Καλησπέρα , Καλό μήνα!
Σαν σήμερα το1952 τo στρατοδικείο του αστικού κράτους , καταδικάζει με βάσει το νόμο 375/1936 της δικτατορίας Μεταξά (για κατασκοπεία) , τους 8 από τους 29 συνολικά κρατούμενους Κομμουνιστές .
Ο Μπελογιάννης κατά την απολογία του μετέτρεψε τη “κατηγορία” σε κατηγορητήριο του αστικού κράτους , που ξέθαψε το Μεταξικό νόμο περί “κατασκοπείας”, προκειμένου να τους
☆ ☆ ☆
《 Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας . Το δείξαμε όταν κινδύνευε η ελευθερία , η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά στη χώρα μας, προκειμένου να ξημερώσουν καλύτερες μέρες , χωρίς πείνα και πόλεμο . Γι ‘ αυτό το σκοπό, αν χρειασθεί , θυσιάζουμε και την ζωή μας》 .
( Από την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη στο στρατοδικείο ) .
Στη φωτογραφία από τη δίκη ,βλέπουμε τους 4 να χαμογελάνε σαν να μην συμβαίνει τίποτα . Είναι το χαμόγελο και η υπερηφάνεια των Κομμουνιστών που δεν πτοούνται , ούτε λυγίζουν , γιατί ξέρουν ότι αγωνίζονται για υψηλά ιδανικά , για τα ιδανικά της εργατικής τάξης . Μην καρτεράτε να λυγίσουμε…
Γεώργιος Παναγούλης
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ιδρώτα μας ποτίζουμε τη γη γιά να γεννά καρπούς , λουλούδια , τ’ αγαθά του κόσμου ολόγυρά μας φτωχή , αλουλούδιαστη , άκαρπη ,μονάχα η εργατιά .
Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ιδρώτα μας ζυμώνουμε του κόσμου
Στου κόσμου τους θησαυριστές το βάρος σου , εργάτη , νόμοι στο τρώνε αδικητές χωρίς ντροπή . Αγκαλιαστείτε ,αδέρφια όρθοί! Με μια καρδιά , μιά γνώμη . Δικαιοσύνη , βρόντηξε , και έλαμψε , Προκοπή!… ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ Πέθανε σαν σήμερα το 1943 ο μεγάλος Ελληνας ποιητής , και
η κηδεία του μετετράπηκε σε διαδήλωση κατά της γερμανικής κατοχής . Χιλιάδες άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους της Αθήνας . Μία ομάδα διασπά τον αστυνομικό κλοιό και καταστρέφει το γραφείο του κατοχικού πρωθυπουργού στη Βουλή . Μία άλλη , αφού υπερφαλαγγίζει τους Ιταλούς καραμπινιέρους, πυρπολεί το υπουργείο Εργασίας , όπου είχε γίνει ο προπαρασκευαστικός σχεδιασμός για την επιστράτευση . Κατά τις συγκρούσεις , 3 διαδηλωτές σκοτώνονται και 30 τραυματίζονται σοβαρά .
Γεώργιος Παναγούλης
1 Ιανουαρίου 1912 Γεννιέται ο ποιητής, πεζογράφος, μεταφραστής και δοκιμιογράφος Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991). Συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους Έλληνες ποιητές. Προτάθηκε τέσσερις φορές για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας και τιμήθηκε με πολλά άλλα βραβεία και διακρίσεις, όπως το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1940, 1956, 1982), το Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1974) και άλλα πολλά. Φοίτησε με πολλές δυσκολίες στο γυμνάσιο του Γυθείου από το 1923, την περίοδο που φοιτούσε στο ίδιο και ο Γιάννης Ρίτσος. Σε ηλικία 16 ετών έδωσε την πρώτη του διάλεξη μα θέματα από «τη Δικαιοσύνη και την Παιδεία ως τη διάσπαση του ατόμου», στην Εμπορική Λέσχη του Γυθείου. Το 1929 μετακόμισε στην Αθήνα για να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο. Οι οικονομικές δυσκολίες τον οδήγησαν να δουλέψει σε διάφορες, κυρίως χειρωνακτικές δουλειές. Στα τέλη του 1929 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Κάτω Από Σκιές». Το 1933 εκδόθηκε η συλλογή «Κατεβαίνοντας Στη Σιγή Των Αιώνων». Οι συλλογές του είχαν απήχηση στον πνευματικό κόσμο της εποχής. Ο Παλαμάς ζήτησε να τον γνωρίσει. Το 1935 εκδόθηκε το βιβλίο του «Ο πόλεμος», το οποίο αργότερα οδηγήθηκε στην πυρά από τη δικτατορία του Μεταξά. Στον Ελληνοιταλικό πόλεμο του 1940 στρατεύτηκε και πολέμησε στην πρώτη γραμμή. Το 1941 , με την κατάρρευση του μετώπου, πήγε στην Αθήνα. Εντάχθηκε στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ και πήρε μέρος στην Αντίσταση. Το 1946 υπέγραψε τη διαμαρτυρία των Ελλήνων λογοτεχνών «Προς τη Δ’ Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων και τη Διεθνή Κοινή Γνώμη: Περί εκτάκτων μέτρων κατά των επιβουλευομένων την Δημοσίαν Τάξιν και την ακεραιότητα της χώρας». Από το 1947 εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Από το 1948 συνδέθηκε με φιλία με τον Άγγελο Σικελιανό. Το 1949 έγραψε το λυρικό δοκίμιο «Δυο Άνθρωποι Μιλούν Για Την Ειρήνη Του Κόσμου», το οποίο του στοίχισε τη διαγραφή του από το ΚΚΕ και την απομάκρυνσή του από το περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα». Το 1955-1959, εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος στον Πειραιά, όπου συνέβαλε στην πολιτιστική αναβάθμιση της πόλης. Το 1957 ταξίδεψε στη Σοβιετική Ένωση, με τους Άγι Θέρο και Στρατή Μυριβήλη, στα πλαίσια του Συνεδρίου της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νεολαιών, προσκεκλημένοι των σπουδαστών της Μόσχας. Εκεί γνώρισε και τη σύζυγο του Μαξίμ Γκόρκυ. Επιστρέφοντας κυκλοφόρησε το βιβλίο «Ο Ένας Από Τους Δύο Κόσμους», το οποίο έγινε αφορμή να διωχθεί, μαζί με το Γιάννη Ρίτσο και τον Μάρκο Αυγέρη για παράβαση του Νόμου 509. Στη διάρκεια της χούντας (19967-1974), αυτοεξορίστηκε στην Ελβετία απ’ όπου ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη, συμμετέχοντας σε ραδιοφωνικές εκπομπές και φεστιβάλ ποίησης. Την περίοδο αυτή τιμήθηκε από πολλά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και έγραψε το αυτοβιογραφικό κείμενο «Οδύνη» το οποίο εκδόθηκε το 1969, στη Νέα Υόρκη. Επέστρεψε το 1974. Τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το Βραβείο Ουράνη και το 1986 ανακηρύχθηκε μέλος της. Επίσης αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες
rizospastis.gr – «Εφυγε» από τη ζωή ο Κερκ Ντάγκλας
Σύνδεσμος • rizospastis.gr
02/02/1943 Η κόκκινη σημαία ανεμίζει στην Κόκκινη Πλατεία στο Στάλινγκραντ «Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό, τι μπορεί ποτέ να πληρώσει» Έρνεστ~Χεμινγουέι Λήγει η ηρωική μάχη του Στάλινγκραντ, που κράτησε 140 μέρες και έληξε με τη συντριβή της 6ης Γερμανικής Στρατιάς. Η νίκη των Σοβιετικών στο Στάλινγκραντ σηματοδότησε την αλλαγή στο ρου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και έγινε σύμβολο της ανωτερότητας του σοσιαλιστικού συστήματος έναντι του ιμπεριαλισμού, καθώς και της γενικότερης πάλης κατά του φασισμού.Η μάχη του Στάλινγκραντ κράτησε για σχεδόν 200 ολόκληρα μερόνυχτα.Παρότι η ΕΣΣΔ βρισκόταν αντιμέτωπη με 8 ναζιστικές στρατιές, παρότι έδωσε αυτήν τη μάχη εντελώς μόνη και αβοήθητη, παρότι ο συσχετισμός δυνάμεων εκείνης της εποχής ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και τη χιτλερική Γερμανία ήταν καταθλιπτικός για την πρώτη, το θαύμα έγινε! Το θαύμα της νίκης στο Στάλινγκραντ δεν θα μπορούσε να συμβεί αν δεν στηριζόταν στα τεράστια αποθέματα δύναμης του σοβιετικού λαού για την υπεράσπιση της πατρίδας του και των κοινωνικών του κατακτήσεων.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Έμεινε τ’ όνειρο ορφανό κι οι νικητές στήσαν χορό τ’ όπλο σκουριάζει στο βουνό η μάνα κλαίει το γιο Έμεινε τ΄ όνειρο ορφανό ποιος φταίει, ποιος φταίει ποιος φταίει για το κακό.. ποιος φταίει, ποιος φταίει ποιος έχει απάντηση γι’ αυτό Σκύψ’ αδερφέ μου το κεφάλι η σκέψη σου μη διαβαστεί και θά ‘ρθει κείνη η μέρα πάλι στην πρώτη θά ‘σαι τη γραμμή Έμεινε τ’ όνειρο ορφανό ποιος φταίει, ποιος φταίει ποιος φταίει για το κακό.. ποιος φταίει, ποιος φταίει ποιος έχει απάντηση γι’ αυτό.. Μουσική: Χρήστος Λεοντής Στίχοι: Γιώργος Αρμένης Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μεράντζας https://www.youtube.com/watch?v=kIKB4Q4-yQ4&feature=youtu.be&fbclid=IwAR0-sVuxjaNvouYYwQk22yQyse0ICH22Wvy2oPktoqe3Z6lxfD45gHNoc8s&app=desktop
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
«Με κάλεσαν στην Ασφάλεια του Μεταξά για απολογία επειδή παρουσιάζω κομμουνιστικά έργα . Τους ρώτησα να μου πουν ποια έργα που ανεβάζω είναι κομμουνιστικά και μου απάντησαν “Ο Πλούτος” του Αριστοφάνη και “Ο κατά φαντασίαν ασθενής” του Μολιέρου»! Κάρολος Κουν στην ΕΡΤ (12/9/84) ”Εφυγε” σαν σήμερα 14/2/1987 ΥΓ Αυτό για κάποιους που ακολουθούν τα φασιστοειδή και τους υμνητές του Μεταξά νομίζοντας πως έχουν σχέση με το Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα αλλά και για κάποιους που 4 χρόνια τώρα στην κυβέρνηση δεν βρήκαν όπως λένε την κατάλληλη αίθουσα για να τελειώσει η δίκη των φασιστοειδών
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Μήτσος Παπαρήγας, Ηγέτης-μάρτυρας της εργατιάς
Σύνδεσμος • Ατέχνως
Μπαμπης Μπακαλης Εφυγε σαν σημερα…Ενας σημαντικος δημιουργος του λαικου τραγουδιου! Το ξεκινημα του εγινε με το σπουδαιο τραγουδι ”Καποια μανα”που βγηκε με το ονομα του Τσιτσανη το 1947.Ενα μηνα μετα την ηχογραφηση απαγορευτηκε γιατι συνδεοταν με τον εμφυλιο😔
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Τενεσι Ουιλιαμς Γεννηθηκε σαν σημερα .Ενας απο τους μεγαλυτερους Αμερικανους θεατρικους συγγραφεις!Τα σπουδαια εργα του γνωστα σε ολο τον κοσμο ”Λεωφορειο ο ποθος”-”Λυσσασμενη γατα”-”Γυαλινος κοαμος”-”Ξαφνικα περυσι το καλοκαιρι”-”Γλυκο πουλι της νιοτης”θα τροφοδοτουν το θεατρο παντα…
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
Τασσος ”Ειμαι στρατευμενος στον κοσμο των πιο προοδευτικων ιδεων” Γεννηθηκε σαν σημερα .Χαρακτης! Με το εργο του εδωσε σχημα και μορφη στους αγωνες μας.Χαραξε ανεξιτιλα τις μεγαλες ωρες της ταξικης παλης στην χωρα μας ! Εκανε εικονες τις ιδεες μας για τον κοσμο που θελουμε να φταξουμε!!!! Αν και ειχε πολλες επιλογες για πλουσια και ανετη ζωη διαλεξε να μεινει σε ολη του τη ζωη στο πλευρο του Κομμουνιστικου κομματος !~πηγη Ριζοσπαστης~
Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες
Ιουλιος Βερν Εφυγε ο ποιητης,ο ταξιδευτης,ο οραματιστης! Ο βερν δεν δουλευει στη σφαιρα του απραγματοποιητου αλλα σαν οραματιστης υπερβαινει τα δεδομενα της εποχης του!!
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
26 Μαρτίου 2015 Πεθαίνει ο Σουηδός ποιητής, ψυχολόγος και μεταφραστής Τούμας Τράνστρεμερ (1931-2015). Το 2011 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ένας από τους σημαντικότερους Σκανδιναβούς ποιητές μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολλοί κριτικοί λογοτεχνίας έχουν επαινέσει την ποίησή του για την προσβασιμότητα που διαθέτει, ακόμα και μεταφρασμένη. Η ποίησή του έχει μεγάλη απήχηση στη Σουηδία αλλά και σε άλλες χώρες. Έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 60 γλώσσες. Στα ποιήματα του περιγράφονται οι ατελείωτοι χειμώνες της Σουηδίας και η ομορφιά της φύσης. Εκφράζεται επίσης θαυμασμός απέναντι στην καθημερινή ρουτίνα της ανθρώπινης ζωής. Μετά την ολοκλήρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο «Södra Latin School», στη Στοκχόλμη, σπούδασε ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Επιπλέον έκανε μελέτες γύρω από την Ιστορία, τη Θρησκεία και τη Λογοτεχνία. Το 1944, σε ηλικία 13 ετών, άρχισε να γράφει. Το 1954 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή «17 dikter» (Δεκαεπτά Ποιήματα). Η ποίηση του έχει υποστεί την κριτική άλλων ποιητών, καθώς δεν περιλαμβάνει πολιτικά θέματα και γενικά ενώ αναφέρεται και στην καθημερινότητα, αρκείται στην περιγραφή και δεν παίρνει πολιτική θέση. Άλλοι πάλι, υποστηρίζουν ότι οι φαινομενικά απλές εικόνες στην ποίηση του, κρύβουν μια μυστικιστική αντίληψη για τις καθολικές πτυχές του ανθρώπινου μυαλού. Ο Τράνστρεμερ ήταν στενός φίλος με τον Αμερικανό ποιητή Robert Bly. Η αλληλογραφία τους έχει δημοσιευθεί στο βιβλίο «Air Mail». Εκτός από το Νόμπελ Λογοτεχνίας, έχει τιμηθεί και με πολλά άλλα διεθνή και εθνικά βραβεία, σε Σουηδία, Γερμανία, Βόρεια Μακεδονία κά. Εκτός από συγγραφέας ήταν επίσης ψυχολόγος Σαν ψυχολόγος εργάστηκε σε φυλακές ανηλίκων, καθώς και με άτομα με ειδικές ανάγκες, κατάδικους και ναρκομανείς. Το 1990 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο που επηρέασε την ομιλία του, αλλά δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να γράφει. Πέθανε σε ηλικία 84 ετών.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
27 Μαρτίου 1958 Πεθαίνει ο λογοτέχνης, Δημοσθένης Βουτυράς (1872-1958). Από τους σημαντικότερους Έλληνες διηγηματογράφους και πεζογράφους της ελληνικής λογοτεχνίας του Μεσοπολέμου, καταπιάστηκε με το κοινωνικό διήγημα από τους πρώτους. Στα έργα του περιγράφει κυρίως τις περιπέτειες των φτωχών ανθρώπων, των καταπιεσμένων, αυτών που υπέφεραν από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού που εξαπλωνόταν στις πόλεις, των περιθωριακών και των απόκληρων. Χτυπούσε το άδικο και το παράλογο και αναδείκνυε τις κοινωνικέ πληγές που έφερνε μαζί της η καπιταλιστική ανάπτυξη. Χαρακτηρίστηκε συχνά ως «ο Μαξίμ Γκόρκι της Ελλάδας». Το έργο του άσκησε επίδραση σε αρκετούς σύγχρονους του λογοτέχνες. Γεννήθηκε το 1872 στην Κωνσταντινούπολη αλλά καταγόταν από την Κέα, όπου και πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια. Αργότερα εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο Μεσολόγγι και στην συνέχεια στον Πειραιά, όπου ο πατέρας του διορίστηκε συμβολαιογράφος. Αργότερα παραιτήθηκε και άνοιξε χυτήριο. Δεν τελείωσε το Γυμνάσιο. Παρουσίασε κρίσεις επιληψίας και οι γονείς του έγιναν ιδιαίτερα υπερπροστατευτικοί μαζί του. Το 1905, ο πατέρας του καταστράφηκε οικονομικά και αυτοκτόνησε. Η αυτοκτονία του πατέρα του προκάλεσε στο Δημοσθένη βαθιά θλίψη και μελαγχολία. Δεν κατάφερε να συνεχίσει την επιχείρηση του πατέρα του και για να επιβιώσει, αναγκάστηκε να πουλάει διηγήματά του σε εφημερίδες και περιοδικά. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα ως διηγηματογράφος, το 1901, στο πειραιώτικο περιοδικό «Το Περιοδικόν μας», με το διήγημά «Ό Λαγκάς καί άλλα διηγήματα», τον οποίο τον καθιέρωσε ως μια από τις κορυφαίες μορφές της νεοελληνικής πεζογραφίας. Η καταξίωσή του προήλθε αρχικά από τον ελληνισμό της Διασποράς. Στην Αθήνα έγινε γνωστός μετά το 1920. Ασχολήθηκε με τη συγγραφή σχολικών συγγραμμάτων. Σε συνεργασία με τον Μ. Παπαμιχαήλ, έγραψαν το Αναγνωστικό της τρίτης δημοτικού, το οποίο καταργήθηκε από τη δικτατορία του Πάγκαλου, το 1924. Το 1920 έγραψε το μυθιστόρημα «Παπάς Ειδωλολάτρης και άλλα διηγήματα» και ακολούθησαν πολλά άλλα μέχρι τον πόλεμο του 1940. Βραβεύτηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών το 1924 και με το Αριστείο του Δήμου Πειραιά το 1932. Στη διάρκεια της κατοχής συντάχθηκε με την ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση. Κράτησε ημερολόγιο για την Αντίσταση, μέρος του οποίου δημοσιεύτηκε στην Αυγή. Για τη στάση του αυτή, μετά τον πόλεμο διακόπηκε η τιμητική σύνταξη που έπαιρνε και η Ακαδημία Αθηνών σε δύο συνεχείς εκλογές, δεν τον εξέλεξε μέλος της. Συνέχισε το συγγραφικό του έργο μέχρι το 1954, οπότε δημοσίευσε το «Εννιάτομο Λεξικόν της ιστορίας καί της γεωγραφίας» δοκίμιο. Πολλά από τα έργα του που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά μέχρι και σήμερα δεν έχουν συγκεντρωθεί σε κάποιον τόμο. Βιβλία του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες, μεταξύ των οποίων στα γαλλικά, στα γερμανικά και στα τουρκικά
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
28/03/1964 Πεθαίνει ο κομμουνιστής ποιητής Φώτης Αγγουλές. Γεννημένος στη Χίο ο Φ. Αγγουλές έρχεται σε επαφή με το κομμουνιστικό κίνημα από τις αρχές της δεκαετίας του 1930. Με την Κατοχή καταφεύγει στη Μέση Ανατολή, όπου τον Απρίλη του 1944 συλλαμβάνεται για την ΕΑΜική του δράση από τους Άγγλους και μαζί με άλλους κομμουνιστές κλείνεται σε φυλακή της Παλαιστίνης. Από κει, σε διάφορα στρατόπεδα και τέλος στο κολαστήριο του Ντεκαμερέ. Τέλη Νοεμβρίου του 1945 απελευθερώνεται και επιστρέφει στη Χίο (χωρίς τη γυναίκα του – δεν το επέτρεψαν οι Αγγλοι), όπου συνεχίζει να αγωνίζεται και να διώκεται. Στις 10 Ιανουαρίου 1946 ο ταγματάρχης – διοικητής της Χωροφυλακής Χίου, Ντουβλάς Ελευθέριος, ενημερώνει εγγράφως το Γραφείο ΧΙ/Γ του Γενικού Επιτελείου Στρατού, ότι «ο Φώτης Αγγουλές (…) εδηλητηριάσθη ψυχικώς, διεστράφη πνευματικώς και επίστεψε εις τα ιδέας του κομμουνισμού. Κλεισθείς δε υπό των Συμμαχικών Δυνάμεων εις Ντεκαμερέ, ετελειοποίησε τας αντεθνικάς ιδέας του». Παρακάτω ο διοικητής ενημερώνει το ΓΕΣ ότι «εις τον εν λόγω ασπασθέντα τας κομμουνιστικάς ιδέας, επεδείχθη η συνήθης δήλωσις, συνταχθείσα συμφώνως προς τας σχετικάς διαταγάς». Και το έγγραφο καταλήγει: «Την υπογραφήν τής δηλώσεως ηρνήθη επιμόνως. Εκτοτε παρακολουθείται η δράσις του». Με την ανάπτυξη της πάλης του Δημοκρατικού Στρατού, ο Αγγουλές τυπώνει έντυπα του ΔΣΕ κρυμμένος σε μια στέρνα στο Βατάδο. Εκεί μια μέρα του Μάρτη του 1948 συλλαμβάνεται, δικάζεται από στρατοδικείο και καταδικάζεται σε θάνατο. Ο Αγγουλές γλίτωσε την εκτέλεση χάρη στον ξεσηκωμό όλου του νησιού και διεθνείς διαμαρτυρίες. Δεσμώτης επί οκτώ χρόνια στα κολαστήρια Βούρλων, Μακρονήσου, Κεφαλονιάς, Αλικαρνασσού, Ιτζεδίν, του νοσοκομείου «Αγιος Παύλος» και Κέρκυρας, αποφυλακίστηκε βαριά άρρωστος το 1956. Επιστρέφει στη Χίο και «ζει» παρακολουθούμενος… Συνέρχεται λίγο και γίνεται – επιτέλους – μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Κανείς δεν επιτρέπεται να του δώσει δουλειά. Ανέχεια και μοναξιά τον βασανίζουν. Το 1963 καταρρέει – σωματικά και ψυχολογικά – από μολυβδίαση. Δεν τρώει, δεν πίνει, δεν μιλά. Αρχές του 1964, με παρέμβαση του Σωματείου Τυπογράφων, του δίνεται μια ψωροσύνταξη. Στις 27 Μαρτίου παίρνει το καράβι «Κολοκοτρώνης», για Πειραιά. Ταξιδεύοντας στην τρίτη θέση ξεψυχά από πνευμονικό οίδημα. Στην τσέπη του βρέθηκαν μόνο 20 δραχμές. Αμέσως μετά το θάνατό του, ο Γιάννης Ρίτσος τον τιμά με ένα ποίημά του και ο Ανδρέας Καραντώνης ραδιοφωνικά. Ποιήματά του μεταφράστηκαν και εκδόθηκαν σε Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία, Σοβιετική Ένωση, Βουλγαρία, κ.α. 902.gr
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
28 Μαρτίου 1868 Γεννιέται ο Ρώσος και Σοβιετικός συγγραφέας Μαξίμ Γκόρκι (Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πεσκόφ, 1868- 1936). Ιδρυτής του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στη λογοτεχνία. Γεννήθηκε στο Νίζνι Νόβγκοροντ, σε φτωχή οικογένεια. Σε ηλικία πέντε χρονών χάνει τον πατέρα του και η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε. Ο Μαξίμ έμεινε με τον παππού και τη γιαγιά του. Οι ιστορίες και τα παραμύθια της γιαγιάς του, άσκησαν μεγάλη επίδραση πάνω του. Μόλις εννέα χρονών, λόγω της φτώχειας έφυγε από το σπίτι, για να αναζητήσει την τύχη του. Δούλεψε σε διάφορα επαγγέλματα όπως βοηθός υποδηματοποιού, βοηθός αγιογράφου, λαντζέρης σε καράβι, αχθοφόρος στην Οδησσό, νυχτοφύλακας σε ψαράδικο, φούρναρης, καθαριστής καμινάδων, εργάτης στα χωράφια. Ταξίδεψε σε όλη τη Ρωσία πεζός, ρακένδυτος, με την πείνα και τη δυστυχία να τον συντροφεύουν για πάνω από πέντε χρόνια. Γνώρισε τους ανθρώπους και τα βάσανα τους. Ήταν μια περίοδος που και αυτή έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην κατοπινή του πορεία, λογοτεχνική και πολιτική. Το Δεκέμβρη του 1887, 19 χρονών, ο θάνατος της γιαγιάς του και η απόγνωση τον οδήγησε να αυτοπυροβοληθεί με ένα παλιό πιστόλι, στο στήθος. Η σφαίρα έμεινε στα πνευμόνια του για 40 χρόνια. Με όλες τις αντιξοότητες, μετά από πέντε χρόνια, το 1892, αρχίζει να εκδηλώνεται η αγάπη του για τη λογοτεχνία. Άρχισε να γράφει επιφυλλίδες στην εφημερίδα Tiflis του Καυκάσου και άλλες, χρησιμοποιόντας το ψευδώνυμο Jehudiel Khlamida. Την ίδια χρονιά επέλεξε το ψευδώνυμο Γκόρκι. Το 1895 γνωρίζεται με το συγγραφέα Βλαντιμίρ Κορολένκο (1853-1921), ο οποίος του δημοσιεύει το διήγημα «Τσελκάς» και γνωρίζει κάποιον ενδιαφέρον. Το 1899 οι τυπωμένες σειρές διηγημάτων του γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Έγινε γνωστός σε όλη την Ευρώπη. Το 1902 η Ακαδημία τον εκλέγει μέλος της, αλλά λίγες μέρες μετά η εκλογή θα ακυρωθεί από τον Τσάρο Νικόλαο τον Β΄, λόγω της πολιτικής δράσης του Γκόρκι και της στάσης του απέναντι στη λογοκρισία. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την παραίτηση από την Ακαδημία, των Τσέχωφ και Κορολένκο. Την ίδια χρονιά γνωρίστηκε με τον Λένιν και έγιναν φίλοι. Το 1905 ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού «Νέα Ζωή» και αγωνίζεται για την επανάσταση. Γράφεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Στην επανάσταση του 1905, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται στο φρούριο Πετροπαβλόφσκ. Γράφει ένα βιβλίο που φαινομενικά αναφέρεται στην επιδημία χολέρας του 1862, μα ουσιαστικά μιλά για το παρόν. Λογοτέχνες απ’ όλο τον κόσμο κάνουν έκκληση για τη σωτηρία του. Το 1906 φεύγει στο Κάπρι. Επιστρέφει το 1913 και παίρνει μέρος στην προετοιμασία της Επανάστασης του 1917, στην οποία πήρε μέρος. Λίγες μέρες μετά το ξέσπασμα της μεγάλης οκτωβριανής επανάστασης, δυσαρεστημένος από την καταστροφή τσαρικών μνημείων και έργων τέχνης διαμαρτυρήθηκε στον Λένιν. Ο Λένιν αφού του επεσήμανε ότι το προλεταριάτο θα αναπτύξει το δικό του πολιτισμό, τον συμβούλεψε να φύγει για λίγο καιρό. Έφυγε ξανά στο Κάπρι, για να επιστρέψει το 1929 όπου στην ΕΣΣΔ πλέον, έγινε δεκτός με τιμές. Η παρουσία και το έργο του συνέβαλλαν στην παραπέρα ανάπτυξη των γραμμάτων και των τεχνών στο νεαρό σοσιαλιστικό κράτος. Είχε αποφασιστική συμβολή στη διαμόρφωση των αρχών του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στη λογοτεχνία. Προς τιμή του πήραν το όνομά του: η γενέτειρά του, μία κεντρική λεωφόρος, ένα μεγάλο πάρκο στο κέντρο της Μόσχας και το αεροπλάνο «Τουπόλεφ 20». Πέθανε το 1936. Ο Στάλιν και ο Μολότωφ, ήταν ανάμεσα σε κείνους που σήκωσαν το φέρετρο στην κηδεία.
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
29 Μαρτίου 2011 Πεθαίνει ο θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός, σεναριογράφος, δημοσιογράφος και ακαδημαϊκός Ιάκωβος Καμπανέλλης(1921-2011). Από τα θεατρικά έργα που έγραψε, 22 έχουν ανέβει σε διάφορες σκηνές της Αθήνας. Μερικά, μεταφράστηκαν και παίχτηκαν σε Αγγλία, Αυστρία, Γερμανία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Ρωσία, Κίνα, Η.Π.Α και Σουηδία. Γνωστότερα από αυτά είναι: «Το μεγάλο μας τσίρκο», «Ο εχθρός λαός» «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», «Έβδομη μέρα της δημιουργίας», «Η Αυλή των θαυμάτων», «, Ηλικία της νύχτας», «Παραμύθι χωρίς όνομα», «Γειτονιά των Αγγέλων», «Βίβα Ασπασία», «Οδυσσέα γύρισε σπίτι», «Αποικία των τιμωρημένων», και «Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα». Έγραψε επίσης σενάρια για ταινίες, όπως: «Στέλλα» σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη, «Ο δράκος» σε σκηνοθεσία Νίκου Κούνδουρου, «Αρπαγή της Περσεφόνης» σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου, Κορίτσια στον ήλιο σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη. Ασχολήθηκε επίσης με τη δημοσιογραφία στις εφημερίδες Ελευθερία (1963-65), Ανένδοτος (1965-66) και από το 1975 στα Νέα. Γεννήθηκε στη Νάξο στις 2 Δεκεμβρίου 1921. [Το 1935 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα. Το πρωί Εργαζόταν και το βράδυ σπούδαζε τεχνικό σχέδιο στη Σιβιτανίδειο. Το 1943, συνελήφθη από τους Γερμανούς και οδηγήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν μέχρι τον Μάιο του 1945, που απελευθερώθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις. Την εμπειρία αυτή τη μετέφερε στο έργο του «Μαουτχάουζεν» (Εκδόσεις Κέδρος). Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, μαγεύτηκε από τις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, τον χειμώνα του 1945-46. Μη έχοντας απολυτήριο γυμνασίου δεν κατάφερε να γίνει ηθοποιός και αφοσιώθηκε στο γράψιμο. Τον Οκτώβριο του 1981 τοποθετήθηκε στη θέση του διευθυντή ραδιοφωνίας της ΕΡΤ. Το 1999 έγινε ακαδημαϊκός, στη νέα έδρα του Θεάτρου της Ακαδημίας Αθηνών. Το 2000 του απονεμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το παράσημο του Ανώτερου Ταξιάρχη του τάγματος του Φοίνικα. Υπήρξε επίσης μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Πέθανε στις 29 Μαρτίου 2011, λόγω νεφροπάθειας, λίγες μέρες μετά το θάνατο της γυναίκας του Νίκης.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
29 Μαρτίου 2005 Πεθαίνει ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης (1919-2005). Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς ποιητές. Επηρεάστηκε από τον υπερρεαλισμό, απ’ όπου ενσωμάτωσε στο έργο του πολλά στοιχεία. Είχε μια καθαρά προσωπική φωνή. Χαρακτηρίστηκε ποιητής του παραλόγου και του συμβολισμού. Τα ποιήματα του είναι εμπνευσμένα από την περίοδο της κατοχής και της μεταπολεμικής περιόδου. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ο πατέρας του Δημήτριος Σαχτούρης, ήταν δικαστικός και νομικός σύμβουλος του κράτους. Μητέρα του ήταν η Αγγελική Παπαδήμα. Κατάγονταν από την Υδραϊκή οικογένεια των Σαχτούρηδων. Το 1937 άρχισε σπουδές νομικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1938 δημοσίευσε ένα διήγημα στο περιοδικό «Εβδομάδα» με το ψευδώνυμο «Mίλτος Xρυσάνθης». Το 1939 πέθανε ο πατέρας του. Στη διάρκεια της κατοχής, έπασχε από φυματίωση και για πολύ καιρό ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι. Το 1941 πρωτοέγραψε ποίηση. Το 1943 γνωρίστηκε με τον Οδυσσέα Ελύτη και τον Νίκο Εγγονόπουλο, με τον οποίο συνδέθηκε με στενή φιλία. Το 1944, ενώ βρισκόταν στο τέταρτο έτος της Νομικής, αποφάσισε να στραφεί αποκλειστικά στην ποίηση και έκαψε τα βιβλία που διάβαζε. Την βιβλιοθήκη μα τα νομικού περιεχομένου βιβλία, του πατέρα του, την πούλησε. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση ως ποιητής, με παρότρυνση του Ελύτη, στο περιοδικό «Τα Νέα Γράμματα». Το 1945 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Η Λησμονημένη». Την εποχή του εμφυλίου εντάχθηκε στον κυβερνητικό στρατό. Το 1948 κυκλοφόρησε τις «Παραλογαίς». Ακολούθησε η συλλογή «Με το πρόσωπο στον τοίχο», το 1952, που αν και θεωρήθηκε το καλύτερο έργο του, εκείνη την εποχή πούλησε πέντε αντίτυπα. Οι κριτικές που πήρε ήταν κακές. Μερικοί μάλιστα, όπως ο Άλκης Θρύλος, ο Αιμίλιος Χουρμούζιος, ο Πέτρος Χάρης κά. χλεύασαν το έργο του. Το 1956, τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Νέοι Ευρωπαίοι Ποιητές, από την ιταλική ραδιοφωνία και τηλεόραση για την συλλογή του «Όταν σας μιλώ» Τα πράγματα με τις κριτικές, έγιναν καλύτερα στις αρχές της δεκαετίας του 1960, με τις παρεμβάσεις του Αλέξανδρου Αργυρίου, της Νόρας Αναγνωστάκη κά. Το 1962, τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του «Τα Στίγματα» Και το 1987, τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το έργο του «Εκτοπλάσματα». Τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες όπως Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Ρωσικά, Ιταλικά, Ολλανδικά, Ισπανικά, Πολωνέζικα. Ποιήματα του διδάσκονται σε σχολεία και πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
24/03/1934 Πεθαίνει ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος (Θεόφιλος Χατζημιχαήλ) Αυτοδίδακτος καλλιτέχνης κατέληξε να γίνει ο αναγνωριστεί ως ο σπουδαιότερος λαϊκός καλλιτέχνης της Ελλάδας – το ταλέντο του οποίου όμως αναγνωρίστηκε μοναχά μετά θάνατον. Ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, γνωστός απλά ως Θεόφιλος, γεννήθηκε στη Βαρειά της Λέσβου, μεταξύ του 1867 και 1870, πρώτο παιδί μια φτωχής οικογένειας που απέκτησε άλλα επτά στη συνέχεια. Το ενδιαφέρον του για τη ζωγραφική εκδηλώθηκε από νωρίς και φέρεται να ήταν αντιστρόφως ανάλογο με την απόδοσή του στα σχολικά θρανία. Τα βιογραφικά στοιχεία για το Θεόφιλο είναι σκόρπια και ασαφή. Σύμφωνα με διάφορες μαρτυρίες έφυγε από το νησί σε ηλικία 18 περίπου ετών και πέρασε κάποια χρόνια της ζωής του στη Σμύρνη. Από την μικρασιατική πόλη έφυγε ύστερα από κάποιο επεισόδιο για να φτάσει στην Αθήνα, όπου κατά τον «ατυχή πόλεμο» του 1897 επιχείρησε να καταταγεί στο στρατό, χωρίς όμως να γίνει δεκτός.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
31 Μαρτίου 1914 Γεννιέται ο Μεξικανός ποιητής και διπλωμάτης Οκτάβιο Λοσάνο Πας (1914-1998). Θεωρείται από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς του 20ου αιώνα και από τους μεγαλύτερους ισπανόφωνους ποιητές όλων των εποχών. Τιμήθηκε για το σύνολο του έργου του με το Βραβείο Θερβάντες (1981), με το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας Neustadt (1982) και με το Νόμπελ Λογοτεχνίας (1990). Υπήρξε πολύ παραγωγικός συγγραφέας και η δουλειά του εκτείνεται σε πολλές γενιές. Το έργο του περιλαμβάνει τριάντα περίπου ποιητικές συλλογές , περισσότερα από τριάντα δοκίμια και μεταφράσεις. Γεννήθηκε στο χωριό Μισκοάκ, κοντά στην πόλη του Μεξικού (σήμερα είναι τμήματης), ενώ η Μεξικανική Επανάσταση βρισκόταν στο αποκορύφωμά της. . Ο πατέρας του, Οκτάβιο Σολόρσανο Πας, εργαζόταν ως δικηγόρος και σύμβουλος του Εμιλιάνο Ζαπάτα και έλειπε για μεγάλες χρονικές περιόδους από το σπίτι. Η μητέρα του, Χοσεφίνα Λοσάνο, αν και θρησκευόμενη, λόγω της μεγάλης ανέχειας, εκδιδόταν για εξευτελιστικά ποσά. Σπούδασε στο Κολέχιο Ουίλιαμς στην Πόλη του Μεξικού. Μετά τη δολοφονία του Εμιλιάνο Ζαπάτα, η οικογένεια του Πας υποχρεώθηκε σε εξορία. Μετανάστευσαν στις Η.Π.Α. Μυήθηκε στον κόσμο της λογοτεχνίας χάρη στον παππού του και στην βιβλιοθήκη που διατηρούσε, γεμάτη με κλασικά βιβλία της ευρωπαϊκής και της μεξικανικής λογοτεχνίας. Την δεκαετία του 1920 ανακάλυψε τους Ευρωπαίους ποιητές Χεράρδο Ντιέγο, Χουάν Ραμόν Χιμένεθ και Αντόνιο Ματσάδο, οι οποίοι άσκησαν μεγάλη επίδραση στα αρχικά γραπτά του. Το 1931, κυκλοφόρησε τα πρώτα ποιήματα του, το 1932 ίδρυσε μαζί με φίλους τη φιλολογική επιθεώρηση «Μπαραντάλ» (Η κουπαστή) και το 1933 εκδίδει τη συλλογή «Ασημένιο Φεγγάρι» Στα 23, έφυγε από την πόλη του Μεξικού, στην πόλη Μέριδα της επαρχίας Γιουκατάν. Εκεί εργάστηκε σε σχολείο με παιδιά χωρικών και εργατών. Άρχισε να δουλεύει το πρώτο από τα μακροσκελή ποιήματά του «Ανάμεσα στην πέτρα και στο λουλούδι», όπου περιγράφει την κατάσταση των χωρικών, κάτω από την εξουσία των άπληστων τσιφλικάδων. Παντρεύτηκε την Ελένα Γκάρρο, η οποία θεωρείτε από τις σημαντικότερες Μεξικάνες συγγραφείς. Απέκτησαν μια κόρη, την Ελένα και πήραν διαζύγιο το 1959. Την ίδια χρονιά, το 1937, προσκλήθηκε στο Δεύτερο Διεθνές Συνέδριο Συγγραφέων για την Προάσπιση του Πολιτισμού, που έγινε στη Ισπανία, κατά τον Ισπανικό εμφύλιο και παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εξέφρασε την αλληλεγγύη του στο Δημοκρατικό Μέτωπο και τάχθηκε ενάντια στο φασισμό. Το 1938 συμμετείχε στη ίδρυση του φιλολογικού περιοδικού «Taller» (Εργαστήρι) και έγραφε σε αυτό μέχρι το 1941. Το 1943 ο Πας με υποτροφία του Guggenheim ξεκίνησε σπουδές στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια. Το 1945 μπήκε στο Μεξικανικό Διπλωματικό Σώμα. Υπηρέτησε αρχικά στη Νέα Υόρκη και στη συνέχεια στο Παρίσι, όπου έγραψε το «Ο Λαβύρινθος της Μοναξιάς», το οποίο η εφημερίδα The New York Times περιέγραψε ως «μια ανάλυση του σύγχρονου Μεξικού και της μεξικανικής προσωπικότητας με την οποία παρουσίασε τους συγχωριανούς του οι οποίοι κρύβονται πίσω από τις μάσκες της μοναξιάς και της επισημότητας» Το 1952 ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Ινδία. Την ίδια χρονιά πήγε στο Τόκυο ως υπεύθυνος εξωτερικών υποθέσεων και στη συνέχεια μετατέθηκε στην Γενεύη. Το 1954 επέστρεψε στην Πόλη του Μεξικού. Το 1957 έγραψε το σπουδαίο του ποίημα Ηλιόπετρα, το οποίο επαινέθηκε ως ένα «υπέροχο παράδειγμα της υπερρεαλιστικής ποίησης» στην ομιλία απονομής του Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Πας. Το 1959 εστάλη ξανά στο Παρίσι και το 1962 έγινε πρέσβης του Μεξικού στην Ινδία. Στην Ινδία, ο Πας ολοκλήρωσε αρκετά έργα, συμπεριλαμβανομένων του «Γραμματικός Πίθηκος» και «Ανατολική Γη» Ενώ ήταν στην Ινδία, ήρθε σε επαφή με μια ομάδα συγγραφέων γνωστή με το όνομα Πεινασμένη Γενιά, στους οποίους επέδρασε σημαντικά. Το 1965 παντρεύτηκε την Γαλλίδα Μαρί-Ζοζέ Τραμινί, με την οποία έζησε ως το τέλος της ζωής του. Τον Οκτώβριο του 1968 παραιτήθηκε από το Διπλωματικό Σώμα διαμαρτυρόμενος για τη σφαγή μαθητών-διαδηλωτών από κυβερνητικές δυνάμεις του Μεξικού στην Πλατεία των Τριών Πολιτισμών στην πόλη Τλατελόλκο του Μεξικού. Κατέφυγε στο Παρίσι για μικρό διάστημα και επέστρεψε στο Μεξικό το 1969, όπου ίδρυσε το περιοδικό «Πλουραλισμός» (1970-1975) με μια ομάδα φιλελεύθερων Μεξικανών και Λατινοαμερικανών συγγραφέων. Από το 1969 έως το 1970 δίδαξε τον Σιμόν Μπολιβάρ στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Ήταν επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ από το 1972 έως το 1974. Το 1974 δίδαξε τον Τσαρλς Έλιοτ Νόρτον στο Χάρβαρντ. Αποτέλεσμα αυτών των μαθημάτων ήταν το βιβλίο του «Τα Παιδιά της Λάσπης» Η μεξικανική κυβέρνηση έκλεισε το περιοδικό «Πλουραλισμός» το 1975, όμως ο Πας άρχισε να εκδίδει αμέσως νέο φιλολογικό περιοδικό, την «Στροφή» (Vuelta), μια έκδοση με την ίδια στόχευση. Ήταν ο εκδότης αυτού του περιοδικού μέχρι τον θάνατό του το 1998, όταν και το περιοδικό έκλεισε. Το 1977 κέρδισε το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ιερουσαλήμ για το θέμα της προσωπικής ελευθερίας που ανέπτυξε στα έργα του. Το 1980 βραβεύτηκε με τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα από το Χάρβαρντ. Όντας στενός φίλος με τον μυθιστοριογράφο Κάρλος Φουέντες, ο Πας απομακρύνθηκε από αυτόν την δεκαετία του 1980 μετά από μια διαφωνία που είχαν πάνω στους Σαντινίστας, τους οποίους ο Φουέντες υποστήριζε ενώ ο Πας κατέκρινε. Το 1988 το περιοδικό του Πας Vuelta δημοσίευσε μια κριτική πάνω στον Φουέντες από τον Enrique Krauze, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα το οριστικό τέλος της φιλίας ανάμεσα στον Πας και τον Φουέντες. Ο Οκτάβιο Πας πέθανε στην Πόλη του Μεξικού, από τον καρκίνο.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
1 Απριλίου 1976 Πεθαίνει ο Γερμανός ζωγράφος και γλύπτης Μαξ Ερνστ (1891-1976). Ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του κινήματος του υπερρεαλισμού και γενικά, της μοντέρνας τέχνης, Διακρίθηκε για το συνδυασμό διαφορετικών τεχνικών που χρησιμοποίησε, καθώς και από μία διαρκή αναζήτηση νέων μεθόδων σύνθεσης. Γεννήθηκε στην πόλη Brühl λίγο έξω από την Κολωνία. Το 1909 μπήκε στη Σχολή Φιλοσοφίας του Πανεπιστήμιου της Βόννης. Σύντομα όμως θα στραφεί στην τέχνη, εγκαταλείποντας τις σπουδές του. Το 1911 μπαίνει σε μια εξπρεσιονιστική ομάδα καλλιτεχνών στη Βόννη και συνδέεται φιλικά με τον Όγκουστ Μάκε, (1887-1914) Το 1912 εκθέτει έργα του στη γκαλερί Feldman στην Κολωνία, ενώ έρχεται σε επαφή με το έργο του Σεζάν, του Πικάσσο και του Βαν Γκογκ. Το 1913 θα ταξιδέψει στο Παρίσι όπου θα γνωρίσει τον ποιητή Γκιγιώμ Απολλιναίρ και αργότερα τον Ζαν Αρπ. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατατάχθηκε στο γερμανικό στρατό. Συνέχισε να ζωγραφίζει και το 1916 συμμετέχει σε έκθεση στο Βερολίνο Το 1918, με το τέλος του πολέμου, επιστρέφει στην Κολωνία. Πραγματοποιεί τα πρώτα του έργα κολάζ ενώ συμμετέχει ενεργά στη σύσταση της ντανταϊστικής ομάδας στην Κολωνία. Το 1921 εκθέτει για πρώτη φορά έργα του στο Παρίσι και την ίδια περίπου περίοδο αναμειγνύεται στις δραστηριότητες των Γάλλων υπερρεαλιστών. Συνεργάστηκε με άλλους υπερρεαλιστές καλλιτέχνες, όπως τον Πωλ Ελυάρ και τον Χουάν Μιρό. Συνεργάστηκε επίσης με τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ., για την ταινία «Χρυσή Εποχή» όπου υποδύεται και έναν μικρό ρόλο. Το 1926 εκδίδει το έργο «Φυσική Ιστορία» χρησιμοποιώντας την τεχνική του φροτάζ και τρία χρόνια αργότερα εκδίδει το πρώτο μυθιστόρημα-κολάζ με τίτλο «Η Γυναίκα Με Τα 100 Κεφάλια». Το 1931 εκθέτει για πρώτη φορά στην Αμερική, στη Julian Levy Gallery της Νέας Υόρκης. Με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου εγκαταστάθηκε και πάλι στις Ηνωμένες Πολιτείες, χάρη στη βοήθεια του αμερικανού δημοσιογράφου Varian Fry, το 1941. Στην Αμερική, συνδέεται με τον Μαρσέλ Ντυσάν και θεωρείται πως αποτελεί κατά κάποιο τρόπο επιρροή των καλλιτεχνών του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Ο Ερνστ είχε παντρευτεί 4 φορές. Από την πρώτη του σύζυγο, την δημοσιογράφο και ιστορικό τέχνης Λουίζ Στράους (Luise Straus), απέκτησε έναν γιο, τον Χανς-Ούλριχ Ερνστ, που αργότερα έγινε γνωστός ως Τζίμι Ερνστ και ασχολήθηκε και αυτός με τη ζωγραφική. Επέστρεψε στην Ευρώπη το 1950. Το 1954 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ζωγραφικής στη Μπιενάλε της Βενετίας. Μια σημαντική αναδρομική έκθεση με έργα του παρουσιάζεται στο Μουσείο Guggenheim της Νέας Υόρκης.
Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες
1 Απριλίου 1902 Γεννιέται η ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη (1902-1930). Ποιήτρια της νεορομαντικής σχολής. Ανήκει στη γενιά του 1920. Η ποίηση της, επηρεασμένη από τον έρωτα της ζωής της, τον Κώστα Καρυωτάκη και από τα μοιρολόγια της Μάνης, περιστρέφεται γύρω από τον έρωτα και το θάνατο. Ο πατέρας της, Ευγένιος Πολυδούρης, ήταν φιλόλογος. Η μητέρα της, Κυριακή Μαρκάτου, ήταν μια γυναίκα με πρώιμες φεμινιστικές αντιλήψεις. Η Μαρία Πολυδούρη φοίτησε σε σχολεία του Γυθείου και των Φιλιατρών και τελείωσε το γυμνάσιο στην Καλαμάτα. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε σε ηλικία 14 χρονών, με το πεζοτράγουδο «Ο πόνος της μάνας» Στα 16 διορίστηκε στη Νομαρχία Καλαμάτας. Τότε άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον για το γυναικείο ζήτημα. Στα 18 έχασε και τους δύο γονείς της. Τον επόμενο χρόνο, το 1921, μετατέθηκε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών Στην υπηρεσία που εργαζόταν γνωρίστηκε με τον Κώστα Καρυωτάκη, τον Ιανουάριο του 1922. Μεταξύ τους αναπτύχθηκε σφοδρός έρωτας που κράτησε λίγο αλλά επηρέασε πολύ τη ζωή και το έργο της. Το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου, ο Καρυωτάκης της ζήτησε να χωρίσουν, επειδή ανακάλυψε ότι έπασχε από σύφιλη. Του ζήτησε να παντρευτούν χωρίς να κάνουν παιδιά αλλά ο Καρυωτάκης αρνήθηκε. Το 1924 γνώρισε το δικηγόρο Αριστοτέλης Γεωργίου, τον οποίο αρραβωνιάστηκε το 1925, αλλά αγαπούσε πάντα τον Καρυωτάκη. Δεν μπορούσε να αφοσιωθεί σοβαρά σε καμιά δραστηριότητα. Έχασε τη δουλειά της στο δημόσιο και εγκατέλειψε τη Νομική. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή Κουναλλάκη και την Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου (κατόπιν Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου) Εμφανίστηκε μάλιστα ως ηθοποιός στην παράσταση «Το κουρελάκι», όπου είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο Το καλοκαίρι του 1926 διέλυσε τον αρραβώνα της και έφυγε για το Παρίσι. Σπούδασε ραπτική αλλά προσβλήθηκε από φυματίωση Το 1928 επέστρεψε στην Αθήνα και συνέχισε τη νοσηλεία της στο νοσοκομείο Σωτηρία. Εκεί έμαθε για την αυτοκτονία του Καρυωτάκη. Κυκλοφόρησε την πρώτη της ποιητική συλλογή «Οι τρίλλιες που σβήνουν» και το 1929 τη δεύτερη, «Ηχώ στο χάος». Άφησε ακόμα δύο πεζά έργα, μια ατιτλοφόρητη νουβέλα και το ημερολόγιό της. Η φυματίωση την κατέβαλε. Πέθανε το ξημέρωμα της 19 Απριλίου του 1930, με ενέσεις μορφίνης που της πέρασε ένας φίλος στην κλινική Καραμάνη. Ποιήματά της έχουν μελοποιήσει Έλληνες συνθέτες, κλασικοί, έντεχνοι και ροκ. ο Δήμος Καλαμάτας, η Κοινωφελής Επιχείρηση «Φάρις» και ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Μεσσηνίας έχουν καθιερώσει το ετήσιο Βραβείο Ποίησης «Μαρία Πολυδούρη», για έναν πρωτοεμφανιζόμενο ποιητή σε πανελλαδική κλίμακα.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
2 Απριλίου 1805 Γεννιέται ο Δανός λογοτέχνης και παραμυθάς Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (1805-1875). Το παραμύθι εκείνη την εποχή ξεχώριζε σαν λογοτεχνικό είδος. Εκτός από την καλλιέργεια τις φαντασίας διαμόρφωνε και άποψη για σημαντικές πλευρές τόσο της ατομικής ζωής όσο και της κοινωνικής. Σε πολλές περιπτώσεις ήταν εκλαΐκευση φιλοσοφικών αντιλήψεων και μάλιστα με τρόπο που να γίνονται αντιληπτές και αποδεκτές από τις μικρότερες ηλικίες. Τα χαρακτηριστικά αυτά διακρίνονται και στα παραμύθια και άλλα λογοτεχνικά έργα, του Άντερσεν τα οποία επιπλέον χαρακτηρίζονται από ρεαλισμό, δράση, λεπτή σάτιρα και χιούμορ. Όλα τα έργα του διαπνέονται από γλυκιά μελαγχολία, συγκίνηση και ειλικρίνεια. Οι ήρωες του είναι φτωχοί και αδικημένοι άνθρωποι, με καλά ψυχικά χαρίσματα, με ευγένεια, ταλέντο και μεγαλοψυχία. Πολλά παραμύθια του είναι πασίγνωστα παγκοσμίως, μεταφράστηκαν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και υπερέβησαν τα πλαίσια του απλού λογοτεχνήματος (Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα, Η Βασιλοπούλα και το ρεβίθι, Το ασχημόπαπο, Το κοριτσάκι με τα σπίρτα, Ο μολυβένιος στρατιώτης) Γεννήθηκε στο Όντενσε, στο νησί Φιονία της Δανίας. Ο πατέρας ήταν τσαγκάρης και πέθανε νέος, λόγω της φτώχειας. Ο Χανς έμεινε μόνος με τη μητέρα του. Ήταν περίεργο παιδί με εξαιρετική φαντασία. Περπάταγε στο δρόμο σαν ονειροπαρμένος και το μυαλό του το είχε μόνο στα ποιήματα και στο διάβασμα. Προσπάθησε να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του αλλά δεν τα κατάφερε. Τελείωσε το σχολείο των απόρων παιδιών και μπήκε σε ένα ραφτάδικο να μάθει την τέχνη. Πάλι δεν τα κατάφερε. Το ενδιαφέρον του στράφηκε στο θέατρο, όπου αποστήθιζε ολόκληρες σκηνές από τα έργα που έβλεπε. Και όταν ήταν με τους φίλους του, όλο απάγγελνε και τραγουδούσε. Στα 14 πήγε στην Κοπεγχάγη για να γίνει ηθοποιός. Ήταν όμως πολύ αδύνατος και άσχημος και δεν έγινε δεκτός από τη Βασιλική Σχολή θεάτρου. Είχε όμως ωραία φωνή και άρχισε να σπουδάζει μουσική. Ξαφνικά αρρώστησε και έχασε τη φωνή του. Το μόνο ταλέντο του πλέον, ήταν η ποίηση. Πήγε στο Πανεπιστήμιο, όπου κέρδισε μια βασιλική επιχορήγηση. Το 1827, 22 χρονών, δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα. Ακολούθησαν μια σειρά έργα που του εξασφάλισαν παγκόσμια δόξα. Μετά την επιτυχία αρκετών βιβλίων, άρχισε τα ταξίδια. Ταξίδεψε σε Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Ελλάδα, Ιταλία, Τουρκία και στην Ανατολή. Στην Ελλάδα ήρθε 15 Μαρτίου 1841, πρώτα στη Σύρο, όπου το πλοίο έμεινε καραντίνα λίγες μέρες και μετά στον Πειραιά και την Αθήνα. Στις 2 Απριλίου, στα γενέθλια του ανέβηκε στην Ακρόπολη της Αθήνας, όπου συγκλονίστηκε από τη λεηλασία που είχαν υποστεί τα μάρμαρα. Μέχρι την αναχώρηση του ανέβαινε στην Ακρόπολη κάθε μέρα, είτε είχε ήλιο είτε έβρεχε. Επισκέφθηκε και τα κοντινά στην Αθήνα χωριά, Μαρούσι και Κηφισιά. Για το ταξίδι του στην Ελλάδα μιλάει στο ιστορικό μυθιστόρημα «Το Νησί Πέρα από την Ακτή». Το 1867 τον κάλεσαν στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Όντενσε, όπου του επιφύλαξαν πολύ θερμή υποδοχή, πράγμα που χαρακτήρισε «τη μεγαλύτερη ευτυχία του. Πέθανε στην Κοπεγχάγη. Επιλογή των παραμυθιών του δημοσιεύτηκε από τις εκδόσεις “ΑΤΛΑΝΤΙΣ” σε μετάφραση Ν.&Δ. Βοσταντζή. Αρκετά από αυτά εμφανίστηκαν και στα Μικρά Κλασσικά Εικονογραφημένα
Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες
ΓΙΛΜΑΖ ΓΚΙΟΥΝΕΙ – Αχ, αυτός ο ”αληταράς, ο κουρδόσπορος, ο βρωμοανατολίτης, ο Κομμουνιστής”, που γεννήθηκε σα σήμερα το 1937 στο χωριό Γκιουνέι, κοντά στα Άδανα της Τουρκίας και που ακομα, 34 χρόνια μετά το θάνατο του, -στα 47 του μόλις χρόνια,- ταινίες του είναι απαγορευμένες στην πατρίδα του την Τουρκια! ”Οι ιδέες της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελευθερίας του λαού με τραβούσαν και ένιωθα ακατανίκητη έλξη προς αυτές. Και σκεφτόμουν ότι ένας καλλιτέχνης οφείλει με τα έργα του να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και να βρίσκεται όσο το δυνατό πιο κοντά του (…) Ενας καλλιτέχνης είναι καθρέπτης του λαού και σαν τέτοιος πρέπει να συμμετέχει στη μάχη του. (…) Αν κανείς αρκείται στο να τοποθετήσει όλα τα προβλήματα μόνο στην καλλιτεχνική σφαίρα, απατά το λαό κι εκμεταλλεύεται τα συναισθήματά του. Λοιπόν με αυτό το σκεπτικό αποφάσισα να πάρω και εγώ τη θέση μου σε τούτο τον αγώνα για τη δικαιοσύνη και τη λευτεριά. Δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια μου και να αδιαφορήσω για όλα αυτά που υφίσταται ο λαός, αλλά να τα λάβω υπόψη μου και να τα δώσω με τις ταινίες μου”… Μέχρι τον Οκτώβρη του 1981 πέρασε 12 χρόνια σε 15 διαφορετικές φυλακές και 2 αγροτικές. Οι κατηγορίες ήταν: κομμουνιστική προπαγάνδα, αποδυνάμωση του εθνικού συναισθήματος, παρακίνηση του λαού σε διάπραξη εγκλημάτων, εγκλήματα που κλονίζουν το κύρος του κράτους στο εσωτερικό και το εξωτερικό και πάει λέγοντας. Ανάμεσα σε διώξεις, φυλακίσεις και εξορίες, γράφει σενάρια, σκηνοθετεί και προλαβαίνει να παίξει σε δεκάδες ταινίες. «Το χάνι του Σεγίτ» (1968), «Πεινασμένοι λύκοι (1969)», «Η ελπίδα» (1970), «Απελπισμένοι» (1972), «Πόνος» (1972), «Μοιρολόι» (1973), «Ο πατέρας» (1973), «Αγχος» (1974), «Ο σύντροφος» (1974), «Αθλιοι» (1975), «Το κοπάδι» (1978), «Ο δρόμος» (1982), «Ο τοίχος» (1983 – Βραβείο Χρυσού Φοίνικα). Οι ταινίες αυτές –εκτός από τον «Τοίχο»- γυρίστηκαν με δικές του υποδείξεις από συνεργάτες του όσο ήταν φυλακή. Τον Οκτώβρη του 1981 βγήκε με άδεια από τις αγροτικές φυλακές Isparta και δεν ξαναγύρισε. Διέφυγε στο εξωτερικό. Εξόριστος σε Ελβετία και Γαλλία, θα δηλώσει: ”Σήμερα βρίσκομαι στην εξορία. Για μένα η εξορία είναι ένα πεδίο μάχης για να καταφέρω μια μέρα να γυρίσω στην πατρίδα μου. Δεν τη δέχομαι μοιρολατρικά και δεν δέχομαι να εγκατασταθώ στην εξορία γιατί θα ήταν συμβιβασμός”. Ο Γκιουνέι έλεγε για τη χώρα μας: ”Δεν βρήκα αλλού αυτή τη ζεστασιά του κόσμου, κι αυτό για μένα είναι φυσικό, γιατί ο ελληνικός λαός έχει πολλά κοινά σημεία με τον τουρκικό… Αισθάνομαι τους Ελληνες σαν το λαό μου”.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Μία παράλειψη από τις 6 Απριλίου και να με συμπαθάτε! 6 Απριλίου 1849 Γεννιέται ο Βρετανός ζωγράφος Τζον Γουίλιαμ Γουότερχαουζ (1849–1917). Σημαντικός ζωγράφος της Βικτωριανής εποχής, οπαδός και συνεχιστής των Προραφαηλιτών (αδελφότητα των Προραφαηλιτών, ομάδα Άγγλων, κυρίως ζωγράφων (1848) που επεδίωκαν ανανέωση της ζωγραφικής μέσω της μίμησης ιταλών ζωγράφων, παλαιώτερων του Ραφαήλ). Γεννήθηκε στη Ρώμη της Ιταλίας. Οι γονείς του ήταν Βρετανοί και οι δύο ζωγράφοι. Όταν ήτανπέντε χρονών, εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στο στο Νότιο Κένσινγκτον πολύ κοντά στο Μουσείο Βικτωρίας και Αλβέρτου. Το 1871 γράφτηκε στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών του Λονδίνου. Το 1883 παντρεύτηκε την Έστερ Κένγουορδι, κόρη δασκάλου τέχνης, αλλά δεν απέκτησαν παιδιά. Η σταδιοδρομία του στην τέχνη, ξεκίνησε με κλασικά θέματα και την έντονη επίδραση από το πνεύμα των Άλμα-Ταντέμα(1836-1912) και Φρέντερικ Λέιτον (1830-1896). Για λίγο καιρό ειδικεύτηκε σε Ρωμαϊκά θέματα. Αργότερα δέχτηκε επιρροές από τους προραφαηλίτες ζωγράφους, κυρίως τον Έντουαρντ Μπερν-Τζόουνς (1833-1898), αλλά και από τους Ιμπρεσιονιστές. Ζωγραφίζει θέματα από την Ελληνική μυθολογία και τη Ρωμαϊκή ιστορία. Το 1874, το έργο του «Ο Ύπνος και ο ετεροθαλής αδελφός του ο Θάνατος» εκτέθηκε στη Βασιλική Ακαδημία και σημείωσε τεράστια επιτυχία. Την ίδια επιτυχία σημείωσαν και άλλα έργα του, όπως τα: «Μετά τον χορό» (1876) και «Η επίσκεψη ενός άρρωστου παιδιού στο Ναό του Ασκληπιού» (1877). Ένα από τα πιο διάσημα έργα του είναι «Η Δεσποσύνη του Σαλότ», το οποίο το ζωγράφισε δύο ακόμα φορές και είναι εμπνευσμένο από ένα ποίημα του Άλφρεντ Τένισον (1809-1892). Το έργο αυτό αποτελεί μια εξαίρετη σπουδή στην τοπιογραφία, καθώς κάθε φύλλο και καλάμι έχουν σχεδιαστεί με καλλιτεχνική μαεστρία και η ίδια προσοχή έχει δοθεί και στις αντανακλάσεις του νερού. Το 1895, ο Γουότερχαουζ εκλέχτηκε ακαδημαϊκός, ως πλήρες μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας. Το 1896, ζωγράφισε τον αριστουργηματικό πίνακα «Ύλας και Νύμφες» (Πινακοθήκη Τέχνης, Μάντσεστερ), υιοθετώντας τα λαμπερά χρώματα και το γυναικείο τύπο των «φαμ φατάλ» (μοιραία γυναίκα) της προραφαηλιτικής τεχνοτροπίας του Ροσέτι και του Μπερν-Τζόουνς. Πέθανε στις 10 Φεβρουαρίου 1917 σε ηλικία 67 ετών, βαριά άρρωστος από καρκίνο,
Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες
Γρηγόρης Μπιθικώτσης – Φεγγάρι μάγια μου΄κανες
Βίντεο • YouTube
Γιώργος Νταλάρας – Ο Δρόμος Είναι Δρόμος
Βίντεο • YouTube
7 Απριλίου 1824 Πεθαίνει ο Άγγλος αριστοκράτης, ποιητής, πολιτικός και Φιλέλληνας Λόρδος Βύρωνας (Τζορτζ Γκόρντον Μπάιρον, 1788-1824). Μια από τις σημαντικότερες μορφές του ρομαντισμού. Θεωρείται ένα από τους μεγαλύτερους Βρετανούς ποιητές. Υπήρξε εξαιρετικά διάσημος και παραμένει ως τις μέρες μας πολύ δημοφιλής. Υπήρξε όμως και ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη προσωπικότητα στην Αγγλία, καθώς ζούσε άστατη οικονομική και ερωτική ζωή. Ταξίδεψε σε πολλά μέρη στην Ευρώπη. Στην Ιταλία έζησε επτά χρόνια σε Βενετία, Ραβένα και Πίζα. Συνέδεσε το όνομά του με τα επαναστατικά κινήματα σε Ιταλία και Ελλάδα. Στην Ελλάδα έγινε μια από τις πιο αναγνωρισμένες μορφές της Επανάστασης του 1821 και εθνικός ευεργέτης. Πέθανε στο πλευρό των Ελλήνων επαναστατών στο Μεσολόγγι, σε ηλικία 36 χρονών και ύστερα από υψηλό πυρετό που ανέπτυξε. Από το πλούσιο έργο του ξεχωρίζουν τα μακροσκελή ποιήματα «Don Juan» (Δον Ζουάν) και «Childe Harold’s Pilgrimage» (Το προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ).
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
07 Απριλίου 1922 Γεννιέται ο λαϊκός συνθέτης Απόστολος Καλδάρας (1922-1990).
Δημοσίευση
7 Απριλίου 1614 Πεθαίνει ο Έλληνας ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας της Ισπανικής Αναγέννησης, Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (El Greco, 1541-1614). Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, αναγνωρίστηκε ως πρόδρομος της μοντέρνας τέχνης που αξιοποίησε στοιχεία της Ανατολικής και Δυτικής παράδοσης, και το έργο του επανεκτιμήθηκε, διατηρώντας μέχρι σήμερα δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών. Γεννήθηκε στον Χάνδακα (σημερινό Ηράκλειο Κρήτης), την εποχή της Βενετοκρατίας και έζησε εκεί μέχρι το 1567, όταν αναχώρησε για την Ιταλία. Εκπαιδεύτηκε ως αγιογράφος, με πιθανό πρώτο δάσκαλο του τον Ιωάννη Γριπιώτη (1516-1569). Το επάγγελμα του ζωγράφου άρχισε να το εξασκεί από το 1563. Από πολύ νωρίς είχε εξοικειωθεί με έργα της Ιταλικής Αναγέννησης, που ήταν πολύ διαδεδομένα στην Βενετοκρατούμενη Κρήτη. Ζωγράφιζε κυρίως φορητές εικόνες συνδυάζοντας το Βυζαντινό ιδίωμα με τις δυτικές επιδράσεις, σύμφωνα με την παράδοση που ήδη διαμόρφωνε την «Κρητική Σχολή» από τον 15ο αιώνα. Το 1567 πήγε στην Ιταλία όπου ήρθε σε επαφή με το έργο των μεγάλων ζωγράφων της Αναγέννησης και επηρεάστηκε από τους μεγάλους δασκάλους της Ιταλικής τέχνης, τον Τιντορέττο και τον Τιτσιάνο, του οποίου υπήρξε μαθητής και υιοθέτησε στοιχεία από τον μανιερισμό. Το 1577 πήγε στο Τολέδο όπου έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του και ολοκλήρωσε ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του. Η τεχνοτροπία του Ελ Γκρέκο αν και είναι έκφραση της Βενετικής σχολής και του μανιερισμού, όπως διαμορφώθηκαν στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα, χαρακτηρίζεται και από προσωπικά στοιχεία. Ο εκτοπισμός του μανιερισμού από το μπαρόκ και τα επόμενα καλλιτεχνικά ρεύματα, ήταν η αιτία που δεν αντιμετωπίστηκε θετικά το έργο του Ελ Γκρέκο και αγνοήθηκε για πολλούς αιώνες. Ιστορικοί ερευνητές και κυρίως καλλιτέχνες των αρχών του 20ου αιώνα, επανεξέτασαν και έφεραν ξανά στο φως το έργο του. Ο Πωλ Σεζάν, ήταν ένας από τους πρώτους καλλιτέχνες που υιοθέτησε κοινά στοιχεία με τον Ελ Γκρέκο, όπως η επιμήκυνση των μορφών. Ο Πάμπλο Πικάσο τον αναφέρει ως τον «πατέρα του» στη ζωγραφική και το έργο του έχει πολλές αναφορές στον Ελ Γκρέκο. ενώ ιδιαίτερα εμφανής είναι η επίδραση του κατά την «μπλε περίοδο» τού Πικάσο. Είναι φανερή η επίδραση του και στο έργο, κυρίως το πρώιμο, εξπρεσιονιστών ζωγράφων, αλλά και έμπνευση για ποιητές όπως ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε ή συγγραφείς όπως ο Καζαντζάκης. Η Ισπανία τίμησε τον Θεοτοκόπουλο ορίζοντας το 2014 «Έτος Ελ Γκρέκο». Επίσης στην Ελλάδα το 2014 ορίστηκε «Έτος Ελ Γκρέκο» και παρουσιάστηκαν τρεις εκθέσεις στην Αθήνα: «Τέχνη και κοινωνία στην Κρήτη, τα χρόνια του Θεοτοκόπουλου» στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, «Η ναυμαχία της Ναυπάκτου και ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος» στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και «Ο φιλικός κύκλος του Γκρέκο στο Τολέδο» στο Μουσείο Μπενάκη.
Δημοσίευση • 12 φωτογραφίες
Γ.Μπιθικωτσης Σαν σημερα εφυγε μια μεγαλη μορφη του τραγουδιου που ερμηνευσε ΜΟναδικα σπουδαιους ποιητες και μεγαλα μουσικα εργα.Αφησε πισω του μια ζηλευτη παρακαταθηκη στον πολιτισμο του λαου μας….~Θα σημανουν οι καμπανες~Μερα Μαγιου~τραβηξανε ψηλα~ΚΑΙ το πιο αγαπημενο μου ολων Βρεχει στην φωχογειτονια~
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
Α.Καλδαρας Γεννηθηκε σαν σημερα. Ενας λαικος συνθετης που χαραξε την δικη του ξεχωριστη πορεια με ηθος και ευαισθησια.Πλουτισε την λαικη μας μουσικη εκφραζοντας τους ποθους και τους καημους του λαου μας.Υπηρξε μια απο τις σπουδαιες φλεβες που ειχε αναγκη το λαικο τραγουδι μετα τον πολεμο!! (συνεχιζεται αυριο)….. ~Νυχτωσε χωρις φεγγαρι~, ~Συ μου χαραξες πορεια~ ~Οτι αγαπαω εγω πεθαινει~ ~Ποιος θα με πληροφορησει~ ~Θα βρω μουρμουρη μπαγλαμα~ Στο τρπεζι που τα πινω~
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
09/04/1821 Γεννιέται ο Γάλλος συμβολιστής ποιητής Σαρλ Μποντλέρ. Στην επανάσταση του 1848 στη Γαλλία ο Μποντλέρ βρέθηκε στα οδοφράγματα μαζί με τον εξεγερμένο λαό του Παρισιού, ενώ πολλά έργα του κατόπιν απαγορεύτηκαν «για προσβολή των δημοσίων και των καλών ηθών Πολλές φορές οι ναυτικοί, την ώρα να περνάνε, πιάνουν τους άλμπατρους -πουλιά της θάλασσας τρανά- που ράθυμα, σα σύντροφοι του ταξιδιού, ακολουθάνε το πλοίο που μες στα βάραθρα γλυστράει, τα πικρά. Μα μόλις σκλαβωμένα κει στη κουπαστή τα δέσουν, οι βασιλιάδες τ᾿ ουρανού, σκυφτοί κι άχαροι πια, τ᾿ άσπρα μεγάλα τους φτερά τ᾿ αφήνουνε να πέσουν, και στα πλευρά τους θλιβερά να σέρνουνται κουπιά.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
12 Απριλίου 65 Πεθαίνει ο Ρωμαίος πολιτικός, ρήτορας, δραματουργός και στωικός φιλόσοφος Σενέκας ο Νεότερος (Λούκιος ή Λεύκιος Ανναίος Σενέκας, 4 π.Χ-65). Η φιλοσοφική αντίληψη του Σενέκα συνοψίζεται στη φράση του «ο άνθρωπος είναι ιερός για τον άνθρωπο». Υπηρέτησε το στωικό ιδανικό του σοφού που μεριμνά για την κοινωνία από θέση ευθύνης. Για τον Σενέκα χρέος των πλουσίων και των αρχόντων ήταν η βοήθεια προς τους κοινωνικά αδύναμους. Ανέπτυξε πλούσια και πολυμερή συγγραφική δραστηριότητα. Μαζί με το ρητορικό του έργο, από το οποίο κέρδισε τη φήμη του ως πολιτικός, έγραψε για τα φυσικά προβλήματα (Naturales quaestiones) σε επτά βιβλία και 124 επιστολές. Τα έργα του Σενέκα διακρίνονται για την δεοντολογία και τη ηθική φιλοσοφία, όπως θέματα σχετικά με την ευγένεια, τη φιλανθρωπία, το σθένος, τη ευτυχισμένη ζωή. Για παράδειγμα τα έργα «Περί οργής», «Περί επιείκειας», «Περί ευτυχισμένης ζωής», «Περί συντομίας της ζωής», «Περί απραξίας», «Περί πνευματικής γαλήνης», «Περί ευεργεσιών», «Ad Helviam» (που απευθύνεται στην μητέρα του για να την παρηγορήσει για την εξορία του γιου της, του ίδιου δηλαδή και δείχνει δύναμη και αξιοπρέπεια) κ.α. Τα δράματα που έγραψε ο Σενέκας, όπως «Φαίδρα», «Οιδίπους», «Μήδεια», «Θυέστης», «Αγαμέμνων» κλπ, βασίζονται σε ελληνικούς μύθους και κλασικές τραγωδίες. Επίσης στο έργο του γίνεται φανερή η επίδραση του Ευριπίδη, του Βιργίλιου και του Οβίδιου. Έγραψε επίσης την σατιρική κωμωδία, «Αποκολοκύνθωσις». Καταγόταν από την Κόρδοβα της ρωμαϊκής επαρχίας της Ισπανίας και ήταν γιος του Σενέκα του πρεσβύτερου. Έφυγε από τη γενέτειρα του σε νεαρή ηλικία και ταξίδεψε στη Ρώμη και στη ρωμαϊκή Αίγυπτο. Διδάχτηκε ρητορική και μυήθηκε στη στωική φιλοσοφία. Εγκαταστάθηκε στη Ρώμη όπου άρχισε να δικηγορεί και να ανεβαίνει σε κρατικά αξιώματα, αν και η υγεία του δεν ήταν καλή. Το 41 μΧ, η Βαλέρια Μεσσαλίνα, τρίτη σύζυγος του Αυτοκράτορα Κλαύδιου, γυναίκα με μεγάλη επιρροή, φιλόδοξη και νυμφομανής, τον κατηγόρησε για μοιχεία. Εξορίστηκε για οκτώ χρόνια στην Κορσική. Όταν επέστρεψε στη Ρώμη, παρακινήθηκε από τη μητέρα του Νέρωνα και έγινε δάσκαλος του. Μόλις ο Νέρωνας έγινε αυτοκράτορας, έμεινε δίπλα του και επηρέασε ενεργά την πολιτική του με θετικά αποτελέσματα. Τελικά ο Νέρωνας επέβαλλε τυραννικό καθεστώς και ξέκοψε από το Σενέκα. Αυτός αποσύρθηκε για να ασχοληθεί με τους θεωρητικούς, φιλοσοφικούς στοχασμούς του. Το 65 μΧ κατηγορήθηκε για συμμετοχή σε αποτυχημένη συνωμοσία κατά του Αυτοκράτορα. Διατάχθηκε να αυτοκτονήσει, κόβοντας τις φλέβες του.
Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες
Έλλη Λαμπέτη: Μετά την εκτέλεση του Μπελογιάννη δεν θα μπορούσα να είμαι η ίδια – Κατιούσα
Σύνδεσμος • Κατιούσα
13 Απριλίου 2015 Πεθαίνει ο Γερμανός συγγραφέας Γκύντερ Γκρας (1927–2015). Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Γερμανούς συγγραφείς. Το 1999 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Έγινε ιδιαίτερα γνωστός με το μυθιστόρημα «Το τενεκεδένιο ταμπούρλο» (1959), το οποίο έγινε ταινία στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και ακολούθησαν το «Γάτα και Ποντίκι» (1961) και «Σκυλίσια μέρα» (1963). Τα τρία αυτά έργα αποτελούν την Τριλογία του Ντάντσιχ. Άλλα γνωστά έργα του είναι «Η πρόβα της εξέγερσης των πληβείων» (1966), «Ο Μπουτ το ψάρι» (1977), «Δυσοίωνα κοάσματα» (1992), «Γράφοντας μετά το Άουσβιτς» (1993), «Ένα ευρύ πεδίο», «(1995)», «Ο αιώνας μου», (1999) και «Σαν τον κάβουρα», (2002). Έγραψε επίσης θεατρικά έργα και ποίηση. Αναμείχθηκε έντονα στην πολιτική ζωή της Γερμανίας, με τη σοσιαλδημοκρατία. Τάχθηκε κατά της ένωσης των δύο Γερμανιών, προτείνοντας μια Συνομοσπονδία των δύο Γερμανικών κρατών για τουλάχιστον επτά χρόνια. Το 2006, σε μια συνέντευξη του στην εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung, που ήταν αφιερωμένη στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο «Ξεφλουδίζοντας το κρεμμύδι», αποκάλυψε ότι 17 χρονών υπηρέτησε για δυο μήνες στα Waffen-SS, διευκρινίζοντας ότι δεν συμμετείχε σε καμιά εγκληματική δραστηριότητα και δεν έριξε καμία σφαίρα. Η αποκάλυψη αυτή προκάλεσε τις αντιδράσεις πολλών ιστορικών και δημοσιογράφων, δεδομένου ότι μέχρι τότε τον πρόβαλαν σαν τη «συνείδηση» της Γερμανίας.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
13 Απριλίου 1904 Πεθαίνει ο Ρώσος ζωγράφος Βασίλι Βερεσχαχάγκιν (Vasily Vasilyevich Vereshchagin, 1842-1904). Από τους διασημότερους ρώσους καλλιτέχνες πολεμικών σκηνών και ένας από τους πρώτους ρώσους με πλατειά αναγνώριση στο εξωτερικό. Πολλά από τα έργα του που απεικονίζουν ρεαλιστικά σκληρές σκηνές από τον πόλεμο, δεν εκτέθηκαν και δεν τυπώθηκαν ποτέ. Γεννήθηκε στο Cherepovets, του Novgorod, το 1842. Ο πατέρας του ήταν γαιοκτήμονας ευγενικής καταγωγής. Η μητέρα του ήταν κοινής καταγωγής με ρίζες του Τατάρ Όταν ήταν οκτώ χρονών, στάλθηκε στο Tsarskoe Selo για να φοιτήσει σε στρατιωτική σχολή. Τρία χρόνια μετά πήγε στην Αγία Πετρούπολη , στη ναυτική σχολή δοκίμων. Υπηρέτησε στη φρεγάτα «Καμτσάκα» η οποία ταξίδεψε Δανία, Γαλλία και Αίγυπτο. Μόλις επέστρεψε εγκατέλειψε το ναυτικό για να ασχοληθεί με την τέχνη. Δύο χρόνια αργότερα, το 1863, κέρδισε ένα χρυσό μετάλλιο από την Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης και τον άλλο χρόνο έφυγε για το Παρίσι, όπου σπούδασε με δάσκαλο τον Jean-Léon Gérôme (1824-1904) Από τότε η ζωή του ήταν όλο ταξίδια και πολέμους. Ζούσε στο Παρίσι, αργότερα έφτιαξε εργαστήριο στο Μόναχο, χωρίς να εγκαταλείψει το Παρίσι, αλλά Σε κάθε πόλεμο στη Ρωσία, πήγαινε, πολεμούσε και ζωγράφιζε. Πήρε μέρος στον πόλεμο του Τουρκεστάν, στην πολιορκία της Σαμαρκάνδης (1868), όπου παρασημοφορήθηκε, στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο, στην πολιορκία της Πλέβνας (1877-1878), όπου σκοτώθηκε ο αδελφός του και ο ίδιος τραυματίστηκε σοβαρά. Στο ενδιάμεσο, ταξίδεψε στο Θιβέτ, στα Ιμαλάια και την Ινδία. Σε κάθε πόλεμο ή ταξίδι, ζωγράφιζε σειρές έργων τα οποία παρουσίαζε σε εκθέσεις σε Παρίσι, Λονδίνο, Βερολίνο, Δρέσδη, Βιέννη και άλλες πόλεις. Πολλοί πίνακες του δημιούργησαν διαμάχες. Ήταν τόσο ρεαλιστικοί που μπορούσαν να θεωρηθούν ντοκουμέντα που αποκαλύπτουν θηριωδίες. Για παράδειγμα, στη Βρετανική Ινδία, απεικόνισε εκτελέσεις Ινδών επαναστατών που οι Βρετανοί τους ακινητοποιούσαν μέσα σε βαρέλια. Τα έργα αυτά έγιναν αιτία να του απαγορευτούν εκθέσεις στο Λονδίνο. Το ίδιο έγινε στην Αγία Πετρούπολη, με αφορμή πίνακες όπου απεικονίζονταν εκτελέσεις νιχιλιστών (μηδενιστών- όπως χαρακτήριζαν όσους ξεσηκώνονταν κατά του τσαρικού καθεστώτος.) απαγορεύτηκαν εκθέσεις του και με διαταγή του τσάρου απαγορεύτηκε η αναπαραγωγή τους σε βιβλία και περιοδικά με κατηγορίες για συκοφάντηση του ρωσικού στρατού. Διαμάχες δημιουργήθηκαν με πίνακα που είχε θέμα μια ρωμαϊκή εκτέλεση (σταύρωση) αλλά και με πίνακες με θέματα από την Αγία Γραφή που δημιούργησε σε ταξίδι του στη Συρία και την Παλαιστίνη., όπου κυρίως οι πίνακες με τα πάθη του Χριστού θεωρήθηκαν «άγριος ρεαλισμός» και χυδαίοι. Ωστόσο πολλοί πίνακες του θεωρήθηκαν αριστουργήματα, όπως η επική του απεικόνιση της «Κρατικής πομπής του πρίγκιπα της Ουαλίας στο Jaipur το 1876» λέγεται ότι είναι η τρίτη μεγαλύτερη ζωγραφική στον κόσμο. Το 1893 ο καλλιτέχνης εγκαταστάθηκε στη Μόσχα. Ζωγράφισε τη σειρά «1812», που αναφέρεται στην εκστρατεία του Ναπολέοντα στη Ρωσία. Λέγεται ότι εμπνεύστηκε από το βιβλίο «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι. Κατά τη διάρκεια του πρώτου σινο-ιαπωνικού πολέμου (1894-1895) ήταν στην Άπω Ανατολή. Ήταν με τα ρωσικά στρατεύματα στη Μαντζουρία κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Μπόξερ το 1900. Το 1901 επισκέφθηκε τις Φιλιππίνες , το 1902 τις Ηνωμένες Πολιτείες και Την Κούβα και το 1903 την Ιαπωνία. Κατά τη διάρκεια του Ρωσο-Ιαπωνικού πολέμου , προσκλήθηκε από τον ναύαρχο Στεπάν Μακάροφ να τον συνοδέψει στη ναυαρχίδα «Petropavlovsk» . Στις 13 Απριλίου 1904, το «Petropavlovsk» χτυπήθηκε από Ιαπωνικά πλοία, ενώ επέστρεψε στο Port Arthur και βυθίστηκε Πήρε μαζί του το μεγαλύτερο μέρος του πληρώματος, το ναύαρχο Makarov και τον Vereshchagin. Το τελευταίο έργο του Vereshchagin, μια εικόνα ενός συμβουλίου πολέμου υπό την προεδρία του ναύαρχου Makarov, ανακτήθηκε σχεδόν άθικτο. Προς τιμή του δόθηκε το όνομα του σε μια πόλη της Ρωσίας, στον μικρό πλανήτη 3410, που ανακαλύφθηκε το 1978 από τη σοβιετική αστρονόμο Lyudmila Zhuravlyova και σε δρόμους. Υπάρχει ακόμα ένα μουσείο σπιτιών με το όνομά του και ένα μνημείο του στη γενέτειρα του, Cherepovets.
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
14 Απριλίου 1930 Πεθαίνει ο Ρώσος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι (1893–1930). Ένας από τους κατεξοχήν εκπροσώπους του Ρωσικού Φουτουρισμού στις αρχές του 20ού αιώνα. Θεωρείται ο κορυφαίος Σοβιετικός ποιητής. Η ποίησή του επέδρασε σημαντικά στην ποίηση και γενικότερα στην τέχνη του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στη Γεωργία, στο Μπαγκντάτι. Ο πατέρας του ήταν δασοφύλακας. Είχε καταγωγή από τους Ουκρανούς Κοζάκους. Η μητέρα του ήταν κι αυτή Ουκρανικής καταγωγής. Στο σχολείο μιλούσε γεωργιανά ενώ στο σπίτι μιλούσαν ρωσικά. Γυμνάσιο πήγε στην πόλη Κουταΐσι, όπου πήρε μέρος σε διαδηλώσεις των σοσιαλιστών στην πόλη, σε ηλικία 14 χρονών. Το 1906 πέθανε ο πατέρας του και μετακόμισε μαζί με τη μητέρα και τις δύο αδελφές του στη Μόσχα. Εκεί συνέχισε το γυμνάσιο και άρχισε να μελετά με πάθος, Μαρξιστική λογοτεχνία. Συνδέθηκε με το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας και αργότερα έγινε μέλος των μπολσεβίκων. Το 1908 διώχτηκε από το σχολείο επειδή δεν μπορούσε να πληρώνει τα δίδακτρα. Την ίδια περίοδο φυλακίστηκε τρεις φορές, για την πολιτική του δράση, αλλά λόγω ηλικίας απέφυγε τη μεταγωγή του. Στη φυλακή άρχισε να γράφει ποιήματα αλλά κατασχέθηκαν από τις αρχές. Το 1911 μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας. Γνωρίστηκε με μέλη του φουτουριστικού κινήματος και έγινε ο εκπρόσωπος τύπου της ομάδας Γκιλέας. Συνδέθηκε με φιλία με τον ζωγράφο Νταβίντ Μπουρλιούκ. Το 1912 δημοσιεύτηκαν τα πρώτα ποιήματα του Μαγιακόφσκι στη φουτουριστική έκδοση, «Ένα χαστούκι στο πρόσωπο του δημοσίου γούστου» Το 1914, μαζί με τον Μπουρλιούκ διώχτηκαν από την Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας λόγω των πολιτικών τους δραστηριοτήτων. Στη συνέχεια, η καλλιτεχνική του δουλειά στράφηκε στην κατεύθυνση της αφήγησης. Ταυτόχρονα με το ποίημα «Το σύννεφο με παντελόνια» (1915),απομακρύνεται από τις ιδεαλιστικές και ρομαντικές έννοιες της ποίησης και των ποιητών και τις απομυθοποιεί. Τα έργα που δημοσίευσε πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση, τον καθιέρωσαν τη φήμη του σαν ποιητή. Το 1915 ερωτεύτηκε τη Λίλη Μπρικ, σύζυγο του εκδότη του, Όσιπ Μπρικ. Η σχέση αυτή, αλλά και ο πόλεμος και η επερχόμενη επανάσταση, είχαν καθοριστική επίδραση στο έργο του αυτής της εποχής. Γράφει για τη φρίκη του πολέμου το ποίημα «Ο πόλεμος και ο κόσμος» ενώ το ποίημα «Ο άνθρωπος» μιλά για τη δυστυχία του έρωτα. Την περίοδο 1915-1917, εργάστηκε ως επίσημος γραφέας στη Στρατιωτική Σχολή Αυτοκινήτου, στην Αγία Πετρούπολη. Στο ξέσπασμα της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης, βρισκόταν στο Σμόλνι. Απάγγελνε ποιήματα όπως το «Αριστερό Εμβατήριο» (1918) σε ναυτικά θέατρα, με κοινό αποτελούμενο από κόκκινους ναύτες. Επιστρέφοντας στη Μόσχα εργάστηκε στο Ρωσικό Πρακτορείο Τηλεγραφίας (POCTA), δημιουργώντας σε γραφικά και σε κείμενο, σατιρικά πόστερ αγκιπρόπ (από το αγκιτάτσια-προπαγάνδα) Η πρώτη ποιητική του συλλογή «Συλλογή έργων 1909-1919» δημοσιεύτηκε το 1919. Γρήγορα έγινε πολύ δημοφιλής. Το 1922-1928, έγινε σημαντικό μέλος του Αριστερού Μετώπου για την Τέχνη και μαζί με τον Σεργκέι Τρετιακόφ και τον Όσιπ Μπρικ, εξέδιδαν το περιοδικό ΛΕΦ (Левый Фронт = Αριστερό Μέτωπο). Προσδιόριζε το έργο του ως Κομμουνιστικό Φουτουρισμό. Ταξίδεψε σε όλη τη Σοβιετική Ένωση και στο εξωτερικό, σε Λετονία, Βρετανία, Γερμανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Μεξικό και Κούβα. Έγραψε το έργο «Η δική μου ανακάλυψη της Αμερικής» 1925. Στις ΗΠΑ γνώρισε την Έλι Τζονς, με την οποία κράτησε μια μυστική σχέση και η οποία το 1929, σε μια μυστική τους συνάντηση στη νότια Γαλλία τον πληροφόρησε ότι είχε γεννήσει την κόρη του. Το 1930, στις 14 Απριλίου, το απόγευμα αυτοπυροβολήθηκε. Προς τιμή του, το 1930, το Μπαγκντατι στη Γεωργία, ο τόπος γέννησής του, μετονομάστηκε σε «Μαγιακόφσκι».
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
14 Απριλίου 1986 Πεθαίνει η Γαλλίδα συγγραφέας, φιλόσοφος, διανοούμενη και φεμινίστρια Σιμόν ντε Μπoβουάρ (Simone Lucie-Ernestine-Marie-Bertrand de Beauvoir, 1908–1986). Υπήρξε σύντροφος του υπαρξιστή φιλοσόφου Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Μετά το 1968, θεωρήθηκε η μητέρα του φεμινισμού, με τα φιλοσοφικά γραπτά της που συνδέθηκαν με τον υπαρξισμό του Σαρτρ, αν και ήταν ανεξάρτητα. Είχε σημαντικό έργο ως φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος, πολιτική θεωρητικός, δοκιμιογράφος, καθώς και ως βιογράφος. Το γνωστότερο έργο της υπήρξε «Το δεύτερο φύλο», μια φεμινιστική ανάλυση της γυναικείας ύπαρξης και της καταπίεσης των γυναικών Άλλα σημαντικά έργα της ήταν το «L’Invitée» (1943), το «Pour Une Morale de L’ambiguïté» (1947), το «Les Mandarins» (1954), «La Cérémonie Des Adieux» (1981) κά. Στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, συνεργάστηκε με τον Σαρτρ στην έκδοση της πολιτικής εφημερίδας «Les Temps Modernes». Παρέμεινε εκδότρια ως το θάνατο της. Επέδρασε πολύ, επίσης, στο έργο του Σαρτρ «Το Είναι και Το Τίποτα» Θεωρείται μία από τους μεγαλύτερους Γάλλους στοχαστές σε ολόκληρη την ιστορία.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
15 Απριλίου 1452 Γεννιέται ο Ιταλός πολυμαθής της Αναγέννησης Λεονάρντο ντα Βίντσι (Λεονάρντο ντι σερ Πιέρο ντα Βίντσι, 1452—1519). Υπήρξε εφευρέτης, ζωγράφος, γλύπτης, συγγραφέας, λογοτέχνης. μουσικός, μαθηματικός, αρχιτέκτονας, μηχανικός, επιστήμονας, ιστορικός, αστρονόμος, γεωλόγος, βοτανολόγος, ανατόμος, χαρτογράφος. Θεωρείται πατέρας της παλαιοντολογίας, της αρχιτεκτονικής και της ιχνολογίας. Θεωρείται επίσης από τους καλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών. Του αποδίδονται συχνά, η εφεύρεση του αλεξίπτωτου, του ελικοπτέρου και του άρματος μάχης. Ήταν η αρχέτυπη μορφή του αναγεννησιακού ουμανιστή, επιστήμονα και καλλιτέχνη. Μια ιδιοφυία. Ανάμεσα στα σημαντικότερα έργα του στη ζωγραφική, είναι η «Μόνα Λίζα» και ο «Μυστικός Δείπνος».
Δημοσίευση • 13 φωτογραφίες
15 Απριλίου 1896 Πεθαίνει o πεζογράφος, ποιητής και λόγιος Γεώργιος Βιζυηνός (Γεώργιος Μιχαήλ Σύρμας ή Μιχαηλίδης,1849–1896). Aπό τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής λογοτεχνίας. Ιδιοφυής, με κριτικό και ερευνητικό νου, γράφει ποίηση και λογοτεχνία, μελέτες νφιλοσοφικές, αισθητικές, ψυχολογικές, λαογραφικές, μεταφράζει τις γνωστότερες ευρωπαϊκές μπαλάντες, διδάσκει, συγγράφει σχολικά εγχειρίδια και άρθρα για εγκυκλοπαιδικά λεξικά. Συγκεντρώνει το υλικό του από προσωπικές και οικογενειακές μνήμες και από τις παραδόσεις και τη λαϊκή ζωή της ιδιαίτερης πατρίδας του. Διαχειρίζεται άψογα και με υψηλό ήθος μια ποικίλη γλώσσα (λόγια, λαϊκή, ιδιωματική) και στηρίζει το έργο του στο στέρεο υπόβαθρο της παιδείας του και της επιστημονικής γνώσης της ψυχολογίας. Άνοιξε το δρόμο της νεοελληνικής διηγηματογραφίας. Στη σύντομη ζωή του άφησε ένα πλούσιο έργο αποτελούμενο από τις ποιητικές συλλογές: «Ποιητικά Πρωτόλεια» (1873), «Ο Κόδρος» (1874), «Βοσπορίδες Αύραι» (1876), «Ατθίδες Αύραι» (1883), «Εσπερίδες» (1877), «Λυρικά», «Παιδικαί ποιήσεις». Έγραψε επίσης δεκατρία διηγήματα, μεταξύ των οποίων «Το αμάρτημα της μητρός μου» (1883), «Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου» (1883), «Το μόνο της ζωής του ταξείδιον» (1884) κά. Έγραψε ακόμα πολλά άρθρα, μελέτες και παιδαγωγικά εγχειρίδια.
Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες
20 Απριλίου 1999 Πεθαίνει ο ηθοποιός Νίκος Ρίζος(1924-1999). Πρωταγωνίστησε σε πολλές κωμωδίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως «Ο θησαυρός του μακαρίτη» (1959), «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο κοντός» (1961), «Η νύφη το ‘σκασε» (1962), «Της κακομοίρας» (1963), «Ο Στρατής παραστράτησε» (1969) κ.ά. Το 1948 έκανε την πρώτη του εμφάνιση, στην κλασική επιθεώρηση «Άνθρωποι, άνθρωποι», στο θέατρο «Μετροπόλιταν». Το 1959 απέκτησε δικό του θίασο. Το 1960 δημιούργησε το θίασο “Βασίλης Αυλωνίτης – Γεωργία Βασιλειάδου – Νίκος Ρίζος”, που διατηρήθηκε μέχρι το 1965. Ο θίασος παρουσίασε με μεγάλη επιτυχία κωμωδίες στην Ελλάδα και τη Γερμανία, στους μετανάστες. Υπήρξε θεατρικός επιχειρηματίας για 27 χρόνια. Έπαιξε σε περίπου 300 ταινίες, ενώ εμφανίστηκε και στην τηλεόραση, στη σειρά «Ο δρόμος», του Κώστα Λυχναρά, και στην «Αίθουσα του θρόνου» του Τάσου Αθανασιάδη.
Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες
20 Απριλίου 1893 Γεννιέται ο Ισπανός ζωγράφος και γλύπτης Ζουάν Μιρό (1893–1983). Ένας από τους σημαντικότερους υπερρεαλιστές καλλιτέχνες του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε στην Βαρκελώνη. Από 14 χρονών φοίτησε στην Εμπορική Σχολή. Ταυτόχρονα παρακολουθούσε μαθήματα, κρυφά, στη Σχολή Καλών Τεχνών και έπειτα στην Ακαδημία Galí, μέχρι 22 χρονών. Το 1920 μετακόμισε στο Παρίσι. Εκεί ήρθε σε επαφή με τους καλλιτεχνικούς κήπους της Μονμάρτης. Γνωρίστηκε με τους ντανταϊστές και στη συνέχεια με τους υπερρεαλιστές. Άσκησαν μεγάλη επίδραση πάνω του αλλά διαμόρφωσε ένα προσωπικό δικό του ύφος. Το 1921, πραγματοποίησε την πρώτη ατομική έκθεση του στο Παρίσι. Το 1926, ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία. Συνεργάστηκε με τον Μαξ Ερνστ, στη δημιουργία των κοστουμιών και των σκηνικών για τα Σοβιετικά μπαλέτα Σεργκέι Ντιαγκίλεφ. Το 1955 έστρεψε το ενδιαφέρον του στις γραφικές τέχνες και τα κεραμικά. Το 1975 δημιουργήθηκε το Ίδρυμα Ζουάν Μιρό στο Κέντρο Σπουδών Σύγχρονης Τέχνης στη Βαρκελώνη, στο οποίο δώρισε περίπου 5000 σχέδια του. Πέθανε σε ηλικία 90 χρονών στην πόλη της Μαγιόρκα.
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
22 Απριλίου 1870 Γεννιέται ο Λένιν (Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ, 1870-1924). Μεγαλοφυής θεωρητικός, ηγέτης του παγκόσμιου προλεταριάτου. Ηγέτης της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης και ιδρυτής της ΕΣΣΔ, του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους. Ιδρυτής του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ. To όνομά του έγινε σύμβολο για την παγκόσμια εργατική τάξη, μαζί με τον Μαρξ και τον Ένγκελς και δίκαια θεωρείται ένας από τους τρεις θεμελιωτές της επαναστατικής κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης. Ο λενινισμός είναι ο μαρξισμός στην εποχή του ιμπεριαλισμού, της εποχής των σοσιαλιστικών επαναστάσεων
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
23 Απριλίου 1616 Πεθαίνει ο Άγγλος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (1564-1616). Θεωρείται ο σημαντικότερος συγγραφέας που έγραψε στην αγγλική γλώσσα και ένας από τους σημαντικότερους δραματουργούς στον κόσμο. Αποκαλείται και εθνικός ποιητής της Αγγλίας ή «Βάρδος του Έιβον». Στο σωζόμενο έργο του περιλαμβάνονται, μαζί με ορισμένες συνεργασίες, 38 θεατρικά έργα, 154 σονέτα, δύο μεγάλα αφηγηματικά ποιήματα και πολλά άλλα ποιήματα. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου και ερμηνεύονται περισσότερο συχνά από τα έργα οποιουδήποτε άλλου θεατρικού συγγραφέα. Στη χώρα μας έχουν μεταφραστεί όλα από τον Βασίλη Ρώτα, την περίοδο 1927-1974, και κυκλοφόρησαν σε 39 βιβλία. Για την ζωή του έχουν σωθεί λίγες καταγραφές. Ο Σαίξπηρ έγραψε τα περισσότερα από τα γνωστά έργα του μεταξύ του 1589 και του 1613και κατάφερε να χειριστεί με απόλυτη δεξιοτεχνία τόσο την κωμωδία όσο και το δράμα και την τραγωδία. Τα έργα του διαπνέονται από μία βαθειά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και παραμένουν επίκαιρα. Η επίδρασή του, ειδικότερα στην αγγλική λογοτεχνία, θεωρείται τεράστια. Οι Ρομαντικοί αναγνώρισαν την ιδιοφυΐα του και οι Βικτωριανοί τον λάτρεψαν κατά τρόπο που ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω αποκάλεσε «βαρδολατρεία»
Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες
24 Απριλίου 1904 Γεννιέται ο Ολλανδο-αμερικανός ζωγράφος Βίλεμ Ντε Κούνινγκ (Willem de Kooning, 1904- 1997). Θεωρείται ηγετική μορφή του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Γεννήθηκε στο Ρότερνταμ. Οι γονείς του, Leendert de Kooning και Cornelia Nobel χώρισαν το 1907 και ο Ντε Κούνινγκ ζούσε πρώτα με τον πατέρα του και στη συνέχεια με τη μητέρα του. Το 1916 διέκοψε το σχολείο και πήγε μαθητευόμενος σε εταιρεία εμπορικών καλλιτεχνών. Μέχρι το 1924 σπούδαζε τα βράδια στην Ακαδημία Καλών Τεχνών και Εφαρμοσμένων Επιστημών του Ρότερνταμ (σήμερα Willem de Kooning Academie) Το 1926 ταξίδεψε λαθρεπιβάτης σε ένα Αγγλικό φορτηγό (Shelley), που πήγαινε Αργεντινή και το Αύγουστο έφτασε στο Newport News της Βιρτζίνια. Εγκαταστάθηκε στο ολλανδικό σπίτι των ναυτικών, στο Hoboken του Νιου Τζέρσεϋ και βρήκε δουλειά ως ζωγράφος. Το 1927 μετακόμισε στο Μανχάταν. Εργάστηκε σε ξυλουργικές και οικοδομικές εργασίες και σαν ζωγράφος. Το 1928 μπήκε στην αποικία τέχνης στη Νέα Υόρκη και άρχισε να συναναστρέφεται μοντερνιστές καλλιτέχνες που ζούσαν στο Μανχάταν, όπως ο ο αμερικανός Στούαρτ Ντέιβις, ο αρμένιος Arshile Gorky και ο Ρώσος John Graham, τους οποίους ονόμαζε «τρεις μουσκέτες». Έγινε φίλος με τον Gorky (Αρμένιο-Αμερικανός ζωγράφος, 1904-1948) και στην τέχνη τους υπήρξε αλληλεπίδραση για δέκα χρόνια. Σύμφωνα με τον Αριστόδημο Κάλδη (Ελληνο-αμερικανός καλλιτέχνης, 1899-1979), «Ο Γκόρκι ήταν κύριος του Ντε Κούνινγκ». Στη δεκαετία του 1930 και στις αρχές της δεκαετίας του 1940, οι πίνακες του De Kooning απεικονίζουν αφηρημένες νεκρές φύσεις που χαρακτηρίζονται από γεωμετρικά ή βιομορφικά σχήματα και έντονα χρώματα. Διακρίνεται η επιρροή του Gorky, αλλά και των επίσης φίλων του, Davis, και Graham, όπως επίσης του Arp, του Joan Miró, του Mondrian και του Pablo Picasso. Την ίδια περίοδο ζωγράφισε και μια σειρά αντρικών μορφών σε όρθια ή καθιστή θέση και σε απροσδιόριστο υπόβαθρο, τα περισσότερα έμειναν ημιτελή. Το 1946 με 1949, δημιούργησε ασπρόμαυρα έργα. Το 1948 έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση στην Charles Egan Gallery. Παρουσίασε ασπρόμαυρους πίνακες. Μόνο σε λίγους είχε προσθέσει ένα πέρασμα από φωτεινό χρώμα. Αυτοί οι μαύροι πίνακες θεωρούνται σημαντικοί στην ιστορία του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, λόγω της τεχνικής τους, των μικτών μέσων τους και των πυκνά δουλεμένων μορφών τους. Το 1950 ξεκίνησε μια σειρά γυναικών (από τα γνωστότερα έργα του), που κορυφώθηκε με τη «Γυναίκα VI». Η δημιουργία αυτής της σειράς, οφείλει πολλά στον Πικάσο. Αντίστοιχα κατοπινά έργα του Πικάσο, δείχνουν ότι είχε δει τη δουλειά του Ντε Κούνινγκ αλλά και του Πόλλοκ. Το στυλ της ζωγραφικής που χρησιμοποιεί από τη δεκαετία του 1950 αναφέρεται ως «ζωγραφική δράσης» ή «αφηρημένος εξπρεσιονισμός». Ήταν ένα νέο κίνημα που συσπείρωσε αρκετούς σημαντικούς ζωγράφους, όπως οι: Jackson Pollock , Elaine de Kooning , Lee Krasner , Franz Kline , Arshile Gorky , Mark Rothko , Hans Hofmann. Η ομάδα αυτή έμεινε γνωστή και ως Σχολή της Νέας Υόρκης. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, άρχισε να δημιουργεί πιο αφηρημένες και λιγότερο αντιπροσωπευτικές εικόνες. Το 1962 έγινε Αμερικανός πολίτης και την άλλη χρονιά μετακόμισε στο East Hampton, σε ένα μικρό σπίτι και δημιούργησε κοντά ένα στούντιο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 υπέφερε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Η αποκάλυψη αυτή προκάλεσε πολλές συζητήσεις μεταξύ μελετητών και κριτικών, σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο ο Ντε Κούνινγκ ήταν υπεύθυνος για τη δημιουργία των έργων εκείνης της περιόδου. Τα τελευταία έργα του τα ζωγράφισε το 1991. Πέθανε το 1997, σε ηλικία 93 χρονών.
Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες
Σαν σήμερα το 1840 (σύμφωνα με το παλαιότερο Ιουλιανό Ημερολόγιο)γεννήθηκε στο Βότκινσκ, μια μικρή πόλη στην Ουντμουρτία, ο Πιοτρ Ιλίτς Τσαϊκόφσκι (ρωσικά: Пётр Ильи́ч Чайко́вский) κορυφαίος Ρώσος συνθέτης της Ρομαντικής Εποχής. Έγραψε μουσική σε ένα μεγάλο φάσμα ειδών, συμπεριλαμβανομένων συμφωνίας, όπερας, μπαλέτου, οργανικής μουσικής, μουσικής δωματίου και τραγουδιού. Έγραψε μερικά από τα πιο δημοφιλή ορχηστρικά και θεατρικά μουσικά έργα στο σύγχρονο κλασικό ρεπερτόριο, όπως τα μπαλέτα Η Λίμνη Των Κύκνων, Η Ωραία Κοιμωμένη, Ο Καρυοθραύστης, Επίσης την Ουβερτούρα 1812, το Πρώτο Κοντσέρτο για Πιάνο, επτά συμφωνίες και την όπερα Ευγένιος Ονέγκιν.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
25/04/1840 Γεννιέται ο Ρώσος συνθέτης της Ρομαντικής Εποχής Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι (1840-1893). Έγραψε μουσική σε ένα μεγάλο φάσμα ειδών: συμφωνία, όπερας, μπαλέτο, οργανική μουσική, μουσική δωματίου και τραγουδι. Γεννήθηκε σε μια μεσοαστική οικογένεια. Η οικογένεια του τον προόριζε για δημόσιο υπάλληλο και του παρείχε την αντίστοιχη εκπαίδευση. Όμως αποφάσισε να ακολουθήσει σταδιοδρομία στη μουσική. Το 1862 μπήκε στο Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης, απ’ όπου αποφοίτησε το 1865. Η εκπαίδευση και οι επιρροές του από τη δυτική μουσική, συνέβαλαν στο να ξεχωρίσει από την «Ομάδα των Πέντε». Πολλά ορχηστρικά και θεατρικά έργα όπως «Η Λίμνη Των Κύκνων», «Η Ωραία Κοιμωμένη», «Ο Καρυοθραύστης», η «Ουβερτούρα 1812», το «Πρώτο Κοντσέρτο για Πιάνο», επτά συμφωνίες, και η όπερα «Ευγένιος Ονέγκιν», του έγιναν από τα πιο δημοφιλή στο σύγχρονο κλασικό ρεπερτόριο.
Δημοσίευση • 9 φωτογραφίες
26 Απριλίου 1798 Γεννιέται ο μεγάλος Γάλλος, ρομαντικός ζωγράφος, Ευγένιος Ντελακρουά (Ferdinand Victor Eugène Delacroix, 1798-1863). Είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ιμπρεσιονισμού. Το έργο του, εμπνευσμένο από την Ελληνική και τη Γαλλική Επανάσταση, καθώς και από ένα ταξίδι στο Μαρόκο, επηρέασε τη ζωγραφική, γενικά. Γεννήθηκε στο Σαρεντόν-Σαιν-Μορίς κοντά στο Παρίσι. Ο πατέρας του, Σαρλ Ντελακρουά, ήταν υπουργός Εξωτερικών του Διευθυντηρίου. Εικάζεται ότι πραγματικός πατέρας του ήταν ο Ταλλεϋράνδος, ένας διάσημος διπλωμάτης, στον οποίο ο Ευγένιος έμοιαζε και στο πρόσωπο και στο χαρακτήρα. Όταν ήταν επτά χρονών, πέθανε ο πατέρας του και εννιά χρόνια μετά και η μητέρα του. Το 1815, μαθήτευσε δίπλα στο ζωγράφο Πιέρ-Ναρκίς Γκερέν (1774-1833). Το 1816 μπήκε στην Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1822 παρουσίασε στο Σαλόνι του Παρισιού το έργο του «Η βάρκα του Δάντη» και το 1824 τη «Σφαγή της Χίου», που εμπνεύστηκε από το πραγματικό γεγονός, από την Ελληνική Επανάσταση. Μάλιστα ο πίνακας αυτός αγοράστηκε από τη Γαλλική κυβέρνηση έναντι 6000 νομισμάτων. Το 1825 ταξίδεψε στην Αγγλία. Επισκέφθηκε γκαλερί και θέατρα και επηρεάστηκε από τον αγγλικό πολιτισμό. Έκανε την εικονογράφηση, με 17 λιθογραφίες, μιας Γαλλικής έκδοσης του Φάουστ. Εικονογράφησε και άλλα έργα του Σαίξπηρ και του Σκοτ. Το 1827 παρουσίασε στο Σαλόνι του Παρισιού, το έργο του «ο Θάνατο του Σαρδανάπαλου» εμπνευσμένο από την ποίηση του Λόρδου Μπάυρον. Το 1830, το έργο του «Η Ελευθερία οδηγεί το Λαό», εμπνευσμένο από τη Γαλλική Επανάσταση, αγοράστηκε από τη Γαλλική κυβέρνηση, αλλά αποσύρθηκε από την κοινή θέα, λόγω των αντιδράσεων κάποιων αξιωματούχων, που θεωρούσαν επικίνδυνη την ιδέα της ελευθερίας. Το 1832 ταξίδεψε στο Μαρόκο, όπου ο αρχαίος και εξωτικός πολιτισμός των αράβων τον ενέπνευσε για νέα σπουδαία έργα, όπως «Οι Φανατικοί της Τανγκέρης» (1837-1838), «Ο Σουλτάνος του Μαρόκου και η Ακολουθία του» (1845), «Κυνήγι Λιονταριών» (1854) κ ά. Το 1833 ζωγράφισε τις τοιχογραφίες στο βασιλικό δωμάτιο του παλατιού των Βουρβόνων. Στη συνέχεια, μέχρι το 1861, ζωγράφισε για το Λούβρο και το Ιστορικό Μουσείο στις Βερσαλλίες. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση του 1848, ο Ναπολέων Γ΄ επέτρεψε την δημόσια εμφάνιση του έργου «Η Ελευθερία οδηγεί το λαό». Σήμερα εκτίθεται στο μουσείο του Λούβρου. Άλλα έργα του, εμπνευσμένα από την Ελληνική Επανάσταση, είναι: «Η Σφαγή της Χίου», «Έφιππος Έλληνας αγωνιστής», «Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου» και «Η Μάχη του Γκιαούρη με τον Πασά». Το 1855 εξέθεσε 48 πίνακες στην Διεθνή Έκθεση Παρισιού και έγινε δεκτός στην Ακαδημία μετά από την όγδοη αίτησή του. Πέθανε το 1863 στο Παρίσι.
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
27 Απριλίου 1921 Γεννιέται ο ολλανδός ζωγράφος , γλύπτης και ποιητής Christiaan Karel Appel (1921-2006). Ένας από τους ιδρυτές του avant-garde κινήματος Cobra το 1948. Ήταν επίσης, σημαντικός γλύπτης με έργα που παρουσιάζονται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο Midtown του Μανχάταν και σε άλλα μουσεία σε όλο τον κόσμο. Γεννήθηκε στο Άμστερνταμ. Ο πατέρας του, Jan Appel, ήταν κουρέας Και είχε τρία αδέλφια. Στα δεκατέσσερα άρχισε να ζωγραφίζει. Στα δεκαπέντε ο θείος του Karel Chevalier, ερασιτέχνης ζωγράφος, του χάρισε ένα καβαλέτο και ένα σετ χρώματα και του έκανε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής. Στη διάρκεια της κατοχής, σπούδασε στο Rijksakademie van Beeldende Kunsten. Εκεί γνωρίστηκε με τον ζωγράφο Corneille, με τον οποίο έγιναν στενοί φίλοι. Οι γονείς του τον έδιωξαν από το σπίτι για να μην τον συλλάβουν οι Γερμανοί και τον στείλουν σε στρατόπεδο εργασίας, αλλά και επειδή διαφωνούσαν με την επιλογή του να γίνει ζωγράφος. Το 1946 παρουσίασε δουλειά του στο Groningen. Το 1949 συμμετείχε με άλλους καλλιτέχνες του CoBrA, στο μουσείο Stedelijk του Άμστερνταμ. Η έκθεση δημιούργησε σκάνδαλο και πολλές αντιρρήσεις στον τύπο και το κοινό. Το 1947 ξεκίνησε τη γλυπτική με όλα τα είδη των χρησιμοποιημένων υλικών (στην τεχνική της συναρμολόγησης) και τα ζωγράφισε σε φωτεινά χρώματα. Μαζί με άλλους νέους ζωγράφους, εντάχθηκε στη Experimentele Groep στην Ολλανδία Η νέα τέχνη του ομίλου CoBrA δεν ήταν δημοφιλής στην Ολλανδία, αλλά βρήκε μεγάλη απήχηση και ευρεία υποδοχή στη Δανία. Σαν αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης και των Ολλανδικών αντιδράσεων, ο Appel μετακόμισε στο Παρίσι, το 1950. Ανέπτυξε διεθνή φήμη, ταξιδεύοντας στο Μεξικό, τις ΗΠΑ, τη Γιουγκοσλαβία και τη Βραζιλία. Έζησε επίσης στη Νέα Υόρκη και τη Φλωρεντία. Το 1954, παρουσίασε έργα του στην γκαλερί Martha Jackson. Τον επόμενο χρόνο, ο πίνακας του «Child and the Beast II» (1951) συμπεριλήφθηκε στην έκθεση « Η Νέα Δεκαετία στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης» Μετά το 1990 έγινε πολύ πιο δημοφιλής στην Ολλανδία. Έκανε εκθέσεις στο Άμστερνταμ και τις Βρυξέλλες. Το Μουσείο CoBrA στο Amstelveen διοργάνωσε αρκετές εκθέσεις με έργα του. Έγινε ο πιο διάσημος καλλιτέχνης της CoBrA στην Ολλανδία
Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες
27 Απριλίου 1656 Πεθαίνει ο Ολλανδός ζωγράφος της Χρυσής ολλανδικής εποχής στη ζωγραφική, Χέρριτ φαν Χόντχορστ (1592-1656). Ήταν ο κορυφαίος ζωγράφος πορτραίτων της εποχής του. Ήταν παραγωγικός καλλιτέχνης. Οι πιο ελκυστικοί του πίνακες είναι αυτοί στους οποίους υιοθετεί το ύφος του Καραβάτζιο, συχνά σκηνές ταβέρνας με μουσικούς, χαρτοπαίκτες και άτομα που δειπνούν. Ήταν πολύ επιδέξιος στην τεχνική του “κιαροσκούρο”, συχνά ζωγραφίζοντας σκηνές οι οποίες φωτίζονται μόνον από ένα κερί. Γεννήθηκε στην Ουτρέχτη και ήταν γιος ζωγράφου διακοσμήσεων. Εκπαιδεύτηκε στη ζωγραφική από τον πατέρατου και στη συνέχεια από τον Άμπραχαμ Μπλούμερτ (1566-1651) Τελειώνοντας την εκπαίδευσή του ταξίδεψε στην Ιταλία, στη Ρώμη, το 1616. Εκείνη την εποχή ταξίδευαν στην Ιταλία πολλοί ζωγράφοι από την Ουτρέχτη. Στη Ρώμη έρχονταν σε επαφή με τη σύχρονή, για την εποχή, τέχνη, η οποία τους επηρέασε. Κυρίως του επηρέασε η επαφή με το έργο του Καραβάτζιο, απ’ όπου πήραν και το όνομα «Καραβατζιστές της Ουτρέχτης» Στη Ρώμη ζωγράφισε τον «Ιησού ενώπιον του Αρχιερέα», στο ανάκτορο του Βιντσέντσο Τζουστινιάνι, όπου διέμεινε. Έγινε γνωστός για την απεικόνιση σκηνών με τεχνητό φωτισμό και απέκτησε το προσωνύμιο «Γκεράρντο της νύχτας». Ο Καρδινάλιος Σκιπιόνε Μποργκέζε έγινε ένας ακόμη σημαντικός πάτρονάς του, που του εξασφάλισε σημαντικές παραγγελίες στο Σαν Σιλβέστρο ντέλλα Μαρίρο, το Μοντεκομπάτρι και τη Σάντα Μαρία ντέλλα Βιττόρια της Ρώμης. Εργάστηκε, επίσης, και για τον Κόζιμο Β΄ των Μεδίκων. Το 1620 επέστρεψε στην Ουτρέχτη. Γρήγορα δημιούργησε μεγάλη φήμη, στην Ολλανδία αλλά και στο εξωτερικό. Το 1623 παντρεύτηκε. Την ίδια χρονιά έγινε επικεφαλής της Συντεχνίας του Αγίου Λουκά στην Ουτρέχτη. Γρήγορα έγινε «της μόδας» και απέκτησε θαυμαστές και πελάτες Άγγλους και άλλους ευγενείς. Το 1626, προσκάλεσε σε δείπνο τον Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς και τον ζωγράφισε ως τον έντιμο άνθρωπο που αναζητούσε ο Διογένης ο Κυνικός. Η βασίλισσα Ελισάβετ της Βοημίας, αδελφή του Καρόλου Α΄ της Αγγλίας, που ήταν εξόριστη στην Ολλανδία, τον προσέλαβε για προσωπικό της ζωγράφο, αλλά και για να διδάξει την τέχνη στα παιδιά της. Μέσω αυτής έγινε γνωστός στον Κάρολο, ο οποίος τον προσκάλεσε στην Αγγλία. Εκεί ζωγράφισε πορτραίτα, ένα πιο οικείο ομαδικό πορτρέτο με τα «τέσσερα μεγαλύτερα παιδιά του βασιλιά της Βοημίας» και ένα μεγάλο αλληγορικό πίνακα, με τον Κάρολο και τη σύζυγό του ως τους θεούς Απόλλωνα και Άρτεμη μέσα στα σύννεφα να υποδέχονται τον Τζωρτζ Βίλλιερς, 1ο Δούκα του Μπάκιγχαμ, τον οποίο απεικονίζει ως Ερμή και φύλακα των παιδιών του βασιλέα της Βοημίας. Μετά την επιστροφή του στην Ουτρέχτη, συνέχισε να ζωγραφίζει για τον Κάρολο. Το 1631 ζωγράφισε ένα μεγάλο πίνακα με τον βασιλέα και τη βασίλισσα της Βοημίας και όλα τους τα παιδιά. Ζωγράφισε ακόμα, μερικούς πίνακες με σκηνές από την Οδύσσεια για τον Λόρδο Ντόρτσεστερ και ορισμένους άλλους με γεγονότα από τη Δανική ιστορία για λογαριασμό του Χριστιανού Δ΄ της Δανίας. Ζωγράφισε, επίσης, το πορτρέτο της κόρης του βασιλιά, κόμισσας Λεονόρα, όσο αυτή βρισκόταν στη Χάγη. Άνοιξε και δεύτερο εργαστήριο στη Χάγη, όπου ζωγράφιζε πορτραίτα και δίδασκε σχέδιο.
Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες
27 Απριλίου 1824 Γεννιέται ο Γάλλος ζωγράφος Gustave Boulanger (Gustave Clarence Rodolphe Boulanger, 1824-1888). Γνωστός για τα κλασικά και ανατολίτικα θέματα του. Γεννήθηκε στο Παρίσι το 1824..Στα 14 έμεινε ορφανός. Μεγάλωσε σε ένα θείο του. Μαθήτευσε δίπλα στο ζωγράφο Pierre-Jules Jollivet (1794-1871) και στη συνέχεια, το 1840, στον Ιπολίτ-Πωλ Ντελαρός (1797-1856). Μετά από την επίσκεψη του στην Αλγερία, το 1845, το ενδιαφέρον του στράφηκε σε Ανατολίτικα θέματα. Αργότερα, σπουδάζοντας στη Σχολή Καλών Τεχνών, στη Ρώμη, επισκέφτηκε την Πομπηία, του έδωσε επίσης πολλές ιδέες για μελλοντικούς πίνακες. Επισκέφθηκε ακόμα, την Ελλάδα και τη Βόρεια Αφρική που έγιναν με τη σειρά τους πηγές εμπνευσης για τον Boulanger Οι πίνακές του αποτελούν σημαντικά παραδείγματα ακαδημαϊκής τέχνης της εποχής, ιδιαίτερα της ζωγραφικής ιστορίας . Οι πίνακές του αντικατοπτρίζουν την προσοχή του στις πολιτιστικά σωστές λεπτομέρειες και δεξιότητες στην απόδοση της γυναικείας μορφής. Το 1849 πήρε το Prix de Rome με τον πίνακα του Οδυσσέα , ένα έργο το οποίο συνδυάζει μια κλασσική προσέγγιση με τις οριζόντιες παραστάσεις. Άλλα σημαντικά έργα του είναι: το «Μαυριτανικό Καφέ» (1848), το «Cesar στο Rubicon» (1865), το «Βόλτα στην Οδό των Τάφων», το «Πομπηία» (1869) και «Η Αγορά Σκλάβων» (1888). Τιμήθηκε με πολλά μετάλλια. Το 1882 έγινε μέλος του Institut de France, όπου έγινε ένας σημαντικός δάσκαλος. .
Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες
28/04/1961 Πεθαίνει ο Γιάννης Κορδάτος, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες μαρξιστές ιστορικούς, με πλούσια βιβλιοπαραγωγή γύρω από το εργατικό και αγροτικό κίνημα, αλλά και την γενική ιστορία της Ελλάδας (από την αρχαιότητα ως τις αρχές του 20ου αιώνα). Γεννήθηκε το 1891 στη Ζαγορά Πηλίου. Υπήρξε στέλεχος του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ, μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής (1920-1927), καθώς και Γραμματέας της ΚΕ (1922-1924). Στο διάστημα 1921-1924 διετέλεσε ακόμη διευθυντής του Ριζοσπάστη. Το Μάρτη του 1927 (3ο Έκτακτο Συνέδριο) διαγράφτηκε από το ΚΚΕ, λόγω αρθογραφίας του «εις την αντικομματικήν εφημερίδα “Ρεβολυσιόν Προλεταριέν” της εκτός του γαλλικού κόμματος δεξιάς, ανταποκρίσεως στρεφόμενης κατά του Κόμματος», καθώς και για το ότι βρισκόταν «επί ολόκληρα έτη εκτός της κομματικής ζωής και δράσεως» (βλ. ΚΚΕ «Επίσημα Κείμενα», τ.2ος, σελ.250). Συνελήφθη το 1940 για αντιφασιστική αρθογραφία και ξανά το Δεκέμβρη του 1944 από τους Άγγλους. Στη διάρκεια του Εμφυλίου φυλακίστηκε και εξορίστηκε. Μετά το 1950 δραστηριοποιήθηκε στο χώρο της ΕΔΑ.(902.gr) Ο Γ. Κορδατος
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
29 Απριλίου 1863 Γεννιέται ο ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης (1863-1933). Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές της σύγχρονης. εποχής. Η ποίηση του κατέκτησε μια σημαντική θέση στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, μετά τις μεταφράσεις έργων του στα Γαλλικά, Αγγλικά Γερμανικά και σε άλλες γλώσσες. Αναφέρεται συχνά «ο Αλεξανδρινός» επειδή γεννήθηκε και έζησε στην Αλεξάνδρεια. Ήταν το ένατο παιδί του Πέτρου-Ιωάννη Καβάφη, μεγαλέμπορου βαμβακιού και της Χαρίκλειας Φωτιάδη που καταγόταν από παλιά Φαναριώτικη οικογένεια μεγαλεμπόρων και κοινοτικών επιτρόπων της Κωνσταντινούπολης. Οι γονείς του εγκατέλειψαν την Κωνσταντινούπολη και εγκαταστάθηκαν στην Αλεξάνδρεια το 1850. Στην Αλεξάνδρεια διδάχτηκε Αγγλικά, Γαλλικά και Ελληνικά, με δάσκαλο στο σπίτι. Στη συνέχεια φοίτησε για δύο χρόνια περίπου στο Ελληνικό Εκπαιδευτήριο της Αλεξάνδρειας. Το 1870, ο πατέρας του πέθανε και η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο μέχρι το 1876. Το 1879 ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη το 1897 στο Παρίσι και το 1903 στην Αθήνα. Άλλαξε διάφορα επαγγέλματα, όπως του δημοσιογράφου στην εφημερίδα «Τηλέγραφος» (1886), του μεσίτη στο Χρηματιστήριο Βάμβακος (1888) και του άμισθου γραμματέα στο Γραφείο Αρδεύσεων (1889-1892) όπου και θα προσληφθεί ως έκτακτος έμμισθος υπάλληλος το 1892 και θα εργαστεί μόνιμα εκεί επί τριάντα χρόνια, μέχρι το 1922, φτάνοντας στο βαθμό του υποτμηματάρχη. Το 1932, ο Καβάφης, άρρωστος από καρκίνο του λάρυγγα, πήγε για θεραπεία στην Αθήνα, όπου παρέμεινε αρκετό διάστημα, Επιστρέφοντας όμως στην Αλεξάνδρεια, η κατάστασή του χειροτέρεψε. Μπήκε στο Νοσοκομείο της Ελληνικής Κοινότητας, όπου και πέθανε στις 29 Απριλίου του 1933, τη μέρα που συμπλήρωνε 70 χρόνια ζωής. Το έργο του Καβάφη, περιλαμβάνει συνολικά 154 ποιήματα, που αναγνωρίζει ο ίδιος, 37 αποκηρυγμένα ποιήματά, τα περισσότερα νεανικά, σε γλώσσα ρομαντική καθαρεύουσα, 75 κρυμμένα, δηλαδή ποιήματα που βρέθηκαν τελειωμένα στα χαρτιά του και 30 ατελή. Ο ίδιος είχε κατατάξει τα ποιήματά του σε τρεις κατηγορίες: ιστορικά, φιλοσοφικά και ερωτικά ή αισθησιακά. Ένα σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα του ποιητή: Εἶμαι Κωνσταντινουπολίτης τὴν καταγωγήν, ἀλλὰ ἐγεννήθηκα στὴν Ἀλεξάνδρεια — σ’ ἕνα σπίτι τῆς ὁδοῦ Σερίφ• μικρὸς πολὺ ἔφυγα, καὶ ἀρκετὸ μέρος τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας τὸ πέρασα στὴν Ἀγγλία. Κατόπιν ἐπισκέφθην τὴν χώραν αὐτὴν μεγάλος, ἀλλὰ γιὰ μικρὸν χρονικὸν διάστημα. Διέμεινα καὶ στὴ Γαλλία. Στὴν ἐφηβικήν μου ἡλικίαν κατοίκησα ὑπὲρ τὰ δύο ἔτη στὴν Κωνσταντινούπολη. Στὴν Ἑλλάδα εἶναι πολλὰ χρόνια ποὺ δὲν ἐπῆγα. Ἡ τελευταία μου ἐργασία ἦταν ὑπαλλήλου εἰς ἕνα κυβερνητικὸν γραφεῖον ἐξαρτώμενον ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖον τῶν Δημοσίων Ἔργων τῆς Αἰγύπτου. Ξέρω Ἀγγλικά, Γαλλικὰ καὶ ὁλίγα Ἰταλικά.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.
Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.
Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.
Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.
29 Απριλίου 1980 Πεθαίνει ο Άγγλος σκηνοθέτης Άλφρεντ Χίτσκοκ (Άλφρεντ Τζόζεφ Χίτσκοκ, 1899-1980). Πρωτοπόρος σε διάφορες τεχνικές σχετικά με τα θρίλερ περιπέτειας και τα ψυχολογικά θρίλερ, αναφέρεται συχνά και ως «Μαιτρ του Σασπένς». Γεννήθηκε στο Ιστ Εντ του Λονδίνου. Φοίτησε στη τεχνική σχολή «School of Engineering and Navigation», όπου διδάχτηκε μηχανική, ηλεκτρολογία, ακουστική και ναυπηγική. Για βιοποριστικούς λόγους εργάστηκε σε μια τηλεγραφική εταιρεία. Παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Το 1920 έπιασε δουλειά σαν σχεδιαστής τίτλων αρχής, για ταινίες, σε κινηματογραφικό στούντιο στο Λονδίνο, το οποίο ήταν παράρτημα της αμερικανικής Famous Players-Lasky της Paramount Pictures. Δύο χρόνια μετά, ο σκηνοθέτης της ταινίας «Always Tell Your Wife» αρρώστησε και ζητήθηκε από τον Χίτσκοκ να τον αντικαταστήσει για να ολοκληρωθεί η ταινία. Οι παραγωγοί εντυπωσιάστηκαν από το αποτέλεσμα. Στη συνέχεια του ανέθεσαν να γυρίσει την ταινία «Ο Αριθμός 13», που ήταν η πρώτη του ταινία, ουσιαστικά. Όμως το στούντιο έκλεισε και ο Χίτσκοκ προσλήφθηκε ως σεναριογράφος και σχεδιαστής τίτλων στην Gainsborough Pictures. Το 1925 σκηνοθέτησε το «Pleasure Garden». Συνέχισε μια επιτυχημένη καριέρα στο Βρετανικό κινηματογράφο, με βουβές και ομιλούσες ταινίες, όπως τα «39 σκαλοπάτια», «Ο άνθρωπος που ήξερε πολλά», «Σαμποτάζ», αποκτώντας τη φήμη του καλύτερου σκηνοθέτη. Όταν ξεκίνησε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, μετακόμισε στην Αμερική. Το 1939 δοκίμασε να γυρίσει ταινίες στο Χόλυγουντ. Έκλεισε επταετές συμβόλαιο με τον παραγωγό Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ, ο οποίος του ανέθεσε την ταινία «Ρεβέκκα», η οποία τελικά κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας το 1940. Το 1955 έγινε Αμερικανός πολίτης και τον ίδιο χρόνο συμφώνησε να προλογίζει μια τηλεοπτική σειρά με τίτλο «Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει», η οποία παιζόταν για δέκα χρόνια. Προτάθηκε πέντε φορές για Όσκαρ σκηνοθεσίας, χωρίς να το πάρει και για τις ταινίες: «Ρεβέκκα» 1941, «Στον ίσκιο του θανάτου» 1945, «Ναυαγοί» 1946, «Νύχτα Αγωνίας» 1946, «Σιωπηλός Μάρτυς» 1955 και «Ψυχώ» 1961. Πέθανε στο Λος Άντζελες.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
Ο Εντουάρ ΜΑΝΕ (Édouard Manet, 23 Ιανουαρίου 1832 – 30 Απριλίου 1883) Ο Μανέ συνδέθηκε με τους ΙΜΠΡΕΣΙΟΝΙΣΤΕΣ ζωγράφους μεταξύ των οποίων ο Εντγκάρ Ντεγκά, ο Κλωντ Μονέ, ο Πωλ Σεζάν, ο Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ και ο Καμίλ Πισαρό. Στην πραγματικότητα, αν και διαπνέονταν από κοινές πεποιθήσεις και το έργο του Μανέ αποτέλεσε σημαντική επιρροή για τους ιμπρεσιονιστές, ο ίδιος ο Μανέ δεν συμμετείχε στις εκθέσεις τους ούτε και επιθυμούσε να εκλαμβάνεται ως εκπρόσωπος του κινήματος. Είναι γεγονός πως και ο Μανέ δέχτηκε με τη σειρά του επιδράσεις από τους ιμπρεσιονιστές και ιδιαίτερα από τον Μονέ. Πολλά έργα του ακολούθησαν την ιμπρεσιονιστική τεχνοτροπία και τις τεχνικές που χρησιμοποιούσαν οι ιμπρεσιονιστές. Εκτός από τους ιμπρεσιονιστές, το έργο του Μανέ υπερασπίστηκαν δημόσια και άλλες προσωπικότητες όπως οι λογοτέχνες Εμίλ Ζολά, Στεφάν Μαλαρμέ και Σαρλ Μπωντλαίρ. Ιδιαίτερα δημοφιλή είναι και τα πορτραίτα που φιλοτέχνησε ο Μανέ για τους Ζολά και Μαλαρμέ.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
30/04/1911 Γεννιέται ο ποιητής Νίκος Γκάτσος ΑΜΟΡΓΟΣ Πόσο πολὺ σὲ ἀγάπησα ἐγὼ μονάχα τὸ ξέρω Ἐγὼ ποὺ κάποτε σ᾿ ἄγγιξα μὲ τὰ μάτια τῆς πούλιας Καὶ μὲ τὴ χαίτη τοῦ φεγγαριοῦ σ᾿ ἀγκάλιασα καὶ χορέψαμε μὲς στοὺς καλοκαιριάτικους κάμπους Πάνω στὴ θερισμένη καλαμιὰ καὶ φάγαμε μαζὶ τὸ κομένο τριφύλλι Μαύρη μεγάλη θάλασσα μὲ τόσα βότσαλα τριγύρω στὸ λαιμὸ τόσα χρωματιστὰ πετράδια στὰ μαλλιά σου.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.
Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.
1η Μαΐου 1811 Γεννιέται ο σατιρικός ποιητής Ανδρέας Λασκαράτος (1811-1901). Σημαντικός ποιητής και πεζογράφος. το έργο του παραμένει διαχρονικό έως σήμερα. Γεννήθηκε στο Ληξούρι, στην Κεφαλονιά. Διδάχτηκε τα πρώτα του γράμματα, στη Σχολή του Κάστρου, κοντά στον Νεόφυτο Βάμβα (1770-1856). Σε ηλικία 21 χρονών, ο θείος του Δελαδέτσιμας τον διόρισε γραφέα στη Γερουσία στην Κέρκυρα. Και επειδή τον προόριζε για δικαστή, τον έγραψε στη Νομική Σχολή του Ιόνιου Πανεπιστήμιου. Επιστρέφοντας στην Κεφαλονιά, εργάστηκε για λίγο καιρό, πρωτοκολλητής του Ειρηνοδικείου. Παραιτήθηκε και ταξίδεψε στην Πίζα και το Παρίσι για νομικές σπουδές. Το 1839 επέστρεψε στην Κεφαλονιά. Άσκησε το επάγγελμα του νομικού για τρία χρόνια. Μετά το θάνατο του πατέρα του και λόγω οικογενειακών υποθέσεων, προσπάθησε να στραφεί στη δικηγορία όμως η Γερουσία δεν του έδωσε άδεια. Ήταν παντρεμένος με την Πηνελόπη Κοργιαλένειου, από γνωστή και εύπορη οικογένεια του νησιού, με την οποία απέκτησε δύο γιους και εφτά κόρες. Ταξίδεψε στην Κρήτη, όπου μελέτησε τα λαϊκά τραγούδια της και το γλωσσικό ιδίωμα. Πήγε επίσης σε Αθήνα, Σύρο, Κόρινθο, Πάτρα, και Μεσολόγγι. Υπήρξε μαθητής του Ανδρέα Κάλβου. Επίσης γνώρισε τον Διονύσιο Σολωμό. Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, την ποίηση και έγινε γνωστός ως λιβελογράφος. Εξέδωσε αρκετές σατιρικές εφημερίδες όπως ο «Λύχνος». Με τα κείμενα του καυτηρίαζε την ανηθικότητα, την αδικία, την υποκρισία, την ανικανότητα των πολιτικών και πολεμούσε τις θρησκευτικές προλήψεις και κύρια τις αυθαιρεσίες της θρησκευτικής αρχής. Στις 2 Μαρτίου 1856 στην αγγλοκρατούμενη τότε Κεφαλονιά, ο μητροπολίτης Κεφαλονιάς Σπυρίδωνας Κοντομίχαλος, αφορίζει τον Ανδρέα Λασκαράτο, για το βιβλίο του: «Τα μυστήρια της Κεφαλονιάς», αλλά και το ίδιο το βιβλίο. Ο Λασκαράτος καταφεύγει στη Ζάκυνθο αλλά στις 16 Μαρτίου 1856 αφορίζεται και εκεί, από τον μητροπολίτη της, Νικόλαο Κοκκίνη. Πέθανε στο Αργοστόλι. Κυριότερα έργα του είναι: «Στιχουργήματα» 1872, «Τα μυστήρια της Κεφαλονιάς» 1872, «Ιδού ο άνθρωπος ή ανθρώπινοι χαρακτήρες» 1874, «Ποιήματα και ανέκδοτα» 1884, «Οι καταδρομές μου εξαιτίας του «Λύχνου»» 1888, «Απόκριση στον αφορισμό» 1908 «Αυτοβιογραφία» 1912
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
Γιάννης Ρίτσος – Ἐπιλογικό “Νὰ μὲ θυμόσαστε – εἶπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρὶς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σὲ πέτρες κι ἀγκάθια, γιὰ νὰ σᾶς φέρω ψωμὶ καὶ νερὸ καὶ τριαντάφυλλα. Τὴν ὀμορφιὰ Ποτές μου δὲν τὴν πρόδωσα. Ὅλο τὸ βιός μου τὸ μοίρασα δίκαια. Μερτικὸ ἐγὼ δὲν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ᾿ ἕνα κρινάκι τοῦ ἀγροῦ τὶς πιὸ ἄγριες νύχτες μας φώτισα. Νὰ μὲ θυμᾶστε.” 1 Μαΐου 1909 Γεννιέται ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος (1909-1990). Μέγιστος ποιητής με διεθνή ακτινοβολία. Με ένα τεράστιο έργο που περιλαμβάνει περισσότερες από 100 ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα και μελέτες, πολλές μεταφράσεις, χρονογραφήματα και άλλα δημοσιεύματα. Από παιδί ακόμα στράφηκε προς τις τέχνες. Ζωγράφιζε, έμαθε πιάνο, έγινε χορευτής, αλλά τον κέρδισε η ποίηση. Από το ξεκίνημα του, ακόμα, έστειλε τα ποιήματά του, όπως οι περισσότεροι ποιητές τότε, στον Κωστή Παλαμά, για να τα κρίνει και ο Παλαμάς του απάντησε με το τετράστιχο: «Το ποίημά σου το πικρό το ζουν ιχώρ κι αιθέρας καθάριος όρθρος της αυγής, μηνάει το φως της μέρας. Σε μια φρικίαση τραγική χαμoγελάει μιας πλάσης ρυθμός. Παραμερίζουμε ποιητή για να περάσεις» Εκτός από μέγιστος ποιητής, υπήρξε και λαϊκός αγωνιστής. Επαναστάτης. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση μέσα από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ήταν μέλος του ΚΚΕ μέχρι το τέλος της ζωής του. Για την προσφορά του στους αγώνες του Ελληνικού λαού, το κράτος τον τίμησε με εξορία, την περίοδο 1948-1952, στη Λήμνο, τη Μακρόνησο και τον Αϊ Στράτη και την περίοδο της Χούντας, στη Γυάρο και μετά στη Λέρο. Για την ποίηση του τιμήθηκε με το Α’ Κρατικό Βραβείο ποίησης, για το έργο «Σονάτα του σεληνόφωτος». Το 1975 προτάθηκε για το Νόμπελ Λογοτεχνίας αλλά δεν το πήρε. Το 1977 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Λένιν, για την Ειρήνη. Ποιήματα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Επίσης ποιήματα του έχουν μελοποιηθεί από Μίκη Θεοδωράκη, Θάνο Μικρούτσικο, Χρήστο Λεοντή και άλλους συνθέτες.
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
2 Μαΐου 1685 Πεθαίνει ο Ολλανδός ζωγράφος και χαράκτης Άντριεν βαν Οστάντε (1610-1685). Σημαντικός ζωγράφος της «χρυσής εποχής της Ολλανδικής ζωγραφικής» και ένας από τους σημαντικότερους χαράκτες της εποχής του. Ζωγράφισε κυρίως ρωπογραφίες, με θέματα από την καθημερινή ζωή των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων και των χωρικών. Ζωγράφισε επίσης θρησκευτικά θέματα, προσωπογραφίες και τοπία. Ήταν γιος του Γιαν Χέντρικς φαν Έιντχοφεν και της Γιάνεκε Χέντρικσεν και είχε άλλα επτά αδέλφια. Ο αδελφός του Ισαάκ βαν Οστάντε , ήταν επίσης ζωγράφος. Μαθήτευσε δίπλα στο ζωγράφο Φρανς Χαλς (1582-1666), μαζί με τον Άντριεν Μπράουβερ (1605-1638). Στη ζωγραφική του επηρεάστηκε περισσότερο από τον Μπράουβερ, παρά από το δάσκαλο του. Περίπου το 1634 έγινε μέλος της Συντεχνίας του Αγίου Λουκά του Χάαρλεμ.
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
2 Μαΐου 1900 Πεθαίνει ο Ρώσο – Αρμένιος, ρομαντικός ζωγράφος Ιβάν Αϊβαζόφσκι (1817-1900). Ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους ναυτικών θεμάτων και από τους σημαντικότερους Ρώσους καλλιτέχνες, και από τους πιο παραγωγικούς. Στην 60χρονη καριέρα του φιλοτέχνησε σχεδόν 6000 πίνακες, κυρίως θαλασσογραφίες αλλά και σκηνές μάχης, αρμενικά θέματα και προσωπογραφίες.. Ήταν πολύ δημοφιλής στη Ρωσία αλλά και στο εξωτερικό. Από τον Αντών Τσέχοφ προήλθε η φράση «Είναι άξιος του πινέλου του Αϊβαζόφσκι», που λέγεται για να περιγράψει κάτι ωραίο. Η φράση αυτή διαδόθηκε πολύ στη Ρωσία και χρησιμοποιείται ακόμα και στις μέρες μας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο λιμάνι Feodosia της Μαύρης Θάλασσας στην Κριμαία. Σπούδασε στην Αυτοκρατορική Ακαδημία των Τεχνών, στην Αγία Πετρούπολη. Το 1840 ταξίδεψε στην Ιταλία, όπου έζησε λίγο καιρό. Με την επιστροφή του στη Ρωσία διορίστηκε ως ο κύριος ζωγράφος του Ρωσικού Ναυτικού. Απέκτησε δεσμούς με την στρατιωτική και πολιτική ελίτ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και συχνά παρακολουθούσε στρατιωτικές επιχειρήσεις. Πραγματοποίησε πολλές ατομικές εκθέσεις σε Ρωσία, Ευρώπη και Αμερική και τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις. Τα περισσότερα έργα του φυλάσσονται σε μουσεία, Ρωσικά, Ουκρανικά και Αρμενικά και σε ιδιωτικές συλλογές.
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
2 Μάιος 1979 Πεθαίνει ο Αμερικανός, ελληνικής καταγωγής καλλιτέχνης Αριστόδημος Καλλής (ή Καλδής) (1899-1979). Σημαντικός καλλιτέχνης και αριστερός ακτιβιστής στη Νέα Υόρκη. Ισχυρή παρουσία στην καλλιτεχνική ζωή της ΝέαςΥόρκης, τη δεκαετία του 1950 Γεννήθηκε στην πόλη του Αταρναίου, στη Μικρά Ασία και μεγάλωσε στην Ελλάδα. Μετανάστευσε στις ΗΠΑ το 1917 και το 1930 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη. Σύντομα συνδέθηκε με αρκετούς καλλιτέχνες από την αποικία τέχνης και της Σχολής της Νέας Υόρκης. Επίσης, εντάχθηκε στην Κομμουνιστική Ένωση της Αμερικής, απ’ όπου έφυγε λίγα χρόνια μετά για να συμμετάσχει στην ίδρυση ομάδας με τίτλο «Ένωση για ένα Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα». Στη δεκαετία του 1940, έδινε διαλέξεις για την τέχνη και την αρχαιολογία, σε αίθουσα του Carnegie Hall, σε κοινό αποτελούμενο κυρίως από καλλιτέχνες. Το 1941 ο Καλλής είχε την πρώτη του εμφάνιση με πίνακα όπου εικονιζόταν ένας άνδρας στην Καλλιτεχνική Πινακοθήκη. Εκείνη τη χρονιά έγινε ο πρώτος ζωντανός αμερικανός ζωγράφος, έργο του οποίου θα προστεθεί στη συλλογή του Ιδρύματος Barnes. Τη δεκαετία του 1950 συνέχισε τις διαλέξεις, , συχνά σε συνεργασία με τον Willem de Kooning. Το 1956 συμμετείχε στην έκθεση «The Thirtyties», ανάμεσα σε κορυφαίους καλλιτέχνες. Σύμφωνα με σύγχρονους του καλλιτέχνες και μελετητές, δεν απαιτούσε κάποιο φυσικό τόπο, μια τοποθεσία για να ζωγραφίσει. Ζωγράφιζε τις ζωντανές αναμνήσεις από την πατρίδα του και αυτό είναι το κύριο θέμα σε όλο του το έργο. Από το 1979, έτος του θανάτου του μέχρι το 1985, πραγματοποιήθηκαν αρκετές εκθέσεις του έργου του..
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
02/05/1519 Πεθαίνει ένας από τους κορυφαίους ζωγράφους της Αναγέννησης, γλύπτης και εφευρέτης, ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ – γεννήθηκε σαν σήμερα το 1863 και πέθανε την ίδια ακριβώς μέρα, το 1933 Η Σατραπεία Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος για τα ωραία και μεγάλα έργα η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται· να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες, και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες. Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις (η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις), και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα, και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του, και σε προσφέρει σατραπείες, και τέτοια. Και συ τα δέχεσαι με απελπισία αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις. Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει· τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών, τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε· την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους. Αυτά πού θα στα δώσει ο Αρταξέρξης, αυτά πού θα τα βρείς στη σατραπεία· και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις. (το πορτραίτο είναι έργο του Γ. Ψυχοπαίδη)
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
01/05/1909 Γεννιέται ο κομμουνιστής ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1934 με τον τίτλο «Τρακτέρ.» Την ίδια χρονιά εντάχθηκε στο ΚΚΕ, ενώ συνεργάστηκε και με τον Ριζοσπάστη, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Γ. Σοστίρ, από αναγραμματισμό του ονόματός του. Τα γεγονότα του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη συγκλονίζουν την εργατική τάξη της χώρας μας και τον ίδιο: στις 11 Μάη στέλνει τρία από τα δεκατέσσερα θρηνητικά ποιήματά του στον Ριζοσπάστη και την επόμενη μέρα η εφημερίδα τα δημοσιεύει, με γενικό τίτλο «Μοιρολόι». Ολόκληρο το έργο θα κυκλοφορήσει λίγο αργότερα, στις 8/6/1936, με τον τίτλο «Επιτάφιος». Την περίοδο της Κατοχής ο Γ. Ρίτσος πήρε ενεργό μέρος στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση, ενώ μετά την απελευθέρωση, το 1948-1952, εξορίστηκε διαδοχικά στη Λήμνο, στη Μακρόνησο και τον Αϊ Στράτη. Μετά την απελευθέρωσή του δραστηριοποιείται μέσα από τις γραμμές της ΕΔΑ. Το 1956 τύπωσε τη Σονάτα του σεληνόφωτος, για την οποία τιμήθηκε με το Α’ Κρατικό Βραβείο ποίησης, το 1960 κυκλοφόρησε η μελοποίηση του Επιτάφιου από τον Μίκη Θεοδωράκη, ενώ το 1966 τυπώθηκε αυτοτελώς η Ρωμιοσύνη (πρώτη έκδοση το 1954), η οποία επίσης μελοποιήθηκε από τον Μ. Θεοδωράκη. Την περίοδο της Χούντας, συνελήφθη και εξορίστηκε και πάλι στη Γυάρο και μετά στη Λέρο. Υπό το βάρος της διεθνούς κατακραυγής, αλλά και λόγω της σοβαρής του ασθένειας, η Χούντα αναγκάστηκε να τον μεταφέρει από την εξορία θέτοντάς τον σε κατ’ οίκον περιορισμό μέχρι το 1970. Μετά τη μεταπολίτευση έτυχε πλήθους διακρίσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό: προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ το 1975, τιμήθηκε με το βραβείο «Λένιν» το 1977, κ.α. Παράλληλα παρέμεινε στρατευμένος στην υπόθεση του σοσιαλισμού μέσα από τις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος έως την τελευταία του πνοή στις 11 Νοεμβρίου 1990. «ΚΚΕ / τρία γράμματα – / χαραγμένα στους τοίχους των φυλακών/ μέσα στις νύχτες της παρανομίας/ χαραγμένα στις μάντρες των εργοστασίων/ σταθερά δυνατά πάνω από το θάνατο, / εκεί που τρέμει η ρίζα της ανθρώπινης ανάσας, / εκεί που ρέει στους δρόμους σαν ποτάμι ο ουρανός, / πρωί με τα πουλιά, με τις σημαίες, με τα φύλλα/ πρωί με την τίμια κραυγή. ΚΚΕ / τρία κόκκινα γράμματα – / πολύ πονέσαμε, σύντροφοι, / πολύ ξαγρυπνήσαμε/ πολύ μακριά κοιτάξαμε/ από κανέναν δεν το δανειστήκαμε το κόκκινο. / – δικό μας αίμα/ τρία κόκκινα γράμματα/ σεμνή υπογραφή του λαού μας/ στις λεωφόρους του μέλλοντος – / ο δρόμος φεύγει γρήγορα/ η Ιστορία δε γυρίζει πίσω…» (Γ. Ρίτσος, «Τρία Κόκκινα Γράμματα»)
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Γιάννης Ρίτσος: «Ανάβω στίχους για να ξορκίσω το κακό στη χώρα» – του Ν. Μπογιόπουλου
Σύνδεσμος • Ημεροδρόμος
«Στη γαλέρα της ζωής μου τράβηξα άγριο κουπί» «Δεν βλέπω γέλιο, μόνο χαμόγελα βλέπω» – είχε πει σε μια από τις πολλές τιμητικές εκδηλώσεις που έγιναν για εκείνον τα τελευταία χρόνια. «Σήμερα πλέον ο κόσμος δεν γελάει με τίποτε. Εχει πολλά προβλήματα. Δεν γελάει όπως γελούσε. Εχει ανάγκη να γελάσει, και μεγαλύτερη από παλιά, αλλά δεν γελάει. Είναι πικραμένος ο κόσμος». Σε μια τέτοια βραδιά προς τιμήν του στον Κορυδαλλό, είχε πει: «Καλοί μου άνθρωποι… Πρέπει να κουραστήκατε απ’ αυτήν την ακατάσχετη βεγγολογία – εγώ πάντως κουράστηκα. Το χάρηκα, αλλά κουράστηκα. Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι έκανα πάρα πολύ σπουδαία πράγματα στην καριέρα μου. Για ένα πράγμα, όμως, σας διαβεβαιώ: ότι στη γαλέρα της ζωής μου τράβηξα άγριο κουπί»… και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Πώς να μην αγαπήσεις έναν τέτοιο άνθρωπο! ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ ”Έφυγε” σαν σήμερα το 2011
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
“Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει” Μια εξαιρετική ανάρτηση από την Aristea Seremeti για το ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟ που γεννήθηκε σαν χθες Πρωτομαγιά το 1909 Καθότι άνθρωπος στραβός κι ανάποδος, αγάπησα έναν σπουδαίο ποιητή από μια πεζή φράση του, από μια ρήση του που μού “μίλησε” και μ “άγγιξε”, που θα έλεγα πως μ αποπλάνησε, με ξελόγιασε ας το πούμε . Γιατί πάντα πίστευα και πιστεύω πως οι λέξεις δεν είναι άψυχες, πως είναι οντότητες, υπάρξεις που δείχνουν πορείες, που δηλώνουν, που αγαπούν, που εκμυστηρεύονται, που κοινωνούν τ ανθρώπινα, που έχουν ταυτότητα, που είναι δίαυλοι κι αγγεία που φέρουν αίμα, πα να πει ζωή . Κι αυτό καλά το γνώριζε ο Ποιητής που μού δωσε αυτή την ομορφιά, αυτή την αλήθεια στα 12 μου χρόνια . Το έναυσμα εδόθη . Άρχισα να ψάχνω τη ζωή του ποιητή, να μάθω ποιος ήταν, ν αναζητώ ό,τι τον αφορούσε . Γεννήθηκε Πρωτομαγιά στη Μονεμβασιά .Μια εργατική Πρωτομαγιά αναμφισβήτητα .Έζησε με συνέπεια, με πάθος, με δημιουργική μανία οίστρου για τις λέξεις, πάντα σε συμφωνία, σε συνέπεια λόγου και πράξης . Έντιμος ιδεολόγος, συνεπής ονειροπόλος, λοιπόν . Στάθηκα στα παιδικά του χρόνια, εκεί που σμιλεύεται ο κορμός μας, η σπονδυλική μας στήλη, η ραχοκοκαλιά μας και οι ισορροπίες μας . Έγραφε από τα 7 του χρόνια .Τα τετράδιά του ήταν γεμάτα ζωγραφιές .Και συχνά στο μάθημα έστεκε όρθιος τιμωρία γιατί προτιμούσε να παίζει αντί να παρακολουθεί : “Έφτιαχνα μαργαρίτες και παπαρούνες, σβήνοντας τους αριθμούς”, έλεγε . Ατίθασος, λοιπόν . Μετά η ασθένεια, η φυματίωση .Σανατόριο Σωτηρία .Εκεί παίζει πιάνο , ένα πιάνο με ουρά τυγχάνει να είναι στην αίθουσα υποδοχής και κατεβαίνει ακούγοντάς τον η Μ.Πολυδούρη η οποία επίσης νοσηλεύεται .Έτσι γνωρίστηκαν κι αντάλλασσαν ποιήματα, αυτή ήταν η μοναδική τους εκεί παρηγορία . “Έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει” . Μεταφέρεται στην Καψαλώνα Χανίων όπου οι συνθήκες είναι άθλιες : “Στην Καψαλώνα ένιωσα πρώτη φορά τον εαυτό μου σαν εντολοδόχο, τον υπεύθυνο ενός κόσμου” . Μαχητής, μπροστάρης λοιπόν . Τρακτέρ, Γράμματα για το Μέτωπο στον Ριζοσπάστη, Επιτάφιος, Τραγούδι της αδελφής μου : “Ό,τι αγάπησα μού το πήρε ο θάνατος και η τρέλα” – στο ψυχιατρείο νοσηλεύτηκε ο πατέρας του αλλά και η αδελφή του η Λούλα – . “Έμεινα μόνος κάτω απ’ τα ερείπια του ουρανού μου να αριθμώ τους θανάτους ” . “Να παραμερίσουμε ποιητή να περάσεις” του λέει τιμώντας το ανάστημά του ο Παλαμάς . -Η μητέρα του Ελευθερία, τού έπαιρνε το περιοδικό Διάπλαση Παίδων βοηθώντας τον ώστε να γίνει και κείνος ένας Παλαμάς, αυτό εκείνη ονειρευόταν και δες πώς έγινε κι ο Ρίτσος εισέπραξε την “ευλάβειά” του . Πεινά και κάνουν δημόσιο έρανο .Ο ποιητής αρνήθηκε την προσφορά . Περήφανος, λοιπόν . Σονάτα υπό το σεληνόφως . Όταν τη διάβασε ο Λουΐ Αραγκόν είπε :«το βίαιο τράνταγμα μιας μεγαλοφυΐας» και αποφάνθηκε πως ο δημιουργός του είναι «ο μεγαλύτερος από τους ποιητές του καιρού μας που βρίσκονται στη ζωή». Ρωμιοσύνη .Αίγλη και καταξίωση . Εξορίες διότι κομμουνιστής, ΚουΚουές, κακουχίες που δεν τον πτόησαν, Λήμνος, Μακρόνησος, Άη Στράτης, Γυάρος, Λέρος . «Το να έφευγα από τον κομμουνισμό, ήταν σαν να έφευγα από την πατρίδα μου, σαν να έφευγα από τη ζωή, σαν να έφευγα απ’ τον κόσμο», «Αν ήθελα να σφαντάξω μπορούσα να πετάξω / Ξέρω καλά τα μυστικά των πουλιών όπως και της σιωπής / Προτίμησα τη γη, κάθουμε κατάχαμα στο ζεστό χώμα / Μοιράζομαι τη μοίρα τους, την παλεύω / Είπα ναι και κόκκινο / ΄Οπου έπρεπε είπα όχι στους άλλους, και σε μένα». Επαναστάτης, λοιπόν . Συνήθιζε να γράφει σε πακέτα από τσιγάρα αλλά και σε τσιγαρόχαρτα . Παντρεύτηκε μια σπουδαία γυναίκα τη Γαρυφαλιώ (Φαλίτσα), παιδίατρο στο Καρλόβασι της Σάμου κι απέκτησε μια κόρη, την Έρη . Γράφει το μοναχοπαίδι του στο προφίλ της στο facebook τον Φλεβάρη του 2016 : «Ο Ρίτσος είχε καρκίνο του προστάτη. Με τα πολλά, πήρε άδεια να εγκαταλείψει τον κατ’ οίκον περιορισμό στη Σάμο και να πάει στην Αθήνα για να χειρουργηθεί. Λόγω της παλιάς φυματίωσης και των προβλημάτων στους πνεύμονές του, η εγχείρηση δεν έγινε με ολική νάρκωση, έτσι ήταν σε θέση να παρακολουθεί την όλη διαδικασία. Ο γιατρός του ο Σαμέλας κάθε λίγο και λιγάκι τον ρωτούσε: «Είστε καλά κ. Ρίτσο; Όλα εντάξει;». «Ναι» έλεγε εκείνος. «Μήπως θέλετε κάτι;» επέμενε ο Σαμέλας. «Κάτι θέλω αλλά διστάζω να το ζητήσω.» «Παρακαλώ, ό,τι θέλετε.» «Ξέρετε γιατρέ, να, θα ήθελα ένα τσιγάρο.» Και του έδωσαν τασάκι που ακούμπησε πάνω στο στήθος του και τσιγάρο για να καπνίζει όσο ο γιατρός τον εγχείριζε! Μάλλον αυτό πρέπει να είναι για τα ρεκόρ Γκίνες. Εγχειριζόμενος να καπνίζει την ώρα της εγχείρησης!». Τα τελευταία του λόγια στο νοσοκομείο ήταν :«Να καταλάβετε ότι δεν θέλω να ζήσω άλλο. Ως εδώ ήταν. Δεν λυπάμαι και δεν φοβάμαι. Το έργο μου θα μείνει για πάντα. Θα είμαι κοντά στους ανθρώπους για πάντα». Πίστευε πολύ σε αυτή την αιωνιότητα. Ήταν σαν να είχε νικήσει το θάνατο. «Αυτή ήταν η ζωή μου», συνέχισε. «Έδωσα και πήρα πολλά. Τώρα δεν παίρνω πια. Ούτε δίνω. Ήρθε η ώρα να φύγω». Και κάπνισε το τελευταίο του τσιγάρο . Αναιδής και αυθάδης για το θάνατο, λοιπόν . 11/11/1990 . Την ίδια ημερομηνία σε παρελθούσα χρονολογία είχε πεθάνει κι η μητέρα του . Σαν ένας 80χρονος, ένας γηραιός όμως ακμαίος Φορτίνο Σαμάνο που δεν εκτελέστηκε μεν, αλλά δεν έκανε πίσω ποτέ στα υψηλά αξιακά του πλαίσια δε . Αμετανόητος, λοιπόν . Τάφηκε στη γενέτειρά του τη Μονεμβασιά, την καστροπολιτεία . Μάς άφησε τεράστιο πνευματικό και πολιτισμικό πλούτο τούτος ο πολυγραφότατος, στρατευμένος, αγέρωχος αλλά και λυρικός, βαθιά ερωτευμένος με τις λέξεις, τη ζωή, τον έρωτα, με τον πιο όμορφο και δίκαιο κόσμο ποιητής ΜΑΣ, «Εμείς: φλόγες της ίδιας πυρκαγιάς», περνώντας στην αιωνότητα . ΑΘΑΝΑΤΟΣ , λοιπόν !
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.
Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.
5 Μαΐου 1889 (23 Απριλίου, με το παλιό ημερολόγιο.) Γεννιέται ο συγγραφέας, κριτικός και μεταφραστής Βασίλης Ρώτας (1889-1977). Υπήρξε ένας πλήρης πνευματικός άνθρωπος, καλλιεργώντας όλα τα είδη του λόγου. Ποίηση, διηγηματογραφία, θέατρο, κριτική, δοκίμιο. Ένας πνευματικός άνθρωπος στρατευμένος, σε όλη τη ζωή του, στην υπηρεσία της τέχνης και της παίδευσης του λαού για κοινωνική και πνευματική πρόοδο. Υποστήριξε στην πράξη τον κοινωνικό ρόλο του καλλιτέχνη, δίνοντας σκληρές μάχες, υπηρετώντας τις αξίες και τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού. Γεννήθηκε στο Χιλιομόδι Κορινθίας. Ξεκίνησε το γυμνάσιο στην Κόρινθο, αλλά αποφοίτησε από το Α΄ Βαρβάκειο Γυμνάσιο Αθηνών. Το 1906 μέχρι το 1910 σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Το 1908 ξεκίνησε να δημοσιεύει ποιήματα στο περιοδικό Νουμάς. Το 1910 ίδρυσε μαζί με άλλους φοιτητές τη Φοιτητική Συντροφιά. Επίσης το 1910 φοίτησε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Κέρκυρας. Πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913) σαν ανθυπολοχαγός, στις μάχες Κιλκίς, Ναλμπάγκιοϊ, Τζουμαγιά, Ουράνοβο, Σέτε Βρατς, Στενά της Κρέσνας, Σιμιτλί. Στη διάρκεια του πρώτου Παγκοσμίου πολέμου, στα 1916, υπηρετούσε ως αξιωματικός στο Δ΄ Σώμα Στρατού, στην Καβάλα. Ολόκληρο το Δ΄ Σώμα Στρατού μεταφέρθηκε στο (Γκέρλιτς) της Πολωνίας, σε μια ιδιότυπη αιχμαλωσία, μέχρι το 1919. Πήρε μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία και για δύο χρόνια (1921-1922) υπηρέτησε ως στρατιωτικός ακόλουθος στην ελληνική πρεσβεία του Βερολίνου. Το 1921 παντρεύτηκε την Κατερίνη Γιαννακοπούλου, παιδική του φίλη, με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά: τον Ρένο (γιατρό), την Μαρούλα (ηθοποιό) και τον Νικηφόρο (συνθέτη). Το 1926 αποστρατεύτηκε με το βαθμό του συνταγματάρχη. Από τότε αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία, τη μετάφραση και το θέατρο. Το 1927 ξεκίνησε τη μετάφραση των απάντων του Σαίξπηρ, έργο που ολοκληρώθηκε σε 39 βιβλία μέχρι το 1974. Σε ορισμένα συνεργάστηκε με την Βούλα Δαμιανάκου (1914-2016). Το 1930 ίδρυσε το Λαϊκό Θέατρο Αθηνών, το οποίο έκλεισε το 1937 από τη δικτατορία του Μεταξά. Στη διάρκεια της Κατοχής εντάχθηκε στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Η συμβολή του Βασίλη Ρώτα υπήρξε καθοριστική στην πολιτιστική και ειδικά στη θεατρική δραστηριότητα που ανέπτυξε το ΕΑΜικό κίνημα. Άρθρα, διηγήματα, κριτική θεάτρου και μαρτυρίες του δημοσιεύθηκαν στον παράνομο τύπο στη διάρκεια της κατοχής, τα Ελεύθερα Νέα, τη Βραδυνή, την Πρωία, την Εστία, στο περιοδικό Θέατρο (1961-1965) και στον Λαϊκό Λόγο (1965-1967). Υπήρξε βασικός συνεργάτης του περιοδικού Ελληνικά Γράμματα. Από το τέλος της δεκαετίας του 1940 συντρόφισσά του ήταν η συγγραφέας Βούλα Δαμιανάκου. Ο Βασίλης Ρώτας δεν επηρεάστηκε τόσο από τα αισθητικά ρεύματα της εποχής του όσο από την λαϊκή παράδοση και το δημοτικό τραγούδι, αλλά και από τα λαϊκά παραμύθια και τον Καραγκιόζη. Η στάση του αυτή εκφράζει και την άποψή του ότι «δημιουργός, καταλύτης και αποδέκτης των πάντων είναι ο λαός». Επίσης μεγάλη επιρροή στο έργο του είχε η σαιξπηρική δραματουργία και το αρχαίο ελληνικό δράμα. Σε πολλά έργα του ο Ρώτας ακολούθησε τη μορφή και τη δομή της ελληνικής τραγωδίας (όπως στα Ελληνικά Νιάτα, 1946), των ιστορικών δραμάτων του Σαίξπηρ (Ρήγας Βελεστινλής, 1936 – Κολοκοτρώνης, 1955) και του Θεάτρου των Σκιών (Καραγκιόζικα, 1955). Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία 88 ετών. «…Αϊντε, σε καρτεράν, μπάρμπα Βασίλη, να ξαποστάσεις και να ξεδιψάσεις στην Πηγή των Αθανάτων, αφήνοντας στον κόσμο το εγερτήριο λαϊκό σου τραγούδι για τη μεγάλη μάχη της Ειρήνης» Από το ποίημα «Ο μπαρμπα Βασίλης ο αβασίλευτος, Του Γ. Ρίτσου
Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες
Βασίλης Διαμαντόπουλος !! Ασυμβίβαστος Δάσκαλος και “αιώνιος” μαθητής !!! “Ημουν, είμαι και θα είμαι κομμουνιστής” Πέρασαν 20 χρόνια από τον θάνατο του αγαπημένου κομμουνιστή ηθοποιού, Βασίλη Διαμαντόπουλου που ”έφυγε”απ΄την ζωή στις 5 Μάη του 1999. Όπως ο ίδιος είχε δηλώσει στο παρελθόν στον Ριζοσπάστη, τα χρόνια της ΕΑΜική Εθνικής Αντίστασης ήταν που «έβαλαν τα θεμέλια της σταθερότητάς μου στο ΚΚΕ. Κι επιπλέον πιστεύω ότι ο κομμουνισμός είναι στέρεος. Κυκλοφορεί μέσα στο ανθρώπινο αίμα. Ο Μαρξ δεν εφηύρε έτσι μια φιλοσοφία, αλλά την άντλησε από την ανθρώπινη πραγματικότητα. Είναι όνειρο ανθρώπινο, όνειρο δικό μας, το να υπάρξει μια κοινωνία ελεύθερη και οι άνθρωποι να ζουν με ισότητα και δικαιοσύνη».
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Καλημέρα Σύντροφοι και φίλοι ! ~~~~~~ Ο Κάρλ Μάρξ ~~~~~ Σαν σήμερα το 1818 γεννιέται στην πόλη Τριρ της Πρωσίας ο Καρλ Μαρξ. Αφού τέλειωσε το γυμνάσιο, ο Μαρξ πήγε στο Πανεπιστήμιο, στην αρχή στη Βόννη και έπειτα στο Βερολίνο όπου σπούδασε νομικά, προπαντός όμως ιστορία και φιλοσοφία. Τέλειωσε το Πανεπιστήμιο το 1841 με τη διδακτορική διατριβή για τη φιλοσοφία του Επίκουρου. Με τον Φρίντριχ Ένγκελς συνδέθηκε το Σεπτέμβρη του 1844 στο Παρίσι, που από τότε έγινε ο πιο στενός του φίλος. Μαζί πήραν ενεργότατο μέρος στην τοτινή κοχλάζουσα ζωή των επαναστατικών ομάδων του Παρισιού (ιδιαίτερη σημασία είχε η θεωρία του Προυντόν, που ο Μαρξ την καταπολέμησε αποφασιστικά στην Αθλιότητα της Φιλοσοφίας το 1847) και επεξεργάστηκαν -παλεύοντας επίμονα ενάντια στις διάφορες θεωρίες του μικροαστικού σοσιαλισμού- τη θεωρία και την τακτική του επαναστατικού προλεταριακού σοσιαλισμού – κομμουνισμού. Το 1845, ύστερα από επιμονή της πρωσικής κυβέρνησης, ο Μαρξ απελάθηκε από το Παρίσι σαν επικίνδυνος επαναστάτης και πήγε στις Βρυξέλλες. Την άνοιξη του 1847, οι Μαρξ και Ένγκελς προσχώρησαν στην «Ένωση των Κομμουνιστών» και πήραν μέρος στο II Συνέδριό της (Νοέμβρης 1847 στο Λονδίνο), όπου έπαιξαν εξέχοντα ρόλο. Με εντολή του Συνεδρίου συνέταξαν και το περίφημο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος που εκδόθηκε το Φλεβάρη του 1848. Στο έργο αυτό εκθέτονταν με μεγαλοφυή σαφήνεια και διαύγεια η νέα κοσμοαντίληψη, ο συνεπής υλισμός που αγκαλιάζει και την περιοχή της κοινωνικής ζωής, η διαλεκτική σαν η πιο ολόπλευρη και η πιο βαθιά διδασκαλία της εξέλιξης, η θεωρία της ταξικής πάλης και ο κοσμοϊστορικός επαναστατικός ρόλος του προλεταριάτου, του δημιουργού της νέας, της κομμουνιστικής κοινωνίας. Η νέα θεωρία επιβεβαιώθηκε περίλαμπρα από την πορεία των επαναστατικών γεγονότων του 1848-1849, όπως επιβεβαιώθηκε αργότερα και απ’ όλα τα προλεταριακά και δημοκρατικά κινήματα όλων των χωρών του κόσμου. Με τη νίκη της αντεπανάστασης ο Μαρξ παραπέμφθηκε σε δίκη και κατόπιν απελάθηκε από τη Γερμανία (16 Μάη 1849). Αρχικά πήγε στο Παρίσι. Απελάθηκε όμως και από κει και πήγε στο Λονδίνο, όπου έμεινε ως το τέλος της ζωής του. Από εκεί ο Μαρξ διεξήγε αμείλικτο πόλεμο εναντίον των θεωριών και των ρευμάτων του μικροαστικού και γενικότερα του μη προλεταριακού σοσιαλισμού που κυριαρχούσαν τότε. Σε μια σειρά ιστορικές εργασίες επεξεργάστηκε την υλιστική του θεωρία, αφιερώνοντας τις δυνάμεις του κυρίως στη μελέτη της πολιτικής οικονομίας. Την επιστήμη αυτή ο Μαρξ την επαναστατικοποίησε στα έργα του «Η κριτική της πολιτικής οικονομίας» (1859) και «Το Κεφάλαιο» (τ. 1, 1867). Το 1864 ιδρύθηκε στο Λονδίνο η Ι Διεθνής, η «Διεθνής ένωση των εργατών». Ο Μαρξ ήταν η ψυχή αυτής της οργάνωσης, ήταν εκείνος που έγραψε την πρώτη «Διακήρυξή» της, καθώς και μια σειρά αποφάσεις, δηλώσεις και διακηρύξεις της. Ο Μαρξ, συνενώνοντας το εργατικό κίνημα των διαφόρων χωρών, σφυρηλάτησε μια ενιαία τακτική της προλεταριακής πάλης της εργατικής τάξης των διαφόρων χωρών. Ύστερα από την ήττα της Κομμούνας του Παρισιού («Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία του 1871») και ύστερα από τη διάσπαση της Διεθνούς από τους μπακουνιστές, έγινε αδύνατη η παραμονή της Διεθνούς στην Ευρώπη. Έτσι, μετά το συνέδριο της Διεθνούς στη Χάγη (1872) ο Μαρξ εξασφάλισε τη μεταφορά του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς στη Νέα Υόρκη. Η Διεθνής εκπλήρωσε έτσι τη διεθνή της αποστολή και παραχώρησε τη θέση της σε μια εποχή απροσμέτρητα πιο μεγάλης ανόδου του εργατικού κινήματος σε όλες τις χώρες του κόσμου, συγκεκριμένα στην εποχή της ανάπτυξής του σε πλάτος, στην εποχή της δημιουργίας μαζικών σοσιαλιστικών εργατικών κομμάτων στα πλαίσια κάθε εθνικού κράτους. Η εντατική δράση στη Διεθνή και η ακόμη πιο εντατική απασχόληση του Μαρξ υπέσκαψαν οριστικά την υγεία του. Πέθανε στις 14 Μαρτίου 1883 στο Λονδίνο. (Με βάση το έργο του Β. Ι. Λένιν «Για τον Μαρξ και τον Μαρξισμό», εκδ. Σύγχρονη Εποχή)
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
03/05/1968 Εκτεταμένες συμπλοκές φοιτητών και αστυνομίας ξεσπούν στο κτιριακό συγκρότημα του Πανεπιστημίου της Σορβόννης στο Παρίσι. Είναι η πρώτη εκδήλωση του «Γαλλικού Μάη». Σύντομα στις κινητοποιήσεις μπαίνει και η εργατική τάξη, η οποία δίνει μαζικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά στις συγκεντρώσεις-διαδηλώσεις. Συνολικά το Μάη του ’68 η συμμετοχή στις εργατικές διαδηλώσεις του Παρισιού έφτασε περίπου τα 2 έως 2,5 εκατομμύρια άτομα. Σε όλη τη χώρα απήργησαν περίπου δέκα εκατομμύρια εργάτες, απονεκρώνοντας για μέρες τα πάντα. Αυτό ήταν το καθοριστικό και χαρακτηριστικό στοιχείο του πραγματικού εργατικού Μάη του 1968 στη Γαλλία. Στις 29 Μάη σχηματισμοί τεθωρακισμένων έκαναν την εμφάνισή τους σε διάφορα προάστια του Παρισιού. Με την προκήρυξη των εκλογών, σύμφωνα με τη νομοθεσία απαγορεύτηκαν οι συγκεντρώσεις. Στις εκλογές, στις 23 και 30 Ιουνίου, οι Γκολικοί μαζί με τους συνεργαζόμενούς τους συγκέντρωσαν περισσότερες έδρες από κάθε άλλη φορά: 358 επί συνόλου 485. Οι αυξήσεις που κατάκτησαν οι εργαζόμενοι δόθηκαν άμεσα και ήταν σημαντικές σε σύγκριση με τα συνηθισμένα δεδομένα. Σε ορισμένους τομείς (ενέργεια) έφταναν έως και 19%. Λαμβάνοντας υπόψη τις διαστάσεις της γενικής απεργίας, τη σύγκρουση και τα όριά της, έχει σημασία να εκτιμήσουμε ότι τα αιτήματα που ικανοποιήθηκαν, ήταν αντικειμενικά οι αναγκαίες υποχωρήσεις από την αστική τάξη για να αποφύγει τα χειρότερα. Οι αυξήσεις αυτές πολύ γρήγορα εξανεμίστηκαν, αφού μέσα στο 1969, όπως και στα επόμενα χρόνια, υιοθετήθηκαν νέα μέτρα λιτότητας, περιστολής των δαπανών σε υγεία, παιδεία, κοινωνική πρόνοια και αυξήθηκε η φορολογία.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
Ο Αλέξης Δαμιανός έφυγε απ΄την ζωή 4 Μαΐου 2006.. Έλληνας σκηνοθέτης του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, ηθοποιός και συγγραφέας.Μια πολύπλευρη, ξεχωριστή προσωπικότητα, πολιτικά και κοινωνικά στρατευμένος στην Αριστερά. Γεννήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1921 στην Αθήνα. Η πολιτική κατάσταση της εποχής δεν τον άφησε αδιάφορο. Εξαρχής, συμμετέχει στην Εθνική Αντίσταση, στον ΕΛΑΣ, στη Ρούμελη. Μέσα από τη δουλειά του ως ηθοποιός έκανε τη δική του αντίσταση στην Κατοχή. Μαζί με ηθοποιούς όπως η Αλέκα Παΐζη και με επικεφαλής το Γιώργο Σεβαστίκογλου, έκανε το Λαϊκό Θέατρο με σκοπό να αναπτερώσει το ηθικό του κόσμου. Το 1946 συμμετέχει ως ηθοποιός στους Ηνωμένους Καλλιτέχνες, σε αυτό το σχήμα θα ανεβάσει το πρώτο του θεατρικό έργο, «Το καλοκαίρι θα θερίσουμε». Το 1947 συμμετέχει ως ηθοποιός στο Θέατρο Τέχνης, του Καρόλου Κουν. Το 1948 ιδρύει το Πειραματικό Θέατρο, όπου ανεβάζει ιρλανδέζικο θέατρο και δύο δικά του έργα, «Το σπιτικό μας» και «Τ’ αγρίμια». Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Από το 1951 έως το 1960 εγκαταλείπει το θέατρο και κάνει αργαλειούς. Ενδιάμεσα παίζεται το έργο του «Τ’ άλογα», στο ραδιόφωνο. Το 1961 ιδρύει το θέατρο Πορεία. Ιδρυτής του «Πειραματικού Θεάτρου» και του Θεάτρου «Πορεία», όπου σκηνοθέτησε πολλά θεατρικά έργα. Είχε σκηνοθετήσει τρεις ταινίες μεγάλου μήκους που είναι σημαντικότατες για τον ελληνικό κινηματογράφο (η Ευδοκία θεωρείται από πολλούς ως η καλύτερη ελληνική ταινία που έχει γυριστεί ποτέ). Οι ταινίες του έχουν αποσπάσει πολλά βραβεία και του έχουν χαρίσει διεθνή αναγνώριση. ‘Εχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές ταινίες Ελλήνων σκηνοθετών όπως Ο Κλέφτης του Π. Βούλγαρη, Σύντομο διάλειμμα του Ντ. Κατσουρίδη, Φόβος του Μ. Μανουσάκη, Ο καιρός των Ελλήνων του Λ. Παπαστάθη.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
04 Μαΐου 2006 Πεθαίνει ο σκηνοθέτης, ηθοποιός και συγγραφέας Αλέξης Δαμιανός (1921-2006). Γεννήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1921 στην Αθήνα. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Ιδρυτής του «Πειραματικού Θεάτρου» και του Θεάτρου “Πορεία”, όπου σκηνοθέτησε πολλά θεατρικά έργα. Είχε σκηνοθετήσει τις ταινίες «Μέχρι το πλοίο» 1966, «Ευδοκία» 1971 και «Ηνίοχος» 1994, που είναι σημαντικότατες για τον ελληνικό κινηματογράφο (η Ευδοκία θεωρείται από πολλούς ως η καλύτερη ελληνική ταινία που έχει γυριστεί ποτέ).
Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες
6 Μαΐου 1904 Γεννιέται ο Σουηδός συγγραφέας και ποιητής Χάρι Μάρτινσον (1904-1978). Χαρακτηρίστηκε «ο μεγάλος μεταρρυθμιστής της σουηδικής ποίησης του 20ού αιώνα» και «ο πιο πρωτότυπος από τους συγγραφείς». Ονομάστηκε «προλετάριος». Το 1949 εκλέχτηκε μέλος της Σουηδικής Ακαδημίας. Το 1974 πήρε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, μαζί με τον συνάδελφό του Eyvind Johnson. Η επιλογή τους αμφισβητήθηκε καθώς και οι δύο ήταν μέλη της Ακαδημίας και συνεπώς της επιτροπής που ενέκρινε τη βράβευσή τους. Η κριτική ήταν έντονη, ο Μάρτινσον δεν μπόρεσε να το αντιμετωπίσει και αυτοκτόνησε το Φεβρουάριο του 1978, κάνοντας χαρακίρι. Γεννήθηκε στο Jämshög της κομητείας Blekinge στη νοτιοανατολική Σουηδία. Σε μικρή ηλικία έχασε και τους δύο γονείς του. Σε ηλικία δεκαέξι ετών μπάρκαρε σε ένα πλοίο και τα επόμενα χρόνια ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο κυρίως Βραζιλία και Ινδία. Λόγω προβλημάτων υγείας, εγκατέλειψε το πλοίο και επέστρεψε στη Σουηδία, Ζούσε στους δρόμους, χωρίς δουλειά και σπίτι. Στα 21 συνελήφθη για επαιτεία στο πάρκο Lundagard, Lund. Σαν ποιητής εμφανίστηκε το 1929, όταν μαζί με τους Artur Lundkvist, Gustav Sandgren, Erik Asklund και Josef Kjellgren, δημιούργησαν την ομάδα «Fem unga» (Πέντε νέοι) που εισήγαγε τον σουηδικό μοντερνισμό. Η ποίηση του χαρακτηρίζεται από αγάπη για τη φύση και βαθύ ανθρωπισμό. Το 1935 δημοσίευσε το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα «Nässlorna blomma» (Ανθισμένη Τσουκνίδα), για τις κακουχίες που αντιμετώπισε ένα αγόρι στην ύπαιθρο. Το βιβλίο είχε μεγάλη επιτυχία. Στην ποίηση, ένα από τα σημαντικότερα έργα του ήταν η ποιητική συλλογή «Aniara», που περιγράφει μια ιστορία του διαστημικού σκάφους «Aniara», το οποίο σε μια διαδρομή στο διάστημα χάνει την πορεία του και συνεχίζει να ταξιδεύει χωρίς προορισμό. Το 2004, τιμήθηκε στη Σουηδία η 100ή επέτειος της γέννησης του.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
7 Μαΐου 1800 Πεθαίνει ο Ιταλός συνθέτης Niccolò Piccinni (1728-1800). Ένας από τους πιο δημοφιλείς συνθέτες της όπερας. Έγραψε συμφωνική μουσική, θρησκευτική, μουσική δωματίου και όπερα. Γεννήθηκε στο Μπάρι και μαθήτευσε δίπλα στον Leonardo Leo (1694-1744) και Francesco Durante (1684-1755), στο Ωδείο Sant΄ Onofrio, με παρέμβαση του επισκόπου του Μπάρι. Ο πατέρας του ήταν μουσικός και ήταν αντίθετος με την ιδέα να γίνει ο γιος του μουσικός. Έγραψε την πρώτη του όπερα «Le donne dispettose», το 1755. Το 1758 έγραψε για τον «Αλέξανδρο στις Ινδίες» με λιμπρέτο του Pietro Metastasiο(1698-1782) Το 1760 συνέθεσε την κωμωδία «La Cecchina, το ossia la buona Figliuola », η οποία παιζόταν δύο χρόνια στη Ρώμη και ταξίδεψε σε όλες τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Το λιμπρέτο ήταν του Carlo Goldoni. Ήταν μάλλον η πιο δημοφιλής όπερα buffa του 18ου αιώνα και η πρώτη της νέας εποχής που ξεκινούσε και έφτασε στο αποκορύφωμα της με τα αριστουργήματα του Μότσαρτ. Η επιτυχία της ήταν τέτοια που οι μόδες της εποχής, τα καταστήματα, ακόμα και τα σπίτια, έπαιρναν το όνομα τους από την όπερα αυτή. Το 1774, προσκλήθηκε από τη Βασίλισσα Marie Antoinette στο Παρίσι για να γράψει όπερες για την Academie Royale de Musique. Συνεργάστηκε με τον ποιητή και δραματουργό Jean-François Marmontel (1723-1799). Αν και ο Piccinni ήταν θαυμαστής του Gluck, οι μεγάλοι διευθυντές της όπερας, συνέλαβαν την ιδέα, για να αντιταχθούν στον Gluck, να αναθέσουν και στους δύο συνθέτες να συνθέσουν πάνω στο ίδιο θέμα, την «Ϊφιγένεια εν Ταύροις», ταυτόχρονα. Το Κοινό στο Παρίσι, χωρίστηκε σε δυο μεγάλα στρατόπεδα, τους Gluckists και Piccinnists, που ξεκίνησαν μεταξύ τους έναν οδυνηρό πόλεμο. Το 1780 ο Gluck έφυγε από το Παρίσι. Όταν, αργότερα, το 1787, πέθανε ο Gluck, ο Piccinni πρότεινε να ανεγερθεί ένα μνημείο στη μνήμη του, οι Gluckists αρνήθηκαν να το υποστηρίξουν. Το 1784 ο Piccinni έγινε καθηγητής στη Βασιλική Σχολή Μουσικής. Με το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης το 1789, επέστρεψε στη Νάπολη. Υποδοχή από τον βασιλιά Ferdinand IV. Όμως ο γάμος της κόρης του με ένα Γάλλο δημοκράτη, ήταν η αφορμή να κατηγορηθεί ως επαναστάτης και τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό για τέσσερα χρόνια. Αυτή την περίοδο και για τα επόμενα εννέα χρόνια που έζησε στη Βενετία , τη Νάπολη και τη Ρώμη, για να επιβιώσει έγραφε εκκλησιαστική μουσική. Το 1798 επέστρεψε στο Παρίσι όπου το κοινό του επεφύλαξε θερμή υποδοχή. Πέθανε στο Passy , κοντά στο Παρίσι.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
08 Μαΐου 1906 Γεννιέται ο Ιταλός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Ρομπέρτο Ροσελίνι (1906-1977). Ένας από τους σκηνοθέτες του ιταλικού νεορεαλιστικού κινηματογράφου. Μία από τις γνωστότερες και σημαντικότερες ταινίες του ήταν η «Roma Città aperta» (Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη) του 1945.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
7 Μαΐου 1825 Πεθαίνει ο Ιταλός συνθέτης κλασικής μουσικής, μαέστρος και παιδαγωγός Αντώνιο Σαλιέρι (1750–1825). Ήταν βασικός συντελεστής στην ανάπτυξη της όπερας του 18ου αιώνα. Ήταν ένας κοσμοπολίτης συνθέτης. Η μουσική του άσκησε ισχυρή επιρροή στους σύγχρονους συνθέτες. Είχε ουσιαστική συμβολή στην ανάπτυξη και διαμόρφωση πολλών από τα χαρακτηριστικά του λεξιλογίου της σύνθεσης. Έγραψε όπερες σε τρεις γλώσσες. Έγραψε έργα για όπερες στο Παρίσι, τη Ρώμη και τη Βενετία. Τα δραματικά του έργα εκτελέστηκαν σε όλη την Ευρώπη, στη διάρκεια της ζωής του. Γεννήθηκε στο Legnago, νότια της Βερόνας, στη Δημοκρατία της Βενετίας. Πέρασε την ενήλικη ζωή και την καριέρα του ως υπήκοος των Αψβούργων. Σε ηλικία 16 χρονών γνώρισε τον Συνθέτη Φλόριαν Γκάσμαν (1729- 1774), ο οποίος τον πήρε μαζί του στη Βιέννη και του δίδαξε σύνθεση. Έγραψε 39 όπερες και ακόμα, εκκλησιαστική μουσική και μουσική δωματίου, ορατόρια, καντάτες και χορωδιακά έργα. Με την υποστήριξη του Κριστόφ Γκλουκ (1714-1787), κατέλαβε τη θέση του διευθυντή της ιταλικής όπερας και της βασιλικής ορχήστρας στη Βιέννη. Την περίοδο 1788-1824, ως αυστριακός αυτοκρατορικός συνθέτης (Kapellmeister) ήταν υπεύθυνος για τη μουσική στο βασιλικό παρεκκλήσιο και το παρακείμενο σχολείο. Μετά το 1804 δεν έγραψε άλλες όπερες αλλά συνέχισε να είναι ένας περιζήτητος δάσκαλος με μεγάλη επιρροή στη μουσική ζωή της Βιέννης. Ανάμεσα στους μαθητές του ήταν ο Λιςτ, ο Σούμπερτ και ο Μπετόβεν. Η μουσική του άρχισε να βγαίνει από το ρεπερτόριο, από το 1800 μέχρι το 1868. Μετά από αυτή την περίοδο ακουγόταν πολύ σπάνια. Η φήμη και το ενδιαφέρον για τη μουσική του, αναβίωσαν στα τέλη του 20ου αιώνα, με αφορμή την δραματική και εξαιρετικά φανταστική απεικόνισή του στο έργο «Amadeus» (1979) του Πήτερ Σάφερ και στην αντίστοιχη ταινία του 1984.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
9 Μαΐου 1903 Πεθαίνει ο Γάλλος ζωγράφος Πωλ Γκωγκέν (1848–1903). Σημαντικός εκπρόσωπος του ρεύματος του μεταϊμπρεσιονισμού. Επηρέασε τα ρεύματα της σύγχρονης τέχνης Σήμερα θεωρείται από τους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών. Καταγόταν από Ισπανούς αποίκους στη Λατινική Αμερική. Γεννήθηκε στο Παρίσι και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Λίμα του Περού. Σπούδασε στην Ορλεάνη της Γαλλίας. Σε ηλικία 16 χρονών άρχισε να ταξιδεύει με εμπορικά πλοία και έπειτα με το Γαλλικό ναυτικό, για έξι χρόνια περίπου. Στα 22 επέστρεψε και έγινε βοηθός χρηματιστή, εξασφαλίζοντας σημαντικό εισόδημα, κυρίως από τις συναλλαγές του στην «αγορά» της τέχνης . Στον ελεύθερο χρόνο του ζωγράφιζε παρέα με τον Καμίλ Πισαρό και τον Πωλ Σεζάν. Το 1873 παντρεύτηκε την Δανέζα Mette-Sophie Gad (1850-1920) και στα επόμενα δέκα χρόνια, απέκτησαν πέντε παιδιά. Από το 1876 συμμετείχε με έργα του στις εκθέσεις των ιμπρεσιονιστών ζωγράφων. Το 1884 μετακόμισε με την οικογένειά του στην Κοπεγχάγη, όπου προσπάθησε να ακολουθήσει, χωρίς όμως επιτυχία, επαγγελματική σταδιοδρομία σαν έμπορος μουσαμάδων. Χώρισε με τη γυναίκα του η οποία αποφάσισε να μείνει με τους γονείς της, μαζί με τα τέσσερα παιδιά. Επέστρεψε στο Παρίσι το 1885, έχοντας μαζί του τον εξάχρονο γιο του Clovis. Αποφάσισε να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη ζωγραφική. Τα επόμενα έξι χρόνια έζησε στη Βρετάνη, όπου ζούσαν πολλοί πειραματικοί ζωγράφοι. Μετάβαλε ουσιαστικά το ύφος της ζωγραφικής του, επηρεασμένος από τον νεαρό ζωγράφο και ποιητή Εμίλ Μπερνάρ (1868-1941), υιοθετώντας τη χρήση μεγάλων επιφανειών και έντονων χρωμάτων. Απογοητευμένος από τον ιμπρεσιονισμό, στράφηκε στην Αφρικανική και την Ασιατική τέχνη. Το 1888 ήρθε σε επαφή με το έργο του Βίνσεντ βαν Γκογκ, το οποίο θεωρούσε ιδιαίτερα σημαντικό και συνδέθηκε φιλικά μαζί του. Συγκατοίκησαν στην Αρλ, αλλά καθώς υπέφεραν και οι δύο από κατάθλιψη, η συγκατοίκηση τους έληξε σε δυο μήνες μετά από έντονη διαμάχη. Ο βαν Γκογκ έκοψε μέρος του αριστερού αυτιού του, αφού προηγουμένως είχε απειλήσει να σκοτώσει τον Γκωγκέν. Το 1891, ο Γκωγκέν, εγκαταλείπει την Ευρώπη. Ταξίδεψε στην Πολυνησία και εγκαταστάθηκε αρχικά στην Αϊτή και έπειτα στα νησιά Μαρκέζας. Για την υπόλοιπη ζωή του πραγματοποίησε ένα μόνο ταξίδι στη Γαλλία. Την περίοδο αυτή δημιούργησε αρκετά από τα σημαντικότερα έργα του. Το σύνολο του έργου του και κυρίως οι πειραματισμοί του γύρω από τη χρήση των χρωμάτων, θεωρείται πως επηρέασε σημαντικά τα καλλιτεχνικά ρεύματα του 20ού αιώνα και ειδικότερα τον φωβισμό
Δημοσίευση • 11 φωτογραφίες
08 Μαΐου 1937 Γεννιέται ο Αμερικανός συγγραφέας Τόμας Πίντσον. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς λογοτέχνες της εποχής του. Γεννήθηκε στο Γκλεν Κόουβ, του Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης. Το 1953 αποφοίτησε από το γυμνάσιο Oyster Bay. Γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Cornell, στο τμήμα μηχανολογίας. Στο δεύτερο έτος κατατάχθηκε στο Αμερικανικό ναυτικό. Το 1957 όταν επέστρεψε το ενδιαφέρον του στράφηκε προς την Αγγλική φιλολογία. Το πρώτο διήγημα του «A Small Rain», δημοσιεύτηκε το Μάιο του 1959 στην πανεπιστημιακή έκδοση «Cornell Writer». Πιθανά, στη διάρκεια των σπουδών του, παρακολούθησε μαθήματα του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ ο οποίος εκείνη την εποχή δίδασκε στο Κορνέλ. Μετά την αποφοίτηση του άρχισε να εργάζεται ως μηχανικός στην εταιρία Boeing και παράλληλα εργαζόταν πάνω στο πρώτο του βιβλίο. Το 1963 εκδόθηκε το μυθιστόρημα «V»., το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο του ιδρύματος William Faulkner, ως το καλύτερο μυθιστόρημα πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. Το 1966 εκδόθηκε το δεύτερο βιβλίο του «Ο λαχνός των 49 στο σφυρί» (The Crying of Lot 49), το οποίο επίσης βραβεύτηκε από το ίδρυμα «Richard and Hilda Rosenthal». Το 1973 κυκλοφόρησε «Το Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας», το γνωστότερο έργο του, το οποίο απέσπασε πολλές θετικές κριτικές και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα της Αμερικανικής λογοτεχνίας. Κυκλοφόρησε ακόμα τα μυθιστορήματα: «Vineland» 1990, «Mason & Dixon» 1997, «Ενάντια στην ημέρα» 2006, «Έμφυτο ελάττωμα» 2009 και το «Υπεραιχμή» 2013.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
10 Μαΐου 1878 Γεννιέται ο ζωγράφος Κωνσταντίνος Παρθένης (1878-1967). Με το έργο του συνέβαλε σε σημαντικές αλλαγές στα εικαστικά δρώμενα στην Ελλάδα, σε βαθμό που θεωρείται από τους θεμελιωτές της ελληνικής ζωγραφικής, στις αρχές του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ο πατέρας του ήταν Έλληνας και η μητέρα του Ιταλίδα. Απέκτησε στέρεη παιδεία. Μιλούσε και έγγραφε ιταλικά, γερμανικά, γαλλικά, αγγλικά και ελληνικά. Την περίοδο 1895-1903, σπούδασε ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης, με δάσκαλο τον Γερμανό ζωγράφο Καρλ Ντίφενμπαχ (1851-1913). Παράλληλα σπούδασε μουσική στο Ωδείο της πόλης. Το 1899 πραγματοποίησε την πρώτη έκθεση έργων του στο Boehms Künstlerhaus, στη Βιέννη και τον επόμενο χρόνο στην Αθήνα. Το 1903 ήρθε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Επισκέφθηκε την Καβάλα και την Κωνσταντινούπολη. Το 1907 φιλοτέχνησε τις αγιογραφίες του ναού του Αγίου Γεωργίου στον Πόρο και το 1908 τις αγιογραφίες του ναού του Αγίου Γεωργίου στο Κάιρο. Το 1909 παντρεύτηκε την Ιουλία Βαλσαμάκη. Την ίδια χρονιά πήγε στο Παρίσι όπου έζησε ως το 1914, όπου στράφηκε στον μεταϊμπρεσιονισμό, διαμορφώνοντας τελικά το δικό του προσωπικό ύφος. Συμμετείχε σε εκθέσεις πετυχαίνοντας σημαντικές διακρίσεις. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα όπου γνώρισε σημαντικούς διανοούμενους της εποχής, όπως οι Κωνσταντίνος Θεοτόκης και ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος. Το 1917 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα. Μαζί με τον Νικόλαο Λύτρα, τον Κωνσταντίνο Μαλέα, τον Θεόφραστο Τριανταφυλλίδη και άλλους ζωγράφους ίδρυσαν την ομάδα «Τέχνη» και συνδέθηκαν με το Κόμμα Φιλελευθέρων. Το 1919 ανέλαβε την αγιογράφηση του ναού του Αγίου Αλεξάνδρου στο Παλαιό Φάληρο. Την επόμενη χρονιά πραγματοποίησε μεγάλη έκθεση του στο Ζάππειο με περισσότερους από 240 πίνακες. Την ίδια χρονιά, ο Ελευθέριος Βενιζέλος του απένειμε το Αριστείο των Γραμμάτων και των Τεχνών, για το έργο του «Ευαγγελισμός» (1911) Το 1929 έγινε , με ειδικό νόμο, καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών. Από το εργαστήριο τυ αποφοίτησαν σπουδαίοι, κατοπινοί, ζωγράφοι, όπως ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος, η Ρέα Λεονταρίτου, κ.ά. Σχεδίασε το σπίτι του, μαζί με τον Δημήτρη Πικιώνη, σύμφωνα με τις αρχές του Μπαουχάουζ και το έχτισε στους πρόποδες της Ακρόπολης. Το 1937 πήρε μέρος στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού και τιμήθηκε με το χρυσό βραβείο για το έργο του «Ο Ηρακλής μάχεται με τις Αμαζόνες», ενώ τον επόμενο χρόνο, στη Μπιενάλε της Βενετίας, η Ιταλική κυβέρνηση αγόρασε πίνακα του με θέμα τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Το 1940, κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την έκκληση των Ελλήνων διανοουμένων προς τους διανοούμενους όλου του κόσμου, όπου καταδίκαζαν την Ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας και καλούσαν σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα. Το 1947 παραιτήθηκε από την καθηγητική έδρα στη Σχολή Καλών Τεχνών και κλείστηκε στο σπίτι του, όπου αφοσιώθηκε στη ζωγραφική και τους στοχασμούς του. Προς το τέλος της ζωής του παρέλυσε και σταμάτησε κάθε δραστηριότητα. Το 1966 πέθανε η γυναίκα του. Με την επιβολή της χούντας, τον Απρίλιο του 1967, τέθηκε σε δικαστική απαγόρευση. Τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου πέθανε, σε συνθήκες ένδειας και απομόνωσης. Στον επικήδειο που εκφώνησε ο Μαρίνος Καλλιγάς, διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης, είπε, μεταξύ άλλων: «Ο Παρθένης άνοιξε τα μάτια μας σε μια ακόμη -έως τότε άγνωστη- μορφή του τόπου μας. Απεκάλυψε μια κρυμμένη έκφρασή της. Άλλαξε την πορεία της καλλιτεχνικής μας όρασης. Σφράγισε με την προσωπικότητά του μια κρίσιμη εποχή».
Δημοσίευση • 11 φωτογραφίες
11 Μαΐου 1824 Γεννιέται ο Γάλλος ζωγράφος και ακαδημαϊκός Ζαν-Λεόν Ζερόμ (1824–1904). Ένας ακούραστος καλλιτέχνης, από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της τελευταίας φάσης του νεοκλασικισμού στη Γαλλία. Συνδύαζε τις νεοκλασικές ιδέες με την οριενταλιστική εικονογραφία. Στο πλούσιο έργο του περιλαμβάνονται έργα ιστορικής ζωγραφικής και θέματα από την Ελληνική μυθολογία. Γεννήθηκε και πήγε σχολείο στη Βεζούλ. Ο πατέρας του ήταν χρυσοχόος. Το 1842 μαθήτευσε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού, στο εργαστήριο του Πωλ Ντελαρός (1797-1859). Το 1844, μαθήτευσε για τρεις μήνες, δίπλα στον Σαρλ Γκλερ (1818 – 1874) Ταξίδεψε στην Ιταλία, όπου παρέμεινε για ένα χρόνο. Ένθερμος οπαδός του Νεοκλασικισμού ο Ζερόμ, τέθηκε επικεφαλής μιας ομάδας νέων καλλιτεχνών, που ονομάστηκαν «Νεοέλληνες». Το 1852 ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη και είχε την πρώτη γνωριμία του με την Ανατολή. Τον επόμενο χρόνο, πήγε στη Γερμανία και την Ουγγαρία, όπου ζωγράφισε το στρατόπεδο των Ρώσων στρατιωτών και ο πίνακας εκτέθηκε στο Σαλόν του 1854. Το 1855, στην Παγκόσμια Έκθεση, στο Παρίσι, καθιερώθηκε ως ο ηγέτης των Γάλλων Οριενταλιστών. Την επόμενη χρονιά ταξίδεψε στην Αίγυπτο, μαζί με το θεατρικό συγγραφέα Εμίλ Ωζιέ (1820-1889) και το γλύπτη Ωγκύστ Μπαρτολντί (1834-1904, που φιλοτέχνησε το Άγαλμα της Ελευθερίας στο λιμάνι της Νέας Υόρκης ). Η Αίγυπτος τον μάγεψε και τον ενέπνευσε στο έργο του. Έμεινε τέσσερις μήνες στο Κάιρο και έκανε πολλές φορές το διάπλου του Νείλου. Με τις εμπειρίες του ταξιδιού αυτού, φιλοτέχνησε πολλούς πίνακες, με μια νέα καλλιτεχνική προσέγγιση, όπως «Αρβανίτες που παίζουν σκάκι» (1859) και «Το φρουραρχείο των Αρβανιτών στο Κάιρο» (1861). Το 1862, ξαναπήγε στην Αίγυπτο και ύστερα στη Συρία και την Ιερουσαλήμ. Επιστρέφοντας στο Παρίσι το 1863, παντρεύτηκε τη Μαρί Γκουπίλ, κόρη ενός πλούσιου εμπόρου τέχνης και συμμετείχε στο Σαλόν του Παρισιού με το έργο «Ο Δεσμώτης» (1863). Το 1864 έγινε καθηγητής στην Σχολή Καλών Τεχνών (École des Beaux-Arts). Το 1868, μαζί με το συγγραφέα Εντμόν Αμπού (1828 – 1885), ξεκίνησαν μεγάλη περιοδεία στην Αίγυπτο και τη Μικρά Ασία. Ταξίδεψαν γύρω από τη Νεκρή Θάλασσα, επισκέφτηκαν το Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά, δέχτηκαν επίθεση από ληστές στην Πέτρα της Ιορδανίας και κατέληξαν στην Ιερουσαλήμ, όπου ο Ζερόμ ζωγράφισε το «Γολγοθά», που εκτέθηκε στο Σαλόν του 1868. Το 1869, ταξίδεψε πάλι στην Αίγυπτο, όπου παραβρέθηκε στη διάνοιξη της Διώρυγας του Σουέζ. Επισκέφτηκε την Αλεξάνδρεια και το Κάιρο. Αργότερα πραγματοποίησε πολλά ακόμη ταξίδια στην Τουρκία (1871), την Ισπανία και την Αλγερία (1873), ξανά στην Τουρκία, την Ελλάδα και την Παλαιστίνη (1879 – 1880). Η γοητεία της Ανατολής κεντρίζει το ενδιαφέρον του και επικεντρώνει στα επόμενα χρόνια σε οριενταλιστικής φύσης πίνακες, με ερωτικά θέματα, γυμνότητα γυναικείων σωμάτων και ατμόσφαιρα αισθησιασμού Το 1865 εξελέγη μέλος του Ινστιτούτου της Γαλλίας. Πέθανε σε ηλικία 79 ετών και ο τάφος του βρίσκεται στο Κοιμητήριο της Μονμάρτης.
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
Στις 11 Μάη, το 1904, γεννηθηκε ο Σαλβατορ Νταλι. Ο Νταλί έγινε δεκτός στις τάξεις των σουρεαλιστών, παρά τις αντιρρήσεις του Μπρετόν, το 1929, μετά από εισήγηση του Χοάν Μιρό. Πολύ γρήγορα ωστόσο, εξέφρασε τη διαφορά του, προάγοντας ένα προσωπικό ύφος στο οποίο συναντούμε μόνο κάποιες από τις σουρεαλιστικές θέσεις. Τόσο η εκκεντρικότητά του, όσο και η τεράστια εμπορική επιτυχία του στην Αμερική, στο τέλος της δεκαετίας του ’30, οδήγησαν τη σχέση του με τον Μπρετόν και το Κίνημα σε οριστική ρήξη το 1941. Εκτοτε, ο Νταλί μονοπωλούσε προκλητικά τον τίτλο του μόνου γνήσιου σουρεαλιστή καλλιτέχνη. Στην ερώτηση ”τι είναι σουρεαλισμός;”, απαντούσε: ”ο Σουρεαλισμός είμαι Εγώ!”…
Δημοσίευση • 13 φωτογραφίες
12 Μαΐου 1921 Γεννιέται ο Γερμανός καλλιτέχνης, γλύπτης, θεωρητικός τέχνης και παιδαγωγός της τέχνης, Γιόζεφ Μπόις (1921-1986). Υπήρξε καλλιτέχνης με σημαντική επίδραση στα εικαστικά πράγματα, στη μεταπολεμική Ευρώπη και Αμερική. Το 1970 ήταν καθηγητής γλυπτικής στο Kunstakademie Düsseldorf.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
12 Μαΐου 1970 Πεθαίνει η Γερμανίδα ποίητρια και δραματουργός Νέλλυ Ζαχς (1891-1970) Γεννήθηκε στο Schöneberg, στο Βερολίνο. Το 1940 κατέφυγε στη Σουηδία. Ήταν φίλη της Σέλμα Λάγκερλεφ (Σουηδή συγγραφέας 1858-1940). Το 1966 μοιράστηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας με τον Εβραίο συγγραφέα Σαμουήλ Ιωσήφ Άγκνον.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
12 Μαΐου ο Άγγλος ποιητής, ζωγράφος και μεταφραστής Ντάντε Γκάμπριελ Ροσέτι (1828–1882). Υπήρξε ιδρυτής της Προ-Ραφαηλιτικής Αδερφότητας, μαζί με τους Τζων Έβερετ Μίλαι (1829-1896) και Ουίλιαμ Χόλμαν Χαντ (1827-1910). Γεννήθηκε στο Λονδίνο. Ο πατέρας του ήταν Ιταλός μετανάστης ποιητής. Ήταν αδελφός της ποιήτριας Κριστίνα Ροσέτι (1830-1894) και του κριτικού Ουίλιαμ Μάικλ Ροσέτι. Το όνομα του ήταν Γκάμπριελ, αλλά στα δημοσιευμένα έργα του έβαζε πρώτο το όνομα Ντάντε, λόγω των λογοτεχνικών συσχετισμών με τον Ιταλό ποιητή Δάντη. Μεγαλώνοντας σε οικογένεια λογοτεχνών, έδειξε ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία από παιδί, όμως φιλοδοξούσε να γίνει ζωγράφος. Μαθήτευσε κοντά στο ζωγράφο Φορντ Μάντοξ Μπράουν (1821-1893). Έχοντας προτίμηση στην Ιταλική Μεσαιωνική τέχνη, Δημοσίευσε μεταφράσεις του Δάντη και άλλων Ιταλών ποιητών του Μεσαίωνα. Επίσης προσπαθούσε να ενσωματώνει στην τέχνη του τα χαρακτηριστικά των Ιταλών ζωγράφων. Οι πρώτοι πίνακες του χαρακτηρίζονται από το ρεαλισμό του Προ-Ραφαηλιτικού κινήματος. Αργότερα στράφηκε σε πιο συμβολικές και μυθολογικές εικόνες. Το ίδιο και στην ποίηση του. Λόγω της κριτικής που αντιμετώπισε, εγκατέλειψε τις δημόσιες εκθέσεις και στράφηκε στην πώληση έργων του σε ιδιώτες. Μετά το θάνατο της γυναίκας του (πέθανε από υπερβολική δόση λάβδανου, όταν γεννήθηκε το παιδί της νεκρό), ο Ροσέτι, υποφέροντας από κατάθλιψη, έθαψε το μεγαλύτερο μέρος του αδημοσίευτου έργου του, στον τάφο της γυναίκας του. Απεικόνισε τη γυναίκα του σε αρκετούς πίνακες, ως Βεατρίκη του Δάντη, όπως στη “Ευτυχισμένη Βεατρίκη” (“Beata Beatrix”). Οι πίνακες αυτοί άσκησαν μεγάλη επιρροή στην διαμόρφωση του κινήματος του Ευρωπαϊκού συμβολισμού. Το 1871 ανέσυρε τα ποιήματα του από τον τάφο της γυναίκας του και τα δημοσίευσε. Η δημοσίευση προκάλεσε αντιπαραθέσεις καθώς θεωρήθηκαν από πολλούς ότι χαρακτηρίζονται από υπερβολικό ερωτισμό και αισθησιασμό. Προς το τέλος της ζωής του αντιμετώπισε προβλήματα από εθισμό στα ναρκωτικά και πνευματική αστάθεια. Πέρασε τα τελευταία χρόνια απομονωμένος. Πέθανε στο Κεντ της Αγγλίας.
Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες
Σαν σήμερα το 1992 πέθανε ο ποιητής και στιχουργός, Νίκος Γκάτσος ο οποίος ο 1943 εξέδωσε το βιβλίο του «Αμοργός» με το ομώνυμο ποίημα, που έμελλε να σημαδέψει τη σύγχρονη ελληνική ποίηση .Από τότε ο ποιητής δημοσίευσε μόνον τρία ακόμη ποιήματα: το «Ελεγείο» (1946), «Ο Ιππότης και ο Θάνατος» (1947) και το «Τραγούδι του παλιού καιρού» (1963, αφιερωμένο στον Γ. Σεφέρη) Ανεκτίμητη υπήρξε η προσφορά του Νίκου Γκάτσου στο ελληνικό τραγούδι, στο οποίο αφιερώθηκε σαν στιχουργός σε μεγάλο βαθμό μετά την «Αμοργό» δημιουργώντας κορυφαία έργα («Αθανασία», «Της γης το χρυσάφι», «Ρεμπέτικο», «Αρχιπέλαγος», «Πήρες το μεγάλο δρόμο», «Πορνογραφία», «Λαϊκή Αγορά», «Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά», «Η μικρή Ραλλού», «Μια γλώσσα μια πατρίδα», «Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου», «Η νύχτα», «Αντικατοπτρισμοί» κ.ά.). Στους 350 υπολογίζονται οι στίχοι του Ν. Γκάτσου που γράφτηκαν ή βρήκαν το δρόμο για τη δισκογραφία – αφετηρία το «Χάρτινο το φεγγαράκι», που πρωτοδισκογραφήθηκε το 1958 με την Νάνα Μούσχουρη – όπως «Στο Λαύριο γίνεται χορός», «Ασπρο περιστέρι», «Μίλησέ μου», «Ο Γιάννης ο φονιάς», «Σε πότισα ροδόσταμο», «Σπίτι μου», «Θα ‘ρθει άσπρη μέρα και για μας», «Με τι καρδιά», «Ο Μαύρος ήλιος», «Το δίχτυ», «Μάνα μου η Ελλάς» κ.λπ.
Δημοσίευση
13 Μαΐου 1882 Γεννιέται ο Γάλλος ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης και σκηνογράφος Ζωρζ Μπρακ (1882–1963) . Από τις ηγετικές φυσιογνωμίες της εικαστικής δημιουργίας του 20ου αιώνα. Ένας από τους θεμελιωτές, μαζί με τον Πάμπλο Πικάσο, του κινήματος του κυβισμού. Γεννήθηκε στο Αρζαντέιγ του Σεν-ε-Ουάζ της Γαλλίας. Μεγάλωσε στη Χάβρη, όπου και σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών την περίοδο 1897 – 1899. Το 1902, στο Παρίσι, παρακολούθησε μαθήματα στην Ακαδημία Humbert. Εκεί γνωρίστηκε με τον Φράνσις Πικαμπιά (1789-1953). Τα πρώτα έργα του είναι ιμπρεσιονιστικά αλλά σύντομα θα χρησιμοποιήσει στοιχεία από το κίνημα των φωβιστών. Το 1909 με 1911 εργάστηκε με το Πικάσο πάνω στην ανάπτυξη του κυβισμού. Μαζί με τον Πικάσο επίσης θα χρησιμοποιήσουν πρώτοι την τεχνική του κολάζ, στη ζωγραφική. Ο Μπρακ στο έργο του «Πιάτο του φαγητού και ποτήρι», το 1912. Την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πολέμησε και τραυματίστηκε σοβαρά. Μετά τον πόλεμο χρησιμοποίησε πιο αφηρημένα στοιχεία στο έργο του, θεμελιώνοντας τον λεγόμενο συνθετικό κυβισμό.
Δημοσίευση • 11 φωτογραφίες
13 Μαη 1956 Πεθαίνει ο Σοβιετικός συγγραφέας Alexander Alexandrovich Fadeyev (1901-1956). Ένας από τους ιδρυτές της Ένωσης Σοβιετικών Συγγραφέων και πρόεδρος της την περίοδο 1946-1954. Γεννήθηκε στο Κίμι, στο Κυβερνείο του Τβερ. Το 1918 εντάχθηκε στο μπολσεβίκικο κόμμα και συμμετείχε στο αντάρτικο κίνημα εναντίων των Ιαπώνων και του Λευκού Στρατού, κατά τη διάρκεια του Ρωσικού εμφυλίου πολέμου. Το 1927, δημοσίευσε το μυθιστόρημα «The Rout» (Η Διαδρομή, γνωστό και ως The Nineteen ), στο οποίο περιγράφει τη ζωή των νέων μαχητών στον πόλεμο. Το 1930 δημοσίευσε το πρώτο μέρος του μυθιστορήματος «The Last of the Udege*», έργο πάνω στο οποίο εργάστηκε σχεδόν στο υπόλοιπο της ζωής του και του οποίου ο δεύτερος τόμος δημοσιεύτηκε το 1940. Στο έργο αυτό, ο Fadeyev, δείχνει πως ένας εντελώς πρωτόγονος λαός μπορεί να βιώσει ένα άλμα από τον πρωτόγονο (φυλετικό) κομμουνισμό, στην πολύπλοκη συλλογική οργάνωση του 20ου αιώνα, παρακάμπτοντας όλα τα ιστορικά στάδια που παρεμβάλλονται: οικογένεια, ατομική ιδιοκτησία, δουλεία, φεουδαρχία, καπιταλισμός και σοσιαλισμός. Το έργο περιέχει μερικές από τις πιο σημαντικές σελίδες του Fadeyev και έχει θεωρηθεί τραγωδία που δεν το ολοκλήρωσε. Το 1945 έγραψε το μυθιστόρημα «The Young Guard» (Η Νέα Φρουρά), βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σχετικά με την παράνομη οργάνωση της Komsomol που ονομάστηκε Young Guard η οποία πολέμησε εναντίον των Ναζί στην κατεχόμενη πόλη Krasnodon, στην Ουκρανική ΣΣΔ ). Για το έργο αυτό το 1946 τιμήθηκε με το βραβείο Στάλιν, ενώ το βιβλίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1948. Παντρεύτηκε την Angelina Stepanova (1905-2000), διάσημη ηθοποιό της σκηνής. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Fadeyev ανέπτυξε μια νευρική κατάσταση, η οποία επιδεινώθηκε από την παρατεταμένη κατάχρηση αλκοόλ. Τελικά αυτοκτόνησε πυροβολώντας τον εαυτό του στην καρδιά. *Udege= λαός που ζει στις περιφέρειες Primorsky Krai και Khabarovsk Krai στη Ρωσία Ζουν κατά μήκος των παραποτάμων των ποταμών Ussuri , Amur , Kungari και Anyuy . Μιλάνε τη γλώσσα Udege , η οποία ανήκει στην οικογένεια γλωσσών Tungusic. Ζουν με το κυνήγι , την αλιεία και τη συγκομιδή του ginseng .Σύμφωνα με την απογραφή του 2010 υπήρχαν 1.496 Udege στη Ρωσία.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
Σαν σήμερα 1978 Συνέρχεται το 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ 23 Σεπτεμβρη 1974 καταργειται ο νομος 509… Γίνεται νομιμο το Κ Κ Ε Το 10 Συνεδριο του νομιμου ΚΚΕ πραγματοποιηθηκε στις 15-20 Μαη1978.. Ηταν το πρωτο συνεδριο σε συνθηκες νομιμοτητας μετα το 1945… 27 χρονια βαθιας παρανομιας και αγριων διωγμων…και επανεξελεγη Γ.Γ..Ο Χαριλαος Φλωρακης..
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
14 Μαΐου 1998 Πεθαίνει ο Αμερικανός τραγουδιστής και ηθοποιός. Φρανκ Σινάτρα (Φράνσις Άλμπερτ Σινάτρα, 1915- 1998). Στη σχεδόν 65χρονη καριέρα του υπήρξε από τους πιο αγαπητούς καλλιτέχνες. Από αρκετούς θεωρείται ως ο σπουδαιότερος Αμερικανός τραγουδιστής του 20ου αιώνα. Το μουσικό έργο του περιλαμβάνει περισσότερες από 1400 ηχογραφήσεις, ενώ σαν ηθοποιός εμφανίστηκε σε 58 ταινίες, κυρίως μιούζικαλ. Το 1985 τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον Ρόναλντ Ρίγκαν και το 1997 με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου. Επίσης του απονεμήθηκαν έντεκα βραβεία Γκράμι, από τα οποία ένα για το σύνολο του έργου του. Σαν ηθοποιός βραβεύτηκε με το Όσκαρ β΄ ανδρικού ρόλου, για την ταινία «Όσο υπάρχουν άνθρωποι» (1953) και ήταν υποψήφιος για το Όσκαρ α΄ ανδρικού ρόλου για την ταινία «Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι» (1955).
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
15 Μαΐου 1634 Πεθαίνει ο Ολλανδός ζωγράφος Χέντρικ Άφερκαμπ (1585-1634). Ένας από τους πρώτους τοπιογράφους της ολλανδικής ζωγραφικής του 16ου αιώνα. Ειδικεύτηκε να ζωγραφίζει Ολλανδικά χειμωνιάτικα τοπία. Οι πίνακες του είναι ζωντανοί και γεμάτοι χρώμα. Δείχνει προσοχή στην απεικόνιση των ανθρωπίνων μορφών στο τοπίο. Ζωγράφησε επίσης θαλασσογραφίες και τοπία με αγελάδες. Γεννήθηκεστο Άμστερνταμ. Σπούδασε δίπλα στο Δανό ζωγράφο Πίτερ Ίσαακς (1569-1625) και τον Ντάβιντ Φίνκμποονς (1576-1632). Το 1608 μετακόμισε στο Κάμπεν στην περιφέρεια Οφεράισσελ. Ήταν βωβός και γι’ αυτό έγινε γνωστός ως «ο μουγκός του Κάμπεν. Επηρεάστηκε από το έργο του Πίτερ Μπρίγκελ του πρεσβύτερου (1525-1569) Το έργο του έτυχε μεγάλης δημοτικότητας και πωλούσε τα σχέδιά του, πολλά από τα οποία ήταν επιχρωματισμένα με υδροχρώματα, ενώ τελειοποιούσε και εικόνες για να επικολληθούν σε άλμπουμ συλλεκτών. Η Βασιλική Συλλογή της Ολλανδίας έχει αξιόλογο αριθμό έργων του. Παρήγαγε περίπου 100 πίνακες, οι περισσότεροι από τους οποίους βρίσκονται στο Ρέικσμουζεουμ του Άμστερνταμ και στο Mauritshuis της Χάγης. Πέθανε στο Κάμπεν.
Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες
15 Μαΐου 1848 Γεννιέται ο Ρώσος ζωγράφος Βίκτορ Βασνετσόφ (1848-1926). Ένας από τους θεμελιωτές της Ρωσικής λαογραφίας, του Ρομαντικού Εθνικισμού και του Ρωσικού αφυπνιστικού κινήματος. Ζωγράφιζε κυρίως ιστορικά και μυθολογικά θέματα. Γεννήθηκε στο χωριό Λόπιαλ του Κυβερνείου Βιάτκα. Ο πατέρας του, ο Μιχαήλ Βασίλιεβιτς Βασνετσόφ, ήταν ιερέας, ακαδημαϊκός στις φυσικές επιστήμες και την αστρονομία και φιλόσοφος. Ο παππούς του ήταν αγιογράφος. Ο Βίκτορ ήταν το δεύτερο από τα έξι παιδιά της οικογένειας. Ένας ακόμα αδελφός του, ο Απολινάρι, έγινε διάσημος ζωγράφος. Ο Βίκτορ, στο Λόπιαλ, άρχισε να ζωγραφίζει τοπία και σκηνές της ζωής του χωριου. Σε ηλικία δέκα χρονών πήγε σχολείο στη Βιάτκα. Παράλληλα με το σχολείο δούλευε σε κατάστημα αγιογραφιών. Βοήθησε και τον εξόριστο Πολωνό καλλιτέχνη Μικάλ Ελβίρο Αντριόλι, να κάνει τοιχογραφίες για τον καθεδρικό ναό «Αλέξανδρος Νιέφσκι». Το 1867 γράφτηκε στην Αυτοκρατορική Ακαδημία Καλών Τεχνών, στην Πετρούπολη. Τρία χρόνια μετά, επαναστατούν κατά της Ακαδημίας οι «Πιριντβίζνικι» (Περιπλανώμενοι). Ο Βασνετσόφ έγινε φίλος με τον αρχηγό τους, Ιβάν Κραμσκόι, και τον αποκαλούσε δάσκαλο. Επίσης έγινε φίλος με τον Ιλιά Ρέπιν, που ήταν συμμαθητής του. Την ίδια εποχή βραβεύτηκε από την Ακαδημία με ασημένιο μετάλλιο για πίνακα του, με το Χριστό και τον Πόντιο Πιλάτο. Το 1874 βραβεύτηκε με χάλκινο μετάλλιο στο Γουόρλντ Φερ του Λονδίνου, για τα χαρακτικά του «Επαρχιακός Βιβλιοπώλης» (1870) και «Ένα αγόρι με ένα μπουκάλι βότκα» (1872) Την ίδια περίοδο ζωγράφιζε πίνακες με απεικονίσεις της καθημερινής ζωής. Το 1876, με πρόσκληση του Ρέπιν πήγε στην «αποικία καλλιτεχνών», στο Παρίσι, όπου εξασκήθηκε στον ακαδημαϊσμό και τον ιμπρεσιονισμό. Παρουσίασε έργα του στο Σαλόν του Παρισιού, ενώ το ενδιαφέρον του στράφηκε στα παραμύθια, ως θέματα. Δούλεψε και σαν μοντέλο, κάνοντας τον Σάντκο για τον διάσημο πίνακα του Ρέπιν «Ο Σάντκο στο υποθαλάσσιο βασίλειο». Τον επόμενο χρόνο επέστρεψε στη Μόσχα, όπου ζωγράφισε θέματα από Ρωσικά παραμύθια, κυρίως από το επικό ποίημα «Μπίλινα». Τα έργα αυτά του Βασνετσόφ δεν εκτιμήθηκαν καθώς πολλοί κριτικοί θεωρούσαν ότι υπονόμευαν τις αρχές των «Πιριντβίζνικι». Ακόμη και ο Πάβελ Μιχάιλοβιτς Τρετιακόφ, ο ιδρυτής της Πινακοθήκης Τρετιακόφ, αρνήθηκε να τα αγοράσει. Εκτιμήθηκαν αργότερα, στη δεκαετία του 1880, που η δουλειά του στράφηκε σε θρησκευτικά θέματα και δημιούργησε εικόνες με τον προστάτη των τεχνών, Σάββα Μάμοντοφ. Το 1884-1889 του ανατέθηκε να κάνει τις τοιχογραφίες στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Βλαδίμηρου, στο Κίεβο. Ήταν ένα δύσκολο έργο που ήταν αντίθετο στις Ρωσικές και δυτικές παραδόσεις της θρησκευτικής ζωγραφικής. Ο κριτικός τέχνης Βλαντιμίρ Στασόφ τις αποκάλεσε ένα ιερόσυλο θεατρικό με τα θρησκευτικά αισθήματα του ρωσικού λαού. Ένας άλλος δημοφιλής κριτικός, Ο Ντμίτρι Φιλοσόφοβ, αναφερόμενος σε αυτές τις τοιχογραφίες είπε : « (Είναι) η πρώτη γέφυρα μετά από πάνω από 200 χρόνια μεταξύ του χάσματος που χωρίζει τις διαφορετικές τάξεις της ρωσικής κοινωνίας». Στο Κίεβο, Ο Βασνετσόφ έγινε φίλος με τον Μιχαήλ Βρούμπελ και υπήρξε και δάσκαλος του. Το 1885 ταξίδεψε στην Ιταλία. Την ίδια χρονιά δούλεψε στις σκηνογραφίες και τα κοστούμια για την όπερα του Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ «Σνεγκούροτσκα». Το 1897 με τον αδελφό του Απολλινάρι δούλεψαν μαζί στον θεατρικό σχεδιασμό του έργου «Sadko» του Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ. Εκείνη την περίοδο άρχισε και να δοκιμάζει διαφορετικά υλικά για να κάνει τα έργα του. Ακολούθησαν δυο πολύ παραγωγικές δεκαετίες.. Στα τέλη της δεκαετίας του 1890 μετέφερε τα παραμυθένια θέματα που σχεδίαζε στην αρχιτεκτονική. Σχεδίασε μια εκκλησία στο Αμπράμτσεβο με τον Βασίλι Πολενόφ. Το 1894, σχεδίασε τη δική έπαυλή στη Μόσχα. Το 1898 σχεδίασε το Ρωσικό κιόσκι για την Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού. Και το 1904, σχεδίασε το πιο γνωστό από τα κτίρια του, την Πινακοθήκη Τρετιακώφ. Μεταξύ του 1906 και 1911, σχεδίασε τα ψηφιδωτά του καθεδρικού ναού του Αλέξανδρου Νιέφσκι στην Βαρσοβία και επίσης βοήθησε στο σχεδιασμό του καθεδρικού ναού του Αλέξανδρου Νιέφσκι στην Μόσχα. Το 1912, του δόθηκε τίτλος ευγενείας από τον τσάρο Νικόλαο β’ Το 1914 σχεδίασε ένα γραμματόσημο που προοριζόταν για συλλογή, για τα θύματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Προσέφερε ένα σημαντικό χρηματικό ποσό στο Κρατικό Ιστορικό Μουσείο, με τα οποία αγόρασε τα μεγαλύτερο μέρος της συλλογής του. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ο Βασνετσόφ υποστήριξε την άρση ορισμένων από τις αγιογραφίες (κυρίως αυτές του Αλεξάντρ Ιβάνοφ) από τις εκκλησίες, και την μεταφορά τους στην Πινακοθήκη Τρετιακώφ. Το 1918 ο Βασνετσόφ συμμετείχε στο σχεδιασμό μίας στρατιωτικής στολής για το νεοσύστατο Κόκκινο Στρατό. Σχεδίασε το καπέλο «Μπουντέβονκα», το οποίο αναπαρήγαγε το στυλ των κωνικών περικεφαλαίων των αρχαίων Ρως. Ο μικρό πλανήτης “3586 Vasnetsov”, που ανακαλύφθηκε από την σοβιετική αστρονόμο Λιουντμίλα Ζουραυλιόβα το 1978 ονομάστηκε έτσι προς τιμή του. Ο “Καλλιτέχνης του Λαού” της ΕΣΣΔ, Αντρέι Βασνετσόφ ήταν εγγονός του.
Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες
15/05/1967 Πεθαίνει ο Αμερικανός ρεαλιστής ζωγράφος και τυπογράφος Έντουαρντ Χόπερ (1882-1967). Σημαντικός ζωγράφος που άσκησε επιρροή γενικότερα στην τέχνη και ειδικά στην Pop Art. Αν και έγινε γνωστός από τις ελαιογραφίες του, τα κατάφερνε εξίσου καλά στις υδατογραφίες και τη χαρακτική. Γεννήθηκε στο Upper Nyack βόρεια της Νέας Υόρκης, ένα κέντρο κατασκευής γιοτ στο ποταμό Hudson. Οι γονείς του ήταν Ολλανδικής καταγωγής. Ο πατέρας του, Garret Henry Hopper, ήταν έμπορος. Μητέρα του ήταν η Elizabeth Griffiths Smith. Είχε μία αδελφή, τη Μάριον. Η οικογένεια ήταν αυστηρών αρχών και στο σπίτι κυριαρχούσαν οι γυναίκες. Στα παιδιά προσφέρθηκε μεγάλη οικονομική στήριξη. Σπούδασαν σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία. Ο Έντουαρντ ήταν καλός μαθητής και από πολύ μικρή ηλικία έδειξε ταλέντο στο σχέδιο. Πήρα από τον πατέρα του τις πνευματικές αναζητήσεις και την αγάπη προς το Γαλλικό και το Ρωσικό πολιτισμό. Οι γονείς του τον ενθάρρυναν να ασχοληθεί με τον πολιτισμό και τον στήριξαν με τα αναγκαία υλικά, περιοδικά και εικονογραφημένα βιβλία. Αν και οι γονείς του επέμεναν να ασχοληθεί με το εμπόριο, μετά την αποφοίτηση του αποφάσισε να κάνει καριέρα στην τέχνη. Ξεκίνησε σπουδές με αλληλογραφία αλλά σύντομα πήγε στη Νέα Υόρκη, όπου φοίτησε για έξι χρόνια, στο New York School of Art and Design (πρόδρομος του Parsons The New School for Design). Διδάχτηκε ελαιογραφία από τον William Merritt Chase (1849-1913) και ήρθε σε επαφή με το έργο των Édouard Manet και Edgar Degas. . Ένας άλλος από τους δασκάλους του, ο Robert Henri (1865-1929) Τον επηρέασε με τις απόψεις του, που συνοψίζονται στις φράσεις του: “Δεν είναι το θέμα που μετράει αλλά τι νιώθεις γι ‘αυτό” και “Ξεχάστε την τέχνη και ζωγραφίστε τις εικόνες του τι σας ενδιαφέρει στη ζωή”. Ταξίδεψε τρεις φορές στη Γαλλία και μελέτησε τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή τέχνη. Έμεινε εντυπωσιασμένος με το έργο του Rembrandt. Το έργο του Έντουαρντ Χόπερ, περιλαμβάνει σκηνές από την αστική και την αγροτική ζωή, με θέματα αντλεί από πηγές, όπως: τα κοινά χαρακτηριστικά της Αμερικανικής ζωής, δηλαδή βενζινάδικα, μοτέλ, εστιατόρια, θέατρα, σιδηρόδρομους, ανθρώπους και σκηνές δρόμου καθώς και θαλασσογραφίες και τοπία της υπαίθρου. Όλα με τρόπους που δείχνουν το προσωπικό του όραμα της σύγχρονης Αμερικανικής ζωής. Στη διάρκεια της καριέρας του, πέρασαν από την τέχνη του πολλές τάσεις και ρεύματα. Ο ίδιος περιέγραφε τον εαυτό του, σαν «ένα αμάλγαμα πολλών φυλών». Μόνο στα τελευταία χρόνια καταστάλαξε σε κάποιο στυλ, εστιάζοντας σε ήσυχες στιγμές που δε δείχνουν δράση, χρησιμοποιώντας μια μορφή ρεαλισμού. Αν και δεν είχε μαθητές, τον αναφέρουν ως επιρροή αρκετοί καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων ο Willem de Kooning, ο Jim Dine ο Mark Rothko κ ά. Η γενέτειρά και το πατρικό του σπίτι έχουν εισαχθεί στο Εθνικό Μητρώο Ιστορικών Χώρων το 2000. Τώρα λειτουργεί ως το κέντρο τέχνης Edward Hopper House. Χρησιμεύει ως μη κερδοσκοπικό κοινοτικό πολιτιστικό κέντρο με εκθέσεις, εργαστήρια, διαλέξεις, παραστάσεις και ειδικές εκδηλώσεις
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
16 Μαΐου 1703 Πεθαίνει ο Γάλλος λαογράφος και συγγραφέας Σαρλ Περό (1628–1703), αδελφός του αρχιτέκτονα του Λούβρου, Κλωντ Περώ (1613-1688). Είναι γνωστός σε όλο τον κόσμο από τη συλλογή παραμυθιών, που περιλαμβάνονται στο βιβλίο του «Ιστορίες της μαμάς μου της χήνας» (1697). Ανάμεσα τους τα παραμύθια: «Κοκκινοσκουφίτσα», «Σταχτοπούτα», «Ο Παπουτσωμένος Γάτος», «Η Ωραία Κοιμωμένη», «Ο Κυανοπώγων», «Ο Κοντορεβιθούλης» κ. ά. Αυτά τα έγραψε για τη διασκέδαση των παιδιών του. Η δημοσίευσή τους έφερε στη λογοτεχνία τη μόδα των «παραμυθιών». Ο Σαρλ Περώ σπούδασε νομικά. Εργαζόταν ως υπεύθυνος των βασιλικών κτηρίων. Το 1660 δημοσίευσε ερωτικά ποιήματα και άρχισε να γίνεται γνωστός ως λογοτέχνης. Από τότε στράφηκε στη μελέτη της ποίησης και των καλών τεχνών. Το 1671 εκλέχτηκε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, όπου το 1687 διάβασε το ποίημα του «Ο αιώνας του Μεγάλου Λουδοβίκου». Με αφορμή το ποίημα αυτό, η Ακαδημία διχάστηκε και ξέσπασε η αποκαλούμενη «Διαμάχη των Παλαιών και των Νέων». Στη διαμάχη, ο Περώ πήρε θέση με το τετράτομο έργο του «Παραλληλισμοί των Παλαιών και των Νέων», στο οποίο υποστηρίζει την υπεροχή των συγχρόνων του συγγραφέων, όπως του Μολιέρου και του Φρανσουά ντε Παλέρμπ, σε σχέση με τους κλασικούς Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς. Το 1908, στον Κήπο του Κεραμεικού, ανεγέρθηκε προς τιμή του μαρμάρινο μνημείο, που έχει στη βάση του μαρμάρινες παραστάσεις ηρώων από τα παραμύθια του. Το μνημείο είναι έργο του Γάλλου γλύπτη Γκαμπριέλ Εντουάρ Μπατίστ Πες (1854-1908).
Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες
16 Μαΐου 1898 Γεννιέται ο Ιάπωνας σκηνοθέτης του κινηματογράφου Κένζι Μιζογκούτσι (1898-1956), γνωστός και με το ψευδώνυμο Goteken Προερχόμενος από φτωχή οικογένεια μπήκε στην κινηματογραφική εταιρία Nikkatsu, ως ηθοποιός και ειδικεύθηκε σε γυναικείους ρόλους. Αργότερα έγινε βοηθός σκηνοθέτη. Έκανε την πρώτη του ταινία το 1922. Από τις 90 ταινίες που γύρισε την εποχή του βωβού κινηματογράφου, μόνο οι 12 έγιναν γνωστές εκτός Ιαπωνίας και αυτές επειδή γυρίστηκαν στη Βενετία. Δημιούργησε μόνο δύο έγχρωμες ταινίες: «Yôkihi» (1955) και «Shin Heike monogatari» (1955). Στο διεθνές προσκήνιο τον έφερε η ταινία «Ugetsu» (1953), η οποία εμφανίστηκε στο Top Ten Poll των κριτικών του Sight & Sound το 1962 και το 1972. Άλλες επιτυχημένες ταινίες του είναι «Η ιστορία των τελευταίων χρυσάνθεμων» (1939), «Η ζωή του Oharu» (1952) και «Sansho ο δικαστικός επιμελητής» (1954). Σύμφωνα με τον συγγραφέα Mark Le Fanu, “οι ταινίες του έχουν μια εξαιρετική δύναμη και καθαρότητα, καληλώνουν τον θεατή με τη δύναμη, τη φινέτσα και τη συμπόνια με την οποία αντιμετωπίζουν τον ανθρώπινο πόνο”. Σήμερα, είναι ένας από τους πιο αναγνωρισμένους κινηματογραφιστές του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
19 Μαΐου 1895 Πεθαίνει ο Κουβανός ποιητής και συγγραφέας, ηγέτης της κουβανικής εξέγερσης κατά των Ισπανών, Χοσέ Μαρτί (1853-1895). Εθνικός ήρωας και σύμβολο του αγώνα για την ανεξαρτησία της Κούβας. Σημείο αναφοράς και έμπνευσης για τους ηγέτες της Κουβανικής Επανάστασης και ιδιαίτερα για τον Τσε Γκεβάρα και τον Φιντέλ Κάστρο. Γεννήθηκε στην Αβάνα από Ισπανούς γονείς. Σε ηλικία 16 χρονών, άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα του σε τοπικές εφημερίδες. Για την υποστήριξη που παρείχε στους ξεσηκωμένους Κουβανούς, ενάντια στο αποικιοκρατικό καθεστώς, συνελήφθη το 1869 και καταδικάστηκε σε έξι χρόνια καταναγκαστική εργασία για προδοσία και υποκίνηση ανταρσίας. Με παρέμβαση των γονιών του, η ποινή μειώθηκε αλλά εξορίστηκε στην Ισπανία. Εκεί σπούδασε Νομικά και συνέχισε να γράφει για την κατάσταση στην Κούβα. Χειρουργήθηκε δύο φορές για να διορθωθεί η βλάβη που είχαν υποστεί τα πόδια του από τις αλυσίδες των φυλακών. Το 1875 πήγε στο Μεξικό όπου ξαναβρήκε την οικογένεια του. Δημοσίευσε πολλά ποιήματα και μεταφράσεις. Έγραψε ένα θεατρικό έργο το οποίο παίχτηκε στο Μεξικό. Το 1877 επέστρεψε στην Κούβα, με άλλο όνομα, αλλά έμεινε λίγες μέρες. Πήγε στη Γουατεμάλα. Δούλεψε ως καθηγητής Φιλολογίας και παντρεύτηκε την Κάρμεν Ζάγιας Μπαζάν. Τον επόμενο χρόνο παραιτήθηκε από καθηγητής και επέστρεψε στην Κούβα. Κατηγορήθηκε ξανά για συνομωσία εναντίον της ισπανικής αποικιοκρατίας και εξορίστηκε πάλι, στην Ισπανία. Από κει έφυγε για τις ΗΠΑ. Στην Αμερική υπηρέτησε ως Πρόξενος της Ουρουγουάης, της Παραγουάης και της Αργεντινής. Δούλεψε άτυπα σαν ανταποκριτής, γράφοντας άρθρα στον τοπικό τύπο αλλά και σε εφημερίδες χωρών της Λατινικής Αμερικής. Δημοσίευσε μερικά από τα πιο σημαντικά ποιήματά του και προσπαθούσε να ενισχύσει το κίνημα ανεξαρτησίας της Κούβας. Το 1895, μαζί με μια ομάδα εξόριστων Κουβανών, με αρχηγό τον Μάξιμο Γκομέζ, αποβιβάζονται στην Κούβα και παίρνει μέρος στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Κατά τη διάρκεια της μάχης του Dos Rios, σκοτώθηκε ηρωικά, χωρίς να προλάβει να δει τη χώρα του να απελευθερώνεται από τα δεσμά της ισπανικής αποικιοκρατίας.
Δημοσίευση • 6 φωτογραφίες
19 Μαΐου 1593 Γεννιέται ο Φλαμανδός ζωγράφος, χαράκτης και σχεδιαστής ταπισερί Γιάκομπ Γιόρντενς (1593–1678). Έγινε γνωστός για τους πίνακες του με ιστορικά και μυθολογικά θέματα, με σκηνές της καθημερινότητας και τις προσωπογραφίες του. Θεωρείται ηγετική φυσιογνωμία στη φλαμανδική ζωγραφική του μπαρόκ της εποχής του, μετά τον Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς και τον Άντονι βαν Ντάικ. Ήταν επίσης διακεκριμένος σχεδιαστής ταπισερί. Γεννήθηκε στην Αμβέρσα σε εύπορη οικογένεια. Πατέρας του ήταν ο έμπορος λινών, Γιάκομπ Γιόρντενς ο πρεσβύτερος και μητέρα του η Μπάρμπαρα φαν Βολσχάτεν. Ήταν το πρώτο από τα έντεκα παιδιά της οικογένειας. Δεν είναι γναστά τα παιδικά του χρόνια. Είναι εμφανές ότι απέκτησε μόρφωση, από την καθαρότητα του γραφικού του χαρακτήρα, από τις γνώσεις γαλλικών αλλά και στη μυθολογία. Επίσης από την εξοικείωση με τα θρησκευτικά θέματα, όπως δείχνουν πολλοί πίνακες του. Σπούδασε ζωγραφική, όπως και ο Ρούμπενς, με τον Άνταμ φαν Νόορτ (1562-1641). Αυτός ήταν και ο μοναδικός του δάσκαλος. Το 1616, ύστερα από οκτώ χρόνια σπουδών, μπήκε στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά της Αμβέρσας ως ζωγράφος υδροχρωμάτων. Τα υδροχρώματα χρησιμοποιούνταν συχνά, κατά το 17ο αιώνα, για την προετοιμασία χαρτονιών (cartoons) με σχέδια για ταπισερί. Δεν έχουν διασωθεί σχετικές εργασίες του. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε την Άννα Καταρίνα φαν Νόορτ, μεγαλύτερη κόρη του δασκάλου του και απέκτησαν τρία παιδιά. Το 1818 αγόρασε ένα σπίτι στην περιοχή της Αμβέρσας που μεγάλωσε, στη Χόοχστραατ. Αργότερα αγόρασε και το διπλανό σπίτι, ώστε να έχει περισσότερο χώρο για το νοικοκυριό και για το εργαστήριο του, μιμούμενος το σπίτι του Ρούμπενς. Εκεί έζησε και εργάστηκε, ως το θάνατο του, το 1678. Δεν ταξίδεψε ποτέ στην Ιταλία για να μελετήσει την κλασική και την Αναγεννησιακή τέχνη, όπως έκαναν, παραδοσιακά οι σύγχρονοί του ζωγράφοι. Εκτός από ορισμένα σύντομα, κοντινά ταξίδια στις κάτω χώρες, έμεινε όλη του τη ζωή στην Αμβέρσα. Αν και έμεινε αδιάφορος για τα πνευματικά και ευγενή ιδανικά των ιταλών ζωγράφων, μελέτησε έργα τους που ήταν διαθέσιμα στη βόρεια Ευρώπη, είτε μέσω πρωτοτύπων, είτε μέσω χαρακτικών ή αντιγράφων. Είναι γνωστό ότι μελέτησε τους Τιτσιάνο, Πάολο Βερονέζε, Καραβάτζιο και Τζάκοπο Μπασσάνο, από τους οποίους δέχτηκε σημαντικές επιδράσεις στο έργο του. Σημαντικές επιδράσεις στο έργο του δέχτηκε επίσης από τον Ρούμπενς και την οικογένεια Μπρίγκελ. Ο Γιόρντενς ζωγράφισε, όπως και ο Ρούμπενς, εικόνες βωμών, μυθολογικές και αλληγορικές σκηνές. Μετά το θάνατο του Ρούμπενς, το 1640, έγινε ο σημαντικότερος ζωγράφος στην Αμβέρσα, για παραγγελίες πινάκων μεγάλης κλίμακας. Σήμερα είναι γνωστός , κυρίως για τους πολυάριθμους, μεγάλων διαστάσεων, πίνακες του με σκηνές της καθημερινότητας, βασισμένες σε παροιμίες, με τρόπο ίδιο με τον σύγχρονο του Γιαν Μπρίγκελ τον πρεσβύτερο. Απεικονίζει επίσης, τοπικές παραδόσεις, όπως ο Πίτερ Μπρίγκελ ο πρεσβύτερος, αποδίδοντας πιστά τη φλαμανδική ζωή, παρουσιάζοντας τους ανθρώπους σε εορταστικές εκδηλώσεις. Οι παραγγελίες του προέρχονταν κυρίως από πλούσιους Φλαμανδούς και κληρικούς, ενώ δούλεψε και για αυλές και κυβερνήσεις σε όλη την Ευρώπη. Από το εργαστήριο του πέρασαν πολλοί μαθητές, το διάστημα 1621-1667, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι ήταν πολύ σημαντικός ζωγράφος και δάσκαλος.
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
22 Μαΐου 1894 Γεννιέται η παιδαγωγός, συγγραφέας και δημοσιογράφος Έλλη Αλεξίου (1894-1988) Τα έργα της διακρίνονται για τον ποιητικό ρεαλισμό του ύφους και για τον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό τους. Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ο πατέρας της, Στυλιανός Αλεξίου, ήταν λόγιος και εκδότης εφημερίδων. Αδέλφια της ήταν η Γαλάτεια Καζαντζάκη, ο τοπογράφος μηχανικός του Ε.Μ.Π. Ραδάμανθυς Αλεξίου και ο φιλόλογος Λευτέρης Αλεξίου. Σπούδασε στο Διδασκαλείο Ηρακλείου. Υπηρέτησε ως δασκάλα, για έξι χρόνια, στο Γ’ Χριστιανικό Παρθεναγωγείο και στη «Στέγη Μικρών Αδελφών». Το 1920 παντρεύτηκε με το Βασίλη Δασκαλάκη και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Συνέχισε τις σπουδές της στα Παιδαγωγικά και τη Φιλολογία και διορίστηκε καθηγήτρια στη Μέση Εκπαίδευση όπου δίδαξε για 19 χρόνια. Το 1928 εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Το 1931δημοσιεύει το έργο της «Σκληροί αγώνες για μικρή ζωή» Το 1934 γίνεται μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Το 1938 δημοσιεύονται τα έργα της «Άνθρωποι» και «Γ΄ Χριστιανικόν Παρθεναγωγείον» και το 1939 το «Ο Χοντρούλης και η Πηδηχτή» Στη διάρκεια της κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, μέσα από το ΕΑΜ Λογοτεχνών. Το 1943 δημοσίευσε το έργο της «Λούμπεν» Το 1945 πήγε για σπουδές στη Σορβόνη, απ’ όπου πήρε το δίπλωμα φωνητικής και γαλλικής. Παράλληλα, δίδασκε σε σχολεία της ελληνικής παροικίας. Στο μεταξύ της αφαιρέθηκε η Ελληνική ιθαγένεια και δεν της επετράπη να γυρίσει στην Ελλάδα. Δραστηριοποιήθηκε στην Επιτροπή Βοήθειας για το Παιδί και συνέβαλε ουσιαστικά στο τεράστιο μορφωτικό έργο για τα παιδιά των πολιτικών προσφύγων, στις σοσιαλιστικές χώρες φιλοξενίας. Το 1962 της δόθηκε άδεια να επισκεφθεί την Ελλάδα για να παρευρεθεί στην κηδεία της αδελφής της, Γαλάτειας Καζαντζάκη. Αργότερα συνελήφθη και φυλακίστηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Το 1965 ελευθερώθηκε και πήγε στη Ρουμανία, απ’ όπου επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα το 1966. Συνελήφθη ξανά και δικάστηκε αλλά απαλλάχθηκε. Στο μεταξύ είχε γράψει τα έργα: «Παραπόταμοι» 1955, «Ήθελε να την λένε κυρία» 1956, «Με τη λύρα» 1958, «Αναχωρήσεις και μεταλλαγές» τρεις τόμοι, 1962 και «Για να γίνει μεγάλος, βιογραφία του Καζαντζάκη» 1966. Από το 1966 και μέχρι το θάνατο της, το 1988, αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία. Έγραψε ακόμα: «Υπέρ των ζώντων» (11 διηγήματα, 1972), «Σπουδή» (11 διηγήματα 1972), «Μυστήρια», «Προσοχή! Συνάνθρωποι» 1978 και «Ανθολογία αντιστασιακής ποίησης» (σε συνεργασία με τη Φούλα Χατζιδάκη) Είχε πάρει μέρος στο Α’ και Β’ Συνέδριο της Ειρήνης, στο Παρίσι (1947) και στη Βαρσοβία (1950) αντίστοιχα. Ακόμα στα Συνέδρια: των Διανοουμένων, στο Βρότσλαβ Πολωνίας (1948), για το Παιδί στη Βιέννη (1952), για τη Γυναίκα, στη Κοπεγχάγη (1953) κ.ά. όπως και της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Βερολίνο 1957). Υπήρξε μέλος του Συλλόγου Γυναικών Επιστημόνων, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Ελληνικής Επιτροπής για την Διεθνή Ύφεση και την Ειρήνη κ.ά.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
Έφυγε σαν σημερα 2005… 14 χρόνια από το φευγιό του.. Οι ζευγαδες φεύγουν ,μωρέ ! Η σπορά μένει,και φουντώνει, και μεγαλώνει,και καρπιζει. Και ρίχνει νέους σπόρους στη γη. Και οι κύκλοι επαναλαμβάνονται. Έτσι νόμιζε και η γενιά του 1912_1913 οτι ειναι η τελευταια ηρωική γενιά. Και τι θα γίνει ο τόπος μόλις φύγει. Μα ήρθε η γενια του ‘ 40, η νέα σπορά. και ανέβασε πιο ψηλά τη σημαία του αγωνα Έτσι λέει κάθε γενιά.Ταυτίζοντας τον εαυτό της με την ιστορία. Και λησμονα τη σπορά. Που έρχεται πολύ βαθιά απο το παρελθόν Και πηγαινει πολύ βαθιά στο μέλλον. Βλέπεις μωρέ,αυτά είναι τα νιάτα γύρω σου, που νομίζεις πως είναι ξεστρατισμενα και συμβιβασμενα? Κούνια που σε κουναγε. Μόλις υπάρξει μια σπίθα,αυτά τα νιάτα θα γίνουν πυρκαγιά, θα γινουν ηφαιστειο και θα αποδειχθούν καλυτερα απο τη γενιά, των πατεράδων τους και των παππούδων τους. Και θα σηκώσουν τη σημαία του αγώνα μέχρι τον ήλιο. Είναι η σπορά σου λέω. ……..Ο,τι βίος είχα το έχω δώσει στο κομμα,στο κομμα στο Κ Κ Ε,με τα γνωστά σύμβολα του,τη μαρξιστική,λενιστικη ιδεολογία του,το πρόγραμμα του και τις αρχές του.πολιτικά δεν έχω επίσης τίποτα να αφήσω.Ο,τι είχα το έδωσα με τη συγκεκριμένη δραση μου. Να αφήσω πολιτικές ορμηνιες δεν το θεωρώ σοβαρό….
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
22 Μαΐου 1859 Γεννιέται ο Βρετανός συγγραφέας Άρθουρ Κόναν Ντόιλ (σερ Άρθουρ Ιγνάτιος Κόναν Ντόυλ, 1859–1930). Γνωστός από τα ιδιαίτερα δημοφιλή αστυνομικά του μυθιστορήματα, με ήρωα τον ντετέκτιβ Σέρλοκ Χολμς και το Δρα Γουάτσον. Γεννήθηκε στο Εδιμβούργο της Σκωτίας. Ήταν το τρίτο παιδί, από δέκα αδέλφια. Ο πατέρας του Κάρολος Άλταμοντ Ντόυλ ήταν Άγγλος ιρλανδικής καταγωγής και η μητέρα του, Μαίρη Φόλεϋ, ήταν Ιρλανδή. Φοίτησε στο καθολικό προπαρασκευαστικό σχολείο της Εταιρίας του Ιησού, Στόουνυχερστ και στη συνέχεια στο Κολλέγιο του Στόουνυχερστ. Φεύγοντας από το σχολείο απέρριψε το Χριστιανισμό και έγινε αγνωστικιστής. Σύμφωνα με την επιθυμία των γονιών του σπούδασε ιατρική, πρώτα στην Αυστρία, στο Φέλντκιρχ και έπειτα στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Ο δρ Τζόζεφ Μπελ, καθηγητής του στο Εδιμβούργο, έγινε η βάση, πάνω στην οποία δημιούργησε τον Σέρλοκ Χολμς. Ενώ σπούδαζα έγραφε μικρές ιστορίες. Έκανε την πρώτη του δημοσίευση, σχεδόν είκοσι χρονών, στο εβδομαδιαίο περιοδικό Chambers’s Edinburgh Journal. Όταν αποφοίτησε υπηρέτησε ως γιατρός σε πλοίο, σε ένα ταξίδι στη Δυτική Αφρική. Το 1882 άνοιξε συνεταιρικά με ένα πρώην συμφοιτητή του, ιατρείο στο Πλύμουθ. Σύντομα όμως αποχώρησε και άνοιξε δικό του Ιατρείο στο Σάουθσι. Επειδή οι δουλειές δεν πήγαιναν καλά, άρχισε πάλι να γράφει και να δημοσιεύει ιστορίες. Το 1886 έγραψε το πρώτο του μεγάλο μυθιστόρημα με τίτλο: «Η Φίρμα του Γκέρντλεστον». Το πρώτο του σημαντικό έργο ήταν η «Σπουδή στο κόκκινο», που δημοσιεύτηκε το 1887. Στο έργο αυτό εμφανίζεται για πρώτη φορά ο Σέρλοκ Χολμς. Το έργο δεν σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία. Έκανε όμως γνωστό τον Σέρλοκ Χολμς και το συνεργάτη του δρα Γουάτσον, προτού αρχίσουν να δημοσιεύονται τακτικά οι περιπέτειές τους στο μηνιαίο περιοδικό Στραντ. Τελικά ο Σέρλοκ Χολμς εμφανίστηκε σε τέσσερα μυθιστορήματα και 56 μικρές ιστορίες, με επιτυχία, μέχρι το 1896. Το Σέρλοκ Χολμς, τον χρησιμοποίησαν και άλλοι, κατοπινοί συγγραφείς. Κατά τον πόλεμο των Μπόερς, στη Νότια Αφρική, ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, υπηρέτησε σαν στρατιωτικός γιατρός. Μετά τον πόλεμο και ενώ όλος ο κόσμος καταδίκαζε τις ενέργειες του Ηνωμένου Βασιλείου, έγραψε ένα μικρό φυλλάδιο με τίτλο «Ο πόλεμος στη Νότια Αφρική: Η αιτία και η πραγματοποίηση», το οποίο δικαιολογούσε τον ρόλο του Ηνωμένου Βασιλείου και μεταφράστηκε ευρέως. Για τον λόγο αυτό τιμήθηκε για διακεκριμένες υπηρεσίες προς τη χώρα του και το 1902 παρασημοφορήθηκε από τον βασιλιά της Αγγλίας, χρίσθηκε ιππότης, του απονεμήθηκε ο τίτλος “σερ” και διορίσθηκε υποδιοικητής του Σάρρεϋ. Ο Ντόυλ ήταν παραγωγικός συγγραφέας. Τα υπόλοιπα έργα του περιλαμβάνουν ιστορίες φαντασίας και επιστημονικής φαντασίας με τον καθηγητή Τσάλεντζερ και χιουμοριστικές ιστορίες με τον ναπολεόντειο στρατιωτικό Ζεράρ, καθώς και θεατρικά έργα, ρομάντζα, ποίηση, πεζό λόγο και ιστορικά μυθιστορήματα.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
23 Μαΐου 1844 Γεννιέται η Αμερικανίδα ζωγράφος και χαράκτρια Μαίρη Κάσατ (Μαίρη Στίβενσον Κάσατ 1844-1926). Περιγράφεται ως μία από τις τρεις μεγάλες κυρίες («Les Trois grandes dames», Γκυστάβ Ζοφρουά ) του Ιμπρεσιονισμού (οι άλλες δύο ήταν η Μαρί Μπρακεμόν και η Μπερτ Μοριζό). Γεννήθηκε στο Αλεγκέινι Σίτι της Πενσυλβάνια (σήμερα ανήκει στο Πίτσμπουργκ) και ήταν ένα από τα επτά παιδιά μιας πλούσιας οικογένειας. Ο πατέρας της, Ρόμπερτ Σίμπσον Κάσατ, ήταν χρηματιστής και κερδοσκόπος γης και η μητέρα της, Κάθριν Κέλσο Τζόνσον, προερχόταν από οικογένεια τραπεζιτών. Η οικογένεια της μετακόμισε στη Φιλαδέλφεια, όπου πήγε σχολείο έξι χρονών. Με την επίδραση της έξυπνης και δραστήριας μητέρας της, που πίστευε στην μόρφωση των γυναικών ώστε να είναι καταρτισμένες και κοινωνικά ενεργές, αλλά και στη συμβολή των ταξιδιών στην εκπαίδευση, η Μαίρη Κάσατ, πέρασε πέντε χρόνια στην Ευρώπη. Επισκέφθηκε πολλές πρωτεύουσες, κυρίως το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο. Έμαθε Γαλλικά και Γερμανικά και έκανε τα πρώτα της μαθήματα στη ζωγραφική και τη μουσική. Το 1855 στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού ήρθε σε επαφή με τους Γάλλους καλλιτέχνες Ζαν Ωγκύστ Ντομινίκ Ενγκρ, Ευγένιο Ντελακρουά, Ζαν-Μπατίστ Καμίλ Κορό, Γκυστάβ Κουρμπέ καθώς και με τους Ντεγκά και ο Πισαρό, οι οποίοι έγιναν και μέντορες της. Στο έργο της απεικονίζει κυρίως τη «Νέα Γυναίκα» του 19ου αιώνα. Στον πίνακα «Διαβάζοντας τη “Le Figaro”» απεικονίζει τη μητέρα της.
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
23 Μαΐου 1891 Γεννιέται ο Σουηδός μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Περ Λάγκερκβιστ (1891-1974). Ένας από τους μεγαλύτερους Σουηδούς λογοτέχνες του 20ού αιώνα. Το 1951 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ήταν ο μικρότερος από επτά αδέλφια, σε μια οικογένεια θρησκευάμενη και με παραδοσιακές αρχές. Ο ίδιος απομακρύνθηκε από αυτές τις αρχές, απορρίπτοντας τα χριστιανικά δόγματα και στο έργο του υιοθέτησε κάποιο σοσιαλιστικό ριζοσπαστισμό, αν και χρησιμοποιεί θρησκευτικά θέματα, όπως στο έργο του «Βαραββάς» (1950) που μαζί με το έργο «Ο Δήμιος» (1933), θεωρούνται από τα σπουδαιότερα έργα του. Στα πρώτα έργα του, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: «Αγωνία» (1916), «Το αιώνιο χαμόγελο» (τρεις ιστορίες, 1920), εκφράζει αισιοδοξία και στα επόμενα, όπως «Ο Θρίαμβο πάνω στη ζωή», εκφράζει την εμπιστοσύνη του στον άνθρωπο. Τη δεκαετία του 1930, με τα έργα: «Ο δήμιος» (1933) και το δράμα «Ο άνθρωπος χωρίς ψυχή» (1936), κατέκρινε την πολιτική βία που κυριαρχούσε στην Ευρώπη. Το 1949 δημοσίευσε το «Ζήσε, Άνθρωπε» όπου καταγγέλλει την ανθρώπινη βαρβαρότητα και τη θανατική καταδίκη. Στα Ελληνικά, έχουν μεταφραστεί τα έργα του: «Ο δήμιος », σε μτφ Λόισκα Αβαγιανού («Αστάρτη» 1991), «Η Σίβυλλα », σε μτφ Βαγγέλη Κατσάνη («Ροές» 1985) και «Ο νάνος », σε μτφ Ερρίκου Μπελιέ («Καστανιώτης», 1990).
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
23 Μαΐου 1729 Γεννιέται ο Ιταλός ποιητής της νεοκλασικής περιόδου, Giuseppe Parini (1729-1799). Ήταν επίσης σατιρικός και Διαφωτιστής. Το έργο του έγινε δεκτό από τους νεότερους ποιητές κυρίως ως μάθημα ηθικής και ελευθερίας σκέψης. Γεννήθηκε στο Bosisio, στη Brianza της Λομβαρδίας. Ο πατέρας του ήταν έμπορος μεταξιού. Τον έστειλε στο Μιλάνο όπου ανέλαβε τη φροντίδα του μία θεία του. Σπούδασε στην Ακαδημία Arcimboldi, κάτω από τους Barnabites.( Καθολικοί ιερείς που ανήκουν στη Ρωμαιοκαθολική θρησκευτική τάξη των Κληρικών του Αγίου Παύλου). Το 1741 η θεία του, του άφησε ένα μηνιαίο επίδομα, με την προϋπόθεση ότι θα γίνει ιερέας. Έτσι ο Παρινί χειροτονήθηκε παρά το ότι το εισόδημα του ήταν χαμηλό και δούλευε, παράλληλα με τις σπουδές του, σε δικηγόρο και ακόμα δεν του άρεσαν οι μέθοδοι διδασκαλίας στη σχολή. Το 1752 δημοσίευσε στο Λουγκάνο, με το ψευδώνυμο «Ripano Eupilino», ένα βιβλίο ποιημάτων, με τίτλο «Alcune poesie» (Μερικά Ποιήματα). Εκλέχτηκε στην Accademia dei Trasformati, στο Μιλάνο και στην Accademia dell’Arcadia στη Ρώμη. Το 1763 δημοσίευσε το πρώτο μέρος από το ποίημα Il Giorno (Η μέρα), με τίτλο «Il Mattino» (Το πρωί) και το 1765 δημοσίευσε το δεύτερο μέρος, με τίτλο «Il Mezzogiorno» (Το μεσημέρι). Το ποίημα αυτό καθιέρωσε τη δημοτικότητα και την επιρροή του Παρίνι, ενώ σηματοδότησε ξεχωριστή πρόοδο στον ιταλικό κενό στίχο. Ο Καρλ Τζόζεφ φον Φέρμιμαν, Αυστριακός πληρεξούσιος στο Μιλάνο, τον διόρισε συντάκτη της εφημερίδας «Gazette του Μιλάνο» και το 1769 τον διόρισε στο σχολείο Palatine. Κατά τη Γαλλική κατοχή του Μιλάνο, ο Ναπολέων τον διόρισε δικαστή αλλά σύντομα παραιτήθηκε για να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία και να ολοκληρώσει το ποίημα του «Η μέρα», για το οποίο έγραψε το τρίτο μέρος «La Sera», το οποίο χώρισε σε δύο μέρη: Il Vespro και La Notte και το οποίο κυκλοφόρησε ατελείωτο, μετά το θάνατο του. Πέθανε στο Μιλάνο Ένα άγαλμα του ποιητή καταλαμβάνει μια θέση τιμής στο πολυσύχναστο Piazzale Cordusio του Μιλάνου . Η γενέτειρά του ονομάστηκε προς τιμή του Bosisio Parini.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
2008 Πεθαινει ο σημαντικος Αμερικανος σκηνοθετης Σιντνει Πολακ! Οι κομμουνιστες ”ηρωες”στις ταινιες του μενουν θετικοι και αταλαντευτοι μεχρι το τελος!!!! ”Τα καλυτερα μας χρονια ”~”Αβανα”!
Δημοσίευση • 6 φωτογραφίες
26 Μαΐου 1602 Γεννιέται ο Γάλλος ζωγράφος της εποχής του μπαρόκ Philippe de Champaigne(1602-1674). Σημαντικός ζωγράφος και ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας ζωγραφικής και γλυπτικής στο Παρίσι, κορυφαίο ίδρυμα τέχνης στη Γαλλία του 17ου και 18ου αιώνα. Γεννήθηκε στις Βρυξέλες(Δουκάτο της Βραβάντης , Νότια Ολλανδία), σε φτωχή οικογένεια. Μαθήτευσε δίπλα στο ζωγράφο τοπίου Ζακ Φουκιε (1591-1659). Το 1621 μετακόμισε στο Παρίσι. Εκεί εργάστηκε στη διακόσμηση του Palais du Luxembourg, μαζί με τον Νικόλα Πουσίν, υπό τη διεύθυνση του Νικολάου Δούκσεν. Παντρεύτηκε την κόρη του Δούκσεν και εργάστηκε για τη μητέρα της βασίλισσας. Ζωγράφισε διάφορους πίνακες για τον ναό της Παναγίας των Παρισίων, που χρονολογούνται από το 1638. Έκανε επίσης σχέδια για ταπετσαρίες. Έγινε ο πρώτος ζωγράφος της Βασίλισσας και εξασφάλισε μισθό 1200 λιρών. Διακόσμησε την εκκλησία Carmelite του Faubourg Saint-Jacques, η οποία καταστράφηκε στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Αρκετά έργα που σώθηκαν, βρίσκονται σε μουσεία στη Ντιζόν, στη Γκρενόμπλ και στο Λούβρο. Διακόσμησε και άλλα κτήρια, όπως το θόλο της Σορβόννης, για λογαριασμό του Καρδινάλιου Richelieu. Παρήγαγε ένα μεγάλο αριθμό έργων, κυρίως με θρησκευτικά θέματα και πορτραίτα. Πολλά έργα του κοσμούν δημόσια κτήρια και πολλά βρίσκονται σε διάφορα μουσεία. Πέθανε στο Παρίσι.
Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες
1993 Φευγει ο ”Ποιητης της υλης”ο μεγαλος γλυπτης Μεμος Μακρης. Τεκνο μιας γενιας σημαδεμενης.Τον χαρακτηρισαν σαν τον σημαντικοτερο απο τους παραστατικους Ελληνες γλυπτες,ποιητη της υλης,διεθνιστη,καλλιτεχνη,μεγαλο δημιουργο,ακουραστο αγωνιστη της ειρηνης! Τα γλυπτα του Μ.Μακρη κλεινουμ μεσα τους την καρδια και τις ελπιδες μας!!! Την προτομη του Λενιν την δωρισε στο ΚΚΕ και κοσμει το αιθριο της εδρας του ΚΚΕ στον Περισσο!!!
Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες
Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.
Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.
27 Μαΐου 1907 Γεννιέται ο ποιητής Νίκολας Κάλας ή Νικήτας Ράντος (Νικόλαος Καλαμάρης, 1907-1988). Στα θεωρητικά και κριτικά του κείμενα χρησιμοποίησε και τα ψευδώνυμα Μ. Σπιέρος και N.Calas. Στη δεκαετία του 1930 ήταν ένας από τους πρώτους ποιητές που χρησιμοποίησαν ελεύθερο στίχο. Πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης, τροτσκιστής, είχε χαρακτηριστεί από πολλούς σαν μια μοναχική φωνή ανάμεσα στους Μαρξιστές και αστούς λογοτέχνες φίλους και συνοδοιπόρους του. Θεωρείται ένας από τους πρώτους της γενιάς του, που αναγνώρισε και ανέδειξε τη σημασία της ποίησης του Καβάφη. Στο έργο του περιλαμβάνονται επίσης, μεταφράσεις του Τ.Σ. Έλιοτ και του Λουί Αραγκόν και συνεργασίες με Ελληνικά και διεθνή περιοδικά, γράφοντας θεωρητικά κείμενα και δοκίμια. Το 1977 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, για τη συλλογή του «Οδός Νικήτα Ράντου», που είχε δημοσιεύσει με το ψευδώνυμο Νικόλας Κάλας. Γεννήθηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας και ήταν γιος του εισοδηματία Ιωάννη Καλαμάρη και της Ρόζας Καρατζά. Όταν ήταν σε νεαρή ηλικία, μετακόμισε με την οικογένεια του στην Αθήνα , όπου σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών την περίοδο 1924-1927. Την ίδια περίοδο ήταν μέλος της «Φοιτητικής Συντροφιάς». Το 1933 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή «Ποιήματα», που την υπέγραφε ως Νικήτας Ράντος. Το 1934 πήγε στο Παρίσι. Εκεί εντάχθηκε στην υπερρεαλιστική ομάδα. Ο Αντρέ Μπρετόν, στα προλεγόμενα ενός τρίτου μανιφέστου του υπερρεαλισμού, τον κατέτασσε στα «πιο φωτεινά και τα πιο τολμηρά» μυαλά της εποχής. Μέχρι το 1937 πηγαινοερχόταν Αθήνα-Παρίσι και έπειτα εγκαταστάθηκε στο Παρίσι μέχρι το 1939. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Λισαβόνα για ένα χρόνο και μετά στη Νέα Υόρκη. Στις δεκαετίες του 1960 και 1970, ταξίδεψε στην Ελλάδα, έμεινε για λίγο καιρό, αλλά τελικά επέστρεψε στις ΗΠΑ, όπου έμεινε μέχρι το θάνατο του.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
Θανάσης Βέγγος Εφημερεύον Φαρμακείο
Βίντεο • YouTube
28 Μαΐου 2014 Πεθαίνει η Αμερικανίδα ποιήτρια, τραγουδίστρια, πεζογράφος, ακτιβίστρια και καθηγήτρια πανεπιστημίου Μάγια Αγγέλου (Marguerite Annie Johnson, 1928-2014) Θεωρείται μία από τις πιο σπουδαίες Αμερικανίδες ποιήτριες και συγγραφείς και μια από τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές μορφές της Αμερικής κατά την τελευταία 50ετία. Αρκετοί την τοποθετούν ανάμεσα στις μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Με το έργο της ανέδειξε την εμπειρία τού να είναι κανείς αφρικανικής καταγωγής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κυκλοφόρησε επτά αυτοβιογραφίες, τρεις μελέτες, αρκετές ποιητικές συλλογές και το έργο της συμπληρώνεται με μια σειρά θεατρικές παραστάσεις, ταινίες και τηλεοπτικά προγράμματα, σε ένα διάστημα 50 χρόνων. Τιμήθηκε με δεκάδες βραβεία και πάνω από 50 τιμητικές διακρίσεις. Γνωστότερα έργα της είναι οι αυτοβιογραφίες της, οι οποίες επικεντρώνονται στην παιδική της ηλικία και στα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής της. Η πρώτη αυτοβιογραφία μα τίτλο «I Know Why the Caged Bird Sings» (1969), όπου περιγράφει τη ζωή της μέχρι 17 χρονών, της χάρισε διεθνή αναγνώριση. Τα έργα της θεωρούνται ότι υπερασπίζονται τον πολιτισμό των μαύρων. Επικεντρώνονται σε θέματα όπως ο ρατσισμός, η ταυτότητα, η οικογένεια και τα ταξίδια. Χρησιμοποιούνται ευρέως στα σχολεία και στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου. Στις ΗΠΑ έχουν γίνει προσπάθειες να αποσυρθούν τα βιβλία της από κάποιες βιβλιοθήκες.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
28 Μαΐου 1974 Πεθαίνει ο γλύπτης της γενιάς του Μεσοπολέμου Μιχάλης Τόμπρος (1889-1974). Το έργο του, είτε με κλασικό ή ακαδημαϊκό χαρακτήρα είτε με τον αέρα των νεοτεριστικών κινημάτων του Παρισιού του μεσοπολέμου, είναι ευρύ και σημαντικό, σε μάρμαρο, μπρούτζο, γύψο ή πηλό. Υπήρξε καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και ακαδημαϊκός Γεννήθηκε στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο μαρμαροτεχνίτης Θεόδωρος Τόμπρος, από την Άνδρο. Η μητέρα του, Μαργαρίτα Ν. Ρεμούνδου ή Ραμούνδου, ήταν επίσης από την Άνδρο. Μεγάλωσε στο Κόρθι της Άνδρου. Στο διάστημα 1903-1909 σπούδασε γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών (μετέπειτα ΑΣΚΤ), στην Αθήνα. Δάσκαλοι του ήταν οι: Γεώργιος Βρούτος (1843-1909), Λάζαρος Σώχος (1862-1911), Αλέξανδρος Καλούδης (1857-1923) και Δημήτριος Γερανιώτης (1871-1966). Το 1910 έφτιαξε δικό του εργαστήριο στην Αθήνα. Το 1914 κέρδισε μια υποτροφία για τη Γαλλία όπου σπούδασε στην Ακαδημία Ζυλιάν, κοντά στους L. H. Bouchard και P. M. Landowski. Το 1919 άρχισε να διδάσκει γλυπτική στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πολυτεχνείου. Το 1923 αντιτάχθηκε στην ίδρυση του Πολεμικού Μουσείου και παραιτήθηκε από το Πολυτεχνείο λόγω των αντιδράσεων που προκλήθηκαν. Το διάστημα 1925-1928 έζησε στο Παρίσι. Το 1938 με παρέμβαση του Μεταξικού καθεστώτος, διορίστηκε καθηγητής της γλυπτικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Την ίδια χρονιά, πάλι με την υποστήριξη της κυβέρνησης Μεταξά, εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Μπιενάλε της Βενετίας. Το Νοέμβριο του 1940 επέβλεψε τη μεταφορά των αρχαιολογικών εκθεμάτων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείο Αθηνών. Στην περίοδο της κατοχής κατηγορήθηκε για τη δράση του, τόσο από τη θέση του διευθυντή Καλών Τεχνών όσο και για τη συνεργασία του με το φασιστικό-προπαγανδιστικό ελληνόφωνο περιοδικό των Ιταλών «Κουαδρίβιο». Η συνεργασία του με το περιοδικό αποσκοπούσε στην κατάληψη της θέσης του Διευθυντή Καλών Τεχνών, την οποία κατάφερε τον Απρίλιο του 1943. Το καλοκαίρι του 1944, το ΕΑΜ Καλλιτεχνών, μέσω των Απάρτη, Κοντόπουλου, Φέρτη και Σακελλαρίδη, του ζήτησε να παραιτηθεί και αρνήθηκε. Οι Απάρτης και Μακρής ζήτησαν τη διαγραφή του από το Καλλιτεχνικό Επιμελητήριο, αλλά κατόρθωσε να αθωωθεί. Τελικά κατέληξε να φτιάχνει ανδριάντες της Φρειδερίκης. Την περίοδο 1957-1959 υπήρξε διευθυντής της ΑΣΚΤ. Το 1960 σταμάτησε να διδάσκει. Το 1968, ένα χρόνο μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα, εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Πέθανε στις 28 Μαΐου του 1974 και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Το 1979, πολλά έργα του δωρίστηκαν στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Άνδρου.
Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες
29/05/1922 Γεννιέται ο συνθέτης και αρχιτέκτονας Ιάννης Ξενάκης(1922–2001). Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες και αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα. Οι φιλοσοφικές του ιδέες για τη μουσική έθεταν το ζήτημα της ενότητας φιλοσοφίας, επιστήμης και τέχνης. Αυτή ήταν και η ουσιαστική συμβολή του στον προβληματισμό που είχε αναπτυχθεί σχετικά με την κρίση στην ευρωπαϊκή μουσική των δεκαετιών του 1950 και 1960. Θεωρούσε αιτία για τα αδιέξοδα της σύγχρονης δυτικοευρωπαϊκής μουσικής τη σειραϊκή και μετασειραϊκή μουσική. Ενώ οι σύγχρονοί του μουσικοί στρέφονταν σε ένα μουσικό μεταμοντερνισμό, ο Ξενάκης παρέμεινε πρωτοπόρος, πιστός στους στόχους που έθεσε από την αρχή. Χρησιμοποίησε ως βάσει για τις συνθέσεις του μαθηματικά μοντέλα, κυρίως από τη θεωρία των συνόλων, τη θεωρία των πιθανοτήτων, τη θερμοδυναμική, τη Χρυσή Τομή, την ακολουθία Φιμπονάτσι κ.ά. Χαρακτηρίστηκε «νεοπυθαγόρειος»,. Απέκτησε φανατικούς θαυμαστές αλλά και επικριτές. Τα επιχειρήματα των επικριτών του στρέφονταν γύρω από το φορμαλισμό και τη στασιμότητα της μουσικής του μετά το 1970, αλλά και στο γεγονός ότι απαιτούσε υπερβολική δεξιοτεχνία από τους εκτελεστές των έργων του. Αντίστοιχη ήταν και η στάση και οι αναζητήσεις του στην αρχιτεκτονική. Γεννήθηκε στη Βραΐλα της Ρουμανίας. Ο πατέρας του, Κλεάρχος Ξενάκης, ήταν έμπορος από την Εύβοια. Η μητέρα του Φωτεινή Παύλου, έπαιζε ερασιτεχνικά πιάνο και καταγόταν από τη Λήμνο. Είχε δύο ακόμα αδέλφια, μικρότερα. Τον Ιάσονα (μετέπειτα φιλόσοφο και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνας, ΗΠΑ) και τον Κοσμά (μετέπειτα αρχιτέκτονας, πολεοδόμος, ζωγράφος και γλύπτης). Η μητέρα του πέθανε από ιλαρά, όταν ο Ιάνης Ξενάκης ήταν πέντε χρονών. Πρόλαβε όμως και του εμφύσησε την αγάπη της για τη μουσική. Στα δέκα του χρόνια, το 1932, ο πατέρας του έστειλε και τα τρία αδέλφια στην Αναργύρειο και Κοργιαλένειο Σχολή Σπετσών. Εκεί έκανε τα πρώτα μαθήματα μουσικής. Το 1938 μετακόμισε στην Αθήνα, ώστε να προετοιμαστεί για εισαγωγικές εξετάσεις για το Πολυτεχνείο, ενώ συνέχισε τα μαθήματα μουσικής με δάσκαλο τον Αριστοτέλη Κουντούρωφ, μαθητή του Αλεξάντερ Σκριάμπιν. Τότε έκανε και τις πρώτες απόπειρες σύνθεσης. Παράλληλα άρχισε να μελετά τη φιλοσοφία του Πλάτωνα και άλλων αρχαίων φιλοσόφων, ενώ ξεκίνησαν και οι προβληματισμοί του για τη σχέση μαθηματικών και μουσικής. Το 1940 μπήκε στο Πολυτεχνείο, στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών. Με την επιλογή αυτή κατάφερε να συνδυάσει σε κάποιο βαθμό, τα ενδιαφέροντά του με τις επιθυμίες του πατέρα του. Την ίδια χρονιά εντάχθηκε στο παράνομο, τότε, ΚΚΕ. Το 1943 έγινε γραμματέας της ΕΠΟΝ του Πολυτεχνείου και καθοδηγητής του λόχου «Λόρδος Βύρων». Πήρε μέρος στα Δεκεμβριανά. Τραυματίστηκε σοβαρά από θραύσμα Αγγλικής οβίδας, με αποτέλεσμα να χάσει το αριστερό του μάτι και να παραμορφωθεί η αριστερή πλευρά του προσώπου του. Λόγω της αντιστασιακής του δράσης συνέχισε τις σπουδές του με πολλές δυσκολίες και εμπόδια, μέχρι το 1947 που παρουσίασε την διπλωματική του εργασία με θέμα το ενισχυμένο σκυρόδεμα. Παρουσιάστηκε στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, περιμένοντας να απαλλαγεί από τη στρατιωτική θητεία αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Φοβήθηκε μην τον στείλουν εξορία στη Μακρόνησο και δραπέτευσε με πλαστό διαβατήριο στην Ιταλία. . Καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Με τη βοήθεια Ιταλών κομμουνιστών πέρασε στη Γαλλία και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Στο Παρίσι προσλήφθηκε από τον γνωστό αρχιτέκτονα Λε Κορμπυζιέ, για τον οποίον εργάστηκε μέχρι και το 1959. Παράλληλα συνέχισε σπουδές στη Μουσική. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, γνώρισε τη Φρανσουάζ (η γνωστή, σήμερα, μυθιστοριογράφος Φρανσουάζ Ξενάκη) την οποία παντρεύτηκε το 1953 και απέκτησαν μία κόρη. Τη Μάχη. Από το 1960 αφιερώνεται ολοκληρωτικά στη σύνθεση. Η φήμη του άρχισε να εξαπλώνεται ραγδαία σε όλο τον κόσμο. Από τη δεκαετία του 1970 και μέχρι τον θάνατό του έμεινε στο προσκήνιο της σύγχρονης ευρωπαϊκής μουσικής, εργαζόμενος πάντα στο πλαίσιο της σχέσης μαθηματικών, μουσικής και αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας, με έναν προσωπικό, πρωτοποριακό αλλά και μοναχικό τρόπο. Άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στη σύγχρονη μουσική του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Ο Ξενάκης πέθανε τα ξημερώματα της 4ης Φεβρουαρίου 2001, σε ηλικία 78 ετών και μετά από μακρόχρονες περιπέτειες με την υγεία του. Η σορός του αποτεφρώθηκε στην υπόγεια κρύπτη του κοιμητηρίου Περ Λασαίζ στο Παρίσι χωρίς θρησκευτική τελετή, σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία.
Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες
Ο Μ Π Α Ρ Μ Π Α Β Α Σ Ι Λ Η Σ Ο Α Β Α Σ Ι Λ Ε Υ Τ Ο Σ Στον Βασίλη ΡΩΤΑ Μπάρμπα Βασίλη, έι μπάρμπα Βασίλη, εσύ που γνώριζες ως μέσα την καρδιά και τη λαλιά του βουνού και της θάλασσας, εσύ που συντρόφευες τα πουλιά, τα κλαδιά, το νερό, τη φωτιά, τα τζιτζίκια, εσύ που μας έψηνες με ξεροθύμαρο τον πιο συντροφικό καφέ κάτω απ’ τα πεύκα του Πόρου, Εσύ «Να ζει το Μεσολόγγι», εσύ «Βελεστινλής ο Ρήγας», εσύ «Κολοκοτρώνης» καβαλάρης στο μακρόχαιτο φαρί σου, εσύ η Κιθάρα σου με το Γαρύφαλο στ’ αυτί της, εσύ γενειοφόρος Άη Αντάρτης στα ελατόβουνα με το Γεράσιμο Σταύρου, Εσύ με τις Σκιερές Μορφές από χαρτόνι κι από σπάγκο πάνω στο τεντωμένο κάτασπρο φαντό απ’ το μεσοφούστανο της Μπουμπουλίνας να βλέπουν και ν’ ακούνε τα παιδιά και τα πουλιά και να μην ξεχωρίζουν ποιανού η φωνή, ποιανού το γέλιο και ποιανού το κλάμα (μονάχα το καλό και το κακό να ξεχωρίζουν στην εντέλεια) έτσι που κούρντιζες τη μια καρδιά μέσα στις χίλιες και στα οχτώ μιλιούνια κι άλλαζες τη φλογέρα με ντουφέκι, το ντουφέκι με φλογέρα κι αντιλαλούσαν τα φαράγγια λεβεντιά, χορό, κρασί, βιολί, λαγούτο και ποτάμι, Εσύ που θέριζες χρυσοδρεπανιστής λέξη τη λέξη απ’ του λαού το στόμα στάχυ, θυμάρι, παπαρούνα, εμπρός και ζήτω και χάριζες παράθυρα στον κόσμο απ’ τη μεριά που ροδοσκάει η αυγούλα ‒ άι, ωρέ Αβασίλευτε μπάρμπα Βασίλη, η αντρειά κι η ντομπροσύνη, Εσύ μ’ ένα φεγγάρι παραμάσχαλα νυχτοπερπατητής στα κινούμενα δάση του Σαίξπηρ, με μαστοριά παλεύοντας σπαθοφόρα φαντάσματα, γεράκια, πύργους και κρυφόλαλα σονέτα, πότε τα κόκαλα ρωτώντας πλάι στον Άμλετ, πότε φυτεύοντας ανθόσπορους στου Ληρ την άγρια γενειάδα, πότε χτενίζοντας στη λίμνη τα μακριά μαλλιά της Οφηλίας με μισοφέγγαρη χτένα, Καλέ παππούλη, καλέ σύντροφε, καλέ παιδόπουλο μπάρμπα Βασίλη, ντουφέκια κλέφτικα ελασίτικα κρέμονται στα κλαδιά του τραγουδιού σου, πλατάνια, βρύσες, άλογα κανοναρχάνε το ρυθμό σου ‒ άι, ωρέ Αβασίλευτε μπάρμπα Βασίλη, εσύ που πάντοτες πάνου απ’ τη Δόξα έβαζες την Πανώρια Κόρη Λευτεριά, το Δίκιο, την Ισότη, άιντε, στο κόκκινο αηδημητριάτικο φαρί σου, χόπλα, χόπλα, Σε καρτεράει ο μπάρμπα Κώστας που άρχισε ν’ ακούει τ’ αηδόνια πλάι στην κρήνη και να σκαρώνει ακόμη ένα σατιρικό από κείνα του για τον «Ελεύθερο Κόσμο», σε καρτεράει κι ο μπάρμπα Μάρκος που τα πόδια του ξαναγερέψαν και σεργιανάει μεσάνυχτα στα ποτισμένα περβολάκια κάτω απ’ τα λυχνοφώτιστα παράθυρα της Αρετούσας, Άιντε, σε καρτεράν, μπάρμπα Βασίλη, να ξαποστάσεις και να ξεδιψάσεις στην Πηγή των Αθανάτων, αφήνοντας στον κόσμο το εγερτήριο λαϊκό σου τραγούδι για τη μεγάλη μάχη της Ειρήνης. ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ 31/05/1977 Πεθαίνει ο κομμουνιστής λογοτέχνης, θεατρικός συγγραφέας και μεταφραστής, εμπνευστής και ψυχή του «θεάτρου του βουνού» Βασίλης Ρώτας.{902}
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
31 Μαΐου 1594 Πεθαίνει ο Ιταλός ζωγράφος του 16ου αιώνα Τιντορέττο (Γιάκοπο Ρομπούστι ή σύμφωνα με νεότερες έρευνες Γιάκοπο Κομίν1518 ή 1519-1594). Σημαντικός ζωγράφος της Βενετικής Σχολής. Μετά το θάνατο του Τιτσιάνο, ο Τιντορέττο μαζί με τον Πάολο Βερονέζε (1528-1588), αναγνωρίστηκαν ως οι σημαντικότεροι ζωγράφοι της εποχής. Ζωγράφιζε κυρίως θρησκευτικά και μυθολογικά θέματα. Δημιούργησε και προσωπογραφίες αρκετών επιφανών Βενετών, αν και ποτέ δεν έγινε καθολικά αποδεκτός από τις αριστοκρατικές οικογένειες της Βενετίας. Ο λόγος ήταν ο γρήγορος ρυθμός που δούλευε, πράγμα που πολλοί θεωρούσαν προχειρότητα. Αρκετοί κριτικοί, επίσης, υποστήριζαν ότι ξέφευγε από τα αποδεκτά όρια της καλλιτεχνικής παράδοσης. Σήμερα τοποθετείται ανάμεσα στους σημαντικότερους ζωγράφους της Αναγέννησης. Γεννήθηκε στη Βενετία. Ήταν ο μεγαλύτερος από 21 αδέλφια. Ο πατέρας του Τζοβάνι, ήταν βαφέας υφασμάτων. Από εκεί προήλθε και το προσωνύμιο Τιντορέττο (=μικρός βαφέας). Καταγόταν από τη Μπρέσια. Ο Τιντορέττο απέκτησε και το προσωνύμιο Furioso (ακάθεκτος, έξαλλος, μαινόμενος), επειδή ζωγράφιζε με μανιώδη τρόπο. Δεν είναι γνωστά πολλά πράγματα για τις σπουδές του. Κάποιοι βιογράφοι αναφέρουν ότι εκδιώχθηκε από το εργαστήριο του Τιτσιάνο, είτε από ζήλια (Ριντόλφι), είτε λόγω αδυναμίας κατανόησης από την πλευρά του δασκάλου του (Μάρκο Μποσκίνι). Κάποιοι μελετητές υποστηρίζουν ότι μαθήτευσε δίπλα στον Αντρέα Μελντόλλα, από τον οποίο επηρεάστηκε και στη συνέχεια δίπλα στους Μπονιφάτσο Βερονέζε και Πάρις Μπορντόνε. Σύμφωνα με τον ζωγράφο και βιογράφο Κάρλο Ριντόλφι, στον τοίχο του εργαστηρίου του υπήρχε χαραγμένο το “μότο”: «Σχεδίαζε σαν τον Μιχαήλ Άγγελο και χρωμάτιζε όπως ο Τιτσιάνο» Ο Τιντορέττο δεν εγκατέλειψε ποτέ τη Βενετία, εκτός από μια επίσκεψη που πραγματοποίησε στη Μάντοβα το 1580. Διασώζονται ελάχιστα σχέδια και προσχέδιά του, γι’ αυτό πιστεύεται ότι ζωγράφιζε χωρίς να προσχεδιάζει. Απεβίωσε στη Βενετία. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Ντομένικο, στον οποίο αποδίδονται – χωρίς βεβαιότητα – πολλά από τα πορτρέτα του έργου του καλλιτέχνη. Η επίδραση της ζωγραφικής του είναι εμφανής στη Βενετική ζωγραφική, αν και ο ζωγράφος που εμπέδωσε καλύτερα την ένταση και την ενέργεια του έργου του ήταν ο Ελ Γκρέκο.
Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες
31 Μαΐου 2010 Πεθαίνει η Γαλλίδα (πολιτογραφημένη Αμερικανίδα) γλύπτρια και εικαστικός Λουίζ Ζοζεφίν Μπουρζουά (1911-2010) Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γαλλία. Πατέρας της ήταν ο Λουίς Μπουρζουά και μητέρα της η Ζοζεφίν. Οι γονείς της ήταν συντηρητές παλαιών ταπισερί. Από την ηλικία των δέκα χρονών, άρχισε να βοηθά τους γονείς της. Το 1932 πήρε το απολυτήριό της, από το λύκειο Φενελόν. Σπούδασε ανώτερα μαθηματικά στη Σορβόννη. Ξεκινά σπουδές τέχνης στο Παρίσι, στη Σχολή Καλών Τεχνών, και μετά σε πολλές ακαδημίες όπως αυτή του Ράνσον καθώς και στη Σχολή του Λούβρου. Μαθητεύει δίπλα σε καλλιτέχνες όπως ο Πωλ Κολάν, η Κασσάνδρα ή ο Φερνάν Λεζέρ Το 1938 παντρεύτηκε τον Αμερικανό ιστορικό τέχνης Ρόμπερτ Γκολντγουώτερ (1907 – 1973) και εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη. Εκεί διαδραματίστηκε η καλλιτεχνική της διαδρομή. Γνωρίζει τους Σουρεαλιστές οι οποίοι στην πλειοψηφία τους εγκατέλειψαν τη Γαλλία για τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Παρουσίασε την πρώτη της προσωπική έκθεση το 1945. Η αναγνώριση του καλλιτεχνικού της έργου διευρύνθηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής της, όπου η επιρροή της στις επόμενες γενιές καλλιτεχνών, κυρίως γυναικών, υπήρξε καταλυτική. Πέθανε στις 31 Μαΐου 2010, σε ηλικία 98 ετών.
Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες
31/05/1949 Γαλλική αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον κορυφαίο κομμουνιστή ποιητή Πωλ Ελυάρ καταφθάνει στην Ελεύθερη Ελλάδα. Στον χαιρετισμό του προς τους μαχητές του ΔΣΕ ο Ελυάρ τόνισε μεταξύ άλλων: «Το Βίτσι και ο Γράμμος, οι δυο αυτές κορφές του λεύτερου κόσμου, δεν είναι καθόλου πιο κάτω από κει που τις είχε βάλει η φαντασία μου. Αντίθετα, γιατί είδα εκεί τους μαχητές που τις στολίζουν με τον απίστευτο ηρωισμό τους, τους μαχητές πούναι η φωτιά των βουνών και ολόκληρης της Ελλάδας, τιμή για τον πολιτισμένο κόσμο που δε θέλει να πεθάνει κάτω απ’ την ασφυκτική πίεση μιας μειοψηφίας εκμεταλλευτών, εμπρηστών του πολέμου. Ο ήλιος και η γης είναι ολότελα δικοί τους. (…) Φεύγω και φυλάω στην καρδιά μου σαν διαμάντι την αξέχαστη θύμηση της σωματικής και ψυχικής σας υγείας, τον ενθουσιασμό σας, την αδελφοσύνη σας, την πίστη σας για τη νίκη. Το μέλλον είναι δικό σας».
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
1 Ιουνίου 1844 Γεννιέται ο Ρώσος ζωγράφος Βασίλι Ντμίτριεβιτς Πολένοφ (1844–1927). Ζωγράφος της υπαίθρου, με έργο που επέδρασε ουσιαστικά στην εξέλιξη της Ρωσικής τοπιογραφίας Ήταν μέλος της ομάδας των «Περιπλανώμενων» (Πιριντβίζνικι), από τους πρωταγωνιστές της Κοινότητας του Αμπράμτσεβο. Γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη. Σπούδασε ζωγραφική στην Αυτοκρατορική Ακαδημία Τεχνών (1863-1871). Το 1877-1878, πήρε μέρος στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο, ως πολεμικός καλλιτέχνης. Μετά την επιστροφή του από το πολεμικό μέτωπο, συνδέθηκε με την ομάδα των «Περιπλανώμενων», παίρνοντας μέρος στις περιοδεύουσες εκθέσεις τους. Τα έργα του προκάλεσαν το θαυμασμό του ανθρωπιστή και συλλέκτη έργων τέχνης Πάβελ Τρετιακόφ, ο οποίος απέκτησε πολλά από αυτά για την πλούσια πινακοθήκη του. Το 1893 εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Τεχνών της Αγίας Πετρούπολης. Για πολλά χρόνια δίδασκε στη Σχολή Ζωγραφικής, Γλυπτικής και Αρχιτεκτονικής της Μόσχας. Ως καθηγητής της Σχολής στις δεκαετίες 1880 και 1890 επηρέασε μια γενιά Ρώσων καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονταν ο Ισαάκ Λεβιτάν και ο Κονσταντίν Κορόβιν. Το 1926 ονομάστηκε «Καλλιτέχνης της Λαϊκής Δημοκρατίας». Πέθανε στο Πολένοβο (Polenovo), κοντά στην Ταρούζα (Tarusa), σε ηλικία 83 ετών. Σε όλη τη ζωή του ήταν αφοσιωμένος κυρίως στη ζωγραφική τοπίου. Συνδύαζε τη φρεσκάδα του χρώματος που αντλούσε στο καθαρό ύπαιθρο (plein air), με την εσώτερη ευαισθησία της ανθρώπινης ψυχής. Κατά καιρούς ασχολείται και με συνθέσεις στο πνεύμα του Ακαδημαϊσμού, με θεματογραφία από την Ευρωπαϊκή ιστορία ή βιβλικές ιστορίες. Μάλιστα, σημαντικότερο αριστούργημα του, θεωρείται από πολλούς ένα έργο με ακαδημαϊκό χαρακτήρα, που έχει τίτλο «Ο Χριστός και η γυναίκα που συνελήφθη για μοιχεία» (1888). Το έργο είναι βασισμένο σε σχέδια από ταξίδια του στη Μέση Ανατολή και την Ελλάδα. Εμπνευσμένα από την Ελλάδα είναι επίσης τα έργα του: «Παρθενών. Ναός της Παρθένου Αθηνάς» (1881 – 1882) και «Ερέχθειον. Η Στοά των Καρυάτιδων» (1882).
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
31/05/1957 Ο στρατηγός του ΕΛΑΣ, στέλεχος του ΚΚΕ και βουλευτής της ΕΔΑ Στέφανος Σαράφης σκοτώνεται στη Λεωφόρο Αλίμου από αυτοκίνητο της Αμερικανικής στρατιωτικής αποστολής, που οδηγούσε ο Αμερικανός σμηνίας Μάριο Μουζάλι. Αν πήγε ο στρατηγός αδικοσκοτωμένος αυτός που τη ζωή τη σεβάστη κι ο Άρης για να του την τσακίσει ξένος ξιπασμένος απ’ την αδιαντροπιά της ατιμωρησίας, ας ρίξει ρίζα το άδικο μες στις καρδιές μας. Ελάτε, ας τον κηδέψουμε, παιδιά, σαν άντρες τον άντρα κι η μορφή του κόνισμα ας μας είναι. Στολίστε του το λείψανο με τη σημαία της λευτεριάς: την κράτησε ψηλά ως το τέλος. Βάλτε του στο κεφάλι δάφνινο στεφάνι της δόξας που φοράνε μόνο οι αντρειωμένοι, τι εστάθη σ’ όλα του άντρας: στον βρασμό της μάχης στα βάσανα του αγώνα, στη χαρά της νίκης και στις κακοτυχιές, όταν αιχμάλωτό τους τον φτύναν οι δειλοί δεμένον στο παλούκι. Τα δέχτη με χαμόγελο, κεφάλι επάνω. Και στην παρέα με φίλους άρχιζε το γλέντι με κλέφτικα τραγούδια και στο σπίτι του είταν ο πιο γλυκός, πιστός και τίμιος νοικοκύρης. Στο στήθος του, αντί παράσημο άλλο, βάλτε το δίκωχο που φόραε αρχηγός του αντάρτη, του πιο γενναίου στρατηγού που χτύπησε τυρράνους από το Εικοσιένα κι απ’ τον Μαραθώνα. Στο Εθνικό Μουσείο πλάι στου Μιλτιάδη το κράνος και το φέσι του Καραϊσκάκη το δίκωχο να βάλετε και του Σαράφη. Βασίλης Ρώτας
Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες
«Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο! Ηλίθιοι δήμιοι! Η “τάξη” σας είναι χτισμένη στην άμμο. Αύριο κιόλας η επανάσταση θα “ανυψωθεί με μια βροντή” και με σαλπίσματα θα ανακοινώσει στον τρόμο σας: Ήμουν, Είμαι, Θα είμαι!». ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ Η κόκκινη Ρόζα χάθηκε κι αυτή Κανείς δεν ξέρει Πού το κορμί της παραχώσαν Έλεγε την αλήθεια στους φτωχούς Γι’αυτό κι οι πλούσιοι την σκοτώσαν Μπέρτολ Μπρεχτ Εκατό χρόνια από την δολοφονία της Ρόζα Λούξεμπουργκ, μαρξίστρια πολιτική θεωρητικός, σοσιαλιστική φιλόσοφος και επαναστάτρια. Η <<Κόκκινη Ρόζα >>μία από τις σπουδαιότερες γυναίκες του 20ου αιώνα μια μεγάλη επαναστάτρια χωρίς συμβιβασμούς και με δυνατή φωνή υπερασπίστηκε τα πιστεύω της. Μια γυναίκα που εξέφρασε με πάθος και αποφασιστικότητα την κριτική της εναντίον του καπιταλισμού και άντλησε μέσα από αυτή την κριτική τη δύναμη για την επαναστατική δράση, μια οξυδερκής παρατηρήτρια της εποχής της και των αλλαγών που συντελούνταν μέσα σε αυτή. Γεννήθηκε στην Πολωνία, συμμετείχε στις διεργασίες της σοσιαλδημοκρατίας στην τσαρική Ρωσία. Διωκόμενη πέρασε στη Γερμανία και εντάχθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. ‘Ασκησε πολεμική στις ρεφορμιστικές θέσεις του κόμματος και στη συνέχεια αντιτάχθηκε στον πόλεμο. Μαζί με τον Λίμπκνεχτ πρωτοστάτησε στον «Σπάρτακο» και στην ίδρυση του νεοϊδρυμένου ΚΚ Γερμανίας. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ θα δολοφονηθεί 15 Γενάρη του 1919, από στρατιωτικά και παραστρατιωτικά ακροδεξιά αποσπάσματα, κατ’ εντολή της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης της Γερμανίας, η οποία είχε επικηρύξει τη Ρόζα με 100.000 μάρκα. Την δολοφόνησαν με κτηνώδη τρόπο, με τα κοντάκια των όπλων, και το πτώμα της το πέταξαν από τη γέφυρα της Λιχτενστάιν στο κανάλι Λάνβερχ. Ο εντοπισμός του θα γίνει δυνατός μόλις στις 31 Μάη του 1919, όταν τα νερά θα το βγάλουν στην ακτή. Η κηδεία της Λούξεμπουργκ στις 13 του Ιούνη 1919 μετατράπηκε σε μεγάλη μαχητική διαδήλωση των Γερμανών εργατών. ~~~~~`ΑΘΑΝΑΤΗ ~~~~
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
03/06/1963 Στις 3 Ιούλη συμπληρώνονται 56 χρόνια από τον θάνατο του Τούρκου κομμουνιστή ποιητή Ναζίμ Χικμέτ. Ο Ν. Χικμέτ εντάσσεται στο παράνομο Κομμουνιστικό Κόμμα της Τουρκίας το 1923. Διώκεται για τις ιδέες του και το 1938 καταδικάζεται σε 40 χρόνια φυλακή. Κάτω από την πίεση της διεθνούς κατακραυγής, το καθεστώς αναγκάζεται να τον απελευθερώσει το 1950 και αφού είχε ξεκινήσει απεργία πείνας. Την ίδια χρονιά τιμάται με το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης. Ωστόσο παρακολουθείται συνεχώς. Αρχίζει και πάλι να εργάζεται ως σεναριογράφος αλλά οι πιέσεις συνεχίζονται. Αν και απαλλαγμένος από τη στρατιωτική θητεία, το καθεστώς τον καλεί να καταταγεί! Το 1951 φεύγει κρυφά στη Ρουμανία και την ίδια χρονιά του αφαιρείται η τουρκική ιθαγένεια, η οποία του δόθηκε και πάλι μόλις το 2001! Ταξιδεύει σε πολλές χώρες και το 1952 εκλέγεται μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης. «Μια θρησκεία, ένας νόμος, ένα δίκαιο: Η δουλειά του εργάτη» (Ναζίμ Χικμέτ) Η ποίηση του Χικμέτ είναι κάλεσμα για μάχη. Εμπνευσή του πάντα ο νέος κόσμος, που θα πνίξει μια μέρα τον παλιό. Και αυτό το πίστευε με όλη του τη δύναμη. Εγραφε στους «Ρομαντικούς». «Πήρα την απόφασή μου: Καλύτερα να πεθάνω παρά ν’ απαρνηθώ το δρόμο μου (…). Τι μπορείς και τι είσαι διατεθειμένος να προσφέρεις; Ολα, τα πάντα…». Αλλωστε, όπως έλεγε: «Είμαι ένας κομμουνιστής ποιητής και κάθε μέρα προσπαθώ να γίνω καλύτερος κομουνιστής και καλύτερος ποιητής». Γνώριζε καλά ότι η τέχνη δεν έχει δικό της κόσμο ξέχωρο από τη ζωή, κι όπως άλλωστε έλεγε: «Το Κόμμα μου καταπιάνεται με τα μεγάλα προβλήματα της ζωής και κανείς δεν είναι μεγάλος ποιητής ή συγγραφέας όταν μένει αδιάφορος ή ουδέτερος μπροστά στα μεγάλα προβλήματα». «Κι εμείς θα περάσουμε ακόμη ένα χειμώνα/ Ζεσταίνοντας τα χέρια μας στη φωτιά/ Της μεγάλης οργής μας και της άγιας ελπίδας μας». Στη φυλακή επίσης, πράττοντας στο ακέραιο το διεθνιστικό του καθήκον, γράφει το ποίημα «Στηθάγχη», με το γνωστό στίχο «Πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται».
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.
Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.
Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.
Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.
6 Ιουνίου 1875 Γεννιέται ο Γερμανός συγγραφέας Τόμας Μαν (Πάουλ Τόμας Μαν, 1875-1955). Ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Το 1929 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το βιβλίο του «Το μαγικό βουνό» (1924). Στο έργο του κυριαρχεί ο ρεαλισμός περιστοιχισμένος από συμβολισμούς, η ειρωνεία και οι πολυμερείς αντιθέσεις. Γεννήθηκε στο Λίμπεκ της Γερμανίας. Ο πατέρας του Τόμας Γιόχαν Χάινριχ Μαν, ήταν γερουσιαστής και έμπορος σιτηρών και η μητέρα του Χούλια ντα Σίλβα Μπρούνς, ήταν συγγραφέας, γεννημένη στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Αρχικά ο Τόμας Μαν, προοριζόταν να ασχοληθεί με την επιχείρηση του πατέρα του. Το σχέδιο όμως ναυάγησε λόγω του αιφνίδιου θανάτου του πατέρα του. Με τη μητέρα και τα μικρότερα αδέλφια του, αφού ρευστοποίησαν την επιχείρηση του πατέρα τους, μετακόμισαν στο Μόναχο. Εκεί έγινε υπάλληλος ασφαλιστικής εταιρείας, μέχρι να την εγκαταλείψει σύντομα, για να παρακολουθήσει διαλέξεις ιστορίας, οικονομικών και λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Το 1898 έγραψε την πρώτη του συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Ο μικρός κύριος Φρίντεμαν». Στη συνέχεια αφοσιώθηκε στο γράψιμο. Το 1905 παντρεύτηκε την Κάτια Πρίνγκσχαϊμ με την οποία απέκτησαν έξι παιδιά. Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν συμμετείχε, ωστόσο διέκοψε κάθε καλλιτεχνική δραστηριότητα, καθώς άρχισε να αναθεωρεί τις ιδέες και τις απόψεις που παραδέχονταν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αυτή η διανοητική αναζήτηση εκφράστηκε στα έργα του: «Στοχασμοί ενός απολίτικου» (1918) και «Το μαγικό βουνό» (1924). Η άνοδος των Ναζί στην εξουσία το 1933, τον βρήκε στη Ζυρίχη, με τη σύζυγο του. Μετά από προτροπή του γιου του Κλάουζ, αποφάσισε να μην επιστρέψει στη Γερμανία, λόγω της κριτικής που είχε ασκήσει στους Ναζί και το Ναζισμό. Το 1936 του αφαιρέθηκε η γερμανική υπηκοότητα. Το 1937 καθαιρέθηκε από επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Βόννης. Ενώ τα βιβλία του αδελφού του Χάινριχ και του γιου του Κλάουζ, κάηκαν από τους Ναζί, τα δικά του δεν κάηκαν δημόσια, μάλλον λόγω του Βραβείου Νόμπελ που πήρε το 1929. Το 1939 ταξίδεψε για τις Η.Π.Α., όπου δίδαξε στο πανεπιστήμιο Πρίνστον. Από το 1941 μέχρι το 1952, έζησε στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια. Μετά την ήτα των Ναζί και τον τερματισμό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επισκεπτόταν συχνά την Ευρώπη. Το 1952 επέστρεψε στην Ευρώπη και εγκαταστάθηκε στη Ζυρίχη, όπου πέθανε μετά από τρία χρόνια. Τα άπαντα του Τόμας Μαν εκδόθηκαν σε δώδεκα τόμους στο Βερολίνο το 1956 και στη Φρανκφούρτη το 1960.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
7 Ιουνίου 1952 Γεννιέται ο Τούρκος μυθιστοριογράφος της μεταμοντέρνας λογοτεχνίας Ορχάν Παμούκ. Εξαιρετικά δημοφιλής στην Τουρκία αλλά και παγκόσμια. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, όπως και με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 2006. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 20 γλώσσες και έχουν εκδοθεί σε πάνω από 11 εκατομμύρια αντίτυπα.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
Αράμ Χατσατουριάν: Χορός των σπαθιών
Βίντεο • YouTube
Διαμαντής Διαμαντόπουλος, ο εικαστικός δημιουργός, ο ζωγράφος των ανθρώπινου μόχθου και της καθημερινής πραγματικότητας που έφυγε σαν σήμερα πριν από 24 χρόνια… Υπήρξε πρωτοπόρος της τέχνης, μιας τέχνης με συνείδηση του κοινωνικού ρόλου της και ταξική επιλογή στο περιεχόμενό της. Ισως, λόγω αυτής της συνειδητής ταξικής επιλογής στην τέχνη και τη ζωή του, ο μεγάλος ζωγράφος, γλύπτης και χαράκτης Διαμαντής Διαμαντόπουλος, ένας από τους πρωτοπόρους της γενιάς του ’30, έμεινε τόσο μοναχικός. Σίγουρα γι’ αυτό προτίμησε να βγάζει τον επιούσιο δουλεύοντας σαν οικοδόμος, παρά να υποκύψει στις δοσοληψίες με τα εμπορικά κυκλώματα της τέχνης. Γι’ αυτό διάλεξε το δρόμο της καλλιτεχνικής, ανθρώπινης και ιδεολογικής ακεραιότητας, δρόμος που φαινόταν, αλλά δεν ήταν, παραγωγική και κοινωνική «σιωπή». Γι’ αυτό προτίμησε, συνειδητά, το «περιθώριο» του φτωχικού προσφυγικού σπιτιού του στο Βύρωνα, όπου μεγαλούργησε, ζωγραφίζοντας, κυρίως, τον απλό, λαϊκό άνθρωπο του καθημερινού μόχθου.
Δημοσίευση • 72 φωτογραφίες
08 Ιουνίου 1973 Πεθαίνει ο ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός της λογοτεχνίας Μάρκος Αυγέρης. (Γεώργιος Παπαδόπουλος, 1884–1973). Υπήρξε μέλος της δεύτερης Επιτροπής απονομής Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων (1940). Ο πατέρας του ήταν φαρμακοποιός στα Ιωάννινα και αγωνιστής του Μακεδονικού Αγώνα. Ο Μάρκος Αυγέρης σπούδασε στη Ζωσιμαία Σχολή και το 1901 πήγε στην Αθήνα όπου σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1907 πήρε το δίπλωμα του γιατρού και εργάστηκε σε διάφορες κλινικές στην Αθήνα. Το 1904 έκανε την εμφάνιση του στα γράμματα, δημοσιεύοντας το ποίημα του «Η Βάβω η Τασιά», στο περιοδικό «Νουμάς» Την ίδια χρονιά ανέβηκε στην «Νέα Σκηνή», το θεατρικό έργο (δράμα) του Αυγέρη «Μπροστά στους ανθρώπους». Ακολούθησαν και άλλα ποιήματα και μεταφράσεις αρχαίων ελλήνων και ξένων λογοτεχνών. Στους Βαλκανικούς Πολέμους, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Μικρασιατική εκστρατεία, ακολούθησε τον Ελληνικό στρατό ως ανθυπίατρος, για έξι συνολικά χρόνια. Η Μικρασιατική Καταστροφή κλόνισε σοβαρά το φιλελεύθερο ιδεολογικό του πιστεύω. Έγραψε ανώνυμα το αντιπολεμικό πεζογράφημα «Από την αιχμαλωσία», κατά το ημερολόγιο του αιχμαλώτου αεροπόρου Β.Κ. (1923). Το 1926 διορίσθηκε επιθεωρητής υγιεινής στο Υπουργείο Εργασίας. Το 1928-1929 έκανε μετεκπαίδευση στο Παρίσι και το Βερολίνο, στον τομέα της επαγγελματικής υγιεινής. Το 1933 παντρεύτηκε τη Γαλάτεια Καζαντζάκη-Αλεξίου. Στην περίοδο της κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση μέσα από το ΕΑΜ και εντάχθηκε και στο ΚΚΕ. Για τη δράση του αυτή εκδιώχθηκε από το Υπουργείο Εργασίας το 1947. Στα μεταπολεμικά χρόνια, ασχολήθηκε κυρίως με τον πολιτικό σχολιασμό και την κριτική της λογοτεχνίας σε εφημερίδες και περιοδικά, πάντα από την πλευρά της μαρξιστικής και φιλοσοβιετικής θεώρησης Μετά τον θάνατο της γυναίκας του (19 Νοεμβρίου 1962), έζησε με την συμπαράσταση της Έλλης Αλεξίου, στην οποία άφησε όλα του τα υπάρχοντα. Πέθανε, πάντα διαυγής και δημιουργικός, σε βαθιά γεράματα.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
8 Ιουνίου 1829 Γεννιέται ο Άγγλος ζωγράφος και εικονογράφος Τζων Έβερετ Μίλαι (1829–1896). Από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της Βικτωριανής εποχής. Ιδρυτικό μέλος της καλλιτεχνικής κίνησης «Προραφαηλιτική Αδελφότητα» (1848). Γεννήθηκε στο Σαουθάμπτον της Αγγλίας. Το 1850 δημιούργησε ένα από τα πρώτα μεγάλα έργα του, το «Ο Χριστός στο σπίτι των γονέων του», το οποίο προκάλεσε μεγάλο σκάνδαλο. Θεωρήθηκε βλάσφημο και ασεβές, καθώς απεικόνιζε την Αγία Οικογένεια σαν οικογένεια της εργατικής τάξης, με κουρελιασμένα ρούχα. Ζωγράφισε τον πίνακα σε ένα ξυλουργικό εργαστήριο, χρησιμοποιώντας τον ίδιο τον ξυλουργό σαν μοντέλο για τον Ιωσήφ. Ακολούθησαν «Η επιστροφή της περιστέρας στην Κιβωτό» (1851) και «Η εντολή αποφυλάκισης» (1853). Σ΄ αυτό το τελευταίο έργο, χρησιμοποίησε ως μοντέλο την Ευφημία ή Έφη Ράσκιν, γυναίκα του φίλου του και διάσημου κριτικού τέχνης Τζων Ράσκιν, την οποία παντρεύτηκε το 1855 και απέκτησε μαζί της οκτώ παιδιά. Το έργο «Η εντολή αποφυλάκισης», ήταν ένας θρίαμβος για τον Μίλαι, όταν εκτέθηκε στη Βασιλική Ακαδημία το 1853. Το σπουδαιότερο όμως έργο του ήταν ο αριστουργηματικός πίνακάς «Οφηλία» (1852), όπου χρησιμοποίησε την Elisabeth “Lizzie” Siddall, το πιο διάσημο μοντέλο της εποχής του. Το 1855 ο Μίλαι, πήρε τον τίτλο του βαρονέτου. Το 1863 έγινε πλήρες μέλος στην Βασιλική Ακαδημία. Πέθανε στο Λονδίνο, σε ηλικία 67 ετών και ετάφη στη «Γωνία των Ζωγράφων» στον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου, δίπλα στο μεγάλο Άγγλο ζωγράφο Τζόζεφ Μάλορντ Τέρνερ (1775–1851)
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
Ο Μάριος Τόκας Ο δημοφιλής Ελληνοκύπριος μουσικοσυνθέτης γεννήθηκε στις 8 Ιούνη το 1954 στη Λεμεσό. Σε ηλικία 20 χρόνων έζησε στην πρώτη γραμμή, ως φαντάρος, την τουρκική εισβολή. Βαθιά πολιτικοποιημένος, έδινε από πόλη σε πόλη συναυλίες, εμψυχώνοντας τους συμπατριώτες του και συγκεντρώνοντας χρήματα για τους πρόσφυγες. Συγκλονισμένος από την κυπριακή τραγωδία γράφει τα έργα «Ψυχή τε και σώματι» (μελοποιημένα ποιήματα των απαγχονισθέντων αγωνιστών της Ευαγόρα Παλληκαρίδη, Αντρέα Ζάκου κ.ά.), «Φωνή πατρίδας» σε ποίηση Κ. Μόντη, Θ. Πιερίδη και Νεσιέ Γιασίν (τα τραγούδια «Ανασήκωσε την πλάτη Πενταδάχτυλε» και «Η δική μου η πατρίδα» γίνονται σημαία του κυπριακού λαού) και «Αμμόχωστος Βασιλεύουσα». Ανθρωπος που δε δίσταζε να μιλήσει ανοιχτά για το δράμα της Κύπρου, αντιτάχθηκε στο «σχέδιο Ανάν», τονίζοντας ότι «οι εθνικά οριακές στιγμές θέλουν και καθαρές απαντήσεις». Το 1975 ο Μ. Τόκας ήρθε στην Ελλάδα. Σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο και τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πρώτος του δίσκος (1978) «Τα τραγούδια της παρέας», με τον Μανώλη Μητσιά. Ο τελευταίος, «Ασπρο μαντίλι ανέμιζε», ερμηνεύτηκε από τον Βασίλη Σκουλά. Εκανε μεγάλες επιτυχίες, συνεργαζόμενος με ερμηνευτές όπως οι Αντώνης Καλογιάννης, Γιάννης Πάριος, Χάρις Αλεξίου, Δήμητρα Γαλάνη, Δημήτρης Μητροπάνος, Πασχάλης Τερζής κ.ά. Ανάμεσα στα γνωστότερα λαϊκά του τραγούδια: «Αννούλα του χιονιά», «Δίδυμα φεγγάρια», «Εξαρτάται», «Θάλασσες», «Η εθνική μας μοναξιά», «Σαν τρελό φορτηγό», «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη», «Σ’ αγαπώ», «Τα Λαδάδικα» κ.ά. Το 1981 ηχογράφησε το δίσκο «Πικραμένη μου γενιά», σε ποίηση Γ. Ρίτσου, με ερμηνευτή τον Λάκη Χαλκιά. Παράλληλα έγραψε μουσική για τον κινηματογράφο και το θέατρο. Στις 8 Μαρτίου του 2001 τιμήθηκε, από τον τότε πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, με το «μετάλλιο εξαίρετης προσφοράς στην πατρίδα» που αποτελεί την ύψιστη τιμή της κυπριακής πολιτείας. Μεταξύ άλλων διακρίσεων, πήρε και το βραβείο «Γιάννος Κρανιδιώτης» (2002). Έφυγε από την ζωή στις 27 Απριλίου του 2008
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
10 Ιουνίου 1819 Γεννιέται ο Γάλλος ζωγράφος Γκυστάβ Κουρμπέ (1819- 1877). Από τις πιο επιβλητικές μορφές της Γαλλικής τέχνης του 19ου αιώνα. Από τους πρωτεργάτες του Ρεαλισμού και με σημαντική συμβολή στην κατοπινή εξάπλωση του Ιμπρεσιονισμού, καθώς υποστήριξε τη δημιουργική ελευθερία του καλλιτέχνη, τάχθηκε υπέρ της αυτονομίας του και προώθησε τις εκθέσεις τους. Δημιούργησε μια σειρά από εντυπωσιακά έργα, με εικόνες και από την αγροτική ζωή πράγμα που τον χαρακτήρισε ως επαναστατική μορφή. Και ήταν! Πήρε μέρος στην Κομμούνα του Παρισιού το 1871! Με το τέλος της Κομμούνας συνελήφθη και δημεύτηκαν οι πίνακες του. Γεννήθηκε στο χωριό Ορνάν, κοντά στην Μπεζανσόν του Νομού Φρανς-Κοντέ. Οι γονείς του ήταν εύποροι αγρότες. Στο Ορναν πήρε τη βασική εκπαίδευση και το 1837 πήγε στη Μπεζανσόν όπου σπούδασε Νομικά στο Βασιλικό Κολέγιο. Το 1839 πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει ζωγραφική. Το 1847 απέκτησε γιο με την Βιρζινί Μπινέ Το 1849 πήρε μέρος στο Σαλόν του Παρισιού με τρεις μεγάλους πίνακες, ένας από τους οποίους ήταν ο «Ενταφιασμός Στο Ορνάν», ο οποίος ήταν και ο πίνακας που τον ανέδειξε. Το 1855 διοργανώνει δική του έκθεση με τίτλο «Ρεαλισμός». Την ίδια χρονιά χωρίζει με την Βιρζινί. Το 1865 εκδίδεται το βιβλίο «Η Προέλευση Της Τέχνης και Ο Κοινωνικός Προορισμός Αυτής», που έγραψε μαζί με τον Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν. Το 1869 κερδίζει δυο διακρίσεις από τον Βασιλικό Οίκο της Βαυαρίας. Το 1871, με το τέλος της Κομμούνας του Παρισιού, κατηγορείται ότι κατέστρεψε την Στήλη της Πλας Βαντόμ και καταδικάζεται σε εξάμηνη φυλάκιση. Τον επόμενο χρόνο πεθαίνει ο γιος του. Το 1873 του ζητούν να πληρώσει για την ανακατασκευή της Στήλης. Φοβούμενος τη χρεωκοπία, εγκαταλείπει τη Γαλλία και καταφεύγει στην Ελβετία. Πεθαίνει εκεί εξόριστος σε ηλικία 58 ετών.
Δημοσίευση • 14 φωτογραφίες
1922 Γεννηθηκε ο πρωτοπορος πολυταλαντος δημιουργος Μιχαλης Κακογιαννης! Το 1954 με την ταινια ”Κυριακατικο ξυπνημα”αρχισε η διεθνης σκηνοθετικη του καριερα. Ο ”Ζορμπας”~η”Στελλα”~το ”Κοριτσι με τα μαυρα”~”Ηλεκτρα”~”Τρωαδες” ειναι μερικες απο τις ταινιες του που προβληθηκαν στα εγκυροτερα φεστβαλ παγκοσμιως και απεσπασαν πολλα βραβεια και διακρισεις!!
Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες
9 Ιουνίου 2012 Πεθαίνει η ηθοποιός και συγγραφέας, κυρίως παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας, Ζωρζ Σαρή (Γεωργία Σαριβαξεβάνη Καρακώστα,1925-2012). Τα έργα της αποτέλεσαν σταθμό για τη σύγχρονη παιδική και νεανική λογοτεχνία. Με τα βιβλία της «Όταν ο ήλιος» 1971), «Κόκκινη κλωστή δεμένη» (1974), «Τα γενέθλια» (1977), «Οι νικητές» (1983), «Τα χέγια» (1987) εισάγει στο χώρο του παιδικού βιβλίου ιστορικά και πολιτικά γεγονότα. Για να το πετύχει αυτό, επιστρατεύει τα προσωπικά της βιώματα και με το εύρημα της πανταχού παρούσας πρωταγωνίστριάς της (η οποία είναι ο εαυτός της) μιλάει για το ιστορικό παρελθόν της χώρας. Για αυτήν τη συμβολή της στη «στροφή» της παιδικής λογοτεχνίας η Ζωρζ Σαρή δέχτηκε όχι μόνο θετικές, αλλά και αρνητικές κριτικές. Γεννήθηκε στην Αθήνα Η μητέρα της ήταν Γαλλίδα από τη Σενεγάλη και ο πατέρας της από το Αϊβαλί. Πριν τελειώσει το Γυμνάσιο, άρχισε ο πόλεμος του 1940. Στη διάρκεια της κατοχής πήρε μέρος στην Αντίσταση μέσα από την ΕΠΟΝ Στα χρόνια της Κατοχής, και αφού τελείωσε το σχολείο, άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής στη Δραματική Σχολή του Δημήτρη Ροντήρη. Οι εμπειρίες της από τα χρόνια εκείνα αποτέλεσαν το βασικό θέμα ορισμένων βιβλίων της αλλά και συνεισέφεραν στην σταδιοδρομία της ως ηθοποιού του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Στα Δεκεμβριανά, πληγώθηκε στο χέρι και στο πόδι από οβίδα και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο «Αγία Όλγα». Το 1947, αναγκάστηκε να φύγει εξόριστη στο Παρίσι. Δούλεψε σε διάφορες δουλειές, ενώ συγχρόνως φοιτούσε στη σχολή υποκριτικής του Σαρλ Ντιλέν. Στο Παρίσι γνώρισε σημαντικούς ανθρώπους, όπως ο Κώστας Αξελός, η Μελίνα Μερκούρη, ο Άδωνις Κύρου, ο Μαρσέλ Μαρσώ και πολλοί άλλοι. Εκείνα τα χρόνια συνάντησε και τον Αιγυπτιώτη χειρουργό Μαρσέλ Καρακώστα, με τον οποίο παντρεύτηκε και έκαναν δύο παιδιά. Το 1962 επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να εμφανίζεται στο θέατρο και τον κινηματογράφο δίπλα σε γνωστά ονόματα ηθοποιών. Την εποχή της Δικτατορίας, η Ζωρζ Σαρή και ορισμένοι φίλοι της ηθοποιοί αποφάσισαν να κάνουν παθητική αντίσταση και να μην ξαναπαίξουν στο θέατρο. Το καλοκαίρι εκείνο, στερημένη από κάποια μορφή έκφρασης, άρχισε να γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα: «Ο Θησαυρός της Βαγίας». Το βιβλίο εκδόθηκε το 1969 και είχε μεγάλη επιτυχία. Αργότερα μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση. Από τότε αποφάσισε να στραφεί στο γράψιμο. Και δεν έμεινε μόνο στη συγγραφή βιβλίων παιδικής λογοτεχνίας. Προσπάθησε με κάθε τρόπο να διαδώσει το παιδικό βιβλίο και να κρατήσει ζωντανή και άμεση επαφή με το κοινό της. Η φιλία της με την Άλκη Ζέη οδήγησε στην από κοινού συγγραφή του βιβλίου Ε.Π Έχει γράψει είκοσι μυθιστορήματα, μία νουβέλα, τέσσερα θεατρικά παιδικά έργα και εννιά βιβλία για μικρά παιδιά. Επίσης, στο ενεργητικό της έχει δεκατέσσερις μεταφράσεις μυθιστορημάτων από τα γαλλικά. Όλα τα βιβλία της έχουν κάνει αρκετές επανεκδόσεις και μερικά από αυτά έχουν βραβευτεί. Το 1994 η «Νινέτ» βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου, καθώς επίσης και από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (το βραβείο μοιράστηκε με τη Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου). Αργότερα, το 1999 ο Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου τής έδωσε ακόμη ένα βραβείο για το Χορό της ζωής. Το 1988 Τα Χέγια προτάθηκαν για το βραβείο Άντερσεν.
Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες
13 Ιουνίου 1904 Πεθαίνει ο ζωγράφος Νικηφόρος Λύτρας (1832–1904). Ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους και δασκάλους της ζωγραφικής στον 19ο αιώνα και από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Σχολής του Μονάχου. Πρωτοπόρος στην διαμόρφωση της διδασκαλίας των Καλών Τεχνών στην Ελλάδα Γεννήθηκε στην Τήνο. Ο πατέρας του ήταν λαϊκός μαρμαρογλύπτης και κατέληξε στην Τήνο, αφού περιπλανήθηκε σε όλες τις μεγάλες πόλεις των Βαλκανίων. Από τον πατέρα του πήρε την αγάπη προς τις τέχνες και από μικρή ηλικία έδειξε σπουδαίο ταλέντο. Στα 18, πήγε με τον πατέρα του στην Αθήνα και γράφτηκε στο Σχολείο των Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών). Σπούδασε ζωγραφική με δασκάλους τους: Λουδοβίκο Θείρσιο (Γερμανός, διευθυντής της Σχολής), τους αδερφούς Μαργαρίτη και τον Ιταλό Ραφφαέλο Τσέκκολι Το 1860, πήγε με υποτροφία στο Μόναχο, για να σπουδάσει στη Βασιλική Ακαδημία των Καλών Τεχνών. Εκεί δάσκαλός του ήταν ο Καρλ φον Πιλότυ, βασικός εκπρόσωπος της ιστορικής ρεαλιστικής ζωγραφικής στην Γερμανία. Κατά την περίοδο που ήταν μαθητής στο Μόναχο, ασχολήθηκε με την λεγόμενη «ιστορική ζωγραφική» με θέματα παρμένα από την ελληνική μυθολογία και την ελληνική ιστορία. Επιστρέφοντας στην Αθήνα έγινε καθηγητής στο Σχολείο Καλών Τεχνών, στην έδρα της Ζωγραφικής, θέση την οποία κράτησε για 38 χρόνια, διδάσκοντας με υποδειγματική ευσυνειδησία και ζήλο. Επίσης, άρχισε να ασχολείται με προσωπογραφίες. Το 1873, ταξίδεψε μαζί με το Νικόλαο Γύζη στη Σμύρνη και τη Μικρά Ασία.. Το 1874 πήγε πάλι στο Μόναχο απ’ όπου επέστρεψε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1875 Το 1876 πήγε ξανά στο Μόναχο και το Παρίσι, μαζί με τον Γύζη και το 1879 στην Αίγυπτο. Το 1879 παντρεύτηκε την Ειρήνη Κυριακίδη, κόρη εμπόρου από τη Σμύρνη, με την οποία απέκτησαν πέντε γιους και μια κόρη. Ο γιος του Νικόλαος έγινε ζωγράφος με πολύ πλούσιο και σημαντικό έργο. Στη Σχολή, μαθήτευσαν κοντά του, πολλοί ζωγράφοι, μεταξύ των οποίων οι: Γεώργιος Ιακωβίδης, ο Πολυχρόνης Λεμπέσης, ο Περικλής Πανταζής, ο Γεώργιος Ροϊλός και ο Νικόλαος Βώκος. Η πολύχρονη θητεία του ως καθηγητή στη Σχολή Καλών Τεχνών έθεσε τα θεμέλια για την ανάπτυξη της σύγχρονης ελληνικής ζωγραφικής. Αν και προσκολλημένος πάντα στις αρχές του ακαδημαϊσμού της Σχολής του Μονάχου και ανεπηρέαστος από το ρεύμα των ιμπρεσιονιστών, εντούτοις προέτρεπε πάντα τους μαθητές του να είναι ανοιχτοί στις νέες τάσεις. Συμμετείχε και τιμήθηκε σε πάμπολλες εκθέσεις: στις πανελλήνιες εκθέσεις στο Ζάππειο, τις παγκόσμιες εκθέσεις του Παρισιού (1855, 1867, 1878, 1889 και 1900), την παγκόσμια έκθεση της Βιέννης (1873), και τις εκθέσεις που οργάνωνε τακτικά ο Καλλιτεχνικός Σύλλογος Παρνασσός. Ως επίσημος προσωπογράφος της υψηλής κοινωνίας της Αθήνας φιλοτέχνησε ολόσωμα μνημειακά πορτρέτα μελών των οικογενειών Σερπιέρη, Καυτατζόγλου, διευθυντών της Εθνικής Τράπεζας και άλλων επιφανών Αθηναίων που συγκαταλέγονται στα πιο σημαντικά δείγματα της ελληνικής ζωγραφικής του 19ου αι. Πέθανε σε ηλικία 72 χρονών, μετά από σύντομη ασθένεια που εικάζεται ότι οφειλόταν σε δηλητηρίαση από τις χημικές ουσίες των χρωμάτων.
Δημοσίευση • 12 φωτογραφίες
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ TA PEDIA TOU PIREA
Βίντεο • YouTube
Μαξίμ Γκόρκι (1868-1936 Μια καινούργια καρδιά γεννιέται στον κόσμο, μητερούλα. Οι καρδιές όλες είναι καταστρεμένες απ’ το συμφέρον, τρώγονται απ’ την απληστία, λιώνουνε απ’ το φθόνο, το έμπυο τρέχει απ’ τις βρωμερές πληγές τους, το ψέμα κ’ η κακομοιριά… Όλοι οι άνθρωποι είναι άρρωστοι, τρέμουνε τη ζωή… σα να περιπλανιούνται μες στην αντάρα… κι ο καθένας δεν ξέρει παρά το δικό του πόνο. Μα νάσου που ’ρχεται ένας άνθρωπος που φωτίζει τη ζωή με τη φλόγα της γνώσης και φωνάζει και καλεί: «Ε! παραστρατημένα, κακόμοιρα έντομα! Καιρός πια είναι να καταλάβετε πως έχετε όλοι τα ίδια συμφέροντα, πως ο καθένας έχει δικαίωμα να μεγαλώσει, να ζήσει! Είναι απομονωμένος αυτός ο άνθρωπος που μας καλεί, και γι’ αυτό φωνάζει δυνατά… του χρειάζονται φίλοι. Μονάχος του είναι θλιμμένος, κρυώνει. Στο κάλεσμά του, όλες οι καρδιές ενώνονται σε μια καρδιά μ’ ό,τι έχουνε καλύτερο, σε μια καρδιά πελώρια, ευαίσθητη και δυνατή, σαν ασημένια καμπάνα… Και να τι μας λέει αυτή η καμπάνα: Άνθρωποι όλου του κόσμου, ενωθείτε, φτιάξετε μια μόνο οικογένεια! Η μάνα της ζωής είναι η στοργή κι όχι το μίσος. Αδέρφια, την ακούω κιόλας αυτή την καμπάνα!{απόσπασμα απο την ΜΑΝΑ}
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
1933 Πεθαινει η Γερμανιδα κομμουνιστρια Κλαρα Τσετκιν.Ηγετικη μορφη του διεθνους επαναστατικου και γυναικειου κινηματος.Υπηρξε επικεφαλης του προλεταριακου κινηματος των γυναικων της Γερμανιας! Με δικη της προταση στην Β’Διεθνη συνδιασκεψη γυναικων στην Κοπεγχαγη το 1910 καθιερωθηκε η 8η Μαρτιου ως παγκοσμια ημερα της Γυναικας !!!
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
29 Ιουνίου 1940 Πεθαίνει ο Γερμανο-Ελβετός ζωγράφος Πάουλ Κλέε (1879-1940). Με το έργο του συνέβαλε ουσιαστικά στη διαμόρφωση πολλών καλλιτεχνικών τάσεων της μοντέρνας τέχνης, ενώ δεν εντάχθηκε επίσημα σε καμιά σχολή ή κίνημα. Άφησε περισσότερα από 9000.εργα, ανάμεσα στα οποία υδατογραφίες, χαρακτικά και σχέδια. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του φιλοξενείται στο «Κέντρο Πάουλ Κλέε» της Βέρνης. Υπήρξε δάσκαλος στη σχολή Μπαουχάους.
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
29 Ιουνίου 1900 Γεννιέται ο Γάλλος συγγραφέας και πιλότος Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ (1900-1944). Έγινε παγκόσμια γνωστός από το βιβλίο του «Ο Μικρός Πρίγκιπας», το οποίο θεωρείται από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία στον κόσμο, καθώς έχει μεταφραστεί σε 250 γλώσσες. Τα έργα του που τον χαρακτηρίζουν απόλυτα, καθώς αποτελούν το απάνθισμα της φιλοσοφίας του, είναι η «Γη των Ανθρώπων» και το «Ταχυδρομείο του Νότου». Είχε σημαντική συμβολή στην ίδρυση της πρώτης διεθνούς γαλλικής εμπορικής εταιρείας από την οποία ξεπήδησε η Air France. Έγινε δοκιμαστής αεροπλάνων της Air France, πολέμησε στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου και παρασημοφορήθηκε και σκοτώθηκε το 1944. Η ζωή του, καθώς και τα βιβλία του έγιναν θέμα για δέκα περίπου ταινίες.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
30 Ιουνίου 1957 Γεννιέται η ποιήτρια και στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου. Μες ένα πολύ ισχυρό και ιδιαίτερο τρόπο γραφής, με λόγο σύνθετο και θέματα ερωτικά και κοινωνικά και χρησιμοποιώντας μεταφορές, νεολογισμούς και έντονες εικόνες, πολλές φορές σουρεαλιστικές, μπήκε στο χώρο του τραγουδιού, επηρεάζοντας αποφασιστικά τον ελληνικό στίχο. Γεννήθηκε στα Μέθανα. Ο πατέρας της ήταν στρατιωτικός και η μητέρα της δασκάλα. Σπούδασε κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα κινηματογραφίας στη σχολή Σταυράκου, σκηνοθεσίας θεάτρου στη σχολή του Πέλου Κατσέλη, αλλά και κλασσικής κιθάρας στο Εθνικό και Ελληνικό Ωδείο Αθηνών. Το όνομα της συνδέθηκε κυρίως με αυτό του Σταμάτη Κραουνάκη, με τον οποίο ήταν συμφοιτητές και γνωρίζονταν από τα τέλη της δεκαετίας του 1970.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
30 Ιουνίου 1984 Πεθαίνει η Αμερικανίδα θεατρική συγγραφέας και σεναριογράφος Λίλιαν Χέλμαν (1905-1984). Γνωστή για τα έργα της «Η ώρα των παιδιών» και «Οι μικρές αλεπούδες». Μέσα από τα έργα της άσκησε σκληρή κριτική στον αμερικάνικο τρόπο ζωής.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
30 Ιουνίου 2012 Πεθαίνει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης του θεάτρου Θύμιος Καρακατσάνης (1940-2012). Διακρίθηκε κυρίως σε αριστοφανικούς ρόλους. Σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Από το 1960 εργαζόταν συνεχώς στο θέατρο.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
1 Ιουλίου 1849 Γεννιέται ο ποιητής και πεζογράφος Αργύρης Εφταλιώτης (Κλεάνθης Μιχαηλίδης, 1849-1923). Θερμός υποστηρικτής της δημοτικής γλώσσας στην ποίηση, την οποία και χρησιμοποιούσε συστηματικά, έτσι ώστε τα ποιήματα του, να μην ξεχωρίζουν όπως ο ίδιος έλεγε από τα δημοτικά τραγούδια. Ο Γιάννης Ψυχάρης είπε για τον Εφταλιώτη: ’’Τα ρωμέικα συ μόνο τα γράφεις. Εμείς πού και πού αρπάζουμε ένα ψίχουλο’’ Με την ποίηση ασχολήθηκε κυρίως στα νεανικά του χρόνια. Μετά το 1890 έγραψε ελάχιστα ποιήματα. Το ποιητικό του έργο βρίσκεται συγκεντρωμένο στη Συλλογή «Παλιοί σκοποί» (1909). Εκτός από αυτή, μετά το θάνατο του Εφταλιώτη, κυκλοφόρησαν τα σονέτα «Αγάπης λόγια» και σε γαλλική μετάφραση το «Τραγούδι της Ζωής». Γραμματολογικά, παραμένει το ενδιαφέρον όλων των ποιημάτων, καθώς συνδέονται άμεσα με την περίοδο της ανόδου του δημοτικισμού. Στην πεζογραφία η παρουσία του Εφταλιώτη είναι πολύπλευρη. Ξεκινά με τη συλλογή διηγημάτων «Νησιώτικες ιστορίες» (1894), ακολουθεί ο «Μαρίνος Κοντάρας», το οποίο μεταφράστηκε στα Γαλλικά από τον γλωσσολόγο Ιμπέρ Περνό (1901) και το 1948 γυρίστηκε σε ελληνική κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστή τον Μάνο Κατράκη. Επίσης το διήγημα «Μαζώχτρα» (1900), εμπνευσμένο από την Κρήτη και τις αλλεπάλληλες επαναστάσεις της τον 19ο αιώνα. Έγραψε το μυθιστόρημα «Μανώλης ο Ντελμπεντέρης» (1899). Επίσης τις «Φυλλάδες του Γεροδήμου» (1897), έργο που πολλοί χαρακτήρισαν «Βαγγέλιο» για παιδιά. Ακόμα την «Ιστορία της Ρωμιοσύνης» (1901), που δεν ολοκληρώθηκε, και το ιστορικό έργο «Οι μεγάλοι μας Βυζαντινοί», που βρέθηκε στα ανέκδοτα γραπτά του. Έγραψε ένα θεατρικό, το «Βουρκόλακα» (1900), που πρωτοπαίχθηκε στη Βάρνα. Δημοσίευσε επίσης λαϊκά παραμύθια στο Νουμά. Και το μεταφραστικό έργο του Εφταλιώτη είναι σημαντικό. Σε αυτό περιλαμβάνονται ποιήματα των Πέρσι Σέλλεϋ, Βύρωνα, Λονγκφέλοου κ.ά. Επίσης των Μυτιληνιών αρχαίων ποιητών Σαπφούς και Αλκαίου. Η μετάφραση της Οδύσσειας του Όμηρου από τον Εφταλιώτη, αν και δεν πρόλαβε να την ολοκληρώσει (έφτασε μέχρι τη ραψωδία φ και προσπάθησε να την ολοκληρώσει ο Ν Ποριώτης), θεωρείται ίσως η καλύτερη απόδοση στη δημοτική γλώσσα.
Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες
2 Ιουλίου 1839 Γεννιέται ο Ρώσος ζωγράφος Κονσταντίν Μακόφσκι (1839-1915) . Πολλοί από τους πίνακες του παρουσιάζουν μια εξιδανικευμένη όψη της Ρωσικής ζωής των προηγούμενων αιώνων. Θεωρείται αντιπροσωπευτικό δείγμα της «Τέχνης των Σαλονιών» αν και ήταν συνδεδεμένος με το λεγόμενο κίνημα των περιπλανώμενων ζωγράφων (Peredvizhniki). Γεννήθηκε στη Μόσχα. Ο πατέρας του, Γεγκόρ Ιβάνοβιτς Μακόφσκι, ήταν σκιτσογράφος και ερασιτέχνης ζωγράφος και η μητέρα του ήταν συνθέτρια μουσικής.
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
1961 Αυτοκτονει ο Αμερικανος δημοσιογραφος και συγγραφεας Ερνεστ Χεμινγουει . ”Καθε ανθρωπος που αγαπα την ελευθερια ,χρωσταει τοσα στον Κοκκινο Στρατο,που δεν θα μπορουσε ποτε να τα ξεπληρωσει,με οτι κι αν εκανε”
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
”Γιγας στους γιγαντες ο Δημητροφ./Βραχος,γρανιτης στεκει ορθος” 1949 Πεθαινει ο Βουλγαρος Κομμουνιστης Γκεοργκι Δημητροφ.Γ.Γ της κομμουνιστικης Διεθνους (1934-1943) και πρωτος προεδρος τησς Λαικης Δημοκρατιας της Βουλγαριας. Ειχε γινει συμβολο του αγωνα κατα του φασισμου μετην ηρωικη σταση τουστη δικη της Λειψιας κατηγορουμενος απο τους ναζι για τον εμπρησμο του Γερμανικου Κοινοβουλιου.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
Οι Ρομαντικοί Είμαι κομμουνιστής Είμαι αγάπη απ’ την κορυφή ως τα νύχια, αγάπη θα πει βλέπω, σκέφτομαι, κατανοώ, αγάπη θα πει το παιδί που γεννιέται, το φως που πλημμυρίζει αγάπη θα πει να δέσεις μια κούνια στ’ άστρα αγάπη θα πει να χύνεις το ατσάλι μ’ απέραντο μόχθο Είμαι κομμουνιστής. Είμαι αγάπη απ’ την κορυφή ως τα νύχια Ο Ναζίμ Χικμέτ, Τούρκος ποιητής και δραματουργός, τα έργα του οποίου μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες, μέσα απ’ την τέχνη του μετέτρεψε το λυγμό σε επανάσταση, την κραυγή σε εξέγερση. Βρίσκονταν σε κάθε σημείο που ηχούσαν οι καμπάνες των λαϊκών αγώνων, σε κάθε σημείο που κυριαρχούσε η αδικία, σε κάθε μέρος που οι σφαίρες της ταξικής καταπίεσης τουφέκιζαν την ελευθερία και το δίκαιο. Στο δρόμο συναντιέται με Τούρκους Σπαρτακιστές φοιτητές, που είχαν απελαθεί από τη Γερμανία. Απ’ αυτούς μαθαίνει για τους Μαρξ, Ενγκελς κι έρχεται σε επαφή με την κομμουνιστική ιδεολογία. Τον Σεπτέμβριο του 1921 εγκατέλειψε την Τουρκία και με πρώτο σταθμό το Μπατούμι της Σοβιετικής Γεωργίας εγκαταστάθηκε τελικά στη Μόσχα, με σκοπό να μελετήσει από κοντά τα επιτεύγματα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Στο ταξίδι του πληροφορείται τη δολοφονία του ιδρυτή του Τουρκικού Κομμουνιστικού Κόμματος Μουσταφά Σουπχί και 14 Συντρόφων. Το 1922 γίνεται μέλος του Κόμματος των Μπολσεβίκων – ΠΚΚ (μπ) και του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας. Σπουδάζει στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργατών της Ανατολής (ΚΟΥΤΒ). Γνωρίζεται με τον Μαγιακόφσκι, με φουτουριστές και κονστρουκτιβιστές καλλιτέχνες. Το 1924 πεθαίνει ο Λένιν. Ο Ναζίμ στέκεται τιμητική φρουρά στο φέρετρο. Το 1924 επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε διάφορα έντυπα, ενώ ανέπτυξε κομμουνιστική δράση, για την οποίο συνελήφθη και παρέμεινε στη φυλακή για πολλά χρόνια. Το 1934 μηνύεται επειδή έκανε δήθεν, προπαγάνδα στους σπουδαστές της Στρατιωτικής Ακαδημίας. Δικάζεται “κεκλεισμένων των θυρών”, χωρίς συνήγορο και καταδικάζεται συνολικά, σε 35ετή φυλάκιση, μα κατορθώνει να μειώσει την ποινή του στα 28 χρόνια και 4 μήνες σύμφωνα με τα άρθρα 68 κι 77 τού τουρκικού ποινικού κώδικα (1938). Καταλήγει στα μπουντρούμια της φυλακής στη Προύσα. Το 1949 διαπρεπείς προσωπικότητες της τέχνης, όπως ο Ζαν Πολ Σαρτρ, ο Πάμπλο Πικάσο και ο Πολ Ρόμπεσον ζήτησαν την απελευθέρωσή του. Το 1951 αποφυλακίστηκε . Πενήντα χρονών πια, άρρωστος και σε τρομερά δύσκολη θέση, αυτοεξορίζεται. Με ρουμάνικο σκάφος, διαπλέει τη Μαύρη θάλασσα και περνά στη Ρωσία για να καταλήξει στη Μόσχα. Μετά από αυτό το γεγονός η οικογένεια του παρακολουθείται στενά και χάνει την Τουρκική του υπηκοότητα (1951) Στις 3 Ιουνίου 1963 ο Ναζίμ Χικμέτ πεθαίνει και θάβεται στη Μόσχα, σε ηλικία 61 ετών. Μετά το θάνατό του με υπουργικό διάταγμα ανακτά την τουρκική υπηκοότητα που του είχε αφαιρεθεί το 1951 εξαιτίας των πολιτικών του πεποιθήσεων. Έγραφε στη «διαθήκη του»: «Θάψτε με στην Ανατολία. Σ’ ένα κοιμητήρι χωριού. Κι αν γίνεται ένα πλατάνι να ‘ναι πάνω απ’ το κεφάλι μου. Αυτό μου φτάνει» Το έργο του Ναζίμ Χικμέτ παραμένει σύγχρονο και εξακολουθεί να εμπνέει τους αγώνες του τουρκικού λαού και των λαών όλου του κόσμου. Εμπνέουν τους λαϊκούς αγώνες, την πάλη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Αυτόγραφο προς τον Ελληνικό Λαό. Φίλοι κι αδέλφια της ψυχής μου. Εσείς που πέσατε στις φυλακὲς και στα νησιὰ της κόλασης, που σας κρατάν αλυσωμένους μες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης γιατὶ πολεμάτε για την ανεξαρτησία, το ψωμὶ και τη λευτεριὰ του ελληνικού λαού, δεχτείτε την αγάπη και τον θαυμασμό μου. Οι λαοὶ της Τουρκίας καὶ της Ελλάδας έχουνε τους ίδιους θανάσιμα μισητοὺς εχθρούς: τὸν αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμὸ και τους ντόπιους λακέδες του. Οι λαοὶ της Τουρκίας και της Ελλάδας, φιλιωμένοι ο ένας με τον άλλο, με τη βοήθεια των φιλειρηνικών λαών όλου του κόσμου, θα τσακίσουνε στο τέλος αυτοὺς τους ἐχθρούς τους. Αυτὸ το πιστεύω. Ο δικός σας ένδοξος αγώνας είναι μία απὸ τις πιο λαμπρὲς αποδείξεις ότι θα νικήσει η υπόθεση της ειρήνης, του ψωμιού και της λευτεριάς. Σας σφίγγω όλους μ᾿ αγάπη στην αγκαλιά μου. ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ 10/8/1951 Βερολίνο Το παρακάτω μήνυμα του σπουδαίου Τούρκου Κομμουνιστή Ποιητή και μέλους του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης Χικμέτ προς τον ελληνικό λαό είχε μεταδοθεί ραδιοφωνικά στη διάρκεια της δίκης του Νίκου Μπελογιάννη.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
2 Ιουλίου 1904 Πεθαίνει ο Ρώσος θεατρικός συγγραφέας και ένας από τους μεγαλύτερους διηγηματογράφους της παγκόσμιας λογοτεχνίας, Αντόν Τσέχοφ (1860–1904). Στα έργα του αποτυπώνεται η διαρκής φθορά της καθημερινής ζωής. Οι ήρωές του είναι άνθρωποι της ανώτερης κυρίως τάξης, που «ξοδεύουν» τη ζωή τους μέσα στην πνιγηρή ατμόσφαιρα της ρώσικης επαρχίας. Σπούδασε και εργάστηκε ως γιατρός. Θεωρείται από τις πιο σημαντικές μορφές της παγκόσμιας δραματουργίας και άσκησε μεγάλη επίδραση στη θεατρική λογοτεχνία του 20ού αιώνα. Χαρακτηριστικά έργα: «Ο Βυσσινόκηπος», «Θείος Βάνιας», «Τρεις Αδελφές» κά.
Δημοσίευση • 12 φωτογραφίες
3 Ιουλίου 1858 Πεθαίνει ο Ρώσος ζωγράφος Αλεξάντρ Ιβάνοφ (1806–1858). Ένας σημαντικός εκπρόσωπος του νεοκλασικού κινήματος στην τέχνη της εποχής του. Ονομάστηκε «Δάσκαλος του ενός έργου», επειδή χρειάστηκαν είκοσι χρόνια (1837-1857), για να ολοκληρώσει το μεγαλειώδες και τεραστίων διαστάσεων πίνακά του (5,4μ Χ 7,5μ) «Η Εμφάνιση του Χριστού στον Λαό». Το έργο αυτό, μαζί με μια σειρά έργων σε ακουαρέλα, με τις «Σκηνές της θείας ιστορίας» βρίσκεται στην Πινακοθήκη Τρετιάκοφ. Η πιο ολοκληρωμένη συλλογή έργων του υπάρχει στο Ρωσικό Μουσείο της Αγίας Πετρούπολης. Ο Αλεξάντρ Ιβάνοφ γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη. Σπούδασε στην Αυτοκρατορική Ακαδημία Τεχνών, με δάσκαλο τον πατέρα του Αντρέι Α. Ιβάνοφ. Έζησε πολλά χρόνια στη Ρώμη, όπου συνδέθηκε με στενή φιλία με το Ρώσο συγγραφέα Νικολάι Γκόγκολ. Εκτός από έργα με βιβλικό περιεχόμενο, δημιούργησε και έργα με ιστορικές και μυθολογικές συνθέσεις. Πέθανε στην Αγία Πετρούπολη.
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
Αυτό το προϊόν δεν είναι διαθέσιμο προς το παρόν.
Οι ρυθμίσεις απορρήτου μπορεί να έχουν αλλάξει ή έχει λήξει.
ΒΑΣΩ ΚΑΤΡΑΚΗ Η μεγάλη Ελληνίδα χαράκτρια της Αντίστασης, γεννήθηκε σαν σήμερα 5 Ιουλίου 1914 Με το έργο της σημάδεψε την παγκόσμια χαρακτική δημιουργία. Το άσπρο και το μαύρο ήταν τα χρώματά της. Το άσπρο, που δέσποζε στην ψυχή της, και το μαύρο, της επίγειας διαδρομής της. Ξεχωριστή δημιουργός, με πνοή πάντα νεανική, πρόσφερε και στην Τέχνη και στην Ελλάδα, μέσα από τις γραμμές του λαϊκού κινήματος. Τα χέρια χάραξαν επί δεκαετίες, μορφές και δρόμους, χάραξαν παράθυρα ανοιχτά στην ομορφιά του αύριο. Τα έργα της απεικονίζουν κυρίως την λιμνοθάλασσα, τους ψαράδες με τις βάρκες τους τα «Γιοφύρια» του Αιτωλικού αλλά και μορφές της επαρχίας, ανθρώπους του μόχθου και απλοϊκές γυναίκες, ο Πόλεμος, η Κατοχή, η Αντίσταση και ο Εμφύλιος. Η αγωνιστική συνείδηση, η ένταξη και η δράση της. Οι περιπέτειες, οι διώξεις και η εξορία. Σπουδαία και τα έργα της, που καταγγέλλουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της πολιτικής και ιδεολογικής βίας Νταχάου, Αουσβιτς, Μακρόνησο, Γυάρο, Αϊ-Στράτη κι άλλα παρόμοια της σημερινής πολιτικής και οικονομικής βίας. Για τις πολιτικές της θέσεις, εξορίστηκε κατά την περίοδο του Εμφυλίου αλλά και κατά την περίοδο της δικτατορίας. Έκανε πολλές ατομικές εκθέσεις και έλαβε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις Ελλήνων στο εξωτερικό. Η δημιουργία ενός μουσείου στη γενέτειρά της ήταν όνειρο ζωής και υπόσχεση. Μετά από 20 περίπου χρόνια, έγινε πραγματικότητα. Στο μικρό, «ριζωμένο» στο μέσο της λιμνοθάλασσας, νησάκι του Αιτωλικού, άνοιξε, τον περασμένο Ιούνιο τις πύλες του το «Μουσείο Βάσως Κατράκη – Εικαστικό Κέντρο Χαρακτικής». Μία μοναδική, φιλόξενη «γωνιά» της χαρακτικής δημιουργίας αγκαλιάζει τα δεκάδες «παιδιά» της Β. Κατράκη, πολύτιμη παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές. Χτισμένο πάνω σε έναν τεχνητά υπερυψωμένο μικρό λόφο, σε παραχωρημένη από το Δήμο Αιτωλικού έκταση 25 στρεμμάτων, αγναντεύει τη γαλήνια «νερένια πολιτεία», και τις ήρεμες, οριζόντιες γραμμές της λιμνοθάλασσας. Το κτίσμα είναι διώροφο. Οι εκθεσιακοί χώροι (δύο αίθουσες 400 τ.μ. η κάθε μια) και η αίθουσα υποδοχής, που τις συνδέει, βρίσκονται στον όροφο, όπου φιλοξενούνται οι πέντε κύριες ενότητες δουλιάς της Β. Κατράκη. Τετρακόσια περίπου έργα, πολλά χαρακτικά ανάτυπα και μεγάλο μέρος από τις μήτρες (ξύλα και πέτρες), πάνω στα οποία χάραξε τα έργα της. Εκτίθενται, επίσης, μεγάλα και μικρά σε μέγεθος μαυρόασπρα και χρωματιστά σχέδια, καθώς και σχέδια προετοιμασίας για την παραγωγή του χαρακτικού ανατύπου. Τη συλλογή ενισχύουν τα αντικείμενα τέχνης, καλλιτεχνικές αφίσες και ζωγραφικά έργα. Ακόμη, φιλοξενούνται το εργαστήριο, η βιβλιοθήκη, τα αρχεία της και πολλές φωτογραφίες.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
1893 Γεννιεται ο ποιητης της Επαναστασης Βλαντιμιρ Μαγιακοφσκι! Μελος του κομματος των Μπολσεβικων απο το 1908! ”Ζωντανος σαν πρωτα/ Μας καλει ο Λενιν: Προλεταριοι / Στη μαχη συνταχτειτε Την στερνη /Στυλωστε /Οι δουλοι τις πλατες Ορθοι οι γονατισμενοι! / Των προλεταριων /Η στρατια Παραταξου εμπρος/Αυτος ειναι ο πολεμος Στα αληθεια/Ο πιο τρανος / Απο οσους γνωρισε η ιστορια” (Για τον θανατο του Λενιν)
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
6 Ιουλίου 1533 Πεθαίνει ο Ιταλός ποιητής και κωμωδιογράφος της Αναγέννησης Λουντοβίκο Αριόστο (1474-1533). Είναι γνωστός για το περίφημο, ρομαντικό επικό ποίημα «Ορλάνδος Μαινόμενος» (Orlandο furioso) Γεννήθηκε στο Ρέτζο νελλ’Εμίλια. Ο πατέρας του, Νικκολό Αριόστο, ήταν φρούραρχος της πόλης. Ο Λουντοβίκο υποχρεώθηκε από τον πατέρα του να μελετήσει Νομικά, χωρίς ο ίδιος να το θέλει. Έτσι, όταν ήταν ελεύθερος να ενεργήσει σύμφωνα με τη θέλησή του, μελέτησε τους κλασικούς με τον Γκρεγκόριο ντα Σπολέτο (1460-1502) από τον οποίο έμαθε Λατινικά. O Γκρεγκόριο ωστόσο έφυγε σύντομα για το Παρίσι, στερώντας από τον Λοντοβίκο την ευκαιρία να μελετήσει τα Ελληνικά Συνέθεσε μερικές κωμωδίες και λυρική ποίηση που τον βοήθησαν να κερδίσει την προστασία του καρδινάλιου Ιππόλιτο ντ’ Έστε (1509-1572), αδελφού του Δούκα της Φερράρας (συζύγου της Λουκρητίας Βοργία). Ο Καρδινάλιος ήταν φιλοχρήματος και ο Λουντοβίκο σύντομα οδηγήθηκε στην υπηρεσία του Αλφόνσο Α΄, Δούκα της Φερράρας, ο οποίος ήταν γενναιόδωρος. Ο δούκας τον έστειλε σε διάφορες ατυχείς διπλωματικές αποστολές -στη μία τον συνέλαβαν και σε κάποια άλλη ο πάπας παρ’ ολίγο να τον εκτελέσει. Τελικά διορίστηκε έπαρχος της Γκαρφανιάνα στα Απέννινα όρη. Παντρεύτηκε τη δεκατετράχρονη ερωμένη του, αφού εγκατέλειψε τα αξιώματα και αφοσιώθηκε στη συγγραφή κωμωδιών. Συνέβαλλε στο χτίσιμο θεάτρου στη Φερράρα. Ο Αριόστο έγραψε και πέντε κωμωδίες που ανήκουν στο είδος της Κομέντια ερουντίτα (λόγια λατινική κωμωδία): «Το σεντούκι» 1508, η πρώτη ιδιωματική κωμωδία που παρουσιάστηκε σε αυλή στην Ιταλία και θεωρείται αληθινή αρχή της λόγιας κωμωδίας. «Οι Υποτιθέμενοι» 1509, όπου σατιρίζει ήθη και ανώτερους υπαλλήλους. «Ο νεκρομάντης»1520, «Οι Σπουδαστές» 1518-19 «Η προαγωγός» 1528, στο οποίο σατιρίζονται δευτερεύοντες δημοτικοί υπάλληλοι και απεικονίζεται ζωντανά η καθημερινή ζωή της Φερράρα.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
9 Ιουλίου 1441 Πεθαίνει ο Φλαμανδός ζωγράφος της εποχής της Αναγέννησης Γιαν βαν Άικ (1390-1441). Θεωρείται ένας από τους πρωτεργάτες της λεγόμενης Φλαμανδικής ζωγραφικής. Οφείλει την επιτυχία του κυρίως στην ανανέωση της τεχνικής της ελαιογραφίας. Οι τεχνικές που χρησιμοποίησε και επινόησε επηρέασαν πολλούς μετέπειτα καλλιτέχνες. Επιπλέον ήταν από τους πρώτους ζωγράφους που υπέγραφαν τα έργα τους. Έγινε γνωστός από τις προσωπογραφίες και τις μικρογραφίες του, πολλές από τις οποίες κοσμούν πολλά ανάκτορα και εκκλησίες της Ευρώπης. Δεν είναι γνωστό που γεννήθηκε. Έζησε κυρίως στην πόλη Μπρυζ του σημερινού Βελγίου. Είχε δύο αδέλφια, επίσης ζωγράφους. Τον Χούμπερτ και τον Λάμπερτ. Με τον Χούμπερτ βαν Άικ συνεργάστηκαν στη δημιουργία του Πολύπτυχου της Γάνδης ή αλλιώς “λατρεία του μυστικού αμνού”, από το 1420 μέχρι το 1432. Το 1425 εντάχθηκε στο καλλιτεχνικό δυναμικό του Φίλιππου του Καλού όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. Αναλάμβανε διάφορες καλλιτεχνικές παραγγελίες της αυλής, για τις οποίες πληρωνόταν αδρά και από τις οποίες προερχόταν ο κύριος όγκος των έργων του. Είχε όμως και ιδιωτική πελατεία. Το πιο γνωστό έργο του, το Πολύπτυχο για την Αγία Τράπεζα του Καθεδρικού της Γάνδης, ήταν παραγγελία από ιδιώτη (του Jodocus Vijdts και της συζύγου του Elisabeth Borluut). Το πολύπτυχο αυτό, σύμφωνα με τον ιστορικό τέχνης Ερνστ Γκόμπριχ (1909-2001), αποτελεί την τελευταία κατάκτηση του ρεαλισμού στο Βορρά. Ο Γιαν βαν Άικ, εκτός του ότι υπέγραφε τα έργα του, χρονολογούσε και τις κορνίζες τους, καθώς πίνακας και κορνίζα ήταν αδιαίρετα έργα τέχνης, παρόλο που οι κορνίζες ήταν έργο διαφορετικών τεχνιτών.
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
10 Ιουλίου 1830 Γεννιέται ο Γάλλος ζωγράφος Καμίλ Πισαρό (1830–1903). Συμμετείχε στο κίνημα του ιμπρεσιονισμού και μάλιστα χαρακτηρίστηκε πατριάρχης του, κυρίως επειδή ήταν ο γηραιότερος μεταξύ των ιμπρεσιονιστών. Χαρακτηρίστηκε επίσης «ζωγράφος της γης» επειδή στο έργο του αναδεικνύει με το δικό του τρόπο τη ζωή στους αγρούς, την οργωμένη γη, τους ανθρώπους που δουλεύουν, τα ζώα, το ήρεμο χωριό και τη ζωντανή πόλη. Γεννήθηκε στην αποικία του Αγίου Θωμά, στις Γαλλικές Αντίλλες. Ο πατέρας του ήταν έμπορος και ιδιοκτήτης μεγάλης αποθήκης στο λιμάνι Καρολίνα-Μαρία. Έμαθε τα πρώτα γράμματα εκεί και στα δώδεκα τον έστειλαν να συνεχίσει τις σπουδές του στη Γαλλία. Φοίτησε στο Κολέγιο Πασί, κοντά στο Παρίσι. Στα 17 επέστρεψε για να εργαστεί κοντά στον πατέρα του. Πάντα όμως αναζητούσε ελεύθερο χρόνο για να ζωγραφίζει. Το 1852 ταξίδεψε μαζί με τον ζωγράφο Φριτζ Μέλμπυ (1826-1869), στο Καράκας. Το 1855 επέστρεψε στο Παρίσι. Μαθήτευσε δίπλα στον τοπιογράφο Ζαν-Μπατίστ Καμίλ Κορό (1796-1875), ο οποίος τον προέτρεψε να εγκαταλείψει τα ατελιέ και τους κλειστούς χώρους, να ξεχάσει ό,τι ήξερε ή είχε ακούσει μέχρι τότε και να ζωγραφίσει σε ανοιχτούς χώρους. Την ίδια περίοδο ήρθε σε επαφή με τον Ντελακρουά και άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες. Το 1859 συμμετείχε στο Σαλόν του Παρισιού με ένα πίνακα. Τις δύο επόμενες χρονιές τα έργα του απορίφθηκαν. Το 1861 παντρεύτηκε και το 1863 γεννήθηκε ο γιος του Λουσιέν. Την ίδια χρονιά πήρε μέρος στο Σαλόν των Απορριφθέντων με τρία έργα του. Το 1864 και 1865 έγινε δεκτός στο Σαλόν και μάλιστα είχε πολύ καλές κριτικές. Ήδη διατηρούσε φιλία μα τους Ρενουάρ, Κλωντ Μονέ, Σισλέ, Μπαζίλ και λίγο αργότερα και με τον Εντουάρ Μανέ. Το 1866, επαίνεσε τα έργα του στο Σαλόν, ο Ζολά ιδιαίτερα τις «Όχθες του Μάρνη». Την ίδια χρονιά εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στο Ποντουάζ, στην επαρχία Βεξέν. Μέχρι το 1869 πέρασε δύσκολα, ο ίδιος και η οικογένεια του, καθώς οι πίνακες του , παρά τις καλές κριτικές, δεν πωλούνταν εύκολα. Για να επιβιώσουν, στηρίχθηκαν στη γενναιοδωρία των φίλων του. Όταν ξέσπασε ο Γαλλοπρωσικός πόλεμος, κατέφυγε με την οικογένεια του στο Σάρεϋ, στην Αγγλία όπου ζούσε η μητέρα του. Ήρθε σε επαφή με το έργο των ζωγράφων Κόνσταμπλ και Τέρνερ, απ’ όπου διδάχθηκε πώς να επεξεργάζεται τον φωτισμό. Επίσης επέδρασε πάνω του η αγγλική ύπαιθρος, με τα χρώματα και τα τοπία της. Το 1871 επιστρέφει στο Ποντουάζ και ήρθε σε επαφή με το Σεζάν. Το 1874 πέθανε η κόρη του Ζαν-Ρασέλ. Την ίδια χρονιά σημείωσε αποτυχία στη συμμετοχή του στην έκθεση των ιμπρεσιονιστών. Ουσιαστικά άρχισε να αναγνωρίζεται το έργο του, μετά το 1875. Συμμετείχε σε όλες τις εκθέσεις (συνολικά εννέα) των ιμπρεσιονιστών, μέχρι το 1886. Το 1890, εγκαταστάθηκε στο Ερανί-Μπαζενκούρ λόγω κλονισμένης υγείας. Ταξίδεψε πολύ, στην Αγγλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, το Παρίσι και τη Ρουέν. Πέθανε στο Παρίσι σε ηλικία 73 ετών, και ενώ είχε αρχίσει να αναγνωρίζεται το σύνολο του έργου του.
Δημοσίευση • 11 φωτογραφίες
12 Ιουλίου 1884 Γεννιέται ο Ιταλός ζωγράφος και γλύπτης Αμεντέο Μοντιλιάνι (Αμεντέο Κλεμέντε Μοντιλιάνι και ψευδώνυμο Μόντι, 1884–1920). Θεωρείται ένας από τους προβληματικότερους ζωγράφους στην αγορά τέχνης, καθώς αποτελεί έναν από τους πιο προσιτούς ζωγράφους για πλαστογράφηση. Τα γνήσια έργα του Μοντιλιάνι είναι από τα πιο ακριβά έργα στον χώρο της αγοράς τέχνης. Γεννήθηκε στο Λιβόρνο της Τοσκάνης. Η οικογένεια του ήταν Σεφαρδίτες Ιουδαίοι. Ήταν το τέταρτο και τελευταίο παιδί της Εουτζένια και του Φλαμίνιο Μοντιλιάνι. Από την παιδική ηλικία η υγεία του ήταν εύθραυστη επειδή είχε αρρωστήσει από φυματίωση. Από νωρίς ήρθε σε επαφή με τον κόσμο της τέχνης. Στα 14 άρχισε μαθήματα ζωγραφικής και στα 17 γράφτηκε στην Ελεύθερη Σχολή Μελέτης Γυμνού (Scuola libera di Nudo) της Φλωρεντίας. Τον επόμενο χρόνο συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών της Βενετίας, όπου εμβάθυνε στην ιστορία της τέχνης. Εκεί έμεινε τρία χρόνια και μάλλον εκεί ξεκίνησε και τη χρήση ναρκωτικών, που κράτησε μέχρι το θάνατο του στα 35 του χρόνια. Το 1905 πήγε να ζήσει στο Παρίσι. Έμεινε στη Μονμάρτη, στο Λε Μπατό Λαβουά (κοινόβιο για τους αδέκαρους καλλιτέχνες). Αφοσιώθηκε στη ζωγραφική, επηρεασμένος από το έργο του Ανρί ντε Τουλούζ Λοτρέκ. Τις αντιλήψεις του άλλαξε η γνωριμία με το έργο του Πωλ Σεζάν. Τελικά δημιούργησε το δικό του ιδιαίτερο ύφος. Στη Μονμάρτη έζησε τρία χρόνια. Στις καταχρήσεις των ναρκωτικών πρόσθεσε και εκείνη του αλκοόλ. Λόγω οικονομικών προβλημάτων επέστρεψε στο Λιβόρνο, μέχρι το 1909 που εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι, στη συνοικία Μονπαρνάς. Στα 26 είχε τον πρώτο του σοβαρό έρωτα με τη Ρωσίδα ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα, 21 ετών, η οποία είχε παντρευτεί πρόσφατα και κατοικούσε σε διαμέρισμα στο ίδιο κτήριο με τον Μοντιλιάνι. Στο Μονπαρνάς, γνωρίστηκε επίσης με το Ρουμάνο γλύπτη Κονσταντίν Μπρανκούζι, με την καθοδήγηση του οποίου ο Μοντιλιάνι ασχολήθηκε με τη γλυπτική. Αφοσιώθηκε τόσο στη γλυπτική που εγκατέλειψε τη ζωγραφική, σχεδόν ολοκληρωτικά, για σχεδόν έξι χρόνια. Όμως δε έγινε πλατειά γνωστός σα γλύπτης. Την περίοδο 1915-1920, ζωγράφισε περισσότερους από 300 πίνακες. Το 1917, στις 3 Δεκεμβρίου, εγκαινιάστηκε η πρώτη και τελικά η τελευταία όσο ζούσε, ατομικής έκθεσης στη Γκαλερί Berthe Weill. Η δημοσιότητα που δόθηκε στην έκθεση προκάλεσε μεγάλη κοσμοσυρροή και η αστυνομία την απαγόρευσε. Το 1918, τέταρτη χρονιά του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η ζωή στο Παρίσι έγινε πολύ δύσκολη. Ο Μοντιλιάνι, μαζί με τη 19χρονη σπουδάστρια τέχνης Ζαν Εμπιτέρν, κατέφυγαν στην Κυανή Ακτή. Τα έργα που δημιούργησε εκεί θεωρούνται τα πιο δημοφιλή και τα πιο ακριβοπληρωμένα. Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του, ζωγράφισε 25 πορτρέτα της Ζαν, η οποία το Νοέμβριο του 1918, γέννησε την κόρη τους. Ο Μοντιλιάνι πέθανε στο Παρίσι το 1920, από φυματιώδη μηνιγγίτιδα.
Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες
11 Ιουλίου 1931 Πεθαίνει o Ιταλός ζωγράφος-πορτρετίστας Giovanni Boldini (1842-1931). Θεωρείται ο πιο μοντέρνος ζωγράφος πορτρέτου, στο Παρίσι του 19ου αιώνα, με ένα ζωγραφικό ύφος που δείχνει επιρροή Macchiaioli* και μεγάλη ζωντάνια. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, έζησε στο Παρίσι. Γεννήθηκε στη Ferrara. Ο πατέρας του ήταν ζωγράφος θρησκευτικών θεμάτων. Το 1862 με 1868, πήγε στη Φλωρεντία για να σπουδάσει. Μαθήματα στην Ακαδημία Καλών Τεχνών παρακολουθούσε σπάνια. Ωστόσο συναντήθηκε με άλλους ρεαλιστές ζωγράφους, γνωστούς ως Macchiaioli, οι οποίοι ήταν Ιταλοί πρόδρομοι του ιμπρεσιονισμού. Η επιρροή τους φαίνεται στα τοπία του Boldini, αν και ο ίδιος έγινε γνωστός από τα πορτρέτα. Ταξίδεψε στο Λονδίνο, όπου ζωγράφισε πορτρέτα ευγενών. Από το 1872 έζησε στο Παρίσι. Εκεί έγινε φίλος του Edgar Degas. Το 1889 διορίστηκε επίτροπος του ιταλικού τμήματος της Έκθεσης του Παρισιού, όπου για την προσφορά του τιμήθηκε με τη Λεγεώνα της Τιμής. Το 1897 πραγματοποίησε μια ατομική έκθεση στη Νέα Υόρκη και συμμετείχε στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1895, 1903, 1905 και 1912. Πέθανε στο Παρίσι. *Ο όρος μακιαγιόλι χρησιμοποιήθηκε υποτιμητικά αρχικά, για να χαρακτηρίσει μια ομάδα καλλιτεχνών της τοπιογραφίας, που χωρίς να προσέχουν το σχέδιο και τα περιγράμματα, απλώνουν το χρώμα στα έργα τους κατά προσέγγιση γιατί κύριος σκοπός τους είναι να αναδείξουν τις χρωματικές σχέσεις.
Δημοσίευση • 10 φωτογραφίες
Επέτειος σήμερα… (αναδημοσίευση κειμένου απο τις 5 Ιουλη, 2016): ”Μερικες σκεψεις ενα χρονο μετα… Φανταζεστε περυσι τετοια μερα, τι θα ειχε συμβει αν έβγαινε οριακά το ”ΝΑΙ; Ολο αυτο που που επακολουθησε θα χρεωνονταν στο ΚΚΕ… Η σταση του ΚΚΕ στο δημοψηφισμα ηταν πραγματι μια πολυ δυσκολη αποφαση. ”Στην κοψη του ξυραφιου”, στην κυριολεξια … Και ομως βρηκε το θαρρος να πει ξεκαθαρα την αποψη του και να την υπερασπιστει κοντρα στο ρευμα, κοντρα σε θεους και δαιμονες… Και η θεση αυτη ηταν καθαρα θεμα διαλεκτικης αναλυσης της δεδομενης πραγματικοτητας: ”ΟΧΙ στο μνημονιο των θεσμων, ΟΧΙ στο μνημονιο συριζα, ΟΧΙ σε ολα τα μνημονια και την ΕΕ”. Ειπε οτι το ”οχι” που προτεινει η κυβερνηση σημαινει ”ναι” στις 47+8, σημαινει ”ναι” στη συνεχεια των διαπραγματευσεων για ενα ”καλυτερο” μνημονιο, είναι ΝΑΙ στην κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος του λαού… Κι αυτο δεν ηταν κρυφο… To διακυρητταν σε ολους τους τονους τα κυβερνητικα στελεχη. Απλα ισχυριζονταν οτι ενα υψηλο ποσοστο του ”οχι” θα ηταν ατου στα χερια του πρωθυπουργου για …καλυτερη διαπραγματευση. Και ναι, ειναι αληθεια οτι αρκετοι φιλοι του κομματος τοτε δεν πειστηκαν και ειχαν διαφορετικη αποψη. Και ειναι επισης ομως αληθεια οτι ολοι αυτοι μετα τα οσα τραγικα επακολουθησαν αντιληφθησαν οτι εγκλωβιστηκαν σε αυτο το ”οχι”, που μπορει να το εριξαν στην καλπη με αλλο σκεπτικο αλλα τελικα το αποτελεσμα ηταν αυτο που τωρα ολοι ξερουμε… Και συμφωνω οτι μεγαλο μερος του λαου ψηφισε ”οχι” περιμενοντας μια καλυτερη συμφωνια (οπως ελεγε και ο συριζα αλλωστε), και καποιοι αλλοι μπορει να πιστεψαν σε μια πιο ριζοσπαστικη αλλαγη ή αυτο που ελεγαν και τμηματα της εκτος κοινοβουλιου αριστερας πχ: ”.Εάν επικρατήσει το ΟΧΙ καμία κυβέρνηση δεν θα τολμήσει να επιβάλει μέτρα που θα έχουν ακυρωθεί από το λαό και περιέχονται τόσο στη συμφωνία που πρότειναν ΕΕ – ΕΚΤ – ΔΝΤ, όσο και στην πρόταση της κυβέρνησης”… Ελα ομως που ολα αυτα οδηγησαν σε αυτο που απο τα πριν λεγαμε εμεις οτι μεσα σε αυτες τις δεδομενες συνθηκες η υπερισχυση του ”ναι” αλλα και η υπερισχυση του ”οχι” -ανεξαρτητα με την οποια ερμηνεια του εδινε καποιος που το εριχνε στη καλπη- θα οδηγουσαν στη ”συνεχιση των διαπραγματευσεων” και στο ιδιο βαναυσο για το λαο μνημονιο… Το ΚΚΕ που κατηγγειλε απο την πρωτη στιγμή τη συμπαιγνια, ηταν το μονο κομμα που υπερασπιστηκε το ΟΧΙ του ελληνικου λαου στο συμβουλιο των πολιτικων αρχηγων που επακολουθησε τις επομενες 24 ωρες, και δικαιωθηκε από την επομενη κιολας μερα για οσα τον προειδοποιουσε… Και ολες αυτες οι αυταπατες που καλλιεργηθηκαν, απο τις πλατειες των αγανακτισμενων μεχρι την εισοδο της ΠΦΑ στην κυβερνηση, μεχρι τις συγκεντρωσεις στηριξης κατα τη διαρκεια των διαπραγματευσεων με βασικο συνθημα ”ουτε βημα πισω” -απο τι αραγε;- οδηγησαν μεγαλο μερος του λαου στην απογοητευση και τελικα στην αδρανοποιηση. Και φτασαμε το προηγουμενο διαστημα να ψηφιζονται ολα αυτα τα σκληρα μετρα και ο λαος να ειναι κλεισμενος στο καβουκι του (πλην Λακεδαιμονιων φυσικα)… Και αντε τωρα να πεισεις αυτο το λαο να βγει και να παλεψει για τη ζωη του και τα δικαιωματα του… Μετα απο τοσο παραμυθιασμα που εχει φαει…”https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10209653058470538&set=a.10202186491291025&type=3&theater
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
Αντίο στον Αντρέα Καμιλλιέρι. Μια τεράστια απώλεια για την ιταλική και την παγκόσμια κουλτούρα, που έφυγε σήμερα το πρωί στα 94 χρόνια του. ” Με ρώτησαν πώς ήταν δυνατόν να είμαι κομμουνιστής μόλις από τα δεκαεπτά μου και ακόμα με τον φασισμό στην εξουσία. Ελλιπής ερώτηση γιατί πριν καν με ρωτήσουν πως ήταν δυνατόν να ήμουν, θα έπρεπε να με ρωτήσουν πως ήταν δυνατόν να μην είμαι” ”Εξακολουθείτε να θεωρείτε τον εαυτό σας κομμουνιστή;” τον ρώτησε πέρυσι η δημοσιογράφος της El Mundo. ”Ναι, κυρία μου, είμαι ακόμα κομμουνιστής. Πρόκειται για μια ασθένεια από την οποία είναι δύσκολο να ξεφύγω” ο Αντρέα Καμιλέρι που μέχρι το τέλος συνέχισε να καπνίζει τουλάχιστον τρία πακέτα τσιγάρα ημερησίως και να γράφει μανιωδώς αν και εντελώς τυφλός, από το γλαύκωμα…
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
1834 Γεννιεται ο Γαλλος ζωγραφος Εντγκαρ Ντεγκα
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
1870 Γεννιεται ο ποιητης και συγγραφεας Ιωαννης Γρυπαρης.Η παρουσια του στην Ελλαδα χαρακτηριζεται με την συμμετοχη του στην ομαδα των δημοτικιστων,σε μια περιοδο που οι αντιθεσεις για το γλωσσικο ζητημα ηταν οξεις.Θα δεχτει ατελειωτες διωξεις για τις αποψεις του,με αποτελεσμα να μην μπορει να ριζωσει μονιμα σ’εναν τοπο.Υπηρξε σπουδαιος μεταφραστης των Ελληνων Τραγικων !!!
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
15/07/1964 Ιδρύεται η Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ). Η Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ) ιδρύθηκε το 1964,µε βασικό σκοπό την αποκατάσταση της Εθνικής Αντίστασης. Η συζήτηση για την,Εθνική Aντίσταση στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, έχει διττό χαρακτήρα αφ’ ενός,αφορά την αναγνώρισή της, αφ’ ετέρου τη συγκρότηση της Ιστορίας της. Στο πλαίσιο,αυτό εντάσσεται η ίδρυση της ΠΕΑΕΑ καθώς και άλλων µαζικών οργανώσεων,αντιστασιακών, που συγκροτήθηκαν την ίδια περίοδο. Το αρχείο της ΠΕΑΕΑ κατασχέθηκε στη διάρκεια της δικτατορίας και επιστράφηκε µαζί µε το αρχείο της Ε∆Α, µέρος του οποίου αποτελεί και σήµερα.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
ΑΝΤΟΝ ΠΑΒΛΟΒΙΤΣ ΤΣΕΧΩΦ: «Σκοπός της λογοτεχνίας είναι η απόλυτη, η τίμια αλήθεια» Ο Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ ήταν Ρώσος συγγραφέας πολλών διηγημάτων, θεατρικών έργων και μυθιστορημάτων,αποτύπωσε τη φθορά της καθημερινότητας όσο κανένας άλλος τον 20ό αιώνα, και θεωρήθηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους διηγηματογράφους της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ήταν γιατρός. Ένας γιατρός που αρνούνταν να πάρει χρήματα από τους φτωχούς ασθενείς του -που ήταν και οι περισσότεροι. Συγγραφέας διάσημων κλασικών έργων που γνωρίζουν συνεχώς νέες αναγνώσεις και παραστάσεις, όπως ο «Γλάρος», οι «Τρεις Αδελφές», ο «Βυσσινόκηπος» και ο «Θείος Βάνιας» Οι ήρωές του είναι άνθρωποι όλων των κοινωνικής στρωμάτων, κυρίως όμως της ανώτερης τάξης, που «ξοδεύουν» τη ζωή τους στην πνιγηρή ατμόσφαιρα της ρώσικης, προεπαναστατικής επαρχίας. Τραγικός μαζί και σατιρικός αποκάλυψε, άλλοτε με συγκινητική τρυφερότητα κι άλλοτε με χιουμοριστική διάθεση, τις πιο σκοτεινές και τις πιο ευαίσθητες γωνιές της ανθρώπινης ψυχής, ξεγύμνωσε, τις φρικαλέες πλευρές της ζωής, τις κοινωνικές πληγές και τη μασκαρεμένη αθλιότητα. Ταξίδεψε στο νησί Σαχαλίνη, βόρεια της Ιαπωνίας, όπου έμεινε για δύο χρόνια με τους χιλιάδες κατάδικους που ήταν φυλακισμένοι στο νησί. Τρία χρόνια αργότερα, εκδόθηκε η έρευνά του, ένα επιστημονικό έργο που τόνιζε την ανάγκη για να βελτιωθούν άμεσα οι συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης των φυλακισμένων… Πέθανε στα 44 χρόνια του από φυματίωση 15 Ιουλίου 1904
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Μικρό δοξαστικό ελεγείο, στο Σωτήρη Πέτρουλα Είχες το κάλλος και το φως, το δίκιο και τα νιάτα κι ορθός τη στράτα τράβαγες κι ας σου ‘κραζαν «σταμάτα». Σπαθάκι- λεϊμονόφυλλο στο χέρι σου όλο κι όλο, μπρος στη δαγκάνα του σκορπιού και της οχιάς το δόλο. Μα η λεβεντιά σου βρόνταγε ψηλά στα χρυσαλώνια χίλια κανόνια κι άλλα δυο- της λευτεριάς κανόνια. Κι αγάλλονταν οι κορασιές στα ρόδινα περγιάλια και μες στις σκοτεινές μονιές λουφάζαν τα τσακάλια. Αχ, πώς σε βρήκε το κακό με το καυτό μολύβι και τ’ ανθισμένο θώρι σου μ’ ωχρόν αχνό μας κρύβει; Για δες, καλέ μας, γύρω σου τι γήλιος και τι μύρα και τι σημαίες και τι καρδιές- τη νίκησες τη μοίρα. Γιατί όποιος πράττει το καλό κι όποιος γι αυτό πεθαίνει, πίνει τ’ αθάνατο νερό και στο καλό απομένει. Και με τα νιάτα η νιότη σου ζυμώνεται κι αντρειεύει, σπαθί- δαφνόφυλλο από φως που καταλύει τα ερέβη Γιάννης Ρίτσος Το όνομά του έγινε σύνθημα στα στόματα χιλιάδων νέων που σπούδαζαν τα όνειρά του ——————————————————————————— Ηταν 21 Ιούλη του 1965, όταν έγινε μια μεγάλη συγκέντρωση στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, κυρίως από φοιτητές και οικοδόμους, ενάντια στο παλατιανό πραξικόπημα και την αντιλαϊκή πολιτική της Ενωσης Κέντρου. Ακολούθησε πορεία προς την Ομόνοια και μετά στη Σταδίου, όπου στο ύψος της οδού Χρ. Λαδά οι δυνάμεις καταστολής είχαν φράξει το δρόμο, είχαν παρατάξει αύρες και οδοφράγματα και «υποδέχτηκαν» τη διαδήλωση με καταιγισμό από καπνογόνα και άγριο ξύλο. Ο απολογισμός είναι αμέτρητοι τραυματίες και ανάμεσά τους ένας νεκρός: Ο 23χρονος φοιτητής της Ανωτάτης Εμπορικής Σχολής (ΑΣΟΕΕ) και στέλεχος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, Σωτήρης Πέτρουλας. Από οικογένεια που έχει πληρώσει βαρύ φόρο αίματος Ο Σωτήρης Πέτρουλας δεν ήταν ένας άνθρωπος που βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Η οικογένειά του ήταν οικογένεια κομμουνιστών πρωτοπόρων αγωνιστών, που έδρασαν στις γραμμές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Συνολικά 31 ήταν τα μέλη της οικογένειας Πέτρουλα που δολοφονήθηκαν την επταετία ’43 – ’50. Ο Σωτήρης Πέτρουλας ήταν ο μοναδικός Πέτρουλας που θάφτηκε, οι υπόλοιποι χώθηκαν σε λάκκους…{ριζοσπάστης 25.Ιουλη 2018}
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Είναι οι μέρες, που όπως ακούγεται στην ταινία, «κάποιος Χίτλερ ετοιμάζει πραξικόπημα με χιλιάδες πεινασμένους στρατιώτες». Οκτώ ημέρες από την καθημερινή ζωή στη δημοκρατία της Βαϊμάρης με την φτώχεια και την τεράστια ανεργία, που «ένα πακέτο τσιγάρα κοστίζει τέσσερα δισεκατομμύρια μάρκα» και «όλοι σχεδόν έχουν χάσει την πίστη τους στο μέλλον και το παρόν»….
Δημοσίευση
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, Επίκαιροι αμίλητοι – γεννήθηκε σαν σήμερα το 1893. Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες περί δημοκρατικής τάξης, ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε. Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί, οι ηγεμόνες δυναμώνουν, ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν, των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν. Ετούτων των αμίλητων το πετσί, περίεργα θα ’λεγες είναι φτιαγμένο. Τους φτύνουνε καταπρόσωπο κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυσμένο. Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους, και που το παράπονό τους να πούνε; Απ’ του μισθού τα ψίχουλα, πώς να αποχωριστούνε; Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους, μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους. Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι! Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους, άλλο δε μας μένει.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σύρθηκαν στα Δικαστήρια, καταδικάστηκαν και δολοφονήθηκαν γιατί πίστευαν και έλεγαν ότι «η ταξική συνείδηση δεν είναι μια φράση – επινόηση των προπαγανδιστών, αλλά μια αληθινή, ζωτική δύναμη και πως όποιοι νιώθουν τη σημασία της παύουν να είναι υποζύγια και μετατρέπονται σε ανθρώπινες υπάρξεις»…
Δημοσίευση
Σαν σήμερα, 12/07/1904, γεννιέται ο μεγάλος Χιλιανός ποιητής Πάμπλο Νερούντα (Νόμπελ Λογοτεχνίας 1971). “Αργοπεθαίνει” Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει το βήμα του, όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει. Αργοπεθαίνει όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια, που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο, που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα. Αργοπεθαίνει όποιος δεν “αναποδογυρίζει το τραπέζι” όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ’ τις πανσοφές συμβουλές. Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη ή για τη βροχή την ασταμάτητη Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντα πως για να ‘σαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής. Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, 13/07/1965, πεθαίνει ο λογοτέχνης και ζωγράφος Φώτης Κόντογλου
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, 13/07/2000 Πεθαίνει ο κινηματογραφιστής, σκηνοθέτης και παραγωγός Στέλιος Τατασόπουλος.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, 15/07/1904,πεθαίνει ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Άντον Τσέχοφ.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, 16/07/1989, πεθαίνει ο Αυστριακός μαέστρος Χέρμπερτ φον Κάραγιαν.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, 18/07/1610, πεθαίνει ο Ιταλός ζωγράφος Μικελάντζελο Μερίζι ντα Καραβάτζιο.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, 19/07/1834, Γεννιέται ο Γάλλος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Εντγκάρ Ντεγκά.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, 19/07/1898, Γεννιέται ο Γερμανός φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Χέρμπερτ Μαρκούζε («Σχολή της Φρανκφούρτης»).
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, 19/07/1969, πεθαίνει ο λογοτέχνης Στρατής Μυριβήλης (πραγματικό όνομα Ευστράτιος Σταματόπουλος).
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, 20/07/1989, πεθαίνει ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, 21/07/1899, γεννιέται ο Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Έρνεστ Χέμινγουεϊ (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1954).
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, 21/07/1928, αυτοκτονεί ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σήμερα αποχαιρετούμε τον κ. ΜΑΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ. Ο Μάνος Ελευθερίου, γιος ναυτικού, γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου. Σε ηλικία 14 ετών ήρθε με την οικογένειά του στην Αθήνα και Παρακολούθησε μαθήματα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου ως ακροατής ενώ το 1956 γράφτηκε στο τμήμα θεάτρου της Σχολής Σταυράκου. Το 1962 δημοσίευσε την πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Συνοικισμός». Ταυτόχρονα έγραφε στίχους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και «Το τρένο φεύγει στις 8.00» που αργότερα μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Τον Οκτώβριο του 1963 άρχισε να εργάζεται στο «Reader’s Digest» . Κυκλοφόρησαν τα δύο πρώτα του διηγήματα, «Το διευθυντήριο» και «Η σφαγή». Συνεργάστηκε με το συνθέτη Χρήστο Λεοντή καθώς και τον Μίκη Θεοδωράκη. Τα συγκεκριμένα τραγούδια κυκλοφόρησαν το 1970 στο Παρίσι. Συνεργάστηκε με τον Δήμο Μούτση («Αγιος Φεβρουάριος», 1971) και με τον Γιάννη Μαρκόπουλο («Θητεία» του οποίου η ηχογράφηση άρχισε το Νοέμβριο του 1973, διακόπηκε από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και κυκλοφόρησε το 1974) με την Μεταπολίτευση. Συνεργάστηκε σχεδόν με όλους τους Ελληνες συνθέτες. Παράλληλα έγραφε και εικονογραφούσε παραμύθια για παιδιά και επιμελήθηκε την έκδοση λευκωμάτων με θέμα τη Σύρο: «Ενθύμιον Σύρας», «Θέατρο στην Ερμούπολη» κ.ά. Την δεκαετία του ’90 αρθρογραφούσε και συγχρόνως έκανε ραδιοφωνικές εκπομπές στον Αθήνα 9,84 και στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Το 1994 εξέδωσε τη πρώτη του νουβέλα με τίτλο «Το άγγιγμα του χρόνου». Το 2004 δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα «Ο Καιρός των Χρυσανθέμων» που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2005. Το 2013 ο Μάνος Ελευθερίου βραβεύθηκε για τη συνολική προσφορά του από την Ακαδημία Αθηνών. (Η φωτογραφία είναι από το portal LAMIAREPORT”)
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Φρίκη για την καταστροφή, Θλίψη για τα θύματα, Συμπάθεια και αλληλεγγύη σε όσους παλεύουν για τη ζωή και το σπίτι τους, Σεβασμός και η αλληλεγγύη σε όσους παλεύουν να αντιμετωπίσουν την καταστροφή και να βοηθήσουν τα θύματά της, Μίσος για την εξουσία που δεν παίρνει κανένα μέτρο πρόληψης και τους καιροσκόπους και κερδοσκόπους που καρτεράνε την καταστροφή για να αυγατίσουν τα πλούτη τους.
Δημοσίευση
Μεγάλη η φρίκη και η θλίψη περισσεύει. Ο πόνος βαρύς και το μίσος τεράστιο. Μα πρόσεξε φίλε μη σου γίνει συνήθειο να μετράς τις πληγές και τα εγκλήματα σαν κάτι “φυσιολογικό” και “αναμενόμενο”. Η εξουσία μας θέλει τρομοκρατημένους, ανεκτικούς και να αισθανόμαστε συνένοχοι. Δεν τσιμπάμε! Με όλη τη θλίψη και τον πόνο, με όλη τη φρίκη για αυτά που συμβαίνουν, παλεύουμε γι’ αυτά που αξίζει να ζει και να παλεύει κανείς. Και πριν απ’ όλα για ένα κόσμο καλύτερο, όπου άνθρωποι και γη δεν θα είναι εμπόρευμα!
Δημοσίευση
Σαν σήμερα, στις 08/08/1898, γεννιέται στα Χανιά ένας από τους κορυφαίους δραματικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες, ο Αλέξης Μινωτής.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 09/08/1975, πεθαίνει ο Σοβιετικός συνθέτης Ντμίτρι Σοστακόβιτς (1906-1975). Υπήρξε ο δημοφιλέστερος Σοβιετικός συνθέτης της γενιάς του και τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις και κρατικά βραβεία, μεταξύ των οποίων ο τίτλος του «Καλλιτέχνη των λαών της ΕΣΣΔ» και του «Ήρωα της σοσιαλιστικής εργασίας».
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 11/08/1716, γεννιέται στην Κέρκυρα ο Ευγένιος Βούλγαρης (1716-1806), κληρικός, παιδαγωγός, μεταφραστής του Βολταίρου και ένας από τους κύριους εκπροσώπους του νεοελληνικού Διαφωτισμού.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, στις 12/08/1613, πεθαίνει ο Κρητικός ποιητής Βιτσέντζος Κορνάρος (1553-1613). Από τους κυριότερους εκπροσώπους της κρητικής λογοτεχνίας, συγγραφέας του αφηγηματικού ποιήματος «Ερωτόκριτος» και ίσως του θρησκευτικού δράματος «Η Θυσία του Αβραάμ». “Κ’ εγώ δε θε να κουρφευτώ κι αγνώριστο να μ’ έχου μα θέλω να φανερωθώ, κι όλοι να με κατέχου Βιτσέντζος είν’ ο ποιητής και στη γενιά Κορνάρος που να βρεθή ακριμάτιστος, σα θα τον πάρη ο Χάρος. Στη Στείαν εγεννήθηκε, στη Στείαν ενεθράφη, εκεί ‘καμε κι εκόπιασεν ετούτα που σας γράφει. Στο Κάστρον επαντρέυτηκε σαν αρμηνεύγει η φύση, το τέλος του έχει να γενή όπου ο Θεός ορίσει”
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 13/08/1863, πεθαίνει ο Γάλλος ρομαντικός ζωγράφος Ευγένιος Ντελακρουά (1798–1863).
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 14/08/1851, γεννιέται στον Πύργο της Τήνου ο γλύπτης Γιαννούλης Χαλεπάς (1851–1938).
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 14/08/1908, γεννιέται στο Καστέλι Κισσάμου ο ηθοποιός Μάνος Κατράκης (1908– 1984).
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 14/08/1956, πεθαίνει ο Γερμανός δραματουργός, σκηνοθέτης και ποιητής Μπέρτολντ Μπρεχτ (1898-1956).
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 16/08/1919, γεννιέται ο συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης (1919–2003).
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, 18/08/1933, γεννιέται ο Γαλλοπολωνός σκηνοθέτης, παραγωγός, σεναριογράφος και ηθοποιός Ρομάν Πολάνσκι (1933-…).
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, στις 19/08/1936, δολοφονείται από τους φασίστες του Φράνκο ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές του 20ου αιώνα. Ο Ισπανός ποιητής, δραματουργός και αντιφασίστας, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα (1898–1936).
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 22/8/1882 (2/9/1882, με το νέο ημερολόγιο), γεννήθηκε ο Δημήτρης Γληνός (1882-1943). Κορυφαίος διανοητής του 20ού αιώνα. Παιδαγωγός, φιλόσοφος, φιλόλογος, κοινωνιολόγος, στοχαστής, κριτικός και ποιητής. Χαρισματικός πνευματικός ηγέτης του λαού.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
22/08/1921, Γεννιέται μία από τις κορυφαίες τραγουδίστριες του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού, η Σωτηρία Μπέλλου (1921-1997)
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, στις 24/08/1899, γεννιέται μία από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές μορφές του 20ού αιώνα. Ο Αργεντινός λογοτέχνης Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899-1986)
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, στις 25/08/1918, γεννιέται ο Αμερικανός συνθέτης, διευθυντής ορχήστρας, πιανίστας και μουσικός παιδαγωγός Λέοναρντ Μπερνστάιν (1918-1990)
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, στις 26/08/1919, πεθαίνει ένας από τους σπουδαιότερους σατιρικούς ποιητές της νεότερης Ελλάδας, ο Γεώργιος Σουρής (1853-1919).
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 27/08/1770, γεννιέται ο Γερμανός φιλόσοφος Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ (ή Έγελος, στην Ελληνική βιβλιογραφία) (1770-1831). Ήταν ο κύριος εκπρόσωπος του Γερμανικού ιδεαλισμού. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επεξεργασία της διαλεκτικής θεωρίας της εξέλιξης.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 28/08/1749 γεννιέται ο μεγάλος Γερμανός ποιητής, μυθιστοριογράφος, δραματουργός, θεωρητικός της Τέχνης και επιστήμονας Γιόχαν Βόλφγκανγκ Φον Γκέτε (1749–1832). Το δράμα «Φάουστ», το ποίημα «Προμηθέας», το ημερολόγιο «Ιταλικό ταξίδι», το μυθιστόρημα «Τα χρόνια της περιπλάνησης του Βίλελμ Μάιστερ» είναι ορισμένα από τα γνωστότερα έργα του που κυκλοφορούν και σε Ελληνική μετάφραση.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 28/08/1968, πεθαίνει ο αρχιτέκτονας και ακαδημαϊκός, ζωγράφος, ποιητής και συγγραφέας, Δημήτρης Πικιώνης (1887-1968). Το λιθόστρωτο που οδηγεί στον Άγιο Δημήτριο τον Λουμπαδιάρη στον λόφο του Φιλοπάππου και το εκκλησάκι, όπως και τα δρομάκια περιπάτου που περικλείουν την Ακρόπολη, είναι έργα του αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 31/08/1967, πεθαίνει ο Σοβιετικός, μπολσεβίκος επαναστάτης, συγγραφέας, δημοσιογράφος, ιστορικός και ποιητής Ιλιά Έρενμπουργκ (1891-1967) Δημοσίευσε περίπου 100 βιβλία, κυρίως μυθιστορήματα. Σαν δημοσιογράφος πήρε μέρος σε τρεις πολέμους (Πρώτο Παγκόσμιο, Ισπανικό εμφύλιο και Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο).
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, στις 03/09/1954, πεθαίνει η ηθοποιός Μαρίκα Κοτοπούλη (1887- 1954). Πρωταγωνίστησε, σε πολλά διαφορετικά θεατρικά είδη. Διακρίθηκε κυρίως ως τραγωδός σε έργα Ελλήνων και ξένων κλασικών συγγραφέων, αλλά και η ερμηνεία της σε έργα σύγχρονων συγγραφέων θεωρείται ανεπανάληπτη.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, 05/09/2007, πεθαίνει ο Νίκος Γεωργίου Νικολαΐδης (1939-2007), συγγραφέας, σκηνοθέτης του κινηματογράφου, σεναριογράφος, παραγωγός ταινιών, θεατρικός σκηνοθέτης, βοηθός σκηνοθέτη, παραγωγός δίσκων, διευθυντής τηλεόρασης, και εμπορικός διευθυντής. Σημαντικά έργα: Τα Κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, Γλυκιά συμμορία, Morning Patrol, Singapore Sling και άλλα.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, 05/09/1944, η 17χρονη μαθήτρια και μέλος της ΕΠΟΝ Ηρώ Κωνσταντοπούλου (1924-1944) εκτελείται από τις δυνάμεις κατοχής μαζί με άλλους 49 αγωνιστές στην Καισαριανή. Είχε συλληφθεί στις 31/7/1944, τη μέρα που τελείωσε τις απολυτήριες εξετάσεις του γυμνασίου και για τέσσερα μερόνυχτα βασανίστηκε άγρια. Η ζωή της έγινε ταινία το 1981 από το Νίκο Φώσκολο, με τίτλο: “17 σφαίρες για έναν άγγελο, η αληθινή ιστορία της Ηρώς Κωνσταντοπούλου”
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 06/09/1860, γεννιέται ο Επτανήσιος λυρικός ποιητής και συνθέτης σκακιστικών προβλημάτων Λορέντζος Μαβίλης (1860-1912). Θεωρείται ο μεγαλύτερος σονετογράφος της Ελλάδας. Στις 28/11/1912, μπήκε επικεφαλής των διεθνιστών Γαριβαλδινών, που πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων κατά τον Πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο και την επόμενη μέρα σκοτώθηκε στη μάχη του όρους Δρίσκου κοντά στα Γιάννενα.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 06/09/1998, πεθαίνει ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Ακίρα Κουροσάβα (1910-1998). Με τις ταινίες του επηρέασε πολλούς «δυτικούς» σκηνοθέτες. Ξεχωρίζουν ιδιαίτερα οι ταινίες: «Ο μεθυσμένος άγγελος», «Ρασομόν», «Επτά Σαμουράι», «Καγκεμούσα» και άλλες..
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, 07/09/1909, γεννιέται ο σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου , Ελία Καζάν (Ηλίας Καζαντζόγλου) (1909-2003). Έκανε καριέρα στις ΗΠΑ και βραβεύθηκε με Όσκαρ καλύτερου σκηνοθέτη δύο φορές (1948 και 1955).
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, 08/09/1944, εκτελείται στο Δάσος Χαϊδαρίου η Λέλα Καραγιάννη (1898-1944). Ήταν επικεφαλής της αντιστασιακής οργάνωσης «Μπουμπουλίνα», την οποία χρηματοδοτούσε, ενώ διέθεσε και το σπίτι της για αρχηγείο της οργάνωσης. Το καλοκαίρι του 1944, έχοντας αυταπάτες για τον πατριωτισμό των Ταγμάτων Ασφαλείας, ήρθε σε επαφή με τον Γιώργο Ριζόπουλο και τον αρχηγό των ταγμάτων ασφαλείας Ντερτιλή. Την κατέδωσαν! Την συνέλαβε, στο σπίτι της η Κρατική Ασφάλεια, μαζί με τα πέντε από τα επτά παιδιά της και την παρέδωσε στους Γερμανούς. Βασανίστηκε άγρια στο κολαστήριο της οδού Μέρλιν και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου όπου και εκτελέστηκε, μαζί με άλλους 59 αγωνιστές, στο παρακείμενο δάσος, λίγες μέρες πριν την Απελευθέρωση της Αθήνας από τον ΕΛΑΣ.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, 09/09/1828, γεννιέται ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Λέον Τολστόι (1828–1910).
Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, 13/09/1908, γεννιέται. στην Προύσα της Μικράς Ασίας, ο θεατρικός σκηνοθέτης και δάσκαλος του θεάτρου Κάρολος Κουν, (1908-1987) Φοίτησε στη Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης και σπούδασε αισθητική στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Το 1929 διορίστηκε καθηγητής αγγλικών στο Κολλέγιο Αθηνών. Η πρώτη του εμφάνιση ως σκηνοθέτη ήταν στο «Τέλος του ταξιδιού» του Σέριφ και με μαθητές του, από το Κολλέγιο, παρουσίασε έργα του Αριστοφάνη και του Σαίξπηρ Ίδρυσε τη Λαϊκή Σκηνή (1934-36) και το 1942 ίδρυσε το Θέατρο Τέχνης Επίσης το 1942 ίδρυσε τη Δραματική Σχολή του θεάτρου του, στην οποία μαθήτευσαν σημαντικοί σκηνοθέτες και ηθοποιοί της μεταπολεμικής γενιάς.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, 14/09/1321, πεθαίνει ένας από τους σημαντικότερους Ιταλούς ποιητές. Ο Ντάντε Αλιγκιέρι (Δάντης) (1265–1321). Το έργο του «Θεία Κωμωδία» θεωρείται ακόμα και σήμερα σαν ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Είναι ένα έργο που αντικατοπτρίζει πολλές αντιλήψεις της μεσαιωνικής φιλοσοφίας. Επιπλέον, με το έργο αυτό ο Δάντης συνέβαλε στη διαμόρφωση της Ιταλικής γλώσσας.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
Στέλιος Καζαντζίδης – Έρχονται χρόνια δύσκολα – Official Video Clip
Βίντεο • YouTube
Σαν σήμερα, 15/09/1890, γεννιέται η Βρετανίδα συγγραφέας Άγκαθα Κρίστι (Αγκάθα Μαίρη Κλαρίσσα Μίλερ, Λαίδη Μάλλοουαν 1890-1976) Έγραψε ρομαντικά μυθιστορήματα με το ψευδώνυμο Μαίρη Γουέστμακοτ και 15 συλλογές διηγημάτων. Έγινε όμως γνωστή κυρίως για τα 80 αστυνομικά μυθιστορήματα της, με ήρωες τους ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό και Μις Τζέιν Μαρπλ, τα οποία της έδωσαν τον τίτλο «Βασίλισσα του Εγκλήματος» και την τοποθέτησαν ανάμεσα στους πιο σημαντικούς συγγραφείς αυτού του λογοτεχνικού ρεύματος.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
Maria Callas Live: Bizet’s Carmen Habanera, Hamburg 1962
Βίντεο • YouTube
Σαν σήμερα, στις 17/09/1982, πεθαίνει ο Μάνος Λοΐζος (1937- 1982). Ήταν ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες συνθέτες. Μελοποίησε στίχους των Λευτέρη Παπαδόπουλου, Φώντα Λάδη, Γιάννη Νεγρεπόντη, Δημήτρη Χριστοδούλου και στον τελευταίο δίσκο, του Ναζίμ Χικμέτ (με απόδοση στα Ελληνικά από το Γιάννη Ρίτσο). Συνεργάστηκε με σπουδαίους ερμηνευτές, όπως Στέλιο Καζαντζίδη, Μαρία Φαραντούρη, Χάρούλα Αλεξίου, Γιώργο Νταλάρα, Δήμητρα Γαλάνη κ.ά. Ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Στιχουργών Ελλάδας
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, στις 18/09/1905, γεννιέται η Σουηδέζα ηθοποιός του κινηματογράφου Γκρέτα Γκάρμπο (Γκρέτα Λοβίσα Γκούσταφσον, 1905-1990). Πρωταγωνίστησε σε 31 ταινίες του βωβού κινηματογράφου αλλά και αργότερα, στη χρυσή εποχή του Χόλυγουντ. Το 1955 της απονεμήθηκε τιμητικό Όσκαρ για τις αξέχαστες ερμηνείες της.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 18/09/1970, πεθαίνει ο Αμερικανός κιθαρίστας, τραγουδιστής και τραγουδοποιός Τζίμι Χέντριξ (1942 – 1970). Από πολλούς θεωρείται ως ο κορυφαίος κιθαρίστας στην ιστορία της ροκ μουσικής.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, στις 19/09/1994, πεθαίνει ο ζωγράφος Αλέξης Ακριθάκης (1939-1994). Πραγματοποίησε ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Βερολίνο, Αμβούργο, Μόναχο, Τορίνο, Γενεύη), ενώ συμμετείχε σε σημαντικές ομαδικές παρουσιάσεις στην Ευρώπη. Ασχολήθηκε επίσης, με την εικονογράφηση βιβλίων, τη σκηνογραφία και το design.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 20/09/1971, πεθαίνει ο τιμημένος με Νόμπελ, Έλληνας ποιητής και διπλωμάτης, Γιώργος Σεφέρης (Γιώργος Σεφεριάδης (1900-1971)). Η κηδεία του μετατρέπεται σε μαζική λαϊκή διαδήλωση κατά της Χούντας.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, στις 21/09/1860, πεθαίνει ο Γερμανός φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενχάουερ (1788−1860). Έγινε γνωστός από το βιβλίο του “Ο κόσμος ως βούληση και ως παράσταση”, όπου υποστηρίζει ότι ο κόσμος κινείται από μια ανικανοποίητη βούληση, επειδή αναζητά διαρκώς την ικανοποίηση. Η ανάλυση της βούλησης τον οδήγησε στο συμπέρασμα ότι οι ανθρώπινες επιθυμίες είναι περιττές καθώς δεν μπορούν ποτέ να εκπληρωθούν ολοκληρωτικά.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, στις 23/09/1973, πεθαίνει στο Σαντιάγο της Χιλής ο Χιλιανός ποιητής και συγγραφέας, μέλος της ΚΕ του ΚΚ Χιλής Πάμπλο Νερούδα (πραγματικό όνομα Ρικάρδο Νεφταλί Ρέγιες Μπασοάλτο) (1904–1973). Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες τον χαρακτηρίζει ως τον σημαντικότερο ποιητής του 20ού αιώνα. Του απονεμήθηκαν, το Βραβείο Στάλιν (1953) και το Νόμπελ Λογοτεχνίας (1971)
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 25/09/1949, γεννιέται ο Ισπανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός Πέδρο Αλμοδόβαρ Καμπαγιέρο. Έχει γράψει, σκηνοθετήσει και παραγάγει περίπου 30 ταινίες
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, στις 28/09/1893, γεννιέται ένας πρωτοπόρος της ελληνικής λογοτεχνίας ο Γιάννης Σκαρίμπας (1893–1984). Λογοτέχνης, κριτικός, θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, πεζογράφος και ιστορικός. Με ένα έργο μεγάλο σε έκταση και με εντυπωσιακή ποικιλία.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 28/09/1966, πεθαίνει ο Γάλλος σουρεαλιστής ποιητής και συγγραφέας, Αντρέ Μπρετόν (1896- 1966). Είναι ο θεμελιωτής και κύριος θεωρητικός του υπερρεαλιστικού κινήματος.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 29/09/1547, γεννιέται ο Ισπανός συγγραφέας Μιγκέλ ντε Θερβάντες (1547–1616) . Θεωρείται ευρέως ως ο μεγαλύτερος συγγραφέας στην ισπανική γλώσσα. Το διασημότερο έργο του, ο «Δον Κιχώτης», συγκαταλέγεται στα κλασικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ενώ έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από εξήντα γλώσσες.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 29/09/1571, γεννιέται ο Ιταλός ζωγράφος, Μικελάντζελο Μερίζι ντα Καραβάτζιο (1571-1610) . Το έργο του ανήκει χρονικά στα τέλη του 16ου έως τις αρχές του 17ου αιώνα. Εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους ζωγράφους θρησκευτικών θεμάτων. Σφράγισε την μπαρόκ σχολή της ζωγραφικής ενισχύοντας το δραματικό στοιχείο και το μυστηριακό χαρακτήρα της πίστης, με την τεχνική του κιαροσκούρο, εισάγοντας μια επαναστατική τεχνική δραματικών φωτοσκιάσεων. Έχει χαρακτηριστεί σαν ένας από τους πρώτους μοντέρνους ζωγράφους.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
Σαν σήμερα, στις 29/09/1902, πεθαίνει ο Γάλλος συγγραφέας Εμίλ Ζολά (1840–1902) . Σημαντικός εκπρόσωπος της λογοτεχνικής σχολής του νατουραλισμού. Υποψήφιος για Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1901 και το 1902 . Άσκησε τεράστια κοινωνική επιρροή με το έργο και τις παρεμβάσεις του.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
Σαν σήμερα, στις 3/10/1897, γεννιέται ο Λουί Αραγκόν (1897-1982), Γάλλος ποιητής, μυθιστοριογραφός, δημοσιογράφος και μέλος του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Πήρε μέρος στο κίνημα του «Ντανταϊσμού» ενώ αργότερα υπήρξε, μαζί με τον Αντρέ Μπρετόν, πρωτεργάτης του «Υπερρεαλισμού». Ήταν εκδότης και αρθρογράφος των υπερρεαλιστικών περιοδικών Litterature και La Revolution Surrealiste. Ήταν ανάμεσα στους πρωτεργάτες στο κίνημα διεθνούς αλληλεγγύης που ξεσηκώθηκε για τους έλληνες αγωνιστές και τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, που διώκονταν από το μετεμφυλιακό κράτος στην Ελλάδα. Επισκέφθηκε τη χώρα μας το 1980.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
05/10/1713 Γεννιέται ο Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας Ντενί Ντιντερό (1713-1784). Αποφοίτησε το 1732 ως νομικός από τη Σορβόνη. Προτίμησε όμως να ασχοληθεί με γλώσσες, λογοτεχνία, φιλοσοφία και μαθηματικά. Ήταν εμπνευστής και ηγέτης της προσπάθειας για συγγραφή της «Εγκυκλοπαίδειας» από το 1746 μέχρι το 1780. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους συγγραφείς του 18ου αιώνα και ένας από τους πνευματικούς πατέρες της Γαλλικής Επανάστασης.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
09/10/1940 Γεννιέται ο Άγγλος μουσικός Τζον Λένον (1940–1980). Ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος των Beatles. Σπουδαίος μουσικός και ακτιβιστής, με έντονη δράση για κοινωνικά ζητήματα και ηγετική μορφή του κινήματος ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Θεωρείται από τους πιο δημοφιλείς τραγουδοποιούς. Το έργο του επηρέασε πολλούς κατοπινούς του δημιουργούς. Δολοφονήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του 1980.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
09/10/1967 Δολοφονείται ο Τσε Γκεβάρα (Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα 1928–1967). Αργεντινός γιατρός, κομμουνιστής Μαρξιστής-Λενινιστής επαναστάτης και πολιτικός. Μαζί με τον Φιντέλ και τον Ραούλ Κάστρο, ηγήθηκαν της επανάστασης στην Κούβα που πέτυχε την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα. Υπήρξε μέλος της επαναστατικής κουβανικής κυβέρνησης προωθώντας ριζικές μεταρρυθμίσεις. Το 1965, πιστός στην ιδέα της επανάστασης, έφυγε από την Κούβα με στόχο την οργάνωση νέων επαναστατικών κινημάτων στο Κονγκό και αργότερα στη Βολιβία, όπου τραυματίστηκε και συνελήφθη. Την επόμενη μέρα δολοφονήθηκε, κατόπιν εντολής των ΗΠΑ, και θάφτηκε σε μυστικό τόπο, ο οποίος αποκαλύφθηκε 30 χρόνια μετά.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
10/10/1813 Γεννιέται ο Ιταλός μουσικοσυνθέτης Τζουζέπε Βέρντι (Τζουζέπε Φορτουνίνο Φραντσέσκο Βέρντι,1813–1901), από τους διασημότερους στο είδος της όπερας.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
10/10/1930 Γεννιέται ο Άγγλος συγγραφέας θεατρικών έργων και θεατρικός σκηνοθέτης Χάρολντ Πίντερ (1930-2008). Το 2005 κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας και το Βραβείο Φραντς Κάφκα. Έγινε επίσης γνωστός για την αντίθεση του στην Αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν και τον πόλεμο του Ιράκ.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
11/10/1922 Γεννιέται ο ζωγράφος Επαμεινώνδας Παπαδόπουλος (NONDA1922-2005). Μαθητής του Σπύρου Βικάτου. Σπουδαίος Έλληνας καλλιτέχνης, από τους λίγους Έλληνες που πήραν υποτροφία από τη Γαλλική κυβέρνηση για σπουδές στην Ecole de Beaux Arts, στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Έργα του θεωρήθηκαν από τα πιο συναρπαστικά στο μεταπολεμικό Παρίσι και εξασφάλισε ετήσιες εκθέσεις με την Gallery Charpentier, μαζί με τον Πικάσο, Miro, Chagall και άλλους.
Δημοσίευση • 6 φωτογραφίες
La Traviata – Plácido Domingo, Luciano Pavarotti & José Carreras
Βίντεο • YouTube
13/10/1985 Πεθαίνει ο διακεκριμένος Έλληνας χαράκτης Τάσσος (Αναστάσιος Αλεβίζος 1914–1985). Καλλιτέχνης στρατευμένος, με σπουδές δίπλα σε μεγάλους δασκάλους, όπως ο Γιώργος Κωτσάκης, ο Ουμβέρτος Αργυρός και ο Κωνσταντίνος Παρθένης, στη ζωγραφική, ο Θωμάς Θωμόπουλος στη γλυπτική και ο Γιάννης Κεφαλληνός στη χαρακτική, και ακόμα σπουδές στο Παρίσι, τη Ρώμη και τη Φλωρεντία. Το 1938 τιμήθηκε με το Βραβείο Χαρακτικής στην Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση και το 1940 με το Κρατικό Βραβείο Χαρακτικής. Στον Πόλεμο του 1940 και σε όλη τη διάρκεια της κατοχής, είχε σημαντική συμβολή στη δημιουργία αφισών και άλλου προπαγανδιστικού υλικού, για λογαριασμό του ΚΚΕ, της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ, όπου ήταν ενταγμένος. Μετά τον πόλεμο ασχολήθηκε και με άλλα θέματα, όπως πορτραίτα, γυμνά και νεκρές φύσεις, ενώ άρχισε να χρησιμοποιεί και χρώμα στις ξυλογραφίες του. Έχοντας αγάπη για τις γραφικές τέχνες και τα βιβλία, από το 1939 έφτιαχνε εξώφυλλα και κοσμήματα για το περιοδικό «Νέα Εστία» και μετά τον πόλεμο ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής του εκδοτικού «Τα Νέα Βιβλία» που ίδρυσε το ΚΚΕ το 1945. Το 1948 άρχισε συνεργασία με τον Οργανισμό Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων (ΟΕΣΒ, μετέπειτα ΟΕΔΒ) και εικονογράφησε πολλά σχολικά βιβλία. Καλλιτεχνικός σύμβουλος των εκδόσεων «Ασπιώτη-Έλκα», από το 1948. Από το 1954 έως το 1967 φιλοτέχνησε γραμματόσημα για τα ΕΛΤΑ και από το 1962 έως τον θάνατό του, σχεδίαζε γραμματόσημα και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το 1959 ανέλαβε την διεύθυνση του Τμήματος Γραφικών Τεχνών στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο, όπου δίδαξε μέχρι το 1967. Το 1977, ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης. Τα έργα του, έργα στρατευμένης τέχνης, τεχνικά άρτια, χαρακτηρίζονται από την συγκινησιακή απόδοση της μορφής των απλών ανθρώπων του μόχθου και του πόνου.
Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες
15/10/1844 Γεννιέται ο Γερμανός φιλόσοφος, ποιητής, συνθέτης και φιλόλογος Φρειδερίκος Νίτσε (Φρίντριχ Βίλχελμ Νίτσε1844–1900). Με μια ιδιαίτερη κλήση στη χρήση μεταφορών και αφορισμών, άσκησε κριτική στη θρησκεία, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες, την ηθική και τον πολιτισμό. Το έργο του είχε ουσιαστική επίδραση στον Υπαρξισμό και στον μεταμοντερνισμό.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
16/10/1854 Γεννιέται ο Ιρλανδός μυθιστοριογράφος, ποιητής, δραματουργός και κριτικός Όσκαρ Ουάϊλντ (Όσκαρ Φίνγκαλ Ο’Φλάχερτι Ουίλς Ουάιλντ, 1854–1900). Στη δεκαετία του 1880 πέρασε από όλα τα είδη του γραπτού λόγου. Την επόμενη όμως δεκαετία κατέκτησε το κοινό στο Λονδίνο ως θεατρικός συγγραφέας. Έγινε γενικά γνωστός για τα ευφυολογήματα του, τα θεατρικά του έργα και για το μοναδικό του μυθιστόρημα, «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ».
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
ΣΟΠΕΝ Op.9 Ν.1 Νυχτερινό
Βίντεο • YouTube
17/10/1915 Γεννιέται ο Άρθουρ Μίλερ (Άρθουρ Άσερ Μίλερ 1915-2005), ένας από τους κορυφαίους Αμερικανούς θεατρικούς συγγραφείς. Με το έργο του ασκούσε κριτική στις Ηνωμένες Πολιτείες, την κυβέρνηση και τον τρόπο ζωής των κατοίκων της, ενώ εξέθετε και τα ψεγάδια του λεγόμενου “Αμερικανικού ονείρου”. Καθιερώθηκε με το κλασσικό έργο «Ο Θάνατος του Εμποράκου», το οποίο έγινε σημείο αναφοράς του θεάτρου στον 20ο αιώνα. Έπεσε θύμα του μακαρθισμού, καθώς καταδικάστηκε επειδή αρνήθηκε να καταδώσει συναδέλφους του με κομμουνιστική δράση στην Επιτροπή Αντι-Αμερικανικών Δραστηριοτήτων.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
20/10/1854 Γεννιέται ο Γάλλος ποιητής Αρθούρος Ρεμπώ (Ζαν-Νικολά-Αρτύρ Ρεμπώ,1854-1891). Αν και εγκατέλειψε τη λογοτεχνία στην ηλικία των είκοσι ετών, ήταν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του συμβολισμού, με σημαντική επίδραση στη σύγχρονη ποίηση. Η ποιητική συλλογή του «Μια Εποχή στην Κόλαση» ήταν το μοναδικό βιβλίο του που εκδόθηκε από τον ίδιο. Τα περισσότερα ποιήματά του δημοσιεύτηκαν χωρίς τη συγκατάθεση του
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
21/10/1907 Γεννιέται ο καθηγητής του Ε.Μ. Πολυτεχνείου ζωγράφος, σκηνογράφος και ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος (1907-1985). Σημαντικός εκπρόσωπος της γενιάς του 1930 και από τους κύριους εκφραστές του υπερρεαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα.
Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες
22/10/1906 Πεθαίνει ο Γάλλος ζωγράφος Πολ Σεζάν (1839–1906). Το 1861 επισκέφτηκε το Παρίσι για να ασχοληθεί με την τέχνη, εγκαταλείποντας τα νομικά. Στο Παρίσι γνωρίστηκε και συναναστράφηκε τον Καμίλ Πισαρό και άλλους ιμπρεσιονιστές καλλιτέχνες απ’ όπου επηρεάστηκε σημαντικά. Σύμφωνα με τον ίδιο, ήθελε να μετατρέψει τον ιμπρεσιονισμό «σε κάτι στέρεο που διαρκεί…». Πρόσθεσε σαν προσωπικά στοιχεία στο έργο του, καθαρά γεωμετρικά στοιχεία, επηρεάζοντας έτσι, στη συνέχεια και το κίνημα του κυβισμού. Έτσι, το έργο του θεωρήθηκε ότι αντιπροσωπεύει την μετάβαση από τον ιμπρεσιονισμό στο κίνημα του κυβισμού.
Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες
23/10/1959 Πεθαίνει ο εξπρεσιονιστής ζωγράφος Γιώργος Μπουζιάνης (1885-1959). Σπούδασε ζωγραφική στην Σχολή Καλών Τεχνών από το 1897 μέχρι το 1906 , με δασκάλους τον Γ. Ροϊλό, τον Νικηφ. Λύτρα, τον Κ. Βολανάκη και τον Δ. Γερανιώτη. Το 1907 συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία Τεχνών του Μονάχου, με δάσκαλο τον Όττο Ζάιτς. Κατά την παραμονή του στη Γερμανία, γνώρισε τις εκφράσεις του εξπρεσιονισμού και δημιούργησε ένα δικό του, προσωπικό στυλ, όπου κυριαρχεί ο ανθρωποκεντρισμός και η απόλυτη ελευθερία του υποκειμένου.
Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες
Μάνος Χατζιδάκις ~ Το βαλς των χαμένων ονείρων
Βίντεο • YouTube
25/10/1825 Γεννιέται ο Αυστριακός συνθέτης Γιόχαν Στράους ο νεότερος (1825-1899). Καταγόταν από οικογένεια μουσικών που ασχολήθηκαν με μουσική χορού (βαλς) και την οπερέτα. Ο πατέρας του, Γιόχαν Στράους ο πρεσβύτερος, ήταν βιολονίστας και διηύθυνε μια ορχήστρα, που απέκτησε μεγάλη φήμη παίζοντας βαλς. Όταν πέθανε, το 1849, τη διεύθυνση της ορχήστρας ανέλαβε ο γιος, ο Γιόχαν ο νεότερος, που έγινε ο πιο φημισμένος Στράους. Από τα 500 περίπου έργα του ξεχωρίζουν: «Ο ωραίος γαλάζιος Δούναβης», «Το σπίτι μου» κά.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
25/10/1881 Γεννιέται ο Πάμπλο Πικάσο (Πάμπλο Ρουίθ ι Πικάσο, 1881-1973). Ισπανός ζωγράφος, χαράκτης, γλύπτης, ποιητής, σκηνογράφος και δραματουργός. Μαζί με τον Ζωρζ Μπρακ ίδρυσαν τον κυβισμό ενώ είχαν και μια σημαντική συμβολή στην εξέλιξη της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης. Αντιφασίστας και μέλος του ΚΚ Ισπανίας.
Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες
25/10/1893 Πεθαίνει ο Ρώσος συνθέτης της ρομαντικής εποχής, Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι (1840–1893). Έγραψε μουσική σε ένα μεγάλο φάσμα ειδών, συμπεριλαμβανομένων συμφωνίας, όπερας, μπαλέτου, οργανικής μουσικής, μουσικής δωματίου και τραγουδιού. Στο έργο του συμπεριλαμβάνονται μερικά από τα πιο δημοφιλή ορχηστρικά και θεατρικά μουσικά έργα του σύγχρονου κλασικού ρεπερτόριου, όπως τα μπαλέτα Η λίμνη των κύκνων, Η Ωραία Κοιμωμένη και Ο Καρυοθραύστης, η Ουβερτούρα 1812, η όπερα Ευγένιος Ονέγκιν κά
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
26/10/1957 Πεθαίνει ο Νίκος Καζαντζάκης (1883–1957). Συγγραφέας, δημοσιογράφος, μουσικός, ποιητής και φιλόσοφος, με πολύ πλούσιο λογοτεχνικό, ποιητικό και μεταφραστικό έργο. Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες και ο περισσότερο μεταφρασμένος παγκόσμια. Στα χρόνια 1945-1948, ήταν πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Τα έργα του «Ο Τελευταίος Πειρασμός» και «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο, ενώ το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» σε τηλεοπτική σειρά.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
29/10/1986 Πεθαίνει ο ηθοποιός Μίμης Φωτόπουλος (1913-1986). Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (μέχρι το β΄ έτος). Συμμετείχε στο ΕΑΜ, και για τη δράση του εξορίστηκε, από τους Εγγλέζους, στην Ελ Ντάμπα Εργάσθηκε ως ηθοποιός – θιασάρχης από το 1952 και σκηνοθέτης από το 1960. Έγραψε 7 βιβλία (4 ποιητικές συλλογές: «Μπουλούκια» 1940, «Ημιτόνια» 1960, «Σκληρά τριολέτα» 1961 και ο «θάνατος των ημερών» 1976) και 3 αυτοβιογραφικά («25 χρόνια θέατρο» 1958, «Το ποτάμι της ζωής μου» και «Ελ Ντάμπα – Όμηρος των Εγγλέζων» 1965) και 2 θεατρικά έργα («Ένα κορίτσι στο παράθυρο» 1966 και «Πελοπίδας ο καλός πολίτης» 1976) που έχουν παιχτεί. Οργάνωσε 5 εκθέσεις ζωγραφικής (τεχνικής κολάζ με γραμματόσημα). μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Ελευθέρου Θεάτρου.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
30/10/1896 Γεννιέται ο ποιητής και πεζογράφος Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928). Ο κυριότερος εκφραστής της σύγχρονης λυρικής ποίησης. Σπούδασε στη Νομική Σχολή τα χρόνια 1914-1917. Το 1916, φοιτητής, δημοσίευσε τα πρώτα ποιήματά του. Δούλεψε στη Νομαρχία Αττικής όπου γνώρισε τον έρωτα της ζωής του. Την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη. Το 1928 πήρε δυσμενή μετάθεση στην Πρέβεζα, όπου στις 21 Ιουνίου αυτοκτόνησε. Για το έργο του έχουν γραφτεί εκατοντάδες βιβλία, ενώ η ποίηση του διδάσκεται σε αρκετά Πανεπιστήμια. Το έργο του έχει μεταφραστεί σε πάνω από τριάντα γλώσσες. Ποιητικές συλλογές που εξέδωσε ο ποιητής: Ο Πόνος του Ανθρώπου και των Πραμάτων (1919), Νηπενθή (1921), Ελεγεία και Σάτιρες (1927), στα οποία περιλαμβάνονται και οι 18 μεταφράσεις του ποιητή. Άλλα ποιήματα: Ανέκδοτα ποιήματα, Τελευταία ποιήματα (1928) [Αισιοδοξία, Όταν κατέβουμε τη σκάλα…, Πρέβεζα], Νεανικά Ποιήματα (1919-1924) Πεζά: Το καύκαλο, Η τελευταία, Ο κήπος της αχαριστίας, Ονειροπόλος, Τρεις μεγάλες χάρες, Φυγή, Το εγκώμιο της θαλάσσης, Κάθαρσις, Η ζωή του.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
30/10/1966 Πεθαίνει ο λογοτέχνης και δικηγόρος Γιώργος Θεοτοκάς (1906-1966). Έλληνας λογοτέχνης. Αποτέλεσε έναν από τους εκπροσώπους και τους κορυφαίους διανοητές της γενιάς του ’30, ίσως και το πιο πολύπτυχο μέλος της. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Φοίτησε στη Σχολή Ζαμαρία την περίοδο 1911-1913 και κατόπιν στο Εθνικόν Ελληνογαλλικόν Λύκειον στην Αθήνα. Το 1922-1926, στη Νομικά Σχολή και το 1927 έφυγε για Παρίσι και Λονδίνο, για ελεύθερες σπουδές γύρω από τα Νομικά. Το 1929 επέστρεψε στην Αθήνα όπου δημοσίευσε το δοκίμιό του «Ελεύθερο Πνεύμα» και ξεκίνησε τη συνεργασία του με λογοτεχνικά περιοδικά. Το 1933 εξέδωσε το πρώτο μέρος του μυθιστορήματος «Αργώ». Το 1939 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, με το «Βραβείο πεζογραφίας» για το μυθιστόρημα «Το Δαιμόνιο». Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου (1945-1946 και 1952-1953), και πρόεδρος του Δ.Σ. του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (1964)
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
30/10/1988 Πεθαίνει ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης. (Αναστάσιος-Παντελεήμων Λειβαδίτης 1922-1988). Σπούδασε στη Νομική Σχολή. Στην περίοδο των Δεκεμβριανών, ήταν ΕΠΟΝίτης στη διοργάνωση εκδηλώσεων και εράνων. Δεν ήταν μάχιμος. Συνελήφθη και εξορίστηκε. Απολύθηκε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Εξορίστηκε ξανά το 1948 στο Μούδρο και μετά ένα χρόνο μεταφέρθηκε στη Μακρόνησο, όπου ξεκίνησε να γράφει το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου». Μεταφέρθηκε στον Άϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα, μέχρι το 1951 που απαλλάχτηκε λόγω αμφιβολιών. Το 1946 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα με το ποίημα «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη». Το 1947 συνεργάστηκε στην έκδοση του περιοδικού «Θεμέλιο». 1952 εκδίδεται η «Μάχη στην άκρη της νύχτας» Ήταν ιδρυτικό μέλος της «Εταιρείας Συγγραφέων». Εργάστηκε ως κριτικός τέχνης στην εφημερίδα Αυγή, τα χρόνια 1954-1967 και 1974-1980 και στην Επιθεώρηση Τέχνης, (1962-1966) Στη διάρκεια της χούντας γράφει σε λαϊκά περιοδικά με το ψευδώνυμο Ρόκκος. Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από τους Μήκη Θεοδωράκη, Μάνο Λοΐζο, Γιώργο Τσαγκάρη, Μιχάλη Γρηγορίου και το συγλρότημα Όναρ Συνυπέγραψε με τον Κώστα Κοτζιά τα σενάρια των ταινιών «Ο θρίαμβος» και «Συνοικία το όνειρο». Βραβεία και διακρίσεις κέρδισαν οι συλλογές του: «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» Πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας (Βαρσοβία 1953), «Συμφωνία αρ.Ι» Πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων (1957), «Βιολί για μονόχειρα» Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976) και «Εγχειρίδιο ευθανασίας» Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1979)
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
31/10/1888 Γεννιέται ο συγγραφέας και ποιητής Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888–1944). Το 1909 πήρε το δίπλωμα Νομικής από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, όμως ποτέ δεν άσκησε το επάγγελμα. Το 1916 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, μαζί με τον πατέρα του και εντάχθηκαν στο κίνημα Εθνικής Άμυνας. Το 1918 πήγαν στην Αίγυπτο για τη στρατολόγηση εθελοντών για το στρατό του κράτους της Θεσσαλονίκης. Εκεί γνωρίστηκε με τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Στην αρχή ήταν Βενιζελικός αλλά στη δεκαετία του 1920 ήρθε σε επαφή με το Κομουνιστικό Κίνημα και το 1943 με τον ΕΛΑΣ. φτωχός και καταπονημένος από τα ναρκωτικά, αυτοκτόνησε τη νύχτα 7 προς 8 Ιανουαρίου 1944. Το έργο του, αποτελούμενο από πολλά ποιήματα και δεκάδες πεζογραφήματα, διηγήματα, επιφυλλίδες και αισθητικά κείμενα, βρίσκεται διασκορπισμένο σε εφημερίδες και περιοδικά. Μόνο μια ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1939. Μετά το θάνατό του, το 1964, εκδόθηκαν τα ποιήματά του από τον Άρη Δικαίο. Το 1985 κυκλοφόρησε η κινηματογραφική ταινία «Μετέωρο και σκιά» που βασίζεται στη ζωή του.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
2/11/1950 Πεθαίνει ο Ιρλανδός κριτικός μουσικής και θεάτρου, δραματουργός και θεατρικός συγγραφέας Τζορτζ Μπέρναρντ Σω (1856-1950). Το 1876μετακόμισε στο Λονδίνο. Ασχολήθηκε με μεταφράσεις και επιμέλειες έργων, γνωστών συγγραφέων. Αργότερα εργάστηκε ως κριτικός μουσικής και θεατρικών έργων, με το ψευδώνυμο Corno di Bassetto. Ξεκίνησε τη συγγραφική του δουλειά με τα πεζογραφήματα: «Ανωριμότητα», «Ο παράλογος κόμπος», «Η αγάπη μεταξύ των καλλιτεχνών», «Το επάγγελμα του Κάσελ Μπάιρον» και το «Ένας ακοινώνητος σοσιαλιστής» Στα χρόνια 1876-1885, έζησε σε συνθήκες σκληρής φτώχιας. Το 1882 ήρθε σε επαφή με το «Κεφάλαιο» του Καρλ Μαρξ, αλλά το διάβασε κριτικά. Το 1884 συμμετείχε στην ίδρυση της Φαβιανής Εταιρείας, μιας κίνησης διανοουμένων για την έρευνα, συζήτηση κι έκδοση σοσιαλιστικών ιδεών. Το όνομά της το πήρε από το Ρωμαίο στρατηγό Κουίντο Φάβιο Μάξιμο. Αργότερα η Φαβιανή Εταιρία, συνέβαλε στην ίδρυση της Οικονομικής Σχολής του Λονδίνου και του Εργατικού Κόμματος. Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, συνέχισε να γράφει άρθρα και κείμενα για τις προοδευτικές τέχνες και δούλευε ως κριτικός. Το 1891 έγραψε το πρώτο θεατρικό του έργο και ακολούθησαν άλλα δώδεκα, μέχρι το 1903, αλλά παίχτηκαν λίγα από αυτά και μόνο στο εξωτερικό. Το 1904 σε μια νέα πειραματική σκηνή, του Court Theatre ειδικευμένη στο νέο και προοδευτικό δράμα, ανέβηκαν δέκα έργα του σε δύο σαιζόν, σε σκηνοθεσία δική του. Στα επόμενα δέκα χρόνια, παίχτηκαν στο Λονδίνο όλα τα έργα του εκτός από τον «Πυγμαλίωνα». Με τα δικαιώματα από αυτά πλούτισε. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, άλλαξε τη ζωή του. Πρόβαλλε τις αντιπολεμικές απόψεις του μέσα από μια σειρά άρθρα με γενικό τίτλο «Κοινή Λογική Γύρω Από Τον Πόλεμο». Αυτά τα άρθρα κατέστρεψαν τη δημόσια εικόνα του, καθώς θεωρήθηκαν αντιπατριωτικά. Μάλιστα κινδύνεψε να συλληφθεί για προδοσία. Μετά τον πόλεμο επανήλθε με νέα έργα και το όνομά του αποκαταστάθηκε. Το 1925 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το 1938 τιμήθηκε με Όσκαρ, για τη συμμετοχή του στην ταινία «Πυγμαλίων» και είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που κέρδισε και τα δύο αυτά βραβεία. Σε ηλικία 94 ετών, στα τέλη Οκτώβρη του 1950, έπεσε από μια σκάλα όπου ανέβηκε για να κλαδέψει ένα δέντρο, στον κήπο του. Πέθανε στις 2/11/1950, αφήνοντας μισοτελειωμένο ένα θεατρικό έργο.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
2/11/1911 Γεννιέται ο Οδυσσέας Ελύτης (Οδυσσέας Αλεπουδέλης,1911-1996), ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές. Από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της λογοτεχνικής γενιάς του ’30. Με ένα προσωπικό ποιητικό ιδίωμα συνέβαλε σε μια «ανανέωση» της ελληνικής ποίησης. Το 1960 βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 1979 με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Γνωστότερα ποιητικά του έργα είναι: το «Άξιον Εστί», ο «Ήλιος ο πρώτος» οι «Προσανατολισμοί» κά. Έχει κάνει επίσης, μεταφράσεις ποιητικών και θεατρικών έργων. Συλλογές του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και πολλά ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί. Υπήρξε μέλος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Έργων Τέχνης και της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Κριτικής, αντιπρόσωπος στις Rencontres Internationales της Γενεύης και Incontro Romano della Cultura της Ρώμης.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
03/11/1869 Πεθαίνει ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος (1792–1869). Από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές. Σε ηλικία δέκα ετών, ο πατέρας του τον πήρε στο Λιβόρνο, στην Ιταλία όπου απέκτησε στέρεες βάσεις της Ιταλικής παιδείας και γλώσσας. Το καλοκαίρι του 1811, τύπωσε το πρώτο έργο του «Canzone…”, αφιερωμένο στον Ναπολέοντα. Τον ίδιο χρόνο πήγε στην Πίζα, όπου εργάστηκε για λίγους μήνες ως γραμματέας και αμέσως μετά στη Φλωρεντία, όπου φοίτησε στην Ακαδημία. Το 1812 συναντήθηκε με τον ποιητή και λόγιο, Ούγο Φόσκολο, ο οποίος θα τον μυήσει στον νεοκλασικισμό και θα γίνει για τον Κάλβο δάσκαλος και καθοδηγητής. Το 1813 γράφει στα Ιταλικά τρεις τραγωδίες. Θηραμένης, Δαναΐδες και Ιππίας. Ταυτόχρονα ολοκλήρωσε τέσσερις δραματικούς μονολόγους, ακολουθώντας τις νεοκλασικιστικές επιταγές. Το 1814 συνέθεσε την «Ode agl’Ionii» (Ωδή εις Ιονίους). Το 1816 πήγε στο Λονδίνο με τον Φόσκολο και η αλληλεπίδρασή τους συνεχίστηκε μέχρι τον Φλεβάρη του 1817. Μετά η σχέση τους διαλύθηκε. Για να βγάλει τα προς το ζειν ο Κάλβος παραδίδει μαθήματα Ιταλικής γλώσσας και λιγότερο Ελληνικής. Μετάφρασε στα Ελληνικά το «Book of Common Prayer» (βασικό λειτουργικό κείμενο της Αγγλικανικής Εκκλησίας), και επιμελείται φιλολογικά την ιταλική μετάφραση. Για δύο χρόνια έδινα διαλέξεις για την ορθή προφορά των αρχαίων ελληνικών, συνέταξε μια Νεοελληνική Γραμματική και μια Μέθοδο Εκμάθησης των Ιταλικών και ασχολείται με τη σύνταξη Αγγλοελληνικού λεξικού. Το 1819 τύπωσε την πρώτη Ελληνόφωνη ωδή του «Ελπίς Πατρίδος» (το ποίημα βρέθηκε 200 χρόνια μετά από τον Λεύκιο Ζαφειρίου, στη στην βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Γλασκόβης). Το 1821, στη Γενεύη εργάστηκε ως καθηγητής ξένων γλωσσών. Συγκλονισμένος από την Επανάσταση στην Ελλάδα, εκδίδει στη Γενεύη τη «Λύρα», συλλογή δέκα Ωδών. Οι ωδές μεταφράστηκαν στα Γαλλικά και είχαν ευμενή υποδοχή. Πήγε στο Παρίσι όπου δημοσιεύει τις «Νέες Ωδές», δέκα ακόμη ωδές σε δίγλωσση έκδοση. Το 1826 φτάνει στο Ναύπλιο και λίγο αργότερα στην Κέρκυρα. Μέχρι το 1826, διδάσκει στην Ακαδημία. Θα ασχοληθεί με ιδιαίτερα μαθήματα μέχρι το 1836 και μετά ξανά στην Ακαδημία, μέχρι το 1841. Στη συνέχεια έγινε για λίγο καιρό Διευθυντής του Κερκυραϊκού Γυμνασίου και συνεργαζόταν με εφημερίδες. Το 1852 επέστρεψε στην Αγγλία όπου έζησε μέχρι το θάνατό του.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
03/11/1954 Πεθαίνει ο Γάλλος ζωγράφος Ανρί Ματίς (Henri Émile Benoît Matisse,1869–1954). Μία σημαντική μορφή της μοντέρνας τέχνης. Θεωρείται ιδρυτής του καλλιτεχνικού κινήματος του φωβισμού(*). Σπούδασε στο Παρίσι, στην ακαδημία τεχνών Julian, με δασκάλους τους Οντιλόν Ρεντόν και Γκυστάβ Μορώ. Επηρεάστηκε από τα έργα των Σεζάν, Γκωγκέν, βαν Γκογκ και από την παραδοσιακή Ιαπωνική τέχνη. Σύμφωνα με τον ίδιο, η μεθοδολογία του περιλαμβάνει, την ανεξάρτητη επεξεργασία στοιχείων του πίνακα και στο τελικό στάδιο την ανάμιξή τους σε ενιαία σύνθεση (Είναι η τεχνοτροπία που χαρακτηρίζει το κίνημα των φωβιστών. Η θεματολογία του περιλαμβάνει, προσωπογραφίες, θέματα νεκρής φύσης κά. Μεγάλη αναγνώριση γνώρισε όταν ξέφυγε από τα όρια του φοβισμού, την περίοδο 1906-1917. Το 1941 διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο. Πέρασε τα τελευταία χρόνια του σε αναπηρική καρέκλα και ασχολήθηκε με την τεχνική του κολάζ, όπου έδωσε σημαντικά έργα. (*) Φωβισμός: Καλλιτεχνικό ρεύμα στη μοντέρνα τέχνη. Αναπτύχθηκε στη Γαλλία και τοποθετείται χρονικά στα 1905-1907. Αν και είχε πολύ μικρή ζωή, επηρέασε την τέχνη του 20ου αιώνα. Η έννοια φωβισμός προέρχεται από τη γαλλική λέξη «fauve» (άγριο θηρίο και δεν πρέπει να συγχέεται με την ελληνική λέξη «φόβος».
Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες
08/11/1895 Γεννιέται ο λογοτέχνης και ζωγράφος Φώτης Κόντογλου (Φώτης Αποστολέλης 1895–1965). Στο λογοτεχνικό και ζωγραφικό έργο του, διαμόρφωσε την προσωπική αυθεντική του έκφραση στηριγμένος στην παράδοση. Είχε σημαντικό έργο στην βυζαντινή αγιογραφία. Ήταν ανάμεσα στους δασκάλους του Γιάννη Τσαρούχη, Νίκου Εγγονόπουλου κά.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
08/11/1968 Πεθαίνει ο ελληνοκύπριος ποιητής Τεύκρος Ανθίας (Ανδρέας Παύλος, 1903-1968). Συνοδοιπόρος του Γρηγόρη Λαμπράκη στην απαγορευμένη από τη κυβέρνηση Καραμανλή, Α’ Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης το 1963, μέλος του ΚΚ Κύπρου και του ΑΚΕΛ. Γνωστότερο έργο του, η ποιητική συλλογή «Τα σφυρίγματα του αλήτη» (1929). Η εκκλησία της Κύπρου τον αφόρισε για την ποιητική συλλογή του «Δευτέρα Παρουσία» (1931) όπου μέσα από τους στίχους της, ο ποιητής τοποθετεί την εργατιά να δικάζει το Θεό.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
08/11/2005 Πεθαίνει ο ηθοποιός Αλέκος Αλεξανδράκης (1928-2005). Μια σημαντική παρουσία στη μικρή και τη μεγάλη οθώνη. Διακρίθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης με την ταινία «Συνοικία το όνειρο» (1961).
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
11 Νοεμβρίου 1579 Γεννιέται ο Φλαμανδός ζωγράφος Φρανς Σνάιντερς (1579-1657). Στα έργα του απεικόνιζε κυρίως ζώα, σκηνές κυνηγίου και νεκρές φύσεις. Του αποδίδεται η έναρξη μιας μεγάλης ποικιλίας νέων τύπων νεκρών φύσεων και θεμάτων με ζώα.
Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες
Ἐπιλογικό Νὰ μὲ θυμόσαστε – εἶπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρὶς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σὲ πέτρες κι ἀγκάθια, γιὰ νὰ σᾶς φέρω ψωμὶ καὶ νερὸ καὶ τριαντάφυλλα. Τὴν ὀμορφιὰ Ποτές μου δὲν τὴν πρόδωσα. Ὅλο τὸ βιός μου τὸ μοίρασα δίκαια. Μερτικὸ ἐγὼ δὲν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ᾿ ἕνα κρινάκι τοῦ ἀγροῦ τὶς πιὸ ἄγριες νύχτες μας φώτισα. Νὰ μὲ θυμᾶστε. Γιάννης Ρίτσος 11/11/1990 Πεθαίνει ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος (1909-1990)
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
13/11/1903 Γεννιέται ο Σοβιετικός ζωγράφος Γιούρι Ιβάνοβιτς Πιμενόφ (Yuri Ivanovich Pimenov 1903-1977). Ήταν επίσης καλλιτέχνης θεάτρου, σκηνογράφος και γραφίστας, καλλιτέχνης αφίσας και καθηγητής. Ακαδημαϊκός της Ακαδημίας Τεχνών της ΕΣΣΔ (1962). Λαϊκός Καλλιτέχνης της ΕΣΣΔ (1970). Βραβείο Λένιν (1967).
Δημοσίευση • 6 φωτογραφίες
Τζοακίνο Ροσίνι “Γουλιέλμος Τέλλος”
Βίντεο • YouTube
13/11/1974 Πεθαίνει ο Ιταλός ηθοποιός και σκηνοθέτης του κινηματογράφου, Βιτόριο ντε Σίκα (1901-1974). Ένας από τους κύριους εκπροσώπους του ιταλικού νεορεαλισμού. Πρώτος του ρόλος στον κινηματογράφο, που τον καθιέρωσε και ως αστέρι, ήταν στην ταινία «Οι άντρες, τι παλιάνθρωποι!» (1932) σε σκηνοθεσία του Μάριο Κομερίνι. Πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε ήταν η «Δυο ντουζίνες κόκκινα τριαντάφυλλα (1940)». Οι μεταπολεμικές ταινίες του όπως «Λούστρο Παπουτσιών» 1946, «Κλέφτης ποδηλάτων» 1948, «Θαύμα στο Μιλάνο» κά, θεωρούνται κορυφαία έργα νεορεαλισμού. Τελευταία ταινία του ήταν το «Τελευταίο ταξίδι», που έκανε πρεμιέρα στο Παρίσι, λίγο μετά το θάνατό του
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
13/11/1979 Πεθαίνει ο πολυγραφότατος δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς (1907-1979). Πολλά θεατρικά έργα του μεταφέρθηκαν με μεγάλη επιτυχία και στον κινηματογράφο. Επίσης γνώρισε διεθνή αναγνώριση, καθώς πολλά έργα του μεταφράστηκαν και παίχτηκαν σε αρκετές χώρες.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
14/11/1831 Πεθαίνει ο Γερμανός φιλόσοφος Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ (1770-1831). Θεωρείται ο κύριος εκπρόσωπος του Γερμανικού ιδεαλισμού. Έγινε γνωστός για τη διαλεκτική θεωρία του, η οποία έχει επηρεάσει όλη τη δυτική φιλοσοφία. Σπούδασε Φιλοσοφία και Θεολογία στο Τύμπινγκεν (1788-93). Το 1801 έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ιένας, το 1816 στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης και το 1818 στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου, όπου το 1830 έγινε πρύτανης.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
16 Νοεμβρίου 1922 Γεννιέται ο Ζοζέ Σαραμάγκου (1922-2010), Πορτογάλος συγγραφέας, ποιητής, σεναριογράφος και δημοσιογράφος. Το 1998 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
17 Νοεμβρίου 1918 Συγκαλείται το ιδρυτικό συνέδριο Του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος (ΣΕΚΕ), το οποίο στο 3ο Έκτακτο Συνέδριο τον Νοέμβριο του 1924, μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ).
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
18/11/1952 Πεθαίνει ο Γάλλος συγγραφέας και ποιητής Πολ Ελιάρ (Eugène Émile Paul Grindel,1895- 1952). Συμμετείχε μαζί με τους Αντρέ Μπρετόν, Λουί Αραγκόν και Τριστάν Τζαρά,στα καλλιτεχνικά ρεύματα του ντανταϊσμού και του υπερρεαλισμού ενώ συνδέθηκε με φιλία, με τον Μαξ Ερνστ. Ήταν ένας από τους ιδρυτές της επιθεώρησης των υπερρεαλιστών Litterature και της La Revolution Surrealiste. Στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πήρε μέρος στην αντίσταση σαν μέλος του ΚΚ Γαλλίας. Επίσης στη διάρκεια του εμφυλίου στην Ελλάδα, επισκέφθηκε το Γράμμο και έγραψε ποιήματα υπέρ του Δημοκρατικού Στρατού.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
19 Νοεμβρίου του 1665 Πεθαίνει Νικόλαος Πούσιν (1594-1665). Αν και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Ιταλία, θεωρήθηκε ο κορυφαίος ζωγράφος του κλασικού γαλλο μπαρόκ. Με επιρροές κυρίως από τον Ραφαήλ, ζωγράφιζε κυρίως θρησκευτικά και μυθολογικά θέματα για μια μικρή ομάδα Ιταλών και Γάλλων συλλεκτών. Στη Γαλλία πήγε για λίγο καιρό για να δουλέψει ως Πρώτος Ζωγράφος στον Βασιλιά, για το Λουδοβίκο τον 13ο και τον Καρδινάλιο Richelieu. Μετά επέστρεψε στη Ρώμη. Στα τελευταία χρόνια του ασχολήθηκε περισσότερο με το τοπίο. Το έργο του στάθηκε έμπνευση για αρκετούς ζωγράφους, μέχρι τον 20ο αιώνα, όπως οι Ζακ-Λουί David , Jean-Auguste-Dominique Ingres και Paul Cézanne .
Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες
20 Νοεμβρίου 1858 Γεννιέται η Σουηδή συγγραφέας Σέλμα Λάγκερλεφ (1858–1940). Ήταν η πρώτη γυναίκα που βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας (1909), βραβείο που της χάρισε το παραμύθι «Το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον». Το πρώτο της μυθιστόρημα, «Το τραγούδι της ζωής – Γιέστα Μπιέρλινγκ», θεωρείται ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αναβίωση του ρομαντισμού στη Σουηδία. Το 1914 εξελέγη μέλος της Σουηδικής Ακαδημίας. Τα έργα της χαρακτηρίζονται από την αγάπη για τη φύση και τον άνθρωπο και από την πεποίθηση για τον θρίαμβο του καλού.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
22/11/1916 Πεθαίνει ο Αμερικανός συγγραφέας Τζακ Λόντον (1876-1916). Από παιδί ανέλαβε πολλές ευθύνες και αναγκάστηκε να παλέψει σκληρά για να ζήσει. Η μεγάλη φαντασία του και η αγάπη για την περιπέτεια, τον οδήγησαν να φύγει από το σπίτι του σε ηλικία 15 ετών. Δούλεψε σε διάφορες δουλειές, κυνήγησε περιπέτειες και έγραψε πάνω από 50 βιβλία. Υπήρξε από τους πρώτους Αμερικανούς συγγραφείς που κατάφερε να ζήσει από τη συγγραφή και να δημιουργήσει μια μεγάλη περιουσία.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
23 Νοεμβρίου 1995 Πεθαίνει ο Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός Λουί Μαλ (Louis Marie Malle,1932–1995). Εργάσθηκε για τον Γαλλικό κινηματογράφο και για το Χόλυγουντ. Επίσης ΤΟ 1968 πήγε στην Ινδία και έκανε μια σειρά ντοκιμαντέρ για το BBC. Το 1956, η ταινία του «Le Monde du Silence», βραβεύτηκε με το «Χρυσό Φοίνικα» στις Κάννες. Ακόμα έχει τιμηθεί αρκετές φορές με το βραβείο του «Χρυσού Λέοντα»
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
24/11/1632 Γεννιέται ο Ολλανδός φιλόσοφος, εβραϊκής καταγωγής Μπαρούχ Σπινόζα (Βento de Spinoza,1632–1677). Θεωρείται ένας από τους μεγάλους ορθολογιστές της φιλοσοφίας του 17ου αιώνα, καθώς έθεσε τα θεμέλια του Διαφωτισμού του 18ου αιώνα, μια σύγχρονη κριτική της Αγίας Γραφής και σύγχρονες αντιλήψεις για το σύμπαν και το άτομο. Οι εβραϊκές θρησκευτικές αρχές τον απέκλεισαν από την εβραϊκή κοινωνία ενώ αργότερα, τα βιβλία του μπήκαν στον Κατάλογο Απαγορευμένων Βιβλίων της Καθολικής Εκκλησίας. Ο Χέγκελ έλεγε ότι από όλους τους σύγχρονους φιλοσόφους «Ή είσαι Σπινοζικός ή δεν είσαι καθόλου φιλόσοφος»
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
25 Νοεμβρίου 1909 Γεννιέται ο γαλλορουμάνος θεατρικός συγγραφέας Ευγένιος Ιονέσκο (1909-1994). Από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του Θεάτρου του παραλόγου. Αν και έγραφε στα Γαλλικά, θεωρήθηκε ένα αξιόλογος διανοούμενος της Ρουμανίας.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
28 Νοεμβρίου 1820 Γεννιέται ο Φρίντριχ Ένγκελς (1820- 1895) Γερμανός φιλόσοφος, αρχηγός και δάσκαλος του προλεταριάτου, φίλος και συνεργάτης του Καρλ Μαρξ που επεξεργάστηκε μαζί του, την θεωρία του επιστημονικού Κομμουνισμού και του διαλεκτικού υλισμού και αγωνίστηκε μαζί του, για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, για τον Κομμουνισμό. Συνέγραψε μαζί με τον Μαρξ την «Αγία Οικογένεια», τη «Γερμανική Ιδεολογία», το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» και Το Κεφάλαιο. Έγραψε επίσης ανάμεσα σε δεκάδες μπροσούρες και άρθρα και τα έργα: «Ο πόλεμος των χωρικών στη Γερμανία», «Επανάσταση και αντεπανάσταση στη Γερμανία», «Αντιντύρινγκ», «Διαλεχτική της φύσης», «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους» και «Ο Λουδοβίκος Φόυερμπαχ και το τέλος της κλασσικής γερμανικής φιλοσοφίας»
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
10 Vivaldi χειμώνας
Βίντεο • YouTube
3 Δεκεμβρίου 1919 Πεθαίνει ο Γάλλος ζωγράφος Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ (1841-1919). Από τις ηγετικές μορφές του ιμπρεσιονισμού. Μεγάλωσε στο Παρίσι όπου στα εφτά του χρόνια φοίτησε σε καθολικό σχολείο, ενώ τα βράδια παρακολουθούσε μαθήματα στη Σχολή Σχεδίου και Διακόσμησης. Όταν μάζεψε λίγα χρήματα έδωσε εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1862 γράφτηκε στο ατελιέ των Ερλ Σινιόλ και Μαρκ-Σαρλ-Γκαμπριέλ Γκλαιρ, όπου γνωρίστηκε με τους Κλοντ Μονέ, Φρεντερίκ Μπαζίλ και Άλφρεντ Σίσλεϋ. Το 1864 άρχισε να εκθέτει έργα του αλλά δεν γνώρισε αναγνώριση μέχρι το 1870, με εξαίρεση έναν πίνακα με τίτλο Lise, που έγινε δεκτός στο Σαλόν του Παρισιού. Την περίοδο αυτή θεωρείται ότι δέχτηκε σημαντική επιρροή από τον Κλοντ Μονέ. Η περίοδος 1870-1883, θεωρείται η ιμπρεσιονιστική περίοδος του Ρενουάρ. Μετά το 1880, άρχισε να διαχωρίζεται από τους υπόλοιπους ιμπρεσιονιστές. Ταξίδεψε σε Αλγερία, Ισπανία και Ιταλία, όπου ήρθε σε επαφή με το έργο του Ραφαήλ το οποίο τον επηρέασε βαθειά. Το 1889 γνωρίστηκε με τον μηχανικό Άιφελ. Το 1892 παρουσίασε παραμορφωτική αρθρίτιδα, από την οποία παραμορφώθηκαν τα χέρια του και ένας ώμος του έπαθε αγκύλωση. Για να μην εγκαταλείψει τη ζωγραφική αναγκάστηκε να διαφοροποιήσει την τεχνική του. Το 1919, επισκέφθηκε το Λούβρο, όπου είδε έργα του να εκτίθενται ανάμεσα σε έργα κλασικών ζωγράφων. Πέθανε στις 3 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς.
Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες
Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ- κονσέρτο για πιάνο Νο.21
Βίντεο • YouTube
08/12/1911 Γεννιέται ο ποιητής, μεταφραστής και στιχουργός Νίκος Γκάτσος (1911-1992). Τελείωσε το Γυμνάσιο στην Τρίπολη. Εκεί γνώρισε τα λογοτεχνικά βιβλία, το θέατρο, τον κινηματογράφο αλλά και βιβλία εκμάθησης ξένων γλωσσών, άνευ διδασκάλου. Όταν σε ηλικία 19 ετών ήρθε στην Αθήνα για να γραφτεί στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, μιλούσε Αγγλικά και Γαλλικά και είχε μελετήσει Παλαμά και Σολωμό και παρακολουθούσε την Ευρωπαϊκή ποίηση. Διέκοψε τις σπουδές του από το δεύτερο έτος και άρχισε επαφές με τους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής. Δημοσίευσε τα πρώτα ποιήματα του στα περιοδικά «Νέα Εστία» (1931-32) και «Ρυθμός» (1933). Παράλληλα δημοσίευε στα περιοδικά και κριτικά σημειώματα. Το 1936 γνώρισε τον Οδυσσέα Ελύτη και συνδέθηκε με το ελληνικό ρεύμα του υπερρεαλισμού .Μάλιστα η ποιητική του σύνθεση «Αμοργός», που ήταν και το μοναδικό βιβλίο που εξέδωσε όσο ζούσε, θεωρείται ένα από τα κορυφαία έργα του ελληνικού υπερρεαλισμού. Στη συνέχεια δημοσίευσε τρία ακόμα ποιήματα. Το «Ελεγείο» (1946), «Ο ιππότης κι ο θάνατος» (1947) και το «Τραγούδι του παλιού καιρού» (1963), το οποίο ήταν αφιερωμένο στο Γιώργο Σεφέρη.. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με μεταφράσεις ποιημάτων αλλά και θεατρικών έργων, για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης και του Λαϊκού Θεάτρου. Σαν μεταφραστής συνεργάστηκε με την «Αγγλοελληνική Επιθεώρηση». Συνεργάστηκε επίσης με την Ελληνική Ραδιοφωνία ως μεταφραστής, διασκευαστής και ραδιοσκηνοθέτης. Η μεγάλη προσφορά του Γκάτσου, ήταν στο τραγούδι, σαν στιχουργός. Στίχοι του μελοποιήθηκαν από πολλούς συνθέτες όπως ο Μάνος Χατζηδάκης, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης κά. Επίσης πολλά ποιήματα και στίχοι του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
10 Δεκεμβρίου 1884 Πεθαίνει ο Γάλλος ζωγράφος Ζυλ Μπαστιάν-Λεπάζ (1848-1884). Ακολούθησε το ρεύμα του Νατουραλισμού.
Δημοσίευση • 6 φωτογραφίες
10/12/1830 Γεννιέται η Αμερικανίδα ποιήτρια Έμιλι Ντίκινσον (1830-1886). Έζησε απομονωμένη στο δωμάτιο της, στο πατρικό της σπίτι στο Άμερστ. Η ποίησή της αντανακλά μοναξιά με λίγα σημεία που μαρτυρούν κάποιες στιγμές έμπνευσης με μια αίσθηση ευτυχίας. Η ποίηση της είναι επηρεασμένη από ένα θρησκευτικό συντηρητισμό και από τον πουριτανισμό που κυριαρχούσε στην περιοχή που ζούσε. Στη διάρκεια της ζωής της δημοσιεύτηκαν μόνο πέντε από τα ποιήματα της, από τα οποία τρία ανώνυμα και ένα χωρίς τη θέληση της. Έγινε διάσημη μετά το θάνατο της και θεωρείται, μαζί με τον Ουώλτ Ουίτμαν, από τους πιο αναγνωρισμένους Αμερικανούς ποιητές του 19ου αιώνα
Δημοσίευση • 1 φωτογραφία
10/12/1936 Πεθαίνει ο Ιταλός δραματουργός, μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος Λουίτζι Πιραντέλο (1867-1936). Ξεκίνησε συνεργαζόμενος με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά, δημοσιεύοντας ποιήματα και πεζογραφήματα και εκδίδοντας μικρά βιβλία με λυρικά ποιήματα. Σπούδασε φιλολογία στο Παρίσι και στη Βόννη και δίδαξε ιταλικής φιλολογία στη Ρώμη. Έγινε γνωστός με το μυθιστόρημα «Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ». Ωστόσο αυτό που τον έκανε παγκόσμια γνωστό ήταν το θεατρικό του έργο. Ένα έργο που και στις μέρες μας κατακτά θεατρικές σκηνές σε όλο τον κόσμο. Πολλά από τα έργα του όπως ¨τα: «Όπως με θέλεις», «Να ντύσουμε τους γυμνούς», «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα», «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε», «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε», διατηρούν και στις μέρες μας τη φρεσκάδα και το ενδιαφέρον τους.
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
12 Δεκεμβρίου 1863 Γεννιέται ο Νορβηγός ζωγράφος Έντβαρτ Μουνκ (1863-1944). Γεννήθηκε και έζησε στο Όσλο, δεύτερος από πέντε παιδιά. Σε ηλικία πέντε χρονών έχασε τη μητέρα και τη μεγαλύτερη αδελφή του από φυματίωση. Ο πατέρας ανέλαβε την ανατροφή των παιδιών, τους δημιούργησε μεγάλες φοβίες να μην αμαρτήσουν γιατί δεν θα είχαν ελπίδα συγχώρεσης και θα πήγαιναν στην κόλαση. Μία μικρότερη αδελφή του διαγνώσθηκε με ψυχική ασθένεια σε μικρή ηλικία. Μόνο ένας από τα πέντε αδέλφια παντρεύτηκε, αλλά πέθανε λίγους μήνες μετά. Ο Μουνκ έγραψε αργότερα: «Κληρονόμησα δύο από τους πιο φοβερούς εχθρούς της ανθρωπότητας – την κληρονομιά της φυματίωσης και της παραφροσύνης – η ασθένεια, η τρέλα και ο θάνατος ήταν οι μαύροι άγγελοι που στάθηκαν στο λίκνο μου.» Το 1880 εγκατέλειψε το Τεχνικό Λύκειο, λόγω συχνών ασθενειών και στράφηκε στη ζωγραφική. Το 1881 άρχισε να φοιτά στο βασιλικό σχολείο τέχνης και σχεδίου της Κριστιάνια με δασκάλους τους Julius Middelthun (γλύπτης) και τον Christian Krohg (ζωγράφος). Δέχτηκε σημαντική επιρροή από τους μετά-ιμπρεσιονιστές, αλλά ο ίδιος, απεικονίζοντας περισσότερο μια κατάσταση του μυαλού, που υπάρχει έντονο συναισθηματικό περιεχόμενο και εκφραστική ενέργεια και όχι τυχαίες στιγμές μιας εξωτερικής πραγματικότητας, έγινε «συμβολιστικός». Με τις συνθέσεις του επεδίωκε να δημιουργήσει μια ανήσυχη, τεταμένη ατμόσφαιρα. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, τα εκφραστικά του μέσα εξελίσσονταν. Χαρακτηριστικά έργα- σταθμοί στην εξέλιξη αυτή, είναι το “Πορτρέτο του Ηans Jaeger”(φυσιοκρατικός), το “Rue Lafayette”( ιμπρεσσιονιστικός) και η “Μελαγχολία”(όπου το φορτισμένο στοιχείο είναι το χρώμα. Διασημότερο έργο του είναι η “Κραυγή” (1893). Θεωρείται ένας από τους προδρόμους του εξπρεσιονισμού. Στη δεκαετία του ’30 οι Ναζί θεώρησαν τα έργα του “εκφυλισμένη τέχνη” και τα αφαίρεσαν από τα γερμανικά μουσεία.
Δημοσίευση • 6 φωτογραφίες
13 Δεκεμβρίου 1859, Γεννιέται ο Ρώσος ζωγράφος Νικολάι Κασάτκιν (1859-1930). Θεωρείται ένας από τους ιδρυτές του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Τον ονόμασαν «Γκόρκι των ζωγράφων». Γιος χαράκτη και λιθογράφου. Σπούδασε στη Σχολή Ζωγραφικής, Γλυπτικής και Αρχιτεκτονικής της Μόσχας (1873-1883), με τον Βασίλη Περόφ και τον Ιλαρίωνα Πραιανσνίκινοφ. Το 1891 άρχισε να εκθέτει έργα του και από το 1894 μέχρι τι 1917 δούλεψε σαν δάσκαλος ζωγραφικής στη σχολή του. Συνεργάστηκε στην εικονογράφηση ημερολογίων και στην εγκυκλοπαίδεια «Μεγάλη Μεταρρύθμιση». Το 1903 έγινε μέλος της Αυτοκρατορικής Ακαδημίας Τεχνών. Το 1905 δημιούργησε έργα με θέματα από την επανάσταση. Μετά την Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, η σχολή του έγινε το “Δεύτερο Στούντιο Ελεύθερης Τέχνης” Το 1923, μετά τον εμφύλιο, ήταν ο πρώτος που ονομάστηκε «λαϊκός Καλλιτέχνης της Δημοκρατίας» και έγινε μέλος της Ένωσης Καλλιτεχνών. Το 1924, ταξίδεψε στην Αγγλία και το 1926 δημιούργησε πορτραίτα για το μουσείο της Επανάστασης.
Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες
13 Δεκεμβρίου 1884 Γεννιέται ο κορυφαίος ηθοποιός του δραματικού θεάτρου Αιμίλιος Βεάκης,. (1884-1951). Παππούς του ήταν ο λόγιος και θεατρικός συγγραφέας Ιωάννης Βεάκης. Ορφανός από μικρός, μεγάλωσε με συγγενείς. Το 1900, 16 χρονών, γράφτηκε στη «Βασιλική Δραματική Σχολή» αλλά μετά τη διακοπή της μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών για σπουδές ζωγραφικής. Το 1901 διέκοψε τις σπουδές και ξεκίνησε την καριέρα του ηθοποιού στο Βόλο, με το θίασο της Ευαγγελίας Νίκα. Περιόδευσε σε όλες τις επαρχίες, όπου υπήρχε ελληνικό στοιχείο, μέχρι την επιστράτευσή του στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13. Επιστρέφοντας από τον πόλεμο, συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους θιάσους της εποχής (Λεπενιώτη, Καλογερίκου, Κοτοπούλη, Κυβέλη, Οικονόμου) και διακρίθηκε σε όλα τα θεατρικά είδη και κυρίως στις αρχαίες τραγωδίες. Η ερμηνεία του Οιδίποδα, στην παράσταση «Οιδίπους τύραννος», με την «Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου», σε σκηνοθεσία του Φώτη Πολίτη, ήταν ο μεγάλος σταθμός στην καριέρα του. Με την επανασύσταση του Βασιλικού Θεάτρου ως Εθνικό Θέατρο, γνώρισε μεγάλη επιτυχία σαν ηθοποιός. Έγινε θιασάρχης και καθηγητής υποκριτικής , στην επαγγελματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στην Κατοχή συνεργάστηκε με την κυρία Κατερίνα (Κατερίνα Ανδρεάδη (1903-1993)) και πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση με το ΕΑΜ. Για την αντιστασιακή δράση του, μετά την απελευθέρωση, ο ίδιος και η οικογένειά του αντιμετώπισαν σοβαρές διώξεις. Η υγεία του κλονίστηκε. Το 1947 η σύζυγος του, Μαίρη, εξορίστηκε και ο ίδιος αποσύρθηκε με μια σύνταξη πείνας. Για την επιβίωση της οικογένειας συμμετείχε σε δύο-τρεις μικρές παραστάσεις. Το Μάη του 1951 ερμήνευσε ραδιοφωνικά την τελευταία σκηνή του «Οιδίποδα τύραννου» και το «Κύκνειο Άσμα του Τσέχωφ. Πέθανε πάμπτωχος, λίγες μέρες μετά.
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
13/12/1932 Πεθαίνει ο ζωγράφος Γεώργιος Ιακωβίδης (1853-1932). Από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του καλλιτεχνικού κινήματος της Σχολής του Μονάχου. Από 13ετών φοίτησε στην Ευαγγελική Σχολή, στη Σμύρνη, ενώ παράλληλα εργαζόταν. Το 1870 γράφτηκε στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας (μετέπειτα ΑΣΚΤ), με δασκάλους το ζωγράφο Νικηφόρο Λύτρα και το γλύπτη Λεωνίδα Δρόση. Αποφοίτησε με άριστα το Μάρτη του 1877 και με κρατική υποτροφία πήγε να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου. Αποφοίτησε το 1883 και για 17 χρόνια συνέχισε να εργάζεται στο Μόναχο. Το 1878 δημιούργησε δικό του εργαστήριο και σχολή ζωγραφικής θηλέων που λειτούργησε για δέκα χρόνια. Υπηρέτησε τον γερμανικό ακαδημαϊκό νατουραλισμό της «Σχολής του Μονάχου» δίνοντας στα θέματα του αυστηρότητα και θεατρικότητα, παρά τη ζωντάνια και το Ελληνικό φως που τα διέκριναν. Ζωγράφιζε κυρίως σκηνές της καθημερινής ζωής, συνθέσεις με παιδιά, εσωτερικά σπιτιών, νεκρές φύσεις, λουλούδια και άλλα. Έγινε γνωστός και τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις και μετάλλια. Το 1900 που ιδρύθηκε η Εθνική Πινακοθήκη, επέστρεψε στην Ελλάδα, μετά από πρόσκληση της κυβέρνησης και ανέλαβε πρώτος της έφορος. Το 1904, μετά το θάνατο του Νικηφόρου Λύτρα, διορίστηκε ως άμισθος καθηγητής ελαιογραφίας στη Σχολή Καλών Τεχνών. Για την προσφορά του του απονεμήθηκε ο «Χρυσούς Σταυρός των Ιπποτών». Στην Αθήνα στράφηκε στην δημιουργία πορτραίτων και έγινε ένας από τους πιο σπουδαίους Έλληνες προσωπογράφους. Η σχέση του με το παλάτι και την «υψηλή κοινωνία» της Αθήνας, συνέβαλαν ώστε να γίνει ένας από τους πιο ευκατάστατους ζωγράφους. Το 1910, του ανατέθηκε, με βασιλικό διάταγμα, η διεύθυνση του Σχολείου των Καλών Τεχνών. Το 1914, τιμήθηκε με το «Αριστείον των Γραμμάτων και Τεχνών». Το 1926, ορίστηκε ως ένα από τα τριάντα οκτώ αριστίνδην μέλη της νεοσυσταθείσας Ακαδημίας Αθηνών. Το 1930, αποχωρεί από την διεύθυνση της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, με τον τίτλο του «επιτίμου διευθυντή». Η Εθνική Πινακοθήκη τον τίμησε με μεγάλη αναδρομική έκθεση τον Νοέμβριο του 2005.
Δημοσίευση • 7 φωτογραφίες
15 Δεκεμβρίου 1926 Γεννιέται ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος (1926-2017). Ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες σκηνοθέτες. Σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Στην περίοδο της κατοχής εντάχθηκε στον εφεδρικό ΕΛΑΣ. Πήρε μέρος στα Δεκεμβριανά με το λόχο σπουδαστών «Λόρδος Μπάιρον». Μετά την απελευθέρωση στάλθηκε εξόριστος στη Μακρόνησο. Με τον κινηματογράφο άρχισε να ασχολείται το 1954. Ξεκίνησε με τη σκηνοθεσία της ταινίας «Μαγική Πόλη». Καθιερώθηκε σαν σκηνοθέτης με την πρωτοποριακή ταινία «Ο Δράκος», το 1956. Ακολούθησαν και άλλες ταινίες, όπως Οι παράνομοι (1958), Το ποτάμι (1959), Μικρές Αφροδίτες (1963), Το πρόσωπο της Μέδουσας (1967) κά. Έχει πάρει μέρος σε πολλά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου, όπως της Βενετίας, του Βερολίνου, της Θεσσαλονίκης, του Κέιπ Τάουν και έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία. Πολλών ταινιών του αντίγραφα (κόπιες) βρίσκονται στο Ευρωπαϊκό Μουσείο Κινηματογράφου, στη Γαλλική Ταινιοθήκη και στο Μητροπολιτικό Μουσείο Νέας Υόρκης
Δημοσίευση • 2 φωτογραφίες
16/12/1770 Γεννιέται ο μεγάλος Γερμανός πιανίστας και συνθέτης της κλασσικής μουσικής Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν (1770-1827). Μία από τις κεντρικότερες μορφές της κλασικής μουσικής. Θεωρείται ως η μεγαλύτερη μουσική ιδιοφυΐα, παράδειγμα και μέτρο σύγκρισης για όλους τους μεταγενέστερους συνθέτες. Αν και ανήκει περισσότερο στην κλασική περίοδο, συνδέθηκε με το κίνημα του ρομαντισμού που ακολούθησε. Οι συμφωνίες και τα κονσέρτα που έγραψε είναι τα πιο δημοφιλή έργα του. Καταγόταν από οικογένεια μουσικών. Πήρε τα πρώτα μαθήματα πιάνου από τον πατέρα του, Γιόχαν Βαν Μπετόβεν, ο οποίος ήταν επαγγελματίας τενόρος και καθηγητής πιάνου. Αργότερα τον ανέλαβε ο Κρίστιαν Νέεφε. Σε ηλικία 12 ετών παρουσίασε την πρώτη του σύνθεση και ο Νέεφε δήλωσε πως επρόκειτο για τον νέο Μότσαρτ. Συνέχισε να συνθέτει έργα και παράλληλα να εργάζεται ως οργανίστας στην Αυλή. Μια ξαφνική αρρώστια της μητέρας του τον εμπόδισε να πάει στη Βιέννη, να παρακολουθήσει μαθήματα με τον Μότσαρτ. Το 1792 ανάλαβε τη διδασκαλία του ο Γιόζεφ Χάυντν, όπου έμεινε δίπλα του για δύο χρόνια, ενώ σπούδασε και αντίστιξη με τον Γιόχαν Γκέοργκ Άλμπρεχτσμπέργκερ αι φωνητική σύνθεση με τον Αντόνιο Σαλιέρι Σταδιακά αναγνωρίστηκε η αξία του, πρώτα ως πιανίστας και αργότερα ως συνθέτης. Διατήρησε την ανεξαρτησία του ως συνθέτης. Δεν ανήκε στην Αυλή ούτε εργάστηκε για την εκκλησία. Το τραγικότερο γεγονός στη ζωή του αποτέλεσε η κώφωσή του. Άρχισε να χάνει την ακοή του σταδιακά από 26 ετών, το 1796 (κατά άλλους αρχίζει λίγα χρόνια αργότερα). Το 1820, θεωρείται πως ήταν ολοκληρωτικά κωφός. Το γεγονός αυτό προκαλούσε μεγάλη θλίψη στον Μπετόβεν. Παρά την απώλεια της ακοής του, έγραψε μουσική μέχρι το τέλος της ζωής του. Στην κηδεία του Μπετόβεν που έγινε στις 29 Μαρτίου ο Φραντς Σούμπερτ ήταν ένας από τους 36 λαμπαδηφόρους.
Δημοσίευση • 6 φωτογραφίες
16 Δεκεμβρίου 1974 Πεθαίνει ο ποιητής, λογοτέχνης και δημοσιογράφος Κώστας Βάρναλης (1884-1974). Κορυφαίος ποιητής, έγραψε επίσης, αφηγηματικά έργα, κριτική και μεταφράσεις. Το 1959 τιμήθηκε με το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη. Γεννήθηκε το 1884 στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας, το σημερινό Μπουργκάς της Βουλγαρίας. Το 1898 τέλειωσε το Ελληνικό Σχολείο και συνέχισε την εκπαίδευσή του στα Ζαρίφεια διδασκαλεία της Φιλιππούπολης. Έπειτα ήρθε στην Αθήνα, με την υποστήριξη του Μητροπολίτη Αγχιάλου, για να σπουδάσει φιλολογία. Πήρε μέρος στη διαμάχη για το γλωσσικό ζήτημα, υποστηρίζοντας τους δημοτικιστές. Το 1907 συμμετείχε στην ίδρυση του ποιητικού περιοδικού «Ηγησώ». Το 1908 πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και άρχισε εργάζεται στο ελληνικό διδασκαλείο του Πύργου (Μπουργκάς) και έπειτα στην Ελλάδα(Αμαλιάδα), μετά στην Ανωτάτη Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών και στη συνέχεια στη μέση εκπαίδευση. Για βιοποριστικούς λόγους εργάστηκε και ως δημοσιογράφος. Το 1910 άρχισε να ασχολείται με τη λογοτεχνική μετάφραση. Μέχρι το 1916 ολοκλήρωσε τους Ηρακλείδες του Ευριπίδη, τον Αίαντα του Σοφοκλή, τα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντα και τον Πειρασμό του Αγίου Αντωνίου του Γκυστάβ Φλωμπέρ. Μετά το Β΄ Βαλκανικό πόλεμο, όπου πήρε μέρος, φοίτησε στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης του Δημήτρη Γληνού. Το 1919 πήγε στο Παρίσι με υποτροφία όπου παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, φιλολογίας και κοινωνιολογίας. Εκεί ήρθε σε επαφή με επαναστατικούς ομίλους Γάλλων αλλά και Ελλήνων φοιτητών και προσχώρησε στο Μαρξισμό και το Διαλεχτικό Υλισμό. Αναθεώρησε τις προηγούμενες απόψεις πράγμα που τον οδήγησε και σε μια μεγάλη στροφή στο έργο του. Πρώτος καρπός αυτής της στροφής ήταν το ποίημα « Προσκυνητής». Το 1921 έγραψε στην Αίγινα το «Φως που καίει», το οποίο εξέδωσε τον επόμενο χρόνο στην Αλεξάνδρεια, με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας. Το 1922 δημοσίευσε το ποίημα «Μοιραίοι» στο περιοδικό «Νεολαία» και τη «Λευτεριά» στο περιοδικό «Μούσα». Το 1924 δίδαξε Νεοελληνική Λογοτεχνία στην Παιδαγωγική Ακαδημία, με διευθυντή το Δημήτρη Γληνό, μέχρι το 1926 που παύτηκε από καθηγητής, με αφορμή δημοσίευμα της «Εστίας» με ένα απόσπασμα από το «Φως που καίει». Στην πραγματικότητα η δικτατορία του Πάγκαλου απέλυσε το Βάρναλη, όπως και την Ρόζα Ιμβριώτη, τον ίδιο το Δημήτρη Γληνό και άλλους καθηγητές που αγωνίζονταν για τη μόρφωση του Ελληνικού λαού. Μετά την απόλυσή του ο Βάρναλης στράφηκε στη δημοσιογραφία. Πήγε στη Γαλλία, ανταποκριτής της εφημερίδας «Πρόοδος». Το 1927 εξέδωσε το «Σκλάβοι Πολιορκημένοι». Το 1929 παντρεύτηκε την ποιήτρια Δώρα Μοάτσου. Το 1932 εκδόθηκε το βιβλίο «Η αληθινή απολογία του Σωκράτη». Το 1935 πήρε μέρος στο Συνέδριο Σοβιετικών Συγγραφέων στη Μόσχα, σαν αντιπρόσωπος των Ελλήνων συγγραφέων. Επιστρέφοντας από τη Μόσχα, εξορίστηκε, μαζί με το Δημήτρη Γληνό (φορούσαν τις ίδιες χειροπέδες) στη Λέσβο και τον Άη Στράτη. Στην Κατοχή έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, ως μέλος του (ΕΑΜ) Tο 1956 τιμήθηκε από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και το 1959 τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν. Εκδόθηκαν και άλλα έργα του, όπως τα: «Ζωντανοί άνθρωποι», «Το Ημερολόγιο της Πηνελόπης», «Ποιητικά», «Διχτάτορες», «Αισθητικά- Κριτικά» (δύο τόμοι), «Ελεύθερος κόσμος» και άλλα. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά, εφημερίδες και εγκυκλοπαίδειες, μεταξύ των οποίων και τη «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια».
Δημοσίευση • 4 φωτογραφίες
20 Δεκεμβρίου 2009 Πεθαίνει ο εικαστικός Γιάννης Μόραλης (1916–2009). Ένας από τους σημαντικότερους έλληνες ζωγράφους της λεγόμενης γενιάς του ’30. Με πλήθος διακρίσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και με σημαντικό διδακτικό έργο, για 35 συνεχή χρόνια, στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1948-1983). Με το καλλιτεχνικό και διδακτικό έργο του συνέβαλε αποφασιστικά στις επιλογές και κατευθύνσεις της εικαστικής δημιουργίας στην Ελλάδα.
Δημοσίευση • 8 φωτογραφίες
20 Δεκεμβρίου 1968 Πεθαίνει ο Αμερικανός συγγραφέας Τζον Στάινμπεκ (John Ernst Steinbeck, 1902– 1968). Στρατευμένος ενάντια στην κοινωνική αδικία και την εκμετάλλευση, έγραψε 27 βιβλία (16 μυθιστορήματα, έξι πραγματικές ιστορίες και πέντε συλλογές διηγημάτων), ανάμεσα στα οποία δύο από τα γνωστότερα μυθιστορήματα. Το «Άνθρωποι και ποντίκια» το 1937 και το βραβευμένο Πούλιτζερ, «Τα Σταφύλια της Οργής» το 1939. Πολλές κινηματογραφικές ταινίες έχουν αντλήσει υλικό από τα βιβλία του. Το 1962 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το έργο του.
Δημοσίευση • 5 φωτογραφίες
Πουτσίνι – Τόσκα (Opera Imaginaire)
Βίντεο • YouTube
29 Δεκεμβρίου 1986 Πεθαίνει ο σοβιετικός σκηνοθέτης του κινηματογράφου και σεναριογράφος Αντρέι Ταρκόφσκι (1932–1986). Κύρια χαρακτηριστικά των ταινιών του, τα απόμακρα πλάνα, σταθερά και μεγάλης διάρκειας, ο αργός ρυθμός και η εξαιρετική αισθητική των εικόνων. Πράγματα που δείχνουν επιρροές από τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική. Γιος του σπουδαίου ποιητή Αρσένιϊ Ταρκόφσκι (1907-1989), σπούδασε μουσική, ζωγραφική, γλυπτική και αραβικά. Από το 1956 φοίτησε στο Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Σοβιετικής Ένωσης (VGIK), για τέσσερα χρόνια, δίπλα στον σκηνοθέτη Μιχαήλ Ρομ (1901-1971). Η πτυχιακή του εργασία ήταν και η πρώτη κινηματογραφική δουλειά του Ταρκόφσκι. Ήταν η ταινία «Ο βιολιστής και ο οδοστρωτήρας»(1960), διάρκειας 46 λεπτών. Ο Ταρκόφσκι κέρδισε διεθνή αναγνώριση από την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, που ήταν «Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν» (1962), η οποία κέρδισε τρεις “Χρυσούς Λέοντες” στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας, μεταξύ των οποίων το βραβείο σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας. Επόμενη ταινία του ήταν η επική παραγωγή «Αντρέι Ρουμπλιόφ» (1969) και ακολούθησαν οι ταινίες «Σολάρις» (1972), «Ο Καθρέφτης» (1975), «Στάλκερ» (1979), «Tempo di viaggio» (1983), «Νοσταλγία» (1983) και «Θυσία» (1986). Η ταινία «Νοσταλγία» γυρίστηκε στην Τοσκάνη της Ιταλίας, όπου είχε εγκατασταθεί, ενώ η «Θυσία» γυρίστηκε στη Σουηδία.
Δημοσίευση • 3 φωτογραφίες
Μόνο εσείς μπορείτε να
Μία απάντηση στο “ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ”
Το 1922 η ιδέα που καθοδηγούσε τη ζωή των Ελλήνων επί αιώνες βουλιάζει στα νερά της Σμύρνης . Είναι ανυπολόγιστο το μέγεθος της συντριβής που σκεπάζει την ποιητική ψυχή του Παλαμά . Οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί , οι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες , το τραγικό τέλος της ιδέας που ήταν σύμφωνα με τα λόγια του ποιητή η “χρυσοπηγή του πανελλήνιου μεγαλονείρου ” τον συγκλονίζουν. Μετά το 1922 ο Παλαμάς αισθάνεται διαψευμένος προφήτης και ηττημένος άνθρωπος . Θα συνεχίσει , βέβαια , τη δημιουργική του δράση του , μα δεν είναι πια ο οδηγός του λαού του , είναι ο παρηγορητής και το νοσταλγικό αποκούμπι του .
Γεώργιος Παναγούλης