1 – 11 – 1864
Κυρώνονται η ιδρυτική Διακήρυξη και το Καταστατικό της Διεθνούς Ένωσης Εργατών (Α’ Διεθνής). Σκοπός της Διεθνούς ήταν να εκπληρώσει το ιστορικό καθήκον της συσπείρωσης των δυνάμεων του παγκόσμιου προλεταριάτου.
«Η Διεθνής», έγραφε ο Κ. Μαρξ, «ιδρύθηκε για να αντικαταστήσει τα διάφορα σοσιαλιστικά και μισοσοσιαλιστικά τμήματα με μια πραγματικά αγωνιστική οργάνωση της εργατικής τάξης». Τα καθήκοντα αυτά ήταν που προσδιόρισαν και το περιεχόμενο της ιδρυτικής Διακήρυξης και του Καταστατικού της Α’ Διεθνούς.
Η ιδρυτική Διακήρυξη, που ήταν και το πρόγραμμά της Διεθνούς και φέρει την καταλυτική σφραγίδα του Μαρξ, είναι ένα από τα σημαντικότερα ντοκουμέντα στην ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος. Αναδεικνυόταν ως πρώτιστο καθήκον της εργατικής τάξης η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη μέσα από το δυνάμωμα της ταξικής της οργάνωσης και του ιδεολογικού της εξοπλισμού.
Επίσης αναφερόταν στη βασική ανάγκη να έχουν οι εργάτες δική τους εξωτερική πολιτική στη βάση του προλεταριακού διεθνισμού. Άλλωστε, η ιδρυτική διακήρυξη κατέληγε με το σύνθημα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε».
Αλλά και στο καταστατικό της Διεθνούς περιλαμβάνονταν σπουδαίες θέσεις, υποθήκες για την οργάνωση του εργατικού κινήματος, βάζοντας στο επίκεντρο το καθήκον της Διεθνούς να καθοδηγήσει την εργατική τάξη για την κοινωνική της απελευθέρωση. Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης πρέπει να κατακτηθεί από την ίδια την εργατική τάξη, ανέφερε το προοίμιο του καταστατικού. Η Διεθνής Ένωση των Εργατών βασίστηκε στην αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Ανώτατο όργανο ήταν το ετήσιο συνέδριο.
Η Διεθνής καθοδήγησε άμεσα την εξέγερση του Παρισιού και συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, ωστόσο δεν μπόρεσε να γίνει η οργάνωση που θα καθοδηγούσε αποτελεσματικά την επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης, κυρίως επειδή στις γραμμές της υπήρχαν μικροαστικά και αναρχικά ρεύματα που ασκούσαν επίδραση. Η σφοδρή διαπάλη, με επικεφαλής τους Μαρξ – Ένγκελς, για το ξεκαθάρισμα των γραμμών του επαναστατικού κινήματος από αυτές, τις τελικά αντεπαναστατικές επιρροές, είναι μια ακόμα μεγάλη υπηρεσία προς το εργατικό κίνημα.
Η Α’ Διεθνής έπαψε να υπάρχει τυπικά το 1876, έχοντας εκπληρώσει το έργο της στις ιστορικές συνθήκες στις οποίες έδρασε.
1 – 11 – 1923
Γεννιέται η Ισπανίδα οπερατική λυρική σοπράνο και σολίστ Βικτόρια ντελς Άγγελς, επίσης Βικτόρια ντε λος Άνχελες (Victoria de los Ángeles López García).
Η καριέρα της ξεκίνησε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κορυφώθηκε στα χρόνια από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1960.
Ανήκε σε μια γενιά υψιφώνων γεννημένων κατά το μεσοπόλεμο (Μαρία Κάλλας, Τζόαν Σάδερλαντ κ.ά.) που συντέλεσαν τα μέγιστα στην αναβίωση του μπελ κάντο στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
1 – 11 – 1931
Δημοσιεύεται στον Ριζοσπάστη (στα φύλλα 1-3/11/1931) Έκκληση της ΕΕ της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τη λύση της εσωκομματικής διαπάλης στο ΚΚΕ.
Με παρέμβασή της, επίσης, αντικαθίσταται το ΠΓ της ΚΕ. Νέος Γραμματέας ορίζεται ο Ν. Ζαχαριάδης.
1 – 11 – 1939
Η 5η Σύνοδος του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ (1-2/11/1939) αποφασίζει την εισδοχή της Δυτικής Ουκρανίας και της Δυτικής Λευκορωσίας (περιοχές που είχε αποσπάσει η Πολωνία την περίοδο της ιμπεριαλιστικής επέμβασης κατά της επανάστασης) στην ΕΣΣΔ και την ενσωμάτωσή τους στις Σοβιετικές Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ουκρανίας και Λευκορωσίας αντίστοιχα.
1944
Δύο μέρες μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον ΕΛΑΣ, βρετανικά στρατεύματα εισέρχονται στην πόλη.
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
2 – 11 – 1906
Γεννιέται ο Ιταλός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Λουκίνο Βισκόντι (Luchino Visconti di Modrone). Προερχόταν από αριστοκρατική οικογένεια του Μιλάνου.
Νεαρός ήδη, ανακαλύπτει τη μουσική και το θέατρο. Η γνωριμία του με τον Γάλλο σκηνοθέτη Ζαν Ρενουάρ στο Παρίσι, το 1935, οι ταινίες των Σοβιετικών Πουντόβκιν και Αϊζενστάιν και η απαγόρευση από τη φασιστική λογοκρισία να πραγματοποιήσει την πρώτη του κινηματογραφική δουλιά, καθόρισαν τη μετέπειτα ιδεολογική του στράτευση στην υπόθεση του κομμουνισμού και της επανάστασης.
Με την ταινία «Ossessione», μεταφορά του μυθιστορήματος του Τζέιμς Κέιν «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές» (1942), ο Βισκόντι εγκαινιάζει τη γέννηση και την πορεία του ιταλικού νεορεαλιστικού κινηματογράφου και επιδρά στην εξέλιξη της κινηματογραφικής τέχνης, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Παρά την αντίδραση της κατεστημένης κριτικής, που οδήγησε αργότερα στην καταστροφή του αρνητικού, η ταινία είχε πλατιά απήχηση. Ακολουθεί το μικρό ντοκιμαντέρ «Μέρες δόξης» (1945), όπου καταγράφεται η δίκη και η εκτέλεση των φασιστών Καρούζο και Κοχ.
Τρία χρόνια μετά, γυρίζει, με χρήματα του ΚΚΙ, την ταινία «Η γη τρέμει» (επεισόδιο της θάλασσας), ένα οδοιπορικό στο φτωχό σικελικό νότο και το πρώτο και το τελευταίο επεισόδιο μιας τριλογίας που δεν ολοκλήρωσε. Με την ταινία «Μπελίσιμα» (1951), ο σκηνοθέτης επιχειρεί να καταδείξει την απατηλότητα των μικροαστικών ονείρων. Άλλα έργα του είναι το «Εμείς οι γυναίκες» (1953) με την Αννα Μανιάνι, «Σένσο», «Οι λευκές νύχτες» (1957) του Ντοστογιέφσκι, «Ο Ρόκο και τα αδέλφια του» (1960), «Η εργασία» (1962), «Γατόπαρδος» (1963 -σκιαγραφεί την ηττημένη αριστοκρατία και την ανερχόμενη αστική τάξη- κερδίζει το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών), «Τα μακρινά αστέρια της Άρκτου», «Η καμένη μάγισσα» (1966), «Ο ξένος» (1967 -μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Καμύ), «Οι καταραμένοι» (1968), «Θάνατος στη Βενετία» (1971) «Λούντβιχ ή το λυκόφως των θεών», «Η γοητεία της αμαρτίας» (1974) και «Ο αθώος».
2 – 11 – 1911
Γεννιέται ο μεγάλος ποιητής Οδυσσέας Ελύτης (πραγματικό όνομα Οδυσσέας Αλεπουδέλης), που το 1979 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Με το «Άξιον Εστί» αγκάλιασε τη διαχρονική πορεία της Ελλάδας χωρίς να πέφτει στην παγίδα της «απόδειξης» της «ανωτερότητας» των Ελλήνων, είναι το ποίημα – πηγή που εξακολουθεί να δροσίζει τα χείλη της η ελληνική συνείδηση.
Γεμάτη φως η ποίησή του θα δημιουργηθεί με τη χρήση και τη δημιουργική ανάπλαση 8.000 λέξεων, ένα επιπλέον δώρο του ποιητή στον πολιτισμό μας.
Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης αλλά η καταγωγή του ήταν από τη Μυτιλήνη. Σε πολύ μικρή ηλικία εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Η ποίηση αρχίζει να τον ενδιαφέρει διαβάζοντας Καβάφη και Κάλβο, ενώ την ίδια εποχή (1927) στρέφεται προς τον υπερρεαλισμό. Το 1930 εγγράφεται στη Νομική Σχολή, το 1934 γνωρίστηκε με τον ποιητή Ι. Σαραντάρη που τον ενθάρρυνε στις ποιητικές του προσπάθειες, εκείνος όμως που τον επηρέασε αποφασιστικά ήταν ο Ανδρέας Εμπειρίκος, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1935. Το Νοέμβρη του 1935 δημοσιεύτηκαν, στα «Νέα Γράμματα», τα πρώτα ποιήματα του Ελύτη που καθιέρωσε τότε και το ψευδώνυμό του.
Το 1939 τυπώνει την πρώτη του ποιητική συλλογή «Προσανατολισμοί». Με την έναρξη του πολέμου βρίσκεται στο μέτωπο ως ανθυπολοχαγός στο 1ο Σύνταγμα Πεζικού, όπου κινδύνευσε να πεθάνει από κοιλιακό τύφο.
Το 1943 κυκλοφόρησε «Ο Ήλιος ο Πρώτος», ενώ από το 1945 συνεργάζεται με το περιοδικό «Τετράδιο» όπου και πρωτοπαρουσίασε το «Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας». Το 1948 ταξιδεύει στην Ελβετία, και εν συνεχεία στο Παρίσι, όπου παρακολουθεί μαθήματα φιλοσοφίας στη Σορβόνη. Το 1951 αρχίζει τη σύνθεση του «Αξιον Εστί» (Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1960).
Το 1964 στον κινηματογράφο «Ρεξ» θα εκτελεστεί για πρώτη φορά το «Άξιον Εστί» μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη. Το 1967 ο Ελύτης καταφεύγει στη Γαλλία. Στις 10 Δεκέμβρη 1979 του απονεμήθηκε το Νομπέλ Λογοτεχνίας.
Ο Οδυσσέας Ελύτης πέθανε στις 18 Μάρτη 1996 στο σπίτι του στην Αθήνα, ενώ τα έργα «Εκ του πλησίον» και «2×7ε» δημοσιεύτηκαν μετά το θάνατό του. Για εκείνον ο θάνατος δεν ήταν παρά ακόμη ένα ταξίδι: «Είπα θα φύγω. Τώρα. Μ’ ό,τι να ‘ναι: τον σάκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο, στην τσέπη μου έναν οδηγό, τη φωτογραφική στο χέρι. Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα θα πάω να βρω ποιος είμαι. Τι δίνω, τι μου δίνουν και περισσεύει το άδικο».
2 – 11 – 1950
Πεθαίνει ο Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, κριτικός και δραματουργός Τζορτζ Μπέρναρντ Σο (George Bernard Shaw -βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1925).
Το 1876 μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου έγραφε τακτικά, αλλά αγωνίστηκε πολύ για να ανταπεξέρχεται οικονομικά. Το 1895 έγινε κριτικός θεάτρου για το περιοδικό «Saturday Review» και άρχισε να γράφει δικά του δρώμενα. Το έργο του «Pygmalion» μεταφέρθηκε αργότερα δύο φορές σε κινηματογραφική αίθουσα, ενώ το σενάριο που έγραψε για την πρώτη του έκδοση κέρδισε ένα Όσκαρ.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του, έγραψε περισσότερα από 60 έργα και κέρδισε πολλά άλλα βραβεία, μεταξύ των οποίων και το βραβείο Νόμπελ το 1925
2 – 11 – 1960
Πεθαίνει ο συνθέτης, πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας Δημήτρης Μητρόπουλος. Ηταν από τους λίγους μουσικούς, που μπορούσαν να παίζουν πιάνο, διευθύνοντας ταυτόχρονα την ορχήστρα.
Ίσως ο μοναδικός που έπαιζε και, ταυτόχρονα, διηύθυνε τόσο δύσκολα έργα, όπως το «3ο Κοντσέρτο για πιάνο» του Προκόφιεφ, ερμηνεία που σήμανε και την απαρχή της λαμπρής διεθνούς πορείας του. Το ρεπερτόριό του υπήρξε ευρύτατο, ενώ σε πάνω από ογδόντα ανέρχονται τα έργα που παρουσίασε σε πρώτη εκτέλεση. Ανάμεσά τους, συνθέσεις των Χίντεμιτ, Μπάρμπερ, Γκουλντ, Κόπλαντ, Κρένεκ, Καλομοίρη, Σκαλκώτα, Πετρίδη, Σισιλιάνου κ.ά. Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η συμβολή του στην καθιέρωση του Μάλερ, σε Αμερική και Ευρώπη, καθώς υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους μεγάλους ερμηνευτές του έργου του συνθέτη.
Η φήμη του τον φέρνει το 1936 στην Αμερική, στο πόντιουμ της Συμφωνικής της Βοστόνης. Η μεγάλη επιτυχία τον οδηγεί το 1938 στη θέση του μόνιμου μαέστρου της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μινεάπολης, όπου παρέμεινε έως το 1949, αναδεικνύοντάς τη ως μια από τις καλύτερες αμερικανικές ορχήστρες. Παράλληλα, εμφανίζεται με πολλές άλλες μεγάλες ορχήστρες των ΗΠΑ. Στις 18/3/1949 διηύθυνε την τελευταία συναυλία του με τη Συμφωνική της Μινεάπολης. Ηδη, το FBI είχε ανοίξει φάκελο για τον μαέστρο, ο οποίος συχνά αναφερόταν με θερμά σχόλια στα επιτεύγματα της Σοβιετικής Ενωσης και στον αγώνα της ν’ ανεβάσει το πολιτιστικό επίπεδο των λαών της. Παράλληλα, με τις απόψεις του για την ιδεολογία της αισθητικής στη Σοβιετική Ενωση, ο Δημήτρης Μητρόπουλος κατέκρινε την ανάμειξη των ΗΠΑ στον ελληνικό εμφύλιο, ενώ πρόσαπτε και έλλειμμα μουσικής παιδείας σε όσους αρνούνταν να ακούσουν τους σύγχρονους συνθέτες. Επιπλέον, το FBI είχε αρχίσει να ερευνά τις εκτός σκηνής δραστηριότητες του μαέστρου, πίσω από τον οποίο άρχισε να υψώνεται η σκιά του γερουσιαστή Μακάρθι.
Αξίζει να αναφέρουμε τις εντυπώσεις του από το ταξίδι που πραγματοποίησε στην ΕΣΣΔ, μετά από πρόσκληση των Σοβιετικών μουσικών οργανώσεων, το 1934.
«Αν θα με ρωτήσετε πού θα προτιμούσα να εργάζομαι σαν καλλιτέχνης μουσικός, σας λέω απερίφραστα: Χίλιες φορές στη Ρωσία. Πρόκειται για ένα φαινόμενο ομαδικής καλλιτεχνικής ανόδου ενός λαού που θεωρούνταν ίσαμε προχθές μισοπολιτισμένος και κατάλληλος μόνο για βούρδουλα».
Και στην ερώτηση για το ποια είναι η πρώτη εντύπωση που αποκόμισε από τη νεαρή τότε ΕΣΣΔ, αναφέρει τα παρακάτω:
«…Πλήθος εργάτες, απλά ντυμένοι, με ύφος γελαστό και ανέγνοιαστο. Είναι αυτό το ίδιο το κοινό που ‘χει τη δίψα για το θέατρο και τη μάθηση. Μόλις πέρασα μερικές μέρες μέσα σ’ αυτό τον κόσμο άρχισα να νιώθω πως αυτή η μάζα κρύβει μέσα της πολλά μυστικά και γίνεται από μέρα σε μέρα πιο ενδιαφέρουσα. Μου ‘χε φύγει η πρώτη εντύπωση της οπτικής αντίθεσης Μόντε Κάρλο και Πλατείας του Σταθμού της Μόσχας. Στη Μόσχα έπαιξα σε τρία Κοντσέρτα ως διευθυντής και ως πιανίστας σε κλασική ρωσική και δική μου μουσική. Στο Λένινγκραντ έπαιξα κλασική και νέα σοβιετική μουσική με αρκετά μεγάλη επιτυχία. Οι νέοι καλλιτέχνες είναι αρκετά ανώτεροι από πολλούς μεγάλους καλλιτέχνες της Ευρώπης (…) Το ενδιαφέρον των εργατών για την τέχνη, το θέατρο, τον κινηματογράφο είναι ανεπτυγμένο περισσότερο από όλες τις χώρες. Το θέατρο και οι κινηματογράφοι είναι γεμάτοι κάθε βράδυ. Το κράτος ενδιαφέρεται, μπορεί να ειπεί, εξ ίσου για την κατασκευή ενός εργοστασίου με την ανύψωση του καλλιτεχνικού επιπέδου του κόσμου (…) Οι ορχήστρες και οι θίασοι κατεβαίνουν στα εργοστάσια και παίζουν από τις 2-4, οι δε εργάτες παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον, ιδίως θέατρο».
(Απόσπασμα από το βιβλίο «Τι είδαμε στη Σοβιετική Ένωση – Αναμνήσεις – Εντυπώσεις», εκδ. «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις», 1968, σελ. 68 – 69).
Άφησε την τελευταία του πνοή, μετά από καρδιακή προσβολή, στο πόντιουμ της Σκάλας του Μιλάνου, διευθύνοντας την Τρίτη Συμφωνία του Γκούσταβ Μάλερ. Ήταν η τελευταία πράξη μιας δημιουργικής ζωής απόλυτα δοσμένης στη μουσική, την οποία υπηρέτησε εξαντλητικά και μέχρι τέλους με απίστευτο πάθος, διευθύνοντας πάνω από 2.000 συναυλίες, τις περισσότερες χωρίς χρήση μπαγκέτας.
2 – 11 – 1975
Δολοφονείται ο Ιταλός σκηνοθέτης Πιέρ Πάολο Παζολίνι (Pier Paolo Pasolini). Ανέπτυξε ένα έργο που εκτείνεται σε όλους τους τομείς της σύγχρονης διανόησης: Ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ενίοτε ηθοποιός, άφησε την προσωπικότητά του, που διαμορφώθηκε από πολλούς γεννήτορες και πολλές πηγές, να πλανηθεί σε όλο το εύρος του ανθρώπινου λόγου.
Στη διαμόρφωση του σκηνοθετικού του έργου έπαιξε καθοριστικό ρόλο το γεγονός ότι προερχόταν από τη λογοτεχνία και το θεωρητικό λόγο. Το έργο του είναι μια ισορροπία στο τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στην ακριβολογία και το μυστικισμό, ανάμεσα στον επικαθορισμό και την παρόρμηση, ανάμεσα στη λογική και το πάθος.
Γεννημένος και διαμορφωνόμενος κοινωνικά σε μια εποχή θυελλών, πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών, ο Παζολίνι φθάρηκε σε πολλές μάχες για την πολιτική, την ηθική και την αισθητική, ζώντας μια ζωή σύντομη αλλά γεμάτη, εξαιτίας αυτών ακριβώς των μαχών. Η προσωπική του πορεία ήταν γεμάτη ιδιαιτερότητες, πάρα πολλές φορές οδυνηρές για τον ίδιο, όμως αυτές οι ιδιαιτερότητες υπήρξαν ουσιαστικά παροδικές σε προσωπικό επίπεδο.
Η αντανάκλασή τους στο έργο του, εντάχθηκε σε μια πολύ σοβαρότερη διαδικασία, καθώς από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον του τράβηξαν όλοι εκείνοι οι ξεριζωμένοι που επιβίωναν στον περιθώριο της κοινωνικής «ανάπτυξης», όλοι εκείνοι που η «επίσημη» κοινωνία καταδίωκε σφοδρά, με σκοπό την τελική εξόντωσή τους.
Ο Παζολίνι παρ’ όλη τη φαινομενικά μοναχική πορεία του, υπήρξε ένας άνθρωπος που επιζητούσε το διάλογο, κυρίως με εκείνους που ήθελε να διαπλάσει και να τους απαλλάξει από προκαταλήψεις, η αυτονομία του ως προσωπικότητα και έργο δεν ήταν προκλητική, καθώς ο ίδιος δεν αντιλαμβανόταν τον εαυτό του ως περιθωριακό ή ως «καταραμένο» που επρόκειτο να «δικαιωθεί» μετά θάνατον. Μας άφησε ταινίες και κείμενα – ποιήματα και πεζά – που σίγουρα βάζουν τον θεατή και τον αναγνώστη σε διαδικασία σκέψης, γεγονός σημαντικότατο, και ταυτόχρονα πράγμα εξίσου σημαντικό μετουσιώθηκαν σε πολλαπλές κατευθύνσεις. Ήταν ο σκηνοθέτης του «Ακατόνε», της «Μάμα Ρόμα», του «Θεωρήματος», της «Μήδειας» και του «Δεκαήμερου».
2 – 11 – 1977
Έντονη νεροποντή σε συνδυασμό με τα ανύπαρκτα αντιπλημμυρικά έργα στην Αττική, έχει ως αποτέλεσμα 22 νεκρούς, εκτεταμένης διάρκειας συσκότιση και ανυπολόγιστες ζημιές στις δυτικές συνοικίες της Αθήνας. 17 νεκροί και εκτεταμένες ζημίες και στον Πειραιά.
2 – 11 – 1978
Επιστρέφουν στη Γη, μετά από 139 μέρες και 14 ώρες στο Διάστημα, οι δύο Σοβιετικοί κοσμοναύτες του διαστημικού σταθμού «Σαλιούτ 6».
Πηγή : ALT.GR
3 – 11 – 1801
Γεννιέται ο Ιταλός συνθέτης Βιντσέντζο Μπελίνι (Vincenzo Salvatore Carmelo Francesco Bellini). Αντιπροσωπεύει τον ρομαντισμό και την ελεγειακή μορφή του ιταλικού μελοδράματος.
Είχε επιβληθεί περισσότερο για τη φυσικότητα της μουσικής του σύνθεσης, που τόσο θαύμαζε ο Βάγκνερ και που φαίνεται να είχε υποστεί την επίδρασή της τουλάχιστον στα νεότερα έργα του.
3 – 11 – 1869
Πεθαίνει ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος. Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο, όταν τα Επτάνησα ήταν ακόμη υπό την κυριαρχία των Ενετών. Το 1811 ο Κάλβος γράφει στα ιταλικά ύμνο για τον Ναπολέοντα, τον οποίο θα αποκηρύξει το 1814. Το φθινόπωρο του 1812, ο Κάλβος βρίσκεται στη Φλωρεντία και εκεί γνωρίζεται με το συμπατριώτη του, Ούγο Φώσκολο, έναν από τους σημαντικότερους ιταλόφωνους ποιητές. Κοντά του ο Κάλβος βελτίωσε την παιδεία του. Με τον Φώσκολο θα βρεθεί διαδοχικά στη Ζυρίχη και στο Λονδίνο, όπου θα έρθει σε επαφή με τους Ιταλούς επαναστάτες καρμπονάρους, για να επιστρέψει μόνος στη Φλωρεντία. Εδώ, αναπτύσσει επαναστατική δράση και αναγκάζεται από τις αρχές να φύγει.
Επόμενος προορισμός του η Γενεύη. Εκεί εργάζεται ως καθηγητής ξένων γλωσσών, ενώ παράλληλα τον απασχολεί η έκδοση ενός χειρόγραφου της Ιλιάδας, που όμως δεν πραγματοποιείται. Συγκλονισμένος και συνεπαρμένος από το ξέσπασμα της επανάστασης, εκδίδει το 1824 στη Γενεύη τη Λύρα, συλλογή 10 ωδών. Οι ωδές του σχεδόν αμέσως μεταφράζονται στα γαλλικά και βρίσκουν ευμενή υποδοχή. Στις αρχές του 1825 ο Κάλβος μεταβαίνει στο Παρίσι, όπου ένα χρόνο αργότερα δημοσιεύει ακόμη δέκα ωδές σε δίγλωσση έκδοση, με οικονομική ενίσχυση των φιλελλήνων, τις Νέες ωδές
Μετά από ένα σύντομο πέρασμα στο Ναύπλιο το 1826 αναχωρεί για την Κέρκυρα. Μέχρι το 1827 διδάσκει στην Ιόνιο Ακαδημία. Το 1841 αναλαμβάνει τη διεύθυνση του Κερκυραϊκού Γυμνασίου, παραιτείται όμως στο τέλος του χρόνου.
Τον Νοέμβριο του 1852 ο Κάλβος αφήνει την Κέρκυρα και επιστρέφει στην Αγγλία. Ένα χρόνο αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1853 παντρεύεται με τη Charlotte Wadams, στο παρθεναγωγείο της οποίας στο Λάουθ θα διδάσκει μέχρι το τέλος της ζωής του.
3 – 11 – 1918
Ξεκινά τις εργασίες του στον Πειραιά το 1ο πανελλαδικό πανεργατικό συνέδριο, ιδρυτικό, της ΓΣΕΕ (3-10/11/1918). Σε αυτό παίρνουν μέρος 180 αντιπρόσωποι που εκπροσωπούν 214 εργατικά σωματεία με 60.000 οργανωμένα μέλη.
Το αστικό κράτος επενέβη με διάφορους τρόπους στη διαδικασία ενοποίησης του κατακερματισμένου συνδικαλιστικού κινήματος προκειμένου να ελέγξει το βαθμό αυτονομίας και την ιδεολογικοπολιτική του ταυτότητα. Η βενιζελική – ρεφορμιστική πλειοψηφία που αναδείχθηκε στη νεοεκλεγείσα Διοίκηση της ΓΣΕΕ φάνηκε μάλιστα προς στιγμή να δικαιώνει τις προσδοκίες του. Ακολούθως, ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Ε. Ρεπούλης ενημέρωνε σε τηλεγράφημά του τον Ε. Βενιζέλο: «Πανεργατικόν Συνέδριον απέβη σύμφωνα ενεργείας ημών. Πνεύμα αντισοσιαλιστικόν!»
Ωστόσο, η διακριτή, «συμπαγής και πειθαρχημένη» παρουσία των σοσιαλιστών, τους επέτρεψε να αφήσουν τη σφραγίδα τους σε μια σειρά κομβικά ζητήματα, όπως π.χ. η υιοθέτηση της αρχής της πάλης των τάξεων. Οι δύο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα είχαν ήδη διαμορφωθεί και λάβει θέσεις μάχης.
3 – 11 – 1954
Πεθαίνει ο Γάλλος ζωγράφος και γλύπτης Ανρί Ματίς (Henri Émile Benoît Matisse). Θεωρείται ιδρυτής του καλλιτεχνικού κινήματος του φωβισμού καθώς και μία από τις σημαντικότερες μορφές της μοντέρνας τέχνης.
Σπούδασε νομικά στο Παρίσι όπου μετακόμισε το 1887 και αφού απέκτησε την δικηγορική άδεια εργάστηκε για ένα διάστημα ως συμβολαιογράφος στην γενέτειρά του. Το 1891 προσβλήθηκε από ασθένεια και κατά το στάδιο της ανάρρωσής του ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη ζωγραφική. Την ίδια χρονιά επιστρέφει στο Παρίσι όπου σπουδάζει στην ακαδημία τεχνών Julian, μαθητής του Οντιλόν Ρεντόν (Odilon Redon) και του Γκυστάβ Μορώ.
Ο Ματίς παράγει τους πρώτους του πίνακες επηρεασμένος από τα έργα των Σεζάν, Γκωγκέν, βαν Γκογκ, αλλά και από την παραδοσιακή ιαπωνική τέχνη. Η μεθοδολογία του περιλαμβάνει, σύμφωνα με τον ίδιο, αρχικά την ανεξάρτητη επεξεργασία επιμέρους στοιχείων του πίνακα και στο τελικό μόνο στάδιο την ανάμιξή τους για την παραγωγή της τελικής σύνθεσης. Η τεχνοτροπία του Ματίς είναι αυτή που χαρακτηρίζει το κίνημα των φωβιστών. Η θεματολογία του ήταν διανθισμένη συνήθως με έντονα, φωτεινά χρώματα και αποτελείται κυρίως από προσωπογραφίες, εσωτερικούς χώρους και θέματα νεκρής φύσης.
Η πρώτη ομαδική έκθεση στην οποία συμμετείχε πραγματοποιήθηκε το 1901 ενώ η πρώτη ατομική του έκθεση πραγματοποιήθηκε το 1904. Τα επόμενα χρόνια ταξιδεύει σε πολλές πόλεις της Ευρώπης. Την περίοδο 1908-1912 εκθέτει επίσης πολλά έργα του σε Μόσχα, Βερολίνο, Μόναχο και Λονδίνο.
Αν και το κίνημα των φωβιστών, του οποίου αποτελεί ηγετική μορφή, χάνει την αίγλη του μετά από το 1906, ο ίδιος ο Ματίς γνωρίζει σημαντική καλλιτεχνική αναγνώριση με τα έργα που παράγει την περίοδο 1906-1917 τα οποία ξεφεύγουν από τα όρια του φωβισμού.
Ο Ματίς συνδέθηκε φιλικά με τον Πάμπλο Πικάσο αν και μεταξύ τους υπήρχε πάντα και το στοιχείο του ανταγωνισμού.
Από το 1917 μέχρι την ημερομηνία του θανάτου του, ο Ματίς έζησε στην πόλη Σιμιέ (Cimiez), σημερινό προάστιο της Νίκαιας (Nice). Το 1941 διαγνώστηκε πως πάσχει από καρκίνο και ένα μέρος των τελευταίων χρόνων της ζωής του αναγκάστηκε να το περάσει σε αναπηρική καρέκλα. Παρά το γεγονός αυτό, δεν εγκατέλειψε το έργο του, αντιθέτως ασχολήθηκε ενεργά με την τεχνική του κολάζ, μέσω της οποίας κατάφερε να παραγάγει μερικά από τα ιδιαίτερα αναγνωρίσιμα σήμερα έργα του.
3 – 11 – 1957
Εκτοξεύεται στο Διάστημα ο «Σπούτνικ 2», με επιβάτη τη σκυλίτσα Λάικα.
3 – 11 – 1963
Βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα. Πρώτο κόμμα έρχεται η Ένωση Κέντρου με 42,4%. Η ΕΔΑ λαμβάνει το 14,34%. Ο Γ. Παπανδρέου μη μπορώντας να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση (και παρά την προθυμοποίηση της ΕΔΑ να τον στηρίξει) κηρύσσει νέες εκλογές.
3 – 11 – 1964
Η Γαλλία ζητά την πολιτική ένωση της ΕΟΚ και τη χάραξη κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», ο στρατηγός Ντε Γκολ εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο αποχώρησης από το ΝΑΤΟ.
Πηγή : ALT.GR
4 – 11 – 1783
Η 36η Συμφωνία του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ κάνει πρεμιέρα στο Λιντς της Αυστρίας.
4 – 11 – 1828
Οι Μεγάλες Δυνάμεις (Βρετανίας, Γαλλία και Ρωσία) υπογράφουν το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, το οποίο όριζε πως «Η Πελοπόννησος, αι παρακείμεναι νήσοι και αι κοινώς καλούμεναι Κυκλάδες, να τεθώσιν υπό την προσωρινήν εγγύησιν των τριών Αυλών, έως ότου να αποφασισθή οριστικώς η τύχη της Ελλάδος με την συγκατάθεσιν της Πύλης, χωρίς να εννοούν ότι με τούτο να προαποφασίσουν εις το παραμικρόν το περί των οριστικών ορίων της Ελλάδος ζήτημα…».
4 – 11 – 1847
Πεθαίνει ο Γερμανός συνθέτης, πιανίστας, οργανίστας και διευθυντής ορχήστρας της πρώιμης ρομαντικής περιόδου, Φέλιξ Μέντελσον Μπαρτόλντι (Jakob Ludwig Felix Mendelssohn Bartholdy).
Ο Μέντελσον έγραψε συμφωνίες, κοντσέρτα, ορατόρια και μουσική δωματίου, ιδιαίτερα για το πιάνο.
Στα πιο γνωστά έργα του περιλαμβάνονται η εισαγωγή και προγραμματική μουσική για το «Όνειρο Θερινής Νυκτός» (γνωστό και ως «γαμήλιο εμβατήριο»), η «Ιταλική Συμφωνία», η «Σκωτική Συμφωνία», η εισαγωγή «Εβρίδες», το «Κοντσέρτο για βιολί» και το «Οκτέτο εγχόρδων». Τα «Τραγούδια Χωρίς Λόγια» είναι οι πιο διάσημες συνθέσεις του για σόλο πιάνο.
4 – 11 – 1970
Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε ορκίζεται Πρόεδρος της Χιλής, ως επικεφαλής ενός συνασπισμού («Λαϊκή Ενότητα»), στον οποίο μετείχαν το ΚΚ Χιλής, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Ριζοσπαστικό Κόμμα, η Κίνηση Ενωμένης Λαϊκής Δράσης, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και η Ανεξάρτητη Λαϊκή Δράση. Στις 11/9/1973 η ντόπια ολιγαρχία – σε συνεργασία με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό – οργάνωσε στρατιωτικό πραξικόπημα με επικεφαλής τον Αουγκούστο Πινοσέτ. Ο Αλιέντε δολοφονήθηκε, ενώ χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι έπεσαν επίσης θύματα άγριου διωγμού.
Η περίοδος διακυβέρνησης από την κυβέρνηση Αλιέντε, αλλά και τα όσα ακολούθησαν αποτελούν πραγματικό μάθημα Ιστορίας, τόσο για τις κινήσεις, τη δράση των προοδευτικών και επαναστατικών δυνάμεων, την κινητικότητα των μαζών που κορυφώθηκε, αλλά και την ένταση της πάλης από την ολιγαρχία και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ωστόσο ανέδειξε και τις αυταπάτες περί «μεταβατικών κυβερνήσεων» και «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό», φορέας των οποίων ήταν το ΚΚ Χιλής και φυσικά ο Πρόεδρος Αλιέντε.
4 – 11 – 2021
Ο μεγαλειώδης απεργιακός αγώνας των εργαζομένων στην COSCO στο λιμάνι του Πειραιά, κατέγραψε μια πρώτη μεγάλη νίκη, μια κατάκτηση που μετράει για ολόκληρη την εργατική τάξη. Οι λιμενεργάτες με την οργανωμένη πάλη τους και μπροστάρη το Σωματείο τους, την ΕΝΕΔΕΠ, έσπασαν την εργοδοτική αδιαλλαξία, επιβάλλοντας τα περισσότερα από τα ζωτικά τους αιτήματα.
Η εταιρεία έστειλε γραπτή επιστολή στο σωματείο και σε όλους τους αρμόδιους με την οποία δεσμεύεται ότι αποδέχεται την αύξηση των εργατικών ομάδων (πόστες), την κατάργηση των κόντρα βαρδιών και τη σύσταση Επιτροπής Υγιεινής και Ασφάλειας για τον έλεγχο, την εφαρμογή και την τήρηση των μέτρων προστασίας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς.
Η ανακοίνωση της νικηφόρας εξέλιξης του απεργιακού αγώνα ανακοινώθηκε στα συλλαλητήρια της Αθήνας και του Πειραιά που διοργάνωσαν Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και Συνδικάτα την Πέμπτη 4 Νοέμβρη.
«Αποτελεί μία τεράστια νίκη για όλους μας για όλους σας, που όλες αυτές τις μέρες ήσασταν δίπλα μας» τόνισε ο Μάρκος Μπεκρής πρόεδρος του Σωματείου ΕΝΕΔΕΠ ανακοινώνοντας την εξέλιξη από το συλλαλητήριο του Πειραιά. «Τώρα συνεχίζουμε για τη μετατροπή όλων των συμβάσεων σε πλήρους απασχόλησης και υπογραφή ΣΣΕ. Οι εργαζόμενοι στο λιμάνι είναι ήδη νικητές! Συνεχίζουμε και κλιμακώνουμε» πρόσθεσε για να ξεσπάσει το συγκεντρωμένο πλήθος σε απανωτά συνθήματα, με τα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη» και «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» να αντηχούν σε όλο το κέντρο του Πειραιά, και σε ασταμάτητα χειροκροτήματα.
Μετά από εφτά μέρες απεργία, οι εργαζόμενοι κατόρθωσαν να μη συγκαλυφθεί το εργοδοτικό έγκλημα και ο τραγικός θάνατος του Δ.Δαγκλή εν ώρα εργασίας. Έκαναν γνωστό σε όλους τι πραγματικά συμβαίνει στον υποτιθέμενο «παράδεισο» της COSCO, με την εντατικοποίηση και τις κόντρα βάρδιες, τα 12ωρα, τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, με την ομηρία των εργολαβικών εργαζομένων. Αναγνωρίστηκε και κατοχυρώθηκε το Σωματείο, η ΕΝΕΔΕΠ, που είναι όπλο στα χέρια των εργαζομένων μέσα στο λιμάνι.
Εκφράστηκε πλατύ κύμα αλληλεγγύης από εργαζόμενους και σωματεία από όλη την Ελλάδα και από πολλές άλλες χώρες στέλνοντας το μήνυμα «Ο αγώνας σας είναι και δικός μας αγώνας».
Οι λιμενεργάτες παραμένουν σε αγωνιστική επιφυλακή για να εφαρμοστούν στην πράξη οι δεσμεύσεις της εργοδοσίας, για τη μετατροπή όλων των συμβάσεων σε πλήρους απασχόλησης και για να ξεκινήσει η διαπραγμάτευση ΣΣΕ.
Πηγή: 902.gr
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Δείτε ακόμα…
Σαν Σήμερα 3/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
3 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 2/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
Σαν Σήμερα 1/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
Πηγή : ALT.GR
5 – 11 – 1913
Γεννιέται η Βρετανίδα ηθοποιός Βίβιαν Λι, βραβευμένη δύο φορές με Όσκαρ καλύτερης ηθοποιού (το 1939 και 1951).
5 – 11 – 1956
Η κρίση του Σουέζ (που ξέσπασε με αφορμή τις αντιδράσεις κυρίως της Βρετανίας της Γαλλίας απέναντι στην εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ από την Αίγυπτο) λαμβάνει πλέον τη μορφή ανοιχτής ιμπεριαλιστικής επέμβασης.
1956
Γεννιέται ο μουσικός Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Από μικρός έδειξε την αγάπη του για τη μουσική.
Μετά τη στρατιωτική του θητεία αρχίζει να τραγουδάει αντάρτικα με τον Πάνο Τζαβέλλα στη «Συντροφιά». Στα 20 του χρόνια δημιουργεί με τον Παύλο Κικριλή και τον Τάκη Βασαλάκη το συγκρότημα P.L.J.
Το 1983, οπότε και κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, αυτό μετονομάζεται σε «Τερμίτες». Το 1989 ξεκίνησε η προσωπική του σταδιοδρομία ως συνθέτη και ερμηνευτή και ακολούθησαν διάφορες δουλειές.
Ο εγγονός του εκτελεσμένου, τον Απρίλη του 1948, Βολιώτη αγωνιστή Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, έδινε δυναμικό «παρών» και στο κίνημα, με όπλο του τη μουσική του, ρίχνοντας «κόκκινο στη νύχτα». Αξέχαστες στη μνήμη όλων θα μείνουν οι εμφανίσεις του στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ. «Ταιριάζουν τα χνότα μας με την ΚΝΕ», δήλωνε το 1996 μιλώντας για τη συμμετοχή του στο Φεστιβάλ. Σε διάφορες εκλογικές μάχες δήλωνε τη στήριξή του στο ΚΚΕ, ενώ το 2006 είχε εκλεγεί και δημοτικός σύμβουλος στο δήμο της Αθήνας με το συνδυασμό του ΚΚΕ «Συμπαράταξη για την Αθήνα».
Στη διάρκεια της πολύχρονης καλλιτεχνικής του διαδρομής συνεργάστηκε με πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες.
5 – 11 – 1979
Πεθαίνει ο συγγραφέας Κώστας Κοτζιάς. Ανήκει στη συγγραφική γενιά της Αντίστασης. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά με το αντιστασιακό θεατρικό έργο του «Ξύπνημα», που ανέβασαν οι Ενωμένοι Καλλιτέχνες. Το πρώτο του μυθιστόρημα «Καπνισμένος ουρανός» παίρνει το 1957 το πρώτο βραβείο πεζογραφίας του Δήμου Αθηναίων.
Αδερφός του είναι ο επίσης συγγραφέας Αλέξανδρος Κοτζιάς. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εντάχτηκε στην ΕΠΟΝ και το ΕΑΜ. Το 1946 συνεργάστηκε με το περιοδικό του Δημήτρη Φωτιάδη «Ελεύθερα Γράμματα». Την ίδια χρονιά δημοσίευσε το θεατρικό έργο «Το Ξύπνημα», που παραστάθηκε από το θίασο των Ενωμένων Καλλιτεχνών του Αιμιλίου Βεάκη. Στη συνέχεια (1947) συνεργάστηκε με την Ομάδα των Νέων Λογοτεχνών στην έκδοση του περιοδικού «Θεμέλιο». Υπήρξε συνιδρυτής του Ρεαλιστικού θεάτρου (1949) μαζί με τον Γιώργο Γιαννίδη, στο οποίο λειτούργησε και ως σκηνοθέτης (στο «Σχολείο γυναικών του Μολιέρου»), ενώ άλλα θεατρικά έργα του ανέβασε ο θίασος του Τ. Καρούσου. Ανέλαβε τη στήλη της θεατρικής κριτικής στις εφημερίδες «Δημοκρατική» (1950) και «Δημοκρατικός» (1951). Συνεργάστηκε επίσης με τις εφημερίδες «Ανεξάρτητος Τύπος», «Αυγή», «Ριζοσπάστης» (μετά τη μεταπολίτευση ως ανταποκριτής στη Ρωσία) και με το περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης».
Μετά την επιβολή της δικτατορίας του Παπαδόπουλου κατέφυγε στη Μόσχα, από όπου ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση με αποτέλεσμα να του αφαιρεθεί μέχρι τη μεταπολίτευση η ελληνική ιθαγένεια. Μετά το 1974 η ζωή του μοιράστηκε ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Ρωσία όπου και πέθανε το 1979. Η πρώτη εμφάνιση του Κώστα Κοτζιά στο χώρο της λογοτεχνίας πραγματοποιήθηκε το 1957 με τη δημοσίευση του μυθιστορήματος «Ο καπνισμένος ουρανός« που τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο του Δήμου Αθηναίων. Η «Γαλαρία Νο 7«, που ακολουθεί, φέρνει για πρώτη φορά την εργατική τάξη, στη νεοελληνική πεζογραφία. Συνολικά η πεζογραφική του παραγωγή αποτελείται από πέντε μυθιστορήματα, τα δύο («Επί εσχάτη προδοσία» και «Αίγιστος») με θέμα εμπνευσμένο από την υπόθεση Πλουμπίδη. Ασχολήθηκε επίσης με τη λογοτεχνική μετάφραση, τις διασκευές λογοτεχνικών έργων για το θέατρο. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, σουηδικά, τσέχικα, ρωσικά, ουγγρικά και βουλγάρικα.
5 – 11 – 1989
Πεθαίνει ο κλασικός πιανίστας και συνθέτης Βλαντίμιρ Σαμοΐλοβιτς Χόροβιτς.
Η τεχνική του, το ύφος του και το ευρύ ρεπερτόριό του τον καθιστούν ως έναν από τους σημαντικότερους πιανίστες του 20ού αιώνα.
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Δείτε ακόμα…
Σαν Σήμερα 4/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
Πηγή : ALT.GR
6 – 11 – 1917
Παραμονές της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, ο Β. Ι. Λένιν απευθύνει «Γράμμα προς τα μέλη της ΚΕ», στο οποίο τονίζει μεταξύ άλλων:
«Σύντροφοι!
Γράφω αυτές τις γραμμές στις 24 [σ.σ. 24 Οκτωβρίου με το παλιό ημερολόγιο – 6 Νοεμβρίου με το νέο] το βράδυ. Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Είναι ολοκάθαρο ότι πραγματικά τώρα πια κάθε καθυστέρηση της εξέγερσης ισοδυναμεί με θάνατο.
Με όλες μου τις δυνάμεις θέλω να πείσω τους συντρόφους ότι τώρα όλα κρέμονται από μια τρίχα, ότι στην ημερήσια διάταξη μπαίνουν ζητήματα που δε λύνονται με συσκέψεις, ούτε με συνέδρια (έστω και με συνέδρια των Σοβιέτ), αλλά αποκλειστικά από τους λαούς, από την πάλη των οπλισμένων μαζών.
Η πίεση των κορνιλοφικών προς το συμφέρον των αστών, η απομάκρυνση του Βερχόβσκι δείχνει πως δεν επιτρέπεται να περιμένουμε. Πρέπει με κάθε θυσία, σήμερα το βράδυ, απόψε τη νύχτα, να συλλάβουμε την κυβέρνηση, αφού οπλίσουμε (αφού νικήσουμε, αν προβάλλουν αντίσταση) τους ευέλπιδες κ.τ.λ.
Δεν πρέπει να περιμένουμε!! Μπορεί να τα χάσουμε όλα!!
Το κέρδος από την άμεση κατάληψη της εξουσίας είναι ότι υπερασπίζουμε το λαό (όχι το συνέδριο, μα το λαό, πρώτ’ απ’ όλα το στρατό και τους αγρότες) από την κορνιλοφική κυβέρνηση που έδιωξε τον Βερχόβσκι και οργάνωσε δεύτερη κορνιλοφική συνωμοσία.
Ποιος πρέπει να πάρει την εξουσία;
Αυτό δεν έχει τώρα σημασία: ας την πάρει η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή “ή ένα άλλο όργανο” που θα δηλώσει ότι θα παραδώσει την εξουσία μονάχα στους πραγματικούς εκπροσώπους των συμφερόντων του λαού, των συμφερόντων του στρατού (άμεση πρόταση ειρήνης), των συμφερόντων των αγροτών (η γη πρέπει να παρθεί αμέσως, να καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία), των συμφερόντων των πεινασμένων.
Πρέπει να κινητοποιηθούν τώρα αμέσως όλες οι συνοικίες, όλα τα συντάγματα, όλες οι δυνάμεις και να στείλουν αμέσως αντιπροσωπείες στη Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή, στην ΚΕ των μπολσεβίκων, ζητώντας επιτακτικά: σε καμιά περίπτωση, οπωσδήποτε να μην αφήσουμε ως τις 25 του μήνα την εξουσία στα χέρια του Κέρενσκι και συντροφιάς. Η υπόθεση πρέπει να κριθεί το δίχως άλλο σήμερα το βράδυ ή τη νύχτα.
Η ιστορία δεν θα συγχωρήσει την καθυστέρηση στους επαναστάτες που θα μπορούσαν να νικήσουν σήμερα (και σίγουρα θα νικήσουν σήμερα), αλλά που θα κινδύνευαν να χάσουν πολλά αύριο, θα κινδύνευαν να τα χάσουν όλα.
Παίρνοντας την εξουσία σήμερα, την παίρνουμε όχι ενάντια στα Σοβιέτ, αλλά για τα Σοβιέτ.
Η κατάληψη της εξουσίας είναι έργο της εξέγερσης. Ο πολιτικός σκοπός της θα διευκρινιστεί ύστερα από την κατάληψη της εξουσίας.
Θα ήταν καταστροφή ή προσκόλληση στους τύπους να περιμένουμε την επισφαλή ψηφοφορία της 25 του Οκτώβρη, ο λαός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να λύνει παρόμοια ζητήματα όχι με ψηφοφορίες, αλλά με τη βία, ο λαός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση στις κρίσιμες στιγμές της επανάστασης να κατευθύνει τους εκπροσώπους του, ακόμη και τους καλύτερους εκπροσώπους του, κι όχι να τους περιμένει.
Αυτό το απόδειξε η ιστορία όλων των επαναστάσεων, και οι επαναστάτες θα έκαναν το μεγαλύτερο έγκλημα αν άφηναν να τους ξεφύγει η στιγμή, ενώ ξέρουν πως απ’ αυτούς εξαρτάται η σωτηρία της επανάστασης, η πρόταση ειρήνης, η σωτηρία της Πετρούπολης, η σωτηρία από την πείνα, η μεταβίβαση της γης στους αγρότες.
Η κυβέρνηση κλονίζεται. Πρέπει να την αποτελειώσουμε με κάθε θυσία!
Η καθυστέρηση της δράσης ισοδυναμεί με θάνατο».
6 – 11 – 1931
Γεννιέται ο Γερμανο-αμερικανός σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου Μάικ Νίκολς (Mike Nichols).
Ήταν βραβευμένος με Όσκαρ Σκηνοθεσίας για την ταινία του 1967 «Ο Πρωτάρης» (The Graduate).
Ο σκηνοθέτης ήταν επίσης γνωστός για τις ταινίες: «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» (Who’s Afraid of Virginia Woolf, 1966), «Η Γνωριμία της Σάρκας» (Carnal Knowledge, 1971), «Εργαζόμενο Κορίτσι» (Working Girl, 1988), Εξ Επαφής (Closer, 2004) κ.α.https://youtu.be/4vIUGN8CGjE
6 – 11 – 1935
Ο Αμερικανός ηλεκτρομηχανικός Έντουιν Άρμστρονγκ (Edwin H. Armstgong) ανακαλύπτει τη ραδιοφωνική μπάντα των FM.
6 – 11 – 1937
Η φασιστική Ιταλία προσχωρεί στο Αντικομμιντέρν Σύμφωνο (ενάντια στην Κομμουνιστική Διεθνή).
6 – 11 – 1940
Οι κρατούμενοι κομμουνιστές της Ακροναυπλίας υποβάλουν και δεύτερο υπόμνημα στην κυβέρνηση Μεταξά, εκδηλώνοντας την υποστήριξή τους προς το Ανοιχτό Γράμμα του ΓΓ του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη και ζητώντας για μια ακόμη φορά να σταλούν στο μέτωπο για να πολεμήσουν τους φασίστες εισβολείς.
Και πάλι, η απάντηση που θα πάρουν θα είναι αρνητική. Οι κομμουνιστές κρατούμενοι της Ακροναυπλίας θα στείλουν ξανά σχετικό υπόμνημα στις 13 Νοεμβρίου, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
6 – 11 – 1943
Ο Κόκκινος Στρατός απελευθερώνει το Κίεβο από τους Γερμανούς κατακτητές.
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Δείτε ακόμα…
Σαν Σήμερα 5/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
5 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 4/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
4 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 3/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
Πηγή : ALT.GR
7 – 11 – 1867
Γεννιέται η Γαλλίδα φυσικός Μαρί Κιουρί (Maria Salomea Skłodowska-Curie). Φυσικός και χημικός, πολωνικής καταγωγής, έγραψε θεμελιώδεις εργασίες στον τομέα της ραδιενέργειας. Το 1883 τελείωσε με χρυσό μετάλλιο το γυμνάσιο στη Βαρσοβία.
Το 1891 εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, με την αποφοίτηση το 1895 παντρεύεται με τον Πέτρο Κιουρί και αρχίζει να εργάζεται στο εργαστήριό του στη Σχολή Βιομηχανικής Φυσικής και Χημείας. Το 1904 έγινε διδάκτορας των επιστημών με διατριβή για τις ακτίνες του ουρανίου. Μετά το θάνατο τού συζύγου της (1906) καταλαμβάνει την έδρα του στο Πανεπιστήμιο. Ήταν η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια. Οι εργασίες της Μαρί Κιουρί σχετικά με τις ραδιενεργές ουσίες, που άρχισαν το 1897, άνοιξαν νέους δρόμους στην επιστήμη και δημιούργησαν νέους κλάδους στη φυσική και τη χημεία.
Βραβεύτηκε δυο φορές με το Νόμπελ, το 1903 μαζί με τον Πέτρο Κιουρί για τη φυσική και το 1911 για τη χημεία. Στην πορεία των εργασιών της ασθένησε, αποτέλεσμα της συνειδητής επιλογής της να υπερεκτεθεί στη ραδιενεργό ακτινοβολία, προκειμένου να βοηθήσει την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης.
7 – 11 – 1913
Γεννιέται ο Γάλλος συγγραφέας, δημοσιογράφος και φιλόσοφος Αλμπέρ Καμί (Albert Camus). Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του ασχολήθηκε με το θέατρο, ενώ εργάστηκε και σε αριστερά έντυπα. Το 1934 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας.
Πήρε μέρος στην αντίσταση κατά των Γερμανών και έγινε διευθυντής της εφημερίδας «Μάχη». Στη συνέχεια, ακολουθώντας τον Σαρτρ και τον υπαρξισμό, απομακρύνθηκε από το κομμουνιστικό κίνημα. Ο Καμί έγινε ένας από τους «πνευματικούς ηγέτες» της μικροαστικής διανόησης της Δύσης, που στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου συνέβαλε και καλλιέργησε την ιδέα του «τρίτου δρόμου». Οι βασανιστικές προσπάθειές του να παραμείνει «ελεύθερος σκοπευτής», να ζήσει την κοινωνικο-ιδεολογική πάλη χωρίς να προσχωρήσει σε κανένα από τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα εκφράζονται σε αρκετά μυθιστορήματά του. Ορισμένα από τα πιο γνωστά του έργα είναι: «Ο Ξένος», «Ο Καλιγούλας», «Ο Μύθος του Σισύφου», «Η πανούκλα» κ.ά. Τιμήθηκε το 1957 με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
7 – 11 – 1913
Γεννιέται ο θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και δημοσιογράφος Αλέκος Σακελλάριος. Στα δημοσιογραφικά θρανία κάθισε σχεδόν έφηβος σκιτσάροντας τα πρώτα του λογοπαίγνια και στη συνέχεια υπηρέτησε το χρονογράφημα της εποχής.
Στιχουργός επίσης και συγγραφέας εκατοντάδων τραγουδιών και έργων, επιθεώρησης και πρόζας. Στα προβλήματα του κόσμου εκείνος «απαντούσε» με το κέφι και το χιούμορ των έργων του. Σαν σκηνοθέτης εργάστηκε πολλές δεκαετίες πίσω από την κάμερα, χωρίς να κρύψει ότι η αρχική επιθυμία του ήταν να γίνει ηθοποιός.
Τον κέρδισε όμως η πένα. Έχει γράψει 1.500 τραγούδια, 185 έργα και 10 σενάρια. Η πρώτη του επίσημη θεατρική εμφάνιση έγινε στο «Κοτοπούλη», το 1935 με το λαϊκό μιούζικαλ «Ο βασιλιάς του χαλβά». Τα πιο πολλά έργα του είναι κωμωδίες και τα περισσότερα τα έγραψε μαζί με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο.
Μερικές από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες τους, που έγιναν και ταινίες, είναι «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», «Κυριακή αργία», «Ενας ήρως με παντούφλες», «Δεσποινίς ετών 39», «Ούτε γάτα, ούτε ζημιά», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», «Υπάρχει και φιλότιμο» κ.ά. Για τον κινηματογράφο έγραψε επίσης «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Η θεία από το Σικάγο», «Ο Ηλίας του 16ου» κ.ά.
7 – 11 – 1917
Στις 7 Νοέμβρη (25 Οκτώβρη με το παλιό ημερολόγιο) η εξέγερση, που είχε ξεσπάσει στην Πετρούπολη την προηγούμενη μέρα, αναπτύσσεται γοργά. Μόνο τα Χειμερινά Ανάκτορα (όπου βρίσκονταν τα μέλη της Προσωρινής Κυβέρνησης), το Γενικό Επιτελείο, το ανάκτορο Μαρίινσκι και ελάχιστα άλλα σημεία στο κέντρο της πόλης έμεναν ακόμη στα χέρια των αστικών δυνάμεων. Επαναστατικές εκδηλώσεις είχαν ξεσπάσει επίσης ταυτόχρονα στη Μόσχα, το Μινσκ, τη Κροστάνδη, κ.α.
Στις 10 το πρωί η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή δημοσιεύει διάγγελμα του Β. Ι. Λένιν με τίτλο «Προς τους πολίτες της Ρωσίας!», με το οποίο αναγγέλλει τη νικηφόρα πορεία της Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Το ίδιο πρωί ο Λένιν μιλάει στην Ολομέλεια του Σοβιέτ της Πετρούπολης και δηλώνει πως η Επανάσταση πραγματοποιήθηκε.
Το βράδυ στις 11 παρά είκοσι, άρχισε στο Σμόλνι τις εργασίες του το 2ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών. Κατά την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου ήταν παρόντες 649 αντιπρόσωποι, από τους οποίους 390 μπολσεβίκοι, 160 εσέροι, 72 μενσεβίκοι, κ.λπ. Οι μενσεβίκοι, οι δεξιοί εσέροι και οι υπόλοιπες δυνάμεις του συμβιβασμού, όταν πείστηκαν ότι η πλειοψηφία των συνέδρων ήταν με το μέρος των μπολσεβίκων, εγκατέλειψαν επιδεικτικά τη συνεδρίαση.
Οι δυνάμεις της επανάστασης ωστόσο προήλαυναν ακάθεκτες. Ήδη στη διάρκεια των εργασιών του Συνεδρίου οι επαναστατημένοι εργάτες εφορμούσαν στα Χειμερινά Ανάκτορα τα οποία και κατέλαβαν, καταλύοντας έτσι τη Προσωρινή Κυβέρνηση. Η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση άρχιζε τη νικηφόρα πορεία της.
Η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση υπήρξε το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικό γεγονός στον 20ό αιώνα, που άνοιξε το δρόμο για το πέρασμα της κοινωνικής εξέλιξης στην ανώτερη βαθμίδα της, το σοσιαλισμό, με προοπτική την αταξική κομμουνιστική κοινωνία. Που ενσάρκωσε τα όνειρα και τους πόθους «των κολασμένων της Γης» για την έφοδο στο δικό τους ουρανό.
Ο Κόκκινος Οκτώβρης έγινε σταθμός και εφαλτήριο της δράσης και της τεράστιας προσπάθειας εκατομμυρίων απλών ανθρώπων του μόχθου, για την κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης. Ήταν το δημιούργημα της οργανωμένης πολιτικής πάλης των λαϊκών μαζών, με ηγετική δύναμη την εργατική τάξη, που, με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα, επιβεβαίωνε ότι η ανθρωπότητα μπήκε σε νέα ιστορική εποχή.
Αυτήν, που, από τις αρχές του 20ού αιώνα, φανέρωσε πως ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος ως κοινωνικοοικονομικό σύστημα που μπορεί να κινεί τις κοινωνικές εξελίξεις προς την πρόοδο, γι’ αυτό και χρειάζεται αντικατάσταση περιμένοντας το νεκροθάφτη του.
7 – 11 – 1917
Γεννιέται ο κομμουνιστής και σπουδαίος ηθοποιός Τίτος Βανδής. Σπούδασε στο Ωδείο Θεσσαλονίκης και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πρωτοεμφανίστηκε στο Εθνικό, το 1934, στον «Ιούδα» του Σπ. Μελά. Τον ίδιο χρόνο έγινε μέλος του ΣΕΗ. Δραστήριο μέλος της εργατικής «Κοινωνικής Αλληλεγγύης» από τα 1934, συνδέθηκε με το ΚΚΕ και έπειτα με το ΕΑΜ Θεάτρου. Μετά την υποχώρηση συμμετείχε στους ΕΑΜίτικους θιάσους που έδιναν παραστάσεις στην επαρχία.
Στο Εθνικό Θέατρο πρωταγωνίστησε από τη δεκαετία του ’30 («Ρωμαίος και Ιουλιέτα»,»Θυσία του Αβραάμ» κ.ά.). Το 1938 συνεργάζεται με τη «Νέα Σκηνή» του Μιχ. Κουνελάκη, και περιοδεύει στην Ελλάδα. Το 1940 συνεργάζεται με το θίασο Μαρίκας Κοτοπούλη («Προανάκριση» και «Το Ξύπνημα» του Αλ. Λιδωρίκη). Από το 1941 μέχρι το 1943 με την Κατερίνα, όπου πρωταγωνίστησε σε κορυφαία έργα («Νόρα» του Ιψεν, «Καίσαρ και Κλεοπάτρα» του Μπέρναρντ Σο, «Σουπιά» του Αιμ. Φαμπρ κ.ά.).
Μετά το θίασο της Κατερίνας, δοκιμάζεται στο μουσικό θέατρο κι έπειτα με τους ΕΑΜίτες «Ενωμένους Καλλιτέχνες» («Θάψτε τους νεκρούς», «Το καλοκαίρι θα θερίσουμε», κ.ά.). Το 1946, με την Αλέκα Παΐζη και τον Δήμο Σταρένιο συγκροτούν θίασο και ανεβάζουν τους «Αδελφούς Καραμαζόφ» του Ντοστογιέφσκι. Επανέρχεται στο θίασο της Κατερίνας και πρωταγωνιστεί στο «Αντώνιος και Κλεοπάτρα» και στην «Εντα Γκάμπλερ». Στο θέατρο «Κοτοπούλη», από το ’51 έως το ’56, εμφανίζεται στη «Μις Μέιμπελ», στο «Μάκμπεθ» κ.ά. Συνεργάζεται με τον Αδαμάντιο Λεμό, το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη, με το θίασο Αλεξανδράκη, με το θίασο της Ελένης Χατζηαργύρη, το θίασο Αλεξανδράκη – Ζαβιτσιάνου, με το ΚΘΒΕ. Το ’64, συγκροτεί δικό του θίασο στο «Μετάλλιον» στο Παγκράτι και ανεβάζει το «Ενας όμηρος» του Ιρλανδού Μπ. Μπίαν, σε μουσική Μ. Θεοδωράκη και το «Ασπρο Ατι» του Κάρολ.
Φεύγει για την Αμερική (1966), όπου σταδιοδρομεί με επιτυχία για 24 περίπου χρόνια, στο θέατρο, στο σινεμά και την τηλεόραση. Στο θέατρο ξεχωρίζει στις παραστάσεις «On a clear day you can see for ever», «Ιλια Ντάρλινγκ», στο Μπρόντγουεϊ, με την Μελίνα Μερκούρη, σε διασκευή της ταινίας «Ποτέ την Κυριακή» από τον Ζυλ Ντασσέν, «The guide», «Ζορμπάς», «The man of la Mancha» (διασκευή του «Δον Κιχώτη», όπου ερμήνευσε τον Σάντσο Πάντσο). Το 1979 πραγματοποιεί μια έκτακτη εμφάνιση στην Αθήνα, με την Ελλη Λαμπέτη, στο έργο του Ντε Φίλιππο «Φιλουμένα Μαρτουράνο». Επιστρέφει στην Αμερική, απ’ όπου επιστέφει οριστικά το ’83.
Στην Αθήνα επανέρχεται με το μιούζικαλ «Μάγκες και Κούκλες» («Παρκ», 1984), ακολουθούν, «Λυσσασμένη Γάτα» του Τενεσί Ουίλιαμς (Εθνικό Θέατρο), «Ρετρό» του Α. Γκάλιν, «Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα» του Ντε Φίλιππο (ΚΘΒΕ). Από το ’93 έως το ’95, ξανασυνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο («Χορεύοντας στη Λουνάσα» κ.ά.), στο «Βέμπο» («Αδελφοί Καραμαζόφ»).
Εξίσου σημαντική είναι η παρουσία του στον κινηματογράφο. Πρωταγωνιστεί στις ταινίες «Μηδέν πέντε» του Γιάννη Πετροπουλάκη (’58), «Παράνομοι», «Το Ποτάμι» του Νίκου Κούνδουρου (’58-’59), «Αστέρω» του Ντίνου Δημόπουλου (’59), «Ποτέ την Κυριακή» του Ζυλ Ντασσέν (’60), «Πολιορκία» του Κλοντ Μπερνάρ Ομπέρ, κ.ά. Οι περισσότερες ταινίες έγιναν στην Αμερική. Αναφέρουμε μερικές: «Young Doctors in love», «The Betsy» (με τον Λόρενς Ολιβιέ), «The other side of midnight», «Gus», «Smile», «The Exorcist», «The dead duck», «Topkapi», «It happened in Athens» κ.ά. Το ’62 βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στην ταινία «Πολιορκία», ενώ το ’83 πήρε το Α` βραβείο ανδρικού ρόλου στην ταινία «Προσοχή κίνδυνος» του Γ. Σταμπουλόπουλου.
Αμέτρητες ήταν οι συμμετοχές του στην αμερικανική τηλεόραση – πολύ περισσότερες απ’ την ελληνική. Αναφέρουμε τις σειρές: «Dallas», «Mary Hartman, Mary Hartman», «Kojak», «Mary Tyler Moore show», «Mannix», «The young and the restless», «Police story», «Genesis ΙΙ», «Mission Impossible», «Hawai Five-0», «The flying nun».
Ασχολήθηκε και με τη μετάφραση θεατρικών έργων και από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 με τη διδασκαλία της Υποκριτικής σε δραματικές σχολές. Με τον σκηνοθέτη Γιώργο Θεοδοσιάδη ίδρυσε τη Δραματική Σχολή Αθηνών, όπου και δίδαξε επί χρόνια. Αλλά και στην Αμερική υπήρξε καθηγητής Υποκριτικής (τέλη δεκαετίας ’70, στο Κολέγιο της Σάντα Μόνικα).
Από τη δεκαετία του ’30 ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση. Το ’95 ανέλαβε τη διεύθυνση του Φεστιβάλ Ολύμπου, το οποίο καθιέρωσε με σοβαρές πολιτιστικές εκδηλώσεις.
7 – 11 – 2016
Πεθαίνει ο Καναδός λογοτέχνης, τραγουδιστής και συνθέτης Λέοναρντ Κοέν (Leonard Cohen). Ήταν γιος ευκατάστατου Εβραίου έμπορου υφασμάτων, τον οποίο έχασε όταν ήταν σε ηλικία έξι ετών. Έφηβος έμαθε κιθάρα και έγινε μέλος του μουσικού γκρουπ «Buckskin Boys», το οποίο έπαιζε μουσική κάντρι.
Αργότερα, τον καιρό που ήταν σπουδαστής στο Πανεπιστήμιο McGill, εξέδωσε τα πρώτα του ποιήματα που τον έκαναν γνωστό στους καναδικούς λογοτεχνικούς κύκλους. Το 1963 εγκαταστάθηκε στην Ύδρα, όπου συνέχισε να γράφει. Με το μυθιστόρημα «Beautiful Losers» (Θαυμάσιοι αποτυχημένοι, 1966), γνώρισε την παγκόσμια επιτυχία ως συγγραφέας. Ωστόσο, το 1967 αποφάσισε να εγκατασταθεί στις ΗΠΑ, για να αφοσιωθεί στη μουσική.
Σε συναυλίες φολκ στις ΗΠΑ το 1967, η τραγουδίστρια Τζούντι Κόλινς (Judy Collins) έκανε γνωστό το τραγούδι του Κοέν «Suzanne». Έτσι, την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο «Songs of Leonard Cohen». Ακολούθησαν πολλοί άλλοι δίσκοι, μεταξύ των οποίων και ο δίσκος «Songs of Love and Hate» που περιέχει το τραγούδι – ύμνο στην αγάπη και τη μοναξιά «Famous Blue Raincoat» (1971) με τη φωνή της Τζένιφερ Γουάρνς (Jennifer Warnes).
Το 1992 κυκλοφόρησε τον πιο πολιτικοποιημένο δίσκο του με τίτλο «The Future». Ένα από τα πιο γνωστά του τραγούδια είναι το «Dance me to the end of love».
Παρά το γεγονός ότι θεωρείται πως είναι ένα ερωτικό τραγούδι, γράφτηκε με αφορμή τα ναζιστικά κρεματόρια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ίδιος ο Λ. Κοέν σε συνέντευξή του λέει: «(…) το συγκεκριμένο τραγούδι ήρθε για μένα απλά επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική, την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν. Αυτή η μουσική, λοιπόν, το «χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί», εννοεί συμβολικά σαν ομορφιά το τέλος της ύπαρξης και το στοιχείο του πάθους που διέπει κάθε ολοκλήρωση».
7 – 11 – 2023
Φεύγει από τη ζωή ο μεγάλος έλληνας ποδοσφαιριστής Νίκος Γιούτσος.
Αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες μορφές στην Ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Νίκος Γιούτσος έβαλε τη δική του σφραγίδα αγωνιζόμενος με τη φανέλα του Ολυμπιακού για μια δεκαετία (1964 – 1974), σε τέτοιο βαθμό που από το δικό του όνομα καθιερώθηκε η παροιμιώδης έκφραση «Εμπαινε Γιούτσο», εμπνευσμένη από τις «επελάσεις» του στους χωμάτινους αγωνιστικούς χώρους της εποχής, και μέχρι και σήμερα χρησιμοποιείται για να περιγράψει ορμή, ατρόμητη κίνηση. Ορμή που χαρακτήρισε και τον ίδιο τον Νίκο Γιούτσο στη ζωή του και στην πορεία του μέχρι την καταξίωση στην ελληνική πραγματικότητα, απέναντι σε μια σειρά από δυσκολίες.
Η πορεία του ξεκίνησε από ένα αντάρτικο χωριό στο πλευρό του ΔΣΕ και συνεχίστηκε με τα παιδικά του χρόνια στη σοσιαλιστική Ουγγαρία – ήταν δηλαδή παράλληλη με την κορυφαία στιγμή του ταξικού αγώνα στην Ελλάδα, τη συγκρότηση του ΔΣΕ και την τρίχρονη εποποιία του, καθώς και όσα την ακολούθησαν για τους μαχητές του, τους οπαδούς του και τις οικογένειές τους μετά το 1949.
Ένα χωριό στο πλευρό του ΔΣΕ
Ο Νίκος Γιούτσος γεννήθηκε στις 16/4/1941 στο σλαβόφωνο Μακροχώρι Καστοριάς (μέχρι το 1926 ονομαζόταν Κονόμλαντι) και η ιστορία της ζωής του συνδέεται άρρηκτα με την ηρωική ιστορία του ίδιου του χωριού του, από τη μαζική συμμετοχή στην αντι-οθωμανική εξέγερση του Ιλιντεν το 1903 μέχρι την επίσης μαζική ένταξη στο πλευρό του ΔΣΕ. Αυτό είχε ως συνέπεια τον ανελέητο βομβαρδισμό του από δυνάμεις του αστικού εθνικού στρατού και των Αμερικανών συμμάχων του, με αποτέλεσμα 89 νεκρούς.
Έτσι, οι αντάρτες του ΔΣΕ σε συνεννόηση με γονείς παίρνουν 219 παιδιά από το χωριό και τα μετακινούν στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης, όπου θα ήταν ασφαλή. Δύο απ’ αυτά τα παιδιά ήταν ο Νίκος Γιούτσος και η αδερφή του.
«Με το ζόρι δεν πήρανε κανέναν»
Μιλώντας για τη μετάβασή του στην Ουγγαρία, ο ίδιος ο Γιούτσος σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Φως των Σπορ», πολλά χρόνια αργότερα, έδωσε τη δική του απάντηση στο αν αυτές οι μετακινήσεις έγιναν με τη βία, σύμφωνα με τον αστικό μύθο περί «παιδομαζώματος». Είχε πει χαρακτηριστικά:
«Το χωριό μου ήταν έξω από την Καστοριά, το Μακροχώρι. Ήταν ανταρτοκρατούμενα μέρη αυτά. Με το ζόρι δεν πήρανε κανέναν εκεί! Μας πήρανε για να μη σκοτωθούμε, γιατί μας βομβαρδίζανε. Και είπαν ότι πρόχειρα θα φεύγαμε και σύντομα θα γυρίζαμε πίσω… (χαμογελάει). Αλλά δεν γυρίσαμε. Επικρατήσανε οι άλλοι. Ο κυβερνητικός στρατός».
Στην ίδια συνέντευξη, ερωτηθείς για τις συνθήκες ζωής του στην Ουγγαρία και ειδικά στο εσωτερικό κολέγιο στο οποίο μεγάλωσε, είχε απαντήσει: «Κάτι τέτοιο (σ.σ. ορφανοτροφείο), αλλά σε πολύ υψηλότερα στάνταρντ. Κοιμόμασταν μέσα, τρώγαμε μέσα, σχολείο εκεί, μπάλα εκεί. Οργανωμένη εκπαίδευση στην μπάλα. Στην Εκπαίδευση, στον Αθλητισμό, έδιναν μεγάλη βάση τα κομμουνιστικά καθεστώτα τότε. Και παίρναμε και πολύ καλά λεφτά!».
«Το ουγγρικό άτι Γιούτσοφ»
Ο Νίκος Γιούτσος ή Μικλς Γιούτσοφ (Mikls Jucsov) όπως ήταν το όνομά του στην Ουγγαρία -έχει βρεθεί καταγεγραμμένος και ως Νικολάι Γιουτσόφ (Nikolay Jucsov) στα αρχεία της Ουγγρικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας- ξεχώρισε από νωρίς για τις ποδοσφαιρικές του αρετές στις αλάνες του χωριού Μπελογιάννης, όπου εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες από την Ελλάδα.
Αγωνιζόμενος με την ελληνική προσφυγική ομάδα «Όλυμπος» τράβηξε τα βλέμματα των Ούγγρων υπευθύνων, με αποτέλεσμα τη μετακίνησή του στην Τσέπελ, ομάδα δεύτερης κατηγορίας του ουγγρικού ποδοσφαίρου, την οποία οδήγησε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και μετέπειτα σε σημαντικές επιτυχίες στο πρωτάθλημα της πρώτης κατηγορίας, πετυχαίνοντας 11 γκολ την διετία 1963 – 1964.
Αυτό θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του Έλληνα πρέσβη στη Βουδαπέστη, ο οποίος γνωρίζει την καταγωγή του Γιούτσοφ. Τότε αρχίζει μια σειρά επαφών και τελικά το 1964 πραγματοποιείται η μεταγραφή στον Ολυμπιακό, με μεσολαβητή τον Μανώλη Γλέζο, προλαβαίνοντας την ΑΕΚ που επίσης είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για την απόκτησή του.
Τα εμπόδια και η απόπειρα φυγής
Στην επιστροφή του στην Ελλάδα αρχικά βρήκε μπροστά του έναν δρόμο γεμάτο εμπόδια και δυσκολίες. Το ελληνικό ΥΠΕΞ δυσκολευόταν να δώσει βίζα στον Γιούτσοφ, καθώς ίσχυε η απαγόρευση επανόδου στη χώρα πολιτικών προσφύγων και ιδιαίτερα (σλαβο)μακεδονικής καταγωγής. Για το λόγο αυτό, ο Ολυμπιακός τον έφερε με διαβατήριο μίας χρήσης! Έτσι, ο Γιούτσοφ έγινε Γιούτσος – γι’ αυτό άλλωστε κατέστη δυνατό και να αγωνιστεί με την Εθνική ομάδα.
Τα εμπόδια όμως συνεχίστηκαν. Κάποιοι παράγοντες του Ολυμπιακού δεν κράτησαν το λόγο τους για κάποιες υποσχέσεις που του είχαν δώσει, και έτσι προσπάθησε να φύγει, χωρίς ωστόσο να μπορεί να ταξιδέψει, λόγω διαβατηρίου. Έτσι μένει αναγκαστικά στην Ελλάδα, χωρίς να μπορεί να αγωνιστεί με τον Ολυμπιακό, καθώς δεν έχει λυθεί το θέμα της υπηκοότητάς του, και περιοριζόμενος στη συμμετοχή σε φιλικές αναμετρήσεις.
Εξηγώντας τους λόγους για την προσπάθεια φυγής του, σε συνέντευξή του το 1964 είχε απορρίψει τη φημολογία ότι η κίνηση αυτή συσχετιζόταν με οικονομικά κίνητρα, αντίθετα ανέφερε ως αιτία το γεγονός ότι δεν τηρήθηκαν οι υποσχέσεις να του επιτραπεί να μεταβεί ξανά στην Ουγγαρία για οικογενειακούς λόγους αλλά και για να μιλήσει με τους ανθρώπους της Τσέπελ για την οριστική λύση της συνεργασίας τους.
Ειδικά το τελευταίο το θεωρούσε προσωπική υποχρέωση, με βάση τη στάση που κράτησαν οι Ούγγροι ιθύνοντες της ομάδας σε σχέση με το ταξίδι του στην Ελλάδα, παρότι η Τσέπελ βρισκόταν σε περίοδο προετοιμασίας. «Αντιμετώπισαν το θέμα σαν άνθρωποι και όχι σαν παράγοντες (…) Τους υποσχέθηκα πριν φύγω ότι θα επέστρεφα, είτε για να πάρω την ελευθέρα μεταγραφή μου είτε για να παραμείνω εκεί», είχε πει ο Γιούτσος.
«Έπαθα σοκ με την ποιότητα»
Εχοντας να αντιμετωπίσει τα παραπάνω προβλήματα στην επάνοδό του στην Ελλάδα, ο Νίκος Γιούτσος κλήθηκε να διαχειριστεί και ένα άλλο σημαντικό ζήτημα. Αυτό που είχε να κάνει με τη μεγάλη διαφορά οργάνωσης και ποιότητας του αθλητισμού μεταξύ Ουγγαρίας και Ελλάδας εκείνη την εποχή, κάτι που του έκανε αμέσως πολύ άσχημη εντύπωση, όπως είχε δηλώσει ο ίδιος:
«Είχα μάθει άλλο ποδόσφαιρο, έπαιζα άλλο ποδόσφαιρο. Οταν πρωτοήρθα εδώ έπαθα σοκ… Είδα ένα χάλι και ήθελα να φύγω! Δεν είχε νορμάλ γήπεδα εδώ. Δεν είχαμε σοβαρό χορτάρι. Δεν είχαμε καλά – καλά νορμάλ ποδοσφαιρικά παπούτσια. Υπήρχαν μεγάλες διαφορές με την Ουγγαρία τότε».
«Παλιοκομμουνιστή, θα πεθάνεις»
Μένοντας τελικά στην Ελλάδα, ο Νίκος Γιούτσος άρχισε να διαπρέπει στα ελληνικά γήπεδα με τη φανέλα του Ολυμπιακού, τον οποίο οδήγησε το 1964 στο πρώτο του πρωτάθλημα μετά από έξι χρόνια, ξεχωρίζοντας αμέσως με τις εμφανίσεις του. Το ταλέντο του όμως δεν έγινε πάντα αποδεκτό από όλους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που αντίπαλοι παίκτες ή οπαδοί ομάδων, βλέποντας ότι δεν μπορούσε να περιοριστεί στους αγωνιστικούς χώρους, τον αντιμετώπισαν αλλιώς και με βάση και το παρελθόν του τον έβριζαν χυδαία. Ο ίδιος είχε πει για αυτά τα περιστατικά:
«Είμαι ο πιο ήρεμος ποδοσφαιριστής του κόσμου. Όλοι οι αντίπαλοί μου με βρίζουν χυδαία, αλλά εγώ κατορθώνω να συγκρατώ τα νεύρα και την αγανάκτησή μου. Πάντως πικραίνομαι γιατί ακούω να μου λένε πολλές απαράδεκτες χυδαιότητες, όπως “Παλιοκομμουνιστή, σήμερα θα πεθάνεις” και κάτι άλλες βρωμιές που ντρέπομαι να τις πω. Βέβαια, πολλοί παίκτες προσπαθούν με κάθε τρόπο να εκνευρίσουν τους αντιπάλους τους, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει με μένα έχει προηγούμενο. Σε κάθε παιχνίδι ακούω φοβερά πράγματα. Πάντως, τους προειδοποιώ όλους: Ας λένε ό,τι θέλουν! Δεν πρόκειται να με νευριάσουν!».
Μπ. Τσ.
Πηγή: 902.gr
Πηγή : ALT.GR.
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Δείτε ακόμα…
Σαν Σήμερα 6/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
6 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 5/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
8 – 11 – 1599
Πεθαίνει ο Ισπανός συνθέτης αναγεννησιακής μουσικής Φρανθίσκο Γκερέρο (Francisco Guerrero). Απ’ όλους τους Ισπανούς συνθέτες της Αναγέννησης ο Γκερέρο υπήρξε ο μοναδικός ίσως που έζησε και εργάστηκε σχεδόν αποκλειστικά εντός της χώρας.
Οι περισσότεροι συνθέτες της εποχής -π.χ. Κριστόμπαλ Μοράλες, Τομάς Λουίς ντε Βικτόρια- περνούσαν μεγάλο διάστημα της καριέρας τους στην Ιταλία και επέστρεφαν στην πατρίδα τους μετά από πολλά χρόνια.
Σε αντίθεση με τους παραπάνω συνθέτες, ο Γκερέρο έγραψε εκκλησιαστική αλλά και κοσμική μουσική. Στα έργα του συγκαταλέγονται δεκάδες τραγούδια και οργανικά κομμάτια, με το μεγαλύτερο μέρος ωστόσο να καταλαμβάνουν οι λειτουργίες, τα μοτέτα κλπ
Η μουσική του παρουσιάζει μια μεγάλη χρωματική ποικιλία, που αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό τις διάφορες ανθρώπινες διαθέσεις: τον πόνο και τη χαρά, την έκσταση και τη βαθιά θλίψη, την αγωνία και τη γαλήνη. Τα έργα του παρέμειναν δημοφιλή για εκατοντάδες χρόνια, κυρίως δε στους καθεδρικούς ναούς της Λατινικής Αμερικής, ενώ στις μέρες μας αποτελούν καθιερωμένα για το χορωδιακό ρεπερτόριο.
8 – 11 – 2005
Πεθαίνει ο ηθοποιός Αλέκος Αλεξανδράκης. Διακρινόταν για την ευγένεια και το ήθος, όχι μόνο στην πλούσια επαγγελματική του δραστηριότητα, αλλά και στη ζωή του. Σεμνός, γενναιόδωρος, ευγενικός, λένε όσοι τον γνώρισαν από κοντά, ταλαντούχος, ευρηματικός, με θερμή ακτινοβολία υποστηρίζουν οι θαυμαστές του έργου του και όχι τυχαία.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου. Η πρώτη θεατρική του εμφάνιση ήταν το 1949, με το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, στο έργο «Φθινοπωρινή παλίρροια». Στο θέατρο συνεργάστηκε με όλους τους σπουδαίους ηθοποιούς, Κοτοπούλη, Μυράτ, Ζαβιτσιάνου, Βαλάκου, Συνοδινού, Φέρτη, Καλογεροπούλου, σε μια μεγάλη γκάμα έργων από Ευριπίδη, Σοφοκλή και Αισχύλο, μέχρι Σαίξπηρ, Τσέχωφ, Πιραντέλο, Μίλερ, Κοκτώ, Γκολντόνι, Ανούιγ, Αλμπυ, αλλά και Γιαλαμά – Πρετεντέρη, κ.ά. Από το 1971 μέχρι το 1992 συγκροτεί θίασο με την Νόνικα Γαληνέα και παρουσιάζουν έργα όπως «Ο γλάρος» του Τσέχωφ, «Παράξενο ιντερμέντζο» του Ο’ Νιλ, «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» του Σιλλ, κ.ά. Το 1993 με τον Δάνη Κατρανίδη παρουσίασαν τη «Γυναίκα με τα μαύρα», το 1996 με τον Παπαμιχαήλ έπαιξαν το «Θείο Βάνια», κ.ά. Κορυφαία στιγμή του για πολλούς ήταν στο «Εγκλημα και τιμωρία» που παρουσίασε το 1965, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία Γιώργου Σεβαστίκογλου.
Η αφοσίωσή του στο θέατρο και οι αξιοθαύμαστες ερμηνείες του σε κλασικά έργα που αφήνουν εποχή, συμβαδίζουν με τη μεγάλη επιτυχία των ταινιών που πρωταγωνιστεί. Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1949 στην ταινία «Δύο κόσμοι» και ακολούθησαν «Οι ουρανοί είναι δικοί μας», «Το νησί των γενναίων», «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», «Η Μαρία της σιωπής», «Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο», «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλο», «Εύα», «Τα παιδιά της χελιδόνας» και πολλές άλλες. Ξεχώρισε στη «Στέλλα» δίπλα στην Μελίνα, ενώ εκπληκτικός ήταν και στις ταινίες «Δεσποινίς διευθυντής» και «Μια τρελή – τρελή οικογένεια» με την Τζένη Καρέζη, «Η σοφερίνα» και το «Δόλωμα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη» με την Μάρω Κοντού, «Η κόμισσα της Κέρκυρας» με την Ρένα Βλαχοπούλου.
Σκηνοθέτησε πολλά θεατρικά έργα και τις ταινίες «Θρίαμβος» (σε συνεργασία με τον Καρύδη – Φουκς, 1960) και «Συνοικία το όνειρο» δική του παραγωγή το 1961, για την οποία μάλιστα διακρίθηκε με το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Επαιζαν ο Μάνος Κατράκης και η Αλέκα Παΐζη.
Ένα έργο σταθμός για τον ελληνικό κινηματογράφο, που συνάντησε τη μήνιν της αυταρχικής εξουσίας αλλά την αγάπη του κόσμου. Η μουσική της ταινίας ευτύχησε να είναι του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος μαζί με τον Τάσο Λειβαδίτη έγραψαν μερικά από τα καλύτερα τραγούδια τους όπως το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» που με τα φτερά της φωνής του Γρηγόρη Μπιθικώτση και την παρουσία του Αλέκου Αλεξανδράκη ταξίδεψε και εξακολουθεί να ταξιδεύει στις καρδιές των ανθρώπων του μόχθου που έδωσαν και την έμπνευση στον Αλέκο Αλεξανδράκη .
Μαζί με την Αλίκη Γεωργούλη, ανέβασαν δεκάδες έργα, αλλά οι αριστερές και προοδευτικές για την εποχή ιδέες από τις οποίες εμπνέονταν τους δημιουργούσαν προβλήματα. Μια συνέντευξή του τα Χριστούγεννα του 1960 γίνεται αφορμή για να του κηρύξουν «πόλεμο». Τότε αποφασίζει να γυρίσει την ταινία «Συνοικία το όνειρο», μαζί με την Αλίκη Γεωργούλη, μια ταινία που δημιούργησε πολιτική θύελλα στην κυβέρνηση Καραμανλή και απαγορεύεται. Μόνο μετά από έντονες διαμαρτυρίες από τον Τύπο επιτράπηκε η προβολή και μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα, κόβοντας όμως κάποιες σκηνές. Παρ’ όλα αυτά, έξω από τους κινηματογράφους βρίσκεται η αστυνομία και σημειώνει κάθε θεατή. Άνθρωπος αριστερών πεποιθήσεων ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο οποίος συνυπέγραψε την Ιδρυτική Διακήρυξη της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, ενώ στην περίοδο της χούντας στερήθηκε το διαβατήριό του, πεισμώνει με την κατάσταση και αποφασίζει να κάνει μια δεύτερη ταινία κωμωδία με Αυλωνίτη, τον Κατράκη, κ.ά. Το σενάριο φτάνει στα χέρια του Φίνου και λέει στον Αλεξανδράκη «δεν έβαλες μυαλό»; Εκείνος του απαντά «πρέπει να αγωνιστούμε». Ο Φίνος αμετάπειστος. Ο Αλεξανδράκης μαζί με την Γεωργούλη προσπαθούν τότε μέσα από το θέατρο, με έργα που περνούν πολιτικά μηνύματα να δώσουν τον αγώνα τους συναντώντας πάλι την αντίδραση της κυβέρνησης και με αφορμή τη συμμετοχή τους στην πορεία Ειρήνης τους συλλαμβάνουν. Αφήνουν ελεύθερο τον Αλεξανδράκη, αλλά κρατούν την Γεωργούλη, ώστε να μη συνεχιστεί η παράσταση .
Δείτε ακόμα…
Πηγή : ALT.GR
Σαν Σήμερα 7/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
7 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 6/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
6 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 5/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
9 – 11 – 1918
Εκατοντάδες χιλιάδες εξεγερμένοι εργάτες και στρατιώτες κατακλύζουν το κέντρο του Βερολίνου (Γερμανική Επανάσταση). Η μοναρχία της Γερμανίας ανατρέπεται και ο αυτοκράτορας Γουλιέλμος ο Β’ εγκαταλείπει τη χώρα. Ο πρίγκιπας Μαξ αναθέτει την πολιτική διαχείριση της αστικής εξουσίας στους Σοσιαλδημοκράτες, διορίζοντας στην καγκελαρία τον ίδιο τον επικεφαλής του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, Φρίντριχ Έμπερτ.
Η πτώση της μοναρχίας για τους Σοσιαλδημοκράτες σήμαινε και το τέλος της επανάστασης, για τους επαναστάτες «Σπαρτακιστές» ωστόσο, δεν ήταν παρά το πρώτο βήμα. Απευθυνόμενος στη συνέλευση των Σοβιέτ, ο Κ. Λίμπκνεχτ προειδοποιούσε: «Πρέπει να ρίξω νερό στο κρασί του ενθουσιασμού σας. Η αντεπανάσταση βρίσκεται ήδη εν εξελίξει. Βρίσκεται εδώ, ανάμεσά μας…Μπορεί να αρκεστεί το προλεταριάτο στην εξουδετέρωση των Χοεντσόλερν [σ.σ. της μοναρχίας]; Ποτέ πια! Η κατάργηση της κυριαρχίας των τάξεων, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού – αυτός είναι ο σκοπός μας. Η σημερινή κυβέρνηση αυτοονομάζεται σοσιαλιστική. Μέχρι τώρα όμως, ενήργησε μόνο για τη διατήρηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας».
9 – 11 – 1918
Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της επαναστατικής οργάνωσης του «Σπάρτακου» στη Γερμανία «Ρότε Φάνε» («Κόκκινη Σημαία»).
1991
Πεθαίνει ο Ιταλο-Γάλλος ηθοποιός και τραγουδιστής Υβ Μοντάν (Yves Montand).
Οι γονείς του ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας κι εξαιτίας του φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι μεταναστεύσαν στην Γαλλία το 1923 όταν ο Μοντάν ήταν δυο ετών. Εργάστηκε ως λιμενεργάτης ενώ το 1944 ξεκίνησε την μουσική του καριέρα τραγουδώντας σε μικρά κέντρα διασκέδασης, όπου τον ανακάλυψε η Εντίθ Πιάφ και τον ανέδειξε.
Το 1951 παντρεύτηκε τη Σιμόν Σινιορέ, με την οποία συμπρωταγωνίστησε σε αρκετές ταινίες καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας τους.
Στην Ελλάδα είναι περισσότερο γνωστός για τη συμμετοχή του στην ταινία «Ζ» του Κώστα Γαβρά, όπου υποδύθηκε τον βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη.
Συμμετείχε μαζί με τη Σιμόν Σινιορέ στις διαδηλώσεις έξω από την Ελληνική πρεσβεία στο Παρίσι για να μην εφαρμοστεί η θανατική ποινή στο Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους του.
1993
Καταρρέει η θρυλική γέφυρα του ποταμού Νερέτβα στο Μοστάρ, ως αποτέλεσμα του βομβαρδισμού της στον πόλεμο της Βοσνίας. Η στρατηγική αυτή γέφυρα είχε αντέξει 400 χρόνων πολέμους και μάχες για τον έλεγχό της.
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Δείτε ακόμα…
Σαν Σήμερα 8/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
8 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 7/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
7 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 6/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
6 Νοέ 2025
Πηγή : ALT.GR
10 – 11 – 1891
Πεθαίνει ο Γάλλος ποιητής Αρθούρος Ρεμπώ (Arthur Rimbaud), ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του συμβολισμού.
Υπήρξε από τις πιο καταστρεπτικές και λυτρωτικές παρουσίες στον πολιτισμό του 20ού αιώνα, παρά το γεγονός ότι έως και το θάνατό του δεν ήταν γνωστός παρά στους κύκλους της αβάν – γκαρντ.
Ο Ρεμπώ είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την εικόνα που έχουμε σήμερα για τον επαναστάτη καλλιτέχνη – ήταν ο «ποιητής της εξέγερσης, και μάλιστα ο σημαντικότερος απ’ όλους», όπως είπε ο Αλμπέρ Καμύ. Τα ποιήματα που άφησε πίσω του σαν ανεπιθύμητες αποσκευές αποδείχτηκαν λογοτεχνικές ωρολογιακές βόμβες: το «Le Bateau ivre» («Το μεθυσμένο καράβι»), το αινιγματικό σονέτο «Voyelles» («Φωνήεντα»), το Une Saison en Enfer (Μια εποχή στην κόλαση), τα πεζά των «Εκλάμψεων» και κάποια περιέργως άγνωστα αριστουργήματα, όπως το «Mιmoire», προάγγελος του ύφους του Προυστ, και η χυδαία προ-φροϋδική παρωδία του «Album zutique».
Επηρέασε κατά τρόπο εντυπωσιακό συγγραφείς, μουσικούς και καλλιτέχνες που είδαν τη ζωή του ως αναπόσπαστο μέρος του έργου: τον Πάμπλο Πικάσο, τον Αντρέ Μπρετόν, τον Ζαν Κοκτώ, τον Αλεν Γκίνσμπεργκ, τον Μπομπ Ντίλαν και τον Τζιμ Μόρισον, για τον οποίο έχει ειπωθεί ότι δεν πέθανε, αλλά ακολούθησε τα βήματα του Ρεμπώ στην Αιθιοπία.
10 – 11 – 1928
Γεννιέται ο Ιταλός συνθέτης και ενορχηστρωτής Ένιο Μορικόνε (Ennio Morricone), η μουσική του οποίου «έντυσε» κάποια από τα πλέον εμβληματικά έργα του κινηματογράφου.
Το 1940 σπουδάζει Σύνθεση στο ωδείο. Τότε ήταν και η στιγμή που αποφάσισε να γίνει συνθέτης. Έχει γράψει μουσική για περισσότερες από 500 ταινίες, καθώς και σύγχρονα έργα κλασικής μουσικής. Από το 1946 έχει συνθέσει περισσότερα από 100 κλασικά κομμάτια. Στο τέλος της δεκαετίας του 1950, υπηρέτησε ως επιτυχημένος ενορχηστρωτής στούντιο για την RCA. Ενορχήστρωσε πάνω από 500 τραγούδια και συνεργάστηκε με μεγάλους μουσικούς.
Την περίοδο 1960-’75 έγραψε μουσική για ιταλικά γουέστερν των Σέρτζιο Λεόνε, Ντούτσιο Τέσαρι και Σέρτζιο Κορμπούτσι, όπως «Για Μια Χούφτα Δολάρια», «Μονομαχία Στο Ελ Πάσο», «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος» κ.ά. «Μου άρεσε να γράφω τη μουσική πριν ξεκινήσει η ταινία, όχι μόνο για τους ηθοποιούς αλλά και για τον σκηνοθέτη. Νομίζω ότι όταν έχεις τη μουσική εκ των προτέρων μπορείς να ακούσεις και να εξοικειωθείς με αυτήν, μπορείς να την αφομοιώσεις… H σχέση μου με τον Λεόνε με τα χρόνια γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Ήταν μια εξαιρετική συνεργασία, γιατί με εμπιστεύτηκε πραγματικά…». Και η συνεργασία τους κράτησε μέχρι τέλους, αφού ο Μορικόνε έντυσε μουσικά με ένα αξέχαστο θέμα το «κύκνειο άσμα» του σκηνοθέτη, «Κάποτε στην Αμερική».
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και 1970, ο Μορικόνε συνέθεσε μουσική για πολλά είδη ταινιών, από κωμωδίες μέχρι δράμα, θρίλερ και ιστορικές ταινίες. Αρκετές από τις συνθέσεις του γνώρισαν εμπορική επιτυχία, όπως το «The Ecstasy of Gold», μουσικό θέμα της ταινίας «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος», το «A Man with Harmonica», το «Chi Mai», το «Here’s to You», το τραγούδι που έντυσε την ταινία «Σάκκο και Βανζέτι», το οποίο ερμηνεύτηκε από την Τζόαν Μπαέζ, το «Rabbia e tarantella» το οποίο έντυσε το «Allonsanfan» των αδερφών Ταβιάνι.
Ανάμεσα στο 1964 και το 1980, ο Μορικόνε ήταν επίσης τρομπετίστας και συν-συνθέτης στο αβάν-γκαρντ συγκρότημα ελεύθερου αυτοσχεδιασμού «Gruppo di Improvvisazione Nuova Consonanza». Θεωρούσε τον αυτοσχεδιασμό πρωτοποριακό και ριψοκίνδυνο και στενοχωριόταν που δεν έγινε ευρέως γνωστός και για αυτό το είδος της μουσικής του. Έγραψε, επίσης, το επίσημο τραγούδι για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1978.
Ο Μορικόνε διακρίθηκε στο Χόλυγουντ, συνθέτοντας μουσική για Αμερικανούς σκηνοθέτες, όπως οι Μπράιαν ντε Πάλμα, Μπάρι Λέβινσον, Μάικ Νίκολς και Ολιβερ Στόουν. Στον 21ο αιώνα, η μουσική του Μορικόνε χρησιμοποιήθηκε ξανά στην τηλεόραση και σε ταινίες όπως αυτές του Κουέντιν Ταραντίνο.
Το 2007, ο Μορικόνε παρέλαβε το τιμητικό Οσκαρ «για τη μαγευτική και πολυπρόσωπη συνεισφορά του στην τέχνη της μουσικής για ταινίες». Είχε προταθεί για άλλα πέντε Όσκαρ την περίοδο 1979 – 2001. Επίσης, παρέλαβε και το Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής το 2016 για τη μουσική της ταινίας «Μισητοί 8» του Ταραντίνο. Ο Μορικόνε έχει κερδίσει τρία βραβεία Γκράμι, τρεις Χρυσές Σφαίρες, έξι BAFTA, δύο Βραβεία Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, έναν τιμητικό Χρυσό Λέοντα και ένα Πολικό Μουσικό Βραβείο.
10 – 11 – 1929
Συνέρχεται η Ολομέλεια της ΚΕ του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκοι), η οποία αποφασίζει την αποστολή 25.000 εργατών στην ύπαιθρο, για να πρωτοστατήσουν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
1980
Ενάμισι, περίπου, εκατομμύριο εργάτες και υπάλληλοι συμμετέχουν στη γενική απεργία, με αποτέλεσμα να παραλύσει ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας σε όλη την Ελλάδα. Αιτήματα των απεργών είναι η καθιέρωση του πενθήμερου, η τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών κ.ά.
1982
Πεθαίνει ο σοβιετικός ηγέτης Λεονίντ Μπρέζνιεφ, Α’ Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΣΕ (1964-1982) και πρόεδρος της ΕΣΣΔ (1977-1982). Στη θέση του Α’ Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΣΕ αναδεικνύεται ο Γιούρι Αντρόποβ.
1986
Με οικολογική καταστροφή απειλείται ο Ρήνος, λόγω εκροής 1.000 τόνων τοξικών χημικών αποβλήτων, με κυρίως υπεύθυνη τη φαρμακοβιομηχανία «Σαντόζ».
1989
Ο ΓΓ του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος Τοντόρ Ζίβκοφ αναγκάζεται σε παραίτηση. Η αντεπανάσταση επικρατεί στην Βουλγαρία.
10 – 11 – 2002
Το ελληνικό ντοκιμαντέρ «χάνει» τον κορυφαίο δημιουργό του, τον Βασίλη Μάρο. Αρχικά σπούδασε φωτογραφία στο Μόναχο και στη συνέχεια διεύθυνση φωτογραφίας στη Ρώμη. Αργότερα, παρακολούθησε σεμινάρια τηλεόρασης στο Μιλάνο και κατόπιν στο Λονδίνο (BBC).
Στα πενήντα χρόνια της κινηματογραφικής καριέρας του συνεργάστηκε με τις κινηματογραφικές εταιρίες ΝΒC και 20th Century Fox και εργάστηκε σαν οπερατέρ σε μεγάλες αμερικάνικες κινηματογραφικές παραγωγές που γυρίστηκαν στην Ελλάδα («Το παιδί και το δελφίνι», «Τα κανόνια του Ναβαρόνε», «Συνέβη στην Αθήνα», «Ο Λέων της Σπάρτης») και της πρώτης έγχρωμης ελληνικής ταινίας «Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες» (1955).
Από το 1957 άρχισε να γυρίζει δικά του ντοκιμαντέρ, είδος, στο οποίο αφοσιώθηκε τελικά, και στο οποίο διέπρεψε, αποσπώντας πλήθος βραβείων σε διεθνή φεστιβάλ (Σαν Φραντσίσκο, Μελβούρνη, κ.ά.). Το 1961 απέσπασε και το ειδικό βραβείο του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου για το ντοκιμαντέρ του «Τραγωδία του Αιγαίου».
Απέσπασε, επίσης, βραβεία του Διεθνούς Φεστιβάλ Τηλεόρασης του Μόντε Κάρλο, της Βρετανικής Ακαδημίας Τέχνης – Κινηματογράφου -Τηλεόρασης, τη «Χρυσή Αρπα» του Δουβλίνου, το βραβείο της Ενωσης Σοβιετικών Συγγραφέων, κ.ά.
Ο Βασίλης Μάρος γύρισε γύρω στα σαράντα ντοκιμαντέρ, πολλά από τα οποία είχαν πολιτιστικό και ιστορικό περιεχόμενο και προορίζονταν για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Μεταξύ αυτών και τα εξής: «Η Κατίνα Παξινού και το Αρχαίο Θέατρο», «Αγιον Ορος», «Ερρίκος Σλήμαν», «Αναστενάρια», «Το μπουζούκι», «Ιστορία του ρεμπέτικου» (με τη συμμετοχή των Μ. Βαμβακάρη, Β. Τσιτσάνη, Μπαγιαντέρα), «1940-πέραν του καθήκοντος», «Δημοτικοί Χοροί», «Ορος Σινά», «Κρήτη και Νεοέλληνες ποιητές», «Χατζηκυριάκος – Γκίκας, ένας Ελληνας ζωγράφος», «Μετέωρα, 600 χρόνια», «Και ο Ορφέας τραγουδάει», «Η μάχη στην Ακρόπολη»,»Ο Παρθενώνας αργοπεθαίνει», κ.ά.
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Δείτε ακόμα…
Σαν Σήμερα 9/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
9 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 8/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
8 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 7/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
Πηγή : ALT.GR
11 – 11 – 1821
Γεννιέται ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, o μεγαλύτερος κατά πολλούς Ρώσος συγγραφέας, κορυφαίος στην παγκόσμια λογοτεχνία. Ο Ντοστογιέφσκι μέσα από την πολυτάραχη ζωή του γνώρισε αυθεντικά τη ζωή της Ρωσίας και τα βάσανα των πιο φτωχών στρωμάτων της. Στο ανεπανάληπτο έργο του δεν είναι μόνο που δίνει μια ρεαλιστική, όσο και πλήρη εικόνα της εποχής του. Πραγματοποιεί μια εξαιρετική ακτινογραφία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος, ο γεμάτος αντιφάσεις, μεταπτώσεις, μεγαλείο και κατάπτωση, είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής των έργων του Ντοστογιέφσκι.
Tον Απρίλιο του 1849 ο Ντοστογιέφσκι συνελήφθη και πέρασε από έκτακτο στρατοδικείο. Η κατηγορία ήταν για συμμετοχή σε προδοτική συνωμοσία. Την άνοιξη του 1849 είχε προσχωρήσει σε μια πολιτικοφιλοσοφική λέσχη που έγινε γνωστή ως κίνηση Πετρασέφσκι ή οι Πετρασέφσκηδες. Η ποινή που επιβλήθηκε στον Ντοστογιέφσκι ήταν τέσσερα χρόνια καταναγκαστικά έργα και στρατιωτική υπηρεσία ως απλός στρατιώτης για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Στο δικαστήριο δεν αρνήθηκε ούτε τις φιλελεύθερες πεποιθήσεις του ούτε το ενδιαφέρον του για τον ουτοπικό σοσιαλισμό, ιδιαίτερα για τις ιδέες του Σαρλ Φουριέ ή τη διαμαρτυρία του για πολλά φαινόμενα της ρωσικής πραγματικότητας. Παρουσίασε τον εαυτό του ως έναν «αφελή-έντιμο ανθρωπιστή και λόγιο ο οποίος απέβλεπε στο γενικό καλό της ανθρωπότητας», κυρίως όμως ήθελε μέσα από την πλούσια βιβλιοθήκη των Πετρασέφσκι «να γνωρίσει τα νεότατα λογοτεχνικά ρεύματα της Ευρώπης» Το δικαστήριο δεν δέχθηκε αυτή του την εξήγηση και «ίσως είχε τους λόγους του να είναι δύσπιστο». Έτσι από μεταγενέστερες μαρτυρίες είναι λ.χ. γνωστό ότι συμμετείχε ενεργά στην προσπάθεια λειτουργίας παράνομου τυπογραφείου, ενώ «ευκαιριακά είχε δηλώσει πως ήταν διατεθειμένος να πάρει μέρος εν ανάγκη και σε μια ένοπλη εξέγερση»[6] Στις 16 Νοεμβρίου 1849 ο Ντοστογιέφσκι και οι σύντροφοί του δικάστηκαν και καταδικάσθηκαν σε θάνατο. Ακολούθησε ένας πόλεμος νεύρων με εικονικές εκτελέσεις και ατέλειωτες ώρες παραμονής σε μια πλατεία της Πετρούπολης, στις 22 Δεκεμβρίου του 1849, σε αναμονή του εκτελεστικού αποσπάσματος. Η ποινή του μετατράπηκε τελικά σε τετραετή εξορία και καταναγκαστικά έργα στο Ομσκ της Σιβηρίας. Το φθινόπωρο του 1855 έγινε υπαξιωματικός και τον επόμενο χρόνο προήχθη σε αξιωματικό. Τον Μάρτιο του 1859 του επιτράπηκε να επιστρέψει στην Ευρωπαϊκή Ρωσία, όχι όμως ακόμα στις μεγάλες πόλεις. Αυτό θα γίνει τον Δεκέμβριο του 1859. Την περίοδο της στρατιωτικής του θητείας θα κάνει τον πρώτο του γάμο: γνωρίζει και παντρεύεται τον Φεβρουάριο του 1857 την Μαρία Ισάγιεβα που λίγο πριν είχε χηρέψει. Ήταν «μία πραγματικά μορφωμένη και με τον τρόπο της γοητευτική γυναίκα, συνάμα όμως έπασχε από ανίατο πνευμονικό νόσημα, νευρική και ευερέθιστη, προφανώς υστερική, αν όχι ψυχοπαθής.»
Το 1859 επέστρεψε στην Πετρούπολη και εξέδωσε μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία, όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία με αποτέλεσμα ο Ντοστογιέφσκι να βρεθεί καταχρεωμένος. Ο μόνος τρόπος για να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Την ίδια περίοδο εκδηλώθηκε το σχεδόν νοσηρό του πάθος για τα τυχερά παιχνίδια-ακριβώς ως αποτέλεσμα αυτής της οικονομικής δυσχέρειας- που τον έφερε στο χείλος της υλικής και της σωματικής καταστροφής. Σε αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: «Ο παίκτης», «Οι αδερφοί Καραμαζώφ», «Έγκλημα και Τιμωρία», «Ο Ηλίθιος», «Οι δαιμονισμένοι».
11 – 11 – 1826
Η Αίγινα γίνεται πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.
11 – 11 – 1945
Γεννιέται ο ηγέτης των Νικαραγουανών ανταρτών Σαντινίστας Ντανιέλ Ορτέγκα (Daniel Ortega), πρόεδρος της χώρας του το 1985 – 1990, το 2007 και το 2016.
11 – 11 – 1962
Γεννιέται ο διεθνής ποδοσφαιριστής της Λάρισας Γιώργος Μητσιμπόνας. Ήταν από τους βασικούς συντελεστές της κατάκτησης του Πρωταθλήματος το 1988. Σκοτώθηκε σε τροχαίο το 1997.
11 – 11 – 1985
Πεθαίνει η συγγραφέας Λιλή Ιακωβίδου. Γεννήθηκε στην Αθήνα και υπήρξε σύζυγος του ηθοποιού Μιχάλη (Μίχη) Ιακωβίδη.
Υπήρξε μία από τις τελευταίες και πλέον αγαπημένες μαθήτριες του Παλαμά, με τον οποίο είχαν αλληλογραφία.
11 – 11 – 1990
Πεθαίνει ο κομμουνιστής ποιητής Γιάννης Ρίτσος.
Ο Γ. Ρίτσος εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1934 με τον τίτλο «Τρακτέρ». Την ίδια χρονιά εντάχθηκε στο ΚΚΕ, ενώ συνεργάστηκε και με τον Ριζοσπάστη, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Γ. Σοστίρ, από αναγραμματισμό του ονόματός του.
Τα γεγονότα του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη συγκλονίζουν την εργατική τάξη της χώρας μας και τον ίδιο: στις 11 Μάη στέλνει τρία από τα δεκατέσσερα θρηνητικά ποιήματά του στον Ριζοσπάστη και την επόμενη μέρα η εφημερίδα τα δημοσιεύει, με γενικό τίτλο «Μοιρολόι». Ολόκληρο το έργο θα κυκλοφορήσει λίγο αργότερα, στις 8/6/1936, με τον τίτλο «Επιτάφιος». Την περίοδο της Κατοχής ο Γ. Ρίτσος πήρε ενεργό μέρος στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση, ενώ μετά την απελευθέρωση, το 1948-1952, εξορίστηκε διαδοχικά στη Λήμνο, στη Μακρόνησο και τον Αϊ Στράτη.
Μετά την απελευθέρωσή του δραστηριοποιείται μέσα από τις γραμμές της ΕΔΑ. Το 1956 τύπωσε τη Σονάτα του σεληνόφωτος, για την οποία τιμήθηκε με το Α’ Κρατικό Βραβείο ποίησης, το 1960 κυκλοφόρησε η μελοποίηση του Επιτάφιου από τον Μίκη Θεοδωράκη, ενώ το 1966 τυπώθηκε αυτοτελώς η Ρωμιοσύνη (πρώτη έκδοση το 1954), η οποία επίσης μελοποιήθηκε από τον Μ. Θεοδωράκη.
Την περίοδο της Χούντας, συνελήφθη και εξορίστηκε και πάλι στη Γυάρο και μετά στη Λέρο. Υπό το βάρος της διεθνούς κατακραυγής, αλλά και λόγω της σοβαρής του ασθένειας, η Χούντα αναγκάστηκε να τον μεταφέρει από την εξορία θέτοντάς τον σε κατ’ οίκον περιορισμό μέχρι το 1970.
Μετά τη μεταπολίτευση έτυχε πλήθους διακρίσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό: προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ το 1975, τιμήθηκε με το βραβείο «Λένιν» το 1977, κ.α.
Ο Γ. Ρίτσος παρέμεινε στρατευμένος στην υπόθεση του σοσιαλισμού μέσα από τις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος έως την τελευταία του πνοή.
11 – 11 – 1990
Πεθαίνει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Αλέξης Μινωτής. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στο γυμνάσιο διορίστηκε υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα Χανίων.Το 1921 ήρθε στην Αθήνα και άρχισε ως ερασιτέχνης ηθοποιός να εμφανίζεται «επί σκηνής» με διάφορα θεατρικά συγκροτήματα – θιάσους.
Αργότερα, όμως, επιδόθηκε ως επαγγελματίας ηθοποιός λαμβάνοντας μέρος και σε επαρχιακές θεατρικές περιοδείες με τους θιάσους Βεάκη και Νέζερ παρουσιάζοντας τον «Οιδίποδα τύραννο». Αναγνωρίσθηκε από τους καλύτερους πρωταγωνιστές του Εθνικού Θεάτρου, στις παραστάσεις του οποίου στην Αγγλία (1939) με τον «Άμλετ» του Σαίξπηρ κρίθηκε από τους Άγγλους κριτικούς ως Παγκόσμιος καλύτερος Άμλετ των τελευταίων 50 ετών.
Το 1940 παντρεύτηκε την Κατίνα Παξινού. Στην περίοδο της Κατοχής στην Ελλάδα (1941) ο Αλέξης Μινωτής κατέφυγε στις ΗΠΑ. Το 1946 έλαβε μέρος στην κινηματογραφική ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ «Notorious» μαζί με τον Κάρι Γκραντ και την Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Την ίδια χρονιά συμμετείχε ακόμη στην ταινία «Chase» μαζί με την Μισέλ Μοργκάν. Το 1958 ανέβασε στην Αμερική (Dallas Civil Opera) και στο Κόβεντ Γκάρντεν στο Λονδίνο την όπερα του Κερουμπίνι «Μήδεια» με πρωταγωνίστρια την Μαρία Κάλλας. Η παράσταση εκείνη κρίθηκε ως βάση υψηλού υποδείγματος σύγχρονης σκηνοθεσίας μελοδράματος (όπερας). Επίσης, εμφανίσθηκε και στο Μπροντγουέι στην «Ηλέκτρα» με την Μαρίκα Κοτοπούλη. Ο Αλέξης Μινωτής είχε επίσης λάβει μέρος και στην ξένη κινηματογραφική επιτυχία «Γη των Φαραώ» με την Τζόαν Κόλινς.
11 – 11 – 2004
Πεθαίνει ο Παλαιστίνιος ηγέτης Γιάσερ Αραφάτ, ηγέτης της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), καθώς και πρώτος Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής.
Σε ηλικία μόλις 19 χρόνων, παίρνει μέρος στις πρώτες μάχες μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών, που ακολούθησαν την αποχώρηση των Βρετανών από την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η πολιτική του δράση αρχίζει, όταν είναι φοιτητής Μηχανολογίας στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου, το 1952, όπου αναλαμβάνει τα ηνία της Φοιτητικής Ένωσης Παλαιστινίων.
Το 1958, και ενώ εργάζεται ως μηχανικός στο Κουβέιτ, θέτει τα θεμέλια της «Φατάχ». Το 1964 ιδρύεται η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Την 1η Γενάρη του 1965 ανακηρύσσεται επισήμως η ίδρυση της «Φατάχ», υπό την επωνυμία «Ασίφα – Καταιγίδα», και εξαπολύει τις πρώτες αντάρτικες επιθέσεις κατά του Ισραήλ.
Το Μάρτη του 1968, η υποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων ενισχύει τη θέση του Αραφάτ, ο οποίος εντάσσει τη «Φατάχ» στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ένα χρόνο αργότερα, το Φλεβάρη του 1969, ο Αραφάτ εκλέγεται Πρόεδρος της ΟΑΠ.
Στις 13 Νοέμβρη του 1974, ο Γιάσερ Αραφάτ , ως αναγνωρισμένος από τη διεθνή κοινότητα, πλέον, ηγέτης της ΟΑΠ και του παλαιστινιακού αγώνα, εμφανίζεται, για πρώτη φορά, ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.
Το 1982, ο ισραηλινός στρατός εισβάλλει στο Λίβανο, διακηρύσσοντας ότι στοχεύει να εκδιώξει από εκεί τους Παλαιστίνιους μαχητές. Τα ισραηλινά στρατεύματα φτάνουν στη Βηρυτό και η ΟΑΠ απομακρύνει τους αντάρτες της. Ένα χρόνο αργότερα, ορισμένα στελέχη της «Φατάχ», μαζί με συριακά στρατεύματα που βρίσκονται στο Λίβανο, εξεγείρονται ενάντια στην ηγεσία της ΟΑΠ και του Αραφάτ, που μεταβαίνει στην Τυνησία.
Το 1987, ξεσπά η πρώτη εξέγερση – Ιντιφάντα των Παλαιστινίων, που ζουν στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας. Ο Αραφάτ, εκπροσωπώντας την ΟΑΠ, τάσσεται στο πλευρό τους και επιτείνει το διπλωματικό του αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Το Δεκέμβρη του 1988, μετά από έντονο διπλωματικό παρασκήνιο και ισχυρές αμερικανικές πιέσεις, διακηρύττει την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης και με δημόσια δήλωσή του «απορρίπτει κάθε μορφή τρομοκρατίας» και δηλώνει ότι αποδέχεται το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ, προχωρώντας σε ένα αδιανόητο, μέχρι εκείνη τη στιγμή, βήμα για το σύνολο της παλαιστινιακής πολιτικής σκηνής.
Οι εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο και κυρίως στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, καθώς εντείνουν τις αμερικανικές πιέσεις προς την ΟΑΠ και τον ίδιο, και έτσι ο Γιάσερ Αραφάτ συμμετέχει στην πρώτη «ειρηνευτική σύνοδο» για τη Μέση Ανατολή, στη Μαδρίτη, το 1991.
Το Σεπτέμβρη του 1993, μετά από μήνες συνομιλιών στο Όσλο, υπογράφει στο Λευκό Οίκο μαζί με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Γιτζάκ Ράμπιν, την πρώτη ισραηλινο-παλαιστινιακή «ειρηνευτική» συμφωνία.
Το 1994, τον Ιούλη, επιστρέφει για πρώτη φορά στη Λωρίδα της Γάζας και θέτει τα θεμέλια της Παλαιστινιακής Αρχής, ενώ το Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς, τιμάται με το βραβείο Νόμπελ, για την ειρήνη, το οποίο μοιράζεται με τον Γιτζάκ Ράμπιν και τον τότε Ισραηλινό ΥΠΕΞ, Σιμόν Πέρες.
Το Γενάρη του 1996, ο Αραφάτ αναδεικνύεται, μετά από γενικές εκλογές, Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής. Η τελμάτωση στην «ειρηνευτική διαδικασία» οδηγεί σε μια ακόμη «ενδιάμεση» συμφωνία, που υπογράφεται από τον Αραφάτ και τον νέο πρωθυπουργό του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, στο Ουάι Πλαντέισον, των ΗΠΑ, τον Οκτώβρη του 1998.
Οι αλλεπάλληλες χρονοτριβές της «ενδιάμεσης» συμφωνίας και αναβολές εκ μέρους του Ισραήλ, φέρνουν, τον Ιούλη του 2000, τον Αραφάτ και τον Εχούντ Μπάρακ επί 9 μέρες στο Καμπ Ντέιβιντ των ΗΠΑ, όπου ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον ασκεί πιέσεις στον Γιάσερ Αραφάτ να αποδεχτεί μια τελική συμφωνία, που, όπως αποδεικνύουν πλέον τα στοιχεία, δεν προσέφερε τίποτε συγκεκριμένο στους Παλαιστινίους. Ο Αραφάτ αρνείται, οι συνομιλίες καταρρέουν.
Το Σεπτέμβρη του 2000 ξεσπά η δεύτερη παλαιστινιακή εξέγερση – Ιντιφάντα. Ο ισραηλινός στρατός σαρώνει τα παλαιστινιακά εδάφη με μεθοδικότητα και σχέδιο, κλιμακώνει τη βία και, ουσιαστικά, προχωρεί σταδιακά σε ανακατάληψη της Δυτικής Όχθης. Το 2002, ο Αριέλ Σαρόν, ως πρωθυπουργός, ανακηρύσσει τον Αραφάτ «εχθρό του Ισραήλ», παγώνει κάθε διαπραγμάτευση και ουσιαστικά τον περιορίζει στο αρχηγείο του στη Ραμάλα, αφού ισραηλινά μαχητικά καταστρέφουν όλα του τα ελικόπτερα.
Πηγή : ALT.GR
12 – 11 – 1840
Γεννιέται ο Γάλλος γλύπτης Φρανσουά Ωγκύστ Ρενέ Ροντέν (François-Auguste-René Rodin), διάσημος για το αριστούργημά του «Ο Στοχαστής». Επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη γλυπτική του 20ού αιώνα με τα έργα του. Αρνήθηκε να αγνοήσει τις ανθρώπινες αδυναμίες και τις περιέγραψε όσο καλύτερα μπόρεσε στην τέχνη του, με ρεαλισμό και δύναμη.
Το 1864 απορρίπτεται δύο φoρές στο Σαλόν του Παρισιού το έργο του «Άντρας με Σπασμένη Μύτη», που ο ίδιος ο Ροντέν θεωρεί ως το πρώτο του σημαντικό γλυπτό, αλλά αργότερα, το 1875, γίνεται δεκτό με τον διαφορετικό τίτλο «Πορτρέτο Ρωμαίου» και αποτελεί παράλληλα το πρώτο έργο του Ροντέν που εκτίθεται στο Σαλόν.
Το 1877 εκτίθεται στο Σαλόν ένα έργο του μεγάλων διαστάσεων, το «Εποχή του Χαλκού», το οποίο αν και αναγνωρίζεται η υψηλή αισθητική του, οι κριτικοί αδυνατούν να πιστέψουν πως το έργο αποτελεί δημιουργία του και τον κατηγορούν πως χρησιμοποίησε ένα «καλούπι» ώστε να επιτύχει μια τόσο ρεαλιστική απόδοση.
Το 1880 του ανατίθεται να διακοσμήσει την πύλη του Μουσείου Καλών Τεχνών. Το έργο που ονομάστηκε «Οι Πύλες της Κολάσεως» δεν ολοκληρώθηκε αλλά αναπαραστάσεις και στοιχεία του αποτέλεσαν τη βάση για μερικά από τα δημοφιλέστερα έργα του Ροντέν, όπως ο «Στοχαστής» ή το «Φιλί».
Το 1891 ανέλαβε και την δημιουργία ενός μνημείου για τον Μπαλζάκ. Για το έργο αυτό ο Ροντέν εργάστηκε συνολικά επτά χρόνια. Παρουσιάστηκε δημόσια το 1898 αλλά η υποδοχή που επιφύλαξε το κοινό ήταν αρνητική, γεγονός που οδήγησε τον Ροντέν στην αφαίρεση της προτομής, την οποία τοποθέτησε στο εργαστήριο του απαγορεύοντας την περαιτέρω δημόσια έκθεσή της.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Ροντέν είναι αναγνωρισμένος ως ένας από τους σημαντικότερους γλύπτες και στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού, ένα τμήμα αφιερώνεται αποκλειστικά σε έργα του.
12 – 11 – 1923
Πεθαίνει ο Γερμανός αρχιτέκτονας Ερνέστος Τσίλερ (Ernst Moritz Theodor Ziller). Δραστηριοποιήθηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του στην Ελλάδα.
Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους και διασημότερους αρχιτέκτονες της ελληνικής επικράτειας, σχεδίασε και επέβλεψε την κατασκευή εκατοντάδων δημόσιων και ιδιωτικών κτηρίων και άφησε τη σφραγίδα του στην οικιστική φυσιογνωμία του ελληνικού αστικού χώρου των τελών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα.
Μεταξύ των έργων του συγκαταλέγονται το Προεδρικό Μέγαρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, το Ιλίου Μέλαθρον, το Δημαρχείο Ερμουπόλεως, το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης κ.ά.
12 -11 – 1948
Πεθαίνει ο Ιταλός συνθέτης Ουμπέρτο Μενότι Μαρία Τζορντάνο (Umberto Menotti Maria Giordano).
Κορυφαία έργα του ήταν οι όπερες «Andrea Chénier», «Fedora» και «Siberia».
12 – 11 – 1951
Ορκίζονται οι επτά εξόριστοι βουλευτές της ΕΔΑ από τις εκλογές της 9 Σεπτέμβρη.
12 -11 – 1979
Πεθαίνει ο στιχουργός, ηθοποιός, σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Πυθαγόρας Παπασταματίου, γνωστός ως Πυθαγόρας. Το 1940 γράφτηκε στο οκτατάξιο Γυμνάσιο αρρένων Αγρινίου, ενώ στην Κατοχή οι γονείς του μαζί με τις αδελφές του, για να αποφύγουν τη σύλληψη από τους Γερμανούς, κατέφυγαν στον Ορεινό Βάλτο. Ο Πυθαγόρας βρέθηκε φιλοξενούμενος σ’ ένα χωριό της καμένης από τους Γερμανούς Μακρυνείας, ενώ ο αδελφός του ήταν στο αντάρτικο. Το Μάρτιο του 1944, προσχώρησε στον ΕΛΑΣ, αγωνίστηκε έως την ημέρα που έφυγαν οι Γερμανοί και στη συνέχεια επέστρεψε και τελείωσε το Γυμνάσιο.
Στις μαθητικές του εργασίες υπέγραφε ως Πυθαγόρας και όταν κάποτε ο φιλόλογος Πάνος Παπαχρήστος τον ρώτησε γιατί δε γράφει και το επώνυμό του, απάντησε γελώντας: «Ένας είναι ο Πυθαγόρας, όλοι με ξέρουν, δε χρειάζεται το επώνυμο».
Το 1949 τελείωσε το Γυμνάσιο και φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δάσκαλο τον Δημήτρη Ροντήρη. Αποφοίτησε με άριστα και εργάστηκε στο θέατρο, ενώ παράλληλα έγραφε στίχους και επιθεωρήσεις πίστας. Πρώτο του τραγούδι, και μεγάλη επιτυχία το 1954, ήταν το «Ξαναβλέπω το μικρό το αμαξάκι», σε μουσική του Νίκυ Γιάκοβλεφ, με ερμηνεύτρια την Μαίρη Λω.
Από το 1958 και μετά, ασχολήθηκε κυρίως με το γράψιμο και έγραψε τραγούδια, που έγιναν πολύ μεγάλες επιτυχίες, ανάμεσά τους τα: «Κάθε λιμάνι και καημός», «Τα ροζιασμένα χέρια», «Το αγριολούλουδο», «Γυρίζω απ’ τη νύχτα», «Ο Σταμούλης ο λοχίας», «Νύχτα στάσου», «O θάνατος του ποιητή», «Ένα μαυρομάνικο μαχαίρι», «Κάτω απ’ το πουκάμισό μου», «Οι αισθηματίες», «Και μας έλεγε το κύμα (Μακρόνησα)», «Νέα Ιωνία», «Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή».
Το 1972, με την προοπτική της δημιουργίας ενός μεγάλου δίσκου, έδωσε στον φίλο του Απόστολο Καλδάρα το συγκλονιστικό κύκλο τραγουδιών «Μικρά Ασία».
Μετά το 1972, ο Πυθαγόρας ασχολήθηκε περισσότερο με τα θεατρικά. Εργάστηκε ως συγγραφέας επιθεωρήσεων για το μουσικό θέατρο με ιδιαίτερη επιτυχία. Το 1973 διατέλεσε έκτακτο μέλος, το 1974 πάρεδρος και το 1975 τακτικό μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων. Τη χρονιά αυτή κυκλοφόρησε και ο θρυλικός δίσκος «Υπάρχω» σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου και ανεπανάληπτη ερμηνεία από τον Στέλιο Καζαντζίδη.
12 – 11 – 1980
Το διαστημικό σκάφος της NASA Βόγιατζερ 1 κάνει την πλησιέστερη προσέγγισή του στον Κρόνο και παίρνει τις πρώτες εικόνες των δακτυλίων του.
12 – 11 –1981
Εκτοξεύεται για δεύτερη φορά το διαστημόπλοιο «Κολούμπια». Ήταν το πρώτο διαστημόπλοιο που χρησιμοποιήθηκε πάνω από μια φορά.
12 -11 – 1989
Πεθαίνει η Ντολόρες Ιμπαρούρι (Isidora Dolores Ibárruri Gómez). Ηγετική μορφή του ισπανικού και του διεθνούς εργατικού κινήματος. Συμμετείχε από το 1920 στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας. Το 1930 έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και το 1932 μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κόμματος.
Από το 1931 ως το 1933 ήταν μέλος της αρχισυνταξίας της εφημερίδας «Μούντο Ομπρέρο», οργάνου του ΚΚΙ. Πιάστηκε και φυλακίστηκε έξι φορές. Ως ηγέτης του ΚΚΙ έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στη διάρκεια του επαναστατικού αγώνα του ισπανικού λαού κατά των φασιστών πραξικοπηματιών και των Ιταλο- γερμανών εισβολέων. Στον αγώνα αυτό πήρε και το όνομα «Πασιονάρια» με το οποίο έγινε γνωστή σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο γιος της Ρουμπέν, υπηρετώντας με το βαθμό του υπολοχαγού στο σοβιετικό στρατό το Σεπτέμβριο του 1942, σκοτώθηκε κατά τη μάχη του Στάλινγκραντ. Από το 1939 ως το 1977 έζησε στο εξωτερικό ως πολιτικός πρόσφυγας. Το 1942, μετά το θάνατο του Ζ. Ντιάζ εκλέχτηκε Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΙ.
12 – 11 – 1998
Ο ηγέτης του ΡΚΚ (Κουρδικού Εργατικού Κόμματος) Αμπντουλάχ Οτσαλάν καταφεύγει στην Ιταλία και συλλαμβάνεται, προκαλώντας διεθνή διπλωματική εμπλοκή.
12 – 11 – 2013
«Φεύγει» από τη ζωή μία από τις σημαντικότερες πρωταγωνίστριες της ελληνικής δραματικής τέχνης, η Αντιγόνη Βαλάκου. Παράλληλα με τις δύο τελευταίες γυμνασιακές τάξεις, φοίτησε στο «Θεατρικό Σπουδαστήριο» του Βασίλη Ρώτα.
Ταυτόχρονα, εμφανίζεται στη σκηνή με το θίασο του «Ρεαλιστικού Θεάτρου» του Αιμίλιου Βεάκη (1946) στο έργο «Νυφιάτικο τραγούδι» του Νότη Περγιάλη. Το 1949 – 1950 στο Θέατρο Τέχνης παίζε στον «Θάνατο του εμποράκου» του Άρθουρ Μίλερ. Συνεργάσθηκε στη συνέχεια με το θίασο της Κατερίνας και αργότερα με το θίασο Μανωλίδου – Αρώνη – Χατζίσκου (1951 – 1952) όπου και διακρίθηκε ως «ενζενί».
Τα επόμενα χρόνια, προσλήφθηκε από το Εθνικό Θέατρο στο οποίο και ερμήνευσε σημαντικούς ρόλους, στα έργα «Χειμωνιάτικο παραμύθι» του Σαίξπηρ (ως Περντίτα), στο «Δρόμο του ποταμού» του Μόργκαν, στο «Άνθρωπος του διαβόλου» του Μπέρναρντ Σο κ.ά. Το 1955, συνεργαζόμενη με το Θέατρο Εθνικού Κήπου, υποδύθηκε την Οφηλία στον «Αμλετ» του Σαίξπηρ. Το 1956 ο Κώστας Μουσούρης της δίνει την ευκαιρία να επικοινωνήσει με το πλατύ κοινό και να καθιερωθεί σαν πρωταγωνίστρια, ερμηνεύοντας την «Άννα Φρανκ». Η ερμηνεία της της χάρισε το έπαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη».
Τελευταίες πολύ σημαντικές ερμηνείες της στο θέατρο σε σκηνοθεσία όλες του Κοραή Δαμάτη ήταν «Φθινοπωρινή ιστορία», «Ευτυχισμένες μέρες», «Οι φάλαινες του Αυγούστου», «Η τρελή του Σαγιώ», «Ρόουζ», «Εσύ και τα σύννεφά σου». Το 2007 έπαιξε τη «Μάνα κουράγιο» σε σκηνοθεσία Τσιάνου και το 2008 στις «Φοίνισσες» σε σκηνοθεσία Ευαγγελάτου. Τελευταία της εμφάνιση στο θέατρο το 2011 στο έργο «Madame Flo» σε σκηνοθεσία Γ. Καραμίχου.
Εκτός όμως του θεάτρου, έλαβε μέρος και σε πολλές ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες όπως «Οι ουρανοί είναι δικοί μας», «Ο δρόμος με τις ακακίες», «Γκόλφω», «Το αμαξάκι», «Της τύχης τα γραμμένα», «Κρυστάλω», «Χαμένα όνειρα», «Αθώα ή ένοχη», κ.ά.
12 – 11 – 2023
Για ακόμη μια φορά το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» ακούστηκε δυνατά στην Αθήνα, παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει κλίμα τρομοκρατίας για να μην εκφραστεί η αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό.
Εργαζόμενοι, νέοι, μέλη συνδικάτων υποδέχθηκαν στο Καλλιμάρμαρο τους αθλητές του 40ού Αυθεντικού Μαραθωνίου με παλαιστινιακές σημαίες και με συνθήματα.
Φωνάζοντας συνθήματα όπως «Λε – λε – λευτεριά στην Παλαιστίνη», «Στης Γάζας τα συντρίμμια που σφίγγει ο κλοιός, σηκώνει το κεφάλι ο ήρωας λαός» και «Η ιστορία έχει μια σωστή πλευρά, με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά» από το Καλλιμάρμαρο καταδίκασαν τη σφαγή στη Γάζα και έστειλαν μήνυμα αλληλεγγύης στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού.
Μια μεγάλη σημαία του ΠΑΜΕ έγραφε «Free Palestine» μεταφέροντας το μήνυμα έξω από τα σύνορα της Ελλάδας.
Όμως και οι ίδιοι οι δρομείς εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον Παλαιστινιακό λαό, τρέχοντας με τη σημαία της Παλαιστίνης.
Την ίδια ώρα, σε πλήρη αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα και με το δίκιο, η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε σε πογκρόμ συλλήψεων, κυρίως Παλαιστινίων, κατά τη διάρκεια του Μαραθώνιου Αγώνα.
Θύματα αυτής της επιχείρησης υπήρξαν και οι ηθοποιοί Αντώνης και Αγγελική Ξένου, οι οποίοι προσήχθησαν και κρατήθηκαν στη ΓΑΔΑ «για εξακρίβωση στοιχείων», επειδή πέρασαν έξω από την ισραηλινή πρεσβεία έχοντας αναρτήσει μια παλαιστινιακή σημαία στο αυτοκίνητό τους.
«Η τρομοκρατία δεν θα περάσει! Η Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη δεν θα εμποδιστεί!», τονίζει το ΠΑΜΕ, καταγγέλλοντας αυτές τις συλλήψεις.
Επίσης, πάνω από 1.000.000 χρήστες είδαν το βίντεο με την μαραθωνοδρόμο Βασιλική Κωνσταντινοπούλου, που οδεύοντας προς τον τερματισμό ύψωσε ψηλά την παλαιστινιακή σημαία.
Συγκλονιστικά στιγμιότυπα που από τον διεθνή λογαριασμό του ΠΑΜΕ στο Twitter («PAME Greece International») ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο, με τις αναδημοσιεύσεις να ξεπερνούν τις 10.000!
Πηγή: 902.gr
Μοιράσου το…ALT.GR
Πηγή : ALT.GR
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
13 – 11 – 1868
Πεθαίνει ο Ιταλός συνθέτης Τζοακίνο Ροσίνι (Gioachino Antonio Rossini).
Είναι παγκοσμίως φημισμένος για τις όπερές του, με πιο γνωστές τον «Κουρέα της Σεβίλλης», τη «Σταχτοπούτα» και τον «Γουλλιέλμο Τέλλο».
13 – 11 – 2003
«Φεύγει» πλήρης ημερών ο φωτογράφος της Εθνικής Αντίστασης Σπύρος Μελετζής.
Γεννήθηκε στην Ιμβρο το 1906. Το 1923, φεύγει για την Αλεξανδρούπολη και από εκεί για την Αθήνα, όπου θα μαθητεύσει την τέχνη της φωτογραφίας κοντά σε εξαίρετους καλλιτέχνες. Οι πρώτες του φωτογραφικές δουλειές αναφέρονται στη φύση της Ηπείρου και στην Κεφαλονιά. Όμως, τα έργα που θα τον αναδείξουν και θα τον καθιερώσουν ως έναν από τους σπουδαιότερους φωτογράφους μας, είναι οι στιγμές που απαθανατίζει την περίοδο της Κατοχής. Η γερμανική σημαία που κυματίζει στην Ακρόπολη, οι άνθρωποι που πεθαίνουν στους δρόμους της Αθήνας, οι ΕΑΜίτες αντάρτες που αγωνίζονται στα βουνά της Ελλάδας, η Απελευθέρωση, είναι μερικά από τα θέματα των φωτογραφιών του, οι οποίες διακρίνονται όχι μόνο για την ιστορική σημασία τους, αλλά και για την υψηλή αισθητική τους. Ο Δεκέμβρης του ’44 τον βρίσκει αιχμάλωτο στην Ελ – Ντάμπα της Αιγύπτου. Όταν επιστρέφει, αρχίζει πλέον να φωτογραφίζει τη φύση και τα μνημεία της Ελλάδας. Παράλληλα, παρουσιάζει τη δουλιά του σε όλο τον κόσμο και δέχεται πολλές τιμητικές διακρίσεις και βραβεία.
Το 1943 – ’44 ο πρύτανης της φωτογραφίας βρέθηκε στα βουνά μαζί με τους αντάρτες και το 1986, σε εκδήλωση που διοργάνωσε το ΚΚΕ προς τιμήν του, ο Σπύρος Μελετζής είχε πει για εκείνη τη δουλιά του: «Αν μπόρεσα να ανταποκριθώ σ’ αυτό που μου ανέθεσε το Κόμμα, δεν ξέρω. Ίσως, ναι. Ίσως, όχι. Η εποχή ήταν δύσκολη. Δεν υπήρχαν τα μέσα. Υπήρχε όμως πολύς ενθουσιασμός. Μεγάλη πίστη και αγάπη στα ιδανικά του αγώνα. Κρατώ και σήμερα αυτή την πίστη και αυτή την αγάπη».
Το Γενάρη του 1994, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Φωτογράφων ανακήρυξε τον Σπύρο Μελετζή επίτιμο πρόεδρό της, σε μια εκδήλωση που συνδιοργάνωσε με την Ένωση Καλλιτεχνών Φωτογράφων. Το Νοέμβρη του 1994, έγινε στην Αθήνα έκθεση αφιερωμένη στο έργο του. «Όσοι την είδαν – είπε τότε ο Νίκος Καραντηνός – έτρεφαν τα μάτια τους, γνωρίζοντας μια Ελλάδα της Αντίστασης με το φωτογραφικό μάτι του Σπύρου Μελετζή . Όλο αυτό το υλικό το υπερασπίστηκε, το έκρυψε στα φυλλοκάρδια του και μας το παρέδωσε ως παρακαταθήκη για κληρονομιά».
Τον Ιούλη του 1945, ο Σπύρος Μελετζής έθαψε στον τοίχο της κουζίνας του σπιτιού του και στο ταβάνι 2.200 περίπου φιλμ από την Αντίσταση και τα Δεκεμβριανά. Τριάντα χρόνια αργότερα, με μεγάλη αγωνία για το τι είχε απομείνει, ξανάβγαλε στο φως όλον αυτόν το θησαυρό ανέπαφο και τον παρέδωσε στη Νεοελληνική Ιστορία.
Πηγή : ALT.GR
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
765 Γεννιέται ο Αμερικανός μηχανικός Ρόμπερτ Φούλτον, εφευρέτης του πρώτου ατμοκίνητου πλοίου και του πρώτου υποβρυχίου.
1831 Πεθαίνει ο Γερμανός ιδεαλιστής φιλόσοφος Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ.
1840 Γεννιέται ο Γάλλος ζωγράφος Κλοντ Μονέ, εκ των θεμελιωτών του ρεύματος του ιμπρεσιονισμού.
1913 Υπογράφεται στην Αθήνα η Συνθήκη Ειρήνης μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας.
1940 Ο ελληνικός στρατός περνά στην αντεπίθεση σε όλο το ελληνοϊταλικό μέτωπο, εκδιώκοντας τους Ιταλούς από τα ελληνικά εδάφη και μεταφέροντας τον πόλεμο στην ιταλοκρατούμενη Αλβανία.
1950 Πεθαίνει η Χρύσα Χατζηβασιλείου, μέλος της ΚΕ και του ΠΓ του ΚΚΕ.
1950 Μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη ο βασιλιάς Παύλος παραδίδει την πολεμική σημαία στο εκστρατευτικό σώμα που αναχωρούσε για τον πόλεμο της Κορέας.
1951 Η Ασφάλεια ανακαλύπτει τον ασύρματο του παράνομου ΚΚΕ στη βίλα Αύρα στη Γλυφάδα. Συλλαμβάνονται ο Ηλίας Αργυριάδης και η Κατίνα Δάλλα.
1960 Τέσσερις μικρές Αφροαμερικανίδες εγγράφονται σε σχολεία λευκών της Νέας Ορλεάνης, τερματίζοντας θεσμικά τις φυλετικές διακρίσεις στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ωστόσο το γεγονός προκάλεσε μια σειρά κρουσμάτων ρατσισμού και βίας και συλλαλητήρια κατά της κατάργησης των φυλετικών διακρίσεων.
1966 Αρχίζει στο Στρατοδικείο η δίκη 28 αξιωματικών κατηγορούμενων «επί εσχάτη προδοσία» για συμμετοχή στην οργάνωση ΑΣΠΙΔΑ.
1969 Συνέρχεται στη Βενετία το 6ο Συνέδριο της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Αντιστασιακών (FIR), το οποίο πήρε ειδική απόφαση για την Ελλάδα, καλώντας όλες τις ευρωπαϊκές αντιστασιακές οργανώσεις να αναπτύξουν δράση για την απομόνωση της χούντας και την έκφραση αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό και τους κρατούμενους αγωνιστές.
1969 Η νεαρή Αραβική Δημοκρατία της Λιβύης, υπό τον Μουαμάρ Καντάφι, εθνικοποιεί το 51% των κεφαλαίων όλων των ξένων τραπεζών.
1973 Το μεσημέρι αρχίζουν στο Πολυτεχνείο Γενικές Συνελεύσεις, ενώ στο προαύλιο εκατοντάδες φοιτητές πραγματοποιούν συγκέντρωση φωνάζοντας αντιδικτατορικά συνθήματα. Η αστυνομία περικυκλώνει το κτίριο. Το απόγευμα, όταν τελειώνουν οι Γενικές Συνελεύσεις, αρχίζει να συζητιέται η παραμονή στον χώρο του Πολυτεχνείου για το βράδυ της Τετάρτης. Προς αυτήν την εξέλιξη ευνοεί το γεγονός ότι γύρω από το Ιδρυμα μαζεύεται κόσμος και υπάρχει συμπαράσταση. Οταν λαμβάνεται η απόφαση για κατάληψη, στο Πολυτεχνείο βρίσκονταν πια 1.500 φοιτητές. Ακολούθως, με πρωτοβουλία της ΚΝΕ και της Αντι-ΕΦΕΕ συγκροτείται η πρώτη Συντονιστική Επιτροπή και οργανώνονται μια σειρά λειτουργίες (μεγάφωνα, σταθμός, σίτιση, περιφρούρηση κ.ά.). Τυπώνονται χιλιάδες προκηρύξεις και κολλιούνται αφίσες, ενώ ο κόσμος έξω από το Πολυτεχνείο παραμένει μέχρι και τη 1 τα ξημερώματα.
1983 Το στρατοδικείο της Κωνσταντινούπολης καταδικάζει 18 μέλη της Επιτροπής Ειρήνης για «απόπειρα ανατροπής του καθεστώτος και εγκαθίδρυσης του κομμουνισμού».
1989 Ιδρύεται η «Ορχήστρα των Χρωμάτων» υπό τον Μάνο Χατζιδάκι.
2008 Ινδικό διαστημικό όχημα προσεδαφίζεται στη Σελήνη.
Πηγή : Ριζοσπάστης
14 – 11 – 1831
Πεθαίνει ο Γερμανός ιδεαλιστής φιλόσοφος Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ. Ο Χέγκελ πρώτος έθεσε το ζήτημα της καθολικότητας της εξέλιξης χωρίς να μπορέσει να το λύσει γιατί ακριβώς θέτοντάς το σε καθαρά ιδεαλιστική βάση και εκφράζοντας τη φύση σα δημιούργημα της απόλυτης ιδέας, επιτέθηκε με μανία ενάντια στην άποψη του υλισμού για την αυτοκίνηση της ύλης.
Αρνήθηκε την εξέλιξη στο χρόνο γιατί, κατά τη διδασκαλία του, η εξέλιξη της γνώσης σταμάτησε στην εποχή του με τη χεγκελιανή διδασκαλία και η εξέλιξη της κοινωνίας καθώς και η πάλη των αντιθέτων πάλι στην εποχή του, εποχή της Πρωσικής φεουδαρχικής μοναρχίας που κατά τον Χέγκελ πέτυχε τη συμφιλίωση των αντιθέτων. Ο Μαρξ πρώτος αναγνώρισε τη σπουδαία συνεισφορά του Χέγκελ με την ανακάλυψη των νόμων της διαλεκτικής μόνο που, τοποθετώντας τους στη βάση του Υλισμού, τους έθεσε «με τα πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω».
14 – 11 – 1840
Γεννιέται ο Γάλλος ζωγράφος Κλοντ Μονέ (Claude Oscar Monet), εκ των θεμελιωτών του ρεύματος του ιμπρεσιονισμού.
Συνδέθηκε φιλικά και με τους Ρενουάρ, Μπαζίλ και Άλφρεντ Σίσλευ. Πέρα από τη φιλία που αναπτύχθηκε μεταξύ τους, μοιράζονταν κοινές ιδέες για τη ζωγραφική, οι οποίες αργότερα θα μετουσιώνονταν στο κίνημα του ιμπρεσιονισμού.
Γυναίκα με ομπρέλα 1875
Το 1874 συμμετείχε στην πρώτη έκθεση της ομάδας των Ιμπρεσιονιστών στο Παρίσι, με τον πίνακα του «Impression, soleil levant» (Εντύπωση, ανατέλλων ήλιος). Ο τίτλος του πίνακα του Μονέ ενέπνευσε τον κριτικό τέχνης Λουί Λερουά στη χρήση του όρου Ιμπρεσιονισμός (Impressionism) για πρώτη φορά.
Χωράφι με παπαρούνες 1873
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Πηγή : ALT.GR
Δείτε ακόμα…
Σαν Σήμερα 12/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
12 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 11/11 – Γεγονότα σημαντικά
Μοιράσου το…
Ετικέτες: Σαν Σήμερα
Δείτε ακόμα…
Σαν Σήμερα 10/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
10 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 9/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
9 Νοέ 2025
Σαν Σήμερα 8/11 – Γεγονότα σημαντικά και πρόσωπα που σημάδεψαν το χρόνο
8 Νοέ 2025
Επικοινωνία
Πηγή : ALT.GR
3 απαντησεις στο “ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ”
ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ – δολοφονήθηκε ξημερώματα σα σήμερα το 1975 απο φασίστες στην Όστια.
…«Όσο για το μέλλον, άκου:
Οι γιοι σου οι φασίστες
Θ’ απλώσουνε πανιά
Για τους κόσμους της Νέας Προϊστορίας.
Εγώ θα στέκομαι εκεί,
Σαν κάποιος που ονειρεύεται το χαμό του
Στις όχθες της θάλασσας
Απ’ όπου ξεκινά η ζωή.
Μόνος, ή σχεδόν μόνος, στην παλιά παραλία
Ανάμεσα σε χαλάσματα αρχαίων κοινωνιών,
Τη Ραβέννα
Την Όστια, ή την Βομβάη – είναι το ίδιο –
Με θεούς που ξεφλουδίζουν, προβλήματα παλιά
Όπως η πάλη των τάξεων –
Που
Διαλύονται…
Σαν ένας παρτιζάνος
Που πέθανε πριν το Μάη του ‘45
Θ’ αρχίσω σιγά σιγά ν’ αποσυντίθεμαι
Μέσα στο εκτυφλωτικό φως αυτής της θάλασσας,
Ποιητής και πολίτης ξεχασμένος».
Hθοποιός, ποιητής, συγγραφέας, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, δηλωμένος Μαρξιστής και αμετανόητος αντιφασίστας.
Γεννημένος και διαμορφωνόμενος κοινωνικά σε μια εποχή θυελλών, πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών, ο Παζολίνι φθάρηκε σε πολλές μάχες για την πολιτική, την ηθική και την αισθητική, ζώντας μια ζωή σύντομη αλλά γεμάτη, εξαιτίας αυτών ακριβώς των μαχών.
Η ταινία ”ΣΑΛΟ ή 120 Μέρες στα Σόδομα” ολοκληρώθηκε μόλις μερικές εβδομάδες πριν τη δολοφονία του Παζολινι. Πρόκειται για μία ωμή και σκληρή καταβύθιση στη φύση του φασισμού…
Ο ιδιος ο Παζολινι σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, λίγους μήνες πριν από τη δολοφονία του έλεγε: «Μα αυτή ήταν η επιδίωξή μου. Να εξοργίσω, να θυμώσω τον θεατή. Στην αρχή θα στραφεί εναντίον της ταινίας, εναντίον μου. Υστερα θα πει πως πρόκειται για ένα πορνό. Αυτό είναι μια βολική εξήγηση. Μερικοί όμως μπορεί να ξανασκεφτούν. Ο φασισμός δεν καίει μόνο σάρκες. Μας “σπρώχνει” στον ολοκληρωτικό αφανισμό».
Eιναι βέβαια εκπληκτικό, πως ο ίδιος δημιουργός που σερβίρει κόπρανα επί σκηνής όπως στο Σάλο έχει δημιουργήσει δυο από τις πιο ευαίσθητες και ποιητικές ταινίες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, όπως το ”Mamma Roma” και το ”Accattone”…
Καλησπέρα σε όλους.
ΔΙΝΩ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ
Για να κυλήσει ο ήλιος το κεφάλι του
Ν ‘ ανάψει με τα χείλια του τις παπαρούνες
Τις παπαρούνες που θα δρέψουν οι περήφανοι άνθρωποι
Φτάνοντας ως τη μνήμη της ελευθερίας .
Δίνω το χέρι στη δικαιοσύνη
Διάφανα κρήνη κορυφαία πηγή
Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος
Ότι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα
Ότι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα .
Σαν σήμερα το 1911 γεννιέται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές ο Οδυσσέας Ελύτης .
Ο μεγάλος Έλληνας ποιητής βραβεύτηκε το 1960 με το κρατικό Βραβείο ποίησης και το 1979 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Γνωστότερα ποιητικά του έργα είναι : Το “Αξιον Εστί”, ο “Ήλιος ο πρώτος” , οι “Προσανατολισμοί” κλπ . Εχει κάνει επίσης , μεταφράσεις ποιητικών και θεατρικών έργων . Συλλογές του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και πολλά ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί .
Γεώργιος Παναγούλης
Καλησπέρα σε όλους!
…..θα ήταν καταστροφή η προσκόλληση στους τύπους , να περιμένουμε την επισφαλή ψηφοφορία της 25ης του Οκτώβρη , ο λαός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να λύνει παρόμοια ζητήματα όχι με ψηφοφορίες αλλά με τη βία , ο λαός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση στις κρίσιμες στιγμές της επανάστασης να κατευθύνει τους εκπροσώπους του , ακόμα και τους καλύτερους εκπροσώπους του , και όχι να τους περιμένει
Η σημερινή ημέρα σηματοδοτεί τη στιγμή που έγινε το μεγαλύτερο έως σήμερα επαναστατικό άλμα της ανθρωπότητας προ το μέλλον .Ενα κοσμοϊστορικό γεγονός που σημάδεψε όσο κανένα άλλο ολόκληρο τον 20ο αιώνα και την μετέπειτα πορεία της ανθρωπότητας μέχρι τις μέρες μας.
Όπως έγραψε ο Λένιν συνοψίζοντας την ιστορική στιγμή της επανάστασης 《 εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο . Πότε ακριβώς , σε πόσο χρονικό διάστημα , οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα .Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε , ο δρόμος άνοιξε , ότι ο δρόμος χαράχτηκε 》.
Γεώργιος Παναγούλης