Καλημέρα και καλή σας εβδομάδα !
….Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία . Μία ιστορία σύντομη μοναδική και μεγάλη .
Τριάντα έξι χρόνια συμπληρώνονται σαν σήμερα από το θάνατο του Μάνου Λοΐζου ,του μελωδού της ψυχής μας , του καλλιτέχνη που στο σύντομο διάβα του από τη ζωή προσέφερε μία μεγάλη σε ποιότητα δημιουργία , η οποία παραμένει ζωντανή και συνεπαίρνει με την ίδια δύναμη εδώ και χρόνια . Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη σημαδιακή αυτή ημέρα πού συνέπεσαι με το ξεκίνημα του Φεστιβάλ της ΚΝΕ — “ΟΔΗΓΗΤΗ ” στο Περιστέρι ,όταν η πικρή είδηση του θανάτου του σκόρπισε απέραντη θλίψη σε όλους τους συντρόφους και όχι μόνο ,γιατί ο Μάνος ήταν αγαπητός στο κόσμο που τον αγάπησε και τον τραγούδησε .
Το έργο του ήταν φάρος οδηγός στη σημερινή καταιγίδα , της λαίλαπας της ασχήμιας και αυτό είναι περισσότερο πάρα ποτέ αναγκαία η υπενθύμιση στους νέους ότι υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται για ένα πολιτισμό ουσίας . Για ένα πολιτισμό ο οποίος συνδυάζει την ψυχαγωγία με αξίες και αρχές . Ο Μάνος Λοΐζος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και από μικρό παιδί άρχισε να ασχολείται με τη μουσική , παίρνοντας τα πρώτα ερεθίσματα από ένα μουσικό του δρόμου που έπαιζε βιολί και παράλληλα τραγουδούσε , ώσπου μία μέρα ο πατέρας του του αγόρασε ένα βιολί και άρχισε μαθήματα . Ο ερχομός του στην Αθήνα το 1955 συμπίπτει με την εμφάνιση του Μάνου Χατζιδάκη και την εμφάνιση των πρώτων τραγουδιών του σε δίσκους “χάρτινο το φεγγαράκι ” , λατέρνα κλπ τραγούδια που του έκαναν μεγάλη εντύπωση . Τα επόμενα χρόνια άρχισε να ανακαλύπτει το λαικό τραγούδι και το 1960 ανοίγει μία νέα εποχή , η εποχή του Μίκη Θεοδωράκη . Οι αγώνες του λαού ήταν πηγή έμπνευσης για το Μάνο και το τραγούδι του δρόμου του Λόρκα τον εμπναίει . Το μελοποιεί στις αρχές του 62 με ερμηνευτή το Γιώργο Μούσιο . Το κλίμα της εποχής ,οι δημοκρατικοί αγώνες του 1964 – 65 δεν τον αφήνουν αδιάφορο και τα τραγούδια που γράφει εκείνη την περίοδο
είναι εμπνευσμένα από αυτούς . Ήταν η περίοδος που η μπουάτ γίνονταν τόπος συνάντησης των φοιτητών της γενιάς του του 114 και του 15% για την Παιδεία , οι οποίοι μαζί με τα τραγούδια του Μίκη τραγουδούν με πάθος τα τραγούδια του Μάνου : το δρόμο , τον Στρατιώτη , το Ακορντεόν , τον “Τρίτο Παγκόσμιο ” . Είναι τα τραγούδια που σημαδεύουν την πορεία του συνθέτη και του ανοίγουν το δρόμο για πλατιά αναγνώριση .
Με τον ερχομό της δικτατορίας και με τον κίνδυνο της σύλληψης να παραμονεύει ο Μάνος Λοΐζος επιλέγει την αυτοεξορία στην Αγγλία . Επιστρέφει όμως στις αρχές του 68 Μέσα στη καταχνιά της χούντας γράφει τραγούδια , που γίνονται επιτυχίες με ερμηνευτές κυρίως τους Γιώργο Νταλάρα και Γιάννη Καλατζή . Κυκλοφορεί τους δίσκους “Ο Σταθμός ” , “Θαλασσογραφίες ” σε στίχους Λ. Παπαδόπουλου . Στη συνέχεια γράφει τη μουσική για τη ταινία του Αλέξανδρου Δαμιανού Ευδοκία . Παράλληλα συνθέτει και πολλά κομμάτια που τα τραγουδά σε ” φιλικό κύκλο ” και δεν ακούγονται ” ποτέ έξω από τους τοίχους μιας κάμαρας” όπως ο ίδιος έλεγε . Ανάμεσά τους ο Τσε , ο μέρμηγκας, τα συρματοπλέγματα , το Μη με ρωτάς κλπ
Στη περίοδο 74 -76 ακολουθούν οι κύκλοι “Καλημέρα ήλιε ” , “Τα τραγούδια του δρόμου ” , ” Τα τραγούδιαμας ” τα τελευταία σε στίχους Φώντα Λάδη είναι λαϊκά , πολιτικά τραγούδια, με αναφορές σε καυτά κοινωνικά προβλήματα, σε απεργίες και αγώνες της εργατικής τάξης που ερμηνεύονται από το Γιώργο Νταλάρα . Ανάμεσά τους τα “Πάγωσε η τσιμινιέρα , το “Λιώνουν τα νιάτα μας ” , το “Δέντρο ” . Το1979 κυκλοφόρησαν τα “Τραγούδια της Χαρούλας ” , σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη και ερμηνεύτρια την ίδια . “Τίποτα δεν πάει χαμένο ” , ” Μες το πλήθος “, “Όλα σε θυμίζουν” κλπ . Ακολουθούν ο τελευταίος του δίσκος “Για μία μέρα ζωής ” και μετά το θάνατό του το ” Γράμμα στην αγαπημένη ” σε ποίηση του Ναζίμ Χικμέτ .
Στρατευμένος αγωνιστής ο Μάνος Λοΐζος και με το έργο του και τους αγώνες του πορεύτηκε με τα ιδανικά της εργατικής τάξης παλεύοντας για μια δίκαιη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου απόάνθωπο .
Αυτή η ιδεολογική στράτευση του Μάνου Λοΐζου , η ευαισθησία του για τους αδικημένους , η αλληλεγγύη του στους αγωνιζόμενους για ένα κόσμο καλύτερο , βρίσκουν καλλιτεχνική έκφραση σε έργα όπως τα ” Νέγρικα ” σε ποίηση του Γιάννη Νεγροπόντη τα οποία παρουσιάστηκαν με ερμηνευτές τη Μαρία Φαραντούρη και τον Γιώργο Ζωγράφο αρχικά και στη συνέχεια και με τη συμμετοχή του Διονύση Σαββόπουλου στη θρυλική συναυλία της ΕΦΕΕ , στις 19 Απριλίου του 1967 . Τα τραγούδια αυτά που αναφέρονται στον αγώνα επιβίωσης των μαύρων της Αμερικής ,θα κυκλοφορήσουν σε δίσκο πολύ αργότερα , το 1975 καθώς είσαν στη μαύρη λίστα της δικτατορίας και είχαν απαγορευτεί , όπως εξάλλου και τα άλλα μέχρι τότε τραγούδια του
Αναμφίβολα ο Μάνος Λοΐζος υπήρξε μία από τις σημαντικότερες δυνάμεις του νεοελληνικού τραγουδιού , καταθέτοντας μουσική μεγάλης έμπνευσης και ταυτόχρονα οικεία και κοσμαγάπητη . Λάτρης του λυρισμού , όπως έχει πει ο Μίκης Θεοδωράκης , 《 ήταν μια πλαγιά πολύχρωμα λουλούδια που έλαμπαν , καθώς τα χτυπούσε ο ήλιος . Και θα λάμπουν για πάντα και πιό πολύ , όσο θα υπάρχει και θα λάμπει στον κόσμο αυτός ο μοναδικός ήλιος : Η καρδιά του ανθρώπου 》.
Facebook 17 – 9 – 2018 Google panagou
