώτη ψυχή του Αγώνα και η τελευταία πνοή . Λίγοι το καταλάβανε όπως ο Άρης , πως οι εχθροί της Ελλάδος (ξένοι και ντόπιοι ) θα μετατρέπανε την νίκη του λαού σε νίκη των εχθρών του . Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλικάρι . Τιμή και δόξα και στο λαό που τον γέννησε 》

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Στις 17 Ιούνη 1922 γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης μια γυναίκα που όρθωσε το ανάστημά της σε ”πρέπει” και ”επιταγές”, η ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ (εδώ ένα απόσπασμα από μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη της Λιλής Ζωγράφου στην Κ. Λαμπρινού, το Νοέμβρη του1985): –Εσύ αριστερή, δηλωμένη άθεη που έχεις απειληθεί με αφορισμό από την εκκλησία πως βλέπεις την στροφή αρκετών αριστερών προς την Ορθοδοξία; Λ. Ζωγράφου: Γελάω γι’ αυτό. Γελάω γιατί αυτοί οι άνθρωποι για μένα είναι μεσοαστοί ή μικροαστοί που κάποια στιγμή έπρεπε να περάσουν σ’ αυτό το κανάλι της αριστερίστικης ιδέας. Αλλά δεν το έκαναν από ανάγκη. Δεν έγινε μέσα τους ένας αγώνας, μια αναζήτηση που βρήκε την ελπίδα ότι θα εκφραστεί μέσα από τον Μαρξισμό η αγωνία τους, ή ότι θα δοθεί μια λύση σχετική μέσα από τον Μαρξισμό. Ο Μαρξισμός ήταν και είναι μια στάση ζωής με μεγάλο κόστος. Υπάρχουν όμως παρά πολλοί που κουβαλώντας όλες τις αποσκευές της ανατροφής τους της θεοκρατικής, ήθελαν να είναι και κομμουνιστές. Κάποια στιγμή βρέθηκαν μπροστά σ’ ένα δίλημμα. Έπρεπε να πάρουν μια θέση. Έπρεπε να διακινδυνεύσουν, γιατί στην Ελλάδα πάντα διακινδυνεύεις όταν δηλώνεσαι, είτε σαν πουτάνα είτε σαν ιδεολόγος. Πάντα η δήλωση στην Ελλάδα, σου την φυλάει κάπου στην γωνία. Επιπλέον κι ιδεολογικά και πνευματικά όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος πρέπει να έχει τεράστιες δυνάμεις αντίστασης μέσα του, για να μην εγκαταλείψει τις επαναστατικές εξόδους κι αδιέξοδους, να μην χουζουρευτεί. Δεν είδα τίποτα πιο θλιβερό, αλλά και γελοίο ταυτόχρονα, από την συμπεριφορά του Σολζενίτσιν. Το να είσαι ή να μην είσαι κομμουνιστής είναι δικαίωμά σου αναμφισβήτητο. Το να έχεις γεννηθεί όμως μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση και να βγεις κάποτε από την χώρα σου με πρώτο μέλημα να βαφτιστείς στα σαράντα τόσα σου χρόνια, αυτό είναι εξευτελιστικό και προσβλητικό για όποιο σκεφτόμενο. Τους δυο τελευταίους αιώνες η ανθρωπότητα προχώρησε τόσο, απομυστικοποίησε και νοικοκύρεψε με τη λογική και την επιστημονική σκέψη τον ανθρώπινο νου, με αποτέλεσμα να γνωρίζομε πως οι θεοί και οι θρησκείες χρησίμεψαν στον πρωτόγονο άνθρωπο και την άγνοιά του να ερμηνεύσει τα ανεξήγητα. Μετά, στην εξέλιξη των αιώνων, οι θρησκείες έγιναν υλικό εκμετάλλευσης κι υποταγής της ανθρωπότητας και καταστολής του πνευματικού πλουτισμού, αναστολής της προόδου γενικά. Είναι τόσο αφελές, όχι γι’ ανθρώπους που λένε ότι είναι και διανοούμενοι, αλλά γενικά γι’ ανθρώπους. Δηλαδή μπορούν και έχουν τόσο ανάγκη από αφεντικά; Γιατί ο Θεός είναι ένα είδος αφεντικού που του αναθέτεις να τακτοποιήσει ορισμένα πράγματα. Πως; Και τι; Απλά αποποιείσαι τις ευθύνες σου σαν κοινωνικό άτομο. Τι κέρδισε η ανθρωπότητα χωρίς ανθρώπινο αγώνα; Και πάλι είναι ελάχιστο το αίμα που αξιοποιήθηκε σε σύγκριση με το αίμα που θυσιάστηκε. (Τα παραπάνω απόσπασμα περιλαμβάνεται στο βιβλίο ”Τρεις Δρόμοι” της Κ. Λαμπρινού, ένα βιβλίο με εκτενείς συνεντεύξεις των Έλλη Αλεξίου, Λιλή Ζωγράφου και Άννα Σικελιανού.)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΜΑΞΙΜ ΓΚΟΡΓΚΙ – έφυγε σαν σήμερα το 1936, αλλά το έργο του παραμένει εδώ, ζωντανό, πάντα δίπλα στους ανθρώπους που αγωνίζονται για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. …”Να ποια είναι η ζωή, μαμά! Βλέπεις πώς ερεθίζουν τους ανθρώπους, τον έναν ενάντια στον άλλονε! Είτε το θες, είτε δεν το θες, είσαι υποχρεωμένος να χτυπήσεις. Και ποιον; Κάποιον που δεν έχει καθόλου δικαιώματα, όπως κι εσύ, κάποιον ακόμα πιο δυστυχισμένο κι από σένα επειδή είναι ηλίθιος. Οι αστυνομικοί, οι χωροφύλακες, οι χαφιέδες, όλοι τους είναι εχθροί μας, κι όμως είναι κι εκείνοι άνθρωποι σαν κι εμάς. Κι αυτούς τους ίδιους τους εκμεταλλεύονται. Και δε τους λογαριάζουν γι’ ανθρώπους. Κι έτσι έχουνε χωρίσει τους ανθρώπους μεταξύ τους. Τους τύφλωσαν με τη βλακεία και το φόβο, τους δέσανε χειροπόδαρα, τους καταπιέζουν και τους εκμεταλλεύονται, τους ποδοπατούν και τους χτυπούν, τον έναν με τα χέρια του άλλου. Τους καταντήσανε, τους ανθρώπους όπλα, κοτρώνες και ραβδιά, κι αυτό το λεν πολιτισμό. Είναι η Κυβέρνηση, το Κράτος… Πήγε κοντά στη μητέρα του. Κι είπε: ― Αυτό είναι έγκλημα, μάνα! Μια άγρια δολοφονία, εκατομμυρίων ανθρώπων, ένας φόνος των ψυχών! Καταλαβαίνεις; Τις ψυχές σκοτώνουν! Βλέπεις τη διαφορά ανάμεσα σ’ εμάς και στους εχθρούς μας; Όταν κάποιος από μας χτυπήσει έναν άνθρωπο, ντρέπεται, αηδιάζει, υποφέρει… Οι άλλοι, αντίθετα, δολοφονούν τον κόσμο κατά χιλιάδες ήσυχα ήσυχα δίχως λύπηση, δίχως ν’ ανατριχιάζουν. Σκοτώνουν με χαρά! Μάλιστα! Με χαρά… Κι έτσι καταπιέζουν όλο τον κόσμο, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν τα ξύλα στα σπίτια τους, τα έπιπλα, το ασήμι, το χρυσάφι και τα περιττά κουρελόχαρτα, κι όλα κείνα τα ψωροπράματα που τους δίνουν εξουσία πάνω στα διπλανούς τους. Σκέψου, δεν είναι για την ίδια τους την προστασία που σκοτώνουν το λαό και παραμορφώνουν τις ψυχές, δεν είναι για τον εαυτό τους που το κάνουν αυτό, μα για να υπερασπίσουν την ιδιότητα τους.”… (απόσπασμα από τη ”Μάνα”) * Στη δεύτερη φωτο, η πομπή της κηδείας του Γκόρκι στη Μόσχα. Μπροστά ο Στάλιν και ο Μολότοφ https://www.youtube.com/watch?v=QFNw1I2hc_M&t=64s

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Μαξίμ Γκόρκι: «Δίνε το χέρι σε όποιον σηκώνεται» Σαν σήμερα το 1936 πεθαίνει ο Μαξίμ Γκόρκι, Ρώσος συγγραφέας και από τους πρωτεργάτες του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πέτσκοφ. Το ψευδώνυμο Γκόρκι στα ρωσικά θα πει «πικρός». Ορφανός και πάμφτωχος, πριν κλείσει τα δέκα του χρόνια, περιπλανήθηκε στη ρώσικη γη, αναζητώντας δουλιά. Δουλεύοντας σε διάφορα επαγγέλματα, ήρθε σε επαφή με όλους τους κατατρεγμένους, τους φτωχούς εργάτες και μουζίκους, γνώρισε από κοντά την αθλιότητα, την ανέχεια και τον κατατρεγμό. Η ζύμωσή του με τον ανθρώπινο πόνο, τον εμπλούτισε με εμπειρίες τις οποίες θα χρησιμοποιήσει ήδη στα πρώτα του κείμενα. Από πολύ νέος έχει συνειδητοποιήσει την αξία της εργασίας, όχι μόνο ως αναγκαιότητα επιβίωσης αλλά κι ως μέσο δημιουργίας που μπορεί να οδηγήσει στον ατομικό και συλλογικό εξανθρωπισμό του ανθρώπου. Αυτή η αντίληψη τον οδήγησε στο μαρξισμό, τον οποίο υπηρέτησε ως το θάνατό του τόσο μέσα από το έργο του όσο και μέσα από την ίδια του τη ζωή. Ο γραπτός λόγος για τον Γκόρκι είναι το όπλο που αποκαλύπτει την άγρια εικόνα των προλεταρίων της εποχής του, αλλά και την αναγκαιότητα του συνειδητού ξεσηκωμού των σκλάβων για την ανατροπή του εφιάλτη που βιώνουν και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από αφέντες και δούλους. Πολιτισμός – Λογοτεχνία – Μαξίμ Γκόρκι – Στάλιν – Μολότωφ Κηδεία του Μαξίμ Γκόρκι – Στάλιν και Μολότωφ μεταφέρουν τη σωρό του Παρά τις αντιξοότητες άρχισε από νωρίς να εκδηλώνει το ενδιαφέρον του για τη λογοτεχνία. Το 1892 δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα. Η επιτυχία των διηγημάτων του τον έκανε γνωστό σε όλη την Ευρώπη και η διεθνής απήχηση ενισχύθηκε από τα θεατρικά έργα που ακολούθησαν. Οι μεγάλες κοινωνικο-πολιτικές αλλαγές της Ρωσίας, με την Οχτωβριανή Επανάσταση, βρήκαν τον Γκόρκι στο πλευρό του καταπιεσμένου ρωσικού λαού. Συγκρούστηκε τόσο με την άρχουσα τάξη όσο και με την τάξη των μικροαστών, καθιερώθηκε ως πρωτεργάτης της νέας σοβιετικής λογοτεχνίας και συνέβαλε στη δημιουργία του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Με το έργο του αποτέλεσε μια γέφυρα ανάμεσα στην παλιά και νέα Ρωσία. Το 1892 καθιερώθηκε στο συγγραφικό χώρο με το διήγημα «Μακάρ Τσούντρα» και απέκτησε παγκόσμια φήμη με τα μυθιστορήματα «Φόμα Γκορντέγιεφ» και «Οι μικροαστοί». Στο μυθιστόρημα «Η μάνα» που γράφτηκε το 1906, ο κορυφαίος σοβιετικός συγγραφέας Μαξίμ Γκόρκι απεικονίζει για πρώτη φορά στη λογοτεχνία την πάλη του επαναστατικού προλεταριάτου για το σοσιαλισμό, κάτω από την καθοδήγηση του κόμματος της εργατικής τάξης, και τη γέννηση του νέου ανθρώπου μέσα σ’ αυτόν τον αγώνα. Άλλα γνωστά έργα του είναι «H φλογερή καρδιά του Nτάνκο», «Το σπουργιτάκι», «τα Παιδιά του Ηλίου», «Οι Βάρβαροι», «Οι Ζίκωφ», «Ο Ντοστιγκάγιεφ και οι Άλλοι», «Η Βάσια Ζελεζνόβα», «Στην Αμερική», «Ιταλικά Παραμύθια», «Στη χώρα των Σοβιέτ» κ.α. Μεγάλο ενδιαφέρον έχει και η συλλογή «Γράμματα στον Γκόρκι» του Λένιν. Φωτ: Κηδεία του Μαξίμ Γκόρκι – Στάλιν και Μολότωφ μεταφέρουν τη σωρό του https://www.alt.gr/san-simera-18-ioynioy-gegonota-simant/

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Μνήμη σήμερα (2010) του Ζοζέ Σαραμάγκου, του ”αμετανόητου” Πορτογάλου κομμουνιστή, που όταν του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1998, εξηγούσε τόσο αφοπλιστικά ότι ήταν κομμουνιστής γιατί ”δεν θέλω να χάσω τον μόνο λόγο που έχω για να ζω: τη συνείδηση του ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν είναι ένας κόσμος καλός, το αντίθετο, και ότι είναι ανάγκη να τον αλλάξουμε” …”Τί συμβαίνει λοιπόν; Ηττηθήκαμε όσοι υποστηρίζουμε μια διαφορετική πορεία; Λέω πάντα ότι όπως οι νίκες έτσι και οι ήττες δεν είναι ποτέ οριστικές. Δεν έχει νόημα να πιστεύει κανείς ότι επειδή κέρδισε τώρα αυτή η νίκη του θα διαρκέσει για πάντα. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για την ήττα. Η ήττα αυτή τη στιγμή είναι γι’ αυτούς που πιστεύουν σε μια διαφορετική λογική οικοδόμησης του κόσμου. Προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου ηττημένο, ηττημένο όχι στις προσωπικές μου πεποιθήσεις, αφού αυτές κανένας δεν μπορεί να μου τις πάρει, ηττημένο όμως με την έννοια ότι όταν επιχειρήθηκε να τεθεί σε εφαρμογή μια νέα αντίληψη για τη ζωή απέτυχε παταγωδώς. Από την άποψη αυτή θεωρώ τον εαυτό μου ηττημένο. Είμαι όμως απολύτως πεπεισμένος ότι, ακόμη και αν εγώ δεν θα βρίσκομαι εδώ, η σημερινή ήττα θα μετατραπεί σε νέα πάλη και νέα νίκη που με τη σειρά της δεν θα είναι και αυτή οριστική. Δεν πρόκειται απλώς για ελπίδα, έχει να κάνει με το ότι δε θέλω να χάσω τον μόνο λόγο που έχω για να ζω: τη συνείδηση του ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν είναι ένας κόσμος καλός, το αντίθετο, και ότι είναι ανάγκη να τον αλλάξουμε»… (από τη συνέντευξή του, στο ΒΗΜΑ, 48 ώρες μετά την απονομή του νόμπελ.) Εδώ, ολόκληρη η συνέντευξη: https://ikariologos.gr/zoze-saramagkoy-oi-lekseis-mporoyn-na-allaksoyn-ton-kosmo-gia-na-symvei-omws-ayto-prwta-ap-ola-tha-prepei-na-eipwthoyn/?fbclid=IwAR34yLfIUTmXPQnZer74d-SNb5mtA-DZ-fp3SCMBO-mIwk6U6Dlsuau8GXA * Το έργο είναι από την εικαστική έκθεση «Άνθρωποι – Χρώμα + Σίδερο» στο εγκαταλειμμένο εργοστάσιο υφασμάτων «Καχραμάνογλου» Κερατσίνι, Οχτώβρης 2017

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Ζοζέ Σαραμάγκου: Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα” Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε. Ο νομπελίστας Πορτογάλος συγγραφέας Ζοζέ ντε Σόζα Σαραμάγκου ‘((José de Sousa Saramago).’έφυγε” από την ζωή σαν σήμερα το 2010 Γεννήθηκε στο χωριό Aζινιάγκα της Πορτογαλίας και ήταν παιδί ακτήμονων χωρικών, που για να επιβιώσουν μετεγκαταστάθηκαν στη Λισαβόνα. Το πρώτο του μυθιστόρημα «Γη της Αμαρτίας» εκδόθηκε το 1947. Μετά από 19 χρόνια εξέδωσε την ποιητική ανθολογία «Os Poemas Possiveis». Αυτομόρφωτος, μεταξύ άλλων εργάστηκε ως διοικητικός υπάλληλος, ως υπάλληλος εκδοτικών οίκων και συνεργάτης πολλών εφημερίδων. Το 1964 εντάχθηκε στο Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και τον Απρίλη του 1974 συμμετείχε στην «Επανάσταση των Γαριφάλων», που οδήγησε στην πτώση της χούντας του Σαλαζάρ. Το δεύτερο μυθιστόρημά του ήταν το «Εγχειρίδιο ζωγραφικής και καλλιγραφίας» (1977). Ευρέως γνωστός έγινε με το «Χρονικό του μοναστηριού» (1982). «Σκάνδαλο» θεωρήθηκε, το 1992, το βιβλίο «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον». Το βιβλίο πολέμησε λυσσαλέα η Εκκλησία. Η πορτογαλική κυβέρνηση απέρριψε την υποψηφιότητά του για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας και ο συγγραφέας κατηγόρησε την κυβέρνηση για λογοκρισία. Το 1993 ο Σαραμάγκου εγκατέλειψε την Πορτογαλία και από το 1993 ζούσε αυτοεξόριστος στο Λανθαρότ, ενώ το Νοέμβρη του 2009 εξέδωσε το τελευταίο του αλληγορικό μυθιστόρημα «Κάιν». Εξέφραζε πάντα την αλληλεγγύη του στους αγωνιζόμενους λαούς όπου Γης, στη σοσιαλιστική Κούβα απαιτώντας την άρση του βάρβαρου αποκλεισμού από τις ΗΠΑ και μέχρι την τελευταία του πνοή σταθερός στα ιδανικά του πάλευε ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Άγαλμα του Ζοζέ Σαραμάγκου στην Αζινιαγκα

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Nazi General Keitel surrender / Soviet Marshal Zhukov (White Tiger) HD

Σύνδεσμος • youtube.com

Οι ΡΟΖΕΝΜΠΕΡΓΚ ήταν κομμουνιστές και ”έπρεπε” να πεθάνουν… Σα σήμερα, ίσως το πιο τραγικό φιλί της Ιστορίας… Στις 19 Ιούνη του 1953 οι Αμερικανοί πολίτες Τζούλιους και Εθελ Ρόζενμπεργκ (34 και 32 ετών), θύματα του μακαρθισμού στις ΗΠΑ, εκτελουνται στην ηλεκτρική καρέκλα με την κατηγορία ότι πουλούσαν ”ατομικά μυστικά” στη Σοβιετική Ενωση. Γιάννης Ρίτσος: ΣΤΟΝ ΜΑΪΚΛ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΟΜΠΥ ΡΟΖΕΜΠΕΡΓΚ «Αγαπητέ μου κ. Πρόεδρε, κάντε να γυρίσουν σπίτι η μαμά κι ο μπαμπάς, γιατί ο αδερφός μου ο Ρόμπυ, που ’ναι έξη χρονώ, πολύ τους απο­ζητάει ‒ δεν μπορεί να κάνει χωρίς τη μαμά και το μπαμπά, κι εγώ πολύ τους αποζητάω, αγαπητέ μου κ. Πρόεδρε». (Από γράμμα του Μάικλ Ρόζεμπεργκ στον Πρόεδρο των ΗΠΑ) Σώπα τώρα, Μάικλ, σώπα, Ρόμπυ ‒ η μαμά κι ο μπαμπάς κάθησαν στην ηλεκτρική καρέκλα ήσυχοι με το μακρινό τους χαμόγελο κοντά στους ανθρώπους ήσυχοι όπως κάθεται ένα καλό αντρόγυνο στις καρέκλες του μπροστά στο τραπέζι του δείπνου κόβοντας και μοιράζοντας το γλυκό σταρένιο ψωμί σε σένα Ρόμπυ σε σένα Μάικλ σε μένα σε όλους μας. Η μαμά κι ο μπαμπάς, Ρόμπυ, κάθησαν ήσυχοι στην καρέκλα τους ‒ σώπα, Ρόμπυ ‒ χαμογελώντας όπως χαμογελάει αυτός πού ’χει κάνει το χρέος του, ‒ κοίτα τι ήσυχοι που κάθονται στις καρέκλες τους μπροστά στο τρα­πέζι του κόσμου μοιράζοντας το ζεστό ψωμί τους σ’ όλους τους πεινασμένους, Μάικλ, σ’ όλους τους πικραμένους του κόσμου, Ρόμπυ. Και τώρα όλος ο κόσμος, Ρόμπυ, όταν λέει μητέρα, όταν λέει πατέρα εννοεί την Έθελ και το Γιούλιους. Κι εσύ Ρόμπυ κι εσύ Μάικλ είσαστε τ’ αδέρφια όλου του κόσμου. Ελάτε, φορέστε τα καλά σας, ελάτε να περπατήσουμε σε τούτον τον απέραντο κατάφωτο κήπο που μας άνοιξε η μαμά κι ο μπαμπάς με το κλειδί του σπιτιού σας μ’ αυτό το κλειδί που ’ναι ζεστό απ’ τη φούχτα τους μ’ αυτό το κλειδί που ξεκλειδώνει και τους τάφους κι έρχονται οι αγαπημένοι μας νεκροί με τον ήλιο στο πρόσωπο κουβαλώντας στη ζωή μεγάλες αγκαλιές κόκκινα τριαντάφυλλα. Σ’ αυτόν τον κήπο κάθεται ο Γιούλιους σκουπίζοντας μ’ ένα μαντίλι φως τα γυαλιά του σα να σκουπίζει τα θολά τζάμια της Αμερικής και κοιτάζοντας την Έθελ σκυμμένη στο χώμα να ταΐζει μες στα χέρια της τα περιστέρια. Ελάτε να σεργιανίσουμε το μέλλον, ανάμεσα σ’ αυτά τα περιστέρια που διασταυρώνονται πάνω απ’ τα κεφάλια μας που χαμηλώνουν λίγο σκουπίζοντας με την άκρη της φτερούγας τους τα μάτια του Μάικλ καί του Ρόμπυ. Ελάτε. Μόνοι νεκροί είναι εκείνοι πού σκοτώνουν τους Ανθρώπους. Γιάννης Ρίτσος, Αθήνα 20/6/1953 https://zbabis.blogspot.com/2015/04/5-1951-video.html

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Βαθύ Κόκκινο | Αγγελος Σικελιανός: Ενας αγωνιστής διανοούμενος και ποιητής που πέθανε σαν σήμερα στις 19 του Ιούνη του 1951 (Βίντεο)

Σύνδεσμος • vathikokkino.gr

23 του Ιούνη του 2005. Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει… 18 χρόνια χωρίς τον Μανώλη Αναγνωστάκη… Ποιητική -Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς, Τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε Μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους. -Τὸ τί δὲν πρόδωσες ἐσὺ νὰ μοῦ πεῖς Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια, Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας Στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ Ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε. Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε; Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς. Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες. Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος. ——————— Ἐπίλογος Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός. Τὸ πολὺ πολὺ νὰ τοὺς ἐκλάβεις σὰ δυὸ θαμποὺς προβολεῖς μὲς στὴν ὁμίχλη Σὰν ἕνα δελτάριο σὲ φίλους ποὺ λείπουν μὲ τὴ μοναδικὴ λέξη: ζῶ. «Γιατὶ» ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος, «κανένας στίχος σήμερα δὲν κινητοποιεῖ τὶς μᾶζες κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα.» Ἔστω. Ἀνάπηρος, δεῖξε τὰ χέρια σου. Κρῖνε γιὰ νὰ κριθεῖς.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σας Σαν σήμερα το 1908 γεννήθηκε ο Χιλιανός σοσιαλιστής πολιτικός Σαλβαδόρ Αλιέντε . Η περίοδος της διακυβέρνησης του Αλιέντε και τα όσα ακολούθησαν, αποτελούν πραγματικό μάθημα ιστορίας τόσο για τις κινήσεις , τη δράση των προοδευτικών και επαναστατικών δυνάμεων , την κινητικότητα των μαζών που κορυφώθηκε , όσο και για την ένταση της πάλης από την ολιγαρχίας και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις . Ανέδειξε επίσης τις αυταπάτες περί “μεταβατικώνκυβερνήσεων” και “ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό ” φορέας των οποίων ήταν το Κ.Κ Χιλής και φυσικά ο Αλιέντε . Δείχνει επίσης ότι τέτοιους είδους αυταπάτες στο έδαφος του καπιταλισμού δεν χωράνε και ότι τα Κ.Κ θα πρέπει να οδηγούν την πάλη τους μέχρι την τελική νίκη τον Σοσιαλισμό – Κομμουνισμό .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

ΤΕΧΝΕΣ – George Panagoulis

Σύνδεσμος • georgepanagoulis.gr

Φρανς Κάφκα γεννήθηκε σαν σήμερα 1883 … Μπροστά στο νόμο στέκει ένας θυρωρός, σ’ αυτό το θυρωρό έρχεται ένας χωρικός και ζητά να μπει μέσα. Μα ο θυρωρός λέει πως δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα να μπει. Ο άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτά μήπως θα μπορούσε να μπει αργότερα. «Ίσως», λέει ο θυρωρός, «τώρα όμως όχι». Η πόρτα είναι ανοιχτή όπως πάντα και καθώς παραμερίζει ο θυρωρός, σκύβει ο άνθρωπος, για να κοιτάξει μέσα από την πόρτα. Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ο θυρωρός, γελά και λέει: «Αν το τραβά η όρεξή σου, δοκίμασε να μπεις, μ’ όλο που σου το απαγόρεψα. Πρόσεξε όμως: είμαι δυνατός. Και δεν είμαι παρά ο πιο κάτω απ’ όλους τους θυρωρούς. Από αίθουσα σ’ αίθουσα είναι κι άλλοι θυρωροί, ο ένας πιο δυνατός από τον άλλο. Τη θέα του τρίτου μόλις, ούτ’ εγώ μπορώ να την αντέξω». Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο χωρικός. Ο νόμος ωστόσο πρέπει να ‘ναι στον καθένα και πάντα προσιτός, σκέπτεται, και καθώς τώρα κοιτάζει προσεχτικά το θυρωρό, τυλιγμένο στο γούνινο πανωφόρι του, τη μεγάλη σουβλερή του μύτη, τη μακριά, αραιή, μαύρη, τατάρικη γενειάδα, αποφασίζει να περιμένει καλύτερα ίσαμε να πάρει την άδεια να μπει. Ο θυρωρός του δίνει ένα σκαμνί και τον αφήνει να καθίσει πλάι στην πόρτα. Εκεί δα κάθεται μέρες και χρόνια. Κάνει πολλές προσπάθειες να του επιτρέψουν να μπει, και κουράζει το θυρωρό με τα παρακάλια του. Ο θυρωρός τού κάνει συχνά μικρορωτήματα, σαν αυτά που κάνουν οι μεγάλοι κύριοι, και στο τέλος του λέει ολοένα πως δεν μπορεί ακόμα να τον αφήσει να μπει. Ο άνθρωπος, που ήταν καλά εφοδιασμένος για το ταξίδι του, ξόδεψε όλα, ακόμη κι ό,τι πολύτιμο είχε, σε δωροδοκίες για το θυρωρό. Εκείνος τα δέχεται όλα και ύστερα λέει: «Τα δέχομαι μόνο και μόνο για να μη νομίσεις πως παράλειψες τίποτα». Όλα αυτά τα πολλά χρόνια ο άνθρωπος παρατηρεί το θυρωρό σχεδόν αδιάκοπα. Αποξεχνά τους άλλους θυρωρούς, κι αυτός ο πρώτος τού φαίνεται το μοναδικό εμπόδιο για να μπει στο νόμο. Καταριέται την κακή τύχη. Τα πρώτα χρόνια χωρίς συγκρατημό και δυνατά, αργότερα, όσο γεράζει, μουρμουρίζει μόνο. Αρχίζει να παιδιαρίζει και, μια και μελετώντας χρόνια το θυρωρό γνώρισε και τους ψύλλους του γούνινου γιακά του, παρακαλεί και τους ψύλλους να τον βοηθήσουν και ν’ αλλάξουν τη γνώμη του θυρωρού. Τέλος, το φως λιγοστεύει και δεν ξέρει αν γύρω του αλήθεια σκοτεινιάζει, ή αν μονάχα τα μάτια του τον απατούν. Ωστόσο, αναγνωρίζει τώρα μια λάμψη μέσα στο σκοτάδι, που ξεχύνεται άσβεστη μέσα από του νόμου την πόρτα. Δεν έχει πια πολλή ζωή. Πριν από το θάνατό του σμίγουν οι πείρες όλης του της ζωής σε ένα ρώτημα, που δεν είχε κάνει ως σήμερα στο θυρωρό. Του γνέφει, γιατί δεν μπορεί πια ν’ ανασηκώσει το ξυλιασμένο του κορμί. Ο θυρωρός πρέπει να σκύψει πολύ κοντά του, γιατί το ύψος του ανθρώπου έχει πολύ αλλάξει. «Τι θες λοιπόν ακόμα να μάθεις;» ρωτά ο θυρωρός, «είσαι αχόρταγος…» «Όλοι μάχονται για το νόμο», λέει ο άνθρωπος, «πώς τυχαίνει να μη ζητά κανένας άλλος εκτός από μένα να μπει;» Ο θυρωρός νιώθει πως ο άνθρωπος αγγίζει κιόλας στο τέλος και, για να φτάσει την ακοή του που χάνεται, ουρλιάζει: «Κανένας άλλος δε μπορούσε να γίνει δεκτός εδώ, γιατί η είσοδος ήταν για σένα προορισμένη. Πηγαίνω τώρα να την κλείσω » … FRANZ KAFKA: Η ΔΙΚΗ

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Ζαν Ζακ Ρουσσώ – πέθανε σαν σήμερα to 1778, έχοντας ήδη εντοπίσει τη βασική πηγή των δεινών που μαστίζουν την ανθρωπότητα: ”Ο πρώτος που έχοντας περιφράξει ένα κομμάτι γης, σκέφτηκε να πει: Αυτό είναι δικό μου, και βρήκε ανθρώπους αρκετά αφελείς ώστε να τον πιστέψουν, υπήρξε ο πραγματικός ιδρυτής της κοινωνίας των πολιτών. Από πόσα εγκλήματα, πολέμους, φόνους και από πόσες αθλιότητες και αίσχη θα είχε απαλλάξει το ανθρώπινο γένος εκείνος που ξεριζώνοντας τους πασσάλους ή σκεπάζοντας το χαντάκι θα φώναζε στους συνάνθρωπους του: ‘’ Μην ακούτε αυτόν τον αγύρτη. Χαθήκατε αν ξεχάσετε πως οι καρποί ανήκουν σε όλους και η γη δεν ανήκει σε κανένα!” …έγραφε το 1754 και έγινε πράξη 163 χρόνια μετά, στη Ρωσία, από τις πρώτες κιόλας ημέρες της Οχτωβριανής Επανάστασης

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Σαν σήμερα στις 2 Ιούλη του 1961, επέλεξε να δώσει τέρμα στην ζωή του, ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ου αιώνα. Ο Ερνεστ Μίλερ Χέμινγουεϊ. Ας δώσουμε τον λόγο στον “γερο-Ανσέλμο” από το “Για ποιον χτυπά η καμπάνα” να ονειρευτεί ένα μάθημα προς τους καταπιεστές μας: «Θα τους έβαζα να δουλεύουν κάθε μέρα, όπως δουλέψαμε εμείς στα χωράφια κι όπως δουλεύουμε στα βουνά κόβοντας ξύλα, για όλη τους τη ζωή. Έτσι θα βλέπανε για ποιο σκοπό γεννηθήκανε οι άνθρωποι. Θα έπρεπε να κοιμούνται εκεί που κοιμόμαστε εμείς. Να τρώνε όπως τρώμε εμείς. Πρώτα απ’ όλα όμως να δουλεύουν. Έτσι θα μάθουν».

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα . Σαν σήμερα πεθαίνει ο Βούλγαρος Κομμουνιστής ηγέτης Γκεόργκι Δημητρώφ , Γενικός Γραμματέας της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1934-1943)και πρώτος Πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας (1946 -1949) https://youtu.be/SU1jTKxdw2w Ο Δημητρώφ το Μάρτη του 1934 συνελήφθη μαζί με τους Βούλγαρους Κομμουνιστές Ποπόφ , Τάνεφ , τον αρχηγό της κοινοβουλευτικής ομάδας Ερνστ Τόργκλερ με την κατηγορία του εμπρησμού του Ράιχσταγκ . Η στάση του Δημητρώφ στο φασιστικό δικαστήριο του Χίτλερ υπήρξε ηρωική .Μετατρέπει την δίκη σε αντιπαράθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη , ανάμεσα στους αστική εξουσία και τους μηχανισμούς της και το επαναστατικό εργατικό κίνημα , το κομμουνιστικό κίνημα . Ο Δημητρώφ κατάφερε να αξιοποιήσει το βήμα του δικαστηρίου για να αναπτύξει τις θέσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς και να προπαγανδίσει την ανάγκη υπεράσπισης της Σοβιετικής Ένωσης . Το κατηγορητήριο κατέρρευσε και οι ναζιστικές αρχές υποχρεώθηκαν ν’ αφήσουν τον Δημητρώφ και τους συντρόφους του ελεύθερους να φύγουν για την ΕΣΣΔ .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλησπέρα σας . Σαν σήμερα 5 Ιούλη του 1914 , γεννιέται στο Αιτωλικό της Αιτωλοακαρνανίας , η διακεκριμένη ζωγράφος κα χαράκτρια Βάσω Κατράκη . Οι δημιουργίες της εκφράζουν μια προσήλωση στην πραγματικότητα με έμφαση σε εξπρεσιονιστικά στοιχεία. Στη χαρακτική χρησιμοποίησε κυρίως ψαμμίτη, ένα ιζηματογενές πέτρωμα το οποίο έχουν δουλέψει πολύ λίγοι χαράκτες. Φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητές τον Κωνσταντίνο Παρθένη στη ζωγραφική και τον Γιάννη Κεφαλληνό στη χαρακτική. Αποφοίτησε το 1940. Στη διάρκεια της κατοχής, εντάχθηκε στο ΕΑΜ, μαζί με το σύζυγο της Γιώργο Κατράκη. Το 1945 μπήκαν και δικές της ξυλογραφίες στο λεύκωμα «Θυσιαστήριο της Λευτεριάς. Πραγματοποίησε την πρώτη ατομική της έκθεση το 1955. Το 1958 πήρε μέρος στη Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας, όπου τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο χαρακτικής και στη Μπιενάλε του Λουγκάνο, όπου τιμήθηκε με το βραβείο premium. Το 1966 τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο λιθογραφίας Tamarint, στη Μπιενάλε της Βενετίας. Με την επιβολή της Δικτατορίας, εξορίστηκε στη Γυάρο. Απελευθερώθηκε τον επόμενο χρόνο, ύστερα από ένα κύμα διεθνών αντιδράσεων που ξεσηκώθηκε. Το 1976 σε διεθνή έκθεση γραφικών τεχνών στην Ανατολική Γερμανία, τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο της Intergrafik . Ήταν μέλος του ΕΕΤΕ και ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Ελλήνων Χαρακτών.

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, Οι Κυριακές στη Νέα Υόρκη (αποσπάσματα)

Σύνδεσμος • atexnos.gr

7 Ιουλίου 1936 Γεννιέται ο τραγουδιστής και λυράρης, Νίκος Ξυλούρης (1936-1980), γνωστός και με το παρατσούκλι Ψαρονίκος ή τον τιμητικό χαρακτηρισμό Αρχάγγελος της Κρήτης.

Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες

Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.

Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.

Σαν σήμερα 7 Ιούλη 1893 γεννήθηκε ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι. Εμείς μὲ πρόσωπο σὰν ἀγουροξυπνημένο σεντόνι, μὲ χείλια κρεμασμένα σὰν πολύφωτα, Εμείς οἱ κατάδικοι τῆς πολιτείας τῶν λεπρών, ὅπου ἡ βρώμα κι ὁ χρυσὸς γαγγραίνιασαν τὴ λέπρα, Εμείς, εἴμαστε πιὸ καθάριοι κι ἀπ᾿ τὸ κρούσταλλο της Βενετιάς ποὺ τὸ ξεπλύνανε μαζί κ’ οἱ θάλασσες κι ὁ ἥλιος. Στα παλιά μας παπούτσια κι ἂν δὲ βρίσκονται στοὺς Ὅμηρους καὶ στοὺς ᾿Οβίδιους ἀνθρωποι σὰν καὶ μᾶς, βλογιοκομμένοι ἀπ’ τὴν καπνιά. Εμείς, καθένας ἀπὸ μᾶς, κρατάμε μέσα στη γροθιά μας τοὺς κινητήριους ἱμάντες τοῦ σύμπαντος. Ἐγὼ ποὺ ἡ σύγχρονη γενιά μου γέλασε κατάμουτρα, διακρίνω αὐτὸν ποὺ φτάνει μὲς ἀπὸ τὶς ὀροσειρὲς τοῦ χρόνου, διακρίνω αὐτὸν ποὺ κανένας δὲ βλέπει. Ἐκεῖ ποὺ τ᾽ ἀνθρώπινο βλέμμα τσακίζεται ἀνήμπορο, βλέπω νὰ καταφθάνει τῶν πεινασμένων στρατηλάτης, φορώντας τὸ ἀκάνθινο στεφάνι τῆς ἐπανάστασης το 1916. Κι ἀνάμεσά σας εἶμαι ἐγὼ ὁ Πρόδρομός του, κ᾿ εἶμαι ὅπου βρίσκεται κι ὁ πόνος, πάντοτε παντοῦ. Πάνω σὲ κάθε μιὰ σταλαματιὰ τοῦ νέφους τῶν δακρύων ἔχω σταυρωθεί. Τίποτα πιὰ δὲν εἶναι γιὰ συγγνώμη. Κι ὅταν τὸν ἐρχομό του διαλαλώντας ἀνταριασμένοι θὰ βγεῖτε νὰ δεχτείτε τὸν Σωτήρα, ἐγὼ γιὰ σᾶς θὰ ξερριζώσω τὴν καρδιά μου θὰ τὴν ποδοπατήσω κ᾿ ἔτσι μεγαλωμένη καὶ καταματωμένη θὰ σᾶς τὴ δώσω γιὰ σημαία. ΣΥΓΝΕΦΟ ΜΕ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ, σελ 40-41

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

”Δεν θέλω να πεθάνω μέχρι να έχω κάνει πιστά ό,τι μπορώ με το ταλέντο μου και μέχρι να έχω καλλιεργήσει τον σπόρο που τοποθετήθηκε μέσα μου, ώσπου να έχει μεγαλώσει και το τελευταίο του κλωναράκι.”

Δημοσίευση • 59 φωτογραφίες

Νίκος Ξυλούρης Σαν σήμερα το 1936 γεννιέται ο Νίκος Ξυλούρης, ο Κρητικός λυράρης και τραγουδιστής, ο καλλιτέχνης και αγωνιστής, σφράγισε με τη φωνή του κάποιες από τις πιο δυνατές στιγμές του ελληνικού τραγουδιού. https://youtu.be/Ri4PDOF_KxM Μπηκαν στην πολη οι οχτροι Με τα τραγούδια του, συντρόφεψε το λαό μας στις αναζητήσεις και τους αγώνες του. Γεννήθηκε στα Ανώγεια του Ρεθύμνου σε οικογένεια με μουσική παράδοση και πολλούς λυράρηδες και κατέκτησε όλη την Ελλάδα, υπήρξε ξεχωριστή και ασυμβίβαστη. Σε νεαρή ακόμα ηλικία, με τη βοήθεια του δασκάλου του, πείθει τον πατέρα του να του αγοράσει την πρώτη του λύρα και πολύ γρήγορα αρχίζει να παίζει σε γάμους και πανηγύρια. Στα 17 του, μετακομίζει στο Ηράκλειο και δουλεύει στο νυχτερινό κέντρο «Κάστρο», όμως τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περίμενε, καθώς βρέθηκε αντιμέτωπος με τη μόδα της ευρωπαϊκής μουσικής, κάτι τελείως ξένο γι’ αυτόν. Τα έσοδά του μόλις και μετά βίας φτάνουν να τον συντηρήσουν και περνά δύσκολες εποχές. https://youtu.be/nzSjGLAVQpY Νίκος Ξυλούρης – Πότε θα Κάνει Ξαστεριά Σιγά σιγά, κι ενώ ήδη έχει παντρευτεί, την εκλεκτή της καρδιάς του την Ουρανία, οι Κρητικοί αρχίζουν να οργανώνουν γλέντια για να τον ακούν να παίζει. Το 1958 ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο «Μια μαυροφόρα που περνά» και στη συνέχεια άλλα τραγούδια σε δίσκους 45 στροφών. Το 1966 κερδίζει το πρώτο βραβείο σε φεστιβάλ φολκλορικής μουσικής στο Σαν Ρέμο παίζοντας με τη λύρα του ένα συρτάκι και την επόμενη χρονιά ανοίγει στο Ηράκλειο το μουσικό κέντρο «Ερωτόκριτος». Το 1969 τραγουδά την περίφημη «Ανυφαντού», που η απήχησή της σπάει τα στενά όρια της παραδοσιακής δισκογραφίας. Τον Απρίλη της ίδιας χρονιάς εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Αθήνα, στο «Κονάκι», και το Σεπτέμβρη εγκαθίσταται μόνιμα στην πρωτεύουσα. Το καλοκαίρι του 1970, η γνωριμία του με τον Τάκη B. Λαμπρόπουλο θα αποφέρει συμβόλαιο συνεργασίας με την «Columbia». Θέλει να τραγουδήσει τα τραγούδια της πατρίδας του, τα Ριζίτικα, τον «Ερωτόκριτο». O πρώτος μεγάλος του δίσκος έχει τίτλο: «Ψαρρονίκος – Κρητικά Τραγούδια» και περιλαμβάνει προσωπικές του επιτυχίες από 45άρια και ηχογραφήσεις του σε παραδοσιακά κομμάτια της Κρήτης. Στη συνέχεια, έρχεται σε επαφή με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και τραγουδά – μαζί με την Μαρία Δημητριάδη – στο μεγάλο του δίσκο «Χρονικό». H εκπληκτική άρθρωσή του και το ιδιαίτερο χάρισμα που διαθέτει στην εκφορά του λόγου περνούν στις ψυχές και στα χείλη του κόσμου την ελλειπτική και σουρεαλιστική γραφή του K. X. Μύρη, που υπογράφει τους στίχους. Ενδεικτικά, αναφέρουμε ορισμένα από τα τραγούδια που ξεχώρισαν: «Καφενείον η Ελλάς», «1944», «O γερο – δάσκαλος» κ.ά. Την επόμενη χρονιά, εκδίδονται τα «Ριζίτικα», σε ενορχήστρωση Μαρκόπουλου, με την εκφραστική και βροντερή φωνή του Ξυλούρη να δεσπόζει: «Αγρίμια κι αγριμάκια μου», «Μάνα κι αν έρθουν οι φίλοι μου», «Κόσμε χρυσέ» κ.ά. Το «Πότε θα κάνει ξαστεριά» γίνεται αντιδικτατορικό σύνθημα. O δίσκος θα βραβευτεί από τη Γαλλική Ακαδημία του Σαρλ Κρος. H φωνή του Ξυλούρη στην καρδιά της δικτατορίας γίνεται σημαία αντίστασης. Το 1972 κυκλοφορεί η «Ιθαγένεια» σε στίχους K. X. Μύρη («Γεννήθηκα», «Χίλια μύρια κύματα μακριά απ’ τ’ Αϊβαλί»), στο ίδιο πνεύμα με το «Χρονικό». Παράλληλα, συμμετέχει στο «Διάλειμμα», πάντα σε μουσική του Μαρκόπουλου και στίχους των K. X. Μύρη, Μάνου Ελευθερίου, Γιώργου Σκούρτη, Ερρίκου Θαλασσινού και του ίδιου του συνθέτη. Την ίδια χρονιά, συνεργάζεται με τον Ξαρχάκο στο άλμπουμ «Διόνυσε Καλοκαίρι Μας». Θα συνεχίσουν μαζί στο θέατρο «Αθήναιον», όπου η Τζένη Καρέζη με τον Κώστα Καζάκο παρουσιάζουν το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο», με θέμα την ιστορική διαδρομή της Ελλάδας τα νεότερα χρόνια. Μέσα από τις ιστορικές αναφορές και τα τραγούδια, εκφράζεται το τεταμένο αντιδικτατορικό κλίμα, το οποίο θα οδηγήσει στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Και εκεί ο Ξυλούρης είναι μπροστάρης. Τραγουδά κι εμψυχώνει τους φοιτητές, μένει μαζί τους, μοιράζεται το πρόχειρο φαγητό τους. Οι συναυλίες, οι δίσκοι του, οι ραδιοφωνικές και οι τηλεοπτικές εκπομπές του απαγορεύονται. Το 1974 κυκλοφορεί η «Συλλογή», με παλαιότερα και καινούρια τραγούδια του Ξαρχάκου. Εδώ περιλαμβάνονται τα υπέροχα: «Πώς να σωπάσω» (στίχοι K. Κινδύνη), «Αυτόν τον κόσμο τον καλό» (στίχοι B. Ανδρεόπουλου), «Γεια σου χαρά σου Βενετιά», «Παλικάρι στα Σφακιά» (στίχοι N. Γκάτσου) και «Ήτανε μια φορά» (στίχοι K. Φέρρη). https://youtu.be/iAS4yKki5R0_Η μπαλαντα του Κυρ Μεντιου Και στη μεταπολιτευτική περίοδο, ο Ξυλούρης θα εκδηλώσει έντονη καλλιτεχνική και πολιτικοκοινωνική δραστηριότητα. Στο «Καπνισμένο Τσουκάλι» του Χρήστου Λεοντή, σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, είναι συγκλονιστικός όταν τραγουδά: «Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να ‘ναι κι από αίμα. Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα». https://youtu.be/Fe18mLsWMvg Νίκος Ξυλούρης – Ερωτόκριτος Το 1975, μετά το έντονο πέρασμά του στη λόγια δισκογραφία, επιστρέφει και πάλι στις ρίζες, παρουσιάζοντας ένα μεγάλο προσωπικό δίσκο με παραδοσιακά κομμάτια της Κρήτης, με τίτλο «Τα Που Θυμάμαι Τραγουδώ». Το 1976, σε συνεργασία με τον Χριστόδουλο Χάλαρη, με τον οποίο έχουν ήδη συνυπάρξει στα χαρακτηριστικά lp «Τροπικός Της Παρθένου» και «Ακολουθία», κυκλοφορεί σε πολυτελή έκδοση – με καλαίσθητο πολυσέλιδο ένθετο και εικαστική εικονογράφηση – ο «Ερωτόκριτος», μια περιήγηση σε όλες τις μελωδικές καταγραφές του έργου του Βιτσέντζου Κορνάρου. Στο δίσκο συμμετέχει η Τάνια Τσανακλίδου. Παράλληλα, τραγουδά στον «Κύκλο Σεφέρη», σε μουσική Ηλία Ανδριόπουλου. https://youtu.be/dKjnFAeDqHQ Νίκος Ξυλούρης Πόσα χρόνια δίσεκτα Μαρκόπουλος Την επόμενη χρονιά, εκδίδει τα «Ερωτικά», ερμηνεύοντας τραγούδια της ζωής, της χαράς, του κεφιού, του έρωτα, με σύγχρονο ήχο, μαζί με παραδοσιακά κρητικά τραγουδά και λαϊκές στιγμές του Στέλιου Βαμβακάρη. Τον Οκτώβρη του 1977, συμμετέχει στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Μαρκόπουλου. To 1978 τραγουδά τα «Αντιπολεμικά», σε μουσική Λίνου Κόκοτου και στίχους του ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου. Το 1979 κυκλοφορούν τα «Ξυλουρέικα», ένα καθαρά προσωπικό έργο, με δικούς του στίχους, μουσική – διασκευές του σε παραδοσιακά πρότυπα. Μετά το θάνατό του κυκλοφόρησε, ύστερα από τετράχρονη καθυστέρηση, το «Σάλπισμα» σε μουσική Λουκά Θάνου, όπου ο Ξυλούρης ερμηνεύει Βάρναλη, Καρυωτάκη, κ.ά. H «Μπαλάντα του κυρ Μέντιου» θα ξεχωρίσει με το δυνατό και προφητικό της μήνυμα. https://youtu.be/2Tsopg-Pj-w ΞΥΛΟΥΡΗΣ XILOURIS ” ΦΙΛΟΙ ΚΙ ΑΔΕΡΦΙΑ ” 1973 https://www.alt.gr/san-simera-7-ioylioy-gegonota-simant/

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ Οι δικαστές 《Πώς έγινε η γη τόσο πικρή για τα παιδιά της τα δύστυχα , βυζαγμένα τόσο απάνθρωπα με πέτρα και πόνο ; Έτσι έγινε κι ‘ έτσι τ’ αφήνω εδώ γραμμένο . Οι ζωές το γράψανε πάνω στο μέτωπό μου》 Σαν σήμερα, στις 12 Ιούλη του 1904 γενιέται ο μεγάλος Χιλιανλος Κομμουνιστής ποιητής Πάμπλο Νερούδα. Μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Χιλής από το 1945 και της Κεντρικής του Επιτροπής από το 1958. Μετά τις σπουδές του ακολούθησε διπλωματική καριέρα. Το διάστημα 1934- 1937 υπηρέτησε στην πρεσβεία της Χιλής στην Ισπανία και πήρε μέρος στον αντιφασιστικό αγώνα του ισπανικού λαού. Από το 1941 ως το 1944 υπηρέτησε ως πρόξενος στο Μεξικό όπου έγραψε τα «Δύο τραγούδια για το Στάλινγκραντ». Το 1948 και ενώ βρισκόταν στην παρανομία τελείωσε το μεγαλύτερο και πιο γνωστό έργο του με τίτλο «Canto General» (Γενικό Ασμα), ένα επικό ποίημα για τη Λατινική Αμερική. Υπήρξε φλογερός υποστηρικτής των δυνάμεων του συνασπισμού της Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή. https://youtu.be/mgC2aG4JGU8 Ο Νερούδα είχε μεταφερθεί λίγες μέρες πριν το θάνατο του σε κλινική του Σαντιάγο, όταν οι στρατιωτικοί και οπαδοί της χούντας πυρπόλησαν και κατέστρεψαν το σπίτι του και όλα τα βιβλία του.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

” Δεν είναι λευτεριά εκείνη , Φώναξε εργάτη δυνατά , που ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε δούλους και αφεντικά . Δεν είναι ελεύθερη πατρίδα που έχει σύνορα στη γη , ζωή που ζεί μέσα στη φτώχεια δεν είναι λεύτερη ζωή ” Ο Μιχάλης Σταυρακάκης από τα Ανώγεια της Κρήτης , υπήρξε ένας γνήσιος λαϊκός ποιητής . Για τη βαθειά του προσήλωση στην ιδέα του προλεταριακού διεθνισμού είναι χαρακτηριστικά τα παρακάτω λόγια του : ” ο Καζαντζάκης είπε ότι είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι Κρητικός , ο Ατατούρκ είπε ότι είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι Τούρκος , και εγώ λέω πως είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι Διεθνιστής”. Πάνω στο θέμα των φυλετικών διακρίσεων και του διεθνισμού συγκλονιστικό μέσα στην απλοτητά του είναι και το ποίημά του , γράμμα στην Αφρικάνα Χαιμαλίνα : Ρωτάω τα προβατά μου πως μοιράζουνε στα ίσα τον ίσκιο ενός ασφένταμου και έχουν λευκά και μαύρα τα ίδια δικαιώματα ενώ οι άνθρωποι σκοτώνονται μοιράζοντας μια πήχη γης ; ( ..) Αυτοί που κλέβουν το βιός σου Χαιμαλίνα , κλέβουν και το δικό μου το τυρί . Τώρα που σου γράφω Χαιμαλίνα μου από το πιο ψηλό βουνό της Κρήτης προβαδώ τα προβατά μου . Ο Κομμουνιστής ποιητής Μιχάλης Σταυρακάκης έφυγε σαν εχθές το 2000 και ανάμεσα στα πολλά ποηματά του είναι και οι στίχοι του γνωστού τραγουδιού του Γιάννη Μαρκόπουλου ” Προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου ” . https://youtu.be/T0PIrupTN2U

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ Κοιτάζω τα χέρια μου,βλέπω πως μοιάζουν με τα δικά σας χέρια. Καθαρά τα χέρια μας πλυμένα από καθαρό σαπούνι,τον τίμιο ιδρώτα της δουλειάς μας. Κοίταξε τα χέρια, που εκτός από τον κόπο τους, ψωμί δεν έχουν φαγωμένο, πως είναι πεντακάθαρα χωρίς κανένα λεκέ. Γεια και χαρά σας χέρια καθαρά, στη μηχανή,στο γιαπί,στο χωράφι, στον αργαλειό,στην πένα,στο μεροκάματο, ανεβάζετε τον άνθρωπο στα ύψη και γεμίζετε τον κόσμο ομορφιά. Εγώ ζω ευτυχισμένος που μ’ αγκαλιάζουν χέρια καθαρά. Εγώ ζω ευτυχισμένος που ανταμώνουν τα χέρια μου με τα δικά σας χέρια. Γεια και χαρά σας πεντακάθαρα χέρια. Γεια και χαρά σας χέρια του μέλλοντος

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ – σαν σήμερα, το 1904 γεννήθηκε ο ποιητής της Χιλής και όλων των λαών του κόσμου. Με την εκδήλωση του αμερικανοκίνητου στρατιωτικού πραξικοπήματος στη Χιλή, το 1973, ο Πάμπλο Νερούδα έγραψε το ποίημα «Σατράπες»: ”Νίξον, Φρέυ και Πινοσέτ ως τώρα, ως τούτο τον πικρό μήνα Σεπτέμβρη του 1973, με τον Μπορνταμπέρι, τον Γκαρατσάτσου και τον Μπαντζέρ, ύαινες αχόρταγες, τρωκτικά, σιγοτρώνε τα λάβαρα, τα καταχτημένα με τόσο αίμα, τόση φωτιά, στα τσιφλίκια ποδοπατημένα, διαβολικοί δραγουμιστές, σατράπες, μύριες φορές πουλημένοι, ξεπουλητάδες βαλτοί από τους λύκους της Νέας Υόρκης. Πεινασμένες για δολάρια μηχανές, σημαδεμένοι από τα θύματα των λαών που θυσιάσατε, εκπορνευμένοι μικροπωλητές ψωμιού και αέρα αμερικάνικου, εγκληματικοί βούρκοι, συμμορίες από μαστρωπούς μπόσηδες δίχως άλλο νόμο απ’ τα βασανιστήρια και την πείνα, που μαστιγώνει τους λαούς.”

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΦΡΙΝΤΑ ΚΑΛΟ – έφυγε σαν σήμερα το 1954, στα 47 της χρόνια. Ερωτευμένη και παράξενη. Όπως εσύ. Όπως εγώ. «Τι χρειάζομαι τα πόδια εφόσον έχω φτερά για να πετάξω;» «Νόμιζα ότι ήμουν το πιο παράξενο άτομο στον κόσμο. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι στη γη. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος σαν εμένα που αισθάνεται περίεργος και ελαττωματικός όπως εγώ.» Η, ίσως, πρώτη μάγισσα των selfies ζωγράφιζε ξανά και ξανά αυτοπροσωπογραφίες της. Με κάτι κοινό πάντα. Με κάτι διαφορετικό την κάθε φορά. «Ζωγραφίζω αυτοπροσωπογραφίες γιατί είμαι τόσο συχνά μόνη και γιατί είμαι το πρόσωπο που γνωρίζω καλύτερα» Κοινό σημείο κάθε αυτοπροσωπογραφίας, ο πόνος. Ο πόνος που τόσο καλά γνώριζε η Frida Kahlo. Στα 6 της χρόνια έπαθε πολυομελίτιδα με αποτέλεσμα να μείνει το ένα της πόδι ημιπαράλυτο. Τα παιδιά στο σχολείο την κορόιδευαν. Οι άντρες την απέφευγαν. Η ζωή την προσπερνούσε. Και η ίδια είχε εφεύρει μια άλλη Frida…πιο όμορφη, πιο εύρωστη, πιο γρήγορη, πιο χαριτωμένη. Μια Frida που περπατούσε αγέρωχη δίπλα της. Η καλύτερη της φίλη, ο καλύτερος εαυτός της. Όμως ο πόνος έμελλε να χτυπήσει για άλλη μια φορά. Μεγαλύτερος. Στα 15 της τραυματίστηκε σοβαρά σε ένα τροχαίο που την ανάγκασε να περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της ακινητοποιημένη σε ένα κρεβάτι αλλά και να υποστεί αλεπάλληλες επεμβάσεις. Και ζωγράφιζε. Σκεφτόταν. Έγραφε. Έβαζε λουλούδια στα μαλλιά της. Ερωτευόταν. Βαθιά και παθιασμένα. Έπινε. Πνιγόταν στο ποτό. Στην γεύση, την επίγευση, τις αναθυμιάσεις. «Έπινα γιατί ήθελα να πνίξω τους πόνους μου, αλλά οι καταραμένοι έχουν μάθει να κολυμπούν» «Διαβάστε Λένιν – Στάλιν Μάθε ότι δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένα ”μικρό καταραμένο” κομμάτι του επαναστατικού κινήματος. Πάντα επαναστατική ποτέ νεκρή, ποτέ άχρηστη.» έγραφε στο ημερολόγιό της… «Espero alegre la salida y espero no volver jamas. Frida» «Ελπίζω το τέλος να είναι χαρούμενο και ελπίζω να μην επιστρέψω ποτέ ξανά. Φρίντα». Αυτή είναι η τελευταία φράση που έχει γράψει στο ημερολόγιο της. * Στη δεύτερη φωτο, η τιμητική φρουρά δίπλα στο φέρετρό της από την ηγεσία του Κ.Κ. Μεξικού, με επικεφαλής τον γενικό γραμματέα Ντιονίσιο Ενκίνα Ροντρίγκες, στις 14 Ιούλη 1954. https://www.facebook.com/eleni.markaki1/posts/pfbid07r47CNGtkrJhxvWqgADop6k3WHbUUzcASgB3zExhSW8M5qoiCRWcxHtMnd3i8CHKl

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Σαν σήμερα το 1921 οι Ιταλοί μετανάστες εργάτες Νίκολα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι, καταδικάζονται σε θάνατο με σκηνοθετημένη κατηγορία – ότι σκότωσαν δύο υπαλλήλους, κατά τη διάρκεια ληστείας ενός καταστήματος υποδημάτων στη Μασαχουσέτη – για να χτυπηθεί το εργατικό κίνημα των ΗΠΑ, στο οποίο οι δύο πρωτοστατούσαν. Η κατηγορία ήταν σκηνοθετημένη για να πλήξει το εργατικό κίνημα των ΗΠΑ, στο οποίο οι δύο πρωτοστατούσαν. Καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν στις 22/8/1927 σε ηλεκτρική καρέκλα. Ο Sacco εργαζόταν σε εργοστάσιο παπουτσιών στη Μασαχουσέτη. Είχε οικογένεια, εργαζόταν 6 μέρες τη βδομάδα, δέκα ώρες ημερησίως. Αλλά συμμετείχε, επίσης, στις εργατικές διαδηλώσεις της εποχής με τις οποίες οι εργαζόμενοι απαιτούσαν καλύτερους μισθούς και συνθήκες εργασίας. Και ήταν λόγω αυτών των δραστηριοτήτων που συνελήφθη το 1916. Ο Vanzetti έκανε πολλές και διαφορετικές δουλειές. Το 1916 ηγήθηκε μιας απεργίας σ’ ένα εργοστάσιο σχοινιών. Ο δικαστής Θέιχερ, στο «αιτιολογικό» της απόφασης, σημειώνει: ”Ακόμα κι αν δεν έχουν διαπράξει το έγκλημα, που τους καταλογίζεται, είναι, πάντως, ηθικά ένοχοι, γιατί είναι εχθροί των σημερινών θεσμών…” Σύρθηκαν στα Δικαστήρια, καταδικάστηκαν και δολοφονήθηκαν γιατί πίστευαν και έλεγαν ότι «η ταξική συνείδηση δεν είναι μια φράση – επινόηση των προπαγανδιστών, αλλά μια αληθινή, ζωτική δύναμη και πως όποιοι νιώθουν τη σημασία της παύουν να είναι υποζύγια και μετατρέπονται σε ανθρώπινες υπάρξεις»… Ο Βανσετι στην απολογία του ειχε πει: ”είμαι τόσο σίγουρος πως έχω το δίκιο με το μέρος μου, ώστε αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές, και αν μπορούσα να ξαναγεννηθώ ακόμα δύο, θα ζούσα την ίδια ζωή και θα έκανα ότι έχω ήδη κάνει.”… Σ’ αυτούς και στους αγώνες τους, πηγαίνουν σήμερα οι σκέψεις μας! Ο αγώνας τους συνεχίζεται! Μέχρι την τελική δικαίωσή του: μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο! Εδώ ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στην ”υπόθεση” Σάκκο και Βαντσέτι: https://www.rizospastis.gr/story.do?id=4166984 * H φωτο είναι έργο του ζωγράφου Ben Shahn από την σειρά έργων του με τίτλο ”The Passion of Sacco and Vanzetti” https://smarthistory.org/ben-shahn-the-passion-of-sacco-and-vanzetti/

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Γενέθλιον σήμερα (1918) του μεγάλου σκηνοθέτη του θεάτρου και του κινηματογράφου Ινγκμαρ Μπέργκμαν… Ένα από τα λιγότερα γνωστά έργα του είναι το ”ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ” (1976), όπου ο Μπέργκμαν αναφέρεται σε γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο Βερολίνο του 1923, την εποχή που ο πληθωρισμός έφτανε σε ακραία ύψη κι ο Χίτλερ άρχιζε τη συγγραφή του έργου του ”Ο Αγών μου” (Mein Kampf). Φθινόπωρο 1923 Ένας εθνικοσοσιαλιστής γιατρός παρέχει καταφύγιο στην τέως ερωμένη του και στον φίλο της, για να τους προστατέψει δήθεν από τις διώξεις κατά των Εβραίων, αλλά στην πραγματικότητα τους χρησιμοποιεί σαν ανθρώπινα πειραματόζωα. Ο Αμερικανός ‘Ειμπελ Ρόζενμπεργκ βρίσκεται ένα μήνα στο Βερολίνο με τον αδελφό του και την κουνιάδα του. Δουλεύουν στο τσίρκο αλλά μετά από ατύχημα του αδελφού του απολύονται. Η ταινία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν «Το αυγό του φιδιού» παρακολουθεί τη ζωή του Έιμπελ από τις 3 μέχρι τις 11 Νοεμβρίου. Είναι οι μέρες, που όπως ακούγεται στην ταινία, «κάποιος Χίτλερ ετοιμάζει πραξικόπημα με χιλιάδες πεινασμένους στρατιώτες». Οκτώ ημέρες από την καθημερινή ζωή στη δημοκρατία της Βαϊμάρης με την φτώχεια και την τεράστια ανεργία, που «ένα πακέτο τσιγάρα κοστίζει τέσσερα δισεκατομμύρια μάρκα» και «όλοι σχεδόν έχουν χάσει την πίστη τους στο μέλλον και το παρόν»… Όλα συμβαίνουν λίγα εικοσιτετράωρα μετά το αποτυχημένο «πραξικόπημα της μπιραρίας» του Χίτλερ, για την ανατροπή της γερμανικής κυβέρνησης. Στην, ηττημένη στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, Γερμανία, «σκάει το αυγό του φιδιού», το αυγό του Εθνικοσοσιαλισμού. Η απήχηση των δυνάμεων του εθνικοσοσιαλισμού είναι ακόμη περιορισμένη, σε μια κοινωνία που ζει την «Αποκάλυψή» της, στην εφιαλτική Γερμανία του Μεσοπολέμου, όπου άνθρωποι σκοτώνουν άλογα στη μέση του δρόμου για να τα φάνε ή πεθαίνουν από πείνα. Η ζωή για τους νικημένους Γερμανούς είναι πολύ δύσκολη, με το εθνικό ηθικό καταρρακωμένο και το στομάχι άδειο. Ιδανικές συνθήκες για να σκάσει το Αυγό του Φιδιού και να ανατείλει ο ναζισμός. Ο Έιμπελ, σε αυτήν την περιδίνησή του θα’ ρθει πρόσωπο με πρόσωπο με «το αυγό του φιδιού». Πρόκειται για μία πραγματικά σπουδαία και διαχρονική ταινία, σε σκηνοθεσία και σε σενάριο, του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Ένας ιδιαίτερος σχολιασμός του μεγάλου Σουηδού δημιουργού, σχετικά με την πορεία του φασισμού από τη γέννησή του, ως την ωρίμανσή του και τις κοινωνικές συνθήκες που τον ευνοούν να επωάσει… Eδώ το ”ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ” με ελληνικούς υπότιτλους: https://ok.ru/video/1303573301912

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Στο καπιταλισμό ο φυσικός πλούτος μιας χώρας μετατρέπεται από ευλογία για δουλειές και λαϊκή ευημερία σε πιθανή πολεμική σύραξη

Δημοσίευση

Σαν σήμερα, 13 Ιουλίου 1965, έφυγε από την ζωή ο συγγραφέας και ζωγράφος Φώτης Κόντογλου. Αυτός που έγραφε στην γλώσσα της θάλασσας, έχοντας οδηγό τα Συναξαρια των Αγγέλων. Αυτός που αγνόησε στην εποχή του την ξενόφερτη φράγκικη κουλτούρα και έδωσε στην Τέχνη την ώθηση που χρειάζεται προς την ελληνική παράδοση. Αυτός που τα λογοτεχνικά του κείμενα και η ζωγραφική του οδηγούν σε πνευματικούς δρόμους ελληνικότητας, δρόμους ωραίους, μεγάλους κι αληθινούς. Αυτός που λάτρευε την θάλασσα και την υμνούσε σε κάθε ευκαιρία. Άρθρο γραμμένο για την Εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” στις 8-8-1948. “Η ΘΑΛΑΣΣΑ” ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ “…Εμείς οι θαλασσινοί καταντούμε πολλές φορές σαν και κείνες τις χήνες, που βλέπει κανένας στα στεριανά τα χωριά να βοσκάνε μέσα στον ξέρακα, δίχως σταλαγματιά νερό και μονάχα τα πετσιά που έχουνε στα στεγνά κα σκονισμένα ποδάρα τους δείχνουνε πως είναι γεννημένες οι κακόμοιρες για να κολυμπάνε και να δροσίζουνται στο νερό. Έτσι κι εμάς η φύτρα μας έλαχε να ΄ναι κοντά σε θάλασσα και μολαταύτα βρεθήκαμε μακριά της και καταδικαστήκαμε να ζούμε χωρισμένοι από την αρμυρή τη μάνα μας και να κάνουμε μήνες να τη δούμε, ενώ άλλοι άνθρωποι , βουνίσιοι και στεριανοί, που δεν τη νιώθει η καρδιά τους, τη βλέπουνε κάθε μέρα και καθουνται κοντά της. Έτσι είναι αυτός ο ανάποδος ο ντουνιάς. Ωστόσο εμείς οι αρφανεμένοι, όποτε τύχει και βρεθούμε κοντά σε θαλασσότοπο, νιώθουμε τη αρμυρή τη μυρουδιά της. κι ας μη φαίνεται στο μάτι το πέλαγο, σα τη διψασμένη την καμήλα που πιάνει η μύτη της τη μυρουδιά του νερού από μίλια μακριά μέσα στην έρημο ή σαν τον αράπη που τη νιώθει και κείνος και παίρνει άξαφνα ελπίδα εκεί που περπατά απάνω στον καβουρντισμένο άμμο της Σαχάρας. Σαν κρασί μας μεθά αυτή μακρινή μοσκοβολιά, που βγαίνει από το δροσερό το πέλαγο. Και πεθαμένος να ‘ναι όποιος γεννήθηκε από τούτη την αντρειωμένη τη μάνα κι ύστερα τη χωρίσθηκε και σίμωσε τα σύνορά της, σα να θέλει να ζωντανέψει μονάχα από τη αρμύρα της, που πετά απάνω στον αγέρα. Τέτοια δύναμη δροσιστική έχει ετούτο «το ύδωρ το ζών» που δε μπορεί να τη νιώσει ο στεριανός – κι ας λέγει ότι θέλει. Για τούτη την αθάνατη κολυμπήθρα ταιριαστήκανε παλικαρίσια τραγούδια από τον άνθρωπο, μ’ όλο που τον πνίγει και τον σαβανώνει. Πλην αυτός δε βλέπει το χάρο μέσα στα νερά της, παρά βλέπει στην άβυσσό της την πηγή της ζωής, όπως δείχνει τούτο το τραγούδι που τ’ άκουσα να το τραγουδάνε οι Μπογαζιανοί γεμιτζήδες Σαν πεθάνω στα καράβια ρίξτε με μες ΄το γιαλό να ’ρθει ο γρύπος να καλάρει να με βγάλει ζωντανό. Αυτά τα αντρίκια τα λόγια για να τα βγάλεις από την καρδιά σου πρέπει να μην είσαι άνθρωπος τσιγκουνόκαρδος, μόνο πρέπει να ‘σαι ντερβίσης, να ‘σαι θαλασσόκαρδος. Ακόμα και τ’ όνομα που της έδωσε ο Έλληνας με τη ζωγραφιστή τη γλώσσα του, λέγοντάς τη «θάλασσα», θαρρείς πως σε κάνει ν’ ακούς το δροσερό σφύριγμά της και τ’ αχολόγημά της, που μέσα του λες είναι μυριάδες φωνές από τα αμέτρητα ζωντανά που χαίρουνται τη ζωή μέσα στα νερά της και τον αφρό, που χοχλακά σαν ασπρολούλουδο απάνω στα παλικαρίσια κύματα του πελάγου και που μαζεύεται σα γιασεμί στους κάβους και στις αμμουδιές. Θαρρείς πως βλέπεις τα ζαφειρένια ρέματα που πάνε κι έρχουνται αναιώνια ανάμεσα στα νησιά και στις ξέρες και στο μονόπετρα, σα ν’ ανασαίνει τ’ αθάνατο στήθος του Θεού. Και νιώθεις μ’ ένα τρόπο θαυμαστό πως το κάθε πλάσμα βγαίνει από τούτη τη μυστηριώδη μήτρα του παντός. Τα ζωντανά νερά της πηγαίνουνε κατά δω, πηγαίνουνε κατά κει, τραβάνε χιλιάδες μίλια κατά τη νοτιά, κατά το βοριά, κατά τον μπουνέντη, κατά τον σορόκο, κατά το οστριογάρμπι, στοιχειά ακοίμητα μέρα και νύχτα, στους αιώνες των αιώνων…”. Και εδώ η συνεχεια: “…Όπως ο κάβουρας, που τον βγάζουνε από το νερό και σαν τον βάλουνε στο χώμα ολοένα τραβά κατά τη θάλασσα, έτσι κι εγώ τράβηξα προχτές, δίχως να το καταλάβω και βρέθηκα στον Πειραιά. Μια είναι η θάλασσα, μα άλλη είναι η θάλασσα του λιμανιού κι άλλη η θάλασσα του πελάγου, άλλη η θάλασσα που κολυμπάνε κι άλλη θάλασσα που ψαρεύουνε, άλλη η θάλασσα του καραβιού και άλλη η θάλασσα του παποριού. Η θάλασσα του λιμανιού είναι διαφορετική από την ανοιχτή θάλασσα. Το πέλαγο είναι απλόχωρο, καθαρό, ξεκουραστικό, δίχως φωνές, έχει μιαν όψη, μια μυρουδιά, μα γίνεται και κουραστικό, μονότονο, προπάντων με το παπόρι και σε μέρη που δεν έχει νησιά. Ενώ το λιμάνι είναι στενόχωρο, λερό, ζαλιστικό, τ’ αυτιά σου ακούνε λογιών λογιών σαματάδες, κουβέντες, μηχανές, μακαράδες, βίντσια, καλαφατίσματα, καρφώματα, χουγιαχτά, γαυγίσματα, βελάσματα, σφυρίγματα παποριών, καυγάδες και τα μάτια σου κουράζουνται από χίλια άλμπουρα, μπερδεμένα σκοινιά, από λογής λογής καράβια, άλλα διπλαρωμένα, άλλα με την πρύμη στο μουράγιο, αλλά φουνταρισμένα ανοιχτά, ανακατεμένα, του ενός η πλώρη κολλημένη στην μπάντα τ’ αλλουνού, το ‘να περνά το μπαστούνι του ανάμεσα στ’ άλμπουρα τ’ αλλουνού, μ΄ ένα λόγο είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι. Γιατί ο τόπος είναι ακριβός μέσα στο λιμάνι , πιθαμή νερό δεν απομένει ελεύθερο. Εκεί που πήγα ήτανε αραγμένα μοναχά καΐκια και καράβια, Ωστόσο έξω από λίγα, όλα είχανε μπενζινομηχανές. Αυτό το πράγμα με στενοχωρά, πως ξεπέσανε τα πανιά, που δίνανε τέτοια χαρά στη θάλασσα. Αλλά τουλάχιστον τα σκαριά κι οι αρματωσιές, λίγο ως πολύ, στέκουνται όπως ήτανε στα καλά τα χρόνια. Μ’ όλο που τις κουτσουρέψανε και τις παραμορφώσανε, επειδή τα πανιά τα ‘χουνε μόνο για ώρα ανάγκης και καταντήσανε σαν τα μικρά φτερά που ‘χουνε κάποια θαλασσοπούλια, που δεν τα μεταχειρίζουντα για να πετάξουνε. Δε βλέπεις πια εκείνες τις μεγαλόπρεπες και τις παλικαρίσιες αρματωσιές, με σταύρωσες, όπως ήταν στα καλά τα χρόνια. Που ‘ναι οι γάμπιες, οι στατζαβέλες, τα βελαστράλια, οι κουρτελάτσες, οι παπαφίγκοι, που στολίζανε το καράβι από τα πόμουλα ίσαμε την κουβέρτα και το κάνανε να φαίνεται σας αρχάγγελος αρματωμένος μέσα στο πέλαγο! Όλα τα ‘φαγε η μηχανή! Τ’ αγαπώ αυτά τα καράβια, προ πάτων τα φτωχοκάϊκα. Γιατί εκεί πέρα βλέπεις τη Ρωμιοσύνη, τη βασανισμένη, μα που δε χάνει το κέφι της και το μεράκι της, ύστερ’ από τόσα μαρτύρια που τράβηξε και που τραβά ακόμα. Σαν εικονίσματα είναι οι «καθρέφτες» πίσω στην πρύμη κι έχουνε γραμμένο τ’ όνομα του κάθε καϊκιού, σκέτο είτε ζωσμένο με λουλούδια και με κορνίζες. Το ’να γράφει «Η Ελεούσα, Χίος». Τ’ άλλο «Η Παναγία, Θεσσαλονίκη», τ’ άλλο «Άγιος Γεώργιος , Λιτόχωρο», τ’ άλλο «Άγιος Νικόλαος, Τρίκερι» κι άλλα πολλά. Απάνω στην κουβέρτα κάθουνται και κουβεντιάζουνε ή τρώνε το φτωχικό φαγί τους οι ναύτες, είτε δουλεύουνε δρασκελίζοντας λογιών λογιών σκοινιά κι άλλα πράγματα. Απάνω στο καμπούνι στην πλώρη γαυγίζει κανένας σκύλος, δεμένος, στεκάμενος απάνω στο καπόνι της άγκουρας. Ξεχωρίζει και κανένα καντήλι, αναμμένο στα εικονίσματα, μέσα στην κάμαρα. Ένας μούτσος, μαύρος σαν αράπης. πλένει τα πιάτα και κουβεντιάζει με κάποιο άλλο παιδί, που πουλά τσιγάρα απάνω στο μουράγιο. Στα φτωχοκάϊκα βλέπεις και κανένα γέρο θαλασσινό, με γένια, σαν τ’ Άγιου Νικόλα, είτε δυο τρεις γυναίκες με μαύρα τσεμπέρια, που κάθουνται πικραμένες, σαν την Παναγία. Ένα κοριτσάκι βαστά ένα γατί στη ποδιά του και το χαϊδεύει κι είναι και τα δυο τρομαγμένα τα ματάκια τους. Τι πονεμένη φυλή που ‘ναι η Ρωμιοσύνη! Τι τυραγνισμένη! Φτωχή και χαροκαμένη!…”.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Επέτειος εθνικής προδοσίας

Σύνδεσμος • dromosanoixtos.gr

ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΈΝΩ Θα σας περιμένω μέχρι τα φοβερά μεσάνυχτα αδιάφορος . Δεν έχω πια τι άλλο να πιστοποιήσω. Οι φύλακες κακεντρεχείς παραμονεύουν το τέλος μου ανάμεσα σε θρυματισμένα πουκάμισα και λεγεώνες . Θα περιμένω τη νύχτα σας αδιάφορος χαμογελώντας με ψυχρότητα για τις ένδοξες μέρες . Πίσω από το χάρτινο κήπο σας πίσω από το χάρτινο πρόσωπό σας εγώ θα ξαφνιάζω τα πλήθη ο άνεμος δικός μου . Μάταιοι θόρυβοι και τυμπανοκρουσίες επίσημες μάταιοι λόγοι Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό . Το μέλλον μας έχει πολύ ξηρασία . Μιχάλης Κατσαρός Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1926 . Το ποίημα είναι από τη συλλογή ” Κατά Σαδδουκαίων “

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Σαν σήμερατο1914 γεννιέται στο Παλιοζογλώπι του Δήμου Ιτάμου στα Άγραφα της Καρδίτσας ο Χαρίλαος Φλωράκης . Το 1929 γίνεται μέλος της ΟΚΝΕ. Τη δεκαετία του 1930 δραστηριοποιείται στο συνδικαλιστικό κίνημα των τηλεγραφητών .Μετά τη κήρυξη του πολέμου ο Χ .Φλωράκης στέλνεται στο μέτωπο . Στις αρχές του Ιούνη του 1941 γίνεται μέλος του ΚΚΕ , το Μάη του 1942 περνάει στη παρανομία και το Δεκέμβρη αναπτύσσει δράση μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ , παίρνει μέρος στη μάχη του Δεκέμβρη του 1944 και στη συνέχεια εντάσσεται στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος όπου φτάνει ως το βαθμό του συνταγματάρχη . Το 1949 εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του κόμματος . Το Σεπτέμβρη του 1949 περνάει στην ΕΣΣΔ . Το 1954 επιστρέφει στην Ελλάδα παράνομα , συλλαμβάνεται μετά από λίγους μήνες και δικάζεται το 1960 .Απελευθερώνεται το 1966 , με την εκδήλωση του πραξικοπήματος το 1967 συλαμβάνεται ξανά και εξορίζεται μέχρι το 1971 . Μετά τη διάσπαση του κόμματος ο Χαρίλαος συμμετέχει και συμβάλει αποφασιστικά στη μάχη για την επικράτηση των Αποφάσεων της 12ης ολομέλειας . Τον Ιούνη του 1972 η 16η ολομέλεια τον εκλέγει μέλος του ΠΓ της ΚΕ του κόμματος . Στη 17 ολομέλεια το Δεκέμβρη εκλέγεται Πρώτος Γραμματέας της ΚΕ του κόμματος . Στο 9ο Συνέδριο του κόμματος το 1973 επανεκλέγεται Α’ Γραμματέας της ΚΕ . Στο 10ο Συνέδριο του κόμματος το 1978 , στο 11ο το 1982 και στο 12ο το 1987 ο Χαρίλαος επανεκλέγεται ΓΓ της ΚΕ . Το καλοκαίρι του 1989 σε ολομέλεια της ΜΕ ο Χ. Φλωράκης κρίνει πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για αλλαγή του Γραμματέα του κόμματος . Ο ίδιος εκλέγεται Πρόεδρος της ΚΚ του ΚΚΕ . Ο ρόλος του Χ Φλωράκη και στη διάσωση του ΚΚΕ κατά την διάρκεια της εσωκομματικής κρίσης την περίοδο 1990 – 1991 και στην ανασυγρότησή του και την επιστροφή στις αρχές του υπήρξε αποφασιστικός. “Εφυγε” το Μάη του 2005 .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Έφυγε σαν σήμερα πριν από 34 χρόνια… …Όμως, σίγουρα, στο νέο μαγαζί του Τσιτσάνη και της Μπέλλου, με το όνομα ”ΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ”, στην καρδιά της Μεγάλης Άρκτου, ο Γιάννης Τσαρούχης θα είναι εκεί και θα χορεύει το πιο αντρίκιο, το πιο συγκλονιστικό ζεϊμπέκικο, σαν εκείνο που τον είδαμε να χορεύει στο ”ΧΑΡΑΜΑ”… https://www.facebook.com/eleni.markaki1/videos/10216458942533386/

Δημοσίευση • 49 φωτογραφίες

Κώστας Καρυωτάκης- επέλεξε να φύγει σαν σήμερα το 1928, στα 32 του χρόνια. Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων Από θεούς και ανθρώπους μισημένοι, σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί, μαραίνονται οι Βερλέν· τους απομένει πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή. Οι Ουγκό με «Τιμωρίες» την τρομερή των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε. Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι. Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι, και αν οι Μποντλέρ εζήσανε νεκροί, η Αθανασία τους είναι χαρισμένη. Κανένας όμως δεν ανιστορεί και το έρεβος εσκέπασε βαρύ τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε. Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι. Του κόσμου η καταφρόνια τους βαραίνει κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί, στην τραγική απάτη τους δοσμένοι που κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί, παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή. Μα ξέροντας πως όλοι τους ξεχνούνε, νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι. Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί: «Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε «την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι;» ————– Κώστας Βαρναλης: ”Ό Καρυωτάκης εΐχεν άγρυπνο στοχασμό καί μεγάλη δύναμη αύτοανάλυσης καί σαρκασμού. Κι ο σαρκασμός του περιποιέται πρώτα καί καλύτερα τον έαυτό του. Απαισιόδοξος καί πεισιθάνατος δέ μπόρεσε ν’ ανθέξει στην ψευτιά καί τή «ματαιότητα» τής ζωής και την τερμάτισε από φόβο κι αηδία. … Ή τραγική μάλιστα αυτοχτονία του Καρυωτάκη στάθηκε σα μια αναντίρρητη βεβαίωση τής αλήθειας του έργου του και μαζί χάρισε σ’ αυτό τό έργο ένα παραπάνου ρίγος. ” (Κ. Βαρναλης – Αισθητικά, κρητικά σολωμικά) ————– *Οι φωτο είναι από την τελευταια μου επίσκεψη, τον Απρίλη του 2022, στο Μουσείο – Πινακοθήκη του Χατζηκυριάκου Γκίκα, Κριεζώτου 3, στην Αθήνα. Οσοι δεν τον έχετε επισκεφθεί, επισκεφθείτε το! Όλη η ιστορία του πολιτισμού της νεώτερης Ελλάδας εκεί! Στη δεύτερη φωτο το πιστόλι που αυτοκτόνησε ο Κ. Καρυωτάκης.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Ο Γιώργος Φαρσακίδης, σπουδαίος χαράκτης, ζωγράφος, λογοτέχνης, μαχητής της Εθνικής ΕΑΜικής Αντίστασης, πέθανε σαν σήμερα το 2020 -πλήρης ημερών και αγώνων. Παρακάτω ένα κείμενό του με αφορμή τα κατοικίδια που βρήκαν τις προηγούμενες μέρες φρικτό θάνατο αλυσοδεμένα -ή μεσα σε κλουβιά σε καταφύγιο,- από τις πυρκαγιές στην Αττική: ”Στην οικογένειά μας αγαπούσαμε και είχαμε ζώα. Έτσι και στην εξορία ήταν επόμενο να έχω υπό την προστασία μου γάτα ή σκύλο. Κάποια φορά καθόμουν κρατώντας στα χέρια μου ένα γατάκι, στάθηκε από πάνω μου ο Λευτεράκης. Χωριατόπαιδο του Δημοτικού ο Λευτεράκης, είχε «εντρυφήσει» στον Μαρξισμό και δεν έχανε ευκαιρία να κρίνει και να φιγουράρει, για τα πάντα, τις «γνώσεις» του. Στάθηκε ο Λευτεράκης και με επέπληξε λέγοντας: — Ε, ρε, πώς καταντήσαμε! Κι όπως πάμε, θα γίνουμε και ζωόφιλοι! Σκέφτηκα ότι προφανώς εννοούσε κάποιο αντιμαρξιστικό παραπάτημά μου που δε θα είναι εύκολο να αντικρούσεις… Την επόμενη ημέρα του είχα κολλήσει, απλά σαν αντίλογο, στο κρεβάτι του μια φωτογραφία του Λένιν!…” Γιώργος Φαρσακίδης «Πολιτιστικά & Ευτράπελα Από τα στρατόπεδα εξορίστων» * Η τρίτη φωτο είναι από τις τωρινές πυρκαγιές στην Αττική: όταν αγωνίζεσαι για έναν καλύτερο κόσμο, δε γίνεται να μην νοιάζεσαι και τα ζώα… https://www.imerodromos.gr/giorgos-farsakidhs-orthostaton-kai-orthovadizon-mechri-telous/

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Πέντε χρόνια χωρίς τον Μάνο Ελευθερίου. Χωρίς να το καταλάβεις, κάθεσαι και γράφεις. Αντί να πας στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στο ποδόσφαιρο, λες: Εγώ θα κάτσω να γράψω. Και κάθεσαι και γράφεις. Και σου γίνεται χούι. Στη ζωή μου, έχω νιώσει πολλές πίκρες. Έχω δεχτεί πολλά βέλη. Τις πληγές μου τις χρησιμοποιώ στα τραγούδια μου, τα οποία είναι αυτοβιογραφικά τα περισσότερα. Γράφω για να βγάλω τα εσώψυχά μου. Γράφω δύσκολα. Γράφω ένα δίστιχο ή το τετράστιχο και ύστερα περιμένω τη θεία έμπνευση για να συνεχίσω. Ήμουν και τυχερός. Συνθέτες σπουδαίοι τα πήραν στα χέρια τους και τα ανέδειξαν. Εργάστηκα σε εκδοτικό οίκο επί 40 χρόνια. Πως νομίζεις παίρνω τη συνταξάρα των 600 ευρώ; Και πάλι καλά να λέω. Υπάρχουν άνθρωποι, που παίρνουν 250 ευρώ. Μετάνιωσα που δεν έγραψα λαικά – ερωτικά τραγούδια, ενώ μπορούσα. Δε θα έμενα στο νοίκι. Θα είχα εξασφαλίσει τουλάχιστον αυτό. Θα ήθελα να ήμουν ηλεκτρολόγος ή μηχανικός. Να έχω χρήματα. Έμαθα να ψευτογράφω. Δεν ξέρω τι άλλο πια μπορώ να κάνω για να επιβιώσω. Μια κοπέλα που διάβασε το βιβλίο μου, μου έστειλε έναν τενεκέ λάδι. Να είναι καλά. Με χαροποιεί ένα καλό βιβλίο, ωραίοι άνθρωποι που είναι δίπλα μου και επικοινωνώ, μια καλή κουβέντα. Σου λέει η γειτόνισσα το βραδάκι, για παράδειγμα: ”άντε, καλό ξημέρωμα”. Τι ωραίο που είναι αυτό ε; για σκέψου το. ”Να έχεις καλό ξημέρωμα”, τι ωραία ευχή. Όταν ξυπνάω το πρωί, κάνω το σταυρό μου που επέζησα και άλλη μια νύχτα και λέω: ”Δόξα σοι ο Θεός, ζούμε, να δούμε τι θα κάνουμε και σήμερα.” Πίνω το καφεδάκι μου και ξεκινάω να παλεύω με τις άδειες σελίδες. Μπορεί να γράψω δέκα σελίδες και να μείνουν τρεις προτάσεις. Η χαρά έρχεται όταν διαπιστώνεις ότι με αυτές τις τρεις προτάσεις, κάτι πέτυχες. Είμαι πολύ κουρασμένος. Άλλωστε μην ξεχνάτε πως πάσχω από μια ανίατη νόσο: το γήρας. Όταν πεθάνω, δε θα με θάψουν στο χώμα. Θα με κάψουν. Το έχω γράψει και στη διαθήκη μου. Δε θέλω να υπάρχει τίποτα απολύτως από μένα. Τίποτα. Θα υπάρχουν τα τραγούδια μου, να τα ακούει ο κόσμος, και να τα τραγουδά. ”Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας, Στα χρόνια της υπομονής δε μας θυμήθηκε κανείς, Άλλος για Χίο τράβηξε πήγε κι άλλος για Μυτιλήνη, Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες, τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς, Οι ελεύθεροι κι οι ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές, Ο χάρος βγήκε παγανιά μεσ’ στη δική μου γειτονιά, Στων αγγέλων πάμε τα μπουζούκια, Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι, τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές, Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα, η ξενιτειά τα βρήκε αδελφωμένα, Κάτω από τη μαρκίζα, Το τρένο φεύγει στις οχτώ.” Μάνος Ελευθερίου Σαν σήμερα, το 2018, έφυγε από τη ζωή.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Σαν σήμερα το 1911 γεννήθηκε στο Κάιρο ο συγγραφέας Στρατής Τσίρκας. ”Μας θέλουν γκαρσόνια ταβερνιάρηδες μαστροπούς βαρκάρηδες επιβήτορες καμπαρετζήδες μπουζουξήδες χασισέμπορους αχ αμαν αμαν και συρτάκι αμε και Ζόρμπα δη Γκρηκ κι αυτοί ν’ αρμέγουν τον τόπο το κρασί το λάδι τα πορτοκάλια τις ντομάτες τα ροδάκινα το βαμπάκι τα μάρμαρα το βωξίτη το λιγνίτη τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου.” (…) ”Φοβάμαι πως δε θα την αποφύγουμε τη δικτατορία. _ Γιατί τώρα τι έχουμε; ρώτησε ο Βάρναλης. Έχουμε δικτατορία των δωσίλογων με φερετζέ. Την παρουσιάζουμε για «αληθινή δημοκρατία». Και η δουλειά τους – δηλαδή η προδοσία του λαού – γίνεται. Καμαρώστε καθεστώς: πατημένο σύνταγμα, κυβέρνηση της μειοψηφίας, χιτλερική νομοθεσία, αστυνομοκρατία, παρακρατικοί δολοφόνοι, γερμανοντυμένοι «πατριώτες» και τα λοιπά”… Από την «Χαμένη Άνοιξη»

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Στις 26/07/1953, -70 χρόνια πριν- ξεκίνησε η επίθεση των Κουβανών ανταρτών στο στρατόπεδο της Μονκάδα για την ανατροπή του δικτάτορα Μπατίστα. Αν και η επίθεση αυτή δεν είχε επιτυχή κατάληξη, ωστόσο, αποτέλεσε προοίμιο της νικηφόρας Κουβανικής επανάστασης 6 χρόνια αργότερα. Στις 16 Οχτώβρη 1953, κατά τη διάρκεια της δίκης για την επίθεση στο φρούριο Μονκάδα της πόλης Σαντιάγο ντε Κούβα, ο Φιντελ είπε ανάμεσα σε άλλα: «Οταν μιλάμε για τον λαό, δεν εννοούμε τους βολεμένους, τα συντηρητικά στοιχεία του έθνους, που τους βολεύει κάθε καταπιεστικό καθεστώς, κάθε δικτατορία, κάθε δεσποτισμός, που προσκυνούν τον αφέντη μέχρι να χτυπήσει το μέτωπό τους στο πάτωμα. Οταν μιλάμε για πάλη, εννοούμε με τη λέξη λαός τις μεγάλες αλύτρωτες μάζες, προς τις οποίες όλοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και όλοι εξαπατούν και προδίδουν, αυτές που ποθούν μια καλύτερη πατρίδα, πιο αξιοπρεπή και πιο δίκαιη… Σ’ αυτό τον λαό, που οι δρόμοι του είναι στρωμένοι με πέτρες άγχους, εξαπάτησης και ψεύτικων υποσχέσεων, εμείς δεν θα τους πούμε: “θα σου δώσουμε”, αλλά: “Ορίστε, αγωνίσου τώρα με όλες σου τις δυνάμεις, για να γίνει δική σου η λευτεριά και η ευτυχία! Οσο για μένα, ξέρω πως η φυλακή θα ‘ναι σκληρή όσο δεν ήτανε ποτέ για κανέναν, πως θα βρω μπροστά μου απειλές, παγίδες και άτιμες βιαιότητες. Μα δεν τις φοβούμαι, όπως δεν τρέμω τη μανία του άθλιου τυράννου που πήρε τη ζωή εβδομήντα αδελφών μου. Καταδικάστε με, δεν πειράζει, η Ιστορία θα με δικαιώσει”

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σε όλες τις φίλες και τους φίλους . ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΑΣ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ (Παρουσία ολοζώντανη) Στο όνομά σου ορκιζόμαστε να σου μοιάσουμε ! Κοιμήσου ήσυχα … Κοιμήσου αδελφή του Κόμματός μας . Γιάννης Ρίτσος 《Τέτοια έγινα , γιατί τέτοια μ ‘ έκανε το Κόμμα μου 》. Ήταν πρω’ι’ της 26 Ιούλη του1944 όταν η Ηλέκτρα έπεσε στα χέρια της Γκεστάπο σε ώρα ύψιστου κομματικού καθήκοντος . Πάλεψε να ξεφύγει από τα χέρια τους χωρίς να το πετύχει . Βασανίστηκε μέχρι θανάτου με μοναδικό στόχο να αποσπάσουν τις πληροφορίες , που θα τους οδηγούσε στο μηχανισμό του ΚΚΕ . Η Ηλέκτρα πάλεψε σαν λιοντάρι και δεν έδωσε καμία πληροφορία στους βασανιστές της – αφού το κόμμα είχε μηχανισμούς και μέσα στα άντρα τους – . Έτσι έγινε γνωστός ο διάλογος και οι απαντήσεις που έδωσε στους δημίους της . 《Λέγομαι Ελληνίδα , κατοικώ στην Αθήνα , δουλεύω για το λαό 》. Το κορμί της Ηλέκτρας με όλα τα σημάδια του βασανισμού και των εγκαυμάτων , θα το πετά ξουν στο δρόμο και τελικά θα μεταφερθεί στο Νεκροτομείο . ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΗ και σήμερα η μορφή της και το μεγάλο μήνυμα της ζωής της από τα πρώτα χρόνια της , όταν ήταν 13 χρόνων έως την ύστατη , από την ΟΚΝΕ και το ΚΚΕ αφιερώθηκε στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή , χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο Συνεχίζουμε τον αγώνα συντρόφισσα μέσα από τις γραμμές του Κόμματός μας του ΚΚΕ , αποφασισμένοι να φθάσουμε ως την τελική νίκη . ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΜΗΝΥΜΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΗΛΕΚΤΡΑ και σε όλους τους αλύγιστους της ταξικής πάλης , που έπεσαν ηρωικά στα πεδία των μαχών , για μία Ελλάδα λεύτερη και Σοσιαλιστική .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

《 Αν έχεις λείψει για ότι πρέπει , θά ‘σαι για πάντα μέσα σ ‘ όλα εκείνα , που γι ‘ αυτά έχεις λείψει 》 Σαράντα τέσσερα χρόνια πέρασαν από τις 28 Ιούλη του 1980 όταν η μεγαλοεργοδοσία δολοφόνησε , έξω από την πύλη της ΕΤΜΑ τη συντρόφισσα Σωτηρία Βασιλακοπούλου την ώρα που μοίραζε προκηρύξεις στους εργάτες και στις εργάτριες . Με αφορμή λοιπόν την δολοφονία της συντρόφισσας , θα ήθελα να τονίσω σε όλους αυτούς ,που έσπευσαν να μιλήσουν για το τέλος της ιστορίας ή γι’αυτούς που υποστηρίζουν ότι οι αγώνες δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα , ότι η εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας σε όλα τα σταδιά της δείχνει το αντίθετο . Κανένας αγώνας μικρός ή μεγάλος δεν είναι μάταιος και ότι μόνο μέσα από την οργανωμένη πάλη οι εργαζόμενοι βελτίωσαν και έκαναν πολλές φορές την εργοδοσία να κάνει υποχωρήσεις . Μπορεί σήμερα πολλές από τις κατακτήσεις αυτές , στα πλαίσια των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και των ιμπεριαλιστικών πολέμων , να έχουν παρθεί πίσω , αλλά το εργατικό ταξικό κίνημα είναι εδώ . Οι Κομμουνιστές είναι εδώ . Τιμούν τους αλύγιστους της ταξικής πάλης και συνεχίζουν τους αγώνες πάντα ανυποχώρητα ως την τελική νίκη . Φέτος , όπως κάθε χρόνο τιμάμαι τη συντρόφισσα Σωτηρία , με ανυποχώρητο ταξικό αγώνα ενάντια στη πολιτική που , όπως τότε έτσι και σήμερα , χτίζει αμύθητα πλούτη και χλιδή για τους λίγους , πατώντας στην φτώχεια και την εξαθλίωση των πολλών. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος τιμάμε την συντρόφισσα έξω από τις πύλες της ΕΤΜΑ στις 7.30 . Η δική σου σπορά συντρόφισσα και όλων των αλύγιστων της ταξικής πάλης δεν θα πάει χαμένη . Υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε το δρόμο της ανυπακοής και της ανειρήνευτης πάλης με το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του από όποια θέση και αν βρισκόμαστε , με στόχο την οριστική ανατροπή του και την εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο , τον Σοσιαλισμό –Κομμουνισμό .

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Στη συντρόφισσα Σωτηρία Βασιλακοπούλου . Μικρή μας συντρόφισσα, καλωσόρισες κι απόψε στη συντροφιά μας, με μια αγκαλιά ματωμένα τριαντάφυλλα τα 21 σου χρόνια – καλωσορίζεις κάθε μέρα, κάθε νύχτα, στις δουλιές μας, στις σπουδές μας, στους αγώνες μας – μικρή συντρόφισσα, με το μικρό χαμόγελο, και τα μεγάλα πανανθρώπινα όνειρα, έχουμε νέες προκηρύξεις να μοιράσουμε, έχουμε κι άλλα περιστέρια ν’ αμολύσουμε στον ορίζοντα, έχουμε κι άλλα περιστέρια ν’ αφήσουμε στις στέγες των φτωχόσπιτων, έχουμε πολλές σκοτεινές φυλακές να γκρεμίσουμε, πολλά φωτεινά σπίτια να χτίσουμε, γιατί ο κόσμος δεν το αντέχει πια το μαύρο, ο κόσμος αγαπάει το άσπρο που αγαπούσες και συ, Σωτηρία. Μικρή μας συντρόφισσα, καλωσόρισες στη συντροφιά μας κι απόψε – σου ’χουμε κρατημένη τη θέση σου στην πρώτη – πρώτη σειρά της καρδιάς μας και στην πλατεία μας, να, στην πρώτη – πρώτη σειρά η καρέκλα σου πλάι στην Ηλέκτρα, πλάι στον Μπελογιάννη, πλάι στον Πέτρουλα και στο Λαμπράκη, πλάι στη Σταθοπούλου και στο Ρέππα και στο Διομήδη – όμορφη συντροφιά, συντροφιά μας, με τα γαρύφαλα στα χέρια σας – Τα λόγια που λέμε, για σας πρώτα – πρώτα τα λέμε, τα λόγια αυτά που εσείς τα πράξατε, εσείς μας τα μάθατε, λόγια ρωμέικα, οχτωβριανά, της καρδιάς λόγια, κόκκινα λόγια αστείρευτα: Αγώνας, Αγάπη, Ειρήνη. Μικρή μας συντρόφισσα, καλωσόρισες κι απόψε στη συντροφιά μας – λάμπουν τα μάτια σου πίσω απ’ τα γυαλιά σου, επάνω στα γυαλιά σου λάμπουνε σκηνές απ’ το χαρούμενο μέλλον, που γι’ αυτό πολέμησες κι έπεσες, και μας έρχεσαι πάλι, Σωτηρία, απ’ το χαρούμενο μέλλον το γεμάτο δέντρα, πουλιά, ψωμί, νερό, βιβλία, γεμάτο Αγάπη, Ειρήνη, Ελευθερία. Μικρή μας συντρόφισσα, καλωσόρισες στη συντροφιά μας κι απόψε, σε βλέπουμε εδώ να μας χαμογελάς με το βαθύ συντροφικό χαμόγελό σου, ετούτα τα χειροκροτήματα, τα ξέρεις, είναι και για σένα, ετούτα τα λουλούδια που σκορπίζουν τα παιδόπουλα – ειρηνόπουλα είναι και για σένα – οι εργάτες έχουν γράψει στη γαλάζια τους φόρμα τ’ όνομά σου, Σωτηρία, οι οικοδόμοι στις ψηλές σκαλωσιές τραγουδούν τ’ όνομά σου, Σωτηρία πλάι – πλάι στ’ άλλα αγαπημένα μας ονόματα: Αγάπη, Ειρήνη, Δικαιοσύνη, Ελευθερία. Μικρή μας συντρόφισσα, καλωσόρισες κι απόψε στη συντροφιά μας, εσύ μικρή μητέρα των περιστεριών και των ωραίων ονείρων, μικρή μητέρα που ταΐζεις τα παιδιά με το χαμόγελό σου, μικρή συντρόφισσα, με μια αγκαλιά ματωμένα τριαντάφυλλα τα 21 σου χρόνια, μεθαύριο, ξέρε το, θα καταθέσουμε στο Μουσείο της Επανάστασης τα γυαλιά σου σαν δυο ήλιους που φωτίζουν το δρόμο των νέων συντρόφων, σαν δυο ήλιους που γράφουν με φως στις πινακίδες των καινούργιων σοσιαλιστικών σχολείων Αγάπη, Ειρήνη, Ελευθερία. Γιάννης Ρίτσος: Στη συντρόφισσα Σωτηρία Βασιλακοπούλου, ΚΑΡΛΟΒΑΣΙ, 6.ΙΧ.80 Φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από την δολοφονία της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου . Ηταν στις 28 Ιούλη όταν η μεγαλοεργοδοσία της ΕΤΜΑ (εργοστάσιο κλωστούφαντουργίας που λειτουργούσε τότε στην Αθήνα ) δολοφόνησε έξω από την πύλη του εργοστασίου την συντρόφισσα και φοιτήτρια της Παντείου. Η Σωτηρία δολοφονήθηκε κρατώντας προκηρύξεις του ΚΚΕ στο χέρι και μία πικέτα που έγραφε “Παλέψετε μέσα από τα σωματεία για πραγματικές αυξήσεις – ΚΚΕ ” . Βρέθηκε στο στόχαστρο γιατί αποκάλυπτε πως η χλιδάτη ζωή των καπιταλιστών στηρίζεται στην εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα των εργαζομένων .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ- γεννήθηκε σαν σήμερα το 1919 Ὁ σωτήρας Μετρῶ στὰ δάχτυλα τῶν κομμένων χεριῶν μου τὶς ὦρες ποὺ πλανιέμαι στὰ δώματα αὐτὰ τ᾿ ἀνέμου δὲν ἔχω ἄλλα χέρια ἀγάπη μου κι οἱ πόρτες δὲ θέλουνε νὰ κλείσουν κι οἱ σκύλοι εἶναι ἀνένδοτοι Μὲ τὰ γυμνά μου πόδια βουτηγμένα στὰ βρώμια αὐτὰ νερὰ μὲ τὴ γυμνὴ καρδιά μου ἀναζητῶ (ὄχι γιὰ μένα) ἕνα γαλανὸ παράθυρο πῶς χτίσανε τόσα δωμάτια τόσα βιβλία τραγικὰ δίχως μιὰ χαραμάδα φῶς δίχως μιὰ ἀναπνοὴ ὀξυγόνου γιὰ τὸν ἄρρωστο ἀναγνώστη Ἀφοῦ κάθε δωμάτιο εἶναι καὶ μιὰ ἀνοιχτὴ πληγὴ πῶς νὰ κατέβω πάλι σκάλες ποὺ θρυμματίζονται ἀνάμεσα ἀπ᾿ τὸ βοῦρκο πάλι καὶ τ᾿ ἄγρια σκυλιὰ νὰ φέρω φάρμακα καὶ ρόδινες γάζες κι ἂν βρῶ τὸ φαρμακεῖο κλειστὸ κι ἂν βρῶ πεθαμένο τὸ φαρμακοποιὸ κι ἂν βρῶ τῇ γυμνὴ καρδιά μου στὴ βιτρίνα τοῦ φαρμακείου Ὄχι ὄχι τέλειωσε δὲν ὑπάρχει σωτηρία Θὰ μείνουν τὰ δωμάτια ὅπως εἶναι μὲ τὸν ἄνεμο καὶ τὰ καλάμια του μὲ τὰ συντρίμια τῶν γυάλινων προσώπων ποὺ βογγᾶνε μὲ τὴν ἄχρωμη αἱμορραγία τους μὲ χέρια πορσελάνης ποὺ ἁπλώνονται σὲ μένα μὲ τὴν ἀσυχώρετη λησμονιὰ Ξέχασαν τὰ δικά μου σάρκινα χέρια ποὺ κόπηκαν τὴν ὥρα ποὺ μετροῦσα τὴν ἀγωνία τους (ἀπὸ τὴ συλλογή Η ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΗ)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Μίκης Θεοδωράκης, γεννήθηκε σαν σήμερα το 1925… Και όταν τα όνειρα πάρουν εκδίκηση θα είσαι εκεί, παρών, Μίκη! “Στους μεγάλους δρόμους κάτω από τις αφίσες”, με τα αθάνατα τραγούδια σου! Με τη μουσική σου θα συνεχίζουμε να πορευόμαστε ώσπου ”να σημάνουν οι καμπάνες” της κοινωνικής απελευθέρωσης! Όπως ήθελε θα γίνει, όπως το προδιέγραψε με την πολιτική διαθήκη του: Θα τον “σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα”. Θα τον “σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο”!

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΒΙΝΣΕΝΤ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ, «οι Πατατοφάγοι», ένας ύμνος στη χειρωνακτική εργασία και η ταύτισή του με τους ανθρώπους του μόχθου

Σύνδεσμος • atexnos.gr

29 Ιουλίου 1919 Γεννιέται ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης (1919-2005). Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς ποιητές. Επηρεάστηκε από τον υπερρεαλισμό, απ’ όπου ενσωμάτωσε στο έργο του πολλά στοιχεία. Είχε μια καθαρά προσωπική φωνή. Χαρακτηρίστηκε ποιητής του παραλόγου και του συμβολισμού. Τα ποιήματα του είναι εμπνευσμένα από την περίοδο της κατοχής και της μεταπολεμικής περιόδου. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ο πατέρας του Δημήτριος Σαχτούρης, ήταν δικαστικός και νομικός σύμβουλος του κράτους. Μητέρα του ήταν η Αγγελική Παπαδήμα. Κατάγονταν από την Υδραϊκή οικογένεια των Σαχτούρηδων. Το 1937 άρχισε σπουδές νομικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1938 δημοσίευσε ένα διήγημα στο περιοδικό «Εβδομάδα» με το ψευδώνυμο «Mίλτος Xρυσάνθης». Το 1939 πέθανε ο πατέρας του. Στη διάρκεια της κατοχής, έπασχε από φυματίωση και για πολύ καιρό ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι. Το 1941 πρωτοέγραψε ποίηση. Το 1943 γνωρίστηκε με τον Οδυσσέα Ελύτη και τον Νίκο Εγγονόπουλο, με τον οποίο συνδέθηκε με στενή φιλία. Το 1944, ενώ βρισκόταν στο τέταρτο έτος της Νομικής, αποφάσισε να στραφεί αποκλειστικά στην ποίηση και έκαψε τα βιβλία που διάβαζε. Την βιβλιοθήκη με τα νομικού περιεχομένου βιβλία, του πατέρα του, την πούλησε. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση ως ποιητής, με παρότρυνση του Ελύτη, στο περιοδικό «Τα Νέα Γράμματα». Το 1945 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Η Λησμονημένη». Την εποχή του εμφυλίου εντάχθηκε στον κυβερνητικό στρατό. Το 1948 κυκλοφόρησε τις «Παραλογαίς». Ακολούθησε η συλλογή «Με το πρόσωπο στον τοίχο», το 1952, που αν και θεωρήθηκε το καλύτερο έργο του, εκείνη την εποχή πούλησε πέντε αντίτυπα. Οι κριτικές που πήρε ήταν κακές. Μερικοί μάλιστα, όπως ο Άλκης Θρύλος, ο Αιμίλιος Χουρμούζιος, ο Πέτρος Χάρης κά. χλεύασαν το έργο του. Το 1956, τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Νέοι Ευρωπαίοι Ποιητές, από την ιταλική ραδιοφωνία και τηλεόραση για την συλλογή του «Όταν σας μιλώ» Τα πράγματα με τις κριτικές, έγιναν καλύτερα στις αρχές της δεκαετίας του 1960, με τις παρεμβάσεις του Αλέξανδρου Αργυρίου, της Νόρας Αναγνωστάκη κά. Το 1962, τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του «Τα Στίγματα» Και το 1987, τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το έργο του «Εκτοπλάσματα». Τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες όπως Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Ρωσικά, Ιταλικά, Ολλανδικά, Ισπανικά, Πολωνέζικα. Ποιήματα του διδάσκονται σε σχολεία και πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες

Ν. Ζαχαριάδης: Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το χτυπήσει και να το λερώσει χρησιμοποιώντας το όνομά μου «Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το χτυπήσει και να το λερώσει χρησιμοποιώντας το όνομά μου… Το Κουκουέδικο πέρασε πολλές αντάρες και μπόρες, όμως να το ξεριζώσει κανένας δεν μπόρεσε, γιατί αυτό θα σήμαινε να ξεριζώσει τον ίδιο το λαό. Παρόλες τις δοκιμασίες που το ‘δερναν και το δέρνουν, το ΚΚΕ είναι αθάνατο. Το γράμμα αυτό το γράφω για να βουλώσω το στόμα σε όλους αυτούς που θα βάλουν τώρα τις φωνές. Με το ΚΚΕ δεν είχα ούτε έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Ούτε μπορούσα ποτέ να ‘χω. Απ’ όλη μου την ψυχή εύχομαι σ’ αυτούς που φορτώθηκαν το πολύ δύσκολο έργο να ξαναστήσουν το Κουκουέδικο στα πόδια του, να πετύχουν απόλυτα και ολοκληρωτικά». Γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη, τρεις μέρες πριν από το θάνατό του, στις 28 Ιούλη του 1973, προς την καθοδήγηση του ΚΚΕ.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

30 Ιουλίου 2007 Πεθαίνει ο Σουηδός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Ίνγκμαρ Μπεργκμαν (Ερνστ Ίνγκμαρ Μπέργκμαν 1918-2007). Βραβευμένος τρεις φορές με Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας («Φάνι και Αλέξανδρος» 1983, «Μέσα από τον Σπασμένο Καθρέφτη» 1961, «Η Πηγή των Παρθένων» 1960). Ακόμα οι ταινίες του: «Πρόσωπο με Πρόσωπο» (1976) και «Κραυγές και ψίθυροι» (1973), ήταν υποψήφιες για Όσκαρ σκηνοθεσίας. Έχει τιμηθεί επίσης με πολλές διακρίσεις, για το σύνολο του έργου του, όπως: το Μεγάλο Χρυσό Παράσημο της Σουηδικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών (1977), το Βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (1987), το Ειδικό Βραβείο Φελίξ (1988) και το Βραβείο Ζόνινγκ του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης (1989). Γεννήθηκε στην Ουψάλα και μεγάλωσε στη Στοκχόλμη. Σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης. Την περίοδο που σπούδαζε, άρχισε να ασχολείται με τη σκηνοθεσία, πρώτα στο θέατρο και έπειτα στον κινηματογράφο. Εργάστηκε στα σημαντικότερα θέατρα της Σουηδίας, ανεβάζοντας έργα των Στρίντμπεργκ, Σαίξπηρ, Λουίτζι Πιραντέλο, Αλμπέρ Καμύ, Τένεσι Ουίλιαμς, Ζαν Ανούιγ, Μπέρτολντ Μπρεχτ, Άντον Τσέχοφ, αλλά και δικά του. Ταυτόχρονα σκηνοθέτησε πολλές ταινίες, με σενάρια δικά του, με τις οποίες αναδείχτηκε σε έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες διεθνώς Το 1987 εξέδωσε την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Η μαγική κάμερα» και το 1990 μια συλλογή από σκέψεις του με τίτλο «Εικόνες». Από το 1978 έχει θεσμοθετηθεί κινηματογραφικό βραβείο με το όνομά του από το Σουηδικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και Μικελάντζελο Αντονιόνι … Στις 30 Ιουλιου του 2007 η 7η Τέχνη έγινε φτωχότερη… Την ημέρα αυτή, ανακοινώθηκε πρώτα ο θάνατος του μεγάλου σουηδού σκηνοθέτη Ινγκμαρ Μπέργκμαν και λίγο αργότερα, του ιταλού σεναριογράφου και σκηνοθέτη Μικελάντζελο Αντονιόνι.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Λουί Μπουνιουέλ -έφυγε σαν σήμερα το 1983 ”Θεός και Έθνος είναι ένα αχτύπητο δίδυμο, που έσπασε όλα τα ρεκόρ επεκτατισμού, κατοχής και αιματοχυσιών” Ο Buñuel ήταν ένας άθεος, «βλάσφημος» σκηνοθέτης, αντίθετος στο ρεύμα τόσο λόγω πεποίθησης όσο και ιδιοφυΐας, ιδιότυπα αναρχικός, που σκοπό είχε να προκαλέσει και να επιτεθεί στους θεσμούς και την υποκρισία της αστικής τάξης. Διακωμώδησε τις φαντασιώσεις της αστικής τάξης με απίστευτη μαεστρία. Έδειξε ότι και η ελευθερία που προτείνεται -η αστική- είναι για άλλη μια φορά μια απάτη, ένα φάντασμα, μια μορφή σκλαβιάς. Στην αριστουργηματική σουρεαλιστική ταινία “Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας” (2η φωτο) ο Μπουνιουέλ, σατιρίζει καυστικά για άλλη μια φορά την αστική τάξη και την προσποιητή ευγένειά της. Τίποτα δεν ξεφεύγει από τον σαρκασμό του δημιουργού. Οι κενοί καλοί τρόποι, οι ανούσιες κοινωνικές εκδηλώσεις, οι αποσαθρωμένες διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και οι εγκληματικές πράξεις, που καλύπτονται από την κοινωνική θέση, όλα μπαίνουν στο μικροσκόπιο του σκηνοθέτη. Μ’ ένα αιχμηρό, σουρεαλιστικό χιούμορ, ο σκηνοθέτης καταλύει την εικόνα της αστικής τάξης και επιτίθεται στους πυλώνες της. * Στην 1η φωτο ο Luis Buñuel στα γυρίσματα του “Γαλαξία”, το 1969

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλημέρα και καλό μήνα σε όλες τις φίλες και τους φίλους . Συμπληρώνονται σήμερα 45 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη Γ.Γ της Κ.Ε του ΚΚΕ . Ο σύντροφος Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε μια μεγάλη μορφή του Κομμουνιστικού κινήματος όχι μόνο στη χώρα μας , αλλά και του διεθνούς Κομμουνιστικού κινήματος . Η ζωή του και η δράση του , ακόμα και το άδικο τέλος του , είναι πηγή έμπνευσης για τη σημερινή και τις επόμενες γενεές , αρκεί το φρόνημα αυτό να μένει ζωντανό μέσα σε αυτούς που θα έλθουν σε επαφή μαζί του . Ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν από τους λίγους ηγέτες διεθνώς που τοποθέτησε σε σωστή βάση το χαρακτήρα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και μάλιστα με την Β’ και Γ’ επιστολή του – την οποία τ ‘ αστικά επιτελεία την έχουν εξαφανίσει – χαρακτήριζε τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό , όπου δεν έφθανε μόνο η ήττα της Γερμανίας , αλλά και η αντιμετώπιση του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού. Ηγέτες σαν τον Νίκο Ζαχαριάδη που άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους στην εξελικτική πορεία της ιστορίας και όλοι αυτοί που έδρασαν για ένα καλύτερο κόσμο και την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας δεν είναι ποτέ παρελθόν. Θα πρέπει να τιμούνται για ότι έκαναν και για ότι η ζωή και η δράση τους σημαίνει και συμβολίζει για το σήμερα και το αύριο του επαναστατικού κινήματος . Ο Νίκος Ζαχαριάδης έκανε βεβαίως και λάθη , κάτι που και ο ίδιος παραδέχεται με γράμμα του προς την καθοδήγηση του ΚΚΕ . Η πανελλαδική συνδιάσκεψη του κόμματος τον Ιούλη του 2011 εκτιμώντας συνολικά και σε βάθος την πορεία και την προσφορά του , ακύρωσε όλες τις προηγούμενες αποφάσεις σε βάρος του , καθώς και τα πορίσματα του 1964 και του 1967 αποφάσισε την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ . Πηγές : 1) Το ΚΚΕ στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο για τα τρία γράμματα στο λαό . 2 ) Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ ως προς την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη .

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Καλημέρα και καλό μήνα σε όλες τις φίλες και τους φίλους . Σήμερα συμπληρώνονται 44 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ . Τιμώντας την μνήμη του αντιπροσωπείες του ΚΚΕ και της ΚΝΕ θα καταθέσουν λουλούδια στο τάφο του στο Α’ Νεκροταφείο . Ο σύντροφος Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε μεγάλη μορφή του Κουμουνιστικού κινήματος όχι μόνο της χώρας μας αλλά και του Διεθνούς Κομμουνιστικού κινήματος . Η ζωή και η δράση του ακόμα και το άδικο τέλος του είναι πηγή έμπνευσης για τη σημερινή και της επόμενες γενιές αρκεί το φρόνημα αυτό να μένει ζωντανό μέσα σε αυτούς που θα έλθουν σε επαφή μαζί του . Ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν από τους λίγους ηγέτες διεθνώς που τοποθέτησε σε σωστή βάση το χαρακτήρα του Β’ παγκοσμίου πολέμου και μάλιστα με την Β’ και Γ’ επιστολή του την οποία τα αστικά επιτελεία την έχουν εξαφανίσει χαρακτήρισε το πόλεμο τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό και δεν έφτανε η ήττα της Γερμανίας αλλά και η αντιμετώπιση παράλληλα του Εγγλέζικου ιμπεριαλισμού . Πιστεύω πως ηγέτες σαν τον Ν Ζαχαριάδη , δεν πρέπει να τιμώνται στα Νεκρταφεία γιατί οι εκδηλώσεις στους χώρους αυτούς υποδηλώνουν δύο πράγματα ή την εκδήλωση ενός θρησκευτικού συναισθήματος με ότι αυτό συνεπάγεται ή τον πολιτικό ενταφιασμό εκείνου που δεν υπάρχει πια στη ζωή . Ότι ο νεκρός δηλαδή , τιμάται για αυτό που ήταν και μόνο για το παρελθόν , για όσα έκανε εν ζωή τα οποία σήμερα μόνο ως ανάμνηση μπορούν να έχουν αξία . Τα νεκροταφεία είναι τα τελευταία σταθερά σημεία για ότι έφυγε και δεν υπάρχει πια . Το νεκρό σημείο του παρελθόντος στο παρόν και στο μέλλον . Όσοι όμως έζησαν για ότι πρέπει και πέθαναν για ότι πρέπει , όσοι έγραψαν ιστορία και άφησαν με τη δράση τους παρακαταθήκη , εκείνοι που έβαλαν ανεξίτηλο το σημάδι τους σε αυτό που ζεί , υπάρχει και αναπτύσσεται στις μέρες , όλοι αυτοί που έδρασαν για ένα καλύτερο κόσμο και την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας , δεν είναι παρελθόν . Θα πρέπει να τιμώνται για ότι έκαναν και για ότι η ζωή και η δράση τους σημαίνει και συμβολίζει για το σήμερα και το αύριο του επαναστατικού κινήματος ,του εργαζόμενου λαού της χώρας . Ο Νίκος Ζαχαριάδης έκανε βεβαίως και λάθη ,κάτι που και ο ίδιος παραδέχεται με γράμμα του προς την καθοδήγηση του ΚΚΕ . Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κόμματος τον Ιούλη του 2011 εκτιμώντας συνολικά και σε βάθος την πορεία και την προσφορά του ,ακύρωσε όλες τις προηγούμενες αποφάσεις σε βάρος του , καθώς και τα πορίσματα του 1964 και του 1967 αποφάσισε την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ . Πηγές: 1) Το ΚΚΕ στον Ελληνοιταλικό πόλεμο για τα τρία γράμματα προς τον λαό . 2) Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ τόμος 2ος ως προς την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη .

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ – ο πρωτοπόρος του υπερρεαλισμού που έφυγε σαν σήμερα το 1975 … Αγαπημένη μας μητέρα ΕΣΣΔ, Ύλη και πνεύμα της αμαράντου νίκης του προλεταριάτου Ζωή μας χτυποκάρδι μας Εγγυήτρια της αγαθής εκβάσεως της πάλης των απανταχού της γης Κομμουνιστικών κομμάτων και οργανώσεων Αγαπημένη μας μητέρα ΕΣΣΔ Σήμερα το 1/6 της γης και αύριο και τα έξη Σήμερα ΕΣΣΔ και αύριο ΠΕΣΣΔ με το Π = Παγκόσμιος Αγαπημένη μας μητέρα ΕΣΣΔ, Δέξου τους στίχους μου αυτούς που σου προσφέρω με την ίδια ευλάβεια που ακουμπάμε τα λουλούδια μας στον τάφο του πατέρα μας Λένιν. Αγαπημένη μας μητέρα ΕΣΣΔ, Δέξου την σύψυχή μου ανάταση μεσ’ απ’ τα βάθη της σημερινής μας δυστυχίας και τα πλοκάμια της κεφαλαιοκρατίας Προς την αιώνια δόξα σου Και κάμε Αγαπημένη μας μητέρα ΕΣΣΔ, Κάμε να έρθη γρήγορα και το δικό μας μέγα βράδυ που θα ’ναι και δικό σου Και ρύσαι ημάς από τους πονηρούς αστούς Αμήν. Μπογιάτι, Σεπτ. 1933, ΤΟ ΘΕΑΜΑ ΤΟΥ ΜΠΟΓΙΑΤΙΟΥ ΩΣ ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΥ ΤΟΠΙΟΥ ————- Το 1935, ο Εμπειρίκος, συνεπής με τις ιδέες του, παραιτείται από τη διευθυντική θέση που κατείχε στο ναυπηγείο του πατέρα του. Μπροστά στο ξέσπασμα απεργιακών αγώνων, θα γίνει αποστάτης της τάξης του, μην αντέχοντας «την κοινωνική ψευτιά και αδικία». Έκτοτε θα αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη λογοτεχνία και την ψυχανάλυση. Για τη ρήξη με τον πατέρα του και την πράξη αλληλεγγύης προς τους απεργούς εργάτες, πληροφορούμαστε χάρη σε 33 επιστολές του Ανδρέα Εμπειρίκου (επιλεγμένες ανάμεσα από 120 και συγκεντρωμένες στην έκδοση «Γράμματα στον πατέρα, τον αδελφό του Μαράκη και την μητέρα 1921-1935»), οι οποίες αποτελούν μέρος αρχειακού υλικού που βρέθηκε αναπάντεχα σε παραπεταμένες βαλίτσες της μητέρας του. «Μας χωρίζουν διαφορετικές νοοτροπίες, αντιλήψεις, ιδέες και αρχές και ορισμένα γεγονότα που άφησαν ίχνη ανεξίτηλα στην ψυχή μου (…) Λοιπόν, αντί να ξαναμπώ στις δουλειές σου παραιτούμαι απ όλες πέρα για πέρα και σου αφήνω γεια». Ολόκληρο το έργο του, είναι μια σύγκρουση με την κυρίαρχη-συντηρητική ιδεολογία της εποχής του. Αιρετικό, προκλητικό και ανατρεπτικό.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

«Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το χτυπήσει» (VIDEO-ΦΩΤΟ)

Σύνδεσμος • 902.gr

ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ * ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ: ΕΠΙΦΑΝΙΑ

Σύνδεσμος • youtube.com

“… Ο σ. Αντώνης δεν ήταν απλά ένας μαχητής συνδικαλιστής. Ηταν ένας ολοκληρωμένος εκφραστής της τάξης του. Ο προλεταριακός ηγέτης, που έβλεπε πολύ πέρα από τα τρέχοντα και καθημερινά προβλήματα. Θεωρούσε τους ναυτεργάτες σαν τμήμα της εργατικής τάξης και την τάξη σαν τον πιο γνήσιο εκφραστή των συμφερόντων της πατρίδας… Σαν γνήσιος προλετάριος πατριώτης, δεν μπορούσε παρά να ήταν και συνεπής διεθνιστής… έβλεπε, πάνω από χρώματα και φυλή, το κοινό ταξικό συμφέρον… Ο σ. Αντώνης δε γεννήθηκε κομμουνιστής. Απόκτησε τις αρετές αυτές μέσα στον αγώνα. Είχε πλήρη συνείδηση ότι και η πιο ηρωική ατομική προσπάθεια ποτέ και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι πάνω κι έξω από την κοινή τη συλλογική πάλη. Και το σπουδαιότερο, πάνω και έξω από το Κόμμα. Πίστευε βαθιά στη δύναμη του Κόμματος και στις αρχές του και τις υπερασπίστηκε μαχητικά και με συνέπεια σε όλες τις δύσκολες στιγμές… Δεν είναι τυχαίο ότι ο σ. Αμπατιέλος αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή των ναυτεργατών, του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.. « (Δ.Γόντικας)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σας Με αφορμή την συμπλήρωση 74 χρόνων από το ιμπεριαλιστικό έγκλημα των ΗΠΑ με τη ρήψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα – Ναγκασάκι , η ΕΕΔΥΕ πραγματοποιεί σήμερα συγκέντρωση ,στον ιερό βράχο της Ακρόπολης στις 8.οο μ.μ . Τιμώντας τα θύματα της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας αλλά και δυναμώνοντας την πάλη ενάντια στην επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού απαιτείται η πάλη του λαού να κινηθεί σε αντιμπεριαλιστική κατεύθυνση ,για να μπορέσει να απαιτήσει με καλύτερες προϋποθέσεις την : – Απεμπλοκή της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους . – Καμία αλλαγή συνόρων και των συνθηκών που τα καθορίζουν . – Να κλείσουν οι βάσεις της Σούδας και όλες οι ευρωατλαντικές βάσεις και τα στρατηγεία που υπάρχουν στην Ελλάδα . – Να επιστρέψουν όλες οι στρατιωτικές αποστολές από τις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και της Ε Ε στο εξωτερικό . – Να καταργηθούν όλα τα πυρηνικά όπλα και να απαγορευτούν οι πυρηνικές δοκιμές . -Όχι στη μεταφορά πυρηνικών σε οποιαδήποτε περιοχή της Ελλάδας . – Αποδέσμευση από ΝΑΤΟ – ΕΕ με το λαό νοικοκύρη στο τόπο του .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

9 Αυγούστου του 1942, ήταν η μέρα που η Έβδομη Συμφωνία του Ντμίτρι Σοστακόβιτς παίχτηκε στην πολιορκημένη για σχεδόν 2 χρόνια από τους Ναζί πόλη του Λένινγκραντ… … και την ίδια μέρα, 33 χρόνια μετά, το 1975, πέθανε ο δημιουργός της, η μουσική ιδιοφυΐα του περασμένου αιώνα! Η ημερομηνία της πρεμιέρας της 7ης Συμφωνίας, δεν επιλέχθηκε τυχαία από τις αρχές της πόλης: ήταν η μέρα που ο Χίτλερ, σίγουρος για το αποτέλεσμα της μάχης, είχε προκαθορίσει για τον εορτασμό για την παράδοση της πόλης. Η τελευταία πρόβα πριν την παράσταση έγινε λίγες ώρες πριν, όταν τα κανόνια του Σοβιετικού πυροβολικού έστειλαν περίπου 3.000 βλήματα στους Γερμανούς, εξασφαλίζοντας την σιωπή τους για την παράσταση. Οι αρχές έστησαν μεγάφωνα σε όλη την πόλη για την αναμετάδοση της συναυλίας ώστε να μπορούν να την ακούσουν όχι μόνο οι κάτοικοι αλλά και οι Γερμανοί. Οι στρατιωτικές αρχές του Κόκκινου Στρατού είχαν αντιληφθεί το διπλό όφελος μετάδοσης της συναυλίας: από την μία θα εμψύχωνε και θα έδινε ελπίδα στους Ρώσους πολίτες και στρατιώτες, από την άλλη θα ήταν ένα τεράστιο ράπισμα στο ηθικό των Γερμανών. Ολόκληρη η εκτέλεση της συμφωνίας μετατράπηκε σε ένα μήνυμα των πολιορκημένων προς τους πολιορκητές: άδικα περιμένετε, δεν θα παραδοθούμε ποτέ. Το κονσέρτο ξεκίνησε με ένα μικρό λόγο του Έλιασμπεργκ: “Αυτή η συναυλία είναι μάρτυρας του πνεύματος, του κουράγιου και της θέλησης μας να πολεμήσουμε. Ακούστε, Σύντροφοι!” Και μέσα σε σιωπή, όπου και αν βρίσκονταν, εκατομμύρια Ρώσων και Γερμανών για τα επόμενα 70 λεπτά άκουσαν την μουσική του Σοστακόβιτς. Η συναυλία αναμεταδόθηκε σε όλη την πόλη. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια ενός πυροβολητή του Κόκκινου Στρατού: «Οι άντρες της μονάδας μου άκουγαν τώρα τη Συμφωνία με τα μάτια κλειστά. Φαίνονταν σάμπως ο ασυννέφιαστος ουρανός από πάνω μας να είχε γίνει μια καταιγίδα που ξέσπαγε σε μουσική». Ταυτόχρονα, είχαν τοποθετηθεί μεγάφωνα προς τους ναζί με σκοπό τη μετάδοση της συναυλίας προς τις γραμμές του εχθρού, έχοντας μεγάλο αντίκτυπο στην πτώση του ηθικού των πολιορκητών. Στο ημερολόγιο ενός Γερμανού στρατιώτη, που βρέθηκε κατά την οπισθοχώρηση των Γερμανών, ήταν γραμμένο: «Οταν άκουσα τη μετάδοση της συναυλίας κατάλαβα ότι το Λένινγκραντ δεν θα έπεφτε ποτέ στα χέρια μας»… Ντμίτρι Σοστακόβιτς: ”Σχεδόν ολόκληρη η συμφωνία μου γράφτηκε στην γενέτειρα μου, το Λένινγκραντ. Καταδρομές των εχθρών διασπούσαν τις οχυρώσεις μας. Η πόλη βομβαρδιζόταν από τον αέρα και από το πυροβολικό. Ενωμένοι όλοι οι Λενινγκραντινοί και μαζί με τον Κόκκινο Στρατό ορκίστηκαν να αποκρούσουν τον εχθρό. Εκείνη λοιπόν την εποχή δούλευα την Έβδομη Συμφωνία μου. Δούλευα γοργά και εντατικά. » Ηθελα να συνθέσω ένα έργο για το σήμερα, για τη ζωή μας και τον ηρωικό λαό μας που μαχόταν και νικούσε τον εχθρό. Ενόσω δούλευα τη συμφωνία, σκεφτόμουν τη μεγαλοσύνη και τον ηρωισμό της χώρας μας, τα μεγάλα ιδανικά της ανθρωπότητας, τις πιο εξαίρετες ανθρώπινες ιδιότητες, σκεφτόμουν το όμορφο τοπίο της χώρας μας, τον ανθρωπισμό και την ομορφιά. Στο όνομα όλων αυτών είναι που δίνουμε αυτόν το σκληρό πόλεμο.”… https://www.902.gr/eidisi/moysiki/224059/i-7i-symfonia-toy-leningkrant-toy-ntmitri-sostakovits-video-foto?fbclid=IwAR0WmptsS_LvMqgInTCucGbCLqLYlepNn50fLFjiVkNpBg76kGEKhRxLdNM

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Φιντέλ Κάστρο, γεννήθηκε σαν σήμερα το 1927 ”Ήμουν γιός ενός γαιοκτήμονα – αυτό ήταν ένας λόγος για να είμαι αντιδραστικός. Μορφώθηκα σε θρησκευτικά σχολεία όπου πήγαιναν τα παιδιά των πλουσίων – ένας ακόμα λόγος για να είμαι αντιδραστικός. Ζούσα στην Κούβα, όπου όλες οι ταινίες, οι εκδόσεις και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ήταν “Made in USA” – ένας τρίτος λόγος για να είμαι αντιδραστικός. Σπούδασα σ’ ένα πανεπιστήμιο όπου απο 15.000 φοιτητές, μόνο τριάντα ήταν αντιιμπεριαλιστές κι εγώ ήμουν ένας απο εκείνους τους τριάντα στο τέλος. Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο, μπήκα ως γιος γαιοκτήμονα – και για να κάνουμε τα πράγματα χειρότερα, ήμουν πολιτικά αγράμματος! … Και κάτι άλλο. Κανένα κομματικό μέλος, κανένας κομμουνιστής, κανένας σοσιαλιστής ή εξτρεμιστής δε με πήρε με το μέρος του να με κατηχήσει. Όχι. Μου έδωσαν ένα μεγάλο, βαρύ, διαβολεμένο, πληχτικό και ανυπόφορο διδακτικό βιβλίο που προσπαθούσε να εξηγήσει την πολιτική οικονομία από αστική άποψη – αυτό το πράγμα το έλεγαν πολιτική οικονομία! Κι’ αυτό το ανυπόφορο βιβλίο παρουσίαζει τις κρίσεις της υπερπαραγωγής και άλλα τέτοια προβλήματα σαν τα πιο φυσικά στον κόσμο. Εξηγούσε πως στη Βρετανία, όταν υπήρχε αφθονία κάρβουνου, υπήρχαν εργάτες που δεν είχαν καθόλου, γιατί σύμφωνα με τους αδυσώπητους φυσικούς και αμετάβλητους νόμους της ιστορίας, της κοινωνίας και της φύσης, παρουσιάζονται αναπόφευκτα κρίσεις υπερπαραγωγής και όταν παρουσιάζονται, φέρνουν ανεργία και πείνα. Δηλαδή, όταν υπάρχει πολύ κάρβουνο, οι εργάτες κρυώνουν και πεινούν!”… (αποσπάσματα από τις απαντήσεις που έδωσε ο Φιντέλ Κάστρο σε ερωτήσεις φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Κονσεψιόν (Universidad de Concepción) στην Χιλή, στις 18 Νοέμβρη 1971)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ Εζησε και πέθανε κομμουνιστής! 69 χρόνια από την εκτέλεση του λαϊκού αγωνιστή, που κράτησε ως το θάνατό του ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ Στις 5.25 τα χαράματα 14 Αυγούστου το 1954 στην Αγία Μαρίνα στο Δαφνί ο Νίκος Πλουμπίδης πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος. «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ», έγραψαν την επόμενη μέρα οι εφημερίδες της εποχής, «αντιμετωπίζοντας με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος…δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήσει, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του». Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε στα Λαγκάδια Αρκαδίας στις 31 Δεκέμβρη του 1902, μεγάλωσε στη φτώχεια και τις στερήσεις αφού καταγόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια. Ηταν δάσκαλος. Νέος ανέπτυξε δράση στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Το 1926 έγινε μέλος του ΚΚΕ στη Μηλέα Ελασσόνας, όπου ήταν δάσκαλος. Στο μεσοπόλεμο ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση μέσα από την «Αριστερή Παράταξη» των δασκάλων (που στηρίζονταν από το ΚΚΕ). Το Μάρτη του 1933 εκλέχθηκε στην Εκτελεστική Επιτροπή της ταξικής Ενωτικής ΓΣΕΕ, της οποίας ήταν και εκπρόσωπος στην Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή. Υπήρξε μέλος της αντιπροσωπείας του ΚΚΕ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935, ενώ κατά το 6ο Συνέδριο του Κόμματος το Δεκέμβρη του ίδιου έτους αναδείχθηκε αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής. Τον Ιούνη του 1938 σε σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα εκλέχθηκε μέλος του ΠΓ της ΚΕ αναλαμβάνοντας τη καθοδήγηση του Γραφείου Περιοχής Μακεδονίας – Θράκης. Την περίοδο της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης υπήρξε Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ, ενώ στη συνέχεια διετέλεσε και πρώτος καθοδηγητής της Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκού Αγώνα (ΟΠΛΑ). Στο 7ο Συνέδριο του Κόμματος το 1945 αναδείχθηκε και πάλι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Στη διάρκεια του εμφυλίου ο Πλουμπίδης παρέμεινε στην Αθήνα, ενώ από την Άνοιξη του 1949 ανέλαβε υπεύθυνος του παράνομου κομματικού κλιμακίου στην Ελλάδα. Στις 25/7/1952 το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στηριζόμενο -σε μεγάλο βαθμό- και σε πληροφορίες στελεχών από την Ελλάδα, καθώς και στην πρωτοβουλία του Πλουμπίδη να δημοσιοποιήσει επιστολή με την οποία αναλάμβανε την ευθύνη του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, ενώ υπεύθυνος ήταν ο Μπελογιάννης, βγάζει απόφαση «για τον Νίκο Πλουμπίδη (Μπάρμπα)», με την οποία τον διαγράφει, χρησιμοποιώντας ιδιαίτερα σκληρούς, άδικους και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς (του προδότη, του χαφιέ, κλπ.). Ο Ν. Πλουμπίδης από κατηγορούμενος μετατράπηκε σε κατήγορος στη δίκη του Ο Πλουμπίδης, απομονωμένος και χαρακτηρισμένος από την ηγεσία του Κόμματος, όχι μόνο δεν το αποκήρυξε, αλλά και το υπεράσπισε μέχρι την τελευταία του πνοή. Και ο ίδιος θεωρούσε πως υπήρξε θύμα συγκυριών και λανθασμένων –ενδεχομένως και προβοκατόρικα διοχετευμένων- παραπλανητικών πληροφοριών: «Δε με χωρίζει καμιά διαφορά με την ηγεσία του κόμματός μου», τόνιζε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή» της 25/7/1954. «Η ανακοίνωση του κόμματος περί αποκηρύξεώς μου είχε σκοπό να προφυλάξει το κόμμα από έναν υποτιθέμενο εχθρό και οφείλεται σε σφαλερές ενδείξεις και υποβολιμαίες πληροφορίες. Πάντως, πιστεύω ότι το κόμμα θα επανεξετάσει εν καιρώ το ζήτημα». Όπως και έγινε 4 χρόνια μετά, από την 9η Ολομέλεια του Κόμματος το 1958. Φωτ: Ο τόπος εκτέλεσης του Νίκου Πλουμπίδη –Επίσκεψη – προσκύνημα στο πατρικό σπίτι του Δ. Κουτσούμπας στα Λαγκάδια Αρκαδίας –ο Ν. Πλουμπίδης μέλος της ΚΕ του κόμματος. (Ριζοσπάστης)

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Καλημέρα σε Συντρόφους και φίλους καλή βδομάδα!! “Τιμή μου εγώ πάνω από όλα έχω τη τιμή του Κόμματος..” 14 Αυγούστου του 1954 εχτελείται στις 5.25 στο Δαφνί ο Νικος Πλουμπιδης.Έζησε και πέθανε σαν κομμουνιστης!! Είναι τιμή και υπερηφάνεια για τους Κομμουνιστές που το Κόμμα μας έχει αναδείξει ένα τέτοιο ηρωϊκό στέλεχος. ”Εγω δεν ειμαι προδοτης.Δεν μπόρεσαν να μου πάρουν ούτε λέξη αγανάχτησης ενάντια στο Κόμμα”. ”Μια μερα το κόμμα θα με αποκαταστήσει,γιατί θα πληροφορηθεί τι ακριβώς συμβαινει.Θα παραδεχτει το σφαλμα του.Το ΚΚΕ παραδέχεται τα σφαλματα του και συνέχισε : “Γνωριζω ποιός με πρόδωσε ,αλλά δεν χρειάζεται να τον αποκαλύψω.Πάντως δεν είναι το Κόμμα. Γιατι το Κόμμα δεν προδιδει ποτέ, ακομα κι αυτους τους προδότες του.Τους αφήνει στην λάσπη της ιστορίας περιφρονημένους.” ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΝΙΚΟ Πλουμπίδη!!

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

«Ανεξαρτησία σημαίνει να έχεις το κεφάλι σου μέσα στο στόμα του λύκου και να του λες Άντε γαμήσου». “Άρχισα την επανάσταση με 82 άτομα. Θα το ξανάκανα, ακόμη και με 10 ή 15 και με ακλόνητη πίστη. Δεν έχει σημασία πόσο μικρός είσαι, αν έχεις πίστη και σχέδιο δράσης.!” Φιντέλ Κάστρο Γέννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1926, Μπιράν, Κούβα Απεβίωσε: 25 Νοεμβρίου 2016, Αβάνα, Κούβα

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σας . 73 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την δολοφονία του μεγάλου κομμουνιστή δημοσιο – γράφου Κώστα Βιδάλη , ο οποίος έχασε τη ζωή του από την συμμορία του Σούρλα τον Αύγουστο του 46 στο θεσσαλικό κάμπο. Η στάση ζωής του Βιδάλη αποτελεί παράδειγ μα για το ήθος , την ακεραιότητα , την ευσυνειδησία και την αυταπάρνηση με την οποία υπερασπίστηκε μέχρι την τελευταία στιγμή το ΚΚΕ και το συμφέρον του λαού . Η ζωή του Κώστα Βιδάλη ως Κομμουνιστή δημοσιογράφου που έκανε το καθήκον μέχρι την τελευταία στιγμή , αποτελεί φάρο έμπνευσης για τη νεολαία ,τους εργαζόμενους και τους δημοσιογράφους για τους οποίους συμβούλευε : 《 Να γράφεις , κύριε συνάδελφε για τους απλούς ανθρώπους . Καθαρά , όχι συνεφώδη , σύντομα και περιεκτικά. Άφηνε στην άκρη τις φλυαρίες και δίνε το λόγο στα γεγονότα . Αυτά πείθουν 》 Αλήθεια φίλες και φίλοι τη σχέση έχουν αυτά τα ξεκάθαρα και σταράτα λόγια με τη σημερινή δημοσιογραφία , και δεν αναφέρομαι στους Κομμουνιστές δημοσιογράφους που επιτελούν το καθήκον τους , αλλά όλους αυτούς που μας βομβαρδίζουν με λαϊκίστικες κραυγές και κάνουν πλήση εγκεφάλου στο λαό . Τη σχέση έχουν με τη παρακαταθήκη που άφησε ο Κώστας Βιδάλης , με την αρθρογραφία των περισσοτέρων δημοσιογράφων , που είναι ένα διαρκές συμπίλημα . Ο Κώστας Βιδάλης διαπαιδαγωγημένος με τα ιδανικά του Κομμουνισμού ,δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει διαφορετικά , γιατί αυτό έμαθε , να παλεύει σαν δημοσιογράφος , για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης , να αποκαλύπτει ότι εξυφαίνεται σε βάρος της και να λέει την αλήθεια στον λαό . Και μετά το θανατό του ως πρότυπο ηρωισμού , χρέος μας είναι να διαφυλάξουμε την παρακαταθήκη που μας άφησε , από όποιο μετερίζι δρα ο κάθε ένας από εμάς . Γι’ αυτό εμπνεόμαστε και συνεχίζουμε ως την τελική νίκη .

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Γιαννούλης Χαλεπάς Γεννήθηκε σαν σήμερα 1851 : Η αυταρχική μητέρα του, ο εγκλεισμός στο ψυχιατρείο και η επιστροφή στα 65 του χρόνια Ο Γιαννούλης Χαλεπάς, αυτός ο κορυφαίος γλύπτης είναι μια περίπτωση καλλιτέχνη μοναδική και άκρως διδακτική. Στα 24 του χρόνια έφτιαξε το αριστούργημα του την «Κοιμωμένη» του στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Τότε ήταν που εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια της ψυχικής του ασθένειας. Πιθανώς κάποια ερωτική απογοήτευση σε συνδυασμό με κληρονομική προδιάθεση. Η αυταρχική μάνα του θεωρεί ότι αυτή που τον τρελαίνει είναι η γλυπτική, ενώ συμβαίνει ακριβώς το ανάποδο. Μόνο η γλυπτική θα μπορούσε να τον γλιτώσει, όπως φάνηκε αργότερα. Του απαγορεύει αυστηρά να ασκεί την τέχνη του. Τον πάνε στο εξωτερικό, αλλά δε βλέπει βελτίωση. Δέκα χρόνια βολοδέρνει στην Τήνο. Αποπειράται να αυτοκτονήσει κι έπειτα τον κλείνουν για 16 χρόνια στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Εκεί, χωρίς φάρμακα, μέσα στη βρόμα, δεμένος με αλυσίδες, αποτρελαίνεται. Η προσωπικότητα του μεγάλου καλλιτέχνη αποδομείται εντελώς. Όταν πεθαίνει ο πατέρας του, η μάνα του τον ξαναπαίρνει στην Τήνο, ενώ είναι πια ο Γιαννούλης Χαλεπάς 51 ετών. Η γριά συνεχίζει να του απαγορεύει κάθε επαφή με το μάρμαρο και τη γλυπτική. Έχει πετάξει ανάκατα τα έργα του στο υπόγειο που το έχει κλειδωμένο. Μερικές φορές τον πιάνει να φτιάχνει κάποια προπλάσματα κρυφά και του τα σπάει. Ο μπάρμπα-Γιάννης είναι ο τρελός του χωριού. Γίνεται νεροκουβαλητής, οι χωριανοί του δίνουν τις κατσίκες τους να τις βοσκήσει, τα παιδιά τον κοροϊδεύουν. Αυτός τριγυρίζει κουρελής, μαζεύοντας από χάμω τις γόπες για να καπνίσει. Το βράδυ ο Γιαννούλης Χαλεπάς γυρίζει στο σπίτι του και κάθεται αμίλητος σε μια γωνιά. Για να μην τον μαλώσει η γριά μάνα του. Η Αθήνα τον έχει ξεχάσει, το έργο του έχει τελειώσει πρόωρα. Γιαννούλης Χαλεπάς και ο θάνατος της μάνας του Το 1916, η μάνα του πεθαίνει. Και τότε ο 65χρονος Γιαννούλης κάνει το απίστευτο. Δε χύνει σταγόνα δάκρυ, δεν ακολουθεί την κηδεία της, αλλά ανοίγει το υπόγειο και αρχίζει αμέσως να δουλεύει. Οι χωριανοί το θεωρούν ως την αναμενόμενη αντίδραση ενός τρελού, αλλά δεν είναι έτσι. Η καταπιεσμένη τέχνη του εκρήγνυται. Μέσα σε λίγους μήνες έχει θεραπευτεί εντελώς. Η σμίλη του αρχίζει να βγάζει και πάλι αριστουργήματα, και μάλιστα με μια εντελώς νέα τεχνοτροπία. Το φαινόμενο μοναδικό. 40 χρόνια δε δούλεψε την τέχνη του, δεν ενημερώθηκε για τις εξελίξεις και ξαφνικά αναδύθηκε ένας ολοκαίνουριος καλλιτέχνης, σαν να φοιτούσε σε ένα δικό του εσωτερικό σχολείο. Από τα 65 του χρόνια ως τα 84 – που πέθανε το 1938- έφτιαξε μια ολόκληρη σειρά από αριστουργήματα. Η Αναπαυμένη, η Μήδεια, ο Οιδίπους κλπ. Πεθαίνοντας, συγκέντρωσε την αγάπη και τον σεβασμό ολόκληρης της Ελλάδας. Κι όλοι αναρωτιόντουσαν πόσα θα είχε κερδίσει η Ελληνική Τέχνη αν ο γλύπτης δεν είχε χάσει αυτά τα 40 πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής του. Ο Γιαννούλης Χαλεπάς και η ιστορία του στέλνουν ένα ηθικό δίδαγμα: Αποβάλλετε τους τοξικούς ανθρώπους από την ζωή σας και θα ξαναγεννηθείτε. enimerotiko.gr Πηγή

Δημοσίευση • 12 φωτογραφίες

Μνήμη Μπέρτολτ Μπρεχτ σήμερα (1956) ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ: «Το άδικο προχωράει σήμερα με αβέβαιο βήμα. Γι’ ακόμα δέκα χιλιάδες χρόνια οι καταπιεστές παίρνουνε μέτρα. Η βία μάς βεβαιώνει πως όπως είναι τα πράγματα, θα παραμείνουν. Φωνή άλλη δεν ακούγεται πάρεξ η φωνή των κυριάρχων, ενώ η εκμετάλλευση ξελαρυγγιάζεται στις αγορές πως μόλις τώρα ν’ αποδίδει ξεκινάει. Μα κι από τους καταπιεσμένους πολλοί λένε τώρα: “Κείνο που θέλουμ’ εμείς ποτέ δεν πρόκειται να γίνει”. Ομως όποιος ακόμα ανεβαίνει δεν κάνει να λέει ποτέ! Καθόλου βέβαιο το βέβαιο δεν είναι. Οταν οι Αποπάνω αποσώσει θα ‘χουνε τους λόγους τους, θα μιλήσουνε οι Αποκάτω. Ποιος θα τολμήσει πια να ξαναπεί ποτέ! Ποιος φταίει που υπάρχει ακόμα καταπίεση; Εμείς! Ποιος να την συντρίψει θ’ αναλάβει; Εμείς ομοίως! Οι γονατισμένοι όλοι, εμπρός! Σηκωθείτε! Οι χαμένοι όλοι, εμπρός! Στον αγώνα! Πολεμήστε! Οποιος την κατάστασή του ξέρει και κατανοεί πώς θα εμποδιστεί να την αλλάξει; Οι νικημένοι του σήμερα, βλέπετε, είναι οι νικητές του αύριο, όσο για κείνο το ποτέ έχει πλέον γίνει σ ή μ ε ρ α, κι έχουμε κιόλας αργήσει!»

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ Εζησε και πέθανε κομμουνιστής! 69 χρόνια από την εκτέλεση του λαϊκού αγωνιστή, που κράτησε ως το θάνατό του ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ Στις 5.25 τα χαράματα 14 Αυγούστου το 1954 στην Αγία Μαρίνα στο Δαφνί ο Νίκος Πλουμπίδης πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος. «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ», έγραψαν την επόμενη μέρα οι εφημερίδες της εποχής, «αντιμετωπίζοντας με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος…δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήσει, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του». Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε στα Λαγκάδια Αρκαδίας στις 31 Δεκέμβρη του 1902, μεγάλωσε στη φτώχεια και τις στερήσεις αφού καταγόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια. Ηταν δάσκαλος. Νέος ανέπτυξε δράση στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Το 1926 έγινε μέλος του ΚΚΕ στη Μηλέα Ελασσόνας, όπου ήταν δάσκαλος. Στο μεσοπόλεμο ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση μέσα από την «Αριστερή Παράταξη» των δασκάλων (που στηρίζονταν από το ΚΚΕ). Το Μάρτη του 1933 εκλέχθηκε στην Εκτελεστική Επιτροπή της ταξικής Ενωτικής ΓΣΕΕ, της οποίας ήταν και εκπρόσωπος στην Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή. Υπήρξε μέλος της αντιπροσωπείας του ΚΚΕ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935, ενώ κατά το 6ο Συνέδριο του Κόμματος το Δεκέμβρη του ίδιου έτους αναδείχθηκε αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής. Τον Ιούνη του 1938 σε σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα εκλέχθηκε μέλος του ΠΓ της ΚΕ αναλαμβάνοντας τη καθοδήγηση του Γραφείου Περιοχής Μακεδονίας – Θράκης. Την περίοδο της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης υπήρξε Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ, ενώ στη συνέχεια διετέλεσε και πρώτος καθοδηγητής της Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκού Αγώνα (ΟΠΛΑ). Στο 7ο Συνέδριο του Κόμματος το 1945 αναδείχθηκε και πάλι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Στη διάρκεια του εμφυλίου ο Πλουμπίδης παρέμεινε στην Αθήνα, ενώ από την Άνοιξη του 1949 ανέλαβε υπεύθυνος του παράνομου κομματικού κλιμακίου στην Ελλάδα. Στις 25/7/1952 το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στηριζόμενο -σε μεγάλο βαθμό- και σε πληροφορίες στελεχών από την Ελλάδα, καθώς και στην πρωτοβουλία του Πλουμπίδη να δημοσιοποιήσει επιστολή με την οποία αναλάμβανε την ευθύνη του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, ενώ υπεύθυνος ήταν ο Μπελογιάννης, βγάζει απόφαση «για τον Νίκο Πλουμπίδη (Μπάρμπα)», με την οποία τον διαγράφει, χρησιμοποιώντας ιδιαίτερα σκληρούς, άδικους και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς (του προδότη, του χαφιέ, κλπ.). Ο Ν. Πλουμπίδης από κατηγορούμενος μετατράπηκε σε κατήγορος στη δίκη του Ο Πλουμπίδης, απομονωμένος και χαρακτηρισμένος από την ηγεσία του Κόμματος, όχι μόνο δεν το αποκήρυξε, αλλά και το υπεράσπισε μέχρι την τελευταία του πνοή. Και ο ίδιος θεωρούσε πως υπήρξε θύμα συγκυριών και λανθασμένων –ενδεχομένως και προβοκατόρικα διοχετευμένων- παραπλανητικών πληροφοριών: «Δε με χωρίζει καμιά διαφορά με την ηγεσία του κόμματός μου», τόνιζε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή» της 25/7/1954. «Η ανακοίνωση του κόμματος περί αποκηρύξεώς μου είχε σκοπό να προφυλάξει το κόμμα από έναν υποτιθέμενο εχθρό και οφείλεται σε σφαλερές ενδείξεις και υποβολιμαίες πληροφορίες. Πάντως, πιστεύω ότι το κόμμα θα επανεξετάσει εν καιρώ το ζήτημα». Όπως και έγινε 4 χρόνια μετά, από την 9η Ολομέλεια του Κόμματος το 1958. Φωτ: Ο τόπος εκτέλεσης του Νίκου Πλουμπίδη –Επίσκεψη – προσκύνημα στο πατρικό σπίτι του Δ. Κουτσούμπας στα Λαγκάδια Αρκαδίας –ο Ν. Πλουμπίδης μέλος της ΚΕ του κόμματος. (Ριζοσπάστης)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Η μάντρα του Μπλόκου της Κοκκινιάς (17 Αυγούστου 1944) – ALT.gr

Σύνδεσμος • alt.gr

Το Μπλόκο της Κοκκινιάς 17 Αυγούστου 1944. Ιστορική μέρα η σημερινή για την Κοκκινιά. Μέρα σύμβολο αγώνων για τη λευτεριά, μέρα ορόσημο, φωτεινό παράδειγμα για τους σημερινούς αγώνες του λαού της θρυλικής Κοκκινιάς. Διακόσια παλληκάρια εκτελέστηκαν στις 17 Αυγούστου 1944 στη «μάντρα» της Οσίας Ξένης. Και δεν είναι μόνο αυτή η προσφορά της Κοκκινιάς στον αγώνα κατά των φασιστών – καταχτητών και των ντόπιων συνεργατών τους. Πάνω από 5.000 Κοκκινιώτες και Κοκκινιώτισσες έδοσαν τη ζωή τους σε μάχες, σε μπλόκα, σε βομβαρδισμούς, σε στρατόπεδα ή πέθαναν από την πείνα. Νέο αίμα Στις 24 Σεπτέμβρη 1944, η Κοκκινιά σύσσωμη τίμησε τους νεκρούς της. Χιλιάδες λαού συμμετείχαν στο μνημόσυνο, που έγινε στην ίδια πλατεία της μάντρας, την πλατεία της Οσίας Ξένης. Οι φασίστες δεν δίστασαν να χτυπήσουν στο ψαχνό το άμαχο πλήθος, αιματοκυλώντας πάλι την Κοκκινιά. Δημοσιεύουμε το χρονικό της μέρας αυτής, όπως δημοσιεύτηκε στο ειδικό τεύχος με τίτλο «Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα», που τύπωσε η ΕΠΟΝ Πειραιά το 1945. 24 Σεπτέμβρη 1944. Η Κοκκινιά σου φαίνεται σήμερα πιο όμορφη, πιο λαμπρή. Το μνημόσυνο αθέλητα φέρνει στο νου τη ματωμένη πορεία αυτής της μεγάλης γειτονιάς, που τριάμισυ χρόνια πότισε τα χώματά της με το καλύτερο αίμα της, που θυσίασε χιλιάδες παιδιά της στα φασιστικά κάτεργα (…) Οι δρόμοι μαυρίζουν. Ατελείωτες σειρές από μαυροφορεμένες μανάδες τραβάνε ολόισια στην Οσία Ξένη. Οσο προχωράει η ώρα, γεμίζει η πλατεία, γεμίζουν οι δρόμοι. Εκατοντάδες στεφάνια έρχονται. Δεκάδες αντιπροσωπείες από τις γειτονιές του Πειραιά κι από την Αθήνα έρχονται να δόσουν όρκο, πως θα εκδικηθούν το αίμα των εκατοντάδων νεκρών της 17ηςΑυγούστου 1944. Σε λίγο αρχίζει η παρέλαση του ΕΛΑΣ και των ΕΠΟΝίτικων τμημάτων. ΕΠΟΝίτες ΕΠΟΝίτισσες κι Αετόπουλα παρελαύνουν στην οδό Κοτζιά. Είναι τα ηρωικά βλαστάρια της Λεβεντογέννας Κοκκινιάς. Η πλατεία είναι κοσμημένη με καλλιτεχνικό πλακάτ από το δράμα της 17.8.44. Σαν τελείωσε η επιμνημόσυνη δέηση η λαοθάλασσα ξεχύνεται με τα λάβαρα στην πλατεία. Σφίγγονται οι γροθιές και το «πένθιμο εμβατήριο» συγκλονίζει τις λεύτερες ψυχές. Οταν η λαοπλημμύρα ετοιμάζεται να προχωρήσει και τα «Χωνιά» κατευθύνουν τις μάζες τότε οι Ούνοι ταμπουρωμένοι στο λόφο της Δεξαμενής έστρεψαν τα πολυβόλα τους στο λαό (…) Ο ίσκιος της Εκκλησίας σκέπαζε τα πλήθη, μα οι φασίστες δεν σεβάστηκαν τίποτε, διψούσαν για αίμα και τις χαροκαμένες μάνες ήθελαν να τις σωριάσουν νεκρές στην πλατεία και χτύπησαν αλύπητα. (…) Μια ιστορική προκήρυξη Παρά το αίμα, παρά τον θρήνο, που ξέσπασε στην Κοκκινιά, οι φασίστες δεν κατάφεραν να λυγίσουν την ψυχή της. Η αντίσταση συνεχίζεται με περισσότερη ορμή. Την ίδια εκείνη νύχτα του «Μπλόκου» κυκλοφορεί προκήρυξη της Αχτιδικής Επιτροπής Κοκκινιάς του ΚΚΕ και ξανακούγεται στους δρόμους το θρυλικό «χωνί». Δημοσιεύουμε απόσπασμα από το κείμενο της ιστορικής προκήρυξης. «Κοκκινιώτες! Κοκκινιώτισσες! Διακόσια διαλεχτά παλληκάρια, διακόσιοι πρωτοπόροι στον καθημερινό αγώνα για ζωή και λευτεριά, διακόσια μέλη και στελέχη, οπαδοί και συμπαθούντες του Κόμματός σας του Κομμουνιστικού δεν υπάρχουν πια. Γερμανοί με τους καταραμένους τσολιαδοχωροφύλακες, τους βασάνισαν, τους χτύπησαν ανήλεα, τους βγάλαν τα μάτια και πτώματα πια τους εκτέλεσαν. Σταθήκαμε μάρτυρες στον ηρωισμό τους, στην παλληκαριά τους. (…) Χαρά στον τόπο που βγάζει τέτοια παλληκάρια, τιμή στο κόμμα που τ’ ανάθρεψε με τέτοια πίστη και παλληκαριά, τιμή και δόξα στο γονιό που ‘θρεψε τέτοιους λεβέντες… Το αίμα σας θα το πάρουμε πίσω. Ορκιζόμαστε να συνεχίσουμε με πιότερη ορμή το μισοτελειωμένο σας έργο για τη λευτεριά του τόπου μας. (…) Τα διαλεχτά παλληκάρια ο Απόστολος, ο Θόδωρος, η Διαμάντω, η Κούλα και όλα τ’ άλλα πέσανε παλεύοντας την επιστράτευση για το καλό του τόπου μας… Αιώνια η μνήμη στα παλληκάρια μας που πέσαν. (…)». *** Στις 17 Αυγούστου 1944, στην κάλυψη της βαθιάς νύχτας, 2.500 χιλιάδες Γερμανοί και ταγματασφαλίτες με τανκς και βαρύ πυροβολικό μπήκαν στις γειτονιές της Κοκκινιάς. Ηταν το δεύτερο μπλόκο στην Κοκκινιά και το μεγαλύτερο. Το πρώτο έγινε στις 7 Μάρτη 1944 και το τρίτο στις 24 Σεπτέμβρη 1944, στο μνημόσυνο των θυμάτων. Ο Σπύρος Κωτσάκης (Νέστορας), Καπετάνιος του Α’ Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ, έγραψε για όσα έγιναν στην Κοκκινιά στις 17.8.1944: «Με χωνιά καλούν τον κόσμο, τους άντρες από 14 μέχρι 60 χρονών, να μαζευτούν στην πλατεία Οσίας Ξένης. Οποιον βρουν στο σπίτι του θα τον εκτελούν επί τόπου. Από το πρωί κιόλας η πλατεία και οι γύρω δρόμοι είχαν γεμίσει κόσμο 20-25 χιλιάδες. Τους βάζουν να καθήσουν καταγής. Κι όπως στο Δουργούτι – Φάρο, το ίδιο σκηνικό: περνάνε ανάμεσα οι χαφιέδες. Εδώ πολλοί χωρίς μάσκα, όπως ο Μπαντράνης, ο Βακαλόπουλος, ο Βερύκογλου, ο Γρ. Ιωαννίδης, και υποδείχνουν τους αγωνιστές, τα στελέχη της Αντίστασης, του Κόμματος, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, της ΟΠΛΑ. Τους παίρνουν, τους πηγαίνουν στη μάντρα και τους εκτελούν. Μέχρι να τους πάνε στον τόπο της εκτέλεσης τους βασανίζουν απάνθρωπα για να προδόσουν. 72 εκτέλεσαν στη Μάντρα της Οσίας Ξένης, 42 στη μάντρα στ’ Αρμένικα, 40 στο Σκιστό. Πολλούς μισοζώντανους. Στον 4ο Καράβα (Αρμένικα) από τα 90 σπίτια έκαψαν τα 80. Συνολικά σ’ όλο το μπλόκο οι σκοτωμένοι είναι πάνω από 200 και τα καμένα σπίτια ξεπερνάν τα 100. Η λεηλασία και το πλιάτσικο χωρίς προηγούμενο». Πάνω από 6.000 έκλεισαν σε κάτεργα της Γερμανίας και στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Παράλληλα με τις εκτελέσεις μάχη γινόταν στις γειτονιές. Μια ομάδα ανταρτών με επικεφαλής την Διαμάντω Κουμπάκη, στέλεχος του ΚΚΕ, κρύβονται στο βόρειο τμήμα της πόλης. Οταν την πιάνουν κι αυτή, φωνάζει πριν την εκτελέσουν: «Μια ζωή τη χρωστάμε, ας μην την πάρουν οι προδότες. Υπάρχουν χιλιάδες λεβέντες. Θα τους εκδικηθούν». Αιωνία η μνήμη των ηρώων πατριωτών της Κοκκινιάς! Φωτ: Οι φωτογραφίες των εκτελεσμένων ΑΘΑΝΑΤΟΙ! (Ριζοσπάστης)

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους . Φοραδίτσα μαύρη φεγγάρι μεγάλο κι ελιές στο δισάκι μου. Αν και τους ξέρω τους δρόμους ποτέ δεν θα φτάσω στην Κόρδοβα . Κόρδοβα μακρινή και μόνη Απ ‘τον κάμπο απ’ τον άνεμο φοραδίτσα μαύρη φεγγάρι κόκκινο . Με κοιτάζει ο θάνατος από τους πύργους της Κόρδοβα . Ά’ι’ τι δρόμος μακρύς άξια μου φοραδίτσα . Ά’ι’ ο θάνατος με καρτερεί πρωτού εγώ να φτάσω στην Κόρδοβα . Ο Ισπανός ποιητής Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα , το καμάρι της αυγής , συλλαμβάνεται από τους φασίστες του Φράνκο, που του είχαν στείσει καρτέρι όταν πήγαινε στη Γρανάδα και στη συνέχεια τον πυροβόλησαν στη Πηγή των Δακρύων . Ήταν 19 Αυγούστου του 1936 και η Ισπανία και όλος ο κόσμος γενικά , έχανε τον μεγάλο αυτό ποιητή. Με τη δική του ματιά μάθαμε να ” κοιτάζουμε” την Ισπανία . Μοναχικός καβαλάρης της ποίησης, του θεάτρου και της μουσικής , ταξίδευε για την Κόρδοβα . Πισωκόπουλα στο μαύρο άλογό του , γυμνόστηθη , Τσιγκάνα με το όπλο στο χέρι , η δημοκρατική Ισπανία του Νο Πασαράν, αποχαιρετούσε το άξιο τέκνο της , που με το οικουμενικό του έργο , λάμπρηνε τον πολιτισμό της και ενέπνεε τον αγώνα ενάντια στο φασισμό του Φράνκο .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

«Ο δήμιος σκότωσε μόνο το σώμα σου, η ιδέα έμεινε μαζί μας» έλεγε ένα ποίημα γραμμένο από πολιτικό κρατούμενο, Στις 18 Αυγούστου του 1944 οι ναζί δολοφονούν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ τον ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας Ερνεστ Τέλμαν, μερικούς μήνες πριν δει την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο να καρφώνεται στην καρδιά του ναζιστικού κτήνους! Τον Αύγουστο του ’44, όταν το ναζιστικό καθεστώς έπνεε τα λοίσθια, ο Χίμλερ έδωσε διαταγή να μεταφέρουν τον Τέλμαν (τον οποίο κρατούσαν σ’ ένα μοναχικό κελί της φυλακής Μοαμπίτ του Βερολίνου) στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ. Σύμφωνα με τη μαρτυρία της κόρης του Ίρμα που τον επισκέφθηκε το καλοκαίρι του ΄41 στις φυλακές του Ανοβέρου, λίγο μετά την επίθεση της χιτλερικής Γερμανίας στη Σοβιετική Ένωση, ο Τέλμαν απαντώντας στον απόλυτα σίγουρο για τη νίκη της Γερμανίας υπάλληλο των φυλακών είπε ότι: «ο Στάλιν θα συντρίψει το Χίτλερ» για να συνεχίσει: «Τα φασιστικά στρατεύματα θα τερματίσουν την ύπαρξή τους στη Σοβιετική Ένωση… Ολόκληρος ο σοβιετικός λαός θα αγωνιστεί ωσότου απελευθερωθεί η σοβιετική χώρα… Ο κεραυνοβόλος πόλεμός σας θα τελειώσει στη Σοβιετική Ένωση με την πλήρη συντριβή σας. Δεν θα συμπεριφέροσταν με τέτοια υπεροψία αν γνωρίζατε τους σοβιετικούς εργάτες, αν γνωρίζατε πως ζει ένας λαός που είναι απελευθερωμένος από τον καπιταλισμό. Ο σοβιετικός λαός, κάθε άνθρωπος στη Σοβιετική Ένωση έχει πολλά να χάσει, γιατί ολόκληρη η χώρα ανήκει στο λαό… Αντίθετα τι έχει ο γερμανικός λαός; Φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μια χούφτα κερδοσκόπων του πολέμου κυριαρχούν το λαό μας».

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Νικόλας Άσιμος-Δεν πα να μας Χτυπάν

Σύνδεσμος • youtube.com

Οι Ιταλοί μετανάστες εργάτες Σάκο και Βαντσέτι εκτελούνται: Ήταν αθώοι, αλλά «είχαν κόκκινες δραστηριότητες» Τα μεσάνυχτα της 22 προς 23 Αυγούστου 1927 οι Ιταλοί μετανάστες εργάτες Νίκολα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι, που είχαν κατηγορηθεί ότι σκότωσαν δύο υπαλλήλους, κατά τη διάρκεια ληστείας ενός καταστήματος υποδημάτων στη Μασαχουσέτη, δολοφονούνται στην ηλεκτρική καρέκλα. Η κατηγορία που τους οδήγησε στον θάνατο ήταν σκηνοθετημένη και στόχο είχε να πλήξει το εργατικό κίνημα των ΗΠΑ, στο οποίο οι δύο πρωτοστατούσαν. Από δικαστικής απόψεως, η υπεράσπιση κατάφερε επί της ουσίας να τινάξει όλη τη σκευωρία στον αέρα. Απέδειξε ότι για να μπορέσει να στηριχθεί η καταδικαστική απόφαση δεν είχαν ληφθεί υπόψη στοιχεία. Αποκάλυψε τους στημένους μάρτυρες. Ορισμένοι μάλιστα από αυτούς αναίρεσαν τις αρχικές τους καταθέσεις που ενοχοποιούσαν τους δύο Ιταλούς αγωνιστές. Η χαριστική βολή, όμως, ήρθε το φθινόπωρο του 1925, όταν ο Σελεστίνο Μαντέιρος, ένας νεαρός Πορτογάλος που ήταν στην ίδια φυλακή με τον Σάκο (καταδικασμένος σε θάνατο για ληστεία τράπεζας και φόνο), κατέθεσε πως συμμετείχε στη ληστεία του Σάουθ Μπρέιντρι κι ότι ο Σάκο και ο Βαντσέτι δεν είχαν καμία σχέση μ’ αυτήν. Εντούτοις το καθεστώς δεν έλαβε τίποτα απ’ όλα αυτά υπόψη. Από τον Οκτώβρη του 1921 έως τον Αύγουστο του 1927, έγιναν 7 αιτήσεις επανεκδίκασης της υπόθεσης και απορρίφθηκαν και οι επτά. Εντεκα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα της 22 Αυγούστου του 1927, όταν το ημερολόγιο είχε περάσει στην 23η μέρα του μήνα, Ο Σάκο κάθισε στην ηλεκτρική καρέκλα. Εννέα λεπτά αργότερα, τον ακολούθησε και ο Βαντσέτι. Μαζί τους πέθανε και ο Μαντέιρος. Η αμερικανική αστική τάξη προχωρούσε σε έναν ακόμη συμβολισμό. Εβαλε να πεθάνουν μαζί δύο κοινωνικοί αγωνιστές κι ένας ποινικός, για να δείξει ότι γι’ αυτήν διαχωρισμός δεν υπήρχε… Εχει, άραγε, τέλος η ταξική της βαρβαρότητα; Το πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη έγραφε: «ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΥΝΕΤΕΛΕΣΘΗ – Ο ΣΑΚΚΟ ΚΑΙ Ο ΒΑΝΖΕΤΤΙ ΕΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΣΑΝ ΧΘΕΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ ΚΑΡΕΚΛΑΣ – ΑΝΤΙΚΡΥΣΑΝ ΜΕ ΚΑΤΑΠΛΗΣΣΟΥΣΑΝ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ – ΕΞΕΓΕΡΣΙΣ ΕΙΣ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ – ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ». Τον Ιούλη του 1977 οι αρμόδιες αρχές της Πολιτείας της Μασαχουσέτης, εξετάζοντας την υπόθεση των δύο Ιταλών αγωνιστών, κατέληξαν στο συμπέρασμα «ότι οι Σάκο και Βαντσέτι κατεδικάσθησαν και εκτελέστηκαν αδίκως». Συνεστήθη μάλιστα στον τότε κυβερνήτη της Πολιτείας, τον ελληνικής καταγωγής Μιχαήλ Δουκάκη, να προβεί σε μία δήλωση για το θέμα. Εκείνος το έπραξε. Αναγνώρισε την αθωότητα των δολοφονηθέντων και κήρυξε την Τρίτη 23 Αυγούστου 1977, τη ημέρα δηλαδή που συμπληρώνονταν 50 χρόνια από το θάνατό τους – «Ημέρα Μνήμης των Νικόλα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι»26. Η αμερικανική αστική τάξη μπορεί να αργεί, αλλά στο τέλος αποδίδει δικαιοσύνη. Πότε, όμως; Τότε που δεν την έχει κανείς ανάγκη, παρά μόνον η ίδια. Πηγή: ριζοσπάστης

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

🌹 Σωτηρία Μπέλλου Σαν σήμερα το 1921 γεννιέται η ρεμπέτισσα Σωτηρία Μπέλλου. Σφράγισε με τη μοναδική φωνή της δεκάδες μουσικές δημιουργίες. Δε λες κουβέντα, κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα κι ακούω μόνο συνθήματα μεταλλικά των μικροφώνων Ξέρω τ’ όνομά σου την εικόνα σου και πάλι από την αρχή ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή… Περνούν οι νύχτες, τα δευτερόλεπτα βαριά στους λεπτοδείκτες ζητώντας κάτι που να μη γίνεται ουρλιαχτό κι οφθαλμαπάτη Ξέρω τ’ όνομά σου την εικόνα σου και πάλι από την αρχή ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή… Στων χιλιομέτρων την ερημιά και στη σιωπή των χρονομέτρων ακούγονται τώρα σειρήνες μεταγωγικά κι ασθενοφόρα Ξέρω τ’ όνομά σου την εικόνα σου και πάλι από την αρχή ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή https://youtu.be/sdh4So1RQXg Σωτηρία Μπέλλου, Δήμος Μούτσης ~ Δε Λες Κουβέντα Κορυφαία φυσιογνωμία στο ρεμπέτικο και το γνήσιο λαϊκό τραγούδι, η Σ. Μπέλλου αποτέλεσε για πολλές γενιές σύμβολο. Χάρη στις δυνατές και σε βάθος ερμηνείες της, που δεν περιορίστηκαν μόνο στο να ψυχαγωγήσουν, αλλά κατάφεραν να συνεπάρουν, αγγίζοντας πολύ συχνά ευρύτερες κοινωνικές καταστάσεις. Η αμίμητη, μοναδική στο είδος φωνή της, έδωσε φτερά σε δεκάδες τραγούδια, κάνοντάς τα αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής ψυχής. Η Μπέλλου δεν τραγουδούσε απλώς τραγούδια. Τους έβαζε την ανεξίτηλη σφραγίδα της, προσδίδοντάς τους απαράμιλλη γοητεία. Αυτή του αληθινού, αυθεντικού και αφτιασίδωτου. Αυτή, που τόσο λείπει από τις σημερινές ερμηνείες. https://youtu.be/yjOIRYSawgA Μ’ Αεροπλάνα και βαπόρια — Μπέλλου Σωτηρία Και είναι αναμφισβήτητο ότι είχε μια εξαιρετική αλληλεπίδραση με το κοινό, με τους λαϊκούς ανθρώπους, στους οποίους απευθυνόταν. Μέσα από τις ερμηνείες της ήταν σαν ν’ αντάλλασσε κάποιες από τις σκέψεις της με το λαϊκό άνθρωπο, αυτόν που έπαιρνε το μήνυμα και την έβαζε στην καρδιά του. Συγχωρώντας τις όποιες αδυναμίες της. Προσφέροντάς της, όπως το άξιζε άλλωστε, αγάπη, θαυμασμό. Μπορεί η Σωτηρία Μπέλλου μαζί με τη δόξα και την επιτυχία να γνώρισε και αρκετές πίκρες, όμως η αγάπη του απλού κόσμου δεν έπαψε στιγμή να τη συντροφεύει. https://youtu.be/Wie-l1Lj6Jg ΣΑΝ ΑΠΟΚΛΗΡΟΣ ΓΥΡΙΖΩ… (Σωτηρία Μπέλλου) Ακόμα και στις πολλές, δύσκολες μέρες, που πέρασε νοσηλευόμενη στο νοσοκομείο “Σωτηρία”. Ακόμα και στις άλλες, τις βασανιστικές, που ακολούθησαν και σημαδεύτηκαν από τον δύσκολο, προσωπικό αγώνα της με την αρρώστια. Ισως αυτό να βρίσκει την εξήγησή του στην αντίληψη που είχε η ίδια για την τέχνη της. “Ο,τι έχω πει, έλεγε σε παλιότερη συνέντευξή της στο “Ριζοσπάστη” (6/12/87), είναι βγαλμένο απ’ τη ζωή. Κράτησα μια ποιότητα, γιατί για να πω ένα τραγούδι κάθομαι και το μελετώ. Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω, να δω την έννοια του, πού καταλήγει… Υστερα, όλα τα τραγούδια που ‘χω πει τα ‘χω αγαπήσει.Ορισμένα τα ‘χω αγαπήσει πιο πολύ, όπως κι ο κόσμος. Είναι δεμένα μαζί μου. Εχω ένα που το ‘χει γράψει ο Τσιτσάνης: “Ποια καρδιά δε θα ραϊσει”. Αυτό το τραγούδι κάτι μου λέει. ‘Η το “Η κοινωνία μ’ έχει αδικήσει”, το “Σταμάτησε μανούλα μου”. Ολα τα τραγούδια τα ένιωθα όταν τα έλεγα, είναι βγαλμένα από μέσα μου”. https://youtu.be/YtfoJbC2Cx0 Σ.ΜΠΕΛΛΟΥ – ΜΗ ΜΟΥ ΞΑΝΑΦΥΓΕΙΣ ΠΙΑ.wmv Αν και υπήρξε κατ’ εξοχήν τραγουδίστρια του ρεμπέτικου η Σ. Μπέλλου το ίδιο επιτυχημένα ερμήνευσε και κομμάτια του έντεχνου τραγουδιού. Εχοντας στο ενεργητικό της τραγούδια των Παπαϊωάννου, Χιώτη, Μητσάκη, Καπλάνη, Τσιτσάνη, Βαμβακάρη, Καλδάρα, Χατζηχρήστου, Περιστέρη κ.ά. δε δίστασε να καταθέσει τη λιτή, δωρική φωνή της σε δημιουργίες των Ξαρχάκου, Σαββόπουλου, Μούτση, Ανδριόπουλου, Λάγιου, Κουνάδη κ.ά. Ασυμβίβαστη, με αγωνιστική διάθεση η Σωτηρία Μπέλλου, δέθηκε με το λαό, και με τα τραγούδια της και με κοινούς αγώνες. Σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις στο “Ριζοσπάστη” (27/2/94) θυμόταν: “Και “Ριζοσπάστη” διακινούσα… Ημουν, είμαι και θα είμαι αριστερή. Το λέω και το φωνάζω… Πέρασα πολλά. Και ξύλο και φυλακές”

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Στου Πάπα το μπουγάζι – Παραδοσιακό της Ικαρίας

Σύνδεσμος • youtube.com

Καλημέρα! Καλή Κυριακή Σαν σήμερα 22 Αυγούστου 1882, γεννιέται ο Δημήτρης Γληνός. Από τις φωτεινότερες μορφές της ελληνικής διανόησης του 20ού αιώνα. Δάσκαλος και αγωνιστής, υπήρξε μια λαμπρή φυσιογνωμία που άφησε τη σφραγίδα του στο προοδευτικό, δημοκρατικό και το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας. Το 1913, μαζί με τον Δελμούζο και τον Τριανταφυλλίδη αποτελούν την καρδιά του «Εκπαιδευτικού Ομίλου» που στάθηκε στην πρωτοπορία των προοδευτικών αναζητήσεων. Η διαρκής αναζήτηση τον οδηγεί το 1927 στη διαπίστωση πως το εκπαιδευτικό πρόβλημα της χώρας θα λυθεί οριστικά μέσα από την πάλη των τάξεων. Το Γενάρη του 1936 εκλέγεται βουλευτής του Λαϊκού Μετώπου. Εξορίζεται από τη μεταξική δικτατορία και φυλακίζεται στην Ακροναυπλία. Το 1941 συλλαμβάνεται από τους Ιταλούς και το 1942 απολύεται, βαριά άρρωστος, είναι πλέον μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ. Γράφει την περίφημη μπροσούρα «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ». Το 1943 αποφασίζει να ανέβει στα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας. Εξάλλου, τα αρχικά σχέδια προέβλεπαν να τεθεί επικεφαλής της ΠΕΕΑ. Λίγο πριν την αναχώρησή του, κατά τη διάρκεια μιας εγχείρησης, ο ταλαιπωρημένος οργανισμός του δεν άντεξε. Πέθανε στις 26 Δεκέμβρη 1943.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

23 Αυγούστου: ”Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού”! Καθιερώθηκε με ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου στις 02/04/2009! Αχ! αυτή η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο στην καρδιά του Ναζισμού, στο Ράιχσταγκ, θα τους στοιχειώνει για πάντα… Όσο μελάνι και να χύσουν η αστικές τάξεις, οι κυβερνήσεις τους και τα επιτελεία τους δεν μπορούν να να ξαναγράψουν την Ιστορία και την Αλήθεια που είναι γραμμένη με το αίμα 27.000.000 νεκρών Σοβιετικών πολιτών και 10.000.000 τραυματιών, -πολλοί από τους οποίους έμειναν για όλη την υπόλοιπη ζωή τους με πολύ σοβαρές αναπηρίες. Κάθε δευτερόλεπτο εκείνης της αναμέτρησης σήμαινε έναν νεκρό Σοβιετικό πολίτη ή στρατιώτη, -η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων μάλιστα, ήταν στον ανθό της ηλικίας τους! Οι νεκροί της Αγγλίας και των ΗΠΑ ήταν αντίστοιχα 375.000 και 405.000. Και τη στιγμή που στις ίδιες τις ΗΠΑ δεν ”έσπασε ούτε κεραμίδι”, οι χιτλερικοί κατέστρεψαν στη Σοβιετική Ενωση 1.710 πόλεις και κωμοπόλεις, έκαψαν και ξεθεμελίωσαν πάνω από 70.000 χωριά, κατέστρεψαν 32.000 περίπου βιομηχανικά εργοστάσια, 65.000 χιλιόμετρα σιδηροδρομικές γραμμές, 2.890 μηχανοτρακτερικούς σταθμούς. Κάηκαν ή λεηλατήθηκαν εκατομμύρια στρέμματα καλλιεργειών, χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια, βιβλιοθήκες και μνημεία! * Στις 23 Αυγούστου 1939 υπογράφηκε το σοβιετογερμανικό Σύμφωνο μη-επίθεσης, το γνωστό Σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ». Η υπογραφή του συμφώνου επήλθε μετά τη Συμφωνία του Μονάχου το 1938 (μεταξύ Γερμανίας, Ιταλίας, Βρετανίας και Γαλλίας) που ουσιαστικά «έσπρωχνε» τον Χίτλερ προς Ανατολάς και αφού όλες οι αλλεπάλληλες προσπάθειες προσέγγισης της ΕΣΣΔ με τις «δημοκρατίες» της Ευρώπης για τη συγκρότηση μετώπου κατά της επιθετικότητας του φασισμού είχαν αποτύχει. Έτσι, το Σύμφωνο «Μολότοφ – Ρίμπεντροπ» ήταν το μοναδικό μέσο άμυνας που είχε απομείνει στη Σοβιετική Ένωση δεδομένων των συνθηκών. Εξασφάλισε στη χώρα 21 πολύτιμους μήνες ειρήνης, που κατόπιν αποδείχτηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προετοιμασία ενόψει της αναπόφευκτης γερμανικής επίθεσης. Έκτοτε, το Σύμφωνο αυτό αξιοποιείται προπαγανδιστικά εναντίον της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Στη λογική της εξίσωσης κομμουνισμού και φασισμού το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2009 καθιέρωσε την 23η Αυγούστου «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού»!

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Είν ‘ η περγαμηνή η άγια αυτή πηγή , Που απ ‘ το νερό της μία γουλιά τη δίψα πάντα , σβήνει ; Δεν το ‘ χεις το ξεδίψασμά σου εσύ κερδίσει , Αν απ ‘ την ίδια την ψυχή σου αυτό δεν αναβρύσει. Γκαίτε , Φάουστ Γεννιέται σαν σήμερα το 1749 ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος και συγγραφέας Γιόχαν Βόλφγκανγκ Φον Γκαίτε. Μεταξύ άλλων έργων του ο Φάουστ . Ο Γκαίτε στο έργο αυτό πίστευε στη ζωντανή γνώση σε αντίθεση με αυτή τη γνώση των βιβλίων . Που οδηγεί η γνώση ; Ωφελεί τον άνθρωπο ή θα αποδειχθεί ότι είναι η καταστροφή του ; Οι δύο αυτές αντικρουόμενες απόψεις του Φάουστ και του Μεφιστοφελή είναι το κλειδί του έργου. Το σχέδιο του Μεφιστοφελή συνίσταται ακριβώς να εξαναγκάσει τον Φάουστ να δεχθεί οποιαδήποτε οφθαλμαπάτη ή υποκατάστατο της αλήθειας ως νόημα της ζωής , ως οριστική αλήθεια , στην οποία αυτός α Μεφιστοφελής δεν πιστεύει ο ίδιος , γιατί τα “ξέρει όλα ” . Το περιβάλλον του είναι η καταστροφή όλων όσων εξυψώνουν τον άνθρωπο , είναι η υποτίμηση της φιλοδοξίας του για πνευματικά ύψη , ο θρυμματισμός των ψευδαισθήσεων του , η πτώση του στην αμαρτία Για το Μεφιστοφελή το νόημα της ύπαρξης μπλέκεται στο πάθος , στην αποθέωση της άρνησης , σαν τον φαύλο κύκλο . Υπάρχει όμως μία άλλη βαθύτερη αλήθεια σε αυτό το φινάλε . Ομολογουμένως για να φτάσει κανείς σε αυτήν , χρειάζονται σοβαρές δοκιμές και λάθη , πράγμα που είναι το σκληρό κόστος της γνώσης . Ο Φάουστ δεν βρήκε την υπέρτατη αλήθεια . Βρήκε όμως ένα δρόμο που να μπορεί κανείς να ακολουθεί λογικά , ένα σκοπό για τον οποίο να μπορεί κανείς με το δίκιο του να θυσιάσει τη ζωή του : τη μετατροπή της γης σε ακμάζοντα παράδεισο και της ανθρωπότητας σε δημιουργική και όχι καταστροφική δύναμη πάνω στη γή . Ο Φάουστ καταλήγει σε αυτό το συμπέρασμα 《Για όλα όσα έχει συσσωρεύσει ο νους 》. Αυτό είναι επίσης το συμπέρασμα που έβγαλε ο ίδιος ο Γκαίτε , ο οποίος στον Φάουστ , όλες τις εποχές , όλους τους ανθρώπινους πολιτισμούς και τις παρέδωσε στον γνωστικό λόγο για κρίση . Δεν κατονομάζει μόνο το σκοπό προς το οποίο οδηγεί κι ‘ ο δρόμος που κατάκτησε αλλά και στο μέσον για να φτάσει κανείς εκεί , τον τρόπο που θα μετατρέψει την αυταπάτη σε πραγματικότητα : Μόνο αυτός λευτεριά και ύπαρξη μαζί κερδίζει Ο που καθημερινά πασχίζει να τις κατακτά!

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

rizospastis.gr – Του πρέπουν «αψηλόκορφοι ύμνοι»…

Σύνδεσμος • rizospastis.gr

Καλησπέρα στις φίλες και τους φίλους . 《Τις νύχτες αφουγκραζόμαστε τα βήματά σας . Ακούμε τα βήματά σας. Έρχονται πλησιάζουν . Αν τίποτα άλλο δεν κερδίσουμε Μάθαμε τουλάχιστον Πως αύριο θα συναντηθούμε 》. Γιάννης Ρίτσος Ο τρίχρονος ένοπλος αγώνας , η κορυφαία περίοδος της ταξικής πάλης στη χώρα μας τον αιώνα που μας πέρασε έλαβε τέλος στις 30 Αυγούστου του 1949 . Το αστικό κράτος γνώρισε τον πιο μεγάλο μέχρι σήμερα κίνδυνο για την ύπαρξή του και για το λόγο αυτό , ο στόχος της συκοφάντησης και διαστρέβλωσης , του αγώνα του ΔΣΕ αλλά και των συμπερασμάτων που προκύπτει από την αστική τάξη και τους συνοδοιπόρους της , είναι να ξαναγράψουν την ιστορία στα μέτρα τους , από τη σκοπιά της υπεράσπισης της σημερινής βαρβαρότητας . Παρά τη λυσώδη προσπάθειά της το Κόμμα μας , αυτό με τα τρία κόκινα γράμματα το ηρωικό ΚΚΕ , δεν θα τους κάνει τη χαρά αυτή , διατηρώντας τον αγώνα του ΔΣΕ πάντα ζωντανό και επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε . Δόξα και τιμή στους ήρωες του ΔΣΕ .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

26 χρόνια χρόνια πέρασαν από τότε που η Σωτηρία Μπέλλου σίγησε για πάντα… «Και “Ριζοσπάστη” διακινούσα… Ημουν, είμαι και θα είμαι αριστερή. Το λέω και το φωνάζω… Πέρασα πολλά. Και ξύλο και φυλακές». «Το μαρτύριο της Κατοχής δεν μπορώ να το ξεχάσω. Θυμάμαι τα φρικτά μπουντρούμια της οδού Μέρλιν. Οσοι ακούνε για τα υπόγεια αυτά τους πιάνει τρόμος, γιατί όλοι ξέρουν ή έχουν ακούσει τι γινόταν εκεί. Εγώ τα έζησα. Είκοσι χρονών κοριτσάκι. Πήγα να κλέψω μια κουραμάνα από ένα γερμανικό αυτοκίνητο επειδή πεινούσα. Μ’ άρπαξαν, με σπάσανε στο ξύλο και με πήγαν στα μπουντρούμια. Με χτύπησαν πρώτα με τον υποκόπανο και μετά, που με πήγαν εκεί, συνεχίσθηκε το ξύλο. Με σακάτεψαν. Μετά από βασανιστήρια πολλά με πήγαν στον ανακριτή. Κατάλαβαν ότι δεν ήμουν επικίνδυνη, με είδαν μικρή κοπέλα και συνεσταλμένη και με άφησαν. “Ελαβα μέρος σε πολλές μάχες”, έλεγε καθώς ξεδίπλωνε το κουβάρι με τις μνήμες των δύσκολων καιρών. “Ημουν με τους αριστερούς της Χαλκίδας και σε μια μάχη κοντά στην Ομόνοια, οδός Βούλγαρη και Πειραιώς, τραυματίστηκα στο χέρι. Αμέσως μετά την οπισθοχώρηση δεν πρόλαβα να φύγω, έμεινα λίγο πίσω και κάτι… μην πω… με κάρφωσαν στην Εθνοφυλακή και κοντά στον Σταθμό Λαρίσης, εδώ στον Αγιο Παύλο, με συνέλαβαν. Μετά από το Στ’ Αστυνομικό Τμήμα που μας πήγαν στην αρχή, μαζί με άλλες γυναίκες σαν τσούρμο μας μετέφεραν σε ένα παλιό καμπαρέ που είχαν επιτάξει, το “Κιτ-Κατ” που ήταν στην αρχή της οδού Βουκουρεστίου». … «Στη Θεμιστοκλέους, όταν γύρισα τράβηξα πάλι μαρτύρια. Μια μέρα ζήτησα να μας δώσουν λίγο ψωμί περισσότερο. Η κατάσταση ήταν τραγική. Πείνα και δυστυχία. Είχαμε μια κουβέρτα δέκα γυναίκες. Οταν, λοιπόν, ζήτησα λίγο παραπάνω ψωμί, μου είπαν “Αντάρτισσα είσαι; Κι εδώ μέσα είσαι αντάρτισσα”; Με παίρνουν αμέσως και με πολλές φασαρίες με κλείνουν στο πειθαρχείο». * Στη δεύτερη φωτο: Ήταν 15 Ιούνη 1994, όταν η Σωτηρία νοσηλευόταν στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός» και την επισκέφθηκε ο Χαρίλαος Φλωράκης. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9480707

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Και πάντα ο όρκος του λαού μας για το φως για το ψωμί για το κρασί για την αγάπη και για το δίκιο θάναι (μα τη Λευτεριά στο λέω) – ναι, μα τον Άρη, σου το λέω, της λευτεριάς πρωτοχελίδονο – όρκος του λαού μας θάναι -μα τον Άρη- : Ο ΑΡΗΣ. Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας) γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου 1905 στη Λαμία. Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ: – Τον ξέρεις τον Άρη; – Ναι, μου λέει. Τον ξέρω. – Τον είδες ποτέ σου; – Όχι. Μα τόνε ξέρω. – Πώς είναι; – Τρεις βολές πιο αψηλός απ’ τον πατέρα μου. Κι έχει ένα μεγάλο-μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία. Μιαν άλλη φορά, στα Τρίκαλα, ρώτησα ένα «αετόπουλο» που πέρναγε τις γραμμές του οχτρού μεταφέροντας μαντάτα στους αντάρτες μέσα στο κούφωμα ενός καλαμιού. – Γιωργή, τον ξέρεις τον Άρη; – Τόνε ξέρω. – Τον είδες ποτέ σου; – Τον είδα με τα μάτια μου. – Πώς είναι; – Έχει μακριά γένεια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκού- φο του. Κι άμα μιλάει -κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε το όνομά του οι Γερ- μανοί κρύβουνται σα λαγοί μέσα στα δάσα. Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα άστρο αληθινό, πολλή ζέστα -αυτός είναι ο Άρης των παι- διών και των μεγάλων. Και γω που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον ΑΡΗ. (Γιάννης Ρίτσος – εισαγωγή απο το ”Υστερόγραφο της Δόξας”

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα και καλό μήνα . Να προχωράς .Μεγάλη κουβέντα να προχωράς Χρειάζεσαι πάνω από όλα ιδεολογική πυξίδα και τα ταξικά γυαλιά σου , γιατί ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και έχει πολλές επικύνδινες στροφές για ένα τέτοιο σκοπό . Γι ‘ αυτό πάνω από όλλα χρειάζεσαι την αρετή ,την τόλμη και την αποφασιστικότητα του Κομμουνιστή . Από την άλλη , μήπως όλλα αυτά δημιουργούν βεβαιότητες , που δεν σου επιτρέπουν να προχωρήσεις όπως θα έπρεπε , μέχρι να φθάσεις στο τελικό σκοπό ; . Γιατί εν τέλει το πιό δύσκολο είναι να παλέψεις με τις εδραιωμένες πεποιθήσεις όχι βέβαια με τις απόψεις που μας βορβαδίζουν καθημερινά τα αστικά και ηλεκτρονικά μέσα από ανόητους και εμβαθείς αναλυτές , αλλά από εκείνη της θρησκευτικής απλότητας πίστη πως έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν , έτσι τα βρήκαμε , έτσι κάνουν όλοι , κανείς δεν άλλαξε το κόσμο κλπ . Ολλα αυτά που δημιουργούν μία αποδοχή μοιρολατρίας , αλλά και μια ελπίδα σταθερότητας σε μία περίοδο που τα πάντα καταρρέουν . Το χειρότερο όμως είναι ,ότι εάν δεν αντιδράσουμε με την αποφασιστικότητα που διακρίνει τους Κομμουνιστές , αυτή η συνήθεια κινδυνεύει να διατρέξει την κοινωνία , αφού ο κάθε ένας κλείνεται στον εαυτό του όπου δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα , κλείνεται δηλαδή στο μικρόκοσμό του μη ξεχωρίζοντας τη γνώση και την άγνοια , το σωστό και το λάθος . Όπου τελικά αυτό που συμβαίνει είναι το μόνο εφικτό και πραγματικό , ενώ αυτό που θέλουμε και κυρίως αυτό που χρειάζεται είναι ανέφικτο και ουτοπικό . Εδώ ακριβώς μπαίνει το καθήκον των Κομμουνιστών και του ταξικού κινήματος , να βγουν μπροστά σε κάθε χώρο δουλειάς , σε κάθε γειτονιά με τις λαϊκές επιτροπές και να θέσουν τα προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους , από τα εργασιακά μέχρι και τα εθνικά τα οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα . Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ένα νέο δυναμικό ξεκίνημα για το βαρύ χειμώνα που περιμένει τους εργαζόμενους . Εδώ που έχουμε φθάσει δεν υπάρχει άλλη επιλογή από αυτή του αγώνα . Η μοιρολατρία και η παθητικότητα οδηγεί στην υποταγή , κάτι που δεν θα επιτρέψει το ταξικό κίνημα . Εγγύηση για αυτό αποτελούν οι ηρωικοί αγώνες της εργατικής τάξης , στο διάβα της ιστορίας , που άφησαν παρακαταθήκη στις νέες γενιές , ότι τίποτα δεν χαρίζεται και μόνο μέσα από τον αγώνα ο ο εργαζόμενος έχει πετύχει νίκες . Εμείς δούλοι του 21ου αιώνα δεν θα γίνουμε . Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο , αλλά στη δική μας εξουσία το Σοσιαλισμό – Κομμουνισμό .

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Σαρλ Μπωντλαίρ 9 Απρίλη 1821 – 31 Αυγούστου 1867 Θυμάσαι φως μου, εκείνο που αντικρίσαμε κάποιο καλοκαιριάτικο πρωί τόσο γλυκό; Σ’ ενός μονοπατιού το στρίψιμο κειτότανε ένα ψοφίμι στα χαλίκια φριχτό! Με πόδια σηκωμένα σαν γυναίκα ακόλαστη, που φλόγα και φαρμάκια ο ίδρως της ξερνά, άνοιγε την κοιλιά του την δυσώδικη, νωχελικά και κυνικά εκεί δα! Ο ήλιος πάνω στη σαπίλα αυτή αχτιδόλαμπε για να την ψήσει όσο μπορούσε πιο πολύ, να ξαναδώσει στη μεγάλη φύση τρίδιπλα, ό, τι είχε μια φορά συνθέσει αυτή. Κι ο ουρανός κοιτούσε το λαμπρό το σκέλεθρο σα λουλουδιού μια ολάνοιχτη καρδιά. κι ήτανε τόση η δυσωδία, που `νιωθες να σου `ρχεται στα χόρτα σαν λιγοθυμιά. Πάνω στη σάπια αυτή κοιλιά οι μύγες βούιζαν, κι έβγαινε από κει μέσα μαύρη, η στρατιά των σκουλικιών που σαν λασπόνερο έτρεχε, στα σάρκινα κουρέλια της, τα ζωντανά. (…) Το ψοφίμι. Σάπιο σώμα. Κι επάνω του οι μύγες και τα σκουλήκια. Οι μικρές μύγες, που βυζαίνουν, και τα μεγάλα, χοντρά σκουλήκια, που τρώνε και παχαίνουν. Σαν να κυριεύτηκε ο ποιητής, 1,5+ αιώνα πριν από πνεύμα προφητικό και μας έδωσε μια εικόνα, που τόσο ταιριάζει με τη σημερινή κοινωνικοπολιτική κατάσταση!

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Σαν σήμερα το 1984 έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος μας ηθοποιός και Κομμουνιστής Μάνος Κατράκης

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.

Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.

Η ζωή… Αχ η ζωή! Πάρε λίγο φως από τον ήλιο, λίγα λουλούδια, λίγα κελαηδήματα πουλιών, κάτι από το ποταμάκι που τρέχει, κάτι από την αγάπη, βάλ’ τα όλα μαζί, και τότε θα δεις τι όμορφη που είναι η ζωή. 🌹 🌹 🌹 🌹 Μ Α Ν Ο Σ Κ Α Τ Ρ Α Κ Η Σ 🌹 🌹 🌹 🌹 Σαν σήμερα 2 Σεπτέμβρη το 1984 πεθαίνει ο κομμουνιστής και ένας από τους κορυφαίους έλληνες ηθοποιούς του θέατρου και του κινηματογράφο Μάνος Κατράκης «Σύντροφε Μάνο, κρητικόπουλο, Ερωτόκριτέ μας άξιε γιε της Ρωμιοσύνης Ερωτας είσαι και ομορφιά και λεβεντιά και αγάπη στο μπόι σου παίρνει μέτρο η ανθρωπιά και η τέχνη μες στη φωνή σου ακέριος ο λαός βρίσκει την πιο σωστή φωνή του μες στη φωνή σου πέντε αηδόνια, τρεις αητοί κι ένα λιοντάρι δένουν τη φιλία του κόσμου. Σύντροφε Μάνο εσένανε σου πρέπουν αψηλόκορφοι ύμνοι σαν τον πάππο σου τον ψηλορείτη…» (Γιάννης Ρίτσος_ Γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου 1908 στο Καστέλι Κισσάμου της Κρήτης. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του εμπόρου Χαράλαμπου Κατράκη και της Ειρήνης το 1919 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα Από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση στο θέατρο το 1928, φανέρωσε το υποκριτικό του ταλέντο και ανέβηκε γρήγορα την κλίμακα της θεατρικής ιεραρχίας, για να καταλάβει μια δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στους κορυφαίους ηθοποιούς μας. Περισσότερα από 50 χρόνια συνεχούς προσφοράς στο θέατρο, με στόχους υψηλούς, με ερμηνείες συγκλονιστικές, με βραβεία και κριτικούς επαίνους. Με το μεγαλόπρεπο ανάστημά του και τη βαριά κρυστάλλινη φωνή του απέδειξε τις υποκριτικές του ικανότητες κυρίως σε ρόλους τραγικούς, όπως στον «Προμηθέα Δεσμώτη» που παρουσίασε τελευταία φορά το 1976. Πρωταγωνίστησε σε πολύ σημαντικούς ρόλους σπουδαίων έργων του παγκόσμιου ρεπερτορίου και σημάδεψε με το παίξιμό του μερικά από τα αρχαία κλασικά δράματα («Ιούλιος Καίσαρας», «Εμπορος της Βενετίας», «Οθέλλος», «Πέερ Γκυντ», «Δον Κιχώτης», «Βασιλεύς Ληρ», «Αντιγόνη», «Μήδεια», «Οιδίπους Τύραννος», «Προμηθέας Δεσμώτης», «Πέρσαι»). Επίσης πρωταγωνίστησε στα περισσότερα από τα φιλμ του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου. Πιστεύοντας πως η τέχνη δεν υπάρχει από προσωπική ανάγκη για έκφραση, αλλά είναι ένα σπουδαίο κοινωνικό λειτούργημα, που εξυπηρετεί την ανάπτυξη της κοινωνίας μας, έστρεψε την τέχνη του και τον εαυτό του στην εξυπηρέτηση υψηλών στόχων, σκοπών και προοπτικών. https://youtu.be/_8t_1wEPWO0?si=59Qx8nsBp4qpeWKO Μάνος Κατράκης – Γιώργης Κουτσουρέλης – “ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ” από τη ΝΕΤ… Στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής και στα τραγικά χρόνια του εμφυλίου, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της Αντίστασης. Απολύεται από το Εθνικό για τις ιδέες του, συλλαμβάνεται, του ζητούν να υπογράψει δήλωση, αρνείται και εξορίζεται στην Ικαρία, τη Μακρόνησο και τον Αϊ – Στράτη, μέχρι το 1952. Στη βιογραφία του μεγάλου ηθοποιού υπάρχει ένας συγκλονιστικός διάλογος με τη μητέρα του, από εκείνα τα δύσκολα χρόνια της εξορίας και των διώξεων. – Τι είναι Μανόλη; – Θες να ‘ρθω στο σπίτι, μάνα; – Πώς θα ‘ρθεις; – Ε… θα υπογράψω και θα ‘ρθω– Ιντα να υπογράψεις; – Δήλωση – Ιντα δήλωση; – Οτι δεν είμαι αυτό που είμαι… – Και δεν είσαι; – Είμαι – Μην υπογράψεις, κερατά, μην υπογράψεις… Αλλά και αργότερα, ήταν πάντα από τους πρώτους, σε όλους τους λαϊκούς αγώνες και πάντα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, μέχρι το θάνατό του. Σε εποχές γενικού ξεπουλήματος ο Μάνος Κατράκης , είτε με το λόγο του «Προμηθέα», είτε με τη συμμετοχή του στην Αντίσταση, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις διεκδικήσεις του ΚΚΕ, τίποτε άλλο δεν επιζητούσε από το να υπηρετήσει τον άνθρωπο. https://youtu.be/Xv9mVh8xJVk?si=NzybmYHb5om6MEDc Ο. Ελύτης: Η μεγάλη Έξοδος Αλλά και αργότερα, ήταν πάντα από τους πρώτους, σε όλους τους λαϊκούς αγώνες και πάντα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, μέχρι το θάνατό του. Σε εποχές γενικού ξεπουλήματος ο Μάνος Κατράκης, είτε με το λόγο του «Προμηθέα», είτε με τη συμμετοχή του στην Αντίσταση, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις διεκδικήσεις του ΚΚΕ, τίποτε άλλο δεν επιζητούσε από το να υπηρετήσει τον άνθρωπο. https://youtu.be/uqvPrJS339Q?si=-OlZhRTDAK8C_NVq ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ (1974) Μ. Κατράκης Α. Κατσέλη «Η ζωή άρχισε από τότε που μπήκα στο Κόμμα μου», είχε πει ο ίδιος. «Διάλεξα να είμαι κομμουνιστής. Αισθάνομαι υπερηφάνεια για το κόμμα, για τις εκατοντάδες χιλιάδες τους συντρόφους, που αποτελούν τον κορμό του μεγάλου δέντρου του μέλλοντος. Από αυτό αντλούμε όλη τη δύναμη για την τελική δικαίωση των αγώνων και θυσιών του λαού μας. Από τη ζωοδότρα πηγή αυτού του λαού παίρνουμε εμείς οι καλλιτέχνες το υλικό, που το κάνουμε λόγο, εικόνα, ποίηση, μουσική, θέατρο και ό,τι άλλο βοηθά στην καλυτέρευση του νου και της ψυχής». https://youtu.be/NchuArdIge8?si=QAJE0CV3mD1x3WFY Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ & ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ-Ελύτης θεοδωράκης Κατράκης Μπιθικώτσης ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

rizospastis.gr – 2/9/2023 – Σελ. 40 – ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ – ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Σύνδεσμος • rizospastis.gr

Αντώνης Βαρδής: 9 χρόνια μακριά μας Της Σεμίνας Διγενή Ο μουσικοσυνθέτης Αντώνης Βαρδής απεβίωσε τα ξημερώματα της Τρίτης 2 Σεπτεμβρίου 2014 στο νοσοκομείο Υγεία, μετά από δίμηνη νοσηλεία. Η είδηση εκείνο το πρωί, έπεσε σαν κεραυνός στα κεφάλια μας. Ο Αντώνης, ο άνθρωπος που σε έκανε να χαμογελάς, όπως και να είχαν τα πράγματα, που η κάθε συνάντηση μαζί του ήταν γιορτή για μένα, ο αγαπημένος φίλος μου είχε φύγει. Είχε φύγει ο τροβαδούρος με την μπλουζ φωνή, ο δημιουργός εκατοντάδων επιτυχιών, το αγόρι που είχε βγει από νωρίς στη βιοπάλη για να βοηθήσει τη φτωχή οικογένειά του, που γνώρισε στα έξι του χρόνια τον Τσιτσάνη και τον Παπαϊωάννου και τραγούδησε δίπλα τους, με μεροκάματο 70 δρχ. Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα νιώθω κάτι σαν θυμό γι αυτήν την απώλεια, για το κενό που άφησε μέσα μας, αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος, γι αυτό και πάντα επαναφέρω στη μνήμη στιγμές, εικόνες και λόγια του, θυμάμαι τα μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματά μας, τις φάρσες, τα γέλια μας και τις τόσες φορές που τραγουδήσαμε στις παρέες, στη διάρκεια μιας φιλίας 34 χρόνων.. *** Παραθέτω αποσπάσματα μιας κουβέντας μας στο ραδιόφωνο του Real fm, την ημέρα της γιορτής μου το 2012, η οποία ξεκίνησε από τη γνωριμία του με τα ιερά τέρατα του λαϊκού τραγουδιού: «Καταρχάς δε φανταζόμουν ποτέ ότι στην ηλικία των έξι ετών θα γνωρίσω αυτούς τους σπουδαίους συνθέτες», μου είχε πει. «Αργότερα συνειδητοποίησα ότι αυτή η γνωριμία για μένα ήταν σταθμός. Όταν ήμουν πιτσιρικάς, δεν το είχα καταλάβει βέβαια. Ακολούθησα τη μουσική, ακολούθησα τα χνάρια τους, έγινα κι εγώ συνθέτης και, περνώντας τα χρόνια και ακούγοντας τα τραγούδια τους, συνειδητοποίησα ότι γνώρισα δύο πολύ μεγάλους ανθρώπους, δύο πολύ μεγάλους μουσικούς, συνθέτες, οργανοπαίχτες, άρα μάλλον ήταν καλή η αρχή μου». Οι «Βίκινγκς» και η Λίτσα Διαμάντη – Το σαράκι της μουσικής δημιουργίας σ’ έτρωγε κι όταν δούλευες στα έντεκα χρόνια σου στο ψιλικατζίδικο, στο χρωματοπωλείο, στο βενζινάδικο, όταν ήσουν υδραυλικός, όταν έκανες δουλειές στις οικοδομές; – Ναι, έκανα πάρα πολλές δουλειές και μ’ άρεσε πάρα πολύ το ελληνικό τραγούδι. Μέχρι που κάποια στιγμή, εκεί στα 15 μου, που για ένα χρονικό διάστημα έγινα ναυτικός –για περίπου ενάμισι χρόνο με πήρε ο πατέρας μου μαζί στα καράβια– συνειδητοποίησα ότι θέλω να μάθω κι ένα μουσικό όργανο, γιατί τραγουδούσα μόνο κι έπαιζα τουμπερλέκι πάνω σε ντουλάπες. Ένα διάστημα δούλευα σ’ ένα βενζινάδικο κι εκεί με πλησίασαν κάποιοι φίλοι από εκεί από το Φάληρο, παρόλο που ήμουν ο λαϊκός τύπος και δεν ήμουν ο γιεγιές της εποχής, και μου είπαν «επειδή ξέρουμε πως τραγουδάς, μήπως θες να κάνουμε ένα συγκρότημα;». Κι έτσι γίναν οι «Βίκινγκς». Και μάλιστα εγώ μπήκα έτσι σαν αλεξιπτωτιστής στο συγκρότημα, φορούσα ριγέ παντελόνια στενά, ενώ εκείνοι φορούσαν καμπάνες και τέτοια, τα μαλλιά τα είχαν όλοι στιλ Μπιτλς, εγώ τα είχα πίσω τα μαλλιά, σαν κυριούλης… – Πέρασες απ’ όλες αυτές τις δουλειές γιατί έπρεπε να βοηθήσεις την οικογένειά σου. – Η αλήθεια είναι ότι ήμουν τυχερός, θα σου πω για ποιο λόγο. Γιατί κάνοντας όλες αυτές τις δουλειές –κι άλλες ακόμη, από ανάγκη– έμαθα πολλά, σκληραγωγήθηκα, κατάλαβα και τον κόσμο και τον εαυτό μου. – Ώσπου κάποια στιγμή έφτασες και στο απροχώρητο, τραγούδησες και ξένα τραγούδια! – Ναι, τα τραγούδησα, δυστυχώς. – Με τι αγγλικά ακριβώς; – Με αγγλικά γραμμένα στα ελληνικά. «Κατερίν, άι ντοντ γουόντ γιου το λοβ μι…». Μάλιστα, θυμάμαι, εκείνον τον καιρό που είχε βγει το δισκάκι αυτό, μια φίλη που ήταν με κάτι Αμερικανούς και το είχε βάλει, λένε «αυτός έχει μια περίεργη προφορά στα ελληνικά», στα ελληνικά. Δεν καταλάβαιναν καν ότι τραγουδάω αγγλικά. – Πώς αποφάσισες να τραγουδάς εσύ τα τραγούδια σου από ένα σημείο και μετά; Υπάρχει κάποιος που σ’ έπεισε; Οφείλεις κάτι στη Λίτσα Διαμάντη; – Βέβαια! Πού το ξέρεις; – Όλα τα ξέρω για σένα, σ’ έχω μελετήσει. – Υπήρχαν μερικοί άνθρωποι οι οποίοι με βοήθησαν ψυχολογικά, ο Λάκης Καρνέζης ας πούμε, που μου έλεγε: «Αντώνη, γράψε τραγούδια και δείξ’ τα τους, στιγμάτισέ τα σαν τραγουδιστής», που εγώ ντρεπόμουνα. Άλλη φορά μου λέγανε να τραγουδήσω γιατί έχουν την εντύπωση ότι έχω καλή φωνή. Η Λίτσα Διαμάντη κάποια στιγμή –και την ευχαριστώ, να ’ναι καλά όπου βρίσκεται. – Που είναι και τσεκουράτη, τα λέει όλα όπως είναι. – Ναι, χύμα. Είναι ειλικρινέστατη. Κάποια στιγμή μου είπε «Αντώνη, δεν ξέρω τι θα κάνεις, αλλά σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα γράψε κάποια τραγούδια και πες τα εσύ, γιατί δε γίνεται συνέχεια να δίνεις τραγούδια δεξιά κι αριστερά». Και μάλιστα, σαν μωρό παιδί που κουνάει το ενδεικτικό του στην Πρώτη τάξη του Δημοτικού και λέει: «προβιβάστηκα, μαμά», όταν έκανα τον πρώτο δίσκο, πήγα στο σπίτι της και ήταν η πρώτη που τ’ άκουσε. – Και θυμάμαι είχε πει σε κάποιον, δε θυμάμαι τ’ όνομά του, όταν επρόκειτο να τραγουδήσει ένα τραγούδι που είχες πει εσύ, ότι, «όπως και να το πεις, ο Αντώνης το λέει καλύτερα». – Ναι, το είπε σ’ ένα μεγάλο τραγουδιστή… – Έλα, μωρέ, ας πούμε τ’ όνομά του, δεν είναι κακό… – Εντάξει, ήταν ο Γιάννης ο Πάριος και ήταν το «Έφυγα», που ήταν σε στίχους δικούς μου. – Χωρίς αυτό να υποτιμά σε καμία περίπτωση τον Πάριο, απλώς το είπες διαφορετικά εσύ. – Ναι, ναι, τον γουστάρει τον Πάριο. Απλώς είναι πολύ αυθόρμητη και λέει «Γιάννη, το τραγούδι θα το πεις καταπληκτικά, δε λέω, αλλά έτσι όπως το άκουσα από τον Αντώνη, δε θα το ξανακούσω». – Τι σε κάνει εσένα και τα λες έτσι τα τραγούδια, για εξήγησέ μας. Τι έχεις μέσα σου; – Νομίζω παίζει κάποιο ρόλο αυτός που τα φτιάχνει τα τραγούδια, αυτός που τα γεννάει τα τραγούδια, ίσως αισθάνεται λίγο περισσότερο το στίχο και τη μουσική. Το πρώτο τραγούδι και το «κόψιμο» από την ΕΡΤ – Το πρώτο-πρώτο σου τραγούδι στη δισκογραφία ήταν το «Πόσο πολύ σ’ αγάπησα»; – Ναι. Το τραγούδησε ο Γιώργος Νταλάρας. Μεγάλη μου τιμή για τότε, που ξεκινούσα ως νέος συνθέτης. Ήταν το 1973. Και τον ευχαριστώ, γιατί έκανα ένα πολύ καλό ξεκίνημα, με πρόσεξαν πολλοί τραγουδιστές μετά από αυτό. – Από εκείνη την περίοδο, των αρχών της δεκαετίας του ’70, ποιο τραγούδι σου αγαπάς περισσότερο; – Νομίζω ότι είναι δύσκολο, Σεμίνα. Αγαπώ πάρα πολλά τραγούδια μου, αλλά ένα τραγούδι, που το αγάπησε πάρα πολύ ο κόσμος από την καταπληκτική φωνή της Χαρούλας Αλεξίου, είναι το «Φεύγω». Το οποίο είναι κι ένα τραγούδι που πάντα μου το ζητάνε. – Να το τραγουδάς πάντα, αλλά μην το εννοήσεις ποτέ σε παρακαλώ. – Ό,τι πεις. – Κάθε φορά που το ακούω, μου θυμίζει μια στιγμή πολύ συγκινητική, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ένα μεσημέρι, λίγες ώρες που η ΕΡΤ μας έχει ανακοινώσει ότι κόβει την εκπομπή μας «Τρεις στον αέρα». Είναι η ΠΑΣΟΚική περίοδος της ΕΡΤ, κι εμείς βγάζαμε στον αέρα συνέχεια κάποιες απεργίες, κάποιες καταγγελίες εργαζόμενων και δεν το άντεχε τότε αυτό η Κρατική Ραδιοτηλεόραση και μας ανακοίνωσε ότι μας κόβει. Ήμασταν τότε στην παρέα ο Παπαδάκης, ο Δημαράς κι εγώ. Και στην τελευταία εκπομπή σε καλώ να τραγουδήσεις το «Φεύγω», και μαζί σου απολαμβάνουμε τα τελευταία μας λεπτά στον αέρα και μετά σου δίνουμε παραγγελιά το «Θα προχωράμε μαζί». Θυμάσαι; – Ναι, ναι, βέβαια και θυμάμαι, ήταν και η Χριστίνα Μαραγκόζη μαζί.. – Να υποθέσω πως οι χωρισμοί και οι απογοητεύσεις ενέπνευσαν πολλά τραγούδια, ε; – Ναι, βέβαια. Μπορώ να σου πω ότι τα περισσότερα τραγούδια τα έχω γράψει για γυναίκες που γνώρισα, που αγάπησα, που μ’ αγάπησαν, που ερωτεύτηκα και νομίζω ότι πάντα η πηγή έμπνευσης ήταν αυτές. – Αν έπρεπε ν’ απαντήσεις αμέσως, ποιο είναι το πιο χαρούμενο τραγούδι που έχεις γράψει, ποιο είναι; Θυμάσαι; Ξέρεις; Υπάρχει; – Όχι, όχι. Δε νομίζω ότι υπάρχει. Επειδή είμαι έτσι γενικά πεσιμιστής, πάντα εκφράζομαι και μου βγαίνει αυτό το πράγμα. Είναι θεραπευτικό, όταν αισθάνομαι κάπως. – Κοίτα τώρα μια αντίφαση. Ενώ είσαι ένας άνθρωπος με χιούμορ, ολοζώντανος, με γέλιο, με ωραίες χιουμοριστικές επισημάνσεις, σε όλα τα θέματα, όταν πιάνεις την κιθάρα μάς φέρνεις δάκρυα στα μάτια. Διχασμένη προσωπικότητα; – Ακριβώς, διχασμένη προσωπικότητα, το ξέρω. Και γι’ αυτό πολλές φορές μού φωνάζουν στο δρόμο:«γεια σου, Γιώργο!», περνώντας με για τον Νταλάρα. – (Γέλια.) Αυτό για καλό το λες; – Άλλοτε μου λένε «γεια σου, Πάριε!». Τριχασμένη προσωπικότητα είμαι τελικά. Δεν μπορείς να φανταστείς –αυτό μπορεί να το ξέρει ένας που γράφει ένα στίχο, ένα σενάριο, μια μουσική– αν έχω ένα βάρος μέσα μου και γράφω ένα τραγούδι, πόσο γρήγορα φεύγει. Και τώρα πια που είμαι καλά, χωρίς συναισθηματικά προβλήματα, βάζω μέσα στο μυαλό μου άσχημες φάσεις –ψεύτικες φυσικά– για να περιπλέξω λίγο τα πράγματα και να έρθει η σωστή έμπνευση. – Μάλιστα. Στην ουσία μάς εξαπατάς, Αντώνη Βαρδή, έχεις βρει έναν τρόπο να μας εξαπατήσεις. – Εξαπατώ κυρίως τον εαυτό μου, για να μπορέσω να γράψω ένα ερωτικό τραγούδι. – Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνω ότι μπορεί να είπα πολύ καλά λόγια για σένα, δεν μπορώ όμως να ξεχάσω ότι έχεις διαπράξει και κάποιες στραβοτιμονιές παλιά στο Ναυτικό, εμπλέκοντας στα σχέδιά σου και ανύποπτους συναδέλφους σου … – Βέβαια, τη Δήμητρα Γαλάνη είχα βάλει. Και την ευχαριστώ πάρα πολύ, γιατί εκείνον τον καιρό ζούσα εγώ, με τον αδελφό μου το μικρό και τη μητέρα μου, σ’ ένα τραγικό υπόγειο και δεν είχαμε να φάμε, ούτε τσιγάρα, ούτε τίποτα, κι εκείνον τον καιρό με πήραν στρατιώτη. Τους έβαλα να τραγουδήσουν σ’ ένα δίσκο, που από πίσω υπήρχαν εμβατήρια του Ναυτικού! Έτσι έκανα καλή εντύπωση στους ανωτέρους μου κι έπαιρνα εξόδους, για να μπορώ να δουλεύω για να συντηρώ την οικογένειά μου. Με βοήθησε πάρα πολύ και η Δήμητρα και ο Δήμος Μούτσης και ο Μανώλης Μητσιάς που με είχαν πάρει τότε στις μπουάτ που δούλευαν. Tο κεφάλαιο Καζαντζίδης – Ξέρω ότι σ’ αγαπούσε ο Στέλιος, μου το έχει πει και ο ίδιος, σ’ εκτιμούσε, όταν κάναμε εκπομπές μου έλεγε «ναι, αλλά να μιλήσει και ο Αντώνης ο Βαρδής για μένα», κι αυτό εσένα σε χαροποιούσε πάντα, έτσι δεν είναι; – Τρελαινόμουν. Τον θαύμαζα από μικρό παιδί και, όταν έμαθα κάποια στιγμή, σε μια εκπομπή, ότι αναφέρθηκε στο όνομά μου, στην αρχή νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα. – Βρε, δεν αναφέρθηκε απλώς, είπε τραγούδι σου, το αντιλαμβάνεσαι; – Και ήταν ένα όνειρο ζωής ξέρεις, γιατί πάντα όταν έγραφα τραγούδια, από την αρχή, πάντα σκεφτόμουν «αυτό άμα το έλεγε ο Καζαντζίδης…». – Ξέρω και το περιεχόμενο της συνομιλίας σας. Που είχες πάρει τηλέφωνο τη Βάσω, τη σύζυγο, και σου τον έδωσε κι έτρεμες και σου είπε «πες μου, Αντώνη, πότε θέλεις να ’ρθω για να το πω;» και δεν το πίστευες, νόμιζες ότι σε δούλευε. – Ξέρεις γιατί; Είχα πάει στον Άγιο Κωνσταντίνο, του έβαλα το τραγούδι να το ακούσει… – …μια μέρα που σου είπε «έλα τώρα». – Ναι, ναι. «Μπορείς να έρθεις τώρα;», μου λέει. Λέω «ευχαρίστως, να έρθω». Πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στον Άγιο Κωνσταντίνο, από τη Γλυφάδα που ήμουνα. Πήγα, του έβαλα σε κασέτα το τραγούδι να το ακούσει, μου λέει «μου αρέσει πάρα πολύ, θα το σκεφτώ λιγάκι, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ, να το έχεις υπόψη σου». Του λέω θα τραγουδήσω μαζί με τους Κατσιμιχαίους και τα λοιπά. – Και μετά δε σε πήρε τηλέφωνο. – Ναι. Δε με πήρε ποτέ τηλέφωνο… – Κλασικός Καζαντζίδης… Φαντάζομαι ποιος σε πίεσε να τον πάρεις εσύ τηλέφωνο… – Ο γιος μου. Μου λέει «γιατί δεν τον παίρνεις τηλέφωνο να τον ρωτήσεις; Γιατί μπορεί να έχει γίνει κάποιο λάθος, μπορεί να περιμένει από σένα τηλέφωνο». – Να ’ναι καλά ο Γιάννης. – Τέλοσπαντων, μ’ έπεισε ο Γιάννης, πήρα τηλέφωνο, λέω «κυρία Βάσω, θέλω να ρωτήσω τον κύριο Στέλιο τι θα γίνει με το τραγούδι» και μου λέει «περίμενε να στον δώσω» και μου λέει «Εγώ, Αντώνη μου, περίμενα από σένα να με φωνάξεις στο στούντιο». Με τον Γιάννη Βαρδή, γιο του Αντώνη Με τον Γιάννη Βαρδή, γιο του Αντώνη – Το σκέφτεσαι να μην τον έπαιρνες τηλέφωνο; Τι ανοησία τεράστια θα ήταν; Είσαι ντροπαλό αγόρι, κι αυτό πρέπει να το καταπολεμήσεις. – Δεν ήθελα να τον ενοχλήσω, να τον φέρω σε δύσκολη θέση. – Να σ’ ενημερώσω και για κάτι: Πριν δυο-τρεις μέρες ήρθε στο σπίτι μου ο Νίκος Τζανιδάκης, ο κουμπάρος του Καζαντζίδη, για να μου υπενθυμίσει μια εκκρεμότητα που έχω μαζί του. Ο Καζαντζίδης, σε μία από τις εκπομπές που του είχα κάνει, μου είχε πει «θέλω οπωσδήποτε όταν φύγω να γίνει μια ταινία για μένα, ένα ντοκιμαντέρ έστω» –είχε παίξει αυτό και στον αέρα– «να δείχνει κάτι από την αληθινή ζωή μου, και σε καθιστώ υπεύθυνη». Δεν το κάναμε και ήρθε ο Νίκος να μου το υπενθυμίσει. Του είπα ότι μ’ αρέσει πολύ η ιδέα ν’ ασχοληθώ ξανά με τον αγαπημένο μας και του ανέφερα το δικό σου όνομα, ότι στην παρέα πρέπει να είναι ασυζητητί ο Βαρδής για να κανονίσει όλα τα μουσικά που πρέπει. Μου λέει «εννοείται, χωρίς τον Βαρδή δε γίνεται, κι εκείνος θα τον ήθελε». – Εντάξει λοιπόν, θα βοηθήσω, αλλά θα μπορώ να παίξω και τη Μαρινέλλα! (Γέλια.) Αν βέβαια θέλετε… Η Συναυλία Τη Δευτέρα 4/9 η συναυλία του ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ με τίτλο «ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΑΡΔΗΣ. ΜΕ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ» στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο, είναι αφιερωμένη σ εκείνον, στον μεγάλο συνθέτη, που άφησε μια σπουδαία παρακαταθήκη στην ελληνική μουσική. Τραγουδούν αφιλοκερδώς, με αλφαβητική σειρά: Στάθης Αγγελόπουλος, Μελίνα Ασλανίδου, Γιάννης Βαρδής, Γλυκερία, Σταμάτης Γονίδης, Πέγκυ Ζήνα, Χρήστος Νικολόπουλος, Πίτσα Παπαδοπούλου, Αντώνης Ρέμος. Ειδική Συμμετοχή: Χάρις Αλεξίου. Συμμετέχει τιμητικά ο Γιώργος Νταλάρας. Παρουσιάζει ο Γιώργος Λιανός. Επίλογος; Κι ενώ η αγάπη μου για τον Αντώνη Βαρδή, τα τελευταία χρόνια έχει μεταφερθεί στο γιο του τον Γιάννη, μ έναν μυστήριο τρόπο δεν έχει αφαιρεθεί από εκείνον. Η αγάπη όλων μας είναι πάντα εκεί μαζί του. Και η μνήμη. Και αυτό το ξέρει ο Αντώνης. Άλλωστε το έχει τραγουδήσει κιόλας: Δε θα με ξεχάσεις, θα ΄μαι σκιά μες στον καθρέφτη, με τα σύνεργα του κλέφτη, ένα γέλιο να σου κλέψω αν γελάσεις Δε θα με ξεχάσεις, θα ‘μαι το τέλος σ ‘ένα έργο που θα χάσεις, δε θα με ξεχάσεις σε ανεξέλεγκτες κρυφές σου καταστάσεις. Δε θα με ξεχάσεις, θα ‘μαι στη νύχτα μια σειρήνα και τα όνειρα εκείνα που θα τρέχεις βιαστικά να προσπεράσεις. Δε θα με ξεχάσεις θα ‘μαι βροχούλα σ’ένα τζάμι, ένα δάκρυ, ένα ποτάμι, μια ρυτίδα στη μορφή σου πριν γεράσεις, δε θα με ξεχάσεις, δε θα με ξεχάσεις. https://www.902.gr/eidisi/moysiki/339453/antonis-vardis-9-hronia-makria-mas-foto

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Σαν σήμερα το 1944 η 17χρονη μαθήτρια ΕΠΟΝίτισσα Ηρώ Κωνσταντοπούλου εκτελείται από τις δυνάμεις κατοχής μαζί με άλλους 49 αγωνιστές . Στο ηρωικό Σκοπευτήριο Καισαριανής , δεκαεφτά σφαίρες καρφώνονται στο κορμί της απ’ τους φασίστες , για τα δεκαεφτά της χρόνια , για 《παραδειγματισμό 》, όπως είπαν οι χιτλερικοί…

Δημοσίευση

Λευτεριάς λίπασμα «Τι όμορφη μέρα,/ όμορφη, πιο όμορφη, προστατεύοντας πάλι,/ με καθυστέρηση, κάποιο δικό μας δικαίωμα στο θαυμασμό,/ κάποιο δικό μας δικαίωμα στην αιώνια νεότητα του κόσμου» (Γιάννης Ρίτσος) Θυσία στο βωμό της ελευθερίας έπεφτε η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, εκείνη τη μέρα της εκτέλεσης στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, στις 5 Σεπτεμβρίου 1944 από τους χιτλερικούς φασίστες κατακτητές και τους συνεργάτες τους. Κι ήταν στο άνθος της ηλικίας της, 17 χρόνων: «Ενα μικρό κορίτσι,/ ανύποπτα, νυχτώθηκε έξαφνα μέσα στη λύπη./ Τι ήταν λοιπόν η ζωή; Κι αυτός ο πόνος; Κι η κραυγή τούτη;». Γεννημένη στην Αθήνα στις 16 Ιουλίου 1927, από Σπαρτιάτες γονείς, έζησε με την ελευθερία «ταχυτήτων». Οσα δεν προσφέρουν άλλοι σε μια ζωή, τα προσέφερε αυτή, αφειδώς, κάνοντας το χρέος προς την πατρίδα με συνέπεια, ήθος. Στα δεκαπέντε της χρόνια η Ηρώ οργανώνεται στις τάξεις της ΕΠΟΝ. Πάλεψε με θέρμη για τη λευτεριά, εναντίον της χιτλεροφασιστικής σκλαβιάς. Με την πολύπλευρη δράση στα γράμματα (μιλούσε γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά) έπαιρνε μέρος σ’ όλες τις εκδηλώσεις, πάντοτε στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγώνων, της πάλης. Αναδείχτηκε συντόμως ένα από τα κορυφαία μέλη της ΕΠΟΝ. Κι ήταν μοναχοκόρη. Πρώτη στα γράμματα, πρώτη στους αγώνες! Οργάνωνε το σχολείο της μέσα απ’ τις τάξεις της ΕΠΟΝ. Πιάστηκε γι’ αυτό αρκετές φορές, για τη νεανική δραστηριότητά της, από τους ντόπιους, ξένους κατακτητές. Στις 16 Ιουλίου του 1944 (γενέθλιά της) για πρώτη φορά. Ντόπια καθάρματα σε συνεργασία με τους χιτλερικούς (έδρα στην οδό Παπαρρηγοπούλου) έκαναν έφοδο το πρωί στο φτωχικό της σπίτι (οδός Βεΐκου 57). Πυροβολώντας, ουρλιάζοντας, οπλισμένοι σαν αστακοί, χτυπούσαν αδιακρίτως το τετράγωνο. Σπάζοντας την πόρτα, έπιασαν την Ηρώ. Την χτύπησαν αγρίως. Εκαναν άνω – κάτω το σπίτι, ψάχνοντας για «παράνομες» προκηρύξεις. Απείλησαν τη μητέρα της. Εκεί στο κολαστήριο του χιτλερικού διαβόητου Αγήνορα την βασάνισαν αλύπητα. Μετά από λίγες μέρες την άφησαν. Ξανάρχισε τη δράση της, με περισσότερη προσοχή. Στις 31 Ιουλίου τα γερμανικά Ες Ες τη συλλαμβάνουν. (Είχε τελειώσει το Γυμνάσιο). Την οδηγούν στο άντρο της οδού Μέρλιν. Τη βασανίζουν για να μαρτυρήσει με ποιους συνεργάζεται. Μα, αυτή δε λυγίζει. Τους φτύνει κατάμουτρα. Τη στέλνουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου. Στο θάλαμο κρατουμένων – μελλοθανάτων. Η Ηρώ μ’ άλλους 49 αντιστασιακούς πατριώτες οδηγείται στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Τους εκτελούν ανά πεντάδες. Οι ριπές απ’ τις κάννες τους συναντιούνται με το υπερήφανο βλέμμα της. Δεκαεφτά σφαίρες σ’ ένα κορίτσι 17 χρόνων, για «παραδειγματισμό». Επεσε, για τη συντριβή του χιτλεροφασισμού, ηρωική, υπερήφανη για τους αγώνες της. Την ελευθερία: «Ενα μπουκέτο πυρκαγιάς, ένα μπουκέτο χείλι,/ ένα μπουκέτο ροδακινιές, σε τροπικό ένα δείλι!/ Και στο κελί τον φτάνουνε σπαρακτικές κραυγές./ Κι οι παπαρούνες έγιναν ένα μπουκέτο από πληγές/ και στάζουν αίμα» (Φώτης Αγγουλές). Εκτελέστηκε η Ηρώ, λίγες μέρες πριν την απελευθέρωση της Ελλάδας. Εγινε «Λευτεριάς Λίπασμα». ΑΘΑΝΑΤΗ (Ριζοσπάστης)

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Εκτελέστηκε με 17 σφαίρες, όσο και τα χρόνια της, «προς παραδειγματισμό»… Η ΕΠΟΝίτισσα, Ηρώ Κωνσταντοπούλου, ήταν 17 χρόνων όταν στάθηκε στον τοίχο της Καισαριανής, μαζί με ακόμη 49 αγωνιστές, σαν σήμερα, στις 5 Σεπτέμβρη του 1944, απέναντι από τους ναζί και τους ντόπιους συνεργάτες τους Η ίδια λίγο πριν οι εκτελεστές της ανοίξουν πυρ έσκισε το φόρεμά της και φώναξε: «Χτυπάτε! Κτήνη». Η Ηρώ έπεσε για τη λευτεριά τής πατρίδας, 37 μέρες προτού απελευθερωθεί η Ελλάδα. “Εσύ δε θα μου πεις ευχαριστώ όπως δε λες ευχαριστώ στους χτύπους της καρδιάς σου που σμιλεύουν το πρόσωπο της ζωής σου. Όμως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ γιατί γνωρίζω γιατί σου λέω ευχαριστώ γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω… Αυτό το ευχαριστώ είναι το τραγούδι μου”. Γιάννης Ρίτσος

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΓΙΛΜΑΖ ΓΚΙΟΥΝΕΙ – αυτός ”ο αληταράς, το κουρδόσπερμα, ο βρωμοανατολίτης ο Κομμουνιστής”- που ”έφυγε” σαν σήμερα πριν απο 39 χρόνια και που ακόμα ταινίες του είναι απαγορευμένες στην πατρίδα του την Τουρκια! Στα 47 του χρόνια πέθανε στο Παρίσι ο Γκιουνέι, ο Τούρκος Κουρδικής καταγωγής ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης του κινηματογράφου που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη φυλακή.. . Οι κατηγορίες ήταν: κομμουνιστική προπαγάνδα, αποδυνάμωση του εθνικού συναισθήματος, παρακίνηση του λαού σε διάπραξη εγκλημάτων, εγκλήματα που κλονίζουν το κύρος του κράτους στο εσωτερικό και το εξωτερικό και πάει λέγοντας. Προσμετρώντας όλες τις καταδίκες του, η ποινή του πλησίαζε τα 100 χρόνια φυλάκισης! ”Οι ιδέες της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελευθερίας του λαού με τραβούσαν και ένιωθα ακατανίκητη έλξη προς αυτές. Και σκεφτόμουν ότι ένας καλλιτέχνης οφείλει με τα έργα του να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και να βρίσκεται όσο το δυνατό πιο κοντά του (…) Ενας καλλιτέχνης είναι καθρέπτης του λαού και σαν τέτοιος πρέπει να συμμετέχει στη μάχη του. (…) Αν κανείς αρκείται στο να τοποθετήσει όλα τα προβλήματα μόνο στην καλλιτεχνική σφαίρα, απατά το λαό κι εκμεταλλεύεται τα συναισθήματά του. Λοιπόν με αυτό το σκεπτικό αποφάσισα να πάρω και εγώ τη θέση μου σε τούτο τον αγώνα για τη δικαιοσύνη και τη λευτεριά. Δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια μου και να αδιαφορήσω για όλα αυτά που υφίσταται ο λαός, αλλά να τα λάβω υπόψη μου και να τα δώσω με τις ταινίες μου”.. Ανάμεσα σε διώξεις, φυλακίσεις και εξορίες, γράφει σενάρια, σκηνοθετεί και προλαβαίνει να παίξει σε δεκάδες ταινίες. «Το χάνι του Σεγίτ» (1968), «Πεινασμένοι λύκοι (1969)», «Η ελπίδα» (1970), «Απελπισμένοι» (1972), «Πόνος» (1972), «Μοιρολόι» (1973), «Ο πατέρας» (1973), «Αγχος» (1974), «Ο σύντροφος» (1974), «Αθλιοι» (1975). «Το κοπάδι» (1978), «Ο δρόμος» (1982), «Ο τοίχος» (1983). Οι ταινίες αυτές –εκτός από τον «Τοίχο»- γυρίστηκαν με δικές του υποδείξεις από συνεργάτες του όσο ήταν φυλακή. . ‘΄Το Κοπάδι”,” ο Δρόμος”, “ο Τοίχος” άφησαν ιστορία στον κινηματογράφο. Ο” Δρόμος”(Yol) του χάρισε και τον χρυσό φοίνικα στις Κάννες το 1982.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΑΝΡΙ ΤΟΥΛΟΥΖ ΛΩΤΡΕΚ, στις 9 Σεπτέμβρη του 1901 πεθαίνει στην αγκαλιά της μητέρας του. Και οι δυο γονείς ήταν στο πλευρό του. Ο Ανρί ήταν μόλις 36 χρονών. Όταν πέθανε, τα έργα του είχαν απορριφθεί από όλα τα μουσεία στο Παρίσι αν και αλλού διαβάζω ότι κάποια δέχθηκαν μερικά, αν και ελάχιστα. Η μάνα του Ανρί, το 1922, έκανε μεγάλη δωρεά για να γίνει εφικτή η δημιουργία μουσείου αφιερωμένο στον γιο της. Εκεί βρίσκονται πολλά έργα του. Ο Λωτρέκ άφησε πίσω του 600 πίνακες, 300 αφίσες και χιλιάδες σχέδια και επηρέασε τον Σερά και τον Ρουώ. Οι νεκρολογίες για τον Λωτρέκ ήταν καταδικαστικές ως «ένα εκκεντρικό και παραμορφωμένο άτομο του οποίου η προσέγγισης της ζωγραφικής, έμοιαζε με την εμφάνιση του». Τι κακία! Οι θαυμαστές του πάλι τον εξυμνούσαν για την αποτύπωση της ωμής αλήθειας. Έναν αιώνα μετά, ο Λωτρέκ έχει την θέση του στην ιστορία τέχνης. Τελειώνοντας, ας κρατήσουμε τα λόγια του περί τέχνης: « Όμως, τίποτα δεν είναι όμορφο επειδή είναι καινούριο. Στην εποχή μας, υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που κυνηγούν την καινοτομία, που αναζητούν την καταξίωση και τον λόγο της ύπαρξης τους στην καινοτομία. Κάνουν λάθος όμως. Η καινοτομία δεν είναι σχεδόν ποτέ αυταξία. Αυτό που πάντοτε έχει σημασία είναι η διείσδυση στην καρδιά κάθε πράγματος. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που κάνει τον ζωγράφο να το αποδώσει καλύτερα». https://texni-zoi.blogspot.com/2017/05/toulouse-lautrec.html

Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες

Ντάλτον Τράμπο: 41 χρόνια απο το θάνατό του.συγγραφέα του αντιπολεμικου μυθιστορήματος ”Ο Τζόνι πήρε το όπλο του”. Έντονα πολιτικοποιημένος διανοούμενος, με αριστερές πεποιθήσεις που εξέφραζε ακόμα και στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, ο Τράμπο υπέστη απίστευτο διωγμό από το Χόλυγουντ μεταξύ 1947-1960, ενώ γνώρισε και τη φυλακή. Την εποχή εκείνη ο Μακαρθι ηταν πρόεδρος στη Μόνιμη Υποεπιτροπή Ερευνών της Γερουσίας των ΗΠΑ Το 1947 ο Τραμπο μαζί με εννέα ακόμα σεναριογράφους και σκηνοθέτες κλήθηκε στο Κογκρέσο για να καταθέσει ενώπιον της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων, η οποία ερευνούσε την «άλωση» του κόσμου του θεάματος από κομμουνιστές. Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, παραγωγοί αλλά και επιστήμονες, συνθέτες, πολιτικοί, στρατιωτικοί και πολίτες κάθε τάξης καλούνται να καταθέσουν τα αντικομμουνιστικά φρονήματά τους. Ορισμένοι από αυτούς «συμμορφώνονται», άλλοι αρνούνται και διαφεύγουν στο εξωτερικό, όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν και άλλοι συνεργάζονται καταδίδοντάς τους «κομουνιστές» συναδέλφους τους. Το όνομά του Τραμπο βρισκόταν στην κορυφή της διαβόητης Μαύρης Λίστας, δηλ. των ανθρώπων που θεωρούνταν φιλικοί προς τη Σοβιετική Ένωση και γι’ αυτό κανένα στούντιο παραγωγής δε δεχόταν να συνεργαστεί μαζί τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι και τα δύο οσκαρικά σενάριά του (Διακοπές στη Ρώμη 1953, Ο Γενναίος 1956) είχαν δηλωθεί με άλλα ονόματα, με αποτέλεσμα τα αγαλματίδια να του απονεμηθούν αναδρομικά, πολλές δεκαετίες αργότερα… * Στη φωτο Τράμπο ενώ περιμένει να εξεταστεί από την «Επιτροπή». Διακρίνεται επίσης πίσω με το πούρο ο Μπέρτολντ Μπρεχτ.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Χιλή 1973: …Αχ, η δύναμη βγαίνει απ’ τις γροθιές! …Kαι μια μέρα σαν κι αυτή πριν από 45 χρόνια τελείωσαν οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες για έναν ειρηνικό δρόμο μετάβασης στο σοσιαλισμό… ”Εργάτες της χώρας μου, έχω πίστη στη Χιλή και το πεπρωμένο της. Άλλοι άνδρες θα ξεπεράσουν αυτή τη σκοτεινή και πικρή στιγμή προδοσίας που προσπαθεί να επικρατήσει. Να πηγαίνετε προς τα εμπρός γνωρίζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θα ανοίξουν και πάλι και οι ελεύθεροι άνθρωποι θα περπατούν μέσα από αυτές για να χτίσουν μια καλύτερη κοινωνία. Ζήτω η Χιλή! Ζήτω ο λαός! Ζήτω οι εργαζόμενοι!’ … ήταν τα τελευταία λόγια του Προεδρου Αλιέντε λίγο πριν πεσει νεκρός με το όπλο στο χέρι μετά την εκδήλωση ενός από τα πιο αιμοσταγή φασιστικά πραξικοπήματα στην Ιστορία: του αμερικανοκίνητου πραξικοπήματος στη Χιλή, με επικεφαλής το στρατηγό Αουγκούστο Πινοσέτ … Σήμερα, 50 χρόνια μετά την αυτοκτονία – δολοφονία του Αλιέντε, ηγέτη της Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή το μήνυμα : “λαός ενωμένος-ποτέ νικημένος!”, συμπληρώνεται ως εξής: ”λαός ενωμένος, κατάλληλα οργανωμένος –ποτέ νικημένος!”… … και επιβεβαιώνεται κάθε μέρα παντού γύρω μας και στην χώρα μας και σ΄ όλο τον πλανήτη… https://www.youtube.com/watch?v=5bvmLxEra5U&ab_channel=%CE%95%CE%A1%CE%93%CE%91%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%97%CE%95%CE%9E%CE%9F%CE%A5%CE%A3%CE%99%CE%91

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Σαν σημερα 18 χρονια χωρις τον Κωστα Καππο Οι μονοι χαμενοι αγωνες ειναι αυτοι που δεν δινονται !! Ο Καππος εζησε και πεθανε οπως ελεγε ο μεγαλος δασκαλος Δ. Γληνος…….” εχουμε μια ιδεολογια με την οποια ή για την οποια πεθαινουμε” Μεγαλη η τιμη που σε γνωρισα συντροφε !!!

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

♦️Κώστας Κάππος: Ένας αληθινός Kομμουνιστής, ένας αληθινός Άνθρωπος♦️ ♦️Ο Κώστας Κάππος πέθανε σε ηλικία 68 ετών, στις 10 Σεπτεμβρίου του 2005.♦️ ♦️Απόστολος της αγάπης, της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης, της ειρήνης♦️ Ακολουθούν αποσπάσματα από κείμενο του Σπύρου Κομίνη για τον Κώστα Κάππο, στα οποία αναφέρονται στοιχεία για τη ζωή και τη δράση του. Ολόκληρο το κείμενο υπάρχει στο διαδίκτυο, σε ιστοσελίδα αποκλειστικά για τον Κάππο (www.kostaskappos.gr). 1937.Μάρτιος. Στο Άνω Μπέλεσι (σημερινό Κεφαλόβρυσο), ένα ορεινό χωριό της Αργολίδας, γεννήθηκαν μαζί δυο αγόρια ολόιδια. Ο Αντώνης και ο Κώστας. Από τριών – τεσσάρων ετών μπήκαν στα βάσανα: φύλαγαν τα 30 – 40 πρόβατα της οικογένειας. …Η ιδιαίτερη γεύση που γνώρισαν αυτά τα παιδιά ήταν η φτώχεια, ο πόλεμος και η τρομοκρατία. Γεννήθηκαν στη δικτατορία του Μεταξά, σε αριστερή οικογένεια. …Σε λίγο ο πόλεμος γενικεύεται. Στο μυαλό των δυο παιδιών μένει χαραγμένη η εξής σκηνή: Οι γυναίκες τρέχουν κλαίγοντας πίσω απ’ τους άντρες που φεύγουν για τα ελληνοαλβανικά σύνορα, να πολεμήσουν τους Ιταλούς φασίστες. Ένας θείος των παιδιών καλεί το ένα από τα δίδυμα, τον Κώστα, να μείνει μαζί του, για να μπορέσει να πηγαίνει σχολείο. Δεν υπάρχουν λεφτά και για τα δυο. Είναι δάσκαλος και αριστερός. Σε λίγο απολύεται λόγω φρονημάτων. Σε ηλικία 9 ετών, το παιδί που μαθαίνει γράμματα, έχει μια εμπειρία που θα του κατευθύνει τη ζωή. Μια δεξιά συμμορία έχει ρίξει έναν αριστερό (ΕΑΜίτη) στο έδαφος και τον χτυπάει με μανία. Εκείνος τους εκλιπαρεί να σταματήσουν. Να μην το σκοτώσουν. Αυτή η σκηνή, ο πεσμένος αριστερός που παρακαλάει, που ζητάει έλεος, είναι κάτι που δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό του παιδιού. Αυτόματα σχηματίζεται στη συνείδησή του, ο σκοπός. Και ο ρόλος που θα παίξει στη ζωή του. Θα είναι ο αριστερός που δεν παρακαλάει. Που δε σκύβει το κεφάλι. …Κατάφερε να σπουδάσει (Ανωτάτη Βιομηχανική) και να γίνει λογιστής. Έμαθε το καθημερινό δράμα του εργάτη, από μέσα από τις επιχειρήσεις. Και αφιέρωσε τη ζωή του σ’ αυτόν. Αναζητώντας συνεχώς τη γνώση. Συνεχίζοντας τη δράση. Ήταν ο άνθρωπος από πολύτιμο μέταλλο. Είχε κάνει τον υπέρτατο ηθικό άθλο (που ελάχιστοι ήξεραν): Είχε συγχωρήσει τους βασανιστές του. Ήταν Χριστιανοί οι βασανιστές του. Του χτυπούσαν το πρόσωπο μέχρι που φεύγανε κομμάτια. Οι γιατροί αργότερα έπρεπε να αφαιρέσουν με σπάτουλα τους σάπιους ιστούς και να πάρουν υγιείς ιστούς από τα πόδια του για να κάνουν πλαστικές επεμβάσεις. Να καλύψουν τα κενά. Οι ουλές ήταν οι σφραγίδες της χριστιανικής αγάπης στο σώμα του (…) Μόνο αγάπη είχε αυτός ο άνθρωπος μέσα του. Αγάπη για τον πλησίον. Αγάπη για όλο το λαό. Αγάπη για την πατρίδα του. Αγάπη και για τους ταξικούς του εχθρούς. Αγάπη και για τους βασανιστές του. Δεν είναι λόγια… …Περιφρονούσε το χρήμα. Έστελνε τη μισή του βουλευτική σύνταξη στον Φιντέλ, σαν συμβολική βοήθεια στην κουβανική επανάσταση. Ήταν ο μόνος κομμουνιστής ίσως στον κόσμο, που αισθάνθηκε την ανάγκη να λογοδοτήσει. Σαν γνήσιος λογιστής έκανε τον ισολογισμό του. Έπεσε με τα μούτρα στη μελέτη και στην έρευνα για να βρει της αιτίες της ανατροπής και της διάλυσης. Τη στιγμή που οι άλλοι την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια για να γλύψουν τους παντοδύναμους πια καπιταλιστές και τα κόμματά τους, εκείνος με την καρδιά κομματιασμένη, ζήτησε συγνώμη για τα λάθη του. …Το παιδί που έβοσκε πρόβατα στα περήφανα βουνά της Αργολίδας (στα βουνά της χώρας μας χρωστάμε όση ελευθερία έχουμε – αν η χώρα μας ήταν ταψί σαν το Βέλγιο, θα είχαμε ακόμα Τούρκους εδώ) ανέκρινε τους δικτάτορες – φασίστες – βασανιστές του, επί δυόμισι χρόνια στη Βουλή, για το έγκλημά τους εναντίον της Κύπρου. Σαν πολιτικός που σώζει την τιμή της πολιτικής. Χωρίς χαιρεκακία. …Ήταν ένας Απόστολος της αγάπης, της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης και της ειρήνης. Ένας αληθινός κομμουνιστής. Ένας αληθινός Άνθρωπος: Κώστας Κάππος. 1937-2005. ♦️Τα βασανιστήρια από τη Χούντα♦️ Ο Κώστας Κάππος ήταν ένας από αυτούς τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που τα σημάδια της φρίκης των βασανιστηρίων αποτυπώθηκαν για πάντα στο κορμί τους. Αναδημοσιεύουμε αφήγηση του Κ. Κάππου, από τον Ριζοσπάστη της 3/8/1975: «Μόλις με πιάσανε το Φλεβάρη του 1974 με πήγανε στα μπουντρούμια της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών. Στις 20 του Απρίλη με μεταφέρανε στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου. Την ημέρα αυτή, αφού μου δέσανε τα μάτια με ένα λευκό μαντήλι, με μετέφεραν σε ένα κελί απομόνωσης, που ήταν δίπλα στα λουτρά. Εκεί, αφού με χτύπαγαν περίπου ένα τέταρτο, με δέσανε στο κρεβάτι όπου υπήρχε ένα στρώμα. Σε συνέχεια μου περάσανε μια ζώνη σιδερένια στη μέση, όπου στις άκρες της υπήρχαν χειροπέδες που μου δέσανε τα χέρια. Εκτός από τη σιδερένια ζώνη, με δέσανε από τη μέση και κάτω με ένα σκοινί, ώστε να μη μπορώ να μαζέψω τα πόδια μου και να κοιμηθώ. Στις 10 το βράδυ με λύσανε και αφού μου βγάλανε τα ρούχα και πέταξαν το στρώμα, με δέσανε ανάποδα. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, δεμένος έμεινα μέχρι τις 3 το μεσημέρι της επομένης, οπότε με λύνουν και μου φέρνουν νερό. Δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα και το κρεβάτι ήταν έτοιμο για νέα βασανιστήρια. Με ξαναδέσανε. Ήμουν συνεχώς, πάντοτε δεμένος. Στις 10 το βράδυ πάλι, με χτυπήσανε με βούρδουλα και ξύλα. Δεμένος, λοιπόν όπως ήμουν, μου βρέχανε τα ρούχα και το στρώμα με πολύ νερό. Αυτό γινόταν κάθε δυο τρεις μέρες. Στις 18 του Μάη και αφού προηγουμένως με δείρανε με το βούρδουλα και το ξύλο, με κατέβασαν από το μαρτυρικό κρεβάτι και με ξάπλωσαν στο δάπεδο. Με γύρισαν και με ένα χοντρό ξύλο με χτυπούσαν συνεχώς στο οπίσθιο μέρος και αυτοί οι αδίστακτοι βασανιστές μου δημιούργησαν μια μεγάλη πληγή. Στις 31 Μαΐου, αφού με έδεσαν πάλι ανάποδα στο κρεβάτι, μου έβαλαν επάνω ένα σακί τσιμέντο. Οπωσδήποτε θα πάθαινα ασφυξία, αν με τις ελάχιστες δυνάμεις που μου είχαν απομείνει, δεν έριχνα από πάνω μου το βαρύ αυτό φορτίο. Ήταν πραγματικό μαρτύριο. Μόλις οι «κύριοι» ήρθαν και είδαν ότι το σακί έλειπε από πάνω μου, όπως ήμουν δεμένος με τις χειροπέδες, άρχισαν να με χτυπούν στα δάχτυλα. Αφού είδαν και με αυτόν τον τρόπο πως δεν μου έπαιρναν λέξη, μεταχειρίστηκαν άλλον. Αυτή τη φορά ασβέστη. Με ταλαιπώρησαν αφάνταστα, αλλά δεν λύγισα. Κατόπιν με χτύπησαν στα γόνατα, στις γάμπες και από κει και πέρα έπεσα σε αφασία. Τέλος, αναγκάστηκαν να με μεταφέρουν στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο επειδή οι πληγές, παρά τις αλλαγές που μου έκαναν οι γιατροί, δεν έκλειναν. Μετά από 20 μέρες περίπου αποφάσισαν να μου κάνουν πλαστικές εγχειρίσεις σε 7 σημεία, κάτω στις γάμπες, πάνω στους μηρούς, στην κοιλιά, στα γόνατα. Εκεί παρέμεινα μέχρι τις 18 Ιούλη και ενώ ακόμα οι πληγές δεν είχαν κλείσει, ήρθε η Ασφάλεια και με πήρε ξαφνικά για τις φυλακές Κορυδαλλού.» Πλούσιο υλικό για τον Κώστα Κάππο θα βρείτε στην ιστοσελίδα www.kostaskappos.gr ♦️Δέκα επτά χρόνια συμπληρώθηκαν σήμερα από τον θάνατο του Κώστα Κάππου. Αυτού του μοναδικού ανθρώπου. Που όταν τον ρωτούσαν για τις αντιπάθειές του, εκείνος απαντούσε: «Εγώ δεν αντιπαθώ κανέναν, ούτε τους βασανιστές μου». Ο Κάππος δεν εξαργύρωσε ποτέ τα σημάδια που «φιλοτέχνησαν» πάνω σε ολόκληρο το κορμί του οι δεσμοφύλακές του. Ήταν κομμουνιστής. Κανονικός. Στα λόγια και στα έργα. Γι’ αυτό και ήταν ένας από εκείνους τους ξεχωριστούς που σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή, μια ολόκληρη γενιά. «Ονομάζεται Κώστας Κάππος, είναι 37 ετών πατέρας ενός ανήλικου αγοριού. Στις 25 Απριλίου 1968 το απόγευμα συνελήφθη. Κρατήθηκε στη Γενική Ασφάλεια ένα μήνα και μετά οδηγήθηκε στο Διόνυσο. Βασανίστηκε ένα μήνα εκεί και τον ξανάφεραν στην Ασφάλεια Αθηνών, από όπου οδηγήθηκε στη Λέρο. Καμία κατηγορία δεν απαγγέλθηκε εις βάρος του. Κανένας μάρτυρας δεν τον κατάγγειλε για τίποτα. Η δουλειά του ήταν λογιστής. Αρτιμελής, καλοφτιαγμένος, από τη φύση του. Το μόνο που δεν ήξερε ήταν η αντοχή του. Αυτή την δοκίμασε στον Διόνυσο και αργότερα στο Μπογιάτι. Όσοι τον ήξεραν πριν, είδαν ότι τόσο η φυσιογνωμία του, όσο και η διάπλαση του είχαν αλλοιωθεί. Τα βασανιστήρια είχαν αλλοιώσει τη διάπλαση και τη μορφή του. Δεκαέξι βασανιστές, εκτός από εκείνους που έδιναν μόνο ξύλο, όργωσαν κυριολεκτικά το κορμί του. Νοσηρές διάνοιες, σατανικοί εφευρέτες. Τέσσερεις στο Διόνυσο, 12 στο Μπογιάτι. (…) 500 περίπου (οι) ώρες βασανιστηρίων, που συνολικά πέρασε σε μπουντρούμια, φυλακές, στα κρατητήρια και στις απομονώσεις (…)». (Απόσπασμα από το βιβλίο «Η Επανάσταση που έρχεται», Επιλογή από άρθρα, κείμενα, συνεντεύξεις του Κώστα Κάππου, εκδόσεις «Αλήθεια»).

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.

Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.

Οι δικοί μας Άγιοι ! Οι σταυρωμένοι! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Κώστα Κάππος!

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σε όλες τις φίλες και τους φίλους . Σαν σήμερα το 1973 εκδηλώνεται στη Χιλή Αμερικανοκίνητο πραξικόπημα με επικεφαλής τον στρατηγό Αουγκούστο Πινοσέτ . Ο Σοσιαλιστής πρόεδρος Σαλβαδόρ Αλιέντε , οχυρώνενται στο Προεδρικό Μέγαρο και πέφτει νεκρός με το όπλο στο χέρι . Το πραξικόπημα ήταν το επιστέγασμα για την ανατροπή του Αλιέντε και της κυβέρνησης της “Λαϊκής Ενότητας ” στην οποία συμμετείχαν Κομμουνιστές , Σοσιαλιστές και άλλες δυνάμεις . Αυτή η στάση του Αλιέντε να υπερασπίζεται με το όπλο στο χέρι το προεδρικό μέγαρο της Χιλής όσο και ο τελευταίος λόγος του που εκφωνήθηκε πριν πέσει νεκρός ,αποτελεί διαχρονικό σύμβολο λεβεντιάς , αυτοθυσίας και αξιοπρέπειας . Από την άλλη κάθε Κομμουνιστής και λαικός άνθρωπος που παλεύει για την αλλαγή της καπιταλιστικής εξουσίας δεν πρέπει να ξεχνάει ποτέ όσα έχει πει ο Λένιν στο “Κράτος και επανάσταση ” : Αν η επιλογή σου είναι να διαχειριστείς και όχι να ανατρέψεις , αν η επιλογή σου είναι να διατηρήσεις τις υπάρχουσες κρατικές δομές και όχι να τις διαλύσεις και να τις τσακίσεις , αν η επιλογή σου είναι η συνδιαλλαγή μαζί τους και όχι ο εκ βάθρων μετασχηματισμός τους , τότε– όσες καλές προθέσεις και αν έχεις και η κυβέρηση της Λαϊκής Ενότητας είχε — αυτές οι κρατικές δομές , που φτιάχτηκαν για να εκμεταλεύονται και όχι να υπηρετούν το λαό , δεν θα μείνουν άπραγες . Θα στραφούν εναντίον των συμφερόντων του λαού και την εξουσία που συνεχίζουν να διατηρούν , θα την στρέψουν με το πιο βάρβαρο τρόπο πάνω στην κοινωνία . Όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνιούνται γιατί όσες φορές “ξεχάστηκαν ” οι λαοί το πλήρωσαν ακριβά . https://youtu.be/Zq3HEeD7vfo

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Γιώργος Βαρλάμος «Με τ’ αγριολούλουδά του! 13 Σεπτεμβρίου 2023 κλείνουν δέκα χρόνια από τον θάνατο του κομμουνιστή και κορυφαίου ζωγράφου – χαράκτη που άφησε δυσαναπλήρωτο κενό. Ο Γιώργης Βαρλάμος γεννήθηκε το 1922 στην Πάρο. Πέρασε όμως τα παιδικά του χρόνια στην Τήνο, απ’ όπου καταγόταν η μητέρα του Μαργαρίτα. Στον Πύργο της Τήνου, πατρίδα των μεγάλων, του Λύτρα, του Χαλεπά και πολλών άλλων, τα πρώτα μαθήματα του τα ΄δωσε ένας ντόπιος γλύπτης, παίζοντας με το ματρακά και το καλέμι… Οι γονείς του Γιώργη επιθυμούσαν να γίνει αρχιτέκτονας, αλλά αυτός έδωσε εξετάσεις και πέτυχε να μπει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 1941-42. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ ζωγραφική με δασκάλους τους Ουμβέρτο Αργυρό και Κωνσταντίνο Παρθένη και χαρακτική. Αποφοίτησε το 1947». Στάθηκε στις επιρροές που δέχτηκε από τους δασκάλους του, τόσο πάνω στην Τέχνη, όσο και πάνω στη ζωή και στους αγώνες. Αναφέρθηκε στη δράση του μέσα από την ΕΠΟΝ και την ΕΑΜική Αντίσταση στην περίοδο της Κατοχής, στη στάση απέναντι στη χούντα των συνταγματαρχών, στους καθημερινούς του αγώνες, στη διεθνή αναγνώριση και καταξίωσή του, αλλά και στη στράτευσή του με το ΚΚΕ, σημειώνοντας μεταξύ άλλων: «Τα χρόνια της Κατοχής ο Γιώργης Βαρλάμος, φοιτητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, οργανώθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και ανέπτυξε αντιστασιακή δράση. Ο Γιώργης σε συνέντευξη που έδωσε στο ΕΕΤΕ, μιλώντας για τα χρόνια εκείνα, την επαφή του με το εργαστήρι χαρακτικής της ΑΣΚΤ και την Αντίσταση μας είπε: “Γεννήθηκα 20 χρόνων”. Η περίοδος αυτή ήταν πολύ σημαντική για το σμίλεμα της προσωπικότητάς του… Συχνά αναπολούσε τα χρόνια του πολέμου και της ΕΠΟΝ, για τη συντροφικότητα και τον ενθουσιασμό της συλλογικής αντίστασης, για τις συντροφικές σχέσεις των νέων που αγωνίζονταν, και για τον ρόλο των σπουδαστών της Σχολής Καλών Τεχνών στην ΕΑΜική Αντίσταση κατά των ναζί: “Ο πόλεμος σε έκανε άνθρωπο”. Τα χρόνια εκείνα ήταν σημαντικά για την εξέλιξη της Ελληνικής Χαρακτικής. Mια από τις πιο πλούσιες σελίδες στην Ιστορία της Ελληνικής Χαρακτικής γράφτηκε στα χρόνια του ένοπλου λαϊκού αγώνα έως το 1949 και στα μετεμφυλιακά χρόνια της φυλακής και της εξορίας… Η χάραξη της μήτρας σε οποιοδήποτε πρόσφορο υλικό και η εκτύπωση σε οποιοδήποτε χαρτί ήταν το πιο περιφρουρημένο και το πιο πρόσφορο μέσο στη διάδοση των αντιφασιστικών ιδεών. Εδεσε τη ζωή του με το ΚΚΕ έως το τέλος Ο Γιώργης στην Κατοχή τυπώνει προκηρύξεις. Οι χαράκτες τυπώνουν προκηρύξεις, συνθήματα. Οργανώνονται τα παράνομα τυπογραφεία. Σύμφωνα με μαρτυρίες οι χαράκτες δούλευαν κρυμμένοι. Το βράδυ η καθοδήγηση έδινε στους χαράκτες το σύνθημα και το πρωί οι μήτρες και τα αντίτυπα ήταν έτοιμα… Ετσι κυκλοφορούν πλατιά, σε χιλιάδες, τρικ και προκηρύξεις, χαρακτικά από επώνυμους και ανώνυμους χαράκτες. Δημιουργείται σε αυτήν την περίοδο το Καλλιτεχνικό Συνεργείο της ΕΠΟΝ, που συνεισέφερε στον τομέα της προπαγάνδας και της διαφώτισης. Σταθμό και κινητήρια δύναμη αποτελεί η ίδρυση του ΕΑΜ καλλιτεχνών. Η Εθνική Αντίσταση, η δημιουργία του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη του πολιτικού ρόλου της Τέχνης. Για πρώτη φορά, η χαρακτική απέκτησε τόσο έντονα κοινωνική λειτουργία. Παρούσα στην Κατοχή, στον Δεκέμβρη του ’44 και μετά, στον Εμφύλιο. Η ΕΑΜική Αντίσταση μετέτρεψε το κοπίδι των χαρακτών σε όπλο και εμφύσησε στους καλλιτέχνες τα ιδανικά του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Μαζί με τον Βαρλάμο στρατεύθηκε στην Αντίσταση και μια πληθώρα μετέπειτα ονομαστών εικαστικών, όπως οι Τάσσος, Σεμερτζίδης, Στεφανίδης, Μακρής, Κατράκη, Βασιλείου, Μαγγιώρου, Κορογιαννάκης, Δαγκλής, Σικελιώτης, Γραμματόπουλος και άλλοι πολλοί. Τον Βαρλάμο οργάνωσε στην ΕΠΟΝ ο Γιάννης Στεφανίδης που έμειναν αγαπημένοι φίλοι και σύντροφοι έως το τέλος της ζωής τους. Ο Κεφαλληνός ανέλαβε το Εργαστήριο Χαρακτικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών το 1931. Στο Εργαστήριό του, το οποίο ήταν μία όαση δημιουργική και δημοκρατική σε δύσκολους καιρούς, φοίτησαν μεγάλοι κατοπινοί Ελληνες χαράκτες, όπως η Βάσω Κατράκη, ο Κώστας Γραμματόπουλος, ο Τάσσος (Αλεβίζος), ο Γιάννης Μόραλης, ο Γιώργος Βαρλάμος, ο Τηλέμαχος Κάνθος και άλλοι πολλοί. Ο Κεφαλληνός ήταν πάντα για τον Βαρλάμο ο λατρευτός δάσκαλος, ο καθοδηγητής, το πρότυπο, συνολικά ως προσωπικότητα: Από τον Κεφαλληνό μυήθηκε και στα ιδανικά του αγώνα. Με την κήρυξη του πολέμου του 1940, ο Κεφαλληνός έθεσε το Εργαστήριό του και τους μαθητές του στην υπηρεσία της μαχόμενης Ελλάδας, εκδίδοντας αφίσες με πατριωτικό/προπαγανδιστικό περιεχόμενο που του παράγγειλε αρχικά το ελληνικό κράτος. Ο Γιάννης Κεφαλληνός μαρξιστής ο ίδιος (εκείνος μύησε τον Βάρναλη στον μαρξισμό) προσέφερε πολλά για την προπαγάνδιση του ΕΑΜικού αγώνα (στο εργαστήρι του στη Σχολή και με την καθοδήγησή του σχεδιάστηκαν από ΕΑΜίτες μαθητές του χαρακτικά για αφίσες, αφισέτες και εκδόσεις του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ). Το 1943 συνελήφθη και φυλακίστηκε, επειδή τρεις ξυλογραφίες του με θέμα την πείνα, τις οποίες παρουσίασε στην Γ’ Καλλιτεχνική Επαγγελματική Εκθεση, ενόχλησαν τις ιταλικές αρχές κατοχής. Το 1973, η δικτατορία αποφάσισε να χρηματοδοτήσει με μηνιαίο μισθό 100 καλλιτέχνες για να οικοδομήσει πολιτιστικό προφίλ. Ο Γιώργης Βαρλάμος ήταν ένας από αυτούς που αρνήθηκαν αυτή τη χρηματοδότηση. Ηταν υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας του ΚΚΕ, σε πολλές εκλογικές μάχες. Οι αφίσες του, όποτε το κίνημα το ζητούσε, αποτελούν σημαντικές παρακαταθήκες, με κορύφωση την αφίσα του ΚΚΕ το 1981, κατά της ένταξης της χώρας μας στην (τότε) ΕΟΚ, αφίσα που αποκάλυπτε, με τον πιο απλό και ευρηματικό τρόπο, το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Για πολλά χρόνια, από το 1991 έως το τέλος της ζωής του, βοήθησε στην καλλιτεχνική επιμέλεια των βιβλίων του εκδοτικού οίκου του ΚΚΕ, της «Σύγχρονης Εποχής». Λίγο πριν φύγει από τη ζωή, ο Γιώργης Βαρλάμος άφησε στο Κομμουνιστικό Κόμμα παρακαταθήκη το έργο του και την επιθυμία του να μαθαίνουν οι νέοι καλλιτέχνες από αυτό, γράφοντας με το χέρι του: «Με τον τρόπο αυτό επιθυμώ να στηρίξω το κόμμα μου, του οποίου είμαι μέλος σχεδόν 70 χρόνια, στο δύσκολο και ηρωικό αγώνα που δίνει για την υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Το ΚΚΕ εκπροσωπεί και ενσαρκώνει τη φιλοσοφία και κοσμοθεωρία που και ο ίδιος επέλεξα να στηρίξω και να υπηρετήσω με όλες μου τις δυνάμεις και με τον τρόπο ζωής μου μέσα από τη συλλογική δράση. Ετσι θεωρώ ότι ολοκληρώνω κι εγώ την προσφορά μου στο μεγάλο και δίκαιο αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού από τα δεσμά της ταξικής σκλαβιάς, αγώνα που με διήγειρε και με συνεπήρε από τα νεανικά μου χρόνια και εξακολουθεί να φλογίζει την καρδιά μου μέχρι και σήμερα». (Ριζοσπάστης)

Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες

13 Σεπτεμβρίου 1922: Η Σμύρνη καίγεται Η Σμύρνη παραδίδεται στις φλόγες, ενώ χιλιάδες, ξεριζωμένοι προσπαθούν να φύγουν προς την Ελλάδα, με όποια μέσα μπορούν, για ν’ αποφύγουν τη σφαγή. Η Μικρασιατική Καταστροφή αποτελεί μια από τις πιο τραγικές στιγμές της Ιστορίας της Ελλάδας, τις συνέπειες της οποίας πλήρωσε ο λαός της. Είναι το αποτέλεσμα της συμμετοχής της άρχουσας τάξης της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή της Εγγύς Ανατολής, προκειμένου να προωθήσει μέσω αυτής της συμμετοχής στην πράξη τη θεωρία της «Μεγάλης Ιδέας», δηλαδή της προσάρτησης εδαφών στην Ελλάδα και έτσι να ικανοποιηθούν τα συμφέροντα των Ελλήνων κεφαλαιοκρατών, τα οποία διαπλέκονταν με αυτά των τότε ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα της Αγγλίας. Η επίθεση του στρατού του Κεμάλ άρχισε στις 13 Αυγούστου 1922 στη γραμμή Αφιόν Καραχισάρ – Σμύρνη. Η ήττα είναι συντριπτική και ο ελληνικός στρατός αρχίζει την άτακτη υποχώρησή του. Ενα μήνα αργότερα οι Τούρκοι μπαίνουν στη Σμύρνη, που παραδίδεται στις φλόγες ενώ χιλιάδες, ξεριζωμένοι πια, είχαν φύγει και συνέχιζαν να φεύγουν προς την Ελλάδα, με όποια μέσα μπορούσαν, για ν’ αποφύγουν τη σφαγή. Η ισχυρή ναυτική δύναμη (τουλάχιστον 21 αμερικανικών, αγγλικών και γαλλικών πολεμικών πλοίων), που βρισκόταν αγκυροβολημένη στο λιμάνι της Σμύρνης, όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει την καταστροφή της πόλης και των κατοίκων της, αλλά αντιθέτως: «Μέσα στα πολεμικά οι μπάντες παίζανε εμβατήρια (…) για να μην φτάνουν ίσαμε τ’ αυτιά των πληρωμάτων οι κραυγές της οδύνης και οι επικλήσεις του κόσμου (…) Μία, μόνο μία κανονιά, μια διαταγή έφτανε για να διαλύσει όλα κείνα τα μαινόμενα στίφη. Κι η κανονιά δε ρίχτηκε κι η εντολή δε δόθηκε. Μόνο χτυπούσαν με λοστούς τα χέρια των αμοίρων Μικρασιατών, που κατάφερναν να φτάσουν ως τα καράβια τους, τους περίχυναν με ζεματιστά νερά και τους πετούσαν πίσω στη θάλασσα…» Ακόμα: «Τα πληρώματα των εν Σμύρνη ναυλοχούντων πολεμικών των απέκοπτον τας χείρας και έθραυον τας κεφαλάς των δυστυχών εκείνων Ελλήνων, που ενόμιζαν ότι ημπορούσαν, αποφεύγοντες την τουρκικήν μάχαιραν, να εύρουν άσυλον και προσωρινήν φιλοξενίαν εις τα πολεμικά σκάφη»9. Στην Αθήνα Και ενώ συνέβαιναν αυτά, στις 10/23 Σεπτέμβρη ο φρούραρχος Αθηνών αποπειράθηκε να αποσπάσει τα ηγετικά στελέχη του ΣΕΚΕ (Κ) από τις φυλακές Συγγρού και να τα εκτελέσει10, αλλά ο διευθυντής των φυλακών δεν παρέδωσε τους κρατούμενους. Στις 11/24 Σεπτέμβρη εκδηλώθηκε κίνημα στις ναυτικές και στρατιωτικές δυνάμεις που είχαν συγκεντρωθεί στη Χίο και τη Μυτιλήνη. Στις 13/26 Σεπτέμβρη, τα τμήματα του στρατού που ήταν προσκείμενα στους κινηματίες έφτασαν στο Λαύριο και από εκεί έστειλαν τελεσίγραφο στην Αθήνα. Στις 14/27 Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα κίνημα υπό τον Θ. Πάγκαλο, ο οποίος συνέλαβε εκατοντάδες οπαδούς του βασιλιά, με σκοπό να τους τουφεκίσει. Την ίδια μέρα, παραιτήθηκε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και ανέλαβε ο Γεώργιος Β΄, ενώ την επομένη μπήκαν στην Αθήνα τα στρατεύματα που βρίσκονταν στο Λαύριο και την εξουσία ανέλαβαν οι Γονατάς – Πλαστήρας – Φωκάς, ηγέτες του στρατιωτικού κινήματος. Στις 17/30 Σεπτέμβρη ο Κωνσταντίνος εγκατέλειψε τη χώρα, ενώ σχηματίστηκε κυβέρνηση με προσωρινό πρωθυπουργό τον Σωτήριο Κροκιδά. Στις 26 Σεπτέμβρη/9 Οκτώβρη κηρύχθηκε στρατιωτικός νόμος και 4 μέρες αργότερα η κυβέρνηση αποδέχτηκε την ανακωχή των Μουδανιών. Στη βάση της Συνθήκης ο ελληνικός στρατός υποχρεώθηκε να αποχωρήσει και από την Ανατολική Θράκη. Οι συνέπειες της Μικρασιατικής Εκστρατείας και Καταστροφής ήταν τραγικές για τον μάχιμο και τον άμαχο πληθυσμό. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΓΕΣ, οι απώλειες του ελληνικού στρατού στα χρόνια 1919 – 1922 ήταν 24.200 νεκροί, 49.000 «τραυματίες και αποβιώσαντες» και 18.000 αγνοούμενοι. Σύνολο απωλειών 91.20011. Οσον αφορά τον άμαχο πληθυσμό, παρότι οι απώλειες είναι αδύνατο να υπολογιστούν με ακρίβεια, ωστόσο μετριούνταν σε εκατοντάδες χιλιάδες12. Χιλιάδες ήταν επίσης οι αγνοούμενοι. Περίπου 1.500.000 ήταν εκείνοι που έγιναν πρόσφυγες (Ριζοσπάστης)

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.

Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 13-9-2022 “φεύγει”από την ζωή ο κομμουνιστής ηθοποιός ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΖΑΚΟΣ.Και δύο δηλώσεις του μετά το Θεατρικό έργο “Πως να σωπάσω”: . «Εχει συσσωρευθεί μέσα μας πολλή πίκρα, αγανάκτηση, θυμός με όσα βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας. Και έτσι αναρωτιόμαστε. Πώς να σωπάσω; Πώς να σωπαίνει ο άνθρωπος και να δέχεται παθητικά όλο αυτόν τον καταιγισμό; Δεν πάει άλλο το πράγμα… Καταστρέφεται η ομορφιά της ζωής και αυτό μας καίει, μας πονάει πολύ. Ψάχνουμε, να βρούμε τρόπους να συνομιλήσουμε με το κοινό πάνω στα κοινά μας προβλήματα. Να τα θυμηθούμε, να σκεφτούμε πάνω σε αυτά και να καθορίσουμε τη στάση μας απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα. Να μην την αφήνουμε θολή και αόριστη. Σε αυτήν την ολομέτωπη επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη, πρέπει να απαντήσουμε». ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΖΑΚΟΣ

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

🚩🌹🚩 «ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ» ΑΘΗΝΑΣ 🚩🌹🚩 Το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθήνας επισκέφτηκε σήμερα ο Νίκος Σοφιανός Το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΓΠΑ) επισκέφθηκε σήμερα ο Νίκος Σοφιανός, υποψήφιος Δήμαρχος Αθήνας, συνοδευόμενος από τον υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο Πολυδεύκη Χατζόπουλο, καθηγητή στο τμήμα Μοριακής Βιολογίας του ΓΠΑ, την υποψήφια περιφερειακή σύμβουλο Βορείου Τομέα Όλγα Βήττου, Υπ. Διδάκτωρ – ερευνήτρια στο ΓΠΑ και τη Νίκη Χρονοπούλου, χημικό μηχανικό, Πρόεδρο του Συλλόγου Εργαζομένων στο ΓΠΑ, Περιφερειακή σύμβουλο και εκ νέου υποψήφια στο Δυτικό Τομέα της Περιφέρειας Αττικής με τη Λαϊκή Συσπείρωση. Κατά την επίσκεψη στο Πανεπιστήμιο ο Νίκος Σοφιανός και οι υπόλοιποι υποψήφιοι συνομίλησαν με τους καθηγητές και τους διοικητικούς υπαλλήλους του πανεπιστημιακού ιδρύματος, ενώ συναντήθηκαν και με τον Πρύτανη Σπύρο Κίντζιο και τον Αντιπρύτανη του ΓΠΑ Εμμανουήλ Φλεμετάκη. Στη συζήτηση με τους εργαζόμενους του ΓΠΑ έντονο ήταν το ενδιαφέρον για τα ζητήματα της Διπλής Ανάπλασης στο Βοτανικό που γειτνιάζουν με το πανεπιστημιακό ίδρυμα και τις θέσεις της Λαϊκής Συσπείρωσης, αλλά και τα ζητήματα της αντιπλημμυρικής θωράκισης τόσο συνολικά -ειδικά μετά τις πρόσφατες καταστροφικές πλημμύρες στη Θεσσαλία- όσο και στην περιοχή, με αφορμή και τα αποτελέσματα της πρόσφατης μικρής σε διάρκεια νεροποντής στην Αθήνα που μετέτρεψε όμως δρόμους της πόλης σε ποτάμια και γειτονιές σε λίμνες. Το απόγευμα, στις 7μ.μ. ο Νίκος Σοφιανός θα μιλήσει σε συγκέντρωση στο Κουκάκι. https://www.902.gr/eidisi/topiki-dioikisi/340833/geoponiko-panepistimio-athinas-episkeftike-simera-o-nikos-sofianos

Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες

10 χρόνια σήμερα, χωρίς τον Γιώργη Βαρλάμο… Τα αγριολούλουδα του Βαρλάμου», αγγελιοφόροι ενός ευτυχισμένου μέλλοντος! …τα λουλούδια του Βαρλάμου έχουν κάτι ξεχωριστό. Πρώτα – πρώτα δεν είναι εκείνες οι ακριβές ράτσες λουλουδιών, οι καλλιεργημένες στα ανθοκομεία και προορισμένες για να διακοσμούν τις αυλές και τα σαλόνια των πλουσιόσπιτων. Είναι τα χωνάκια, η κάπαρη, οι καμπανούλες, τα κυκλάμινα, οι παπαρούνες, οι μαργαρίτες, όλα τους απλά, ταπεινά κι άλλες φορές ατίθασα αγριολούλουδα. Τα λουλούδια του Βαρλάμου «παίρνουν το μέρος των φτωχών». Μα ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι δεν είναι αποκομμένα από τη φυσική ζωή τους. Ο Βαρλάμος δεν τα ξεριζώνει για να τα βάλει στο βάζο, «προτιμά τα λουλούδια που δεν κακόπαθαν απ’ τον άνθρωπο, που ζουν στη ζεστασιά του ήλιου και όχι στην ψυχρότητα του ανθογιαλιού» όπως παρατηρεί στον «Ριζοσπάστη» το 1981 ο κριτικός Νίκος Αλεξίου, ενώ εύστοχα συνεχίζει: «Εκείνο που αποτελεί προσωπικό του επίτευγμα είναι η συνθετική τους τοποθέτηση, η ανάπτυξη κι η αναπνοή τους μέσα στο φόντο, σε μια ατμόσφαιρα ονείρου, που δίνει ποιητικές αναγωγές πέρα από τα εικονιζόμενα»… https://www.902.gr/eidisi/politiki/331003/egkainiastike-o-horos-politismoy-ergastiri-giorgi-varlamoy-video-foto

Δημοσίευση • 42 φωτογραφίες

Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.

Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.

Δείτε εδώ Λαϊκή Αλλαγή. α) αυτοδημιούργητος εφοπλιστής. β)Νόμος Αχτσιόγλου Βρούτση που χαντακωνει κάθε απεργία. γ) Παππάς, βοσκοτόπια και τηλεοπτικές άδειες που το ζήτημα δεν ήταν ποιοι τις έχουν και πως κατευθύνουν την κοινή γνώμη, αλλά πόσο πληρώνουν για να τις έχουν. δ) Ο ‘αριστερός’ της Οξφόρδης που υπογράφει τα funds να παρουν τα σπίτια του κοσμάκη με ηλεκτρονικούς πλειστηριασμους . Ρωτάς ακόμη γιατί #ΚΚΕ?? ΚΚΕ και Λαϊκή Συσπείρωση σε Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές!

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Υπηρέτησε το λαό με την τέχνη και τον αγώνα του – Τον θυμόμαστε πάντα…

Σύνδεσμος • 902.gr

Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.

Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.

Ριζωμένος στην καρδιά του λαού Είκοσι δύο χρόνια συμπληρώνονται από το θάνατο του Στέλιου Καζαντζίδη Τραγούδησε τους καημούς, τους έρωτες, τις πίκρες, τις αδικίες του κόσμου… Φωνή – σύμβολο μιας κοινωνίας που αγωνιζόταν να σταθεί στα πόδια της και αιμορραγούσε από τη μάστιγα της ξενιτιάς, ο Στέλιος Καζαντζίδης τραγούδησε το μόχθο του εργάτη, τον καημό και το θυμό του μετανάστη, την αγωνία και τους πόθους των απλών ανθρώπων της δουλιάς. Με τη δυνατή, καθαρή και με σπάνιες αποχρώσεις φωνή του, «μίλησε» στις καρδιές τους, ερμηνεύοντας σπουδαία λαϊκά τραγούδια, αλλά και μεγάλες δημιουργίες των Θεοδωράκη, Λεοντή, Χατζιδάκι, Λοΐζου, Ξαρχάκου. (14/9) συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από το θάνατο του λαϊκού καλλιτέχνη, που θεωρούσε ότι «λαϊκός τραγουδιστής είναι αυτός, που εκφράζει τα προβλήματα, τα παράπονα και τις αγωνίες του απλού κόσμου. Πρέπει να βγάζει από μέσα του πόνο για να απαλύνει τον πόνο αυτών που τον ακούνε. Γιατί, κακά τα ψέματα, λαϊκό τραγούδι σημαίνει πόνος». Εκείνος από πολύ νωρίς ένιωσε τι σημαίνει πόνος, κοινωνική αδικία, αγώνας για την επιβίωση. Γεννημένος τον Αύγουστο του 1931, στην προσφυγούπολη Νέα Ιωνία, ο Στέλιος Καζαντζίδης στην αρχή της εφηβείας του μένει ορφανός από πατέρα. Αναγκάζεται να κάνει όλες τις δουλιές του ποδαριού, προκειμένου να ζήσει τη μητέρα του και το νεογέννητο αδελφό του. Ανάμεσα σε άλλα δούλεψε σαν αχθοφόρος και σαν μικροπωλητής στις αγορές, ενώ κάτω από αντίξοες συνθήκες στις οικοδομές και σε εργοστάσια της Ν. Ιωνίας. Το 1950 ξεκινά η μεγάλη πορεία του στο τραγούδι, που μας πρόσφερε αμέτρητες επιτυχίες: «Δυο πόρτες έχει η ζωή», «Η πρώτη αγάπη», «Η κοινωνία με κατακρίνει», «Μαντουμπάλα», «Ζιγκουάλα», «Απόκληρος της κοινωνίας», «Είσαι η ζωή μου», «Φεύγω με πίκρα στα ξένα», «Στις φάμπρικες της Γερμανίας», «Καρδιά πληγωμένη» κ.ά. Μέσα σε μία χρονιά, το 1959, το δισκάκι 45 στροφών με τη «Μαντουμπάλα» στη μια πλευρά και το «Δυο πόρτες έχει η ζωή», στην άλλη, πούλησε 96 χιλιάδες αντίτυπα, σπάζοντας το ρεκόρ των 45.000, που είχε ως τότε το «Γαρίφαλο στ’ αυτί» των Χατζιδάκι – Σακελλάριου. Οι πωλήσεις, μάλιστα, παρέμειναν σε υψηλό επίπεδο για ακόμα 7 – 8 χρόνια. Απόλυτος κυρίαρχος στο λαϊκό τραγούδι μέχρι το ’65, ο Στ. Καζαντζίδης ερμηνεύει τραγούδια με θέμα κοινωνικό – τα περισσότερα αναφέρονταν στη μετανάστευση- μιλώντας στις καρδιές των εργατών με τα «Μουτζουρωμένα χέρια», όσων «γεύονται» το πικρό «Ψωμί της ξενιτιάς», «Στον Καναδά, στη Βραζιλία», ή στου «Βελγίου τις στοές». Τραγουδά για τα παλικάρια στις «Φάμπρικες», για τις φτωχογειτονιές, για τον έρωτα, για το χωρισμό, το άδικο, αλλά και για κάποιες εξωτικές γυναίκες με τα παράξενα ονόματα Μαντουμπάλα, Ζιγκουάλα, Μανώλια… Ερμηνεύει τραγούδια όλων των μεγάλων δημιουργών της εποχής: Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Χιώτη, Μητσάκη, Καλδάρα, Παπαγιαννοπούλου, Δερβενιώτη, Βίρβου, Κολοκοτρώνη, Καραπατάκη, Μπακάλη κ.ά., ενώ γράφει και δικά του τραγούδια. Σταθμοί στην πορεία του Στ. Καζαντζίδη και της Μαρινέλλας υπήρξαν οι συνεργασίες τους με τους «έντεχνους» δημιουργούς. Από τη δεκαετία του ’60 ακόμη, ο Στ. Καζαντζίδης συγκρούστηκε με το κατεστημένο των δισκογραφικών εταιριών και τη νύχτα. Το 1965 παίρνει την απόφαση να μείνει μακριά από τα κέντρα – απόφαση που τήρησε για όλα τα μετέπειτα 35 χρόνια. Από τότε η επαφή του με τον κόσμο γίνεται μόνο μέσα από μικρούς δίσκους 45 στροφών που κυκλοφορούν τακτικά, με μεγάλη επιτυχία. Προσπαθώντας να φύγει από την «Odeon – Parlophone – Megaphone» του Μάτσα (κατοπινή «Μίνως»), στην οποία πήγε αφήνοντας την «Κολούμπια», δημιούργησε τη δική του εταιρία, την «Standard», που έκλεισε μετά από μικρό διάστημα λειτουργίας, ενώ ηχογράφησε και λίγα τραγούδια στη μικρή τότε «Philips». Αναγκάζεται να γυρίσει στη «Μίνως» κι όλες του οι ηχογραφήσεις στη δεκαετία του ’70 γίνονται εκεί. Το 1976 κι ενώ έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία με το δίσκο «Υπάρχω», η φωνή του Καζαντζίδη μπαίνει σε καραντίνα εντεκάμισι χρόνων, με δικαστικές αποφάσεις. Ο μεθοδευμένος και εξουθενωτικός για το λαϊκό τραγουδιστή πόλεμος, που εκπορευόταν από τις δισκογραφικές εταιρίες, τον κρατά έξω από τα στούντιο, στην πιο ώριμη περίοδο της καριέρας του. «Χρόνια ολόκληρα με βασάνιζαν οι εταιρίες. Μου τσάκισαν την ψυχολογία», έλεγε. Το δεσμευτικό συμβόλαιό του λύθηκε μόλις το 1987, με νόμο που εισηγήθηκε στη Βουλή ο Αντώνης Τρίτσης. Από το 1987 μέχρι τέλους, η καλλιτεχνική του δραστηριότητα συνδέθηκε με ηχογραφήσεις δίσκων. Ξεχωριστή ήταν η ερμηνεία του με τους Χ. και Π. Κατσιμίχα στο τραγούδι του Αντώνη Βαρδή «Στην Ελλάς του 2000». Την τελευταία πενταετία τραγούδησε έργα σε ποντιακή γλώσσα, που αγαπήθηκαν από τον Ποντιακό Ελληνισμό. Ρ. ΣΟΥΛΗ Ριζοσπάστης

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

“Δεν τραγουδώ επειδή μου αρέσει να τραγουδώ ή επειδή εχω καλή φωνή. Τραγουδώ επειδή η κιθάρα μου εχει αισθήματα και λογική…..” Με αυτή την κιθάρα ο Βίκτωρ Χάρα τραγούδησε και εξιστόρησε τις ελπίδες, τα πάθη και τα όνειρα του Χιλιανού λαού, αυτή τη κιθάρα και αυτή τη φωνή οι αμερικανοκίνητοι φασίστες του Πινοσέτ θέλησαν να τσακίσουν. Τη μέρα του αιμοσταγούς πραξικοπήματος ο τροβαδούρος συνελήφθη, οι εγκληματίες βασανιστές του τού έσπασαν τα χέρια και του έδωσαν μια κιθάρα χλευάζοντας τον ζητώντας του να παίξει και ο Χάρα τραγούδησε το “Venceremos” (θα νικήσουμε).Λίγες μέρες αργότερα μετά από φριχτά βασανιστήρια πυροβολήθηκε μέχρι θανάτου. Σαν σήμερα 50 χρόνια από την μαρτυρική δολοφονία του εμβληματικού τροβαδούρου και η φωνή του αντηχεί σαν άνεμος στα αυτιά μας.!! VENCEREMOS..

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.

Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.

<<ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ( 16-9-1977) συμπληρώνονται 46 χρόνια απο το θανατο της μεγαλης Κομμουνιστριας παιδαγωγου Ροζας Ιμβριωτη Ενα μικρο αφιερωμα: <<Στην (ΦΩΤΟ ) είναι κάποια συγκέντρωση για την εκπαίδευση στο Καρπενήσι, στο βήμα ο Κώστας Σωτηρίου, καθιστή με τα γυαλιά ηλίου η Ρόζα Ιμβριώτη. Στην πικέτα της φωτογραφίας αναγράφεται το εξής σύνθημα “Η δημοτική γίνεται πραγματικότητα σε κατώτερα και ανώτερα σχολεία”.>> .(Ετικετες: ΕΑΜ,ΕΛΑΣ,ΕΠΟΝ, Ευρυτανια Κωστας Σωτηριου,Ροζα Ιμβριωτη)] ΠΗΓΗ Ιστορικο αρχειο ΚΚΕ

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Εδουάρδο Γκαλεάνο 3 Σεπτεμβρίου 1940 Απόσπασμα από το βιβλίο του “Ένας κόσμος ανάποδα”: “Παρότι δεν μπορούμε να μαντέψουμε πως θα είναι τα επόμενα χρόνια, έχουμε τουλάχιστον το δικαίωμα να ονειρευτούμε πώς θα θέλαμε να είναι. Το 1948 και το 1976 ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών διατύπωσε οικουμενικές διακυρήξεις με εκτενείς καταλόγους ανθρώπινων δικαιωμάτων αλλά η μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας δεν έχει κανένα άλλο δικαίωμα εκτός από το δικαίωμα να βλέπει, να ακούει και να σιωπά. Τι θα γίνει αν αρχίσουμε να ασκούμε το δικαίωμα στο όνειρο που δεν διακυρήχθηκε ποτέ; Τι θα γίνει αν για μια στιγμούλα αφεθούμε στο παραλήρημα; Ας διαπεράσει το βλέμμα μας το όνειδος και ας ονειρευτούμε έναν άλλο κόσμο όπου: Ο αέρας θα είναι καθαρός, απαλλαγμένος από το μικρόβιο του ανθρώπινου φόβου και από τα ανθρώπινα πάθη. Στους δρόμους τα σκυλιά θα συνθλίβουν αυτοκίνητα. Τους ανθρώπους δεν θα τους ελέγχει το αυτοκίνητο, δε θα τους προγραμματίζει ο υπολογιστής, δε θα τους εξαγοράζει το σούπερ μάρκετ, δε θα τους παρακολουθεί η τηλεόραση. Η τηλεόραση θα πάψει να είναι το πιο σημαντικό μέλος της οικογένειας και θα της συμπεριφερόμαστε όπως στο σίδερο ή το πλυντήριο ρούχων. Οι άνθρωποι θα δουλεύουν για να ζήσουν, αντί να ζουν για να δουλεύουν. Στους ποινικούς κώδικες θα ενταχθεί και το αδίκημα της βλακείας, το αδίκημα που διαπράττουν όσοι ζουν για να έχουν ή για να κερδίζουν, αντί να ζουν απλώς και μόνο για να ζουν, σαν τα πουλιά που κελαηδούν χωρίς να ξέρουν ότι κελαηδούν και σαν τα παιδιά που παίζουν χωρίς να ξέρουν ότι παίζουν. Σε καμιά χώρα δεν θα φυλακίζονται οι νέοι που αρνούνται να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία αλλά εκείνοι που θα θέλουν να την υπηρετήσουν. Οι οικονομολόγοι δε θα ονομάζουν επίπεδο ζωής το επίπεδο κατανάλωσης, ούτε ποιότητα ζωής την ποσότητα των υλικών αγαθών. Οι μάγειροι δεν θα πιστεύουν ότι είναι ευχάριστο για τους αστακούς να τους βράζουν ζωντανούς. Οι ιστορικοί δεν θα πιστεύουν ότι η εισβολή σε μια χώρα είναι κάτι που την ευχαριστεί. Οι πολιτικοί δεν θα πιστεύουν ότι είναι ευχάριστο για τους φτωχούς να τρώνε υποσχέσεις. Η σοβαρότητα θα πάψει να θεωρείται αρετή και κανείς δε θα παίρνει στα σοβαρά έναν άνθρωπο που δε θα είναι ικανός να γελάει με τον εαυτό του. Ο θάνατος και το χρήμα θα χάσουν τις μαγικές τους δυνάμεις και ούτε ο θάνατος ούτε η περιουσία θα μπορούν να μετατρέψουν έναν παλιάνθρωπο σε ευυπόληπτο πολίτη. Κανείς δε θα θεωρείται ήρωας ή χαζός επειδή κάνει αυτό που πιστεύει ότι είναι σωστό αντί να κάνει αυτό που τον συμφέρει περισσότερο. Ο κόσμος δεν θα πολεμάει πια τους φτωχούς αλλά τη φτώχεια και η στρατιωτική βιομηχανία δε θα έχει άλλη λύση παρά να κλείσει. Το φαγητό δε θα είναι εμπόρευμα ούτε η επικοινωνία εμπόριο, επειδή το φαγητό και η επικοινωνία είναι δικαιώματα του ανθρώπου. Κανείς δε θα πεθαίνει από πείνα επειδή κανείς δε θα πεθαίνει από το πολύ φαΐ. Κανείς δε θα φέρεται στα παιδιά του δρόμου σαν να είναι σκουπίδια, επειδή δε θα υπάρχουν παιδιά του δρόμου. Κανείς δε θα φέρεται στα πλούσια παιδιά σαν να είναι λεφτά, επειδή δε θα υπάρχουν πλούσια παιδιά. Η εκπαίδευση δε θα είναι προνόμια μόνο όσων μπορούν να την πληρώσουν. Η αστυνομία δεν θα είναι εφιάλτης για όσυς δεν μπορούν να την εξαγοράσουν. Η δικαιοσύνη και η ελευθερία, αδέρφια σιαμαία που καταδικάστηκαν να ζουν χωριστά, θα ενωθούν και πάλι, πλάτη με πλάτη. Μια μαύρη γυναίκα θα είναι πρόεδρος της Βραζιλίας και μια άλλη γυναίκα, επίσης μαύρη, θα είναι πρόεδρος την Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής μια ινδιάνα γυναίκα θα κυβερνάει τη Γουατεμάλα και μια άλλη το Περού. Στην Αργεντινή οι τρελές της Πλάζα ντε Μάγιο θα είναι παράδειγμα πνευματικής υγείας, επειδή εκείνες αρνήθηκαν να ξεχάσουν στα χρόνια της υποχρεωτικής λήθης. Η Αγία Μητέρα Εκκλησία θα διορθώσει τα τυπογραφικά λάθη στους πίνακες του Μωυσή και η έκτη εντολή θα προστάζει να τιμάμε το σώμα. Η Εκκλησία επίσης θα υπαγορεύσει μια ακόμη εντολή, που την ξέχασε ο Θεός: «Αγάπα τη φύση, μέρος της οποίας είσαι κι εσύ». Θα ξαναβλαστήσουν τα δάση στον ερημωμένο κόσμο μας και στις ερημωμένες ψυχές. Οι απελπισμένοι θα ξαναβρούν την ελπίδα τους και οι χαμένοι τη ζωή τους, αφού απελπίστηκαν επειδή ήλπισαν πολύ και χάθηκαν επειδή έψαξαν πολύ. Όσοι έχουμε θέληση για δικαιοσύνη και ομορφιά θα είμαστε όλοι αδέρφια, όποτε κι αν έχουμε γεννηθεί, όπου κι αν έχουμε ζήσει, χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουμε καθόλου τα σύνορα του κόσμου και του χρόνου. Η τελειότητα θα εξακολουθήσει να είναι το βαρετό προνόμιο των θεών όμως, σ’ αυτό τον όμορφο {…} κόσμο, θα ζούμε την κάθε νύχτα σαν να ‘ναι η τελευταία και την κάθε μέρα σαν να ‘ναι η πρώτη μας”.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα στις φίλες και τους φίλους . Σαν σήμερα το 1968 ιδρύεται η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας , η ΚΝΕ . Ήταν η πρώτη φορά μετά το 1943 , χρονιά αυτοδιάλυσης της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδος ( ΟΚΝΕ ) , ώστε να δημιουργηθεί η ΕΠΟΝ , που συγκροτούνταν οργάνωση με μαρξιστικά –Λενινιστικά χαρακτηριστικά , με σκοπό να προωθεί τη πολιτική του ΚΚΕ στη νεολαία , πρωταρχικά την εργατική , και να διαπαιδαγωγεί τα πιο πρωτοποριακά τμήματα των νέων γενιών στης αρχές της ταξικής πάλης , του Μαρξισμού –Λενινισμού .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα και καλή σας εβδομάδα ! ….Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία . Μία ιστορία σύντομη μοναδική και μεγάλη . Τριάντα έξι χρόνια συμπληρώνονται σαν σήμερα από το θάνατο του Μάνου Λοΐζου ,του μελωδού της ψυχής μας , του καλλιτέχνη που στο σύντομο διάβα του από τη ζωή προσέφερε μία μεγάλη σε ποιότητα δημιουργία , η οποία παραμένει ζωντανή και συνεπαίρνει με την ίδια δύναμη εδώ και χρόνια . Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη σημαδιακή αυτή ημέρα πού συνέπεσαι με το ξεκίνημα του Φεστιβάλ της ΚΝΕ — “ΟΔΗΓΗΤΗ ” στο Περιστέρι ,όταν η πικρή είδηση του θανάτου του σκόρπισε απέραντη θλίψη σε όλους τους συντρόφους και όχι μόνο ,γιατί ο Μάνος ήταν αγαπητός στο κόσμο που τον αγάπησε και τον τραγούδησε . Το έργο του ήταν φάρος οδηγός στη σημερινή καταιγίδα , της λαίλαπας της ασχήμιας και αυτό είναι περισσότερο πάρα ποτέ αναγκαία η υπενθύμιση στους νέους ότι υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται για ένα πολιτισμό ουσίας . Για ένα πολιτισμό ο οποίος συνδυάζει την ψυχαγωγία με αξίες και αρχές . Ο Μάνος Λοΐζος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και από μικρό παιδί άρχισε να ασχολείται με τη μουσική , παίρνοντας τα πρώτα ερεθίσματα από ένα μουσικό του δρόμου που έπαιζε βιολί και παράλληλα τραγουδούσε , ώσπου μία μέρα ο πατέρας του του αγόρασε ένα βιολί και άρχισε μαθήματα . Ο ερχομός του στην Αθήνα το 1955 συμπίπτει με την εμφάνιση του Μάνου Χατζιδάκη και την εμφάνιση των πρώτων τραγουδιών του σε δίσκους “χάρτινο το φεγγαράκι ” , λατέρνα κλπ τραγούδια που του έκαναν μεγάλη εντύπωση . Τα επόμενα χρόνια άρχισε να ανακαλύπτει το λαικό τραγούδι και το 1960 ανοίγει μία νέα εποχή , η εποχή του Μίκη Θεοδωράκη . Οι αγώνες του λαού ήταν πηγή έμπνευσης για το Μάνο και το τραγούδι του δρόμου του Λόρκα τον εμπναίει . Το μελοποιεί στις αρχές του 62 με ερμηνευτή το Γιώργο Μούσιο . Το κλίμα της εποχής ,οι δημοκρατικοί αγώνες του 1964 – 65 δεν τον αφήνουν αδιάφορο και τα τραγούδια που γράφει εκείνη την περίοδο είναι εμπνευσμένα από αυτούς . Ήταν η περίοδος που η μπουάτ γίνονταν τόπος συνάντησης των φοιτητών της γενιάς του του 114 και του 15% για την Παιδεία , οι οποίοι μαζί με τα τραγούδια του Μίκη τραγουδούν με πάθος τα τραγούδια του Μάνου : το δρόμο , τον Στρατιώτη , το Ακορντεόν , τον “Τρίτο Παγκόσμιο ” . Είναι τα τραγούδια που σημαδεύουν την πορεία του συνθέτη και του ανοίγουν το δρόμο για πλατιά αναγνώριση . Με τον ερχομό της δικτατορίας και με τον κίνδυνο της σύλληψης να παραμονεύει ο Μάνος Λοΐζος επιλέγει την αυτοεξορία στην Αγγλία . Επιστρέφει όμως στις αρχές του 68 Μέσα στη καταχνιά της χούντας γράφει τραγούδια , που γίνονται επιτυχίες με ερμηνευτές κυρίως τους Γιώργο Νταλάρα και Γιάννη Καλατζή . Κυκλοφορεί τους δίσκους “Ο Σταθμός ” , “Θαλασσογραφίες ” σε στίχους Λ. Παπαδόπουλου . Στη συνέχεια γράφει τη μουσική για τη ταινία του Αλέξανδρου Δαμιανού Ευδοκία . Παράλληλα συνθέτει και πολλά κομμάτια που τα τραγουδά σε ” φιλικό κύκλο ” και δεν ακούγονται ” ποτέ έξω από τους τοίχους μιας κάμαρας” όπως ο ίδιος έλεγε . Ανάμεσά τους ο Τσε , ο μέρμηγκας, τα συρματοπλέγματα , το Μη με ρωτάς κλπ Στη περίοδο 74 -76 ακολουθούν οι κύκλοι “Καλημέρα ήλιε ” , “Τα τραγούδια του δρόμου ” , ” Τα τραγούδιαμας ” τα τελευταία σε στίχους Φώντα Λάδη είναι λαϊκά , πολιτικά τραγούδια, με αναφορές σε καυτά κοινωνικά προβλήματα, σε απεργίες και αγώνες της εργατικής τάξης που ερμηνεύονται από το Γιώργο Νταλάρα . Ανάμεσά τους τα “Πάγωσε η τσιμινιέρα , το “Λιώνουν τα νιάτα μας ” , το “Δέντρο ” . Το1979 κυκλοφόρησαν τα “Τραγούδια της Χαρούλας ” , σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη και ερμηνεύτρια την ίδια . “Τίποτα δεν πάει χαμένο ” , ” Μες το πλήθος “, “Όλα σε θυμίζουν” κλπ . Ακολουθούν ο τελευταίος του δίσκος “Για μία μέρα ζωής ” και μετά το θάνατό του το ” Γράμμα στην αγαπημένη ” σε ποίηση του Ναζίμ Χικμέτ . Στρατευμένος αγωνιστής ο Μάνος Λοΐζος και με το έργο του και τους αγώνες του πορεύτηκε με τα ιδανικά της εργατικής τάξης παλεύοντας για μια δίκαιη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου απόάνθωπο . Αυτή η ιδεολογική στράτευση του Μάνου Λοΐζου , η ευαισθησία του για τους αδικημένους , η αλληλεγγύη του στους αγωνιζόμενους για ένα κόσμο καλύτερο , βρίσκουν καλλιτεχνική έκφραση σε έργα όπως τα ” Νέγρικα ” σε ποίηση του Γιάννη Νεγροπόντη τα οποία παρουσιάστηκαν με ερμηνευτές τη Μαρία Φαραντούρη και τον Γιώργο Ζωγράφο αρχικά και στη συνέχεια και με τη συμμετοχή του Διονύση Σαββόπουλου στη θρυλική συναυλία της ΕΦΕΕ , στις 19 Απριλίου του 1967 . Τα τραγούδια αυτά που αναφέρονται στον αγώνα επιβίωσης των μαύρων της Αμερικής ,θα κυκλοφορήσουν σε δίσκο πολύ αργότερα , το 1975 καθώς είσαν στη μαύρη λίστα της δικτατορίας και είχαν απαγορευτεί , όπως εξάλλου και τα άλλα μέχρι τότε τραγούδια του Αναμφίβολα ο Μάνος Λοΐζος υπήρξε μία από τις σημαντικότερες δυνάμεις του νεοελληνικού τραγουδιού , καταθέτοντας μουσική μεγάλης έμπνευσης και ταυτόχρονα οικεία και κοσμαγάπητη . Λάτρης του λυρισμού , όπως έχει πει ο Μίκης Θεοδωράκης , 《 ήταν μια πλαγιά πολύχρωμα λουλούδια που έλαμπαν , καθώς τα χτυπούσε ο ήλιος . Και θα λάμπουν για πάντα και πιό πολύ , όσο θα υπάρχει και θα λάμπει στον κόσμο αυτός ο μοναδικός ήλιος : Η καρδιά του ανθρώπου 》.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλημέρα και καλή Κυριακή σε όλες τις φίλες και τους φίλους! ….Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία . Μία ιστορία σύντομη μοναδική και μεγάλη . Σαράντα ένα χρόνια συμπληρώνονται σαν σήμερα από το θάνατο του Μάνου Λοΐζου ,του μελωδού της ψυχής μας , του καλλιτέχνη που στο σύντομο διάβα του από τη ζωή προσέφερε μία μεγάλη σε ποιότητα δημιουργία , η οποία παραμένει ζωντανή και συνεπαίρνει με την ίδια δύναμη εδώ και χρόνια . Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη σημαδιακή αυτή ημέρα πού συνέπεσαι με το ξεκίνημα του Φεστιβάλ της ΚΝΕ — “ΟΔΗΓΗΤΗ ” στο Περιστέρι και η πικρή είδηση του θανάτου του σκόρπισε απέραντη θλίψη σε όλους τους συντρόφους και όχι μόνο ,γιατί ο Μάνος ήταν αγαπητός στο λαό που τον αγάπησε και τον τραγούδησε . Το έργο του ήταν φάρος οδηγός στη σημερινή καταιγίδα , της λαίλαπας της ασχήμιας και αυτό είναι περισσότερο πάρα ποτέ αναγκαία η υπενθύμιση στους νέους ότι υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται για ένα πολιτισμό ουσίας . Για ένα πολιτισμό ο οποίος συνδυάζει την ψυχαγωγία με αξίες και αρχές . Ο Μάνος Λοΐζος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και από μικρό παιδί άρχισε να ασχολείται με τη μουσική , παίρνοντας τα πρώτα ερεθίσματα από ένα μουσικό του δρόμου που έπαιζε βιολί και παράλληλα τραγουδούσε , ώσπου μία μέρα ο πατέρας του του αγόρασε ένα βιολί και άρχισε μαθήματα . Ο ερχομός του στην Αθήνα το 1955 συμπίπτει με την εμφάνιση του Μάνου Χατζιδάκη και την εμφάνιση των πρώτων τραγουδιών του σε δίσκους “χάρτινο το φεγγαράκι ” , λατέρνα κλπ τραγούδια που του έκαναν μεγάλη εντύπωση . Τα επόμενα χρόνια άρχισε να ανακαλύπτει το λαικό τραγούδι και το 1960 ανοίγει μία νέα εποχή , η εποχή του Μίκη Θεοδωράκη . Οι αγώνες του λαού ήταν πηγή έμπνευσης για το Μάνο και το τραγούδι του δρόμου του Λόρκα τον εμπναίει . Το μελοποιεί στις αρχές του 62 μς ερμηνευτή το Γιώργο Μούσιο . Το κλίμα της εποχής οι δημοκρατικοί αγώνες του 1964 – 65 δεν τον αφήνουν αδιάφορο και τα τραγούδια που γράφει εκείνη την περίοδο είναι εμπνευσμένα από αυτούς . Ήταν η περίοδος που η μπουάτ γίνονταν τόπος συνάντησης των φοιτητών της γενιάς του του 114 και του 15% για την Παιδεία , οι οποίοι μαζί με τα τραγούδια του Μίκη τραγουδούν με πάθος τα τραγούδια του Μάνου : το δρόμο , τον Στρατιώτη , το Ακορντεόν , τον “Τρίτο Παγκόσμιο ” . Είναι τα τραγούδια που σημαδεύουν την πορεία του συνθέτη και του ανοίγουν το δρόμο για πλατιά αναγνώριση . Με τον ερχομό της δικτατορίας και με τον κίνδυνο της σύλληψης να παραμονεύει ο Μάνος Λοΐζος επιλέγει την αυτοεξορία στην Αγγλία . Επιστρέφει όμως στις αρχές του 68 Μέσα στη καταχνιά της χούντας γράφει τραγούδια , που γίνονται επιτυχίες με ερμηνευτές κυρίως τους Γιώργο Νταλάρα και Γιάννη Καλατζή . Κυκλοφορεί τους δίσκους “Ο Σταθμός ” , “Θαλασσογραφίες ” σε στίχους Λ. Παπαδόπουλου . Στη συνέχεια γράφει τη μουσική για τη ταινία του Αλέξανδρου Δαμιανού Ευδοκία . Παράλληλα συνθέτει και πολλά κομμάτια που τα τραγουδά σε ” φιλικό κύκλο ” και δεν ακούγονται ” ποτέ έξω από τους τοίχους μιας κάμαρας” όπως ο ίδιος έλεγε . Ανάμεσά τους ο Τσε , ο μέρμηγκας, τα συρματοπλέγματα , το Μη με ρωτάς κλπ Στη περίοδο 74 -76 ακολουθούν οι κύκλοι “Καλημέρα ήλιε ” , “Τα τραγούδια του δρόμου ” , ” Τα τραγούδιαμας ” τα τελευταία σε στίχους Φώντα Λάδη είναι λαϊκά , πολιτικά τραγούδια, με αναφορές σε καυτά κοινωνικά προβλήματα, σε απεργίες και αγώνες της εργατικής τάξης που ερμηνεύονται από το Γιώργο Νταλάρα . Ανάμεσά τους τα “Πάγωσε η τσιμινιέρα , το “Λιώνουν τα νιάτα μας ” , το “Δέντρο ” . Το1979 κυκλοφόρησαν τα “Τραγούδια της Χαρούλας ” , σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη και ερμηνεύτρια την ίδια . “Τίποτα δεν πάει χαμένο ” , ” Μες το πλήθος “, “Όλα σε θυμίζουν” κλπ . Ακολουθούν ο τελευταίος του δίσκος “Για μία μέρα ζωής ” και μετά το θάνατό του το ” Γράμμα στην αγαπημένη ” σε ποίηση του Ναζίμ Χικμέτ . Στρατευμένος αγωνιστής ο Μάνος Λοΐζος και με το έργο του και τους αγώνες του πορεύτηκε με τα ιδανικά της εργατικής τάξης παλεύοντας για μια δίκαιη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου απόάνθωπο . Αυτή η ιδεολογική στράτευση του Μάνου Λοΐζου , η ευαισθησία του για τους αδικημένους , η αλληλεγγύη του στους αγωνιζόμενους για ένα κόσμο καλύτερο , βρίσκουν καλλιτεχνική έκφραση σε έργα όπως τα ” Νέγρικα ” σε ποίηση του Γιάννη Νεγροπόντη τα οποία παρουσιάστηκαν με ερμηνευτές τη Μαρία Φαραντούρη και τον Γιώργο Ζωγράφο αρχικά και στη συνέχεια και με τη συμμετοχή του Διονύση Σαββόπουλου στη θρυλική συναυλία της ΕΦΕΕ , στις 19 Απριλίου του 1967 . Τα τραγούδια αυτά που αναφέρονται στον αγώνα επιβίωσης των μαύρων της Αμερικής ,θα κυκλοφορήσουν σε δίσκο πολύ αργότερα , το 1975 καθώς είσαν στη μαύρη λίστα της δικτατορίας και είχαν απαγορευτεί , όπως εξάλλου και τα άλλα μέχρι τότε τραγούδια του Αναμφίβολα ο Μάνος Λοΐζος υπήρξε μία από τις σημαντικότερες δυνάμεις του νεοελληνικού τραγουδιού , καταθέτοντας μουσική μεγάλης έμπνευσης και ταυτόχρονα οικεία και κοσμαγάπητη . Λάτρης του λυρισμού , όπως έχει πει ο Μίκης Θεοδωράκης , 《 ήταν μια πλαγιά πολύχρωμα λουλούδια που έλαμπαν , καθώς τα χτυπούσε ο ήλιος . Και θα λάμπουν για πάντα και πιό πολύ , όσο θα υπάρχει και θα λάμπει στον κόσμο αυτός ο μοναδικός ήλιος : Η καρδιά του ανθρώπου 》.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Η κιθάρα που τραγουδάει ακόμα… https://youtu.be/jWNprFN0cwo?si=M9voFZ5IBkFzifpW Τριάντα πέντε χρόνια από τη δολοφονία του μεγάλου Χιλιανού καλλιτέχνη «Δεν τραγουδώ επειδή μου αρέσει να τραγουδώ ή επειδή έχω καλή φωνή. Τραγουδώ επειδή η κιθάρα μου έχει αισθήματα και λογική…» Αυτή την κιθάρα των αισθημάτων και της λογικής, που ύμνησε τους πόθους, τα πάθη, την ελπίδα του λαού της Χιλής, την κιθάρα και τη φωνή του Βίκτορ Χάρα θέλησαν να τσακίσουν και να την κάνουν να σωπάσει οι εγκληματίες της χούντας του Πινοσέτ, πριν 35 χρόνια, εκείνον το μαύρο Σεπτέμβρη, που γράφτηκε μια από τις πιο αιματοβαμμένες σελίδες της παγκόσμιας Ιστορίας. Η κτηνωδία των αμερικανοκίνητων χουντικών, μέσα από τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις, άφησε τα σημάδια της στα κορμιά χιλιάδων αγωνιστών, ανάμεσά τους και σ’ αυτό του μεγάλου Χιλιανού τραγουδιστή, συνθέτη, σκηνοθέτη και ποιητή, τον οποίο πριν δολοφονήσουν φρόντισαν να του συνθλίψουν τα χέρια. Οι παραπάνω στίχοι του τραγουδιού που έγραψε ο Βίκτορ Χάρα λίγο πριν το πραξικόπημα έμελλε να γίνει η «διαθήκη» ενός καλλιτέχνη που έγινε παγκόσμιο σύμβολο του αγώνα κατά της δικτατορίας και του ιμπεριαλισμού. Ενός σπουδαίου και συνειδητοποιημένου ταξικά και πολιτικά τραγουδοποιού, που ύμνησε την εργατική τάξη (από τα γνωστότερα τραγούδια του η «Προσευχή σ’ έναν εργάτη»), που τραγούδησε για τα βάσανα του λαού του και για τους αγώνες του για ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα, αξιοπρέπεια… Ο λατρεμένος του λαού του καλλιτέχνης βασανίστηκε φρικτά και τελικά δολοφονήθηκε λίγες μέρες μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος της 11ης Σεπτέμβρη 1973 στο Στάδιο του Σαντιάγο, που είχε μετατραπεί, όπως και άλλοι χώροι, σε κολαστήριο και στρατόπεδο συγκέντρωσης. Σύμφωνα με τον απολογισμό των πρώτων ημερών από τον Ερυθρό Σταυρό, μόνο στο Στάδιο του Σαντιάγο, που πριν πέντε χρόνια ονομάστηκε «Βίκτορ Χάρα», υπολογίζεται ότι υπήρχαν 7.000 κρατούμενοι έως τις 22 του Σεπτέμβρη. Μέσα σε λίγες ώρες, η Χιλή μετατράπηκε σε ένα ατελείωτο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Κατά τη διάρκεια της «θητείας» Πινοσέτ, 50.000 άτομα βρήκαν φρικτό θάνατο, 250.000 άνθρωποι βασανίστηκαν με τους χειρότερους τρόπους, 2.500 άτομα «εξαφανίστηκαν», 1.000.000 εξορίστηκαν… Απ’ το λαό για το λαό Παιδί φτωχών αγροτών, ο Βίκτορ Χάρα από πολύ νωρίς ένιωσε στο πετσί του την εκμετάλλευση και την κοινωνική αδικία, καθώς ήταν και ο ίδιος αναγκασμένος από παιδί να δουλεύει για να συνεισφέρει στην επιβίωση της οικογένειάς του. Τη γλύκα της ζωής την αντλούσε από το τραγούδι, καθώς από μικρός τραγουδούσε και έπαιζε στην κιθάρα του παραδοσιακά και λαϊκά τραγούδια της Χιλής. Μεγαλώνοντας ολοένα και με μεγαλύτερο ζήλο αρχίζει να μυείται στον τεράστιο πλούτο της μουσικής παράδοσης της πατρίδας του. Ασχολείται με το θέατρο, συμμετέχει σε πολλές θεατρικές παραγωγές, ενώ ταυτόχρονα κάνει εμφανίσεις σε μικρό καφέ του Σαντιάγο. Είναι η εποχή που πολιτικοποιείται ενεργά, ενώ ταυτόχρονα κυκλοφορεί και τον πρώτο του δίσκο. Η ταξική του συνείδηση, η μεγάλη αγάπη του για την εργατική τάξη και το λαό του, το πηγαίο ταλέντο του γίνονται τα «υλικά» των τραγουδιών του που βάζουν ως στόχο τους την κοινωνική αδικία, την εκμετάλλευση, τους υπηρέτες ενός σάπιου πολιτικού συστήματος. Τα τραγούδια εκφράζουν όσα κρύβει μέσα του ο λαός, τους αγώνες, τα βάσανα, τους πόθους του, και γι’ αυτό «μιλάνε» στην καρδιά των απλών ανθρώπων, που αγωνίζονται σκληρά για την επιβίωση. Χάρη στο ταλέντο του και την αγάπη του για το λαό του, έγινε αγαπητός και δημοφιλής στον πληθυσμό της Χιλής, αλλά και της Λατινικής Αμερικής. Ο Χάρα δεν έκοψε ποτέ τους δεσμούς του με τις ρίζες του. Δε χρειάστηκε να ταυτιστεί με τους αγρότες και το λαό γιατί απλούστατα ο ίδιος υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι τους. Ετσι, παρότι για κάποια χρόνια συνέχισε να δραστηριοποιείται στο θέατρο, η ενασχόλησή του με αυτή τη μουσική δημιουργία που δίνει σάρκα και οστά στις ιδέες και τα θέλω του, αλλά και με την πολιτική, γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη. Ο Βίκτορ Χάρα υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες του «Nueva Cancion», του πολιτικού – μουσικού ρεύματος που περιελάμβανε τους πιο ριζοσπαστικούς Χιλιανούς μουσικούς. Αυτό το κίνημα του «νέου τραγουδιού», στο οποίο συμμετείχαν εκτός από τον Χάρα καλλιτέχνες όπως η Ιζαμπέλ Πάρα και οι «Κιλαπαγιούν», τα χρόνια της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας αποτελούσε έναν από τους «πολιτιστικούς πυλώνες της επανάστασης». Ο τραγουδοποιός πίστεψε και υπερασπίστηκε αυτή τη μουσική μεταρρύθμιση μέσα από ένα έργο, που απηχούσε τις πολιτικές του ιδέες. Ο στρατευμένος καλλιτέχνης, υποστήριξε τον σοσιαλιστή Αλιέντε, συμμετέχοντας στις περιοδείες του (μαζί με τον Πάμπλο Νερούδα), δίνοντας συναυλίες σε κάθε γωνιά της Χιλής. Μαζί με άλλους καλλιτέχνες συμμετείχε σε εκδηλώσεις που πλαισίωσαν την προεκλογική εκστρατεία του Αλιέντε για τις εκλογές του 1970. Μια από αυτές ήταν η μεγάλη συναυλία στο στάδιο της Χιλής, λίγο πριν εκλεγεί Πρόεδρος ο Αλιέντε και σχηματιστεί η κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας, στην οποία συμμετείχαν κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αριστεροί, ριζοσπάστες, χριστιανοδημοκράτες. Το όνομα και η μουσική του Βίκτορ Χάρα ταυτίζεται με τις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που συμβαίνουν στη χώρα, πυρπολούν οράματα, συνειδήσεις. Είναι ο τροβαδούρος των ημερών που έρχονται… Με θρυμματισμένες τις παλάμες Αυτές οι μέρες δεν κράτησαν πολύ. Ακριβώς τρία χρόνια μετά τη νίκη της δημοκρατίας, εκδηλώνεται το στρατιωτικό πραξικόπημα που σχεδίασαν, χρηματοδότησαν και καθοδήγησαν η αμερικανική κυβέρνηση και η CIA. Ο Αλιέντε, που έχει οχυρωθεί με συνεργάτες του στο Προεδρικό Μέγαρο, πέφτει νεκρός με το όπλο στο χέρι. Την ίδια μέρα συλλαμβάνεται ο Βίκτορ Χάρα. Τα φλογερά του «όπλα», οι στίχοι, η φωνή, η κιθάρα του είναι απειλή για τους πραξικοπηματίες. Κρατείται σε μυστικές φυλακές, για πέντε μέρες, χωρίς νερό και τροφή και βασανίζεται χωρίς να λυγίσει στιγμή, όπως ανέφεραν αργότερα σύντροφοί του που σώθηκαν. «Θέλησαν να ξεφύγουν από όλους τους φόβους τους, ένας βουτώντας στο κενό, άλλος χτυπώντας το κεφάλι του στον τοίχο όλοι, με το βλέμμα καρφωμένο στο θάνατο…», έγραφε… Στη συνέχεια, μεταφέρεται μαζί με άλλους στο Στάδιο του Σαντιάγο. Στις 16 Σεπτέμβρη, εκεί που λίγο καιρό πριν τραγουδούσε για το λαό της Χιλής, δολοφονείται, αφού νωρίτερα έχει υποβληθεί σε φρικτά βασανιστήρια. Στις 18 Σεπτέμβρη, μια εβδομάδα μετά το πραξικόπημα, η γυναίκα του Τζόαν αναγνωρίζει ανάμεσα σε εκατοντάδες πτωμάτων το νεκρό σώμα του. Εκτός από τα σημάδια που είχαν αφήσει οι σφαίρες, υπάρχουν και τα σημάδια του βασανισμού του. Τα χέρια του λατρεμένου Χιλιανού τραγουδιστή είναι «σε μια ανώμαλη στάση» με θρυμματισμένες τις παλάμες του. Στις τσέπες του, σ’ ένα κομμάτι χαρτί, ένα μισοτελειωμένο ποίημα…«Η σιωπή και οι κραυγές θα είναι το τέλος του τραγουδιού μου…». Το στρατιωτικό καθεστώς του Πινοσέτ δεν πλήρωσε γι’ αυτή τη στυγερή δολοφονία, όπως και για όλες τις άλλες. Οσο, πάντως, κι αν προσπάθησε να κοπάσει τη διεθνή κατακραυγή, ισχυριζόμενη ότι ο θάνατός του προήλθε από αδέσποτη σφαίρα, δεν τα κατάφερε… Σύμφωνα με την έκθεση ειδικής επιτροπής «για την αλήθεια και τη συμφιλίωση», ο Χάρα βρήκε το θάνατο κάτω από τις παρακάτω συνθήκες: Φυλακίστηκε σε ένα γυμναστήριο του Σαντιάγο, που είχε μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και εκεί βασανίστηκε με φρικτό τρόπο. Οι φρουροί τού έσπασαν τα χέρια και μετά τον έκαναν κόσκινο από τις σφαίρες. Τον περασμένο Ιούνη, στο Σαντιάγο, ο δικαστής Χουάν Εντουάρδο Φουέντες διέταξε νέα έρευνα για τη δολοφονία του Χάρα, μετά από την εξέταση 40 νέων στοιχείων που προσκόμισε η οικογένειά του… Τριάντα πέντε χρόνια από το θάνατό του, η φωνή και η κιθάρα του Βίκτορ Χάρα, τα τραγούδια του με «αισθήματα και λογική» και μέσα από διασκευές νέων μουσικών και συγκροτημάτων, συνεχίζουν να συνοδεύουν την πάλη των λαών όχι μόνο της Λατινικής Αμερικής, αλλά της υφηλίου, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τους αγώνες της εργατικής τάξης για την απελευθέρωσή της. Το τραγούδι του συνεχίζεται στα στόματα των κολασμένων της γης… https//youtu/jwNprFNOowo Πηγή : Ριζοσπάστης 21 – 9 – 2008

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα! Καλή Εβδομάδα!! Τον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά , βαθειά καταλαβαίτον , δεν θα πεθάνει μόνος , τσακισέ τον! Σαν σήμερα, πριν ακριβώς από δέκα χρόνια, ο Παύλος Φύσσας έπεφτε νεκρός στο Κερατσίνι από τον Ρουπακιά. Η δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού ήταν το αποτέλεσμα μιας οργανωμένης επίθεσης των ταγμάτων εφόδου της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής. «Δεν ξεχνάμε! Τον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά πολεμάμε!»: Με αυτό το σύνθημα, το Εργατικό Κέντρο Πειραιά καλεί τα σωματεία μέλη του, τους εργαζόμενους του Πειραιά να πάρουν μέρος σήμερα στις 5.30 μ.μ. στη συγκέντρωση στο Κερατσίνι στο μνημείο του Παύλου Φύσσα (Π. Φύσσα 60) και στην πορεία που θα ακολουθήσει στο μπλόκο της Κοκκινιάς, δέκα χρόνια από τη δολοφονία του Π. Φύσσα. «Σήμερα, δέκα χρόνια μετά και ενώ οι δίκες της Χρυσής Αυγής ακόμη συνεχίζονται, είναι επιτακτική ανάγκη να καταδικάσουμε στην πράξη τον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά. Η προσπάθεια που γίνεται να ξεπλύνουν τους φασίστες δεν θα περάσει. Βλέπουμε στελέχη της Χρυσής Αυγής μέσα από τη φυλακή να λύνουν και να δένουν, χρησιμοποιώντας ακόμη και αχυρανθρώπους για να μπουν στη Βουλή, ενώ ακόμη και ο καταδικασμένος Κασιδιάρης βάζει υποψηφιότητα για τον δήμο Αθηναίων», σημειώνει το Εργατικό Κέντρο. «Ο λαός μας έχει πείρα και ξέρει πως η μάχη με τον φασισμό γίνεται στον δρόμο, στη γειτονιά, στους χώρους δουλειάς! Δεν θα επιτρέψουμε να δημιουργηθούν εστίες εκκόλαψης για το αυγό του φιδιού», ξεκαθαρίζει. Σε μαζική συμμετοχή στη σημερινή συγκέντρωση καλεί και το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών. «Δεν ξεχνάμε! Τον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά πολεμάμε!»: Με αυτό το σύνθημα, το Εργατικό Κέντρο Πειραιά καλεί τα σωματεία μέλη του, τους εργαζόμενους του Πειραιά να πάρουν μέρος σήμερα στις 5.30 μ.μ. στη συγκέντρωση στο Κερατσίνι στο μνημείο του Παύλου Φύσσα (Π. Φύσσα 60) και στην πορεία που θα ακολουθήσει στο μπλόκο της Κοκκινιάς, δέκα χρόνια από τη δολοφονία του Π. Φύσσα. «Σήμερα, δέκα χρόνια μετά και ενώ οι δίκες της Χρυσής Αυγής ακόμη συνεχίζονται, είναι επιτακτική ανάγκη να καταδικάσουμε στην πράξη τον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά. Η προσπάθεια που γίνεται να ξεπλύνουν τους φασίστες δεν θα περάσει. Βλέπουμε στελέχη της Χρυσής Αυγής μέσα από τη φυλακή να λύνουν και να δένουν, χρησιμοποιώντας ακόμη και αχυρανθρώπους για να μπουν στη Βουλή, ενώ ακόμη και ο καταδικασμένος Κασιδιάρης βάζει υποψηφιότητα για τον δήμο Αθηναίων», σημειώνει το Εργατικό Κέντρο. «Ο λαός μας έχει πείρα και ξέρει πως η μάχη με τον φασισμό γίνεται στον δρόμο, στη γειτονιά, στους χώρους δουλειάς! Δεν θα επιτρέψουμε να δημιουργηθούν εστίες εκκόλαψης για το αυγό του φιδιού», ξεκαθαρίζει.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα! Καλό Σαββατοκύριακο. Μνήμη σήμερα για τον Παύλο Φύσσα που δολοφονήθηκε πριν 8 χρόνια από τους Φασίστες της “Χρυσής Αυγής” και το ταξικό εργατικό και νεολαιστικο κίνημα θα βρεθεί πάλι στις επάλξεις σήμερα ,τιμώντας τη μνήμη του . Μπορεί ο αγώνας για την καταδίκη των φασιστών να δικαιώθηκε , όμως η ρίζα του φασισμού θέλει πολύ δουλειά για να ξεριζωθεί οριστικά και αμετάκλητα . Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ο φασισμός είναι το αληθινό πρόσωπο του Καπιταλισμού στο ανώτατο στάδιο του Ιμπεριαλισμού. Είναι η πιο ακραία μορφή της ταξικής εκμετάλλευσης και βαρβαρότητας και η αντιμετώπιση του θα πρέπει ν ‘ ‘απαντηθεί με αντικαπιταλιστικό αγώνα . Οι φασίστες αποδυναμώνονται όσο δυναμώνει ο αγώνας κόντρα στο σύστημα που τους θρέφει ,δηλαδη τον καπιταλισμό και τον οποίο φυσικά τον υπερασπίζονται . Το δυνάμωμα του ταξικού κινήματος , η συσπείρωση και η δράση πλατειών μαζών μέσα από τα σωματεία τους και στη νεολαία , στην πιο πάνω κατεύθυνση , είναι βέλος που χτυπάει κατ’ ευθεία στην καρδιά , δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για το ξεριζωμά τους μία για πάντα. https://youtu.be/ceQIwMw7YKI

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ -έφυγε σαν σήμερα το 1971 και η κηδεία του μετατράπηκε σε μεγάλη διαδήλωση κατά της Χούντας «Στο μεταξύ, μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις, πολύ ταχτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά. Κάθε μέρα γυρίζουμε στο σπίτι μας για να θάψουμε ένα νεκρό: μια σκέψη, ένα αίσθημα. Σε λίγο δε θα χουμε τίποτε άλλο να κάνουμε παρά να κοιτάζουμε πως να βρούμε το ταΐνι μας, σαν τα σκυλιά και σαν τις γάτες, με μόνη τη διαφορά, το χειρότερο, πως θα κουβαλούμε μαζί μας τα υπολείμματα των ανθρώπων που ήμασταν .» Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ, Μέρες, Γ΄, σελ. 208 (Αθήνα, 8-7-1940)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σας Σαν σήμερα το 1933 αρχίζει στη Λειψία η δίκη για τον εμπρησμό στο Ράχσταγκ (γερμανικό κοινοβούλιο ) — προβοκάτσια των ναζί που έγινε το Φλεβάρη . Κατηγορούμενοι ήταν ο Γκεόργκι Ντιμιτρόφ , ηγετικό στέλεχος του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος και της Κομμουνιστικής Διεθνούς , οι Βούλγαροι Κομμουνιστές Ποπόφ και Τόνεφ και ο αρχηγός της Κοινοβουλευτικής Ομάδος του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ερνεστ Τόργκλερ . Ο γερμανικός φασισμός βγήκε βγήκε ηττημένος από τη δίκη της Λειψίας . Στη διάρκειά της , οι ρόλοι αντιστράφηκαν . Οι προβοκάτσια ξεσκεπάστηξε. Οι φασίστες δεν τόλμησαν να βγάλουν καταδικαστική απόφαση . Ο Ντιμιτρόφ και οι σύντροφοί του αθωώθηκαν πανηγυρικά και το Φλεβάρη του 1934 η κηβέρνυση Χίτλερ υποχρεώθηκε να τους παραδώσει και να τους επιτρέψει να μεταβούν στην ΕΣΣΔ . Επρόκειτο για μία μεγάλη νίκη του Κομμονιιστικού κινήματος , που έμελλε να αποτελέσει παγκόσμιο σύμβολο στον αγώνα κατά του φασισμού. . https://youtu.be/To1ycuTxK-E

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα! Από σήμερα 23 του μήνα , και έως το Σάββατο στο πάρκο Αντώνης Τρίτσης στο Ίλιον , η καρδιά μας κτυπά κόκκινα και συνεχίζει την δική της ιστορία για τους αγώνες που έρχονται . Γιατί τα φεστιβάλ της ΚΝΕ από την αρχή τους , αποτελούν καταλύτη για τα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας , και έχουν γίνει θεσμός με μεγάλη απήχηση . Οι πολύ μεγάλες και πετυχημένες φετεινές εκδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας αποκτούν ιδιαίτερη σημασία , σε μια περίοδο που η κυβέρνηση με την ανοχή της αντιπολίτευσης έχει επιβάλει σκληρή λιτότητα στο λαό και με πρόσχημα την πανδημία προσπαθούν να φιμώσουν το λαό και να επιβάλλουν σιωπητήριο . Μέσα στα πλαίσια αυτά το 47ο φεστιβάλ θα στείλει προς πάσα κατεύθυνση το μήνυμά ότι οι Κομμουνιστές είναι εδώ , και πως τα φεστιβάλ της ΚΝΕ δεν τελειώνουν ποτέ , γιατί κουβαλάνε μία ιστορία μισού και πλέον αιώνα , με αγώνες και θυσίες για μία άλλη κοινωνία , χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο για το Σοσιαλισμό – Κομμουνισμό . Γιατί συνεχίζει την ιστορία της ΟΚΝΕ και εν τέλει γιατί είναι η Νεολαία του ηρωικού ΚΚΕ με την εκατοντάχρονη και πλέον ύπαρξή του , με αγώνες και θυσίες στο πλευρό της εργατικής τάξης .

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

04:54

— σύντροφος Πάμπλο Νερούδα! — παρών! — παρών, για πάντα!!! Στις 23/9/1973 -11 μέρες μετά το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα- μόλις γίνεται γνωστός ο θάνατός του Νερούδα, πράκτορες του Πινοτσέτ εισβάλλουν στο σπίτι του και καταστρέφουν όλα τα χειρόγραφα και πολλά προσωπικά του αντικείμενα. Η κηδεία του γίνεται στο Γενικό Κοιμητήριο της πρωτεύουσας και συρρέουν σ’ αυτήν χιλιάδες κόσμου. ενώ το νεκροταφείο είναι κυκλωμένο από οπλισμένους στρατιώτες, ελεύθερους σκοπευτές και χαφιέδες. Ο ουρανός σείεται από συνθήματα υπέρ του Νερούδα και του Αλιέντε και κατά της δικτατορίας, ενώ οι παρευρισκόμενοι τραγουδούν το «canción del poder popular» (τον ύμνο της Unidad Popular) και τη Διεθνή. Μετά την ολοκλήρωση της ταφής, είναι εκατοντάδες αυτοί που συλλαμβάνονται, για να προστεθούν στην ατελείωτη λίστα των εξαφανισμένων και αγνοούμενων από την Αμερικανοκίνητη χούντα του Πινοτσέτ…

Βίντεο • Ελενη Μαρκακη

Στις 27/9/1941ιδρύθηκε το ΕΑΜ από το ΚΚΕ και συνυπέγραψαν το Αγροτικό Κόμμα, το νεοσύστατο κόμμα ”Ενωση Λαϊκής Δημοκρατίας” και το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας. Τα παλιά αστικά κόμματα χαρακτήρισαν ”τυχοδιωκτισμό” τα σχέδια για οργάνωση αντίστασης εναντίον των κατακτητών και απέρριψαν τις προτάσεις για συνεργασία…. Μερικούς μήνες μετά συγκροτήθηκε και ο ΕΛΑΣ, το ένοπλο δηλαδή τμήμα του ΕΑΜ… …Την ίδια μέρα, 11 χρόνια μετά, στις 27/9/1952, πεθαίνει εξόριστος στον Αϊ – Στράτη ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, γγ του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας και υπουργός Γεωργίας της κυβέρνησης του Βουνού (ΠΕΕΑ)… * -Στην 1η φωτο ο όρκος του ΕΛΑΣ και ο όρκος των ταγμάτων ασφαλείας που αποτελέσαν μετά την απελευθέρωση τη ραχοκοκαλιά του ”εθνικού κορμού”. -Στη 2η φωτο ο Κώστας Γαβριηλίδης.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

01:52

80 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ

Βίντεο • Eλληνοφρενεια

«Ο σουρεαλισμός δεν είναι μορφή της ποίησης! Είναι μια κραυγή του πνεύματος που ξαναγυρίζει στον εαυτό του με την απεγνωσμένη απόφαση να σπάσει τις αλυσίδες του! Και στην ανάγκη με υλικά σφυριά. Η ανθρώπινη χειραφέτηση παραμένει ο μόνος σκοπός που αξίζει να υπηρετούμε. Η απελευθέρωση της ανθρωπότητας αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την απελευθέρωση του πνεύματος και δεν μπορεί να έλθει παρά μόνο με την προλεταριακή επανάσταση. Δεν ξέρω ποιά θα είναι η ερώτηση που θα μου κάνετε! Όποια και να είναι όμως η ερώτηση η απάντηση είναι πάντα ο άνθρωπος!». Αντρέ Μπρετόν/ Τo Μανιφέστο του Σουρεαλισμού. Σαν σήμερα το 1966 ”εφυγε” o γάλλος ποιητής Αντρέ Μπρετόν ο ιδρυτης του Σουρεαλιστικου Κινήματος στη λογοτεχνία και στις εικαστικές τέχνες. Ο Μπρετόν συνέταξε και εξέδωσε το Σουρεαλιστικό Μανιφέστο στο Παρίσι το 1924. Από τη γέννησή του το σουρεαλιστικό κίνημα απέρριψε και πολέμησε κάθε αστική έκφανση της αντιδραστικής αντίληψης «τέχνη για την τέχνη». Οι σουρεαλιστικές συγκεντρώσεις ήταν ουσιαστικά, πολιτικές. Αλλωστε, πολλοί από τους μετέπειτα σουρεαλιστές είχαν στο παρελθόν έρθει σε επαφή με τους εξόριστους μπολσεβίκους, με επιφανέστερο από αυτούς τον ίδιο τον Λένιν. ”Ναι, αυτό είναι το εγχείρημά μας. Το Όνειρο και η Επανάσταση είναι φτιαγμένα για να συμμαχήσουν, όχι για να αποκλείσουν το ένα το άλλο. Να ονειρεύεσαι την Επανάσταση δεν σημαίνει ‘ότι την αποποιείσαι, αλλά ότι την κάνεις διπλά και δίχως νοητικές επιφυλάξεις”

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Στις 28 Σεπτέμβρη του 1990 ο ποιητής Νίκος Καρούζος ξεκινάει το αιώνιο ταξίδι της σιωπής… Σύντροφε, θα κατεδαφίσουμε ποτέ την κοινωνική δυστυχία; Χρωστούμε την πάλη, βεβαίως. Αύριο περιμένω να συνταχθούμε χαρούμενοι, για να γλυτώσουμε τη διαλεκτική της επαναστατικής αιθρίας από τις ανούσιες θεωρητικές συζητήσεις. Κάθε καλό στην οργή του λαού και ας αναπνέουμε οράματα. Είμαστε γι’ αυτό ακριβώς οι καλύτεροι της ιστορίας. Εργάσου τώρα στου εαυτού σου την εκμηδένιση κραυγάζοντας «κάτω οι μιαροί παρασημάδες». Εμείς μπορούμε να δώσουμε τη ζωή μας μέσα σ’ ένα συλλαλητήριο. Εσείς τι μπορείτε; Χρωστούμε την πάλη («Αντισεισμικός τάφος»)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ – γεννήθηκε σα σήμερα το 1893 (το ξαναδημοσιεύω μετά και από τις γελοίες φιέστες που βιώσαμε το τελευταίο διάστημα, της Επιτροπής για τα 200 χρόνια από το 1821, με πρόεδρο την κ. Αγγελοπούλου) ”Τους κατηγοράμε και τους λέμε: Λέτε ψέματα – δεν είναι αυτό το ’21: Το Πατριαρχείο το αφόρισε. Οι πρόκριτοι και οι Ιεράρχες το χλεύασαν. Ο Καποδίστριας του γύρισε τις πλάτες του. Ο Κοραής «μας» το μυχτήρισε. Ο Καραντζάς, ο Μαυροκορδάτος και ο Ιγνάτιος, το ξεπούλαγαν, στους ξένους. Χώρια οι Νέγρηδες και οι Κωλέττηδες, χώρια ο Κιουταχής κι ο Ιμπραϊμης. Η κατατρεμάρα του δε λέγεται … Οι Τούρκοι δεν ήσαν οι χειρότεροι…Ο ελληνικός λαός δε θάκανε την επανάσταση για ν’αποκαταστήσει και πολιτικά τους κοτζαμπάσηδες. Οι λέγοντες ότι η Επανάσταση ήταν μόνον Εθνική, ή είναι αδιάβαστοι, ή δε μας λένε την αλήθεια. Σκοτώνοντας τους Τούρκους ήξερε ότι σκοτώνει το σύμμαχο των κοτζαμπάσηδων. Χωρίς τον αφανισμό πρώτα αφτουνού, δεν μπόραε να ξεπάτωνε τους άλλους. Το ότι σ’αυτό η Επανάσταση γελάστηκε, δεν πάει ναπεί διόλου ότι τους εφείσθη. Θα τους πέρναε εν στόματι μαχαίρας, Το ότι νόμισε ότι για τούτο είχε καιρό,αυτό την έφαγε… Η Επανάσταση απότυχε”… “ΤΟ 1821 ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ”, Γιάννης Σκαρίμπας

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα! Καλή Εβδομάδα ! 《Νιώθω πολύ ευτυχισμένη στη ζωή μου .Και νιώθω ότι η ευτυχία είναι το Κόμμα μου. Ή ιδέα πως είμαι ένα κομάτι απ ‘αυτόν τον ωραίο κόσμο , μου δίνει μια δύναμη που δεν μπορώ να την περιγράψω . Αγαπώ τη ζωή γιατί είμαι στο Κόμμα . Είναι σαν να ζω μέσα σ’ έναν παράδεισο》 Η μεγάλη Κομμουνίστρια παιδαγωγός και πεζογράφος Έλλη Αλεξίου η δασκάλα του λαού , με ένα τεράστιο συγγραφικό έργο έφυγε σαν σήμερα το 1988 . Η συντρόφισσα Ελλη ανήκει σ ‘ αυτό το κατακόκκινο μέλλον Για το οποίο δούλεψε.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καραβάτζιο: Ο ζωγράφος που απεικόνισε τους Αγίους ως απλούς ανθρώπους και γεννήθηκε σα σήμερα το 1571 …Τού ανέθεσαν να ζωγραφίσει μια εικόνα τού Ευαγγελιστή Ματθαίου για μια εκκλησία τής Ρώμης. Θα έδειχνε τον Ματθαίο να γράφει το Ευαγγέλιο και, για να φανεί ότι το Ευαγγέλιο είναι ό λόγος τού Θεού, θα σχεδίαζε έναν άγγελο να τον καθοδηγεί. Ό Καραβάτζιο. ένας ασυμβίβαστος νέος καλλιτέχνης μέ φαντασία, πάσχισε να συλλάβει τι σήμαινε να είσαι ένας γέρος, φτωχός άνθρωπος της δουλειάς, και ξαφνικά να πρέπει να στρωθείς για να γράψεις ένα βιβλίο. Ζωγράφισε λοιπόν έναν Ματθαίο φαλακρό, ξυπόλητο, με σκονισμένα πόδια, πού κρατά αδέξια ένα μεγάλο βιβλίο και σουφρώνει το μέτωπο από την ασυνήθιστη ένταση πού απαιτεί το γράψιμο. Δίπλα του ζωγράφισε έναν νεαρό άγγελο, πού μοιάζει σαν να έχει μόλις κατέβει από τον ουρανό και οδηγεί το χέρι του όπως ό δάσκαλος το χέρι τού παιδιού. Όταν ό Καραβάτζιο παρέδοσε τον πίνακα στην εκκλησία πού τόν είχε παραγγείλει, δημιουργήθηκε σκάνδαλο, επειδή ό κόσμος πίστεψε πώς το έργο του έδειχνε ασέβεια προς τον Ευαγγελιστή. Ο πίνακας δεν έγινε δεκτός, και ο Καραβάτζιο αναγκάστηκε να ζωγραφίσει άλλον. Αύτη τή φορά ήταν πολύ προσεχτικός. ’Ακολούθησε κατά γράμμα τις συμβατικές αποψεις γιά το πως έπρεπε να είναι ένας άγιος κι ένας άγγελος . Το αποτέλεσμα είναι και πάλι ένας καλός πίνακας, αφού ό ζωγράφος προσπάθησε να κάνει το έργο του ζωντανό και ενδιαφέρον, αλλά έχουμε την αίσθηση οτι είναι λιγότερο τίμιο και ειλικρινές από το πρώτο. (E.H.Gombrich/Το χρονικό της τέχνης) * Στην πρώτη εικόνα: Καραβάτζιο,”Ό Εύαγελιστής Ματθαίος”, 1602. Εικόνα για τήν ‘Αγία Τράπεζα- λάδι πάνω σέ μουσαμά, 223 Χ 183 εκ. Κατεστραμμένο- άλλοτε στό Μουσείο Kaiser-Friedrich, https://www.facebook.com/eleni.markaki1/posts/10214024930764613

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

1-6/10/1945 Συνέρχεται στην Αθήνα το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ Ήταν το πρώτο συνέδριο του ΚΚΕ μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο και συνήλθε σε συνθήκες τυπικής νομιμότητας. Συνθήκες που δε θα ξαναζούσε το κόμμα παρά μετά από 29 χρόνια, το 1974 (το επόμενο τυπικά νόμιμο συνέδριό του ήταν το 10ο, που πραγματοποιήθηκε το 1978). Το 7ο ήταν ταυτόχρονα ένα Συνέδριο που η σύγκλησή του απείχε από το 6ο δέκα ολόκληρα χρόνια (Δεκέμβρης 1935). Στο διάστημα αυτών των δέκα χρόνων, είχαν μεσολαβήσει πολλά: Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου, ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, η Κατοχή, η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση και η απελευθέρωση της χώρας, ο Δεκέμβρης του 1944, η Συμφωνία της Βάρκιζας και η διάλυση του ΕΛΑΣ, το καθεστώς της λευκής τρομοκρατίας που τις μέρες του συνεδρίου συνεχιζόταν αμείωτο. Σ’ αυτά τα δέκα χρόνια, το ΚΚΕ είχε καταφέρει από ένα μικρό κόμμα να γίνει η κυριότερη και η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της Ελλάδας. Ωστόσο, παρά και τα πρόσφατα γεγονότα (βλ. ένοπλη σύγκρουση του Δεκέμβρη με τις συνασπισμένες δυνάμεις της ντόπιας αστικής τάξης, ταγματασφαλιτών, κλπ. και του βρετανικού ιμπεριαλισμού) το Κόμμα δεν μπόρεσε να βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα, διαμορφώνοντας επαναστατική στρατηγική και ρίχνοντας όλες του τις δυνάμεις για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. https://www.alt.gr/san-simera-01-10-gegonota-simantika-kai/

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Λιλή Ζωγράφου “Όχι όχι, εγώ δεν θέλω ν’ αλλάξει ο κόσμος αυτός. Να χαλάσει θέλω, να τον χαλάσω, να τον γκρεμίσω, αυτό θέλω, να τον δω σωριασμένο, να δρασκελίσω τα χαλάσματα τρέχοντας με τα χέρια ανοιχτά στον άνεμο.. Σαν σήμερα το 1998 «φεύγει» από τη ζωή η συγγραφέας και δημοσιογράφος Λιλή Ζωγράφου μια γυναίκα που όρθωσε το ανάστημά της σε πρέπει και επιταγές, η συγγραφέας που λατρεύτηκε από ένα φανατικό αναγνωστικό κοινό. Η Λιλή Ζωγράφου γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης, στις 17 του Ιούνη 1922, όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια. «Ο πατέρας της ήταν εκδότης εφημερίδας με ιδιαίτερα φιλελεύθερες ιδέες για την εποχή του και πάθος για τη δημοσιογραφία. Φοίτησε στο Λύκειο Κοραής και στο Καθολικό Γυμνάσιο των Ουρσουλίνων στη Νάξο. Η Λιλή Ζωγράφου εμφανίστηκε αρκετά νέα στα ελληνικά γράμματα, το 1949 με το πεζογράφημα “Αγάπη” και καθιερώθηκε δέκα χρόνια αργότερα με το δοκίμιο “Νίκος Καζαντζάκης, ένας τραγικός”.Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε γνωστά περιοδικά και εφημερίδες. Ταξίδεψε πολύ στην Ευρώπη και τις ανατολικές χώρες. Εζησε αρκετά χρόνια στη Γαλλία και την Ιταλία, αλλά λάτρευε την Πράγα, την πόλη που μεγάλωσε ο Κάφκα. Το 1962 ήταν η πρώτη, όπως με περηφάνια έλεγε, που έδωσε διάλεξη για τον Κάφκα στην Αθήνα. Εχουν εκδοθεί 24 βιβλία της, μυθιστορήματα, νουβέλες, δοκίμια και θέατρο, με αλλεπάλληλες εκδόσεις. Το τελευταίο της μυθιστόρημα “Η αγάπη άργησε μια μέρα” διασκευάστηκε και προβλήθηκε από την ΕΤ-1. Το τελευταίο της δοκίμιο “Από τη Μήδεια στη Σταχτοπούτα, η ιστορία του φαλλού” εκδόθηκε φέτος από τις εκδόσεις “Αλεξάνδρεια”. Ανθρωπος χειμαρρώδης, χωρίς ταμπού στη γλωσσική της συμπεριφορά, η Λιλή Ζωγράφου, τόσο στα βιβλία της, όσο και στην προσωπική της ζωή, αρνήθηκε τον πεσιμισμό και δήλωνε τρελά ερωτευμένη με τη ζωή. Ερωτας για εκείνην ήταν η αιωνιότητα. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής φυλακίστηκε για αντιστασιακή δράση ενώ ήταν έγκυος και γέννησε στη φυλακή. Μετά την απελευθέρωση εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Τη διετία 1953-1954 έζησε στο Παρίσι. Από τη θέση της δημοσιογράφου αντιτάχθηκε στη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Αντικαραμανλική και αντιπαπανδρεϊκή άσκησε άφοβα κριτική στην πολιτική ζωή. Είχε τη λεβεντιά της ειλικρίνειας και της αμεσότητας. Παντρεύτηκε τρεις φορές, αλλά διάλεξε να ζει μοναχικά. Θυμίζουμε μερικά από τα έργα της: “Βιογραφία – Απαντα Μ. Πολυδούρη” (1961), “Τι απόγινε εκείνος που ‘ρθε να βάλει φωτιά” (Θέατρο, 1972), “Αντιγνώση, Τα δεκανίκια του Καπιταλισμού” (1974), “17 Νοέμβρη 1973 – Η νύχτα της μεγάλης σφαγής” (1974), “Καρυωτάκης – Πολυδούρη, Η αρχή της αμφισβήτησης” (1977), “Επάγγελμα: πόρνη”, “Η γυναίκα που χάθηκε καβάλα στ’ άλογο”, “Η γυναίκα σου η αλήτισσα” “Νύχτωσε αγάπη μου, είναι χθες”, “Παλαιοπώλης αναμνήσεων”, “Πού έδυ μου το κάλλος”, “Κάφκα, ο σύγχρονός μας” (1994) κ.ά.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

🚩Λουί Αραγκόν🔴Σαν σήμερα, 3 Οκτωβρίου 1897 γεννιέται ο μεγάλος Γάλλος κομμουνιστής ποιητής και συγγραφέας, Λουί Αραγκόν! 🚩Πρωτοπόρος, τόσο στην αισθητική, όσο και στην πολιτική του επιλογή, ένας από τους σπουδαιότερους λογοτέχνες του περασμένου αιώνα που έθεσε το ζήτημα της στράτευσης στην Τέχνη, ο μεγάλος Γάλλος κομμουνιστής λογοτέχνης,, άφησε στις επόμενες γενιές μια βαριά πνευματική κληρονομιά και ένα έργο, πάντα επίκαιρο και ζωντανό. 🚩Ξεκίνησε ιατρικές σπουδές, αλλά τις εγκατέλειψε και αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία. Το 1917 γνωρίζεται με τον Μπρετόν και τον Σουπώ. Το 1919 εκδίδουν το περιοδικό «Litterature». Το 1920 προσχωρούν στο κίνημα του ντανταϊσμού, απ’ όπου αποχωρούν το 1922. Ενα χρόνο αργότερα πρωτοστατούν στη δημιουργία του σουρεαλιστικού κινήματος. Οπως και άλλοι, σημαντικοί καλλιτέχνες και διανοούμενοι της γενιάς του, γνώρισε από κοντά το μακελειό του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρετώντας στο μέτωπο σαν νοσοκόμος, αφού από το 1915 είχε γραφτεί στην ιατρική σχολή του Παρισιού. Το 1917 αρχίζει να γράφει τα πρώτα του ποιήματα. Η λήξη του πολέμου θα σημάνει και τη λήξη των ψευδαισθήσεων για τους ευρωπαϊκούς λαούς, ενώ η Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση θα δείξει την προοπτική. Η δυτική προοδευτική ευρωπαϊκή διανόηση, αηδιασμένη από τον πόλεμο θα εκφραστεί μέσα από ριζοσπαστικά καλλιτεχνικά κινήματα, των οποίων η διάρκεια θα είναι σύντομη μεν, καθοριστική ωστόσο ως προς τις επιρροές στη μελλοντική πνευματική παραγωγή. Το «Νταντά» θα είναι το πρώτο από τα κινήματα που θα συσπειρώσει τη διανόηση, μεταξύ αυτής και τον Αραγκόν. Το 1920 θα εκδώσει την ντανταϊστική ποιητική συλλογή «Πυροτεχνήματα» που θα είναι και το πνευματικό του «εισιτήριο» στη λογοτεχνία. Σουρεαλιστικό κίνημα Ηδη, από το 1919, μαζί με τον Αντρέ Μπρετόν και τον Φιλίπ Σουπό εκδίδουν το μοντερνιστικό περιοδικό «Λογοτεχνία». Η ίδια ομάδα, ακόμη πιο προωθημένη ιδεολογικά και αισθητικά από το «νταντά» – το οποίο είχε ήδη κλείσει τον κύκλο του – θα αποχωρήσει από αυτό το 1922 και μαζί με τον επίσης μεγάλο Γάλλο κομμουνιστή ποιητή, Πολ Ελιάρ, θα πρωτοστατήσει στη δημιουργία του σουρεαλιστικού κινήματος. Ο Αραγκόν αναδεικνύεται μεταξύ των κυριότερων εκφραστών του σουρεαλισμού με έργα όπως η ποιητική συλλογή «Αέναη κίνηση», το μυθιστόρημα «Ο χωρικός του Παρισιού», η συλλογή δοκιμίων «Πραγματεία ύφους» κ.ά. Από τη γέννησή του το σουρεαλιστικό κίνημα απέρριψε και πολέμησε κάθε αστική έκφανση της αντιδραστικής αντίληψης «τέχνη για την τέχνη». Οι σουρεαλιστικές συγκεντρώσεις ήταν ουσιαστικά, πολιτικές. Αλλωστε, πολλοί από τους μετέπειτα σουρεαλιστές είχαν στο παρελθόν έρθει σε επαφή με τους εξόριστους μπολσεβίκους, με επιφανέστερο από αυτούς τον ίδιο τον Λένιν. Πολλοί ντανταϊστές επίσης εντάχθηκαν στο κομμουνιστικό κίνημα και επιφανείς Γερμανοί ντανταϊστές πήραν μέρος στην επανάσταση του ’19. Ηταν επόμενο λοιπόν να συνδεθεί ο βασικός πυρήνας των σουρεαλιστών με το κομμουνιστικό κίνημα. Η ομαδική προσχώρηση της «ηγεσίας» του κινήματος, Αραγκόν, Μπρετόν, Ελιάρ, Περέ, στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα έγινε το 1927. Το 1930, ο Αραγκόν ταξιδεύει στην ΕΣΣΔ και συγκεκριμένα στο Χάρκοβο, για να συμμετάσχει, εκ μέρους των σουρεαλιστών, στο 2ο Διεθνές Συνέδριο Επαναστατών Συγγραφέων. Το ταξίδι αυτό θα είναι καθοριστικό, τόσο για την εμβάθυνσή του στο διαλεκτικό υλισμό, όσο και για τις αισθητικές του αναζητήσεις που θα τον φέρουν σε επαφή με το σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Η επιστροφή του θα είναι καθοριστική και για το σουρεαλιστικό κίνημα, επιχειρώντας να το εμπλουτίσει με τον μαρξισμό γιατί εκεί έβλεπε την προοπτική αυτού του κινήματος. Σε ένα άρθρο του, μάλιστα, μετά την επιστροφή του από την ΕΣΣΔ γράφει, μεταξύ άλλων: «Η αναγνώριση του διαλεκτικού υλισμού σαν μοναδικής επαναστατικής φιλοσοφίας, η κατανόηση και η ανεπιφύλακτη αποδοχή αυτού του υλισμού από τους ιδεαλιστές διανοούμενους, όσο συνεπείς κι αν είναι, για την αντιμετώπιση των συγκεκριμένων θεμάτων της επανάστασης – να ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της εξέλιξης των σουρεαλιστών…». Το 1932 ήρθε σε ρήξη με τους σουρεαλιστές. Ο στρατευμένος ποιητής Ο ποιητής θα στρατευτεί και στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτή τη φορά σαν αντιστασιακός. Το 1942 άρχισε να εκδίδει και το παράνομο περιοδικό «Τα γαλλικά γράμματα», το οποίο διηύθυνε και μεταπολεμικά έως το 1972. Μέσα στην καρδιά του πολέμου θα γράψει πολλά αντιστασιακά έργα, αλλά και το εξάτομο μυθιστόρημα «Οι Κομμουνιστές» (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τη «Σύγχρονη Εποχή»). Το 1957 τιμήθηκε με το βραβείο «Λένιν». Ο Αραγκόν ενοχλούσε και φόβιζε στη ζωή και εξακολουθεί να ενοχλεί και να φοβίζει μετά το θάνατο, με το έργο του, όσους πραγματικά πρέπει να φοβούνται. Την ημέρα που ανακοινώθηκε ο θάνατός του, μια γαλλική νεοφασιστική οργάνωση έβγαλε την εξής ανακοίνωση: «Οι λέξεις μάς λείπουν σήμερα για να διαδηλώσουμε τη χαρά μας. Δεν είμαστε απ’ εκείνους τους φιλελεύθερους, που θα χύσουν κροκοδείλια δάκρυα για το θάνατο ενός αντιγάλλου. Μετά από τον θάνατο του Μέντες Φρανς και του Μπρέζνιεφ, προαναγγέλλεται πράγματι ένας ωραίος χειμώνας για τους εθνικόφρονες»! Το σίγουρο είναι και πως τα κόμματα της γαλλικής αστικής τάξης – και όχι μόνο της γαλλικής – έτρεφαν τα ίδια αισθήματα για τον ποιητή, έστω και αν το μέγεθος της προσφοράς του στη λογοτεχνία της πατρίδας του επέβαλλε το στοιχειώδη σεβασμό και την αναγνώριση. Ο Αραγκόν για τον Ρίτσο Ο Αραγκόν, όπως και πολλοί άλλοι ξένοι διανοούμενοι, συμπαραστάθηκε ενεργά στους Ελληνες πολιτικούς κρατούμενους στα μαύρα μετεμφυλιακά χρόνια. Μεταξύ των αγωνιστών υπέρ των οποίων πρωτοστάτησε για την απελευθέρωσή τους ο Αραγκόν, ήταν και ο Γιάννης Ρίτσος. «Ο Ρίτσος είναι ο άνθρωπος με τον οποίο συνδεόμουν μέσα από τα ποιήματά του χωρίς ακόμα να τον έχω γνωρίσει προσωπικά, την εποχή που τον καταδίωκαν. Ο Ρίτσος είναι αναμφισβήτητα ένας μεγάλος Ελληνας». Αλλωστε, θυμόμαστε όλοι το κείμενο του Αραγκόν για τον Ρίτσο που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Les Lettres Francaises», το 1971 «… Πάνε πάνω από είκοσι χρόνια, ωστόσο, που μου φέραν στίχους μεταφρασμένους απ’ τα ελληνικά, ενός ποιητή που γι’ αυτόν δεν ήξερα τίποτα, να διορθώσω τα γαλλικά τους. Αξαφνα ένιωσα ένα σφίξιμο στο λαρύγγι και το παράξενο είναι πως αργότερα, κάθε φορά που μου φέρναν στίχους, καλά είτε κακά μεταφρασμένους, αυτού του άγνωστου, ένιωθα πάντοτε όπως και την πρώτη φορά, ανίκανος να κυριαρχήσω τα μάτια μου, τα δάκρυά μου… Ολα γίνονται σάμπως ο ποιητής αυτός να γνώριζε το μυστικό της ψυχής μου, και να ήξερε, μόνος μ’ ακούτε, μόνος αυτός, να με συγκλονίζει έτσι. Στην αρχή δεν το ήξερα πως ήταν ο πιο μεγάλος απ’ τους ζώντες ποιητές της εποχής αυτής που είναι η δική μας. Ορκίζομαι πως δεν το ήξερα. Το έμαθα σταδιακά, από το ένα ποίημα στο άλλο, παρά λίγο να πω από το ένα μυστικό στο άλλο, γιατί κάθε φορά ένιωθα το συγκλονισμό μιας αποκάλυψης. Η αποκάλυψη ενός ανθρώπου και μιας χώρας, τα βάθη ενός ανθρώπου και τα βάθη μιας χώρας…». Φωτ: Ο Λουί Αραγκόν με τον Γιάννη Ρίτσο! (Ριζοσπάστης)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Παραγγελιά 1980 “θα ‘ρθει καιρός”

Σύνδεσμος • youtube.com

Κατερίνα Γώγου: «…σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος…» Σαν σήμερα το 1993 αφήνει την τελευταία της πνοή η ποιήτρια και ηθοποιός Κατερίνα Γώγου. Η Κατερίνα Γώγου ήταν ποιήτρια, όμως δεν ξεκίνησε από κει. Γεννήθηκε το 1940 και από πέντε χρονών έπαιζε στο θέατρο σε θιάσους ως παιδί – θαύμα, αργότερα έκανε σπουδές στη σχολή του Τάκη Μουζενίδη και έπαιξε το ατίθασο κορίτσι σε ταινίες του κλασικού ελληνικού κινηματογράφου του ’50 και του ’60. Το 1967 παντρεύεται τον σκηνοθέτη Παύλο Τάσιο και κάνει μια κόρη, την Μυρτώ. Κάνει με τον άντρα της αξιόλογες ταινίες, αλλά φυτοζωούν. Το 1978 εκδίδει την ποιητική συλλογή «Τρία κλικ αριστερά», που κάνει εμπορική επιτυχία και δικαίως. Από εκεί και πέρα βρίσκει τον δρόμο της στην ποίηση. Η επόμενη συλλογή της είναι το «Ιδιώνυμο» το 1980, το «Ξύλινο παλτό» το 1982 κ.ά. Το 1980 κάνει θραύση με την ταινία «Παραγγελιά», σε σκηνοθεσία του άντρα της Παύλου Τάσιου, που αναφέρεται στα γεγονότα με τον Νίκο Κοεμτζή και είναι διανθισμένη με ποιήματά της που απαγγέλει η ίδια παίζοντας. «Γι’ αυτό σου λέω. Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε. Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε». Η ποίησή της είναι βαθιά και μιλάει στο «σήμερα». Ζει στα Εξάρχεια και κάνει την απογοήτευσή της τραγούδι. Μπλέκεται με αναρχοαυτόνομες ομάδες και βγάζει αφίσα που γίνεται (με τα σημερινά δεδομένα) viral, με σύνθημα «Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη». Προσπαθεί να σώσει την κόρη της που έχει μπλέξει με τις ουσίες, αλλά μπλέκεται και η ίδια. Πεθαίνει το 1993, από ένα κοκτέιλ χαπιών και αλκοόλ. «Είμαι ελεύθερη ελεύθερη ελεύθερη κι όταν έρθει καιρός που θα κρέμεται στο τσιγγέλι το πετσί μου σαν τομάρι απ’ τους κρατικούς εκδορείς και τη λογοκρισία η φαντασία μου θα τρέχει… τρέχει… τρέχει είμαι φευγάτη από τώρα τρέχει… τρέχει… τρέχει». Η ποίησή της εκτιμήθηκε ακόμα περισσότερο μετά τον θάνατό της. Οι «Magic De Spell» μελοποίησαν το «Εμένα οι φίλοι μου» και είχαν σημειώσει γι’ αυτό μιλώντας στον «Ριζοσπάστη»: «Εδώ έχουμε μια ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς δεν είναι εύκολο να μελοποιήσεις στίχους της. Γράφει χωρίς περιορισμούς, χωρίς μέτρα και ομοιοκαταληξία, όμως με τρομακτική δύναμη κι ευαισθησία, μιλώντας για τους φίλους της, τα μαύρα πουλιά και τις φίλες της, που είναι σύρματα τεντωμένα. Ηχογραφήσαμε το κομμάτι όταν καταλήξαμε πως με τη μουσική μας δεν προσβάλλουμε το έργο της. Είμαστε ακόμα συγκλονισμένοι από την ενασχόλησή μας με αυτό». Ακολούθησαν κι άλλες μελοποιήσεις έργων της, ενώ πάντα η ακαταμάχητη ποίησή της είναι εδώ, να μας λέει: «Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι να μη γίνω “ποιητής”. Μην κλειστώ στο δωμάτιο να αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω»… Και να φωτίζει ότι: «Θα την αλλάξουμε τη ζωή! Παρ’ όλα αυτά Μαρία». https://youtu.be/Y0rvoHuv0fQ?si=AS8PSUeoDnEEAc6f Κ.Γώγου, «Εμένα οι φίλοι μου»-Magic De Spell, Σ.Μάλαμας

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Πόρτο Ρίκο – Official Audio Release

Σύνδεσμος • youtube.com

Εδώ θα μείνει για πάντα Το ζεστό το πέρασμά σου Φωτιά που ανάβει η ματιά σου Κομαντάντε Τσε Γκεβάρα ”Αξίζει φίλε μου, να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει” … Στις 8 προς 9 Οκτώβρη του 1967, ο κομαντάντε Τσε Γκεβάρα περνούσε στο πάνθεον των ”αθανάτων” της Ιστορίας του παγκόσμιου προλεταριάτου, δολοφονημένος από τους υπηρέτες της CIA. Το σώμα του θάφτηκε σε μυστικό τόπο, ο οποίος αποκαλύφθηκε μόλις στις 28 Ιουνίου 1997, κοντά στο αεροδρόμιο του Βαγιεγκράντε από μια ομάδα κουβανών ιατροδικαστών. Τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Κούβα και τάφηκαν στο Μαυσωλείο της Σάντα Κλάρα. Στην τελετή παρευρέθηκε ο Πρόεδρος Φιντέλ Κάστρο και χιλιάδες Κουβανοί. Ο Τσε 55 χρόνια μετά τη δολοφονία του συνεχίζει να ΖΕΙ! * ”Mαθημα Ανατομίας” του Κυριάκου Κατζουράκη

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

«Αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, είσαι σύντροφός μου»! «Αγαπημένα μου Ιλδίτα, Αλεϊδίτα, Καμίλο, Σέλια και Ερνέστο, Αν μια μέρα χρειαστεί να διαβάσετε τούτο το γράμμα, θα πει πως πια δεν είμαι ανάμεσά σας. Σχεδόν δε θα με θυμάστε πια και τα πιο μικρά θα μ’ έχουν ξεχάσει. Ο πατέρας σας ήταν ένας άνθρωπος που έπραττε όπως σκεφτόταν, και που σίγουρα ήταν πιστός στις πεποιθήσεις του. Να μεγαλώσετε σαν καλοί επαναστάτες. Να μελετάτε πολύ, για να μπορέσετε να κυριαρχήσετε στην τεχνική, που θα σας επιτρέψει να κυριαρχήσετε στη φύση. Να θυμάστε πως είναι η Επανάσταση που είναι σημαντική και ότι ο καθένας μας, από μόνος του, δεν αξίζει τίποτα. Να ‘στε κυρίως ικανά να αισθάνεστε, όσο πιο βαθιά μπορείτε, κάθε αδικία που γίνεται απέναντι σ’ οποιονδήποτε, σ’ οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Είναι το πιο ωραίο χάρισμα ενός επαναστάτη. Πάντα, παιδιά μου, θα ελπίζω να σας ξαναδώ. Ενα μεγάλο και δυνατό φιλί απ’ τον Μπαμπά». (Το γράμμα του Τσε στα παιδιά του) *** Σαν σήμερα πριν 56 χρόνια, στις 8 προς 9 Οκτώβρη του 1967, ο κομαντάντε Τσε Γκεβάρα, περνούσε στο πάνθεον των «αθανάτων» της Ιστορίας του παγκόσμιου προλεταριάτου. Οι δολοφόνοι του νόμιζαν ότι μοιράζοντας ανά την υφήλιο τη φωτογραφία του νεκρού Τσε, θα έβαζαν τέλος στους εφιάλτες τους. Αποδείχτηκε, από την ίδια κιόλας στιγμή, ότι ο θάνατος του Τσε δεν ήταν παρά το αναγκαίο τίμημα που έπρεπε να καταβληθεί, ώστε η φλόγα του επαναστάτη, του κομμουνιστή, του αντάρτη Ερνέστο Γκεβάρα, να μετατραπεί σε σύμβολο γενεών και γενεών, σε έμβλημα της ανθρωπιάς και σε οδηγό με σταθερή πυξίδα: «Μέχρι τη νίκη και για πάντα»! * Οχι λίγες φορές, επανέρχεται το ερώτημα: Τι ήταν εκείνο που παρότρυνε έναν από τους ηγέτες μιας από τις σημαντικότερες επαναστάσεις του 20ού αιώνα να προσφέρει τόσο αφειδώλευτα και κατά άλλους τόσο «απερίσκεπτα» την ίδια του τη ζωή στο πεδίο των μαχών του προλεταριακού διεθνισμού; Στη στάση του Τσε απέναντι στη ζωή και την επανάσταση (όπως περιέγραψε ο Φιντέλ Κάστρο στον επικήδειο στη μνήμη του Τσε, που εκφωνήθηκε στην Πλατεία της Επανάστασης στην Αβάνα, στις 18 Οκτώβρη 1967) επέδρασε σημαντικά «η αντίληψη ότι οι άνθρωποι έχουν μια σχετική αξία στην Ιστορία, η ιδέα ότι δεν ηττάται η υπόθεση όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, και ότι η ακατάσχετη πορεία της Ιστορίας δε σταματά ούτε θα σταματήσει με το χαμό των αρχηγών (…)». «Ανθρωποι σαν κι αυτόν – συνέχισε ο Φιντέλ – είναι ικανοί, με το παράδειγμά τους, να συμβάλουν στην εμφάνιση άλλων που να τους μοιάζουν (…)» γιατί ο Τσε «υπήρξε από τους πιο οικείους, από τους πιο θαυμαστούς, από τους πιο αγαπητούς, και δίχως αμφιβολία, ο πιο εξαίρετος από τους επαναστάτες συντρόφους μας (…)». * Την αντίληψη του κομμουνιστή Τσε για τον άνθρωπο δε θα μπορούσαν ποτέ να την καταλάβουν οι δολοφόνοι του. Πόσο μάλλον να την εξοντώσουν. Ο,τι δεν κατάφεραν με τον Τσε εκείνοι που τον δολοφόνησαν νόμισαν ότι θα κατόρθωναν όσοι πίστεψαν ότι μπορούν να τον μετατρέψουν σε μια ακίνδυνη στάμπα πάνω σε μπλουζάκια και «μοδάτα» αξεσουάρ. Ούτε αυτοί αντιλήφθηκαν ότι η ζωή του Τσε ξεπερνά κατά πολύ την αγοραία λογική τους. Γιατί «η ζωή του – όπως έλεγε ο Σαρτρ – είναι η ιστορία του πληρέστερου ανθρώπου της εποχής μας». *Η Ιστορία που έγραψε και διηγήθηκε ο Τσε με τη ζωή του είναι ταυτόχρονα και η απάντηση στο ερώτημα «γιατί ο Τσε συνεχίζει να ζει». Οσοι προσπαθούν να εξαντλήσουν την εξήγηση αυτής της «αθανασίας», εστιάζοντας στην εικόνα του Τσε σαν «γητευτή των φοιτητικών ονείρων», ξεχνούν ότι ο Τσε των εργατών και των αγροτών, ο Τσε των ταπεινών και καταφρονεμένων, ο Τσε της νεολαίας, δε μας άφησε κληρονομιά μόνο αυτό το απίστευτο βλέμμα του, ένα βλέμμα που καθοδηγεί μακριά, προς το όνειρο, προς το φαινομενικά αδύνατο. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ο Τσε και οι σύντροφοί του στην Κούβα έγιναν η απόδειξη της νίκης απέναντι στον ιμπεριαλισμό ή ότι ο ίδιος ουδέποτε θεώρησε αρκετή αυτή τη νίκη απέναντι στο χρέος του. Δεν ήταν μόνο ότι ο Τσε αρνήθηκε μια «στρωμένη» και άνετη ζωή, για να αφιερώσει τον εαυτό του στην Επανάσταση. Ολα αυτά μαζί μπορεί να συνθέτουν τον «μύθο» του Τσε, αλλά δεν είναι αρκετά να εξηγήσουν το γιατί ο Τσε Γκεβάρα «ζει». * Ο πραγματικός λόγος που ο Τσε παραμένει «ζωντανός» είναι ότι παραμένουν ζωντανά όλα όσα τον «γέννησαν». Ο Τσε «ζει» γιατί, ως πολεμιστής, ως πολιτικός, ως στρατιώτης, ήταν ο κομαντάντε μιας επανάστασης που θα βρει την ολοκλήρωσή της, μόνο όταν καταργηθεί κάθε μορφής εκμετάλλευση γιατί, όπως ακριβώς έλεγε, «δεν υπάρχει για μας κανείς άλλος ορισμός του σοσιαλισμού, πλην της κατάργησης της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο». Ο Τσε «ζει» και παραμένει θανάσιμα επικίνδυνος για τους δολοφόνους του, γιατί, πολύ απλά, δεν έχει ακόμα πεθάνει ο θανάσιμος εχθρός του, ο ιμπεριαλισμός. Ο Τσε θα παραμένει «ζωντανός» όσο το βλέμμα του θα δείχνει πόσο ρεαλιστικό είναι το όραμά του για έναν κόσμο ελεύθερο, δημοκρατικό, χωρίς πείνα, χωρίς φτώχεια, χωρίς καταπίεση. Ο Τσε θα «ζει» για όσο οι σύντροφοί του («αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, είσαι σύντροφός μου», έλεγε ο Τσε) θα συνεχίζουν να αντλούν από εκείνο το πρωινό του Οκτώβρη, στη Βολιβία, το μήνυμα της ανιδιοτελούς προσφοράς και της θυσίας. Οσο στον κόσμο η αδικία θα εξακολουθεί το έργο της κι όσο οι εκμεταλλευτές θα ζητούν από τους λαούς να σκύβουν το κεφάλι, ο Τσε θα είναι «ζωντανός». Γιατί «ο άνθρωπος – όπως έλεγε ο Τσε – πρέπει να περπατάει με το κεφάλι απέναντι στον ήλιο. Και ο ήλιος πρέπει να κάψει το μέτωπο και καίγοντάς το να το σφραγίσει με τη σφραγίδα της τιμής. Οποιος περπατάει σκυφτός, χάνει αυτήν την τιμή». ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σε όλες τις φίλες και τους φίλους Στις 12 Οκτώμβρη του 1944 Ο ΕΛΑΣ απελευθερώνει την Αθήνα και μια απέραντη λαοθάλασσα πλημμυρίζει τους δρόμους της Αθήνας . Το νέο ότι οι μαχητές του ΕΛΑΣ κατέβασαν το πρωί (9.45 ) από την Ακρόπολη τη γερμανική σημαία , έκανε αστραπιαία , στόμα με στόμα , το γύρο της πρωτεύουσας . 《ΛΕΥΤΕΡΙΆ! ΛΕΥΤΕΡΙΑ ! Η ΑΘΉΝΑ ΓΙΟΡΤΆΖΕΙ 》,γράφει ο Ριζοσπάστης την επόμενη μέρα . 《Χάθηκε 》σημειώνονταν στο ρεπορτάζ το 《βρωμερό κουρέλι του φασισμού από την Ακρόπολη( ….) .Η μπαρουτοκαπνισμένη Αθήνα που γνώρισε την πείνα και το βόλι του κατακτητή , το στιλέτο του προδότη (…..) ξεχύθηκε ζωντανή ανθρωποθάλασσα να διαλαλήσει την Νίκη της (….) Διαδηλώσεις που πρώτη φορά βλέπει η Αθήνα ξεχύνονται από παντού . Από το Σύνταγμα ως την Ομόνοια (….) Και πάνω απ ‘ όλα μία φωνή που αγκαλιάζει όλη την Αθήνα (…) . ΕΑΜ! ΕΑΜ! 》. Το 1946 η τότε κυβέρνηση απαγορεύει τον εορτασμό της επετείου της απελευθέρωσης της Αθήνας . Η μέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας από τον γερμανικό ζυγό αποτελεί οπωσδήποτε ένα σημαντικό γεγονός , παρά το γεγονός ότι την περίοδο εκείνη το ΕΑΜικό κίνημα δρούσε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης . Μάλιστα αυτό το διάστημα μόνος του ο ΕΛΑΣ Αθήνας – Πειραιά ” μπορούσε αν έπαιρνε εντολή να καταλάβει σε μία ώρα το κέντρο και όλη την Αθήνα ” ( Σπύρος Α . Κωτσάκης (Νέστωρας ) .Τέτοια εντολή όπως είναι γνωστό , δεν υπήρξε . ( Ριζοσπάστης 6 -10 -2018 ) . Φυσικά όλα αυτά με την προυπόθεση ότι το ΚΚ θα έθετε στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της επίλυσης της αντίθεσης “ποιός – ποιόν” παίρνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα βάσει σχεδίου . Γιατί δεν συναίβει αυτό πολλά μπορεί να ειπωθούν . Το μόνο που δεν μπορεί να ειπωθεί και να αμφισβητηθεί είναι το γεγονός ότι το ΕΑΜικό κίνημα υπό την καθοδήγηση του Κόμματος της εργατικής τάξης του ΚΚΕ έδωσε ένα τίμιο αγώνα όχι μόνο ενάντια στον κατακτητή αλλά και στον εσωτερικό αντίπαλο τα “τάγματα ασφαλείας” , συμβάλλοντας στο τσάκισμα του φασισμού διεθνώς . Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι δεν αρκεί η απελευθέρωση μόνο από τον κατακτητή , αλλά θα πρέπει να συνοδεύεται και από την απελευθέρωση από τη μισθωτή σκλαβιά , από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος . Μόνο τότε περνάς από τη σκλαβιά στο βασίλειο της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Σαν σήμερα στις 12 Οχτώβρη 1944 ο ΕΛΑΣ απελευθερώνει την Αθήνα από τους Ναζί. Tο απόσπασμα είναι από τις «Γειτονιές του κόσμου» του Γιάννη Ρίτσου: Η απελευθέρωση Ετούτος ο άνεμος δε θέλει να σωπάσει – σφυράει, σφυράει, σφυράει σφυράει στ’ αυτί των σκοτωμένων: ζήτω, κ’ οι σκοτωμένοι ανοίγουνε τα μάτια τους – σφυράει, σφυράει, σφυράει περνάει κάτω από τα σκελια των κρεμασμένων, ξυπνάει τους κρεμασμένους, κ’ οι κρεμασμένοι καβαλάν τον άνεμο, τρέχουν για την αθανασία, σέρνοντας πίσω το κομμένο σκοινί τους. Έτσι έφυγε κι ο Πέτρος σε μια δύση ολόχρυση, έτσι έφυγε κι ο Φούτσικ κι ο Περί κ’ η Ζόγια, βγάζοντας από τις τσέπες τους χιλιάδες προκηρύξεις, και τούτος ο άνεμος στριφογυρίζωντας τις προκηρύξεις πάνω από τις στέγες της πολιτείας, πάνω από τα καράβια, πάνω απ’ τα κράνη των ναζήδων, μπρος στα καμένα παράθυρα, μες στις πλατείες των μαχαλάδων μες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, καρφόνωντας ο άνεμος τις προκηρύξεις στα συρματοπλέγματα, ανεβάζοντας ο άνεμος τις προκηρύξεις ως το κελί του Λαμπρινού και του Θέμου Κορνάρου κ’ οι άνθρωποι κυνηγώντας τις προκηρύξεις, πιάνοντας τις προκηρύξεις στον αέρα, κ’ οι προκηρύξεις πέφτοντας βροχή στους δρόμους, πηδώντας από πόρτα σε πόρτα, ραμφίζοντας σα μεγάλα πουλιά τα τζάμια των παράθυρων, κ’ οι άνθρωποι μες στους δρόμους διαβάζοντας φωναχτά τις προκηρύξεις, σκουντουφλώντας πάνω στις λόγχες και φωνάζοντας ζήτω, σκουντουφλώντας πάνω στα τανκς και φωνάζοντας ζήτω, ζήτω, ζήτω, ζήτω, λευτεριά ή θάνατος, λευτεριά ή θάνατος – ο κόσμος μες στ’ ανοιχτά αυτοκίνητα φωνάζοντας λευτεριά ή θάνατος, λευτεριά ή θάνατος οι άνθρωποι που πολέμησαν και πέφταν, που πέφταν και χαμογελούσαν, που φιλιόνταν με τον κόσμο και χαμογελούσαν, που βγάζαν με τα δάχτυλά τους από τον κόρφο τους το σφηνωμένο βόλι κ’ έρχονταν πάλι ανάμεσά μας και πολεμούσαν και πολεμούσαν και χαμογελούσαν. … Ήταν όμορφες κείνες οι μέρες. Δεν προφτάσαμε να τις χαρούμε Βούιζε η πολιτεία, βούιζε ο κόσμος Βούιζε η καρδιά του ανθρωπου Σαν ένα ζήτω ανάμεσα σε χιλιάδες σημαίες λευτεριά ή θάνατος, λευτεριά ή θάνατος – Λευτεριά, βούιζε ολάκερη η Ελλάδα κάτω από τις σημαίες του ήλιου γεια και χαρά λε, μωρέ, Λε, γεια και χαρά σου Λευτεριά ————- «ΛΕΥΤΕΡΙΑ! ΛΕΥΤΕΡΙΑ! Η ΑΘΗΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ», γράφει ο «Ριζοσπάστης» την επόμενη μέρα.«Χάθηκε –σημειωνόταν στο ρεπορτάζ – το βρωμερό κουρέλι του Φασισμού απ’ την Ακρόπολη (…). Η μπαρουτοκαπνισμένη Αθήνα, που γνώρισε την πείνα και το βόλι του κατακτητή, το στιλέτο του προδότη (…) ξεχύθηκε ζωντανή ανθρωποθάλασσα να διαλαλήσει τη Νίκη της (…) Διαδηλώσεις που πρώτη φορά βλέπει η Αθήνα ξεχύνονται από παντού. Απ’ το Σύνταγμα ως την Ομόνοια (…) Και πάνω απ’ όλα μια φωνή που αγκαλιάζει όλη την Αθήνα (…): Ε-Α-Μ! Ε-Α-Μ!». ************* Στη φωτο: — Χαρακτικό του Α. Τάσσου — Αφίσα του Γιώργου Αργυράκη για την απελευθέρωση της Αθήνας – ΚΟΑ Αθήνας 1977

Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες

Καλημέρα Καλή Κυριακή Τάσσος ‘Ειμαι στρατευμενος στον κοσμο των πιο προοδευτικων ιδεων” Πέρασαν 34 χρόνια απουσίας του μεγάλου μας δημιουργού , του “Χαράκτη του αγώνα ” του Τάσου ( Αλεβίζου ) , του καλλιτέχνη που λάμπρυνε την Ελληνική τέχνη και τη ζωή του τόπου μας . Το διαχρονικό , οικουμενικό και βαθιά ανθρώπινο έργο του αποτέλεσε ύμνο στη Μητέρα , στη Γυναίκα , στην αντίσταση , στην Ειρήνη . Κραυγή διαμαρτυρίας για την χούντα , τον πόλεμο του Βιετνάμ , την διχοτόμηση της Κύπρου. Με το εργο του εδωσε σχημα και μορφη στους αγωνες μας.Χαραξε ανεξιτιλα τις μεγαλες ωρες της ταξικης παλης στην χωρα μας ! Εκανε εικονες τις ιδεες μας για τον κοσμο που θελουμε να φταξουμε!!!! Αν και ειχε πολλες επιλογες για πλουσια και ανετη ζωη διαλεξε να μεινει σε ολη του τη ζωη στο πλευρο του Κομμουνιστικου κομματος .

Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες

Ο Τάσσος χάραξε ανεξίτηλα στη μνήμη μας τις μεγάλες ώρες της ταξικής πάλης στη χώρα μας, έκανε εικόνες τις ιδέες μας για τον κόσμο που θέλουμε να φτιάξουμε, έδωσε σχήμα και μορφή στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, όπως ο Ρίτσος του έδωσε τη φωνή του. Το έργο του είναι ο πιο σύντομος δρόμος για να φτάσουμε σ΄ό,τι ανώτερο κρύβει η λαϊκή ψυχή. Η στράτευσή του όχι μόνο δεν κατέστρεψε την Τέχνη του, αλλά ίσα – ίσα πυροδοτούσε την ανανέωσή της. Ο ρεαλισμός της δεν την αποστείρωσε, αλλά την έκανε να μιλά στο μυαλό και την καρδιά με τρόπο που ποτέ κανένας από όσους καλλιτέχνες αναζητούν ταυτότητα στον εσωτερικό τους κόσμο και την επιφοίτηση της μορφής, δεν θα μπορέσει να το κάνει. https://www.facebook.com/eleni.markaki1/posts/pfbid0vh9KeKanTJi9zJynpTcU2BVhMpVRBUJqVqCjjeJLqPvLSfUMmHiCGmt6LqDT57yEl

Δημοσίευση • 36 φωτογραφίες

Μνήμη σήμερα (1920) Τζον Ριντ του ”κόκκινου” Αμερικανου ποιητή και δημοσιογράφου, από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης του Εργατικού Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και δημιουργού του έργου: ”Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο”… Πέθανε από τύφο, στα 33 του χρόνια. Ενταφιάστηκε στην Κόκκινη Πλατεία, στον τοίχο του Κρεμλίνου. …”Η κύρια πύλη των ανακτόρων ήταν πλέον ορθάνοιχτη. Παρασυρόμενος από ένα μεγάλο ανθρώπινο κύμα μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα προς τα δεξιά, εντός των ανακτόρων, σε μια μεγάλη θολωτή αίθουσα και στο κελάρι της ανατολικής πτέρυγας. Ένας λαβύρινθος από διαδρόμους εκτείνονταν μπροστά μας. Στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού με τα κοντάκια τον όπλων τους χτυπούσαν προσπαθώντας να ανοίξουν κάτι μπαούλα παίρνοντας χαλιά, κουρτίνες, σεντόνια, πιάτα, πορσελάνες και υαλικά. Ένας άνδρας πήρε ένα μεγάλο χάλκινο ρολόι, ένας άλλος βρήκε ένα λοφίο από φτερά στρουθοκάμηλου, τα οποία είχε κολλήσει στο καπέλο του. Η λεηλασία μόλις είχε αρχίσει, όταν κάποιος φώναξε: «Σύντροφοι μην αγγίζεται τίποτα! Μην πάρετε τίποτα! Αυτά είναι περιουσία του Λαού!» Αμέσως ακούστηκαν και άλλες φωνές «Σταματήστε! Βάλτε τα πάντα πίσω! Μην πάρετε τίποτα! Είναι του Λαού!». Κάποιοι έπαιρναν τα πράγματα από τα χέρια όσων λεηλατούσαν τα τοποθετούσαν ξανά στη θέση τους. Όλα έγιναν εντελώς αυθόρμητα. Οι φωνές «Μην πάρετε τίποτα είναι του Λαού!» πλέον εξαπλωνόντουσαν σε όλο το κτίριο μέσα από τους διαδρόμους και τις σκάλες. «Επαναστατική πειθαρχία! Περιουσία του Λαού» ακουγόταν σε όλα τα ανάκτορα”… (απόσπασμα από την έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα από το: ”Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο” το οποίο και προλόγισε ο ίδιος ο Λένιν) ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: http://kiatipis.org/Writers/J/John.Reed/Ten.days.that.shook.the.world.pdf?fbclid=IwAR0dARbxMuYV77XMtOHmALW_L6vH79SA8JjgY2TVVsTq0dI9oW_b6tAuyZE

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

rizospastis.gr – Παράδειγμα κομμουνιστή επιστήμονα και δασκάλου

Σύνδεσμος • rizospastis.gr

Γιώργος Κακουλίδης Σαν σήμερα το 2021 «εφυγε» από τη ζωή ο ποιητής μας Γιώργος Κακουλίδης.. Ο ποιητής, ο συγγραφέας, ο ζωγράφος, ο διανοούμενος, ο στενός συνεργάτης του «Ριζοσπάστη», ο δικός μας Γιώργος Κακουλίδης «έφυγε» νικημένος από τον καρκίνο μετά από πολύχρονη και παλικαρίσια μάχη που έδωσε Ο Γιώργος Κακουλίδης γεννήθηκε το 1956. Ηταν ο τρίτος, στη σειρά, καλλιτέχνης που βγάζει η γενιά του. Ο παππούς του ο Γιώργος ήταν γλύπτης και ήρθε στην Καισαριανή από την Κερασούντα του Πόντου. Ο πατέρας του, Δημήτρης, ζωγράφος με σπουδαίο έργο, γεννήθηκε το 1931. Η Καισαριανή, η πόλη όπου μεγάλωσε, τον σημαδεύει. Πάντα επέστρεφε σε αυτήν. Αλλωστε, σε αυτήν τη γειτονιά χρωστά το «είναι» του. «Πάντοτε στα δύσκολα ακούω τον ψίθυρο των Διακοσίων του Σκοπευτηρίου, που μου λένε πως ό,τι κάνουμε το κάνουμε για λόγους “ορθοστασίας” ενάντια στην άβυσσο που μας περιβάλλει», αναφέρει στον «Ριζοσπάστη». «Το σπίτι μου ήταν κοντά στο Σκοπευτήριο. Εκεί γεννήθηκε ο ήρωάς μου. Το όνομά του είναι Ναπολέων Σουκατζίδης… Ο άνθρωπος αυτός είναι κομμάτι της Καισαριανής και είναι ο μόνος ήρωας που αγάπησα. Αλλοι στη γενιά μου μπορεί να είχαν ήρωα έναν κινηματογραφικό αστέρα, έναν ποδοσφαιριστή. Εγώ ποτέ δεν σήκωσα τα μάτια μου από τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Χάρις σε αυτή τη γειτονιά που θα προσκυνώ πάντα, σχημάτισα έναν άνθρωπο», θα αναφέρει σε άλλη του συνέντευξη. Σε ηλικία 9 ετών σκοτώθηκε η μητέρα του σε δυστύχημα και μετακόμισε με τον πατέρα του στο Κολωνάκι. Αυτά τα τόσο ευαίσθητα και καθοριστικά για την πορεία του ποιητή χρόνια επηρεάζονται από τις συναναστροφές με τους μεγάλους λογοτέχνες που σύχναζαν στο ατελιέ του πατέρα του. «Ηταν η underground πλευρά της λογοτεχνίας τότε: Ο Κώστας Ταχτσής, ο Αλέξης Ακριθάκης, ο Μιχάλης Κατσαρός, ο Νίκος Καρούζος». Αυτός μικρός, ανάμεσα σε τόσο σημαντικά πρόσωπα, ρούφαγε τα πάντα. Επιζητούσε να φτιάξει τον δικό του τρόπο, να αφήσει το δικό του ίχνος. Περνά πολλές ώρες στο ατελιέ του πατέρα του. Η φυσιογνωμία, η συμπεριφορά, οι αρχές του πατέρα του τον επηρεάζουν βαθιά. «Ο πατέρας μου μου έμαθε σχέδιο. Από εκεί και πέρα μου ήταν εύκολο να συνεχίσω. Μόνος μου έμαθα πώς να πλάθω τα χρώματα. Τη συνέχεια θα τη μάθεις εσύ, μου είχε πει ο πατέρας μου». Εφηβος αποφασίζει να μπαρκάρει σε καράβι. Ο πατέρας του, στην αρχή, αρνείται. Ο νεαρός Γιώργος δεν το βάζει κάτω. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να αντιγράψει την υπογραφή του πατέρα του για κάτι χαρτιά που ήταν απαραίτητα για το μπάρκο. «Προσπαθούσα να την αντιγράψω από τα λάδια που ήταν πιο εμφανή τα γράμματα. Στην αστυνομία μου έλεγαν: “Γιατί δεν φέρνεις τον πατέρα σου να υπογράψει;”». Προσπάθησε να βάλει σαν μέσο και τον Τσαρούχη, για να πειστεί ο πατέρας του. «Παίρνει τηλέφωνο τον πατέρα μου και του λέει: “Αστον να φύγει και σε δύο μήνες θα είναι πίσω. Είναι βαριά η δουλειά”. Γύρισα μετά από 2,5 χρόνια». Επιστρέφοντας συνδέθηκε με την underground σκηνή των Εξαρχείων. Κάνει παρέα με τον Μίλτο Σαχτούρη. Εμφανίζεται στη λογοτεχνία το 1979 με την ποιητική συλλογή «Λίμπερτυ» (αναφορά στα ταξίδια του στη θάλασσα), από τις εκδόσεις «Κείμενα του Φίλιππου Βλάχου». Από τότε δεν σταματά να δημιουργεί και να γράφει. Από τη «μαθητεία» πλάι στον Καρούζο έμαθε να μη βιάζεται. Εμαθε, όταν «εμφανίζεται» το ποίημα, «να περιμένω να με κατοικήσει. Και όταν με κατοικήσει να διευρύνω τους χρόνους του, όσο μπορώ να ζω εκεί μέσα και μετά να το αποτυπώνω σε ένα χαρτί». Καθοριστική ήταν και η «συνάντησή» του με τον Κωστή Μοσκώφ. Παλιός γνώριμος κι αυτός από το ατελιέ και τις εκθέσεις του πατέρα του. Γνωρίστηκαν ουσιαστικά, όταν ο Μοσκώφ ανέλαβε μορφωτικός ακόλουθος στο Κάιρο και στην Αλεξάνδρεια. Ηταν εκείνος που δημιούργησε τα «Καβάφεια» και τον κάλεσε κοντά του ως συνεργάτη. Ο Γ. Κακουλίδης στη μακρά, δημιουργική του διαδρομή εξέδωσε 16 ποιητικές συλλογές, 7 πεζογραφήματα, 2 θεατρικά και 2 μαρτυρίες, «Η μαύρη κούρσα του κυρίου Καρούζου» και «Το απόλυτο ρόδο (κείμενα πολιτικής και κοινωνικής καθημερινότητας)».Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από συνθέτες μας, όπως οι Θάνος Μικρούτσικος, Νίκος Κυπουργός, Τάσος Μελετόπουλος, Στάμος Σέμσης κ.ά. Παράλληλα, ασχολούνταν και με τη ζωγραφική πραγματοποιώντας πολλές ατομικές εκθέσεις. Αλλωστε, για εκείνον η ζωγραφική ήταν ένα άλλο είδος τέχνης, που αντί για λέξεις επέλεγε τα χρώματα… Τα κείμενά του δεν είναι πορσελάνες, είναι σκληρά διαμάντια… «Τα κείμενα του Γιώργου Κακουλίδη δεν είναι πορσελάνες. Είναι σκληρά διαμάντια, που δεν τα κατεργάζεται με στόχο το κάλλος, αλλά μας τα πετάει στο πρόσωπο. Εχουν μια άγρια, δημιουργική ομορφιά, αλλά και πρακτική αξία…». Αυτά αναγράφονταν στο οπισθόφυλλο της τελευταίας έκδοσης που κυκλοφόρησε, «Καθωσπρέπει Σκέψεις». Και πράγματι, η ποίησή του δεν είναι «καθωσπρέπει». Είναι μαχητική και ασυμβίβαστη. Είναι καταγγελτική. Είναι απότομη και δύσκολη, αλλά και «πλασμένη με εικόνες που λάμπουν σαν πετράδια». Μέσα από την ποίησή του μας έμαθε για εκείνο το λουλούδι που μπορεί να «κρατά τον ουρανό». Στέκεται με συμπάθεια μπροστά στον κατατρεγμένο, μπροστά σε ιστορικά πρόσωπα που δεν φοβήθηκαν το τέλος. Αλλωστε, και ο ίδιος, όπως έλεγε, ήταν «ολόκληρος μια μνήμη». Δεν είναι ένας συνηθισμένος ποιητής. «Η καθημερινότητα τον μαγεύει»… Τα άσχημα που συμβαίνουν τον «θυμώνουν και γράφει». Απέναντι «στη βαρβαρότητα της αστικής τάξης αντιδρά με κυνισμό». Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Θάνου Μικρούτσικου, που όπως αναφέραμε έχει μελοποιήσει ποιήματά του. «Αρχισα να καταλαβαίνω ότι είχα να κάνω μ’ ένα πρόσωπο πρωτογενές στην ποίηση. Αρχικά τον κατέταξα στους Ελληνες καταραμένους. Στον Ρώμο Φιλύρα, τον Γιαννόπουλο, τον Βιζυηνό του “Μετεβλήθη εντός μου και ο ρυθμός του κόσμου”. Με τα χρόνια κατάλαβα ότι αυτή η σύγκριση ήταν ανεπαρκής. Και αν ακούγεται ως βλασφημία η συνάφεια με στίχους από το “Μια εποχή στην κόλαση” του μέγιστου Αρθούρου, εγώ θα την αποτολμήσω. Η κόλαση στον Κακουλίδη υπάρχει χωρίς δάνεια, αλλά με ένταση. Επιπροσθέτως, ο διάβολός του, παρότι περπατάει στη Φιλελλήνων, ξεβράστηκε εκεί αφού απέδρασε με περίτεχνο τρόπο από τον Ιερώνυμο Μπος και αφού έκανε μια στάση να τα πει με τον πανέξυπνο – μπαγαμπόντη Βιγιόν…». «Είμαι με τους κόκκινους…» «Αυτό το στοίχημα που επέβαλαν οι κομμουνιστές του “εμείς”, μακριά από το “εγώ”», τον τραβά για να συναντηθεί με το ΚΚΕ, τους αγώνες και τα ιδανικά του. Συμπαρατάσσεται με τους κομμουνιστές στον αγώνα για να ανθρωπέψει ο άνθρωπος. «Είμαι με τους κόκκινους. Προστατεύουν την ορθοστασία μου, την αξιοπρέπειά μου. Είναι το τελευταίο καταφύγιο για κάθε πνευματικό άνθρωπο» Πάνω από 20 χρόνια ήταν σταθερό το ραντεβού του με τους αναγνώστες του «Κυριακάτικου Ριζοσπάστη». Μέσα από τη στήλη του, «Το απόλυτο ρόδο», επιδίωκε να έχει τακτική, ουσιαστική επαφή με τους ανθρώπους που «καίγονται πραγματικά». «Αυτός είναι ο λόγος που γράφω στην εφημερίδα», είχε αναφέρει κάποτε. Αλλωστε, χαρακτήριζε καθοριστική στη ζωή του την παρουσία του στην εφημερίδα. (Ριζοσπάστης)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Σαν σήμερα το 1854 γεννήθηκε ο Ιρλανδός συγγραφέας Όσκαρ Ουάιλντ. Αυτός ο γενναίος Ιρλανδός που ήταν πάντα έτοιμος να σαρκάσει την κοινωνία, μα, πάνω απ’ όλα, τον ίδιο του τον εαυτό! Το 1890 δημοσιεύει το – ολοένα και πιο επίκαιρο στις μέρες μας – δοκίμιο “Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ”. Εδώ μερικά αποσπάσματα: … Η ανυπακοή, για όποιον έχει διαβάσει ιστορία, είναι η πρωταρχική αρετή του ανθρώπου. Γιατί με την ανυπακοή πραγματοποιήθηκε η πρόοδος, με την Ανυπακοή και την Εξέγερση. Όταν ενδίδει στις αξιώσεις της υπακοής και της συμμόρφωσης, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ελεύθερος. Ένας άνθρωπος δεν πρέπει να σπεύδει να ζήσει σαν κακοταισμένο ζώο. Πρέπει να αρνειται να ζει έτσι. … Επιχειρούν να λύσουν το πρόβλημα της φτώχειας λόγου χάρη, φροντίζοντας να διατηρήσουν ζωντανούς τους φτωχούς ή στην περίπτωση μιας πολύ προηγμένης σχολής, φροντίζοντας να ψυχαγωγούν τους φτωχούς. Κάτι τέτοιο όμως, δεν αποτελεί λύση: είναι μια επιδείνωση του προβλήματος. Ο ορθός στόχος είναι να επιχειρήσουν να ανοικοδομήσουν την κοινωνία σε τέτοια βάση ώστε η φτώχεια να είναι πιά κάτι αδύνατο. … Γιατί θα πρέπει να νιώθουν ευγνωμοσύνη για τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι του πλούσιου; Κανονικά θα έπρεπε να κάθονται σε αυτό το τραπέζι, κι ευτυχώς αρχίζουν τώρα να το καταλαβαίνουν. … Ως τώρα, ο άνθρωπος υπήρξε, ως ένα σημείο, σκλάβος των μηχανών, κι υπάρχει κάτι το τραγικό στο γεγονός πώς μόλις ο άνθρωπος έφτιαξε τις μηχανές για να κάνουν τις δουλειές του γι’ αυτόν, άρχισε να λιμοκτονεί. Αυτό, όμως, είναι, φυσικά, το αποτέλεσμα του συστήματος Ιδιοκτησίας κι ανταγωνισμού που ισχύει στην κοινωνία μας. Ένας άνθρωπος έχει στην κατοχή του μια μηχανή πού κάνει τη δουλειά πεντακοσίων ανθρώπων. Πεντακόσιοι άνθρωποι, λοιπόν, διώχνονται απ’ τις δουλειές τους, και, μη βρίσκοντας άλλη δουλειά, αρχίζουν και πεινούν και γίνονται κλέφτες. Ενας και μόνο άνθρωπος αποκτάει τη μηχανή και την κρατάει δική του, κι έχει έτσι πεντακόσιες φορές περισσότερα απ’ δ,τι θα ‘πρεπε, και πολύ πιθανό, πού έχει και πολύ μεγαλύτερη σημασία, πολύ περισσότερα απ’ ο,τι πράγματι θέλει. … Αν αυτή η μηχανή ανήκε σε όλους, θα ήταν για το όφελος όλων. Θα ήταν ένα απόκτημα για την κοινωνία ολόκληρη. … Λονδίνο, Φεβρουάριος, 1890

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Ο Ελύτης που τον είχε γνωρίσει, γύρω στο 1939- 40 έλεγε για τον Εγγονόπουλο «Δεν ήταν εύκολος στις γνωριμίες. Εννιά στις δέκα ήταν βέβαιο πως θα σε προγκίξει με ευγένεια αλλά και με σαρκασμό. Κρατήθηκε μέσα σε μια φτώχεια αλλά με αξιοπρέπεια πρίγκιπα. Τους επαίνους τους έδιωχνε μακριά όπως και τις λοιδορίες. Κοκκινοπρόσωπος, με φωτεινά μάτια και φωνή εξαιρετικά υποβλητική, φορούσε μόνιμα ένα χρυσό δαχτυλίδι στο δείκτη του δεξιού του χεριού που ήταν αδύνατον να μην το παρατηρήσεις, είτε όταν σου μιλούσε (με τις μεγάλες ιερατικές χειρονομίες του), είτε όταν σιωπούσε… Κανείς δεν γνώρισε όσο αυτός τη γαλλική ποίηση. Έφθανε μια νύξη μόνο να κάνεις σε ένα κείμενο, ας ήταν το πιο σπάνιο, για να σου συνεχίσει με άψογη προφορά..» https://www.facebook.com/eleni.markaki1/posts/pfbid02U4Uoa9kQQ8aTWDDjypF15QF53jPKejQEj3sto5K8aAyFxY3QvUDpiPUcFF3B3Wrfl

Δημοσίευση • 18 φωτογραφίες

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΖΟΥΡΑΚΗΣ – ο ζωγράφος, ο σκηνοθέτης, ο σκηνογράφος, ο συγγραφέας, ο διανοούμενος.: «Η τέχνη είναι ένα όπλο, δεν είναι μόνο λουλούδια» “Όταν βρισκόμουν στην Καλών Τεχνών, από το 1963 έως το 1968, ήμουν φοιτητής και συνδικαλιστής και ξόδευα τον χρόνο μου στην πολιτική. Μια μέρα έκανα ένα έργο πολιτικό, ένα έργο για τον Τσε Γκεβάρα, και τον έδειξα στον Μόραλη, ο οποίος μου είπε: ‘Είδες που αυτό που θέλεις να κάνεις στη ζωή σου μπορείς να το κάνεις στη ζωγραφική;’. Ο αξιοπρεπής, συντηρητικός Μόραλης με οδήγησε χωρίς να το περιμένω προς την πολιτική τέχνη. Η σχέση μας ήταν πολύ εσωτερική.” Ο μεταπολεμικός αμερικανικός καπιταλισμός έχει δύο διακριτά στοιχεία: την πολεμική ισχύ συνδεδεμένη με την οικονομία και την κατακτητική οργάνωση στον χώρο του πολιτισμού. Στο οικονομικό επίπεδο κλιμακώνει τις πολεμικές επεμβάσεις του, αυξάνοντας τα κέρδη του με το «δίκαιο του πολέμου». Στο δε δεύτερο επίπεδο ανοίγει την αγκαλιά του μοιράζοντας προνόμια στους διανοούμενους και τους καλλιτέχνες, μετατρέποντας τον σύγχρονο πολιτισμό και την τέχνη σε μέρος του δικού του συστήματος. Εχθρός του, η ιστορική μνήμη κι όπου βρει κι όπου μπορεί απλά την τσακίζει. Κι αυτό το κάνει στην έδρα του – η τέχνη όσο πιο ανεικονική τόσο καλύτερα, γκρεμίζει το γιγάντιο έργο του Ριβέρα στη Νέα Υόρκη, απονευρώνει θεσμίζοντας την αμερικανική ανεικονική τέχνη, περιθωριοποιεί την πολιτική τέχνη, ελέγχει ιδρύματα και φιέστες. Πώς μπορούμε να συντηρήσουμε την ιστορική μνήμη; Με τη γνώση και το θάρρος με τα οποία αυτή μας οπλίζει. Ο καλλιτέχνης πρέπει να εργάζεται με ορθάνοιχτα μάτια και να μάθει να βλέπει πίσω από το φαίνεσθαι, μετά όλα τα άλλα. https://www.facebook.com/media/set/?vanity=eleni.markaki1&set=a.10226626271110246

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Πωλ Σεζάν: Ο ζωγράφος που ύμνησε την ομορφιά της φύσης! Ο Γάλλος μετα-ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Πολ Σεζάν πέθανε σαν σήμερα το 1906 και έμεινε στην ιστορία για τα αριστουργηματικά έργα του με θέμα την νεκρή φύση και όχι μόνο! Είναι ο άνθρωπος που άλλαξε το τοπίο της τέχνης. Εκείνος ο δημιουργός που ανέτρεψε τους κρατούντες κανόνες της ζωγραφικής αλλά και τις συμβατικές θεωρίες του χρώματος. Ο Πολ Σεζάν είναι ο καλλιτέχνης που με το συνολικό έργο του έθεσε τα θεμέλια της μετάβασης από τη σύλληψη της καλλιτεχνικής προσπάθειας του 19ου αιώνα σε έναν νέο και ριζικά διαφορετικό κόσμο της τέχνης στον 20ό αιώνα. Αλλαξε τον τρόπο με τον οποίο οι επόμενες γενιές θα έβλεπαν τον κόσμο, σχηματίζοντας τη γέφυρα που συνέδεσε τον ιμπρεσιονισμό στα τέλη του 19ου και της νέας τάσης, της καλλιτεχνικής έρευνας του Κυβισμού στις αρχές του 20ού. Είναι ίσως ο καλύτερος ζωγράφος της εποχής του που όμως ένιωθε τον εαυτό του ως αποτυχία λόγω της κριτικής που υπέστη το πρωτοποριακό έργο του. Τόσο ο Ανρί Ματίς όσο και ο Πάμπλο Πικάσο δήλωσαν ότι ο Σεζάν «είναι ο πατέρας όλων μας». Μεγάλωσε σε ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον με τις δύο μικρότερες αδερφές του Μαρία και Ρόουζ και το 1852 μπήκε στο Collège Bourbon, όπου έγινε φίλος με τον Εμίλ Ζολά (1840-1902), ο οποίος μάλιστα φοιτούσε σε μικρότερη τάξη, και τον Jean-Baptiste Baille (1841-1918) – τρεις φίλοι που έγιναν γνωστοί ως «Les Trois Inséparables» (Οι τρεις αχώριστοι). Το 1857 άρχισε να παρακολουθεί την Ελεύθερη Δημοτική Σχολή Σχεδίου στο Εξ, όπου σπούδασε σχέδιο υπό τον Τζόζεφ Γκιμπέρτ, έναν Ισπανό μοναχό. Στο Παρίσι γνωρίζεται με τον ιμπρεσιονιστή Καμίλ Πισαρό (1830-1903) που του ασκεί με το έργο του έντονη διαμορφωτική επιρροή και αναπτύσσουν μια σχέση δασκάλου-μαθητή. Ενώ στην αρχή της καριέρας του ασχολείται συχνά με τα τοπία, ζωγραφισμένα βέβαια ευφάνταστα, αργότερα ενδιαφέρθηκε περισσότερο να εργαστεί με άμεση παρατήρηση και σταδιακά ανέπτυξε ένα ελαφρύ, «ευάερο» στιλ ζωγραφικής. Καθόλη τη διάρκεια της ζωής του αγωνίστηκε να αναπτύξει μια αυθεντική παρατήρηση του κόσμου, με την ακριβέστερη μέθοδο αναπαράστασής του σε χρώμα που μπορούσε να βρει. Για τον σκοπό αυτό διέταξε δομικά ότι αντιλαμβανόταν σε απλές μορφές και σε πολλά χρωματικά επίπεδα. Ο Σεζάν απλοποίησε τις φυσικές μορφές στα γεωμετρικά τους απαραίτητα σχήματα (ο κορμός του δέντρου εκλαμβάνεται ως κύλινδρος και το μήλο ή το πορτοκάλι ως σφαίρα). Παρά την αυξανόμενη δημόσια αναγνώριση και την οικονομική επιτυχία του, ο Σεζάν επιλέγει την καλλιτεχνική απομόνωση για να εργάζεται, συνήθως ζωγραφίζοντας στη νότια Γαλλία και στην αγαπημένη του Προβηγκία, μακριά από το Παρίσι. Πέθανε από πνευμονία καθώς ενώ ζωγράφιζε σε ένα χωράφι ξέσπασε καταιγίδα, που όμως δεν τον εμπόδισε να εργαστεί για ακόμα δύο ώρες κάτω από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες.

Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες

www.youtube.com

Σύνδεσμος • youtube.com

“Πικράθηκα πολύ στη ζωή μου. Εκφράζω με το έργο μου, τον πόνο της ψυχής μου, την αγωνία του νου μου, έτσι που να παίρνει τη μορφή συνεχούς διαμαρτυρίας. Επαναστατώ για ό,τι δε βρίσκω σωστό και θέλω όλα τούτα να τα πω. Δεν καταβαραθρώνω όμως την αξία του ανθρώπου. Ίσα ίσα που τον τοποθετώ στην κορυφή μιας πυραμίδας. Εκεί τον θέλω, αν και γνωρίζω πως είναι τόσο δύσκολο να σταθεί στο σημείο αυτό, μια και γύρω του προβάλλουν τα χαοτικά ερέβη των γκρεμών. Έμαθα στη ζωή μου να μην κάνω υποχωρήσεις κι ίσως αυτό το αδιάλλακτο να βρίσκεται στο έργο μου.” https://www.facebook.com/eleni.markaki1/posts/pfbid02cWwgcoYTPH2gNTNUNHi65FxNN6LcZE2Qcf2QK9Jw5akimogobzsFE6AmGBj1GrNhl

Δημοσίευση • 25 φωτογραφίες

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ – 98 χρόνια από την γέννησή του. «Είναι σήμερα εδώ με το έργο του, παρουσία πάντα φωτεινή» …”Ο Μάνος Χατζιδάκις με την προσωπική ευαισθησία, την οξεία κριτική ματιά, την υψηλή αισθητική του και την αγάπη για το λαό μπόρεσε να εκφράσει με κριτικό ρεαλιστικό τρόπο την ελληνική κοινωνία. Η πολιτιστική του προίκα, παιδί της εποποιίας της Εθνικής Αντίστασης, της ΕΠΟΝ στην οποία συμμετείχε, καθώς και η απόφασή του να μη συμβιβαστεί με την εξουσία και τις απαιτήσεις της τον κατέστησαν άτεγκτο απέναντι “στην μπόχα του καιρού του”. Ο Μάνος Χατζιδάκις “με το μπαγλαμά και το ασιχτίρ του μπουζουκιού” άφησε περιφρονητικά πίσω του τα μεταπολεμικά κοσμοπολίτικα “βλαχοταγκό” και βούτηξε “σ’ ό,τι μικρό, αληθινό και ταπεινό απ’ το λαό” για να βρει τα υλικά του “σαν υγιή αντίδραση απέναντι στον φαμφαρονισμό και τον επίσημο προγονόπληκτο σκοταδισμό”. Στις μουσικές και στα τραγούδια του, εμπνευσμένα από λαϊκές φόρμες και μπολιασμένα με έντονο λυρισμό, ζουν και αναπνέουν ο κόσμος της αθηναϊκής γειτονιάς, οι μοναχικοί και συλλογικοί ήρωες της αξιοπρέπειας και του αγώνα, οι γυναικείες μορφές, ακόμα κι οι φιγούρες ενός κοινωνικού περιθωρίου, που έρχονται σε ευθεία, έστω αυθόρμητη, αντιπαράθεση με τις εκφράσεις του μικροαστισμού. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους στυλοβάτες της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Το έργο του, ανεξάρτητα από τις δηλωμένες πολιτικές απόψεις και προθέσεις του, είναι πολύτιμο υλικό για την αισθητική αντίληψη του λαού και για την πολιτιστική καλλιέργειά του. Δε συμφωνούσαμε σ’ όλα όσο ζούσε. Οι διαφωνίες μας όμως δεν ξέφυγαν ποτέ από τα όρια μιας κοινής αναζήτησης και μιας ειλικρινούς συζήτησης για την ανάγκη αντίστασης στο εφήμερο, στην εμπορευματοποίηση και τον εκχυδαϊσμό της Τέχνης, που μας βασανίζουν και σήμερα. Αυτή τη συναυλία τη χρωστούσαμε στον Μάνο Χατζιδάκι, καιρό τώρα. Η απόφαση για την πραγματοποίησή της είναι παλιά σε συνεννόηση μαζί του. Εκκρεμούσε η υλοποίησή της και νομίζουμε ότι έχει τη θέση της στο γιορτασμό των 90 χρόνων της Ιστορίας μας. Το ΚΚΕ, με τη σημερινή εκδήλωση, αναγνωρίζει και τιμά την πολιτιστική προσφορά του Μάνου Χατζιδάκι “από καρδιάς”, με την ίδια φράση που κι εκείνος χαιρέτισε την έναρξη της λειτουργίας του “902 Αριστερά στα fm”.”… (απόσπασμα από την ομιλία του Θεόδωρου Τζιαντζη, μελος του ΠΓ της ΚΕ, στη συναυλία αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι, στη Ρωμαική Αγορά, στις 8 Σεπτέμβρη 2008, στα πλαίσια του εορτασμού των 90 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα!!!!! Η προσχώρησή μου στο Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η λογική συνέπεια όλης μου της ζωής, όλου μου του έργου γιατί, είμαι υπερήφανος γι’ αυτό, δεν πήρα ποτέ τη ζωγραφική σαν διασκέδαση ή ψυχαγωγία. Θέλησα με το σχέδιο και το χρώμα, αυτά ήταν το όπλα μου, να μπω όσο μπορούσα πιο μέσα στην ανθρώπινη ψυxή, πιο βαθειά στη γνώση του κόσμου που μας λυτρώνει κάθε μέρα και περισσότερο. Προσπάθησα με το δικό μου τρόπο να εκφράσω αυτό που νόμιζα πιο αληθινό, πιο δίκηο, πιο υψηλό, κι όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες ξέρουν καλά πως αυτό είναι και το πιο ωραίο…… Ο Πάμπλο Πικάσο γεννήθηκε σαν σήμερα 25 Οκτωβρίου 1881

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

ΠΑΜΠΛΟ ΠΙΚΑΣΟ -γεννήθηκε σαν σήμερα το 1881 και είναι πάντα εδώ! –Δικό σας είναι αυτό το έργο; –Όχι, δεν το έφτιαξα εγώ. Εσείς το φτιάξατε! -απαντάει ο Πικάσο στο Γερμανό αξιωματικό των Ναζί στη Διεθνή Έκθεση του 1937 στο Παρίσι, όταν τον ρώτησε αντικρύζοντας την Γκουέρνικα. “Τι θαρρείτε πως είναι ο καλλιτέχνης Ένας ηλίθιος που έχει μονάχα μάτια αν είναι ζωγράφος, αυτιά αν είναι μουσικός και μια λύρα σ΄ όλα τα πατώματα της καρδιάς αν είναι ποιητής, ή αν είναι πυγμάχος μονάχα μούσκουλα: Αντίθετα είναι ταυτόχρονα πολιτικός άνθρωπος, αγρυπνά αδιάκοπα μπροστά στα θλιβερά, φλέγοντα κι ευχάριστα γεγονότα όλου του κόσμου και σχηματίζει ολοκληρωμένα την εικόνα του. Πως θα ήταν δυνατόν να αδιαφορεί για τους άλλους ανθρώπους και εν ονόματι αυτής της αριστοκρατικής αδιαφορίας να αποσπάται από τη ζωή που δημιουργούν οι άλλοι με τόσους κόπους. Όχι η ζωγραφική δεν έγινε για να διακοσμεί διαμερίσματα. Είναι όπλο στον αμυντικό και επιθετικό πόλεμο ενάντια στον εχθρό”

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΠΟΛΙΤΙΚΗ – George Panagoulis

Σύνδεσμος • georgepanagoulis.gr

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 25-10-1881 γεννιεται ο μεγαλος Ισπανος ζωγραφος ΠΑΜΠΛΟ ΠΙΚΑΣΟ.Το παρακατω αρθρο στον Ριζοσπάστη ειναι του Γιωργου Κακουλιδη ( που “έφυγε” από την ζωή) και ειναι αφιερωμενο στον ΠΑΜΠΛΟ ΠΙΚΑΣΟ: <<”Ο Πάμπλο Πικάσο μένει πάντα εδώ” Ενα όνειρο είχε ο μακαρίτης ο πατέρας μου: Να συναντήσει τον Πάμπλο Πικάσο. Δε θυμάμαι πώς, αλλά κάποτε μια παρέα ζωγράφων, που ζούσε τότε στο Παρίσι, κατάφερε να κλείσει το πολυπόθητο ραντεβού. Ανάμεσα στους τυχερούς, ήταν κι ο πατέρας μου. Θυμάμαι πώς ετοιμαζόταν για το ραντεβού και πώς συνόδευσα την ταραχή του ως την πόρτα. Μετά από μια ώρα περίπου, βγαίνοντας από το σπίτι, είδα τον πατέρα μου να στέκεται στο πεζοδρόμιο ακίνητος και μαγεμένος. «Εχεις αργήσει, του φώναξα, έπρεπε να ήσουν ήδη εκεί!» «Δεν πρόκειται να πάω, μου απάντησε, δεν αντέχω τόση ομορφιά…». Αυτήν την ιστορία θυμόμουν πριν από μέρες, όταν, βαδίζοντας στην οδό Σταδίου, σ’ ένα καφέ, είδα …τον Πάμπλο Πικάσο! Φόρεσα κι εγώ το καλύτερο θράσος μου και τον πλησίασα – για τι άλλο; – για απαντήσεις, που μόνον εκείνος μπορούσε να δώσει. Γ. Κ. Παρόλο που ήσασταν κατ’ εξοχήν επαναστάτης των χρωμάτων, γιατί νιώσατε την ανάγκη να προσχωρήσετε στο Κομμουνιστικό Κόμμα; Π. Π. Ναι, γνωρίζω πως πάντα αγωνίστηκα, με τη ζωγραφική μου, σαν αληθινός επαναστάτης. Τούτα τα χρόνια της τρομερής καταπίεσης μού έδειξαν πως πρέπει ν’ αγωνιστώ, όχι μόνο με την τέχνη μου, αλλά και με όλο μου το είναι… Για τούτο προσχώρησα στο Κομμουνιστικό Κόμμα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, γιατί μέσα μου ήμουν πάντα μαζί του. Ο Αραγκόν, ο Ελυάρ, ο Κασού, ο Φουζερόν, όλοι οι φίλοι μου, το ξέρουν καλά. Αν δεν είχα προσχωρήσει ακόμα επίσημα ήταν, με κάποιον τρόπο, από «αφέλεια», επειδή πίστευα πως το έργο μου και η συναισθηματική μου συμμετοχή αρκούσαν, αλλά στην ουσία ήταν ήδη και δικό μου κόμμα. Μήπως αυτό δεν είναι που δούλεψε περισσότερο για να γνωρίσει και να φτιάξει τον κόσμο, για να δώσει μεγαλύτερη γνώση στους ανθρώπους του σήμερα και του χτες, να τους κάνει πιο ελεύθερους, πιο ευτυχισμένους; Γ. Κ. Τι είναι ο καλλιτέχνης; Π. Π. Τι θαρρείτε πως είναι ο καλλιτέχνης; Ενας ηλίθιος, που έχει μονάχα μάτια αν είναι ζωγράφος, αυτιά αν είναι μουσικός, και μια λύρα σ’ όλα τα πατώματα της καρδιάς αν είναι ποιητής, ή, αν είναι πυγμάχος, μονάχα ρούσκουλα; Αντίθετα, είναι ταυτόχρονα πολιτικός άνθρωπος, αγρυπνεί αδιάκοπα μπροστά στα θλιβερά, φλέγοντα ή ευχάριστα γεγονότα όλου του κόσμου, και σχηματίζει ολοκληρωμένα την εικόνα του. Πώς θα ‘ταν δυνατό ν’ αδιαφορεί για τους άλλους ανθρώπους και, εν ονόματι αυτής της αριστοκρατικής αδιαφορίας, να αποσπάται από τη ζωή που δημιουργούν οι άλλοι με τόσους κόπους; Οχι, η ζωγραφική δεν έγινε για να διακοσμεί διαμερίσματα. Είναι όπλο στον αμυντικό και επιθετικό πόλεμο ενάντια στον εχθρό. Γ. Κ. Γιατί υπάρχει τόση αγριότητα στον πίνακά σας Σφαγή στην Κορέα; Π. Π. Για να φτιάξω το πρόσωπο του πολέμου, δε σκέφτηκα καμιά ιδιαίτερη ιδιότητα, εκτός από την κτηνωδία. Πολύ λιγότερο το κράνος ή τη στολή του Αμερικανού στρατιώτη ή όποιου άλλου. Δεν έχω τίποτα με τους Αμερικανούς. Είμαι με το μέρος των ανθρώπων, όλων των ανθρώπων. Γι’ αυτό δεν μπορούσα να φανταστώ το πρόσωπο του πολέμου ξέχωρα από το πρόσωπο της ειρήνης. Κι η ειρήνη δε μου ήρθε στη σκέψη με άλλο χαρακτηριστικό, πέρα από την απόλυτη εκπλήρωση των ανθρώπινων αναγκών και της απεριόριστης ελευθερίας των ανθρώπων πάνω στη γη. Η τέχνη πρέπει να δίνει μια εναλλακτική λύση. Ηθελα το έργο μου να βοηθήσει τους ανθρώπους να διαλέξουν, αφού πρώτα τους αναγκάσει ν’ αναγνωρίσουν τον εαυτό τους, σύμφωνα με την πραγματική τους κλίση, σε μια από τις εικόνες μου. Τόσο το χειρότερο για εκείνον, που, όντας αναγκασμένος ν’ αναγνωρίσει τον εαυτό του στο τέρας του πολέμου, θα είναι και πάλι τόσο αδύναμος που να μην μπορεί ν αλλάξει δρόμο. Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ>> ΠΗΓΗ: Ριζοσπαστης 26-1-2003 https://www-rizospastis-gr.cdn.ampproject.org/v/s/www.rizospastis.gr/storyAmp.do?amp_gsa=1&amp_js_v=a9&id=1609889&usqp=mq331AQIUAKwASCAAgM%3D#amp_tf=%CE%91%CF%80%CF%8C%20%251%24s&aoh=16981843142561&referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com&ampshare=https%3A%2F%2Fwww.rizospastis.gr%2Fstory.do%3Fid%3D1609889

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

25 Οχτώβρη 2017 / 7 Νοέμβρη του 1917, με το νέο ημερολόγιο… Είδα το Λένιν Τον είδα να τρέχει χέρι – χέρι με τη Ζωή. Να σπρώχνει κατά τον ανήφορο με τον ώμο του την Ιστορία. Τον είδα να λαχανιάζει και να βιάζεται. Γιατί όλα τότε ήταν βιαστικά. Ολα. Οι ώρες, οι σελίδες, οι στιγμές. «Σήμερα νωρίς – αύριο θάν’ αργά». Η Επανάσταση κοίταξε το παιδί της στα μάτια Ναι. Ηταν καιρός… Το φώναξε κι η «Αβρόρα» απ’ το ποτάμι. Ηταν καιρός. Θολός σιγόψελνε δίπλα της κι ο Νέβας. Τον ακολούθησαν σιγοψέλνοντας και τα κανάλια. Ηταν καιρός: Η Πόλη σώπαινε πνιγμένη στα σκότη. Και μόνο το «Σμόλνυ» έφεγγε. Μόνο το «Σμόλνυ» έφεγγε σαν φανάρι. Για να δείξει στο Μέλλον να περάσει. * Του Μενέλαου Λουντέμη (Από τη συλλογή «Κραυγή στα πέρατα»)

Δημοσίευση • 55 φωτογραφίες

Νίκος Καζαντζάκης – άφησε την τελευταία του πνοή σαν σήμερα το 1957, στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας Ελλη Αλεξίου: ”Για να γίνεις μεγάλος” (απόσπασμα) …”Ζήτησε νερό δύο φορές… –Νερό, νερό… Και πια τίποτα… Και η Ελένη του έφερε νερό. Στο Χριστό που ζήτησε νερό τον πότισαν με ξύδι. Σε έκείνον το ξύδι του το είχαν ποτίσει σε μεγάλες ποσότητες όταν ζούσε. Τον είπαν προδότη, άθεο, πουλημένο, ΚΚΕ, ανήθικο. Η ”Εστία” εξάντλησε όλο το πνεύμα της μεταβάλλοντάς το σε χολή. Ήθέλες Νικάκι να γράψεις ακόμα τούτο και τούτο και τούτο… Δέκα ζωές δεν θα ‘φθάναν να κορέσουν τη δημιουργική σου ανεβάλουσα. Γιατί προτού τελειώσεις το ένα σου βιβλίο, πέντε καινούργια αλληλοσπρώχνονταν στην άκρη της πένας σου. Μετά την ”Οδύσσεια” προγράμμάτιζες κοντά στ’ άλλα και τον ”Ακρίτα”. Γι αυτόν μπορείς να ‘σαι ήσυχος πως τον έγραψες… Με την ζωή σου… Θα κατάφερνες ποτέ να δώσεις με τα 24 στρατιωτάκια σου, που έλεγες, έναν Ακρίτα να παλεύει εφτά χρόνια με τον Χάρο στα μαρμαρένια αλώνια; Και εφτά χρόνια στη σειρά να τον εξευτελίζει και να τον σωριάζει καταγής όπως τον εξευτέλισες εσύ; Όλα τα τελευταία και ίσως τα καλύτερα βιβλία σου μήπως δεν είναι μπάτσοι γεροί στην ενέδρα που σου ‘χε στημένη ο Χάρος; Ο ομορφοφτιαγμένος σκελετός του δεν γίνηκε μπορετό να περάσει και να τιμηθεί στην πρωτεύουσα, ούτε καν στην Ελευσίνα. Το σώμα ταριχεύθηκε και μεταφέρθηκε στο Ηρακλειάκι μας. Τότε στην Ελλάδα κυβερνούσε ο Καραμανλής. Καλύτερα… Τι την ήθελες την πρωτεύουσα; Αλλιώς σε μοιρολογιέται η μάνα σου και αλλιώς η μητριά σου. Εναποτέθηκε το αδύναμο κορμί στον Αγιο Μηνά μας και με τα ωραία μας έθιμα στάθηκαν δίπλα του και τον ξενυχτήσανε ως το πρωί γκαρδιακοί του ανθρώποι, αδέλφια του, φίλοι του, ανήψια του, συμπαραστάτες του στις δύσκολες ώρες του. Ο Αγιος Μηνάς είχε και αυτός κατεβεί από το άσπρο του άλογο. Θυμότανε και εκείνος που αναγνώριζε την τιμητική διάκριση που του κανε πάντα ανάμεσα σε όλους τους Αγίους και συμπαραβρέθηκε στην ολονύκτια δακρυσμένη συντροφιά καθισμένος δίπλα δίπλα με τον Πρεβελάκη, με τον αδερφό μου τον Λευτέρη, με τον Δεληβασίλη, με τον Κακριδή, τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα, τη Μαρίκα Παπαϊωάννου, τη συντρόφισσα του. Οι τελευταίοι ήταν συνοδεία από την Αθήνα. Στο ξόδι ακολούθησαν οι μαθητές της Ακαδημίας κρατώντας τα βιβλία του. Στο Παρίσι είχα ακολουθήσει την κηδεία του Μπλοκ. Εκεί είχα πρωτοδεί αυτού του είδους την τιμητική, επιβλητική εκδήλωση. Εννέα άνθρωποι κρατούσαν στα χέρια τους, πάνω σε μαξιλάρια ακουμπισμένα τα εννέα βιβλία του Μπλοκ. Στον άνθρωπό μας οι μαθητές της Ακαδημίας πέφτανε λίγοι για τον όγκο του έργου του. Και μπρος -μπρος σα σημαιοφόρος νικητήριας πορείας θριάμβου προπορευόταν ο άριστος κρατώντας ορθή την ‘’Οδύσσεια’’. Μαξιλάρια δεν χρησιμοποιήθηκαν. Δεν χρειαζόντουσαν τα πούπουλα δεν ταίριαζαν στον ασκητικό Καζαντζάκη. Δεν τα ‘γραψε στις πολυθρόνες και στις καλοπέρασες. Λιτή ήταν και η συνοδεία του κλήρου. Ένας και μοναδικός πάπας. Ο στρατιωτικός ιερέας παπά-Σταύρος Καρπαθιωτάκης…” https://www.youtube.com/watch?v=iM9OdSGQCyA

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Καμίλο Σιενφουέγος: Εδώ δεν παραδίνεται κανένας, διάβολε! Υπήρξε ένας από τους 82 αντάρτες που υπό την ηγεσία του Φιντέλ Κάστρο έφυγαν από το Μεξικό με το θρυλικό πλοιάριο «Γκράνμα» και αποβιβάστηκαν στην Κούβα το 1956 για να ξεκινήσει η τελική φάση της κουβανικής επανάστασης. Ερνέστο Τσε Γκεβάρα για τον Καμίλο: “Έμαθα τον Καμίλο πριν τον γνωρίσω μέσω μιας φράσης που έγινε σύμβολο: ήταν τη στιγμή της καταστροφής στο Αλεγρία δε Πίο. Εγώ ήμουν πληγωμένος, πεσμένος σε ένα ξέφωτο και δίπλα μου ένας σύντροφος αιμορραγούσε, πυροβολώντας με τα τελευταία του φυσίγγια για να πεθάνει παλεύοντας. Ακούστηκε μια διαβολική φωνή «Είμαστε χαμένοι, πρέπει να παραδοθούμε». Και μια αντρική φωνή, που την αναγνώρισα ως τη φωνή του λαού, φώναξε από κάπου «Εδώ δεν παραδίνεται κανένας, διάβολε!». Τέλη 1959, ο ήρωας του λαού με τον ανθρώπινο, ζεστό και εύθυμο χαρακτήρα, έχασε τη ζωή του, καθώς το αεροσκάφος που επέβαινε χάθηκε, κατά την επιστροφή του από το Κάμαγουέι όπου τον είχε στείλει ο Φιντέλ για να συλλάβει τον αποστάτη Huber Matos. Ήταν μόλις 27 ετών… Η σωρός του δε βρέθηκε ποτέ, εντείνοντας τις υποψίες για εχθρική ενέργεια. Οι έρευνες που ακολούθησαν απέβησαν άκαρπες, καθώς ουδέποτε βρέθηκαν συντρίμμια του αεροσκάφους. Κάθε χρόνο, από το 1959, στις 28 του Οκτώβρη, χιλιάδες παιδιά στην Κούβα αποτίνουν φόρο τιμής στον μεγάλο επαναστάτη ρίχνοντας στη θάλασσα «ένα λουλούδι για τον Καμίλο».

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

29/ 10/1940 – Οι 600 περίπου κρατούμενοι κομμουνιστές της Ακροναυπλίας στέλνουν υπόμνημα στην κυβέρνηση με το οποίο καταδικάζουν τη φασιστική εισβολή και ζητούν να σταλούν στο μέτωπο για να πολεμήσουν. Οι μεταξικές αρχές, όχι μόνο αρνούνται, αλλά και μετά την έλευση των Ναζί, παραδίδουν τους κρατούμενους κομμουνιστές στις δυνάμεις κατοχής, οι οποίοι θα τους χρησιμοποιήσουν ως ομήρους και θα τους εκτελεσούν ως αντίποινα για τη δράση του ΕΛΑΣ. Κάποιοι εξ αυτών ωστόσο θα καταφέρουν να δραπετεύσουν και να ενταχθούν στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση. Το Μάη – Ιούνη και Ιούλη 1937 άρχισαν να μεταφέρονται με καραβιές από τα νησιά εξορίας της Ανάφης, Φολεγάνδρου, Αη-Στράτη οι «πιο επικίνδυνοι» εξόριστοι αγωνιστές στην Ακροναυπλία: Εργάτες, αγρότες, υπάλληλοι, διανοούμενοι. Ανάμεσά τους και μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, γραμματείς και μέλη περιφερειακών, αχτιδικών κ.λπ. Οργανώσεών του, βoυλευτές του Παλλαϊκού Μετώπου, εργατικά και συνδικαλιστικά στελέχη, στελέχη του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας και άλλων δημοκρατικών οργανώσεων, στελέχη της Κομμουνιστικής Νεολαίας (ΟΚΝΕ) κ.λπ., κ.λπ. Στην Ακροναυπλία βρέθηκαν και οι Μπελογιάννης, Σουκατζίδης, Γληνός, Ζεύγος και εκατοντάδες ακόμη κομμουνιστές. Η Ακροναυπλία κατέχει εξέχουσα θέση στη συλλογική μνήμη και για έναν άλλο λόγο: τη μοίρα των πολιτικών κρατουμένων της συγκεκριμένης φυλακής κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Μετά την υποδούλωση της χώρας μας από τις δυνάμεις του άξονα, οι μεταξικές αρχές, όχι μόνο αρνούνται να αφήσουν ελεύθερους αλλά παραδίδουν (με πρωτόκολλο!!) τους κρατούμενους κομμουνιστές στις δυνάμεις κατοχής, οι οποίες θα τους χρησιμοποιήσουν σαν ομήρους και θα τους εκτελέσουν σαν αντίποινα για τη δράση του ΕΛΑΣ. Ορισμένοι θα καταφέρουν να δραπετεύσουν και να ενταχθούν στην ΕΑΜική Αντίσταση, άλλοι θα πεθάνουν από πείνα και φυματίωση ενώ οι περισσότεροι θα εκτελεστούν από τις δυνάμεις Κατοχής. Οι κρατούμενοι της Ακροναυπλίας μετά το 1942 διαμοιράστηκαν σε διαφορετικές φυλακές και στρατόπεδα. Πάρα πολλοί χρησιμοποιήθηκαν από τις δυνάμεις κατοχής ως όμηροι και εκτελέστηκαν σε αντίποινα για ενέργειες των ανταρτών. Η πιο γνωστή τέτοια περίπτωση είναι η εκτέλεση 200 κρατουμένων (από τους οποίους 160 ήταν Ακροναυπλιώτες) την Πρωτομαγιά του 1944 από τους Γερμανούς. Συνολικά 399 πρώην Ακροναυπλιώτες εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς στη διάρκεια της Κατοχής. https://ethniki-antistasi-dse.gr/akronafplia.html

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Σαν σήμερα, στις 30 Οχτώβρη το 1988, έφυγε ο Τάσος Λειβαδίτης Σύμβολο Πίστεως Πιστεύω σε κείνον που χτίζει, κι αγεροκρέμεται μες στον ουρανό, σαν Θεός και κατευνάζει το χάος, πιστεύω σε κείνον που θερίζει και το δρεπάνι το κυματίζει ολόφωτο σαν τα λαγόνια της αγαπημένης μου, πιστεύω σε κείνον που αγαπάει, όπως πιστεύω και σε κείνον που μισεί, πιστεύω σε κείνον που αμαρτάνει και ζητάει με δάκρυα να τον συγχωρέσουν πιστεύω και σε κείνον που αμαρτάνει και συγχωράει μοναχός τον εαυτό του και προχωράει, πιστεύω στη μέρα που σου δίνει τα πράγματα μες στο φως πιστεύω και στη νύχτα που σου ξαναδίνει τα πράγματα μες στην καρδιά σου, πιστεύω στο αλάτι και στο κάρβουνο, στις μέλισσες με τα παιδιά πιστεύω στις πολιτείες, που η βουή τους, σαν τους ραψωδούς, έξω απ’ το παραθύρι σου, τραγουδάει την οδύσσεια της καθημερινότητας, πιστεύω και στη σιωπή, Η αφθονία της πίστης μου είναι ένας άλλος, έκτος, δίχως όνομα, ωκεανός, που ταξιδεύω πάνω του χωρίς χάρτες και τιμόνια, με μόνο την καρδιά μου για οδηγό, γιατί η αγάπη που ’χω μέσα μου μπορεί κι ένα ακυβέρνητο καράβι να το οδηγήσει στο δρόμο το σωστό, πιστεύω και στον ανθρωπάκο, στη γωνιά του δρόμου, που βγάζει το καπέλο του και χαιρετάει ταπεινά, την ώρα που οι άλλοι τον σκουντάν και τον χλευάζουν. Και δοξάζομαι κι εγώ μαζί του. Πιστεύω στους μεγάλους εφευρέτες, τους ήρωες, τους ποιητές, που αλλάζουνε με μια χειρονομία τη γεωγραφία και τα πεπρωμένα. Πιστεύω σε σας που κρατάτε ψηλά τις σημαίες και προχωράτε μες στον ενάντιο άνεμο, πιστεύω και σε σένα που σηκώνεις σα σημαία την καρδιά σου και προχωράς μες στο ενάντιο πλήθος. Πιστεύω στο άπειρο, μπορώ να κάθομαι ώρες να διαβάζω τον ουρανό, τα χείλη μου είναι βαριά απ’ την κερήθρα των άστρων και συχνά έστειλα την ψυχή μου να παραθερίσει στο άγνωστο, πιστεύω και στη γλυκιά ετούτη γη, γεμάτη μαχαιρώματα και ζεστούς γυναικείους κόρφους, πιστεύω στο χώμα που πατάω και που με καρτερεί κει κάτω, μες στη σκοτεινιά, όπου σαλεύουν οι ρίζες, κοιμούνται οι νεκροί και τραγουδάνε κιόλας μεθυσμένα τ’ αυριανά κρασιά, πιστεύω και σε κείνα που δεν πιστεύω, Αμήν. Τάσος Λειβαδίτης

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ -γεννήθηκε σαν σήμερα το 1888 Τραγούδι για το ξύπνημα του προλεταριάτου …Ακούς, ακούς; ζυγώνουν οι ξυπόλυτοι –ζητιάνοι της χαράς και της αγάπης– οι καταφρονεμένοι, με τα χοντρά, τα ροζιασμένα δάχτυλα και την αδέξια την περπατησιά, για να σου στρίψουν το άσπρο σου λαιμάκι –και για να σ’ αφανίσουν, μια για πάντα, μεταξωτή μηγιάγγιχτη κουκλίτσα, καμαρωτή μικρούλα τιγριδούλα, κοκώνα με τη σάπια την ψυχή!… *** Φτάνουν απ’ τα πέρατα του κόσμου, μ’ αξίνες, με σφυριά και με δρεπάνια, για να σου δόσουν τώρα, μια για πάντα, το μεγάλο μάθημα τ’ αξέχαστο, της πρώτης και στερνής δικαιοσύνης, καθώς την πήραν απ’ τα χέρια της ζωής —με τα θαμπά και τ’ άξεστα μυαλά τους πυρπολημένα από την αγανάκτηση… *** Ξεμπουκάρουν απ’ όλες τις μεριές —και φτάνουν, όλο φτάνουν, όλο φτάνουν — σέρνοντας τις θολές τους τις καρδιές, με την ακατάλυτη στοργή, και με τ’ ανεξερεύνητα τα μίση— για να σε μάθουν πράματα μεγάλα—πράματα μεγάλα κι’ αλησμόνητα, που θα τ’ ακούσεις μια φορά για πάντα, που θα τα νιώσεις μια φορά για πάντα, και πια δε θα μπορείς να τα ξεχάσεις… *** Έρχονται τώρα, με σφιγμένα δόντια και μ’ ανταριασμένα τα μαλλιά, να σε πατήσουν με τ’ αγροίκα πόδια τους, να σε ποδοκυλίσουν αδυσώπητα, μέσ’ στο χρυσό σου τραγικό παλάτι —να σπάσουν τη φαρμακερή καρδιά σου, με το θυμό που σπάνε τ’ αποστήματα —να σ’ αφανίσουν τώρα, μια για πάντα— να σβήσεις απ’ τη μνήμη των ανθρώπων, για το κρίμα που τους έχεις κάνει, να τους αναθρέψεις με το μίσος, και με το μαύρο βόγγο στην ψυχή… *** Φτάνουν οι γυμνοί κι αδικημένοι —κι οι ταπεινοί κι οι καταφρονεμένοι— που μέρα νύχτα τους κεντούσες με τα σίδερα, για να σου γλύφουν δουλικά τη φτέρνα— πλακώνουν τώρα, κύμα μανιασμένο, να τραγανίσουν τη ζεστή καρδιά σου, για το μεγάλο κρίμα που τους έκανες, να τους σκοτώνεις αναμεταξύ τους, για να ρουφάς τα δόλια τους μεδούλια, και να χορταίνεις, μέσ’ στην ξενοιασά σου, καλοθρεμμένο τέρας αστικό… *** Ξυπνούν οι σκλάβοι απ’ όλες τις μεριές, να σε ξεσκίσουν με τα μαύρα νύχια τους, γιατί πει­νούσαν και διψούσανε γι’ αγάπη —και συ τους πότιζες, δεν ξαίρω πόσα χρόνια, τους πότιζες με ξύδι και χολή… *** Γιατί τότε μόνο, τότε μόνο, το πράμα αυτό πού κράζουν ουρανό, θα ξαναγίνει πάλι γαλανό· γιατί τότε μόνο, τότε μόνο, θα τραγουδήσουν πάλι τα πουλιά, και θα μοσκοβολήσουν τα ρόδα· γιατί τότε μόνο θ’ ακουστεί το καθαρό τραγούδι του αηδονιού, και τ’ άστρα, που είναι σκόρπια στο διάστημα, θα ξαναβρούνε την παλιά τους όψη! Τότε κι’ η Στοργή θα κατεβεί, να φιλήσει στα χείλη τους ανθρώπους… *** Γιατί μόνο τότε, μόνο τότε, μόλις χαθείς αγύριστα, για πάντα, και τα κλαμένα βλέφαρα στεγνώσουν, και γίνουν ιλαρά τα μάτια πάλι— τότε μονάχα θα ξανακουστεί, μεσ’ απ’ τα μαύρα βάθη της αβύσσου, χαρμόσυνη, λαμπρή κι’ αγγελική, μια φοβερή κι απέραντη φωνή —φωνή της μακρυνής κι’ ακατανόητης, τώρα, Σοφίας τής Δημιουργίας…

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ Ενας ρομαντικός ποιητής ένθερμος συνοδοιπόρος του Κομμουνιστικού Κόμματος Τραγούδι για το ξύπνημα του προλεταριάτου …Ακούς, ακούς; ζυγώνουν οι ξυπόλυτοι – ζητιάνοι της χαράς και της αγάπης – οι καταφρονεμένοι, με τα χοντρά, τα ροζιασμένα δάχτυλα και την αδέξια την περπατησιά, για να σου στρίψουν το άσπρο σου λαιμάκι – και για να σ’ αφανίσουν, μια για πάντα, μεταξωτή μυγιάγγιχτη κουκλίτσα, καμαρωτή μικρούλα τιγριδούλα, κοκώνα με τη σάπια την ψυχή!… * * * Φτάνουν απ’ τα πέρατα του κόσμου, μ’ αξίνες, με σφυριά και με δρεπάνια, για να σου δώσουν τώρα, μια για πάντα, το μεγάλο μάθημα τ’ αξέχαστο, της πρώτης και στερνής δικαιοσύνης, καθώς την πήραν απ’ τα χέρια της ζωής – με τα θαμπά και τ’ άξεστα μυαλά τους πυρπολημένα από την αγανάκτηση… * * * Ξεμπουκάρουν απ’ όλες τις μεριές – και φτάνουν, όλο φτάνουν, όλο φτάνουν – σέρνοντας τις θολές τους τις καρδιές, με την ακατάλυτη στοργή, και με τ’ ανεξερεύνητα τα μίση – για να σε μάθουν πράματα μεγάλα – πράματα μεγάλα κι’ αλησμόνητα, που θα τ’ ακούσεις μια φορά για πάντα, που θα τα νιώσεις μια φορά για πάντα, και πια δε θα μπορείς να τα ξεχάσεις. * * * Ερχονται τώρα, με σφιγμένα δόντια και μ’ ανταριασμένα τα μαλλιά, να σε πατήσουν με τ’ αγροίκα πόδια τους, να σε ποδοκυλίσουν αδυσώπητα, μέσ’ στο χρυσό σου τραγικό παλάτι – να σπάσουν τη φαρμακερή καρδιά σου, με το θυμό που σπάνε τ’ αποστήματα – να σ’ αφανίσουν τώρα, μια για πάντα – να σβήσεις απ’ τη μνήμη των ανθρώπων, για το κρίμα που τους έχεις κάνει, να τους αναθρέψεις με το μίσος, και με το μαύρο βόγγο στην ψυχή… * * * Φτάνουν οι γυμνοί κι αδικημένοι – κι οι ταπεινοί κι οι καταφρονεμένοι – που μέρα νύχτα τους κεντούσες με τα σίδερα, για να σου γλύφουν δουλικά τη φτέρνα – πλακώνουν τώρα, κύμα μανιασμένο, να τραγανίσουν τη ζεστή καρδιά σου, για το μεγάλο κρίμα που τους έκανες, να τους σκοτώνεις αναμεταξύ τους, για να ρουφάς τα δόλια τους μεδούλια, και να χορταίνεις, μέσ’ στην ξενοιασά σου, καλοθρεμμένο τέρας αστικό… * * * Ξυπνούν οι σκλάβοι απ’ όλες τις μεριές, να σε ξεσκίσουν με τα μαύρα νύχια τους, γιατί πεινούσαν και διψούσανε γι’ αγάπη – και συ τους πότιζες, δεν ξέρω πόσα χρόνια, τους πότιζες με ξύδι και χολή… * * * Γιατί τότε μόνο, τότε μόνο, το πράμα αυτό που κράζουν ουρανό, θα ξαναγίνει πάλι γαλανό· γιατί τότε μόνο, τότε μόνο, θα τραγουδήσουν πάλι τα πουλιά, και θα μοσκοβολήσουν τα ρόδα· γιατί τότε μόνο θ’ ακουστεί το καθαρό τραγούδι του αηδονιού, και τ’ άστρα, που είναι σκόρπια στο διάστημα, θα ξαναβρούνε την παλιά τους όψη! Τότε κι η Στοργή θα κατεβεί, να φιλήσει στα χείλη τους ανθρώπους… * * * Γιατί μόνο τότε, μόνο τότε, μόλις χαθείς αγύριστα, για πάντα, και τα κλαμένα βλέφαρα στεγνώσουν, και γίνουν ιλαρά τα μάτια πάλι – τότε μονάχα θα ξανακουστεί, μεσ’ απ’ τα μαύρα βάθη της αβύσσου, χαρμόσυνη, λαμπρή κι αγγελική, μια φοβερή κι απέραντη φωνή – φωνή της μακρινής κι ακατανόητης, τώρα, Σοφίας της Δημιουργίας… Στρατιωτικός ο πατέρας του, ονειρευόταν το ίδιο και για το μοναχογιό του, Ναπολέοντα, που γεννήθηκε στις 31 Οκτώβρη 1888. Η πλούσια και καλλιεργημένη οικογένειά του του έδωσε λαμπρά εφόδια καθώς σπούδασε νομική, ζωγραφική και πιάνο. Το 1897 άρχισε να συνεργάζεται με το περιοδικό «Διάπλασις των Παίδων». Το 1905 γράφεται στη Νομική Σχολή και ταυτόχρονα εμφανίζεται και λογοτεχνικά μέσα από το περιοδικό «Νουμάς», όπου το 1914 δημοσίευσε το «Μανιφέστο» του. Θαυμαστής του Οσκαρ Ουάιλντ, θα επηρεαστεί αρχικά από τον Αισθησιασμό και αργότερα από το Συμβολισμό, όμως οι «κακές παρέες» και οι κοινωνικές θύελλες της εποχής του θα τον βγάλουν από τον κόσμο αυτό. Το 1916 δημοσιεύει στον «Ριζοσπάστη» το ποίημά του «Κραυγή», και στη συνέχεια ακολουθεί τον πατέρα του στην Αίγυπτο, όπου και γνωρίζεται με τον Κ. Καβάφη. Με την επιστροφή του στην Αθήνα ο τρόπος ζωής του αλλάζει, καθώς κυκλοφορεί όλο και περισσότερο ανάμεσα στους «κολασμένους» της νύχτας. Το 1927 ο Ναπολέων Λαπαθιώτης άρχισε να δημοσιοποιεί ότι ασπάστηκε την κομμουνιστική ιδεολογία, ενώ με κείμενό του την Πρωτομαγιά της ίδιας χρονιάς ζήτησε από τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών να τον διαγράψει από το θρησκευτικό ποίμνιο. Το 1937 θα βυθιστεί στη θλίψη καθώς πεθαίνει η μητέρα του. Το 1939 τύπωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή, ενώ ήδη είχαν εμφανιστεί τα πρώτα οικονομικά προβλήματα. Το 1940 θα βρει τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη βυθισμένο στη φτώχεια και εξουθενωμένο από τα ξενύχτια στις «Ντουμανότρυπες». Το οριστικό χτύπημα θα έρθει με το θάνατο του πατέρα του, το 1941. Για να επιβιώσει αρχίζει να πουλά τη σπάνια βιβλιοθήκη του και προσωπικά του αντικείμενα. Το 1943 ματαιώθηκε η έκδοση της δεύτερης ποιητικής του συλλογής. Μέσα στο Δεκέμβρη του ’44 ο Ναπολέων Λαπαθιώτης παρέδωσε τα όπλα του πατέρα του στον ΕΛΑΣ. Στις 7 Γενάρη του 1944 αυτοκτόνησε με περίστροφο. Τα έξοδα της κηδείας καλύφθηκαν από έρανο μεταξύ των φίλων του λογοτεχνών.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΛΟΥΚΙΝΟ ΒΙΣΚΟΝΤΙ, ο ”Κόκκινος Κόμης” που γεννήθηκε σαν σημερα (1906) Για κάποιους ο Λουκίνο Βισκόντι θεωρείται προδότης της τάξης του. Για κάποιους άλλους, τους πιο πολλούς, θεωρείται ένας τίμιος διανοούμενος, ο οποίος, μόλις ανακάλυψε την αλήθεια, πέρασε με το στρατόπεδο που αγωνίζεται για την πρόοδο. Πέρασε στο πλευρό της εργατικής τάξης. Ο τίτλος του κόκκινου κόμη ήταν ο πραγματικός τίτλος τιμής, για τον μεγάλο Ιταλό δημιουργό. Από τον άλλο τίτλο, αυτόν που έφερε κληρονομικά, Κόμης δον Λουκίνο Βισκόντι Ντι Μοντρόνε, ο Λουκίνο Βισκόντι απαλλάχτηκε πολύ γρήγορα. Αμέσως, μόλις ήρθε σε επαφή με τον μαρξισμό και ενώ ακόμα ήταν βοηθός του Ρενουάρ. «Μόνον ο μαρξισμός – λενινισμός μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα», έλεγε! Ο Βισκόντι, που ήταν γόνος παλιάς αριστοκρατικής οικογένειας, γύρισε 21 υπέροχες και προοδευτικές ταινίες. (Σκηνοθέτησε, επίσης, θέατρο και όπερα. Εφτιαξε σκηνικά και κοστούμια. Εγραψε και ζωγράφισε). Ολες σχεδόν οι δημιουργίες του ήταν αριστουργήματα. Από την πρώτη του «Οι Δολοφόνοι» (1942), μέχρι τον «Αθώο» (1976), δεν έκανε καμία υποχώρηση απέναντι στην καλή τέχνη, στην καλή αισθητική και στην πολιτικά σωστή πολιτική και κοινωνική θεματολογία! «Οι Καταραμένοι», ο «Θάνατος στη Βενετία», «Το Λυκόφως των Θεών», «Ο Ρόκο και τα Αδέρφια του», «Ο Ξένος», κ.ά. Το όνομα του Βισκόντι είναι συνυφασμένο με την ιστορία τού πολύ καλού και προοδευτικού κινηματογράφου. «Ο Γατόπαρδος» (1963), που θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου, που έχει τιμηθεί με τη θέαση από εκατομμύρια θεατές, αλλά και από δεκάδες κινηματογραφικά βραβεία και διακρίσεις, αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα. Ο Βισκόντι με εξαιρετική μαεστρία ξεδιπλώνει πάνω στην οθόνη την πάλη των τάξεων! Χωρίς να γίνεται διδακτικός ή να καταφεύγει σε φθηνές δημαγωγικές κορόνες, με απλό, αλλά και ευφάνταστο τρόπο, αποκαλύπτει στον θεατή τους νόμους του διαλεκτικού και του ιστορικού υλισμού. Καταδείχνει την αέναη κίνηση, τη νομοτέλεια του νέου που γίνεται παλιό και τον ερχομό του καινούριου νέου που θα αντικαταστήσει το υπάρχον παλιό!…

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ – δολοφονήθηκε ξημερώματα σαν σήμερα το 1975 από φασίστες στην Όστια. Σκηνοθέτης, ποιητής, συγγραφέας, σεναριογράφος, ηθοποιός, δηλωμένος Μαρξιστής και αμετανόητος αντιφασίστας. Ήρθα στον κόσμο την εποχή Της Αναλογικής. Δούλεψα Σ’ αυτό τον τομέα σαν μαθητευόμενος. Ύστερα ήρθε η Αντίσταση Κι εγώ Αγωνίστηκα με τα όπλα της ποίησης. Αποκατέστησα τη Λογική, και ήμουνα Ένας πολιτικός ποιητής. Τώρα είναι η εποχή Της Ψυχαγωγικής. Μπορώ να γράφω μόνο προφητεύοντας Συνεπαρμένος με τη Μουσική Από περίσσεμα σπόρου ή συμπόνιας. «Αν τώρα επιβιώνει η Αναλογική Κι έχει περάσει η μόδα της Λογικής (μαζί κι η δικιά μου: Κανείς δε μου ζητά πια ποίηση), υπάρχει Η Ψυχαγωγική (εις πείσμα της Δημαγωγίας Που πάντα είναι περισσότερο κυρία Της καταστάσεως). Γι’ αυτό Μπορώ να γράφω για Θέματα και Θρήνους Ακόμη και Προφητείες Σαν πολιτικός ποιητής, α, ναι, πάντα!. Όσο για το μέλλον, άκου: Οι γιοι σου οι φασίστες Θ’ απλώσουνε πανιά Για τους κόσμους της Νέας Προϊστορίας. Εγώ θα στέκομαι εκεί, Σαν κάποιος που ονειρεύεται το χαμό του Στις όχθες της θάλασσας Απ’ όπου ξεκινά η ζωή. Μόνος, ή σχεδόν μόνος, στην παλιά παραλία Ανάμεσα σε χαλάσματα αρχαίων κοινωνιών, Τη Ραβέννα Την Όστια, ή την Βομβάη – είναι το ίδιο – Με θεούς που ξεφλουδίζουν, προβλήματα παλιά Όπως η πάλη των τάξεων – Που Διαλύονται… Σαν ένας παρτιζάνος Που πέθανε πριν το Μάη του ‘45 Θ’ αρχίσω σιγά σιγά ν’ αποσυντίθεμαι Μέσα στο εκτυφλωτικό φως αυτής της θάλασσας, Ποιητής και πολίτης ξεχασμένος. * Όταν κλωσάς αυγά φιδιού μην περιμένεις να βγουν αηδόνια… Το τι γίνεται στην Ιταλία και σε όλη την Ευρώπη δεν είναι καθόλου τυχαίο και ούτε πρόκειται για αποτέλεσμα της συγκυρίας. Η ακροδεξιά, οι φασιστικές ομάδες και κόμματα, και οι νεοναζί δεν εμφανίστηκαν τώρα. … Και η Ιταλία δεν είναι η εξαίρεση. Αυτή η εξέλιξη είναι μια ακόμα ευκαιρία να καταλάβουμε ότι όσο περιμένουμε το σύστημα να εκδημοκρατιστεί ή αναζητούμε λύσεις που απλά θα το καλλωπίσουν λίγο, θα καταλήγουμε στην επανάληψη της ιστοριας…ως τραγωδία και ως φάρσα.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ – γεννήθηκε σαν σήμερα το 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Η μεγάλη έξοδος Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος η Άνοιξη. Και επειδή σίμωνε η μέρα που το Γένος είχε συνήθειο να γιορτάζει τον άλλο Σηκωμό, τη μέρα πάλι εκείνη ορίσανε για την Έξοδο. Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβία σα σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες. Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, που ‘λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Τέτοιας λογής αποκοτιά, ωστόσο, μαθαίνοντας οι Άλλοι, σφόδρα ταράχτηκαν. Και τρεις φορές με το μάτι αναμετρώντας το έχει τους, λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες, με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια πήχη φωτιά κάτω απ’ τα σίδερα, με τις μαύρες κάννες και τα δόντια του ήλιου. Όπου μήτε κλώνος μήτε ανθός, δάκρυο ποτέ δεν έβγαλαν. Και χτυπούσανε όπου να ‘ναι, σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση. Και η Άνοιξη ολοένα τους κυρίευε. Σαν να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ’ ολάκερη τη γη, για να περάσει η Άνοιξη παρά μονάχα αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, περ’ απ’ την άκρη της απελπισιάς, τη Γαλήνη που έμελλαν να γίνουν, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες, και οι άντρες, και οι γυναίκες, και οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Και θερίσανε πλήθος τα θηρία, και άλλους εμάζωξαν. Και την άλλη μέρα εστήσανε στον τοίχο τριάντα. * ”Η μεγάλη Έξοδος” από το ”Άξιον Εστί” αναφέρεται στην εκδήλωση διαμαρτυρίας που έγινε στην Αθήνα με την ευκαιρία του απαγορευμένου εορτασμού της 25ης Μαρτίου το 1942. Εκδήλωση που χτυπήθηκε βίαια από τις δυνάμεις Κατοχής. ** Στο βίντεο αφηγείται ο Μάνος Κατράκης – Λυκαβηττός 1977: https://www.youtube.com/watch?v=Xv9mVh8xJVk&ab_channel=learnedignorance (Το πορτραίτο είναι έργο του Γιάννη Ψυχοπαίδη)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα! Καλή Εβδομάδα! …..θα ήταν καταστροφή η προσκόλληση στους τύπους , να περιμένουμε την επισφαλή ψηφοφορία της 25ης του Οκτώβρη , ο λαός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να λύνει παρόμοια ζητήματα όχι με ψηφοφορίες αλλά με τη βία , ο λαός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση στις κρίσιμες στιγμές της επανάστασης να κατευθύνει τους εκπροσώπους του , ακόμα και τους καλύτερους εκπροσώπους του , και όχι να τους περιμένει Η σημερινή ημέρα σηματοδοτεί τη στιγμή που έγινε το μεγαλύτερο έως σήμερα επαναστατικό άλμα της ανθρωπότητας προ το μέλλον .Ενα κοσμοϊστορικό γεγονός που σημάδεψε όσο κανένα άλλο ολόκληρο τον 20ο αιώνα και την μετέπειτα πορεία της ανθρωπότητας μέχρι τις μέρες μας. Όπως έγραψε ο Λένιν συνοψίζοντας την ιστορική στιγμή της επανάστασης 《 εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο . Πότε ακριβώς , σε πόσο χρονικό διάστημα , οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα .Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε , ο δρόμος άνοιξε , ότι ο δρόμος χαράχτηκε 》.

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Ο πιο όμορφος Οχτώβρης! 7 Νοέμβρη (25 Οχτώβρη με το παλιό ημερολόγιο) ”Είδα το Λένιν. Τον είδα να τρέχει χέρι – χέρι με τη ζωή. Να σπρώχνει κατά τον ανήφορο, με τον ώμο, την Ιστορία. Τον είδα να λαχανιάζει και να βιάζεται. Γιατί όλα τότε ήταν βιαστικά. Ολα. Οι ώρες, οι σελίδες, οι στιγμές. “Σήμερα νωρίς – αύριο θα ‘ν’ αργά”. Η Επανάσταση κοίταξε το παιδί της στα μάτια. Ναι. Ηταν καιρός. Το φώναξε κι η “Αβρόρα” από το ποτάμι. Ηταν καιρός. Θολός σιγόψελνε δίπλα της κι ο Νέβας. Τον ακολούθησαν σιγοψέλνοντας και τα κανάλια. Ηταν καιρός. Η πόλη σώπαινε πνιγμένη στα σκότη. Και μόνο το “Σμόλνυ” έφεγγε. Μόνο το “Σμόλνυ” έφεγγε σαν φανάρι. Για να δείξει στο μέλλον να περάσει”. Μενέλαος Λουντέμης: από το “Κραυγή στα πέρατα”

Δημοσίευση • 71 φωτογραφίες

Εποίησε ήθος στη ζωή και την τέχνη Τίτος Βανδής, ο ΕΑΜίτης, ο κομμουνιστής, ο σπουδαίος ηθοποιός “Να καταργηθεί το ρητό “Η σιωπή είναι χρυσός”. Γιατί η σιωπή είναι ντροπή. Και να φωνάζουμε όλοι μαζί για το Δίκιο. Για τη Λευτεριά. Για τον Ανθρωπο” Σαν σήμερα συμπληρώνονται 18 χρόνια απουσίας του ανθρώπου που εποίησε ήθος στη μακρόχρονη πορεία του στο θέατρο , τον κινηματογράφο, αλλά και στο δρόμο του αγώνα. Ο Τίτος Βανδής, γεννήθηκε στις 7 Νοέμβρη 1917, ήταν ανήμερα της Οχτωβριανής Επανάστασης, στο Νέο Φάληρο. Γόνος ευκατάστατης οικογένειας της Καβάλας (ο πατέρας του ήταν καπνέμπορος), επέστρεψε σε μικρή ηλικία στον τόπο καταγωγής των γονέων του. Σε ηλικία πέντε ετών έπαθε ελονοσία και γι’ αυτό το λόγο έφυγε με τη μητέρα και τα αδέλφια του για την Ελβετία. Πήγε σχολείο στη Λοζάνη και τέσσερα χρόνια αργότερα επέστρεψε με την οικογένειά του στην Ελλάδα κι εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Στη Θεσσαλονίκη φοίτησε στο Γαλλικό Λύκειο της πόλης, μυήθηκε στις κομμουνιστικές ιδέες από τον Κυρ-Κώστα τον τσαγκάρη και πήρε τα πρώτα μαθήματα υποκριτικής στο Ωδείο Θεσσαλονίκης. Ο διακαής του πόθος να γίνει ηθοποιός τον ώθησε να παρατήσει το σχολείο και να κατηφορίσει στην Αθήνα, όπου γράφτηκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου σε ηλικία 16 ετών. Η λεβεντιά του, το χιούμορ, το χαμόγελό του, η αισιοδοξία του, η περηφάνια, η αγωνιστικότητά του, είναι χαραγμένα δίπλα από την εικόνα και το όνομά του. Ο Τίτος Βανδής, ο ΕΑΜίτης, ο κομμουνιστής, ο σπουδαίος ηθοποιός, που υπερέβη τα σύνορα του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και έγινε διεθνής, ονομαστός στο Μπροντγουέι και στο Χόλιγουντ, πέρασε στην ιστορία των αγώνων του λαού μας και του σύγχρονου πολιτισμού μας. Στη ζωή του Τίτου Βανδή, η καλλιτεχνική δημιουργία και η πάλη για ένα καλύτερο αύριο βάδισαν χέρι χέρι. Ηταν κομμουνιστής από τα νεανικά του χρόνια και κομμουνιστής έμεινε μέχρι την τελευταία πνοή του. Στην ΕΑΜική Αντίσταση, στα χρόνια που το ΚΚΕ ήταν παράνομο, στη νομιμότητα. Ως απλός μαχητής και ως υποψήφιος βουλευτής του Κόμματος. Αν και βαριά άρρωστος, συνέχιζε να αρθρογραφεί στο «Ριζοσπάστη» μέχρι τέλους. Δραστήριο μέλος της εργατικής «Κοινωνικής Αλληλεγγύης» από τα 1934, συνδέθηκε με το ΚΚΕ και έπειτα με το ΕΑΜ Θεάτρου. Μετά την υποχώρηση συμμετείχε στους ΕΑΜίτικους θιάσους, που έδιναν παραστάσεις στην επαρχία. Ο Τίτος Βανδής, πέρα από όλα τ’ άλλα, μας άφησε παρακαταθήκη και ένα βιβλίο, «Κουβέντα με τους φίλους μου» (εκδόσεις «προσκήνιο» – Αγγελου Σιδεράτου), στο οποίο, χωρίς πρόθεση να θεωρητικολογήσει, να αναλύσει ή να υποδείξει, αυτοβιογραφείται… Και χωρίς πάλι να είναι μια τυπική βιογραφία, αποτελεί μια πραγματικά δυνατή αναγνωστική ιστορία, μυθιστορηματικής αξίας δημιούργημα, με μια εκπληκτική ισορροπία συναισθημάτων, που περνά λες με μαεστρία από τη συγκίνηση στο χιούμορ. Ο τρόπος που αποτύπωσε ο Τίτος Βανδής την ιστορία του μοιάζει με τα μεγάλα έργα, που ακροβατούν ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, μοιάζει με τη ζωή την ίδια, γι’ αυτό είναι αληθινό. Ο άνθρωπος που θυμόταν πάντα ο Τίτος Βανδής και τον μνημονεύει στο βιβλίο του ήταν ο κυρ Κώστας ο τσαγκάρης, ο οποίος «με δυο κουβέντες, με πολύ απλά πράγματα… ίσως αυτός ο άνθρωπος με έμαθε να είμαι απλός. Ηταν σαν αυτό που βλέπαμε στα παραμύθια, που ανοίγει μια πόρτα και το παιδί βλέπει πράγματα μαγικά. Με το πρώτο. Εκείνη η εικόνα των ανθρώπων αυτών των μουντζουρωμένων, αξύριστων, των λασπωμένων… Ηταν αυτός που μου έδωσε την αφορμή να διαβάσω βιβλία. Πιστεύω ότι κάθε τίμιος άνθρωπος πρέπει να είναι κομμουνιστής. Δεν μπορεί να είναι δίκαιο, δεν μπορεί να είναι ζωή το να οικονομάνε οι λίγοι και οι πολλοί να πεινάνε. Αρχίζεις και σκέφτεσαι, πώς έγινε η κοινωνία. Από τη στιγμή που υπάρχει ο άνθρωπος, μερικοί έχουν βρει τον τρόπο να κυριαρχούν, να είναι πιο δυνατοί. Αυτοί έκαναν τους νόμους, αυτοί εφεύραν την αστυνομία και το στρατό, για το έθνος λέει, αλλά δεν το έχουν για το έθνος, όλα για την τσέπη τους». Σ’ όλη του τη ζωή ο Τίτος Βανδής έδινε μεγάλη σημασία στην κινητοποίηση του συνόλου. «Το μεροκάματο» – έλεγε – «είναι ιερό. Το δίκιο του εργάτη είναι ιερό. Κι αν ένας εργάτης δεν έχει ανάγκη, έχει πιει με το αφεντικό και έχει διασκεδάσει μαζί του, το μεροκάματο πρέπει να το πάρει. Αν δεν τσακωθεί για το μεροκάματο, προδίδει όλη του την τάξη. Είναι κάτι που πρέπει να το κυνηγάς συνέχεια για να αποκτήσεις συνείδηση». Μια συνείδηση, που ο ίδιος την απέκτησε μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, μέσα από τη δουλιά του, αλλά και τους αγώνες του σε κάθε κρίσιμη στιγμή και της ιστορίας, αλλά και της προσωπικής του ζωής. Μια «γεύση» από τη ζωή του στις ΗΠΑ, όπως καταγράφεται στο βιβλίο του «Κουβέντα με τους φίλους μου», είναι και η εξής: «Παρ’ όλο το ξεσήκωμα του κόσμου στη δεκαετία του 1960 εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ, ακόμα και στη δεκαετία του 1970, πλανιόταν πάνω από τις ΗΠΑ η σκιά του Μακάρθι. Η μεγάλη ευαισθησία των Αμερικανών γενικά είναι το οικονομικό. Πάνω απ’ όλα, τιμούν το δολάριο. Ο στρατηγός Morehead, στην ερώτηση “Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι με τόσες απώλειες οι Βιετναμέζοι κράτησαν τόσα χρόνια;”, απάντησε: “Δεν είναι παράξενο. Αλλιώς λογαριάζεται η ζωή ενός Βιετναμέζου. Αλλο Αμερικάνοι, άλλο Βιετναμέζοι”. Εννοούσε “Αλλο να σκοτώνεις ανθρώπους κι άλλο μύγες και κουνούπια. Αυτά τα σκοτώνεις και έρχονται άλλα. Ο θάνατός τους δεν έχει σημασία, ούτε για σένα, ούτε γι’ αυτά”. Στην κατηγορία της μύγας και του κουνουπιού έχουν κατατάξει οι Αμερικάνοι τους Σέρβους, τους Ιρακινούς, οποιονδήποτε αντιστέκεται». Οι πολιτικές πεποιθήσεις του Τ. Βανδή έχουν πολύ βαθιές ρίζες. Τα γεγονότα και οι θύμησες της μακριάς πορείας του στη ζωή και τον αγώνα του λαού μας ανθίζουν μέσα από τις διηγήσεις του ίδιου και τα συναισθήματά του. «Δεν το βάζω κάτω» – έλεγε. «Δε λέω στον εαυτό μου, κοίτα, δεν ακούς, δεν περπατάς, μένεις στην άκρη. Εξακολουθώ να κάνω το μέγιστο, το οποίο μπορεί να είναι ελάχιστο μπροστά σ’ αυτό που κάνουν οι νέοι, αλλά ως την τελευταία στιγμή θέλω να κάνω ό,τι μπορώ. Ξέρω ότι αιώνες υπέφερε ο κόσμος και ξέρω ότι αιώνες μπορεί να υποφέρει ακόμη, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να πούμε δε βαριέσαι. Μπορεί να είναι ασήμαντο, αν και τίποτε δεν είναι ασήμαντο. Αν ο καθένας έκανε από λίγο, θα γινόταν πολύ». Μέσα από τις συζητήσεις μαζί του κατάφερνε να τονίζει την αισιοδοξία του και την πίστη του στη δύναμη του ανθρώπου όταν αυτή ενισχύεται από το όνειρο για έναν δικαιότερο κόσμο: «Πάντα θα υπάρχουν πολλοί που θα μείνουν με τα μάτια ανοιχτά και με το όνειρο να φτιάξουν έναν καινούριο και δίκαιο κόσμο. Κι αυτοί θα τον αλλάξουν σίγουρα τον κόσμο. Είναι μακρύς ο δρόμος, όμως υπάρχει όαση στο τέλος. Γιατί αυτός ο λαός που έχει τόσους μεγάλους και μικρούς λόγους να ενωθεί και να αντισταθεί στην εκμετάλλευση και την κοροϊδία, δεν το έχει κάνει ακόμα, είναι απορίας άξιο. Ας ελπίσουμε ότι κάποια μέρα θα το κάνουν. Ολοι μαζί. Ολοι όσοι προσφέρονται και μπορούν να βοηθήσουν. Μόνο στις αμερικάνικες ταινίες δίνει τη λύση ο “Ενας”». Στη σημερινή σήψη και ηττοπάθεια, που δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστο και το χώρο της τέχνης, η αγωνιστική στάση του Τίτου Βανδή είναι παράδειγμα που ελπίζουμε ότι θα βρει κι άλλους μιμητές. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=3250582

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ -γεννήθηκε σαν σήμερα το 1913 Διαβάστε το! (είναι λίγο εκτενές, αλλά έχει πολύ ενδιαφέρον…) Ο ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ”ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ” Η επιστολή που ακολουθεί αναδημοσιεύθηκε στο περιοδικό La Révolution prolétarienne (αρ. 447, Φεβρουάριος 1960) – ο Καμύ ήταν μόνιμος συνδρομητής υποστήριξης αυτού του περιοδικού. Ο Μωρίς Λιμ, στον οποίο απευθύνεται η επιστολή, εργαζόμενος, αγωνιστής και λογοτέχνης (έγραψε τη νουβέλα Belles Journées, που αναφέρεται στο υστερόγραφο), είχε ζητήσει από τον Καμί να γράψει ένα άρθρο για τη λογοτεχνία στο περιοδικό Après l’boulot. Αυτό το περιοδικό, που απευθυνόταν σε εργαζόμενους, παρουσίαζε λογοτεχνικά κείμενα, κυρίως, και καλλιτεχνικές εργασίες εργαζομένων (στα γαλλικά το όνομα του περιοδικού σημαίνει «Μετά τη δουλειά» Η συντακτική του επιτροπή αποτελούνταν από εργαζόμενους, και κυκλοφορούσε από το 1953 έως το 1956). ”Παρίσι, 8 Αυγούστου του 1953 Αφού πιστεύετε ότι αυτά που σας είπα τις προάλλες αξίζουν τον κόπο να παρουσιαστούν, θα προσπαθήσω να τα αναπτύξω εδώ. Πρέπει όμως, πρώτα απ’ όλα, να επαναλάβω αυτό που ήδη σας έχω πει: ότι δεν είμαι σίγουρος ότι έχω δίκιο και ότι, επιπλέον, μπροστά στο δικό σας εγχείρημα, αισθάνομαι υποδεέστερος. Όταν κάποιοι άνθρωποι που περνούν όλη τη μέρα τους στο εργοστάσιο ή το εργοτάξιο αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους στην προσπάθεια να εκφραστούν σ’ ένα περιοδικό, τότε με ποιο δικαίωμα θα έρθει να ξινίζει τα μούτρα του και να τους δίνει αφ’ υψηλού συμβουλές κάποιος επαγγελματίας συγγραφέας, που απολαμβάνει πλήρους ελευθερίας για να γράφει και να δουλεύει; Ακόμη κι αν, όλως τυχαίως, έχει δίκιο, δεν διακινδυνεύει να χάσει τίποτε, και αυτό αρκεί για να κάνει τα λόγια του ύποπτα. Για να αποδεχτώ έναν τόσο γελοίο ρόλο –που εύκολα μπορεί να γίνει και αισχρός– , θα έπρεπε να είμαστε μεταξύ παλιόφιλων και σε ατμόσφαιρα πλήρους χαλάρωσης. Χωρίς να θέλω να σας προσβάλω, αυτό δεν συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση. Από την άλλη πλευρά όμως, αισθάνομαι ότι θα ήταν κάποιου είδους χυδαία λιποψυχία από μέρους μου, μια έλλειψη συναδελφικότητας, να μην σας πω εντελώς απλά αυτό που σκέφτομαι, ξεκαθαρίζοντας από την αρχή ότι είμαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να αναγνωρίσω ότι έχω άδικο. Το πρώτο-πρώτο που πρέπει να πω είναι ότι δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε να υπάρχει μια ειδική εργατική λογοτεχνία. Μπορεί να υπάρχει λογοτεχνία γραμμένη από εργάτες, αλλά αυτή, εφόσον είναι καλή, δεν διακρίνεται από τη μεγάλη λογοτεχνία. Από την άλλη πλευρά, πιστεύω επίσης ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να συνεισφέρουν στη σημερινή λογοτεχνία κάτι που φαίνεται ότι έχει χάσει στο μεγαλύτερο μέρος της. Εξηγούμαι. Μπορεί κάποιος να θεωρεί, για παράδειγμα, τον Γκόρκι, ως έναν από τους καλύτερους εκπροσώπους της εργατικής λογοτεχνίας. Για μένα, όμως, δεν υπάρχει ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στα βιβλία του Γκόρκι και τα βιβλία του μεγαλογαιοκτήμονα Τολστόι. Αντίθετα, μου αρέσουν και οι δύο, εν μέρει για τους ίδιους λόγους: σε μια γλώσσα απλή και ταυτόχρονα ωραία, μιλούν για ό,τι μεγαλειώδες υπάρχει στην ψυχή ενός ανθρώπου, είτε πρόκειται για χαρά είτε για πόνο. Απεναντίας, υπάρχει μια σημαντική διαφορά μεταξύ του Τολστόι και ενός μεγάλου συγγραφέα όπως, για παράδειγμα, ο Ζιντ, ο οποίος προέρχεται από την αστική τάξη. Από τους δύο, αυτός που γράφει, με τον δικό του τρόπο, για το λαό και με το λαό, είναι ο μεγαλογαιοκτήμονας. Ο Τολστόι και ο Γκόρκι, οι δυο τους, ορίζουν αρκετά καλά αυτό που εγώ εννοώ ως λογοτεχνία και που εσείς μπορεί να την ονομάζατε εργατική, ενώ εγώ θα την ονόμαζα, ελλείψει άλλης λιγότερο γελοίας λέξης, αληθινή. Σ’ αυτή την τέχνη, είναι δυνατόν να συνυπάρχουν η πιο απλή και ανεπιτήδευτη καρδιά και το πιο εκλεπτυσμένο γούστο. Στην ουσία, όταν λείπει το ένα από αυτά, χάνεται η ισορροπία. Όντως, η λογοτεχνία του καιρού μας, που στην πραγματικότητα είναι μια λογοτεχνία για εμπορικές κοινωνικές τάξεις (αυτό αφορά τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος των έργων), έχει χαλάσει την ισορροπία. Και δεν τη χάλασε μόνον προς την κατεύθυνση της σχολαστικότητας και της επιτήδευσης, πράγμα που την απομάκρυνε μεμιάς από το εργατικό αναγνωστικό κοινό× τη χάλασε επίσης, όπως είναι φυσικό όταν θέλει κανείς να αρέσει σε εμπόρους, με την έννοια της ευτέλειαςκαι της κοροϊδίας, πράγμα που αποκλείει το ενδεχόμενο να μπορεί να ενδιαφέρει κάποιον σαν τον Τολστόι (ο οποίος έλεγε ότι η δημοσιογραφία είναι ένα διανοητικό πορνείο, και η σημερινή λογοτεχνία, τις περισσότερες φορές, χαρακτηρίζεται από τον εύκολο λόγο της δημοσιογραφίας). Ε, λοιπόν, όσο θεωρώ ότι ένα εργατικό περιοδικό οφείλει να αντιδράσει ενάντια στην επιτήδευση και τις φορμαλιστικές λεπτολογίες μιας κάποιας λογοτεχνίας, προκειμένου να απευθυνθεί ξανά σ’ εκείνους τους ανθρώπους που εργάζονται παντοιοτρόπως, άλλο τόσο μου φαίνεται απαραίτητο να αντιδράσει, και μάλιστα εντόνως, ενάντια στον αστικό εκχυδαϊσμό. Για να επαναλάβω το παράδειγμά μου, ο Τολστόι είναι μεγάλος στο μάτια μου στο μέτρο που καταφέρνει να συγκινήσει ακόμη και τον λιγότερο καλλιεργημένο (ή επαρκή) αναγνώστη. Αντιστρόφως, η εργατική λογοτεχνία έχει έννοια και μεγαλείο μόνον όταν, με αφετηρία την αλήθεια της δουλειάς, του πόνου, της χαράς, επανασυνδέει, με τον πιο ευθύ, βαθύ και άμεσο λόγο, αυτή την ίδια αλήθεια που ακολουθούσε και ο Τολστόι με όλα τα μέσα της τέχνης και της σκέψης. Αντιθέτως, όταν αυτή η λογοτεχνία περιορίζεται στο να επαναλαμβάνει απλώς αυτά τα ίδια που διαβάζουμε και στις εφημερίδες, θα είναι βέβαια ενδιαφέρουσα, αλλά εξαιτίας των περιστάσεων μέσα στις οποίες γεννήθηκε, όχι επειδή είναι λογοτεχνία. Αυτό που μ’ ενοχλεί μερικές φορές στο περιοδικό σας (όχι πάντα, αυτό το λέω με σιγουριά), είναι μια κάποια συγκαταβατικότητα που καταλήγει να ταυτίζεται με αυτά που δεν μ’ αρέσουν στη σημερινή λογοτεχνία. Θα σας αναφέρω δύο παραδείγματα. Όταν ένας αστός παραγωγός διεκπεραιώνει στο γόνατο μια κινηματογραφική ταινία που θα του αποφέρει εκατομμύρια, χάρη στις καμπύλες μιας βεντέτας που φτιάχτηκε εκ του μηδενός μέσα σ’ έξι μήνες, δεν υπάρχει λόγος να τον δικαιώνει κανείς, γράφοντας ότι η ταινία βλέπεται μόνον χάρη σ’ αυτές τις καμπύλες. Όπως όλος ο κόσμος, όσον αφορά τις καμπύλες, έχω κι εγώ τις απόψεις μου και τα γούστα μου. Άλλο πράγμα όμως οι καμπύλες κι άλλο η ταξική κουλτούρα, και η κριτική της παρακμιακής βιομηχανίας του αστικού κινηματογράφου πρέπει να γίνεται διαφορετικά. Δεύτερο παράδειγμα. Η αναφορά στην πρέφα, που παίζει κανείς στο καφενείο της γειτονιάς (για λεπτομέρειες πρόκειται, αλλά τις αναφέρω μόνον και μόνον για να γίνω πλήρως κατανοητός): «Είναι αλήθεια ότι η πρέφα αξίζει όσο και μια κοσμική δεξίωση». Μα η κοσμική δεξίωση δεν έχει καμιά αξία. Για ποιο λόγο, λοιπόν, τις συγκρίνουμε; Η πρέφα είναι διασκεδαστική κι ευχάριστη (για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, προσθέτω ότι είναι το μόνο χαρτοπαίγνιο που με συναρπάζει), αλλά δεν έχει ανάγκη ν’ αναφερθεί σ’ ένα περιοδικό για να γίνει γνωστή× τα καταφέρνει μια χαρά από μόνη της. Ξέρω, φυσικά, ότι ένα περιοδικό πρέπει να είναι ζωντανό, και δεν θα υποστήριζα ποτέ έναν προσανατολισμό που θα προκαλούσε θανάσιμη πλήξη. Υπάρχουν πολλά περιοδικά σήμερα, που, ενώ η πρόθεσή τους είναι να αρέσουν, δεν καταφέρνουν ούτε καν να δυσαρεστούν τους αναγνώστες τους: τους κάνουν απλώς να πλήττουν. Εξάλλου, ούτε από εμένα λείπει εντελώς το χιούμορ, και, κατά τη γνώμη μου, ένα εργατικό περιοδικό πρέπει να είναι και αστείο. Πρέπει όμως να βρεθεί ο σωστός τόνος, αυτό είναι όλο× αναγνωρίζω, βέβαια, ότι αυτό δεν είναι εύκολο, την ώρα μάλιστα που το περιοδικό σας έχει βγάλει, όλα κι όλα, μόνον δύο τεύχη. Ξέρω, επίσης, ότι αυτά τα δύο παραδείγματα που έφερα, δεν χαρακτηρίζουν εξ ολοκλήρου το περιοδικό σας (για παράδειγμα, το κείμενο του Βέλγου ανθρακωρύχου είναι πολύ ωραίο). Ακριβώς όμως, αν αυτό που σας λέω έχει κάποια χρησιμότητα, αυτή θα έπρεπε να συνίσταται στο να σας επιτρέψει να διακρίνετε τις διαφορές στον τόνο, στις αποχρώσεις, όπως αυτές φανερώνονται σ’ έναν καλοπροαίρετο αναγνώστη, και να σας βοηθήσει να κάνετε τις επιλογές σας. Θέλω μόνον να το επαναλάβω, για μια ακόμη φορά, με κίνδυνο να γίνω κι εγώ βαρετός: δεν υποστηρίζω ότι ένα περιοδικό πρέπει να είναι αφόρητα πληκτικό ούτε ότι οι συνεργάτες σας πρέπει να γράφουν επιτηδευμένα. Τα παραδείγματα που επικαλούμαι δεν είναι ο Ζιντ, ο Κλωντέλ ή ο Ζουαντώ. Μιλώ για μια λογοτεχνία στην οποία το κορυφαίο παράδειγμα είναι τα μυθιστορήματα του Τολστόι, και που είναι ο κοινός τόπος όπου μπορούν να ξανανταμώσουν οι λογοτέχνες και οι εργαζόμενοι. Ο Βαλέ, ο Νταμπί, ο Πουλάιγ, ο Γκιγιού (έχετε διαβάσει το Compagnons, αυτό το αριστούργημα;), ο Ιστράτι, ο Γκόρκι, ο Ροζέ Μαρτέν ντυ Γκαρ, και τόσοι άλλοι, δεν γράφουν με επιτήδευση, και όλοι τους μιλούν για μια αλήθεια που η αστική λογοτεχνία έχει σχεδόν παντελώς απολέσει, και την οποία, κατά τη γνώμη μου, τη διαφυλάττει σχεδόν ακέραια ο κόσμος των εργαζομένων. Τι άλλο να σας πω; Θα έπρεπε, ίσως –και θα το κάνω κάποια μέρα–, να αναπτύξω εκτενέστερα αυτήν την αλήθεια, ότι υπάρχει ανάμεσα στον εργαζόμενο και τον καλλιτέχνη μια ουσιαστική αλληλεγγύη, και ότι, εντούτοις, σήμερα, βρίσκονται απελπιστικά απομακρυσμένοι μεταξύ τους. Οι δεσποτικές εξουσίες, όπως αυτές των δημοκρατιών του χρήματος, γνωρίζουν ότι, για να μπορούν να ηγεμονεύουν, τους είναι απαραίτητο να κρατούν σε απόσταση την εργασία από τον πολιτισμό. Όσον αφορά την εργασία, η οικονομική καταπίεση και οι συνθήκες εργασίας φτάνουν και περισσεύουν γι’ αυτόν το σκοπό, και, ούτως ή άλλως, βοηθιούνται από την παραγωγή φτηνών υποκατάστατων κουλτούρας (του κινηματογράφου, κυρίως). Όσο για τον πολιτισμό, τα εργαλεία που φέρουν εις πέρας αυτό το έργο είναι η διαφθορά και ο δελεασμός. Η εμπορική κοινωνία χρυσώνει και παρέχει σημαντικά προνόμια στους διασκεδαστές, που φέρουν τον τίτλο του καλλιτέχνη, και τους υποχρεώνει με αυτόν τον τρόπο σε κάθε είδους παραχωρήσεις. Από τη στιγμή που θα αποδεχτούν αυτές τις παραχωρήσεις, τους βλέπουμε να δένονται με τα προνόμιά τους, να γίνονται αδιάφοροι ή και εχθρικοί απέναντι στη δικαιοσύνη, και να απομακρύνονται από τους εργαζόμενους. Συνεπώς, οφείλουμε να αγωνιστούμε, και εσείς από την πλευρά σας και εμείς, οι εξ επαγγέλματος καλλιτέχνες και λογοτέχνες, ενάντια σ’ αυτή την επιχείρηση διαχωρισμού. Πρώτα, εμείς, αρνούμενοι τις παραχωρήσεις και, στη συνέχεια, προσπαθώντας να γράφουμε ολοένα και περισσότερο για όλους, όσο μακριά κι αν βρισκόμαστε από αυτή την κορυφή της τέχνης, κι ύστερα εσείς, που υπομένετε τις σκληρότερες συνθήκες της μάχης, προσπαθώντας να σκεφτείτε τι είναι αυτό που λείπει από τη σημερινή λογοτεχνία και τι είναι αυτό το αναντικατάστατο που θα μπορούσατε να συνεισφέρετε σ’ αυτήν. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω, αλλά την ημέρα που, χάρη σε αυτές τις δύο πορείες, θα πλησιάσουμε, οι μεν και οι δε, τα σύνορα που μας χωρίζουν, δεν θα υπάρχουν πια καλλιτέχνες από τη μια μεριά και εργάτες από την άλλη, αλλά μία και μόνη τάξη δημιουργών, με όλη τη σημασία της λέξης. Αυτά, πάνω-κάτω, είχα να σας πω. Ίσως να μακρηγόρησα υπερβολικά, και ίσως όλα αυτά να είναι κάπως συγκεχυμένα, επειδή σας γράφω μεταφέροντας αλογόκριτα όλα όσα σκέφτομαι. Αν κάνω λάθος, συγχωρείστε με. Επαναλαμβάνω ότι, μπροστά στο δικό σας εγχείρημα, αισθάνομαι ότι χάνω οποιαδήποτε βεβαιότητα έχω. Εγκάρδια δικός σας, Αλμπέρ Καμύ ΥΓ. Σας ευχαριστώ για το Belles Journées που μου στείλατε. Θα το διαβάσω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον: το θέμα του είναι υπέροχο.” μετάφραση από τα γαλλικά: Γ. Παπαπαναγιώτου

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ – δολοφονήθηκε ξημερώματα σαν σήμερα το 1975 από φασίστες στην Όστια. …«Όσο για το μέλλον, άκου: Οι γιοι σου οι φασίστες Θ’ απλώσουνε πανιά Για τους κόσμους της Νέας Προϊστορίας. Εγώ θα στέκομαι εκεί, Σαν κάποιος που ονειρεύεται το χαμό του Στις όχθες της θάλασσας Απ’ όπου ξεκινά η ζωή. Μόνος, ή σχεδόν μόνος, στην παλιά παραλία Ανάμεσα σε χαλάσματα αρχαίων κοινωνιών, Τη Ραβέννα Την Όστια, ή την Βομβάη – είναι το ίδιο – Με θεούς που ξεφλουδίζουν, προβλήματα παλιά Όπως η πάλη των τάξεων – Που Διαλύονται… Σαν ένας παρτιζάνος Που πέθανε πριν το Μάη του ‘45 Θ’ αρχίσω σιγά σιγά ν’ αποσυντίθεμαι Μέσα στο εκτυφλωτικό φως αυτής της θάλασσας, Ποιητής και πολίτης ξεχασμένος 》

Δημοσίευση

ΛΟΥΚΙΝΟ ΒΙΣΚΟΝΤΙ, ο ”Κόκκινος Κόμης” που γεννήθηκε σα σήμερα (1906). Ο τίτλος του κόκκινου κόμη ήταν ο πραγματικός τίτλος τιμής, για τον μεγάλο Ιταλό δημιουργό. Από τον άλλο τίτλο, αυτόν που έφερε κληρονομικά, Κόμης δον Λουκίνο Βισκόντι Ντι Μοντρόνε, ο Λουκίνο Βισκόντι απαλλάχτηκε πολύ γρήγορα… Οι φτωχοί ψαράδες και ο ”Κοκκινος Κομης” Το 1948 ο Λουκίνο Βισκόντι θα πάρει ανάθεση από το Κόμμα να κάνει μια ταινία «Η γη τρέμει» για την εργατική τάξη της Νότιας Ιταλίας. Ο πόλε­μος μόλις έχει τελειώσει, αλλά τα φασιστικά απομεινάρια εξακολουθούν να δηλητηριάζουν την ιταλική κοινωνία. Στο ψαροχώρι Τρέτσα, παρακολουθούμε τη ζωή των κατοίκων μέσα από την οικογένεια Βαλάστρο που θέλει να ξεφύγει από την εκμετάλλευση των χονδρεμπόρων. Οι Βαλάστρο, παλεύοντας ενάντια στη φύση και την κοι­νωνία, χάνουν το σπίτι τους και τη βάρκα τους. Αυτό που κερδίζουν, είναι η ταξική τους συνειδητοποίηση. Βαθιά πολιτικοποιημένος, ο Βισκόντι κινηματογραφεί απόλυτα ρεαλιστικά τους ερασιτέχνες ηθοποιούς, σαν τα ασήμαντα γεγονότα στη σελίδα του επαρχιακού «χρονικού», «που εγγράφεται ανάμεσα στο μονότονο μουρμούρισμα των κυμάτων που χτυπούν στα βράχια και το ασυνείδητο, χαρούμενο τραγούδι του Ρόκο Σπάτου», όπως ο ίδιος ο Βισκόντι έχει πει. Χρησιμοποιώντας τις αντιθέσεις, όπως τις είχαν ορίσει φιλο­σοφικά ο Μαρξ και ο Ενγκελς, ο Ιταλός σκηνοθέτης αποκρυσταλλώνει την ουσία της μαρξιστικής ιδεολογίας χωρίς να καθοδηγεί τον θεατή… Η μαζική προβολή τού «Η γη τρέμει» έγινε το 1950 και πέρασαν πολλά χρόνια ώσπου να «ανακαλυφθεί» το ρεα­λιστικό αριστούργημα του Βισκόντι για το οποίο ο Μπαζέν έγραψε: «Οι ψαράδες του Βισκόντι είναι αληθινοί ψαρά­δες, αλλά βαδίζουν όπως οι πρίγκιπες της Τραγωδίας και οι ήρωες της Όπερας, ενώ η αξιοπρέπεια της φωτογραφίας δανείζει στα κουρέλια τους την αριστοκρατικότητα Ανα­γεννησιακού κεντήματος».

Δημοσίευση

Νίκος Ξυλούρης – Αυτοί που περιμένουν

Σύνδεσμος • youtube.com

Καλημέρα Καλή Κυριακή ΓΙΆΝΝΗΣ ΡΊΤΣΟΣ 《 Από την πληγή μου κοίταξα του κόσμου την πληγή 》. Εδώ ο προσωπικός πόνος του ποιητή γενικεύεται , γίνεται απόρριψη της κοινωνικής συνθήκης , καταγγελία . Η ρήξη αποδεικνύεται επώδυνη . Μα όταν εσείς , ώ τύραννοι κι άναντροι κι ευτελείς , δεν θα ‘στε μήτε σκιά καπνού στις ιστορίας τα χάη , εγώ στη μνήμη των Καιρών θα ‘μαι η λαμπρή σελίς και στ’ όνομά μου ο αιώνιος μας ακέριος θ ‘ αντηχάει . 《Ορμητήριο Η ποίηση για το Ρίτσο ήταν 《 απέραντη σαν την ζωή , ένα διαρκές γίγνεσθαι . Στο χώρο της δεν υπάρχουν όρια δεν υπάρχει απαγόρευση 》. Μέσα και πάνω στις λέξεις του ποιητή αποτυπώνονται πολιτιστικές μνήμες αιώνων , καθρεφτίζεται η παγκόσμια ιστορία . https://youtu.be/HsLU4ugC79M Ο Γιάννης Ρίτσος που ταύτισε την ζωή του με την ποίηση και την επανάσταση , ο αγωνιστής ο Κομμουνιστής ποιητής που σαν σήμερα το 1990 έφυγε από κοντά μας , θα είναι για πάντα μέσα σ ‘ όλα εκείνα που γι ‘ αυτά έχει λείψει , θα είναι για πάντα μέσα σε όλο το κόσμο , τον οποίο , τόσο αγάπησε και άλλο τόσο ο κόσμος τον αγάπησε . https://youtu.be/Zcm7yPxT0r8 Χαμογελάμε κατά μέσα .Αυτό το χαμόγελο το κρύβουμε τώρα . Παράνομο χαμόγελο – όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος παράνομη και η αλήθεια . Κρύβουμε το χαμόγελο όπως κρύβουμε στην τσέπη μας τη φωτογραφία της αγαπημένης μας όπως κρύβουμε την ιδέα της λευτεριάς ανάμεσα στα δύο φύλλα της καρδιάς μας . Όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο . Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο και αυτόν τον ουρανό δεν μπορούν να μας τον πάρουν .

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Πικρό και αλησμόνητο το σούρουπο εκείνης της μέρας. Η θλίψη αβάσταχτη για την απώλειά του. Και το κενό που άφηνε, το ξέραμε καλά, δεν θα αναπληρωνόταν ποτέ. Ηταν σαν σήμερα 11 Νοέμβρη του 1990, που ο ποιητής της Ρωμιοσύνης, ο μεγάλος ποιητής των πόθων και παθών του αγωνιστή λαού μας, ο αμετάκλητα κομμουνιστής, ο σύντροφος Γιάννης Ρίτσος πέρασε στην αθανασία με το τεράστιο ποιητικό έργο του. … Κ’ η πινακίδα —ξύλινη τετράγωνη— αυτό όλο-όλο — είπε, τίποτ’ άλλο — στη διασταύρωση εκεί: «Από δω προς τον ήλιο». Μεθαύριο που θα περνάνε μες στον ήλιο με σημαίες κ’ εργαλεία μπορεί και κάποιος να σταθεί μια σύντομη στιγμή και να ρωτήσει: «Ποιος να ‘γραψε με τόσο αδέξια γράμματα τούτη την πινακίδα;» και κάποιος άλλος ίσως να θυμάται και να πει: «Ο Γιάννης Ρίτσος — ποιητής της τελευταίας προ Ανθρώπου εκατονταετίας».

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Γιάννης Ρίτσος: «Ανάβω στίχους για να ξορκίσω το κακό στη χώρα» — (του Νίκου Μπογιόπουλου)

Σύνδεσμος • imerodromos.gr

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 10-11-2009 ”εφυγε” ο αξιολογος Ηθοποιος,Συγγραφεας και στιχουργος ΝΟΤΗΣ ΠΕΡΓΙΑΛΗΣ.Ενα μικρο αφιερωμα……. <<ΝΟΤΗΣ ΠΕΡΓΙΑΛΗΣ Υπηρέτησε με σεμνότητα τον αγώνα του λαού μας Ο Νότης Περγιάλης υπήρξε ένας σπουδαίος συγγραφέας και στιχουργός, ένας αξιολογότατος ηθοποιός. Υπήρξε ανήσυχος και δραστήριος. «Δεν ήσουνα σκυφτό ένα δέντρο», ο στίχος του αυτός μπορεί να συμπυκνώσει όλη τη ζωή του. Υπηρέτησε με σεμνότητα τον αγώνα του λαού μας για το δίκιο και για καλύτερες μέρες. Με αφορμή τη συμπλήρωση 5 χρόνων από το θάνατό του πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στου Αγίους Θεοδώρους, περιοχή όπου πέρασε πολλά χρόνια από τη ζωή του. Στην εκδήλωση χαιρέτισε η Βαγγελιώ Κυριαζίδου, μέλος του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ. Ανάμεσα στα άλλα σημείωσε. O Νότης Περγιάλης, από παιδί ακόμα, χρειάστηκε να παλέψει για να τα βγάλει πέρα στη δύσκολη, γεμάτη φτώχεια ζωή της οικογένειάς του στη Λακωνία. Η λαϊκή καταγωγή του, αλλά και στη συνέχεια η εκπαίδευσή του δίπλα στον μεγάλο του δάσκαλο Βασίλη Ρώτα και το Θεατρικό Σπουδαστήριο, στάθηκαν για τον ίδιο σχολείο αγώνα, που του δίδαξαν όχι μόνο θέατρο αλλά και στάση ζωής. Η μαχητικότητα, η πίστη στον αγώνα για τα δίκια του λαού και το υψηλό ήθος, που σταθερά καλλιεργούνταν σ’ αυτό το «καταφύγιο», αλλά και «φυτώριο» ανάπτυξης της ΕΠΟΝ, δεν μπορούσαν παρά να επιδράσουν καταλυτικά στην απόφασή του να ενταχθεί στο ΕΑΜ της Λακωνίας. Εχοντας επιλέξει το δύσκολο δρόμο του αγώνα, δε συμμετείχε σ’ αυτόν μόνο με τη φυσική παρουσία του. Από νωρίς έβαλε στην υπηρεσία του και την τέχνη του. Εγραφε, σκηνοθετούσε κι έπαιζε δικά του έργα. Μεταξύ των έργων που παρουσίασε η θεατρική ομάδα του «Φιλοπρόοδου Λαϊκού Ομίλου Γαργαλιάνων» (ΦΛΟΓΑ) – στο πλαίσιο του οποίου το ΕΑΜ και η ΕΠΟΝ είχαν συγκροτήσει ορχήστρα, χορωδία, θεατρικές και αθλητικές ομάδες – ήταν και το μονόπρακτο του Νότη Περγιάλη «Από το θάνατο στη ζωή», το οποίο μετά την απελευθέρωση, ανέβηκε ως τρίπρακτο πια, στη Σπάρτη. Κείμενα με την υπογραφή του φιλοξενήθηκαν και στο περιοδικό της ΕΠΟΝ «Νέα Γενιά», μετά την απελευθέρωση. Μέσα σε δύσκολα χρόνια και καιρούς, με το τέλος του εμφυλίου, ο Νότης Περγιάλης γράφει θεατρικά κείμενα και ποιήματα που απαντούν στη δίψα του φτωχού κόσμου για μια καλύτερη ζωή, συνεργαζόμενος με διάφορους θιάσους ΕΑΜιτών επίσης θιασαρχών. Από τη συνεργασία του με τον συναγωνιστή του Μάνο Κατράκη και το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο», αξίζει να ξεχωρίσουμε τα έργα του, όπως «Το κορίτσι με το κορδελάκι» και η «Αντιγόνη της Αντίστασης», που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία και αγκαλιάστηκαν με θέρμη από το λαϊκό κοινό, αφού τα έργα αυτά – όπως και άλλα του Περγιάλη – απαντούν στη λαχτάρα του λαού για ανάταση, κρατώντας ψηλά το αγωνιστικό φρόνημα, όπως και οι ηρωίδες του έργου. Ο Νότης Περγιάλης μένει συνεπής και πιστός απέναντι στις αξίες και τα ιδανικά του μέχρι τέλους. Ακουμπώντας την ψυχή του λαϊκού, απλού κόσμου. Στο τραγούδι για το μπλόκο της Καισαριανής, που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης, τραγουδά τον ηρωισμό αλλά και το θρήνο του λαού «Λευτέρη, με τα γαλανά τα μάτια και την ομορφιά, τους τοίχους που μπογιάτιζες πες μου την ύστερη στιγμή τι βρήκες και ζωγράφισες, και το κοιτάν στη γειτονιά και κλαίνε στο Παγκράτι;». Στα «Γκρεμισμένα σπίτια», που μελοποίησε ο Γιάννης Μαρκόπουλος, προβάλλει τη ζωή και τους πόθους της φτωχολογιάς. Στο «Λεβέντης εροβόλαγε», που μελοποίησε πάλι ο Μίκης Θεοδωράκης, τραγουδά την ομορφιά της περήφανης και ανυπόταχτης στάσης ακόμη και μπροστά στο θάνατο. Ο Ν. Περγιάλης, άνθρωπος πολιτικοποιημένος, συμμετέχοντας ενεργά στους αγώνες στου λαού, στην πάλη για την ειρήνη, στάθηκε πάντα κοντά και στις δύσκολες μάχες του ΚΚΕ, δηλώνοντας τη στήριξή του. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του, στο «Ριζοσπάστη» για την εναντίωσή του απέναντι στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο που προωθούνταν το 2006 από την ΕΕ. «Τα μονοπάτια στα βουνά υπάρχουν ακόμα… Εμείς, σα λαός, δε σκύψαμε το κεφάλι και ούτε πρόκειται να το σκύψουμε. Είμαστε λαός που θυμώνει και δεν ξεχνάει. Είναι ακατανόητο τι κατεργάζονται για τους λαούς. Καινούρια αίματα; Καινούριες περιπέτειες και διώξεις; Δε θα περάσουν αυτά. Υπάρχει τεράστια πείρα στους λαούς. Οι λαοί ξέρουν να αμυνθούν. Υπάρχει ο λόγος που δε σβήστηκε ακόμα ούτε από τα δέντρα, ούτε από τις πολιτείες, ούτε από τα χωριά. Αν έρθει άλλος ένας τρόπος για να καταπιέσουν τους λαούς, δε θα περάσει. Γιατί οι λαοί ξέρουν…». Στάθηκε πάντα ορθός σε κάθε δυσκολία της ζωής, χωρίς ποτέ να προδώσει την αληθινή αποστολή της Τέχνης, να οργανώνει τα αισθήματα των ανθρώπων για μια αντάξιά τους ζωή. Η αγάπη του για το θέατρο και τους απλούς ανθρώπους του μόχθου, τον ώθησε να δημιουργήσει το υπαίθριο αμφιθέατρο, στους Αγίους Θεοδώρους, όπου και συγκρότησε τον ερασιτεχνικό του θίασο, ανεβάζοντας έργα που δεν συγκινούν μόνο, αλλά και διδάσκουν ανθρωπιά.>>ΠΗΓΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 6-1-2015

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ. Ή Ντολορες Ιμπαρουρι γνωστή και ως ” Π Α Σ Ι Ο Ν Α Ρ Ι Α ” ( λουλούδι του Πάθους) Ισπανίδα κομμουνίστρια απεβίωσε 12 / 11 / 1989 Είναι καλύτερα να πεθαίνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατιστός.!!! Πέθανε, 12/11/1989, η θρυλική μορφή του ισπανικού εμφύλιου πολέμου και του κομουνιστικού κινήματος, Ντολόρες Ιμπαρούρι, γνωστότερη ως Πασιονάρια, σε ηλικία 93 χρονών . Η Ντολόρες Ιμπάρρουρι (ισπανικά: Isidora Dolores Ibárruri Gómez, 9 Δεκεμβρίου 1895 – 12 Νοεμβρίου 1989), περισσότερο γνωστή ως Πασιονάρια (Λουλούδι του πάθους). Καταγόταν από φτωχή οικογένεια και δούλεψε στην αρχή ως υπηρέτρια, ράφτρα, μαγείρισσα και αργότερα δημοσιογράφος. Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας, από τον Μάρτη 1942 – 3 Ιούλη 1960. Έμεινε γνωστή στην ιστορία για τη σθεναρή αντίστασή της κατά του φασισμού κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου, καθώς και για τα σύνθηματά της «Είναι καλύτερα να πεθαίνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατιστός» και «Είναι καλύτερα να είσαι χήρα ενός ήρωα, παρά σύζυγος ενός δειλού», «No pasaran» (“Δεν θα περάσουν”), στη Μάχη της Μαδρίτης.

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

13 Νοεμβρίου 1903 Γεννιέται ο Σοβιετικός ζωγράφος Γιούρι Ιβάνοβιτς Πιμενόφ (Yuri Ivanovich Pimenov 1903-1977). Ήταν επίσης καλλιτέχνης θεάτρου, σκηνογράφος και γραφίστας, καλλιτέχνης αφίσας και καθηγητής. Ακαδημαϊκός της Ακαδημίας Τεχνών της ΕΣΣΔ (1962). Λαϊκός Καλλιτέχνης της ΕΣΣΔ (1970). Βραβείο Λένιν (1967).

Δημοσίευση • 14 φωτογραφίες

13 Νοεμβρίου 1974 Πεθαίνει ο Ιταλός ηθοποιός και σκηνοθέτης του κινηματογράφου, Βιτόριο ντε Σίκα (1901-1974). Ένας από τους κύριους εκπροσώπους του ιταλικού νεορεαλισμού. Πρώτος του ρόλος στον κινηματογράφο, που τον καθιέρωσε και ως αστέρι, ήταν στην ταινία «Οι άντρες, τι παλιάνθρωποι!» (1932) σε σκηνοθεσία του Μάριο Κομερίνι. Πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε ήταν η «Δυο ντουζίνες κόκκινα τριαντάφυλλα (1940)». Οι μεταπολεμικές ταινίες του όπως «Λούστρο Παπουτσιών» 1946, «Κλέφτης ποδηλάτων» 1948, «Θαύμα στο Μιλάνο» κά, θεωρούνται κορυφαία έργα νεορεαλισμού. Τελευταία ταινία του ήταν το «Τελευταίο ταξίδι», που έκανε πρεμιέρα στο Παρίσι, λίγο μετά το θάνατό του

Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες

01:05

Σαν σημερα το 1974 ”εφυγε” ο Ιταλός ηθοποιός και σκηνοθέτης Βιτόριο ντε Σίκα που υπήρξε ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους του ιταλικού νεορεαλισμού. Στη μεταπολεμική καταστραμένη Ιταλία ο De Sica με εργαλείο του την κάμερα και σε συνεργασία με τον Cesare Zavattini αρχίζει να λέει τις μικρές ιστορίες φτωχών ανθρώπων, συχνά χρησιμοποιώντας μη επαγγελματίες ηθοποιους που βρίσκονται στο δρόμο και δημιουργεί αριστουργήματα όπως το ”Λούστρο Παπουτσιών”, ”Umberto D.” και φυσικά τον κορυφαίο ”Κλέφτη Ποδηλάτων”. Στον ”Κλέφτη Ποδηλάτων” (1948), στη μεταπολεμική Ρώμη ζει ο άνεργος Αντόνιο Ρίτσι πνιγμένος σε μια σκληρή πραγματικότητα, κοινή για τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Καταφέρνει να βρει δουλειά αφισοκολλητή, με προϋπόθεση να διαθέτει ποδήλατο – το οποίο αποκτά με υπεράνθρωπη προσπάθεια. Από την πρώτη μέρα της δουλειάς όμως, του κλέβουν το πολύτιμο ποδήλατο. Ετσι αρχίζει η απελπισμένη οδύσσεια του Αντόνιο στις γωνιές της μεταπολεμικής Ρώμης όπου συνυπάρχει η φτώχεια και η χλιδή, η κακία και η γενναιοδωρία, τα έντιμα και τα κακοποιά στοιχεία, για να βρει το ποδήλατο – θεμελιώδες αφηγηματικό στοιχείο γύρω από το οποίο χτίζεται όλη η ιστορία της ταινίας. Αποστασιοποιημένος μάρτυρας η κάμερα, χώνεται στα σοκάκια της Ρώμης και με δραματική αυθεντικότητα εκφράζει τόσο την ταξική διάσταση στη σκηνή της ταβέρνας, την κοινωνική απόσταση που μαρκάρεται από το περιφρονητικό βλέμμα του πλούσιου αγοριού προς τον προλετάριο Μπρούνο, όσο και το δράμα ενός λαού που προσπαθεί να επιβιώσει με κάθε τρόπο. Ο ”λαός” που δείχνει ο Ντε Σίκα δεν είναι δείγμα ηρωικό από τις σελίδες του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Είναι προϊόν της ιστορίας του, κάτι που ο ίδιος ο λαός με την ανοχή του επέλεξε. Είναι ”κακός”, γιατί οι σπείρες κλέβουν τα ποδήλατα των μεροκαματιάρηδων να τα πουλήσουν στην αγορά μεταχειρισμένων ποδηλάτων. Είναι ”κακός” γιατί ”κλέβει” ο ένας τον άλλον, είτε νόμιμα, όπως το ενεχυροδανειστήριο και η εκκλησία με τις κάθε επιχειρηματικές της δραστηριότητες, κατήχησης από αστούς εθελοντές ευεργέτες και φοιτητές / κληρικούς απ’ όλο τον κόσμο, είτε παράνομα όπως η επιχείρηση της μάντισσας… Είναι ο ίδιος λαός που μυαλό από την ιστορία του δεν βάζει και στις εκλογές της 18 Απρίλη 1948, ανασταίνει τη χριστιανοδημοκρατία… Εδω η κριτική από το Βασίλη Ραφαηλίδη για τον ”Κλέφτη ποδηλάτων”… http://www.cinephilia.gr/index.php/tainies/classicus/3542-ladri-di-biciclette-vittorio-de-sica-vasilis-rafahlidis

Βίντεο • Ελενη Μαρκακη

14 Νοεμβρίου 1840 Γεννιέται ο Γάλλος ζωγράφος Κλοντ Μονέ (Claude Oscar Monet 1840- 1926). Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κινήματος του ιμπρεσιονισμού. Πρώτος του δάσκαλος (1858) και αυτός που τον ενθάρρυνε να ζωγραφίζει ύπαιθρο, ήταν ο Εζέν Μπουντέν (1824-1898). Συνέχισε τις σπουδές του στην Ελβετική Ακαδημία. Γνώρισε τον Καμίλ Πισαρό και τον Γκυστάβ Κουρμπέ και αργότερα παρακολούθησε μαθήματα, για περίπου δύο χρόνια, στο ατελιέ του Σαρλ Γκλαιρ. Συνδέθηκε φιλικά με τους Ρενουάρ, Μπαζίλ και Σίσλευ, με τους οποίους ανέπτυξαν κοινές ιδέες για τη ζωγραφική. Αυτές οι ιδέες έγιναν η βάση για τη γέννηση του κινήματος του ιμπρεσιονισμού. Το 1874 στην πρώτη έκθεση της ομάδας των Ιμπρεσιονιστών στο Παρίσι, συμμετείχε με τον πίνακα του Impression, soleil levant (Εντύπωση, ανατέλλων ήλιος). Από τον τίτλο του πίνακα αυτού εμπνεύστηκε ο κριτικός τέχνης Λουί Λερουά και καθιέρωσε τον όρο Ιμπρεσιονισμός.

Δημοσίευση • 14 φωτογραφίες

14 Νοεμβρίου 1831 Πεθαίνει ο Γερμανός φιλόσοφος Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ (1770-1831). Θεωρείται ο κύριος εκπρόσωπος του Γερμανικού ιδεαλισμού. Έγινε γνωστός για τη διαλεκτική θεωρία του, η οποία έχει επηρεάσει όλη τη δυτική φιλοσοφία. Σπούδασε Φιλοσοφία και Θεολογία στο Τύμπινγκεν (1788-93). Το 1801 έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ιένας, το 1816 στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης και το 1818 στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου, όπου το 1830 έγινε πρύτανης.

Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες

15 Νοεμβρίου 2019 «Ημουν, είμαι και θα είμαι κομμουνιστής. Κολακεύομαι να πιστεύω ότι το αξίζω να είμαι κομμουνιστής και γι’ αυτό θα αγωνιστώ, όσο μου το επιτρέπουν τα μέσα μου και οι ικανότητές μου, για την ουσιαστική αλλαγή και την ανατροπή του καπιταλισμού». «Αν είσαι άνθρωπος σωστός μέσα σου, είσαι κατ’ ανάγκην κομμουνιστής». Βασίλης Διαμαντόπουλος (Πειραιάς 15 Νοεμβρίου 1920 – 5 Μαΐου 1999). Ηρακλής Κακαβάνης – Νίκος Μόττας – ΑΤΕΧΝΩΣ «Πιστεύω ότι ο κομμουνισμός είναι στέρεος. Κυκλοφορεί μέσα στο ανθρώπινο αίμα. Ο Μαρξ δεν εφεύρε έτσι μια φιλοσοφία, αλλά την άντλησε από την ανθρώπινη πραγματικότητα. Είναι όνειρο ανθρώπινο, όνειρο δικό μας, το να υπάρξει μια κοινωνία ελεύθερη και οι άνθρωποι να ζουν με ισότητα και δικαιοσύνη». Τα λόγια αυτά ανήκουν σε έναν άνθρωπο της τέχνης και του θεάτρου, που στο διάβα της ζωής του δίδαξε αξιοπρέπεια. Έναν εξαιρετικό ηθοποιό ο οποίος, πέραν της τέχνης την οποία τίμησε με την σεμνή παρουσία του, υπηρέτησε τον ίδιο τον άνθρωπο. Πρόκειται για εκείνον τον ηθοποιό που, εκτός από ακούραστος εργάτης του θεάτρου και του κινηματογράφου, υπήρξε παράδειγμα ανήσυχου και ονειροπόλου αγωνιστή. «Εγώ ευτυχώς δεν έχω πάψει να ονειρεύομαι. Δεν έχω πάψει να θέλω. Βέβαια αυτό κοστίζει κόπους, διαψεύσεις. Ομως αυτό δε με πειράζει. Το να αγωνίζεται κανείς είναι κι αυτό μια ηδονή» σημείωνε σε μια απ’ τις συνεντεύξεις του. Ο ίδιος είχε επιλέξει το μετερίζι απ’ το οποίο αγωνίζονταν. Το μετερίζι αυτό ήταν το ΚΚΕ. «Ημουν, είμαι και θα είμαι κομμουνιστής. Κολακεύομαι να πιστεύω ότι το αξίζω να είμαι κομμουνιστής και γι’ αυτό θα αγωνιστώ, όσο μου το επιτρέπουν τα μέσα μου και οι ικανότητές μου, για την ουσιαστική αλλαγή και την ανατροπή του καπιταλισμού». Και, πράγματι, ήταν κομμουνιστής με όλη την σημασία της λέξης. Διότι πυξίδα του, τόσο στην καλλιτεχνική του πορεία όσο και στην κοινωνική του ζωή, υπήρξε το ενδιαφέρον και η αγωνία για τον άνθρωπο. «Αν είσαι άνθρωπος σωστός μέσα σου», έλεγε σε συνέντευξη του στην ΕΡΤ το 1995, «είσαι κατ’ ανάγκην κομμουνιστής». Σε αυτές τις αρχές και τα πιστεύω του παρέμεινε ακλόνητος. Όταν άλλοι της γενιάς του λοξοδρομούσαν και εγκατέλειπαν τον ταξικό αγώνα την περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών, εκείνος συνέχισε να «τραβά κουπί». Έτσι λειτουργούσε. Αυτή ήταν η στάση ζωής του. Αυτός ήταν ο Βασίλης Διαμαντόπουλος. Ο εξαίσιος ηθοποιός, ο αταλάντευτος κομμουνιστής, ο σπουδαίος άνθρωπος, που «έφυγε» απ’ τη ζωή στις 5 Μάη 1999, από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία 78 ετών. ******** Βασίλης Διαμαντόπουλος: Μεγάλος εργάτης του θεάτρου και του κινηματογράφου, ανήσυχος και αγωνιζόμενος άνθρωπος, σεμνός κομμουνιστής. Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος γεννήθηκε το 1920 στον Πειραιά. Σπούδασε αρχικά στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά αναζητώντας το καινούριο, μόλις ο Κάρολος Κουν δημιούργησε τη σχολή του εντάχθηκε από τους πρώτους στη νεοσύστατη σχολή του “Θεάτρου Τέχνης”. Σε αυτό έκανε την πρώτη ερμηνεία, το 1942, παίζοντας μαζί με τον ΕΑΜίτη επίσης δάσκαλό του Κ. Κουν, στην “Αγριόπαπια” του Ιψεν, την “παρθενική” παράσταση του “ΘΤ”, στο οποίο παρέμεινε μέχρι το 1949, ερμηνεύοντας περί τους τριάντα πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα των Πιραντέλλο, Ιψεν, Τσέχωφ, Πρίσλεϋ, Ο’Νηλ, Ξενόπουλου, Λόρκα, Ουίλλιαμς, Μύλλερ κ. ά. Ακολούθησε συνεργασία με το θίασο Κατερίνας (“Νίνα” του Ρουσέν) και το 1950 προσελήφθη στο Εθνικό, όπου μέχρι το 1953 πρωταγωνίστησε σε έργα των Πιραντέλλο, Τσέχωφ, Μπ. Σω κ. ά. Την ίδια χρονιά συγκροτεί δικό του θίασο και ανεβάζει τους “Εκατομμυριούχους της Νάπολης” του Ντε Φίλιπο και το πιραντελλικό “Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή”. Το 1954 παίζει στο σαιξπηρικό “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” με το θίασο Χατζήσκου. Το χειμώνα ’54 – ’55 επανακάμπτει στο “Θέατρο Τέχνης” με τα σολιστικά μονόπρακτα του Τσέχωφ “Αρκούδα” και “Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού” και του Πιραντέλλο “Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα”, με τα οποία επέδειξε τη μεγάλη υποκριτική “στόφα” του. Επανέρχεται στο ΕΘ και παίζει Σαίξπηρ, Αριστοφάνη, Πιραντέλλο, Μεριμέ. Το 1958 ιδρύει με τη σύζυγό του Μαρία Αλκαίου, το “Νέο Θέατρο” και μέχρι το 1966 ανεβάζει θεατρικά ποιοτικό και θεματικά προοδευτικό ρεπερτόριο (Καμπανέλλη, Κασσόνα, Μπρεχτ, Ντε Φίλιπο, τα έργα για την ελληνική φτωχολογιά “Πέντε στρέμματα παράδεισο” των Γ. Σταύρου – Α. Φραγκιά, Κορομηλά κ. ά. ), αποσπώντας με τη δουλιά την κρατική διάκριση με το “Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α”. Με την επικράτηση της δικτατορίας αυτοεξορίζεται, μαζί με τη γυναίκα του, στο Παρίσι. Επιστρέφοντας στις αρχές της δεκαετίας του ’70, χάρη στον Σωκράτη Καραντηνό προσλαμβάνεται στο ΚΘΒΕ, και πρωταγωνιστεί σε παραστάσεις του Μίνου Βολανάκη. Συμβάλλοντας στην ίδρυση του “Θεάτρου Σάτιρας” του Γ. Μιχαλακόπουλου, έπαιξε μαζί του το 1973 – 74 στην επίκαιρη πολιτική σάτιρα του Κ. Μουρσελά “Ω, τι κόσμος, μπαμπά”, στο “Ας παίξουμε τους δολοφόνους” του Φάιφερ και το “Συνεργό” του Ντύρρενματ – η σκηνοθεσία δική του. Την ίδια εποχή μαζί με τον Γ. Μιχαλακόπουλο παίζει στην αξέχαστη, συμβολική τηλεοπτική σειρά “Εκείνος κι εκείνος”. Ακολουθούν πρωταγωνιστικές ερμηνείες του με διάφορους θιάσους (“Μιστέριο Μπούφο”, “Σφήκες” “Αννα Καρένινα”, “Φοίνισσες”) και οι σπουδαίες ερμηνείες του στον μπρεχτικό “Κύκλο με την κιμωλία” και στο “Βολπόνε” του Τσόνσον. Το 1993 δημιουργεί το “Σύγχρονο Θέατρο”,όπου ανεβάζει την αντιφασιστική “Ανάκριση” του Βάις. Στο ενεργητικό του είχε ακόμη: Τη θητεία του σαν δάσκαλος στις σχολές του Εθνικού Θεάτρου, του “Θεάτρου Τέχνης” και στο “Θεατρικό Εργαστήρι” του, το οποίο δημιούργησε παράλληλα με τον τελευταίο θίασο “Νέο Θέατρο”. Το θεατρικό έργο “Καλικαντζαραίοι” που ο ίδιος το ανέβασε το 1979 στο Θέατρο Λυκαβηττού. Πολλές ταινίες (“Μαρίνος Κοντάρας”, “Τελευταία αποστολή”, “Νυχτερινή περιπέτεια” σε σενάριο – σκηνοθεσία Αγ. Τερζάκη, “Η αρπαγή της Περσεφόνης”, “Το αμαξάκι”, “Ερωτικές ιστορίες”, “Μάθε παιδί μου γράμματα” κ. ά. ) και τηλεοπτικές σειρές (“Συμβολαιογράφος”, “Χατζημανουήλ”, “Αλέξανδρος Δελμούζος”, “Κλειδαρότρυπα” σε δικό σενάριο και σκηνοθεσία κ. ά. ). Πιστός στις κομμουνιστικές του ιδέες ο Βασίλης Διαμαντόπουλος , στάθηκε πάντα ονειροπόλος. Οπως έλεγε σε συνέντευξή του στο “Ρ”: “Εγώ ευτυχώς δεν έχω πάψει να ονειρεύομαι. Δεν έχω πάψει να θέλω. Βέβαια αυτό κοστίζει κόπους, διαψεύσεις. Ομως αυτό δε με πειράζει. Το να αγωνίζεται κανείς είναι κι αυτό μια ηδονή”. Ο Β. Διαμαντόπουλος ήξερε ότι “πρέπει να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας, γιατί το κεφάλαιο και ο καπιταλισμός ξέρει πολλά κόλπα”, παρασύροντας λαούς, ακόμα και ανθρώπους με αριστερές ιδέες. Μιλώντας για τα χρόνια της Αντίστασης, έλεγε ότι αυτά “έβαλαν τα θεμέλια της σταθερότητάς μου στο ΚΚΕ. Κι επιπλέον πιστεύω ότι ο κομμουνισμός είναι στέρεος. Κυκλοφορεί μέσα στο ανθρώπινο αίμα. Ο Μαρξ δεν εφεύρε έτσι μια φιλοσοφία, αλλά την άντλησε από την ανθρώπινη πραγματικότητα. Είναι όνειρο ανθρώπινο, όνειρο δικό μας, το να υπάρξει μια κοινωνία ελεύθερη και οι άνθρωποι να ζουν με ισότητα και δικαιοσύνη”. – Τι αποτέλεσε οδηγό στην προσωπική σας διαδρομή και τον προσωπικό σας αγώνα στη ζωή και στο θέατρο; – Οδηγός μου, υπήρξε πάντα το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Γιατί πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν μπορούμε να υπάρξουμε μόνοι. Υπάρχουμε επειδή συνυπάρχουμε. Αν απομονωθούμε, όπως συμβαίνει δυστυχώς στις μέρες μας, νομίζω ότι αυτό σημαίνει θάνατο. – Είναι και η ιδεολογική σας τοποθέτηση που παραμένει ακλόνητη. – Βεβαίως. – Το να παραμένει κανείς ακλόνητος στην εποχή μας δεν είναι και εύκολο… – Δεν είναι από πείσμα. Είμαι προσανατολισμένος. Δε διεκδικούμε το αλάθητο του ιδεολογικού μας χώρου, υπάρχουν όμως κάποιες βασικές αρχές που μένουν αναλλοίωτες και αδιαπραγμάτευτες. Δεν παραμένω από καθήκον. Είναι στάση ζωής. Ετσι λειτουργώ. Το να είναι κανείς τίμιος, είναι και εξυπνάδα. – Εχετε πληρώσει κάποια πράγματα; – Και πληρώνω ακόμη.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

00:50

Βασίλης Διαμαντόπουλος, ο ”αμετανόητος” κομμουνιστής, που γεννήθηκε σα σήμερα το 1920… “Πιστεύω στον κομμουνισμό” – δήλωνε το 1993 στα “Νέα”. Σε μια εποχή που κάποιοι πίστευαν πως η “κατάρρευση” είχε δημιουργήσει αδιέξοδα, εκείνος τολμούσε και έλεγε “και αν θέλετε τώρα πιο πολύ από πριν”… ”Πιστεύω ότι ο κομμουνισμός είναι στέρεος. Κυκλοφορεί μέσα στο ανθρώπινο αίμα. Ο Μαρξ δεν εφεύρε έτσι μια φιλοσοφία, αλλά την άντλησε από την ανθρώπινη πραγματικότητα. Είναι όνειρο ανθρώπινο, όνειρο δικό μας, το να υπάρξει μια κοινωνία ελεύθερη και οι άνθρωποι να ζουν με ισότητα και δικαιοσύνη”, έλεγε.. Εκείνος και …εκείνος: Δηλαδή Σόλων, συμφέρει να είσαι φτωχός…

Βίντεο • Ελενη Μαρκακη

Σαν σήμερα το 1922 γεννήθηκε ο Ζοζέ Σαραμάγκου, ο μεγάλος νομπελίστας Πορτογάλος συγγραφέας, ποιητής, σεναριογράφος, δημοσιογράφος, ο άθεος και …αμετανόητος Κομμουνιστής. Μέρες που είναι, διαβάστε το “Περί τυφλότητας” του Ζοζέ Σαραμάγκου. Μας αφορά τόσο άμεσα: Πως ο ιός της τυφλότητας εξαπλώνεται σε μια κοινωνία. Η απομόνωση των ασθενών με τον φόβο της εξάπλωσης της επιδημίας. Ο στρατός που φυλάει το εγκαταλελειμμένο νοσοκομείο με τους προσβληθέντες. Εγκλωβισμός, απομόνωση, η επιβίωση ως μοναδική αναγκαιότητα. Ο ένας εναντίον του άλλου. Η νόσος εξαπλώνεται και ολόκληρη η κοινωνία βυθίζεται στο σκοτάδι. Ο Σαμαράγκου είπε για αυτό το έργο του στην ομιλία του για την απονομή του βραβείου νομπέλ λογοτεχνίας: «με το Περί τυφλότητας ήθελα να θυμίσω σε όσους μπορεί να το διαβάσουν ότι διαστρέφουμε την ίδια την έννοια του ορθού λόγου όταν εξευτελίζουμε την ανθρώπινη ζωή, ότι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια προσβάλλεται κάθε μέρα από τους ισχυρούς αυτού του κόσμου, ότι το παγκόσμιο ψέμα έχει αντικαταστήσει τις περισσότερες (και διαφορετικές) αλήθειες (που βιώνουν οι πολίτες στην καθημερινή τους ζωή), ότι ο άνθρωπος σταματάει να σέβεται τον ίδιο του τον εαυτό, όταν χάνει το σεβασμό των συνανθρώπων του. Τότε σα να προσπαθούσα να εξορκίσω τα τέρατα που γεννούσε η τυφλότητα της λογικής, άρχισα να γράφω τις πιο απλές απ’ όλες τις ιστορίες: ένας άνθρωπος ψάχνει για έναν άλλο άνθρωπο συνειδητοποιώντας ότι στη ζωή δεν είναι τίποτα άλλο περισσότερο σημαντικό από την επικοινωνία με τον άλλο άνθρωπο». Και είναι ακριβώς η στιγμή που ο άνθρωπος εγκλωβιζόμενος στον τεχνητό κόσμο των κίβδηλων και εφήμερων ιδανικών της λάμψης του ατομικού κέρδους και της ασφάλειας των βεβαιοτήτων που οι πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχοι προβάλλουν ως μοναδική αλήθεια χάνει την εικόνα του άλλου ανθρώπου και οδηγείται στο σκοτάδι της τύφλωσης. «Γιατί τυφλωθήκαμε, Δεν ξέρω, ίσως μια μέρα να καταφέρουμε να μάθουμε το λόγο. Θέλεις να σου πω αυτό που νομίζω, Λέγε, Νομίζω ότι δεν τυφλωθήκαμε, νομίζω ότι είμαστε τυφλοί. Τυφλοί άνθρωποι που μπορούν να δουν. Τυφλοί άνθρωποι που μπορούν να δουν, αλλά δε βλέπουν».

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.

Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.

Καλησπέρα σας! Η αντιιμπεριαλιστική πορεία στην Αμερικάνικη πρεσβεία , ήταν μια απάντηση σε όλους αυτούς που φιλοδοξούσαν εκμεταλευόμενοι την πανδημία του κορονοιού , να επιβάλουν σιωπητήριο στους αγώνες του λαού . Ταυτόχρονα ήταν μία ακόμα απάντηση καταδίκης της απαράδεκτης απόφασης της Κυβέρνησης να απαγορεύσει τις εκδηλώσεις και την πορεία στην Αμερικάνικη πορεία . Ο λαός έδωσε την απάντηση στην Κυβέρνηση ότι οι αγώνες ούτε αναβάλλονται ούτε απαγορεύονται και δεν είναι διατεθειμένος να παραδώσουν στην λήθη την εξέγερση του Πολυτεχνείου . Δυστυχώς το σκηνικό που στήθηκε από τους εργολάβους της παρακμής , σκηνικό λήθης και υποταγής του αγώνα του Πολυτεχνείου , δεν μπόρεσε για μια ακόμα φορά ν’ ακυρώσει την ηρωική εξέγερση ή οποία έστειλε μήνυμα ότι το Πολυτεχνείο δεν ξεχνιέται . Δεν ξεχνιέται γιατί ο αγώνας του είναι βαθειά ριζωμένος μέσα από τους μεγάλους και ηρωικούς αγώνες του λαού μας , για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο , για μια Ελλάδα λεύτερη και ανεξάρτητη . Ταυτόχρονα η πορεία στην Αμερικάνικη πρεσβεία , έστειλε μήνυμα καταδίκης της εμπλοκής της χώρας στα ΑμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια της Κυβέρνησης που στηρίζουν και τα άλλα αστικά κόμματα. Η εργατική λαϊκή πάλη χρειάζεται να δυναμώσει , να στοχεύσει στη καρδιά του το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα , να ξεσκεπάσει τις δήθεν θεωρίες περί δίκαιης ανάπτυξης και κανονικότητας μέσα στο καπιταλισμό , ιδιαίτερα σήμερα με την επιδημία του κορονοιού με ότι αυτό συνεπάγεται ,είναι μία απάτη και μακριά από τις σύγχρονες εργατικές – λαϊκές ανάγκες που θυσιάζονται για τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών και επιχειρηματικών ομίλων .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.

Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.

Μνήμη σήμερα (1978) του Ιταλού ζωγράφου Τζόρτζιο Ντε Κίρικο εκφραστή της Pittura metafisica, που γεννήθηκε στο Βόλο. Επηρέασε τα καλλιτεχνικά ρεύματα του 20ου αιώνα, κυρίως τον υπερρεαλισμό. ”Όταν ένας ζωγράφος κατέχει αυτή την ιδιαίτερη ευφυία, ακόμα και σε δόσεις όχι εξαιρετικά μεγάλες, καταλαβαίνει αμέσως ότι εκείνο που γίνεται σήμερα- ανεξάρτητα από το θέμα, από το αφηρημένο και από το λεγόμενο παραστατικό, από την απόλυτη έλλειψη σχεδίου, φόρμας και όγκου- είναι επίσης και κυρίως κάτι που δεν είναι καθόλου ζωγραφική αλλά απλώς πούδρες χρωμάτων διαλυμένες με λινέλαιο (αν αυτό γίνεται από ένα εργοστάσιο χρωμάτων ή από τον ίδιο τον ζωγράφο, δεν έχει σημασία) και βαλμένες πάνω σε ένα μουσαμά όπου, μετά από ένα ορισμένο διάστημα, στεγνώνουν κατά την επαφή τους με τον αέρα Τζιόρτζιο ντε Κίρικο ”Αναμνήσεις από τη ζωή μου”

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Μιχάλης Κατσαρός, 1919 – 21/11/1998 Στο νεκρό δάσος των λέξεων προχωράω. Aνάβω τα χλωμά φανάρια στους δρόμους προσπαθώ ν’ αναστήσω. Tα ονόματα που πυρπόλησαν τις καρδιές σε μυστικές συνεδριάσεις τα ονόματα που οδήγησαν όλα δολοφονούνται. Tώρα κυκλοφορούν σε ανάκτορα ξένοι ντύνονται επίσημα στις δεξιώσεις σε διπλωματικά συνέδρια ανταλλάσονται χειραψίες φριχτά υπομνήματα παρευρίσκονται στις γιορτές, υποκλίνονται- Tώρα πεθαίνουν. Ω Pόζα Λούξεμπουργκ, Λένιν, ποιητές, Ω Tέλμαν, Tάνεφ παγωμένοι σε επίσημες αίθουσες δαφνοστεφείς ήρωες μυθικά πρόσωπα ελάτε. Oι εξουσίες σήμερα χαϊδεύονται σαν ερωτιάρες γάτες πάνω στις στέγες μας οι πρόεδροι ανταλλάσσουν επισκέψεις οι πατριάρχες πάλι ενθρονίζονται κάτω από τα νόμιμα κάδρα σας μας περιπαίζουν. Eγώ έχω μέσα στη θύμησή μου την ώρα που ανέβαινε το πλήθος στις σκάλες με τη φωτιά κρατώντας τη μεγάλη ταμπέλα Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ. Έχω στη θύμησή μου την ατμομηχανή που έφερε τη νύχτα τον Λένιν τον έξαλλο Mαγιακόφσκι που πυροβολούσε τους υπουργούς τους φοιτητές αγκαλιασμένους με τους χωριάτες. Πώς βγήκανε πάλι απ’ αυτή τη φωτιά ο Kος Διευθυντής ο διπλωματικός ακόλουθος ο Kος πρέσβης; Kαι τώρα τι πρέπει να γίνει σ’ αυτό το νεκροταφείο των ονομάτων σ’ αυτό το νεκροταφείο των λέξεων; Πώς θα ξαναβαφτίσουμε τις πυρκαγιές ελευθερία, ισότητα, Σοβιέτ, εξουσία;

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα σε όλους . ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ Μάρτυρες , ήρωες οδηγούνε! ” Σύντροφοι , τον Χρήστο Μαλτέζο σκότωσαν , έναν από αυτούς που ξέραν τι είναι ζωή και την δόσαν!” . Στις 22 Νοέμβρη πέθανε μετά από φρικτά βασανιστήρια στις φυλακές της Κέρκυρας μία ηρωική μορφή του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος , ο γραμματέας της ΟΚΝΕ Χρήστος Μαλτέζος . Γεννημένος στα Μέθανα το 1908 , εντάχθηκε ως φοιτητής της Νομικής στην ΟΚΝΕ και σύντομα αναδείχτηκε σε κορυφαίο στέλεχος και υπεύθυνος του περιοδικού “Νεολαία ” . Η επαναστατική του δραστηριότητα , συχνά σε συνθήκες παρανομία και οι ποικιλόμορφες διώξεις , δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει τις σπουδές του . Με την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου 1936 ο Μαλτέζος συνέχισε τη δράση του σε συνθήκες βαθειάς παρανομίας και το Σεπτέμβρη του 1937 ανέλαβε γραμματέας της ΟΚΝΕ . Πιάστηκε από την από την ειδική ασφάλεια τον Απρίλιο του 1938 και βασανίστηκε επί ένα μήνα , χωρίς νκα λυγίσει ούτε μία στιγμή . Μεταφέρθηκε κατόπιν στις φυλακές κολαστήριο της Κέρκυρα , όπου συνεχίστηκαν τα βασανιστήρια . Ο θάνατός του ήταν αποτέλεσμα φρικτών βασανιστηρίων στα οποία τον υπέβαλαν τα όργανα της μεταξικής δικτατορίας . Το κενό που άφησε πίσω του δυσαναπλήρωτο . Το παράδειγμά του ξεχωριστό . 《 Στην Ακροναυπλία – γράφει ο Β. Μπαρτζιώτας – έπειτα από τη δολοφονία του Χ Μαλτέζου , απαγγέλαμε ένα σονέτο ( δεν ξέρω ποιός το έγραψε ) και θυμάμαι μία στροφή : ” Σύντροφοι , το Χρήστο Μαλτέζο σκότωσαν , έναν από αυτούς που ξέραν τι είναι ζωή και την δόσαν! ” 》 .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Ποιά νυκτωδία το φως σου έχει πάρει και σε ποιόν γαλαξία να σε βρω Εδώ είναι Αττική , φαιό νταμάρι Κι εδώ ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι Ποιά νυκτωδία……. Άλκης Αλκαίος 23 -11 – 1949 / 10 -12 -2012 Ο Άλκης Αλκαίος ( Βαγγέλης Λιάρος ) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ποιητές – στιχουργούς των τελευταίων χρόνων στο Ελληνικό τραγούδι .Καλλιεργημένος με πηγαίο ταλέντο , ανεξάντλητη ευαισθησία και βαθειά πολιτικοποιμένος , άνοιξε με τη γραφή του νέους δρόμους στη στιχουργική τέχνη . Και όσο έντονη ήταν η στιχουργική του παρουσία τόσο ο ίδιος υπήρξε αθόρυβος ‘στάθηκε μακριά από κάθε δημοσότητα και προβολή . https://youtu.be/P1E058SUNXM Ο Αλκαίος γεννήθηκε κοντά στα Ελληνοαλβανικά σύνορα και από πολύ μικρός πολιτογραφήθηκε κάτοικος Πάργας , αφού τον περισσότερο καιρό έμενε εκεί , αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο και γράφοντας τους υπέροχους στίχους των τραγουδιών του έχοντας σαν ” δάσκαλο του ” στη ποίηση του τον Κ. Καρυωτάκη . Ο Θάνος Μικρούτσικος που συνεργάστηκε μαζί του , διαβάζοντας στο Ριζοσπάστη την Κυριακή 12 Φλεβάρη του 1978 ένα δημοσιευμένο ποίημα με τίτλο 《Φλεβάρης 1848 》 και με υπογραφή Άλκης Αλκαίος και ενώ είχε ήδη μέχρι τότε μελοποιήσει πολύ σημαντικούς ποιητές ( Χικμέτ , Μαγιακόφσκυ, Μπρέχτ , Μπίρμαν κλπ ) , του έκανε μεγάλη εντύπωση γιατί ήταν ένας πολύ φρέσκος λόγος και το μελοποίησε αμέσως . https://youtu.be/Xw7R_JhSFhI Ο Αλκαίος στο χώρο της δισκογραφίας μπήκε ως ανακάλυψη του Θάνου Μικρούτσικου το1978 με το δίσκο τα τραγούδια της λευτεριάς ,δίνοντας με το παραπάνω τραγούδι το ισχυρό διεθνιστικό του στίγμα . https://youtu.be/sG3qS3zSxYY Κλείνω το αφιέρωμα με ένα ακόμα ποίημά του Της αγκαλιάς η ξενητειά είναι η πιό μεγάλη Βάλε στη στάχτη μου φωτιά και αφάνισέ με πάλι .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Με το Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 17 -18 Νοέμβρη θα υπάρχει ένα μοναδικό ένθετο προς τιμήν των 100 χρόνων του ΚΚΕ . Το ένθετο θα αφορά την επανέκδοση των πρακτικών του Α ‘ Πανελλαδικού Σοσιαλιστικού Συνεδρίου που “γέννησε” το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος . Με την ευκαιρία αυτή ας δούμε πως και γιατί οι σύνεδροι αποφάσισαν την ίδρυση του ΣΕΚΕ Ολλα ξεκίνησαν στις11 Νοέμβρη του1918 όταν πραγματοποιήθηκε στο Πειραιά ,το πρώτο Πανελλαδικό Συνέδριο , ιδρυτικό του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας ( ΣΕΚΕ ) που το 1924 μετονομάστηκε σε ΚΚΕ . Η ίδρυση του ΚΚΕ ήταν η κατάληξη μιας μακροχρόνιας διαδικασίας , το νομοτελειακό αποτέλεσμα της εξέλιξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα , ο ώριμος καρπός της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος , που οδηγεί στη συνένωσή του με την επιστημονική κοσμοθεωρία του Κομμουνισμού , στο επαναστατικό προλεταριακό κόμμα . Στα 100 χρόνια ύπαρξής του το ΚΚΕ με αγώνες και θυσίες στάθηκε στη πρωτοπορία για το Σοσιαλισμό – Κομμουνισμό . Όλα αυτά τα χρόνια οι αγώνες που έδωσε ,πέρασαν δια πυρός και σιδήρου , άλλοτε με απαγορεύσεις λειτουργίας , εκτελέσεις μελών και οπαδών , φυλακίσεις , εξορίες κλπ . Όμως παρά τα εμπόδια που συναντούσε ποτέ τους δεν ελύγισαν , ούτε σε ξερονήσια , ούτε στις φυλακές, γιατί ήταν αγώνας για την εργατική τάξη , για το Σοσιαλισμό – Κομμουνισμό . https://youtu.be/dYeTUc9g5y4

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Μανωλης Μητσιας – Ερωτικο(Με Μια Πιρογα)

Σύνδεσμος • youtube.com

Καλημέρα σε όλους Εκατό τρία χρόνια ζωής και δράσης συμπληρώνει σήμερα το Κόμμα μας το ΚΚΕ . Ολλα ξεκίνησαν στις17 Νοέμβρη του1918 όταν πραγματοποιήθηκε στο Πειραιά ,το πρώτο Πανελλαδικό Συνέδριο , ιδρυτικό του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας ( ΣΕΚΕ ) που το 1924 μετονομάστηκε σε ΚΚΕ . Η ίδρυση του ΚΚΕ ήταν η κατάληξη μιας μακροχρόνιας διαδικασίας , το νομοτελειακό αποτέλεσμα της εξέλιξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα , ο ώριμος καρπός της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος , που οδηγεί στη συνένωσή του με την επιστημονική κοσμοθεωρία του Κομμουνισμού , στο επαναστατικό προλεταριακό κόμμα . Στα 103 χρόνια ύπαρξής του το ΚΚΕ με αγώνες και θυσίες στάθηκε στη πρωτοπορία για το Σοσιαλισμό – Κομμουνισμό . Όλα αυτά τα χρόνια οι αγώνες που έδωσε ,πέρασαν δια πυρός και σιδήρου , άλλοτε με απαγορεύσεις λειτουργίας , εκτελέσεις μελών και οπαδών , φυλακίσεις , εξορίες κλπ . Όμως παρά τα εμπόδια που συναντούσε ποτέ τους δεν ελύγισαν , ούτε σε ξερονήσια , ούτε στις φυλακές, γιατί ήταν αγώνας για την εργατική τάξη , για το Σοσιαλισμό – Κομμουνισμό .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα Καλή Κυριακή Έκλεισαν δύο χρόνια , από τότε που η καρδιά , του ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης Κομαντάτε Φιντέ Κάστρο έπαψε να χτυπά , σημαίνοντας το βιολογικό τέλος μιας ζωής 90 χρόνων , γεμάτους αγώνες και θυσίες για τα ιδανικά του Σοσιαλισμού , για μία Κούβα όπου ο λαός θα είναι αφέντης στο τόπο του . Η ζωή και η δράση του Φιντέλ ταυτίζεται με την Επανάσταση του 1959 και την προσπάθεια οικοδόμησης του Σοσιαλισμού σε ένα μικρό αλλά ηρωικό νησί της Καραϊβικής και αποτελεί την πλέον χειροπιαστή απόδειξη αυτού που έλεγε ο εθνικός ποιητής της Κούβας Χοσέ Μαρτί : ο καλύτερος τρόπος να πεις κάτι είναι να το κάνεις . Και ο Φιντέλ όχι μόνο το έκανε μαζί με τους συντρόφους του , αλλά προσέγγισε τη Μαρξιστική -Λενινιστική θεωρία στη πράξη , γιατί υπήρξε Κομμουνιστής στα έργα και όχι στα λόγια , επιτυγχάνοντας με τη συνεισφορά του Κουβανέζικου λαού τη πρώτη Σοσιαλιστική Επανάσταση στην ιστορία της Αμερικανικής Ηπείρου . Απέδειξε έτσι ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος και πως η μόνη πραγματική υπερδύναμη είναι οι λαοί , που αντιπαλεύουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα , που ανοίγουν το δρόμο για τη Σοσιαλιστική προοπτική . HASTA LA VICTORIA SIEMPRE https://youtu.be/eQPTlEABvdU https://youtu.be/eQPTlEABvdU

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.

Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ Ν.ΓΟΔΑ

Σύνδεσμος • youtube.com

Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.

Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.

Αλέκος Αλεξανδράκης Σαν σήμερα το 1928 γεννιέται ο ηθοποιός Αλέκος Αλεξανδράκης. Διακρινόταν για την ευγένεια και το ήθος, όχι μόνο στην πλούσια επαγγελματική του δραστηριότητα, αλλά και στη ζωή του. Σεμνός, γενναιόδωρος, ευγενικός, λένε όσοι τον γνώρισαν από κοντά, ταλαντούχος, ευρηματικός, με θερμή ακτινοβολία υποστηρίζουν οι θαυμαστές του έργου του και όχι τυχαία. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου. Η πρώτη θεατρική του εμφάνιση ήταν το 1949, με το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, στο έργο «Φθινοπωρινή παλίρροια». Στο θέατρο συνεργάστηκε με όλους τους σπουδαίους ηθοποιούς, Κοτοπούλη, Μυράτ, Ζαβιτσιάνου, Βαλάκου, Συνοδινού, Φέρτη, Καλογεροπούλου, σε μια μεγάλη γκάμα έργων από Ευριπίδη, Σοφοκλή και Αισχύλο, μέχρι Σαίξπηρ, Τσέχωφ, Πιραντέλο, Μίλερ, Κοκτώ, Γκολντόνι, Ανούιγ, Αλμπυ, αλλά και Γιαλαμά – Πρετεντέρη, κ.ά. Από το 1971 μέχρι το 1992 συγκροτεί θίασο με την Νόνικα Γαληνέα και παρουσιάζουν έργα όπως «Ο γλάρος» του Τσέχωφ, «Παράξενο ιντερμέντζο» του Ο’ Νιλ, «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» του Σιλλ, κ.ά. Το 1993 με τον Δάνη Κατρανίδη παρουσίασαν τη «Γυναίκα με τα μαύρα», το 1996 με τον Παπαμιχαήλ έπαιξαν το «Θείο Βάνια», κ.ά. Κορυφαία στιγμή του για πολλούς ήταν στο «Εγκλημα και τιμωρία» που παρουσίασε το 1965, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία Γιώργου Σεβαστίκογλου. https://youtu.be/4XaSQiub_dc?si=1DAwr49IKfDDBN7p Δις Διευθυντής – Το τηλεφώνημα Η αφοσίωσή του στο θέατρο και οι αξιοθαύμαστες ερμηνείες του σε κλασικά έργα που αφήνουν εποχή, συμβαδίζουν με τη μεγάλη επιτυχία των ταινιών που πρωταγωνιστεί. Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1949 στην ταινία «Δύο κόσμοι» και ακολούθησαν «Οι ουρανοί είναι δικοί μας», «Το νησί των γενναίων», «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», «Η Μαρία της σιωπής», «Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο», «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλο», «Εύα», «Τα παιδιά της χελιδόνας» και πολλές άλλες. Ξεχώρισε στη «Στέλλα» δίπλα στην Μελίνα, ενώ εκπληκτικός ήταν και στις ταινίες «Δεσποινίς διευθυντής» και «Μια τρελή – τρελή οικογένεια» με την Τζένη Καρέζη, «Η σοφερίνα» και το «Δόλωμα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη» με την Μάρω Κοντού, «Η κόμισσα της Κέρκυρας» με την Ρένα Βλαχοπούλου. https://youtu.be/_ICYuhbgoeQ?si=w6wVzGl5A5wMS43F ΒΡΕΧΕΙ ΣΤΗ ΦΤΩΧΟΓΕΙΤΟΝΙΑ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗΣ, ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ Σκηνοθέτησε πολλά θεατρικά έργα και τις ταινίες «Θρίαμβος» (σε συνεργασία με τον Καρύδη – Φουκς, 1960) και «Συνοικία το όνειρο» δική του παραγωγή το 1961, για την οποία μάλιστα διακρίθηκε με το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Επαιζαν ο Μάνος Κατράκης και η Αλέκα Παΐζη. Ένα έργο σταθμός για τον ελληνικό κινηματογράφο, που συνάντησε τη μήνιν της αυταρχικής εξουσίας αλλά την αγάπη του κόσμου. Η μουσική της ταινίας ευτύχησε να είναι του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος μαζί με τον Τάσο Λειβαδίτη έγραψαν μερικά από τα καλύτερα τραγούδια τους όπως το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» που με τα φτερά της φωνής του Γρηγόρη Μπιθικώτση και την παρουσία του Αλέκου Αλεξανδράκη ταξίδεψε και εξακολουθεί να ταξιδεύει στις καρδιές των ανθρώπων του μόχθου που έδωσαν και την έμπνευση στον Αλέκο Αλεξανδράκη . https://youtu.be/q3pieuwa_7c?si=5_GfEqAqF8mPgm64 ΕΡΤ: o Αλέκος Αλεξανδράκης στην ΕΠΟΝ κ την Αριστερά Μαζί με την Αλίκη Γεωργούλη, ανέβασαν δεκάδες έργα, αλλά οι αριστερές και προοδευτικές για την εποχή ιδέες από τις οποίες εμπνέονταν τους δημιουργούσαν προβλήματα. Μια συνέντευξή του τα Χριστούγεννα του 1960 γίνεται αφορμή για να του κηρύξουν «πόλεμο». Τότε αποφασίζει να γυρίσει την ταινία «Συνοικία το όνειρο», μαζί με την Αλίκη Γεωργούλη, μια ταινία που δημιούργησε πολιτική θύελλα στην κυβέρνηση Καραμανλή και απαγορεύεται. Μόνο μετά από έντονες διαμαρτυρίες από τον Τύπο επιτράπηκε η προβολή και μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα, κόβοντας όμως κάποιες σκηνές. Παρ’ όλα αυτά, έξω από τους κινηματογράφους βρίσκεται η αστυνομία και σημειώνει κάθε θεατή. Άνθρωπος αριστερών πεποιθήσεων ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο οποίος συνυπέγραψε την Ιδρυτική Διακήρυξη της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, ενώ στην περίοδο της χούντας στερήθηκε το διαβατήριό του, πεισμώνει με την κατάσταση και αποφασίζει να κάνει μια δεύτερη ταινία κωμωδία με Αυλωνίτη, τον Κατράκη, κ.ά. Το σενάριο φτάνει στα χέρια του Φίνου και λέει στον Αλεξανδράκη «δεν έβαλες μυαλό»; Εκείνος του απαντά «πρέπει να αγωνιστούμε». Ο Φίνος αμετάπειστος. Ο Αλεξανδράκης μαζί με την Γεωργούλη προσπαθούν τότε μέσα από το θέατρο, με έργα που περνούν πολιτικά μηνύματα να δώσουν τον αγώνα τους συναντώντας πάλι την αντίδραση της κυβέρνησης και με αφορμή τη συμμετοχή τους στην πορεία Ειρήνης τους συλλαμβάνουν. Αφήνουν ελεύθερο τον Αλεξανδράκη, αλλά κρατούν την Γεωργούλη, ώστε να μη συνεχιστεί η παράσταση. Γεννιέται ο ηθοποιός Αλέκος Αλεξανδράκης. Διακρινόταν για την ευγένεια και το ήθος, όχι μόνο στην πλούσια επαγγελματική του δραστηριότητα, αλλά και στη ζωή του. Σεμνός, γενναιόδωρος, ευγενικός, λένε όσοι τον γνώρισαν από κοντά, ταλαντούχος, ευρηματικός, με θερμή ακτινοβολία υποστηρίζουν οι θαυμαστές του έργου του και όχι τυχαία. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου. Η πρώτη θεατρική του εμφάνιση ήταν το 1949, με το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, στο έργο «Φθινοπωρινή παλίρροια». Στο θέατρο συνεργάστηκε με όλους τους σπουδαίους ηθοποιούς, Κοτοπούλη, Μυράτ, Ζαβιτσιάνου, Βαλάκου, Συνοδινού, Φέρτη, Καλογεροπούλου, σε μια μεγάλη γκάμα έργων από Ευριπίδη, Σοφοκλή και Αισχύλο, μέχρι Σαίξπηρ, Τσέχωφ, Πιραντέλο, Μίλερ, Κοκτώ, Γκολντόνι, Ανούιγ, Αλμπυ, αλλά και Γιαλαμά – Πρετεντέρη, κ.ά. Από το 1971 μέχρι το 1992 συγκροτεί θίασο με την Νόνικα Γαληνέα και παρουσιάζουν έργα όπως «Ο γλάρος» του Τσέχωφ, «Παράξενο ιντερμέντζο» του Ο’ Νιλ, «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» του Σιλλ, κ.ά. Το 1993 με τον Δάνη Κατρανίδη παρουσίασαν τη «Γυναίκα με τα μαύρα», το 1996 με τον Παπαμιχαήλ έπαιξαν το «Θείο Βάνια», κ.ά. Κορυφαία στιγμή του για πολλούς ήταν στο «Εγκλημα και τιμωρία» που παρουσίασε το 1965, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία Γιώργου Σεβαστίκογλου. Η αφοσίωσή του στο θέατρο και οι αξιοθαύμαστες ερμηνείες του σε κλασικά έργα που αφήνουν εποχή, συμβαδίζουν με τη μεγάλη επιτυχία των ταινιών που πρωταγωνιστεί. Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1949 στην ταινία «Δύο κόσμοι» και ακολούθησαν «Οι ουρανοί είναι δικοί μας», «Το νησί των γενναίων», «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», «Η Μαρία της σιωπής», «Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο», «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλο», «Εύα», «Τα παιδιά της χελιδόνας» και πολλές άλλες. Ξεχώρισε στη «Στέλλα» δίπλα στην Μελίνα, ενώ εκπληκτικός ήταν και στις ταινίες «Δεσποινίς διευθυντής» και «Μια τρελή – τρελή οικογένεια» με την Τζένη Καρέζη, «Η σοφερίνα» και το «Δόλωμα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη» με την Μάρω Κοντού, «Η κόμισσα της Κέρκυρας» με την Ρένα Βλαχοπούλου. Σκηνοθέτησε πολλά θεατρικά έργα και τις ταινίες «Θρίαμβος» (σε συνεργασία με τον Καρύδη – Φουκς, 1960) και «Συνοικία το όνειρο» δική του παραγωγή το 1961, για την οποία μάλιστα διακρίθηκε με το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Επαιζαν ο Μάνος Κατράκης και η Αλέκα Παΐζη. Ένα έργο σταθμός για τον ελληνικό κινηματογράφο, που συνάντησε τη μήνιν της αυταρχικής εξουσίας αλλά την αγάπη του κόσμου. Η μουσική της ταινίας ευτύχησε να είναι του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος μαζί με τον Τάσο Λειβαδίτη έγραψαν μερικά από τα καλύτερα τραγούδια τους όπως το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» που με τα φτερά της φωνής του Γρηγόρη Μπιθικώτση και την παρουσία του Αλέκου Αλεξανδράκη ταξίδεψε και εξακολουθεί να ταξιδεύει στις καρδιές των ανθρώπων του μόχθου που έδωσαν και την έμπνευση στον Αλέκο Αλεξανδράκη . Μαζί με την Αλίκη Γεωργούλη, ανέβασαν δεκάδες έργα, αλλά οι αριστερές και προοδευτικές για την εποχή ιδέες από τις οποίες εμπνέονταν τους δημιουργούσαν προβλήματα. Μια συνέντευξή του τα Χριστούγεννα του 1960 γίνεται αφορμή για να του κηρύξουν «πόλεμο». Τότε αποφασίζει να γυρίσει την ταινία «Συνοικία το όνειρο», μαζί με την Αλίκη Γεωργούλη, μια ταινία που δημιούργησε πολιτική θύελλα στην κυβέρνηση Καραμανλή και απαγορεύεται. Μόνο μετά από έντονες διαμαρτυρίες από τον Τύπο επιτράπηκε η προβολή και μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα, κόβοντας όμως κάποιες σκηνές. Παρ’ όλα αυτά, έξω από τους κινηματογράφους βρίσκεται η αστυνομία και σημειώνει κάθε θεατή. Άνθρωπος αριστερών πεποιθήσεων ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο οποίος συνυπέγραψε την Ιδρυτική Διακήρυξη της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, ενώ στην περίοδο της χούντας στερήθηκε το διαβατήριό του, πεισμώνει με την κατάσταση και αποφασίζει να κάνει μια δεύτερη ταινία κωμωδία με Αυλωνίτη, τον Κατράκη, κ.ά. Το σενάριο φτάνει στα χέρια του Φίνου και λέει στον Αλεξανδράκη «δεν έβαλες μυαλό»; Εκείνος του απαντά «πρέπει να αγωνιστούμε». Ο Φίνος αμετάπειστος. Ο Αλεξανδράκης μαζί με την Γεωργούλη προσπαθούν τότε μέσα από το θέατρο, με έργα που περνούν πολιτικά μηνύματα να δώσουν τον αγώνα τους συναντώντας πάλι την αντίδραση της κυβέρνησης και με αφορμή τη συμμετοχή τους στην πορεία Ειρήνης τους συλλαμβάνουν. Αφήνουν ελεύθερο τον Αλεξανδράκη, αλλά κρατούν την Γεωργούλη, ώστε να μη συνεχιστεί η παράσταση.

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Σαν σήμερα το 1932 γεννήθηκε ο Γιώργος Χουρμουζιάδης, ο κομμουνιστής καθηγητής Αρχαιολογίας, στο ΑΠΘ. Ηταν ίσως ”το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα προλεταριακής διανόησης” «Καλά μας κάνουνε» – Οσο πάει οι μέρες μικραίνουν όλο και πιο πολύ. Από τις εφτά, νυχτώνει. Είπε ο Μιχαλάκης και άναψε τσιγάρο. Ρούφηξε βαθιά τον καπνό και ύστερα τον άφησε να βγαίνει από το στόμα του σε μικρά μικρά συννεφάκια. Τέντωσε και τα πόδια του, λες και ήθελε να τα ξεκουράσει από πολύωρο περπάτημα και βάλθηκε να διαβάζει τον κατάλογο με τα φαγητά. – Ασ’ τες να μικραίνουν, απάντησε ο Παντελής από την άλλη μεριά του τραπεζιού. Δες τώρα τι να παραγγείλουμε και άσε τις μέρες να μικραίνουν. Στο κάτω κάτω έτσι γίνεται κάθε χρόνο. Μια μικραίνουν και μια μεγαλώνουν. Με μας τι γίνεται που μόνο μεγαλώνουμε… Μην παραγγείλεις γύρο, σε παρακαλώ, την άλλη φορά δεν τρωγότανε. Ηθελα να ξέρω πού στο διάολο βρίσκει τα κρέατά του, ο κερατάς. Στο Ιράκ; Αναψε κι αυτός τσιγάρο και έκοψε μια μπουκιά ψωμί από το καλαθάκι που τους έφερε το μικρό γκαρσονάκι, μόλις κάθισαν στο τραπέζι. – Μα το θεό, ρε Παντελή, αυτή τη φιλοσοφία σου δεν μπορώ να την καταλάβω. O,τι και να συμβαίνει βρίσκεις τρόπο να το προσπερνάς. «Τι να κάνουμε, αφεντικά είναι αυτά, μόνο το κέρδος έχουνε στο μυαλό τους». «Κυβέρνηση είναι αυτή, αυτή κρατάει το πεπόνι αυτή και το μαχαίρι». «Αυτό είναι το μεροκάματο, μπορείς να βρεις και πιο μεγάλο». Δηλαδή, εσένα δε σε πειράζει τίποτα; Δεν το πήρες χαμπάρι ότι όπου να ‘ναι θα μας πετάξουνε και μας; – Γιατί να μας πετάξουνε; – Τον Πυργαδιώτη και τον Ζαχαρέλλη, γιατί τους πετάξανε ένα πρωί. Τους φωνάξανε στο γραφείο και τους είπανε: Παιδιά η σύμβασή σας έληξε. Από Δευτέρα δεν έχει δουλιά. Αμάν είπανε και οι δυο φαρμακωμένοι. Τι να κάνουμε, τους κάνει ο λογιστής, με μια μύτη κρεμασμένη μέχρι το πάτωμα. Δεν ακούτε εσείς τι γίνεται στον κόσμο; Στη Φρανκφούρτη, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, να πούμε. Ασε στο Τόκιο. Οι μετοχές κατρακυλάνε. Στο Ιράκ μπήκανε οι Εγγλέζοι και οι Αμερικάνοι, για τη δημοκρατία. Εχουνε έξοδα οι άνθρωποι. Στο Αφγανιστάν μπερδέψανε τα μπούτια τους οι Ταλιμπάν με τους άλλους. Κι από πάνω ο Πούτιν τρώγεται με τους Τσετσένους. Για τον Καύκασο, λένε. Ποιος ξέρει όμως. Και ο Μπιν Λάντεν το χαβά του. Αν δεν προσκυνήσετε τον Αλλάχ, έστειλε μήνυμα με κασέτα, θα σας σφάξουμε όλους. Δε θ’ αφήσουμε ουρανοξύστη για ουρανοξύστη όρθιο. Τι να κάνει και το αφεντικό, απολάει εργάτες. Ετσι το ‘χουμε, δηλαδή, του κάνει ο Πυργαδιώτης. Ο Πούτιν γαμάει και μεις πληρώνουμε. Μπράβο ρε παιδιά. – Τι να σου κάνει και ο λογιστής, πήρε ένα μολύβι κι έγραφε τ’ άγραφα. Περάστε την άλλη βδομάδα για να λογαριαστούμε, είπε στο τέλος και φτερνίστηκε. Κοιτάχτηκαν τα παιδιά και βγήκανε έξω, στο προαύλιο. Εκεί βρήκανε κι άλλους. Απολυμένοι κι αυτοί από τα υφαντουργία του Πλασταρά. Δυο από τη Μενεμένη, κάνα-δυο-τρεις από την Τούμπα και δύο απ’ την Καλαμαριά. Κάθισαν όλοι μαζί κάτω από τα δέντρα χωρίς να μιλάνε. Μερικοί απ’ αυτούς άνοιξαν τα δεματάκια τους κι άρχισαν να τρώνε. Εφτά το πρωί, ε; Αλλος ιμάμ μπαϊλντί, άλλος γεμιστά. Εφτά το πρωί, τ’ άκουσες φιλόσοφε Παντελή. – Εσένα λοιπόν δεν μπορώ να σε καταλάβω. Το τόσο το κάνεις τόσο. Επειδή, δηλαδή, απολύσανε τον Πυργαδιώτη και τα παιδιά από την Τούμπα, πρέπει να απολύσουνε και μας; Αλλη η περίπτωση η δική τους και άλλη η δική μας. – Ρε Παντελή θα ξυπνήσεις καμιά φορά; Σήμερα, ρε, δεν υπάρχει η δική σου και η δική μου. Σημασία έχει ποιανού έρχεται η σειρά. Μη στεναχωριέσαι, θα ‘ρθει και η δική μας. Αυτό θα πει ελεύθερη αγορά. Να κάνει το κεφάλαιο ό,τι θέλει, Σήμερα ο Πυργαδιώτης, αύριο εσύ. Λογαριασμό θα σου δώσει; – Και λοιπόν, τι πρέπει να κάνουμε, δηλαδή. Να πάμε να πιάσουμε τον Μπιν Λάντεν και να του πούμε, να χαρείς τον Αλλάχ σου, ρε φίλε. Σταμάτα να γκρεμίζεις τους ουρανοξύστες, γιατί θα μας απολύσουνε. O,τι είναι να γίνει θα γίνει, πάρ’ το χαμπάρι Μιχαλάκη, «το πετρωμένο φαγείν αδύνατο» έλεγε ο παππούς μου που είχε τελειώσει το σχολαρχείο. Δηλαδή, άμα πετρώσει το φαΐ, άντε να το φας. Aσ’ τα να πάνε που λέει και ο Πάριος. – Το «πεπρωμένο φυγείν αδύνατο», ρε αγράμματε. Δηλαδή, είναι αδύνατο να ξεφύγεις τη μοίρα σου. «φυγείν», απαρέμφατο του «φεύγω». Δεν το θυμάσαι από το γυμνάσιο; Φεύγω, έφευγον, φεύξομαι, έφυγον, πέφευγα, τον υπερσυντέλικο τον ξέχασα. – Τι με λες τώρα, ρε Μιχαλάκη; Εγώ ξέρεις πόσες τάξεις πήγα στο γυμνάσιο; Ε, ξέρεις; Μία. Ναι μία. Κάτι οι παρέες, κάτι τα οικονομικά της οικογένειας. Στο πρώτο εξάμηνο έπεφτα σε πέντε μαθήματα. Στο δεύτερο σε όλα. Γύρισε φαρμακωμένη η κυρία Χαρίκλεια, η μάνα μου, απ’ το σχολείο, που πήγε να πάρει τους βαθμούς. Της τα ‘ψαλε κι ένας μαλάκας μαθηματικός. Πάρτε τον, την είπε, δεν κάνει για γράμματα. Γιατί, βρε αγόρι μου, έκανε η μάνα μου, όλο πίκρα. Και με πήρανε. Με στείλανε στο ΤΕΕ. Εκεί να δεις. Δυο μήνες δεν είχε πρόγραμμα, γιατί, λέει, είχανε ελλείψεις από προσωπικό. Τελικά ήρθανε κάνα-δυο καινούριοι, ήρθε και το πρόγραμμα. Πού ν’ αρχίσουμε όμως, δεν είχαμε βιβλία. Ερχόταν ένας ψηλέας. Με μούσι και ζιβάγκο, και μας έκανε «Πολιτική Αγωγή». Ξέρεις ε; Τι είναι Δημοκρατία, τι είναι Σύνταγμα, για την ΕΟΚ και τα τέτοια. Λέω και γω ένα πρωί στον πατέρα μου. Ρε πατέρα, δε γίνεται να πάω στ’ αγγλικά; Εδώ πιο κάτω άνοιξε ένα εγγλεζάδικο. Ολα τα παιδιά της γειτονιάς εκεί πάνε. Χρειάζονται τα αγγλικά. Είναι πρώτη γλώσσα στον κόσμο. Θες με τα όπλα, θες με την «κόκα-κόλα» επιβάλλεται, πώς να το κάνουμε. Με στείλανε και κει. Μόλις τελείωσε ο πρώτος μήνας, μπαίνει στην αίθουσα η εγγλέζα με ένα μίνι μέχρι τον αφαλό, κι όλο θλίψη. Ξέρετε παιδιά, μας κάνει, ακρίβυνε το ΙΚΑ, το ενοίκιο, το ηλεκτρικό. Από τον άλλο μήνα θα πληρώνετε χίλιες δραχμές παραπάνω. Τότε ζούσανε ακόμα οι δραχμές. Δαγκώθηκε ο πατέρας μου. Τα ‘δωσε. Υστερα από δυο μήνες να πάλι η εγγλέζα με το μίνι. Ξέρετε παιδιά το ΙΚΑ. Ούτε έμεινα για ν’ ακούσω παρακάτω. Πήρα την τσάντα μου και έφυγα. Πάνε και τ’ αγγλικά. Εμεινα με το ΤΕΕ και τον ψηλέα με το μούσι, το ζιβάγκο και την «Πολιτική Αγωγή». Στο μεταξύ, εγώ καταλάβαινα πως κάτι δεν πήγαινε καλά στο σπίτι μας. Ο πατέρας όλο έβηχε και έβηχε και η μάνα μου να ψευτοκλαίει πίσω από τις κουρτίνες. Ενα πρωί, λοιπόν, όλα βλέπεις τα κακά το πρωί συμβαίνουν. Και τον Μπελογιάννη πρωί δεν τον σκοτώσανε; Με φωνάζει ο πατέρας μου. Παντελή, με λέει. Εγώ δεν είμαι καλά. Οπου να ‘ναι θα σταματήσω κι απ’ τη δουλιά. Οπως καταλαβαίνεις, πρέπει να δουλέψεις και συ. Να ξεκουραστεί κι η μάνα σου, που χάνει τα μάτια της στο βελόνι. Κατάλαβα. Σ’ ένα εξάμηνο πάρ’ τον κάτω τον κυρ Χαράλαμπο. Μείναμε οι δυο μας. Εγώ στην ΑΓΝΟ και η μάνα μου στο βελόνι. Δεν πέρασε ένα εξάμηνο πάρ’ την κάτω και την κυρία Χαρίκλεια. Ηρθα κι έμεινα μόνος μέσα σε ένα ολόκληρο σπίτι. Ενα βράδυ έκατσα μπροστά στον καθρέφτη και ξέσπασα στο κλάμα. Θυμήθηκα με τι καμάρι με πήγανε στο σχολείο την πρώτη μέρα. Αγιασμός, κακό. Το μεγάφωνο έπαιζε Θεοδωράκη. Παλιά κομμούνα, βλέπεις, ο διευθυντής. Με παππού στο ΕΑΜ, έτσι έλεγε, και τον Λένιν πίσω από το πέτο σε καρφίτσα. Κι από μπροστά, περάστε κύριε υπουργέ. Υπόκλιση μέχρι το μωσαϊκό. Αϊ σιχτίρ. – Και γιατί δεν παντρεύτηκες; Εγώ ξέρω πως η Αθηνούλα σε ήθελε. Το είχε πει και στην αδερφή μου. – Πού να παντρευτώ, ρε Μιχαλάκη. Με τρεις κι εξήντα; Ανειδίκευτος εργάτης, σου λέει ο άλλος. Γι’ αυτό επιμένω, δε γίνεται τίποτα. Nothing. – Τι δε γίνεται, δηλαδή. – Δε γίνεται να σταματήσουμε το κακό. Τα πράματα πήρανε το δρόμο τους. Δεν ακούς; Παγκοσμιοποίηση. Ολοι στο ίδιο καζάνι. Και το Ιράκ και οι Εγγλέζοι και οι Αμερικάνοι. Ασε τον Πούτιν τον μαλάκα. Δεν είδες πώς έγινε, σαν χοιρινή πανσέτα. – Να απεργήσουμε. – Ποιοι; Τρεις και ο κούκος. – Θα τους φωνάξουμε στο καφενείο του Μαργαρίτη. Θα ρθούνε και κάνα-δυο παιδιά από το ΠΑΜΕ να μας μιλήσουνε. – Τώρα, σώθηκες. Αμα ακούσουνε αυτοί ΠΑΜΕ, θα κουμπωθούνε όλοι τους. Χέστηδες είναι, δεν τους βλέπεις; Αλλος θέλει να δει Τσάμπιονς Λιγκ, άλλος τη δίκη της Δευτέρας. Η τηλεόραση, Μιχαλάκη, η τηλεόραση. Εκανε τον κύκλο ημικύκλιο. Κάτι οι ξανθιές με τα μπούτια έξω. Κάτι ο Τερζής κι ο Σάκης. Χάσαμε. Οι κομμουνιστές δεν τραγουδάνε ούτε κουνιούνται. Αγώνες σου λένε. Αγώνες και πάλη. Ρε, κάτσε εκεί που κάθεσαι καμένε. – Εσύ λέγε ό,τι θες. Εγώ από αύριο θ’ αρχίσω να μοιράζω την ανακοίνωση σε φέιγ βολάν. Μέρα, ώρα, διεύθυνση και κάνα-δυο λόγια για ενημέρωση. Ετσι κι έγινε. Μοιράσανε τα χαρτιά. Μοίρασε και ο Παντελής, με το ζόρι δυο-τρία. Η συγκέντρωση ορίστηκε την Παρασκευή το απόγεμα. Ούτε ματς είχε, ούτε σίριαλ, ούτε Πασχάλη Τερζή. Βάλανε και λίγο μουσική με τον Καζαντζίδη, αγοράσανε και κάνα-δυο μπουκάλια «κόκα-κόλα» και κάτι αρμυρά με την viza του Μιχαλάκη και περιμένανε. Οκτώ ήτανε η συγκέντρωση. Ηρθανε και τα παιδιά από το ΠΑΜΕ. Ολα τακτοποιημένα. Πήγε οκτώμισι, εννιά. Μέχρι τις εννιάμισι ήρθανε καμιά εικοσαριά από 320 που είχε το εργοστάσιο. Ν’ αρχίσουμε είπε ο Μιχαλάκης στα παιδιά του ΠΑΜΕ. Κι αρχίσανε. – Κατ’ αρχήν, σύντροφοι, λέει ο παμίτης, να σας ευχαριστήσουμε που ήρθατε, δε θα σας κουράσουμε. Μια ενημέρωση θα σας κάνουμε. Εγώ, έτσι, για τη γενική κατάσταση. Κι ο σύντροφος από δω θα σας μιλήσει για τις θέσεις του κόμματος. Με το που είπε «κόμματος» σηκώθηκαν δυο κι έφυγαν. – Τα πράματα, λοιπόν, φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, τα πράματα δεν πάνε καλά και θα πάνε ακόμα χειρότερα. Τώρα που τελείωσαν τα πανηγύρια και οι γιορτές, τα ποδόσφαιρα και τα τέτοια θα κληθούμε να σφίξουμε το ζωνάρι. Από τη μια μεριά ο ΣΕΒ, οι βιομήχανοι, δηλαδή, από την άλλη το Διεθνές Ταμείο και μεις στη μέση. Κάτι το ασφαλιστικό, κάτι το έλλειμμα και το χρέος, θα μας τρελάνουνε στα αντιλαϊκά. Το κεφάλαιο θέλει κι άλλο κεφάλαιο, το είπε κι ο Μαρξ. Η πλουτοκρατία θέλει να εξασφαλιστεί και φωνάζει. Ούτε επενδύσεις κάνει ούτε τίποτε. Μόνο το κόστος παραγωγής κοιτάει σαν τα μάτια της. Απολάει εργάτες, κλείνει εργοστάσια, τρομοκρατεί τον κόσμο της δουλιάς, την εργατική τάξη. Και οι τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ καλά κρατάνε. Το κεφάλαιο ελεύθερο για να ταξιδεύει παντού και να υποδουλώνει. Τα προϊόντα πάνε κι έρχονται χωρίς σύνορα, χωρίς τίποτε. Πας ν’ αγοράσεις πατάτες, να πούμε, και φλομώνει το μάτι σου στην εισαγωγή. Ολα ελεύθερα, ασύδοτα, δηλαδή. Μόνο οι πεινασμένοι, οι φτωχοί και οι διωγμένοι. Αυτοί είναι λαθρομετανάστες, σου λέει. Επάνω τους. Γι’ αυτό σας λέω. Αν δεν αντισταθούμε, θα χαθούμε. Ολοι μαζί. Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ πώς θα γενούνε τα σκοτάδια φως, έγραψε ο Χικμέτ. Το «καούμε», βέβαια, στην περίπτωση αυτή, δε σημαίνει θάνατο. Σημαίνει ζωή. Εδώ τελείωσε. Υστερα σηκώθηκε ο άλλος ο σύντροφος. Είπε για το κόμμα, για τους αγώνες του, για το συλλαλητήριο. Είπε, ακόμα, πως όσοι ανέχονται αυτή την κατάσταση είναι και οι ίδιοι ένοχοι. Δυο-τρεις χειροκρότησαν κιόλας. Και η συγκέντρωση τελείωσε κατά τις δέκα. Πριν να διαλυθούν, σηκώθηκε ο Μιχαλάκης και ρώτησε αν ήθελε κανείς να τοποθετηθεί ή να ζητήσει διευκρινίσεις για την απεργία. Κανένας. Στο μεταξύ, στο καφενείο είχανε μείνει καμιά δεκαπενταριά. Σε μια γωνία του καφενείου ο Παντελής πήρε ένα μπουκάλι ρετσίνα και κουτσόπινε. Ησυχία. Τη Δευτέρα άρχισε η απεργία. Την πρώτη μέρα από τους 320 δεν πήγανε στη δουλιά οι 300. Η καθοδήγηση έτριβε τα χέρια της. Την άλλη το ίδιο, την άλλη, την άλλη. Καμιά είδηση από την εργοδοσία. Μόνο με το κλείσιμο της βδομάδας βγήκε στην καγκελόπορτα του εργοστασίου μια ανακοίνωση. Οσοι δεν πάνε τη Δευτέρα για δουλιά απολύονται, έλεγε η ανακοίνωση. Και τα μεροκάματα της απεργίας κομμένα. Τη Δευτέρα ο Μιχαλάκης κατέβηκε από τις έξι. Αρχισε να μετράει. Ενας, δύο, τρεις, εκατόν είκοσι, διακόσιοι, 310. Οι υπόλοιποι δέκα έκατσαν στο απέναντι πεζοδρόμιο και άνοιξαν τα δεματάκια τους. Ωρα επτά. Ο Παντελής άνοιξε το δικό του το δεματάκι. Ψωμί, τυρί και μια ντομάτα. Κοίταξε τον Μιχαλάκη και τα μάτια του ήτανε δακρυσμένα. – Τι γίνεται για; – Τι να γίνει. Εγώ ξέρεις τι λέω; – Τι; – Καλά μας κάνουνε. Αφεντικά είναι, αυτή τη δουλιά ξέρουνε. Υστερα πλησίασε τον Παντελή, τον χτύπησε στην πλάτη και τον κοίταξε βαθιά στα μάτια. – Κερδίσαμε εσένα όμως. Κάτι είναι κι αυτό! Του Γ. Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ (Διήγημά του δημοσιευμένο στο Ριζοσπάστη της 21ης Νοέμβρη του 2004)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου Τη νύχτα της 25ης προς 26η Νοεμβρίου του 1942 εκατόν πενήντα αντάρτες του ΕΛΑΣ, με επικεφαλής τον Αρη Βελουχιώτη, εξήντα αντάρτες του ΕΔΕΣ, με επικεφαλής τον Ναπολέοντα Ζέρβα και δώδεκα Αγγλοι σαμποτέρ, με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη Εντι Μάγιερς και υπαρχηγό τον ταγματάρχη Κρις Γουντχάουζ ανατίναξαν τη γέφυρα του Γοργοπόταμου1. Το σχέδιο ανατίναξης ήταν των Εγγλέζων. Το είχε επεξεργαστεί ο Ε. Μάγιερς, που ήταν ειδικός σ’ αυτού του είδους τα σαμποτάζ. Το σχέδιο όμως της επίθεσης για την κατάληψη της γέφυρας -έτσι ώστε να είναι δυνατή η υπονόμευση και ανατίναξή της- συζητήθηκε ανάμεσα στον Αρη, τον Ζέρβα και τους Βρετανούς και στην τελική του μορφή διατυπώθηκε από τον αρχηγό του ΕΛΑΣ με τη «Διαταγή Επιχείρησης», που ο ίδιος υπαγόρευσε στον Κωστούλα Αγραφιώτη (Κώστα Καβρέτζο) λίγες ώρες πριν εκδηλωθεί η επιχείρηση. Στη διαταγή αυτή -όπως διασώθηκε από μαρτυρίες αγωνιστών2- προβλέπονταν τα εξής: Το νότιο βάθρο της γέφυρας με φρουρά 80 Ιταλών και πλήρη οχύρωση αναλάμβανε να καταλάβει τμήμα 60 ανταρτών του ΕΛΑΣ με αρχηγό τον Κωστούλα. Το βόρειο βάθρο της γέφυρας, που φυλασσόταν από 30 Ιταλούς και είχε εγκατεστημένα δύο δίκαννα αντιαεροπορικά ικανά να χρησιμοποιηθούν και κατά επιγείων στόχων, αναλάμβανε τμήμα 20 ανταρτών του ΕΔΕΣ, με επικεφαλής τους ανθυπολοχαγούς Παπαχρήστου και Πετροπουλάκη. Η υπονόμευση και ανατίναξη της γέφυρας ανατέθηκε σε ειδικευμένους Βρετανούς σαμποτέρς στους οποίους δόθηκε βοήθεια λίγων εκπαιδευμένων ανδρών του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ. Επίσης, δυο ομάδες του ΕΛΑΣ, με 15 άνδρες η κάθε μία και έναν Βρετανό σαμποτέρ, ανέλαβαν να υπονομεύσουν τη σιδηροδρομική γραμμή ένα χιλιόμετρο περίπου προς το νότο κι ένα χιλιόμετρο προς το βορρά, έτσι ώστε να αποκλειστεί η δυνατότητα αποστολής ενισχύσεων στον εχθρό με τρένο. Αρχηγός της μίας ομάδας τέθηκε ο Διαμαντής (Γιάννης Αλεξάνδρου) και της άλλης ο Ηρακλής (Κώστας Σκαρμούτσος). Επιπλέον, μια ομάδα 15 ΕΛΑΣιτών με αρχηγό το Χρυσιώτη ανέλαβε να καταστρέψει με βενζίνη την ξύλινη οδική γέφυρα του ποταμού για την περίπτωση που θα έκαναν την εμφάνισή τους από κει εχθρικές ενισχύσεις, ενώ μια άλλη ομάδα από οκτώ άνδρες του ΕΔΕΣ, με επικεφαλής τον υπασπιστή του Ζέρβα Μ. Μυριδάκη ανέλαβε να εξουδετερώσει το πολυβολείο που πιθανόν να υπήρχε. Στην περίπτωση που δεν υπήρχε πολυβολείο αποστολή της ήταν να ενισχύσει την Ομάδα Κωστούλα. Τέλος, μία ομάδα από δέκα άνδρες του ΕΔΕΣ ανέλαβε να πλευροκοπήσει τους Ιταλούς νοτιότερα της άμυνας του νότιου βάθρου. Γενική εφεδρεία ορίστηκε ομάδα 30 ανδρών του ΕΛΑΣ με αρχηγό τον Δ. Δημητρίου – Νικηφόρο. Χρόνος έναρξης της επιχείρησης καθορίστηκε η 11η βραδινή της 25ης Νοεμβρίου 1942 και η γενική αρχηγία ανατέθηκε στο Ν. Ζέρβα. Πριν προχωρήσουμε να δούμε πώς εξελίχθηκε η όλη επιχείρηση ας παρακολουθήσουμε όσα προηγήθηκαν αυτής: Ηταν σούρουπο της 28ης Σεπτεμβρίου του 1942, γύρω στις 8.30 μ.μ., όταν από το αεροδρόμιο Φαγίντ της Αιγύπτου απογειώθηκαν, με προορισμό την ηπειρωτική Ελλάδα, τρία βρετανικά αεροπλάνα. Το καθένα από αυτά μετέφερε από μία ομάδα τεσσάρων σαμποτέρ, όπου ένας ήταν αρχηγός, ένας ειδικός στις ανατινάξεις, ένας χειριστής ασυρμάτου κι ένας γνώστης της ελληνικής γλώσσας. Μετά τα μεσάνυχτα της 28ης προς 29η Σεπτεμβρίου τα αεροπλάνα βρίσκονταν πάνω από τα βουνά της Ρούμελης, με τους σαμποτέρ έτοιμους να πέσουν στα προκαθορισμένα σημεία, όπου θα έπρεπε υπήρχαν αναμμένες φωτιές: Η πρώτη και η τρίτη ομάδα θα έπεφταν στην Γκιώνα και η δεύτερη στην περιοχή του Ν. Ζέρβα στο Σακαρέτσι. Ομως φωτιές δεν εντοπίστηκαν, ρίψη αλεξιπτωτιστών δεν έγινε και ύστερα από άσκοπους γύρους δύο ωρών τα αεροπλάνα γύρισαν στη βάση τους. Δύο ημέρες αργότερα η επιχείρηση επαναλήφθηκε. Αυτή τη φορά με μεγαλύτερη επιτυχία. Ετσι οι δύο από τις τρεις ομάδες έπεσαν στην περιοχή της Γκιώνας, ενώ η τρίτη έπεσε στην περιοχή του Καρπενησιού σε επόμενη επιχείρηση, περίπου ένα μήνα αργότερα3. Οι τρεις ομάδες των Βρετανών σαμποτέρ είχαν έρθει στην Ελλάδα ύστερα από απόφαση του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής, με άμεσο στόχο να εκτελέσουν μια αποστολή με την κωδική ονομασία “HARLING”. Η αποστολή αυτή προέβλεπε να ανατιναχτεί μία από τις γέφυρες Παπαδιάς, Ασωπού ή Γοργοπόταμου. Πέρα όμως από τον άμεσο στόχο υπήρχε κι ένας μακροπρόθεσμος στρατηγικός στόχος αναφορικά με την αγγλική παρουσία στην Ελλάδα. Η Μεγάλη Βρετανία επιδίωκε να εδραιώσει την παρουσία της στη χώρα και να θέσει κάτω από τον έλεγχό της τόσο τις ανταρτικές ομάδες όσο και ευρύτερα το αντιστασιακό κίνημα, πράγμα που σήμαινε πως κάποιοι από τους σαμποτέρς είχαν αποστολή να μείνουν στα ελληνικά βουνά και μετά το πέρας της αποστολής “HARLING”. Αξίζει να προσέξει κανείς, για να καταλάβει του λόγου το αληθές, ότι ολόκληρης της βρετανικής αποστολής των 12 σαμποτέρ ηγούνταν οι Ε. Μάγιερς και Κρις Γουντχάουζ, δύο καθόλου τυχαίοι άνθρωποι που διατέλεσαν αρχηγοί της αγγλικής στρατιωτικής αποστολής στο ελληνικό αντάρτικο, κάνοντας ό,τι ήταν δυνατό για την εδραίωση της βρετανικής κυριαρχίας πάνω στις ελληνικές υποθέσεις. Εξίσου αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι οι δώδεκα Αγγλοι σαμποτέρ -και κυρίως οι αρχηγοί τους- ερχόμενοι στην Ελλάδα, είχαν οδηγίες, κι έκαναν ό,τι ήταν δυνατό γι’ αυτό, να έρθουν σε επαφή με τον Ν. Ζέρβα, αγνοώντας επιδεικτικά τον ΕΛΑΣ, έχοντας την πεποίθηση ότι οι ανταρτικές δυνάμεις του ΕΔΕΣ ήταν αρκετές για την εκτέλεση της αποστολής «Harling». Ο Richard Clogg γράφει πως, ούτε ο Ε. Myers «ούτε ο Woodhouse ενημερώθηκαν πριν φύγουν από το Κάιρο για την ύπαρξη του ΕΑΜ ή του στρατιωτικού του σκέλους, του ΕΛΑΣ», παρ’ όλο που οι αρμόδιες βρετανικές αρχές είχαν λεπτομερείς πληροφορίες4. Το πιθανότερο, όμως, είναι πως και οι δύο αυτοί -και ο Myers και ο Woodhouse είχαν καλή γνώση των ελληνικών πραγμάτων. Αλλά κι αν δεν είχαν, η πανθομολογούμενη, τόσο προκλητική, αγνόηση του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ από την επίσημη Αγγλία φανερώνει και τις πραγματικές προθέσεις της πάνω στο ελληνικό κίνημα αντίστασης και γενικότερα στις ελληνικές υποθέσεις. Παρ’ όλα αυτά, οι Αγγλοι σαμποτέρς αναγκάστηκαν να συνεργαστούν με τον ΕΛΑΣ, όταν διαπίστωσαν ότι ο Ζέρβας όχι μόνο δε διέθετε τις απαραίτητες δυνάμεις για την επιχείρηση HARLING, αλλά και οι δυνάμεις που διέθετε ήταν πολύ μικρότερες απ’ αυτές του ΕΛΑΣ. Ο ΕΛΑΣ μπαίνει στην επιχείρηση Στις 12 Νοεμβρίου του 1942, ένα τμήμα 60 ανδρών του Ζέρβα και ο Αγγλος ταγματάρχης Κρις Γουντχάουζ ξεκίνησαν από το Αργύρι για την Γκιώνα. Την επομένη, ο αρχηγός του ΕΔΕΣ έστειλε γράμμα στον Αρη Βελουχιώτη, που βρισκόταν στη Φραγκίστα, με το οποίο του ζητούσε να συναντηθούν στη Βίνιανη. Ο Αρης ανταποκρίθηκε αμέσως αποδεχόμενος την πρόσκληση5 και οι δύο άνδρες συναντήθηκαν στις 14 Νοεμβρίου, στο συμφωνημένο μέρος, όπου ο αρχηγός του ΕΛΑΣ, αφού ενημερώθηκε για την αποστολή της ανατίναξης μίας εκ των τριών γεφυρών, χωρίς περιστροφές ενέταξε αμέσως τις αντάρτικες δυνάμεις που διέθετε στην επιχείρηση. Στο θέμα αυτό, της συμμετοχής δηλαδή του ΕΛΑΣ στην επιχείρηση HARLING, εκ των υστέρων, τόσο από τους Ελληνες όσο και από τους Εγγλέζους – αντιπάλους του ΕΑΜικού κινήματος επιχειρήθηκε να διαστρεβλωθεί η ιστορική αλήθεια. Ο Ζέρβας, για παράδειγμα, σε διάφορα γραπτά του της μεταπολεμικής περιόδου -αλλά και στα απομνημονεύματά του- εμφανίζει τον Αρη σαν ένα άτομο εντελώς άβουλο, που δεν μπορούσε να πάρει την παραμικρή απόφαση αν δεν του την υπαγόρευε η ηγεσία το ΕΑΜ από την Αθήνα. Φτάνει, μάλιστα, στο σημείο να υποστηρίξει πως ούτε λίγο ούτε πολύ εκβίασε τον Αρη, κι έτσι συμμετείχε ο ΕΛΑΣ στην επιχείρηση6. Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος κινούνται και οι μαρτυρίες των Εγγλέζων. Ο Κρις Γουντχάουζ, για παράδειγμα, γράφει7: «Οταν ο Αρης κατάλαβε ότι η επίθεση θα γινόταν, έστω και χωρίς τις δικές του δυνάμεις, δε διακινδύνευσε ν’ αφήσει τον Ζέρβα να πάρει όλη τη δόξα: προσφέρθηκε αμέσως να συνεργαστεί». Ολα αυτά, φυσικά, στερούνται σοβαρότητας. Ούτε ο Αρης υπήρξε άβουλος ούτε ο ΕΛΑΣ σύρθηκε στην επιχείρηση, της οποίας κανείς δεν αρνείται ότι σήκωσε το κύριο βάρος8. Η επιχείρηση εκτελείται επιτυχώς Η γέφυρα που τελικά επιλέχθηκε να ανατιναχτεί ήταν αυτή του Γοργοπόταμου. Η επιχείρηση στέφθηκε με επιτυχία και ολοκληρώθηκε στις 2. 21′ της 26ης Νοεμβρίου, αφού προηγουμένως ρίχτηκε στη μάχη και η εφεδρική δύναμη του Νικηφόρου, δεδομένου ότι οι δυνάμεις του ΕΔΕΣ, που είχαν αναλάβει το βόρειο βάθρο της γέφυρας τρόμαξαν μπρος στα ιταλικά πυρά και υποχώρησαν. «Οι αντάρτες, που δεν ήταν συνηθισμένοι σε τέτοιας μορφής επιχείρηση -θα γράψει αργότερα ο Ε. Μάγιερς9- δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν το έντονο πυρ και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν σ’ ένα άλλο σημείο κάλυψης». Για τη στρατιωτική σημασία που είχε η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου, έχουν γραφεί πολλά. «Ηταν πολύ σημαντικό -αναφέρει Ο Ε. Μάγιερς10- να παρεμποδίσουμε με κάθε τρόπο τις προσπάθειες του εχθρού να ενισχύσει τις βάσεις του κατά μήκος της βορειοαφρικανικής ακτής, φέρνοντας προμήθειες διά θαλάσσης από τη Νότια Ευρώπη». Αλλά και οι Γερμανοί σε απόρρητη επίσημη έκθεσή τους, που συνέταξαν στις 9/4/1943 επιτελείς του ειδικού γραφείου Αϊνς Τσε της Θεσσαλονίκης θεωρούσαν τα σαμποτάζ των ανταρτών και ειδικά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου, ενέργειες «με σκοπό να παρεμποδίσουν την ομαλή λειτουργία της επιμελητείας και τις ενισχύσεις προς το γερμανικό εκστρατευτικό σώμα στη Βόρεια Αφρική από τις στρατοπεδευμένες στην Ελλάδα γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις»11. Την αντίθετη ακριβώς άποψη διατυπώνει ο Χ. Φλάισερ: «Σχεδόν σε κάθε σχετικό βιβλίο -γράφει12- συναντά κανείς τον στερεότυπο ισχυρισμό, ότι η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου παρέλυσε την κύρια γραμμή εφοδιασμού του Ρόμελ για έξι αποφασιστικές βδομάδες ή μάλιστα ότι σταμάτησε τον ίδιο στην ”πορεία του για την Αλεξάνδρεια”. Στην πραγματικότητα η προέλαση του Ρόμελ είχε καθηλωθεί μήνες ενωρίτερα. Στις 25/11 η συμμαχική αντεπίθεση είχε επιτύχει την ανάκτηση ολόκληρης της Κυρηναϊκής, το Αφρικα Κορ του Ρόμελ είχε εκτοπιστεί ως την Ελ Αγκάιλα, τόσο μακριά δυτικά ώστε ο εφοδιασμός μέσω της Ελλάδας δεν παίζει πλέον ρόλο. Ο ίδιος ο Χίτλερ εκφράζει στις 18/12/42, τη λύπη του για το ”πόσο δυσάρεστη” ήταν η ανατίναξη της γέφυρας- αλλά μόνο σε ό,τι αφορούσε τον εφοδιασμό των στρατευμάτων στην Ελλάδα». Την ίδια άποψη με τον Φλάισερ, με παρόμοια επιχειρήματα, υποστηρίζει και ο Σ. Γρηγοριάδης13. Μπορούμε, επομένως, να συμπεράνουμε πως και αν ακόμη η επιχείρηση σχεδιάστηκε για να δημιουργήσει προβλήματα στον Ρόμελ, τελικά δεν μπόρεσε να εξυπηρετήσει έναν τέτοιο σκοπό. Ομως, «αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις δολιοφθοράς του Β’ Παγκοσμίου πολέμου»14, και υπήρξε ένα γεγονός σπουδαίας σημασίας για τον αγώνα του ελληνικού λαού κατά της τριπλής (Γερμανικής, ιταλικής και Βουλγαρικής) κατοχής διότι αναπτέρωσε το ηθικό των απλών ανθρώπων, εξύψωσε το γόητρο των αντιστασιακών οργανώσεων και συνέβαλε στη μαζικοποίηση τους. Αντί επιλόγου Ο επίλογος της επιχείρησης HARLING γράφτηκε δυο μέρες μετά την ανατίναξη της γέφυρας, όταν οι Ιταλοί προχώρησαν στην άνανδρη μέθοδο των αντιποίνων για εκφοβισμό του λαού. Ετσι, αφού παρέλαβαν από τις φυλακές της Λαμίας 14 πατριώτες, τους 7 τους εκτέλεσαν μπροστά στην γκρεμισμένη γέφυρα και τους υπόλοιπους τους εκτέλεσαν στα Καστέλια της Παρνασσίδας, απ’ όπου και κατάγονταν, μαζί με άλλους 10 κατοίκους. Πιο επαίσχυντη, όμως, από τη συμπεριφορά των κατακτητών ήταν η μικροψυχία των «συμμάχων». Το BBC, για παράδειγμα, ενώ ανακοίνωσε την επιτυχία της επιχείρησης αποσιώπησε εντελώς τη συμμετοχή του ΕΛΑΣ, μεταδίδοντας ότι τη γέφυρα ανατίναξαν οι αντάρτες του ΕΔΕΣ και οι Αγγλοι σαμποτέρς.!!! Αργότερα, όταν υποχώρησαν, κάπως, οι πολιτικές σκοπιμότητες ο Κρις Γουντχάουζ -χωρίς να παραιτείται από την προσπάθεια υποβάθμισης του ρόλου του ΕΛΑΣ- έγραψε ότι ο Γοργοπόταμος ήταν μια επιχείρηση «που ίσως δε θα γινόταν αν δεν ήταν ο Ζέρβας και δε θα σημείωνε επιτυχία αν δεν ήταν ο Αρης Βελουχιώτης» (Ριζοσπάστης)

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ 🚩☭ 🚩ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ‼ 🔴Σαν σήμερα 26 Νοέμβρη το 1940 ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης γράφει το δεύτερο ανοιχτό του γράμμα προς τον λαό της Ελλάδας, με το οποίο έπαιρνε καταδικαστική θέση ενάντια στον συνεχιζόμενο ελληνοϊταλικό πόλεμο. 🚩«Ολόκληρος ο λαός της Ελλάδας ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος και χάλασε τα σχέδια του φασισμού. Με το αίμα του ο λαός εξασφάλισε τη λευτεριά και την ανεξαρτησία του. Εξω απ’ αυτά η Ελλάδα δεν έχει καμιά θέση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία και την Ιταλία – Γερμανία. Αφού ο λαός μας υπερασπίσει αποτελεσματικά την ανεξαρτησία και την εθνική λευτεριά του, σήμερα ένα μονάχα πράμα θέλει: Ειρήνη και ουδετερότητα με τούτους τους όρους: 1) Να ξανάρθουν τα πράγματα όπως ήταν στις 28 του Οχτώβρη 1940 δίχως καμιά εδαφική – οικονομική – πολιτική ζημιά σε βάρος της Ελλάδας, 2) Οι πολεμικές δυνάμεις της Αγγλίας να φύγουν όλες απ’ τα χώματα και τα νερά της Ελλάδας. Με βάση τους δυο αυτούς όρους να ζητήσουμε αμέσως απ’ την κυβέρνηση της ΕΣΣΔ να μεσολαβήσει για να γίνει ελληνοϊταλική ειρήνη. Αυτό είναι σήμερα το μοναδικό εθνικολαϊκό συμφέρο. Και η πράξη έχει αποδείξει ότι μόνον η ΕΣΣΔ σήμερα έσωσε την ειρήνη και ουδετερότητα της Γιουγκοσλαβίας – Βουλγαρίας – Τουρκίας. 26 του Νοέμβρη 1940 Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ Υ.Γ. Είμαστε υποχρεωμένοι να ζητήσουμε ειρήνη έντιμη και δίχως κυρώσεις και για να ξεκαθαρίσουμε άλλη μια φορά τόσο τον εθνικό – αμυντικό – απελευθερωτικό χαρακτήρα του πολέμου που κάνουμε, όσο και ότι είμαστε ξένοι προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κάνουν οι πλουτοκρατικές μεγάλες δυνάμεις. Αν σήμερα δε δουλέψουμε για μια έντιμη ειρήνη, ο πόλεμος θα χάσει για μας τον εθνικό αμυντικό χαραχτήρα του, θα γίνει καταχτητικός και τότε θα έχει αντίθετο το λαό». Το γράμμα αυτό δεν είδε το φως της δημοσιότητας παρά μόνο την 9η Μάρτη 1947, που η Γενική Ασφάλεια το έδωσε στον αθηναϊκό Τύπο και δημοσιεύτηκε σε όλες τις αστικές εφημερίδες. Μέχρι τότε παρέμενε τελείως άγνωστο. Αμέσως μετά τη δημοσίευση από τη Γενική Ασφάλεια του δεύτερου γράμματος, ο Ν. Ζαχαριάδης γράφει στον «Ριζοσπάστη» της 11 Μάρτη 1947 το παρακάτω σημείωμα, με τα αρχικά Ν. Ζ. «Αγαπητέ Ρίζο Η Γενική Ασφάλεια αποφάσισε, επιτέλους (!), να δημοσιεύσει από το αρχείο της το δεύτερο γράμμα μου. Και, φυσικά από “κακή συνήθεια” που της κατάντησε δεύτερη φύση, δεν μπορεί κι εδώ, όπως και στο πρώτο γράμμα μου, ν’ αποφύγει τις πλαστογραφήσεις και παραποιήσεις. Οπως είναι κιόλας γνωστό, στο πρώτο γράμμα μου είχε κολλήσει, πλαστογραφώντας το, την επικεφαλίδα: “Προς τον κ. Μανιαδάκη κλπ.” πράγμα που εγώ δεν είχα γράψει. Κάτι σχετικό γίνεται και με το δεύτερο γράμμα. Το γράμμα αυτό δεν το έστειλα εγώ στον Μεταξά. Το απηύθυνα τότε στην “Προσωρινή Διοίκηση” του ΚΚΕ για να το στείλει αυτή. Φυσικά η “Προσωρινή Διοίκηση” του ΚΚΕ δεν τόστειλε γιατί “δε συμφωνούσε” με τη γραμμή που έβαζα. Και δε συμφωνούσε γιατί ήταν κατασκεύασμα και όργανο του Μανιαδάκη. Μάλιστα τότε οι Μανιαδάκης – Παξινός – Χαραλαμπίδης έβαλαν το “θεωρητικό” της “Προσωρινής Διοίκησης” Τυρίμο και μου έγραψε μια μακρόσυρτη απάντηση για να δικαιολογήσει και θεμελιώσει “θεωρητικά” την άρνηση αυτή της “Προσωρινής Διοίκησης”. Εννοείται πως ο Τυρίμος δε μου παρουσιάστηκε με το όνομά του, μα αυτός ήταν ο δράστης της απάντησης εκείνης. Η απάντηση εκείνη ξεσκέπαζε τελειωτικά το χαφιεδικό ρόλο της “Προσωρινής Διοίκησης”. Και ένας λόγος που το δεύτερο γράμμα τόστειλα στην “Προσωρινή Διοίκηση” ήταν ακριβώς αυτός. Ηθελα να τους αναγκάσω να πάρουν ανοιχτή θέση για να ξεσκεπαστούν. Αυτό το δεύτερο και έγινε. Η διχτατορία, τότε, δεν τόλμησε να δημοσιεύσει το “προδοτικό” εκείνο γράμμα και να με στείλει παράλληλα στο στρατοδικείο αφού με κρατούσε στα χέρια της και μια και επρόκειτο για πράξη “εσχάτης προδοσίας”. Και δεν τάκανε όλα αυτά η διχτατορία τότε γιατί καταλάβαινε ότι η γραμμή που έβαζε το δεύτερο γράμμα ήταν μια εθνική – πατριωτική γραμμή, που κάλυπτε πέρα για πέρα τα εθνικά συμφέροντα και ανταποκρινόταν στη θέληση του λαού. Οι τεταρτοαυγουστιανοί απ’ τη Γενική Ασφάλεια, με εντολή της κυβέρνησης δημοσιεύουν τώρα, ύστερα από εξήμισυ χρόνια, το γράμμα εκείνο, νομίζοντας πως έτσι θα ενισχύσουν κάπως τη σάπια προσφυγή τους στον ΟΕΕ. Θέλουν να δείξουν κυρίως στους Αγγλοσάξωνες αφέντες τους ότι ήσαν πάντα λακέδες τους και ότι το ΚΚΕ και τότε πάλευε ενάντια σε οποιαδήποτε ιμπεριαλιστική υποδούλωση της Ελλάδας, ενάντια στον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό και για την εθνική ανεξαρτησία, όπως αγωνίζεται και σήμερα. Φυσικά, όπως τότε έτσι και τώρα, αυτό ήταν και είναι για το ΚΚΕ η πιο εθνική – πατριωτική αποστολή και η πιο μεγάλη τιμή. Δείχνει ακόμα αυτό την αδιάσπαστη συνέπεια και συνέχεια που έχει η αντιιμπεριαλιστική και λαϊκή πολιτική του Κόμματός μας. Οταν η “Προσωρινή Διοίκηση” αρνήθηκε να δημοσιεύσει το δεύτερο γράμμα, αναγκάστηκα να αποτανθώ τότε με δικό μου μέσο που προσπάθησα να βρω μέσα από τα μπουντρούμια της Γενικής Ασφάλειας, μόνος μου και απευθείας, προς το Κόμμα και προς το λαό. Και έδωσα άλλο γράμμα – το τρίτο αυτό – στον Λιανόπουλο. Εκεί έβαζα τη γραμμή του δεύτερου γράμματος και ξεσκέπαζα τη χαφιέδικη “Προσωρινή Διοίκηση”. Ομως και ο Λιανόπουλος που πήρε το τρίτο αυτό γράμμα, αποδείχτηκε προδότης του αγώνα μας. Ετσι ούτε αυτό έφτασε έγκαιρα στον προορισμό του. Τώρα η Γενική Ασφάλεια, δημοσιεύοντας το δεύτερο γράμμα μου προσφέρει, άθελά της βέβαια, υπηρεσίες στο ΚΚΕ που τόσο μισεί. Μια απ’ αυτές είναι και το ότι ομολογεί έτσι ανοιχτά πως η “Προσωρινή Διοίκηση” ήταν κατασκεύασμά της. Αυτό θα βοηθήσει ορισμένους να ξεκαθαρίσουν κάποιες συγχύσεις που ακόμα τους μπέρδευαν. Η δημοσίευση του δεύτερου γράμματος πρέπει ακόμα να δώσει αφορμή σε μερικούς που πήραν μέρος “καλή τη πίστει”, όπως λεν, στην κίνηση της “Προσωρινής Διοίκησης”, να διασαφηνίσουν τη θέση τους και το ρόλο τους τόσο γενικά όσο και ειδικότερα γύρω απ’ το δεύτερο γράμμα. Ασφαλώς η Γενική Ασφάλεια και τα όργανά της που, όπως στον καιρό του Μανιαδάκη, διευθύνουν και τώρα προσωπικά την αντικομμουνιστική δουλιά της, αποβλέπουν ακόμα στο να δόσουν “όπλα” και στους διάφορους συνεργάτες τους, “αντιπολιτευόμενους του ΚΚΕ” και τροτσκιστές ενάντια στο Κόμμα μας. Συμφωνάμε απόλυτα με την πρόθεσή της αυτή και θα την παρακαλούσαμε να συνεχίσει και να δημοσιεύσει και τα άλλα “ντοκουμέντα” μας που κρατά στα χέρια της και που τα πήρε χάρη στην “Προσωρινή Διοίκηση”, τον Λιανόπουλο είτε άλλους πράκτορές της. Αθήνα, 9 του Μάρτη 1947». (Ριζοσπάστης)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.

Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.

🚩☭🚩Ο Φρίντριχ Ενγκελς 🚩☭🚩 Ο Συνδημιουργός του μαρξισμού! Τεράστιο το θεωρητικό και πραχτικό επαναστατικό του έργο! 🚩☭🚩Σαν σήμερα το 1820 γεννιέται ο Φρίντριχ Ένγκελς (Friedrich Engels), ο μεγάλος δάσκαλος και ηγέτης του διεθνούς προλεταριάτου, ένας από τους θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού κορυφαία μορφή του παγκόσμιου εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Ο Φ. Ένγκελς από κοινού με τον Κ. Μαρξ συνδιαμόρφωσαν και θεμελίωσαν την επιστημονική κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης, αποδεικνύοντας το αναπόφευκτο, νομοτελειακό πέρασμα της κοινωνίας από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Και έδωσαν έτσι στην πρωτοπόρα επαναστατική τάξη τα όπλα για να γίνει τάξη για τον εαυτό της, προκειμένου να φέρει σε πέρας την ιστορική της αποστολή, την κοινωνική απελευθέρωση από την ταξική εκμετάλλευση. Ο Ένγκελς ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη θεμελίωση και την τεκμηρίωση της υλιστικής διαλεκτικής, αντιμετωπίζοντας πλήθος θεωρητικών προβλημάτων και αναλαμβάνοντας να αντικρούσει τις αντιεπιστημονικές απόψεις της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας. Ανάμεσα στα πολλά έργα του που ξεχώρισαν, το «Αντι – Ντύρινγκ», «η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους», «Ουτοπικός και Επιστημονικός Σοσιαλισμός», «Για το Ζήτημα της Κατοικίας» και πλήθος άλλα. Ο Ένγκελς συνδύασε τη συγγραφική του δραστηριότητα με την επαναστατική πάλη και πήρε μέρος σε πολλές επαναστατικές εξεγέρσεις, όπως στη Γερμανία και τη Γαλλία. https://youtu.be/-hhOhmYpgRA?si=QHih90JxRIP4LHwb ΟΤΑΝ Ο ΜΑΡΞ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΕΝΓΚΕΛΣ OFFICIAL TRAILER Ο θάνατός του, αν και αναμενόμενος μιας και ο Ένγκελς ήταν άρρωστος από καιρό, έπεσε σαν κεραυνός στο διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα. Ο Βίλχελμ Λίμπκνεχτ, ένας από τους ηγέτες τότε του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, που είχε γνωριστεί και συνεργαστεί με τον Μαρξ και τον Ενγκελς, έγραψε: «Ο Στρατηγός (σ.σ. έτσι χαρακτήριζαν τον Ένγκελς) πέθανε χθες τη νύχτα 10.30… Παρόλο που το θάνατό του τον περιμέναμε, το πλήγμα ωστόσο ήταν σκληρό, φοβερό. Είχε πέσει σαν δέντρο που το κόβουν, ο γιγάντιος ήρωας του πνεύματος που είχε θεμελιώσει μαζί με τον Μαρξ τον επιστημονικό σοσιαλισμό και είχε διδάξει την τακτική του σοσιαλισμού… ο φίλος, ο σύμβουλος, ο οδηγός, ο μαχητής ήταν νεκρός». ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΝΤΙΕΓΚΟ ΡΙΒΕΡΑ ο μεγάλος Μεξικανός ζωγράφος που ”έφυγε” σα σήμερα το 1957 Το 1930 γνωστός πια και στις ΗΠΑ, έπειτα από μια αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, ανέλαβε τη δημιουργία τοιχογραφιών σε διάφορες πόλεις. Ο ”φιλότεχνος” μεγιστάνας Ροκφέλερ του ανεθεσε να τοιχογραφησει το Κέντρο Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης το 1933. Ο Ριβιερα λοιπον φιλοτεχνησε μια τεραστια τοιχογραφια με τιτλο ”Ο άνθρωπος σε ένα σταυροδρόμι αναζητά την ελπίδα για ένα υψηλό όραμα, ένα νέο και καλύτερο μέλλον”. Η τοιχογραφία του έδειχνε δύο εκδοχές μέλλοντος: μια καπιταλιστική κόλαση κι έναν κομμουνιστικό παράδεισο. Σαν να μην έφτανε αυτό, πρόσθεσε κι ένα πορτρέτο του Λένιν. Οι καπιταλιστές του Μανχάταν έγιναν έξαλλοι… Ο Ροκφελερ την κατέστρεψε το 1934 επειδή αυτή η τοιχογραφία αποτελούσε ουσιαστικά έναν ύμνο για την επανάσταση του παγκόσμιου προλεταριάτου… Ο κορυφαίος ζωγράφος, ο κομμουνιστής Ριβέρα πήρε την εκδίκηση του: ξανάφτιαξε την τοιχογραφία στο Μεξικό, στο Palacio de Bellas Artes, περιλαμβάνοντας και ένα πορτρέτο του Ροκφέλερ, ο οποίος κρατούσε ένα ποτήρι μαρτίνι: προσωποποίηση της καπιταλιστικής παρακμής…

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

rizospastis.gr – «Εφυγε» ο καλύτερος όλων των εποχών

Σύνδεσμος • rizospastis.gr

rizospastis.gr – Η ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ

Σύνδεσμος • rizospastis.gr

Καλημέρα σε όλους . Φρίντριχ Ένγκελς 28 – 11 -1820/ 5 -8 -1895 Ο Φρίντριχ Ενγκελς υπήρξε κορυφαία μορφή του παγκόσμιου εργατικού επαναστατικού και Κομμουνιστικού κινήματος .Από κοινού με τον Μάρξ θεμελίωσαν την επιστημονική κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης , αποδεικνύοντας το αναπόφευκτο , νομοτελειακό πέρασμα της κοινωνίας από τον Καπιταλισμό στον Κομμουνισμό . Έδωσαν έτσι στην πρωτοπόρα επαναστατική τάξη το όπλο για να φέρει εις πέρας την ιστορική της αποστολή , την κοινωνική απελευθέρωση από την ταξική εκμετάλλευση. Ο Ενγκελς ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη θεμελίωση και την τεκμηρίωση της υλιστικής διαλεκτικής , αντιμετωπίζοντας πλήθος θεωρητικών προβλημάτων και αναλαμβάνοντας ν ‘ αντικρούσει τις αντιεπιστημονικές απόψεις της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας . Συνδύασε τη συγγραφική του δραστηριότητα με την επαναστατική πάλη και πήρε μέρος σε πολλές επαναστατικές εξεγέρσεις όπως στη Γερμανία και Γαλλία . Ο Ένγκελς μετά το θάνατο του Μάρξ υπήρξε ηγέτης της παγκόσμιας εργατικής τάξης , τόσο στο επίπεδο της θεωρίας όσο και της πράξης . Ανάμεσα στα πολλά έργα έργα του ξεχωρίζουν το 《Αντί – Ντύρινγκ 》, Η 《Καταγωγή της Οικογένειας ,της Ατομικής ιδιοκτησίας και του Κράτους 》, 《Ουτοπικός και Επιστημονικός Σοσιαλισμός 》και άλλα πολλά .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Καλημέρα σε όλους . Φρίντριχ Ένγκελς 28 – 11 -1820/ 5 -8 -1895 Ο Φρίντριχ Ενγκελς υπήρξε κορυφαία μορφή του παγκόσμιου εργατικού επαναστατικού και Κομμουνιστικού κινήματος .Από κοινού με τον Μάρξ θεμελίωσαν την επιστημονική κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης , αποδεικνύοντας το αναπόφευκτο , νομοτελειακό πέρασμα της κοινωνίας από τον Καπιταλισμό στον Κομμουνισμό . Έδωσαν έτσι στην πρωτοπόρα επαναστατική τάξη το όπλο για να φέρει εις πέρας την ιστορική της αποστολή , την κοινωνική απελευθέρωση από την ταξική εκμετάλλευση. Ο Ενγκελς ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη θεμελίωση και την τεκμηρίωση της υλιστικής διαλεκτικής , αντιμετωπίζοντας πλήθος θεωρητικών προβλημάτων και αναλαμβάνοντας ν ‘ αντικρούσει τις αντιεπιστημονικές απόψεις της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας . Συνδύασε τη συγγραφική του δραστηριότητα με την επαναστατική πάλη και πήρε μέρος σε πολλές επαναστατικές εξεγέρσεις όπως στη Γερμανία και Γαλλία . Ο Ένγκελς μετά το θάνατο του Μάρξ υπήρξε ηγέτης της παγκόσμιας εργατικής τάξης , τόσο στο επίπεδο της θεωρίας όσο και της πράξης .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

29 Νοέμβρη – Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό. Αλλά δεν παζαρεύω Ίσως να στερηθώ και το ψωμί μου ίσως το στρώμα ξεπουλήσω και τα ρούχα μου, ίσως δουλέψω σκουπιδιάρης,πετροκόπος και χαμάλης, ίσως να σωριαστώ γυμνός και πεινασμένος Αλλά δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ αντιστέκομαι Ίσως αρπάξεις απ τη γη μου και την τελευταία σπιθαμή, ίσως θα ρίξεις στις φυλακές τη νιότη μου, ίσως μου κλέψεις την κληρονομιά του παππού μου, ίσως καθίσεις πάνω απ το χωριό μας εφιάλτης Αλλά δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ αντιστέκομαι Ίσως από τις νύχτες μου να σβήσει κάθε φως, ίσως να στερηθώ της μάνας το φιλί ίσως να στερήσεις στα παιδιά μου καινούργιο ρούχο στη γιορτή τους ίσως στις μέρες μου καρφώσεις το σταυρό Αλλά δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ αντιστέκομαι (Σαμίχ Αλ Κάσεμ – Ποίηση του λαού της Παλαιστίνης) Η Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Νοεμβρίου, σύμφωνα με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ που ελήφθη το 1977, με σκοπό να κάνει γνωστό στο διεθνές κοινό το παλαιστινιακό πρόβλημα. Δυναμώνουμε την Αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό αγώνα για μια ελεύθερη, ανεξάρτητη Παλαιστίνη στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ!

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Σαν σήμερα το 1917, η Πανρωσική Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή και το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού εκδίδουν νόμο για τον έλεγχο των εργατών στα εργοστάσια. Mόλις 20 ημέρες μετά την έναρξή της! (25 Οχτώβρη 1917 – 7 Νοέμβρη, με το νέο ημερολόγιο) Η Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, έχοντας εξαλείψει την ιδιωτική ιδιοκτησία των κύριων μέσων παραγωγής, υπονόμευσε την οικονομική βάση στην οποία στηρίχθηκε το σύστημα εκμετάλλευσης και κοινωνικής αδικίας: η γη, τα εργοστάσια, οι σιδηρόδρομοι έγιναν ιδιοκτησία του λαού – ο δημιουργός κάθε υλικού και πνευματικού πλούτου. * Στη φωτο το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

«Οσκαρ Ουάιλντ» «Το να συστήνουμε στους φτωχούς λιτότητα είναι τόσο χονδροειδώς γελοίο όσο και υβριστικό» «Το μοναδικό αμάρτημα που υπάρχει στη γη, είναι αυτό της ηλιθιότητας» Σαν σήμερα το 1900 πεθαίνει ο Ιρλανδός συγγραφέας και ποιητής Όσκαρ Ουάϊλντ (Oscar Fingal O’Flahertie Wills Wilde). Ο Όσκαρ Ουάιλντ γεννήθηκε στο Δουβλίνο, στις 16 Οκτωβρίου 1854. Σπούδασε στο Magdalen College της Οξφόρδης ( όπου και άρχισε να διαμορφώνεται η ξεχωριστή και παράδοξη προσωπικότητά του. Στα πρώτα βήματά του είναι επηρεασμένος από το κίνημα του αισθητισμού και υποστηρίζει την αναγκαιότητα της αναγέννησης της ομορφιάς στην καθημερινή ζωή ως μέσο καταπολέμησης του πρακτικισμού της αστικής κοινωνίας. «Ήμουν σχεδόν δεκαέξι χρόνων, όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι το θαύμα και την ομορφιά της αρχαίας ελληνικής ζωής. Ξαφνικά, μου φάνηκε πως έβλεπα λευκές φιγούρες να ρίχνουν πορφυρές σκιές πάνω στις ηλιόλουστες παλαίστρες, ομάδες γυμνών νέων και νεαρών παρθένων να κινούνται μέσα σ’ ένα βαθύ γαλάζιο φόντο, σα να ήταν πάνω στη ζωφόρο του Παρθενώνα… Από αγάπη σε όλα αυτά, άρχισα να μελετώ ελληνικά με ενθουσιασμό και όσο πιο πολύ τα μελετούσα, τόσο περισσότερο μαγευόμουν». Αυτά ήταν τα λόγια του Όσκαρ Ουάιλντ όταν επισκέφθηκε την Ελλάδα, τον Απρίλιο του 1877, σε ηλικία 22 ετών, με τον καθηγητή Αρχαίας Ιστορίας και μέντορά του Τζον Μαχάφι, τον οποίο είχε βοηθήσει στη συγγραφή του βιβλίου του Η κοινωνική ζωή στην Ελλάδα από τον Όμηρο μέχρι τον Μένανδρο. Ο Όσκαρ Ουάιλντ έμεινε έξι μήνες στην Ελλάδα, και η φωτογραφία του με τη φουστανέλα τραβήχτηκε στο στούντιο του Πέτρου Μωραΐτη φωτογράφου στην οδό Αιόλου 82. Η πρώτη του ποιητική συλλογή το 1881 σημείωσε επιτυχία. Όταν έφτασε στο λιμάνι της Νέας Υόρκης το πρωινό του 1882, ρωτήθηκε από τους τελωνειακούς, αν είχε κάτι να δηλώσει. «Τίποτα, μόνο την ευφυία μου», είπε στο έκπληκτο πλήθος και χάθηκε μέσα στους αρωματικούς καπνούς του τσιγάρου του και μια γλυκιά έπαρση. Ο Ουάιλντ βαθμιαία προσεγγίζει τα αντιαστικά ρεύματα της εποχής του και σε κάποιο σημείο συναντιέται με τις σοσιαλιστικές ιδέες («Η ψυχή του ανθρώπου στο σοσιαλισμό» Συγγραφέας του πασίγνωστου μυθιστορήματος «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ», ο Όσκαρ Ουάιλντ σήμερα είναι περισσότερο γνωστός για τα ευφυολογήματά του, τα θεατρικά του έργα που παίζονται σε όλο τον κόσμο, την άστατη ζωή του και τον πρόωρο θάνατό του. Αυτός ο γενναίος Ιρλανδός ήταν ήδη μια διασημότητα, ένας μοντέρνος άνθρωπος, μεγαλύτερος από την ίδια τη ζωή, πάντα έτοιμος για να σαρκάσει την κοινωνία, μα, πάνω απ’ όλα, τον ίδιο τον εαυτό του. Μέσα από τα βιβλία και τα θεατρικά του έργα, τις προκλητικές του απόψεις και την ανορθόδοξη συμπεριφορά του, είχε ενθουσιάσει το μοδάτο Λονδίνο της εποχής. Οχι μόνο εξαιτίας του έργου του, αλλά και της ελευθεριότητάς του γίνεται επικίνδυνος για τη βρετανική αστική κοινωνία. Το 1895 καταδικάζεται για ομοφυλοφιλία και φυλακίζεται για δύο χρόνια. Η φυλάκισή του, τον τσακίζει ψυχικά. Στα πέντε τελευταία χρόνια της ζωής του υιοθετεί τον απόλυτο μηδενισμό και τον αμοραλισμό. Μερικά από τα έργα του είναι «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ», «Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός», «Ιδανικός σύζυγος», «Σαλώμη», «Ο ψαράς και η ψυχή του» κ.α.

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Και μιας και σήμερα είναι η μέρα γενεθλίων του Φρίντριχ Ενγκελς (1820), ας θυμηθούμε κάτι που είχε πει πριν από 1,5 αιώνα και που επιβεβαιώνεται ολοένα και πιο πολύ στις μέρες μας: ”Η μόνη διαφορά σε σχέση με την παλιά, ειλικρινή δουλεία είναι, ότι ο εργαζόμενος του σήμερα φαίνεται να είναι ελεύθερος, επειδή δεν πωλείται μια για πάντα, αλλά κομμάτι-κομμάτι· με τη μέρα, την εβδομάδα, το έτος. Και επειδή δεν υπάρχει ένας ιδιοκτήτης που τον πουλάει στον άλλο, αλλά αναγκάζεται να πουλήσει ο ίδιος τον εαυτό του με αυτόν τον τρόπο, αντί να είναι ο δούλος ενός συγκεκριμένου προσώπου, είναι του συνόλου της τάξης που κατέχει την ιδιοκτησία”.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Συνέντευξη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα στην εκπομπή «Ενώπιος Ενωπίω»

Σύνδεσμος • youtube.com

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ .Γεννηθηκε ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ( 2-12-1922).Ηταν κρατουμενος στο Ναζιστικο στρατοπεδο Μαουτχαουζεν στην Αυστρια τρια χρονια 1942-1945.Ας δουμε ομως τι μας λεει ο μεγαλος αυτος θεατρικος συγγραφεας για το φασισμο: <<Είμαι ένας από τους επιζήσαντες κρατούμενους στο SS στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως του Μαουτχάουζεν. Ένας από εκείνους που τον Μάιο του 1945 κλαίγοντας και ελπίζοντας εφώναζαν ποτέ πια! Ήταν τότε που οι οπαδοί του ναζισμού έχασαν τον πόλεμο. Ο ναζισμός όμως επέζησε. Κυρίως γιατί αιώνιες κοινωνικές πληγές αφέθηκαν αθεράπευτες. Και μένουν ακόμα! Και επιπλέον, γιατί η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται, και κάποτε και να αθωώνεται. Μετά από 48 χρόνια αυτό που θέλω να φωνάξω είναι πάλι; Φίλοι μου, θυμηθείτε: ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έπεσε απ’ το διάστημα. Ούτε ήταν ένας και μόνος. Ήταν το διαμόρφωμα δεκάδων χιλιάδων αφανών χιτλερίσκων στη Γερμανία και την Αυστρία. Και όχι μόνο εκεί. Χιτλερίσκων διάσπαρτων σε μεγάλες και μικρές πόλεις, σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε συντροφιές, σε οικογένειες. Και ο ναζισμός δεν ήταν ιδέα ενός και μόνου διεστραμμένου εγκεφάλου. Ήταν η συμπύκνωση της νοσηρής πολιτικής αντίληψης εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, φορέων του μικροβίου του ρατσισμού, του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, της τελικής λύσης όλων των προβλημάτων με τη βία, τη φωτιά και το τσεκούρι. Ο ναζισμός δεν άρχισε με τον Χίτλερ, γι’ αυτό και δεν τον πήρε μαζί του, δεν εμφανίστηκε μόνο στη Γερμανία, γι’ αυτό και δεν επανεμφανίζεται μόνο εκεί. Αλλά παντού όπου ουσιαστικά κοινωνικά προβλήματα τον τρέφουν. Και ο κίνδυνος τώρα δεν είναι η εμφάνιση ενός νέου Χίτλερ και η σπορά ενός άλλου μεγάλου πολέμου. Ο κίνδυνος είναι η αδιαφορία για τα αίτια που αναγεννούν τον ναζισμό και εν συνεχεία η απάθεια και η ανοχή για ένα φαινόμενο που μπορεί να εξελιχθεί σε μαζική διανοητική μόλυνση. Οι μεγάλοι πόλεμοι δεν αρχίζουν στα πεδία των μαχών, ούτε οι ολέθριες πολιτικές ιδεολογίες ξεκινούν από μαζικές συγκεντρώσεις, σε πλατείες. Αρχίζουν ανύποπτα στους χώρους της καθημερινής μας ζωής, ξεκινούν ακόμη και μέσα απ’ το ίδιο μας το σπίτι. Εκεί φωλιάζουν όλα. Γι’ αυτό μόνο με την πίστη σε μια καθημερινή ζωή, που να μας χωράει όλους, απροκατάληπτη και δίκαιη προς όλους μπορούμε έστω και καθυστερημένα να πετύχουμε αυτό που τόσο προσδοκούσαμε τον Μάιο του 1945: ένα πραγματικό ποτέ πια.>>ΠΗΓΗ περιοδικο Κατιουσα(μικρο αποσπασμα)

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.

Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.

Καλημέρα σε όλους . 《 Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στο κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα 》. Δεν μπορεί να ξεχαστεί αυτή η ημέρα , η ματωμένη Κυριακή της 3ης Δεκέμβρη του 1944 που έζησε η αδούλοτη Αθήνα . Ήταν μία κοσμογονική ημέρα όπου ο λαός μας ξανάλεγε στους αποικιοκράτες επιδρομείς το δικό του 《 ΌΧΙ 》 .Βεβαίωνε για τρίτη φορά , πως δεν σκύβει το κεφάλι . Φανέρωσε την αδάμαστη θέλησή του να υπερασπίσει την εθνική του ανεξαρτησία . Όμως τα πυρά της αστυνομίας πάνω στο πλήθος των διαδηλωτών που παρέλαυνε ειρηνικά στη πλατεία Συντάγματος , έβαψαν στο αίμα τους διαδηλωτές . Ο Άγγελος Έβερτ (Διευθυντής της Αστυνομίας ) διέταξε να κτυπήσουν στο ψαχνό με εντολή του τότε πρωθυπουργού Γ . Παπανδρέου . Η Ελλάδα πολέμησε στα οδοφράγματα τους Εγγλέζους αποικιοκράτες . Πολέμησε τον κόσμο της προδοσίας και του δοσιλογισμού , τον κόσμο της υποτέλειας . Ομως αυτός ο ηρωικός αγώνας δεν ήταν αρκετός να οδηγήσει στην νίκη , παρ’ ότι υπήρχε επαναστατική κατάσταση απο τις πρώτες κι’ όλλας μέρες της απελευθέρωσης , γιατί η στρατηγική του Κόμματος δεν είχε ως πρωτεύον την εγκαθίδρυση εργατικής εξουσίας , αλλα την 《ομαλή δημοκρατική εξέλιξη》. Τιμή και δόξα σε όλους αυτούς που έπεσαν για τα ιδανικά της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας , για μία λαοκρατική Ελλάδα χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο . ” Έτσι τελείωσε ο Δεκέμβρης . Έριξε ο Λαός τον μπόγο του στον ώμο κι έφυγε ο Λαός . Δεν τον σηκώνει ο τόπος . Όπου δεν είναι λευτεριά δεν τον σηκώνει ο τόπος. Τραβάει πιο πάνου να στήσει το ταμπούρι του . Έτσι τελείωσε ο Δεκέμβρης. Η Αθήνα απόμεινε έρημη.” Γιάννης Ρίτσος “Γειτονιές του κόσμου “

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

09:55

Tα Δεκεμβριανά μέσα από τον ”ΘΙΑΣΟ” του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Έτσι τέλειωσε ο Δεκέμβρης. Έριξε ο Λαός τον μπόγο του στον ώμο κι έφυγε ο Λαός. Δεν τον σηκώνει ο τόπος. Όπου δεν είναι λευτεριά δεν τον σηκώνει ο τόπος. Τραβάει πιο πάνου να στήσει τοπ ταμπούρι του. Έτσι τέλειωσε ο Δεκέμβρης. Η Αθήνα απόμεινε έρημη. Κλεισμένα τα γραφεία του κόμματος, κλεισμένα τα γραφεία του ΕΑΜ Κλεισμένα τα σπίτια, κλεισμένα τα στόματα, κλεισμένες οι καρδιές. Κατέβηκαν οι σημαίες απ’ τα μπαλκόνια. Κι η οδός Σταδίου μετονομάστηκε σε οδό Τσώρτσιλ. … Οι γειτονιές είναι έρημες. Είναι γυμνές οι γειτονιές. Τα σπίτια είναι καμένα. Κείνο το ηρώο με τις ασβεστωμένες πέτρες που κουβάλαγαν οι γριούλες έγινε στάχτη τώρα. Τον ξύλινο σταυρό με τα πολλά ονόματα των λαϊκών ηρώων τον κάψαν στην πλατεία. Μονάχα το κράνος το ελασίτικο δεν έλιωσε στη φλόγα- απόμεινε πεταμένο στο δρόμο της έρημης γειτονιάς. Μα εμείς θυμόμαστε τα ονόματα… Έβαλε ο Λαός τούτα τα ονόματα στην καρδιά του … Έτσι νικήσαμε, Τομ, τους Γερμανούς- με τούτα τα χέρια της κυρα- Λένης, με τούτη τη φούστα της κυρα- Καλής με τούτα τα θλιμμένα αστέρια του Αλέκου, με τούτα τα γαλάζια μάτια του Βάσου με τούτη τη στάχτη της Ηλέκτρας, με τούτο το χωνί, με τούτο το τραγούδι με τούτο το χελιδόνι, με τούτα τα αγκάθια, με τούτη την ελπίδα των συντρόφων… έτσι θα σας νικήσουμε και σας, τους τελευταίους εχθρούς μας για να ανασάνει ο ήλιος μας μέσα στις γειτονιές του κόσμου… δεν κάναμε τίποτα κ. Τσώρτσιλ. Τι να σκοτώσεις; Πόσους να σκοτώσεις; Τούτη η πολιτεία δε χαμπαρίζει το θάνατο… Γιάννης Ρίτσος – αποσπάσματα από τη συλλογή «Οι γειτονιές του κόσμου»

Βίντεο • Ελενη Μαρκακη

Δεκεμβριανά 1944 – Η αποτύπωση στον Θίασο του Θ. Αγγελόπουλου – exostis

Σύνδεσμος • exostis.gr

Σαν σήμερα το 1911 γεννήθηκε ο κορυφαίος Ιταλός συνθέτης μουσικής κινηματογραφικών ταινιών Νίνο Ρότα (Giovanni «Nino» Rota Rinaldi). Για τον Ρότα, ο Φεντερίκο Φελίνι έλεγε πως «σκηνοθετεί μουσικά τη μαγεία, τη γιορτή, τη μελωδία της εικόνας». Υπήρξε ο διασημότερος συνθέτης της γενιάς του στον κινηματογράφο. Συνέθεσε σπουδαία και διαχρονικά ακούσματα, και έντυσε μοναδικά και αναπόσπαστα με τα πλέον αγαπημένα και αναγνωρίσιμα κινηματογραφικά «σάουντρακ» πολλά από τα αριστουργήματά της: «Ντόλτσε βίτα», «Λα στράντα», «8 ½ «, «Νύχτες της Καμπίρια», «Ρόμα», «Σατυρικόν», «’Αμαρκορντ», «Ιουλιέτα των πνευμάτων», «Λευκός σεΐχης», «Βοκάκιος», «Οι αθώοι», «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Γατόπαρδος», «Πρόβα ορχήστρας», «Ο Ρόκο και τα αδέρφια του», «Νονός Ι» και «Νονός ΙΙ», για το οποίο τιμήθηκε με Όσκαρ καλύτερης μουσικής από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου. Συνεργάστηκε με τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του 20ού αιώνα: Λουκίνο Βισκόντι, Λίνα Βερτμίλερ, Φράνκο Τζεφιρέλι, Φράνσις Φορντ Κόπολα, Φράνκο Ρόσι, Μάουρο Μπολονίνι, Ακίρο Κουροσάβα, Λουί Μαλ, Βιτόριο Ντε Σίκα, Ρενέ Κλεμάν, ενώ ταυτίστηκε με τον στενό του φίλο και συνεργάτη Φεντερίκο Φελίνι. *** Eδώ το ”La Canzone Arrabbiata” , (”το θυμωμένο τραγούδι”) του Νίνο Ρότα από την ταινία “Film d’amore e d’anarchia”, (”Ταινία έρωτα και αναρχίας” (1973), σε σκηνοθεσία Lina Wertmuller:

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Σαν σήμερα το 1930 γεννήθηκε ο Ζαν Λυκ Γκονταρ, ο σκηνοθέτης που μας έμαθε να βλέπουμε αλλιώς τον κινηματογράφο. Ο ”νονός” της γαλλικής ”νουβέλ βαγκ”, ο ανατρεπτικός, ο τολμηρός, ο αιρετικός, ο επαναστατικός, ο μοναδικός αυτός δημιουργός της 7ης Τέχνης. Να θυμηθούμε εδώ το σχόλιο του, στην παρέμβαση του Ζελένσκι, μέσω βιντεοσκοπημένου μηνύματος, στο φεστιβάλ κινηματογράφου των Καννών (17/05 2022): «Η παρέμβαση του Ζελένσκι στο φεστιβάλ των Καννών είναι προφανής, αν την εξετάσουμε από την άποψη αυτού που ονομάζεται “σκηνοθεσία”: ένας κακός ηθοποιός, ένας επαγγελματίας κωμικός υπό το βλέμμα άλλων επαγγελματιών οικείων επαγγελμάτων. Νομίζω ότι έχω πει κάτι ανάλογο πριν από πολύ καιρό. Χρειάστηκε έτσι η σκηνοθεσία του νιοστού παγκόσμιου πολέμου και η απειλή μιας ακόμη καταστροφής για να μάθει ο κόσμος ότι οι Κάννες είναι ένα εργαλείο προπαγάνδας, όπως όλα τα άλλα. Προπαγανδίζουν τη δυτική αισθητική… Η συνειδητοποίηση αυτή δεν είναι κάτι σπουδαίο κι όμως ήδη είναι. Η αλήθεια των εικόνων έρχεται αργά. Τώρα, φανταστείτε ότι ο ίδιος ο πόλεμος είναι αυτή η αισθητική που αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια ενός παγκόσμιου φεστιβάλ, του οποίου οι ενδιαφερόμενοι είναι τα κράτη που βρίσκονται σε σύγκρουση ή μάλλον “συμφέροντα”, που μεταδίδουν αναπαραστάσεις των οποίων είμαστε όλοι θεατές… εσείς και εγώ. Ακούω συχνά τον όρο “σύγκρουση συμφερόντων”, ο οποίος είναι ταυτολογία. Υπάρχει σύγκρουση, μικρή ή μεγάλη, μόνο αν υπάρχει συμφέρον. Πέραν της μαζικοποίησης των δολοφονιών, δεν έχουν αλλάξει πολλά: Βρούτος, Νέρωνας, Μπάιντεν ή Πούτιν, Κωνσταντινούπολη, Ιράκ ή Ουκρανία…». *** Ο Β. Ζελένσκι είχε κάνει μια αναπάντεχη εμφάνιση στην πρεμιέρα του Φεστιβάλ των Καννών (!!!), το βράδυ της Τρίτης (17/05), για να μιλήσει στους παρευρισκόμενους ηθοποιούς και σκηνοθέτες μέσω βιντεοσκοπημένου μηνύματος και είχε πει μεταξύ άλλων ότι «Ο κόσμος χρειάζεται έναν νέο Τσάπλιν που θα αποδείξει σε εμάς ότι το σινεμά δεν είναι σιωπηλό. Χρειαζόμαστε ένα σινεμά που θα δείξει ότι κάθε φορά το τέλος θα είναι με την πλευρά της ελευθερίας»!

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Σαν σήμερα, το 1944, οι Βρετανοί καταλαμβάνουν την Ακρόπολη (παρά τη συμφωνία με τον ΕΛΑΣ να μείνει έξω από τη σύγκρουση) και εγκαθιστούν σε αυτή βαριά όπλα με τα οποία βάλλουν κατά θέσεων του ΕΛΑΣ. Ο ΕΛΑΣ διαμαρτυρήθηκε για την χρησιμοποίηση της Ακρόπολης. Σε προκήρυξη της Κεντρικής του Επιτροπής προς το λαό της Αθήνας στα μέσα Δεκεμβρίου αναφέρονται τα εξής: «…Οι Άγγλοι άφησαν ελεύθερους τους Γερμανούς στην Κρήτη και τα Δωδεκάνησα για να σκοτώσουν τον Ελληνικό Λαό. Στήνουν κανόνια στην Ακρόπολη κι απ’ εκεί σφάζουν τον Ελληνικό Λαό γιατί ξέρουν πως δεν θα τους χτυπήσουμε αυτού από σεβασμό προς τα μνημεία του Πολιτισμού μας….». Στην «Έκθεσή για τα Δεκεμβριανά» του τότε γραμματέα του ΚΚΕ Γιώργη Σιάντου αναφέρονται: «Σχετικά με την Ακρόπολη πρέπει να τονιστεί πως ο ΕΛΑΣ έλαβε κάθε μέριμνα να μην συμβεί εκεί καμμιά ζημιά. Γι’ αυτό έδωσε προφορικές οδηγίες στα τμήματά του να μην επιχειρήσουν εκεί . Σε καμιά Διαταγή του δεν αναφέρεται επιχείρηση για την Ακρόπολη , για να μη δώσει αφορμή στην αντίδραση με συκοφαντίες να κατηγορήσει πως έγινε αιτία καταστροφής της. Εντούτοις οι Άγγλοι εκμεταλλεύονται την αδυναμία του ΕΛΑΣ και αμέσως έγιναν κύριοι της σκοπιάς αυτής όχι μόνο της Αθήνας αλλά και του μεγαλύτερου τμήματος του λεκανοπεδίου , αδιαφορούντες αν ο παγκοσμίου φήμης και ενδιαφέροντος αρχαιολογικός αυτός τόπος καταστραφεί από τα σύγχρονα όπλα. Μα ο ΕΛΑΣ και πάλι σεβάστηκε το αρχαιολογικό μνημείο και υπερήφανα καυχιέται πως μέχρι τέλους του αγώνα δεν έριξε απάνω του ούτε τουφεκιά ενώ έβλεπε από τα παρατηρητήριά του κατακάθαρα τους παρατηρητές με τα όργανά τους και τα πολυβόλα και όλμους στη δράση τους». https://atexnos.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B2%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF/?fbclid=IwAR3UovInSWRQu8XPNd3OK9SM3YBXftzS78IIdQvedPz8QEvALsa1UXlWEM4

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Καλησπέρα σας . Οι γυναίκες το Δεκέμβρη του 1944 . Στη διάρκεια του επικού αγώνα τον Δεκέμβρη του 1944 , με πρωτοφανέρωτο ηρωισμό , αυταπάρνηση και αυτοθυσία , μάχονται οι γυναίκες οι οποίες με τη δράση τους , κατέκτησαν δικαιώματα που το αστικό καθεστώς δεν είχε δώσει όλα τα προηγούμενα χρόνια . Το κυριότερο ήταν ότι έσπασαν προκαταλήψεις για τη θέση και το ρόλο της γυναίκας στη κοινωνία . Η στάση και η δράση των γυναικών είχε τα χαρακτηριστικά της συλλογικότητας της αλληλεγγύης μαζί με την αυτοθυσία . Δεν ήρθε μόνο σαν αντίδραση στη τριπλή κατοχή , ή σαν αποτέλεσμα των ηρωικών σελίδων αντίστασης , σε κάθε φάση του εργατικού κινήματος και ιδιαίτερα του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ . Καθοριστική σημασίας ήταν η προσπάθεια του ΚΚΕ για “ειδική” δουλειά στις γυναίκες , πρώτα απ ‘ όλα στις κομμουνίστριες που συνέβαλαν με το παράδειγμά τους , ώστε οι αγωνίστριες γυναίκες να βάλουν τη δική τους σφραγίδα , στη πάλη για μία κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση . Η δράση τους ήταν μαχητική και πλάι στους άνδρες συντρόφους τους , συχνά έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους . Πηγή : 1944 Η Απελευθέρωση της Αθήνας και η ταξική σύγκρουση του Δεκέμβρη .

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Σαν σήμερα, το 1980 ο Τζον Λένον δολοφονήθηκε στη Νέα Υόρκη από τον Μαρκ Τσάπμαν. “Μπορεί να με πεις ονειροπόλο, αλλά δεν είμαι ο μόνος”, -λέει η επιγραφή στη βάση του αγάλματος- όπου ο Λένον κάθεται σε ένα παγκάκι στο κατάφυτο πάρκο ”Τζον Λένον” στη διασταύρωση της 17ης και της 6ης οδού στο κέντρο της πρωτεύουσας της Κούβας, την Αβάνα και είναι σαν να καλεί τους επισκέπτες να καθίσουν δίπλα του και να κουβεντιάσουν μαζί του. ”Working Class Hero” – το τραγούδι ύμνος του Τζον Λένον στην εργατική τάξη: ”Από την πρώτη στιγμή της γέννησης σου σε κάνουν να νιώθεις ασήμαντος Με το να μην σου δίνουν καθόλου χρόνο αντί να σου τον δίνουν όλο. Μέχρι ο πόνος να γίνει τόσο δυνατός που να μην νιώθεις τίποτα άλλο. Ήρωας της εργατικής τάξης είναι κάτι που αξίζει να είσαι Ήρωας της εργατικής τάξης είναι κάτι που αξίζει να είσαι. Σε πληγώνουν στο σπίτι σε χτυπούν στο σχολείο Σε μισούν αν είσαι έξυπνος και περιφρονούν τους ανόητους Μέχρι να τρελαθείς τόσο που να μην μπορείς να ακολουθήσεις του κανόνες τους Ήρωας της εργατικής τάξης είναι κάτι που αξίζει να είσαι Ήρωας της εργατικής τάξης είναι κάτι που αξίζει να είσαι. Αφου σε βασανίζουν και σε τρομάζουν για 20 περίπου χρόνια μετά περιμένουν να διαλέξεις καριέρα ενώ δεν μπορείς να λειτουργήσεις απ τον φόβο που σε γεμίζει Ήρωας της εργατικής τάξης είναι κάτι που αξίζει να είσαι Ήρωας της εργατικής τάξης είναι κάτι που αξίζει να είσαι. Σε κρατούν ντοπαρισμένο με θρησκεία,σεξ και TV Και νομίζεις οτι είσαι τόσο έξυπνος και αταξικός και ελεύθερος Αλλα είστε ακόμα χωριάτες απ όσο βλέπω Ήρωας της εργατικής τάξης είναι κάτι που αξίζει να είσαι Ήρωας της εργατικής τάξης είναι κάτι που αξίζει να είσαι. Υπάρχει ακόμα χώρος στην κορυφή ,σου λένε Αλλα πρώτα πρέπει να μάθεις να χαμογελάς καθώς σκοτώνεις Αν θες να γίνεις σαν και αυτούς στην κορυφή Ήρωας της εργατικής τάξης είναι κάτι που αξίζει να είσαι Ήρωας της εργατικής τάξης είναι κάτι που αξίζει να είσαι. Αν θές να γίνεις ήρωας απλώς ακολούθησε εμένα Αν θές να γίνεις ήρωας απλώς ακολούθησε εμένα https://www.youtube.com/watch?v=HmhLsE5woRw&ab_channel=JohnLennonHQ

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Ντιέγκο Ριβέρα Ο σπουδαίος ζωγράφος, γλύπτης, εικονογράφος, μαρξιστής – λενινιστής, Ντιέγκο Ριβέρα γεννήθηκε σαν σήμερα το 1886 στην πόλη Γκουαναχουάτο του Μεξικού. Έγινε γνωστός κυρίως για τις μεγάλες τοιχογραφίες του, σε δημόσια κτίρια στο Μεξικό αλλά και σε κτίρια στις Η.Π.Α., στις οποίες απεικονίζονται τόσο η ιστορία και η κοινωνία του Μεξικού όσο και γενικότερα κοινωνικά θέματα, και για τη θυελλώδη σχέση του με την ομότεχνό του Φρίντα Κάλο! Ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεξικού. Έργα του – τοιχογραφίες κοσμούν πολλά δημόσια κτίρια στο Μεξικό – νοσοκομεία, μουσεία, πανεπιστήμια. Μέσα από αυτές ο Ριβέρα καταγράφει τους πολιτικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς του, σχολιάζει πρόσωπα και καταστάσεις – ιστορεί, στην ουσία, την εποχή του. Kαι, φυσικά, εμπνέεται από τη Ρωσική Επανάσταση και τα μαρξιστικά ιδεώδη. Έπειτα από μια αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, ανέλαβε τη δημιουργία τοιχογραφιών σε διάφορες πόλεις, που προκαλούσαν αντιδράσεις με τη θεματολογία τους. Τον μεγαλύτερο σάλο προκάλεσε η τοιχογραφία του «Άνθρωπος στο σταυροδρόμι», που φιλοτέχνησε στο Κέντρο Νέλσον Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης το 1933. Έγινε δεκτή με διαδηλώσεις και επιθέσεις των εφημερίδων, επειδή είχε περιείχε τη μορφή του Λένιν. Το έργο καταστράφηκε. Το επανέλαβε όμως στο Μεξικό. Ο Ντιέγκο Ριβέρα είχε παντρευτεί τέσσερις φορές, δύο από τις οποίες τη ζωγράφο Φρίντα Κάλο.

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Θύμιος Καρακατσάνης Κρύβει μεγάλη δύναμη ο λόγος των τραγικών Σαν σήμερα το 1940 γεννιέται ο ηθοποιός και σκηνοθέτης του θεάτρου, που διακρίθηκε κυρίως σε αριστοφανικούς ρόλους, Θύμιος Καρακατσάνης. Μοναχοπαίδι κομμουνιστή αγωνιστή της ΕΑΜικής Αντίστασης, στερημένος κάμποσα χρόνια τον εξόριστο πατέρα του, μετά το γυμνάσιο, ο Θύμιος Καρακατσάνης σπούδασε στη σχολή του «Θεάτρου Τέχνης». Δάσκαλός του, αλλά και εκτιμητής του πηγαίου κωμικού ταλέντου του, ο Κάρολος Κουν. Μετά τη θρυλική και «σκανδαλώδη» παράσταση των «Ορνίθων», το 1959, που απαγόρευσε η τότε κυβέρνηση, το 1960 ο Κουν τολμά να την επαναλάβει με νέα διανομή, δίνοντας το ρόλο του «Εποπα» στον σπουδαστή ακόμα Θ. Καρακατσάνη. https://youtu.be/m31wmpptNIc?si=sLiB_VSCzBcXdq3s “Λυσιστράτη” Αριστοφάνης Από την πρώτη στιγμή, εντυπωσιάζει η κωμικότητα του Καρακατσάνη. Έτσι ο Κουν, στο νέο ανέβασμα των «Ορνίθων» (1964 – 1965), του αναθέτει το ρόλο του «Ποιητή». Σπαρταριστή αυτή η ερμηνεία του τον καθιέρωσε σαν πρωταγωνιστή κωμικών ρόλων. Μέχρι το 1972 που παρέμεινε στο «Θέατρο Τέχνης», με το πηγαίο ταλέντο, την αυτοσχεδιαστική του δεινότητα, το ευφυές λαϊκό του ένστικτο και χιούμορ, «κόσμησε» μοναδικά πολλούς ρόλους. Τους μικρούς του καθιστούσε μεγάλους και τους μεγάλους γιγάντιους. Μεταξύ άλλων, αλησμόνητες θα μείνουν οι ερμηνείες του στα έργα «Ο Μπίτερμαν και οι εμπρηστές», «Ο επιστάτης», «Οι νταντάδες» και σε αριστοφανικές κωμωδίες. Το 1973 άρχισε η συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο, όπου πρωταγωνίστησε στο «Φάντασμα του κυρίου Ραμόν Νοβάρο» του Παύλου Μάτεσι. Το 1974 έπαιξε στον «Κύκλωπα» και στην «Αλκηστη» του Ευριπίδη, που παρουσίασε στην Επίδαυρο το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου, με του οποίου το «Αμφι-Θέατρο» έκανε μεγάλες ερμηνευτικές επιτυχίες σε αριστοφανικές κωμωδίες. https://youtu.be/ccyfu2NpSmQ?si=DbFufEe4diliDxDL ΦΟΝ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ. Ο Καρακατσάνης είχε στο ενεργητικό του όλους σχεδόν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους των αριστοφανικών κωμωδιών, ενώ σκηνοθέτησε και ο ίδιος αρκετά αριστοφανικά έργα, με δικούς του θιάσους. Το 1978 δημιούργησε τη «Νέα Ελληνική Σκηνή», που ανέβασε με τεράστια επιτυχία ελληνικά έργα: «Φον Δημητράκης», «Ο χαρτοπαίκτης», «Ένας ήρωας με παντούφλες», «Η βίδα», «Ο Στέλιος», «Ούρσουλα» κ.ά., αλλά και τον «Καλό στρατιώτη Σβέικ» του Χάσεκ, «Επιστάτη» του Πίντερ, το «Θάνατο του εμποράκου» του Μίλερ (τιμήθηκε με βραβείο γι’ αυτήν την ερμηνεία του), τον «Ταρτούφο» του Μολιέρου, κ.ά. Τελευταίες μεγάλες επιτυχίες του ήταν η επανάληψη του «Εμποράκου» και «Οι νταντάδες» του Γ. Σκούρτη. Έπαιξε στις ταινίες «Το πιο λαμπρό αστέρι», «Η χαρτορίχτρα», «Μπουμ ταρατατζούμ», «Η γυναικοκρατία», «La faille», «Ιδού η Μήλος ιδού και το πήδημα». Σπουδαία ήταν η ερμηνεία του στην ταινία του Τάσου Ψαρρά «Καραβάν σεράι». Στο ενεργητικό του είχε σίριαλ και ψυχαγωγικές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές – μεταξύ άλλων και στο ραδιοφωνικό «902». -Φωτ-Ο Θύμιος Καρακατσάνης στη Λυσιστράτη –Ο Θύμιος Καρακατσάνης, Πλούτος –Ο Θύμιος Καρακατσάνης στην τηλεοπτική Λυσιστράτη https://www.alt.gr/san-simera-8-12-gegonota-simantika-kai-p/

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Μνήμη σήμερα Τζιαν Μαρία Βολοντέ (1994). Μια μεγάλη μορφή τέχνης και κοινωνικής παρουσίας στο χώρο του Κινηματογράφου και του θεάτρου. Ένας ηθοποιός που χάραξε τη σφραγίδα του με φωτεινά γράμματα στο Πάνθεο της Υποκριτικής. Ο Βολοντέ έκανε την τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Το βλέμμα του Οδυσσέα». Πέθανε από καρδιά στη διάρκεια των γυρισμάτων, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου στη Φλώρινα όπου διέμενε… Πέθανε πρόωρα, σε ηλικία 61 χρόνων, αλλά όπως θα ήθελε, στις προετοιμασίες μιας ακόμη σπουδαίας ταινίας, δίπλα σε αγαπημένους συναδέλφους, τραγουδώντας το “Avanti Popolo”. Έφυγε περήφανα, όπως έζησε όλη τη ζωή του! Εδώ «Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο», σε σκηνοθεσία Ελιο Πέτρι και μουσική του Ένιο Μορικόνε . Στην ταινία, ο Μάσα -που υποδύεται ο Τζιαν Μαρία Βολοντέ- είναι υπόδειγμα εργάτη, γεγονός που κάνει τους συναδέλφους του να τον αντιπαθούν. Ολα αλλάζουν, όταν παθαίνει ένα ατύχημα την ώρα της δουλειάς. Η θερμή συμπαράσταση των εργατών τρομοκρατεί τη διεύθυνση, η οποία τελικά τον απολύει. Το εργοστάσιο παραλύει από τις απεργίες των εργατών, που ζητούν ανανέωση του συμβολαίου εργασίας του και την επαναπρόσληψή του. Μετά την αρχική άρνησή της, ξαφνικά η διεύθυνση του προτείνει να γυρίσει στη δουλειά, όμως μόνο αν δεχτεί να γίνει απεργοσπάστης. Ο Μάσα δέχεται, αλλά το άλλο πρωί, όταν αντιμετωπίζει τους συντρόφους του έξω από τις πύλες του εργοστασίου, χάνει το κουράγιο του και αρνείται να μπει. Ο αγώνας του συνεχίζεται… https://www.youtube.com/watch?v=r5VYTaI4jCo&ab_channel=%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλησπέρα Σου γράφω πάλι από ανάγκη η ώρα πέντε το πρωί το μόνο πράγμα που `χει μείνει όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ Τι να τις κάνω τις τιμές τους τα λόγια τα θεατρικά μες στην οθόνη του μυαλού μου χάρτινα είδωλα νεκρά Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό κι ίσως η ασχήμια του να φύγει μόλις πλυθώ και ξυριστώ Βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα βαραίνει ο νους μου απ’ τα πολλά στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα σε φέρνει ακόμα πιο κοντά Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα η ανάγκη μου δε σταματά σαν το πουλί πάνω στο σύρμα σαν τον αλήτη που γυρνά Θέλω να `ρθείς και να μ’ ανάψεις το παραμύθι να μου πεις σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις σαν άσπρο φως να ξαναρθείς. https://youtu.be/7L9htltIKkQ Στίχοι-Μουσική Ανδρέας Θωμόπουλος Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος . Εφυγε σαν σήμερα το 1990 . Ο Παύλος τα είχε όλα . Η καταγωγή του ζηλευτή .Δισέγγονο του Ζορμπά και ανηψιός της Ελης Αλεξίου . Ο δικός του δρόμος επίσης ζηλευτός , ακόμα κι αν αυτός περιείχε την αυτοκαταστρεπτικότηταΑν την αφαιρέσουμε θα μιλάγαμε για άλλον άνθρωπο , δεν έχει νόημα . Η ιστορία έχει γραφτεί και λέει πως ο Σιδηρόπουλος ήταν ένας αυτόφωτος δημιουργός που άνοιξε ένα δρόμο με τα ίδια του τα χέρια στη ΡΟΚ μουσική και έπεσε με τα μούτρα πάνω σε ένα τοίχο που δεν μπορούσε να αποφύγει . Δεν είναι ήρωας γι ‘αυτό. Αλλά για τα υπόλοιπα , το πλησίασε . (Του Οδυσσέα Ιωάννου ) https://youtu.be/A-fX7EyMsys

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλησπέρα σας . Οι γυναίκες το Δεκέμβρη του 1944 . Στη διάρκεια του επικού αγώνα τον Δεκέμβρη του 1944 , με πρωτοφανέροντο ηρωισμό , αυταπάρνηση ,αυτοθυσία μάχονται και οι γυναίκες οι οποίες με τη δράση τους κατέκτησαν δικαιώματα που το αστικό καθεστώς δεν είχε δώσει όλα τα προηγούμενα χρόνια . Το κυριότερο ήταν ότι έσπασαν προκαταλήψεις για τη θέση και το ρόλο της γυναίκας στη κοινωνία . Η στάση και η δράση των γυναικών είχε τα χαρακτηριστικά της συλ λογικότητας της αλληλεγγύης μαζί με την αυτοθυσία . Δεν ήρθε μόνο σαν αντίδραση στη τριπλή κατοχή , ή σαν αποτέλεσμα των ηρωικών σελίδων αντίστασης , σε κάθε φάση του εργατικού κινήματος και ιδιαίτερα του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ . Καθοριστική σημασίας ήταν η προσπάθεια του ΚΚΕ για “ειδική” δουλειά στις γυναίκες, πρώτα απ’ όλα στις Κομμουνίστριες που συνέβαλαν με το παράδειγμά τους , ώστε οι αγωνίστριες γυναίκες να βάλουν τη δική τους σφραγίδα , στη πάλη για μία κοινωνία χωρίς εκμετάλευση και καταπίεση . Η δράση τους ήταν μαχητική και πλάι στους άνδρες συντρόφους τους , συχνά έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους . Πηγή : 1944 Η Απελευθέρωση της Αθήνας και η ταξική σύγκρουση του Δεκέμβρη

Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες

Λίγο ακόμα Θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν ‘ ανθίζουν τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο τη θάλασσα να κυματίζει λίγο ακόμα , να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα . Γιώργος Σεφέρης Του απονέμεται σαν σήμερα το 1963 το Νόμπελ Λογοτεχνίας , το πρώτο Νόμπελ που κερδίζει Έλληνας .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα Καλή εβδομάδα σε όλους . ΠΡΩΙΝΌ ΤΣΙΓΆΡΟ Χαράζει η μέρα κι ‘ η πόλη έχει ρεπό Στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο Κι ‘ εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο Και σαν καφέ πικρό Άδειοι οι δρόμοι δεν φάνηκε ψυχή Και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση Κι ‘ εγώ σε γυρεύω σαν μοιραία λύση Και σαν Ανατολή Βγήκε ο ήλιος . Το ράδιο διαπασών Μ ‘ ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιο Τάσο Κι ‘ εγώ σε ποντάρω και ύστερα πάω πάσο Σ ‘ ένα καρρέ τυφλών 《 Δεν βγαίνουνε τα όνειρα σε πλειστηριασμό , δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα …》 Άλκης Αλκαίος ( Βαγγέλης Λιάρος ) Έφυγε από κοντά μας σαν σήμερα το 2012 αφήνοντας κληρονομιά ένα τεράστιο ποιητικό και στιχουργικό έργο στο Ελληνικό τραγούδι . Καλλιεργημένος με πηγαίο ταλέντο , ανεξάντλητη ευαισθησία ,και βαθειά πολιτικοποιμένος , άνοιξε με τη γραφή του νέους δρόμους στη γεμάτη διαδρομή του . Ο Αλκαίος στο χώρο της δισκογραφίας μπήκε ως ανακάλυψη του Θάνου Μικρούτσικου το 1977 όταν διάβασε ένα ποίημά του στο “Ριζοσπάστη” . Η γνωριμία τους έφερε την πρώτη τους συνεργασία το 1978 ,στα Τραγούδια της λευτεριάς , δίνοντας με το τραγούδι “Φλεβάρης 1848 ” το ισχυρό διεθνιστικό του στίγμα . Ακολουθούν το ” Μες το χημείο του Μαγιού το 1982 ,το Κακόηθες μελάνωμα το 1982 , Ερωτικό το 1982 , Πόρτο Ρίκο το 1984 , Ρόζα το 1986 . Αυτό το τραγούδι μας αποκαλύπτει ρητά και αμετάκλητα ένα μέρος της θέασης της ιστορίας με τα μάτια του Αλκαίου “Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία ; Πώς η ιστορία γίνεται σιωπή ; “. Η ανάγκη εδώ έχει δύο πιθανές διαστάσεις : αφενός το σύνολο των ανθρώπινων αναγκών και αφετέρου την έννοια της αναγκαιότητας . Τι γίνεται ιστορία ; . Καταρχήν η ανάγκη για ψωμί και στέγη , για δουλειά και αξιοπρέπεια , για γη και ελευθερία . Αλλά και η αναγκαιότητα γίνεται ιστορία , ως νομοτέλεια και ως έκφραση κοινωνικών νόμων και τάσεων . https://youtu.be/EXVamHhnQy4

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Τη νύχτα της 11ης προς 12 Δεκέμβρη 1948 δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού αποτελούμενες από την 1η Μεραρχία με διοικητή τον Χ. Φλωράκη (Γιώτη) και την 2η Μεραρχία με διοικητή τον Γιάννη Αλεξάνδρου (Διαμαντή) καταλαμβάνουν την Καρδίτσα .

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα και καλή Κυριακή σε όλους . Δεν είμ’ εγώ σπορά της τύχης Ο πλαστουργός της νιάς ζωής Εγώ ‘ μαι τέκνο της ανάγκης Κι ώριμο τέκνο της οργής Κ . Βάρναλης Έφυγε από κοντά μας σαν σήμερα το 1974 πλήρης ημερών μ ‘ ένα τεράστιο ποιητικό και συγγραφικό έργο . Ο Βάρναλης ήταν ο επαναστάτης ποιητής , ο μαχητής του 20ου αιώνα μ ‘ ένα έργο με προεκτάσεις οι οποίες επιβεβαιώθηκαν το 1959 με το βραβείο Λένιν . Οι ποίησή του είναι δεμένη με τον 20ο αιώνα , όταν η ανθρωπότητα δοκίμασε να σπάσει τα δεσμά του θηρίου και ν ‘ανέβει στο επίπεδο του Ανθρώπου . Ο Βάρναλης σαν άνθρωπος , στοχαστής και ποιητής αφιέρωσε όλη τη ζωή και το ταλέντο στο όνειρο αυτό .

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ…. Μαγική Πόλη, Ο Δράκος, Οι παράνομοι, Τα Τραγούδια της Φωτιάς, Το ποτάμι. Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1926 στον Αγιο Νικόλαο της Κρήτης. ”Εμένα δε μου έκαναν τίποτα εκεί στη Μακρόνησο, μπροστά σε αυτά που έκαναν στους άλλους. Δεν μιλάω για τις απειλές, για το ξύλο, για την πείνα, για την ταπείνωση, για τα μαρτύρια, για τους βασανισμούς. Μιλάω για την ντροπή. Για κείνους που δεν άντεξαν. Και τους ανάγκασαν ύστερα να στραφούν εναντίον των συντρόφων τους. Αυτό δεν το σηκώνει κανένας. Είναι η χρεοκοπία του ανθρώπου. Κι αυτουνού που το συλλαμβάνει στο αρρωστημένο μυαλό του, και του αλλουνού που αναγκάζεται να το δεχθεί. Ο μεσαίωνας δεν το τόλμησε. Και το τόλμησαν αυτοί. Και είχαν το θράσος, και μάλιστα ένας πνευματικός άνθρωπος σαν τον Παναγιώτη τον Κανελλόπουλο, να πει πως «η Μακρόνησος ήταν ο καινούργιος Παρθενώνας της Ελλάδας». Φτου!” ______ …”Και είναι αυτές ακριβώς οι στοιβαγμένες ζωγραφιές που φεύγοντας ξέχασες να πάρεις μαζί σου. Ή μήπως δεν ξέχασες; Ή μήπως τις άφησες εδώ, στη γη, έτσι, εκ του πονηρού. Για να μη σε ξεχνάμε και να μην ξεχνιόμαστε. Εσείς και εμείς θέλω να πω”… * Τσε Γκεβάρα – Το έργο είναι του Νίκου Κούνδουρου

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Σαν σήμερα το 1830 πεθαίνει ο Βενεζουελάνος στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης Σιμόν Μπολιβάρ, που έγινε σύμβολο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Λατινικής Αμερικής κατά των Ισπανών. Νίκου Εγγονόπουλου, «Μπολιβάρ» (απόσπασμα) Μπολιβάρ! Κράζω τ’ όνομά σου ξαπλωμένος στην κορφή του βουνού Έρε, Την πιο ψηλή κορφή της νήσου Ύδρας. Από δω η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων του Σαρωνικού, τη Θήβα, Μέχρι κει κάτω, πέρα απ’ τη Μονεβασιά, το τρανό Μισίρι, Αλλά και μέχρι του Παναμά, της Γκουατεμάλα, της Νικαράγκουα, του Οντουράς, της Αϊτής, του Σαν Ντομίγκο, της Βολιβίας, της Κολομβίας, του Περού, της Βενεζουέλας, της Χιλής, της Αργεντινής, της Βραζιλίας, Ουρουγουάη, Παραγουάη, του Ισημερινού, Ακόμη και του Μεξικού. Μ’ ένα σκληρό λιθάρι χαράζω τ’ όνομά σου πάνω στην πέτρα, νάρχουνται αργότερα οι ανθρώποι να προσκυνούν. Τινάζονται σπίθες καθώς χαράζω — έτσι είτανε, λεν, ο Μπολιβάρ— και παρακολουθώ Το χέρι μου καθώς γράφει, λαμπρό μέσα στον ήλιο. Είδες για πρώτη φορά το φως στο Καρακάς. Το φως το δικό σου, Μπολιβάρ, γιατί ώς νάρθης η Νότια Αμερική ολόκληρη ήτανε βυθισμένη στα πικρά σκοτάδια. Τ’ όνομά σου τώρα είναι δαυλός αναμμένος, που φωτίζει την Αμερική, και τη Βόρεια και τη Νότια, και την οικουμένη! Οι ποταμοί Αμαζόνιος και Ορινόκος πηγάζουν από τα μάτια σου. Τα ψηλά βουνά έχουν τις ρίζες στο στέρνο σου, Η οροσειρά των Άνδεων είναι η ραχοκοκκαλιά σου. Στην κορφή της κεφαλής σου, παλληκαρά, τρέχουν τ’ ανήμερα άτια και τ’ άγρια βόδια, Ο πλούτος της Αργεντινής. Πάνω στην κοιλιά σου εκτείνονται οι απέραντες φυτείες του καφφέ. Σαν μιλάς, φοβεροί σεισμοί ρημάζουνε το παν, Από τις επιβλητικές ερημιές της Παταγονίας μέχρι τα πολύχρωμα νησιά, Ηφαίστεια ξεπετιούνται στο Περού και ξερνάνε στα ουράνια την οργή τους, Σειούνται τα χώματα παντού και τρίζουν τα εικονίσματα στην Καστοριά, Τη σιωπηλή πόλη κοντά στη λίμνη. Μπολιβάρ, είσαι ωραίος σαν Έλληνας. Σε πρωτοσυνάντησα, σαν είμουνα παιδί, σ’ ένα ανηφορικό καλντιρίμι του Φαναριού, Μια καντήλα στο Μουχλιό φώτιζε το ευγενικό πρόσωπό σου. Μήπως νάσαι, άραγες, μια από τις μύριες μορφές που πήρε, κι’ άφησε, διαδοχικά, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος; (Από τη συλλογή Μπολιβάρ. Ένα ελληνικό ποίημα. Γράφτηκε στη διάρκεια της Κατοχής, το χειμώνα του 1942-1943, κυκλοφόρησε αρχικά σε χειρόγραφα αντίγραφα, διαβάστηκε σε συγκεντρώσεις αντιστασιακού χαρακτήρα και δημοσιεύτηκε το 1944.) https://www.youtube.com/watch?v=BiiJBqCnUao * Ο πίνακας είναι εργο του Εγγονόπουλου που απεικονίζει τον Σιμόν Μπολιβάρ τον ελευθερωτή.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΤΖΩΝ ΣΤΑΙΝΜΠΕΚ – Έφυγε σαν σήμερα το 1968 …”Να φοβάσαι τη μέρα που θα σταματήσουν οι απεργίες, μ’ όλο που θα υπάρχουν ακόμα οι μεγάλοι ιδιοκτήτες-γιατί η κάθε μικροαπεργία που χτυπιέται, είναι μια απόδειξη πως έγινε το βήμα. Πρέπει κι αυτό να ξέρεις-να φοβάσαι τη μέρα που ο Συνειδητός Άνθρωπος θα πάψει να αγωνίζεται και να πεθαίνει για μια ιδέα, γιατί αυτή και μόνο η ιδιότητα είναι το θεμέλιο του Ανθρώπινου Συνειδητού, κι αυτή και μόνο η ιδιότητα κάνει να είναι ο άνθρωπος ένα όν ξεχωριστό μέσα στο σύμπαν. Δεν έχουμε τη δική μας ψυχή. Έχουμε ένα μέρος από μια μεγάλη ψυχή. Μια μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους. Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου ο μπάτσος δέρνει τον ανήμπορο. Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο. Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει. Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν. Θα βρίσκομαι εκεί.”… “Τα σταφύλια της οργής” – αναφέρονται στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αμέσως μετά το μεγάλο κραχ του 1929, στην Αμερική… ** Είναι λυπηρό όμως αυτός που έγραψε ίσως το καλύτερο μυθιστόρημα για την εργατική τάξη της δεκαετίας του 1930, να καταλήξει υποστηρικτής του πολέμου του Βιετνάμ… Κρατάμε και τιμάμε όμως το έργο του, που παραμένει σπουδαίο… Τα σταφύλια της οργής, Τον δρόμο με τις φάμπρικες, Ανατολικά της Εδεμ, Ανθρωποι και ποντίκια… Αυτή η δεύτερη φωτογραφία με στοιχειώνει:

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Γιάννης Μόραλης- Σα σήμερα το 2009 έφυγε ο τελευταίος ”ευπατρίδης” της ελληνικής ζωγραφικής, όπως τον αποκαλούσε ο Μάνος Χατζιδάκις. ”Η γενιά του ’30 είχε ζήσει τι θα πει πόλεμος. Ετσι υπήρχε η δίψα για ζωή και καινούργια πράγματα. Μετά τις καταστροφές και τις δυστυχίες, υπάρχει κοσμογονία. Τότε, ήταν απολύτως φυσικό να έχεις αναζητήσεις και να προσπαθείς να κατακτήσεις το νέο παρέα με τους συνομηλίκους σου. Θα σας δώσω το παράδειγμα του ελληνικού χοροδράματος που όλοι είχαμε συνεργαστεί. Είχαμε κάνει σκηνικά και ο Τσαρούχης και ο Χατζηκυριάκος και η αφεντιά μου. Ημασταν ένα. Μια οικογένεια. Υπήρχε ντομπροσύνη”

Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες

Απόψε νάρθεις κ’ εσύ. Ετοιμάζω μυστικό δείπνο. Έστρωσα το τραπέζι της γης κι’ άνοιξα τα παράθυρα να δούνε το φως να πλησιάσουνε όλα, ν’ αχτιδίζουν τ’ αστέρια στα πρόσωπα και τα χέρια των καλεσμένων μου, να πηδούν στα ποτήρια. Έβαλα την ψυχή μου σε σταμνιά πήλινα, σε κανάτια. Μυρίζει κέδρο το κρασί κ’ είναι σαν πασχαλιά το χρώμα του. Στην υγειά μας αδέρφια! Έχω καλέσει τα παιδιά των Η.Π.Α. και της Ε.Σ.Σ.Δ. Έστειλα στον Παντίτ Νεχρού μιάν αμαξοστοιχία λουλούδια να μου τα στείλει στολισμένα. Κ’ έστειλα μήνυμα στο Μάο Τσέ Τούνγκ, να τους δώσει να φέρουν μαζί τους σα νιφάδες χιονιού δυό χιλιάδες Κινέζικα τραγουδάκια. Στον Πικασσό να μετρήσει: πόσες χιλιάδες περιστέρια περίπου έχει αζωγράφιστα μες στην ψυχή του. Να μου τα στείλει όπως είναι να στολίσω τους ώμους και τα χέρια των καλεσμένων μου. Βγήκε, τρέχοντας, φεύγει ο Χριστός’ πάει να φέρει μι’ αγκαλιά λεμονάνθια να βάλει στα βάζα μου. Η μητέρα μου ζύμωσε στη μεγάλη μας σκάφη μαύρο ψωμί με γλυκάνισο και σουσάμι. Τα παιδιά ξεκινήσανε. Σχηματίσανε κιόλας πάνω στη γη τον ποταμό γαλαξία. Θα φωτίσω τους τέσσερες δρόμους της βάζοντας στο ένα μου χέρι φωτιά κι ανεμίζοντας στα ύψη τις φλόγες του. Οι καλεσμένοι μου έρχονται! Νικηφόρος Βρεττάκος – Μυστικός δείπνος * Το έργο ”chidren off” (130×160), είναι του Κυριάκου Κατζουράκη

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

”Καμιά δεξιά πουθενά στον κόσμο δεν έχει να επιδείξει ένα δεξιό ανάλογο του κομμουνιστή Μπελογιάννη, για παράδειγμα. Κανείς δεξιός δε θα πάει ποτέ στο εκτελεστικό απόσπασμα, αν μπορεί να διαφυλάξει τη ζωούλα του με μια απλή δήλωση μετανοίας, ή με μια προδοσία. Για τον δεξιό, καλό είναι ό,τι κάνει καλό σ’ αυτόν προσωπικά, το πολύ και στη γυναίκα του, ίσως και στα παιδιά του, άντε μετά βίας και στον κουμπάρο του, σε μια περίπτωση αυξημένης μέχρι τα έσχατα μασωνικά όρια «κοινωνικότητας». Τι μπορεί να καταλάβει το δεξιόν ζώον απ’ τη μεγαλειώδη έννοια της θυσίας, πάνω στην οποία στηρίζεται σταθερά η ιστορία, τουλάχιστον απ’ την πλευρά του υποκειμένου που όχι μόνο υφίσταται αλλά και τελεί την ιστορία;” Βασίλη Ραφαηλίδη απόσπασμα από το κείμενο “ΓΙΑΤΙ ΨΗΦΙΖΩ ΚΚΕ” – (Κείμενα στο ”Εθνος”-3, 1985, σελ. 360) ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ…γεννήθηκε σαν σήμερα το 1915, για να μείνει για πάντα στις καρδιές όλων των ανθρώπων που αγωνίζονται για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο….

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Καλημέρα Καλό Σαβ/κο σε όλους . Ν . ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ 《 Η Ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ 》 …. 《 στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ 》…. Ο Νίκος Μπελογιάννης στέκεται στους στρατοδίκες και καταγγέλλει : 《 Είμαι μέλος της Κ.Ε του ΚΚΕ και ακριβώς με την ιδιότητα αυτή δικάζομαι , γιατί το κόμμα μου παλεύει κα χαράζει το δρόμο της Ειρήνης , της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας . Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ》 《 Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών ….Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του…. Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα : να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου , την ιδεολογία μου ή να πεθάνω , παραμένοντας πιστός σ ‘ αυτές . Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω 》. 《 Το ΚΚΕ έχει στο λαό βαθειές ρίζες . Συνδέεται μαζί του με ακατάλυτους δεσμούς αίματος και δεν μπορεί κανείς να το εξοντώσει ούτε με στρατοδικεία , ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα . Ο στόχος μας ήταν και είναι να προστατεύσουμε τα συμφέροντα του λαού και της χώρας μας…》 《 Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας . Γι ‘ αυτό δε ζητώ την επιείκεια σας . Αντικρύζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία . Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα 》. Ν .ΜΠΕΛΟΓΙΆΝΝΗΣ 22-12 -1915/30 -5-1952 https://youtu.be/dTCLneXWJBw

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

ΜΟΝΟ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ! (τόσο επίκαιρο και τόσο ζωντανό κι ας γράφτηκε πριν από 89 χρόνια!) ”Αλληλεγγύη και φιλανθρωπία” – του Δ. Γληνού -Δεκέμβρης 1932: …”Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ’ αυτή σ’ όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας… Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπρακτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού. Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Όσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιτακτικότερα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιού του εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός αγώνας”…

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

<<ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 26/12/1943 Πεθαίνει ο κομμουνιστής δάσκαλος Δημήτρης Γληνός, ο οποίος άφησε τη σφραγίδα του στο προοδευτικό και κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας. Η πορεία του Δημήτρη Γληνού είναι μια συνεχής πορεία «όλο προς τα αριστερά», όπως έλεγε ο ίδιος, ενώ αυτοβιογραφούμενος τόνιζε ότι η ιδεολογική του διαδρομή ήταν «από τον Μιστριώτη στον Λένιν». Η μεγάλη φτώχεια χαρακτηρίζει τα παιδικά του χρόνια. Το 1899 έρχεται στην Αθήνα και γράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή. Είναι υπέρμαχος της καθαρεύουσας και οπαδός της «Μεγάλης Ιδέας». Οι οικονομικές δυσκολίες τον αναγκάζουν να διακόψει δυο φορές τις σπουδές του, για να εργαστεί ως δάσκαλος. Οι σκληρές εμπειρίες ενισχύουν τις πολιτικές του ανησυχίες και τον φέρνουν στο στρατόπεδο των δημοτικιστών. Το 1905 παίρνει με άριστα παμψηφεί το δίπλωμά του από το Πανεπιστήμιο. Συνεχίζει τις παιδαγωγικές του σπουδές στη Γερμανία, όπου μεταξύ των άλλων γνωρίζει τον Γιώργο Σκληρό και τον Φώτο Πολίτη και έρχεται σε επαφή με τη σοσιαλιστική ιδεολογία. Το 1911 επιστρέφει στην Αθήνα και αργότερα μαζί με τον Δελμούζο και τον Τριανταφυλλίδη αποτελούν την καρδιά του «Εκπαιδευτικού Ομίλου» που στάθηκε στην πρωτοπορία των προοδευτικών αναζητήσεων. Κατόπιν, ορίζεται βασικός υπεύθυνος και σχεδιαστής της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης της κυβέρνησης Βενιζέλου. Ωστόσο, η εισήγησή του απορρίπτεται το 1914 ως ανατρεπτική. Τη δεκαετία του 1920 ο Γληνός περνάει στην περίοδο της αμφισβήτησης του Βενιζέλου και της μοναρχίας. Αρχίζει η πρώτη περίοδος των διωγμών του. Η διαρκής αναζήτηση τον οδηγεί το 1927 στη διαπίστωση πως το εκπαιδευτικό πρόβλημα της χώρας θα λυθεί οριστικά μέσα από την πάλη των τάξεων. Στη συνέχεια συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους και αρθρογραφεί σε περιοδικά, ενώ το 1934 μαζί με τον Βάρναλη επισκέπτεται τη Σοβιετική Ενωση, ένα ταξίδι που έπαιξε σημαντικό ρόλο στις μετέπειτα επιλογές του. Το 1935 εξορίζεται από τη δικτατορία του Κονδύλη και το Γενάρη του 1936 εκλέγεται βουλευτής του Λαϊκού Μετώπου. Εξορίζεται από τη μεταξική δικτατορία και φυλακίζεται στην Ακροναυπλία. Το 1941 συλλαμβάνεται από τους Ιταλούς και το 1942 απολύεται, βαριά άρρωστος. Είναι πλέον μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ. Γράφει τη μπροσούρα «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ». Το 1943 αποφασίζει να ανέβει στα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας. Εξάλλου, τα αρχικά σχέδια προέβλεπαν να τεθεί επικεφαλής της ΠΕΕΑ. Λίγο πριν την αναχώρησή του κατά τη διάρκεια μιας εγχείρησης, ο ταλαιπωρημένος οργανισμός του δεν άντεξε.>> ΠΗΓΗ: 902.GR

Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες

Καλημέρα σε όλους . Η ανωτερότητα του Σοσιαλισμού απέναντι στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα δεν αναιρείται από τις αντεπαναστατικές ανατροπές του τέλους του 20ού αιώνα . Κάτω από τη σημαία της Οκτωβριανής Επανάστασης συνεχίζουμε για να γίνει ο 21ος αιώνας ,ο αιώνας του νέου επαναστατικού άλματος! TiKToK@greekkomounist

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

00:50

Σύντροφοι ψηλά την σημαία!!

Βίντεο • Elen Katsa

Καλησπέρα σας! Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο. Είναι μερικές φορές που όταν θέλω να γράψω για κάποιον που άφησε πολύ βαθειά το αποτυπωμά του στο πολιτικό και καλλιτεχνικό γίγνεσθαι της χώρας να μην ξέρω από που να το πιάσεις και από που να το αφήσεις . Τα λόγια και οι λέξεις μοιάζουν να μην μπορούν να αποδώσουν το βάθος των συναισθημάτων που σε κατακλύζουν , να ασφυκτιούν ανάμεσα στις αναμνήσεις από τις φορές που ταξιδέψαμε παρέα με τη μουσική και τα τραγούδια του. Τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου αποτελούσαν στήριγμα κάθε φορά που απεπιζόμασταν ή βλέπαμε τις δυνάμεις μας να μας εγκαταλείπουν, που μας τροφοδοτούσαν με ελπίδα να συνεχίσουμε να παλεύουμε , να μην συμβιβαστούμε , να κρατήσουμε ζωντανές τις αξίες μας μέσα σε ένα κόσμο που κάνει τα πάντα για το αντίθετο , να ξεπεράσουμε τα οριά μας “χορεύοντας πάνω στο φτερό του καρχαρία” . Ο Θάνος Μικρούτσικος δεν είναι πια κοντά μας αλλά θα συναιχίσουν να είναι δίπλα μας όλα εκείνα που μας έδωσε απλόχερα όλα αυτά τα χρόνια . Τραγούδια στίχους , μουσικές , μια ολόκληρη στάση ζωής και ανατένισης του κόσμου . Αεικίνητος και δραστήριος μέχρι το τέλος , δίδαξε ήθος ανθρωπιά και λεβεντιά , με εκείνο το τρόπο που ξέρουν να διδάσκουν οι άνθρωποι που πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα , οι αυθεντικοί και πραγματικοί αγωνιστές , εκείνοι που οραματίζονται ένα κόσμο όπου “ο ψαράς θα γράφει ποιήματα και ο ποιητής θα ψαρεύει” . Σ ‘ευχαριστούμε Θάνο για όλα αυτά που μας πρόσφερες απλόχερα όλα αυτά τα χρόνια .Όσο αφορά για τα υπόλοιπα θα φροντίσουμε εμείς γιατί έτσι πρέπει να γίνει και έτσι θα γίνει . https://youtu.be/keXgslpdcvdE

Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες

Και φαντάσου λέει, αντί για τις ώρες που θα άλλαζε ο χρόνος, να μετράγαμε τις ώρες που θα άλλαζε ο κόσμος… Η φωτο είναι από μια άλλη παραμονή Πρωτοχρονιάς, -του 1959- τότε που οι “γκεριγιέρος μπαρμπούδος” (γενειοφόροι αντάρτες) εισέρχονταν θριαμβευτές στην Αβάνα…

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

David Alfaro Siqueiros – γεννήθηκε στις 29 Δεκέμβρη 1896, στην Πόλη του Μεξικού. Του απονεμήθηκε το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη και υπήρξε αντικείμενο μόνιμης και επίμονης παρακολούθησης από το Εφ Μπι Αϊ και άλλες μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ (50.000 σελίδες είναι ο όγκος των αρχείων που αναφέρονται σε αυτόν!).

Δημοσίευση • 51 φωτογραφίες

Πέρασαν 10 χρόνια από την ημέρα που έφυγε από κοντά μας ο Σεμνός και αφοσιωμένος Κομμουνιστής -Καλιτέχνης Γιάννης Στεφανίδης. Τον γνώρισα τυχαία στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου που αγόραζα εφημερίδα και απο τότε λες και δίναμε ραντεβού συναντιόμαστε κάθε πρω’ι’ με το Ριζοσπάστη στο χέρι. Άλλες φορές βιαστικός πήγαινε στα γραφεία του Κόμματος στο Περισσό να παραδώσει το διήγημα που είχε γράψει για το ένθετο του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη. Μιά μέρα μου έκανε δώρο ένα βιβλίο του την 《Κυλισάμενη πέτρα 》ένα βραβευμένο μυθιστόρημα το οποίο διάβασα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Ο Γιάννης Στεφανίδης έγινε γνωστός περισσότερο σαν ο ζωγράφος της αντίστασης καθώς σχεδίασε το σήμα της ΕΠΟΝ και πολλά από τα χαρακτικά της περιόδου. Πολύπλευρο ταλέντο ασχολήθηκε πέρα από την ζωγραφική και με τις γραφικές τέχνες, τη μουσική, και το γράψιμο. Πολλά από τα βιβλία του έχουν βραβευτεί σε διάφορες εκθέσεις. Η Καλιτεχνική δημιουργία ανθρώπων σαν του Γιάννη Στεφανίδη δεν βολεύεται εύκολα σ’ένα μικρό αφιέρωμα ιδίως αν αυτή, πολύπτυχη και ανήσυχη, απλώνεται σε πολλές δεκαετίες ανθοβολώντας ακόμα και τώρα που ο εικαστικός και λογοτεχνικός λόγος σίγησε για πάντα. Το έργο του θ’αρμενίζει μες το χρόνο , με ότι επέλεξε να μας παραδώσει, αφήνοντας πίσω τους ευεργετική τη σκιά της μνήμης.

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ Ν.ΠΛΟΥΜΠΙΔΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 31-12-1902 (ΙΣΤΟΡΙΚΟ)………. <<Ο ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ, ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ”Η τραγική μοίρα του Πλουμπίδη υπόθεση ανίερης εκμετάλλευσης” Του Γιώργη ΜΩΡΑΪΤΗ Δόγματα και είδωλα! Επόμενο ήταν αυτές οι μεγάλες αλλαγές να αλλάξουν και τις απόψεις του συγγραφέα. Δεν είναι ο μόνος. Ετσι εξηγείται και η τωρινή στάση του… Στις 260 σελίδες του βιβλίου δε βρίσκεις ούτε μια καλή λέξη για το ΚΚΕ. Εκτός από τις 23 σελίδες με τα γράμματα του Πλουμπίδη και ορισμένα κομματικά κείμενα.Οι “εκμοντερνισμένες” απόψεις του κυριαρχούν παντού. (Σε κείμενα, σε σημειώσεις, σε επεξηγήσεις, σε σχόλια, σε παραπομπές, σε επιλόγους). Και”ερμηνεύονται” τα πάντα σύμφωνα μ’ αυτές. Την προβολή τους επιδίωξε κυρίως με το βιβλίο του. Γι’ αυτό το ‘γραψε. Κι όχι τόσο για τα γράμματα του Πλουμπίδη, που ούτε τα σέβεται πια, ούτε του ταιριάζουνε. (“Παρωχημένης εποχής”, θα πεις). Οι απόψεις του είναι σκέτη απελπισία. α) “Ο υπαρκτός σοσιαλισμός σωριάστηκε σε ερείπια. Ο μαρξισμός – λενινισμός έχασε την αίγλη του, δεν ηλεκτρίζει τώρα τις μάζες” (Σελ. 49). β) “Ερωτηματικά προκύπτουν από την τελευταία περιπέτεια του ΚΚΕ. Και την αδυναμία μιας σειράς παλαιών και δοκιμασμένων αγωνιστών να προσαρμοστούν στις τωρινές ιστορικές συνθήκες… Να απαλλαγούν από την προσκόλληση σε είδωλα του παρελθόντος, σε δόγματα και αρχές, που η ζωή απέδειξε λανθασμένα… “. (Σελ. 50). (Πού είσαι Πλουμπίδη να τον καμαρώσεις!). γ) Στηλιτεύει την παλιά νοοτροπία. “Αν κατά οποιονδήποτε τρόπο κλονιστεί η εμπιστοσύνη του λαού προς το Κόμμα και την ηγεσία του αυτό πίστευε ο Πλουμπίδης θα ήταν καταστρεπτικό για την ενότητα του Κόμματος και την επιρροή του στο λαό”. Και ειρωνεύεται. “Πάση θυσία το υπέρτατο αγαθό, η ενότητα του Κόμματος και η επιρροή στο λαό”! (Σελ. 51). Τις απόψεις του ο Δ. Π. να τις έχει και να τις χαίρεται. Δικαίωμά του. (Αν και δεν του πάει στην ηλικία του το πολύ “ανανεωτικό” στιλ). Αλλά το ΚΚΕ τι του φταίει; Ας τ’ αφήσει να τραβήξει το δρόμο του. Κι όχι να του ρίχνει κι αυτός “πετριές”. Και τι πήγε και “σκαρφίστηκε” το μυαλό του. Οτι “δεν αποκατέστησε τον Πλουμπίδη, παρά μόνο τυπικά και μυστικά, συνωμοτικά”! Ενώ τα στοιχεία από τα ντοκουμέντα που καταχωρεί στο βιβλίο του αποδείχνουν περίτρανα το αντίθετο. Δεν είναι “αμαρτία” να λέει τόσο χοντρό ψέμα; Κι ακόμα, επιτρέπεται να συκοφαντεί και να βρίζει;”… Τα κατάλοιπα του ΚΚΕ, που εδρεύουν στον Περισσό, απομονωμένα από τον ελληνικό λαό και από τις σύγχρονες κοσμοϊστορικές εξελίξεις, συνταυτίζονται πλήρως με τις εγκληματικές ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη…”. (Σελ. 214). Τέλος, θα λέγαμε, γιατί δεν αφήνει ήσυχο τον Πλουμπίδη στον τάφο του. Και του ζητάει να έκανε κάτι, “των αδυνάτων, αδύνατο” απ’ αυτόν, όσο ήταν ζωντανός. Βέβηλα λόγια και προσβολή στη μνήμη του. Που θα κάνουν “να τρίζουν τα κόκαλά του”! “Μήπως θα είχε προσφέρει πιο πολλά ο Πλουμπίδης στην πατρίδα μας και στο προοδευτικό κίνημα αν πραγματοποιούσε μια πιο βαθιά τομή και έλεγε στον ελληνικό λαό αυτά που πίστευε ως σωστή γραμμή;”. (Σελ. 222). Ε, όχι! (Απαντήσαμε και στον Λιναρδάτο). Τότε δε θα ήταν ο Πλουμπίδης!.. Η αποκατάσταση Το Κόμμα αποκατέστησε τον Πλουμπίδη. Επίσημα, ουσιαστικά, πλήρως. Πλείστα όσα στοιχεία το αποδείχνουν. Και μάλιστα πολύ γρήγορα. Γρηγορότερα απ’ ό,τι θα φανταζόταν κανείς. Χωρίς να περιμένει να το “πιέσουν” οι διάφοροι”καλοθελητές”, παλιοί και όψιμοι, που βρίσκουν “τυπική” την αποκατάσταση(ψευδόμενοι και συκοφαντούντες ασύστολα). Αμέσως μετά την αντικατάσταση της παλιάς καθοδήγησης το 1956. Κι αν ο ταξικός αντίπαλος δεν έσπευδε “να τον βγάλει απ’ τη μέση”, ο σύντροφός μας θα ζούσε. Και θα εξακολουθούσε να προσφέρει για πολλά χρόνια ακόμα τις πολύτιμες υπηρεσίες του στο Κόμμα του. Η οδυνηρή “περιπέτειά” του θα είχε περάσει σαν ένα θλιβερό “επεισόδιο”, στη δίνη των γεγονότων, που συμβαίνουν, με τη μια ή την άλλη μορφή, στα επαναστατικά κινήματα. Ο Πλουμπίδης, με τη στάση του στη δίκη και με τη θυσία του, είχε ήδη αποκατασταθεί “ντε φάκτο” στην κοινή συνείδηση. Οι κατηγορίες σε βάρος του είχαν κονιορτοποιηθεί. Δεν έμενε παρά η νέα καθοδήγηση να προβεί και επίσημα στην ηθική και πολιτική αποκατάστασή του. Κι αυτό έκανε. Ο Παπαχρίστου, που επιμένει (σκοπίμως) να θεωρεί ότι “πρόκειται για μια τυπική αποκατάσταση (Με την απόφαση της 9ης Ολομέλειας του 1958), ουσιαστική και πλήρης αποκατάσταση δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα”, ψεύδεται συνειδητά. Ο ίδιος όμως αυτοδιαψεύδεται όταν ομολογεί ότι “το 1957 και 1958 το θέμα Πλουμπίδη επανεξετάζεται σε βάθος από το ΚΚΕ”. Και αναφέρεται στο πόρισμα της ειδικής επιτροπής (από τα μέλη της ΚΕ Δ. Βατουσιανό και Μ. Κωτούζα) που τονίζει ότι”τα αίτια που προκάλεσαν την κατηγορία είναι πολιτικά” (Βλέπε γράμμα του στην “Αυγή”, 18.5.97). Ηταν δυνατό να μην είναι πολιτικά; Αφού αφορούσαν πολιτικό στέλεχος και μάλιστα ανώτερο και σε τόσο υπεύθυνο τομέα δουλιάς; Από εδώ προκύπτει κι ένα άλλο ερώτημα, που διατυπώνεται στον πρόλογο του βιβλίου. Τι σημαίνει ότι “η υπόθεση δεν μπορεί να κλείσει αν δε συζητηθεί με όρους πραγματικής πολιτικής ανάλυσης”!.. Η απόφαση βέβαια της 9ης Ολομέλειας (Αύγουστος 1958) που αποκαθιστά τους Σιάντο, Πλουμπίδη, Καραγιώργη, είναι λιγόλογη. Οπως κι άλλες ανάλογες αποφάσεις (Βλέπε “Επίσημα κείμενα του ΚΚΕ”, τόμος 8ος). Πάρθηκε όμως με βάση ένα αναλυτικό Πόρισμα. Που δημοσιεύεται στο βιβλίο. Και καταλαμβάνει 28 σελίδες. Ο ίδιος ο Δ. Π. το χαρακτηρίζει σημαντικό. Και όμως μπορεί να μιλάει για “τυπική” πράξη. Αλλά γιατί να είναι τυπική; Τι να συγκαλύψει; (Και δεν είχε να κάνει μόνο με τον Πλουμπίδη. Αφορούσε και τον Σιάντο και τον Καραγιώργη). Αν υπήρχε ενοχή, δε θα έκανε αποκατάσταση. Ισχυρίζεται επίσης ο Δ. Π., ψευδώς, ότι η απόφαση τηρήθηκε “μυστική”! Αν ήταν δυνατόν. Παντού οι κομμουνιστές και οι αγωνιστές ενημερώθηκαν. Και στην Προσφυγιά, και στην ΕΔΑ, και στις φυλακές που ήμασταν εμείς. Φυσικά στην Ελλάδα δεν έγιναν συνελεύσεις κομματικών οργανώσεων. Η καθοδήγηση, με ΓΓ τον Κ. Κολιγιάννη, είχε κάνει το 1958 το “θεμελιακό λάθος” να τις διαλύσει. (Για να έρχεται σήμερα ο Τζεφρόνης να διεκδικεί με “περηφάνια” την πατρότητα της ιδέας για τη Διάλυση! Ενώ το Κόμμα τον έστειλε να ανασυγκροτήσει τις οργανώσεις). Ενα δεύτερο πολύ σημαντικό στοιχείο για την ουσιαστική αποκατάσταση του Πλουμπίδη είναι το άρθρο στο “Νέο Κόσμο”, πολιτικό θεωρητικό περιοδικό του Κόμματος, τεύχος Αυγούστου 1966. (Οχι “Νέοι Καιροί”, όπως γράφει κατά λάθος ο Δ. Π.). Δημοσιεύεται στη στήλη “Μορφές Αγωνιστών”. Είναι αναλυτικό βιογραφικό σημείωμα του Πλουμπίδη. Γράφεται και υπογράφεται από τον αξέχαστο Αλέκο Ψηλορείτη (Γιώργη Αγγουράκη), μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Εχει τίτλο ΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ (1902 – 1954). Κι αρχίζει με το επίγραμμα: “Θα πεθάνω ήσυχος γιατί και αρκετό σπόρο έσπειρα και γιατί χιλιάδες νέοι αγωνιστές θα πάρουν τη θέση μου μέχρι τη νίκη του λαού”. Το άρθρο δημοσιεύεται ολόκληρο στο βιβλίο του Δ. Π. και πιάνει 14 σελίδες. Και μόνο γι’ αυτά τα δύο κείμενα – ντοκουμέντα (Πόρισμα και Βιογραφικό) θα έπρεπε και ο συγγραφέας και οι συντάκτες των αφιερωμάτων στις εφημερίδες, αν μη τι άλλο, να σεβαστούν την αλήθεια της αποκατάστασής του από το Κόμμα. Δεν το έκαναν. Γιατί τότε δε θα εκπλήρωναν την αντικομμουνιστική τους αποστολή. Δε θα αναφερθούμε σε άλλα επιχειρήματα του Δ. Π. στην προσπάθειά του να συκοφαντήσει το ΚΚΕ και την ηγεσία του. Τα περισσότερα είναι πολύ φτηνά και δεν αντέχουν στην κριτική. Διαχρονική αξία Τι υψηλή εκτίμηση έχει για τον Πλουμπίδη το Κόμμα και πώς τον τιμά, το δείχνει με τον πιο επίσημο τρόπο η δήλωση της ΓΓ της ΚΕ Αλέκας Παπαρήγα, στην επέτειο της εκτέλεσής του προ διετίας. Αντιγράφουμε από τον “Ριζοσπάστη” 15.8.95, χαρακτηριστικά σημεία. Κάτω από τον τίτλο “Παράδειγμα διαχρονικής αξίας” (στο ειδικό ολοσέλιδο αφιέρωμα) αναφέρεται: “Είναι τιμή και περηφάνια για τους κομμουνιστές που το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, έχει αναδείξει ένα τέτοιο ηρωικό στέλεχος με μια ασύγκριτη, θα έλεγα, προσφορά στο εργατικό και λαϊκό κίνημα του τόπου μας. Πολλές φορές, όταν γίνεται λόγος για τον Νίκο Πλουμπίδη, προστίθεται μια λέξη πριν. Τραγική φυσιογνωμία. Δε θα τη χρησιμοποιούσα καθόλου… Θεωρώ ότι ήταν ένας αντιπροσωπευτικός τύπος του κομμουνιστή, που συνειδητά παλεύει και πάνω απ’ όλα βάζει το συμφέρον του τόπου, της εργατικής τάξης. Ξέρω πολύ καλά ότι οι λέξεις χρησιμοποιούνται για εκείνη τη στιγμή, τη μελανή… Τέτοια γεγονότα έχουν γίνει παραδείγματα προς αποφυγήν. Εχει αποκατασταθεί πλήρως ο Νίκος Πλουμπίδης. Και στο Κόμμα μας και στη συνείδηση όλων μας… Βρήκε τη δύναμη να τα δει όλα πάνω από την προσωπική πικρία… Πιστεύω πως ήταν ένα έξοχο παράδειγμα κομμουνιστή. Οταν κανείς παλεύει για μια τέτοια υπόθεση, όπως είναι η εθνική ανεξαρτησία, η δημοκρατία, η πρόοδος, ο σοσιαλισμός, χωρίς να παραιτείται από το δικαίωμα της γνώμης, πρέπει να καταφέρνει, πάνω απ’ όλα να βλέπει το βαθύτερο στόχο, που έχουμε εμείς οι κομμουνιστές. Από αυτή την άποψη, το παράδειγμα του Ν. Πλουμπίδη είναι με διαχρονική ιστορική αξία”. Αυτή την τοποθέτηση ο Δ. Παπαχρίστου δεν έκρινε σκόπιμο να την καταχωρήσει στο βιβλίο του. Οπως απέφυγε να αναφέρει οτιδήποτε από ομιλίες μελών του ΠΓ και άλλων στελεχών σε εκδηλώσεις για τον Πλουμπίδη στα χρόνια από τη νομιμοποίηση του Κόμματος και δώθε. Καθώς και από τα πολυπληθή δημοσιεύματα και αφιερώματα στο “Ριζοσπάστη” (που αν συγκεντρωθούν αποτελούν ολόκληρο τόμο), αλλά και στην ΚΟΜΕΠ και σε αντιστασιακά έντυπα. Αρκέστηκε να εξασφαλίσει συνηγορία στο “εγχείρημά” του και στις απόψεις του από τον Κ. Μητσοτάκη, τον Γρ. Φαράκο, τον Γ. Μαρίνο (του “Οικονομικού Ταχυδρόμου”) κ.ά. Απέναντι στους ήρωες και μάρτυρές μας, που “κράτησαν ψηλά τη σημαία”! Που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για τα μεγάλα πανανθρώπινα ιδανικά του κομμουνισμού! Το ΚΚΕ στάθηκε πάντα με σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Και ποτέ δεν έπαψε, ούτε θα πάψει να τιμά, όπως πρέπει τη μνήμη τους και ταυτόχρονα να προβάλλει το παράδειγμά τους και να διαπαιδαγωγεί με αυτό τα κομματικά μέλη, τους οπαδούς του, τη νεολαία, τους αγωνιστές. Αυτό ισχύει, για ένα λόγο παραπάνω, για συντρόφους σαν τον Πλουμπίδη, που στις αφάνταστα αντίξοες συνθήκες πάλης, παρανομίας, εκτελέσεων κατηγορήθηκαν άδικα. Ας σταματήσουν οι εμπνευστές και εκτελεστές της αντικομμουνιστικής εκστρατείας να χύνουν”κροκοδείλια δάκρυα” και να τρέφουν “φρούδες ελπίδες”! Τα σχέδιά τους δε θα πετύχουν. Στους αγώνες που ωριμάζουν οι ήρωές μας θα είναι μπροστάρηδες. Με ξεδιπλωμένα τα λάβαρα! Και με υψωμένες γροθιές!…>>Πηγη Ριζοσπαστης 4-1-1998

Δημοσίευση • 1 φωτογραφία

Μόνο εσείς μπορε

Copy