Οξυγόνο στη λαϊκή πάλη – καμία ανάσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης
Με την προετοιμασία της μεγάλης πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας να μπαίνει στην τελική ευθεία, κάθε μέρα και κάθε ώρα που περνάει φανερώνονται οι μεγάλες αγωνιστικές διαθέσεις σε ευρύτερα τμήματα εργαζομένων, λαού και νεολαίας. Αυτές οι διαθέσεις, ο αναβρασμός που υπάρχει διαπιστώνεται σε κάθε συζήτηση, στην εξόρμηση, στη σύσκεψη, στην περιοδεία, στη Γενική Συνέλευση.
Εκεί καταγράφεται περισσότερο από άλλες φορές τα τελευταία χρόνια η απόφαση εργαζομένων να απεργήσουν και να διαδηλώσουν την ερχόμενη Παρασκευή, να εκφράσουν τη μεγάλη τους δυσαρέσκεια τόσο για το έγκλημα στα Τέμπη όσο και για μια ζωή που μετατρέπεται κάθε μέρα σε στίβο επιβίωσης, απέναντι στις αμέτρητες «Κοιλάδες των Τεμπών».
Κανένας δεν αμφισβητεί ότι μετά τις συγκλονιστικές διαδηλώσεις της 26ης Γενάρη έχει διαμορφωθεί μια νέα κατάσταση, με την κυβέρνηση να στριμώχνεται από τη λαϊκή οργή και με την αγωνία της να είναι έκδηλη για το πώς θα βάλει φρένο στις κινητοποιήσεις, αλλά και να ενδιαφέρεται για το πώς θα εκτονώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια.
Σε αυτό το «ενδιαφέρον» της κυβέρνησης συντάσσονται διάφοροι μηχανισμοί του κράτους και των επιχειρηματικών ομίλων, τα άλλα αστικά κόμματα, με στόχο αυτή η αγωνιστικότητα να μη βγει εκτός ορίων, να μην τροφοδοτήσει θετικές διεργασίες στην κατεύθυνση ριζοσπαστικοποίησης και αμφισβήτησης του ίδιου του συστήματος, οι αντιδράσεις να είναι σκόρπιες και ακίνδυνες, ώστε να γίνουν «ντεκόρ» σε πάντα βολικές αναμορφώσεις και αναδιατάξεις στο αστικό πολιτικό σκηνικό.
* * *
Με φόντο αυτές τις ελπιδοφόρες αγωνιστικές διεργασίες είναι «στοίχημα» για τον λαό, για το οργανωμένο εργατικό – λαϊκό κίνημα, η «νέα κατάσταση» να έχει συνέχεια, να τροφοδοτήσει τις επόμενες μεγάλες μάχες, να μην επιτρέψει ούτε στην κυβέρνηση ούτε στα άλλα κόμματα να ξεπλυθούν από τις ευθύνες τους για τις πραγματικές αιτίες του εγκλήματος.
Είναι λοιπόν στο χέρι του λαού αυτή η μεγάλη κινητοποίηση να αποτελέσει σταθμό, για να βρεθεί στο στόχαστρο του αγώνα ακόμα πιο αποφασιστικά ο πραγματικός αντίπαλος. Να μην μπει η σφραγίδα τού χθες, το «μια απ’ τα ίδια», αλλά με το βλέμμα στραμμένο στην «επόμενη μέρα» να πάρει οξυγόνο η πάλη για να μετατραπούν οι «τριγμοί» της κυβέρνησης σε πιο γερά ταρακουνήματα για όλο το σύστημα, τα κόμματά του, το κράτος του κεφαλαίου και τον σιδερένιο νόμο του καπιταλιστικού κέρδους, που διαλύει τη ζωή του λαού.
Να μετατραπεί μια τέτοια μεγάλη κινητοποίηση σε σταθμό για την ανάκτηση της εμπιστοσύνης στη δύναμη και στο δίκιο του λαού, και όχι – όπως επιδιώκουν διάφορες αστικές δυνάμεις – την ανάκτηση της εμπιστοσύνης στο σάπιο κράτος και στους θεσμούς του. Να συμβάλει στο να μπουν στην άκρη οι παγίδες που στήνονται στους εργαζόμενους για το περιβόητο «κράτος δικαίου», που τάχα «πρέπει επιτέλους να λειτουργήσει». Με άλλα λόγια, η απεργία και τα συλλαλητήρια να συμβάλουν στην όξυνση της αντιπαράθεσης με αυτό το ταξικό, επιλεκτικά «ανίκανο» κράτος.
Να μη δοθούν περιθώρια σε προσπάθειες να στριμωχτεί αυτός ο μεγαλειώδης αγώνας στον στενό κορσέ της αναμονής για «δικαίωση» από τους ίδιους τους θύτες του εγκλήματος, αλλά να δώσει ώθηση στον αγώνα για το ξήλωμά του, στη σύγκρουση με το σύστημα του καπιταλιστικού κέρδους, που διαπράττει εγκλήματα σε βάρος των λαϊκών αναγκών, ακόμα και της ίδιας της ζωής.
* * *
Να βρεθεί στο στόχαστρο η αντιλαϊκή «νομιμότητα» κράτους και κυβερνήσεων, που οδήγησε (και) στο έγκλημα των Τεμπών. Οχι να αποδοθούν ευθύνες μόνο στη μία ή στην άλλη «παρανομία», όπως επιδιώκουν η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, έτσι που πότε να φταίει μόνο ο «σταθμάρχης», πότε μόνο ο τάδε ή ο δείνα «ανίκανος» ή «διεφθαρμένος» παράγοντας ή υπουργός, αλλά ποτέ η πολιτική που υπηρέτησαν όλες οι κυβερνήσεις, «άφθαρτες» και «διεφθαρμένες», «ικανές» και «ανίκανες». Ολος ο κρατικός μηχανισμός, με και χωρίς «ρουσφέτια», όλοι οι διάφοροι «σταθμάρχες» της πολιτικής του κέρδους.
Τώρα είναι ώρα να βρεθεί στο στόχαστρο αυτή η πολιτική που με συνέπεια εφάρμοσαν το ένα μετά το άλλο τα κόμματα που κυβέρνησαν, κομματιάζοντας τον σιδηρόδρομο, ιδιωτικοποιώντας τον, εφαρμόζοντας τη στρατηγική της «απελευθέρωσης» και του «κόστους – οφέλους», με τραγικά αποτελέσματα.
Να βρεθεί στο στόχαστρο το εγκληματικό νήμα που συνδέει τα αμέτρητα «Τέμπη» σε στεριά, θάλασσα και αέρα, που απειλούν τη ζωή του λαού. Για να μην περιμένει ο λαός τις επόμενες καταστροφές, όπως ένα ακόμα πύρινο καλοκαίρι, τις πλημμύρες, τις αθωράκιστες από φυσικά και άλλα φαινόμενα πόλεις, όπου πάντα θα αναζητείται το επόμενο «ανθρώπινο λάθος» και θα πηγαινοέρχονται δικογραφίες και πορίσματα.
Από τα τρένα που ακόμα και σήμερα βαδίζουν στα τυφλά, μέχρι τα φορτία του θανάτου, των ΝΑΤΟ και ΕΕ, που περνάνε μέσα από λαϊκές γειτονιές και πόλεις χωρίς καμία προφύλαξη, και από τους χώρους δουλειάς – παγίδες θανάτου μέχρι τα ρημαγμένα σχολεία, από παντού αποκαλύπτεται αυτό το νήμα: Το νήμα του κέρδους, η πολιτική κυβερνήσεων – ΕΕ – κεφαλαίου, που πρέπει να ξηλωθεί για να ζήσει ο λαός όπως υπάρχουν οι δυνατότητες και του αξίζει τον 21ο αιώνα.
* * *
Το «όχι μια απ’ τα ίδια» σημαίνει η 28η Φλεβάρη να αφήσει ένα ισχυρό αποτύπωμα οργάνωσης του λαού και της νεολαίας: Να κάνει τα σωματεία, τους φοιτητικούς συλλόγους ακόμα πιο ζωντανούς, με περισσότερα ενεργά μέλη, που θα αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, θα βελτιώνουν διαρκώς τους συσχετισμούς. Να αποτελέσει βήμα για την οργάνωση και χειραφέτηση του λαού, πιο έτοιμου και με περισσότερη πείρα για να βγει ο ίδιος στο προσκήνιο.
Να είναι οι συγκεντρώσεις που θα οργανωθούν με τα εργατικά σωματεία, τους φορείς των αυτοαπασχολούμενων, τους συλλόγους και τα μπλόκα της αγροτιάς όχι απλά ένα «στιγμιότυπο», αλλά «εικόνα από το μέλλον», από τη στέρεη συμμαχία που μπορεί να δώσει ελπίδα στους «από κάτω»: Τη συμμαχία που θα ενώνει σε ένα μεγάλο λαϊκό ποτάμι τους εργάτες όλων των κλάδων, τους φτωχούς επαγγελματίες και τους βιοπαλαιστές αγροτοκτηνοτρόφους, τους φοιτητές και τους μαθητές, τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, όσους δηλαδή υποφέρουν από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Ειδικά σήμερα διαμορφώνονται περισσότερες δυνατότητες σε αυτήν την κατεύθυνση, που δεν πρέπει να πάνε στράφι. Ο αγώνας αυτός έχει ήδη συμβάλει ώστε να αποκαλυφθεί σε όλο της το μεγαλείο η ανυποληψία του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού, των ηγετικών ομάδων σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που αφού υπονόμευσαν την απεργία, τώρα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην αποτυπωθεί στις διεκδικήσεις των εργαζομένων η αντιπαράθεση με τα «Τέμπη» που παραμονεύουν παντού, δηλαδή με την πολιτική που οδήγησε σε αυτά.
Είναι στοίχημα να δώσει αυτός ο αγώνας ώθηση σε περισσότερους εργαζόμενους να ξεμπερδεύουν με αυτές τις δυνάμεις που υπονομεύουν τον αγώνα τους, σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο. Κυρίως, να δώσει ώθηση στην οργάνωση της πάλης «από τα κάτω», μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία, που και μπροστά σε αυτήν την απεργία έβγαλαν στην επιφάνεια τις μεγάλες δυνατότητες να παίρνουν τέτοιες πρωτοβουλίες οργάνωσης.
* * *
Το «οξυγόνο» που δίνει αυτή η μεγαλειώδης λαϊκή πάλη μπορεί και πρέπει να εξουδετερώσει το δηλητήριο της κυβερνητικής εναλλαγής, να βάλει φρένο σε «επίδοξους σωτήρες» που φιλοδοξούν ξανά να αξιοποιήσουν το κίνημα σαν ασανσέρ ανεβοκατεβάσματος κυβερνήσεων και υπουργών, για να εκτονώνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια και να συνεχίζεται ανενόχλητη η ίδια πολιτική.
Επομένως, το στοίχημα είναι η σκέψη του λαού και της νεολαίας να βλέπει μπροστά, στην πραγματική δικαίωση για το έγκλημα, η οποία βρίσκεται στην ανάγκη σύγκρουσης και ανατροπής αυτού του σάπιου συστήματος της βαρβαρότητας. Και όχι πίσω, σε ξαναζεσταμένες αυταπάτες για «μερεμέτια» που κρύβονται πίσω από λέξεις όπως «νέα μεταπολίτευση», «επανίδρυση κράτους δικαίου» και «επανεκκίνηση».
«Οξυγόνο» λοιπόν στη λαϊκή πάλη, και όχι ανάσες στο σύστημα! Τώρα μπορεί να δυναμώσει κι άλλο το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής. Εκεί βρίσκεται η πραγματική διέξοδος: Στην πάλη για μια νέα οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, όπου οι ζωές του λαού δεν θα «κοστίζουν» και όπου η ικανοποίηση των αναγκών του θα είναι το κίνητρο ανάπτυξης της οικονομίας, έχοντας καταργήσει το καπιταλιστικό κέρδος, με τον λαό στην εξουσία!
Πηγή : Ριζοσπάστης 22 – 23 / 2 – 2025
ΑΓΡΟΤΙΚΑ
ΕΝΑΝ ΜΗΝΑ ΣΤΑ ΜΠΛΟΚΑ
Αγρότες και κτηνοτρόφοι ετοιμάζουν τα επόμενα βήματα του αγώνα τους
Σημαντικός σταθμός η συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις στις 28 Φλεβάρη
Για περισσότερες από 4 βδομάδες, οι βιοπαλαιστές αγρότες και κτηνοτρόφοι σε όλη τη χώρα βρίσκονται στους δρόμους του αγώνα, στήνοντας με αποφασιστικότητα «μπλόκα» στην πολιτική της κυβέρνησης, στις κατευθύνσεις της νέας ΚΑΠ της ΕΕ που τους στερούν το δικαίωμα στην αξιοπρεπή επιβίωση από τη δουλειά στη γη και στα κοπάδια τους. Επίκεντρο της πανελλαδικά συντονισμένης κινητοποίησης είναι για άλλη μια χρονιά τα μπλόκα της Θεσσαλίας.
Δίνουν έναν σκληρό και δίκαιο αγώνα, για να μείνουν στον τόπο τους, ενάντια στο τσάκισμα του εισοδήματός τους από την κυβέρνηση ΝΔ και τις προηγούμενες κυβερνήσεις, στις πολύ χαμηλές τιμές των προϊόντων που επιβάλλουν οι μεγαλέμποροι και οι βιομήχανοι, στην ανυπαρξία μέτρων προστασίας από καταστροφές, ως αποτέλεσμα της πολιτικής κόστους – οφέλους, στις άφαντες αποζημιώσεις, στην υποστελέχωση κρατικών υπηρεσιών, στις συνέπειες που έχει για όλο τον λαό η πολιτική της «δημοσιονομικής σταθερότητας».
Ενάντια στην κυβέρνηση και στο κράτος, που «δεν έχουν» για τις ανάγκες των αγροτών και των άλλων βιοπαλαιστών, γι’ αυτό απορρίπτουν τα δίκαια αιτήματά τους, αλλά έχουν και …περίσσευμα για τη στήριξη της κερδοφορίας των μεγάλων ομίλων.
«Οξυγόνο» η οργάνωση, ο συντονισμός και η αλληλεγγύη…
Με «καρδιά» τη Θεσσαλία, ο αγώνας των αγροτών και κτηνοτρόφων ξεπέρασε τα εμπόδια που προσπάθησαν να βάλουν η κυβέρνηση και διάφοροι άλλοι μηχανισμοί για την υπονόμευσή του, πριν ακόμη ξεκινήσει. Με την αποφασιστικότητά τους έσπασαν το κλίμα της μοιρολατρίας, τη λογική ότι «ο αγώνας δεν έχει αποτελέσματα». Απέκρουσαν τις συκοφαντίες και την καταστολή που επιστράτευσε η κυβέρνηση για να τους αντιμετωπίσει.
Εκλεισαν τα αυτιά τους ακόμα και σε επίδοξους «σωτήρες», εκπροσώπους των κομμάτων της ΕΕ, που στο πέρασμά τους από τα μπλόκα, τους χτύπησαν δήθεν φιλικά την πλάτη. Ομως, οι αγρότες γνωρίζουν καλά ότι είναι αυτοί που στήριξαν και στηρίζουν την εγκληματική πολιτική της ΕΕ σε βάρος τους. Αυτοί που ψήφισαν στο Ευρωκοινοβούλιο και εφάρμοσαν ως κυβερνήσεις όλες τις αναθεωρημένες εκδοχές της ΚΑΠ. Που υπόσχονται «λύσεις» χωρίς σύγκρουση με τις κατευθύνσεις της ΚΑΠ, τους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς και τις προτεραιότητες του αντιλαϊκού κράτους.
Στρίμωξαν την κυβέρνηση, δείχνοντας εμπιστοσύνη στη δύναμή τους! Συσπειρωμένοι στις Ομοσπονδίες και στους Αγροτικούς Συλλόγους, οργάνωσαν τον συντονισμό τους σε πανελλαδικό επίπεδο, μέσα από την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων και τη διαμόρφωση κοινού πλαισίου πάλης με αιτήματα που «φωτίζουν» πως για να κερδίσουν οι αγροτοκτηνοτρόφοι, πρέπει να χάσουν οι λίγοι που κλέβουν τον ιδρώτα της δουλειάς τους.
Η κατάκτηση αυτή, που δεν ήταν δεδομένη, αναδεικνύει και μεγάλες δυνατότητες για την πολύμορφη συνέχεια του αγώνα τους.
Εδωσαν και πήραν ώθηση, για να συνεχίσουν ακούραστα όλες αυτές τις μέρες, από τη μεγαλύτερη συμμετοχή νέων αγροτών στα μπλόκα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, γεγονός που ενισχύει την ελπίδα ότι μια νέα γενιά αγωνιστών αγροτών θα συνεχίσει να πρωταγωνιστεί στην οργάνωση της πάλης, ενάντια στα καλέσματα συμβιβασμού και μοιρολατρίας. Στον δρόμο της σύγκρουσης μέσα από τον οργανωμένο αγώνα, θα προσφέρουν σε αυτόν νέα ορμή και παλμό!
Το δίκιο του αγώνα των αγροτών γίνεται καθημερινά υπόθεση σωματείων και φορέων του λαϊκού κινήματος, της νεολαίας, που εκφράζουν έμπρακτα τη συμπαράστασή τους με την παρουσία τους στα μπλόκα, με την υλική στήριξη αλλά κυρίως με την κοινή αγωνιστική δράση.
Τέτοιες στιγμές αλληλεγγύης έλαμψαν και στο μεγάλο συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, όπου εργαζόμενοι και νεολαία υποδέχθηκαν με τον πιο θερμό τρόπο τους αγρότες με τα τρακτέρ τους, διαδήλωσαν μαζί «Αγροτιά – εργατιά, μια φωνή και μια γροθιά!». Γεγονός που αποδεικνύει ότι μέσα από τον κοινό αγώνα των αγροτών, των εργαζομένων και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων, μπορεί να δυναμώσει η προοπτική της κοινωνικής συμμαχίας απέναντι στον κοινό αντίπαλο, που λογαριάζει τις ανάγκες όλου του λαού ως κόστος.
Οι βιοπαλαιστές αγρότες γνωρίζουν καλά ότι μόνο με τα τρακτέρ στους δρόμους και τον πανελλαδικά συντονισμένο αγώνα, τη συμπόρευση με τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, κατάφεραν να αποσπάσουν, όλα αυτά τα χρόνια, συγκεκριμένα μέτρα που τους έδωσαν μικρή ανάσα απέναντι στην καταιγιστική αντιλαϊκή επίθεση από τη σημερινή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις, να καθυστερήσουν μέτρα που είχαν σχεδιαστεί και δρομολογηθεί σε βάρος τους.
Το ίδιο κάνουν και τώρα με τις κινητοποιήσεις τους που βρίσκονται σε εξέλιξη, με επόμενο μεγάλο σταθμό τη συμμετοχή στην απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις στις 28 Φλεβάρη.
Συνεχίζουν απέναντι σε αυτούς που τους κλέβουν τον μόχθο
Ολα αυτά αποτελούν τη «σπορά» ενός μακριού αγώνα, που οι ίδιοι οι αγρότες επισημαίνουν ότι «δεν είναι μια κι έξω». Και ότι σίγουρα δεν πάει χαμένος, αφού θα συνεχιστεί με νέα πείρα και δύναμη. Και θα συνεχιστεί με τον τρόπο και τις μορφές που θα αποφασίσουν οι ίδιοι, συντονισμένα, όπως τον ξεκίνησαν!
Γιατί παραμένουν εδώ όλες οι αιτίες που τους έβγαλαν στον δρόμο: Οι κυβερνήσεις, οι κατευθύνσεις της ΕΕ, δηλαδή η πολιτική που επιταχύνει τη συγκέντρωση και τη συγκεντροποίηση της παραγωγής, της γης, προς όφελος των μεγαλοαγροτών και μεγαλοβιομηχάνων που δραστηριοποιούνται στον αγροτοδιατροφικό τομέα.
Ταυτόχρονα, στην εξέλιξη του αγώνα, τα ζητήματα αυτά αποτελούν αφορμή για να δυναμώσει ο προβληματισμός σε σχέση με το τι πραγματικά πρέπει να γίνει και ποια είναι η διέξοδος όπου πρέπει να συγκεντρώσουν δυνάμεις, για να μπορούν να ζουν χωρίς τις απειλές και τους εκβιασμούς των βιομηχάνων και των εμπόρων, χωρίς κυνηγητό από τις τράπεζες και την εφορία, χωρίς τους περιορισμούς της ΕΕ.
Για να αξιοποιηθούν οι τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες του αγροτοκτηνοτροφικού τομέα, μέσα από ριζικές αλλαγές στην οικονομία, με μια διαφορετική αγροτική παραγωγή, με κριτήριο τη σχεδιασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι τα κέρδη των λίγων, με τους εργαζόμενους και τον λαό να κάνουν κουμάντο στον πλούτο που αυτοί παράγουν.
Α. Τσ.
Πηγή : Ριζοσπάστης 22 – 23 / 2 – 2025
ΝΤΑΛΑΡΑΣ – ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Οι πολιούχοι του τραγουδιού. Mπαρουτοκαπνισμένοι κι όμορφοι!
Εκείνο το βράδυ στην Ιερά Οδό, όλα ξεκίνησαν με έναν εφιάλτη.
Μια κακιά στιγμή από αυτές που σου παγώνουν το αίμα και σ’ αφήνουν ακίνητο να κοιτάς το κενό.
Το κόνσεπτ του εφιάλτη έλεγε πως ένας ιός κατόρθωσε να εξαφανίσει όλα τα ελληνικά τραγούδια… Δεν υπήρχε πια, πουθενά, ούτε στίχος, ούτε νότα, ούτε φωνές.
Είχαν χαθεί όλα. Από παντού.
Και πάνω που συνειδητοποιούσαμε το μέγεθος της καταστροφής, πάνω που προσπαθούσαμε να φανταστούμε πόσο άδεια και θλιβερή θα ήταν η ζωή μας χωρίς τραγούδια, ξαφνικά, εμφανίζονται από κάπου ψηλά, από δυο διαφορετικά σύμπαντα, δυο ολόφωτοι γελαστοί άγγελοι, ντυμένοι σπορ, να καθαρίσουν για όλους μας.
Οι άγγελοι αυτοί, λοιπόν, προσγειώνονται ανάμεσά μας, παίρνουν θέση μάχης, κλείνουν προσωρινά τα φτερά τους, πιάνουν κιθάρες, μπουζούκια, μπαγλαμάδες, συνδέονται αυτόματα με τον ενισχυτή της ψυχής μας, παίρνει ο ένας το διπλό ουίσκι του και ο άλλος την πορτοκαλάδα του (είπαμε… διαφορετικά σύμπαντα) και πέφτουν στη μάχη της «διάσωσης».
Αυτοί οι δυο άγγελοι εκείνης της παράξενης νύχτας στην Ιερά Οδό, είναι νεαροί, όμορφοι και – απ’ ό,τι φάνηκε – παντοδύναμοι. Εχουν ήδη μεταμορφώσει τις στιγμές εκεί, σε χωροχρόνο ’70ς.
Πλημμυρίζουμε μουσικές, εικόνες και κάτι σαν ρίγος, σαν σκίρτημα, μια αναπάντεχη γλύκα (στο μεταξύ έχουν μεταμορφώσει κι εμάς σε νεαρούς και όμορφους θαμώνες).
Η σκούφια του ενός κρατάει από τη Σμύρνη και την Κοκκινιά και του άλλου από τη Βάστα Αρκαδίας.
Ο Γιώργος κι ο Βασίλης.
Οι πολιούχοι του τραγουδιού!
Η νύχτα των μάγων και των ποιητών
Ενα μαγικό μεγάφωνο υπενθυμίζει τα λόγια τους 34 χρόνια πριν. Τότε που συναντήθηκαν στο «Αττικόν» κι ο Γιώργος έλεγε:
«Μοιράζομαι τη σκηνή με τον Βασίλη, φίλο της καρδιάς από τα παλιά που μας δέσανε συγκινήσεις και υποχρεώσεις μιας εποχής, που γνώριζε πολύ καλά ότι το τραγούδι – κυρίως – δεν είναι διασκέδαση».
Κι ο Βασίλης απαντούσε:
«Οι συγκυρίες το ‘φεραν να συναντηθούμε πάλι σε μια εποχή σκληρή και παράλογη. Και η πιο μεγάλη μας ανταμοιβή, πέρα από την επιτυχία, ήταν η παρουσία ενός κοινού, ιδιαίτερα ευαίσθητου, που στήριξε τις επιλογές μας».
Τα ίδια ακριβώς θα μπορούσαν να πουν και σήμερα. Προτίμησαν, όμως, να μην πουν τίποτα. Εβαλε μόνο ο καθένας τον μυστικό συνδυασμό του κι άνοιξε το θησαυροφυλάκιό του.
Και εγένετο φως. Γέμισε ο χώρος ποίηση, αρώματα κι αγαπημένους παλιούς φίλους μουσικούς, που εμφανίστηκαν ξαφνικά δίπλα μας στα τραπέζια. Ηρθαν όλοι εκεί, μαζί μας, κι ήταν μάλιστα και στα κέφια τους.
Ο Τσιτσάνης, ο Βαμβακάρης, ο Χατζιδάκις, ο Παπαϊωάννου, ο Θεοδωράκης, ο Λοΐζος, ο Καλδάρας, ο Ζαμπέτας, ο Ξαρχάκος, ο Μούτσης, ο Μικρούτσικος, ο Μαρκόπουλος, ο Σπανός και τόσοι ακόμα.
Ηρθαν κι οι ποιητές κοντά μας και κάθισαν γύρω γύρω στη σκηνή, μ’ ένα ποτό στο χέρι. Ο Γκάτσος, ο Ελευθερίου, ο Αλκαίος, η Παπαγιαννοπούλου, ο Λειβαδίτης, ο Πυθαγόρας, ο Κινδύνης.
Ο Γιώργος κι ο Βασίλης τους χαιρέτησαν όλους μ’ ένα τρυφερό νεύμα και η «διάσωση» συνεχίστηκε.
Κι εμείς ήμασταν όλοι εκεί. Οπως πάντα δηλαδή, σ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής αυτών των δύο, αφού ποτέ δεν τους αφήσαμε από τα μάτια μας.
Και αυτήν την παράξενη νύχτα, που ήταν γεμάτη θαύματα, αυτοί κι εμείς πάλι μαζί, «στο ίδιο έργο θεατές», με μεγάλες δόσεις αλήθειας και ψυχής.
Κι όταν οι φωνές τους άρχισαν να μπαίνουν με τον ίδιο πάντα τρόπο στις φλέβες μας, κουβάλησαν μαζί τους όλες τις πολύτιμες βιταμίνες της εφηβείας μας, των ερώτων, των πληγών, των ονείρων μας…
Αυτές οι φωνές τους!
Οχηματαγωγά άγριων και αθώων εποχών, δικών μας στιγμών, φωνές φορτωμένες πρόσωπα, γεγονότα, αισθήματα, προσωπικές και συλλογικές αναμνήσεις, αγάπες, χωρισμούς, ήττες, διαδηλώσεις, ταξίδια, τραύματα, χαρές…
Φωνές δεμένες με τις ζωές μας. Ο Γιώργος κι ο Βασίλης, άνθρωποι δεμένοι με τις ζωές μας.
Τα ιαματικά μεγάλα τραγούδια
Τους παρακολουθούσα σχεδόν υπνωτισμένη, να ερμηνεύουν συγκλονιστικά τα μεγάλα τραγούδια.
Δεν βρίσκονταν απλά στη σκηνή, βρίσκονταν στο ιαματικό σύμπαν που έπλασαν εκείνη τη νύχτα, μας έπιαναν απ’ το χέρι και μας πήγαιναν στις παλιές γειτονιές, που από τα ανοιχτά παράθυρα ακουγόταν το «Σαν απόκληρος γυρίζω», το «Πριν το χάραμα», τα «Παραπονεμένα λόγια»…
Κι ύστερα μεγαλώναμε λίγο κι ακούγαμε το «Ερωτικό», το «Πώς να σωπάσω», το «Hasta Siempre», το «Ξημερώνει», το «Σ’ ακολουθώ», το «Αγριολούλουδο», το ανατριχιαστικό «Μαμά»…
Πρόσεχα τις ανάσες τους, το γέλιο, τα αστεία τους, τα βλέμματά τους, τους τσαλκάντζες, τη συγκίνηση, τη φροντίδα του ενός στον άλλον.
Οι δύο διαφορετικοί κόσμοι τους είχαν ενωθεί σε μια νέα, ακόμα πιο συναρπαστική πλάση και μας είχαν επιτρέψει να ζήσουμε σ’ αυτήν, για τρεις πολύτιμες ώρες κι ένα τέταρτο…
Παρατηρούσα πώς, όταν ο προβολέας έπεφτε επάνω στον έναν, ο άλλος, λίγο πιο πίσω, στο σκοτάδι, τον καμάρωνε, όταν το τραγούδι του ενός έπαιρνε δυνατό χειροκρότημα, ο άλλος χαιρόταν διπλά.
Θυμάμαι που ο Βασίλης είχε πει κάποτε στον Γιώργο: «Σε ευχαριστώ που μου έδειξες χωρίς να το θέλεις ότι μπορώ να γίνω ακόμα καλύτερος τραγουδιστής».
Οπως θυμάμαι και την αγάπη και τον θαυμασμό του Γιώργου στον Βασίλη, σ’ όλες τις εκπομπές που κάναμε μαζί. Θυμάμαι και μια κουβέντα του:
«Τα τραγούδια, όταν γραφτούν και τραγουδηθούν, φεύγουν από τα σπίτια τους και κάνουν τον δικό τους δρόμο. Ζούσα και ζω με τα τραγούδια από παιδί. Με αυτά που πρωτοτραγούδησα αλλά και με τα άλλα που αγάπησα σαν δικά μου».
Πόσο ίδιοι οι διαφορετικοί κόσμοι τους, πόσο ταιριαστοί άνθρωποι αυτοί οι «αταίριαστοι καλλιτέχνες» όπως τους αποκαλούσε κάποτε ο Τύπος! Μπαρουτοκαπνισμένοι, ανήσυχοι, παθιασμένοι κι ακούραστοι εργάτες του ελληνικού τραγουδιού, που γύρισαν όλο τον κόσμο τραγουδώντας και δίνοντας αμέτρητες συναυλίες σε στάδια και θέατρα. Που μετέφεραν την ακριβή κληρονομιά του ελληνικού τραγουδιού παντού κι έφτασαν, δουλεύοντας απίστευτα, εκεί που είχαν ονειρευτεί.
Μαζί τους όμως ονειρευτήκαμε και ονειρευόμαστε ακόμα κι εμείς. Αυτό τους το χρωστάμε. Η παρουσία τους κι η ανεκτίμητη προσφορά τους δίνουν νόημα και αξία σε αυτές τις άνυδρες εποχές!
«Το τραγούδι είναι το πατρικό μας σπίτι»
Μαζί τους, στη σκηνή του VOX, είναι και ο Οδυσσέας Ιωάννου, ποιητής, συγγραφέας, χρονογράφος, στιχουργός, ραδιοφωνικός παραγωγός, ο άνθρωπος που το ελληνικό τραγούδι είναι το σπίτι του. «Με μάζεψε από τον δρόμο»,έχει πει αλλά και«το τραγούδι που αγαπήσαμε είναι η επιστροφή μας στο πατρικό μας σπίτι. Ακόμα και αν ξέρουμε ότι το σπίτι πια δεν είναι εκεί. Εχει γκρεμιστεί, αλλά έχουμε ανάγκη συνέχεια να επιστρέφουμε εκεί».
Ο Οδυσσέας έγραψε και αφηγείται μοναδικά τα κείμενα ανάμεσα στα τραγούδια, ο Αγγελος Τριανταφύλλου έκανε τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά ο Μανώλης Παντελιδάκης και τα εικαστικά ο Σπύρος Δερβενιώτης.
Τις ενορχηστρώσεις επιμελήθηκαν ο Γιώργος Παπαχριστούδης και ο Ανδρέας Αποστόλου.
Ευχαριστούμε.
Της
Σεμίνας ΔΙΓΕΝΗ
Πηγή : Ριζοσπάστης 22 – 23 / 2 – 2025