Φιδέλ Κάστρο Ρους. Για τα 8 χρόνια από τον θάνατό του
Δεν είμαι ο υπερασπιστής του λαού. Ουδέποτε φιλοδόξησα αυτόν τον πομπώδη τίτλο, είμαι του λαού, ανέκαθεν ήμουν μόνον αυτό, δεν επιθυμώ να είμαι άλλο από αυτό, περιφρονώ οιονδήποτε τρέφει τη φιλοδοξία να είναι κάτι περισσότερο.
Μαξιμιλιέν ντε Ρομπεσπιέρ
Αφησε μέσα τους άλλους να ξαναπερνάνε τις λεπτομέρειες και βγήκε να πάρει αέρα, να λαγαρίσει το κεφάλι του. Η νύχτα είναι ζεστή και υγρή, σχεδόν όπως η μέρα, περασμένες τέσσερις. Πάει πέρα δώθε στην αυλή, σιάζει με τον δεξή του δείκτη τα γυαλιά στη ράχη της μύτης του. Τ’ αγόρασε το απόγευμα περνώντας απ’ τη Σάντα Κλάρα, στο δρόμο απ’ την Αβάνα για εδώ. Μες στην απόλυτη σιγή, μια κουκουβάγια φτερουγίζει αλαφιασμένη κι εκείνος αναβλέπει. Η ματιά του πέφτει στα υποτιθέμενα κοτέτσια. Κρύβουν τα αμάξια που θα τους μεταφέρουν σε λίγο. Τον πιάνουν τα γέλια. Εμ, χωρίς φαντασία, παρανομία δε γίνεται! Συνοφρυώνεται. Δεν ξέρει τι θα γίνει αύριο κι αυτό τον τρώει.
Ολη μου η ζωή ως τώρα κύλησε για να με φέρει σε τούτο το μεταίχμιο, μονολογεί. Τα μικράτα στο Μπιράν, όχι μακριά από δω, οι βουτιές στο ποταμάκι όταν φούσκωνε, οι κότες που παραμόνευε πιτσιρικάς με το πιστολάκι του και τον κυνηγούσε ο πατέρας, η παρέα με τα παιδιά των Αϊτινών εργατών γης στη φυτεία, – αντίβαρο στην αστική κουλτούρα. Το σχολειό, που δεν τ’ άρεσε, αντάρτης γεννημένος, πού να τον κάνουν ζάφτι οι Ιησουίτες στο Σαντιάγο. Και το γυμνάσιο, στην Αβάνα πια, ο νους του κι ο λογισμός του στο μπάσκετ, το μπέιζμπολ, το ποδόσφαιρο. Χαμογελάει καθώς αναθυμάται κάτι χαμένα γκολ. Από τότε μου έμεινε η αγάπη για την μπάλα.
Με τα χέρια δεμένα στην πλάτη, πάει απ’ το πηγάδι στο χαγιάτι και πίσω πάλι. Το στοιχείο μου το βρήκα τελικά όταν γράφτηκα στη Νομική. Πολιτικοποιημένοι φοιτητές, οργανώσεις που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους. Αναμίχθηκε αμέσως στο φοιτητικό κίνημα, όπου οι ιδεολογικές ζυμώσεις εναλλάσσονταν με βιαιότητες. Εκεί αφυπνίστηκε η πολιτική του συνείδηση, τα αντιιμπεριαλιστικά και πατριωτικά του αισθήματα, εξαιτίας της επεμβατικής πολιτικής των ΗΠΑ στην Καραϊβική και ειδικά της νεοαποικιακής κυριαρχίας τους στην Κούβα.
Συντάχθηκε με τον Τσιμπάς. Αεικίνητος, δεν τον χωρούσε ο τόπος, άρχισε τις τρέλες, όπως τις είπαν μερικοί. Οπως θα πουν κι αυτό που θα κάνουμε αύριο, σκέφτεται. Πρώτα η απόπειρα υπονόμευσης του Τρουχίλιο μαζί με κάτι Δομινικάνους. Υστερα το επεισόδιο με την καμπάνα του Δεκαετούς Πολέμου. Τον ξαναπιάνουν τα γέλια. Το πουκάμισο κολλάει στην πλάτη του, στρατιωτικό, αφού θα φοράνε όλοι στολές του στρατού, να συντείνουν στον αιφνιδιασμό. Την άλλη χρονιά στην Κολομβία, με τις ταραχές του περίφημου Μπογοτάσο. Ανυπότακτος, όλο δίψα για γνώση και για δράση.
Στις συγκεντρώσεις σύντομα έλεγαν για τη ρητορική του δεινότητα και τα ηγετικά του χαρίσματα. Τόσο το καλύτερο, αφού είχε πια γίνει μαρξιστής λενινιστής. Δίχως να λογαριάζει την καταστολή, κατήγγελλε δημόσια τις κοινωνικές, οικονομικές και φυλετικές ανισότητες, αναπόσπαστο κομμάτι του καπιταλιστικού συστήματος. Η εμπέδωση των ιδεών του Μαρτί μαζί με τις νεοαποκτημένες μαρξιστικές θέσεις τον έκαναν να ταυτιστεί με την υπόθεση του λαού. Γιατί διάβαζε, διάβαζε.
Απ’ όλα έχω διαβάσει, έλεγε μέσα του. Αναγνώστης αδηφάγος, όπως θα τον πει αργότερα ο φίλος του ο Γκάμπο. Η λατρεία του τυπωμένου χαρτιού. Απ’ τον Αννίβα, τον Μεγαλέξανδρο και τον Καίσαρα στον Κάρλος Μανουέλ δε Σέσπεδες, τον Μάξιμο Γκόμες και τον Αντόνιο Μασέο, περνώντας απ’ τον Μπολίβαρ, τον Σαν Μαρτίν, τον Μπενίτο Χουάρες… Και λογοτεχνία, πολλή, απ’ τον Ρομαίν Ρολλάν, τον Ανατόλ Φρανς και τον Μπαλζάκ, ως τον Τσβάιχ, τον Ντοστογέφσκι και τον Χέμινγουεϋ, περνώντας απ’ την Ιλιάδα. Και το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, το Κεφάλαιο, όλος ο Χοσέ Μαρτί, μερικά απ’ τα αναγνώσματά του…
Κι ύστερα πτυχίο και διδακτορικό μα δεν είχε το νου του στο δικηγορικό γραφείο, αλλά στις λαϊκές κινητοποιήσεις. Ωσπου ήρθε το πραξικόπημα. Η αποστασιοποίηση απ’ το Ορθόδοξο Κόμμα μετά τον χαμό του Τσιμπάς, οι προσφυγές στη Δικαιοσύνη για την παραβίαση του συντάγματος απ’ τον Μπατίστα, βεβαίως αναπάντητες. Τότε ήταν που άρχισα να συλλαμβάνω το σχέδιο ανατροπής του με τα όπλα, αναλογίζεται. Η ένοπλη εξέγερση ως ύψιστη μορφή του λαϊκού αγώνα. Η ειρηνική εναλλακτική είναι αδιέξοδη. Πρέπει να δώσουμε στο λαό μας ό,τι του στερούν, υγεία, μόρφωση, δουλειά. Και προπαντός αξιοπρέπεια.
Κοντοστέκεται, ανακλαδίζεται, ν’ αποτινάξει την κούραση, τη νύστα. Ενα κερεκετέ τιτιβίζει κάπου μες στα χαμόδεντρα, χαρούμενο με τη λεία του. Και το σχέδιο άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Να τιμήσουμε τον Απόστολο στην εκατονταετηρίδα της γέννησής του. Να καταλάβουμε ένα νευραλγικό κέντρο κοντά σε σημαντική πόλη, να εξεγερθεί μια ολόκληρη Επαρχία, να κηρυχθεί γενική απεργία. Η στρατηγική του βασίστηκε στις ιδέες του Μαρτί και του Μαρξ, να ξεκινήσει ο ένοπλος αγώνας κατά της δικτατορίας, να καταστραφεί ο μηχανισμός της ολιγαρχικής αστικής φιλοϊμπεριαλιστικής εξουσίας, να προκύψει ένα λαϊκό επαναστατικό κίνημα και η χώρα να οδεύσει στην οριστική κατάκτηση της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.
Κι έτσι φτάσαμε σήμερα εδώ, ξανασκέφτεται. Στη Βίλια Μπλάνκα που τη νοικιάσαμε δήθεν για πτηνοτροφείο! Μας βολεύει όμως για ορμητήριο, χωμένη μες στο πράσινο, τίποτα ένα γύρω, και τόσο κοντά στο στόχο. Ασε πια το ξεροπήγαδο με τα όπλα. Και την τσίγκινη λεκάνη που την κάναμε γλάστρα με λουλούδια και τη βάλαμε από πάνω. Τώρα τους αποκάλυψα το σχέδιο, διαβάσαμε και το Μανιφέστο μας, και το ποίημα. Κορόνα γράμματα θα το παίξουμε αύριο, και τους το ‘πα, μπορεί να νικήσουμε ή να νικηθούμε, μα όπως και να ‘χει, το κίνημα θα θριαμβεύσει. Δεν θα είναι το τέλος, μα η αρχή. Το σχέδιο είναι φιλόδοξο, παράτολμο, ριψοκίνδυνο, ε, δεν έχουμε και στρατιωτική πείρα. Μα το στρώσαμε, πρέπει να δράσουμε γρήγορα, πριν πλακώσει η αεροπορία, είναι και το καρναβάλι, με λίγη τύχη θα τους πιάσουμε στον ύπνο.
Τ’ αστέρια πήραν να χλομιάζουν, ένας βασιλικός φοίνικας πιο πέρα, με τον κορμό του ν’ ασημίζει στο σκοτάδι, αναδεύει το θύσανό του, συμφωνεί. Μέσα το γλεντάνε, τους ακούω, τ’ αγόρια βοηθάνε τα δυο κορίτσια να σιδερώσουν τις στολές. Πάει τεσσερισήμισι, ώρα να φεύγουμε. Δεν ξέρει τι θα γίνει αύριο. Τώρα. Μα είναι αποφασισμένος όσο για τίποτα ποτέ. Δεν ξέρει πως με τις πρώτες μπαταριές του αποτυχημένου τελικά αιφνιδιασμού η Ιστορία θα γκρεμίσει τα τείχη της για να τον αφήσει να περάσει. Δεν ξέρει, δεν μπορεί να ξέρει, πως μ’ εκείνο το αύριο θα γίνει θρύλος, θα γράψει εποποιία και θ’ αλλάξει τελικά τις τύχες της πατρίδας του. Δεν ξέρει πως η υφήλιος θα τον αναγνωρίζει με το μικρό του όνομα.
Είναι 27 χρονών τούτο το ξημέρωμα της 26ης Ιουλίου του 1953. Και τούτη την ώρα τον νοιάζει μόνο το σχέδιο. Και τα επακόλουθά του. Ισιώνει τους ώμους, τινάζει ψηλά το κεφάλι, στέκεται, τους κοιτάζει ίσια στα μάτια και φωνάζει Σύντροφοι, ελευθερία ή θάνατος! …y grita ?Companeros, libertad o muerte!
Σαπφώ Διαμάντη
Μέλος του ΔΣ του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης
Πηγή : Ριζοσπάστης 7- 8 /12 – 2024
ΙΣΤΟΡΙΑ
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ
Θα ζει για πάντα στις καρδιές μας, θα εμπνέει τους αγώνες μας
| Με υψωμένες τις γροθιές τραγουδούν τον ύμνο της Διεθνούς |
Σε λαϊκό προσκύνημα προς τιμήν του Νίκου Μπελογιάννη – του ανθρώπου που μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε – μετατράπηκε η εκδήλωση που διοργάνωσε η ΚΟ Πελοποννήσου του ΚΚΕ στην Πάτρα, στο θέατρο του «Λαδόπουλου», την Κυριακή 13 Απρίλη, με τη συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων, για να τιμήσει ένα από τα πιο εκλεκτά τέκνα του Μοριά.
Εκείνο το κυριακάτικο πρωινό το θέατρο έδειχνε μικρό. Πώς να χωρέσει μέσα σε τέσσερις τοίχους το μεγαλείο ενός τόσο σπουδαίου ανθρώπου. Και όταν το θέατρο άρχισε να γεμίζει και οι στίχοι των τραγουδιών πλημμύριζαν την αίθουσα, ο χώρος φάνταζε ακόμα πιο μικρός. «Ηρωες άπαρτα βουνά, ήρωες με δώδεκα ζωές…», το τραγούδι ήρθε για να θυμίσει το έπος και τον αγώνα ενός ολόκληρου λαού και μετά τα πρώτα λόγια ήρθαν για να αναδείξουν το μεγαλείο του κομμουνιστή.
Και αυτός εκεί, ατάραχος να …κοιτάζει όλη την αίθουσα, στη μεγάλη φωτογραφία, χαμογελαστός, με το γαρίφαλο στο χέρι, υπερήφανος για τη σπορά του, με εκείνο το ίδιο ατάραχο βλέμμα, όπως τότε 56 χρόνια πριν που στάθηκε μπροστά στους στρατοδίκες και από κατηγορούμενος έγινε κατήγορος: «Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουν, κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… αλλά η ζωή μου συνδέεται με το ΚΚΕ και τη δράση του. Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
| «Εννιά δεκαετίες αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία» |
Αυτά τα λόγια του Νίκου Μπελογιάννη, του δικού μας Νίκου, ήξερες ότι ήταν στο μυαλό όλων όσοι πήγαν εκείνη την Κυριακή στην Πάτρα για να τον τιμήσουν… Πριν καν το σκεφτείς, ήρθαν οι στίχοι του Γ. Ρίτσου, με τη φωνή του Κ. Καζάκου, για να μας θυμίσουν ότι: «Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά/ πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε./ Μ’ ένα γαρίφαλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία./ Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώνει».
Το μήνυμα που μας έστειλε μέσα από τη ζωή και τη δράση του διαχρονικό. Αυτό, σήμερα, μας συντροφεύει στους καθημερινούς αγώνες μας, γιατί όπως επισήμανε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα: «Μπορεί σήμερα να μη θέτουν στους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, στους αγωνιστές ριζοσπάστες, σ’ αυτούς που έχουν πραγματική αριστερή συνείδηση και δεν τη βλέπουν ως μόδα, το δίλημμα “δήλωση ή τη ζωή σου”. Αλλά μπροστά στον κάθε αγωνιστή μπαίνει καθημερινά το δίλημμα αν αντέχει να συνεχίσει ένα δύσκολο δρόμο, αν αξίζει να διακινδυνεύσει τη δουλειά του, αν… αν… αν… αν… Το κάθε βήμα του αγωνιστή φέρνει διλήμματα, που είναι και στην ατομική του ευθύνη να τα προσπερνά».
Η Πάτρα, η πόλη της εργατιάς, της αγροτιάς και της μαθητιώσας νεολαίας, ως οικοδέσποινα, επιμελήθηκε το χώρο, στο θέατρο του «Λαδόπουλου» (χαρτοβιομηχανία). Εκεί ο χώρος όπου άλλοτε κατέθεταν τον ιδρώτα τους περίπου 1.000 εργάτες μετατράπηκε για λίγες ώρες σε χώρος μνήμης και τιμής. Στο χέρι όλων ένα κόκκινο γαρίφαλο, το αγαπημένο λουλούδι του Νίκου, με το οποίο πέρασε στην αθανασία κι ενέπνευσε το μεγαλύτερο ζωγράφο της εποχής, τον Πικάσο, να φτιάξει το πορτρέτο του. Τα νιάτα σήκωναν όσο πιο ψηλά γινόταν τις σημαίες που κρατούσαν, τις τιμημένες κόκκινες σημαίες που «χρωμάτισαν» το χώρο. Ολα για τον Νίκο.
Η συγκινητική και ογκώδης προσέλευση του κόσμου, που ήρθε από όλα τα μέρη της Πελοποννήσου και όχι μόνο, ήταν τέτοια που το κλειστό θέατρο γέμισε ασφυκτικά, ενώ στον προαύλιο χώρο είχαν δημιουργηθεί οι κατάλληλες υποδομές για να φιλοξενήσουν το υπόλοιπο (ισάριθμο) πλήθος που παρακολούθησε την εκδήλωση μέσα από μια τεράστια οθόνη. Η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε στον προαύλιο χώρο, αλλά κυρίως στο κατάμεστο κλειστό θέατρο ήταν ανεπανάληπτη, μοναδική, δύσκολα να περιγραφεί με λέξεις αν κάποιος δε βρέθηκε εκεί για να το ζήσει…
«
Εννιά δεκαετίες αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία»… Οι νεολαίοι το Κόμματος κατέθεσαν το πάθος και την ψυχή τους μ’ ένα σύνθημα που μέσα του εμπεριέχεται η αγωνιστική διαδρομή του κόμματος της εργατικής τάξης, που μέσα σ’ αυτό αποτυπώνεται η διαδρομή του κομμουνιστή ήρωα. Τα δρώμενα που ακολούθησαν, η μορφή του Νίκου Μπελογιάννη που δέσποζε στο χώρο, η ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα, η απαγγελία του ποιήματος του Γιάννη Ρίτσου «Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο» από τον Κώστα Καζάκο, βουλευτή του ΚΚΕ, το ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε με το χρονικό της τελευταίας του σύλληψης στην Ελλάδα, με την παραπομπή στο στρατοδικείο και την εκτέλεσή του, που μας μετέφερε νοερά στα αντιδραστικά χρόνια της εποχής εκείνης, την επιμέλεια του οποίου έχει ο δημοσιογράφος του «902» Παύλος Ρούφας, καθήλωσαν και συνάμα ενθουσίασαν τους χιλιάδες παρευρισκόμενους.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την ενορχηστρωμένη παρουσίαση αφήγησης της ζωής και της δράσης του Ν. Μπελογιάννη, από τους Βασίλη Κολοβό και τον μουσικό Τάκη Σταθέα. Τις νότες στο κοινό χάρισαν οι μουσικοί Μαρία Κρασοπούλου, Θεόδωρος Τσουκαλάς, Θεόδωρος Τσούλος και Κώστας Κοτσιλιάνος. Το μήνυμα το έστειλαν όλοι μαζί στο τέλος, τραγουδώντας με υψωμένες τις γροθιές τον ύμνο της Γ΄ Διεθνούς.
Μια μικρή γεύση αυτής της μεγάλης εκδήλωσης παραθέτουμε σήμερα, δημοσιεύοντας το ποίημα του Ρίτσου, καθώς και την αφήγηση της ζωής και δράσης του Μπελογιάννη μέχρι την εκτέλεσή του, από τον Β. Κολοβό, που συνοδεύτηκε από τραγούδια της εποχής.
Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο
| Το διάσημο σκίτσο του Πικάσο που στην άκρη του μένει ανοιχτό. Οταν τον ρώτησαν για δεν το έκλεισε, απάντησε: «Εναν τόσο μεγάλο άνθρωπο δεν μπορείς να τον κλείσεις σε ένα πορτρέτο»… |
Μέσα σε ατμόσφαιρα έντονης συγκινησιακής φόρτισης, ο Κ. Καζάκος, απήγγειλε με τη θερμή και στεντόρεια φωνή του, το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», το οποίο έγραψε την ίδια μέρα της εκτέλεσης του Ν. Μπελογιάννη, στις 30 Μάρτη του 1952, από το νησί του Αη – Στράτη όπου ήταν εξόριστος. Τα φώτα χαμηλώνουν, το πορτρέτο του Νίκου Μπελογιάννη εμφανίζεται στο κινηματογραφικό πανί, ο Κ. Καζάκος ανεβαίνει στο βήμα.
«Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.
Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή
όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.
Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.
Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.
Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.
Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.
Οι δολοφόνοι κρύβονται πίσω από τα μαχαίρια τους.
Τραβηχτείτε πέρα δολοφόνοι. Τραβηχτείτε πέρα.
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.
Τους σκότωσαν. Τους σκότωσαν.
Ενας άνεμος που πέρασε μες απ’ το σκοτεινό τούνελ της σιωπής μας έφερε το μαντάτο.
Τους σκότωσαν. Τους σκότωσαν.
Δυο ξεχασμένοι γλόμποι ξεθωριάζουνε στην ξώπορτα της μέρας.
Τους σκότωσαν.
[…]
Ηταν πικρό το τσάι σήμερα. Αφουγκραζόμασταν
ένα μεγάλο αμάξι που σταμάτησε στο δρόμο –
ένας τροχός του χτύπησε στο βράχο.
Μπορεί να ‘ταν ο τροχός της ιστορίας.
Γιατί η γριούλα που βούρτσιζε στην μπαλκονόπορτα
το μαύρο κυριακάτικο φουστάνι της
πέτρωσε εκεί σα να κατάλαβε
τι μαύρο που ‘ναι το μαύρο χρώμα
σα να ‘δε ανεβασμένη μια μαύρη σημαία στο κατάρτι του χρόνου.
Λογαριάζαμε στα δάχτυλα: μεθαύριο,
μεθαύριο, ναι, μπαίνει ο Απρίλης.
Λέγαμε: θα βρούμε στο πανέρι της άνοιξης
πολλές χρυσές βελόνες, πολλές χρωματιστές κουβαρίστρες
να μπαλώσουμε το γέλιο του παιδιού
να μπαλώσουμε τις ρυτίδες της μάνας
να ράψουμε ακόμα κι ένα κομμένο πόδι, ένα σπασμένο κρανίο – λέγαμε.
Μια καρδιά χωρισμένη στα δύο,
απ’ τη μια το ψωμί και το φιλί
απ’ την άλλη το χρέος – θα σμίξει, λέγαμε,
μεθαύριο Απρίλης. Κάτου απ’ τα δέντρα η ειρήνη,
θα χαιρετιούνται οι άνθρωποι μες απ’ τα δίχτυα των αχτίνων
το φως θα κλείσει με τη φούχτα του την υψωμένη κάννη
θα χαμηλώσει η κάννη και θα γράψει στο χώμα
ένα μικρό κύκλο σαν το μηδέν
κι ύστερα γύρω στο μηδέν γραμμές – γραμμές
σαν τις αχτίνες του ήλιου που χαράζουν τα παιδιά στον άμμο.
Λογαριάζαμε στα δάχτυλα:
μεθαύριο Απρίλης και το Πάσχα
θα φιληθούνε οι άνθρωποι.
Τους σκότωσαν.
Τούτα τα πρόσωπα είναι σαν τα σταματημένα ρολόγια.
Τι ώρα να ‘ναι; Τι ώρα να ‘ναι σήμερα;
Ποιος σταμάτησε τούτα τα ρολόγια;
Ποιος σταμάτησε στη μέση τον Απρίλη;
Ποιος έγραψε με κάρβουνο σταυρούς πάνου στις πόρτες;
Ποιος σταμάτησε το χαμόγελο στα μάτια της μάνας; Τι ώρα να ‘ναι;
Ποιος έκοψε στα δυο την ελπίδα; Τι ώρα να ‘ναι; Πέστε μου λοιπόν.
Η κυρα-Λένη γύρισε απ’ την αγορά μ’ άδειο το καλάθι της.
Δε θυμάμαι, είπε, γιατί πήγα.
Οπου πηγαίνω βρίσκουμαι μπροστά στους σκοτωμένους.
Αν έχεις κάτι να μου πεις θα το ξεχάσω.
Δεν ξεχνάω τους σκοτωμένους. Το φουστάνι μου
αγγριώνει στους σταυρούς. Οι νεκροί με κρατάνε.
Ο,τι μου πουν θα κάνω. Παιδί μου, παιδί μου,
αυτοί πέθαναν για να ζήσεις.
Μην το ξεχνάς. Αν το θυμάσαι αυτοί δε θα πεθάνουν.
[…]
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.
Οχι δε σου ταιριάζει εσένα Μπελογιάννη τούτο το σιωπηλό πένθος
τούτες οι μαύρες κορδέλες άκρη άκρη στο φουστάνι της άνοιξης
τούτο το πράσινο σαπούνι που λιώνει ξεχασμένο στη σκάφη θολώνοντας το νερό.
Για σένανε είναι οι μεγάλες σάλπιγγες, τα μεγάλα τύμπανα,
οι μεγάλες καμπάνες και οι μεγάλες παρελάσεις,
ο μεγάλος όρκος των λαών πάνω στο φέρετρό σου
η μεγάλη μέρα της τριάντα του Μάρτη
που μπαίνει στο καινούργιο εορτολόγιο των ηρώων και των μαρτύρων της ειρήνης.
[…]
Εσύ σκαρφάλωσες στη ράχη του χάρου
κουρντίζοντας με γρήγορο χέρι το ρολόι του ήλιου.
Να φύγουν πιο γρήγορα οι δείχτες.
Να φύγει τούτη η μέρα.
Να φύγει το μαύρο απ’ τα μάτια μας.
Να φύγει τ’ άδικο απ’ τον κόσμο.
[…]
Νίκο, είχες μια καρδιά γεμάτη απ’ το αίμα του ήλιου.
Οταν περπατούσες στα ερείπια του φθινοπώρου
είχες πάντα στη μέσα τσέπη του σακακιού σου το σχέδιο της καινούργιας πολιτείας μας,
γι’ αυτό χαμογελούσε ο λαός μέσα στα μάτια σου.
Εφυγες τώρα Νίκο
ανάβοντας μ’ ένα γαρύφαλλο από φλόγα το κουράγιο του κόσμου,
ανάβοντας την ελπίδα στην καρδιά των λαών,
ανάβοντας τους αστερισμούς της ειρήνης στο στερέωμα του κόσμου,
πάνω απ’ τις πεδιάδες τις σπαρμένες με κόκαλα.
Επεσες, Νίκο, με τ’ αφτί σου κολλημένο στην καρδιά του κόσμου,
ν’ ακούς τα βήματα της λευτεριάς να βαδίζουν στο μέλλον,
ν’ ακούς το μέλλον να ξεδιπλώνει εκατομμύρια κόκκινες σημαίες
πάνω απ’ το γέλιο των παιδιών και των κήπων.
[…]
Η νύχτα κόβει με το σουγιά της μικρά κομμάτια τ’ όνειρο.
Ενα δέντρο κάνει φτερά. Ενα παιδί μεγαλώνει.
Ορκιστείτε να ‘χει το παιδί το ψωμί του και το βιβλίο του
να μάθει να γράφει σ’ αγαπώ,
να κρατάει μπράτσο τον ήλιο σ’ ένα ανθισμένο περιβόλι.
Ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου,
η λευτεριά και η ομορφιά του κόσμου. Ορκιστείτε.
[…]
Αύριο μεθαύριο θα επιστρέψουμε απ’ το μεγάλο πόνο μας στις καθημερινές δουλειές μας,
θα φάμε το ψωμί μας. Το ψωμί είναι νόστιμο
όσο πικρές κι αν είναι οι μέρες μας. Πρέπει να φάμε το ψωμί μας.
Πρέπει να ζήσουμε, να διεκδικήσουμε τη ζωή μας και το δίκιο σας.
Μα και την ώρα που θα τρώμε θα ‘μαστε έτοιμοι. Το ξέρουμε
είναι βαριά η κληρονομιά σου Μπελογιάννη –
θα τη σηκώσουμε στους ώμους μας.
Συχνά δυσκολευόμαστε, θα δυσκολευτούμε πιότερο –
θα την κρατήσουμε στους ώμους μας.
Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, το ίδιο κι η πίστη μας.
Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,
ως την πόρτα του ήλιου, Μπελογιάννη.
Καλημέρα αδέρφια μου.
Καλημέρα ήλιε
Καλημέρα κόσμε.
Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά
πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.
Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.
Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώνει.
Καλημέρα σύντροφοι
Καλημέρα ήλιε
Καλημέρα Μπελογιάννη.
Τώρα, ας βροντήσουνε της λευτεριάς τα τύμπανα κι οι σάλπιγγες.
Καλημέρα Μπελογιάννη.
Ακόμη μια φορά. Ακόμη μια φορά
εσύ Νίκο πολέμησες για όλους μας
εσύ νίκησες για όλους μας
εσύ απόδειξες
πόσο μικρά είναι αυτή την ώρα τα μικρά όνειρα,
[…]
μπροστά στο μπόι της χαράς να πεθαίνεις
για τη χαρά του κόσμου.
[…]
Πόσο μικρή είναι τούτη η λευτεριά μπροστά στην άγρια λευτεριά
να βγάζεις την καρδιά σου σα γαρύφαλλο απ’ τον κόρφο σου
για να μοσκοβολάν τα σύμπαντα θυσία και ειρήνη.
[…]
Καλημέρα ανθρώποι μου
Καλημέρα ήλιε
Καλημέρα Μπελογιάννη».
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ
Πέρασε στο πάνθεον των ηρώων του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος
Στο «καλημέρα, Νίκο Μπελογιάννη» …η φωνή του Κ. Καζάκου «σπάει». Ο Γ. Ρίτσος «καλημερίζει» τον ήρωα και τα χειροκροτήματα δονούν την ατμόσφαιρα, κάποιοι σκουπίζουν το μάγουλο και τα μάτια…. Λίγο αργότερα ο Β. Κολοβός ανεβαίνει στο βήμα της εκδήλωσης και η ζωή του Μπελογιάννη παίρνει «σάρκα και οστά» μέσα απ’ την αφήγηση του ηθοποιού, την οποία «διακόπτουν» στίχοι και μελωδίες από τα τραγούδια του αγώνα. Εκατοντάδες φωνές ενώνονται σε μια και τραγουδούν για τον Ν. Μπελογιάννη, για τη στάση του, για το παράδειγμά του, για ολάκερη τη ζωή του, για τον αγώνα των κομμουνιστών, που ξεκινάει από πολύ μακριά και θα φτάσει πολύ μακριά.
Γίνονται όλοι μαζί μια φωνή και τραγουδούν: «Και να, αδελφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα – ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα – δε χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί
θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουν το ίδιο βάρος σ’ όλες
τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη
έτσι να λέμε πια τα σύκα: σύκα, και τη σκάφη: σκάφη,
κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε: «τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα». Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
| Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στο βήμα από το χώρο της εκδήλωσης |
απ’ τον κόσμο
εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο».
Πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων…
Το λόγο παίρνει ο Β. Κολοβός, η αφήγηση ξεκινά:
Ο Νίκος Μπελογιάννης έζησε συγκλονιστική ζωή. Αγώνες, εξορίες, φυλακίσεις, βασανισμούς, παρανομία. Φεύγοντας από την Αμαλιάδα για σπουδές στη Νομική Σχολή της Αθήνας στα δεκαοχτώ του χρόνια, οργανώνεται στην ΟΚΝΕ και σε δύο χρόνια στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτό θα καθορίσει όλη του τη ζωή. Λόγω της συνδικαλιστικής του δράσης στο φοιτητικό χώρο, αλλά και εξαιτίας της συμμετοχής του στο κίνημα των σταφιδοπαραγωγών, συλλαμβάνεται και εξορίζεται στην Ιο. Μεταφέρεται στην Αμαλιάδα, δικάζεται και καταδικάζεται σε δύο χρόνια φυλάκιση. Η απόφαση ακυρώνεται. Στρατεύεται, επιχειρεί να οργανώσει κομμουνιστικές ομάδες, συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε πέντε χρόνια και κλείνεται στη φυλακή της Αίγινας. Είναι μόνο είκοσι τριών χρόνων.
Με την εισβολή των Γερμανών μεταφέρεται στην Ακροναυπλία, μετά στην Κέρκυρα, απ’ όπου μαζί με άλλους κρατούμενους, με εντολή του Κόμματος, δραπετεύει. Περνάει στην Πελοπόννησο, γίνεται καπετάνιος του 8ου Συντάγματος της 3ης Ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ στη Σπάρτη. Εκλέγεται μέλος του Γραφείου Περιοχής του Κόμματος και αναλαμβάνει τον τομέα Διαφώτισης.
| Η μορφή του Μπελογιάννη δεσπόζει στο χώρο… |
Με την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού στέλνεται στο Γενικό Επιτελείο και ορίζεται πολιτικός επίτροπος της 10ης Μεραρχίας. Στη θρυλική μάχη του Γκόλιου τραυματίζεται. Μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού περνάει στις Λαϊκές Δημοκρατίες. Το 1950 εκλέγεται αναπληρωματικό και στη συνέχεια τακτικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος. Επιλέγεται απ’ το Πολιτικό Γραφείο να έρθει στην Ελλάδα για να ξεκαθαρίσει και να ανασυγκροτήσει τον παράνομο μηχανισμό με το όνομα Ερρίκος Πάνος Αργεντινός στα μέσα του καλοκαιριού. Με τις πρώτες επαφές αποκτά άλλη ταυτότητα και παίρνει το όνομα υπαρκτού προσώπου.
…ακολουθεί η σύλληψη…
Στις 20 Δεκέμβρη συλλαμβάνεται από την Ασφάλεια μαζί με άλλα τριάντα στελέχη και παραπέμπονται στο έκτακτο στρατοδικείο για παράβαση του νόμου 509. Μαζί με άλλους έντεκα καταδικάζονται σε θάνατο. Μεταφέρεται στην Κέρκυρα. Ξεσπάει η υπόθεση των ασυρμάτων, που δεν είναι μια ανακάλυψη της στιγμής, αλλά η αφετηρία για να ξεκινήσει η παραπομπή του ίδιου και των συντρόφων του στη δεύτερη δίκη με το νόμο 375 περί κατασκοπίας.
Ο Μπελογιάννης μεταφέρεται από την Κέρκυρα στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών. Ο περιβόητος Πανόπουλος, που ο Μεταξάς τον είχε στείλει στη χιτλερική Γερμανία για να εντρυφήσει στη δίωξη του κομμουνισμού, συνεργάτης των Γερμανών στην Κατοχή, τώρα είναι ο γενικός διευθυντής και του κάνει ευθέως την πρόταση: «Για τη δική σου αξιοπρέπεια και τη δική μας, δε σου ζητάμε δήλωση. Ελα μαζί μας κι αύριο θα είσαι υπουργός». Ο Μπελογιάννης ποτέ δε γέλασε περισσότερο στη ζωή του. Απ’ αυτή την άρνηση αρχίζει ο Γολγοθάς που θα τον οδηγήσει στη σταύρωση.
| Η αίθουσα αποδείχτηκε πολύ μικρή μπροστά στην προσέλευση του κόσμου που γέμισε και τον προαύλιο χώρο του θεάτρου |
Η δεύτερη δίκη του με το νόμο 375 του Μεταξά αρχίζει στις 15 Φλεβάρη του 1952. Αυτό που ήθελαν οι Αμερικανοί απ’ την κυβέρνηση Πλαστήρα το πέτυχαν. Και τον αδάμαστο αγωνιστή να εξοντώσουν, για να μην κυριαρχήσει στην κομματική, αλλά και την πολιτική ζωή, και το δρόμο του Παπάγου να ετοιμάσουν, αφού θα φορτώσουν στον Πλαστήρα την προδιαγεγραμμένη εξόντωση του Μπελογιάννη. Ολα δρομολογούνται ακριβώς όπως τα είχαν σχεδιάσει.
… από κατηγορούμενος κατήγορος…
Η απολογία του Μπελογιάννη, που από κατηγορούμενος έγινε κατήγορος του καθεστώτος, ξεσκέπασε όλη τη σκευωρία, ανέτρεψε όλο το προπαγανδιστικό οικοδόμημα. Αποδείχτηκε, όπως και στις ανακρίσεις της Ασφάλειας, ότι οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα ξένων. «Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα. Ξεκίνησε από μια φούχτα ανθρώπους τον καιρό του Μαρξ, έφτασε σήμερα τα 800 εκατομμύρια κι αύριο θα απλωθεί σε όλο τον κόσμο. Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τόσο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των πρώτων χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Αν και υπάρχει διαφορά, οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο, ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, ενώ οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους για να ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του για έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό;».
Από τους είκοσι εννέα κατηγορούμενους οι οχτώ καταδικάστηκαν σε θάνατο. Στο εσωτερικό, αλλά και το εξωτερικό ξεσηκώθηκε μεγάλο κύμα κατά των εκτελέσεων. Στο πρωθυπουργικό γραφείο και στα Ανάκτορα έφταναν κάθε μέρα χιλιάδες γράμματα και τηλεγραφήματα απ’ όλες τις γωνιές της Γης, που ζητούσαν να ματαιωθεί η εκτέλεση του Μπελογιάννη και των άλλων καταδικασμένων.
… διεθνής συμπαράσταση…
Διαμαρτύρονται προσωπικότητες όπως ο στρατηγός Ντε Γκολ, ο Πολ Μπονκούρ, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας, οι Γάλλοι υπουργοί Ζιστίν Γκουτάντ και Πιερ Κοτ, ο πρόεδρος του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, οι πρόεδροι των Ακυρωτικών Δικαστηρίων της Ευρώπης, πρόεδροι Ακαδημιών απ’ όλο τον κόσμο, πενήντα έξι Αγγλοι βουλευτές, οι συγγραφείς Σαρτρ, Κοκτό, Μπενουά, Ελιάρ, Χάουαρντ Φαστ, ο Τσάρλι Τσάπλιν, Ναζίμ Χικμέτ, Πικάσο και από το χώρο της ελληνικής πολιτικής όλοι οι βουλευτές της ΕΔΑ, αρκετοί της ΕΠΕΚ κι άλλοι πολιτευτές. Ακόμα και ο συντηρητικότατος αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σπυρίδων Βλάχος εκφράζει την ευχή, απευθυνόμενος στο βασιλιά, να μη γίνουν οι εκτελέσεις, και δηλώνει: «Εχω συγκλονισθεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή…».
Την ίδια περίοδο τα έκτακτα στρατοδικεία βγάζουν καταδικαστικές αποφάσεις. Φυλακές και ξερονήσια γεμίζουν, οι συμμορίες εκτελούν σε όλη την Ελλάδα. Στο Μακρονήσι η αμερικανοκρατία και οι ντόπιοι υποτελείς επιχειρούν τη συντριβή της ανθρώπινης οντότητας. Ο μέγιστος Γιάννης Ρίτσος περιγράφει:
«Τρία μεγάλα γράμματα γραμμένα μ’ ασβέστη στη ραχοκοκαλιά της Μακρόνησος.
(Οταν ερχόμαστε με το καράβι
στριμωγμένοι ανάμεσα στους μπόγους και στις υποψίες μας
τα διαβάσαμε πάνου απ’ το κατάστρωμα
κάτου απ’ τις βρισιές του χωροφύλακα, τα διαβάσαμε
εκείνο το ήσυχο πρωινό του Ιουλίου,
κι η αρμύρα κι η μυρωδιά της ρίγανης και το θυμάρι
δεν καταλάβαιναν καθόλου τι θα πουν αυτά τα τρία ασβεστωμένα γράμματα).
Α’ Τάγμα.
Β’ Τάγμα.
Γ’ Τάγμα.
Μαύρο, κατάμαυρο τοπίο με σφιγμένα δόντια,
κόκκινο, κατακόκκινο τοπίο με σφιγμένη γροθιά,
μαύρη και κόκκινη καρδιά πηγμένη στο αίμα της
κι ένας κόκκινος ήλιος πηγμένος μες στο αίμα του.
Α.Β.Γ.
Τα συρματοπλέγματα.
Τα φυλάκια μαύρα μες στη νύχτα.
Κι οι φωνές απ’ τα φυλάκια μαύρες όλη τη νύχτα:
ΑΛΤ-ΑΛΤ.
ΤΙΣ ΕΙ;
ΟΙ ΚΟΥΤΣΟΙ
ΤΙΣ ΕΙ;
ΟΙ ΚΟΥΛΟΙ
ΤΙΣ ΕΙ;
ΟΙ ΤΥΦΛΟΙ
ΤΙΣ ΕΙ;
ΟΙ ΤΡΕΛΛΟΙ
ΤΙΣ ΕΙ;
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ
ΑΛΤ-ΑΛΤ.
ΤΙΣ ΕΙ;
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ
Που γυρεύουν πίσω το ψωμί που δε φάγανε.
Που γυρεύουν τον ήλιο που τους κλέψανε.
Που γυρεύουν τη ζωή που τους κόψανε.
ΑΛΤ-ΑΛΤ
απ’ τα φυλάκια της νύχτας
όλη τη νύχτα.
ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ
Οι νεκροί γυρεύουν τη ζωή τους.
Οι τρελλοί γυρεύουν τον ήλιο τους.
Οι κουτσοί γυρεύουν τα πόδια τους.
Οι τυφλοί γυρεύουν τα μάτια τους.
Ολοι γυρεύουνε τη λευτεριά τους.
Α.Β.Γ.
Απ’ την αρχή μαθαίνουμε το αλφάβητο.
Απ’ την αρχή μαθαίνουμε το φόβο και τον πόνο.
Απ’ την αρχή μαθαίνουμε τη ζωή και το θάνατο.
Α.Β.Γ.
Μια και μάθαμε, σύντροφοι, να πεθαίνουμε
μάθαμε και να ζούμε, σύντροφοι.
Η λευτεριά είναι κοντά.
Α.Β.Γ.
ΗΛΙΟΣ
Αλφα-βήτα – πιο πέρα, πιο πέρα. Σύντροφοι».
…αλλά η αμερικανόπνευστη δίκη δεν αποτρέπεται…
To KKE προσπαθεί να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του στην Ελλάδα και γενικότερα. Μαζί με την παράνομη δουλειά αξιοποιεί τις όποιες νόμιμες δυνατότητες υπάρχουν. Συμπράττει με άλλα πρόσωπα και κόμματα καταλήγοντας την 1η Αυγούστου 1951 στην ίδρυση της ΕΔΑ. Ο Ν. Μπελογιάννης στέλνει κρυφά από τη φυλακή στον παράνομο μηχανισμό το παρακάτω γράμμα:
«Αυτό να δοθεί σύντομα για το θείο μου: 1) Ιστορικό συλλήψεων κ.λπ. στάλθηκε στην αδερφή Ελλης. 2) Βάλτε μας καλούς δικηγόρους για να σας ειπούν λεπτομέρειες από τη δικογραφία. 3) Στη δίκη θα τους τρίψουμε τα μούτρα. 4) Αν γίνεται, βάλτε με τις τελευταίες ημέρες υποψήφιο στο συνδυασμό της Αθήνας, για να τους δημιουργήσουμε ζήτημα. Νομικό κώλυμα δεν υπάρχει. 5) Πολλά φιλιά».
Το ΠΓ συμφώνησε με την πρόταση να είναι ο Μπελογιάννης και ο Πλουμπίδης υποψήφιοι στο συνδυασμό της ΕΔΑ. Κατανοούσε – και σωστά – ότι η σίγουρη εκλογή του Μπελογιάννη στη Βουλή θα αποτελούσε ένα επιπλέον μέσο πίεσης για να αποτραπεί η εκτέλεσή του. Από τη στιγμή αυτή άρχισε μια οξύτατη σύγκρουση που κατέληξε να μείνει ο Μπελογιάννης έξω από τις υποψηφιότητες. Ποιοι και γιατί συγκρούστηκαν; Το επιχείρημα της μη υποψηφιότητας του Μπελογιάννη που προβλήθηκε ήταν ο κίνδυνος να διαλυθεί η ΕΔΑ. Ο Μιχάλης Κύρκος απειλούσε και εξεβίαζε με αποχώρηση από την ΕΔΑ σε περίπτωση υποψηφιότητας του Μπελογιάννη. Αλλά αν ο Μιχάλης Κύρκος ενδιαφερόταν για τη μη διάλυση της ΕΔΑ, γιατί λίγους μήνες μετά τις εκλογές και ενώ είχε εκλεγεί βουλευτής αποχώρησε από την ΕΔΑ;
Υπήρχαν και κομμουνιστές που επικροτούσαν τη μη υποψηφιότητα του Μπελογιάννη, φοβούμενοι ότι έτσι θα δώσουν επιχειρήματα στην αστική τάξη να διαλύσουν την ΕΔΑ γιατί ήταν δήθεν συνδεδεμένη με τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ. Αυτό το επιχείρημα δεν έστεκε γιατί η αστική τάξη ενέκρινε και αναγνώρισε την ΕΔΑ ως νόμιμο κόμμα γνωρίζοντας ότι στην ΕΔΑ δρα και το ΚΚΕ, έχοντας μάλιστα τις περισσότερες δυνάμεις απ’ όλους τους άλλους. Αλλωστε, την ΕΔΑ η αστική τάξη και ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας ήθελαν να τη διατηρήσουν ως βιτρίνα δημοκρατική και δεξαμενή των ψήφων της αριστεράς. Γι’ αυτό ο Γεώργιος Παπανδρέου με λυσσαλέο τρόπο ζητούσε τη διάλυση της ΕΔΑ για να εισπράξει ψήφους της αριστεράς. Επίσης τα στελέχη του ΚΚΕ που αντέδρασαν στην υποψηφιότητα του Μπελογιάννη πέρασαν αργότερα με τους οπορτουνιστές που σχημάτισαν το λεγόμενο Γραφείο Εσωτερικού.
Το θέμα της υποψηφιότητας του Μπελογιάννη και της υπεράσπισής του ήταν θέμα υπεράσπισης του ίδιου του ΚΚΕ. Ο Λεωνίδας Κύρκος για να δικαιώσει τον πατέρα του τόνισε αργότερα πως «το γάντζωμα της ΕΔΑ στη νόμιμη πολιτική σκηνή δεν έπρεπε να διακυβευτεί για κανένα λόγο».
…«στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ»…
Ο Ν. Μπελογιάννης στέκεται μπροστά στους στρατοδίκες και καταγγέλλει: «Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας. Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ».
«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης, θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, ή να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
«Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει στο λαό βαθιές ρίζες. Συνδέεται μαζί του με ακατάλυτους δεσμούς αίματος και δεν μπορεί κανείς να το εξοντώσει ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα. Ο στόχος μας ήταν και είναι να προστατέψουμε τα συμφέροντα του λαού και της χώρας μας…».
«Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Γι’ αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία. Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα».
Το ότι η δίκη ήταν πολιτική και σκηνοθετημένη δεν το αμφισβητεί κανείς και δεν ευθύνεται μόνο το παρακράτος ή ο ξένος παράγοντας. Ευθύνη έχει και η κυβέρνηση Πλαστήρα. Ο ακροδεξιός υπουργός Εθνικής Αμυνας Σακελλαρίου είχε παραδεχτεί στη Βουλή ότι η Κυβέρνηση Πλαστήρα επιδίωξε τη διακοπή της δίκης για λόγους σκοπιμότητας.
«Επειδή η εθνική αντιπροσωπεία μας η ευρισκόμενη τότε εις Ουάσιγκτον θα υφίστατο ίσως την επίθεση του σλαυικού μπλοκ, διότι μετά την πάροδον δύο ετών από την καταστολήν της ανταρσίας εξακολουθούμε να έχουμε λειτουργούντα τα έκτακτα στρατοδικεία, η κυβέρνησις εξέφρασε την επιθυμίαν προς αποφυγήν της επιθέσεως αυτής, εάν υπήρχε δυνατότης να διακοπή η δίκη αυτή».
Ο Μπελογιάννης και άλλοι επτά σύντροφοι καταδικάστηκαν «εις θάνατον». Προσέφυγαν στο Συμβούλιο Χαρίτων. Στις 28 Μαρτίου, απόγευμα Παρασκευής, συνεδρίασε το Συμβούλιο Χαρίτων και απέρριψε την αίτηση χάριτος των Μπελογιάννη, Αργυριάδη, Καλούμενου και Μπάτση. Στις 29 Μαρτίου ο βασιλιάς Παύλος κοινοποίησε στην κυβέρνηση την απόφασή του.
…όρθιος, με το χαμόγελο, αψηφά το θάνατο…
Σάββατο 29 Μαρτίου. Ολοι οι μελλοθάνατοι ξεντύνονται και πέφτουν να κοιμηθούν, βέβαιοι, όπως πάντα, ότι Κυριακή δε γίνονται εκτελέσεις. Δε γίνονταν ούτε τις πιο άγριες στιγμές του Εμφυλίου. Ούτε οι Γερμανοί εκτελούσαν Κυριακή. Μια μέρα ζωή ακόμα είναι υπέροχο.
Μέσα στη μαύρη νύχτα, στις δυόμισι, οι φυλακές φωτίζονται. Πόρτες ξεκλειδώνουν και τρίζουν, βιαστικά βήματα ανθρώπων ακούγονται στους διαδρόμους. Ο Μπελογιάννης πετάγεται όρθιος. Καταλαβαίνει και με απόλυτη ηρεμία ρωτά:
— Τι έγινε, παιδιά; Πάμε για καθαρό αέρα;
Σκύβουν τα κεφάλια μπροστά στο γίγαντα.
— Ναι, Νίκο, πάμε για εκτέλεση.
Η εκτέλεση αποφασίστηκε να γίνει παράτυπα ξημερώματα Κυριακής, κατόπιν εντολής των Αμερικανών, για να μην υπάρξει χρόνος να κινητοποιηθεί ο λαός.
Στις 3.20 ξεκίνησε από τις φυλακές Καλλιθέας η συνοδεία με τους τέσσερις μελλοθάνατους, στις 4.10 τα πάντα είχαν τελειώσει. Στο χώρο απέναντι από το Πεντάγωνο, λίγες δεκάδες μέτρα από τη μάντρα της «Σωτηρίας» στο Γουδή, κάτω από το φως των προβολέων των στρατιωτικών αυτοκινήτων, ο Μπελογιάννης κι άλλοι τρεις σύντροφοί του πέφτουν νεκροί από τα όπλα του εκτελεστικού αποσπάσματος της ΕΣΑ.
Την εντολή των Αμερικανών για την εκτέλεση τη μετέφερε στο Υπουργικό Συμβούλιο ο Βενιζέλος, που είχε κληθεί επειγόντως στην αμερικανική πρεσβεία απ’ τον Πιουριφόι πριν από τη συνεδρίασή του. Η εντολή εκτελέστηκε δουλικότατα. Μόνο 2 ή 3 υπουργοί πέταξαν κατάμουτρα στον Πλαστήρα την παραίτησή τους.
Τα στρατοδικεία, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, οι εξορίες, οι φυλακές, τα διοικητικά μέτρα, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων είναι η εξόφληση των λογαριασμών που έχουν αφήσει ανοιχτούς ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του απέναντι στους νικητές του Εμφυλίου. Είναι ένα ακόμα δείγμα καθεστωτικού εγκλήματος. Ενα ιστορικό φαινόμενο διαχρονικό, παλιό όσο και η ίδια η εξουσία, η έκβαση του οποίου είναι πάντα ίδια: Η εξόφληση του λογαριασμού σημαίνει θάνατο του αντιπάλου.
Δύο μεγάλες δίκες σημάδεψαν την πορεία του ψυχρού πολέμου και απέκτησαν μεγάλη δημοσιότητα διεθνώς: Του ζεύγους Εθελ και Τζούλιους Ρόζενμπεργκ στην Αμερική και του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του στην Ελλάδα. Η ετυμηγορία σε αυτές τις δίκες ήταν βαθιά επηρεασμένη από το κλίμα του ψυχρού πολέμου. Στην Ελλάδα οι κατηγορούμενοι χαρακτηρίζονται «πράκτορες της Μόσχας» και στην Αμερική κατάσκοποι της Σοβιετικής Ενωσης.
Η αποφασιστικότητα και η αδιαλλαξία του ελληνικού κρατικού μηχανισμού, φανερού και κρυφού, για την εκτέλεση των θανατικών ποινών, παρά τις διεθνείς αντιδράσεις, προηγήθηκε ακριβώς της ίδιας συμπεριφοράς του αμερικανικού κρατικού μηχανισμού. Η Ελλάδα, που είχε χαρακτηριστεί ως πρότυπο φυλάκιο του ψυχρού πολέμου, έπρεπε να στείλει ένα μήνυμα αποφασιστικότητας προς όλες τις κατευθύνσεις.
Η «Φωνή της Αμερικής» σχολίασε: «Η δίκη Μπελογιάννη είναι ένα από τα σπουδαιότερα παγκόσμια γεγονότα, αποτελεί δίδαγμα διά τον ελεύθερον κόσμον, γιατί αποδεικνύει ότι τα απανταχού κομμουνιστικά κόμματα δεν εμπνέονται από πολιτικούς σκοπούς, αλλά αποτελούν οργανώσεις κατασκοπίας».
Το αμερικανόδουλο καθεστώς της Αθήνας μπορούσε να αποτρέψει την εκτέλεση, αλλά είχε βγάλει την απόφασή του όχι μόνο για τον Μπελογιάννη, αλλά και για το λαϊκό κίνημα και για το ΚΚΕ. Αυτός ήταν ο στόχος.
…και γίνεται σύμβολο αιώνιο
Τα τελευταία λόγια του Β. Κολοβού αποτελούν διαχρονική παρακαταθήκη για τους κομμουνιστές.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Η απάντηση ήταν και θα είναι η περήφανη στάση των κομμουνιστών, η βαθιά πίστη στις ιδέες τους, η περιφρούρηση του κόμματος της εργατικής τάξης. 56 χρόνια πέρασαν από τις 30 Μαρτίου 1952, μέρα που εκτελέστηκαν ο Νίκος Μπελογιάννης και άλλοι 3 αγωνιστές, από το αμερικανόδουλο καθεστώς, 56 χρόνια μετά και οι αμερικάνικες κάννες, οι αμερικάνικες σφαίρες εξακολουθούν να σκοτώνουν, να απειλούν, να τρομοκρατούν. 56 χρόνια μετά και η μορφή και η στάση του Ανθρώπου με το Γαρίφαλο εξακολουθούν να εμπνέουν και να φωτίζουν το δρόμο του αγώνα, για εθνική ανεξαρτησία, ειρήνη, εξακολουθούν να φωτίζουν το δρόμο της πάλης για μια άλλη Ελλάδα, αντάξια εκείνου και όλων των συντρόφων και των λαϊκών αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτήν την άλλη Ελλάδα.
Μια προτροπή που 56 χρόνια μετά παραμείνει επίκαιρη και ανεκπλήρωτη. Και η καλύτερη εκδίκηση για τον τουφεκισμό του Ν. Μπελογιάννη, αλλά και τόσων χιλιάδων Ελλήνων σκοτωμένων κομμουνιστών είναι η αδιάλλακτη πάλη έως τη νίκη!
Και είναι αυτό στόχος, καθήκον και υπόθεση των κομμουνιστών του σήμερα και του αύριο.
Να, γιατί και σήμερα όλοι τραγουδάμε και πάλι αυτό, που ο άλλος μέγιστος κομμουνιστής Γιάννης Ρίτσος τραγούδησε:
Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε
Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε…
Σελ. 1234567891011121314151617181920/20
Copyright © 1997-20
Κυριακή 8 Δεκέμβρη 2024
ΥΓΕΙΑ
ΣΤΟΙΧΕΙΑ – ΚΟΛΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΑ ΣΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ
Πάνω από μισό εκατομμύριο οι ακυρώσεις επεμβάσεων τα τελευταία χρόνια
Ερευνα του ΚΕΠΥ αποκαλύπτει το μέγεθος του εγκλήματος σε βάρος της υγείας του λαού
Το διαχρονικό έγκλημα που συντελείται σε βάρος της υγείας του λαού μέσα από την ένταση της εμπορευματοποίησης στο δημόσιο σύστημα και τη λειτουργία του ως πεδίο επιχειρηματικής δράσης αποκαλύπτει σε όλο του το μεγαλείο η νέα έκθεση του Κέντρου Ερευνας και Εκπαίδευσης στη Δημόσια Υγεία, την Πολιτική Υγείας και την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΚΕΠΥ).
Αντικείμενο της έκθεσης είναι οι «Χαμένες Χειρουργικές Επεμβάσεις του ΕΣΥ και τα “δωρεάν” απογευματινά χειρουργεία του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας», με τα σοκαριστικά της ευρήματα να τινάζουν στον αέρα κάθε κυβερνητικό ισχυρισμό περί αναβάθμισης του συστήματος Υγείας και τάχα «καλύτερων υπηρεσιών». Ισχυρισμοί που εμφανίστηκαν ξανά τις τελευταίες βδομάδες με αφορμή τα …κερασμένα από την ΕΕ επί πληρωμή απογευματινά χειρουργεία, ώστε να επιταχυνθεί άλλη μια αντιδραστική τομή στην πορεία μετατροπής των δημόσιων νοσοκομείων σε «αυτοχρηματοδοτούμενες μονάδες».
Παράλληλα, η έκθεση φωτίζει τις τραγικές συνέπειες που είχε για τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ασθενών και για την πορεία της νόσου τους η επιλογή της κυβέρνησης να μετατρέψει τα δημόσια νοσοκομεία σε «δομές μίας νόσου» κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αφού το εμπορευματοποιημένο και υποβαθμισμένο σύστημα Υγείας έφτασε στο κόκκινο από τις πρώτες βδομάδες διασποράς του κορονοϊού.
Μια σοκαριστική εικόνα
Στην έκθεση παρουσιάζονται λοιπόν για πρώτη φορά συγκεντρωτικά στοιχεία για τη χειρουργική δραστηριότητα στα νοσοκομεία του ΕΣΥ κατά τη δεκαετία 2014-’23. «Η εικόνα αν και αναμενόμενη είναι σοκαριστική», σημειώνει η ερευνητική ομάδα του ΚΕΠΥ.
- Εως και 545.000 χειρουργικές επεμβάσεις χάθηκαν από τα νοσοκομεία του ΕΣΥ κατά την περίοδο της πανδημίας και τον πρώτο χρόνο μετά από αυτήν, προϊόν προφανώς της μετατροπής του ΕΣΥ σε μονοθεματικό σύστημα Υγείας κατά τη διάρκεια της πανδημίας καθώς και της χρόνιας υποστελέχωσής του.
- Υπολογίζεται ότι σε σχέση με το 2019, κατά τη χρονική περίοδο 2020-’23 χάθηκαν από τα νοσοκομεία του ΕΣΥ σωρευτικά 359.630 χειρουργικές επεμβάσεις, εκ των οποίων το 42% (151.952 χειρουργικές επεμβάσεις) αφορά σε νοσοκομεία της 1ης και 2ης ΥΠΕ σε Αττική και Πειραιά και το 35% (125.653 χειρουργικές επεμβάσεις) σε νοσοκομεία της 3ης και 4ης ΥΠΕ σε Μακεδονία και Θράκη.
- Το 2023 διενεργήθηκαν στα νοσοκομεία του ΕΣΥ 473.772 χειρουργικές επεμβάσεις (επείγουσες και προγραμματισμένες κατά την τακτική λειτουργία των νοσοκομείων). Το 43% αυτών των χειρουργικών επεμβάσεων διενεργήθηκαν σε νοσοκομεία της 1ης και 2ης Υγειονομικής Περιφέρειας (οι οποίες και καλύπτουν τις Περιφέρειες Αττικής, Πειραιά και Αιγαίου), το 24% σε νοσοκομεία της 3ης και 4ης Υγειονομικής Περιφέρειας (οι οποίες και καλύπτουν τις Περιφέρειες της Κεντρικής, Ανατολικής και Δυτικής Μακεδονίας και της Θράκης), το 17% σε νοσοκομεία της 6ης Υγειονομικής Περιφέρειας (η οποία καλύπτει τις Περιφέρειες Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας, Ιονίων Νήσων και Ηπείρου) και το υπόλοιπο 16% σε νοσοκομεία της 5ης και 7ης Υγειονομικής Περιφέρειας.
- Tο 2020, το πρώτο έτος της πανδημίας COVID-19, παρατηρήθηκε μία μέση μείωση στις χειρουργικές επεμβάσεις στα νοσοκομεία του ΕΣΥ κατά 23% (η οποία κυμάνθηκε από -20% στην 7η ΥΠΕ της Κρήτης έως -32% στην 3η ΥΠΕ της Μακεδονίας).
- Το 2021, το δεύτερο έτος της πανδημίας, παρατηρήθηκε μία μέση μείωση στις χειρουργικές επεμβάσεις στα νοσοκομεία του ΕΣΥ κατά 28% (η οποία κυμάνθηκε από -14% στην 7η ΥΠΕ της Κρήτης έως -41% στην 3η ΥΠΕ της Μακεδονίας).
- Τα έτη 2022 και 2023 παρατηρήθηκε μια σταδιακή αύξηση των χειρουργικών επεμβάσεων στα νοσοκομεία του ΕΣΥ, χωρίς όμως η χειρουργική δραστηριότητα των δημόσιων νοσοκομείων να ανακάμπτει στα προ πανδημίας επίπεδα (το 2023 υπολείπεται κατά 5% σε σχέση με τις χειρουργικές επεμβάσεις του 2019 προ πανδημίας).
Τι απέγιναν όλα τα «χαμένα χειρουργεία» αυτών των χρόνων; Προφανώς πελατεία προς τον ιδιωτικό τομέα, που είδε την πανδημία σαν μια χρυσή ευκαιρία να απλώσει τις μπίζνες του. Ενώ χιλιάδες είναι οι περιπτώσεις που ανέβαλαν θεραπείες, με ανυπολόγιστες ακόμα και σήμερα συνέπειες για τη ζωή τους.
«Λύση» με την ίδια συνταγή που δημιούργησε και μεγέθυνε το πρόβλημα
Η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «λύση» στη λίστα αναμονής που προϋπήρχε της πανδημίας και οξύνθηκε κατά τη διάρκειά της και μετέπειτα τα επί πληρωμή απογευματινά χειρουργεία. Ως δόλωμα για να αποσπάσει τη συναίνεση των υγειονομικών και των ασθενών είναι τα «δωρεάν» χειρουργεία με κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας (ΤΑΑ) της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Για την Ελλάδα, προβλέπει τη διάθεση 1,5 δισ. ευρώ για την Υγεία (αντιπροσωπεύει το 4,8% της συνολικής χρηματοδότησης του Ταμείου για την Ελλάδα), τα οποία θα κατανεμηθούν κατά 21% για την κτιριακή αναβάθμιση νοσοκομείων του ΕΣΥ (371 εκατ. ευρώ), κατά 19% για την ανάπτυξη υπηρεσιών τηλεϊατρικής (277 εκατ. ευρώ), κατά 18% για την ενεργειακή αναβάθμιση Κέντρων Υγείας του ΕΣΥ (271 εκατ. ευρώ), κατά 17% σε δράσεις για τον έλεγχο της φαρμακευτικής δαπάνης στην Ελλάδα (250 εκατ. ευρώ), κατά 17% σε δράσεις δημόσιας υγείας – πρόγραμμα «Σπύρος Δοξιάδης» (250 εκατ. ευρώ), ενώ το υπόλοιπο 8% σε δράσεις για την Ψυχική Υγεία και λοιπές δράσεις.
Τον Νοέμβριο του 2024 η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι τμήμα της χρηματοδότησης του ΤΑΑ θα διατεθεί για τη χρηματοδότηση των ιδιωτικών απογευματινών χειρουργείων και την «επιτάχυνση των εκκρεμών επεμβάσεων της λίστας χειρουργείων». Βάσει δηλώσεων του υπουργείου Υγείας, το 2025 θα χρηματοδοτηθούν από το ΤΑΑ 34.000 χειρουργικές επεμβάσεις στα ιδιωτικά απογευματινά χειρουργεία του ΕΣΥ (αξίας 45 εκατ. ευρώ) και σε συμβεβλημένες ιδιωτικές κλινικές (χειρουργικές επεμβάσεις συνολικής αξίας 9 εκατ. ευρώ).
«Είναι δε χαρακτηριστικό ότι για πρώτη φορά μετά την πανδημία το υπουργείο Υγείας αναγνωρίζει τη συσσώρευση μεγάλου όγκου ασθενών στις λίστες αναμονής για χειρουργικές επεμβάσεις στα νοσοκομεία του ΕΣΥ (πάνω από 100.000 ασθενείς κατά δήλωση του υπουργείου Υγείας), φιλοδοξώντας ότι με την εν λόγω παρέμβαση η μέση αναμονή για χειρουργική επέμβαση στο ΕΣΥ το 2026 δεν θα ξεπερνά τους 6 μήνες», υπενθυμίζεται στην έκθεση του ΚΕΠΥ, καταλήγοντας στο εξής συμπέρασμα:
«Οι πολιτικές που προκρίνει η κυβέρνηση για την επίλυσή του είναι ατελείς και σε λάθος κατεύθυνση». Τα 34.000 «δωρεάν», χρηματοδοτούμενα από το ΤΑΑ, απογευματινά χειρουργεία στα νοσοκομεία του ΕΣΥ και τις ιδιωτικές κλινικές το 2025, «πέραν του ότι αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό των εκατοντάδων χιλιάδων χαμένων χειρουργείων της τελευταίας 4ετίας, δεν έχουν επενδυτικό χαρακτήρα, δεν δημιουργούν δηλαδή τις αναγκαίες προϋποθέσεις σε υλικές υποδομές και ανθρώπινο δυναμικό για τη μακρόπνοη αντιμετώπιση του χρόνιου προβλήματος των αναμονών για χειρουργικές επεμβάσεις στη χώρα μας.
Ομοίως η θεσμοθέτηση των επί πληρωμή απογευματινών χειρουργείων στα νοσοκομεία του ΕΣΥ, σε μια χώρα με τη 2η υψηλότερη ιδιωτική δαπάνη Υγείας και τις υψηλότερες αυτοαναφερόμενες λόγω κόστους ανικανοποίητες ανάγκες υγείας στην Ευρώπη, είναι ένα κοινωνικά άδικο μέτρο, το οποίο μετακυλίει επιπλέον χρηματοδοτικά υγειονομικά βάρη στα ήδη υπέρμετρα οικονομικά βεβαρημένα νοικοκυριά στην Ελλάδα.
Είναι δε προφανές ότι η κυβέρνηση αξιοποιεί τα “δωρεάν” απογευματινά χειρουργεία του ΤΑΑ προκειμένου, μεταξύ άλλων, να διαφημίσει και τελικά να εμπεδώσει τη λειτουργία των ιδιωτικών απογευματινών χειρουργείων στα νοσοκομεία του ΕΣΥ. Προκύπτει δηλαδή ότι βασική επιδίωξη του υπουργείου Υγείας είναι η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών του ΕΣΥ και όχι η ενδυνάμωσή τους με προσωπικό και εξοπλισμό».
Πηγή : Ριζοσπάστης 7 – 8 /12 – 2024