ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ 1956 – 2021Απέραντη αγάπη για τον απλό άνθρωπο, το Κόμμα, την Ιστορία
«Εφυγε» από τη ζωή ύστερα από μακρά μάχη με τον καρκίνο και τον αποχαιρετήσαμε την περασμένη Τετάρτη στο Νεκροταφείο Καισαριανής
Ενας σπουδαίος εργάτης της Τέχνης, «ποιητής των ανθρώπων» και πραγματικός διανοούμενος, η Τέχνη και η ζωή του οποίου παρέμειναν αξεχώριστες σε όλη τη ζωή του, ήταν ο δικός μας Γιώργος Κακουλίδης, που αποχαιρετήσαμε την περασμένη Τετάρτη, μετά τον πρόωρο χαμό του, έχοντας δώσει για πολλά χρόνια με θάρρος και αξιοπρέπεια τη μάχη με τον καρκίνο.
Για περισσότερο από μια 20ετία έγραφε τη στήλη «Το Απόλυτο Ρόδο» κάθε Κυριακή, και μετά κάθε Σαββατοκύριακο στον «Ριζοσπάστη». Το 2007, τα κείμενα αυτής της στήλης έγιναν βιβλίο, όπου περιλαμβάνεται η πρώτη εφταετία της συνεργασίας του με τον «Ριζοσπάστη», που έμελλε να κρατήσει μέχρι το τέλος της ζωής του. Συμπορεύτηκε με το Κόμμα και υπήρξε υποψήφιος βουλευτής και ευρωβουλευτής.
Ο Γιώργος Κακουλίδης τάφηκε στην αγαπημένη του Καισαριανή, την πόλη που καθόρισε το «είναι» του. Ηταν πολλοί οι συγγενείς, οι φίλοι, οι άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών, οι σύντροφοι, που συγκεντρώθηκαν για να πουν «κουράγιο» στη συντρόφισσά του Λητώ και στους οικείους του, συμμετέχοντας σιωπηλά στον τελευταίο αποχαιρετισμό. Εκεί ήταν και ο ΓΓ Δημήτρης Κουτσούμπας, επικεφαλής αντιπροσωπείας της ΚΕ του ΚΚΕ.«Σ’ ευχαριστούμε από καρδιάς…»
Εκ μέρους του Κόμματος τον αποχαιρέτησε ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ και διευθυντής του «Ριζοσπάστη», ο οποίος σημείωσε ανάμεσα σε άλλα: «Τα γραπτά σου ανάβλυζαν αυτήν την απέραντη αγάπη για τον απλό άνθρωπο, το Κόμμα, την Ιστορία, την ιδεολογία, τους αγώνες του.
Τα υπερασπίστηκες με τον δικό σου μοναδικό τρόπο όταν και όπου χρειάστηκε, από κάθε επίθεση. Η πένα σου ήταν στήριγμα και ασπίδα ενάντια στον αντικομμουνισμό, ξίφος και πέλεκυς για τους κάθε λογής αναθεωρητές της Ιστορίας και κήρυκες του συμβιβασμού.
Μέσα από τη στήλη σου βλέπαμε τη σχέση σου με το Κόμμα να ωριμάζει. Τη συνειδητή σου συμπόρευση να αποκτά στοιχεία βαθύτερης δέσμευσης και αφοσίωσης (…) Η ευρυμάθεια, η βαθιά σου καλλιέργεια, η ευστροφία και η παιδεία σου έκαναν πλουσιότερο τον “Ριζοσπάστη” τα χρόνια αυτά που μας χάριζες τα γραπτά σου.
Εκαναν όμως καλύτερους κι εμάς, που είχαμε την τύχη να σε γνωρίσουμε και να συζητάμε μαζί σου. Μας δίδαξες με τη σεμνότητα και την επιμονή σου να κάνουμε παρατηρήσεις, να πούμε γνώμη για τα κείμενα, να προτείνουμε ακόμα και αλλαγές. Μας δίδαξες με το θάρρος, την αξιοπρέπεια που διαχειρίστηκες την αρρώστια σου. Αλλά και με τον καημό σου πως το χειρότερο από τα συμπτώματά της ήταν ότι σε εμπόδιζε να βοηθήσεις ακόμα περισσότερο το Κόμμα.
Για όλα αυτά σε ευχαριστούμε από καρδιάς».Από γενιά καλλιτεχνών και αγωνιστών
Ο Γ. Κακουλίδης γεννήθηκε το 1956. Ο παππούς του ήταν γλύπτης και ο πατέρας του, Δημήτρης, μέλος του ΚΚΕ και ζωγράφος με σπουδαίο έργο. Ηταν ο τρίτος στη σειρά καλλιτέχνης που βγάζει η οικογένειά του.
Ο πατέρας του τού δίδαξε την κριτική ματιά αλλά και την ευαισθησία. Η ζωή στο πλευρό του πατέρα του τον έμαθε να στηρίζεται στα δικά του πατήματα. Ολα όσα του δίδαξε και όλα όσα τον άφησε να μάθει μέσα από την πράξη.
Ο μικρός Γιώργος σύχναζε ατελείωτες ώρες στο ατελιέ του πατέρα του. Εκεί γνωρίστηκε και επηρεάστηκε βαθιά από τους ποιητές Μιχάλη Κατσαρό και Νίκο Καρούζο, από τον ζωγράφο Αλέξη Ακριθάκη. Αργότερα είχε την τύχη να συναναστραφεί και με τους Μίλτο Σαχτούρη και Κωστή Μοσκώφ.
Το 1979 έκανε την παρθενική του εμφάνιση στη λογοτεχνία, με την ποιητική συλλογή «Λίμπερτυ», αναφορά στα ταξίδια του στη θάλασσα (μπάρκαρε έφηβος για 2,5 χρόνια). Από τότε δεν σταμάτησε να δημιουργεί και να γράφει: «Σκοπός μου είναι η αναγνώριση της ποίησης ως μίας εκ των πολεμικών τεχνών. Της ποίησης που κυκλοφορεί μακριά από τους αποστειρωμένους χώρους των διανοουμένων που ανακυκλώνουν τα βιβλιοσκουπίδια τους χωρίς αιδώ. Της ποίησης ως πράξης που ανατρέπει τα αποτρόπαια όρια της Ιστορίας».
Η ποίησή του δεν ήταν «καθωσπρέπει» και «κολλαριστή». Είναι μαχητική και ασυμβίβαστη. Είναι καταγγελτική. Είναι απότομη και δύσκολη, αλλά και «πλασμένη με εικόνες που λάμπουν σαν πετράδια». Μέσα από την ποίησή του μας έμαθε για εκείνο το λουλούδι που μπορεί να «κρατά τον ουρανό». Στέκεται με συμπάθεια μπροστά στον κατατρεγμένο, μπροστά σε ιστορικά πρόσωπα που δεν φοβήθηκαν το τέλος.Εξεγερμένος, ενάντια στους μέσους όρους
Την πορεία του αυτή στην Τέχνη και στη ζωή περιέγραψε με γλαφυρό και άμεσο τρόπο ο παιδικός του φίλος Βάσιας Τσοκόπουλος, σ’ ένα κείμενο για τον Γιώργο Κακουλίδη, που ανέγνωσε στην κηδεία ο ηθοποιός Ρένος Χαραλαμπίδης. Ανέφερε ανάμεσα σε άλλα:
«Ηρθε η ώρα να συνεχίσει μόνος, τυλιγμένος απελπιστικά στη μοναξιά του, κουρασμένος από τη μάχη με τα παιδικά του χρόνια, κουρασμένος από την ένταση της σκληρής ζωής και της ποίησης (…) Η ζωή με τον Γιώργο ακόμα και στις πιο ευτυχισμένες στιγμές ήταν πάντα στα δύσκολα.
Και όλους εμάς που τον αγαπήσαμε, τον αγαπήσαμε γιατί υποκλίθηκε σε αυτό το ζώο που όλοι διώχνουν με τις πέτρες. Τον αγαπήσαμε, γιατί αν και δεν δάγκωσε και κρατήθηκε, αλίμονο, ό,τι κι αν έκανε πάλι η γλώσσα του έβγαζε αίμα. Τον αγαπήσαμε γιατί μίλησε με τη θάλασσα στο σημείο που ο άγγελος έκοψε το κεφάλι του.
(…) Τον αγαπήσαμε γιατί οι λέξεις στην ποίησή του ακτινοβολούν και είναι φωτεινές πατημασιές στο σκοτάδι μας (…) Τον αγαπήσαμε γιατί ζωγράφιζε το ίδιο δυνατά, όπως έγραφε. Τον αγαπήσαμε γιατί ήταν γενναίος, γιατί δεν κρυβόταν. Τον αγαπήσαμε πολύ και πάντα θα τον αγαπάμε.
Και τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε χωρίς τον Γιώργο, να ζήσουμε με την ανάμνησή του. Και να θυμόμαστε ότι είχαμε το δώρο να ζήσουμε με το άγγιγμα κάποιου που ήταν ποιητής με “Π” κεφαλαίο, με τη φλόγα της ποίησης στη ζωή του, που ήταν Καισαριανιώτης με τη μαγεία και τη σκληρότητα που έχει αυτή η συνοικία.
Που ήταν εξεγερμένος, αντάρτης με το όπλο παρά πόδα, ενάντια στους μέσους όρους, στον καθωσπρεπισμό, στην αλλοτρίωση της ζωής. Που ήταν όμορφος, ήταν όρθιος, ήταν αθώος, ο Γιώργος Κακουλίδης».
Τον Γ. Κακουλίδη αποχαιρέτησαν επίσης η Εύα Μελά, ζωγράφος – χαράκτρια και πρόεδρος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, ο Θανάσης Λάλας, δημοσιογράφος, και ο Μάριος Σπηλιόπουλος, ζωγράφος, καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.Αφήνει πίσω του πλούσιο έργο
Στη μακρά, δημιουργική του διαδρομή ο Γ. Κακουλίδης εξέδωσε 16 ποιητικές συλλογές, 7 πεζογραφήματα, 2 θεατρικά και 2 μαρτυρίες, «Η μαύρη κούρσα του κυρίου Καρούζου» και «Το απόλυτο ρόδο (κείμενα πολιτικής και κοινωνικής καθημερινότητας)». Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από συνθέτες όπως ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Νίκος Κυπουργός, ο Τάσος Μελετόπουλος, ο Στάμος Σέμσης.
Η ιδεολογία, οι αρχές, η Ιστορία, η συνέπεια του Κομμουνιστικού Κόμματος τον κέρδισαν. Τάχθηκε στο πλευρό του. Γνώριζε καλά ότι η ελπίδα σε αυτές τις τόσο δύσκολες συνθήκες βρίσκεται εδώ.
Οπως έγραφε, «οι συνθήκες, οι αποτρόπαιες συνθήκες, καθιστούν τους πολίτες δύσπιστους και ευερέθιστους. Η αστική πλέμπα, ενώ πετρώνει το καθετί στο πέρασμά της, αφήνει εν αγνοία της ορισμένους θύλακες ανοιχτούς για να εισβάλουν τα δαιμόνια. Τα κόκκινα δαιμόνια είναι εδώ. Σ’ αυτούς τους μικρόψυχους καιρούς υπάρχουν σύντροφοι που παλεύουν με το πένθος μας, θυμίζοντας με τις πράξεις τους την καλύτερη εποχή που έχουμε μέσα μας».
Θα τον θυμόμαστε πάντα με τρυφερότητα, σεβασμό και αγάπη. Με τα λόγια του
Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει ένα ακόμα κείμενο του Γιώργου Κακουλίδη, από τη στήλη «Το απόλυτο ρόδο», τον Μάη του 2006. Τίτλος του: «Κληρονόμος έμμονων ιδεών»* * *
1. Τα τρία αρχικά γράμματα του Κομμουνιστικού Κόμματος, αυτά τα τρία σημεία προηγούνται, πέρα και πάνω απ’ όλους, στο διηνεκές. Εκφράζουν άμεσα τους νεκρούς στους οποίους ανήκουν και τους ζωντανούς που τα κατοικούν.
2. Νίκος Ζαχαριάδης: Ως ποίημα που τον κινεί μόνο το πάθος. Στην Ιλιάδα του κινήματος είναι ο Αχιλλέας, αθάνατος και τρωτός μαζί.
3. Η ποίηση που γεννιέται και μεγαλώνει μακριά από τα βιβλία αποτελείται από πράξεις που συντελούνται μέσα στην καθημερινότητα από ανθρώπους που δεν εμφανίζονται στο δικό μας πουθενά, κι όμως σηκώνουν το βάρος μας. Αργούμε πολύ να αναγνωρίζουμε τα πλάσματα αυτά, γιατί κινούνται διακριτικά δίπλα μας, και δυστυχώς όταν τα συναντήσουμε είναι για να τα αποχαιρετήσουμε για πάντα.
4. Τα θαυμάσια λόγια ενός γέροντα αγωνιστή στο καφενείο των μουσικών στην Ομόνοια: «Αν είναι να γίνουμε βορά, ας ευχηθούμε να γίνουμε βορά λιονταριών και όχι βορά ερπετών».
5. Ανήκω στη μέσα Καισαριανή, αυτή με μεγάλωσε, αυτήν μόνο αναγνωρίζω. Οποτε δεν είμαι καλά, αρκεί μια βόλτα στους δρόμους της κι όλο το βάρος μου πάει περίπατο. Μιλώ με τον γέροντά μου Παναγιώτη Μακρή κι έρχομαι στα συγκαλά μου (…)
6. Οταν ήμουν παιδί, ξεφυλλίζοντας μια παλιά εγκυκλοπαίδεια με είχαν μαγέψει τέσσερις γκραβούρες που απεικόνιζαν το βόρειο σέλας. Μεγαλώνοντας συνέδεσα αυτό το ιδιαίτερο φαινόμενο της φύσης με την εικόνα που θα μπορούσε να πάρει η επανάσταση.
7. Μέσα απ’ το πολύτιμο βιβλίο της Φιόνας Μακάρθι «Βύρων, ο βίος και ο θρύλος», ξεχώρισα ένα απόσπασμα από ένα ποίημα του Λόρδου: «Χάθηκαν δάκρυα και ράγισαν καρδιές για σένα / και τα δικά μου μηδαμινά θα ήταν, αν είχα να χύσω. / Μα καθώς στάθηκα κάτω από το καταπράσινο δέντρο / που γνέφει με ζωή εκεί που εσύ έπαψες να ζεις / και είδα γύρω μου τον πλατύ κάμπο να ξαναζεί / όλο καρπούς και επαγγελία σοδειάς, και η Ανοιξη / να σκάζει, το χαρωπό της έργο για να πιάσει / με όλα τα ανέγνοιαστα πουλιά της να πετούν, / στράφηκα απ’ όσα έφερνε, σ’ αυτούς που δεν μπορεί να φέρει».
Πηγή : Εφημερίδα Ριζοσπάστης 23- 10- 2021