Καλημέρα σε όλους
Ο Πάμπλο Πικάσο υπήρξε από τις σημαντικότερες μορφές της σύγχρονης Τέχνης . Σημάδεψε τον 20ο αιώνα με την δημιουργία , την αγωνιστική στάση και την θέλησή του να είναι “στο ακέραιο άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους ” . Ο Πικάσο γεννήθηκε το 1881 στη Μάλαγα της Ισπανίας και πέθανε σαν σήμερα το 1973 . Μέχρι το θάνατο του πάλεψε μέσα από τις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας για ένα καλύτερο αύριο . Με την τέχνη του εξέφρασε πανανθρώπινες και αιώνιες αξίες . Η τέχνη του , πιστή ηχώ της ζωής και της ιδεολογία του , έγινε αφήγηση και κραυγή διαμαρτυρίας για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο , την βία τον πόνο των καταφρονεμένων . Έγινε το περιστέρι της ειρήνης .
Από τα πιο σημαντικότερα έργα του είναι η " Γκουέρνικα , οι Δεσποινίδες της Αβιγιόν κλπ . Ο Πικάσο για το έργο του συνολικά βραβεύτηκε με το βραβείο Λένιν .
Η πασίγνωστη " Γκουέρνικα " , έργο που πήρε το όνομά του από τη μικρή πόλη των Βάσκων που καταστράφηκε με αεροπορικό βομβαρδισμό από το φασίστα Φράνκο , έγινε σύμβολο της αντίστασης του Ισπανικού λαού στις φρικαλεότητες και την κτηνωδία του φασισμού . Τα περιστέρια του , μήνυσαν στους ουρανούς τον πόθο της ειρήνης , όπως και το σκίτσο του για τον Νίκο Μπελογιάννη τον πόθο της προοδευτικής οικουμένης για τη σωτηρία του . Στο έργο αυτό ο Πικάσο μεταφέρει συμβολικά το φριχτό γεγονός , δημιουργώντας στο κέντρο της σύνδεσης μία πυραμίδα με βάση το νεκρό στρατιώτη και κορυφή το άλογο που σφαδάζει . Την εικόνα συμπληρώνουν ο νικητής ταύρος και μανάδες με τα διαμελισμένα βρέφη . Το συγκεκριμένο γεγονός μεταμορφώνεται τελικά σε διαχρονική και πανανθρώπινη ελεγεία σε συστοιχία προς το αισθητικό αίτημα της αρχαίας τραγωδίας
Ο Πικάσο δεν αποφεύγει τις παρορμήσεις και τις προτροπές της πνευματικής του συνήδεισης , δεν μεταμφιέζεται . Ζει κεντρισμένος από την μοναδική επιθυμία να είναι στο ακέραιο άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους . Γνωρίζει να αγκαλιάσει απόψεις του μέλλοντος και να επωμίζεται στιγμές από τη μακραίωνη ιστορία του ανθρώπου .
Μία απάντηση στο “ΠΟΛΙΤΙΚΗ”
Ο ΠΑΜΠΛΟ ΠΙΚΑΣΟ ΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ…
…κι ας έφυγε σαν σήμερα πριν από 48 χρονια…
”Η προσχώρησή μου στο Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η λογική συνέχεια όλης μου της ζωής, όλου του έργου μου. Γιατί, είμαι περήφανος που το λέω, ποτέ δεν θεώρησα τη ζωγραφική ως μια τέχνη απλής παραδοχής, ως μέσο διασκέδασης. Θέλησα μέσα από το σχέδιο και το χρώμα – εφόσον αυτά ήταν τα όπλα μου – να διεισδύω όλο και περισσότερο στη γνώση για τον κόσμο και τους ανθρώπους, προκειμένου αυτή η γνώση να μας απελευθερώνει κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο. Προσπάθησα να πω, με τον τρόπο μου, αυτό που θεωρούσα ως το πιο αληθινό, το πιο σωστό, το καλύτερο και, φυσικά, αυτό ήταν πάντοτε και το πιο όμορφο. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες το γνωρίζουν καλά. Ναι, γνωρίζω καλά ότι πολέμησα πάντοτε, μέσα από τη ζωγραφική μου, σαν πραγματικός επαναστάτης. Τώρα όμως κατάλαβα ότι αυτό μόνο δεν αρκεί. Αυτά τα χρόνια τρομακτικής καταπίεσης μού έδειξαν ότι δεν πρέπει να παλεύω μόνο με την τέχνη μου, αλλά με όλο μου το είναι…
…
Η τέχνη είναι ένα είδος εξέγερσης. Δηλαδή κάτι το οποίο, πολύ απλά, δεν επιτρέπεται να είναι ελεύθερο. Την τέχνη και την ελευθερία πρέπει να την κλέβουμε, όπως τη φωτιά του Προμηθέα, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσουμε εναντίον της καθεστηκυίας τάξης. Από τη στιγμή που η τέχνη επισημοποιηθεί και καταστεί προσιτή στον καθένα, προκύπτει αμέσως ένας νέος ακαδημαϊσμός.”
(από το βιβλίο ”Pablo Picasso – Σκέψεις για την Τέχνη”)