Εχουμε όλα τα εφόδια για να επιταχύνουμε τα βήματα για ΚΚΕ μαχητικό και σύγχρονο, πιο ικανό για τους μεγάλους επαναστατικούς σκοπούς μας
Ο Δ. Κουτσούμπας ξεκινώντας την ομιλία του αναφέρθηκε στις συνθήκες μέσα στις οποίες πραγματοποιήθηκαν οι δύο άμιλλες στρατολογίας και οικοδόμησης, λέγοντας πως «οι προσπάθειες των Κομματικών Οργανώσεων σε όλη την Ελλάδα για την υλοποίηση ενός τεράστιας σημασίας καθήκοντος, ξετυλίχθηκαν σε συνθήκες έντονης ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση της ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα, σε συνθήκες εξέλιξης και όξυνσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου και βαθύτερης εμπλοκής της χώρας σε αυτόν, με τα λαϊκά προβλήματα να μεγαλώνουν αλλά και τη μαζική εργατική – λαϊκή και νεολαιίστικη πάλη να κλιμακώνεται με την καθοριστική παρέμβαση της πρωτοπόρας οργάνωσης των κομμουνιστών».
Σε αυτές τις συνθήκες, πρόσθεσε, «αποκτήσαμε πολλούς νέους συντρόφους και συντρόφισσες, στην πλειοψηφία τους μισθωτοί και παιδιά εργατικής – λαϊκής καταγωγής και ένταξης, που έκαναν το μεγάλο και περήφανο βήμα να συνδέσουν τη ζωή τους με την πάλη για μια νέα κοινωνία, τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό! Τους καλωσορίζουμε θερμά και μέσα από τη σημερινή μας εκδήλωση!
Ολοι μαζί, πλέον, και με τη συλλογική πείρα, μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτά τα βήματα, να ξεπεράσουμε αδυναμίες και καθυστερήσεις και να ριχτούμε ακόμη πιο δυναμικά στη μάχη για Κόμμα μαχητικό και σύγχρονο, ριζωμένο στους τόπους δουλειάς, με γερές Οργανώσεις παντού!».
Το Κομμουνιστικό Κόμμα, Κόμμα της εργατικής τάξης, η συνειδητή οργανωμένη ιδεολογική, πολιτική πρωτοπορία της
Στη συνέχεια στάθηκε σε διαχρονικά επίκαιρες θέσεις για τον ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος, αναφέροντας ότι «είναι Κόμμα της εργατικής τάξης, η συνειδητή οργανωμένη ιδεολογική, πολιτική πρωτοπορία της, η ανώτατη μορφή οργάνωσής της. Στρατηγικός στόχος του είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Εχουμε πλήρη συνείδηση ότι θα είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης, επικεφαλής όλων όσοι υποφέρουν από την εξουσία του κεφαλαίου, και της ουσιαστικής συμμετοχής τους, τόσο στον αγώνα για την κατάκτησή της, όσο και στη διαφύλαξη και στερέωσή της».
Επισήμανε βέβαια πως οι παραπάνω θέσεις «δεν σημαίνει ότι αυτόματα εξασφαλίζουν στο Κόμμα τον ρόλο του οργανωτή και καθοδηγητή της λαϊκής πάλης για την εργατική εξουσία στον 21ο αιώνα», αφού αυτό «είναι ζήτημα που επιβεβαιώνεται στην πράξη καθημερινά».
Υπογράμμισε πως «ο τρόπος για να καθοδηγείται ουσιαστικά και σωστά ένα Κομμουνιστικό Κόμμα από την κοσμοθεωρία του μαρξισμού – λενινισμού είναι μόνο αναπτύσσοντάς την» και ότι το KKE, «όλα τα τελευταία 34 χρόνια της ανασυγκρότησής του, μετά τις κοσμοϊστορικού χαρακτήρα ανατροπές, το προσωρινό ιστορικά πισωγύρισμα και τη μεγάλη εσωκομματική κρίση του, αυτήν τη λενινιστική διδαχή προσπαθεί να τηρεί ως κόρη οφθαλμού».
Ετσι υπενθύμισε μεταξύ άλλων πως «μέσα σε συνθήκες έντονης δράσης και διαπάλης προχώρησε η ανασυγκρότηση των Κομματικών Οργανώσεων και της ΚΝΕ», με το Κόμμα να αντιπαλεύει «και στην πράξη τις θεωρίες περί του τέλους της ιστορίας, του τέλους της εργατικής τάξης και της ταξικής πάλης», ενώ ιδιαίτερα για τα τελευταία 15 χρόνια, της συνεχούς εναλλαγής βαθιάς οικονομικής κρίσης με ασταθή οικονομική ανάκαμψη, τόνισε ότι «αποδείχτηκε περίτρανα η ορθότητα κατηγορηματικής εναντίωσης του ΚΚΕ για στήριξη, συμμετοχή ή ανοχή σε κάθε μορφή καπιταλιστικής διαχείρισης που άσκησαν και ασκούν τα συστημικά κόμματα, με όποιο πρόσημο και ονομασία κι αν παρουσιάστηκαν.
Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή αποκάλυψε ότι η ένταξη της Ελλάδας στα μνημόνια από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πριν από 15 χρόνια, αποτελούσε πολιτική επιλογή για να φορτωθεί η καπιταλιστική κρίση στις πλάτες των εργαζομένων και να βγει αλώβητο το μεγάλο κεφάλαιο.
Εμπρακτα, και με όλες του τις δυνάμεις, αντιπάλεψε αυτόν τον στόχο της άρχουσας τάξης, που ακολούθησαν κατά γράμμα, ως δήθεν εθνικό στόχο, και οι μετέπειτα κυβερνήσεις της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ αλλά και μετέπειτα του όλου ΣΥΡΙΖΑ, με τις σημερινές παραφυάδες του, μαζί με τους ακροδεξιούς».
Ευρύτερα για τα διδάγματα αυτής της περιόδου, είπε πως «είναι πολύτιμα, και για τον λόγο ότι σήμερα επιχειρείται το αναποδογύρισμα της πραγματικότητας από τα άλλα κόμματα που ευθύνονται για όσα έζησε και εξακολουθεί να ζει ο λαός μας, μιας και οι βασικοί μνημονιακοί νόμοι μένουν σε ισχύ».
Αντίθετα σημείωσε πως «το ΚΚΕ αποκαλύπτει τους κινδύνους που συνεπάγονται για τον λαό οι σημερινές επιλογές και οι νέοι στόχοι του κεφαλαίου, που και πάλι παρουσιάζονται ως “εθνικοί στόχοι”, δηλαδή η στροφή στην πολεμική οικονομία, η ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή στους διεθνείς ανταγωνισμούς, προκειμένου να αποσπάσει η ελληνική αστική τάξη, όσο γίνεται, μεγαλύτερο μερίδιο από τη λεία».
Ενταση της προετοιμασίας της εργατικής τάξης για τις στιγμές της επαναστατικής έξαρσης
Επανερχόμενος στον ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος τόνισε πως «κρατάμε πάντα σταθερά το τιμόνι στο βασικό γενικό συμπέρασμα που η ιστορική μελέτη, η ίδια η ταξική πάλη επιβεβαιώνει: Η πάλη για την εξουσία είναι αντικειμενική όταν στο ιστορικό προσκήνιο η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία αντιπροσωπεύει πλέον έναν ιστορικά παρωχημένο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό, ενώ η τάξη που μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία αποτελεί την κινητήρια δύναμη ενός νέου, ανώτερου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού».
Για να σημειώσει στη συνέχεια την κρίσιμη σημασία σύνδεσης του εργατικού κινήματος με την επαναστατική θεωρία που διαμορφώθηκε από επαναστάτες προερχόμενους από την αστική τάξη, τον Μαρξ και τον Ενγκελς. «Στην αυγή της εποχής του ιμπεριαλισμού, αυτό το καθήκον αναλαμβάνει – με τον καθοριστικό ρόλο του Λένιν – ο συλλογικός καθοδηγητής-οργανωτής-διαφωτιστής, το Κομμουνιστικό Κόμμα, που όπως και σήμερα έχει στόχο να ανυψώσει την εργατική τάξη σε τάξη για τον εαυτό της», ανέφερε.
Με βάση όλα τα παραπάνω, στάθηκε στο μεγαλύτερο δίδαγμα και επίτευγμα της Οκτωβριανής Επανάστασης, που αναδεικνύει ότι «η ανερχόμενη δύναμη, η εργατική τάξη, με το επαναστατικό κίνημά της μπορεί να ηγηθεί της υπόθεσης της κοινωνικής προόδου, του περάσματος από τον παλιό τρόπο παραγωγής και οργάνωσης της κοινωνίας, τον καπιταλιστικό, στον νέο, τον κομμουνιστικό. Κι αυτό συνέβη τον Οκτώβρη του 1917 στη Ρωσία».
Επιπρόσθετα τόνισε πως «η νίκη του σοσιαλισμού – σαν πρώτης ανώριμης φάσης του κομμουνισμού – ενάντια στον καπιταλισμό έδειξε ότι η εργατική τάξη, ως μόνη πραγματικά επαναστατική τάξη, έχει το ιστορικό καθήκον να πραγματοποιήσει μέχρι τέλους τα βασικά καθήκοντά της», τα όποια και παρέθεσε αναλυτικά.
Ειδικότερα αναφέρθηκε και στο καθήκον κάθε Κομμουνιστικού Κόμματος σήμερα, σε φάση συνολικού πισωγυρίσματος, που «πρέπει να είναι η ένταση της προετοιμασίας της εργατικής τάξης κάθε χώρας, σε καθημερινή βάση, με σκληρή ιδεολογικοπολιτική δουλειά και ταξική δράση, για τις στιγμές της επαναστατικής έξαρσης που μέλλονται να ‘ρθουν».
Γιατί, όπως πρόσθεσε, «η εποχή μας εξακολουθεί να είναι εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό. Η εποχή της ανατροπής του καπιταλισμού άνοιξε με τον Οκτώβρη του 1917, εκεί ο δρόμος χαράχτηκε, ξεκίνησε η εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Γι’ αυτό και δεν τα διπλώνουμε, δεν υποχωρούμε, γι’ αυτό είναι βαθιά πεποίθησή μας ότι αυτό το έργο πρέπει να το τελειώσουμε».
Για τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή τόνισε ότι όλες οι αντιθέσεις του συστήματος οξύνονται και πως «έχουμε την υποχρέωση να επιθεωρήσουμε τις δυνάμεις μας και να εκτιμήσουμε τον βαθμό ετοιμότητάς μας, κατά την εξέλιξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου διεθνώς, με πάνω από 50 ενεργές πολεμικές εστίες σε διάφορα σημεία του κόσμου, όπως και την ενδεχόμενη φάση πιο άμεσης και γενικευμένης μορφής εμπλοκής της χώρας μας στην εξέλιξη των ιμπεριαλιστικών πολέμων, στην Ουκρανία και την ευρύτερη Μέση Ανατολή».
Είναι συνθήκες, όπως εξήγησε, που «δημιουργούν μεγαλύτερες προϋποθέσεις αμφισβήτησης συνολικά της κυρίαρχης πολιτικής, με επιπτώσεις στην ίδια τη μέχρι σήμερα “αξιοπιστία”, τη “σταθερότητα” του αστικού πολιτικού συστήματος, με τον ίδιο τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε κλιμάκωση.
Αντικειμενικά όλα αυτά μπορούν να δημιουργήσουν καταστάσεις μεγάλης κίνησης μαζών, δυνατότητες ακόμα και εξεγέρσεων, πιθανότητα συνθηκών επαναστατικής κατάστασης σε κάποιες ξεχωριστές χώρες ή ομάδες χωρών».
Ο Δ. Κουτσούμπας ξεχώρισε ως κρίσιμο ζήτημα τον συνδυασμό του επαναστατικού Προγράμματος του Κόμματος με την καθημερινή επαναστατική δράση, τονίζοντας πως «βασική λενινιστική διδαχή είναι ότι και σε μη επαναστατική κατάσταση, όπως η σημερινή, μπορεί και πρέπει να διεξάγουμε επαναστατική διαφώτιση, να κάνουμε επαναστατική δουλειά προετοιμασίας με προοπτική.
Μπορεί να μην είναι η στιγμή του σαλπίσματος άμεσης “εφόδου”, όμως σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να παραιτούμαστε από τη συστηματική δουλειά, να καθοδηγούμε το κίνημα, να παλεύουμε για να ξεκόψουν οριστικά οι εργάτες και οι λαϊκοί άνθρωποι από κάθε αστική πολιτική, φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική, από τους οπορτουνιστές, να οξύνουν με όλες τους τις δυνάμεις τις διεκδικήσεις τους, τους αγώνες, τις απεργιακές κινητοποιήσεις τους, τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια, συνολικά το επαναστατικό κίνημα».
«Αλλωστε, “για την επιτυχή εξέγερση χρειάζεται μακροχρόνια, επιδέξια, επίμονη προετοιμασία που στοιχίζει μεγάλες θυσίες”. Συνεπώς, είναι απαραίτητη μια τέτοια οργάνωση και αναδιοργάνωση συνεχώς της δουλειάς της πρωτοπορίας, της καθημερινής δουλειάς του Κόμματος», πρόσθεσε και παρέθεσε μια σειρά άξονες για το παραπάνω.
Να θέτουμε σταθερά στη συζήτηση το Πρόγραμμα του Κόμματος
Κλείνοντας την ομιλία του, ο Δ. Κουτσούμπας τόνισε μεταξύ άλλων ότι «οι ίδιες οι οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο, συμβάλλουν στο να θέτουμε σταθερά στη συζήτηση το Πρόγραμμα του Κόμματος, τη στρατηγική για την ανατροπή του καπιταλισμού, των αδιεξόδων του καπιταλιστικού συστήματος και της δύναμης της ταξικής πάλης, να καλλιεργούμε τις αξίες και τα ιδανικά μας, που παρά τον αρνητικό συσχετισμό, μας γεμίζουν αισιοδοξία για την επιτυχία του στόχου μας η εργατική τάξη να κατακτήσει την εξουσία και να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό. Συμβάλλουν στο να θέτουμε στο επίκεντρο της συζήτησης, και ειδικά με τους υποψήφιους για στρατολογία στο Κόμμα, την ανάγκη ενός ιδεολογικά – πολιτικά και οργανωτικά ισχυρού ΚΚΕ, ριζωμένου στους βιομηχανικούς χώρους και άλλους χώρους δουλειάς, στους κλάδους, συνολικά στην εργατική τάξη, στις εργατικές – λαϊκές συνοικίες, στη νεολαία. (…)
Σήμερα λοιπόν έχουμε όλα τα εφόδια για να επιταχύνουμε τα βήματα για ΚΚΕ μαχητικό και σύγχρονο, πιο ικανό για τους μεγάλους επαναστατικούς σκοπούς μας. Ο πήχης είναι ψηλά και μπορούμε να ανταποκριθούμε. Βαδίζοντας προς το 22ο Συνέδριο του Κόμματός μας – στα τέλη του χρόνου – δεσμευόμαστε ότι θα τα καταφέρουμε!».
Πηγή : Ριζοσπάστης 29 – 4 – 2025
ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΟΜΙΛΗΤΗ ΤΟΝ Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ
Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα το δεύτερο μέρος της συζήτησης που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη την περασμένη Παρασκευή, με τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, στο πλαίσιο της μεγάλης εκδήλωσης – συζήτησης των Κλαδικών Οργανώσεων της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, με θέμα «’Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας. Στον δρόμο του αγώνα για το δίκιο μας, με το ΚΚΕ για την ανατροπή!».
Στην εξουσία θα βρεθούμε με τη θέληση της εργατικής τάξης και τον λαό δίπλα μας στους δρόμους του αγώνα
— Προβληματίζομαι πάρα πολύ με την ισχύ που έχουν αποκτήσει τα λεγόμενα think tanks και οι λομπίστες, οι οποίοι διαμορφώνουν πλειοψηφίες και κερδίζουν και εκλογές. Πώς θα μπορέσουμε αυτές τις λάσπες, τις γκεμπελικές, οι οποίες πετάγονται στον κόσμο και στρέφονται προς το Κόμμα, να τις αντιστρέψουμε; Π.χ. όλοι θα έχετε ακούσει ότι «το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει». Εγώ πιστεύω ότι το ΚΚΕ θέλει να κυβερνήσει και να φέρει και τη λαϊκή εξουσία. Πώς θα τα αντιπαλέψουμε αυτά; Ευχαριστώ.
— Φυσικά και εδώ, στον τομέα της νέας τεχνολογίας, στον τομέα της ενημέρωσης, της πληροφόρησης, πάλι το ζήτημα είναι ποιος έχει στα χέρια του την ιδιοκτησία, για ποιον σκοπό τη χρησιμοποιεί και αν τη χρησιμοποιεί για να κερδοσκοπεί και για να αποπροσανατολίζει τη λαϊκή και κυρίως τη νεανική συνείδηση. Γιατί αυτό κάνουν αυτοί. Αυτά θα μπορούσαν να είναι χρήσιμα εργαλεία, να αξιοποιούνται με μέτρο από όλους, και από τους ερευνητές, και από επιστήμονες, και από αναλυτές, και από το συνδικαλιστικό κίνημα, και από τα πολιτικά κόμματα, αλλά όχι ως εργαλεία διαμόρφωσης απόψεων. Να βλέπεις τάσεις για να μπορείς να καθορίζεις εσύ μετά μέτρα που πρέπει να πάρεις, που θα κάνουν καλύτερη τη ζωή των ανθρώπων. Σήμερα δυστυχώς δεν χρησιμοποιούνται γι’ αυτόν τον λόγο, γι’ αυτόν τον σκοπό, όπως και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το ίδιο τώρα και το διαδίκτυο και μια σειρά άλλοι τομείς.
Το ‘πες μόνος σου, εμείς έχουμε πρόταση. Λένε «δεν θέλουμε να κυβερνήσουμε». Καλά, είναι αστείο να το σκεφτεί κανένας και ως ζήτημα. Γιατί εδώ μπερδεύουν σκόπιμα αυτό που λέμε, ότι εμείς δεν πρόκειται να μπούμε σε κυβέρνηση μαζί με τη ΝΔ, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και όλους αυτούς που ταλαιπωρούν τον ελληνικό λαό και έχουν αυτές τις προτάσεις σήμερα στο πλαίσιο αυτού του συστήματος, αυτού του διεφθαρμένου κράτους. Και αυτό θα το κάνουμε και θα το τηρήσουμε ως κόρη οφθαλμού, γιατί είναι για το συμφέρον των εργαζομένων, για το συμφέρον του λαϊκού κινήματος, να μην ξεπουλήσουμε δηλαδή όλες αυτές τις αξίες, τα ιδανικά που έχουμε.
Πάνε να μπερδέψουν αυτό με το ότι δεν θέλει ποτέ να κυβερνήσει το ΚΚΕ. Μα εμείς λέμε ότι θα είμαστε στη διακυβέρνηση, θα είμαστε στην εξουσία, γι’ αυτήν παλεύουμε, που θα αντιπαλεύει όμως αυτό το σύστημα του καπιταλισμού, αυτό το κράτος, το αστικό, το διεφθαρμένο, το σάπιο, που θα αντιπαλεύει το εφοπλιστικό κεφάλαιο, το βιομηχανικό κεφάλαιο που καταπιέζει τους εργάτες. Οταν η εργατική τάξη θα είναι στην εξουσία και εκεί θα έχουμε λαογέννητους θεσμούς της εξουσίας, όπου θα συμμετέχει ο εργαζόμενος λαός σε όποιον κλάδο κι αν ανήκει, μέσα από την παραγωγική συνέλευση θα εκλέγει τους βουλευτές του, που θα πηγαίνουν στην εθνική αντιπροσωπεία ως εκπρόσωποί του, και θα μπορεί να τους ανακαλεί, ανά πάσα στιγμή, αν ψηφίζουν λάθος ή ψηφίζουν αντεργατικά – αντιλαϊκά, θα τους ανακαλεί ο ίδιος. Εχουμε πρόταση συγκεκριμένη για το πώς πιστεύουμε εμείς ότι πρέπει να δομηθεί, πραγματικά όμως δημοκρατικά για το συμφέρον των εργαζομένων, το κοινωνικό – οικονομικό – πολιτικό σύστημα στην κοινωνία που εμείς οραματιζόμαστε και έχουμε σχέδιο γι’ αυτή. Με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας και των υπηρεσιών, με τον λαό πραγματικά στην εξουσία, με εργατική – λαϊκή συμμετοχή και έλεγχο καθημερινό αυτών που διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας κ.λπ. Αυτή είναι η πρόταση του ΚΚΕ, και περιλαμβάνει φυσικά και επιμέρους προτάσεις, όπως για την Ενέργεια, όπως για τις φυσικές καταστροφές και την προστασία του περιβάλλοντος, τα αντιπλημμυρικά, αντιπυρικά, αντισεισμικά έργα που απαιτούνται να γίνονται κ.λπ., για την αγροτική παραγωγή στον σοσιαλισμό. Υπάρχουν προτάσεις, τις έχουμε επεξεργαστεί στα Συνέδριά μας, τις εμπλουτίζουμε με απόψεις και με τις νέες εξελίξεις που έχουμε από τα επιστημονικά – τεχνολογικά επιτεύγματα, και από αυτά που μαθαίνουμε και ως πείρα πλέον. Και, βεβαίως, έχουμε κάνει μια σοβαρή δουλειά, γιατί εκτιμήσαμε γιατί απέτυχε τελικά η προσπάθεια που έκαναν εκείνες οι χώρες τότε με επικεφαλής τη Σοβιετική Ενωση. Γιατί απέτυχαν; Είμαστε το μόνο κόμμα εδώ στην Ελλάδα – αλλά και σε άλλα κράτη του κόσμου, στην Ευρώπη και στον κόσμο, λίγα είναι αυτά που το έχουν κάνει – που έχουμε μελετήσει αυτές τις αιτίες. Ποια λάθη έγιναν, τι ελλείψεις σοβαρές δηλαδή δημιουργήθηκαν, ακριβώς για να μην ξαναγίνουν. Και έτσι πρέπει να προχωράμε. Αρα, ας μη λένε για μας ότι δεν θέλουμε να κυβερνήσουμε. Εμείς δεν θέλουμε να κυβερνήσουμε με αυτούς, ούτε θα στηρίξουμε ποτέ τέτοιου είδους κυβέρνηση. Αλλά στην εξουσία θα βρεθούμε, θα βρεθούμε με τη θέληση της εργατικής τάξης, με τη θέληση του λαού και με τον λαό δίπλα μας στους δρόμους του αγώνα, οργανωμένος και επαναστατημένος, έξω από την πλατεία Συντάγματος, να βρίσκεται εκεί να μας στηρίζει, όταν θα επιτίθεται η αντίδραση.
Η λύση δεν βρίσκεται στον κρατικό καπιταλιστικό τομέα
— Τις τελευταίες δεκαετίες βλέπουμε να έχει ιδιωτικοποιηθεί ο σιδηρόδρομος, να ιδιωτικοποιούνται δεκάδες νοσοκομεία, θεραπευτήρια, κλινικές. Εχουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Παιδεία. Εχουμε δεκάδες επιχειρήσεις ιδιωτικές να δραστηριοποιούνται στην Ενέργεια. Εχουν σχέδιο να ιδιωτικοποιήσουν και το νερό. Μήπως η κρατικοποίηση θα μπορούσε να είναι προς όφελος των εργαζομένων;
— Είναι γενικευμένη αυτή η τάση σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, αλλά πρέπει να ξέρουμε το εξής: Φυσικά, ξέρετε ότι εμείς μιλάμε για κοινωνικοποίηση των πάντων, όλων αυτών, και των μεταφορών, των σιδηροδρόμων και του νερού κ.ά., να είναι κοινωνική ιδιοκτησία, δηλαδή να ανήκει στους εργαζόμενους, στον λαό. Αυτό βέβαια το λέμε με διάφορες εκφράσεις. Το λέμε κοινωνικοποιημένος τομέας, που θα είναι σοσιαλισμός, το λέμε δημόσιο, το λέμε κρατικό, μπορεί να το πεις με διάφορες εκφράσεις. Παλιότερα το λέγαμε εθνικοποίηση, αλλά τότε υπήρχαν και τμήματα της αστικής τάξης που το θέλανε αυτό, γιατί μοιράζονταν τα κέρδη τους με ξένες εταιρείες που έρχονταν, λέγανε «εθνικοποίηση» για να έχουν αυτοί τα κέρδη τότε. Εμείς δεν το λέγαμε φυσικά έτσι ως Κόμμα. Μιλάω για τις δεκαετίες του ’60, του ’70, που εσείς οι περισσότεροι θα τα έχετε απλώς διαβάσει.
Αρα λοιπόν δεν είναι η λέξη που χρησιμοποιεί κανένας γι’ αυτά τα ζητήματα. Το αστικό σύστημα, το καπιταλιστικό σύστημα, έχει χρησιμοποιήσει τα πάντα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδας πριν τη δικτατορία και αμέσως μετά τη δικτατορία, και Πρόεδρος της Δημοκρατίας μετά, ήταν αυτός που έκανε μαζικές κρατικοποιήσεις. Θυμόσαστε τις Ολυμπιακές Αερογραμμές, του Ωνάση, άλλους τομείς της οικονομίας, έκανε κρατικοποιήσεις και ήταν δεξιός, καρα-δεξιός δηλαδή, δεν παίρνει άλλο. Μετά ο Παπανδρέου επίσης έκανε κρατικοποιήσεις σε κάποιες μονάδες. Τη ΛΑΡΚΟ την είχε κρατικοποιήσει όταν την παράτησε ο Μποδοσάκης γιατί δεν τον συνέφερε άλλο. Οταν δηλαδή οι ιδιώτες δεν έχουν συμφέρον, δεν έχουν μεγάλο ποσοστό κέρδους ή θέλουν να πάνε τα λεφτά τους να τα επενδύσουν αλλού, πάνε στην Αμερική, σε άλλες χώρες της Ευρώπης κ.λπ. Και αυτό το κάνουν πολύ συχνά οι καπιταλιστές, γιατί βρίσκουν αλλού μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους. Τότε τις πασάρουν στο κράτος και κάνουν κρατικοποιήσεις. Και τις λένε κρατικοποιήσεις. Και μετά ξανά άρχισαν ιδιωτικοποιήσεις. Κατά διαστήματα ο καπιταλισμός κάνει ιδιωτικοποιήσεις, κάνει κρατικοποιήσεις, το συναντάμε αυτό.
Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί οι εργαζόμενοι, ιδιαίτερα το ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα δεν πρέπει να μπερδεύεται με τις εκφράσεις αυτές. Πρέπει να λέει: Κρατικό σε ποιο σύστημα; Κρατικό πραγματικά; Κοινωνικοποιημένο, που θα ανήκει στον εργαζόμενο λαό, όπου το κράτος θα υπηρετεί τον λαό; ‘Η κρατικό καπιταλιστικό τομέα; Γιατί όπως υπάρχει ο ιδιωτικός καπιταλιστικός τομέας, έτσι υπάρχει και ο κρατικός καπιταλιστικός τομέας. Δηλαδή μια τρύπα στο νερό κάνεις αν παλεύεις μόνο αυτό.
Εμείς βεβαίως παλεύουμε μια κρατική επιχείρηση και στον καπιταλισμό να μην ιδιωτικοποιηθεί. Παλεύουμε ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, βεβαίως. Αλλά δεν σταματάμε τη σκέψη μας εκεί. Λέμε στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και στους εργαζόμενους, ως Κόμμα, ότι πρόσεξε, δεν θα σου λύσει το πρόβλημα ο κρατικός καπιταλιστικός τομέας. Να τον πάρει το Δημόσιο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, το κράτος του Μητσοτάκη ή όποιου Μητσοτάκη, όποιου αστικού κόμματος, να το λειτουργήσει, αυτό δεν θα είναι σε όφελος των εργαζομένων. Η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης θα υπάρχει, οι εργασιακές σχέσεις λόγω των νόμων θα υπάρχουν, όπως υπάρχουν και στον ιδιωτικό και στον κρατικό καπιταλιστικό τομέα, το ίδιο. Αρα η πάλη για Συλλογικές Συμβάσεις θα υπάρχει, για το τι διεκδικείς για μεροκάματο, το πώς πρέπει να πληρώνονται οι υπερωρίες, για το τι πρέπει να έχεις ως εργασιακές σχέσεις, να μην είναι ελαστικές. Και θα παλεύεις. Θα αγωνίζεσαι. Αυτό πρέπει να έχεις καθαρό. Γι’ αυτό λέμε ότι πρέπει να παλέψεις όχι για την αυταπάτη ενός κρατικού τομέα που θα είναι καπιταλιστικός, για τα συμφέροντα των λίγων, ή θα είναι κρατικός μόνο με 51% και το 49% θα το έχουν οι ιδιώτες, που θα σε εκμεταλλεύονται για να γίνει μετά ξανά ιδιωτικός, ή μετά να ξαναγίνει κρατικά καπιταλιστικός. Αλλά να πας τον αγώνα σου μέχρι τέλους. Δηλαδή να αλλάξεις τάξη στην εξουσία, να πάρεις εσύ την εξουσία, να είναι εργατική εξουσία, να έχει σχέδιο, να έχει την οικονομία, και εκεί αυτό το Δημόσιο, αυτός ο κοινωνικοποιημένος τομέας, είναι που μπορεί να προσφέρει πραγματικά την ευημερία στους εργαζόμενους, αυτόν τον μισθό που θα χρειάζεται, με όλες τις άλλες παροχές στον εργάτη, γιατί αυτός θα είναι το αφεντικό και θα εξουσιάζει την κατάσταση και όλο το κράτος συνολικά, γιατί θα είναι εργατικό κράτος.
Αυτό είναι το ζήτημα που πρέπει πιστεύω καλύτερα να διευκρινίσουμε και εμείς ως Κόμμα, αλλά και όλοι εσείς, μέσα στους εργαζόμενους. Να καταλαβαίνουν. Δεν λέμε το ίδιο με αυτό που λέει το ΠΑΣΟΚ, με αυτό που λέει η ΠΑΣΚΕ, με αυτό που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ή η παράταξή του στο συνδικαλιστικό κίνημα, ή αυτό που λέει η ΔΑΚΕ όταν λέει να μην ιδιωτικοποιηθεί και να μείνει κρατικό. Αυτοί άλλο έχουν στο μυαλό τους.
Εχουν τον κρατικό καπιταλιστικό τομέα να μείνει ως έχει, να δώσουν και μετοχές σε κάποιους ιδιώτες, αρκεί να κρατήσει το 51% το κράτος.
Αυτό είναι το ζήτημα. Το ότι εμείς αξιοποιούμε έναν κρατικό τομέα της οικονομίας, για παράδειγμα, για να έχουν κατακτήσεις οι εργαζόμενοι με τον αγώνα τους, όμως και εκεί αγώνας ταξικός θα γίνεται. Τον αξιοποιούμε και πιέζουμε την κυβέρνηση, ίσως και με καλύτερες προϋποθέσεις σε κάποιους τομείς και σε κάποιους κλάδους, ναι. Αλλά δεν δίνει την οριστική λύση αυτό. Αυτό πρέπει να είναι καθαρό. Πρέπει να πάμε για κρατικό τομέα, για κοινωνικοποιημένο τομέα, σε μια σοσιαλιστική κοινωνία τελικά. Εκεί πρέπει να φτάσουμε. Και αυτό πρέπει να το λέμε από τώρα στην εργατική τάξη, στους εργαζόμενους. Δεν μπορεί να τα αφήνουμε για το αύριο δηλαδή.
Στο κίνημα, το ΚΚΕ είναι μπροστά σε μεγάλα ποσοστά
— Τα προβλήματα είναι πολλά και μεγάλα αυτήν την περίοδο. Η Νέα Δημοκρατία όμως ακόμα κρατά μεγάλα ποσοστά. Και τα άλλα κόμματα βλέπουμε να ανεβαίνουν, όπως η Ελληνική Λύση, η Πλεύση Ελευθερίας. Ενα σχόλιο σε αυτό. Επίσης, γιατί το ΚΚΕ δεν εισπράττει τη δυσαρέσκεια που εκφράζεται απέναντι στη Νέα Δημοκρατία;
— Γενικά αποφεύγω να μιλάω δημοσκοπικά. Θα έλεγα, καλό είναι και εσείς να αποφεύγετε να μιλάτε με βάση τις δημοσκοπήσεις. Είναι άλλο τα πραγματικά αποτελέσματα ή αυτό που συμβαίνει στη ζωή και άλλο μια δημοσκόπηση, που μπορεί να σου δίνει φυσικά μια εικόνα της στιγμής, άλλοτε στρεβλή, άλλοτε μπορεί να είναι και λίγο σωστή κ.λπ. Ομως αποτυπώνει μια εικόνα της στιγμής, μια εντύπωση που έχει ο κόσμος που ερωτάται εκείνη τη στιγμή.
Αν και δημοσκοπικά ακούω ότι «η Νέα Δημοκρατία δεν χάνει». Ομως η Νέα Δημοκρατία και δημοσκοπικά έχει χάσει πάνω από το 50% των ψηφοφόρων της. Η Νέα Δημοκρατία είναι γύρω στο 20%, είχε 41%. Οι δημοσκοπήσεις όλες τη δίνουν από 20% έως 25%. Αυτό το 15%, 20%, 25%, ξέρετε πόσο είναι; Είναι 1,5 – 2 εκατομμύρια ψηφοφόροι που έχει χάσει.
Δεν είναι το ίδιο αν έχανε 1% το ΚΚΕ, που είναι 3.000 ψηφοφόροι, έτσι για να εξηγούμαστε. Είναι 2 εκατομμύρια ψηφοφόροι. Πώς δεν έχει χασούρα λοιπόν η Νέα Δημοκρατία, θα ρωτήσω εγώ κάποιον που με ρωτάει με βάση τα δημοσκοπικά κριτήρια; Αν και ξαναλέω ότι δεν είναι αυτό το κύριο. Το ΠΑΣΟΚ επίσης, ή ο ΣΥΡΙΖΑ που ήταν αξιωματική αντιπολίτευση, τελευταία φορά είχε πάρει 17%, από το 36% που είχε φτάσει, αλλά εντάξει, ας μιλήσουμε γι’ αυτό το 17%. Εχει χάσει τους μισούς περίπου και παραπάνω. Είναι στο 7% τώρα, στο 6%, πόσο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του Φάμελλου, και οι υπόλοιποι έχουν λιγότερα. Πώς δεν έχει χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Εχει χάσει κατακόρυφα και πάρα πολλούς. Μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους και εδώ. Το ΠΑΣΟΚ επίσης ως κυβέρνηση παλιά είχε 45%. Βέβαια κατατροπώθηκε. Από το 2012 και μετά έπαιρνε από 4% έως 8%, και τελευταία φορά είχε πάρει 12% και κρατιέται εκεί, στα ίδια. Το ΚΚΕ είχε πάρει 7%, 7,2%, 7,7% στις βουλευτικές εκλογές, στις ευρωεκλογές είχε πάρει 9,2%, και βρίσκεται εκεί. Ανάμεσα δηλαδή στο 7% με το 10%, εκεί το δίνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, που σημαίνει, όχι μόνο κρατά δυνάμεις, αλλά και κάτι παίρνει. Δημοσκοπικά λέω πάλι, χωρίς να θέλω να σας αποπροσανατολίσω με αυτό. Και περισσότερο από τα μικρότερα κόμματα παίρνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, τώρα τελευταία, τους δύο τελευταίους μήνες, και ο Βελόπουλος κάτι, αλλά και πάλι και αυτοί όχι πολύ, σε απόλυτο αριθμό ψήφων εννοώ τώρα.
Αυτό παίρνουν από τη δυσαρέσκεια από τα κόμματα που έφυγαν. Κυρίως από τη Νέα Δημοκρατία και από τον ΣΥΡΙΖΑ έφυγε ένας κόσμος περισσότερο σε αυτό το διάστημα, και μετακινούνται σε αυτά τα κόμματα. Δημοσκοπικά αυτό είναι. Στην κοινωνία, βέβαια, στο κίνημα, δεν συναντάμε αυτό. Στο κίνημα, επειδή είναι εξαφανισμένα αυτά τα κόμματα, και το κόμμα του Βελόπουλου και το κόμμα της Κωνσταντοπούλου, δεν έχουν ούτε οργανώσεις, ούτε μαζικές οργανώσεις, δεν δραστηριοποιούνται δηλαδή πουθενά, δεν βλέπει κανείς παρά σπάνια κάποιον εκπρόσωπό τους…
Εχετε δει κανέναν της Πλεύσης Ελευθερίας στα σωματεία, τα εργοστασιακά, τα κλαδικά, τα άλλα; Πού είναι αυτές οι μάζες; Δεν φαίνονται. Το ίδιο και του Βελόπουλου. Ομως το ΚΚΕ εκφράζεται σε σωματεία και σε συσχετισμούς. Το ψηφίζουν, ξέρουν ότι είναι κομμουνιστές, ότι στηρίζονται από το ΚΚΕ αυτοί οι άνθρωποι, και για μας αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Στο κίνημα, το Κόμμα μας είναι μπροστά σε μεγάλα ποσοστά, δηλαδή και στην ΕΙΝΑΠ πρώτη δύναμη και στην ΟΕΝΓΕ, στους νοσοκομειακούς γιατρούς, και στις φοιτητικές εκλογές, στους φοιτητές, επίσης πρώτη δύναμη με μεγάλα ποσοστά, στη Διδασκαλική Ομοσπονδία (ΔΟΕ), σε δεκάδες Εργατικά Κέντρα, εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία, πάρα πολλές Ομοσπονδίες, όπου παίρνουμε πλειοψηφίες και αλλάζει ο συσχετισμός υπέρ του ΚΚΕ. Αυτά είναι θετικά μηνύματα.
Το ΚΚΕ είναι η δύναμη που μπορεί να δώσει λύσεις στα αδιέξοδα
Εμείς σ’ αυτά ακουμπάμε, αυτά θέλουμε να εδραιώσουμε και αυτά να αναπτύξουμε. Και να εκφραστούν αυτά και πολιτικά, φυσικά, όχι μόνο συνδικαλιστικά, αλλά και στις βουλευτικές εκλογές αύριο, χωρίς – ξαναλέω – να θεωρούμε ότι αυτό είναι το κύριο. Το κύριο είναι η μαζική πάλη. Είναι ο ταξικός εργατικός αγώνας. Εκεί κρίνονται τα πάντα. Εκεί καθορίζονται όλες οι εξελίξεις. Φυσικά, όταν ο άλλος είναι μπροστά στο δίλημμα να επιλέξει ένα πολιτικό κόμμα, του λέμε να επιλέξει με το χέρι στην καρδιά το ΚΚΕ. Γι’ αυτό απλώνουμε χέρι σε όλους. Γιατί μόνο το ΚΚΕ είναι η δύναμη αυτή που μπορεί πραγματικά και να δώσει λύσεις στα αδιέξοδα αυτά που υπάρχουν σήμερα, και να βαδίσει το κίνημα μπροστά με περηφάνια και με εντιμότητα, και να κάνουμε τις αλλαγές που χρειάζεται στην ελληνική κοινωνία. Γιατί βλέπετε τα άλλα κόμματα, στα περισσότερα ζητήματα συμφωνούν μεταξύ τους. Ολα τα άλλα κόμματα, και η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, με τον ΣΥΡΙΖΑ, με την Πλεύση Ελευθερίας. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο. Από τότε που έγιναν οι βουλευτικές εκλογές, εδώ και δύο χρόνια, αυτά τα δύο χρόνια η Πλεύση Ελευθερίας για παράδειγμα, η κυρία Κωνσταντοπούλου, έχει ψηφίσει δέκα νομοσχέδια του Μητσοτάκη και κατά τ’ άλλα κάνει αντιμητσοτακικό αγώνα. Η κυρία Κωνσταντοπούλου μπορεί να σας πει «ναι, θέλω κρατικοποίηση, δεν θέλω ιδιωτικοποίηση», αλλά πήγε στη Βουλή και ψήφισε τα Ωνάσεια Σχολεία, που είναι καραμπινάτη ιδιωτικοποίηση στο δημόσιο σύστημα Παιδείας, στα Γυμνάσια και τα Λύκεια, στις περιοχές που πάει το Ωνάσειο, με κατηγοριοποίηση των σχολείων και με πλήρη αντίθεση εκεί των τοπικών κοινωνιών, των σωματείων, των Συλλόγων Γονέων, των μαθητικών κοινοτήτων, που βγήκαν σε κινητοποιήσεις. Και γι’ αυτό κάνει μόκο, δεν το λέει ότι το ψήφισε.
Ολα αυτά τα κόμματα επίσης μιλάνε, σηκώνουν το χέρι και ορκίζονται στο ΝΑΤΟ. Ναι, αλλά το ΝΑΤΟ είναι αυτό που ηγείται σε αυτά τα εξοπλιστικά προγράμματα που κόβουν κοινωνικές παροχές από τους ίδιους τους εργαζόμενους για να πληρώσουν τους εξοπλισμούς, για να πηγαίνουν σε άλλες καταστάσεις και να υπηρετούν άλλα συμφέροντα και όχι την άμυνα της πατρίδας μας. Και αυτά είναι κόμματα επίσης του ελληνικού κοινοβουλίου και είναι στην ίδια γραμμή πλεύσης. Δεν πρέπει να απαντήσουμε σε όλα αυτά τα ζητήματα; Δεν πρέπει να τα δούμε;
Νομίζω ότι αν πάμε θαρρετά στον κόσμο και εξηγήσουμε και συζητήσουμε μαζί του για το τι είναι αυτά τα κόμματα που μιλάνε ότι θα φέρουν αλλαγές, ότι θα δώσουν λύσεις, ότι θα φέρουν δικαιοσύνη στην ελληνική κοινωνία, τι κατά βάθος πιστεύουν για όλα αυτά και αν θα πάνε αυτήν την αλλαγή που λένε, την ανάγκη των αλλαγών, μέχρι τέλους, ειλικρινά και ντόμπρα, θα καταλάβουν. Εμείς είμαστε σίγουροι ότι δεν θα την πάνε, ότι κοροϊδεύουν, όπως κορόιδεψαν τον ελληνικό λαό και πολλοί προκάτοχοί τους. Και αρκετούς από αυτούς ούτε καν τους θυμόμαστε πλέον. Γιατί κόμματα προσωποπαγή, όπου η αρχή του ενός είναι τα πάντα και έχει μερικούς, 5-6 ακολούθους από πίσω και τους λέει «σήκω – κάτσε, κάτσε – σήκω», και «ό,τι θέλει ο αρχηγός», αυτά δεν σε πάνε μακριά. Εμείς είμαστε κάθετα αντίθετοι με τέτοιες δομές αρχηγικών κομμάτων, που είναι η στυγνή δικτατορία του ενός, είναι ο μεσσιανισμός. Εχω έναν μεσσία που θα είναι καλός, θα τα λέει καλά, θα μιλάει αυστηρά, θα χτυπάει και το χέρι στο τραπέζι και θα φωνάζει, και δεν με νοιάζει τι να λέει. Ετσι δεν πάμε μακριά, δεν πάμε πουθενά, θα έλεγα εγώ. Πρέπει να έχουμε συγκεκριμένα προγράμματα, να λειτουργούν τα κόμματα όπως λειτουργεί το ΚΚΕ, με συλλογικότητα, με συζητήσεις, να εκφράζεται γύρω από αυτά και να μπορεί να εξηγεί στον ελληνικό λαό και να πρωτοστατεί στους αγώνες. Εμείς θέλουμε τους κομμουνιστές, τα μέλη, τους φίλους του ΚΚΕ να είναι μπροστά, πρωτοπόροι σε όλους τους αγώνες. Να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, για τα συμφέροντα των εργαζομένων, για τα συμφέροντα της νεολαίας. Αυτό θέλουμε να κάνουμε. Και εκεί να μας λένε μπράβο. Και όχι να μας λένε μπράβο αν είπαμε μια καλή ατάκα στην τηλεόραση. Αυτό είναι όμως που καθορίζει και λύνει το πρόβλημα; Αν μιλάς με ύφος εισαγγελέα στη Βουλή και μετά πας και κάνεις τις συμμαχίες σου και τις συμφωνίες σου κάτω από το τραπέζι, όπως κάνουν άλλοι; Γιατί κάνουν τέτοιες συμφωνίες ακόμα και σήμερα, και συμβιβάζονται και ξεπουλάνε εργατικά – λαϊκά συμφέροντα.
Τα ζήσαμε άλλωστε και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ουκ ολίγες φορές αυτά. Και με τις παρατάξεις και στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ, και με την ΠΑΣΚΕ και με τη ΔΑΚΕ και με τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ. Τα ζήσατε στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης. Οργιο νοθείας κάνουν παντού. Αλλά τελικά δεν θα τους περάσει. Γιατί το ΚΚΕ είναι εδώ. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι εδώ. Το ΠΑΜΕ είναι εδώ. Είμαστε μπροστά, έχουμε μάτια και αυτιά, και θα πάμε και ακόμα καλύτερα.
Πηγή : Ριζοσπάστης 30 – 4 – 2025