1932
Γεννιέται ο σοβιετικός σκηνοθέτης του κινηματογράφου Αντρέι Ταρκόφσκι (Андре́й [Арсе́ньевич] Тарко́вский).
θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους κινηματογραφιστές. Ηταν γιος του ποιητή Αρσένι Ταρκόφσκι και έτσι ανατράφηκε από παιδάκι μέσα σε καλλιτεχνικό περιβάλλον.
Σπούδασε στο Πανενωσιακό Κρατικό Ινστιτούτο της Μόσχας. Γύρισε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους στα 1956 και αμέσως έδειξε τις μεγάλες δυνατότητές του.
Ο λυρισμός και η ποίηση που έχει μέσα στο έργο του φανερώνονται στη διπλωματική του εργασία “Ο οδοστρωτήρας και το βιολί” – 1961. Θέμα της της ταινίας μια φιλία. Ένα τρυφερό και ευαίσθητο παιδί που παίζει βιολί θα ανακαλύψει όλη την ομορφιά και το λυρισμό του κόσμου χάρη σε μια φαινομενικά αταίριαστη σχέση, σε μια σχέση φιλική που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ εκείνο και στο ρωμαλέο οδηγό ενός οδοστρωτήρα.
Ο ήλιος και το νερό, τα όνειρα και οι φαντασιώσεις του μικρού βιολιστή θα πάρουν ποιοτικές αποχρώσεις. Ο Ταρκόφσκι θα γίνει γνωστός έξω από τη χώρα του με την ταινία “Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν”,που γύρισε στα 1962.
Η ταινία αποσπά τις καλύτερες κριτικές και κερδίζει το “Χρυσό Λιοντάρι” στο Φεστιβάλ Βενετίας. Αργότερα, ο Ταρκόφσκι θα γυρίσει την τεράστια επική τοιχογραφία και με θαυμαστό τρόπο θα αναπλάσει το ρωσικό Μεσαίωνα.
Ο Ρουμπλιώφ, διατρέχει έναν κόσμο φρικτής βίας και καταστροφής, ώσπου χάνει το κουράγιο του και εγκαταλείπει τη ζωγραφική. Θα αλλάξει γνώμη μόνον όταν συναντήσει ένα νέο που παλεύει να χύσει μια καμπάνα αλλά δεν ξέρει τον τρόπο. Μόνο του όπλο είναι το πάθος. Ένα πάθος που συγκινεί τον Ρουμπλιώφ και τον επαναφέρει στον κόσμο της τέχνης.
Θα συνεχίσει με το “Σολάρις”, τη ρώσικη απάντηση στο “2001” του Κιούμπρικ, και, το 1975 θα γυρίσει τον “Καθρέφτη”, που είναι η πιο αυτοβιογραφική ταινία του.
Ο σκηνοθέτης είναι πια στη μέση ηλικία, και πριν συνεχίσει τη σύντομη πορεία του βάζει έναν καθρέφτη μπροστά του. Βλέπει τον εαυτό του, τους άλλους, το παρελθόν του, το μέλλον, το παρόν, τη μοίρα του.
Στα 1982, ο Ταρκόφσκι φεύγει για την Ιταλία. Εκεί γυρίζει, τι άλλο; – τη “Νοσταλγία” που ήδη είχε αρχίσει να φωλιάζει μέσα του. Στα 1984 γυρίζει στη Σουηδία τη “Θυσία”.
Η “Θυσία”, που είναι και η τελευταία του ταινία, είναι ίσως η θυσία του καλλιτέχνη που έχει πια αντικρίσει το θάνατο και παρατηρεί χωρίς να δειλιάσει, το τέλος να πλησιάζει. Ο σκηνοθέτης είναι βαριά άρρωστος και κάνει μια θυσία, γυρίζει την πλάτη στο θάνατο και γυρίζει τη Θυσία. Παρά το περιορισμένο σε αριθμό έργο του, ο σκηνοθέτης πέρασε στην ιστορία της 7ης τέχνης ως ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους κινηματογραφιστές.. Οι επτά μεγάλες του ταινίες είναι ψυχογραφήματα, καταδύσεις στο εγώ, επιστροφή στη φύση, και μια αέναη ανάλυση και αναζήτηση της αλήθειας.
Πηγή : ALT.GR
1840
Γεννιέται ο Γάλλος συγγραφέας Εμίλ Ζολά ( Émile Édouard Charles Antoine Zola -πέθανε στην ίδια πόλη το 1902).
Ήταν γιος μηχανικού που πέθανε όταν ο Εμίλ ήταν 7 ετών.
Δεν έγινε νομικός όπως τον ήθελε η μητέρα του, εργάστηκε σε διάφορες εργασίες (υπάλληλος σε εκδοτικό οίκο, λιμενεργάτης κ.ά.) και στη συνέχεια άρχισε να αρθρογραφεί για την τέχνη, την πολιτική, ενάντια στη θρησκεία και το ιερατείο.
Το πρώιμο λογοτεχνικό έργο του είναι επηρεασμένο από τον Β. Ουγκώ, ενώ χαρακτηριστικό του είναι η τόλμη στην αναπαράσταση της κοινωνικής ζωής.
Μετά το 1868 ο Ζολά επεξεργάστηκε τα 20 μυθιστορήματά του, κάτω από το γενικό τίτλο «Les Rougon-Macquart».
Η φυσική και κοινωνική ιστορία μιας οικογένειας στα χρόνια της Δεύτερης Αυτοκρατορίας» τα οποία περιγράφουν με ενάργεια όχι μόνο τη βιολογική πορεία της συγκεκριμένης οικογένειας, αλλά, κυρίως, τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία – με αιχμή τη διαμόρφωση της συνείδησης της εργατικής τάξης και την ανάπτυξη του κινήματός της.
Σε δύο συνεχόμενα μυθιστορήματα («Η ταβέρνα» και «Το ορυχείο») βλέπουμε πολύ ξεκάθαρα αυτή την πορεία: στο πρώτο, η εργατική οικογένεια είναι ακόμη βυθισμένη στις ψευδαισθήσεις της, στο όραμα ότι μπορεί να αλλάξει ταξική θέση και να περάσει στην αστική τάξη. Το όραμα αυτό συνθλίβεται από τους δυσβάσταχτους όρους ζωής και τον αλκοολισμό.
Στο δεύτερο μυθιστόρημα, ο γιος της ίδιας οικογένειας δραστηριοποιείται συνδικαλιστικά και πολιτικά και πρωτοστατεί στις μεγάλες κινητοποιήσεις των εργατών του ορυχείου που δουλεύει.
Σε αυτό το έργο, ο Ζολά δίνει και μια από τις πιο σκληρές εικόνες της ζωής του προλεταριάτου που μας έχει δώσει η παγκόσμια λογοτεχνία.
Σε αυτή τη σειρά – που αποτελεί μια ανατομία της γαλλικής καπιταλιστικής κοινωνίας – εντάσσεται και το «Χρήμα».
Επίσης με τη σειρά «Οι τρεις πόλεις» (1894-1898), που ακολούθησε, ο Ζολά ασχολείται με την εκμετάλλευση της αμάθειας και το εμπόριο θαυμάτων από την εκκλησία και υποβάλλει τη χριστιανική πίστη σε επιστημονική κριτική.
Ενώ η σειρά «Οι 4 ευαγγελιστές» (1889-1902) αποτελεί τετραλογία-περιγραφή μια μελλοντικής κοινωνικής ουτοπίας όπου θριαμβεύουν η λογική και η εργασία.
Ο Εμίλ Ζολά είχε ενεργό συμμετοχή στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα της Γαλλίας. Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι θέσεις του κατά του Ναπολέοντα και του ιερατείου.
Στη διαδρομή του ο Ζολά με αρθρογραφία του αντιτάχθηκε στο Γαλλοπρωσικό Πόλεμο, ενώ το 1898 δημοσίευσε το «Κατηγορώ» όπου αποκάλυπτε τη σκευωρία της υπόθεσης Ντρέιφους.
Πολλά άρθρα του σε εφημερίδες, λειτουργούν μέχρι σήμερα ως διαχρονικά υποδείγματα μαχόμενης δημοσιογραφίας και ως πολύτιμες ιστορικές μαρτυρίες
«Κατηγορώ»…
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Ζολά έμελλε να συνταράξει συθέμελα τη γαλλική κοινωνία με την ανοιχτή επιστολή του προς τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η οποία δημοσιεύτηκε στο εξώφυλλο της εφημερίδας «L’Aurore» υπό τον τίτλο «Κατηγορώ!» (1898), που αφορούσε στη γνωστή υπόθεση Ντρέιφους.
Κατηγορώ τον αντισυνταγματάρχη Πατύ ντε Κλαμ, γιατί υπήρξε ο σατανικός δράστης της δικαστικής πλάνης…
Κατηγορώ τον στρατηγό Μερσιέ γιατί, το λιγότερο από πνευματική ανεπάρκεια, έγινε συνένοχος του μεγαλύτερου ανομήματος του αιώνα…
Κατηγορώ τον στρατηγό Μπιγιό, γιατί είχε στα χέρια του αναμφισβήτητες αποδείξεις της αθωότητας του Ντρέιφους και τις έπνιξε…
Κατηγορώ τον στρατηγό ντε Μπουαντέφρ και τον στρατηγό Γκονζ, γιατί υπήρξαν συνένοχοι του ίδιου εγκλήματος…
Κατηγορώ τον στρατηγό ντε Πελιέ και τον ταγματάρχη Ραβαρί, γιατί έκαμαν μια εγκληματική προανάκριση, με την πιο τερατώδη μεροληψία…
Κατηγορώ τους τρεις γραφολόγους Μπελόμ, Βαρινιάρ και Γουάρ, γιατί συντάξανε ψεύτικες εκθέσεις απατεώνων…
Κατηγορώ το υπουργείο Στρατιωτικών και το Επιτελείο, γιατί έκαμαν στις εφημερίδες ιδιαίτερα στην «Αστραπή» και στην «Ηχώ των Παρισίων», μια βδελυρή και απαράδεκτη εκστρατεία για να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη…
Κατηγορώ, τέλος, το πρώτο Στρατοδικείο, γιατί παραβίασε το Δίκαιο…
Το 1898 κατηγορήθηκε για συκοφαντία και καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση. Η υπόθεση οδηγήθηκε στο Εφετείο παρά τις αντιδράσεις του υπουργείου Στρατιωτικών. Ακολούθησαν ταραχές ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους πολέμιους του Ντρέιφους που οδήγησαν στην πτώση της κυβέρνησης.
Την αποκάλυψη ακολούθησαν δραματικά γεγονότα που κατέληξαν όχι απλώς στη δικαίωση του αθώου, αλλά και στη μεταρρύθμιση του συστήματος, συμπεριλαμβανομένου του χωρισμού εκκλησίας και κράτους.
Πριν, όμως, δει αυτή την τελευταία εξέλιξη, ο Εμίλ Ζολά βρέθηκε νεκρός, στις 29 Σεπτεμβρίου του 1902, στο διαμέρισμά του.
Επίσημη αιτία θανάτου ήταν η δηλητηρίαση από μονοξείδιου του άνθρακα. Ωστόσο, υπήρξαν ψίθυροι ότι για το θάνατό του, ευθύνονταν πολιτικοί του αντίπαλοι. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν αποδείχτηκε.
Πηγή : ALT.GR
1853
Γεννιέται ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους όλων των εποχών ο Ολλανδός ζωγράφος Βίνσεντ βαν Γκογκ (Vincent Willem van Gogh), πρωτοπόρος της σύγχρονης ζωγραφικής.
Μέχρι να ασχοληθεί με τη ζωγραφική, ασχολήθηκε με το εμπόριο ειδών τέχνης, έκανε τον ιεροκήρυκα και το βιβλιοπώλη. Το 1880 άρχισε να σπουδάζει ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών των Βρυξελλών.
Στην ουσία όμως, ήταν αυτοδίδακτος. Δημιουργεί ατέλειωτη σειρά από μελέτες και πίνακες φιλοτεχνημένους σε σκοτεινούς τόνους και διαποτισμένους από ολόθερμη συμπόνια προς τον άνθρωπο του μόχθου.
Ο Βαν Γκογκ , όπως και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες του 19ου αιώνα, εμπνεόταν από τις εμπειρίες που του πρόσφεραν η φτώχεια και η κοινωνική αδικία, καθώς και από τη συμπάθειά του για το συνάνθρωπο.
Η εντατική δουλιά στα τελευταία χρόνια της ζωής του επιδείνωσε τις κρίσεις της ψυχικής του αρρώστιας και τον έφερε σε τραγική σύγκρουση με τον Γκογκέν, που βρισκόταν και αυτός τότε στην Αρλ.
Ο Βαν Γκογκ μπαίνει πρώτα στο νοσοκομείο στην Αρλ, μετά στο Σεν Ρεμί και τελευταία στο Οβερ σιρ Ουάζ (1890), όπου αυτοπυροβολήθηκε στη διάρκεια ενός περιπάτου. Τρεις μέρες μετά πέθανε.
Σχεδόν άσημος στη διάρκεια της ζωής του, ο Βαν Γκογκ κέρδισε την αναγνώριση μετά το θάνατό του. Όσο ζούσε, πουλήθηκε ένας και μοναδικός πίνακάς του σε ανοιχτή αγορά στις Βρυξέλλες, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες οι πίνακές του είναι από τους πιο ακριβοπληρωμένους της αγοράς.
Στα εννέα περίπου χρόνια δουλιάς, έδωσε γύρω στους 600 πίνακες και περισσότερα από 800 σχέδια και ακουαρέλες. Έργα του: «Στην εκκλησία», «Πατατοφάγοι», «Παπούτσια», «Το δέντρο», «Μουλέν ντε λα Γκαλέτ», «Εστιατόριο», «Αυτοπροσωπογραφίες», «Εξωτερικό καφενείου το βράδυ», «Το δωμάτιο του καλλιτέχνη με το κρεβάτι του», «Εναστρη νύχτα», «Σιταροχώραφο με κοράκια», «Κυπαρίσσια», «Προσωπογραφία του γιατρού Γκασέ» και πολλές αυτοπροσωπογραφίες.
1746
Γεννιέται ο Φρανθίσκο Γκόγια (Francisco José de Goya), Ισπανός ζωγράφος και χαράκτης.
Ο Γκόγια γεννήθηκε στο χωριό Φουεντετόδος κοντά στη Σαραγόσα, όπου και άρχισε τις σπουδές του κοντά στο ζωγράφο Χοσέ Λουθάν υ Μαρτίνεθ.
Το 1763 έφυγε για τη Μαδρίτη, ενώ το 1771 θα βρεθεί στη Ρώμη, προκειμένου να γνωρίσει τους δασκάλους της Αναγέννησης.
Θα επιστρέψει στη Σαραγόσα, όπου θα ζωγραφίσει θρησκευτικές παραστάσεις στον καθεδρικό ναό της πόλης Ελ Πιλάρ.
Το 1780 εκλέγεται μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας του Σαν Φερνάντο και έξι χρόνια αργότερα διορίζεται αυλικός ζωγράφος του βασιλιά Καρόλου Γ, ενώ λίγο μετά θα γίνει ιδιαίτερος ζωγράφος του Καρόλου Δ. Με αυτόν τον τρόπο, ο Γκόγια γίνεται προσωπογράφος της ισπανικής αριστοκρατίας
Το 1792, όμως, θ’ αρρωστήσει βαριά, με αποτέλεσμα να χάσει την ακοή του, γεγονός που φυσικά έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα πορεία του. Ο μεγάλος ζωγράφος στράφηκε ιδιαίτερα στη μελέτη του εσωτερικού κόσμου, συνεχίζοντας όμως να ζωγραφίζει και προσωπογραφίες και “εικόνες σαλονιού”, όπως αποκαλούσε ο ίδιος μερικά έργα του.
Μερικά από τα πιο ολοκληρωμένα έργα του, τα έδωσε στα χρόνια μετά από την εισβολή των Γάλλων στην Ισπανία και τις καταστροφές που επέφερε ο πόλεμος. Σε αυτήν την περίοδο ανήκουν τα έργα του “Πανικός ή Κολοσσός” και “Η εκτέλεση της 3ης Μαϊου 1808”. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του (πέθανε το 1828), ανήκουν και οι περίφημες “Μαύρες ζωγραφιές” στο σπίτι του έξω από τη Μαδρίτη.
Πηγή: Ριζοσπάστης
Μπορείτε να δείτε όλα τα έργα εδώ
Περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ
Πηγή : ALT.GR