100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ
Το ΚΚΕ τιμάει τους ηρωικούς αγώνες του λαού της Κοκκινιάς, που είναι δεμένοι με την Ιστορία του
Μεγάλη πολιτική – πολιτιστική εκδήλωση το Σάββατο 11 Μάρτη, με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα
| Χαρακτικό του Τάσσου για το Μπλόκο |
Με αφορμή την πολιτική – πολιτιστική εκδήλωση που διοργανώνουν οι ΚΟ Νίκαιας – Ρέντη του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια της Κοκκινιάς, το Σάββατο 11 Μάρτη, στις 7 μ.μ., στο Κλειστό Γυμναστήριο «Πλάτωνας» στη Νίκαια, ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει ένα μικρό αφιέρωμα στην Ιστορία της μαρτυρικής προσφυγούπολης, που συνδέθηκε με ορισμένες από τις πιο λαμπρές σελίδες του εργατικού – λαϊκού κινήματος και της ηρωικής δράσης του ΚΚΕ. Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Θα ακολουθήσει συναυλία με τον Γιώργο Νταλάρα, την Βιολέτα Ικαρη και την Ασπασία Στρατηγού.
* * *
Στις 18 Ιούνη 1923 «γεννιέται» ο προσφυγικός συνοικισμός της Νέας Κοκκινιάς (Νίκαια από το 1940). Οι Σμυρνιοί, οι Πόντιοι, οι Αρμένιοι και πρόσφυγες από άλλες περιοχές είναι οι πρώτοι που στεγάστηκαν εκεί.
Αυτοί ήταν κι η πρώτη μαγιά ανθρώπων που τα επόμενα χρόνια μέσα απ’ τη δημιουργία πολιτιστικών – αθλητικών συλλόγων, φέρνοντας ο καθένας ήθη και έθιμα απ’ τον τόπο τους, μέσα απ’ την αλληλεγγύη, την κοινή πάλη για διαβίωση σε άθλιες συνθήκες, κατάφεραν να δημιουργήσουν την πόλη τους. Μια πόλη που από τη δεκαετία, κιόλας, του ’20 είναι δεμένη ψυχή και σώματι με το ΚΚΕ.
| Από την απεργία στην «ΠΙΤΣΟΣ», το 1976, που στήριξε ο λαός της Κοκκινιάς |
Μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, οι πρόσφυγες έδωσαν τη μάχη για να ζήσουν ανθρώπινα οι οικογένειές τους. Διαβάζουμε σε ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» τον Ιούνη του 1933:
«Κοκκινιά/ Ο πιο μεγάλος προσφυγικός συνοικισμός της Ελλάδος. Με πληθυσμό 80 χιλ. κατοίκους, είναι ένα κομμάτι της προλεταριακής πόλης του Πειραιά (…) Παίρνουμε την Παλιά Κοκκινιά. Σ’ ολόκληρη τη συνοικία δεν υπάρχει κανένας δρόμος φτιαγμένος. Οι λάσπες αρχίζουν από τον Νοέμβρη και στεγνώνουν τον Μάη, για ν’ αρχίσει η σκόνη. Για να κατεβεί κανένας από τη γέφυρα, τ’ αρμένικα της οδού Θηβών, μαρτυράει κυριολεκτικά.
Σ’ ολόκληρη την Κοκκινιά δεν υπάρχουν υπόνομοι, εκτός του κεντρικού δρόμου, και τα νερά λιμνάζουν και σκορπάνε βρώμικες αναθυμιάσεις (…) Τα σπίτια όπου τους ακατάστησε η “πατρίδα”, από την Αγ. Σωτήρα ως τ’ Αρμένικα της Αγ. Ειρήνης, είναι κατά πλειοψηφία παράγκες και κοτέτσια, που δεν κάνουν ούτε για γουρούνια. Σ’ αυτές κάθονται 7-8 άτομα, ο ένας πάνω στον άλλο. Οι δρόμοι είναι πολύ στενοί και τον χειμώνα γίνονται ολόκληρες λίμνες, ή μάλλον ποτάμια, που θέλουν βάρκες να τα περάσουν (…)
Χιλιάδες είναι οι άνεργοι και οι βιοπαλαιστές που δεν βρίσκουν δουλειά και γυρνάνε πεινασμένοι. Τα καφενεία είναι γεμάτα όλη μέρα από δαύτους. Ολη αυτή η κατάσταση επιδρά στην υγεία των φτωχών κατοίκων, η φθίση κι άλλες αρρώστιες θερίζουν τη φτωχολογιά, που δεν βλέπει καμιά περίθαλψη (…) Υπάρχει κάποιο αχούρι, το Αμερικάνικο Νοσοκομείο, όπου δίνουν είσοδο 3 δραχμές οι άρρωστοι και όταν μπαίνουν δεν βλέπουν πραγματική περίθαλψη. Για να μπορούν δε να μείνουν ως ότου γιατρευτούν, πρέπει νά χουν ή λεφτά ή μέσα. Αλλιώτικα τους διώχνουν (…)».
Αγώνας για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής και δουλειάς
Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες σφυρηλατήθηκε η σχέση των κατοίκων της Κοκκινιάς με το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ μπήκε μπροστά, όπως και αλλού, ώστε οι πρόσφυγες να απεγκλωβιστούν από τις επιδιώξεις των δυο βασικών αστικών πολιτικών συνασπισμών, να κάνουν πέρα τους διάφορους προσφυγοπατέρες που έκοβαν και έραβαν στην πλάτη τους και ταυτόχρονα για να μην περάσει ο διαχωρισμός του λαού σε πρόσφυγες και γηγενείς, να δοθεί μαχητική απάντηση στον φασισμό.
Χαρακτηριστικά, όταν το 1933 φασίστες της ΕΕΕ τόλμησαν να κάνουν συγκέντρωση στην Κοκκινιά, αυτή δεν επιτράπηκε από εργάτες και τους κατοίκους της, παρότι η αστυνομία συνέδραμε τους φασίστες και μετά πραγματοποίησε εφόδους σε σπίτια, για να συλλάβει μέλη του ΚΚΕ.
Το Κόμμα ρίζωσε σε αυτόν τον τόπο και θέριεψε μέσα από τις διεκδικήσεις των προσφύγων για να μπορέσουν να ζήσουν ανθρώπινα στη νέα τους πατρίδα, στους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια του Πειραιά, που πάλευαν για τις συνθήκες και τους όρους εργασίας…
Πολλοί είναι οι εργατικοί αγώνες που σημάδεψαν την περιοχή. Ανάμεσά τους οι αγώνες των εργατριών το καλοκαίρι του 1933, όταν οι κλωστοϋφαντουργίνες κατέβηκαν σε απεργία, που κράτησε 27 ολόκληρες μέρες. Την 23η μέρα έδωσαν απάντηση στον απεργοσπαστικό μηχανισμό της εργοδοσίας, που αποτελούταν, όπως γράφει ο «Ριζοσπάστης», από «μοναχά καμιά 50αριά απεργοσπάστριες…».
Στις συμπλοκές με τις αστυνομικές αρχές πολλές εργάτριες και απεργοί συνελήφθησαν, για να απελευθερωθούν κάτω από την αποφασιστική παρέμβαση των συναδέλφων τους. Η απεργία έληξε νικηφόρα και αποσπώντας αύξηση 10% στους μισθούς, την εφαρμογή του 8ωρου και δεσμεύσεις για την παύση της τρομοκρατίας στα εργοστάσια.
Η δράση του Κόμματος ήταν βέβαια «καρφί στο μάτι» της αστικής τάξης. Ο «Ριζοσπάστης» στις 25/6/1936 έγραφε: «Η “φιλελευθέρα” εφημερίδα Πατρίς άρχισε μερικές μέρες τώρα μια καμπάνια για την Ν. Κοκκινιά και “κρούει τον κώδωνα του κινδύνου” που διατρέχει… από ποιους και γιατί νομίζεται; Από τους κομμουνιστές, γιατί, λέει, ενδιαφέρονται για όλα τα ζητήματα του λαού, γιατί μπαίνουν επικεφαλής και καθοδηγούν τον λαό της Κοκκινιάς στις διεκδικήσεις του, για νερό, φωτισμό, γιατρούς, φάρμακα, αντιπλημμυρικά έργα κ.τ.λ.».
Ηρωική και παλικαρίσια η στάση στο έπος της Αντίστασης
| Προσφυγικές κατοικίες το 1923 |
Σχεδόν καθολική ήταν και η συμμετοχή του λαού της Κοκκινιάς μέσα απ’ τις γραμμές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στον απελευθερωτικό αγώνα την περίοδο της Κατοχής, με αποκορύφωμα τις ηρωικές στιγμές της Μάχης (4-8/3/1944) και του Μπλόκου της Κοκκινιάς (17/8/1944).
Τριακόσιοι δέκα πέντε αγωνιστές εκτελεσμένοι και χιλιάδες άλλοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν ο τραγικός απολογισμός του Μπλόκου. Η Παρασκευή 17η Αυγούστου του 1944 έμεινε χαραγμένη βαθιά στη μνήμη της ηρωικής πόλης, που κυκλώθηκε από τα ξημερώματα από Γερμανούς και ταγματασφαλίτες και μάτωνε ολημερίς. Ηρωική και παλικαρίσια η στάση του λαού της Κοκκινιάς, πρωτοπόρα και ατρόμητη η δράση των κομμουνιστών στην πόλη.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρωί της 17ης Αυγούστου του 1944, το Γραφείο Πόλης της Κομματικής Οργάνωσης Πειραιά του ΚΚΕ είχε προγραμματισμένη συνεδρίαση (με όλους τους κανόνες της συνωμοτικότητας) στο Μοσχάτο, απ’ όπου τα μέλη του αντίκρισαν πυκνούς καπνούς προς το μέρος της Κοκκινιάς.
Η αντίδραση ήταν άμεση: Στέλνουν στην Κοκκινιά μαυροφορεμένες συντρόφισσες με μωρά στην αγκαλιά, για να μάθουν τι γίνεται. Το μεσημέρι ο υπεύθυνος της περιφρούρησης δίνει εικόνα στο Γραφείο Πόλης, με ό,τι στοιχεία έχει συλλέξει από τις συντρόφισσες: Μάζεμα όλων των ανδρών στην Οσία Ξένη, βασανισμοί, ομαδικές εκτελέσεις μέσα στη Μάντρα, μάχες στα Αρμένικα…
Τότε ο Γραμματέας της ΚΟΠ γράφει ένα σημείωμα και δίνεται η εντολή μια ηλικιωμένη και μαυροφορεμένη συντρόφισσα να το μεταφέρει στην Κοκκινιά, να το παραδώσει στα χέρια του Γραμματέα της Αχτίδας, διαφορετικά να το επιστρέψει πίσω. Το σημείωμα παραδόθηκε και έγραφε: «Πρώτον. Σύντροφε να χρησιμοποιήσεις όσες περισσότερες γυναίκες μπορείς, μέλη του Κόμματος, μέλη του ΕΑΜ, ΕΠΟΝίτισσες, για να βρίσκονται σε επαφή όσο γίνεται με τον κόσμο.
Δεύτερον. Να συγκεντρώσεις γρήγορα έγκυρο υλικό για ρεπορτάζ στον Ριζοσπάστη, να βρεις τρόπο να το στείλεις στην εφημερίδα. Στόχος είναι στις 18 Αυγούστου ο Ριζοσπάστης να έχει τα γεγονότα της Κοκκινιάς. Ετσι οι προδότες θα καταλάβουν ότι το μόνο που κατάφεραν ήταν να βουτηχτούν στο αίμα των πατριωτών, δεν έκαναν τίποτα, μια τρύπα στο νερό έκαναν (…) το Κόμμα όσο και αν το χτύπησαν στην Κοκκινιά, ζει και ο αγώνας συνεχίζεται (…).
Τρίτον. Μόλις τελειώσει το Μπλόκο όλη η Κομματική Οργάνωση να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της, και μόλις μετρήσει θύματα και τραυματίες, να οργανωθεί χωρίς καθυστέρηση το σχέδιο σύμφωνα με το οποίο θα ξεχυθείτε σε όσα σπίτια έχουν νεκρούς, θα δώσετε κουράγιο στις οικογένειες, θα τις παροτρύνετε για τον αγώνα (…) Να οργανωθούν συνεργεία που θα βγουν με τον τηλεβόα, συνεργεία που θα γεμίσουν όλο το βράδυ την Κοκκινιά με συνθήματα, να γραφτεί προκήρυξη της Κομματικής Οργάνωσης Κοκκινιάς και το βράδυ να μοιραστεί, πρωί πρωί οι Κοκκινιώτες θα πρέπει ήδη να έχουν ενημέρωση από το Κόμμα, να γίνουν αφίσες με ρολόγια που θα γράφουν την ώρα 12 παρά πέντε και να κολληθούν σε όλη την Κοκκινιά».
Τα καθήκοντα που το Γραφείο Πόλης της ΚΟΠ ανέθεσε στην Κομματική Οργάνωση Κοκκινιάς είχαν όλα εκπληρωθεί μέχρι το μεσημέρι της 18ης Αυγούστου!
Και μετά τα χωνιά αντιλαλούν στους δρόμους:
«Κοκκινιώτες! Κοκκινιώτισσες! Διακόσια διαλεχτά παλληκάρια, διακόσιοι πρωτοπόροι στον καθημερινό αγώνα για ζωή και λευτεριά, διακόσια μέλη και στελέχη, οπαδοί και συμπαθούντες του Κόμματός σας του Κομμουνιστικού δεν υπάρχουν πια. Γερμανοί με τους καταραμένους τσολιαδοχωροφύλακες, τους βασάνισαν, τους χτύπησαν ανήλεα, τους βγάλαν τα μάτια και πτώματα πια τους εκτέλεσαν. Σταθήκαμε μάρτυρες στον ηρωισμό τους, στην παλληκαριά τους. (…) Χαρά στον τόπο που βγάζει τέτοια παλληκάρια, τιμή στο κόμμα που τ’ ανάθρεψε με τέτοια πίστη και παλληκαριά, τιμή και δόξα στο γονιό που ‘θρεψε τέτοιους λεβέντες… Το αίμα σας θα το πάρουμε πίσω. Ορκιζόμαστε να συνεχίσουμε με πιότερη ορμή το μισοτελειωμένο σας έργο για τη λευτεριά του τόπου μας. (…)
Τα διαλεχτά παλληκάρια, ο Απόστολος, ο Θόδωρος, η Διαμάντω, η Κούλα και όλα τ’ άλλα πέσανε παλεύοντας την επιστράτευση για το καλό του τόπου μας… Αιώνια η μνήμη στα παλληκάρια μας που πέσαν. (…)».
Το νήμα συνεχίζει να ξετυλίγεται και φτάνει μέχρι σήμερα
Τη δεκαετία του ’50 η Κοκκινιά υποδέχεται πίσω τους εξόριστους αγωνιστές της και ο αγώνας και η διεκδίκηση παίρνουν νέα πνοή. Οι κάτοικοι, με τους κομμουνιστές μπροστά, απαίτησαν να φτιαχτούν οι απαραίτητες υποδομές στην πόλη, όπως να γίνουν αντιπλημμυρικά έργα, που το κράτος τελικά ολοκλήρωσε ένα κομμάτι τους μόλις το 1978 και μετά από μια πολύνεκρη τραγωδία που έπνιξε την περιοχή.
| Από μαζική κινητοποίηση σωματείων στη Νίκαια το 2013, ενάντια στη ναζιστική Χρυσή Αυγή |
Πλούσια δράση πριν αλλά και μέσα στην περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας είχε και ο σύλλογος φοιτητών Νίκαιας, στην αρχή με αγώνες για υποδομή βιβλιοθήκης στην πόλη, για συγκοινωνίες, και μετά για τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού και των φοιτητών. Μάλιστα, κατά την επταετία επιχειρήθηκε να αναρτηθεί επισήμως αντικομμουνιστική πλακέτα στον ιερό χώρο του Μπλόκου, που όμως ο Κοκκινιώτικος λαός την έσπασε το ίδιο βράδυ.
Οι αγώνες συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια, με μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις σε χώρους δουλειάς, που ο λαός της πόλης συνέβαλε στη στήριξή τους.
Αναφέρουμε ενδεικτικά τη μεγάλη απεργία των εργαζομένων στην «ΠΙΤΣΟΣ» το 1976, όπου 1.000 εργαζόμενοι μετά από 40 μέρες σκληρού αγώνα, με χτύπημα απ’ τον κρατικό μηχανισμό, επέστρεψαν στη δουλειά τους νικητές, αφού ικανοποιήθηκαν τα αιτήματά τους. Αντίστοιχα το 1980 στην ΕΛΣΑ, όπου 350 μετανάστες εργάτες που δούλευαν χωρίς χαρτιά προχώρησαν σε απεργία με τη συμπαράσταση και συμμετοχή άλλων 1.000 Ελλήνων συναδέλφων τους. Απεργία που επίσης αγκαλιάστηκε απ’ τον λαό της πόλης.
Το δικό του στίγμα άφησε και το φιλειρηνικό κίνημα τόσο με τους αγώνες όσο και με τη συγκλονιστική έκφραση αλληλεγγύης προς άλλους λαούς, όπως αυτόν της Γιουγκοσλαβίας το 1999.
Μέσα από αυτούς τους αγώνες στην ευρύτερη περιοχή, που οι κομμουνιστές έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, αναδείχτηκαν ανά καιρούς και δημοτικές αρχές που στήριξαν κι απ’ αυτήν τη θέση τα δίκαια λαϊκά αιτήματα. Που έδωσαν μάχη για αναγκαίες υποδομές, αντισεισμική θωράκιση, κτίρια για σχολεία, γήπεδα και ελεύθερους χώρους, για μονιμοποίηση εργαζομένων, για να μην επιτραπούν περιβαλλοντικά εγκλήματα στον Πειραιά κ.ά.
Και μπορεί σε λίγες γραμμές να μη χωράνε η Ιστορία και οι αγωνιστικές παραδόσεις αυτού του τόπου, όμως το σίγουρο είναι ότι θα έρθουν να προστεθούν και άλλες, απ’ όσους πιάνουν το νήμα στα χέρια τους, βαδίζοντας εμπρός…
Πλούσια αγωνιστική παράδοση και δεσμοί αίματος με το Κόμμα
Πλησιάζοντας προς την 11η Μάρτη, οι ΚΟ Νίκαιας – Ρέντη του ΚΚΕ δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις, πολλαπλασιάζουμε το ήδη μεγάλο μας άνοιγμα, για να φτάσει παντού και με όλους τους τρόπους η πρόσκληση και το μήνυμα της εκδήλωσης, δεμένο με το ευρύτερο πλατύ κάλεσμα για την ενίσχυση του ΚΚΕ παντού.
Ειδικά με βάση και τις τραγικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, με το έγκλημα στα Τέμπη, είναι χρέος μας να συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να σηκώσει ο εργατόκοσμος το ανάστημά του απέναντι στην πολιτική που δεν λογαριάζει τίποτα μπροστά στα κέρδη των λίγων.
Φιλοδοξούμε να φτάσουμε σε δεκάδες χιλιάδες κόσμου που είμαστε σίγουροι ότι τους αγγίζει το θέμα της εκδήλωσης και η μεγάλη ανταπόκριση που ήδη συναντάμε μας παρακινεί ακόμα περισσότερο. Ταυτόχρονα φροντίζουμε για την πλατιά προβολή της εκδήλωσης απ’ άκρη σ’ άκρη της πόλης, στολίζονται με τα υλικά της κόμβοι και πλατείες, λεωφόροι και εμπορικοί δρόμοι.
Πρόκειται για μια ξεχωριστή βραδιά, αφιερωμένη στα 100 χρόνια από την ίδρυση της Κοκκινιάς – Νίκαιας, την οποία προετοιμάζουμε με μεγάλο ενθουσιασμό.
Εκατό χρόνια γεμάτα μνήμες, συγκινήσεις, συναισθήματα, κόπους και θυσίες των λαϊκών ανθρώπων, αλλά και 100 χρόνια γεμάτα ηρωικές σελίδες αγώνων που επιβεβαιώνουν ότι όποτε ο λαός της πόλης το πήρε απόφαση έγραψε ιστορία. Νους – καρδιά – οργανωτής, ήδη από τη δεκαετία του ’20, ήταν η μαζική Οργάνωση του ΚΚΕ στην πόλη.
Από τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασης των προσφύγων, που σε πολύ δύσκολες συνθήκες έδιναν τη μάχη για ανθρώπινες συνθήκες και παράλληλα συλλογικά παλεύανε να χτίσουν την πόλη που θα έμεναν αυτοί και οι οικογένειές τους, χτίζανε τα σπίτια τους, διαμόρφωναν τους δρόμους κ.λπ., μέχρι τη σχεδόν καθολική συμμετοχή του λαού της πόλης μέσα απ’ τις γραμμές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στον απελευθερωτικό αγώνα την περίοδο της Κατοχής, με αποκορύφωμα τις ηρωικές στιγμές της Μάχης και του Μπλόκου της Κοκκινιάς.
Από τη δημιουργία από τα πρώτα κιόλας χρόνια πολιτιστικών και αθλητικών συλλόγων, μέχρι τη δημιουργία συλλόγου γυναικών και συλλόγου φοιτητών, που διεκδικούσαν με αγώνες, απ’ τη δεκαετία του ’50 κιόλας, παιδικούς σταθμούς για όλα τα παιδιά, σχολεία, υποδομή βιβλιοθήκης στην πόλη, συγκοινωνίες κ.λπ.
Από τη μεγάλη μάχη για την αποχουντοποίηση της Εκπαίδευσης, με αποκορύφωμα τη μεγάλη πολυήμερη απεργία πείνας του Γιάννη Βαγενά που αγκαλιάστηκε απ’ το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας και της πόλης γενικά με όρους παλλαϊκής κινητοποίησης, μέχρι τη μεγαλειώδη 40ήμερη απεργία των εργαζομένων στην «ΠΙΤΣΟΣ» το 1976.
Αυτά και πολλά ακόμη παραδείγματα έχουν χαραχτεί βαθιά στη συλλογική μνήμη αυτής της πόλης.
Αυτή η αγωνιστική παράδοση φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Με τους αγώνες του εργατικού κινήματος, συλλόγων και φορέων της πόλης ενάντια στους πλειστηριασμούς, στο κόψιμο ρευμάτων, τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, με την πάλη ενάντια στον φασισμό και σε όλες τις παραφυάδες του.
Σε όλη αυτήν τη διαδρομή οι κομμουνιστές έπαιξαν πρωτοπόρο ρόλο, το Κόμμα ανέπτυξε χρόνιους δεσμούς με τον λαό της πόλης, υπάρχει κύρος και εκτίμηση. Γι’ αυτό και ανά καιρούς αναδείχτηκαν δημοτικές αρχές που αγωνίστηκαν και αυτές για να υλοποιηθούν δίκαια λαϊκά αιτήματα. Με τον πρωταγωνιστικό ρόλο των κομμουνιστών δόθηκε μάχη για αντιπλημμυρικά έργα, αντισεισμική θωράκιση, κτίρια για σχολεία, γήπεδα και ελεύθερους χώρους, για μονιμοποίηση εργαζομένων κ.ά.
Ολα αυτά τα χρόνια οι Κομματικές Οργανώσεις, οι κομμουνιστές εκλεγμένοι συνέβαλαν στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και κυρίως στην υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας, των συμπερασμάτων για τους σημερινούς αγώνες.
Αυτοί οι δεσμοί ανανεώνονται συνεχώς απ’ την τωρινή πρωτοπόρα δουλειά των μελών και φίλων του Κόμματος και της ΚΝΕ με βασικό περιεχόμενο την ανάδειξη της δύναμης του λαού όταν αυτός πάρει την υπόθεση στα χέρια του, μακριά από επίδοξους σωτήρες.
Το «ποτέ ξανά» λοιπόν σε τραγωδίες όπως αυτή στα Τέμπη, που σκόρπισε θλίψη, οργή και αγανάκτηση να το πει ο λαός και με οργανωμένο αγώνα και πάλη και με τις πολιτικές του επιλογές.
Αυτό είναι και το μήνυμα που επιδιώκουμε να φτάσει παντού μέσα και απ’ την εκδήλωση: 100 χρόνια που σε όλες τις φάσεις αποδεικνύουν ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει και θα σώζει τον λαό βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής, με το ΚΚΕ πάντα μπροστά!
Ακριβώς αυτό το περιεχόμενο είναι που μας παρακινεί να μη μείνει ούτε ένας που δεν θα μάθει για την εκδήλωση, που δεν θα φτάσουν οι Οργανώσεις μας να συζητήσουν οργανωμένα, γιατί και σήμερα ο μόνος που μπορεί να εγγυηθεί τη διατήρηση και συνέχεια αυτής της 100χρονης πορείας είναι το ΚΚΕ.
Μας δίνουν δύναμη και μας πεισμώνουν μηνύματα που έρχονται από κόσμο που τα προηγούμενα χρόνια έδινε μάχες απ’ το δικό του μετερίζι ή μέσα από άλλες πολιτικές δυνάμεις και τώρα ανταποκρίνεται στο κάλεσμα συμπόρευσης του Κόμματος.
Σήμερα, λοιπόν, η Νίκαια των μεταλλεργατών, των ναυτεργατών, των λιμενεργατών, των βιοπαλαιστών εμπόρων και αυτοαπασχολούμενων, γενικά των ανθρώπων του μόχθου που όλο το προηγούμενο διάστημα έδιναν μάχες μέσα στους χώρους δουλειάς με στήριγμα τους κομμουνιστές, έχει ευκαιρία να στείλει δυνατό μήνυμα και να εμπιστευτεί και εκλογικά το ΚΚΕ σε όλες τις κάλπες, να ρίξει ψήφο τιμωρίας και ασπίδας για τις νέες επιθέσεις που θα δεχτεί ο λαός, να ρίξει την ψήφο της ελπίδας για το αύριο.
Και όπως έγραψε κι ο ποιητής Στέλιος Γεράνης:
«Νόμισαν πως με θάνατους, κρεμάλες και σχοινιά
πνίγεται ο πόθος του λαού κ’ η λεβεντιά της νιότης
– μα δεν τη σφυγμομέτρησαν καλά την Κοκκινιά
που δεν τη λύγισε κανείς φασίστας και προδότης».
Θεωρούμε το ποίημα επίκαιρο. Ο λαός της Κοκκινιάς έχει μνήμες και πείρα, έχει Ιστορία. Και στις εκλογές επιδιώκουμε να εκφραστεί και αυτό. Να τους βγει αυτό που τρέμουν. Πολύ ισχυρό ΚΚΕ ΠΑΝΤΟΥ, στις κάλπες και στους αγώνες.
Δημήτρης ΤΖΑΦΑΛΙΑΣ
Μέλος του Γραφείου της Τομεακής Επιτροπής Πειραιά του ΚΚΕ
Πηγή : Εφημερίδα Ριζοσπάστης 4 – 5 – 2022
Ριζοσπάστης