ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
Συνένοχη στις θηριωδίες του «συμμάχου και εταίρου» Ισραήλ
Πολυπλόκαμες οι στρατηγικές σχέσεις τους σε οικονομικό, στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο
Πλάι στα «πλυντήρια» που ξεπλένουν τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος – δολοφόνο Ισραήλ, υπάρχουν κι αυτά που βρίσκουν ευκαιρία να αθωώσουν την ΕΕ και παράλληλα να προτάξουν ξανά τον – ανέφικτο – στόχο της «φιλολαϊκής στροφής» της.
«Παλιά τους τέχνη κόσκινο»: Μέχρι πρότινος η ΕΕ παρουσιαζόταν ως δήθεν «αμήχανη» απέναντι στα εγκλήματα του Ισραήλ, ενώ τώρα προβάλλεται ως «ελπιδοφόρα» η πρόταση επαναδιαπραγμάτευσης μαζί του.
Ακόμα και τώρα που οι θηριωδίες του κράτους του Ισραήλ έχουν ξεσηκώσει «και τις πέτρες» σε ολόκληρο τον κόσμο, με τον Παλαιστινιακό λαό να αντιμετωπίζει πέρα από τη γενοκτονία και τη λιμοκτονία, χωρίς γιατρούς, φάρμακα, ρεύμα, ενώ αντί για ανθρωπιστική βοήθεια λαμβάνει σφαίρες, η ΕΕ ούτε διανοείται να θέσει ζήτημα κατάργησης της Συμφωνίας Σύνδεσης. Μιλά για επαναδιαπραγμάτευσή της, δηλαδή νέο γύρο παζαριών για πιο κερδοφόρες συμφωνίες των ευρωενωσιακών μονοπωλίων με το Ισραήλ. Εργαλείο κερδοφορίας το δράμα του Παλαιστινιακού λαού, και ο κυνισμός της ΕΕ στο απόγειό του.
Αλλωστε, ούτε αυτές τις μέρες έχει κάνει ρούπι η ΕΕ πίσω από τη στήριξη του «δικαιώματος αυτοάμυνας του Ισραήλ», μιλώντας για «δυσανάλογη χρήση βίας», βάζοντας δηλαδή …δοσομετρητή στη βαρβαρότητα του κράτους – δολοφόνου. Τέτοιες δηλώσεις συνιστούν ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση.
Η ένωση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και μαζί και το ΝΑΤΟ στηρίζουν εδώ και χρόνια μέσα από στρατιωτικές και οικονομικές συμφωνίες το Ισραήλ, αποτελώντας τους καλύτερους χορηγούς της γενοκτονίας. Αυτή η στρατηγική σχέση δεν αναιρείται από τις αντίστοιχες ενστάσεις που κάλπικα θέτει η ΕΕ για την «ανθρωπιστική κρίση» στη Γάζα, με σκοπό να χειραγωγήσει τη λαϊκή καταδίκη που μεγαλώνει.
Απόδειξη αποτελεί και η επικείμενη – στις 23 Ιούνη – συνάντηση των 27 υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, που σαν να μην τρέχει τίποτα θα συναντηθούν με τους Ισραηλινούς ομολόγους τους, στο πλαίσιο της υπουργικής συνάντησης ΕΕ – Νότιας Γειτονίας, η οποία αποσκοπεί στην εμβάθυνση της συνεργασίας με το Ισραήλ και με άλλους 9 «νότιους εταίρους».
Συμφωνία Σύνδεσης ΕΕ – Ισραήλ
Ραχοκοκαλιά των σχέσεων ΕΕ – Ισραήλ αποτελεί η Συμφωνία Σύνδεσης ΕΕ – Ισραήλ, που αποτελεί τη νομική βάση για τις διμερείς εμπορικές σχέσεις. Η συμφωνία αυτή, που τέθηκε σε ισχύ τον Ιούνιο του 2000, ορίζει το νομικό και θεσμικό πλαίσιο της πολιτικής και οικονομικής συνεργασίας στη βάση του εμπορίου μεταξύ των συμβαλλόμενων μερών, ενώ, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται εισαγωγικά, ένας από τους στόχους αυτής της συμφωνίας είναι «η ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων και η εντατικοποίηση της συνεργασίας στην επιστήμη και στην τεχνολογία μεταξύ ΕΕ και Ισραήλ», μεταξύ άλλων δηλαδή και με τη χρήση της επιστήμης και της τεχνολογίας για το δολοφονικό έργο των Ισραηλινών, όπως βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα με τα οπλικά συστήματα που σφυροκοπούν την Παλαιστίνη.
Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά το εμπορικό πλαίσιο, σύμφωνα με επικαιροποιημένα στοιχεία που παραθέτει η ίδια η Κομισιόν το Ισραήλ είναι ο τρίτος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της ΕΕ στη Μεσόγειο, μετά το Μαρόκο και την Αλγερία, ενώ η ΕΕ είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος του Ισραήλ, με μερίδιο 32% του συνολικού εμπορίου αγαθών του με τον κόσμο το 2024. Το 34,2% των εισαγωγών του Ισραήλ προήλθε από την ΕΕ, ενώ το 28,8% των εξαγωγών της χώρας κατευθύνθηκε προς την ΕΕ.
Το συνολικό εμπόριο αγαθών μεταξύ της ΕΕ και του Ισραήλ το 2024 ανήλθε σε 42,6 δισεκατομμύρια ευρώ. Οι εισαγωγές της ΕΕ από το Ισραήλ ανήλθαν σε 15,9 δισ. ευρώ, με κύριους τομείς τα μηχανήματα και τον εξοπλισμό μεταφορών (7 δισ. ευρώ, 43,9%), τα χημικά προϊόντα (2,9 δισ. ευρώ, 18%) και άλλα μεταποιημένα προϊόντα (1,9 δισ. ευρώ, 12,1%).
Οι εξαγωγές της ΕΕ προς το Ισραήλ ανήλθαν σε 26,7 δισ. ευρώ, με τους ίδιους τομείς να κυριαρχούν. Για το 2023, το διμερές εμπόριο υπηρεσιών μεταξύ της ΕΕ και του Ισραήλ ανήλθε σε 25,6 δισ. ευρώ. Οι εισαγωγές υπηρεσιών της ΕΕ ανήλθαν σε 10,5 δισ. ευρώ και οι εξαγωγές σε 15,1 δισ. ευρώ.
Οι εμπορικές σχέσεις μεταξύ της ΕΕ και του Ισραήλ διέπονται από μια ζώνη ελεύθερων συναλλαγών. Οσον αφορά τα γεωργικά προϊόντα, οι διαπραγματεύσεις για την «απελευθέρωση του εμπορίου» μεταξύ της ΕΕ και του Ισραήλ ολοκληρώθηκαν το 2008, ενώ η εν λόγω συμφωνία ισχύει από τον Ιανουάριο του 2010. Οι εμπορικές και οικονομικές σχέσεις μεταξύ της ΕΕ και του Ισραήλ ενισχύθηκαν ακόμα περισσότερο με την ευρωμεσογειακή συμφωνία για την αεροπορία (τη λεγόμενη «συμφωνία ανοιχτού ουρανού»), η οποία τέθηκε πλήρως σε ισχύ το 2018 και άνοιξε περαιτέρω τις αεροπορικές μεταφορές μεταξύ της ΕΕ και του Ισραήλ.
Και, βέβαια, πάνω σε όλα αυτά έρχονται να «χτίσουν» σήμερα τα σχέδια για τον διάδρομο IMΕEC – ανταγωνιστικό προς τον κινεζικό «Δρόμο του Μεταξιού» – ο οποίος θα καταλήγει στην ΕΕ μέσω Ινδίας, περνώντας από το Ισραήλ.
Τέλος, η ΕΕ επεξεργάζεται συμφωνίες και σε άλλους τομείς, όπως για την εισαγωγή ισραηλινού φυσικού αερίου μέσω της Αιγύπτου, καθώς το μπλοκ σπεύδει να ολοκληρώσει την απεξάρτησή του από τις ρωσικές προμήθειες.
Χρηματοδοτώντας την έρευνα για να μακελεύουν λαούς
Την ίδια στιγμή, πακτωλοί «ζεστού» χρήματος δίνονται από την ΕΕ στο Ισραήλ υποτίθεται για ερευνητικούς σκοπούς, ενώ στην πραγματικότητα ταΐζουν την κρεατοφάγο μηχανή του πολέμου, μιας και τα χρήματα αυτά πάνε για πολεμικούς σκοπούς που χρησιμοποιούν ως όχημα την έρευνα.
Σύμφωνα με στοιχεία της Κομισιόν, 1,11 δισ. ευρώ από το ταμείο «Horizon Europe» της ΕΕ διατίθενται σε ισραηλινές εταιρείες, πανεπιστήμια και δημόσιους φορείς. Μεταξύ των 921 έργων με 231 Ισραηλινούς δικαιούχους περιλαμβάνονται εταιρείες που έχουν στενούς δεσμούς με τον ισραηλινό στρατό.
Ακόμη και το ισραηλινό υπουργείο Αμυνας λαμβάνει επιχορήγηση για το ερευνητικό πρόγραμμα «UnderSec», που χρησιμοποιείται από τον ισραηλινό στρατό για την κάλυψη των πολεμικών επιχειρήσεων και στο οποίο συμμετέχει και η ισραηλινή βιομηχανία όπλων «Rafael Advanced Defense». Πρόκειται για το περιβόητο πρόγραμμα στο οποίο συμμετέχουν από τη χώρα μας το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής και το Ελληνικό Μεσογειακό Πανεπιστήμιο.
Ακόμα, το 2020 η ΕΕ διέθεσε 50.000 ευρώ σε ένα πρόγραμμα δήθεν έρευνας και ανάπτυξης μιας νεοσύστατης ισραηλινής επιχείρησης με την ονομασία «Xtend», στο πλαίσιο του προγράμματος «Horizon», ούτως ώστε «να συνδυαστούν οι καλύτερες λειτουργίες και των δύο τεχνολογιών» και να ανοίξουν «νέες δυνατότητες σε τομείς όπως η δημόσια ασφάλεια, η κατασκευή, η βιομηχανική επιθεώρηση και η ψυχαγωγία». Πέντε χρόνια αργότερα, τα αεροσκάφη της εταιρείας – πλέον με την επωνυμία «Xtend Defense» – βρίσκονται στο επίκεντρο του στρατιωτικού εξοπλισμού που έχει αναπτύξει το Ισραήλ στη Γάζα.
Συνολικά η ΕΕ συμμετέχει μαζί με το Ισραήλ σε 5.000 ερευνητικά προγράμματα. Με βάση τέτοια προγράμματα, ισραηλινές πολεμικές βιομηχανίες και ο ισραηλινός στρατός επιδοτούνται κάθε έτος για έρευνα και ανάπτυξη οπλικών συστημάτων ή των λεγόμενων «ειδών διπλής χρήσης».
«Είδος διπλής χρήσης» είναι π.χ. το γνωστό στην Ελλάδα – από την υπόθεση των υποκλοπών και μαζικών παρακολουθήσεων – «Predator», που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για πολεμικές επιχειρήσεις και για πολιτικές επιχειρήσεις. Υπάρχουν αρκετά που είναι 100% για στρατιωτική χρήση (drones κ.ά.). Ποιο είναι το ανατριχιαστικό; Το γεγονός ότι αφού «δοκιμάσουν» την αποτελεσματικότητά τους πάνω στα κορμιά των Παλαιστινίων, στη συνέχεια τα βγάζουν στην αγορά για να τα αγοράσουν κράτη – μέλη της ΕΕ, βιομηχανίες όπλων κ.λπ.
Και όλα αυτά συμβαίνουν στη βάση της Συμφωνίας Σύνδεσης, όπου αναφέρεται ότι «τα μέρη αναλαμβάνουν την υποχρέωση να εντείνουν την επιστημονική και τεχνολογική συνεργασία».
Εξοπλίζοντας το κράτος – δολοφόνο
Οσον αφορά τις πηγές του εξοπλισμού του ισραηλινού κράτους – δολοφόνου, η ΕΕ είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος προμηθευτής όπλων μετά τις ΗΠΑ, ενώ σύμφωνα με το SIPRI η Γερμανία είναι μακράν ο μεγαλύτερος ευρωπαϊκός προμηθευτής, παρέχοντας στο Ισραήλ το 30% των όπλων του μεταξύ 2019 και 2023.
Οπως δείχνουν τα στοιχεία της βάσης δεδομένων COARM της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης, μεταξύ 2018 και 2022 τα κράτη – μέλη της ΕΕ πούλησαν όπλα αξίας 1,76 δισ. ευρώ στο Ισραήλ. Αν και τα ευρωπαϊκά κράτη είναι συμβαλλόμενα μέρη της Συνθήκης για το Εμπόριο Οπλων, η οποία στα χαρτιά τούς απαγορεύει να επιτρέπουν τη μεταφορά όπλων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε «επιθέσεις που στρέφονται εναντίον μη στρατιωτικών αντικειμένων», συνεχίζουν μέχρι και σήμερα την εξοπλιστική τροφοδοσία στο Ισραήλ για να σπέρνει τον θάνατο στη Γάζα.
Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΕ, μάλιστα, μεταξύ 2018 και 2022 υπήρχαν κι άλλοι μεγάλοι Ευρωπαίοι προμηθευτές του Ισραήλ. Μεταξύ αυτών ήταν η Ρουμανία, η οποία έκανε άδειες εξαγωγής αξίας 314,9 εκατ. ευρώ, η Ιταλία με 90,30 εκατ. ευρώ (98 εκατ. δολάρια), η Τσεχία με 81,55 εκατ. ευρώ (88,3 εκατ. δολάρια) και η Ισπανία με 62,9 εκατ. ευρώ (68,1 εκατ. δολάρια).
Οι ευρωπαϊκές χώρες όχι μόνο εξάγουν όπλα στο Ισραήλ για να σβήσει από τον χάρτη τον λαό της Παλαιστίνης, αλλά και δαπανούν δημόσια χρήματα για να υποστηρίξουν τους κατασκευαστές όπλων που τα παράγουν, αφού από έρευνα του «Transnational Institute» και του «Stop Wapenhandel» αποκαλύπτεται ότι 426 εκατ. ευρώ, λεφτά των Ευρωπαίων φορολογουμένων, χρηματοδοτούν επί του παρόντος εταιρείες που εξοπλίζουν το Ισραήλ.
Βιομηχανία κατάπτυστων ψηφισμάτων
Πλάι σε όλα τα παραπάνω, η ΕΕ στηρίζει προκλητικά το Ισραήλ με κατάπτυστα ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου που του δίνουν άλλοθι, εξομοιώνοντας θύτες και θύματα.
Σε κοινό ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών, των Φιλελεύθερων, των Πρασίνων και της ακροδεξιάς του ECR παρασχέθηκε κάλυψη στις φρικαλεότητες του Ισραήλ στη Γάζα, με την ομπρέλα του «δικαιώματος στην αυτοάμυνα». Αυτό το ψήφισμα μάλιστα το υπερψήφισαν στο σύνολό τους οι ευρωβουλευτές των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Ελ. Λύσης, με τους ευρωβουλευτές του ΚΚΕ να καταψηφίζουν. Ανάλογο κοινό ψήφισμα, στις 14/3/2024, και πάλι η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ το καταψήφισε ενώ ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ το υπερψήφισαν.
Αλλά και παλιότερα, το 2008 και το 2014, όταν το Ισραήλ προχωρούσε και τότε σε εισβολές στη Γάζα, η ΕΕ δεν αναγνώριζε καν στον Παλαιστινιακό λαό δικαίωμα αντίστασης, αντίθετα, με την τακτική των ίσων αποστάσεων προέτρεπε «τη Χαμάς και το Ισραήλ να σταματήσουν αμέσως όλες τις επιθέσεις που επηρεάζουν τον άμαχο πληθυσμό».
Στο ίδιο το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου στις 12/1/2009 αναφερόταν ότι «το Ισραήλ εξαπέλυσε στρατιωτική επίθεση στη Γάζα, σε απάντηση στις επιθέσεις της Χαμάς με ρουκέτες στο νότιο Ισραήλ, από τότε που η Χαμάς απέκτησε τον έλεγχο στη Λωρίδα της Γάζας και σε συνέχεια της διακοπής της εκεχειρίας και της άρνησης ανανέωσης της συμφωνίας εκεχειρίας». Εν ολίγοις ξέπλενε και δικαιολογούσε τους βομβαρδισμούς από το κράτος του Ισραήλ, χωρίς βεβαίως να τους καταδικάζει, αποσιωπώντας την κατοχή.
Χαρακτηριστικά, ο ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και άλλοτε γγ του ΝΑΤΟ, Χ. Σολάνα, δήλωνε τότε: «Ζητούμε την άμεση παύση των στρατιωτικών ενεργειών και από τις δύο πλευρές. Η ΕΕ έχει επανειλημμένα καταδικάσει τις επιθέσεις με ρουκέτες κατά του Ισραήλ».
Αντίστοιχα, το 2014 η ΕΕ απέφευγε ακόμα και να κατονομάσει το Ισραήλ, πόσο μάλλον να το καταδικάσει, δηλώνοντας γενικόλογα ότι «η Γάζα υποφέρει από αφόρητη βία».
Και ο κατάλογος είναι μακρύς.
Π. Κετσ. – Κ. Πολ.
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΙΣΡΑΗΛ
Αναβάθμιση της συνεργασίας μυστικών υπηρεσιών με το κράτος – δολοφόνο
Αλλη μια κατάπτυστη συμφωνία με το κράτος – δολοφόνο έβαλε στο «παλμαρέ» της η κυβέρνηση, την ώρα της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού.
Στις 28 Απριλίου του 2025, υπογράφηκε από τους εκπροσώπους των κυβερνήσεων της Ελλάδας και του κράτους του Ισραήλ το πρωτόκολλο Τροποποίησης της Συμφωνίας Ασφαλείας μεταξύ Ελλάδας – Ισραήλ. Πρόκειται για ένα πρωτόκολλο που «πέρασε» χωρίς να κυρωθεί από τη Βουλή. Με το πρωτόκολλο αυτό τροποποιούνται ορισμένα σημεία της αρχικής συμφωνίας, η οποία είχε υπογραφεί μεταξύ των υπουργείων Αμυνας των δύο κρατών, τον Φλεβάρη του 1992.
Πρόκειται για μία από τις πρώτες συμφωνίες που υπέγραψε το ελληνικό κράτος με το κράτος του Ισραήλ, σχεδόν δύο χρόνια μετά την de jure αναγνώρισή του από την Ελλάδα, επί κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ακολούθησαν μέσα στη δεκαετία του 1990 η Συμφωνία Συνεργασίας Ελλάδας – Ισραήλ που υπογράφηκε τον Δεκέμβρη του 1994, και η Πρόσθετη Συμφωνία για Στρατιωτική και Τεχνολογική Συνεργασία που υπογράφηκε τον Οκτώβρη του 1999.
Η συμφωνία του 1992 που επικαιροποιήθηκε, αφορά ζητήματα συνεργασίας με επίκεντρο «απόρρητα θέματα και πληροφορίες». Περιλαμβάνει προβλέψεις για συνεργασία, ανταλλαγή πληροφοριών, κοινοπραξίες, συμβάσεις ή οποιεσδήποτε άλλες σχέσεις μεταξύ κυβερνητικών φορέων και/ή ιδιωτικών εταιρειών των δύο μερών σχετικά με στρατιωτικά, αμυντικά ή θέματα ασφάλειας, όπως και ζητήματα πώλησης στρατιωτικού εξοπλισμού ή όπλων από το ένα μέρος στο άλλο. Μάλιστα, η συμφωνία προβλέπει διευκολύνσεις για «πρόσβαση σε “απόρρητα θέματα και πληροφορίες” και σε χώρους όπου εκτελούνται απόρρητα έργα».
Από το κείμενο της συμφωνίας, προκύπτει πως οι υπηρεσίες ασφαλείας των δύο κρατών έχουν αναπτύξει αμοιβαίο σχέδιο ασφαλείας για την ανταλλαγή «απόρρητων θεμάτων και πληροφοριών» και τη μεταφορά τους από τη μία χώρα στην άλλη μέσω εγκεκριμένων διαύλων.
Σύμφωνα με την επικαιροποίηση της Συμφωνίας, η «χώρα υποδοχής λαμβάνει όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας και προφυλάξεις που απαιτούνται για να εξασφαλίσει τη φυσική ασφάλεια των εκπροσώπων της χώρας προέλευσης στο έδαφός της». Σε άλλο άρθρο, υπογραμμίζεται πως «σε περίπτωση που προσωπικό ή εργολάβοι του ενός μέρους ταξιδεύουν στη χώρα του άλλου μέρους για την εκτέλεση ενός έργου ασφαλείας, η αρμόδια αρχή ασφαλείας της χώρας υποδοχής είναι υπεύθυνη για τη λήψη των απαραίτητων μέτρων για τη διασφάλιση της φυσικής ασφάλειας του επισκεπτόμενου προσωπικού ή των εργολάβων. Εάν χρειαστεί, οι αρμόδιες αρχές ασφαλείας των μερών θα διαβουλεύονται μεταξύ τους για τα θέματα αυτά».
Δεδομένου ότι η συμφωνία δεν αφορά τη φυσική ασφάλεια οποιουδήποτε κυβερνητικού αξιωματούχου, αλλά τα στελέχη των υπηρεσιών πληροφοριών των δύο χωρών, προκύπτει πως η δραστηριότητά τους στη χώρα μας έχει αναβαθμιστεί το τελευταίο διάστημα, έτσι ώστε να δημιουργείται η ανάγκη επικαιροποίησης της συμφωνίας.
Το τι είδους «απόρρητα θέματα και πληροφορίες» παρέχουν όλα αυτά τα χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις στις κυβερνήσεις του κράτους – δολοφόνου Ισραήλ, αποτελεί ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον ερώτημα, που δεν απαντάται από το περιεχόμενο της συμφωνίας. Η συνολικότερη στήριξη όμως όλων των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων τις τελευταίες δεκαετίες στην κυβέρνηση του κράτους – δολοφόνου, όσο αυτό συνεχίζει την κατοχή της Παλαιστίνης και τις σφαγές εις βάρος του λαού της, προοικονομεί για το περιεχόμενο των απαντήσεων.
H «στρατηγική σχέση» της Ελλάδας με το Ισραήλ διαμορφώθηκε την προηγούμενη 15ετία, με τη σφραγίδα των ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ είτε από κυβερνητικές, είτε από αντιπολιτευτικές θέσεις, όπως αναλυτικά καταγράψαμε και στο προηγούμενο φύλλο του «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου». Το ΠΑΣΟΚ έβαλε μεν τις βάσεις από νωρίς στη δεκαετία του 2000, για να πάρει στη συνέχεια τη σκυτάλη ο ΣΥΡΙΖΑ με «ομπρέλα ΗΠΑ». Αξίζει άλλωστε να θυμίσουμε πως ήταν πριν από μόλις 6 χρόνια, στα τέλη του 2018 όταν από την κοιλάδα Μπερ Σεβά όπου φιλοξενούνται και ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες, ο τότε πρωθυπουργός Τσίπρας, στο πλαίσιο της 5ης τριμερούς Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ, έλεγε πως «συμφωνήσαμε να ενισχύσουμε τη συνεργασία μας στον τομέα της ασφάλειας και της ανταλλαγής πληροφοριών, όχι μόνο σε ό,τι αφορά αυτές τις εξελίξεις, αλλά και γενικότερα», όπως και τη συνεργασία στο Διάστημα και «στον τομέα της ψηφιακής πολιτικής, της θωράκισής μας έναντι κυβερνοαπειλών». Ενώ έλεγε πως «σε ό,τι αφορά την τεχνολογία των επικοινωνιών και της πληροφορίας, συμφωνήσαμε να συστήσουμε μια κατευθυντήρια επιτροπή, με συμμετοχή αρμόδιων υπουργών, για την αντιμετώπιση των κοινών προκλήσεων».
Τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης είναι που υπαγορεύουν αυτή την πολιτική, που έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του 1990. Συμφέροντα που υπηρετούν την προσπάθεια αναβάθμισης στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, οι οποίοι συγκρούονται όλο και πιο έντονα με τους αντίστοιχους σχεδιασμούς αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Μέσα από αυτή την προσπάθεια η Ελλάδα συμβάλλει σε εγκλήματα εις βάρος άλλων λαών, ενώ ταυτόχρονα καθιστά τον ελληνικό λαό στόχο των εντεινόμενων ανταγωνισμών του κεφαλαίου.
ΜΑΖΙΚΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ
Να σταματήσει τώρα κάθε απόπειρα δίωξης για το μπλόκο στο ΝΑΤΟικό φορτίο
Συνέντευξη Τύπου από τη δημοτική αρχή Τυρνάβου
Την καταδίκη τους στις επιχειρούμενες διώξεις σε βάρος των στελεχών του ΚΚΕ και της δημοτικής αρχής Τυρνάβου, για τη συμμετοχή τους στην ειρηνική διαμαρτυρία κατά την οποία πρωτοστάτησαν για να παρεμποδιστεί η διέλευση φορτηγών που μετέφεραν πυρομαχικά και ρουκέτες από την Αποθήκη Πυρομαχικών του Δαμασίου με προορισμό την Ουκρανία, εκφράζουν με ανακοινώσεις τους μαζικοί φορείς του εργατικού και λαϊκού κινήματος της Θεσσαλίας.
Απαιτούν η κυβέρνηση να σταματήσει κάθε προσπάθεια τρομοκράτησης σε βάρος των αγωνιστών του εργατικού – λαϊκού κινήματος που αντιστέκονται και οργανώνουν την πάλη ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ και στη μετατροπή της περιοχής σε αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο πολέμου για τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων. Καλούν, δε, τον λαό της περιοχής και τους φορείς του να δυναμώσουν τον αγώνα για την απεμπλοκή της χώρας και της περιοχής από αυτούς τους επικίνδυνους σχεδιασμούς.
Υπενθυμίζεται ότι την Τρίτη υποβλήθηκε δικογραφία σε βάρος στελεχών του ΚΚΕ και της δημοτικής αρχής Τυρνάβου για συμμετοχή στην κινητοποίηση που έγινε στις 6/11/2024 και κατά τη διάρκειά της μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έστησαν μπλόκο σε 6 φορτηγά που μετέφεραν πυρομαχικά με προορισμό την Ουκρανία.
Μεταξύ των διωκόμενων οι οποίοι θα κληθούν το επόμενο διάστημα σε απολογία, είναι ο Ρίζος Μαρούδας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και πρόεδρος της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Λάρισας, ο Νίκος Μπαντόγιας, στέλεχος του ΚΚΕ και αντιδήμαρχος Τυρνάβου με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», η Ευγενία Μαμανού και ο Νίκος Νταλαγιάννης, επίσης αντιδήμαρχοι Τυρνάβου με τη «Λαϊκή Συσπείρωση».
«Η οργή μας για τα εγκλήματά τους δεν πρόκειται να γίνει σιωπή»
Την προσπάθεια να επιβληθεί σιγή ιχθύος την ώρα που «τον τόπο μας περιδιαβαίνουν συνεχώς φορτία του θανάτου για τα πεδία των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων» καταγγέλλουν τα Εργατικά Κέντρα Λάρισας και Τρικάλων. «Η κυβέρνηση αλλά και τα κόμματα που στηρίζουν τις επιλογές αυτές στα πλαίσια της “γεωστρατηγικής αναβάθμισης” της χώρας μας για λογαριασμό των μονοπωλιακών ομίλων είναι εκτεθειμένοι», σημειώνουν και ξεκαθαρίζουν πως «ματαιοπονούν όμως αν νομίζουν πως έτσι απλά θα σύρουν τον λαό “με το στανιό” πίσω από τις επιδιώξεις τους».
Την καταδίκη των απαράδεκτων μεθοδεύσεων τρομοκράτησης των κομμουνιστών και της αγωνιστικής δημοτικής αρχής Τυρνάβου καταγγέλλει, επίσης, με ανακοίνωσή της, η Ενωτική Ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων Λάρισας (ΕΟΑΣΛ). Μεταξύ άλλων, επισημαίνει ότι «την εμπλοκή της χώρας μας στις πολεμικές συγκρούσεις ειδικά οι αγρότες την έχουμε πληρώσει ακριβά με τα εμπάργκο και το χάσιμο μεγάλων και βασικών αγορών για τα προϊόντα μας, με την τεράστια αύξηση του κόστους παραγωγής, πετρέλαιο, μέσα και εφόδια, ρεύμα και με τον πακτωλό δισ. ευρώ που δίνονται για τις πολεμικές δαπάνες».
Ενοχοι αυτοί που φέρνουν τον θάνατο στις πόλεις μας
Συνέντευξη Τύπου παραχώρησε την Παρασκευή, στον Τύρναβο, η δημοτική αρχή, καταδικάζοντας απερίφραστα τις διώξεις. Μιλώντας στη συνέντευξη ο Στέλιος Τσικριτσής, δήμαρχος Τυρνάβου, τόνισε μεταξύ άλλων: «Είμαστε εδώ γιατί η δημοτική αρχή, στελέχη της, μαζί με αγωνιστές, στοχοποιούνται και διώκονται ποινικά επειδή “τόλμησαν” να πράξουν το αυτονόητο: Να υπερασπιστούν τον λαό, την ειρήνη, την ασφάλεια και την ίδια τη ζωή.
Η συμμετοχή της δημοτικής αρχής στην ειρηνική κινητοποίηση, που ανέκοψε τη διέλευση των φορτίων του θανάτου μέσα στην καρδιά της πόλης μας, είναι τιμή για τον Τύρναβο και όχι κατηγορία.
Ως δημοτική αρχή δηλώνουμε ότι τα εγκληματικά φορτία πολεμικού υλικού είναι ανεπιθύμητα στον Τύρναβο. Τα πυρομαχικά και οι ρουκέτες που μεταφέρονται από τις αποθήκες της περιοχής μας με προορισμό τα πολεμικά μέτωπα, δεν έχουν καμία θέση ανάμεσα σε κατοικίες, σχολεία, παιδιά, ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν με ειρήνη και αξιοπρέπεια.
Αυτοί που θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια του λαού, αυτοί που φέρνουν τον θάνατο μέσα στις πόλεις, φορτωμένο σε κομβόι πυρομαχικών, αυτοί που τον βαφτίζουν “συμμαχική υποχρέωση”, αυτοί είναι οι ένοχοι».
Πηγή : Ριζοσπάστης 8 – 6 – 2025
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ – «ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΣΤΗ ΝΕΑΡΗ ΗΛΙΚΙΑ ‘Η ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ;»
Στον δρόμο του αγώνα, να τους χαλάσουμε τα σχέδια να φτιάξουν μια νεολαία πειθήνια και πειθαρχημένη στις σάπιες αστικές αξίες και αρχές
Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα
Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Εκ μέρους του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, σας ευχαριστούμε θερμά για την παρουσία σας στη σημερινή εκδήλωση. Δεν βρισκόμαστε εδώ για να «κλείσουμε» ένα τόσο σοβαρό και σύνθετο ζήτημα, αλλά για να το ανοίξουμε ουσιαστικά.
Ανοίγουμε μια συζήτηση που είναι αναγκαία, δύσκολη, αλλά και επίκαιρη όσο ποτέ: Τη συζήτηση για τη νεανική, την ανήλικη παραβατικότητα.
Συγχρόνως, αποκαλύπτουμε τις σκοπιμότητες της κυβέρνησης, συνολικά της αστικής τάξης, της ΕΕ, γιατί, η προβολή με όρους τρομολαγνείας, με την οποία, δυστυχώς, διεξάγεται η σχετική δημόσια συζήτηση καθώς και η εστίαση κυρίως στην ευθύνη των γονιών, δεν είναι τυχαία ούτε αθώα.
Εξυπηρετεί τη στρατηγική για απόσυρση της όποιας κρατικής ευθύνης, από τα αναγκαία κοινωνικά μέτρα πρόληψης και αντιμετώπισης του φαινομένου. Γιατί τα μέτρα αυτά κοστίζουν και δεν χωράνε στη ζυγαριά «κόστος – όφελος» με την οποία ζυγίζονται όλες οι λαϊκές ανάγκες, οι ίδιες οι ζωές μας σήμερα, μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα.
Γι’ αυτό και προωθούν με κάθε τρόπο τη λογική της «ατομικής ευθύνης», της επίρριψης της μεγαλύτερης ευθύνης στην οικογένεια και στους εκπαιδευτικούς.
Αυτό εξυπηρετεί και τον στόχο για επιβολή μέτρων γενικευμένης καταστολής και αστυνόμευσης σε βάρος του λαού και της νεολαίας. Μέτρα που επιταχύνονται ειδικά μέσα στις σημερινές συνθήκες πολεμικής προετοιμασίας για έναν πιο γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ταυτόχρονα καλλιεργούν το ιδεολόγημα ότι, δήθεν στέκονται απέναντι στη «βία», όταν το κοινωνικό σύστημα που υπηρετούν και οι πολιτικές που το συνοδεύουν, εκπέμπουν βία από όλους τους πόρους.
Οι τυμπανοκρουσίες που συνόδευσαν την παρουσίαση από πλευράς της κυβέρνησης της λεγόμενης «Εθνικής Στρατηγικής για την Πρόληψη της Βίας και την Αντιμετώπιση της Παραβατικότητας Ανηλίκων», που εκπονήθηκε από ομάδα επιστημόνων, δεν μπορούν να κρύψουν ότι στην πραγματικότητα, αυτή η πρόταση σιγοντάρει το κυβερνητικό αφήγημα.
Εντυπωσιακή είναι, για παράδειγμα, η απουσία ουσιαστικής αναφοράς στις αιτίες του φαινομένου. Αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά, ότι οι επιστημονικές έρευνες δεν διεξάγονται σε «κενό αέρος». Επηρεάζονται από την άρχουσα τάξη, είτε από τις κάθε φορά πολιτικές επιδιώξεις, είτε απευθείας από επιχειρηματικά συμφέροντα που τις χρηματοδοτούν, και καταλήγουν στα «χρήσιμα» για εκείνη «συμπεράσματα».
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δεν αιφνιδιάστηκαν από την αναζωπύρωση του ζητήματος στη δημόσια συζήτηση.
Ηδη από το 2015, η ΚΝΕ είχε ανοίξει το θέμα (πραγματοποιήσαμε μάλιστα και ανάλογη ημερίδα) επιδιώκοντας μια νηφάλια, επιστημονική, αλλά και πολιτικά μαχητική προσέγγιση. Από τότε μέχρι σήμερα, το Κόμμα αναδεικνύει με συνέπεια τις κοινωνικές αιτίες, τις πολιτικές ευθύνες και τις συγκεκριμένες διαστάσεις του φαινομένου. Δεν το προσεγγίζουμε με επιφανειακές γενικεύσεις. Αυτές κουκουλώνουν τη ρίζα του προβλήματος, κουκουλώνουν μια κοινωνία ανισότητας, ανταγωνισμού, φτώχειας και αδιεξόδων, όπου όλα – ακόμα και οι ανθρώπινες σχέσεις – μετατρέπονται σε εμπόρευμα.
Η νεανική παραβατικότητα δεν είναι μια τυχαία ατομική παρεκτροπή. Είναι συστημικό φαινόμενο. Είναι το καθρέφτισμα μιας κοινωνίας που σπρώχνει τους νέους στην απόγνωση όταν βιώνουν τη φτώχεια και την ανεργία των ίδιων και των οικογενειών τους, όταν πηγαίνουν σε σχολεία που στραγγαλίζουν τα όνειρά τους, δεν τους μορφώνουν ολόπλευρα αλλά τους διαχωρίζουν, τους στιγματίζουν, όταν μεγαλώνουν σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί το «κοίτα μόνο την πάρτη σου».
Γι’ αυτό και τονίζουμε: Δεν υπάρχουν επικίνδυνα παιδιά. Υπάρχουν παιδιά που κινδυνεύουν, μέσα στο συγκεκριμένο σύστημα, είτε να πέσουν θύματα είτε να γίνουν θύτες!
Κούφια λόγια οι διακηρύξεις της κυβέρνησης περί «πρόληψης» και «προστασίας ανηλίκων»
Και την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση – όπως και όλες οι προηγούμενες – εμφανίζεται τάχα προβληματισμένη. Ομως, η αλήθεια είναι σκληρή αλλά καθαρή: Ούτε μπορούν, ούτε θέλουν, να λύσουν το πρόβλημα.
Οι διακηρύξεις τους για «πρόληψη», «προστασία ανηλίκων» είναι κούφια λόγια. Είναι στάχτη στα μάτια ενός λαού που βλέπει τα παιδιά του να στιγματίζονται, να εγκλωβίζονται, να στοχοποιούνται. Γιατί η πολιτική τους είναι που γεννά το ίδιο το φαινόμενο που υποτίθεται πως θέλουν να αντιμετωπίσουν.
Δεν μπορούμε να έχουμε αυταπάτες. Το Δίκαιο, όπως και το κράτος, υπηρετούν την αστική άρχουσα τάξη. Γι’ αυτό, χέρι – χέρι, όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις, «φροντίζουν» να ορίσουν ως «παραβατική» τη συμπεριφορά εκείνων που αντιστέκονται, που διεκδικούν μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Και την ίδια στιγμή κλείνουν τα μάτια μπροστά στη βία της εκμετάλλευσης, των πολέμων, του ρατσισμού, της ανισότητας.
Εχουν βάψει και συνεχίζουν να βάφουν με αίμα τα χέρια τους από τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, στηρίζοντας ενεργά το κράτος – δολοφόνο, το Ισραήλ.
Γι’ αυτό και η λύση δεν είναι περισσότερη αστυνόμευση, κάμερες στα σχολεία, αυστηρότερες ποινές και πειθαρχικά μέτρα, ούτε ψευτομεταρρυθμίσεις για τα μάτια του κόσμου.
Η λύση βρίσκεται:
— Σε ένα διαφορετικό σχολείο, που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει,
— σε μια διαφορετική κοινωνία, που θα δίνει ελπίδα και προοπτική στη νέα γενιά,
— σε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, όπου οι νέοι δεν θα θεωρούνται «πρόβλημα», αλλά δύναμη αλλαγής, δημιουργίας και συμμετοχής.
Η σημερινή εκδήλωση είναι η αφετηρία μιας μεγάλης πρωτοβουλίας. Θέλουμε να απευθυνθούμε πλατιά στους εργαζόμενους, στα λαϊκά στρώματα και τα παιδιά τους. Θέλουμε να φωτίσουμε πλευρές που σκόπιμα αποσιωπώνται, να ακούσουμε τους ανθρώπους που ζούνε την πραγματικότητα, να ενισχύσουμε τη σκέψη και τη συλλογική δράση.
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ είναι στην πρώτη γραμμή:
— Για να αποκαλυφθεί η αλήθεια,
— για να μη φορτώνονται στους νέους ευθύνες που δεν τους ανήκουν,
— για να οικοδομηθεί ένα αύριο χωρίς παραβατικότητα, όπου θα έχει εκλείψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Να αποκαλύψουμε την αλήθεια, να ξεσκεπάσουμε την «αθέατη» βία του συστήματος
Η αποκάλυψη της αλήθειας απαιτεί να ξεσκεπάσουμε τον μεγάλο ένοχο, τον ενορχηστρωτή πίσω από όλους τους παράγοντες, που συμβάλλουν στην εκδήλωση της επιθετικότητας των ανηλίκων. Δηλαδή τη βία που ασκεί στις εργατικές – λαϊκές οικογένειες και τα παιδιά τους το σημερινό σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα. Αυτή είναι η πραγματική βία, που συνεχώς και ολοένα με μεγαλύτερη ένταση, είναι εκτεθειμένα τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών. Είναι το να βλέπουν τους γονείς τους να παλεύουν καθημερινά για το μεροκάματο μέσα σε μεγάλη ανασφάλεια.
Είναι η βία να βλέπει το παιδί ενός αυτοαπασχολούμενου επαγγελματία την καθημερινή μάχη του γονιού του, για να αντεπεξέλθει στα χρέη, στη βαριά φορολογία, στον ανταγωνισμό με τις μεγάλες επιχειρήσεις, με το άγχος ότι θα κλείσει ένα μικρό μαγαζί από το οποίο εξαρτάται η επιβίωσή τους.
Είναι η βία να βλέπουν τα παιδιά των αγροτικών οικογενειών τον μόχθο για την επιβίωση, με το βραχνά της ΚΑΠ, των μεσαζόντων, των μονοπωλίων σε λιπάσματα και φάρμακα, στη διάθεση του προϊόντων που παράγουν.
Είναι η βία τού να νιώθουν στην καθημερινή τους ζωή ότι αυτή η θυσία των γονιών τους δεν καταλήγει τελικά στο να ζει καλύτερα η οικογένειά τους, αλλά για να μεγαλώνουν τα κέρδη τους οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, τα μονοπώλια.
Για αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να μιλήσουμε! Τη βία που ασκεί αυτό το βάρβαρο σύστημα στους εργαζόμενους, στον λαό. Είναι και η βίαιη καταστολή των αγώνων των εργαζομένων και της νεολαίας.
Αλλά, κυρίως, είναι μια βία, ίσως αθέατη, που όμως τη νιώθει στο πετσί της η εργατική – λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά της.
Οταν δεν μπορούν να ικανοποιήσουν στοιχειώδεις ανάγκες τους και υποχρεώνονται από νωρίς να εγκαταλείψουν τα όνειρά τους για μια καλύτερη ζωή.
Οταν μετρούν και τα λεπτά του ευρώ για τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ.
Οταν πληρώνουν το πανάκριβο ενοίκιο ή ο κλητήρας τούς χτυπάει την πόρτα για την έξωση.
Οταν ακόμη και η Παιδεία και η Υγεία γίνονται συνεχώς πανάκριβα εμπορεύματα.
Οταν οι διακοπές, η πρόσβαση στον πολιτισμό και τον αθλητισμό, είναι ένα όνειρο για τους πολλούς πανάκριβο και απλησίαστο.
Είναι η βία που αποτυπώνεται ακόμα και στην έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ για το 2024, που καταγράφει αύξηση στις οικογένειες με παιδιά έως 15 ετών που αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες στην κάλυψη βασικών αναγκών.
Αυτήν τη βία νιώθει ένα παιδί όταν βλέπει τους γονείς του να σκοτώνονται στη δουλειά, σωματικά και πνευματικά όλη μέρα, να μη σταματούν, ούτε όταν γυρνάνε στο σπίτι, ακριβώς, για να εξασφαλίσουν μερικές φορές ένα κάπως μεγαλύτερο εισόδημα για την επιβίωσή τους.
Οταν βλέπει τους γονείς του, τσακισμένους από σωματικές και ψυχικές ασθένειες που έχει προκαλέσει η εντατικοποίηση των όρων και των συνθηκών της δουλειάς τους.
Αυτή η βία ευθύνεται που το 10% του μαθητικού πληθυσμού της χώρας παρουσιάζει ορισμένη ψυχική διαταραχή που συνδέεται με επιθετική συμπεριφορά.
Μάλιστα, στην Ελλάδα, το ποσοστό των παιδιών και εφήβων με ψυχικές διαταραχές, αυξάνεται σταθερά τα τελευταία δέκα χρόνια, με 1 στους 5 εφήβους ηλικίας 15-19 ετών να εμφανίζει ψυχική διαταραχή.
Ενώ, η αυτοκτονία αποτελεί πλέον την πρώτη αιτία θανάτου για τις ηλικίες 15 έως 29 ετών σε όλη την Ευρώπη.
Ταυτόχρονα, τα παιδιά είναι εκτεθειμένα στη βία από το διαδίκτυο, στη ρατσιστική και οπαδική βία, στην έμφυλη και ενδοοικογενειακή βία.
Κυβέρνηση και αστικά κόμματα θέλουν να κρύψουν τον κύριο ένοχο και γι’ αυτό μιλούν γενικόλογα για βία
Μα ποιος άλλος είναι αυτός που δημιουργεί αυτά τα φαινόμενα εκτός από το ίδιο το σύστημα; Ποιος άλλος από την αθέατη σε πολλούς βία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης;
Γιατί ποιος άλλος δημιουργεί την ανισότιμη θέση των γυναικών; Ποια είναι η αιτία της βίας κατά των γυναικών, της βίας μέσα στην οικογένεια;
Ποιος άλλος παράγει την οπαδική βία, εκτός από ένα σύστημα που εμπορευματοποιεί τον αθλητισμό και χρησιμοποιεί συνδέσμους στο πλαίσιο του ανταγωνισμού ανάμεσα σε επιχειρηματικά συμφέροντα;
Ποιος άλλος είναι ο ένοχος για τον ρατσισμό, τον εθνικισμό και τον κοσμοπολιτισμό, εκτός από το βάρβαρο σύστημα που γεννά τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, δολοφονεί χιλιάδες λαού, καταδικάζει σε λιμοκτονία βρέφη;
Ποιος άλλος ελέγχει εξάλλου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα παρουσιάζει ως μια δήθεν ανεξάρτητη πηγή ενημέρωσης, που τάχα μόλις τώρα «μολύνθηκαν» με τα μικρόβια των ψευδών και βίαιων ειδήσεων;
Αυτήν τη βία θέλουν να κρύψουν η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα. Φοβούνται ότι αν αποκαλυφθεί στα μάτια της νεολαίας ο κύριος ένοχος, ο καπιταλισμός, τότε η οργή, η αγανάκτηση για το αδιέξοδο που νιώθουν τα παιδιά σήμερα δεν θα γίνει επιθετική συμπεριφορά απέναντι σε συνομηλίκους τους, αλλά αγωνιστική δράση ενάντια στο ίδιο το σύστημα που τους στερεί το δικαίωμα να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες ανάγκες τους.
Γι’ αυτό και μιλάνε γενικόλογα για τη βία, αφαιρώντας αυτό το βαθιά ταξικό περιεχόμενο που έχει.
Γι’ αυτό μαθαίνουν στα παιδιά, από το σχολείο, από τις πολιτιστικές δράσεις που προωθούν, από κάθε δυνατό διαθέσιμο ρυάκι, ότι είναι δήθεν κακό να αντιδρούν συλλογικά ενάντια στην εκμετάλλευση, να παλεύουν συλλογικά για τα όσα έχουν ανάγκη.
Γι’ αυτό προσπαθούν να ταυτίσουν τους διάφορους συλλογικούς αγώνες των εργατικών σωματείων, των μαθητικών κοινοτήτων και των φοιτητικών συλλόγων με την ανομία, τα μπάχαλα, τα επεισόδια κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών.
Γι’ αυτό εκθειάζουν τις σάπιες αξίες του ατομικού δρόμου, του ανταγωνισμού ανάμεσα στους εργαζόμενους, της λογικής «ο θάνατός σου η ζωή μου»!
Γι’ αυτό προβάλλουν από παντού την αντιδραστική θεωρία και αντίληψη του ατομικού δικαιωματισμού και του ονομαζόμενου αυτοπροσδιορισμού, που φτιάχνει ανθρώπους απομονωμένους και αδύναμους, χωρίς γνώση και αντίληψη για τις πραγματικές αιτίες της ταξικής τους θέσης και των αδιεξόδων που βιώνουν.
Γιατί επιδιώκουν, καταδικάζοντας γενικά και αόριστα τη βία, οι νέοι να αναγκαστούν να σκύψουν οικειοθελώς το κεφάλι στη βία της εκμετάλλευσης, να μην επιλέγουν τον δρόμο της σύγκρουσης με το σημερινό σύστημα, τον δρόμο της ανατροπής.
Απαξιώνονται και απογυμνώνονται απαραίτητες κρατικές δομές και υπηρεσίες
Η κυβέρνηση περηφανεύεται κι από πάνω ότι από το 2019 και μετά εφαρμόζει 139 νέες πολιτικές.
Ομως το μπαράζ των κυβερνητικών μέτρων που ήδη εφαρμόζονται, μαζί με όσα εφαρμόστηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και όσα προαναγγέλθηκαν κατά την παρουσίαση της Εθνικής Στρατηγικής, δεν συμβάλλουν στην πρόληψη και στην πραγματική αντιμετώπιση του προβλήματος. Κατά βάση κινούνται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Τι κάνει τελικά η Εθνική Στρατηγική για την Πρόληψη της Βίας και την Αντιμετώπιση της Παραβατικότητας Ανηλίκων;
Καταρχάς, μέσα από μία ακόμα φιέστα εγκωμιάζει την αντιδραστική κυβερνητική πολιτική. Μάλιστα, επικαλείται προκλητικά την ενίσχυση των αναμορφωτικών και θεραπευτικών μέτρων.
Στην πράξη όμως συνεχίζεται η απαξίωση και απογύμνωση απαραίτητων κρατικών δομών και υπηρεσιών.
Αυτό μαρτυρά το γεγονός ότι τα ανήλικα παραβατικά παιδιά περιμένουν 4 χρόνια για να δικαστούν, ότι οι αναμονές για να κλειστεί ένα ραντεβού σε Κέντρο Ψυχικής Υγείας φτάνουν τους 6 μήνες.
Αυτό μαρτυρά η εγκατάλειψη των Υπηρεσιών Επιμελητών Ανηλίκων, με αποτέλεσμα σήμερα να υπηρετούν μόλις 11 επιμελητές – επιμελήτριες Ανηλίκων σε όλη των Αττική.
Ταυτόχρονα, η Εθνική Στρατηγική περιορίζει την κρατική ευθύνη στα στοιχειώδη. Ανοίγοντας περαιτέρω τον δρόμο στη δράση επιχειρηματικών συμφερόντων και ΜΚΟ στους ευαίσθητους τομείς της πρόληψης και της παιδικής προστασίας, όπως στις Υπηρεσίες Επιμελητών Ανηλίκων κ.α.
Γι’ αυτό προτείνουν τα εκπαιδευτικά προγράμματα να ξεκινούν από μικρή ηλικία, από το νηπιαγωγείο, αλλά χωρίς να λένε ποιος θα τα υλοποιεί:
Η αστυνομία ή μήπως οι κάθε λογής ΜΚΟ που έχουν πιάσει πλέον στασίδι στον Εθνικό Οργανισμό Πρόληψης και Αντιμετώπισης των Εξαρτήσεων (ΕΟΠΑΕ);
Ακόμα και η όποια ενασχόληση με τα παιδιά – θύματα κακοποίησης, παραμέλησης και ενδοοικογενειακής βίας είναι προσχηματική και σπάνια.
Από τα μόλις 5 «Σπίτια του Παιδιού» που ιδρύθηκαν στα χαρτιά για να καταθέτουν τα παιδιά – θύματα ή τα παιδιά – μάρτυρες κακοποίησης και ενδοοικογενειακής βίας, έχοντας την κατάλληλη ψυχοκοινωνική στήριξη, υπολειτουργούν τα 3.
Νομιμοποιείται η ένταση της καταστολής και της προληπτικής παρακολούθησης
Στην πραγματικότητα, αυτή η Εθνική Στρατηγική, παρά τις αντίθετες διακηρύξεις, νομιμοποιεί την ένταση της καταστολής με διάφορες μεθόδους και μέσα, την ένταση της προληπτικής παρακολούθησης.
Ετσι, επαναφέρει τα Τοπικά Συμβούλια Πρόληψης Παραβατικότητας στις γειτονιές, που θα παίζουν τον ρόλο του παλιού πληροφοριοδότη, με συλλογή πληροφοριών για ενδεχόμενη «παραβατική» δραστηριότητα των μαθητών και των νέων.
Προβλέπεται νέα αυστηροποίηση των πειθαρχικών πλαισίων, δημιουργία «ομάδων παρέμβασης» με τη συμμετοχή εισαγγελέων και αστυνομίας. Ταυτόχρονα είναι σε ισχύ μέτρα με τα οποία η κυβέρνηση «μοίρασε» νέες, μεγαλύτερες ποινές και συλλήψεις στους γονείς για παραμέληση εποπτείας.
Ακόμα, είναι χαρακτηριστικό ότι για την αντιμετώπιση της βίας μέσω του διαδικτύου η κυβέρνηση προβάλλει προκλητικά ως λύση εφαρμογές όπως το Kids Wallet (παιδικό πορτοφόλι).
Ομως, όπως επιβεβαιώνει και η διεθνής πείρα, τέτοιου είδους εφαρμογές όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του εθισμού και της θυματοποίησης μέσω διαδικτύου, αλλά αντίθετα ανοίγουν επικίνδυνους δρόμους για την κυκλοφορία προσωπικών δεδομένων ανηλίκων στο διαδίκτυο και τη γενικευμένη ψηφιακή παρακολούθηση των ανηλίκων και όχι μόνο.
Και την ίδια στιγμή προχωρά η αυστηροποίηση των ποινών για ανηλίκους και έχει ήδη τριπλασιαστεί ο αριθμός των ανήλικων κρατουμένων σε φυλακές, μέσα σε άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης.
Σε φυλακές – «αποθήκες» νεανικών ψυχών, ενισχύοντας στην πραγματικότητα τον στιγματισμό και την περιθωριοποίηση, ενώ ταυτόχρονα αποτελούν φυτώριο για νέες γενιές παραβατικών ατόμων για το οργανωμένο έγκλημα.
Και, βέβαια, η Εθνική Στρατηγική εγκρίνει και ενσωματώνει ακόμα περισσότερο το αντιδραστικό νομοθετικό και επιχειρησιακό πλαίσιο της ΕΕ, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, για τον λεγόμενο «βίαιο εξτρεμισμό» και τη «ριζοσπαστικοποίηση» των νέων, με στόχο κάθε ριζοσπαστική, προοδευτική, ανατρεπτική ιδεολογία και πράξη.
Συνειδητά τσουβαλιάζονται κάτω από την ομπρέλα της «αντιμετώπισης της βίας» διάφορες απαράδεκτες συμπεριφορές, όπως η οπαδική και η ρατσιστική βία. Αυτές τσουβαλιάζονται με κάθε πολιτική εναντίωσης και πάλης ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου, που δίνει ελπίδα, προοπτική για τους νέους.
Αλλωστε, ίδιας κατεύθυνσης κατασταλτικά μέτρα παίρνουν και στις άλλες χώρες της ΕΕ. Ακόμη και σε χώρες που θεωρούνταν μέχρι πρόσφατα προπύργια της λεγόμενης επανορθωτικής – αποκαταστατικής αντιμετώπισης τέτοιου είδους φαινομένων!
Στη Γαλλία η αστυνομία ψάχνει τις τσάντες των μαθητών, στη Σουηδία κατέβασαν τον στρατό στους δρόμους. «Ζήλεψαν» τις πρακτικές των ΗΠΑ, με τις κάμερες παντού, τα εξελιγμένα συστήματα ανίχνευσης μετάλλων και τις δρακόντειες ποινές, που φυσικά δεν μείωσαν ούτε κατά λίγο τη συχνότητα και βαρύτητα των σχετικών περιστατικών.
Καταδικάζουν τη νέα γενιά να έρχεται αντιμέτωπη με ένα σχολείο όπου αντί για στήριξη κυριαρχεί η ποινικοποίηση
Η Εθνική Στρατηγική ενισχύει τέλος τον ίδιο τον αντιδραστικό ρόλο του σχολείου, στο να μπολιαστούν τα μυαλά και οι συνειδήσεις των παιδιών μέσα σε μια κοινωνία που είναι δομημένη πάνω στη βία, στην ανομία και στην κοινωνική αδικία σε βάρος των πολλών.
Γι’ αυτό και θα εισάγουν και μαθήματα «πολιτειακής αγωγής», αλλά και μηχανισμούς διαμεσολάβησης, στους οποίους μάλιστα εμπλέκουν και μαθητές έναντι συμμαθητών τους, για τη δήθεν «ειρηνική επίλυση των συγκρούσεων»!
Διακηρύσσουν ότι θέλουν να εκπαιδεύσουν μη βίαιους πολίτες και εννοούν ότι θέλουν νέους που θα θεωρούν τη βία και τους πολέμους του εκμεταλλευτικού συστήματος μια κανονικότητα. Και την αντίδραση, την οργανωμένη συλλογική και μαχητική διεκδίκηση μιας ζωής με δικαιώματα, μιας άλλης καλύτερης κοινωνίας, απόκλιση και παραβατικότητα.
Στην ίδια λογική, η κυβέρνηση τον Μάρτη του 2023 ψήφισε νόμο για την καταπολέμηση της ενδοσχολικής βίας… Εκεί βλέπουμε ότι στον ορισμό της περιλαμβάνει τη «διατάραξη του μαθήματος»! Ανοίγοντας επικίνδυνους δρόμους, ακόμα μεγαλύτερης ποινικοποίησης και καταστολής των μορφών πάλης που επιλέγουν οι μαθητές.
Βέβαια, στις παραπάνω αντιδραστικές στοχεύσεις η κυβέρνηση της ΝΔ παρέλαβε επάξια τη σκυτάλη από τις προηγούμενες. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών – είτε με κορμό τη ΝΔ, είτε τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε το ΠΑΣΟΚ – αντιμετώπισαν αντίστοιχα το πρόβλημα με όρους καταστολής και ελέγχου. Και, φυσικά, η ενδοσχολική βία παρουσιάστηκε κυρίως ως πρόβλημα συμπεριφοράς μεμονωμένων μαθητών, αποκομμένο από τα αίτια που το γεννούν.
Είδαμε να επιστρατεύονται κάμερες στα σχολεία, σχολικοί «συντονιστές», επιτροπές επιτήρησης, σχέδια για αστυνομική παρουσία εντός ή γύρω από τα σχολεία. Στον ίδιο δρόμο σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ περιφέρει ως τρόπαιο τον μεγάλο αριθμό αποβολών που έχουν επιβληθεί. Και ταυτόχρονα εντείνει την αστυνόμευση στα σχολεία και στις γειτονιές, τις συλλήψεις στον σωρό, τις πειθαρχικές ενδοσχολικές ποινές.
Ολοι μαζί αποθεώνουν την ατομική ευθύνη, για να αθωώνεται το κράτος και η κυβερνητική πολιτική, με τη συνέχιση της υποχρηματοδότησης, της διατήρησης των απαράδεκτων – απαρχαιωμένων υποδομών και των τραγικών ελλείψεων σε προσωπικό.
Ολοι μαζί καταδικάζουν τη νέα γενιά να έρχεται αντιμέτωπη με ένα σχολείο όπου αντί για στήριξη κυριαρχεί η ποινικοποίηση. Τώρα το πάνε ακόμη παραπέρα.
Με την Εθνική Στρατηγική ετοιμάζουν ειδικά Τεχνικά Γυμνάσια – αναμορφωτήρια για τους «ανεπίδεκτους μαθήσεως» μαθητές, που …ρέπουν προς την παραβατικότητα.
Ολοι μαζί επικεντρώνουν την ευθύνη για την αντιμετώπιση του προβλήματος στην οικογένεια, με τη συνδρομή και των ΜΜΕ, των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, αλλά και παρεμβάσεων επιστημόνων σε σχολικές μονάδες.
Κανείς δεν λέει όμως ότι η οικογένεια συγκροτείται στο έδαφος της συγκεκριμένης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που είναι ο καθοριστικός παράγοντας στη διαμόρφωση της νέας γενιάς, είναι «ο κόσμος που μεγαλώνουν τα παιδιά μας». Μιας κοινωνίας με τραγικές ελλείψεις σε δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες στήριξης και παιδικής προστασίας.
Χωρίς να αρνούμαστε κάθε ευθύνη των γονιών, όμως δεν ξεχνάμε ότι είναι όλα αυτά που αντιμετωπίζουν καθημερινά, τα οποία καθρεφτίζονται στις σχέσεις τους με τα παιδιά τους.
Οταν και οι δύο είναι εργατοϋπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, με χαμηλό εισόδημα, που τρέχουν να τα βγάλουν πέρα, με την ανασφάλεια για το πώς θα βγει ο μήνας, την αγωνία να προσφέρουν ό,τι καλύτερο στα παιδιά τους και να μην μπορούν. Ολα αυτά είναι που καθορίζουν τον τρόπο ζωής τους, διαμορφώνουν και τις αντιλήψεις και τις παιδαγωγικές δυνατότητες και της ίδιας της οικογένειας.
Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα φαινόμενα κυβέρνηση και αστικά κόμματα που εφαρμόζουν πολιτική που τα αναπαράγει
Ολοι οι αρμόδιοι μαζί ξέρουμε ότι έχουν μετατρέψει την Υγεία σε πανάκριβο εμπόρευμα. Τώρα, πλασάρουν την «Οριζόντια Πολιτική» για «Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας για όλα τα παιδιά έως 18 ετών και τις οικογένειές τους στην κοινότητα», όπως τίθεται στην Εθνική Στρατηγική.
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση «δεσμεύεται» να προσπαθήσει να αυξήσει τον αριθμό των ωρών που αντιστοιχεί ένας ψυχολόγος ή κοινωνικός λειτουργός σε κάθε σχολική μονάδα!
Οταν αυτό που απαιτείται άμεσα είναι η ολοκληρωμένη στήριξη όλων των οικογενειών, η στελέχωση των κοινωνικών υπηρεσιών των δήμων που έχουν την ευθύνη για τον εντοπισμό των οικογενειών σε κίνδυνο και η διαχείριση των ζητημάτων παιδικής προστασίας.
Είναι η στελέχωση των Κέντρων Υγείας με όλο το απαραίτητο προσωπικό, για να πραγματοποιούν προγράμματα πρόληψης και παρεμβάσεις σε πρωτοβάθμιο επίπεδο. Είναι η ανάπτυξη της δευτεροβάθμιας περίθαλψης σε πανελλαδικό επίπεδο και φυσικά η στελέχωση όλων των σχολικών μονάδων με ψυχολόγο και κοινωνικό λειτουργό.
Ολοι όσοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τον εθισμό των νέων και τις εξαρτήσεις, έχουν διαλύσει τα δημόσια και δωρεάν προγράμματα απεξάρτησης. Εχουμε φτάσει σε σημείο να υπάρχουν 75 υποστελεχωμένα Κέντρα Πρόληψης κατά των Εξαρτήσεων και αυτά πιθανά θα κλείσουν μετά το 2027.
Και την ίδια στιγμή, σύμφωνα με πρόσφατες εκθέσεις, οι Ελληνες μαθητές είναι πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο στη χρήση κάνναβης, στην ευκολία προσβασιμότητας σ’ αυτήν, με το 2% των μαθητών να ξεκινούν τη χρήση κάνναβης πριν τα 13 έτη.
Ολοι αυτοί όμως αποθεώνουν τον απαράδεκτο διαχωρισμό σε «μαλακά» και «σκληρά», δρομολογώντας την άρση της απαγόρευσης, όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες της ΕΕ.
Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το γεγονός ότι οι Ελληνες μαθητές κατέχουν τα υψηλότερα ποσοστά στην ενασχόληση με τον τζόγο σε όλη την Ευρώπη. Αλλά δεν λένε κουβέντα για τα προκλητικά κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων του διαδικτύου, με τις διάφορες εφαρμογές τυχερών παιχνιδιών να βρίσκονται «στις τσέπες» των παιδιών, διαθέσιμα οποιαδήποτε στιγμή.
Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τη σχέση των νέων με τις οθόνες και τη διαδικτυακή βία, αλλά δεν λένε κουβέντα για το ποιος κατέχει τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Οτι οι ψηφιακές πλατφόρμες «χτίζουν» με τέτοιο τρόπο τις ανάγκες των νέων, ώστε να τους κρατούν περισσότερο χρόνο μπροστά στην οθόνη, να δημιουργούν εθισμό.
Οτι η «σαβούρα» που διακινείται στο διαδίκτυο και τα social media, η αποθέωση της ατομικής βίας, η προβολή των στρεβλών και αρρωστημένων προτύπων του ατομισμού, του ναρκισσισμού, της φυγής από την πραγματικότητα είναι μέρος της συνολικής επίθεσης για τη χειραγώγηση και τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων των παιδιών.
Η ολοκληρωμένη αντιμετώπιση του ζητήματος προϋποθέτει την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης
Γίνεται φανερό ότι η ολοκληρωμένη αντιμετώπιση του ζητήματος προϋποθέτει την κατάργηση της πραγματικής αιτίας που οδηγεί στη νεανική επιθετικότητα. Την ανατροπή και κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Το λέμε καθαρά: Μόνο η κοινωνία του σοσιαλισμού – κομμουνισμού μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη εξάλειψη του φαινομένου. Γιατί είναι μια κοινωνία απαλλαγμένη απ’ τη βία του ανταγωνισμού και το κυνήγι του μέγιστου κέρδους και από τα δεσμά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Αυτό αποδείχθηκε από την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και άλλες χώρες τον 20ό αιώνα. Στο έδαφος της σοσιαλιστικής κοινωνίας αναπτύχθηκαν μια σειρά πρωτοπόρες παιδαγωγικές και ψυχολογικές αντιλήψεις και μέθοδοι.
Γιατί είχαν τη βαθιά πίστη πως όλοι μπορούν, ακόμη και αυτοί οι ανήλικοι εγκληματίες και τα παιδιά του δρόμου, να διαπαιδαγωγηθούν, να μορφωθούν, να αλλάξουν! Να γίνουν οι δημιουργοί της νέας κοινωνίας!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το πρόβλημα των λεγόμενων «παιδιών του δρόμου», που εκδήλωναν υψηλά επίπεδα «παραβατικότητας».
Ηταν ένα κοινωνικό φαινόμενο που εμφανίστηκε από τα πρώτα κιόλας χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ως αποτέλεσμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και του εμφυλίου, που ακολούθησε μετά τη Σοσιαλιστική Επανάσταση.
Μέσα σε 9 μόλις χρόνια το σοβιετικό κράτος κατόρθωσε να περιθάλψει, μορφώσει και διαπαιδαγωγήσει στα νέα κομμουνιστικά ιδανικά το 97% των 6-7 εκατομμυρίων εγκαταλελειμμένων παιδιών, που κληροδότησε ο καπιταλισμός στη νέα σοσιαλιστική εξουσία. Ηταν αποτέλεσμα της καθοριστικής συμβολής των νέων θεσμών της εργατικής εξουσίας.
Ηδη το 1919, όταν ακόμα η νεαρή εργατική εξουσία πάλευε για την επιβίωσή της, εκδόθηκε διάταγμα για την ίδρυση του Συμβουλίου για την Προστασία των Παιδιών.
Αναπτύχθηκαν τεράστιες υποδομές όπως σχολικές κοινότητες, σχολικές αποικίες, παιδικά εκπαιδευτικά ιδρύματα τύπου οικοτροφείου – ορφανοτροφεία, εργατικές κοινότητες, καταφύγια, ξενώνες, εργαστήρια, καλοκαιρινές κατασκηνώσεις και παιδικές χαρές. Μόνο το 1925, λειτουργούσαν 280 ορφανοτροφεία, 420 εργατικές κοινότητες και 880 κοινότητες περίθαλψης παιδιών. Και όλα αυτά με τη στήριξη εκατοντάδων παιδαγωγών, με εξέχουσα μορφή αυτή του μεγάλου παιδαγωγού Μακάρενκο.
Η ανάπτυξη της σοβιετικής ψυχολογίας και παιδαγωγικής, στη βάση της υλιστικής προσέγγισης του ψυχισμού, της συνείδησης και της ηθικής, έδωσε σημαντικά επιστημονικά εφόδια στην αντιμετώπιση και φαινομένων «παραβατικότητας».
Βοήθησε το σοβιετικό κράτος να αναπτύξει τρόπους και μέσα διαπαιδαγώγησης της νέας γενιάς, που συμβάλλουν στην πρόληψη αλλά και στην έγκαιρη αναμόρφωση τέτοιων παιδιών. Παράλληλα, εστίαζε στην απόκτηση γνώσεων από τα παιδιά που επέτρεπαν τη γρήγορη και ομαλή κοινωνικοποίησή τους.
Δεν εξιδανικεύουμε καταστάσεις. Μελετάμε τις φάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που εκδηλώνονταν και εκεί προβλήματα.
Αυτά κυρίως είχαν να κάνουν με κατάλοιπα της προηγούμενης κοινωνίας, με παρεκκλίσεις από αρχές και λάθη στην προσπάθεια επίλυσης νέων προβλημάτων, που γίνονταν στις πρωτόγνωρες για την εποχή συνθήκες κατάργησης της ταξικής εκμετάλλευσης.
Η ουσία όμως παραμένει και φωτίζει την πάλη μας και σήμερα.
Ο σοσιαλισμός απέδειξε πως τα παιδιά, η οικογένεια μπορούν να στηρίζονται από ένα ευρύτατο δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών, αποκλειστικά δωρεάν, που το περιεχόμενό τους θα καθορίζεται από τις νέες σοσιαλιστικές – κομμουνιστικές σχέσεις και θα συμβάλλει στη δημιουργική δραστηριότητα των παιδιών, εφήβων και νέων, στην ολοκληρωμένη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.
Να ενισχυθούν οι διεκδικήσεις που θέτουν σε πρώτο πλάνο την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών
Και σήμερα, η ελπίδα μπορεί να γίνει πράξη, δημιουργώντας αντισώματα και θετικά παραδείγματα συλλογικής δράσης, αλληλεγγύης, δημιουργίας, κόντρα στο κυβερνητικό αφήγημα για «σχολεία – ζούγκλες».
Οχι για να κλείσουμε τα μάτια στο πρόβλημα, αλλά κοιτάζοντάς το στα μάτια να το αντιμετωπίσουμε στις αιτίες του. Να γίνει ένα ακόμα μεγαλύτερο βήμα στο να αφήσουμε πίσω μας τις ξεθωριασμένες αξίες του συστήματος. Να γίνει ένα ακόμα βήμα ώστε η δυσαρέσκεια, το «δεν πάει άλλο» να γίνει απόφαση αγώνα.
Για να ενισχυθούν οι διεκδικήσεις που θέτουν σε πρώτο πλάνο την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών, οι οποίες σήμερα μπαίνουν συνεχώς σε δεύτερη μοίρα από τις αντιδραστικές προτεραιότητες της πολεμικής οικονομίας.
Αυτό σημαίνει:
– Ενίσχυση των δημόσιων δομών παιδικής προστασίας και πρόληψης, πρόνοιας – υγείας, ψυχοκοινωνικής στήριξης και εκπαίδευσης, με επαρκή χρηματοδότηση και στελέχωση από ειδικούς επιστήμονες.
– Σχολεία που δεν θα αφήνουν κανένα παιδί πίσω. Στελέχωση όλων των σχολείων με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς.
– Οχι σε μέτρα καταστολής και παρακολούθησης στα σχολεία, στους χώρους άθλησης, στις γειτονιές, στο διαδίκτυο.
– Δημόσια και δωρεάν προγράμματα ολοκληρωμένης πρόληψης και απεξάρτησης.
– Υποστήριξη στις οικογένειες, για να μπορούν να σταθούν δίπλα στα παιδιά τους, με αξιοπρεπείς μισθούς και ανθρώπινα ωράρια.
– Αναδιαπαιδαγωγητική επιστημονική αντιμετώπιση των ανηλίκων. Στελέχωση των Δικαστηρίων και Υπηρεσιών Επιμελητών Ανηλίκων. Δημιουργία οικογενειακών δικαστηρίων.
– Κατάργηση των αντιδραστικών «αντιτρομοκρατικών» διατάξεων και του πλαισίου ποινικοποίησης της δράσης του εργατικού – λαϊκού κινήματος. Οχι στα «μαθητοδικεία».
Τους προειδοποιούμε: Θα μας βρουν μπροστά τους, απέναντι στα σχέδιά τους να αξιοποιήσουν τα όποια νοσηρά φαινόμενα δημιουργεί το κοινωνικό σύστημα που οι ίδιοι υπηρετούν, για να βάλουν «στον γύψο» τα δικαιώματα και το κίνημα των μαθητών, των φοιτητών, των νέων εργαζομένων.
Στον δρόμο της ανατροπής θα δημιουργούνται οι όροι για την οριστική επίλυση του προβλήματος
Στον δρόμο του αγώνα, να τους χαλάσουμε τα σχέδια να φτιάξουν μια νεολαία πειθήνια και πειθαρχημένη στις σάπιες αστικές αξίες και αρχές.
Παράλληλα, σήμερα, και με τη δράση μας, με τις ιδέες μας, στέλνουμε μήνυμα στις νέες και τους νέους: Οτι πραγματικός «μάγκας» είναι αυτός που μάχεται «υπέρ όλων των αδυνάτων» και όχι αυτός που χτυπά τον αδύναμο.
Και ναι. Μπορεί να σωθεί ένα μεγάλο κομμάτι αυτών των νέων που από την κούνια έχουν νιώσει στο πετσί τους τη βία του συστήματος. Μπορεί να σωθεί αν συναντηθεί με τις ιδέες της ταξικής οργής και της ταξικής κοινωνικής αναδημιουργίας ενός νέου κόσμου.
«Οπου κανένας πια δεν θα πεινά
Κανένας άλλον δεν θα φοβάται
Κανείς κανέναν δεν θα υποβαθμίζει
Κανείς ελπίδα δεν θα κλέβει κανενός…»,
όπως έγραφε και ο Ναζίμ Χικμέτ.
Σε αυτόν τον δρόμο της ανατροπής θα δημιουργούνται οι όροι για την οριστική επίλυση του προβλήματος. Δηλαδή μια κοινωνία απαλλαγμένη από το μικρόβιο του κέρδους, της εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ο σοσιαλισμός.
Και σε αυτή την υπόθεση, η νέα γενιά, μαζί με τους εργαζόμενους, μπορεί να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ μπαίνουν μπροστά για να οργανωθεί αυτή η συζήτηση και ο αγώνας που αφορά το παρόν και το μέλλον της νεολαίας.
Σας καλούμε όλες και όλους να συμπορευτείτε μαζί μας για να προχωρήσει αυτή η μεγάλη πρωτοβουλία.
Πηγή : Ριζοσπάστης 8 – 6 – 2025
ΣΠΟΡ
Σάββατο 7 Ιούνη 2025 – Κυριακή 8 Ιούνη 2025
135 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ
Στιγμές δεμένες με την Ιστορία και την πάλη του λαού
Αποσπάσματα από τις παρεμβάσεις στην ενδιαφέρουσα εκδήλωση της ΤΟ Νότιων Συνοικιών του ΚΚΕ, αφιερωμένη στον ιστορικό σύλλογο
Με μεγάλη επιτυχία και κερδίζοντας το ενδιαφέρον του κόσμου, που έδωσε βροντερό «παρών», πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 1η Ιούνη στην πλατεία της Νέας Σμύρνης από την Τομεακή Οργάνωση Νότιων Συνοικιών του ΚΚΕ μια σημαντική εκδήλωση, αφιερωμένη στα 135 χρόνια του ιστορικού σωματείου του Πανιωνίου. Μέσα από την εκδήλωση αναδείχθηκαν σημαντικές στιγμές στην πολύχρονη πορεία του συλλόγου, δεμένες με αντίστοιχες στιγμές από την Ιστορία και την πάλη του λαού στο πέρασμα των ετών.
Στο πάνελ βρέθηκαν ο Γιάννης Κορφιάτης, εκλεγμένος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» στο Δημοτικό Συμβούλιο Νέας Σμύρνης, ο Νάσος Μπράτσος, συγγραφέας και δημοσιογράφος, ο Πάνος Τσελέντης, μέλος του Πανιωνίου ΓΣΣ, και ο Μίλτος Λαζαρίδης, πρώην πρόεδρος του Πανιωνίου ΓΣΣ και γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας μπάσκετ. Χαιρετισμό απηύθυνε ο Θοδωρής Ντάντος, πρόεδρος του Ερασιτέχνη Πανιωνίου. Τη συζήτηση συντόνισε ο δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» Κώστας Πασακυριάκος.
Ιδιαίτερο σημείο της εκδήλωσης αποτέλεσε η προβολή ενός ενδιαφέροντος 20λεπτου βίντεο για την ιστορική πορεία του Πανιωνίου, με το «νήμα» να ξεκινά από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας και να ξετυλίγεται στην Ελλάδα των προπολεμικών και μεταπολεμικών χρόνων, φτάνοντας μέχρι το σήμερα.
Διαχρονικά και επίκαιρα τα μηνύματα της προσφυγιάς
Στην τοποθέτησή του ο Γιάννης Κορφιάτης επεσήμανε ότι η πρωτοβουλία του ΚΚΕ για τη διοργάνωση της πολύ ενδιαφέρουσας εκδήλωσης – αφιερώματος σε έναν ιστορικό σύλλογο όπως ο Πανιώνιος, με μεγάλη προσφορά στον αθλητισμό και στον πολιτισμό, εντάσσεται στο πλαίσιο αντίστοιχων εκδηλώσεων του Κόμματος με αφιερώματα σε ομάδες που ποτέ δεν ξέχασαν την καταγωγή τους, την Ιστορία τους, καθώς και σε αθλητές – πρότυπα αγωνιστικής στάσης. Οπως τόνισε, στόχος ήταν «να φωτίσουμε το γεγονός ότι η ανάπτυξη του μαζικού αθλητισμού στην Ελλάδα έχει παράλληλη τροχιά με την πορεία εμφάνισης της εργατικής τάξης και την προσπάθειά της να οργανωθεί ως τάξη».
Στάθηκε ειδικά στην πρωτοπόρα δράση που ανέπτυξαν το ΚΚΕ και η ΟΚΝΕ από τα πρώτα χρόνια τους – και μάλιστα σε συνθήκες διώξεων – όσον αφορά την ανάπτυξη του μαζικού αθλητισμού, με την ίδρυση πλήθους εργατικών αθλητικών σωματείων στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Στο επίκεντρο τέθηκε το ποδόσφαιρο, ένα κατεξοχήν άθλημα της φτωχολογιάς, «το μπαλέτο της εργατικής τάξης» όπως είπε χαρακτηριστικά.
Μιλώντας για τον Πανιώνιο, επεσήμανε ότι πρόκειται για έναν σύλλογο που διατήρησε έντονα το προσφυγικό του στοιχείο και τα σημάδια μιας διαφορετικής κουλτούρας, προερχόμενης από τη Σμύρνη και τη Μικρά Ασία. Ειδικά δε για το προσφυγικό στοιχείο στην ομάδα, τόνισε ότι κρατήθηκε ζωντανό και παραμένει διαχρονικό και επίκαιρο έναν αιώνα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, όπου οι εικόνες φρίκης του ιμπεριαλιστικού πολέμου, των καραβανιών των ξεριζωμένων, συνεχίζουν να είναι εικόνες πολύ οικείες στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και στην Ουκρανία.
Συνεχίζοντας αναφέρθηκε στο έργο που έχει επιτελέσει όλα αυτά τα χρόνια ο Πανιώνιος, με ιδιαίτερη μνεία στο γεγονός ότι στην περίπτωσή του δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει μόνο το ποδοσφαιρικό τμήμα: Σε όλη την πορεία του μέχρι σήμερα ο Πανιώνιος έχει παραμείνει ένας πολυαθλητικός σύλλογος, που στόχο έχει την ανάπτυξη όλων των αθλημάτων σε άνδρες και γυναίκες, παραμένοντας προσηλωμένος στην έννοια της Φυσικής Αγωγής.
Κομμάτι της κοινωνίας ο αθλητισμός
Στον χαιρετισμό του προς την εκδήλωση ο Θοδωρής Ντάντας ευχαρίστησε την ΚΕ του ΚΚΕ και την ΤΟ Νότιων Συνοικιών του Κόμματος για την πρωτοβουλία να τιμήσουν τον Πανιώνιο ΓΣ Σμύρνης για τα 135 χρόνια προσφοράς του στον αθλητισμό και στον πολιτισμό, αλλά και στους αγώνες του λαού.
Στάθηκε ιδιαίτερα στην προσπάθεια που γίνεται τα τελευταία χρόνια στη «δημόσια σφαίρα» να καλλιεργηθεί η αντίληψη ότι ο αθλητισμός, οι σύλλογοι, οι φίλαθλοι θα πρέπει να μένουν μακριά από την πολιτική και να μην εκφράζουν άποψη για τα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία και στον κόσμο, ότι το μόνο που πρέπει να ενώνει είναι το σήμα της ομάδας. «Λες και το αθλητικό σωματείο και η κερκίδα δεν είναι κομμάτι της κοινωνίας, κομμάτι των προβληματισμών και σκέψεων που κουβαλάνε οι άνθρωποι στο σπίτι τους, στην εργασία τους», είπε χαρακτηριστικά.
Η ιστορική πραγματικότητα – υπογράμμισε – λέει ότι ο αθλητισμός, όπως και η ανθρώπινη κοινωνική δραστηριότητα συνολικά, είναι πάντα στη βάση του μια πολιτική πράξη, δημιουργεί πολιτικό περιεχόμενο, κάποιες φορές και ασυνείδητα στους φορείς που το εκφράζουν. Και έφερε το παράδειγμα της πρωτοβουλίας του εμβληματικού προέδρου του Πανιωνίου, Δημήτρη Δάλλα, να δώσει έμφαση στην ανάπτυξη του γυναικείου αθλητισμού από τον σύλλογο, διοργανώνοντας τους πρώτους αγώνες γυναικών σε μια εποχή ακραίου συντηρητισμού στην Ελλάδα, δεκαετίες ολόκληρες πριν την κατάκτηση του δικαιώματος ψήφου γι’ αυτές.
Χαρακτήρισε τον Πανιώνιο «ένα μεγάλο αθλητικό σχολείο», που οι επιτυχίες του σε όλα τα σπορ σμιλεύτηκαν κυρίως από την επιτυχία του στις υποδομές και την τόλμη των παραγόντων του, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν αποτέλεσε έναν οικονομικό «Γολιάθ» του αθλητισμού.
Ειδική αναφορά έκανε στην κοινωνική και αθλητική σημασία που έχει η προσπάθεια στήριξης και επέκτασης του ερασιτεχνικού αθλητισμού, όπου το μοντέλο διοίκησης είναι υπόθεση της βάσης, δεν έχει κερδοσκοπικά χαρακτηριστικά και δεν αποτελεί ιδιοκτησία του εκάστοτε μεγαλομετόχου ή των αθλητικών ανώνυμων εταιρειών. Παράλληλα έθιξε το σοβαρό ζήτημα της έλλειψης χώρων άθλησης και υποδομών, ειδικά σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή όπως η Νέα Σμύρνη, και μίλησε για τη στήριξη από πλευράς Πανιωνίου στις προσπάθειες της τοπικής κοινωνίας για άνοιγμα και αξιοποίηση όλων των δημόσιων χώρων άθλησης στην περιοχή.
Βαριά ιστορική κληρονομιά
Από την πλευρά του ο Πάνος Τσελέντης αναφέρθηκε σε σημαντικά σημεία της πολύχρονης παρουσίας του Πανιωνίου, καθώς και στην ιδιαίτερη σχέση που ανέπτυξε διαχρονικά με τους φιλάθλους του. Οπως είπε χαρακτηριστικά, κοντά ενάμιση αιώνα τώρα ο σύλλογος συνεχίζει να γράφει τη δική του Ιστορία, συνδεδεμένη απόλυτα με την πολιτική και κοινωνική «μοίρα» του τόπου.
Μεταξύ άλλων στάθηκε στο γεγονός ότι ο Πανιώνιος κατάφερε το 1923 να πραγματοποιήσει τους πρώτους του αγώνες, μόλις έναν χρόνο μετά τη μετεγκατάστασή του στην Αθήνα, κουβαλώντας την ιστορική κληρονομιά στην ανάπτυξη του γυναικείου αθλητισμού. Επίσης στις μετέπειτα πολλές και σημαντικές επιτυχίες του συλλόγου σε αυτόν τον τομέα, αλλά και στην ανάδειξη σπουδαίων αθλητών, τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και σε άλλα αθλήματα.
Μίλησε επίσης για τη μαζικότητα που αποτέλεσε από την αρχή κομμάτι της δουλειάς του συλλόγου, αναφέροντας ότι σήμερα, με βάση τα επίσημα στοιχεία της ΓΓΑ, ο Πανιώνιος έχει στη δύναμή του 3.248 αθλητές και αθλήτριες όλων των ηλικιών, ξεκινώντας ειδικά στα τμήματα κολύμβησης από 4 μέχρι 85 ετών.
Σημαντικές και ανεξίτηλες ιστορικές στιγμές στην πορεία του συλλόγου ανά τα χρόνια ανέδειξε στην τοποθέτησή του ο Νάσος Μπράτσος. Εστίασε στις ιδιαίτερα σημαντικές περιοδείες που πραγματοποίησε ο σύλλογος το 1951, το 1953 και το 1954 στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική και στην Κύπρο, σε περιοχές που μέχρι και σήμερα βρίσκονται είτε σε εμπόλεμη κατάσταση είτε γενικότερα στο στόχαστρο ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οπως τόνισε, και τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’50, όταν ο Πανιώνιος περιόδευε σε Αιθιοπία, Αίγυπτο, Συρία, Λίβανο και Κύπρο, το θέμα της ειρήνης δεν ήταν δεδομένο.
Ομως ο ιστορικός σύλλογος – συνέχισε ο ομιλητής – αποφάσισε να βρεθεί εκεί, ως πρεσβευτής ειρήνης και φιλίας, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα κάθε λαού να κάνει κουμάντο στη χώρα του. Πρωτοβουλία που βέβαια δεν έτυχε προβολής από τον ελληνικό Τύπο της εποχής, ο οποίος προτιμούσε να κάνει εκτενείς αναφορές στη διοργάνωση αγώνων – παρωδία μεταξύ ελληνικών ομάδων και ομάδων Αμερικανών ναυτών από τα πολεμικά πλοία που στάθμευαν στον Πειραιά, ή αγώνων «για τα θύματα του συμμοριτοπολέμου».
Το σύστημα σήμερα θέλει θεατές – πελάτες
Ο Μίλτος Λαζαρίδης ευχαρίστησε το ΚΚΕ για την πρωτοβουλία να ενδιαφερθεί για τον Πανιώνιο, χαρακτηρίζοντας την εκδήλωση βήμα για να προβληθεί η Ιστορία του συλλόγου, όχι με μουσειακό τρόπο αλλά ως συνέχεια, καθώς δεν διακόπηκε ποτέ και αναπόφευκτα εξηγεί την κατάσταση στον αθλητισμό και τον ρόλο που θα πρέπει να παίζει αυτός.
Αφιέρωσε την παρέμβασή του σε ανθρώπους – επώνυμους και ανώνυμους – που δεν βρίσκονται στη ζωή αλλά αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της Ιστορίας και των επιτυχιών του Πανιωνίου, και που βασική επιδίωξή τους ήταν η πραγματική ανάπτυξη του συλλόγου και του αθλητισμού, και όχι να γίνει ο Πανιώνιος ένα ελκυστικό εμπόρευμα.
Εστίασε στη σημερινή στυγνή πραγματικότητα στον αθλητισμό, όπου την τελευταία τουλάχιστον 30ετία οι νόμοι που έχουν περάσει δείχνουν μια πλήρη περιφρόνηση σε οτιδήποτε συλλογικό, αποθρασύνοντας το σύστημα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και αποθεώνοντας την ατομικότητα. Ο,τι συμβαίνει, εξήγησε, δεν το δημιούργησαν φυσικά φαινόμενα, αλλά συγκεκριμένες πολιτικές και αντιλήψεις.
Επεσήμανε πως η ιδιωτικοποίηση στον αθλητισμό έγινε «με τον πιο άγριο, βάναυσο, πειρατικό και εκβιαστικό τρόπο», με ομήρους τα ίδια τα σωματεία, που θα έπρεπε να «υιοθετηθούν» από κάποια Αθλητική Ανώνυμη Εταιρεία προκειμένου να συνεχίσουν να υπάρχουν.
Οπως είπε, το δόγμα «ο αθλητισμός είναι θέαμα», σε συνδυασμό με τον αποκλεισμό των φιλάθλων από τα κοινά, μετέτρεψε τους τελευταίους από υποστηρικτές σε «πελάτες – θεατές», καθηλώνοντάς τους στον καναπέ και απομακρύνοντάς τους από τις εξέδρες και τα γήπεδα, φέρνοντας στη θέση τους τους ιδιωτικούς στρατούς. Υπογράμμισε δε ότι όπως έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα, χωρίς τη λαϊκή συμμετοχή και στήριξη, είναι εγχείρημα καταδικασμένο να αποτύχει. Γι’ αυτό – συνέχισε – θα πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι ο αθλητισμός είναι δική του υπόθεση και ότι χωρίς τη δική του συμμετοχή, με οποιαδήποτε ιδιότητα, δεν υπάρχει.
Πηγή : Ριζοσπάστης 8 – 6 – 2025