Μονέ και Ντεραίν – Δυο Γάλλοι καλλιτέχνες ζωγραφίζουν το Λονδίνο

Παρασκευή, 07/02/2025 11:29

Με διαφορά πέντε ετών ο Κλοντ Μονέ και ο Αντρέ Ντεραίν απεικόνισαν το Λονδίνο

Μονέ και Ντεραίν - Δυο Γάλλοι καλλιτέχνες ζωγραφίζουν το Λονδίνο

Στη διάρκεια τριών επισκέψεών του στο Λονδίνο τη διετία 1899-1901 ο Κλοντ Μονέ απεικόνισε με τον δικό του μοναδικό τρόπο την βρετανική πρωτεύουσα φιλοτεχνώντας μια σειρά από ιμπρεσιονιστικά ενσταντανέ τα οποία εκτέθηκαν για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1904. Ο ζωγράφος σχεδίαζε τον επόμενο χρόνο να τα παρουσιάσει και στο Λονδίνο αλλά το σχέδιό του δεν ευοδώθηκε και μέχρι σήμερα οι Λονδρέζικες εικόνες του Μονέ δεν έχουν περάσει το στενό της Μάγχης.

Londres, le Parlement. Trouée de soleil dans le brouillard - Claude Monet | Musée d'Orsay

Claude Monet, το κοινοβούλιο

Τον χειμώνα 1904-1905 ο Αντρέ Ντεραίν κατά προτροπή του γκαλερίστα Βολάρ ακολουθεί το ίδιο δρομολόγιο. Φτάνει στο Λονδίνο με σκοπό να αποτυπώσει μέρες ομίχλης και βαθιάς κατήφειας, βρίσκεται όμως μπροστά σε μια ηλιόλουστη πόλη την οποία αποτυπώνει με έντονα χρώματα ακολουθώντας τις ντιρεκτίβες του φωβισμού στον οποίο είχε προσηλυτιστεί από τον Ματίς. Στους πίνακές του ο αναπάντεχος χειμερινός ήλιος καθρεφτίζεται στα νερά του Τάμεση στο Γουέστμινστερ, με αδρές και επιπόλαιες πινελιές. Οι τεχνικές που αναπτύσσει ο Ντεραίν είναι αυτές στις οποίες μυήθηκε το καλοκαίρι του 1905 στο Κολιούρ και αποτελούν αφενός ποντιγιστικά πορτρέτα της πόλης και αφετέρου μεγάλα πεδία χρώματος. Η γνώμη των τεχνοκριτικών είναι ότι τα λονδρέζικα πορτρέτα του Ντεραίν φιλοτεχνήθηκαν στο ατελιέ και όχι στην ύπαιθρο, όπερ σημαίνει την παρέμβαση της μνήμης και της έμμεσης εντύπωσης στο τελικό αποτέλεσμα.

Paintings Reproductions London Bridge, 1906 by André Derain (Inspired By) (1880-1954, France) | ArtsDot.com

^{Γέφυρα του Λονδίνου, Αντρέ Ντεραίν}

Οι πίνακες του Λονδίνου είναι πιθανότατα η πιο έντονη περίοδος Φωβισμού του Ντεραίν, καθώς ο ανήσυχος καλλιτέχνης σύντομα θα μετακινηθεί προς νέα ρεύματα.

Ντεραίν (Derain), Αντρέ (1880 - 1954) - Εκδοτική Αθηνών Α.Ε.

^{Αντρέ Ντεραίν}

Πηγή : fosonline.gr

Η παρωδία είναι η μητέρα της λογοτεχνίας

Δημήτρης Στεφανάκης

Τετάρτη, 05/02/2025 11:15

16 Tweet

Κάθε μεγάλη στιγμή της λογοτεχνίας είναι στιγμή παρωδίας

Η παρωδία είναι η μητέρα της λογοτεχνίας

Τι θα ήταν άραγε η λογοτεχνία χωρίς την παρωδία; Θα ήταν ένας κόσμος χωρίς τον Όμηρο, χωρίς τον Ηρόδοτο, χωρίς τον Θερβάντες, χωρίς τον Τζόις, χωρίς τον Μάρκες. Ένας κόσμος ανούσιος και στάσιμος χωρίς κανένα σπινθήρα έμπνευσης και πρωτοπορίας.

Τη μέρα που η λογοτεχνία δε θα έχει τι άλλο να πει για τον άνθρωπο κι όσα εκείνος επινόησε, θα έχει ολοκληρώσει την αποστολή της και θα αποσυρθεί σαν μια αγαθή γερόντισσα στη σκιά του χρόνου. Μέχρι τότε όμως θα συνεχίσει να προχωρά, να εξελίσσεται σαν ζωντανός οργανισμός, και κάθε φορά που θα συμβαίνει αυτό, θα έχουμε να κάνουμε με κάποιο λαμπρό επεισόδιο παρωδίας. Τα Ομηρικά Έπη παρωδούν τον αδήριτο μυκηναϊκό επεκτατισμό που για τις ανάγκες του παρουσιάζει ως άθλο κάθε αγριότητα στον πόλεμο. Ο Ηρόδοτος παρωδεί τη βεβαιότητα της ιστορικής αλήθειας, ο Θερβάντες την υψηλοφροσύνη των ιπποτικών μυθιστοριών, ο Σαίξπηρ όλη τη θεατρική παράδοση με τους βασιλείς και τους άρχοντες, βάζοντας στην αφηγηματική εξίσωση τους τρελούς και τους ζητιάνους. Ο Τολστόι παρωδεί το γαλλόφωνο κόσμο του μυθιστορήματος στην εποχή του, ο Ντοστογιέφσκι το αστυνομικό μυθιστόρημα, ο Τζόις, με τη μοντερνιστική ασυλία του, παρωδεί τους πάντες και τα πάντα. Ο Μπέκετ ανακεφαλαιώνει σκωπτικά την θεατρική τέχνη, εκθρονίζοντας οριστικά τους εστεμμένους για χάρη των άστεγων και των απόκληρων. Ο δε Μάρκες με τον μαγικό ρεαλισμό αμφισβητεί ευθέως την εξοργιστική τάση της πραγματικής ζωής να φορτώνει τραγωδίες στις πλάτες των απλών ανθρώπων. Κάπως έτσι γυρίζει κάθε φορά ο τροχός της παγκόσμιας αφήγησης. Κάπως έτσι μακροημερεύει η λογοτεχνία μέσα στα χρόνια.

Και το σημαντικότερο: Χωρίς την παρωδία, αυτόν τον μεγάλο αμφισβητία, θα στερούμασταν το πολύτιμο εργαλείο για να δώσουμε κάθε φορά μια νέα ώθηση στο αφηγηματικό μας ταμπεραμέντο. Θα παραμέναμε άβουλοι θαυμαστές κάποιων, τσαλαβουτώντας στα θολά νερά της μίμησης. Κάθε μεγάλη στιγμή της λογοτεχνίας είναι στιγμή παρωδίας