Κυριακή 06/10/2024 – 16:48
80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ
Η ιστορία έχει μια σωστή πλευρά, με τους λαούς ως τη λευτεριά από το σύστημα της αδικίας και των πολέμων – Συλλαλητήριο της ΚΟΑ του ΚΚΕ στις 12 Οκτώβρη
Στις 7 μ.μ. στα Προπύλαια – Θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας – Το Κάλεσμα της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ






Μεγάλο συλλαλητήριο διοργανώνει το Σάββατο 12 Οκτώβρη, στις 7 μ.μ., στα Προπύλαια η Κομματική Οργάνωση Αττικής του ΚΚΕ, ανήμερα της συμπλήρωσης 80 χρόνων από την Απελευθέρωση της Αθήνας και του Πειραιά από την Κατοχή, με σύνθημα «Τότε και τώρα, μόνο ο λαός σώζει τον λαό, με ΚΚΕ δυνατό». Θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Δημήτρης Κουτσούμπας.
Θα ακολουθήσει μουσικό – αφηγηματικό αφιέρωμα, σε ενορχήστρωση Μανόλη Ανδρουλιδάκη. Θα ερμηνεύσουν: Φωτεινή Βελεσιώτου, Βαγγέλης Κορακάκης, Μαριλίζα Λούντζη, Ασπασία Στρατηγού, Κώστας Τριανταφυλλίδης, Διονύσης Τσακνής. Κείμενα θα απαγγείλουν η Λίλα Καφαντάρη και ο Πέρης Μιχαηλίδης.
Προσυγκεντρώσεις των Τομεακών Οργανώσεων της ΚΟ Αττικής έχουν οριστεί σε εμβληματικά ιστορικά σημεία γύρω από το κέντρο της Αθήνας στις 6 μ.μ., σε Πολυτεχνείο, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Πειραιώς και Ασωμάτων, Σύνταγμα (Όθωνος) και Σίνα και Ακαδημίας.
Κάλεσμα στο συλλαλητήριο σε αντιστασιακούς και σε απογόνους έχει απευθύνει η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ.
Κάλεσμα της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ

Στο κάλεσμά της η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ αναφέρει:
«Οι πόλεμοι των ιμπεριαλιστών καταστρέφουν ό,τι αφήνει όρθιο η ειρήνη τους.
Η ιστορία έχει μια σωστή πλευρά, με τους λαούς ως τη λευτεριά από το σύστημα της αδικίας και των πολέμων.
Εκεί που ο λαός της πρωτεύουσας, 80 χρόνια πριν, στις 12 Οκτώβρη 1944, γιόρταζε ενώ οι ναζί κατακτητές τρέπονταν σε φυγή. Εκεί όπου ξεχύθηκε μια απέραντη λαοθάλασσα, με καθοδηγητή, αιμοδότη και οργανωτή το ΚΚΕ που σάλπισε την αντίσταση, δημιούργησε το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ. Στην “…μπαρουτοκαπνισμένη Αθήνα, που γνώρισε την πείνα και το βόλι του κατακτητή, το στιλέτο του προδότη…”.
Εκεί που “βούιζε η καρδιά του ανθρώπου, σαν ένα ζήτω ανάμεσα σε χιλιάδες κόκκινες σημαίες”. Όπως αυτή που κάρφωσε ο σοβιετικός λαός και ο Κόκκινος Στρατός στην καρδιά του ναζιστικού τέρατος…
Να είμαστε όλοι και όλες εκεί, για να τιμήσουμε τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που κράτησαν το “φως” αναμμένο, που αγωνίστηκαν για τα λαϊκά συμφέροντα και τη λευτεριά. Με το όπλο ή τα χωνιά και την προκήρυξη. Τις χιλιάδες λαού που πήραν μέρος στις διαδηλώσεις, στις απεργίες, στα σαμποτάζ, στη σύγκρουση του Δεκέμβρη και του κορυφαίου αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Έμειναν αλύγιστοι στα μπουντρούμια, στα βασανιστήρια και στις εκτελέσεις. Αποδεικνύοντας ότι τίποτα δεν μένει στάσιμο, ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό.
Για να ξαναζωντανέψουμε αυτή τη “γειτονιά του κόσμου”, για τις όμορφες μέρες που, όπως έγραψαν οι ποιητές μας, “δεν προφτάσαμε να τις χαρούμε…” αλλά και “παθοί και μαθοί…”.
Να είμαστε εκεί, κρατώντας το κόκκινο νήμα της ηρωικής Ιστορίας μας, για να το ξεδιπλώσουμε, να το φτάσουμε ως το τέλος, για τη νίκη του λαού, τον Σοσιαλισμό!
Με το ΚΚΕ στον δρόμο της σύγκρουσης και της ανατροπής
Για να δυναμώσει ο λαϊκός ξεσηκωμός, τώρα που τα τύμπανα του ιμπεριαλιστικού πολέμου ηχούν όλο και πιο δυνατά και μακελεύονται οι λαοί, ο ένας μετά τον άλλο. Στην Παλαιστίνη, στον Λίβανο, στην Υεμένη, στη Συρία, στην Ουκρανία, στις 56 ενεργές πολεμικές εστίες αυτήν τη στιγμή σε όλο τον κόσμο, οι περισσότερες από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Για να ακουστεί δυνατά, από το κέντρο της Αθήνας:
Έξω τώρα η Ελλάδα από τον πόλεμο!
Να επιστρέψει η φρεγάτα από την Ερυθρά Θάλασσα!
Να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις και υποδομές!
Καμιά στήριξη στο κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ, που έχει βυθίσει στο αίμα και στην οδύνη τους λαούς της Μέσης Ανατολής, όπως και τον ισραηλινό.
Αλληλεγγύη στους λαούς που ματώνουν από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Καμιά εμπιστοσύνη στους εκμεταλλευτές του λαού, στην κυβέρνηση και στα κόμματα του σάπιου συστήματος και του κράτους του.
Για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, που “ματώνουν” καθημερινά τον λαό, η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων, σπρώχνει τη χώρα όλο και πιο βαθιά στο σφαγείο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και των συμμάχων τους ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, την έχουν μετατρέψει σε αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο. Έχουν τεράστιες ευθύνες για την προώθηση του στόχου εξασφάλισης της συνοχής της ΝΑ πτέρυγας του ΝΑΤΟ που βάζει στο στόχαστρο και τους λαούς των Βαλκανίων, προωθεί την ντε φάκτο διχοτόμηση της Κύπρου, το παζάρεμα κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Η επέκταση και η επικίνδυνη κλιμάκωση του πολέμου γκρεμίζουν σαν χάρτινο πύργο όλα τα προσχήματα της εμπλοκής και στήριξης των δολοφονικών σχεδιασμών. Όσα αναμασώνται περί πολέμων “πολιτισμών”, “θρησκειών”, για την “ειρήνη”, τη “δημοκρατία”, ενάντια στην “τρομοκρατία”, ενάντια στην “καταπίεση πληθυσμών”, το “δικαίωμα στην αυτοάμυνα” κ.ά., είναι για να σέρνουν τους λαούς στους άδικους πολέμους, για να κρύψουν ότι η αιτία τους βρίσκεται στους ανταγωνισμούς για την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων κάθε χώρας, για τον έλεγχο των πηγών και δρόμων μεταφοράς Ενέργειας, εμπορευμάτων, πρώτων υλών κ.ά.
Για όλα αυτά σπαταλούν δισ. ευρώ για ΝΑΤΟικούς σκοπούς, 500.000 ευρώ τη μέρα για την αποστολή φρεγάτας στην Ερυθρά Θάλασσα, στηρίζουν το πέρασμα της ΕΕ σε πολεμική οικονομία. Την ώρα που ο λαός μας στενάζει από την ακρίβεια, το καθηλωμένο εισόδημα, την ακριβότερη Ενέργεια, τη φοροληστεία, την εμπορευματοποίηση κοινωνικών υπηρεσιών.
Τα κέρδη των ομίλων χτυπάνε ρεκόρ, αλλά θέλουν κι άλλα, δεν σταματάνε πουθενά…
Για τους πολλούς, ένταση της εκμετάλλευσης, επίκληση των “δημοσιονομικών αντοχών” της οικονομίας, διαρκείς κίνδυνοι από τους ανταγωνισμούς και την πολεμική εμπλοκή.
Για τους λίγους, εξασφάλιση της κερδοφορίας και των προνομίων τους, μέσα και έξω από τη χώρα, χωρίς να υπολογίζεται η ανθρώπινη ζωή.
Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή και έχει χαραχτεί: `Η με το κεφάλαιο, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ ή με τον εργαζόμενο λαό και τις ανάγκες του!
Στις 12 Οκτώβρη να ακουστεί δυνατά από το κέντρο της Αθήνας το μεγάλο ΝΑΙ στο δικαίωμα να ζούμε ειρηνικά, με αλληλεγγύη με τους άλλους λαούς, νοικοκύρηδες στον τόπο μας.
Τώρα είναι η ώρα να δυναμώσει η εργατική – λαϊκή αντιπολίτευση και αντεπίθεση! Για να μεγαλώσουν οι ρωγμές στο σύστημα της εκμετάλλευσης που σπαράσσεται από τους ανταγωνισμούς, τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδά του. Για να βρει ελπιδοφόρα διέξοδο η δικαιολογημένη λαϊκή ανησυχία και δυσαρέσκεια!
Για να ξανακουστεί το βουητό του ήρωα λαού, που όταν παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, αποδεικνύει ότι μπορεί να μεγαλουργήσει και να νικήσει αντιπάλους που μοιάζουν παντοδύναμοι!
Για να χτίσουμε τις “γειτονιές του κόσμου” της πραγματικής λαϊκής ευημερίας, της αλληλεγγύης, της φιλίας των λαών, τον Σοσιαλισμό!».
Δες ακομα
- 80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑΤότε και τώρα, μόνο ο λαός σώζει τον λαό, με ΚΚΕ δυνατό – Σε ιστορικά σημεία οι προσυγκεντρώσεις για το συλλαλητήριο τη ΚΟ Αττικής (ΦΩΤΟ)04/10/2024 09:58
- 80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑΤότε και τώρα, μόνο ο λαός σώζει τον λαό, με ΚΚΕ δυνατό – Συλλαλητήριο της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ στις 12 Οκτώβρη (ΦΩΤΟ)03/10/2024 08:51
- 80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑΣυλλαλητήριο της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ στις 12 Οκτώβρη στα Προπύλαια – Θα μιλήσει ο Δ. Κουτσούμπας
Πηγή : 902.gr
80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ
Επίκαιρα Διδάγματα
Ετούτος ο άνεμος δε θέλει να σωπάσει/ σφυράει, σφυράει, σφυράει/ σφυράει στ’ αυτί των σκοτωμένων: ζήτω/ κ’ οι σκοτωμένοι ανοίγουνε τα μάτια τους/ σφυράει, σφυράει, σφυράει/ περνάει κάτω από τα σκέλια των κρεμασμένων,/ ξυπνάει τους κρεμασμένους,/ κ’ οι κρεμασμένοι καβαλάν τον άνεμο,/ τρέχουν για την αθανασία,/ σέρνοντας πίσω το κομμένο σκοινί τους.
Ετσι έφυγε κι ο Πέτρος σε μια δύση ολόχρυση,/ έτσι έφυγε κι ο Φούτσικ κι ο Περί κ’ η Ζόγια,/ βγάζοντας από τις τσέπες τους χιλιάδες προκηρύξεις,
(…) κ’ οι προκηρύξεις πέφτοντας βροχή στους δρόμους,/ πηδώντας από πόρτα σε πόρτα,/ ραμφίζοντας σα μεγάλα πουλιά τα τζάμια των παράθυρων,/ κ’ οι άνθρωποι μες στους δρόμους διαβάζοντας φωναχτά τις προκηρύξεις,/ σκουντουφλώντας πάνω στις λόγχες και φωνάζοντας ζήτω,/ σκουντουφλώντας πάνω στα τανκς και φωνάζοντας ζήτω,/ ζήτω, ζήτω, ζήτω,/ λευτεριά ή θάνατος, λευτεριά ή θάνατος – ο κόσμος/ μες στ’ ανοιχτά αυτοκίνητα φωνάζοντας λευτεριά ή θάνατος, λευτεριά ή θάνατος/ οι άνθρωποι που πολέμησαν και πέφταν,/ που πέφταν και χαμογελούσαν,/ που φιλιόνταν με τον κόσμο και χαμογελούσαν,/ που βγάζαν με τα δάχτυλά τους από τον κόρφο τους το σφηνωμένο βόλι/ κ’ έρχονταν πάλι ανάμεσά μας και πολεμούσαν/ και πολεμούσαν και χαμογελούσαν.
(…) Ηταν όμορφες κείνες οι μέρες. Δεν προφτάσαμε να τις χαρούμε
Γιάννης Ρίτσος
* * *
Το απόσπασμα αυτό από την ποιητική συλλογή «Γειτονιές του Κόσμου» του Γιάννη Ρίτσου αποτυπώνει πολλά και κρίσιμα χαρακτηριστικά της Απελευθέρωσης της Αθήνας και γενικότερα της Ελλάδας από τα κατοχικά στρατεύματα 80 χρόνια πριν. Σημειώνει ποιοι αγωνίστηκαν για αυτή την Απελευθέρωση και τις θυσίες που πρόσφεραν.
Οι σκοτωμένοι και κρεμασμένοι σηματοδοτούν την ασίγαστη πάλη των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων με μπροστάρη το ΚΚΕ ενάντια στους Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους φασίστες κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Αποτέλεσμα και αυτής της ηρωικής πάλης του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΕΛΑΝ, της ΕΠΟΝ, της Εθνικής Αλληλεγγύης, της ΟΠΛΑ, της Αντιφασιστικής Στρατιωτικής Οργάνωσης στη Μέση Ανατολή ήταν η απελευθέρωση. Στον βωμό της, το ΚΚΕ και το εργατικό – λαϊκό κίνημα προσέφεραν χιλιάδες μέλη και στελέχη τους.
Τα ονόματα των Ελλήνων ηρώων παρατάσσονται από τον ποιητή δίπλα σε αυτά των ηρώων από τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που οργανώθηκαν με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές σε όλη την Ευρώπη, στο πλάι των νεκρών του σοβιετικού λαού και του Κόκκινου Στρατού, η προέλαση του οποίου συνέβαλε καθοριστικά στην απόσυρση των γερμανικών και των βουλγαρικών στρατευμάτων από τα ελληνικά εδάφη (είχε προηγηθεί η Ιταλική Συνθηκολόγηση τον Σεπτέμβρη του 1943).
Ολοι οι προηγούμενοι στάθηκαν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων στις κατακτημένες από τον φασιστικό Αξονα χώρες, όσο και το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, τη Σοβιετική Ενωση. Με την πρωτοπόρα δράση τους και τις θυσίες τους σάρωσαν τις στρατιές του φασιστικού Αξονα, ξεσήκωσαν τον ασίγαστο άνεμο ανάμεσα στις εργατικές – λαϊκές μάζες που διαπαιδαγωγήθηκαν να πολεμούν με το όπλο στο χέρι για τη λευτεριά και το δίκιο τους.
Ομως όλα αυτά δεν αρκούσαν, όπως τονίζει ο ποιητής, για να προφτάσουν να χαρούν τις μέρες της Απελευθέρωσης.
Οι αστικές δυνάμεις, πριν ακόμα από το τέλος του πολέμου, ξεπερνώντας τις παλιές τους διαφωνίες, ανάμεσα σε βασιλικούς και βενιζελικούς, φιλοβρετανούς και φιλογερμανούς υπό τη σκέπη του βασιλιά και σε συμμαχία με τον βρετανικό ιμπεριαλισμό επιδόθηκαν σε έναν λυσσώδη αγώνα ζωής ή θανάτου, προκειμένου να διαφυλάξουν την εξουσία τους. Και στον αγώνα αυτό χωρούσαν όλοι όσοι συμφωνούσαν με την προστασία της καπιταλιστικής εξουσίας και επομένως με την καταστολή του κομμουνιστικού και του εργατικού – λαϊκού κινήματος με κάθε μέσο.
Τον Απρίλη του 1943 ορκίστηκε η τελευταία δοσιλογική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Ιωάννη Ράλλη, ο οποίος έθεσε ως προϋπόθεση τη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας. Οπως σημείωνε αργότερα ο ίδιος ο Ράλλης:
«…κατ’ Απρίλιον 1943 επέμενον έτι περισσότερον επί της ανάγκης σχηματισμού των μικρών αυτών Ελληνικών τμημάτων, διότι εμφανώς πλέον έβλεπον τις προθέσεις του ΕΑΜ και εθεώρουν (η Χωροφυλακή είχε υποστή κάπως την επίδρασιν των κομμουνιστών κατά μέρος) ότι ήτο απαραίτητος ανάγκη να υπάρχουν τμήματα απολύτως εθνικιστικά δυνάμενα να αντιπαλαίσουν κατά των καταχθόνιων σκοπών του κομμουνισμού και να αναλάβουν την προστασίαν του κινδυνεύοντος κοινωνικού καθεστώτος».1
Η συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας έγινε αποδεκτή από τις γερμανικές αρχές Κατοχής και ήταν σε γνώση του συνόλου του αστικού πολιτικού κόσμου και των Βρετανών, ενώ σε αυτά πρωτοστάτησαν βενιζελικοί αξιωματικοί και εντάχθηκαν οι δυνάμεις του ΕΔΕΣ Αθήνας. Την ίδια περίπου περίοδο, τα ένοπλα σώματα του ΕΔΕΣ, δηλαδή της μεγαλύτερης αστικής αντιστασιακής οργάνωσης, που δρούσε κυρίως στην Ηπειρο, με τη στήριξη των Βρετανών προχώρησαν σε πολεμικές συγκρούσεις με τον ΕΛΑΣ.
Ταυτόχρονα, ο ΕΔΕΣ κήρυξε από το φθινόπωρο του 1943 άτυπη ανακωχή με τις δυνάμεις Κατοχής. Η εξόριστη αστική κυβέρνηση που έδρευε στο Κάιρο, με τη στήριξη των βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων διέλυσε την 1η και 2η Ταξιαρχία του Στρατού της Μέσης Ανατολής, τον Απρίλη του 1944, ακριβώς επειδή στο εσωτερικό της πλειοψηφούσαν συντριπτικά οι στρατευμένοι που τάσσονταν με τη φιλοΕΑΜική Αντιφασιστική Στρατιωτική Οργάνωση, οι οποίοι και μεταφέρθηκαν σε βρετανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ανάλογες διώξεις γνώρισαν και τα μέλη των Αντιφασιστικών Οργανώσεων Ναυτικού και Αεροπορίας.
Οσο πλησίαζε το τέλος της Κατοχής, τόσο οξυνόταν η καταστολή σε βάρος του ΚΚΕ και του εργατικού – λαϊκού κινήματος και σε αυτή εντασσόταν κάθε υποστηρικτής της καπιταλιστικής εξουσίας από όλες τις πλευρές του αστικού πολιτικού φάσματος.
Οι τελευταίοι μήνες της Κατοχής σημαδεύτηκαν όχι μόνο από την πρωτοπόρα δράση του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ μέσα και έξω από τα αστικά κέντρα, αλλά και από την κλιμάκωση της καταστολής των Ταγμάτων Ασφαλείας, των Μπουραντάδων (μηχανοκίνητο της Αστυνομίας Πόλεων), της Γενικής και Ειδικής Ασφάλειας, των δοσιλογικών και ημιδοσιλογικών οργανώσεων που ταυτόχρονα εξοπλίζονταν από τους Βρετανούς, όπως η «Χ», η ΡΑΝ κ.λπ.
Ακόμα και την τελευταία μέρα της Κατοχής, τα Τάγματα Ασφαλείας και άλλοι συνεργάτες των αρχών Κατοχής επέδραμαν στην Καισαριανή, που αποτελούσε προπύργιο της ΕΑΜικής Αντίστασης, με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα του πολέμου. Τις ίδιες μέρες, ο υπαρχηγός της ΡΑΝ Π. Σπηλιωτόπουλος, που είχε διοριστεί νωρίτερα από την κυβέρνηση Παπανδρέου στρατιωτικός διοικητής της Αθήνας, με στόχο να συνενώσει το σύνολο των αστικών κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, εξέδωσε εντολή που απαγόρευσε στον λαό της Αθήνας να γιορτάσει την απελευθέρωσή του.
Κανείς δεν τον άκουσε. Ομως την ώρα που δεκάδες χιλιάδες πλημμύριζαν κάθε γωνιά της Αθήνας, πίσω από τις γρίλιες των κεντρικών ξενοδοχείων της πόλης, τους παρακολουθούσαν οι κρατικοί μηχανισμοί και οι πρώην συνεργάτες των Γερμανών, που συγκεντρώθηκαν φοβισμένοι σε αυτά, προκειμένου να περιμένουν την άφιξη των βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων και να αναλάβουν πάλι δράση απέναντι στο εργατικό – λαϊκό κίνημα.
Εκείνες τις ώρες είχαν διαμορφωθεί στην Ελλάδα συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, αφού το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, με καθοδηγητή το ΚΚΕ, κυριαρχούσε, ενώ ο αστικός κρατικός μηχανισμός ήταν σμπαραλιασμένος. Η αστική κυβέρνηση που είχε δημιουργηθεί βρισκόταν στην Αίγυπτο και οι βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις δεν είχαν καταφτάσει ακόμα στην Ελλάδα.
Ομως το ΚΚΕ δεν είχε διαμορφωμένη επαναστατική στρατηγική που θα οδηγούσε στην επίλυση του ζητήματος της εξουσίας. Κατά συνέπεια, η απελευθέρωση από τα στρατεύματα Κατοχής δεν συνδυάστηκε με την απελευθέρωση από τα δεσμά της καπιταλιστικής εξουσίας. Και έτσι οι εργατικές – λαϊκές μάζες δεν πρόλαβαν να χαρούν την αιματοβαμμένη νίκη τους, αφού αυτή είχε επιμελώς υποσκαφτεί.
Λίγες μέρες αργότερα θα κατέφτανε η κυβέρνηση, συνοδευόμενη από τις βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις και θα άρχιζε η προσπάθεια αφοπλισμού του εργατικού – λαϊκού κινήματος και ανασταθεροποίησης της καπιταλιστικής εξουσίας, που θα οδηγούσε στον Δεκέμβρη του 1944.
Στην έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» «Δεκέμβρης του ’44 – Κρίσιμη ταξική σύγκρουση», που επιμελήθηκε το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, τίθεται το κρίσιμο ερώτημα:
«Μπορούσαν, άραγε, το ΕΑΜ – ΚΚΕ να καταλάβουν την εξουσία τις μέρες της απελευθέρωσης της Αθήνας (12 Οκτώβρη 1944);
Παρότι η Ιστορία δεν γράφεται με υποθετικά σχήματα, η κατάκτηση της εργατικής εξουσίας προϋπέθετε διαχωρισμό των ΕΑΜικών δυνάμεων από τους πολιτικούς και στρατιωτικούς στόχους των “συμμάχων” και της κυβέρνησης Παπανδρέου, γεγονός που θα όξυνε πολύ περισσότερο την ταξική πάλη. Προϋπέθετε ακόμα αναδιάταξη των συμμαχιών μέσα στο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ σε βάση επαναστατική και μετατροπή των φύτρων εξουσίας (λαϊκός στρατός, λαϊκή δικαιοσύνη) σε όργανα της επαναστατικής δράσης. Ακόμα: Επρεπε να προετοιμαστεί το Κόμμα και ισχυρές λαϊκές δυνάμεις για την εφαρμογή σχεδίου κατάληψης της Αθήνας, μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Αυτό, σε συνδυασμό με αντίστοιχη δράση και συγκέντρωση δυνάμεων για την κατάληψη και άλλων βασικών κέντρων της χώρας, ιδιαίτερα της Θεσσαλονίκης.
Το Κόμμα μας ήταν ιδεολογικά – πολιτικά ανέτοιμο για να διαμορφώσει τέτοιες εξελίξεις».2
Ποιες όμως ήταν οι βαθύτερες αιτίες αυτής της ανετοιμότητας;
Οι αιτίες θα πρέπει να αναζητηθούν σε αδυναμίες στη διαμόρφωση της στρατηγικής του ΚΚΕ, σε συνδυασμό με ανάλογες αστοχίες και προβλήματα στις επεξεργασίες του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, τον Γενάρη του 1934, έπειτα από μια μακρά περίοδο εσωκομματικής διαπάλης και συζήτησης, η οποία στηριζόταν στις υπάρχουσες αντιφάσεις στις αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς και διαπλεκόταν με ανάλογους προβληματισμούς στις γραμμές της, υιοθέτησε το στάδιο της αστικοδημοκρατικής επανάστασης.
Η υιοθέτηση του σταδίου της αστικοδημοκρατικής επανάστασης συνδεόταν και με λαθεμένες εκτιμήσεις του Κόμματος για τα χαρακτηριστικά της ελληνικής αστικής τάξης και τον χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού, για τον βαθμό ανάπτυξης και επικράτησης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Η αστικοδημοκρατική επανάσταση επιδίωκε τη διαμόρφωση μιας ενδιάμεσης του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού εξουσίας, που θα αναλάμβανε να ολοκληρώσει απαραίτητες μεταρρυθμίσεις αστικοδημοκρατικής ολοκλήρωσης, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Το στάδιο της αστικοδημοκρατικής επανάστασης, που επικυρώθηκε το αμέσως επόμενο διάστημα από το 5ο Συνέδριο του ΚΚΕ (Μάρτης του 1934), αν και δεν σηματοδοτούσε την εγκατάλειψη της ένοπλης αναμέτρησης με την υπάρχουσα καπιταλιστική εξουσία, θεμελίωνε την ύπαρξη μιας μεταβατικής κατάστασης ανάμεσα σε αυτή και την επιδιωκόμενη εργατική εξουσία.
Σε αυτήν την προγραμματική επεξεργασία προσαρμόστηκε στη συνέχεια η στρατηγική του «αντιφασιστικού μετώπου», που υιοθέτησε το 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1935), στη βάση των αποφάσεων του 7ου Συνεδρίου της ΚΔ (Ιούλης – Αύγουστος 1935).
Η στρατηγική των αντιφασιστικών μετώπων, που υιοθετήθηκε από την Κομμουνιστική Διεθνή, έπειτα από την αναρρίχηση των ναζί στη γερμανική κυβέρνηση με τις ευλογίες του γερμανικού κεφαλαίου, στηριζόταν στην ανάλυση ότι «…οι εργαζόμενες μάζες σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες είναι υποχρεωμένες σήμερα να διαλέξουν συγκεκριμένα όχι ανάμεσα στη δικτατορία του προλεταριάτου και στην αστική δημοκρατία, αλλά ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και τον φασισμό».3
Σε αυτό το πλαίσιο και αμέσως μετά το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, σε πολιτική απόφαση της ΚΕ έμπαινε ο στόχος του σχηματισμού αντιφασιστικής – δημοκρατικής κυβέρνησης με τη συμμετοχή του ΚΚΕ4, ενώ λίγο αργότερα (Σεπτέμβρης 1935) η 4η Ολομέλεια της ΚΕ αποφάσισε:
«…το ΚΚΕ συνεργάζεται όχι μόνο με τα σοσιαλιστικά και αγροτικά κόμματα (…) αλλά και όλα τα άλλα κόμματα (…) που στέκονται σε μια ελάχιστη δημοκρατική – αντιφασιστική βάση (…) όπως των Φιλελευθέρων».5
Οι αποφάσεις της 4ης Ολομέλειας της ΚΕ επικυρώθηκαν από το 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1935). Ουσιαστικά, το 6ο Συνέδριο υποστήριξε ότι, μέσα από την πάλη κατά του λεγόμενου «μοναρχοφασισμού», δηλαδή εναντίον του ενός αστικού μπλοκ στο οποίο συγκεντρώνονταν τα φιλοβασιλικά κόμματα και ο ίδιος ο βασιλιάς, το ΚΚΕ θα οδηγηθεί στη δημοκρατική επανάσταση και από εκεί στον σοσιαλισμό.
Η συγκεκριμένη εκτίμηση συνδεόταν και με τη γενικότερη λαθεμένη αντίληψη ότι η πάλη για την αστική δημοκρατία θα μπορούσε να αποτελέσει τον δρόμο και πεδίο συγκέντρωσης δυνάμεων του αγώνα για τον σοσιαλισμό. Παράλληλα, το 6ο Συνέδριο ασκούσε κριτική στις λεγόμενες αριστερίστικες πλευρές των αποφάσεων της 6ης Ολομέλειας του 1934, δηλαδή στην εκτίμηση ότι η επερχόμενη επανάσταση, αν και αστικοδημοκρατική, θα έπρεπε να αναμετρηθεί με το σύνολο της αστικής τάξης και τους πολιτικούς της εκπροσώπους.
Ως αποτέλεσμα, στη διάρκεια της Τριπλής Φασιστικής Κατοχής, η απαράμιλλα ηρωική δράση του ΚΚΕ συνέχισε να πατά σε μια στρατηγική που προεξοφλούσε τη συνεργασία με τις λεγόμενες αντιφασιστικές – δημοκρατικές αστικές πολιτικές δυνάμεις, που θα έφτανε έως και τη συγκρότηση κυβέρνησης.
Ταυτόχρονα, με δεδομένες τις επεξεργασίες περί της αναγκαιότητας αντιφασιστικού μετώπου, επενεργούσε αρνητικά η ιδεολογικοποίηση (εκ μέρους του ΚΚΕ και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος) της εξωτερικής πολιτικής της Σοβιετικής Ενωσης, η οποία στο πλαίσιο του μεγάλου αντιχιτλερικού συνασπισμού συνεργαζόταν με τα καπιταλιστικά κράτη των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας. Κοντολογίς, το ΚΚΕ αναζητούσε μια λύση προς το συμφέρον των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων, που δεν θα διατάρασσε όμως τη συμμαχία με τη Μ. Βρετανία και τις λεγόμενες αντιφασιστικές αστικές δυνάμεις.
Ετσι, οδηγήθηκε στην υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο βρετανικό Στρατηγείο της Μ. Ανατολής (5 Ιούλη 1943) και αργότερα, στις Συμφωνίες του Λιβάνου (20 Μάη 1944) και της Καζέρτας (26 Σεπτέμβρη 1944), προκειμένου να διατηρήσει και να διευρύνει την αντιφασιστική ενότητα, σε μια περίοδο που το σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων και οι σύμμαχοί τους Βρετανοί προετοιμάζονταν για την τελική αναμέτρηση μαζί του.
Με τις προαναφερόμενες συμφωνίες αναγνώρισε την απούσα από την αντίσταση εξόριστη αστική κυβέρνηση που είχε χάσει κάθε κύρος στις εργατικές – λαϊκές μάζες, δέχτηκε να συμμετέχει σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας και να μην μπουν οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ στην Αθήνα.
Το Κόμμα μας μελετά εδώ και χρόνια με επιμονή την ακριβοπληρωμένη με αίμα εμπειρία του από την υπερεκατοντάχρονη πρωτοπορία του στους ταξικούς αγώνες, προκειμένου να διδαχθεί από αυτή και να προετοιμαστεί για τις σημερινές απαιτήσεις της ταξικής πάλης. Με αυτήν την έννοια, η περίοδος της Απελευθέρωσης ενδείκνυται για την εξαγωγή χρήσιμων ιστορικών συμπερασμάτων, η οποία σε μια περίοδο γενίκευσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και πολεμικών συγκρούσεων είναι εξαιρετικά επίκαιρη.
Η πείρα από την Απελευθέρωση φανερώνει ότι η συμμετοχή ενός Κομμουνιστικού Κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης όχι μόνο δεν μπορεί να ανοίξει τον δρόμο προς την εργατική εξουσία, αλλά αναπόδραστα θα σημάνει μακρόχρονη οπισθοχώρηση και βαριές απώλειες για το εργατικό – λαϊκό κίνημα. Οπως και ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμιά εξουσία ταξικά ενδιάμεση του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού.
Αν τα παραπάνω συμπεράσματα επιβεβαιώθηκαν σε συνθήκες μαζικής ένοπλης στράτευσης των εργατικών – λαϊκών μαζών υπό την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος και αποσάθρωσης του καπιταλιστικού κράτους, ισχύουν πολλαπλά σε συνθήκες αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ή οποιασδήποτε πολιτικής μορφής μπορεί να προσλάβει η καπιταλιστική εξουσία ενόψει ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Ετσι και αλλιώς, η ιστορική πείρα της περιόδου απέδειξε περίτρανα και ότι κανένας λαός δεν μπορεί να εμπιστευτεί την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας του στα αστικά κόμματα και στην τάξη τους.
Απ’ αυτό προκύπτει και το εξής: Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της πρέπει να είναι προετοιμασμένοι μέσα και από τον καθημερινό αγώνα, μέσα από την πολιτική τους πείρα, να μη χύσουν το αίμα τους στο πλευρό της αστικής τάξης της χώρας τους, στο πλευρό μιας ιμπεριαλιστικής συμμαχίας στην προσπάθειά της να νικήσει την αντίπαλη ιμπεριαλιστική συμμαχία για να εξασφαλίσει κυρίαρχη θέση στη διανομή των πρώτων υλών, των αγορών, των σφαιρών επιρροής.
Από αυτήν τη σκοπιά, στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ, που ψηφίστηκε στο 19ο Συνέδριο (2013), αναφέρονται και τα εξής:
«Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής – λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό – λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης, με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την “ειρήνη” με το πιστόλι στον κρόταφο».
Παραπομπές:
1. Γεωργίου Ράλλη, «Ο Ι. Δ. Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου», αυτοέκδοση, Αθήναι, 1947, σελ. 59.
2. Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ (επιμ.), «Δεκέμβρης του ’44. Η κρίσιμη ταξική σύγκρουση», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2014, σελ. 18-19.
3. Ινστιτούτο Μαρξισμού – Λενινισμού της ΚΕ του ΚΚΣΕ, Κομμουνιστική Διεθνής, εκδ. «Ελεύθερη Ελλάδα», 1973, σελ. 403.
4. ΚΕ του ΚΚΕ, «Απόφαση πάνω στην τρέχουσα στιγμή» στο: «Το ΚΚΕ – Επίσημα Κείμενα», τόμ. 4ος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1975, σελ. 213.
5. 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, «Απόφαση» στο: «Το ΚΚΕ – Επίσημα Κείμενα», τόμ. 4ος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1975, σελ. 246.
Του
Κώστα ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΥ*
*Ο Κ. Σκολαρίκος είναι μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ
Πηγή : Ριζοσπάστης 5 – 10 – 2024