ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΔΙΕΘΝΗ

Δυναμώνουμε την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων που γεννά τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους

Εισαγωγική ομιλία του Γ. Μαρίνου στην τηλεδιάσκεψη της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Δράσης

Την Κυριακή 16 Μάρτη πραγματοποιήθηκε τηλεδιάσκεψη της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Δράσης (ΕΚΔ) με θέμα: «Τρία χρόνια ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία. Η πάλη των κομμουνιστών ενάντια στην ΕΕ και στην “πολεμική οικονομία” της, στην εμπλοκή των αστικών κυβερνήσεων στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους».

Εκ μέρους του ΚΚΕ στην τηλεδιάσκεψη έλαβαν μέρος οι Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ, Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής, Αρης Ευαγγελίδης, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ.

Ακολουθεί η εισαγωγική παρέμβαση του Γιώργου Μαρίνου στην τηλεδιάσκεψη.

***

Αγαπητοί σύντροφοι,

Σε κάθε περιοχή της υδρογείου εξελίσσεται ο αδυσώπητος ανταγωνισμός των μονοπωλίων και των καπιταλιστικών κρατών για την προώθηση των στρατηγικών τους επιδιώξεων. Η βάρβαρη φύση του εκμεταλλευτικού συστήματος προβάλλει μέσα από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, τις 50 και πάνω πολεμικές εστίες σε όλο τον κόσμο, την ένταση της επίθεσης κατά της εργατικής τάξης και των λαών, τα εκατομμύρια των ξεριζωμένων, των προσφύγων και των μεταναστών. Ο καπιταλισμός έχει ξεπεράσει τα ιστορικά του όρια, γίνεται συνεχώς πιο επικίνδυνος.

Η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ που έλαβε μέρος στην τηλεδιάσκεψη από την έδρα της ΚΕ του Κόμματος στον Περισσό

Η εργατική τάξη, οι λαοί είναι μπροστά σε μεγάλα καθήκοντα. Η οργή και η αγανάκτηση επιβάλλεται να στραφούν στην εξάλειψη της πηγής του κακού, δυναμώνοντας την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για να ανοίξει ο δρόμος της νέας σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής κοινωνίας, να ζήσουν ειρηνικά οι άνθρωποι του μόχθου, χωρίς εκμετάλλευση, με τον πλούτο που παράγουν στα δικά τους χέρια και την ικανοποίηση των αναγκών τους.

Το κρίσιμο ζήτημα είναι η ιδεολογική, πολιτική και μαζική πάλη των κομμουνιστών, σε διαρκή σύγκρουση με την αστική τάξη σε κάθε χώρα, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, τα κόμματα του κεφαλαίου, τον οπορτουνισμό, τους κάθε λογής απολογητές του καπιταλισμού.

Αποκρούουμε τα προσχήματα των ιμπεριαλιστών

Ο πόλεμος στην Ουκρανία συμπληρώνει 3 χρόνια και το αιματοκύλισμα συνεχίζεται. Εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί και τραυματίες, τεράστιες υλικές καταστροφές. Η αντεπανάσταση και η καπιταλιστική παλινόρθωση οδήγησαν σε τραγικές συνέπειες. Αλληλοσκοτώνονται δύο λαοί που έζησαν μαζί 7 δεκαετίες στη Σοβιετική Ενωση, οικοδομώντας τη νέα σοσιαλιστική κοινωνία, με μεγάλες κατακτήσεις, ξεπερνώντας ιμπεριαλιστικές υπονομευτικές ενέργειες, αντιμετωπίζοντας την επίθεση του φασιστικού τέρατος στα σοβιετικά εδάφη, νικώντας τον γερμανικό ναζισμό και τους συμμάχους του.

Ο πόλεμος ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, στο πλευρό της ουκρανικής αστικής τάξης, και στην καπιταλιστική Ρωσία και τους συμμάχους της είναι μέρος του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού για τον έλεγχο της Ουκρανίας και της ευρύτερης περιοχής, των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων.

Ο πόλεμος διεξάγεται από τις αστικές τάξεις σε βάρος των λαών, είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές κι αυτό δεν μπορεί να επισκιαστεί από τα προσχήματα που χρησιμοποιεί το ΝΑΤΟικό στρατόπεδο, που παρουσιάζει τον πόλεμο ως αποτέλεσμα αντιπαράθεσης «δημοκρατικών» και «αυταρχικών» δυνάμεων, ή τα προσχήματα που προβάλλει η ηγεσία της Ρωσίας περί «αντιφασιστικού πολέμου», καλύπτοντας τις ευθύνες της και τους στόχους της ρωσικής αστικής τάξης.

Οι δυνάμεις που αναπαράγουν τον μύθο του «αντιφασισμού», όπως η λεγόμενη «Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα», κ.ά., κρύβουν την ουσία του ιμπεριαλιστικού πολέμου και επιχειρούν να δικαιολογήσουν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και την καταπάτηση της εδαφικής της ακεραιότητας. Κρύβουν πως η πάλη ενάντια στον φασισμό είναι υπόθεση των λαών και συνδέεται με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού που τον γεννάει, τον τροφοδοτεί και δεν μπορεί να γίνει πρόσχημα για τη στήριξη αστικών κυβερνήσεων στο όνομα των αποκαλούμενων «αντιφασιστικών μετώπων».

Τέτοιες δυνάμεις διαστρεβλώνουν το ταξικό περιεχόμενο ισχυρών καπιταλιστικών χωρών, όπως είναι η Κίνα και η Ρωσία, που μαζί με τις αποκαλούμενες «προοδευτικές κυβερνήσεις» της Λατινικής Αμερικής και τους BRICS παρουσιάζονται στους λαούς ως δήθεν «αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις», που επιδιώκουν να «γιατρέψουν» και να «εξυγιάνουν» τις διεθνείς διακρατικές σχέσεις. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι είδους «αντιιμπεριαλιστές» μπορεί να είναι οι κάθε είδους κυβερνήσεις του κεφαλαίου, ή οι βασιλιάδες και οι πρίγκιπες της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων, ωστόσο τέτοιες τοποθετήσεις, που αφήνουν στο απυρόβλητο τον καπιταλισμό και αγγίζουν τα όρια της φαιδρότητας, είναι επικίνδυνες γιατί στοχεύουν να παρασύρουν τους λαούς στην επιλογή ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, στους σχεδιασμούς του υπό διαμόρφωση ευρασιατικού στρατοπέδου.

Η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Δράση, με ταξικό κριτήριο, αντιτάσσεται στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τάσσεται με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας, υπερασπίζεται τα συμφέροντα των λαών, εκφράζει τη διεθνιστική της αλληλεγγύη.

Αποτελεί σημαντική συμβολή η πρωτοβουλία του ΚΚΕ, του ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας, του ΚΚ Τουρκίας και του ΚΚ Μεξικού – αμέσως μετά το ξέσπασμα του πολέμου την Ουκρανία, 24 Φλεβάρη 2022 – που σε κοινή τοποθέτηση, η οποία στηρίχτηκε από πάνω από 40 Κομμουνιστικά Κόμματα και πάνω από 30 Κομμουνιστικές Νεολαίες, ανέδειξαν τις πραγματικές αιτίες του πολέμου και τον ιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα, βάζοντας βάσεις για την ανάπτυξη της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης.

Οι «ειρηνευτικές» διευθετήσεις δεν αναιρούν τις αιτίες της ιμπεριαλιστικής αναμέτρησης

Σε κάθε πολεμική και εν δυνάμει πολεμική εστία εκφράζεται ο διεθνής οικονομικός, τεχνολογικός και στρατιωτικός ανταγωνισμός ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στο καπιταλιστικό σύστημα, η αναμέτρηση της ευρωατλαντικής συμμαχίας, με άξονα τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και της υπό διαμόρφωση ευρασιατικής, με επικεφαλής την Κίνα, που κατακτά έδαφος στο οικονομικό πεδίο, και την καπιταλιστική Ρωσία, που είναι η 2η στρατιωτική δύναμη στον κόσμο.

Με αυτόν τον σφοδρό ανταγωνισμό συνδέονται οι εμπορικοί πόλεμοι που είναι σε εξέλιξη, οι δασμοί και τα μέτρα προστατευτισμού, οι απειλές της προεδρίας Τραμπ για τη Γροιλανδία, την αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πηγών και του δρόμου μεταφοράς διά μέσου του αρκτικού κύκλου ή τον έλεγχο της Διώρυγας του Παναμά, του στρατηγικής σημασίας ναυτιλιακού δρόμου που συνδέει τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Η αναζήτηση και η εκμετάλλευση ενεργειακών κοιτασμάτων και δρόμων μεταφοράς, σπάνιων γαιών, η κούρσα για την κατάκτηση της υπεροχής στην τεχνητή νοημοσύνη και γενικότερα για τη σύγχρονη τεχνολογία τροφοδοτούν την αντιπαράθεση και διαμορφώνουν το έδαφος για νέες θερμές εστίες, δίπλα σ’ αυτές που γνωρίζουμε, στην Κασπία, στον Καύκασο, στα Βαλκάνια, στη Νότια και Ανατολική Κινεζική Θάλασσα, στην Αφρική και άλλες περιοχές.

Οι αντιθέσεις διαπερνούν και το εσωτερικό των δύο συμμαχιών αλλά και τμημάτων των αστικών τάξεων σε κάθε κράτος, γιατί το επίδικο είναι το καπιταλιστικό κέρδος και η ισχυροποίηση των μονοπωλίων. Αυτό αποτυπώνεται στις αντιθέσεις στις σχέσεις ΗΠΑ – ΕΕ, ανάμεσα σε κράτη – μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, αλλά και στην ευρασιατική συμμαχία, ανάμεσα π.χ. στην Κίνα και στην Ινδία.

Οι λαοί είναι απέναντι σε ξαναμοίρασμα του κόσμου, που ποτέ δεν γίνεται ειρηνικά και είναι άκρως παραπλανητικές οι σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές εφευρέσεις περί «πολυπολικού» ειρηνικού κόσμου, η αποθέωση προσωρινών και εύθραυστων συμβιβασμών.

Οι κάθε λογής διευθετήσεις στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών αποτελούν εκκίνηση νέας κούρσας ανταγωνισμών, εντάσεων και πολέμων.

Αυτό έχει αποδειχθεί σε όλα τα πολεμικά μέτωπα, στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στην Ουκρανία και σε άλλες περιοχές.

Στην Παλαιστίνη μετά τη σφαγή, τη γενοκτονία στη Λωρίδα της Γάζας και την πρόσφατη εύθραυστη συμφωνία εκεχειρίας, μεθοδεύεται από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ το διώξιμο του Παλαιστινιακού λαού από τη γη του για την εκμετάλλευση της περιοχής από τα αμερικανικά και ισραηλινά μονοπώλια κι εμείς συνεχίζουμε αποφασιστικά την αλληλεγγύη και απαιτούμε λευτεριά στην Παλαιστίνη.

Ο τρίχρονος πόλεμος στην Ουκρανία ακολούθησε πορεία κλιμάκωσης και κινδύνων γενίκευσης ακόμα και με τη χρήση πυρηνικών όπλων που διαθέτουν και τα δύο στρατόπεδα. Η υπεροχή της Ρωσίας στο μέτωπο συνεχίζεται, διατηρεί και επεκτείνει τις περιοχές που κατέκτησε. Το ευρωατλαντικό μπλοκ εφοδιάζει την Ουκρανία με σύγχρονα όπλα, που πλήττουν ήδη το εσωτερικό της ρωσικής επικράτειας, εκπαιδεύει ουκρανικές δυνάμεις. Ο γγ του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε, προειδοποιεί για «μακρόχρονο πόλεμο» και καλεί προκλητικά τους λαούς να αποδεχθούν μεγάλες θυσίες, περικοπή των μισθών και συντάξεων, των δαπανών για την Υγεία και την Παιδεία, ενώ είναι προ των πυλών η αύξηση των ΝΑΤΟικών πολεμικών δαπανών με την εισφορά κάθε κράτους από το 2% του ΑΕΠ στο 3% ή και 5%, όπως έθεσε η αμερικανική ηγεσία.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες που κάθε ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, ανάλογα με τις στοχεύσεις του, εντείνει τις πολεμικές προετοιμασίες, μεθοδεύεται η έναρξη διαπραγματεύσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας για εκεχειρία στο ουκρανικό μέτωπο και διερευνάται το κατά πόσο μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός που περιλαμβάνει τη «νομιμοποίηση» των αποτελεσμάτων του πολέμου, τον ακρωτηριασμό της Ουκρανίας και τις λεγόμενες «εγγυήσεις ασφαλείας», την παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων στο ουκρανικό έδαφος.

Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται το συμπέρασμα ότι όσο παραμένουν οι αιτίες της ιμπεριαλιστικής αναμέτρησης οι κάθε είδους διευθετήσεις θα αναπαράγουν τους κινδύνους κατά των λαών.

Το ΚΚΕ πρωτοστατεί στην πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ και στην πολεμική οικονομία

Το ΚΚΕ παλεύει με κριτήριο τα συμφέροντα του ελληνικού και των άλλων λαών, καταδικάζει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της Ελλάδας, συγκρούεται με την κυβέρνηση της ΝΔ, τη σοσιαλδημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, τα ακροδεξιά μορφώματα, που συνολικά, παρά τις επιμέρους αποχρώσεις, υπερασπίζονται τα συμφέροντα της αστικής τάξης, τα ΝΑΤΟικά, ευρωατλαντικά σχέδια.

Πρωτοστατεί στον αγώνα για να κλείσουν οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα, που έχει μετατραπεί σε ορμητήριο πολέμου, να επιστρέψουν οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις από ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό, για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Οι κομμουνιστές με τους εργάτες και τις εργάτριες, με τον λαό και τη νεολαία, παρεμβαίνουν στα λιμάνια και στο σιδηροδρομικό δίκτυο και εμποδίζουν τη μεταφορά στρατιωτικού υλικού στο ουκρανικό μέτωπο ή τη στήριξη του Ισραήλ, όπως έγινε στη Θεσσαλονίκη, στην Αλεξανδρούπολη, στον Τύρναβο, στο λιμάνι του Πειραιά, από τους λιμενεργάτες. Το Κόμμα μας καταψήφισε στη Βουλή τον κρατικό προϋπολογισμό και τις στρατιωτικές δαπάνες που χρησιμοποιούνται για τις ΝΑΤΟικές ανάγκες.

Στην πανεργατική απεργία στις 20 Νοέμβρη, και σε πολλές άλλες εργατικές κινητοποιήσεις, το βασικό σύνθημα ήταν «Δώστε λεφτά για τους μισθούς, την Υγεία και την Παιδεία, έξω η Ελλάδα από του πολέμου τα σφαγεία», που δίνει την κατεύθυνση της πάλης. Ο αγώνας συνεχίζεται με νέα πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 28 Φλεβάρη για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών, πριν από δύο χρόνια, με 57 νεκρούς, για να καταδικαστούν οι υπεύθυνοι, το σύστημα και η πολιτική που ευθύνεται για τα βάσανα του λαού, να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά το σύνθημα «`Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».

Οι πόλεμοι στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή και στις άλλες περιοχές, η ύφεση που χτυπάει τη Γερμανία και την Ευρωζώνη, η αναμενόμενη καπιταλιστική κρίση και οι ανάγκες των μονοπωλίων στο περιβάλλον αυτό οδήγησαν στη στρατηγική της πολεμικής οικονομίας που προωθείται σε όλες τις χώρες της ΕΕ και καθορίζει το πλαίσιο των οικονομικών εξελίξεων.

Η πολεμική οικονομία αποτελεί επιλογή προσαρμογής της ΕΕ στην κλιμάκωση του ενεργειακού, εμπορικού και τεχνολογικού ανταγωνισμού, προετοιμασία για γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και αναζήτηση διεξόδου υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων που παραμένουν λιμνάζοντα, παρότι αυτά τα χρόνια έγιναν επενδύσεις στη λεγόμενη «πράσινη» και ψηφιακή οικονομία και κέρδισαν δισ. οι οικονομικοί όμιλοι.

Οι στρατιωτικές δαπάνες των κρατών – μελών της ΕΕ ξεπέρασαν τα 326 δισ. ευρώ, με αύξηση πάνω από 30% την περίοδο 2021 – 2024. 118 δισ. ευρώ διατέθηκαν στον πόλεμο στην Ουκρανία για δύο χρόνια, την ώρα που καταδικάζονται οι μισθοί και οι συντάξεις σε άθλια χαμηλά επίπεδα σε συνθήκες αβάσταχτης ακρίβειας, μειώνονται οι δαπάνες για την Υγεία και την Παιδεία, για κοινωνικές υπηρεσίες και υποδομές.

Ετοιμάζονται νέα πολεμικά πακέτα, τεράστια ποσά: Η γνωστή έκθεση Ντράγκι προβλέπει πάνω από 500 δισ. ευρώ για την επόμενη δεκαετία, έχουν περάσει ήδη χρηματοδοτήσεις δισ. ευρώ στο «Ευρωπαϊκό Ταμείο Αμυνας» (EDF), στο «Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Βιομηχανικής Ανάπτυξης στον τομέα της Αμυνας» (EDIDP), στον ψευδεπίγραφο «Ευρωπαϊκό Μηχανισμό για την Ειρήνη» (ΕΜΕ) και όλος αυτός ο μηχανισμός υπηρετεί τον στόχο της ΕΕ για τη «διασφάλιση της κυριαρχίας και της θέσης της Ευρώπης ως παγκόσμιου παίκτη στο νέο στρατηγικό, γεωπολιτικό, πολυπολικό πλαίσιο», σε βάρος των λαών.

Οι στόχοι της πολεμικής οικονομίας δεν περιορίζονται στην αύξηση των στρατιωτικών δαπανών για σύγχρονα οπλικά συστήματα και σε μεγάλες επενδύσεις στη στρατιωτική βιομηχανία. Επεκτείνονται και καθορίζουν την πορεία στρατηγικής σημασίας κλάδων, στις τηλεπικοινωνίες, στην πληροφορική, στις μεταφορές, στα τρόφιμα και στην εφοδιαστική αλυσίδα, κ.α., συνδέονται με τον καπιταλιστικό σχεδιασμό στην Υγεία και στην Παιδεία, σε όλους τους τομείς.

Σε συνθήκες όξυνσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου και κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών διαμορφώνονται νέες απαιτήσεις στην προετοιμασία και στη δράση του κομμουνιστικού, του εργατικού – λαϊκού κινήματος, σε κάθε χώρα, μεγαλύτερη ετοιμότητα και καταπολέμηση του εφησυχασμού, για να οργανωθεί η αντίσταση σε υψηλότερο επίπεδο, ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, στην αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων και στις συνέπειές της.

Με την αποφασιστική στάση των κομμουνιστών μπορούν να εμποδιστούν οι αστικές μεθοδεύσεις απόσπασης συναίνεσης και ενσωμάτωσης των εργαζομένων στους στόχους της πολεμικής προετοιμασίας, να αναπτυχθούν πολύμορφα οι διεκδικήσεις στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους, στις λαϊκές γειτονιές, με γραμμή αντεπίθεσης, σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Οι αστικές τάξεις, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου παίζουν και θα παίξουν πιο αποφασιστικά το χαρτί της ψευδεπίγραφης «εθνικής ενότητας», των «εθνικών συμφερόντων» για να χειραγωγήσουν και να υποτάξουν τους εκμεταλλευόμενους στις επιδιώξεις και στα συμφέροντα των ντόπιων εκμεταλλευτών και των διεθνών συμμαχιών τους. Δυναμώνουν και θα δυναμώσουν ακόμα περισσότερο η καταστολή, ο αυταρχισμός, ο αντικομμουνισμός. Η έκθεση Νιινίστο, που προβάλλεται από την ΕΕ, συνδέει την «πολιτική προστασία» και γενικότερα τους μηχανισμούς αντιμετώπισης κρίσεων με την πολεμική προετοιμασία, και συνεπώς σε όλα αυτά τα μέτωπα τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Δράσης απαιτείται να προετοιμαστούν κατάλληλα, πολύπλευρα, να ενισχύσουν τους δεσμούς τους με την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, να μπούνε μπροστά για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης σε όλες τις συνθήκες.

Μέσα στη δράση, με επίμονη ιδεολογική – πολιτική δουλειά θα αναγνωρίζεται ακόμα πιο πλατιά ο πρωτοπόρος ρόλος των κομμουνιστών και θα καταδικάζεται η κυρίαρχη πολιτική σε κάθε χώρα.

Μαχητικά, διαφωτίζοντας επίμονα τους λαούς γιατί δεν μπορούν να εμπιστευτούν τις αστικές τάξεις, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, συνδέοντας τον αγώνα για την απεμπλοκή των χωρών μας από τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς με την πραγματική έξοδο από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, παλεύοντας για την ανατροπή του καπιταλισμού, για τον σοσιαλισμό, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, για να ζήσουν οι λαοί όπως τους αξίζει.

    

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

Για τα 3 χρόνια από την τυπική έναρξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία

Ο πόλεμος που τυπικά μόνο ξεκίνησε πριν από 3 χρόνια με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία συνεχίζεται αιματοκυλώντας δύο λαούς που έζησαν, αγωνίστηκαν και δημιούργησαν πλάι πλάι στο πλαίσιο της ΕΣΣΔ και σήμερα υποφέρουν σε συνθήκες καπιταλισμού, μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης.

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τις τοποθετήσεις της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Δράσης αναφορικά με τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου, που ξέσπασε κάτω από την όξυνση των ανταγωνισμών και αντιθέσεων μεταξύ δύο αντιμαχόμενων καπιταλιστικών στρατοπέδων.

Είναι σήμερα πιο φανερό από πριν 3 χρόνια πως δεν πρόκειται απλώς για μια σύγκρουση Ρωσίας – Ουκρανίας, αλλά για μια διευρυμένη σύγκρουση μεταξύ της ουκρανικής αστικής τάξης, των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, από τη μία, και της ρωσικής αστικής τάξης και των συμμάχων της, από την άλλη.

Είναι έντονη η τάση διεθνοποίησης και διάχυσης της σύγκρουσης, με τη γενίκευση του οικονομικού και εμπορικού πολέμου, τη χρήση ολοένα και πιο προηγμένων και ισχυρών οπλικών συστημάτων, την απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων, την εμπλοκή – άμεση και έμμεση – αυξανόμενου αριθμού κρατών στο πλευρό των εμπόλεμων μερών, τη συσχέτιση με άλλα θερμά μέτωπα, όπου συγκρούονται οι ίδιες δυνάμεις, στη Μέση Ανατολή, στον Ειρηνικό, στην Αρκτική, στην Αφρική κ.α. Καθοριστική θέση στον διεθνή ανταγωνισμό κατέχει η αντιπαράθεση ΗΠΑ – Κίνας.

Δυναμώνει η επιθετικότητα του ΝΑΤΟ, στο οποίο κατά τη διάρκεια αυτών των 3 χρόνων του πολέμου εντάχθηκαν νέες χώρες (Σουηδία, Φινλανδία). Ενισχύεται η παρουσία του στη Βαλτική, πολλαπλασιάζονται οι στρατιωτικές ασκήσεις στα Βαλκάνια και οι βάσεις στα σύνορα με τη Ρωσία και στην Ανατολική Μεσόγειο. Την ίδια ώρα προδιαγράφεται η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών των κρατών – μελών του ΝΑΤΟ πολύ πάνω από το 2%. Γίνεται λόγος για τουλάχιστον 3%, ακόμα και 5% του ΑΕΠ κάθε χώρας.

Εντείνεται η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ. Η έκθεση Ντράγκι σηματοδοτεί την επιτάχυνση του περάσματος στην πολεμική οικονομία, ενώ η έκθεση Νιινίστο προβλέπει ότι η ΕΕ την επόμενη 7ετία θα πρέπει να δαπανήσει σχεδόν το 20% του προϋπολογισμού της για την πολεμική προπαρασκευή. Ανοιχτά γίνεται συζήτηση για αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία, είτε στα μέτωπα του πολέμου είτε ως «εγγυήσεων ασφαλείας», ενώ ήδη η ΕΕ ξεπέρασε τις ΗΠΑ σε παραδόσεις όπλων στην Ουκρανία.

Από την άλλη, στη Ρωσία οι στρατιωτικές δαπάνες το 2025 θα φτάσουν το 6,3% του ΑΕΠ και προβλέπεται το 40% των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού της για το 2025 να κατευθυνθεί για τις ανάγκες «της άμυνας και της ασφάλειας».

Και οι δύο πλευρές του πολέμου ρίχνουν στον πόλεμο νέα και πιο καταστροφικά οπλικά συστήματα, ενώ έχουν αυξηθεί και οι απειλές για χρήση στη σύγκρουση πυρηνικών όπλων.

Επιπλέον, οι λαοί – όπως δηλώνουν προκλητικά ο γγ του ΝΑΤΟ, Ρούτε, και οι αστικές κυβερνήσεις – καλούνται να πληρώσουν ακόμα βαρύτερο τίμημα με σκληρές περικοπές στις ήδη ανεπαρκείς κρατικές δαπάνες για Υγεία, Ασφάλιση, Παιδεία και άλλους κοινωνικούς τομείς, για να χρηματοδοτήσουν τον πόλεμο που γίνεται μόνο για τα συμφέροντα και τα κέρδη των καπιταλιστών. Ταυτόχρονα, βρίσκονται αντιμέτωποι με τον αυξανόμενο αντικομμουνισμό, την καταστολή, την περιστολή δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Η όποια εκκίνηση διαδικασίας διαπραγματεύσεων δήθεν «ειρηνικής» διευθέτησης του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία, όπως και η πρόσφατη τηλεφωνική συνομιλία Τραμπ – Πούτιν ή αυτές που θα ακολουθήσουν, είναι σε αντίθεση με τα συμφέροντα των λαών, γιατί είναι δεδομένο ότι αφήνουν ανέγγιχτες τις πραγματικές αιτίες της πολεμικής σύγκρουσης. Αλλωστε, οι στρατιωτικές όσο και οι πολιτικές – διπλωματικές κινήσεις, τα σχέδια και οι συζητήσεις για την «επόμενη μέρα», και ο εξελισσόμενος ανταγωνισμός για τον ρόλο της κάθε ιμπεριαλιστικής δύναμης σε αυτά, επιβεβαιώνουν ότι, ανεξάρτητα από τα προσχήματα με τα οποία οι αστικές τάξεις επιχειρούν να παραπλανήσουν τους λαούς, η ρίζα της σύγκρουσης βρίσκεται στους ανταγωνισμούς των μονοπωλιακών ομίλων και των καπιταλιστικών κρατών για τον έλεγχο των φυσικών πόρων, των δρόμων μεταφοράς, των γεωστρατηγικών στηριγμάτων, των μεριδίων των αγορών.

Σε έναν τέτοιο πόλεμο δεν πρόκειται να δώσει ουσιαστικό τέλος καμία πολιτική – διπλωματική πρωτοβουλία. Ο όποιος συμβιβασμός μεταξύ των αντίπαλων αστικών στρατοπέδων, ακόμη κι αν επιτευχθεί, θα είναι εύθραυστος και προσωρινός, όπως και οι προηγούμενοι, καθώς θα παραμένουν άθικτες οι αιτίες που γεννάνε αυτόν τον πόλεμο, η καπιταλιστική εκμετάλλευση, το κυνήγι του κέρδους, ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων.

Τα Κόμματά μας πρωτοστατούν στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στις αστικές τάξεις, στις επιδιώξεις τους και στην εμπλοκή των κυβερνήσεών τους σε αυτόν.

Να μην περάσει κλίμα αναμονής στους λαούς για «λύση» από τα τραπέζια των διαπραγματεύσεων των ιμπεριαλιστών και η πλάνη πως μπορεί να υπάρξει ένας «ειρηνικός» καπιταλισμός. Η «ειρήνη» τους πάντα θα προετοιμάζει τους νέους πολέμους και τις αιματοχυσίες.

Τη διέξοδο από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο προς το δικό τους συμφέρον μπορούν να τη δώσουν μόνο οι λαοί με την αποφασιστική ενίσχυση της πάλης τους, ενάντια στις ξένες βάσεις και στην αποστολή στρατιωτικών τμημάτων και στρατιωτικού εξοπλισμού εκτός συνόρων, όπως και ενάντια στις πολεμικές δαπάνες για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ενάντια στον καπιταλισμό, που είναι «νύχι – κρέας» με τον πόλεμο.

Καλούμε σε αγώνα ενάντια σε ΝΑΤΟ, ΕΕ και κάθε είδους άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις και καπιταλιστικές συμμαχίες.

Κινητοποιούμε την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων και την ικανοποίηση των αναγκών τους, ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές των αστικών κυβερνήσεων, τις επιδιώξεις των οποίων υπηρετεί ο πόλεμος με άλλα μέσα.

Αντιπαλεύουμε τον σοβινισμό, τον εθνικισμό, τον φασισμό που είναι γέννημα – θρέμμα του καπιταλιστικού συστήματος. Καλλιεργούμε την αλληλεγγύη, τη φιλία μεταξύ των λαών.

Αγωνιζόμαστε ώστε οι λαοί μας να μην επιλέξουν τη μια πλευρά του πολέμου έναντι της άλλης, αλλά να μπουν ορμητικά στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, που είναι η αιτία των ιμπεριαλιστικών πολέμων, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που μπορεί να εγγυηθεί την πραγματική ειρήνη, ασφάλεια και ευημερία των λαών, για τον σοσιαλισμό.

3 ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΝΑΤΟ – ΡΩΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Η σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι απέναντι από τους ιμπεριαλιστές και τα βρώμικα σχέδιά τους

Άρης Μεσσινης

Οι εξελίξεις στο μέτωπο του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία αλλάζουν την ατζέντα στη συμπλήρωση 3 χρόνων από την εισβολή της Ρωσίας (24 Φλεβάρη).

Για τη συμφωνία που προωθούν οι ΗΠΑ, ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας Πιτ Χέγκσεθ είχε ενημερώσει από τις 12 Φλεβάρη τους Ευρωατλαντικούς συμμάχους του, στη συνάντηση της «Ομάδας Επαφής για την Αμυνα της Ουκρανίας» στις Βρυξέλλες: «Θέλουμε, όπως και εσείς, μια κυρίαρχη και ευημερούσα Ουκρανία. Αλλά πρέπει να ξεκινήσουμε αναγνωρίζοντας ότι η επιστροφή στα σύνορα της Ουκρανίας πριν από το 2014 είναι ένας μη ρεαλιστικός στόχος».

Αυτή η νέα φάση προσθέτει καύσιμη ύλη στην αρένα των ιμπεριαλιστικών και ενδοαστικών ανταγωνισμών, που ωθούν σταθερά προς κλιμάκωση. Ακόμα κι αν δίνεται η αίσθηση μιας προσωρινής εκτόνωσης ή και παγώματος των αντιθέσεων που οδήγησαν στον πόλεμο πριν από 3 χρόνια, το ρολόι δεν γυρίζει πίσω…

Τα ρήγματα μέσα στο ΝΑΤΟ μεγαλώνουν, όπως και στο εσωτερικό των ευρωατλαντικών κρατών. Αντιθέσεις συνεχίζουν να υπάρχουν και στις ΗΠΑ, για το ποια πολιτική στην οικονομία και στις διεθνείς σχέσεις μπορεί να θωρακίσει καλύτερα το αμερικανικό κεφάλαιο στη διαπάλη με την Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Σ’ αυτό το έδαφος, και με αφορμή τα 3 χρόνια του πολέμου, ξαναζεσταίνεται και στη χώρα μας η αντιπαράθεση για τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας». Το δίπολο έχει τους ίδιους παλιούς πρωταγωνιστές: Τις δυνάμεις που τάχθηκαν αναφανδόν με τη στήριξη της Ουκρανίας απέναντι στη Ρωσία, χρηματοδότησαν και εξόπλισαν το καθεστώς Ζελένσκι, επέβαλαν οικονομικές και άλλες κυρώσεις στη Ρωσία.

Και, από την άλλη, τις δυνάμεις που χωρίς να διαχωρίζονται από τον ευρωατλαντικό σχεδιασμό, έδιναν έμφαση στις συνέπειες που είχε για το ευρωενωσιακό κεφάλαιο η ταύτιση με τις επιλογές των ΗΠΑ στην Ουκρανία.

Αυτή η αντιπαράθεση συνεχίζεται σήμερα με αντεστραμμένους ρόλους: Οι πρωταγωνιστές στον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας, ανάμεσά τους η ελληνική κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα του ευρωατλαντικού τόξου, παρακολουθούν αμήχανα τις εξελίξεις, ενώ οι άλλοι πανηγυρίζουν μαζί με τον Τραμπ και τους συμμάχους του στην ΕΕ, κατά κανόνα ακροδεξιές – εθνικιστικές δυνάμεις, για την …αποκατάσταση της ειρήνης, παρουσιάζοντας τις εξελίξεις ως δικαίωση της «δικής τους» πλευράς της Ιστορίας.

Ο πόλεμος όμως και οι εξελίξεις δίνουν πλούσιο υλικό στον λαό για να βγάλει συμπεράσματα. Προπάντων για να δυναμώσει την πάλη του από τη μοναδική σωστή πλευρά της Ιστορίας, που είναι απέναντι στην αστική τάξη, στις συμμαχίες, στους ανταγωνισμούς και στα σχέδιά της, μέχρι την ανατροπή της εξουσίας της.

Αλλοθι βαθιάς εμπλοκής

Στη χώρα μας, η υπεράσπιση της ευρωατλαντικής πολιτικής έδωσε ώθηση στη βαθιά εμπλοκή στον πόλεμο ΝΑΤΟ – Ρωσίας. Χαρακτηριστικά είναι όσα ακούστηκαν στη Βουλή την 1η Μάρτη 2022, στην πρώτη συνεδρίαση της Ολομέλειας για τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Τότε, ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης σημείωνε πως η ρωσική εισβολή αποτέλεσε ξεκάθαρη παραβίαση του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ και πως «ο αγώνας για την αποτροπή της γίνεται μία παγκόσμια υπόθεση προάσπισης της ελευθερίας». Προσέθετε δε ότι στο έδαφος της Ουκρανίας δοκιμάζονται «οι δυνάμεις του αυταρχισμού, της βίας, της ηγεμονίας με αυτές της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας».

Δήλωνε πως η Ελλάδα τίθεται στο πλευρό της Ουκρανίας, της «ειρήνης», της «νομιμότητας» και της «δημοκρατίας», και πως αυτή η στάση είναι προϊόν «των μεγάλων γεωπολιτικών μας επιλογών, γιατί ήμασταν πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και το ίδιο κάνουμε και τώρα».

Τόνιζε παράλληλα ότι δικαιώθηκε η «ανάγκη» ενίσχυσης της «στρατηγικής αυτονομίας» της ΕΕ, παρουσιάζοντας ως πρότυπο τη Συμφωνία της Ελλάδας με τη Γαλλία για τη θωράκιση της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και για την ενίσχυση του ρόλου της νοτιοανατολικής και της ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Υποστήριζε ακόμα πως οι εξελίξεις καθιστούσαν ώριμο το αίτημα για εξαίρεση των αμυντικών δαπανών από τους δημοσιονομικούς κόφτες της ΕΕ.

Στην ίδια ομιλία ο πρωθυπουργός είχε μιλήσει για τις ραγδαίες αλλαγές που πυροδότησε το ξέσπασμα του πολέμου στον ενεργειακό χάρτη της Ευρώπης. «Αυτό είναι το πρόσκαιρο τίμημα που θα πληρώσουν οι ευρωπαϊκοί λαοί για την υπεράσπιση των αξιών που αποτελούν τα θεμέλια της ηπείρου μας», είπε, αναφερόμενος στην εκτίναξη του κόστους της Ενέργειας, και πρόσθεσε πως «στόχος της κυβέρνησης είναι να καταστούμε ενεργειακά αυτόνομη και ανταγωνιστική χώρα» μέσω της ανάπτυξης των ΑΠΕ και της μετατροπής της Ελλάδας «σε κόμβο διασύνδεσης Ενέργειας και μεταφοράς πράσινης Ενέργειας σε όλη τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο», με γνώμονα «τον ρόλο που μπορεί η πατρίδα μας να έχει στον νέο χάρτη των ενεργειακών συσχετισμών που διαμορφώνονται στον κόσμο».

Μύθοι που κατέρρευσαν

Δεν χρειάστηκαν 3 χρόνια πολέμου για να καταρρεύσουν οι μύθοι πάνω στους οποίους η κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα στήριξαν τη βαθιά εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, από πρωταγωνιστική μάλιστα θέση, όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά και στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής.

Η ακρίβεια, που συνδέεται και με το αυξημένο κόστος της Ενέργειας στα απόνερα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, τσακίζει το λαϊκό εισόδημα. Η επιτάχυνση της «πράσινης μετάβασης», ως ένας από τους δρόμους απεξάρτησης από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες, συνοδεύτηκε από νέες θυσίες του λαού στον βωμό της κερδοφορίας των «πράσινων» μονοπωλίων και τώρα χάνει τη δυναμική της.

Λιμάνια και υποδομές της χώρας δέθηκαν ακόμα περισσότερο με τον αμερικανοΝΑΤΟικό πολεμικό σχεδιασμό, μετατρέποντας ολόκληρες περιοχές σε πιθανούς στόχους στρατιωτικών επιθέσεων από αντίπαλα στο ΝΑΤΟ ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα. Η όξυνση των ανταγωνισμών και η ενίσχυση της ΝΑΤΟικής συνοχής οδηγούν τις διευθετήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο, που απειλούν ανοιχτά τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου.

Οσο για τις διμερείς συμφωνίες με «στρατηγικούς εταίρους», που θα θωράκιζαν τάχα την «αποτρεπτική ικανότητα» της χώρας απέναντι στις αμφισβητήσεις της τουρκικής κυβέρνησης (βλ. εξοπλισμοί από Γαλλία), αποδείχθηκε για άλλη μια φορά ότι μεταξύ καπιταλιστικών κρατών υπάρχουν μόνο λυκοσυμμαχίες που καθορίζονται από ισχυρά συμφέροντα και όταν μεταβάλλονται, καταρρέουν μαζί τους και οι μύθοι των «στρατηγικών εταίρων».

Το ίδιο ισχύει και για τη «στρατηγική αυτονομία» της ΕΕ, ως «απάντηση» στην πίεση που ασκεί στην ευρωπαϊκή οικονομία ο ανταγωνισμός ΗΠΑ – Κίνας και στην πιο σκληρή γραμμή των Αμερικανών για το ποιος θα επωμιστεί το κόστος της «άμυνας» της Ευρώπης. Το αποτέλεσμα είναι μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ και στροφή στην πολεμική οικονομία, όξυνση των ανταγωνισμών με τις ΗΠΑ και παγκόσμια.

Η μόνη σωστή πλευρά

Ο λαός πλήρωσε και πληρώνει τις συνέπειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, που καμία σχέση δεν έχει με την υπεράσπιση της «ελευθερίας» και της «δικαιοσύνης», αλλά γίνεται για τη θωράκιση των ευρωατλαντικών συμφερόντων απέναντι στο υπό διαμόρφωση ευρασιατικό στρατόπεδο. Το ίδιο συνεχίζεται τώρα που οι ανταγωνισμοί του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών του οξύνονται, παρά την προσπάθεια των αστικών επιτελείων να σπείρουν εφησυχασμό και να εγκλωβίσουν τον λαό σε νέα κάλπικα δίπολα.

Τρία χρόνια από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, αποδεικνύεται περίτρανα ότι για τον λαό η σωστή πλευρά της Ιστορίας δεν είναι η επιλογή να στρατευτεί στο πλευρό της αστικής τάξης, για την αναβάθμιση των συμφερόντων της στον διεθνή ανταγωνισμό, στο πλευρό του ενός στρατοπέδου απέναντι στο άλλο. Η σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι ο αγώνας σε κάθε χώρα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η πάλη ενάντια στην εμπλοκή της κάθε χώρας σε αυτόν.

Είναι ο ανυποχώρητος, συνεχής αγώνας για να κλείσουν τώρα όλες οι στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στη χώρα μας, που αξιοποιούνται ως ορμητήρια πολέμου. Να μη σταλεί κανένα ελληνικό στρατιωτικό σώμα πουθενά, ούτε στην Ουκρανία, ούτε σε χώρες που συνορεύουν με αυτήν ή σε άλλες ιμπεριαλιστικές αποστολές. Κανένα σώμα των Ενόπλων Δυνάμεων να μη βρεθεί εκτός συνόρων.

Η σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι να εκπληρώσει ο λαός το πατριωτικό και διεθνιστικό του καθήκον, να μην αφήσει να χρησιμοποιούνται ελληνικά εδάφη, υποδομές και μέσα ως στρατιωτικά – πολεμικά προγεφυρώματα οποιουδήποτε. Είναι ο αγώνας ενάντια στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όπου είναι στρατευμένες η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της.

Είναι ο αγώνας για να συντονιστεί η πάλη των λαών, ώστε αυτοί να δώσουν τη διέξοδο από τον πόλεμο, βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό τους αντίπαλο σε κάθε χώρα και συνολικότερα.

Οργανώνοντας τον αγώνα τους ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στις αιτίες που τον γεννούν, στις αστικές τάξεις που τον διευθύνουν και στις κυβερνήσεις τους, στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που τους σέρνουν στον πόλεμο ή επιβάλλουν τη δήθεν «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.

Η σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι η πάλη για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης και του πολέμου, για να ανοίξει ο δρόμος για την εργατική εξουσία, τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό!

Δ. Μ.

22 Φλεβάρη 2025 – Κυριακή 23 Φλεβάρη 2025

Πηγή : Ριζοσπάστης 22 – 23 / 2 – 2025

ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: “ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ”

Μπροστά στο νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο

Eurokinissi

Στις 15 Σεπτέμβρη 2001, 4 μέρες μετά τα τρομοκρατικά πλήγματα στη Ν. Υόρκη και στην Ουάσιγκτον, η ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμιζε στην ανακοίνωσή της για κείνα τα γεγονότα: «Βρισκόμαστε μπροστά στην ανάπτυξη ενός ιδιαίτερα επικίνδυνου επιτελικού σχεδίου, που θα βάλει σε κίνδυνο την ασφάλεια, την ειρήνη και τη σταθερότητα σε ευρύτερες περιοχές του πλανήτη μας, με απρόβλεπτες συνέπειες στην πορεία, καθώς θα εμπλακούν ένα μεγάλο μέρος χωρών, και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις θα πάρουν πιο ανοιχτή μορφή».

Οι εξελίξεις που ζούμε επιβεβαιώνουν αυτή την πιο ανοιχτή και πιο οξυμένη έκφραση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Των αντιθέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ και στο γαλλογερμανικό άξονα κατά κύριο λόγο, αλλά και άλλων χωρών, που συντάσσονται είτε με τη μία, είτε με την άλλη πλευρά.

Αντιθέσεις μεταξύ ληστών…

Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο. Υπάρχει από καταβολής καπιταλιστικού κόσμου και, εκτός από εκατοντάδες τοπικούς πολέμους, οδήγησε και στους δύο παγκόσμιους(!), για το μοίρασμα ή το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής, για την κυριαρχία του ενός ιμπεριαλιστικού μπλοκ πάνω στο άλλο, για τα κέρδη και τα υπερκέρδη των πολυεθνικών.

Eurokinissi

Στους πολέμους δεν έφτασαν σε μια νύχτα. Οι μεταξύ τους αντιθέσεις προϋπήρχαν και στη διάρκεια της λεγόμενης «ειρηνικής» περιόδου. Και όταν τα «ειρηνικά» μέσα διευθέτησης των αντιθέσεων αποδείχτηκαν ανεπαρκή, τότε έβγαλαν ανοιχτά τα μαχαίρια. Αυτό το αλληλομαχαίρωμα, που είχε πρώτα και αποκλειστικά θύματα τους λαούς των συγκρουόμενων, ήταν η συνέχιση με πολεμικά μέσα της ίδιας εσωτερικής πολιτικής της στυγνής εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, εγχώριας και διεθνούς.

Η εσωτερική πολιτική κάθε κράτους, κάθε κυβέρνησης, δεν είναι αποκομμένη από την εξωτερική, όπως υποστηρίζουν οι αστοί πολιτικοί, για να κρύψουν τις αιτίες των άδικων πολέμων, δηλαδή, για να υπερασπίσουν την εξουσία του κεφαλαίου. Δε γίνεται να υπάρχει φιλολαϊκή εσωτερική πολιτική και αντιλαϊκή εξωτερική. Ούτε το αντίστροφο. Και οι δύο, ως συστατικά μιας και ενιαίας, έχουν περιεχόμενο ταξικό.

…και ενότητα

κατά του κοινού εχθρού

Οι μεταξύ τους αντιθέσεις, μετά την τρικυμία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, έπεσαν στη «γαλήνη». Τότε, η ενιαία πολιτική στο εσωτερικό των χωρών του ιμπεριαλισμού, που είναι πάντα ενιαία (εκμετάλλευση, καταπίεση, καταστολή) είτε συγκρούονται είτε όχι, τότε λοιπόν η πολιτική τους εκφράστηκε ενιαία και στην εξωτερική πτυχή της. Επρεπε ν’ αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό, τη Σοβιετική Ενωση και τους συμμάχους της, τις χώρες που οι εργατικές – λαϊκές δυνάμεις είχαν έρθει στην εξουσία. Στη βάση αυτή άναψαν τον «ψυχρό πόλεμο» το 1946, με την περιβόητη ομιλία του Τσόρτσιλ στο Φούλτον των ΗΠΑ.

Eurokinissi

Τότε, ο …σύμμαχος της ΕΣΣΔ κατά του φασισμού μέχρι πριν λίγους μήνες, έκανε λόγο για το «σιδηρούν παραπέτασμα» (τις σοσιαλιστικές χώρες), που χωρίζει τον «ελεύθερο κόσμο» (τις καπιταλιστικές χώρες) από τον «ερυθρό κίνδυνο»! Και κάλεσε τους ιμπεριαλιστές σε πανστρατιά για την ελευθερία των λαών! Ετσι ξεκίνησε ο «ψυχρός πόλεμος».

Στη βάση αυτή, οι ιμπεριαλιστές συγκρότησαν και το ΝΑΤΟ (1949), έναν εκ φύσεως επιθετικό συνασπισμό πολέμου, το στρατιωτικό χέρι της πλουτοκρατίας των χωρών που το συγκροτούν. Και τέτοιο, βεβαίως, παραμένει, έχοντας μάλιστα αναβαθμίσει το ρόλο του μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη. Με στόχο, έλεγαν και λένε, να υπερασπίσουν την ειρήνη! Δηλαδή την ιμπεριαλιστική «ειρήνη», που αποτελεί «ειρηνικό πόλεμο» κατά των λαών, είτε όταν οι νικητές την επιβάλλουν με πόλεμο, είτε με το πιστόλι στο κεφάλι.

Υποκρισία

Τόσο ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και στο Αφγανιστάν, όσο και κείνα που ακολούθησαν, αποδείχνουν με τον πιο παραστατικό τρόπο το μέγεθος της υποκρισίας. Οσο διάστημα η κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας συμμορφωνόταν με τις ιμπεριαλιστικές επιταγές, ο Μιλόσεβιτς ήταν φίλος. Απ’ τη στιγμή που αποφάσισε ν’ αντισταθεί στο «διαίρει και βασίλευε» και στις καθολικές ιδιωτικοποιήσεις, έγινε εχθρός και χασάπης. Τότε θυμήθηκαν τις …«εθνοκαθάρσεις» και την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και την ανάγκη να χτυπηθεί η Νέα Γιουγκοσλαβία και με πολεμικά μέσα! Ολες οι δυνάμεις (ΝΑΤΟ – ΕΕ), σε συνεργασία με τις αναδυόμενες αστικές τάξεις των Βαλκανίων, συμπαρατάχτηκαν για τα δικαιώματα των Αλβανοφώνων του Κοσσόβου! Ολες μαζί εκβίασαν το γιουγκοσλαβικό λαό, ότι στη χώρα του θα εισρεύσει πακτωλός βοήθειας, αν ανατραπεί η κυβέρνηση Μιλόσεβιτς. Δηλαδή, έναν λαό καθημαγμένο, που οι ίδιοι τον έφεραν σε πολύ χειρότερη κατάσταση, τον οδήγησαν (με εκβιασμούς, υποσχέσεις, εξαγορές, προπαγάνδα, πείνα) να επιλέξει κυβέρνηση της αρεσκείας του. Αυτό χαιρετίστηκε -και από το ΠΑΣΟΚ και από τη ΝΔ και από τον ΣΥΝ- ως εγκαθίδρυση της ειρήνης και της δημοκρατίας, ενώ τον ιμπεριαλιστικό στρατό («KFOR»), που εγκαταστάθηκε στην κατατεμαχισμένη πρώην ενιαία Γιουγκοσλαβία, τον χαρακτήρισαν δύναμη ειρήνης!

Χειρότερη παραμένει η κατάσταση στο Αφγανιστάν. Υποτίθεται ότι εκεί θα ερχόταν η ειρήνη μετά την ανατροπή των Ταλιμπάν. Αλλά τις σφαγές τις ακολουθούν νέες σφαγές, που λίγες βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Οι νέοι κυβερνώντες δε διαφέρουν από τους Ταλιμπάν, ενώ οι άμαχοι βρίσκονται κάτω από τα πολεμικά πυρά των ΗΠΑ.

Φίλος των ΗΠΑ ήταν και ο Χουσεΐν, τον οποίο οι ΗΠΑ τροφοδότησαν και με χημικά και με άλλα όπλα μαζικής καταστροφής στον πόλεμο κατά του Ιράν! Τότε τον χρειάζονταν. Αργότερα άλλαξαν στάση, επειδή διεκδικούν την κυριαρχία στα πετρέλαια, στον γεωπολιτικό έλεγχο της Μέσης Ανατολής, στον έλεγχο των υδάτων (Τίγρης – Ευφράτης), στη ζώνη του υπογάστριου της Ρωσίας (Κασπία) και στις νέες αγορές της Ινδίας, της Κίνας και άλλων χωρών της Ευρασίας.

«Αντίπαλο δέος» η ΕΕ;

Η πραγματικότητα, λοιπόν, αποδείχνει, ότι η ΕΕ δεν μπορεί (από φύση και θέση) ν’ αποτελέσει το «αντίπαλο δέος» απέναντι στις ΗΠΑ, όπως υποστηρίζουν διάφορες πλευρές.

Αν σήμερα μια σειρά δυνάμεις της αντιδρούν στον πόλεμο κατά του Ιράκ, είναι μόνο και μόνο επειδή θίγονται απ’ αυτόν οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντά τους. Οπως είναι γνωστό, οι ΗΠΑ εισάγουν από την περιοχή της Μέσης Ανατολής το 20% των συνολικών τους εισαγωγών πετρελαίου. Η Ιαπωνία το 90% και η ΕΕ το 70% των εισαγωγών της.

Εξάλλου, ας θυμηθούμε ότι η Γερμανία είναι εκείνη που ξεκίνησε το διαμελισμό της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, με μισθοφόρους, με όπλα και με άφθονη χρηματοδότηση. Ενώ, όπως ομολογείται, με τις ΗΠΑ δε διαφωνούν παρά μόνον στα μέσα! Το δήλωσε και ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Γ. Παπανδρέου: «Με τις ΗΠΑ η ΕΕ έχει κοινές αξίες και κοινούς στόχους. Ας μην ξεχνάμε, ότι και ως προς το Ιράκ διαφωνούμε με τις ΗΠΑ στα μέσα επιβολής και όχι στο στόχο»! Κι έτσι είναι. Το αποδείχνει και το σχέδιο του γαλλογερμανικού άξονα, να γίνει το Ιράκ κράτος – προτεκτοράτο με στρατό του ΟΗΕ, δηλαδή των πιο ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, στο έδαφός του.

Ακόμη: Οι «15» της ΕΕ υιοθέτησαν όλα τα επιχειρήματα των ΗΠΑ για την αιτία του πολέμου! Και δεν τον αποκλείουν «ως τελευταία λύση», ενώ ως αιτία αποδέχονται δημοσίως το πρόσχημα του «αφοπλισμού του Ιράκ»! Σαν να μη γνωρίζουν γιατί γίνεται ο πόλεμος…

Η ΕΕ δεν μπορεί να γίνει το «αντίπαλο δέος» προς τις ΗΠΑ, γιατί και στο εσωτερικό των χωρών της εφαρμόζεται η ίδια πολιτική που εφαρμόζεται και στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης έχει προσλάβει τρομακτικές διαστάσεις. Η φτώχεια απλώνεται, τα δικαιώματα των λαών περιορίζονται συνεχώς ή και καταργούνται. Η πολιτική των κυβερνήσεων της ΕΕ υπηρετεί το κεφάλαιο. Δεν μπορεί, λοιπόν, η ΕΕ να γίνει το αντίπαλο δέος, γιατί η πολιτική της, όπως και των ΗΠΑ, στηρίζεται στη βία και στην καταστολή, στην εκμετάλλευση.

Ηδη τα κράτη της ΕΕ προετοιμάζονται για τα μετά τον πόλεμο κατά του Ιράκ! Προετοιμάζονται να «βγάλουν στο σφυρί» τις σάρκες των νεκρών και να …ανασυγκροτήσουν (!!!) το Ιράκ! Οι …«φιλανθρωπικές» εταιρίες, οι περιβόητες «μη κυβερνητικές οργανώσεις», που κατά κανόνα πρακτορεύουν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, ετοιμάζουν τις αποσκευές τους, για να «υπηρετήσουν» τον ιρακινό λαό, όπως έκαναν στη Γιουγκοσλαβία και στο Αφγανιστάν, δηλαδή για να τον γδάρουν «ειρηνικά»! Κι εδώ η ΕΕ πρωτοστατεί… Ενώ στο μεγάλο θέμα του παλαιστινιακού λαού, παίζει το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου.

Στις 21 Νοέμβρη 2002 υπογράφτηκε απ’ όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ η «Διακήρυξη της Συνόδου Κορυφής» του ΝΑΤΟ, που συνήλθε στην Πράγα. Αυτή η Διακήρυξη προβλέπει και τον προληπτικό πόλεμο κατά εκείνων των χωρών που θα κρίνει το ΝΑΤΟ! Τα χτυπήματα που θα γίνονται, σύμφωνα με την παραπάνω Διακήρυξη, θα αφορούν «στη διάρκεια της κρίσης», αλλά και «της μετασυγκρουσιακής ανασυγκρότησης»!! Αυτή την τερατώδη Διακήρυξη την υπέγραψαν όλες οι κυβερνήσεις της ΕΕ που συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ, μαζί και η ελληνική! Και γεννιέται το ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν, τέτοιες κυβερνήσεις να γίνουν το αντίπαλο δέος των ΗΠΑ, τη στιγμή που και οι ίδιες προετοιμάζονται για πολέμους, και θα τους κάνουν, όταν θα κρίνουν ότι αυτοί τούς είναι αναγκαίοι; (Και αν οι λαοί το επιτρέψουν).

Πρόκειται για τις ίδιες χώρες που συμφώνησαν, πριν από λίγες μέρες στο ΝΑΤΟ, να δοθεί η σχετική βοήθεια στην Τουρκία, ώστε, ως χώρα – μέλος του ΝΑΤΟ, να αμυνθεί (!!), όταν θ’ αρχίσει ο πόλεμος κατά του Ιράκ! Είναι οι ίδιες, που το 2001 συμφώνησαν να ενεργοποιηθεί, για πρώτη φορά από το 1949, το άρθρο 5 του Καταστατικού του ΝΑΤΟ, προκειμένου να ανταποκριθούν στην πάλη κατά της «διεθνούς τρομοκρατίας»!

Σήμερα ο …αριστερός Μπλερ τάσσεται υπέρ του πολέμου, ενώ ο δεξιός Σιράκ εναντίον, παρότι στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν και οι δύο υπέρ! Οπως και στον πόλεμο κατά του Αφγανιστάν!… Προς …επιβεβαίωση εκείνων που ανακάλυψαν τελευταία, ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις δεν είναι ενδοϊμπεριαλιστικές, αλλά σύγκρουση «Αριστεράς – Δεξιάς»! Που σημαίνει, ότι αν σε όλη την Ευρώπη επικρατήσουν οι αριστεροί (τύπου Ντ’ Αλέμα και Ζοσπέν;), τότε η ΕΕ θα μπορέσει να κάνει βήματα προς το να γίνει το αντίπαλο δέος των ΗΠΑ!! «Θα μπορέσει να ορθώσει το δικό της δημοκρατικό ανάστημα στον πλανητάρχη»!…

Κανείς δεν μπορεί, βεβαίως, ν’ αποκλείσει στο μέλλον κάτι τέτοιο από μια σειρά χώρες της, ιδιαίτερα όσο οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις θα οξύνονται πολύ περισσότερο. Ομως, ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού λειτουργεί και απρόβλεπτα. Και φέρνει τα πάνω κάτω, άρα και τις διεθνείς συμμαχίες, ιδίως όταν υπάρξει η οργανωμένη και αποφασιστική αντιιμπεριαλιστική παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Η τάση κάθε αστικής τάξης για κυριαρχία «ώθησε» τους «οκτώ» της ΕΕ σε κοινή στάση με τις ΗΠΑ και σε αντιπαράθεση με τους υπόλοιπους της ΕΕ, διότι τα συμφέροντα της αστικής τάξης τούς επιβάλλουν να ταχθούν με τις ΗΠΑ.

Γιατί η «ανταγωνιστικότητα» στα προϊόντα σημαίνει και ανταγωνιστικότητα για κυριαρχία, οικονομική, πολιτική, στρατιωτική.

Παρ’ όλα αυτά δυναμώνουν οι φωνές «αριστερών», σοσιαλδημοκρατών και παραδοσιακά συντηρητικών πολιτικών, που αναφέρονται στην ανάγκη να υπάρξει «κοινή αμυντική πολιτική» της ΕΕ. Είναι οι ίδιοι που υπερψηφίζουν τη συγκρότηση του «ευρωστρατού» και άλλων στρατιωτικών αποσπασμάτων θανάτου. Είναι οι ίδιοι που ζητάνε ν’ αυξηθούν στην ΕΕ τα κονδύλια για τη στρατιωτική έρευνα, καθότι η ΕΕ υπολείπεται των ΗΠΑ κατά πολύ. Δηλαδή, υποστηρίζουν τη δημιουργία της «ισορροπίας του τρόμου»! Οι ίδιοι που χαιρέτιζαν την ανατροπή της ΕΣΣΔ, διότι έτσι θα καταργούνταν η «ισορροπία του τρόμου»! Αποδείχνοντας ότι το βασικό τους πρόβλημα ήταν ο σοσιαλισμός!

Motion Team

Ομως, οι αντιθέσεις ΗΠΑ – ΕΕ, όπως εκφράζονται στον επαπειλούμενο πόλεμο κατά του Ιράκ, καθώς και οι φωνές που καλούν την ΕΕ να γίνει το «αντίπαλο δέος», αποδείχνουν με τον τρόπο τους και κάτι άλλο: Πως τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ τον συγκαλύπτουν όλα εκείνα τα κόμματα και οι δημοσιογράφοι που υποστήριξαν πολλές φορές, ότι η ΕΕ σύρεται σε πολέμους λόγω αδυναμίας! «Τι να κάνει κι αυτή μπροστά στη νέα Ρώμη;», αναφωνούν! Και τίθεται το ερώτημα: Γιατί σήμερα μπορούν ν’ αντιταχθούν στις ΗΠΑ και πριν από δύο χρόνια αδυνατούσαν; Δεν αδυνατούσαν! Απλώς δεν ήθελαν! Τώρα που θέλουν, γιατί αυτό επιτάσσει η υπεράσπιση των συμφερόντων και επιδιώξεων των δικών τους μονοπωλίων, το μπορούν! Οπως είναι πιθανό να μην το θελήσουν αύριο, αν όχι στο Ιράκ, κάπου αλλού…

Οικονομική κρίση

Ο καπιταλισμός προσπαθεί να ξεπεράσει την κρίση με τους πολέμους, όταν τα άλλα μέσα κρίνονται αναποτελεσματικά ή ανεπαρκή.

Σήμερα εκφράζονται διάχυτοι φόβοι ότι το βάθος και η γενίκευση της οικονομικής κρίσης μπορεί να πάρουν τέτοιες διαστάσεις, ώστε η αστική πολιτική διαχείρισης των συνεπειών να καταστεί ανίκανη να τις αντιμετωπίσει, με κίνδυνο να εκδηλωθεί πολιτική κρίση.

Οι ανησυχίες επικεντρώνονται στην περίπτωση εκδήλωσης απόλυτου συγχρονισμού της κρίσης μεταξύ των τριών ιμπεριαλιστικών κέντρων (ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνία). Γιατί τότε θα εκμηδενιστούν οι δυνατότητες διοχέτευσης των υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων μεταξύ των αγορών των τριών κέντρων.

Eurokinissi

Ενδεικτικό στοιχείο της υπερσυσσώρευσης των κεφαλαίων είναι η μακρόχρονη τάση της πτώσης του μέσου ετήσιου ρυθμού αύξησης του ΑΕΠ. Κατά τη δεκαετία του 1990, οι πλούσιες χώρες με 1 δισ. κατοίκους είχαν μέση ετήσια αύξηση ΑΕΠ 2%. Την ίδια περίοδο, για 25 αναπτυσσόμενες με 3 δισ. κατοίκους η μέση ετήσια αύξηση ΑΕΠ είναι 5% (Κίνα, Ινδία, Μεξικό, Ινδονησία, Ταϊλάνδη, Χιλή, Ουγγαρία κ.ά). Ενώ 100 χώρες με 2 δισ. κατοίκους (οι μισές στην Αφρική) είχαν μέση ετήσια μείωση του ΑΕΠ κατά 1%.

Η πτωτική εξέλιξη των Αμεσων Ξένων Επενδύσεων είναι στοιχείο χαρακτηριστικό της συγχρονισμένης κρίσης υπερσυσσώρευσης, επομένως του περιορισμού των εξαγόμενων κεφαλαίων για άμεσες επενδύσεις μεταξύ των τριών ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2001 οι εκροές κεφαλαίων για άμεσες επενδύσεις στις χώρες του ΟΟΣΑ έπεσαν κάτω από το επίπεδο του 1998. Ανάλογη είναι η εικόνα και για τις εισροές.

Η μεταβολή του παγκόσμιου ΑΕΠ είναι στα επίπεδα του 2001.

Αβέβαιη παρουσιάζεται η ανάκαμψη για τις ΗΠΑ. Μειώνονται οι πωλήσεις προϊόντων, ενώ συνεχίζεται ο μεγάλος αριθμός απολύσεων (στην περίοδο Μάη 2001 – Απρίλη 2002 έγιναν 1.780.000 απολύσεις). Ταυτόχρονα σε υψηλό επίπεδο βρίσκονται οι πτωχεύσεις στις ΗΠΑ. Από την 30ή Σεπτεμβρίου 2001 έως την 30ή Σεπτεμβρίου 2002 οι πτωχεύσεις έφτασαν στο 1.555.000, ενώ την αντίστοιχη προηγούμενη χρονιά το επίπεδο ήταν επίσης πολύ υψηλό, σημειώθηκαν 1.440.000 πτωχεύσεις.

Οι… κοσμογονικές αλλαγές!..

Οι «κοσμογονικές αλλαγές», για τις οποίες πανηγύρισαν εκτός από τη διεθνή κεφαλαιοκρατία και οι απανταχού «ανανεωτές», αποδείχτηκε και εκ των υστέρων ότι για τους λαούς αποτέλεσαν αρνητική εξέλιξη, ιστορικό πισωγύρισμα!

Σήμερα, ακόμη και άνθρωποι συντηρητικών πεποιθήσεων καταλαβαίνουν την απουσία της ΕΣΣΔ και το τι έφερε στους λαούς η ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος. Οχι, όμως, και η ηγεσία του ΣΥΝ και των ΠΑΣΟΚ – ΝΔ. Μάλιστα, η ηγεσία του ΣΥΝ ηγήθηκε εδώ και χρόνια των πανηγυρισμών για τις «κοσμογονικές» αλλαγές που επήλθαν! Ελεγε (1991) γι’ αυτές ο ΣΥΝ σε απόφασή του: «Ο σύγχρονος κόσμος γνώρισε τα τελευταία χρόνια θυελλώδεις αλλαγές, κυρίως λόγω της κατάρρευσης των αυταρχικών καθεστώτων, που αυτοαποκλήθηκαν “υπαρκτός σοσιαλισμός”. Η ανθρωπότητα έχει μπει σε μια νέα εποχή, που κύρια γνωρίσματά της είναι η ανάγκη των ολοκληρώσεων, η αλληλεξάρτηση και η πρωτοφανής διεθνοποίηση της ζωής και των προβλημάτων. Μια εποχή στην οποία κερδίζουν έδαφος οι ιδέες της δημοκρατίας, της οικουμενικότητας, της συλλογικής ασφάλειας και μιας νέας διεθνούς σκέψης. Στο φως των νέων δεδομένων ανοίγονται νέες δυνατότητες για τον πυρηνικό αφοπλισμό, την αποκλιμάκωση των εξοπλισμών, τη διευθέτηση τοπικών εστιών έντασης, τον εκδημοκρατισμό των διεθνών σχέσεων, για έναν πιο ασφαλή και δίκαιο κόσμο»!

… και ο Στάλιν!

Ωστόσο, στην επίθεση κατά του ΚΚΕ, επειδή στηλιτεύει την ΕΕ ως ιμπεριαλιστικό συνασπισμό, γίνεται επίκληση και του Στάλιν, από εκείνους που έχουν ρίξει τόνους λάσπης στο πρόσωπό του, με στόχο να χτυπηθεί το ΚΚΕ και η αντιιμπεριαλιστική γραμμή συσπείρωσης που το ΚΚΕ εφαρμόζει.

Λένε: Οπως ο Στάλιν συμμάχησε με τα αστικά μη ναζιστικά κράτη στον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι και το ΚΚΕ πρέπει να δει ότι δεν είναι όλοι ίδιοι…

Οταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914), τότε που η Οχτωβριανή Επανάσταση (1917) δεν είχε ακόμη γίνει, ο Β. Ι. Λένιν έγραψε: «Ο πόλεμος τούτος είναι ιμπεριαλιστικός. Γίνεται ανάμεσα σε δύο ληστές, για το πώς θα μοιραστούν τη λεία». Στη βάση αυτή το κόμμα των μπολσεβίκων αντιτάχθηκε στον πόλεμο και χαρακτήρισε κάλπικο το σύνθημα «για την υπεράσπιση της πατρίδας».

Αυτό το ιστορικό γεγονός, το οποίο είχε ως στοιχείο του τη διάσπαση της Β΄ Διεθνούς, που η πλειοψηφία της ηγεσίας της είχε προδώσει το εργατικό κίνημα, το αποκρύβουν εκείνοι που επικαλούνται τον Στάλιν κατά του ΚΚΕ. Εχουν μπροστά τους δύο παγκόσμιους πολέμους και τις αντίστοιχες πολιτικές γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος. Αποσιωπούν τη μία, επειδή δεν τους συμφέρει, και στέκονται μόνο στη δεύτερη, επειδή νομίζουν ότι τους συμφέρει. Ομως, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.

Οταν κηρύχτηκε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, υπήρχε η Σοβιετική Ενωση. Αρα το σύνθημα «για την υπεράσπιση της πατρίδας» είχε νόημα για το λαό και επέβαλλε να συμπράξει η ΕΣΣΔ και με το διάβολο, για να στρέψει τον ένα από τους δύο ληστές εναντίον του άλλου. Αξιοποίησε τις αντιθέσεις ανάμεσα σ’ αυτά και στα ναζιστικά. Αντιθέσεις που ήταν τόσο οξυμένες, ώστε συγκρούστηκαν και με πολεμικά μέσα. Ηταν τόσο οξυμένες, που οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις (ναζιστικές και μη ναζιστικές) υποχρεώνονταν να κάνουν συμφωνία (άλλοτε οι μεν, άλλοτε οι δε) με τη Σοβιετική Ενωση, παρά το ότι στόχος και των δύο ήταν η ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας! Και τελικά δημιουργήθηκε η αντιχιτλερική συμμαχία κατά του Αξονα (Γερμανίας – Ιταλίας – Ιαπωνίας).

Εξαιτίας του ότι οι μη ναζιστικές καπιταλιστικές χώρες προσπαθούσαν να στρέψουν τον Αξονα κατά της ΕΣΣΔ και να επωφεληθούν οι ίδιες από μια τέτοια σύγκρουση, που ήλπιζαν ότι θα αποδυνάμωνε και τις δύο, παραχωρούσαν στον Χίτλερ ό,τι ζητούσε. Ετσι η ΕΣΣΔ προχώρησε (1939) στο «Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ», δηλαδή σε Σύμφωνο Σοβιετικής Ενωσης – Γερμανίας. Είναι σύμφωνοι με αυτό όσοι επικαλούνται τον Στάλιν για να χτυπήσουν το ΚΚΕ; Οχι! Επιτίθενται κατά του Στάλιν, επειδή, λένε, κάνοντας το «σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία», «συμμάχησε» με μια φασιστική χώρα και όχι με τις… δημοκρατικές! Οταν, λοιπόν, ο Στάλιν έκανε εκείνο το σύμφωνο, ήταν (είναι) παράδειγμα προς αποφυγήν, παρά το γεγονός ότι η Σοβιετική Ενωση επιδίωκε χρόνια πριν να συμπράξει με τις καπιταλιστικές μη ναζιστικές κυβερνήσεις, δίχως να βρίσκει ανταπόκριση!

Αντίπαλο δέος μόνο ο σοσιαλισμός

Αντίπαλο δέος θα αποτελούσε μια σοσιαλιστική Ευρώπη. Οπως και ήταν, προτού ν’ αρχίσει η «διαδικασία» της ανατροπής του σοσιαλιστικού συστήματος. Γιατί συνέβαινε αυτό; Συνέβαινε, επειδή ο σοσιαλιστικός κόσμος πάλευε για την ειρήνη, αφού η ειρήνη αποτελούσε προϋπόθεση για τη σοσιαλιστική ανάπτυξη. Και πάλευε για την ειρήνη, επειδή σε αυτές τις χώρες είχε καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μόνο χώρες – κράτη όπου πραγματοποιείται αυτή η κατάργηση μπορούν να είναι ουσιαστικά και μόνιμα φιλειρηνικές. Κι αν διεξάγουν πολέμους, αυτό συμβαίνει επειδή υποχρεώνονται. Οπως στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο Βιετνάμ, στο Αφγανιστάν και αλλού. Δηλαδή σε πολέμους κατά των εισβολέων, κατά των στρατών του κεφαλαίου, σε πολέμους επαναστατικούς και εθνικοαπελευθερωτικούς. Οι πόλεμοι αυτοί ήταν δίκαιοι.

Τέτοιο σύγχρονο αντίπαλο δέος μπορούν και πρέπει (δεν έχουν άλλη θετική διέξοδο) να δημιουργήσουν οι λαοί. Αξιοποιώντας για το δικό τους όφελος τις αντιθέσεις των ληστών, να δρομολογήσουν φιλολαϊκές εξελίξεις στις δικές τους χώρες, παλεύοντας ενάντια στις κυβερνήσεις τους και στις άλλες φιλομονοπωλιακές πολιτικές δυνάμεις. Η νικηφόρα εξέλιξη αυτής της πάλης θα κάνει δυνατή και τη σύναψη αμοιβαία επωφελών σχέσεων και (ει δυνατόν) ισότιμων με άλλες χώρες.

Ωστόσο, η Σοβιετική Ενωση, και όταν υπήρχε και τώρα που δεν υπάρχει, δέχτηκε τα πυρά ότι ήταν πρόξενος του ψυχρού πολέμου! Παρότι: Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας δημιουργήθηκε πέντε χρόνια αργότερα (1954) από το ΝΑΤΟ ως απάντηση στη δημιουργία του ΝΑΤΟ! Και δεν έπαυε ν’ απευθύνει προτάσεις στο ΝΑΤΟ για την ταυτόχρονη αυτοδιάλυση και των δύο συνασπισμών, προκειμένου να μειωθεί η ένταση και ο ψυχρός πόλεμος! Μάταια όμως! Αυτό διάφοροι το «ξεχνούν». Και λένε ακόμη ότι η Σοβιετική Ενωση είχε (στην καλύτερη περίπτωση) ίσες ευθύνες στην οικοδόμηση της «ισορροπίας του τρόμου»! Παρότι: Εκανε απανωτές προτάσεις για καταστροφή όλων των πυρηνικών όπλων! Επέμενε στη μη παραπέρα (τουλάχιστον) ανάπτυξή τους! Αντιδρούσε με όλες τις δυνάμεις της στον «πόλεμο των άστρων» που προετοίμαζε η κυβέρνηση Ρίγκαν! Η ίδια και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας εξασφάλισαν την ειρήνη στα Βαλκάνια επί μισό αιώνα!

Οι ΗΠΑ έσωσαν την Ευρώπη;

Από τις ΗΠΑ, αλλά και από χώρες της ΕΕ που έχουν φιλοαμερικανική γραμμή, ακούγεται το επιχείρημα: «Οι ΗΠΑ έσωσαν την Ευρώπη στους δύο παγκόσμιους πολέμους. Πρέπει τώρα και η Ευρώπη ν’ ανταποκριθεί και να συνδράμει τις ΗΠΑ, που απειλούνται»!!

Πρώτο: Πώς έσωσαν, άραγε, την Ευρώπη; Ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία με τη βοήθεια και του δολαρίου! Οι Αγγλοαμερικανοί χρηματοδότησαν τους εξοπλισμούς της ναζιστικής Γερμανίας, παρά την απαγόρευσή τους από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Δεύτερο: Οταν η Γερμανία επιτέθηκε κατά της Σοβιετικής Ενωσης, η πολιτική των ΗΠΑ εκφράστηκε ως εξής: «Οσο πιο πολύ σφάζονται μεταξύ τους, τόσο καλύτερα για μας! Αν η πλάστιγγα γείρει υπέρ του ενός, θα βοηθάμε τον άλλο! Και αντιστρόφως»! Αυτά έλεγε ο Χ. Τρούμαν, που έγινε Πρόεδρος των ΗΠΑ μετά τον Ρούσβελτ.

Τρίτο: Οπως ομολογούν ακόμη και αντικομμουνιστές πολιτικοί, το μεγάλο μερίδιο στην ήττα του φασισμού ανήκει στη Σοβιετική Ενωση και στα είκοσι εκατομμύρια των νεκρών της! Η στροφή στον πόλεμο άρχισε μετά τη Μάχη του Στάλινγκραντ και συνεχίστηκε ραγδαία με τις νίκες του Κόκκινου Στρατού, αρχικά μέσα στη Σοβιετική Ενωση και στη συνέχεια στις γειτονικές της χώρες. Τότε οι ΗΠΑ και άλλες καπιταλιστικές χώρες (Αγγλία) υποχρεώθηκαν να οργανώσουν την απόβαση στη Νορμανδία, παρότι δεν ήθελαν μέχρι τότε να ανοίξει δεύτερο μέτωπο. Υποχρεώθηκαν, γιατί οι νίκες του Κόκκινου Στρατού είχαν ανυψώσει την ΕΣΣΔ σε κύριο πρωταγωνιστή της αντιφασιστικής πάλης. Κι αυτό επιδρούσε πολύ θετικά στους λαούς των καπιταλιστικών χωρών. Πότε, όμως, έγινε αυτό; Στα μέσα του 1944! Δηλαδή τρία ολόκληρα χρόνια μετά την επίθεση της Γερμανίας κατά της ΕΣΣΔ και σχεδόν πέντε μετά την κήρυξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου!!

Τέταρτο: Το σχέδιο Μάρσαλ, με το οποίο οι ΗΠΑ χρηματοδότησαν τις χώρες της καπιταλιστικής Ευρώπης, κάλυπτε τρεις στόχους: Βοηθούσε σημαντικά την οικονομία των ΗΠΑ, ενώ παράλληλα προωθούσε προς την ανασυγκρότηση την ευρωπαϊκή οικονομία. Σ’ αυτή την οικονομική ανάπτυξη του «Δυτικού Κόσμου» οι ΗΠΑ στήριζαν την εξωτερική, κυρίως αντικομμουνιστική, πολιτική τους. Οι βαθύτεροι λόγοι της βοήθειας αυτής ήταν η επέκταση της οικονομικής ισχύος της Αμερικής, η αποφυγή της οικονομικής κρίσης. Οπως σημείωναν και αστοί οικονομολόγοι, «δίχως αυτήν, η οικονομική κρίση είναι αναπόφευκτη. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Αμερική προέρχεται σήμερα από το ενδεχόμενο σταμάτημα των εξαγωγών της προς την Ευρώπη». Και πρόσθεταν ότι ο βασικός πολιτικός λόγος της αμερικανικής βοήθειας προς τα ευρωπαϊκά κράτη ήταν από το φόβο της «εξάπλωσης του κομμουνισμού στην Ευρώπη».

Ετσι, μόνο από τούτη την άποψη έχει βάση ο ισχυρισμός των ΗΠΑ, «εμείς σώσαμε την Ευρώπη»: Από την άποψη της ενίσχυσής της, για να υπονομευτεί το σοσιαλιστικό σύστημα! Ομως αυτό δε λέγεται βοήθεια προς τους ευρωπαϊκούς λαούς. Λέγεται και είναι βοήθεια στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο, προκειμένου να σταθεροποιήσει και να ενισχύσει την κυριαρχία του σε βάρος των λαών.

Οι αξίες της ΕΕ

Ποιες είναι οι αξίες που καθοδηγούν την ΕΕ; Για ποιον ευρωπαϊκό πολιτισμό γίνεται λόγος, που καθορίζει την πολιτική των ηγετών της; Και για ποια Ευρώπη γίνεται λόγος;

Είναι προφανές, ότι με τη λέξη «Ευρώπη» αναφέρονται μόνο στην καπιταλιστική. Η σοσιαλιστική Ευρώπη εξαιρείται!

Αλλά και η καπιταλιστική Δυτική Ευρώπη, ουδέποτε είχε έναν πολιτισμό. Είχε και έχει (τώρα και δύο αιώνες περίπου) δύο πολιτισμούς. Τον πολιτισμό της Κομμούνας του Παρισιού, τον πολιτισμό του Μαρξ, του Ενγκελς, του Λίμπκνεχτ και της Λούξεμπουργκ, του Τέλμαν, του Αραγκόν και του Δημοκρατικού Στρατού της Ισπανίας, τον πολιτισμό της Διεθνούς και της σοσιαλιστικής επανάστασης της Γερμανίας (που την έσφαξε η σοσιαλδημοκρατία). Εχει τον πολιτισμό της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας. Την 85χρονη ιστορία του ΚΚΕ, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, της ΕΑΜικής Αντίστασης, του εργατικού κινήματος της Δυτικής Ευρώπης. Αυτά, και πολλά ακόμη, από τη μια μεριά.

Και από την άλλη έχει τον πολιτισμό της Αγγλικής, Βελγικής, Ισπανικής, Ολλανδικής, Γαλλικής αποικιοκρατίας, του Χίτλερ, του Φράνκο και του Μουσολίνι, στους οποίους οι αντιναζιστές κυβερνώντες παρέδιδαν χώρες (Τσεχοσλοβακία κ.ά), για να τους κατευνάσουν (!). Εχει τον πολιτισμό του γαλλικού ιμπεριαλισμού που κατέσφαξε τον αλγερινό λαό, ενώ έφτασε μέχρι και το Βιετνάμ και χώρες της Αφρικής. Πίσω από τις σφαγές φυλών και λαών της Αφρικής (Ρουάντα κ.ά) βρίσκονται οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές, που «κρύβονται» οι ίδιοι και σφαγιάζονται οι εγχώριοι! Εχει τον πολιτισμό της δολοφονίας και τον τραυματισμό διαδηλωτών (Γένοβα κλπ).

Για ποιον πολιτισμό, λοιπόν, και για ποιες αξίες γίνεται λόγος; Μήπως αυτές της Γαλλικής Επανάστασης; Μα η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, όπως και όλες οι αστικές επαναστάσεις (Αγγλική, Αμερικανική κλπ) έχουν φάει τα ψωμιά τους εδώ και δύο αιώνες. Εφεραν την ανθρωπότητα πολλά χρόνια μπροστά, τσακίζοντας τη φεουδαρχία. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η ιστορική προσφορά τους. Ομως αυτές οι επαναστάσεις έφερναν (συστατικό τους) μιαν άλλη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο: Τη μισθωτή δουλεία από το κεφάλαιο. Αυτό είναι το βάθρο των όσων ξετυλίγονται και σήμερα: Ελαστικά ωράρια εργασίας, εμπορευματοποίηση υγείας – πρόνοιας – παιδείας – ασφάλισης, φτώχεια, πόλεμοι. Αλλά και συνεχής αύξηση των μέτρων καταστολής: Σένγκεν, ΕΣΕΛΟΝ, στρατιές χαφιέδων, «τρομονόμοι», τρομοκρατία στους τόπους δουλιάς.

Η δημοκρατία και οι αξίες της Δυτικής Ευρώπης είναι το περιτύλιγμα της δικτατορίας του κεφαλαίου. Οι αξίες τους είναι τα κέρδη με κάθε μέσον. Πάνω από αυτά το κεφάλαιο δε βάζει τίποτα. Ούτε και την ύπαρξη ζωής στον πλανήτη Γη! Τα ίδια ισχύουν και στις ΗΠΑ.

Η άλλη Αμερική

Ορισμένοι ανακάλυψαν και πάλι, ότι, εκτός από τον Μπους και τους πολεμοκάπηλους του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος και τη «Δεξιά», υπάρχει στις ΗΠΑ και η «άλλη Αμερική»! Η… αριστερά του «Δημοκρατικού Κόμματος», ο Κλίντον, το φιλειρηνικό κίνημα με τις παραδόσεις του (Βιετνάμ), τα οικολογικά κινήματα. Και ότι αυτή η Αμερική πρέπει να στηριχτεί με κάθε τρόπο, για να νικηθεί η Αμερική των καουμπόιδων, του Μακαρθισμού και των Μπους. Για να νικήσει, λένε, η Αμερική του Ρούσβελτ, του Λίνκολν και της αντιφασιστικής πάλης.

Η Αμερική, που κάτι κρατούσε (σε επίπεδο ηγετών και κομμάτων) από τις αστικές επαναστάσεις, έχει πεθάνει ανεπιστρεπτί. Υπάρχει, ασφαλώς, το φιλειρηνικό κίνημα, έστω κι αν ακόμη είναι κατώτερο των περιστάσεων, ποσοτικά και ιδεολογικοπολιτικά. Με αυτά τα κινήματα πρέπει να είναι ο καθένας μας αλληλέγγυος και να συμβάλλει με την πείρα και τη δράση του στην όξυνση του αντιιμπεριαλιστικού τους μετώπου. Υπάρχει βεβαίως η εργατική τάξη των ΗΠΑ, που ζει (το μεγάλο μέρος της) σε συνθήκες εξαθλίωσης, τρόμου και πλύσης εγκεφάλου. Με την εργατική τάξη ο κάθε εργαζόμενος πρέπει να είναι επίσης αλληλέγγυος. Ομως, ως εδώ. Από δω και πέρα, όσοι νοσταλγούν τον Κλίντον, «που ήταν καλύτερος από τον Μπους», και την αριστερά(!) του Δημοκρατικού Κόμματος, απλώς κοροϊδεύουν τον κόσμο. Και ο κόσμος θυμάται, ότι το κόμμα του πολέμου κατά του Βιετνάμ ήταν το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ! Θυμάται τις δεκάδες επεμβάσεις και τους 179 πολέμους (!) που έχουν απρόκλητα διεξάγει οι ΗΠΑ τα τελευταία 50 χρόνια, όχι μόνο όταν στην κυβέρνηση βρισκόταν το Ρεπουμπλικανικό, αλλά και όταν κυβερνούσε το Δημοκρατικό Κόμμα. Ας μην «ξεχνάνε» και τα συνδικάτα του εγκλήματος που ελέγχουν τις μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις στις ΗΠΑ! Και που για αυτά τα συνδικάτα του εγκλήματος κάνουν τα στραβά μάτια και το Ρεπουμπλικανικό και το Δημοκρατικό Κόμμα.

Κι ας εξηγήσουν: Πώς συνέβη και γιατί, ο Κλίντον να ηγείται του πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας, και ο Χ. Κίσινγκερ να είναι αντίθετος, επειδή τον θεωρούσε λάθος! Ισως έτσι εξηγήσουν και το γιατί ο Μπους ηγείται σήμερα του πολέμου κατά του Ιράκ, ενώ ο Τεντ Κένεντι είναι αντίθετος, επειδή τον θεωρεί λάθος! Οποτε αντιτίθενται κάποιοι σε κάποιον πόλεμο, είναι γιατί ως τακτική, τη συγκεκριμένη περίοδο, τον θεωρούν λάθος, είτε γιατί εκπροσωπούν μερίδες του κεφαλαίου, που δε θέλουν το συγκεκριμένο πόλεμο, τη συγκεκριμένη στιγμή! Ομως και για τους μεν και για τους δε, οι πόλεμοι που διεξάγει ο ιμπεριαλισμός γίνονται, για να μην κινδυνεύσουν τα «εθνικά συμφέροντα»!! Γίνονται για την… ελευθερία! (Τίνος;).

Και γίνονται, τόσο από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, όσο και από τις ευρωπαϊκές. Για ν’ αποδειχτεί και πάλι το αστείο του επιχειρήματος «κυβερνάει η οικονομία σε βάρος της πολιτικής»! Θα αποτελούσε ιστορική πρωτοτυπία, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Τις αποφάσεις τις παίρνουν οι κυβερνήσεις, οι Βουλές, οι διεθνείς οργανισμοί, στους οποίους εκπροσωπούνται κράτη. Και βεβαίως, με το σημερινό διεθνή συσχετισμό δυνάμεων όλοι αυτοί ψηφίζουν εκείνους τους νόμους, που συμφέρουν στα μονοπώλια.

Η 11η Σεπτέμβρη 2001

Τα τρομοκρατικά πλήγματα της 11ης Σεπτέμβρη 2001 αποτέλεσαν το πρόσχημα, για να εξαπολυθεί μια νέα γιγαντιαία επίθεση κατά των λαών και χωρών.

Ορισμένοι επιχείρησαν ανεπιτυχώς να εμφανίσουν τα τρομοκρατικά πλήγματα ως αφετηρία της οικονομικής ύφεσης στις ΗΠΑ και παγκοσμίως, ή και να υπερβάλλουν όσον αφορά στην επίδρασή τους στην προϋπάρχουσα οικονομική κρίση. Ομως η πορεία βαθιάς επιβράδυνσης και στη συνέχεια ύφεσης για την οικονομία των ΗΠΑ ήταν διαπιστωμένη και από Αμερικανούς οικονομολόγους πολύ πριν την 11η Σεπτέμβρη. Είχαν ήδη καταγραφεί εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων σε μεγάλες επιχειρήσεις λόγω περιορισμού των παραγγελιών και προσπάθειας των επιχειρήσεων να περιορίσουν τις δαπάνες τους, να συγκρατήσουν την τάση μείωσης του ποσοστού κέρδους. Μετά την 11η Σεπτέμβρη δηλώσεις αστών οικονομικών ιθυνόντων συνέδεσαν την επιτάχυνση της πορείας προς την ανάκαμψη με την εκδήλωση και την έκβαση των πολεμικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ!

Αυτή είναι η αιτία της επίθεσης και όχι η πάταξη της τρομοκρατίας. Για να κυνηγηθεί ο Μπιν Λάντεν και για να εξαρθρωθεί η «Αλ Κάιντα» (αν ήταν αυτά ο στόχος):

• Δε θα χρειαζόταν να κινητοποιηθεί όλη η πολεμική μηχανή του ιμπεριαλισμού και να ενεργοποιηθούν διατάξεις του καταστατικού του ΝΑΤΟ.
• Δε θα χρειαζόταν να ψηφιστούν νέοι «αντιτρομοκρατικοί» νόμοι, σε όλες τις χώρες, που θωρακίζουν περισσότερο την κρατική καταστολή.
• Δε θα χρειαζόταν να παραμένουν στρατεύματα στο Αφγανιστάν, τη στιγμή που υποστηρίζεται ότι η «Αλ Κάιντα» (τουλάχιστον στο Αφγανιστάν) δέχτηκε συντριπτικά χτυπήματα.

Σε αυτά τα ζητήματα πρέπει να δώσουν απάντηση και οι εγχώριοι «αριστεροί», απολογητές του Μπους, που μετά την 11η Σεπτέμβρη επιτέθηκαν κατά του ΚΚΕ, με την κατηγορία ότι ταυτίζεται με τον Μπιν Λάντεν! Πήγαν έτσι να κρύψουν, ότι στόχος τους ήταν η πολιτική του ΚΚΕ, επειδή το ΚΚΕ δεν αθώωσε την πολιτική του ιμπεριαλισμού, όπως εκείνοι. Αυτό τους ενόχλησε! Επειδή το ΚΚΕ δε συμψήφισε τα θύματα, αλλά τα άθροισε. Και επειδή έθεσε εξαρχής το ζήτημα: Ποιος ωφελείται από αυτό το τρομοκρατικό χτύπημα;

Ποιος χτύπησε τους δίδυμους πύργους;

Να σημειωθεί, εξάλλου, ότι κανένα πειστικό αποδεικτικό στοιχείο δε δόθηκε από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, ότι τα τρομοκρατικά πλήγματα έγιναν από την «Αλ Κάιντα»!

Ποιοι οι εγκέφαλοι; Ποια κράτη μπορούσαν να διαθέτουν τόσο σύγχρονα μέσα για τέτοια χτυπήματα; Αν η CIA «κοιμήθηκε», γιατί δεν έπεσαν κεφάλια, αλλά αντιθέτως ο αρχηγός της τιμήθηκε για την προσφορά του; Ποιοι είναι οι ακροδεξιοί μέσα στις ΗΠΑ, που παράγουν και ταχυδρομούν σκόνη άνθρακα; Πώς αυτά τα φακελάκια με τη σκόνη μπαίνουν και στο Πεντάγωνο, δίχως αυτοί που τα στέλνουν να έχουν γερές πλάτες στην κρατική μηχανή των ΗΠΑ; Και πολλά άλλα ερωτήματα. Απάντηση καμιά… Αντ’ αυτής, ψηφίζονται στις ΗΠΑ νόμοι, που βάζουν πλάνο να ξεπεράσουν τα 10 (!) εκατομμύρια οι οργανωμένοι χαφιέδες! Ενώ στη CIA ανατέθηκε η συγκρότηση στρατιωτικών σωμάτων, δηλαδή δυνάμεων δολοφονίας και προβοκάτσιας!

Προαποφασισμένη η επίθεση

Αλλά τι χρειάζονται τα επιχειρήματα, όταν ο εκπρόσωπος του λευκού Οίκου, Φλάισερ, δήλωνε στις 9 Οκτώβρη 2001: «Ο πόλεμος δε γίνεται ενάντια στον Μπιν Λάντεν. Είναι ένας πόλεμος κατά των τρομοκρατών σε πολλαπλά επίπεδα. Ακόμα κι αν φύγει από τη μέση σήμερα ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, ο πόλεμος θα συνεχιστεί αύριο («Globe and Mail», 9/10/2001).

Και από την άλλη, έκθεση ειδικής επιτροπής με επικεφαλής τον Ράμσφελντ (υπουργό Αμυνας των ΗΠΑ) για την «εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ» και για τη δημιουργία της Εθνικής Πυραυλικής Αμυνας, κατονόμαζε τον Μπιν Λάντεν ως τον υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο, πριν από την 11η Σεπτέμβρη 2001! Γιατί; Γιατί «βεβαίωνε», ότι «άνθρωποι σαν αυτόν θα μπορούσαν να αποκτήσουν δορυφορικά μέσα»(!!) και να πλήξουν τις ΗΠΑ από το διάστημα!! Λίγους μήνες αργότερα ο Μπους ανακοίνωνε την απόφασή του να προχωρήσει με γρήγορους ρυθμούς στη δημιουργία του αντιπυραυλικού συστήματος στο Διάστημα, υπό τις ενθουσιώδεις ζητωκραυγές της «Λόκχιντ – Μαρτίν», της «Μπόινγκ» και άλλων πολεμικών βιομηχανιών! Αυτές αναλάμβαναν να σώσουν τις ΗΠΑ (έναντι τρισεκατομμυρίων δολαρίων εννοείται) από ένα διαστημικό Περλ Χάρμπορ!!! Μετά από μερικούς μήνες χτυπήθηκαν οι δίδυμοι πύργοι. Που φυσικά, δεν μπορούσε παρά να είχαν χτυπηθεί από τον Μπιν Λάντεν!..

Ο πόλεμος, λοιπόν, κατά του Αφγανιστάν ήταν προαποφασισμένος. Οπως είναι προαποφασισμένος και ο πόλεμος κατά του Ιράκ. Οπως και όλων των κρατών, που περιλαμβάνονται στη λίστα των ΗΠΑ.

Κρατική τρομοκρατία

Κάνοντας, επομένως, λόγο για την τρομοκρατία, πρέπει να σταθούμε πρωταρχικά στην κρατική τρομοκρατία που ασκούν ως επίσημη πολιτική τους τα καπιταλιστικά κράτη. Τρομοκρατία κρατική εντός και εκτός συνόρων. Κατασκευή (ή διάβρωση στην πορεία) τρομοκρατικών οργανώσεων τύπου «Αλ Κάιντα».

Ο ιμπεριαλισμός φέρνει μαζί του την τρομοκρατία και τον πόλεμο, όπως η χελώνα το καβούκι της. Η τρομοκρατία δε γεννιέται από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι λαοί, όπως ισχυρίζονται οι απολογητές του ιμπεριαλισμού, όλοι εκείνοι, που ονοματίζουν τρομοκρατικά τα επαναστατικά και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των λαών, επειδή, λένε, κι αυτά χρησιμοποιούν βία!!

Οι αγώνες των λαών – και οι ένοπλοι – είναι δίκαιοι. Υποχρεώνονται να αντιμετωπίσουν την κρατική βία, για τα δικαιώματά τους. Δεν μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι οι πράκτορες τύπου Μπιν Λάντεν, με την 18χρονη Παλαιστίνια εργάτρια, που ζώστηκε με δυναμίτη και σκόρπισε το θάνατο! Είναι τελείως διαφορετικό, το αν συμφωνεί κανείς με την αποτελεσματικότητα αυτής της μορφής πάλης, και άλλο να στιγματίζει ως έγκλημα τον ηρωισμό και την κατάσταση απόγνωσης που έχουν φέρει το λαό της Παλαιστίνης.

Οι σημερινοί τρομοκράτες τύπου Μπιν Λάντεν δεν έχουν σχέση με τους ρομαντικούς της τρομοκρατίας του 19ου αιώνα, παρότι και στις δικές τους οργανώσεις είχε βάλει το δάχτυλό της και η Οχράνα (τσαρική αστυνομία) και άλλες αστυνομίες. Τους λογαριασμούς του με την ατομική τρομοκρατία το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα τους ξεκαθάρισε από τότε και σε βάση θεωρητική. Τάχθηκε και τάσσεται κατά της ατομικής τρομοκρατίας. Πολύ περισσότερο που σήμερα, σε σχέση με τότε, υπάρχει και μια μεγάλη διαφορά: Οι δυνατότητες του ιμπεριαλισμού σήμερα. Οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» ήταν διαβρωμένες από τις μυστικές υπηρεσίες του. Γνωστή είναι και η ομολογία του πατέρα Μπους: «Στις τρομοκρατικές οργανώσεις η CIA παρεμβαίνει, προκειμένου να τις χρησιμοποιήσει υπέρ των εθνικών συμφερόντων των ΗΠΑ»!! Εξάλλου είναι πολύ γνωστό και το εγχειρίδιο της CIA, στο οποίο δίνονταν οδηγίες για τη δημιουργία τρομοκρατικών οργανώσεων δεξιάς και αριστερίστικης μορφής…

«Κόκκινη προβιά»

Οπως παραδέχτηκαν δημοσίως ο Α. Παπανδρέου και ο Γ. Βαρβιτσιώτης, στην ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις στην Ελλάδα υπήρχε μυστικό παράρτημα, που πρόβλεπε τη δημιουργία της παρακρατικής οργάνωσης «Κόκκινη Προβιά». Αυτή η οργάνωση δημιουργήθηκε το 1955 από Ελληνες κομάντος και την CIA για να αντιμετωπίσει την «κομμουνιστική απειλή». Η «Κόκκινη Προβιά» ήταν τμήμα της επιχείρησης «Γκλάντιο», που αποκαλύφθηκε στην Ιταλία τον Οχτώβρη του 1990. Η έρευνα που αποφασίστηκε να γίνει από την ελληνική κυβέρνηση εκείνο τον καιρό δεν έγινε ποτέ. Και δεν έγινε για να μην αποκαλυφθεί ο ρόλος του ΝΑΤΟ και των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών.

Αυτό το δίκτυο, που οργανώθηκε σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, δραστηριοποιείται και σήμερα σε πολλές από αυτές, όπως Μ. Βρετανία, Γερμανία κ.ά.

Οι οργανώσεις της «Γκλάντιο» οργάνωσαν δολοφονίες και άλλες τρομοκρατικές επιχειρήσεις, φακέλωσαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, συμμετείχαν σε στρατιωτικά πραξικοπήματα ή σε απόπειρες, είχαν δεσμούς με τη νεοφασιστική μασονική στοά Π2 στην Ιταλία.

Και όπως αναφέρεται σε έκθεση επιτροπής του ιταλικού Κοινοβουλίου, οι νεοφασίστες και οι ακροδεξιοί σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες ήταν υπεύθυνοι για το 68% όλων των τρομοκρατικών ενεργειών και το 90% εκείνων που επέφεραν το θάνατο!

Δικαίωμα κάθε λαού

Το αστικό κράτος στο Ιράκ (περί αυτού πρόκειται και όχι αφηρημένα για το καθεστώς Χουσεΐν) είναι γνωστό για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει κατά του λαού, για τις σφαγές και τα βασανιστήρια στα οποία έχει υποβάλλει τους αντιπάλους του. Οι κομμουνιστές στο Ιράκ έχουν ιδία πείρα από αυτά.

Επομένως, αν κάποιοι επιθυμούν πρώτοι απ’ όλους την ανατροπή της κυβέρνησης, αυτοί είναι οι κομμουνιστές. Η αντίθεσή μας στον άδικο πόλεμο σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει έμμεση υποστήριξη στον Χουσεΐν. Οπως δε σήμαινε υποστήριξη στην «Αλ Κάιντα» και η αντίστοιχη θέση μας κατά του πολέμου στο Αφγανιστάν, ή του Μιλόσεβιτς στη Γιουγκοσλαβία. Γιατί ο λαός του Ιράκ είναι εκείνος που θα υποφέρει από τον πόλεμο. Οπως υποφέρει τώρα, εξαιτίας του εμπάργκο των ΗΠΑ. Μακάρι ο λαός του Ιράκ να ανέτρεπε την κυβέρνησή του, αξιοποιώντας και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Και να εγκαθίδρυε την εργατική εξουσία, κάτι που δε θα άρεσε, βεβαίως, σε πολλούς από εκείνους που κόπτονται για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ιράκ! Ομως αυτό είναι ένα ζήτημα, που αφορά στον ιρακινό λαό και όχι στους ιμπεριαλιστές. Κάθε λαός πρέπει να αποφασίζει ο ίδιος για την πορεία που θ’ ακολουθήσει. Τα ιμπεριαλιστικά κράτη δεν αναγνωρίζουν στους λαούς αυτό το δικαίωμα. Κι αν δούμε τον ιδεολογικό ρόλο της ιμπεριαλιστικής επίθεσης, το συμπέρασμα που βγαίνει κατά βάθος είναι τούτο: Να χτυπηθεί και κάθε σκέψη ακόμη, ότι μπορεί, ο όποιος λαός το θελήσει, να πάρει το δικό του δρόμο, σε αντίθεση με αυτόν που «επιτρέπει» η ιμπεριαλιστική τάξη.

Και μια άλλη παράμετρος: Οι ΗΠΑ – Βρετανία προετοιμάζουν τη διάδοχη κατάσταση στο Ιράκ, που θα προέρχεται από την αντιπολίτευση. Πέρα από το γεγονός ότι και για τη σύνθεση αυτής της μελλοντικής κυβέρνησης οι συγκρούσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών καλά κρατούν, προκύπτει και το εξής: Αυτή η νέα κυβέρνηση θα είναι φιλολαϊκή; Ασφαλώς όχι! Θ’ ανεβεί στην εξουσία με τις λόγχες του ιμπεριαλισμού, για να στηρίξει τα δικά του συμφέροντα, καθώς και της εγχώριας αστικής τάξης, που βρίσκονται σε αντίθεση μ’ εκείνα του ιρακινού λαού.

Στη διάρκεια του ΝΑΤΟικού πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας και μετά, κατά του Αφγανιστάν, οι αντίπαλοι του ΚΚΕ πρόβαλαν τα γεγονότα της Τσεχοσλοβακίας και στη συνέχεια του Αφγανιστάν, επιχειρώντας να θεμελιώσουν το επιχείρημα, ότι «για το ΚΚΕ υπάρχουν καλές και κακές εισβολές»! Και ότι υποστηρίζει το δικαίωμα κάθε λαού να επιλέγει ο ίδιος το δρόμο που θα ακολουθήσει, μόνο «κατά τα καλά και συμφέροντα»…

Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας είναι πελώρια. Ουσιαστικά πρόκειται για πλήρη αντιστροφή της. Οσοι λένε αυτά τα πράγματα, παραγνωρίζουν σκόπιμα το κατάντημα της Τσεχοσλοβακίας και του Αφγανιστάν μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος. Ο διαμελισμός της Τσεχοσλοβακίας και η παλινόρθωση του καπιταλισμού σ’ αυτήν, καθώς και η άνοδος (τότε) των Ταλιμπάν στην εξουσία του Αφγανιστάν είναι έργα του ιμπεριαλισμού και των εγχώριων αστικών δυνάμεων, που οι επιδιώξεις τους βρίσκονταν πίσω από τις διακηρύξεις για τα «ανθρώπινα δικαιώματα».

Τι έγινε στην Τσεχοσλοβακία το 1968

Στην πραγματικότητα, η σύγκρουση στην Τσεχοσλοβακία γινόταν ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Κατά της σοσιαλιστικής εξουσίας της Τσεχοσλοβακίας εξαπολύθηκε, χρόνια πριν, ένας συνεχής και ανελέητος ψυχολογικός πόλεμος. Εκεί έδρασαν οι ιμπεριαλιστικές υπηρεσίες, η φαιά προπαγάνδα, η αξιοποίηση των εθνικιστικών στοιχείων, αλλά και των μεγάλων λαθών στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ιδιαίτερος υπήρξε στην Τσεχοσλοβακία ο υπονομευτικός ρόλος της καπιταλιστικής Γερμανίας, μέσω του σταθμού «Ελεύθερη Ευρώπη», και της χρηματοδότησης οργανώσεων εμιγκρέδων αποτελούμενων κυρίως από Τσεχοσλοβάκους αστούς, που είχαν χάσει τα προνόμιά τους και υπονόμευαν το σοσιαλισμό από μέσα και από έξω. Το σχέδιο ανατροπής προέβλεπε ακόμη και στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στην περιοχή της Σουδητίας, όπου ζούσαν πολλοί γερμανόφωνοι! Αυτά τα σχέδια τα βοηθούσε εξ αντικειμένου η λαθεμένη γραμμή του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, που έσπρωξε εναντίον της και μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης.

Τότε, λοιπόν, οι κομματικές δυνάμεις που ήταν αντίθετες με εξελίξεις ανατροπής της εργατικής εξουσίας, ζήτησαν τη βοήθεια του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Οι μεν, ήταν με το ΝΑΤΟ. Οι δε, ήταν με τον σοσιαλισμό. Αυτή η σύγκρουση υπήρξε στην Τσεχοσλοβακία και όχι η «Ανοιξη της Πράγας»! Η «άνοιξη» αυτή ήρθε είκοσι χρόνια αργότερα, ως βελούδινη(!) επανάσταση(!). Την έφεραν οι ίδιοι που τότε ηγούνταν της αντεπανάστασης (Ντούμπτσεκ, Χάβελ). Με τη στήριξη του ιμπεριαλισμού και του Γκορμπατσώφ…

Τι έγινε στο Αφγανιστάν

Οι φιλικές σχέσεις του Αφγανιστάν με τη Σοβιετική Ενωση χρονολογούνταν από το 1919. Μόλις η Οχτωβριανή επανάσταση εδραιώθηκε, από τις πρώτες πράξεις της ήταν να συνάψει με την κυβέρνηση του Αφγανιστάν, με το οποίο συνορεύει, Σύμφωνο φιλίας και αμοιβαίας συνεργασίας διάρκειας 50 χρόνων! Αυτή η συνεργασία διακόπηκε στην πορεία, εξαιτίας αντιδραστικότατων αλλαγών που συντελέστηκαν στο Αφγανιστάν, για να επαναληφθεί αργότερα. Και πήρε την πιο στενή μορφή της μετά την επανάσταση, όταν η ΕΣΣΔ βοήθησε τον αφγανικό λαό και με το αίμα των παιδιών της.

Η λαϊκή επανάσταση στο Αφγανιστάν πραγματοποιήθηκε στις 27 Απρίλη 1978.

Από τα πρώτα μέτρα που πήρε η λαϊκή κυβέρνηση, ήταν να μοιράσει τη γη στους ακτήμονες, στους μικροκαλλιεργητές, στους εργάτες γης και στους νομάδες. Από αυτή τη στιγμή άρχιζε και ένοπλη αναμέτρηση ανάμεσα σ’ εκείνους που αποκτούσαν γη και σ’ εκείνους που την έχασαν… 6.795.670 στρέμματα γης μοιράστηκαν σε 2.000.000 άτομα. 4.000.000 στρέμματα αφαιρέθηκαν από τους 39.000 γαιοκτήμονες χωρίς αποζημίωση. 11.000.000 μέλη αγροτικών οικογενειών απαλλάχτηκαν από τα χρέη τους στους τοκογλύφους, ύψους 70 δισεκατομμυρίων δραχμών. Ενώ λίγα χρόνια αργότερα χαρίστηκαν και οι χρεωστούμενοι στο κράτος φόροι 4.300.000 αγροτών. Ταυτόχρονα, στην αγροτική οικονομία άρχισαν να εισρέουν από τη Σοβιετική Ενωση, στα πλαίσια συμφωνιών συνεργασίας, τρακτέρ και άλλα εργαλεία, καθώς και εργαλεία για την οικοδομική βιομηχανία. Οι λαϊκές πολυκατοικίες άρχισαν ν? αντικαθιστούν τα τσαντίρια και τα καλύβια από ξερολιθιές. Αυξήθηκαν ουσιαστικά οι μισθοί και τα μεροκάματα.

Αλλά η πιο πρωτάκουστη για το Αφγανιστάν ανατροπή έγινε στη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Πρώτα απ’ όλα, η γυναίκα του Αφγανιστάν μπήκε στην παραγωγή. Μεγάλα τμήματά τους πέταξαν από πάνω τους το τσαντερί και τις μαντίλες και ντύθηκαν ανθρώπινα. Κι επιπλέον δημιούργησαν τις μαζικές γυναικείες οργανώσεις, μπήκαν στον πολιτικό στίβο. Με απόφαση τού Επαναστατικού Συμβουλίου απαγορεύτηκε να αρραβωνιάζει ο άντρας τις γυναίκες – παιδιά του ή να τις παντρεύει, για να πάρει χρήματα ή εμπορεύματα. Με ανάλογα διατάγματα πάρθηκαν μέτρα για τη μητρότητα, καταργήθηκαν όλοι οι νόμοι που καθιέρωναν την ανισότητα των δύο φύλων. Μέσα σε λίγα χρόνια από την επανάσταση μόνο στην Καμπούλ υπήρχαν 7.454 δασκάλες, και στην ύπαιθρο 9.000!

Η νέα οικονομία, στην οποία ο κρατικός τομέας αναπτυσσόταν διαρκώς σε βάρος του ιδιωτικού, έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη της παραγωγής. Το 1984 η παραγωγή φυσικού αερίου αυξήθηκε κατά 76,5% σε σχέση με το 1983, φτάνοντας τα 3 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα. Ο τομέας της κτηνοτροφίας έγινε και εξαγωγικός. Το 1983 η παραγωγή ζώων έφτασε τα 27.750.000 ζώα. Ταυτόχρονα, άρχισαν να δημιουργούνται δρόμοι, να επισκευάζονται άλλοι. 1.500 φορτηγά αυτοκίνητα δόθηκαν από τη Σοβιετική Ενωση, για να αναπτυχθούν οι μεταφορές.

Πώς να μην προκαλούσε τις μύριες αντιδράσεις αυτή η εξέλιξη; Η ανατροπή της λαϊκής εξουσίας έγινε ο στόχος των ΗΠΑ και των γαιοκτημόνων και των αντιδραστικών μουλάδων και ουλεμάδων, που οργάνωσαν την αντεπανάσταση. Εξόπλιζαν την αντεπανάσταση και τους Ταλιμπάν, που είναι δικό τους δημιούργημα. Τους Ταλιμπάν χαιρέτισαν ως αγωνιστές της ελευθερίας. Υμνο γι’ αυτούς έγραψε και ο Κ. Καραμανλής, ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ. Εγραψε, ότι «οι ήρωες της αφγανικής αντίστασης δεν είναι φανατικοί θεοκράτες και ακροδεξιοί μισθοφόροι»!

Ακόμη: Σκότωναν, έκαιγαν και δηλητηρίαζαν τα νερά και την αγροτική παραγωγή, έσφαζαν τους δασκάλους και τα στελέχη του Κόμματος, ανατίναζαν δρόμους και εργοστάσια. Το χρήμα έρεε άφθονο. Οι ξένες υπηρεσίες, πρώτη και καλύτερη η ΣΙΑ, οργίαζαν. Τα σύνορα Αφγανιστάν – Πακιστάν καταργήθηκαν. Πράκτορες της ΣΙΑ, στρατιωτικοί των ΗΠΑ, πακιστανικός στρατός, έμπαιναν κι έβγαιναν από το Αφγανιστάν στο Πακιστάν. Σε ένα εκατομμύριο δολάρια την ημέρα υπολογίζεται το χρήμα που έδιναν οι ΗΠΑ, μόνο για να δημιουργηθεί κύμα προσφύγων προς το Πακιστάν! Επρόκειτο κυρίως για τους Αφγανούς γαιοκτήμονες, που έπαιρναν μαζί και τους κολίγους τους, στους οποίους ασκούσαν ισχυρή θρησκευτική και άλλη επιρροή. Χιλιάδες από τους «πρόσφυγες» πλούτισαν από το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών. Μόνο για το 1985 το Κογκρέσο των ΗΠΑ ενέκρινε «βοήθεια» στους αντεπαναστάτες 250 εκατομμύρια δολάρια και 200 εκατομμύρια δολάρια η Ιαπωνία, η Σαουδαραβία και τα Αραβικά Εμιράτα!

Διεθνιστική Αλληλεγγύη

Η διεθνιστική βοήθεια της Σοβιετικής Ενωσης ήταν ο αντίποδας της αντεπανάστασης. Ηταν συστατικό της συνολικής πολιτικής της. Με την εμφάνιση και εδραίωση της Σοβιετικής Ενωσης και του παγκόσμιου σοσιαλιστικού συστήματος άλλαξε ριζικά η εικόνα του κόσμου. Σε κανένα από τα σοβαρά παγκόσμια προβλήματα δεν μπορούσε να δοθεί ουσιαστική λύση, δίχως τη συμμετοχή του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος. Ο σοσιαλισμός έδωσε ιστορικά παραδείγματα τεράστιας συμβολής στην εξάλειψη εστιών έντασης και πολέμων, υπέρ των λαών. Η ιστορική βοήθεια προς το λαό του Βιετνάμ. Η υπεράσπιση των αραβικών κρατών από τον ισραηλινό πόλεμο, η στήριξη του αγώνα του παλαιστινιακού και κυπριακού λαού. Η μεγάλη βοήθεια στους λαού του Κονγκό, της Γουινέας Μπισάου, της Μοζαμβίκης, της Αγγόλα, της Χιλής, της Κούβας. Η βοήθεια προς τον Λίβανο και την Ιορδανία, η ολόπλευρη στήριξη της Αιγύπτου, είναι μερικές πλευρές της ανιδιοτελούς διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Πόλεμος και ελληνικά κόμματα Οι εξελίξεις δείχνουν, ότι η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην ΕΕ, γέρνοντας περισσότερο προς την πλευρά των ΗΠΑ. Γι’ αυτό και ο Μπους συνεχάρη τον Κ. Σημίτη για τη στάση της Ελλάδας στην ΕΕ! Θα προτιμούσε, βεβαίως, να μη γίνει πόλεμος, γιατί θα υπάρξουν αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία, καθώς και μάζες νέων προσφύγων στην Ελλάδα. Ομως, απ’ τη στιγμή που ο πόλεμος έχει αποφασιστεί να γίνει, η κυβέρνηση συμμετέχει. (Βάση Σούδας, Πολεμικό πλοίο στον Κόλπο, παραχώρηση λιμανιών, εδάφους, αέρος στο ΝΑΤΟ). Την ίδια ώρα το ΠΑΣΟΚ, με ελιγμούς εμπαιγμού του λαού, παίρνει μέρος σε αντιπολεμικές διαδηλώσεις, με στόχο να εμφανίσει φιλολαϊκή την πολιτική του και να ψαρέψει ψήφους στα θολά νερά. Τόσο στο ΠΑΣΟΚ, όσο και στη ΝΔ, είναι ορατή η αντανάκλαση των αντιθέσεων ΗΠΑ – ΕΕ. Υπάρχουν οι ανοιχτά φιλοαμερικανοί και οι ανοιχτά ταγμένοι υπέρ του Γαλλογερμανικού άξονα. Ταυτόχρονα στη ΝΔ υπάρχει και η τάση, που βλέπει στους κυβερνητικούς χειρισμούς διευκόλυνση της Τουρκίας ν’ αναβαθμίσει τη θέση της στην περιοχή μέσω του πολέμου κατά του Ιράκ. Διακρίνει δηλαδή μια ανεπαρκή υπεράσπιση των «εθνικών συμφερόντων», αφού στόχος θα έπρεπε να είναι, σύμφωνα με αυτή την άποψη, να υπερισχύσει η Ελλάδα έναντι της Τουρκίας. Αντ’ αυτού, λένε, «η Ελλάδα έχει γίνει ο πιο θερμός υποστηρικτής της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ»! Η ουσία είναι, ότι και η κυβέρνηση κι η ΝΔ υπολογίζουν και στο πολιτικό κόστος. Και κυρίως φοβούνται, μήπως τα αντιπολεμικά αισθήματα του ελληνικού λαού αποκτήσουν πολύ μεγαλύτερο βάθος και εκφραστούν κατά της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, που υλοποιούν και οι δύο. Η πρόσφατη απόφαση της συνόδου της ΕΕ παρουσιάστηκε ως μεγάλη επιτυχία της Ελληνικής Προεδρίας. Κι όμως, ήταν μια απόφαση, με την οποία οι «15» μετακίνησαν τη θέση τους επί το αντιδραστικότερον. Τάχθηκαν υπέρ της ειρηνικής επίλυσης της κρίσης, ανοίγοντας παράθυρο στον πόλεμο! Και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ συνδέονται με συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα. Αυτός είναι ο λόγος που συναινούν, με τη μια ή την άλλη μορφή, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, και όχι, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι, επειδή η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και δεν μπορεί να τα βάλει με τους ισχυρούς. Η Ελλάδα, δηλαδή τα αστικά κόμματα, δε θέλουν, δεν έχουν συμφέρον να απέχει η Ελλάδα από το μοίρασμα της λείας (Βαλκάνια) ή από τη συμμετοχή στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Αυτή είναι η «ισχυρή Ελλάδα» που οικοδομούν. Και από μια τέτοια Ελλάδα ο λαός μας πρέπει να πάρει τις αποστάσεις του. Και σε καμιά περίπτωση να μη φιλοδοξεί να έχει ως μέλλον του την αναβάθμιση στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Τα συμφέροντα του ελληνικού και του τουρκικού λαού είναι κοινά. Εναντίον και των δύο στρέφονται και οι δύο πλουτοκρατίες, που μεταξύ τους, ωστόσο, συγκρούονται, για το ποια θα έχει πιο αυξημένο ρόλο (κυριαρχία) στις διεθνείς σχέσεις και στην περιοχή. Ο ΣΥΝ στηρίζει όλη την πολιτική του στη βάση της γραμμής του Γαλλογερμανικού άξονα. Θεωρεί την ΕΕ ως δύναμη ειρήνης, που πρέπει να είναι ενιαία και να αντιπαρατεθεί στη φιλοπόλεμη πολιτική των ΗΠΑ! Στην ίδια βάση δρα στο μαζικό αντιπολεμικό κίνημα, κυρίως μέσα στο «Ελληνικό Φόρουμ». Ουσιαστικά η γραμμή του ΣΥΝ είναι γραμμή στήριξης του ενός ιμπεριαλιστικού πόλου κατά του άλλου. Στις τοποθετήσεις του γίνεται συνεχώς επίκληση του διεθνούς δικαίου και της διεθνούς κοινότητας (ΟΗΕ κ.ά.). Ποιος ΟΗΕ και ποιο δίκαιο; Ο ρόλος του ΟΗΕ καθορίζεται από τον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων. Οταν ο συσχετισμός ήταν σαφώς καλύτερος για τους λαούς, αφού τότε στον ΟΗΕ συμμετείχαν οι σοσιαλιστικές χώρες και οι αδέσμευτες, παίρνονταν αποφάσεις, που, κι αν δεν ήταν πάντα οι καλύτερες, είχαν πολλά θετικά στοιχεία. Από το 1989 ο ΟΗΕ έγινε «μαγαζί» των ηγετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας αυτές οι δυνάμεις έγραψαν τον ΟΗΕ στα παλιά παπούτσια τους! Απ’ αυτή την άποψη τυχόν απόφαση του ΟΗΕ κατά του Ιράκ πρέπει να βρει αντίθετο κάθε προοδευτικό άνθρωπο. Να μη τη σεβαστεί! Γιατί θα είναι απόφαση που στηρίζεται σε ένα ψέμα: Στο στόχο δήθεν για αφοπλισμό του Ιράκ, ενώ η αιτία είναι οικονομικοπολιτική και στρατηγική. Επομένως ο ΟΗΕ δε νομιμοποιείται να πάρει τέτοια απόφαση. Αν υποθέσουμε, χάριν λόγου, ότι μπορεί, τότε θα έπρεπε να πάρει ανάλογη απόφαση και κατά των ΗΠΑ και κατά του Ισραήλ, του Πακιστάν, της Μ. Βρετανίας και πολλών άλλων. Και αν ο Σαντάμ χρησιμοποίησε χημικά όπλα κατά των Κούρδων, που όντως χρησιμοποίησε, και οι ΗΠΑ γέμισαν με πυρηνικά απόβλητα τη Γιουγκοσλαβία. Ο συσχετισμός δυνάμεων αντανακλάται και στο διεθνές δίκαιο. Πρόκειται για το δίκαιο του ισχυρότερου, δηλαδή για το δίκαιο της ζούγκλας. Κι εδώ καταργήθηκαν τα θετικά στοιχεία που είχαν ενσωματωθεί στο παρελθόν. Το διεθνές δίκαιο είναι αντιδραστικό, είναι άδικο, ιμπεριαλιστικό. Μπορεί ο λαός! Εξω η Ελλάδα από τον πόλεμο! Το ερώτημα αν μπορούν οι λαοί να αποτρέψουν τον πόλεμο έρχεται και επανέρχεται, άλλοτε εκ του πονηρού (δεν μπορούν(!), άρα ας μην κινητοποιούνται), άλλοτε καλοπροαίρετα, άλλοτε ως έκφραση γενικότερου συμβιβασμού και άλλοτε ως έκφραση μιας ειλικρινούς αγωνίας χιλιάδων απλών ανθρώπων που συμμετέχουν (ή στέκονται με θέρμη δίπλα) στις λαϊκές κινητοποιήσεις κατά του πολέμου. Η απάντηση «δεν μπορούμε να αποτρέψουμε τον πόλεμο», που δίνουν διάφορες πλευρές… καλοθελητών, δεν είναι σημερινή. Είναι τόσο παλιά, όσο και η ταξική πάλη. Τα ίδια έλεγαν πάντα οι κυρίαρχες τάξεις και οι εκπρόσωποί τους στους λαούς. Και για να μην ανατρέχουμε στα πολύ μακρινά (παρότι χρήσιμα), ας σκεφτούμε τα όσα έλεγαν στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, ή στα χρόνια της δικτατορίας 1967 – ’74… Οι ίδιοι που υποστηρίζουν κατά καιρούς ότι ο λαός δεν μπορεί, ισχυρίστηκαν ότι οι μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο, την 15η Φεβρουαρίου 2003, άσκησαν πίεση στην Ευρωπαϊκή Ενωση, με αποτέλεσμα τη γνωστή απόφαση των «15», που όμως δεν ήταν καθόλου φιλολαϊκή! Δηλαδή: Οποτε τους συμφέρει ο λαός μπορεί και όποτε δεν τους συμφέρει ο λαός δεν μπορεί… Το θέμα δεν είναι αν μπορούν οι λαοί να αποτρέψουν τον πόλεμο (και αυτόν που ετοιμάζεται κατά του Ιράκ και τους επόμενους που θά ‘ρθουν). Το θέμα είναι το πώς μπορούν να τον (τους) αποτρέψουν. Γιατί αν ένας πόλεμος μπορεί να αποτραπεί σαν αποτέλεσμα μεγάλων λαϊκών ξεσηκωμών εναντίον του, δεν μπορούν να αποτραπούν γενικά οι πόλεμοι, αν δεν υπάρξουν ριζικές πολιτικές αλλαγές σε κάθε χώρα. Αυτό το ζήτημα συνδέεται άμεσα με τον προσανατολισμό της λαϊκής πάλης. Η πάλη εναντίον του ιμπεριαλιστικού πολέμου πρέπει να χτυπάει τις αιτίες που φέρνουν τον πόλεμο. Ομως πάλη κατά των αιτιών του πολέμου σημαίνει πάλη στο εσωτερικό κάθε χώρας (και της Ελλάδας) για την ανατροπή των θέσεων (οικονομικών, πολιτικών) της πλουτοκρατίας. Σημαίνει αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο για ριζικές πολιτικές ανατροπές, για εξουσία λαϊκή. Αυτή η πάλη μπορεί να αποτρέψει τους πολέμους. Η άλλη, που καλεί το λαό να τρέξει πίσω από την ΕΕ, για να μη γίνει πόλεμος (!), είναι τελικά ατελέσφορη. Και εξ αντικειμένου χρησιμοποιείται από τις δήθεν φιλειρηνικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ως χερούλι τους για το πέρασμα της δικής τους πολιτικής. Διέξοδος Η αντιλαϊκή πολιτική θα δυναμώσει όταν ο πόλεμος ξεκινήσει. Ηδη δρομολογούνται νέα αντιλαϊκά μέτρα (κατάργηση και ιδιωτικοποίηση των επικουρικών ταμείων, παραπέρα εμπορευματοποίηση κοινωνικών υπηρεσιών και άλλα), ενώ το πενιχρό εισόδημα εργαζομένων και συνταξιούχων εξανεμίζεται από την άνοδο των τιμών, για τις οποίες δεν είναι αιτία μόνο η αύξηση της τιμής του πετρελαίου. Πάντα, στη διάρκεια πολέμων, δυναμώνει η κρατική καταστολή και η ιδεολογική τρομοκρατία. Το δίλημμα «έχουμε πόλεμο, καθίστε ήσυχα» θα δίνει και θα παίρνει. Για όλα θα φταίει ο πόλεμος, όχι όμως και η αντιλαϊκή πολιτική που φορτώνει στο λαό τις συνέπειες του πολέμου. Σήμερα χρειάζεται να σημάνει γενικός συναγερμός στο λαό. Καμιά συμμετοχή της Ελλάδας στη σφαγή! «Εξω η Ελλάδα από τον πόλεμο» και «πάλη κατά της φιλομονοπωλιακής πολιτικής», είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Πηγή : Ριζοσπάστης 2 – 3 – 2002